ตอนที่ 37
[มะนาว]
“ไหม้หมดแล้ว กินไม่ได้หรอก...”พี่หมวดว่า กับยืนหน้าแห้ง ส่วนเจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปแล้ว
“อยากกินทำไมไม่บอก จะเข้ามาทอดให้ นี่ถ้าเกิดเป็นอะไรไปทั้งสองคนจะทำยังไง”พี่หมวดดุ
“พี่หมวดอย่าบอกติณฑ์นะ ความผิดของนาวเองแหล่ะ อย่าบอกพี่พุทด้วย”รีบชิงสารภาพบาปก่อนฮะ พี่หมวดพยักหน้า...ผมเดินไปกอดน้องเจยืนตัวสั่นไปหมด
“เฮ้ยเจ...ขำ ๆ น่า ไม่เป็นไรแล้ว”
“เจกลัว ถ้ามันไหม้ขึ้นมามะกี้”
“มันไม่เป็นไรแล้วเนอะพี่หมวดเนอะ”ผมยิ้มขำ ๆ แบบว่าไม่มีอะไร ในใจกูนี่ปิ้วไปแล้ว ถ้าติณฑ์รู้มันต้องโกรธมากแน่ ๆ
“เออ! ไปนั่งเลย...เดี๋ยวทำให้”
“คร้าบบบบ”ผมดึงเจให้นั่งลง กลิ่นไหม้ยังอยู่เลย...แต่ถ้ามีคนถามมันง่ายมากที่ผมจะเนียน ๆ ไป แต่น้องเจนี่สิ...ถ้าพี่พุทหรือใครถาม เป็นต้องได้สาธยายออกมาทั้งหมดแน่เลย
“เจอย่าบอกใครนะ”ผมบอก พี่หมวดหันมาหัวเราะหึหึ...อย่างรู้ทัน
“อือ”
“รับปากแล้วนะ ถ้าเจพูดไปโดนพี่พุทด่าแถมพี่ติณฑ์จะต้องโกรธพี่นาวมากแน่ ๆ เจคงไม่อยากให้พี่สองคนทะเลาะกันใช่ไหม”
“อือ”
“ก็ดี...รับปากแล้วทำด้วยล่ะ”
“ฮะ....”
“พี่หมวดก็เหมือนกันนะ...อย่าไปบอกใครล่ะ”ผมหันมาทำเสียงดุ ๆ
“น้อย ๆ หน่อยตัวแสบ ทำผิดจะไม่ยอมรับผิดหรือไง” อาหารหน้าน่าทานถูกวางลงตรงหน้า ทีละสองสามอย่าง
“ผิดก็คือผิด แต่ถ้ายอมรับผิดแล้วเพื่อนพี่จะโหดกับนาวได้น้อยลงไหมล่ะ นะ ๆ ถ้ารู้โดนฆ่าแน่เลย”เอาตัวรอดก่อนฮะ ไอ้นี่มันโหด...ชอบด่าแรง ๆ บางทีมันก็ตีผมด้วย ยิ่งถ้ามันโมโหแรง ๆ ผมนี่อยากจะสลายร่างหายไปต่อหน้ามันให้ได้
“อย่าทำอีกนะ...!”พี่หมวดบอก ผมพยักหน้ารัว ลงมือทานข้าวกับน้องเจจนอิ่ม...
---------------------------------------------------------------
[ติณฑ์]
เดินเข้ามาในบ้านพักเห็นเตี้ยกับน้องเจกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่เลย ผมยิ้มให้มันแต่มันกลับหลบตาซะงั้น หึหึหึ...คงเขิน ๆ แต่พอผมมองเจ...เจก็หลบตาอีกคน ผิดปกติแล้ว...
“กลิ่นอะไรว่ะหมวด”ผมถามหมวดเหมือนเป็นกลิ่นไหม้ ๆ หมวดมันมองที่เด็กสองคนแว้บเดียว แต่เป็นแว้บที่ผมเองก็กำลังจ้องเหมือนกัน ได้คำตอบแร่ะ...
“เตี้ยทำใช่ไหม”ผมถามเสียงนิ่ง เด็กสองคนก้มหน้า ไอ้หมวดไม่ได้สนใจเดินไปเปิดผ้านม่านผืนใหญ่ออกเผื่อให้มีลมกระบายเข้าออก กลิ่นจะได้จางเร็ว ๆ ลำพังแค่เครื่องดูดกลิ่นทำงานไม่ทัน
“เดี๋ยวเปิดออกก่อน ร้อนหน่อยนะ...”หมวดบอก กูโคตรหงุดหงิดแล้วครับ ไอ้เชี่ยเอ้ย!!!
ผมเดินหนีแมร่งเลย...ทำไมมันทำให้ต้องเป็นห่วงได้ขนาดนี้ ไม่ว่ามันจะหยิบจะจับอะไร ผมมิต้องคอยตามมันทุกฝีก้าวหรือยังไงนะ ทำอะไรไม่เคยระวังและเห็นแก่ความปลอดภัยของตัวเองบ้างเลย
สักพักเดินออกมาจากห้องครัวหน้าจ๋อย ๆ หมวดพาเจไปหาไอ้พุทแล้ว ผมนั่งในห้องนั่งเล่น ทำเป็นเปิดดูโทรทัศน์แต่ใจไม่ได้อยู่ที่หน้าจอแล้ว ในใจนี่กระโดดถีบยอดหน้าไอ้คนนั่งข้าง ๆ ไปแล้ว (แค่คิดนะครับ...แค่คิด) มันก็นั่งเงียบ ๆ ดูทีวีเหมือนกันไม่พูดอะไร ผมก็เปลี่ยนช่องวนไปวนมา ไม่มีอะไรที่น่าสนใจสักอย่าง แม้กระทั่งช่องสารคดีที่ชอบก็ตาม เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ก็วนมาเจอช่องสาวนุ่งน้อยห่มน้อย...เดินยั่วน้ำลายระลานตา เลยเปิดแช่ไว้อย่างนั้น...หึหึหึ
มันก็ทำหน้าอึ้ง ๆ มองหน้าผม...พอผมจ้องกลับมันก็หันกลับไปมองจอเหมือนเดิม สงครามประสาทใช่ไหมด้ายยยย...ถนัดนัก!!!! เสียงเพลงและภาพบนหน้าจอทำให้ผมพอเพลิน ๆ ไปได้บ้าง แต่ไอ้เตี้ยนี่สิ...นั่งเกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไงแล้ว...ถ้ามันไม่พูดอะไรก่อน ผมจะไม่มีวันพูดกับมันก่อนเด็ดขาด ตามใจมาก ๆ แล้วเหลิง...
แกล้งมันอยู่นานพอดู...จนเหลือบไปเห็นมันเอามือจิกกางเกงตัวเองแน่น ผมโคตรตกใจ! แต่ยังทำนิ่งอยู่ มันหันมากระพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตาแล้วแยกเขี้ยวยิ้มให้ ผมขว้างรีโมตทีวีทิ้งแล้ว เดินหนีออกมาที่วงเหล้า...แค่มันขอโทษ แค่มันบอกว่ามันจะไม่ทำอะไรให้ต้องเป็นห่วงอีก แค่นั้น...ผมจะยอมพลีทุกอย่างให้มันจริง ๆ
“น้องล่ะ”พุทถาม
“ในบ้าน”ผมบอกเสียงหงุดหงิด กระแทกตัวลงนั่งแล้วก็ดื่มเอือก ๆ ๆ
“เบาครับพี่ เบาครับบบบบ”กล้าร้องบอก จับข้อมือผมไว้ แต่ผมสะบัดออกนิดนึงแล้วยื่นแก้วไปให้มันเติมอีก ไอ้หมวดส่ายหน้า
“ทำอะไรน้องมันรึเปล่า”หมวดถาม
“กูจะไปทำอะไรมันได้!!!”
“ติณฑ์!!!!!”พุทเรียกเสียงนิ่ง เหล่ตาไปที่น้องเจที่นั่งเกาะแขนพุทอยู่ ทำให้ผมสงบปากสงบคำขึ้น...
“เจอยากว่ายน้ำไหม”หมวดถาม
“ฮะ”
“ไปเรียกพี่นาวมาเล่นด้วยป่ะ”
“ดะ ได้เหรอฮะ”เจหันมาถามผม ผมก็ดื่มต่อไม่ได้สนใจ...
“ไปตามมาเถอะครับ...”น้องเจดูลังเล จนไอ้กล้าเตะเท้าผมเตือน ผมก็ไม่สนใจนั่งดื่มไปเรื่อย ๆ จนน้องเดินออกไปตาม เตี้ยมันเดินก้มหน้าตามหลังออกมา สัส...ตา จมูก ปาก ออกแดง ๆ สงสัยไปร้องไห้มา มันเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำเรียบร้อยแล้ว แต่ยังใส่เสื้อแขนยาวอยู่
“30 นาทีพอนครับ”พุทร้องบอก
“คร้าบบบบบบบบ ป่ะเถอะพี่นาว”เจรับคำ แล้วแตะข้อศอกพี่มันเดินไปสระน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ มันเหลือบมามองผมนิดนึง แล้วเดินเลยไป...กระโดดน้ำตูม ว่ายใหญ่เลย
“หึหึหึ”ผมหัวเราะขื่น ๆ
“มึงนี่นะติณฑ์ ไปแกล้งมันอยู่ได้”หมวดด่าคนแรก
“ให้มันโดนซะบ้างเถอะ”
“เดี๋ยวพ่อแม่เค้ารู้ว่าทำลูกเค้าแบบนี้ มึงนี่...ตายสถานเดียว”
“ไม่รู้หรอกน่า”
ผมบอกไม่รู้หรอก...หึหึหึ พี่ชายมันก็ทำท่าจะเป็นพวกผมคนนึงล่ะ หึหึหึหึ กร๊าก ๆ ๆ
ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ฆ่ากันตายหรือยังก็ไม่รู้ ผมก็ไม่ได้โทรไปถามซะด้วยสิ มานี่ก็ไม่ได้บอกฟ้าไว้ด้วย...เผื่อต้องการความช่วยเหลืออะไร แต่คงไม่มีมั้ง ไม่งั้นมันก็ต้องโทรมาแล้ว หรือว่าตกลงกันได้แล้วก็ไม่รู้....หึหึหึ
สักพักบทสนทนาก็เปลี่ยนไป...เด็กสองคนก็เริ่มหัวเราะใส่กัน ผมเองก็หันไปมองอยู่เป็นระยะ สีหน้ามันแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย ที่ต้องใส่เสื้อแขนขาวเพราะว่าใต้ร่มผ้านั่น...ผมฝังระเบิดไว้หลายจุดนะครับ กร๊าก ๆ ๆ มันก็คงรู้ตัว...แต่ที่คอนี่ไม่มีเลยนะ มีแค่ตรงท้ายทอยซึ่งผมมันปิดอยู่มองไม่เห็น กูนี่ก็หื่นจังเนาะ! กร๊าก ๆ
ผมล้มตัวลงนอนที่เตียงพักข้างสระ ตอนแรกแค่จะพักผ่อนสายตาแต่เอาเข้าจริง ๆ แล้วหลับไปนานเหมือนกัน จนกระทั่งมีนิ้วมาสะกิดที่แขนถึงได้ตื่น
“หือ?”เตี้ยมันยืนกอดอกอยู่ครับ ตัวสั่นปากเริ่มม่วง ๆ นี่มันลงเล่นไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย!!!! ผมหันไปมองไอ้หมวดยังนั่งคุยกับไอ้กล้า ส่วนพุทคงพาเจอไปอาบน้ำ
“ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุด!!!!!”ผมตวาด!
“ฮึก!”มันเบ้หน้า ผมคว้าแขนมันเดินเข้าบ้าน ขึ้นห้องพักตัวเองไป...
ดันมันเข้าห้องน้ำ...แต่พอตอนผมจะออกมันกลับดึงชายเสื้อผมไว้
“ติณฑ์จ๋า~ ฮึกๆ”
แชรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~
ติณฑ์จ๋าาาาาาาาาาาาา เสียงโคตรขนลุกอ่ะ ผมถึงกับชะงักทันที แต่ยังไม่ได้มันไปมอง
“ติณฑ์~!!”มันเขย่าชายเสื้อ ผมแกล้งเดินหนี มันต้องคว้าเอวผมหมับ หึหึหึ! เสร็จโจร!!!
“ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~”ร้องไห้ซบแผ่นหลังผม...ผมจับข้อมือมันสองข้างกางออก แต่มันก็เหนียวหนึบเกาะไว้แน่น
“ปล่อยก่อน”ผมบอก
“ฮึ! ฮืออออ”
“ปล่อย!”ทำเสียงเข้ม มือไม้มันก็อ่อนลง ผมหันมามันก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ร้องเสร็จเมื่อไหร่เงยหน้ามานะ”ผมบอก มันทำหน้าอึ้ง...เงยหน้ามองผมอย่างตกใจ ทุกทีผมต้องโอ๋ต้องปลอบ หึหึหึ คราวนี้ขอโหดให้สมบทบาทหน่อย หมั่นไส้มานานแล่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก (เมิ่งโหดเงียบนี่หว่า : คนเขียน)
มันรีบเช็ด ๆ น้ำตาแล้วโผเข้ากอดผม เหมือนเดิม
“ไม่ร้องแล้ว ฮึกๆ”แต่ยังคงสะอื้นอยู่ มันเช็ดน้ำตาบนเสื้อผมไปมา
ถอดเสื้อมันออก แล้วจูงมันมานั่งในอ่างเปิดน้ำอุ่น ๆ ไว้ ทีแรกไม่ยอมลง...แต่ผมก็บีบข้อมือมันจนมันไปนั่งอยู่ในนั้นได้ สักพัก...ก็เลยถอดเสื้อ ถอดกางเกงตัวเองบ้าง แล้วลงไปนั่งด้วยกัน หึหึหึ...
“รู้ไหมว่าห่วงมาก”ผมโอบกอดมันไว้
“อือ”
“ถ้าทำอะไรอีกนะ คราวนี้ไม่มีอุทธรณ์แล้วนะ...กูประหารชีวิตอย่างเดียว”
“...........................”มันหันมากอดคอผมไว้
“เข้าใจไหมครับ”
“........................”
“เข้าใจไหม!”
“อือ...”มันดูดซอกคอผมอย่างเจ็บ สงสัยเก็บกดนะเมียกู ผมนี่ก็ปล่อยให้มันกัดอยู่อย่างนั้น พอมันพอใจก็ผละออก...
“เจ็บนะ!”ผมบอกมันหันหน้ามากัดอีกข้าง หึหึหึ...ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!!! เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอน!!!!
สาย ๆ ของอีกวัน ผมกระชับอ้อมกอดรั้งคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม เด็กดื้อโดนปราบจนหมดแรง...และไร้พิษสง กร๊าก ๆ ไม่ต้องบอกละมั้งว่าเมื่อคืนโดนจัดหนักไปกี่รอบ เอาเป็นว่า...ผมทำมันสลบสไลหมดเรี่ยวแรงตั้งแต่ยกที่เท่าไหร่ไม่รู้ สงสารก็สงสาร หื่นก็หื่น หึหึหึ
อ้อมกอดคงรัดแน่นเกินไปทำให้...เตี้ยมันขืนตัวออกเล็กน้อย ค่อย ๆ กระพริบตาขึ้นมามองผมเบา ๆ
ฟอดดดดด~
“ตื่นได้แล้ว นอนโคตรขี้เซาเลยว่ะ”
“อือออออออออออออ...จะนอนนนนนนนนน”มันร้อง นอนตะแคงข้างหันหลังให้ผม ผมก็รวบเอวมาชิดกับแผงอกหนา ดูเหมือนว่ามันจะรำคาญถึงกับต้องแกะมือผมออก
“ปล่อย...ติณฑ์ ปล่อย จะนอนนนนนน”
“นอนก็นอนไปเด่ะ!”ผมแกล้ง
“ฮึ!!”หันมาทำหน้าเหวี่ยงด้วยวุ้ย ฮ่าฮ่าฮ่า....
“อะไร ๆ ชักสีหน้า ด่ากูในใจใช่ไหมนั่น!!!”สนุกดีแกล้งไอ้เตี้ย
“จึ้ก! จะนอนนะ...เมื่อยตัวด้วย!!!”มันทำเสียงเหนื่อยใจ จนผมหัวเราะกร๊ากออกมา เพราะว่าสีหน้ามันอ้อนมาก...ไอ้ท่าทางงุ้งงิ้งนั่นอีก อยากจะทำให้ไม่ได้นอนอีกรอบ
“นอนสิครับ จุ๊บบบ”
“อือ อย่ากวนนะ...”
“ครับ นอนครับนอน”
มันทำหน้าไม่ไว้ใจ จนผมยิ้มแยกเขี้ยวให้...คนตัวเตี้ยมันก็ปรับท่านอนใหม่ คราวนี้นอนคว่ำหน้าลง...จนผ้าห่มหมิ่นเหม่ร่นไปกองที่เอว โคตรเซ็กซี่
ผมลูบไล้แผ่นหลังมันอย่างแผ่วเบา เนื้อมันนุ่มมาก...มีไรขนอ่อน ๆ ขึ้นเต็ม เอวงี้บางนิดเดียวเอง อดลงไปจูบไม่ได้ แผ่นหลังของผม....
“ตะ ติณฑ์”เตี้ยมันลุกมาเหวี่ยงอีก
“ทำไมไม่นอนเฉย ๆ บ้าง!!! เค้าเหนื่อยนะ!!!! เค้าอยากนอน!!!!!!!!”
อื้อหืออออออ....คงรำคาญเต็มที่ แถมยังใช้คำเปลี่ยนไปด้วย ‘เค้า’ งั้นเหรอ มึงจะน่ารักเกินไปแล้วนะเนี่ย!!!
“มานอนสิครับเร็ว”ผมดึงมือมันนอนลงต่อ มันตีป้าบเข้าให้ที่แผงอกผม แล้วล้มตัวลงนอน หึหึหึ
“ติณฑ์”
“ครับ?”
“อย่าไปไหนนะ...”ผมบอกเสียงอู้อี้
“อือ”
ผมยิ้มกว้างลูบหัวมันเบา ๆ มันก็กำเสื้อผมแน่น คราวนี้ผมไม่ได้กอดมันเหมือนเดิมแล้ว กลับปล่อยให้มันได้นอนสบาย ๆ ในท่าฟรีสไตล์ของมัน สักพักมันก็เอาขามาก่ายผมเหมือนเป็นหมอนข้าง ผมนี่ยิ้มกว้างเลย...โอ๊ยน่ารักเกิ๊นนนน
รอเที่ยง ๆ จนมันตื่นผมเลยลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนคนแรก มันนั่งบิดขี้เกียจสักพักแล้วก็เดินตามเข้ามา...ผมยิ้มให้...
“ขี้เกียจไปแล้วอ่ะ”มันบอก
“ทำไมล่ะ”
“อยากนอน”
“หืมมม...ฮ่าฮ่าฮ่า นอนพอแล้วครับ”ผมเริ่มอาบน้ำให้
“เมื่อยตัว”
“ได้นั่งเรือเล่นไม่ดีเหรอ น้องเจก็ไปนะ”ผมเอาน้องเจมาล่อ
“อือ”
“ไปนะ...”ผมถาม
“ก็ถ้าน้องเจไป กูก็ไป”
ฟอดดดดด~
ผมยิ้มอีกที...ถูกใจกับคำตอบมัน
-------------------------------------------------------------------------------------
[มะนาว]
แมร่งถ้ารู้ว่าง้อแล้วจะต้องโดนแบบนี้ ไม่ง้อหรอก!!!!! ก็ดูมันทำกับผมดิ๊ เมื่อยตัวไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าผีบ้าเข้าสิงหรือยังไงกัน แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย...วันก่อนหน้านี้สีหน้ามันแทบจะกินหัวผมได้แล้ว หน้าโคตรโหด...เป็นใคร ๆ ก็กลัว ต่อไปนี้ผมจะอ้อนมันคืนบ้างแหล่ะ...
“ติณฑ์ หิว”
“งั้นเดี๋ยวกูรีบออกไปแต่งตัว อาบเองนะ”
“อือ”
“กินไรดี”
“อยากกินไส้กรอก”
“เมื่อคืนยังกินไม่พอ?”
!?
!?
“ไอ้บ้า!!!!!!”ผมด่าลั่นหน้าแดงด้วยความขวยเขิน พอติณฑ์มันออกไปแล้ว ผมก็อาบน้ำเองต่ออีกเกือบยี่สิบนาที ออกมานั่งทาครีม แล้วก็สูดกลิ่นน้ำหอมที่ติณฑ์มันซื้อมาให้ แต่ไม่ได้ฉีด...กลัวหมดอ่ะ ขวดนี้เป็นขวดแรกด้วยที่มันซื้อให้ ผมนั่งเล่นในห้องอีกสักแปป ใส่กางเกงเลเสื้อยืด...แล้วเดินลงมา เห็นน้องเจ พี่พุทพี่กล้า นั่งรอทานอาหารอยู่ก่อนแล้ว ติณฑ์กับพี่หมวดกำลังทำอะไรอีกก็ไม่รู้
“มาแล้วเหรอพี่นาว นั่งนี่ๆๆๆ”เจเรียก ผมก็นั่งลงข้าง ๆ เจ เพิ่งสังเกตว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย เป็นผู้หญิงผมยาว น่าทางเปรี้ยว ผมยิ้มให้เขิน ๆ
“คนนี้เหรอแฟนติณฑ์”เขาถามเสียงน่ารัก
“อือ เตี้ยนั่นพี่โบ เพื่อนสมัยเรียนมหาลัย โบนั่นเตี้ย...”
“มะนาวครับ”ผมรีบแก้ พี่เค้าหัวเราะ...ยิ้มสดใสมาก
“จ้า...น่ารักสมกับที่ใครบางคนเพ้อจริง ๆ”พี่โบพูดทำเอาผมหน้าแดงมองหน้าติณฑ์ซึ่งยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว มันเอาจานข้าวผัดไส้กรอก นม และน้ำแอปเปิ้ลมาวางเรียงไว้ให้ ผมก็รีบก้มหน้าทานไม่มองใครเลย
“วันนี้นั่งเรือไปเกาะกันใช่ไหม”พี่โบถาม
“อือ ไปด้วยกันสิ”พี่พุทชวน
“กะว่าอย่างนั้นอยู่แล้ว”
นั่นแหล่ะครับ...คณะเราตอนนี้เลยมีพี่โบและพี่กิ่งเพื่อนพี่โบเพิ่มมาอีกสองคน ผมเดินตามติณฑ์ขึ้นมาจัดกระเป๋า เพราะเห็นว่าจะไปค้างที่เกาะด้วย 1 คืน
“เอาอะไรไปบ้าง”ผมถามนั่งลงบนเตียงกว้าง
“เอาเสื้อไปสักสองชุดก็พอแล้วเนอะ”มันหันมาถามผม ผมเงียบ...มองหน้าขึ้นเพดาน
“พี่โบมาได้ไงน่ะ”ผมถามเสียงสดใส ทั้งที่ในใจขุ่นมัวเพราะอะไรก็ไม่ทราบ
“มาเที่ยวกับเพื่อน ไอ้หมวดมันโทรหาเมื่อคืนพอดี เลยตามมา”
“ตกลงมาเที่ยวกับเพื่อน หรือตามมา”ผมถามย้ำ มันชะงัก...
“ก็มาเที่ยวด้วย แล้วก็ตามมาด้วย ถามอะไรนักว่ะเตี้ย...ระแวงอะไรครับ”มันก้มลงมาจูบปากผมแล้วผละออกไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“เปล่าซะหน่อย”
ผมคงคิดมากไปเอง สายตาที่เค้ามองติณฑ์มันแปลก ๆ ยังไงไม่ทราบ...
เมื่อจัดข้าวของครบแล้วผมเดินลงมาข้างล่างอีกที เห็นน้องเจกำลังเล่นเกมส์เลยลงไปนั่งข้าง ๆ
“มาเล่นกันไหมพี่นาว”เจถาม
“มาดิ”ผมรับจอยย์มาถือไว้ แล้วเจก็เริ่มเปลี่ยนเกมส์ วินนิ่งที่เราคุ้นเคย
“เด็กสองคนครับ ทานของว่างด้วยนะแล้วทานยาแก้เมาเรือด้วยนะ”พี่พุทร้องบอก ผมกับเจหันไปมองอาหารบนโต๊ะแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
“มาต่อๆ”
ระหว่างที่เราสองคนกำลังเมามันส์ที่เกมส์ พี่โบกับพี่กิ่งก็ถือกระเป๋าเข้ามาในบ้านพัก แม่เจ้าโว้ย...จะขนเยอะไปไหน ผมหันไปมองแว้บเดียวแล้วก็ทำเป็นเล่นเกมส์ต่อแต่หูนี่ฟังตลอด ฮ่าฮ่าฮ่า
“เรือพอหรือเปล่า คนเยอะนะ”พี่โบถาม
“พอครับ ตัวโบแค่นี้เอง”ติณฑ์มันวางมือบนศีรษะเพื่อนสาวแล้วโยกน้อย ๆ เจ้าหล่อนก็หัวเราะคิก...แล้วมันก็รับกระเป๋าไป เหอะ! ถ้าผมขนกระเป๋าใบตั้งเท่านั้นไปบ้าง มันคงด่าตั้งแต่จัดกระเป๋าล่ะ!?!?!
“รออีกสักชั่วโมงแล้วกัน โบกับกิ่งก็นั่งเล่นตามสบายนะ”ติณฑ์บอก
“จ้า...”
“เตี้ย! น้องเจ! ไปทานของว่างกันได้แล้ว!!!”ไอ้โหดหันมาดุผม น้องเจพอสเกมส์แล้วมองหน้าผมที่จ้องแต่จอ
“ป่ะกันเถอะที่นาว”ผมวางจอยย์แล้วเดินเข้าครัวไป ฮึ่ม! ทำไมต้องตะคอกด้วยว่ะ!!!!
พี่หมวดกับพี่พุทกลับมาจากที่ไปเอาเรือมาได้ เป็นเรือยอช์ทส่วนตัวของพี่กล้า ส่วนพี่กล้าอาบน้ำอยู่ข้างบน เราต้องขับรถกันไปที่ท่าเรือซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังนี้มาก พี่พุทขนสัมภาระขึ้นรถขนไปก่อน เพราะว่าเดี๋ยวทั้งของทั้งคน จะไม่พอนั่งกัน ติณฑ์ทำอาหารแพ็คใส่กล่องไว้ ทั้งอาหารสดที่เตรียมไปปิ้งกินกันที่โน่นด้วย
“เตี้ย...”
“อะไร?”ผมถาม
“มาช่วยหน่อยครับ”ติณฑ์เรียกผมซึ่งกำลังนั่งทานอาหารกับน้องเจไปช่วยแพ็คของ ผมรีบยัดขนมปังทอดตรงหน้าให้หมดเร็วที่สุด จนพี่โบหัวเราะ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้องมะนาวทานสบาย ๆ เถอะ เดี๋ยวพี่ช่วยพี่ติณฑ์เอง”
“อ่อ...ครับ”
เจ้าหล่อนก็ไปยืนเคียงเพื่อนติณฑ์ ช่างสมอะไรกันเช่นนี้...ผมมองแผ่นหลังของทั้งสองคนที่ยืนจับโน่นทำนี่ให้กัน ทั้งสองคนยิ้มและทำทุกอย่างสบาย ๆ เป็นธรรมชาติ แต่ทำไมต้อง...หงุดหงิดด้วยก็ไม่รู้
“เอาทิชชู่ซับน้ำมันไว้หน่อยดีกว่า”พี่โบบอก
“ระวังลวกมือนะ”
“โอ๊ย!!!”
ตอแหล!!!! ผมบริบาษในใจ...ทั้งที่อาการกริยานั่นไม่ใช่อาการที่ผมว่ามาเลยสักนิด
“หึหึหึ เป็นไง...เจ็บไหม”ติณฑ์ถามหัวเราะน้อย ๆ
“ไม่เป็นไรๆ เทลงมาเลย”
“ระวังโดนมือนะ”น้ำเสียงนุ่ม ๆ นั่นควรจะเป็นของผมคนเดียวสิ! เฮ้!!! หงุดหงิดตัวเอง...จังเลยว่ะ!!
เจคงเห็นว่าผมนั่งมองตาดุใส่แผ่นหลังสองคนนั้น น้องยิ้มเจื่อน ๆ ตอนที่เรียกผม
“เอ่อ..พี่นาวฮะ เจอิ่มแล้วนะ”พูดเสียงเกรง...เหมือนรู้ว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดี
“อือ ป่ะ...อิ่มแล้วก็ไปกันเถอะ”
“อะ ฮะ...”
ผมวางช้อนอาหารแล้วจูงมือเจออกมา แต่หูยังคงได้ยินเสียงหยอกล้อของหนุ่มสาวในห้องครัวดังไม่ขาด...โอ๊ยยยย...อยากจะบ้า!!!
อิเตี้ยเหวี่ยงละฮับบบบบบบบบบบ ><
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 438041 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก