ตอนที่ 43
[ติณฑ์]
อยู่ ที่พังงากันแล้วครับ บ้านพักตากอากาศของกล้า...ไม่ได้มานานมาก ๆ แล้ว แต่ยังดูดีและสวยงามไว้อยู่เสมอ ผมพากันเข้าไปไหว้พ่อและแม่ ซึ่งมีบ้านอยู่อีกหาดนึง แล้วค่อยวกรถออกมาเล่นที่นี่กัน สนุกสนาน...เด็กสองคนนั่งหลับมาตลอดทาง พอจะทำให้ผมเบาหูไปได้บ้าง เพราะเตี้ยกับเจมันเริ่มเถียงกันเรื่องอาหารฟาสฟู้ดดีต่อสุขภาพไหม เจบอกว่าไม่ดี ส่วนเตี้ยมันบอกว่าดีเพราะสร้างภูมิต้านทาน!?
เถียงจนน้องเจจะร้องไห้ ซึ่งผมเห็นด้วยกับแนวคิดของเจ แต่เตี้ยมันไม่ฟัง...แถมยังตวาดน้องเสียงดังลั่นรถอีก เจก็ยังคงเป็นเจล่ะฮะ ปราบไอ้พุทได้ใช่ว่าจะกล้าหือกับเตี้ยมันซะเมื่อไหร่ สุดท้ายเป็นเจที่ยอมแพ้...แล้วมันสองคนก็กลับมาคุยเฮฮากันเหมือนเดิม
เป็นสิ่งมีชีวิตที่โคตรตลกเลยสองคนนี่!!!!!
วันนี้ เรามีกิจกรรมสำหรับเด็กน้อยสองคนนี้เพียบเลยครับ ไหนบอกว่าไม่สนใจใช่ไหม...จะจัดให้แบบอ้วกแตกกันไปเล้ย ฮ่าฮ่าฮ่า เริ่มจากขี่เจ็ตสกี ไอ้หมวดกำลังหารถไปลากจากคนรู้จักไอ้กล้าอยู่ อ่อ...ไอ้กล้าไปทำงานครับ พรุ่งนี้เย็นถึงจะกลับมาแจมได้ น้องเจก็คงไปพักผ่อนกับพุท ส่วนเตี้ยก็นอนทับหน้าอกผมอยู่นี่ เล่นท่ายากเชียวนะเมิ่ง! ผมจะขยับตัวก็ไม่ได้...เพราะมันกดทับผมอยู่ ไม่ยอมให้กระดุกดิกตัวเลย
ติ๊ด ๆ เสียงสายเข้า ผมกดรับไม่ได้ดูเบอร์
“........................”
“ฮัลโหลครับ...”
“.................................”
“ฮัลโหลครับได้ยินไหมครับ”ผมย้ำเสียงลงไปอีก บางทีอาจไม่ค่อยมีคลื่น
“................................”
“ฮัลโหล ฮัลโห.....”
“พี่ติณฑ์~”
ชะงักค้าง...น้ำเสียงแบบนี้มีคนเดียวในโลก ที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็จำเสียงนี้ได้อย่างแน่นอน
‘น้องวี’
“พี่ติณฑ์จำวีได้รึเปล่าฮะ”น้ำเสียงมีแววอึกอักเล็กน้อย แต่ยังติดไปด้วยความมั่นใจเหมือนเดิม เป็นผมบ้างที่เงียบ...
“....................................”
“วีเองนะฮะ ได้ยินวีไหม...?”
“อะ อืม...”
“ดีใจจัง...ที่พี่ติณฑ์จำได้ คิดว่าจะได้เบอร์มาผิดซะแล้ว”น้ำเสียงนั้นสดใสขึ้นทันตาเห็น ผมจูบขมับคนที่นอนอยู่...อย่างขอพลัง เตี้ยมันขยับตัวเล็กน้อย แล้วเลื่อนหัวลงมาซบไหล่ผม...
“คิดถึงพี่ติณฑ์จังทำอะไรอยู่ฮะ”
“นอนน่ะ วี...สบายดีเหรอ”ผมพูด ไม่ได้ออมเสียงหรือกระซิบกระซาบคุย ถ้าเตี้ยมันจะตื่นหรือได้ยิน...ผมก็อยากให้มันได้ยินในน้ำเสียงปกติของผมที่ สุด
“สบายดีฮะ ตอนนี้วีอยู่กรุงเทพฯแล้วนะ พอดีกลับมาเที่ยว...คิดถึงพี่ติณฑ์จังเลย ยังอยู่ที่เดิมไหมฮะ วีไปหาได้ไหม”
“อะ อ่อ...พี่ย้ายแล้วน่ะ”ผมบอก
“ว้า...แล้วทำไงถึงจะได้เจอละฮะ วีมีของฝากมาให้พี่ติณฑ์ด้วย...”น้ำเสียงสลดนิดนึง...แค่ได้ยินเสียงยัง รู้สึกว่าน่าเอ็นดูอยู่เสมอ
“พี่อยู่พังงาน่ะ”
“ไปเที่ยวเหรอฮะ...”
“ปะ เปล่า...มาทำงาน”บอกไปอย่างนั้นเพราะว่ากลัวน้องวีจะตามมามากกว่า ขี้เกียจมีปัญหากับเตี้ยมันอีก
“แล้วจะกลับเมื่อไหร่เหรอครับ”
“คงอีกหลายวันอยู่ แล้ววีมากับใครล่ะ”
“มาคนเดียวฮะ”คนเดียว? แล้วสามีล่ะ...หายไปไหน? ผมแค่คิดไม่ได้ถามออกไป
“อ่อ แล้วพักที่ไหนล่ะ พี่แนะนำที่พักให้เอาไหม”
“อยากไปพักกับพี่ติณฑ์มากกว่าฮะ กรุงเทพฯเปลี่ยนไปตั้งเยอะ ผมจำทางแทบไม่ได้...”
“.............................”
“พี่ติณฑ์มาวีเที่ยวหน่อยได้ไหม คิดถึงกรุงเทพฯ คิดถึงคนที่อยู่กรุงเทพฯเหลือเกิน”
ยังคงขี้อ้อน...เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง น้ำเสียงแบบนั้น...เดาสีหน้าได้ไหมยาก ผมกระชับอ้อมกอดคนตัวเล็กมากเข้ามาอีกนิด แต่มันขืนตัวเอง...จ้องผมตาแป๋ว มือกำเสื้อแน่น
งานเข้า!?!?!?
“ตื่น แล้วเหรอ”ผมถามเสียงนุ่ม ไม่ได้คุยกับปลายสาย แต่คุยกับเมียตัวเอง...ที่นอนฟังผมคุยโทรศัพท์ กำลังจะก้มลงหอมหน้าผาก...เตี้ยมันผลักออกอย่างรำคาญ
“พี่ติณฑ์อยู่กับเขาเหรอฮะ”น้องวีทำเสียงดัง
“อือ ไม่ให้พี่อยู่กับเมียจะให้พี่อยู่กับใครล่ะ”ผมกล้าพูดมากขึ้น ยิ่งคนตรงหน้าหน้าแดง ๆ ด้วยล่ะก็ ไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดหรอก
“วาง!!”คำเดียวสั้น ๆ แต่น้ำหนักมือมาเต็ม ตีอกผมอ่ะ...!!!! ย้ำนะครับ!!! ว่าตี!!!! ฝ่ามือเน้น ๆ
“โอ๊ย!!!!”ผมร้อง
“พี่ติณฑ์มีอะไรรึเปล่าฮะ!!!”น้องวีร้อง
“เออวี แฟนพี่ไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์กับคนอื่นต่อหน้าน่ะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่แล้วกันน่ะ”ผมรีบบอก
“วีเป็นคนอื่นแล้วเหรอฮะ”น้ำเสียงโคตรเศร้า จนผมอยากปลอบ..! เฮ้ย!! ไม่ใช่ ๆ จนผมรู้สึกสงสาร มาที่นี่คนเดียว..ญาติพี่น้องที่นี่ก็ไม่มี นึกห่วงเหมือนกันว่าจะอยู่ยังไง แล้วแฟนไปไหน?
“วี~!”
“ไม่เป็นไรฮะ เอาไว้พี่ติณฑ์ว่าง ๆ หรือคุยกับแฟนเข้าใจแล้วก็ได้ งั้นวีวางก่อนนะฮะ...คงต้องไปหาโรงแรมนอนก่อน”
ตู๊ด ๆ ๆ วางสายไปซะแล้ว
จะไปนอนที่ไหนกันล่ะเนี่ย!
“เขาเหรอ?~”เตี้ยถามเสียงนิ่ง ผมพยักหน้า...กดโทรศัพท์วาง
“โทรมาทำไม”
“อยากเจอมั้ง”ผมตอบกลับ ไอ้เตี้ย...เกร็งตัวขึ้น!
“ไม่ให้เจอนะ!!!!!!!!”มันตะคอกใส่หน้าผม!!
“ไม่เจอหรอกครับ...”แล้วเราก็เงียบ...ผมถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อย ๆ ใจยังไงไม่รู้ ทำไมต้องมาด้วย...ทำไมต้องอยากเจอ เตี้ยมันเหมือนจะรู้...ลุกขึ้นแล้วนอนทับผม จูบคางด้วยเบา ๆ
“ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว! เมียเก่ามาหาเครียดเลยเหรอ!!!”มัน ทำเสียงประชด ซึ่งยอมรับว่าตอนนี้ผมไม่ชอบมาก ๆ เพราะกำลังอยากได้กำลังใจอยู่ ไม่ใช่ว่าการที่วีมาแล้วจะทำให้ผมมั่นคงกับไอ้เตี้ยน้อยลงนะ แต่...แต่...แต่ เพราะอะไรผมก็ยังไม่แน่ใจ ทำไมตัวเองต้องซึมขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้
“รักเขาอยู่เหรอ?”เตี้ยมันถามมาสั้น ๆ คำเดียว ผมตอบทันควัน
“ไม่!”
“จะไม่ถามแล้วนะ พยายามจะเชื่อใจมึง...แบบที่มึงบอกให้เชื่อ ทั้ง ๆ ที่ในใจกูตอนนี้ร้องไห้ไปแล้ว”เตี้ยมันพูดเสียงเศร้า ผมยิ้มออกมา...
ฟอดดดด~
“เชื่อได้เลยครับ จะไม่ทำให้ต้องผิดหวังแน่นอน”ผมกอดมันโยกเบา ๆ อยู่กับกูไปนาน ๆ นะครับ...อย่าทิ้งกูไปนะครับ
------------------------------------------------------------------------------
ต่อ
ประมาณบ่ายสี่โมงไอ้หมวดก็กลับมาพร้อมเจ็ตสกีสองลำ หน้าระรื่นมาก...ผมกับเตี้ยขึ้นไปเปลี่ยนชุดอีกรอบ เตี้ยมันใส่เสื้อกล้ามคอลึกมว๊ากกกกก แทบจะควานถึงท้องผมก็มองอยู่นานละ...คิดว่ามันจะหาเสื้อใส่ทับ ที่ไหนได้...! กางเกงก็สั้นกุดอีก มึงใส่แต่กางเกงในก็ได้เถอะ!
“ทำไมกูเพิ่งเห็นเสื้อตัวนี้ว่ะ?”
“ก็พี่หมวดเพิ่งซื้อมาให้อ่ะ เจก็ได้...ได้คนละตัว น่ารักป่ะ”ถามเหมือนยั่ว แล้วหมุนตัวอย่างกับตัวเองเป็นนางงาม คือแบบผิวมันขาวมาก เนียนมาก! หวงเว้ยยยย!!!!
“ดำแน่มึงใส่ตัวนี้ หาเสื้อใส่อีกตัวดิ๊”ผมบอก
“ไม่เอา ทาครีมละ...นี่ ๆ”มันทาให้ดู แทบจะยกแขนตีหน้าผมอยู่แล้ว...เด็กนี่นี่โว้ย!
เดี๋ยวไอ้หมวดมึงจะต้องโดนดี!!!!
พอลงมาข้างล่างน้องเจกับพุทนั่งรอดูหมวดมันเทสเรืออยู่ครับ น้องเจใส่เสื้อเหมือนกันกับไอ้เตี้ยทั้งชุด แต่ของเตี้ยมันเป็นสีขาว ฟ้าทะเล ของเจสีดำ ฟ้าทะเล ตัดกับผิวขาว ๆ นั่นชะมัด ผมแยกเขี้ยวยิ้มให้ไอ้พุท
“ดื้อว่ะ”มันบอก ผมพยักหน้ารับรู้ว่าหมายถึงอะไร เด็กสองคนตะโกนเชียร์ริมหาด จู่ ๆ เตี้ยมันก็วิ่งเข้ามาหา...เอาแว่นที่ผมใส่อยู่ไปใส่!
“อย่าทำหล่นนะ!!!!”ผมบอก
“อือ”
แล้วก็วิ่งขึ้นเจ็ตสกีไปกับไอ้หมวดที่โบกมือเรียกอยู่ครับ
“พี่พุทอย่าไปไหนนะ”น้องเจร้องบอกแล้วรีบลงตามไป อัดสามละครับ...ไอ้เตี้ยจะขับเองแต่หมวดมันก็ไม่ยอม ให้เจนั่งหน้าแล้วหมวดนั่งคร่อม ไอ้เตี้ยก็ไม่ยอมอีก...ไม่มีใครอยากนั่งหลัง สุดท้ายคุยอีท่าไหนไม่รู้...เตี้ยมันยอมให้น้องเว้ย! หมวดขับ เจกอดเอวไอ้หมวดแล้วเตี้ยก็โอบเอวน้องเจ...ผมหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปโคตรน่ารักอ่ะ
“เป็นไงว่ะ อยากดื่มหน่อยรึเปล่า”ผมถามไอ้พุทตอนอยู่กับมันสองคน
“รอคุณแฟน ๆ ขึ้นจากน้ำก่อนละกัน พักนี้สงสัยให้อยู่กับมะนาวมากเกินไป แมร่ง...เสียระบบหมด”
“อย่า ๆ มึงทำตัวให้น้องไม่ไว้ใจเอง อย่ามาว่าแฟนกู...!”ผมหัวเราะ ปล่อยให้เล่นกันสักพัก เตี้ยมันก็วิ่งขึ้นมาบนฝั่ง
“ติณฑ์....หิวน้ำ”เตี้ยวิ่งลงมาจากเจ็ตสกีแล้วร้องหาน้ำ สีหน้ามันมีความสุขมากเลย
“อ่ะ”ผมยื่นน้ำให้
“สนุกไหม...น้องนาว”พุทถามยิ้ม ๆ
“มากๆๆ เลย ตอนพี่หมวดเลี้ยวโค้ง...เหวี่ยงเค้ากระเด็นลงน้ำไปเลย”มันพูดเปื้อนยิ้ม ผมก็ยิ้มตาม...
“แล้วเจล่ะ”พุทถาม
“เจไม่ยอมลง ติณฑ์...กูเอาขวดน้ำลงไปให้เจได้ป่ะ”ดีใจ...ที่มันนึกห่วงน้องอยู่บ้าง
“เดี๋ยวเตี้ย...ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”ผมทำหน้าจริงจัง มันชะงักกึก...ไอ้พุทมองหน้าอย่างรู้งาน
“งั้นเดี๋ยวพี่เอาไปให้เอง”พุทคว้าขวดน้ำไปถือไว้ เตี้ยมันยืนค้างไม่ยอมขยับสักที ผมต้องเดินเข้าไปหามันเอง
“ไป คุยในบ้านไหม”ผมถาม หน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ยอมตอบ...ผมเป็นจูงมือมันเดินมาหน้าบ้านไม่ได้เข้าไปเพราะตัวมันยังมีหยด น้ำเกาะพราว เหนื่อยมาเช็ดอีก
อยากคุยด้วย...ไม่งั้นกลัวมันจะคิดมาก แต่ผมเองก็เหมือนมีอะไรติดค้างในใจด้วย...ต้องรีบเคลียร์ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผม จะพูดต่อไปนี้มันจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหน
“ไม่อยากฟัง...”มันพูดเสียงเบา รู้ใช่ไหม...ว่าจะพูดเรื่องอะไร
ผมก้มลงจูบปากซีด ๆ แล้วค่อยผละออกอย่างช้า ๆ แล้วเอาหน้าผากชนกัน...ยิ้มหวานให้เบา ๆ มันกอดผมตอบ
“สนุกไหม”ผมถาม
“มาก...ตอนนี้กูสนุกและมีความสุขมาก จนกลัวว่าวันนึงมันจะหายไป”
“เดี๋ยวปิดเทอมหน้ากูพามาอีกเนอะ...”
“อือ ลูกชิ้นคงคลอดพอดี ชวนกันมาเยอะ ๆ เลยนะ”
“ครับ มากันเยอะ ๆ สนุกดี”ผมบอก
“เตี้ย....”ผมเรียกอยากจะพูดสิ่งที่ยังค้างคาในใจเหลือเกิน
“แย่จัง...พรุ่งนี้เย็น ๆ ก็กลับแล้วใช่ไหม มึงไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่นะ”มันถามแทรก
“วันจันทร์ เดี๋ยวกูโทรบอกพี่มึงนะ...ให้พี่ฟ้ามารับ”
“อ้าว!!!! คิดว่ามึงจะเป็นคนไปส่งกูซะอีก!!!”
“กูไปไม่ได้ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย ไหนจะต้องเตรียมเอกสารอีก...อีกไม่กี่วันแล้วด้วย ให้พี่ฟ้ามึงมารับน่ะดีแล้ว พี่มึงขึ้นลงกรุงเทพฯบ่อย”ผมพูดหยอดไปอีกดอก...ให้เตี้ยมันสงสัยพี่มันเยอะ ๆ ประเด็นอะไร ๆ ของผมจะได้ดูเบาลง (อิเฮีย...เล๊วเลว)
“เขาจะมาทำไมบ่อย ๆ มีการมีงานทำ”มันถาม
“ไม่รู้สิ...มาหาแฟนมั้ง”
เพลี๊ยะ!!! มันยกมือตบปากผมแต่ไม่แรง...
“หยาบคายนะ เดี๊ยะ ๆ”
“ไม่เชื่อลงโทรไปถามดิ...ลองดู”ผมแหย่ มันจะเริ่มหยิกหน้าผมแล้ว...ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องเบี่ยงหน้าหนีไม่งั้น...เจ็บแน่ ๆ
“ไอ้ติณฑ์ ไอ้เลว!”มัน ด่า ผมหัวเราะ โน้มใส่ทั้งตัว...จนผมต้องใช้มือนึงรวบเอวอีกมือ...พยายามจะกำมือเล็กหนี มันก็ไม่ยอมเหมือนกัน จะข่วนหน้าผมให้ได้...
“พี่มีแฟนจะอะไรหนักหนาว่ะ เหมือนมึงมีกูนั่นแหล่ะ”
“ไม่เหมือน...กูไม่ให้มี!!! จะโทรไปฟ้องพ่อว่ามึงแกล้ง!!!”
“พ่อไม่ว่าหรอก...พ่อมึงบอก ดี...ลูกจะได้ดก ๆ”
5555555555+ ไอ้เตี้ยข่วนหน้าผมอย่าเจ็บอ่ะ...ทั้งหยิกทั้งตี ผมก็นั่งหัวเราะดีใจที่ได้แกล้งมัน
“ไม่รักมึงแล่ว!!!”มันพูด โอ๋...ที่รัก ผมกอดเอาใจ
“แกล้งเล่น ๆ พี่มึงรักมึงจะตาย”หึหึหึ....
“แต่พักนี้พี่ฟ้าไม่เห็นโทรหากูเลย พี่บุ้งด้วย!?!?!?”มันเริ่มทำหน้าสงสัย
“เค้ามีความสุขเค้าจะโทรหามึงทำไม”ผมแกล้งต่อ คราวนี้หันขวับ...น้ำตามาคลอ ๆ
“ล้อเล่น!! ไม่แกล้งแล้วครับ ๆ อย่าร้องนะ”ผมบอก มันปาดน้ำตาตัวเองออก..
“อย่าร้อง”ผมบอก มันนั่งลงที่เก้าอี้...ผมก็ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ แล้วเงยหน้ามองมัน
“ไม่ได้ร้อง...น้ำตามันมาเอง”
“จุ๊บ...กูไปญี่ปุ่นแล้วมึงกลับไปอยู่บ้านจะได้ไหมเหงา”ผมบอก
“แปปเดียวก็เปิดเทอมแล้ว...กูจะกลับมาทันวันเปิดเรียนมึงไหมนะ”ผมถามแต่ไม่ ได้ต้องการคำตอบ เตี้ยมันใช้มือประคองหน้าผมไว้ตอนที่กำลังพูด...
“กลับมาให้ทันนะ”มันบอก
“จะพยายามนะครับ แล้วถ้ากลับมาไม่ทัน...เอารถกูไปใช้นะ คันไหนก็ได้...ขับไปเรียน หรือถ้าไม่อยากขับเอง ก็ตื่นเช้า ๆ จะให้หมวดมารับนะครับ”
“อือ....”
“ดูแลน้องเจด้วย...พักนี้เจอาจจะต้องมีไปสอบ พาน้องไปด้วยนะ”
“อือ...แต่เดี๋ยวพี่พุทก็พาไปไม่ใช่เหรอ”มันถามต่อ
“พี่พุทต้องไปทำงานที่สวิส คราวนี้คงหลายอาทิตย์หรืออาจจะพอ ๆ กับกู มึงต้องดูแลน้องนะ”
“อือ”
“เก่งมากครับ แล้วก็ไอ้ชัดจะไปเอาเฝือกออกแล้วมันชวนไปไหนไม่ต้องไปกับมันนะ ถ้ากูรู้...กูจะโกรธมาก แล้วจะกลับมาให้ช้าลงด้วย”ขู่ไว้ก่อนครับ
“อะไรอ่ะ!!!!! จะไม่ให้ไปไหนกับเพื่อนเลยเหรอไง”
“ไปได้ ถ้าดูหนัง กินข้าว แต่ถ้ามันชวนไปทำอะไรแปลก ๆ หรือกินเหล้า...ไม่ต้องไปกับมันนะ”
“คร้าบบบบ มีอะไรจะสั่งอีกมะ?”
“แล้วก็ไอ้โรลเพื่อนมึงนะ...ไปดูแลมันบ้าง เผื่อมันไม่สบงไม่สบาย” คึคึคึ...วกเข้าเรื่องนี้อีกละ บอกใบ้ให้เตี้ยกลาย ๆ
“ดูแลทำไม มันทึกจะตาย”มันทำหน้างง
“ก็เผื่อ ๆ ไง...แหม่คนเราก็ต้องมีวันที่อ่อนแอบ้างใช่ป่ะ มึงก็ไปเยี่ยมเยียนมันหน่อย”
“เออ ไม่ได้ให้มันพาไปเล่นดนตรีอีกเลย...เดี๋ยวก่อนกลับให้พี่ฟ้าไปเจอมันก่อนเนอะ ซื้อของฝากไปให้มันด้วยดีกว่า”
“ได้ครับ”ผมบอก
“อ่อ...ซื้อให้ครบทุกคนเลยดีกว่า ของแห้งให้แม่ด้วย”
“งั้นก่อนกลับเดี๋ยวพาไปตลาดก่อน...แล้วกัน”ผมบอก มันพยักหน้าเห็นด้วย
“อือเตี้ย...”
“หืม?”
“กูไปหาวีได้รึเปล่า”
ชะงัก...เงียบ..!!!
“เขาอยู่กรุงเทพฯ แค่ไปหานะ...”
“คิดถึงมากเลยหรือไง!!!”มันถามเสียงกระชาก
“ก็...นิดนึง”ผมบอกตรง ๆ จริง ๆ ก็อยากเจอเหมือนว่ารู้สึกใครสักคนแล้วไม่ได้เจอเขาเป็นระยะเวลานาน ๆ ก็ย่อมอยากรู้ความเป็นไปของเขา แต่ทั้งนี่ทั้งนั้นถ้าเตี้ยมันไม่ให้ไป...ผมก็คิดว่าคงไม่ไปหรอก
“ไปตายซะ!!!”มันสบถดัง...
“ไปหาเฉย ๆ นะครับ...ไปด้วยกันไหมล่ะ แค่นัดกินข้าวก็ได้...เอาเจไปด้วย”ผมเพิ่มทางเลือก
“ทำไมอยากไปเจอเค้านักเหรอ?”
“นิดนึง...”ตอบตรง ๆ เตี้ยมันจ้องจับผิด จู่ ๆ ก็ถอนหายใจ
“งั้น....ให้ไปก็ได้”
ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เป็นผมที่ทำหน้าตื่นตะลึงเหมือนเห็นผี...ไม่มีการโวยวาย ไม่มีน้ำตา ไม่มีการประชด แต่น้ำเสียงมันแน่วแน่และมั่นคงมาก....
“ให้ไปก็ได้...แค่กินข้าวนะ”มันจุ๊บปากผมรัว ๆ
“ทำไมถึงให้ไปละครับ ไม่หวงกูแล้วเหรอ”และก็เป็นผมอีกที่รู้สึกน้อยใจมัน
“หวงสิ หวงมาก...จนตอนนี้อยากจะตั้นหน้าทั้งมึงและไอ้คนนั้นจนตัวสั่นแล้วเนี่ย!! แต่บอกแล้วไง...ว่ากูพยายามจะไว้ใจมึง”
“ครับ ไว้ใจได้เลย...ไม่ทำให้ผิดหวัง เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะนะ กูไม่ไขว้เขว้กับใครง่าย ๆ อยู่แล้ว”ผมบอก รัวจูบกลับไปเหมือนกัน
“แต่กูจะให้เจไปด้วย...ทุกครั้งที่ไปต้องโทรรายงานกูก่อน บอกให้ละเอียดด้วยว่าจะไปที่ไหนกี่โมงถึงกี่โมง มึงต้องเป็นคนโทรมาบอกกู อย่าให้เจโทรมากูจะโกรธมาก...แล้วแค่ไปกินข้าวนะ กินเสร็จก็จบกัน...ทางใครทางมัน อย่าให้มีโทรมาหรือแชทมาเยาะเย้ยกูล่ะ กูเอามึงตายแน่”มันขู่กลับยาว
“จ๊ะๆ จะจัดการให้เรียบร้อยเลย”ผมรับคำ...หอมคนตัวเล็กฟอดใหญ่
เตี้ย...เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วจริง ๆ ที่รักของผมมมมมมม
----------------------------------------------------------------------------
ต่อ
กลับมาจากพังงา...ผมก็เตรียมเดินทางต่ออีกไม่กี่วันข้างหน้า ส่วนคนที่นั่งหน้ามุ่ยข้าง ๆ นี่ ไม่ยอมแพ็คของกลับกาญจนบุรีสักที เดือดร้อนผมต้องเป็นคนเก็บให้...นั่งรอพี่ฟ้าเค้าล่ะฮะ
“ของฝากนี่เอาไปให้แม่นะ”ผมบอก ซื้อพวกสร้อยไข่มุกไปให้แม่ เสียดายไม่ไปให้ด้วยตัวเอง
“ไม่อยากกลับบบบ!!!”ตะโกนใส่หูผม
“ฟอดดดด~ น่ารักจัง....เดี๋ยวทำงานแล้วรีบกลับนะครับ”ผมแกล้ง
“ไม่กลับ!!!!!!!!!!! ไหนบอกจะไปส่งไง!!!!!!!!”
“ไม่ทันแล้วจริง ๆ กว่าจะกลับมาอีก ไหนจะเอกสารอีก....ไปไม่ได้นะมึงก็รู้”ผมบอก
“ชิส์!!!! จะหนีไปหาแฟนเก่าล่ะสิ!!!!”
“จุ๊บ...ถ้าไปเดี๋ยวบอกก่อนไง คุยกันแล้วนี่”
“เปลี่ยนใจละ!!!! ไม่ให้ไป!!!!”มันบอก
“อ้าว!!!!!”
“ก็ไม่อยากให้มึงไปนี่!!!! โอ๊ยยย...หงุดหงิด!!!”เหวี่ยง ไปหลายรอบแล้ววันนี้ รู้สึกอะไร ๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจมันสักอย่าง ตื่นมาเราเหวี่ยงใส่กันแบบนี้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว ให้ตาย...ผมเบื่อ!!! ไม่ ได้เบื่อมันนะ แต่เบื่อที่เวลาเราต่างคนต่างงี่เง่าใส่กัน คิดว่ามันคนเดียวหรือไง...ที่รู้สึกกลัวยามที่เราต้องห่างกัน ผมกับมันไม่เคยห่างกันไปนาน ๆ เลยด้วยซ้ำ นี่ต้องไปเป็นเดือน...ไม่ไปก็ไม่ได้อีก ผมหวังว่าถ้าผมไปพ่อคงจะปล่อยน้ำตาลกลับบ้านบ้าง ผมจะได้ให้น้ำตาลพาเตี้ยไปไหนต่อไหน ทั้งสองคนชอบทำอะไรสนุก ๆ เหมือนกัน น่าจะเข้ากันได้ดี...
“พี่ฟ้าก็ชักช้า!!!! นี่ มันจะสิบโมงแล้วทำไมยังไม่โผล่มาสักที”เริ่มหันไปเหวี่ยงพี่ชายแล้ว ผมเอาตระกร้าสำหรับใส่ไอ้มะกรูดด้วย จากหมาเมืองกรุงมันจะไปเป็นหมาบ้านนอก...ดี ๆ มีมันบ้านผมโคตรวุ่นวาย หมาพันธ์อะไรว่ะ! มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลานน่ะ ว่าถ้าไม่อยากเหนื่อยจริง ๆ อย่าเลี้ยงเลยพันธ์นี้ โคตรดื้อ!!!!
“บ่นเกินไปแล้วครับเตี้ย”
“ทำไม ก็ปากกู!”
“บ่นอย่างนี้ หนีกลับไปหาคนเก่าดีไหมนะ!?”ผมแกล้งทำเสียงอ่อย มันกำมือแน่น คราวนี้สะบัดหน้าหนี...กระแทกเท้าออกจากห้องไปเลย
ปัง!!!!
ผมยืนเคว้างกลางห้อง!?!?!?
ยังอึ้ง ๆ อยู่ ปกติมันต้องเหวี่ยงกลับไม่ใช่เหรอ ปกติมันต้องร้องไห้ใส่แล้วนี่!!! หรือเพราะครั้งนี้ผมเล่นแรงเกินไป!!!! ให้ตายอย่าเพิ่งมางอนกันตอนนี้นะ!!!!!
รีบจ้ำเท้าเดินออกตามมา...เห็นหลังไว ๆ เดินลงไปข้างล่าง รีบไปเลยครับ
“เตี้ย!!!!”
“เตี้ย!!!!!!”
เสียงรถฟ้าแล่นเข้ามาพอดี เตี้ยมันรีบวิ่งไปหาพี่มัน ไอ้เชี่ย!!!! รถยังไม่จอดสนิทดีมันวิ่งตัดหน้ารถไปอีกด้าน ผมใจหายวาบ พอกันกับคนขับ...ที่เหยียบเบรกกระทันหัน
“เตี้ย!!!!!”ผมตวาดดั่งลั่น ถ้าฟ้าเหยียบเบรกไม่ทันจะทำยังไง!!! ร่างทั้งร่างเหมือนจะชาดิก ไอ้คนน่าตีไม่สนใจวิ่งไปหาพี่มัน
“มะนาว!!! ถ้าพี่เหยียบเบรกไม่ทัน....!!!!”ฟ้าเปิดประตูลงมาเตรียมต่อว่า...
“ฮึกกกกก พาเค้ากลับบ้าน...เค้าอยากกลับบ้าน”มันร้องไห้โผกอดพี่มัน ปากก็ร่ำร้องว่าอยากกลับบ้าน โคตรเจ็บดีไหมล่ะกู!!! ฟ้ามองหน้าผม...ผมพยักหน้า
“เก็บของหรือยัง”ฟ้าถาม
“งือ...อยากกลับบ้าน จะกลับบ้าน!!!!!”ร้องงอแง...ฟ้าต้องกอดปลอบ นาทีนี้มันต้องเบือนหน้าหนี...ไม่คิดจะมองหน้ากูเลยใช่ไหม
“เดี๋ยวให้เด็กขนของขึ้นรถเลยแล้วกัน”ผมบอก เตี้ยมันเช็ดน้ำตา...ก้มหน้าเดินกลับมาจะนั่งฝั่งข้าง ๆ คนขับ มือเล็กเปิดรถออก...ผมชะงักเบิกตากว้าง มองหน้าฟ้าเลิ่กลั่ก...
“ฮะ เฮ้ยย...วะ หวัดดี....”น้ำเสียงคนในนั้นสั่นมาก จนเห็นได้ชัด...เตี้ยมันชะงัก ทำหน้าประหลาด...
“มึงมานี่ได้ไงอ่ะไอ้โรล?”มันถามเพื่อนมัน โรลยิ้มเจื่อน ๆ ....ไม่มีคำตอบ
----------------------------------------------------------
สรุป คือเตี้ยไม่คุยกับกูครับ โทรเข้าไปบ่อย ๆ ก็กลัวมันรำคาญ...เดี๋ยวถึงกาญฟ้าคงโทรมาบอก เวลานั้นผมค่อยโทรเข้าบ้านก็ได้ นั่งทำเอกสารต่อ...ตลอดบ่าย สักพักฟ้าก็โทรมารายงานว่าถึงบ้านแล้ว ผมก็ไม่ได้ถามมันซะด้วยสิว่า นึกไงเอาไอ้โรลไปด้วย? แล้วน้องมันยอมไปง่ายๆ งั้นเลย? เออดี...55555+
ติ๊ด...ติ๊ดดดดด
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดมือเห็นเป็นเบอร์แปลก
“พี่ติณฑ์ วีเองนะ...ออกมาทานข้าวกันหน่อยไหม”น้ำเสียงสดใส จนผมยากที่จะปฏิเสธ...ก็รออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผมแค่ไปหา ไปเจอ ไปทานข้าว ไม่ได้จะนอกใจไอ้เตี้ยเพราะฉะนั้นผมไม่ต้องรู้สึกผิดยังไงนี่...
แต่ผมรู้...ผมควรจะโทรบอกเตี้ยมันก่อน แต่จะทำยังไงในเมื่อมันไม่รับโทรศัพท์ล่ะเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!
“ว่าไงพี่ติณฑ์ออกมาได้รึเปล่า”วีเร่งเร้ามา
“อะ อืม...ได้สิ”ผมรับปากออกไปก่อน
“คิคิคิ ว่าแล้ว...พี่ติณฑ์ใจดีกับวีเสมอ งั้น...วีอยากไปทานร้านของเราได้ไหมครับ”วีบอก
‘ร้านของเรา’ ร้านที่เป็นร้านประจำของเรา...ผมยิ้มเยาะให้กับตัวเอง ไปให้เจ็บ?
“อือ...”แต่ปากผมพูดออกไปอย่างนั้น
“ว้าววววว พี่ติณฑ์ทำวีดีใจนะเนี่ย...แค่บอกว่าร้านของเราพี่ติณฑ์ก็จำได้แล้ว”
ไม่เคยลืมต่างหาก....
“คือวี...พอดีพี่ทำงานอยู่!”เหมือนได้สติ...ก็พลันรีบพูดออกไปแบบนั้น น้องวีหัวเราะ...
“วีจะรอนะครับ พี่ติณฑ์ทำงานไปเรื่อย ๆ ก็ได้ สองทุ่มเจอกันที่ร้านนะ....หวังว่าวีคงไปถูกเนอะ”ปลายสายท่าจะอารมณ์ดีผิด กับเขา...
“อือ...”
วางสายไปแล้ว ผมได้แต่นั่งมองโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น ในใจก็ตื่นเต้นนะ...ที่จะได้เจอ แต่อีกใจมันกลัว ๆ และกังวลยังไงไม่ทราบ กดโทรศัพท์โทรหาเตี้ยดีกว่า
ตื้ดดดดด~ ติดแต่ไม่มีคนรับ...
แล้วก็เป็นแบบนี้อีกสี่ห้าครั้ง จนผมเลิกโทร...เปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน
‘เตี้ย กูไปกินข้าวกับวีนะ ร้าน....2 ทุ่ม โทรหามึงแล้วมึงไม่รับสาย...ถ้าอยากโทรหากูตอนไหนโทรมาเลยนะครับที่รัก กูจะรอรับโทรศัพท์มึง รักมึงนะ...รักมากรู้เปล่า!? อย่าคิดมากล่ะ.....”กดส่งข้อความ...หวังว่ามันจะอ่านอยู่นะ...ผมรีบเคลียร์เอกสารตรงหน้าแล้ว รอเวลาค่อยไปอาบน้ำ...และออกจากบ้านมา...ในที่สุด
หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17 (อ่าน 437621 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก