หัวข้อ: พี่ครับ...รักผมบ้างไหมครับ@Series ที่ลงเอย : ไดอารี่หน้าสุดท้าย

[Zinub]

โอยย.....ตายๆ พี่ใจหายวูบเลย
เจอถุงยางเนี่ยนะ ไปหาที่ปลดปล่อยกับคนอื่นหรอ
ใช้เวลาว่างแบ่งให้พี่นิวเยอะหน่อยน้าา
ไม่มีใครชอบที่ตัวเองถูกเมินหรอก
จากทีแรกที่เราทำตัวห่างจากเขา
แต่ทีหลังเขาจะทำใจ แล้วห่างเราไปเรื่อยๆ
นูอย่าทำงั้นอีกน้า

น้องหายไปนานมากเลย.......คงสบายดีนะคะ

[NuNew]

    รีบลงแล้วจะขอไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าไปทำงาน

เป็นวันที่น่าเบื่อมาก วันที่ชื่อว่า "วันจันทร์"









      ผมพยายามหาข้ออ้างให้มัน....คงจะเป็นของลูกน้อง ของเพื่อน หรือของใคร ๆ ที่บังเอิญอาศัยรถมากับพี่นิว

แต่ไม่มีคำตอบไหนที่ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจได้เลย เราคงอยู่ด้วยกันนานเกินไป....

นานจนแทบจะรู้คำตอบโดยไม่ต้องถาม ถ้าไม่คิดจะหลอกตัวเอง

      ผมไม่อยากถามเพราะกลัวคำตอบ

      แต่การไม่รู้มันน่ากลัวกว่า เพราะหากเกิดอะไรขึ้น ผมกลัวว่าตัวเองจะตั้งรับไม่ทัน



      พี่นิวอาบน้ำเสร็จแล้วมาตามให้ออกไปกินข้าวนอกบ้านกัน

แล้วผมก็ได้ถามออกไปให้หายคาใจ ตอนที่เราอยู่ในรถนั่นเอง

      “พี่ซื้อมา”

      ผมได้แต่อึ้ง แล้วหันไปมองหน้าเขา เราไม่เคยจำเป็นต้องใช้มัน

เพราะฉะนั้นการที่พี่นิวซื้อมามัน “ต้อง” มีเหตุผล

      “ก็...เอาไว้เผื่อ ๆ”

พี่นิวตอบเสียงเบา

“เผื่อใครครับ ผมเหรอ?”

      ปากนะ....มันคงหลุดออกไปเพราะจิตใต้สำนึกมันอยากรู้ ทั้งที่รู้ตัวว่าความจริงทำให้เราเจ็บปวด

      “ครับ”

      “ทำไม”

      ผมคิดว่าตัวเองเดาคำตอบได้ แต่ก็ยังจะถาม

      “ก็อาจจะไม่ต้องใช้ ถ้า.....”

      พี่นิวหยุดพูดไปเฉย ๆ สายตาจับจ้องไปที่ถนน ผมจ้องใบหน้าเขาไม่วางตา สีหน้าเรียบเฉยก็จริง

แต่การเม้มปากมันก็บอกได้ถึงความกังวลในสิ่งที่กำลังจะพูด

      ผมไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้มันมาอยู่ในรถตั้งแต่เมื่อไร จำได้แต่เรื่องของตัวเองว่า

เราไม่มีอะไรกันมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว

      พี่นิวถอนหายใจแผ่ว ๆก่อนจะพูดออกมาในที่สุด

      “พี่ไปนอนกับคนอื่นมา”




      ………..





      แอร์ในรถมันเป่าแรงขึ้น เย็นเฉียบจนวาบจากปลายประสาทไปจนถึงหนังหัว....

หรือมันเป็นความร้อนกันแน่....ร้อนผ่าว ๆ วูบวาบอยู่ในเนื้อตัว

      ผมควรจะตอบรับทราบว่าอะไรดี?

      “พี่เมา”

      ใช่สินะ หลัง ๆ นี่พี่นิวดื่มเหล้าบ่อยมาก ชนิดที่ว่า

ถ้าไม่ได้กลับบ้านก็ลองไปหาตามวงเหล้าที่เขาเคยไปสังสรรค์ ยังไงก็เจอ


   รถเราติดไฟแดงเป็นคันแรก มีมอเตอร์ไซค์อีกคันจอดเทียบข้าง

สาวน้อยที่ซ้อนอยู่ข้างหลังนั่งกอดกระแซะหนุ่มนักบิดจนคางเกยไหล่

แค่ไอ้หนุ่มหันมา แก้มหนุ่มกับปากสาวก็ชนกันพอดี.....ผมว่าเขาตั้งใจจะจูบแก้มกันบนถนนล่ะ

  ถึงแม้บรรยากาศยามโพล้เพล้จะมองอะไรไม่ถนัดนัก แต่กลางสี่แยกแบบนี้

แสงไฟออกจะสว่างยังไงใคร ๆ ก็ต้องเห็นว่าคู่นั้นเขาทำอะไรกัน ไม่ใช่แค่ผมหรอก


      “เดี๋ยวนี้พี่นิวเมาเกือบทุกคืนอยู่แล้วนี่ครับ”

      พี่นิวซบหน้ากับพวงมาลัยรถ

      “ใช่ เราเลยไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเท่าไร”

      ถ้าพี่นิวจะยอมรับว่าเพราะเขา เราสองคนก็เลยไม่ค่อยอยู่ด้วยกัน ผมก็ต้องยอมรับว่า

เพราะผมเอาแต่ทำงานอดิเรกของตัวเองจนลืมที่จะใส่ใจเขาเช่นกัน

...แต่วันนั้น....ความคิดที่จะโทษตัวเองไม่ได้อยู่ในสมองของผมเลย

      “ผู้หญิงหรือครับ”

      อะไรไม่รู้ทำให้ผมถามคำถามนี้ออกไป....และพี่นิวก็พยักหน้าทั้งที่ยังซบอยู่ตรงนั้น

      “เมื่อไรครับ”

      พอพี่นิวพูดขึ้นมา ผมลองนับย้อนหลังไป มันก็อยู่ใน 2 อาทิตย์ที่เราไม่มีอะไรกันนั่นแหละ

หลังจากไปมีอะไรกับคนอื่นมาแล้ว เขาคงตั้งใจให้เป็นระยะปลอดภัย

แต่ก็ยังอุตส่าห์เตรียมเครื่องป้องกันเอาไว้

......ผมควรจะดีใจใช่ไหม ที่เขารอบคอบ


      ไฟเขียวแล้ว รถมอเตอร์ไซค์คันข้าง ๆ บิดคันเร่งออกตัวเป็นคันแรก

ผมมองแผ่นหลังของหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนดี

จนกระทั่งเห็นเพียงไฟท้ายเป็นสีแดงจุดเล็ก ๆ ลับสายตาไป ถึงได้รู้สึกตัวว่า

เราทิ้งประเด็นสำคัญค้างไว้ยังไม่ได้พูดถึง

      พอผมอ้าปากจะถาม พี่นิวก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

      “พี่รอผลตรวจเลือดอยู่”

      “ครับ”

      มืออุ่น ๆ ยื่นมาวางทับบนหลังมือผมที่วางบนหน้าตักก่อนจะบีบเบา ๆ

      “พี่ขอโทษ พี่เสียใจ ยกโทษให้พี่ได้ไหม”

      “ผมไม่มีโทษจะยกให้พี่นิวหรอกครับ”

      ผมตอบกลับไปทั้งที่สายตายังมองตรงไปข้างหน้า ถามตัวเองว่า ควรจะรู้สึกอย่างไรดีในเวลานี้

      คำว่าเสียใจ.....มันน้อยเกินไป....

ไม่พอที่จะอธิบายความรู้สึกที่มันดำดิ่งอยู่ในความคิดของผมเวลานี้ได้เลย

      คำว่าขมขื่น.....มันกดทับตัวตนของผมที่ผิดธรรมชาติ

ที่ไม่อาจจะตอบสนองความต้องการของคนที่ผมรักได้ในรูปแบบที่เขาควรจะได้รับ


      ถนนเบื้องหน้าห่างไปประมาณห้าสิบเมตรเป็นหัวโค้ง คงจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

เพราะรถคันข้างหน้าเราเริ่มชะลอความเร็ว ส่วนคันถัดไปก่อนหน้านั้นก็เริ่มติด

และค่อย ๆ คืบคลานไปอย่างช้า ๆ จนกระทั่งรถเรากำลังจะผ่านจุดนั้น

      รถหกล้อบรรทุกสินค้าเพียบเต็มคัน จอดอยู่บนไหล่ทาง....ไม่ใช่จอดสินะ.....

มันตะแคงจนแทบจะทิ่มลงไปในคูระบายน้ำริมทางต่างหาก      

รถมอเตอร์ไซค์คันที่คุ้นตาล้มตะแคงอยู่ริมเกาะกลางถนน 

ผู้ชายคนขับนั่งอยู่บนขอบเกาะ ท่าทางโงนเงนเต็มที มีผู้ชายอีกคนหนึ่งคอยพยุงอยู่ข้าง ๆ

และตรงกลางถนนไม่ห่างกันนัก มีร่างหนึ่งนอนเหยียดยาวแขนขากางอย่างผิดรูป

ดูไม่ออกว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ผมจำสีเสื้อได้

เพราะเป็นตัวเดียวกับที่ผมจับจ้องมองจนแผ่นหลังของเธอลับสายตาไป.....

เธอยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า.....

แฟนของเธอมีสติพอที่จะรับรู้หรือยังว่า เธอนอนนิ่งสงบอยู่ตรงนี้


      ผมพลิกฝ่ามือขึ้นแล้วสอดประสานนิ้วมือกับมืออุ่นของคนข้าง ๆ

น้ำตาปรี่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

      “แค่ผมยังมีพี่นิวอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ก็พอแล้วครับ”

      พี่นิวยกมือผมขึ้นไปจรดริมฝีปาก

      “ขอบคุณนะนู พี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก พี่สัญญา”

      “ไม่ต้องสัญญาหรอกครับ ไม่มีอะไรที่ผมไม่เชื่อพี่”

      แค่มีพี่นิวอยู่ด้วยกัน....แค่นี้จริง ๆ ที่ทำให้ผมอยากมีลมหายใจในวันต่อ ๆไป

      “แล้วคืนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ถุงยางกับผมหรอกครับ อะไรที่มันจะเกิดกับพี่นิวก็ให้มันเกิดกับผมด้วย

คิดบ้างไหมครับว่าถ้าพี่นิวเป็นอะไรไปจริง ๆ ผมจะอยู่ยังไง อะไรมันจะเกิด

ก็ขอให้เกิดกับเราสองคนพร้อม ๆกันเถอะครับ”


      ภาพหญิงสาวคนนั้นจูบแก้มแฟนหนุ่มย้อนเข้ามาในหัวผม

ถึงมันจะดูไม่ดีเพราะสถานที่ที่แสดงความรักมันไม่เหมาะไม่ควร....

แต่สำหรับแฟนหนุ่มของเธอ มันต้องเป็นความรู้สึกที่ดีแน่ ๆ

หากเขาได้รับรู้ว่า นั่นคือจูบสุดท้ายจากคนรัก




      ผลการตรวจเลือดซ้ำครั้งที่สองอีก 3 เดือนต่อมา ทำให้เราสองคนโล่งใจ

และกอดกันร้องไห้ด้วยความสุข  ส่วนพี่นิวคงวางความสำนึกผิดเอาไว้บนบ่าเต็ม ๆ





ราตรีสวัสดิ์ครับ   

[nokkaling]

 

 

[Aoya]

น้องนู 
พี่ไม่รู้ว่าในช่วงชีวิตหนึ่งของคนเราเจ็บปวดได้มากมายเท่าไหร่
แต่พี่คิดว่าน้องนูได้รับมันมากเกินไปแล้ว

พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่อย่างน้องก็ยังดีที่น้องนูเลือกที่จะมองมันในแง่ดี
ถ้าเป็นพี่ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังเป็นผู้เป็นคนอยู่หรือเปล่า 

[yanggi]

ไม่รู้คนเราจะทนเจ็บปวดจากการกระทำของคนเดิมๆได้กี่ครั้ง  เป็นเราของไปตั้งแต่ตอนแรกๆแล้วล่ะ
 ทนไม่ไหวจริงๆ  การที่ต้องพยายามประคับประคองขนาดนี้ พี่นูมีความอดทนมากเลยอ่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่นูนะคะ

[broke-back]

 

...........
ความรักเรา ตั้งต้น แต่หนไหน
มันแทรกซึม ซ่าบซ่าน นานเพียงใด
วาบหวามใจ ให้ปลาบปลื้ม ลืมเวลา

อาจจะมี สัมผัสขม ที่ปมลิ้น
อาจจะมี รสขื่นกิน ยามหิวหา
อาจจะมี ฝืนใจกลืน ลื่นคอมา
อาจจะมี ชิมน้ำตา เมื่อห่างกัน

รักหลายรส ซดสาดใจ ได้ทุกเมื่อ
ขอให้เชื่อ ไว้วางใจ ยามขับขัน
ยังมีอยู่ ยังมีเรา ยังมีกัน
เหตุร้ายนั้น จะผันผ่าน คืบคลานไป

ถ้าทำผิด อย่าติดตัว ไม่มั่วซ้ำ
ก็คงช้ำ ไม่ซ้ำเติม เริ่มใหม่ไหว
คนรักกัน ก็คงยอม ให้อภัย
เพราะสำนึก ความผิดไว้ ให้แก่กัน

 
A beautiful mind!
..ความรักเป็นสิ่งสวยงามดีนะ..

+1 ครับ..นู&นิว


ชิส์..P' New
 

[Gutjang]

แค่อ่านยังทรมาน แต่น้องนูต้องทรมานกี่เท่ากันนะ ..แต่เราขาดเขาไม่ได้นี่นา

ถ้าถามว่าโง่ไหมที่ยังคงรักคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทั้งที่เจ็บซ้ำๆ อย่างนั้น
...ตอบว่า ไม่ เพราะ เรารักเค้า อยากอยู่กับเค้า จะอยู่จนเค้าไม่ต้องการเราจริงๆนั่นแหละ

...อ่านมา 2 วัน เต็ม นอนดึกเลย ^^ ชอบค่ะที่เขียนได้ออกมาได้ดราม่ามาก หน่วงสุดๆ ปวดใจเลย นึกถึงเรื่องของตัวเองทันที แต่เวลามีความสุข อ่านแล้วก็สุขไปด้วย ยิ้มด้วย เวลามันมีความสุขก็โคดจะสุขอ่ะ

รอค่าา

[j_world]

สงสารทั้งคู่... การไม่ใส่ใจ การเห็นคนอื่นสำคัญกว่า การนอกใจ เรื่องไหนมันมันเจ็บกว่า 

[snowboxs]

เย้  ดีใจจังอ่านทันแล้ว จะได้ทันทอดสด
เพราะอย่างไรก็ตามให้กำลังใจนูกับนิวตลอดๆ

อ่านเรื่องของนูแล้ว รู้เลยว่ามีครบทุกรสจริง ๆ
กว่าทั้งคู่จะมีความสุขอย่างตอนนี้ มันช่างเศร้า
นับถือนูมาก ๆ ได้แอบรักเขามาตั้งแต่ ม.1 เลยอ่ะ
อ่านตอนแรก ๆ สงสารนูมาก และโคตรอิจฉานิวเลยอ่ะ
แต่พอมาตอนหลัง ๆ เริ่มที่จะอิจฉานูแล้วล่ะ ที่นิวรักนูมาก
ยิ่งตอนที่นูเริ่มติด msn และที่เริ่มให้ใครอีกคนเข้ามาทับซ้อน
กับนิว นั่นก็คือทอม ก็เริ่มที่จะสงสารนิวแล้วล่ะ นิวใจดีกับนูมาก
ยอมให้นูคุยได้ โดยที่นิวเองก็กังวลว่านูอาจจะไปติดใจใครก็ได้
แล้วสิีงที่นิวกลัวมันก็เกิดขึ้นจริง ๆ อยากจะรู้แล้วล่ะว่านูจัดการ
ความรู้สึกที่มีต่อทอมอย่างไร เพราะนูคิดว่าความรู้สึกนี้คือรักทอม

และในตอนล่าสุด ก็มีปัญหาของนิวที่ไปมีอะไรกับใคร
โดยความเมาอีก แล้วไม่ป้องกัน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
คงไม่ใช่เลขาคนนั้นหรอกนะ แล้วผู้หญิงคนนั้นจะท้องไหม
เห็นว่าเรื่องไกล้ถึงปัจจุบันแล้ว หวังว่าคงเคลียร์ในทุกเรื่องแล้ว

ชอบงานเขียนของนูนะ ภาษาสวยดี ยิ่งตอนบรรยายความรู้สึก
ที่นูมีในแต่ละตอน ในแต่ละเรื่องราว ขอบอกโคตรอินเลยค่ะ
ความเจ็บปวด มันมากขึ้นไปตามระยะความผูกพันธ์ของนูกับนิว

เป็นกำลังใจให้นูมาต่อเรื่องอีกนะคะ  นู  นิว
ขอให้นูรักนิว และ นิวรักนู ขอให้นูกับนิวรักกันตลอดไปนะคะ

[heroza]

อะไรที่มันจะเกิดกับพี่นิวก็ให้มันเกิดกับนู ด้วยนั้น ประโยคนี้ที่พี่นิวได้ยิด.......... คงทำให้พี่นิวสํานึกได้ว่าก่อนจะทำอะไรให้คิดดีๆก่อน เพราะว่าผลที่พี่ได้รับมันอาจไม่ใช่พี่คนเดียวที่ได้รับผลนั้นๆ ผลนั้นอาจทำให้คนที่พี่รักรับไปด้วยเหมือนกัน

การมีสตินี่สำคัญมากเลยนะ ทำอะไรไปโดยไม่มีสติผลที่ตามมามันจะ ...แย่... เอาได้

พี่นิวพี่นี่เป็นคนที่โชคดีคนนึงเลยนะที่ได้รับความรักจากพี่นูมากมายขนาดนี้ **จริงๆแล้วอยาก ว่าพี่มากกว่าที่ทำผิดต่อความรักพี่นูมีให้

แต่ก็นะ รักษาความรักความผูกพันธ์ขอพี่ทั้งสองใว้ได้ดี ความรักที่เกิดจากคนสองคน อย่าเสี่ยงทำให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายเสียใจ ผลที่ตามมามันไม่เป็นไปอย่างที่เราคิดแน่นอน เดี๋ยวจะมาเป็นทุกข์เอาทีหลัง

ปล.ขอบคุณเรื่องราวมากมายที่มาบอกเล่า แบ่งปันให้กันนะ   

[namtarn11]

ความเมามั้งจะบังเกิดสิ่งต่างในแง่ลบมากมาย

ดีใจด้วยกับผลเลือด

และน้องชื่นชมพี่นูมาก..ที่มีความรักยิ่งใหญ่ให้พี่นิวเสมอ

[NuNew]

โพสท์ตอนสุดท้ายของ Series นี้ก่อนนะครับ อาจจะพรุ่้งนี้ถึงจะมีเวลามาคุย

คิดถึงจริง ๆนะครับ..........อยากให้ทุกคนได้รู้

 






      หลังจากช่วงเวลาแห่งความวิตกกังวลตลอด 3 เดือนผ่านพ้นไป ก็ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นจะจบลงอย่างสวยงาม

ชีวิตรักของเราก็กลับมาเหมือนเดิม ผมยังคุยเอ็มฯกับเพื่อน ๆ อย่างสนุกสนาน แต่เน้นหนักไปที่น้องทอม

ส่วนพี่นิวก็ยังคงเดินทางไป ๆ มา ๆ ระหว่างบ้าน และต่างจังหวัดที่บริษัทไปตั้งไซต์งาน

ซึ่งนาน ๆ ครั้งก็จะไปหาคุณย่าที่บ้านอีกจังหวัดหนึ่งพร้อม ๆ กับไปเข้าประชุมที่สำนักงานใหญ่ด้วย


      อยู่บ้านคนเดียวจะมีอะไรดีไปกว่า การได้เขียนนิยาย คุยเอ็มฯ กับผองเพื่อนพี่น้อง

โดยเฉพาะกับน้องทอม และดูเหมือนน้องจะมีเวลา(ให้ผม)มากกว่าคนอื่น ๆ

      ดังนั้นภาพที่พี่นิวมักจะเห็นทันทีที่ย่างเท้าเข้าบ้านก็คือ ผมนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์




      ในขณะที่ผมสนุกกับสิ่งที่ชอบ ผมไม่เคยสังเกตเลยว่า พี่นิวดูซึมเซาลงไปทุกวัน

จนกระทั่งก่อนเข้านอนคืนหนึ่ง พี่นิวก็ชวนผมไปซื้อกางเกงสแลคใหม่ในวันรุ่งขึ้น

      “พี่นิวไม่ค่อยใส่จะซื้อมาเก็บไว้ทำไมครับ”

      “ที่มีอยู่พี่ใส่ไม่ได้แล้ว อีกสองวันต้องไปงานเลี้ยง ถ้าไม่ไปซื้อวันนี้ พี่คงต้องนุ่งยีนส์

มันคงไม่ค่อยเหมาะเท่าไร”

      งานเลี้ยงพ่อค้านักธุรกิจ บางงานสามารถแต่งตัวลำลองได้ ยีนส์ทรงสวย ๆ ใส่กับเสื้อเชิ้ตสีสุภาพก็ยังพอได้อยู่

แต่ถ้าพี่นิวเลือกที่จะใส่กางเกงสแลค ก็แปลว่างานนี้คงจัดอย่างเป็นทางการ

      “พี่นิวผอมลงนะครับ”

      ผมเพิ่งจะได้มองพี่นิวเต็ม ๆ ตาตอนที่เขาบอกว่ากางเกงที่มีอยู่ใส่ไม่ได้แล้ว

      “อื้ม”

      “ตึด~~ตึ~~ดึ๊ง~~”

      ความสนใจในเรื่องพี่นิวหมดลงแค่นั้น เมื่อผมได้ยินเสียงส่งข้อความผ่าน MSN ที่คุ้นเคย



   
      การนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ทำให้เวลาว่างของผมในแต่ละวันเหลือน้อยลง

เพราะกิจกรรมของผมมีหลากหลายเหลือเกิน

      ผมเปิดโปรแกรมทำงานหลายอย่างในเวลาเดียวกัน ทั้งหน้าจอ WORD  >  เว็บบอร์ดนิยายที่ผมโพสท์

 >โปรแกรมเล่นเพลง  > Webmail ของที่ทำงาน และที่จะขาดเสียไม่ได้ก็คือ โปรแกรมแชทผ่าน MSN

โดยที่เวลาส่วนใหญ่ของผมจะหมดไปกับการเขียนนิยาย แต่ทันทีที่ผมเห็นชื่อของ “น้องทอม” ออนเอ็มฯ

 ผมก็แทบจะหยุดกิจกรรมทุก ๆ อย่างในหน้าจอนั้น และพร้อมที่จะเริ่มบทสนทนากับน้องทอมทันที

      บางครั้งผมก็จะร้องเพลงคลอไปกับโปรแกรมเพลงอย่างอารมณ์ดีจนพี่นิวทัก

      “นึกครึ้มอะไรถึงร้องเพลง”

      ผมส่ายหน้ายิ้ม ๆ ทั้งที่ปากก็ยังพะงาบ ๆ เนื้อเพลงไปด้วย พี่นิวเดินมาดูหน้าจอ ด้วยความอยากรู้

จากนั้นก็เดินปลีกตัวออกไป ส่วนผมก็พิมพ์โต้ตอบในกระดานแชทกับน้องทอมตามปกติ

....ชีวิตปกติของผมออกจะรื่นรมย์เกินไปจนไม่ทันได้สนใจคนรอบข้างเอาเลย

      ระยะหลังผมไม่ค่อยได้คุยเอ็มฯ กับพี่ ๆ น้อง ๆ อีก 4 คน บ่อยเท่าน้องทอม

อาจจะเป็นเพราะต่างคนต่างมีภารกิจ ทำให้เวลาว่างไม่ค่อยจะตรงกัน

ในขณะที่น้องทอมพอเลิกเรียนก็กลับห้องมาคุยกับผม วันไหนที่น้องไม่มาก็ทิ้งข้อความบอกไว้

ผมจะได้ไม่ต้องรอเก้อ


      

      ......มีอยู่วันหนึ่ง........

      “นู”

      พี่นิวเรียกผมหลังจากเดินไปเดินมาอยู่นอกห้องหนังสืออยู่พักใหญ่ ซึ่งผมเห็นได้จากหางตา แต่ไม่ได้สนใจนัก

      “ครับพี่นิว”

      ผมขานรับในขณะที่ทั้งมือ ทั้งตา เพ่งความสนใจไปที่หน้าต่างเอ็มฯ

      “พี่หิวข้าว”

      “เมื่อเช้าผมยังไม่ได้ไปซื้อกับข้าวสดเลย พี่นิวรอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมออกไปซื้อกับข้าวสำเร็จมาให้”

      “อ้าว! ก็ไหนนูบอกว่าวันนี้จะทำไข่ลูกเขยให้พี่ไง”

      “ก็ผมไม่ได้ออกไปซื้อกับข้าวไงครับ น่า...รอผมแป๊บนึง เดี๋ยวน้องทอมก็จะออฟไลน์แล้ว”

      พี่นิวบ่นหงุงหงิง ๆ เดินห่างออกไป ทำให้ผมไม่ได้ยินว่าเขาบ่นอะไร

แต่จะว่าไปผมก็ไม่ได้ใส่ใจเสียงบ่นเท่าไรด้วยแหละ เพราะกำลังคุยติดพันอยู่กับน้องทอมมากกว่า




      ......อีกวันหนึ่ง......

      พี่นิวนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินร่อนไปร่อนมาเสียรอบห้อง ในขณะที่ผมกำลังเก็บที่นอนให้เรียบร้อย

สายตาของพี่นิวสอดส่ายมองทางโน้นทีทางนี้ที เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า รื้อลิ้นชักตู้

เดินแวบหายออกไปนอกห้องแล้วกลับเข้ามาใหม่ จนผมเริ่มรำคาญ

      “หาอะไรครับพี่นิว”

      “ผ้าขนหนูผืนเล็ก.....พี่จะเช็ดผม”

      เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จผมยังเปียกฉ่ำอยู่เลย ปกติผมจะพาดผ้าขนหนูสำหรับเช็ดผมให้เขาไว้ที่ราวในห้องน้ำทุกเช้า

แต่วันนี้มัน....ไม่ปกติ ผมรู้สึกผิดนิด ๆอยู่เหมือนกัน

      “เอ้อ...ผมยังไม่ได้เอาไปส่งซักร้านเลยครับพี่นิว”

      “อะไรนะ”

      “ก็....มันลืมนี่ งั้นพี่นิวเอาผ้าผืนใหญ่เช็ดไปก่อนก็แล้วกันนะครับ”

      ผมเดินไปหยิบผ้าอีกผืนที่อยู่ในตู้ให้เขา  พี่นิวทำหน้างง ๆ แต่ก็รับไปโดยดี ท่าทางที่เช็ดผมเก้ ๆกัง ๆ 

คงเป็นเพราะผ้ามันผืนใหญ่เกินไป มันเลยคลุมหัวหูเสียจนมิดหมด ผมมองยิ้ม ๆ ขำก็ขำ

แต่ก็รู้สึกผิดไปด้วย เพราะรู้ดีว่า พี่นิวเคยชินกับผ้าผืนเล็กมากกว่า

      จากนั้นผมก็ไม่ได้นึกถึงมันอีก แค่คิดว่า คราวหน้าคงต้องใส่ใจข้าวของเครื่องใช้ให้มากกว่าเดิม




      หลายครั้งทีเดียวที่พี่นิวต้องเป็นฝ่ายหาซื้ออาหารสำเร็จรูปจากข้างนอกเข้ามากินด้วยกันที่บ้านหลังเลิกงานตอนเย็น

เมื่อโทรเข้ามาเช็คก่อนแล้วว่า ผมไม่ได้ทำอะไรไว้ให้

      และหลายครั้งเหมือนกันที่ ผมบอกเขาว่า “อะไรก็ได้” แต่สุดท้าย สิ่งที่พี่นิวซื้อมาผมกลับไม่อยากกิน

แล้วพี่นิวก็ต้องขับรถออกไปซื้อให้ใหม่

      จากที่เมื่อก่อนนี้เราจะมีอาหารสดแช่ตู้เย็นไว้เสมอ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีไข่ เนื้อหมู เนื้อไก่

หรือผักสดที่เก็บไว้ได้ 2-3 วัน   อย่างพวกบล็อกโคลี่ แครอท กะหล่ำปลี ประมาณนี้

แต่ว่า นับจากที่ผมตั้งหน้าตั้งตาเขียนนิยาย รวมทั้งมีเพื่อนคุยใน MSN ผมก็ละเลยมันไปโดยไม่รู้ตัว

มิหนำซ้ำ จากที่ผมเคยเป็นคนหาข้าวปลาอาหารไว้รอพี่นิวกลับมากินพร้อมกัน

ก็กลายเป็นว่า พี่นิวเป็นฝ่ายโทรมาถามผมว่าจะกินอะไรดี เขาจะได้แวะซื้อก่อนจะเข้าบ้าน

      แต่เขาก็ไม่เคยปริปากบ่น หรือแสดงความไม่พอใจ...และผมก็ไม่เคยสังเกตตัวเองว่านิสัยแย่ขนาดไหน

      แล้วอยู่ ๆ คนที่ไม่เคยปริปากบ่น หรือไม่พอใจ ก็เริ่มที่จะ “พูด” บ้าง

      “นู เสื้อสีฟ้าของพี่ยังไม่ได้รีดเลย”

      “ก็ใส่ตัวอื่นที่รีดแล้วไปก่อนสิครับ”

      มันเป็นเช้าที่วุ่นวายเหมือนทุกเช้าของวันทำงาน ผมคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาว ตามด้วยกางเกงสแลคสีดำมาสวม

โดยไม่หันไปมองพี่นิว แต่เห็นในกระจกว่าเขากำลังเดินไปเดินมาอยู่รอบ ๆตัว

      “นู”

      พี่นิวเดินมายื่นเสื้อสีฟ้าตัวโปรดให้ผม

      “รีดให้พี่หน่อยนะ”

      “โหย...ไม่ทันแล้วครับพี่นิว เดี๋ยวผมสาย”

      “ก็พี่อยากใส่เสื้อสีฟ้านี่”

      ผมมองไปที่กางเกงสีเทาหม่นที่เขาใส่อยู่ ก็นึกรู้ว่า เขาอยากได้เสื้อที่มัน “เข้าชุด” เป็นสีคู่ที่เขาชอบใส่

ถ้าหากต้องไปติดต่องานแบบสบาย ๆ แต่อยากให้ดูดีหน่อย

ผมเดินไปเปิดตู้ หาดูตัวสีกรมท่า ที่เขาก็ชอบเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยใส่คู่กับกางเกงตัวนี้

“ใส่ตัวนี้ไปก่อนนะครับ”

   พี่นิวรับไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ไม่ได้ค้าน จากนั้นผมก็เป็นฝ่ายขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกไปทำงานก่อน

โดยที่ไม่ได้สนใจว่าตอนนั้นพี่นิวกำลังทำอะไรอยู่ และจะไปทำงานตอนไหน ซึ่งมันก็เป็นปกติของเราสองคน

.....ตื่นเช้า....อาบน้ำแต่งตัว....แยกย้ายกันไปทำงาน แล้วก็กลับมาเจอกันที่บ้านตอนเย็น ๆ ค่ำ ๆ

      และในตอนหัวค่ำวันนั้นเอง พี่นิวก็กลับเข้าบ้านมาพร้อมกับ ถุงหูหิ้วใส่หมี่สั่วเป็ดตุ๋นของโปรดของผม

กับหมูสะเต๊ะอีกถุงใหญ่ อันเป็นมื้อเย็นสำหรับเราสองคน
 
      ผมยิ้มให้พี่นิวอย่างถูกใจ ก่อนจะสังเกตว่า เสื้อตัวที่เขาสวมอยู่ ไม่ใช่สีกรมท่าที่ผมยื่นให้

แต่เป็นตัวสีฟ้า......ที่เขาขอให้ผมรีดให้

      คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงลูกชายมาแทบไม่เคยให้แตะต้องงานบ้าน ตั้งแต่เล็กจนโตก็มีคนคอยทำให้ตลอด

แต่แค่เสื้อตัวเดียว ผมก็ยังปฏิเสธที่จะรีดให้เขา จนเขาต้องรีดเอง จากยิ้มบาน ๆ ของผมก็เลยค่อย ๆหุบลง

ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่เอ่ยปากอะไรออกไปเกี่ยวกับเสื้อตัวต้นเหตุ

และเลือกที่จะรับถุงใส่อาหารพวกนั้นไปจัดใส่จานเสียเอง

      “พี่นิวอาบน้ำก่อนไหมครับ ผมรอ”

      พี่นิวโอบไหล่ผม แล้วโน้มหน้ามาจุ๊บแก้มผมเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวัน ก่อนจะเดินขึ้นไปจัดการกับตัวเอง

      บนโต๊ะอาหารที่มีเพียงอาหารที่ง่ายแสนง่าย แค่จ่ายเงินแล้วแลกเอามา หมี่สั่วเจ้าอร่อย

พร้อมหมูสะเต๊ะที่เราสองคนกินได้ไม่เคยเบื่อ อาหารรสชาติดี แต่เหมือนมันไม่ได้ใส่ “หัวใจ”

กินเข้าไปก็ได้แค่อิ่มท้อง แต่ไม่อิ่มอกอิ่มใจอย่างเคย

      .....ในวันนั้นผมไม่เคยจะรู้สึก  ส่วนพี่นิวจะรู้สึกหรือเปล่า.....ผมไม่รู้ และเขาก็ไม่เอ่ยปากมากไปกว่าคำขอให้รีดเสื้อให้

      ......ไม่มีการนั่งรีรออ้อยอิ่งให้พี่นิวกินเสร็จก่อนแล้วเก็บจานไปล้าง ผมก็ปลีกตัวออกมาเสียก่อน

      “พี่นิวกินเสร็จแล้ววางไว้นี่แหละครับ เดี๋ยวผมเก็บไปล้างเอง ผมนัดพี่บีหนึ่ง พี่บีสองคุยเอ็มฯ คืนนี้”


      (****พี่บีหนึ่งครับ พี่บีสองครับ รู้อย่างนี้แล้วอย่าโทษตัวเองว่าเพราะสองพี่ออนเอ็มฯ พี่นิวถึงถูกทิ้งนะครับ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผมไม่รู้จักแบ่งเวลาเอง ตอนนี้น้องของสองพี่มีบทเรียนแล้ว      )





       ผมทำอะไรได้ตามใจต้องการทุกอย่าง ตราบเท่าที่ผมยังรักษากติกาของการพูดคุยกับเพื่อนใน MSN

ที่เคยตกลงไว้กับพี่นิวตั้งแต่แรก........เคยคิดว่า แค่มีเพื่อนคุยก็พอแล้ว แค่ให้มีเพื่อนที่คุยเรื่องเดียวกัน

แล้วเข้าถึงอารมณ์กันได้ แค่มีเพื่อนที่เข้าใจมุกตลกของเราแล้วขำได้แบบไม่ฝืด ไม่ฝืน มันก็คงเพียงพอ

      แต่เปล่าเลย...........ผมโลภมากกว่านั้น

      เมื่อเริ่มรู้สึกอึดอัดกับคอกที่พี่นิวล้อมไว้ให้ ผมก็อยากจะแหกมันออกไป.....

หากจะทำยังไงดี ผมยังมองไม่เห็นทางออก

      แต่ฉันใดก็ฉันนั้น....ปลากระดี่มันยังแถกโคลนทั้งที่น้ำแห้งได้ 

  ผมที่ฉลาดกว่าปลากระดี่ ก็ต้องมีทางไปได้มากกว่าปลาแน่นอน

      ข้ออ้างที่เป็นทางออกให้ตัวเองก็คือ.....

  ถ้าวันหนึ่งวันใด ที่พี่นิวต้องไปมีชีวิตตามวิถีทางที่ครอบครัววางไว้ให้

ผมก็ควรจะได้สิทธิ์ในการเลือก “ใครสักคน” ที่ผมรู้สึกดีด้วย อาจจะไม่เท่าที่ผมเคยมีต่อพี่นิว

แต่ก็คงดีที่สุดเท่าที่ผมจะเลือกได้..........หากเขาเลือกผม?.....

และหากผมไม่พยายามที่จะเรียนรู้ และทำความรู้จัก “ใครคนนั้น” เสียแต่บัดนี้

โอกาสที่ผมจะได้เลือกคงไม่มีวันมาถึง

      นี่คือข้ออ้างที่ผมเพียรบอกตัวเองเวลาที่ผมตั้งหน้าตั้งตาคุยกับน้องทอม

เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกผิด เวลาที่พี่นิวกลายเป็นคนนอกสายตา.......

จากวันที่ผมหาข้ออ้างให้ตัวเองได้แล้ว ผมก็เริ่ม “หยอด” น้องทอมอย่างจริงจัง

      ผมไม่รู้ว่าน้องทอมจะรู้ตัวหรือเปล่า เพราะเรื่องราวที่เราคุยกันในแต่ละครั้ง

ไม่ได้มีอะไรที่เรียกได้ว่าพิเศษ  แต่ถ้าการที่ผมทุ่มเทเวลาในการคุยกับน้องทอมมากกว่าใคร ๆ จัดว่าพิเศษ

.... น้องทอมก็กลายเป็นคนพิเศษสำหรับผมไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นน้องทอมยังหมั่นส่งเมล์มาหาผมบ่อย ๆ ด้วยบทความที่ให้ข้อคิดสำหรับคู่รัก

ทำเนียนเหมือนไม่รู้ว่ากำลังโดนผมจีบ หรือไม่อีกที ก็คงส่งสัญญาณบางอย่างเพื่อจะบอกว่า

.....อย่าพยายามเลย



 



“พี่นูคับผมส่งกฎสิบข้อมาให้นะแล้วอย่าลืม อ่ะ ไม่ใช่....ห้ามลืมสิถึงจะใช่

นำไปปฎิบัติกับพี่นิวนะคับพี่เค้าจะได้รักพี่ของผมมากยิ่งขี้น

  ปล.ห้ามลืมทำเด็ดขาดนะคับพี่นู

 ปล.2 อยากให้ทำข้อเจ็ดถึงสิบทุกวัน”




กฎทองข้อที่ 1

เราจะไม่โกรธพร้อมกันทั้งสองคน อย่างที่คนโบราณเค้าว่า

ถ้า..เขาร้อนเป็นไฟ คุณก็ต้องเย็นให้ได้ดั่งน้ำ

 (น้ำเปล่านะ ไม่ใช่น้ำมัน)

กฎทองข้อที่ 2

 เราจะไม่ตะโกนใส่กันเด็ดขาด     ยกเว้นตอนเกิดไฟไหม้บ้านกระทันหัน

กฎทองข้อที่ 3

จำไว้ว่าไม่มีใครชอบคำติ หากจะคุยถึงสิ่งที่คุณไม่ชอบให้เขาทำ

อย่าลืมพูดให้หวาน ๆ เข้าไว้

 (ไม่ใช่พูดว่าน้ำตาลๆๆๆนะ)

กฎทองข้อที่ 4

เราจะไม่มารื้อฟื้นเรื่องบาดหมางในอดีต

ถ้าจะคุยเรื่องเก่าๆ เลือกเรื่องหวานๆ ของสองเราจะดีกว่า

กฎทองข้อที่ 5

ทำให้เขารู้สึกว่า...... เขาสำคัญสำหรับคุณเสมอ

กฎทองข้อที่ 6

 สัญญากันนะว่าเราจะไม่โกรธกันข้ามคืน

เพราะคุณนั่นแหล่ะจะนอนไม่หลับ

คุยกันให้เข้าใจกันก่อนดีกว่าหันหลังให้กัน

กฎทองข้อที่ 7

คุยกันให้มากหน่อย จะช่วยให้ความรักระหว่างเราเข้าใจกันมากขึ้น

จะเป็นเรื่องอะไรก็ได้ที่คุณเจอะเจอ เรื่องงานของคุณ หนังสือที่คุณเพิ่งอ่านจบ

 ลองเล่าสู่กันฟัง แล้วคุณจะรู้สึกได้เลยว่าเราผูกพันกันมากขึ้นกว่าเดิม

กฎทองข้อที่ 8

ถ้ารู้ตัวว่าทำผิดก็ขอโทษซะ   ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียฟอร์มหรอกน่า

กฎทองข้อที่ 9

อย่าเข้าใจผิดว่าการอยู่ด้วยกันตลอดเวลา หมายถึงความเอาใจใส่อย่างแท้จริง

เพราะการใส่ใจ คือการให้ความสนใจเต็มร้อยเวลาที่อยู่ด้วยกัน

ไม่ใช่คุณนั่งฟังเขาพูด แต่ดูทีวีไปด้วย

กฎทองข้อที่ 10

อย่าลืมทำให้เขารู้ว่า.......เรายังรักกันเสมอ …

กฎข้อทองพิเศษ

การที่จะได้รู้จักใครซักคนเป็นเรื่องวิเศษ

เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยชั่วไม่กี่นาที ตัดสินใจทำลายความสัมพันธ์ที่มีมามันคุ้มกันแล้วเหรอ

 เพียงคำว่าอภัยและปรับตัวเข้าหากันใหม่ สิ่งดีๆ อาจมีขึ้น โดยที่คุณไม่รู้ตัว

 ปัญหาเกิดเพราะไม่คุย ปัญหาเกิดเพราะไม่คิดจะแก้ไข

ปัญหาเกิดเพราะทิฐิ ปัญหาเกิดเพราะคิดว่าไม่รู้จะทำไปทำไม

เมื่อความสัมพันธ์เพิ่งเริ่มต้น ปัญหาเกิดเพราะนึกถึงแต่ตัวเอง

คิดว่าทำอย่างนี้ดีที่สุด แล้วอีกฝ่ายคิดแบบเดียวกับคุณหรือป่าว

 สุดท้ายก็มีแต่ความเสียใจ.... หรือคุณไม่ได้รู้สึกอะไรเลย....อาจจะเป็นอย่างนี้....!!!!

คุณเลือกที่จะยอมรับในสิ่งที่เค้าทำ แล้วรักษาสิ่งดี ๆ ต่อไป
 
หรือเลือกที่จะทำลายเมื่อคุณไม่ได้มาซึ่งสิ่งที่คุณต้องการ !!!!



*****(ขออภัยที่ผมไม่สามารถเครดิตที่มาได้ เนื่องจากน้องทอมไม่ได้แนบไว้)   


นี่เป็นหนึ่งในเมล์ที่น้องทอมส่งมา เชื่อไหมว่า กฎทองแต่ละข้อที่ผมอ่านผ่านสายตา

 ในหัวผมคิดถึงแต่น้องทอม.....และ.....ผมจะปฏิบัติเช่นนั้นกับน้องทอม

      
      ใช่ว่า น้องทอมจะคุยกับผมเพียงคนเดียว

เขายังมีเพื่อนที่คุยกันในเอ็มฯ อีก 2-3 คน ที่รู้จักกันในบอร์ดนิยายก่อน 

และผมเองนี่แหละที่เป็นคนแนะนำให้พวกเขาได้มาคุยกัน แต่กลายเป็นว่า 

พอได้คุยจนสนิทสนมกันดี พวกเขากลับนัดพบกันโดยที่ผมไม่มีโอกาสได้ไปร่วมด้วย

ไม่ใช่ว่าเขาคบกันลับหลังผม แต่เป็นเพราะพวกเขารู้กติกาของพี่นิวดี

รวมทั้งผมเองก็อยู่ไกล ในขณะที่พวกเขาอยู่ในพื้นที่เดียวกัน

ทั้งที่รู้ข้อจำกัดของตัวเองอยู่แก่ใจ.........ผมก็ยังอุตส่าห์มีอารมณ์  “งอน”  น้องทอมจนได้

โดยที่น้องไม่เคยรู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยเลย

   
   
     เรื่องงี่เง่ามันเกิดจากผมน้อยใจตัวเอง โมโหกฎกติกาบ้า ๆ ของพี่นิว

ที่ทำให้ตัวเองไม่มีโอกาสได้พบปะกับเพื่อน  แล้วไหนจะ 3 คนที่นัดเจอกัน

ทั้งน้องทอม ไปป์ และพี่กล้วย  หลังจากที่เขาแยกย้ายจากกัน

น้องทอมกับไปป์ก็อำผมว่าไปป์ไปค้างที่หอพักของน้องทอม.....

บอกจริง ๆ ว่าผมแทบจะบ้า และมันชักจะบานปลายเมื่อผมโพสท์สถานะใน MSN แล้วพี่นิวเกิดมาเห็นเข้า


มีต่อครับ..........

[NuNew]

NOO    สวัสดีครับน้องทอม พี่นิวครับ

TOM    ดีครับ

NOO    มีอะไรกันหรือเปล่า เล่าให้พี่ฟังบ้างสิครับ

TOM   ก็ไม่มีหรอกครับแค่ผมจะเลิกเล่นเอ็มน่ะ แต่ไม่ได้บอกใครนะครับ

                               แล้ววันนี้ไม่ได้ทำงานหรอครับ

NOO  ไม่ได้ทำงานครับ เป็นห่วงเขา ที่ไม่เล่นเพราะนูหรือครับ

TOM   มันมีปัญหาหลายๆอย่างนะครับ ไม่เกี่ยวกับพี่เค้าหรอก
                             
                             วันสุดท้ายที่คุยกันผมก็มีปัญหาด้วย ผมก็ขอโทษด้วยที่ทำไม่ดีกะพี่เค้า

NOO   แล้วน้องทอมมีปัญหาอะไรครับ พี่ไม่เห็นว่าน้องทอมจะทำอะไรเลย

TOM   ไม่มีไรมากหรอกครับมันผ่านไปแล้ว

NOO   พี่ดูแล้วเขาก็งอนตามปกติ แต่ครั้งนี้พี่เห็นเขาซึมมาก

TOM   แล้วเป็นไงบ้างอ่ะครับ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เข้ามาเลยครับ

NOO   พี่สงสัยถามเขาก็ไม่เห็นบอกอะไร

TOM   สงสัยเค้าจะโทษตัวเองมั้งครับว่าเป็นต้นเหตุน่ะ

NOO   เขาให้พี่อ่านตอนที่เขาคุยกับน้องทอมครับ

TOM   ขนาดนั้นเลยหรอผมทำพี่สองคนลำบากอีกแล้ว

NOO   พี่อ่านแล้วก็จับได้ว่าน้องทอมกับไปป์คงจะอำอะไรไว้ แล้วเขาคิดเป็นจริงเป็นจัง

                               แต่ดูเหมือนจะจบแล้ว เมื่อกี้ก็ได้คุยกับไปป์นะครับ พี่ถามเขาก็เล่าให้ฟัง

TOM   อันนั้นก็ขอโทษไปแล้วนิครับ เหมือนเราจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ

NOO   นั่นสิครับแล้วตกลงเรื่องอะไรก็ไม่รู้นะ

TOM   ครับ แล้วตอนนี้เป็นไงหละครับ

NOO   เขาซึมมาสองสามวันแล้วครับ พี่นึกว่าเพราะพี่เอางานมาให้ทำหรือเปล่า

TOM   ก็วันสุดท้ายเป็นวันที่ยี่สิบห้านะครับหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เล่นเอ็มอีกเลยนะครับ

                              เลยไม่ได้คุยกัน ที่ไม่ได้เล่นเพราะผมไม่ได้ซื้อชั่วโมงเน็ตนะครับ

NOO   เขากระตือรือร้นมากเลยพอถึงวันหยุด จากที่เคยตื่นมาส่งพี่ไปทำงานแล้วนอนต่อ

                             เขาก็เปิดคอมออนเอ็มทุกที

TOM   คงมีเพื่อนคุยเหมือนผมมั้งครับ เพราะปกติผมอยู่ห้องไม่เล่นเกมก็ดูทีวีฟังเพลง

                             แต่พอเล่นเอ็มก็มีเพื่อนคุยได้คุยปรึกษาปัญหากันนะครับ มันก็ดีกว่าที่เราอยู่คนเดี่ยวนะครับ

NOO   พี่ก็อยากให้เขามีเพื่อนคุยครับ ได้คุยเรื่องที่เขาอยากเล่า ใครก็ได้ที่เข้าใจสิ่งที่เขาเป็นอยู่

                             ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่มีอะไร พี่จะได้ไปทำงานต่อนะครับ

TOM   ครับ ไงวันหยุดก็พักผ่อนหน่อยนะครับอย่าทำงานหนักมากนะ ดูแลตัวเองด้วยครับ

NOO   ขอบคุณครับ น้องทอมก็เหมือนกันนะครับ ตั้งใจเรียนนะ





      
ส่วนไปป์เป็นคนต่อมาที่พี่นิว “ดักเจอ” ใน MSN เพื่อจะถามเรื่องที่ผมโดนไปป์กับน้องทอม “อำ”


ไปป์     สวัสดีครับพี่นู

NOO   นูนอนหลับครับ

ไปป์   ยังอยู่หรือเปล่าครับ

NOO   พี่ไม่ใช่นู

ไปป์    งั้นขอโทษด้วยแล้วกันนะครับ

NOO   ไปป์ใช่น้องคนที่เขียนนิยายด้วยไหมครับ คนเดียวกันหรือเปล่า พี่มีอะไรอยากจะถามหน่อย

ไปป์    ใช่ครับ มีอะไรจะถามก็ว่ามาได้เลยครับ

NOO   ถ้าอย่างนั้นน้องไปป์คงรู้จักพี่นิวนะครับ ตอนนี้นูเขาดูซึมเศร้ามาก พี่ไม่ทราบสาเหตุ

                             แต่ดูเหมือนว่าไปป์กับน้องทอมจะสนิทกัน พี่เข้าใจถูกไหมครับ

ไปป์   รู้จักครับพี่ ถ้าถามผมว่าสนิทกับทอมหรือเปล่า ก็ตอบว่าสนิทครับ

                             ทอมถือว่าเป็นน้องที่สนิทที่สุดที่ได้คุยกันครับ

NOO   ไปป์พอจะทราบไหมว่านูเขามีปัญหาอะไรกับน้องทอมหรือเปล่าพี่ถามนูเขาไม่ยอมบอกอะไรเลย

ไปป์   มีปัญหาไหมผมไม่แน่ใจเหมือนกันแต่เท่าที่คุยกับทอม น้องเขาก็บอกว่าไม่มีอะไรครับ

                              ก็เห็นยังคุยถึงเป็นปกติ

NOO   ถ้าอย่างนั้นอาจจะไม่ใช่น้องทอมก็ได้ที่เขาบ่นเป็นเชิงน้อยใจพี่สังเกตว่าเขาซึมๆมาสามสี่วันแล้ว

ไปป์   แล้วพี่เขาบ่นอย่างไงละครับ ที่บอกว่าเป็นเชิงน้อยใจ

NOO  เขาไม่ได้บ่นให้พี่ฟังหรอก แต่เขาขึ้นที่status ว่า “รอเค้าทำไม เค้าไม่สนใจเราซะหน่อย”

                             พี่ไม่ทราบว่าเขาหมายถึงใคร แต่ยังไงก็ต้องเกี่ยวข้องกับที่เค้าซึมไปแน่เลย

ไปป์   งั้นก็อาจเกี่ยวกับทอมก็ได้ครับ พี่เขาคงเห็นว่าผมสนิทกับทอมเกินไปนะครับ

                              ก็เจอกันหลายครั้งแล้ว

NOO   อ้าว แล้วมันเป็นยังไงครับ

ไปป์   ก็ไม่เป็นไงหรอกครับ กินข้าว  ดูหนังแล้วก็ดริ๊งค์กันนิดหน่อยแต่พี่นูเขาคงคิดมากไปเอง

NOO   ก็คงใช่นะครับ พี่คงต้องคุยกับเขาจริงๆจังๆเสียที

ไปป์    ครับ ผมว่าคงต้องทำอย่างนั้น เพราะว่าใครที่เข้าใกล้กับทอมเกินไปจะต้องโดนกำจัดหมดทุกคน

NOO   ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าส่วนของน้องทอมไม่ได้โกรธกับนูใช่ไหมครับไปป์

ไปป์   ถ้าเท่าที่ผมรู้นะ ไม่ครับ แต่ผมก็ไม่ได้คุยกับทอมสองวันแล้วนะครับ




      นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่นิวใช้เมล์ผมออนเอ็มเพื่อจะคุยกับเพื่อน ๆ ของผม

บางครั้งเขาก็จะคุยแทรกระหว่างที่ผมกำลังคุยอยู่ก็มี  แต่ครั้งนี้ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย

มาเห็นอีกทีก็ตอนเปิดบันทึกสนทนาของโปรแกรม MSN .......ผมถึงได้รู้ว่า

ตลอดเวลาที่ผมบ้าบอ ตีลูกซึม ทำตัวเป็นพวกรักคุด พี่นิวห่วงใยผมแค่ไหน


      นอกจากพี่นิวจะ “ดักเจอ” เพื่อนในเอ็มของผมแล้ว พี่บีหนึ่ง กับพี่บีสองของผมก็พลอยโดนยิงคำถามไปด้วย

อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่า ทุก ๆ คนเป็นห่วงผมมาก....มากเสียจนผมอยากจิกด่าตัวเองว่า

มัวแต่สนใจแต่ตัวเอง จนลืมมองเข้าไปในจิตใจของคนที่อยู่รอบตัวผมว่า

เวลาที่ผมเป็นทุกข์ มีใครอีกหลายที่พลอยทุกข์ไปกับผมด้วย



พี่บีหนึ่ง   ช่วงสองวันมานี้ก็เผอิญไม่ได้คุยกับน้องนูเค้าอะครับก็เลยไม่ทราบ  มีน้องกล้วยอีกคนนะ

NOO    พี่กล้วยดูเหมือนจะไม่ออนเอ็มครับ ดูเหมือนคุณบีสองจะออนแล้ว ผมขอตัวไปถามเขานะครับ

                          ถ้ายังไม่รีบไปไหนก็อยู่เป็นเพื่อนคุยกันก่อนก็ได้

พี่บีหนึ่ง   ครับ เป็นห่วงน้องนูเหมือนกัน


................................




NOO   สวัสดีครับคุณบีสอง

พี่บีสอง  สวัสดีครับคุณน้องนู

NOO   ผมนิวครับ ไม่ใช่นู

พี่บีสอง   อ้าว เป็นไงมั่งครับ

NOO   นูหลับครับ ผมบังคับให้นอน

พี่บีสอง   สบายดีไหม

NOO   ผมสบายดี แต่ไม่ค่อยสบายใจครับก็เขาแหละ ดูซึมๆไปถามอะไรก็ไม่พูด

พี่บีสอง   ถ้าผมบอกนี้เค้าจะโกรธป่ะเนี้ย แต่ไม่รู้เรื่องเดียวกันป่ะนะ น่าจะเรื่องน้องทอมอะครับ

NOO   …..ไปป์  says (13:54): *เพราะว่าใครที่เข้ามาใกล้กับทอมเกินไป

                จะต้องโดนกำจัดไปหมดทุกคน*….. ไปป์เขาให้ความเห็นแบบนี้ คุณบีสองพอจะเข้าใจไหมครับ

พี่บีสอง   เข้าใจนะแต่แรงเกินไปน้องนูไม่ขนาดนั้นหรอก เค้าก็แค่ในเอ็มแค่นั้น

                   ไม่ได้มากกว่านี้เค้ายังเคารพสัญญาของคุณนิวอยู่

NOO   เขาบอกเรื่องสัญญาของผมด้วยหรือครับ คุณทราบด้วยหรือ

พี่บีสอง  ครับ แต่ผมก็เข้าใจนะเพราะผมก็มีขอบเขตของผมเหมือนกัน 

แต่อีกเดี๋ยวคงดีขึ้นนะ เค้าจริงจังมากเกินไปหน่อย แต่เค้าก็เป็นคนมีเหตุผลนะ

NOO   ผมให้เขาเล่นแก้เหงาเท่านั้นเอง


..................................................




      ผมอ่านบทสนทนาบทแล้วบทเล่า  เหมือนพี่นิวจะตั้งใจให้ผมได้เข้ามาอ่าน

เพราะเมื่อผมตื่นนอนขึ้นมานั่งเล่นต่อ มันก็ถูกเปิดไว้อยู่แล้ว

วงแขนแข็งแรงอ้อมมาโอบผมไว้ทั้งตัว  ลมหายใจอุ่น ๆ เป่าอยู่เหนือกระหม่อม

ให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ผมถอยหลังไปพิงพนักพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของวงแขนนั้น

      “พี่รู้แล้วว่าทำไมนูถึงติดเอ็ม”

      “ครับ?”

      “ส่วนหนึ่งมันคงช่วยให้นูหายเหงา ได้เป็นตัวเองอย่างที่นูเป็น แต่ที่มากไปกว่านั้น......”

      พี่นิวจุ๊บหน้าผากของผมเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้

      “พี่ ๆ ของนูน่ารักทั้งสองคนเลย”

      ผมยิ้มกว้างตอบไป พร้อมกับสำทับไปอีกว่า

      “พี่บีหนึ่งกับพี่บีสอง เป็นเหมือนพี่ชายของผมจริง ๆ นะครับพี่นิว”

      ผมบอกไปอย่างนั้น พี่นิวก็เข้าใจ เขารู้ว่าดีว่าหลังจากที่พี่ชายผมแต่งงานออกไปแล้ว

ผมก็แทบจะไม่เหลือความใกล้ชิดใด ๆ อีก ในขณะที่พี่บีหนึ่ง สุขุม นุ่มนวล อ่อนโยนและช่างตามใจผม 

พี่บีสองกลับเป็นคนที่มีอารมณ์ขัน ถึงแม้ในบางครั้งพี่บีสองดูเหมือนจะงัดข้อกับผมเล็ก ๆ และไม่ค่อยจะตามใจ

แต่เพียงผมถูกใครให้ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม พี่บีสองก็ออกอาการเข้าข้างทันที

........น้องพี่ พี่ว่าเอง คนอื่นห้ามแตะ......

พี่บีสองว่าอย่างนั้น แล้วมันก็จริงตามนั้นครับ  เมื่อไรที่ผมเริ่มเอาแต่ใจ พูดไม่รู้เรื่อง ก็มีพี่บีสองนี่แหละ

ที่จะคอยกระตุกให้ได้คิดอยู่เสมอ........แม้แต่พี่บีหนึ่งเอง ที่ไม่เคยจะขัดใจผมเลย

ยังต้องคอยบอกให้พี่บีสอง “จัดการ” เมื่อเขาคิดว่าคง “เอาไม่อยู่” ในบางครั้งบางคราวด้วย

      “แล้วน้องล่ะ......น้องทอมน่ะ”

      พี่นิวถามผมอย่างไม่ค่อยมั่นใจ  แต่ผม....กลับไม่มั่นใจยิ่งกว่า

      “ผมไม่ทราบครับ”

      “บอกพี่มาเถอะ ว่านูคิดยังไง”

      พี่นิวกอดผมแน่นขึ้น

      “พี่ไม่เชื่อว่า แค่การพูดคุยแบบนี้ จะทำให้นูรู้สึกลึกซึ้งกับน้องเขาได้มากขนาดนั้น”

      “ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับพี่นิว อย่าถามผมเลย”

      ......เพราะผมเองก็ยังสับสน.......

      “พี่อยากจะเชื่อว่า เป็นเพราะพี่ไม่มีเวลาให้  เพราะพี่.....เรื่องของพี่ที่ยังคาราคาซัง

มันทำให้นูไม่มั่นใจว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ยืดยาวแค่ไหน......”

....................

“........พี่ก็อยากจะให้โอกาสนูนะ อยากให้นูได้พบใครสักคนที่เขาจะหวังดีและรักนูได้เท่าที่พี่รัก

  แต่พี่...........ขอนูอย่างเดียว.........”

      ผมยังคงนิ่งฟัง แม้ว่าจะต้องรอให้พี่นิวหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อจะกลั้นเสียงสะอื้น......

ทำไมผมถึงรู้น่ะหรือครับ  ก็เพราะหยดน้ำใส ๆ อุ่น ๆ ที่มันอยู่บนแขนผมนี่ไง เป็นพยานได้ดีทีเดียว

      “พี่ขอเวลา......อย่าเพิ่งไปจากพี่ตอนนี้ได้ไหม”

      ผมพยักหน้าทันที  แต่ไม่ใช่เป็นคำตอบรับว่า

ผมจะให้เวลาพี่นิวตอนนี้ เพื่อที่จะรอให้ถึงเวลาที่เขาพร้อมจะให้ผมไป......

ผมแค่รู้สึกแย่ และเจ็บปวดเหลือเกิน กับหยดน้ำเล็ก ๆ ที่อยู่บนแขนผมนี่

คิดว่าทำยังไงก็ได้ให้น้ำตาของเขาหยุดไหล หรือไม่เช่นนั้น

......พี่นิวครับ......อย่าร้องไห้เพราะผมอีกเลย

      เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้......ที่พี่นิวร้องไห้ให้ผมเห็น  ทั้งที่ครั้งหนึ่งเขาเคยบอกผมว่า

 คุณพ่อสอนลูกชายไม่ให้เสียน้ำตาด้วยความอ่อนแอ.......แต่เวลานี้ พี่นิวดูอ่อนแอเหลือเกิน 

แค่เรื่องของผม เรื่องงี่เง่า ที่แม้แต่ตัวเองก็ยังสับสน และตอบตัวเองไม่ได้ว่า 

นอกจากพี่นิวแล้ว ผมได้เผื่อแผ่ความรักไปให้คนอื่นแล้วจริง ๆหรือ


         



       พี่นิวบอกให้ผมขอบคุณพี่ ๆ ที่คอยเป็นห่วงและให้ความเข้าใจผม แม้ว่าผมจะทำตัวงี่เง่า ปัญญาอ่อน

ทั้งที่เราไม่เคยเจอหน้ากัน.......มิตรภาพสวยงามเสมอ  ถ้าเพียงแต่เราจะหยิบมันมาใช้ให้ถูกที่ ถูกเวลา

      รวมทั้งการอ่านข้อความที่พี่นิวได้คุยกับน้องทอม ก็ทำให้ผมตาสว่าง ใจสว่าง

ผมอ่านทวนแล้วทวนอีก ก็รู้สึกได้ว่า ผมมันบ้าไปเอง ความจริงแล้วการพูดอำกันในระหว่างเพื่อนฝูง

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยสักนิด ถ้าเพียงแต่ผมจะไม่มองอยู่แค่ตัวเองเพียงจุดเดียว

และที่ผมเกิดอารมณ์น้อยใจถึงกับโพสท์ status งี่เง่าให้ใคร ๆ ต้องเป็นกังวล

ก็เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองหมดความสำคัญในสายตาน้องทอมไปแล้ว

......แน่ล่ะ....ผมยังสับสนอยู่เช่นเดิมว่า......

แท้ที่จริงแล้ว ผมรู้สึกดี ๆ กับน้องทอมแค่ไหนกันแน่


      กาลเวลาคงตอบผมได้ดีกว่า  “ใจ”  ของตัวเอง




     สุดท้ายแล้ว เราก็ตกลงกันด้วยความเข้าใจเหมือนที่แล้ว ๆ มา

      พี่นิวไม่หวงห้ามไม่ว่าผมจะพูดคุยในเอ็มกับใคร ตราบใดที่ผมยังยึดกติกาเดิมไว้อย่างเคร่งครัด

      “ส่วนของขวัญ หรือพัสดุที่จะส่งถึงกัน พี่ไม่ว่า มันเป็นสิทธิ์ของนู

แต่นูคงรู้ว่าจะทำยังไงถ้าเพื่อน ๆ อยากตอบแทนด้วยการส่งของกลับมา”

      “ครับ”


      .....ผมนึกถึงใบหน้าน้าจิ๊บขึ้นมาในทันทีทันใด.....







      
      
สุดท้ายของ Series นี้   

1.   พี่นูขอโทษน้องทอม ที่นำเอาเรื่องการพูดคุยระหว่างเราสองคน รวมทั้งของพี่นิวกับน้องทอมมาเขียนโดยไม่ได้ขออนุญาต

พี่นูแค่อยากจะบอกใครอีกหลายคนให้เข้าใจว่า  การพูดคุยผ่านตัวอักษรในโปรแกรมแชท มันไม่ได้หลอกลวงเสมอไป

ความรักความผูกพันมันเกิดขึ้นได้ และงอกงามได้จริง ๆ ซึ่งพี่นูรู้ว่าน้องทอมคงไม่ว่าอะไร เพราะน้องทอมเป็นคนอารมณ์ดี

มองโลกในแง่ดี และเอื้อเฟื้อคนอื่นเสมอ  เพราะอย่างนี้นี่ไง ตอนนั้นพี่นูถึงตอบตัวเองไม่ได้สักทีว่า

ที่จริงแล้ว พี่นูรู้สึกดี ๆ กับน้องทอมประมาณไหนกันแน่  แต่วันนี้พี่นูรู้แล้วนะ

ว่าความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้น้องทอมไม่ว่ามันจะอยู่ในรูปแบบไหน มันก็ยังคงอยู่.........

ที่เคยคิดว่าเวลาผ่านไปมันคงเจือจางความรู้สึกนั้นได้....ก็เปล่าเลย 

ก็แค่ไม่ได้รัก อย่างที่คิดว่า “รัก” ใครสักคน 

เพราะความรู้สึกนี้ พี่นูมีให้เฉพาะคน ๆ เดียว ซึ่ง.........คุณก็รู้ว่าใคร   

...........ขอให้น้องทอมของพี่นู  เป็นคนที่มีจิตใจดีเช่นนี้ตลอดไป 

ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง ที่เจ็บไข้ได้ป่วยก็ขอให้หายและฟื้นคืนในเร็ววัน

.......ขอให้คุณพระคุ้มครองนะครับ


2.   น้องไปป์.....พี่นูต้องขอโทษเช่นกัน ที่เอาข้อความที่น้องไปป์กับพี่นิวคุยกันมาเขียนในนิยายของตัวเอง

  ไม่ว่าเราจะเคยงอนกัน  เคยจิกกัดกันด้วยเรื่องอะไรก็ตาม  พี่นูรู้ว่า เราสองคนก็ไม่ได้โกรธกันจริงจังหรอก

การห่างหายไประหว่างเราไม่ว่าจะนานแค่ไหน พี่นูก็ยังรอการกลับมาของน้องไปป์อยู่เสมอ

3.   พี่บีหนึ่ง + พี่บีสอง  ผมเคยบอกไปในบ้านของเราแล้วว่า ผมรักพี่ทั้งสองมากนะครับ

และผมก็อยากประกาศไว้ในนิยายของผมอีกสักครั้งว่า ผมรักพี่ทั้งสองมาก.....มากจริง ๆ

แม้ว่าระยะหลังมานี้ เราจะมีเวลาคุยกันน้อยลง แต่ความรู้สึกที่เคยมีก็ไม่เคยเปลี่ยนไป

4.   คนอื่น ๆ..........อีกมากมายหลายคนที่โฉบเข้ามาในชีวิตผมบางช่วงบางตอน ผมยังคิดถึงอยู่เสมอนะครับ

  ไม่ว่าใครก็ตามที่เคยได้คุยกันใน MSN ตอนนี้ถึงไม่มีโปรแกรมนั้นแล้ว เราก็ยัง skype กันได้

(แม้ว่ามันจะไม่น่าเล่นเหมือนเดิมก็ตาม) หรือแม้แต่เมล์ของผมที่เคยเก็บไว้ ได้โปรดอย่าทิ้งขว้างมันนะครับ

 ว่าง ๆ ก็ส่งความคิดถึงหากันบ้างก็ได้

.
.
.
.
.
.
.

5.   .......เอ่อ..........เยอะไปไหมครับ............ถ้าผมจะบอกว่า....... “ผมรักพี่นิวนะครับ คนดีที่สุดในโลกของผม”

[snowboxs]

อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกเหมือนจะเม้นไม่ค่อยออกเลยอ่ะ
เพราะความรู้สึกตอนนี้ คือรู้สึกสงสารนิวมาก ๆ เลย
นิวเคยรักและเข้าใจนูอย่างไร ก็ยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น
อะไรหรือใครก็ตามที่ทำให้เราสับสน หรือทำให้ลังเล
เราก็ดึงตัวเองออกมาจากสิ่งเหล่านั้นบ้างก็ได้นะคะ
เพราะอะไรที่ตัดสินใจไปแล้ว จะดึงกลับมามันยากค่ะ

เรื่องคู่หมั้นของนิวก็ยังคงมีอยู่ เรื่องซับซ้อนขึ้นไปเรื่อย ๆ
หรือสาเหตุที่นิวอยากทำกิจการเองและอยากให้นูมาช่วย
เพราะนิวอาจหวังว่าสักวัน ถ้านิวต้องปฏิเสธเรื่องที่คุณย่าให้ทำ
นิวอาจต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเอง และพอถึงเวลานั้นนิวจะได้
มีงาน มีเงิน มีทุกอย่าง ที่จะได้ดูแลนูได้่ตลอดไป อย่างไม่ลำบาก
(นิวคิดอย่างนี้หรือเปล่าหว่า) ถ้านิวคิดอย่างนี้จริง ๆ แล้วที่นิวต้อง
มาแบ่งเวลาที่มีกับคนรักให้กับ Internet หรือ MSN (ช่วงที่นิวอยู่กับนู)
ซึ่งเป็นกำลังใจยิ่งใหญ่ที่นิวต้องการ นิวคงจะท้อแล้วก็เหนื่อยมาก ๆ เลยนะคะ

ขนาดเม้นไม่ค่อยออกนะนี่ แต่มันเศร้าจริง ๆ เลยนะคะ
ก็ขอให้เรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น มันผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ

  นู  นิว เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนค่ะ

[Gutjang]

social มันมีประโยชน์ แต่ถ้าเยอะเกินไป ไม่สนใจคนรอบข้าง มีแต่เรานี่แหละที่เจ็บ

คุยกันให้มาก

[โจ๊กกุ้ง]

นอกใจ กับ นอกกาย อย่างไหนก็ผิดเท่ากัน เฮ้อ

[gang]

ไม่ค่อยได้เข้าไปเลยครับ   งานยุ่งมากกกกเลย  ทั้งเอกสาร งานกิจกรรม  ไหนจะต้องหาน้องๆมาแตะฟุตบอล 7shoot อีก  คุณนูเป็นไงบ้างครับ  สบายดีไหม  ใจจริงอยากอ่านเรื่องต่อ   แต่พออ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกคุณนิวเลย  คุณนิวคงอยากใช้เวลาที่พอว่างกับคุณนิว  เอาไว้คุณนูว่างจริงๆค่อยๆเขียนก็ได้ครับยังไง  เก่งจะติดตามเสมอ  อยากให้ใช้เวลากับคุณนิวเยอะๆ   ขอให้มีสูขกับรักนะครับ   คอมมีไว้คลายเหงา  แต่อย่าใช้ทดแทนความเหงา  เพราะคนที่อยู่ข้างเราเค้าก็คงเหงาเหมือนกัน  ^__^♡♥♡♥♡♥♡♥

[NuNew]

Aoya   ....ถ้าเป็นพี่ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะยังเป็นผู้เป็นคนอยู่หรือเปล่า     

ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมาจนถึงวันนี้ได้ยังไง  นึกไปนึกมา เออ เรานี่ก็ทนแดดทนฝนดีเหมือนกันแฮะ   

yanggi    ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่นูนะคะ 

พี่นูก็อยู่มาได้ด้วยกำลังใจจากคนในครอบครัว ตอนนี้ได้กำลังใจจากพี่ ๆ น้อง ๆที่นี่ ก็ยิ่งอุ่นหัวใจเข้าไปใหญ่

broke-back      “......คนรักกัน ก็คงยอม ให้อภัย        เพราะสำนึก ความผิดไว้ ให้แก่กัน....”

   แน่นอนที่สุดครับ นอกจากความรักและความเข้าใจ การให้อภัยก็สำคัญครับ ขอบคุณกลอนเพราะ ๆ ครับ

อ่านแล้วรู้สึกปลาบปลื้มจัง

Gutjang    ...อ่านมา 2 วัน เต็ม นอนดึกเลย ^^ ชอบค่ะที่เขียนได้ออกมาได้ดราม่ามาก หน่วงสุดๆ ปวดใจเลย 

  ชอบมากเลยที่เห็นคนอ่านต้องเสียน้ำตา เพราะผมเสียมาเยอะแล้ว 

j_world    ....การไม่ใส่ใจ การเห็นคนอื่นสำคัญกว่า การนอกใจ เรื่องไหนมันมันเจ็บกว่า 

ผมว่าเจ็บพอกันนะครับ แต่เจ็บแล้วขอให้จบจะได้ไม่เจ็บซ้ำเจ็บซาก

snowboxs     

เป็นคอมเม้นท์ที่ยาวมากจริง ๆ ติด ๆ กันถึงสองโพสท์เลยทีเดียว ขอบคุณที่ติดตาม ให้กำลังใจ

และแนะนำอย่างตรงไปตรงมานะครับ  คุณsnowbox คิดได้ใกล้เคียงกับที่พี่นิวทำมากเลยครับ

ผมซะอีกอยู่ใกล้ชนิดจมูกแทบจะชนกัน บางเรื่องผมยังไม่รู้เลย

heroza     

กอดกัน ๆ  พลาดครั้งเดียวถึงตายได้เลยล่ะครับ โชคดีมหาศาล ที่เราสองคนรอดจากเรื่องนั้นมาได้

namtarn11     น้องชื่นชมพี่นูมาก..ที่มีความรักยิ่งใหญ่ให้พี่นิวเสมอ 

ตอบแทนที่พี่นิวเค้าก็รักพี่นูมากเหมือนกันไงครับ

Gutjang     คุยกันให้มาก

เดี๋ยวนี้ก็พยายามที่จะถามโดยไม่คิดเองเออเองแล้วครับ แต่พอพูดกันมาก ๆ เข้า

ก็มีเผลอทะเลาะกันมั่งตามประสาลิ้นกับฟัน   

Sofa      นอกใจ กับ นอกกาย อย่างไหนก็ผิดเท่ากัน

  เป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัยเลย แต่เค้าก็ให้อภัยผม

gang       

  บอกไม่ถูกว่าดีใจแค่ไหนที่ยังเห็นเก่งแวะมาเรื่อย ๆ ขอบคุณครับ





ช่วงที่ผมกำลังเขียน Series 7th ผมวางไว้ว่า Series 8th น่าจะรวบจบได้

จบในที่นี้คือหยุดโพสท์ เพราะไม่มีอะไรให้เล่าแล้ว

นอกจากชีวิตประจำวันของคนทำงานอย่างเราสองคน

อาจจะเขียนตอนสั้น ๆ ก่อนปิดตัวอีกซักตอนนึง เพื่อให้มันไม่ห้วนจนเกินไป

แต่เมื่อไม่นานมานี้ เป็นช่วงที่ผมวางโครง Series 8th ก็เกิดมีเหตุการณ์ที่ผมคิดไม่ถึง

ซึ่งในตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากเชื่อว่า มันจะเป็นไปได้จริง ๆ

ก็เลยคิดว่าแทนที่จะเป็นตอนสั้น ก็คงได้ตอนปกติอีกตอนนึง

หลังจากนั้นแล้วก็ยังไม่มีแผนเขียนต่อ

แล้วพบกันใหม่นะครับ แบบว่ายังระบุวันเวลาไม่ได้ตามเคย


 

[snowboxs]

แต่เมื่อไม่นานมานี้ เป็นช่วงที่ผมวางโครง Serie 8th ก็เกิดมีเหตุการณ์ที่ผมคิดไม่ถึง

ซึ่งในตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากเชื่อว่า มันจะเป็นไปได้จริง ๆ

สาธุ ไอ้เหตุการณ์ที่ว่า ขอให้เป็นเรื่องดี ๆ นะคะ
แต่คนอ่านก็อดหวั่นใจไม่ได้ ก็ดูจากที่เล่า ๆ มาซิ
มันไม่มีช่วงไหนที่สุขเต็มเวลาแล้วก็นิ่ง ๆกันเลยนะ
มีแต่สุขบางเวลาซะส่วนใหญ่ เกิดจากนิวบ้างจากนูบ้าง
อย่างไรก็ตาม ก็จะรออ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นนะคะ

เรื่องที่ว่าจะหยุดเขียน ไม่ต้องหยุดก็ได้
แต่นาน ๆ ครั้งมาอัพเดทให้รู้บ้างก็ได้นะคะ
จะทุกข์หรือสุข ก็มาแชร์ให้อ่านบ้างก็ได้ค่ะ
เพราะเต็มใจให้กำลังใจจริง ๆ นะคะ

[gang]

ยังไงก็เข้ามาบ้างนะครับ  มาพูดคุยกันนะครับ    

[NuNew]

เข้ามาแจ้งข่าวครับ เดี๋ยวจะคิดว่าผมหายหัวไปอีกแล้ว

ตอนนี้ผมมาอบรมกรุงเทพครับ กำลังจะกลับแล้ว คาดว่าพรุ่งนี้คงถึงบ้านตอนค่ำ ๆ

ส่วนคุณพี่ินิวตามมาเมื่อเช้านี้เอง หาเรื่องมาเสียเงินแท้ ๆ เพราะผมมีโปรแกรมชอปปิ้ง

เดี๋ยวจะหาเรื่องสนุก ๆ มาเล่าให้ฟัง

ตอนนี้พอจะมองเห็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยไว้เขียนตอนสั้น ๆ ให้อ่านบ้างแ้ล้ว

ไว้เจอกันใหม่ครับ คืนนี้ราตรีสวัสดิ์   

[snowboxs]

ดีใจจังมีมาบอกล่าวกันด้วย ว่างเมื่อไร อย่าลืมมาต่อนะคะ
จะตอนยาว ตอนสั้น ตอนปัจจุบันหรืออดีต อ่านได้หมดค่ะ

ตอนนี้นูกับนิวอยู่ กทม. เหรอ ระวังสุขภาพด้วยนะ

[nokkaling]

รอนูนะ   

[snowboxs]

รออยู่นะคะนู ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

[NuNew]

 

ผมกำลังจะลง series ตอนต่อไปครับ คิดว่าคงเข้ามาใหม่ในวันพรุ่งนี้ค่ำ ๆ

ใช้เวลานานมากกว่าเขียนจนจบตอน จะ่ว่ายากก็ไม่เชิง (เพราะของผมยากทู้กกกกตอน)

แต่เพราะเวลา และ อารมณ์ มันไม่สัมพันธ์กันครับ 

เขียนเท่าไหร่ก็ไม่ได้อย่างใจซักที        ลบแล้่วลบอีก ก็เลยทิ้งมันไปช่้วงนึงยาว ๆ  55555

ยิ่งหลัง ๆ มานี้ นายจ้างของผมเร่้งรัดเรื่องผลงานมาก ซึ่งก็ถูกเร่งรัดทุกปีนั่นแหละว่างี้ดีกว่า   

พอเหนื่อยกับงานมากเข้า หาเวลาหย่อนใจได้ยากขึ้น มันก็ทั้งเหนื่อย ทั้งหน่ายแหละครับ   

ระหว่างที่เขียนไป ผมก็นึกชื่อ series ไปพลาง ๆ....เอ้า.......ไม่ง่ายเลยนะ...จริง จริ๊ง

อย่างที่เคยบอกไว้ว่า ชีวิตผมยังคงดำเนินต่อไป ถ้าผมจะให้ชื่อว่า

series ตอนจบ / series บทสรุป / series สุดท้าย

มันให้ความรู้สึกเหมือนชีวิตผมมันจบบริบูรณ์แล้ว...ก็ไม่ใช่้อะนะ

กว่าผมจะหาชื่อที่ถูกใจได้ ก็นานทีเดียว   

ไหน ๆ มันก็ได้มาอย่างยากเย็น ผมก็หวังว่า จะชอบชื่อมัน เหมือนที่ผมชอบนะครับ





 

แอบสงสัยว่ายังมีใครอยากอ่านอยู่รึป่าว.....แบบว่าหายหัวนานเกินไป เหมือนตายจาก


แล้วพบกันพรุ่งนี้ครับ

NOO

[nokkaling]

รอนะคับ 

[Yarkrak]

เย้ เย้ กลับมาแล้ว
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกก
มัวแต่นับเงินละซิ (ทั้งของเขาและของเรา)
ดีใจมาก จะรอจ้า
 

[ลิงภูเขา]

ก็ยังรออยู่เหมือนเดิม 

แอบคิดถึงอยู่บ่อยๆ 

รอ ร๊อ รอ นะครับ 

[broke-back]

think of you!

ดีใจจะได้อ่าน series ของ นู&นิว ต่ออีก

**In the perfect of our love**

[NuNew]

  


  มาดึกไปหน่อย แต่ก็มาล่ะเน้อะ





SERIES ที่ลงเอย




ผมเติมน้ำในกระติกไฟฟ้า เสียบปลั๊ก แล้วถอยกลับมานั่งรอให้มันเดือดอยู่ที่เคาน์เตอร์

บนโต๊ะมีชุดกาแฟถูกเตรียมไว้พรักพร้อม อันประกอบด้วย ถ้วยกาแฟเนื้อเนียนสีไข่ไก่พร้อมจานรอง 2 ชุด

กาชงน้ำชาที่โรยใบชารอไว้แล้ว โถน้ำตาล โกโก้สำเร็จรูปชนิด ทรีอินวัน

และจานเปลสำหรับใส่ของขบเคี้ยว....

ทั้งหมดถูกเตรียมไว้เป็นอาหารว่างยามบ่าย สำหรับคน 2 คน....เอ...ไม่ใช่แล้วสิ....

สำหรับ 1 ท่าน กับ 1 ที่รัก (เอาอย่างนี้ละกัน)



......อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย......



ชีวิตที่ผ่านมาจนอายุขนาดนี้ จะบอกว่ามันราบรื่นไร้อุปสรรคนั้นไม่ใช่แน่ ๆ

แต่จะบอกว่ามันลำบากยากเข็ญ หรือ ทุกข์ทรมานมันก็ไม่ถึงขนาดนั้น.........

ก็แค่ชีวิตหนึ่งที่ดำเนินไปบนโลกใบนี้ ตามหน้าที่ มีวงจรชีวิตที่ไม่ต่างจากคนทั่วไป

เกิด แก่ เจ็บ แล้วก็คงจะต้องลาลับดับไปสักวันหนึ่ง

   ........ที่มันแตกต่างไปจากชีวิตคนปกติก็คงเป็นที่ ความเป็นเกย์ของผมนี่กระมัง



   หลายคนคงจะเถียงว่า ยุคนี้ใคร ๆ ก็สามารถเปิดเผยกันได้แล้ว มีพื้นที่ในโลกตั้งมากมายที่ยอมรับความรักของเพศเดียวกันได้

หรือแม้แต่ในประเทศไทยของเราก็ยังมีสังคมส่วนหนึ่งให้การยอมรับกันแล้ว

   ที่บ้านเกิดของผมก็เช่นกันครับ.......เห็นเด็กรุ่นน้องเดินเกี่ยวก้อยกอดคอกันแล้วก็ให้รู้สึกอิจฉาอย่างบอกไม่ถูก

ผมก็ไม่ได้อยากจะแสดงออกให้มันประเจิดประเจ้อ เพื่อจะอวดใครเขาหรอกครับ 

ก็แค่บางครั้งผมอยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่นิว

ไม่ต้องเป็นความลับเฉพาะในครอบครัวของเราอีกต่อไป....จะได้ไหม....มันก็แค่นั้น

   แต่.......

   .....ก็คงทำได้แค่ทำใจ และทำชีวิตตัวเองให้ดี ให้ทุกวันนี้มีความสุขตามอัตภาพก็พอ

ไหน ๆ ก็มีคนรักกับเขาทั้งคนแล้ว  นั่นนับเป็นความโชคดีอย่างมหาศาลของผมเสียด้วยซ้ำไป

จะมัวเรียกร้องสิ่งที่ตัวเองไม่สามารถไขว่คว้าได้อยู่ทำไมให้มันทุกข์ใจไปเปล่า ๆ

ถึงแม้ว่าในบางคาบบางครา จะมีเหตุการณ์ต่าง ๆ ผ่านเข้ามาลองใจบ้าง

ผมก็ได้แต่ภาวนาว่า ขอให้ “ยุคมืด” นั้นมันผ่านพ้นไปในเร็ววัน   



   ช่วงเวลากว่าครึ่งปีที่ผ่านมา ผมต้องพยายามเก็บงำการแสดงความรักกับพี่นิวไว้อย่างมิดชิด

เนื่องด้วยเรามีผู้ใหญ่ที่เคารพรักเข้ามาอยู่ที่บ้าน ทำให้รู้สึกถูกลิดรอนอิสรภาพไปบ้างในวันแรก ๆ

แล้วยังก่อให้เกิดความอึดอัดตามมาอีก แต่พอผมคิดว่า ท่านก็แค่มาอยู่เป็นการชั่วคราว

อีกไม่นานท่านก็จะกลับไป ก็ทำให้ผมพอจะทำใจได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

   น้ำเดือดได้ที่ ผมก็กดใส่กาน้ำชา ตามด้วย ถ้วยกาแฟ จากนั้นก็โรยผงเสพติด ทรีอินวัน ของทักรี่-ที่รัก 

ก่อนจะยกใส่ถาดใหญ่ไปที่หน้ามุข โดยไม่ลืมที่จะจัดขนมปังกรอบอบเนยใส่จานเปลใบสวยไปด้วย

   มุมนี้แต่เดิมเป็นมุมนั่งเล่นของคุณแม่พี่นิว ตอนที่ท่านยังอยู่กับเราที่บ้านนี้ ผมกับคุณแม่เคยช่วยกันหากล้วยไม้งาม ๆ มาตกแต่ง

แรกเริ่มเดิมที จะมีแค่มาดามสีม่วงอ่อน-แก่ ไล่เฉดตั้งแต่ม่วงเข้มไปจนถึงขาวนวล

ผมเคยถามคุณแม่ว่าทำไมต้องเป็นมาดาม ทั้งที่กล้วยไม้ก็มีมากมายหลายพันธุ์ สีสันสวยงามกว่านี้ หรือพันธุ์ที่ “ไฮโซ” กว่านี้ก็มีออกถมไป

คุณแม่มีคำตอบง่าย ๆ ว่า....มันทนดี ออกดอกก็ง่าย เลี้ยงก็ยิ่งง่าย

   แต่ถึงมันจะง่าย ผมก็เห็นคุณแม่ประคบประหงมมันเป็นอย่างดี

จนเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่พี่นิวไปเรียนที่ต่างประเทศ  ส่วนผมกลับไปอยู่ที่บ้าน ที่นี่จึงไม่มีใครอยู่ดูแล

มันจึงค่อย ๆ ตายไปทีละกอสองกอ จนตอนนี้เหลือกอเก่าแก่อยู่กอเดียว นอกนั้นก็เป็นต้นที่ผมไปซื้อมาใหม่

และยังคงจัดมุมไว้เหมือนเมื่อตอนที่คุณแม่ยังอยู่ด้วยกันที่นี่......เผื่อว่า วันไหนที่ท่านแวะมาพัก และมานั่งเล่นที่มุมนี้

จะได้มีความสุข เหมือนสมัยที่เรายังอยู่กันพร้อมหน้า

   “ชาระมิงค์หรือเปล่า”

   เสียงเรียบ ๆ ถามออกมาก่อนจะยกถ้วยชาร้อน ๆ ขึ้นจรดจมูก เพื่อสูดกลิ่นที่คุ้นเคย

   “ครับ อบดอกมะลิที่คุณย่าชอบด้วยครับ”

   ผมตอบออกไปด้วยความภูมิใจที่สามารถหาซื้อมาให้ท่านได้

   คุณย่าเป็นคนที่ติดกลิ่นชาระมิงค์มาก จะไปอยู่ที่ไหนก็มักจะพกพามันไปด้วยอย่างน้อยก็หนึ่งกล่อง 

เป็นที่รู้กันว่าเป็นของสำคัญที่จะขาดเสียไม่ได้ ผมดีใจที่มันเป็นยี่ห้อที่หาซื้อได้ง่ายในห้างสรรพสินค้าทั่วประเทศไทย

ไม่เช่นนั้นวันนี้บ้านเราก็อาจจะไม่มีชาที่คุณย่าชื่นชอบไว้ดื่ม


   มองคุณย่าที่จิบชาร้อน ๆ อย่างมีความสุข ท่ามกลางกอกล้วยไม้ที่ออกดอกสะพรั่ง ผมก็ยิ้มให้พี่นิว

พร้อมทั้งแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนที่เดินกลับเข้ามาในบ้าน ปล่อยให้คุณย่ากับหลานชายคนโปรด นั่งคุยกันไปตามลำพัง


มีต่อครับ

v
v
v
v