หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[sukie_moo]

งูขาวตาน้ำเงินเข้าฝันทุกวัน พี่กั๊กยังจะไปรักใครอื่นอีก

[♠DekDoy♠]

มาเฝ้าแต่เช้าเลยน๊าาา

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

รอน้องงูเผือก เอ๊ย! รอดูน้องแม๊กกวนประสาทพี่กั๊กต่อ   

[Takarajung_TK]

ลืมบอกว่าฟินกับชื่อจริงของกั๊กมาก "คชานนท์"
 ชื่อเหมือนคชา เอเอฟแปดเลย พอใช้ชื่อนี้เลยนึกอิมเมจตามเลย

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ไอ้แม๊คเดินเข้ามาปุ๊บ ก็วางเป้สีดำใบเก่งของมันที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคอมของผม จากนั้นมันก็เดินไปล้างมือล้างหน้าตามนิสัยมัน

ผมเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ขณะที่ผมกำลังแปรงฟันอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงทีวีลอยมาจากชั้นล่าง สงสัยไอ้แม๊คมันนั่งเล่นแหละ

และพนันกันมั้ย? เดี๋ยวพอผมเดินลงไปข้างล่างนะ มันจะบอกว่าหิว....

......

.....

....

...

..

.

“พี่กั๊ก อยากกินหนมจีนน้ำยาป่าอ่ะ” ไอ้แม๊คบอกมาลอยๆ ขณะที่ผมเดินลงมาจากสุดขั้นบันไดแล้ว สายตามันยังจ้องอยู่กับรายการข่าวยามเช้าของช่องหนึ่งอยู่ไม่วางตา

“มันจะมีเร้อ...” ผมพูด

“งั้นเอาปาท่องโก๋กะโอวัลติน เอาร้อนนะพี่กั๊ก ขอบคุณครับ” ไอ้แม๊คแจ้งรายการอาหารเสร็จมันก็ล้มตัวลงเอนนอนกอดหมอนอิง...ท่าสบายแฮร์ *0*

(ห๊า? ท่าสบายแฮร์เป็นไง.... อ๊าว ก็ท่านอนหงายแบบเดียวกับหมาเวลาร้อนจัดๆ ไง    เคี๊ยก  เคี๊ยก เคี๊ยก)

......

.....

....

...

..

.

ผมปั่นจักรยานออกไปจากซอยของบ้านตัวเอง และปั่นลึกเข้าไปในหมู่บ้าน

ปกติอาหารที่ขายตอนเช้าในหมู่บ้านผมจะมีให้เลือกไม่มาก ส่วนใหญ่จะทำขายเพื่อใส่บาตรพระ ต้องวันหยุดถึงจะมีของกินขายเยอะ

และวันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์ ไม่แน่...ไอ้แม๊คมันอาจได้กินหนมจีนน้ำยา...แต่ก็นะ รึมันอาจไม่ได้กินก็ได้ มันต้องแล้วแต่อารมณ์ของแม่ค้าเค้าอ่ะ เราไม่สั่งไม่ด๊ายหรอกคุณ*0*

จะว่าไป นี่มันกี่เดือนแล้วนะ หลังจากเรื่องวันนั้น

ดูเหมือนมันผ่านมา 3 เดือนแล้วนี่นา

แต่ถึงผ่านมา 3 เดือนแล้ว ผมก็ยังไปไม่ถึงน้องแอ๊บซะที *0*

การ์ดของไอ้แม๊ดมันสูงแถมหนา แต่ผมก็เปิดประตูต้อนรับมันเต็มที่นะคุณ

ผมพยายามสร้างไมตรีกับว่าที่น้องเมียอย่างขยันขันแข็ง

ผมพยายามอดทนอดกลั้นกับความยียวนกวนตีนของว่าที่น้องเมียอย่างยิ่งยวด

ผมพยายามเก็บคะแนนให้ได้แต้มสูงที่สุดเท่าที่จะทำได้...อย่างไม่ลดละ

มานี่ มานี่ ขออวดหน่อยเหอะว่าผมพยายามมามากแค่ไหน กว่าจะมาถึงวันนี้ได้.... มาฟังกันนะครับ

เอาตั้งแต่นั่นเลย หลังจากที่มีนัดทานข้าวกันไปแล้วครั้งนึง หลังจากนั้นน่ะนะครับ....

......

.....

....

...

..

.

[malula]

มารอฟังค่า
แต่ป้าว่านะหนูกั๊ก หยุดฝันแค่อิหนูแม๊กนี่แหละ ไม่ต้องตะกายไปถึงพี่นางฟ้าหรอก

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

นัดกินข้าวกันไปแล้วตามมารยาท แล้วผมจะมีโอกาสไหนไปเสนอหน้ากับน้องแอ๊บอีกล่ะครับ

วิธีติดต่อฝั่งนั้นก็มีแค่ ‘เบอร์ของไอ้คนที่ผมไม่ต้องการ’ ...ในเครื่องของผม
 
แต่ผมไม่สามารถโทรหามันได้...ถึงฉาบหน้าหนาๆ โทรไปหามัน มันก็ต้องจิกผมว่าเสล่อ จะเอามันเป็นสะพานชัวร์.... วิธีนี้ขอผ่านครับ

ไอ้เป้กับแฟนมันบอกให้พยายามทำเป็น “บังเอิญ” เจอกันกับไอ้แม๊คให้ได้ก่อน แล้วค่อยทำทีเป็นเอื้อเฟื้อนู่นนี่กับมัน

ผมจึงเค้นสมองอันน้อยนิดของตัวเองขึ้นมาจนจำได้ว่า ไอ้แม๊คมันเคยบอกว่ามันมาส่งเพื่อน แล้วจะมานั่งกินข้าวก่อนขี่มอไซด์กลับบ้านอยู่โต้รุ่งหน้าหมู่บ้านผม ช่วงสามทุ่มโดยประมาณเกือบทุกวัน

ดังนั้นเป้าหมายแรกที่ผมจะได้เจอตัวไอ้แม๊ค อาจเป็นที่โต้รุ่งนี่ละ

ว่าแล้วนับแต่นั้นเป็นต้นมา หลังจากเลิกงานมาแล้วผมจึงกลับเข้ามาบ้านก่อน แล้วค่อยออกไปนั่งกินข้าวที่โต้รุ่งช่วงสามทุ่ม เอาเวลาที่ไล่เลี่ยกับตอนนั้นที่เจอมันก่อนพามันไปโรงพัก

นั่งแง๊กอยู่อาทิตย์กว่า ถึงได้เจอมันเอาวันพฤหัสของอีกอาทิตย์นึง

ผมทำเนียนไปทักทายแบบไม่ได้แสดงอาการดีใจอะไรนักหรอกนะครับ ทักว่าเป็นไงมาไง แล้วทำทีสั่งซื้อนมร้อน ได้นมร้อนไปแล้วก็ขอตัว

คิกคิก พอหอมปากหอมคอ

......

.....

....

...

..

.

วันต่อมา

ช่วงทุ่มกว่า ลงจากรถตู้มาแล้ว เจอเป้าหมายที่ต้องการปุ๊บ ผมก็กดโทรศัพท์ไปหามัน ทำทีเป็นว่ามันมากินข้าวแถวนี้รึยัง เพราะผมเจอน้องที่ขายขนมหวานแบบไทยมาขายของอยู่

มันไว้เชิงนิดๆ แต่ผมรู้ล่ะว่ามันหูผึ่งละ

มันบอกผมว่ายังติดคุยงานกับเพื่อนอยู่ คงไปถึงราวๆ สามทุ่ม

เสร็จโจรสิครับ ผมเลยออกปากแบบพี่ชายใจดีว่า เอาอะไรล่ะ เดี๋ยวซื้อไว้ให้ จะมาก็โทรมาบอก เดี๋ยวเอามาให้หน้าหมู่บ้าน

--- แผนขั้นหนึ่ง สำเร็จลุล่วง ---

......

.....

....

...

..

.

[Rafael]

ทำไปทำมาก็ได้เจอแต่แม๊กอยู่ดีอะแหละ ฮ่าๆ

[nokkaling]

กั๊กนี่ดูท่าไม่ทันแม๊คนะ 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ก่อนสามทุ่มนิดๆ ไอ้แม๊คก็ขี่มอไซด์มาจอดหน้ารั้วบ้านผม

ผมใส่ชุดนอนไว้รอท่าแล้ว ...อ๊ะ อ๊ะ อย่าคิดลึก *0* แสดงตัวแบบธรรมชาติเฉยๆ แบบว่า ไม่ได้เสนอตัว แค่คนมีน้ำใจ โอเคป๊ะ ... นี่ก็จะนอนแล้วนะ แต่เอ็นดูน้องนุ่งเฉยๆ ....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

พุดคุยกันนิดเดียว เถียงกันเรื่องค่าขนมตามระเบียบ สรุปก็รับเงินมันมา ไม่รับไม่ได้ เดี๋ยวเกรงใจ ไม่ฝากซื้ออีก.... นี่ ผมมั่นใจสุดติ่งเลยนะว่า มันกินแล้วต้องชอบ ขนาดผมเป็นผู้ชายไม่ชอบขนมหวาน ผมยังชอบขนมไทยเจ้านี้เลย ขนมสอดไส้เค้าน่ะ อร่อยเหาะ!

แล้วก็เป็นดังคาด เย็นๆ ของวันต่อมาซึ่งเป็นวันเสาร์ ช่วงที่ผมเพิ่งกลับมาจากทำงานแต่เข้าบ้านมาแล้ว มันก็โทรมาครับ เสียงอ้อมแอ้มเลย

ผมก็ทำเสียงแบบคนอารมณ์ดี ไม่ได้ดีใจให้มันจับสังเกตได้ คุยกับมันแบบไม่มีสาระไปเรื่อย สักแป๊บมันก็ถามละว่ากินข้าวยัง คิกคิก ผมเลยบอกว่า อยู่บ้าน กลับมาอาบน้ำแล้ว

วะ ฮ่าฮ่าฮ่า  เสียงแม่งหงอยไปเลย.... เข้าเป้าผมสิ เป๊ะแช๊ะ... ว่าแล้วผมก็พูดต่อว่า เดี๋ยวจะออกไปกินก๋วยเตี๋ยว เหนียวตัวมาก เลยกลับมาอาบน้ำก่อน ขืนลงรถมาแล้วไปนั่งกินของร้อนๆ เลย ทรมาน

ชี้โพรงให้กระรอกเสร็จ กระรอกก็เดินเข้าโพรงที่ผมเตรียมไว้

คราวนี้ผมขยับขั้นให้อีกหน่อย ด้วยการเสนอว่า ฝากซื้ออะไรมั้ย? แล้วชวนมันกินข้าวด้วยกัน มันก็เกรงใจอยู่หรอก แต่ผมก็ทำเฉยๆ บอกมันไปว่าพรุ่งนี้วันหยุด ผมไม่รีบนอน ไม่รีบกิน กะเอาขนมมานั่งกินในบ้านอยู่แล้ว.... คำตอบก็แล้วแต่มัน

ผมไม่ตีกรอบให้ไอ้แม๊ค แค่อยากค่อยๆ บอกตัวตนของผมให้มันรู้.... เพื่อฝากไปถึงนางฟ้าที่รักของพี่กั๊ก....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

......

.....

....

...

..

.

แล้วแผนสอง ก็สำเร็จลุล่วงไปแบบโดยง่าย

เหลือขั้นที่สาม.... ชี้โพรงให้กระรอกแล้วใช่ไหมครับ?

ต่อไปก็ต้องเตรียมที่ทางให้กระรอก

ดูแลกระรอกน้อย ให้ “ติด” บ้านสำรองหลังนี้!!

......

.....

....

...

..

.

[whynotme]

โอย!! อ่านตอนนี้แล้วหิวเลยอะกั๊ก  ออกอาการเยอะไปปะ วะฮะฮ่า

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

"กระรอก"น่ะสิที่จะติดใจ(คน)บ้านนี้ ระวังน๊าาา ชี้โพรงให้กระรอกมากไป จากกระรอกน้อยจะกลายเป็นงูเผือกหลามๆน้อยไปซะนะ ฮ่าๆๆๆ 

[malula]

เอาล่ะเราจะเชื่อว่ากั๊กวางแผนแต่เพียงฝ่ายเดียว แม๊คไม่มีส่วนรู้เห็นใด ๆ

[♠DekDoy♠]

กั๊กหนอกั๊ก กว่าจะรู้ตัวก็แงะน้องแม็กไม่ออกแล้วชัวร์ 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

เสียงมอไซด์ดับเครื่อง

ผมลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง

ทันทีที่เห็นว่าคนขี่มอไซด์เดินมาทางหน้ารั้วบ้านผม ผมจึงเปิดประตูบ้านแล้วเดินออกไปข้างนอกพร้อมถาม “กินข้าวมายัง?”

“ยังครับ ว่าจะมาเอาขนมก่อนถึงค่อยไปกิน”

ผมเปิดประตูรั้วบ้าน “เหรอ กินด้วยกันมั้ย? แต่พี่มีแค่ข้าวผัดนะ”

“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณ”

“ตามใจ เห็นวันนี้คนเยอะ เลยถามดู พี่กลัวหิ้วท้องรอกินนานน่ะ ไม่มีไรหรอก เดี๋ยวนะ ขอไปหยิบขนมก่อน” พุดจบผมก็หันหลังเดินกลับเข้ามาในบ้าน โดยยังเปิดรั้วทิ้งคาไว้ .... ให้อารมณ์เหมือนเชื้อเชิญ ... ให้รู้สึกว่าเจ้าของบ้านยินดีต้อนรับ

“รบกวนพี่กั๊กชะมัด มันอร่อยดีนะพี่ แต่ขายหมดเร็วอ่ะ ผมจะมาเร็วกว่าสามทุ่มก็ไม่ได้ด้วย......” ไอ้แม๊คยื่นมือมารับถุงขนมไป “มันเยอะไปไหมพี่?”

ไอ้แม๊คสังเกตเห็นว่าถุงมันดูใหญ่กว่าปริมาณที่มันสั่ง “วันนี้มีพิเศษ ยายทำขนมตาลมาด้วย พี่ขี้เกียจโทรไปกวน เลยจับใส่มาเลย เอาไปลองกินเหอะ ชอบไม่ชอบไม่ว่ากัน พี่ซื้อให้ชิม”

“โหย พี่กั๊ก ... ของโปรดเลยอ่ะ” ไอ้แม๊คทำหน้าดีใจสุดๆ

ผมก็ฉีกยิ้มใหญ่ เหวย แค่เสี่ยงดวงเฉยๆ ไม่รู้หรอกว่ามันชอบอะไร ไม่ชอบอะไร... แต่นั่นแหละ ขนมตาลช่วยให้แผนของผมหดสั้นลงได้อีกนิด ..... “อ้าว เหรอ เออ โชคดีละนะ นี่ยายเค้าไม่ได้ทำบ่อยๆ ด้วย นานทีปีหนถึงได้เจอ”

“ว๊า....เสียดายจัง...”

“หึหึ ถ้าชอบขนาดนั้น ไว้พี่เจอแล้วจะซื้อไว้ให้เอามั้ย ยังไง พี่ก็ลงรถตรงนั้นประจำ ทางผ่านอยู่แล้ว”

“เฮ๊ย เกรงใจพี่กั๊กอ่ะครับ”

“งั้นก็อดกินไป”

“....ฮื๊อ....”

“ฮ่าฮ่าฮ่า....ทำเป็นคนไม่รู้จักกันไปได้ ทำไมวะ พี่มันหน้าไม่รับแขกปานนั้นเลย”

“ครับ ไม่รับแขกปานนั้นเลยทีเดียว”

“หึหึหึ.....”

ผมไม่เคืองมันหรอกครับ มึงอยากพูดไรพูดมาเลยไอ้แม๊ค จะยียวนกวนตีนกูยังไงก็ได้ แต่ขอกูเยอะๆ ... เพราะยิ่งมันต่อปากต่อคำกับผมมากเท่าไหร่ นั่นก็หมายความว่ามันเริ่มไม่เกรงใจผมแหละ

และนั่นละที่ผมต้องการ

......

.....

....

...

..

.

อาทิตย์ต่อมา พอถึงวันศุกร์ ไอ้แม๊คก็โทรฝากผมซื้อขนมไทยตามคาด ส่วนผมก็รับปากมันแบบสั้นๆ ง่าย ไม่ให้เยิ่นเย้อ .... ก่อนซื้อผมจะโทรไปถามมันก่อนว่าจะเอาอะไรบ้าง จากนั้นมันก็จะขี่มอไซด์มาเอาของไป

แต่วันเสาร์ผมเริ่มแผนขึ้นอีกขั้น ด้วยการปิดท้ายก่อนวางสายหลังซื้อขนมว่า.... “แม๊คชอบกินหมูกะทะมั้ย?”

“ก็กินได้พี่ ทำไมอ่ะ?”

“สะดวกใจมั้ย? คือพี่อยากกินมาเป็นเดือนละ แต่ไม่มีเพื่อนกิน เพื่อนพี่มันอยู่ในเมืองกันหมด พี่ไม่ชอบกินในเมืองแล้วนั่งรถหัวเหม็นกลับมาบ้าน เคยไปนั่งกินคนเดียวแล้วมันไม่ถึงอ่ะ แต่ถ้าแม๊คไม่ชอบก็ไม่เป็นไร พี่ลองถามเฉยๆ”

ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดให้ดูรื่นและเรียบที่สุด

“........ อร่อยมั้ยล่ะ? ไม่อร่อยไม่อยากกินอ่ะ”

“ก็มีแบบบุฟเฟ่ห์ที่นึงอร่อย ถ้าชอบแบบเนื้อย่างเกาหลีมันก็มีที่นึงนะ โอเคอยู่”

“ในห้างไม่เอานะ ผมไม่ชอบ”

“เปล๊า ที่พูดนี่ข้างนอก พี่ไม่ชอบกินในห้างเหมือนกันว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ก็โอเค แต่พี่กั๊กต้องรอผมอีกนานนะ ไหวเหรอ?”

“สามทุ่มใช่ป๊ะ โอเค๊ เดี๋ยวนั่งกินขนมเล่นได้ เย็นวันเสาร์พี่ไม่ซีเรียส”

“งั้นโอเค เสร็จจากนี่แล้วผมไปหาพี่ที่บ้านละกัน”

“โอเค แต๊งกริ๊ว ไอ้น้อง”

“หึหึหึ....You’re welcome. See ya.”

วางสายจากไอ้แม๊คแล้วผมก็เดินกระหยิ่มยิ้มย่องกลับเข้าบ้าน

หมูกะทะน่ะ แค่ข้ออ้าง

เป้าหมายของผมคือ...สืบประวัติให้แม๊ค (และของน้องแอ๊บด้วย....ถ้าโอกาสอำนวย)

กินหมูกะทะมันใช้เวลาราวๆ สองชั่วโมงได้ ผมน่าจะได้ข้อมูลไม่มากก็น้อยล่ะ ....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

......

.....

....

...

..

.

[❝CHŌN❞]

แผนสูงนะคะพี่กั๊ก

แต่มันก็คงเข้าทางน้องแม๊กเต็มๆ ฮ่าๆๆๆ

[พิรุณสีเงิน]

เดี๊ยวเกิดกระรอกมันติดใจขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไงละพี่กัํก 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ได้โต๊ะนั่งแล้ว ผมก็บอกไอ้แม๊คก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางซุ้มอาหาร “ตักใครตักมันนะแม๊ค”

“ครับ...พี่กั๊กเอาสเต๊คป๊ะ?” ไอ้แม๊คถามพลางปลดเป้สีดำใบเก่งของมันไว้บนเก้าอี้

“เออ เอา แต่เอาหมูนะ” ร้านนี้เค้ามีสเต๊คแยกให้ต่างหาก แต่ต้องไปต่อคิวกัน-----เอ๊ะ มันรู้ได้ไงวะ? *0* ...... “เคยมากินร้านนี้ด้วยเหรอ?”

“อื้อ เพื่อนมันเคยพามาครั้งนึง อร่อยดี ผมชอบ”

“อ่าว แล้วนี่ถ้าพี่ให้ไปร้านอื่นล่ะ?”

“ก็จะขี่มอไซด์พาพี่กลับมาร้านนี้ไง?”

“อ๊าว ไม่คิดอยากลองของใหม่บ้างรึไงว๊า”

“ก็จะให้พี่ลองรสชาติที่ผมชอบก่อน หากยังมีร้านอื่นที่อร่อยกว่าร้านนี้ ไว้คราวหน้าค่อยกลับไปร้านที่พี่จะไป”

“หึหึ...งั้นต้มยำกุ้งด้วย จัดมา”

“OK.”

ไอ้แม๊คเดินนำหน้าผมไปก่อน

ผมเดินตามหลังมันไป แล้วเราก็แยกกันไปคนละทาง

......

.....

....

...

..

.

เท่าที่ผมดู ไอ้แม๊คนี่มันออกแนวเอาแต่ใจตัว สงสัยเพราะเป็นน้องชายคนเล็กกับความเป็นเด็กช่างคิดมีเหตุมีผล พี่สาวเลยยิ่งเอ็นดู

เด็กแบบนี้ บอกตรงๆ ผมไม่ถนัดรับมือด้วยเลยให้ตายสิ!....ปกตินะ หากไม่เอี่ยวกันด้วยเรื่องของน้องแอ๊บแล้วล่ะก็ ไม่มีทางหรอกที่ผมจะกลับมาเสวนาด้วย เด็กประเภทนี้มีแววทำลายเส้นประสาทและชีวิตที่สงบสุขของผม

เฮ้อ----- ท่าทางอาจเหนื่อยหนัก แต่ผมจะไม่ย่อท้อ ผมต้องสู้เพื่อน้องแอ๊บ

ผมเอาผักและเนื้ออย่างอื่นไปวางที่โต๊ะหมดแล้ว แต่ตอนนั้นเนื้อหมูมันยุบโป๋ ผมเลยยังไม่ตัก กลับมาอีกทีตามคาด ทางร้านเอามาเติมแล้ว ผมจึงเหลือที่จะถือไปแค่อย่างเดียว

“พี่ ตักข้าวผัดให้หน่อย มือผมเต็มแล้วอ่ะ” ตอนที่ผมยืนเลือกชิ้นหมูอยู่นั้น ไอ้แม๊คก็เดินมาบอกแล้วมันก็เดินถือจานสามใบไปทางโต๊ะ

ผมเลือกหมูมาได้แล้วก็เดินไปหยิบจาน และตักข้าวผัดไปแค่ทัพพีเดียว เพราะไม่รู้ไอ้แม๊คมันกินเยอะแค่ไหน

เดินกลับมาที่โต๊ะ ยังไม่เห็นทั้งสเต๊กทั้งต้มยำ

“อ้าว คิวยาวเหรอวะ?”

“พอดูอ่ะพี่ ได้คิวมาแหละ มานั่งกินรอดีกว่า โหย....พี่กั๊ก ตักข้าวผัดมาน้อยจัง กลัวข้าวมันเจ็บรึไงพี่?” ไอ้แม๊คเริ่มโวย

ข้าวเจ็บ!...มึงคิดได้ไงวะ กูขอซื้อหน่อยนะ....... “พี่จะรู้มั้ยล่ะว่าอยากกินแค่ไหน กินไปก่อน หมดแล้วค่อยไปตักเพิ่ม”

“อื้อออ--- ก็ได้ๆ” ไอ้แม๊คทำน้ำเสียงเหมือนเสียมิได้

“เรากลับดึกน่ะ พ่อแม่ไม่ว่าเหรอ?” ผมเริ่มเปิดฉาก

“ไม่หรอก”

“แล้วเรียนยังไงน่ะ สามทุ่มก็ยังมีงาน เรียนป.โท เหรอ?”

“อื้อ... ป.โท...”

“เค้าเรียนกันเสาร์-อาทิตย์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมมาทุกวัน?”

“หือ?... ไม่ทุกวันนะพี่กั๊ก ผมลงเรียนแบบเวลาปกติ ไม่เอาภาคพิเศษ แต่ก็เรียนแค่จันทร์-ศุกร์เท่านั้นแหละ วันเสาร์ผมมาทำงาน อาทิตย์ผมไม่มา หยุดนอนพักอยู่บ้าน”

“มาทำงาน?”

“ฮื้อ...สอนพิเศษภาษาอังกฤษอ่ะ เพื่อนมันชวน มันเปิดชั้นล่างเป็นที่สอนพิเศษให้น้องมัธยม มันเห็นผมพูดภาษาอังกฤษคล่อง เลยชวนไปทำ ก็ดีนะ ได้ทั้งค่าน้ำมันรถ ทั้งค่ากิน เปรมเลย”

“หึหึหึ....เห็นละว่าเปรม....เพื่อนที่ว่านี่คือที่คนบอกว่าไปส่งทุกวันน่ะเหรอ? คนเดียวกันป๊ะ?”

“หือ?.....” ไอ้แม๊คหยุดมือค้างไว้บนเตา สายตามันจับจ้องมาที่ผม

เหย ตายล่ะผมทำไรผิดวะเนี่ย?------ “มีไร?”

“........เปล่า ก็คนเดียวกันนั่นแหละ....”

“อือ..... เรียนตามเวลา แบบนี้ก็ออกจากบ้านกี่โมงเนี่ย ขี่มอไซด์มานี่นานมั้ย?”

“30-40 นาที โดยประมาณ”

“เฮ๊ย.... มาทางไหนเนี่ย?!”

“ก็ทางปกติ”

“ไม่ ไม่...ตอนเช้ารามอินทรารถติดจะตาย ไหนจะแถวรังสิตอีก ถึงตอนสายมันก็ไม่ได้ ชั่วโมงนิดๆ น่า”

“แล้วใครจะมาตอนเวลาเร่งด้วยล่ะพี่กั๊ก รถก็เยอะ ฝุ่นก็แยะ”

“อ่าว แล้วนี่ทุกวันนี้มากี่โมง?”

“ตื่นตี 4 ครึ่ง...มั๊ง... ไม่รู้ อาบน้ำแล้วก็มาเลย”

“เฮ๊ย...แล้วเวลาที่เหลือไปอยู่ไหนเนี่ย?”

“ก็ไปอยู่บ้านเพื่อนผม ไอ้ที่ผมสอนพิเศษไงพี่กั๊ก”

“ตายๆ งั้นรีบกินรีบกลับไปเลย ฉิบล่ะ ดึกขนาดนี้ขับไหวมั้ยเนี่ย?”

“พี่กั๊ก อย่าเวอร์”

“ได้ไงวะ ตืนตีสี่ตีห้า ห้าทุ่มถึงบ้าน ตายๆ นี่พ่อแม่เราเค้าปล่อยมาได้ไง๊ หลับในทำไงห๊า”

“ไม่มี๊ ผมมาแต่ดึก แต่ผมก็มานอนต่อบ้านเพื่อนผมอีกที ใกล้เวลาจะไปเรียน เพื่อนมันถึงปลุก บางวันเรียนคาบแรกช่วงสายยิ่งอิ่ม”

“อ้อ......โธ่เอ๊ย พี่ก็นึกว่าตื่นอยู่ตลอด”

“หึหึหึ.... คนนะ ไม่ใช่มนุษย์ทองคำแห่งวัดเส้าหลิน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า... รู้จักเหรอวะ”

“หนังชุดน่ะ ขอให้บอก”

“เออ เออ คอเดียวกันว่ะ”

“จริงอ่ะ อย่ามาอำ”

“พูดจริง ไม่เชื่อกลับบ้านจะให้ดูคลังแสง พี่ตามเก็บหม๊ด”

“หนังตั้งแต่สมัยพี่เด็กๆ อ่ะ มีป๊ะล่ะ?”

“รู้จักพี่น้อยไป ไอ้น้องแม๊ค”

“งั้นเดี๋ยวขอรู้จักเพิ่มหน่อยนะ คุณพี่กั๊ก”

......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

บางสิ่งไม่ได้อยู่ในแผน แต่มันก็เข้ามาเอง... เออ ผมคิดว่าผมโชคดีนะ ทั้งขนมตาลที่จับไอ้แม๊คได้หนึ่งที ทั้งหนังจีนชุดสุดหวงของผมที่ผมเก็บสะสมไว้เป็นงานอดิเรก

และจากหมูกะทะมื้อนั้น ผมก็มาเรียบเรียงตารางเวลาของไอ้แม๊คได้สักที

ไอ้แม๊ค...มันอายุอ่อนกว่าผม 4 ปี ส่วนน้องแอ๊บอ่อนกว่าผม 2 ปี

บ้านอยู่รามอินทรา แต่ขี่มอไซด์มาเรียนรังสิต เพราะมันชอบความเป็นส่วนตัวและความคล่องตัว แต่มันเกลียดฝุ่นจากท่อไอเสีย มันเลยยอมตื่นแต่เช้าเพื่อขี่มอไซด์มานอนต่อบ้านเพื่อนมันซึ่งอยู่คลองสามระแวกเดียวกับบ้านผม

แล้วมันก็ไปเรียนพร้อมเพื่อนคนนั้น เรียนเสร็จก็ขับรถกลับมานอนเล่นนั่งเล่นบ้านเพื่อนมัน เพื่อรอเวลาสอนพิเศษเด็กๆ

ราวๆ สองทุ่มมันสอนพิเศษเสร็จ ก็จะแกร่วอยู่บ้านเพื่อนมันก่อน ทำการบ้านบ้าง รายงานบ้าง ตามเรื่องมัน แต่พอสามทุ่มแล้วมันจะมาหาของกิน มันก็ขี่มอไซด์ไปเรื่อยล่ะ แต่มันจะถามข้อมูลมาก่อนว่าที่ไหนอร่อยแล้วถึงค่อยไป มันไม่สุ่มนะ

มันรอดูรถจนเหมือนว่างดีแล้ว นั่นแหละ มันถึงขับรถกลับบ้านมันที่รามอินทรา

มันบอกว่า กลับถึงบ้านก็อาบน้ำนอนเลย ตื่นอีกทีก็เช้าพอดี

เพราะมันเป็นคนนอนง่าย หลับง่าย มันเลยไม่มีปัญหากับการทำแบบนี้ .... ได้ยินแล้วผมก็อึ้งแทน เป็นผมล่ะไม่ได้เด็ดขาด ถ้าไม่ใช่บนเตียงแล้วล่ะก็ ไม่ไหวอ่ะครับ หลับไม่เต็มตา

จากการนั้น...ดูเหมือนไอ้แม๊คจะยอมพูดเล่นกับผมมากขึ้น ไม่วางตัวห่างๆ กับผมเหมือนแต่ทีแรก แต่ก็ยังตั้งการ์ดไว้แน่นหนาในเรื่องของพี่สาวสุดน่ารักของมัน เช่นนี้วันนั้น ผมจึงยังไม่รู้เรื่องอะไรของน้องแอ๊บเพิ่มเติมยกเว้น น้องแอ๊บอายุน้อยกว่าผม 2 ปี กับน้องแอ๊บทำงานแล้ว.... *0*

แต่ก็ช่างเหอะ นี่แค่เดือนเดียว ได้เท่านี้ก็นับว่าดีเยี่ยมแล้ว!!

......

.....

....

...

..

.

[patchylove]

แมคมันแอบมีแฟนแล้วป่าวอ่ะ

[milkshake✰]

อ้าวตายจริงนี่ใครตกหลุมพรางใครกันแน่คะเนี่ยพี่กั๊ก

[londoneye]

ขอตามอ่านด้วยคนนะคะ

เนื้อเรื่องดูเรื่อยๆดีค่ะ

ไม่มีอะไรมากมาย...แต่ทำไม...มันหยุดอ่านไม่ได้ก็ไม่รู้

ชอบความฝันของกั๊กมากเลย...งูเผือกเริ่มเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแล้ว...ก็เหมือนกับน้องแม็คที่ค่อยๆเริ่มเข้ามาเหมือนกัน

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[Rafael]

เอ๊ะ ตกลงใครเข้าแผนใครละทีนี้
ฮ่าๆ อ่านมาถึงตอนนี้ดูเหมือนจะยังมึนๆอยู่ทั้งคู่นะ

[BaoBao]

07



 “ฮ๊าดชิ้ว!”

ขอบคุณนะที่มึงจามโดยหันหน้าไปทางอื่น แถมยังเอามือปิดปากด้วย ขอบคุณที่ไม่แพร่กระจายเชื้อโรคเข้าสู่สังคม และด้วยความดีของมึง ...... “แม๊ค ล้างมือหน่อยมะ เดี๋ยวกินข้าวต่อ กินโรคเข้าไปอีก มันไม่ดี”

ผมยื่นขวดน้ำเปล่าของตัวเอง ไปทางไอ้แม๊ค กะจะเทให้มันล้างมือของมัน

“ฟื๊ด— ขอบคุณครับ...” ไอ้แม๊คซื๊ดน้ำมูกเข้าจมูก แล้วยื่นสองมือมารองน้ำจากขวดน้ำของผม

“เราขับรถตากฝนกลับบ้านใช่มั้ย? ทำไมไม่จอดมอไซด์หลบฝนก่อนวะ”

“มันเปียกอบู่แล้วนี่พี่กั๊ก ขี่ให้ถึงบ้านเลย จะได้อาบน้ำนอนเลย”

“แล้วเป็นไงล่ะ? เดี๋ยวก็ได้นอนเล่นอยู่บ้าน ไมได้มาเรียนหรอก”

“พี่กั๊ก...” ไอ้แม๊คเอามือออกจากใต้ปากขวดน้ำของผม แล้วเงยหน้ามาจ้องตากับผม

“อะไร?”

“พูดเหมือนแม่แม๊คเป๊ะเลย เป็นญาติห่างๆ กันใช่มั้ย?”

“..............” ผมทำหน้าหน่าย เก็บขวดน้ำตัวเองมาปิดฝา แล้วหยิบตะเกียบมากินต่อ

ไม่อยากเถียงมันมาก ช่วงนี้เป็น –พี่ชายใจดี- อยู่  ......  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

“พี่กั๊ก เอาเนื้อป๊ะ?” ไอ้แม๊คเอ่ยปากบอก

“ไม? เป็นไร?... เฮ๊ย...ไม่ได้โกรธ ไม่ต้องมาให้เนื้อพี่” ผมออกตัวให้ก่อน

“เปล่า อันนั้นรู้ แต่มันระคายคอ สงสัยจะกินเนื้อไม่หมด เสียดายอ่ะ”

“อ่าว เออ เอามาๆ.... เจ็บคอแล้วยังจะกินก๋วยเตี๋ยวเผ็ดๆ อีก ไม่สั่งข้าวต้มมากินล่ะวะ” ผมยื่นชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองไปทางไอ้แม๊ค

ไอ้แม๊คคีบเนื้อไก่ในชามก๋วยเตี๋ยวของมันมาใส่ในชามผม “ไม่เข้าใจอ่ะ พี่กั๊ก ทำไมป่วยแล้วต้องกินข้าวต้ม หมอไม่ได้ห้ามกินอย่างอื่นนอกจากข้าวต้มซะหน่อย”

“อ๊าว ก็เจ็บคอนี่ไง มันก็ต้องกินของที่มันกลืนได้คล่องคอ”

“ก๋วยเตี๋ยวเนี่ยก็คล่องคอ”

“อ่ะ อ่ะ... คล่องคอ งั้นแบ่งน้ำซุปให้ จะได้อิ่มๆ” ผมยกชามของตัวเองเทน้ำซุปแบ่งใส่ชามของไอ้แม๊ค

“ประชดป๊ะเนี่ย”

“แม๊ค พี่เป็นคนมีน้ำใจเป็นพื้นฐานนะ มองคนในแง่ร้ายว่ะ”

“พื้นฐานพี่มันอยู่ลึกมากนะ รู้ตัวป๊ะครับ?”

“............” 

......

.....

....

...

..

.

ตั้งแต่เริ่มตีซี้ไอ้นี่ได้ก็เข้าเดือนที่ 2 มาแล้ว

ไอ้แม๊คเริ่มให้ความสนิทกับผมเพิ่มมากขึ้น สังเกตุได้จากการต่อปากต่อคำแบบไม่เกรงใจคนที่อายุมากกว่ามันอย่างผม
แต่ผมก็เข้าใจในระดับนึงอ่ะนะครับ

ไอ้แม๊คเนี่ย ตั้งแต่เด็กมาแหละ มันวนเวียนเทียวไปเทียวมาระหว่างอังกฤษกับไทยตลอด ตอนมันเกิดขวกปีแรกมันเล่าว่า โดนเลี้ยงอยู่ที่ไทย แต่พอสองขวบพ่อต้องช่วยงานของญาติพ่อที่อังกฤษ พ่อทนคิดถึงลูกไม่ไหว เลยขอเอาไอ้แม๊คไปเลี้ยงที่อังกฤษด้วย มันบอกว่า พ่อพี่แอ๊บพาไปไม่ได้ เพราะพี่แอ๊บเริ่มเข้าเรียนแล้ว พ่อไปแค่ไม่นาน ไม่เหมาะ

นี่เลยทำให้ผมรู้ในสิ่งที่คาใจมานานได้ว่า เหตุใดแม๊คที่หน้าตาไม่ได้ผิดแผกจากคนไทยมานัก แต่ผ่ามีตาสีน้ำเงิน ... นั่นก็เพราะพ่อของพ่อไอ้แม๊ค เค้าเป็นลูกครึ่งอังกฤษผสมจีน ส่วนแม่ของพ่อไอ้แม๊คเป็นลูกครึ่งอังกฤษผสมไทย

มารุ่นพ่อของไอ้แม๊ค ทุกคนได้รับแต่ยีนส์สีผิวขาวหยวกมาจากพ่อแม่ ส่วนผสมอื่นนอกนั้นกลับออกแนวเอเชียนิดๆ ฝรั่งหน่อยๆ

ตาสีน้ำเงินของปู่ไอ้แม๊ค โดดมาตกทอดที่ไอ้แม๊คคนเดียวในตระกูล

ทีนี้ปู่มันก็ชอบน่ะซี่ ตอนพ่อเอามันไปอยู่ที่อังกฤษ มันเล่าว่าปู่แทบไม่อยากให้มันกลับมาไทย อยากให้เรียนต่อที่อังกฤษเลย

แต่แล้วแม่มันก็ทวงลูกคืนมาจนได้ แต่ก็นั่นละ สองปีแน่ะกว่าไอ้แม๊คจะได้กลับมาไทย กลับมามันก็พูดไทยไม่ได้ แต่พอฟังออก ต้องมานั่งฝึกภาษาไทยอยู่อีกปีนึง ถึงเริ่มเข้าเรียนอนุบาลได้

แต่เพราะตอนมันอยู่อังกฤษ ปู่กับญาติๆ มันเล่นกับมันแบบสร้างสรรค์ ทำให้ตอนมันเรียนอนุบาลปี 1 จบมันก็ข้ามมาอยุ่อนุบาล 3 เลย

ไอ้แม๊คเรียนที่ไทยมาตลอด แต่พอปิดเทอมมันจะได้ตั๋วเครื่องบินไปกลับอังกฤษมาแบบไม่ขาด แถมขากลับยังมีเงินก้นถุงทุนการศึกษาจากปู่กลับมาด้วย (อ๊ากกก...กูอิจฉามึงว่ะ!)

น้องแอ๊บของผมก็ไปบ้าง ไม่ไปบ้าง... ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเชิญนะ ญาติทางนั้นเค้ารักหลานเท่ากันทุกคนละ แต่น้องแอ๊บ ไม่ค่อยชอบทางนั้น น้องแอ๊บติดเมืองไทย ไปเที่ยวเล่นก็ได้ แต่หากเลือกได้ และปีนั้นเมืองไทยมีเรื่องน่าสนใจให้ทำ น้องแอ๊บจะขออยู่เมืองไทย

เพราะงี้แหละ ไอ้แม๊คมันเลยมีส่วนผสมของนิสัยแบบไทยและคนชาติตะวันตกอยู่ในตัว

มันเป็นคนมีมารยาทรู้จักกาละเทศะ แต่บางทีมันก็คิดว่าเท่านี้พอแล้ว แต่มันพอสำหรับฝรั่ง ไม่ใช่คนไทย...ส่วนนี้ไอ้แม๊คแม่งแยกไม่ค่อยออก แล้วชอบแปลงร่างเป็นเจ้าหนูจำไมกับผมอยู่บ่อยๆ .... อะไรผมบอกได้ ตอบได้ ผมก็บอกมัน แต่อะไรที่มันไม่รู้ ผมก็บอกไปตรงๆ ว่า ‘พี่ไม่รู้ว่ะ พ่อแม่สั่งสอนพี่ให้พี่ทำแบบนี้ ทำแล้วไม่ตาย พี่ก็ทำว่ะ ^^’

แล้วไงก็ไม่รู้ ไม่รู้คำตอบของผมไปโดนใจมันยังไง อยู่ๆ มันก็เปลี่ยนไป.... แม่ง มีอะไรสงสัย มันจะเอามาถามผม ไม่เจอกันมันก็จะโทรมาถาม อ๊ากกกก.... อยากให้เบอร์กระทรวงวัฒนธรรมกับแม่งมันซะให้รู้แล้วรู้รอด!!

ถึงปวดประสาทกับไอ้แม๊ค แต่เพื่อน้องแอ๊บ------ พี่กั๊ก ทนได้!!

......

.....

....

...

..

.

[moredee]

 งูกลายพันธ์ เลิกฝันถึงงู

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

กินก๋วยเตี๋ยวหมด ผมนึกอยากนั่งกินหนมปังสังขยาต่อ ไอ้แม๊ครู้เลยตามมากินด้วย ไม่ได้กังวลกับสังขารของคอมันเล๊ย ผมเลยบังคับให้มันสั่งนมร้อนไปกินด้วย แต่ของผมนมเย็นเพราะเป็นคนแข็งแรงปกติ มิใช่คนป่วย

นั่งกินหนมปังไปได้แค่ 2 คำ อยู่ดีๆ ลมก็พัดกรรโชก แล้วแค่ชั่วอึดใจเม็ดฝนลูกโตๆ ก็เทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา...ไอ้แม๊คอ้าปากหวอ ตาค้าง

แต่ผมน่ะ แอบกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ...จะทำการสิ่งใดต้องดูดินผ้าอาการ  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

คุณคร๊าบ ผมไม่ได้มานั่งกินข้าวกะไอ้แม๊คแบบไร้จุดหมายนะครับ ผอมกะไอ้เป้วางแผนกันไว้ว่า... ต้องทำแบบไปปรี่เข้าไปหามันจนมันตกใจหรือรังเกียจดีดผมออกมาจากวงโคจรขอมัน และเพราะกับอาการไอ้หนูจำไมของมัน บางครั้งหากมันโทรมาจำไมแล้วถามว่าพี่กินข้าวยัง? ผมจะบอกทันทีว่ายัง แล้วออกไปนั่งกินข้าวกับมัน

แต่หากวันไหนมันไม่โทรมาจำไม ผมจะทำแบบปกติ ซื้อเข้าไปกินในบ้านแล้วนอน

ส่วนใหญ่ที่ผมจะมานั่งกินข้าวกับมันเรื่อยเปื่อยคือวันเสาร์เหมือนวันนี้ เพราะเป็นวันสุดท้ายของอาทิตย์ ทั้งมันและผมเลยได้มีเวลากินไปคุยไป สักชั่วโมงกว่าๆ ก็ต่างคนต่างแยกกันกลับบ้านไป

แต่....ไม่ใช่แค่นั้นครับ นี่เป็นแผนของผมกับไอ้เป้....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

ช่วงนี้มันเริ่มหน้าฝนแล้ว และไอ้แม๊คมันขี่มอไซด์ไปกลับ ....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

ผมกำลังรอโอกาสอะไรแบบในวันนี้อยู่....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

“แม๊ค ฝนมันไม่ใช่ว่าจะหยุดง่ายๆ นะ” กินหนมปังเสร็จแล้วนั่งรอฝนหยุดก็แล้ว ฝนยังเทกระหน่ำต่ออย่างไม่ขาดสายเช่นเดิม

“.....เซ็งว่ะ...” ไอ้แม๊คทำหน้าบูด

“วันหลังก็เอารถยนต์มาใช้ซะนะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบอ่ะพี่กั๊ก หาที่จอดยาก ขับก็กระดึ๊บๆ รำคาญ----” ไอ้แม๊คลากเสียงยาวเท่ากับความรำคาญอาการรถติดของเมืองหลวง...

*0* เออ ก็เข้าใจมันอยู่หรอก...... “ยังไงก็รอให้มันซาก่อนนะ ถึงค่อยไป แล้วเราน่ะมีเสื้อกันฝนมั้ย?”

“หึ..” ไอ้แม๊คส่ายหน้า

“ฮื๊อ--” ผมส่ายหน้าบ้าง เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเสื้อกันฝนที่แฟนไอ้เป้ซื้อมาให้ และผมกับไอ้เป้เอามาขยี้ขยำให้ดูเหมือนของใช้แล้ว เสร็จแล้วก็จับพับแบบสุ่มๆ เข้าห่อของมัน ยัดเตรียมไว้ในกระเป๋าของผม แถมหากเปลี่ยนเสื้อแล้ว ผมจะเอามันมายัดใส่กระเป๋ากางเกงติดตัวมาด้วยทุกครั้ง.....เพื่อการนี้โดยเฉพาะ ....  เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก

“อ่ะ เอาไปใช้ซะ ทำไมไม่รู้จักเตรียมตัวซะบ้างนะเราน่ะ” ผมยื่นก้อนขยุกขยุยของพลาสติกหนึ่งไปให้ไอ้แม็ค

“ไรน่ะ?”

“เสื้อกันฝนสิ”

“ไม่เอา รำคาญ”

“........ดื้อนะเรา สงสารแม่เรากับพี่แอ๊บจัง”

“...........”

“ไร ว่าไม่ได้?”

“เปล๊า----” ขึ้นเสียงสูง

“กับบางอย่างน่ะ เราต้องรู้จักทนบ้าง เป็นหวัดเดี๋ยวเดียวก็หาย มันก็จริงอยู่ แต่ความห่วงของแม่กับพี่เค้าน่ะ คิดถึงบ้างรึเปล่า? แค่ขี่มอไซด์ไปกลับแบบนี้ พี่ว่าทางบ้านเค้าก็ห่วงเราแทบแย่แล้วละมั๊ง”

“............”

แล้วไอ้แม๊คก็หันหน้าหนีไปเลย

......

.....

....

...

..

.

4 ทุ่ม 20

ฝนเริ่มซา แต่ยังโปรยปรายอยู่ ผมเลยถือโอกาสชวนให้ไอ้แม๊คกลับ

ผมกับมันเดินดุ่ยๆ มาทางสะพานลอย ช่วงหลังไอ้แม๊คฉลาด เอามอไซด์มาจอดตรงทางเข้าหมู่บ้านผม เพราะหากมันขี่ไปจอดที่ฝั่งโต้รุ่ง เวลามันจะกลับ มันก็ต้องวนรถกลับมาทางฝั่งหมู่บ้านผมอยู่ดี

และหากจอดที่ทางเข้าหมู่บ้านผม มันก็แค่เดินข้ามสะพานลอยมา....เท่านั้น

“ใส่เสื้อด้วยแม๊ค” ผมทำเสียงเข้มใส่มัน พร้อมกับยื่นเสื้อกันฝนให้มัน

มันทำเสียงฮึดฮัดหน่อยนึง แต่ก็รับเสื้อกันฝนไปสวม

ผมอมยิ้ม “ขับดีๆ ล่ะ ถ้าฝนตกอีก หลบฝนนะ เดี๋ยวไข้ขึ้นระหว่างขี่รถ มันอันตราย จะวูบไปตอนไหนก็ไม่รู้ เมื่อกี้ก็เพิ่งกินยาแก้ไข้ไปด้วยใช่มั้ยล่ะ?”

“คร๊าบ---” ผมรับเสียงยานยาง

“......ไป ไป กลับดีๆ ล่ะ ถึงแล้วโทรมาด้วยนะเว้ย”

“ไร เป็นห่วง” ไอ้แม๊คที่แต่งองค์เสร็จและก้าวขาขึ้นค่อมมอไซด์ไปแล้ว เปิดหน้ากากหมวกกันน๊อคขึ้นมา ตาสีน้ำเงินของมันดูยั่วตีนผมพิกล

“เอ่า คนรู้จักกันนะเว้ย พี่เป็นคนเจอเราเป็นคนสุดท้าย เกิดไรขึ้นมา พ่อแม่เราจะมาว่าพี่ได้”

“หึหึ...” ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะอยู่ในหมวกกันน๊อค

“ไปเร็วๆ เลย เดี๋ยวฝนก็เทลงมาอีก ไม่ถึงบ้านพอดี”

ผมตบบ่าไอ้แม๊คแล้วสะดุดใจ ตัวมันร้อนผ่าวมากจนติดมือผม

ไอ้แม๊คยกมือขึ้นเป็นการบกลา แล้วมันก็บิดมอไซด์ออกไปในทันที

ผมอ้าปากค้าง จะพูดก็พูดไม่ทัน ผมรู้สึกตะหงิดใจว่าไม่ควรปล่อยไปมันยังไงพิกล ..... แต่ก็ไม่ทันแล้ว มันออกตัวไปแล้ว

ผมทำอะไรไม่ได้ จะโทรไปหามันก็อันตราย มันกำลังขี่รถอยู่

ผมถอนหายใจแล้ว หันหลังกลับ เดินขึ้นรถของวินหย้าหมู่บ้าน แล้วอีก 3 นาทีต่อมาผมก็มาถึงบ้านของตัวเอง

และทันทีที่ผมเข้ามาในตัวบ้านและกำลังไขกุญแจประตูไม้บานหนาของในบ้านอยู่นั้น เสียงผมเทกระหน่ำเหมือนตอนแรกก็ดังซู่ขึ้นมาจากด้านหลังของผม

ผมหันหน้าไปมองม่านสายฝน

มันหนาจนเห็นทุกอย่างในสายฝนขาวเบลอ

ผมนึกถึงภาพสุดท้ายของไอ้แม๊คที่สวมเสื้อกันฝนกับหมวกกันน๊อค

“กลับบ้านดีๆ นะมึง....เฮ้อ.....”

ผมทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้ ก็ได้แต่ภาวนาให้มันไม่ดื้อ แล้วหยุดรถหลบฝน




































































































































......

.....

....

...

..

.

ขณะที่ผมอาบน้ำอุ่นและเตรียมเปลี่ยนชุดนอนเพื่อเข้านอนอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงเหล็กที่รั้วประตูบ้านของตัวเองลั่นมาในหู

กระดุมยังไม่ทันติด แต่ใส่กางเกงนอนเสร็จแล้ว ผมสะดุดใจว่าเป็นเสียงหน้าบ้านตัวเองแน่ เลยรีบเดินลงมาจากชั้นสอง และเดินไปที่หน้าต่างข้างประตู

ผมมองลอดออกไปนอกบ้าน ผมไม่ชอบเปิดไฟที่หน้าบ้านตัวเอง เพราเห็นว่ามันมีเสาไฟฟ้าอยู่ตรงใกล้ๆ รั้วบ้านผมแล้ว แต่นั่นก็ทำให้ผมมองเห็นภาพข้างนอกได้ไม่ถนัดและชัดมากนัก เช่นเดียวกับในเวลานี้ที่ฝนกำลังเทกระหน่ำ บดบังแสงไฟนีออนของเสาไฟฟ้า ทำให้ผมมองไม่ออกว่าใครกำลังยืนอยู่ในรั้วบ้านผม

“ใครน่ะ?” ผมร้องถามเสียงดุ

คนคนนั้นหันหัวกลับมาทางผม แล้วเดินเข้ามาหาผม ผมเห็นขาของคนนั้นเขยกหน่อยๆ .... ผมเริ่มระวังตัว

พอคนคนนั้นเข้ามาใกล้หน้าต่างมากขึ้น ผมก็รีบคว้ากุญแจมาไขแม่กุญแจที่ล๊อคประตูบ้านออกทันที

แกร๊ก---- แกร๊ก---- ปึง----- ...... “เป็นไรไอ้แม๊ค ทำไมเดินแบบนั้น !!”

......

.....

....

...

..

.

[sukie_moo]

แม็ครถล้มเหรอ

[yayee2]

....ท่าสบายแฮร์.... 
นึกว่าท่าสบาย"ขน" :m20:ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอิ๊ก
...ผมพยายามสร้างไมตรีกับว่าที่น้องเมียอย่างขยันขันแข็ง...
ก็จะได้ไมตรีอันดีจากว่าที่น้องเมีย(ที่กั๊กคิดไปเองคนเดียว)คนนี้แทนแหละกั๊ก
เรานั่งเก้าอี้โยกมองกั๊กทำดีกับแม๊กเพื่อหวังผลสู่น้องแอ็บต่อไปอย่างสบายอารมณ์

[moredee]

งูเข้าใกล้หัวใจมากกว่านางฟ้านะพี่ก๊อง
ทำอะไร กินอะไร คิดถึงน้องตัลหลอด

[$VAN$]

ตากั๊กวางแผนสุดฤทธิ์ หวังได้ใจนางฟ้าเต็มที่

       เคี๊ยก เคี๊ยก เคี๊ยก 
^
^
แลดูเจ้าเล่ห์มากมาย หุๆ

น้องแม๊กเจ็บมา ป่วยอยู่ด้วย ตากั๊กดูแลดีๆล่ะ ได้ใจแน่คราวนี้

คิดถึงน้องงูอ่ะ