CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: A_THan ที่ 05-09-2012 20:06:16

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 05-09-2012 20:06:16

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
 




---------------------------------
---------------------------------

นิยายทั้งหมดเป็นเรื่องแต่งซึ่งมาจากจินตนาการทั้งสิ้น บุคคล ทั้งหมดไม่มีตัวตนจริง อาจมีการอ้างอิงบางสถานที่บ้าง

หากชื่อหรือนามสกุลของตัวละคร ไปซ้ำกับชื่อหรือนามสกุลจริงของใคร ผู้เขียนต้องขออภัยมาไว้ ณ ที่นี้




ตอนที่ 1 โรคจิตเหรอมึงน่ะ?

“เฮ้ย ตกลงมึงเอาไงว่ะ...เย็นนี้จะไปไม่ไป พี่สินเขารอคำตอบมึงอยู่”
   
   คนถามเร่งรัดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารำคาญเต็มที เมื่อคู่สนทนาไม่แม้แต่จะเงยหน้ามาตอบ กลับค่อย ๆ บรรจงต่อโมเดลรถตรงหน้าอย่างใจเย็น

    “เหี้ยนาว! เร็วดิว่ะมึง พี่เค้ารอคำตอบอยู่!!!!”ขนตาแพยาวตวัดขึ้นมองอย่างไม่ใคร่จะพอใจ 

     ไอ้คนพูดน่ะชื่อไอ้สัสชัด ชื่อจริง ๆ มันชื่อชัดชัย หน้าเหี้ยโคตร ผมหยิก ตัวดำ ฟันขาว นี่ถ้าไม่บอกว่าอยู่ปีหนึ่ง รับรอง เหอะ ๆ ร้อยทั้งร้อยต้องเชื่อว่ามันมีอาชีพเป็นนายทหารพราน หรือโจรรับจ้างแถวชายแดนภาคใต้ การแต่งตัวของไอ้ชัด...เห็นแล้วผมชักเอือม ไอ้สัสจะแจ่มไปไหน เสื้อเขียวลายดอกแดง มึงจะไปเล่นน้ำสงกรานต์ที่ไหนเหรอคับ กางเกงยีนส์ขาบานยกเอวสูง เอาเสื้อเข้าในกางเกง รองเท้าหนังขัดมันอย่างดี กระเป๋ายามคู่ใจ พร้อมที่คอมีกระติกน้ำคล้ายของเด็กอนุบาลน้อย..เอ่อ ความจริงมันไม่ใช่น้ำเปล่าอะไรหรอก ข้างในเป็นแอลกอฮอลล์ล้วน ๆ สันดานมันนี่เหี้ยพอ ๆ กับหน้าเลย

    “ยังไม่เสร็จเหรอว่ะนาว สวยดีนี่หว่า...มะ กูช่วย”หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่ม มันชื่อ คิ้ว ชื่อโคตรแปลก...มันเคยบอกว่ามันมีพี่ชายคนนึงชื่อ คิว พอพ่อแม่มีมันเลยตั้งชื่อให้คล้องกับพี่ว่า คิ้ว อีกอย่างถ้าอ่านภาษาอังกฤษมันจะเป็นคำว่า cute ด้วย ดูมันออกจะภูมิใจกับชื่อมันไม่น้อย ผมก็ว่าเข้ากับมันดี...คิ้วมันตัวเล็ก น่ารัก ผิวขาว ดูคล่องตัว เวลายิ้มโลกนี่แจ่มใสสุด ๆ ยกเว้น...

    “เหี้ยแล้วไง! หักเลย...มีกาวเปล่าว่ะ”
    ฟังไม่ผิดหรอกครับ บุคลิกและการพูดจามันขัดกับหน้าตาค่อนข้างมาก เอาเป็นว่าผมของเตือน...สำหรับใครที่กำลังหลงกลความสดใสของมัน คุณกำลังคิดผิดนะคับ เหอ ๆ

   พูดมาตั้งนาน...นี่ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย กระผมมีชื่อเล่นที่โคตรเท่ห์ว่า นาว (จริง ๆ มันย่อมาจาก มะนาว ซึ่งผมโคตรเกลียดเลยฮะ) ผมมีพี่น้อง 4 คน พี่ชาย 1 และพี่สาว 2 ส่วนผมเป็นคนสุดท้อง ตระกูลผมประกอบสัมมาอาชีพการเกษตรไล่มาตั้งแต่ปู่ย่าตายาย ดังจะเห็นได้จากชื่อพี่น้อง 4 คนก็ยังเป็นพืชผักที่บ้านผมปลูก พี่บุ้ง พี่ชายคนโตตอนนี้กำลังเรียนวิศวยานยนต์อยู่ประเทศเยอรมนี พี่ต้นหอมเรียนบริหารการโรงแรมอยู่สวิสฯ พี่ขิงเรียนการถ่ายภาพที่ฝรั่งเศส ส่วนผมนายนาวา อเนกบุญตา ขอแค่มาเรียนกรุงเทพแค่นี้ ยังเลือดตาแทบกระเด็น..ก็เข้าใจฮะ ว่าลูกคนสุดท้องพ่อแม่ก็ต้องรักและห่วงมาก แต่ผมก็อยากมีอิสระบ้าง ไม่ได้ถึงขนาดพวกพี่ ๆ แต่อย่างน้อยก็ให้ผมได้เริ่มทำอะไรด้วยตัวของผมเอง

    ถึงอย่างนั้นผมเลยมาเริ่มปี 1 บริหารที่มหาลัยแห่งนี้ ทำไมต้องที่นี่เหรอฮะ เหตุผลง่าย ๆ ผมสอบที่อื่นไม่ติด จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ เกี่ยวกับมหาลัยดัง ๆ ที่คนชอบแข่งขันกันไปสอบ สำหรับตัวผม...ผมเรียนที่ไหนก็ได้ ขอแค่ได้มาอยู่คนเดียวก็พอ…

    ใช้เวลานานพอดูกว่าจะขอพ่อได้ ซึ่งก็สมใจเลยฮะ พ่อตามใจผม...โดยมีข้อแม้ว่า ห้ามเกเร ห้ามเกี่ยวข้องกับยาเสพติด การพนัน จะดูแลตัวเองให้เท่ากับที่พ่อแม่ดูแล แล้วก็ให้กลับบ้านทุกอาทิตย์ ข้อหลังนี่พยายามสุด ๆ แต่ก็ได้ฮะ...ไม่มีปัญหา ผมรับคำบัญชาพร้อมคำสัญญาทุกข้อ วันแรกที่ลงมากรุงเทพ ผมตื่นตาในความยิ่งใหญ่ของมัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา แต่พอรู้ว่าได้มาอยู่ในเมืองใหญ่แห่งนี้คนเดียว มันก็ดูจะโก้ไม่น้อย พ่อผมเป็นคนกรุงเทพ ท่านมาพบรักกับแม่ที่เมืองกาญจ์แล้วก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย ท่านบอกว่าชีวิตคนวุ่นวาย ไม่นานปู่กับย่าผมก็ขายบ้านที่กรุงเทพแล้วย้ายตามมา ครอบครัวของผมเลยกลายเป็นครอบครัวใหญ่ ซึ่งดูแลผมยิ่งกว่าไข่ในหิน ต่างจากพี่ทั้งสามคน

    วันแรกของการหาหอพัก...เรา เอ่อ พ่อ แม่และผม ต้องเรียกว่าเราตะเวนหาหอพักแทบทุกหอ ที่อยู่ย่านมหาลัย...เป็นสิบ ๆ หอ แต่ก็ไม่ถูกใจพ่อสักที ที่จริงผมชอบที่แรกที่สุด เพราะห้องมันค่อนข้างกว้าง และระเบียงด้านหลังก็กว้าง แต่เสียอย่างเดียวระบบการรักษาความปลอดภัยไม่ค่อยเวิร์กเท่าไหร่ พ่อเลยปัดผ่านหอนี้ไปอย่างง่ายดาย สุดท้าย...เราไปได้ห้องพักที่อยู่เลยใจกลางเมืองออกไปอีกหน่อย เป็นคอนโดมิเนียมเปิดใหม่ แต่มีรถไฟฟ้าตัดผ่าน และสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบ ที่สำคัญมันอยู่ใกล้ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ผมยืนกลั้นใจอยู่นาน ว่าพ่อจะตัดสินใจอย่างไร แต่ก็เป็นไปตามเป้าฮะ...ห้องชุดสุดหรูราคาแสนแพงแห่งนี้ถูกผมเช่าแล้ว ผมถามพ่อว่า...ห้องแพงขนาดนี้ ถ้าซื้อมันจะคุ้มกว่าไหม...แต่พ่อยืนกรานว่าไม่อย่างเดียว ท่านว่าเรียนจบยังไงก็จะไม่ให้อยู่ที่นี่แล้ว ซื้อไว้แล้ว...จะลำบากตอนขายมากกว่า แต่ผมก็ยังแย้งด้วยเสียงอ่อย ๆ ว่า เผื่อพี่ต้นหอม พี่บุ้ง หรือพี่ขิงกลับมาทำงานในกรุงเทพนะ พ่อเลยบอกว่า...อันนั้นค่อยดูกันอีกที จบประเด็น...
    เล่ามาถึงตอนนี้ทุกคนอาจจะรู้สึกว่าผมเป็นลูกแหง่ อยู่ในโอวาทของพ่อแม่รึเปล่า ขอบอกเลยว่าใช่ครับ ฮ่าฮ่า...ก็เขาเป็นคนจ่ายเงินค่ากินอยู่นี่ฮะ ไม่รู้จะเถียงไปทำไมด้วย สิ่งที่พ่อแม่เลือกให้ผม มันก็ไม่ได้ขัดกับความรู้สึกอะไรมากอยู่แล้ว อยู่ในขอบเขตที่ผมยังพอรับได้ หลังจากนั้นพ่อจะพาไปซื้อรถ แต่ผมขอเลือกที่จะไม่เอาดีกว่า...มหาลัยก็อยู่ในเส้นทางรถไฟฟ้าวิ่งผ่านอยู่แล้ว ตามจริงผมขี้เกียจขับต่างหาก จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป...ไม่งั้นพ่อจะส่งตาสมชาย คนขับรถประจำสวนมาอยู่กับผมอย่างแน่นอน แต่สรุปผลสุดท้าย พ่อก็ยังดื้อดึง...บอกว่าจะให้คนเอารถที่บ้านมาจอดไว้ที่หอ เผื่อผมมีธุระอยากจะใช้รถขับไปไหน ก็ตามใจฮะ...ผมไม่ขัดอยู่แล้ว
   
   “อ่ะ เสร็จแล้วววว...เฮ้ย เจ๋งว่ะ มึงซื้อที่ไหนว่ะ เดี๋ยวกูไปหาซื้อมาต่อมั่ง”คิ้วถามผม ผมยกยิ้มให้น้อย ๆ

    “สัสนาว มึงอย่ากวนตีน เร็ว ๆ จะไปไม่ไปไอ้สัส!!!”ไอ้ชัดมันก็ยังไม่เลิกเล้าหรือผม

    “ไอ้เหี้ย...!!!! มึงเห็นไหมพี่เขารอ”

    “เหี้ยนาวววววว!!!!!!”
 
 “เออ!”ตอบรับคำแมร่งไปด้วยความรำคาญ หาเรื่องฉิบหายมาให้ตลอด ใช่ฮะ...ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผมเป็นที่จับตามองของใครหลาย ๆ คนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมรุ่น รุ่นพี่ที่คณะหรือต่างคณะ จะเป็นผู้หญิง ผู้ชาย หรือตุ๊ดกระเทยห่าเหวอะไรนั่น! พวกมันคงเข้าใจว่าผมแมร่งเปิดกว้างงงงงง...สำหรับทุกคน ผู้หญิงมาจีบยังพอทน นี่แมร่งเพศเดียวกันดาหน้ากันเข้ามา สยองฮะ...ผมยังไม่เคยมีแฟน และยังไม่คิดมีด้วย สัญญากับพี่บุ้งไว้ว่าห้ามมีก่อนเรียนจบ ที่สำคัญผมต้องประพฤติตัวดี ๆ เพื่อให้ที่บ้านไว้ใจ ผมกำลังหาลู่ทางไปเรียนเมืองนอกบ้างฮะ

    “สัส แค่นี้แหล่ะ..หมดเรื่องหมดราว”มันผลักหัวผมแล้วเดินหนี เป็นอันว่าเย็นนี้ผมต้องไปกินข้าวกับใครก็ไม่รู้ แล้วแต่มันจะสรรหามาให้ ทำไมเหรอ...ผมรู้ว่าไอ้ชัดมันหาเงินด้วยวิธีนี้ พาผมไปกินข้าวด้วยราคานึง ไปเดินเล่นกับผมก็อีกราคานึง ผมก็สนุกไปกับมันดี ก็คนที่เข้ามาน่ะสิ...จ่ายเงินแค่เพื่อจะให้กินข้าวกับผมเนี่ยนะ 555+ เสียค่าโง่ให้ไอ้ชัดแล้วเธอเอ้ย...จริง ๆ แล้วผมรู้มาว่าไอ้ชัดมันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร งานพิเศษของมันบางทีก็ไม่พอค่าเทอม ผมบอกหรือยังมันไม่ได้กู้เงินเรียน ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยจะมีจ่าย มันว่า...ระบบเหี้ยไรโคตรยุ่งยาก เซ็นโน่นเซ็นนี่น่ารำคาญ ผมเข้าใจมันนะ...เลยไม่ค่อยปฏิเสธกับสิ่งที่มันทำเท่าไหร่ เพราะที่สำคัญมีมันไปด้วยทุกครั้งคล้ายกับจะปกป้องผมทางอ้อม
 
   “แค่มึงไม่โกรธที่กูหากินกับมึงวิธีนี้ กูก็ดีใจแล้ว” มันเคยพูดไว้กับผม

    “ไหนมึงบอกไม่ชอบไง..แล้วจะไปทำไมว่ะ ไม่ชอบก็บอกมันไปดิว่าไม่ชอบ...สัส บังคับมึงอยู่ได้”คิ้วพูดพร้อมมองตามหลังคนที่วิ่งหน้าชื่นไปหน้ามอ
   
    “แค่ไปกินข้าว ดีด้วย...กูได้กินข้าวฟรี”

    “มึงคิดแค่เนี้ย????”

    “หึหึหึ”

    “หัวเราะมีเลศนัยไอ้สาดดด คิดว่าหล่อเหรอมึงน่ะ”

    “ก็พอตัว...”ผมยื่นหน้าหล่อ ๆ ไปหามัน แปะ!!!! สะดุ้งเลย...ไอ้เหี้ยยยย!!!! ตบกูไม...!!!!! มือมันไวนะ...ผมบอกไปหรือยัง

    “หงิ่ดเลย 555+ บอกกูมาเร็ว ๆ ทำไมมึงต้องไปทำตามมันด้วย”
 
    “จึ้ก! ไมมึงไม่ไปถามมันว่ะ”

    “ไม่เอาอ่ะ เห็นหน้ามันแล้วอยากยกตีนไปทาบ หมั่นไส้ตั้งแต่มันไปมีเรื่องกับพี่กาวสุดหล่อกูแร่ะ”

    “เหอ ๆ”

 “อย่าทำเนียนหัวเราะ เดี๋ยวได้เจ็บตัวอีกหรอก!”

    “ก็ไม่มีไร...กูว่าพักนี้เหมือนมันจะเดือดร้อนเงิน พอถามมันก็ไม่พูด”

    “แล้วมันเคยให้เงินมึงไหม เงินที่ไอ้พวกนั้นมันจ่าย” ผมส่ายหัวอย่างแรง...ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ แต่คิดว่ามากโขอยู่...อย่างน้อย ผมก็ไม่ต้องทำอย่างนี้บ่อย ๆ

    “มึงไม่เคยถามมันเหรอว่ามันได้เงินแต่ละครั้งเท่าไหร่”

    “ไม่อ่ะ กูก็แค่ไปกินข้าว ถ้าเจอพวกงี่เง่าจะพาไปทางอื่น ไอ้ชัดมันก็จะจัดการของมันเอง ส่วนไอ้ที่แบบติดต่อยังไง...หรือจ่ายเงินยังไง กูไม่รู้ กินข้าวเสร็จกูก็หนีแล้ว”
   
   “เมื่อเย็นวานกูเห็นเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนมอปลายมาหามัน ไม่รู้ว่าใช่น้องมันหรือเปล่า...เห็นร้องไห้มาตาแดง ๆ ถามหาไอ้ชัดแต่มันไม่อยู่ กูก็ลืมถาม...ว่ามันร้องไห้ทำไม นึกขึ้นได้อีกที น้องมันขึ้นตุ๊กตุ๊กไปแล้ว”คิ้วมันว่า...

    จะว่าไปพักนี้ผมก็ไม่ค่อยเห็นไอ้ชัดสักเท่าไหร่ นอกจากมันจะมาโผล่ที่คณะผม แล้วก็หาเรื่องมาให้ผมตลอด ๆ แล้วก็จะหายหัวไป เป็นอย่างนี้...เดี๋ยวคงต้องไปแอบดูที่คณะมันว่าได้เข้าเรียนมั่งรึเปล่า

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
 เลิกคลาสแล้ว ผมลงมายืนรอไอ้ชัดที่ล่างคณะ และตอนนี้ก็เริ่มปวดหัวอย่างแรง หลังจากที่จัดเต็มเครือข่ายบริหารไปเมื่อสักครู่  อยากกินไอติมแก้เครียด ไม่นาน...ไอ้ตัวดีก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามา เสื้อสีสด กางเกงเอวสูง กูละเกลียดการแต่งตัวมันจริง ๆ

    “เพื่อนเลิฟฟฟฟ รอนานไหมขอรับบบบ”

 “กูหิวจนจะแดกควายได้ตัวนึงแล้วเนี่ย สัส...ไหนรถ?”ผมมองหารถคันเก่า ๆ ของมัน ที่จะมาจอดรับเหมือนอย่างเคย ไม่มี...มองหน้าไอ้เจ้าของรถ เห็นแววตามันวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแปร่ง ๆ กลับมา

    “อ้าว กูยังไมได้บอกมึงเหรอว่าเฮียสินจะเอารถมารับ”

 ไอ้เหี้ย..ไม่บอกซะพรุ่งนี้ ผมมองหน้ามันอย่างไม่ค่อยไว้ใจ พักนี้ไอ้นี่....ทำตัวแปลก ๆ เหมือนมันจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไง รีบชิ่งตอบก่อน
 
    “รถกูไม่อยู่ พานั่งแท็กซี่กลัวว่ามึงจะนั่งไม่สบาย”มันบอก ผมพยักหน้าหน่อย ๆ มันรู้ว่าผมไม่ค่อยชอบนั่งแท็กซี่เท่าไหร่

    “แล้วเสือกไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้ย้อนกลับไปเอารถที่คอนโดกู”ผมพูดเสียงเหนื่อยๆ

    “เอาน่า กลัวกูมึงย้อนไปย้อนมาจะอารมณ์เสียเปล่า ๆ”สัส...รีปประจบอย่างรู้งานนะมึง

    “แล้วรถมึงไปไหนว่ะ”

 “..................................”

    เงียบ...ผมแทบขยี้ตาแล้วมองดูไอ้คนตรงหน้า ไอ้ชัดกำลังหลบตาผม แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่ว่านี้

    “รถมึงไปไหน??”ผมย้ำถามด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น ตั้งแต่วันแรกที่เจอมัน...ผมก็เห็นไอ้รถเน่า ๆ เก่า ๆ ที่มันปุเรงปุเรงไปไหนมาไหนด้วยจนชินตา เวลาว่างมันก็ขยันเอาผ้าขี้ริ้วสีมอซอมาเช็ดประหนึ่งว่าไอ้คันที่มันขับเป็นรถป้ายแดงออกใหม่ก็มิปาน น้อยคนนักจะได้ขึ้นรถมัน...มันว่ารถมันพิเศษ ให้ขึ้นเฉพาะคนพิเศษ สัส...พูดจาไม่ดูรถตัวเองเลย

    “ไอ้เหี้ยกูถามว่ารถมึงไปไหน???”ผมแทบจะตวาดมันออกมา มันไม่เคยเป็นแบบนี้...ผมหงุดหงิด หลายครั้งมันขอให้ผมช่วย ผมก็ช่วย...ความจริงผมไม่ควรจะทำตามที่มันบอกเลยก็ได้ แต่หลายครั้งผมเห็นแววตาเศร้าโศกของมัน ผมรู้ว่ามันทำงานเหนื่อย และการที่ทำอย่างนี้จะช่วยมันผ่อนแรงได้มาก ผมรู้ว่ามันมีน้องที่เรียนหนังสืออยู่หนึ่งคน มีแม่หนึ่งคนที่ต้องดูแล มันต้องจ่ายเงินค่าเทอมทั้งของตัวเองและของน้องมัน ค่ากินค่าอยู่ค่าเช่าบ้าน ผมรู้...ใช่ ผมรู้...และผมก็รู้ด้วยความมันทำอย่างนั้นมาพักนึงแล้ว อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่คนกินเหล้า ติดบุหรี่หรือเสพยา เงินที่ได้มันเก็บทุกบาททุกสตางค์ แต่ที่ผมอยากรู้ตอนนี้คือ เงินที่ได้จากการทำตรงนี้กับผม มันไม่พอหรือ...มันมีเหตุผลอื่นใดที่จำเป็นใช้เงินแล้วมันไม่บอกผม!!!!

    ติ๊ด ๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ดัง...ไอ้เหี้ย ดังได้ถูกเวลาจริง ๆ มันยกขึ้นรับสีหน้านิ่ง
   
   “เออ รู้แล้ว...เดี๋ยวไป เออ!”แล้วมันก็วาง สั้นได้อีก...ผมยืนจ้องหน้ามันไม่วางตา

    “หะ เหี้ย...ไม่มีไรหรอก รถกูเข้าอู่”มันหัวเราะ ต้องเรียกว่าพยายามจะหัวเราะมากกว่า ผมกัดปากตัวเอง หลอกกูได้หลอกไป อย่าให้รู้เองนะ...สัส คร้านจะถามมันแล้ว ยังไงมันก็ไม่เปิดปากบอกง่าย ๆ ผมชนหลังเข้ากับกำแพง ยืนมองนักศึกษาคนอื่นเดินไปเดินมานิ่ง ๆ ตัวมันก็เช่นกัน
 
 บีเอ็มสีดำมันวาว จอดตรงหน้า...ผมยักคิ้วถามไอ้ชัด มันยิ้มหน้าระรื่นวิ่งไป ยกมือหวัดดี...ไอ้ผู้ชายใส่แว่นดำที่เลื่อนกระจกลงมาทักทาย หน้าตาก็ดี...น่าตาก็ดีไม่น่าเป็นเกย์เลยมึง ผมเดินเชิดผ่านหน้ารถมันไป ไอ้ชัดวิ่งมาเปิดประตูรถให้...แล้วเสียงโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 “เออออ..กูรู้แล้ว จะโทรมาทำไมหนักหนาเนี่ย...!”มันตวาดคนในสาย ผมยืนจ้องหน้ามัน

“ห๋า...เหี้ยแล้วไมไม่บอกตั้งแต่แรก เออ..จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ”

หายนะ!!!!! แค่เห็นสีหน้ามันก็คิดอยู่แล้วว่าหายนะ!!!! ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรออกไป เจ้าตัวดีก็ชิ่งหาทางออกให้ตัวเองเสียก่อน

“เอ่อ...ไม่มีไรๆ ป่ะ ๆ เดี๋ยวกูพามึงไปกินข้าว แล้วค่อยไปก็ได้”ผมอยากจะชกหน้ามันสักที มันยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งที่แววตามันจะร้องไห้อยู่แล้ว ผมเห็นมีน้ำตาคลอ ๆ ที่ดวงตามัน เพียงนิดเดียวมันก็หันหลบ ไอ้เหี้ยชัด...ดันผมเข้าตัวรถ นั่งข้างคนขับ แล้วมันก็วิ่งไปนั่งจ๋อง ๆ อยู่ด้านหลัง ระหว่างทางผมแอบเห็นมันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูอยู่บ่อยครั้ง

    “พี่รอวันนี้มานานแล้วเหมือนกันนะ วันที่ชัดบอกพี่ว่า นาวจะไปกินข้าวกับพี่ พี่ดีใจแทบแย่”

 “ฟังเพลงไหม นาวอยากฟังเพลงอะไร...ปกติพี่ฟังแต่เพลงของฝั่งอังกฤษนะ....”บลา ๆ พล่ามไปไม่กลัวคอแห้งเลยนะมึง ผมฟังที่เขาพูดบ้างไม่ฟังบ้าง ส่วนใหญ่จะมองกระจกข้างดูปฏิกิริยาของไอ้ชัดมันมากกว่า...

    “ร้านที่พี่จะพาไปก็ดีนะ อาหารอร่อย...ร้านเพื่อนพี่เอง”

    “จอด..!”ผมบอก ไอ้พี่สินกับไอ้ชัดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

    “เอ่อ นาวเป็นอะไร...หรือรำคาญที่พี่พูดมากไป งั้น”

    “กูบอกให้จอด!”ผมสบถอย่างหัวเสีย ทนไม่ไหวแล้วโวย เห็นไอ้ชัดแล้วหงุดหงิด...มันทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ

    “มะ มึงเป็นไรว่ะนาว”ไอ้ชัดถามออกมาน้ำเสียงไม่สู้ดี ผมเปิดประตูรถออกมา เดินกระชากประตูรถด้านหลังออกมาด้วย
 
    “ลงมาไอ้สัส...”ผมลากมันลงมาจากรถ มันขืนตัวตามธรรมเนียม ไอ้เหี้ยเจ้าของรถลงตามมาด้วยอย่างงง ๆ ไอ้ชัดยืนนิ่ง ผมไม่รอท่าควักเงินในกระเป๋าแล้วยัดมือมัน มันมองอย่างงง ๆ

“จะไปไหนก็ไปไอ้เหี้ย!”

    แล้วผมก็โดดขึ้นรถเลย เหมือนพี่สินจะรู้งาน แกผลุบเข้ามาในรถเหยียบคันเร่งทันทีที่ผมสั่งให้ออกรถ ผมมองกระจกข้างเห็นมันยังยืนทำหน้างงๆ ช่างแมร่ง...ไม่สนใจ เหี้ยกับกูก่อนนะ..ผมเบื่อหงุดหงิดมัน ถามอะไรก็ไม่ค่อยจะบอก คล้ายกับมันมีเรื่องอะไรที่ให้ผมรู้ไม่ได้ ไหนว่ากูเป็นเพื่อนมึงไง สัส...คนอย่างกูไม่ได้คบใครง่าย ๆ ในเมื่อกูเปิดใจให้มึงแล้ว ทำไมมึงไม่เปิดใจให้กูบ้างว่ะ...ไอ้เหี้ยชัด!

“น้องนาวนี่แสบได้ใจพี่จริง ๆ”พี่สินหัวเราะ ผมยิ้มแยกเขี้ยวให้ ก่อนกินข้าวอยากกินตีนกูไหม...หัวเราะซะหน้าหื่นเชียว

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
(ต่อข้างล่าง)

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] BY Nishida_Ryo
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 05-09-2012 20:07:07

ร้านอาหารกึ่งผับไฮโซ

พระอาทิตย์ตกดินไปไม่ถึงชั่วโมง ร้านนี้ก็เต็มไปด้วยเหล่าคนดัง ไฮโซ และนักศึกษามากหน้าหลายตา แต่ส่วนใหญ่จะมานั่งทานอาหารกันชิลล์ ๆ ซะมากกว่า ผมเดินนำพี่สินเข้ามา กำลังคิดอยู่ว่าจะเดินไปทางไหน มือเหนียวก็ดันหลังมาอย่างถือวิสาสะ ผมชะงัก...หันไปจ้องมันดุ ๆ อย่ามาแตะตัวกูไอ้เหี้ย!!!!

 สายตาหลายคู่กำลังเบนมาที่ผม รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาด บ้างก็มองค้าง บ้างก็ยิ้มกริ่ม บ้างก็หันไปซุบซิบ เป็นเหี้ยไรกันคร๊าบ ผมก้มมองดูตัวเองก็ปกติดีนี่หว่า เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาเดฟ รองเท้าผ้าใบ กูแปลกตรงไหน??? จ้องเอาโล่ห์กันหรือไงว่ะ หงุดหงิดอีกรอบ คนยิ่งหิวๆอยู่ เดี๋ยวจับแดกหัวเป็นรายคนดีไหม
 
    “เฮ้ยสิน โต๊ะนี้”เสียงเรียกดังลั่น คนเรียกโบกไม้โบกมือ ผมรีบมองตามเสียงนั่น คนข้างหลังกระซิบผมอย่างแผ่วเบา

    “ตรงไปเลยครับ น้องนาว”

 ผมไล่สายตามองสมาชิกสามคนบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร ผมยิ้มน้อย ๆ เออ..ดีว่ะ คนเยอะดี คิดว่าจะให้นั่งกินกันสองคน แบบคนแมร่งอึดอัดแย่ คนมันไม่ได้รู้จักกันนี่ครับ ถึงแม้ว่ามัน อยากจะรู้จักผมมากแค่ไหนก็ตาม ผมหย่อนก้นลงที่ว่างที่ถูกเว้นเอาไว้ พร้อมยิ้มน้อย ๆ ความจริงการเข้าสังคมของผมมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่หว่า ทำไมมีแต่คนบอกว่าผมหยิ่งว่ะ

“หวัดดีคับ น้องนาวววว”พี่ผู้ชายหัวโต๊ะ เอ่ยนำ...ผมยิ้มตามน้อย ๆ และรู้สึกเขิน ๆ เมื่อเห็นว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาให้กับคนทั้งโต๊ะ

“ตัวจริงสวยกว่าที่ร่ำลือกันอีกนะคับ”อีกคนว่า ผมถอนหายใจ เหี้ย...! กูเพศชายนะ ต้องใช้คำว่าหล่อสิโว้ย ความหงุดหงิดระดับ 1 ย้อนกลับมาหาผมอย่างปัจจุบันทันด่วน

“เหี้ยพี่แต็ก น้องเค้าต้องหล่อไม่ใช่เหรอว่ะ”พี่คนนี้ผมว่าผมรู้จักนะ พี่เกอร์ ปีสี่วิศวะกรรม หน้าคุ้นมาก เพราะพี่เค้าเป็นเดือนคณะ ไม่คิดว่าจะอยู่กลุ่มนี้ด้วยเหมือนกัน

“นาวอยากทานอะไรสั่งเลย”พี่สินยื่นเมนูให้ผม ผมก็ไม่รอช้า แทบไม่ต้องอ่านเลย เห็นเมนูไหน ผมก็จัดการสั่งเรียบ...พวกพี่แมร่งตะลึงมองตาค้าง เห็นผมตัวเล็ก ๆ อย่างนี้ เรื่องกินจุขอให้บอกไม่เป็นสองรองใคร ก็ไม่เข้าใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมไม่อ้วน คงเพราะระบบเผาผลาญของผมมันดีล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า

“แหม่...น้องนาวนี่ หยิ่งสมคำร่ำลือด้วยนะครับ”มาแล้วประเด็นแห่งชาติ อารมณ์ผมเพิ่มเป็นเลเวล 2 อย่างไว

“ตรงไหนว่ะพี่...ผมก็ว่าผมเฉย ๆ”ผมพูดเสียงนิ่ง ๆ ทำเอาอึ้งทั้งโต๊ะ อะไรของพวกมันว่ะ อ้างปากค้าง...คงคิดว่ากูเป็นใบ้มั้ง?

“เหี้ย..!!! เสียงอย่างเพราะ”พี่คนเดิมพูด ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ รู้แต่ตอนนี้แมร่งโคตรเบื่อ...อาหารมาก็ไม่รู้จะแดกลงรึเปล่า กูมันวิเศษเลิศเลอปานนั้นเลยหรอ สวยจัง หน้าหวาน ตัวเล็กดีนะ หน้าเหมือนผู้หญิง ไม่บอกก็ไม่รู้นะคิดว่าผู้หญิง ฯลฯ ต้องควักK ออกมาให้ดูก่อนไหม ถึงจะเชื่อ...

“ปั๊กมึงแดกไป อย่าแซวน้องมันมาก”

“แตะไม่ได้เลยนะพี่สินนนน”


ฮิ้ววววววว...


เสียงลูกคู่รับส่ง ทำเอาผมตบโต๊ะดังปัง! ลุกขึ้นยืนกำมือด้วยความไม่พอ กูประหลาดตรงไหนว่ะ แมร่งโมโห...เลือดขึ้นหน้าแล้ว แซวกูอยู่ได้ กูก็เพศเดียวกับมึง มีไอติมแท่งเหมือนที่มึงมี สัส...!!!

“เป็นเหี้ยไรกัน พูดมากอยู่ได้ กูก็มีK เหมือนที่พวกมึงมีนั่นแหล่ะ...แซวกูอยู่ได้เป็นอะไรกันมากไหม”อึ้งทั้งโต๊ะ...เพื่อนไอ้เหี้ยคนที่พาผมมาหน้าออกเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด...

“อ้าว..ไอ้น้อง พูดจาให้มันสุภาพหน่อย ปากดีอย่างนี้ระวังโดนรุมโทรมนะมึง”

“กูไม่กลัว!”ผมท้า เพราะความไวของอารมณ์ พี่เกอร์ดึงมือเหมือนจะให้ผมนั่งลง แต่ผมไม่สน...

“เหี้ยมึงก็ไปแซวน้องเค้า ดูสิ...ของขึ้นแล้ว โคตรน่ารักเลย”

“เหี้ย!”ผมด่า แต่พวกมันดันนั่งยิ้ม

“หึหึ...”

“สินดูแลเด็กมึงด้วย เหี้ยติดปากขนาดนี้...ระวังได้กินตีนไม่รู้ตัว”

ผมมองหน้าไอ้สิน เล็กน้อย

“กูไม่ใช่เด็กมัน...แล้วกูก็ไม่ใช่เด็กใครด้วย!!!!”

ผลั๊วะ..!!!! ผมยกตีนขึ้นประดับหน้ามัน ก่อนที่ใครสักคนจะเหนี่ยวตัวผมไว้ สองเท้าดีดดิ้น...เหวี่ยงอากาศ ร่างตรงหน้าล้มลง และผู้คนก็ลุกฮือเหมือนผึ้งแตกรัง ได้ยินเสียงพนักงานชายในร้านตะโกน คนตีกัน ๆ ขาผมสะบัดไปโดนโต๊ะอาหารล้ม แล้วพี่แต็กก็ดึงคอเสื้อผมไว้

“มึงทำเหี้ยไรเนี่ย ไอ้หน้าสวย!”

ไม่รอช้า...สิ้นเสียง ผมตวัดหมัดใส่ปลายคาง อยากรู้ใช่ไหมว่ากูทำเหี้ยอะไร นี่ไง...ผมแสดงให้พวกมันรู้ แล้วความชุลมุนก็เริ่มขึ้น ไอ้พี่สินล็อคแขนผมเอาไว้ด้านหลัง พี่เกอร์ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้าง ๆ เหี้ยสองตัว

“เหี้ยสิน มึงทำอะไรสักอย่างสิว่ะ”

“เฮ้ย..พวกมึง กูขอ ๆ” มันตะโกนบอกเพื่อนมัน ขอเหรอ..ด้ายยย นาวาจัดให้! ผมกระทืบเท้าแล้วหมุนตัวผลักมันเซไปด้านหลัง เพื่อนมันสองตัวกระโดดตะครุบผมไว้ ร่างมันอย่างกับแรงควาย ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าพวกมันรุมจับตัวผม แต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน จะล็อคแขนล็อคขาก็ทำไม ผมก็ดิ้นเป็นแร้งลงแมร่งไปอย่างนี้...



ปัง!


เสียงปืนดังลั่น ทุกคนหมอบลงพื้นตามสันชาตญาณ เออ...รวมทั้งผมด้วย นัดเดียวครั้งเดียว คนที่ไม่เกี่ยวหลายคนวิ่งออกจากร้านไป จนเหลืออยู่ไม่มีคน...ไม่น่ามาที่นี่วันนี้เลยว่ะ โคตรซวยเลย...

“กัดกันเหมือนหมา”เสียงเย็น ๆ ของคนที่มาใหม่ ทำเอาผมต้องเงยหน้ามอง

ชายร่างสูงกว่า 180 ซม. เสื้อสูทสีดำมีเสื้อกั๊กด้านใน กางเกงรีดกลีบซะคมกริบ รองเท้าหนังมันวาว เครื่องประดับทุกชิ้นไม่ว่าจะเป็นนาฬิกาข้อมือ เข็มกลัดติดเสื้อ และปากกาที่เหน็บอยู่ดูราคาแพงไม่ใช่น้อย เพียงแค่เสี้ยวนาที...น่าแปลกผมกลับมองมันอย่างเก็บรายละเอียดได้เกือบครบ

“ขอโทษครับพี่”หนึ่งในคนที่รุมสกัมผม ยกมือไหว้มันปรก ๆ ไม่เหลือเค้าคนที่พยายามจะรุมกระทืบกูเลย ทำไมคนพวกนี้ถึงได้กลัวมันกันจัง...แม้แต่ผมเองก็ยังเสียววาบ ๆ ไม่น้อย อาจเป็นเพราะบุคลิกที่ดูหยิ่งยะโสและแววตาน่าที่ดูออกจะน่ากลัว
โครม!!

ชายหนุ่มปริศนายกเท้าขึ้นถีบเปรี้ยงเดียวก็ล้มลงมาที่เดิม พวกที่เหลือไม่มีใครกล้าขยับ เอ่อ..รวมทั้งผมอีกที เหี้ยนี่โหดใช่เล่น
 
“พวกมึงรีบออกไปจากร้านกู”มันพูดเสียงนิ่ง ผมยักไหล่เล็กน้อย...ทำเป็นเท่ห์นะไอ้ควาย มันไล่แล้วก็ไปสิครับ จะอยู่เพื่อ? ผมไม่ยึกยักหรอก ตัวมันใหญ่อย่างกับยักษ์เกิดมาบีบคอผมตายจะทำไง

เตรียมจะหันกลับไปยังทางออก...พร้อมไอ้คนที่พาผมมาและเพื่อนๆ ของพวกมัน แต่เสียงทุ้มนั้นทำให้ทุกคนชะงักอีกครั้ง

“เดี๋ยว...”

“ไอ้เหี้ยนี่อยู่ก่อน” เหี้ยไหนว่ะ...ทุกคนกลับหันหลังมามองหน้าผมเลิ่กลั่ก ไอ้เหี้ยแต็กยิ้มเหมือนสะใจ ส่วนไอ้พี่เกอร์ทำหน้าเหมือนจะขอร้องมองหน้าคนข้างหลังผม สลับกับพวกเพื่อน ๆ มัน อะไรว่ะ..!?!?!

“เอ่อ พี่...พวกผมแค่มาทานข้าวกัน”

“แดกข้าวอิ่มแล้ว อยากแดกกระสุนปืนกูเป็นอาหารหวานด้วยไหม เฮ้ย..พวกมึงพาไอ้สี่ตัวนี่ออกไป แล้วอย่าให้มันกลับมาที่ร้านอีก ส่วนเหี้ยนี่...ตามกูมา”มันเดินออกนำ ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม เหี้ยนี่...กวนตีนกูใช่ไหม ผมยืนนิ่ง...มองไหล่ผายนั่นเดินห่างออกไป บอกหน่อยนี่มันกรรมของเวร..อะไรของกู~~~ 

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

[/color]

TBC.


 :mc4: เปิดเรื่องใหม่เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ  o18

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] BY Nishida_Ryo
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 05-09-2012 20:40:24

น่าสนุก

เป็นกำลังใจให้นะ :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] BY Nishida_Ryo
เริ่มหัวข้อโดย: skady ที่ 05-09-2012 21:05:15

อ๊ากกก ชอบอ่ะ  มาต่อด่วนนนน  นายเอกแบบเนี๊ยะชอบ
อย่าบอกนะที่มาที่หลังเนี่ยพระเอก แค่ทะเลาะกันในร้านอาหารเล่นปืนเลยเหรอพี่ โหดไปมะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] BY Nishida_Ryo
เริ่มหัวข้อโดย: Supermimt ที่ 05-09-2012 21:10:40

กีีสสสสสสสสสส

เค้าเห็นชื่อแล้วตามเข้ามาเลย

ติดน้องนาว มากๆๆเลย จากที่นั่น

อันนี้จะมาต่อให้เท่ากันปะคะ?

ชอบๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] BY Nishida_Ryo
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 05-09-2012 22:28:45

เริ่มเรื่องมาก็ครื้นเครง น่าติดตาม
รอตอนต่อไปนะจ้ะ

ปล. เห็นหลายเรื่องที่โดนเตือนว่า ชื่อเรื่องมีคำหยาบคาย เช่นมีคำว่า "มึง-กู"
    ประมาณนี้ เรื่องนี้ก็ระวังหน่อยแล้วกัน ไม่ก็คิดชื่อใหม่เผื่อไว้เปลี่ยนด้วยเน้อ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] BY Nishida_Ryo
เริ่มหัวข้อโดย: mister ที่ 05-09-2012 23:19:56

จิ้มๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/55] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 06-09-2012 09:49:16

ตอนที่ 2



             โห..ผับแบบนี้มันต้องมีห้องทำงานหรูขนาดนี้ด้วยเหรอว่ะ นี่ผมกำลังยืนอึ้ง เพราะกำลังมายืนอยู่ในห้องหนึ่งภายในร้านอาหารแห่งนี้ ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะคุยอะไร คิดเอาเองว่ามันอาจจะเรียกค่าเสียหายผมก็ได้ ใจหวิว ๆ ไม่ใช่กลัวไม่มีจ่าย แต่ผมกลัวโดนมันขูดรีดมากกว่า ท่าทางมันดูฉลาดจะตายไป ถ้ามันเรียกแพงเกินบางทีผมอาจจะต้องให้มันไปแจ้งความ แล้วผมตามไปจ่ายค่าปรับทีหลังก็อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าก็ได้

           ไอ้คนตรงหน้า...นั่งไขว้ห้าง เคาะนิ้วอย่างใจเย็น...ไม่เห็นมันพูดอะไร ผมก็ใจเย็นเหมือนกัน มันไม่คิดแม้แต่จะเชิญผมนั่ง...เวลาผ่านไปสักประมาณ 10 นาที มันก็ยังนั่งหลับตาอยู่อย่างนั้น ประสาทหรือเปล่าว่ะ...บางทีอาจไม่ใช่มัน แต่เป็นผม...ที่ไม่ควรมายืนอยู่ที่นี่

“นี่เหรอ เด็กใหม่ไอ้สิน”มันทักคำแรกมองหน้าผมอย่างท้าทาย คำนี้อีกแล้ว ผมกัดปาก..ผมมากับไอ้สิน ไอ้พี่สิน หรือไอ้เหี้ยสินจริง แต่ทำไมทุกคนต้องทึกทักว่าผมเป็นเด็กไอ้เหี้ยนั่น คนจะมาแดกข้าวด้วยกันไม่ได้เลยใช่ไหม

“กูถาม...ทำไมไม่ตอบ!”มันตวาด

“เปล่า”

“อะไรคือเปล่า...ไม่ใช่เด็กใหม่ หรือไม่ใช่เด็กไอ้สิน”

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง ไม่ใช่เด็กใหม่ของมัน และก็ไม่ใช่เด็กของมัน”ผมถลึงตาบอก

“แล้วทำไมถึงมากับมันได้”

“ทำไมว่ะ ก็แค่มากินข้าว..จะอะไรกันหนักหนา”ผมขึ้นเสียง

“หึหึ มึงนี่มันเด็กน้อยโคตร ๆ เลือกมากินได้ถูกคนด้วย แล้วมึงชื่ออะไร”

“นาว”ตอบอย่างไปที

“อ่อ ที่เขาร่ำลือว่าเป็นเด็กขายใช่ไหม”

“ขายเหี้ยไร พูดดี ๆ นะมึง”

“ปากดีอย่างนี้ โก่งราคาสินะ”

“สัส!”

“ต้องจองคิวด้วยเหรอว่ะ ท่าทางจะแซ่บจริงนะมึง หน้าตาก็ดี...ไม่น่ามั่วขนาดนี้เลย มากับไอ้สินอย่างนี้ ติดมันหรือติดใจยาของมันล่ะ?”

“ยาเหี้ยไรว่ะ มึงพูดไม่รู้เรื่องแล้ว กูจะกลับบ้าน ส่วนค่าเสียหาย...ส่งตามตูดกูไปก็แล้วกัน”
“ถ้ามึงไม่อยากออกไปแล้วเจอไอ้พวกนั้นดักรอละก็ กูขอเตือน...อย่าแม้แต่จะก้าวขาออกไป”
ผมชะงัก...คำพูดคล้ายขู่แต่น้ำเสียงมันทะแม่ง ๆ จะว่าเป็นห่วงก็ไม่ จะว่าจริงใจก็เปล่า ทำให้ผมเริ่มเกิดความลังเล ผมไม่ได้เอารถมา จะกลับบ้านได้ต้องพึ่งแท็กซี่ ซึ่งต้องออกไปโบกหน้าร้าน ถ้าพวกมันดักรอผมอยู่ล่ะ ผมควรจะทำยังไง ระหว่างคนที่พาผมมากับคนใหม่ที่ไม่รู้จักชื่อ ผมควรเลือกจะเชื่อใครมากกว่ากัน?

ติ๊ด ๆ เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น หยิบมันออกมาดูแล้วพบว่าแม่ผมโทรมา...ผมหลบมุมแล้วรีบกดรับสาย

“ฮะแม่..”

“นาวยังอ่านหนังสืออยู่เลยฮะ”ผมเหลือบไปเห็นไอ้คนตัวโตอมยิ้ม ให้ตายสิ...เครื่องหน้ามันจัดว่าดูดีสุดขีดจนผมอิจฉา
    

ตา…....................

    
หู........................


จมูก....................


ริมฝีปาก...............


นี่ผมเป็นบ้าอะไร?? ลอบมองมันเหมือนเด็กแอบดูอะไรสักอย่าง

“เอ่อ ฮะ...ก็ฟังอยู่ฮะแม่..”ผมทำเสียงอ้อนแก้เขิน จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว

“ฮะแม่...หนูก็รักแม่นะฮะ”ผมวางสายไปด้วยความสบายใจ แม่โทรมาบอกว่าอีกเดือนนึงพี่สาวและพี่ชายของผมกำลังจะกลับมา เดือนหน้าเป็นวันเกิดของคุณย่า เป็นอย่างนี้ทุกปี ทุกคนจะเคลียร์งาน...แล้วมารวมตัว ไปทำบุญร่วมกัน มีทานข้าวตอนเย็น และขอพรจากย่า ทั้งที่เป็นวันเกิดคุณย่า แต่สิ่งที่ญาติพี่น้องบ้านผมชอบคือ คุณย่าชอบแจกของขวัญ อิอิอิ ย่าบอกว่า ย่าแก่แล้ว..ไม่ต้องการอะไร แต่อยากให้ลูกหลานได้รับของที่ย่าให้มากกว่า ย่าผมแสนดีที่สุดในสามโลก

“หนูก็รักแม่นะฮะ”น้ำเสียงล้อเลียนแบบที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน

“ยุ่ง! นิสัยเลวแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์”ผมด่าแบบไม่ใส่ใจ

“ก็คนอื่นที่ว่า มาคุยเสียงดังในห้องทำงานกูน่ะสิครับ”

“เอ่อ งั้นกูไปก็ได้”ผมเตรียมเปิดประตู สัส..เป็นคนบอกเองแท้ ๆ ว่าให้อยู่ก่อน ไอ้คนไม่มีน้ำใจ!

“เดี๋ยว...”ขายาว ๆ ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวผม ‘มัน’ดันประตูให้ปิดลงอย่างเดิม แล้วหายใจรดต้นคอคนอื่นอย่างไม่เกรงใจ ส่วนผมเหรอ ยืนเกร็งสิฮะ...มันเล่นล็อคไว้ไม่ให้ออกอย่างนี้

“กะ กูจะกลับบ้าน”ให้ตายเถอะ ... น้ำเสียงไม่ภักดีกับผมเลย มันกลับสั่นลงอย่างไม่น่าเชื่อ นาวา...นี่นายกำลังประหม่าเหรอ มันก็ผู้ชายเหมือนมึงนะครับ!!

“กูล่ะแปลกใจ...ทำไมใคร ๆ ถึงติดใจมึงนัก แต่ตอนนี้กูรู้แล้ว”มันพูดเสียงเซ็กซี่ข้างหูผม

“ทะ ทำไม?”

“หึหึหึ”มันส่งเสียงหัวเราะแบบกวนตีนมาเป็นคำตอบ ผมหันตัวฟั่บ...มาเผชิญหน้ามันมัน คนเหี้ยไร...สูงยังกับเปรต หน้ามันห่างจากหน้าผมไปไม่ถึงสองคืบ มันสูงหรือผมเตี้ย ไม่..ไม่ ผมไม่เตี้ย ผมแค่ตัวเล็กไปนิดหน่อย ถึงกระนั้น...ผมก็ยังมีสิทธิ์สูงได้อีกล่ะน่า!!!!!

“หัวเราะไร โรคจิตเหรอมึงอ่ะ”

“เออ...ฮ่าฮ่าฮ่า”

    เคืองว่ะ ทำหน้าไม่ถูกเลย แม่ม...ไอ้หน้าหล่อเอ๊ยยยยย แมร่งหล่อจนน่าหมั่นไส้ เกลียดหน้ามัน เกลียดเสียงมัน เกลียดเวลามันพูดแบบรู้ทัน เกลียด ๆ ๆ ...

    “น่ารักว่ะ...”

    ผมอ้าปากตาค้าง เหี้ย...สัส กูกำลังด่ามึงในใจอยู่นะ ไม่ต้องมาแกล้งชมกู กูไม่หลงกลมึงหรอก ควาย!

    “หลบ สัส...กูจะกลับ”ผมเบี่ยงหน้าตัวเองหนีแก้เขิน ทำให้มันยิ่งชอบใจ หัวเราะร่วน...

    “พูดดี ๆ เป็นไหม กูมีชื่อนะโว้ย”

    “กูไม่ได้อยากรู้จัก”

    “กูอยากบอก กูชื่อ ติณฑ์ มึงจะกรุณาใช้ปากสวย ๆ ของมึงเรียกกูว่า พี่ติณฑ์ ก็ได้...เพราะกูหน่ะแก่กว่ามึงอยู่หลายปี ไอ้ตุ๊ด!”

    สิ้นคำ...ผมเลือดขึ้นหน้าทันที กูไม่ใช่ตุ๊ด ไอ้หน้าเหี้ย...ไอ้ควาย ปากหมาอย่างนี้..แดกตีนกูเหมือนพวกไอ้สินแล้วกัน ผมผลักมันถอยหลัง มือเล็กกำหมัดหวังจะฟาดปากสั่งสอนคนตัวโต ผมไม่ได้คำนึงหรอก ว่าผมกับใครถ้าสู้กันใครจะชนะหรือแพ้ แค่เอาเลือดมันออกปากได้ แค่นั้นก็สะใจแล้ว

“โอ๊ย!”ใบหน้าหล่อ ๆ ตวัดตามแรงของผมที่มี ร่างใหญ่เซน้อย ๆ เหมือนกันกับผม ที่ทั้งเสียหลักและทั้งเจ็บมือ...

“หึ!”ร่างใหญ่สะบัดหน้ากลับมา มันลูบไล้ริมฝีปากตัวเอง ที่มีเลือดอยู่เล็กน้อย ขายาว ๆ ก้าวมาด้วยสีหน้าทะมึน แค่เห็นหน้ามัน ผมก็รีบถอยหลังกูด

มือใหญ่ยกขึ้กลางอากาศ ไม่ทันที่ผมจะตั้งสติ มือหนาก็ฟาดมาโดนแก้มด้านซ้าย ร่างเล็ก ๆ ของผมสะบัดข้างตามแรงเหวี่ยง ทิ้งตัวลงพื้นอย่างงดงาม หนึ่งประตูต่อศูนย์




อึ้งครับ ช็อคสุด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ




ผมยกมือลูบแก้มตัวเองปอย ๆ น้ำตามาคลอ ๆ พาดจะไหลออกจากสองตา ไม่ได้ ๆ ผมจะมาอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ ฮึก...มึงเป็นใครว่ะไอ้สัส พ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายาย ยังไม่เคยตีกูสักแอ่ะ ไอ้เหี้ย..ไอ้เลว ฮึก ๆ

“ฮึกกก...”

“ไอ้เหี้ย ไอ้เลว มึงเป็นใครว่ะ...กล้ามาทำกูอย่างนี้ ฮึก...เหี้ย ฮึก มึงมันเหี้ย ฮึก...รังแกคนอื่นสนุกหรือไงว่ะ ฮึกกก..”

กลั้นสะอื้นได้ดีที่สุดเท่านี้แหล่ะกู ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว น้ำตาแมร่งอยากจะไหลก็ปล่อยให้แมร่งไหลไป อยากจะร้องก็ปล่อยให้แมร่งมีเสียงออกมา

ไอ้เหี้ยตรงหน้าย่อตัวเล็ก จะมาแตะตัวผม ผมยอมรับก็ได้...ว่าผมกลัวมัน ผมถอยหลังหนีอีกครั้งด้วยความหวาดกลัว

“มีอะไรรึเปล่าฮะ นาย”มีคนเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ผมไม่ได้หันไปมอง เอาแต่ก้มหน้า..ร้องไห้ ไม่ได้ยินไอ้เหี้ยนี่พูดว่าอะไร ไม่นานก็ได้ยินเสียงปิดประตูลงอีกครั้ง

“ฮึกกกกกก....ฮึกกกกก”

ห้องเงียบไป...จนผมมองหน้ามันอีกครั้ง เห็นมันยังนั่งอยู่ข้าง ๆ ที่เดิม
“มึงชกกูก่อนนะ”มันว่า โหยยย...เหี้ย คำแรกที่มันพูดทำเอาผมหมดแรง ผมชกมันก็จริง..แต่แรงของผม ไม่เท่ากับแรงของมันที่ตบเลยสักกะพีกเดียว ความยุติธรรมอยุ่ที่ไหนครับ!!!!

“แล้วมึงด่ากูก่อนไหมล่ะ สัส”ยอมไม่ได้ฮะ ต้องต้อนให้จำเลยจนมุมให้ได้

“เปล่า”....เหี้ย ไร้คำบรรยาย

“ฮึก ๆ”ร้องไห้ขู่แมร่งเลย ชีวิตกูโคตรอัปรีย์ โดนผู้ชายตบ...

มันไม่พูดว่าอะไรกลับไปนั่งบนโซฟาเฉยเลย เหี้ย...ปลอบกูหน่อย ขอโทษกูหน่อยก็ได้ ผมแมร่งทำอะไรไม่ถูก นั่งร้องไห้ต่อไปเลยแล้วกัน จะหยุดตอนนี้เสียฟอร์มแย่...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

เพราะความเงียบจึงทำให้ผมได้ยินเสียงนาฬิกาดังติ๊ด ๆ สลับกับเสียงแอร์ที่กำลังทำงาน สมองผมค่อย ๆ ปรับทีละนิด กลิ่นหอม..แต่แปลกที่ไม่คุ้นเคยทำให้สมองผมตื่นขึ้น นี่ผมอยู่ที่ไหน...

มือเล็กควานหา โคมไฟข้างเตียง ไม่มี!!! สัญชาตญาณบางอย่างบอก ที่นี่ไม่ใช่ห้องของผมอย่างแน่นอน มันไม่มีกลิ่นหอมแบบนี้

ผมพยายามจะก้าวลงไปด้านล่าง แต่เพราะมันมืดและความรีบร้อนทำให้สะดุดไอ้ผ้าผืนใหญ่ที่คลุมตัวผมอยู่

ตุ้บ!!!!!!

โอ๊ยยย...เจ็บ ผมรู้สึกมึน ๆ หัวเล็กน้อย

แสงไฟแง้ม ๆ จากประตู เปิดกว้างขึ้น ผมกำลังมองมือหนาของใครบางที่เอื้อมมาเปิดไฟด้านใน ทันทีที่ไฟสีส้มทำงาน ผมก็หยีตาตัวเองเบา ๆ เพราะสายตายังปรับสภาพไม่ได้

“ไงมึง ปวดหัวไหม”เสียงทุ้มที่เหมือนจะคุ้นเคยแล้ว (หรอ..?) ผมมองมันอย่างงง ๆ นี่มันมาอยู่นี่ได้ไง ไม่สิ...ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วที่นี่มันที่ไหน เหมือนมันจะอ่านหน้าตาผมออก ก็รีบตอนข้อสงสัยของผมทันที

“อ่อนแอ...ร้องไห้แค่นี้ไข้ขึ้นเลย”

“ใครไข้ขึ้น”ผมเถียง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็รู้สึกมึน ๆ หัว มันไม่ว่าอะไร ยกตัวผมขึ้นสูง จนกลัวว่าตัวผมจะตกเลยต้องดึงเสื้อมันไว้

“เฮ้ยยย..!!!”แทนที่มันจะวางดี ๆ กลับโยนผมขึ้นเตียงอีกซะงั้น

“ปากดีตลอดๆ”

“ปากกูไม่ใช่ปากใคร”ผมเถียง ยกมือลูบแก้มตัวเองด้วยความปวด เพิ่งรู้สึกว่าถ้าขยับปากมากมันจะปวด มันโถมขึ้นเตียงมานั่งข้าง ๆ ผม

“ช้ำเลยแมร่ง!”มันสบถด้วยสีหน้าน่ากลัว กัดกรามจนขึ้นเป็นสันนูน... จนผม...อยากจะร้องไห้อีกครั้ง กูควรจะเป็นคนพูดคำนั้นไหม?

“ปวด”พูดคำเดียวสั้น ๆ ปวดจนน้ำตาจะไหลอีกรอบ โดนตบมันเจ็บอย่างนี้นี่เอง
มันพยักหน้าน้อย ๆ ดันให้ผมนอนลงไป

“เดี๋ยวจะให้คนเอายามาให้”

“ยาอะไร”

“แก้ปวด แก้ไข้”

“กูอยู่ที่ไหน...”ผมถามต่อ

“คอนโดกู”

“มาได้ไง” 

“มึงร้องไห้ จนสลบ...กูไม่อยากให้ใครตายคาร้าน เลยต้องหิ้วศพที่ยังหายใจอย่างมึงติดกลับมาด้วยไง”

ผมเบะปาก...กูขอให้มึงช่วยไหม

“มีอะไรจะถามอีกไหม”

“มี”

“ถามมา”

“ยังนึกไม่ออก”กวนตีนแมร่งเลย หวังว่ามันคงไม่โมโหแล้วหันมาตบผมอีกข้างนะ!

“พูดมาก”

“เรื่องของกู”เอ้า...มา เล่นสงครามประสาทกันครับ ได้ครับได้...เรื่องกวนตีนคนผมก็ถนัดไม่น้อย

“นอนได้แล้ว”

“อยากกลับบ้าน”

“พรุ่งนี้จะไปส่ง”

“อยากกลับเอง”ลอยหน้าลอยตาพูดเลยฮะ กวนประสาทมันเข้าไป

“ตามใจ”
“มึงมันเหี้ย”

“เออ...”

“เลวด้วย รังแกคนไม่มีทางสู้”

“เออ กูเลวพอใจยังว่ะครับ”

“มึงตบกูด้วย”

“มึงก็ต่อยกูเหมือนกัน ไอ้เตี้ย...”

“กูเจ็บนะ...”

“........................................”

“ฮึกก ๆ ๆ”อ้าว ๆ ไม่ได้อยากดราม่านะ น้ำตาแมร่งเสือกไหลขึ้นมาเอง คิดแล้วมันเจ็บใจนี่

“ถ้ามึงร้องมึงจะปวดหัว แล้วไข้มึงจะสูงขึ้นอีกนะโว้ย”

“เรื่องของกู”

“เออ ๆ เรื่องของมึงก็เรื่องของมึง กูไปนอนล่ะ จะให้คนเอายามาให้แล้วกัน”

ร่างสูงยืนขึ้นเต็มตัว มันเดินห่างจากผมไป จนเกือบถึงหน้าประตู

“ฮึกกกก มึงไม่คิดจะขอโทษกูบ้างหรือไง สัส” ร่างสูงไม่ได้ตอบ มันเดินไปปิดไฟ แล้วทุกอย่างก็มืดลง มีเพียงแต่เสียงของผมที่ยังคงดังแข่งกับเสียงทำงานของเครื่องแอร์

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-*

พาหน้าและร่างอันบวมช้ำขึ้นคอนโด ไอ้ยักษ์นั่นมาส่งผมตามที่สัญญาเอาไว้ ผิดก็แต่...เราไมได้พูดอะไรกันสักคำ ดีเหมือนกัน คนอย่างมัน ผมไม่อยากจะเสวนาด้วย

ผมดูตารางเรียนทีแปะไว้ในห้อง วันนี้เรียนบ่าย กับพรุ่งนี้เช้า สองวิชาต้องส่งงาน ผมทำไว้เรียบร้อยตั้งแต่วันอาทิตย์ที่แล้ว พรุ่งนี้ค่อยโทรเรียกไอ้ชัดเอาไปส่งให้แล้วกัน

เออ...ไอ้ชัด ผมเกือบลืมมันไปแล้ว หยิบโทรศัพท์โทรหามันหน่อยดีกว่า

“เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้....”

ปิดเครื่อง! ขอบใจ...มันหายไปไหนของมันว่ะ  โอ๊ยยยยย...ถึงจะสงสัย แต่ผมก็ขี้เกียจไปตามมัน ปวดหัว ๆ ๆ ๆ ขอหน่อยพักสักงีบ ตื่นมาค่อยว่ากัน...

ติ๊ด ๆ ๆ ๆ
เสียงโทรศัพท์ดังรัวตลอดเวลา ผมกวาดสายตามองหาเจ้าเครื่องที่โยนกระเด็นก่อนจะกดรับสาย ด้วยอาการงัวเงีย

“ฮะ พี่ขิง...”พี่สาวผมเอง

“อยากได้..ไม่รู้ ๆ มีอะไรก็ซื้อมาแล้วกัน ผมปวดหัว...ผมไม่อยากคิดอะไรตอนนี้”

“ฮะ ฮะ หวัดดีฮะ”

พี่สาวเตรียมตัวเก็บของกลับเมืองไทย ก่อนจะกลับก็ต้องโทรมาหาผม เพื่อซื้อของต่าง ๆ ที่ผมอย่างได้ก่อน ไม่งั้นถ้าพี่ ๆ คนไหนกลับมามือเปล่าแล้วล่ะก็ ผมจะหงุดหงิดและงอนพวกเขามาก ๆ เหมือนว่าตัวเองไม่ได้รับการใส่ใจอย่างไงอย่างงั้นเลยฮะ
กำลังจะเคลิ้มหลับอีกที่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คราวนี้...แม่ ผมถอนหายใจ พี่ขิงต้องโทรบอกแม่แน่เลย

“ฮะแม่....ไม่ไปครับ ปวดหัวเฉย ๆ นอนพักก็หาย”

“ไม่เอาไม่ไป เดี๋ยวถ้าไม่ไหว จะโทรหาไอ้คิ้วให้มันพาไปรพ.”

“อะไรแม่ไม่ต้องลงมาหรอกฮะ!....หนูปวดหัวเฉย ๆ แม่ ไม่มีไข้”ปวดหน้าและปากช้ำเพราะโดนเหี้ยตบด้วย!

“นาวจะวางแล้วนะฮะ”

“คร้าบบบบบ...คร้าบบบบบบบ”

“หวัดดีฮะแม่”

เฮือกกกกก!!!!! หวังว่าแม่คงไม่บอกพ่อนะ ไม่งั้นมีหวัง...ได้พากันแห่ลงมากรุงเทพแน่ ผมมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วถอนหายใจ ปิดเครื่องแม่มเลย...วุ่นวายนัก

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

อออดดดดดด~


เสียงออดหน้าห้องทำเอาผมต้องสะดุ้งตื่น นี่ผมมานอนโซฟาได้ไงเนี่ย?????

อ่อ...สงสัยตอนลุกขึ้นมากินน้ำ แล้วเผลอมานอนตรงนี้ เหลือบมองดูหน้าตัวเองในกระจก รอยแดงยังอยู่ครบห้านิ้วเลย แมร่งหน้าหล่อ ๆ กูมีตำหนิหมด

ออออดดดดดดด~

เสียงออดดังรัว แต่ผมกลับไม่รีบเท่าไหร่ ดัดสันดานคนกด ผมรู้ว่าถ้าไม่มีคนไปเปิดจะยิ่งโมโห ผมไม่รำคาญหรอก

“โหหหหหห กว่าจะเปิดได้นะมึง กูคิดว่าตายคาห้องไปแล้ว”แม่นางคิ้ว...ผมหันขวับไปดูนาฬิกาอ่อเกือบ 4 โมงเย็นแล้ว แม่นางคงเรียนเสร็จแล้ว ส่วนผม...ไม่ได้ไปเรียน และยังไม่ได้ส่งงานตามระเบียบพัก!

“เฮ้ย...เหี้ยนาว หน้ามึงไปโดนอะไรมาว่ะ”ไอ้นาวจ้องผมเขม็ง

นั่นไง..คำแรก เห็นไหม...ว่ารอยบนหน้าผมมันชัดขนาดไหน คิ้วมันใช้มือจับคางแล้วหมุนซ้ายหมุนขวา สำรวจทุกแง่มุม เบา ๆ หน่อยกูเจ็บ!!!!

“โอ๊ยยยย”

“เฮ้ยนาว...โคตรน่าเกลียดเลยว่ะ ไปหาหมอไหม”

“เดี๋ยวมันก็หายยยย...เจ็บเบา ๆ ดิมึง ผู้หญิงห่าไรว่ะ มือหนักฉิบหาย”ผมบ่นอุบ...

“ไปหาหมอเหอะ เผื่อเค้ามียาทา จะได้ให้มันหายไวไว เหี้ย...แก้มมึงขึ้นรอยห้านิ้วเลย ไปโดนใครเค้าตบมาว่ะ...หรือว่า????”

“เปล่า...ไม่ใช่พวกเหี้ยสิน”

“แล้วใคร??”

ผมเล่าให้มันฟังทุกอย่าง ไม่งั้นมันก็จะถามไม่จบ อีกอย่างไอ้คิ้วมันมีสายสืบเยอะ ไม่รู้จากผม...มันก็ไปรู้จากคนอื่นได้อยู่ดี

“เลวว่ะ...อย่าให้กูเจอนะมึงจะอัดให้น่วม แล้วไอ้ชัดมันไปไหน ปล่อยให้มึงกลับมาสภาพอย่างนี้”

“ไม่รู้แมร่ง หายหน้าไปตั้งแต่มะวาน ป่านนี้ยังติดต่อไม่ได้...ถูกฆ่าหมกป่าไปแล้วมั้ง”

ปากผมอาจพล่อยไปจริง ๆ ไอ้คิ้วกับผมชะงักพร้อมกัน เอ่อ..ไม่รู้สิ ผมก็แค่พูดไปตามอารมณ์

“มะ มึงว่า...พวกไอ้สินจะไปตามหาไอ้ชัดป่ะว่ะ”ผมถาม

“ไม่มั้งงงง...มึงบอกเองนี่ว่า มันหายไปตั้งแต่เมื่อวาน กูว่าไม่น่าใช่อ่ะ”

“เหรอ กูก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น”

“มึงอ่ะ อย่าพากูคิดมากดิ”

“อือ สรุปมึงไปรพ.นะ เดี๋ยวกูพาไป”

“อือ...”

ผมเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง เห็นเงาตัวเองในกระจกแล้วอนาถใจแท้ อุตส่าห์ทำเก่งกับพวกไอ้สิน กลายเป็นหนีเสือไปปะโคตรไอ้เข้ แมร่งดุกว่า โหดกว่าซะงั้น ไม่รู้แมร่งกินอะไรเป็นอาหาร


ออดดดดดด~ เสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง ไมวันนี้..กูขายดีจังว่ะ มีแต่คนมาหา ผมไม่ได้เดินออกไปเปิด แต่ได้ยินเสียงเย้ว ๆ จากด้านนอก คิ้วมันคงไปต้อนรับเรียบร้อยแล้ว


“นาว ไอ้โรลมาาาา”ไอ้โรลรูมเมทไอ้ชัดนี่หว่า...มาทำไมว่ะ?

“เออ รอแปป...”ผมรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ เปลี่ยนชุดใหม่ เตรียมออกไปรพ.เลย พอออกมาข้างนอกก็เห็นไอ้คิ้วกับไอ้โรลนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น สีหน้ามันสองคนเคร่งเครียดน่าดู ผมพยักหน้าไปทางไอ้โรล

“มีไรว่ะโรล มาซะเย็น”

“เมื่อวานนี้ได้ข่าวว่ามึงไปมีเรื่องกับพวกพี่สิน”

“เออ มึงรู้จักพวกเหี้ยนี่ด้วยเหรอ”

“รู้จักดีทีเดียวแหล่ะ อย่าไปยุ่งกับพวกมันอีกนะมึง”

“ทำไมว่ะ...”ไอ้คิ้วมันเป็นคนถามแทรกขึ้นมา

“แมร่งค้ายา เดินโพยบอล โต๊ะสนุ๊กฯ บ่อน เรียกว่าไอ้ที่ปั่นเป็นเม็ดเงินได้แมร่งเอาหมด”

“หืมมม...ครบสูตรเลย เหี้ยเอ้ยยยยย ดีนะ...มันไม่เอามึงไปทำมิดีมิร้าย กูยังคิดอยู่เลยว่า...ซื่อ ๆ ควาย ๆ อย่างไอ้นาวมันรอดมาได้ไง”ไอ้คิ้วลอยหน้าลอยตาพูด ขอบใจนะ..สัส หลอกด่ากูอีก

ผมกลืนน้ำลายตัวเองอย่างยากเย็น นี่กูเอาตีนไปประทับหน้ามาเฟียมาเหรอว่ะเนี่ย ตื่นเต้นสุด ๆ (ฮา)

“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ะ ว่ากูไปมีเรื่องกับมันมา”ผมถามไอ้โรล

“โอ๊ยยย...จะไม่รู้ได้ไง ไอ้สินมันพาเพื่อนมันมาตามหาไอ้ชัดให้ควั่ก กูก็ไม่รู้มันไปตกลงกันอีท่าไหน โน่น...เพื่อนมึงนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ รพ. ตั้งแต่เช้ามืดแร่ะ”

“ห๋า!!!”อันนี้ผมกับไอ้คิ้วอุทานพร้อมกัน

“เออดิ ยามหน้าหอแมร่งโทรตามกูไปรับมันพาไปส่งรพ. เฮ้อ...บอกได้คำเดียวว่า เละ”

“โรล พักนี้ไอ้ชัดแมร่งแปลก ๆ ไป มันเข้าเรียนมั่งเปล่าว่ะ”

“กูก็ไม่รู้ กูเรียนกับมันบางวิชาเอง...”

“แล้วตอนเย็นอ่ะ มันกลับมานอนที่หอทุกวันไหม”

“ก็ไม่นะ ปกติมันจะกลับมาตีสี่ตีห้า”

“ทำไมว่ะนาว มึงสงสัยอะไร”คิ้วหันมาถาม

“ไม่รู้ว่ะ พวกมึงไม่สงสัยเหรอ มันไม่ค่อยได้เข้าเรียน...แล้วมันไปไหน แถมยังไม่นอนที่หออีก อ่อ...แถมยังไปคบกับพวกไอ้สิน จนเกือบพากูไปตายแล้วเนี่ย”ผมตั้งสมมติฐานพยายามให้ครอบคลุมทั่วไทยไว้ เพราะยังรู้ตื่นลึกหนาบางอะไรไม่มาก

“พักนี้กูเห็นมันเครียด ๆ แต่ก็ไม่ถามว่าเรื่องอะไร ไม่กล้าถามว่ะ กลัวแมร่งแดกหัวเอา”ขนาดไอ้โรลที่ว่าสนิท ๆ ยังไม่กล้า

“มันได้ซื้อของเข้าห้องบ้างรึเปล่า อย่างเช่นของแพง ๆ ใหม่ ๆ ไรงี้”ผมถามต่อ

“ไม่นะ...โทรศัพท์กูก็เห็นมันใช้ ไอ้รุ่นเราสู้เครื่องเดิม ส่วนพวกแชมพู สบู่ ยาสีฟัน แมร่งใช้กับกูหมดแร่ะ ถ้ามันใช้แปรงอันเดียวกับกูได้มันคงใช้ไปแร่ะ 555”

“มึงคอย ๆ ดูมันไว้แล้วกัน กูกลัวมันจะเอาเงินไปเล่นพนันไรงี้”ผมบอก ผมต้องรู้ให้ได้...

คุยกันอีกสักพัก...ผมก็ออกไปรพ.พร้อมไอ้คิ้ว ส่วนโรลมันไปทำงานพิเศษต่อ ผมยังไม่ลืมกำชับเรื่องที่คุยกันไว้ ถามไม่บอกเองนะมึง สัสชัด...


........................................................







...........................................










............................










..................




                  ที่ รพ. ผมยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยกับไอ้คิ้ว ชะเง้อมองเตียงที่เรียงยาวเป็นตับ คอยมองหาเพื่อนตัวดีที่เราคุ้นเคย ผมไม่ชอบรพ.ยิ่งห้องรวม คนก็ยิ่งเยอะ ไหนจะญาติ ไหนจะคนไข้...ไม่ว่ายังไงวันนี้ผมต้องย้ายมันไปห้องพิเศษให้ได้ ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลมันไม่เป็นปัญหากับผมอยู่แล้ว

“นั่นไงๆ กูเห็นแล้ว เข้าไปได้ป่ะว่ะ”คิ้วหันมาถาม เพราะกลัวหมดเวลาเยี่ยม เราอ่านป้ายข้างหน้าที่บอกเวลา ยังเหลืออีกนิดหน่อย ทำเนียน ๆ เข้าไปคงไม่โดนด่าหรอก

          ผมมองมันด้วยสายตาตะลึง ไอ้มัมมี่ข้างหน้าเป็นเพื่อนผมแน่เหรอ หน้าปูดบวมจนไม่เหลือเค้า หน้าปกติก็เหี้ยอยู่แล้ว ตอนนี้สภาพยิ่งกว่าปลาบู่ชนเขื่อนอีก ที่แขนขวากับขาซ้ายมันเข้าเฝือกไว้...คงหักสินะ มันนอนหลับอยู่ ผมกับไอ้คิ้วย่องเข้าไปหาเสียงเบา เราต่างก็ยืนมองสภาพมันเงียบ ๆ จนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

TBC. ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำ จะปรับปรุงต่อไปนะฮะ


เรื่องนี้เราลงไว้ที่อื่นด้วย...ก็จะต่อให้มันเท่ากันแหละฮะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคร๊าบบบ...


 :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 06-09-2012 10:55:07

เรื่องราวเข้มข้นจัง  ชอบๆๆ พระเอกโหดดี อิอิ รออ่านตอนต่อไปครับ o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: nine_molly ที่ 06-09-2012 13:36:35

รออ่านต่อ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 06-09-2012 18:04:42

“ฮึก ๆ”ร้องไห้ขู่แมร่งเลย ชีวิตกูโคตรอัปรีย์ โดนผู้ชายตบ...
หึหึ คิดได้ไงเนี้ยนู๋จ๋า

นึกว่าจะโดนพระเอก "ซั่ม" ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากันซะแระ
อุตส่าห์ลุ้น หุหุ

รอตอนต่อไปจ้ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: ●GreenTEA● ที่ 06-09-2012 18:32:08

พระเอกโหด

เย็นชาซะจริง  o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-09-2012 20:01:13

เรื่องนี้มีแต่คนโหด!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 08-09-2012 12:43:57

ชอบมากค่ะ ดำเนินเรื่องน่าสนใจ ภาษาก็สวยด้วย

พระเอกกะนายเอกนี่โดนสุด ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  มาอัพไวๆนะคะ  :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 08-09-2012 15:48:26

แล้วอย่ามาถนุถนอมนายเอกตอนหลังนะหึหึหึ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 2 [06/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 10-09-2012 21:28:46

ตอนที่ 3

จะไปรพ.อีกที ก็เกือบเอาตอนบ่าย ๆ ของอีกวัน คิ้วมันโทรมาบอกแล้วว่าย้ายไอ้ชัดไปห้องพิเศษเรียบร้อย ความสามารถมันแท้ ๆ ตัดสินใจเฉียบขาดและจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย ผมก็หมดห่วงไปได้เปราะนึงแหล่ะ  คิ้วมันว่าไอ้ชัดตื่นมาได้แปปเดียวหมอก็ให้ยานอนหลับเข้าไปอีก อยากให้มันพักผ่อนเยอะ ๆ หึหึ....เยิ่นไปทั้งตัวอย่างนี้ มันคงคิดอะไรขึ้นได้บ้าง เห็นทีถ้ามันอาการดีขึ้นกว่านี้ ผมคงจะถามสิ่งที่สงสัยและคาใจได้ซะที ก่อนวางสายจากคิ้ว แม่นางจัดทีมว่าต้องให้ผมเป็นคนเฝ้าไข้ โดยที่ไอ้โรลจะมาเปลี่ยนตอนประมาณ 5 ทุ่ม เวลามันเลิกงาน ผมรับคำเออออเป็นอันว่าเข้าใจแล้วก็วางสายไป เพราะคิ้วมันต้องเข้าไปสอบตอนนี้ เหลือแค่ผมคนเดียวที่ต้องไปหาไอ้ชัดเพียงลำพัง เพราะติดต่อไอ้โรลก็ไม่ได้ ผมออกจากมหาลัย เรียกแท็กซี่กะว่าจะมุ่งตรงไปยัง รพ.ทันที

    วันนี้การจราจรขยับเขยื้อนได้เอื่อย ๆ ตามสไตล์เมืองหลวง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งรูปทะเบียนรถขึ้นเฟชบุ๊ค แล้วก็เก็บมันเข้ากระเป๋าอย่างเดิม ระหว่างนั้นก็มองดูการจราจรและผู้คนไปเรื่อย ๆ

                เอ๊ะ!!!!!!!! หลังคุ้น ๆ เดินอยู่ข้างถนน น้องไอ้ชัดนี่หว่า...ผมจำได้ น้องมันน่ารัก...ผิวขาว ตัวเล็ก ใส่ชุดมอปลาย ถือกระเป๋าผ้าสีดำอยู่เสมอ “ลูกชิ้น” ผมยิ้มให้กับชื่อน้องมันเสมอ น่ารักดี...ลูกชิ้นเป็นเด็กใสใส ห้าวบ้างบางเวลา บางครั้งมันจะเงียบถ้าโดนไอ้ชัดบ่นมาก ๆ หรือบางทีมันก็เล่นบทนางร้ายเวลาไอ้ชัดไม่ได้ดั่งใจ พี่น้องคู่นี้...เป็นมวยคู่เอกที่ผมดูทีไรก็ไม่เบื่อเลยสักที ว่าแต่...มันมาเดินอะไรแถวนี้ หรือว่าจะมาหาพี่มัน ไวเท่าความคิด...

 “พี่ ๆ จอดก่อนแปป”ผมร้องบอกพี่คนขับแท็กซี่ “รอแปปนะฮะ” พี่แท็กซี่ทำหน้างง ๆ ผมไม่โกงหรอกครับ!!! ผมสืบเท้าเข้าไปหาน้องเร็วขึ้น ตาแดง ๆ เหมือนคนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก...


“ชิ้น.......”ผมร้องเรียก ทันทีที่ลูกชิ้นเห็นหน้าผม น้องมันเบะปาก...มองหน้าผม เด็กน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น จนผมต้องถลาตัวเข้าไปโอบกอด

“มาทำอะไรแถวนี้”ผมร้องถาม

“มาหาพี่ชัด”ผมพยักหน้า “ป่ะไปกับพี่ พี่พาไปหาไอ้ชัด” รู้ว่าน้องมันงง แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร ผมดึงมือน้องขึ้นแท็กซี่ ไปด้วยกันเลย กอดน้องมันระหว่างที่ไปรพ. ยังไม่อยากถามอะไรให้สะเทือนใจวุ่นวาย รอให้มันเจอพี่มันอีกทีแล้วกัน ไม่นานเราสองคนก็มายืนอยู่หน้าห้องพิเศษ ลูกชิ้นมันมองประตูห้องอย่างสงสัย ประตูห้องนิ่ง ราวกับว่ารอให้เราเปิดมันออก...ผมกุมมือน้องไว้ แล้วพาเดินเข้าไปด้วยกัน

ผมชะงักเพราะเห็นใครบางคนนั่งอยู่กลางห้อง ไอ้โหดที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง ผมมองมันสลับกับคนบนเตียง ตาโตขึ้น...มาได้ไงว่ะ?????? อาการเงอะงะทำให้ผมต้องนิ่งเฉยกับมั น แล้วมองมันเป็นเหมือนอากาศธาตุ...

ชิ้นยกมือไว้ไอ้ติณฑ์แล้วเดินเข้าไปหาพี่มัน คนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ทำให้ลูกชิ้นปล่อยโฮอีกรอบ จนผมกลัวว่า...เสียงของน้องมันจะทำให้ไอ้ชัดตื่นขึ้นมาซะก่อน

“ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ”น้องถาม ผมกลืนน้ำลายพูดไม่ออก จะให้บอกน้องยังดี...พี่ชิ้นโดนกระทืบ เพราะไปมีเรื่องกับพวกสวะงั้นเหรอ น้องมันคงภูมิใจแย่

“มีเรื่องนิดหน่อย รอเจ้าตัวฟื้นแล้วค่อยไปแจ้งความ”ติณฑ์ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน รู้ดีนะมึง...แล้วเดี๋ยว มันรู้จักกับไอ้ชัดได้ไง ไปรู้จักตั้งแต่เมื่อไหร่!??!?!?!?!

“รู้ดี”ผมพูดลอย ๆ

“หึหึ...”มันทำเสียงหัวเราะร้ายกาจ หมั่นไส้แมร่งจริง ๆ

“พี่นาว ฮืออออ~ ชิ้นจะทำยังไงดี...ฮือ ๆ ”กอดปลอบอีกหน คราวนี้ร้องหนักกว่าเดิม ผมกอดมันให้สะอื้นเต็มตัว สงสารน้องมันมากเลยครับ...นี่ถ้าแม่มันมาเห็นอีกคน ผมคงทนไม่ได้...เงยหน้ามองเพดานให้น้ำตามันไหล ๆ เข้าไป กลัวไอ้คนตัวสูงมันเห็นด้วย น้ำตาไหลต่อหน้ามัน น่าอายชะมัดว่ะ...!!!!

“ฮืออออ....~~”เสียงสะอื้นฮึกฮัก ทำเอาผมเศร้า...ด้วยความที่เกิดมาในครอบครัวและฐานะที่ค่อนข้างจะสมบูรณ์พร้อม ปัญหาแบบนี้ผมไม่เคยเจอเลยทำให้เศร้า~ เข้าใจลูกชิ้นมันแร่ะ

“ชิ้น!!! ...ชิ้น...ชิ้นนน~~”ร่างเล็กหล่นพรวดลงไป ก่อนจะถึงพื้นผมประคองน้องไว้ได้ทัน...ไอ้ติณฑ์ก้าวเท้ายาว ๆ เข้ามาช่วยรับอีกแรง

“ชิ้น~!!!”ผมเขย่าตัว แต่ดูเหมือนน้องร้องไห้จนเป็นลม ติณฑ์ยกร่างเล็กขึ้นมาแล้วเอาไปวางบนโซฟา

“ไปตามหมอไป...”มันสั่ง และผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย รีบวิ่งออกไปตามหมอ แล้วก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยความเป็นห่วง เห็นคนตัวสูงกำลังเอาผ้าลูบหน้าลูกชิ้นอยู่  อ่อนโยนก็เป็นนะมึง.... เราสองคนออกมาข้างนอก ปล่อยให้หมอดูอาการลูกชิ้น เหมือนว่าหน้าซีด ๆ ดูอิดโรยมากกว่าเดิมเท่าตัว นึกห่วงว่าจะเป็นอะไรมากไหม...นี่ผมควรจะบอกแม่มันไหมเนี่ย!!! เอ๊ะ..หรือว่าควรจะโทรบอกไอ้คิ้วก่อนดี ผมน่าจะโทรหามันก่อน มันจะสอบเสร็จหรือยัง...ผมอยากให้ไอ้คิ้วมาอยู่ตรงนี้ มันจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้ดีกว่าผม บางทีมันอาจจะปลอบลูกชิ้นได้ดีกว่า หรือว่าผมไม่น่าพาลูกชิ้นมาหาพี่มันเลยว่ะ หยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้คิ้วคนแรก ปิดเครื่อง มันคงสอบอยู่...ใครดี ๆ ผมจะพึ่งใครดี...ไอ้โรล!!! 

“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...” เอิ่ม...

“เตี้ย ใจเย็นๆ”เสียงทุ้มดังข้าง ๆ ผมไม่ได้หันไปมอง กลับเสหน้าไปอีกข้าง น้ำตาจะไหลแล้ว...เหี้ยเอ้ย ทำไมกูต้องอ่อนแอต่อหน้ามันด้วยว่ะ หงุดหงิดตัวเอง มันบีบบ่าผมเบา ๆ คล้ายกับให้กำลังใจ ฮึกกก..ไม่ต้องมาดีกับกู!!! ผมเบี่ยงไหล่หนีเล็กน้อย

หมอเดินออกมาสีหน้าเครียด ผมกับมันลุกขึ้นพร้อมกัน

“เดี๋ยวหมอจัดห้องให้คนไข้ ได้นอนพักนะครับ...คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ”

“เป็นพี่ชายครับ”น้ำเสียงทุ้มเป็นคนตอบแทน หมอมองสำรวจเราสองคน ก่อนจะพยักหน้า...

“ลูกชิ้นเป็นอะไรมากรึเปล่าฮะหมอ?????”

“คนไข้ท้องได้เกือบสองเดือนแล้ว...ช่วงนี้ต้องระวังอย่าให้กระทบกระเทือนมาก เพราะอาจจะทำให้เกิดผลกระทบที่ตัวเด็กได้”

ผมหน้าชา....มองประตูห้องให้เหมือนจะทะลุเข้าไปถึงคนข้างใน ลูกชิ้นท้อง....!!

ท้อง!!!


ปัง...!!!! สมองผมว่างเปล่า...คล้ายคนถูกยิง  ลูกชิ้นกำลังจะมีเด็ก!!!

ไอ้ชัดรู้รึเปล่า!!!

รู้ว่ารู้...หรือว่าไม่รู้!!!  ... แล้วทำไมผมไม่รู้...ผมอยู่กับมันแทบจะตลอดเวลา เป็นเพื่อนมัน กินข้าวกับมัน เที่ยวเล่นกับมัน สิ่งที่มันแบกรับเอาไว้ ทำให้มันไม่ให้ผมรู้บ้าง หึหึ...ไอ้เหี้ยชัด มันคงจะคิดสินะ ว่าคนอย่างผม...จะไปช่วยอะไรมันได้

หมอไปแล้วแต่ยังทิ้งให้ผมสับสน...งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า รู้ตัวอีกทีก็มีมือหนามาโอบไหล่เอาไว้ ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง แต่ก็รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองก็ตัวสั่นไม่น้อย

ร่างสูงพาผมเดินนำหน้าเข้าไปในห้องที่ลูกชิ้นอยู่ สายน้ำเกลือระโยงระยางพร้อมใบหน้าที่อิดโรย ทำให้ผมนึกสงสารจับใจ นี่รึปล่าที่เป็นเหตุผล ว่าไอ้ชัดถึงต้องใช้เงินมาก...ผมลูบหัวลูกชิ้นด้วยความเอ็นดู มันก็เหมือนน้องสาวผมคนนึงละนะ

“ใครเป็นเจ้าของไข้คะ”นางพยาบาลถามขึ้น ติณฑ์ยืนอยู่ด้านหลังผมมันรีบชิงตอบก่อน ผมตวัดสายตามอง...ใช่ มันมักทำอะไรก่อนผมหนึ่งก้าวเสมอ ถึงจะขอบคุณ...แต่ก็หมั่นไส้หน้าแมร่ง

“ผมครับ”

“ช่วยเซ็นรับด้วยค่ะ เดี๋ยวคนไข้ดีขึ้น กดออดเรียกคุณหมอนะคะ คุณหมอจะได้เข้ามาดูและขอซักประวัติของคนไข้”

“ได้ครับ”มันรับคำ แล้วเซ็นลงในแผ่นกระดานที่นางพยาบาลถือมา

อยู่ในห้องกับมันสองคน (ลูกชิ้นหลับ) ผมรีบถามในสิ่งที่สงสัยทันที

“มาได้ไง!”เอิ่ม...น้ำเสียงกูห้วนไปไหน ไม่ใช่วิธีการเริ่มต้นประโยคที่ดีเลย =_=

“ขับรถมาดิ เหอ ๆ”

“กวนตีน! เอาดี ๆ ดิ๊ มาอยู่ที่นี่ได้ไง รู้จักกับไอ้ชัดเหรอ?”

“เฮ้อ...ไม่อยากพูดกับคนพูดไม่เพราะว่ะ”มันทำหน้ากวนโอ๊ย หยักคิ้ว...แล้วยิ้มที่มุมปาก อร๊ากกกกกกก....กวนตีนขั้นแม็กซ์

“เออ..แมร่ง”ผมสะบัดหน้าหนี เหี้ยนี่...ทำผมหน้าแดงด้วยความอาย ไม่ค่อยชอบถามอะไรเพราะงี้แหล่ะ...กลัวหน้าแตก

“เฮ้ย...แค่นี้ก็งอนเหรอ ทำไมงอนง่ายจังว่ะ”

“กูไม่ได้งอน!!!!”

“หรอครับบบบ 55555” มันหัวเราะตัวโยน จนผมนึกโมโห...มันนิ่งเงียบ ไม่อยากเสวนากับมันให้เปลืองขี้ฟันและน้ำลาย มันนั่งนิ่งไปสักพักก่อนเปิดปากทำลายความเงียบขึ้นมาบ้าง

“ไอ้ชัดมันเป็นรุ่นน้องที่คณะ...” ผมมองมันแล้วทำหน้าสงสัย...อ้าว! เหรอ นี่มันเรียนอยู่เหรอ สภาพใส่สูทขนาดนี้เนี่ยนะ!!!

“กูเรียนจบแล้ว แต่ยังไม่ไปช่วยงานที่คณะอยู่บ้าง เลยรู้จักมัน”

“อ่อ...แล้วทำไมกูไม่เห็นรู้จักมึงเลยล่ะ” ผมพูดลอย ๆ จริง ๆ นะ คนในคณะไอ้ชัดก็รู้จักผมกันแทบทั้งนั้น ถึงจะไม่สนิทและไม่เคยได้คุยกันก็เถอะ แต่เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อน...ในคณะตัวเองก็แทบจะไม่มีคนคุยด้วยอยู่แล้ว ฉะนั้น...คนที่ผมคบอยู่จริง ๆ จังก็มีแค่ไม่กี่คน

“หึหึหึ....”มันไม่ตอบ แต่สงเสียงหัวเราะหลอนมาแทน ผมนี่โคตรหงุดหงิด...แสรดนี่ปกติไหม!?!??!
“ทำไมมึงชอบอมพะนำว่ะ รู้อะไรก็พูดมาให้หมดเด้!!!!!!”

“เรื่องบางเรื่อง...ค่อย ๆ รู้ก็ได้เตี้ย ไม่ต้องรีบ”มาพูดจาให้กูอยากรู้ แล้วก็ปิดบทสนทนาด้วยคำคม แสรดดดด....คนอย่างมันต้องเจอไอ้คิ้ว เดี๋ยวก่อน ๆ เดี๋ยวมึงเจอเพื่อนกู!!!

-----------------------------------------------------

ผมไม่ได้เข้าไปห้องไอ้ชัดอีก...คิดว่ามันคงยังไม่รู้สึกตัวหรอก จะให้ไปก็ห่วงลูกชิ้น ลอบมองคนที่นั่งเล่นแท็ปเล็ตมันก็นิ่ง ๆ เฉย ๆ ตามสไตล์ของมันไป คันปาก...อยากถามมันจริง ๆ ว่า ธุระอะไร...ที่มันจะต้องมานั่งเฝ้าสองพี่น้องนี่ด้วย หรือว่าเด็กในท้องของลูกชิ้นเป็น.....!!!!!!!

ร่างบางค่อยขยับ...ดับมโนของผมที่กำลังแตกซ่าน พับโครงการที่ตัวเองมโน แล้วลุกขึ้นไปเกาะขอบเตียง พร้อม ๆ กับไอ้ติณฑ์ที่ยืนลุกขึ้นเต็มตัว เอิ่ม...สูงได้อีกนะมึงเนี่ย!!

“เป็นไงบ้างชิ้น”

“พี่นาว พี่... ทำไมชิ้นมานอนอยู่ที่นี่”ร่างเล็กมองผมสลับกับไอ้คนข้าง ๆ พร้อมจับท้องตัวเองโดยอัตโนมัติ ผมกุมมองน้องไว้อีกที

“เป็นลมนะสิ เค้าปลอดภัย...ลูกชิ้น”ผมจ้องหน้าแล้วลูกชิ้นก็สะอื้น คงตกใจที่ผมรู้เรื่องแล้ว...น้องมันคงต้องอายมากแน่ ๆ พยามให้ตัวเองไม่พูดหรือถามอะไรมาก กลัวน้องมันเสียใจมากกว่านี้

“ฮึกกกกๆ”

“ไม่ต้องร้อง ๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้”ผมปลอบมัน จัดการอะไร...จัดการยังไงแว๊!! เหอ ๆ เอาจริง ๆ ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน พูดไปก่อน...เด๋วรอไอ้คิ้วมาค่อยหารือกันอีกที
สักพักคุณหมอก็เข้ามาดูอาการ ผมกับไอ้ติณฑ์เลยต้องเนรเทศตัวเองออกมาอีกครั้ง มันหยิบโทรศัพท์มาคุยแทบจะตลอดเวลา ประมาณว่าสั่งงานละมั้ง...กูว่าถ้างานมึงจะเยอะขนาดนี้ กลับไปจัดการก่อนก็ได้ไหม ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันรออะไร ธุระอะไรของมันที่ต้องมานั่งรอ...

“กลับไปทำงานก่อนก็ได้นะ”ผมพูดจากที่มันวางสายเสร็จ เจ้าตัวส่ายหน้า...แล้วเก็บโทรศัพท์ลงไป

“มึงหิวรึเปล่า?” มันถามผมส่ายหน้าบ้าง

“หิวเหรอไง..ไปกินดิ ชั้นล่างมีศูนย์อาหารอยู่อ่ะ”ผมบอกมัน

“ไม่อร่อย”มันทำสีหน้าแบบว่า..เหลือรับประทาน ไอ้หล่อเอ้ย...เรื่องมากจริง ๆ โน่นก็ไม่เอา...นี่ก็ไม่เอา ผมเลยต้องนั่งเงียบเพราะไม่รู้จะคุยอะไร สักพักหมอก็เดินออกมา บอกว่า...พาลูกชิ้นกลับบ้านได้ เพราะไม่ได้อาการหนักอะไร เพียงแต่ทานยาบำรุงครรภ์และมาตรวจอย่างสม่ำเสมอเท่านั้น ไอ้หล่อเดินตามหมอไปจ่ายค่ารักษา ส่วนผมเดินเข้ามาหาลูกชิ้นในห้อง จะว่าไปมันก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ ฮ่าฮ่าฮา

“เป็นไงบ้าง...”

“ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณพี่นาวมากนะ ถ้า..ถ้าพี่ชัดได้เงินเดือนมาแล้วชิ้นจะรีบเอามาจ่ายค่ารักษาให้นะ”น้องมันบอกเสียงเบา ถึงกระนั้นก็ยังทำให้ผมหงุดหงิดมาก

“คิดว่าพี่เป็นคนอย่างไงเหรอชิ้น!!!”เผลอตวาดน้องเสียดัง จนมันหน้าเสียไปเลย ผมช่วยเพราะผมอยากช่วย เพราะไอ้ชัดมันเป็นเพื่อน และผมก็รู้ว่าฐานะของผมอยู่สถานะที่ช่วยเหลือคนอื่นได้ โดยที่ตัวผมไม่เดือดร้อน ผมเข้าใจว่า...ค่ารักษาพยาบาลที่นี่ มันอาจจะแพงหน่อย และผมก็ใช้บัตรเครดิตที่มีวงเงินมากพอที่จะจ่ายได้ บัตรใบนี้พ่อให้เป็นของขวัญวันที่มาเรียนที่กรุงเทพ ปกติก็ไม่ได้รูดใช้อะไรมากมาย ใช้เงินช่วยเหลือเพื่อนบ้าง...แค่นี้ ผมไม่ซีเครียดหรอก!

“พะ พี่นาว...ชิ้นขอโทษ”

“ไม่ต้องมาพูดเรื่องเงินกับพี่อีกนะ ทั้งของชิ้นกับไอ้ชัด พี่จะรับผิดชอบเอง”ผมว่าผมต้องมีส่วนรับผิดชอบในการที่ไอ้ชัดถูกเค้ากระทืบมาบ้างล่ะ

“แต่ว่า....พี่ชัดบอกไม่ให้รบกวนพี่นาว”

“เหรอ...ไอ้ชัดมันบอกอะไรอีกล่ะ”ไอ้ห่านี่...ทีมันเล่นนัดคนโน้นคนนี้ แล้วเก็บตังค์ค่าดินเนอร์กับกูนี่ ไม่รบกวนเลยนะ...แสรด

“..........................”ลูกชิ้นน้ำตาคลอ ส่ายหัวเบา ๆ

“ชิ้น...แม่รู้ไหม?”ผมกลั้นใจถาม ลูกชิ้นเบิ่งตากว้างก่อนจะพยักหน้า ผมกอดมันไว้ทั้งตัว ห่าเอ้ย...ใครว่ะทำกับลูกชิ้นแบบนี้ อย่าให้เจอตัวนะโว้ย...พ่อจะฟาดไม่เลี้ยง

“ฮือๆ ชิ้นกลัว ชิ้นอาย...ชิ้นไม่อยากไปเรียน แต่พี่ชัดไม่ยอม ตอนนี้ท้องก็โต...ชิ้นกลัวเพื่อนรู้”น้ำตาแตกเลยครับท่าน นาวาเอ้ย...มาอยู่ในสถานการณ์กระอักกระอ่วนแบบนี้ ไม่ใช่นายเลย!!

“พี่จะจัดการให้เอง พี่จะดูแลชิ้นแทนไอ้ชัดจนกว่ามันจะหาย โอเคมั้ย!?”ไม่รอให้น้องมันตอบรับด้วยซ้ำ ผมจะจัดการตามที่ผมชอบแล้วกัน

ติณฑ์เดินกลับมาในห้อง ลูกชิ้นยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วเราทั้งสามคนก็เดินไปเยี่ยมไอ้ชัดอีกครั้ง มันยังหลับอยู่เลย ผมกดโทรศัพท์หาคิ้ว มันยังไม่รับสาย กูเริ่มจะหงุดหงิดแร่ะ เหี้ยเอ้ย...

“เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรพี่นาว บ้านอยู่ตั้งปากน้ำ ไกลจะตาย...พี่นาวไปเถอะ ชิ้นกลับได้”ดื้อเหมือนพี่ไม่มีผิดลูกชิ้นเอ้ย แล้วจะให้ผมปล่อยน้องไปได้ยังไงคนเดียว

“บ้ารึเปล่า! จะปล่อยให้นั่งไปได้ยังไงคนเดียว”ผมว่า ถ้าลูกชิ้นคนเดียวอาจไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ นี่มันพ่วงเด็กในท้องมาด้วยอีกคน ก็ต้องเพิ่มความระมัดระวังเพิ่มขึ้นเป็นยี่สิบเท่า!!

“มันไกล...”

“ไกลก็ยิ่งตะ....”

“เดี๋ยวจะไปส่งเอง ทั้งสองคนน่ะแหล่ะ”ไอ้หล่อพูดขึ้น น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่มีอำนาจชะมัด ผมเบะปาก...หล่อนักเหรอมึงน่ะ แต่ไม่ได้พูดอะไรหรอกครับ ไม่อยากหักหน้ามันต่อหน้าลูกชิ้น ชิชะ...!

อ๊า...รถฟรีดีจัง BENZ C-Class Coupe สีบรอนซ์แบบที่อยากได้ รถมันหรูแฮะ...ดูจากอุปกรณ์ที่ตกแต่งภายในรถก็เห็นได้ชัดว่า รสนิยมดีขนาดไหน หมอนี่...ท่าทางรวยไม่หยอก มันหยิบแว่นสีดำราคาแพงออกจากกล่อง แล้วสวมใส่ ผมอยากจะขำ...เวลานี้ก็เกือบสี่ทุ่ม...มึงจะหล่อไปไหนแสรดดด จะมองเห็นทางไหมนั่น ฮา...

คึคึคึ...นั่งขำเบา ๆ คนเดียว ผมว่ามันก็รู้แหล่ะว่าผมขำ เพราะมันทำเสียงฟึดฟัดใส่ผมเหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า..แต่ไอด๊อนแคร์โว้ยยยย คนอะไรประหลาดดีแท้ นั่งไปนั่งมา ก็เคลิ้ม ๆ ทำเอาผมหลับจริง นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่กูหิว...สองข้างทางรถบางตาแล้ว ไอ้โหดมันก็กำลังขับไปเรื่อยๆ ผมหันไปด้านหลัง ลูกชิ้นก็ผลุบหลับลงที่เบาะเหมือนกัน ปัญหาใหม่...ชิ้นมันต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะแม่อยู่ ร.พ เอิ่มมมมมมมม...รู้เหตุผลที่ไอ้ชัดหมดเงินเยอะ ๆ แล่ะ คืนนี้ผมให้ชิ้นเก็บเสื้อผ้า...ไปนอนคอนโดผมดีกว่า ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวแล้วห่วงยังไงไม่รู้ ตอนแรกก็ไม่ยอม จนต้องหลอกล่อว่าจะได้ไปหาพี่มันได้สะดวก ถึงยอม... ไอ้ชัด มึงหายเมื่อไหร่กูจะกระทืบซ้ำ โทษฐานไม่บอกอะไรกูสักอย่าง

“เตี้ย...เก็บเสื้อผ้า”ไอ้ติณฑ์เดินมาในห้อง ที่ผมยกให้ลูกชิ้นเรียบร้อย น้องมันคงเพลียมาก...

“ไร???”

“กูบอกให้ไปเก็บเสื้อผ้า...”

“ไรเล่า จะให้ไปไหน????”

“ไปนอนที่คอนโดกู มึงไม่เห็นหรอ...ลูกชิ้นเป็นผู้หญิง อยู่ด้วยกัน...มันไม่เหมาะ”

“ไม่เหมาะไงว่ะ??”ไม่ได้กวนตีนมันนะครับให้ตาย ผมก็ไม่ได้จะนอนในห้องกับไอ้ชิ้นสักหน่อย ไอ้นี่...ท่าจะคิดมาก
“ไม่เหมาะก็คือไม่เหมาะ”มันรวบรัด...แล้วถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้าผม ยอมไม่ได้....!!!!!! ผมสกัดกั้นมัน T_T เหี้ยนี่...มันโคตรมนุษย์สุดจะทน เอาเสื้อผ้าผมโยนลงพื้นห้องเฉยเลย ไอ้ลูกชิ้นได้แต่นั่งมองตาปริบ ๆ อยู่บนเตียง

“ยุ่งไรว่ะ!!!!! เฮ้ยยย...เสื้อกู โอ๊ยยยยย....ยับหมดแล้ว สัส...!!!!! อย่าโยนขวดนั้นแพงนะมึง ห่าเอ้ย...”ผมสบถต่อเนื่อง ไอควาย แม่ม...มันหยิบกระเป๋าแล้วโยนของทุกอย่างโครมลงไป ผมหน้างอ...ฮึดฮัดด้วยความโมโห

“เอากุญแจห้องมึงให้น้องดิ...”ผมนิ่ง ห่านี่หน้าด้านได้อีกไหม?

“กุญแจ!!!!!!”มันตวาด

“เออ!!!!!!”ผมหยิบคีย์การ์ดให้ลูกชิ้น ก่อนจะกระชากกระเป๋าคืนมา เปิดแล้วหยิบเครื่องใช้อย่างอื่นตามลงไป มันหัวเราะหึหึ...แบบผุ้ชนะ...โรคจิตป่ะว่ะ!!!!!

“พี่สองคนอย่าฆ่ากันตายก่อนมารับหนูพรุ่งนี้นะ!”เสียงลูกชิ้นแว่วมาตามหลัง จนไอ้ติณฑ์หัวเราะอีกรอบ

---------------------------------------------------------------

“มึงให้คนมาอยู่ด้วยง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ”ผมถามมัน เอาจริงนะ...ตอนนี้ผมกับมันก็ได้ชื่อว่าเป็นคนแปลกหน้า รู้จักแค่ชื่อด้วยซ้ำ ทำไมมันถึงกล้าเปิดประตูให้ผมเข้าไปในห้องมัน ไม่กลัวผมฆ่าชิงทรัพย์เหรอไง? ยิ่งห้องมันหรูหราขนาดนี้ มีแต่ของแพง ๆ ขโมยไปขายคงได้หลายบาท

“เปล่า มึงคนแรก”มันตอบเรียบ ๆ แต่กูรู้สึกแปลก ๆ ว่ะ...ฮึ่ย!!!

“นั่นแหล่ะ แล้วมึงพากูมาทำไมเล่า!!!”ไอ้นี่...ตอบอะไรไม่เคยเคลียร์ ผมทำกัดปากตัวเอง...ด้วยความหมั่นไส้มัน คิดว่าหล่อเหรอ...

“มึงถามมากจริงไอ้เตี้ย กูพามาเพราะมึงเห็นหน้าลูกชิ้นไหม...มันอึดอัด มันอาย มันทำตัวไม่ถูก กูเลยต้องลากมึงกลับมาด้วยนี่ไง แล้วไม่ต้องห่วงถ้าเผื่อมึงอยากจะลองดีอะไรกับกูขึ้นมา รสชาติของฝ่ามือกูหวังว่ามึงคงจำได้!”

ผมชักสีหน้า ไม่พอใจอย่างมาก เออ...แมร่งเดี๋ยวคืนนี้คงขอรบกวนพี่ท่านแค่คืนเดียว กูย้ายไปนอนกับไอ้โรลก็ได้ว่ะ...ไอ้เหี้ย!!! เห็นแก่ไอ้ลูกชิ้นหรอกที่มีเด็ก ไม่งั้น...กูไม่ยอมหรอก!!!!

“โน่นห้อง...เอาของเข้าไปเก็บแล้วอาบน้ำนอน!”

“แมร่งสั่งอยู่ได้!!!”

“อ้ายยย...เตี้ยยยยยย”มันลากเสียงยาว

“กูไม่ได้ชื่อเตี้ย กูชื่อนาว!!!   นาว!!!      นาวววว!!!!”ผมแกล้งตะโกนใกล้ ๆ มัน

“เออ!!!!! ไอ้นาว...ตะโกนเพื่อ? มึงรีบ ๆ เลย ก่อนกูจะหมดความอดทน” กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ รำคาญกูล่ะสิ๊...ดี ๆ มุขนี้ได้ผล ถ้ามันไม่เห็นมาตบซะก่อน ก็คงใช้ได้เรื่อย ๆ

ผมใช้เวลาอาบน้ำค่อนข้างนาน ห้องมันมีอ่างน้ำวนตั้งเบ้อเร่อด้วยล่ะ คึคึคึ...ผมชอบมากเลย ผ้าม่านผืนใหญ่พอเปิดออกก็เห็นวิวกลางคืนของกรุงเทพมหานคร ที่ผมมองแล้วต้องอ้าปากค้าง...อยากจะแช่น้ำแล้วมองวิวที่ว่านั่นทั้งคืน แสงไฟที่สาดส่องทำให้ตื่นตาตื่นใจ ถ้าอยู่ไปนาน ๆ ผมจะลืมแสงดาวระยิบเต็มฟ้าแบบที่บ้านไหมนะ??
ผมออกมาห้องรับแขกก็เห็นไอ้โหดยืนคุยโทรศัพท์อยู่ จากแค่จะยืนเฉย ๆ เลยต้องกลายเป็นได้ฟังโดยไม่รู้ตัว แหม...คุยเสียงดังขนาดนั้น หูผมก็รีบกระดิก..ดิ๊กๆ เปิดเรดาร์รับสัญญาณทันที

“คนเจ็บอ่ะ รุ่นน้องกูที่มหาลัย”นั่นนนน...ไอ้ชัดชัวร์

“คนกระทืบ? กูคิดว่าเป็นพวกไอ้สินนี่แหล่ะ ไอ้ชัดมันจะไปยำไอ้สินเพราะเรื่องน้องมันแหล่ะ แต่ไปไม่ดูเล้ย...พวกมันมีเยอะกว่าตั้งกี่คน เลยถูกเขาชำระความมาแทน! เออ...พวกมันชอบมานั่งร้านกูประจำ แต่สองสามวันก่อน...มันไปมีเรื่องที่ร้าน กูไล่มันออกไป...นี่ก็ให้เด็ก ๆ เฝ้ากันอยู่ เผื่อมันจะย้อนกลับมา ยังไงฝากดูด้วย...กูก็ไม่ชอบไอ้แก็งนี้ อยากให้แมร่งถูกจับเร็วๆ”

“เออได้ ๆ ฝากมึงด้วยแล้วกันหมวด”มันวางสายพร้อม ๆ กับที่เห็นมาเจ๊อะผมพอดี ชะอุ้ย...!! ฮี่ ๆ ผมหัวเราะให้มันเขิน ๆ เหมือนเด็กถูกจับได้ แกล้งไหลตายดีไหมกู

“แอบฟังนะมึงน่ะ”

“ไรเล่า พูดเสียงดังขนาดนี้ ได้ยินทั้งคอนโดแล้วมั้ง”เหวี่ยงกลบเกลื่อน กร๊าก ๆ ผมเห็นมันก็ใส่ชุดนอน...(มั้ง) เหมือนกัน นี่ชุดนอนมันเหรอว่ะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า....ชุดบอลครบเซ็ททั้งบนล่าง ถ้ามันใส่ถุงเท้ายาว กับรองเท้าก็เตรียมวิ่งไปเตะบอลได้เลย โอ๊ยยยย...ฮากว่านี้มีอีกไหม จากสูทเรียบทั้งตัวสู่ชุดนักบอลเต็มตัว 55555555555 มีอะไรเซอร์ไพส์กูได้อีก

“หัวเราะไรเตี้ย....”ผมยืนเท้าสะเอว ทำหน้าไม่เข้าใจ...ผมยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม ถึงขั้นกลิ้งลงไปนอนกับพื้น
“โอ๊ยยยย ๆ ๆ เจ็บท้อง ๆ 555555555”

มันนั่งยอง ๆ ลงมาเขกหัวผมเบา ๆ “บ้าไปแล้วเหรอมึง”

“มึงสิบ้า ใส่ชุดบอลนอนเนี่ยนะ...”

“ทำไมว่ะ เย็นดีกูชอบ...ไม่เหมือนมึงหรอกดูสิ๊ เสื้อกล้ามกับบอกเซอร์ลายคิตตี้ นี่มึงเป็นตุ๊...”ผมรีบเอามืออุดปากมัน

“มึงพูดกูโกรธนะ กูไม่ชอบ...”ผมพูดเสียงนิ่ง ไม่ชอบจริง ๆ นะเห้ย...จากขำ ๆ อยู่เมื่อกี้ เข้าสู่โหมดจริงจังทันที มันดึงมือผมออก

“เออ ไม่พูด ๆ ลุกขึ้น...ไปกินข้าว”มันดึงแขนผมแรง จนต้องดีดตัวตามมัน ไม่งั้นแขนกูมีหลุด เดินไปมีอาหารกล่องวางอยู่ อุ่นเรียบร้อย เอิ่มมม...ใช้ได้ ๆ

“เมื่อกี้ที่มึงบอกว่าไอ้ชัดไปต่อยไอ้สินเพราะเรื่องน้องมัน เรื่องของไอ้ชิ้นเหรอ”ผมถามพร้อมเอาข้าวเข้าปาก มันพยักหน้ากินของมันไปด้วย

“แล้วไอ้สินทำอะไรลูกชิ้นล่ะ?”

“เฮ้ยยย...หรือว่า???!!?!?!” จะเป็นอย่างที่ผมคิดไหม ไอ้คนโหด...มันก็พยักหน้า ไม่พูดอะไรอีกครั้ง

“จริง ๆ เหรอ งั้นเด็กในท้องไอ้ชิ้นก็เป็นลูกของ.....”ผมประติประต่อเรื่องราวเอง

“แล้วมันไปรู้จักกันได้ไง ไอ้ชัดกับไอ้สินน่ะ แต่อย่างว่าแร่ะ ไอ้ชัดมันก็รู้จักคนทั่วราชอาณาจักร แต่ไม่น่าเล้ย...ที่มันจะไปรู้จักกันลึกซึ้งขนาดนั้น หวังว่ากูคงไม่เซอร์ไพส์ถึงขนาดรู้ว่าไอ้ชัดเป็นเด็กเดินโพย หรือส่งยาให้ไอ้สินหรอกนะ”

“ที่มึงคุยด้วยมะกี้ เป็นตำรวจใช่ไหม...กูได้ยินมึงเรียกว่า หมวด งี้ก็ดีดิ...บอกเพื่อนมึงเลยนะ ว่าลากคอมันเข้าคุกเร็ว ๆ กูหมั่นไส้มันตั้งแต่วันนั้นแล่ะ คิดแล้วก็เสียววาบ...นี่กูไปมีเรื่องกับมาเฟียหรอว่ะเนี่ย ดีนะ...มันไม่พาพวกมากระทืบกูซ้ำ”

“เฮ้อ แล้ว....”

“เตี้ย!!!! มึงจะพูดมากไปไหนเนี่ย รีบกิน....”

“ก็มึงไม่บอกอะไรกูสักอย่างอ่า หงุดหงิดนะโว้ย....”ผมขึ้นเสียงกับมันบ้าง

“เออ...กินเสร็จเดี๋ยวบอก”มันว่า กูรีบกินเลยครับ เหอ ๆ กินเสร็จมันก็ใช้ผมเก็บชาม ยกน้ำมาให้มัน...นวดไหล่ให้ขณะที่มันดูทีวี ตาผมงี้...ปรือเต็มที่ พรุ่งนี้ถ้ากูไปเรียนเป็นหมีแพนด้านะ กูจะให้ไอ้คิ้วมาจัดการ!!!!!

“นวดดี ๆ ให้มันมีแรงหน่อย”มันสั่ง ผมไม่ไหวแล้ววววว...ง่วงไม่เคยนอนดึกอย่างนี้มาก่อน ทำเนียนไหลมานอนอีกด้านของโซฟา มันก็ไม่ว่าอะไร แต่เหมือนว่าหรี่เสียงทีวีให้...

“พักนี้มึงต้องระวังตัวนะ ไอ้สินน่ะ...ถ้ามันอยากได้ใครมันไม่เลือกหรอกนะ ว่าหญิงหรือชาย”มันเตือนเสียงเรียบ ๆ แต่ผมเสียวสันหลังวาบ ทั้งแท่งอย่างกูมันก็จะเอาเหรอว่ะ ผมพยักหน้าเนือยๆ และหลับตา (แต่หูฟังนะคร๊าฟฟฟ)

“ไอ้ชัดจะให้เด็กไปเฝ้าให้ ส่วนลูกชิ้นคงต้องอยู่คอนโดมึงไปชั่วคราวก่อนแร่ะ รอไอ้หมวดจับได้แล้วค่อยว่ากันอีกที”

“อือ...”แล้วกูล่ะ???? 

“มึงก็มาอยู่กับกูไปก่อนเพื่อความปลอดภัย”

“อือ...”

“ง่วงแล้วสิ ไอ้ลูกหมา...”ทำไมเสียงมันนุ่มจังว่ะ ผมนี่ท่าจะง่วงจัด...ได้ยินมันพึมพำอะไรอีกสองสามประโยคก็ไม่รู้ แต่รู้สึกว่าตัวเองกำลังหลับสบาย...สบายมากกกก~ แอร์ที่นี่เย็นว่ะ...แต่ผมกลับรู้สึกอุ่นชะมัด~~

-----------------------------------------------------------------

TBC.

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 10-09-2012 21:50:40

เริ่มจะหวาน(รึป่าว) มาต่ออีกเน้อ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 10-09-2012 22:39:19

น่ารักไปละ"เตี้ย"

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: minibenya ที่ 10-09-2012 22:59:58

น่ารักอะเตี้ย>< :oo1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 10-09-2012 23:08:05

ดูแลนาวให้ดีๆนะีพี่ติณฑ์:@

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 10-09-2012 23:18:53

เข้ามาเพราะชื่อเรื่องอ้ะ >.<
มึงครับ...กูรักมาก
แหมะ ไพเราะ(?)แบบประหลาดๆ อิอิ

แอบปลื้มชื่อพระเอกอ้ะ ติณฑ์ เท่ดีๆ ดูแม๊นแมน


เอ้อออ ชื่อเรื่องอะค่ะ เหมือนเล้าเขาจะรณรงค์ไม่ให้มีคำหยาบคายนะคะ
ยังไงก็ระวังไว้ก็ดีเน๊าะ คิดๆชื่อสแปร์ไว้ก็ดี

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: INMINTHA ที่ 10-09-2012 23:58:07

 :fire:ไอ่สิน ไอ่ชั่ว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: andear ที่ 11-09-2012 00:04:15

น่าร๊ากอ่ะ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: jimmyFG ที่ 11-09-2012 00:41:26

เพิ่งเข้ามาอ่่นรอติดตามนะ


สนุกดี

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 11-09-2012 01:06:45

เข้ามาเป็นแฟนนิยายด้วยคนจ้าฝากตัวด้วยน๊า :pig4: :pig4:


รออ่านจ้าสนุกมากเลยแล้วอย่าทิ้งกันเน้อจะคอยติดตามจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 11-09-2012 02:36:42

โอ้ ดีนะที่นาวมีเรื่องซะก่อน ถึงได้เจอพี่ติณฑ์

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 3 [10/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: whipcream ที่ 11-09-2012 03:05:42

 :impress2: Full of Fun!!!!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 4 [11/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-09-2012 21:30:56

ตอนที่ 4


[ติณฑ์]

   สวัสดีครับทุกคน หึหึหึ....ผมชื่อติณฑ์  อายุ 27 ปี มาจนถึงตอนนี้หลายคนคงสงสัยว่าผมจะก่อกวนอะไรไอ้เตี้ยนัก บอกตรง ๆ เห็นครั้งแรกแล้วชอบ หึหึหึ ดูหน้ามันดิ ตากวน ๆ จมูกรั้น ๆ ผิวขาวเนียนผ่องเป็นยองใย โคตรน่าฟัด...เห็นมากับไอ้สิน ใจก็แป้วไปประมาณนึง ขึ้นชื่อว่าเด็กไอ้สิน...ไม่ใจแตก ก็มั่วยา แต่พอให้ลูกน้องส่งประวัติมาให้ ก็ยิ่งประทับใจ ขาวสะอาด วุ้ย...คนนี้กูจอง เหอ ๆ ประกาศศักดาไปซะล่ะ  จะเข้าหามันก็ต้องทำให้มันประทับใจก่อนฮะ เหอ ๆ ผิดจากที่คาดการณ์ไปหน่อย ฝากรอยไว้ที่ข้างแก้มมัน 5 นิ้วเลย เพลียตัวเอง ต้องกลับมาตั้งสติ เอาใหม่ ๆ ต้องสร้างความประทับใจใหม่ ...

   รู้ข่าวว่าไอ้ชัดรุ่นน้องเข้ารพ.ก็รีบมา ส่วนหนึ่งเพราะไอ้สินด้วย ชัดมันเอาเงินมาจากไอ้สิน ไปเพื่อรักษาแม่...ซึ่งก็นอนป่วยอยู่อ่านะ ไอ้สินดันเล่นไม่ซื่อไปจีบน้องไอ้ชัดเข้า ใครจะรู้ว่า...มันเลวขึ้นชื่อแค่ไหน ลูกชิ้นเลยต้องเป็นอีกคนที่ตกเป็นเหยื่อด้วยความเต็มใจ หลังจากรู้แล้วว่าสันดานมันเป็นอย่างไร สองพี่น้องก็เตรียมตัวออกห่าง แต่ไอ้สินดันเอาพวกมาเล่นซะก่อน ดีนะ..มันไม่รู้ว่าลูกชิ้นมีเด็ก ถ้ารู้ก็ไม่รู้ว่ามันจะว่ายังไง อาจไม่ยอมรับตามสันดาน ผมเข้ามา...เพื่อช่วยประสานงานเรื่องคดีให้ ให้ทั้งสองคนแจ้งความ เพื่อที่จะได้นำคนผิดมารับโทษ แต่ดูเหมือนไม่ง่าย น้องสาวไอ้ชัด...ดูออกจะกลัวที่มีคนรู้ว่าตัวเองท้องอยู่มาก ภาวะจิตใจเป็นเรื่องสำคัญที่สุด แต่ผมก็อยากลากคอไอ้พวกนี้เข้าคุกด้วยเหมือนกัน

    โผล่หน้าเข้าไปดูในห้องที่ยกให้ลูกหมาน้อยเข้าไปนอน เห็นหน้าหวานนอนหายใจสม่ำเสมอ แล้วทำให้ต้องหัวเราะออกมา เฮ้ออ...น่ารักไปป่ะว่ะ อย่างกับลูกแมวตัวน้อย หึหึหึ...รู้สึกว่าตัวเองหื่นสัส เข้าออกเข้าออก...มาดูมันหลายทีแล้ว ปกติผมตื่นไม่เช้าหรอก เพราะต้องเข้าร้านตอนกลางคืน จะมีบ้างที่บางวันเข้าไปช่วยครอบครัวที่บริษัท แต่ไม่บ่อยมาก เพราะงานในส่วนของผมพ่อยังไม่ได้ส่งมาให้เต็มตัวนัก แค่ให้ช่วยดูภาพรวมทั่ว ๆ ไป ด้วยกลัวว่า...ความเถรตรงมุทะลุเกินไป อาจทำให้ธุรกิจเสียหายบ้าง ผมยังต้องเรียนรู้ความอ่อนแข็งอ่อนข้อรู้เขารู้เรา อีกมากนัก...

    ปกติผมทำอาหารเช้าด้วยตัวเองเพราะอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ต้องไปเรียนเมืองนอก...มีอะไรที่ช่วยเหลือตัวเองได้ ผมทำหมด ไม่ใช่ไม่มีแม่บ้านแต่บางทีของบางอย่างได้ทำเองมันจะถูกใจกว่า เปิดตู้เย็นมีแยม ไส้กรอก แฮม น้ำพริกเผา หมูหยองเหลืออยู่ผมเอาขนมปังปิ้งให้เกรียมพอประมาณ ทำแซนวิชหลาย ๆ ไส้จัดใส่จานสวยงามแล้วครอบฝากันความร้อนไว้ก่อน รอคนในห้องตื่น แล้วเข้าห้องทำงานไปด้วยความเคยชิน ไม่นานได้ยินเสียงกุกกัก เชื่อว่าคงตื่นแล้ว...ทำให้ผมต้องเดินกลับเข้ามาดูอีกครั้ง

    “มีเรียนกี่โมง”ผมถาม มันบิดขี้เกียจหน้ายู่ มองรอบ ๆ ห้องอย่างงง ๆ ก่อนที่จะนึกได้ว่าไม่ใช่ห้องตัวเอง

    “สิบโมง....”

    “ตอนนี้แปดโมงแล้ว”

    “เฮ้ย....อีกนานนนน นอนได้อีกตื่นนึงแน่ะ”มันหันมาหัวเราะแห้ง ๆ แล้วนอนลงไปอีกครั้ง หึหึหึ....อะไรของมัน ผมไม่ว่าอะไรแค่เดินมาหยิบโทรศัพท์โทรหาไอ้หมวดเพื่อนรักแล้วคุยธุระกันยาว จนลืมเดินไปปลุกไอ้ตัวเล็กที่นอนเพลินไปจนถึง 9.45 น. มันบ่นใหญ่เลยครับ เหอ ๆ ผมว่ามันก็ธรรมชาติดีนะ กับคนเพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ มันปฏิบัติราวกับผมไม่มีตัวตนในห้อง จะเดิน...จะวิ่ง หาของ...ไม่มีความเกรงใจกูเลย เหอ ๆ =_=

    “ปกติกินข้าวเช้ารึเปล่า”ผมยกนมออกมาวางให้

    “เออ วันนี้สายแล้ว...เดี๋ยวเรียนเสร็จค่อยลงมากิน”มันคาบขนมปัง แล้วรีบใส่รองเท้า

    “อ่อ...วันเน้กูไม่รบกวนแล้วนะ เดี๋ยวไปนอนห้องไอ้ชัดแทน”

    “มันมีรูมเมทไม่ใช่เหรอ?”

    “รูมเมทมันก็เพื่อนกู ไว้ใจได้ดีกว่ามึงอีก”ประโยคหลังมันบ่นเบา ๆ ไม่อยากให้ไปเลย...ผมควรจะฉุดรั้งมันไว้ใช่ไหม แต่จะเอาอะไรไปรั้งมันไว้ล่ะ เหตุผลร้อยแปดคิดสลับในหัว สุดท้าย...ออกมาได้แค่คำเดียวสั้น ๆ

    “อืม...”คำรับมันเสียงนิ่งขัดกับสิ่งที่สมองคิดตีกันมั่ว

    “เดี๋ยวไปส่งแล้วกัน”มันชะงักนิ่งก่อนจะพยักหน้า

    “ของอ่ะ ฝากไว้ก่อนนะ...ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้จะมาเอา”หน้าสวยบอก คงหมายถึงกระเป๋าเสื้อผ้า...ผมรับคำมันเช่นกัน แล้วเราก็ไร้บทสนทนาใด ๆ จนไปถึงหน้ามหาลัยมัน

--------------------------------------------------------------------------------
[มะนาว]
รุ่งเช้า...เจ้าของห้องใจดีผิดวิสัย รับอาสาพามาส่งถึงมหาลัย ดีเหมือนกัน...ผมขี้เกียจไปเบียดเสียดบนรถไฟฟ้า ง่วงด้วย...ตอนนี้หงุดหงิดที่นอนไม่พอ หน้าเลยบูดเป็นตรูดลิงอยู่อย่างนี้ มาถึงก็เห็นไอ้คิ้วนั่งรออยู่คนแรกเลย หน้ามันเครียดไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก
   “มึงหายไปไหนมาเนี่ย!!!! โทรไปไม่รับ!!!!”
 
   “แบตหมด”ผมบอกเสียงเหนื่อย ๆ นั่งหมอบหน้าลงบนโต๊ะม้าหิน ไอ้คิ้วรีบนั่งตาม

    “แล้วเมื่อวานอ่ะ”

    “เมื่อวานก็ไปโรงบาล เจอน้องไอ้ชัด...เลยให้มันไปอยู่ที่คอนโดกูก่อนชั่วคราว”

    “ใจดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? หึหึ...ทำมะ มีเรื่องไร”เหมือนมันจะเดาทางถูก คิ้วมันเก่งในเรื่องเค้นปากเอาความจริง

    “ลูกชิ้นท้อง....”

    “....................!?!?!?!?!”

    “ได้ยินไม่ผิดหรอก แม่มันอยู่รพ. แล้วน้องมันก็ท้อง กูไม่รู้จะทำไง...โทรไปหามึงแล้ว มึงก็ไม่รับสาย”ผมโอดเสียงเหนื่อยกว่าเดิม...

    “เมื่อวานกูไปกินข้าวกับพี่ที่คณะ ขอโทษด้วยนะมึง...”มันลูบหัวผม

    “กูแมร่งโคตรแย่ ทำเหี้ยไรไม่ถูก กูไม่เคยเลย...ต้องมาเจออะไรแบบนี้”

    “ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยววันนี้กูโทรปรึกษาแม่ แล้ว...มึงรู้ไหมน้องมันท้องกับใครว่ะ?”

    “ไอ้สิน ไอ้คนที่กูไปกินข้าวด้วยวันนั้นแหล่ะ”

    “อั๊ยย่ะ!!!!!! เหี้ย...เลวชิบ”

    “เออเด่ะ เพลียฉิบหาย....แมร่งฟันดะไม่เลือกจริง ๆ วันนี้เดี๋ยวกูเรียนเสร็จ ให้ไอ้ชิ้นพาไปเยี่ยมแม่มัน...สักหน่อยดีกว่า อยากรู้ว่าเป็นอะไรมากไหม สงสัยชีวิตไอ้ชัดช่วงนี้คงจะถูกราหูอมมืดดำสนิท...คนเหี้ยอะไรว่ะ เจอจุดตกต่ำพร้อมกันทุกทาง”

    “ก็ดี กูไปด้วย กูเรียนเสร็จแล้ว...เดี๋ยวมึงเข้าไปเรียนใช่ไหม กูก็จะไปรอที่ร้านอาหารหน้ามอ โอเค้?”มันยิ้มแฉ่ง ผมพยักหน้าแล้วผละมาจากมันรีบขึ้นไปเรียนทั้งที่สายมากแล้ว

    เรียนเสร็จก็พากันมาหาลูกชิ้นแล่ะครับ ไอ้คิ้วเอารถมาพอดี โดยไม่ลืมแวะซื้อของกินของใช้มาเผื่อ ห้องผมก็มีของในตู้เย็นนะ...ไม่รู้ว่าจะทำกินเองเป็นรึเปล่า
    
   พอมาถึงก็เจอไอ้โหดนั่งอยู่ก่อนอีกแล้ว!!!!!! มาได้ไงว่ะ!!!! แถมด้วยตำรวจนายหนึ่งที่คงมาด้วยกัน หงุดหงิดโว้ย...มาไม่ขออนุญาตเจ้าของห้องเลย!!!

    “มาทำไม!!!!!!!!!”เสียงห้วนได้อีกกู โมโหไอ้คนตรงหน้านี่แหล่ะ เจ้ากี้เจ้าการได้ทุกเรื่อง

    “มาคุยเรื่องคดี พอดีมีหลักฐานเอาผิดได้ไม่ยาก อ่อ...นี่เพื่อนกู คนที่คุยโทรศัพท์เมื่อคืน”ผมใช้หางตามอง เออ...หล่อกูยอมรับ หน้าตาดี มีราศีผู้ดีจับ ไม่น่าเป็นเพื่อนกับไอ้คนโหดเลย

    “หวัดเด้”ผมลอยหน้าพูด ไม่ยกมือไหว้ด้วย ทำให้อีกฝ่ายยกมือค้างด้วยความเงอะงะ ทำตัวไม่ถูก! ลูกชิ้นนั่งเงียบอยู่โซฟา ส่วนไอ้คิ้วก็ยืนอึ้งสะกิดผมยิก ๆ

    “ไม่มีมารยาท!!!”

    “แล้วเข้ามาในห้องคนอื่นโดยที่ไม่บอกเจ้าของห้อง มีมารยาทนักเหรอไง!!!!!”ผมด่ามันกลับ ไม่สนใจด้วย...วันนี้คนอยู่เยอะโว้ย กูไม่กลัว...

    “ก็ไม่มี!!!”มันตอบกวนหน้าตาเฉย แต่นั่นกลับยิ่งเป็นการยั่วให้ผมโมโหมาก

    “เออ!!! แล้วเข้ามาทำไม”

    “อยากเข้ามา..มีไร”

    “พอเถอะติณฑ์ นายก็....”นายตำรวจพูดขึ้น...เสียงนุ่ม

    “พี่ชื่อแวนนะ จะเข้ามาช่วยดูเรื่องคดีให้...ไม่ต้องห่วงนะ คดีนี้มีหลักฐาน...ทั้งทำร้ายร่างกาย กับกระทำชำเรา ส่วนคดีอื่นอย่างยาเสพติด เดินโพยอะไร จะให้ลูกน้องตามต่อ...”เขาตบบ่าผมเบา ๆ อาจจะด้วยความเคยชินของเขาก็ได้ แต่ผมที่อารมณ์ค้างอยู่ ทำให้สะบัดออก

    “เพื่อนเล่นเหรอ?”เชิดหน้า จนเค้าชะงักมือค้าง ไอ้โหดเดินเข้ามาใกล้

    “นิสัยเสีย!!!! คนเขาอุตส่าห์มาช่วย!!!”มันด่าตะคอกหน้าผม ไอ้คิ้วจับไหล่ผมไว้แน่นจากด้านหลัง

    “ใครอยากให้ช่วย!!!!!”สาบานให้ตาย...พูดไปเพราะอารมณ์ล้วน ๆ ลืมนึกไปว่าจะกระทบจิตใจใคร ทุกคนชะงักนิ่ง...ความเงียบและความอึดอัดเข้าปกคลุมพื้นที่ ลูกชิ้นลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้ววิ่งออกไปนอกห้อง ไอ้คิ้วรีบร้องเรียก “ลูกชิ้นๆ”
    “ไอ้เหี้ย ปากมึงทำพังหมดแล้ว!!!”มันตบหัวผมแล้ววิ่งตามลูกชิ้นออกไป ไอ้พี่หมวดเดินไปตบไหล่เพื่อนมันแล้วก็ตามออกไปอีกคน

    นั่นไง...ทิ้งให้กูอยู่กับมันทำไม๊!!!!!! แววตาโหด...หน้ามันอย่างกับจะฆ่าคนได้อย่างงั้นแล่ะ เอ่อ...ตัวช่วยกูอยู่ที่ไหนครับ ณ จุดนี้
 
   “พูดอะไรไม่คิด!?!”มันด่าผมเสียงดัง ใจผมแป้วไปแล้ว 80% เพราะมันแท้ ๆ มาพูดจากวนอารมณ์ ผมเลยพูดจาทำร้ายจิตใจลูกชิ้นเข้า...ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ทำไมมันถึงเป็นความผิดของผมคนเดียวล่ะ!??!

    “ปากเนี้ยดีตลอด”มันบีบคางผมแน่นจนเจ็บแล้วสะบัดออก

    “ยุ่งเหี้_ยไร เ_สือกไรด้วย!!!!!”ผมยังยั่วมันต่อไป

    “สันดานเสีย!!!~”

    “ทำไมมึงดีนักเหรอไง ทำมะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” สีหน้าของคนโหดมันเปลี่ยนสีจากแดงเป็นแดงมาก หูมันก็เหมือนกัน มือที่กำอยู่พุ่งมาจับไหล่ผมทั้งสองด้าน แล้วเขย่าแรง ๆ จนผมต้องป้องกันตัวเอง ด้วยการทุบแมร่ง...อย่าให้เสียชื่อมะนาวหลานยายแจ่มกับตารอด กูน่ะ...นักเลงในซอยเรียกพี่นะโว้ยยย!!!!  นาทีนี้ต้องเรียกว่าระดมหมัดไปสะเปะสะปะ ถูกหน้ามันบ้าง คางบ้าง หน้าอกมันบ้าง ตามแต่อุ้งมือจะพาไป ส่วนอุ้งตรีน...กำลังจะตามไปต่อเร็ว ๆ นี้ ทุกคนโปรดติดตามอย่างใกล้ชิด!!

    “โอ๊ย...เจ็บนะมึง”มันสบถดัง ได้จังหวะที่ผมยกขาถีบมัน แต่เหมือนจะรู้ทัน...มันดันผมชิดกำแพงด้วยความเร็ว

    “สัส กูก็เจ็บเหมือนกันนะ” มันอัดผมเข้ากับผนังจนหัวโขกดังโป๊ก ผมยิ่งทุบมันหนักกว่าเดิม มือหนารวบสองข้อมือผมไว้เหนือหัว ส่วนขามันก็ล็อคผมไว้ เลยต้องใช้ร่างกายดีดดิ้นให้พ้นจากพันธนาการ

    ร่างใหญ่สบถคำหยาบอย่างต่อเนื่อง มันกัดปากแล้วพุ่งหน้ามาจูบผมอย่างดุเดือด เหี้ยยยยยยยยยย....โลกค้าง ผู้ชายจูบกู๊!!!!!!!!!! อิพ่ออิแม่ช่วยด๊วยยยยย~ โหดสัส ทำกูช็อคนิ่ง....ไม่คิดว่ามันจะกล้าประกบปากเข้ามา สมองผมขาวโพลนไปหมด แต่แค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้นแหล่ะที่รู้ว่าตัวเองถูกคุกคามด้วยการหยามแบบไม่น่าให้อภัย...ผมพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่มันก็เอามืออีกข้างมาบีบคางไว้ไม่ให้ไปไหน
    
    ลิ้นร้อน ๆ พยายามส่งเข้ามา ผมเม้มปากตัวเองไว้เต็มที่ แต่สู้แรงบีบที่คางไม่ไหวหรอก...เจ็บ พอเผยอปากได้ ก็เหมือนถูกผู้คุมวิญญาณดูดออกจากร่างเลยกู เพ้อ ๆ ลอย ๆ ในหัวเหมือนคนเอ๋อไปชั่วขณะ มันกัดปากเหมือนจะแกล้งทำให้ผมเจ็บ ก้มดูด ๆ อย่างกับตัวมันเป็นปลาชอคเกอร์ สาส...กูเจ็บ กูเป็นผู้ชายนะ...น้ำตาไหลออกมา ด้วยความเจ็บใจ มันยิ่งรุกหนักผมยิ่งหายใจไม่ทัน...จูบแรกของกูรู้ถึงไหน อายถึงนั่น... T_T

    เฮือกกก~ คิดว่าตัวเองจะขาดใจตายแล้ว หอบแดร็กหนักกว่าไปวิ่งมาราธอนอีก!

    หน้าใหญ่เงยออก ผมจ้องหน้ามันทั้งที่น้ำตาไหล

    “ไอ้เหี้_ย!!!”คำแรกที่หลุดออกจากปากตัวเอง ไม่ได้ตั้งใจแต่เห็นหน้ามันแล้วก็พูดเท่านั้นเอง เหมือนคำที่ไปกระตุ้นแรงโทสะของมนุษย์ใจโฉดตรงหน้า มันกัดปากผมจนผมเจ็บ น้ำตาไหลพรากเลยกูคราวนี้ วิญญาณแต๋วสะเทือนทั่วร่าง! ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!!! กว่ามันจะปล่อยผมก็รู้สึกว่าปากตัวเองช้ำไปแล้วมากมาย มันสบถคำหยาบอีกหลายคำ แล้วยกมือลูบริมฝีปากผม

    “โอ๊ย! ฮึกๆ ไอ้เหี้_ย”ผมเตรียมด่าปนสะอื้น

    แล้วมันก็ก้มลงมาอีกคราวครั้ง คราวนี้มันทำอ้อยอิ่งกว่าครั้งแรกมาก จนผมต้องหลับตา...ปล่อยตัวให้มันทำอะไรตามความพอใจมัน~~
    
    “เอ่อ!!!!!!”หางตาผมปะทะกับสายตา 3 คู่ ยืนเรียงกัน ไอ้คิ้ว - - ไอ้ลูกชิ้น - - และไอ้ตำรวจ!!!

    คำว่า “อายแทบแทรกแผ่นดินหนี” คงยังไม่พอ กูอยากหายตัวไป ณ จุดนี้มาก ผมผลักมันออก...ยกขาถีบมันแล้ววิ่งหนีเข้าห้อง


    “ฮึกกกกๆๆๆๆๆ”

    “จิ๊!!!!”มือหนาพยายามคว้าแขนผมไว้ แต่ไม่ทันซะหรอก ไอ้คิ้ววิ่งตามหลังมาติด ๆ

    “นาวๆๆ เปิดประตูให้กูเด่ะ นาวๆๆๆ”ไอ้คิ้วตะโกนเรียก แต๋วมากกู....ล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมหน้า นอนดีดดิ้นอยู่บนเตียงคนเดียว เหี้ย!!! กูถูกผู้ชายจูบ!!!!! จูบแรกด้วย...ฮึก ๆ

กูก็ผู้ชาย!!!!

มันก็ผู้ชาย!!!!

ไอ้นรกแตก!!!!!

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!

เอามือถูปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บมาก แค้นว่ะ!!!! แมร่ง....ฮึก ๆ ๆ ทำไมมันทำกับผมแบบนี้ ทำไมต้องมีคนมาเห็นเรื่องบัดซบนี้ของผมด้วย  ฮืออออออออออออออออออออออออ~~

ออกมาจากห้องอีกทีก็เหลือแค่ลูกชิ้นกับไอ้คิ้วแล้ว ทั้งสองคนทำหน้าซึมกระทือหน้าห้องรับแขก เดินออกมาหน้าตากูบวมช้ำไปหมด แต่อย่าได้แคร์ ผมเดินมาเปิดตู้เย็นหาน้ำเย็น ๆ ดื่ม ไอ้สองคนก็ลุกเข้ามาหา

“นาว~”คิ้วเรียกเสียงเย็น ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม เงยหน้ามองมันและลูกชิ้น

“โอเคป่ะว่ะ”

“อือ....”

“หน้ามึงไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เลยนะ แฮะ ๆ”

“เจ็บ...แต่เจ็บใจมากกว่า”

“มึงน่ะก็ไปกวนตรีนเค้าเหมือนกัน เค้าอุตส่าห์มาช่วย...”

“ความผิดกูงั้นสิ!?!”

“มันก็ไม่ใช่ความผิดใครหรอก แทนที่เราจะมาร่วมมือกัน กลับกลายเป็นว่าต้องมาทะเลาะกันเอง ไม่ดีเลยนะโว้ย”

“พี่นาว ชิ้นขอโทษนะ...ชิ้นให้พี่เค้ามาหาเอง”ลูกชิ้นยกมือไหว้

“ไม่เป็นไรชิ้น พี่ก็ต้องขอโทษชิ้นด้วยนะ...ไม่ได้ตั้งใจน่ะ”ผมบอก...

“กูคงเอาลูกชิ้นไปนอนด้วยที่บ้านแร่ะ บอกแม่แล้ว...ส่วนไอ้ชัด ถ้ามันออกจากรพ.เมื่อไหร่ ให้มันไปพักรักษาตัวที่บ้านกูก็ได้ จะได้เก็บตัวจากพวกนั้น กลัวมันตามล่าว่ะ...กูคุยกับพี่หมวดเรียบร้อยแล้วนะ เอาตามนี่แหล่ะ”

“สนิทกันเร็วเนอะ เรียกเค้าพี่แล้วเนี่ย”

“มึงก็...เค้ามาช่วยนะโว้ย คิดไรมากว่ะ”

“คิดไม่มากเลยเนอะ ลองมาโดนอย่างกูไหม”

“นาว!”ไอ้คิ้วเหล่ไปทางลูกชิ้น น้องมันทำหน้าเจื่อน ๆ ยกมือลูบท้องตัวเอง ปากทำพลาดอีกแล้วกู...แค่โดนจูบยังโวยวายขนาดนี้ ไอ้ชิ้นโดนมากกว่านี้ มันยังอดทนได้ดีกว่าผมเลย ลูกชิ้นเดินเข้ามากอดปลอบ...ผมส่งยิ้มจาง ๆ ให้

“โทษทีนะชิ้น พี่ดูแลอะไรชิ้นไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไรน่า อย่าคิดมาก...ชิ้นมารบกวนก็แย่พออยู่แล้ว ต้องขอบคุณพวกพี่มากกว่าที่ไม่รังเกียจครอบครัวเรา”ลูกชิ้นยิ้มกว้าง

----------------------------------------------------

(ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 4 [11/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-09-2012 21:31:35

(ต่อ) ตอนที่ 4

เช้าวันอาทิตย์ผมนอนตื่นอย่างสาย เพราะเมื่อคืนอ่านหนังสือและทำงานกลุ่มให้มันเสร็จ ๆ ไป จะได้มีส่งพร้อมในวันจันทร์ เพื่อนยิ่งไม่คบอยู่แล้ว ขืนทำขี้เกียจ...คงไม่มีใครอยากทำงานกลุ่มด้วย วันนี้ผมนัดกับไอ้โรลไว้ว่าจะไปเดินสวนด้วยกัน ก็คงต้องรอมันเลิกงานเสร็จละฮะ เย็น ๆ ส่วนตอนนี้ผมอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปเยี่ยมไอ้ชัดดีกว่า
เสียงโทรศัพท์ดัง...ผมรีบยกหยิบขึ้นมาดู

พี่บุ้งงงงง~ พี่ชายคนโตฮะ ผมยิ้มกว้างเลย...

“หวัดดีคร้าบบบบบ”

“ไงไอ้ลูกเสือน้อย สบายดีไหม”

“สบายดีคร้าบบบบ...แล้วพี่บุ้งละฮะ”

“อือ...ก็ดี”

“ไมทำเสียงงั้นอ่า”

“จะโทรมาบอกว่า งานวันเกิดย่าพี่คงกลับไปไม่ได้นะ”น้ำเสียงนิ่งแต่ผมกัดปากคิ้วขมวดไปแล้ว

“ทำไม!?!??!”

“พอดีมีโปรเจ็คที่ต้องทำร่วมกับมหาลัยน่ะ พี่เพิ่งได้รับการอนุมัติให้ทำงานวิจัยชิ้นนี้ร่วมกับคณะอาจารย์ แล้ว...”

“พอแล้วไม่อยากฟัง!!!!!!”

“ตัวเล็ก!”พี่บุ้งทำเสียงดุมาตามสาย เพราะเค้าคงรู้ว่าผมเริ่มจะหงุดหงิด ซัมเมอร์ที่แล้วก็ไม่ได้กลับมา...ไหนบอกว่าจะกลับมาหาทุกซัมเมอร์ไง! หึ! ติดใจสาวไซต์ใหญ่ที่โน่นล่ะสิ!!!! อย่าให้ผมรู้นะว่า...พี่บุ้งติดใจสาวฝรั่งทรงโต พ่อจะอาละวาดบ้านแตกเลยคอยดู

 “ไม่ต้องเรียก ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ...อยู่ที่โน่นไปเลยนะ”

“อย่ามาประชดพี่ ทำไมนิสัยอย่างนี้นะเรา...คำพูดคำจาให้มันดี ๆ หน่อย!”ขึ้นเสียงดังจนน่ากลัว นี่แหล่ะพี่บุ้ง ผมกับพี่ชายอายุห่างกันมาก มากจนบางทีผมก็คิดว่าเค้าสามารถเป็นพ่อผมได้ เราโตมาด้วยกัน ในบรรดาพี่น้องพี่ต้นหอมก็จะดุน่ากลัว พี่ขิงอายุห่างกันไม่มาก แต่ผมก็โดนเค้าแกล้งบ่อย มีแต่พี่บุ้งนี่แหล่ะ ถึงจะแกล้ง...แต่สุดท้ายก็ยังเป็นพวกผมอยู่ดี เรามักทำกิจกรรมแบบผู้ชาย ๆ ร่วมกันบ่อย ๆ อย่างเช่น ปีนต้นไม้ มุดเล้าเป็ด แอบไปเด็ดผลส้ม จนกระทั่งโตขึ้นมา พี่ชายก็ต้องย้ายไปอยู่หอ...ไปเรียนโรงเรียนประจำ แล้วก็ไปเรียนเมืองนอกในที่สุด ไม่นาน...พี่ต้นหอมกับพี่บุ้งก็ย้ายตามไป เหลือแค่ผมที่ต้องเล่นคนเดียวอยู่บ่อยๆ

“.........................”

“มะนาว~”

“.......................”

“มะนาวครับ”

“ครับ ฮึกๆ”

“ไม่ใช่พี่ไม่คิดถึงเรา ไม่ใช่พี่...ไม่อยากกลับ แต่มันยังกลับไม่ได้ เข้าใจไหม?”

“ไม่เข้าใจ! ฮึกๆ”

“ของที่เราอยากได้พี่จะส่งไปให้นะ เอาอะไรดี...โมเดลเครื่องบิน?”

“ไม่!!!”

“โมเดลเรือดีกว่า...เครื่องบินเรามีเยอะแล้ว ลองต่อเรือดูบ้าง มันมีอะไรไหล่เยอะกว่า...จะได้ฝึกสมาธิ”

“ไม่เอา!!!”

“มะนาว...พี่ไม่อยากจะโทรมาเถียงกับเรานะ ค่าโทรมันแพงนะเห้ย....ถ้ารู้ว่าโทรมาแล้วงอนขนาดนี้ พี่ไม่อยากโทรมาหาแล้วนะ อารมณ์เสีย!!!!”

“ฮืออออออ...พี่บุ้งอ่ะ”

“ร้องไห้บ่อย...ไม่มีใครอยากสนแล้วนะ ถ้ามะนาวจะเอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ ไหนบอกป๊ากับม๊าว่าโตแล้วไง ดูแลตัวเองได้แล้ว”

“ก็ได้ไง”ผมเถียง...ผมแค่อยากให้เราทุกคนกลับบ้านไปเยี่ยมย่าพร้อมกัน อยากอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา อยากให้ต่อโมเดลกับพี่บุ้ง อยากอยู่กับพี่ต้นหอม อยากไปวิ่งเล่นกับพี่ขิง ผมผิดตรงไหนเนี่ย!!!!

ทุกคนนั่นแหล่ะ!!!!! สนุกสนานในการมีชีวิตของตัวเอง แล้วพากันทอดทิ้งผม ทอดทิ้งน้องคนนี้!!!!!

“คนดูแลตัวเองได้ เค้าไม่งี่เง่าอย่างนี้....ใช้เหตุผลฟังคนอื่นบ้าง!!!! ถ้าร้องไห้เอาแต่ใจอีก...พี่จะไม่สนเราเลยนะ จะไม่โทรหาแล้ว”แมร่ง...ขู่แบบนี้ ผมต้องกลั้นสะอื้น

“.........................”

“พี่โทรบอกคุณย่าแล้ว แต่พี่ต้นหอมกับพี่ขิงคงกลับนะ....อาปอนด์กับอาแก้วก็จะพาน้องเต่ากลับบ้านด้วย มะนาว...อยากกลับพร้อมอาไหม พี่จะได้โทรบอกให้อาแวะรับ”

“ไม่ต้อง! เดี๋ยวขับรถกลับเอง”

“งั้น...ขับดี ๆ เวลาขับรถต้องมีสติ อย่าใจร้อน...เข้าใจไหมตัวเล็ก”

“จะขับแรง ๆ เหยียบให้มิดเลย!!!”ผมประชดอีกหน ได้ยินเสียงพี่ชายคนโตถอนหายใจยาวตามสาย ทำให้ผมยิ่งกำมือที่ถือโทรศัพท์ไว้แน่น คิดถึงเรื่องเก่า ๆ แค่พี่ชายขอร้องป๊าคำเดียวว่าให้ผมไปอยู่ด้วย ป๊าก็น่าจะให้...ทำไมพี่ไม่ขอให้ผม~

“มะนาว!!!!!”

   ติ่งต่องงงง~ เสียงคนกดออดหน้าประตูห้อง ผมมองที่ประตู...ใครว่ะ!!

“อย่าทำให้พี่เป็นห่วงนะ ไม่งั้นพี่โทรบอกป๊ากับม๊าให้ลงมารับเองเลยดีกว่า!?!”

“ไม่เอานะ!!!!!”ผมร้องห้ามเสียงดัง ไม่เอานะ....ทำแบบนั้นผมก็เป็นลูกแหง่ในสายตาป๊ากับม๊าน่ะสิ ยิ่งหวงผมเกินเหตุอยู่ด้วย...

   ติ่งต่องงงง~ จิ๊!!!!! ใครกดว่ะแมร่ง!!!!

“ไม่เอาก็สัญญากับพี่นะ ว่าจะตั้งใจขับรถอย่างมีสติ”

“อือ”

“ขับช้า ๆ อย่าปาดหน้าคนอื่น”

“อือ”

   ติ่งต่องงงง~ แมร่งกดหาพ่องเหรอไงฟ่ะ....ผมแน่ใจว่าวันนี้ไม่ได้นัดใครไว้ ไม่มีแม่บ้านมาทำความสะอาด และไม่ได้โทรหาอาหารจานด่วนทั้งหลายด้วยนะ!!!!

“โอเค สัญญาแล้วทำให้ได้ด้วยนะ...ไม่งั้นถ้าเป็นอะไรไปขึ้นมา พี่จะไม่ใยดีเราด้วยเลยนะ เพราะถือว่าพูดกันรู้เรื่องแล้ว”

“อือออออ”

“งั้นพี่วางสายนะ...พี่คิดถึงเรานะ เดี๋ยวกลับไปเราค่อย...”

“โอ๊ย...ถ้ายังไม่กลับก็ไม่ต้องมาให้ความหวังอะไรได้ไหม!”

   ติ่งต่องงงง~

“โอเค ๆ ดูแลตัวเองนะครับ”

“เดี๋ยวพี่บุ้ง!”

“หื้อ?”

“ห้ามมีแฟนฝรั่งนะ...นาวขอเตือน”

“เออ ๆ จำได้ ๆ ไม่มี ๆ”ปฏิเสธรัวอย่างนี้ ช่างมีเลศนัย...

   ติ่งต่องงงง~ กดอยู่ได้!!!!!!!!!!

“ถ้าไม่ปฏิบัติตามกฎล่ะก็ นาวจะอาละวาดให้บ้านแตกเลยคอยดู”

“เออ ๆ ดุจริงโว้ย เป็นน้องหรือเป็นพ่อเนี่ย แค่นี้ละกัน....พี่ต้องวางแล้ว”

“คร๊าบบบ...นาวรักพี่บุ้งนะ”

“คร๊าบบบ...พี่ก็รักตัวเล็กเหมือนกัน”   
 
วางสายจากพี่บุ้งผมรีบลุกพรวดขึ้นไปเปิดประตู...ขอวงเล็บไว้ว่า (อย่างหัวเสีย) ทันทีที่เห็นหน้าว่าเป็นใครนั้น!!!!

เอ่อ...ผมชะงักไปสองวิ และเหนี่ยวประตูปิดโดยอัตโนมัติ แต่มือใหญ่ดันไว้พยายามจะแทรกตัวเข้ามา...ผมก็ดัน ๆ ไม่ให้มันเข้า มันก็รั้งไว้ดัน ๆ เข้ามา “สงครามระหว่างบานประตู” ผลักกันไปมา สงครามลูกผู้ชายซึ่งผมจะแพ้ไม่ได้ อร๊ากกกก....มันยื่นเท้าใหญ่ ๆ เข้ามาขวาง พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ผมเสียดินแดนส่วนนึงไปแล้ว ยอมไม่ได้!!! นี่มันคือการรุกล้ำของมวลมนุษยชาติที่ผมไม่มีวันพ่ายแพ้ คิดได้ดังนั้นก็เพิ่มแรงฮึดอีกระลอก มือเล็ก ๆ ของตัวเองจับลูกบิดไว้มั่น ใช้ทั้งร่างโหมแรงดันประตูแม้ไอ้รองเท้าสลิปเปอร์นี่จะทำให้ลื่นอยู่มากก็ตาม มันก็ไม่ยอมแพ้ผลักเข้ามาด้วยแรงต้านที่ออกจากมากกว่าเดิม ในสมองผมพลันด่ายามและพนักงานข้างล่างไปด้วย ปล่อยคนขึ้นมามั่วซั่วได้ไงว่ะ...เกิดมันคิดจะมาฆ่าผม ผมไม่ถูกจับยัดโบกที่นอนหนาสปริงนุ่มนั่นเหรอ โอ้วววว...มันต้องมาฆ่าหมกศพผมแน่เลย!!!

ไม่ได้การแรงผมท่าจะสู้มันไม่ไหว ผมกวาดตามองหาตัวช่วยอื่น...โต๊ะใหญ่อยู่ห่างไกลเกินไป กว่าผมจะลากโต๊ะเข้ามา มันก็คงประชิดตัว เอามีดปาดคอผมแล้ว ไม่ได้ ๆ

“ไอ้เตี้ย!! อย่าดันดิว่ะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกมึง”มันขู่ครับ ชิชะ...ไอ้โจรใจชั่ว มันต้องใช้จิตวิทยาสู้กับผมด้วยแน่ ๆ ขู่เหรอมึง! 

“นี่ห้องกู มึงสิ..มา-ทำ-ไม!!!!!”

“ติดใจมั้ง หึหึหึ”หนอยแน่ะ!!!!!!!! ยังมาพูดเรื่องเก่าให้เจ็บใจ มันหายหน้าไปหลายวัน...ตั้งแต่วันที่มันทำนรกแตกกับผม ดีล่ะ...วันนี้พ่อจะหาอะไรเพ่นกบาลให้กลับบ้านไม่ถูกเลยทีเดียว

มันยื่นมือเข้ามาจับกำแพงไว้ แล้วใช้แรงของมันดันประตู ตัวมันอย่างกับควา_ย ผมรึจะสู้แรงมันได้ พอมันเหวี่ยงประตูเปิด ผมก็กระเด็นอิท่านั้น ก้นกระแทกพื้นดังปั๊ก!!!! ศอกไถลไปกับพื้น สัส....ห้องก็ห้องกู!!!!!

มองมันอย่างเจ็บแค้นเลยครับ ไอ้โหดจับสูทตัวเองให้เข้าที...สีหน้ามองผมที่พื้นอย่างสมเพช มันยื่นมือมา แต่ผมหยิ่งว่ะ...กูลุกเองได้โว้ย...สำรวจตัวเองว่าไม่ได้เป็นไรมาก ไม่มีเลือดตกยางออกก็ดีแล้ว แต่เจ็บก้นกับแขนชะมัด ถึงกระนั้นผมก็ซ่อนความเจ็บแล้วเชิ่ดหน้านิ่ง ให้มันตายใจ!

“มาไม!!!!!!!”

“เอานี่มาให้ ปากหายยัง?”มันยื่นถุงสีดำดูหรูหราและมีราคาให้ผม ก่อนจะถามถึงผลพ่วงจากสิ่งที่มันทำ ผมไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ...กูไม่อยากได้...

“อะไร?”

“เอาไปเหอะน่า...” ผมหรี่ตามองอย่างจับผิด เล่นไม่ซื่ออีกนะมึง...พ่อจะ จะทำไรมันดีว่ะ...!?!?!? มองดูถุงแล้วหยิบแบบกระชากมาจากมือ ค่อย ๆ เปิดดูด้วยความระแวงที่มีอยู่เป็นทุน แต่แค่แว้บแรกที่เห็นถุงแปะโลโก้ยี่ห้อดังก็สงสัยเบา ๆ ว่าคืออะไร  พอเปิดออกข้างในนั้นเป็นขวดน้ำหอมอย่างดี ดูจากพะยี่ห้อแล้วกระผมฟันธงได้ว่าราคาแพงแน่นอน กลิ่นที่ผมชอบด้วย มันซื้อมาให้ทำไม???? ผมมองอย่างไม่เข้าใจ….

“พอดีกูแวะผ่านมามะกี้มันลดราคา พนักงานเค้าอธิบายสินค้าให้ฟัง กูเลยปฏิเสธไม่ลง”มันว่า ผมเดินวนรอบตัวมัน...มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้นี่...มีพิรุธ!?!? ฤ จะเป็นน้ำหอมผสมยาเสน่ห์!?!?! คุณพระคุณเจ้า!!! นี่มันเล่นไสยศาสตร์เชียวหรือ!?!?!

“หึ! ชอบกูเหรอไง!?!?!”ผมถามตรง ๆ รู้สึกว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า ขอโทษทีนะน้อง...ผมมันก็เงี้ย มีเสน่ห์ต่อเพศทั่วไปเสมอ...คริคริคริ

“เออ ชอบจีบได้ป่ะ”มันตอบจะตรงไปไหนสัส ผมยืนตะลึงสามวิ กัดปากตัวเองเบา ๆ ไพ่สำรับนั้นที่มีเหมือนถูกดีลเลอร์ (คนแจกไพ่) แย่งคืน ไม่ได้ ๆ จะต้อนหมูให้จนมุม...ต้องอย่าตื่นตกใจในเสียงหมู สุภาษิตท่านว่าไว้ (คนเขียน : =_= สุภาษิตไหนของมันฟ่ะ!!!”)

“ปากดีเนอะ อยากเจอตรีนกูอุดปากไหม!?!?!”

“แล้วมึงละเตี้ย อยากเจออะไรอุดปากบ้างไหม”มันหัวเราะร้ายกาจ

“อย่าเข้ามานะมึง”ผมถอยหนี แสรดดดด...มันยื่นหน้ามาใกล้ ๆ ผมก็หลับตาปี๋เลย แมร่งจะตบกูไหมเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!

ป๊อก~ ไอ้โหดดีดหน้าผากผมเบา ๆ หัวเราะ แล้วยืนตัวยืดสูงขึ้น ผมมองมันอย่างเงอะงะ นี่กูแสดงท่าทีว่ากลัวมันเกินไปให้มันจับได้เปล่าว่ะ!?!?!?

“กูไปล่ะเตี้ย...”

ฟอดดดดดด~~

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~~ มันหอมแก้มผมแล้วรีบออกไปทางประตู ส่วนนายนาวาเหรอ ยืนค้างตะลึงไปอย่างนั้น นานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-----------------------------------------------------------------

TBC.

*เปลี่ยนชื่อเรื่องยังไงคะ เปลี่ยนไม่เป็น!!! =_= แบบว่า...เพิ่งเคยเล่นเล้าอ่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 4 [11/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 11-09-2012 21:55:35

ยาวจุใจมาก ชอบๆๆๆ

อ้างจาก: A_THan ที่ 11-09-2012 21:31:35  

*เปลี่ยนชื่อเรื่องยังไงคะ เปลี่ยนไม่เป็น!!! =_= แบบว่า...เพิ่งเคยเล่นเล้าอ่ะ

ลองเข้าไปในกระทู้นี้ดูนะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17754.0

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 4 [11/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 11-09-2012 22:52:51

น้องนาวแสบเกินไปแล้ว ระวังพี่ติณฑ์หนีไปนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 4 [11/09/12] P.1
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 12-09-2012 00:18:43

นาวขี้โวยวายจริงอ่ะ เหอะๆ
สงสารชัดและครอบครัว อะไรจะซวญนาดนั้น

เชียร์พี่ติณฑ์ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 12-09-2012 20:49:43

ตอนที่ 5


[ติณฑ์]


        หึหึหึ...ให้ไปแล้วครับ น้ำหอมขวดนั้น...ไปซื้อด้วยตัวเอง เลือกด้วยตัวเอง ตอนนี้ผมดึงน้องคิ้วมาเป็นพวกได้สำเร็จรายที่หนึ่ง หลังจากที่แลกเบอร์ไว้คุยกันหลังจากที่เจอวันนั้น คึคึคึ น้องคิ้วไม่ได้เป็นกบฏนะฮะ แต่น้องคิ้วเป็นนางฟ้าของพี่ 5555555555+ ซื้อเสร็จก็ไม่รีรอ...เอามาให้มันเลย ไม่งั้นผมจะนอนไม่หลับ เหมือนมีอะไรติดค้าง...มาถึงคอนโดของมัน หรูนะครับ...ที่นี่ เรียกว่าต้องมีฐานะพอสมควร ยิ่งค่าเช่าต่อเดือนแบบสมราคาของมัน ทำให้รู้ว่าน้องมันไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน ดูจากของแบรนด์เนมที่มันใช้ก็รู้ ผมไม่ได้แอบเปิดกระเป๋าของมันที่ทิ้งไว้ที่ห้องผมนะ แหม่...มันก็ต้องมีมองบ้าง เอาแค่กระเป๋าเดินทางมันก็มียี่ห้อหราติดอยู่แล้ว ทั้งตัวมันก็แบรนด์ระยับ ถึงไม่ค่อยมีเครื่องประดับเท่าไหร่ก็เถอะ

   เดินเข้ามาในคอนโดที่แสนจะคุ้นเคย พนักงานลุกขึ้นต้อนรับ และสวัสดี...ตามมารยาทที่ได้รับการอบรมมา ผมผงกหัวรับทักทายยิ้มโปรยเสน่ห์บ้างจนสุดทางเดิน ขึ้นลิฟท์แล้วกดไปยังชั้นที่ต้องการ 909 ห้องมันอยู่สุดระเบียง ผมกดออดหน้าห้องไอ้เตี้ยอยู่นาน จนแทบจะหงุดหงิดไม่ค่อยคุ้นชินกับอะไรที่ต้องรอ แต่พอมองถุงที่ถือมาให้มือด้วย ก็เหมือนมีอะไรทำให้ใจเย็นลงได้ สักพัก...เตี้ยน้อยกลอยใจก็เปิดประตูมาด้วยท่าทางที่เหวี่ยง ๆ พอสมควร แวบแรกที่ผมเห็นตามันแดง ๆ ก็อยากถามว่ามันเป็นอะไรด้วยความเป็นห่วง แต่พอ...เตี้ยเอ่ยวาจาเพียงเท่านั้น เหอ ๆ อยากทำโทษขึ้นมาดื้อ ๆ เลยฮะ

    ทำขนาดนี้หน้าตา...มันยังดูซื่อ ๆ อ่อนต่อโลก ไม่เห็นไวเหมือนปากเลยฮะ 5555+ รีบชิ่งออกมาก่อนสติมันจะกลับคืน แล้วก็กดโทรศัพท์รายงานผลแก่ท่านแม่ทัพทันที

    “มันใช้อยู่แล้ว...มันชอบน้ำหอมจะตาย”คิ้วว่ามาตามสาย ผมยิ้มภูมิใจ...หวังว่ามันคงชอบ

    “ขอบใจน้องคิ้วมากนะ ถ้าไม่ได้คิ้วพี่แย่เลย...”

    “ไม่เป็นไร...ว่าแต่ ถ้าทำให้เพื่อนคิ้วเสียใจล่ะก็ พี่คงรู้นะ...”

    “ครับผม...จะไม่ทำให้เสียใจแม้แต่ปลายก้อยเลยทีเดียว”ผมรับคำแข่งขัน ถ้าถามว่าผมจริงจังแค่ไหน...ผมตอบได้เลยว่า ผมไม่รู้!?! ยังจีบไม่ติดเลย จะให้คิดไกลไปขนาดนั้น เหอ ๆ
    ออกมาจากคอนโดผมก็มุ่งหน้าเข้าออฟฟิศของพ่อทันที วันนี้มีประชุม ผมไม่ต้องเข้าร่วม...แต่พ่ออยากให้ไปนั่งฟัง เก็บรายละเอียดงาน เหมือนทำหน้าที่เลขาของเลขาอีกที่ ไม่มีปัญหา...ผมตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าภายในปีนี้ต้องรับสืบทอดงานจากพ่อมาบ้าง เพราะก็เข้าใจว่าเขาทำงานหนักมาทั้งชีวิตแล้ว แม้จะมีน้องชายผู้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงอีกคน แต่ผมก็รู้ว่า...ก็ต้องหวังว่าลูกชายคนโตน่าจะทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่า
    เอาเป็นว่าถ้าพ่อไว้ใจโอนงานมาให้...ผมก็พร้อมจะทำ และปล่อยมือจากธุรกิจกลางคืนที่ผมชอบทันที

ตกเย็นไปเยี่ยมไอ้ชัดที่ รพ. โดยไม่ลืมซื้อของฝากติดไม้ติดมือไปด้วย พอไปถึงก็เห็น นายตำรวจสองนาย พร้อมไอ้หมวดเพื่อนรัก น้องคิ้ว มากับคุณแม่ และลูกชิ้นอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว ผมยกมือไว้คนสูงอายุท่านรับไว้แล้วยิ้ม ๆ คิ้วยักคิ้วให้ผมอย่างรู้กัน
    “หวัดดีครับพี่”ไอ้ชัดนั่งเอนตัวบนเตียงคนไข้ เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ

    “หวัดดี เป็นไงบ้างว่ะ เอานี่มาฝาก”ผมยื่นตระกร้าของบำรุงส่งให้มัน ซึ่งลูกชิ้นก็มารับไปอีกที หมวดเดินอ้อมมายืนข้าง ๆ ผม

    “ฉันมาสอบปากคำเพิ่มเติม ได้หลายกระทงเลย มันไม่รอดแน่ แค่ค้ายาก็โดนโทษหนักแล้ว”หมวดพูด ผมพยักหน้ารับ...
   
“ต้องจับให้ได้เลยนะคะ ไม่ไหว...วัยรุ่นสมัยนี้”แม่น้องคิ้วบ่น เบา ๆ
“นั่นสิ...”
“ไว้ใจตำรวจไทยเถอะครับ”หมวดยิ้ม ๆ แต่ผมมั่นใจมันมาก เชื่อว่ามันต้องจัดการคดีนี้ได้อย่างดีที่สุด
“แล้วชิ้นล่ะ?”ผมหันมาถามลูกชิ้น
“ชิ้นทำไม?”น้องมันทำหน้างง
“ก็...ชิ้นจะไม่มีปัญหาใช่ไหม ถ้า ‘มัน’ ต้องเข้าคุก”ผมถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม ลูกชิ้นก้มหน้าเบา ๆ แต่ก็เงยมาอีกครั้ง พร้อมพยักหน้ารัว ๆ
“ชิ้นไม่เป็นไรเลย แค่เอาคนชั่วเข้าคุกได้ก็พอ”
“แล้ว……”ผมมองไปที่ท้องอย่างเสียมารยาท คิ้วเดินมาประคองน้องเอาไว้
“แม่คิ้วจะรับเลี้ยงน่ะพี่ติณฑ์ เลี้ยงทั้งแม่ของแม่ เลี้ยงทั้งแม่ของลูกด้วยนั่นแหล่ะ”
ผมพยักหน้า...เห็นไอ้ชัดน้ำตาคลอ ๆ มันยกมือไหว้แม่น้องคิ้วปรก ๆ ผมตบบ่ามันเบา ๆ
“ผมเลยทำให้ทุกคนต้องลำบาก”มันพร่ำ
“ลำบากอะไรกัน...แม่เลี้ยงได้สบาย สิบคนก็เลี้ยงได้”แม่น้องคิ้วว่า
“แต่แม่ไม่เอาไอ้ชัดใช่ไหมแม่ 555+ แม่บอก...ลูกผู้ชายโตเป็นควายแล้วแม่ไม่เลี้ยง”คิ้วพูดแล้วหัวเราะ ทำเอาในห้องครื้นเครงขึ้นมา ลูกชิ้นก็ต้องย้ายไปอยู่กับคิ้ว ส่วนแม่ของทั้งสองคนถ้าออกจากรพ.เมื่อไหร่ก็จะย้ายไปอยู่ที่โน่นด้วยเช่นกัน

    แม่น้องคิ้วดูท่าเป็นผู้ดีขนาดนี้ น่าจะเลี้ยงกันไหวละนะ ว่าแต่...ไอ้ตัวแสบของผมมันไปไหนกันล่ะ...ไม่มาวุ่นวายกับเขาด้วย เห็นทุกงานต้องเป็นตัวตั้งตัวตีตลอดไม่ใช่เหรอ
 “ชะเง้อมองหา...มันไม่มาหรอกพี่วันนี้”คิ้วดักคอ ผมยิ้มเขิน ๆ ไอ้หมวดมองอย่างจับผิดทันที

“ใครว่ะ?”หมวดถาม ผมไม่รู้ว่ามันไม่รู้จริง ๆ หรือถามแกล้งกันแน่ ผมปัดมือไปมา

“อะไรกันอ่ะพี่...?????”ไอ้ชัดมองหน้าคนโน้นคนนี้ไปมา

“มีอะไรกันอ่ะ...ไม่บอกนะโว้ย”มันหาไปหาคิ้ว ยืนหัวเราะอย่างรู้กันกับลูกชิ้น
“ไรเล่า...ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เนอะ”คิ้วหัวเราะคิกคัก จนแม่มันตีแขนเบา ๆ
“มีอะไรแล้วไม่บอก กูอยากรู้”ทุกคนฮากร๊าก...เพราะสีหน้ามัน อยากรู้มาก ๆ เลย ผมส่งสายตาขยิบ ๆ ให้ทุกคน เป็นอันรู้กันว่า จะไม่บอกมันหรอก ให้มันคลั่งตายไปยิ่งดี 5555555555555555+

“เออ ค่อยถามไอ้นาวก็ได้ว่ะ”มันบอก
“หึหึหึ ถามไปมันก็ไม่บอกหรอก”ผมพูด
“อะไรล่ะพี่ ผมไหว้ละ...บอกหน่อยเถอะ ไม่ได้รู้...คืนนี้นอนไม่หลับแน่เลย”
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“น่านะพี่นะ...นะคร๊าบบบบ พี่สุดหล่อ”ไอ้นี่...พูดจาดี แต่แม่น้องคิ้วอยู่ด้วยเค้าจะตกใจเอา ผมอมยิ้มทำหน้าล้อเลียนมัน ยังไม่พูดดีที่สุด 5555+ คาดว่าตอนนี้มันคงตงิด ๆ อยู่ในใจแล้วแน่นอน
   อยู่ที่นั่นสักสองทุ่มกว่า ๆ คิดว่า ตัวแสบคงไม่มาแน่แล้ว เลย...ขอตัวกลับห้องตัวเอง มานอนเอาแรง...ตอนสี่ทุ่มต้องเข้าไปดูร้านตามปกติ

------------------------------------------------------

    พาร่างตัวเองกลับคอนโดในเวลา ตีหนึ่งกว่า ๆ หลังจากปิดร้านแล้ว ผมก็แวะซื้อของที่ฟู้ดแลนด์นิดหน่อย แล้วจะไปนอนพักผ่อนละ หลังจากที่เดินออกจากลิฟท์มา ช่องทางเดินไปห้องผม มีร่างเล็กคุ้นตา นั่งสัปหงกอยู่ ผมสาวเท้าให้เร็วขึ้น ขอให้ใช่ที่เถ๊อะ!
 “มะนาว”หือ...กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว  ผมเรียกจับร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าขึ้นมา อ้าว...ไม่ใช่~
“น้องเจ...น้องเจครับ”ผมเรียกพร้อมเขย่าตัวเบา ๆ
“ฮึก ๆ ๆ ๆ ๆ พี่ติณฑ์ ฮือออออออออออออ”

     น้องตัวเล็กข้างบ้านที่แสนจะคุ้นเคยกับผม น้องเจ...เรียกว่าน้องโตมากับครอบครัวผมเลยก็ว่าได้ เจน่าสงสาร...พ่อแม่แยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่ แล้วต่างก็ทิ้งเด็กน่ารักคนนี้ไว้ข้างหลัง แต่เจไม่เคยขาดความรัก เพราะคุณยายของเจนั้นรักเจมาก ท่านเลี้ยงหลานของท่านอย่างดี แม้กระทั่งตอนที่ท่านเสียชีวิต ท่านยังฝากฝังมรดกมากมายไว้กับครอบครัวผม โดยที่พ่อกับแม่เจ ไม่ได้เลยสักบาท...ตอนนี้ทั้งสองคนเลยอยากจะกลับมา แย่งกันเอาเจไปอยู่ด้วย ดีที่มันโตอายุ 17 แล้ว ปีหน้าก็บรรลุ รอจนอายุครบ 20 ปีเมื่อไหร่ คราวนี้แหล่ะ...จะกลายเป็นเศรษฐีตัวน้อย ๆ ไม่ต้องง้อพ่อแม่มันอีกต่อไป

   ผมเคยถามว่า...มันเคยคิดถึงพ่อแม่บ้างไหม อยากไปอยู่กับเขาบ้างรึเปล่า มันบอก...อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้ว น้องตัวเล็กของผม...เข้มแข็งเกินกว่าที่คิด บ้านผมรักเจมาก แวะเวียนข้ามรั้วไปหาอยู่บ่อย ๆ เพราะบ้านหลังใหญ่ น้องก็อยู่บนตึกคนเดียว แม้จะมีพี่เลี้ยงบ้างสองสามคน แต่ก็ผู้หญิงด้วยกันทั้งนั้น ถ้าแสตนด์หรือน้ำตาล น้องชายน้องสาวผมอยู่ก็ไปเรียกเจมานอนด้วยบ่อย ๆ
 
    บางทีหยุดเสาร์อาทิตย์ผมก็หนีบน้องไปเที่ยวด้วยเลย ระยอง พัทยา ล่าสุดครอบครัวผมเพิ่งไปญี่ปุ่นกันมา แน่นอนต้องมีน้องชายตัวน้อยร่วมทริปด้วย ผมเรียกอีกสองสามที แม่ม...ดูท่าจะคุยไม่รู้เรื่องแน่แล้ว ลากเข้าห้องก่อนเลยดีกว่า ผมอุ้มร่างเล็กนั่นได้อย่างสบาย ในหัวแว้บขึ้นมาเสี้ยวนึง ว่าคนที่ผมให้น้ำหอมไปจะอุ้มได้ไหวเหมือนอย่างนี้ไหม ดูแล้วนาวท่าจะสูงกว่าเจเกือบห้าเซนได้ละมั้ง
    “เจครับ เจ....”
    “พี่ติณฑ์ ฮือออออออออออออ”
    “พี่อยู่นี่แล้ว ไม่ร้องนะคนดี...ชู่วววว”ผมกล่อมน้องเหมือนที่เคย ๆ ทำกันตอนเด็ก ๆ สักพักเจ...เหมือนจะยังมึน ๆ อยู่เลย
    “เจปวดหัว ฮึกกกก”น้ำตาไหลน่าสงสาร แต่ก็น่าตีจริง ๆ ไปกินเหล้าที่ไหนมาเนี่ย...
    “อยากอ้วกไหม”น้องส่ายหน้า
    “เจไปไหนมา แล้วนี่ใครมาส่ง ทำไมไม่โทรหาพี่ก่อนละ ถ้าวันนี้พี่กลับไปนอนบ้านจะทำยังไง”
    “ฮึก ๆ ๆ “
   “ชู่ววววว....เงียบครับคนเก่ง เงียบ ๆ”
    “พี่ติณฑ์......”
    “เจเหงา.......เจกลัว พ่อกับแม่มาหาเจ เค้ามาทะเลาะกันให้เจดูอีกแล้ว เจกลัว...เค้าจะมาพาเจไป”
    “จะไม่มีใครพาเจไปได้ทั้งนั้น ถึงเค้าพาไปได้...เค้าก็จะได้แต่ตัว ไม่ได้สมบัติอย่างที่เค้าต้องการ”ผมพูด
    “เจไม่มีใครต้องการสินะ....”เจพูดเสียงเบา ผมกอดน้องไว้แนบอก
    “ครอบครัวพี่ต้องการ พวกเราต้องการเจนะ...”ผมปลอบอยู่อีกพักใหญ่ มั่นใจแน่ ๆ ว่าหยุดร้องแล้ว เลยปล่อยให้นั่งคนเดียว ก่อนจะออกไปเอาน้ำส้มมาให้ดื่ม
    “แล้วนี่ไปไหนมาครับ”
    “ไปทานข้าวกับ....นั่นแหล่ะ”เจเว้นไว้ ไม่ยอมพูด ผมก็พยักหน้าอย่างเข้าใจดี
    “ไปทานอะไรถึงได้เมากลับมาอย่างนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ต้องโทรไปด่าหน่อยละ”
    “พี่เค้าห้ามแล้ว แต่เจดื้ออยากกินเอง”ทำปากยื่นอย่างน่ารัก ผมลูบหัวอย่างเอ็นดู     
    “แล้วมันก็มาทิ้งเจไว้หน้าห้องพี่อย่างนี้เนี่ยนะ!”โมโหครับ...ทำไมไม่เอาไปส่งบ้าน ถึงน้องมันจะไม่อยากกลับบ้าน แต่น่าจะไปส่งบ้านผมก็ได้ ที่นั่นเปิดประตูตอนรับเจตลอด 24 ชม. อยู่แล้ว
    “อือ ช่างเค้าเถอะ เจไม่อยากพูดถึงเค้า...”
    “ทะเลาะกันอีกล่ะสิครับ”
    “อือ...”
    “เฮ้อออออ....อะไรอีกล่ะคราวนี้”
    “พี่เค้าจะไปสวิสฯ แต่เพิ่งมาบอกเจวันนี้ เจไม่ผิดน้า...เพื่อนพี่นั่นแหล่ะผิด”ตัวเล็กของผมทำตาโต จนอดไม่ได้บีบจมูกรั้น ๆ ไปสองที
    “เดี๋ยวพี่เฉ่งให้ ทำกับน้องพี่อย่างนี้ได้ยังไง”
    “ฮี่ ๆ ๆ ๆ”ปรบมือชอบใจ สีหน้าก็ยิ้มแย้มขึ้น น่ารักไหม...น้องของผม
    “ไปอาบน้ำดีกว่าไป เหม็นว่ะ...กลิ่นแบบนี้พี่ไม่ให้นอนเตียงพี่นะโว้ย”
    “ง่ะ อาบก็ดะ พรุ่งนี้เจตื่นสาย ๆ นะ...ปวดหัวอ่า”
    “พี่ก็จะตื่นสายเหมือนกัน ตอนเย็น ๆ ค่อยเข้าบ้านเนอะ วันนี้น้ำตาลกลับมาด้วยอ่ะ ปาร์ตี้บาบี้คิวกันดีกว่า ไม่ได้กินนานล่ะ”
    “เย้ๆ ๆ  เอาเลย ๆ พี่ติณฑ์โทรนัดเลยนะคร๊าบบบบบ”
    “เออ ๆ ไปอาบน้ำได้แล้ว จะหาชุดให้”ร่างเล็กเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ ผมเปิดตู้เอาผ้าขนหนูผืนใหม่มาวางไว้ให้ แล้วดูในลิ้นชัก มีกางเกงในซื้อมายังไม่ได้ใช้อีกโหลกว่า แม่บ้านคนเก่าซื้อมาผิดขนาด ส่วนเสื้อและกางเกง...น้องมันคงใส่ไม่ได้สักตัว เอาเสื้อเชิ้ตสีครีมใส่นอนแล้วกัน ตัวนี้...ผมไม่ค่อยได้ใส่อยู่แล้ว กางเกงไม่ต้องหรอก...เสื้อยาวขนาดนี้
       เรียบร้อยทุกอย่างแล้วยกห้องนอนให้หลับได้ตามสบาย ส่วนผม...เดินเข้าห้องที่ก่อนหน้านี้ยกให้อีกคน แล้วหลับเข้าสู่นิทราด้วยความเหนื่อยอ่อน

------------------------------------------------------

[มะนาว]

    วันนี้ขับรถมาเองที่คอนโดไอ้โหด จอดไว้ข้างล่างก่อนจะเดินไปหาประชาสัมพันธ์ให้โทรขึ้นไปหาคนชื่อติณฑ์ พนักงานถามว่าติณฑ์ไหนมีตั้งสองติณฑ์ เออ..ผมก็ตอบไม่ถูก ชื่อก็แปลกเจือกจะมีซ้ำอีกนะ ฮา...แต่ผมรู้ว่าเลขที่ห้องคือ 1907 จำได้แม่น เพราะความฉลาดส่วนตัว เลยบอกเค้าไป สักพัก...พนักงานมาบอกว่าไม่มีคนรับสาย ผมก็หงุดหงิดเอาไงดีว่ะ หรือว่าไม่อยู่ แม่ม...กูจะมาเอากระเป๋าเสื้อผ้าสักหน่อย ว่างแค่วันนี้ด้วยสิ ขอเขาขึ้นไปบนห้อง...ทีแรกพนักงานจะไม่ยอม แม่ม...เอ้ย แต่แพ้ลูกอ้อนผมจนได้ คึคึคึ...

    ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องมันแล้วฮะ กดออดหน้าห้องมันสองสามที ไม่มีใครมาเปิด คิดว่าคงไม่อยู่แน่แล้ว เลยกะว่าจะกลับดีกว่า ที่ผมเองแหล่ะ...เบอร์โทรก็ไม่รู้ จะได้นัดกันก่อนว่าจะมาเอา ผมหันหลังกลับ...เดินจนเกือบถึงแยกที่ต้องเหลียวไปหาลิฟท์ เสียงทุ้มก็ตะโกนเรียก
    “เตี้ย!”
    หันหลังกลับไปมอง...เห็นโผล่ออกมาแค่หัว มันล่ะครับ...555+ หัวยุ่งเชียว ผมหัวเราะแล้วรีบเดินกลับไปหาทันที
    “555+ โทษที ๆ ไม่รู้ว่ามึงจะตื่นสายขนาดนี้”ผมบอก ยืนอยู่หน้าห้องไม่เดินเข้าไปหรอก
    “อือ เมื่อคืนนอนดึก...จะมาเอากระเป๋าหรอไง”
    “อือหึ~”
    “เข้ามาข้างในดิ”มันสั่งเดินไปอยู่กลางห้อง ผมส่ายหัวหวืด...มันก็นิ่งไปสักแปป
    “กลัวเหรอ? ไม่ทำไรหรอกน่าเตี้ย!”มันหัวเราะจนตัวโยก โคตรน่าหมั่นไส้...นึกถึงเรื่องที่มันทำแล้วก้อ ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นเองดื้อ ๆ เลยฮะ
    “กูไม่ได้ชื่อเตี้ยมั่งเห๊อะ!!!!! เรียกงั้นอยู่ได้”เหวี่ยงกลบเกลื่อนเลยแมร่ง
    “เออ ๆ มะนาว...เข้ามาเด่ะ!”
    “นาวเฉย ๆ ก็พอ ไม่สนิทอย่ามาติดตลก....!”ผมบอก มันหัวเราะอีกครั้ง บ้าป่ะว่ะ!!!! ชื่อมะนาวสงวนสิทธิ์ให้เฉพาะเพื่อนและครอบครัวกูเท่านั้นเฟ้ย! 
    “คร๊าบ ๆ เรื่องมากว่ะ....จะเอาใหม่เนี่ยข้าวของ หรือต้องยกมาประเคนให้”
    “ก็ลากออกมาให้หน่อยเด่ะ กระเป๋าแค่ใบเดียว”
    “แล้วของที่อยู่หน้ากระจก?”
    เออ ๆ กูแมร่ง...เดินเข้าไปเอาเองก็ได้ว่ะ กลัวมันจับโยนลงกระเป๋า ครีมบำรุงต่าง ๆ ของผม แต่กระปุกราคาแพง ๆ ทั้งนั้นเพราะพี่ซื้อมาฝากจากต่างประเทศ ที่สำคัญต้องแยกกระเป๋าเป็นส่วนด้วย จะมายัดใส่มั่ว ๆ เวลาต้องการจะใช้หรือหาของยากผมจะหงุดหงิดมาก ๆ ยอมเสียเวลานิดหน่อยตอนเก็บดีกว่า สบายใจดี
    เปิดประตูเข้าห้องเล็กไป เห็นกระเป๋าใบเดิมวางอยู่ที่เดิม เอิ่ม...มีมารยาทเหมือนกันนะ ไม่เปิดกระเป๋าของคนอื่นดูเนี่ย หึหึหึ ผมทำการเก็บทุกอย่างลงกระเป๋าอย่างที่บอก กำลังจะแพ็คให้เรียบร้อย...แม้ของจะมีไม่มาก แต่ก็ต้องใส่ใจในการเก็บรักษา
“วันนี้จะไปหาชัดรึเปล่า”มันถาม
“ไปดิ พรุ่งนี้มันก็ออกจาก รพ.ได้แร่ะ...เหลือแค่ส่วนที่ยังต้องใส่เฝือกที่ขากับที่แขน หมอบอกตั้งเป็นเดือนถึงจะเอาออกได้ เลยจะให้มันไปดร็อปเรียนไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวมาม๊าไอ้คิ้วจะพามันไปพักฝื้นที่บ้านเค้า เค้าจะดูแล...”
“แม่น้องคิ้วดีเนอะ...”ผมตวัดตามองมันด้วยอาการตงิดใจเบา ๆ ‘น้องคิ้ว’ ไปเป็นพี่น้องกันตอนไหน ที่กูเรียกไอ้เตี้ย ๆ ๆ ๆ อยู่นั่นแหล่ะ!!!!
“ช่ายยยย...ไม่เหมือนใครบางคนเนอะ เหี้ยยังไงก็เหี้ยอย่างนั้น”
“หมายถึงใครเตี้ยยยยยย”
“กูพูดทั่ว ๆ ไป ทำมะ...ต่อมเหี้ยสะเทือนเหรอ”อันนี้ตั้งใจจะกวนมันจริง ๆ
“เออ...สะเทือนถึงช่วงล่างเลย เส้นเท้าชักกระตุก...รู้สึกอยากเตะปากคน”มันกวนผมกลับ ยืนเท้าสะเอวแต่สีหน้ายังยิ้มอยู่
“หึหึหึ หลบเด้ ยืนวุ่นวายอยู่ได้...”
“อ้าวเตี้ย ห้องกูนะครับ อย่ามาทำเบ่ง...”
“เออรู้แล้ว ก็กำลังจะเก็บของแล้วไปอยู่นี่ไง มึงช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหม เดี๋ยวก็เดินมาเตะของของกูหรอก”ผมวางของทุกอย่างที่พื้นครับ กำลังรีบ ๆ แพ็คให้เสร็จ
“ครีมอะไรว่ะเตี้ยเยอะแยะเลย เป็นผู้.....”
“แมว็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เหี้ย....มึงอย่าจับตรงกลางขวดเด้!!!!!!!!!!”ผมแทบจะกรี๊ดเสียงดัง มันทำหน้าเหรอหรา...ดูตลก แล้วรีบวางของที่เดิมทันที
“ทำไมว่ะ...!?!?!?!?”เสียงเหมือนคนทำอะไรผิดมาก ๆ แล้วไม่เข้าใจ
“เหี้ยเอ้ย...เป็นรอยนิ้วมือเลย นี่! ส่วนนี้เค้าทำที่ไว้ให้จับ ไม่รู้เรื่อง!!!!!!”โมโหชิปเป้งเลย...มันก็ทำหน้าแบบว่าเหลือเชื่ออะไรประมาณนี้ ผมก็ไม่สนหรอก...ผมรักของผมนี่
“เอาขวดน้ำหอม CK ในห้องน้ำให้หน่อยดิ”ผมบอก จะว่าสั่งก็ได้ เอ๊ะ...ขอร้องดีกว่า 555+ มันคงอยากจะด่าผมแหล่ะ แต่ผมทำหน้านิ่ง ๆ มันก็ไม่มากวน
“แล้วต้องจับส่วนไหนของขวดว่ะ”มันถาม
“ส่วนไหนก็ได้ แค่น้ำหอมกูไม่หล่นลงพื้นก็พอ”ผมรวบของบางอย่างเข้ากระเป๋าเรียบร้อย พับเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ แล้วก็วางลงไป
มันเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยื่นขวดน้ำหอมโผล่ออกมา ประมาณว่าใช่ขวดนี้รึเปล่า เพราะของในห้องน้ำมันก็มีประมาณนึงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าของมันหรือของใคร เพราะเท่าที่ผมดูก็เป็นของใช้ของผู้ชายทั้งหมด
“โหเตี้ย...เหลือแค่ก้นขวดยังจะใช้อีกเหรอว่ะ”มันบ่น
“เอามา!”ผมยื่นมือออกไปรับ แต่มันทำลูกเล่น...เขย่าขวดไปมา
“เอ้า!”

หวืดดดดดดดดดดดดดด~

มันโยนมาให้ ผมรีบถลาทั้งตัวเข้าไปรับ ด้วยอาการตกใจ...ไม่คิดว่ามันจะโยนมา CK สุดที่รัก หวืดผ่านมือไปอย่างรวดเร็ว



เพล้งงงงงงง~ ร่วงลงพื้นไปอย่างงดงาม ขวดแตกกระจาย...ส่งกลิ่นหอมจนฉุนทั่วห้อง ไอ้ที่บอกว่าเหลือแค่ก้นขวด พอมันแตกเห็นน้ำไหลออกมา มันไม่น้อยเลยนะนั่น!!!!!



เงียบ~


ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!


ผมสบถลั่นในใจ มองตามันอย่างแค้นเคือง มันก็ทำหน้าไม่ถูกเหรอหราขึ้นทันที ปวดหัวจี๊ดเลยกู!


“เอ่อเตี้ย…..”

“ไอ้เหี้ย...เอ้ย!!!!”ไร้คำจะด่า จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดีนะเนี่ย โว้ยยยยยย!!!!

“กูคิดว่ามึงจะรับทัน”แน่ะ....ยังมาแก้ตัว เห็นไหม ๆ ๆ ๆ มันชอบกวนผมแค่ไหน! แมร่งเอ้ย...ผมไม่พูดกับมันล่ะ เล่นกับหมา หมาเลียปากแท้ ๆ

โกรธครับ...โกรธมาก ถ้ามันพูดยิ่งจะโกรธมากกว่านี้ ... ไม่สนแมร่งล่ะ รวบของที่เหลือ...เก็บ ๆ ๆ ๆ ลงกระเป๋ารูดซิป แล้วยกออกมาเลย

“เตี้ย ขอโทษๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่เลยก็ได้ เอ้า...”มันตามออกมา ดึงกระเป๋าผมไว้ อะไรหนักหนาว่ะ...ขวดนี้มันเป็นของขวัญ มึงจะเข้าใจไหม ถ้ากูบอกไป...กูรักของที่พี่กูซื้อมาก กูเก็บมันอย่างดี...เหี้ยเอ้ย!!!! กูไม่น่าให้มึงแตะของพวกนี้ของกูด้วยซ้ำ!!!!

“เตี้ยยยยย เอ้ย...นาว กูขอโทษไม่ได้ตั้งใจนะ”น้ำตาคลอไปแร่ะกู โกรธสุด ๆ กัดฟันอยู่ ยังได้ยินเสียงลมหายใจของเองดังมาก ๆ แค้นครับ...แค้น

มันเหนี่ยวกระเป๋าผมไว้ ผมก็ดึง...กลับมา มันก็ดึงกลับไปอีก...มึงจะทำสงครามอะไรกับกูอี๊ก!!!!!!!!
“ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นี่หว่า”มันบอก
“.......!?!??!?!?!”
“นะเตี้ย...”
“ปล่อยไอ้สัส”ผมพูดเสียงนิ่ง โมโหมากแล้ว...มึงนี่มันเหนือคนจริง ๆ มันไม่ยอมจนผมผลักทั้งมันทั้งกระเป๋าล้ม แล้วไปคว้าเอากระต่ายคริสตัลที่วางอยู่บนตู้หน้าทีวี มาถือไว้เหนือหัว เตรียมทุ่มใส่มัน...แต่ไม่กล้าพอแร่ะ
“อย่า!!!!! อย่านะเตี้ย อย่า ๆ ๆ ๆ  .....”



มันห้าม ผมก็ปล่อยร่วงเลย เคร้งงงงงงงงงง~ ไม่กระจายว่ะ..แค่หัวหักเปาะเอง =_=



“ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~”

ผมหน้าไปหาเสียงคนร้องไห้ เด็กผู้ชายผิวขาวหน้าตาดีมาก ยืนอยู่ตรงประตูห้อง แล้วไอ้ติณฑ์ก็รีบถลาเข้าไปหาทันที

“น้องเจ!”

“ทำไมต้องทำกระต่ายด้วย กระต่ายของคุณย่า...กระต่ายที่คุณย่าให้น้องเจ!!!!”

มันกรีดร้อง...จนผมรู้สึกผิด ผิดมาก ๆ ผิดจนแบบ...ยืนกำมือ สะอื้นอย่างไม่รู้ ก็มัน...ทำผมก่อนอ่ะ มันแกล้งผมก่อนอ่ะ ไอ้เหี้ย...เอ้ย มันกอดน้องคนนั้น อย่าทะนุถนอมสุด ๆ ฮึก ๆ ไอ้เหี้ยเอ้ย...ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้เลยว่ะกู ก็มันทำเราก่อนนี่...เราไม่ผิดสักหน่อย
“กระต่าย ๆ กระต่ายของคุณย่า ฮืออออๆๆๆ”ไอ้ตัวเล็กมันร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสาร ทำไมต้องรู้สึกไม่ดีด้วยว่ะ

“เดี๋ยวเอาไปซ่อม มันซ่อมได้นะครับ”มันบอกเสียงนุ่ม

“ซ่อมก็ไม่เหมือนเดิม...กระต่ายมันแตกแล้ว”

“เหมือนสิ ไม่เชื่อโทรไปหาพี่พุทดู”มันบอก

“พี่พุทจะรู้อะไร”

“ก็บ้านพี่พุททำคริสตัลใช่มะ พี่พุทก็ต้องรู้วิธีซ่อมสิ...น้องเจโทรไปถามแล้วเดี๋ยวเราค่อยเอาไปให้พี่พุทดู พี่พุทซ่อมมันได้แน่นอน เชื่อพี่...”

“อือ...”

“เข้าใจแล้วนะครับ”ตัวเล็กพยักหน้า มือใหญ่ก็เช็ดน้ำตาให้

“ใจร้าย!!!!”มันหันมาด่าผม แบบว่าชี้นิ้วมาที่ผมเลย หน๊อยยยยย...ไอ้เตี้ย (กว่า) ด่ากูเรอะ!!!!
 “กูเปล่า!!!!!!”ผมตอบกลับทันควัน
“ถ้าไม่ใจร้าย แล้วมาทำกระต่ายทำไม...คุณใจร้าย!”
“กูเปล่า!!!!!”
“มาทำลายข้าวของห้องคนอื่น นิสัยไม่ดี...ไม่มีใครรัก เด็กนิสัยไม่ดี!”อิเด็กเวรมันว่า ฮึกกกกก...ก็บอกว่าเปล่าไง ฮึกกกกกก~
ผมสาวเท้าเข้าไปคว้าแขนมันมา แต่มือหนาก็จับมันไว้เหมือนกัน
“อย่า!”มันร้องห้าม
“กูบอกว่าเปล่า ๆ ๆ ๆ ไง!!!!”
“เจ็บนะ!!!”มันร้อง
“กูบอกว่าเปล่าไง...ไอ้เหี้ย!”ผมตะคอกใส่หน้าไอ้เด็กเวรนี่เสียงดังด้วยความโมโห
“มะนาว!!!!!”ไอ้โหดเรียกชื่อซะเต็ม น้ำตาผมร่วงเผาะ...เพราะมันไม่ใช่เหรอไง ที่ทำผมก่อน...ผมทำคืนก็ยุติธรรมแล้วนี่ ไอ้เด็กนี่มีสิทธิ์อะไรมาว่าผมว่าไม่มีใครรัก จะบอกให้...ที่บ้านสวนกูเป็นศูนย์รวมของทุกคนนะโว้ย พี่ชายกูรักกูที่สุดด้วย พี่สาวกูก็รัก...ม๊ากับป๊าโคตรจะรักกูเลย ปู่กับย่าก็รักกู ฮึก ๆ ๆ ๆ ตายายก็รัก รักกูมากด้วย ฮึก ๆ ๆ ๆ ๆ มีสิทธิ์อะไรมาว่า...ฮึก ๆ ๆ

ไอ้โหดแกะมือผมออก...ผมสะอื้นฮึกฮัก...ไอ้เหี้ย!!!!

“ก็มึงทำกูก่อน ฮึก~ มาว่ากูนิสัยไม่ดี ฮึก~ ได้ยังไง ฮึก~”ทั้งสะอื้น ทั้งพูดออกไป ไอ้โหดแตะไหล่ผมบาง ๆ แล้วโน้มกอดผมไว้ทั้งตัว ไอ้เด็กนั่นก็มอง...เหมือนจะรู้สึกผิดอยู่กลาย ๆ

“ขอโทษแทนน้องกูด้วย เจไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมเจ...”

“ก็เค้ามาทำกระต่าย~”มันบอกเสียงอ่อย ๆ คงตกใจที่เห็นผมระเบิดน้ำตา

“พี่ติณฑ์แกล้งเค้าก่อนน่ะเจ เค้าเลยโมโห...”อิน้องนั่นพยักหน้า กว่าจะเข้าใจนะมึง
“เจไปอาบน้ำล้างหน้าไป เดี๋ยวพี่จัดการตรงนี้เอง”
“แต่ว่า....”
“เจครับ พี่พูดครั้งเดียวไม่เข้าใจเหรอ”มันสั่งเสียงนิ่ง
“เข้าใจครับ”
“เข้าใจก็ไปทำสิ!”มันสั่งน้องมัน รายนั้นก็ปิดประตูเข้าห้องเงียบ มันจับผมมาห้องเล็ก ล้างหน้า...แล้วยื่นมาให้เช็ด กูก้มหน้าลูกเดียวเลย
“ขอโทษอีกครั้งนะ เดี๋ยวจะชดใช้ให้แล้วกัน”มันบอก
“ไม่ต้อง!”ผมทำของมันพังเหมือนกัน ถือว่าเกมส์กันไปแล้วกัน อีกอย่าง...มันก็เคยซื้อน้ำหอมมาให้แล้วด้วย ถึงจะไม่รู้ว่าซื้อมาให้ทำไมก็เถอะ
“นี่มายังไง...รอก่อนได้ป่ะ เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่ต้อง!”
“ไม่ได้ ๆ รอนี่แหล่ะ ขอไปเปลี่ยนชุดแปป”
“บอกว่าไม่ต้องไงว่ะ!!!!!”ผมด่าลั่น มันชะงักค้าง
“โอเค ๆ ไม่ไปก็ได้ เดี๋ยวเดินไปส่งข้างล่างละกันนะ”
ผมพยักหน้าเนือย ๆ เจอมันทีไรมีเรื่องทุกที เซ็งว่ะ!!!!!!!!!!!

-----------------------------------------------------------------

(ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 12-09-2012 20:51:26

(ต่อ)


[ติณฑ์] 

         งานเข้าจังเบ้อเร่อ ตอนแรกที่เห็นไอ้เตี้ย...ว่าจะแกล้ง ๆ มันเล่น ไม่คิดว่ามันจะโหดจริงจัง แค่น้ำหอมแค่ขวดเดียวเอ๊งนะ...เล่นเอาผม ใจแป้วทันที...หวังทำคะแนน กลายเป็นว่าตอนนี้กูติดลบไปแล้วอย่างสวยงาม เฮ้อ...จะบันทึกไว้ในสมองอันปราญเปรื่องละ ว่ามันรักของของมันมากแค่ไหน แอบคิดเล่น ๆ ว่ามันจะรักของที่ผมซื้อให้เหมือนอย่างนี้ไหม กูละ..เข้าใจแล้ว ที่น้องคิ้วเตือน...ว่าอย่าไปยุ่งกับของของมัน หมายความว่าอะไร =_=!
   
   เห็นมันโมโหมากก็ไม่อยากแกล้งมันแล้วล่ะ ไม่คิดว่าไอ้ที่พูด ๆ จะทำให้มันโมโหหนักกว่าเดิม วิ่งไปคว้ากระต่ายน้อยแสนบอบบางมา ฟิ้วววววววว~ กระต่ายของคุณย่าน้องเจจริง ๆ แหล่ะ เอามาไว้ที่นี่ เพราะเจอนุญาตบอกว่าห้องผมว่าง ๆ สีก็ครึ้ม ๆ เอากระต่ายบอบบางมาวางจะได้ลดระดับ ความอึมครึมในห้องลง

    ผมปลอบเจอยู่ไม่นาน ไอ้ตัวเตี้ยก็ร้องขึ้นมาอีก...โคตรสงสารมันเลย เหมือนเจจะไปพูดอะไรสะกิดต่อมมันเข้า ถึงได้สะอื้นฮึกฮักออกปานนั้น ตอนแรกก็ทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว เหมือนจะโกรธผมมากไปแล้ว ขอโทษยังไงก็ไม่มีความหมายแล้วกู!

    ลงไปส่งมันก็ไม่พูด ไม่มองหน้าผมสักคำ...เอากระเป๋าขึ้นหลังรถให้ มันก็รีบขับออกไปทันที เอ่อ...ชักห่วงแล้วสิ เหมือนมันจะเบิ้ลรถใส่ผมด้วยง่ะ =_=!
 
   เจยืนหน้าละห้อยอยู่ในห้อง ผมยิ้มให้น้องบาง  ๆ แล้วเดินไปลูบหัว กระต่ายถูกเก็บมาวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว
    “เจขอโทษนะฮะพี่ติณฑ์...”
   “ไม่เป็นไรครับ โทรหาพี่พุทหรือยัง”
   “แล้ว...”
    “โอเค เดี๋ยวเราเอาไปซ่อมกันเนอะ...เจไม่โกรธพี่เค้านะ”
    “ไม่ครับ ไม่โกรธ...แต่ที่จริงก็มีนิดนึงแหล่ะ เค้าดูน่ารักแต่ก็น่ากลัวจะตาย”ผมหัวเราะ...เออจริง น่ารักแต่น่ากลัว จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่า น้ำหนักฝ่ายไหนมันมากกว่ากัน ระหว่าง ‘น่ารัก’ กับ ‘น่ากลัว’
    “เดี๋ยวเราไปซื้อของเค้าบ้านกัน พี่น้ำตาลรออยู่ที่บ้านกำลังทำกับข้าวกันอยู่”
    “ฮะ เดี๋ยวพี่พุทจะมาด้วย”
    “นั่นแน่ะ ดีกันแล้วเหรอ”ผมแซว จนน้องหน้าแดงด้วยความเขิน
    “ดีอะไรเล่า~ เค้าจะมาง้อเจหรอก...แต่เจจะไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด!”น้ำเสียงกับหน้าจะจริงจังไปไหนครับ ผมอดไม่ได้จับหัวน้องโยกไปมา
    “พี่จะคอยดูนะน้องเจ....55555555+”
    
    นั่นแหล่ะครับ...หลังจากนั้นก็มาเดินห้างกับเจ และไอ้พุท เพื่อนรักอีกคนของผม สองคนนี้ง๊องแง้งกันตลอดทางจนน่าหมั่นไส้ ผมเหมือนกลายเป็นส่วนเกินของเขาเล็ก ๆ เลยเดินห่างออกมา ทำทีว่าจะหาของ...แล้วหยิบโทรศัพท์กดหา ใครบางคนที่อาจจะเป็นตัวช่วยของผมได้
    
    “เป็นไงบ้างว่ะ”ส่งเสียงออกไปตามสาย
    “ก็ดีพี่...พรุ่งนี้ผมจะออกแล้วนะ พี่จะมารึเปล่า”
    “ไปดิ จะพาเพื่อนไปด้วย...”
    “ได้ครับ แม่คิ้วมันจะเลี้ยงข้าวด้วยนะพี่ แมร่งโคตรดีกับผมเลยว่ะ”
    “ดีแล้ว มึงก็รีบ ๆ หาย ทำงานมาใช้หนี้เค้าเร็วๆ”
    “จะชดใช้ยังไงดีว่ะพี่...โคตรมีบุญคุณเลย”
    “มึงก็ทำตัวดี ๆ อะไรไม่ดีไม่ต้องเข้าไปข้องเกี่ยวแล้ว แล้วลูกชิ้นล่ะว่าไงมั่ง”
   “มันก็แฮปปี้ดี ไม่คิดมากเหมือนแต่ก่อนแล้ว...อีกไม่กี่เดือนมันก็เรียนจบ ม.6 แล้วนะพี่ ”
    “เออดีแล้ว  ถ้าคลอดเสร็จยังไม่มีงานทำมาทำกับพี่นะโว้ย”
    “จะให้มันไปเชียร์เบียร์เหรอไงว่ะพี่ 555+”
    “บ้าเหรอไงว่ะ! 5555+ งานบริษัทโว้ย...ถ้าได้เข้าไปกับพ่อ ฉันก็ว่าจะขายร้านว่ะ...สนใจเซ้งต่อป่ะไอ้น้อง คิดราคากันเอง”ผมบอก

    “ขอเก็บไว้คิดดูก่อนว่ะพี่...เผื่อโชคดีเป็นดาราขึ้นมา ก็ไม่ต้องกระเสือกกระสนทำงานหามรุ่งหามค่ำแล้ว”
    “ถุ้ย อย่างมึงเนี่ยนะดารา...เหอๆ”
    “อย่ามาปรามาสผมนะคร๊าบบบบบ รอหายดีก่อนจะร่อนโปรไฟล์ไปทุกสังกัดเลย”
    “ขอให้มึงโชคดีแล้วกันไอ้น้อง!”
    “5555555555555555555 ว่าแต่เฮียเห๊อะ...โทรมาไม่ใช่จะแค่ถามอาการใช่ป่ะ” มันถามเหมือนลองเชิง แต่ตรงประเด็นว่ะ    
   “เออ กูชอบเพื่อนมึงว่ะ”ผมก็บอกมันไปตรง ๆ
    
   “กูว่าแล้วววววว เสน่ห์แรงดิเพื่อนผม ๆ”ผมเลยเล่าให้มันฟังเกือบทุกอย่าง หึหึหึ....
    “แต่แมร่งแบบ ทำอะไรก็เหมือนไม่เค้าทางมันสักอย่าง”
 "จะเข้าหาไอ้นาว...ไม่ยากเลยเฮีย ถ้าเข้าถูกทาง มันรักเฮียตายเลย"

"เอาให้ดีนะ...ท่าทางมันยังกับจะเตะก้านคอกูทุกครั้งที่เจอ"

"โธ่ เฮียไม่เชื่อฝีมือ...มันน่ะน้องคนเล็ก เกิดมาอายุห่างจากเค้าหลายปี โดนพี่มันรังแกบ่อย ๆ แต่มันก็ติดพี่มันมาก ถ้าเฮียจะจีบมันนะ ต้องดูแลให้ได้...มากกว่าที่พี่มันดูแล"


"ยังไง??"


"อย่างแรกนะ มันน่ะ…ขี้เอาชนะจะตาย ทำอะไรมันต้องเป็นที่ 1 ทุกครั้ง ถ้าเฮียยอมลงให้มันนะ...มันถึงจะยอมลงให้เฮีย"

“ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ...”
“เฮียว่า มันเถียงเก่งป่ะล่ะ...”
“เออ”อันนี้โคตรยอมรับเลย
“เฮียลองเออออห่อหมกไปกับมันดิ...คึคึคึ รับรองรุ่ง”
 “เออ ๆ จะจำไปใช้แล้วกัน”
 “เฮีย...เพราะเป็นเฮียนะ ผมถึงช่วย...คนอื่นผมไม่ให้ใกล้มันนะโว้ย หวง!”
“ถุ้ย...เพราะมึงได้ประโยชน์จากมันมากกว่า”
“ฮี่ ๆ มันก็มีบ้างแต่ก่อนหนิ ตอนนี้ผมภักดีกับเฮียแล้วนะ”
“เออ ๆ ดีมาก ๆ กูต้องวางสายก่อนละ ได้เรื่องยังไงจะโทรมาบอกอีกที”
“คร๊าบบบบบบบบบบบบ”

เสร็จกูล่ะ...ไอ้เตี้ย อะคึคึคึคึ ...............

---------------------------------------------

TBC.

ขอบคุณค่ะ ที่บอกการเปลี่ยนชื่อ ยังคิดอยู่ว่าจะเปลี่ยนดีไหม...จะเปลี่ยนเป็นอะไรอีก ฮึก ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 12-09-2012 21:30:59

ยาวจุใจมากๆ สำหรับตอนนี้ คนแต่งน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด

คำว่า "เข้า" พิมพ์ผิดเป็นคำว่า "เค้า" หลายจุดนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 12-09-2012 23:55:39

อยากให้เตี้ยเป็นคนถูกบ้างอะ แบบโกรธเฮียติณฑ์ที่ทำผิดนานๆอะ เฮียจะได้ง้อเตี้ยน่ารักๆ เฮ้ออ >.<

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 13-09-2012 13:20:15

โหย สงสารนาวเลยอะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ชะรอยน้อย ที่ 13-09-2012 14:58:52

เฮียติดลบไปเป็นพันคะแนนแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: rubymoona ที่ 13-09-2012 15:30:39

นิสัยน้องคนเล็กสินะ แต่เราก็น้องคนเล็ก ยังไม่เห็นเป็นขนาดนี้เลย :try2:
ตอนแรก แอบตกใจกับที่น้องโดนตบ แต่ก็สะใจแฮะ เปรี๊ยว เปรี๊ยวเกิ๊น แบบถ้ารักจะเปรี๊ยวช่วยมีแบ็คให้ตัวเองนิดนึงนะคะน้อง อย่างนี้มันอันตรายนะ! :try2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ิbawjas ที่ 13-09-2012 15:59:32

 :z1: กำลังสนุกเลยมาต่อเร็วๆๆนะครับ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ลุลา ที่ 13-09-2012 18:32:34

 o13 อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย   สนุกมากกกก   อยากอ่านต่อ   เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: lollipopz ที่ 13-09-2012 19:02:45

ชอบเรื่องนี้จังงง อ่านแล้วภาษาลื่นไหลมากเลยยยย o13
แต่ดูท่าทางจะไม่มีใครยอมใครง่ายๆนะเนี่ยยย :z2:

หัวข้อ: คนนี้แหละที่พี่อยากได้ NEWs!!! 30/08/2012
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 13-09-2012 21:05:09

มสมัคอ่นด้วยคน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ต่ายน้อย ที่ 14-09-2012 08:27:16

สนุกมากครับผม รักนาวอ่ะ สเปคเลย 555

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: timvasabi ที่ 14-09-2012 14:12:03

อุ๊ยตาย~ พึ่งมาเจอเรื่องนี้ สนุกอะ แถมยาวจุใจจริงๆ ชอบๆๆๆๆๆ นาวแสบใช่ย่อย งานนี้ใครจะน่วมไม่รู้นะ
ไม่แน่เฮียอาจหูหนวกก็ด้ายย ก็ดูดิ นาวนี่เถียงเก่ง เสียงดัง ไม่ยอมคน
(นิสัยคนที่ถูกตามใจมาแต่เด็กจริงๆ) ถ้าจะให้ดีนะเฮียช่วยเปลี่ยนนิสัยให้อ่อนลงหน่อยก็ได้นะ
แบบแข็งไป ไม่แน่ว่ามีความรักอาจดีขึ้น แต่ก่อนนั้นก็ทำคะแนนบวกๆ แทนลบละกันนะค่ะเฮีย~

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 5 [12/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 14-09-2012 17:15:28

รอดูการเอออ่อห่อหมกที่น่าจะไม่กลมกลืน 5 5 5+

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 14-09-2012 17:47:37

ตอนที่ 6 “รุกหนัก”



               วันนี้ผมมาสาย ข้อเสียสุด ๆ ของการเข้าคลาสไม่ทันก็คือ เค้ามีการแบ่งกลุ่มทำรายงาน (อีกแล้ว) แล้วมันก็ชักเป็นเรื่องปกติที่ผมเป็นเหมือนส่วนเกินที่ใครก็ไม่อยากได้  เพราะแต่ละคนก็มีกลุ่มเพื่อนที่เรียนด้วยกันอยู่แล้ว...เฮ้อออออ ไปขออาจารย์ทำคนเดียว แต่ว่าไม่ได้รับอนุญาต งานกลุ่มก็คืองานกลุ่ม คือการร่วมมือกันทำงานเป็นทีม เค้าว่างั้นนะ...เหมือนอาจารย์จะรู้ว่าผมยังไม่มีกลุ่ม เค้าเลยจะหากลุ่มให้ลง แต่ต้องหลังจากที่ทุกคนได้รับหัวข้อที่จะทำแล้ว โอเช...อะไรก็ได้ เรื่องงานผมไม่เกี่ยงอยู่แล้ว ผมแน่ใจว่าผมไม่เคยเอาเปรียบใครเวลาทำงานกลุ่ม แต่ที่ทุกคนไม่ชอบผมเพราะข่าวลือพวกนั้นต่างหาก ตามสบาย...กูไม่แคร์โว้ย


               โรงอาหารคลาคล่ำด้วยคนมากมาย ผมหยุดอยู่แค่ปลายทางเข้า แล้วก็ตัดสินใจเดินออก....ปกติก็กินข้าวคนเดียว แต่วันนี้มันเหงา ๆ ว่ะ สงสัยเพราะรู้ว่าคิ้วกับชัดมันไม่อยู่ เลยดูออกจะเหงา ๆ เป็นพิเศษ

    “นาว กินข้าวเหรอ”ไอ้โรลนั่นเอง มันกำลังจะเดินเข้า ผมยิ้มให้มันพยักหน้าน้อย ๆ

    “กินเสร็จยัง ไปกินด้วยกันเปล่า”มันถาม พอมันหยุดคุยกับผม เพื่อนมันก็หยุดเดินกันเป็นขบวน ผมส่ายหน้า...ให้มัน

    “ว่าจะไปกินข้างนอกง่ะ ที่นี่คนเยอะ”ผมบอกมัน

    ไอ้โรลมองไปทางโรงอาหารแล้วหันกลับมามองเพื่อนมันอีกที

    “งั้นกูไปด้วย มึงมีเรียนบ่ายป่ะ”

    “อือ”

    “เฮ้ย...ไปก่อนนะโว้ย ค่อยเจอกันคลาสบ่าย”มันหันไปบอกเพื่อนมัน ซึ่งทำหน้าอ้าปากค้าง ประมาณว่า...กินกับผมเนี่ยนะ ผมก็ยิ้ม ๆ ให้พวกมันตามเดิม แล้วพากันเดินไปที่รถของผม

    “วันนี้ไปหาไอ้ชัดป่ะ”ผมถามขณะพารถเคลื่อนตัวออกจามหาลัย

    “ไปไม่ได้ว่ะ ทำงาน เข้ากะเลิกตั้ง 4 ทุ่ม ว่าจะรอวันอาทิตย์ค่อยไปเยี่ยมมันทีเดียว มึงไปดิ?”

    “ก็คิดว่าจะไปว่ะ ไม่รู้ดูก่อน...มันก็ไม่ได้เป็นไรมากหรอก แค่ใส่เฝือกที่แขนกับที่ขา 555 เสือกรนหาที่เอง”

    “อย่างมันต้องโดนสักที ถึงจะเจ็บแล้วจำ จับได้ยังว่ะ...”

    “ยัง เห็นว่าตำรวจเค้าตามอยู่ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน”

    “มึงก็ระวัง ๆ ตัวไว้แล้วกัน เผื่อมันคิดจะแก้แค้นอะไรงี้”

    “อือ กลัวอยู่เหมือนกันว่ะ...แมร่งทำเรื่องซวยกูอีก”

    “อย่าไปด่ามันนักเลย มันกำลังชดใช้กรรมอยู่นี่ไง”

    “เออว่ะ...ว่างั้นแหล่ะ กินไรดีว่ะ ไปห้าง....ไหม มึงมีเรียนกี่โมง”
    “บ่ายสอง ทัน ๆ กูกินไหนก็ได้ อย่าแพงเป็นพอ หึหึหึ”

    รับทราบขอรับท่านโรล~ ผมเลี้ยวรถเข้าไปอีกทาง วันนี้รถไม่ติดมาก...ตอนแรกคิดว่าจะติดเยอะกว่านี้ซะอีก ผมไม่ค่อยขับรถมาเรียนก็เพราะอย่างนี้ นั่ง BTS มันสบายกว่าเป็นไหน ๆ เพียงแต่ต้องไปเบียดเสียดกับผู้คนในเวลาเร่งรีบเพียงเท่านั้น  เต็มที่ก็ 15นาที ถึงจะถึงคอนโด มันก็ไม่ได้นานถึงขนาดทนไม่ได้

    ข้าวราดแกงกระหรี่หมูทอด เกี๊ยวซ่า มันบด ราเม็ง ไก่ชุบแป้งทอด น้ำชาเย็น ๆ ถูกเสิร์ฟตรงหน้า ผมกับไอ้โรลกินกันอย่างไม่คิดชีวิต เพราะใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนของแต่ละคนแล้ว แมร่ง...สั่งตั้งนานกว่าจะได้ คนก็ไม่เยอะสักหน่อย...กลับมาถึงมอก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียน

    ลงมาอีกทีก็แทบร่างสลายนั่งเล็คเชอร์กันจนจะหลับ กำลังเดินไปหารถของตัวเอง รู้สึกว่ามีคนมองอยู่ ใครว่ะ...ผมมองเหลียวหน้าเหลียวหลัง ไม่เห็นมีใคร...เหมือนจะคิดไปเอง เลยรีบก้าวเท้ายาว ๆ หยิบแว่นออกมาใส่ด้วยความเคยชิน กดปลดล็อคโดยที่ยังไม่ทันถึงตัวรถด้วยซ้ำ คนออกเยอะแยะ...ผมระแวงบ้าบออะไรอยู่ก็ไม่รู้ สงสัยคงเพราะไอ้โรลมาบอกให้ระวังตัว เลยประสาทหลอนเล็ก ๆ

   รีบมุ่งหน้าไป รพ. ด้วยความรวดเร็ว เพราะคนอื่นไปรอกันอยู่ก่อนแล้ว ผมโทรไปหาไอ้คิ้วแต่ไม่มีคนรับ ทำให้หงุดหงิดหน่อย ๆ ไม่ชอบเลยกลิ่นรพ.มันชวนให้ขนลุกยังไงไม่รู้ เดินไปยังห้องที่คุ้นเคย ได้ยินเสียงหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวดังจากในห้อง ก็ใจชื่นขึ้นหน่อย คงมากันแล้ว ฮี่ฮี่...นาวาสายเพราะไปเรียนนะ อย่ามาว่า!
    
   พอเปิดประตูเข้าไปทุกคนก็เงียบกริบราวกับป่าช้า หันมามองผมด้วยสายตาแปลก ๆ ไอ้ชัดนั่งห้อยขาบนเตียง ลูกชิ้น ไอ้คิ้ว กับเพื่อนที่คณะมัน อีกสามคน ผมเคยเห็นและทักทายมาบ้างแต่ไม่สนิท คนนั้นคงเป็นแม่ไอ้ชัด ผมยกมือไหว้สวัสดี มีนางพยาบาล 1 คน คอยพยุง หมวดคนเดิมกับลูกน้อง 1 คน คนแปลกหน้าที่ไม่แน่ใจว่าใช่ตำรวจไหมอีก 1 คน ไอ้โหดติณฑ์และไอ้เด็กประหลาด
    
   “อะไร...?”ผมจับหน้าตัวเองเหมือนมีอะไรผิดปกติ แต่ทุกคนก็ส่งสายตากัน แต่ไม่พูดอะไร ยกเว้นแม่ไอ้ชัดและนางพยาบาลที่ตอนนี้ กำลังยิ้มมองดูอาการลูกชายดีขึ้น ตัวแกก็คงมีกำลังใจเหมือนกัน

    “เปล้า~ เก็บของเสร็จยัง...ลูกชิ้น”คิ้วถามชิ้น ผมย้ายตัวเองมายืนมุมห้อง

   “เสร็จแล้วล่ะ ไปเลยไหมคะ”ลูกชิ้นบอก ทุกคนเออออตามอย่างว่าง่าย

    “นาวเดี๋ยวไปเจอกันบ้านกูเลยนะ...”ไอ้คิ้วสั่ง ทุกคนพร้อมใจกันมองหน้าผมอีกหน อะไรว่ะ...แปลก ๆ

    “ได้”พยักหน้างง ๆ เหมือนทุกคนจะละเลยในการอธิบายอะไรให้ผมฟังบ้าง ไอ้ชัดยิ้มแฉ่งมาให้ผมเหมือนเคย ยกนิ้วกลางให้มันด้วยความหมั่นไส้ ในตอนที่ทุกคนสาละวน...เก็บข้าวของเตรียมย้ายออก

    ผมยืนคุยโทรศัพท์แปปนึง แล้วเดินกลับมาที่รถของตัวเอง ก่อนจะชะงักเพราะรู้สึกว่า มีใครสักคนเดินตาม....หันกลับไปมองก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ มันทำหน้ากวนตีนชะงักเท้าหยุดตามผม ยกมือไหล่ขึ้นอย่างท้าทาย ผมเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นไม่ถึงกับวิ่ง แต่ก็ไม่ได้ช้าเป็นเต่าคลาน มันเดินตามผมแน่ เพราะแกล้งลองเลี้ยวไปทางอื่นที่ไม่ใช่ที่จอดรถ มันก็ยังตาม...กวนตีนแท้

    “เตี้ยเอาสักทางกูเมื่อย”มันบอกมันจับข้อศอกผมไว้

    “แล้วมาตามกูไม!?!??!!??!!”บอกตรง ๆ ว่าผมก็กลัวมันเหมือนกันนะ...

    “จะติดรถไปด้วย รถมันไม่พอ”

    “ไม่พออะไรว่ะ...จึ้ก! อีกคันนึงที่ตั้งว่าง...” ตอนนี้มีรถ 3 คันใช่มะ...รถไอ้คิ้ว ผู้หมวด แล้วก็ชายแปลกหน้า...ซึ่งผมไม่รู้จัก
   รถไอ้คิ้ว ก็แน่ละมีมัน 1 เพื่อน 3 ลูกชิ้นอีกคน เต็ม~~

    รถผู้หมวด ไม่ได้ไป เพราะกลับไปทำงาน ~~ โอเคเข้าใจได้
    เหลือ 2 คน ไอ้เด็กเวรคนนั้นกับผู้ชายหน้าตาดีเข้าขั้นหล่อเวอร์ กับรถหรูราคาแพง...ที่ตั้งว่าง~~

    “สองคนนั้นเค้าจะไปทำธุระกันก่อน กูไปด้วยดิ...เป็นไรว่ะเตี้ย ไม่เคยได้ยินนโยบายของรัฐหรอ ทางเดียวกันไปด้วยกัน ประหยัดน้ำมันนะเห้ย”

    “เสนียดรถกู!”ผมสวนกลับทันควัน ไม่ยอม..!!!! ยังไงก็ไม่ยอม

    มันยืนนิ่ง...เห็นละว่าหน้าเปลี่ยนสี เอาเด้...พื้นที่โล่งออกอย่างนี้ ถ้ามันคิดจะทำอะไรขึ้นมา กูใส่เกียร์หมาทันแน่นอน...

    “เออ ๆ ไปแท็กซี่ก็ได้ว่ะ คงไปช้าหน่อยแล้วกัน จะแวะเอาของให้ไอ้ชัดอีก”

    “ของไร?”ผมถาม เมื่อกี้ไม่เห็นไอ้คิ้วบอกว่าต้องไปเอาของด้วย
    
   “ก็พวกเสื้อผ้า ข้าวของมันแร่ะ...เห็นคิ้วบอกว่ารูมเมทมันใส่กล่องไว้ให้แล้ว เอาไปไว้บ้านไอ้คิ้วบ้าง...ระหว่างนี้แม่มันก็ต้องดูแล”มันทำหน้าจริงจัง จนผมพยักหน้าเออออ...แต่ก็ยังไม่ไว้ใจมันอยู่ดี

    “อ่อ...คงแวะเอาเค้กด้วย สั่งเค้กไว้...ฉลอง”มันว่า จึ้ก~ ธุระเย๊อะ!!!! ทำไมไม่เอารถตัวเองมาว่ะ...แมร่ง

    “ฉลองทำไม!?!?!? กูไม่เคยเห็นไอ้ชัดมันกินเค้กสักที”ผมบอก มันถอนหายใจเหนื่อย ๆ ก็จริงนะ...คนอย่างได้ชัด โน่น...น้ำสีอำพัน จะของนอกหรือพื้นบ้าน พี่รับประทานได้หมด กร๊าก ๆ ๆ

    “ก็ยินดีต้อนรับกลับบ้านไงเล่า ไอ้ชัดมันไม่กิน ลูกชิ้น กับแม่มันกินไหมล่ะ!??!?! ไหนจะเพื่อนน้องคิ้วอีก!?!?!?!”มันร่ายยาว เรียกน้องคิ้วอีกแร่ะ มันไปเป็นน้องมึงตอนไหนว่ะ!!!!

    “เออ ๆ ไปด้วยก็ได้แมร่ง เล่นตุกติกนะ...เจอตรีนกูแน่”ส่งสายตาอาฆาตไปให้มัน แต่ดูเหมือนสีหน้าที่สลดอยู่ จะส่งแววตาระริก

    “คร๊าบบบบ เอากุญแจมา กูขับให้”นั่นไง...ได้คืบเอาศอกตลอด ผมหรี่ตามอง...มันก็แบมือค้างไว้ ยักคิ้วกวน ๆ อีกตะหาก
 
    “รู้ทางเร๊อะเตี้ยยยยยย~”

    “เออ...แมร่ง!!!!”โยนให้มันอย่างไม่พอใจนัก แต่เหมือนมันจะชอบใจมากยังไงไม่รู้สิ!!!!
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

   [ติณฑ์] 

    หน้าหงิกตลอดทางเลยคร๊าบบบ ฮ่าฮ่าฮ่า...อยากจะหาเรื่องแกล้ง แต่ต้องยั้งตัวเองไว้ก่อน เดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่า ๆ พาเตี้ยมาเอาของตามที่บอก ก่อนจะแวะไปร้านเค้กที่คุ้นเคย เพื่อไปรับเค้กที่สั่งเอาไว้ โทรมาสั่งตั้งแต่เที่ยงแล้ว ไม่ได้เอาไปให้เพื่อนหรือคนป่วย อะไรหรอก...เอามาล่อไอ้เตี้ยนี่แหล่ะ ได้ข่าวว่ามันชอบกินเค้ก เหอ ๆ ผมจอดรถ...ข้างหน้าร้าน มันก็มองอย่างสนใจ...

    ร้านเค้กขนาดหย่อมตกแต่งน่ารัก ตั้งแต่ภายนอก...มีของจุกจิกประดับเต็มต้นไม้ ธีมเด่นของร้านเป็นสีขาวตัดกับสีเขียวของธรรมชาติ ภายในร้านตกแต่งโล่งและโปร่งสบายเพื่อให้ได้รับความรู้สึกผ่อนคลายเหมือนได้นั่งอยู่ในสวนของบ้านตัวเอง นอกจากเค้กสารพัดเมนูแล้วยังมีมุมคอฟฟี่&มิลค์  ไอศกรีมทอด ไอศกรีมผัด และเครปครีมสดพร้อมเสิร์ฟด้วย

     ผมเดินยิ้มกว้างเข้าไป เจ้าของร้านคนสวยก็เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง...~
    “สวัสดีค่ะ เค้กเล็ก~เล็ก ยินดีต้อนรับค่ะ”ผมโผกอดทักทายแบบฝรั่ง ตามความเคยชิน... เล็กเจ้าของร้าน คือเพื่อนผมเอง ตัวเล็กสมชื่อ ผมเอ่ยทักทายก่อนจะโดนแซวกลับ
    “หายหน้าไปนานเลยนะพ่อคุณ”เล็กยิ้ม ๆ ตัวเล็กเดินตามมาข้างหลัง กำลังมองสำรวจตู้เค้กที่เคาท์เตอร์ ท่าทางของมันทำให้มองตามและอมยิ้ม
    “งานเยอะว่ะ เป็นไง..กิจการรุ่งเรืองดี?”
    “ก็ดีนะ ฉันกำลังจะเปิดสาขาสองแล้ว ร่วมหุ้นกับจี ชาติ กล้า~”
    “ไอ้กล้าเนี่ยนะ มันไม่เห็นบอก???”
    “อือ ก็ชวน ๆ มันมาลงหุ้นเฉย ๆ แหล่ะ เพราะมันบอกแล้วว่าถ้าให้มันมาดูร้านมันไม่เอา ฉันก็โอเคนะ”
    “แต่ไปได้ดีอยู่แล้วถ้าวัดจากสาขานี้นะ เปิดย่านไหนล่ะ”
    “เอกมัย วันเปิดร้านไปนะ...ชวนหมวดกับพุทไปด้วย อ่อ...น้องเจด้วย ฉันคิดถึงมาก...ไม่เจอตั้งนานแล้ว เจเป็นไงมั่ง”
    “บ่นอยู่อยากกินเค้กพี่เล็ก ไอ้พุทไม่ให้มาดิ...กลัวอ้วน มันกินแล้วบอกให้หยุดมันไม่ยอม ต้องกินหลังอาหารทุกมื้อเลย”
    “55555+ ของเขาดีๆ”เล็กหัวเราะลั่น
    “แล้วนี่ พาใครมาอ่ะ”ทำน้ำเสียงล้อ ๆ เหมือนจะแซว จนผมต้องยิ้มเขิน...
    “หึหึหึ....”
    “ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน เดี๋ยวเถอะ...จะยุให้เกิดความร้าวฉาน”เล็กคาดคั้น สายตาเราสองคนมองดูคนตัวเล็กนั่นไม่ห่าง
    “อย่านะโว้ย...จีบยังไม่ติดเลย”
    “จริงน่ะ!?!??!!??! โอ้ว...คุณติณฑ์ มีภาวะนี้ด้วย ทุกทีเสร็จเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ 5555555555555 อืมมมม...น่ารักดีนี่หว่า สเป็คไม่เคยเปลี่ยน~”เล็กพูดแล้วก็ชะงักไปนิดนึง “โทดที ๆ ไม่ได้ตั้งใจรื้อฟื้น”

    “ไม่เป็นไร ไม่แคร์ว่ะ”ผมบอก เรื่องมันนานมาแล้ว...ไม่อยากจะอะไรกับมันมากมาย ก็แค่เคยรักคน ๆ นึง แล้วคิดว่าคนนั้น เค้าจะรักและดีกับเราตอบ สุดท้ายได้แค่ความรู้สึกแย่ ๆ กลับมา
    “เอาเค้กไหม...เดี๋ยวจัดให้”
    “โทรมาสั่งไว้แล้ว ตั้งแต่เมื่อกลางวัน”
    “อ๋อ...งั้นเดี๋ยวฉันไปดูออเดอร์ให้ จะเอาอะไรเพิ่มเรียกนะ”
    “อือ...”ผมพยักหน้า แล้วเดินมาหาเตี้ยที่นั่งเท้าคางรออยู่แล้ว

    “เป็นไรครับ”ผมถาม นั่งลงตรงกันข้าม...แล้วหยิบใบโปรชัวร์ของร้านออกมานั่งอ่าน
    “มึง~”
    “หืม???”
    “................................”
   “................................”
          “................................”
    “มึง~”เรียกแต่ไม่พูด...ตอนแรกคิดว่าเตี้ยมันจะกวนตีน แต่พอเห็นสายตาละห้อยของมันแล้ว ก็ทำให้อยากรู้ว่า...มันเป็นอะไรของมัน
   “อะไร? เอาอะไรเพิ่มไหม?”ผมถาม มันเม้มปากพยักหน้าน้อย ๆ หูแดงไปแล้ว...
    “ไปดูดิเอาชิ้นไหน จะได้ให้เค้าใส่กล่องให้”นั่น....ป๋ามาเอง ฮ่าฮ่าฮ่า เห็นหน้ามันแล้ว...เหมือนกึ่งอยากพุ่งไปหาเค้ก กึ่งเกรงใจยังไงไม่รู้ ชอบว่ะ คึคึคึ มันไม่ตอบ..แต่ชี้นิ้วไปในตู้แช่เค้กสด ที่ยังไม่ได้ตกแต่ง ผมลุกขึ้นไปเปิดตู้ดูเห็นป้ายติด 5 ปอนด์ทั้งนั้นเลย คือก้อนมันใหญ่มาก เล็กสุดก็ 3 ปอนด์ ซึ่งมันก็ใหญ่อยู่ดี...ไอ้ที่ผมสั่งไปก็ 5 ปอนด์แล้วนะ?!!!

     “เตี้ยมันมีแต่เค้กปอนด์นะ...”ผมถามแล้วเปิดให้มันดูเค้กชัด ๆ
    “อือ...”
    “เห้ย ใหญ่ไปเปล่า...ที่กูสั่งไปก็ 5 ปอนด์แล้วนะ กินกันไม่หมดหรอก ไม่เอา...ชิ้น ๆ นั่นว่ะ? จะได้เลือกคละกันหลาย ๆ รสด้วย”ผมท้วงมันเบา ๆ
    “จะเอาอันนี้ เดี๋ยวจ่ายเองก็ได้”มันบอก ทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ
    “กูจ่ายให้ได้ แต่กินหมดไหม...แค่นั้น”ผมถาม มันพยักหน้ารัว ๆ สีหน้าบ่งบอกว่า กูอยากกิน มากกกกกกกกก....
    “แต่มันเยอะนะโว้ย”ผมขัดมันอีกที คือแบบ...มันปอนด์ใหญ่นะเฮ้ย ผมว่า...คนที่ไปรออยู่ที่บ้านก็คงไม่ได้อยากกินเค้กกันสักเท่าไหร่ เพราะคิ้วบอกว่าแม่ทำอาหารอย่างอื่นเพียบแล้ว ยำวุ้นเส้น เฟรนฟรายทอด ไส้กรอก หมูมะนาว ฯลฯ

    “จึ้ก~”

    “ขอโทษนะครับ แต่งหน้าเค้กนี่นานไหม”ผมหันไปถามพนักงาน

    “ไม่นานค่ะ ลูกค้าสามารถเลือกทอปปิ้งได้ตามเมนูนะคะ จัดแต่งให้ไม่เกิน 20 นาทีค่ะ”พนักงานยื่นทอปปิ้งเมนูมาให้ เตี้ยน้อยเดินมาดูด้วยอย่างสนใจ
    
   “อ๋อ...คือเลือกรสเค้ก แล้วมาเลือกทอปปิ้งได้ 2 อย่าง ถ้าจะเพิ่มก็ต้องราคานี่”ผมพูดลอย ๆ ยืนอ่านเอกสารในมือ
    “ตกลงจะเอาใช่ไหม”หันไปถามมันอีกทีเพื่อความแน่ใจ
    “อือ...”
    “เฮ้อ...ถ้ามึงกินไม่หมดนะเนี่ย กูจะให้มึงกินตรีนกูแทน”มันทำตาโต แล่บลิ้น แล้วยิ้มกว้าง...หันไปเลือกรสที่ต้องการ แล้วให้พนักงานยกไปตกแต่ง โคตรเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ แมร่งน่ารักสัส...มันรู้ตัวไหมนั่น ว่ายิ้มให้ผมอยู่ ยิ้มอย่างสดใสมาก ๆ ทำเอาผมตาพร่าไปหมด
    “แต่อันนี้กูไม่แบ่งใครนะ...จะเอากลับไปกินที่คอนโด”
    จ๊ากกกกกกก...คนเดียว 5 ปอนด์เนี่ยนะ!?!??!?!?!?! ไอ้เจเจอคู่แข่งแล้วเห้ย!?!?!?!?!?!?!?
    “จะกินหมดเหร้อ!??!?!”ผมพูดอย่างไม่เชื่อ

    “หมดดิ เค้กอร่อย...กูชอบ”
    “มึงรู้ได้ไงว่าอะไรอร่อย เคยมากินรึไง?~”ผมถาม
    “เปล่า”
   “อ้าว...พูดเหมือนเคยมากิน”
    “ก็กูจิ้มครีมกินจากปอนด์นี้ไง”มันชี้ให้ดูเค้กในตู้ เหี้ยเอ้ย...เป็นรอยนิ้วบุ๋มลงไปเลย ไอ้เตี้ย...เล่นแล้วไง!!!!
    “สกปรกนะเห้ย ของเขาซื้อเขาขาย”
    “มือกูสะอาดบ้างเถอะ...ชิมนิดเดียวเอง”ผมถอนหายใจมองมัน...อย่างเหลือเชื่อ มันดูดนิ้วตัวเอง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้จนน่าหมั่นไส้ ขอกระดาษทิชชู่ในร้านแล้วส่งให้มัน
    “เดี๋ยวมาเอานะครับ”ผมบอกพนักงาน ไอ้ตัวเตี้ยหันมาถาม
    “จะไปไหน”
    “ร้านแถวนี้แหล่ะ”
    “ไกลเปล่า??”
    “ทำไมว่ะ???”ผมถามมันกลับ
    “ขับไปขับมา เปลืองน้ำมันกู”นั่นงกตลอด...
    “กูเดินไปครับเตี้ย ถ้าน้ำมันหมดกูก็จะเติมให้หรอก”มันพยักหน้าเหมือนเดิม แล้วเดินตามผมออกมา

    ร้านที่ผมเดินมาอยู่ไม่ไกลจากร้านเค้กเท่าไหร่ คืออยู่บริเวณถนนเดียวกัน เป็นร้านขายอะไหล่ของเล่นโมเดล หรือของเล่นโมเดลทั้งหลาย ที่จริงในร้านจะขายเป็นแบบสำเร็จรูปด้วย แต่มีอะไหล่ไว้ขายสำหรับคนที่ชื่นชอบการต่อเอง อย่างของผมที่ซื้อไป เล่นล่าสุดเป็นโมเดลรถเมล์อังกฤษ กับรถมินิ ที่แบบมีลายตัดไว้ให้แล้ว...เราก็จะเลือกสีมาพ่นเอง

    “เตี้ยอย่าซนนะ กูขอร้อง”ผมหันไปบอกมัน เดินผ่านไอ้โซนนี้ไม่เท่าไหร่ของเล่นราคาย่อมเยา เดินไปอีกด้านโมเดลขนาดใหญ่ขึ้นมา ราคาก็สูงตามไปด้วย

    “มึงเล่นของแบบนี้ด้วยเหรอ” มันถามผม...

    “เออ ยังไม่เคยลองเครื่องบินจิ๋วเลย ลองซื้อไปประกอบดิ๊ว่ามันเป็นไง”ผมเดินไปหาสิ่งที่ต้องการ โดยลืมไปเลยว่า...พาเตี้ยมาด้วย เวลาเจอสิ่งที่สนใจผมมักจะเป็นอย่างงี้ทุกที ความจริงผมมีโครงการจะประกอบเครื่องบินเล่นเองอยู่แล้ว แต่ลองซื้อเครื่องเล็กไปดูกลไกภายในมันก่อน จะได้รู้ว่ามันทำงานยังไง พนักงานขายให้ข้อมูลอย่างดี พร้อมแนะนำให้ผมซื้อเป็นตัวที่มีมอเตอร์สำเร็จให้ ผมก็หยิบมา 2 กล่อง ตัวนึงไว้เล่น อีกตัว..จะถอดข้างในมันออกมาดู ราคาก็ประมาณนึง เค้าแถมคู่มือและน้ำยาเช็ดโมเดลตัวนี้ให้ด้วย    

   ผมมองหาคนที่พามาด้วย เห็นมันกำลังยืนดูโมเดลอีกฝั่งอย่างสนใจ เลยเดินเข้าไปหา อ๋อ...โมเดลกันดั้ม ยืนเรียงรายกันเต็มตู้เลย ผมก็เคยต่อนะ...ตอนเด็ก ๆ ผลัดกันซื้อกันน้องชาย มีประมาณ 50 ตัวได้ หลัง ๆ มาก็ไม่ได้เล่น แม่เลยเอาไปบริจาคหมด
 
   “มึงดูตัวนี้~”มันชี้แล้วหัวเราะ เออน่ารักดี...ไม่ใช่ในตู้นะ มันน่ะแหล่ะ ผมมองหน้ามันค้าง....โคตรน่ารักเลยแชรดดดด ยิ้มนี้ของกูอีกแล้ว คุ้มค่าว่ะ..คึคึคึ

    “ซื้อให้เอาป่ะ???”ผมถามมันเล่น ๆ มันหันควับเลย

    “เอาตัวไหน...”ผมถามอีก ยั่วมันๆ คริคริคริ

    “มีตังค์ซื้อเองเหอะ”มันบอกทำหน้าไม่ง้อ

    “กูมีบัตรลดนะ จ่ายกับกูได้ราคาสมาชิกด้วย”กัดปากแล้วครับ แกล้งโคตรง่าย...หลอกอะไรก็เชื่อตลอด ฮ่าฮ่า...ตอนแรกที่ผมยังไม่รู้จักมัน คิดว่ามันจะหยิ่ง ทันคนกว่านี้นะ ที่ไหนได้...เป็นคนไม่คิดอะไรจริง ๆ เรื่อย ๆ สบาย ๆ ตามสไตล์ไป

    “ตัวนี้มาใหม่นี่หว่า ใช่ป่ะ”ผมยกกล่องกันดั้มให้พนักงานดู เค้าพยักหน้าแล้วยิ้ม

    “ลิมิเต็ดพี่ เพิ่งมาเอามาวางสักชั่วโมง เดี๋ยวเอาข้อมูลลงออนไลน์คนก็แห่กันมาแล้ว”พนักงานบอก

    “หู้ย...ดูดิ สวยเนอะ”ผมแกล้งยั่วมัน “พูดเพราะ ๆ ดิ จ่ายให้เลย”

    “ป๋าเหรอมึง!?!?! กูซื้อเองได้เหอะ”มันบอก ผมเบะปาก...ขยิบตาให้พนักงานที่คุ้นเคยกัน

    “ตัวนั้นต้องเป็นสมาชิกร้านเราอย่างน้อย 3 ปีก่อนนะฮะ ถึงจะได้สิทธิ์ซื้อได้”

    “มีด้วยเหรอว่ะ แบบนี้!?!?!?!”มันถามอย่างสงสัยและจับผิดเต็มที่

    “มีที่นี่แหล่ะ เอาไม่เอา...แต่พูดเฉย ๆ ว่า พี่ติณฑ์ครับ นาวอยากได้ครับ”

    “แหวะ กูจะอ้วก!”

    “อ้าวเตี้ย กูยังไม่ได้ทำไรเลย ท้องซะละ” 555555555555555555555+ ตาจิกมาเลย

 

  “K.!!!!!”


     “ปากดีอย่างเนี้ยไง....เอาไม่เอา”

    “ไม่เห็นจะอยากได้ โทรไปขอแม่ก็ได้ว่ะ”

    “โตแล้ว ยังขอแม่ซื้ออีกเหรอเตี้ย...ขอพี่ดีกว่าจัดให้เลยตอนเนี้ย ดูราคา ๆ” ยั่วมันแบบจัดเต็ม สีหน้าลังเลแล้วสุด ๆ เตี้ยเอ้ยยยย...

    “กูไม่เล่นหรอกอย่างเนี้ย ของเด็ก ๆ”พูดแล้วสะบัดหน้าหนี

    ไม่เอาก็ไม่เอา เฮ้อ...นี่ง่ายสุดแล้วนะ คึคึคึ

    “คิดตังค์เลยครับ เอาแค่นั้นแหล่ะ”ผมบอกพนักงาน แล้วหยิบตังค์ออกมาจ่าย มันเดินตามหลังมาหน้าโคตรงอเลยครับ มันคงสับสนแหล่ะ...คนไม่ได้เป็นไรกัน จู่ ๆ มาซื้อโน่นซื้อนี่ให้ อยากได้...แต่ก็เหมือนมีอะไรมาชะงัก ๆ มันไว้ เปิดรับกูเร็ว ๆ ดิเตี้ย ทุ่มให้มึงหมดตัวเลย

    “เอาเค้กแล้วกลับเลยนะ”ผมบอก มันยักคิ้วไม่พูดอะไร ผมก็กดรถให้มันเข้าไปนั่ง แล้วเดินกลับเข้าไปเอาเค้กในร้านคนเดียว เล็กเดินออกมาส่งที่รถ เลยได้ล่ำลากันนิดหน่อย รับปากไว้ว่าจะไปตอนเปิดร้านสาขาใหม่ เลยโดนแซวกลับว่า...ให้เอาตุ๊กตาน่ารถคนนี้ไปด้วย เพราะอยากรู้จักมาก ผมหัวเราะหึหึ...ไม่ได้รับปากอะไร ก่อนจะขึ้นรถมา
    
   “ช้า!!!!!” ผมนิ่งไม่พูดอะไรทำเฉย ๆ ขับรถไป มันก็ยิ่งขัดใจตัวเอง เหมือนหงุดหงิดผมด้วยที่ไม่ต่อปากต่อคำมันเหมือนเคย นั่งไปสักพัก มันก็นิ่ง ๆ ไป ผมหันไปดู...อ้าว หลับ! หลับจริงหรือหลอกก็ไม่รู้~

                           
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 (ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 14-09-2012 17:49:48

     (ต่อ)

    ปาร์ตี้เล็ก ๆ แต่ของกินแบบจัดเต็มมาก ไอ้เตี้ยแยกตัวไปจากผมตั้งแต่ถึงบ้านคิ้ว แล้วมันก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นใกล้ ๆ เลย นั่งเล่นอยู่กับลูกชิ้นในบ้าน ผมชะเง้อตามองมัน...บางทีมันก็มองออกมาแล้ว ทำแล่บลิ้นใส่บ้าง อ่านปากว่าด่าผมอยู่บ้าง หึหึหึ ผมแกล้งส่งจุ๊บไปให้มัน กร๊าก ๆ ๆ ยกนิ้วกลางให้กูซะงั้นหน่ะ
     “ริอาจจะกินลูกกระต่ายน้อย หึหึ”เสียงแซวมา
    
   “ไม่ใช่กระต่ายธรรมดาด้วยนะ ตัวนี้กระต่ายผีแน่ ๆ 5555555555555”พวกเพื่อนแซวกันต่อ

    “เอาจริงไหมเนี่ยเฮีย ผมชักไม่มั่นใจ”ไอ้ชัดว่า

    “ไม่มั่นใจไรว่ะ....ไม่มั่นใจกู?”

    “อือ กลัวเฮียเล่น ๆ กับมัน”ผมยิ้มให้ ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก
    
    “เออน่า...”ตอบปัด ๆ

    “เฮีย ถ้าเฮียทำมันเสียใจอ่ะ เฮียจะต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต”

    “ขนาดนั้นเลย???”ไม่รู้ว่าที่มันพูดเพราะมันอยากจะเตือนจริง ๆ หรือต้องการแค่จะพูดขู่ผม หันไปมองไอ้เตี้ยกำลังนอนลงดูทีวี คิ้วเดินถือกับแกล้มมาเพิ่ม

    “อ่ะ พอป่ะ...พี่เอาไรอีกเปล่า”หมวดส่ายหน้า ผมก็เช่นกัน เราสนทนากันไปเงียบ ๆ หัวข้อหลักก็คือ คดีความ พวกไอ้สินมันหนีหายกันไป จะเหลือก็แต่ไอ้เกอร์ลูกน้อง ไม่ใช่สิ...รุ่นน้องในกลุ่มมัน ไอ้นี่ฉลาดเป็นกรด มันไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียในคดีนี่หรอก เพราะแค่เป็นกลุ่มที่ชอบไปกินเหล้าด้วยกัน แต่เห็นว่าพักนี้มันชอบไปป่วนเปี้ยนแถวตึกบริหารบ่อย ๆ ผมก็ชักห่วงไอ้เตี้ย ยิ่งดูโง่ ๆ ไม่มันคน ปากก็ส่องหาตรีนคนขนาดนั้น จะพาตัวเองเสียทีได้ง่าย ๆ

    “เฮียยยยย~”

    “ไร?”

    “เฮียอย่ามาเล่น ๆ นะโว้ย”ไอ้ชัดดึงเข้ามาเรื่องเดิม ผมกับหมวดหัวเราะ เอาจริง ๆ นะ...ผมหน่ะไม่คิดว่าจะเล่น ๆ หรืออะไรอยู่แล้ว ตอนนี้ก็แค่หวังอยู่น้อยนิด ว่ามันจะรับไมตรี ผมอยากรู้จักมันมากกว่านี้ อยากน้อยก็เพื่อให้ตัวผมมั่นใจว่า มันจะไม่เหมือนคนเดิม ๆ ที่ผ่านมา

    “พี่คิดยังไงถึงได้มาชอบผู้ชายเหมือนกัน”คิ้วถาม น้อง ๆ เพื่อนมันก็หันมามองผม

    “คิดว่าชอบ”

    “แค่นั้น?”
    
   “เออก็แค่นั้น จะให้แค่ไหนครับ”

    “ไม่แคร์หรือไง ถ้าเดินออกไปข้างนอกแล้วคนก็จะมอง หรือในสังคมพี่จะคิดยังไง พี่ก็แบบว่าเป็นคนดัง อยู่ในตระกูลที่ดีมีหน้ามีตา”คิ้วอธิบาย

    “แคร์คนทั้งโลก กูไม่ได้ใช้ชีวิตกันพอดี”
    
   ผมกับหมวดหัวเราะอย่างไม่แคร์ แล้วก็รู้สึกตามนั้นอย่างที่ตอบไปจริง ๆ มัวแต่ไปแคร์คำคนอื่นมาก โดยไม่ได้ทำตามหัวใจตัวเองมันไม่ช่วยอะไร ผมคิดว่าบางทีที่เวลาเราหรือใครสักคนนึงชอบใครอีกสักคนมาก ๆ อยู่ด้วยนาน ๆ มักจะลืมกันไปเอง ว่าเขาเพศอะไร แค่รู้ว่าเขาเป็นเขา เป็นคนที่ตรึงเราไว้ด้วยหัวใจ เหมือนกับคนที่เป็นเพื่อนกันมานาน จะสูง ต่ำ ดำ ขาว อย่างไรก็ไม่สนใจ เพราะหัวใจมันสร้างมิตรภาพไปแล้ว เลยไม่ต้องแคร์ว่าลักษณะทางกายภาพเขาจะเป็นยังไง

    “เออ เฮียอย่ามาเล่น ๆ แล้วกัน”ไอ้ชัดกำชับมารอบที่ร้อย

    “มึงห่วงอะไรมันนักว่ะ หรือว่ามึงคิดอะไรกับมันมากกว่าเพื่อน”

    “เฮียอย่ามาเลอะเทอะเปลี่ยนประเด็น พ่อแม่มันฝากฝังไว้กับผม หินในไข่....”

    “ไข่ในหิน ไอ้ควา.ย”ลูกชิ้นเปลี่ยนให้ขำ ๆ

    “เออไข่ในหิน หวงโคตรหวงเลย เวลาโทรหาไอ้นาวไม่ติด กูนี่ครับ...ต้องถ่อไปหามันถึงห้อง อย่างว่าแหล่ะ...ที่บ้านโทรหาบ่อย ๆ มันก็รำคาญ มาเรียนที่นี่เค้าแทบไม่อยากให้มาด้วยซ้ำ”
    
   “หวงอะไรขนาดนั้นว่ะ”ผมถามไปงั้น ดูท่าแล้วเค้าก็คงห่วงมากอยู่หรอก ลูกน่ารักขนาดนี้ คึคึคึ...มีแรงดึงดูดทั้งเพศหญิงและชาย

    “ลูกหลงไง๊ มันขี้อ้อนจะตาย”
    
   “ห๊ะ????~ อันนี้ไม่เชื่อว่ะ 555555555+”

    จากบทสนทนาที่เคร่งเครียดกลายเป็นเม้าธ์ไอ้เตี้ยล้วน ๆ ดีครับ..ชอบ เก็บข้อมูลเยอะ ๆ ไอ้เด็กประหลาดนี่มันสะกิดหัวใจดีแท้ เกือบสามทุ่มกว่าหมวดก็ขอตัวกลับโดยอาสาจะไปส่งเพื่อนคิ้วด้วย ผมอยู่ช่วยเคลียร์ของแปปนึง เดินมาในห้องนั่งเล่น เห็นเตี้ยนอนหลับอยู่คนเดียว อ้าว...ลูกชิ้นคงไปนอนแล้ว

    “เตี้ย ๆ นาว กลับคอนโดไหม”มันเรียกพร้อมสะกิด มันเริ่มขมวดคิ้ว
    “ไรว่ะ!!!!”

    “กลับคอนโดไหมมะนาวววว”คิ้วส่งเสียงมาอีกคน เหมือนไอ้เตี้ยจะเริ่มปรับสายตาจากไฟนีออนได้สำเร็จ

    “กี่โมงแล้ว?”
 
    “สามทุ่มจะครึ่งแล้ว นอนนี่ไหม...”มันส่ายหัวอย่างน่ารัก คิ้วหัวเราะเบา ๆ ยืนกล่องแพ็คอาหารให้มันหลายกล่อง

    “เอาไปอุ่นทานตอนเช้า....ทานให้หมดด้วยนะมึง”มันรับมาอย่างงง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นโสเสเดินออกมา

    “อ้าว!??!?! หายไปไหนหมด”

    “เค้ากลับกันหมดแล้ว ไอ้นาวเอ้ย...นอนขี้เซาว่ะ”ไอ้ชัดแซวมากวน ๆ

    “แล้วก็ไม่ปลุก”มันหันมาด่าผมเฉย เอ้า...ไอ้นี่นี่เว้ย 55555+ เหวี่ยงได้ตลอดเว

    “ขับไหวเปล่า ไปส่งกูก่อนนะ”ผมบอก มันเบ้ปาก

    “อีกแร่ะ ที่หลังรู้ว่าจะมาก็เตรียมรถตัวเองมาได้ป่ะ ขับไปขับมาเปลืองน้ำมันนะโว้ย!!!!”มันด่า ผมแกล้งทำหน้านิ่ง ๆ

    “เออ...ไปส่งหน้าปากซอยก็ได้ เดี๋ยวเรียกแท็กซี่ไปเอง!!!”
    ทุกคนเงียบกริบ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก...เหมือนผมจะพูดใส่อารมณ์ไปด้วย ไอ้เตี้ยก็ยืนนิ่ง...มองหน้าเพื่อนมันสองคนอย่างเอาไงดี กูตัดสินให้...เดินขึ้นไปนั่งรถมัน รออย่างถือวิสาสะ...ไม่นานมันก็เดินตามมา เอาของใส่ท้ายรถแล้วออกรถ พอถึงหน้าปากซอย รถก็บางตา แต่ลั่นวาจาไว้แล้วนี่ครับ อยากดูท่าทีมันเหมือนกัน

    “จอดตรงนี้แหล่ะ เปิดท้ายด้วยจะเอาของ”

    “จะกลับไง...”

    “แท็กซี่”ผมตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ เดินไปหยิบของหลังรถ มันก็เดินตามลงมา พอเสร็จก็ลังเลว่าจะยังไงดี จะขับออกไปดีหรือเปล่า ผมนี่แมร่งก็โคตรกลัวเสียฟอร์ม เชิดหน้านิ่ง...ไม่มองมันเลยด้วยซ้ำ

    เห็นแท็กซี่ผ่านมากูรีบโบกเลยครับ...แล้วก็ขึ้นไปนั่ง ไม่มองมันเลย จริง ๆ ก็มองหน่อย ๆ แหล่ะ เห็นมันยืนกัดปากตัวเองอยู่ ไม่นานก็ขึ้นรถขับออกไป รถโล่งครับเส้นนี้...มันเหยียบจนตีคู่มากับผม เหี้ยเอ้ย...!!!! จะชอบเอาชนะไปไหนว่ะ มันหันมามอง ในช่วงเวลาที่ผมหันไปมองมันเหมือนกัน

    “ไอ้ควา.ย”มันด่าแล้วเหยียบแซงขึ้นหน้า ทิ้งความหมั่นไส้ไว้ให้ผมตามหลัง...ไอ้เตี้ยยยยยยย~

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-


TBC.   :z2: :z2: :z2: คึคึคึ...ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะจ๊ะ

บางทีอาจไม่ได้ตอบหรือเวิ่นอะไรมากมาย พูดไม่เก่งอ่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย ฮาาาา...

แค่มีคนเ้ข้ามาอ่านน้ำตาก็จิไหล จะพยายามปรับปรุงการเขียนให้ดีต่อไป ขอบพระคุณค่ะ #กราบงามๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 14-09-2012 20:14:44

ฟอร์มเยอะไปนะเธอ ชิชะ! บางทีถ้ามันเยอะไปก็ไม่น่ารักหรอกนะ เข้าใจว่าน้องเล็ก ลูกหลง แต่เยอะไปว่ะ มีน้องแบบนี้แม่ตบเกรียนแตกไปหลายทีแล้ว

เดี๋ยวก็เชียร์ให้เฮียติณฑ์ไปหาคนใหม่หรอก   o18

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ลุลา ที่ 14-09-2012 20:15:57

มาขอบคุณก่อนอ่าน :call:  เรื่องสนุกมากคะ  เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L1: o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 14-09-2012 20:43:35

น้องนาวใจแข็ง

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ต่ายน้อย ที่ 14-09-2012 20:55:32

นาวโคตรแสบอ่ะ 555

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 15-09-2012 00:46:31

เริ่มหวั่นใจเหมือนกัน ว่าสินมันจะแอบมาทำไร กระต่าย(ผี)น้อยของพี่ติณอ่ะป่าว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: lollipopz ที่ 15-09-2012 03:07:59

รอตอนต่อไป นาวน่ารักจัง :impress3:

หัวข้อ: คนนี้แหละที่พี่อยากได้ NEWs!!! 30/08/2012
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 15-09-2012 05:48:34

ฮ้อฟอร์มทั้งคู่

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ลุลา ที่ 15-09-2012 13:39:55

 :m18: :m18:   รอฉันรอเธออยู่ๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 6 [14/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 15-09-2012 17:46:38

มะนาวคนนี้
แสบได้โล่
จริงๆๆเลย :laugh:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2012 09:53:50

ตอนที่ 7 “ไม่สบาย”

    [ติณฑ์]


    สามวันติดที่ผมมานั่งอยู่ในห้องนี้และกำลังเข้าร่วมประชุมท่ามกลางพนักงานรุ่นใหญ่ทั้งหลาย หัวโต๊ะคือท่านประธานใหญ่และเป็นพ่อผม ขนาบสองข้างคือหุ้นส่วนและที่ปรึกษาทั้งหลายนั่งเรียงต่อกัน ส่วนคนที่กำลังยืนพรีเซนท์มุมห้องอีกด้าน คือพนักงานมือทองของที่นี่...ส่วนผมมาเป็นผู้ช่วยเค้าอีกที การประชุมใช้เวลาหาข้อสรุปยาวนาน วันนี้ก็เข้าวันที่สามแล้ว ผมต้องหาข้อมูล จัดทำแผนงานวันต่อวัน (เพราะมีการปรับเปลี่ยนตลอดเวลา) สุดท้ายโครงการที่เสนอไปยังไม่ได้รับการอนุมัติในทันที ยังคงต้องรอข้อมูลจากที่ปรึกษาหลาย ๆ ฝ่าย คุณประกอบให้กำลังผมหลังจากประชุมเสร็จ ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป...

    เมื่อคืนกว่าจะปิดร้านแล้วกลับคอนโดก็เกือบตีสาม ตอนนี้เวลาเกือบบ่ายสาม คือแบบโคตรเหนื่อย...กลับไปต้องแช่น้ำอุ่นสักหน่อย โทรศัพท์เข้าหลายสายแล้ว ผมยังไม่มีเวลาหยิบขึ้นมารับเลย...จู่ ๆ มันก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมกดรับพร้อมทำหน้าฉงน

    “เออไรว่ะ”

    “โหเฮีย พูดจากับน้องไม่เพราะเลยว่ะ”ไอ้ชัดส่งเสียงกวนตรีนมาตามสาย ไม่บอกก็รู้ว่าตอนนี้มันกำลังทำหน้ากวน ๆ ...อยู่แน่ ๆ
    “กับมึงไม่ต้องเพราะหรอก ก็พูดจาตามสันดานคนฟัง”

    “โอ้วววว..เฮียแรง แบบนี้ผมจะพูดธุระไหวไหมเนี่ย”

    “มีอะไรก็พูดมา วันนี้กูเหนื่อยมาก ห่าเพิ่งประชุมเสร็จ อยากกลับไปนอนแล้วเนี่ย...”ผมบ่น
    
    “อ้าวเหรอเฮียโทษที ผมก็คิดว่าเฮียว่าง ว่าจะให้เฮียไปดูไอ้นาวมันหน่อย เห็นมันโทรมาแล้วร้องไห้ พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อง...ผมโทรกลับมันก็ไม่รับสายแล้ว”มันร่ายยาว ผมทำคิ้วขมวด


    “แล้วเพื่อนเมิ่งล่ะ?”

    
   “ไอ้คิ้วไปเรียน ไอ้โรลไปทำงาน นะเฮียนะ...ไปดูให้หน่อยดิ”

    “มันไม่เป็นไรหรอกน่า เก่งออกปานนั้น”

    “ง่า..เฮียอ่า เผื่อมันไม่สบายหรืออะไร”

    “จะไม่สบายได้ไง วันนั้นมันยังปากดีอยู่เลย...”

    “โธ่เฮีย มันก็เก่งแต่ปากแหล่ะ เจอของจริงมันโคตรอ่อนเลย นะเฮีย...นะ”

    “เออ ๆ จะแวะไปให้ แล้วกูจะเข้าห้องมันได้ไง?”

   “ผมมีคีย์การ์ด เฮียช่วยมาเอาหน่อยได้เปล่า หึหึหึ”

    “ลำบากกูอีก!?!?!”

    “ผมรู้เฮียใจดี ขอบคุณนะคร๊าบบบบบ” มันรีบพูดแล้วรีบวางสายไป ก่อนที่ผมจะเอ่ยสบถอะไรทัน...เหี้ยเอ้ย หางานให้กูอีกแล้ว ว่าแต่ไอ้เตี้ยเป็นไรว่ะ วันนั้นก็ยังดี ๆ อยู่เลย ดีเหมือนกัน...ไปเจอมันสักหน่อยดีกว่า ไม่ได้เห็นหน้ามาหลายวันแร่ะ คึคึคึ

   *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

   
        เปิดประตูเข้าไปอย่างกับกูเป็นโจร ทำไมต้องค่อย ๆ ย่องด้วยว่ะ เห็นห้องมันแบบว่าโคตรรก ข้าวของกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ อาหารที่กินเหลือถูกวางไว้ ไม่ได้มีการทำความสะอาด เหลือบไปเห็นแต่อาหารกล่อง 7-11 วางทิ้งอยู่หลายกล่องไม่ได้เอาไปทิ้ง เตี้ยเอ้ย...สกปรกแท้
           ผมถือวิสาสะเดินเข้าห้องนอน...เปิดแอร์โคตรเย็นร่างสวยนอนคุ้ดคู้ใต้ผ้าห่ม ผมสั่นหัวเดินไปหรี่แอร์แล้วเดินมาที่เตียง
    “เตี้ย....”สะกิดเบา ๆ ก่อนเดี๋ยวมันตกใจ

    “เตี้ยยยยยยย...” เชดดดดด...ตัวอย่างร้อน ผมเขย่าตัวมันแรงขึ้น จนเริ่มรู้สึกตัว มันลืมมองแว้บนึง...เหมือนตกใจว่าผมเข้ามาได้ไง รีบชิงบอกมันก่อนเลย

    “เอากุญแจมาจากไอ้ชัด พอดีไม่มีใครว่าง ไม่สบายเหรอไง?”ผมบอก มันน้ำตาไหล...และเริ่มสะอื้น กูทำไรผิดว่ะ????
    
   “เป็นไร ปวดหัวเหรอ?”ผมถาม มันดึงผ้าห่มปิดหน้า

    “ไปหาหมอไหม?”กูเจอเด็กดื้อเข้าให้แล้ว เหอ ๆ

    “เตี้ย...เป็นไรบอกมาเด้ กูเหนื่อยนะวันนี้ ไม่มีอารมณ์มาทะเลาะด้วย”ผมหงุดหงิดว่ะ ไม่ได้หลับได้นอนแบบเต็มอิ่มมาหลายคืนแล้วนะโว้ย คนเรามันก็ต้องมีอารมณ์ขึ้นกันมั่ง มาเจอยังงี้...ชอบก็ชอบ แต่กูก็จะโมโหเอาได้ง่าย ๆ

    “กลับไปเด้!!!! เสือกมาทำไม!?!?!?!”มันด่ากลับ น้ำเสียงโคตรแหบแห้ง...ปล่อยให้ตายซะดีไหม!!!

   “เออกลับแน่ กูโคตรเหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว มาเจอเด็กเหี้ย ๆ อย่างมึงอีก...เป็นเหี้ยไร เรียกร้องความสนใจอยู่ได้!!!”

    “ขนาดกูเรียกร้องความสนใจขนาดนี้ ยังไม่มีใครสนใจกูสักคน! ฮึกๆ”

    ผมงี้แทบสะอึก...ไม่รู้มันพูดเพราะพิษไข้หรืออะไร...แต่แบบฟังแล้วปวดหัวจี๊ด คือแบบกูไม่ได้ตั้งใจโอเคป่ะ ไม่คิดว่าจะโดนตอกกลับแบบนี้ คือมึงด่ากูแรงๆ เลยก็ได้นะ มันเหมือนคนกำลังน้อยใจมาก ๆ แต่ทุกคนก็มีธุระของตัวเองซึ่งผมเข้าใจได้นะ จะให้เขามานั่งตามใจมันตลอดเวลาได้ยังไง เขาไม่ใช่คนใช้มันสักหน่อย ผมนั่งลงข้างเตียง ดึงผ้าห่มมันออก...แต่เด็กมันดื้อรั้งเอาไว้ สุดท้ายก็แพ้ผมอยู่ดีนั่นแหล่ะ

    “ปวดหัวไหม?”โอเคกูยอมแพ้ให้นิดนึง มันก็ยังร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก...รอจนมันร้องไปเรื่อย ๆ ล่ะฮะ ไม่รีบ...

    เฮ้อ~~ ห้องนอนก็สะอาดสะอ้านดีอยู่หรอก ผมเดินออกมานอกห้องมัน เปิดตู้เย็นดู...โหอาหารที่คิ้วใส่กล่องมาให้ ยังอยู่ที่เดิม แต่เค้ก 5 ปอนด์แม่เจ้า!!!!! เหลือแค่ครีมเปรอะ ๆ ตามขอบภาชนะ อย่าบอกนะว่ามันกินคนเดียว จะโหดเกินไปหน่อยละเตี้ย!

   “กินข้าวรึยัง?”ผมเดินกลับมาถามอีกหน มันสะอื้นฮึกฮัก...เหมือนเดิม อะไรของมันว่ะ!?!?

    “โอเคงั้นนอนไป เดี๋ยวกูไปจัดการข้างนอกแล้ว จะมาจัดการมึงต่อ”ผมจับหน้าผากมันอีกที ร้อนเหมือนเดิม...เดินมาหรี่แอร์ลง จนเกือบได้แค่ลมปกติ

    “ทำอย่างนี้ทำไม?”มันถามเสียงแหบ หน้าไม่มองผมเลยด้วยซ้ำ

    “อะไร?”

    “ก็มาที่นี่ มาวุ่นวาย ทำอย่างนี้ทำไม?”

    “ไอ้ชัดโทรหากู กูเลยต้องมาเข้าใจไหมเตี้ย”

    “เหอะ~”มันแสยะยิ้ม น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย สองตาชุ่มช่ำไปด้วยน้ำตา รู้ละว่ามันก็พยายามจะกลั้นอยู่ แต่มันคงไม่ได้จริง ๆ ไหลเป็นก๊อกแตก อย่างน่าสงสาร ทำไมผมรู้สึกว่ามันน่าสงสารจังว่ะ!!!

    “ขอบใจนะ แต่กลับไปเถอะ...ถ้ากูจะตายก็ปล่อยกูตายไว้ที่นี่คนเดียว”มันบอกแบบประชด

    “มันใช้กูมาจริง แต่ที่ทำให้เพราะกูอยากทำ!”ผมบอกสั้น ๆ เถียงกับเด็กดื้อแล้วกูจะเป็นไมเกรนแด็กไปด้วยอีกคน หลบมุมมาเก็บห้องให้มัน ธุระอะไรกูเนี่ย!!!!!! ทิ้งหมดแร่ะครับของในตู้เย็น เสียทั้งนั้น...

    อือหือ...สูทหรูกู ถอดดีกว่า...แล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตมาจนถึงศอก ผ้ากันเปื้อนของมันหรอว่ะเนี่ย ลายน่ารักโคตร...ยังใหม่อยู่เลยแสดงว่าไม่เคยใช้งาน 555+ อาหารกล่องมากมายซึ่งกูไม่แปลกใจครับ ทำกินเองไม่เป็นชัวร์ ล้างจนครัวมันสะอาดเอี่ยม หาวัตถุดิบในครัวแต่บ้านมันไม่มีข้าวสาร ไม่มีเครื่องปรุง ไม่มี5 อะไรเลยที่พอจะทำกินได้เองง่าย ๆ เฮ้อออ~ ผมเดินมาหามันอีกที ยังนอนร้องไห้อยู่เลย

    “ลุกไหวเปล่า? ไปอาบน้ำจะพาไปหาหมอ”ผมบอก มันทำนิ่ง...

    “ไม่ลุกกูอุ้ม!”ขู่ไว้ก่อนแหล่ะ...มันตวัดสายตามมามองผม ตาโคตรช้ำ...เอาเข้าไป งี่เง่าได้อีก

       ถ้าเฮียยอมลงให้มันนะ...มันถึงจะยอมลงให้เฮีย….

    จู่ ๆ คำที่ไอ้ชัดเคยพูดก็ลอยเข้าหัว...เออ ใช้แผนสองก็ได้ว่ะ! เห็นว่าไม่สบายนะโว้ย...!

    “เตี้ยครับ ไปหาหมอเถอะนะ...มึงนอนอยู่อย่างเนี้ย ไม่มีทางหาย”ผมพูดเสียงนุ่ม เพราะต่างจากเมื่อกี้มากมันเลยมองทำหน้าเหวอ ๆ

    “ไม่มีอะไรกินด้วยห้องมึงน่ะ...อยากกินไรเดี๋ยวกูเลี้ยงทุกอย่างเลยเอ้า...เตี้ยยยยยย~”

    “กูจ่ายค่าหมอให้ก็ได้ เดี๋ยวพาไปเอาหุ่นกันดั้มที่มึงอยากได้ด้วย สัญญา...” =_= คิดไม่ออก...เอาของเล่นมาล่อมันซะงั้น

    “พอแล้วหยุดร้อง~”ผมปัดน้ำตามันออก มันยิ่งสะอื้นฮึกฮัก...โอ๋ เด็กเอ้ยยยย คิดว่าเค้าไม่สนใจมึงล่ะสิ

    “อาบน้ำไหวไหม...ให้กูเช็ดตัวให้เปล่า?”ผมถามน้ำเสียงจริงจัง ยังไงก็ต้องเอาไป รพ.ให้ได้ละนาทีนี้ เตี้ยน้อยยอมพยักหน้า พยายามลุกนั่ง ผมจึงพยุงช่วยมัน...

    “ปวดท้อง~”มันบอกเสียงเบา เออ...ยอมบอกบ้างก็ดี ห่าน...

    “ปวดท้องด้วยเหรอ”ผมถามซ้ำ มันพยักหน้า...

    “ได้กินข้าวรึเปล่า ปวดยังไง?”ถามเหมือนกูเป็นหมอซะเอง ไม่ได้หรอก...ผมขอรู้อาการเบื้องต้นก่อน ป้องกันไอ้เตี้ยไปกวนตีนหมอ แล้วเดี๋ยวเค้าได้วินิจฉัยผิดโรค มันยิ่งไม่เหมือนคนอื่นอยู่ด้วย

    “ไม่ได้กิน ฮึกกกกกๆ”

    “ไม่ต้องร้อง กูไม่ว่าอะไรหรอก...”ผมปลอบเสียงนุ่ม แต่ในใจนี่แบบ...ไม่ได้แดร็กข้าว แล้วมันกินอะไรว่ะ?

    “ก็เค้กมันอร่อยกูก็เลย~~”มันบอกเสียงเบา

    “เลยจัดการฟาดเค้กเรียบ
แล้วก็คงไม่กินข้าว
แล้วก็ปวดท้อง
แล้วก็ป่วย
แล้วก็ปวดหัว
แล้วก็มีไข้
แล้วก็ร้องไห้มาก งั้นใช่ไหมมึง”เผลอตัวขึ้นเสียงใส่มัน...เริ่มเบ๊ะหน้าแล้วครับ มันน่าด่าไหมล่ะ!??! สรุปกูมั่วถูกทุกอย่างเลยใช่ไหมครับเนี่ย!!!!!!

 “อยากอ้วก....”

    จึ้ก...กูได้แต่พยุงมันไปอ้วกตามคำขอ ปิดห้องน้ำให้มันอาบน้ำไปเลย...ร่างกายจะได้สดชื่น ไม่ใช่นอนหมักหมมเชื้อโรคอยู่อย่างนั้น

    เตี้ยมันนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาผืนเดียว ตามความเคยชิน แชรดดดดด...โคตรขาวอ่ะ ยืนจ้องมันนานมาก มันก็ยืนค้างนานมากอยู่หน้าห้องน้ำเหมือนกัน หน้าเริ่มแดงแล้วฮะ...เหอ ๆ ๆ มันทำตัวไม่ถูก เงอะงะ...จะก้าวก็ไม่ก้าว

    “แต่งตัวไหวใช่ป่ะ ออกไปรอข้างนอกนะ...”ผมบอกมันยิ้มเขิน ๆ มันพยักหน้าเช่นเดียวกัน นั่งรอไม่นาน...มันเดินมาข้างนอกห้องนอน มองทุกอย่างที่เปลี่ยนไปแล้ว หันมาหาผม
    
   “ขอบใจนะ...”พูดเหมือนเขิน ๆ เลยวุ้ย พูดเพราะก็เป็นนี่หว่า...แบบนี้น่ารักกว่าตั้งเยอะ ผมไม่ได้ล้อหรือแสดงท่าทีอะไรให้มันอายไปมากกว่านี้

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

     ไอ้เตี้ยนั่งพิงผมหลับระหว่างที่รอรับยา ตัวมันก็เหมือนตัวสะสมโรคดี ๆ นี่เอง สารพัดจนผมคิดว่า มันเป็นหลายโรคขนาดนี้เพราะไม่รู้จักดูแลตัวเอง หรือเป็นเพราะมันไม่รู้ ทั้งโรคกระเพาะกำเริบ ไวรัสลงคอ และไข้หวัด ไอ้อย่างหลังโคตรไม่แปลกใจ มันนอนเปิดแอร์เย็นฉ่ำขนาดนั้น ไข้ขึ้นสูง...ต้องให้หมอฉีดยาไป 1 เข็ม ตอนนี้สิ้นฤทธิ์เลยฮะ คอพับคออ่อน...บ่นว่าเวียนหัวตลอดเวลา

    “ไปนอนคอนโดกูไหม”ผมถามมันขึ้นก่อนจะขับรถออกมาจากโรงบาล มันเอนเบาะลง...ซุกตัวกอดตัวเอง ผมปรับแอร์ลงให้

    “นะ...ไปนะ ไปนอนคอนโดกูดีกว่า”ดูจากสภาพแล้ว ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้ละ เผื่อมันเป็นอะไรไปจริง ๆ มันคงเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ ๆ

    “ไม่เอา...”

    “ไมอ่ะ อยู่ห้องมึงไม่มีใครดูแลนะ คิ้วกับโรลมันก็ไปทำงานของมัน ไอ้ชัดก็มาไม่ได้...”
 
   “เออ รู้แล้วไม่ต้องย้ำ!!!! กูไม่อยากไป...ก็คือไม่อยากไป!!!”เถียงตลอด

    “แล้วทำไมไม่อยากไปล่ะว่ะครับ!!! แค่ไปนอนพักที่โน่น...”

    “เดี๋ยวมึงทำร้ายกู!!”

    “ทำร้ายไรว่ะ...”

    “จึ้ก!!!” มองผมเหมือนแค้นเคืองอีก ทำร้ายไรว่ะ...มันกัดปากตัวเองอัตโนมัติ เหมือนเด็กกำลังงอน...โคตรน่าชัง ไม่ติดว่าเป็นไข้ จะแจกจูบสักทีสองที อ๊ะ...รู้ละ กลัวโดนจูจุ๊บบบบ ละสิ 5555+

    “ยิ้มไร บ้าป่ะ!?!”

    “หึหึหึ ตกลงไปนะ...กูปล่อยให้มึงไปนอนที่ห้องคนเดียวไม่ได้หรอก”ผมบอก

    “ทำไมห่วงด้วย??”
    
   “ครับ ห่วงมาก...กลัวไปตายคาคอนโดเค้า ฮ่าฮ่าฮ่า”มันยังมีแรงมาตีผมอีกแน่ะ เป็นอันว่าคุยเข้าใจแล้วด้วยนะ...ที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะอยากมันบอกล่วงหน้า เพราะถึงแม้มันไม่มา...ผมก็ต้องลากมันมาให้ได้อยู่ดี ห้องผมของกินก็ดีกว่า ห้องก็ใหญ่กว่า สบายกว่าห้องมันตั้งแยะ คืนนี้ผมมีงานที่ร้าน...ทิ้งมันไว้คนเดียวที่ห้องผม ดีกว่าห้องมันแน่ ๆ อย่างน้อยของกินเพียบ ไม่อดตาย...นอกซะจากว่ามันทำไม่เป็น!

    มาถึงห้องมันก็ล้มตัวลงนอนที่โซฟาเลย ผมเดินเข้ามาเอาผ้าห่ม เบาะนอนปิกนิกและหมอนนิ่ม ๆ มาสองใบ ปูให้มันนอนข้างหน้าโซฟา...เพราะของในห้องเล็กน้องเจทำรกยังไม่ให้แม่บ้านมาทำความสะอาดเลย นอนกันตรงนี้แหล่ะ...เวลาผมนั่งอ่านเอกสารจะได้ดูมันง่าย ๆ 
    “เวียนหัวอ่ะ”

    “นอนไปก่อน เดี๋ยวทำข้าวต้มให้แปป จะได้กินยา...”

    “อือ...ไม่อยากกินข้าว”

    “แล้วจะกินไร ซุปป่ะ...ซุปเห็ด ซุปไก่?”

    “ทำเป็นเหรอไง”มันถาม ชิชะ...ดูถูกฝีมือข้ายิ่งนัก ผมไม่ตอบเดินเข้าครัวไปทำอาหารสำหรับคนป่วย ดีที่นี่มีอาหารหลากหลายมากพอ เพราะเจกับพุทก็แวะมาหาบ่อย ๆ ถ้ามีอะไรที่อยากกินก็จะโทรให้ที่บ้านเอาวัตถุดิบมาให้ หรือใกล้ ๆ นี่ก็มีฟู้ดแลนด์ สะดวกสบายทุกทาง

    “ตะ ติณฑ์”เสียงแหบเรียก ผมโผล่หน้าออกไปดู

    “ครับ...”

   “อยากกินไข่ตุ๋น”นั่นมีสั่ง 555+ โอเช...ได้ขอรับเจ้านาย ไข่ตุ๋นก็ดีกลืนง่าย มันบอกปวดหัวมากไม่อยากขยับปากเยอะ เหอ ๆ ดูเหตุผลมันนะครับ

    ผมตีไข่สามฟองลงในถ้วย รื้อกล่องอาหารสดที่แพ็คไว้ เจอเนื้อปูฝอยที่แกะไว้แต่ยังไม่ได้ทำอะไร กับแครอทและเห็ดหอม เลยเอาออกมาวางไว้ หั่นทุกอย่างให้เล็กที่สุด จะได้กินง่าย ๆ เอาแครอทกับเห็ดหอมไปต้มก่อนให้นิ่มพอประมาณ แล้วนำเครื่องปรุงที่เตรียมไว้ มาใส่ในถ้วยเติมน้ำลงไปให้ได้ประมาณ ใส่น้ำปลาและผงชูรสตามอีกนิดหน่อย เอาเข้าเวฟเลยครับ สัก 10 นาที หอมกรุ่นจากเตา หุหุหุ   ผมยกใส่ถาด...กดน้ำอุ่นใส่แก้ว แล้วยกมาให้คนป่วยที่นอนซมอยู่

    “เตี้ยมากินดิ จะได้กินยา”ผมบอก มันสะลึมสะลือลุกขึ้นมา มองไข่ตุ๋นอย่างไม่เชื่อ...เชฟเรียกพี่นะกูเนี่ย 555+

    “ใส่อะไรลงไปมั่ง”

    “ไข่ ปู เห็ดหอม แครอท....เอาซอสกับพริกไทยไหม”

    มันส่ายหัว กินไปสองคำเล็ก ตักโดนแต่ไข่อีกตะหาก แล้วบอกว่าอิ่ม ผมมองปากมันแดงไปหมดเลยครับ ตาก็จะปิดตลอดเวลา คนป่วยหน้ามันซีดอย่างนี้นี่เอง...

    “กินไปอีกนิดดิ...”ผมสั่ง กินอย่างกับแมวดม กูตั้งใจทำนะโว้ย..จานเนี้ย

    “ไม่อยากกินแล้ว มันเหมือนจะอ้วก”เบ๊ะปากแล้วทำท่าจะนอน ผมรีบรั้งไว้ก่อนทันที

    “อีก 10 คำนะ มากูป้อนให้”ผมหยิบช้อนมาเลย มันไม่ทันผมหรอก...ตักเองดีกว่าเน้นโปรตีนและผัก

    “คำใหญ่!!!!”

    “ไม่ใหญ่หรอก นี่เล็กแล้ว”แมร่งเรื่องมากตลอด...ยัดเข้าปากแมร่ง กินไปอีกไม่กี่คำมันก็จับมือผมออกห่าง...

   “ดูดิ กูใส่เนื้อปูด้วย”

    “กูไม่ชอบ!”อ้าวกรรม...

    “นี่ก็ได้ แครอทอร่อยนะโว้ย ไม่ได้ทำให้ใครกินง่าย ๆ ด้วย”

    “ชิ!”

    “อะ อะ...อีกนิด ๆ “

    “ทำไมมันหลายนิดจังว่ะ”มันบ่น เอนหลังพิงเบาะ

    “มึงดูดิ๊...ยังไม่ถึงครึ่งเลย”

    “กูอิ่มแล้ว จะอ้วก...”

    “จะอ้วกจริงง่ะ...”กินไม่คำเองนะ หน้ามันระโหย...สุด ๆ น่าสงสารมันว่ะ

    “มันแบบ...เหมือนมีอะไรมาจุก ๆ ที่คอ...กินไปแล้วมันจะอ้วกอ่ะ”

    “อะ ๆ กินน้ำ ๆ กินผลไม้ดีกว่า จะได้ย่อยง่าย ๆ ไม่เลี่ยนด้วย”ผมยกกล่องผลไม้ที่ปอกไว้มาวางไว้ให้มัน เลือกหยิบองุ่นกิน กำลงลุ้นเหมือนลุ้นบอลอ่ะ เห็นมันกินไปแค่สองชิ้นมันก็ผลักออกตามเดิม

    “กินน้อย จะหายได้ไง”ผมบ่น

    “อย่าด่ากูนักเลย คนยิ่งปวดหัวอยู่”คนป่วยหน้ามุ่ยแล้วครับ เฮ้อ...ให้มันได้ยังงี้!!! เก็บอาหารที่เหลือเข้าตู้เหมือนเดิม แล้วเอาถุงยามาอ่าน เพียบครับ...หลังอาหาร 3 ชนิด อ้าว...มีก่อนอาหารด้วย ไม่รู้อ่ะ...เลยไม่ได้กินเลย +_+

    “กินยาแล้วนอนไปเลยยาว ๆ เดี๋ยวจะปลุกขึ้นมาถ้ากินยาอีกที”มันพยักหน้าเหนื่อย ๆ  ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนแรง ปากยิ่งแดงกว่าเดิม เตี้ยเอ้ย...อยากถ่ายรูปให้มันเห็นสภาพตัวมันเองตอนนี้จัง สิ้นฤทธิ์ไปเกือบครึ่ง

    จัดการมันเสร็จก็มาจัดการตัวเองต่อ วันนี้โคตรเหนื่อยยยยย...ผมเข้าไปอาบน้ำแล้วตั้งนาฬิกาเอาไว้ 20.30 น. ตื่นมาดูไอ้เตี้ย และเตรียมออกไปดูที่ร้าน...คงต้องทิ้งมันไว้คนเดียวไม่กี่ชั่วโมงหรอก ตอนนี้ปิดสวิทต์ตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนด้วยความเมื่อยล้าเช่นกัน

    

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

(ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2012 09:59:08

[ร้านอาหาร]  22.30 น.

        ผมกำลังจับตาดูไอ้เด็กกลุ่มนึงอยู่ มันมาสิงร้านนี้ได้ 2-3 วันแล้ว โคตรไม่คุ้นหน้า...และไม่ได้เป็นนักศึกษาแน่นอน มาวันแรกมันก็ก่อกวนลูกค้าคนอื่น ผมเลยต้องเชิญมันออก มาวันที่สอง...มันอาละวาดดักตีคนอยู่หน้าร้าน และมาวันนี้มันกำลังนั่งกินเหล้ากันกึ่ม ๆ อยากจะรู้ว่ามันจะแผลงฤทธิ์อะไรกันอีก

    ลูกน้องผมกระจายอยู่ทั่วร้าน ผมบอกให้เด็กเสิร์ฟระวังตัว ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย...อันตรายเท่ากัน ดูจากที่ผ่านมาแล้ว เชื่อว่ามันต้องมาก่อกวนแน่ เพียงแต่มันยังไม่เจอผมเท่านั้น...

    “นายครับ ไล่มันออกไปเลยดีกว่า”

    “ไม่ต้อง...รอดูไปอีกนิด”

    “แต่ถ้ามันอาละวาด เราจะเสียลูกค้าได้นะครับ” นั่นแหล่ะ....ที่ยังคิดหนัก ไล่มันออกไป...มันก็ไปดักทำร้ายลูกค้าที่ออกจากร้าน

    “โทรหาไอ้หมวด แล้วก็...ปานหยิบปืนมาให้กู ลงไปเดินชมข้างล่างกันหน่อยดีกว่า”

     ผมเดินตรวจตรา...ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ แต่เมื่อพนักงานเห็นผมหลายคนดูใจชื้นขึ้น ผมเรียกน้อยพนักงานคนนึงมาคุย ถามข้อมูลแล้วก็เดินมองอยู่ห่าง ๆ น้อยบอกว่ามันอาจใช้ที่นี่ส่งยา...กล้ามาก!!!

    คนรอเข้าคิวตรวจบัตรเริ่มเยอะขึ้น ผมแจ้งให้ข้างนอกปิดรับคนเข้ามา ให้บอกว่าลูกค้าเต็ม รักษาความปลอดภัยคนด้านในก่อนดีกว่า รับเข้าเยอะ...มันมั่ว ๆ ดูแลได้ไม่ทั่วถึง

    “นาย คนของหมวดแวนมาถึงแล้วนะครับ จะให้เข้ามาไหม”

    “ไม่ต้อง...บอกให้รอดูอยู่ข้างนอกแหล่ะ จับตาดูพวกมันไปก่อนนะ...มีอะไรไม่ชอบมาพากล รายงานผมทันที”ผมบอก แล้วเดินเลี่ยงออกมารับสายโทรศัพท์

    “ฮัลโหลครับ เฮีย..ผมเองนะ”เสียงไอ้ชัด ผมป้องปากแล้วเดินออกห่างจากลำโพง ไปยังหลังร้าน

    “เออ โทรมาซะดึก มีอะไร”

    “เพื่อนผมเป็นไงมั่ง”

    “หนักเลย แต่ไม่ต้องห่วงมันมาอยู่กับกูแล้ว”

    “ฮั่นแน่....5555+ เฮียไวว่ะ!!”

    “ไวบ้าอะไรของมึง กูเจตนาดีอย่ามาคิดอกุศล”

    “เออ ๆ ได้ยินงี้ก็สบายใจแร่ะ ผมต้องวางสายก่อนนะคร๊าบ แม่เข้านอนแล้ว คุยเสียงดังเกรงใจแก”

    “อืม ๆ” คุยกับชัดเสร็จ ก็นึกห่วงไอ้เตี้ยขึ้นมาจะโทรหามันดันไม่มีเบอร์ เลยโทรเข้าห้อง...ดังตั้งนานไม่มีคนรับสาย เลยต้องกดวางอย่างเสียดาย มันจะนอนอยู่ไหมว่ะ...หรือว่ามันทำอะไร ทำไมมันไม่รู้สึกตัว...หรือไข้มันจะขึ้นว่ะ!!! ยิ่งคิดยิ่งร้อนใจอีกกู เพลียตัวเอง =_=


    ปั๊ก!!!!!!!! อาวุธแข็ง ๆ ลอยหวืดผิดเป้า เพราะผมหมุนตัวเดินเลี่ยงไปผิดทิศ แทนที่จะเดินเข้าไปทางที่ออกมา ทำให้ไอ้คนที่จะมาทำร้ายเคลื่อนไหวไปผิดฝั่ง ทุกอย่างมันเร็วจนผมใจหายเหมือนกัน...! มันเข้ามาถึงตัวเร็วเกินไป

    แต่เมื่อผิดเป้า มันทำหน้าเหรอหราคงผิดจากแผนที่วางไว้ ผมก็ไวพอตัว...ตะโกนเรียกลูกน้องไปด้วย และมุ่งตรงเข้าแลกหมัดกับมันไปด้วย ตัวต่อตัว...ชกกันดังปั๊ก ๆ ๆ  ถูกบ้างผิดบ้าง เห็นหน้าไม่ถนัดนักเพราะมันมืด แต่ไม่ประสงค์ดีแน่ ตัวมันเล็กกว่าผมไม่มาก...กล้าเนอะมึง ลุยเดี่ยวด้วย...ผมสอดสายตามองหาเผื่อมันมีพวกมาด้วย เห็นว่าคนเดียวก็ใจชื้น ลุยมือเปล่า อ่อ...กับไม้หน้าสามคนเดียวเนี่ยนะ แต่คงรอจังหวะผมอยู่คนเดียวนานแล้วแน่ ๆ ทุกทีผมมีลูกน้องประกบไม่ห่าง... เผลอไปนิดมันอัดหมัดเข้าท้อง โดยไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว



   อุ๊ก!!!!! ไอ้เหี้ย...จุกดิครับ



    “หึหึ...ตายซะเถอะมึง!!!!!”มันหยิบไม้หน้าสามหวังจะฟาดผม แต่กูไวกว่าครับ...ถีบไข่มันอย่างแรง เข้าเป้า...ตรงจุด มันจุกเหมือนกัน ผมจิกหัวมันขึ้นมา

    “มึงเป็นใคร!!! ต้องการอะไร!!!!”

    มันไม่ตอบ เสยคางผมจนหน้าหงายลงไปนอนกองกับพื้น ได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวกวิ่งเข้ามาใกล้ ไอ้คนร้ายคงเห็นท่าไม่ดี กระทืบผมซ้ำอีกรอบก่อนจะวิ่งหนีหายไป เสียทีเพราะร่างกายกูไม่พร้อมหรอก...วันหลังกูนอนเต็มอิ่มแล้วมาตัวต่อตัวกันอีกรอบนะ ห่าน..ดร๊วกกกก

    “นายๆๆๆ เฮ้ยพวกมึงวิ่งตามมันไป”เสียงลูกน้องหลายคน ตามมาดู
    
   “ไอ้พวกนั้น นั่งอยู่ที่โต๊ะรึเปล่า”ผมถาม เพราะไม่แน่ใจว่าจะใช้พวกเดียวกันรึไม่
    
   “ยังอยู่ครบครับ”คำตอบทำให้ผมประหลาดใจ คนละพวกกันเหรอว่ะ...แล้วไอ้เหี้ยคนนั้นมันเป็นใคร ต้องการอะไร???

    หมวดแวนวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น พยุงผมให้ลุกขึ้น... “ไงไอ้เสือ เก่งไม่เข้าเรื่องจริง ๆ”

    “แมร่งมาไม่ให้ตั้งตัวเลย! เมื่อกี้ออกมาคุยโทรศัพท์ แปปเดียวมันถือไม้ตามหลังมาไว ๆ ดีไม่โดน ตามทันไหมว่ะ”ผมจะวิ่งไปตาม แต่ถูกดึงไว้ซะก่อน

    “อย่าดีกว่านาย เผื่อมันจะส่งคนมาล่อ...”

    ลูกน้องพากันห้าม ไอ้หมวดก็เหมือนกัน มันพาผมขึ้นไปบนออฟฟิศ โอ๊ยยยย..เห็นหน้าตัวเองแล้วแบบ เยินเบา ๆ ผมว่ามันก็เจ็บไม่น้อยเหมือนกัน ลูกน้องผมกลับมาบอกว่า วิ่งตามไม่ทัน...มันมีมอไซต์มาจอดรออยู่ซอยถัดไป เอิ่ม...ดักรออยู่จริง ๆ ด้วย

    “ไปมีเรื่องกับใครไว้ว่ะ เขาถึงได้ตามมาเอาคืนอย่างนี้”

    “ไม่รู้ว่ะ พวกเงามืด...ทายไม่ถูก ตามให้ได้ไหมว่ะ...”

    “อือ จะส่งคนมาดูให้เป็นระยะ ๆ แล้วกัน ขายทิ้งเหอะว่ะ...ธุรกิจนี้ บอกว่าไม่ให้ทำแต่แรกก็ไม่เชื่อ ไมไม่ลองเปิดบริษัทรับเหมาอะไรตามที่เรียนมาว่ะ รุ่งกว่าตั้งเยอะ ไม่ต้องมาปวดหัวกับไอ้พวกนี้ด้วย”

    “เออน่า อิ่มตัวเมื่อไหร่ก็จะหยุดเองหรอก”ผมบอกปัดรำคาญ ไอ้หมวดส่ายหัวเบา ๆ

    “ต้องไปหาหมอไหม”

    “ไม่ต้อง ๆ แผลแค่นี้ แมร่งนักชกมือสมัครเล่น เหอ ๆ”

    “เออ ดีมันไม่มีปืนมาด้วย แล้วคิดยังไงเดินไปตรงนั้น...แมร่งเปลี่ยวไม่มีคนจะตาย”

    “ออกไปคุยโทรศัพท์แปปเดียวดิ หันมาอีกทีแมร่งเล่นกูให้แล้ว ยงไงฝากตามด้วยแล้วกัน กูอยากรู้ว่ามันมีจุดประสงค์อะไร”

    “นี่จะกลับเลยไหม จะไปส่ง”

    “เดี๋ยวสั่งงานอีกแปปนึง”หันไปสั่งงานลูกน้อง ก่อนจะปิดออฟฟิศแล้วออกมา โดยทิ้งรถไว้ให้ไอ้ปานขับกลับมาให้ แวะซื้อยาที่เภสัชใกล้ ๆ แล้วค่อยกลับคอนโด หมวดแวนก็ต้องกลับไปเข้าเวรต่อ ผมเดินขึ้นห้องคนเดียว...ยังรู้สึกจุก ๆ ที่ท้องอยู่หน่อย ๆ

 
    ไฟในห้องน้ำและห้องนอนผมเปิดเอาไว้ พอให้เห็นแสงสลัวภายในห้อง จะได้ไม่ต้องเปิดดวงใหญ่ให้รบกวนไอ้เตี้ยมาก ไม่รู้ว่าผมปิดประตูดังไป หรือมันตื่นอยู่ก่อนแล้ว...นอนตาแป๋วเลย

   “ไปไหนมา?”มันถาม

    “เข้าร้าน ปวดหัวไหม”ส่องดูหน้ามันใกล้ ๆ

    “ไปทำอะไรมา ทำหน้ามึง...เละขนาดนั้น”มันถามอย่างสงสัย ผมยกมือลูบปากตัวเอง เจ็บว่ะ...มันคงช้ำ ๆ เดินมานั่งที่โซฟา

    “มีเรื่องอะไรเหรอว่ะ ปากมีเลือดด้วยอ่ะ”นั่น...เตี้ย สีหน้ามึงไม่อยากรู้เล้ย...เรื่องกระทืบคนสนใจยิ่งนัก

    “นิดหน่อย มึงล่ะปวดหัวไหม”ผมไม่เล่าให้มันฟังดีกว่า ยังไม่แน่ใจด้วย...ว่าใช้พวกไอ้สินรึเปล่า เพราะผมก็ไม่ได้ไปมีเรื่องอะไรกับมัน เพียงแค่ไล่มันออกจากร้านวันนั้น มันก็ไม่ได้มาให้เห็นอีก ส่วนพวกอื่นก็ไม่แน่ใจ...

    “อือ  มันหงุดหงิด...กูอยากนอนก็นอนไม่หลับ เจ็บคอด้วย”
    “ดูหนังไหม...”

    “ดู ๆ เปิดดิ”มันร้องอย่างถูกใจ คงเบื่อจริง ๆ ผมเปิดไฟให้สว่างโร่ จะได้เห็นหน้ามันชัด ๆ ตาแดง จมูกแดง ปากโคตรแดง...และมันก็ยังไออยู่ตลอดเวลา ผมจับหน้าผากมันวัดไข้ ตัวยังรุ่ม ๆ เอาน้ำมะนาวผสมเกลือมาให้มันดื่มจะได้แก้คันคอได้บ้าง ผมเคยทำประจำตอนเจ็บคอ

    “เตี้ยเช็ดตัวป่ะ เหมือนไข้จะยังไม่ลดเลย”

    “ไม่เอา จะดูหนัง”

    “เช็ดตัวก่อนนะ ตัวมึงสั่นไปหมดแล้ว ยังจะดื้อเพื่อ?”

    “กูไม่อยากเช็ดอ่ะ ล้างหน้าอย่างเดียวได้ป่ะ?”คิดจะต่อรองอีกนะมึง ผมไม่สน...ยกถังน้ำและผ้าชุบน้ำสะอาดมาตรงหน้ามัน

    “อ่ะเช็ดเอง เร็ว ๆ”มันตวัดสายตามองอย่างหวานเชื่อม จริง ๆ ไม่ได้หวานหรอก...ตามันโคตรเยิ้มอ่ะตอนนี้ ทั้ง ๆ ที่นอนอยู่แต่มันก็เลือกจะกวนตีนผมด้วยการ หยิบผ้ามาเช็ดหน้ากับแขนสองถามทีแล้ว โยนกลับมาให้ผม

    “เตี้ยทำไมมึงเป็นคนแบบนี้ว่ะ”ด่าอย่างหงุดหงิดครับ บิดผ้าที่ชุบน้ำแล้วจับแขนคนดื้อมาละเลงเองเลยครับ มันก็ต้านอยู่หน่อย ๆ แต่ก็สู้แรงไม่ได้หรอก หนักเข้าก็ปล่อยเลยตามเลย ให้มันนอนตะคองจะได้เช็ดหลังให้ โห...รู้สึกได้ถึงความร้อนจากตัวมัน สุดท้ายผมเอาผ้านี่แหล่ะ...ชุบน้ำโปะหน้าผากให้

    “ติณฑ์...”มันเรียกชื่อผมเบา ๆ ผมโคตรชอบน้ำเสียงเวลามันเรียกเลย มันนุ่ม ๆ พิกล

    “หือ...!?”

    “หน้ามึงโคตรตลกเลย คึคึคึ”แล้วมันก็หัวเราะออกมา ยืนมือเล็ก ๆ นั่นมาจับปากอันแสนช้ำของผมด้วย เตี้ย...รู้ตัวรึเปล่า กำลังยั่วกูอยู่นะ...

    “อย่าจับเตี้ย มันเจ็บนะโว้ย”

    “แก้มก็ช้ำ ตาก็โบ๋ ฮ่าฮ่าฮ่า...ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาว่ะ”

    “อยากฟัดกับกูบ้างป่ะล่ะ หึหึหึ”

    “มึงไม่ได้ขี้สิวกูหรอก...”ปากไวตลอด รู้ความหมายกูไหมนั่น หึหึหึ ไอ้เตี้ยยยยยย~

    “หรา...จะรอดูนะ หายให้ได้ก่อนเถอะมึงน่ะ”

    “เออ เดี๋ยวคอยดูละกานนน”ผมขยี้หัวมันด้วยความหมั่นไส้ แล้วยกอุปกรณ์ไปเก็บ ก่อนจะเดินมาเปิดแผ่นหนังที่อยากดู มันก็นอนนิ่ง ไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรอีก ผมเลยไปล้างหน้า จัดการทายาให้ตัวเอง หยิบหมอนและผ้าห่ม ออกมานอนราบบนโซฟา ดูหนังไปกับมัน ไม่ถึงครึ่งชม. มันก็หลับ ผมก็เลยปิดเครื่องแล้วก็นอนเช่นกัน

    

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

   ผมตื่นเช้ามาก ไม่ใช่เพราะอยากตื่น...แต่เพราะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ 7.00 น. ลุกขึ้นมาทำข้าวต้มปลาง่าย ๆ ให้คนป่วย เห็นมันยังนอนซม หายใจก็ดูฟึดฟัด กูก็รำคาญแทนมัน...เอาผ้าที่โปะหน้าผากมันไปชุบน้ำใหม่ เพราะมันแห้ง...จนผ้าได้รับไอร้อน ๆ จากตัวมันไปด้วย หน้ามันซีด...แต่น้อยกว่าเมื่อวานนิดนึง สัมผัสจากผมแค่แผ่วเบา มันก็ขยับตัว เปิดเปือกตาตัวเองเบา ๆ

    “เป็นไง ปวดหัวไหม”มันพยักหน้า คราวนี้ไม่ยอมพูดอะไร

    “ลุกไปอาบน้ำไหวป่ะ กินข้าว กินยาแล้วค่อยมานอน” ผมไม่อยากเช็ดตัวให้มัน...ให้ลุกไปทำอย่างอื่นบ้าง แทนที่จะนอนซมอย่างเดียว มันฝืนตัวเองลุกขึ้นนั่ง มองรอบห้องอย่างเหนื่อย ๆ

    “เวียนหัว”บ่นเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ลุก ผมก็ยืนห่างจากมันไม่มาก กลัวว่ามันจะล้ม...เลยเข้าไปประคองเดินไปส่งที่ห้องน้ำ มีผ้าและชุดเตรียมไว้ให้แล้วในนั้น

    “อย่าล็อคนะ...”มันพยักหน้า แล้วเดินหายเข้าไป...สักพักเดินวนมาหาเห็นเงียบ ๆ เลยเอาหูแนบประตู กลัวมันเป็นอะไรไปในห้องน้ำ เผอิ๊ญ...เปิดออกมาพอดี มันชะงักทำหน้าสงสัย ส่วนผมยืนตรงแหน่ว...หัวเราะแก้เก้อ แฮะ ๆ เหมือนโรคจิตเลยกู กางเกงบอลหลวมโครกได้อีก หึหึ
    
    “แฮะ ๆ ป่ะกินข้าว วันนี้ทำข้าวต้มกุ้งนะ...อ่อ ต้องกินยาก่อนอาหารก่อนนี่หว่า เมื่อวานก็ลืมเอาให้กิน”ผมเดินนำมาโต๊ะอาหาร หยิบยาออกจากซอง แล้วส่งให้มัน...มันก็รับไปกรอกปากอย่างเงียบ ๆ

    “วันนี้กินให้เหลือครึ่งนึงก็ยังดีนะโว้ย...”ผมบอก มันเริ่มเขี่ยข้าวไปมา ตักกินคำน้อยนึง...อุตส่าห์ต้มข้าวแบบโคตรนิ่มแล้วนะ

    “ติณฑ์....มึงรู้จักไอ้ชัดนานแล้วเหรอ”มันถามเสียงโคตรแหบ กินข้าวก็แทบจะผลุบไปกับโต๊ะแล้ว

    “ตั้งแต่มันอยู่ม.ต้นอ่ะ นานป่ะ”

    “รู้จักกันได้ไง....”

    “บอลโรงเรียน มันเข้ามาซ้อมด้วยทุกเย็นเลยสนิทกัน”ผมเล่าให้มันฟังคร่าว ๆ ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก เล่นบอลด้วยกัน..พอโตขึ้นมามันก็มาเป็นรุ่นน้องที่คณะ เพียงแต่ผมจบไปแล้ว...แต่มันเพิ่งเข้าเท่านั้นเอง

    “กลัว~”

    “กลัวไร? กลัวกู?”

    “อือ...”

    “ไมอ่ะ กูน่ากลัวยังไง ออกจะน่าร๊ากกกกก...”ผมทำเสียงเย้าให้มันผ่อนคลาย

    “ตอนแรกคิดว่ามาช่วยทำไม คนไม่รู้จักกัน ดีกับกู...ทำโน่นนี่ให้”

    “อ๋ออออออ ก็บอกว่าชอบไง”ได้ทีกูหยอด กร๊าก ๆ ๆ ๆ มันชะงัก มองผมตาแป๋ว...เอนหลังหนีอีกแล้ว ไม่ชอบเลยที่มันมองด้วยสายตาแบบนั้น

    “บะ บ้าเปล่า! ผู้ชายนะโว้ย”

    “ก็ชอบอ่ะ”5555555555555555+ หน้ามันแบบว่า...เหรอหร๊า โคตรตลก

    “จึ้ก!!!”ทำเสียงนี้อีกแล้ว ซื้อต่อได้ไหม... “ชอบแกล้งว่ะ...”ตาแดงแล้วครับ เฮ้ยยย...จะร้องจริงดิ ซูดน้ำมูกมาแล้ว...แล้วในที่สุด มันก็ร้องไห้ออกมา...

    โฮฮฮฮฮฮฮฮ.....ฮึกกกกกกกกๆๆ

    กูทำอะไรผิ๊ดดดดดดด!!!!! งงครับ...

    “ไม่ชอบ ไม่ให้ชอบ!!!!”มันพูดรัว

   “เอ้าก็ชอบอ่ะ”อะไรแว๊....คนจะชอบมาบอกไม่ให้ชอบ

    “ไม่ให้ชอบ ไม่ต้องมาชอบ กูเป็นผู้ชาย”

    “เป็นผู้ชายก็ชอบ ก็ชอบอ่ะ!”กูเถียงเลยครับ มันยกช้อนเตรียมขว้างใส่ ผมรับจับแขนมันไว้ ประสบการณ์ที่ผ่านมา ดูท่ามันเขวี้ยงจริงแน่...

    “ไม่เอาอ่ะ ฮือออออ...ไม่ให้ชอบ”ร้องไห้ยาวเลยฮะ กู...ผิดอะไรว่ะ คิดว่าแกล้งเหรอนั่น กูพูดจริงนะเตี้ย รู้ฤทธิ์มันละ...เด็กโคตรเอาแต่ใจ

    “เออน่า ๆ ชอบเฉย ๆ นะ...ชู่ววววว ร้องมากปวดหัวอีก...”หยุดเถียงมันดีกว่า ลืมไปว่ามันไม่สบาย...

    “ก็มึงแกล้งอ่ะ”

    “กูแกล้ง ๆ มากินต่อ จะได้ไปนอนดู...ห้องกูมีแผ่นวันพีชด้วยนะ บลีช อินุยาฉะ นารุโตะ มีหมดอ่ะดูเปล่า”ล่อด้วยการ์ตูน =_= อนาถตัวเองแท้...พยักหน้าเล็กน้อย ผมขยี้หัวมันเบา ๆ แล้วเดินมากดน้ำอุ่นให้

    “กินให้พล่องอ่ะ ไม่งั้นไม่เปิดให้ดูนะโว้ย”

    “กินเยอะจะอ้วก”

    “เออ...เดี๋ยวกูเก็บอ้วกมึงเอง”มาบทโหดต่อ *-* หวาน ๆ ไม่ชอบ เหอะ ๆ
    
    

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

     [มะนาว]


    นอนเยอะก็รู้สึกหนัก ๆ หัวมากเลยฮะ ไอ้โหดเปิดการ์ตูนเปิดโน่นเปิดนี่ให้ดู ดูได้แค่แปปเดียวก็รู้สึก เวียนหัวตลอดเลย หงุดหงิดตัวเองชะมัด เกรงใจด้วย...มันดูแลดีมาก ๆ รู้สึกเหมือนมีพี่บุ้งอยู่ใกล้ ๆ คิดถึงพี่บุ้งจัง~

    กี่ชั่วโมงไม่รู้ที่ผมหลับไป เหมือนว่าเคลิ้ม ๆ มันมาสะกิดเรียกกินยา เวลากลืนน้ำลายรู้สึกเจ็บคอจัง พอมองข้าง ๆ เห็นไอ้คิ้วนั่งอยู่ไม่ไกล อ้าว...มาได้ไง

    “แวะมาหาก่อนไปเรียน เป็นไงว่ะ ดีขึ้นมั่งเปล่า”คิ้วถาม ผมพยักหน้า...พยายามลุกขึ้นนั่งให้ได้ด้วยตัวเอง ไอ้โหดปล่อยผมกับคิ้วอยู่ลำพัง

    “เมื่อวานหายไปไหนมา?”ผมถาม

     “อย่าโกรธกูเลยนะ กูไปทำงานกับหม่าม๊ามา โทรหาแล้วนะโว้ยแต่ไม่ติดอ่ะ...โทรศัพท์แบตหมดเปล่า” ผมหยิบขึ้นมาดูแบตหมดจริง ๆ ด้วย

    “วันนี้มีเรียนทั้งวันอ่ะ...พรุ่งนี้กูไปต่างจังหวัดกับคณะ มึงก็อยู่นี่ไปก่อนแล้วกันนะ แต่ว่า...ตอนเย็นคงแวะมาอีกรอบแร่ะ จะเอาไรเปล่า”

    “หึ...”

    “แหม่...กินดีอยู่ดีอ่ะดิ หน้าตาแบบแช่มชื่นนนนน”

    “อย่าชงกูขอร้อง!!!”ผมทำหน้าจริงจัง

    “เฮียใจดีใช่ม้า เขาใจดีก็ดีกับเขาด้วยล่ะ อย่าปากเสียให้มันมาก อ่อ...แล้วก็ทำตัวเป็นผู้อาศัยที่ดี ไม่อาละวาดทำร้ายเจ้าของบ้านนะจ๊ะ”


    ฟู่~~~ ตกลงมันเป็นเพื่อนใครกันแน่!!!

 
    “หน้าแดง ๆ ไปเรียนก่อนละ ตอนเย็นจะแวะมาใหม่นะจ๊ะ เด็กน้อยของตะ...ติ... เออ ๆ  คริคริคริ” แมร่งกวนได้อีก ไอ้โหดเอากุญแจห้องผมมาให้คิ้ว ผมมองอย่างสงสัย

    “จะเอาเสื้อผ้ามาให้นะ อย่างอื่นละเอาไรอีกเปล่า”ผมส่ายหน้า เสื้ออย่างเดียวพอ ไม่กล้าพกเครื่องสำอางอะไรมาห้องมันละ เป็นการสุ่มเสี่ยงเกินไป มันหันมาหัวเราะหึหึ สองทีแล้วเดินเข้าครัว 
 
     หล่อตายนะมึงอ่ะ!!!! แม่มมมม~    


    

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

TBC.

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ :)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ชะรอยน้อย ที่ 17-09-2012 11:12:06

มะนาวเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะซิ
ให้คะแนนเฮียเต็มร้อยเลย
ไม่สบายแบบนี้ที่บ้านไม่ห่วงแย่เลยหรอเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 17-09-2012 11:30:34

มะนาวเอ๊ย
ขนาดไม่สบาย
ยังดื้อได้อีก :z2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: ่๋Jane Od Byfarw ที่ 17-09-2012 11:36:50

เฮียดูแลนาวดี๊๊๊๊๊๊๊๊ีีีีดี o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: bytoey ที่ 17-09-2012 18:37:13

 o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 17-09-2012 19:17:44

มะนาวเริ่มอ่อนให้พี่ติณฑ์แล้วช่ายป่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 17-09-2012 19:51:34

ลึกๆแอบสมน้ำหน้ามะนาวที่มันป่วย สะใจยังไงก็ไม่รู้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

:5779:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 18-09-2012 01:31:14

ขนาดไม่สบายนะ ยังเอาแต่ใจได้อีกนะนู๋นาว
แต่เฮียก็ยังตามใจ  หุหุ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 7 [17/09/12] P.2
เริ่มหัวข้อโดย: RitoeY ที่ 19-09-2012 22:03:40

รออยู่นะจ๊ะ  o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-09-2012 18:42:24

ตอนที่ 8 “ประกบเหยื่อ”


    [ติณฑ์]


    เป็นอีกวันที่คนไข้ขี้เกียจไม่ยอมลุกขึ้นมาทำอะไรนอกเหนือจากการนอนซม ส่วนผมก็ยังคงลุกมาทำข้าวต้มให้มันเหมือนอย่างเคย แม้มันจะกินได้น้อยก็ตาม ผมเดินไปเรียกมะนาวให้ลุกขึ้น เสียงมันดีขึ้นบ้างละ...เหลือแต่น้ำมูก กับที่บ่นว่าปวดหัวเนี่ยแหล่ะ ส่วนปวดท้องคงไม่มี...ให้อาหารครบ 3 มื้อ แถมมื้อดึกเล็ก ๆ ให้อีก กูดูแลโคตรดีอ่ะ...ภูมิใจตัวเอง หึหึหึ
    “เตี้ย...ไปอาบน้ำ จะได้กินข้าว กินยา”ผมเรียกเป็นครั้งที่ร้อย มันก็นอนพลิกตัวไปมา...
    “ว่อง ๆ ไอ้เตี้ย วันนี้แม่บ้านจะเอาที่นอนไปซัก...”ผมโทรมาตามเองละฮะ เห็นมันนอนคลุกฝุ่นหลายวันแล้ว กลัวไข้จะกลับเพราะสกปรกนี่แหล่ะ
    “ปวดหัววววว”มันก็พูดอย่างนี้มาครั้งที่ร้อยเหมือนกัน จนกูเริ่มจะคิดละว่ามันปวดจริงหรือแกล้งพูดเพื่อผลัดให้มันผ่านไป
    “หายช้าเพราะเงี้ย ดื้อ!!”
    “จึ้ก!!!!”อีจึ้ก ๆ มาอีกแร่ะ
    “วันนี้อยู่นี่คนเดียวนะโว้ย จะออกไปข้างนอก”ผมบอก
    “ไปไหนอ่า”มันโผล่หน้ามาถามอย่างรวดเร็ว
    “เอาเครื่องบินประกอบที่ซื้อมาวันนั้นไปเทส”
    “แล้วกูล่ะ?”
    “นอนอยู่นี่ละ เฝ้าห้องให้กูด้วย เผื่อมีโจรเข้ามา...เห็นว่าเลี้ยงหมาไว้จะได้ไม่กล้าเข้ามาขโมย”
    “K.”
    “5555555555555555555+”หน้ามันแบบโคตรขำ งอนอีกแร่ะ...55555+
    “แต่ถ้าวันสองวันมึงอาการดีขึ้นกว่านี้ กูก็จะเลื่อนไปวันที่มึงหายดีก็ได้”
    “งั้นกูไปด้วยนะ...”มันบอก
    “เออ แต่ต้องอย่านอนซมทั้งวันเหมือนที่ผ่านมานะมึง”
    “เออน่า...!”
    “หึหึหึ รับปากตลอด เตี้ย...ทำไมมึงเป็นคนปากดีอย่างงี้ว่ะ”
    “ก็กูน่ารักไง”แล้วมันก็ยิ้มหวานแฉ่งงงงงง...โคตรน่ารักละสิไม่ว่า กูเลยเผลอยิ้มตามเลย
    “แต่มึงเหม็นว่ะ ไปอาบน้ำได้แร้ว ลุก!”มันค่อย ๆ ลุกอย่างว่าง่าย เดินเข้าห้องน้ำไป...หึหึหึ
    
    ติ๊งต่อง~
    เสียงคนกดออดผมเดินไปส่องตาแมวดู เพราะเมื่อกี้พนักงานข้างล่างบอกว่ามีคนมาหา ผมอนุญาตให้ขึ้นมาได้ ไอ้โรลนั่นเอง ถือของมาเต็มมือเลย เปิดประตูให้มันเข้ามาข้างใน
    “หวัดดีครับพี่...แล้วนาวละ?”มันถามหาไอ้ตัวเล็กทันที
    “อาบน้ำ!”กูพูดห้วนไปป่ะว่ะ รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมันยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้สนิทกับมันหรอกฮะ รู้ว่าเป็นรูมเมทไอ้ชัดแค่นั้น
    “อ๋อ ผมซื้อของมาฝากไอ้นาวมันด้วยฮะ พวกนม ขนมไรงี้...มันชอบ”
    “จะกินได้เหร้อ...มันบ่น ๆ ว่าเจ็บคออยู่”ผมรับดักทาง มีแต่ขนมกรบกรอบทั้งน๊านนนน จะมาช่วยให้หายช้ากว่าเดิมล่ะสิไม่ว่า
    “อ้าว อุตส่าห์ซื้อมา”มันทำหน้าเสียดาย
    “เออ ๆ จะเก็บไว้ให้มันแล้วกัน”กูก็ปฏิเสธไม่ลง แสรดดดด~
    “ฮะ...”
    ไอ้เตี้ยเดินน่ารักออกมาจากห้องเล็ก มันยิ้มกว้างเลยเห็นเพื่อนมัน แสรดดดดดดดดดดดดดด~ ดีใจมากไปไหม...
    “โรลมาไง...”
    “รถเมล์ดิ เป็นไงบ้างหายแล้วดิเนี่ย”
    “ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว”อิเตี้ยโกหก!!!!! เมื่อกี้มันยังบ่นปวดหัวอยู่เลย แสรดดดดดด~
   “หึหึ...”เผลอแสดงท่าทีไม่เป็นมิตรออกมาแร่ะกู มันหันมาค้อนกูหน่อย ๆ ด้วย
    “เอาชีทงานที่คณะนาวมาฝาก เราเจอคนรู้จักเลยให้เค้าก๊อปไว้ให้ จะได้ตามทัน...”
    “อือ ขอบใจนะ...ยังกลัวอยู่ว่า เค้าทำงานกันแล้ว เราจะไม่รู้เรื่อง”
    “มีพวกงานกลุ่มอ่ะ เอาสอดเบอร์โทรกลุ่มที่อาจารย์หาลงให้นาวแล้วนะ อย่าลืมโทรไปของานเค้าด้วยล่ะ”
    “โห ขอบใจว่ะ ไม่ได้โรล...แย่แน่เลย”
    “ไม่เป็นไร ๆ ทำให้....”
    “อือ...”มันยิ้มกว้าง ให้ไอ้โรล...แม่มมมมมมมมมมมมมม
    “หายให้ทันนะ วันอาทิตย์น่ะ”
    “ทันแน่นอน ไม่ลืมหรอก...”ไปไหนว่ะ...อะไรอ่ะ อยากรู้...แน่จริงพูดให้เคลียร์ ๆ เด่ะ!!!!!! =_=
    “สู้ ๆ โว้ย หายไม่ทัน...อดแย่เลย”
    “บอกว่าทันไง”ทำเสียงเง้างอด ชิชะ....!!!!! อิเตี้ยมึงอ่อยเค้ารู้ตัวไหม กูก็เหี้ยเนอะ...นั่งฟังเค้าคุยกันเนียน ๆ เลย
    “คร๊าบบบบ...เชื่อออออออ // วันนี้ไปละ...รีบเข้าเรียน”
    “มาแปปเดียวเอง”
    “ก็เดี๋ยวก็เจอกันวันอาทิตย์ไง”
    “อ๋อ ได้ ๆ โอเค”
    “ไปละ ดูแลตัวเองดี ๆ”
    “อือ....”
    “หวัดดีครับพี่”มันหันมาไหว้ผม...รับไหว้อย่างขอไปที หึหึหึ...เพื่อนไปแล้วไอ้เตี้ยตาละห้อยเลย หมั่นไส้แมร่ง...ไม่ไปอยู่กับเพื่อนมึงเลยว่ะเตี้ย (ได้ข่าวว่ากูลากมันมาเอง)

      ผมนี่มันก็หงุดหงิดแบบไม่รักษาอาการเลย ลุกขึ้นไปดื่มน้ำเอือก ๆ ๆ ๆ ๆ มันก็มองอย่างงง ๆ มานั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนอย่างเคย แม่ม...นัดกันไปไหนว่ะ
    “ข้าวต้มอีกแร่ะ...”มันเขี่ยข้าว
    “เออ แดรกไม่ได้ก็ไม่ต้องแดรก วางไว้นั่นจะเทให้หมากิน”ฉิบหาย...พาลมันอย่างลืมตัว พูดไปแล้วอยากตบปากตัวเองสักร้อยที มันมองอย่างเหวออย่างงง...
    
    แกร็งงงง~ กระแทกช้อนเสียงดัง แล้วลุกขึ้นเดินหนีอย่างไว ไอ้ผมก็สืบเท้าเร็วไปคว้าแขนมันไว้
        “ขอโทษ ๆ ไม่ได้ตั้งใจ”
       “ทีหลัง รำคาญไม่อยากให้มาอาศัยก็บอก ฮึก ๆ กูก็บอกแล้วกูอยู่คนเดียวได้ มาแล้วเป็นอย่างนี้มึงจะลากกูมาทำไม ฮึกๆ”นั่นร้องเลย...ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ อะไรอ่ะ...
    “ไม่ได้รำคาญ”
    “รำคาญก็เห็นอยู่!!!”มันเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเอง แล้วจะเดินออกประตู...ผมก็จ้ำเลยครับ
    “ไม่ได้รำคาญจริง ๆ จะไปไหน!?!?!”
    “ปล่อยกูไม่ต้องมาจับ”สะบัดแขนออก ไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ ตาแดงอีกแล้ว...
    “จะออกไปไหน กุญแจห้องมึงอยู่ที่กูนะ....”มันไม่ได้ตอบว่าอะไร กดลิฟท์ลงไปข้างล่าง ผมก็ประกบติดเลย...พูดรั้งมันไว้ตลอดทาง มันก็เดินจ้ำเร็ว + ร้องไห้ไปตลอดทางเช่นกัน

    ด้านหน้าฟู้ดแลนด์ ไอ้เตี้ยกำลังกดเงินอยู่ มันคงโมโหมากกดไปร้องไห้ไป...เครื่องเค้าจะพังไหม ผมจับศอกมันไว้หลวม ๆ คนก็มองกันใหญ่เลย ไม่สนละครับกู... มันหันมาเอาเงินยัดใส่มือผม
    “ขอโทษที่รบกวน!”ตะโกนใส่หน้าพอให้เหวอเบา ๆ แล้วจะเดินหนีอีก ผมดึงมันไว้สุดแรง
    “ไม่เอา อย่าทำงี้ดิ พูดกันดีๆ”แปปเดียว...ตาช้ำแล้ว แสดเอ้ยยยย...ผมยกมือปาดน้ำตาให้มัน แต่มันก็ปัดมือผมทิ้ง ถึงกระนั้นผมก็ไม่ปล่อยมือที่กอดมันไว้ออก
    “มึงเริ่มก่อนนะ ไม่อยากทำที่หลังก็บอก กูมาอาศัยก็ลำบากใจอยู่ บอกตั้งแต่แรกแล้วไงว่าอยู่คนเดียวได้ มึงรำคาญกูก็รู้...คิดว่ากูชอบเหรอไงที่มันเป็นแบบนี้”
    “ไม่ได้ไม่ชอบ ไม่ได้รำคาญ ขอโทษไปแล้วไง...”
    “แล้วจู่ ๆ มาใส่อารมณ์กับกูทำไม กูทำอะไรผิดก็บอกดิ”
    “มึงไม่ได้ทำอะไรผิด”น้ำตาร่วงเผาะ ๆ ๆ ๆ ฆ่ากูเลยไหมเตี้ย...ถ้าน้ำตามึงจะพรั่งพรูราวกับสั่งได้อย่างนี้ แม่ม...แพ้น้ำตามันซะงั้น
    “ไม่ได้ทำไรผิดแล้วมาเหวี่ยงกูไม”
    “พูดเล่น ๆ”แก้ตัวได้หน้าหดเหลือสองนิ้วมากกู
    “เล่นอะไรหน้าโคตรจริงจัง!”จับผิดเต็มที่...
    “ทุกทีก็พูดเล่นอย่างนี้ ไม่เห็นจะต้องโกรธเลยนิเตี้ย...นะครับ ขอโทษอีกทีก็ได้ ไม่ได้อะไรเลยจริง ๆ”มันโอบไหล่มันไว้
    “ก็มึงดูจริงจังอ่ะ”
    “ก็กูอยากมึงหายไวไว เลยบังคับให้กินข้าวเยอะ ๆ ทุกทีก็กินเท่าแมวดม คนทำเค้าน้อยใจนะโว้ย”ผมบอก
    “ก็มันขม ๆ คออ่ะ”
    “ครับ ๆ ไม่กินไม่เป็นไรแล้ว...นะ กลับห้องได้แร่ะ...แดดเริ่มมา เดี๋ยวไข้ได้กลับคืน”
     มันขืนตัวไว้ เหมือนยังไม่เชื่อใจ กัดปากและครุ่นคิดว่าจะเอายังไงดี จะไปมิไป จะกลับมิกลับ ผมยิ้มให้อย่างเอาใจ แฮะ ๆ แสรดเอ้ย กูจะหัวใจวายตาย...เมื่อกี้เหมือนพายุมาเร็วมาก เจอกระทืบยังไม่น่ากลัวเท่านี้เลย เหอๆ
    “อยากอ้วก~”ไอ้ซิปหาย....ผมรีบจูงมือมันไปเข้าห้องน้ำในฟู้ดแลนด์เลยฮะ กระเพาะยิ่งว่าง ๆ อยู่ หน้าซีด ๆ กลับมาอีกแล้ว ร่างกายคงใช้พลังงานในการดีดกลับอารมณ์กูกับร้องไห้ไปเยอะ
    หาอะไรให้มันกินในฟู้ดแลนด์เลยฮะ เพราะไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้อง และได้อาหารที่มันอยากกิน ทำให้กินได้เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย ระหว่างที่นั่งรอผมกิน มันก็ผลุบไปกับโต๊ะแล้ว...คงจะปวดหัวอีกแน่ ๆ ผมก็รีบยัด ๆ ๆ ๆ ให้เสร็จเร็ว ๆ
    “เสร็จแล้วป่ะ” สะกิดเรียกมันก็เดินตามอย่างช้า ๆ เลยต้องเดินกลับไปข้อศอกเอาไว้ จับมือแล้วมันสะบัดออกง่ะ กูกลัวมันถูกรถชนนะ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
    เบาะที่นอนแม่บ้านเอาลงไปทำความสะอาดแล้วครับ ต้องย้ายมันมานอนบนโซฟาแทน ให้เข้าไปนอนในห้องก็ไม่ยอม จะดูการ์ตูน เลยต้องเลยตามเลย ขัดใจพี่เค้า...เดี๋ยวพี่เค้างอนอีกฮะ ผมลากกล่องเครื่องบินโมเดลที่ซื้อไว้ ออกมาประกอบ...ไอ้เตี้ยก็มองตามอย่างสนใจ ดูจากตัวอย่างในเอกสารแล้วก็ไม่อยากเท่าไหร่ เริ่มลงมือเลยดีกว่า

    ผมค่อย ๆ ตัดชิ้นส่วนที่จะมาแปะใบพัดกับทำลายบนตัวเครื่องอย่างระมัดระวัง มันไม่มีตัวเผื่อมา ถ้าเสียแล้วก็คือเสียเลย...ไม่ชอบฮะ ค่อย ๆ ทำไปอย่างระมัดระวังดีกว่า
    “ติณฑ์...”
    “หือ..?”
    “ซื้อมาสองลำไม่ใช่เหรอ”
    “อือ แล้วไง”
    “ซื้อต่อได้ป่ะ”
    “ไม่ได้”
    “ทำไมอ่ะ”นั่นเสียงดังใส่กูอีก ไม่กล้าหันหน้าไปหามันอ่ะ กลัวทำตาแป๋ว ๆ ใส่ แล้วพาลให้อยากจูบจนหายไข้
    “ตัวนั้นเอาไว้ แกะออกดูข้างใน”
    “อยากต่อด้วยอ่ะ”มันบอก อ่ะแบ่งให้ก็ได้ ผมให้มันมานอนคว่ำที่พื้นแล้วค่อย ๆ ต่อไปด้วยกัน ดูมันตั้งอกตั้งใจมาก ๆ ไม่รู้ว่าเคยเล่นด้วย ท่าทางมันชำนาญมากเลยฮะ
    “เดี๋ยวต่อเสร็จเอาไปเทส แถวบางนา”
    “กูไปด้วยนะ อยากเห็นอ่ะ...”
    “คร้าบ วันอาทิตย์นะ”ผมรีบเข้าแทรกแซงเลย มันชะงักไปแปปนึง...ขมวดคิ้วอีกแร่ะ
    “ทำไมต้องวันอาทิตย์ด้วยว่ะ”
    “อ้าวไมอ่ะ มีนัดเหรอ...กูว่างวันนั้นอ่ะ เค้ามีชมรมเปิดวันอาทิตย์ด้วย จะมีคนเยอะ ๆ เอาเครื่องมาแข่งกัน สนุกดี”ทั้งบิ้วทั้งมั่วแหล่ะครับกู 55555+ มันไม่มีงานอะไรหรอก
    “โหย...ไปไม่ได้อ่ะดิ นัดกับโรลไว้แล้ว”มันพูดเรื่อย ๆ กูนี่ก็เก็บข้อมูลเลย
    “เสียดายนะ อยากให้เห็นคนเค้าเล่นตัวละเป็นแสนก็มี”บิ้ว ๆ ๆ 555555555+    
    “เง้อ อยากเห็นอ่ะ ไอ้ตัวใหญ่ ๆ เคยเห็นในทีวีอ่ะนะ เคยขอแม่แล้ว...แม่ไม่ให้ซื้ออ่ะ”มันทำน้ำเสียงเสียดายสุด ๆ เข้าทางกูละครับเตี้ย...
    “ไม่เป็นไรหรอก เค้าก็มีแข่งทุกปีแล่ะ”ผมทำหน้าเสียดาย
    “เป็นปีเลยเหรอ กว่าจะได้เห็น โหยยยย...อยากไปอ่ะ”
    “ยกเลิกนัดดิ”
    “ไม่ด้ายยยย..รับปากไว้แล้ว เดี๋ยวไอ้โรลจะโกรธเอา”
    “ไม่โกรธหรอก บอกว่ามีธุระ”ทำหน้าลังเลแล้วฮะ กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
     “ไม่เอาอ่ะ”
   “ตามใจละกันนะ นี่กูก็กว่าจะไปศึกษาดูไอ้เครื่องลำใหญ่ไว้เหมือนกัน เห็นเค้าเล่นท่าทางสนุก”พูดเรื่อย ๆ คล้ายไม่ใส่ใจมัน แต่หูกูกระดิกเต็มที่เลย 55555+ มันถอนหายใจเบา ๆ
    “ธุระกับไอ้โรลสำคัญมากเลยเหรอว่ะ”ผมถาม
    “ก็ไม่ได้อะไรมากหรอก แต่รับปากมันไว้แล้ว”
    “เอ้า รับปากได้ก็เลิกได้...”ชี้ทางสว่างให้กลาย ๆ
    “ไม่ได้ ~”ยืนยันหนักแน่น
    “ธุระไรว่ะ”ถามออกไปแร่ะ ด้วยความอยากรู้สุด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
    “ออกเดท!”มันยักคิ้วและยิ้มให้อย่างซุกซน อิเตี้ย...มุมนี้มึงโคตรขี้เล่นอ่ะ แต่คำตอบมันทำเอาผมอึ้งรับประทาน!!! จริงป่ะว่ะ...หน้าตามันเหมือนจะเล่น ๆ
    “อึ้งเลย 555555555555+”มันหัวเราะ
    “เอาดี ๆ ดิ”
    “ก็จริง ๆ อ่ะ ไปออกเดท~”มันนอนกลิ้งหัวเราะกับพื้นไปมา แบบ...จะเชื่อมันก็ทำเล่น ๆ หัวเราะไป จะโกรธก็ไม่ได้เพราะยังไม่รู้เรื่องที่ชัดเจน จะเหวี่ยงก็กลัวมันเหวี่ยงกลับอีก  =_=

    สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ยอมพูด ปล่อยให้คาใจอีกไอ้เตี้ย เหลือเวลาอีกไม่กี่วันโว้ย หรือผมจะทำให้ไข้มันขึ้นอีกดีว่ะ


=_=!!!

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-09-2012 18:44:27

(ต่อ) ตอนที่ 8


“แม่ฮะ....พี่บุ้งส่งของมาให้หนูหรือยัง”

    เสียงแว่ว ๆ ไอ้เตี้ย...คุยโทรศัพท์กับแม่ ฮาาาาา....น่ารักเกิ๊นนนน มันนอนเล่นอยู่ข้างนอกคนเดียว...เห็นท่าจะเบื่อ เลยเอาเกมส์เพลย์ออกมาให้เล่น คราวนี้คนป่วยไม่ปล่อยเลยครับ หึหึหึ...ผมบอกให้มันหยุดพักบ้าง มันก็ทำครวญ...เออ ไม่อยากหายก็ช่างแมร่ง ดีเหมือนกัน...จะได้อยู่ที่นี่ไปนาน ๆ
    ส่วนตัวผมก็ย้ายตัวเองมานั่งเอกสารของคุณประกอบ ทบทวนและแก้ไขข้อมูลอีกรอบ เพื่อการเข้าประชุมครั้งต่อไปจะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด ต้องยอมรับเลยจริง ๆ ว่าคุณประกอบทำงานละเอียดมาก ผมไม่แปลกใจทำไมพ่อถึงให้เป็นมือหนึ่งในการวางแผนงาน

    “แม่อ่ะ~~~~”
    “...............................”
    “หนูไม่ได้เป็นไร เมื่อกี้จามเสียงมันเลยเปลี่ยนเองฮะ....”
    “.............................”
    “ฮะ เข้าใจแล้ว หนูดูแลตัวเองได้น่ะแม่”
    “...............................”
    “ฮะ ฮะ หนูก็รักแม่ฮะ.....”
    ผมเงี่ยหูตัวเอง ฟังมันคุยกับแม่ซะงั้น ฮาาาาา อยากรู้จังว่ามันอยู่ที่บ้านเป็นคนยังไง ไอ้ชัดบอกว่ามันเป็นน้องคนเล็ก แล้วพวกพี่ ๆ มันเป็นคนแบบไหน เลี้ยงดูลูกยังไง พ่อดุไหม กร๊าก ๆ ๆ  ๆ ที่บ้านจะรับได้รึเปล่า...ถ้าผมไปบอกว่าชอบลูกเค้า หึหึหึ

    ติ๊งต่อง....เสียงออดหน้าประตูผมชะเง้อมองออกไป ก็พอดีไอ้ตัวเล็ก...วิ่งโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานอย่างไว 
    “มึง มีคนมาอ่ะ”มันร้องเรียก แต่ไม่ยอมเดินเข้ามา...
    “เปิดดิ”
    “ไม่เอาอ่ะ นี่ห้องมึงนะ...”
    “อยากให้เป็นห้องมึงด้วยไม่ได้เหรอ”ผมย้อม มันกัดปาก...ทำคิ้วขมวด น่ารัก...หึหึหึ เถียงไม่ทัน
   “เปิดให้หน่อย เดี๋ยวเก็บเอกสารแปป”ผมบอกแล้วทำเป็นยุ่งเคลียร์เอกสาร มันทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็เดินไปเปิดให้ กระทืบเท้าเดินอีกตะหาก เดี๊ยะ ๆ

   “เอ่อ.....”สแตนด์มันยืนค้างหน้าประตู ทำหน้างง ๆ ว่ามะนาวมันเป็นใครทำไมมายืนอยู่ในห้องผม พอกับอิเตี้ยยืนทำตาแป๋วใส่อาการไม่ต่างกัน น้องกูหล่ออะดิ 5555+ ผมยืนหัวเราะค้างอยู่คนเดียว (แอบดูอยู่)
    “นี่ห้องพี่ติณฑ์ไม่ใช่หรอครับ”น้ำเสียงไอ้แตนด์มันออกจะดุ ๆ หน่อย ขี้เก๊กตั้งแต่เด็กละมันน่ะ
    “เอ่อ คือว่า....”เตี้ยมันเริ่มหน้าแดงแล้วฮะ หันรีหันขวาง...ผมก็แกล้งเดินออกมาในเวลาที่ประจวบเหมาะ
    “เข้ามาดิแตนด์”ไอ้สแตนด์มันเหล่มองผมกับมะนาวไปมา คึคึคึ
    “มะนาว นี่สแตนด์น้องพี่” ผมย้ำคำว่าพี่ โดยทิ้งสรรพนามที่ใช้กับมันบ่อย ๆ ต่อหน้าน้องผมต้องวางตัวให้อยู่เหนืออีกระดับ ฮา..
    “หวัดดีครับ”สแตนด์ยกมือรับไหว้ ยังทำหน้าสงสัย...เพราะผมก็ไม่ได้แนะนำอะไรเพิ่ม ปล่อยให้แมร่งงง...ไปงั้นแหล่ะ
    “เอาของมาให้ ไม่รู้ว่าโทรไปสั่งแม่บ้านเยอะอย่างนี้เพราะพี่มีคนมาอยู่ด้วยรึเปล่า”สแตนด์ยกลังเข้าห้อง ยังมีอีกสามลังอยู่บนรถเข็นโรงแรม พนักงานเลื่อนเข้ามาให้ ก่อนจะวางมันกลางห้อง เตี้ยเดินตามเข้ามาเบา ๆ หน้าแดง หูเหอแดงไปหมด จะเขินอะไรขนาดน้านนน
    “อือ ไม่สบายน่ะเลยเอามาอยู่ด้วย”พูดกำกวมไว้ก่อน เหมาเอาเลยว่าเนี่ย...เด็กผม กร๊าก ๆ ไอ้แตนด์ยิ้มแล้วหัวเราะเบา ๆ
    
    ผมแกะลังออกดูของที่ต้องการ แม่บ้านแพ็คอาหารสด ทั้งไก่หมัก หมูหมัก ผัก ผลไม้ เครื่องปรุง วัตถุดิบทุกอย่างมาให้ ผมให้มะนาวจัดใส่ตู้เย็นให้เป็นระเบียบ จะได้ไม่ต้องยืนเขินตัวเองไม่รู้จะทำอะไร
    “นี่อะไร?”มันถามเสียงเบา ยกกล่องในมือถาม
    “สาหร่ายญี่ปุ่น อร่อยนะ...เชฟที่บ้านทำเอง”ผมลองเปิดกล่องให้มันลองกิน มันก็ดม ๆ อยู่สองสามที แล้วก็มองหน้าผม
    “เป็นไง อร่อยป่ะ?”ผมถามด้วยความลุ้น มันร้องอือ แล้วยกนิ้วให้อย่างถูกใจ สแตนด์หัวเราะในท่าทางทะเล้นของมันเลยฮะ

    “ยังไงฮะพี่”ลากผมออกมาคุยในห้องรับแขกเบา ๆ ผมรวบเก็บของไอ้เตี้ยไว้มุมห้อง คือแบบตอนนี้มุมนี้มันก็รกเบา ๆ อ่ะนะ
    “ก็ไม่ไง อย่างที่เห็น 555+”
    “หึหึหึ สงสารเด็กว่ะ น่าจะไปมีอนาคตอีกไกล”
    “อยู่กับอั๊วก็มีอนาคตโว้ย ว่าแต่จะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่”
    “สองสามวันฮะ ออเดอร์ทางโน้นน่าจะมีปัญหาอีก”
    “พักบ้างนะสแตนด์ อย่าไปเครียดหรือจริงจังกับชีวิตมาก”
    “ฮะ ผมก็อยากทำให้ได้ตามเป้า มันท้าทายดี”
    สแตนด์เป็นอย่างนี้แหล่ะฮะ เคร่งเครียดจริงจังกับชีวิต เค้ามีภาวะความเป็นผู้นำอย่างเต็มเปี่ยม ผมสู้น้องไม่ได้ในเรื่องของความอดทน ถ้าเทียบกันในทางธุรกิจผมอ่อนกว่าสแตนด์อยู่กว่าเท่าตัว น้องมันนิ่ง ๆ เหมือนเสือซุ่มรอตะครุบ ต่างจากผมที่เห็นเหยื่อแล้วจะกระโจนอย่างเดียว ถึงต้องมาเทรนกับคุณประกอบไงครับ

    “เสร็จแล้ว”เตี้ยเดินปรบมือมา นั่งลงข้าง ๆ ผม พร้อมยิ้มเขิน ๆ ให้สแตนด์
    “ลังใหญ่มีขนมด้วยนะ เห็นรึเปล่า...ขนมจากญี่ปุ่นอร่อยมาก ๆ ลองกินดู”แตนด์บอกยิ้ม ๆ อิเตี้ยหูผึ่ง ตาวาวเลย หางกระดิกดิมึงน่ะ...ได้ยินว่าขนมนี่ระริกเชียว เมื่อเช้าไอ้โรลก็เอามาฝากตั้งหอบใหญ่ ผมยังไม่ให้มันกินเลย
    “กินไม่ได้นะโว้ย เจ็บคออยู่ // มันไอน่ะแตนด์ หมอบอกไวรัสลงคอ ที่ไม่หายสักทีเพราะดื้อเนี่ยแหล่ะ”หันไปดุมันด้วยเบา ๆ ทำปากจู๋ไม่กล้าหน้าบึ้งหรอกฮะ หึหึหึ
    “เก็บไว้กินก็ได้ ลองชงชาผลไม้ให้น้องกินสิพี่ หอมอร่อยนะ”
    “ไม่ชอบชา มันขม”เตี้ยบอกเสียงเบา เหมือนเกรงไอ้แตนด์อยู่หน่อย ๆ 
    “ไม่ขมหรอกครับ หอมหวาน อร่อย...กินบ่อย ๆ จะชุ่มคอ”แตนด์บอก
    “มันดื้องี้แหล่ะ ไม่อยากหายหรอก มันอยากไปให้หมอฉีดยาอีก”
    “จึ้ก!”หยิกกูอีกครับ จ้องตาแทบจะถล่นเลย หึหึหึ
    “เจ็บนะครับเตี้ย!”ผมดึงมือมันออก งอนกูแล่ะ...เชื่อได้ =_=
   “คึคึคึ เข้าไปกินข้าวบ้านบ้างนะฮะ พักนี้พี่ไม่ค่อยเข้าไปเลย”
    “เออ ว่าจะไปเหมือนกัน น้ำตาลมันไปญี่ปุ่นแล้วเหรอ”
    “ไปแล้วฮะ บ้านเงียบมาก วันก่อนน้องเจเข้าไปเล่นอยู่...ไม่ได้มาหาพี่หรอฮะ”
    “ล่าสุดก็มานอนด้วย...แต่สงสัยไอ้พุทพาไประยองด้วยมั่ง!?”ผมเดา ไอ้พุทมันทำงานอยู่ระยองนี่ เห็นเจมันบ่น ๆ ว่าอยากไปเล่นน้ำทะเล คงหนีพ่อกับแม่มันด้วยมั้ง พักนี้มาหามันบ่อยเหลือเกิน…
    “อ่อ อย่างนั้นเหรอครับ ใครเล่นวินนิ่งค้างไว้”สแตนด์ถาม ผมบุ้ยปากหาคนข้าง ๆ เปิดตลอดไม่ยอมปิด
    “ไม่เอาแผ่นเกมส์ที่บ้านมาให้น้องเล่นล่ะพี่ มีตั้งหลายเกมส์”
    “ว่าจะเข้าไปเอาอยู่ ดูความประพฤติก่อน ทำดีก็จะเข้าไปเอามาให้...ไม่ดีก็เล่นไปเกมส์เดียวนี่แหล่ะ”
    หยิกกูอีกครับ...มือมันยังไงว่ะเนี่ย รู้สึกว่าเล็บมันจะยาวด้วยนะ ผมส่งสายตาดุ ๆ ไปให้ เจ็บนะมึง!!!! เดี๋ยวก่อน ๆ คุยกับแสตนด์อีกสักพักใหญ่ ๆ น้องก็ขอตัวกลับไปก่อน เพราะนัดกับเพื่อนที่ทำธุรกิจด้วยกัน ผมลงมาส่งข้างล่าง
    “ดูแลกันดี ๆ นะฮะพี่ อย่าฆ่ากันตายก่อน”
    “หึหึหึ กลับไปได้แล้ว...ขับรถดี ๆ นะโว้ย”
    “ครับ...”
    ผมเดินขึ้นห้องมา เตี้ยมันจะรู้ตัวไหมว่ามันทำตัวน่ารักแค่ไหน ผมชักไม่อยากให้มันกลับไปอยู่ห้องมันแล้วสิ ค่อย ๆ เปิดประตูเข้าห้อง พร้อมกับที่เตี้ยมันสะดุ้งทำอะไรในครัว แล้วรีบออกมา
    “ทำไรอ่ะ!?”
    “เปล่า....”
    “เปล่าอะไร ก็เห็นอยู่ว่าทำอะไร”ผมเดินไปดู ชัดเลย...แม่ม แกะกล่องขนมออกหมดเลย มีเปลือกเปล่าวางทิ้งอีกตะหาก
    “ฮี่ ๆ ก็อยากกินอ่ะ”
    “มึงเจ็บคออยู่ไหมเตี้ย เดี๋ยวก็ไออีก กูรำคาญ”หงุดหงิดครับ พูดอะไรไม่เคยฟัง ผมเห็นมันไอแต่ละที..เจ็บคอแทน ที่ไม่หายก็เพราะอย่างงี้ไง
    “กินไปนิดเดียวเองนะ ไม่เจ็บหรอก...นะ ๆ ๆ ๆ”
    “ไม่ได้ ทำไมมึงดื้อแบบนี้ว่ะ”
    “ใจร้าย!”
    “ไป ๆ ออกไปข้างนอกเลย เดี๋ยวทำกับข้าวให้ กินยา นอน! วันนี้ไม่ต้องเล่นเกมส์แล้วนะ!!!”
    “อะไรอ่ะ พาลว่ะ...”มันร้อง ผมจับหน้าผากมัน มันรีบล่นหน้าผากหนี ยังมีไข้อยู่เลยยังจะปากดี
    “ไปดี ๆ หรือต้องให้กูเหวี่ยงก่อนออก”หน้าบึ้งมาแร่ะ ผมถอนหายใจ...อย่างยืนอยู่ก็ตามใจ ทำยำสาหร่ายให้มันกินดีกว่า ลวกกุ้งกับปลาหมึกยำใส่ไปด้วย กินกับผัดซีอิ้ว ส่วนของตัวเองก็กินมาม่าผัดรสแซ่บ ไอ้เตี้ยยืนขวางทางนานละ ผมจะหยิบจับอะไรก็เกะกะมัน แต่ผมก็ไม่สนใจ...รอให้ง้อดิ เดี๋ยวเคยตัว
    “หวงเหรอ”จู่ ๆ มันก็ถามขึ้น
    “เปล่า”
    “ทำไมไม่ให้กินอ่ะ”นั่นไง...มาแร่ะเสียงเง้างอด
    “มึงไอ เดี๋ยวหายเจ็บคอก่อนจะให้กินหมดนี่เลย”เอาใจมันอีกกู
    “มึงโกรธเหรอ?”มันถามเสียงเบา เฮ้อออ...
    “เปล่าครับ ไม่อยากให้กินเพราะว่ามึงเจ็บคอ แต่ก็โมโหนิดหน่อยที่พูดไม่ฟัง”
    “ไม่ได้รำคาญใช่ป่ะ”
    “ไม่รำคาญเล๊ยยยยยยยยยยย”บีบสองแก้มมันอย่างหมั่นไส้ อยากขอโทษก็พูดมาเลยเตี้ยเอ้ย...ทำฟอร์มจังว่ะ
    “งือ...”
    ผมก้มลงหอมแก้มมันหนึ่งฟอด โลกค้างไปแล้วฮะ หน้าแดงแจ๋...ทำตาโตใสใส่ผม เอ๋อแดรกไปเลยเหรอมึง 5555+  มันผลักผมแล้ววิ่งออกไปแล้วฮะ 555555+
    ห้องครัวสงบไปเลย...
    “เตี้ยมากินข้าววววววว”ร้องเรียกเมื่ออาหารเสร็จ ผมก็เดินไปดูด้วย ไมมันเงียบจังวะ เห็นมันนอนคลุมโปงอยู่ ก็ค่อย ๆ เดินไปเปิดผ้าออกแต่มันดึงเอาไว้
    “ข้าวเสร็จแล้ว ป่ะ..ไปกิน”ผมบอกยังพยายามดึงผ้าออก โดนหมอนชื้น ๆ ร้องไห้ชัวร์!
    “เตี้ยครับ เป็นไรอีก...เปิดผ้าดิ๊”
    “ไม่เอา”โห เหอ ๆ เสียงขึ้นจมูกงี้...
    “เป็นไรไหนเปิดออกมาดูก่อนดิ๊”
    “ไม่เอา!!!!”
    “เป็นไรบอกกูหน่อย”
    “ก็มึงอ่ะ!!!!!!!”ประโยคบอกเล่าแบบใส่อารมณ์อีกแร่ะ 55555555+
    “กูทำไม?”ผมแกล้งถาม
    “มึงอ่ะ มึงอ่ะ!!”
    “เออ กูทำไมละว่ะฮะเตี้ยยยยย พูดอะไรอู้อี้ฟังไม่รู้เรื่อง”
    “มึงมาจูบกูทำไมละสัส...”555555555555555555+ โอ๊ยขำ หลุดออกมาละ...หน้ามันแบบโมโหมาก หรืออายมากไม่รู้
    “ใครบอกกูจูบ”
    “มึงนั่นละจูบกู!!!!!!”มันยกมือถูแก้มตัวเองไปมา
    “กูไม่ได้จูบ!!!!”ผมก็ปฏิเสธเสียงแข็ง
    “มึงนั่นละจูบ”
   “ไม่ได้จูบ”
    “ไม่ได้จูบอะไร หมาตัวไหนมาจูบแก้มกู”
    “ก็ไม่ได้จูบ.....” 55555555555555555555+ หน้ามันแบบแค้นกูไปแล้ว เป็นไง...เวลาเจอคนเถียงกลับรู้สึกรำคาญบ้างไหม
    “ไอ้เหี้ย มึงนั่นแหล่ะจูบ”
    “ก็บอกว่าไม่ได้จูบ ถ้าจูบมันต้องอย่างนี้”
    ผมโน้มตัวลงประกบริมฝีปากสีเชอรี่อย่างอ่อนละมุน ทีแรกมันก็ขืนตัวตามสเต็ป ผมเอาความอ่อนโยนเข้าว่า ไอ้ตัวเล็กค้างนิ่งแข็งเป็นท่อนหินไปแล้ว ปล่อยให้ผมโลมเลียริมฝีปากสวยอย่างเอาแต่ใจ...ลิ้มละเลียหยอกล้อให้แบบไม่เร่งเร้า เพราะมันจะต้องตกใจแน่นอน มือเล็กที่จับผ้าห่มอยู่ระโหยโรยแรงตกข้างตัว ผมเข้ากอบกุมมือเล็กไว้ แล้วประสานมือกัน เนิ่นนาน...ก็ผละออกอย่างน่าเสียดาย
    “จุ๊ฟ...”ตบท้ายด้วยการจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากนั้น มันหน้าแดงไปหมดแล้ว น้ำตาคลอด้วย...
    “ฮึก...”ร้องอีกจนได้ =_= ผมรีบโอบกอดมันไว้ทั้งตัว
    “ชู่ววววว...อย่าร้อง ๆ ชู่ววววววว”ไม่ได้ขอโทษเพราะอันนี้ผมตั้งใจ ตั้งใจมาก ๆ ด้วย! มันสะอื้นเก็บเสียงเบากว่าทุกที คงรู้สึกช็อคละมั้ง ไม่เคยจูบหรือไงว่ะ! หรือไม่เคยถูกผู้ชายจูบ หึหึหึ แต่แค่ผมเห็นอากัปกิริยามันก็เดาออกได้เลยครับว่า มันคงไม่เคยจูบใคร และไม่เคยถูกใครจูบแน่นอน
    จับมันนั่งแล้วกอดมันไว้เลยฮะ มันก็กำเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกัน...
    “ทำแบบนี้กับกูทำไมอ่ะ ฮึก ๆ “
    “ทำเพราะอยากทำนะครับ อย่าร้องเตี้ย ชู่ววววว....”ผมเช็ดน้ำตาออกให้มัน
    “ก็มึงเป็นผู้ชาย กูก็ผู้ชายนะ”มันท้วง
    “ตอนจูบกูก็ไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพศอะไร แค่จูบมึงเพราะมึงเป็นมึงนะครับเตี้ย...”
    มันเงียบ
    “รู้สึกไม่ดีเหรอ”ผมถาม มันพยักหน้า
    “กลัว~”
    “โอ๋...ขอโทษที่ทำให้กลัว ไม่เคยจูบกับใครหรือไง”ผมแกล้งถาม
    “จะให้ไปจูบกับใครล่ะ!!!!!!”มันตวาดตอบกลับมา หึหึหึ
    “จะไปรู้เรอะ เห็นท่าทางก๋ากั๋นขนาดนี้ คิดว่าช่ำชอง”นั่นไง...ทุบผมอีก
    “กูเป็นจูบแรกของมึงอ่ะดิ อย่ามาประทุษร้าย...”ทึกทักเอาเองเลยโว้ย มันมองค้อนอยู่หน่อย ๆ กัดปากตัวเองอีกแล้ว
    “..................................”
    “เตี้ย อย่าไปจูบกับใครนะ อย่าให้ใครมาจูบด้วย”ผมบอก
    “เรื่องของกู”
    “ต่อไปนี้มึงเป็นของกูแล้วนะ”
    “อิขี้ตู่!!!!!!!” 5555555555555555555+ มันข่วนหน้าผมด้วยเล็บอันแสนยาวของมันด้วยง่ะ =_= เจ็บซี้ดเลย เดี๋ยวต้องหาทางจับมันตัดเล็บบ้างละ หน้ากูยับเยินอยู่แล้ว...ยิ่งกว่าเดิมอีกคราวนี้
    “เออ อย่าให้รู้ทีหลังละกัน จะเจ็บตัวเปล่า ๆ เข้าใจไหมครับเตี้ย...”
    “ไม่เข้าใจ!”กวนตีนต่อ
    “ไม่เข้าใจกูจูบ” ฮ่าฮ่าฮ่า....มันรีบยกมือปิดปากตัวเอง โคตรน่ารัก
    “ห้ามใครมาจีบมึงด้วย กูจีบได้คนเดียว”ผมมัดมือชกมันเลย จับหัวมันผงกขึ้นลง 5555+ พร้อมทำเสียง
    “เข้า ใจ แล้ว ครับ พี่ ติณฑ์”
   “ควา.ย!!!!”
    “ทำตามด้วยนะครับ ถ้ากูโมโหรู้ใช่ไหม...กูจะทำอะไร จูบจองไว้แล้วนะ...ไม่แบ่งให้ใครหรอก”
    “ไอ้บ้า!!!!”
     “หึหึหึ อยากลองดีไม่เลิกนะ...ป่ะ ไปกินข้าวได้ละ...”ฉุดมันลุกขึ้น นั่งกินข้าว แมร่งรีบกินไม่คิดชีวิตเลยมั้ง...แล้วมันก็ผลุบเข้าใต้ผ้าห่มตามเดิม เออ...ไม่เล่นเกมส์แล้วเหรอว่ะ!?   

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 [มะนาว]
       วันนี้ยืมโทรศัพท์มันโทรไปหาแม่ เหมือนแม่จะรู้เลยอ่ะ ว่าไม่สบาย กังวลอยู่ว่าแม่จะบอกพ่อไหมนะ...ไม่อยากให้ลงมากรุงเทพฯกันเลย ผมย้ำหนักว่าไม่เป็นอะไร ฟังเสียงแม่ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เดี๋ยวเค้าต้องโทรไปถามไอ้ชัดแน่ ๆ หวังว่ามันคงมีเหตุผลที่ดีนะ โกหกจนชินล่ะมันน่ะ...วางสายกับแม่ไม่นาน
   สักพักนึงก็มีคนมาหาไอ้โหดที่ห้อง โคตรหล่อเลยว่ะ...ยังไงดีล่ะ ขาว ตี๋ เท่ห์ สมาร์ท แม้จะอยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ ก็ยังดูดี เหมือนพวกคุณชายเลยอ่ะ ติณฑ์มันแนะนำว่าเป็นน้องชายผมนี่แทบจะขำกร๊ากตั้งแต่หัวจรดเท้า โห...เอาจริง ๆ นะ หล่อก็จริง แต่หน้าแก่กว่าไอ้โหดอีกง่ะ 555+ จริง ๆ นะ ผมคิดว่าน่าจะอายุมากกว่าซะอีก ท่าทางเค้าดูภูมิฐานมากกว่า อีกอย่างเค้าชอบมองผมแปลก ๆ แบบว่าเหมือนจะลุ้นจะสงสัย เหมือนมีอะไรจะอยากถามแล้วก็ไม่ถาม หรือยังไงไม่รู้ ยังไงผมก็ชินแล้วล่ะ...คนไม่เคยมองผมด้วยสายตาปกติหรอก!
    แต่ดูเค้าก็น่าจะใจดีมั้ง เวลาเค้าคุยก็ดีอ่ะ ให้กินขนมได้ด้วย อิอิอิ ไม่เหมือนไอ้โหดหรอก เอะอะ...ก็เอาแต่ด่า ๆ หวงของตลอด แค่ผมจะเปิดตู้เย็นมันก็ตะโกนจี้แร่ะ คนเราก็ต้องมีแบบอยากกินน้ำเย็นบ้างอะไรบ้าง มันเอาแต่น้ำอุ่นมาให้ ผมไม่ชอบอ่ะเวลากินแล้วรู้สึกสาก ๆ ลิ้น =_= ( คืออารายของมันว่ะ : คนเขียน ) กับข้าวก็เดิม ๆ มันก็ต้องมีเบื่อบ้าง แต่เอาจริง ๆ มันทำอะไรให้กินก็ไม่รู้รสหรอก ความรู้สึกมันเหมือนขม ๆ อ่ะ อาจเพราะกินยาจนชินแล้วก็ได้ มันไม่ปล่อยว่างเลย กินตรงเป๊ะตามใบสั่งของหมอ จะมีก็แต่มันไม่ชอบให้นอนซมพยายามดึงให้ผมลงไปฟิตเนสข้างล่างให้ได้ ไหนมันบอกว่าอยากให้ผมหายไข้ไงว่ะ เคี่ยวเข็ญจัง...อยู่กับมันก็สนุกดีแหล่ะ มีอะไรให้ทำโน่นทำนี่ตลอดเวลา จะกลัวก็ตรงที่มันมาบอกว่าชอบนี่แหล่ะ...บ้ารึเปล่า ผู้ชายเหมือนกัน เวลามันทำหน้าจริงจัง น่ากลัวจะตาย~ มันเหมือนจะกระโจนใส่ผมตลอดเวลา
    เมื่อติณฑ์มันเดินลงไปส่งพี่สแตนด์ข้างล่าง ผมก็รีบเลยฮะทางสะดวก โฮะ ๆ ๆ เริ่มแรกคว้านไอติมในตู้เย็นมาลิ้มลอง อืมมมมม....รสชาติเยี่ยม ไม่ได้โดนลิ้นมาหลายวัน ระหว่างนั้นใจก็เต้นตุ้บ ๆ กลัวมันเปิดประตูเข้ามา คงจบแห่ชีวิตกัน แต่ก็อีกนั่นละ...ระหว่างกำลังแกะขนมปังกรอบจากญี่ปุ่น มันก็เปิดโผ๊ะเข้ามาพอดี =_= โดนด่าเลย เหมือนมันจะโมโหด้วย คนมันไม่ได้ตั้งใจหนิ...ปกติผมกินขนมพวกนี้มากกว่ากินข้าวซะอีกนะ จู่ ๆ จะมาบังคับให้หยุดกินได้ไงอ่ะ!!!!!
 
   ก็รู้ว่าผิด ไม่เห็นต้องทำเมินขนาดนั้นเลย!!! มันไม่ง้อด้วย...ถ้าเป็นพี่ต้นหอมต้องให้กินได้แล้วด้วยนะ พี่เค้าหยุดตามใจผมไม่ได้หรอก ยืนอยู่ตั้งนานแน่ะ....
         
   แต่พอเผลอนิดหน่อยจู่ ๆ ก็มาจูจู๊บ ไอ้บ้า!!!!!! ผมก็ไม่รู้หรอกว่าสำหรับมันเรียกว่าอะไร แต่ไม่รู้สิ...จะหอมแก้ม จูบหน้าผาก บ้านผมก็ทำกันออกบ่อย ไม่รู้ว่าทีมันทำ...ทำไมมันดูน่ากลัวจังว่ะ

   ก็มันน่ะชอบทำสายตาวับ ๆ แวม ๆ เหมือนรู้ทุกอย่างไปหมด ก่อนจะกินข้าวมันก็มาจูบผมอีก คราวนี้ไม่เหมือนที่ทำในห้องครัว เพราะมันเล่นมาประกบปาก ผมนี่นิ่งเลย...เคยดูมาบ้างแหล่ะในหนังแต่นั่นก็เป็นหญิงกับชาย และผมก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ด้วย ไปซะแล้วจูบแรก จะว่าแตกต่างจากเวลาแม่หรือพวกพี่ ๆ ทำไหม มันก็แบบ...เวลาพี่ ๆ หอมแก้ม ใจผมไม่เต้นแรงเท่านี้มาก่อนเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร

    นึกถึงแล้วก็มากัดปากตัวเองเบา ๆ  โอ๊ย...นอนคิดใต้ผ้าห่ม แมร่งอายอ่ะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย มันมาจูบผมทำไม!!!! ยิ่งคิดยิ่งแบบ ยึ๋ยๆ รู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็บอกไม่ถูก เห็นป่ะ...ว่ามันชอบแกล้งผมแค่ไหน แล้วตอนนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันละเนี่ย...รู้ถึงไหนอายถึงนั่น นาวาเอ้ย...ทำแกไม่ปัดป้องไปแต่แรกฟ่ะ หงุดหงิดอ่ะ

    “เตี้ย...กูปิดนะ”เสียงไอ้โหด แว่วมาใกล้ ๆ แสงไฟจากทีวีปิดลง มันยกเครื่องเพลย์ม้วนสายเก็บวางในชั้น
    “เก็บไมอ่ะ ยังเล่นไม่เสร็จเลย”โวยวายแมร่ง ยังไม่จบเกมส์เลยนะ
    “อ้าว เห็นนอนคลุมโปง คิดว่าหลับ”มันพูด ทำกับกูแบบนี้คงจะหลับลง ดูหน้ามันสิ...ทำนิ่ง ๆ เหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดอะไรขึ้น หึ!!! ไม่อยากจะเสวนากับมันแล้วแมร่ง ขี้แกล้ง...ผมนอนกลิ้งไปมา บนที่นอน...อย่างน่าเบื่ออะไร ไอ้โหดมันเดินไปเดินมาเหมือนหาอะไรสักอย่าง สักพักนึงก็มานั่งข้าง ๆ ผมเขยิบหนีไม่มองหน้ามันเลย...เกลียดเสียงหัวเราะมันแมร่ง ชอบทำเป็นแบบรู้ทัน
    “ยื่นมือมา!”มันทำเสียงดุ ผมก็งงสิ จู่ ๆ มาบอกให้ยื่นมือ มันจะเล่นอะไรอีก?
    “ยื่นมาไว ๆ”
    กรรไกรตัดเล็บในมือมันอ่ะ ไม่อ๊าวววววววววววววววววว....ไม่ตัด ๆ ๆ ๆ อย่าตัดนะ ผมไม่ค่อยชอบเสียงติ๊ก ๆ เวลากรรไกรโดนเล็บ มันแบบเสียว ๆ ยังไงก็ไม่รู้ หดมือหนีเลยฮะ...ไม่เอ๊า!!!!!
    “เร็ว ๆ เล็บยาวแมร่ง จิกกูแต่ละทีเจ็บจะตาย5”มันบ่น
    ผมเบี่ยงตัวหนีเลย มันรีบดึงมือผมไว้ มีหรอจะยอม...สะบัดสิคร๊าบบบบ
    “เล็บยาวสกปรกด้วย มาตัดเร็วๆ”
    “ไม่เอาอ่ะ เกลียดเสียงติ๊ดๆๆ”
    “เสียงติ๊ดๆ?”
    “อือ เวลาตัดอ่ะ ไม่เอา ๆ  ๆ ”
    “อ๋อ...งั้นเดี๋ยวเอาหูฟังให้ ฟังเพลงไป...ไม่ได้ยินเสียงแน่นอน”มันเอาเฮดมาใส่ให้ดูคลิปในแท็บเล็ต เออคิดได้ไงว่ะ...ยอมจำนนละ ถึงแม้จะกลัวว่ามันจะตัดโดนเนื้อรึเปล่า แต่มันก็จับมือไว้หลวม ๆ เวลาผมหันหน้าจะมองมือ มันก็ผลักหน้ามองมองแท็ปเล็ต
    “ดูไป!”
    ไม่ได้ยินเสียงตัดเล็บอีกเลย ดูเพลินจนครบห้าเล็บก็เปลี่ยนมือให้ตัดอีกข้าง
    “เรียบร้อย”มันยิ้มถูกใจ ทุกครั้งเวลาบังคับผมได้มันก็จะแสดงสีหน้ายังงี้แหล่ะ
    “ตัดเล็บตีนให้ด้วยดิ”ผมยกเท้าให้มัน มันตีขาดังป้าบ...ผมเลยถีบมันคืน
    “สกปรก!”มันดุ ผมแล่บลิ้นให้มัน แบร่!~ คิดว่ากลัวเหรอไง...มันเก็บเศษเล็บไปทิ้งแล้วไปล้างมือ ก่อนจะเดินมาเปิดหนังดู

    “พรุ่งนี้ไปส่งด้วย”ผมบอก พรุ่งนี้ผมจะไปเรียน...เป็นตายก็จะไปให้ได้ หยุดมาหลายวันแล้วอ่ะ...แค่นี้ก็เรียนตามคนอื่นไม่ทันอยู่แล้ว
    “ไมอ่ะ”
    “ไปเรียนดิ คนเค้ามีการศึกษา”
    “จะไปไหวเหรอ?”มันหันมาถาม ผมพยักหน้า...ว่ากูเจ๋ง มันหัวเราะในลำคอแล้วดูหนังของตัวเองต่อไป ไอ้ขี้เก๊กเอ้ยยยยย~
        
   ว่าแต่ทำไมมันต้องดูหนังผีน่ากลัวเรื่องนี้ด้วยเนี่ย!!!!! แง~ เริ่มเรื่องมาก็หลอนเลย ผมกระโดดจากที่นอนที่พื้น ติดหนึบข้างกายมันทันที
    “ไรเตี้ย?”ยังจะถามอีก!!!
    “จึ้ก!!! เปลี่ยนเด้...ทำไมต้องดูเรื่องนี้ด้วยอ่ะ”
    “อ้าวมันมีในโปรแกรม”มันโยนหนังสือโปรแกรมละครฝรั่งมาผมไม่สนใจหรอก พยายามจะแย่งรีโมตมาจากมือมันง่า
    “ไม่อยากดูอ่า...กลัว”ผมยอมรับอย่างภาคภูมิเลยฮะ กลัวครับ...กลัวมาก แต่มันก็นั่งดูเฉย ๆ จิตใจมันด้านชามาก!!
    อร๊ายยยยย~ พรุ่งนี้ต้องกลับไปอยู่ห้องคนเดียวด้วยนะ
    “ลงไปนอนหลับไป จะได้ไม่ต้องดู”
    “ก็มันได้ยินเสียงอ่ะ”ลำโพงโคตรเซอราวน์รอบด้านขนาดนี้
    “ก็ไปนอนในห้องก็ได้ จะนอนห้องเล็กหรือห้องกูก็ได้ ป่ะ...”ให้กูไปนอนคนเดียวเนี่ยนะ! อาเมน...ฆ่ากูเถอะ
    “กลัวนะ”ผมบอกเสียงเบา กลัวจริง ๆ นะ พรุ่งนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวแล้ว มันหันมามองหน้าหน่อย ๆ แล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง หยิบหมอนใหญ่มาอีกใบ แล้วนอนลงข้างที่นอนผม ก็ทรุดลงที่นอนตัวเองสิครับ จะนั่งอยู่เพื่อ! ผ้าห่มเปิดแง้มหน่อย ๆ แอบดู...มือนึงก็จับเสื้อมันเอาไว้ฮะ เผื่อว่าถ้าผมเผลอหลับไป แล้วมันลุกหนีผมจะได้รู้สึกตัว ไม่อยากโดนทิ้งให้นอนคนเดียวนี่นา
    

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

TBC. ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: zingiber ที่ 20-09-2012 19:59:58

น่ารักจัง  :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: lollipopz ที่ 20-09-2012 22:12:02

 :o8:น่ารักแต่ชักอยากให้น้องนาวซื่อตรงกว่านี้แล้วสิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 20-09-2012 22:31:30

ชอบให้พี่ติณฑ์เล่ามากๆ มุมพระเอกน่ารักดีค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 21-09-2012 01:23:25

ตลกคนซึนเดเระ หวังว่าต่อไปน้องคงมีพัฒนาการในการช่วยตัวเองบ้างอยากให้น้้องอยู่ได้ด้วยตัวเองคือค่อยๆเป็นค่อยๆไป ทั้งสองคนน่ารักมากขอบคุณคนเขียนที่เอาเรื่องนี้มาลงนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 21-09-2012 07:42:34

ไอ้โหดของน้องมะนาวตามใจซะจนน้องมะนาวจะกลับไปอยู่คนเดียวได้มั้ยอะนั่น

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 21-09-2012 10:19:37

รู้สึกพี่ติณจะเริ่มแต๋วแตกนะ เรียกนู๋นาวว่า "อิเตี้ย" ตลอด  555+

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 21-09-2012 12:44:35

น่ารักอะ ชอบๆๆๆ  :o8: :-[ :o8:
ขอบคุณมากๆๆ ค่ะ  :3123: :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 21-09-2012 13:49:05

น้องนาวดื้อมากกกกกกก :laugh:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 21-09-2012 15:15:44

สนุกๆๆ น่ารักดี ..

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 8 [20/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-09-2012 16:25:55

อ่านทีสะใจมากลงแต่ละตอนยาวมากอ่านได้จุใจ
เนิ้อเรื่องก็สนุก มะนาวดื้อมากจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 23-09-2012 19:40:35

ตอนที่ 9 “ปกป้อง ดูแล ให้ใจ”


    [มะนาว]


    พาร่างกายตัวเองมาเรียน ประหนึ่งว่าซากศพเดินได้ ไอ้โรลยืนรออยู่ข้างหน้ามอเลยฮะ โดยไอ้บ้าสุดโหดมาส่งผมตามสัญญา ก่อนที่จะมาเรียนก็ยังพาไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดด้วยง่ะ ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้ามันบอกทิ้งไว้ที่ห้องมันเลย เผื่อวันหลังมีเหตุฉุกเฉินให้ไปอีก หึหึหึ...คงมีหรอก!!!! หาเรื่องล่วงเกินผมละสิไม่ว่า
    มันตื่นมาแพ็คอาหารให้ผมด้วยง่ะ แบ่งจากที่แม่บ้านมันเอามาให้ หลายกล่องเลย...ส่วนใหญ่เป็นพวกผลไม้ กับอาหารสำเร็จ ที่ผมจะสามารถเวฟกินเองได้ แถมยังกำชับให้ผมกินข้าว กินยาตามกำหนด มันจะโทรมาให้ผมรายงานทุกเย็น มันเป็นรุ่นพี่หรือเป็นพ่อผมกันแน่เนี่ย! ทีขนมขอก็ไม่ให้...ของไอ้โรลที่ซื้อมาฝากมันก็ไม่ให้ แมร่ง...กวน!
    แค่รถมันจอดหน้ามอคนก็มองกันพรึ่บพรับ คือแบบ...รถมันจะหรูไปไหน ยิ่งเห็นว่าเป็นผมเดินลงมาจากรถ คนก็ยิ่งแบบมองแทบจะทะลุกระจกกันใหญ่ เพื่อดูว่าคนมาส่งผมคือใคร ตอนแรกติณฑ์มันจะเข้าไปส่งผมข้างในด้วยซ้ำ พอเถอะ...แค่นี้กูก็ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านมากพอ
   โรลยืนยิ้มกว้างให้...ผมยิ้มตอบ กำลังจะลงแต่ไอ้โหดฉุดแขนไว้ก่อน
    “เตี้ยอย่าลืมนะที่เคยสัญญาอ่ะ”
    “สัญญาไร?”จำไม่ได้ฮะ เคยไปพูดสัญญาอะไรกับมันตอนไหน
    “อย่าให้ใครจีบนะ จับมือก็ห้าม ยิ้มให้ก็ห้าม รู้เปล่า~”
    “ไม่ขังกูไว้เลยล่ะ!”กวนตีนนี่ครับมันอ่ะ
    “หึหึหึ ลงไปได้แล้ว อย่าลืมที่พูดด้วย...กูพูดจริงทำจริงนะ ต้องให้ย้ำไหม...ใครเป็นเจ้าของจูบแรกของมึง”มันหันมาจ้องจนกูเริ่มเขิน แสรดดด~ หน้ากูไม่ด้านเหมือนมึงนะ ผมรีบยกมือปิดปาก มันหัวเราะน่าตบ ปลดล็อคให้ผมลงแล้วบึ่งรถออกไป สัส~ อิขี้แกล้ง!!!!
    สิ่งที่ผมกับมันทำในรถ ไม่มีใครเห็นหรอก ติดฟิล์มดำทะมึนขนาดนั้น ถ้ากูถูกฆ่าในรถก็ไม่มีใครเห็นเช่นกันสินะ!
    โรลเข้ามาเดินด้วย....มันบอกว่าผมผอมลงกว่าเดิม โอ๊ยยย..แค่เท่าเดิมกูก็ผอมจะแย่แล้ว ก่อนกลับบ้านวันเกิดยายต้องขุนตัวเองให้อ้วนขึ้นให้ได้
   “เดี๋ยวเดินไปส่ง”โรลบอก ผมพยักหน้า...
    “มาเช้าจังวุ้ย”
    “สอบเช้าดิ เที่ยงก็ออกแล้ว ไปทำงาน...เจ้านายเปลี่ยนกะน่ะ”
    “อ่อ...”
    “มึงละ?”โรลถาม
    “เช้า 2 คลาส บ่ายทำรายงาน”
    “เออ สู้ ๆ แล้วมันนะเฟ้ยยยย มีไรโทรเรียกจะมา”
    “ไอ้คิ้วละ เจอมันรึเปล่า”ผมถาม ไม่ได้โทรคุยกันหลายวันแล้วนี่ครับ
    “มันไปค่ายนี่ อีกหลายวันถึงจะกลับ”อ๋อ...เออใช่ ลืมไป...มันเคยบอกผมแล้วนี่นา มิน่า...มันถึงไม่โทรหาหลายวันแล้ว โก๊ะ...จริง ๆ กู

    “วี้ดวิ้ววว เพิ่งจะเห็นหน้าน้องมะนาวดาวคณะสุดสวย”เสียงของพวกปากหมา แซวลอยมาจากโต๊ะหินหน้าคณะวิดวะที่ผมกำลังเดินผ่าน ไอ้โรลมันก็เดินนิ่ง ๆ ไม่สนใจ
    “ไอ้บ้า! ดาวที่ไหน มันต้องเดือนสิว่ะ”เสียงลูกคู่รับส่งมุก จนน่าโมโห
   “โอ๊ะ ๆ ๆ จะดาวหรือเดือนก็ขายได้เหมือนกันล่ะว้า....”ผมหันขวับเลย ไอ้โรลงี้ดึงแขนให้เดินต่อ เสียงโห่ไล่หลังมาเต็มเลย น่าโมโหชะมัด!!!!! เดินมาเรื่อย ๆ ก็มีเสียงแซวเรื่อย ๆ จากคณะโน้นสู่คณะนี้ จากกลุ่มโน้นสู่กลุ่มนี้ คนที่แซวส่วนใหญ่เป็นไอ้พวกปากหมาที่สิงสถิตใต้ถุนคณะต่าง ๆ มากกว่า สาว ๆ ที่เดินผ่าน มองบ้าง ยิ้มให้บ้าง บางทีก็ซุบซิบจนเคยชิน หึหึหึ...เป็นมะนาวผู้โด่งดังนี่มันก็ไม่ง่ายนะ
    “มะนาววววววว...”เสียงเรียกหวานอยู่ข้างหน้า
    “นาวเฉย ๆ ก็พอ”ผมพูดเสียงนิ่ง เธอคนนั้นไม่ได้มีท่าทีสลดไปแต่อย่างใด กล่องขนมเค้กขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือ ยื่นมาให้ ผมมองอย่างงง ๆ
    “มีคนฝากมาให้~”แล้วก็ยื่นเหมือนเป็นซองจดหมายให้อีก ไอ้โรลหัวเราะไปแล้วฮะ ผมส่งสายตาดุ ๆ ให้มัน รับแล้วจากมา...
    “ฮอตนะ!”โรลแซวยิ้ม ๆ  ตลอดทางที่เดินเข้าตึกในก็มีคนส่งของให้ ทั้งขนม ทั้งนมเล็ก ๆ น้อย ๆ และก็จดหมายเต็มไปหมด ขอกูเรียนแบบสุขสงบสักวันได้ไหมว่ะ
    “โรลช่วยหน่อย~”ผมบอก แล้วยื่นของให้ไอ้โรล เอาขนมกับจดหมายใส่กระเป๋าเป้ ส่วนดอกไม้กูก็ทิ้งเลยสิฮะ หึหึหึ ถือไปให้หนักมือ ผมแบ่งขนมให้ไอ้โรลด้วย...แต่มันไม่เอา คึคึคึ...ดีเหมือนกัน ถ้ามันเอาจริง..ผมจะโกรธมาก กูพูดเพราะมารยาทหรอก!
    “ถึงละ ขึ้นตึกดี ๆ มีไรโทร..”
    “เออ ขอบใจนะโรล”ผมยิ้มให้มันหนึ่งทีแล้ว เดินไปกดลิฟท์ ขึ้นไปเรียน  2 คลาสติดเลยฮะ ดีที่เมื่อเช้าไอ้ติณฑ์มันให้ผมทานอาหารอัดมาเต็มที่ อาการหิวระหว่างเรียนจึงไม่เกิดขึ้นกับผม
    
   พอเที่ยงกำลังเดินลงไปกินข้าว ผมเลือกเดินลงโดยใช้บันได เพราะขี้เกียจไปเบียดในลิฟท์คนเยอะ ๆ มีนักศึกษาบางส่วนก็เดินลงอยู่เหมือนกัน 10 ชั้นแบบเบา ๆ ฮะ
    “ไงจ๊ะน้องนาวสุดสวย เที่ยงนี้มีคนทานข้าวด้วยหรือยัง”เสียงแซวใต้ตึก คราวนี้คนพูดมาประชิดตัว จับบ่าผมไว้ ทำให้ต้องสะบัดหน้าไปมองคนพูด หางตาก็เหลือบไปเห็นใครสักหลบมองผมอยู่มุมตึกที่อยู่ด้านใน พอเห็นว่าผมหันมารวดเร็ว เค้าก็ผลุบหัวเข้าไปในตึก
    “ไปกินข้าวกับพี่ได้ไหม เอ๋....หรือต้องจ่ายเป็นรายชั่วโมง?”มันถาม แต่ผมไม่ได้สนใจแล้ว ชะเง้อมองเมื่อกี้จนคอแทบหลุด ใครว่ะ!
    “จะรีบไปไหนละครับ”เพื่อนมันมาฉุดแขนผม ผมว่านี่มันมากเกินไปแล้วนะ เลยสะบัดออก พวกมันสามสี่คนดักหน้าดักหลังไว้ไม่ให้เดินไปไหนได้ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มอง แต่ไม่มีใครเดินเข้ามาช่วยผมสักคน! ไอ้ผมก็โดนแซวเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ถ้ามีไอ้ชัดหรือไอ้คิ้วก็ดีหน่อย เพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาสุงสิงด้วย แต่เดินมาคนเดียวอย่างนี้...ต้องเก็บอารมณ์ตัวเองให้ถึงที่สุด หึหึหึ ไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่แบบไม่ถ้ามีเรื่องไปก็ไม่คุ้มอ่ะ ในมหาลัยอีกด้วย ถ้าเจอพวกมันข้างนอกป่านนี้ไม่ได้มาปากดีอยู่ตรงนี้หรอก!
    “ปล่อยนะโว้ย!”
    “อุ๊ย...เสียงโคตรน่ารักอ่ะ”
    “ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
    “หน้าน้องนาวก็น่ารักนะโว้ยยยยยยยย”
    “แต่กูอยากรู้ว่ะ...!”
    “อยากรู้อะไรว่ะ”
    “อยากรู้ว่าปากจะหวานเหมือนหน้ารึเปล่าไง 55555555555555+”
    “พวกมึงก็ไปแซวเค้า เห็นไหมเนี่ย...หน้าแดงไปหมดแล้วววววว”มันลูบแก้มผมอย่างน่าสะพรึง

    “มะนาว!!!!!!!!”เสียงเรียกดังจนทุกคนแถวนั้นต้องมอง ผมหันขวับเห็นตัวคนพูดแล้วเบิ่งตากว้าง...วิ่งไปหามันอย่างรวดเร็ว  ไอ้พวกนั้นยืนเอ๋อ...กันทุกคน 5555+ หน้าไอ้ติณฑ์มันโหดล่ะสิ ท่าทางมันก็แปลก ๆ สูทเรียบหรูเงาวับทั้งตัว ยังกับมาเฟียฮ่องกง กูมีพวกละเว้ย...ปากดีกันต่ออีกสิ
    “ติณฑ์!!! มาได้ไง...ไหนมึงบอกว่าไปทำงานไง”
    “กูไปคุยไว้เฉย ๆ ไปยืนทำเหี้ยไรกับพวกนั้น?”
   “มันแกล้งกูอ่ะ”ฟ้องครับฟ้อง มันเดินไปหาไอ้พวกนั้นอย่างเร็ว
   “ทำเหี้ยไรเด็กกู!!!!!”เสียงมันแบบโคตรดังอ่ะ เอ่อ...กูเริ่มหน้าแดงด้วยความอับอายแร่ะ พวกมันคงมีหัวข้อกระทู้ใหม่ไว้ซุบซิบกันแล้ว อาเมน~ พวกมันถอยห่างกันไปทุกคน วิ่งหนีกันไปหมด ไอ้โหดหันมาทำหน้าดุใส่ผมต่อ
     “บอกว่าอย่าไปยุ่งกับคนอื่น!”
    “ยุ่งอะไรเล่า ไม่เห็นเหรอ...มันดักหน้าดักหลังกูอยู่นั่น!”จู่ ๆ มาว่าผมผิดอีก
   “ไป ๆ ขึ้นรถ นี่กินข้าวหรือยัง”มันถาม เดินเร็วจนเกือบเดินตามไม่ทัน
    “ยัง”
    “ทำไมยังไม่กิน!!!!!!”นี่มันไปกินรังแตนมาจากไหนเนี่ย มาถึงก็ใส่เอา ๆ ผมก็เริ่มจะหงุดหงิดเหมือนกันแล้วนะ!
    “.....................................”ผมชะงักไปนิดนึง แล้วเดินหนีมันเลย แมร่ง!!!!
    “กูบอกแล้วใช่ไหม ให้กินข้าวเป็นเวลา จะได้กินยาให้มันตรง ๆ ไม่งั้นจะหายได้ไง”
    “....................................”
    “อิเตี้ย!!!!”
    “มึงจะบ่นอะไรหนักหนาเนี่ย เพิ่งเรียนเสร็จ...กำลังจะเดินไปกิน!”แมร่ง!!!!!
 
   มันหุบปากได้สักที ขับรถออกไปห้างดัง...แถมยังพาเข้ามาทานข้าวในห้างหรูซะด้วย ไม่ต้องถามกูเลยใช่ไหมว่าอยากกินรึเปล่า แพงขนาดนี้มื้อนี้กูไม่จ่ายนะโว้ย แล้วดูสภาพผมดิ...โคตรเด็กกะโปโลอ่ะ แต่มันก็ไม่สนใจ เปิดห้องใหญ่ให้ทานส่วนตัว

    “ขออ่านเมนูก่อนนะครับ”มันบอก หลังจากที่สาวสวยนำเมนูอาหารมาส่ง เธอพยักหน้าแล้วเดินออกไป
    “กินไร?”
    “...........................”ไม่ตอบแมร่ง กูงอนมันแร่ว!
   “เตี้ยยยยย~”
    “...........................”
    “งั้นกูสั่งให้”มันเรียกพนักงานเดินมาแล้วไล่เมนูสั่งกว่า 10 อย่าง คือแบบ...กินกันสองคนนะ!!! จะหมดไหมเนี่ย สุดท้ายมันสั่งน้ำชาร้อนมาให้ผมกินด้วย รสชาติก็ดี ผมไม่เคยกินหรอก...เลยไม่รู้ว่าไอ้ชาดีมันเป็นยังไง

    “ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย วันนี้เดี๋ยวมีคนมากินด้วย”มันพูดแล้วหัวเราะ ผมแป่วเลย...คิดว่ามันพามากิน นี่มีคนอื่นด้วย...ต้องเป็นคนที่ผมไม่รู้จักแน่ ๆ ผมไม่อยากกินแล้วอ่ะ ทำตัวไม่ถูก มันคงเห็นท่าทางหลุกหลิกเลยหัวเราะออกมา
    “ใครอ่ะ!!! ทำไมไม่บอกก่อนว่ะ”
    “บอกมึงก็ไม่มาอ่ะดิ”
    “แน่ละ จึ้ก!!!!”นั่งหงุดหงิดไปคนเดียว มันก็ไม่สนใจผมอีกเลย...อยากกลับแล้วอ่ะ
    

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*--*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
   [ติณฑ์]
        อาหารที่สั่งไว้เริ่มทยอยมาวางแล้วฮะ ผมยกนาฬิกาขึ้นดู ได้เวลานัดแล้ว น่าจะมาถึงกันแล้วนะ...แต่ก็ยังไม่มากันสักที ไอ้เตี้ยยิ่งจะเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นแล้ว ผมตักข้าวผัดในหม้อ ให้มันได้ทานก่อนเลยฮะ
    “เอานี่ไหม...”ไม่ตอบ เลยตักไก่วางจานมันเลย มันมองค้อนชักสีหน้าแล้ว
    “ไม่กิน! เอาออกไป!”ด่ากูอีก ผมก็ตักออก...มันกินแค่ข้าวผัดของตัวเองไปเงียบ ๆ
    “ยาอยู่ไหน?”จะเอาออกมาดูฮะ ไม่ตอบ...หยิบกระเป๋มาเปิดดูเลย โอ้โหหหหห...ขนมเต็มกระเป๋ามาจากไหนว่ะ เมื่อเช้ายังไม่มีเลยนะ!  กูเริ่มหงุดหงิดอีกแล้วฮะ มันรีบมาแย่งกระเป๋าคืน
    “กูพูดอะไรมึงเคยฟังบ้างป่ะ”ผมถามมันเสียงนิ่ง
    “ไม่เคย”จี๊ดครับ...จี๊ดดดดด กวนตีนตลอด
    “เป็นเหี้ยไรกวนตีนได้ตลอด กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้าเจ็บคออย่ากินขนมพวกนี้”
    “กูจะกิน ยุ่งไร..เสือ.กไรด้วย!”
    เพลี๊ยะ!!!! ผมตีมันที่แขนเบา ๆ มันยกช้อนขึ้นเหนือหัวเลยครับ รีบดึงลงทันที
    “อย่าทิ่มมานะมึง...”ส่งสายตาดุ ๆ ให้มัน มันถือส้อมแบบเหมือนจะจวกผมได้ทุกเมื่อ อันตรายนะฮะ..!!! เวลามันโมโหนี่...ของในมือมันปาได้ทุกครั้งเลย
    “ตีกูทำไมอ่ะ!!!!!!!”โวยวายพร้อมหยาดน้ำตามาแร่ะ ผมดึงส้อมจากมือมันหนีก่อน
    “หมั่นไส้! บอกว่าอยากกินก็ไม่เชื่อ ทำไมไม่ฟังกันบ้างว่ะ เจ็บคอรึเปล่า”
    ตาแดงน้ำตาคลอมาแล้ว ผมโผกอดทั้งตัว มันก็สะอื้นฮึกฮัก ทุบหลังผมอย่างเจ็บอ่ะ
    “ชู่วววว...เดี๋ยวมีคนมานะมึง หยุดร้อง!”
    “ก็มึงอ่ะ ตีกูทำไม กูไม่ได้...ฮึก ทำอะไรผิด สักหน่อย ฮือออ~ ก็พวกนั้นเอามาให้กูเองอ่ะ กูยังไม่ได้กินสักหน่อย ฮึกกกก~”
    “โอ๋ ๆ ไม่กินก็ไม่กิน อย่ากินด้วยล่ะ เดี๋ยวเอากระเป๋าไว้ที่กูนี่...”มันนั่งก้มหน้าแล้วอ่ะ เฮ้อออ...
    “กูห่วงมึงนะ ไม่อยากให้มึงไออีก”
    “ห้ามชอบ!”มันย้ำคำเดิม
    “เออ ๆ ไม่ชอบ ๆ แค่ห่วงเหมือนพี่ห่วงน้องดีไหม”เหมือนจะถูกใจท่านพี่เค้าละ มันพยักหน้าด้วย...เป็นเด็กดีต้องให้รางวัล ผมเชิดคางมันขึ้น แล้วจุ๊ฟปากเบา ๆ มันเขินหน้าแดงอีกที แล้วก้มหน้าเหมือนเดิม ร่างเล็ก ๆ มันเริ่มสั่นแล้วฮะ หึหึหึ...
    “กูเป็นจูบแรก เป็นเจ้าของแล้วห้ามใครทำแบบนี้นะ” มันไม่ได้ตอบ ผมก็หยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เช็ดคราบน้ำตา มันรับไปเช็ดแล้วเหวี่ยงมาคืน จนผ้าหล่นไปที่ผืน สกปรกหมด คือถ้ามันร้องไห้อีกผมก็จะเอาผ้าผืนนี้แหล่ะเช็ดให้มันอีก เหอ ๆ 
    “เตี้ย พี่มึงเคยทำแบบนี้กับมึงป่ะว่ะ”
    “ทำอะไร”
    “ก็แบบที่กูทำกับมึงเมื่อกี้อ่ะ”จู่ ๆ ผมก็นึกถึงพวกพี่มันขึ้นมา ถึงจะหน้าแดงแต่มันก็พยักหน้ารัว ทั้งเขินทั้งสงสัย ทำตาแป๋วน่ารัก

    มว๊ากกกกกกกก!!!!! หวงอ่ะ...ไม่ให้ทำนะ
    
    “ตรงไหน หน้าผาก? แก้ม? หรือปาก?”รีบถามเลยครับ มันก็ทำหน้าซื่อ ๆ ตามไม่ทัน
    “ก็ทุกตรงอ่ะ”

    จ๊ากกกกกกกกกกกกกกก~~~~

    “ต่อไปนี้ห้ามนะ ตรงนี้ที่ของกู....กูจองแล้ว”ผมยกมือลูบปากมันเบา ๆ
    “ก็ทำมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วอ่ะ ไม่เห็นแปลกเลย”มันบอก อืม...
    “ครับ ต่อไปนี้...ตรงอื่นได้ แต่ปากนี่ห้ามเด็ดขาดนะ!”
    “มีสิทธิ์ไรมาสั่งอ่ะ!!!!”มีเหวี่ยงฮะ มีเหวี่ยง...
    ผมไม่ตอบแต่แสดงให้มันรู้เลยว่าผมมีสิทธิ์อะไร พวกรู้ละพี่มันก็จุ๊ฟตามประสา คือเอาปากประกบกันแนบชิดแล้วก็ผละออก เดี๋ยวก็แสดงให้ดูครับเตี้ย ว่ามันแตกต่างยังไง

    โน้มตัวลงดูดปากเล็กลิ้มรสจนแดงเป็นที่พอใจ ผมก็ค่อย ๆ สอดลิ้นเข้าไปอย่างระมัดระวัง มันตื่นตกใจ...ผละหนีออก แต่มือผมรั้งท้ายทอยคนตัวเล็กเอาไว้  ขืนตัวเป็นเรื่องปกติ หนีไม่พ้นหรอกเตี้ย...
    “อือออออ~”ส่งเสียงในคอประท้วงด้วยแน่ะ
    มันจูบไม่เป็น...เหมือนคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น ต้องการครูสอน ผมจะเป็นครูคนนั้นให้มันเอง หึหึหึ ค่อย ๆ ละเมียดละไมรสจูบช้า ๆ จนมันเริ่มรู้แล้วว่าจะวางลิ้นตัวเองตรงไหน ร่างกายมันอ่อนปวกเปียก...จนเกือบตกเก้าอี้ นี่ถ้าผมไม่ล็อคมันไว้ ได้ลงไปนั่งกองที่พื้นแน่
    กวัดแกว่งลิ้มรสความหวานเที่ยวสุดท้าย ก่อนที่ผมจุ๊ฟปากมันรัว ๆ สองสามที มันก้มหน้างุด...ทีเดียว
    “ข้าวผัดหว๊านหวานเนอะ” แซวขำ ๆ มันก็เขินไปตามระเบียบ ผมเชิดคางมันขึ้น
    “กูทำไม่เหมือนพี่มึงทำใช่ป่ะ”ถามเสียงจริงจังละครับ มันกัดปากตัวเอง แล้วพยักหน้า...น้ำตายังมีมาคลอ ๆ โถ่...เด็กน้อยของติณฑ์
    “แบบนี้ให้กูทำได้คนเดียวนะ”รีบย้ำเลยฮะ มันไม่ตอบเหมือนคนสติหลุด พูดอะไรไปไม่รู้ว่ามันได้ฟังรึเปล่า...ผมกอดโยกตัวไปมาเบา ๆ แค่มันไม่ผละออกตอนกำลังหวานก็ดีถมแล้ว ผมไม่ได้พูดอะไรอีก รู้ละว่ามันอายมาก...ขืนแซวได้มีร้องไห้ล็อตใหญ่แน่
    นั่งกันสักพัก...คนที่นัดไว้ก็มาถึงฮะ หมวดแวน กล้า (เพื่อนผมคนนี้เป็นนายหัวอยู่ปักษ์ใต้ แต่มาเปิดโรงแรมที่กรุงเทพ) ไอ้พุท กับเจก็มา สนุกสนานกันเลยทีเดียวฮะ ไอ้เตี้ยเห็นเจก็เหมือนจะมึนตึงไปหน่อย ๆ อีกแล้ว ทั้งที่น้องเจก็พยายามยิ้มให้ ชวนคุยโน่นนี่...มันก็ไม่คุยกับเขา
    “กุ้งนี่อร่อยนะฮะ”เจตักสลัดกุ้งตัวโต วางใส่จาน ไอ้เตี้ย...ทุกคนบนโต๊ะก็ลอบมองอยู่ห่าง ๆ
    มันเขี่ยออกไว้ข้างจาน น้องเจหน้าเสียเลยฮะ หันไปยิ้มจาง ๆ ให้พี่พุทมัน แล้วไอ้พุทก็ลูบหัวให้กำลังใจ เหอ ๆ เจเอ้ย...แต่มันก็ไม่ยอมแพ้หรอก ตักไก่อบซอสไปให้อีก ไอ้เตี้ยก็เขี่ยอีกเหมือนเดิม
    ทั้งโต๊ะเงียบกริบ ไอ้หมวดกับไอ้กล้า...หัวเราะกันเบา ๆ
    “ไม่ชอบกินเหรอครับ พี่สั่งอย่างอื่นให้เอาไหม”พุทถามไอ้เตี้ย จริง ๆ มันเห็นแล้วล่ะว่าเจคงเสียหน้ามาก
    “เปล่าฮะ”มันตอบเสียงเรียบ ๆ กินข้าวของตัวเองต่อไป ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี เลยชวนเจคุยเล่นซะมากกว่า ไม่อยากให้น้องรู้สึกไม่ดีนี่ฮะ
    เมื่อรังสีอำมหิตแผ่ซ่านผมก็รีบชิงบอกเพื่อน ๆ ก่อน
    “กินกันไปก่อนนะ ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยว”ผมบอกแล้วฉุดอิเตี้ยออกมาเลยฮะ นั่งหน้ามุ่ย...ตอนแรกบรรยากาศก็เกือบเสียไปเหมือนกัน เพื่อน ๆ ผมก็ไม่ได้คิดไรมากฮะ แค่เด็กงอแง...
    “อ่ะ ล้างหน้าหน่อยเร็ว”
    “จึ้ก! ทีหลังไม่ต้องพามาเลยนะ”บ่นครับ
    “เตี้ยครับ น้องเจ...เค้าไม่ได้อะไรกับมึงเลยนะ น้องชวนคุยก็คุยกับเขาหน่อยดิ”
    “กูไม่ชอบ มันเคยว่ากูด้วย”จำแม่นเชียว...แสรดดด
    “เค้าไม่ได้ตั้งใจน้า ถ้ากูให้เจขอโทษแล้วมึงจะหายโกรธไหมอ่ะ”
    “มึงไม่ต้องมายุ่ง ถ้ามันอยากขอโทษ มึงไม่ต้องบอก...มันก็ขอโทษ”
    “ง่ะ...ก็เจไม่รู้ตัวไงว่าผิดอะไร”
    เด็กนี่โคตรเอาแต่ใจเลยว่ะ!!!!!! ทุกอย่างต้องได้ดั่งใจมันไปหมดหรือยังไง
    “งั้นก็ไม่ต้องขอโทษ!!!!”ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้มัน ผืนเดิมกับที่ตกพื้นนั่นละ...มันมองผ้าแล้วมองหน้าผมอย่างหาเรื่อง
    “มันหล่นแล้วกูเห็นนะ!”
    “ก็มึงทำหล่นเองนะเตี้ย ไม่สกปรกหรอก...นี่ไงกูสะบัด ๆ แล้ว”แล้วผมก็สะบัดผ้าให้มันดู ไม่ขำแฮะ
    โอเค...เปิดเสื้อสูท แล้วชี้มาที่หน้าอกตัวเอง คนน่ารักเลิกคิ้วเชิงถาม...ก่อนสั่นหน้ารัว
    “ยี้...สกปรก!”หน้าคนพูดโคตรแดงอ่ะ
    “หรือจะผ้าเช็ดหน้า เอานี่ดีกว่าเตี้ย...เอาหน้ามึงมาอยู่ใต้ที่เป่ามือเนี่ย 5555+ แห้งไวดี”
    “ให้ล้างทำไมเนี่ย ผ้าก็ไม่มีให้เช็ด!!!”นาทีนี้...อะไรที่มันเหวี่ยงได้ มันพร้อมจะเหวี่ยงละฮะ ดูมันดิ...ผมเปียกไปหมดแล้ว ผมเอาด้านในสูทตัวเองอ่ะ เช็ดให้มัน มันก็ถอยหนีจนติดกำแพง หึหึหึ ดีนะ...เวลานี้ยังไม่มีใครใช้ห้องน้ำ ไม่งั้นได้อายกันอีกระลอก อดไม่ได้จุ๊ฟ ๆ ปากอีกที แต่มันเบี่ยงหลบ เลยเฉียด ๆ ไปผิวแก้ม หึหึหึ
    “กูจะฟ้องป๊า ว่ามึงรังแกกู โดนพ่อกูยิงไส้แตกแน่มึง!!”
    “มา ๆ ไหน ๆ จะโดนยิงแร่ะ จูบไปให้คุ้มค่าลูกปืนหน่อย!” หน้ามันเหวี่ยงมากเลยฮะ
    “งือออออ...จะฟ้องป๊า ฟ้องแม่ ฟ้องพี่บุ้ง ฟ้องพี่ต้นหอม ฟ้องพี่ขิง จะฟ้องงงงงงง...ให้หมดเลย”
    “เอาดิ เค้าจะได้รู้กันไปทั่วเลยว่ากูกับมึงอ่ะถึงไหนกันแล้ว เพื่อนมึงก็ด้วย...กูบอกหมดอ่ะ”ขู่มาก็ขู่กลับ หึหึ
    “ถึงไหนอะไร มั่วเอาเองทั้งนั้น ใครเค้าจะไปยอมกันเล่า!!!”
    ไม่ยอมแต่ก็ไม่เคยปฏิเสธนะมึงอ่ะ ใจจริงก็ชอบอยู่เหมือนกันอ่าดิ
    “ถ้ามีคนมาเห็นนะมึง!” จะมีใครม๊า...ผมแมร่งโคตรมือไว กดล็อคประตูตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว เตี้ยมันหน้างอ...จะไม่ยอมกลับเข้าไปแล้วฮะ จะกลับท่าเดียวเลย
    “ไม่มีหรอกน่า ป่ะ...เข้าไปกินให้เสร็จนะ แล้วจะกลับไปส่งที่มอ”ผมบอก มันก็ไม่ยอมอ่ะ
    “ไม่ต้องกูกลับแท็กซี่เอง ไม่ต้องมายุ่งเลย...ไปเล่นกับน้องตัวเองเลยไป”
    “ไม่เล่นกับเจหรอก เดี๋ยวคนแถวนี้งอน...”
    “งอนอะไร...กูไม่เคยงอนโว้ย”เออกูจะคอยดูมึงเตี้ย ผมเอามันเข้ามานั่งกินข้าวได้อีกหนละครับ ทุกคนทานไป...คุยไปสนุกสนาน
    “หมวดมันบอกว่า จะไปเยี่ยมลูกชิ้นอีกหนิ...ใช่ป่ะ”
    “เออ สงสารว่ะ ว่าจะซื้อของอะไรไปให้ จะร่วมด้วยไหม”หันไปถามพุท
    “เอาดิ ซื้อเป็นพวกของบำรุงแม่ก่อนอ่ะ เด็กอายุแค่นี้เอง...น่าสงสารว่ะ”พุทมันบอก เป็นอันสรุปว่า...เราจะไปเดินหาซื้อของให้ ลูกชิ้นมันกันฮะ แต่ไอ้กล้ากับหมวดมันรีบกลับไปทำงาน เลยเหลือแค่เรา 4 คน ผม นาว เจ และไอ้พุท
    “กูต้องกลับไปทำรายงานนะเห้ย”
    “ก็ไปซื้อแปปเดียว จะได้เอาไปให้เย็นนี้เลย เออแต่ว่ามึงไม่ต้องไปหรอก...ไม่สบายอยู่หนิ”    
   “งั้นก็ไม่ต้องลากกูไปซื้อของเด้!”

    ไม่สนแล้ว...พามันไปเข้าไปกินข้าว เห็นมันคุยโทรศัพท์บอกเพื่อนมันว่าจะไปสายสักบ่าย 2 ครึ่ง หึหึหึ  เดินซื้อในซุปเปอร์ที่นี่แหล่ะฮะ ง่ายและสะดวกดี ผมเข็นรถเข็นมา 1 คัน ไอ้เตี้ยก็เดินตามมาติด ๆ
    “คนท้องเขากินอะไรกันอ่ะ”ผมถาม
    “ไอ้พวกนั่นไง บำรุงครรภ์ไรงี้”พุทตอบ พร้อมมองหา...เดินกันแค่นี้ยังไม่ปล่อยมือจากน้องเจเลยฮะ หวานเกินไปแร่ะ...
    “นั่นและ แล้วอะไรที่บำรุงครรภ์ละ นมเหรอ...เค้ามีพวกอาหารเสริมไหม”
    “ไม่รู้เหมือนกัน เข็นดูไปเรื่อย ๆ อันไหนดูเข้าท่าก็หยิบลงมา”เออ...ทฤษฏีนี้ง่ายสุด เมียไม่เคยท้องนี่ฮะ...เลยไม่รู้ว่าเค้าต้องกินยังไงอยู่ยังไงกันมั่ง
    
(ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 23-09-2012 19:41:38

(ต่อ ตอน9)

   “พี่ติณฑ์ตอนเย็นทำข้าวห่อสาหร่ายให้กินหน่อยดิ”น้องเจเดินมาบอก เออ...ผมก็อยากกินอยู่เหมือนกัน แต่ที่ห้องไม่มีวัตถุดิบเลย เราต้องหาซื้อเพิ่ม
    “เจไปหาสาหร่ายมาไป เอามาสัก 3 ห่อเลย”ตาเป็นประกายฮะ...วิ่งไปหาอย่างเร็ว ไอ้พุทยืนดูนมกล่องสำหรับคนท้องอยู่ มันซื้อของทีก็พินิจพิจารณาโคตรนาน อ่านทุกอย่างข้างกล่องแบบละเอียดสุด ๆ
    “เอาไรเปล่า”หันไปถามไอ้เตี้ยฮะ เหมือนกันจะเซ็ง ๆ นิดหน่อย ลงไปนั่งกับเหล็กราวกัน ไม่ตอบฮะ...นิ่งไปแล้วด้วยอ่ะ เป็นไรอ่ะเตี้ย...ไมดูซึม ๆ ผมจับหน้าผากวัดไข้ ก็ไม่มีหนิ...
    “ปวดหัวเหรอไง”มันไม่ตอบเลยอ่ะ...
    
    เจชูห่อสาหร่ายให้ดู ผมพยักหน้า...แล้วน้องก็เดินไปหย่อนลงในรถเข็น มันก็มาเมียง ๆ มอง ๆ ไอ้เตี้ยอีก แต่ไม่กล้าเข้าใกล้ ไอ้นี่มันสร้างกำแพงหนาไว้ เฮ้อ...เป็นแบบนี้ ผมไม่แปลกใจนะถ้ามันจะมีเพื่อนแค่ ชัด คิ้ว โรล ผมไม่รู้ว่ามันสังเกตตัวเองบ้างรึเปล่า มันน่ะ มีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่แล้ว ใคร ๆ ก็อยากเข้ามาทักทาย แต่ตัวมันเองแร่ะที่ผลักคนเหล่านั้นออกไป ไม่ดีเลย...คนเราควรอยู่กับตัวเองบ้างบางเวลา และควรให้เวลาตัวเองกับคนอื่นบ้าง เพื่อสร้างมนุษย์สัมพันธ์
    “เจเอาไอศรีมได้ไหมฮะ”เจหันไปถามพี่พุท มันยิ้มแล้วส่ายหน้าตอบ เจมันก็ไม่หวั่น...หาของต่อไป ขนมเอย ของจุกจิกเอย ตามประสาเด็กรั้นแร่ะฮะ เจมันดีอยู่อย่าง...ไม่เคยโกรธใครนาน ๆ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ คุณยายเค้าสอนมาดี แต่ถ้าอย่างไหนมันไม่เอา ก็จะไม่เอาเลย อย่างเช่นพ่อกับแม่มันไงฮะ ไม่ว่าเค้าจะมาหาบ่อยแค่ไหน มันก็ไม่เอา...ผมเข้าใจน้องนะ เจปิดกั้นสายสัมพันธ์พ่อแม่ลูกแบบนั้น เพราะน้องมันไม่อยากเจ็บมากกว่า ต่างคนต่างแยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่กันแล้ว มันไม่อยากไปอิจฉาว่าครอบครัวเค้าสมบูรณ์พร้อมแล้วมันไม่มีไม่เคยมี ไม่รู้สิ...ผมว่าเรื่องแบบนี้คงต้องให้เวลา แต่ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันถ้าคุณยายไม่ทิ้งทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนั้นไว้ให้เจ จะมีใครสักคนกลับมาเหลียวแลเจบ้างรึเปล่า

    ถ้าเจ...เกิดมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวผมได้ก็คงดี ~
    
    “พี่~ กินไหม”เจมันถือถ้วยทาโกะยากิมาสองถ้วย อ้าว...ไปซื้อมาตอนไหน มันแบ่งให้เตี้ยถ้วยนึง เตี้ยมันไม่ตอบอ่ะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร รู้แต่ว่า...อาการมันไม่ค่อยดีแล้ว
    “กินรึเปล่า เป็นอะไร...บอกกูหน่อยดิ อย่าเงียบ”
    มันส่ายหัวเบา ๆ ไมมันซึมไปงี้อ่ะ เมื่อสักพักยังต่อปากต่อคำกันอยู่เลยนะ!!!!
    “เจซื้อมาให้นะ กำลังร้อน ๆ เลย กินดิ เจ้านี้อร่อยด้วย...เค้าทำไม่เละ เจชอบ”น้องเจลงมานั่งยอง ๆ ที่พื้น ยื่นทาโกะมาให้
    “ปวดหัวเหรอ”ผมถาม
    “....................................”
    “อยากอาเจียนรึเปล่า เตี้ย..พูดอะไรหน่อยสิ”
    มันดูซึมไปสักพักจริง ๆ ด้วยนะ
    “ซื้อเสร็จรึยัง อยากกลับ”มันถามเสียงเบา น้ำเสียงโคตรอ่อนระโหยโรยแรง ไม่ใช่มันเลยอ่ะ...
    “จะเสร็จแล้วนะ อีกแปปเดียว // มะเจ...พี่นาวไม่กิน พี่ติณฑ์กินเอง”ผมบอกแล้วกินทาโกะยากิในมือ แสดงสีหน้าให้เห็นว่าอร่อยสุด ๆ ทั้งที่ต่อมรับรู้รสชาติของผมมันไม่ชัดเจนแล้ว ห่วงมันอ่ะ....
    เราเดินดูของกันอีก ตอนแรกผมคิดว่าจะซื้อไม่เยอะที่ไหนได้เต็มรถเข็น มีของที่จะให้ลูกชิ้นอยู่เยอะเหมือนกัน และมีของน้องเจอีกเยอะมาก ผมเดินออกห่างจากทั้งสองคนเล็กน้อย ให้ช้าลงจนเท่าไอ้เตี้ยที่เดินรั้งท้าย
    “เดี๋ยวจ่ายเงินเสร็จก็กลับแล้ว กูไปส่งที่มหาลัยเลยนะครับ”มันไม่ตอบเดินนิ่งนำไปเรื่อย ๆ ไม่ได้การแล้ว...ผมแชร์ค่าของแล้ว แยกกันเลยกับพุทและเจ

    “ขับรถดี ๆ นะโว้ย”พุทบอก ผมพยักหน้ารับ พอมาอยู่ในรถสองคนมันก็หันหนีผมเลยฮะ ผมไม่ได้เซ้าซี้อะไรมันต่อ...เดี๋ยวก็ร้องไห้แล้วพาลไม่อยากกลับไปเรียน พอมาส่งก็นั่งรอเลยฮะ มันก็ไม่พอใจอยู่หน่อย ๆ ไม่กลับหรอก...ให้ตายยังไงผมก็จะนั่งรอมันที่นี่
    “ไม่เป็นไรครับ จะรอนะ”ผมพูดนิ่ม ๆ เพราะถ้าผมแรงมันแรงตอบแน่ ใช้ไม้นี้มันได้แต่กัดปาก...ทำอะไรไม่ถูกแล้ววิ่งเข้าตึกไปทันที

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

    ไปส่งมันที่หอแล้วกลับมาคอนโดตัวเอง น้องเจกำลังนอนดูทีวีอยู่เลย ผมเดินเข้าไป...เจก็หันมามองหน่อยนึงแล้วก็ดูทีวีต่อ ผมเลยไม่ได้พูดอะไร แต่เดินเข้าห้องตัวเองไป...
    กำลังคิดอยู่ว่าจะโทรไปหามันดีป่ะว่ะ....ได้เบอร์มาแต่ยังไม่เคยโทรไปเลยสักครั้ง ลังเลวุ้ย...ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลุยดะ แต่นี่มันคือไอ้เตี้ยผู้มีอารมณ์ที่อาร์ตที่สุดในโลก ผมจะทำยังไงกับมันดี
    “พี่ติณฑ์...ทำข้าวกันเถอะ”
    เจเดินมาเรียกผมทำข้าวห่อสาหร่าย วางโทรศัพท์ไว้แล้วเดินออกมาทำฮะ ระหว่างที่ทำก็เหม่อลอยคิดถึงแต่ไอ้เตี้ย เป็นเอามากนะกู =_=! ผมหุงข้าวญี่ปุ่น พอสุกแล้วเอาพัดลมเป่าให้มันหายร้อนก่อนจะ เอาแตงกวาและเครื่องเคียงอื่น ๆ มาหั่นให้ได้รูป ก่อนจะวางพักเอาไว้
    “เจครับ หยิบมายองเนสมาให้พี่ที”ตะโกนสั่งแล้วก็หันไปล้างอุปกรณ์ ลูกมือผมคนนี้...ไม่ค่อยวุ่นวายฮะ ถ้ารู้ว่าผมเข้าครัว เจไม่ค่อยเข้ามายุ่มย่ามหรอก รอกินอย่างเดียว
    หม้อใส่น้ำลงไปต้มพอให้เดือด ผมกำลังจะทำให้แครอทมันสุกแล้วเดินมาเอาไข่ตอกใส่ชาม จะทำไข่ม้วนรสหวาน...เจวางมายองเนสแล้วยืนห่างออกไป ผมยิ้มให้น้องก่อนที่เจจะเดินมาโอบเอว
    “พี่ติณฑ์ ทำไปแบ่งพี่นาวด้วยได้ไหม”
    “หือ? ทำไมล่ะ”ผมถาม
    “เจก็ไม่รู้เหมือนกัน เจอยากเป็นเพื่อนกับพี่เขานะ...แต่เหมือนพี่เค้าไม่ชอบเจยังไงก็ไม่รู้”ผมก็รู้สึก รู้สึกว่าหลาย ๆ ครั้งมันแสดงออกกับเจไม่เหมือนกับที่แสดงออกกับทุกคน ซึ่งผมก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม
    “ไม่มีอะไรหรอก เขาก็เป็นอย่างนั้นแหล่ะ”ผมเลือกที่จะไม่บอกดีกว่า
    “แต่ว่า....”
    “เดี๋ยวทำเสร็จพี่จะเอาไปให้เลยนะ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น”
    “ครับบบบบ”เจฉีกยิ้มกว้างแต่ยังมีร่องรอยของความกังวลอยู่ ผมก็ไม่ต่างกัน ผมวางทุกอย่างพักไว้แล้วเดินมาเอาโทรศัพท์ในห้อง กดหาไอ้ชัด...ตัวช่วยแรกที่ผมควรนึกถึง
    “ฮัลโหลคร้าบเฮียยยยย”
    “เออ มึงไม่ต้องลากเสียงยาวขนาดนั้นก็ได้”
    “ครับผ๊มมม”มันทะเล้นเหมือนเคย
    “ไอ้นาวได้โทรหามึงป่ะว่ะ”ผมถามตรงประเด็น มันนิ่งไปแปปก่อนตอบออกมา
    “ไม่นี่ มีไรเหรอเฮีย...ทำไรมันน่ะ!”
    “เปล่าโว้ย แค่วันนี้มันดูแปลกๆ”
    “แปลกไงอ่ะ ปกติมันก็แปลกอยู่แล้วนะ เดาอารมณ์มันได้ที่ไหน”นั่นไง...เพื่อนมันยังว่า
    “ทำไงดีว่ะ”ผมเลยเล่าเรื่องวันนี้ให้มันฟัง บางเรื่อง...หุหุหุ
    “อ่อ มันหวงพี่มั้งงงงง”
    “ห๊า!?!?!??!?!?!”
    “ก็พี่สนิทกับน้องเจมากใช่ไหมล่ะ มันก็ต้องคิดว่าก่อนหน้านี้มันสนิทกับพี่แล้ว พอพี่ไปสนิทกับคนอื่น...มันเลยหวงไง”
    เฮ้ยยยยย...ดูกึ่ง ๆ เหมือนจะทำให้กูภูมิใจยังไงไม่รู้นะ อารมณ์มันซับซ้อนจริง ๆ ด้วย แล้วทำไมมันถึงคิดว่าผมกับมันสนิทกันล่ะ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้มันไม่มีท่าทีอะไรกับผมเลย
    “อารมณ์หวงของอ่ะ พี่ก็รู้...มันหวงของแค่ไหน”
    เอออันนี้...เจอมากับตัวรู้สึกแล้ว ว่าแต่ไอ้อาการนี้มันเกิดเฉพาะของที่เป็นของมันมิช่ายเหรอ...อย่างนี้ก็หมายความว่า อะคึอะคึอะคึ มันก็รับรู้แล้วสินะว่าผมเป็นของมัน กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย...แมร่งโคตรเด็กอ่ะ
    “แล้วมันเป็นบ่อยเหรอว่ะ”ผมถามไม่อยากเข้าข้างตัวเองมาก
    “โอ๊ยเฮีย มันเป็นได้กับทุกคนทั่วอาณาจักรอ่ะ วันไหนผมไปกินข้าวกับไอ้โรลมันยังงอนไป 10 วัน หาว่าไม่ชวน บางทีไอ้คิ้วไปกับเพื่อนที่คณะมันก็เริ่มแหล่ะ แรก ๆ ก็ไม่เข้าใจมันหรอก ผ่านไปนาน ๆ ก็รู้นิสัยมันไปเอง มันติดเพื่อน ติดทุกคน อยากให้เค้าอยู่กับมันตลอดเวลา”
    
    แป้ววววว~

    เป็นกับทุกคน....ดีนะกูถามก่อน ไม่สำคัญตัวเองผิด

    “แล้วต้องทำไงอ่ะ วันนี้มันซึมไปเลย”
    “ก็ปล่อยไปงั้นแหล่ะ เดี๋ยวมันก็หาย”
    ปวดกบาล...ห่วงมันมากกว่าเดิมอีก หลังจากวางสายไอ้ชัดไปผมเดินมาปั้นข้าวเลยฮะ ทำแบ่งไว้ให้เจแล้วก็ทำใส่กล่องให้เตี้ยมันด้วย
    “เจครับ เสร็จแล้ว...เอาซอสกับวาซาบิมาผสมกันเองครับ”
    “คร๊าบบบบบบ รีบไปไหนเหรอพี่ติณฑ์”
    น้องถามระหว่างที่ผมรีบจัดอาหารใส่กล่อง ทำซุปสาหร่ายใส่กล่องให้มันด้วยฮะ แพ็คของแล้วใส่ถุงไว้อย่างดี
    “เอาไปให้พี่นาวนะ เจอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
    “อือ วันนี้นอนนี่นะ”
    “ครับ ปิดห้องดี ๆ พี่ไปละ”
    เกือบสองทุ่มแล้ว ผมรีบขับรถมาที่คอนโดมันเลย...รถดันมาติดยาวอีก กว่าจะถึงก็เกือบสามทุ่ม รีบหิ้วของขึ้นมาห้องมันเลยฮะ เคาะประตูอยู่สองสามทีก็มีคนเดินมาเปิดให้ มันยืนมองหน้าผมงง ๆ ตาจมูกแดง ๆ เป็นไรอีกว่ะ!!!!
     “เอาข้าวมาให้ กินข้าวกินยายัง”ผมถาม มันไม่ตอบเดินไปนอนคว่ำหน้าลงโซฟา ทีวียังถูกเปิดอยู่ ผมวางของลงบนโต๊ะกินข้าว แล้วเปิดตู้เย็นอาหารที่ให้มาคราวก่อนพล่องไปเยอะ เอิ่ม...ดีมาก จานไม่ล้างเหมือนเดิม =_= ได้ครับ...กูทำให้! ล้างแล้ว เอาอาหารใส่จานมาให้มัน     
    “ข้าวห่อสาหร่ายอร่อยนะลองกิน”ผมบอก มันมองจานแล้วเงยมามองหน้าผมอย่างกวนตีนที่สุด
    “ไม่อยากกิน!”
    “จะกินไรล่ะ บอกกูทีดิ๊...เป็นไรหนักหนาว่ะ?”
    “..........................”
    “กินหน่อยดิ อุตส่าห์ทำมาให้”
    “ทำให้น้องมึงไม่ใช่เหรอไง”
    “ทำให้มึงด้วย...”รีบบอกเลยฮะ มันเริ่มลังเล
    “ถ้าไม่อยากกิน เดี๋ยวพาไปกินข้างนอกก็ได้...ป่ะ”ผมวางไว้แล้วเดินมาลูบหัวมัน
    “เป็นไรอ่ะ อย่าซึมแบบนี้ดิ พูดอะไรให้กูรู้บ้าง...กูจะได้ทำตัวถูก”ผมบอก มันกัดปากเหมือนตัดพ้อ
    “จึ้ก!!!!”
    เด็กงี่เง่าเอ้ย...ผมกดปากลงไปที่แก้มใส ๆ มันก็หน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ พอจ้องตากันเท่านั้นแหล่ะ มันหลบหนีเลยฮะ...
    “อย่าหันหนีดิ พูดกันก่อน...”คร่อมตัวเด็กดื้อไว้ฮะ มันเอาหน้ามุดโซฟาไปแล้ว
    “ก็มึงอ่ะ!!!!!!!”
    “กูทำไม?”
    “มึงอ่ะ...แมร่ง!!!!!”
    ประโยคบอกเล่ากูหาความหมายไม่ได้อีกแล้ว =_=
    “โอมมมม...จงหายยยยยยย”ผมกดจูบลงต้นคอมัน หื่นนะเนี่ยกู! 5555+ มันก็ดิ้น ๆ จะหนีแต่ก็หนีไม่ได้ พี่ล็อคไว้หมดทุกทาง เหมือนมันจะสู้ด้วยฮะ จี้เอวแมร่งเลย...มันดิ้นแรงกว่าเดิมอีก ผมนี่ต้องรัดมันไว้ทั้งตัว
    “โอ๊ยย 5555555+ อย่าเด้!~~~”ดิ้นพล่านเลย 55555555555+
    “ยอมยัง?”มันคือสงครามครับ มันยกขาดีดสะเปะสะปะกลางอากาศ
    “ไม่!!!! ฮ่าาาาาาาาาาาาา อย่าเด้~~ 55555+”
    “ยอมเถ๊อะ”
    “อร๊ากกกก ติณฑ์...อย่าเด้~~”
   ฮาาาาาาาาาาาาา~
    ผมจี้เอวจนมันเริ่มหอบถึงหยุด
    “แฮ่ก ๆ ๆ ๆ” เล่นนิดเดียวก็เหงื่อออกแล้วอ่ะ ผมปัดผมที่ปรกหน้ามันออก แล้วจุ๊บมันเบา ๆ
    “ทีหลังมีอะไรก็บอกนะ ไม่งั้นกูก็ไม่รู้มึงเป็นอะไร”
    “ก็...ไม่รู้จะพูดดีรึเปล่า เผื่อมึงรำคาญ”มันบอก
    “ไม่รำคาญหรอกครับ”
    “อือ...”
    “มึงเป็นคนของกูแล้ว กูอยากเป็นคนของมึงด้วยอ่ะได้ไหม”ผมบอกมันตกใจมองหน้าอย่างตะลึง นี่กูขอกันซึ่ง ๆ หน้า ห้วน ๆ แบบนี้แหล่ะ

    มันส่ายหน้า....
    “ทำไมล่ะ....ให้โอกาสหน่อยไม่ได้เหรอ”
    “กลัว~”
    “กลัวอะไร?”
    “ก็มึงก็ผู้ชาย กูก็ผู้ชาย”
    “แค่นั้น????”
    “หลายอย่าง...พูดไม่หมด”มันบอก
    “งั้นตอนนี้...ให้กูชอบมึงได้ไหม ให้ชอบได้ไหม...ชอบมาก ๆ”ผมบอก มันทำท่าครุ่นคิด...นานจนเกือบคิดจะถอดใจ
    “ไม่ได้....”คำตอบไม่ใช่อย่างที่คาดคิด
    “ทำไมละ...กูดีไม่พอเหรอ”
    “เปล่า”
    “แล้วทำไมไม่ให้ชอบ”
    “กลัว~”
    “กลัวอะไรบอกได้ไหม”
    มันส่ายหน้า...ไม่ยอมพูด โอเค...ไม่พูดก็ไม่พูด จะทำให้มึงมั่นใจด้วยตัวกูเองนี่แหล่ะ ผมกดจูบค้างนาน...ทียังงี้ละยอม มันคงสับสนอะไรแน่ ๆ ให้ชอบไม่ได้ แต่จูบผมมันไม่เคยปฏิเสธ อย่างนี้จะไม่ให้คิดเข้าข้างตัวเองได้ไง!!!

    เดี๋ยว!!!!!


    มันให้คนอื่นทำกับมันแบบนี้ด้วยเปล่าว่ะ!!!!!!!!!!!!


    กูเริ่มระแวง!!!!!!!!!!!!!!!!!!


-----------------------------------------------------------------------------------------

TBC.

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 23-09-2012 19:43:43

ตอนที่ 10


    [ติณฑ์]


    วันอาทิตย์ : แดดอ่อน ๆ ~


        ช่วงนี้เอาใจเด็กดื้อก่อนฮะ รู้สึกอารมณ์ไม่คงที่เหลือเกิน ตามรับตามส่งกันจนเป็นเรื่องปกติ วันนี้ก็เหมือนกันผมมารับมันแต่เช้าที่คอนโด นัดกันเอาไว้จะพาไปเล่นเครื่องบินที่สนาม...เหอ ๆ ความจริงผมจะทำให้มันลืม ๆ เรื่องที่ไปกับไอ้โรลมากกว่า...
    “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
    “งือ! มาเช้านักว่ะ!!!!”มีบ่นครับ...มันนอนคว่ำหน้าลงบนโซฟา หึหึหึ...กางเกงขาสั้นเลิกขึ้นให้เห็นขาขาว ๆ เห็นแล้วอยากจะ...หยุดคิด!
    “สายแดดร้อนนะโว้ย เที่ยง ๆ จะพาไปดูหนังด้วย อยากดูเรื่อง....ไม่ใช่เหรอ”
    “วันอาทิตย์คนเยอะจะตาย!”
    “เยอะแล้วทำไมล่ะ กูไม่ได้ให้มึงไปขี่คอเค้านั่งดูนี่ ไป...ลุกไปอาบน้ำ”
    “แปปนึงดิ เมื่อคืนกว่าจะได้นอน”
    “ทำอะไรไม่ได้นอน???”ผมถาม วางสายจากผมไปตอนสี่ทุ่ม...มันก็เล่นเกมส์ไปด้วย
    “ก็เล่นเกมส์ไง”
    “เล่นถึงกี่โมง”ทำเสียงเข้มใส่มันล่ะครับ ก่อนวางสายไปมันบอกง่วงนอนนี่ หึหึหึ...นั่งเล่นต่อสินะ
    “ก็แบบกะว่าจะนอนแล้ว มันติดพันอ่ะ กำลังได้เพิ่มเลเวลด้วย”
    “ตลอดนะมึง นอนน้อยเดี๋ยวไข้ก็กลับมา”
    “ไม่กลับหรอก แข็งแรงแล้ววววว”มันยกกล้ามให้ดู แต่เหมือนจะมีแต่ก้างมากกว่า ผมอดไม่ได้บีบจมูกรั้น ๆ คนเก่งแต่ปากเล่น
    “ติณฑ์เอาเครื่องบินไปกี่เครื่อง”
    “1”
    “อ้าว...แล้วกูล่ะ”หน้างอไปแล้ว
    “ก็แบ่งกันเล่นไง”
    “ไม่เอาอ่ะ จะได้มาแข่งกันไง นะ ๆ ๆ ๆ ๆ กลับไปเอาอีกนะ....”
    “จุ๊บก่อน...”แน่ะ..มีต่อรองอีกกู 555555555555555+ มันยกนิ้วกลางให้ ผมหัวเราะลั่นเลย ความจริงเอามา 2 ตัวล่ะครับ แกล้งมันเฉย ๆ มันรีบลุกหนีเข้าห้องน้ำไปเลย ฮาว่ะ
    วันนี้แต่งตัวโคตรน่ารักเสื้อกล้ามลายกราฟฟิคเปิดคอกว้าง กางเกงสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล เอิ่ม...กูแก่ไปถนัดตามันเดินมาเป่าผมหน้ากระจก ผมเดินเข้าไปสำรวจโต๊ะมัน พอจะหยิบจับอะไรมันก็ตีมือเพลี๊ยะเข้าให้
    “ไมใช้เยอะจังว่ะ”ไม่เคยเห็นผู้ชายใช้เครื่องสำอางเยอะขนาดนี้มาก่อน เซรั่มบำรุงผิวหน้า ผมมันเต็มไปหมด น้ำหอมนี่วางเรียงเลย มองหาขวดที่เคยซื้อให้มัน...กล่องยังไม่แกะเลยฮะ ท่าทางจะยังไม่ได้ใช้
    “ต้องใช้ดิ หน้าถึงดีไม่หยาบกร้านเหมือนมึง”นั่น...หลอกด่าอีก
    “เหรอครับบบ กูไม่ต้องใช้ก็หล่ออยู่แล้วนะ”
    “หลงตัวเอง!”
    “อยากมาหลงกับเขาด้วยป่ะล่ะ” 55555555+ โดนหยอดไป...มันหยุดเถียงเลยฮะ ทำค้อน ๆ จะน่ารักเกินไปแล้วนะเตี้ย
    “ป่ะ เสร็จแล้ว!”มันเซ็ทผมแล้วหยิบกระเป๋าสะพายพาดบ่า
    “เปลี่ยนได้ป่ะชุดอ่ะ!”หวงอ่ะ...คอมันลึกแบบว่าทั้งลึกทั้งกว้าง ตัวมันก็โคตรขาวอ่ะ...
    “ขี้เกียจเปลี่ยน ร้อนด้วย...เดี๋ยวรถติดนะโว้ย”ทำคิ้วขมวดใส่กูอีกเตี้ย คนเค้าเป็นห่วงนะมึง
    “เอาเสื้อแขนยาวไปด้วยดิ”
    “เรื่องมาก!!!!! เดี๋ยวก็ไม่ไปแมร่ง”อารมณ์เสียใส่กูแหล่ะ อย่าให้กูขึ้นมั่งนะเตี้ย...ผมเปิดตู้เสื้อผ้ามันคว้าเสื้อแขนยาวตัวไหนก็ก็หยิบมาเลย แมร่ง...กวนตีนกูนักไอ้เตี้ย
    ขับรถมาจนถึงบางนา มันเป็นสนามซ้อมกว้างสำหรับแข่งรถโกคาร์ท มองไกล ๆ เห็นมีคนแข่งอยู่เต็มสนาม แล้วที่ข้าง ๆ มันเป็นสวนกว้างหลายสิบกิโล เอาเครื่องบินมาเล่นได้
    “เสียงอะไรอ่ะ”
    “เค้าแข่งรถโกคาร์ทกันอยู่”ผมยกเครื่องบินออกมาเซ็ท ตรวจสอบสภาพก่อนฮะ
    “เตี้ยเอาเสื่อมาปูนั่งดิ หลังรถอ่ะ”ผมสั่ง มันยืนเท้าสะเอวไม่พอใจ
    “นาว!”
    “เออ..นาว หยิบเสื่อให้หน่อยครับ”มันกระทืบเท้าเอาเสื่อมาปู พอปูเสร็จมันก็นอนเต็มที่ ผมเลยต้องนั่งลงตรงขอบ ๆ หึหึหึ โคตรแบ่งปัน
    ไอ้เด็กซึนมันนอนกลิ้งไปกลิ้งมา มองผมประกอบเครื่อง แล้วก็นอนหงายขึ้นทำท่าคว้าก้อนเมฆ 555+ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย...
    “ติณฑ์”
    “ครับ....”
    “ติณฑ์”
    “ครับบบบ”
    “ติณฑ์”แสรดดดด..ต้องการอะไร
    “หือ????”
    “ติณฑ์”คราวนี้มันเรียกชื่อผมเป็นจังหวะแล้วใช้มือตบพื้นสลับกับหน้าขาผมด้วย แรก ๆ มันก็ตีเบา ๆ ก่อน หลัง ๆ มือเริ่มจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ
    “...........................”ก่อกวนสินะ ผมแกล้งไม่สนใจครับ ดูน็อตที่ใส่ไว้หมุนให้แน่นไปตามเรื่อง
    “ติณฑ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มือมันก็ตีพั่บ ๆ ๆ  โคตรเจ็บอ่ะ   
    “...........................”
    “ติณฑ์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตินตินตินนนนนนน ตีนนนนนนนนนน”
    “ไอ้เตี้ย!!!!!!!!!!”แกล้งตวาดมันเสียงดังฮะ คงดังเกินไป...เด็กน้อยสะดุ้งสุดตัวเลย!!!! คงตกใจจริง ๆ ขวัญกระเจิงเลยไหมมึง หึหึหึ มันจะลุกหนี...ผมวางของในมือแล้วรีบกระโดดไปคว้าตัวมันไว้เลย งอนกูแล้วเชื่อได้
    “โอ๋ ๆ ๆ ๆ อย่างอนๆๆๆๆ”รัดเอวไว้แน่นเลย มันทั้งทุบทั้งหยิกจนเจ็บไปหมด
    “ปล่อยไอ้สัส...ปล่อยกูเลย!!!!”นั่น...คำหยาบเกินเลยมาแล้ว ผมจับมันนั่งหว่างขาแล้วรัดมันไว้
    “แกล้งเฉย ๆ ไม่รู้ว่าจะขวัญอ่อนขนาดนี้ ไม่แกล้งแล้ว ๆ”ผมบอก มันหันหน้าหนีเลย หึหึหึ สู้แรงกูไม่ได้หรอกเตี้ย...จนมันยอมนั่งนิ่ง ๆ ผมก็เอาเครื่องบินมาลองหมุนใบพัด เอาหน้าแนบกับคอมันไว้...กลัวหนี คราวนี้ไม่หนี...แต่นั่งเกร็งจนรู้สึกได้
    “อ่ะ จับเครื่องไว้นะ อย่าให้ใบพัดโดนหน้าล่ะ” ผมปล่อยมันออกแล้วยืนห่าง ๆ
    “จะทำไร!?”
    “ลองใบพัด”
    “ถ้ามันพัดใส่หน้ากูล่ะ”มันโวย
    “ก็จับไว้ดี ๆ ดิ!!!!”
    
    พรั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

    ใบพัดหมุนตามแบบที่มันควรจะเป็น ผมก็ให้มันเอาไปตั้งไว้ลานที่ห่างออกไป แล้วจับมันมานั่งหว่างขาตัวเองอีกครั้ง ตัวมันโคตรเล็กอ่ะ นั่งได้พอดีด้วย มันทำท่าจะแย่งรีโมทไปจากมือ จะเล่นเองให้ได้...เดี๋ยวก่อนสิครับเตี้ย  =_=
    “มากูบังคับเอง!!!!”มันแย่งแบบจะเอาให้ได้ จนผมเสียสิทธิ์ให้มัน แต่ยังจับมือเล็ก ๆ ประคองไว้ เพราะมันจะเลี้ยวแบบตามใจ ผมต้องบอกให้คอยดูทางลมด้วย ไม่งั้นพัดเครื่องปลิว แต่มันยิ่งรั้นฮะ ต้องคอยบังคับนิ้วทวนกระแสมันไว้ หน้ามันโคตรจริงจัง...

    พอปล่อยมือผมออกเครื่องบินแกว่งเล็กน้อยอาจเป็นเพราะแรงลม ผมหยิบแว่นออกมาใส่เพื่อที่จะมองเห็นได้ชัด ๆ เตี้ยมันสนุกใหญ่...แต่ตอนจะเอาลงมันลงไม่เป็น พอหางเครื่องสะบัด มันก็กดมั่ว เครื่องนี่หล่น...ตุ้บ ลงพื้นอย่างแรงเลย ผมสองคนรีบวิ่งไปดู ข้างหน้าตัวเครื่องมีถลอกเล็กน้อย แต่อุปกรณ์ยังแน่นอยู่ อืม....
    “เครื่องมันจะเป็นไรเปล่าอ่ะ”มันถาม
    “ไม่น่านะ...ถลอกนิดนึงว่ะ  เดี๋ยวลองอีกที คราวนี้มึงยืนถือไว้ พอกูเร่งเครื่องแรง ๆ แล้วค่อยปล่อย”
    “มันไม่ระเบิดใส่มือกูใช่ไหม”มันถามซื่อ ๆ 55555555555+
    “ไม่ระเบิดครับ”มันหน้าเสียไปนิดนึง แต่รู้ว่าอยากเล่นเหมือนกันเลยทำตามที่ผมบอก แหม่...ผมก็ระวังอยู่ ไม่ปล่อยให้มันเป็นอะไรหรอกน่า พอผมเดินเครื่อง มันก็จับไว้แน่น...เพราะมอเตอร์มันดีดแรงอยู่เหมือนกัน สักพักจนเร่งได้เต็มที่ผมก็ตะโกนให้มันปล่อย มันก็เงอะ ๆ งะ ๆ ปล่อยไม่ได้จังหวะ เครื่องพุ่งแล้วหล่น ตุ้บ....ผมรีบวิ่งไปดู
    “บาดมือรึเปล่า?”
    “ไม่บาด เครื่องพังรึเปล่าว่ะ”ผมตรวจดูสภาพ คราวนี้ไอ้ตัวมอเตอร์ข้างในหลุดออกมา ตอนแรกคงพันเทปไว้ไม่แน่น...
    “ไม่น่าจะพังนะ แค่หลุด...เดี๋ยวลองซ่อมก่อน ไปนั่งพักก่อนป่ะ”ผมหยิบแว่นอีกอันมาให้มันใส่ มันก็บ่นว่าร้อน ดีนะ...เอารถตู้มา ผมเลยเปิดแอร์ให้มันเข้าไปนั่งข้างใน


    ติ๊ดดดดด~ ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู อ่อ...คุณประกอบ ท่าจะมีธุระด่วนนะ...ไม่งั้นวันอาทิตย์คงไม่โทรหาผมหรอก รีบกดรับเลยอ่ะ
    “สวัสดีฮะ คุณประกอบ”
    “สวัสดีครับ คุณติณฑ์ว่างอยู่ไหม...ผมอยากคุยเรื่อง แบบประเมินโครงการ”
    “อ่อ ได้ฮะ...ว่างครับ” ผมยกไหล่แนบโทรศัพท์ไว้ มือก็จัดการตัวเครื่องบินไปด้วย
    “ผมอยากให้คุณมาศึกษารายละเอียดโครงการที่ผ่านมาก่อน ทั้งที่เคยทำไปแล้ว และก็ที่ไม่ผ่าน”
    “อ่อ ได้ครับ”
    “ผมจะให้เลขาเตรียมเอกสารไว้ คุณจะเข้ามาเอาเองที่บริษัทหรือว่าจะให้ผมส่งไปให้ที่บ้าน”
    “เดี๋ยวผมเข้าไปทำที่บริษัทก็ได้ฮะ”
    “โอเค ๆ งั้นผมไม่กวนเวลาคุณละ”
    “ไม่เป็นไรฮะ ผมยินดี”วางสายจากคุณประกอบไป พ่อก็โทรมากำชับให้ผมอ่านทุกอย่างที่คุณประกอบแนะนำ ผมก็รับปากไป จริง ๆ แล้วบางอย่างผมก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ อย่างโครงการสร้างรีสอร์ตที่ผ่านมา ผมคิดว่าถ้าเราเร็วกว่านี้ในการประเมินราคา ก็น่าจะผ่านคณะกรรมการได้ไม่ยาก แต่แกคิดนานเกินไป...กว่าจะได้ข้อสรุป เขาก็ประมูลงานกันไปหมดแล้ว น่าเสียดาย...

    “ติณฑ์”เตี้ยมันกดหน้าต่างลง แล้วยื่นหน้าสวย ๆ มาเรียก
    “อะไร?”
    “หิวข้าวแล้ว”ว่าแล้ว...ดีนะ เตรียมข้าวอะไรมาพร้อม ผมวางเครื่องบินลงก่อน จะเดินไปเปิดหลังรถ หิ้วตระกร้าอาหารมาให้มัน แล้วยกกระติกน้ำแข็งมาวาง
    “จะนั่งกินข้างในหรือข้างนอก”มันชี้ว่าข้างใน ผมเดินไปเปิดรถแล้วขึ้นไปนั่งกับมัน เปิดตระกร้าออกหยิบแซนวิชที่ทำเองง่าย ๆ ข้าวผัด ไก่ราดซอส ผัดบร็อกโคลีกุ้ง วางเรียง ๆ ไว้ให้มัน
    “เอาน้ำอะไร”
    “น้ำ.....ป่าไหลหลาก”กวนตีนอีก เหอ ๆ
    “น้ำ....ท่วมปาก”
    “น้ำ...ลดตอผุด 555555555+ ”
    “น้ำ....ขึ้นให้รีบตัก”
    “น้ำนี่ดีกว่า...น้ำมาปลากินมด น้ำลดมดกินปลา”
    หึหึหึ ลอยหน้าลอยตา...โคตรน่ารังแก มันนิสัยอย่างนี้ไง ผมถึงชอบแกล้งมัน หึหึหึ เอาน้ำโค้กเทใส่แก้วให้เลยครับ
    “กินเถอะเตี้ย...ถ้ากินไม่หมด ได้แดร็กน้ำ...ลายกูแน่ เอาเปล่า!!!!”ผมยื่นหน้าไปใกล้ ๆ มันทำปากจู๋ใส่เลย 5555555+ พูดไม่ออกเลยคราวนี้ กร๊าก ๆ ๆ ๆ
    นั่งดูมันกินแบบเคี้ยวตุ้ย ๆ เลย ภูมิใจนะ...พอหายไข้เหมือนว่ามันกินได้เยอะขึ้นมาก ผมเปิดทีวีในรถให้มันดูแก้เขิน มันเลือกดูมวยปล้ำ เหอ ๆ โหดแท้เหลา~
    “นั่งมองอยู่ได้~”พูดลอย ๆ หน้าไม่มองผมด้วยซ้ำ รู้ตัวด้วยน่ะ...คิดว่าจ้องขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว ผมเลื่อน ๆ มากินของตัวเองมั่ง
    “เดี๋ยวไปซื้อเฮลิคอปเตอร์มาเล่นบ้างดีกว่า ท่าจะบินมันส์กว่า”ผมบอกมัน ตางี้ลุกวาวเลย
    “ซื้ออีกเหรอ”
    “อือ อยากเล่นป่ะล่ะ”มันพยักหน้ารัว ๆ โอเชเดี๋ยวพี่จัดให้
    “วันนี้ไปดูหนังแล้วค่อยแวะไปดูที่ร้านแล้วกัน กลับเย็น ๆ หน่อย พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง?”
    “เก้าโมงเช้า”
    “ไปเองได้เปล่า พรุ่งนี้ต้องเข้าออฟฟิศ”ผมบอก มันพยักหน้าหงอย ๆ
    “แล้วจะได้เล่นวันไหน?”
    “ก็วันอาทิตย์หน้าไง สัปดาห์นี้เหมือนจะได้เข้าออฟฟิศทั้งสัปดาห์เลย”มันวางช้อนแล้วมองหน้าผม เหมือนจะอ้อน ๆ เข้าใจแล้วที่ไอ้ชัดบอกว่า ถ้ามันติดใครมันก็คงอยากอยู่กับคนนั้นตลอดเวลา
    “ไปนอนที่ห้องกูไหม”ผมชวนจริง ๆ นะ กลับมาตอนเย็นจะได้ทำอะไรให้มันกิน เล่นเกมส์กัน มันก็ไม่ต้องอยู่ในห้องเหงา ๆ คนเดียว เพราะมันก็ไม่ใช่คนที่เลิกเรียนแล้วจะออกไปกินข้าวหรือสังสรรค์ เดินห้างกับเพื่อน
    “ไม่เอา! น้องมึงอีกอ่ะ”
    “น้องเจทำไม?”พูดไปพูดมา วกมาหาเจซะงั้น
    “น้องมึงก็อยู่ไม่ใช่เหรอไง!?!?!”
    “อ่อ เจมานอนเป็นบางวันนะ ไม่เป็นไรไง...เดี๋ยวบอกล่วงหน้าไว้ก็ได้”
    “กูไม่อยากนอนทับที่ใคร!??!?!”มึงนอนมา 2 รอบแล้วเตี้ย =_= ห้องนั้นน่ะ หึหึหึ
    “นอนหน้าโซฟาก็ได้ นะ...เอาการบ้านไปทำห้องกูด้วย กูกลับมาจะได้ทำอะไรกินกันไง”ล่อด้วยของกินครับ มันกินโคตรเก่ง...ทำอะไรให้ก็กินได้หมด แต่ไม่ยักกะอ้วนขึ้นสักที ก่อนหน้านี้ที่ไม่สบายน้ำหนัก็ยิ่งลดวูบ ผมจะขุนมันให้อ้วนให้ได้
    “แต่ว่า....”
    “พักนี้ไม่มีเพื่อนไม่ใช่เหรอไง มาเล่นอยู่กับกูนี่”แทงใจดำเลยฮะ ไอ้โรลทำงาน ไอ้คิ้วไปค่าย ไอ้ชัดไม่สมประกอบ หึหึหึ ไม่เหงาให้มันรู้ไปเด่ะ...
    “เออ!!!!!!! แมร่งย้ำอยู่ได้ เพื่อนน้อยแล้วไงว่ะ”เหอ ๆ หน้างอไปสุด ๆ แล้วในสามโลก ผมไม่พูดอะไร...ไม่ไปกูก็มัดมือชกอ่ะ
    จัดแซนวิชให้มันกินเล่น ๆ อีก ไม่น่าเชื่อว่าอาหารที่เตรียมมามันฟาดเรียบ =_= กูยังไม่อิ่มเลย...โค้กลิตรใหญ่อีกไม่มีเหลือ ผมหยิบแท็ปเล็ตมาดู ๆ
    “กินพิซซ่าดีกว่า”
    “เออ ๆ สั่งดิ กำลังอยาก....”
    ห๊ะ...เตี้ย!!!!!! ยังไม่อิ่ม??????? อยากที่คิดจะสั่งเลยต้องยุติเลยฮะ มันกินเยอะน่ากลัวเกินไป
    “ไว้กินก่อนเข้าโรงหนังดีกว่า”
    “อ้าวววว...” 555555555+ หน้าเหวอเลย ผมหยิบทิชชู่ส่งให้ กินโคตรเปื้อน ถ้ามดขึ้นรถกูนะ จะจับจูบเท่าจำนวนตัวมดเลย!!!!

---------------------------------------------------------------------

    เกือบสิบเอ็ดโมงแดดก็โคตรแรงแล้วครับ สู้แดดกันไม่ไหว...เตี้ยเริ่มงอแงแล้วด้วย มันไม่ยอมลงจากรถเลย แล้วบอกว่าอยากเล่นเครื่องบิน คือแบบ...มันจะเอารีโมทนั่งกดอยู่ข้างใน แล้วให้ผมวิ่งตามเครื่อง หึหึหึ ใครจะยอมว่ะ...ร้อนเป็นเหมือนกันนะเห้ย เก็บครับ ย้ายที่ดีกว่า...
    “ติณฑ์ง่วงอ่ะ”มันนอนยืดตัวอยู่ด้านหลัง นาทีนี้กูเหมือนคนขับรถมาก เอี่ยวตัวไปหามัน...
    “ไปดูหนังป่ะ จะได้นอนในโรงไปเลย”
    “อือ....”
    ผมพามันมาดูหนัง คนเยอะอย่างว่าจริง ๆ ดีที่ไม่ต้องต่อแถวซื้อบัตร เพราะผมมีบัตร V.I.P อยู่แล้ว เลยเดินเข้าช่องพิเศษไปเอาตั๋วได้เลย ผมให้มันนั่งรอก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ และออกมาซื้อน้ำและป๊อปคอร์นให้มัน
    “น่ารักจัง ขอเบอร์ได้ไหมครับ”ยืนดูอยู่ไม่ห่าง มีผู้ชายหน้าตาดีมาขอเบอร์ไอ้เตี้ยด้วยอ่ะ กูไปไม่ถึง 10 นาทีเลยนะ มันก็นั่งมองเค้า ไม่หือไม่อืออะไร ทำไมไม่ปฏิเสธไปว่ะ!!!!!!!!!! หงุดหงิดแมร่ง
    “มากับใครอ่ะครับ ดูหนังเหรอ อยากดูด้วยได้ไหมครับ”
    พอมันไม่ตอบเค้าก็คุยกับมันใหญ่เลย บ้าเอ้ย....อยากเขวี้ยงโค้กใส่หน้าแมร่ง!!!!!
   “เตี้ย!!!!!! เข้าโรง!!!!!!”ผมตวาดเสียงดัง ไอ้คนนั้นก็มอง กูไม่กลัวหรอก...ลองทำอะไรดิ ดูว่าผมจะทำอะไรมันได้มั่ง เตี้ยมันลุกขึ้นแล้วเดินมาเอาโค้กในมือไปกิน แล้วเดินนำเข้าโรงหนัง ผมส่งสายตาอาฆาตไปให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นก่อนเดินตามมันไป
    ที่นั่งที่จองไว้เป็นเบาะคู่ครับ ชั้นบนสุดตรงกลาง วิวดีสุดแล้ว...เบาะกว้างและนุ่มมาก ๆ สมราคา เตี้ยมันนั่งลงแล้วเอนตัวพิงเบาะอย่างสบาย คนเริ่มทยอยเดินเข้ามาเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่จะนั่งชั้นล่าง ๆ กัน
    “ทีหลังไม่ต้องไปคุยกับคนแปลกหน้านะ”ผมกระซิบข้างหู โอบเอวแบบเนียน ๆ เลยฮะ มันทำหน้าเหวี่ยงๆ
    “ทำไม!?!?!”
    “เออ ไม่ทำไมหรอกน่า...กูไม่ชอบ”
    “ทำไมต้องไม่ชอบ กูไม่ได้คุยกับเขาสักหน่อย”
    “นั่นแหล่ะ ทีหลังก็เดินหนีไปเลย”
    “ทำไมต้องบงการว่ะ แมร่ง....ชีวิตก็ชีวิตกู อย่าเลือกมากได้ป่ะ!!! กูรู้น่าว่าทำอะไรอยู่”จู่ ๆ มันก็อารมณ์ขึ้น ผมรีบกอดมันไว้...รับรู้ว่าเสียงหัวใจมันเต้นตึก ๆ ดังมาก
    
    โกรธกูอีกซิ....หึหึหึ
    
    “ชู่ววววว อย่าเสียงดังดิ”
    “จึ้ก...อย่าสั่งมากได้ป่ะ แค่พ่อแม่สั่งอย่างเดียวกูก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว” ท่าทางจะเก็บกดแฮะ ผมกอดแล้วโยกมันเบา ๆ เอาป๊อปคอร์นยัดปากมันเลยฮะ จะได้ไม่ต้องพูดมาก....มันก็เงียบ ๆ ไปเลย
    
 (ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 23-09-2012 19:46:19

(ต่อ ตอนที่ 10)

   [มะนาว]

   โกรธแมร่งสั่งอยู่ได้ เข้าใจป่ะ...ชีวิตผมโดนคนนี้บังคับให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้มากพอแล้ว พอย้ายมาอยู่คนเดียวก็อยากทำอะไรตามใจตัวเองมั่ง ที่สำคัญคือ...ผมแค่อยากมีเพื่อน อยากมีใครสักที่มาเป็นเพื่อนผมโดยไม่หวังประโยชน์อะไร ยิ่งอยู่ไปก็ยิ่งรู้ว่าคนอย่างไอ้ชัด ไอ้คิ้ว ไอ้โรลมีน้อย ทุกคนที่เข้ามาหาผมก็เพื่อหวังประโยชน์อะไรบางอย่างจากผมด้วยกันทั้งนั้น
    ผมก็ไม่รู้ว่าไอ้โหดมันจะเป็นอย่างนั้นรึเปล่า ยอมรับก็ได้ว่า...เวลาอยู่กับมันก็รู้สึกสนุกดีอยู่ เหมือนมีพี่บุ้งอยู่ด้วย ชวนทำโน่นทำนี่ด้วยกัน ผมไม่ค่อยมีเพื่อนแบบนี้เรียกว่าไม่มีเลยดีกว่า คนที่จะอยู่ทำกิจกรรมต่าง ๆ ด้วยกัน เพราะทุกทีไอ้ชัดไอ้โรลมันก็จะทำงานของมัน ไอ้คิ้วก็เจ้าแม่กิจกรรม จะเหลือก็แต่ผมคนเดียวที่หงอยเหงาเศร้าซึมอยู่คอนโดคนเดียว ทุกวัน ๆ
    มันมาบอกว่าชอบตอนแรกก็งง ๆ และก็กลัวมากด้วย ยิ่งเวลามันเข้าหาตอนแรกก็ยิ่งทำให้กลัว อีกอย่างผมทำกฎกับพ่อไว้ว่า ห้ามมีแฟนเด็ดขาด...ผมก็จะทำตามสัญญา ยิ่งถ้าพ่อรู้ว่าถ้ามีคนมาบอกว่าชอบ แล้วคนนั้นเป็นผู้ชาย พ่อคงช็อคตายแน่ ๆ แล้วต้องเป็นผมที่โดนเพ่นกบาลหัวแบะ ตายสถานเดียวไม่ต้องเกิด...!
    ไม่รู้สิ...ผมไม่ได้รังเกียจอะไรมันนะ เวลามันเข้าใกล้...เหมือนว่าผมสนใจทุกสิ่งที่มันทำ อย่างตอนจูจุ๊บก็แค่อยากรู้ จริง ๆ ก็ต้องมีเคลิ้มหน่อยแหล่ะ แหม...ผมก็คนนะ ต้องมีความรู้สึกกันมั่ง ทุกครั้งที่มันทำอย่างนั้น...หัวใจผมจะเต้นแรงและเร็วมาก ผมเลยสงสัยว่าทำไม เพราะอะไร ถ้าผมไปจูบกับคนอื่นแบบนี้ผมจะมีความรู้สึกเดียวกันไหม เกิดมาไม่เคยจูบนี่ว่ะ มันเลยรู้สึกแปลก ๆ ...ไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
    กลัวจัง...กลัวว่าถ้าผมสนิทกับมันมาก ๆ มันจะทิ้งผมไปเหมือนพี่บุ้ง พี่ต้นหอม พี่ขิง ผมถึงไม่ชอบผูกพันกับใครไง เพราะถ้าถึงเวลานึง ทุกคนก็จะทิ้งผมไป สุดท้ายก็จะเหลือแค่ตัวผมเองอีกครั้ง....

    “เข้าห้องน้ำไหม”ไอ้โหดหันมาถามระหว่างที่เรากำลังเดินออกจากโรงหนัง ผมส่ายหน้าเบา ๆ มันก็จูงมือเดินออกไปข้างนอก เพราะคนเยอะมาก หลังจากนั้น...มันก็พาไปกินข้าว ฟรีอีกแล้ว...หุหุหุ  มันเลี้ยงดีอ่ะ
    “อยากนอนแล้วอ่ะ”ผมบ่นเบา ๆ มันปลุกแต่เช้าอ่ะ ตื่นเช้า...มันเหนื่อยนะ มันมองหน้าผมแล้วรีบกิน...
    “ไม่ไปดูฮ.แล้วใช่ป่ะ”มันถาม
    “อือ ดูวันหลังแล้วกัน วันนี้เหนื่อยแล้วอ่ะ...อยากนอนมากกกกก”ย้ำเสียงสุดท้าย ให้เห็นว่าอยากมากจริง ๆ หน้าตากูอ่อนละโหยโรยแรงพอหรือยัง
    “คร๊าบบบบ กินแล้วไปนอนที่คอนโดกูเลยนะ...”
    “แวะไปเอาเสื้อผ้ากับหนังสือก่อน”
    “ครับผม”
    พากันรีบทานแล้วกลับมาเอาเสื้อผ้าที่คอนโด ผมเอาหนังสือที่ต้องการไปด้วย...มีรายงานที่ต้องทำค้างไว้ กับการบ้านยังทำไม่เสร็จ ฮี่ ๆ เดี๋ยวค่อยไปทำที่คอนโดมัน ยังไม่ทันออกจากห้อง...แม่ก็โทรมาพอดี
    “ครับแม่.....”
    “น้องนาว อย่าลืมวันเกิดคุณย่านะลูก”
    “ไม่ลืมฮะ ตกลงพี่ต้นหอมกับพี่ขิงจะมาแน่ใช่ไหม”
    “มาจ้ะ นาวไปรับพี่ที่สนามบินด้วยนะ พากันขับรถมาระวัง ๆ ด้วย”
    “ครับผม”
    “แล้วพี่บุ้งโทรหาบอกไม่ติดสองครั้งแล้ว ถ้าพี่เค้าโทรมารับสายด้วยนะลูก”
    “โธ่แม่...หนูไม่อยากคุยกับเขาแล้ว เขาชอบโกหก...บอกว่าจะมา ๆ พอถึงเวลาก็ไม่มาทุกที”ผมเคืองอ่ะ พี่บุ้งนะพี่บุ้ง!!!!!! อย่าให้รู้นะว่ามีแฟนอยู่ที่โน่น
    “อย่าดื้อกับพี่เค้า เดี๋ยวเค้าโทรไปหาพ่อก็โดนว่ากันเท่านั้น เป็นพี่น้องต้องรักกันสิ”
    “ฮะ...”รับคำอย่างเสียมิได้ ต้องฟังพี่เค้านะลูก ต้องเชื่อพี่เค้า เค้าเป็นพี่...สั่งอะไรก็ต้องทำ เถียงพี่ได้ยังไง เหล่านี้...ฟังมาตั้งแต่เด็ก ๆ โคตรเบื่อ!
    “แม่รักหนูนะครับ...”
    “ฮะ หนูก็รักแม่...”ผมพูดก่อนวางสายจากกัน ไอ้โหดเดินมารวบเอวกอด แมร่ง...ชอบทำแบบนี้อีกแล้ว พักนี้มือไม้ถึงเนื้อถึงตัวบ่อยนะ เห็นว่าไม่พูดเอาใหญ่เชียว!!!!
    “หนูรักแม่ พูดกับกูอย่างนี้บ้างดิ”มันแซว
    “ตีนหนิ...จะไปยัง ถือของให้ด้วย”ใช้มันเลย คดีวันนี้ยังไม่ได้สะสางนะ! อย่ามาทำเนียน...
    
    มาถึงห้องมันก็เกือบเย็น...คิดว่าน้องมันจะอยู่ซะอีก จะว่าไปเด็กนี่มันก็แปลก ๆ ดีนะ น่ารักเหมือนตุ๊กตาดีด้วย ผมก็อยากเล่นกับมันแหล่ะ แต่ต้องไว้ฟอร์มก่อน ทำตัวไม่ถูกเวลาพวกมันอยู่ด้วยกัน เหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้ ไม่ชอบเลยที่ต้องเป็นแบบนั้น กูก็เป็นส่วนเกินของเขาจริง ๆ หนิ...
   “ไปล้างมือล้างเท้าแล้วมานอน...”มันลากผ้าออกมาปูให้นอนหน้าทีวี ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ง่วงจริง ๆ นะ ตาปรือไปหมดแล้ว
    “นอนพักสายตาก่อน แล้วค่อยตื่นมากินข้าว อย่าหลับลึกนะ...เดี๋ยวปวดหัว”อะไรของมัน...คนจะหลับ มันเลือกได้เหรอว่ะ ว่าจะลึกหรือไม่ลึกประมาณไหน!!!
    ทิ้งตัวลงนอน ได้ยินเสียงมันทำอะไรกุกกัก ๆ ก่อนจะมานอนเหยียดบนโซฟาหลับไปเหมือนกัน....
       
   ตื่นมาอีกทีก็เพราะติณฑ์มันเรียกขึ้นมากินข้าว เกือบ 2 ทุ่ม ผมรู้สึกเมื่อย ๆ ตัวยังไงก็ไม่รู้
    “เหนื่อยเหรอ 555+ วันนี้ลากไปทำโน่นทำนี่ทั้งวัน มึงเลยไม่ได้ไปหาไอ้โรลที่นัดกันไว้เลย”มันพูดตารางสิ่งที่ต้องทำของผมขึ้นมา บ้าเอ้ย...ผมเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ดูนาฬิกา...เออยังทัน
    “เออ เกือบลืมไปเลยนะเนี่ยดีนะที่พูดขึ้นมา นัดไว้ 4 ทุ่มอ่ะ ยังทัน ๆ ”
    “นี่ยังคิดจะไปอีกเหรอ บอกกูหน่อยดิ...จะไปทำไร”มันถาม ผมมองหน้า...หืม ไม่ค่อยอยากรู้เรื่องคนอื่นเลยนะ...หน้ามันอ่ะ
    “เออน่า ไปแปปเดียว ห้าทุ่มก็กลับแล้ว”
    “ก็บอกดิ ไปทำอะไร เดี๋ยวจะไปส่ง...”
    “ไม่ต้องเดี๋ยวให้ไอ้โรลมารับ”
    “งั้นไม่ต้องไป ดึกแล้ว...พรุ่งนี้ได้ข่าวว่าเรียนเช้าด้วย!”
    “อะไรอ่ะ ไม่สน..จะไป!!!!”
    “ดื้อ!!!!!!”มันตวาดคำเดียวแล้วหยุดกิน เดินเข้าห้องไปแล้ว....จึ้ก!!!!!!


    

---------------------------------------------------------------------------------------

    ผมเดินเข้าไปบอกมันแล้วนะ ว่าจะออกไปข้างนอก...แต่มันนอนนิ่งอ่ะ แต่งตัวแล้วใส่รองเท้าออกมาเลยฮะ ถ้าจะโดนมันด่าก็ค่อยด่าตอนกลับมาทีเดียวเลยแล้วกัน ไอ้โรลมารับที่ด้านล่างฮะ เอาอุปกรณ์มาด้วย...มุ่งหน้าสู่สะพานพุทธ
    วันนี้ที่นี่มีดนตรีเปิดหมวก วงของไอ้โรลก็เป็นหนึ่งในนั้น แล้วผมก็กำลังจะทำหน้าที่นักร้องนำสด ๆ ร้อน ๆ 55+ จริง ๆ มาที่นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้ว สนุกดี...เห็นคนยิ้มให้ แล้วฟังเพลงที่ผมร้องก็มีความสุขมากแล้ว
    “สวัสดีครับ พบกับเราวง กะลาสีเรือ อีกครั้งนะครับ วันนี้มีนักร้องนำสุดน่ารักมาเยือนอีกครั้ง ตามคำเรียกร้อง มะนาวคร๊าบบบบ”เสียงไอ้โรลพูดเป็นหลัก เพราะผมยังพูดเข้าเพลงไม่เก่งนี่ฮะ
    “ฮวู้~~ แปะ  ๆ ๆ ๆ ๆ”
    “เรามาเริ่มเพลงแรกกันเลยดีกว่า ใครคิดว่าร้องเพราะร้องดี เอาเงินใส่ในโหลไว้เป็นแรงใจให้พวกเราด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”โหลใหญ่พลาสติกบางใสถูกวนไปยังคนดูรอบด้าน เงินในโหลคือค่าใช้จ่ายและรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนในวง แต่หลัก ๆ คือทุกคนได้สนุกและได้มาเจอกัน ผมชอบเพราะมันสนุกดีจัง
    “เอ้า...เพลงม่ะ...”เสียงดนตรีดังขึ้นเรื่อย ๆ ผมยิ้มกว้าง

“สองคนบนดาวที่กว้างใหญ่ ฉันลืมไปแล้วว่าเมื่อไหร่
ที่เราได้เจอกัน 
เมื่อฉันมองดูเธอและรู้สึก ไม่ใช่คนที่คุ้นเคย
แค่มากกว่านั้น

เวลาหมุนไป แต่บางทีเวลาก็ช้าเกินไป...ช้าเกิน

กว่าคืนและวันจะพา...เรามาให้พบกัน
สร้างความผูกพัน แต่ละวันนั้นมีความหมายต่าง ๆ
หากคืนและวันจะพา...เรามาให้คุ้นเคย
ไม่ต้องคิดเลยคำตอบนั้นเรารู้ในใจ

สักวันเธอคงมีคำตอบ สักวันเธอคงต้องยอมบอก
ว่าเธอคิดยังไง

หากฉันมีดวงตาที่มองผ่าน ลึกลงไปข้างในใจ
ว่าใครอยู่ในนั้น

เวลาหมุนไป แต่บางทีเวลาก็ช้าเกินไป...ช้าเกิน
กว่าคืนและวันจะพา...เรามาให้พบกัน
สร้างความผูกพัน แต่ละวันนั้นมีความหมายต่าง ๆ
หากคืนและวันจะพา...เรามาให้คุ้นเคย
ไม่ต้องคิดเลยคำตอบนั้นเรารู้คำตอบ

ก่อนคืนและวันจะพา..เรามาให้พบกัน
สร้างความผูกพันแต่ละวันนั้นมีความหมายต่าง ๆ
หากคืนและวันจะพา...เรามาให้คุ้นเคย
ไม่ต้องคิดเลยทุกอย่างนั้นเรารู้คำตอบ”

(“คำตอบ” : สครับ)

/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/

    เสียงคนดูสนุกและปรบมือตามทำให้ผมดีใจ นาน ๆ จะมีอะไรแสดงความสามารถออกมาโชว์กะเขามั่ง มองกล่องที่เวียนไปตามคนต่าง ๆ เงินในนั้นก็เพิ่มขึ้นด้วย ผมยิ้มให้ไอ้โรล....ภูมิใจไม่น้อย ก็เงินในนั้นมันมีส่วนของผมด้วย ถ้าไม่ได้มัน...ผมคงไม่ได้มาทำอะไรสนุก ๆ แบบนี้ เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคน เพราะว่าถ้าที่บ้านรู้...ผมต้องโดนซักไซ้แน่ ๆ ร้องไปอีกเรื่อย ๆ ตามที่คนขอมาครับ ดึก ๆ คนก็ยิ่งเยอะ ผมก็ยิ่งสนุก
    “วันนี้พอแล้วเหรอว่ะ”ผมหันไปถามโรล เพราะเพื่อนมันเริ่มเก็บอุปกรณ์กันแล้ว ร้องไปแค่ 4-5 เพลงเองนะ
    “พอแล้ว ๆ ไอ้พวกนี้มันไปเล่นร้านอีก”มันหมายถึงเพื่อน ๆ มัน อ่อ...
    “แล้วนี่จะกลับยังไง”มันถาม แล้วแบ่งเงินให้ผม
    “แท็กซี่”
    “กลับได้นะ เดี๋ยวต้องไปที่อื่นต่อเหมือนกัน”
    “ได้ดิ เอาไว้เจอกันที่มหาลัยแล้วกันนะ ขอบใจว่ะ...ที่ชวนมาทำอะไรแบบนี้”
    “อือ จะได้เจออะไรใหม่ ๆ บ้าง ถ้าสนุกก็มาอีกนะ”
    “ได้เลย” มันเดินออกมาส่งหน้าถนน ผมเห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่ไม่ไกล สักพักรถคันนั้นก็ถอยหลังมาจอดตรงหน้า
    “มารับ”ผมยิ้มโคตรกว้าง ไอ้ติณฑ์นั่นเอง....รีบโดดขึ้นเลย โบกมือบ๊ายบายให้ไอ้โรลแล้วรถก็เคลื่อนตัวออก ไม่คิดว่ามันจะมารับเลย ตอนออกมามันไม่สนใจด้วยซ้ำ!
 
   “นึกไงถึงมารับ”
    “กลัวมึงโดนฉุดกลางทางดิ ยิ่งดูโง่ ๆ หลอกง่ายอยู่”
    แมร่ง...ชอบว่าว่ะ แต่ว่าตอนนี้อารมณ์ดี...กูจะไม่โกรธ
    “รู้ได้ไงว่าอยู่ที่นี่”หรือว่ามันสะกดรอยตามมา
    “กูมีเบอร์เพื่อนมึงครับเตี้ย....”
    “อ้าวเหรอ หึหึหึ มานานแล้วเหรอ...เห็นกูหมดแล้วดิ”
    “อืออออ ร้องเพราะเหมือนกันนะเนี่ย”
    “จริงเหรอ??????????????????????”มันรีบถาม คือถ้าทำอะไรแล้วมีคนชมก็มีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้นใช่ม้า ผมก็เป็นอย่างนั้น แบบว่าเวลาทำอะไรที่บ้านไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่
    “อือ สนุกดี”
    เย้  ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ งั้นผมจะทำต่อไป ตอนแรกคิดว่าจะทำไม่ดี กะว่าจะเลิกแล้วเชียว ได้ยินอย่างนี้เพิ่มแรงใจให้ผมได้ขึ้นเยอะ...
    “อย่าบอกใครนะ แม้แต่ไอ้ชัดก็ห้ามนะ...”ผมรีบย้ำกลัวความแตก
    “ทำไมล่ะ?”
   “เดี๋ยวที่บ้านรู้ พ่อไม่ชอบ”ผมรีบบอกเลย
    “ได้ดิ ไม่บอกหรอก...แต่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน”นั่นไง...กูว่าแล้ว!!!! =_=!!!
    “จึ้ก!!! ทำอะไรต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยว่ะ”
    “เอาไม่เอา ถ้าที่พ่อมึงรู้จะคุ้มกันไหมน้า...”
    “เออก็ได้ ๆ อะไรล่ะ ว่ามาดิ”
    “คบกับกูนะครับ”มันจอดรถแล้วหันมาถามหน้าจริงจัง กระผมช็อคเบา ๆ คบอะไร คบแบบไหน??????? เหมือนจะนิ่งนานไปหน่อย มันเคาะหน้าผากเบา ๆ แล้วพูดซ้ำ
    “คบกันแล้วนะ”
    “อะไรอ่ะ พูดเองเออเอง...บ้าป่ะว่ะ”
    “พ่อไม่ชอบใช่ป่ะ เล่นดนตรีกลางคืน โห...ถ้ารู้งี้คงแย่เลยเนาะ”มันขู่อีกแล้ว เห็นมะ...ทำดีด้วยหน่อยเดียวเป็นงี้อีกแล้ว
    “เออ ถ้าบอกไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ!!!!!!”มันโหดมา ผมโหดกลับ...
    “ไมอ่ะ ไม่อยากคบกับกูเหรอ”
    “คบไม่ได้ ยังไงก็คบไม่ได้”
    “ทำไมคบไม่ได้ว่ะ”
    “คนไม่ได้รักกันจะคบกันได้ไง”
    “แล้วรู้ได้ไงว่าไม่ได้รักว่ะ!!!!”
    
    กูอึ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! มันก็อึ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
    อย่าบอกนะว่า…………………..ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อย่างนี้มันจะต่างอะไรจากคนอื่นที่เข้ามาหาผมล่ะ!!!!!!!!!

    “ฮึกกกกกกกกกกกกกกก...ไม่นะ อย่านะ...ห้ามชอบ ห้ามรัก ไม่ให้คบ”ผมกรีดร้อง ผมไม่ต้องการแบบนี้ แค่อยากมีเพื่อน...อยากมีใครสักคนที่เข้ามาโดยไม่หวังประโยชน์ อย่าได้ไหม...อย่าให้มันเป็นคนที่ไม่แตกต่างจากคนพวกนั้นได้ไหม!?!??!?!?!
    “เตี้ย~”
    “อย่ามาแตะตัวกู”
    ไม่ต่างเลย...กับคนพวกนั้น เข้ามาเพราะหน้าตา เข้ามาเพราะหลงในรูปลักษณ์ พอให้ความสนิทสักพักเค้าก็จะจากไป เหมือนทุกคนที่ผ่านมา...ผมไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้น แค่คิดเอาเองก็ยังทำให้ต้องกลัว ถ้าวันนึงมันหายไปเหมือนที่พี่บุ้ง พี่ต้นหอม พี่ขิง จากผมไปมีชีวิตของตัวเอง ผมจะทำยังไง...

---------------------------------------------------------------------------------------

(กลัว : สครับ)
ในบางเวลาที่เธอนั้นยิ้มเป็นสุข ฉันแอบเก็บความหวังไว้
เผื่อในวันนึงที่เธอนั้นพร้อมเข้าใจ ฉันอยากอธิบาย
เมื่อความทรงจำดีๆที่ฉันมีอยู่ ล้วนมีเธอประกอบไว้
แต่ความเป็นจริงที่ฉันไม่พร้อมจะไป เริ่มสิ่งใหม่กับเธอ

* (ก็เป็นเพราะ) กลัวไม่เป็นเหมือนวันก่อน กลัวไม่เป็นอย่างใจหวัง
เก็บส่วนลึกของใจไว้ห่าง ไม่คู่ควรกับใคร
** มันคงจะดีที่เราก็ยังได้เจอ แลกเปลี่ยนผ่านความห่วงใย
ส่วนใจตัวเองก็ยังไม่เคยเข้าใจ เริ่มอะไรไม่เป็น

แค่ให้ฉัน เก็บเธอไว้ อบอุ่นข้างในอย่างนั้น เก็บรอยยิ้ม ความสดใส อยู่ให้นานเท่านาน

/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/--/-/-/-/

TBC.


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะฮะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 24-09-2012 09:10:24

อู้ววว คิดเผื่อวันข้างหน้าเลยวุ้ยยยยยย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 24-09-2012 16:39:19

เอาแล้วไงติณฑ์ เคลียด่้วน มะนาวก็แก่นมากอะ แต่ช๊อบชอบฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: bytoey ที่ 24-09-2012 19:38:30

อย่าเพิ่งกลัวสิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 24-09-2012 20:47:22

ติณฑ์โมโหร้ายเกิน ใจร่มๆหน่อยจิจะรักเด็กต้องใจร่มๆ
นาวก็เอาแต่ใจ เข้าใจยากเกิน ต้องให้พี่ติณฑ์ปราบ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 24-09-2012 22:10:36

ติดตามอยู่นะคับๆ ^^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: karn49 ที่ 24-09-2012 23:56:09

ดู ๆ แล้ว มะนาวเป็นคนที่เข้าถึงยาก
แล้วเหมือนเป็นคนกลัวคนไงไม่รู้ - [] -

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 25-09-2012 10:30:01

งานนี้คงต้องเหนื่อย(มากๆๆๆๆๆๆ)หน่อยนะพี่ติณ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 25-09-2012 17:18:13

ที่นาวคิดมากขนาดนี้เหตุผลน่าจะมาจากครอบครัว
และตัวเองก็เป็นน้องเล็กสุดเลยทำให้กลัวไปทุกอย่าง
จะแก้ได้ก็อยู่ที่นายตินณ์แล้วล่ะว่าจะทำให้นาวเชื่อใจ
ได้มากน้อยแค่ไหนแล้วอารมณ์ก็ปรับให้มันคงที่หน่อย
ก็ดีนะนายตินณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายรับไม่ทัน :laugh:
เอาใจช่วยให้ทั้งคู่ผ่านไปได้ด้วยดี
 :กอด1: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 25-09-2012 23:24:47

มะนาวเป็นคนคิดมาก คิดยิบคิดย่อยมากกกกกก

สู้ๆนะจ๊ะ คนเขียน :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 26-09-2012 02:00:37

ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ยาวจุใจ เหนื่อยแทนพี่ติณฑ์ไงไม่รุ ท่าทางจะหืดขึ้นคอ
น้องนาวคงจะเจอคนจริงใจน้อยอ่ะ เลยระแวงไปหมด

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 26-09-2012 20:12:10

เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยย รองไห้ อีกแล้ววววว
 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
มา ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กำลัง ติด เลย

ลุ้นๆๆๆ ว่า เมื่อ ไหร่จะได้ คบ กัน
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ทั้ง ที่ ชอบ กัน ทั้งคู่ แท้ๆๆ
 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
แต่ นาว ดั้นนนนนน คิดมาก ได้ อีกก
 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ยาว จุใจ มากกก
 o13 o13 o13 o13 o13
อ่าน รวด ตั้งแต่ เที่ยง ยัน สอง ทุ่ม งืมๆๆ

รอ อ่าน ต่อ เด้ออออ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 26-09-2012 21:54:39

นาวน่ารักกกกกก อย่าเพิ่งกลัวสิยังไม่ได้ลองเลยนะ!!!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 28-09-2012 20:50:27

อ๊ากกกกก มาต่อเร็วๆนะคับ ^^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 28-09-2012 21:17:43

เอาแล้วงัย มะนาวสติแตกแว้ว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 9-10 [23/09/12] P.3
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 29-09-2012 16:14:35

ตอนที่ 11


    [ติณฑ์]


   ผมไม่พูดอะไรอีกแต่รีบขับรถกลับคอนโดด้วยความรวดเร็ว พูดในรถไม่รู้เรื่องหรอก พอถึงห้องก็โอบกอดมันไว้ทั้งตัว ตาแดงเพราะร้องไห้อีกแล้ว อุตส่าห์มาหานะ...ทำมันร้องไห้อีกแล้วกู


มันสะอื้นอยู่พักใหญ่ ๆ ผมก็เลยพามันไปล้างหน้า แล้วเอาน้ำให้ดื่ม...



    “ที่กูบอกเพราะอยากลองคบกันดูเฉย ๆ นะ...เตี้ย ไม่ได้หวังให้มึงมารักหรืออะไรเลย แค่อยากศึกษานิสัยใจคอกันเท่านั้นเอง มึงมีอะไรไม่สบายใจงั้นเหรอ?”


    มันส่ายหน้า....



    “กูชอบแบบชอบมาก ๆ แล้วตอนนี้ เลยอยากลองคบดู มาเรียนรู้ซึ่งกันและกันไง กูจะได้รู้ว่า...อะไรที่มึงพอใจหรือไม่พอใจ ต้องการหรือไม่ต้องการ”

    “สักพักมึงก็จะรำคาญ”

    “อันนั้นเป็นเรื่องในอนาคต แต่ระหว่างนั้น...ให้กูดูแลมึงได้ไหม”

    “แล้วถ้านาน ๆ ไปล่ะ แบบว่า...นาน ๆ เลยอ่ะ มึงก็จะทิ้งกูไปเหมือนคนอื่น”

    “ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน แต่ ณ วันนี้ ตอนนี้...กูรู้แค่ว่า กูอยากดูแลมึง...ได้เปล่า ทำไมต้องคิดไปไกลขนาดนั้นด้วยละเตี้ย อนาคตมันยังมาไม่ถึงสักหน่อย”

    “ก็กลัวนี่หว่า!!!!!!”ตวาดกลับได้อีก 555+

    “กลัวอะไรบอกกูดิ๊...กลัวอะไร?”

   ผมคาดคั้น มันลังเลในคำตอบ ก่อนจะเอ่ยออกมา

    “กลัววันนึง แล้วมันไม่เหมือนเดิม”

    ผมโอบกอดมันไว้ทั้งตัว เข้าใจแล้วเตี้ย...กูเข้าใจแล้วครับ มึงกลัวการเปลี่ยนแปลง

    “ไม่เหมือนเดิม เพราะกูรู้ว่ากูจะต้องรักมึงมากขึ้นในทุก ๆ วันแน่นอน”

    “ทำไมมึงมั่นใจนัก”

    “กูเชื่อมั่นความรู้สึกตัวเองเสมอ มึงละ..ช่วยรับความรู้สึกกูเพื่อตอกย้ำความมั่นใจที่กูมีได้ป่ะ”ผมรีบเสนอ มันส่ายหน้า...

    “พ่อรู้พ่อเอาตาย...พ่อไม่ให้มีแฟนก่อนเรียนจบ”

    “ก็ถ้าระหว่างที่คบกันไปแล้วพ่อรู้ กูก็จะจับมืออยู่ข้าง ๆ มึงนี่ไง นะ...อยู่กับกูไม่สนุกหรอ ว่าไงครับ”

    “ห้ามบังคับกูด้วยนะ...”

    “เรื่อง?”

    “ทุกเรื่องอ่ะ ห้ามบังคับให้ทำโน่นทำนี่”

    “งั้นเดี๋ยวกูค่อยพิจารณาเป็นเรื่อง ๆ ไป นะ”

    มันพยักหน้าขึ้นลงสองสามที หน้าโคตรแดงอ่ะ
    


  “อือ”


    
    มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~~



    เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสส~~~


 
    สำเร็จแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~~




   “เป็นแฟนกันแล้วนะ”ผมบอกย้ำ

    “อืออออออ”

    “ขอบคุณครับ”ผมกดจูบริมฝีปากบางนาน ริมฝีปากมันวันนี้เร้าร้อนกว่าปกติ ถึงจะต้องการมันมากแค่ไหน ผมก็ยั้งและห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเกินเลย เห็นไหมว่าผมทะนุถนอมมันสุด ๆ แค่ไหน กร๊ากกกกกกก....

    “ติณฑ์ อย่าบอกใครนะเรื่องระหว่างเราอ่ะ”มันบอกเสียงสั่น ผมใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากอย่างต้องการ

    “ครับไม่บอกก็ได้”

    กดจูบหนัก ๆ ไปอีกหน คราวนี้มันทำท่าจะยืนโงนเงน จะล้มให้ได้...ผมเลยต้องวางลงที่โซฟา แล้วตามไปพรมจูบต่อ

    “อือ..พอเด่ะ!!!! จะเอาให้กูตายเลยใช่ไหม!!!!!”แน่ะ...มีตวาด ผมยิ้มกว้างให้

    “ไม่ตายหรอกครับเตี้ยแค่นี้!!!!!!”

-----------------------------------------------------------------------------------------

   ผมไม่รู้ว่ามันรู้ความหมายของการเป็นแฟนรึเปล่า การที่คน ๆ นึงจะแชร์ทุกประสบการณ์กับมัน มันจะรับได้ไหม...และจะเปิดรับผมมากแค่ไหน เอาเข้าจริง ๆ แล้ว ผมยังไม่มั่นใจอะไรเลย...ยังไม่เคยรับรู้เลยว่า มันรู้สึกกับผมยังไง แค่เหมือนพี่ชายมันรึเปล่า หรือเป็นแค่เพื่อน แค่คนรู้จักที่ไว้แก้เหงา

    ปลายสัปดาห์แล้วที่เราอยู่ด้วยกันทุกวัน มันไปเรียนกลับตรงเวลาเป๊ะแทบจะทุกวัน จะมีไม่ตรงก็วันที่มันไปทำรายงานเท่านั้น ผมถามว่าตอนกลางวันกินข้าวกับใคร โดนใครแกล้งรึเปล่า...มันก็ไม่ตอบ บางทีกลับมาก็เห็นนอนร้องไห้อยู่หน้าโซฟา ผมถามมันก็ไม่ได้เล่าอะไร เหมือนจะกลายเป็นว่าถามย้ำซ้ำจุดเดิมอีก เมื่อวานนี้สด ๆ ร้อน ๆ มันไปต่อยกับใครก็ไม่รู้ เค้าตามมาเอาเรื่องจะแจ้งความให้ได้ ผมก็รีบไปไกล่เกลี่ย กลับมาถามสาเหตุมันก็ไม่ยอมตอบ นี่ถ้าไม่มีผมอยู่ด้วย มันร้องไห้แบบนี้บ่อยไหม...เพื่อนมันรู้บ้างรึเปล่า วันหลังต้องแอบไปดูที่มหาลัยบางแล้ว ว่ามันใช้ชีวิตยังไง

    ตอนเย็นผมกลับมาถึงก่อน นั่งรอมันก็ยังไม่กลับมาสักที เดินไปดูตารางสอนที่แปะเอาไว้ในห้องทำงานของผม จริง ๆ มันต้องเลิกตั้งแต่ บ่ายสองแล้วนี่นา ทำไมยังไม่ถึงสักทีว่ะ!!!!!! นึกเป็นห่วงเลยโทรตามไม่ยอมรับสายด้วยแฮะ...
    
    แอ็ดดดด~


    เสียงเปิดประตูเข้ามา อ้าว...มันกลับมาพอดี หน้าแบบโคตรเหนื่อยอ่ะ...

    “เหนื่อยไหม”ผมเดินเข้าไปกอดมัน

    “อือ”ตอบแบบอู้อี้ ถอดรองเท้า ถุงเท้า โยนกระเป๋ากองพื้น แล้วฟลุบหน้าลงมุดโซฟานุ่ม หึหึหึ โคตรเป็นสเต็ป

    “เดี๋ยวรีบทำข้าวให้กินเลย / วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง”ผมถามเหมือนทุกวันที่ถาม

    “ก็ดี...”มันก็ตอบเหมือนทุกวันที่ตอบ

    “ไปแช่น้ำไหม จะได้สดชื่น...”

    “กินข้าวก่อนไม่ได้เหรอ วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย”พูดเหมือนหลุดปากออกมา ผมกัดปากตัวเองมองมันอย่างเหวี่ยง ๆ ...นี่มันหกโมงแล้วนะ!!!!! เมื่อเช้ากินแต่ขนมปังทาแยมไป 3 แผ่นเองด้วย!!!!!! ตอนกลางวันผมก็โทรไปย้ำมันแล้วนี่ว่าให้กินข้าวด้วย มัวทำอะไรอยู่ว่ะ...ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง!!!!!!

    “ทำอะไรถึงไม่ได้กิน”

    “เออน่า”มันตอบเหมือนเดิม อย่าให้กูรู้จะจับเด็กฟาดไม่เลี้ยง

    หงุดหงิดครับ! เดินมาหาอะไรให้มันกิน รู้ว่ามันต้องหิวมากแน่ ๆ ทำไข่เจียว แกงจืด หมูมะนาว แล้วก็เห็ดกุ้งผัดซอสหอยนางรม รีบทำแบบไว ๆ เลยฮะ เสร็จแล้วก็ไปเรียกพี่ท่านเค้ามาทาน ท่าเดินยังอ่อนระโหย...แล้วก็อย่างที่เห็น ข้าวหุงไว้มันกินไปเกือบครึ่งหม้อ เฮ้อ...กินไม่เป็นเวลาอย่างนี้ เดี๋ยวโรคกระเพาะก็กลับมาถามหาอีก เพลียกับมันจริง ๆ

    “อร๊ากกกกกก อร่อยอ่ะ”หันมายิ้มกว้างแล้ว ลูบพุงตัวเองเบา ๆ ผมยื่นแก้มให้มัน เป็นเชิงว่าขอรางวัล มันยกมือเล็กตีเปรี๊ยะเข้าให้

    “ตลกแล้ว! สมน้ำหน้า...หน้าแดงเลยอ่ะ”

    “เจ็บนะ เดี๋ยวโดนเอาคืนบ้าง”

    “แบร่~~~~”

    “หึ่ย!!!!”โน้มตัวเข้าประชิดตัวมัน แต่มันก็ไวเหมือนกัน หยิบส้อมมาขู่....ผมรีบชักส้อมในมือหนีเลย อันตรายตลอด!

    “ไปอาบน้ำ ทำการบ้านครับผม!”

    “พรุ่งนี้ไม่ไปเรียน ค่อยทำพรุ่งนี้”

    “ทำไมละ?”

    “พรุ่งนี้อาจารย์งดทั้ง 2 คลาสเลย”

    “จริงหรือเปล่า???????”แกล้งถามไปงั้นแหล่ะ ไม่ค่อยหยุดเรียนโดยไม่มีสาเหตุหรอก!

    “ไม่จริงมั้ง!!!! กวนตีน หึหึหึ”

    “ทำไว้ก่อนเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ขี้เกียจอีกอ่ะ”

    ผมเก็บจานบนโต๊ะ วันนี้เตี้ยมาแปลก มันช่วยเก็บด้วยแฮะ....ผมไม่เคยใช้มันทำหรอก งานบ้านอะไรพวกนี้ อย่างทำความสะอาดห้อง ซักเสื้อผ้าก็มีแม่บ้านประจำอยู่แล้ว แค่ให้มันช่วยเก็บของทั้งหลายของมันให้มันเป็นที่เป็นทางบ้าง ส่วนงานง่าย ๆ อย่างล้างจาน มันรอแม่บ้านไม่ได้ไงฮะ ผมต้องทำเอง...

    “กูอยากล้างบ้างอ่ะ ให้กูล้างนะ”มันขอ แววว่าผม...จะต้องมาเช็ดพื้นเพราะความเล่นซนของมันอีกแน่ ๆ =_=
   วางจานในอ่างแล้วเทน้ำยาลงไป ไม่อยากให้มันล้างเลย...กลัวตัวเองได้งานเพิ่ม เหอ ๆ มันเหมือนคนไม่เคยล้างจาน เตี้ยมันบีบ ๆ ให้มองมันเยอะ ๆ จนท่วมจานแล้วก็ถูอยู่สองสามที หึหึหึ

    “ล้างอย่างนี้ ถูแบบนี้ ล้างน้ำ อยู่บ้านไม่เคยล้างหรือไง”ผมทำให้มันดู มันก็ทำตาม จะบ้าตาย...ฟองฟอดเชียว ผมต้องมาล้างอีกรอบ ตัวมันเปียกโชกเลย 555555555+ เตี้ยเอ้ย....

    “ที่บ้านป้าแก้วทำให้”

    “ใครคือป้าแก้ว”

    “ป้าแม่บ้าน”

    “ที่บ้านอยู่กันกี่คนอ่ะเตี้ย”

    “บ้านใหญ่มีพ่อ แม่ ป้าแก้ว พี่ฟ้า ตา ยาย แล้วก็บ้านใกล้ ๆ ก็มีบ้านปู่กับย่า แถวนั้นก็จะมีบ้านลุง บ้านป้า ญาติ ๆ ปลูกบ้านแถวนั้นหลายคน”

    “คนเยอะเนอะ ที่บ้านทำอะไร”

    “ก็ทำสวนผัก สวนผลไม้ ถามมากจัง”ถามนิดเดียวเองก็มันอยากรู้นิ

    “ที่บ้านใครดุที่สุด แบบว่ามึงกลัวใครที่สุด”ถามต่อฮะ เก็บข้อมูลสุด ๆ

    “ป๊ากูน่ากลัวสุดละ กูเคยโดนตีด้วย...โคตรเจ็บเลย”

    “หือ...ตีด้วยเหรอว่ะ”

    “อือ ตอนเด็กอ่ะ...ไปเล่นแถวเขื่อนป๊าไม่ชอบให้ไป กลับมาเจอป๊านั่งเหลาไม้เรียวยาว ๆ อ่ะ มาถึงก็โดนตีชุดใหญ่เลย ไปด้วยกันกับพี่บุ้งพี่ขิงแท้ ๆ กูโดนตีอยู่คนเดียว”

    “หึหึหึ ซนไม่เข้าเรื่องเอง”

    “นอกนั้นก็ไม่ค่อยดุ จะชอบเจ้ากี้เจ้าการ...อย่างพี่บุ้ง พี่ขิง ชอบบังคับ พี่ต้นหอมใจดีน่ารักด้วย”

    “ในบรรดาพี่น้องมึงรักใครมากกว่ากัน”

    “พี่บุ้ง~”มันตอบแทบจะทันที ไอ้เด็กติดพี่เอ้ย....

    “ทำไมล่ะ???”

    “ไม่รู้ดิ รักมากรักที่สุดด้วย...พี่กูใจดีนะ แต่บางทีก็น่ากลัว”

   “พี่บุ้งของมึงกับกูใครใจดีกว่ากัน”นั่นไง...กูอดถามไม่ได้ หึหึหึ มันชี้ที่อกของผม กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ แต้มนำว่ะ

    “แล้วมึงใครรักมากกว่า พี่หรือกู?”

    “ก็ต้องรักพี่กูดิ.....”


    แง้วววววววววววววว~

    หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น....

    “ไปอาบน้ำครับ เดี๋ยวกูทำต่อเอง...”ไล่ไปอาบน้ำดีกว่า

    “ไม่เอาจะล้าง!!!”

    “โอเค ถ้าล้างไม่สะอาดจะโดนทำโทษนะ!”

    ผมรวบเอวมากอดจากด้านหลัง มันยืนตัวเกร็ง ๆ จนรู้สึกได้ เงียบไปเลยวุ้ย...ไม่คุยอะไรเลย ก้มหน้าล้างอย่างเดียว เมื่อกี้ยังพูดเป็นต่อยหอยอยู่เลย เหอ ๆ ผมเอาคางเกยบ่ามันไว้

    “ร้องเพลงให้ฟังหน่อยดิ”ผมบอก

    “ไรเล่า ถอยออกไปเด่ะ!!!!!”จะพาหวานกลับตวาดกูซะงั้น

    “ร้องเพลงให้ฟังหน่อย!~”กระซิบข้างหูมันเบยหูหนีเฉยเลย หัวเราะคิกคัก...คงจะจั๊กกะจี้

    “ไม่เอา ของดีไม่มีบ่อย ๆ นะ / เขยิบออกไปทีเซ่ะ จะมายืนเบียดกันทำไม!”

    “มีแฟนแล้ว อยากยืนอยู่กับแฟนอ่ะ”ผมบอก หน้าโคตรแดงแล้วฮะ 5555555555555555555+ กดจูบแรง ๆ ที่ข้างแก้ม แล้วจับมือเปียก ๆ ของมันล้างจานไปด้วยกัน

 :haun4: :haun4: :haun4:


 มือมันโคตรสั่นอ่ะ หึหึหึหึ

    “ไอ้เตี้ยยยยย...มันเป็นเด็กโคตรดื้อออออออ~~ :man1:~~”ผมแกล้งร้องเป็นเพลงออกมา มันเห็นมาทำหน้าเหวี่ยง โคตรตลก

    “แต่กูก็เริ่มรัก.... ”  :impress2: :impress2:

    “ไอ้เตี้ยยยยย....มันเป็นเด็กบ้าบออออออออ~~~~”

    “บ้าบอบ้านมึงสิ!!!!”มันสวนกลับยิ้ม ๆ

     “แต่กูก็คิดจะรัก..... :-[ :-[ :-[”

    “ไอ้เตี้ยยยยย....มันเป็นเด็กงี่เง่าขี้แยอ่อนแอขี้โรค~~~~”

    “คึคึคึคึคึคึคึ”หัวเราะตาแป๋วเลย มันเงยหน้ามามองผม เลยจุ๊บปากมันไปเบา ๆ

    “กูก็ยังรัก....   :กอด1:”
    “ไอ้เตี้ยยยยย....มันเป็นเด็ก....อะไรดี?”ผมถามมัน

    “เป็นเด็กน่ารักกกกก”มันต่อให้ตัวเอง ผมหัวเราะออกมา...ไม่ค่อยชมตัวเองเลยนะมึง

    “อือ เป็นผีเด็กน่าร๊ากกกกก กูก็จะรัก รัก รัก...โอเคไหมครับ”ผมถาม มันก้มหน้าพยักรัว ๆ หอมผ่านศีรษะมันไปทีนึง อ่ะโห...

    


    “เตี้ยหัวมึงโคตรเหม็น ฮ่าฮ่าฮ่า”

    “ยังไม่ได้สระเลย 2 วันแล้ว 5555555555555555+”

    “กูก็ว่ากลิ่นอะไร ไปอาบน้ำเลย!!!”

    “รู้แล้วน่า...ปล่อยเซ่ะ!”มันหน้าแดงจนลามไปถึงใบหู น่ารักจัง...

    “จูบก่อนที”  :haun4:

    ผมไม่รอให้มันอนุญาตจับคนตัวเล็กหันมาแล้ว บรรจงจูบเบา ๆ อย่างละเมียด มันก็ทำตามอย่างว่าง่าย...น่ารักจนไม่อยากปล่อยให้ไปไหน อยากจะกอดมันไว้อย่างนั้น~

    “ติณฑ์”

    “ครับ...”

    “ถ้าเป็นแฟนกันแล้ว ต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอไง”

    “แบบไหน จูบเนี่ยเหรอ?”ผมถาม มันพยักหน้า

    “ทำเพราะรู้สึกดีด้วยนะครับ”มันหน้าแดงแจ๋ เม้มปากตัวเองแน่นสนิท

    ผละออกจากกัน มันก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย เหอ ๆ ไม่เคยจะชินอ่ะ ผมทำความสะอาดส่วนที่เหลือต่อ ก่อนจะเอามะม่วงสุกกำลังดีมาปอกแช่เย็นไว้ แม่บ้านเพิ่งเอาสตอเบอรี่กับแคนตาลูปมาไว้ให้ด้วย ไอ้เตี้ยมันคงชอบ...

-------------------------------------------------------------

    มันนั่งทำการบ้านเหมือนอย่างเคย แต่หูก็ฟังเสียงทีวี มันไม่ยอมให้ผมเปลี่ยนช่องเลยด้วยซ้ำ ครองรีโมทคนเดียวเลย ผมเลยต้องเอาแท็ปเล็ตมานั่งเปิดดูข่าวสารไปเรื่อย ๆ  รอมันทำการบ้านกว่าจะเสร็จ ลายมือมันอย่างน่ารักอ่ะ...แล้วยังทำงานเป็นระเบียบด้วย

    เสียงโทรศัพท์ผมเข้า หมวดแวน โทรมาทำไมว่ะ!?!??!

    “ฮัลโหล”

    “อยู่ไหนว่ะ ที่ร้านมีเรื่องแล้ว!”

    “ทำไมเกิดอะไร!??!?!”ผมถาม วันนี้ผมไม่ได้เข้าร้าน...และก็ว่าจะไม่ได้เข้าทั้งอาทิตย์เลยด้วย

    “เด็กมีเรื่องกัน จะเข้ามาดูไหม”มันถาม ผมมองหน้าไอ้เตี้ย

    “เออ เดี๋ยวเข้าไป....”ผมบอกสั้น ๆ ก่อนจะวางสาย คนดื้อวางปากกาแล้วหันมาถาม

    “ไปไหน!?!”

    “เข้าร้าน ไปไม่นานหรอก...ทำการบ้านเสร็จ อย่าลืมปิดทีวี...ล็อคห้องดี ๆ ด้วยนะ”

    “ที่ร้านมีเรื่องอะไร?”

    “หมวดบอกเด็กตีกัน เรื่องปกติ มึงก็รีบทำรีบเข้านอนล่ะ”

    “ไปด้วยดินะ....”

    “ไปทำไมไม่ใช่เรื่องของเด็ก”รีบห้ามมันก่อน ชอบนักเรื่องแบบนี้ มันรวบหนังสือปิด พั่บ ๆ ๆ อย่างไว เกาะแขนผมไว้แน่น

    “ไม่เอาจะไป!!!!”

    นั่นใส่รองเท้าพร้อม ห้ามได้ที่ไหน...แล้วดูมันแต่งตัวนะ ชุดนอนกางเกงขาสั้นกุดเลย

    “จะไปก็ไปเปลี่ยนชุด ดูสภาพตัวเองดิ๊”มันรีบวิ่งจู๊ดไปเปลี่ยนเลยฮะ หึหึหึ

    30 นาทีถึงร้านฮะ ตำรวจ ป๋อเต็กตึ้งจอดเพียบหน้าร้าน กอล์ฟลูกน้องคนสนิทและเป็นคนดูแลร้านให้ ยืนรอผมอยู่แล้ว ผมจอดรถแล้วรีบลงไปหาพอดี

    “เตี้ยมายืนใกล้ ๆ กูนี่”

    ห่วงมันก็ห่วง ยิ่งชอบเดินซุ่มสี่ซุ่มห้าทำตัววุ่นวายอยู่ด้วย หมวดแวนและตำรวจอีกสองสามนายเดินเข้ามา

    “เด็กเขม่นกันธรรมดา ไม่ธรรมดาตรงที่มีคนพกปืนด้วย”หมวดบอก ผมหันไปชักสีหน้าให้ลูกน้อง เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมกำชับนักหนาแล้ว โอเค...เราเป็นร้านอาหารแต่พอกลางคืนเราเป็นแบบกึ่งผับด้วย สิ่งที่ต้องระวังคือการตรวจตราป้องการอาวุธ และยาเสพติดอย่างเข้มงวด

    “มีใครเป็นอะไรไหม”ผมถาม

    “ไม่มี แค่ต่อยกัน คืนนี้ปิดร้านไปเลยแล้วกัน...ข้างในเละอยู่พอสมควร”

    “อือ”ผมกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน หมวดแวนก็หันมาเห็นมะนาวพอดี

    “อ้าว หวัดดีนาว มาทำอะไรแถวนี้”มันถาม เตี้ยมันกลอกตาไปมา ดึงเสื้อผมไว้

    “มาด้วยกัน”ผมบอก หมวดทำหน้าสงสัย ทำไมถึงมาด้วยกัน ผมจ้องตามันเบา ๆ สื่อให้รู้ว่าอย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ เป็นเพื่อนกันมากกว่า 20 ปีแล้วฮะ แค่มองตาก็รู้แล้ว ไอ้หมวดไม่ได้ถาม แต่ยิ้ม ๆ ให้ไอ้เตี้ย มันก็ยิ้มน้อย ๆ ให้เขาตามมารยาท

    “ข้างในเดินระวังหน่อยแล้วกัน เศษแก้วเยอะอยู่”

    “งั้นมึงไม่ต้องเข้า ยืนรออยู่นี่”ผมบอกด้วยความเป็นห่วง มันดันมาชักสีหน้าใส่...แต่ผมก็ทำนิ่ง ๆ ไว้ให้มันกลัวเหมือนกัน ให้มันรู้ครับ...เวลาผมคุยเล่น มันก็แซวเล่นสนุกได้ แต่เมื่อไหร่ที่ผมซีเรียสกับเหตุการณ์ขึ้นมา ผมก็จะกลายเป็นอีกคนทันที ผมรู้ได้ว่ามันรับรู้แต่ตอนนี้มันไม่ยอมปล่อยชายเสื้อกูครับ =_=

    “ข้างในเศษแก้วมันเยอะ มึงอย่ามางี่เง่าตอนนี้ กูขอร้อง”ผมบอกมันเสียงเรียบ ๆ ถ้าปล่อยให้มันเดินเข้าไป แล้วเกิดอันตรายกับมัน ผมยิ่งจะหงุดหงิดมากกว่านี้ มันดื้อมากฮะ...สะบัดหน้าหนีถอยห่างไปยืนตรงที่จอดรถ งอนกูแล้ววววว~ เดี๋ยวค่อยออกมาง้อแล้วกัน หันไปทางหมวดแวนที่ยืนยิ้มขื่น ๆ ให้

    “ฝากหน่อยนะ”

    “อือ...”
    
   คนเจ็บถูกเคลื่อนย้ายไปรพ.เรียบร้อยแล้ว กอล์ฟเดินห่างจากผมไม่มาก เด็ก ๆ ในร้านก็ทำท่าขวัญผวา พอเห็นผมก็เดินเข้ามาหาทันที

    “ดูร้านกันยังไงว่ะ!!!!”ผมตวาดลั่น ทุกคนก้มหน้า

    “เหตุสุดวิสัยครับนาย ไม่คิดว่าจะพกปืนด้วย”

    “ดีนะ ไม่ยิงคนในร้านไส้แตก!!!! แล้วนี่...มีใครได้รับอันตรายอะไรรึเปล่า”

    “ไม่มีครับ”

    “อือ ดีแล้ว เดี๋ยวลองประเมินราคาค่าเสียหายมานะ แมร่ง....ซวยชิบ”

    โต๊ะและเก้าอี้ล้มระเนระนาด เฮ้อออออ...หลัง ๆ มานี่ ที่นี่ทำให้ผมรู้สึกว่าน่าเบื่อขึ้นทุกที กลายเป็นว่าทำงานกับคุณประกอบยังท้าทายมากกว่า

    “ไอ้พวกที่เคยมาก่อกวนมันยังมาอีกรึเปล่า”

    “ไม่แล้วครับ”


    “งั้นเหรอ”มองคนผิดไปสินะ เล็งไอ้พวกนั้นไว้...คิดว่าเป็นพวกของไอ้สินซะอีก จนถึงวันนี้ตำรวจยังจับมันไม่ได้เลย น่ากลัวชะมัด คิดว่ามันจะวนเวียนอยู่แถวนี้ซะอีก

    ผมเดินเข้ามาสำรวจพื้นที่ด้านใน ยังไม่มีอะไรเสียหายมากนัก ซึ่งก็ดีแล้ว...ไม่งั้นได้เสียเงินซ่อมอีกเยอะแน่ หมวดแวนเดินเข้ามาหาอีกครั้ง ยืนคุยกันครู่นึง ผมก็รู้สึกว่าไอ้เตี้ยมันหายไปไหน

    “เดี๋ยวมานะโว้ย ช่วยดูทางนี้ให้ก่อน”ผมบอก เดินออกมาตามหาเจ้าตัวจุ้นก่อนฮะ เห็นหลังไวๆ มันจะเดินไปไหนของมัน ผมรีบเดินตามไปเลยฮะ ทางก็ออกเปลี่ยวนะ...ซอยถัดไปก็เป็นซอยตันอีกตะหาก กลัวจะเกิดอันตรายกับมันเลยต้องรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น

    “นาว!!!!!”ตะโกนเรียกเลยฮะ มันหันมาเห็นก็ชะงักไปแปป แล้วเดินกลับมา...ตอนนี้ผมโคตรโมโหมันเลย เพราะทางที่มันจะเดินไปโคตรมืด

    “จะไปไหน!!!!!”กระชากแขนเล็กด้วยความโมโห ก็แรงพอดูที่จะทำให้มันตัวปลิวละนะ

    “คนเมื่อกี้หน้าคุ้น ๆ อ่ะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”มันบอกเสียงอ่อย

    “แล้วมึงจะไปเดินตามเขาทำไม มานี่...”ฉุดกระชากลากถูมันออกมาทางเดิมฮะ จะขืนตัวเพื่อ...!!!! พอดีกับที่หมวดแวนเดินมาตาม ค่อยอุ่นใจหน่อย...กลัวจะโดนมือที่สามเข้ามาทำร้ายเหมือนที่เคยโดน ผมคนเดียวไม่เท่าไหร่ ลากลูกเค้ามาซวยด้วย ต้องแย่แน่ ๆ

    “เดี๋ยวไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยนะ ฉันจะไปดูคนเจ็บที่รพ.ต่อ”

    “เออได้ ขอบใจมากนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

    “สวัสดีฮะ”ไอ้เตี้ยยกมือไหว้

    “สวัสดีครับ”

    แทบจะลากมันเดิน เพราะมันขืนตัวเอาไว้ ทำให้ต้องออกแรงมากขึ้นกว่าเดิม มือที่ว่างก็ตีและทุบแขนผม มาถึงรถก็จับมันยัดใส่รถแล้วปิดประตูด้วยแรงโมโห เดินมาสั่งลูกน้องให้พากันปิดร้านแล้วกลับบ้าน พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาเคลียร์ ยังไงพรุ่งนี้ผมคงต้องเมาดูอีกที แย่ชะมัด เข้ามานั่งที่คนขับยังไม่ทันได้ออกรถเลย ไอ้เตี้ยมันโยนห่อกระดาษทิชชู่ใส่ผม ดีนะที่มันเบา...

    “เดี๋ยวมึงจะโดน!”

    “ไอ้บ้าติณฑ์!!!!”

    “อย่ามาขึ้นเสียงใส่กูนะ เมื่อกี้ถ้ากูไม่ตามไปได้ถูกลากเข้าหมกป่าไปแล้ว ทำอะไรไม่คิด...ตัวคนเดียวจะไปเดินตามทำไม ใครก็ไม่รู้”

    “เรื่องของกู!!”

    “มึงอย่างี่เง่า ทำอะไรไม่ห่วงความปลอดภัยตัวเองบ้าง”

    “ก็มึงทิ้งกูอ่ะ!!!!!”

   “ไม่ได้ทิ้ง ที่ไม่ให้เข้าเพราะมันมีเศษแก้วเยอะ กูก็เข้าไปแปปเดียวเองด้วย บอกแล้วตั้งแต่นะ...ว่าให้อยู่ห้อง ทีหลังมาแล้วงี่เง่าแบบนี้กูไม่พามาด้วยแล้ว”

    เงียบครับ....เถียงไม่ออก
    
    “ไม่อยากพามาก็ไม่ต้องพามา กูก็ไม่อยากไปไหนกับมึงแล้วเหมือนกัน”

    “อย่าพาลครับเตี้ย”ดูมันนะ...นิสัยจริง ๆ

    
    กลับมาถึงห้องผมชวนคุยอะไรมันก็ไม่คุย งอนเงียบอีกแล้ว ไม่ได้หรอก...ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ทิ้งไว้ถึงพรุ่งนี้...ความรู้สึกมันอาจเปลี่ยนได้ มันเดินหนีผมก็จับแขนมันไว้

    “มาคุยกันก่อนดิ๊ มาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน”

    “ปล่อยจะไปนอน!”

    “พรุ่งนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ มาคุยกันก่อน...มาตกลงทำความเข้าใจกันใหม่”

    มันนิ่งยืนหันหลังให้ผม โอเค...งอนหนัก เพราะถูกขัดใจไม่ได้ เห็นอย่างนี้ผมไม่ได้ตามใจมันทุกเรื่องนะ บางเรื่องมันเกินกว่าจะทำตามความต้องการของมันได้จริง ๆ ทำไมไม่ฟังกันบ้างว่ะ!

    “บอกหน่อยสิกูทำผิดอะไร”ผมถามมัน มันส่ายหน้า...

    “แล้วมาเหวี่ยงกูเพื่อ?”

    “กูไม่ได้เหวี่ยง!”โห...น้ำเสียงมัน ไม่เหวี่ยงเล้ยยยยยยยยย

    “หึหึ ไม่เหวี่งเหรอแบบนี้ มานี่ดิ๊!”

    เรียกมันมาใกล้ ๆ มันไม่มา แถมเดินกระทืบเท้าใส่ จะหนีไปไหนว่ะ ห้องมันก็วน ๆ อยู่แค่นี้ ผมจับไหล่หมุนให้มาเผชิญหน้ากัน มันเบี่ยงตัวออกเหมือนรังเกียจซะเต็มประดา

    “งอนอีก ทำแบบนี้คิดว่าน่ารักเหรอ”

    “เออ ทำไม!!!!”

    “หมั่นไส้ว่ะ พูดอะไรก็ไม่ฟัง”

    “แล้วมายุ่งทำไมล่ะ บอกแล้ว...ว่าอย่ามายุ่งไง!!!!!!”

     “อยากยุ่งครับเตี้ย อยากอยู่ใกล้ อยากรู้จักมึงให้มากกว่านี้ อยากพูดคุย อยากทุกอย่างอ่ะ...แต่บางทีพูดอะไรให้มึงฟังบ้างเถอะ เหตุผลน่ะมีบ้าง ที่กูห้ามไม่ใช่ว่ากูไม่หวังดีเลยนะ”เสียงกูโคตรนุ่มอ่ะ สะกดอารมณ์ตัวเองสุดฤทธิ์เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่มัน...ผมบีบคอตายไปแล้ว!!!!! หึหึ...ผมมีน้อง 2 คน เลี้ยงมันมาตั้งแต่เด็ก แทบจะฆ่ากันตายบ้าง สแตนด์มันก็เอาแต่ใจในแบบของมัน น้ำตาลมันก็มีความคิดที่แตกต่างแบบของมัน พ่อกับแม่ต้องทำงานเดินทางบ่อย ผมก็ต้องดูแลทุกคนแทนตั้งแต่อายุน้อย ๆ ไม่ทำอย่างนั้นจะคุมน้องไม่ได้ พอโตขึ้นมา...ฟ้าส่งน้องเจมาอีก คนสุดท้ายโคตรรักเลยครับ การที่ครอบครัวนักธุรกิจของเรามีเจเข้ามา บ้านโคตรมีสีสัน...เราทุกคนถึงรักเจไง

    ผมเชื่อว่าจะต้องมีวันนั้น วันที่....ทุกคนรักไอ้เตี้ย เหมือนอย่างที่ผมกำลังรัก ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกดีกับมันมากนัก เหมือนว่าผมจะเข้าใจมันมากกว่าคนอื่น จริง ๆ แล้วเราก็เจอกันไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ ผมกลับรู้สึกว่าคน ๆ นี้มีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง และเขาก็เป็นของผม...เกิดมาเพื่อผม ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ

    “รำคาญกูแล้วใช่ไหม”มันถามเสียงสั่น

    “นิดหน่อย ยังไม่ชิน....แต่ไม่เป็นไรหรอก รำคาญเดี๋ยวก็หาย...ไม่ทิ้งไปไหนหรอก”

    “ถ้ามาก ๆ ก็จะทิ้งใช่ไหม”

    “ก็ถ้าพูดอะไรไม่ฟังเลย แบบนั้นแสดงว่ามึงไม่ได้ต้องการความหวังดีจากกูจริง ๆ กูก็จะไม่รั้งไว้นะครับ”ผมบอก

  “........................................”

    “กูไม่รู้ว่ามึงเจออะไรมา หรือมีความทรงจำอะไรมา กูจะกอดมึงไว้แบบนี้...ถ้ามึงรู้สึกดีก็กอดกูตอบ โอเคไหมครับ”

    “อือ มึงชอบดุอ่ะ...เวลาดุหน้าโหดด้วย”

    “แต่หล่อป่ะล่ะ”

    “แหว่ะ ไม่เห็นหล่อ...หน้ายังกับปลาไหลทอดกรอบ”

    5555555555555555+ โคตรเปรียบเทียบ ผมเคาะกะโหลกมันไปที ยิ้มได้แล้วสินะ ต้องอย่างนี้สิ...มันไม่ใช่คนพูดไม่รู้ฟัง แต่ติดนิสัยชอบเอาชนะ เอาแต่ใจ...ไอ้ชัดพูดถูก ถ้าผมลงให้มัน มันก็จะยอมฟังง่าย ๆ หึหึหึ พอรู้แกวมันได้ก็ไหลลื่นว่ะชีวิต ไม่งั้นก็แทบฆ่ากันตายแน่นอน

    “คุยรู้เรื่องแล้วนะ ต่อไปนี้ต้องฟังกันบ้าง เข้าใจป่ะ....ไปนอนได้แล้ววววววว~”ผลักมันเข้าที่ ที่นอนมันปูอยู่หน้าทีวีห้องรับแขก ให้นอนในห้องเล็กก็ไม่ยอม จะให้มานอนห้องผมก็ไม่เอา...

    “งื้อออ ดูหนังก่อนดิ”

    “เออ ๆ ลืมไปดูหนังก่อน”ดูกันทุกคืนเลยครับ มันเพิ่งเห็นว่าผมมีแผ่นหนังเพียบ เก็บอยู่ในตู้วางเป็นชั้น ๆ นี่ยังแค่ส่วนน้อย ถ้าได้ไปเห็นที่บ้าน รับรอง...ไม่ไปไหนแน่ ผมเอนตัวลงนอนบนโซฟา ดูไปเรื่อย ๆ ก็จับมือเตี้ยขึ้นมาประคองไว้ มันมองแล้วยิ้ม ๆ หัวเราะชอบใจ กูบีบนวดให้มัน คงจะจักกะจี้...

    พอมันหลับผมก็กลับเข้าไปนอนในห้อง ทั้งที่จริงอยากจะนอนกอดมันใจจะขาด ต้องบอกตัวเองว่าให้ใจเย็น ๆ ไก่ตื่นง่าย 55+

( ตีนไก่ก็ตื่นง่าย เข้าไม่ถูกทาง...เพลี่ยงพล้ำมันกระตุกไว๊ไว ฮาาาาาาาาา)

!!!

---------------------------------------------------------------------------------------

(ต่อด้านล่าง)    :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 29-09-2012 16:23:39

 (ต่อตอนที่ 11)

   [มะนาว]


    ตื่นมาตอนเช้าก็ไม่เห็นไอ้ติณฑ์แล้วฮะ คงไปจัดการธุระที่โรงพักแน่นอน ผมคลานออกจากที่นอน มานั่งจ่องบิดขี้เกียจอยู่สักพักแล้วเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ กำลังแปรงฟันจู่ ๆ ก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน เขินว่ะ...รู้สึกอายตัวเองยังไงไม่รู้ ตอนมันพูดรู้สึกจั๊กกะจี้หูจะตาย โอ๊ยยยย...หลบตาตัวเองในกระจก เป็นอะไรไปว่ะ...นาวา!

   เดินมาห้องครัวมีอาหารวางไว้เต็ม มันทำไว้ให้นั่นแหล่ะ ชอบจัง~ มันทำอาหารเก่งมาก ๆ เลยฮะ กินทีไรไม่มีเบื่อ อร่อยมาก ๆ ผมไม่รู้ว่ามันเคยเรียนที่ไหนมาก่อนรึเปล่า เห็นมันทำได้หมด อาหารไทย ฝรั่ง จีน โคตรนานาชาติอ่ะ กดโทรศัพท์โทรหาไอ้ชัด นานทีจะโทรหามันสักที

    “ฮัลโหลเพื่อนร๊ากกกกก”เสียงรับสายมันกวนตีนเหมือนเดิม

    “เป็นไงมึง ดีขึ้นบ้างรึยัง”ผมถาม

    “เหมือนเดิม จะให้กูตอบอะไร...รำคาญชิบหาย อยากจะเอาเฝือกออกจะแย่ เวลาเดินแมร่งโคตรน่ารำคาญ”

    “หึหึหึ สมน้ำหน้ามึงว่ะ หาเรื่องแท้ ๆ แล้วลูกชิ้นล่ะ...เป็นไงบ้าง”

    “ก็ดี แม่ไอ้คิ้วพาออกไปไหนไม่รู้”

    “อือ”

    “มึงล่ะ ไปอยู่กับเฮียเป็นไงมั่ง”

    “มะ มึง รู้ได้ไงอ่ะ!!!!!”ผมแน่ใจว่าไม่ได้บอกมัน หรือว่าไอ้โรลบอกว่ะ แต่โรลมันไม่น่าจะได้เจอไอ้ชัดนะ หรือว่าไอ้โหดบอก!!!! แมร่ง...บอกว่าอย่าบอกใครไง ลมตีขึ้นเลยกู

    “ไม่รู้เลยเนอะ คึคึคึ...กูจะฟ้องพ่อมึง!”

    “ไปตายซะไปมึงน่ะ!!!!!”

    รีบกดสายเลย! แมร่งงงง...รู้ได้ไงว่ะ!!!! ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ติณฑ์สองสามครั้งมันก็ไม่รับ หงุดหงิด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่กินแล้วข้าว จะบ้าตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   เดินฟึดฟัดคนเดียวในห้อง วันนี้ทำอะไรดีว่ะ มันไปก็ไม่บอก...จะกลับกี่โมงก็ไม่รู้ ปกติอยู่ห้องผมเองก็นอนดูทีวีบ้าง เล่นเกมส์บ้างตามประสาแหล่ะ แต่พอมาอยู่ที่นี่...ติณฑ์มันชอบมีกิจกรรมใหม่ ๆ มาให้เล่น บางทีก็พาไปข้างนอก

    
 คลิ๊ก~


    เสียงเปิดประตูเข้ามา ผมชะงักค้าง คนเดินเข้ามาใหม่ก็ค้างเช่นกัน  ไอ้เด็กนรก~

    มันเดินเข้ามาตาแดง ๆ ใครก็ดูออกร้องไห้มาชัวร์! มันโผเข้ากอดผมร้องไห้สะอึกสะอื้นใส่แบบไม่ทันตั้งตัว กูก็ยืนค้างดิครับ...เป็นบ้าอะไรของมัน

    “ฮึก ๆ ๆ ๆ”แล้วมาร้องได้อะไรกับกูเนี่ย ปล่อยเด้ว่ะ...เห้ยยยย หยู๊ดดดด มือมันก็เหนียวกอดรัดผมไว้แน่น แน่ะ ๆ ร้องใหญ่แล้ว ไม่เอาอ่ะ...ปลอบไม่เป็น จะร้องตามแล้วนะ...ทำไมต้องมาร้องไห้ใส่ด้วยอ่ะ มันสะอื้นสุดแรงจนน่าสงสาร ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะ จะบ้าตายจริง ๆ แล้วคราวนี้!!!!!!
    
    “ฮือออออออออออออ~”

    “ปะ เป็นไรอ่ะ”ถามออกมาโง่ ๆ ยิ่งร้องไห้กว่าเดิม แรงกอดก็รัดเอวแน่นเลย กูเจ็บ!

    “เจไม่ไป เจไม่ไป ฮืออออออออ~”

   “ปะ ไปไหนว่ะ”

    “เจไม่ไป เจไม่ไป ฮืออออออออ~”

    “แล้วไปไหนล่ะ”กูเริ่มแล้วนะ จะบ้าแล้ว...

    “ไม่อยากไป ยังก็ไม่ไป”

    “ไปไหน ไม่ไปก็ไม่ไปดิ....!!!!”ฮึก ๆ ๆ กูก็จะร้องตาม บ้าเอ้ย~

    “บอกเขาให้หน่อยเจไม่ไป~”

    “บอกใคร?”ผมมองที่ประตู เงียบ...ไม่เห็นมีใครมา มันพูดอะไรหมายถึงใคร?

    “บอกเขา ถ้าเขามาบอกเขานะ...เจไม่ไป ฮือออออ”

    พูดอะไรกูไม่รู้เรื่อง ขอบใจนะ...น้ำตากูไหลตามแล้ว~ ฮึกกกกกก

    “ไม่ไปนะ...ไม่ไป”มันกรีดร้องพูดอยู่คำเดิม ๆ

    “ไม่ไปก็ไม่ไปเซ่!!!!!!!!!!!!!! ฮึกกกกก ๆ ๆ ๆ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”

    กูร้องไห้ไปกับมันแล้ว เบื่อตัวเองอ่อนไหวกับเรื่องง่าย ๆ แบบนี้ทุกที!!!! กูก็ท่าจะบ้า...ร้องตามมัน ไม่รู้ทำไม...อาจเป็นเพราะว่ามันดูน่าสงสารมากก็ได้
    
    สักพักมันก็หยุดร้อง หยุดเอง...เหมือนว่าเมื่อกี้แค่ผีเข้า ผมเช็ดน้ำตาให้มัน มันกระโดดโผเข้ากอดผม แล้วยิ้มแห้ง ๆ ผิดกันคนละคนกับที่ร้องไห้เมื่อกี้ ไอ้เด็กนรกมันก็ยกมือลูบเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มให้ผมเช่นกัน ดู ๆ ไปมันก็น่ารักดีนะ

    “ขอบคุณนะฮะ~”มันบอก ผมพยักหน้า อาย ๆ ไม่น่าร้องไห้ด้วยเลยว่ะ...

    “เออ ปล่อยได้แล้ว”ผมแกะมือมันออก แล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

    “พี่ติณฑ์ล่ะฮะ”

    “ไม่อยู่ ไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว”พูดห้วนไปเปล่าว่ะ?

   “อ่อ พี่นาวกินข้าวอยู่เหรอฮะ”

    “อือ จะ จะกินด้วยกันไหมล่ะ”

    “ฮะ”มันยิ้มกว้างให้ ผมก็ค่อยยิ้มน้อย ๆ ให้มันอย่างเขิน ๆ แมร่งน่ารักจริง...

    ผมเดินไปเอาน้ำลูบหน้า แล้วมานั่งกินข้าวด้วยกัน ไก่ที่ไอ้โหดทอดไว้ให้ผมคนเดียว ผมต้องยอมเสียสละให้ไอ้เด็กนี่ตั้งหลายชิ้น =_= ของโปรดเลยนะ...

    “พี่นาวเอาข้าวอีกไหมฮะ”

    กับหมด...จะให้กูกินข้าวเปล่าหรือไง =_=! ผมส่ายหน้าตามมารยาท เด็กนี้มันกินทุกอย่างหมดเกลี้ยง ตบท้ายด้วยสตอเบอรี่และแตงโมที่แช่เย็นไว้อีก ผมแอบเหล่...ถ้ามันหยิบช็อคโกแลตกูเมื่อไหร่ มีเรื่องแน่...แต่เหมือนมันมองไม่เห็นแฮะ อยู่รอดปลอดภัยนะชอคโกแลตพ่อ กว่าจะของไอ้ติณฑ์ซื้อได้ จะออกตังค์เองมันก็ไม่ยอมให้ซื้อ

   กินเสร็จก็มานั่งดูทีวีกัน ผมก็เขอะเขินเบา ๆ นั่งเกร็งอ่ะ ทั้งที่มันก็ทำตัวสบาย ๆ ไม่กล้าเปลี่ยนช่องตามใจ...แบบว่าไม่ใช่ห้องกูอ่า แล้วนี่มันก็น้องชายเจ้าของห้องด้วย ถึงไง...รีโมทก็อยู่กับกูละครับ =_=
    
    “พี่พุทฮะ เจอยู่ห้องพี่ติณฑ์นะ”

    “......................................”

    “ไม่เป็นไรแล้ว อยู่นี่แหล่ะ...เขาไม่มาหรอก พี่พุทกลับไปจัดการให้เจทีได้ไหม”

    “......................................”

    “ฮะ ถ้าจะต้องเจเขาอีกพี่พุทต้องอยู่กับเจนะ...”

   “......................................”

    “ฮะ คืนนี้คงนอนที่นี่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คร๊าบบบบ...รักนะครับ”
    
    ผมนั่งหลังตรงขึ้น เพราะก่อนหน้าเหมือนว่าหูจะเอียง ๆ องศารับฟังสิ่งที่มันคุย เด็กนี่มันเป็นแฟนกับพี่คนนั้น โธ่ใคร ๆ ก็ดูออก รักกันปานจะกลืนขนาดนั้น แต่ว่า...คนที่มันพูดถึงใครว่ะ ต่อมอยากรู้เริ่มส่งสัญญาณทำงาน ตุ้บ ๆ ๆ ๆ

    “ฮี่ ๆ”มันยิ้มให้

    “แฟนเหรอ?”ผมถาม

    “ฮะ พี่พุทที่เจอกันวันนั้นไง พี่นาวจำได้ไหมฮะ”

    “อือ จำได้ดิ ไม่ได้ความจำเสื่อมสักหน่อย”ผมกัดปากตัวเอง เพราะพูดไปแล้วเหมือนกันหน้าเสียไปนิดนึง แต่ก็ยังกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม

    “นั่นแหล่ะฮะ พี่พุทใจดีนะ...ไม่โหดเหมือนพี่ติณฑ์หรอก!”

    “ใช่ป่ะ!!!!!!”ผมแทบจะตะโกนใส่หน้าน้องมัน ก็แบบว่ารู้สึกเหมือนกันใช่ป่ะว่า...ไอ้โหดมันโหดจริง ๆ มันเคยตบผมด้วยนะ อันนั้นหนักสุดแล้ว ประสบการณ์ตรง!!!!

  “???”

    “ก็แบบว่าโหดจริงไง คิดว่าพี่รู้สึกคนเดียวซะอีก”

    “คริคริคริ เขาเก็กไปงั้นแหล่ะโด่ พี่ชายใจดีจะตาย...ยกเว้นตอนดื้อเท่านั้นแหล่ะ”

    “อือ ก็ว่างั้น”

    นอนดูการ์ตูนกันฮะ มันชอบอินุยาฉะเหมือนผมเลย ชอบลูฟี่ด้วย ดราก้อนบอลก็ชอบ มันเล่าให้ฟังว่าที่บ้านมันมีหนังสือการ์ตูนเก็บไว้เยอะแยะ มันจะแบ่งมาให้ผมอ่านด้วย ของผมไม่เคยมีหรอกพ่อไม่ชอบ...แต่เคยอ่าน แขนกลคนแปรธาตุของเพื่อนสนุกมาก ๆ น้องเจมีครบครับ หุหุหุ สวรรค์ทรงโปรดดดด...

    อ่อ อีกเรื่องที่ชอบมาก แต่ไม่เคยอ่านเป็นตัวหนังสือ เดธโน้ต ชอบแอลมาก ๆ หลงรักเลยฮะ ผมเอ่ยปากยืมมัน มันก็ตอบรับทันที อยากไปบ้านมันจัง~ ฮา~ คนแบบนี้เนียน ๆ ตีสนิทเลย สังคมกูไม่ส่งคนแบบนี้มาเยอะ ๆ หน่อยว่ะ!
    
   เกือบเที่ยง ๆ ไอ้ติณฑ์ก็กลับมา หิ้วของมาเต็มเลย ผมสองคนรีบวิ่งเข้าไปแย่งของจากมือ วู้วววววว...ของกินเพียบ

    “คริคริคริ”หัวเราะคิกคักกันสองคน

    “มาได้ไงอ่ะเจ แล้วนี่อยู่กันได้ไง”มันทำหน้าประหลาดใจซะเต็มประดา ก็คงประหลาดอยู่หรอก เค้าดีกันแล้วหนิ หุหุหุ

    “มาตั้งแต่เช้าแล้วฮะ หนีพ่อกับแม่มา”

    “เค้ามาหาเหรอ”

    “อือ เหมือนเดิมจะแย่งกันเอาเจไปอยู่ด้วย น่าเบื่อ...ต่างคนต่างมีครอบครัวไปแล้วแท้ ๆ”

    ไอ้โหดกอดน้องมันเต็มแรง ผมงง...พ่อแม่มันก็พ่อแม่ไอ้ติณฑ์ไม่ใช่เหรอ? ไหนมันบอกพ่อแม่ทำงานต่างประเทศไง?

    “ส่งพลังให้!!”น้องมันหัวเราะเต็มแรง หอมแก้ม...พี่มันฟอดใหญ่!!!! ไอ้ตัวเล็กหัวเราะคิกคัก จนผมเบือนหน้าหนี...ส่วนเกินอีกแล้ว~

    เดินหนีมาในครัวเลยฮะ อยากให้พี่บุ้งอยู่ตรงนี้ กอดผมอย่างนั้นบ้าง พี่ผมดีที่สุดในโลก~ ผมคิดถึงพี่ที่สุด น้ำตาหยดแหมะ ๆ ได้ยินเสียงคนอื่นมาข้างหลัง ผมแกล้งก้มหาของในตู้เย็น

    “มาทำอะไรตรงนี้”ไอ้โหดมันเข้ามากอด ผมไม่อยากให้มันเห็นว่าผมร้องไห้อีกแล้ว โมโหตัวเอง...ทำไมอ่อนแอจังว่ะกู

    “งือออ”สะบัดมันออกแต่มันไม่ยอมรัดแน่นกว่าเดิมอีก สุดท้ายมันจับหน้าผมเงยสูง

    “ร้องไห้ทำไม? เป็นอะไรไป???”มันรีบถามเสียงรัว

    เดินหนีแมร่ง...แต่มันไม่ยอม

    “เป็นอะไรครับ บอกกูหน่อย”มันถามเสียงอ่อนโยน ผมมองหน้ามัน...อยากเห็นร่องรอยของการยิ้มเยาะ ล้อเลียน หรือรำคาญ


    ไม่มี....


    สีหน้าของมันมีความอยากรู้ และห่วงใยมากเกินกว่าผมจะมาออกอาการประชดประชันมัน มันไม่เกี่ยวอะไรสักหน่อย...แค่ผมคิดถึงพี่ก็เท่านั้น

    “พี่~”เสียงเรียกห่วงใย จากไอ้เด็กผู้ชายตัวเล็ก จู่ ๆ มันก็โผเข้ากอดผมอย่างปลอบใจ

    “กอดด้วย ๆ เห็นไหม กอดกันสามคนเลย”ไอ้โหดบอก กอดเราสองคนเต็มแรง ก่อนปล่อย...ยังมีมาแอบหอมแก้มกูหนึ่งฟอด คิดว่ากูจะอายไหม?!?!?!?!

    “มีกูแล้วอย่าร้องไห้คนเดียว เข้าใจไหมเตี้ย...”มันบอกเสียงนุ่ม ๆ
 
    ผมเริ่มจะทำตัวไม่ถูก มันใจดีกว่าที่เคยคาดคิดไว้ล้านเท่า จนผมลืมผู้ชายโหด ๆ คนแรกที่เจอหน้านั่นไปแล้ว ผมหอมแก้มเจเหมือนกัน แล้วมองหน้าติณฑ์ อันนี้มันเริ่มทำคิ้วขมวดแหล่ะ ฮี่ฮี่ หวงน้องสิมึง!

    “มากินข้าวกันดีกว่า”มันบอก จับผมกับเจห่างกัน อะไรของมันฟ่ะ!

    “มีเค้กด้วย”เจทำตาลุกวาว ว้าววววววววววววว....ผมก็ชอบบบบบ ปอนด์เบ้อเร้อเลย แกะกันเลยครับ

    “อย่ากินกันเยอะนะโว้ย // กินข้าวก่อน // เห้ยยยยยยย....อย่าทำเลอะโต๊ะดิว่ะ ฯลฯ”

    ไอ้โหดบ่นครับ ฮาาาาาาาาา....ผมสองคนจัดการเค้กปอนด์ใหญ่ด้วยความเมามันส์ เพิ่งรู้เจชอบเค้กเหมือนผมเลย เรามีอะไรคล้ายกันหลายอย่างนะ แต่ผมชอบรสชอคโกแลตมากกว่า ส่วนเจชอบใบเตย อ่า...ทีหลังจะได้ไม่ซื้อใบเตยมาเก็บไว้ กร๊าก ๆ ๆ กูโดนแย่งกินหมดแน่นอน!

    “กระต่ายของพี่!!!!!!”ผมร้องตะโกน มันจับช้อนชะงักค้าง น้ำตาลก้อนรูปกระต่ายอร่อยหวานเวอร์จนผมติดใจ

    “พี่กินไปแล้วตัวนึงไง อันนี้ต้องของเจ”

    “เจก็กินเชอรี่ไปดิ พี่จะกินกระต่ายอ่ะ”ผมเถียง

    “แต่ว่ากระต่ายมันมีสองตัว พี่กินไปแล้วตัวนึง ก็ต้องแบ่งกันไง”

    “ไม่เอา ถ้าเจไม่ให้พี่ก็ไม่กินต่อ”กูงอนมันละ ทีมันกินวุ้นกับปีโป้ไปตั้งหลายอันกูยังไม่พูดเลยนะ...ผมวางช้อนนั่งกอดอก

    “จะเถียงกันเพื่อ? ครับ พี่ติณฑ์ตัดสินให้..”ไอ้โหดเสนอตัว หยิบกระต่ายขึ้นแล้วหักเปาะ~ วางใส่จานผมอัน ให้เจอัน...
    
    “ไมพี่เค้าได้ใหญ่กว่าอ่ะ”เจพูด ผมรีบเอาส้อมจิ้มไว้เตรียมเอาเข้าปาก เดี๋ยวมันเปลี่ยนใจเอาสลับ...

   “เออ เพราะ...เดี๋ยวถ้าพี่ติณฑ์ทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าเสร็จ เจก็จะได้เบคอนเยอะกว่าไงครับ”

    “เย้ // อะไรอ่ะขี้โกง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

    มันหัวเราะกันสองคน เออดี...กูไม่กินก็ได้ สปาเก็ตตี้อ่ะ...!!! อ่ะโด่ เห็นในตู้เย็นมีเบคอนตั้งหลายชิ้น เดี๋ยวจะฟาดเรียบให้หมดตู้เลยคอยดู!!!!!!

------------------------------------------------------------------------------------

    [ติณฑ์]


    ปวดหัว...พอมันเข้าคู่กันได้ ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าจะนรกแตกแบบนี้ เถียงกันได้ทุกเรื่อง เรื่องไหนผมพลาดมันสองคนจะช่วยกันรุมสกัมผมไม่มีชิ้นดี แสบพอกันเลย...

    ผมไม่รู้ว่าเตี้ยมันเคยมีน้องรึเปล่า แต่ว่ามันเล่นกับเจแรงมาก ๆ เลยฮะ ผมไม่แปลกใจนะ ที่มันเล่าว่ามันเคยโดนพ่อมันตี ดูลักษณะก็จะแสบซนไม่น้อย มันพากันเล่นมวยปล้ำกับเจ บางทีก็วิ่งไล่กันตึง ๆ ๆ ๆ ในห้องโคตรน่ารำคาญ เล่นซ่อนแอบบ้าง แล้วยังเล่นตีกันแรง ๆ หึหึหึ ถ้าเจมีรอยเขียว ไอ้เตี้ยเจอพี่พุทแน่มึง 555+

    นอนนิ่งกันดี ๆ ก็แค่ตอนดูหนัง พอสักพักมันก็เริ่มเอาขาก่ายกันไปมา ตอนแรกไอ้เตี้ยทับเจก่อน พอเจเริ่มหนักก็ยกขาตัวเองทับเตี้ยบ้าง สลับกันไปมา หลัง ๆ จากคนต่างไม่ยอมกัน 5555+ โคตรเด็กอ่ะ เลยต้องจับมันนอนแยกคนละทาง เตี้ยนอนพื้น เจนอนบนโซฟา แต่ก็มิวาย...ไอ้เตี้ยยกขาไปถีบเจเบา ๆ แกล้งก่อกวนมันอีก

    “พี่ติณฑ์ พี่นาวล้ำเส้น”ฟ้องครับฟ้อง เตี้ยมันยกขาพาดโซฟา ผมส่งสายตาดุ ให้มัน

    “ก็กูเมื่อยอ่ะ”กวนตีนอีก หึหึหึ  ผมจับขามันลงมาที่พื้น เอาขาตัวเองนี่แหล่ะทับมันไว้ บ่นกระปอดกระแปดเลย หึหึหึ

    ดูไปสักพักพากันหลับ ผมปิดทีวีแล้วนอนบ้าง นอนกันหน้าทีวีนั่นแหล่ะครับ เอาผ้าห่มมาห่มให้ทั้งสองคน รู้สึกว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่สบายหูที่สุดแล้ว

    นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก เงยหน้ามองดู...เห็นไอ้เตี้ยมันคร่อมเจอยู่บนโซฟา เห้ยยยยยยยยยยยย~~
 มันจับหน้าน้องบิดไปมา ไอ้เจก็ปัดป้องราวกับรำคาญมาก ไปกวนเวลานอนมันนี่

    “ไอ้เตี้ย!!!!”กูแมร่งปวดกบาล ใครสั่งใครสอนให้มันแบบนี้เนี่ย! เพิ่งคบ แต่กูก็หึงเป็นนะครับ...
      
   มันสะดุ้งเล็กน้อย มองหน้าผมอ่อย ๆ ผมตบเบาะให้มันลงมานอนข้าง ๆ แมร่งน่าตีว่ะ...

    “อย่าทำแบบนั้นอีกรู้ไหม”ผมกระซิบข้างหูมัน มันหัวเราะคิกคักต่อ ดึงคางผมเล่น เชี่ยแมร่ง...ไม่เคยสำนึก

    “คึคึคึ หน้าโหดว่ะมึงอ่ะ”

    ผมปัดมือมันออก จุ๊บปากมัน 1 ที มันชะงักค้าง มือจากที่ดึงตอนนี้มันเริ่มข่วน เป็นแมวหรือไงว่ะ...ไม่สนเว้ย จูบหวาน ๆ ส่งให้อีกที คราวนี้เป็นแบบดีบคิส ลุ่มลึก...แต่นุ่มนวล มันหน้าแดงขึ้นทันตาเห็น นิ่งขึ้นทันที ฮา....

    “ถ้าเจเห็นนะ!!!”ตะคอกแบบกระซิบ

    “ไม่เห็นหรอกครับ เจขี้เซา จุ๊บ ๆ”

    “พอ!!!!”มันปิดปากตัวเอง ผมก็จุ๊บต่อผ่านมือนุ่ม ๆ จนมันหัวเราะออกมา มึงจะน่ารักมากเกินไปแล้วเตี้ย น่ารักแบบนี้กับกูคนเดียวได้ไหม ทำใจไม่ได้จริง ๆ นะโว้ย ถ้ารู้ว่ามึงไปน่ารักกับคนอื่นอ่ะ
    
   “พอได้แล้วววววววว~”มันตะโกนใส่หน้า แต่ก็ไม่ดังเท่าไหร่ กลัวเจตื่นง่ะ =_=

    “ม๊วฟฟฟฟฟฟ~”ครั้งสุดท้าย แล้วนอนกอดมันไว้ มันไม่ให้ใช้ผ้าห่มร่วมด้วยง่า...อยากจะหวานมากกว่านี้สักหน่อย คลุมโปงไปแล้วฮะ คึคึคึ

 

   รักเวอร์เนอะ~~~

   

----------------------------------------------------------------------------------

TBC. ขอบคุณทุกความเห็นและทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 29-09-2012 17:01:00

น่ารักมากมาย อุ้ยเขินอะ  :o8: :-[ :o8: :o8:

ขอบคุณมากๆค่ะ  :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 29-09-2012 20:48:45

สั้นๆ

อิจฉา... T T

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: timvasabi ที่ 29-09-2012 22:15:41

อิจฉามากมาย >////< ถ้ายิ่งคบกันไปนานๆคงจะหวานเพิ่มขึ้นๆซิินะ
อ่านแล้วน่ารักมากๆๆๆเลยค่ะ

ตอนนี้นาวก็ดีกับเจแล้ว คาดว่าคงได้เป็นคู่หูคู่กัด กัดกันแบบเด็กน้อย
ไม่รู้ต่อไปติณกับุฒจะกลายเป็นหมาหงอยไหมน้า~ ก็แฟนตัวเองจะชอบอยู่ติดกันไม่รู้ตัวอะดิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 29-09-2012 22:35:47

น่ารักดีอะ ยิ่งเข้าคู่กันยิ่งน่ารักไปใหญ่

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 30-09-2012 09:47:17

สงสารติณฑ์จัง ต้องรับมือกับคู่หูนรกแตกคู่ใหม่ กร๊ากกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 30-09-2012 11:05:07

หวานนนนนนนน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 30-09-2012 11:05:25

สนุกไม่น่าเชื่อ อ่าน 11 ตอนรวดจุใจมาก
ที่บ้านเลี้ยงน้องนาวมาได้เอาแต่ใจมาก (แต่น่ารักนะ) โชคดีเจอพี่ติณฑ์ ค่อยๆ สอนกันไปนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: bytoey ที่ 30-09-2012 13:02:23

น่ารักอะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 30-09-2012 16:19:43

 :-[

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 30-09-2012 17:45:00

รักเวอร์จริงๆๆๆๆ :L1:
ดีใจที่นาวกับเจ
เข้ากันได้ดี :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: jeeu ที่ 30-09-2012 18:03:08

เหมือนพี่ติณฑ์ มีลูกแฝดสองคน ที่โครตดื้อมากๆ ฮี่ๆ
เด็กเล่นกันน่ารัก ขำที่นาวร้องตามน้องเจ
นาวน่ารัก เจน่ารัก พี่ติณฑ์หน้าโหด ล้อเล่นนะ ฮะๆ
รักน้องนาวเด็กดื้อ
เรื่องน่ารักดี น้องนาวมีมุมที่น่าติดตามมาก รอตอนต่อไปนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 30-09-2012 19:05:00

ตอนนี้หน้ารักอะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 30-09-2012 20:16:46

น่ารักมากๆเลย มีเคะน้อยๆ ป่วงๆ สองคนแล้วว :-[

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 30-09-2012 20:59:04

มันคงสนุกดีเนอะ มีเคะน้อยๆ วิ่งไล่กันอยู่ในห้อง  :impress3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: PiaShaRe ^^ ที่ 01-10-2012 00:25:52

ช๊อบ ชอบบบบบบบบบบบบบ
น่ารักดีอ่ะ
พี่ติณเหมือนจะดุ เหมืือนจะขรึมแต่เอาเข้าจริงๆ.....555

ชอบนาวกะน่ารักดี
มาต่อเร็วๆน่ะ
ติดตามๆ o13 o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: yongsulewa ที่ 01-10-2012 17:54:37

 :impress2:น่ารักกก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 03-10-2012 22:16:02

น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ อ่านทันซะที

กิ๊วก๊าวๆๆๆๆๆๆ >//////< น้องนาว น้องเจ น่ารักกกก

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 11 [29/09/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: lollipopz ที่ 03-10-2012 23:29:47

ชอบชอบ ชอบเรื่องนี้ :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 04-10-2012 18:24:51

ตอนที่ 12



“...............................................”


[ติณฑ์]
   งอแงแต่เช้าครับ หาว่าไม่ปลุก อะไรว่ะ...ผมเดินมาปลุกมันตั้ง 2 รอบแล้วนะ เป็นไงล่ะมึง...บอกแล้วว่าอย่าเล่นเกมส์ดึก วินนิ่งกันสะใจ ได้ยินมันเถียงกันทั้งคืนครับ รู้ทั้งรู้นะว่าวันนี้มีเรียนเช้า ยังมิวายเล่นกันซะดึก ผมเตือนแล้วนะ รอบหนึ่ง รอบสอง ถ้ายังไม่ฟังก็ปล่อยตามสบายละ ตัวใครตัวมันโว้ย คิดอยู่แล้วว่ามันไม่ขาดเรียนหรอก ขึ้นอยู่กับว่ามันจะลากตัวเองไปเรียนสภาพไหนเท่านั้นเอง ส่วนเจลอยตัวเรียนจบม.6 แล้วชีวิตช่วงนี้ลุยการเรียนพิเศษอย่างเดียวเพราะเจอยากเข้ามหาลัยที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง วันนี้ก็มีแค่ไปติวช่วงบ่าย ๆ วันนี้รับส่ง 2 คนเลย...เพลียแน่ ๆ

    “อยากกินข้าวอ่ะ”

    “รถติดแบบนี้มันไม่ทันแล้วเตี้ย”

    ผมทำแซนวิชให้ยัด ๆ ใส่กล่องให้มันขึ้นมานั่งกินบนรถ ตอนเช้ารถติดอยู่แล้ว ใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะถึง ไม่ต้องห่วงว่ามันจะไม่อิ่ม นมยกมาเป็นแพ็ค

    “ทันดินะ ๆ แวะ 7-11 อ่ะ นะ...อยากกินข้าวอ่ะ”

    ส่ายหน้าอย่างเพลีย รู้ว่ากวนตีนแต่ก็จนได้...แวะให้มันจนได้ ไม่อยากให้มันหงุดหงิดตอนเช้า เดี๋ยวเรียนไม่รู้เรื่อง...ไอ้ที่บอกว่าอยากกินข้าวก็น่าดีใจอยู่หรอกนะ ก็มันไม่ค่อยบอกว่าอยากจะกินข้าวสักเท่าไหร่

    “เอาข้าวอะไร”เปิดตู้ให้มันดูฮะ มันเลือกมา 1 กล่อง ระหว่างที่รออุ่นอาหารเตี้ยมันก็เดินมา

    “ติณฑ์”

    “ครับ”

    “เอาชอคโกแลตด้วยได้ป่ะ”

    “ไม่ได้!!”

    “ไมอ่ะ”

    “ไม่ได้คือไม่ได้นะครับ อย่ากวนตีนครับเตี้ย”

    “งั้นกูไม่กินแล้วข้าว” อ้าว....ไอ้เชี่ย นั่นไง ไม่ได้อยากกินหรอกข้าว หาเรื่องเข้ามางั้น ๆ จุดประสงค์แฝงตลอด ผมบีบท้ายทอยมันเบา ๆ

    “อย่าให้ต้องโมโหนะ...ไม่อยากโมโหใส่มึงเลย” ตื่นเช้าแบบนี้...มาเจอรถติดแบบนี้ก็หงุดหงิดเป็นนะครับ คนอุตส่าห์ไม่อยากให้มันไปเบียด ๆ กับคนบนรถไฟฟ้า กว่าจะถึงมหาลัย...รู้ว่ามันต้องเหนื่อยและเพลียแน่นอน

    มันทำหน้าบึ้ง รู้ละว่าไม่พอใจ...ไม่อยากให้มันกินเยอะ พอมันกินของพวกนี้...ข้าวมันก็ไม่กินเลยด้วยซ้ำ ถึงได้ปวดท้องไง ผมเดินไปเลือกนมเปรี้ยว กับไส้กรอกให้มันอีก เตี้ยมันชอบกินนมกล้วยมาก ให้กินทีไรไม่เคยเบื่อ
     
    “วันนี้เลิกเรียนแล้ว นั่งแท็กซี่ไปบ้านคิ้วนะ”

    ผมบอก ขณะที่มือก็เปิดกล่องอาหารให้มันนั่งกินบนรถ น้ำผลไม้กล่องก็วางไว้ให้ตรงช่องวางน้ำ วันหลังคงต้องหาตระกร้าใส่อาหารมาไว้ในรถ มันจะได้หยิบจับสะดวกได้ง่ายหน่อย ถ้าต้องไปส่งมันแทบทุกเช้าแบบนี้

    “วันนี้ไปบ้านคิ้วเหรอ”

    “อือ ไปหาลูกชิ้น เดี๋ยวกูพาเจไปเรียนพิเศษเสร็จจะรีบตามไป” มันหรี่ตามองน่าชัง เหมือนกำลังระแวงอะไรสักอย่าง

    “ไปด้วย!”

    “จะไปทำไม นั่งรอน่าเบื่อออก”

    “ก็อยากไปอ่ะ” ดื้อตลอดดดดดดด...ผมเหล่ตามอง มันก็จ้องตาแป๋ว

    “ไม่ให้ไปก็ไม่ไป เดี๋ยวไปหาไอ้คิ้วเสร็จกูกลับห้องเลยแล้วกันไม่รบกวนมึงหรอก”ทำเสียงละห้อยใส่ จนผมนึกสงสาร อย่าเป็นอย่างนี้ดิว่ะ ผมปัดเศษอาหารที่ติดอยู่ริมฝีปากให้ มันเบี่ยงตัวออก

    “ไม่อยากให้เหนื่อย”ผมบอกเสียงเรียบ

    “อือ”มันรับเสียงเบา ดูท่าจะเข้าใจไม่ตรงกันซะละ เฮ้อออ...

    “เข้าใจที่พูดไหมครับ”

  “...................................”
 
    เงียบ....ไม่เข้าใจชัวร์ ผมปล่อยให้มันนั่งกินข้าวไปไม่กวนใจ กินได้แค่ครึ่งกล่องก็บอกอิ่มแล้ว เลยให้กินขนมปังกับนมแทน ก่อนถึงมหาลัยมันฝนดันตกอีก แม่ม...ให้มันได้ยังงี้สิ ผมจอดรถแล้วลงไปหยิบร่มข้างหลัง มารับคุณชายเขาเดินเข้าตึก หน้างอสุด ๆ พอเข้าที่ร่มได้มันก็เดินเชิดไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ อะไรว่ะ!!!

    กลับมานอนต่อที่ห้องละครับ ผมโทรไปหาไอ้ชัดและคิ้วเรียบร้อยแล้วว่าวันนี้จะไปหา จะพามันไปหาเพื่อนบ้างอะไรบ้าง กะเปิดตัวด้วย คึคึคึ เจอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วครับ ฝนยังตกอยู่เลย รถติดแน่ ๆ โทรหาเตี้ยต่อเลย มันไม่รับโทรศัพท์ง่ะ =_= คิดแง่ดีไว้ก่อนว่ามันคงเรียนอยู่ ห่วงมันว่ะ...ฝนตกแบบนี้ จะมีแท็กซี่รึเปล่าก็ไม่รู้

    “พี่ติณฑ์ไปส่งหน่อย”เจเดินมาเรียกที่ห้องแล้วครับ ผมลุกขึ้นไปล้างหน้า ก่อนจะพากันเดินลงมาที่จอดรถชั้น 2

    “เรียนเสร็จกี่โมงนะเจ”

    “บ่ายสองครึ่ง ทำไม...พี่ติณฑ์มีธุระเหรอฮะ”

    “เปล่า ๆ รอได้ครับ”

    ในใจว้าวุ่นไปเรียบร้อย เตี้ยมันจะอยู่ยังไงว่ะเนี่ย...!!!!!

----------------------------------------------------------------------

 [มะนาว]


    ฝนตกแรงจนน่ากลัว เรียนไปได้แปปเดียว ไฟก็ดับทั้งตึก อาจารย์เลยต้องขอปิดคลาสอย่างกะทันหัน ส่งผลให้นาวาตอนนี้ต้องระเห็จตัวเองลงมานั่งข้างล่างตึก รอฝนหยุด อยากโทรหาไอ้โหดอ่ะ แต่งอนมันอยู่...ถึงโทรหามันก็จะบอกให้โบกแท็กซี่ไปบ้านคิ้วอยู่ดี ฝนตกขนาดนี้...ผมไม่ไปละ กลับคอนโดตัวเองก็ได้ว่ะ

     นักศึกษามายืนออหน้าตึก ต่างคนต่างหาแท็กซี่ซึ่งมีน้อยคันมาก ๆ ที่เข้ามหาลัย ผมเดินอาด ๆ ไปอยู่มุมคนเดียว รอหาจังหวะ มีแท็กซี่โผล่มาพี่จะโบกเลยฮะ ไม่งั้นไม่ได้กลับ

    “พี่ไปส่งไหม”น้ำเสียงทุ้มดังใกล้หู ผมมองหน้าคนพูด ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน ทักทายผมเหมือนคนรู้จักมากนาน

    “ว่าไง ฝนตกอย่างนี้...รอแท็กซี่กว่าจะมานะ”ผมมองหัวจรดเท้า ท่าทางดูดีตลอดตัว ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่...ที่เขาเรียกชื่อผมถูก ใคร ๆ ก็รู้จักชื่อผมกันทั้งนั้น ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ไม่เสวนากับคนเพิ่งรู้จักอยู่แล้ว

    “พี่ไปส่งหน้าซอยให้ก็ได้นะ”เขายังตื้อไม่เลิก ผมเริ่มมองหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ ไม่ชอบให้ใครเซ้าซี้เป็นทุนเดิม มองหน้าคนพูดอย่างหาเรื่อง ก่อนที่ตาจะไวมองเลยไปยังเบื้องหลังชายหนุ่มตรงหน้า

    ผู้ชายคนนั้น...คนที่มองแอบมองผมประจำ พอผมมอง...เขาก็หลบเข้าหลังฉากเหมือนอย่างเคย สิ่งที่เขาทำมันหลายครั้งจนผมเริ่มสังเกตตัวเอง จะว่า...แอบชอบเหรอ? หรือว่า...มีอะไรกับผมรึเปล่า??? ทำแบบนี้กูกลัวนะโว้ย ผมกำลังสั่น...เพราะความกลัว ไม่รู้สิ ผมโดนตามบ่อยจนอาจคิดว่าผมชิน แต่ผมไม่ชินเลย บางคนก็ตามไปถึงคอนโด ดีที่ยามไม่ให้ขึ้น บางคนเอาโน่นเอานี่มาใส่ล็อกเกอร์ผม จนผมต้องยกเลิกล็อกเกอร์เก็บของไป บางทีก็เข้าใกล้ประชิดตัวมาก ๆ กล้าที่สุดก็แตะเนื้อต้องตัว ผมรังเกียจคนเหล่านั้น ถึงขั้นขยะแขยง พอมันมากเข้า...ความกลัวก็กลายเป็นสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ทุกวัน

    ผมมองหน้าคนที่พูดกับผมเมื่อสักครู่

    “ชื่ออะไร?”ผมถาม ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มดีใจ ละล่ำละลักตอบ

    “กาวครับ”เขาตอบ ผมพยักหน้าน้อย ๆ

    “หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน”ผมถาม หน้าเขาคุ้นมากจริง ๆ จะว่าเคยเจอกันก็อาจใช่ มหาลัยก็แค่นี้...เป็นไปได้นะที่อาจเดินสวนกันหรืออะไรก็ตาม เพียงแต่ผมไม่ได้สังเกตทุกคนอย่างละเอียดเท่านั้นเอง

    “พี่เรียนศิลปกรรมศาสตร์ ปี 3 ครับ”เขาบอกอย่างสุภาพเช่นเดิม

    “นึกไงถึงชวนไปด้วย ไม่รู้เหรอว่าคนเขาลือเกี่ยวกับกูยังไง อยากโดนสังคมรังเกียจอีกคนเหรอไง”ผมถาม ใครคุยกับผมส่วนมาก ถ้าเป็นผู้ชายและไม่ใช่ไอ้ชัดและไอ้โรล คนมักเหมาว่าเป็นเสี่ยเงินหนักทั้งนั้น กูโคตรเพลีย...ที่จะแก้ข่าว

    “ไม่ได้เป็นอย่างที่ใครเค้าว่า ทำไมไม่พูด...”เขาพูดเสียงเรื่อย ๆ แต่คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก ไม่ได้คาดหวังสักหน่อยว่าจะมีคนแบบนี้!!! มีด้วยเหรอ...คนที่เข้าใจผม ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน มีด้วยเหรอ...คนที่มองเห็นจิตใจข้างในของผม มากกว่าสิ่งที่เขาลือกัน

    “เป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างความเข้าใจผิด แต่เป็นเรื่องยากที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดนั้น สิ่งที่เราต้องทำไม่ใช่หันหลังหนีสิ่งที่ต้องเผชิญ แต่เป็นยิ้มรับกับปัญหาและกอดมันไว้ หึ...ที่เรากอดมันไว้ไม่ใช่เพราะเรารักมันหรอกนะ แค่เราไม่อยากให้มันมีมือมาทำร้ายเราต่างหาก เข้าใจที่พี่พูดไหม”

    ผมพยักหน้าแล้วนิ่งเสีย ผู้ชายคนนี้ยืนรอและนิ่งเงียบนานไปหลายนาที ผมกลับรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด แค่เพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำ กลับรู้สึกว่าเขาจริงใจเหลือเกิน เราไม่พูดอะไรกันอีก นานจนกระทั่งเขาเรียกแท็กซี่ให้...ผมหันไปหาพยายามฝืนยิ้มให้อย่างดีที่สุด เขาโบกมือลาอย่างง่าย ๆ แล้วเดินหายตัวไปในฝูงชน ‘กาว’ ผมจะจำชื่อเขาเอาไว้

///////////////////////////-------------------/////////////////////////////////

    กว่าจะถึงก็เกือบ 2 ชั่วโมง รถติดโคตรรรรรรรรรรรรรร น้ำก็ท่วมด้วย...ผมเกือบต้องเดินแล้ว แท็กซี่บอกไม่ไปต่อ แต่ผมบอกว่าจะบวกค่าพิเศษเพิ่มให้เขาถึงยอมมา เพลียเหลือเกินนนนนน

    ปิดโทรศัพท์แล้วนอนละ ไม่สนใจโลกแล้ว แมร่งโคตรเพลีย...นอนไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ไอ้โหดมายืนกดออดหน้าห้องเรียบร้อย ผมจ้องหน้ามันอย่างอวดดี เปิดประตูให้แล้วมันก็ก้าวยาว ๆ เข้ามา

    “ปิดโทรศัพท์ทำไม!!!!!!!!!!!”เสียงตะคอกแบบกูผิดมากกกกกก

    “แบตหมด!!!”ผมก็แรงไม่แพ้กัน

    “แล้วนี่กลับมายังไง ทำไมไม่โทรบอกหน่อยอ่ะ คนเขาเป็นห่วง”

    “ห่วงด้วยเหรอ คิดว่าไปสนุกกับน้องตัวเองจนลืมแล้ว”

    “สนุกไรว่ะ บอกว่าไปส่งเจมันเรียนพิเศษ อย่ามั่วดิครับเตี้ย” นั่นละ ๆ ขอไปด้วยไม่ยอมให้ไปเอง แล้วฝนตกขนาดนี้ก็น่าจะรู้นะ จะให้ไปยังไงอ่ะ...น้อยใจมันอ่ะ กูทำอะไรก็ผิด ไม่เคยดีสักอย่าง เงียบดีที่สุด...เหนื่อยด้วย

    มันนั่งลงข้าง ๆ ที่ผมนั่ง ลูบหัวอย่างอ่อนโยนพร้อมประคองมือผมเอาไว้ ผมมองหน้ามัน...อย่างเรียบเฉย

    “ไม่ได้ทิ้งนะครับ แค่ไม่อยากให้เหนื่อย คิดว่าถ้าไปรอบ้านคิ้วมึงก็จะได้ไปคุยเล่นกันกับเพื่อนไง ไอ้ชัดมันเป็นคนสนุกสนาน แต่มันก็ต้องการกำลังใจเหมือนกันนะ”มันพูดน้ำเสียงนุ่ม ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ยังงอน ๆ มันอยู่อ่ะ =_=

    “แล้วเจล่ะ”ผมถาม

   “ทิ้งไว้ที่สยาม เดี๋ยวจะกลับไปรับ มารับมึงก่อนนี่ไง”

    “มารับทำไม เสียเวลาไม่ใช่เหรอ”น้อยใจอ่ะ

    มันจุ๊บปากผมอีกแล้ว มือหนาลูบปากบางของผมอย่างทะนุถนอม คิดว่ากูจะอายเป็นบ้างไหม ทำบ่อยเกินไปแล้วนะโว้ย!!!!



 >/////////////////////<



 ก้มหน้างุดอย่างเดียวสิครับตอนนี้ มันทำตาหวานเชื่อมใส่ขนาดนั้น!

    “นอนก่อนก็ได้นะ กว่าเจจะเลิกเรียนอีกนาน เดี๋ยวพาไปซื้อของด้วย”    

    “ซื้ออะไร”

    “เจอยากได้รองเท้า ว่าจะไปเดินหาซื้อกัน นอนพักก่อนเดี๋ยวให้เจโทรตามแล้วเราค่อยออก”มันบอกพร้อมลูบหัวผมอย่างเอ็นดู หน้าตามันอิดโรยมาก ๆ เลย ผมรู้ว่าเมื่อคืนมันก็นอนดึก เพราะเห็นในห้องเปิดไฟอยู่ พักนี้ถ้าว่างจากผมมันจะหยิบเอกสารมานั่งอ่านอย่างเคร่งเครียด บางทีก็คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ท่าทางซีเรียส ยิ่งถ้าได้เข้าออฟฟิศ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง...อิดโรยอ่อนแรง แต่พอเห็นผมมันก็จะทำร่าเริงได้ทุกครั้ง ผมใช้สองมือประคองแก้มมัน

    “มึงนั่นแหล่ะ ควรจะนอน”ผมบอกแล้วดึงมือมันไปที่เตียงของผม มันทำหน้างง ๆ

    “ยกเตียงให้แค่วันนี้นะ...นอนให้หลับด้วย กูจะออกไปดูทีวีข้างนอก”มันยิ้มแล้วโผเข้ากอดผม

    “ขอบคุณครับ มึงรู้จักคำว่าแบ่งปันแล้วนะ”มันบอกยิ้ม ๆ ทำให้ผมยิ้มตาม รู้จักตั้งนานแล้วโว้ยยยย...ตามึงไม่ถึงเอง ถึงมองไม่เห็นความดีของกู!


    เจนั่งรออยู่ร้านไอติมแล้วฮะ ผมกับไอ้โหดมาถึงก็ออกเดินกันเลย มันไม่ยอมให้ผมกินไอติมง่ะ!!!!!!!!! ไอ้ใจร้าย...ผมหงุดหงิดอ่ะ แต่เจทำให้ผมหายหงุดหงิดได้ แก้มมันป่อง ๆ น่าบีบอ่ะ เวลาบีบแรง ๆ มันก็ไม่ร้องด้วย แยกเขี้ยวยิ้มให้ผมซะงั้น ปากมันน่าจุ๊บ ๆ เนอะ หอมแก้มป่อง ๆ ของมันที ไอ้โหดเดินมาเบิ๊ดกะโหลกผมหนึ่งทีเลย อะไรอ่ะ...!!!!! สันดาน!!!!!

    โกรธมันแล้ว...เกลียดมันที่เป็นแบบนี้ ชอบทำร้ายผมอ่ะ มันเดินมากอดคอผมกระซิบข้างหู

    “คนมองนะ...”มันไม่เปิดโอกาสให้เถียงอ่ะ พากันลาก ๆ เดิน ๆ หารองเท้า รองเท้าทีเจอยากได้เป็นรองเท้าผ้าใบฮะ คู่ที่มันใส่ก็สวยดีอยู่แล้ว จะซื้อใหม่ทำไมว่ะ

    “เจบอกพี่เค้าจะใส่เบอร์อะไร”

    นั่งกันอยู่ในร้านรองเท้าฮะ ลองแต่ละคู่นานมากกกกกกกก จนเบื่ออ่ะ...

    “เบื่อเนาะ”ผมกระซิบเสียงเบากับคนโหด มันจับมือผมไว้หลวม ๆ

    “เจมันเซนซิทีฟเรื่องรองเท้ามากนะ จะได้แต่ละคู่นี่...เรื่องนานแบบนี้แหล่ะ”พูดจบมันก็เดินไปหยิบรองเท้าคู่นึงมา แล้ววางไว้ปลายเท้าผม

    “จะทำไร!!!”แมร่งนั่งลงไปที่พื้นแล้วอ่ะ ค่อย ๆ ถอดคู่ที่ผมสวมอยู่แล้ว ลองใส่คู่ที่มันหยิบมา

    “น่ารัก...”

    “เท่หรอก!!!!!”ผมแย้ง

    “อือ เท่ห์มาก...มึงอย่าใส่เลยแบบเนี้ย เดินกับกูแล้ว เหมือนกูแก่ ๆ ยังไงก็ไม่รู้”มันบอกขำ ๆ จนผมขำไปด้วย

    “มึงหน้าแก่ กูจะใส่แบบไหนมึงก็แก่” 5555555555+ โอ๊ยยย..มันทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ ถอดรองเท้าไปวางคืนที่เดิม

    “พี่ติณฑ์ฮะได้แล้ว”

    3 คู่เนาะ ๆ แบบเดียวกันแต่คนละสี เพื่อ?????? ไอ้ติณฑ์ก็ไม่เห็นแย้งอะไร เออ...จ่ายง่ายดีโว้ยบ้านนี้ ถ้าเป็นพ่อกับแม่ผมนะ เลือกแล้วเลือกอีก ดีหรือไม่ดี ทนหรือไม่ทน ต้องเดินวน ๆ ดูทุกร้านกว่าจะได้ ยิ่งซื้อพร้อมกัน 3 คู่แบบเดียวกันแต่คนละสี...ไม่มีทาง

    “เบื่อไหมฮะ”เจนั่งลงข้าง ๆ ผม ผมบีบแก้มมันอีกที

    “เจ็บนะ!”มันร้อง ผมหัวเราะ

    “พี่ติณฑ์ พี่นาวแกล้งอีกแล้ว”ฟ้องเร๊อะ!!!!!!!!!!!! ไอ้โหดทำหน้าดุ ๆ มาใส่แล้วอ่ะ
    


   แบร่~ ไม่กลัวหรอกโว้ยยยยยย!!!!!!  :laugh: :laugh: :laugh:

-----------------------****************************-------------------------------

(ต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 04-10-2012 18:34:33

(ต่อตอนที่ 12)


[ติณฑ์]


    เป็นอีกวันที่ผมต้องเดินลงมาซื้อของเหมือนอย่างเคย ปล่อยให้นาวกับเจอยู่ด้วยกัน เด็กนรกครับ...พอคู่กันแล้วมันคือเด็กนรกแท้ ๆ ป่วนสุด ๆ มันสองคนเรียกร้องจะกินโน่นกินนี่ จนบางทีก็น่ารำคาญจริง ๆ นะ ไอ้ตัวน้องไม่เท่าไหร่ ไอ้ตัวพี่นี่สิ กูเริ่มหมั่นไส้มันแล่ะ มีพวกแล้วกูใหญ่ตลอด แต่ก็ดีครับเห็นมันสดใสร่าเริงมากกว่าเดิมเยอะเลย ได้รู้ว่าที่จริงแล้ว...ที่มันเชิดหยิ่ง เพราะมันไม่มีเพื่อนมากกว่า และที่มันไม่มีเพื่อน...ก็เพราะนิสัยมันนี่แหล่ะ

    เจเป็นเด็กซนใส ๆ ที่เข้ากับคนได้ง่าย ผมหวังว่าไอ้เตี้ยมันจะเอานิสัยนี้ของเจติดตัวมันไปด้วย เพราะเป็นประโยชน์แล้วก็ดีกับตัวมันมาก ๆ ถ้ามันหัดเปิดรับคนอื่น มันจะเป็นคนที่สดใสมากกว่านี้แน่นอน
    ของเต็มมือครับ กลับขึ้นมาอีกที




ผ่างงงงงง!!!!!!!!






เห็นภาพตรงหน้าแล้ว กูกัดปากสะกดตัวเองให้ใจเย็นที่สุดดดดดดด!!!!!!!




    ไอ้เด็กแสบสองคนมันกำลังละเลงสีอะครีลิคบนกำแพงด้านนึง ซึ่งเป็นผนังว่างไม่มีเฟอร์นิเจอร์ติดอยู่ ไอ้เจวาดด้านล่างเป็นรูปหญ้าและกระต่าย ส่วนไอ้เตี้ยล่อซะเต็มพื้นที่ ถามว่าสวยไหม..ก็พอดูนะกูไม่เถียง แต่คือ...ห้องทำงานกูเฟอร์นิเจอร์เอย ผ้าม่านเอย ของตกแต่งต่าง ๆ โคตรหรูอ่ะ น้ำตาแทบรื้นขึ้นมา...


    “ทำเหี้ยไรกันเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!”พวกมันสะดุ้งโหยงกันเลยฮะ

    “พี่บอกแล้วใช่ไหมเจ ของพี่ถ้าไม่อนุญาตห้ามแตะ”หันไปว่าเจ ที่ยืนตัวลีบข้างมุมห้อง ไอ้ตัวพี่หน้าเสียไปแล้ว ผมบอกมันสองคนแล้ว อยากวาดผมมีกระดาษมีอุปกรณ์วางไว้ให้เมื่อวานมันคุยโอ่กัน น้องเจมันชอบเรียนศิลปะฉะนั้นมันก็จะชอบวาดรูปมาก ตอนเรียนมันได้รางวัลเกี่ยวกับการวาดภาพหลายรางวัล แต่เป็นประเภทความคิดสร้างสรรค์เป็นส่วนใหญ่ ไอ้พวกที่หนึ่งที่สอง ไม่เคยแตะ ส่วนไอ้เตี้ยมันเกทับน้องว่า ตัวมันก็เรียนมาเหมือนกัน ดูจากภาพแล้ว กูว่าศิลเปรอะล้วน ๆ เพลียครับเพลียยยย...

    “เออ เรื่องพี่น้องกูไม่ยุ่งนะ”หาทางชิ่ง...ตามสไตล์

    “จะไปไหน! มึงนี่ตัวดีเลย!!!!”ผมกระชาก พู่กันจากมือมันมา ร่องรอยสีที่เล่นยังอยู่ในมือ ผมกลับมาช้ากว่านี้นิดเดียวอาจลามไปถึงตู้หนังสือข้าง ๆ ได้

    “ง่ะ! เจเลย...ชวนกูเล่น”เถียงกลับอีก

    “กูไม่เชื่อ! ไปเก็บของ...เอาพู่กันไปล้าง แล้วล้างมือให้สะอาดนะมึง อย่าให้มีรอยสีแม้นิดเดียว ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ เจเอาผ้ามาเช็ดพื้น...เอานี่ไปทิ้งด้วย”

    เจทำตามอย่างรวดเร็วรู้ครับ เวลาผมโมโห...ผีเข้า ไม่ค่อยสนหน้าอินหน้าพรหม ต่างจากไอ้คนตัวเล็กอีกคน ที่ยืนหน้าหงิกไม่พอใจ

    “อะไรอ่ะ!!! มือก็มือกู”

    “จะไปไม่ไป...”ผมดุมันเสียงดัง มันยังยืนนิ่งกับที่

    “จึ้ก!! ก็มันไม่มีไรทำนี่ จะไม่ให้เล่นทีหลังก็ไม่ต้องมาวางไว้สิ”

    “เตี้ยยยย...ไปล้างมือ อย่าให้กูต้องลากคอมึงเข้าไปเองนะ”

    “ฮึกกกกกก....”

    “มึงไม่ต้องมาใช้มุขบีบน้ำตา ขอร้องเถอะ...ทำผิดก็ยอมรับผิดซะบ้าง เจเอาผ้ามาเช็ดตรงนี้ด้วย ชุบน้ำแล้วบิดให้หมาด ๆ ก่อนนะครับ”ผมสั่งเจ แล้วฉุดมือไอ้เตี้ยมาในห้องน้ำ

   “ฮืออออออออออ...ไม่ต้องมาจับกู”มันดิ้นแถมยังรัวหมัดใส่อีกตะหาก จัดการรวบสองมือไว้แล้ว เปิดน้ำในอ่างล้างมือ แล้วกดสบู่เหลวใส่มือแล้วขัดแรง ๆ รู้ว่ามันเจ็บ แต่ผมก็ยังโมโหมันอยู่

    “ปล่อยนะโว้ย!”

    “เหี้ยนาว!!! ล้างให้มันสะอาดก่อน เดี๋ยวกูปล่อยแน่”ผมยืนเถียงกับมัน

    “พี่ติณฑ์ครับ ทิ้งเลยเหรอ”เจถือถาดและสีที่มันบีบเล่นกัน ไม่มีชิ้นดีแล้วครับ ทิ้งไปเลย...เก็บไว้เดี๋ยวมันบีบเล่นกันอีกแน่นอน

    “ครับผม เอาไปทิ้งแล้วมาล้างมือนะเจ”

    “ครับ...”

    ว่าง่าย~ หันมาที่เดิม อีกคนยังอาละวาดไม่เสร็จ

    “ปล่อยซีโว้ย”

    “เอ๊ะ...ไอ้นี่!!! ขัดออกให้มันสะอาด ปล่อยไว้เดี๋ยวล้างออกยาก”

    “เจ็บ~”

    “ก็ยืนนิ่ง ๆ เฉย ๆ เหี้ยเอ้ย...”

    “มึงมันขี้งก”เออด่ากูอีก...ผมตวัดสายตาดุ ๆ มองมัน มันรีบเม้มปาก หันหน้าหนีด้วยความกลัว กวนตีนนักนะมึง...เดี๋ยวก่อน ๆ เดี๋ยวจัดเต็ม!

    ล้างมือและเช็ดให้อย่างดี พอปล่อยมือมันเป็นอิสระ มันก็ตีหลังผมดังป้าป!!!! เหี้ย!!!! เจ็บจนหน้าแดง หลังงี้แอ่นตามแรงมือ!

    “สมน้ำหน้า!”ไอ้เตี้ยสะบัดหน้าหนี แล้ววิ่งออกไปข้างนอก ผมยืนปรับอารมณ์อยู่กลางห้อง ก่อนจะออกไปดูเจ และของที่มันทำรก กำแพงห้องกู...เลอะเต็มไปหมดเลยครับ ห้องชุดสุดหรู สู่กำแพงพ่นตามข้างทาง อย่างเต็มรูปแบบ สวยไหม..ก็สวย แต่สวยแบบนี้ผมไม่ต้องก๊านนนนน~

    น้องเจชูมือสองข้างหน้าหลังให้ผมดู เอิ่ม..สะอาดเรียบร้อยดี ผมพยักหน้าน้อย ๆ แล้วปล่อยให้มันสองคนดูหนังในห้องนั่งเล่น เดินผ่านมาไม่มองหน้าไอ้เตี้ยด้วย...มันก็เหมือนจะกลัว ๆ เหลือบมองผมนิดหน่อย แต่ยังคอแข็งดูหนังไปเรื่อยๆ  ผมเข้าครัว...เอาของที่ซื้อมาใส่ตู้เย็น ในส่วนที่จะทำก็เอาออกมาวางเรียง ๆ ไว้ มื้อนี้คงผัดอะไรง่าย ๆ ให้มันสองคนได้กินกันตายกันก่อน ยังไงวันนี้ไอ้พุทก็ต้องมารับเจ แล้วมื้อเย็นผมก็ต้องไปส่งไอ้เตี้ยที่หอมันด้วย ค่อยออกไปกินอะไรกันตอนนั้นเลย

    ทอดเกี๊ยวซ่ากับเฟรนฟรายแล้วมาสะเด็ดน้ำมัน ก่อนจะจัดใส่จานให้มันได้ทานกันก่อนระหว่างดูหนัง ไอ้เตี้ยมองผมอย่างงอน ๆ ทำเมินอาหารที่ผมถือมา ต่างจากเจ...ที่ยิ้มกว้าง จนปากจะฉีกถึงรูหู

    “เอาน้ำไร”ผมถาม

    “โค้กคร๊าบบบบ”เจบอก ผมพยักหน้ารอคำตอบของอีกคน มันไม่ตอบแฮะ...ทำเมิน ฮึฮึ เดินมานั่งยอง ๆ ล่างโซฟา เตี้ยน้อยที่ขัดตะหมาดอยู่ทำเสียงไม่พอใจในลำคอ

    “กินน้ำไรครับ”ผมถาม

  “....................”

    “ไม่กินก็ตามใจ ถือว่าถามแล้วนะ งอนอะไรให้มันเป็นเรื่อง ๆ อย่างเอาทุกเรื่องมาปนกัน”ผมจูบบาง ๆ ที่มือมัน ลุกขึ้นไปทำอาหารมื้อหนักต่อ

    ทำแค่ผัดมะกะโรนี สลัดกุ้ง แล้วก็ซุปไข่สาหร่าย ผมหยิบอุปกรณ์ทำครัววางไว้แล้วเริ่มทำทุกอย่าง อย่างคล่องมือที่สุด พอไม่มีตัวป่วนก็ฟรีละครับ ไม่ต้องตามล้างตามเช็ด ทำเสร็จจัดอาหารทุกอย่างวางไว้สวยงาม

     เรียกสองคนออกมาทาน...นิ่ง ทั้งสองเลย...เดินไปดูใกล้ ๆ คงกำลังดูกันมันส์ ผมสะกิดน้องเจเบา ๆ

    “อาหารเสร็จแล้วนะครับ”

    “แปปนะครับ พี่ติณฑ์”น้องบอกดูหนังต่ออย่างตั้งใจ ผมเดินอ้อมหลังโซฟามาหาเตี้ย กอดมันไว้จากด้านหลัง

    “อือออออ~”มันครางหงุดหงิดในลำคอ แต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่จอภาพ

   “อาหารเสร็จแล้วนะ”ผมกระซิบเสียงเบา นี่ง้อแล้วนะ...ความผิดกูก็ไม่ใช่

   “แปป”

    ทำนิ่ง ผมแกล้งจุ๊บแก้มใสค้างนาน จนมันเอนตัวหลบ...หยิกกูอีก โดนทำร้ายตลอด =_=

    “ใครช้า พี่ฟาดเรียบนะครับ”ผมเดินเข้าครัวไปนั่งทานของตัวเองเงียบ ๆ สักแปป...สองคนก็เดินเข้ามานั่ง ผมยิ้มให้

    “อะไร?”เตี้ยทำคิ้วขมวด

    “เปล้า...”ผมตอบแกล้ง ๆ มันทำหน้าไม่พอใจกว่าเดิม เออ...ดีวุ้ย ทำผิดแล้วเปลี่ยนสถานะมาโกรธผมได้อีก

    “ไหนสลัดทูน่า?”เตี้ยถาม ส่วนเจลงมือกินของตัวเองไปแล้ว

    “มีสลัดกุ้งแล้วนี่ไง”

    “ไม่อยากกินกุ้ง!?!?!”

    “กินตีนกูไหมครับเตี้ย กูลืมซื้อทูน่ามา...”จริง ๆ ผมแกล้งมันอ่ะ โดนมองเหมือนโกรธอีก...

     “งั้นก็ไม่กิน...!!!”

    “เออดี เรื่องมากแมร่ง...มาเจเดี๋ยวเราแบ่งกัน พี่นาวเค้าไม่กิน”ผมดึงจานมะกะโรนีมันออกห่าง หน้ามุ่ยเป็นส้นตรีนเลย มันแกล้งเหยียบเท้าผมเหมือนเด็ก ๆ เวลาไม่ได้ดั่งใจ ผมทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วกินของตัวเองต่อไป ยั่วมันด้วยการซดซุปเสียงดัง เจกินสลัดกุ้งพล่องไปเกือบหมด เหลือกุ้งแค่ 3-4 ตัวติดจาน น้องมันชอบทานแบบนี้...น้ำสลัดนี่เอามาจากบ้าน เป็นสูตรของแม่บ้านผมปั่นเอง อร่อยอย่าบอกใคร...กินกับกุ้งลวกสุกพอประมาณ เพราะถ้าลวกมากไปมันจะแข็ง เอาสลัดแช่เย็นไว้ค่อยเอาออกมากินจะอร่อยมาก เพราะผักสดจะกรุบ ๆ กรอบ ๆ กำลังดี ถ้าได้ขนมปังกรอบกับข้าวโพดแบบปิ้งจะหอมกว่านี้ นี่ผมขี้เกียจเลยซื้อตามที่เค้าต้มขายข้างล่าง มาฝานเอาเอง

    “อาหย่อยยยยยยย”เจยิ้มกว้างกว่าเดิม

   “จะกินไม่กิน”ผมหันมาถามนาว เพราะไม่งั้นจะได้แบ่งมะกะโรนีให้น้องเจมัน ทำไว้ไม่เยอะครับ เจมันก็กินจุใช้ได้ด้วย เตี้ยจ้องหน้าผม...กัดปากไปด้วยอีกตะหาก

    “กินไหมครับ”ทำเสียงแข็งใส่นิดหน่อย ถ้ามันทำซึนผมโซ้ยกันเรียบครับ...เรื่องกินเราไม่มีการยอมกัน เห็นเป็นฟาดเรียบ...

    พยักหน้าตอบน้อย ๆ ผมก็ดึงจานมาให้มันเหมือนเดิม คราวนี้น้องเจมองตามจานมะกะโรนีตาละห้อย เดี๋ยวจะไปเก็บค่าอาหารจากไอ้พุทแบบคูณสิบ

    “กินจุกันจริงโว้ย มา...ทอดไก่ให้ก็ได้”ผมบอก...ดูท่าแล้ว ไม่รู้จักอิ่มกันแน่ ๆ พวกมันกินกันไปใส่ตรงไหนว่ะเนี่ย ผอม ๆ กันทั้งนั้น

    “เอาสลัดทูน่าด้วยนะ”เตี้ยหันมาบอกเสียงเบา ผมยิ้มแล้วดึงมันมา...ให้ทำเองเลยสั่งกูอยู่ได้

    “เอาผักมาวาง แล้วใส่ทูน่าแค่นั้น”ผมสั่ง เตี้ยก็ทำตามอย่างว่าง่าย พูดแล้วทำตามอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ทุกเรื่อง...ขอให้ได้กวนตรีนผมก่อนทุกเรื่อง~

    “น้ำสลัดอ่ะ?”

    “ในตู้เย็นอย่าบีบเยอะนะ”ผมบอก

    “พี่ติณฑ์อยากกินปอเปี๊ยะอ่ะ”น้องเจชี้ไปในกล่องที่นาวกำลังเปิดตู้เย็น ตาดีเชียวนะมึง!

     “เดี๋ยวตอนเย็นก็ทอดใส่กล่องไปให้กินที่บ้าน”

    “แล้วกูล่ะ???”ไอ้เตี้ยหันมาถามหาส่วนของตัวเอง

    “มึงด้วยครับเตี้ย”

    มันยิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจ ผมกระดิกนิ้วเรียกมันมาใกล้ ๆ แล้วก้มลงจุ๊บเบา ๆ จนหน้างี้แดงไปหมด เตี้ยเอ้ย...
    
    กินเสร็จก็มานอนดูหนังกัน...ผมเอนตัวลงนอนราบสบาย ๆ  ด้านล่างโซฟา ตรงกลางคือไอ้เตี้ยที่นอนเอาขาก่ายเจไว้ ผมเปิดหนังสยองขวัญให้ดูกัน...เพราะจะดูตอนกลางคืนก็ไม่มีใครดูเป็นเพื่อน ไม่ได้กลัวอะไรหรอก...แต่ไอ้เตี้ยกับเจนี่สิ กลัวจนขี้ขึ้นสมอง ถ้าเปิดปุ๊ป...มันก็จะไม่ยอมแยกกันนอนเด็ดขาด แถมกว่าจะนอนได้...ต้องเถียงกันว่าใครจะได้นอนที่ไหนอีกตั้งหาก  ปกติแล้วไอ้เตี้ยจะนอนข้างนอกหน้าทีวี ผมนอนห้องใหญ่ น้องเจนอนห้องเล็ก แต่พอมันกลัวมาก ๆ มันจะมานอนเบียด ๆ กับผมในห้อง มีอยู่ครั้งนึง ผมรำคาญมาก...ไล่มันสองคนลงไปนอนข้างเตียงด้านล่าง สุดจะทนจริง ๆ กูโคตรเหนื่อยกับมันสองคน เมื่อไหร่ไอ้พุทจะมาเอาไอ้เจกลับว่ะ!! หึหึหึ

    เจก็ไม่ต้องพูดถึง...มันไม่เคยเปิดดูหนังประเภทนี้ ไอ้พุทมันชอบหลอกไว้ว่าถ้าดูหนังผี ผีจริง ๆ จะมาดูเป็นเพื่อน หลอกง่าย...หึหึหึ ถ้าเจมันมีโหมดดื้อ ๆ ไอ้พุทก็ใช้ไม้นี้แหล่ะ กำราบ เหอ ๆ ส่วนไอ้เตี้ย...ใช้กับมันไม่ได้ เข้าโหมดโกรธกูตล๊อดตลอด

    “ติณฑ์”เตี้ยนอนตะแคงมากอดผม

    “ไร”

    “ง่วง~”

     “ก็นอนดิ กินแล้วนอน...เป็นหมูแน่มึง”

    “เจก็นอน มึงก็นอน”

    “เออเป็นหมูกันหมดนี่แหล่ะ หมูสามตัว”

    “คริคริคริ....กูเป็นหมูหัวหน้าแก๊งนะ”ไอ้เตี้ยเริ่มลามปาม นอนตะแคงข้างก่ายผมไว้ครึ่งตัว มือเริ่มซนยกมาเกลี่ยหน้าผมบ้าง บีบคางบ้าง ทำลายสมาธิในการดูหนังของผม กลัวละสิทำเป็นเฉไฉ....ผมดึงมือมันหนี มันก็หันมาลูบพุงต่อ ความอดทนมันก็มีจำกัดเหมือนกันนะเตี้ย ผมสะกดตัวเองสุดฤทธิ์ ตั้งใจจะถนอมมันให้ถึงที่สุด แล้วดูมันดิ...ยั่วกูล้วน ๆ

    “ให้เจเป็นหมูลูกน้อง แล้วมึงก็เป็นหมูอะไรดี”

    “เป็นหมูน่ารัก~”

    “แหวะ~~ หน้าโหดมากกว่า ทั้งโหด ทั้งแก่ ทั้ง....”
    
   กรี๊ดดดดด~ เสียงทีวีดัง ในจอภาพนางเอกมันกรี๊ดออกมา ไอ้สองคนนี่สะดุ้งเลยครับ 55555+ มันเขยิบติดเข้ามากันโดยอัตโนมัติ
    ลุ้นสิครับ...ไอ้เตี้ยหุบปากแล้วกำเสื้อผมแน่นเลย น้องเจก็เกาะอยู่หลังไอ้เตี้ย...เอาผ้าคลุมหน้าตัวเอง เปิดไว้จึ๋งนึง เหมือนแอบดู

    ในจอ....นางเอกพยายามวิ่งหาลูกในบ้านตัวเอง มีเสียงประกอบสุดน่ากลัวดังขึ้นให้เร้าใจ ตัดสลับกับห้องนอนลูกชายที่มีเด็กสองคนกำลังมุดแอบอยู่ใต้เตียง เสียงฝีเท้ากำลังเดินมาเรื่อย ๆ ชวนให้ลุ้น...

    ทุกอย่างเงียบ...เราสามคนก็เช่นกัน ผมแกล้งขยับออกห่าง ไอ้เตี้ยขยับด้วย เจก็ขยับมาติด ๆ 555555+
    เสียงหายใจฟึดฟัดจากในจอสู่นอกจอ ผมรู้สึกได้...ว่าหัวใจไอ้เตี้ยมันเต้นแรงขนาด เฮ้ย...กลัวขนาดนั้นเหรอว่ะ
    
   “ชู่ว~”

    “ผมจะไปหาแม่....”

    “นายออกไปไม่ได้มันจะฆ่าเรา...”

   “ผมกลัว~”

    เสียงฝีเท้าเบาเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เงาดำก็ชัดเจนขึ้น ร่างดำทะมึนสูงใหญ่หยุดอยู่หน้าประตู ริมฝีปากเปรอะเปรื้อนด้วยเลือดสดๆ

    “อย่าเบียดเข้ามาเยอะดิเตี้ย”ผมแกล้งบอกมันพร้อมผลักร่างเล็กออกห่าง มันงี้ไม่ยอมติดกูหนึบเลยครับ 55

    “เจอ่ะ เบียดมา เหยิบไปเด่ะเจ...อึดอัดนะโว้ย”

   “ไม่เอาเจกลัว~”

    “เปลี่ยนเรื่องเถอะว่ะ แมร่งไม่สนุกเลย”มันหยิบรีโมตทำท่าจะกด ผมเลยส่งเสียงดุ ๆ

   “กูดูอยู่นะมรึง เอารีโมตมานี่”แย่งเสร็จก็มีสมาธิในการดูต่อเลย 555+ แกล้งเด็กสนุกโว้ย...ถ้าเจไม่อยู่ ไอ้เตี้ยเจอจัดเต็มกว่านี้แน่ โฮะ ๆ
    
   “พี่จะล่อมันไปอีกทาง นายวิ่งไปหาแม่หรือใครสักคนมาช่วยเรา”เด็กคนพี่บอก

    “แต่ผมกลัว~”

    “พี่เชื่อว่านายทำได้ ไม่งั้นเราจะไม่รอด”

    เด็กน้อยพยักหน้าพร้อมน้ำตาที่รื้นขึ้น เงาหยุดเดินพลัน อย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเด็กน้อยคนพี่ก็วิ่งสวนออกอย่างไม่คิดชีวิต

    ตุ้บ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงวิ่งเข้าห้องต่าง ๆ ออกประตูโน้นเข้าประตูนี้อย่างชำนาญ ร่างใหญ่ทะมึนลากขวานติดเลือดเดินตามไปหาเหยื่ออย่างเชื่องช้า

    เด็กน้อยอีกคนสูดหายใจเข้าลึกมากพอ ก่อนจะค่อย ๆ วิ่งออกไปอีกด้านอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาวิ่งพร้อมกับกอดตุ๊กตากระต่ายอยู่ในมือ สองเท้าเปลือยเปล่าจนกระทั่งถึงด้านล่าง

    “ฮือออออ ช่วยผมด้วยยย ช่วยผมด้วยยย”

    แสงไฟจากรถยนต์สาดส่องเข้ามาจากด้านนอกรั้ว เด็กชายรีบวิ่งไปหาอย่างไม่คิดชีวิต ชาลีพี่ชายคนโตยืนเขย่ารั้วสีหน้าเคร่งเครียด

    “แม่กับซีเจหล่ะ แอล”เขาตะโกนถาม เข้าไม่ได้เพราะรั้วถูกคล้องด้วยโซ่ตรวนขนาดใหญ่ เด็กน้อยวิ่งเกาะรั้วหาพี่ชาย

    “ผมไม่รู้ ผมกลัว ผมกลัว”เสียงสะอื้นมีมาเป็นระยะ ชาลีมองหาวิธีที่จะทำให้ตัวเขาออกเข้าไปด้านในได้ แต่ระหว่างนั้นเขากดโทรศัพท์หาตำรวจ

    “ใจเย็นนะแอลพี่อยู่นี่แล้ว”

    “มันฆ่าบล็อกเคด้วย ชาลี...”หมาน้อยสุดแสนจะน่ารักตัวนั้น กลายเป็นศพไปเสียแล้ว...
    
    แกร็งงง~ เสียงลากวัตถุโลหะกระทบสิ่งอื่น ชาลีมองเข้าไปด้านในข้างหลังน้องชายตนเอง เกือบ 200 เมตรก่อนจะถึงตัวแอล ชายร่างใหญ่ดำทะมึนกำลังเดินเข้ามาใกล้ เขาเบิ่งตาขึ้นด้วยความตื่นตะหนก

    “แอล วิ่งงง!!!!!”

    ทั้งสองคนวิ่งขนานกันระหว่างกำแพงรั้ว แอลกำลังเจ็บเท้า...เด็กน้อยก้าวได้สั้นกว่าพี่ชายมาก กระนั้น...ก็ยังร้องไห้และวิ่งต่อไม่หยุด

    “นายเห็นต้นไม้ต้นนั้นไหม ปีนมัน!!! นายทำได้แอล นายทำได้!!!!”ชาลีตะโกนบอก เงาดำเร่งฝีเท้าขึ้นมากกว่าเดิม แม้จะชั่วเวลาน้อยนิด แต่ชาลีก็เห็นว่า...ร่างนั้นเดินกระเผลกมากเกินกว่าจะเป็นคนขาปกติ

    “ผมกลัว ชาลีช่วยผมด้วย ผมกลัว”

    “นายทำได้แอล ปีนมันขึ้นไปแล้วโดดลงทางนี้...พี่จะรอรับนายเอง นายทำได้แอล”พูดย้ำเพื่อความเชื่อมั่น อาการลังเลอยู่ในแววตาเด็กน้อย เขาไม่เคยปีนต้นไม้สูงใหญ่นี่มาก่อน ถ้าเป็นซีเจคงจะง่ายกว่านั้นมาก
 
    “นายต้องทิ้งแรบบิทไปแอล มันจะทำให้นายปีนได้ช้ากว่าเดิม ได้โปรดละ”ชาลีรีบบอก

    “ไม่ ๆ ทิ้งแรบบิทไม่ได้”ตุ๊กตาตัวน้อยในอ้อมกอด

    “งั้นนายต้องปีนเดี๋ยวนี้!!!!!”เสียงอ่อนไม่ได้ผล ชาลีพี่ชายใช้เสียงแข็งเข้าข่ม น้องตัวเล็กมองด้านหลัง...มันใกล้เข้ามามากกว่าเดิม ความกลัวส่งผลให้มีสัญชาตญาณความกล้า เด็กน้อยกำลังปีนต้นไม้ แต่ยังสูงไม่มากพอจะข้ามรั้ว เขาต้องปีน ปีนขึ้นไปอีก

    ตุ้บ!!!!!

    ขวานใหญ่ถูกทิ้งปักพื้นข้างหน้า ชาลีตะโกนร้องเรียกน้องชายไม่ขาดสาย ร่างใหญ่กำลังใช้ความสูงของตัวเองให้เป็นประโยชน์ มันกำลังเอื้อมมือดึงร่างเล็กลงมาก แอลยกขาตัวเองสูง...ยืนขาสั่น ทำอะไรไม่ถูก

    “ปีนขึ้นไปอีกแอล...นายต้องปีนขึ้นไป”


    นอนดูก็เกร็งกันจนเยี่ยวเหนียวละครับ ฮา...ไอ้เตี้ยกำเสื้อผมแน่น ส่วนเจนี่น่าจะตะคริวกินไปครึ่งร่างแล้ว เพราะไม่ยอมขยับตัวเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ผมค่อยคลายมือเล็กที่กำเสื้ออยู่ออกแล้วประสานมือตัวเองเข้าไป มันเงยหน้ามองผมหน่อย ๆ เลยจุ๊บปากมันไปเบา ๆ 555+ เปิดหนังแนวนี้ได้กำไรเยอะว่ะกู ( คนเขียน : อิเฮียไหนบอกจะถนอมน้อง?)

    แม่ของเด็กน้อยลอบเข้ามาด้านหลัง หยิบขวานอันหนักหน่วงไว้ในมือ ทั้งชาลีและแอลหยุดการเคลื่อนไหว เหมือนมันจะรู้ตัว ค่อย ๆ หันหน้ากลับมา

    “ไปตายซะเถอะ”

    
ฉับ!!~

   
   มือไม่แม่นพอ ฟันได้แขนช่วงแขน ไอ้โหด...คว้ามือออกไปนิดเดียว ขวานใหญ่ก็เข้ามาอยู่ในมือมันอย่างง่ายดาย นางถอยหลังด้วยความกลัวจนล้มลงไป

    “แม่!!!!!!!!!!!!!!”ทั้งสองคนร้องออกมาพร้อมกัน พร้อมทั้งซีเจที่ซุ่มอยู่ที่ปลายพุ่มไม้อีกด้านหนึ่ง

    มันเงื้อหัวขวานขึ้น เตรียมโบกสะพัดเต็มแรง...   


    ตึก ๆ ๆ ๆ



    เสียงหัวใจเต้นเร็วและแรง ทุกสายตาจับจ้องที่การเคลื่อนไหวเดียว
    
   “เหี้ยแมร่ง ตายยากตายเย็น”ไอ้เตี้ยบ่นออกมา ผมเขี่ยข้างแก้มให้มันหยุดพูด แล้วดูต่อไป

   “ไม่ ๆ”หญิงสาวผู้เป็นแม่ร้องขอชีวิต ฆาตรกรโหดแสยะยิ้มก่อนจะ

    ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

   เสียงปืนดังขึ้นรัว ๆ ปลอกกระสุนมากมายนับไม่ถ้วน จากตำรวจหลายนาย...พุ่งตรงเข้ามาสู่ร่างสูงใหญ่จนชักดิ้นชักงอ ชาลีวิ่งเข้าไปด้านประตูที่ได้รับการเปิดจากตำรวจแล้ว ซีเจออกมาจากที่ซุ่มหาพี่ชาย
    
    สามพี่น้องเขาโผกอดกัน ภาพในจอตำรวจมือดีกำลังเข้าเคลียร์พื้นที่

    “อะไรว่ะ เก่งมาตั้งแต่ต้นเรื่อง แพ้กระสุนซะงั้นนะมึง...จบแค่เนี้ย”เตี้ยบ่นครับ

    “แล้วจะให้จบยังไง”

    “คิดว่าจะตายหมด”ไอ้เตี้ยโคตรโหดอ่ะ หนังจบมันก็ขยับออกห่าง แต่ผมไม่ยอม...ขืนตัวมันไว้ มันตีพุงผมผลั๊วววะ โห...เจ็บจริงนะ ต้องรีบปล่อยมันเลย แล้วมันก็หันไปกอดน้องเจที่คลุมโปงอยู่

    “กลัวเหรอ”มันถามน้องครับ

    “อือ ลุ้นตั้งนาน”เจบอกเสียงอ่อย  :monkeysad: หน้าซีดเลยคงกลัวมากละครับ 555555555+

    “ไม่เห็นน่ากลัวเลย หนังปัญญาอ่อน”เตี้ยมันบอก แล้วกอดน้องตัวกลม มากไปละ...ไอ้เตี้ย =_= ได้ข่าวว่าเมื่อกี้มึงก็มีอาการไม่ต่างจากเจเท่าไหร่เลยนะ ตอนนี้ทำปากดี!!!!

    จบเรื่องนี้ก็หาดูเรื่องใหม่กันต่อ นั่ง ๆ นอน ๆ เล่นในห้องกันทั้งวันละ จะให้ออกไปไหนได้ ฝนตกหนักขนาดนี้...ช่วงเย็นจะเดินไปแค่ฟู้ดแลนด์ยังยาก ดีที่ห้องผมของกินเยอะอยู่ ไม่มีอดตาย เจเข้าห้องไปเล่นคอม ส่วนเตี้ยมันก็นอนดูหนัง ผมเลยว่างเข้ามาทำงานในห้อง เดินผ่านรูปที่มันวาดไว้แล้ว ถึงกับต้องส่ายหัว


    หึหึหึ....ไอ้พวกจิตรกรน้อยยังไม่ผ่านโปรเอ้ย! 

/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/

TBC. นะครับ...พักนี้ฝนตกบ่อยมากกกก จนน่าเบื่อ ยังไงรักษาสุขภาพกันด้วยนะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และคอมเม้นนะฮับ เป็นกำลังใจให้กันเรื่อย ๆ แบบนี้ต่อไปนะ

มีอะไรแนะนำ ติ ชม ก็ช่วยบอกหน่อย จะพยายามปรับปรุงการเขียนให้ดีขึ้น

จุ๊บ ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: mister ที่ 04-10-2012 19:24:23

เด็กๆ ซนตลอด

เหนื่อยแทน  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: timvasabi ที่ 04-10-2012 21:06:09

หุหุหุ มีคุณพี่กาวเข้ามาให้นาวรู้สึกดี แบบนี้จะมีบทบาทอะไรไหมค่ะ
แอบอยากให้มีนะ เพราะอยากมห้ติณห์ร้อนรนอะ โหดจังพ่อคุณ
เอีะอ๊ะๆก็เสียงดัง ไม่ต้องไปว่าน้อง ดุน้องมากก้ได้นะ อ่อนไง อ่อนๆๆ 5555

เอาเป็นว่าอยากให้มีหนุ่มมาแอบจีบนาวบ้างจัง จำประโยคที่ติณห์ชอบบอกบ่อยๆได้ว่า
อยากให้นาวเหมือนเจบ้าง เข้ากับคนง่าย 55 โอกาสนี่มาถึงแล้วค่ะ หุหุหุ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: MooPark ที่ 04-10-2012 21:13:34

ชอบเรื่องนี้ที่สุดครับ ติณท์น่ารักมากครับ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 04-10-2012 21:36:43

ตลกอะ 5555555


เจกับนาว เด็กน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: yongsulewa ที่ 04-10-2012 21:58:39

โอ๊ยๆ เหนื่อยแทนน

แต่น่ารักมากกก

เฮียไม่ค่อยจะถนุถนอมน้องเลยนะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 04-10-2012 22:12:03

แอร้ยยยยไม่ชอบให้พี่ติณฑ์แกล้งน้องมะนาวเลยอะ
แบบกดดันน้องซะอยากจะเข้าไปปกป้องมะนาวแทน
เซ็งงงงงงง ไอ้พี่กาวรีบๆมีบทเหอะค่า อยากให้พี่ติณพฑ์หึงไวๆ
บอกว่าน้องไม่มีเพื่อนอย่างโน้นอย่างนี้
ดูซิว่าถ้ามะนาวมีเพื่อน แล้วให้เวลาน้อยลงจะเป็นยังไง หึ!!!!!!
(เอิ่ม เกลียดไรพระเอกเรื่องนี้มากปะ5555) :z6:

ชอบมะนาว♥

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 04-10-2012 23:00:52

สองเด็กป่วน ทำเอาติณฑ์ปวดหัวไปเลย 555

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 05-10-2012 12:31:48

คู่แฝดนรก แสบได้ตลอดเวลาที่รวมตัว เหอๆ

+1ให้จ้ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: bytoey ที่ 06-10-2012 14:26:56

เด็กน้อยแสนซน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 06-10-2012 16:42:11

มะนาวพออยู่รวมกับเจนี่เหมือนเด็กน้อยสองคนเลย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 12-10-2012 10:06:11

นาวขี้ใจน้อย เฮียติณฑ์ต้องคอยโอ๋ น่ารักอ่ะเรื่องนี้ มาต่อไวๆนะคะ^^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 13-10-2012 02:00:12

เอ่อออ ตอน กินข้าว อ่ะ

ตอนแรก บอก ลืมื้อทูน่ามา

แต่ตอนทำเพิ่มกลับใช้ทูน่า ด้วย
 :a5:

 

อ้างถึง

นอนดูก็เกร็งกันจนเหยี่ยวเหนียวละครับ

เยี่ยว จ๊ะ
 :a5:

สนุก ๆ ต่อๆๆ  o13 :bye2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 12 [04/10/12] P.4
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 13-10-2012 21:14:48

อ้างจาก: YounIn ที่ 13-10-2012 02:00:12  

เอ่อออ ตอน กินข้าว อ่ะ

ตอนแรก บอก ลืมื้อทูน่ามา

แต่ตอนทำเพิ่มกลับใช้ทูน่า ด้วย
 :a5:

 
เยี่ยว จ๊ะ
 :a5:

สนุก ๆ ต่อๆๆ  o13 :bye2:

------------------------------------------

5555555555555+ โอ๊ยยยย...นั่งขำตัวเอง เออจุดเล็ก ๆ ที่มองข้ามไปจริง ๆ


ขอบคุณมากค้าาาาาา เดี๋ยวจะแก้พร้อมกับลงตอนใหม่นะฮับ 

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-10-2012 20:59:54

 :impress3:



ตอนที่ 13

[ติณฑ์]
    โล่งหูไปได้ประมาณวันครึ่ง เมื่อวานไม่ได้ไปรับไปส่งเตี้ยเหมือนอย่างเคย เพราะต้องเข้าออฟฟิศฮะ...กลับมาก็ดึกแล้ว ผมก็โทรไปหามันแทนเห็นว่าเพลีย ๆ  เลยไม่อยากกวน วันนี้ก็ให้มันนั่งแท็กซี่ไปเรียนเองแต่มันบอกไม่ชอบนั่งรถไฟฟ้าเร็วกว่า ส่วนตัวผมเข้าออฟฟิศไปเคลียร์งานตอนเช้า ออกตอนบ่ายค่อยไปรับมันที่มหาลัย เมื่อเช้าโทรไปหาลืมถามเลยว่ามันได้กินข้าวรึเปล่า ดูท่าแล้ว...เดาไม่ยาก ไม่ได้กินแน่นอน


    ส่วนเจก็กลับไปแล้วฮะ ไอ้พุทพาไปหาที่เรียนพิเศษเพิ่ม  เพราะเห็นว่าเรียนน้อยเกินไป น้องผมต้องบ้าแน่ ๆ เรียนหนักขนาดนี้ แต่ก็ดีจะได้สอบเข้าได้ตามที่หวัง


     ผมเดินไปสั่งงานเลขาคุณประกอบ แล้วก็ขับรถออกมาเลย มานั่งรอไอ้เตี้ยที่มหาลัยฮะ มาไม่ได้บอกมันไว้ก่อน รู้แต่มันเลิกคลาสตอนเที่ยงเป๊ะ ผมมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อยหวังว่ามันคงยังจะไม่เลิกคลาสนะ วันนี้จะพาไปซื้อของและพาไปหาเพื่อนมันด้วย วันก่อนผมโทรหาไอ้ชัดเลยได้รู้ว่าคิ้วกลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว เจกลับบ้านตัวเองมันก็ไม่มีเพื่อน คงจะเหงา ๆ อยู่ในห้องผมสองคน บางทีก็เล่นกับมันได้ไม่ตลอดเวลา เพราะต้องอ่านเอกสารเยอะแยะ สงสารฮะ...ปล่อยกลับคอนโดก็คงจะอย่างงี้ ไปนั่งเหงาอยู่คนเดียว


    นักศึกษาหลายคนกำลังทยอยลงมาจากลิฟท์บ้าง บันไดบ้าง ผมสอดส่องสายตามองหน้า...มันออร่ากระจายขนาดนั้น ไม่มีพลาดแน่นอน สักสิบนาทีกว่าละฮะ เห็นเดินมาไกลอยู่ลิบ ๆ แฟนกูโคตรน่ารักอ่ะ เสื้อขาว ไทด์ดำ ผูกไว้หลวม ๆ กางเกงเดฟสีซีด รองเท้าผ้าใบ มันกำลังเดินตรงมาที่ผมนั่งอยู่ ไม่รู้ว่าเห็นรึเปล่า...


    ผมลุกขึ้นยืนตัวตรงขึ้น ความสูงผมก็ไม่น้อยละนะ ความหล่อนี่ไม่ต้องพูดถึง นักศึกษาสาว ๆ มองกันให้พรึ่บ 555+ เรทติ้งกูยังคงดีอยู่ครับพี่น้อง ตอนเรียนผมเข้าขั้นเซเลปมหาลัยนะครับ ไม่อยากจะคุย สาว ๆ งี้ติดตรึม...หารู้ไหม กูเด็กผู้ชายน่ารักกูก็ชอบ 5555+


    ไอ้เตี้ยมันเดินมากับผู้ชายอีกคนไม่คุ้นหน้า มันกับเขาไม่ได้คุยอะไรกันหรอกฮะ แต่กูรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ตอนแรกคิดว่าเดินทางเดียวกับนักศึกษาคนอื่น ๆ แต่พอไอ้เตี้ยมุ่งมาทางนี้ มันก็ไม่ได้เดินหนีไปทางอื่น ใครว่ะ? จากรูปการแล้วไอ้เตี้ยไม่ยักจะไล่หนีเหมือนคนอื่น 


    “อ้าว...มาได้ไง”มันทักผมครับ ผมยิ้มน้อย ๆ ให้มัน ชายแปลกหน้าก็มองผมนิ่ง


    “อ่อ นี่พี่กาว...นี่ติณฑ์”มันบอกตะกุกตะกัก เหมือนจะอายแต่คงกระดากปากมากกว่า ผมรู้ละมันไม่ได้อยากบอกใครนี่ว่าเราเป็นอะไรกัน เราแค่คบกัน...ไม่ได้เป็นแฟนกันเข้าใจไหมกู!!!!! จู่ ๆ ความรู้สึกหวงมันก็พุ่งปรี๊ดถึงเพดาน


    หนุ่มคนนั้นยกมือไหว้ผม แหม่....หน้าผมแก่กว่ามันแบบนี้ ไม่ยกมือไหว้ก็เกินไปแล่ะ ผมไม่ได้ยกมือไหว้ตอบ แค่พยักหน้าให้อย่างไว้เชิง ขณะที่ผมมองมันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ มันก็มองผมด้วยสายตาที่อยากจะคาดเดาเช่นกัน


    “งั้นคงต้องส่งแค่นี้ละสิ”ทำซุ่มเสียงปานว่าเสียดายเหลือล้น ไอ้เตี้ยหัวเราะคิกคัก


    “อือ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่แล้วกัน ขอบใจนะ”มันบอกเขา แล้วโบกมือบ๊ายบาย ไอ้หนุ่มนั่นหันมาไหว้ผมอีกหน คราวนี้ผมยกรับไหว้คืนเสียไม่ได้ แล้วมันก็เดินกลับไปทางที่เดินมา


    “ใครว่ะ”กูโมโหไปแล้วครับ พร้อมจะเหวี่ยงมากแล้ว ไอ้เตี้ยยังคงไม่รู้ตัวมันก็ยิ้มกว้าง ๆ  เหมือนอย่างเคย


    “ก็รุ่นพี่ เค้ามาช่วยกูตอนไปทำงานกลุ่มด้วย”


    “รู้จักเมื่อไหร่?”ผมถาม


    “สองสามวันแล้วมั้ง แต่นิสัยเค้าดีนะ ช่วยแนะนำตั้งหลายอย่าง...ความจริงกูก็เข้ากับคนอื่นในกลุ่มไม่ค่อยได้หรอก แต่พี่กาวมีน้องที่ทำกิจกรรมด้วยกัน กูก็เลยง่าย...อิอิอิ”มันบอก เหมือนปลื้มใจมากกับมิตรภาพที่มึงเจอ หึหึหึ...หึงครับ โคตรหึง กูพร้อมระเบิดแล้ว หงุดหงิดมากขึ้นตรงที่มันไม่รู้ตัวนี่แหล่ะ


    “เป็นเหี้ยไรยิ้มให้เขาบ่อย ๆ”อันนี้ตั้งใจเหวี่ยงมันเต็ม ๆ ชะงักไปแล้วนิดนึง แล้วมองหน้าผม...มันทำหน้างง ๆ


    “คบกับกูแล้ว หว่านเสน่ห์ไปทั่วนะมึงน่ะ”คุมตัวเองไม่ได้แล้วครับ เห็นหน้าตอนมันยิ้มสดใสให้เค้าแล้ว โคตรโมโหสุด ๆ รู้จักกันกี่วันเองว่ะ ตัดสินได้แล้วเหรอว่าเขาดีปานนั้น หึหึหึ...


    “จึ้ก! เป็นไรอ่ะ”มันถามเสียงเครียด ผมกระชากมันมาที่รถ ขืนตัวเล็กน้อยแต่สู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว


   “โอ๊ย เจ็บนะ! เป็นเหี้ยไรเนี่ย!!!! ที่หลังมาแบบนี้ไม่ต้องมาหาเลยนะ!!!!”มันเหวี่ยงกลับบ้าง


    “เออ!!!!”


    แมร่งไม่เคยรู้ตัวเหี้ยไรเลยสักอย่าง รู้บ้างไหมเนี่ย...มีคนเขาจะเป็นบ้าก็เพราะมัน ทำไมความรักกูเพิ่มขึ้น ๆ มากขนาดนี้ว่ะ กูเริ่มกลัวตัวเองแล้วครับ


    กระชากรถออกจากมหาลัย!!!! มันรีบคาดเบลล์แทบไม่ทัน ขับกระชากจนมันนั่งเกร็ง รถคันอื่นคงหมั่นไส้กูเต็มละที่นี้ ใครขวางพ่อบีบแตรไล่หมด ผมขับรถด้วยความเร็ว แต่ได้ไม่นานก็ต้องชะลอเพราะรถติดแง่กยาวเหยียด เพิ่มอารมณ์ที่ร้อนระอุในมากขึ้นไปอีก


     ปิ๊นนนนนนนน  ๆ ๆ ๆ ๆ


    “แมร่งจะติดไปไหนว่ะ สัส”สบถอย่างอารมณ์เสีย


    “มันก็ติดของมันแบบนี้ทุกวัน จะบ้าป่ะเนี่ย”มันแหวกลับบ้าง ผมตวัดสายตามองมันอย่างเคือง ๆ แล้วหันหน้าหนี กลัวใจอ่อนอ่ะ มันนั่งเกร็งมือกำเบลล์แน่นไปหมดแล้ว


    ผมขับกระชากหน่อย ๆ พยายามจะเปลี่ยนเลนไปยังช่องทางอื่น แต่ไปได้แค่ครึ่งคัน มันก็ติดอีก....ฮึ่มมมม!!!!!!!!!!


    “จะรีบไปตายหรอไงว่ะ”มันบ่นครับ


    “เออ!!!!”


    “จะไปตายก็ตายไปคนเดียวเลยนะ แมร่ง...หงุดหงิดอะไรมาว่ะ”


    หงุดหงิดมึงแหล่ะ...ตัวสั่นไปหมดแล้ว โคตรหึงเลย...ใจเย็นดิว่ะ ติณฑ์...แมร่งไม่มีไรหรอกน่า น้องมันก็แค่มีเพื่อนใหม่เท่านั้น เสียงส่วนดีในหัวบอกผม


    “ไอ้เหี้ยคนเมื่อกี้ชื่อไรนะ”ผมถามมันเสียงเครียด มันมองหน้าอย่างหาเรื่องไม่ยอมตอบ


    “ชื่อไร!!!!!”ต้องตะคอกฮะ


    “กาว!!!!!!!!!!”


    หึ...กูจะจำหน้า จำชื่อมันไว้...ไม่ได้พูดอะไรอีกฮะ ขับรถไปทางห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ยังไม่ลืมหรอกว่าวันนี้จะพาไอ้เตี้ยไปทำอะไรมั่ง มันหันหน้าหนีมองกระจกอีกฝั่งไปแล้ว ผมวนหาที่จอดรถไม่ยาก วันธรรมดาคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่


    “ลง!”บอกแล้วปลดเบลล์ให้ครับ มันนั่งนิ่งเลย เห็นน้ำตาไหลอาบแก้มอยู่ไหว ๆ


    ลงจากรถฝั่งตัวเองแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งมัน มันก็หันหน้าหนีไปอีกทาง ผมย่อตัวลง...จับหน้ามันหันมา และเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ มันสะอื้นฮึกฮัก...น่าสงสาร ผมไม่ได้พูดอะไรกอดมันไว้ทั้งตัว ผิดเองที่เหวี่ยงใส่...


    “กูทำอะไรผิด ฮึกกกก” ถามซะกูโคตรผิดเลย คิดไปเองคนเดียว สุดท้าย...ทำร้ายมันจนได้ ถอนหายใจยาว...


    “ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ แค่โมโห”น้ำเสียงยังห้วน ๆ อยู่


    “โมโหใคร โมโหอะไร...ทำไมต้องมาลงที่กูด้วยล่ะ”มันถาม ผมไม่ได้ตอบ...ตอบไปมันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เปิดท้ายรถหยิบน้ำขวดล้างหน้าให้มันแล้ว เช็ดให้อย่างดี


    “ขอโทษ”ผมบอก มันกอดผมไว้แล้วน้ำตาคลออีกคน


    “มึงทำกูกลัวนะ”


    “ไม่ได้ตั้งใจนะครับ”


    “เวลามึงโกรธตามึงน่ากลัวมาก กูทำตัวไม่ถูก...”


    ผมโยกตัวไปมาเล็กน้อย เฮ้อออออ...อ้อนกูอีก อ้อนแบบนี้กับคนทั้งโลกเปล่าว่ะ ช่วงนี้กูเริ่มระแวงมันแล้ว มันไม่ค่อยคุยกับคนอื่น ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก ยิ่งเข้าถึงมันได้ยาก แต่ถ้ามันคุยกับใครแล้ว...มันก็จะคุยกับคนนั้นไปตลอด ผมว่า...ไอ้หมอนั่นก็ไม่ธรรมดา ดูท่าไอ้เตี้ยจะถูกใจมันไม่น้อย


    “จู่ ๆ ก็มาตะคอกใส่ด้วย”ผมยิ้มจาง ๆ ให้มัน อยากจะจับพรมจูบให้ทั่วหน้า ติดตรงที่ตรงนี้มันก็กึ่งสาธารณะอ่านะ...จูงมือมันเดินเข้าห้างดีกว่า ผมจะพยายามลืมเรื่องนี้ไปแล้วกัน หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่เห็นแบบนั้นอีก


    “ซื้ออะไรให้ลูกชิ้นดี”ผมถามจูงมือมันไม่ปล่อยละ มันเงียบ...เดินก้มหน้า จนผมหันมาถามอีกที


    “เป็นไร...อยากเข้าห้องน้ำไหม?”


    มันพยักหน้า...ผมรีบพาเดินเข้าห้องน้ำเลย มาถึงในห้องน้ำ...มันก็ล้าง ๆ หน้าแล้วเอาหน้ามาถูกับเสื้อผม แล้วจู่ ๆ มันก็กัดลงบนไหล่กูอ่ะ กัดแบบเอาฟันกระแทกจึ้กลงไป จนคิดว่าทะลุเนื้อผ้าลงไปเลย ผมเอนหลังเกือบหงาย เจ็บจนน้ำตาไหล~ กัดฟันไม่ให้มีเสียงใด ๆ เล็ดลอด ดีนะ...ไม่มีคน!!!!!!


    “อึก!!!!” เจ็บอ่ะครับ เจ็บมาก....มันกัดจนพอใจแล้ว ล้างปากตัวเอง...แล้วก็เดินออกไป ผมจับที่ไหล่ตัวเองด้วยความเจ็บ แล้วเดินตามมันออกไป


    “เจ็บ~”ผมบอกเสียงอ่อย ๆ มันมองเฉย ๆ แล้วหันมาบอก


    “โกรธอยู่ด้วย คนอารมณ์ดี ๆ มาทำให้หงุดหงิด”มันบอก


    “นี่ไง พามาซื้อของแล้ว ซื้อไรดี”


    “ไม่ต้องมาพูด ซื้อของให้ลูกชิ้นอ่ะดิ”


    “ซื้อให้มึงด้วยครับ อย่าเกินงบนะ...หยิบอะไรบอกกูก่อนด้วยล่ะ”


    “ชอคโกแลต ไอติม เค้ก ได้ใช่ป่ะ”


    “กินแล้วจะกินข้าวป่ะ ถ้ากินข้าวมื้อปกติก็ได้ แต่ถ้ากินไอ้พวกนั้นแทนอาหารหลัก....มึงไม่ต้องหยิบ”


    มันชะงักค้าง...ทำหน้าไม่พอใจ


    “แล้วบอกจะซื้อให้อ่ะ!!!!!!!!!!!!!!”ตะโกนใส่หน้ากูเลย คนก็มองดิครับ


    “งั้นไปหยิบมา อย่าทำหน้างอ”


    มันไม่หยิบครับ ผมเลยต้องเดินไปเลือก ๆ ให้มัน เลือกนมกับขนมปัง ของบำรุงครรถ์ให้ลูกชิ้น ผลไม้ รังนก อะไรที่คิดว่าเป็นประโยชน์ก็จับใส่ตระกร้าหมด ไอ้เตี้ยเดินมาหลังมา


    “เตี้ยมานี่”ผมเรียกมัน ไม่ง้อก็ได้หน้างอถึงชาติหน้าแน่ มันเดินมาใกล้ ๆ ผมก็จับมันมาเข็นรถแล้ว โอบตัวมันไว้อีกทอด


    “ทำเหี้ยไร คนมอง”


    “แคร์ไรว่ะ...”


    “โรคจิตนะมึงง่ะ”มันหน้าแดงไปหมดแล้ว


    “เตี้ยมึงเอาขาขึ้นเหยียบตรงนี้”มันก็ทำตามฮะ แล้วผมก็เข็น ๆ มันไป ช่องไหนวางโล่งไม่มีคน ผมก็ถีบรถเข็นไปข้างหน้าให้มันเร็ว ๆ ถูกใจเขาล่ะ 555555555555555555+


    “เอาอีก ๆ”


    นั่นไง...เรื่องแบบนี้มันชอบ


    “ทำบ่อย เดี๋ยวพนักงานมาด่า”


    “นะ นะ อีกรอบนึง”จัดให้ตามคำขอ มันหัวเราะคิกคักชอบใจ ยิ้มได้ซะทีนะ...


    “ซื้อไรอีกดี”


    “ซื้อที่นอนเด็กดิ”


    ไอเดียดีครับ ทุกทีซื้อให้แต่พวกของกิน ผมไปเอารถเข็นมาอีกคัน จอดของกินทิ้งไว้แล้วพากันเข็นไปดูแผนกเด็กอ่อน ของเล่น เสื้อผ้า ของใช้ของเด็กเพียบ ไอ้เตี้ยเหมือนผีเข้าละครับ...


    “ติณฑ์เอาอันนี้นะ”รถเข็นเด็ก เอาไปทำว่ะ...ยังไม่คลอดเลย!


    พอเห็นอะไรพี่ท่านก็จะเอา พอผมไม่ให้...มันก็ไปหาอย่างอื่นอีก โคตรภูมิใจนำเสนออ่ะ ได้เล่นด้วยกันแล้ว...มันก็ลืมง่ายดีเนอะ

 
    “เตี้ย ๆ มานี่ดิ๊”ผมเรียกมัน ยื่นกล่อง ๆ นึงให้ดู มันถือไว้อย่างงง ๆ ผมล็อคมันไว้จากด้านหลัง คล้ายโอบเบา ๆ พอมันเปิดกล่อง ก็เป็นสปริงมือใส่นวมมวยดีดขึ้นมาโดนหน้าเต็ม ๆ มันเด้งตัวหน้าเกือบหงายอ่ะ


    
   ตุ้บ!!!!




    “ฮ่าฮ่าฮ่า เจ็บเปล่า” โอ๊ยยย ฮาว่ะ...มันก็หัวเราะรื่นชอบใจ ลองทำอีกครั้งนึง บอกแล้วเตี้ยมันซาดิส


    “เอาอันนี้ไปแกล้งไอ้ชัดดีกว่า แมร่งชอบกวนตีน”มันบอก ผมหัวเราะ


    “ซื้ออะไรไปแกล้งเจด้วยดีกว่า”มันบอกอีกทีแล้วมองหาของ ที่เหมาะกับเจ ผมหยิบเป็ดตัวสีเหลือง ๆ ขึ้นมา เวลาบีบแล้วมันจะมีเสียงดัง ๆ เจมันกลัวไอ้นี่แหล่ะ ผมลองบีบให้มันเกิดเสียง


   
   แอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกก~



    ไอ้เตี้ยสะดุ้งฮ่ะ ของหล่นเลย...


    “เสียงไรว่ะ”มันถาม ผมเลยลองบีบให้ดูอีกที มันผวากอดผมเลย อ้าว....กลัวเหมือนกัน ฮาาาาาาาาาาาาาาาาา เสร็จกูครับ...เอาลงรถเข็น 1 ตัว


    “ไม่เอาๆ ๆๆๆๆๆๆ กูไม่ชอบเสียงมัน”จะหยิบออกฮะ อย่านะ...กูคนจ่ายนะ ทำหน้าเหวี่ยง ๆ แล้วเอาไอ้บูมเมอแรงพลาสติกตีแขนผม สะเทือนถึงไหล่...ทำไมมันเจ็บแปลบ ๆ จังว่ะ


    “ถ้าซื้อไม่ต้องเอามาใกล้กูเลยนะ!”


    ผมยิ้ม ๆ เอาละ กูได้ของปราบเซียนแล้ว คนเก่งตายน้ำตื้นแท้ ๆ 555+ พากันเดินดูของอยู่เพลิน ๆ จู่ ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า ผมเดินห่างออกมาแล้วรับสาย เพราะเห็นว่าเป็นสายจากเพื่อนพุทคนเก่ง


    “ว่าไง.....”


    “อยู่ไหนครับคุณ”


    “อยู่ห้าง.... หาที่เรียนได้แล้วเหรอว่ะ”ผมถาม


    “เออ ได้แล้ว เรียนจันทร์ – อังคาร – พุธ ติดกันเลย พฤหัส – ศุกร์ อีกทีนึง...เสาร์อาทิตย์ปล่อยฟรีไป ว่าจะถามอยู่ว่าน้องเจอยากเรียนอะไรเพิ่มรึเปล่า”


    “พอ ๆ น้องกูบ้าตายกันพอดี แล้วนี่อยู่ด้วยกันไหมว่ะ”


    “นี่แหล่ะ ยืนอยู่ข้าง ๆ จะไปกินข้าว ไปด้วยกันไหม”


    “เดี๋ยวกูถามนาวแปป....”


    ผมเดินกลับมาที่เดิม ไอ้เตี้ยยืนรออยู่ เลยถามออกไป


    “น้องเจกำลังไปกินข้าวกับพี่พุทอยากไปไหม”


    ที่ต้องถามก่อนเพราะล่าสุด อาละวาดต่อหน้าเขานี่ฮะ กลัวมันจะอาย...แต่พอได้ยินว่าเจไปด้วย มันรีบพยักหน้ารัว ๆ ผมเลยตอบกลับไปหาพุทว่าตกลง แล้วนัดแนะร้านที่จะไป ก่อนจะวางสาย


    “ป่ะ จ่ายเงิน...”มันรีบชวน ผมพยักหน้าแล้วไปเอารถเข็นทั้งสองคันมาจ่ายเงิน ไอ้เตี้ยเดินผ่านร้านอาหารฟ้าสฟู้ดแล้วนิ่งครับ


    “เป็ดกูไปไหนว่ะ”ผมควานหาเป็ดสีเหลือง ไอ้เตี้ยยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หยิบออกแล้วชัวร์


    “ไปเอามาเลยนะ...”


    “ขี้เกียจเดิน”


    “ไปเอามา!!!”ต้องให้เสียงดังใส่ สะบัดตูดไปแล้วครับ ผมรู้มันแกล้งเดินช้า ๆ รอให้ผมจ่ายเงินเสร็จ ไม่เป็นไร...ผมรอได้ 555+ กวนตีนกูนัก


    จ่ายเสร็จเดินผ่านร้านอาหารฟ้าสฟู้ด เตี้ยมันดึงเสื้อผมไว้แน่น


    “อยากกินจังเลยยย~”พูดลอย ๆ ผมก็ทำหูทวนลมไป เดี๋ยวจะไปกินข้าวอยู่แล้ว มันแล่บลิ้นใส่...พอผมหันไปมันก็ทำหน้าปกติ อย่างกับลิงกับค่าง! น่าจับมาตีก้น


    “อยากกินอ่ะ แวะซื้อก่อนไม่ได้เหรอ”มันทำเสียงอ่อนมารยา


    “เดี๋ยวไปกินข้าวแล้ว จะกินอะไรหนักหนาว่ะ”


    “เออ! กูไปซื้อเองก็ได้!!!”แล้วมันก็สะบัดตูดไปอีกครั้ง ผมต้องยืนรอหน้าร้าน คนมองมันเต็มเลย...ได้ยินบางคนพูดว่ามันน่ารักด้วย ยิ้มภูมิใจ...พนักงานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้มันใหญ่เลย ไอ้นี่ก็ไม่สน...สายตาจ้องเมนูอย่างเดียว ได้ของมาแล้ว เพียบครับ...คิดว่ามันจะกินแค่เบอร์เกอร์อย่างเดียว =_=


    “ถ้าอิ่มจนไม่ยอมกินข้าวนะมึง”ผมขู่มัน มันก็ไม่สนใจ ทำลอยหน้าลอยตา...กินยั่วหน้าผมอยู่ได้


    ผมยกของใส่ท้ายรถคนเดียว ย้ำว่า...คนเดียว!!! คุณชายไปนั่งรอเชิดหน้าในรถแล้ว ถุงขนมมันไม่ยอมให้เอาเก็บนะครับ มันยินดีจะถือและวางไว้บนตัก ตามสบายพี่เขาแล้วกัน


    “กินเปล่า”มันยื่นน้ำโค้กให้ผม ผมก็ดูดกินอย่างชื่นใจ แกล้งมันด้วย...ดูดจนหมดอ่ะ 55555+ หน้างอเลย


    “เฮ้ย...แมร่งหมดเลยอ่ะ!”


    “แค่นี้งกเหรอ?”ผมถามทำหน้าเครียด มันก้มหน้านิ่ง


    “เปล่า”เสียงสั่นไปแล้วอ่ะ คงคิดว่าผมโกรธจริง ๆ ผมหัวเราะหึหึ ยังไม่ได้ออกรถ..จู่ ๆ ก็ไหล่ซ้ายที่มันกัดก็ปวดแปลบ ๆ ขึ้นมา ผมยกมือจับเบา ๆ แค่ขยับก็เจ็บ ๆ ลองถอดเสื้อสูทออก เสื้อเป็นรอยฟันมันเลยอ่ะ พอถอดเท่านั้น...เสื้อเชิ้ตขาว มีรอยเลือดติดอยู่ด้วย มิน่า...ถึงได้เจ็บ


    “โอ๊ย~”ผมลองกดที่แผล แทบสะดุ้ง ไอ้เตี้ยมันมามอง


    “เฮ้ย..เลือดออกเลยอ่ะ เจ็บไหม ๆ ”มันหน้าซีดไปแล้วครับ วางของในมือแล้วจับข้อศอกผมไว้หลวม ๆ


    “อือ เดี๋ยวแวะซื้อยาก่อนแล้วกัน”ผมบอกเสียงเรียบ ๆ ไม่ให้มันหน้าเสียไปมากกว่านี้


    “ขับได้เปล่า...ขับให้”น้ำเสียงเป็นห่วงจนผมอดดีใจไม่ได้


    “ไม่เป็นไรครับ”จริง ๆ ปวดแปลบ ๆ ยกไหล่ดูขัด ๆ อยู่เหมือนกัน


    “ไม่เอา จะขับให้...”สีหน้ามันแบบเว้าวอนสุด ๆ ทีตอนกัดมันไม่คิดมั่งว่ะ...สงสัยตอนนั้นคงโมโหจริง ๆ ผมแกล้งหลับตาเอาหัวชนพนักพิง มันจับมือผมไว้หลวม ๆ ชอบแบบนี้จัง รู้สึกเหมือนมันก็แคร์ผมเหมือนกัน


    “เจ็บมากเหรอ?”น้ำเสียงเศร้าสุด ๆ ความจริงไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้นหรอก...แค่เลือดมันไหลออกมาซิบ ๆ ติดเสื้อเท่านั้นเอง ได้ทีพยักหน้าขึ้นลงเบา ๆ ยิ้มให้มันจาง ๆ


    “งั้นลงเลย ขับให้...”มันลงเดินมาเปิดประตูฝั่งผม แล้วถอดเบลล์ให้


    “ลงมา!”มีดุด้วยแฮะ ผมสลับที่นั่งกับมัน มันเอาถุงของกินไปวางไว้เบาะหลังหมด แล้วมองหน้าผม...ไม่ยักกะขอโทษนะ!!


    “ไปหาหมอไหม”มันกัดปากตัวเองอีกแล้ว


    “ไม่ต้อง ๆ แวะแค่ร้านขายยาก็พอ ไม่ได้เป็นอะไรเยอะ”ผมบอก


    “แล้วจะทำไงอ่ะ ทำแผลเป็นเหรอ”


    “อือ เดี๋ยวเภสัชเค้าก็แนะนำ ถ้าแผลไม่ค่อยดีค่อยไปรพ.”


    “แล้วทำไมไม่ไปเลยว่ะ!!!!!”มันบอกน้ำเสียงหงุดหงิด ผมปรับเบาะ...เอนหลังนิดนึง จะได้มองหน้ามันเวลาจริงจังได้ถนัดขึ้น คิ้วมันดูขมวดเล็ก ๆ แต่น่ารักมาก มันขับรถอย่างชำนาญ...ค่อย ๆ มองซ้ายขวาอย่างระวัง


    “ดื้อด้าน”มันด่าลอย ๆ ผมจับมือมันมาจุ๊บหนึ่งที ไอ้ตัวแสบหันมาค้อนหน่อย ๆ


    “จึ้ก!! เดี๋ยวรถได้คว่ำตาย”


    “ไม่คว่ำหรอก มึงขับออกเก่งขนาดนี้...ขับรถมากี่ปีแล้วว่ะ”ผมถามเพราะเห็นว่ามันขับได้คล่องมาก ๆ


    “ตั้งแต่ 16” โอโห้...เด็กมากนะ


    “ใครสอน”


    “พี่ฟ้า...”มันบอก ชื่อใหม่เข้าหัวกูอีกแล้ว ใครต่อใครหนักหนาว่ะ


    “ใครว่ะ”


    “ลูกป้าแก้ว ป้าแม่บ้านไง”อ่อ...มันเคยเล่าให้ฟังแล้ว แต่ผมจำไม่ได้...


    “คิดว่าพี่ชายสอน”ผมแกล้งถามอีก


    “พี่บุ้งไปเมืองนอกตั้งแต่กูอายุ 14 แร่ว พี่ฟ้าเลยมาสอนให้ ขับที่ต่างจังหวัดสนุกนะ รถไม่เยอะแบบนี้...”มันเล่าเรื่อย ๆ ผมอยากรู้จักบ้านมันผ่านการเล่าของมันมากขึ้น


    “แล้วพี่ฟ้าสนิทกันมากเลยเหรอ”


    “ก็โตมาด้วยกัน พี่ฟ้าอายุ 24 เท่าพี่ขิง พี่ต้นหอม 26 พี่บุ้ง 27”


    “อายุเท่ากูเลย...”ผมบอก รุ่นเดียวกัน...มันหันมามองทำหน้าไม่เชื่อ


    “มึง 27 จริงดิ กูคิดว่า 30 UP”


    
=_=!! ไอ้เด็กเวร...กูเสียความมั่นใจหมด

“พี่ฟ้า ผู้หญิงผู้ชายว่ะ?”ถามโต้ง ๆ เลยนี่แหล่ะ หึงอ่ะ...


“ผู้ชายดิ หล่อด้วย...”นั่นไง...มันยักคิ้วให้อย่างร้ายกาจ


“บ้านกูหน้าตาดีทุกคนแหล่ะ คึคึคึ”มันหัวเราะ น่าหมั่นไส้ ผมจับมือมันมาจุ๊บอีกที


“เอ๊ะไอ้นี่!!!!!”



มันเดินนำหน้าผมเข้าร้านขายยา บอกอาการเภสัชให้เสร็จสรรพ เค้าก็จัดยามาให้หลายอย่าง ทั้งยาฆ่าเชื้อ ล้างแผล ทั้งยากินยาทาภายนอก ไอ้เตี้ยตรวจยาและถามวิธีใช้อย่างละเอียด


 “มาทำเลย”มันหันมาบอก เภสัชกรคนสวยยิ้มให้น่าเอ็นดู จนผมยิ้มตอบ มันแกะกระดุมเสื้อผมอย่างเร็ว


 “เฮ้ย...ทำไร”


 “ทำแผลไง มาทำให้เลย....”มันรั้งจะทำให้ได้ คงต้องปล่อยพี่เค้าตามสบายอีกที ท่าทางเงอะงะ แต่เภสัชกรก็ยืนดูอยู่ไม่ห่าง มันทำตามที่เภสัชเค้าบอกทุกขั้นตอน มือโคตรนิ่มอ่ะ...รู้เลยว่ามันตั้งใจทำอะไรมันจะแค่โฟกัสสิ่ง ๆ นั้นสิ่งเดียว ปลื้มครับ


 “เจ็บไหม”มันถาม


 “แสบ ๆ”ผมบอก มันทายาเรียบร้อยแล้ว จัดเสื้อผมให้เข้าที่เหมือนเดิม แล้วติดกระดุมให้


 “ขอบคุณครับ”ผมยิ้มให้ มันหันไปขอบคุณเภสัชกรสาว แล้วเก็บของเข้าถุงยา พาเดินออกมา


 “เตี้ยมาจูบทีดิ๊...”บอกกับมันหลัง มานั่งในรถแล้ว มันหันมองขวับ...ทำหน้างอ


 “จูบหน่อยเร็ว เจ็บแผลอยากได้ยาจากมึงด้วย”ทำหน้ายู่ ก่อนจะหน้าแดง...กัดปากตัวเองอย่างน่ารัก แล้วหันมาหาผม...โน้มตัวมา ใจกูเต้น ตึก ๆ ๆ ๆ พูดเล่น ๆ ไม่คิดว่าจะได้จริง




 จุ๊บ~





 มันจุ๊บข้างแก้มแล้วผละออก ท่าทางเขินมากกกกกกกกกก~ อร๊ากกกกก~ น่ารักว่ะเตี้ย~~~





    /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
 

(มีต่อนะฮับ)

[/color]

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-10-2012 21:08:35

(ต่อบทที่ 13)

   

ร้านอาหารญี่ปุ่น


    พุทกับน้องเจมารออยู่ก่อนแล้ว มันเปิดห้องส่วนตัวไว้รอเลย ส่วนใหญ่แล้วไอ้พุทไม่ชอบนั่งร้านอาหารเหมือนชาวบ้านเท่าไหร่ ถ้าเป็นร้านใหญ่ ๆ มีห้องส่วนตัว มันจะเข้าใช้บริการทุกครั้ง โคตรคุณชายละครับ...เหอ ๆ


    โต๊ะเล็กกลางห้อง เวลานั่งต้องหย่อนขาลงไปด้านล่าง ห้องใหญ่อยู่เหมือนกัน ปกติห้องนี้เขาจะเปิดให้แขกที่มากันเยอะ ๆ นี่มาแค่ 4 คน ไอ้พุทสามารถจริง ๆ น้องเจยิ้มแฉ่งเลยฮะ ไอ้เตี้ยไหว้พุทมันเล็กน้อย ก่อนจะเดินหน้าเหงี่ยม ๆ ไปนั่ง แอ็บแบ๊วนะมึง!


    “รถติดป่ะว่ะ”


    “เออ แวะร้านขายยาอยู่”


    “เป็นไร?”พุทถาม สีหน้าสงสัย


    “แมวกัด~” หึหึหึ ไอ้พุทมองผมสลับกับนาว แล้วไม่ได้ถามอะไรอีก ไอ้เตี้ยหน้าโคตรแดงอ่ะ


    “พี่นาวมานั่งนี่ดิ”น้องเจเรียกไอ้เตี้ยไปนั่งฝั่งเดียวกับมัน


    “ไม่ต้อง ๆ ทั้งสองคนอ่ะ...ไม่ต้องเข้าใกล้กันเลยนะ”ผมปรามาส มันนิ่งชะงักนั่งข้าง ๆ ไม่กล้าขยับ ถ้าไอ้พุทไม่อยู่มันไม่สนผมหรอก ไอ้พุทหน้าโหดอ่ะดิ ท่าทางมันก็นิ่ง ๆ น่ากลัวว่าผมตั้งเยอะ ส่วนเจก็ไม่กล้าพูดอะไรมากฮะ มีคดีเรื่องวาดสีบนกำแพงห้อง ถ้าไอ้พุทรู้ คอขาดออกจากบ่าแน่...น้องเลยนิ่งเงียบ สงบปากสงบคำกว่าไอ้เตี้ยเยอะ


    “กินไรก็สั่งนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”พุทยื่นเมนูให้ เตี้ยยิ้มออกมา...มันเคยเกรงใจด้วยเหรอ เรื่องกิน...บอกให้มันเต็มที่ เดี๋ยวคอยดูนะ เต็มที่จริง ๆ


    ผมนั่งดูเมนูกับมันไปเรื่อย ๆ มันก็ชี้แล้วมองหน้าผม เหมือนจะถามว่าสั่งได้ไหม อะไรประมาณนี้ แหม...ทำเป็นเขินไม่ยอมสั่งนะพ่อคุณ พอผมสั่งให้เท่านั้นแล มาเกือบ 5-6 เมนู ไม่ห่วงหรอก มันกินหมดแน่ ๆ ถ้าไม่มีข้าว...


    “ไปซื้ออะไรกันมาว่ะ”พุทถาม
    “ซื้อของให้ลูกชิ้นเหมือนเดิมแล่ะ วันนี้ว่าจะพานี่...ไปหาเพื่อนด้วย ที่ทำงานเป็นไงมั่งว่ะ”


    “ระยองออเดอร์ค้างอื้อเลย สิ้นเดือนคงต้องไปดูอีก”


    “อือ ขับไป-กลับบ่อย ๆ ก็ระวังหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวนี้แมร่งน่ากลัว”ผมเตือน มันพยักหน้าแล้วหัวข้อที่คุยก็เปลี่ยนเป็นเรื่องงานที่ทำเป็นส่วนใหญ่ พุทมันเปิดบริษัทของตัวเอง ลุยเอง...ไม่ง้อเงินของที่บ้าน เก่งครับ...เพื่อนคนนี้ ทั้ง ๆ ที่ตัวมันไม่จำเป็นต้องทำงานหนักขนาดนี้ด้วยซ้ำเพราะแค่ทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ ใช้ชาตินี้ก็ไม่หมด มันชอบอะไรที่ลุย ๆ แต่ในการที่ลุยแต่ละครั้ง อย่างผม อย่างไอ้หมวด ก็จะกล้าที่จะคลุกดินกินหญ้า แต่สำหรับไอ้พุทไม่ได้ ลุยได้...แต่ต้องเป็นระดับเฟิร์สคลาสเท่านั้น!


    สักพักอาหารก็ถูกทยอยมาวางตรงหน้า ปลาแซลมอลเทปันยากิ,ปลาดิบชนิดต่าง ๆ มาเป็นถาดใหญ่เลยฮะ ,ทงคัตสึ (หมูทอด) ,หมี่เย็น ,ไข่ตุ๋น ,เกี๊ยวซ่า ,กุ้งชุบแป้งทอด ,เต้าหู้ทอด ราดซอสเนย, ไก่ทอดกรอบ , และข้าวผัดญี่ปุ่น 


    เยอะขนาดนี้อย่าถามว่าหมดไหม...ควรจะถามเด็กสองคนนี้ดีกว่า ว่ามันจะอิ่มกันไหม!?!??!?!?!



    “ทงคัตสึ มาวางตรงนี้ดิ”ไอ้เตี้ยจัดสรรพื้นที่แล้วครับ อะไรที่ชอบ...วางตรงหน้ามันหมด


    “แบ่งเจด้วย เจชอบกินหมูทอด”น้องเจเคี้ยวงึมงำอร่อยถูกใจเขาล่ะ


    “เวลามีของอยู่ในปากอย่าพูดสิ ไม่น่ารักเลย”พุทดุน้อง


    “มีที่ไหนเล่า เจกลืนแล้วต่างหาก แล้วค่อยพูด”น้องเจมีเถียงกลับ ไอ้เตี้ยข้างผม...มันไม่พูดแล้วครับ สิ่งที่ผมต้องทำคือ กินให้ทันมัน ณ เวลานี้ สุกี้เนื้ออย่างสุดท้ายถูกยกมาวาง ผมใจดีตักให้ทุกคน...และกลัวไอ้เตี้ยจะหิวข้าว เลยตักข้าวให้มันอีก


    “ไม่เอาข้าว ๆ ๆ ๆ ๆ”ร้องอย่างกับผีเข้า ผมเลยต้องถ่ายเทมาจานตัวเอง ไม่งั้นมันพาลไม่กินอะไรแน่นอน


    “เจกินช้า ๆ”พุทบอก


    “พี่นาวเค้ายังกินเร็วเลย”


    “ก็พี่ชอบกินเร็วอ่ะ”ไอ้เตี้ยเถียงครับ


    “กินเร็วมันจะจุก แล้วก็อิ่มเร็วนะ ใครอิ่มเร็ว...อดไอติมชาเขียว”พุทร้องบอก ไอ้เตี้ยชะงักมองหน้าผมซึ่งพยักหน้าและยิ้มให้มันเล็กน้อย มันเลยค่อย ๆ กินช้า ๆ ตลกดี


    “น่าจะโทรชวนไอ้หมวดกับไอ้กล้ามาด้วยว่ะ”ผมบอก


    “โทรแล้ว ไอ้หมวดเข้าเวร ไอ้กล้าลงใต้เรียบร้อย...”


    “อ้าวเหรอ ไม่เห็นรู้”


    “จะรู้อะไรเล่า วัน ๆ อยู่แต่กับเด็ก”


    ผมชะงัก...พร้อม ๆ กับไอ้เตี้ยที่หน้าแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ เขินนะ...คำนี้ มันก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน น้องเจหัวเราะชอบใจคิกคัก ประเดี๋ยวเถอะ...


    กินไปกินมาก็เกือบหมดละครับ อร่อยจริง ๆ แทบจะนอนกลิ้งไปกับพื้นเลย น้องเจกับไอ้เตี้ยนั่งยุกยิกตรงข้ามกัน จนหน้าสงสัย ผมมองตามมันสองคน


    “เจ็บนะ~”เจร้อง ไอ้เตี้ยมันเอาขาอันแสนสั้นของมันไปพาดตักน้องเจง่ะ =_= มันนี่แสบใช่ย่อย ไอ้พุทหัวเราะหึหึ...ผมนี่แทบจะตีกบาลมันทันที


    “กูเมื่อยอ่ะ ที่นั่งก็ไม่มีที่พิงหลัง”


    “มาพิงกูนี่มา!!”


    ไอ้พุทสั่งไอติมชาเขียวมาให้เด็กกินละครับ ถ้วยโคตรใหญ่ ถ้วยเดียว...แบ่งกัน อย่าเรียกว่าแบ่งเลย...มันคือสงครามย่อย ๆ กินกันเก่งมากพระเจ้า...!!!!


    “น้องมันน่ารักดีนะ...”ไอ้พุทกระซิบบอกผม


    “มันชอบกวนตีนจะตาย”


    “หลงเค้าจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วดิมึง”


    “คิดว่างั้นแล่ะ”


    “ชัวร์เหรอว่ะ...คนนี้”


    “คิดว่าไงละ ไหนของฟังความเห็นเพื่อนหน่อยดิ คนนี้ผ่านรึไม่ผ่าน”ผมถามหยั่งเชิง


    “ถ้าบอกว่าไม่ผ่านจะเลิกคบรึไงเล่า เอาหัวใจตัวเองเป็นที่ตั้งดิว่ะ ชีวิตก็แค่นี้คิดอะไรมาก แล้วน้องมันว่าไงบ้างละ”


    “ยังไม่รู้จะออกหัวออกก้อยเลย มันคิดยังไง...รู้สึกยังไงกูยังจับทางไม่ถูก”


    “สู้ต่อไปว่ะ ถ้ามั่นใจก็อย่าถอย!”


    ผมยิ้มให้อย่างขอบคุณ เพื่อนกันมากกว่า 10 ปี ไม่รู้ใจกันอย่างนี้...ก็ไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครแล้วครับ


    “พี่พุทกินไหมฮะ”น้องเจยื่นช้อนให้แฟนมัน ทำแบบนั้นกับกูบ้างดิเตี้ย...มันไม่สนใจโลกครับ ก้มหน้าก้มตากิน...เอร็ดอร่อย หึหึหึ...น้อยใจว่ะ เห็นกูในสายตาบ้างไหมว่ะเนี่ย!!!!!


    “ติณฑ์”มันกระซิบข้างหู น่ารัก


    “ครับ”


    “อยากกินอีกง่ะ”


    “พอ...กินเยอะเกินไปแล้ว”


    “มึงชอบให้กูกินเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอ นะ ๆ ๆ ๆ ขอถ้วยเล็กก็ได้นะ”


    “ไม่ได้ครับ ทุกอย่างต้องกินอย่างพอดี ไม่ใช่มากินหนักบางมื้อ แล้วมื้ออื่นมึงอด ถึงได้เป็นโรคกระเพาะไง”


    “พี่นาวกินเยอะกว่าเจอีกง่ะ”น้องเจบอก


    “ก็พี่ใช้พลังงานเยอะนี่”ไอ้เตี้ยเถียงครับ มันจะเอาให้ได้...ผมก็ไม่ให้มันหรอก หน้างอแล้ว...น้องเจมานั่งข้าง ๆ มันเลย


    “วันหลังค่อยมากินก็ได้เนอะพี่พุทเนอะ...”


    “ครับ”


    น้องปลอบพี่ครับ =_= เอาแต่ใจว่ะ...มันลูบแก้มน้องเจเบา ๆ เห้ย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้พุทแทบสำลักน้ำอ่ะ เหอ ๆ


    “แก้มโคตรนิ่มอ่ะ คึคึคึ”แล้วมันก็หัวเราะออกมา


    “จั๊กจี้~~” มันค่อย ๆ ดึงแก้มนุ่มของเจยืดออกทีละน้อย  ๆ แล้วเอนหลังมาพิงผมไว้ทั้งตัว


    “หน้าโคตรตลกอ่ะ ติณฑ์เอามือถือมาถ่ายเร็ว”


    “ไม่เอา ๆ”


    แชะ~ ผมให้เจจับไอ้เตี้ยมั่ง ไม่งั้น...เดี๋ยวมีงอนกัน


    “โอ๊ะ อย่าบีบแรงเด้...เจ็บนะ” แชะ~~ 5555555555555555555+ โคตรตลกเลยทั้งสองคน เตี้ยมันจับหน้าเจหันมาแล้วก็



    จุ๊บแก้ม~~   



    ค้าง~~~ ทั้งกู ทั้งไอ้พุท!!!!!!!!!!!!! น้องเจก็นิ่ง!!!!!!!!!!!!!!!   :angry2: :angry2: :angry2:


    “เฮ้ย...ทำเหี้ยไรเนี่ย!!!!”ผมโวยวายออกมา


    “ทำไมอ่ะ”มันทำหน้าเหมือนประมาณว่ากูผิดอะไร!?!?!?


    “ก็แบบมึงไปหอมแก้มเจทำไมเล่า!!!!”


    “ทำไมละ ที่มึงยังหอมแก้มกูได้เลย”มันบอกหน้าใสซื่อ ไอ้พุทหัวเราะร้ายกาจไปแล้ว นั่นไง...จากที่ว่าจะไม่ให้ใครรู้ กลายเป็นมันสารภาพเองจากปากนะ โทษใครไม่ได้นะ...!!!


    “มึงกับเจไม่ได้!!!!”


    “ทำไมว่ะ หอมน้องผิดตรงไหน”


    “เออไม่ผิด แต่แบบไอ้พุทไม่ชอบไง ใช่ไหม...พุท!”ผมโยนไปให้เพื่อนครับ


    “อ้าว เออ...ไม่ชอบมา เจมานี่!!!!”


    โดนจับแยกแล้วครับ ผมรู้แล่ะว่ามันไม่คิดอะไรหรอก มันก็เคยบอกอยู่ว่าที่บ้านพี่น้องปฏิบัติกันอย่างนี้เป็นเรื่องปกติ กูหวงอ่ะ!!!!! บ้านกูคนไทย...ไม่ใช่ครอบครัวฝรั่งด้วย!!!!
    

/---------------------------------------------------/

    แยกกันออกมากับเตี้ยสองคนแล้วมันก็ยังไม่เข้าใจครับ...เกาะแขนผมจะเอาคำตอบให้ได้


    “บอกหน่อยดิ ผิดอะไรอ่ะ!!! ทำไมต้องทำหน้าตกใจกันด้วย”


    “ไม่ได้ตกใจ แค่ไม่ควรทำ”


    “ก็ทีมึงยังทำได้เลยอ่ะ หอมกูบ่อยด้วย”


    “มันไม่เหมือนกันนะเตี้ย....”


    “ไม่เหมือนยังไงว่ะ”


    “ตอนมึงหอมแก้มเจมึงรู้สึกยังไง”


    “ก็น่ารัก เอ็นดู เหมือนมีน้องจริง ๆ"



    “แล้วตอนกูจูบมึง มึงรู้สึกยังไง”ผมเน้นคำว่า จูบ เพื่อให้มันรู้สึกว่าแตกต่าง


    “ก็แบบ....”นึกครับนึก ลุ้นเลยกู.....


    “แบบว่า แปลก ๆ”


    “แปลกยังไง?”



    “ไม่รู้ดิ แปลก ๆ จะมาคาดคั้นอะไรเล่า!!!!!! แมร่งรีบ ๆ ขับไปเลย อยากไปหาไอ้คิ้วจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” 555+ เขิน 100% กูมีหวังละ มันรู้สึกกับผมและน้องเจต่างกันแน่ ๆ ที่ผมควรหาคำตอบต่อไปคือ สำหรับผมแล้ว...มันวางไว้ระดับไหนของความสัมพันธ์!!!


    ให้ตายอยากจับมันจูบกลางสี่แยกซะจริง ๆ!!!!!



[มะนาว]


   ชอบมาถามอะไรแบบนี้อ่ะ ไม่รู้รึไงเล่าว่าคนเขาเขินเป็นนะโว้ย!!! วันนี้รู้สึกผิดมากกกกก...ที่กัดมัน แต่เพราะมันมากวนอารมณ์ผมก่อนนะ จู่ ๆ ก็มาเหวี่ยงใส่ คนไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย เห็นไหล่มันแล้วลมแทบจับ...แผลดูน่ากลัวกว่าที่คิด ถึงอย่างนั้นมันก็ยังทำเป็นว่าไม่เจ็บ เหงื่อแตก...เต็มหน้าผากขนาดนั้นกูไม่รู้เลยเนาะ ยังพามากินข้าวอีก...แต่ก็ดีผมได้เจอเจกับแฟนเจด้วย ความจริงแล้วก็ดูเป็นคนใจดีนะ เพียงแต่เค้านิ่ง ๆ มากไปเท่านั้นเอง ผมไม่กล้าต่อปากต่อคำเค้าเหมือนกับติณฑ์มาก กลัวเค้าว่าอ่ะ ว่าไม่มีมารยาท แค่ไอ้โหดด่าคนเดียวก็เจ็บพอแล้ว



    พี่เค้าเลี้ยงมื้อใหญ่เลย ฟรีสิครับ...ของชอบ นาวาจัดให้!!!! ของโปรดทั้งนั้นดีที่ผมกินเท่าไหร่แล้วไม่อ้วน จะมีบ้างที่น้ำหนักขึ้น แต่เรื่องพุงยื่นไม่มีแน่นอน เหมือนคนข้างๆ นี่แหล่ะ มันก็กินเยอะพอกันนะ แต่รูปร่างมันก็ยังสมาท์เท่ตลอดเวลา พอเวลานั่งคู่กับพี่พุทแล้ว เหมือนพระเอกหนังฮ่องกงหลุดออกมายังไงยังงั้น


    “ขนของลงด้วยครับเตี้ยยยย”มันสั่ง แล้วเรียกผมแบบนี้อีกแล้ว เตี้ยกว่าไม่กี่เซ็นทำปากดี อย่าให้สูงเท่าบ้างแล้วกันนะ ผมเดินไปหลังรถ พอดีกับที่คิ้วและลูกชิ้น พร้อมแม่เดินออกมา ผมยกมือไหว้


    “สวัสดีครับ”


    “ซื้ออะไรกันมาเยอะแยะ”แม่ถาม


    “ของกินของใช้แหละครับ ซื้อมาให้น้อง...มีรังนกให้คุณแม่ด้วยนะครับ อ่อ...ขนมของคิ้วด้วยนะ”ไอ้หล่อทำหน้าที่ครบถ้วน ได้ข่าวว่ากูเป็นเพื่อนสุดซี้นะ!


    “มาช่วยขน ชิ้นไปนั่งรอในบ้านเถอะ มาเดินขนของแบบนี้ลูกหลุดพอดี”คิ้วร้องบอกชิ้น แม่ของคิ้วพาชิ้นเดินเข้าบ้านด้วยกัน

 
   “ไอ้ชัดล่ะ”ผมถาม


    “ในบ้านแล่ะ เดินมากไม่ได้ มันบ่นเจ็บขา”


    “เจ็บ5ไรว่ะ ยังไม่หายอีกเหรอ”


    “อือ รอวันหมอนัดให้เค้าดูมันอีกที ว่าต้องตัดขารึเปล่า ฮ่าฮ่าฮ่า”ไอ้คิ้วเป็นแบบนี้ ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ว่าใหญ่แค่ไหน มันจัดการได้และทำให้เป็นเรื่องง่ายได้เสมอ


    ผมขนของมาวางข้างใน เห็นไอ้ชัดนั่งฟันขาวอยู่ เลยเดินเข้าไปหา


    “ไงมึง อยู่ดีมีสุขไหม”ผมถาม


    “ม๊ากมากกกกก...เหมือนมึงแหล่ะ”มันย้อนจนกูแทบสะอึก!!


    “เออ อยู่ดีก็ดีแล้ว...รักษาเนื้อรักษาตัว พร้อม ๆ รักษาปากและสันดานให้ดีด้วยล่ะ”ผมแกล้งพูดประชดมัน ไม่กลัวโกรธหรอกระดับนี้ หน้ามันหนาอะไรก็ทำร้ายมันไม่ได้ นอกจากไม้หน้าสาม หมาหมู่ และกระสุนปืน


    “เหลือแต่รักษาใจนี่แหล่ะ ใครจะรักษาให้เค้า ฮิ้วววววววววว~”


    ยืนกัดปากตัวเองอย่างแค้นครับอย่างแค้น...ไอ้ติณฑ์ต้องบอกอะไรมันแน่ ๆ เลย ไม่งั้นมันไม่ทำหน้าแบบรู้ทันแบบนี้หรอก ผมหันไปมองหน้าหล่อ ๆ ของคนข้างหลัง มันยิ้มและเลิกคิ้วให้ เออ...ค่อยถามตอนหลังก็ได้ว่ะ!


    “กินอะไรมารึยังลูก”


    “ทานเรียบร้อยแล้วครับ”


    “โห...เฮียเลี้ยงดีว่ะ”ไอ้ชัดครับ ผมกัดฟัดกรอด...โมโหอ่ะ


    มันเดินมาถามสารทุกข์สุขดิบของเพื่อนผม สักพัก...ผมเห็นไอ้คิ้วเดินวนจัดของอยู่ มันกวักมือเรียกผม


    “คุยไรด้วยหน่อยดิ ขึ้นไปคุยข้างบน”ผมมองติณฑ์กับไอ้ชัดยังคุยกันอยู่ไม่สนใจจะหันมองผมเลยด้วยซ้ำ จึงเดินตามคิ้วขึ้นไปบนห้องมัน


    “ผู้หญิงไรว่ะ พาผู้ชายขึ้นห้อง”ผมบอก เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องมันแล้ว


    “ผู้ชายแบบมึงเนี่ยนะ เสร็จเขาไปรึยัง!”มันถามโคตรตรง


    “เสร็จอะไรว่ะ!”


    “อย่ามาทำแบ๊ว เสร็จพี่เขาไปรึยัง”


    “เสร็จอะไรล่ะ!”


    “มึงนี่นะ เสือกโง่เรื่องที่ไม่ควรโง่ ที่เรื่องโง่ ๆ ละฉลาดจัง”


    อ้าว...แม่หญิงนี่!!!! ดูปากมันนะครับ...ท่านผู้ชม ลากผมขึ้นมาซักฟอกแท้ ๆ


    “เอาตรง ๆ นะ มึงกับเขาได้เสียกันหรือยัง!!??!”


    “จะบ้าเร๊อะ!!!!!!!!!!!”สัส..กูแทบสำลักน้ำลายตัวเอง มันมองหน้าผมอย่างจับผิด


    “แล้วถึงขั้นไหนกันแล้ว”


    “ขั้นไหนอะไรว่ะ”


    “ขั้นไหนบอกมา จับมือ จูบ ดีบคิส หรือสัมผัสกันทางกายไปแล้ว”มันคาดคั้น ผมนิ่ง...กลัวมันง่ะ ว่าแต่ไอ้อย่างสุดท้ายมันคืออะไรว่ะ?


    “ก็แบบ...นั่นแหล่ะ”


    “นั่นแหล่ะคืออะไร? จูบ?”


    “อือ”


    “ใช้ลิ้นไหม”


    แสรดดดดดดดดดดดดดดด~ นังคนนี้ถามมากเกินไปแล้ว กูผู้ชายยืนอายหน้าแดงต่อหน้ามัน ขณะที่มันพูดออกมาแต่ละคำเฉ๊ยเฉย ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจริง ๆ ~


    “ตอบมาสัส อย่าทำซึน”


    “อือ”


    “โหยยยยยยยยยยย...กูว่าแล้ว!!!!!!!!!! แล้วมึงคิดยังไง ชอบเค้าเหรอ...ถึงได้ทำอย่างนั้น หรือเค้าบังคับ”


    “เปล่า~ กูก็อยากขัดขืนนะ แต่พอแบบ...”จะพูดยังไงดีว่ะ อายปากว่ะ


    “พอเจอของจริงเข้าหน่อยก็ลืมทุกสิ่งอย่าง คิดไว้แล้ว...ตั้งแต่ไอ้โรลบอกว่าพี่เค้าเอามึงไปที่คอนโดบ่อย ๆ สารภาพก็ได้ว่าตอนแรกก็เชียร์พี่เค้าเหมือนกัน มาตอนนี้...กูเริ่มไม่มั่นใจ กลัวมึงจะเจ็บทีหลัง ถ้าเค้าไม่เอาจริง”มันบอก



  “...........................”


    “คบกับเขาแล้วใช่ไหม?”มันถามต่อ


    “อือ”


    “เป็นแฟนกันแล้ว รักเค้าหรือไง”


    “บ้า จะรักได้ไง...เพิ่งจะรู้จัก”ผมบอก


    “แล้วมึงไปเป็นแฟนกับเค้าทำไม!!!!!!!!!!!!อยากลอง???? ทำแบบนี้เผื่อใจไว้บ้างรึยัง!!!!”มันพูดแบบใส่อารมณ์ ไรง่ะ!!!!


    “เผื่อใจไรว่ะ?”ถามออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ


    “เผื่อใจไว้เจ็บไง โลกมันไม่ได้สวยอย่างที่มึงคิดนะ เค้าก็ไม่ใช่แบบพี่มึง...คนเป็นแฟนกัน นอกจากความรัก ความเข้าใจ การแบ่งปัน กอด จูบ ลูบ คลำ มันมีอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น ตัวมึงน่ะ…พร้อมจะแชร์ทุกอย่างกับเค้าแล้วเร๊อะ!!!!!”


    “กะ ก็ยังไม่รู้~”


   “กูขอเตือนนะ...ถ้ามึงคิดจะเล่น ๆ หรือคาดหวังว่าเค้าจะมาแทนพี่บุ้งของมึงได้เวลามึงเหงา ให้มึงรีบถอนตัวออกมาเลย ไม่งั้นทั้งมึงและเค้าจะต้องเป็นฝ่ายเจ็บแน่นอน”


    ไอ้คิ้วพูดจบแล้วออกไปนอกห้อง ทิ้งให้ผมนั่งซึมอยู่ปลายเตียงของมัน ติณฑ์ไม่ใช่พี่บุ้ง ไม่เหมือนกันสักหน่อย กูไม่ได้เอามันเป็นตัวแทนพี่สักหน่อย ไอ้คิ้วเข้าใจผิดแล้ว น้ำตากูหยดแหมะ ๆ แต่กูก็ไม่ได้รักมันแบบนั้นนะ...แล้วกูรักมันแบบไหนว่ะ กูรักมันรึเปล่า โอ๊ยยย...สับสนตัวเอง ความรักทำไมมันคิดอยากจังว่ะ!!!!!!! ปวดกบาล!!!!!!!!!



    /*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/


จบตอนที่ 13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-10-2012 21:17:40

ตอนที่ 14


    [ติณฑ์]


    ตั้งแต่กลับจากบ้านคิ้วมา ไอ้เตี้ยก็ดูเงียบ ๆ เชื่องซึมไปโขละครับ ผมอยากถามเหมือนกันว่าเป็นอะไร แต่คิดว่า..รอให้มันสบายใจเมื่อไหร่แล้วค่อยให้มันเล่าออกมาเองดีกว่า ไปคาดคั้นเอากับมันมาก ๆ จะพาลโกรธกันอีก มันกลับไปนอนคอนโดตัวเอง ได้สักสามสี่วันแล้วครับ ผมก็ไปรับมันที่คอนโดไปส่งเรียนแค่ตอนเช้า ส่วนตอนกลับมันนั่งรถไฟฟ้ากลับเอง


    กลายเป็นกิจวัตรที่ต้องทำไปทุกเช้า นั่นคือ...ทำอาหารครับ ช่วงนี้มันกินได้น้อยมาก ๆ เห็นได้ชัดเลยว่ามันมีเรื่องเครียดหรือกวนใจ ผมรู้ว่าวันนั้นคิ้วต้องพูดอะไรกับเตี้ยมันแน่ ๆ ไม่งั้นมันไม่เป็นอย่างนี้หรอก ผมไม่ได้โทรไปถามคิ้ว...อยากให้มันมีพื้นที่ว่างให้มันได้คิดอะไรต่อมิอะไรบ้าง


    “ตอนเที่ยงอย่าลืมกินข้าวนะ....”ผมบอกก่อนมันจะลงจากรถ มันพยักหน้าหน่อยแล้วเดินตัวปลิวเข้ามหาลัย เฮ้อ...ผมกดโทรศัพท์เข้าไปหามัน ลืมบอกอะไรบางอย่างไป...


    “วันนี้รอนะ จะมารับ”


    “มาทำไม! กลับเอง!”


    “จะมารับนะครับ รอด้วย”แล้ววางสาย~


    มันแปลกไปจนผมเริ่มกังวล มีอะไรที่ผมควรรู้แล้วไม่รู้ มันคิดมากอะไร...แล้วบอกผมไม่ได้! คิดมากปวดหัวครับ...วันนี้ต้องเข้าออฟฟิศด้วย ผมยังต้องเรียนรู้งานต่าง ๆ อีกเยอะ เพิ่งได้รับรู้จากเลขาว่าผมต้องตามคุณประกอบไปดูงานที่ฮ่องกงอาทิตย์หน้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะรีบไปโดยไม่มีอะไรต้องกังวล แต่มันไม่ใช่ตอนนี้...จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะงานทุกอย่างที่คุณประกอบเทรนให้ มันคือสิ่งที่ทำให้ผมแข็งแกร่ง


    “นุดีช่วยค้นข้อมูลตามนี้ให้ผมด้วยนะ อ่อ...ขอกาแฟสักแก้ว”


    “แต่ว่าคุณติณฑ์ดื่มไปสี่แก้วแล้วนะคะ”


   “นุดี!!!”


    “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”


    นั่งทำงานจนเกือบเที่ยงกว่า ๆ ถึงจะออกจากบริษัท ผมมุ่งตรงไปยังมหาลัยมัน โทรหาก็ไม่ยอมรับสาย ให้มันได้ยังงี้สิ...ไปดักที่คอนโดดีกว่า อย่างน้อย...มันต้องกลับคอนโดแน่ ๆ ไปถึงก็นั่งรอตรงล็อบบี้เลยครับ พนักงานยกกาแฟมาเสิร์ฟให้ ผมยิ้มขอบคุณ


    “เห็นผู้จัดการบอกว่าพักนี้เห็นนายบ่อยที่โรงแรม ติดเด็กมากเหรอว่ะ”เสียงคุ้นเคยลอยมาจากด้านหลัง ไอ้กล้าเพื่อนผมครับ...มันเป็นเจ้าของโรงแรมนี้


    “ว่าไงว่ะ ไหนไอ้พุทบอกว่าลงใต้”


    “เพิ่งนั่งเครื่องมาถึง นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะโว้ย ว่าเด็กนายพักอยู่โรงแรมนี้เหรอ”


    “อือ”


    “มิน่า ถึงได้มาโผล่แถวนี้บ่อย แล้วนี่ยังไงล่ะ...ถึงได้มานั่งรอ”


    “ก็ไม่ยังไง เลิกเรียนแล้วโทรหาไม่ติด...เลยต้องมานั่งรออยู่เนี่ยไง”


    “หึหึหึ นายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ”


    “แบบไหน”


    “แบบที่ต้องมาตามเด็กต้อย ๆ ดูไม่เป็นนายเลย”


    “แล้วฉันต้องเป็นยังไง”ผมถาม


    “ไม่รู้สิ หึหึหึ”


    ผมถอนหายใจ จนไอ้เพื่อนตัวดีหัวเราะออกมาอีกครั้ง


    “ดูท่ารักจะไม่ค่อยรุ่ง”


     “เออ มีอะไรก็ไปทำไป...กูยิ่งเครียด ๆ”


    “เราอยากเตือนนาย อย่าถลำลึก...อย่าให้เป็นเหมือนที่ผ่านมา”


    “ที่ผ่านมาไม่ดีเหรอ”ผมถาม เมื่อเพื่อนพูดถึงรักครั้งเก่า จ้องตาคนพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง...


    “ไม่รู้ว่ะ ขึ้นอยู่กับว่าครั้งนี้...นายคาดหวังเท่าครั้งก่อนรึเปล่า”มันพูดแล้วเดินหนี ทิ้งให้ผมจมอยู่กับความคิดตัวเอง คาดหวังรึเปล่าอย่างนั้นเหรอ? แน่นอนสิ...ผมต้องคาดหวังอยู่แล้ว คาดหวังให้มันรู้สึกดีกับผมบ้าง เหมือนที่ผมทำให้มัน...แต่ไม่รู้ว่าเท่าที่ทำไป จะกลายเป็นการลุกล้ำมันเกินควรรึเปล่า บอกแล้วเตี้ยมันอาร์ต...


    จะสี่โมงเย็นแล้ว ผมนั่งมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย...เป็นเรื่องง่ายมากที่ผมจะขอกุญแจจากพนักงานแล้วขึ้นไปยังด้านบน ทำไมผมไม่ทำตั้งแต่แรกว่ะ พนักงานทุกคนที่นี่คุ้นเคยกับผมเป็นอย่างดี อ่อ...ผมบอกไปรึยังนะ ว่าผมก็มีหุ้นอยู่ที่นี่ (แน่ละ หุ้นส่วนใหญ่ก็คือเพื่อนผมนี่ไง) แม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม เหอ ๆ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงขึ้นลง ขึ้นลง...โดยที่ไม่ต้องผ่านการรักษาความปลอดภัยใด ๆ ไงล่ะ คึคึคึ


    ห้องล็อคจากด้านใน...อ้าวมันก็มาถึงแล้วดิ มาก่อนผมเนี่ยนะ!!!! ไม่สิ...มันต้องเลิกเรียนหลังผมไม่ใช่เหรอ หลังจากที่ส่งมันแล้ว...อย่าบอกนะว่าโดดคลาสสิบเอ็ดโมง เสียงกุกกักจากด้านใน...ทำผมยืดตัวสูงขึ้น รู้ละว่ามันเดินมาเปิดประตูให้ พอกลอนปลดล็อคผมก็เดินเข้าไป ไอ้เตี้ยเดินโสเส...ตาแดงเหมือนคนผ่านการร้องไห้มามาด ๆ เฮ้ยยยยย...เป็นไรว่ะ!!!!



    ผมจับแขนมันไว้ เพราะมันเหมือนจะเดินหนี


    “เป็นไรครับ ปวดหัวเหรอ”ผมถาม มันส่ายหน้า...แต่ยังยืนหัวหลังให้ผมอยู่ ผมจับมันเดินมานั่งที่โซฟา แล้วใช้แขนกำยำล็อคไว้ไม่ให้เดินหนีไปไหน


    “เป็นอะไร...ร้องไห้ทำไม”


    มันสะอื้นฮึกฮัก...จนแบบน่าสงสารมาก


    “ร้องหนักขนาดนี้อย่าบอกนะว่าไม่เป็นไร มีเรื่องอะไรครับ บอกกูหน่อย...ดูดิไหล่ยังเจ็บอยู่ไม่งั้นจะให้ยืมซบ”ผมบอกติดตลก พูดไม่รู้เรื่องละครับ...ต้องรอให้หยุดร้องอย่างเดียว ผมให้มันเอนนอนลงไปราบกับโซฟาแล้วไปเปิดตู้เย็น มีอาหารกล่องแช่ไว้อยู่ ผมเอาออกมาอุ่นทั้งที่ความจริงไม่ชอบให้มันกินอาหารแบบนี้สักเท่าไหร่ แล้วก็มีไข่ไก่ น้ำเปล่าเหลือขวดเดียว นมกล้วยที่ผมซื้อให้ แซนวิชก็ค้างตั้งแต่วันไหนไม่รู้...ทิ้งละครับ ตู้เย็นใหญ่และว่างมาก


    “ทานข้าวรึยัง”ผมถาม มันส่ายหน้า...


    “ปวดหัว~”นั่นไง...พอไม่เซ้าซี้ ถึงจะยอมเปิดปากพูดอะไรบ้าง ผมจับหน้าผากมันเพื่อวัดไข้ ตัวก็ไม่ร้อนนะ...ปกติดี ที่ปวดเพราะคิดเยอะ ร้องไห้เยอะมากกว่า


    “ทานข้าว ทานยาแล้วค่อยนอนดีกว่า”เอาอาหารมาเสิร์ฟถึงที่ละ มันกินไปได้สองสามคำก็ไม่กินแล้ว เป็นซะอย่างเนี้ย...


    “ไม่ชอบเหรอ ให้ลงไปซื้ออะไรให้กินดีไหม...”ผมถาม มันส่ายหน้าอีกแล้ว...
    มีอะไรทำไมไม่พูดว่ะ!!!!! ทำแบบนี้มันก็ยิ่งเครียด คิดมากจากคิ้วจะชนกันอยู่แล้ว...เห็นหน้าก็รู้แล้วว่ามีเรื่อง ตั้งแต่วันที่น้องคิ้วเรียกไปคุย ทำไมผมจะไม่รู้...ไม่อยากไปคาดคั้นเอากับน้องคิ้วมากกว่า เพราะอยากรู้จากปากมันเอง ทุกเรื่อง...ขอแค่รู้จากปากมัน


    ลูบแก้มบางใส มันมองผมน้ำตาเอ่อคลอ...ร้องไห้อีกแล้ว ร้องบ่อยเกินไปแล้ว


    “กูกำลัง......”มันเริ่มประโยคจนผมต้องตั้งใจฟัง


    “โอ๊ยยยย ไม่รู้แล้ว...ปวดหัว”มันสบถ ผมกอดมันไว้...


    “ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร...ไม่ต้องคิดไม่ต้องเครียดแล้ว ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรนะ...กูรอได้”ผมบอก


    “กูไม่รู้ กูสับสน”มันบอกตัวสั่น อ่อ...เหตุนี้สินะ เดาเรื่องได้ไม่ยากอยู่แล้ว

    

“กูกลัว...กลัวว่าจะไม่รักมึง”


 “หือออ....???!?!?!??!?!”อะไรนะ...กลัวว่าตัวมันจะไม่รักผม??????


“ฮ่าฮ่าฮ่า....”ผมหัวเราะออกมา อาร์ตกว่านี้มีอีกไหม มันทำหน้างง...


 “หัวเราะอะไรว่ะ!!!!!”เริ่มหยิกผมแล้วครับ


 “ถ้ามึงจะไม่รักกูก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องฝืนความรู้สึก...แต่บอกกูหน่อย บอกกูด้วยตัวของมึง กูจะได้รู้...”


 “แล้วมึงจะหยุดรักกูไหม”มันรีบถาม ผมไม่ตอบกลับปัดผมที่ปรกหน้ามันออก มันเบี่ยงตัวหนีมือผมแล้วคาดคั้น


“ว่าไง!!!!! จะหยุดรักกูไหม!!!!!”


“หยุดรักดีไหมว่ะ...ดื้อก็โคตรดื้อขนาดนี้!!!”ผมแกล้ง มันทำหน้าโคตรบูด...ผมเช็ดน้ำตาที่เปื้อนออกให้ มันไม่รักผม...ก็เจ็บมากพอดูแล้วนะ จะมาบังคับให้คนเค้าไม่หยุดรักตัวเองอีก เหอ ๆ ๆ


“เออ! ไม่รักก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู ไปเลย..ออกจากห้องเค้าไปเลย”


มันไล่...แต่ผมรู้สึกว่าคำไล่ของมันเป็นคำไล่ที่หวานที่สุดในโลก มันผลักแต่ผมกอด กอดมันไว้ทั้งตัว...กอดจนมันเจ็บ


“บอกแล้วไงว่าไม่ทิ้งไปไหนหรอก คิดว่าพูดเล่นหรือไง”บอกมันนิ่ม ๆ มันโผกอดซบอกผม...แล้วสะอื้นอีกครั้ง



คนเก่งหลับไปแล้วครับ...ผมให้คนเอาชุดมาส่งที่คอนโดมัน คืนนี้จะนอนที่นี่แหล่ะ...มีเรื่องราวที่ผมอยากพูดกับมัน แต่เจ้าตัวเค้าคงไม่พร้อมละนะ ลงมาข้างล่างคอนโด...เพื่อซื้อของกินไว้ให้เด็กดื้อตอนมันตื่นเพิ่งจะสามทุ่ม พรุ่งนี้วันหยุดมันด้วย...ถ้าเป็นวันปกติทั่ว ๆ ไป ผมคงพามันไปหาที่โล่งเล่นเครื่องบินจิ๋วเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ว่ามันอยากจะไปอยู่รึเปล่า ต้องคอยดูอาการพี่ท่านชั่วโมงต่อชั่วโมง


ผมเดินขึ้นมาอีกที เห็นมันนั่งทำหน้าเหวี่ยงรออยู่แล้ว


“ไปไหนมา!!!!”


“ซื้อของ”ยกถุงให้ดู มันก็ทำหน้าผ่อนคลายนิดหน่อย คิดว่าผมกลับแล้วอ่ะดิ...


“แทนที่จะบอก!!!!!!”


“เห็นนอนอยู่นี่หว่า หิวรึเปล่า...มากินชอคโกแลต”ผมยื่นแท่งใหญ่ให้มันเลย


“ไม่ชอบให้กินไม่ใช่เหรอไง?”


“ครับ แต่ตอนนี้กินได้ แก้เครียด~”มันอมยิ้ม แล้วหยิบไปกิน ไอ้เด็กน้อยเอ้ย...


“ซื้อของกินมาไว้ให้แล้วนะ หยิบกินด้วยนะครับ”ผมบอก


“จะไปไหน? กลับแล้วเหรอ?”มันถาม


“เปล่าครับ นอนที่นี่คืนนี้...”


สีหน้ามันแบบโล่งใจ ผมอดกอดมันไม่ได้...ไม่อยากนอนคนเดียว แล้วหนีกูกลับมาทำไมว่ะครับ!!!

“ติณฑ์...พรุ่งนี้ กูต้องไปรับพี่สาวที่สนามบิน”


“อ้าว คนที่บอกว่าจะมาใช่ไหม”


“ใช่ พี่ต้นหอมมาก่อน พอวันอังคารพี่ขิงก็มา กลับบ้านกันวันพุธมีวันเกิดยาย เสียดายพี่บุ้งไม่มา”มันบอก


“หยุดเรียนอีกแล้วเหรอ”


“วันพุธสอบตอนเช้า จะไปบ้านยายก็บ่าย ๆ”


“แล้วจะอยู่กี่วันครับ”


“คงกลับวันอาทิตย์ ไม่รู้เดี๋ยวดูก่อน”นานเลยอ่ะ...ผมคงเหงาน่าดู


“งั้นคงไม่ได้เจอกันเลยนะ ตั้งเกือบอาทิตย์”


“อือ”


ผมก้มลงจูบมันเนิ่นนาน ถ้ามันไม่มีใจให้บ้าง...มันจะให้คนเข้าถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เหรอว่ะ ไอ้เด็กนี่...ถ้าจะไม่รู้ใจตัวเอง!!! เหอ ๆ
“ไม่เป็นไร อาทิตย์หน้าเป็นของกูนะครับเตี้ย จะพาไปซื้อเฮลิคอปเตอร์ ไว้แข่งกัน”


“อือ ๆ ห้ามแอบไปซื้อก่อนด้วย”


“ครับ”


“โทรหากูด้วยนะ”มันบอก


“อยากให้โทรเหรอ?”ผมแกล้งยวนมัน ทำหน้าเหวี่ยง ๆ น่ารักดี บอกว่าไม่รักกูนะ...หึหึหึ เรียกร้องจากกูจังเตี้ยเอ้ย


“งั้นไม่ต้องโทร อย่าโทรนะมึง!”


“ครับ ไม่โทร!!!!”ฮาฮ่าฮ่า.......มันตีผมอ่ะ เจ็บนะ!!!!!

*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*

[มะนาว]


เสียงกุกกักในครัวทำผมต้องตื่น งัวเงียขี้ตาเดินออกมา...เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยกำลังหยิบจับตามสบายเหมือนอยู่ห้องตัวเอง ฮี่ฮี่...มันลุกมาทำอาหารให้กินเหมือนทุกวัน


“ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าแล้วมากินข้าว ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า?”ไอ้โหดถาม มันใส่ผ้ากันเปื้อนสีหวานโคตรไม่เข้ากับหน้า คึคึคึ ผมอมยิ้ม...จนมันทำหน้าหมางง 55555555555+ ตลกอ่ะ...แอบด่ามันในใจ


“ฮิฮิฮิ ปวดหัวนิดหน่อย ทำอะไรกินเช้านี้”


“สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า”


“เย้~ ใส่เบคอนเยอะ ๆ นะ”


“ครับ”


ผมรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างไว แล้วมานั่งรอ...เห็นมันทำได้โคตรคล่องแคล่ว ทำอาหารได้หลายอย่างด้วย


“อยากทำมั่งอ่ะ”ผมบอกเดินมาแย่งไม้พายจากมัน เพราะเห็นมันทำน่าสนุกดี


“ระวัง ๆ มันร้อน”มันจับกระทะไว้ให้ แล้วใส่เครื่องปรุงโน่นนี่...แบบไม่ต้องกะ ไม่ต้องตวง โคตรโปรอ่ะ มือหนารวบเอวผมเข้าไปกอดโดยที่ผมยังไม่ทันได้ระวังตัว


“อุ๊ย...”


มันหัวเราะดังข้างหู ทำแบบนี้อีกแล้วนะ!!! กูก็ยืนตัวเกร็งสิครับ


“กลับไปบ้านต้องกินข้าวด้วยนะ ถ้าปวดหัวก็กินยาด้วย แล้วตอนขับรถก็ระวัง ๆ ห้ามขับเร็วเด็ดขาด”มันบอกเสียงทุ้มข้างหู


“อือ”


“รับปากแล้วทำด้วยนะ”


“ถ้าไม่ทำล่ะ?”


“ถ้าไม่ทำ...ก็จะไม่มาหา ไม่มาเล่นด้วยแล้วนะครับ”มันบอก จึ้ก!!!!! โมโหอ่ะ...มันพูดแบบนี้อีกแล้ว ชอบเอาเรื่องแบบนี้มาขู่ ไม่ชอบเลย!!!!!


“เออ!!!!”


 “มีอะไรก็โทรหากูเลย ไม่ต้องรอให้กูโทร...เข้าใจไหมครับ”


“รู้แล้วน่า”ผมรับคำอย่างเสียไม่ได้ ได้ที...สั่งใหญ่ นั่นละนิสัยมัน


มันทำอาหารไว้ให้เยอะแยะ มีขนมนมเนยในตู้เย็นเพียบ...ผมเลือกเฉพาะที่ตัวเองชอบมากิน จนมันดุอีกหน...ก็อยากซื้อมาเยอะทำไมล่ะ!!!


พอตอนเที่ยง ๆ มันก็กลับแล้วฮะ กลัวมันทำงานจนลืมโทรหาจังอ่ะ ย้ำอีกที...มันก็ทำกวนตีนเล่นลิ้นอยู่ได้ แม่งน่าโมโหชะมัด!
ผมนอนเล่นอยู่สักพัก ก็เตรียมตัวออกไปรับพี่ต้นหอมที่สนามบิน ตามไฟล์ที่เค้าบอกไว้ก่อนหน้า คนเยอะไม่น่ารำคาญเท่าหลายสายตาจับจ้องมาที่ตัวผม หยิบแว่นดำขึ้นมาสวม เฮ้!! ผมไม่ใช่ตัวประหลาดนะ เอานิ้วจิ้มตาแม่ง ไปรออยู่สักประมาณ 30 นาที พี่สาวคนสวยก็เดินมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้า ผมตะโกนเรียกอย่างไม่อาย


“พี่ต้นหอมมมมมมมมม”


พี่สาวเดินเร็วกว่าเดิม ลากกระเป๋าเข็นมาถึงตรงหน้า แล้วโผเข้ากอดผมเต็มตัว ติณฑ์มาเห็นคงตกใจ มันชอบเรียกผมว่าไอ้เตี้ย เจอพี่กู...เตี้ยกว่าอีกตั้งหลายเซ็น คึคึคึ พี่ต้นหอม...ตัวเล็กสุดในบ้านแล้วละฮะ ผิวขาวมาก...ยิ่งไปอยู่เมืองหิมะ ไม่ต้องโดนแดดแผดเผาเหมือนเมืองไทยยิ่งทำให้ขาวเข้าไปใหญ่ สิ่งที่เปลี่ยนไปคงมีแต่รอบเอวที่เพิ่มขึ้นจนรู้สึกได้


“ตัวเล็กคิดถึงมาก จุ๊บบบบบบ...ม๊วฟฟฟฟฟฟ”พี่สาวพรมจูบไปทั่วหน้า จนผมต้องหัวเราะ แล้วกอดเขาอีกครั้ง


“คิดถึงพี่มากเหมือนกันนนนน...ฮับผม!”


“ไหนขอสำรวจดูหน่อยสิ อืม...สูงขึ้นกว่าเดิมเยอะแล้วนี่นะ แต่ยังผอมเหมือนเดิม...กินอะไรบ้างรึเปล่าเราน่ะ”


“กินสิฮะ เยอะด้วย”ไม่อยากบอก...ว่าติณฑ์มันทำอาหารอร่อยมากเลยนะฮะ ถ้าต้นหอมได้กินฝีมือมันต้องติดใจแน่ ๆ


“เหรอออออ แม่บอกว่าพักนี้ไม่กลับบ้านบ้างเลย คอยดูนะ...กลับไปคราวนี้ได้โดนด่าหูอื้อแน่ ถ้ามะนาวยังผอมก่องแก่งแบบนี้”


“เค้าอ้วนขึ้นแล้วล่ะน่า ไอ้ที่กินไป...มันไม่ออกเป็นไขมันเองหรอก ไม่เหมือนพี่ต้นหอม...ดูสิ ไปแค่กี่ปี...ออกข้างหมดแล้ว”ผมจับที่เอวของพี่ จนถูกตีมือ


“พี่อยู่เมืองหนาว ต้องกินแต่นมแต่ชีสหรอกย่ะ พอ ๆ หยุดคุยเรื่องนี้กันสักที พาพี่กลับที่พักได้แล้ว อยากนอนจะแย่...รู้สึกมึน ๆ ยังไงก็ไม่รู้”555+ เรื่องละเอียดอ่อนสินะ...


“ได้เลยครับผมมมมมม”


ผมเข็นกระเป๋ามาที่รถ แล้วมุ่งกลับคอนโด ซึ่งทำความสะอาดเรียบร้อย คงไม่ต้องบอกนะว่าใครเป็นคนจัดการ โดยที่เมื่อคืนยังเละเทะด้วยข้าวของที่ผมรื้อออกมา ฮี่ฮี่...ไม่ได้บอกให้มันทำสักหน่อยนะ มันบ่น ๆ ให้ผมเก็บ ผมก็กะจะเก็บหลังจากเล่นเน็ตเสร็จแล้ว แต่มันคงทนไม่ไหว...จัดการให้ซะเรียบร้อยก่อน ฮ่าฮ่า


“เข้าไปนอนพักก่อนก็ได้นะ หรือว่าจะกินอะไรก่อน”


“ขอพี่นอนก่อนแล้วกัน ไม่ไหวแล้ว...”


“โอเคครับ งั้นนาวไปเล่นเกมส์ข้างนอกนะ”


“จ้า ไม่ต้องปลุกพี่นะ...จะขอหลับยาว ๆ ให้เต็มตื่นสักหน่อย”


“ได้ครับ”ผมหอมแก้มพี่สาว เอากระเป๋าเข็นไปไว้ในห้องนอน แล้วออกมานั่งห้องรับแขก...ไม่รู้จะทำอะไรง่ะ หยิบโทรศัพท์โทรออกหาไอ้โหดดีกว่า


“ฮัลโหลครับ”รับสายพูดซะเพราะเชียว


“............................”ผมไม่รู้จะพูดอะไรง่ะ


“โทรมาทำไมไม่พูดละครับคุณ เป็นอะไรไปรึเปล่า”มันถาม


“เปล่า”


“เปล่า แล้วโทรมาทำไม?”


“ก็อยากโทร โทรไม่ได้รึไงเล่า”ผมถาม เริ่มหงุดหงิดแร่ะ....


“โทรได้ครับ โทรได้...ทำอะไรอยู่ พี่สาวมาแล้วเหรอ”


“อือ นอนอยู่ในห้อง...สงสัยเจ็ทแล็ก”


“มึงก็เลยนั่งเหงาอยู่คนเดียว ไม่มีอะไรทำงั้นใช่มะ”มันทายถูกเผง ผมนั่งเงียบ


“ให้ไปหาไหมครับ”มันไล่เสียงนุ่มตามสาย ผมรีบปฏิเสธ


“ไม่ต้องหรอก! มึงจะได้ไม่ต้องขับรถไปขับรถมา เดี๋ยวเจอรถติดจะรำคาญเปล่า ๆ”ผมบอก


“ว่าจะออกไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างนอก อยากไปด้วยกันป่ะล่ะ”มันถามผม เอ่อ...ก็อยากกินนะ แต่พี่ต้นหอมล่ะ!?!??!?! ผมกำลังใช้ความคิด


“แต่ว่า...ถ้าพี่ต้นหอมตื่นมา….?”


“มึงก็เขียนโน้ตแปะไว้ดิครับ แต่กูว่าออกมาแปปเดียว...กลับไปเค้าก็คงจะยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ”มันบอก


“........................................”


“ว่าไงครับจะออกมาไหม? ไม่มากูไปกินคนเดียวก็ได้นะ”แม่ง...เร่งรัดจริงเชียว ขอกูหาทางออกก่อนไม่ได้เหรอไงว่ะ


“.........................................”


“เตี้ยยยยย~”


“เออ ๆ ไปก็ได้ว่ะ ถ้าพี่ต้นหอมตื่นมาก่อนนะ กูจะด่ามึงอีกทอด”


“ได้ครับ นั่งรถไฟฟ้ามา............นะ เจอกันครึ่งทาง”


“แล้วตอนกลับอ่ะ”


“ก็ BTS เหมือนเดิมสิครับเตี้ย รถมันติดนะ”


“ลำบาก!”


“นั่งทุกวัน...อย่าบ่นครับ กูจะออกแล้วนะ เจอกันนะครับเตี้ย...อย่าเบี้ยวละ ไปไม่เจอ...กูตามถึงถิ่นแน่”มันขู่ก่อนวางสาย

หน็อยแน่ะ....เจอตัวนะพ่อจะข่วนหน้าให้เสียโฉมเลยคอยดู ผมไม่ได้เปลี่ยนชุดละ....ใส่กางเกงขาสั้นไปก็สะดวกดีเหมือนกัน ไปถึงมันก็นั่งหน้ายิ้มแฉ่งอยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะมีชามวางซ้อนกันอยู่ อะไรอ่ะ...กินไปก่อนแล้วด้วย


“กินก่อนแล้วอ่ะ!!!”เหวี่ยงแม่งเลย


“ก็หิวนี่ แต่ยังกินได้อีก มานั่งเร็ว ๆ”


ร้านที่มากินกันเป็นร้านที่เป็นตึกแถวริมถนน ผมอยากทานมานานแล้ว ที่รู้จักเพราะติณฑ์มันเคยขับรถผ่าน ผมบอกให้มันจอดแวะหลายครั้งแล้ว แต่มันใส่สูทง่ะ...จะให้มานั่งด้วยเชิ้ตแขนยาวมันก็ไม่ยอมอีก วันนี้วันดี...มันแต่งตัวสบายที่สุดในโลก ฮ่าฮ่า เสื้อลาคอสสีเขียว กางเกงลายสก็อตสีเข้ากัน รองเท้าแตะคนรวยสีขาว แล้วก็...กุญแจรถวางอยู่คู่กับกระเป๋าตังค์!?!?!?


“ไหนบอกไม่เอารถมาไง!!!!”ผมโวยวาย


“กลัวมึงกลับลำบากไงครับเตี้ย เผื่อฝนตกด้วย...ไม่อยากให้มึงตากฝน”ผมมองหน้ามันอย่างจับผิด


“แล้วทำไม...ขับมาถึงไวจัง เมื่อกี้ไม่ได้อยู่ที่คอนโดหรือไง”


“มาทำธุระแถวนี้อ่ะ ถามไรมาก...ไม่โกหกหรอกน่า มันดึงผมนั่งลง สั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใส ลูกชิ้นล้วนแยกอีกชาม เออ...กินก่อนก็ได้ มันยิ้มกริ่มอะไรของมันก็ไม่รู้ เห็นแล้วอยากเอาตะเกียบจิ้ม...ชอบมาทำหน้าแบบ รู้ทัน...รู้ทุกอย่างในโลก ชิส์!!!!


กินจนอิ่มผมสั่งกลับไปให้พี่ต้นหอมด้วย หวังว่าตอนนี้พี่เค้าคงยังไม่ตื่นนะ...มันพาเดินดูของกินแถวนั้นก่อนอีก เพิ่งรู้ว่านอกจากมันจะทำอาหารเก่งแล้ว มันยังเลือกซื้อเลือกกินได้เก่งด้วย ท่าทางมันไม่เหมือนคนที่จะเดินตลาดเท่าไหร่เลย แต่กลับทำได้อย่างชำนาญ เดินเข้าโน่นออกนี่...เหมือนแบบว่าธรรมดามาก


“ขนมเบื้อง เอากลับไปให้พี่ไหม”มันหันมาถาม ผมพยักหน้า แล้วมันก็สั่งให้ตั้งถุงใหญ่เบ้อเร้อ
ตลาดที่นี่มีของอร่อย ๆ ขายเพียบเลย ผมชักจะชอบ คึคึคึ เดินมาดูพ่อค้าร้านนึงติดป้ายไว้ว่า “ถังแตก โบราณ” มันลักษณะเหมือนเครปกลม ๆ แต่ขอบด้านข้างจะสูงขึ้นมา แล้วข้างในมีไส้ ตามแต่ลูกค้าจะเลือกทานไส้อะไร มีทั้ง ข้าวโพด , ฝอยทอง , ทรงเครื่อง , ลูกเกด ผมยืนมองเค้าทำอย่างชำนาญ แล้วเพลินดี


“ลองทานไหม”มันถาม


“ซื้อให้หน่อย”ผมเกาะแขนบอกมัน สั่งไม่เป็นง่ะ =_=


“ขายยังไงครับ”มันถามพ่อค้า


“สามชิ้น ยี่สิบบาทครับ”


“งั้นเอาปนกัน หกสิบบาทเลยครับ”


“หือ? ซื้ออะไรเยอะแยะ...”


“ซื้อฝากพี่มึงด้วย แล้วมึงกินน้อยซะเมื่อไหร่ อย่ามาทำเป็นพูดว่าทำไมซื้อเยอะ”ฮี่ฮี่.........รู้ทันตลอด!!!!
ผมลองหยิบออกมากินเลย งึม ๆ ๆ ๆ อร่อยอ่ะ....หวาน ๆ อร่อยโคตร แป้งนิ่มดีด้วย ไม่เคยกินอะไรแบบนี้เลย รสชาติมันอร่อยมาก ๆ เลย ผมยื่นไปให้คนข้างหลังกินบ้าง ชิ้นเดียวกันนี่แหล่ะ...จะเหลือเก็บไว้กินที่คอนโด มันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะก้มลงมากัดอีกด้าน


“อร่อยป่ะ”ผมถาม


“อร่อยมากกกกกกกกกกกกกกก”มันลากเสียงยาวจนเหมือนว่าจะประชด ยิ้มมีเลศนัยเหมือนที่มันชอบทำบ่อย ๆ ผมทำหน้ามุ่ย...ทีหลังไม่กินแร่ว!!!!!


เดินกันจนเมื่อยขา แต่ได้ของกินเต็มเลย มันจอดรถไว้ซอยข้าง ๆ นั่นเอง


“ซื้อแล้วกินให้หมดด้วยนะครับ”สั่งอีกแล้ว!!!!! ผมหันหน้าหนี กูไม่รู้..กูหลับละ!!!!!! มันหัวเราะหึหึ ข้างหลัง...ก่อนจะขับรถมาส่งถึงคอนโด


“ขอบใจนะ”ผมบอก มันส่ายหน้ารัว...นิ้วชี้แตะแก้มป่อง ๆ ของมันเอง สองสามที แม่ง...กูเหมือนจะเสียเปรียบตลอด
มันไม่ยอมปลดล็อครถให้ง่ะ...จำใจจำยอมนะ ผมยื่นหน้าไปใกล้ ๆ มันก็เตรียมหลับตาพริ้ม ไอ้หื่นเอ้ย...แกล้งใช้ฟันขบแก้มมันเบา ๆ จนมันสะดุ้งออกมา คว้าคอผมไว้เต็มแรง แล้วบรรจงจูบเชื่องช้าและแผ่วเบา ผมตัวสั่นออกมาเล็กน้อย...รู้สึกหวาบหวามกับสัมผัสที่ได้รับยังไงไม่ทราบ


“อย่าทำแบบนี้กับใครนะ!!!!!!”สั่งเสียงเข้ม แล้วทำหน้าโหดอีกแล้ว...อะไรว่ะ ชอบมาตะคอกไม่มีเหตุผล...จะให้กูไปทำกับใครว่ะ ขู่กูทุกครั้งแบบนี้...ทำจริงมึงมิบีบคอกูตายหรือไง!!!! แมร่ง...ไอ้โหดดดดดด~


หิ้วของขึ้นมาห้องคนเดียว เจอพี่ต้นหอมเปิดตู้เย็นเหมือนควานหาอะไรกินอยู่ 5555+ ของกินเพียบใช่ม้า...


“อ้าว...ซื้อของมาเหรอ”


“ฮะ”ผมวางของที่ซื้อบนโต๊ะ


“ไปทำอะไรมาหน้าแด๊งแดง”พี่สาวคนสวยพูดพร้อมจับผิด


รับหันหน้าหนีด้วยอาการหลุกหลิก....งือ!!!! มันอ่ะ...!!!! มันป้อนจูบรสละมุนอีกแล้วน่ะ!!!!!!



/---------------------------------------------------------------/

(มีต่อฮับ)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-10-2012 21:22:23

(ต่อ)



 ไม่ได้คุยกับติณฑ์อีกตั้งแต่ที่ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันครั้งนั้น ตอนนี้ผมกำลังขับรถกลับบ้าน เราสามคนพี่น้อง...พี่ขิงยังออกห้าว ๆ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ผมรับหน้าที่เป็นสารถีขับรถตั้งแต่กรุงเทพฯ ยันกาญจนบุรีคนเดียว...ไม่มีใครช่วยเลยง่ะ เมื่อยจะแย่ แต่พอกลับมาถึงบ้าน ก็คุ้มล่ะ...อาการกำลังเย็น ๆ สบาย พ่อแม่ปู่ย่าตายายรออยู่ก่อนแล้ว นอกจากนี้ยังมีอาปอนด์กับอาแก้ว และไอ้เด็กเต่าตัวแสบมาด้วย หลานผมเองแหล่ะ... น่ารักน่ากระทืบดีน้า


ป้าแก้ว กับพี่ฟ้าก็ยืนรอ ทุกคนหน้าตาชื่นมื่น...ภูมิใจแทนคุณยายจังฮะ มีลูกหลาน...กลับมาเยี่ยมเยอะแยะ อ่อ...จะเว้นซะก็แต่หลานนอกคอก! พี่บุ้งไว้หนึ่งคนละฮะ...คนโปรดคุณยายแท้ ๆ กลับไม่มา


“แม่จ๋า...หอมแต่พี่ต้นหอม พี่ขิง แล้วหนูล่ะ”ผมอ้อน จนทุกคนอมยิ้ม น่ารักใช่มะ...แม่ผมใจดีนะ เป็นหญิงไทยทุกกระเบียดนิ้ว หวานหยดย้อย...ไม่รู้ว่าไปหลงคารมพ่อได้ไง พ่อผมโหดนะ...แค่มองหน้าผมก็ผวาแล้ว


“คนนี้แม่ก็รักกกก~”



ฟอดดดดดดดดดดด~ ผมไล่หอมทุกคนอย่างคิดถึง ไม่เว้นแม้กระทั่งป้าแก้วและพี่ฟ้า พี่ชายสุดหล่อด้วย >//<



“ฟ้าเอาของน้องขึ้นไปเก็บ แล้วไปอาบน้ำกันได้แล้ว พักผ่อนกัน”แม่บอก...ทุกคนเดินเข้าบ้าน พี่ขิงเดินนำขึ้นไปห้องตัวเอง แม่คงให้คนทำความสะอาดไว้ให้แล้ว มีพี่แม่บ้านมาช่วยกันขนกระเป๋าขึ้นไปข้างบน


บ้านผมเป็นบ้านไม้สักทั้งหลัง ถึงจะเป็นไม้แต่ก็มีตั้ง 3 ชั้น บนพื้นที่หลายร้อยไร่ ที่บ้านทำการเกษตรอย่างที่เคยบอกฮะ ผมรักที่นี่...อ่อ ผมมีม้าตัวโปรดด้วย คุณปู่ยกให้ตอนที่แม่พันธุ์ตกลูก เพศผู้ฮะ สีน้ำตาลเข้ม ชื่อ “ขุนเชื่อง” อยากให้ไอ้โหดมาที่นี่ด้วยจัง...ไม่รู้ว่ามันจะชอบขี่ม้ารึเปล่า


“พี่ทำความสะอาดห้องมะนาวให้แล้วนะครับ”พี่ฟ้าบอก เค้าช่วยยกกระเป๋ามาในห้องผม ขณะที่พี่แม่บ้านคนอื่น ๆ ไปช่วยพี่ต้นหอมและพี่ขิง


“ห้องเค้าไม่มีอะไรมากสักหน่อย แค่ปัด ๆ เค้าก็นอนได้แล้ว ไม่เรื่องมากหรอก”ผมบอก


“ฝุ่นเยอะจะตาย ทำแบบนั้นแม่พี่ได้ตามมาเขกกะโหลกแน่ ๆ เป็นอย่างไงมั่งครับ อยู่กรุงเทพฯ สนุกเหมือนอย่างที่เคยวาดฝันไว้รึเปล่า”


“ก็ดี เค้าไม่ค่อยชอบคนกรุงเทพฯ เท่าไหร่...มีแต่คนใจดำ!”


“หือ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เสมอไปหรอกมั้งครับ”


“จริง ๆ นะพี่ฟ้า มหาลัยที่เค้าอยู่อ่ะ...มีแต่ลูกคนรวย เบ่งกันไปเบ่งกันมา เกะกะลูกตาชะมัด”ผมบอก


“หึหึหึ เราน่ะก็เป็นซะอย่างนี้ ปรับตัวให้ได้ซี่ครับ”


“ก็กำลังทำอยู่นี่ไงเล่า...ว่าแต่พี่ฟ้าเถอะ ม้าที่เค้าฝากเลี้ยงน่ะ...ดูไว้ดีรึเปล่า”


“ดีซี่ครับ พาเดินเล่นทุกเช้า กินอาหาร ตรวจโรคทุกอาทิตย์เป๊ะ ตามที่มะนาวสั่ง พี่ไม่ลืมหรอกน่า...”พี่ฟ้าหัวเราะเบา ๆ


“ลองลืมสิ เค้าจะอาละวาดให้บ้านแตกเลย”ผมพูดอย่างเข่นเขี้ยว


“มะนาว พี่จะไปเดินเล่นในไร่ไปด้วยกันรึเปล่า”พี่ขิงโผล่หน้ามาถาม


“ไม่ฮะ อยากนอนจะแย่...เมื่อยจะตาย”ขับรถตั้งไกลคนเดียว พระเจ้า!!! จะให้ผมเอาแรงที่ไหนไปวิ่งข้างล่าง


“โอเช...งั้นพี่ไปล่ะนะ”ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดลงข้างลง ผมกับพี่ฟ้าหันมาหัวเราะให้กัน กระโดกกระเดกเหมือนเคย ผมนั่งคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กับพี่ฟ้าสักพัก ก็ไม่ไหวตาจะหลับ ทั้งที่ไม่อยากนอนเวลานี้แท้ ๆ เวลานอนตอนเย็นจะปวดหัวทุกครั้งเลย ฮ้าวววว...คงต้องนอนเอาแรงก่อนละฮะ

--------*------------------------------------------------------------*---------

[/color]


อาหารเย็นอยู่บ้านใหญ่กันพร้อมหน้า คุณปู่นั่งหัวโต๊ะ มีคุณย่า ด้านขวา อีกด้านเป็นคุณตา คุณยาย คุณพ่อคุณแม่ ส่วนพี่ต้นหอม พี่ขิง ผม พี่ฟ้า นั่งเรียงกัน อาปอนด์ อาแก้ว น้องเต่า ป้าแก้ว ก็นั่งกันเต็มโต๊ะ อ่อ...มีลุงพล ป้านก พี่สุ โอ๊ยยยย...ญาติผมเยอะไหม 555555+ ส่วนโต๊ะเล็กมีเด็ก ๆ ลูกสมุนกันอีกสามสี่คน


“ทานเยอะ ๆ นะ มะนาว...เราน่ะผอมเกินไปแล้ว”


“โธ่คุณย่า...ผอมที่ไหนกัน หุ่นอย่างหนู  เค้าเรียกหุ่นนายแบบแท้ ๆ เลยนะ”


ทุกคนหัวเราะออกมา พี่ฟ้านั่งข้าง ๆ ผม คอยตักไก่และของโปรดอื่น ๆ อย่างไม่ได้ขาด บ้านอื่นผมไม่รู้...แต่สำหรับครอบครัวผม ป้าแก้วคือหนึ่งในสมาชิก พี่ฟ้าก็เหมือนกัน...


“นายแบบติ๊งต๊องล่ะสิไม่ว่า แม่คะ...ลูกชายแม่ อยู่ห้องคนเดียว...ความสะอาดก็ไม่คิดทำ นี่ถ้าต้นหอมกับขิงไม่มา คาดว่าจะต้องรกจนมีหนูวิ่งในห้องแน่ ๆ ล่ะค่ะ”พี่ขิงพูดยิ้ม ๆ แต่คุณแม่มองค้อนแล้วง่ะ


“มีแม่บ้านไม่ใช่เหรอ”พ่อถาม


“ก็มีฮะ แต่หนูไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในห้องนี่...”


“งั้นก็ทำซะบ้าง ปัด กวาด เช็ด ถู มือไม่ด้านหรอก”คุณยายแซวยิ้ม ๆ ไม่ได้กลัวมือด้านซะหน่อย


“โธ่ทำไมทุกคนรุมหนูคนเดียวล่ะ พี่ฟ้า...พูดอะไรบ้างสิ”ผมเหวี่ยงหาพักพวกก่อนฮะ พี่ฟ้าหัวเราะเบา ๆ


“พี่ว่า...พี่คิดภาพตามออกเลย 5555555555+”


ทุกคนหัวเราะกันสนุกสนาน ห้องผมไม่รกสักหน่อย...ไอ้โหดมันช่วยทำแล้วนะ!!!!!!!!!


กินไปคุยไป หัวเราะกันสนุกสนาน ผมบอกแบบนี้...เพราะครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่ด้วยมั้ง เลยชิน...ที่จะต้องมีเสียงโหวกเหวกโวยวาย แต่ก็ทนได้เฉพาะกับครอบครัวตัวเองเท่านั้น ให้ไปเจอแบบนี้ในสังคมข้างนอก ผมคงจะเอาอะไรเฉาะปากคนพูดแน่ ๆ


“ต้นหอมเรียนเป็นยังไงมั่งลูก”คุณย่าถาม


“สนุกดีค่ะคุณย่า ที่โน่นวิวสวยและอากาศดีมากเลย”พี่ต้นหอมเล่าเรื่องที่สวิสให้คุณย่าฟัง และทุกคนก็ฟังไปด้วยอย่างสนุกสนาน เฮ้อ...ยิ่งฟังก็ยิ่งอิจฉาแฮะ ผมทานอิ่มเรียบร้อย ขออนุญาตลุกออกมาจากตรงนั้น...ออกมาเดินเล่นสูดอากาศเย็น ๆ อย่างที่เมืองกรุงไม่เคยมี


ตรืดดดดด  ๆ ๆ สายเข้าผมตั้งเป็นระบบสั่นเอาไว้ เมื่อหยิบออกมาดูก็อมยิ้มเล็กน้อย



“ฮัลโหล...”


“ถึงรึยัง?”


“ถึงตั้งนานแล้ว โว๊ะ...กาญจบุรีนะไม่ใช่ชายแดนไทย - พม่า จะได้ขับรถข้ามวันข้ามคืน”ผมบอก


“คร๊าบบบบบ มึงเก่งมากคร๊าบบบบบ แล้วกินข้าวรึยังคร๊าบบบ..คนเก่ง”มันทำซุ่มเสียงกวนตีน


“กินแล้ว กินเยอะมั่ก ๆ ๆ ๆ ด้วย”


“ดีแล้วคร๊าบบบบ กินเยอะ ๆ ให้อ้วน ๆ เลย”


“เบื่อว่ะ!!!! กูกินเยอะแล้วนะ ใคร ๆ ก็บอกว่าผอม มึงก็อีกคน ถ้ากูอ้วนขึ้นมาจริง ๆ นะ....”


“อ้วนก็รักนะคร๊าบบบบ 5555+”


“ไอ้บ้า!!!!”


“หึหึหึ”


“............................”


“............................”


เราต่างคนต่างเงียบลงไปอัตโนมัติ ผมคิดไม่ออกจะพูดอะไรกับมันดี มีตั้งหลายเรื่องอยากเล่าให้มันฟัง แต่จับต้นชนปลายไม่ถูก มันเองก็เงียบไปเหมือนกันง่ะ...


“มึงครับ....”


“...........................”


“นาว!”


“ไรเล่า เรียกชื่ออยู่ได้...มีอะไรก็พูดมาดิ”


“เวลานอนห่มผ้าด้วยนะ”


“อือ รู้แล้วน่า ย้ำจัง”


“คิดถึงกูมาก ๆ ด้วย”


“แหว่ะ...ใครจะไปคิดถึงมึงกัน”


“ทำปากดี อย่าร้องไห้หากูล่ะ?~”


“ไม่ร้องหรอก ไอ้บ้า...”


พี่ฟ้าก็ตามออกมาอยู่ด้านหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้


“ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียวละครับ มะนาว”


“อะ...พี่ฟ้า”ผมอุทาน ปลายสายก็นิ่งชะงักงัน ไอ้ผมก็ร้อนตัว...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ!!!!! ได้ยินอะไรไปบ้างเนี่ย!!!!


“ใครว่ะ!!!!!”ปลายสายเริ่มสบถ ถามรัวละครับ =_=


“พอดีเค้าเห็นดาวมันสวยน่ะ ที่กรุงเทพไม่มี คิดถึง...เลยออกมาดู”ผมบอก


“เฮ้ย...ใครว่ะ แมร่ง...คุยกับกูอยู่นะโว้ย ทำไมต้องคุยกับคนอื่นด้วยว่ะ”ไอ้คนอีกฟากมันบนใส่หูผมจนต้องยกหูออกห่าง


“ยุงเยอะจะตาย เข้าไปคุยโทรศัพท์ข้างบนห้องเถอะครับ”พี่ฟ้าบอกแล้วอมยิ้ม


“ไม่เอา!!!!! เค้าอยากอยู่ตรงนี้ก่อน นะ....”ผมอ้อน ไอ้โหดเงียบไปแล้วล่ะครับ


“โอเคครับ ๆ พี่ให้เวลาไม่เกิน 30 นาทีต้องวางสาย แล้วรีบเข้าบ้านนะครับ”พี่ฟ้าบอก


“เหี้ย!!!! มีสิทธิ์อะไรมาสั่งว่ะ กูไม่วางโว้ย....”ไอ้ติณฑ์ด่าพี่ฟ้ากรอกหูผมง่ะ จู่ ๆ ก็มาเหวี่ยง...อีกแล้วนะมึง


“แต่กูจะวาง”ผมกลับมาคุยกับมันเหมือนเดิม


“ลองวางดูสิ กูจะบุกไร่มึงเลย”ไม่รู้ว่าขู่หรืออะไร ผมมีสิทธิ์ที่จะกลัวมันไว้ก่อน บ้าดีเดือดอย่างนี้...


“กลัวตายล่ะ!!!!”


“อย่ายั่ว!!!!ตอนนี้โมโหจริง ๆ”มันทำเสียงเครียดอีกแล้ว


“ทำไมเล่า!!!! แค่พี่มาเรียกเข้าบ้าน...ก็ไม่ไปแล้วนี่ไง”ผมแหวกลับ


“แม่ง !##$%^&*()_+_)(*&^^%$##@!!” มันสบถกับอะไรไม่รู้ดังลั่นเลย...แล้วก็วางสายไปง่ะ =_=


ไอ้บ้า ไอ้เลว เชี่ยแม่ง....คิดจะวางก็วาง เออดี...ปิดเครื่องหนีมันเหมือนกัน ช่างแม่งแล้ว...ไม่ต้องโทรมาหาเลย กูงอนมาก!!!!

กลับเข้ามาอีกทีทุกคนกำลังนั่งพูดคุยกันสนุกสนาน ผมแทรกตัวลงไปนั่งพื้นระหว่างขาพี่ขิง พี่สาวก้มลงลงมาจูบกลางกระหม่อมผมสองที ผมเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้ เค้าก็ก้มลงจูบหน้าผากต่อ


“เอ้าเด็ก ๆ มาเอาของฝากเร็ว”พี่ต้นหอมเปิดกระเป๋าใบโต แล้วเด็ก ๆ ก็กรูวิ่งเข้าไปหา พี่สาวหยิบขนมส่งให้เด็กทุกคน และกระเป๋าใบสวยให้แม่ ผมชะเง้อมอง...รอของขวัญของตัวเอง พี่ต้นหอมหันมายิ้ม ๆ


“ของนาว พี่ส่งตามมานะ...หิ้วมาไม่หมดถือไม่ไหว”


ผมทำหน้าบึ้ง...จนพี่ขิงลูบหัวเบา ๆ “ของพี่เอามา...ไหนใครอยากได้น้ำหอม” พี่เขาวิ่งขึ้นไปบนห้อง หยิบน้ำหอมขวดสวยยื่นให้


“ขอบคุณพี่เค้าด้วยสิมะนาว”คุณย่าพูด ผมโน้มทั้งตัวเข้าหาพี่สาวจนเขาหงายหลังไปบนโซฟา แล้วก็จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ให้ทั่ว


“ยี้ มีน้ำลายด้วยค่ะ คุณย่า!”พี่ขิงเช็ดหน้าตัวเองออก


“บ้า มีที่ไหนกันเล่า!!!”เค้าแกล้งผมอ่ะ ทุกคนหัวเราะกันร่วนเลย ผมมานั่งกับเด็ก ๆ เอาน้องเต่านั่งตักแล้วแบ่งขนมกันกิน
ก่อนจะแยกย้ายกันไปนอน ผมขับรถกอล์ฟไปส่งบรรดาญาติ ๆ ตามบ้านละแวกใกล้เคียง โดยแบ่งเป็นสองคนคือ คันผมมีพี่ฟ้า คุณปู่คุณย่า อาปอนด์อาแก้วน้องเต่า ส่วนที่เหลือก็แยกไปรถกอล์ฟอีกคัน โดยมีพี่ขิงเป็นคนขับ บรรยากาศบ้านสวนตอนกลางคืนสวยมาก ยิ่งมืดยิ่งเห็นดาวสกาวสุกใส ผมนั่งเคียงคู่กับพี่ฟ้ามาในตอนขากลับ


“พรุ่งนี้อยากไปไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”พี่ฟ้าถาม


“อือ เค้าอยากไปน้ำตก อยากไปขี่รถเล่นด้วย”น้ำตกที่ว่าเป็นน้ำตกที่อยู่เกือบท้ายไร่ เป็นน้ำตกส่วนตัวที่พ่อผมให้คนงานไปสร้างบ้านพักไว้ เผื่อมีเพื่อน ๆ ต้องการไปปาร์ตี้ริมน้ำตกแถวนั้น ทางไม่กันดารหรอกนะฮะ...เพราะว่าที่นี่เจริญแล้ว พ่อให้คนลาดยางไปจนเกือบถึงน้ำตก แต่ถนนไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิดหรอกนะถ้าจะให้รถมาวิ่งสวนกันแบบกรุงเทพคงไม่มี ผมกับพี่ ๆ มักจะไปที่นั่นด้วยการขับรถกอล์ฟไปกันบ้าง ขี่มอเตอร์ไซต์ไปกันบ้าง สะดวกกว่า แล้ว...วิ่งฉิว ๆ โต้ลมเวลาขับลงเขา สนุกอย่าบอกใครเชียว


“ได้ขอรับ งั้นไปสักสามสี่โมงเย็นแล้วกันนะ จะได้ไม่ร้อนมาก...”


“อือ...คืนนี้นอนกับเค้านะ”ผมบอกพี่ฟ้า ปกติถ้าอากาศดี ๆ อย่างหน้าหนาว เราจะกางมุงตรงนอกชาน นอนเรียงกัน ทั้งผม พี่บุ้ง พี่ต้นหอม พี่ขิง แล้วเล่าเรื่องผีบ้าง ตาอินคนสวนของที่นี่ก็เล่าเรื่องผีได้เก่งน่ากลัวสุด ๆ พอฟังกันแล้วก็ไม่มีใครอยากกลับไปนอนห้องตัวเองสักคน นอนเรียงกันเป็นตับจนถึงเช้า


“ครับผม....”



วันนี้อากาศก็ดี...แต่สองสาวคงไม่อยากนอนมุงแน่ ๆ ป่านนี้ถึงบ้านนอนกันแล้วก็ไม่รู้...ผมนั่งชิดพี่ฟ้าเพราะอากาศเริ่มหนาวเย็น คล้องแขนให้คนขับซึ่งหันมาหัวเราะน้อย ๆ และหลับตาด้วยความเหนื่อยอ่อนไปจนกระทั่งถึงบ้าน~

/-----------------------------------------------------------/

[/color]


จบตอนที่ 14

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-10-2012 21:23:58

ตอนที่ 15
แสงแดดลอดผ่านผ้าม่าน  รับรู้ได้ถึงไอแดดซึ่งแรงเกินกว่าจะเป็นแสงอุ่น ๆ ในยามเช้า ผมพลิกตัวหมุนบนที่นอนสองสามที ก่อนจะเบิ่งตาขึ้นด้วยความฉุกคิด คนที่นอนกับผมเมื่อคืนหายไปไหน...มองนาฬิกาข้างฝา 10 โมงกว่าแล้ว พี่ฟ้าคงลงไปข้างล่างแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เร็วที่สุด แพลนเอาไว้ว่า...จะเข้าไปเล่นในไร่ตอนเช้านี่!!! ไม่ยอมปลุกกันบ้างเลย วิ่งลงมาข้างล่าง แม่และคุณยายนั่งอยู่ในครัว
“ตื่นแล้วเหรอ มะนาว...มากินข้าวต้มก่อนลูก”ยายบอก แม่ยกน้ำส้มคั้นมาให้
“แม่...เห็นพี่ฟ้ารึเปล่า”ผมถาม
“พี่ฟ้าออกไปไร่กับพ่อตั้งแต่เจ็ดโมงแล้ว เราน่ะ...นอนขี้เซาล่ะสิ”
“ไม่ยอมปลุกกันบ้างเลย!!!!!”
“พี่เค้า ไม่อยากกวนเรานี่...เมื่อคืนบอกว่าเหนื่อยไม่เหรอ มาทานข้าวแล้วค่อยออกไปนะลูก” แม่ตะโกนไล่ตามหลังมา ผมเดินมาที่ห้องรับแขก หยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมากดหาพี่ฟ้า ไม่นานเขาก็รับสาย
“พี่ฟ้า...อยู่ไหน!!!!!”ผมตะโกนใส่ปลายสายเสียงดัง
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ...พี่อยู่ในไร่นะ”
“ทำไมไม่ยอมปลุกกันบ้างเลย เค้าอยากไปเล่นในไร่ด้วยอ่ะ!!!!”
“มะนาวไม่บอกพี่ไว้นี่ครับ พี่เห็นเรานอนหลับสบายก็ไม่อยากกวน แล้วอีกอย่างพ่อใหญ่ก็เรียกพี่ออกมาสั่งงานด้วย ตอนนี้พี่กำลังจดงานอยู่นะครับ”
“ไม่รู้ละ พี่ฟ้าต้องมารับเค้า...ตอนนี้!!! เดี๋ยวนี้!!!!”
“ขอเวลาสัก 20 นาทีไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้!!!!”
“เอางี้ไหม มะนาวก็ไปกินข้าวหรืออาบน้ำอะไรให้เรียบร้อย...กว่าจะเสร็จก็ทันกันกับพี่พอดี”
“เค้าอาบน้ำแล้ว แต่ถ้า 10 นาทีพี่ฟ้าไม่มารับเค้า เค้าจะไม่กินข้าวทั้งวันเลย...คอยดู!!!”

โครม!!!!!

ชิงวางสายก่อนเลยฮะ ป้องกันการถูกปฏิเสธ อาปอนด์อาแก้วขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านพอดี ผมเลยเดินออกไปหา สงสัยคงไปข้างนอกกันมา พี่ต้นหอมก็ไปกับเขาด้วย
“มะนาวช่วยอายกของเข้าบ้านหน่อยลูก”
“ฮะ อาแก้วไปไหนมาเหรอฮะ”
“เมื่อเช้าอาไปวัดมา เห็นพี่ฟ้าบอกเรายังไม่ตื่น...อาเลยไม่ได้ไปปลุก ถ้าหนูอยากไป...พรุ่งนี้อาจะปลุกแต่เช้านะลูก”
“ไม่เป็นไรฮะ”ผมบอกเหนือย ๆ ชอบไปไหนไม่บอกกันเลย พี่ต้นหอม..เดินเข้ามาหอมแก้มผม
“พี่ซื้อที่นวดมาฝาก เอาไว้เวลาเรียนหนัก ๆ เครียด ๆ ก็หยิบมานวด”พี่สาวหยิบออกมาให้ เป็นเครื่องนวดไม้ขนาดกะทัดรัด งานของสมาคมแม่บ้านนะฮะ ผมกอดเอวเค้าไว้หลวม ๆ
“กินข้าวหรือยังครับ”พี่สาวถาม
“ยัง รอพี่ฟ้ามารับก่อน”
“โห กว่าจะมา...เห็นพ่อให้เข้าไร่ไม่ใช่เหรอ ป่ะ...ไปทานกับพี่ก่อนเลย มาค่ะ...อาปอนด์ อาแก้ว ทานข้าวกัน”พี่ต้นหอมเรียกทุกคนมาทาน อาซื้อก๋วยเตี๋ยวลุยสวน เมี่ยงปู ปลาเผา ส้มตำ มาด้วยอ่ะ ของชอบล่ะฮะ....ผมเดินตามเข้าไปกินอย่างเอร็ดอร่อย
“พี่ขิงกับน้องเต่าละฮะ”ผมถาม
“พากันไปกับคุณปู่จ่ะ พาหลานน้อยไปอวดสมาคมเค้าล่ะ”อาแก้วบอก ผมพยักหน้าหงึกหงัก ทุกคนคงเริ่มปฏิบัติการขุนผมให้อ้วนกันอย่างจริงจัง เอาอาหารเยอะแยะมาวางใส่จานผม...นาวาจัดให้~
ของกินเพียบแม่เอาแพ็คใส่กล่องให้ไว้ไปทานในไร่ ผมหยิบถุงผ้ามานั่งรอหน้าบ้าน นานเกินไปแล้ว...นายภูฟ้า บอกว่า 10 นาทีไง!!!!! ผมเข่นเขี้ยวทำหน้าบึ้งอยู่คนเดียว เห็นคนขี่มอเตอร์ไซต์อยู่ลิบ ๆ กำลังบิดมาด้วยความเร็วสูง ไม่ต้องบอกก็รู้...ใครจะกล้าขับรถซิ่งในไร่ นอกจากภูฟ้าคนเดียว
“ช้าจัง!!!!”
“งานยังไม่เสร็จเลยครับ พี่ขอพ่อใหญ่มารับเราก่อนนะเนี่ย...โดนท่านบ่นอีกตั้งหาก มาเลย...มาฟังท่านบ่นด้วยกัน”ผมกระโดดขึ้นหลังรถ ก่อนที่พี่ฟ้าจะขับออกไป พี่ต้นหอมก็ตะโกนโหวกเหวกลั่นบ้าน
“ฟ้ารอหอมด้วยยย...หอมไปด้วย!!!”เราสองคนหัวเราะร่วน เพราะพี่ต้นหอมดูลุกลี้ลุกลนกลัวไม่ทัน ผมย้ายที่นั่งจากเบาะหลังมานั่งข้างหน้า โดนมีพี่ฟ้าคร่อมตัวผมไว้...
“ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ แล้วนะ ยังอยากจะนั่งแบบนี้อยู่อีก”
ผมหันมายิ้มซุกซนให้ มันไม่ใช่มอเตอร์ไซต์รุ่นเก่าสักหน่อย นี่มันแบบสตาร์ทมือ...ฉะนั้นไม่ต้องห่วงว่าพี่ฟ้าจะเกะกะ พี่ต้นหอมใส่รองเท้าผ้าใบ หิ้วถุงผ้าเหมือนของผม แล้วก็โดดขึ้นข้างหลัง...กอดเอวพี่ฟ้า
“ไปเลยลูกพี่~~~”ผมตะโกนลั่น

ลมโกรกหน้าไปเรื่อย ๆ แดดแรงเพราะเกือบจะเที่ยงวันแล้ว ผมดูเดินชมไร่ไปเรื่อย ๆ สนุกสนานดีฮะ พี่ต้นหอมแยกไปดูร่องน้ำที่ไหลผ่านสวนกับพี่ฟ้า ส่วนผมก็แยกออกมาเดินคนเดียว....เจอตาอินแกกำลังทำอะไรสักอย่างกับต้นมะพร้าวอยู่ หึหึหึ
“ทำอะไรน่ะ!!!”ผมแกล้งตะโกนเสียงดังใส่
“ว้าก ตาเถร...โธ่ คุณมะนาว ประเดี๋ยวตาอินก็ได้หัวใจวายตาย”
“ไม่ยักรู้ว่าตาอิน จะขวัญอ่อนกับเขาเป็นด้วย”
“เป็นซี่ครับ ถ้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้”
“แล้วนี่ทำอะไรอยู่”ผมบอกขึ้นไปบนต้นมะพร้าว
“ก็เก็บมันลงมาสิครับ น้ำกำลังหวาน ๆ คุณมะนาวอยากจะลองหน่อยไหม”
“เอาสิ แบ่งให้หนูสักสองสามลูกนะ...เดี๋ยวจะกลับมาเอา”
“คร๊าบบบ”
“ขอบคุณครับผม อ่อ...ตาอิน ไอ้ของดีท้ายไร่ยังมีอยู่ไหม”ผมถามตาอิน แกตาเบิ่งกว้าง…แกรู้ว่าผมหมายถึงอะไร
“มะ มะ ไม่มีแล้วครับ ไม่มีแล้ว”
“ตอบแบบนี้แสดงว่ามีเลศนัย”ผมมองอย่างจับผิด
“ไม่มีแล้วจริง ๆ ครับ พ่อใหญ่ให้คนจับออกหมดแล้ว...คุณมะนาวอย่าไปเชียวนาครับ ไม่งั้น...โตป่านนี้ก็เถอะ จะโดนตีเอาได้ง่าย ๆ”
“เค้าถามดูเฉย ๆ ไม่ได้จะไปสักหน่อย น่า...บอกเค้าหน่อยนะ นะ นะ...นะตาอินคนดี นะ...เค้าแค่อยากรู้เฉย ๆ”ผมเว้าวอน อุตส่าห์เอาพันธ์ปลาไปปล่อยในบ่อร้าง แต่พ่อไม่ชอบให้ไปแถวนั้น เพราะรั้วอยู่กับรีสอร์ตคนใหญ่คนโต คงกลัวผมจะปีนไปข้ามไปเล่นอีกฝั่งมากกว่า ผมไม่ไปหรอกน่า...รู้อยู่ว่าอาจโดนข้อหาบุกรุก
“ไม่บอกก็ไม่บอก ยิ่งไม่บอกยิ่งอยากรู้ พอเค้าอยากรู้...เค้าก็จะหาทางไปให้ได้~”ผมบอกลอย ๆ ตาอินทำหน้าสิ้นหวังปนลำบากใจ ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ไม่ต้องไปหรอกครับ พ่อใหญ่ให้คนเอาดินไปถมเรียบร้อยแล้ว”
“อ้าว!!!! ถมได้ไง...นั่นมันที่เค้านะ!!!!”
“ถมมิดเลยล่ะครับ ไม่เชื่อไปถามนายฟ้าดูได้!!!!”
ผมทำปากยู่...ไม่เห็นพี่ฟ้าเล่าให้ฟังเลย ชิ!!!!! คิดจะปกปิดกันไว้ล่ะสิ...ได้เล่นแบบนี้ก็ได้ นายภูฟ้า สะบัดหน้าเดินกลับมาทางเดิม พี่ฟ้านะ...พี่ฟ้า ปล่อยให้พ่อถมดินตรงนั้นได้ยังไง แล้วยังบ้านต้นไม้ของเค้าอีก ต้องรื้อออกแล้วแน่ ๆ เลย
ตัวดี...เดินยิ้มกว้างมาพอดี!
“เป็นอะไรครับ หน้ามุ่ยเชียว...ใครทำอะไรไม่ถูกใจอีกหนอ”
“พี่ฟ้านั่นแหล่ะ ตอนนี้เค้าโกรธพี่ฟ้ามากด้วย”
“หือ!? พี่เหรอฮะ พี่ไปทำอะไรตอนไหนบอกสิ?”
“พี่ฟ้าปล่อยให้พ่อถมดินบ่อปลาเค้าอ่ะ”
“อ่อ บ่อนั้น! ใครบอกมาเหรอครับ”
“ตาอิน!!! มีฟ้ามีสิทธิ์อะไรมาให้พ่อถมอ่ะ”
“แล้วพี่ฟ้าจะเอาสิทธิ์อะไรไปบอกว่าไม่ให้พ่อใหญ่ไม่ถมล่ะครับ”พี่ฟ้าย้อนกลับมา ผมพูดไม่ออก แต่พยายามหาเรื่องเถียงต่อ พี่ฟ้าลูบผมผมเบา ๆ
“ตาอินไม่ได้บอกสิ ว่าพ่อใหญ่ให้คนเอาบ่อปูนมาลงแทน พี่ฟ้าเลี้ยงปลาในนั้นด้วยนะ รอให้มะนาวกลับมาดูไง”
“จริงเหรอ!!!!!”ถามแบบไม่แน่ใจ...ภูฟ้าเจ้าเล่ห์จะตาย
“อื้อ ใหญ่เกือบ 4 เมตรแน่ะ....บ่อธรรมชาติเหมือนเดิมแร่ะ เพียงแต่เปลี่ยนเป็นปูน ไว้เลี้ยงปลาคาร์ฟไง”
“ไหน พาไปดูหน่อยสิ”
“ได้ครับ แต่ต้องหลังจากที่พี่ทานข้าวเสร็จก่อนนะ”
“ได้ครับผม เจ้านาย!!!!”

/------------------------------------------------------------------------/
ตอนเย็นที่บ้านพากันมาเล่นน้ำที่น้ำตกล่ะฮะ สนุกมาก ๆ ผมลากพี่ขิง กับพี่ต้นหอมกดน้ำด้วย 555555+ ตอนเด็ก ๆ เค้าแกล้งผม พอโตมาตอนนี้ผมโตกว่า...เลยแกล้งคืนบ้าง 555555555+ เราทุกคนเฮฮาสนุกสนาน ก่อนจะขึ้นมาสั่นด้วยความเหน็บหนาว เมื่อต้องนั่งรถกอล์ฟกลับทั้งที่ตัวเปียก ๆ ไม่มีใครเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนสักคน พอถึงบ้านผมรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วมานอนเล่นบนเตียง
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ทำไมไม่มีสายเรียกเข้าเลยว่ะ!!!!!!!!!!!!!!! หงุดหงิด ๆ ไอ้โหดจะลืมผมแล้วรึเปล่าอ่ะ...หรือมันโกรธอะไรผมแล้วยังไม่หาย ผมรีบกดโทรศัพท์ไปหามันทันที แต่ไม่ยอมรับสาย...เลยกดอีกครั้ง คราวนี้มันกดตัด...ก่อนจะปิดเครื่องในที่สุด ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!!!! จำไว้นะ...จำไว้ น้ำตาผมไหลไม่รู้ตัว ไอ้บ้าเอ้ย...มีสิทธิ์อะไรมาปิดสายหนีเค้าอ่ะ ฮึกกกก~
ลองกดไปอีกหน...ไม่ติด~
บ้าเอ้ย...จู่ ๆ มาทำให้คนเขากระวนกระวาย

ผมไม่ได้ลงไปทานข้าวอีก...จนกระทั่งรุ่งเช้าของอีกวัน วันนี้พี่ขิงกับพี่ต้นหอมและแม่ไปตลาด พากันไปซื้อของมาจัดงานวันเกิดให้คุณย่า ส่วนผมลงมาข้างล่างไม่เจอใครเลยหยิบ แปปซี่และผลไม้ ขึ้นไปกินบนห้อง นอนมองดูโทรศัพท์...เออ ไม่โทรก็ไม่โทร อย่าโทรมานะมึง!!!
“อาบน้ำหรือยังครับเด็กน้อย”
“อาบแล้วฮะแม่”ผมทิ้งตัวนอนลงบนตักแม่ กลิ่นหอมของแม่คือกลิ่นที่ผมชอบที่สุด ผมกอดเอวท่านไว้แล้วสูดดมอย่างชื่นใจ
“นอนเล่นก่อนแล้วกันนะ ไม่ต้องลงไปข้างล่างหรอก”
“กลัวหนูจะไปวุ่นวายเหรอไง หนูไม่ป่วนหรอกน่า”ผมบอก แม่หัวเราะลูบผมออกมาน้อย ๆ
“จะเชื่อเราได้ที่ไหนกัน ไมทำอันนั้นพัง อันนี้ก็แตก...วุ่นวายไปหมด”
“หนูไม่เป็นอย่างนั้นแล้วสักหน่อย”
“เรียนเป็นยังไงบ้างมะนาว”
“ก็ดีนะ หนูไม่ค่อยชอบบางวิชาเลย...”ผมบอกกลาย ๆ คณะที่เลือกคือคณะที่พ่อชอบ ในบรรดาลูกทั้งหมด มีแค่ผมคนเดียวที่ไม่ได้เรียนอะไรตามใจ เพราะพี่ ๆ เลือกเรียนในสิ่งที่ตัวเองต้องการกันไปหมดแล้ว พวกเขาเรียนเก่ง...และหาทางเอาตัวรอดได้ แต่นั่นไม่ใช่ผม
“อดทนหน่อย เดี๋ยวก็จบแล้ว..นะจ๊ะ”
“หนูอยากเรียนออกแบบ แม่ให้หนูเรียนคู่กันไปไม่ได้เหรอ”
“มีที่ไหนเรียนคู่กัน จะพากันล่มเอาหมดน่ะสิ อีกอย่างพ่อ...คงไม่ยอม ถ้าหนูอยากเรียนมาก ๆ แม่จะให้พี่ฟ้าหาเรียนเป็นคอร์สไปดีไหม หนูจะได้มีงานอดิเรกทำ”
“มันไม่เหมือนกันนี่แม่!”
เสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ ผมกับแม่เงียบเสียงที่คุยกันลงทันที เพราะประตูห้องไม่ได้ปิด...พี่ขิงเลยเดินย่องเข้ามาได้ง่าย
“คุยอะไรกันคะ แม่ลูก”พี่สาวถาม มือก็พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวตัวเอง
“คุยเรื่องความไม่เป็นธรรมในชีวิต”
“มะนาว!!”แม่ปราม ส่วนพี่ขิงหยุดพูด...แต่เดินมากอดผมไว้แทน เค้ารู้...ว่าผมลำบากใจ ทุกคนรู้....แต่ทำอะไรกันได้ไหม น่าเศร้าที่ผมเก่งไม่พอ~
“วันนี้ทุกคนให้หนูทนหนูก็จะทน แต่วันไหน...ที่ความอดทนหนูมีไม่มากพอ หนูก็จะไม่ทนเหมือนกัน~”ผมบอก น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย เก็บเสียงสะอื้นฮึกฮักไว้ข้างใน แม่กับพี่สาวรุมกอดผมกันใหญ่ พี่ฟ้าเดินเข้าห้องมากับพี่ต้นหอม ผมมองหน้าพี่ ๆ และน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
“คนเก่ง ไม่ร้องนะ~”แม่บอก ในห้องนั้นไม่มีใครพูดอะไร...ทั้ง ๆ ที่ทุกคนรู้ดีแก่ใจเป็นที่สุด
“วันนี้วันเกิดคุณย่านะ ทำแบบนี้คุณย่าจะไม่สบายใจนะครับ”พี่ฟ้าบอก นั่งคลุกเข่าลงตรงหน้าผม พี่ต้นหอมมานั่งกอดเอวแม่ไว้ ส่วนพี่ขิงก็กอดผมไว้และเช็ดน้ำตาให้
“ที่เค้าไม่สบายใจบ้าง ไม่เห็นมีใครรับรู้ความรู้สึกเค้าสักคน”ผมแหวใส่หน้าพี่ฟ้า
“จุ๊ ๆ เบา ๆ มะนาว เดี๋ยวพ่อได้ยิน”พี่ต้นหอมปรามผมอีกคน ได้ยินก็ดีเหมือนกัน ผมบอกเขาไปแล้วหลายครั้งว่าไม่อยากเรียนบริหาร แต่ทุกครั้งมักจบด้วยการทะเลาะกัน...และผมก็เป็นฝ่ายแพ้เสมอ
“ฟ้าช่วยหน่อยเถอะนะจ๊ะ....คนเก่งงอแงใหญ่แล้ว”แม่บอก พี่ฟ้าอมยิ้มบาง ๆ
“งอแงตั้งแต่เล็กจนโต จนฟ้าชินแล้วล่ะครับนายแม่...ต้องมานั่งเช็ดน้ำตาให้ไปจนเมื่อไหร่เนี่ย”พี่ฟ้าบอก
“อย่าไปโอ๋มากพี่ฟ้า คอยดู...วันไหนพี่ฟ้ามีแฟน แต่งงานไปนะ...มะนาว เอ้ย...หมาหัวเน่าแน่ ๆ”พี่ขิงพูดเล่น ๆ แต่โดนแม่ตีเอาดังเปรี๊ยะ ผมมองหน้าพี่ฟ้า...อย่างเอาเรื่อง
“ไม่มีครับไม่มี พี่ไม่มีแฟน จริง ๆ นะ...ขิงพูดอะไรน่ะ หางานให้พี่แล้ว”รีบปฏิเสธเชียวนะ...ผมมองทุกคนอย่างจับผิด
“แล้วพี่ต้นหอมล่ะ!!!”คำถามของผมทำให้พี่ต้นหอมสะดุ้งเล็กน้อย
“จะมีใครได้ล่ะ วัน ๆ เรียนหนักจะตาย”
“อย่าให้เค้ารู้นะ ว่าทุกคนมีแฟนแล้วทิ้งเค้า...ถ้าทุกคนทิ้งเค้า เค้าจะอาละวาดให้บ้านพังเลย”
“บ้านพ่อกล้าอาละวาดไหมหน๊อ”พี่ขิงพูดยั่วโทสะ
“ขิง~”
“ค่ะแม่ ขิงแค่พูดเล่น...ว่าแต่เราเถอะ บอกให้คนโน้นคนนี้อย่ามีแฟน แล้วตัวล่ะ...ไม่มีบ้างหรอ อย่าบอกนะว่าไม่มีใครมาจีบ พี่ไม่เชื่อหรอก”ทำหน้าทะเล้น
ผมรีบส่ายหน้าก่อนหน้าจะแดงขึ้นเองอัตโนมัติ รีบเม้มปากเมื่อคิดถึงรสจูบของคนที่อยู่กรุงเทพฯ ไอ้โหดคนนั้น...นับด้วยรึเปล่าว่ะ ผมแกล้งดึงหูพี่ฟ้าเล่น
“ฟ้าว่าน้องมีพิรุธนะครับนายแม่...”
ผมมองหน้าคนโน้นคนนี้เลิ่กลั่ก จะมาซักความอะไรเล่า....ไม่มีคือไม่มีสักหน่อย!!!!!
“ว่าไงตัวแสบ มีอะไรแก้ตัวไหม”ทุกคนกำลังมองอย่างจับผิด ผมรีบส่ายหน้ารัว ๆ
“น่าสงสัยจริง ๆ ค่ะแม่ สงสัยต้องให้ฟ้าตามประกบติดซะแล้ว”พี่ต้นหอมบอก
“อะไรเล่า!!!!”ผมทำหน้ายู่...ไม่พอใจ
“ให้พี่ฟ้าไปอยู่เป็นเพื่อนน้องก็ดีค่ะแม่...”พี่ขิงบอก
“ไม่เอานะ!!!!!!”ผมปฏิเสธตั้งหลายครั้งแล้ว ว่าผมอยู่คนเดียวได้...มีพี่ฟ้าด้วยวัน ๆ คงเฉาตายมากกว่าเดิม
“โห ปฏิเสธลั่นเลยนะครับ...ไม่อยากอยู่กับพี่ฟ้าแล้วเหรอ”แม่ถามพร้อมหัวเราะ ผมพยักหน้า
“5555+ ตอนเด็ก ๆ ใครบอกนะ...ว่าจะแต่งงานกับพี่ฟ้า พอโตขึ้นมาถีบหัวส่งเค้าเลยเหรอ”พี่ต้นหอมแซว ผมหยิกแขนบาง ๆ นั่นอย่างแรงด้วยความเขิน
“โอ๊ย...แม่ ลูกชายแม่มือหนักมาก...ตีเลยนะคะ”
“เจ้าพวกนี้นี่ยังไง เจอหน้ากัน...เป็นอันต้องแกล้งกันทุกที”แม่ว่า ผมและพี่ขิงหัวเราะกันออกมา
“ตอนเด็ก ๆ ไม่กล้าสู้ไง พอโตขึ้นมา...ตัวใหญ่ทันกัน คราวนี้...เล่นกับขิง กับต้นหอมที่ไร เล่นเจ็บ ๆ ทุกทีเลย”พี่ต้นหอมบ่น สมน้ำหน้า...55555+
“อย่าทำพี่แรง ๆ สิ...พี่เค้าเป็นผู้หญิง”แม่กำลังอมยิ้ม ผมก็เหมือนกัน
“ลูกสาวแม่ก็ทึกขนาดนี้นะฮะ หนูละสิ...ที่แม่ควรปกป้อง”ผมบอก แล้วสงครามน้ำลายของเราสามพี่น้องก็เริ่มขึ้น แม่เอามืออุดหู...พอ ๆ กับพี่ฟ้านั่งหัวเราะ...ทำตัวไม่ฝักฝ่ายใด ๆ
“เสียงดังอะไรกัน”พ่อส่งเสียงดุ ๆ มา ยืนอยู่หน้าห้อง
“มาคลุกอยู่นี่กันหมด ปล่อยให้คนแก่ ๆ ต้องนั่งเหงานะ ลงไปเล่นกันข้างล่างบ้าง...ปู่ย่าตายายจะได้หายคิดถึงที่ลูกหลานมาหา”
“ค่ะพ่อ”พี่สาวสองคนรับคำ
“ฟ้า เดี๋ยวไปเอาเอกสารจากห้องทำงานไปอ่านด้วยนะ”
“ครับ”
แล้วทุกคนก็เดินมาจูบผมก่อนจะลงแยกย้ายกันไปข้างล่าง~ ผมนอนเล่นคนเดียวสักพัก ก่อนจะหลับไปจริง ๆ จนกระทั่งอาหารเย็นพร้อม ถึงลงไปทานด้วยความสนุกสนาน

/----------------------------------------------------------------/
วันต่อมาก็ไม่มีอะไรมาก เราต้องเก็บของเพื่อเตรียมกลับกัน พี่ขิงหยุดนานไม่ได้เลยต้องรีบกลับละฮะ แม่เอาขนมมาให้เพียบเลย ฝากให้ไอ้ชัดด้วยฮะ เขายังไม่รู้ว่ามันพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ 55555555555555+ แล้วก็ร่ำลากัน ผมไปไหว้ตากับยายมา คุณยายยัดเงินสดใส่มือมาให้สามหมื่นบาท  พอไปหาคุณปู่คุณย่าก็ได้มาอีกสองหมื่น กร๊าก ๆ ๆ ย่ากำชับผมว่า...ถ้าใช้ไม่พอให้รีบโทรมา ย่าไม่บอกพ่อหรอก...ได้ครับ นาวาจัดให้...ความจริงผมไม่ต้องใช้อะไรมากนะ อยู่กับติณฑ์กินฟรีอยู่แล้วอ่ะ

มาจนได้....ภูฟ้ามาจนได้ พ่ออ่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ให้พี่ฟ้าขับรถมาส่งเองเลย พี่ขิงกับพี่ต้นหอมจะกลับวันนี้แล้วครับ ต้องไปส่งพี่เค้าก่อนที่สนามบิน พี่ฟ้าซื้อแฮมเบอร์เกอร์มาให้ผมระหว่างยืนรอ พอได้เวลาผมก็กอดพี่สาวทั้งสองคนอย่างอาลัยอาวรณ์ เขาสองคนเดินเข้าเกตไปแล้ว ผมงี้มองตามตาละห้อยเลย
“เดี๋ยวก็กลับมานะครับ”พี่ฟ้าบอก ยืนกอดผมเอาไว้หลวม ๆ
“อยากไปบ้าง~”
“เรียนจบแล้ว ค่อยขอพ่อใหม่ก็ได้ ส่วนตอนนี้มะนาวก็ทำให้พ่อเห็นสิครับ ว่าอยู่เองได้...ดูแลตัวเองได้”
“ถ้าพี่ฟ้าเชื่อว่าเค้าอยู่ได้แล้วตามมาเฝ้าทำไมล่ะ!!!”อยู่กับคนนี้งอแงให้เต็มที่เลยฮะ เค้าไม่กล้าหือกับผมหรอก คึคึคึ
“มาเพราะพ่อใหญ่สั่งนะซี ไม่งั้นมาหรอก”นายภูฟ้า...กล้าพูดว่าไม่อยากมาต่อหน้าผมได้ยังไง!!!!
“พูดงั้นได้ไง ไม่ดูดำดูดีเค้าแล้วใช่ไหม”
“อ้าว เป็นไงไป...ตกลงอยากให้มาหรือไม่อยากให้มากันแน่เนี่ย พี่ละเดาอารมณ์เราไม่ถูกแล้ว...ไปเถอะ กลับห้อง...ขอพี่นอนสักงีบแล้วค่อยตื่นมาเถียงกับเราต่อ”
ถูกลากกึ่งจูงออกมา ผมหัวเราะน้อย ๆ กอดแขนพี่ชาย สายตาพลันเหลือบไปเห็นสายตาอีกคู่ที่จ้องมองอยู่ก่อน หันไปมองแล้วเบิ่งตากว้าง ในทางอีกด้านหนึ่ง...มีผู้ชายคนนึงกำลังจ้องผมอยู่เช่นกัน

มาได้ไงอ่ะ!?!?!?!??!?!

ผมปล่อยมือจากแขนพี่ฟ้าออกโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำอย่างนั้นเหมือนกัน แล้วเดินกึ่งวิ่งไปหาสายตาคู่นั้น

“มะนาว จะไปไหนครับ”พี่ฟ้าวิ่งมาคว้าตัวผมไว้ สายตาคู่นั้น...จ้องมาและแสยะยิ้มก่อนจะเดินออกไปที่ประตูอีกทาง

“ปะ เปล่า”ใจผมสั่นและเต้นระรัวเกินกว่าจะอธิบายเป็นถ้อยคำใดได้ พี่ฟ้ามองอย่างงง ๆ ถึงกระนั้น...เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร ดีเหมือนกัน...ผมไม่อยากโกหก
กลับมาที่คอนโด พี่ฟ้ายึดเตียงนอนผมเรียบร้อยแล้วฮะ ห้องถูกจัดเป็นระเบียบมากกว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเดินออกไป ติณฑ์คงมาทำให้ ผมรู้...เพราะกล่องพลาสติกถูกล้างไว้อย่างดี แล้วคว่ำเอาไว้ที่ขอบอ่าง ไม่ใช่แม่บ้านแน่นอน...ผมนั่งซึม สายตาคู่นั้นที่มองมาที่ผม ทำให้รู้สึกไม่ชอบใจ หดหู่ ดูห่างเหินและเหมือนว่าจะกลายเป็นคนผิดโดยไม่มีสาเหตุ...

ผมโทรศัพท์ไปหาคนโหด แต่มันก็ไม่ได้รับสาย...ไม่ได้รับเลย ผมร้องไห้ ทำไมต้องมองแบบนั้น มองด้วยสายตาแบบนั้น~

/-----------------------------------------------------------/


(มีต่อฮะ)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-10-2012 21:25:42

ต่อตอนที่ 15

สามทุ่มกว่า
พี่ฟ้าพาออกมาหาอะไรกินฮะ ทั้งที่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลย แต่ก็ต้องจำทนออกมา...เดี๋ยวพี่ฟ้าฟ้องแม่อ่ะ พี่ชายแวะไปคุยกับเพื่อนสมัยเรียน ผมก็แยกออกมาเดินเล่นแถวตลาดขายของมือสอง เรานัดเจอกัน...ที่ร้านข้าวต้มซอยข้างหน้า ถ้าพี่ฟ้าไปแล้วไม่เห็นผมก็คงโทรหาแร่ะฮะ
ผมเดินเรื่อย ๆ คนเดียว มีของขายเต็มเลย ถ้ามากับติณฑ์คงสนุกกว่านี้ มันซื้อของเก่ง...เลือกก็เป็น เดินแบบนี้คนเดียว ไม่รู้จะซื้อไปทำไม ผมยืนดูพวงกุญแจรูปหมีตัวน้อย แล้วถูกใจ เป็นหมีตัวขนาดฝ่ามือ...ลวดลายและสีสันที่ต่างกัน แม่ค้าร้องบอกราคา
“79 บาทจ้า 2 ตัว 150”กำลังยืนมองฮะ แล้วก็เลือก ๆ ดู มีตัวน่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลย ผมหยิบเจ้าตัวสีน้ำตาล ไม่มีเสื้อผ้าแบบตัวอื่น ๆ ขึ้นมา หน้ามันโหดมู่ทู่เหมือนติณฑ์เลย ฮิฮิฮิ เอาตัวนี้แหล่ะ...ส่วนอีกตัวนึง ผมคิดถึงน้องเจจังเลย~ ของเจต้องเอาแบบน่ารัก หมีน้อยสีขาว หูยาว...แต่งเสื้อผ้าสบาย ๆ กางเกงสีแดงสดขาสั้น เอาตัวนี้ล่ะ...ผมหยิบเงินมาจ่าย แม่ค้ายิ้มให้น้อย ๆ
“ครับ”
ผมรับของแล้วเดินตรงมาเรื่อย ๆ อีก พอมาถึงร้านขายกระเป๋าก็ถูกใจผมล่ะ กระเป๋าหนังสวย ๆ ดีไซด์เท่ ๆ มากมายในร้าน เจ้าของร้านแต่งตัวด้วยผ้ายีนส์ทั้งตัว...น่ารักอย่าบอกใคร กำลังเลือก ๆ อยู่ พี่ฟ้าก็โทรมาแล้วฮะ...ยังไม่ได้ซื้อเลย ไว้ค่อยให้พี่ฟ้ามาเดินด้วยก็ได้
“ทำไมช้าจังครับ”บ่นเล็กน้อย
“เค้าไปเดินตลาดมาด้วยแหล่ะ เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว...ไปเดินด้วยกันนะ”
“สามทุ่มแล้วนะครับ กว่าจะทานเสร็จ กว่าจะถึงคอนโด...พรุ่งนี้เราเรียนเช้ารึเปล่า”พี่ฟ้าถาม
“เรียนที่ไหนกันล่ะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์...นะ เค้าอยากเดินอ่ะ...มีของที่อยากได้ด้วย พี่ฟ้าซื้อให้เค้านะ”
“โตแล้ว เงินก็ได้เยอะกว่าพี่นะครับ...แล้วที่ย่ากับยายให้อีก อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นนะครับ”
ผมสะอึก...เงินที่ย่ากับยายให้ เป็นเงินที่ท่านแอบไว้ให้ใช้ ถ้าพ่อรู้...โดนฆ่าแน่ ๆ ผมไม่ได้บอกใคร...แต่พี่ฟ้ารู้ได้ไงอ่ะ!!!
“พี่ไม่บอกพ่อใหญ่หรอกครับ ตราบใดที่มะนาว...ไม่ออกนอกลู่นอกทาง”
“เค้าไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่นอน...”ผมย้ำ
เราสองคนนั่งทานอาหารกันไปเรื่อย ๆ พูดคุยกันบ้าง มารู้ตัวอีกที...ฝนก็ตกหนักอยู่ข้างนอก...ทำให้การทานอาหารมื้อนี้ไม่ต้องรีบร้อนมากนัก ผมอิ่มอร่อยกับอาหารจนไม่ได้มองเลยว่าโต๊ะข้าง ๆ ที่มีคนนั่งนั้น...มีใครนั่งอยู่ พอดีหางตามันเหลือบไปเห็นสีผมของน้องเจ กำลังจะยิ้มแย้มทักทายอยู่แล้วเชียว ปะทะเข้ากับสายตาเพชฌฆาตถึงกับหุบปากแทบไม่ทัน มันทานอาหารไปเรื่อย ๆ ไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ แค่นั้น...ใจก็หวิว ๆ แล้ว ผมรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติของอารมณ์ เจยิ้มเจื่อน ๆ มาให้ ผมก็ยิ้มแบบเดียวกันตอบ พี่ฟ้าตักอาหารใส่จานให้ไม่ขาด ตอนแรกมันก็อร่อยอยู่หรอก ตอนนี้เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ...ทำให้กลืนไม่ค่อยจะลง
“เป็นอะไรครับ ไม่ถูกปากเหรอ”
“เปล่า เค้าอิ่ม”ผมแทบกระซิบ พี่ฟ้ายิ้มพร้อมหัวเราะน้อย ๆ เรียกพนักงานมาสั่งไอติมให้ผมทาน ผมงี้นั่งนิ่งตัวแข็ง...ติณฑ์มันไม่ชอบให้กินไอติมทุกมื้อที่กินอาหาร มันว่ากินบ่อย ๆ จะเคยตัว เหลือบมองดูมันอย่างกลัว ๆ ...มันนั่งทานอาหารของมันเรื่อย ๆ ผมกลัว...กระวนกระวาย ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่...
ไอศกรีมของโปรดถูกยกมาวางตรงหน้า ผมนั่งตัวเกร็งมากขึ้นกว่าเดิม...หยิบช้อนขึ้นมากล้า ๆ กลัว ๆ
“เอ่อ...”น้องเจพูดอึกอักเสียงดังจนผมได้ยินถนัด แหม...โต๊ะห่างกันแค่สองเอื้อมมือแค่นี้ ผมหันไปมองน้อง...ซึ่งกำลังส่งสายตาเว้าวอนมาให้ เจคงรู้...พี่ชายตัวเองอารมณ์ไม่ปกติ
“ทานสิครับ เดี๋ยวละลายหมด...พี่ไม่สั่งให้ใหม่นะ”
“พี่ฟ้ากินได้ไหม เค้าไม่อยากกินแล้ว”ผมบอกเลื่อนมันหนี พี่ฟ้าทำหน้าสงสัย
“ทำไมล่ะครับ”
“ไม่อยากกินคือไม่อยากกิน พี่ฟ้ากินข้าวเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม เค้าอยากกลับบ้านแล้ว”ผมบอก
“เอ้า ฮ่าฮ่าฮ่า....ยังไงดีครับ ไหนว่าจะออกไปเดินตลาดไง”
“ก็ฝนตกอย่างนี้จะให้เค้าไปยังไงล่ะ!!!!”ผมแทบจะตวาดด้วยความโมโห
“เป็นอะไรไปครับ...จู่ ๆ ก็มาใส่อารมณ์กับพี่”พี่ฟ้าเดินมานั่งยอง ๆ เกาะขาผม...เอ่อ =_=

แคร็ง~

โต๊ะข้าง ๆ เค้าเหวี่ยงช้อนกระทบจานน่ะ...~

ผมนั่งเกร็งกว่าเดิม ไอ้ความที่เราทำปกติกัน...ประจำ มันเกิดไม่ปกติขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไร...พี่ฟ้าลูบหน้าผมเบา ๆ
“ไม่มีไข้นิ เป็นอะไรครับ...”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร!!”ผมพยายามปัดป้องเบา ๆ

“เจรีบ ๆ ทานเข้าสิ!!!!!!!”เสียงตวาดดังเล่นของโต๊ะข้าง ๆ ทำให้หลายคนเห็นมอง ผมสะดุ้งพร้อม ๆ กับเจ เสียงโคตรโหดอ่ะ พี่ฟ้าก็มองแต่ไม่สนใจ แล้วพี่เขาก็กลับไปนั่งที่เดิม พร้อมถอนหายใจน้อย ๆ
“อิ่มแล้วนะครับ งั้น...กลับคอนโดเลยนะ”พี่ฟ้าบอกอย่างตามใจ ทั้ง ๆ ที่พี่เค้าทานยังไม่เสร็จแท้ ๆ แต่ผมก็พยักหน้า...ค่อยให้พี่ฟ้าไปซื้ออะไรที่ร้านสะดวกซื้อทานดีกว่า
“กินทิ้งกินขว้าง!!~”เสียงดุ ๆ ลอยลมมาจากโต๊ะข้าง ๆ ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก...อะไรหนักหนาว่ะ! ผมแทบไม่มองหน้าพี่ฟ้าเลยด้วยซ้ำ นั่งก้มหน้าอย่างเดียวเลย รอพนักงานเช็คบิล...ใจแทบขาด ไอ้โหดมันสบถจนน้องเจจะร้องไห้อยู่แล้ว
ผมลุกขึ้นเดินผ่านหน้าโต๊ะไป ไม่มองใครสักคน...พี่ฟ้าเดินมาข้างหลังประคองกอดไหล่แล้วเดินไปด้วยกัน ผมเหลียวหลังไปมอง เห็นมันจ้องมาพอดี...

ชะอุ้ย~~

น่ากลัวง่ะ~~

พี่ฟ้ามาความเรียบร้อยที่ห้องให้ ทุกอย่าง...มีการเดินลงไปบอกพนักงานข้างล่างด้วยว่า...จำกัดการเข้าออกของผมอย่างเข้มงวด ถ้ามีอะไรผิดปกติช่วยโทรเบอร์พี่ฟ้า พอวันอาทิตย์ตอนเย็น...ก็กลับแล้วฮะ มานานไม่ได้หรอก พ่อไม่มีคนช่วยออกไร่...ผมลงมาส่งข้างล่าง พี่ฟ้าจะเอารถผมขับกลับบ้าน ช่วงนี้ผมคงต้องนั่งแท็กซี่หรือรถไฟฟ้าอย่างจริงจังล่ะ
“เป็นเด็กดีนะครับ”
“อือ”
“พี่ไปนะครับ”
ผมกอดรัดพี่ฟ้าไว้ทั้งตัว “ขอบคุณนะฮะ ที่มาอยู่ตรงนี้...อยู่กับเค้า ฮึก ๆ”
จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลอ่ะ พี่ฟ้าจะไปแล้ว...เหลือแค่ผมตัวคนเดียวอีกแล้ว พี่ฟ้าลูบหลังขึ้นลงเบา ๆ
“อยู่ได้นะครับอยู่ได้นะ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะครับ โตแล้วไม่ร้องแล้ว”ผมยิ่งร้องมากกว่าเดิม เหงาอ่ะ...
“ทำแบบนี้จะให้พ่อกับนายแม่เชื่อได้ไง ว่าดูแลตัวเองได้”
“เค้าไม่เป็นไร จริง ๆ นะ”
“เชื่อครับ จุ๊บบบบ” พี่ฟ้าจูบกลางหน้าผากเช็ดน้ำตาและยิ้มให้
“พี่ฟ้าอย่าบอกแม่นะ ว่าเค้าร้องไห้”
“ครับไม่บอกเด็ดขาด แต่เราก็เหมือนกันนะ ถ้ามีอะไรต้องโทรหานายแม่หรือโทรหาพี่ก็ได้ พี่จะรีบมาหานะครับ”
“อือ”
ผมกอดพี่ฟ้าแน่น ๆ อีกสองครั้ง แล้วปล่อยให้พี่ขับรถออกไป
เดินกลับเข้าหาเห็นติณฑ์มันนั่งอยู่ล็อบบี้ มองผมด้วยสีหน้านิ่ง ๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมเท้าตัวเองถึงเดินเข้าไปหามัน
“อะ เอ่อ มานานแล้วเหรอ”ผมถามมันเสียงเบา นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ก้นยังไม่ทันแตะเบาะดีด้วยซ้ำ มันถอนหายใจดังลั่นแล้วลุกขึ้นเดินหนีไป

ไอ้เหี้ย...~ ฮืออออออออออออ


ไอ้บ้า...~

นั่งร้องไห้แมร่งตรงนั้นแล่ะ มันไม่ได้สนใจ...และยังเดินออกไปแล้ว พนักงานหลายคนต่างมองกันเป็นตาเดียว มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินผ่านหน้า รู้สึกว่า...จะหน้าเหมือนเพื่อนไอ้โหดนะ น้ำตามันกลบตาอยู่มองไม่ถนัด
“เอ้า ติณฑ์ไปไหนแล้ว”เขาพูดเสียงดัง แล้วเดินกลับไป ผมขึ้นมาบนห้องตัวเอง...ร้องไห้ต่ออีกฮะ โทรไปหามันก็ไม่รับสาย ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่กล้าโทรไปหาไอ้คิ้ว...กลัวโดนมันด่าซ้ำสอง จะปรึกษาใครก็ไม่ได้ ร้องไห้จนรู้สึกปวดหัวมากเลยฮะ...ตอนเย็นผมก็ไม่ได้ลุกมากินข้าว  น้ำตายังพาลไหลลงมาเรื่อย ๆ เมื่อตอนนึกถึงมันเดินผ่านหน้าผมไป ไม่ยอมพูดอะไรกันเลย ดูก็รู้ว่าโกรธ...
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว นั่งรถไฟฟ้าไปเรื่อยๆ ไม่อยากอยู่ห้องนี่ จู่ ๆ ก็มายืนอยู่หน้าร้านคนโหดซะงั้น ผมเดินเข้าไปอย่างทะนงองอาจ มองซ้ายมองขวาหาร่างที่คิดว่าจะเจอ แต่ไม่มี...ยังหัววันอยู่ มันคงไม่มาหรอก
   พนักงานเสิร์ฟเดินมารับออเดอร์ มองหน้าผมตื่น ๆ นิดหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ สั่งอาหารและเครื่องดื่มมึนเมามาดื่มอย่างไม่เคยทำมาก่อน ผมแค่อยากจะประชดมันเท่านั้นเอง ไอ้เครื่องดื่มนี่...ไม่เห็นมีใครเตือนเลยว่า ดื่มแล้ว...มันจะทำให้โลกสดใสอย่างนี้ สายตาที่ขุ่นมัว ผมรู้สึกว่ามันแจ่มชัดขึ้นอย่างประหลาด ได้ยินเสียงพนักงานจับแขนอยู่ข้าง ๆ ผมสะบัดออก
   “อย่ามาจับ!!!!!”ผมตวาดลั่น ไม่ชอบให้ใครเกาะแกะอยู่เป็นทุนเดิม ลุกขึ้นยืนทรงตัวเล็กน้อย...แมร่ง แผ่นดินไหวป่ะว่ะ!!!
    ผมอยากเข้าห้องน้ำง่ะ ไอ้พนักงานมันก็จะมาจับ ๆ อยู่ได้!!!!
“กูจะฟ้องเจ้านายมึงนะ...อ๊ะ ลืมไป ๆ เจ้านายมึงโกรธกูอยู่ มันบอกว่าจะรักกู จะไม่ทิ้งกู แต่มันก็ไม่มองหน้ากูด้วยซ้ำ ฮึกกกกกก...ไม่มองหน้ากูเลย ฮือออ”
ผมล้มลงไปที่พื้นเสียการทรงตัว...อย่างไม่น่าให้อภัย พวกมันเอาอะไรให้ผมกินกันน่ะ...ทำไมโลกมันหมุนได้อย่างนี้

/-----------------------------------------------------------/
[ติณฑ์]
ผมนั่งกัดฟันจนเกรงว่าเลือดจะออกในปาก ตั้งแต่ไอ้กอล์ฟพนักงานที่ร้านโทรมาบอกว่าไอ้เตี้ยมันเข้าไปที่ร้าน ผมพยายามอดทนอดกลั้น ไม่ให้ตัวเองทำอะไรรุนแรงกับมันแต่ดูเหมือนมันจะชอบชักนำตัวเองให้ต้องการความรุนแรงจากผมอยู่เรื่อง
ตั้งแต่ที่สนามบินแล้ว ผมไปฮ่องกงกลับมา บังเอิญแท้ ๆ ที่ยืนอยู่ที่นั่นด้วย...ไอ้ผู้ชายคนนั้น ที่มันเรียกว่าพี่ฟ้า และกระแดะแทนตัวเองว่า “เค้า” อย่างที่ไม่เคยทำกับผม ทำให้ผมค่อนข้าง ไม่สิ....โคตรหมั่นไส้มันซะเต็มประดา ยืนสังเกตอยู่นานพอดู ไอ้พี่ฟ้าของไอ้เตี้ย มันดูดีทุกกระเบียดนิ้ว ถึงมันจะเคยเล่าว่าเป็นลูกของป้าแม่บ้าน แต่การเดินของการพูดของมัน เหมือนคนที่ได้รับการอบรมศึกษามาอย่างดี ผมเห็นมันมองมาแวบเดียว...แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
ผมไปรอมันที่คอนโดเห็นมันอยู่กับพี่ชาย หึหึหึ เลยไม่อยากจะเข้าไปรบกวน ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่ร้านอาหารที่ผมเคยพามันไปอีก ร้านโปรดของผม มันไปกับคนอื่น...โมโหจนควันออกหูปุด ๆ ๆ ถ้าไม่มีเจ ไม่มีไอ้ผู้ชายคนนั้น มันเละกลางร้านแน่นอน ผมไม่ทำ เพราะเห็นแก่มัน...
สติผมขาดผึง...เมื่อเห็นมันกับพี่ชายของมันยืนกอดกันกลางลานจอดรถ ไอ้เตี้ย...มันดูจะอ้อน ๆ เค้าอยู่มากมาย จนผมแทบจะวิ่งเข้าไปชกหน้าพี่มันให้หายเจ็บแค้น แต่ผมจะไปมีสิทธิ์อะไร...ยืนดูอยู่นาน จนคิดว่า...มันคิดกันแค่พี่น้องจริงเหรอ??? ไอ้คนนั้นมันมองไอ้เตี้ยแค่น้องจริงเหรอ
โอเคล่ะ...มันเคยเล่าว่าโตมาด้วยกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชอบกันแบบนั้นไม่ได้นี่...ผมเดาสายตามันไม่ออก รักห่วงแน่ ๆ แต่ยังไม่แน่ใจว่ามันระดับไหน ผมยังไม่รู้จักพวกเค้ามากพอ...
กว่าจะถึงที่ร้านเพราะรถติด ไอ้กอล์ฟก็วิ่งเข้ามาหาหน้าซีด
“อะ เอ่อ นาย...คือว่า...”
“มีอะไร? นาวอยู่ไหน”ผมสั่งไว้ว่าให้พวกมันเอานาวไปไว้ห้องทำงานข้างบน พวกมันบอกว่าไอ้เด็กดื้อกินเหล้าเข้าไปสองแก้วก็อย่างที่เห็น เมาแล้วเรื้อน~
“นาย คุณหนูไม่ยอมขึ้นไปเลย จะร้องจะเต้นท่าเดียว”กอล์ฟทำสีหน้าลำบากใจ ผมสาวเท้าเข้าไปไว ๆ มีเด็กในร้านจับมะนาวอยู่สองสามคน เด็กผมมันหอบหายใจแฮ่ก ๆ สั่นเหมือนเจ้าเข้า เห้ย....เป็นขนาดนี้เหรอ
“มาแล้ว ๆ นี่ไง ติณฑ์มาแล้ววว”ตาเยิ้มเชียว ผมหันมาทางไอ้กอล์ฟ
“มีคนเอายานี่ให้คุณหนูกินน่ะนาย มันเร็วมาก...แล้วคุณหนูก็เมา เลยยัดยาเข้าปากตัวเองไป ผมเอาออกไม่ทัน...มันก็เลย...”
เป็นอย่างที่เห็น กูอยากจะบ้าตาย!!!!!! มองดูยาปราดเดียวก็รู้ ห่าเอ้ย...!!!!!!
“ใครเป็นคนเอาให้มันว่ะ!!!!!”ผมสบถกอดไอ้เตี้ยไว้เต็มแรง
“คนให้มันหนีไปแล้ว พอคุณหนูเมา...เค้าก็เต้น ๆ ไอ้พวกนั้นมันชอบใจเลยส่งยานี่ให้...ไม่คิดว่าจะเอาเข้าปากเร็วขนาดนี้”
“เหี้ยเอ้ย....!!!!!”
“พูดไม่เพราะ จุ๊ ๆ ๆ”มันเอานิ้วมาปิดปากผม ดีนะ...ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่ ผมอุ้มมันมาที่รถ ไอ้กอล์ฟวิ่งมาเปิดประตูให้
“ดูร้านดี ๆ ไอ้พวกนั้นมา โทรบอกไอ้หมวดแจ้งความแมร่งเลย”
“ครับ”
ผมขับรถออกมาด้วยความเร็วสูง โคตรโมโห....จนหน้าแดงไปหมด ไอ้เตี้ยนั่งกัดฟันตัวเอง เอามือจับส่วนนั้นของตัวเองไปด้วย ผมรู้...ไอ้ยาที่มันกินกำลังเริ่มออกฤทธิ์
“ตะ ติณฑ์”เสียงกระเส่าเบา ๆ ทำให้ผมต้องรีบขับจะให้ไปถึงคอนโดคงไม่ไหว อาจไกลเกินไป...ผมวกเข้าซอยทางลัด พามันเข้าบ้านน่าจะเร็วกว่า ร่างเล็กเริ่มสั่นเร้า...บิดไปมา
“ทนหน่อยนะ”ผมบอก
“อึก ๆ ๆ ตะ ติณฑ์”มันเรียกหายใจหอบหนักมากกว่าเดิม ผมเอามือตบพวงมาลัยอย่างแรง โธ่เว้ย!!!!!!!!!!!!
ที่บ้านไม่มีคนอยู่หรอก นอกจากแม่บ้านและคนขับรถ ทุกคนไปประจำอยู่ที่ญี่ปุ่นสักเดือนสองเดือนจะได้มาอยู่พร้อมหน้ากันที ผมอุ้มร่างเล็กเข้าบ้าน แม่บ้านก็วิ่งหน้าหรากันเข้ามา
“ใครคะคุณติณฑ์ เป็นอะไรไปคะ?”
“ป้า ขอน้ำอุ่น ๆ ให้ผมหน่อย เอาน้ำมะนาวคั้นสด ๆ มาด้วย”ผมสั่งรีบยกมันขึ้นไปบนห้อง วางไว้บนเตียงนุ่ม แล้วผลุบเข้ามาให้ห้องน้ำ เปิดน้ำเต็มอ่าง ก่อนจะวิ่งออกมาหามัน...

จ๊ากกกกกกกกกกก....

ถูกสตันท์ไปแล้ว 20 วิ ร่างเล็กหน้าแดงบิดเร้าที่เตียงนอนใหญ่ ร่างเล็กขาวอมชมพู...ปรากฏแก่สายตา

ไอ้เตี้ย...เล่นให้แล้วไง!!!!!

/----------------------------------------------------------------/

จบตอนที่ 15 แบบปวดมือเบา ๆ ฟู่~~~ ลงให้รวดเดียวเลย 3 ตอน อิอิอิ


ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่าน และช่วยมองจุดที่ผิดนะค้าาา...รักทุกคนมาก จุ๊บ ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 16-10-2012 21:38:08

น่ารักอะ น้องนาวกะน้องเจน่ารักมากมาย วู้ชอบ

ขอบคุณมากๆๆค่ะ  :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: yongsulewa ที่ 16-10-2012 22:12:48

 o13 o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: biwtiz ที่ 16-10-2012 23:09:45

ว๊าวๆๆรอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: Pumpkin ที่ 17-10-2012 01:28:00

เดี๋ยวก่อนเฮีย อย่าเพิ่งเสียหลักดิ เรียกสติกลับมาก่อน ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 17-10-2012 02:04:33

เฮ้อ ติณรฑ์หึงก็บอกออกไปเถอะน่า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 17-10-2012 06:00:47

อร๋าย พี่ติณฑ์จะทนได้มั้ยอะนั่น หรือจะจับน้องกินเอ่ย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: zingiber ที่ 17-10-2012 10:58:51

น้องนาววววว จะรอดไม๊เนี่ย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 17-10-2012 12:12:28

น้องนาวไปยั่วติณฑ์แบบไม่รู้ตัวอย่างนี้ ระวังจะเจอดีนะ อิอิ
ทำไมติณฑ์ไม่คุยกับนาวนะ นาวเค้าไม่รู้เรื่องอะไรสักหน่อย
ว่ามีตาแก่ขี้หึงกำลังโกรธอยู่ ชอบน้องนาวน่ารักกกกกกกกกกกกก

บวกหนึ่งจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 17-10-2012 14:39:22

“เห็นผู้จัดการบอกว่าพักนี้เห็นนายบ่อยที่โรงแรม ติดเด็กมากเหรอว่ะ”เสียงคุ้นเคยลอยมาจากด้านหลัง ไอ้กล้าเพื่อนผมครับ...มันเป็นเจ้าของโรงแรมนี้

แอบงง ตกลงนาวพักอยู่คอนโดหรือโรงแรม

จะมีซัมติงกันรึป่าวหนอออออ

ยาวจุใจมากๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: bytoey ที่ 17-10-2012 23:08:46

 :z1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 18-10-2012 14:05:29

นั่งอ่านรวดเดียวจบ โฮฮฮฮฮ สนุกอ๊าาาาา

มะนาวร้องให้บ่อยมาก แต่ก็น่ารัก น้องเจน่ารักใสๆมาก หื้ออ อยากจับมาดึงแก้มทั้งสองคนเลย  :really2:

ว่าแต่ใครเป็นคนเอายามาให้นาวเนี้ย ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้าาา แอบลุ้นเบาๆ
 :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 18-10-2012 17:13:27

สาม ตอน รวด อิอิอิ

สนุก มากกกก

 o13 o13 o13 o13 o13

อ้างถึง

เจกลับบ้านตัวเองมันก็ไม่มีเพื่อน คงจะเหงา ๆ อยู่ในห้องผมสองคน

อยู่ในห้องผมสองคน มัน ทะแม่งๆอ่ะ ..กับผมสองคน?

อ้างถึง

สาว ๆ งี้ติดตรึม...หารู้ไหม กูเด็กผู้ชายน่ารักกูก็ชอบ

หารู้ไม่ เด็กผู้ชายน่ารักกูก็ชอบ


 

อ้างถึง

ไหนของฟังความเห็นเพื่อนหน่อยดิ

ขอฟังความเห็น


 เชื่องซึม >>>  เซื่องซึม??

อ้างถึง

แต่ยังยืนหัวหลังให้ผมอยู่

หัวหลัง!!!???.. อะไร อ่ะ
หันหลัง ป้ะ


 

อ้างถึง

ไปแค่กี่ปี...ออกข้างหมดแล้ว

ไปแค่ไม่กี่ปี?? ไปไม่กี่ปี?? หรือ ถูก แล้ว?



เจ็ทแล็ก คือไรอ่ะ คุนๆนะ แต่ นึก ไม่ออก

อ้างถึง

ปรับตัวให้ได้ซี่ครับ”   “ดีซี่ครับ

ซี่ นี่ แอบ น่ากลัว นิดๆ ใช้ "สิ" มั้ย?

 

อ้างถึง

ผมบอกขึ้นไปบนต้นมะพร้าว

มัน แปลกๆ
ผมมองขึ้นไป..?
ผมบอกคนที่อยู่บนต้น..?

อ้างถึง

เพราะรั้วอยู่กับรีสอร์ตคนใหญ่คนโต

รั้วอยู่ติดกับรีสอร์ต

อ้างถึง

ไมทำอันนั้นพัง

ไม่ ?

อ้างถึง

“ที่เค้าไม่สบายใจบ้าง ไม่เห็นมีใครรับรู้ความรู้สึกเค้าสักคน”ผมแหวใส่หน้าพี่ฟ้า

ทีเค้า..

อ้างถึง

“ลูกสาวแม่ก็ทึกขนาดนี้นะฮะ หนูละสิ...ที่แม่ควรปกป้อง”

หนูสิ..ที่แม่ควรปกป้อง??

อ้างถึง

“มาเพราะพ่อใหญ่สั่งนะซี ไม่งั้นมาหรอก”

ไม่งั้นมาหรอก??
งั้นไม่มาหรอก

อ้างถึง

“อ้าว เป็นไงไป...ตกลงอยากให้มาหรือไม่อยากให้มากันแน่เนี่ย พี่ละเดาอารมณ์เราไม่ถูกแล้ว...

เป็นไงไป.. เป็นงั้นไป
ละ.. หล่ะ

อ้างถึง

พี่ฟ้ามาความเรียบร้อยที่ห้องให้

มา...ความเรียบร้อย??


มันอาจจะ ถูกอยู่แล้ว ก็ได้ นะ บาง ที


รอ อ่าน ตอน ต่อ ไป นะ หุหุหุหุ

มา ต่อ เร็วๆๆๆ
 :bye2:
ติด ตาม จ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 18-10-2012 18:10:10

ยาวจุใจจริงๆๆ :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 13-14-15 [16/10/12] P.5
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 21-10-2012 10:10:04

อร๊ายยย เฮียติณฑ์จะอดใจไหวไหมเนี่ย รีบมาต่อนะคะ^^
ว่าแต่พี่ฟ้าเนี่ยยังไงกันแน่ แต่เค้าเชียร์เฮียติณฑ์น๊า~~

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 08-11-2012 18:28:53

ตอนที่ 16

[ติณฑ์]

มันถอดเสื้อผ้าตัวเองออกตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ไอ้ร่างเล็กมันกะ กำลัง...เล่นกับตัวเองอยู่ ผมกลืนน้ำลายดังเฮือก!!! ยืนค้างไปนานหลายนาที พอได้สติก็รีบวิ่งไปล็อคประตูก่อนอันดับแรก เหี้ยแล้วไง...เหงื่อมันแตกเต็มพลั่ก ผมก็เหมือนกัน...ร่างเล็กหันมายั่วผมเต็ม ๆ


“คริคริคริ”มันหัวเราะตาเยิ้ม กินแค่สองแก้วเป็นขนาดนี้เหรอว่ะผสมยานรกเข้าไปอีก!!! น่าตีจริง ๆ รู้ว่าตัวเองกินเหล้าไม่เป็นยังเสือกดันทุรัง ถ้าหายบ้าเมื่อไหร่...ผมคงต้องสวดมันให้ยับ
ผมเดินมาใกล้ ๆ จับมือมันออกทั้งสองข้าง กูต้องอดทนครับพี่น้อง!!!! ใบหน้าผมร้อนผ่าวไปหมด...โคตรทรมาน มันเกร็งตัวและส่วนนั้นมันเกร็งขึ้น


“อืออออออออ~”ร้องออกมาเพราะมือมันถูกกำไว้เหนือหัว ร่างเล็กมันทำหน้ามุ่ยเพราะถูกขัดใจ


“ทนหน่อยดิว่ะ เสือกกินเข้าไปไม่ดูตาม้าตาเรือ...ดีนะมึงที่อยู่ในร้านกู มันน่าตีนัก!!!!”ผมตีมันจริง ๆ ที่ก้น...แต่แบบไม่ได้ตั้งใจให้มันแรงนะ ขึ้นเป็นรอยนิ้วมาเลย มันเริ่มเบะปากแล้วร้องไห้...เสียงดัง


“ฮือออออ ตีทำไม ตีเค้าทำไม!!!!”


ร่างเล็กบิดเร้ามากกว่าเดิม ผมรู้ว่ามันทรมานมาก มันหนีบขาตัวเองไว้บิดร่างไปมา


“มะนาว ทนหน่อยนะ ทนหน่อย”


“มะ ไม่ไหว ละ แล้วว แฮ่ก ๆ ”


มันดื้อมาก ดิ้นจนมือหลุดออก มือเล็กลงมาช่วยตัวเองอีกครั้ง แสรด...กูอยากจะบ้าตาย!!! ผมตามจับมันอยู่นาน...เรี่ยวแรงมันก็ช่างมหาศาล พอจับได้ปุ๊ปมันก็ไม่ยอม...มันเอาปากประกบผมแล้วดูดอย่างรุนแรง ไม่ใช่มันต้องไม่ใช่แบบนี้


“มะนาวมีสติหน่อยสิว่ะ”ผมผลักหน้ามันออก


“ไม่ได้เหรอ”มันทำตาละห้อยของลูกแมวน้อย มือมันไม่ได้หยุดนะ ลูบคลำจนผมขนลุก


“ไม่ได้ มีสติหน่อย...อยากมีครั้งแรกด้วยอาการแบบนี้หรือไง”



“ไม่ได้ ๆ ติณฑ์บอกไม่ได้ คนโหดร้าย ฮึก ๆ ๆ”มันงอแงมาก และเรียกร้องมากเช่นกัน ผมเผลอไม่ระวังนิดหน่อย...ร่างเล็กก็โถมเข้ามาทั้งตัว จนเสียหลัก...จะปล้ำกูเร๊อะ!!!!!!!


มันบดจูบไปทั่วหน้า ลูกชายมันถูไถอยู่บนหน้าท้อง


ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตู ดึงสติผมกลับมา


“ใคร!?!??!”


“ป้าเอาน้ำอุ่น กับน้ำมะนาวมาให้ค่ะ”


“วางไว้หน้าห้องเลยครับ”ผมหยุดการเคลื่อนไหว รอฟังเสียงแม่บ้านว่าเดินลงไปหรือยัง คือแบบ...ไม่อยากให้ใครมองไอ้ตัวเล็กนี่ไม่ดี แต่ดีหน่อยที่แม่บ้านบ้านผมไม่มีใครสนอกสนใจงานของเจ้านาย แต่ว่า...ถ้าลับหลังป้าสาแกคงมาถามผมแหล่ะ เพราะไม่เคยพาใครเข้ามาที่นี่ ทุกคนรู้ว่าที่นี่คือการส่วนตัวมาก ๆ ของผม และผมก็หวงที่นี่มาก
เสียงข้างนอกเงียบ (ความจริงมันก็เงียบอยู่แล้วอ่ะนะ...แต่คนมันระแวง) ผมบอกหันมาใส่ใจร่างเล็กอีกที มันชักของตัวเองขึ้นลง ๆ ผมจับมือมันออกแต่ก็ไม่ทันแล้ว


“อ๊ะ อะ อ๊า”น้ำขาวใสพุ่งใส่หน้าท้องผม ให้มันได้อย่างนี้สิ!!!! มันเหนื่อยหอบนอนราบลงบนอก...และอีกสองนาทีถัดมา ก็เริ่มจะเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ..... =_=


ร่างเล็กประกบปากผมอย่างเร็ว ยั่วยวนผมทุกทาง ผมโอนอ่อนตามมันบ้าง พอเผลอหน่อยมันกำจอร์จผมไว้ในมือ บ้าเอ้ย!!!! กูเสียเอกราชไปแล้วส่วนนึง ไอ้จอร์จมันก็สู้มือจนกูโคตรอึดอัด...แต่ไม่คิดเสียดินแดนแน่นอน มันเรียกร้องเอาแต่ใจจนผมก็ชักจะทนไม่ไหว ส่งลิ้นร้อน ๆ เข้าไปสำรวจปากมัน มันกลับดูดซะเต็มแรง


“ช้า ๆ ดิครับเตี้ย” ผมตวัดลิ้มลองความหวานรอบแล้วรอบเล่า...


“ไม่อยากทำเลย ไม่อยากให้มึงไม่มีสติ”


“คริคริคริ ติณฑ์ ๆ ๆ”มันพูดพร้อมหัวเราะออกมา ดีนะ...ยังจำได้ว่าผมเป็นใคร เพราะถ้าคนที่ทำอย่างนี้ไม่ใช่ผม ผมคงทนไม่ไหว ตัดสินใจอุ้มมันมาลงอ่างอย่าลำบากอยากเย็น หวังเอาน้ำ...เป็นยาชโลมให้ไอ้สิ่งที่มันกินไปทั้งหมดเจือจางได้บ้าง ไอ้เตี้ยหัวเราะคิกคัก...เอาแรงมาจากไหนมากมายว่ะ...พอได้ลงอ่างปุ๊ปมันดึงผมสุดแรง สุดท้าย...ก็ลงไปในอ่างแบบเปียกปอนทั้งตัว


“อึก ๆ ๆ ๆ อ๊ะ อ๊า”มันรูดของตัวเองขึ้นลงอีกที


ผมไม่ยอมให้มันทำแบบนั้นแล้ว จับออก...


“ทนไหวไหม”


“ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว”


“ทนนะ...ต้องทน”


“ชะ ช่วยหน่อย ช่วยนาวหน่อยนะ...ไม่ไหว ละ แล้ว”น้ำเสียงขอร้องที่หวานปานน้ำผึ้ง มันทำหน้าเชิญชวนจนผมเริ่มจะอดใจไม่ไหว


“ถ้าทำให้แล้วจะจำได้รึเปล่า...จะจำที่ติณฑ์ทำให้ได้ไหม”ผมถาม


“จำได้ๆ ไม่ลืม นาวไม่ลืมหรอกนะ...ติณฑ์ช่วยหน่อย ๆ”ไม่รู้ว่ารับคำเพราะสติคืนมาจริง ๆ หรือเพราะฤทธิ์ยา ผมขยี้จูบร่างเล็ก ก่อนจะจับมันไปติดขอบอ่าง มันก็ไม่ยอมเหมือนกัน...จะถอดเสื้อผ้าผมให้ได้ ผมต้อง...ประวิงเวลา อย่างน้อย ๆ ให้มันได้สติขึ้นมากว่านี้บ้าง ให้ฤทธิ์ยาเจือจางไปได้บ้าง

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมือเรียวรูดไอ้จอร์จผมไว้เต็มแรง คนนะครับ..ไม่ใช่พระอิฐพระปูน อยากให้มันออกมาดูโลกใจจะขาด
 
พยายามโน้มน้าวมันไปทางอื่น ปัดมือมันออก...แต่มันจับมือผม จับไปที่น้องชายมัน...


“ตะ ติณฑ์”ร่างเล็กกัดปากตัวเองเบาๆ ผมว่า...มันต้องหายเมาบ้างแล้วล่ะ หน้าแดง ๆ นั่น แววตาแบบนั้นทำให้ผมรู้ว่ามันต้องการอย่างหนัก


“นี่ใครครับบอกก่อน”


“ตะ ติณฑ์”เสียงหอบกระเส่าน่ารัก


“ทำให้แล้วจะจำคืนนี้ได้ใช่ไหมว่ากูทำอะไรให้”


“อือ”


สิ้นคำแค่นั้นที่ผมต้องการ ผมรวบร่างเล็กล้างตัวแล้วอุ้มขึ้นเตียง โถมใส่ร่างเล็กทั้งตัว ลงลิ้นไล่ชิมทุกส่วนของร่างกายอย่างประณีตที่สุด อ่อนโยนที่สุด...ทั้งที่มันต้องการจะเร่งให้ผมไวขึ้น มือเล็กดึงหัวผมเวลาผมจูบไปตามที่ต่าง ๆ ผมดึงออกแล้วเอามือใหญ่ของตัวเองประสานเอาไว้ เงยหน้ามองเด็กน้อย...ตากำลังเยิ้มสุด ๆ


มันครางเรียกผมไม่หยุด มันขยับทีไอ้จอร์จก็ตื่นเต็มที่พร้อมออกรบแล้วเหมือนกัน มือเล็กเจ็บกางเกงผมแล้วดึงออก ทั้งที่ยังไม่ได้ถอดซิป ผมระดมจูบอย่างหนักหน่วง...มันทำตามอย่างเร้าร้อน พอกางเกงผมหลุดมันก็บีบไอ้จอร์จเต็มแรง


“ช้า ๆ ครับ”ผมรีบบอก ถ้าเร็วเกินไปมันเจ็บตัวแน่นอน ร่างเล็กโคตรขาวเย้ายวนใจ ตามันปรือ...ด้วยฤทธิ์ยา แต่รู้ว่าสติมันมาเกือบเต็มกำลังแล้วแน่นอน สีหน้ามันตอนนี้ทั้งแดงด้วยความอายและความอยากปนกัน
เสียงหายใจหอบเร้าอารมณ์ให้พุ่งสูงขึ้น มันครางออกมาไม่ขาดปาก ผมแกล้งกัดที่หัวนมสีชมพู มันสะดุ้งเฮือกทันที


“ตินนน~”เสียงเรียกกระเส่าทำให้ผมเงยหน้ามอง ใบหน้าเล็กหายใจแรง ๆ อยากเต็มที่แล้ว มันจับมือผมให้กอบกุมส่วนนั้นของมัน ผมทำตามอย่างว่าง่าย...พอจับแท่งเท่านั้น ร่างเล็กอ่อนลงไปนอนราบบนที่นอน ผมใช้ลิ้นโลมเลียส่วนปลายอย่างยอกเย้า


“อ๊ะ...อ๊ะ~”


ร่างเล็กกระตุกด้วยความเสียวกระสัน มันจับข้อมือผมไว้ แล้วครางออกมาไม่ได้สับ...


“มะ ไม่ ไหว แล้ว”มันบอก


“อยากให้ทำยังไงครับ”


“อือ...”


“บอกสิ อยากให้ทำยังไง...”


“โอ๊ย...”มันดิ้นเร้า เมื่อผมหยุด...ร่างเล็กแทบจะร้องไห้โฮ


“ทำให้หน่อย...”เสียงกระสันหวานหูทำเอาไม่อยากแกล้งอีกต่อไป ผมก้มลงอมให้แทบมิดด้าม...มันมองสิ่งที่ผมกำลังทำอย่างเขินอาย มือเล็กเกร็งจิกที่นอนจนยู่ยี่ไปหมด


“ถ้าจำที่กูทำไม่ได้นะมึง!!!!” ร่างขาวอมชมพูเริ่มมีจุดแดงเป็นจ้ำ ผมไล่วนขึ้นมาถึงท้องน้อย มันเกร็งและหายใจเข้าอย่างลึก...ร่างนั่นสั่นเบา ๆ


“อึก...”


ผมไม่อยากรอให้มันทรมาน ลงไปครอบครองเจ้าจอร์จน้อยด้วยปากของผมเองอีกครั้ง มันครางออกมาอย่างพอใจ มองดูผมจัดการมัน...ร่างกายเปล่าเปลือยของเราสองคนแนบชิดจนแทบเป็นร่างเดียว ผมลุกขึ้นมาจดจ่อที่ซอกคอขาว ก่อนจะก้มดูดก้มดูดด้วยความถูกใจ กลิ่นตัวของแป้งเด็กหอม ๆ ทำให้อดใจไม่ไหว จอร์จของผมกับมันชนกัน คืนนี้ท่าจะศึกใหญ่ มันไม่ยอมให้ผมห่างไปไหน...เตี้ยยั่วยวนผมซะจน ผมอยากจะ...ทำร้ายมันมากกว่าเดิม


ได้เวลาอันสมควรผมจับขามันแยกออก แล้วค่อย ๆ ลองใส่เข้าไปดื้อ ๆ  ไม่ได้!!! น้ำตามันไหล...แต่ความต้องการทางร่างกายมันยังไม่จบ ผมเอาเจลทาที่จอร์จของตัวเองและปากทางเข้าของมัน แล้วค่อยลองใส่เข้าไปได้อีกครั้ง คราวนี้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกผวาเข้ามากอดผมไว้เต็มกำลัง


“จะ เจ็บบบบ....ไม่เอา ๆ”มันร้องต้าน ไม่ทันแล้ว...หูผมอื้อเกินกว่าจะหยุดยั้งสิ่งต่าง ๆ ร่างเล็กจิกมือเต็มหลังและไหล่ผม มันทุบผมเต็มแรง ทั้งที่ของมันก็ตั้งไม่แพ้กัน


ผมแช่ตัวอยู่ในนั้นให้ร่างกายของมันได้ปรับชินก่อนจะโยกออกมาน้อย ๆ มันนั่งอยู่บนตักผมโอบกอดผมไว้...และสะดุ้งทุกครั้งที่มีการกระแทกจอร์จ


“อึก ๆ ไม่เอา เจ็บ ๆ”


เจอแบบนี้ก็สร่างเมาล่ะครับ ปัญหาคือ...น้องมันไม่ยอมหยุดตั้ง ผมจับจอร์จน้อยรูดขึ้นลง...มันหอบแฮ่ก ๆ เหงื่อไหลเต็ม ก่อนจะถึงฝั่งผมจับมันจูบก่อนหนึ่งที


“ไม่ไหวก็ปล่อยเลยนะ”ผมบอก สิ้นคำมันปล่อยน้ำรักเต็มหน้าท้อง =_= จากนั้นผมถึงตามมันไปติด ๆ  ค่ำคืนที่แสนยาวนาน สองร่างกวัดก่ายกันแทบตลอดคืน ไอ้เตี้ยสลบไปเมื่อเกือบรุ่งสาง ผมเองก็หลับไปข้าง ๆ มันเช่นกัน...พรุ่งนี้ตื่นมาค่อยมาชำระความกันต่อ ผมจะโดนข้อหาพรากความบริสุทธิ์ของผู้เยาว์ไหม

/-----------------------------------------------------------------------------------------/

(มีต่อด้านล่าง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 08-11-2012 18:32:01

(ต่อ)


ร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก...ผมเลยต้องตื่นก่อน ดูนาฬิกาข้างเตียงบอกเวลาสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว ไอ้คนข้าง ๆ ลืมตามาสีหน้าอิดโรย พอเห็นหน้าผมเท่านั้นแหล่ะ มันผลักหน้า...ผมออกห่างทันที


“เห้ย!!!!!!”มันร้องดัง ทำเอาผมตกใจไปด้วย และด้วยความตกใจของมันทำให้กลิ้งจนตกไปข้าง ๆ เตียง


“โอ๊ย!!!!”ร้องแล้วครับ...มันคงเจ็บ เพราะน้ำตามันเริ่มไหลแล้ว ผ้าห่มผืนหน้า...ถูกใช้ปกคลุมร่างกาย ผมถลาเข้าไปจับแขนมัน โดยลืมไปว่าตัวเองก็มีสภาพไม่ต่างจากมันคือเปล่าเปลือยทั้งร่าง


“บ้าเอ้ย มึงทำอะไรกู!!!!!!”มันร้องออกมา เอามือปิดหน้า...พอก้มลงมองตัวเองแล้วผมรีบวิ่งไปเอาผ้าขนหนูมาพันร่างตัวเองไว้ แล้วเดินมาดูมันอีกที


“ทำอะไรงั้นเหรอ...ก็ทำอย่างว่าน่ะสิ!”ผมบอกตรง ๆ


“ไอ้เหี้ย!!!! ทำแบบนี้กับกูได้ไงอ่ะ เลว!!!!”


“กล้าพูดเนอะเตี้ย...เป็นไง จำอะไรได้มั่งป่ะ!!!!” ร่างเล็กแก้ม..อมชมพู ไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ หน้าแดงแบบนี้...แสดงว่าต้องจำได้



“มึงมันทุเรศรังแกคนไม่มีทางสู้”


“น้อย ๆ หน่อยเตี้ย ไม่ใช่มึงเหรอ...ที่ยั่วกูทั้งคืน”


“มึงก็น่าจะยับยั้งช่างใจบ้าง!!!!!”


“หึหึหึ คงไหวอยู่หรอก...ยานั่นไม่กินแล้วน็อคตายคาร้านกูดีเท่าไหร่แล้ว”มันหน้าซีด


“ตะ ตายเหรอ?”


“เออดิ....กินไม่รู้เรื่อง!!!! เสือกจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้อีก...โคตรน่าเจ็บใจ”


“ใครว่าจำไม่ได้เล่า”


อุ๊ปส์~~


ผมหัวเราะอย่างร้ายกาจ
“งั้นก็จำได้ดิ”


“ไม่รู้ ๆ”


นั่น...จำได้ชัวร์ ร้ายนักนะมึง!!!


“เป็นไงมั่ง เจ็บไหม”ผมถาม มันไม่ตอบอะไรเอาผ้าคลุมหน้าตัวเอง คือแบบมันจำได้อ่ะ...หัวใจโคตรพองโต เนื้อเต้นตุ้บ ๆ ผมกอดเข้าที่ร่างเล็ก มันเบี่ยงตัวหนี


“เตี้ยเปิดหน้ามาดูดิ๊....ขอดูหน้ามึงชัด ๆ หน่อย”


“อื้อออ...ไม่อาวววว อย่า...!!!!!”


มันโคตรน่ารักไปทั้งตัว ท่าทางที่เขินนั่นบอกให้รู้ว่า...สภาพจิตใจมันโอเค


“เมื่อคืนมึงโคตรน่ารัก รู้ตัวป่ะ”มันเอามือมาปิดปากผมไว้ ทำปากจู๋น่ารัก


“อย่าพูดนะ....ไม่ต้องพูดแล้ว”


“ทำไม แสดงว่าจำได้หมดดิ...ถึงไม่ให้พูด”


“.....................”ก้มหน้างุดด้วยความอาย หน้ามันแดงโคตร ๆ แล้วตอนนี้ ผมจับคางมันเงยขึ้นมา แล้วถาม


“เสียใจไหมที่เป็นกู”


“.....................................”


“เสียใจไหมครับบอกหน่อย”


มันส่ายหน้า แค่นั้นผมก็รีบโผเข้ากอดร่างเล็กให้หนำใจ เป็นของกูแล้ว เป็นของกูโดยสมบูรณ์แล้ว~


“กูเจ็บ~”น้ำเสียงบอกอ่อย ๆ ทำตัวเองนะครับ...


“หึหึ แล้วนึกยังไงถึงไปกินเหล้า แล้วยังกินอะไรต่อมิอะไรที่คนเขายื่นให้อีก ไม่รู้เรอะว่ามันอันตราย”


“ก็มึงอ่ะ!!! ไม่สนใจกู!!!!”


“เลยประชดซะงั้น ดีนะ...ไอ้กอล์ฟมันโทรมาตามกูทัน...ไม่งั้นมีหวังถูกลากเข้าป่าดงกล้วยไปแล้ว”ผมบอกนึกแล้วก็อดเสียววาบ ๆ ไม่ได้ ถ้าไม่ร้านอื่น...ถ้าตรงนั้นไม่มีผมอยู่ กล่องดวงใจ...ดวงนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ


“อย่าบอกใครนะ...”


“เรื่อง?”


“ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น”สีหน้ามันเป็นกังวล


“ทำไม...เป็นเมียกูมันแย่ขนาดนั้นเลย”ผมบอก มันตวัดสายตาขึ้นมามอง


“อย่ามาพูดคำนั้นด้วย ไม่งั้นโกรธจริง ๆ กูไปที่นั่นเพราะแค่อยากประชดมึงเฉย ๆ ก็มึงทิ้งกูอ่ะ กูโทรไปแล้วก็ไม่รับสายด้วย ไม่รู้เหรอว่า...กูรู้สึกยังไง”


   “แล้วรู้สึกยังไง”กูรีบถาม มันกัดปากตัวเอง...อย่างน่ารัก โคตรน่ารัก...


   “ก็รู้สึก...แย่”คำหลังมันพูดซะเสียงเบา


   ผมจับคางสวยเชิดขึ้น แล้วจูบเบา ๆ “กูก็รู้สึกแบบเดียวกับตอนที่เห็นมึงกับพี่นอกไส้มึง ออเซาะฉอเลาะด้วยกัน”
   มันเบิ่งตาโต


   “ไม่ได้ออเซาะสักหน่อย พี่ฟ้าก็ไม่ใช่พี่นอกไส้ด้วย พี่ฟ้าคือพี่ชาย...เคยบอกแล้วไง”


   “หึหึหึ.....”กูพูดไม่ออกหรอก คำพูดกับการกระทำโคตรสวนทาง!!!!


“กูโทรหาตั้งหลายครั้ง มึงก็ปิดเครื่อง...กูไม่รู้จะทำยังไง กูไม่รู้ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร”มันบอก ผมปิดโทรศัพท์ไว้จริง และบางทีที่โทรมามันก็ตัดสายมัน เพราะว่าที่บอกว่าไปฮ่องกง ผมเข้าร่วมประชุมด้วย...คงมีดีแน่ถ้าผมอดใจไม่ไหว ด่ามันลั่นกลางห้องประชุม เพราะล่าสุดที่คุยทางโทรศัพท์กับมัน ก็โมโหไอ้พี่ฟ้าของมันเนี่ยแหล่ะ!!!!


“กูไปทำงาน...”ผมบอกเรียบ ๆ ไม่อธิบายอะไรมาก มันพยักหน้าน้อย ๆ อย่างเข้าใจ


“กูเชื่อใจมึงได้ใช่ไหม”มันถามออกมา ในใจก็คงกล้า ๆ กลัว ๆ  แค่มันไม่เสียใจกับเรื่องที่เกิดก็ดีแค่ไหนแล้ว อิตอนที่ทำคงกะมายั่วตีนผมซะเต็มที่ พอเหตุการณ์เป็นแบบนี้...มันก็ไม่ได้ตีอกชกหน้า ร้องไห้ฟูมฟายเป็นนางเอกในนิยาย...ไม่ได้เรียกร้องให้รับผิดชอบ ถึงอย่างนั้นผมจะเสนอตัวให้มันเอง


“รักนะครับ อย่างที่เคยบอก...กูไม่รู้ว่ามึงจะเชื่อกูมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่กูทำ...ทุกอย่างกูจะรับผิดชอบเอง มึงไม่ต้องห่วงไม่ต้องกังวล ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ บอกกูให้กูรู้บ้าง...แล้วก็ทำตัวให้กูเชื่อใจมึง เหมือนที่กูพยายามทำให้มึงเชื่อใจกู”


“แบบไหนเรียกว่าเชื่อใจ...กูไม่ได้คบกับใครนอกจากมึงสักหน่อย”
ล้านเปอร์เซ็นมันไม่มีวันเข้าใจ เรื่องการวางตัว...ของแต่ละบุคคล เฮ้อออออ~


“อย่าให้ใครเข้าถึงตัวมึง แบบที่กูเข้าถึง แค่นั้นพอ...อ่อ อย่าหวานกับพี่มึงต่อหน้ากูให้มาก ความอดทนกูก็มีจำกัดเหมือนกัน”ผมบอก มันมองตาใสแป๋ว...กูว่าที่พูดเรื่องพี่มันไม่เข้าใจ =_=


“ติณฑ์ มึงจะทำแบบนั้นกับกูอีกไหม”


“อยากให้ทำไหมล่ะ”ผมถาม มันส่ายหน้า...


“กูเจ็บ”


“เจ็บแล้วทำไมถึงยอม บอกหน่อยครับ...ทำไมถึงยอมล่ะ”มันกัดปากตัวเอง มืองี้เกร็งจิกกัน


“ก็เพราะเป็นมึงไง”

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก~~


ยิ่งกว่าคำบอกรักอีก เตี้ยเอ้ยยยยยยย...ตกหลุมรักกูแล้วดิ


555555555555555555+


อยากจะหัวเราะให้ก้องโลก!!!!!!






(มีต่อนะฮับ)  :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 08-11-2012 18:34:35

ร่างกายแบบโคตรบอบช้ำ ผมพามันไปอาบน้ำ แน่ละ...มันเดินไม่ได้ ต้องให้กูอุ้มอย่างเดียว ดีนะที่มันตัวเล็ก ผมให้มันแช่ในอ่างน้ำอุ่นแล้วออกไปเตรียมอาหาร ส่วนมันก็หลับไปในอ่างอย่างเหนื่อยอ่อน ปลุกขึ้นมา...ตัวแทบเปื่อย เหมือนว่าไข้จะกิน ผมให้ทานยาดักเอาไว้ก่อน มันก็เงียบ ๆ ซึม ๆ บ่นว่าปวดหัว ปวดตัว ตลอดเวลา
“ไปหาหมอนะ...”ผมปลุกมันขึ้นมา หลังจากมันนอนนานเกินไป และไข้ทำท่าจะไม่ลดเลย
“ไม่เอา!!!! ดูตัวกูดิ๊ จะบอกหมอว่าอะไร”
“ไม่ต้องบอก ยังเจ็บอยู่ใช่ไหม...ก้นมึงน่ะ!”ผมถาม มันหยิกแขนผมด้วยความอายแบบสุด ๆ
“จึ้ก~”
“เจ็บก็บอกว่าเจ็บ จะพาไปหาหมอนี่ไง”
“.......................”
ผมไม่สนใจ จะงอนก็งอนไป...ดีกว่านอนให้ไข้ขึ้น ผมจัดของใส่กระเป๋าเตรียมพร้อม เผื่อต้องนอนรพ. เพราะดูจากสภาพมันค่อนข้างย่ำแย่ทีเดียว
“ลุกไปเปลี่ยนชุดเถอะ”ผมบอก คว้าผ้าห่มผืนหนาทิ้งข้างกาย มันหมุนตัวหนี...แต่จะหนียังไงรึจะพ้น ผมว่าถ้าให้มันจัดการเอง มันคงไม่ทำ ด้วยความหวังดีเลย กะจะถอดเสื้อมันออกเองเลย พอเปิดปุ๊ปใต้ร่มผ้า...แดงเป็นเถือก
“เอ่อ....”
เราทั้งคู่นั่งเงียบล่ะครับ มันดึงเสื้อมันลง...ก้มหน้าน้อย ๆ
“ขอโทษนะ”ผมบอก มันพยักหน้า
“ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก ถ้ากูไม่ทำตัวแบบนั้น ถ้าเผื่อไม่ใช่มึง...กูจะเป็นยังไงก็ไม่รู้”พูดแล้วก็สะอื้นเอง ผมภูมิใจในคำพูดมัน หัวใจแทบจะพองโตเลยก็ว่าได้ นั่นสิ...ถ้าไม่ใช่ผม ผมก็ไม่รู้ว่าจะอดทนไม่ทำร้ายคนที่รังแกมันได้รึเปล่า
“ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ว่ามึงจะอยู่ไหนกูก็ตามไปช่วยมึงได้ ไม่รู้เรอะ...กูเป็นซุปเปอร์แมน”ผมบอกติดตลก มันยิ้มและหัวเราะคิก ๆ
“ทำตามที่กูบอกหน่อยเถอะนะ...ไปหาหมอ นะครับ...เป็นอย่างนี้กูไม่สบายใจ”ผมบอก มันพยักหน้ายอมทำตามที่ขอร้อง ว่าง่าย ๆ ก็เป็นเหมือนกันนะเรา ^^

คนเก่งป่วยหนักต้องบอกว่าหนักมาก ๆ หมอเจาะน้ำเกลือ...แล้วให้นอนพักไป หยิบโทรศัพท์มันมากดเปลี่ยนเป็นระบบเงียบ หลังจากที่เพื่อนมันระดมพากันโทรเข้ามา หนักสุดก็ไอ้โรล รองมาก็น้องคิ้ว และไอ้ชัดอีกสองสามสาย ผมมองมันนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
คนตัวเล็ก...นอนหลับหายใจสม่ำเสมอ จนผมอิจฉา มันจะรู้ไหม...ว่าผมกระวนกระวายแค่ไหน ห่วงมันมากแค่ไหน ที่ผมทำให้มันเป็นแบบนี้ แน่ละ...ก็รู้สึกผิด ถึงจะดีใจอยู่บ้างตรงที่มัน ไม่คิดมาก...แต่ใครจะรู้ว่าในใจมันคิดยังไง ผมเดาอะไรมันไม่ได้สักอย่าง อยู่ตรงนี้กับผม...เหมือนกันก็แคร์ผมมาก แต่พออยู่กับพี่มัน ก็เห็นว่ามันคงแคร์พี่มันมากเช่นกัน

กลัวว่า มันจะทำแบบนี้กับทุกคน...

“ตะ ติณฑ์”

ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อย ผมจับมือเบา ๆ มันหันมายิ้มให้แล้วหลับต่อ...รักมันไปแล้ว รักมากด้วย ผมแน่ใจความรู้สึกตัวเองดี มันเป็นของผมโดยสมบูรณ์แล้ว ต่อไปนี้ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร ผมคงต้องยอมทุกอย่าง~

กว่ามันจะรู้สึกตัวอีกทีก็แทบจะเป็นตอนสายของอีกวัน ผมให้หมอเช็คทุกอย่าง เอ่อ...เขาบอกว่านอกจากร่างกายอ่อนล้า มีไข้ และส่วนนั้นยังบอบช้ำ ยาที่ให้มาก็เยอะมาก ทั้งยากินยาทา...ผมอ่านทุกซอง อย่างละเอียด ตรงไหนไม่เข้าใจผมก็ถามหมอเลย จะได้ไม่ต้องย้อนกลับไปกลับมา
“แค่ก ๆ”
“ไหวไหม ไม่ไหวนอนอีกคืนนึง”ผมบอก
“ไหว ไม่อยากนอนแล้ว...ไม่ชอบกลิ่นที่นี่เลย”มันบอก ผมพามันกลับบ้านล่ะฮะ มันทำหันมาทำหน้าสงสัย...เมื่อเลี้ยวรถเข้าตัวบ้าน
“มาไมอีกง่ะ”
“นอนที่นี่แหล่ะ”มันสะดวกกว่าทุกอย่าง บ้านผมมีคนดูแลหลายคน ถ้าอยู่คอนโด...ทั้งต้องดูแลมัน ทำอาหารให้ โน่นนี่...กลัวจะเหนื่อยเกิน ผมอยากให้เวลากับมันเต็ม ๆ อีกอย่าง...เดี๋ยวคืนนี้ต้องออกไปร้านด้วย กลัวมันชะแว้บหนี...อยู่นี่ให้คนเฝ้าเอาไว้เลย คึคึคึ
“ติณฑ์”
“หือ....”
“เปล่า....”มันยิ้มแห้ง ผมกอดมันไว้...ไม่ได้พูดอะไรอีก มันเงยหน้าขึ้นมาจูบปลายคางเบา ๆ
“ขอบคุณนะ”หัวใจพองโตไปสามโลก ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้ว่ะ....
“เต็มใจครับ”ผมจูบหน้าผากมันตอบ ก่อนจะพามันขึ้นห้อง

ผมชิงโทรไปยกเลิกนัดที่จะไปดูที่กับคุณประกอบอย่างกะทันหัน ห่วงไอ้เตี้ยอ่ะ...กลัวมันอยู่คนเดียวไม่ได้ แล้วกลัวมันอาละวาดหนีกลับคอนโดด้วย อาการมันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เดินขัด ๆ แต่ก็ยังน่ารัก กลับมาถึงมันเอาแต่นอน นอน และนอนทั้งวัน โคตรสบายอ่ะ...

เกือบเย็นของอีกวันคิ้วกับโรลบุกบ้านผมครับ หลังจากมันโทรหาไอ้เตี้ย...แล้วมันบอกว่าอยู่บ้านผม ผมเลยต้องบอกแผนที่แล้วทั้งสองคนก็ดั้นด้นมาจนได้ ทั้งที่ฝนตกแท้ ๆ หัวหน้าแกนนำหน้าบึ้งมาแต่ไกล มาถึงก็ไล่ผมลงเลย...หึหึหึ คงได้ซักฟอกไอ้เตี้ยขาวสะอาดแน่ ผมลงมาข้างล่าง สั่งแม่บ้านให้ทำอาหารเพิ่ม แล้วก็เพิ่มเมนูสปาเก็ตตี้ให้ไอ้เตี้ยด้วยครับ ไม่ได้กินมันงอแงแน่นอน....
“ป้าสา ถ้าเด็ก ๆ  ลงมากันแล้วช่วยไปตามผมที่ห้องทำงานด้วยนะครับ...”
“ได้ค่ะ คุณติณฑ์จะรับกาแฟไหมคะ”
“ไม่ดีกว่า...”
ผมบอก...แล้วเดินเข้าห้องทำงาน พักใหญ่ป้าแกก็มาตาม เห็นคิ้วกับโรลพาไอ้เตี้ยลงมา เห้ย...มันยังไม่หายไข้เลยนะ แล้วเดินขึ้นลง ขึ้นลง...มันก็เจ็บจะตาย5อยู่แล้ว ปากมีไม่ยอมพูด...แต่ผมว่ามันพูดก็ไม่ทันคิ้วอยู่ดี
“พี่...พี่จะรับผิดชอบเพื่อนคิ้วยังไงว่ามาเลยดีกว่า”ลงมาถึงก็ใส่ผมเลยฮะ
“พี่ทำแบบนี้กับมันได้ยังไง ถึงมันจะเอ๋อ ๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าพี่จะมาทำง่าย ๆ ได้แล้วทิ้งนะ”ฮ่า...หน้าไอ้เตี้ยอึนไปแล้ว เหมือนโดนหลอกด่า
“ไปกันใหญ่แล้ว ใครบอกว่าพี่จะทิ้งล่ะ”ผมบอก
“แล้วพี่จะทำยังไง บอกมาหน่อยสิ!?!?!”คิ้วยืนเท้าสะเอวถาม เออ...เอาเรื่องดีเหมือนกันวุ้ย
“ก็ไม่ทำไม....”
“อ้าว....”คิ้วโรลอุทานพร้อมกัน ไอ้ตัวเล็กหน้าซีดไปแล้วครับ
“จะทำให้ดีที่สุด...เข้าใจไหม อย่างที่บอกไง...ไม่ต้องร้องแล้ว”ผมเช็ดน้ำตาให้ เพื่อนมันนั่งมองหน้าปลง ๆ ถูกมันสองคนใส่ไฟอะไรอีกล่ะ มันนี่ก็นะ...ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมด ไขว้เขว้โคตรง่าย
“พี่จะไม่ทำให้มันเสียใจใช่ไหม”
“ครับ...”ผมรับคำ เด็กขี้ตื้อสองคนยังไม่ยอม จะให้ผมสัญญาอะไรให้ได้เลย ผมไม่สัญญาอะไรกับมันสองคนทั้งนั้น แต่ผมว่าผมมั่นใจในการกระทำตัวเองมากพอ
“เวลาจะเป็นคำตอบทุกอย่าง แต่พี่มั่นใจในตัวเองมากพอ ถามเพื่อนคิ้วบ้างเถอะ มีอะไรให้พี่มั่นใจได้บ้าง...”
“กูออกจะมั่นคงเหอะ”นั่นปากดี เถียงเก่งแบบนี้ท่าทางร่างเก่าจะกลับมาแล้ว
“คร๊าบบบบ มั่นคงมากกกกก”
คิ้วกับโรลมันไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะผมตัดบทพาทุกคนไปทานอาหาร ไอ้เตี้ยก็นะ...พอเห็นอาหารกับได้เจอเพื่อนมันก็ลืมทุกสิ่งอย่าง เด็กเอ้ย....

ผมอุ้มมันขึ้นมานอน สบายจังเลยนะมึง....ตอนแรกไม่ยอมอยากจะขอเล่นเกมส์ก่อน ผมก็นะ...ทำหน้านิ่งใส่แมร่ง รู้ว่ามันกลัวแหล่ะ เลยยอมมานอนดี ๆ มุขนี้ใช้บ่อยไม่ได้แฮะ...เดี๋ยวมันรู้แกว
“ไปไหนอ่ะ!?”มันผงกหัวขึ้นมาถาม
“ลงไปอ่านเอกสาร เดี๋ยวคืนนี้กูออกไปดูร้านด้วยนะ”มันทำหน้างอ ไม่พอใจ
“ให้กูอยู่คนเดียว?”
“แค่ไม่กี่ชั่วโมงครับเตี้ย”
“ไม่เอา...ไม่งั้นเลยไปส่งกู กูจะกลับไปนอนคอนโด”
ความดื้อเริ่มกลับมา...!!! ผมเดินมาที่เตียง ไม่อยากจะทำอะไรให้ตัวมันช้ำเพิ่มหรอกนะ
“อะ ๆ ไม่ไป ๆ เดี๋ยวลงไปอ่านเอกสาร แล้วเดี๋ยวขึ้นมา”
“ไม่เอา!!! มึงชอบโกหก...พอกูนอน มึงก็จะหนีไปร้านคนเดียว”
“จุ๊บ งั้นมานอนเป็นเพื่อน”ผมบอกจะนอนลงข้าง ๆ มันไม่ยอมให้ผมลงไปนอนข้างล่าง
“กูอยากนอนกอดมึงครับเตี้ย”

นอนไปนอนมา...หลับจริง ๆ ด้วย เฮ้อ...ผมหวังว่า...พรุ่งนี้คงจะเป็นวันที่ดีสำหรับเราสองคนนะ....

/----------------------------------------------------------------------/

(เฮือกกกก...มีต่ออีกนะฮับ) บทเดียวอะไรจะยาวขนาดเน้!!!! 555+

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 08-11-2012 18:38:53

“เกลียดสายตามึงจริงๆ” ไอ้เตี้ยมันบอกผมระหว่างที่เรานอนเล่นกันอยู่บนที่นอน รอเวลาอาหารเช้า มันละ...อยากจะลงไปวิ่งข้างล่างแย่แล้ว หลังจากที่ค้นพบขุมทรัพย์ของเล่นขนาดใหญ่ เหอ ๆ


มันบอกว่าไม่ค่อยเจ็บก้นแล้ว ตัวยังรุ่ม ๆ ส่วนร่องรอยตามตัวยังออกสีเข้ม คงต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะจาง


“หยุดมองเด้!!!!!”มันตวาด ผมหัวเราะ...ดีใจที่ได้แกล้งมัน


“แค่มองเอง ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”ผมบอก


“ไม่ได้ห้ามมอง!!!!”มันปิดตาผม ผมเลยแกล้งงับมือมัน หัวเราะคิกเลยคราวนี้ พอมือมาแล้วสู้ไม่ได้ มันยกตีนมาแล้วครับ ยันหน้าท้องผมไว้ไม่ให้เข้าใกล้มัน แบบนั้นผมก็ยิ่งแกล้ง


เล่นไปเล่นมา...สงครามกำเนิดอีกแล้ว เริ่มจากมันยันท้องใช่มะ ผมเลยบีบข้อขามัน มันกลัวตกเป็นรองคราวนี้ รัวตีนมากระหน่ำซัมเมอร์เซลล์มาก มวยปล้ำกันล่ะครับ...ผมโน้มไปทั้งตัว มันก็สู้ไม่ไหวแล้ว สีหน้ามันเจ็บจะตายแล้ว เดี๋ยวแผลฉีกนะมึง!!!


“พอ!!!”ผมบอก ถึงผมเล่นแต่ผมก็ระวังมันจะบาดเจ็บเหมือนกันนะ มีแต่มัน...ชอบใส่มาเต็มแรง มันเจ็บจริงนะเห้ย!!


“ยังไม่รู้แพ้ชนะเลย”มันบอก


“มึงหายดีก่อน ค่อยมาว่ากัน...ไอ้อ่อน”


“มึงสิอ่อน แค่นี้ก็ไม่สู้”นั่น....ไอ้เตี้ยโคตรยั่ว ไม่ดูสภาพตัวเองเลย ตกเป็นบอลรองแล้วยังไม่รู้ตัว ปากนี่...ขอให้ได้เถียงสักหน่อย ผมจ้องมันอย่างดูเชิง มันก็คงเตรียมระวังอยู่เหมือนกัน


อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก....  :fire: :fire:



ผมพุ่งตัวเข้าหามัน จับเตี้ยมันเหวี่ยงลงบนเตียง มันดิ้น ๆ เตรียมหนี เสร็จกูล่ะ....ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดหรอก แรงผมกับแรงมันโคตรต่างกัน


“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา ฮ่าฮ่าฮ่าาาาาาาาาาาาา” โดนจี๋เอวละ...ดิ้นพล่านเลยคราวนี้


“ยอมยัง”


“ยัง”



ผมจี้อีก หัวยุ่งกันใหญ่แล้วคราวนี้ มันดิ้น ๆ ไปสักพักหน้าเหนอ หูเหอ...แดงก่ำ 5555555+


“ยอมยัง”


“แบร่~”มันหยิกแก้ม ไม่ได้หยิกแบบน่ารักนะ หยิกแบบใช้ทั้งมือกำหน้าผม จนบิดเบี้ยว เจ็บ...จนน้ำตาเล็ด ผมเพลี่ยงพล้ำ...เสียหลักลงบนที่นอน ไอ้เตี้ยมันเลย มันคร่อมผมไว้ทั้งตัว


แฮ่ก~



“อะ โอ๊ย เจ็บ ๆ ๆ”ผมร้องออกมา เล็บมันข่วนอ่ะ


“ยอมยัง....”มันถามกลับบ้าง


“ยัง อะโอ๊ยยยยยย”


“ไอ้อ่อน ยอมยัง?????”


ผมไม่ตอบคว้าไหล่มันได้ก็เหวี่ยงมันกลับลงบนที่นอน ด้วยความที่มันตกใจ มือเล็กเลยเปลี่ยนมาจับไหล่ผมไว้


“พอก่อน เหนื่อย...”ผมบอกหยุดชะงักหายใจหอบ เหมือนกันกับมัน


“แก่แล้วก็เงี้ย”


“ชะ ชะ ชะ....ขนาดกูแก่นะ มึงยังเจ็บขนาดนี้...ลองกูไม่แก่สิ ตายคาอกกูแน่”ผมบอก มันหลบตาไม่กล้าสบ


“แหว่ะ~”


“แหว่ะ อาราย...จอร์จเล็กแล้วยังไม่เจียมอีกนะมึงน่ะ”ผมแซว มันผลักหน้าหนี


“มึงสิเล็ก!”


“ฮ่าฮ่าฮ่า.....ทำเป็นรับความจริงไม่ได้”


“ไม่ได้เล็กเว้ย หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะมึง”  :m16: :m16:


โอ๊ย...หัวเราะน้ำตาเล็ดเลยกู คือแบบ...มันทั้งอายทั้งเถียงไม่ออก นิ่งไปเลย...นอนหันหลังให้ผมไปแล้ว ผมได้ที...เลยรวบเอวเล็กเข้ามากอด


“โอ๋งอน ๆ เล็กก็รัก~”  :z1: :z1: จูบหลังท้ายทอยมันเบา ๆ มือมันตีลงบนต้นขาผมดังปั๊ก...ห่าดร๊วกกกก~ โคตรเจ็บ


  :angry2: :angry2: “ไม่เล็กโว้ย!!!!”ผมหัวเราะลั่น 5555555555555555555555555555555+


ลงมาทานข้าวแล้ว เตี้ยมันคงเขิน ๆ ป้าสาที่ยืนยิ้มอยู่ ผมส่งสัญญาณให้ป้าแกออกไปก่อน ไม่งั้นมันได้นั่งเกร็งตลอดเวลาอาหารแน่


ฟู่~


“หึหึหึ เป็นอะไร?”


“อายป้าเค้าอ่ะ ยืนจ้องอยู่ได้ คนอื่นก็เหมือนกัน...เค้าจะรู้เรื่องของเราไหม”ผมยิ้ม ชอบคำว่า “เรื่องของเรา” ที่มันพูดจัง


“ไม่เล้ย...ไม่รู้เล้ยยยยย~”แกล้งลากเสียงยาว จนมันหน้างอ จะไม่ได้รู้ได้ไง...แค่ผมพามันมาที่นี่ ทุกอย่างก็ไม่ปกติแล้ว ตอนเย็นเวลาผมพามันออกไปเดินเล่นที่สวน สาวใช้ก็พามันมองมันอย่างสนใจ คงงงล่ะสิ...ขาว ก็โคตรขาว ตัวเล็กก็โคตรเล็ก หน้าตาก็หว๊านหวาน...แต่เป็นเด็กผู้ชายซะงั้น


หลังจากนั้นผมเอาของเล่นมาให้เล่นแก้เหงา เรือบังคับครับ เอาลงน้ำในสระแล้วมันก็เริ่มวน อีกตอนแรก ๆ มันก็เล่นดี ๆ อยู่หรอก สักพักคงยังไม่สะใจพี่เค้า มันให้ผมเป่าไอ้เบาะนอนลอยน้ำ แล้วตัวมันก็ขึ้นไปนั่งบนนั้น ให้ผมบังคับเรือแล้วมันจะตามจับให้ได้ ถ้ามันจับเรือได้ มันจะเป็นคนชนะ...


ไอ้เรือนี่...มันก็ไม่ได้สปีดเร็วมากมายนะ...555+ แต่ไอ้เตี้ยออกสตาร์ทช้าไปนิด เรือมันวิ่งไปไกลแล้วมันทำท่าจะไม่ทัน กลโกงพี่ท่านจึงเผยออกมา มันกวักน้ำใส่เรืออ่ะ ฉลาดแกมโกงแท้ ๆ


เสียงหัวเราะลั่นบ้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ลุงป้าแม่บ้าน และเด็ก ๆ คนใช้ พากันมาส่องดู และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมรู้สึกดีกับตอนนี้ไม่น้อย หวังว่ามันจะดีด้วยเหมือนกัน กูไม่อยากจะคาดหวังอะไรกับมันมาก แดดเริ่มแรง...ผมจะกลับเข้าบ้านแล้ว เรียกมัน มันไม่ยอมเข้าอ่ะ


“ป่ะ ตอนเย็นค่อยออกมาเล่นใหม่”


“ไม่เอา มึงเข้าไปก่อน...กูลงน้ำนะ”ทำท่าจะไหลลงจากเบาะ


“ไม่ได้!!!!!!!!”ผมตวาดดังลั่นยืนอยู่ขอบฝั่ง ดูเสื้อผ้าที่มันใส่ดิ ให้ลงน้ำตอนนี้...โป๊แน่ ๆ


ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย...กูละกลุ้ม จะทำตัวน่ารักไปไหนว่ะ


“อะ อะ...”เอาขาจุ่มลงไปแล้วครับ


“มึงลงกูจะโกรธมากนะ!”ผมพูดเสียงนิ่ง


“อะไรอ่ะ!!!! แค่นี้ก็ไม่ได้...กูหายแล้วนะ ไม่มีไข้แล้วด้วย”


“ลองดู”ผมหันหลังเดินหนีมันมาเลยฮะ ห้ามไม่ฟังต้องเล่นบทนี้ สักแปปมันเดินตามหลังเข้ามา หน้าจ๋อย ๆ

 
“ไม่อยากให้ลงเพราะใส่ชุดนี้นะ”ผมดึงมันไว้ คุยกันให้เข้าใจก่อน ไม่งั้นร้องไห้อีกแน่ ๆ


“กูไปเปลี่ยนก็ได้”มันบอกน้ำเสียงตื่นเต้นขึ้นมาก่อนจะทำท่าห่อเหี่ยวเพราะคำห้ามของผม


“แดดแรงแล้ว ไว้ค่อยตอนเย็นก็ได้ พรุ่งนี้เราก็ยังอยู่ที่นี่อีกตั้งวัน”เพราะว่ามันต้องไปเรียนฮะ ใกล้สอบแล้วด้วย...เห็นโรลมันเอาเล็คเชอร์มาให้เมื่อวาน พักนี้ไม่เห็นมันอ่านเลย


“ถ้าพรุ่งนี้ฝนตกอ่ะ”


“ตกกูก็ให้เล่น...แต่ตอนนี้เข้าบ้านได้แล้ว”


ไปนอนดูทีวีกันสบาย ๆ ห้องที่นี่เป็นห้องดูหนังแบบคล้ายโรงหนังเลยครับ สร้างจำลองไว้ แต่เบาะไม่ใช่แบบโรงหนังนะ โซฟาใหญ่นั่งสบายมาก หมอนอิงก็นุ่ม หนังเพียบครับ เป็นตู้แยกเป็นชั้น ๆ เลย ทั้งหนังไทย ฝรั่ง ญี่ปุ่น จีน มีหมด ทั้งการ์ตูน แอนนิเมชั่นก็มี คอนเสิร์ต หรืออะไรที่คลายเครียดได้ผมเก็บสะสมไว้หมดครับ เตี้ยมันยืนเลือกสักพัก ก็อยากดู “Only Yesterday” ผมเปิดให้แล้วมานั่งดูด้วยกัน


“เอาผ้าห่มไหม”ผมถาม มันพยักหน้า เลยต้องเดินขึ้นไปเอาลงมาให้ เห็นมันนอนกอดตุ๊กตาหมาเน่าอยู่ ไอ้หมาตัวนี้น้ำตาลเป็นคนซื้อมาฮะ ตัวก็ใหญ่ประมาณนึง เพียงแต่ว่าทรงมันเละไปแล้ว เพราะผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก ผมนอนลงข้าง ๆ มัน ดึงหมาออก แต่มันไม่ยอม


“อื้อ! อะไรของมึงเนี่ย”


“ขอใช้หนุนหัวหน่อย”


“แล้วกูจะกอดอะไร?”




“กอดกูก็ได้มา.....”ผมไม่รอให้มันกอดหรอก คว้ามันมาเองเลย...ไม่ทันกูหรอกครับ ผมจุ๊บปากสวยไปทีนึงก็นิ่งสนิทแล้ว


   “ชิน ๆ สักทีนะ”ผมจูบกระหม่อมบาง


   “ติณฑ์”มันเรียก แล้วก็เงยหน้ามาจุ๊บผมกลับ



   ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ



   คราวนี้เงียบไปทั้งคู่ล่ะครับ จากที่ผมกอดมันไว้รู้สึกได้เลยว่าร่างมันสั่นไหว ๆ นิดนึง อาจเพราะตื่นเต้นมากเกินไป ผมไม่พูดอะไรให้มันอายมากไปกว่านี้ กอดไว้เงียบ ๆ แล้วนอนดูหนังไปด้วยกันอย่างนี้ดีกว่า

/

----------------------------------------------------------------/

TBC.


ขอบคุณที่ตามเข้ามาอ่านนะ...ช้าไปบ้างที่ไม่ได้เข้ามาอัพในนี้ รักทุกคนนะฮับ  :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 08-11-2012 18:45:57

ตอนนี่ หวานมากกก ชอบจัง :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 08-11-2012 18:58:05

น่ารักอะ หวานที่สุด    :z1:  :pighaun:  :haun4: ยาวววววได้ใจไปเล้ย เย้ ในที่สุดเตี้ยก็เสร็จพี่ติณฑ์เสียที อิอิ สมใจอะเฮียแกหล่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ สู้ๆๆค่ะ เป็นกำลังใจให้จ้า

ขอบคุณมากค่ะ  :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: kenghan ที่ 08-11-2012 20:02:10

อ่านรวดเดียวเลย ติณฑ์ น่าสงสาร รักเด็กดื้อ เลยต้องเหนื่อยแบบนี้ื
แต่ตอนล่าสุดเขาเป็นของกันล่ะกันแล้วหวังว่า มะนาวจะ ว่าง่ายขึ้น

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: Made ที่ 08-11-2012 20:04:52

โอ๊ะ มาลงที่นี้ด้วยเหรอคะ สู้ๆนะคะ งงตัวเอง จะไปเม้นต์ที่ไหนดี เอาเป็นว่าเม้นต์ตอนล่าสุดที่เด็กดีก็แล้วกันเนอะ ในนี้ยังอีกไกลเลย  :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 08-11-2012 21:42:40

ยาวมากกกกกกกกกกกกกกก สุดยอด  o13

ตินน่ารักอ่ะแต่มะนาวน่ารักกว่า  :laugh:

ตอนนี้น่ารักมาก (จริงๆคือน่ารักทุกตอน) หวานมากด้วย

รอตอนต่อไปจ้า  :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 08-11-2012 21:46:50

เรียน จขร.

โปรดแก้ไขชื่อเรื่องให้ปราศจากคำไม่สุภาพด้วยนะคะ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความร่วมมือ

ขอบคุณคะ

เจ้สอง  โมดุฯห้องนิยาย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: RitoeY ที่ 08-11-2012 22:56:46

 :o8: :-[ o13 :mc4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 09-11-2012 01:20:59

พอเป็นของกันและกันแล้ว หวานกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้นนะ ดีจัง  :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ มึงครับ...กูรักมาก ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 09-11-2012 07:23:24

อ้างจาก: oaw_eang ที่ 08-11-2012 21:46:50  

เรียน จขร.

โปรดแก้ไขชื่อเรื่องให้ปราศจากคำไม่สุภาพด้วยนะคะ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความร่วมมือ

ขอบคุณคะ

เจ้สอง  โมดุฯห้องนิยาย

เปลี่ยนแล้วคร้าบบบบ~  o13 o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: darkhook01 ที่ 09-11-2012 10:45:36

 :haun4:  :haun4: เสียเลือดเสียเนื้อแยอะ  แต่ตอนนี่หว๊าน หวาน  :3123:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 09-11-2012 13:29:30

หวานและน่ารักมากเลยตอนนี้ ชอบเวลานาวไม่งอแงนะติณฑ์จะได้ไม่เหนื่อยมาก

+1 ค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 09-11-2012 19:36:25

ตอนนี้เป็นอะไรที่  :m25:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: chancha ที่ 09-11-2012 22:22:54

น่ารักเชียวนะเตี้ย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 10-11-2012 10:51:31

ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~ นาวก็ไม่รอดจากเฮียติณฑ์ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้รอนานมาก  ตอนต่อไปมาต่อไวๆนะคะ น่ารักมากเลย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 10-11-2012 12:36:53

ตอนที่ 17 “เพราะรักถึงจัดให้”


   [ติณฑ์]



   ตื่นขึ้นมาเพราะนาฬิกาปลุก เสียงฝนกำลังเทกระหน่ำ...ตกอีกแล้ว มองคนบนเตียงมันกำลังหลับสบาย สงสัยอะดิว่าผมมานอนตรงนี้ได้ยังไง คือแบบ...ไอ้เตี้ยมันถีบผมลงมาอ่ะ มันไม่ยอม...บอกว่านี่อาณาเขตมัน แล้วมันก็เอาหมอนกั้นไว้รอบเลย ผมล่ะหน่าย...ถ้าคิดจะทำอะไรจริง ๆ คิดเหรอว่าหมอนแค่นี้จะเอาอยู่
   
   เพลีย...~ แววว่ากูจะได้เมียคืนเดียว รึเปล่าว่ะเนี่ย!!!!!!!

   ผมก้มลงจุ๊บแก้มใส อมยิ้มหน่อย ๆ ที่เห็นมันยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง จับปล้ำแมร่ง!! หึหึ ผ้าห่มกูก็ครองคนเดียว ไอ้หมาเน่าก็ลากขึ้นมาด้วย เปิดแอร์ก็โคตรเย็น...เมื่อคืนผมหรี่แล้วนะ สงสัยแอบตื่นขึ้นมาเปลี่ยนอีก น่าตี...พูดอะไรมันไม่เคยฟัง ผมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แต่งตัว ทิ้งให้มันนอนหลับคนเดียว แล้วลงมาทำอาหารข้างล่าง
   “ตื่นแล้วหรือคะคุณ”
   “ฮะ ขอกาแฟให้ผมสักแก้วหน่อย วันนี้ทำอะไรทานครับ”ผมถาม ปกติที่บ้านเราไม่ค่อยมีคนมาก อาหารเช้าจึงมักทานกันง่าย ๆ กาแฟบ้าง ขนมปังบ้าง เพราะทุกคนต่างเร่งรีบจะไปทำงานด้วยกันทั้งนั้น
   “ป้า ทำข้าวต้มทรงเครื่องค่ะ จะรับด้วยไหมคะ”
   ผมมองในหม้อ อือ...น่าทานมาก ป้าสาแกทำเยอะเต็มหม้อยังกับจะไปแจกทั้งหมู่บ้าน 55+ ผมพยักหน้า...
   “เอาใส่กระเทียมเจียวเยอะ ๆ นะครับ”
   “ได้ค่ะ”
   สั่งแล้วผมก็มานั่งรอ อ่านหนังสือพิมพ์ไปเรื่อย ๆ ชวนป้าสาคุยบ้าง เรื่องสภาพอากาศ แกว่า...จะขอผมอาจจะต้องพาเด็กสักสองสามคนออกไปซื้อของมาตุนไว้บ้าง ฝนตกบ่อยอย่างนี้...เดินทางไปลำบาก แกก็ไม่ชอบที่ต้องนั่งรถติดนาน ๆ ผมอนุญาตเพราะของอาจจะต้องเยอะ รถตู้คันใหญ่ที่บ้านมีพร้อมอยู่แล้ว เด็กในบ้านมีหลายคน บางทีเขาก็ต้องซื้อของใช้บ้างเอารถออกไปครั้งเดียวไปเลย
   “น้ำตาลจะมาวันไหนนะครับป้า”ผมถาม
   “เดือนหน้าละมั้งคะ ป้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ...เอาแน่เอานอนอะไรกับเธอไม่ค่อยได้”
   กำลังพูดถึงน้ำตาลน้องสาวคนเล็กครับ น้ำตาลไป ๆ มา ๆ ญี่ปุ่นกับไทย แต่จะมาบ่อยกว่าสแตนด์เพราะน้ำตาลไม่ค่อยชอบที่โน่นมากนัก จริง ๆ น้ำตาลก็ไม่เคยชอบที่ไหนในโลกอยู่แล้ว ถ้าต้องอยู่ในมาดนักธุรกิจ
   “แล้วคุณหนูละคะ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ”ป้าสาถาม ยกข้าวต้มชามใหญ่วางตรงหน้า ส่งควันและกลิ่นหอมฉุยไปทั่วห้อง
   “ยังครับ”
   “น่ารักดีจังนะคะ ป้าชอบ”
   ผมยิ้มกว้างไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วก้มหน้าก้มตาทาน ฝีมือสุดยอดครับแม่ครัวผม สาวใช้ยกน้ำส้มคั้นมาวางไว้ให้ ก่อนจะหนีหายกันไป
   “ลงมาไม่เรียก!!!!”เสียงเล็กแหลมดังลั่น ไอ้เตี้ยเดินมานั่งตรงข้ามผม
   “เห็นนอนอยู่ จะรีบลงมาทำไม...”
   หัวมันยุ่งไปหมดเลย หน้าตาก็แบบว่างัวเงีย มันทำหน้างอ...
   “ก็มึงอ่ะ...หายไป”
   “คิดถึงหรอไง”ผมแกล้งหยอด มันตบโต๊ะดังปัง  แต่ทำนิ่ง...ไอ้เตี้ยเอ้ย กูรู้มึงเจ็บ ฮาาา
   “ขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟันเลยป่ะ เดี๋ยวตักข้าวต้มไว้รอ”
   ทำลอยหน้าลอยตา...
   “ไม่...จะกินก่อน”
   “ฟันก็ไม่แปรง แหว่ะ~”
   “ไปตักมาเด่ะ”
   “ขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟัน เคยตัวนะมึง...เสียนิสัย”
   “ไอ้ติณฑ์บ้าบอ แบร่~” แล้วมันก็วิ่งจู๊ดขึ้นไปข้างบน...ตกบันไดกูจะขำให้ดู!!!!
   
   กินใหญ่เลยครับ 2 ชามแล้ว มันยังกล้าร้องขอขนมปังปิ้ง ป้าสาหัวเราะใหญ่เลย มันชอบกินน้ำแอปเปิ้ลด้วย ผมร้องห้ามป้าสา ตอนที่มันอ้อนขอสลัดทูน่า จะเกินไปแล้วนะ...กินเก่งเวอร์
   “กูต้องกินตุนไว้ก่อน”มันบอก
   “ตุนไปไหน?”
   “พรุ่งนี้กูจะไปเป็นแบบให้พี่กาว เค้าจะถ่ายรูปกูไปทำโปสเตอร์”มันภูมิแล้วยักคิ้วภูมิใจ
   “ได้ตังค์ด้วย”
   “แล้วมึงก็ยอมง่ายๆ” ผมถาม เพราะปกติมันไม่ใช่เป็นคนทำอะไรที่เป็นจุดสนใจสักเท่าไหร่ ออกจะหลีกเลี่ยงด้วยซ้ำ แล้วก็มาแล้วอิชื่อนี้ พี่กาว!!! มันไปนัดกันตอนไหนว่ะ!!!!
   “ง่ายเด่ะ ได้ตังค์ คึคึคึ”
   หงุดหงิดโว้ยยยยยยยยยย~ มันชอบกวนตีนแบบเนี้ย คนอุตส่าห์อารมณ์ดีนะ...จะทำยังไงกับมันดีว่ะเนี่ย
   “จะได้สักกี่บาทกันเชียว”ผมถาม
   “กี่บาทแล้วยุ่งไรอ่ะ”
   “กูไม่เห็นมึงต้องใช้เงิน ตั้งแต่มาอยู่กับกูนี่ป่านนี้เก็บได้เยอะกว่ากูแล้วมั้ง”
   “คึคึคึ ยังไม่เยอะเว้ย...ที่มีอยู่มันยังไม่พอ”
   “จะเอาไปใช้อะไรหนักหนาว่ะ ถ้าอยากได้ตังค์เยอะ ๆ มาถ่ายกับกูนี่มะ กูให้เยอะกว่าสองเท่า”
   “ของมึงถ่ายอะไร?”มันถามงง ๆ
   “อะ อะ อ๋อออ...ถ่ายแบบรับเหมาก่อสร้าง” ทำหน้าโคตรเหย...กูพูดอะไรออกไป คือตามันเหลือบไปเห็นหนังสือที่วางอยู่ แล้วปากมันก็พูดออกไปเลย ไอ้เตี้ยมันหัวเราะลั่น
   “มึงถ่ายไปคนเดียวเถอะ ไม่ใช่แนวกู 5555555555555555+” มันพลิกหนังสือเล่มนั้นดูสองสามทีแล้ววางลง
   “หยุด ๆ หยุดหัวเราะ แหม่...กูพูดเล่น ๆ”
   “หน้ามึงจริงจังโคตรอ่ะ นี่ถ้ามีข้อมูลเพิ่ม...กูจะเชื่อแล้วนะเนี่ย ถ่ายแบบรับเหมาก่อสร้างงง~”มันพูดไปหัวเราะไป ไอ้เด็กนี่เว้ย...
   “กูไม่ให้ไป!!”
   “พรุ่งนี้มึงไปรับกูสักห้าโมงได้ป่ะ ไปที่ชมรมถ่ายภาพก็ได้...กูไปถ่ายที่นั่นแหล่ะ”มันบอกอย่างไม่ฟังคำสั่ง
   “ใครอนุญาต มึงหายดีแล้วเหรอไง...ถึงจะไปถ่ายให้เขาน่ะ”
   “หายแล้วน่า กูถามแล้ว...คอนเซ็ปน่ารัก”
   “เหอะ ๆ หน้ามึงเรียกแขกมากเลยเนอะ ไหนทำหน้าน่ารักให้กูดูดิ๊”ผมบอก มันก็แยกเขี้ยว ตาเหล่ใส่ ฮ่าฮ่าฮ่า
   “แบร่~”
   “กูว่าอย่าไปเลยนะ...กูไม่ชอบ”ผมบอก เอาจริง ๆ คือไม่อยากให้ใครเห็นมันด้วยซ้ำ ออกจะเห็นแก่ตัว...ที่ชอบเห็นมันไม่สุงสิงกับใคร
   “ทำไมอ่ะ?”
   “หวง~”
   สั้น ๆ คำเดียว มันเงียบไปเลย
   “รับปากไปแล้ว อยากทำด้วย”มันพูดเสียงเบา
   “ไปคุยกันตั้งแต่ตอนไหนว่ะ”ผมถามเพราะสงสัยมาก
   “ก็คุยโทรศัพท์ไง”
   “มึงให้เบอร์ไปเหรอ?”
   “อือ”มันทำหน้าเหมือนว่า กูถามทำไมให้เจ็บใจตัวเอง...ทำไมมันเป็นคนแบบนี้ว่ะ ทำให้กูต้องกระวนกระวายอีกแล้วนะโว้ย
   “ให้ง่าย ๆ เลยเนาะ ทีกูขอไม่เคยจะให้”
   “มึงไม่เคยขอ...อย่ามั่ว!”
   5555+ เออ ๆ ไม่เคยขอลืมไป ประหลาดใจที่มันจำได้...แม้เรื่องเล็กน้อยก็ตาม ผมไม่พูดอะไรต่อ...ห้ามไปก็เท่านั้น มันก็จะไปเรื่อย ๆ ของมันอยู่ดี รอดูพรุ่งนี้ดีกว่าว่าจะทำอะไรได้บ้าง ถ้าให้ถึงกับต้องนั่งเฝ้าก็คงต้องทำล่ะนะ...
 
   “ติณฑ์กลับเย็นนี้เลยใช่ป่ะ”
   มันโผล่หน้าเข้ามาถาม ว่าจะกลับคอนโดเย็นนี้เลยรึเปล่า คงต้องไปเอาเสื้อผ้า ชุดนศ. ที่หอมันก่อน บ่นอุบล่ะครับ...ว่าทำไมไม่ไปนอนห้องมัน ผมอยากนอนห้องผมนี่นา...แล้วผมก็ไม่ยอมให้เมียตัวเองไปนอนคนเดียวด้วย
   
   หึหึหึ
   
   เมีย~

   อร๊ากกกก~

   คิดแล้ว...หื่นขึ้น กร๊าก ๆ ไอ้เตี้ยเป็นเมียกูแล้ว ตั้งแต่วันนั้นก็เกือบอาทิตย์แล้วนะ...ที่เราแบบว่า จึ่ก ๆ กัน หึหึหึ แค่คิดก็ชักอยากจะ....
   “ติณฑ์”มันโผล่เข้ามาทั้งตัว ยืนอยู่กลางห้องทำงานของผม เห็นแล้วแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้!!!!

ตัวเหี้ยไรเนี่ย!!!!!! เปียกซกทั้งตัว หัวเหอกระเซอะกระเซิง มือเต็มไปด้วยฟองสบู่ฟอด

   “ไปทำเหี้ยไรมาเนี่ย!!!”ผมตวาด มันยิ้มแห้ง ๆ
   “ช่วยอาบน้ำ ‘ไอ้กระถาง’ ไง”หมาที่บ้าน พันธ์อัฟกันฮาวนด์ฮะ หมาของน้ำตาล เพื่อนให้มา...แรก ๆ ไม่มีใครใครอยากให้เลี้ยง เพราะน้ำตาลรึจะมีเวลาดูแล สุดท้ายภาระก็ไปตกอยู่ที่บรรดาเด็กที่บ้านนี่แหล่ะฮะ ปกติอาบน้ำให้อาทิตย์ละครั้งอยู่แล้ว เห็นสภาพมันตอนนี้ถือเป็นกรรมของไอ้ถางมันนะ
   “ใครสั่ง?”ผมถาม
   “ไม่มี กูสั่งตัวเอง”
   ดูท่ามันจะเล่นนานแล้วด้วย มือเปื่อยหมดแล้ว ผมแทบจะหิ้วปีกมันขึ้นมาข้างบน พร้อมตะโกนเรียกให้คนมาทำความสะอาดทางเดิน เพราะเต็มไปด้วยหยดน้ำ และจับไอ้ถางไปเป่าขนให้เรียบร้อย ไอ้เตี้ยโวยวายใหญ่
   “เงียบ! ไปอาบน้ำ”
   “ไม่เอา ๆ อาบแล้ว”ดื้อครับ มีดื้อ...ผมเปิดฟักบัวราดมันเลย น้ำเย็นจัด...เพราะตอนที่ผมอาบล่าสุดผมปรับอุณหภูมิไว้อย่างนั้น ไอ้เตี้ยร้องเป็นเจ้าเข้าเลยฮะ
   “เย็น ๆ ๆ ๆ ๆ” มันผวามากอดผม กลายเป็นว่าตอนนี้เปียกไปด้วยกันเลย แมร่ง!!!!!
   ปากมันสั่นด้วยความหนาว...ผมก้มลงไปจูบปากซีดนั่นเล็กน้อย
   “ดื้อว่ะ!!!”
   “ก็ไอ้กระถางมันไม่ยอมให้กูจับดี ๆ อ่ะ เลยเอาน้ำฉีดแมร่งเลย”มันบอก เอามือยันหน้าอกผมไว้
   “จุ๊บ~”ไม่พูดอะไรต่อแล้ว ผมจูบมันจนร่างสั่นมากกว่าเดิม
   “หนาว~”มันบอก
   ผมหันไปปรับอุณหภูมิน้ำให้อุ่นขึ้น กำลังจะเลิกเสื้อมันขึ้นแต่มันไม่ยอม
   “อย่า”ห้ามเสียงเบา ผมไม่สน...ไหน ๆ เปียกแล้ว ขอเปียกให้คุ้ม ดูดความหวานจากริมฝีปากที่ออกจะสั่น แล้วดันมันจนชิดกำแพง ร่างเล็กร้องห้าม...แต่ไม่ทันซะแล้ว ผมครอบครองความหวานได้สำเร็จ มันกำชายเสื้อผมแน่น พอ ๆ กับที่ผมโอบเอวมันไว้ ไม่งั้นได้มีกองร่วงไปกับพื้นเป็นแน่ มันไม่ยอมส่งลิ้นมาให้ชิม...ผมดันเข้า มันดันออก...อยู่อย่างนี้ ไม่เป็นไร...
   พอมันดันมา กูดูดกินแมร่ง มันตกใจเล็กน้อย แล้วตบแขนผมอย่างแรง
   “อื้ออออ~”
   ผมแกล้งกัดปากล่างมัน...มันรีบผละหน้า แล้วตบหน้าผมเบา ๆ หึหึหึ
   “เจ็บนะ!”
   “ก็อยากดื้ออ่ะ กูจะทำโทษเด็กดื้อ”ผมบอก
   ร่างเล็กไปไหนไม่รอด สุดท้ายแทบร่วงในอ้อมกอดผมอยู่ดี ไล่สำรวจเครื่องหน้าหวานก่อนจะโน้มไปที่หลังใบหูและซอกคออย่างแผ่วเบา ผมค่อย ๆ ลงลิ้นร้อน ๆ ในทุกที่ที่ผ่าน มันครางออกมาด้วยความสยิว หึหึหึ...สั่นใหญ่แล้ว ไม่เห็นปากดีเลยคนเก่ง
   “พะ พอ แล้ว~”มันเอ่ยคำออกมายากเย็น บอกให้พอและมือกำที่คอเสื้อผมแน่น
   “พอจริงเหรอ...ยังไม่อาบน้ำเลย กูก็เปียกแล้วด้วย...ใครทำก็ไม่รู้”ผมบอก ถอดเสื้อตัวเองอย่างไว มันหันหน้าหนี...แก้มแดงใส จนอดไม่ไหวลงไปหอมอยู่ฟอดใหญ่
   พูดอะไรไม่ออกหรอกฮะ หุ่นกูดีอ่ะดิ...ผมหันหน้ามันมาแล้วจูบครั้ง
   “ตะ ติณฑ์”มันเรียกแผ่วเบา
   “หายเจ็บรึยัง?”ผมกลับถามมันไปอีกทาง มันทำหน้าฉงน...ไม่เข้าใจ ผมเลยเลื่อนมือบีบที่สะโพกมันเบา ๆ แล้วถามย้ำ
   “หายรึยัง”มันพยักหน้าขึ้นลง ผมยิ้มเลยฮะ...
   “มาทำกันอีกนะ”ผมบอก มันทำหน้าเลิ่กลั่ก
   “จะทำอีกเหรอ ไม่เอา...กูกลัว~”เสียงสั่นแล้ว จะร้องไห้แล้วฮะ คือมันไม่รู้เหรอ...ว่าจะให้ไซร้แล้วขึ้นสวรรค์อย่างเดียวมันไม่ได้ เด็กน้อยเอ้ยยยยย~
   “จะทำเบา ๆ นะครับ ไม่เจ็บนะครับ”
   “ไม่เอานะ~”มันร้องห้าม ผมรีบถอดเสื้อมันออก...มันรีบเอามือปิดร่างมันใหญ่ โคตรขาวอ่ะ...
   “อาบน้ำให้~”ผมบอก
   “ไม่ทำอย่างนั้นแล้วนะ”
   ปิดปากมันด้วยปากผมแมร่ง...บอกว่ามันดื้อ ผมก็คงดื้อพอกัน ร้องห้ามก็ไม่ฟังแล้วคราวนี้...เด็กเก่งถูกจับหันหน้าเข้ากำแพง ผมถอดกางเกงมันออกอย่างง่าย มันชอบใส่กางเกงสีชมพูตัวสั้นเหนือเข่ามาเกือบคืบ
   “อ๊ะ...ไม่เอาๆ”มันไม่ยอมถอด ผมไม่สนอ่ะ...จูบท้ายทอย จนเป็นรอย...ผมยาวของมันปกคอสวยไว้มิด ผมรวบเอวบางแนบชิดก่อนปล่อยให้น้ำชำระล้างเราสองคน
   หยิบสบู่ขึ้นมาบีบแล้วถูให้มันเบา ๆ
   “สวย~”
   เขินวุ้ย...หน้าแดงมากแล้ว ผมแกล้งถูวนที่หน้าท้องมัน ก็จับข้อมูลเอาไว้ไม่ให้ลงไปต่ำกว่านั้น หึหึหึ...ดูดหูแดง ๆ นั้นพร้อมกันไปด้วย โคตรเสียวซ่าน ผมกอดรัดร่างเล็กก่อนจะแกล้งเอาจอร์จของตัวเองเบียดก้นสวยได้รูป แล้วค่อย ๆ เลื่อนมือลงไปรูดแก่นกายเบา ๆ
   “ยะ อย่า~!”มันร้อง
   “ไม่ทันแล้วครับ...หึหึหึ”
   จอร์จมันตื่นสู้มือผมแล้วอ่ะ คนตัวเล็กครางกระเส่าเสียงหวาน เพียงแค่ผมกดเบา ๆ ที่ส่วนปลาย
   “อ๊ะ อ๊ะ....”
   “ทำให้กูคลั่งจะตายอยู่แล้ว”ผมร้องบอก ก้มดูดซ้ำที่ซอกคอ มันตาปรือสุด ๆ แทบจะยืนไม่ไหว...ต้องเอามือตัวเองค้ำผนังเอาไว้
   ถูให้ทุกส่วนจนสะอาดดี ผมก็จับมันหันหน้ามา มันไม่ได้มองหน้าผมหรอก...ก้มหน้างุดด้วยความอาย ผมเลยจับมือมันมาจับจอร์จผม ที่ตอนนี้ขึ้นรูปอยู่ใต้กางเกง มันชักมือออก...
   “อย่าดื้อ~”ผมร้องบอก
   “ไอ้หื่นเอ้ย...”
   นั่น...กล้าเถียง ๆ โดนทำโทษอยู่นะ ผมจับจอร์จมันรูด จนมันผวาคว้าข้อมือผมหมับ
   “อ๊ะ~”
   คราวนี้มืออีกข้างผมจับให้มันรูดให้ผมบ้าง ไม่มีขัด...หึหึหึ
   “รักนะครับ”ผมกระซิบบอก
   “................................”
“รักไหม..”ผมถาม มันหน้าแดง
“................................”
   “เป็นเมียกูแล้วนะครับ เป็นของกูคนเดียวนะ...”
“................................”
   ไม่ยอมตอบแฮะ มันมองผมตาแป๋ว...จนอดจูบไม่ได้
   “อะ อะ อ๊าส์~”ร่างเล็กโยกไหวตามแรงมือของผม เสียงของมันหวาน ครางกระเส่าจนเพิ่มความอยากจะรังแกให้ไปถึงไหนต่อไป
   “เป็นของใครครับ”ผมถาม ผ่อนความแรงที่มือลงมา มันกัดปากตัวเอง
   “ของใคร?”
   “ตะ ติณฑ์”
   คำตอบถูกใจ พี่ให้หนึ่งฟอดดดด~
   “เป็นเมียใครครับ”ถามต่อ มันทำเสียงจึ้กแล้วตอบ
   “ต...ติณฑ์”
   ถูกใจพี่ให้พี่หนึ่งฟอด รูดจอร์จ...มันเร็วขึ้น จนไอ้จอร์จปล่อยน้ำออกมาเต็มที่ มันหอบแฮ่ก...เกือบกองลงไปกับพื้น ผมหัวเราะ พรมจูบอย่างถูกใจ ล้างตัวให้มัน...และถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของตัวเอง ออกเหลือแต่กายล่อนจ้อน มันเผลอหันมามองนิดนึง ก่อนจะหันสายตาหลบหนีด้วยความอาย
   “รักนะครับ”ผมบอกมัน รู้สึกเต็มตื้นจริง ๆ น้ำตาเอ่อที่หางตา มันยกมือกลั้นสะอื้น
   “ชู่ววววว~”
   อุ้มมันออกมาวางลงบนที่นอน เช็ดตัวเสร็จร่างเล็กคว้าหาผ้าห่มผืนโต ผมจับผ้าดึงไว้....ทีแรกมันทำหน้าขัดใจ ก่อนจะยอมปล่อยผ้าออก เพราะผมจับมาคลุมตัวมันไว้ทั้งหมดเอง แอร์เย็นมาก...แต่ร่างกายเราสองคนอบอุ่นที่สุด ผมผลุบเข้าไปอยู่ผ้าผืนเดียวกับมัน แล้วปลุกเร้าอารมณ์ให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
   “อืมมม...นะ นาวครับ จับจอร์จให้หน่อย”
   “ไม่เอา...”
   “ทำไมทีกูยังทำให้มึงเลยนะ...นะครับ”
   “ไม่เอา....”มันไม่ยอม เดี๋ยวเจอบทเรียนโหดกว่านี้นะเตี้ย!
   ขัดใจว่ะ...ผมแกล้งทำหน้านิ่ง หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่าง แกล้งมองอย่างตัดพ้อ...
   “ไม่อยากทำใช่ป่ะ?”ถามครับ มันส่ายหน้า...
   “เปล่า...จึ้ก”แล้วมันก็กำจอร์จผมเลย ฮิฮิฮิ แต่เจ็บไปนะ...
   ผมค่อยเร้ามันใหม่ ไอ้เตี้ยมันตัวแดงไปหมด ผมลงลิ้นสำรวจร่างมันทุกซอกทุกมุม มันผวาเมื่อตอนที่ผมดูขาอ่อนมัน จนเป็นรอยช้ำ...ร่องรอยจากครั้งก่อนยังเจือจาง ผมต้องระวังไม่ให้เพิ่มเข้าไปอีก แต่พอแตะนิดหน่อย...ก็เป็นรอยมือผมแล้ว ผมเลื่อนตัวลงต่ำ จนครอบงำไอ้จอร์จมันไว้ในปาก
   มันร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน
   “อ่ะ ตะ ติณฑ์~~”
   ผมส่งนิ้วเข้าไปหาทางเข้าให้ไอ้จอร์จ ร่างเล็กร้องสั่นใหญ่เลย ไม่เอา ๆ แต่กูจะเอาอ่ะ....พอเข้าไปได้ มันก็บิดร่างเร้าเลยฮะ
   “อื้อ...”
   ผมแยกขามันออกกว้างขึ้น ชักเข้าออก...จนมันร้องระงม หยิบเจลมาทาที่ปากทางเข้า และไอ้จอร์จของผม  มันถอยร่นหนี...อย่างกลัว
   “ไม่เอานะ มัน จะ เจ็บ”
   จอร์จมันตื่นก็ใหญ่กว่าของไอ้เตี้ยพอดูละครับ ผมก้มลงจูบปลอบ ก่อนจะยกสะโพกรับแก่นกายของตัวเอง กว่าจะเข้าได้ก็ใช้เวลาเหมือนกัน อยู่นิ่ง ๆ ให้เตี้ยมันได้ปรับสภาพ ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหว ไอ้เตี้ยสะดุ้งเฮือกโผเข้ากอดผมไว้
   
   ตั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
   

   เสียงกระทบกันที่ผมคิดว่าหวานรื่นหูที่สุด ร่างเล็กถูกลงโทษไปหลายครั้งจน ข้างในมันตอดตุ้บ ๆ มือเล็กจับอยู่ที่หน้าท้องของผม ตาปรือสวยและริมฝีปากครางไม่หยุด
   “อ้าส์~”
   “อื้ออออ...~”
   ผมจับจอร์จของมันรูดขึ้นลงไปด้วย เหมือนจะถูกใจ คราวนี้มันจับผ้าปูที่นอนแน่น...
   “อะโอ้ย อ๊ะ.....อะ....อา”

   มันครางรับการปรนเปรอของผมอย่างเสียงดัง ผมกระแทกจอร์จเข้าไปสำรวจร่างของแม่มัน เร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้นด้วยความเมามันส์ ร่างเล็กแอ่นขึ้นรับการกระแทกของผม
   “อย่าเพิ่งนะ”
   “มะ ไม่ไหวแล้ววว~”มันร้องบอก
   ผมก็เหมือนกัน ก่อนจะสิ้นสุดการสำรวจผมถอนจอร์จออกมาเกือบปลายลำ แล้วแทงเข้ามิด มันตอดผมจนไอ้จอร์จเต้นตุ้บ ๆ ทำอย่างนั้นอยู่สองสามที่ก็ปล่อยข้างในละฮะ
   
   แฮ่ก ๆ

   นอนแผ่ลงข้าง ๆ มัน ด้วยความเหนื่อยอ่อน มันก็เหมือนกัน...ผมคว้าร่างเล็กเข้ามากอดและจูบ
   “อยู่ด้วยกันไปอย่างนี้นาน ๆ นะครับ”
   แปลกที่ผมพูดประโยคนี้ออกมา...มันทำหน้าลังเล คล้ายไม่เชื่อใจ...ผมไม่ยีระใด ๆ หรอก จะทำให้มันเห็นเอง ว่าผมดูแล ปกป้องมันได้ ร่างเล็กโผเข้ากอดผมเช่นกัน
   “อือ...”คำตอบรับแผ่วเบากลับทำให้หัวใจผมพองโตขึ้น~



(มีต่อนะฮับ)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 16 [8/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 10-11-2012 12:39:23

ต่างคนต่างโคตรเพลีย...ผมหันมองไอ้เตี้ยแล้วก็สงสารละครับ หลับคอพับคออ่อนมาตามทาง กำลังมาส่งมันที่มหาลัย พากันตื่นก็สายโคตร ข้าวเช้าไม่ได้ทำให้มันกินอีกต่างหาก หน้ามุ่ยแต่เช้าเลยครับ รถก็ติดเป็นประจำอยู่แล้ว ผมโทรหาโรลให้มารับมันหน่อย แต่เหมือนว่าโรลจะเข้าเรียนแล้วก็ไม่รู้นะ ไม่รับสายเลย..ว่าจะฝากฝังไอ้เตี้ยหน่อย มันบอกจะไปถ่ายแบบ ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง
   “เตี้ย..เตี้ย”
   “หือ”มันขานรับ มองหน้าผมสลึมสลือ
   “แวะ 7-11 กินไรเปล่า”
   “ไม่แวะ เดี๋ยวไม่ทัน”มันบอกแล้วนอนต่อ มีควิซดิครับ...เมื่อวานมันไม่ได้บอกล่วงหน้า ผมก็คิดว่าเรียนตามปกติ เห็นมันก็สาย ๆ อยู่แล้ว นี่รถติดขนาดนี้จะไปทันรึเปล่าก็ไม่รู้
   เข้าทางลัดละครับ ซอยแคบแต่ยังดีกว่าติดแง่กอยู่อย่างนี้...ใช้เวลาไม่นานก็เข้าสู่รั้วมหาลัย ผมส่งมันที่หน้าคณะเลย คนบางตาคงเพราะขึ้นเรียนกันหมดแล้ว
   “ถึงแล้วครับ ตื่นได้แล้ว”ผมบอก มันงัวเงียขึ้นมาทันที บิดตัวก่อนจะเตรียมหยิบกระเป๋าคู่ใจ
   “ให้รอไหม”ผมถาม เพราะวันนี้ไม่ได้มีตารางไปไหนอยู่แล้ว
   “ฮื้ออออ!!!!!”ส่งเสียงคำรามอย่างขัดใจ คิ้วเริ่มขมวด ไม่ชอบที่ผมถามเมื่อกี้
   “เออ ๆ ไม่รอ เดี๋ยวมารับตอนเย็นกี่โมงนะ?”ผมถาม
   “ห้า”
   “ช้าว่ะ”
   “จึ้ก!!”
   “เออ ๆ ห้าก็ห้า อย่าเลทนะมึง...มาสายไม่รอนะโว้ย ปล่อยกลับเอง...”
   มันลงจากรถเข้าตึกไปอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กกระทบแสงแดดจนผิวมันซีดจาง นี่ผมใช้งานมันหนักเกินไปรึเปล่าเนี่ย...

   ระหว่างวันก็สบายแฮ....กลับไปนอนที่คอนโดพอช่วงบ่าย ๆ หมวดแวนกับกล้าก็แวะมาหาที่ห้อง มันเข้ามาคงตกใจพอควร ห้องเต็มไปด้วยของเล่นไอ้เตี้ยเพียบ ยังไม่ได้เก็บครับ ทั้งโมเดลหุ่นยนต์ จิ๊กซอร์ เกมส์เสียบค้างไว้...
   “โห...ห้องนาย”กล้าอุทาน ผมหัวเราะออกมา เอาน้ำผลไม้ที่คั้นไว้ส่งให้
   “เออ”
   “มึงดูไว้กล้า มีแฟนเด็กแล้วลำบากอย่างงี้ มึงดูมันไว้เป็นตัวอย่าง”ไอ้หมวดแซวพร้อมหัวเราะ    
   “แล้วนี่คุณสองคน ไม่มีการมีงานทำเหรอครับ...ถึงได้ถ่อมาถึงนี่ได้”
   “ก็มาเยี่ยมเยียนไม่ได้เหรอว่ะ พักนี้ไม่ค่อยเห็นนาย”กล้าบอก
   “เออ วุ่นวายอยู่กับไอ้เตี้ยเนี่ย”
   พวกมันสองคนหัวเราะร่วน เดี๋ยวเถอะมึง...ไอ้หมวดคาบข่าวมาบอกเรื่องให้ระวังตัว พวกสิน...เห็นมันป่วนเปี้ยนอยู่แถวสุขุมวิท ตอนนี้มันกำลังให้ลูกน้องตามอยู่ ใกล้ปากเสือแค่นี้...ไม่คิดว่ามันจะกล้าอยู่ในกรุงเทพฯ ส่วนลูกน้องมัน...หายไปคนละทิศทาง จะมีเหลือก็แต่ไอ้เกอร์ ไอ้เด็กในวงเหล้า...ที่มันเรียน ปี 4 มหาลัยเดียวกับไอ้เตี้ย
   ผมงี้หูผึ่ง แต่ไอ้หมวดบอกแค่ว่า...มันก็แค่กลุ่มกินเหล้า เฮไหนเฮนั่น...ไอ้นี่ยังไม่มีหลักฐานว่ามีเอี่ยวในการค้ายาด้วย แต่ดูท่ามันก็ไม่น่าจะค้าหรือติดนะ ดูไม่น่าจะเอาอนาคตตัวเองมาแลกขนาดนั้น ผมรับฟังข้อมูล...นึกถึงวันที่ไอ้เตี้ยมันบอกว่า เจอคนหน้าคุ้นวันที่ไปที่ผับ ไว้จะค่อยถามมันอีกที...
   “นายเองก็ระวังตัวด้วย”
   “ทำไมฉันต้องระวังตัว?”ผมไม่ได้เป็นศัตรูกับใครสักหน่อย
   “หน้านายมันเหวี่ยงหาตีนอยู่แล้ว”
   หึหึ...ขำตายไอ้สองตัวนี่ ใครเอามันไปเก็บที
   “เออ มานี่ว่าจะชวนนายลงใต้”
   “ไปทำอะไร?”
   “ก็ไปเที่ยวบ้านธรรมดา ขับรถไปกันเอง...จะชวนน้องนาวไปด้วยก็ได้นะ”
   “คงไปไม่ได้หรอกว่ะ มันเรียน”
   “รอปิดเทอมก็ได้”กล้าบอก ผมพยักหน้ารับ ดีเหมือนกัน...จะได้พักผ่อนยาว ๆ ผมออกไปทานข้าวกับทั้งสองคน แล้วไปเดินห้างฆ่าเวลา รอเตี้ยมันโทรมาตอนเย็น
   ระหว่างที่เดินก็ดูของไปเรื่อยล่ะครับ ยังไม่ได้ซื้ออะไร...รอเตี้ยมันมาเดินด้วยกันดีกว่า ผมนี่แปลกดี...พักนี้จะทำอะไร ไปที่ไหน ต้องคิดถึงมันตลอด ไม่รู้ว่า...มันเป็นแบบเดียวกับผมเปล่ารึเปล่า กำลังจะเดินออกไปที่ร้านขายนาฬิกาเห็นหลังคุ้น ๆ เสื้อขาว หน้าตายิ้มแย้มผิดกันคนละคนกับตอนเมื่อเช้า
   ผมรีบเดินตามไป...เห็นมันกำลังเดินอยู่กับไอ้เหี้ยรุ่นพี่คนนั้น พี่กาว!!!! ไหนว่ามันมีเรียนทั้งวันไง แล้วทำไมมันมาโผล่ที่นี่ได้ โคตรโมโห...เพราะตอนนี้กูโคตรหมั่นไส้หน้ามันมาก ทั้งตัวมันและรุ่นพี่คนนั้น...
   ผมกดโทรศัพท์หามันเลย อยากรู้ว่าแมร่งจะแก้ตัวว่าไง
   “ฮัลโหล”น้ำเสียงโคตรสดใส
   “อยู่ไหน!?!?!”ตะคอกไปด้วยความลืมตัว มันสะดุ้งแล้วกดตัดสายทิ้ง ไอ้เหี้ย!!!!!!!
   ความโกรธจากตอนเมื่อกี้ 20% ตอนนี้พุ่งมาเหยียบร้อย!!! กล้ามาก...ที่หลอกกู มึงกล้ามาก!!! ใจผมเดือดปุด ๆ ๆ อยากเดินเข้าไปกระชากมันมาคุยให้รู้เรื่อง...แต่ยังพอมีสติยับยั้งชั่งใจไม่ให้ตัวเองทำอย่างนั้น
   กดโทรออกอีกที
   “....................................”แล้วเงียบไม่พูดอะไร ผมอยากรู้มันจะพูดอะไรไหม
   “....................................”
   ต่างคนต่างเงียบ มันส์ล่ะที่นี้....สักพักได้ยินเสียงไอ้เหี้ยข้าง ๆ มันเรียก ผมแอบมองอยู่ล่ะฮะ เห็นมันเอามือป้องมือถือไว้แล้วพยักหน้าให้เหี้ยตัวนั้น
   “....................................”
   “....................................”
   “กูจะถามมึงคำเดียวนะ ตอนนี้มึงอยู่ไหน”ผมถามเสียงนิ่ง จะโกหกจะตอแหลอะไรก็ให้แมร่งพูดออกมาเลย
   “....................................”
   มันเงียบ คงรู้ตัวว่าตัวเองผิด
   “ไอ้เหี้ย!! ตอบมา!!!!”สบถใส่โทรศัพท์ละครับ ไม่เคยด่ามันอย่างนี้ด้วย มันหันซ้ายหันขวามองรอบ ๆ ตัว ผมรีบผลุบเข้ากำแพง
   “....................................”
   “มึงจะพูดไม่พูด ถ้าไม่พูดไม่ต้องมาพูดกับกูอีกนะ”ขู่ครับขู่
   “ยะ อยู่ห้าง......”มันตอบเสียงเบา น้ำเสียงแหบแห้งเหมือนคนเค้นเสียงออกจากคอได้ลำบากยากเย็น
   “ไปทำเหี้ยไรอยู่นั่น ไหนบอกไปเรียน”
   “....................................”
   ไม่ยอมพูดอะไรครับ ได้...เล่นกับกูแบบนี้ ไอ้เตี้ย!!!
   “จะไม่พูดอะไรเลยใช่ไหม ปากอมเหี้ยไรอยู่ มึงจะให้กูไปหามึงตอนนี้เลยไหม!!!”
   “มะ ไม่ต้อง!”มันร้องบอก
   “ทำไม!!!!!”ผมตะคอก
   “อย่าเสียงดังใส่กูได้ไหมเล่า”มันฮึดฮัดใส่ ยังไม่ยอมจบนะ...สัส
   “แล้วจะทำไม!!!! ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่เมื่อเช้า ทำไมต้องโกหกว่ามาเรียน ทำไมว่ะ...มะนาว ทำไม!!!”ผมถามมันออกมา แถมเรียกชื่อมันเต็มยศอย่างไม่เคยเรียก ถ้ามันทำแบบนี้...ไม่ต้องมีผมก็ได้มั้ง เห็นอยู่ว่าเวลาเหงาก็ร้องหาผม แต่พอเวลาอื่นมันก็มีคนอื่น
   จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าการที่ผมกับมันได้เสียกัน มันดีใจมากน้อยแค่ไหน...!
   
   ติ๊ด....กดวางแมร่ง โมโหจนมือไม้สั่นไปหมดแล้ว ผมขับรถออกมาจากที่นั่นทันทีเลย ไม่ได้กลับคอนโดด้วย...มันโทรเข้ามาอีกสี่ห้าสายก็วางไป
   
   แค่นั้นแหล่ะ ความอดทนของมันมีแค่นั้น....

-----/------------------------------------------------------------/------


TBC.


ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเน้อ  o22 o22 เป็นยังไงบ้างก็ช่วยคอมเม้นติชมกันหน่อย จะได้นำไปปรับปรุง


(ช่วงนี้อากาศร้อนมากกกกก...มากจนไม่อยากจะทำอะไร)  :fire: :fire:


เข้ามาวางระเบิดไว้ 1 ลูก แล้วก็จะหนีล่ะ 55555+ อ่านให้สนุกสนานนะ...ผู้อ่านทุกท่าน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 10-11-2012 13:28:42

จิ้มก่อนอ่านน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 10-11-2012 13:38:27

ใจเย็นนะจ้า


นาวมันน่าโมโหว่ะ. - -

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 10-11-2012 14:37:58

วางระเบิดไว้ รีบมาแก้เลยน้า ติดกับอยู่เนี่ยไปไหนไม่ได้เลย :serius2: :serius2: :serius2:

ขอบคุณมากค่ะ    :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 10-11-2012 16:04:28

นาวหาเรื่องอีกแล้ววววววว :z2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: nan239 ที่ 11-11-2012 20:19:49

ชอบอะ รีบมาต่อนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 11-11-2012 20:59:12

ค้างอ่ะ :sad5: ทำไมนาวต้องโกหกนะ น่าจะมีเหตุผล

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 11-11-2012 23:00:50

ขอบคุณนะคะ

^^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 11-11-2012 23:31:28

สงสัยไอพี่กาวมากกว่า มันคือาไรรรร :m16:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 17 [10/11/12] P.6
เริ่มหัวข้อโดย: nan239 ที่ 13-11-2012 23:34:27

เมื่อไรจะมาต่ออ่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 14-11-2012 08:04:12

ไม่มีใครเรียนรู้ทุกอย่างได้ดีไปกว่า...ตัวเรา

ทุกประสบการณ์ผ่านมาแค่ครั้งเดียว

แล้วมันก็จะผ่านไป

วันนี้จะกลายเป็นแค่เมื่อวาน สำหรับวันพรุ่งนี้

สิ่งที่เราต้องทำคือ ทำวันนี้...ขณะนี้ให้ดีที่สุด

เพื่อที่มันจะได้กลายเป็นความทรงจำที่สวยงามที่สุดสำหรับวันพรุ่งนี้..


----------------------------------------------------------

ตอนที่ 18
[มะนาว]


   เอาเข้าจริง ๆ แล้วผมก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล เพียงแค่ตลาดที่อยู่ห่างจากคอนโดมันเพียงแค่ 3 กิโลเท่านั้น จริง ๆ ผมเดินตามรถขายโจ๊กมา คนเข็นคือชายหนุ่มอายุน่าจะประมาณพี่บุ้งได้มั้ง ที่เดินเคียงข้างคือหญิงสาวหน้าตาดี และอาซิ้มที่ดูแก่แต่แกเดินไวชะมัด ทั้งสามคนเดินมาเรื่อย ๆ จนมาหยุด ณ ที่แห่งนึง ป้ายใหญ่โตเขียนให้รู้ว่ามันเป็น ตลาดสดกลางกรุง
พอหลุดเข้ามาในตลาดเหมือนโลกอีกโลกนึงที่ผมไม่เคยเจอ เหมือนว่าขณะที่ผู้คนกำลังหลับใหล แต่ชาวตลาดยังคงตื่นขึ้นทำงานประหนึ่งว่านี่คือเวลากลางวัน เสียงโหวกเหวกโวยวายดังลั่นตลาด สลับกับเสียงจัดข้าวของเตรียมขายในวันรุ่งขึ้น ผมยืนอยู่ข้างหน้าอย่างตื่นตะลึง!


“น้อง ๆ หลบหน่อยน้อง!!!!!”เสียงดังตวาดข้างหลัง คนหันมามองที่ผมก่อนจะกลับไปสนใจทำงานตัวเองต่อ ผมเบี่ยงเข้าด้านข้างหลบรถเข็นผักที่เข็นมา น่ากลัวว่ะ...แต่ก็น่าสนใจไม่น้อยถ้าผมจะลองเดินเล่นในนี้คงจะสนุกดีนะ


ทุกคนดูเร่งรีบและทำงานกับเร็วมาก ๆ ไม่มีใครหยุดหรือปริปากบ่นกันเลย ทุกนาทีอาจหมายถึงจำนวนของเม็ดเงินที่มาจุนเจือครอบครัวตัวเองสินะ ผมไม่เคยทำงาน...นอกจากงานในไร่ ซึ่งก็ได้เข้าบ้างไม่ได้เข้าบ้างก็ไม่มีใครว่า ส่วนใหญ่แล้วพ่อไม่อยากให้ผมไป พ่อชอบให้ผมนั่งอ่านหนังสือในบ้านมากกว่า ที่บ้านมีเงินให้ผมใช้อาจไม่มากเท่าคนอื่น แต่ผมรู้ว่ามันก็ไม่น้อย ผมไม่ต้องออกค่าเทอมเอง ค่ากิน ค่าอยู่ มีคนจ่ายให้หมด อยากได้อะไร...ถ้าขอจากแม่ไม่ได้ ปู่ย่าตายายก็จะเป็นคนให้ผมแทน เพราะฉะนั้นผมถึงไม่เคยดิ้นรน...ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม


ยกนาฬิกาขึ้นมาดู หกโมงครึ่งแล้วยังไม่มีแสงพระอาทิตย์แต่ความสว่างก็เริ่มทอดกายมาใกล้ ผมเดินมาจนถึงท้ายตลาด...อะไรบางอย่างที่เบื้องหน้าไม่อาจทำให้ผมหันหลังกลับ สวนสาธารณะติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา เดินไปลมก็โกรกพัดหน้าจนรู้สึกสดชื่น อ๊า....ผมสูดอากาศที่คิดว่าบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด สบายจัง~ ถ้าติณฑ์มาเห็นมันจะชอบที่นี่รึเปล่านะ
ป่านนี้จะตื่นรึยัง
จะรู้หรือยัง...ว่าที่ห้องนั้นไม่มีผมอยู่~
 
ตอนที่มันโทรหาผม ผมค่อนข้างตกใจมาก เสียงมันน่ากลัวมาก...และผมกลัวว่าถ้าบอกไป มันอาจจะด่าผมแน่ ๆ ผมไม่กล้าพูด ภายนอกที่ทุกคนเห็นผมอาจดูเป็นคนเก่ง หยิ่ง พึ่งตัวเองได้ แต่ผมรู้ว่าผมกำลังสร้างกำแพงเหล่านั้นคลุมตัวเองไว้ ปกปิดไว้ไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง
 
ท่ามกลางคนเหล่านั้น ผมเปิดให้มัน...ให้มันดูคนเดียว
 
ผมไม่รู้เลย...ว่าจะต้องทำยังไงเวลามันโกรธมันดูน่ากลัวมาก ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไร บางทีผมอาจแค่กลัวเสียมันไป~
 
นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ที่ม้านั่งจนรู้สึกปวดท้อง...ผมหยิบน้ำขึ้นมาดื่มอีกหน ไม่ไหวแล้วล่ะ...คงต้องหาอะไรยัดลงท้องก่อนอาการจะหนักกว่านี้ มองซ้ายมองขวาเห็นร้านโจ๊กรถเข็นคันนั้น มันตั้งอยู่เกือบริมน้ำทีเดียว ผมเดินเข้าไปมอง ๆ ซิ้มก็ยิ้มให้
“นั่งก่อง ๆ พ่อหนุ่ม”ซิ้มแกเช็ดเก้าอี้แล้วยื่นให้ผม
“ทานโจ๊กไหมครับ”พี่ผู้ชายถามขึ้น ผมพยักหน้า...สั่งไม่เป็นอ่ะ
แต่เค้าไม่ถามอะไรต่อ กลับก้มลงทำอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานโจ๊กใส่ไข่ร้อน ๆ ก็วางตรงหน้า เค้าแยกผักมาให้ด้วย ผมเขินให้อย่างเขิน ๆ ลองตักขึ้นมาชิมแล้วยิ้มกว้าง จนอาซิ้มหัวเราะ
ติณฑ์มันต้องชอบแน่ ๆ มันชอบสรรหาของอร่อย ๆ ทำอยู่แล้วนี่...
ผมทานไปได้ครึ่งถ้วยก็ไม่ไหวแล้ว รู้สึกจุกที่ลิ้นปี่...แต่ยังขอนั่งที่ร้านเพื่อนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นต่อไป...เรือข้ามฟากกำลังทำงาน คนทำงานและนักเรียนเริ่มทยอยเดินมารอเรือกันแล้ว จนกระทั่งร้านโจ๊กที่เงียบสงบเต็มไปด้วยคน ผมถึงจ่ายเงินและลุกออกมา
เฮ้อ...เหงา
ติณฑ์มันต้องรำคาญผมมากแน่ ๆ กำลังชั่งใจอยู่ว่าจะไปไหนดี...สักแปปก็มีสายเข้า ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ‘ติณฑ์’
กดรับแต่ไม่ได้พูดอะไร...
“...............................”
“อยู่ไหน?”มันถามน้ำเสียงหงุดหงิด เห็นมันเป็นแบบนี้ผมยังไม่อยากกลับ ไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากทำให้มันรำคาญ
“...............................”
“ถามว่าอยู่ไหน!?!??!”
“...............................”
“อยู่ไหนครับ...”น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงบ้าง มันก็เป็นซะอย่างเงี้ย
“ตลาด....”ตอบมันเสียงเบา กูกลัวมันอ่ะ~
“รออยู่ตรงนั้นนะ”มันบอกแล้ววางสายไป ผมลังเลจะเอายังไงดี...แต่ขาก้าวไม่ออกเหมือนถูกตรึงไว้ เพราะคำพูดนั้น...ไม่นานอย่างที่คิด มันเดินเข้ามามองหาผม สักพักพอเห็นผม มันก็ทำหน้าเหมือนโล่งใจ เราไม่ได้พูดอะไรกัน...มันจับมือผมเดินออกจากที่นั่น พาขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที
            ผมไม่ได้ถามว่าจะพาไปไหน มันเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นเดียวกัน...ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อย รู้สึกเจ็บท้องจนต้องกัดปากตัวเองเอาไว้ ร่างผมกำลังสั่น...เพราะความหนาวของแอร์ แม้แต่การยื่นมือไปหรี่ความเย็นผมยังไม่กล้า
 
            อึดอัด~
 
            ผมไม่กล้ามองหน้ามันง่ะ...ไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้มันกำลังทำหน้าแบบไหน...ไม่กี่นาทีเราก็มาอยู่ที่คอนโดมันเหมือนเคย มันจูงมือผมเข้ามาในห้อง พาไปนั่งที่โซฟาแล้วก็เริ่มจูบผม จนหัวสมองเริ่มเบลอไปหมด
            “รู้ไหมว่ากูโกรธมาก”มันถาม ผมพยักหน้า...รังสีรัศมีแห่งความโหดแผ่ซ่านซะขนาดนี้
            “รู้ไหมโกรธเรื่องอะไร”มันถามต่อ
            “หนีเรียน โกหก”ผมบอกเสียงเบา ไม่ได้ตั้งใจนี่...ผมอยากทำงานนี้จริง ๆ เพราะอยากได้เงินจริง ๆ ถามว่าทำไมถึงอยากได้เงินนักทั้งที่ก็มีพอให้ใช้ เพราะผมอยากลองทำอะไรง่าย ๆ ด้วยตัวเองบ้าง ผมเคยขอพ่อไปเรียนต่างประเทศแต่พ่อไม่ให้ ผมกำลังรวบรวมเงินที่มีเก็บไว้ เผื่อ...วันไหนที่ผมอาจจะได้ไปขึ้นมาจริง ๆ
            มันจับคางผมเชิดขึ้น
            “มองตากู”มันบอก ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ตามันดุ...จนไม่กล้ามองนาน
            “โกรธเรื่องอื่นด้วย กูไม่ชอบให้มึงไปกับคนอื่น หัวเราะกับคนอื่น”
            ผมทำหน้าไม่เข้าใจ...?
            “เมื่อวานกูเห็นมึงที่ห้าง.....กับไอ้เหี้ยรุ่นพี่คนนั้น”มันบอก ผมทำตาโตด้วยความตกใจ หะ เห็นเหรอ ใช่สิ...มันต้องเห็นแน่ ๆ ไม่งั้นมันจะโทรหาผมทำไม ไร้คำแก้ตัว...
            “ไปทำอะไรกัน”
            “....................”
            “มีอะไรทำไมไม่ชอบพูดว่ะ ให้โอกาสอธิบายแล้วนะโว้ย”
            “กะ ก็มึงชอบทำท่าน่ากลัวใส่อ่ะ”ผมบอก เหมือนมันระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
            “ไปทำอะไรบอกกูหน่อยดิ”
            “ไปดูเขาหาสปอนเซอร์กับลองถ่ายภาพ”
            “แล้วธุระอะไรของมึงต้องไปกับเขา นี่ถึงกับต้องโดดเรียน ที่บอกว่ามีควิซก็โกหกใช่ไหม?”
            “เปล่า!!! มีควิซตอนเช้า แต่ตอนบ่ายโดดจริง”พูดเสียงเบาละครับ
            “เฮ้ออออออออ~ รู้ไหมว่ากูโคตรเกลียดคนโกหก”
            “ไม่รู้~”ไม่ได้รวนมันนะ ไม่รู้จริง ๆ นี่หว่า
            “งั้นมึงก็รู้ไว้ซะ ว่ากูรักมึงมาก หวงมากด้วย อ่อ...ตอนนี้กูโคตรหึงเลย ฉะนั้นเวลามึงจะทำอะไรช่วยสำนึกด้วยนะครับว่า มึงกับกูเป็นคน ๆ เดียวกันแล้ว มีอะไรต้องบอกกูทุกเรื่อง เพราะถ้าให้กูรู้เองทีหลัง กูจะโมโหมาก!!!”มันบอก ผมโผเข้ากอดมันเลย ไม่กล้าทำอีกแล้ว~
            มันกอดผมกลับหนัก ๆ เช่นเดียวกัน
            “ทีหลังไม่ว่าจะยังไง...อย่าเดินหนีออกไปไหนอีกนะ ถ้ากูตามไปไม่เจอจะทำยังไง”มันบอก ผมร้องไห้โฮออกมา
            “ขอโทษ”
            มันดีกับผมจัง~

 
/------------------------------------------------------------------/



[ติณฑ์]



   ร้องไห้จนหลับไปแล้วฮะ ที่จริงมันไม่ได้จะหนีหายไปไหนหรอก มันบอกว่าแค่ออกไปสูดอากาศข้างนอก แล้วเดี๋ยวจะกลับเข้ามา ผมก็เลยทำสัญญากับมันว่าถ้าทะเลาะกัน หรือโกรธกันเราจะไม่ทิ้งอีกคนไปไหน...ที่จริงผมก็ผิดละนะ ทิ้งให้มันนอนหน้าห้อง อันนี้โคตรโกรธตัวเองเลย คิดว่ามันจะไปหาคิ้วนี่หว่า...
เข้าไปสงบสติในห้อง ออกมาก็ไม่เจอมันแล้ว...ใจหายแวบเลย ดีนะที่มันรับโทรศัพท์
ก่อนเข้าไปนอนมันอาเจียนออกมา บอกว่าเจ็บท้อง...ผมรีบหายาให้มันกินก่อนเลย กระเพาะกำเริบแน่นอน...เด็กดื้อเอ้ย...
มันนอนยาวจนเกือบเที่ยงถึงได้ตื่นขึ้นมา เด็กดื้องัวเงียเดินมานั่งตักผม กอดและคล้องคอผมไว้...จะอ้อนอะไรว่ะ แค่นี้กูก็รักจะแย่แล้ว ผมกอดเอวมันไว้หลวม ๆ


“หิวไหม”มันนิ่งไม่ตอบ แสรด...นั่งนานเดี๋ยวจอร์จตื่นนะมึง!
“เป็นไรว่ะ ไหนดูหน้าดิ๊”ผมพยายามจะเอามือมันออก แต่มันก็รัดแน่นไม่ปล่อย หน้ามันเกยอยู่บนบ่า
“งื้ออออ~”
“เป็นไรครับ”กูกลัวนะ...อารมณ์มันก็พอ ๆ กับผม ผีเข้าผีออก...ครั้งที่แล้วกัดบ่าอย่างเจ็บ คราวนี้มันจะกัดหูกูไหม...
“มึงจะทิ้งกูไปไหม”
“รักขนาดนี้จะให้ทิ้งไปไหนว่ะ”
“แต่เมื่อวานมึงทิ้งกู ทิ้งให้กูนอนหน้าห้องคนเดียว กูไม่รู้...ว่ากูทำอะไรผิดถึงขนาดที่มึงต้องไปกินเหล้า พอมาถึงก็ไม่พูดกับกู ไม่มองหน้ากูด้วยซ้ำ”
ผมกอดมันไว้แล้วโยกตัวเบา ๆ ทุกอย่าง...ความผิดผมเอง ผมน่าจะฟังมันก่อน
“ขอโทษนะครับ ไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะความขาดสติของกู ทำให้ทำร้ายมึงโดยไม่รู้ตัว กูมาถึงเห็นมึงนอนอยู่หน้าห้อง กูก็เลยโมโหตัวเองต่อ...”
“กูรอมึง กูรู้ว่ามึงต้องกลับมา”มันบอกเสียงสั่น น้ำตากูจะไหลแล้ว
“....................................”



“กู ฮึกกกก....ระ รัก มึง~”




 
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!





 
หูฝาดป่ะว่ะ มันพูดไปสะอื้นไป...ผมพยายามดึงตัวมันออก แต่มันกอดไว้แน่นไม่ยอมให้ผมมองหน้ามันเลย!!!!





 
“ฮึกกกกกกกกกก รักไปแล้ว ทำไงดี...ฮืออออออออ”มันร้อง
 
อ้าว...เหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย กูควรดีใจไหมนาทีนี้...
 
“รักแล้วรักเลยนะครับ”ผมบอก
“ทำไงดี ทำไงดี...กูต้องแบบไหนมึงถึงไม่ทิ้งกูไป?”
“นาวปล่อยกูก่อน”ผมดึงมันออก ลูบแก้มใสนั่นบาง ๆ
“เราต้องมาคิดใหม่ทำไมกันแล้วล่ะ กูเคยบอกมึงแล้วว่ารักว่าจะไม่ทิ้งกูก็หมายความตามนั้น”
“แต่ว่า.....”
“ฟัง! กูแค่โมโห...เดี๋ยวก็หาย เมื่อวานกูผิดเอง...แต่มึงก็ผิดเหมือนกัน ฉะนั้นทีหลังมีอะไรให้บอกนะครับ อย่าโกหก...”
มันรีบพยักหน้า
“มึงก็เป็นมึงเหมือนเดิม กูให้มึงดื้อให้ซนได้เต็มที่ แต่จะไปไหน...จะทำอะไรช่วยบอกกูหน่อย กูเป็นห่วง...ถ้าไม่ให้กูรู้อะไรเลย กูก็หงุดหงิดนะ”
มันจุ๊บปากผมเบา ๆ หึหึหึ....แค่นั้นละ ยิ้มออกมาได้แล้ว มันจุ๊บผมอีกสองสามที แล้วทำหน้ายุ่ง...ไอ้เตี้ยวิ่งหนีออกเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็อาเจียนออกมาเต็มเลย ผมวิ่งตามเข้าไป...ลูบหลังให้
“เป็นอะไร?”
“ปวดท้อง”
มันพูดกล้า ๆ กลัว ๆ ผมกัดปากตัวเอง...ชิบ!!!! กูโมโหตัวเองว่ะ!!!!!
“ติณฑ์ ปวดท้อง~”
“ปวดตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อวาน”
ผมกอดมันไว้อย่างสุดรัก....เสียไม่ได้แล้ว กูเสียคน ๆ ไปไม่ได้แล้ว
“ไหวไหมไปหาหมอไหม”ผมถาม
“อยากนอน”
ผมอุ้มมันเข้าไปนอนเองเลยครับ กูขอทำหน้าที่เป็นหมอหน่อยเถอะ ซักมันว่าได้กินอะไรไปมั่งยัง มันบอกเมื่อเช้ากินโจ๊กไป แต่ก็ยังเจ็บ ๆ สงสัยกระเพาะจะกำเริบ
“อย่าไปไหนนะ”มันร้องบอก ตอนผมจะก้าวออกจากห้อง ผมหันมายิ้มให้แล้วก็เข้าครัวมาทำอาหารให้มัน จะไม่ปล่อยเป็นอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว
 
เกือบเย็นน้องเจมานอนที่ห้องด้วย ไอ้เตี้ยยังนอนหลับอยู่เลยฮะ ผมนั่งดูทีวีอยู่ก็ผละความสนใจมา เพราะน้องถือของมาเต็มเลย มากับไอ้พุท
“อ้าวอยู่เหรอว่ะ”มันถาม
“อือ”
“นาวล่ะวะ ไปไหน”
“ไม่สบาย อยู่ในห้องนั่นแหล่ะ”
ไอ้พุทหรี่ตามองเหมือนจับผิด
“ไม่ได้ทำอะไรน้องใช่ไหม?”
“เปล่า...ไม่ได้ทำ!! สงสัยความเครียดลงกระเพาะ นี่นอนหลับตั้งแต่เที่ยงแล้ว กูจะให้ไปรพ.ก็ไม่ยอมไป”
“เจเข้าไปหาได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ”อันนี้ไอ้พุทตอบแทนผม น้องเจเดินมานั่งข้าง ๆ
“ได้ไหมพี่ติณฑ์”
“ให้น้องเข้าไปเถอะ แต่อย่ากวนพี่เค้านะ...พี่เค้าหลับอยู่”ผมบอก ไอ้พุทส่ายหน้าแล้วเดินเข้าห้องเล็กไป
“ฮี่ ๆ พี่พุทงี่เง่า”เจหัวเราะ คู่นี้เค้าไม่โกรธกันนานหรอกครับ




(ช่วงหลังเป็นส่วนของน้องเจ เดี๋ยวมาต่อให้นะ...ออกไปทำธุระก่อน)  :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: tuckky ที่ 14-11-2012 08:38:54

 :เฮ้อ: โล่งอก เข้าใจกันก็ดีแล้ว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 14-11-2012 08:59:34

ติณฑ์อารมณ์ร้อน และแรงเนอะ ต้องใจเย็นกว่านี้นะ :เฮ้อ:

สงสารนาวปวดท้อง หายไวๆ นะเด็กน้อย :monkeysad:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 14-11-2012 09:08:30

ปรับความเข้าใจกันก็ดีแล้ว แต่นาวป่วยบ่อยพาไปหมอสิติณฑ์

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 14-11-2012 09:16:03

มะนาวบอกรักแล้วววว  เย้ๆๆ :mc4:

มาต่ออีกไวไวนะคะ  o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 14-11-2012 09:59:58

ค่อยโล่งออกหน่อย   :เฮ้อ: มะนาวบอกรักแล้ว  :really2:  ติณฑ์ดูแลน้องด้วยนะ ถึงจะงองแงไปบ้างก็หยวน ๆ เพราะน้องน่ารัก อิอิ  :man1:

ขอบคุณมากค่ะ  :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 14-11-2012 10:33:00

ปรับความเข้าใจกันได้สักที :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: zingiber ที่ 14-11-2012 11:20:27

 :L1: :L1: :L1: เข้าใจกันแล้ว :L1: :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 14-11-2012 12:05:52

เหมือนตอนมันขาดหายไปป่าวคะ หรือตั้งใจจะข้ามไปแล้วใช้วิธีเล่าเอาในตอนนี้


(ติณฑ์โมโหมาก ไปกินเหล้าเมามาย นาวเข้าห้องไม่ได้ นอนหน้าห้อง นาวตื่นมาออกไปเดินตลาดเช้า แล้วสิ่งที่นาวต้องการทำคืออะไรคะ ?)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 14-11-2012 19:16:06

สงสารน้องนาว แต่พี่ติณฑ์ก็น่าสงสารเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 15-11-2012 16:43:19

รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 15-11-2012 16:44:32

อ่านทันแล้ว :a2: ยาวนานมากกว่าจะอ่านทัน
หลงเสน่ห์น้องเตี้ย เอ๊ย น้องมะนาวเข้าเต็มเปา
แม้จะวีนจะเหวี่ยงในบางครั้ง แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
พี่ติณห์เองก็รักและเอาใจใส่น้องเป็นอย่างดี
แม้จะมีหลุดโมโหร้ายไปบ้างในบางครั้งแต่ก็ควบคุมได้
พี่ติณห์ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่านี้นะเพราะน้องเด็กเหลือเกิน
ไม่ใช่ทางร่างกาย แต่เป็นเรื่องของจิตใจต่างหาก
เอาใจช่วยทั้งสองคนค่ะ :L1:
อ้อ เกือบลืม ชอบน้องเจมากๆเช่นกันจ้า :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก (ฮักนะเตี้ย) คึคึ] ตอนที่ 18 [14/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 15-11-2012 20:45:56

อ้างจาก: silverspoon ที่ 14-11-2012 12:05:52  

เหมือนตอนมันขาดหายไปป่าวคะ หรือตั้งใจจะข้ามไปแล้วใช้วิธีเล่าเอาในตอนนี้


(ติณฑ์โมโหมาก ไปกินเหล้าเมามาย นาวเข้าห้องไม่ได้ นอนหน้าห้อง นาวตื่นมาออกไปเดินตลาดเช้า แล้วสิ่งที่นาวต้องการทำคืออะไรคะ ?)

ใช่ค่ะ...ตั้งใจข้ามมาเล่าฝั่งมะนาว อ่านแล้วติดขัดใช่ไหมคะ...จะปรับปรุงส่วนนี้นะคะ

มุมของมะนาว รักก็คือรัก ยังไม่ได้เรียนรู้ในส่วนของการแบ่งปัน การไว้เนื้อเชื่อใจ หรือการที่ทำอะไรแล้วต้องนึกถึงจิตใจของอีกฝ่าย ที่ให้มะนาวเดินออกมา ไม่ใช่เดินหนีปัญหาแต่อยากให้น้องลองเดินแล้วมองเพื่อที่จะเข้าใจเหตุการณ์หรือการกระทำของทั้งตัวมะนาวและติณฑ์มากขึ้นค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก] ตอนที่ 18 ครึ่งหลัง [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 15-11-2012 20:49:16

ขอโทษด้วยที่ช้านะฮับ เพราะคิดว่าลงครบตอนแล้ว  :z3: :z3:


(ต่อตอนที่ 18 ครึ่งหลัง)
[น้องเจ]

   ค่อยแหง้มประตูในพี่ติณฑ์ เห็นพี่นาวกำลังนอนอยู่เลยฮะ จุ๊ ๆ ต้องค่อย ๆ ย่องไม่งั้นพี่นาวจะตื่น ผมชอบพี่นาวจังเลย พี่ชายน่ารักและชอบพาเล่นสนุกสนาน วันนี้นอนซมซะแล้ว...ผมย่องขึ้นเตียงไปนอนข้าง ๆ กะว่าจะนอนเล่นมือถือเล่นไปเล่นมาดันหลับจริง ๆ ซะนี่
ตื่นมาเพราะมีคนมาจิ้ม ๆ ที่แก้มนี่แหล่ะ ลืมตามาก็เหมือนดวงตากลมโตนอนอมยิ้มอยู่ก่อนแล้ว
“คึคึคึ หลับ~”ผมบอก
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”พี่นาวถาม
“ตั้งแต่เย็นแล้วฮะ พี่พุทก็มา...เจซื้อพุดดิ้ง เค้ก แล้วก็ไส้กรอกชีสมาฝากที่นาวด้วย”ผมบอก พี่เค้าชอบกินแน่ๆ
“ติณฑ์ล่ะ”
“ดูซีรี่ย์อยู่ข้างนอกฮะ พี่นาวเป็นยังไงบ้าง” เรานอนคุยกัน...
“ดีขึ้นแล้ว นอนมากชักจะปวดหัวแทนแล้วเนี่ย”
“ป่ะ ไปกินกัน”ผมชวน แต่พี่นาวจับแขนไว้ให้นอนลงตามเดิม
“เดี๋ยวกอดหน่อย”ว่าแล้วเขาก็กอดผมไว้ทั้งตัว กลิ่นพี่นาวหอมมาก...ผมซุกเข้าไปในอกจนได้กลิ่นจาง ๆ ของสบู่ และโลชั่นที่พี่นาวชอบใช้ พี่เขาขาวมากเลยอ่ะ...โดนอะไรนิดหน่อยก็เห็นเป็นรอยขึ้นแล้ว ผมกอดพี่นาวตอบ...
“คึคึคึ” เราสองคนหัวเราะให้กัน พี่นาวจุ๊บ ๆ หน้าผากผมด้วยง่ะ เดี๋ยวผมโดนพี่พุทว่าอีกนะ! แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามเค้า...เดี๋ยวพี่นาวโมโห เวลาพี่นาวโมโหน่ากลัวที่สุดเลย...เหมือนเด็กที่พร้อมจะอาละวาดทุกเมื่อ ผมเคยโดนมาแล้วนี่ฮะ เลยจำแม่น พี่ติณฑ์ก็เคยบอกว่า...อย่าไปขัดใจพี่นาว หึ! ผมแอบน้อยใจนะ..แต่ก็ยอม ก็ไม่มีเพื่อนเล่นนี่ฮะ พี่นาวชอบพาเล่นอะไรที่ผมไม่เคยทำ สนุกดี...เราสองคนเข้ากันได้ดีมากกกก~
“แก้มนุ๊มนุ่ม!”พี่เจจุ๊บแก้มผมเบา ๆ จนจั๊กจี้
“จะฟ้องพี่ติณฑ์ พี่นาวหอมแก้มเจ”
“ฟ้องเลย พี่ก็จะฟ้องพี่พุทว่าเจมานอนกอดพี่”
“กอดที่ไหนพี่นาวนั่นแหล่ะกอดเจ”ผมเถียง
“ก็....ก่อนหน้านี้ไงเล่า!!!!”
ตอนไหนห๊ะ...พี่นาวชอบมั่วตลอด ผมหาเรื่องแย้งไม่ทัน พี่นาวนี่สุดยอดที่สุดแล้ว...อย่างที่พี่ติณฑ์เคยว่า พี่นาวเถียงเก่งที่สุดเลย ไม่มีใครต่อกรได้ทันเท่าพี่ติณฑ์อีกแล้วฮะ...
 
“น้องเจ!!!!!”
 
ชะอุ้ย...พี่พุทเปิดประตูเข้ามา เห็นผมนอนบนเตียงก็เรียกเสียงดุเลย
“ลงมา!!!!”
“ง่ะ เจไม่ได้ป่วนพี่นาวนะ...พี่นาวเค้าตื่นเอง”รีบแก้ตัวก่อนเลย พี่พุทชอบบ่น แล้วพี่ติณฑ์ก็เดินเข้ามาในห้องอีกคน พี่นาวอ่ะ!!! อย่าแกล้งทำลอยหน้าไม่รู้ไม่ชี้นะ แก้ตัวให้เจเดี๋ยวนี้!!!!
“พี่พุท น้องเจไม่ได้กวนนะ!!!”เค้าเดินส่ายหัวหนีเลยอ่ะ ผมตีแขนพี่นาวเพลี๊ยะก่อนจะวิ่งตามออกไป
“อะไรอ่ะ...มาตีพี่ทำไม!?!?!??!?!”เสียงตะโกนไล่หลังมา ผมไม่สนวิ่งไปกระโดดขี่หลังพี่พุท
“อึ๊บบบ~”
“น้องเจ!!!! ถ้าพี่พุทรับไม่ทันจะทำยังไง!?!??!”
“ก็ล้ม...”ผมเอาแก้มแนบแก้ม พี่พุทแกล้งเหวี่ยงตัวผมลงบนที่นอนนุ่ม
“ดื้อเหรอครับ”เขาเดินไปล็อคประตู คึคึคึ...กึ้ดดดดด พี่พุทจะกลายร่างเป็นยักษ์แล้ววววว~ เขาค่อย ๆ ย่องมาหา สายตาจับจ้องกัน
“คริคริคริ อย่า ๆ ให้น้องเจเตรียมตัวก่อน”เค้าชอบพุ่งมากอดและรัดไว้อ่ะ
“ไม่ให้หนีแล้วครับบบบบ...เด็กดื้อ”
“หยู๊ดดดดดด...ให้เจหนีก่อน ๆ”ผมร้องลั่นดิ้นหนีมือหนา
“อร๊ากกกกกกก อย่า 55555555555555555555+ พี่พุทททททท...น้องเจจะตายแล้วววววว”เขากอดรัดผมแน่นเลย แถมยังเอาหนวดแพลม ๆ นั่นมาไซร์คอจนรู้สึกจั๊กจี้ด้วย
“ไม่รอดแล้วเด็กดื้อเอ้ยยยยยย~”
“อร๊ากกกกกกกก” หมดกัน...พี่พุทอ่ะ ทุกทีเลย...ขี้โกงแบบนี้ทุกทีเลย...ผมต้องคอยตกเป็นเบี้ยล่างทุกที~
 
จนหมดแรงละครับ...
 
พี่พุทยังไม่นอนลงไป แต่กลับโน้มกายลงมามองตาผมเบา ๆ >///< ชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลย
“เป็นเด็กดีนะครับ”พี่พุทบอกก่อนก้มลงจูบหน้าผาก ถึงจะทำบ่อยแต่ก็ไม่เคยชินสักที พี่พุทน่ะอ่อนโยนกับผมแบบนี้เสมอ น่ารักใช่ไหมล้า...แฟนผม คึคึคึ
เค้านั่งลุกขึ้นแล้วเอาผ้าขนหนูห่อร่างตัวเองไว้ ก่อนจะเดินมาฝั่งผม...แล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกมา รอยยิ้มที่น่ารักไม่อาจทำให้ผมหมดความเขินอายลงไปได้ ให้ตายสิ...ใต้ร่างผมไม่มีอะไรปกคลุมนะ ผมส่ายหน้าน้อย ๆ รู้ว่าโดนแกล้ง ก็แทนที่จะไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ไม่ใช่เหรอฮะ
“อาบน้ำครับ”
ผมส่ายหน้าหยิก...บ้าใหญ่แล้ว
“เอาผ้าขนหนูให้เจสิฮะ จะให้ไปอย่างนี้ได้ไงเล่า”
“ขี้เกียจเดิน ม่ะ...พี่จะหลับตาไม่มองก็ได้” คนเจ้าเล่ห์แกล้งหลับตา
“แล้วจะมองเห็นทางได้ไง!”
“งั้นจะค่อย ๆ ลืมตาที่ละนิดนะครับ”
“ไม่เอา ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลย หันหลังไป...”ผมบอก พี่พุทแสดงสีหน้ารู้ทันแต่ทำอะไรไม่ได้
“หลับตาด้วย”ผมบอก ชะโงกหน้าดูว่าทำจริงรึเปล่า...ปรากฏว่าจริงเลยเกาะเอวหนา ดันหน้าให้เดินไป แล้วตัวผมค่อย ๆ เดินตามและคอยระวังไม่ให้พี่พุทเดินชนข้าวของไปจนถึงห้องน้ำ~
 
ก่อนจะได้นอนหลับพักผ่อน คนเจ้าเล่ห์เปิดกระเป๋าหยิบเอกสารออกมาอ่านแล้วทำหน้ายุ่ง ผมเห็นประจำจนชินแล้วครับ พี่พุทวิ่งรอกกรุงเทพ – ระยองประจำ จริง ๆ แล้วถ้าไม่ต้องคอยดูแลผมพี่พุทจะค้างที่ระยองเลย แต่เพราะช่วงนี้พ่อกับแม่มักจะพาลูกของแต่ละฝั่งมาป่วน ทำให้พี่พุทไม่ไว้ใจ...และกลัวผมจะไม่มีสมาธิไปเรียนด้วย เลยต้องทำหน้าที่เทียวรับเทียวส่งเองตลอด
“งานด่วนเหรอฮะ”ผมถาม
“ที่จริงก็ไม่ด่วนอะไรหรอกนะ...”เหมือนเขาอยากจะพูดอะไรแต่ไม่ยอมพูด ผมนั่งนิ่ง ๆ คอยรับฟัง
“เจครับ คืออีกสองวันพี่ต้องไปสวิสอีกแล้ว...”ผมอ้าปากชะงักค้าง หน้าเริ่มแดงด้วยความโมโห
“พี่รู้ตัวว่าต้องไปเมื่อไหร่”ถามต่อ เพราะอีกแค่สองวันเจ้าตัวคงไม่ใช่เพิ่งรู้แน่ ๆ เขาอ้ำอึ้ง...ไม่กล้าบอก
“ไปแค่อาทิตย์เดียวนะครับ”
“พอ ๆ ไม่อยากฟังแล้ว ทำไมพี่พุทชอบมาบอกกระทันหันอย่างนี้ทุกทีเลย!!!!!”งอนแล้วด้วย ทำไมชอบทำแบบนี้นะ!
“เพราะถ้าบอกก่อนเราจะงอแงนะสิครับ”
“เจไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
“เหรอออออ~”
คนบ้า...ผมยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลยนะ ไปตั้งอาทิตย์นึงด้วย...ตั้งใจจะบอกให้กะทันหันแบบนี้ เพราะไม่อยากให้ผมไปด้วยใช่มะ พี่พุทใจร้าย!!! นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนพี่พุทมากอด
“คนดีครับ พี่ไปทำงานนะ...ไม่เชื่อใจกันเหรอ”
“เปล่าฮะ”
 
ฟอดดดด~ เขายิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
 
“พี่รู้ว่าเจต้องเข้าใจพี่ นอกจากเรื่องงานพี่ก็ทุ่มเวลาให้เจคนเดียวเลยนะครับ...เจรู้ใช่ไหม”
“รู้! แต่ว่า...”
“ชู่วววว~ พี่ไม่อยู่นอนที่นี่นะ”
“จะไปนอนบ้าน”ผมบอก ดี ๆ ถ้ามีคนมาอาละวาดที่บ้านหรือผมโดนรังแกก็จะปล่อยให้เขากระทำไปเลย ผมไม่มีคนปกป้องแล้วนี่! พี่พุทถอนหายใจ...ไม่บ่อยนักหรอกที่ผมเกิดอยากจะดื้อหรือพูดไม่ฟังขึ้นมาบ้าง
“รู้ไหมว่าเราน่ะ เถียงเก่งขึ้นทุกที”
“ไม่รู้”
“ถ้าเถียงอีก พี่จะไม่ให้ไปเล่นกับพี่นาวแล้วนะครับ”
“เกี่ยวอะไรกับพี่นาวล่ะ”
“ก็พี่นาวน่ะเถียงพี่ติณฑ์เก่งที่สุดจนพี่ติณฑ์บ่นปวดหัวอยู่บ่อย ๆ แล้วถ้าน้องเจไปติดนิสัยนี้มาเข้า พี่พุทจะทำยังไง”
“ก็ปวดหัวอยู่บ่อย ๆ น่ะสิ”ผมบอก
“ครับใช่...อยากให้พี่พุทปวดหัวเหรอ”ผมส่งสีหน้าคัดค้านไป
“ใครจะอยาก”
“งั้นน้องเจต้องฟังพี่นะ”
“อื้อ ก็ฟังอยู่ทุกครั้งไม่ใช่เหรอไง!”
“คนเก่งของพี่~”
“ถ้าระหว่างนี้พวกนั้นมาหาเรื่อง เจจะทำยังไงเล่า...”
“เดี๋ยวพี่จะบอกให้พี่ติณฑ์คอยรับส่งเรียนพิเศษนะครับ หรือว่าจะให้ลุงหมานมานอนที่นี่ด้วย”
“นั่นบ้านเจนะ ถ้ามานี่กันหมด...เค้าก็จะเข้ายึดน่ะสิ”
“โอเคครับไม่ให้มา”
“พี่พุท พี่พุทว่า...ถ้าเจไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรเลย พวกเขาจะมา...จะทำแบบนี้กันไหม”
พวกเขา..คือฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่ ที่แทบจะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้วสำหรับผม ผมมีน้อง...อายุห่างกันไม่กี่ปี จากทั้งสองฝั่ง ฝั่งละ 2 คน พวกเขาคือคนแปลกหน้าที่น่ากลัว ทุกครั้งที่มา...มักจะโผล่มาพร้อมกันทุกครั้ง ราวกับนัดกันไว้...เอาอกเอาใจ แต่ลับหลังคอยหลอกล่อ...เพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
พวกเขา...ใช้เงินน่ากลัวกันเกินไป หน้าใหญ่...และใจป้ำสำหรับพวกพ้อง ติดหนี้การพนัน แล้วอะไรอีกล่ะ...เด็กพวกนั้นที่เป็นลูก ๆ ของเขา ก็ไม่ต่างกันหรอก...พวกแกมักจะกรีดร้องเวลาไม่ได้ดั่งใจ รวมหัวกันกลั่นแกล้งผม...มีอยู่ครั้งนึงผมเผลอหลุดอารมณ์ที่โหดร้ายเกินไป เพราะเป็นฝ่ายถูกกระทำ ผมตบหน้าลูกสาวคนเล็กของแม่ ผลคือ...นอกจากโดนคนที่เรียกว่าแม่ตบกลับแล้ว ผมยังต้องจ่ายค่าทำขวัญ ค่าพยาบาลอีกหลายหมื่น



นาทีนั้น...เจ็บและอ่อนแอ เกินกว่าจะตอบโต้~




“อย่าไปคิดถึงสิครับ เราอยู่ของเรา ทำตัวให้ดีที่สุด”พี่พุทไม่ชอบให้ผมไปยุ่งกับคนพวกนั้น ผมอยากมีพี่น้อง บางทีเค้าเล่นสนุกกันผมก็อยากเล่นด้วย แม้จะถูกทำให้เจ็บใจ ผมรู้ว่าที่เขามา...เพราะผมมักเป็นคนจ่ายค่าโน่นนี่ให้ แม้จะถูกหลอกล่อให้ทำก็ยอม...เพราะเขามีในสิ่งที่ผมไม่มี



ไม่เคยได้รู้จักคำว่า ครอบครัว~



และก็ยอมเป็นคนโง่...ที่ยอมจ่ายเงินก้อนโตเพื่อให้เขาอยู่กับผม และพอมีอะไรไม่ได้ดั่งใจ พวกเขาก็จะพากันออกไป
“เจครับ มีแค่พี่ก็พอแล้ว”พี่พุทบอก ผมยิ้มรับจูบให้เขาอย่างอ่อนโยน
“แล้วพี่พุทล่ะ ถ้าเจไม่มีอะไรติดตัวเลย จะยังรักและอยู่กับเจอยู่รึเปล่า”ประคองหน้าหล่อนั่นให้มองที่ผมคนเดียว เขาใช้สายตากรุ่มกริ่มจนอยากจะเบือนหน้าหนี
“ไม่มีอะไรติดตัวเลยเหรอ? สักชิ้นก็ไม่มีเลย?”คำพูดเจ้าเล่ห์ของคนเจ้าเล่ห์
“คนทะลึ่ง!!!!”
เราสองคนหัวเราะให้แก่กัน ผมอบอุ่นทุกครั้งที่มีคน ๆ นี้ เขาไม่เคยปล่อยให้ผมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว...รักพี่พุทที่สุดเลยฮะ รักมาก ๆ ๆ ๆ ขอให้คุณยายช่วยอวยพรให้เราสองคนด้วยนะฮะ ผมรู้ว่าคุณยายก็ชอบพี่พุทเหมือนกัน 

/-------------------------------------------------------------------------------------/

รุ่งเช้าผมเดินลงไปส่งพี่พุท เพราะเขาต้องกลับไปเตรียมตัวก่อนจะบิน ห้ามไม่ให้ผมไปส่งอีก...ชอบมีลับลมคมใน! ไม่ไปส่งก็ได้ แต่ผมขอของฝากซะจนพี่พุทจำไม่ไหว ไม่รู้ละ...ถ้าไม่ได้มานะ มีเรื่อง...
“รักนะครับ ดูแลตัวเองด้วย”
“ฮะ”
“พี่ไม่ได้โทรหาบ่อย ๆ เพราะอาจรีบทำงานนะ น้องเจก็ไม่ต้องโทรหาพี่...บางทีที่อาจไม่ว่างรับสาย”
“เข้าใจแล้ว~ พี่พุทสั่งตั้งแต่ข้างบนจนข้างล่างยังไม่จบอีก”
“คร๊าบ ๆ ไม่สั่งแล้ว”

จุ๊บ~

คนบ้า+เจ้าเล่ห์ขับรถหรูออกไป เฮ้ออออ....แค่นี้ก็คิดถึงซะแล้ว

ผมนั่งแหม่ะลงข้าง ๆ พี่นาวที่ตอนนี้กำลังมัดจุกผมตัวเองอยู่ พี่นาวน่ารักมาก ๆ เลยฮะ ผมพี่เขาก็ยาวเกือบบ่าแล้วด้วย ได้ยินว่าพี่ติณฑ์จะจับตัดแหล่ะ...แต่พี่นาวไม่ยอม
“มาพี่มัดให้”พี่นาวไม่ได้ถาม ประโยคนั้นเหมือนดังคำสั่งกลาย ๆ เขาจับผมเล่นเหมือนเป็นตุ๊กตาเลยฮะ ผมก็ยอม...ก็พี่เค้ายิ้มหวานนี่
“เตี้ยมึงอย่าทำน้องแรง มันเจ็บ”พี่ติณฑ์ร้องบอก
“มึงรู้ได้ไง ถ้าเจเจ็บเจก็บอกแล้ว ใช่ไหมเจ”พี่นาวเหวี่ยงตามาที่ผม ผมยิ้มเจื่อน ๆ ให้ พยักหน้ารับ...ไม่กล้าขัดพี่เค้าอ่ะ พี่ติณฑ์กำลังทำข้าวให้เราสองคนทานฮะ พี่นาวไม่สบาย...ไม่อยากออกไปไหน ความจริง...พี่นาวโดนพี่ติณฑ์ดุแหล่ะ คึคึคึ ผมอยากเห็นจัง...ตอนคนดื้อ ๆ แบบนี้โดนกำราบจะเป็นยังไง พี่ชายผมเจ๋งสุด ๆ ไปเลย
“เสร็จแล้ว น่ารักมากกก~”

จุ๊บบบ~

พี่นาวจุ๊บปากผมอย่างเร็วไม่ได้ทันตั้งตัว เห้ยยยยยยยยยย!!!! ตรงนี้ของพี่พุทนะ!!!! ผมเหวอมาก...ทำอะไรไม่ถูกแต่คงช้ากว่าพี่ติณฑ์ที่มาตบหัวพี่นาวดัง......ปั้ก!!!

“เจ็บนะโว้ย~”ทำหน้าเหวี่ยงใส่พี่ติณฑ์แล้ว
“ใครบอกให้ทำแบบนั้นละ เดี๋ยวจะโดน...เดี๋ยวกูจับแยก”
“แบร่~”คงหายดีแล้วละฮะ...อาการป่วย เพราะดูท่าร่างเดิมของท่านนาวจะประทับแล้ว
“ปะ ไปในเล่นห้องกัน”พี่นาวชวน
“เห้ย ๆ อย่ารื้อของกันนะ”มือสวยกุมมือผมเข้าห้องนอนใหญ่ ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาหรอกฮะ ห้องส่วนตัวพี่ติณฑ์ไม่ชอบให้ใครยุ่ง แต่พี่นาวยุ่งได้...อิอิอิ มีโมเดลหุ่นยนต์ต่อค้างไว้ พี่นาวบอกว่าตัวนี้พี่ชายซื้อมาให้จากเมืองนอกด้วย ผมชักอยากรู้ ขนาดน้องยังหน้าตาน่ารักขนาดนี้ พี่ชายจะหน้าตาน่ารักเหมือนกันรึเปล่า ฟังพี่นาวบอกว่า...พี่ชายใจดีด้วย ถ้ากลับมาประเทศไทยพี่นาวจะแนะนำให้รู้จัก ผมแยกปากยิ้มกว้าง...พี่ชายแบบพี่นาวเพิ่มขึ้นอีก 1 คน แค่คิดยังสยองเลยฮะ 555555555555+

ติ๊ด ๆ มือถือพี่นาวดัง ผมไม่ได้สนใจนั่งต่อโมเดลต่อไป เห็นพี่เค้ามองหน้าแปปนึงก็พูดต่อ
“เออ ไปได้ ๆ โอเชเจอกัน”
เหมือนจะนัดกันไปไหนเลย จู่ ๆ ผมก็หายใจไม่ทั่วท้องซะอย่างนั้น
“เจ”
“ฮะ....”ตอบรับด้วยอาการตกใจ เหมือนว่าพี่นาวจะรู้เลยว่าผมแอบนินทาในใจ
“ช่วยอะไรอย่างสิ”
“อะ อะไรเหรอฮะ”
“พรุ่งนี้เจไปเรียนพิเศษใช่เปล่า พี่ไปด้วย”พี่นาวบอก มีพิรุธแท้ ๆ ทำไมต้องผมด้วยล่ะ...!?!?!??!?!   
“ตามนี้นะ...ถ้าไอ้โหดถามก็บอกว่าเจอยากให้พี่ไปเป็นเพื่อนแค่นั้น”
ฮืออออออออออออออ...ไม่บอกอะไรให้มากความ แถมยังลากความซวยมาเยือนอีก พี่นาวโดนพี่ติณฑ์ทำโทษอยู่ไม่ใช่เหรอฮะ ถ้าพี่ติณฑ์รู้เข้าผมก็แย่ไปด้วยน่ะสิ!!!!
“พี่นาว เดี๋ยวพี่ติณฑ์ก็โกรธอีกหรอก...พี่ชายน่ะ ถ้าโกรธก็จะน่ากลัวมาก ๆ พี่นาวรู้แล้วไม่ใช่เหรอฮะ”
“รู้แต่ใครว่าพี่กลัวกัน?”
“ง่ะ งั้นเจไม่ช่วยนะ...ถ้าพี่ติณฑ์บอกพี่พุทด้วยล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลย”
“กลัวมากเลยเหรอ”
“ฮะ...?”
“กลัวสองคนนั่นมากเลยเหรอ”
“ก็ กะ ก็...ไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจ”ผมเลือกใช้คำให้ถูกต้องที่สุด พี่นาวทำหน้าครุ่นคิดแปปนึงก็เงียบไป นี่...พี่เค้าโกรธผมรึเปล่า?
“เจคบกับพี่พุทมานานแล้วเหรอ”เหมือนจะเปลี่ยนเรื่องแฮะ ผมโล่งอก...ที่ไม่ต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ไม่อยากทำอะไรที่พี่พุทไม่ให้ทำนี่ฮะ
“ก็ตั้งแต่ 15”
“15!!! งี้พี่พุทก็พรากผู้เยาว์ดิ?!?!??!?!”ดวงตากลมโตและสีหน้าตกใจ ทำให้ผมหัวเราะคิก
“บ้า...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“แล้วมีอะไรกันครั้งแรกเมื่อไหร่”จู่ ๆ ก็มาถามอะไรลึกขนาดนี้ >//<
“ไม่สิ ๆ ต้องเริ่มถามที่ว่าจูบกันครั้งแรกเมื่อไหร่?”พี่นาวถามใหม่
“ครั้งแรกเลยเหรอ”ผมนึก

ผมเจอพี่พุทครั้งแรกตอนพี่พุทมานอนบ้านพี่ติณฑ์ ช่วงนั้นผมเข้าออกที่นั่นบ่อย เพราะคุณยายต้องไปทำงานต่างประเทศ พี่น้ำตาลจึงเรียกผมไปนอนที่บ้านด้วยทุกครั้ง เห็นครั้งแรกก็คิดว่าพี่ชายคนนี้ท่าทางสุขุมจัง น่ากลัว และเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด แต่พอได้รู้จักมากขึ้นกลับรู้สึกว่าจริง ๆ แล้วพี่พุทขี้เล่น และเจ้าเล่ห์มาก
ผมโดนแกล้งบ่อยทั้งเพื่อนที่โรงเรียน กับน้องต่างพ่อต่างแม่ พี่พุทมักจะช่วยเข้ามาช่วยเหลือในทุก ๆ เรื่อง ทั้งเรื่องเรียน และเรื่องที่บ้าน ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เราเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ เหมือนเราค่อย ๆ ซึมซับกันและกัน กลายเป็นความผูกพันที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เราไม่เคยห่างกัน อยากที่พี่พุทพูด นอกจากเวลางานพี่พุททุ่มให้ผมหมด

“นึกนานจัง~”พี่นาวพูด
“กะ ก็จูบแรกตอน 13”
“13!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! บ้าไปแล้ว!!!!!!!!!!!”
ผมหน้าแดงตรงคำว่า ‘บ้าไปแล้วของพี่นาว เขาทำหน้าแบบไม่เชื่อมากมาย
“ทะ ทะ ทำไมเหรอฮะ”
“ก็เด็กน่ะสิ!!!! แล้วทำไมนายถึงยอมล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิฮะ”พี่นาวเบะปากแล้วยักไหล่ให้โมเดลเรือตรงหน้า
“งั้นก็รู้จักพี่พุทมาตั้งแต่เด็ก ๆ สินะ”
“ฮะ ก็พี่พุทเรียนกับพี่ติณฑ์มาตั้งแต่ประถม”
“แล้วเจ.....แบบว่า ไม่รู้สึกแหยง ๆ มั่งเหรอเวลาที่ทำอะไร ๆ กับพี่พุท”
“ไม่นี่ เฉพาะพี่พุทนะ...แล้วพี่นาวละฮะ ถามแบบนี้...รู้สึกยังไงกับพี่ติณฑ์เหรอ”ผมถามกลับบ้าง แต่พี่นาวไม่ยอมตอบอ่ะ หน้าแดงไปหมด...
“พี่นาวฮะ บอกเจมั่งสิ เจบอกพี่นาวไปตั้งหลายอย่าง”
“ม่ายยยยยย”หัวเราะน้อย ๆ ชิชะ...พี่นาวร้ายกาจนัก ผมลุกขึ้นไปนั่งบนหลังพี่นาวที่นอนคว่ำ ไม่โกรธหรอก...พี่นาวชอบเล่นแรง ๆ ผมรู้....ผมแกล้งล็อคคอ
“บอกหน่อยสิฮะ รู้สึกยังไงกับพี่ติณฑ์”
“ฮ่าฮ่าฮ่า แกล้งเหรอ...ตายซะเถอะ!!!!”พี่นาวลุกขึ้นด้วยพลังมหาศาล ผมจับคอเสื้อไว้เพราะกำลังจะหล่น แต่ก็ไม่พลาด กลิ้งตุ้บลงมาที่พื้น

“เจ้าคือทาสของข้า...”ว่าแล้วพี่นาวก็โหมกายใส่ผม...อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ยอมไม่ได้ผมต้องรีบหนี
“พี่นาวรักพี่ติณฑ์ ๆ ๆ ๆ “ผมแซว เพราะเห็นพี่นาวเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ
“อร๊ากกกกกกกกกกก~ เจ้าไม่มีสิทธิ์พูด!!!!!!”
พี่นาวรวบตัวผมไว้ เราสองคนกอดรัดเหมือนงูที่เกี่ยวพันไว้ แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ผมต้องดิ้นให้หลุด แต่พี่นาวรัดเจ็บมาก หน้าพี่เค้าก็แดงมากเช่นกัน
“จะบอกให้พี่ติณฑ์จัดการ”ผมร้องบอก พี่นาวหัวเราะ
“เจ้านั่นก็คือทาสของข้า อร๊ากกกกกก~”

ตุ้บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ตั่บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงเล่นกันธรรมดานะฮะ อย่าคิดลึก 55555555555+ พากันหน้าแดงทั้งสองคนเลย หัวยุ่งด้วย...พี่ติณฑ์เปิดประตัวผลั๊วะเข้ามา!!! มองหน้าผมกับพี่นาวนิ่ง ๆ

“อย่าเสียงดังกันได้ไหม?”โดนดุแล้วฮะ ผมจัดเสื้อให้เข้าที่ เกาะแขนพี่ติณฑ์
“พี่ติณฑ์ ๆ พี่นาวบอกว่า....”
“เจ!!!!!!!!!!!!!!!”พี่นาวส่งสายตาดุ ๆ ใส่ ผมหัวเราะฮี่ฮี่....ไหนบอกว่าไม่กลัวไง
“บอกว่าอะไรเจ?”
“บอกว่า.....”
“เจ!!!! อย่านะ!!!!”
“คริคริคริ....ไม่รู้ละ เคลียร์กันเอาเองนะคร๊าบบบบบบบ”
ผมวิ่งหัวเราะออกมา ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ฮ่าฮ่าฮ่า...ดีใจได้แก้แค้นเล็ก ๆ

-----/------------------------------------------------------------/------

TBC. ขอบคุณฮับสำหรับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มองข้ามไป  :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 18 (ครึ่งหลัง) [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 15-11-2012 21:58:09

เคะน้อยๆเล่นกันน่ารักจัง  :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 18 (ครึ่งหลัง) [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: hyuk_knok ที่ 15-11-2012 22:22:51

เคะสองคนนี่อยู่ด้วยกันทีไร...น่ารักทุกทีเลยอ่ะ :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก] ตอนที่ 18 ครึ่งหลัง [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: SU_NG ที่ 15-11-2012 23:54:24

นาวจะโกหกอีกแล้ว...........ไม่นะ.......

 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 18 (ครึ่งหลัง) [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 16-11-2012 09:00:02

สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร โลกสดใสทุกที :กอด1:
ระหว่างที่พี่พุทไม่อยู่อย่าได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ
คิดว่าทั้งมะนาวและเจต่างก็โชคดีที่ได้เจอกัน
อีกคนก็ได้น้อง อีกคนก็ได้พี่ ถูกใจทั้งสองฝ่าย
แต่ก็สร้างความปวดหัวให้พี่ติณห์มิใช่น้อย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 18 (ครึ่งหลัง) [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 16-11-2012 12:04:43

เล่นกันได้น่ารักน่าหยิกมากกกกก :laugh:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 18 (ครึ่งหลัง) [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 16-11-2012 14:27:32

เล่นกันน่ารักซะ อิอิ น้องนาวจ๊ะเจ๊ว่าบอกพี่ติณฑ์ไปเต๊อะ ถ้ารู้ที่หลังจะโดนไม่ใช่น้อยนะ :haun4:

ขอบคุณมากค่ะ  :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 18 (ครึ่งหลัง) [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 16-11-2012 16:40:44

นาวจะหนีเที่ยวไม่กลัวติณฑ์โกรธเหรอ
แต่เจกับนาวเล่นกันน่ารักมากมีจุ๊บน้องเจด้วย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก] ตอนที่ 18 ครึ่งหลัง [15/11/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: SU_NG ที่ 02-12-2012 19:45:55

คนเขียนหายไปไหน รอ รอ รอ รอ รอ


 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 19-12-2012 20:30:48

ตอนที่ 19

[ติณฑ์]
   หัวหมุนทุกวัน...เพราะกิจวัตรประจำวันที่เปลี่ยนไปของผม ต้องตื่นเช้ามากกว่าปกติ...ฝ่ารถติดไปส่งไอ้เตี้ยที่มหาลัย พักนี้ทำตัวมีพิรุธน่าสงสัย ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก...ตกลงที่เคยพูดไป แมร่งไม่เข้าใจหรือทำซึนไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้ ไอ้รุ่นพี่ก็ชักจะมายุ่มย่ามมากเกินไปแร่ะ ดีหน่อยที่มันมาเล่าเรื่องไอ้นี่ให้ฟังบ้าง

‘พี่กาวก็ดีนะ ช่วยกูตั้งหลายอย่าง’

โอเค...ฟังแล้วหมั่นไส้ แต่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเรียนของมัน เห็นบางวันกลับมาก็ร้องไห้...บอกว่าสอบไม่ได้บ้างล่ะ เรียนไม่รู้เรื่องบ้างล่ะ ผมฟังแล้วก็ไม่รู้จะช่วยยังไง แต่พอมีไอ้นี่เข้ามา เหมือนว่ามันจะไม่ค่อยกังวลอะไรแล้ว เพราะว่าเขาก็มีเพื่อนมีช่องทางที่จะหาคนติวให้มันได้ เรียกว่า...ให้คบได้เพื่อผลประโยชน์มันล่ะนะ ระหว่างนี้ผมแค่คอยระวังไม่ให้มันมากเกินไป แค่นั้นพอ...
ไปส่งแล้วทิ้งมันไว้ที่มหาลัย บางวันก็ไปรับ บางวันก็ไม่เพราะเวลาบ่ายผมก็ต้องไปส่งเจไปเรียนพิเศษ เพิ่งรู้ว่า...ไอ้พุทโคตรสรรหาที่เรียน เรียนแมร่งวันละสองที่ แล้วไกลคนละมุมเมือง! ไม่เข้าใจมันจริง ๆ เจมันก็เหนื่อยละนะ...เรียนทั้งวิชาการ เรียนเปียโน เรียนขี่ม้า เรียนคาราเต้ เรียนว่ายน้ำ ฯลฯ คือมันคงกลัวน้องว่างมาก เลยจัดให้เต็มขนาดนี้
กลับมาตอนเย็นกลายเป็นไอ้เตี้ยไม่ได้ไปนอนคอนโดตัวเองเลย เพราะว่าผมไม่ยอมทิ้งเจให้นอนคนเดียวแน่ ๆ เลยต้องฟังเสียงมันเถียงกันตอนอาหารเย็นทุกวัน...
“มึงดู ๆ ๆ ๆ ๆ ดู ๆ ๆ”เสียงไอ้ตัวพี่เริ่มแล้วครับ
“เออ เห็นอยู่”ผมบอก ไก่ราดซอสทำไว้ 15 น่อง ตั้งใจว่าจะแบ่งกันคนละ 5 ละครับ แต่บังเอิญผมกินพะแนงหมูอิ่มแล้ว เลยยกส่วนของตัวเองให้มันแบ่งกัน ปัญหาก็เกิดที่นี้...ไม่ลงตัว =_=
“เป็นพี่ก็ต้องให้น้องสิ”เจบอกครับ ไอ้เตี้ยกำช้อนแน่นแล้ว
“จะเถียงกันทำไมเนี่ย! แค่ไก่ชิ้นเดียว...มึงก็ยอม ๆ มันบ้างเถอะ เจมันยังยอมกินเค้ก สตอเบอรี่ แล้วก็นมเปรี้ยวน้อยกว่ามึงเลย”
“ไม่เห็นเกี่ยวกับอันนั้นเลย ตอนนี้ก็กูบอกว่ากูจองแล้วนี่!!!!!”
“แล้วจะทำให้ทำไงเล่า...แทะกระดูกป่ะ!”ผมแกล้งโยนกระดูกที่แทะแล้ววางใส่จานมัน หน้างอแล้วฮะ...เฮ้อ
“สกปรก!!!!”
“น้ำลายมึงทั้งนั้นแหล่ะเตี้ย ทำบ่นนะ...เจกินไป จะได้รีบไปอ่านหนังสือ”
“ฮะ...”
เตี้ยมันมองหน้าผมยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ นิสัย! เจรีบกินอย่างไม่คิดชีวิตเลยฮะ ทีแรกจะยกไอศกรีมมาให้พวกมันเปลี่ยนใจ ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวมันเถียงกันอีก...รีบกินรีบไปอยู่คนละมุมดีที่สุด
“วางไว้เจ เดี๋ยวพี่เก็บเอง”
“ฮะ ไปแล้วนะฮะพี่นาว”เจบอกยิ้ม ๆ แล้วเดินเข้าห้องไป เหลือตัวป่วนอีกหนึ่ง
“อิ่มรึยัง?”
“แล้ว”
“งั้นก็ลุกมาช่วยเก็บหน่อย เอาเศษอาหารใส่ถุงขยะแล้วเอาจานมาแช่ อ่อ...ทางที่ดีช่วยล้างไปเลย”
“จึ้ก!!”
“ล้อเล่น ๆ แค่เอาจานมาแช่ก็พอ เสร็จแล้วไปทำการบ้านไป”
“อยากล้าง!!!”
นั่น...อะไรที่ห้ามแมร่งจะทำหมด!!!! ผมจุ๊บหัวมันไปหนึ่งที แล้วยิ้มให้...อย่างเอาใจ
“ไม่ต้องครับ ไปทำการบ้านนะ...”
“ไม่เอาจะล้าง~”ในเมื่อมันดื้อเองผมก็ให้ทำละครับ มันเริ่มจะล้างได้คล่องขึ้นแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า...ผมใช้งานจนเป็นอ่ะ มันล้างน้ำยา ส่วนผมล้างน้ำเปล่า...แล้วคว่ำไว้
“มึง...พรุ่งเนี้ย แบบว่า....”
เกริ่นนำมาแล้ว...หึหึหึ อย่าให้ต้องเดา ผมไม่ตอบรอฟังมันพูด กูว่าละ...ทำงานหวังผลนี่เอง ไม่น่าอยากช่วยนัก!
“แบบว่า พี่กาวชวนไปงานหนังสือ”
“แล้ว...”
“แล้วกูก็รับปากไปแล้ว”นั่นไง...!!!!
“มึงรับปากไปแล้ว แล้วจะมาถามกูเพื่อ!?!?!?”
“จึ้ก...กูก็มาบอกมึงก่อนไงเล่า จะได้ไม่ต้องมาทำท่าหมาบ้าใส่กูอีก!!!”
“มึงชอบอ่านหนังสือตั้งแต่เมื่อไหร่!?”ผมถาม เอาจริง ๆ นะ นอกจากการ์ตูนไม่เคยเห็นมันหยิบจับอะไรอ่านได้เป็นชั่วโมง ๆ
“ชอบแล้วกันน่า!”
“ที่มาบอกกูเนี่ย อยากได้ยินคำไหน ถ้ากูบอกไม่ต้องไป! มึงจะฟังกูรึเปล่า?”
ถามอย่างนี้เพราะล่าสุดมันโกหกผมอีกแล้ว ว่าไปส่งเจเรียนพิเศษที่ไหนได้ แมร่ง...นัดกับไอ้โรลไปเดินสวน โคตรโมโหแต่จะทำอะไรมันได้ เจได้ของเยอะแยะเป็นค่าปิดปาก ส่วนผมที่โมโหมัน...สุดท้ายมันมาง้อด้วยพวงกุญแจรูปหมา หึหึหึ..แต่กูก็เอาอ่ะนะ ผมบอกมันแล้วนะ ถ้ามาบอกตรง ๆ ก็จะรับพิจารณา
“มึงอ่ะ พอกูไปไม่บอกก็ด่า พอมาบอกก็ด่ากูอีก!!!!”
“เอ้ากูห่วงอ่ะ มึงไปทำแต่ละอย่างดิ๊ ดี ๆ เหลือเกิน...กูหึง กูหวงเป็นนะเห้ย!”
มันอมยิ้มหน้าแดง ชอบครับชอบ...ชอบให้พูดว่าหึงว่าหวง ไอ้นี่โคตรโรคจิตอ่ะ
“แต่กูรับปากไปแล้ว”
“ก็ไม่ต้องไป พรุ่งนี้อยากไปเดี๋ยวพาไปเอง”
“เดี๋ยวมึงก็บ่นว่ารถติด”
“เออน่า จะบ่นยังไงก็ปากกู...โทรไปยกเลิกเลยนะ หรือถ้าอยากมาเดินด้วยก็ได้ ถ้าไม่กลัวกูเม้งใส่!”
“โหดมากจ้า...โหดมาก!!!”มันแกล้งกัดฟันพูด
ล้างจานใบสุดท้ายเสร็จผมก็จับมือมันมาล้างสบู่ มือมันยังไม่ชินกับน้ำยาล้างจาน ล้างทีไรแดงทุกที มันบอกคันด้วย...แต่คงไม่แพ้หรอก ถ้าแพ้มันต้องขึ้นตุ่มแดงกว่านี้ แค่คนไม่เคยโดนน้ำยาล้างจานมากกว่า
“วันเสาร์หน้ากลับบ้านด้วย แม่บอกให้กลับ”มันบอก
“จะกลับไง รถมึงเอาทิ้งไว้ที่บ้านไม่ใช่เหรอ”
“อือ เดี๋ยวต้องดูก่อน ถ้าแม่ให้นั่งรถไปเองกูไม่ไปหรอก!”ความลำบากหรืออะไรที่ยุ่งยากไม่ได้กินมันหรอก พอเดินเข้าห้องมันก็ไปนั่งโต๊ะ เตรียมทำการบ้านละครับ ผมหอมแก้มมันหนึ่งทีก่อนเข้าไปอาบน้ำ ออกมาเห็นมันนั่งทำตาใสแป๋ว วางมือจากคอมแล้วหันมาหาผม
“ติณฑ์กูรู้ละ มึงก็ไปเที่ยวบ้านกูไง!?”ตามันเป็นประกายปิ๊ง ๆ เหมือนว่าแผนนี้สุดยอด
ชวนเข้าบ้านเฉยเลยครับ คือมันคงคิดว่าจะอาศัยรถผมเฉย ๆ แต่ผมงี้โคตรตื่นเต้น ใจเต้น ตุ้บ ๆ ๆ
“ไปเปล่า กูพาไปเล่นในสวน อ่อ...ที่บ้านมีม้าด้วยนะ ของกูชื่อ ขุนเชื่อง ฝากพี่ฟ้าเลี้ยงให้อยู่ตัวนี้ปู่ยกให้กู สวยนะ พ่อยังบอกว่าพันธ์นี้ดี พี่ฟ้าให้คนมาอาบน้ำทุกอาทิตย์แน่ะ กลับบ้านคราวที่แล้วกูยังไม่ได้ขี่มันเลยมัวแต่ทำอย่างอื่น...ไปนะ ๆ มึงต้องชอบแน่เลย เออ..กูคิดออกอีกแล้ว เอาไอ้กระถางไปสู้กับขุนเชื่องกูดิ ท่ามันส์~~ แต่ไอ้กระถางท่าทางโง่ ๆ จะสู้ขุนเชื่องไหวรึเปล่าว่ะ ม้ากูฉลาดเหมือนเจ้าของ คริคริคริ”

=_=

เอาหมาไปสู้กับม้า นี่...มันเรียนหนักไปป่ะว่ะ!!!

ผมก้าวขึ้นเตียง...โคตรอ่อนล้า พรุ่งนี้ยังคงต้องตื่นเช้าเหมือนทุกวัน ปล่อยให้แมร่งพูดไป...พูด ๆ ๆ ๆ จนผมหลับไป ลืมตาตื่นตอนมันสะกิด ห่านนนน...กำลังจะฝันดี
“ไปนะ...”ยังไม่จบ?
“อือ”รับปากไปก่อนละ
“แน่นะ”
“อืออออออออ”
“สัญญา”
“วุ้ย!!!! อะไรมึงเนี่ย...การบ้านเสร็จยัง! ไปอาบน้ำแล้วมานอนได้แล้ว กูละเพลีย”
มันหัวเราะร่วน...คงดีใจที่รวนให้ผมโมโหได้ คอมปิดแล้ว...มันคงทำเสร็จแล้ว ได้กลิ่นแป้งหอม ๆ เห็นตัวมันใส่ชุดนอนตัวเก่ง ทำไมชอบใส่เสื้อกล้ามนอนว่ะ...ผมเปิดผ้าให้มันมุดเข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน พอเข้ามาได้มันก็กอดเอวผมไว้คล้ายเป็นหมอนข้างขนาดใหญ่ ผมก็กอดมันไว้เช่นกัน ตัวมันนุ่มนิ่มกอดแล้วก็อยากรัดไว้แน่น ๆ แต่ทำยังงั้นเดี๋ยวมันผละหนี

“ติณฑ์กูเล่าเรื่องที่สวนให้ฟัง~~”

คร่อก!!!!!!!!!!!

กูขอใช้สิทธิ์ลาโลกบัดเดี๋ยวนี้!!!!

/-----------------------------------------------------------------/
พามาจนได้งานหนังสือ แล้วไอ้พี่กาว...มันก็หน้าด้านมาจนได้ หึหึ...ผมลากเจมาด้วย ให้เจได้เลือกซื้อหนังสือเตรียมสอบเอ็นท์เอาไว้ไปอ่านที่บ้าน ยืนรอเจเลือกละครับ ส่วนไอ้คู่นั่นทำยังกับไม่ได้มาด้วยกัน มันคุยปรึกษาห่านไรกันไม่รู้ ทำไมต้องกระซิบด้วยว่ะ
“ได้แล้วฮะพี่ติณฑ์”เจได้หนังสือสองเล่ม ผมจ่ายเงินแล้วยัดลงกระเป๋า เจบอกว่างานหนังสือนี้มีหนังสือเกือบทุกประเภท ที่สำคัญมีการ์ตูนด้วย น้องอยากจะลากผมไปดูใจจะขาดแต่ติดที่ไอ้สองคนนั่น...มันยังเลือกหนังสืออีกบู้ทกันไม่เสร็จ
“ได้ยัง?”ผมถาม ไอ้เตี้ยมองหนังสือในมือ เป็นหนังสือถ่ายภาพ รู้สึกเดี๋ยวนี้สนใจอย่างนี้เยอะขึ้นนะ...
“ซื้อหนังสือแต่ไม่มีกล้อง ก็ไม่มีประโยชน์”มันพูดลอย ๆ มองหน้าผม
“ทำตัวไม่ดีไม่ซื้อให้หรอก!”
“ซื้อเองก็ได้ แบร่~”
“ไหนบอกจะเก็บตังค์ไง อย่าให้รู้นะว่าไปแอบซื้อ กูสายตรงถึงแม่มึงแน่”
“มีเบอร์เหรอ”มันทำหน้ากวนประสาท
“มี!”ผมก็แกล้งกลับ
“โม้!”
“ไม่ได้โม้ กูเมมไว้ตอนมึงหลับ”
“สันดาน!”
55555555555555+ หน้ามันโคตรตลกเลย ไอ้พี่กาวมันเลือกหนังสือเสร็จแล้ว ผมกุมมือไอ้เตี้ยแล้วเดินออกมาไปยังบู้ที่เจอยู่ ปล่อยให้รุ่นพี่มันเดินตาม ให้รู้มั่งนะ...ว่าที่ทางที่ตัวเองควรจะยืนอยู่ตรงไหน!!!
เดินมาเจอมุมหนังสือการ์ตูนเหมือนผีเข้ากันแล้วครับ ทั้งเจทั้งเตี้ย คนก็เยอะมาก...ยืนออกันอยู่ข้างหน้า ยังเข้าไปข้างในไม่ได้ ค่อย ๆ กระดึ้บไปทีละนิด ผมดูราคาแล้วคุ้มเหมือนกันนะ
“กูเวียนหัว”เตี้ยมันมาคราง คนเยอะจริง ๆ แต่น้องเจยังอยากจะเข้าไปให้ได้ ผมฝากกาวให้ดูน้องเจ บอกว่าจะพาเตี้ยมันออกมาก่อน ทีแรกไม่ยอม...เพราะอยากจะเข้าไปเหมือนกัน แต่เพราะคงเวียนหัวจริง ๆ เลยยอมเดินตามผมมา นั่งพักตรงที่นั่งที่เค้าจัดให้นั่ง ผมมองหาที่ซื้อน้ำแล้วเอามาให้มัน
“คนเยอะเนอะ”
“กูบอกแล้วว่างานนี้ไม่เหมาะกับมึง เป็นไงล่ะ”
ผมเอาน้ำเทใส่ผ้าเช็ดหน้ามาให้ชุ่มนิดหน่อยแล้วให้มันเช็ดหน้า หน้าไม่ไหวแต่ใจสู้โว้ย
“ยังไม่ได้เข้าไปเดินในโน้นด้วย”
มันชี้เข้าไปในแพลนนาลีฮอลล์ ยังคิดจะเดินอีกนะ
“ไหวรึเปล่าล่ะ”
“ไหวดิ มึงอย่าทำเหมือนกูอ่อนแอมาก”
“ครับ ๆ มึงเก่ง มึงโคตรเก่ง”พูดประชดแมร่ง มันมองค้อน...
“แล้วก็อย่าชักสีหน้าใส่พี่กาวบ่อยด้วย กูเห็นนะ...”มันบอก
“คร๊าบ ๆ แตะไม่ได้ ไอ้พี่คนนี้ของมึงเนี่ย”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย มึงอ่ะ...”มันทำหน้างอ เข้าใจครับ...มันกลัวเขาไม่พอใจมัน โกรธมัน เห็นอยู่ว่าเขาทำประโยชน์ให้มันได้มาก แต่ผมยังมองไม่ออกว่า...มันต้องการประโยชน์อะไรจากไอ้เตี้ย ได้แต่จับตามองดูมันต่อไป
“เตี้ย...”
“หือ”
“ถ้ากูบอกมึงบ้างว่ากูไม่สบายใจ ที่เห็นมึงกับเขามาด้วยกัน มึงจะห่างให้กูบ้างได้ไหม”ผมถาม มันมองผมแววตาตัดพ้อ
“มึงก็คือมึง พี่กาวก็คือพี่กาว กูไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย”
“มึงไม่คิด แต่ดูการกระทำนะครับ คนอื่นเขาคิด...มึงอาจไม่รู้ตัว แต่มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะโว้ย”ผมบอกมันตรง ๆ หน้างอใส่กูอีก เล่นบทคนดีไม่ชอบ ชอบให้โหด!
เจกับกาวเดินออกมาถือหนังสือมาเต็มสองมือ น้องเจได้หนังสือที่อยากได้เพียบเลยครับ ผมผละห่างจากเตี้ยแล้วช่วยน้องถือ
“พี่นาวเป็นอะไรฮะ”เจนั่งลงข้าง ๆ บีบแขนให้
“เป็นไงบ้าง พี่ว่ากลับกันเลยดีกว่าไหม”กาวก็พูดอีกแรง
“ไม่เป็นไรแล้ว ไหนเจเอามาให้พี่ดูหน่อยได้เรื่องอะไรมาบ้าง”เปลี่ยนเรื่องละเก่งที่หนึ่งเชียว ยังยืนยันว่าจะไปให้ได้ ผมก็ให้มันเดินเข้าไปอีกรอบ
“โหยเยอะเลยว่ะ กูเอาเรื่องไรดีว่ะ”มันดูตื่นเต้นมาก ไม่เคยมาหรือไงว่ะ...
“เอาอะไรก็สั่งให้พี่เค้าหยิบให้”
“อยากได้ Starry Sky กับนารุโตะ”มันบอก
“นารุโตะอ่านของเจก็ได้ เจมีเกือบครบชุดแล้ว”ผมบอก มันไม่ยอมอ่ะ...
“ไม่เอา อยากได้!!!!”
“ดื้อ”ผมบีบจมูกมัน แล้วหันไปสั่งให้ ยิ้มแฉ่งเลยคราวนี้
“เอาไว้ที่ห้องมึงนะ เอาไว้ที่ห้องกูไม่ได้....เดี๋ยวพ่อแม่มาเห็นเป็นเรื่อง”
“อะไรที่เค้าไม่ชอบมึงก็ชอบทำ นิสัย....”
“ก็กูอยากอ่านบ้างอ่ะ”มันบอกเสียงเบา เลิกพูดถึงครอบครัวไปแล้ว ไอ้เตี้ยมันเป็นเด็กมีอะไรขัดแย้งในตัวเองตลอด คิดว่าจะเก่ง บางเรื่องกลับขี้ขลาดอย่างที่สุด คิดว่าจะดื้อแต่ก็ยอมอ่อนข้อด้วยเรื่องง่าย ๆ แต่พอเรื่องไหนโดนใจอยากได้อยากทำแล้ว...จะเถียง จะเอาให้ได้ เหมือนจะถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ แต่มันก็รู้ตัวว่า...อันไหนที่บ้านปลื้มไม่ปลื้ม คือถ้าไม่ไปบีบมันมาก ๆ มันก็จะทำให้...แปลกดี
ผมจ่ายค่าหนังสือให้ แล้วเดินกลับไปหาเจกับกาว
“โฮ้ววว...เยอะเลยพี่นาว”
“กลับกันเลยป่ะ”ผมถาม
“หิวข้าว ไปกินข้าวกันไหม...พี่กาวไปด้วยนะ”ไอ้เตี้ยชวน น้องเจปรบมือดีใจ ส่วนไอ้หล่อนี่ยืนยิ้มกว้าง ส่วนกูหงุดหงิดมาก....
“ป่ะ ๆ กินข้าว ๆ”แล้วพวกมันก็เดินออกนำ

ร้านอาหารหมูกระทะ
ย่างกันหัวเหม็นละครับ ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ...ว่าร้านอาหารประเภทไหนเหมาะกับพวกเรา หมายถึง ผม เตี้ย น้องเจ ที่สุด คำตอบก็เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า ร้านอาหารประเภทบุฟเฟต์ เป็นอะไรที่โคตรเหมาะกับพวกเรามากครับ เพราะว่ากินกันลืมตาย เติมได้ไม่อั้น ผมกินง่ายอยู่แล้ว...ไอ้เตี้ยนี่ขอแค่มีของชอบมันก็กินง่าย ส่วนเจไม่เคยนั่งร้านอาหารพวกนี้ แต่ก็กินง่ายเหมือนกัน
“พี่กาวเอาซอสให้ด้วย”เตี้ยร้องบอกกาว มันยิ้มรับ...บริการดีจริ๊ง ไอ้หล่อ
“พี่นาวววววววว...อย่า ๆ ๆ”น้องเจเอาตะเกียบแตะชิ้นเนื้อหมักย่างไว้ แสดงความเป็นเจ้าของ ไอ้เตี้ยเนียนไปหลายชิ้นแล้ว ผมไม่ได้ย่างให้...ให้มันทำเองบ้าง
“คริคริคริ อันนี้ก็ดะ...”
“อันนี้ของกูครับ”ผมแตะชิ้นของตัวเองบ้าง เตี้ยมันวางตะเกียบแล้วมองหน้าผม ฉากดราม่ามาแล้ว
“จึ้ก...”
“อย่าหน้างอ นั่น ๆ เอาชิ้นนั้นลง เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว”ผมบอก มันไม่ยอมทำตาม
“อะ ให้ ๆ”เจเอาเนื้อจุ่มซอสชุ่ม ๆ แล้วยื่นมาป้อน คิดว่าจะไม่กิน หึหึหึ....อ้าปากรับทันที มันหยิบไส้กรอกยัดใส่ปากเจแทน หึหึหึ
“พี่กาว กินเปล่า”เตี้ยมันยื่นไส้กรอกให้รุ่นพี่มัน ผมนั่งนิ่งส่งตาดุ ๆ ให้แต่มันไม่รู้ตัว ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อมันก็ผละไปนิดนึงแล้วก็กินที่มันป้อนอย่างงง ๆ
สัส...!!!!!!!

เริ่มกินไม่ลงแล้ว....

“ติณฑ์กูไม่อยากกินอันนี้แล้ว มึงกินไปนะ”มันบอก ยกถ้วยข้าวผัดมาให้ผม ไม่คุยกับแมร่งแล้ว...มันก็ไปหนุงหนิงกับเจสองคนต่อ
“บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวจะไปส่ง”ผมถามไอ้หล่อ มันยิ้มให้
“ไม่ต้องหรอกครับพี่ เดี๋ยวผมต่อแท็กซี่”มันบอก ผมพยักหน้าดีเหมือนกัน...ความจริงมันก็สุภาพดีนะ มันคงคิดว่าผมเป็นพี่ไอ้สองตัวนี่แน่ ๆ เห็นมันก็ปกติกับไอ้เตี้ยนะ ไม่ได้ทีท่าว่าจะมาจีบอะไรแต่อย่างใดเลย
“เรียนปีไหนแล้วล่ะ”
“ปี 3 ครับ”
“แล้วนึกยังไงชวนไอ้เตี้ยไปถ่ายแบบด้วย เห็นมันบอกว่า...จะเอาไปทำงานมหาลัย”
“ครับ ก็เป็นงานประชาสัมพันธ์ร้านค้ามหาลัยกับคณะนิเทศด้วย ยังไม่ทันได้ถ่ายเลย...วันนั้นร้องไห้ตาบวมซะก่อน”มันบอกยิ้ม ๆ วันไหนว่ะ??????? ไอ้เตี้ยหันมาเหล่....
“ร้องไห้เหรอ...วันไหน?”ผมถามเตี้ย มันเอาปลาหมึกย่างยัดใส่ปาก ไม่ให้ได้พูดอะไรต่อ กาวหัวเราะ...ผมจ้องมันจับผิด แล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ อ่อ...สงสัยวันที่มันโดดเรียนไปกับพวกนี้แน่ ๆ หึหึหึ....สมน้ำหน้ามันยิ่งนัก!!!
“กิน ๆ พูดมาก!!!!”มันยัดเนื้อใส่ปากรุ่นพี่มันบ้าง...ผมไม่ถามอะไรอีก คึคึคึ
“หึหึหึ สมน้ำหน้า”ผมบอก มันชักสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจไปหยิบไอศกรีมมาทาน
“เผื่อพี่ด้วย”เตี้ยร้องบอก ผมหัวเราะ
“พี่นาวอ่ะ ไม่เคยจะลุก”เจยืนถ้วยให้ ผมเห็นมันเถียง ๆ กันสุดท้ายมันก็มาคุยกันอยู่ดี
“เจจะเดินไปอยู่แล้วนี่”
เจไม่ทันมันหรอก...หึหึหึ เงียบปากไปเป็นการดีที่สุด

   กินกันจนอิ่ม...ผมไปส่งกาวที่จุดรอรถแท็กซี่ แล้วขับรถกลับคอนโด...
   “โอ๊ยยยย เมื่อย ๆ ๆ ๆ”
“เจก็เมื่อย”
“ไปอาบน้ำกันสิคร๊าบบบ จะได้ไปนอน”ผมบอก เจพูดครั้งเดียวก็เดินเข้าห้องไปอาบน้ำทันที เตี้ยมันนอนราบไปกับโซฟา
“ไปอาบน้ำครับ”
“เมื่อยอ่ะ!”เสียงดังใส่ผมเฉย
“ก็ไปอาบน้ำ จะได้มานอน”ผมจูบหน้าผาก มันเขินหน้าแดง...มองตาผมแป๋ว แก้มป่องเพราะความอาย
“เหม็นมาก...ไปเร็วครับ ลุกเร็ว...เจไปอาบแล้วนะ จะได้มานอน”ผมบอก มันผงกหัว หาน้อง...ไม่มี ดีดตัวนั่งขึ้น
“กูไปอาบกับเจนะ!”มันจะรีบออกวิ่ง ผมรีบดึงมือมันไว้
“เดี๊ยวววววว...จะไปอาบได้ไง”
“ไมอ่ะ”
“จะอาบพร้อมกันได้ไง”
“ได้ดิ...ผู้ชายกับผู้ชายไม่ต้องอายกันหรอก”มันบอก ผมยึดข้อมือไว้
“กูก็ผู้ชาย มึงก็ผู้ชาย...งั้นก็ไม่ต้องอายกันใช่ไหม”
“ง่ะ.....”
555555555555555555+ หน้าโคตรแดง กัดปาก หาคำมาเถียงไม่ทัน มันกำมือทุบอกผม...
“เจ็บนะ เดี๋ยวนี้มือหนักนะมึง”ผมกำมือมันไว้ มันขืน คราวนี้มันจะดึงหัวผมให้ได้ ผมเลยต้องกำมือมันออกห่าง
“เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ”มันร้อง ผมรีบปล่อยมือ มันสะบัดออก..ก็ทิ้งตัวลงนั่งที่พื้น ดูข้อมือตัวเอง...แดงไปหมด ผมนั่งยอง ๆ ตาม
“ขอโทษครับ ขอโทษนะ”รีบขอโทษมันก่อนเลย มันนั่งก้มหน้า...จนผมรู้สึกเสียใจ คว้าข้อมือเล็กมาลูบเบา ๆ มันสะบัดออก ผลักอกผมจนล้มลงไป แล้วขึ้นมานั่งคร่อม
“แบร่~”

สาสสสสส~

สตอนี่เอง

“ตายซะเถอะ...”มันหยิกหูผมสองข้าง ผมก็ไม่ยอม ดึงมันออก...
“อร๊าก ๆๆๆๆ”
“เจ็บไหมๆๆๆ”
“โอ๊ยยย เล่นแรงนะ”
“อย่าดึงตรงนี้เด่ะ”

ผมแกล้งเอาจริง เหวี่ยงมันลงบนโซฟาแล้ว ถาโถมร่างตัวเอง...ระดมทั้งจูบทั้งไซร้มันอย่างเร่าร้อน เหมือนมันจะเริ่มตกใจเพราะเมื่อกี้เรายังเล่นกันดี ๆ อยู่ มันเริ่มขัดขืนหนักขึ้น
“ติณฑ์ ๆ ไม่เอานะ ไม่เอา...”ละล่ำละลักร้องบอก
 ม๊วฟฟฟฟ~ ผมเอามือกั้นไว้ไม่ให้มันออกไปไหนได้
“ที่รุ่นพี่มึงบอกอ่ะ ร้องไห้เมื่อไหร่ครับ”ผมถาม มันหันหน้าหนี ไม่ยอมพูดอะไร...ผมถามย้ำอีกครั้ง
“เมื่อไหร่...”
“ก็วันนั้นแหล่ะ แมร่ง...ชอบย้ำจังว่ะ รู้แล้วว่าผิด..”

ผมก้มลงจูบมันแผ่วเบา ไม่ได้พูดอะไรต่อ...รู้แล้วว่าวันนั้นมันก็คงรู้สึกไม่ดีมาก พอ ๆ กับที่ผมรู้สึก

“ป่ะ อาบน้ำกัน”
“มว๊ากกกกก ไม่เอานะ....~”
อุ้มมันตัวลอยเข้าห้องน้ำเลยฮะ ยังไงมันก็สู้ผมไม่ได้อยู่แล้ว คึคึคึ    ลั้น ลั้นลา~~

“มานี่....”เตี้ยตบเบาะที่นอนให้เจลงไปนอนด้วย ว่าจะดูสารคดีหน่อย ทีวีโดนแย่งไปดูมวยปล้ำซะแล้ว...ผมเลยต้องนั่งเอาเอกสารคุณประกอบมาอ่านทำความเข้าใจ แต่ยอมรับว่าพฤติกรรมสองคนนี้ดึงเอาสมาธิหายไปหมด ลอบนั่งมองมันเงียบ ๆ
“พี่นาวเขยิบไปหน่อยดิ เจจะตกอยู่แล้ว”เจบอก เตี้ยมันเขยิบแล้วเปลี่ยนนอนตะแคง กอดเจไว้...เหมือนที่มันกอดผมบ่อย ๆ เวลานอน เหมือนมันจะติดท่านี้นะ...

ฟอดดดด~

“คริคริคริ”

เตี้ยหอมแก้มเจ เจหันมาหอมแก้มคืนแล้วมันก็หัวเราะกันสองคน มึงสองคนจะเกินไปหน่อยละ...!!! =_= ผมแกล้งไม่สนใจยังไงมันก็เล่นกันอยู่ละนะ รู้แหล่ะว่าไม่ได้คิดอะไรกัน แต่หึงนะครับ...หึงมาก ทำอะไรก็ไม่ได้
สเต็ปต่อมา เตี้ยมันหยิกแก้มเจ หยิกแรงด้วย...หยิกแล้วดึงออกมา จนตามันตี่ เจแมร่งก็ไม่ยอม...ดึงกลับบ้าง จากเล่น ๆ แมร่งเริ่มเอาจริงแล้ว เอาละโว้ย...มันจะฆ่ากันไหม
“เจ็บนะ!!!”เจร้องก่อน ไอ้เตี้ยหัวเราะคิกคัก แล้วมันก็เล่นกันต่อ... =_=
“ถ้าคนใดคนนึงเจ็บตัว กูจะจัดการทั้งสองคน!”ผมบอก เล่นแบบนี้ไม่ได้แผลก็เหลือเชื่อแล้ว
“แบร่~ ๆ”มันสองคนหันมาแล่บลิ้นให้ผม ไอ้ตัวพี่...นี่น่าหมั่นไส้มาก
“เดี๋ยวเถอะ ๆ”
“คริคริคริ.....”

จุ๊บ~ เจจุ๊บแก้มเตี้ยเบา ๆ น่ารัก

จุ๊บบบ~ เตี้ยจุ๊บกลับ เหมือนจะค้างนานกว่า

จุ๊บบบบบบ~ คราวนี้เจกดจูบหนัก ๆ ลงแก้มไอ้เตี้ย

เตี้ยมันขบเขี้ยวจับคอเจหันด้านข้าง แล้วล็อคไว้ไม่ให้หลุด แล้วก็......!!!!!

“ยี้~~~~~!!!!!!”เจร้อง ไอ้เตี้ยเอาลิ้นเลียหน้าเจอ่ะ =_=!!!!

“สกปรกนะ!!!!! ถ้าเจมีสิวจะทำไง”เจผละออกหนี...เอามือเช็ดแก้มตัวเองปอย ๆ
“คึคึคึ”
“ไอ้เตี้ยยยยยยย~”ผมส่งเสียงปรามยาน ๆ ไปให้ มันหัวเราะชอบใจ
“เจแพ้แล้ว ๆ 55555”
“พี่ติณฑ์ช่วยด้วยยยย”เจร้องหาตัวช่วย ผมหัวเราะ...

แล้วมันก็เล่น ๆ เถียง ๆ กันอย่างนี้ ผมลงมานอนดูมวยปล้ำบนโซฟา กว่าจะจบ...มองมันสองคนอีกที เฮ้อ...หลับกันซะแล้ว...หึหึหึ หยิบโทรศัพท์มาถ่ายไอ้พี่น้องต่างสายเลือดคู่นี้แล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ มันเข้ากันได้ดีจริง ๆ ไอ้เตี้ยนี่ไม่เคยมีน้อง เจอคนที่ยอมมันให้เป็นจ่าฝูงหน่อยละ...จัดเต็ม ส่วนเจมันก็ลูกคนเดียว หาพี่ที่คอยเล่นกับมันตลอดก็ไม่มี นับว่าเป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกันดี
ผมปลุกเจให้เข้าไปนอนในห้อง แล้วอุ้มไอ้เตี้ยเข้าไปนอนในห้องตัวเอง ออกมาปิดทีวี เก็บของที่มันรื้อออกมากัน ถุงหนังสือที่ซื้อเอาใส่ตู้และของเจเอาเข้าไปวางไว้ในห้องให้เป็นระเบียบ แล้วค่อยกลับเข้าไปนอน มันลืมตาขึ้นนิดนึงตอนผมนั่งลงบนเตียง...

จุ๊บ~ ริมฝีปากมันเบา ๆ มันอมยิ้ม

“แพ้กูแล้วอะดิ~”ผมกระซิบบอกมัน มันตบหน้าท้องแล้วซุกหน้าลงบนอกผม...

หึหึหึหึ....

อีกสองวันมันก็จะกลับบ้านแล้ว...ผมยังไม่ได้เข้าไปเคลียร์งาน ถ้าคิดจะไปกับมันจริง ๆ อดกังวลอยู่ไม่ได้เหมือนกันนะ ที่บ้านมันจะโหดป่ะว่ะ...ทีแรกว่าจะเอาเจไปเป็นตัวประกันอีกคนนึง เจมีลักษณะพิเศษที่ผู้ใหญ่เห็นต้องเอ็นดู เพราะถ้าให้ผมไป มันจะบอกที่บ้านว่าอะไร เพื่อนงั้นเหรอ...หึหึหึ หน้าตากูเหมาะเป็นเพื่อนมันมากเลยเนอะ เมียเสือกหน้าเด็ก...กูก็เสือกหน้าแก่ ดูสภาพไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้เลย
ทำยังไงดีว่ะ!?!?!?!?!?

-----/------------------------------------------------------------/------

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 20 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 19-12-2012 20:32:04

ตอนที่ 20
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก....ใครช่วยเอามันสองคนนี่ไปเก็บที อีกตั้งสองชั่วโมงนะ...กว่าจะถึงบ้านมัน ผมแวะปั๊มข้างหน้า ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
“ลงมา!”ผมเรียกไอ้เตี้ยลงรถคนแรก
เรื่องของเรื่องคือ มันแย่งแซนวิชกับเจที่ผมติดรถมาด้วย แย่งในที่นี้คือแย่งแบบจริงจัง แค่แซนวิชนะ มันต้องการแบ่งให้ได้เท่า ๆ กัน คนละ 3 ชิ้น แต่ที่ผมทำมามัน 7 ชิ้น กูพลาดเอง =_=
“ไปขับ”ผมบอก ให้มันขับรถ มันจะได้ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกัน หน้ามุ่ยแล้วครับ...ท่านผู้ชม เหอ ๆ
“ไม่เอาอ่ะ!!!!”
“ไม่เอาก็นั่งกันเฉย ๆ เงียบ ๆ บ้าง ตลอดทางกูจะบ้าตาย!!!”
“แล้วทำไมด่าแต่กูล่ะ!!!” ไอ้เตี้ยโวยวายเสียงดัง
“ก็มึงเป็นพี่ มึงต้องยอม ๆ มันบ้าง แบ่งปันอ่ะ...รู้จักไหมคำนี้”ผมเตือนสติมัน
“ไม่รุ...กูรู้จักแต่คำว่า ‘เท่าเทียม’”
โอ๊ยยยยย...เบื่อจะเถียงกับมัน
“งั้นไม่ต้องกินแล้ว ไปเข้าไปซื้อนมมาคนละกล่อง...แล้วหยุดกินกันได้แล้ว!!!!”มันยื่นเงินให้มันสองคนไปซื้อนมมากิน แล้วเก็บเศษถุงขนมมันลงขยะ...ไม่ให้กินแล้ว เรื่องมากกันนัก เจมันสะกิดไอ้เตี้ยซึ่งมันก็เดินกระทืบเท้าเข้ามินิมาร์ทไป
“พี่ติณฑ์ฮะ...”เจออกมาเรียก ผมมองหาอีกคนนึง ที่ไม่ได้เดินออกมาด้วย
“พี่นาวล่ะเจ”
“พี่นาวตังค์ไม่พอ ให้มาขอตังค์เพิ่ม”
“ไม่พอไรว่ะ นมกล่องจะ 15 บาท”โคตรหัวเสีย...ล็อครถแล้วเดินเข้าไป โอ้ว...ชัดเลย!!! มันหยิบนมมาทุกยี่ห้อ ทุกรส อย่างละกล่อง...ทำลอยหน้ายืนอยู่หน้าเค้าเตอร์ด้วย!!!!!
ผมควักเงินจ่ายให้ แล้วเดินออกมาเลย ให้แมร่งหิ้วถุงกันออกมาเอง
หงุดหงิด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไอ้เตี้ยนั่งข้างหลังกับเจล่ะฮะ มันคงรู้ว่าผมหงุดหงิด เพราะถ้าผมไม่พูดปุ๊ป...มันก็จะนิ่งเงียบปั๊ป
“เจชอบรสนี้ จองนะ!”
มันเริ่มแบ่งนมกันแล้ว เจมันหยิบเอาถุงพลาสติกอีกใบมาแยกให้ชัดเจน เหมือนว่าจะตกลงกันมาแล้ว การแบ่งนมกล่องคราวนี้ถึงได้ราบรื่นยิ่งนัก พอกินกันเสร็จมันเงียบ ๆ ไปทั้งสองคน ทำให้ผมมีสมาธิในการขับรถมากขึ้น มองกระจกหลังเห็นเจหลับไปแล้วฮะ แต่ไอ้เตี้ยยังนั่งเชิดคอ...อยู่ หึหึหึ
มันสะกิดแขนผมเบา ๆ
“อะไร”ผมมองกระจกหลังเห็นหน้ามันซึม ๆ
“อ่ะ....”ยื่นขวดนมเปรี้ยวพร้อมเจาะให้เรียบร้อย นี่ง้อกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย! >////< นี่ไม่ติดว่าขับรถจะจับจูบให้หายหงุดหงิด มองกระจกหลังอีกที เห็นมันอมยิ้มด้วยอ่ะ อร๊ากกก...โคตรน่ารัก
“เห็นไหมว่าขับรถอยู่”ผมบอก ในมือยังถือนมเปรี้ยว
“จึ้ก...กินเองก็ได้”มันแย่งไป แต่ผมรีบบอก
“ป้อนดิ...”
“มือก็มี กินเองดิว่ะ”
“ขับรถอยู่เนี่ยเห็นไหม”ผมบอก กำมือสองข้างกับพวงมาลัย อมยิ้มให้มันนิดนึง มันเบะปากทำขมุบขมิบแล้วจ่อมาที่ปากผม คึคึคึ...แกล้งดูดช้า ๆ แต่ไอ้นมนี่ก็ขวดโคตรเล็ก
“ขอบคุณครับ”ผมบอก
“อื้อ”มันยิ้มกว้างด้านหลัง เห็นนะ ๆ ๆ กิ้ว ๆ ๆ ๆ

---/------------------------------------------------------------/---

บ้านมันเป็นสวนกว้างยาวสุดลูกหูลูกตา ระหว่างทางผ่านบ้านทรงเดียวกันหลายครั้ง มันบอกว่าญาติพี่น้องทั้งนั้น กว่าจะถึงตัวบ้านก็เกือบ 3 กิโลเมตร จากถนนที่ตัดเข้ามา เจเกาะกระจกมองตาสุกใสเลยทีเดียว เด็กกรุงเทพฯละฮะ ไม่เคยมานอนแบบนี้ด้วยซ้ำ การที่เห็นฝูงวัว ฝูงม้า จึงเป็นเรื่องค่อนข้างตื่นเต้นมาสำหรับเจ
“เห้ย ๆ ๆ ๆ ๆ ดูสินั่น ๆ ๆ”เจร้อง เห็นวัวกินหญ้า
“อ่อ วัวพ่อพันธุ์ เจ๋งป่ะล่ะ”ได้ทีมันโอ่หน่อย ๆ ผมนึกขำ มีคนงานตัวดำมะเมื่อมกำลังพากันไล่ต้อนฝูงวัวไปผูก
ผมขับรถมาเรื่อย ๆ จนถึงบ้านหลังใหญ่ เตี้ยมันบอกให้จอด...มีผู้หญิงเกือบสูงวัยคนนึงยืนอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีอีกคนนึงอยู่หน้าบ้าน ซึ่งคนนี้ผมเคยเห็นแล้ว ก็พี่ฟ้าของมันนั่นแหล่ะ...เตี้ยมันรีบเปิดประตูวิ่งเข้าไปหา
“แมมมมมมมมมมมม่.....”

จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ

มันหอมแก้มซ้ายขวา บนล่างแม่มัน ผมกับเจเดินลงมาตาม ยกมือไหว้แล้วยิ้ม ๆ

“พี่ฟ้าาาาาาาาาาาา”

เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!! มันทำแบบเดียวกับที่ทำกับแม่ ผมยืนกำมือแน่น แต่ยังคุมอารมณ์ตัวเองไว้ได้อยู่

“นี่เหรอเพื่อน สวัสดีจ๊ะ”
“แม่นี่ เจ แล้วก็ติณฑ์ เป็นพี่ของเจ”มันแนะนำ ผมยกมือไหว้แม่ และฟ้าก็ยกมือไหว้ผมเช่นกัน

เพลี๊ยะ~

“โอ๊ย...แม่!!!! มาตีหนูทำไม!?!??!?!”มันโวยวาย
“พี่เค้าเป็นพี่ แก่กว่าตั้งหลายปี...ทำไมไม่เรียกพี่”แม่มันด่า เจหัวเราะคิกเลย
“โธ่แม่ ไอ้...เอ้ย พี่เค้าก็เพื่อนกันนี่แหล่ะ เนอะ ๆ”มันหันมาทางผม
“นิสัยไม่ดีเลย! อย่าให้แม่ได้ยินอีกนะ...”
“เข้าใจแล้วคร๊าบบบบบ”ยิ้มอ้อน ๆ พร้อมกอดเอว น่ารัก
“ขับรถมาเหนื่อยไหมพ่อติณฑ์ ป่ะเข้าบ้านก่อน คนนี้เหรอ...เจ หน้าตาน่ารักดีจังนะ ฟ้าให้คนมาช่วยยกของลงจากรถทีนะ”เจยิ้มแฉ่ง...เตี้ยมันจูงมือน้องเข้าบ้าน
“ได้ครับนายแม่”นายฟ้าเดินออกไป แม่ของไอ้เตี้ยดูเป็นผู้ดีมาก สวยและผิวพรรณผุดผ่อง รู้ละ...ลูกหน้าตาน่ารักเหมือนใคร ผมมองท่านโอบเอวเด็กสองคนเข้าไป แล้วเดินตามอย่างเงียบ ๆ
บ้านมันสวยมาก เฟอร์นิเจอร์ทำด้วยไม้ แต่ไม่มีมากชิ้น ทำให้บ้านดูโล่งโปร่งสบายเป็นที่สุด
“แม่ให้คนจัดห้องไว้แล้ว ทีแรกเห็นว่าจะมาคนเดียว เลยให้เด็กจัดไว้แค่ห้องเดียว”แม่บอก ตอนแรกผมก็กะว่าจะไม่เอาเจมาแหล่ะครับ เจต้องเรียน แต่เห็นแล้วว่า...เจมันก็น่าจะมารู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตชนบทบ้าง ก็เลยพามา
“ไม่เป็นไรฮะ ห้องเดียวก็ได้ ทีแรกว่าจะมาคนเดียวครับ พอดีน้องเจหยุดเรียนได้ ผมก็เลย...มาขอรบกวนอยากให้น้องเรียนรู้วิถีชีวิตอีกแบบ”ผมบอก ท่านคุยเก่งและยิ้มง่าย ไม่เห็นว่าจะดุแบบที่มันกลัว
“ได้เลยจ๊ะ ไม่มีปัญหา...มะนาวพาพี่ขึ้นไปพักก่อนนะลูก มากันเหนื่อย ๆ เดี๋ยวให้เด็กยกน้ำขึ้นไปเสิร์ฟด้านบน”
“แม่ให้คนยกที่นอนไปห้องหนูดีกว่า...”
“ทำไมล่ะ”แม่ถาม มันมองหน้าผมนิดนึง
“หนูจะนอนกับน้อง ให้ติณฑ์...เอ้ย ให้พี่ติณฑ์นอนพื้นก็ได้ เนอะ”
“ได้ยังไง”
“โถ่แม่~ กะ ก้อ...แบบว่า...”มันไม่อยากนอนห่างผม คึคึคึ แต่ก็ไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไง เอ้า ๆ ผมให้เวลามันโกหกได้เต็มที่ จริง ๆ แล้วเรานอนด้วยกันแทบทุกวัน ทั้งผม เจ แล้วก็ไอ้เตี้ย วันไหนแยกเจไปนอนห้องตัวเองนั่นแล่ะ ถึงได้มีเวลาเป็นส่วนตัว...ก่อนนอนผมชอบบีบมือให้มัน  หลัง ๆ มาคงติดใจ ให้บีบให้ทุกคืนเลย เห็นมันจับปากกาเขียนการบ้านโน่นนี่แล้ว แล้วสงสารถึงนวดให้ มันบอกว่า...ถ้าไม่นวดมันนอนไม่หลับ ทำอย่างนี้มันคงเพลิน...คึคึคึ
“ขอโทษด้วยนะจ๊ะ มะนาวเอาแต่ใจแบบนี้”แม่หันมาขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ปกติก็นอนพื้นอยู่แล้ว สบายมาก...”ผมบอก
แม่ดูกังวลเล็กน้อย แต่ผมก็ยิ้มให้แบบไม่เป็นไร...ถ้ารู้ว่าผมกับลูกชายเขาลึกซึ้งกันกว่านั้น แววตานี้จะเปลี่ยนไปไหมผมก็กลัวเหมือนกัน
“ตอนเย็นเดี๋ยวพี่พาไปน้ำตก”เตี้ยบอกเจ...เจพยักหน้าหงึกหงัก ให้ทำอะไรมันทำหมดแร่ะครับงานนี้...อยากเที่ยวกันเต็มที่
“ฟ้า ๆ เอากระเป๋าไปไว้ห้องเจนะลูก”แม่ตะโกนบอก
“ครับ นายแม่”นายฟ้าไม่ได้ถาม ทำตามอย่างว่าง่าย
“ป่ะ ไปดูห้อง...”
ห้องนอนมันกว้างมาก ที่สำคัญ...สีชมพูเกือบล้วนนี่คืออาราย เตี้ยมันกระโดดขึ้นเตียงใหญ่มัน เจก็ไม่ยอมห่างเลย
“แม่จะให้คนเอาฟูกหนา ๆ มาปูให้แล้วกันนะ ดูสิ...ห้องนอนดี ๆ มีก็ไม่นอนกัน”
“ขอบคุณครับ”ผมบอก ดูข้าวของในห้อง...จัดโคตรจะเป็นระเบียบผิดกับที่คอนโดมันสิ้นเชิง ดูก็รู้ว่าที่นี่มีคนทำความสะอาดให้ ไม่งั้นไม่เรียบร้อยอย่างนี้หรอก
“โห...มีแต่สีชมพู ชอบสีนี้เหรอพี่นาว”เจถาม
“อือ พี่เกิดวันอังคาร คนเกิดวันอังคารน่ารักทุกคน เนอะแม่เนอะ...”เตี้ยมันหันไปหาแม่ ซึ่งท่านส่ายหัวยิ้ม ๆ
“แม่จะลงไปข้างล่างแล้ว นอนเล่นพักผ่อนกันเถอะจ๊ะ เย็น ๆ จะพาไปเที่ยวน้ำตก”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผมบอกเดินไปส่งหน้าห้อง พอดีกับคนเอาที่นอนมาให้ ผมรับมาปูเอง แล้วปิดประตูล็อคลงกลอนอย่างดี สองคนมันเอาหมอนมาฟาดกันแล้วอ่ะ ผมไม่ได้สนใจ เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า กลัวจะยับ...เปิดตู้เสื้อผ้ามัน อื้อหื้อ...จะแน่นเต็มตู้ไปไหนครับพี่น้อง หาไม้แขวนแล้วแขวนของผมกับเจ ไว้หน้าตู้ เสื้อผ้าไอ้เตี้ยมันไม่ได้เอามา...เพราะที่นี่มีอยู่เต็มอย่างนี้นี่เอง
“พี่นาว สอนเจขี่ม้าได้รึเปล่า”เจถาม
“ได้ดิ เดี๋ยวพาไปดูม้าพี่ สวยด้วยนะ...เสียดาย คนบางคนไม่ให้เอาไอ้กระถางมา ไม่งั้นมันก็ได้มาวิ่งเล่นที่นี่แล้ว อยู่แต่ในตึกปูน น่าอุดอู้จะตาย”ด่ากระทบกูอีก =_=
“น้อย ๆ หน่อยเตี้ย มึงรู้ได้ไงว่ามันจะอยากมา คุยกับหมารู้เรื่องเหรอ”
“ไม่ค่อย กูถึงได้พยายามคุยอยู่นี่ไง”
“...............................”

อร๊ากกกกกกกกกก

“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ติณฑ์แพ้ยกกกกกกกกก”เจร้อง

ไอ้เตี้ยยยยยยยยย....ไอ้เด็กเวรรรรรรรรรรรรร ผมดึงข้อขามัน จนมันล้มลงที่นอน เจหัวเราะร่า...เพราะนั่งบนที่นอนเหมือนกัน ไอ้เตี้ยมันเอาขาอีกข้างที่เป็นอิสระ รั่วกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ใส่ผม จนผมต้องล่าถอย
“แบร่ๆๆๆๆๆๆ แบร่~”
“อร๊ากกกก....อย่าขึ้นมานะมึง!!!”มันร้องห้าม หัวเราะน้ำตาเล็ด จากไล่จับคนเดียว ตอนนี้กูต้องไล่จับมันทั้งสองคน!
“นี่คือเขตหวงห้ามอย่านะๆ ๆ ๆ”เตี้ยมันร้อง ผมก็บ้าจี้ทำตามัน วิ่งวนอยู่รอบเตียง
“กร๊ากกกกกกกกกกกก~”เจร้องออกมาเพราะผมจับตัวประกันได้หนึ่งคนแล้ว ไอ้เตี้ยหยิบหมอนมาฟาดผมใหญ่ เจ็บนะเว้ยเห้ยยยยย~
ผมล็อคเจไว้ ส่วนแขนอีกข้างพยายามจับหมอนแล้วดึงมาแล้วขว้างไปอีกทาง
“อร๊ากกกก~”

อุ๊บบบบบ...หึหึหึ จับได้แล้วววววววว กร๊าก ๆ ๆ

“เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ”ไอ้เตี้ยร้องเล่นมุขเดิม กำมือไว้หลวม ๆ มันเจ็บไม่จริงหรอก!
“ถ้าเจ็บก็พอไม่ต้องเล่นแล้ว...แมร่ง! เจมานอน...!!!”
“จะนอนกับพี่นาว”
“งั้นนอนไปให้หลับนะ ใครส่งเสียงรบกวนกูโดนแน่ ๆ เมื่อยตัวหมดแล้ว”ผมบอก เข้าไปอาบน้ำให้สดชื่นแล้วมาล้มตัวลงนอนบนฟูก ได้ยินเสียงมันนอนคุยกัน สักพักก็เงียบไป คิดว่าคงหลับไปเหมือนกัน....ยังไม่เจอพ่อกับปู่ย่าตายาย คิดว่าคงได้เจอตอนอาหารเย็นมั้ง? ดูแล้วแม่มันก็จะตามใจไม่น้อยจริง ๆ นั่นแหล่ะ แล้วไอ้พี่ฟ้าอีก ถึงว่ามันทำอะไรเองไม่เป็นเลย

มีอะไรมาเขี่ยแก้มไม่รู้ ลืมตาขึ้นนิดหน่อย ไอ้เตี้ยมันนอนหัวเราะเอาหัวโผล่มาจากบนเตียง ผมดึงมันลงมานอนฟูกข้างล่างด้วยกัน มันร้องแต่เสียงไม่ดัง ขืนตัวไว้...แต่ผมก็ลากมันลงมาจนได้ล่ะน่า
“อื้อ!!!! อย่า....เดี๋ยวมีคนเข้ามา”
“ล็อคห้องแล้ว”ผมบอก มันประสานมือเข้ากับผม
“กูไว้ใจมึงนะ อย่าให้พ่อรู้นะ...”
“ครับ ไม่รู้แน่นอน”ผมบอก เพราะมันไว้ใจถึงกล้าทำอะไรแบบนี้นี่เอง
“มึงว่าจะมีคนสงสัยเราไหม?”มันถาม
“ก็ถ้าทำตัวปกติไม่มีใครสงสัยหรอกครับ แล้วก็...ถ้ามึงไม่อ้อนพี่มึงต่อหน้ากูด้วย กูก็จะไม่หลุดอารมณ์ใด ๆ ให้เป็นที่ระแคะระคายของคนอื่นทั้งสิ้น!”
“ไม่ได้อ้อนสักหน่อย”
“ครับ ไม่ได้อ้อน...ถ้ากูเห็นกูไม่รับปากนะ!!”
“มึงอ่ะ! ถ้าให้พ่อรู้ กูโดนฆ่าแน่ ๆ”
“กูอยู่ด้วย ไม่มีใครทำอะไรมึงได้แน่นอน”ผมพูดหนักแน่น...กอดมันไว้
“เจอปืนส่องเดี๋ยวก็กลับคำ”
“หึหึหึ สัญญาครับ”ผมจุ๊บปากมัน ไม่สิ...ต้องดูดดื่มกว่าพี่มันร้อยเท่า จนร่างเล็กครางล่ะครับ หึหึหึ มันหน้าแดง เอาหน้าซุกอกผมใหญ่เลย
“ชอบป่ะ”ผมถาม มันเงียบไม่ตอบ ผมจับคางมันเชิดมองหน้านิ่ง
“ชอบไหม...”เป่าหูแกล้ง มันทุบอกและหยิกผม หึหึหึ
“ฟู่~”แกล้งเป่าอีก
“คึคึคึ จั๊กจี้~”
“ฮึฮึฮึ...”ผมพรมจูบมันเกือบทั่วใบหน้า พยายามที่สุดที่จะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ เดี๋ยวตายก่อนได้กลับกรุงเทพฯ ชะโงกมองดูเจนอนหลับไปแล้ว เลยลงมานอนกอดไอ้เตี้ยตามเดิม
“เตี้ยแล้วพ่อไปไหนล่ะ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย”
“อ๋อ พ่อเข้าไร่ ตอนเย็นเดี๋ยวได้รู้จักครบแน่ ๆ”
“ตื่นเต้นว่ะ”ผมบอก
“ตื่นเต้นไร?”
“ตื่นเต้นจะได้เจอ ‘พ่อตา’”ผมเน้นคำ จนมันหน้าแดง
“กำลังจะได้เจอปืน ‘พ่อตา’ ด้วย”มันบอก
“เขาไม่กล้ายิงกูหรอก!”
“ทำไมจะไม่กล้า?”
“เก๊าะกูกุมหัวใจลูกชายเขาไว้แล้วอ่ะ เขาเลยไม่กล้ายิง”

กร๊ากกกกกกกกกกกกก....โคตรเสี่ยววววว มันหน้าแดงใหญ่เลยทีนี้

“แหว่ะ....มุขมึงโบราณมาก!!!!”
“หึหึหึ  ชอบนะนั่น อย่าหน้าแดงดิ อะนะ ๆ ๆ จุ๊บบบ~”มันจุ๊บปากมัน ทำเสียงหงุงหงิงแล้วก็เงียบไป ผมโอบกอดมันไว้...หยุดพูดไปเช่นกัน ตาปรืออยากจะนอนเต็มที่แล้ว เตี้ยมันหยุกหยิกอยู่ไม่นานก็หลับไป
---/------------------------------------------------------------/---
เกือบสามโมงครึ่งพากันมาน้ำตก มีฟ้าขับรถกอล์ฟมาให้ เตี้ยมันบอกให้เอามาขนหนูกับชุดมาเปลี่ยนด้วย ที่นี่มีบ้านอีกหลัง...น้ำตกที่นี่น้ำใสและสวยมาก แต่น้ำไม่ลึกเท่าไหร่หรอก แค่เอวผมเท่านั้น...ผมชะโงกหน้าลงไปดู เห็นมีปลาตัวเล็ก ๆ ที่มันชอบตอดด้วย หันมามองเจอีกที...สีหน้ามันแบบอยากเล่นมาก มึงยังไม่รู้ชะตากรรม =_=
“ระวังหินด้วยนะครับ ทางโน้นหินเยอะ”ฟ้าบอก เขาไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามอะไร พอ ๆ กับไอ้เตี้ยก็ไม่ได้คุยกันกับเขามากมาย หรือเพราะผมมองอย่างจับผิดมันอยู่ก็ไม่รู้ ดูมันไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่
“พี่ติณฑ์ ต้องถอดรองเท้าไหม”เจหันมาถามเพราะใส่ผ้าใบอยู่ ผมแทบจะหัวเราะ...มันเคยเล่นแต่สระน้ำ
“ถอดซิครับ ไม่งั้นน้ำพลัดหายแน่”ฟ้าเป็นคนตอบให้
“ถอดไว้ตรงนี้นะเจ เวลาขึ้นจากน้ำจะได้หยิบใส่ง่าย ๆ”
“ผมติดรองเท้าแตะมาด้วย เดี๋ยวเอามาวางไว้ให้ดีกว่าครับ ผ้าใบเปียกเดี๋ยวจะแห้งยาก”ฟ้าบอก ผมพยักหน้าขอบคุณ
“พี่ฟ้า...เป่าห่วงยางให้เค้าหน่อยดิ”เตี้ยมันยื่นห่วงยางให้พี่มัน สรรพนามที่แทนตัว...ทำกูขำไม่ออกนะเตี้ย!!!!
“น้องนาวอย่าเล่นแรงนะครับ”ฟ้าบอก แล้วหยิบอุปกรณ์เติมลมยางขนาดเล็ก มาเป่าให้ โคตรเตรียมพร้อม!
“รู้แล้วน่า ลงมาดิเจ”เตี้ยร้องเรียกเจ เหมือนมันยังกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่ ผมจูงมือน้องลงไปเอาเท้าแตะ ๆ น้ำก่อนสร้างความเคยชิน
“โห้ววว...เย็น”น้องหันมาบอกยิ้ม ๆ
“น้ำไม่ลึกหรอกนะ ดูพี่นาวดิ ยืนได้สบายเลย”ผมบอก
“กลัวอ่ะ ใต้น้ำมันไม่เรียบเหมือนในสระใช่ไหมพี่ติณฑ์”
“ไม่เหมือนครับ มันก็จะเป็นโขดหิน เป็นดินอะไรอย่างเงี้ย”
“ง่ะ....ไม่กล้าลงแล้วอ่ะ”
   “ดูสิพี่นาวยังลงเลย เตี้ยมารับน้องหน่อย”ผมร้องบอก มันดำผุดดำว่ายอยู่รอบ ๆ ได้ยินเสียงก็ว่ายเข้ามา...
   “เจว่ายน้ำเป็นไหม?”มันถาม ผมพยักหน้า
   “แต่ไม่เคยเล่นน้ำตก น้ำคลอง...มึงอย่าแกล้งมันนะโว้ย”ประโยคหลังนี่กระซิบให้ได้ยินแค่สองคน มันพยักหน้าออเออ แล้วจับมือเจลงน้ำ ผมมองคอยระวังอยู่ เจยืนนิ่ง ๆ กลางน้ำสักพักก็เริ่มเดิน ฟ้าโยนห่วงยางไปให้...มันเกาะคนละด้าน กูว่า...เดี๋ยวต้องได้แย่งกันอีกแน่ ๆ
   “คุณติณฑ์ไม่ลงด้วยเหรอฮะ”ฟ้าหันมาถามผม
   “ไม่ดีกว่า ให้เด็ก ๆ เล่นก็ดูสนุกดี แล้วนายล่ะ”
   “ผมขี้เกียจเปลี่ยนชุดแล้วครับ”ผมนั่งลงดูมันเล่นกัน
   “ได้ยินว่านายไม่ใช่พี่แท้ ๆ ?”ผมแกล้งถาม ชวนคุย...ทั้งที่รู้ความจริงอยู่แล้ว
   “ครับ ผมเป็นลูกแม่แก้ว เป็นแม่บ้านที่นี่ครับ”
 “อ่อ ดูท่าทางคุณภูมิฐานมากกว่านั้นนะ”
“พ่อใหญ่กับนายแม่ มีบุญคุณกับผมมากครับ ส่งเสียให้เรียนและให้ทำงาน...ท่านเลี้ยงผมมาเหมือนลูกแท้ ๆ คนนึง”

ผมพยักหน้า
“แล้วคุณติณฑ์ละฮะ รู้จักมะนาวได้ยังไง ว่ากันตรง ๆ คือน้องผมก็ไม่ใช่คนที่จะทำความรู้จักกับใครใหม่บ่อย ๆ สักเท่าไหร่”พ่อคนนี้ฉลาดในการล้วงข้อมูลแท้
“ผมเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเค้าน่ะ ได้เจอกันบ่อย ๆ ”ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรกลับมา ถ้าจะถามให้ตรงกว่านี้ ผมก็คงต้องตอบตรง ๆ ล่ะนะ ไม่อยากจะโกหกอะไร
“ได้รู้จักแล้วยังไงฮะ มะนาวไม่เป็นอย่างที่คิดรึเปล่า”
“คิดอะไรเหรอครับ”ผมถามซื่อ ๆ ฟ้าหัวเราะ
“น้องน่ะ ภายนอกก้าวร้าว ดื้อ ซน เกินกว่าเด็กปกติ แต่ไม่ใช่เด็กไม่ฟังอะไรน่ะครับ แกค่อนข้างหัวอ่อนซะด้วยซ้ำ ทีแรกนายแม่กับพ่อใหญ่ให้ไปอยู่คนเดียว ผมยังตกใจ...กลัวน้องจะถูกชักจูงไปทำอะไรที่ไม่ดี”
“ฮะ เรื่องดื้อ ซน ผมไม่เถียง...เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน 555”เจอมากับตัวแล้วนี่
“แต่คุณติณฑ์ก็ดีนะฮะ เข้าใจธรรมชาติของเด็กดี คงเพราะมีน้องวัยไล่เลี่ยกัน”
“นาวกับเจ มีบางเรื่องที่คล้ายกันน่ะครับ เจไม่ใช่น้องผมจริง ๆ หรอก แต่เป็นน้องข้างบ้านที่พ่อแม่แยกทาง คุณยายเสีย มีปัญหากับพ่อแม่แท้ ๆ เรื่องมรดก ไม่มีญาติพี่น้อง จะมีก็แต่พี่น้องต่างพ่อต่างแม่เท่านั้น ซึ่งคนเหล่านั้นก็อาจจะไม่ดีพอสำหรับเจเท่าไหร่ น้องเลยเป็นคนไม่ค่อยกล้าจะสู้คนน่ะครับ
ส่วนนาวผมว่าแกโตมาในสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างพร้อมเกินไป แต่เหมือนอย่างที่คุณฟ้าว่าจริง ๆ แต่ดันใช้ความแข็งแกร่งที่มีดันทุกคนออกหมด ปิดกั้นตัวเอง...ขณะเดียวกันก็อยากรู้อยากเห็นสิ่งต่าง ๆ”

“พ่อใหญ่ดุมากครับ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมะนาวนี่ ท่านไม่เคยปล่อยผ่านเลย”
กุกลืนน้ำลายดังเอือก...มันจะได้ยินรึเปล่าว่ะ?
“เหรอครับ”
“คุณติณฑ์ รู้เรื่องมะนาวดีจังเลยนะครับ”ตาขวากระตุก มองหน้าคนพูด...เหมือนมีชนักติดหลังทำให้ผมได้แต่ยิ้มแก้เก้อ
“ผมก็สังเกตเอาทั่ว ๆ ไปล่ะครับ”
“อย่างนั้นเหรอครับ”น้ำเสียงคนพูดชวนให้หงุดหงิดโว้ย มันพูดเรียบ ๆ แต่เหมือนรู้ทัน และจะต้อนให้จนมุมยังไงไม่รู้ หรือกูคิดมากไปเอง?

“โอ๊ยยย~”
เสียงร้องทำให้บทสนทนาใด ๆ จบลง ผมกับฟ้ามองลงไปในน้ำเห็นเด็กสองคนเล่นอยู่ แต่หนึ่งในนั้นทำหน้าเหยเก เบะปาก เพื่อจะสะกดกลั้นความเจ็บปวด
“มะนาวเป็นไรครับ”ฟ้าถามรัว เตี้ยมันหยุดการเคลื่อนไหว จับมือเจอยู่ในน้ำ เจก็มองใหญ่เลย
“เจ็บ!”มันร้อง โดนอะไรอยู่ใต้น้ำแน่ ๆ ปลาคงไม่ได้คาบไอ้จอร์จมันหนีหรอกนะ...ยิ่งมีน้อย ๆ อยู่ คึคึคึ (ยังจะเล่น)
“ขึ้นฝั่งมาครับ”ฟ้าร้องบอก
“ซี้ดดด~”มันร้อง หน้าเริ่มแดง น้ำตาคลอ เจคอยประคองเข้าฝั่ง นั่งตรงริมสระ มันยกขาขึ้นมาดู

เห้ยยยยยยยยยยยยยยย

เลือดเต็มเลย!!!!!!!!!!!!!!

“หินบาด...”มันว่า ก้มหน้าไม่มองผม
“เอาน้ำล้างก่อนครับ กลับบ้านเลยดีกว่า...ทนไหวไหม”ฟ้าถาม มันพยักหน้า ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูให้ทั้งสองคน ขึ้นรถกอล์ฟนั่งกลับ รถมันมีหลายตอน ผมนั่งหลังสุดส่วนเจไปนั่งคู่กับเตี้ย มีฟ้าเป็นคนขับพากลับ แอบมองเท้ามันอยู่ตลอดเห็นเลือดไหลหยดจนแดงฉาน มันหันกลับมาเหล่มองหน้าผม...ทำปากจู๋สีหน้าอ้อน ๆ
ไม่อยากจะส่งสีหน้าโกรธไปให้มันเลย แกล้งหันไปมองวิวของข้างทาง
กลับมาถึงที่บ้านเค้าก็ทำแผลให้ละฮะ อาบน้ำเสร็จก็รีบลงไปทำเลย ผมอยู่เป็นเพื่อนเจตอนน้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอดีคุณประกอบโทรมาเลยได้คุยอะไรกันนิดหน่อย ท่านชวนไปทานข้าวด้วยพรุ่งนี้ เสียดายที่ไม่ว่าง...
“พี่ติณฑ์อยากลงไปหาพี่นาว”เจแต่งตัวเสร็จก็ร่ำร้อง
“อือ ป่ะสิ”ผมบอก แล้วพากันเดินลงไป เห็นมีแม่ ปู่ย่า ตายาย และคนที่ดูภูมิฐานหน้ากลัวนั่งหน้าดุอยู่อีกคน น่าจะเป็นพ่อ
“เอ้ามากันแล้ว พ่อติณฑ์ น้องเจ มาไหว้ ปู่ ย่า นี่ตา กับยาย นะจ๊ะ ส่วนนั่นคุณพ่อ”แม่เป็นคนแนะนำ เหมือนโดนสายตาสแกนจนเสียวสันหลังวาบ...พ่อยกมือรับไหว้
“ตามสบายนะ”พ่อพูดเสียงเย็น ๆ น่ากลัวอย่างที่มะนาวมันว่าจริง ๆ แต่เหมือนท่านก็จะใจดีอยู่ไม่น้อย ก็ดูลูกสิ...ซนขนาดนี้ จะให้พ่อใจดียังไงไหว
“เป็นยังไงบ้าง ที่นี่สะดวกสบายดีรึเปล่า”ย่าถามเจ ตอนนี้น้องนั่งพับเพียบที่พื้น มองแล้วน่ารัก ส่วนผมก็เดินไปนั่งใกล้ ๆ กัน เหมือนทุกคนจะเอ็นดูเจไม่น้อย คิดไม่ผิดที่เอามาด้วย กร๊าก ๆ ๆ ๆ
“สนุกดีฮะ แต่เจยังอยากไปดูฝูงวัวใกล้ ๆ พี่นาวบอกว่าจะพาไปขี่ม้าด้วย แต่ขาเจ็บอย่างนี้คงไม่ได้ไป”ทำเสียงเศร้าคงเสียดาย
“เจ็บก็ไปได้ เนอะแม่เนอะ...”
“อย่าซ่า ๆ”พี่ฟ้าปราม มันแล่บลิ้นใส่พี่มัน ที่เท้าพันผ้าพันแผลไว้เรียบร้อย คงทำแผลเสร็จแล้ว...
“เอารถจิ๊ปออกก็ได้ฟ้า พาน้องไปดูวัวหน่อย แล้วถ้าจะขี่ม้าก็เลือกตัวที่เชื่อง ๆ ให้น้อง แล้วมะนาวก็ไม่ต้องใช้โกรนนะ” (ที่เหยียบขึ้นม้า) พ่อบอกน้ำเสียงเรียบ ๆ ยกเท้ามาดูแผลลูกชาย ผมเห็นภาพนั้นแล้วประทับใจ ดูท่านใส่ใจลูกมาก ๆ
“เย้~”เด็กสองคนร้องพร้อมกัน ทุกคนหัวเราะ
อาหารเย็นมื้อนั้นผ่านไปอย่างอร่อยมาก ทานข้าวกับผู้ใหญ่พอเป็นพิธี แล้วออกมากินปิ้งย่างกับเฉพาะพวกเด็ก ลานที่นี่กว้างมาก ฟ้าเป็นคนเอาเตามาจุดไฟ ปิ้งบาบีคิวอร่อยดี ย่าเดินออกมาดู...แต่ไม่ได้ร่วมวงด้วย ท่านบอกคนแก่ฟันไม่ค่อยดี พากันเข้าไปดูทีวีกันข้างใน
ครอบครัวมันใหญ่แต่อบอุ่นจริง ๆ ครับ เห็นแล้วยังอิจฉา...เจเข้ากับทุกคนได้ไหลลื่นเป็นธรรมชาติมาก และเหมือนคุณพ่อคุณแม่เตี้ยได้ลูกชายคนใหม่ ที่ซนเหมือนลูกคนเดิม แต่พูดง่ายกว่ากันเยอะ ทั้งสองเลยถูกอกถูกใจไม่น้อย ผมก็โล่งใจไปเปราะนึง
“ทานด้วยกันนะครับ”ผมบอก พ่อเดินออกมาดู...เอาซอสราดหมูย่างมาให้ ผมเลยชวนท่าน
“ตามสบาย ๆ เป็นไงอร่อยไหมน้องเจ”
“อร่อยครับ”
“เราก็กินเยอะ ๆ ฟ้าเอาไอ้พวกเนื้อโคขุน มาย่างให้น้องกินด้วย กินกับผักในสวนกรอบ ๆ ไร้สารเคมี”
“พอแล้วพ่อ แค่นี้ก็อิ่มจะตายอยู่แล้ว”เตี้ยบอกพ่อมัน พ่อตีหน้าผากมันเบา ๆ
“เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง”
   “ก็ดี”มันตอบสั้น ๆ
   “อย่าทำให้พ่อต้องผิดหวังนะ!”พ่อบอกเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงออกแนวบังคับ เตี้ยมันกอดเอวพ่อ
   “รู้แล้วน่า! หนูก็พยายามอยู่นี่ไง”
   โคตรอ้อนอ่ะ
   ผมได้คุยกับท่านอีกหลายอย่าง ท่านก็ถามว่าเป็นพ่อชื่ออะไร แม่ชื่ออะไร ตอนนี้ทำงานหรือเรียน ทำงานอะไร...ผมก็บอกว่าตอนนี้ทำร้านอาหารกับเทรนงานที่บริษัทคุณพ่อผม ท่านก็ถามต่อว่า...บริษัททำอะไร ถามเยอะล่ะครับ...ผมก็ตอบตามตรง นี่ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงกับลูกท่าน คงตอบตรง ๆ ไปด้วยแล้ว คึคึคึ
   “ทำบริษัทใหญ่ท่าทางจะงานหนักเอาการ”
   “บริษัทใหญ่ฮะ แต่ส่วนที่ผมทำเล็กนิดเดียวเองครับ”ผมตอบ เพราะยังเป็นแค่ผู้ช่วยเขาอยู่
   “ดี ๆ นักธุรกิจต้องมีความอ่อนน้อมแบบนี้”พ่อบอกแล้วตบบ่าผม

   คือน้ำตาจะปริ่ม ๆ กูผ่านด่านแรกสำเร็จแล้วเหรอว่ะ ถ้าให้วิเคราะห์นะ ท่านก็เหมือนพ่อทั่วไป...ที่ห่วงลูก อาจจะมากกว่าปกตินิดนึง เวลาทำอะไรต้องพินิจให้ละเอียด เพื่อสิ่งที่ดีที่สุด...ผมไม่รู้ว่าเตี้ยมันซึมซับความรู้สึกนี้มากน้อยแค่ไหน หรืออาจจะปิดกั้นตัวเองด้วยคำว่า ‘กลัว’ มากไปก็ไม่ทราบ
   “แล้วนี่เจปิดเทอมหรือยัง”พ่อซักฟอกผมเสร็จ หันไปซักฟอกเจต่อเลย หันไปมองฟ้าย่างอาหารหน้ามีเหงื่อเต็มไปหมด แต่น้องก็กินเอา กินเอา...ไหนมันบอกอิ่ม?
   “เจไม่ได้เรียนฮะปีนี้ เอนท์ไม่ติด...เลยติวหนักปีนี้ รอสอบใหม่”น้องบอก พ่อทำหน้าประหลาดใจทีเดียว
   “อ้าว แล้วไม่เข้าเอกชนล่ะ”
   “เจอยากเข้า มหาลัย ....... ฮะ เลยต้องพยายามหน่อย ถ้าปีนี้ไม่ได้ที่นี่ คงต้องเข้าเอกชนเหมือนกัน” พ่อพยักหน้า...ลูบหัวอย่างเอ็นดู
   “มีอะไรก็ปรึกษาพี่นาวได้”พ่อบอก เจยิ้มรับ...

   กินกันจนอิ่มล่ะครับ หัวเหอฟุ้งกลิ่นควัน กลับขึ้นมาต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบ ผมให้เจเข้าไปอาบก่อน เสร็จแล้วเรียกเตี้ยมันมา เวลาเดินมันเอาส้นลง...น่าสงสาร
   “สระหัวด้วย เหม็นกลิ่นควัน”ผมบอก ปิดล็อคห้องเรียบร้อยดี...ตอนนี้อยู่ในห้องน้ำครับ คึคึคึ
   “สระให้หน่อยนะ”มันบอก ผมเอานิ้วแตะปากตัวเองรัว ๆ  แล้วมองหน้ามัน
   “หื่น! จะบอกพ่อ!!!”
   “บอกเลยดิ เมื่อกี้อยากจะบอกใจจะขาดแล้วเนี่ย”
   ทุบอกผมเฉยเลย 555555+ มันบอก...นี่เขายังไม่รู้หรอกถ้ารู้จะเป็นยังไงว่ะ...ผมชักสงสัย ง่วงนอนจะแย่เลยให้มันนอนราบอ่างเอาหัวพิงขาผมไว้ แล้วให้เท้ามันยกสูง ๆ  จะได้ไม่โดนน้ำ เอาน้ำฉีดหัวมันทีก็ราดเปียกกางเกงผมหมดล่ะครับ คุณชายเค้าสบายเกิน ฮัมเพลงไปด้วย อารมณ์ดีจริ๊งจริง…

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 21 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 19-12-2012 20:33:15

ตอนที่ 21

[ติณฑ์]
ยามเช้าที่ไร่อากาศสดชื่นมากเลยฮะ ผมตื่นก่อนคนแรก รีบอาบน้ำแต่งตัวและปลุกเจ ให้ลุกมาอาบน้ำตาม ตอนแรกทำท่าอิดออดจนต้องบอกว่า นี่ไม่ใช่บ้านเรานะ เหมือนจะนึกขึ้นได้...รีบอาบน้ำใหญ่เลยครับ ส่วนชายน้อยเสร็จที่หลังสุด ท่าโน้นท่านี้...ตัวมันตื่นสายได้ไม่เป็นไร แต่ถ้าผมสองคนลงไปสาย พ่อแม่พี่มันจะมิมองเราว่านอนกินบ้างกินเมืองรึยังไง ก็ต้องสร้างภาพดี ๆ ก่อนล่ะฮะ 55
   หลังจากทานอาหารเสร็จได้มาขับรถชมไร่ และที่ถูกใจเจมากที่สุดคงได้ขี่ม้านี่แหล่ะฮะ
   “ไปตรงโน้นได้ไหมฮะ”เจร้องบอก ชี้ไปยังต้นไม้ใหญ่ข้างหน้า ผม ฟ้า ขี่คนละตัวตามหลัง เจกับเตี้ยมันขี่ตัวเดียวกัน น่ารักจนอดหยิบโทรศัพท์มาถ่ายไว้ไม่ได้
   “มาแข่งกัน!”เตี้ยเป็นคนคุมบังเหียน มันร้องบอก ฟ้ารีบร้องปราม
   “ไม่ได้ครับ!!! ห้าม!!!!”
   “โธ่พี่ฟ้า~”
   “เท้าเจ็บอยู่นะครับ มีน้องนั่งด้วย มะนาวต้องระวังให้มาก”
   “ไม่เป็นไรหรอกน่า เค้าดูแลน้องได้~”
   ดื้อครับดื้อ ไอ้เจก็ไม่หือไม่อืออะไรเพราะว่าอยากจะไปอยู่แล้วด้วย ผมละห่วงจนอยากจะด่าให้รู้สำนึก หน้ามันแบบ...ไม่คิดเลยว่าจะเกิดอะไรอันตรายกับตัวเองบ้าง
   “อย่าไปเลย วิ่งเหยาะ ๆ เล่นกันนี่แหล่ะ”ผมพูดนิ่ง ๆ แต่น้ำเสียงค่อนไปทางไม่ค่อยพอใจแล้ว เตี้ยมันสะบัดหน้าหนี วิ่งไปเหยาะ ๆ อย่างว่า หึหึหึ
   
   เราตกลงกันว่าจะออกบ่ายนี้ ถึงกรุงเทพคงค่ำ ๆ พอดี ตอนนี้รอคุณแม่ของเตี้ยกำลังแพ็คอาหารให้ลูกชายเขาอยู่ มีเผื่อมาถึงเจและผมด้วย
   “อร่อยจังฮะ”เจหยิบกินด้วย แพ็คกล่องด้วย แม่กับยายและย่าอมยิ้มกันใหญ่
   “งั้นก็ทานเยอะ ๆ นะจ๊ะ ดูสิตัวเล็กพอกันเลย”ย่าบอก
   “อาหย่อย ๆ”
   ช่วยกันทำ ช่วยกันทานสนุกดี ฮะ ผมเองก็มือโปรด้านทำอาหารเหมือนกัน ช่วยหั่นช่วยปอกจนย่าและยายพากันเอ่ยปากชม คึคึคึ ต้องการรับสมัครลูกเขยไหมล่ะครับ!?
   “พ่อติณฑ์เก่งนะ ดูสิหั่นผักได้น่าทานมาก”
   “ผมชอบทำอาหารน่ะครับ ไปทานที่ร้านบางทีไม่อร่อยถูกใจ เลยกลับมาหัดทำเอง”
   “ดี ๆ ทำเองประหยัดดีนะจ๊ะ เดี๋ยวให้มะนาวเอาผักไปผัดที่บ้าน ผักในสวนอร่อยนะ...ไม่มีสารเคมีแน่นอน”ย่าบอก คือเขาไม่รู้ว่าผมกับลูกชายเขามาอยู่ด้วยกัน เพราะฉะนั้นเขาเลยแบ่งแยกกล่องให้ 2 กล่อง ของผมกับเจ และของลูกชายเขา มันเลยเยอะมาก ๆ จนผมอดกังวลไม่ได้ว่า จะทานกันไม่หมดก่อนผักเน่า
    “แม่ไม่ต้องเอาไปเยอะหรอก”
   “ทำไมล่ะจ๊ะ”
   “โธ่ หนูทำเป็นที่ไหนล่ะ ติณฑ์มันไม่ให้แตะครัว”

    อุ๊ปส์~~~~~


   ไอ้เตี้ยหลุดครับพี่น้อง!!!!!


   “หือ หนูก็เอาไปทำที่คอนโดหนูสิ จะไปยุ่งกับพี่เค้าทำไม”แม่บอก
   “ก็ หนู~ ทำไม่เป็น~”มันพูดเสียงเบา ก้มหน้า...แต่ยังไม่มีใครเอะใจอะไร ฟู่~~

   “แสดงว่าไปบ้านพี่เค้าบ่อยล่ะสิ”แม่ถาม
   “ก็~”มันนึกหาคำแก้ตัว ผมรีบออกรับแทน
   “ฮะ ก็ไปพาไปเล่นกับเจฮะ บางทีก็ให้นาวช่วยเจติวหนังสือ”
   “มะนาวเนี่ยนะ? ติวหนังสือให้”แม่ขึ้นเสียงสูง ทำหน้าประหลาดใจมากกกกกก ผมเกือบสะดุ้งเพราะรู้ตัวว่าเดินหมากผิดตัว
   “แหม่ แม่...ลูกชายแม่ก็มีดีเหมือนกันนะฮะ”มันทำงอน
   “จ้า ๆ ไม่ได้ว่าอะไร ติวให้น้องก็อย่าดุน้องล่ะ แล้วมะนาวทำอะไรให้ลำบากใจไหมล่ะพ่อติณฑ์”
   “ไม่เลยครับ”
   “ถ้าน้องดื้ออะไรโทรมาบอกแม่ได้เลยนะ เดี๋ยวแม่ให้เบอร์ไว้”
   “ครับ”
   ผมหัวเราะหน้าเกือบซีด ฟู่~~~~
   “ชอบที่นี่ไหมจ๊ะ น้องเจ”แม่หันมาถามเจบ้าง เคี้ยวตุ้ย ๆ จนเครื่องเคียงจะหมดอยู่แล้ว
   “ชอบฮะ เจอยากมาอีก”ดีมาก ๆ หึหึหึ
   “มาเลยจ่ะ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลย”
   “เย้~~”
   “แม่!!!!!! ลืมลูกชายคนนี้แล้วใช่ไหม????”เตี้ยมันกอดแม่อย่างหวง ๆ แม่มันตีมือเบา ๆ
   “ไม่ลืมหรอกจ้า ลูกชาย สุด-ที่-ร๊ากกกก”
   “หนูรักแม่ที่สุด”
   “แม่ก็รักหนูจ้า”
   “ดีจัง เจอยากมีแม่อย่างนี้บ้าง”เจพูดเสียงเศร้า ทั้งหมดยืนนิ่งกลอกตามองกันไปมา เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ทั้งที่เจ้าตัวคนพูดกลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ที่ใบหน้า
   “นี่ไงแม่~~”เตี้ยมันโอบมือแม่จากด้านหลังไปกอดเจไว้
   “นี่ไงเนอะ แม่เนอะ~”ย่ากับยายยิ้มออกมาเอ็นดู
   “เจก็เป็นลูกแม่อีกคนนึงก็ได้นะ”แม่บอก
   “ได้เหรอฮะ”น้ำเสียงสดใสมาก ทั้งสามคนกอดกันอบอุ่นมาก
   “ได้สิจ๊ะ”
   “เป็นลูกบ้านนี้ต้องไม่ดื้อนะน้องเจ”ย่าร้องบอก
   “เจไม่ดื้อครับ!!!!”เจก็รีบบอกกลับออกไปเช่นกัน ทุกคนในครัวหัวเราะกันร่วน กับความน่ารักน่าเอ็นดูของทั้งสองคน

   “เอารถกลับดีไหมมะนาว”พ่อถาม ออกมาส่งหน้าบ้าน เก็บของขึ้นรถผมหมดแล้วฮะ
   “ไม่เอาฮะ...ไม่ได้ใช้ เอาไปจอดไว้เปล่า ๆ”
   “แล้วจะไปเรียนยังไงล่ะ”
   “ก็ติณฑ์ไปส่ง”

   หือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


   พ่อมันชะงัก พร้อมกับผมที่กำลังยกของขึ้นก็ชะงักหายใจไม่ทั่วท้อง เจนี่ยืนเกร็งมากเลย....

   “ทำไมต้องรบกวนพี่เขาไปส่งด้วยล่ะ เจ้านี่นิ!!!!!!”เสียงพ่อดุกังวาน จนน่ากลัว เจเขยิบ ๆ มายืนเกือบท้าย ๆ รถ ปล่อยไอ้เตี้ยยืนตัวลีบต่อหน้าพ่อมันคนเดียว
   “ก็~~~~”
   “ทางเดียวกันฮะ ผมต้องไปทำงานทางเดียวกับมหาลัยอยู่แล้ว แวะรับได้...ไม่เป็นไรครับ”ผมรีบบอก เห็นมันจนมุมถึงที่สุดแล้ว
   “แล้วถ้าจะไปไหนมาไหนจะทำยังไง เดี๋ยวนี้แท็กซี่อันตราย”เสียงเข้มมากครับ
   “ก็หนูไม่อยาก.....”
   “อย่าเถียงพ่อสิจ๊ะ มะนาว”แม่ปราม มันรีบเงียบ
   “หรือจะให้พี่ฟ้าขับไปส่ง”
   มันเงียบ หน้างอ...ที่เค้าว่า ดื้อเงียบมันเป็นอย่างนี้นี่เอง พ่อมันก็จ้องหน้าลูกอย่างน่ากลัว
   “ฟ้า ทำบัญชีเสร็จหรือยัง”
   “ยังเลยครับ ฟ้าแค่เช็ครายละเอียดยอดสองเดือนที่แล้วใหม่ ของเดือนนี้ยังไม่เสร็จครับ”ฟ้าบอก
   “งั้นทำต่อให้เสร็จก่อนก็ได้ เรียบร้อยแล้วค่อยตามน้องไปทีหลัง”
   “ครับ”
   “แล้วเท้าน่ะ อย่าเดินออกแรงมาก อย่าดื้ออย่าซนด้วยนะมะนาว”พ่อสั่ง
   “ครับ”มันเดินไปกอดแม่กับยายไว้
   “พอเถอะค่ะคุณลูกโตแล้ว”
   “โตที่ไหนกัน ยังอ้อนพ่อแม่เป็นเด็ก ๆ อยู่เลย”เตี้ยมันทำหน้านิ่ง...ไม่กล้าหืออะไร หึหึหึ เจอล่ะ...คนที่ทำให้มันกลัวได้
   “ฝากติณฑ์ดูแลน้องหน่อยแล้วกัน มีอะไรไม่ดีโทรมาบอกพ่อเลย”พ่อหันมาหาผม
   “ครับ”
   “เอ้าไปกันได้แล้ว พูดมาก...ลูกมันเบื่อแล้ว จะพูดอะไรหนักหนา เนอะ....”ปู่หันมาหาหลานตัวเอง ยื่นซองสีขาวให้ มันยิ้มแฉ่งวิ่งเข้าไปกอดปู่มันใหญ่
   “พ่อให้เงินหลานเกินความจำเป็นอีกแล้วนะครับ”
   “เกินที่ไหน หลานมันต้องกินต้องใช้นะโว้ย”
   หึหึหึ...หนึ่งคนค้าน ล้านคนโอ๋ กูไม่แปลกใจละ...ทำไมมันดื้อแบบนี้
   “ของตาก็มี ๆ เอ้ามะนาว...ใช้ประหยัด ๆ นะลูก”ตามันยื่นซองให้เหมือนกัน หนาพอ ๆ กับซองแรกเลยทีเดียว มันกอดและหอมแก้มทุกคน
   “มาให้แม่หอมหน่อย น้องเจ”น้องเจก็เนื้อหอมไม่แพ้กัน
   เราสามคนไหว้ลาผู้ใหญ่และฟ้า ก่อนจะออกมาสวนมา...เตี้ยมันผ่อนลมหายใจยกใหญ่

   “อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก เกือบแล้วไหมล่ะ!!!!!”มันร้องตะโกนที่เบาะหลัง เจหัวเราะร่วนชอบใจ
   
   ผ่านไปได้อีกหนึ่งด่าน!!!!!

ณ คอนโด สุดหล่อ หึหึหึ
   ผมเก็บของบ้านสวนมาวางให้เป็นที่หลังจากที่ เด็กสองคนมันหิ้วขึ้นมาแล้ววางระเกะระกะเต็มห้อง เจเข้าห้องไปคุยโทรศัพท์กับพี่พุทแล้ว ส่วนไอ้เตี้ยก็ย้ายตัวเองไปนอนในห้อง เมื่อยอะไรว่ะ...รถก็ไม่ได้ขับ ผมมองร่างเล็กที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่ที่เตียง
   “น้ำก็ไม่อาบว่ะ”แกล้งดูดปากไปที มันอมยิ้ม...ลืมตาขึ้นมานิดนึง
   “เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ ขอนอนก่อน”
   “ไปอาบก่อนดีกว่า จะได้สดชื่น นอนยาวไปเลย...”
   “อือ...”
   แต่ไม่ยอมทำตามแฮะ ผมดีดหน้าผากเบา ๆ มันทีนึง มันจับมือผมกำไว้ เอาไปซุกไว้ที่ซอกคอแล้วหลับตา หึหึหึ จะน่ารักไปไหนว่ะ!!!!! –

--------------------------------------------------------------------

    เตี้ยเลิกเรียนเสร็จผมก็เลิกงานพอดี ขับรถไปรับมันกลับจากมหาลัยเหมือนเดิมเช่นทุกวัน เมื่อกลางวันหมวดแวนโทรมาหาบอกว่า เห็นพวกไอ้สินมันโผล่มาแถว ๆ นี้ มันให้ตำรวจจับตาดูอยู่ เห็นว่าไปก่อคดีปล้นเพชรอยู่ที่ชุมพร ผมล่ะตกใจ...ไม่คิดว่ามันจะกล้ามาถิ่นนี้อีก พักนี้เลยไม่ปล่อยให้เตี้ยมันไปไหนมาไหนคนเดียวเลยครับ
   “มารับไวจัง”มันพูดหลังจากขึ้นรถมาแล้ว
   “ไม่ดีเหรอ มึงจะได้ไม่ต้องรอไง”
   “พูดไม่เพราะจะฟ้องแม่” มันทำเชิดหน้า...น่าจูบ >///<
   “โอเคต้องไปนี้เรามาพูดเพราะ ๆ กันนะ...น้องนาวครับ”
   “ขนลุกเลยว่ะ 555555555”มันยกแขนให้ดู
   “เรียกพี่ติณฑ์หน่อยสิครับ”ผมบอก จับหน้ามันหันมา มันเขินดึงเบลล์ตัวเองใหญ่
   “ไม่!!! อย่าเล่นดิ หิวจะตายแล้ว”
   “เดี๋ยวพาไปกินให้อิ่มเต็มกระเพาะ เรียกก่อน ‘พี่ติณฑ์ครับ นาวหิวแล้ว’”ผมบอก อยากให้มันใช้น้ำเสียงอ้อน ๆ กับกูบ้างอ่ะ ทีคนโน้นคนนี้มันอ้อนไปทั่ว อิจฉานะ
   “แหว่ะ กูจะอ้วก”มันแกล้ง
   “แพ้ท้องเหรอครับ...ทำไปไม่กี่ครั้งเองนะ”
   “ไอ้บ้า! ออกรถเร็วๆ”เขินครับ เขินใหญ่แล้ว
   “ไม่พูดไม่ออกนะ....พี่ติณฑ์ครับ มะนาวหิวแล้ว เร็วดิ อยากฟัง”
   “ไม่เอา บ้าป่ะเนี่ย!!!”คนไม่บ้ายิ้มให้กระจกครับ หึหึหึ
   “งอนล่ะ สาส”ผมผลักหัวมันเบา ๆ ทีนึง แล้วออกรถ เสียงเบา ๆ ก็ลอยมา
   “ทีตัวเองยังพูดกับเค้าไม่เพราะเลย...”
   
   พามาเดินซื้อของครับ เดินจูงมือกันในห้างนี่แหล่ะ ผมไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว ปกติเดินคนเดียวคนก็มองอยู่แล้ว ไอ้ตัวเล็กนี่มันก็น่ารักใช่ย่อย คนมองมันกันใหญ่เลย ภูมิใจมีแฟนน่ารัก...พาเดินซื้อเสื้อยืด ปกติผมไม่ค่อยได้ใส่อยู่แล้ว ถ้าชุดลำลองก็ใส่เสื้อเชิ้ตเป็นปกติ แต่เตี้ยมันชอบเสื้อยืดมาก ยิ่งลายกราฟฟิคน่ารัก ๆ มันก็ยิ่งชอบ เลือกเหมือนผีเข้าเลยฮะ
   “ให้กี่ตัว”มันถาม
   “อะไร ๆ ออกเองดิ เห็นนะ ปู่กับตาให้ซองมาตั้งหนา”ผมบอกตั้งใจแกล้ง ไม่คิดจะให้มันออกเองหรอกครับ เป็นเมียกูแล้วหนิ กูเต็มที่ครับ แต่ตอนนี้...มันหน้างอไปแล้ว
   “ไม่ได้! อันนั้นต้องเก็บเอาไว้”
   “เก็บไว้ทำไรว่ะ”มันเก็บเงินตัวเองเก่งมากเลยฮะ ขณะเดียวกันใช้เงินคนอื่นเก่งมาก ผมอยากจะรู้เหมือนกันมันเอาไปทำอะไรหนักหนา
   “จะเก็บไว้ไปเรียนเมืองนอก”
   “โห ฝันไกลเนาะ”
   “เผื่อพี่บุ้งขอพ่อได้ กูต้องเตรียมตัว”มันบอก ผมนิ่งกึก....
   “เป็นอะไร?”มันถาม
   “อยากไปมากเลยเหรอ”
   “ใช่น่ะซี้ คริคริคริ”
   ผมรู้ว่ามันติดพี่ติดมาก ตั้งแต่ผมเจอพี่มัน พี่ฟ้า...ผมก็ยังคิดอยู่เลยว่าขนาดพี่ฟ้านะ ผมยังหึงในใจอยู่คนเดียวแทบบ้า แล้วถ้าพี่บุ้งของมัน...จะขนาดไหน เข้าใจแล้วล่ะ...ที่มันอยากทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำโน่นทำนี่ จะเก็บตังค์เพื่อการนี้เอง ในสมองมันก็คิดอยู่แค่นี้สินะ
   
อยากจะรู้จริง ๆ ว่า...มันเคยคิดอะไรถึงผมบ้างไหม?

คนตัวเล็กกำลังเลือกของอย่างสบายใจ คงมีแต่ผมที่ว้าวุ่นไปคนเดียวสินะ...
   “ติณฑ์ใส่ตัวนี้ได้นะ...น่าจะพอดีตัว”มันเอาเสื้อมาทาบ ๆ ให้ผม ยิ้มไม่ออกแล้วกู...
   “เอาสีนี้ดีกว่า”มันเลือกแต่สีกับลายที่มันชอบขึ้นมาทาบตัวผม ซึ่งยืนนิ่งอยู่
   “อ่ะ เอาหมดนี่เลยครับ ลดได้ไหม”
   “คิดให้ตัวละ 350 แล้วกันครับ”เจ้าของร้านบอก มันทำสีหน้าอ้อน ๆ ใส่
   “300 เถอะน้า นะครับพี่...ซื้อตั้ง 5 ตัว จะได้ถ้วน ๆ”
   “อือ ก็ได้ครับ”
   “เย้~~~”มันยกมือดีใจ หันมาหาผม...ผมส่งกระเป๋าตังค์ให้แล้วเดินหนีออกมา น้อยใจมันอยู่อ่ะ...

   ถือถุงออกมาแล้วนั่งจ๋องข้างหน้าผม รู้ตัวล่ะสิ...หน้ามันจ๋อยไปเลย
   “เป็นอะไร”มันถาม
   “เปล่า”ยื่นมือออกไปรับถุงมาถือเอง มันกลับยื่นกระเป๋าตังค์ให้
   “ถือไว้นั่นแหล่ะ เผื่ออยากได้อะไรอีก”ผมบอก มันยัดใส่มือผม
   “ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูใช้ตังค์ตัวเองดีกว่า”
   นั่น...มีงอนกลับ เฮ้ออออ~ มันเดินหนีไปแล้วอ่ะ...ผมเปิดกระเป๋าดูธนบัตรอยู่ครบทุกใบ มันไม่ได้เงินผมสักบาทเดียว
   “เอาเงินที่ไหนจ่าย”ผมถาม จับศอกมันไว้หลวม ๆ
   “ก็เอาเงินกูดิ”
   “แล้วทำไมไม่เอาในกระเป๋านี่จ่าย”
   “ก็มึงทำหน้าไม่พอใจ ใครจะกล้าใช้ ทีหลังบอกตรง ๆ ก็ได้...ไม่เห็นต้องทำแบบนี้”มันกลั้นสะอื้น ทำเหมือนพยายามจะไม่ร้องไห้ แต่มีน้ำตาคลอมาบาง ๆ แล้ว
   “ไม่ใช่แบบนั้น...”
   “ไปเถอะ กูแค่ใช้เงินตัวเองอะไรกันหนักหนา”มันสะบัดเดินหนี เฮ้อออ...ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรเลย
   “กินน้ำไหม...”ผมถาม เมื่อเรากำลังเดินผ่านร้านขายน้ำปั่น มันพยักหน้า
   “เอาน้ำกีวี่ปั่นฮะ”
   “มะพร้าวปั่นครับ”ผมสั่งบ้าง มันนั่งรอเงียบ ๆ แกล้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์มือถือ ผมเลยเงียบบ้าง...
   “ได้แล้วค่ะ”คนขายยื่นให้พร้อมกันทั้งสองแก้ว
   “เท่าไหร่ครับ”
   “รวมนะคะ 65 บาทค่ะ”แม่ค้าร้องบอก ผมกำลังหยิบแบงค์ร้อยยื่นให้ เตี้ยมันเอาเงินวางส่วนตัวเอง 35 บาท แล้วเดินไปทันที แม่ค้ามองผมหน้าเจื่อน ๆ  ผมมองตามร่างเล็กไป เก็บเงินของมันรีบจ่ายเงินรอรับตังค์ทอนแล้วเดินตามไปทันที
   “ทำไมทำแบบนี้”ผมยื่นเงินคืนให้
   “อะไร?”
   “เงินมึงน่ะ...เก็บไป เงินแค่นี้กูจ่ายให้ได้อยู่แล้ว”
   “ไม่เป็นไร แค่จ่ายส่วนของกูแค่นั้นเอง หรือว่าไม่พอใจ? กูจ่ายเพิ่มให้ก็ได้”
   “เตี้ย!?!??!”ผมตวาด มันมองหน้าอย่างกับโกรธแค้นอะไรมากมาย
   “อ่ะ...ไม่มีเศษ กูให้ร้อยนึงเลยแล้วกัน”
   “มึงอย่าใช้แต่อารมณ์ได้ป่ะ!!!!!!”
   “ตะคอกกูอยู่เนี่ย มึงไม่ใช้หรือไง!!!!!! แมร่งด่าอยู่ได้!!!!!”
   “เตี้ย!!!”
   “จึ้ก...! เอาไปเลยป่ะ...!!!! กูให้!!!!”มันขว้างถุงเสื้อใส่ผม แล้วเดินหนี แมร่ง...กวนชิบ
   “อย่าทำแบบนี้ได้ป่ะว่ะ!?!?!”ผมก็โมโหเหมือนกัน
   “อะไรอีก!!!! กูใช้เงินตัวเองจ่ายของตัวเอง กูผิดอีกใช่ไหม!?!?!?”
   “คุยไม่รู้เรื่องแล้ว กลับบ้านดีกว่า...”ผมบอก เมื่อเราก็ต่างเสียงดังใส่กันมากขึ้น มันมองหน้าผมอย่างน้อยใจ ดึงแขนตัวเองไว้เมื่อผมกำข้อมือมันแน่น
   “ยังซื้อของไม่เสร็จ!!!”
   “จะซื้ออะไรอีก!!!! ป่ะไปซื้อให้เสร็จๆ”ผมบอก มันเดินไปเข้าซอยโน้นซอยนี้ แต่ไม่ได้ซื้อ...อะไร เราทั้งสองคนเลยกลับมาที่คอนโด โดยไม่พูดอะไรกันสักคำ ก่อนลงรถ...เตี้ยมันควักกระเป๋าตังค์ตัวเองขึ้นมา หยิบแบงค์ร้อยมาสามใบ  ยัดใส่มือผม...
   “ค่าน้ำมัน”
   
เชี่ย...เอ้ยยยยย~ ผมต้องสะกดตัวเองให้ใจเย็น ๆ

กลับมาถึงห้องมันก็ล็อคห้องนอนเงียบเลย ผมรีบไปเคาะประตู...แต่ไม่ยอมเปิดให้ เลยไปหยิบกุญแจสำรองมาไข เห็นมันนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง มือกำที่นอนแน่น...แค่ก้าวเท้าจะไปหา มันคว้าโคมไฟข้างหัวเตียงขึ้นมา
“อย่าปามานะ!!!!”ผมตวาดเสียงดัง ไม่ได้เสียดายโคมไฟอะไรหรอก เดี๋ยวบาดมือมันมากกว่า เท้ามันก็ยังไม่หายดีเท่าไหร่นัก...
“ทำไมแพงเหรอ...เดี๋ยวกูจ่ายให้”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมชอบประชดนักว่ะ!?!?!”
“เรื่องของกู”ผมดึงโคมไฟวางให้ห่างจากมือ มันฮึดฮัดไม่พอใจ
“กูไม่ได้หมายความว่าไม่ให้มึงใช้เงินกู”พยายามอธิบาย แต่มันเดินหนี...ควานหากระเป๋าตังค์ตัวเอง เอามาปาใส่ผม...เกือบ ๆ โดนหัว
“ค่าอาหาร ค่าไฟ ค่าที่นอน ค่าน้ำ ค่า5เหวอะไรก็หยิบเอาเลย”
“เตี้ย!!! มึงช่วยสงบสติอารมณ์ก่อนได้ไหม!!!!”ผมจับมันเหวี่ยงบนที่นอน...อย่างลืมตัว มันเองก็คงตกใจ...ร้องไห้โฮเลย...
“ขะ ขอโทษ เจ็บไหม”
“ไม่ต้องมาจับกู!!!!”มันถอยร่นหนีอย่างหวาดกลัว ผมชะงักมือไม่กล้าจับ...

โธ่เว้ย!!!!!!!

เดินหนีออกมาสงบสติตัวเองเช่นกัน...หายใจเข้าออก บอกตัวเองมันยังไม่เข้าใจ คงคิดว่าผมไม่อยากให้มันใช้เงิน ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แมร่ง!!!!!!!!


แยกกันอยู่คนละห้อง ผมอาบน้ำและออกไปเตรียมข้าวไว้ กินของตัวเอง...เสร็จก็เข้าห้อง ได้ยินเสียงกุกกักของเตี้ยและเจ ออกมากินข้าว พอเงียบไป ก็ออกมาเก็บชามล้าง....เก็บอาหารที่เหลือ มันสองคนเข้าไปอยู่ในห้องปิดเงียบกันทีเดียวเที่ยงคืนกว่าผมย่องไปห้องน้องเจ เห็นเด็กสองคนมันนอนหลับไปแล้ว อุ้มเตี้ยมันออกมานอนห้องผมเบา ๆ แค่มือโดนหมอนยังรู้สึกเลยว่าหมอนชุ่มมาก คงจะร้องไห้ไปเยอะ....มันขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาในอ้อมกอดผม
“ชู่วววว”ก้าวขาไม่ออกครับ ยืนนิ่ง ๆ มันลืมตามานิดนึง มองหน้าผมแล้วหันหนี
“ปล่อย!”
“เบา ๆ น้องเจหลับ....”ผมบอกพร้อมอุ้มมันไปวางบนเตียง พร้อมรีบก้าวลงไปสมทบ...กลัวมันหนีห่าง...
“นอนเถอะ”ผมบอก ห่มผ้าให้...นอนกอดกันด้วยความเคยชิน ตอนแรกมันขืนตัวแต่ผมไม่ได้ทำอะไร แค่กอดมันไว้ลูบหลังเบา ๆ จะให้พูดอะไรตอนนี้ พูดไม่ออกหรอกครับ มันร้องอีกแล้ว
//------------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 19-12-2012 20:34:37

ตอนที่ 22
หน้าโคตรเละครับ...ตาบวมเป่งเลย ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้มัน....หน้ายังแดงอยู่เลย วันนี้งอแงหนักแน่ ๆ ถ้าไม่พูดกันให้รู้เรื่อง วันต่อไปก็จะเป็นอย่างนี้อีก ผมจูบหน้าผากเบา ๆ พร้อมหอมแก้มไปหนึ่งที ก่อนจะออกมาทำอาหารเช้าให้

ติ๊งต่องงงง~

เสียงกดออด ทำไมไม่มีพนักงานโทรมาแจ้งก่อนล่ะว่าจะมีคนมา แล้วเช้าขนาดนี้เนี่ยนะ! หัวเสียนิดหน่อย แต่ผมรีบก็เดินไปดูตาแมว เห็นเครื่องแบบตำรวจเต็มยศก็รีบเปิดประตูต้อนรับ
“มาแต่เช้าเชียวว่ะ” หมวดแวนครับ
“เข้าเวรเช้า แวะมาคุยกับนายก่อน”
“เข้ามาสิ กินอะไรมารึยัง กำลังทำข้าวต้มกุ้ง”
“กินแล้ว เอ้า...เอาขนมมาฝากน้องนาว แล้วนี่ไปไหนล่ะว่ะ”
“ยังไม่ตื่น เมื่อคืนนอนดึก”
“ทำอะไรว่ะ ดึก? คึคึคึ”
“ทะลึ่ง ๆ ไอ้หมวด ไหนมีอะไรว่ามา”
“ก็เรื่องคดีอ่ะ ไอ้สินมันป้วนเปี้ยนแถวมหาลัยนะ อันนี้ได้รับการยืนยันจากลูกน้องมันแล้ว โดนจับสองคนเลยซัดทอดกันใหญ่เลย ส่วนเรื่องร้านไอ้ลูกกอล์ฟมันบอกว่า อยากให้นายเข้าไปดูแลร้านบ้าง...”
“อะไรว่ะ! จ้างมันมาเป็นผู้จัดการร้านแล้วไง”
“ฟังก่อน....ไอ้ลูกกอล์ฟมันบอกว่าพักนี้ ไอ้เกอร์เพื่อนไอ้สินมันมาบ่อยชอบกล”
“เกอร์ไหนว่ะ?”
“ไอ้เกอร์ที่ชอบกินเหล้ากับมันบ่อย ๆ ไง แต่ไอ้คนนี้ไม่มีประวัติติดยา หรือค้ายา เล่นบอล เดินโพยอะไรหรอก แต่เป็นเพื่อนกินเหล้าด้วยกันแน่ ๆ บ้านมันก็รวยใช่ย่อย เรียนก็ดี แถมเป็นเดือนคณะ มันคงไม่เอาทุกอย่างมาแลกกับอบายมุขแค่นี้”
“แล้วการที่มันมานั่งกินร้านกูบ่อย ๆ มันเกี่ยวกันยังไง ในเมื่อมึงบอกว่ามันมีตังค์?”
“ก็ไอ้ลูกกอล์ฟมันบอกว่า ถามหาแต่น้องนาวล่ะสิ”
“...............................”เอิ่ม...งานเข้า
“ระวัง ๆ ไว้หน่อย อย่าให้มะนาวไปโผล่แถวนั้นล่ะ”
“ห้ามได้ที่ไหนว่ะ นี่ก็รับส่งทุกวันแทบจะเป็นพ่อลูกกันอยู่แล้ว ว่าจะเข้าออฟฟิศก็ห่วงมันต้องกลับบ้านเอง”
“ก็โทรมาหาฉันก็ได้นี่หว่า วันไหน...ไปรับไม่ได้”
“มึงจะตีท้ายครัวกูหรือครับ”ผมพูดเล่น ไอ้หมวดหัวเราะใหญ่
“ถุย~ ดื้อแบบนี้กูของบาย”
“5555555555555555555”
“แต่กูพูดจริง ๆ ถ้าว่างจะไปรับให้”
“ขอบใจว่ะ”ผมตบบ่าหมวดเบา ๆ มีเพื่อนที่ดีและรักผมมันก็ดีแบบนี้เอง ไม่ใช่แค่หมวดแต่รวมถึงกล้าและพุทก็เช่นกัน มิตรภาพพวกเรายาวนานและงดงามมาก ๆ ผมรักพวกมัน อีกทั้งงานที่ทำของแต่ละคน ยังสามารถซัพพอร์ตเพื่อนได้ ทำให้ต้องเจอกันบ่อยไม่ได้หนีหน้าหายกันไปไหน
“ไปก่อนละกัน เดี๋ยวจะสาย แค่แวะมาบอกเฉย ๆ”
“เออ ขอบใจอีกที ไม่ได้ลงไปส่งนะโว้ย”ผมบอก
“ไม่เป็นไร ไว้เจอกัน”

กลับมาทำข้าวต้มต่อ ใช้กุ้ง ปลาหมึก และหมูเด้งปรุงรสอย่างดี เอาเครื่องเคียงวาง หั่นผักและทำพริกน้ำส้มใส่ถ้วยไว้ เจกินแบบชอบปรุงพริก น้ำตาล ผมก็ตั้งเรียง ๆ ไว้ ให้น้อง ก่อนจะหันมาทอดไข่ดาว ไส้กรอก แฮม ใส่จานวางกลางโต๊ะ เอานมกับน้ำแอปเปิ้ลใส่แก้วไว้อย่างดี
เดินไปเรียกเจคนแรก แล้วค่อยเดินมาที่ห้องตัวเอง ตัวเล็กมันนอนคลุมโปงอยู่คราวนี้ ผมนั่งข้างเตียงสะกิดเรียก
“เตี้ย...ตื่นได้แล้ว กินข้าว ไปเรียน”
“ฮึ...!”
“ตื่นได้แล้ว”
“จึ้ก...อย่ามายุ่งได้ป่ะ!!!”นั่นดราม่าใส่แต่เช้า...
“เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“ไม่ไป!!!”
“ทำไม ปวดหัวเหรอ...หรือไม่สบาย?”
“.......................”
“เตี้ยครับ!!!”
ดึงผ้าห่มออก แต่มันไม่ยอม ผมเลยต้องกระชากหน้ามันแดงกว่าตอนที่เอาผ้าเช็ดให้ สงสัยร้องไห้อีกแล้ว ร้องเยอะเกินไปแล้วนะ
“ตาบวมหมดแล้ว...พอได้แล้ว”
“เ.สือก”
“พูดไม่เพราะเลยว่ะครับ!!!!”
“แล้วมายุ่งอะไร!!!!”
“ไม่ยุ่งได้ไง เมียร้องไห้ตาบวมขนาดนี้”
“ใครเป็นเมียมึง พูดดี ๆ นะ!!!!”
“อ้าว ๆ แค่นี้จำไม่ได้ ต้องเตือนความจำกันหน่อยไหม!!!!”มีอารมณ์หน่อย ๆ ตอนพูด มันทำสีหน้าไม่พอใจ
“อยากทำเชี่ยไรก็ทำเลย มึงจะทำอะไรก็ได้อยู่แล้วนี่!”

เฮ้อ...พูดไม่รู้เรื่อง ไม่พูดดีกว่า รอให้มันหยุดประชดแล้วหันมาฟังผมบ้าง ถึงจะคุยกันได้เข้าใจ ลงไปนอนกอดมันไว้...มันหันมาจ้องหน้าผม
“เมื่อวานไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นนะ...อย่าให้มึงรู้ไว้”ผมพูดเรื่อย ๆ เหมือนเล่าเรื่อง โดยปรับน้ำเสียงให้เรียบที่สุด
“กูน้อยใจเป็นนะครับ มึงอยากจะไปหาพี่มึง แล้วทำเหมือนกูไม่มีตัวตน”ผมบอก มันกัดปากตัวเอง
“ก็กูอยากไปจริง ๆ อ่ะ”
ไม่รู้ตัว!!!! จะบ้าตาย!!!!!!
“มึงรักกูไหม?”ผมถาม มันพยักหน้า
“แล้วถ้าไปเรียนไกลขนาดนั้น กูจะทำยังไง”
“...........................”
“คิดว่ากูจะห่วงไหม”
“...........................”
“มึงไปอยู่โน่น เวลาเหงาก็คงอยู่กับพี่มึง สมใจมึงละที่นี้...แล้วกูละครับ เวลากูเหงากูจะนอนกอดใคร”ผมบอก มันโผเข้ากอดผม ร้องไห้สะอื้นสุดแรง
“กะ ก็กู ยะ อยากไป....”มันร้องบอก ผมรู้สึกเศร้าใจมาก นี่คงเป็นความฝันของมันเลยทีเดียว จะเห็นแก่ตัวไปไหมถ้าผมบอกให้มันอยู่กับผมก่อน อยู่ตรงนี้ก่อน....เพราะตอนนี้ผมขาดมันไม่ได้จริง ๆ
“กูรักมึงนะ”ผมบอกน้ำตาไหลไปด้วย กดหน้าให้มันซุกอกผม ไม่ให้เห็นน้ำตา
“กูก็รักมึง....”มันบอกเสียงเบา
“อือ กูรู้...”
“มึงโกรธกูเรื่องนี้เหรอ”
“ไม่ได้โกรธแค่น้อยใจ ขณะที่กูคิดแต่อยากอยู่กับมึงตลอดเวลา เพิ่งรู้ว่ามึงคิดจะไปจากกูตลอดเวลาเหมือนกัน”ผมบอก มันเงยหน้ามอง
“กูแค่คิดจะไปหาพี่...ไม่ได้คิดจะไปจากมึงเลย!!!!!”มันบอก
“ถ้าไปอยู่กับพี่ ก็ไม่ได้เจอกูแล้วนะ”ผมบอก มันทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้....
“เออว่ะ!?!?”

!!!!!!!!!!!!!!

มันทำหน้าเหมือนค้นพบทางสว่างได้...!!!!!!

คือเรื่องนี้อิเตี้ยมันไม่ได้คิดมาก่อนใช่ไหม??????? ตบหน้าตัวเองรัว ๆ จะบ้าตาย ๆ ๆ

“งั้นก็ไปคิดมาว่า ถ้าไปอยู่กับพี่มึง มึงจะทำยังไงกับกู ให้กูรอเหรอ...กี่ปีดีล่ะ”ผมประชดกลับ มันทำหน้านึก ๆ สมองคงกำลังประมวลผลอยู่ แต่คงช้าหน่อยเพราะแรมโคตรต่ำ คิดอะไรได้แค่ทีละอย่าง...ซับซ้อนไม่เป็น
มันกอดก่ายผมไว้
“รอไม่ได้เหรอ?”
“รอได้...แต่ให้รอแล้ว กลับมาจะเหมือนเดิมรึเปล่า”
“ทำไมจะเหมือนเดิมว่ะ”มันถามกลับ คือมันคงยังไม่รู้ตัวเองว่าตัวมันโลเลง่ายขนาดไหน วันนี้บอกอย่างพรุ่งนี้เปลี่ยนใจไม่เอาแล้ว ทำอะไรตามใจตัวเองตลอด ถ้าขืนมันให้ผมรอ แล้วสุดท้ายมันเดินมาบอกว่า...ไม่คบต่อแล้ว ผมจะทำยังไง ตอนนี้ผมก็ควรจะคุยกับมันให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า หรือไม่งั้นผมจะเดินเข้าไปบอกพ่อแม่มัน...ว่าผมกับมันคบกันถึงไหนแล้ว ถึงตอนนั้นจะฆ่าแกงผมยังไงก็ยินดี แต่ผมจะบอกเพื่อที่จะขอให้ผมไปกับลูกชายเขา จะว่าไปเฝ้าก็ยอม
“ถามใจตัวเองครับ อยากไปจริง ๆ ไหม แล้วถ้าไป...มึงจะทำยังไงกับกู”
ทิ้งไว้ให้มันคิดเองบ้าง สุดท้าย...จะตัดสินใจยังไงผมก็จะยอมรับการตัดสินใจของมัน

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
[มะนาว]
ปวดหัวแบบสุด ๆ ความฝันแทบพังครืน...นี่ผมเอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง จนลืมนึกถึงคนที่ผมรักไปได้ยังไง ติณฑ์มันต้องเสียใจแน่  ๆ แค่เห็นสีหน้าก็รู้ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ผมเก็บเงินและรอคอยมาตลอดนี่...ว่าจะได้ไปเรียนต่อเมืองนอก ทำไมต้องกับพี่บุ้งน่ะเหรอ ก็เพราะน่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าพี่คนอื่น ๆ ไง!?!
“ติณฑ์”ผมเรียกตอนมันกำลังจะเดินออกไปนอกห้อง
“หือ?”
“คิดไม่ออก”ผมบอก จะทำยังไงดีล่ะ มันหัวเราะน้อย ๆ เดินมากอดผม
“ไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วจะไปเรียนไหม”
“ดูตาดิบวมขนาดนี้”
“งั้นไม่ต้องไป สอบเสร็จเมื่อไหร่...”มันถาม
“วันศุกร์นี่แล้ว”
“ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ตั้งใจอ่านหนังสือ...ปิดเทอมตั้งสองเดือน จะไปทำอะไร กลับไปอยู่บ้านเหรอ”ผมส่ายหน้า ไม่แน่ ๆ
“ไปหาพี่สิ...อยากไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”มันพูดหรือประชดว่ะ อ้อนหน่อยแล้วกัน
“ไม่ไป อยากอยู่กับมึง”มันชะงัก...
“พูดจริงหรือพูดเล่น?”
“พูดจริงดิ ขอโทษน้าที่บอกว่าอยากไปหาพี่บุ้ง...แต่กูอยากไปจริงๆ”พูดไปแล้วตอนแรกมันท่าจะยิ้มกว้าง แต่ก็หุบยิ้มเอาตอนประโยคหลัง ฮี่ฮี่...
“เอาไว้ค่อยตัดสินใจกันอีกทีแล้วกัน ถ้าอยากไปจริงกูก็ไม่ห้าม”
“แต่ก็อยากอยู่กับมึงด้วย”ผมบอก อยากทำทั้งสองอย่างเลยนี่ฮะ มันทำสีหน้าแบบหมั่นเขี้ยวก่อนจะดันผมเข้าห้องอาบน้ำ
“เออ กูรู้ละ เอาแน่นอนอะไรกับมึงไม่ได้ เดี๋ยวค่อยคิด...แล้วกัน”
“ถ้ามึงไปกับกูด้วยได้ก็คงดี”ผมบอก
“อาบน้ำ!!!!”
ชิส์~~

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

    [ติณฑ์]
   “พี่ติณฑ์ เจไม่อยากไปเรียนที่นี่เลย...เจไม่ชอบ”
   ผมกำลังมาส่งเจเรียนพิเศษครับ เตี้ยเดินคุยโทรศัพท์กับเพื่อนมันอยู่ข้างหลัง ใส่แว่นดำปกปิดใบหน้าและตาอันบวมช้ำ แล้วจู่ ๆ น้องเจก็ดันบอกว่าไม่อยากเรียนพิเศษซะงั้น!?!?!
   “ทำไมล่ะ...สอนไม่ดีเหรอ”ผมถาม เพราะว่าไอ้พุทมันไม่น่าเลือกที่เรียนพลาดนะ แต่อย่างว่าแหล่ะ...แรกเข้ากับการที่เข้าไปเรียนแล้ว มันก็คงต่างกัน เพราะเราจะรู้ข้อบกพร่องอะไรหลาย ๆ อย่าง
   “เปล่าฮะ”
   “อ้าว...แล้วทำไมไม่อยากเรียนล่ะ?”
   “ก็มีคนนึงชอบมองหน้าเจ เจไม่ชอบ”
   “ใคร”ผมรีบถาม
   “คนที่มาเรียนอ่ะ ชอบมองหน้าชวนคุย...เจไม่ชอบ”
   “จีบรึเปล่า?”ผมถาม อย่าให้รู้ถึงหูไอ้พุท ไม่งั้น...ตายแน่ ๆ (น้องเจอ่ะ...ตายแน่ๆ)
   “ไม่รู้”น้องส่ายหน้า
   “แล้วเจคุยกับเขารึเปล่า”
   “คุยสิ เจกลัวเสียมารยาทนี่”
   “งั้นเจก็ผิด เจต้องรู้สิว่าตัวเองมาติวเพื่ออะไร...เสียเงินตั้งมากมายนะครับ ตั้งใจหน่อย...ไหนว่าอยากเข้าคณะนี้ไง”
   “ก็อยาก....”
   “เขาชวนคุยก็ไม่ต้องคุยแล้ว บอกว่าจะเรียน...ไม่ต้องไปเกรงใจ เข้าใจไหมครับ”
   “เข้าใจครับ”น้องรับคำ
   ส่งมันไปเรียนถึงเวลาเดทเล็ก ๆ ของผมกับเตี้ย คราวนี้ไม่มีทะเลาะแล้วคุยกันเข้าใจดี...
   
“ทำอะไรต้องปรึกษาก่อน”ผมบอกมันไว้
“ทุกเรื่องเลยเหรอ?”มันทำหน้าครุ่นคิด
“ทุกเรื่องดิ เป็นของกันและกันแล้วนี่!”
“จะกินต้องปรึกษาป่ะ?”
“ครับ”
“จะไปเที่ยวก็ต้องบอก?”
“อือ...”
“จะ....”
“บอกแมร่งทุกเรื่องแหล่ะ กูอยากรู้ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องมึง”
มันอมยิ้มกอดผม

จับมือกันเดินเล่นในห้างก่อนครับ ว่าจะพาไปร้านเค้ก แต่รอเจเรียนเสร็จก่อนดีกว่า...ผมจูงมือมันเดิน เตี้ยมันคุยโทรศัพท์กับเพื่อน แม่ และพี่สาว ที่ผลัดกันโทรเข้ามา เวลาไล่เลี่ยกัน
เดินเข้ามาในชอปลาคอสเพื่อเลือกเสื้อ แบรนด์นี้เป็นแบรนด์โปรดของผม เพราะติดใจเนื้อผ้า...แล้วยังดูสปอร์ตเท่ ๆ อีกด้วย เตี้ยมันไปนั่งรอตรงโซฟาที่เขาจัดให้นั่ง ผมลองเสื้อหลาย ๆ แบบแล้วก็ซื้อเลย หยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูน่ารักไซส์เล็กมาดู ถ้าให้มันใส่ต้องน่ารักมากแน่ ๆ เลยจัดให้อีก 1 ตัว
“ไปดูหมวกไหม”ผมถามมันพยักหน้า แล้วคุยโทรศัพท์ต่อ...เห็นบ่นหลายวันแล้ว อยากได้หมวก พาเดินไปร้านขายหมวก มีให้เลือกไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่ดูท่ามันจะติดใจใบนึงอยู่ไม่น้อย
“เออ กูรู้แล้ว...แล้วเดี๋ยวจะค่อยถามติณฑ์อีกที”มีพาดพิงด้วยง่ะ มันลองหยิบขึ้นมาสวม ก็น่ารักมากกกก...
“เฮ้ย???????”เตี้ยมองออกไปนอกร้าน
“อะไร??????”ผมหันไปมองบ้าง
“คิ้วเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ!!!”แล้วมันก็วางไปเลย หยิบหมวกส่งคืนแล้ววิ่งออกไปนอกร้าน ผมต้องวิ่งตาม
“อะไรมะนาว?”
“เหมือนเห็นพี่ฟ้า?”

ชาวาบเมื่อได้ยิน

“จริงรึเปล่า หรือตาฝาด”
“นั่นสิ พี่ฟ้าจะอยู่นี่ได้ยังไง?”
“ตกใจหมดเลย...ป่ะ ไปซื้อของกันต่อ...หิวรึยัง”ผมลากมันกลับมา แต่เหมือนมันยังติดใจอยู่ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่มัน
“พี่ฟ้าอยู่ไหน”
“ว่าไงครับมะนาว”
“อยู่ไหน!!!!!”มันเสียงดังใส่พี่จนผมจับมือให้ใจเย็น ๆ ก่อน เป็นอย่างนี้ทุกที...ไม่มีเรื่องอะไรก็อาละวาดไปก่อนแล้ว
“อยู่ออฟฟิศครับ”
“อ่อ...เหรอฮะ”
“มะนาวมีอะไรกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่ต้องออกไร่แล้ว”
“ปะ เปล่าครับ”วางสายไปมันทำหน้าเจื่อน ๆ
“สงสัยตาฝาดจริง ๆ เห็นไกล ๆ เหมือนฟ้าเลย”มันบอก ผมเขกหัวมันเบา ๆ ทีนึง..แล้วหัวเราะ
“ป่ะ ไปต่อไหม”
“อือ”
วันนี้ใจดี...ไม่อยากให้มันคิดมากด้วย เลยซื้อกระเป๋าเป้ให้ 1 ใบ สีน้ำเงินน่ารักเหมาะกับมันดี แล้วซื้อให้เจด้วย 1 ใบ สีฟ้าลายเดียวกัน ตอนแรกทำอิดออดว่าจะจ่ายเอง...แต่พอผมนิ่งมันก็เข้ามาประจบ บอกมันแล้ว...อย่ามาทะเลาะกันเรื่องเดิมซ้ำ ๆ
“เกรงใจ~”มันบอก กูแทบจะกดโทรศัพท์ขึ้นมาอัดเสียงไว้ หึหึหึ....น้ำเสียงเบา แต่สีหน้าเก็บไม่มิดแล้ว อยากได้สุด ๆ
“งั้นเอาไปวาง”
“เห้ยยยย~ ฮี่ฮี่ฮี่~~”กอดกระเป๋าอย่างหวงแหน หึหึหึ นั่นไง...ความทะเล้นมัน
“พักนี้ไม่รู้เป็นไรว่ะ สงสัยกูระแวงมากไป”จู่ ๆ มันก็พูดขึ้น ตอนกำลังพากันเดินผ่านร้านต่าง ๆ
“ทำไม?”ผมถาม
“ใครไม่รู้แมร่งชอบตาม”มันบอก สีหน้าครุ่นคิดติดจริงจัง
“ยังไง?”
“ก็เหมือนแอบดู แอบตาม มีคนมองตลอดเวลา~”
“ปาปารัซซี่ม้างงง”ผมแกล้ง
“จริง ๆ นะ!!! ไม่เชื่อกูอีกดิ!!!!!”
“เชื่อครับเชื่อ แล้วมึงเห็นหน้าเค้าไหมล่ะ ถึงว่าเขาตาม”
“เคยเห็นที่มหาลัย 4-5 ครั้ง แล้วก็วันนี้อีก...แต่ไม่รู้ว่าคนเดียวกันรึเปล่า”
“ห๊ะ!!!!!!”ผมชะงักกึก...ตกใจกับจำนวนที่มันบอก!!!!
“อือ จริง ๆ นะ พอมองกูก็มองกลับ เขาก็หลบตา พอกูเดินไป...ก็ไม่เจอใครแล้ว”มันบอก
“อย่าทำอย่างนั้นนะ!!!!!!”ผมเผลอเสียงดัง!
“สัญญากับกูนะว่าจะไม่ตามมันไม่ไป ถ้าเห็นอีก!!!”ในใจกูร้อนรุ่มอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าตามมันขนาดนั้นย่อมไม่เป็นผลดีแน่ ๆ
“อือ...อย่าเสียงดังได้ไหมเล่า!”มันทำหน้ายุ่ง ผมฉุดแขนมันนั่งลงที่ม้านั่ง
“มึงสังเกตว่ามีคนตามตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมถามรายละเอียด
“ก็นานแล้วหลายเดือน”
“แล้วมึงพึ่งมาบอกกูเนี่ยนะ!!!!!!!!”
“ก็ตอนนั้นไม่ค่อยแน่ใจไงเล่า!!!!”
ผมเงียบ...มองหน้ามันอย่างเป็นห่วงสุด ๆ มันชอบทำอะไรตามใจ อยากรู้อะไรต้องรู้ให้ได้ อยากได้อะไรต้องเอามาให้ได้ กลัวว่าจะพลาดพลั้งโดนทำร้าย
“มึงอย่าเงียบดิ”มันเขย่าแขนผม
“กำลังคิดว่า...มันเป็นใคร มึงคุ้น ๆ หน้ามันบ้างไหม”
“อือ กูคิดมานานจนเลิกคิดแล้ว คิดไม่ออก...เหมือนจะเคยเจอ พอนึกเข้าจริง ๆ ก็ไม่รู้จัก...สงสัยเนื้อคู่กูมั้ง”มันพูดติดตลก ผมบีบมือมันแรง
“น้อย ๆ หน่อย กูนี่...เนื้อคู่!!!”
“เจ็บนะ!!!”
“ทำไมว่ะ...ทีคนอื่นมึงโน่นนี่สารพัด ทีกับกูนี่...ชอบทำให้โมโหจัง!”
“กูแค่พูดเล่น~”
“พูดเล่นก็หึงนะครับ หึงมากด้วย...”
หน้าแดงไปล่ะ...
“ไม่ได้ตั้งใจนี่นา~ ทีหลังจะไม่ทำแล้วน้า...”มันพูดเสียงอ้อน ๆ ไปหัดทำแบบนี้มาจากไหนว่ะเนี่ย!!!!!
“ทำแบบนี้อยากโดนเหรอครับ”ผมจับคางมันน้อย ๆ มันมองตาแป๋ว
“อยากโดนไร?”ผมไม่ตอบลูบปากมันเบา ๆ จนมันเขินหันหนี ไม่ทำหรอกเตี้ย...กลางแจ้งแบบนี้กูก็อายเป็นนะ!!!
“กลับบ้านไหม?”ผมถาม มันส่ายหัว
“กลับทำไม...แล้วเจล่ะ”
“อีกนานกว่าเจจะออกมา ตั้งสามชั่วโมง นะ...กลับนะ”ผมเร้าหรือมัน
“ไม่เอา ขับรถไปขับรถมา เดี๋ยวมึงก็หงุดหงิดอีก”
“ป่ะ กลับ ๆ”ผมฉุดมันออกเดินด้วยกันเลย หึหึหึ....เวลานี้แหล่ะ เวลาดี...ไม่มีน้องเจ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก...

---------------------********************--------------------
TinTin&Now
[มะนาว]
   โดนนัวเนียไม่หยุด พอก้าวถึงห้องร่างใหญ่ก็ดึงถุงของที่มันซื้อให้ออกจากมือ โยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะรั้งร่างผมเข้าหา พอขืนตัว มันก็กระชากแรงอีก...หลังชนผนังดังอึก ชักสีหน้าใส่มัน...มันกลับหัวเราะหึหึ ร้ายกาจ!!!!
   เหมือนเวลาเสือพ่อพันธ์มันกำลังติดสัดดิ...แมร่ง!!!! เสียงลมหายใจฟึดฟัด ต่อเนื่อง...จนรับรู้ได้ถึงความต้องการ ผมบีบต้นแขนสองข้างไว้ เมื่อปากหนาก้มลงจูบเคล้าคลึงทั่วใบหน้า
   “อือ...”ผมขอประท้วง มันรุกจนน่ากลัว....!!!!! แต่ศาลท่านไม่อนุมัติ จับร่างกอดจนเจ็บกระดูก แล้วบีบท้ายทอยเมื่อผมไม่ได้ทำตามตอนที่มันพยายามจะดันลิ้นรุกร้ำเข้าไปด้านใน
   “งืออออ~ แฮ่กกกกกๆ”เสียงหอบน้อย ๆ ของผมเอง ตอนที่มันถอยหน้าออก...จ้องผมจนแทบจะกลืนกิน แค่มอง...ใจก็สั่น ตุ้บ ๆ ร่างผมสั่นขึ้นเองอัตโนมัติ แกล้งทำเป็นไม่มอง...ยิ่งทำอย่างนั้นมันยิ่งจ้องใหญ่ หัวเราะชอบใจเชียวนะมึง!!!

   “หวง~ ไม่อยากให้ใครมอง”มันบอกข้าง ๆ หู ผมเกาะแขนแข็งแรงนั่นเอาไว้ ตอนนี้แทบจะยืนไม่อยู่อยู่แล้ว
   “ฟู่~~”เบาลมใส่หูเบา ๆ จนรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง

   “อย่างแกล้ง~” สาบานให้ตายสิ...ว่านั่นเสียงผม มันโคตรอ้อน โคตรกระเส่าเลย
   “ไม่ได้แกล้ง เอาจริง~”มันแกล้งกลับด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

   ยกสองเริ่ม!!!!

   โดนบดขยี้...จนรู้สึกว่าปากเจ็บขึ้นกว่าเดิม ผมเกือบน้ำตาคลอ...เมื่อรสจูบครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งเมื่อกี้มาก แต่...อาจจะรู้สึกไปเอง มันก้มดูดซอกคอ...จนจั๊กกะจี๋ ถอยคอร่นหนี แต่ถูกล็อคไว้
   “เสียวอ่ะ”ผมร้องออกมา ไม่คิดว่าคำนั้นจะทำให้มันบดขยี้มากกว่าเดิม
   “อ๊ะ...”
   “จ๊วววบบบบบบบบ”
   “ตะ ติณฑ์ พะ พอ ละ แล้ววว”ผมร้องบอก
   “เงียบ...ตอนนี้กำลังทำโทษ”มันบอก
   “ทะ ทำโทษ?”
   “ใช่ ทำให้เป็นห่วง ทำให้กูน้อยใจด้วย”
   “น้อยใจ!!!!”
   “อือ....”
   “ตอนไหน กล่าวหามั่ว ๆ นะ!!!!”ขอประท้วงอ่ะ....
   “เมื่อวานไง”
   ผมนึก...เมื่อวานก็มีแค่ที่ทะเลาะกับมัน แล้วมันน้อยใจเรื่องอะไร? นึกไม่ออกอ่ะ...มันคงเห็นหน้าผมสงสัยมาก เลยบอกให้เอาบุญ
   “ตอนที่มึงบอกจะไปอยู่กับพี่ กูน้อยใจนะ...”
   “อ๋อ...เรื่องนั้นเอง”
   “มึงห่างกูได้ แต่มึงรู้ไหม...ตอนนี้กูห่างมึงไม่ได้แล้ว”

   หัวใจพองโตแทบคับอก แววตามันทำให้ผมรู้สึกผิด ผมโผเข้ากอดมันทั้งตัว ไม่ได้ตั้งใจนะ...ไม่รู้ว่าแค่พูดแค่นั้นทำให้มันน้อยใจ มันไม่ได้บอกผมให้รู้ตัวด้วย ผมกลับโมโหมันกลับ...
   “ขะ ขอโทษนะ”
   “อือ....”

   สองร่างกวัดเกี่ยวเข้าหากัน มันหัวเราะร่าตอนเพิ่มความหวานให้หัวใจผม ร่างหนาอยู่ด้านบน...จู่ ๆ ก็หยุดกิจกรรมค้างจนผมตีสะโพกเมื่อโดนแกล้ง
   “งือออ...”
   “จุ๊บ...มาอยู่ด้านบนมั่ง”มันร้องบอก อุ้มผมขึ้นนั่งแทน เห้ยยยยยยยยยย~ ไม่ถงไม่ถามสุขภาพสักคำ!!!!!
   นั่งนิ่งดิฮะ อายด้วย...มันนอนเฉย ๆ เอามือหนุนหัวทำตาเยิ้ม ๆ อายดิ!!!!! แมร่ง!!!!!
   “ค้างนะ ถ้าไม่ขยับอ่ะ”เห็นป่ะ...ว่าถ้าอ่อนให้มัน มันก็จะแกล้ง มันชอบแกล้งอ่ะ...อยากร้องไห้!!! ผมกัดปาก...สะกดอารมณ์ จอร์จกูก็แมร่งตั้งโด่เลย มันเห็นผมมองจอร์จ มันเลยคิดจะใจดียื่นมือเข้าช่วยเหลือ...

   อึ๊กกกก~

   จับข้างหน้า สะเทือนถึงข้างหลัง มันหัวเราะออกมา
   “ขยับดิครับ....”ไม่พูดเปล่า สะโพกมันเด้งขึ้น...กูงี้แทบจุก!!! ไม่ทันได้ตั้งตัว!!!!!
   “อย่าแกล้ง~”ตีหน้าอกมัน จนรอยแดงขึ้นห้านิ้ว ตอนนี้สงสัยไม่ทันใจไอ้โหดจับสะโพกผมยกขึ้น แล้วกระแทกสวนขึ้นมา ทั้งเร็วทั้งแรง
   “อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะ....”หลับตาปี๋ดิครับ...นั่งแทบจะโงนเงนล้มลงมา ต้องใช้สองมือยันขอบเตียงไว้!!!
   “จะไปแล้วนะครับ”มันร้องบอก เอาจอร์จถอยออกเกือบสุดแล้วดันกลับเข้ามาสุด!!!!!!!!
   
   เสียวโคตร!!!!!!!

   “อ๊ะ....อ๊าาาาาาา”
   มันจัดการจอร์จน้อยผมจนน้ำทะลักออกมาละ ด้านหลังยังทะลวงไม่เสร็จ เหงื่องี้ออกแทบหมดตัว มันดึงผมลงไปนอนแนบชิดมันไว้ ทั้งที่ส่วนร่างยังเชื่อมต่อกัน สองมือหน้ากอด...จัดการบุกประตูหลังจนมันเสร็จสิ้นภารกิจ ผมหอบหนัก...ไถลลองนอนด้านข้าง
   “จุ๊บบบ”
   ร่างหนาหันมาจุ๊บแก้มที่ชุ่มด้วยเหงื่อ แล้วปัดผมที่รกหน้าผมออกให้...เหนื่อยมาก!!!!! จะตายอยู่แล้ว!!!! เห็นหน้าระรื่นยิ่งหมั่นไส้ ...

---------------------********************--------------------
[ติณฑ์]
   อีกชั่วโมงเจจะเลิกเรียน ผมกับเตี้ยคงไปไม่ไหวแล้ว โทรไปหาหมวดแวนก็ไม่ว่างไปรับ เลยโทรหาไอ้กล้า...มันทำธุระอยู่ห้างนั้นพอดี เลยรบกวนมันหน่อย ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกมาหาอะไรให้สุดที่รักทาน หึหึหึ....หลังจากโดนจัดหนักไป ร้องหิวข้าวเลยฮะ
   มันเดินตามออกมาในครัว บอกให้นอนรอ...เดี๋ยวยกไปให้ก็ไม่เอา หลังจากอาบน้ำเสร็จหยิบเสื้อเชิ้ตผมให้มันใส่ มันบ่นใหญ่เลยว่าบ้ารึเปล่า เอาน่า...อยากเห็นมันใส่นี่ ตัวเล็ก ๆ กับเสื้อตัวใหญ่จะน่ารักแค่ไหน เหมือนเด็กเลยฮะ 555+ เสื้อตัวใหญ่มากจริง ๆ ผมพับแขนเสื้อขึ้นให้ แล้วจุ๊บปากเบา ๆ
   “ไปอยู่กับพี่ ไม่มีใครทำอย่างนี้ให้นะ”ผมบอก หน้ามันเขินสุด ๆ
   “จุ๊บหน่อย”ผมร้องบอก มันผลักหน้าหนี เออ...จำไว้ ๆ หึหึหึ
   “กินอะไรดี....”
   “อยากกินข้าว”
   “เขียวหวานหมูไหม มีหมูเหลืออยู่...”ผมถาม มันพยักหน้ารัว
   “เขียวหวานหมู ไข่เจียวหมูสับ อะไรอีกดี?”
   “ไส้กรอกทอด”
   “โอเค นั่งรอเลยครับที่รัก...”ผมบอก มันยืนกอดอกหน้าแดง จนอดไม่ไหวหันไปจุ๊บอีกที
   “ชอบทำให้อาย~”
   “มึงน่ารักอ่ะ...ไปนั่งรอป่ะ แปปเดียว”
   “อยากดู~”ฮิ้ววววววววววว.....พูดแล้วก้มหน้า~~ โคตรน่ารัก ผมอุ้มมันนั่งบนเค้าเตอร์ ขาลอยจากพื้นเยอะเหมือนกัน...โคตรเตี้ยอ่ะ
   “อย่าเล่นมีดนะ”ร้องบอกก่อน เพราะมันนั่งอยู่ใกล้ที่เสียบมีดที่สุด มันพยักหน้า...แต่มิวายแกล้งจับด้ามมีดทำท่าจะหยิบออกมา ผมแกล้งทำเป็นไม่มอง แต่จริง ๆ ก็ระวังมันอยู่...ไอ้นี่ชอบทำอะไรให้ได้เสียวอยู่เรื่อย~
   “ติณฑ์ กูคิดได้ละ”มันพูดขึ้น ผมมองหน้า
   “คิดว่า?”
   “คิดว่า...ไม่อยากไปหาพี่บุ้งแล้ว”น้ำเสียงใส ๆ แววตาซื่อ ๆ จนต้องมองหาความจริงในแววตา
   “อยากอยู่กับมึง...”มันกอดคอผมไว้ โคตรรักอ่ะคนนี้...แต่คำพูดมันกูเชื่อไม่ได้ครับ พรุ่งนี้...มันต้องบอกว่าอยากไปแน่นอน ให้พี่เค้าบ้าไปคนเดียวเถอะ...โลเลที่สุดมันอ่ะ!!!
   “หึหึหึ”
   “จริง ๆ นะ กูคิดมาแล้ว”
   “เหร๊ออออออ!!!!”ผมหัวเราะ
   “ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ!!!”
   ผมหัวเราะกร๊ากกกกว่าเดิม....คนเก่งทำปากจู๋งอนไปละ แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้งอนจริงหรอก ทำกับข้าวไป...แกล้งมันไปสนุกดี ต้องรีบทำรีบกิน เพราะเตี้ยมันจะหลบหน้าน้องเจ...มันบอกมันอาย 555+ น่ารักจะตาย มีรอยจูบที่คอ ที่ท้ายทอย เต็มแขน ขาไปหมดเลย หึหึหึ ไปเรียนคงต้องให้มันใส่เสื้อแขนยาวไปด้วย....
   
   ติ๊ด ๆ
   เสียงโทรศัพท์เข้า ผมเดินไปเอาให้มัน หน้าจอขึ้น ‘พี่ฟ้า’ ผมส่งให้มัน...โดยไม่ลืมจุ๊บปากมันก่อนทีนึง แล้วหันไปทำกับข้าวต่อ
   “ครับพี่ฟ้า”
   “...............................”
   “อยู่ อยู่ห้องดิครับ พี่ฟ้ามีอะไรเหรอ”น้ำเสียงเบาลง...เรื่อย ๆ
   “..............................”
   “พี่ฟ้าไม่ต้องขับมาหรอก เอามาก็จอดเฉย ๆ เอาไว้ที่บ้านแหล่ะ ไม่อยากให้แดดเลีย เดี๋ยวสีจางหมด”
   “..............................”
   “ครับ ครับผม ครับ...”
   วางไปแล้ว ผมมองหน้ามัน
   “พี่ฟ้าจะเอารถมาให้...”
   พยักหน้าเข้าใจแล้ว ทำอาหารต่อ....ทอดไส้กรอกแล้ววางไว้ เตี้ยมันหยิบชิมจนเกือบจะหมด ต้องร้องห้ามไว้...ผมจูบกระหม่อมมัน ประคองไปนั่งเก้าอี้แล้วเอากับข้าวทุกอย่างวางเรียง มันกินอย่างอร่อย...โคตรภูมิใจอ่ะ >///<
   “กินเยอะ ๆ นะ...จะได้อ้วน ๆ”
   “มีแต่คนชอบพูดอย่างนี้ เดี๋ยวอ้วนจริงแล้วจะหนาว”
   “หึหึหึ ให้อ้วนก่อนเถอะครับ”
   “มึงบอกเจแวะซื้อข้าวหน้าเป็ดได้ป่ะ กูอยากกิน”
   “เออ กำลังอยากกินอยู่พอดี”

   ติ๊งต่องงงงง~~

   เสียงกดออดหน้าห้อง...ผมที่กำลังจะโทรหาเจเลยต้องวางสาย เพราะคิดว่าน้องคงกลับมาแล้ว
   “มาเร็วจัง...ยังกินไม่เสร็จเลย”เตี้ยร้องบอก...รีบยัดอาหารเข้าปาก มันจะหลบหน้าเจจริง ๆ เหรอ 55 กลัวโดนแซวล่ะสิ???
   

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: saradino1 ที่ 19-12-2012 21:31:01

พี่ฟ้า พาพ่อกับแม่ มาหา นาวแน่เลย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: timvasabi ที่ 19-12-2012 23:32:14

 หวังว่าจะไม่มีเรื่งอะไรมาเซอรืไพร์แบบช้อคลืมโลกนะ ไอ้เสียงติ๊งตีองเนี่ย ฟังแล้วค้างมากมายยยยย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 20-12-2012 13:35:08

อ๊าค ยาวได้ใจไปเล้ยยยย  น่ารักโครตๆๆๆ แต่เสียงติ๊งต่องน่ากลัวอะ คงไม่มาม่าน้า :sad4:
เป็นกำลังใจให้จ้า ร้อรอมะนาว กะติณฑ์  o13 o13 o13

ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: AnimajuS ที่ 20-12-2012 23:51:50

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 22-12-2012 11:57:24

ยาวมาก อ่านเพลินเลย ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
นัองนาวนี่ยิ่งนานวันยิ่งน่ารักขึ้นทุกวันนะเนี่ย
มีอ้อน มีีง้อ และใส่ใจความรู้สึกพี่ติณฑ์มากขึ้นด้วย
แต่ความดื้อและซนยังคงเส้นคงวาไม่เปลี่ยนแปลง
ค่อยๆบอกค่อยๆสอนกันไป เดี๋ยวโตกว่านี้ก็คงดีขึ้น
แต่ก่อนอื่นมาลุ้นกันดีกว่าว่าคนที่กดออดเป็นใคร
ใจไม่ดีตั้งแต่มะนาวบอกว่าเห็นพี่ฟ้าแล้วล่ะ :เฮ้อ:
ความจะแตกไหมหนอ ถึงพี่ติณฑ์ไม่คิดจะปิดบังก็เถอะ
ถ้าจะต้องบอกตอนที่ไม่ได้ตั้งตัวอย่างนี้ก็อดหวั่นไม่ได้
รอลุ้นตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 22-12-2012 15:50:56

คนเขียนหายไปนานมากกก แต่มาทีเดียวเยอะๆก็ดีใจ

เอาใจช่วยพี่ติณฑ์น้องนาวให้ครองคู่กันไปยาวๆ แต่ตอนหน้าอาจจะมีเซอร์ไพรซ์อ่ะดิ (คนที่ stroke นาวก็น่ากลัวนะ)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 27-12-2012 14:43:50

นึกว่าคนแต่งลืมเรื่องนี้ไปแล้วอ่ะ อยากให้มาต่อเรื่อยๆนะคะ เราตามมารอทุกวันเลย เฮียติณฑ์กับมะนาวน่ารักมากๆ แต่ยังไม่แน่ใจว่ามะนาวนี่แยกแยะความรักแบบแฟนกับความรักแบบครอบครัวออกรึเปล่าน้อ อยากอ่านดราม่าให้เฮียโกรธมะนาวแบบจัดหนักไปเลยที่มะนาวชอบอ้อนทุกคนไปทั่ว หึงแทนเฮียติณฑ์จริงๆ มะนาวจะได้รู้ใจตัวเองซะทีว่ารักเฮียติณฑ์มากน้อยแค่ไหน รีบมาต่อไวๆนะค๊าาาาาา :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: chancha ที่ 27-12-2012 21:16:05

ปวดหัวแทนติณฑ์ นาวดื้อจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 03-01-2013 14:55:55

รอ รอ รอ มาต่อไวๆนะคะ :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 19,20,21,22 [19/12/12] P.7
เริ่มหัวข้อโดย: timvasabi ที่ 03-01-2013 15:24:12

รอๆๆๆๆ รอ รอ อยากอ่านต่อจุง ^^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 04-01-2013 19:27:16

ตอนที่ 23

[มะนาว]
   “กินช้า ๆ ดิ เดี๋ยวก็ได้ติดคอ”
   “เจมาแล้วอ่ะ ยกไปกินในห้องได้ป่ะ?”ผมถามเพราะเสียงกดออดยังดังไม่หยุดเลย...ติณฑ์ทำหน้าดุ รู้กันว่าไม่ได้!!

   ไอ้คนใจร้าย!!!

   ทำให้เค้าเป็นแบบนี้แล้วยังไม่รับผิดชอบอีก!!!!

   
   เสียงออดดังตลอดติณฑ์มันนั่งนิ่งอ่ะ...ไม่ยอมลุก ผมเลยตัดรำคาญต้องลุกไปเปิดประตูเอง เจไม่น่ากลับมาเร็วเลย...ว่าจะฝากซื้อข้าวหน้าเป็ดสักหน่อย อยากกินมากกก...เอาไว้เย็นนี้จะชวนกันออกไปกินข้างนอกก็ได้ จะเป็นเจ้ามื้อเลี้ยงเอง หุหุหุ เห็นติณฑ์มันล้างจานคนเดียวทุกวันเลยสงสารหรอกนะ!!!
   ประตูห้องเปิดค้าง...ผมเบิ่งตากว้างถึงผู้มาเยือน อยากจะช็อคตายตอนนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด.....

“พี่ฟ้า~~”ผมคราง ใจสั่น...ไอ้โหดรีบลุกมาจากโต๊ะอาหาร เมื่อเห็นว่าเสียงผมเงียบไป
   “ใครมาว่ะเตี้ย?”มันพูดแล้วเงียบกริบไปเช่นกัน
   พี่ชายของผมที่มองมาแววตาตัดพ้อ... ทำให้ผมรู้ว่าที่เห็นวันนี้ไม่ได้ตาฝาด...เป็นพี่ฟ้าจริง ๆ ที่แอบมาดูอยู่ตอนนี้ผมเริ่มตัว ว่าพี่ฟ้ารู้แล้วใช่ไหม...ผมน่าจะคิดได้ก่อนหน้านี้ เพราะงี้พี่ฟ้าถึงได้โทรมาเช็คหลายครั้งว่าผมอยู่ไหน?
   “ทำไมทำแบบนี้มะนาว”พี่ชายครางเสียงเบา แค่คำพูดของเขาก็ทำให้หนาวไปถึงขั้วหัวใจ...อย่ามองเค้าด้วยสายตาแบบนั้นสิ...
   “คะ คือว่า....”ยังไม่ทันได้แก้ตัว
   
   พลั๊ก!!!!!!!!!!

   หมัดแห่งเทพเจ้าดาวเหนือ...ลอยข้ามหัวผม สู่คางหล่อของติณฑ์มันจนล้มลงไป
   “เฮ้ยยย!”เป็นผมที่ร้องเสียงดัง
   “นี่สำหรับการกระทำเลว ๆ ของคุณ!!!!!!”พี่ฟ้าพูดใส่หน้า ติณฑ์จับปากที่เลือดน้อย ๆ นั่นออกแล้วลุกขึ้นยืน ผมรีบเข้าไปจับแขนมันไว้...ไม่ให้ตอบโต้!!
   “พี่ฟ้า~~”ร้องเรียกพี่
   “พี่ไม่นึกเลยว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง...ไม่คิดเลย”
   “พี่ฟ้า~~”
   “มะนาวทำพี่ผิดหวังและเสียใจมาก”
   “ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น ขอแค่....”
   “คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...มันจบแล้ว!!!!”
   “ไม่!! มันยังไม่จบ...!!!”
   “เรื่องของคุณแล้วกัน!!! เห็นจะต้องขอตัวน้องผมกลับตอนนี้เดี๋ยวนี้!!!”
   “พี่ฟ้า!!”
   พี่ฟ้าลากผมออกมา ผมรีบดึงแขนคนโหดไว้ เราจ้องตากัน...ผมไม่ไป!!!!!! ผมบอกมันด้วยสายตาว่าอย่างนั้น ติณฑ์ดึงผมไว้เช่นกัน
   “กลับกับพี่!!!!!!”
   พี่ฟ้าไม่เคยโหด พี่ฟ้าที่ใจดี พี่ฟ้าไม่เคยทำร้ายน้อง...แต่คน ๆ นี้ไม่ใช่พี่ฟ้า...ไม่ใช่!!!!!!!!

   กลัวววว!!!!

   “ปล่อย เค้าไม่ไปปล่อยเซ่!!!!!”ผมดื้อดึงพลางสะบัดแขนให้หลุดออกจากพันธนาการ ไม่อยากกลับตอนนี้...ผมยอมแม้กระทั่งทำร้ายพี่ชายของตัวเอง ก่อนจะเกิดการฆาตรกรรมหมู่ ผมก็ต้องช็อคอีกครั้ง เพราะคนที่มากับพี่ฟ้า...คือ พ่อของผมเอง

   “พ่อ~!!!”

   “กลับ!!!!”


   คำเดียวสั้น ๆ ง่าย ๆ แววตาลุกโชนด้วยความโกรธหรืออะไรตาม
   “ไม่!!!!”ผมกระแทกเสียงกลับไปเช่นกัน เราสองคนโอบกอดกันไว้...เสียงทะเลาะกันดังลั่น จนผู้มาใหม่ตะลึงงัน พี่กล้ากับน้องเจ เข้ามาในห้อง...อย่างเหมาะเจาะทันเวลา ผมมองพี่ฟ้าอย่างน้อยใจ~

    เพลี๊ย!!!!!

   มือหนาของผู้ให้กำเนิดตวัดลงบนแก้ม ใบหน้าของผมสะบัดตามแรงมือ อารามความตกใจที่มีทำให้ทุกคนในห้องนั้นเกิดความตะลึงงัน...
   ชา...วาบ ไปหมดทั้งร่าง

   พ่อไม่เคยตบผมมาก่อน...

   ความน้อยใจแล่นขึ้นเกือบทุกจุดสูงสุด แต่ก็ไม่อยากเลยไม่ใช่เหรอ...ยังไงผมก็ไม่ใช่ลูกรักอยู่แล้ว เขาจะทำยังไง...กับผมก็ได้~~

   น่าน้อยใจเหลือเกิน...
   “อ่อ...นี่รู้เห็นกันเป็นกระบวนการสินะ”พ่อหันไปหาเจกับพี่หมวด น้องหน้าเสีย..ไปเลย
   “เจไม่เกี่ยว!!”ผมกัดฟันตอบ จะให้คนอื่นมาเดือดร้อนด้วยไม่ได้...
   “ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ”ติณฑ์ย้ำคำเดิมอีกครั้ง...พ่อหัวเราะเยาะ
   “รับผิดชอบยังไง แต่งงานเหรอ???? คุณลืมไปรึเปล่า นี่มันประเทศไทยนะ...คุณอาจจะหัวสมัยใหม่ รับเรื่องพวกนี้ได้ แต่บ้านผมหัวเก่า...เห็นทีจะแบกรับเรื่องนี้ไว้ไม่ไหว”พ่อต่อว่า...
   “แต่ผมยังยืนยันว่าผมยินดี....”
   “เก็บคำของคุณไว้เถอะ ลูกผมยังเรียนอยู่...ยังมีอนาคตอีกไกล!!!!”เสียงดังมีอำนาจนั่นเอ่ยวาจาลั่นห้อง ให้พี่ฟ้าลากผมกลับทันที
   “ไม่เอา ติณฑ์~~~~~~~”ติณฑ์มันก็จะมาหาผม แต่พี่กล้าดึงเอาไว้!!!!!!
   “เจช่วยพี่ด้วย~~”
   “พี่นาวววววว”น้องเจตะโกนเรียกผมเช่นกัน...ฮึก ๆ ๆ
   น้ำตาพรั่งพรู~~

ใจร้าย!!!!

ใจร้าย!!!!

ใจร้าย!!!!
ผมร้องไห้มาตลอดทาง...พี่ฟ้าขับรถมุ่งตรงไปยังคอนโดของผม พอมาถึงผมก็หนีเข้าห้องตัวเองทันที ออกมาแทบจะตัวเปล่าเลยก็ว่าได้ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ ทุกอย่างทิ้งไว้ที่คอนโดโน้นหมด...

“แม่~” แม่กำลังเก็บของในห้อง ผมโผเข้ากอด...ซบแม่
“งามหน้าดีไหม”พ่อตวาดลั่นห้อง
“ฮึกกกๆๆ”
“คุณดูลูกชายคุณให้ดีนะ เลี้ยงกันจนตามใจแล้วเป็นไง นี่ดีนะ...มันเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงป่านนี้ท้องโตให้อายชาวเขาไปทั่วแล้ว!!!!”
“พอเถอะค่ะคุณ”แม่ปราม พ่อมีสีหน้าเคร่งเครียดจนเห็นได้ชัด แต่ผมก็ไม่ได้มอง...ก้มหน้าร้องไห้
“เก็บของให้หมดเดี๋ยวนี้เลย พรุ่งนี้ฟ้าลงไปขอคืนห้องนะ!!”
“ครับ”พี่ฟ้ารับคำ

ก่อนพุธ พฤหัส ศุกร์ ผมมีสอบ...ก็ดีเหมือนกัน ตก ๆ ไปให้หมด ผมไม่ได้อยากเรียนคณะนี้อยู่แล้ว

“พรุ่งนี้พาตามน้องไปมหาลัยด้วย อย่าลืมคุยกับอาจารย์ว่าจะขอย้ายที่เรียนตอนนี้ได้รึเปล่า”
“ครับ”

ฮึกกกกกกกกกกกกกกก~

เอ้า...เชิญเลย จะทำอะไรก็เชิญเลย...

“ทำตัวเหลวแหลกนี่ถ้าพ่อไม่ไปเห็นกับตาคงไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแกทำตัวน่ารังเกียจขนาดนี้!!!!”พ่อหันมาด่าผม ซึ่งก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร จะให้พูดอะไรอีก...โดนตบไปเมื่อกี้หน้ายังชาไม่หาย!!

“คุณคะ...”
“วุ้ย...ไอ้ลูกคนนี้! ไม่ได้ดั่งใจอะไรสักอย่าง”

ประโยคสั้น ๆ ที่เอ่ยออกมา เหมือนมีดที่กรีดบาดแทงหัวใจ ย้ำแผลเดิมซ้ำ ๆ ลูกไม่เอาไหน...ลูกไม้ไกลต้น ลูงหลง~ ฉายาที่เพื่อน ๆ ให้เขา เป็นจริงอย่างไม่ผิดเพี้ยนและอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ด้วย
ตั้งแต่เล็กจนโต คนเป็นพ่อมักภูมิใจลูกที่เรียนเก่ง ไม่รู้ว่ามันเป็นกรรมของผมรึเปล่า ที่พี่บุ้ง พี่ต้นหอม พี่ขิง และพี่ฟ้าที่เป็นเสมือนลูกบุญธรรมนั้น เรียนเก่งกันทุกคน พอผมเป็นคนสุดท้องความคาดหวังก็คงจะมีมากเท่าคนอื่น ๆ ไม่ได้อย่างที่หวัง...เขาคงจะผิดหวังมาก
แล้วให้ผมเกิดมาทำไม??
ไอ้โหดของผมมันจะเป็นยังไงบ้าง จะมาหาผมไหม...ผมจะทำยังไงต่อจากนี้ดี???

------------------*-*-*--------------------
ผมจะอยู่ห้องนี้วันสุดท้าย...ทันทีที่สอบตัวสุดท้ายเสร็จ พ่อทำเรื่องคืนห้องแล้ว ผมต้องกลับไปที่กาญ...ขึ้นมาอีกทีก็เปิดเทอม เวลานั้นพี่ฟ้าคงมาอยู่ด้วย...
จะทำยังไงก็แล้วแต่แล้วกัน...

“ทานข้าวหน่อยนะครับมะนาว”พี่ฟ้าเอาข้าวมาให้ ผมไม่หิว...เห็นอาหารแล้วนึกถึงแต่หน้าติณฑ์ลอยมา
“............................................”
“มาพี่ป้อนนะครับ”
   ผมปัดมือนั้นทิ้ง! ช้อนกระเด็นไปอยู่มุมห้อง เศษอาหารกระจายบนที่นอนเต็ม พ่อกับแม่เดินเข้ามาดู...
   “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ฟ้ายกออกไป”
   “แต่ว่าน้องไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานนะครับ!”
   “เลือกที่จะไม่กินเอง อยากทำร้ายตัวเองแบบโง่ ๆ !!!”
   
   ผมเบือนหน้าหนี...ข่มตัวเองไม่ให้น้ำตาไหล เตรียมอาบน้ำและใส่ชุดนศ. เพื่อไปสอบ...เอาหัวสมองโง่ ๆ กลวง ๆ แบบนี้แหล่ะไปสอบ! หนังสือก็ไม่ได้อ่านสักตัว ตาบวมเพราะผ่านการร้องไห้มาอีก!!!
   พี่ฟ้าเป็นคนมาส่งที่มหาลัย และแน่นอนเขานั่งเฝ้าด้วย...อยู่ใต้ตึก ผมเดินบันไดแทนที่จะขึ้นลิฟท์เหมือนทุกที ก้าวช้า ๆ เรื่อย ๆ ทั้งที่รู้ว่าสายไปเกือบ 5 นาทีแล้ว ทุกคนคงกำลังทำข้อสอบ ผมรู้ว่าสายสุดได้ไม่เกิน 15 นาที ไม่มีอะไรที่จะต้องรีบสักหน่อย!!!
   
    “นาว!!!”เรียกเสียงแทบจะเบา ผมหันควับไปมอง ไอ้คิ้วยืนอยู่มุมหลืบของชั้น ผมโผเข้ากอดมันร้องไห้อีกที
   “กูรู้เรื่องหมดแล้ว ใจเย็น ๆ นะมึง”มันบอก
   “ฮึก ๆ พ่อทำกับกูแบบนี้ได้ยังไง เขาตบกูด้วย ฮืออ...แค่ไม่บอกไม่รักกูก็เจ็บมากพอแล้ว นี่เขาด่ากูทุกวัน เอากูไปเปรียบเทียบกับพี่ ฮึกกก...กูมันเลวมากเหรอคิ้ว”ผมระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจ หลายวันที่ผ่านมา ผมแทบจะไม่ได้พูดอะไรกับใครด้วยซ้ำ นาทีนี้...ก็เริ่มน้อยใจที่ไม่ได้รับการติดต่อมาจากเพื่อนหรือติณฑ์เลย

   คิ้วเหมือนนางฟ้า เหมือนที่พึ่งสุดท้ายที่ผมมี...

   “กูรู้ ๆ ใจเย็น ๆ ฟังนะ....เฮียเขาก็ไม่ต่างจากมึง เขาอยากมาหามึงมาก แต่ทุกคนห้ามไว้ก่อน”
   “ทำไม!!!”ผมตะคอกถามด้วยอารมณ์ แต่คิ้วมันจับมือผมอย่างอ่อนโยน
   “เพราะจากที่พ่อมึงไม่เข้าใจอยู่แล้ว จะไม่เข้าใจมากขึ้นไปอีก...วิธีบุกใช้ไม่ได้ทุกสถานการณ์หรอกนะ!”
   “แต่กูอยากเจอ ฮือออ...”
   “เฮียฝากมาบอกว่า อย่าร้องไห้ ให้กินข้าวให้ตรงเวลา แล้วก็อย่าดื้อ แล้วเฮียจะมารับ”
   “มารับยังไง?”ผมถามต่อ เพราะตอนเย็นจะต้องไปกาญแล้ว
   “เออน่า เดี๋ยววางแผนก่อน...นี่โทรศัพท์กูซื้อมาให้ใหม่เครื่องมันเล็กดีไม่เหมือนโทรศัพท์ดีด้วย โทรเข้าโทรออกได้ปกตินะ ตั้งเป็นเงียบเสียง มึงซ่อนป๋ามึงไว้ดี ๆ ส่วนโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์เฮียมันบอก จะเอามาคืนให้ด้วยตัวเอง”
   “อือ ๆ มึงบอกติณฑ์ด้วยนะ ว่ารับกูเร็ว ๆ”
   “ได้ หยุดร้องได้แล้ว~ ไปสอบไปมึง ทำให้เต็มที่...สู้ ๆ”ผมพยักหน้าขอบใจมันทั้งน้ำตา อิจฉา...คิ้วมันจัดการทุกเรื่องได้ดีเสมอ

   ผมนั่งทำข้อสอบตามความรู้ที่สั่งสมมาทั้งเทอม ไม่คาดหวังอะไรแล้วทั้งนั้น ....หวังว่าพรุ่งนี้คงดีกว่าวันนี้....



 :o12: :o12: :o12: :o12:

ขอโทษที่มาลงช้านะฮับบบบบ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 24 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 04-01-2013 19:28:28

ตอนที่ 24
[มะนาว]
   กลับมาอยู่บ้านได้สี่วันแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ทุกอย่างเงียบสนิท ทั้งคนที่บอกว่าจะโทรมาก็ไม่โทร ทั้งคนที่บอกจะช่วยก็ไม่เห็นโผล่หัวมาสักคน ตอนนี้ผมโดนกักบริเวณ ไม่ให้ลงไปข้างล่าง ไม่ให้รับโทรศัพท์ใคร ไม่ให้ใครติดต่อ...ปู่ย่าตายายขึ้นมาเยี่ยมบ้าง แต่ก็ไม่บ่อย ....แม่ขึ้นมาคุยด้วยทุกวัน แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากคุยสักเท่าไหร่ แม่เอาแต่บอกซ้ำ ๆ
   “นาวต้องเข้าใจพ่อนะลูก”

   ฮะ...เข้าใจ แต่พ่อไม่เคยเข้าใจหนูเลย ทำไมต้องมีผมคนเดียวที่นอกคอก แอบคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าเรียนเก่งอย่างพี่ ๆ คงจะถูกใจพ่อขึ้นมาบ้าง งั้นดีไหมฮะ?

   พี่ฟ้าออกไร่เหมือนทุกวัน...ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย ทำไมน่ะเหรอ...ไม่รู้สิ เขาบอกเขาผิดหวังต่อผม แต่สำหรับผมแล้ว ผมก็ผิดหวังเขาเหมือนกัน...พี่ชายที่แสนดี และคอยปกป้องน้องคนนั้นหายไปไหน?

   เสียงโทรศัพท์เงียบกริบ จริง ๆ มันก็เงียบอยู่แล้วอ่ะนะ ผมอยากโทรออก....แต่จำเบอร์ใครไม่ได้สักคน แม้แต่เบอร์ของตัวเอง =_= อยากเขกกะโหลกตัวเองสัก 120 ที อะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ไม่เคยจำ
   โทรศัพท์ตอนนี้ก็เหมือนมีก้อนหินชิ้นนึง ไร้ประโยชน์ แบตก็ใกล้จะหมดเต็มที...ไอ้คิ้วคนเก่งเอาโทรศัพท์มาให้ แต่มีเอาที่ชาร์จมาให้อีก ผมเลยต้องปิดเครื่องเพื่อประหยัดแบต แล้วซุกมันไว้ในลิ้นชักหัวนอน วางไว้นี่แหล่ะ...ไม่มีใครสังเกตหรอก! มันไม่ค่อยเหมือนโทรศัพท์จริง ๆ อย่างคิ้วว่า เหมือนของเล่นเด็กมากกว่า
   เพราะไม่ได้รับอนุญาตให้พบใคร แม่บ้านเลยได้แต่เอาอาหารวางไว้หน้าห้อง...เหมือนทุกวัน แต่ผมไม่หิวเลย จริง ๆ นะ คิดถึงติณฑ์ คิดถึงอาหารที่มันทำ...ถ้าได้อยู่กับมันอีก คราวนี้ผมจะไม่บ่นเวลามันทำอาหาร ผมจะไม่กวน และจะกินให้หมด แน่นอน...
   ป่านนี้มันทำอะไรอยู่นะ ไหนบอกว่าจะโทรมาหาไง?

   นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ข้างหน้าต่าง ผมคงอาจจะอธิษฐานกับตัวเองมากไป ขอแค่อิสระ...

   บางทีสิ่งนั้นสำหรับผม...มันคงยากเกินไป~

   พ่อไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย ท่าทางจะโกรธมาก มากแค่ไหน...ผมรู้ดีเพราะวัดจากรอยห้ายิ้มที่ปรากฏข้างแก้ม มือหนักน้อยว่าติณฑ์นัก 2 ครั้งแล้ว ที่โดนตบแบบนี้...ทำไมครั้งนี้มันเจ็บไปสุดขั้วหัวใจก็ไม่รู้ วินาทีนั้นความน้อย ความโกรธแล่นแทบจุกอก ไม่เคยได้เป็นที่รักของพ่อเลย...ผมย้ายข้าวของออกจากโรงแรมนั้น พี่กล้าเป็นคนมาจัดการทำเรื่องย้ายออกให้ด้วยตัวเอง เขาทำอะไรไม่ได้...ได้แต่มองตามให้กำลังใจเท่านั้น
   ยังไม่รู้ว่าเทอมต่อไปจะยังไง หรืออาจจะต้องย้ายที่เรียน ผมก็คงแล้วแต่เขาแล่ะ เค้าอยากจะให้ทำอะไร...ก็แล้วแต่เค้า...

   ผมเปิดประตูห้องออก ส่วนที่ยื่นออกไปนั่นคือระเบียงเล็ก ๆ ที่มองออกไปเห็นทุ่งกว้าง
   “เมื่อไหร่จะมา? ฮึกกกก~”ผมพูดกับตัวเอง อดร้องไห้ไม่ได้ ทำไมรู้สึกเหงา ว้าเหว่ขนาดนี้!!!
   
   เจ็บ เจ็บที่หัวใจ...เจ็บมาก...ทำไมต้องคอยถามตัวเองย้ำ ๆ ‘เมื่อไหร่จะมา’

   หรือมันอาจเบื่อ อาจรำคาญ เลยใช้จังหวะนี้ทิ้งผม ยิ่งคิดยิ่งร้องไห้เอง...

   นั่งมองนกบินอย่างอิสระ แล้วอิจฉา...จะบินไปไหนก็ได้

เฮ้~ ผมก็บินได้เหมือนกันนะ!
   
   ลุกขึ้นยืนเต็มตัว เดินไปที่ระเบียง ก้าวขาปีนขึ้นไปเหยียบบนราวระเบียง ส่วนนี้ทำด้วยไม้หนามากพอที่ผมจะเหยียบลงไป ข้างล่างเป็นต้นไม้พุ่มหนา ถึงตกลงไปก็ไม่ค่อยเจ็บหรอก! (มั้ง) ที่แรกผมยังไม่ค่อยกล้ายืน มันดูออกจะเสี่ยงเกินไปหน่อย เลยจับเสาไว้เพื่อพยุงตัว มองไกลลิบ ๆ นั่นคือถนนใหญ่ที่จะตัดมาเป็นเส้นเข้าไร่ ผมมองรถคันแล้วคันเล่า ซึ่งนาน ๆ ก็มาที เผื่อติณฑ์มาผมจะได้มองเห็นมันคนแรก

   “ว้าย ตาเถร!!!!!!!! คุณมะนาวค้า....ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น!!!!!!” เสียงแม่บ้านร้องดังโวยวาย ทำเอาคนแตกตื่น ทั้งแม่และทุกคนออกจากบ้านยืนตรงด้านนอก เงยหน้าขึ้นมา
   “มะนาวลงมาลูก!!!!!”แม่ร้องเสียงสั่น
   “แม่ หนูบินได้ด้วยนะ”ผมยิ้มให้แม่นิดหน่อย ผมบินได้ด้วยล่ะ...อยากบิน บินเหมือนนกไง~ ให้ตายเถอะ...ทำไมน้ำตาต้องไหลตอนนี้ด้วย แค่อยากบินได้เท่านั้นเอง~
   “ลงมาลูก!! ลงมา!!”เสียงย่ากับยายดังสลับกัน ผมอยากตะโกนตอบว่า ไม่ต้องห่วงหนูหรอก...ยายร้องไห้ ผมทำยายร้องไห้เหรอ ?
   
   “มีอะไรกันเหรอครับ”พี่ฟ้าขี่มอเตอร์ไซต์เข้ามา
   “ฟ้า~”ป้าแก้วกับแม่โผเข้าหาพี่ฟ้า ซึ่งมองมาข้างบน ผมมองเลยไปที่เส้นขอบฟ้า...ไม่อยากมองหน้าเขา ผมไม่รู้ว่าถูกมองด้วยสายตาแบบไหน เส้นขอบฟ้าที่ไกลอยู่ลิบ ๆ นั่น สวยงามว่านายฟ้าที่อยู่ใกล้กันแค่นี้...
   “มะนาวอย่าทำอะไรโง่ ๆ นะ!”พี่ฟ้าตะโกนขึ้นมา โง่งั้นเหรอ? เหมือนอย่างที่พ่อบอก...ชีวิตผมทำอะไรโง่ๆ มาเยอะ จะเป็นอะไรไปถ้านี่เป็นอีก 1 ความโง่ ที่กำลังจะบรรจุลงไปในพจนานุกรมของผม

   พี่ฟ้าวิ่งเข้ามาในตัวบ้าน...ผมมองที่ประตูห้อง ผมล็อคห้องเอาไว้ เสียงทุกคนกำลังชุลมุนโวยวาย...พ่อขับรถเข้ามาจอดข้างหน้า ผมถอนหายใจ...มองหน้านกฝูงนั้น บินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้~~

   ผมใช้เวลานี้เหม่อลอย...ขบคิด ถ้าติณฑ์ไม่มาผมควรจะต้องทำยังไงดี??

   “คุณค่ะ ทำอะไรสักอย่างสิ!!!!!!”แม่ตะโกนบอกพ่อ  ขณะที่ผมกำลังลองปล่อยมือ...แขนทั้งสองข้างกางออก เพียงแค่กางออกก็เหมือนร่างกายตัวเองเบาโหวง ผมรู้ว่าเท้าตัวเองเหนียวมากพอ...จิกลงบนไม้อย่างหนึบเลย
   “ลงมาเดี๋ยวนี้มะนาว!!!”เสียงพ่อเข้มมาก นี่เขาจะต้องไปเหลาหวายมาตีผมอีกรึเปล่านะ

   ไม่ได้สนใจคำพูดนั้น แต่กลับยืนยืดได้ตัวตรงก็อยากจะออกเดิน ขาผมสั่น...เพราะทรงตัวได้ไม่ดี เสียงร้องวี้ดว้ายประหนึ่งว่าดูคอนเสิร์ตดังอยู่ล่างแล้วมีผมเป็นนักร้องซุปเปอร์สตาร์ผู้โด่งดัง
   “โอ๊ย ฉันจะเป็นลม...ถ้าหลานฉันเป็นอะไรนะ คอยดู ๆ”เสียงย่าอาฆาตพ่อ ปู่และตาก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน ยังไม่ทันได้เดินก้าวแรก มือหนาคว้าเอวได้ก็เหวี่ยงลงเต็มแรง

   ตุ้บ~~

   !!!!!!!!

   พี่ฟ้าคว้าเอวผมแล้วดึงกลับล้มลงที่ระเบียง เข้าได้ไง!!!!!!!!!! ตั้งหลักได้ผมทุบอกนั้นทั้งจิก ทั้งตี พร้อมร้องไห้ไปด้วย นี่เขาจะมายุ่งอะไรกับผมนักหนานะ!!!
   “หยุด มะนาวหยุด!!!!!”
   พี่ฟ้าพยายามรวบมือทั้งสองออก ผมกัดเข้าที่มือหนา...
   “อย่า มะนาว!!! พี่บอกให้หยุด!!! หยุด!!!”

   มายุ่งอะไรด้วย!!!!

   ปล่อยเซ่!!!!!

   เหมือนเขาจะรำคาญที่ผมพูดไม่ฟัง ตอนนี้ทุกคนในบ้านวิ่งเข้ามาในห้อง พ่อมาถึงคนสุดท้าย แหวกทางเข้ามา...กระชากตัวผมลุกขึ้น
   “ทำไมทำแบบนี้!!!!”

   ไม่รู้สิ ไม่รู้ทำไม...หน้าผมนิ่งเฉย แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด ผมเองก็ไม่รู้ทำไม...

   “มะนาว!!!!!”พ่อเขย่าตัวผมอย่างหัวเสีย แม่เป็นคนมาดึงเราสองคนแยก
   “อย่าให้ต้องล่ามไว้นะ ต้องการอย่างนั้นหรือไง!!!”
   ผมมองหน้าคนพูดด้วยความรู้สึกเฉยชาอย่างที่สุด

   นี่ผมได้รับการลดเกียรติเทียบเคียงกับสัตว์ตัวนึงแล้วเหรอ รู้สึกพิเศษจัง~

   “มาหาย่าลูก ขวัญเอยขวัญมา”
   “แม่อย่าโอ๋มากนักได้ไหม ไม่เห็นเหรอ...มันจะเสียคน”
   “แกก็ทำกับลูกเกินไป”
   “เกินที่ไหน นี่ถ้าไม่เอากลับมาก่อน คงติดเหล้า ติดยาไปแล้ว มันน่ะหัวอ่อนหลอกง่าย!!”

   ทุกคนเริ่มเถียงกัน...จนสมองผมตื่อ ไม่รับรู้อะไรแล้ว...

*-------------------------------------------------------*
แม่บ้านยกอาหารเข้ามา แล้วก็ยกของเก่าที่ไม่พร่องแม้แต่นิดเดียวออกไป ผมนอนอยู่อย่างนั้นมาตั้งแต่กลางวันจนกลางคืน แอบเปิดโทรศัพท์ แต่มีไม่สายเรียกเข้าสักอย่างเดียว

   ไอ้โหดนี่มันยังไงนะ!!!!!!!!!

   ทำไมไม่โทรมาบ้าง สัญญาไม่เป็นสัญญาเลย

   เสียงกุกกักหน้าห้อง ทำให้ต้องแกล้งนอนหลับ...สักพักเสียงนั้นเงียบไป แต่รู้สึกว่าเตียงยวบแทน! มือหนากอดเอวรั้งไปกอด
   “พี่ขอโทษนะครับ”เสียงพี่ฟ้าทุ้มข้างหู

   ไม่มีประโยชน์แล้ว!!!!

   ผมโกรธมาก...มากกกกกกก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นอนสะอื้นร้องไห้

   “อย่าให้ใครทำแบบนี้นะ”
   “มึงเป็นของกู...”
   “รักนะครับ....”

   เสียงเก่าลอยเข้าหู ไอ้ติณฑ์ไอ้บ้า!!!! คิดถึงมันมากคิดถึงมากเกินไปแล้ว

   “เงียบซะนะครับ”
   “เค้าโกรธพี่ฟ้ามาก ทีหลังไม่ต้องมาพูดกับเค้าแล้วนะ”ผมบอก แกะมือหนานั่นออก...เขถิบตัวเองออกห่าง
   “แต่พี่ไม่โกรธมะนาว เพราะพี่รู้ว่ามะนาวกำลังหลงผิด”
   “หลงผิด?”
   “ครับ หลงผิดคิดว่านั่นคือความรัก มันไม่ใช่ครับ...มันไม่ใช่ เวลาผ่านไปมะนาวจะรู้ได้เองว่านั่นเพียงแค่ความหลงชั่วครู่”
   คำพูดพี่ฟ้าทำให้ผมสงสัย แล้วต่างกันยังไง?
   “เวลาผ่านไป มะนาวจะลืมเค้าได้ ไม่ต้องคิดถึงเค้าแล้ว...นะครับ”พี่ฟ้าบอก
   ไม่...

   ไม่....

   ไม่.....

   ผมจะลืมจริง ๆ เหรอ ลืมคนที่ผมรักได้จริงๆ เหรอ (พูดกับตัวเองเพราะก็ไม่มั่นใจในตัวเอง)

   แล้ววันทุกวันก็เป็นแบบนั้น...ตื่นมาเพื่อร้องไห้ ร้องไห้จนหลับ กินข้าวบ้าง ไม่กินบ้างแล้วแต่อารมณ์ พี่ฟ้าบอกว่าไม่นานผมก็จะลืม แต่ทำไมยิ่งนานทำกลับยิ่งโหยหา...

   “วันนี้อากาศดีอยากออกไปเดินเล่นไหมจ๊ะ”แม่ถาม ผมไม่ได้ตอบกำลังครุ่นคิดอะไรกับตัวเองอยู่ แค่ต้องหายใจก็เหมือนชีวิตจะยากเกินไปแล้วสำหรับผม
   “ฟ้าให้คนเตรียมรถทีนะจ๊ะ”
   “ครับ”
   เขาคงชอบกันแบบนี้ ร่างที่ไร้วิญญาณ...ตุ๊กตาสำหรับทุกคน พ่อไม่ได้พูดกับผมเลย ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเขาเหมือนกัน เราต่างคนต่างอยู่...

   เผลอคิดเล่น ๆ ว่า...ถ้าผมตายไปทุกอย่างจะดีขึ้นบ้างไหมนะ

   แต่แค่คิดเพียงเท่านั้น...ตายยังไงของเจอติณฑ์ก่อนละ ทำไมผมคิดถึงมันมากขนาดนี้ไม่รู้

คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!
คิดถึง!!!

เจคงไปเรียนพิเศษเหมือนอย่างเคย เช้า ๆ แบบนี้ผมกับเจคงกำลังเถียงกัน รอคนโหดกำลังทำอาหารเช้า ผมมาอยู่บ้านกี่วันแล้วนะ...คิดถึงรสมือแบบนั้น ผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ตัวเองกินข้าวได้เยอะขึ้นมาก...ถ้าได้กินฝีมือติณฑ์ ตอนนี้อะไรก็ดูไม่อร่อยไปหมด บางทีก็เจ็บท้องบ้าง เวลานั้นถึงไม่อยากกินก็ต้องกิน
   คิดถึงเวลาคุ้ยของในตู้เย็น ผมกับเจมักจะโดนเอ็ดอยู่เสมอ ตู้เย็นห้องติณฑ์มันใหญ่เบ้อเร้อ แล้วมันชอบเอาขนมใส่กล่องแพ็คอย่างดีแล้วยัดไว้ใน ๆ เวลาจะกินทีก็ลำบาก ควานหากว่าจะเจอ
   เรื่องเครื่องครัวไม่เคยแตะ ตั้งแต่ทำแก้วแตกมันคาดโทษไว้มากมาย ผมแค่ทำหลุดมือ...ใช่ว่าจะตั้งใจเสียเมื่อไหร่ เวลามันโกรธหน้ามันตลกดีนะ เหมือนยักษ์เลย แต่เวลาผมง้อแปปเดียวมันก็หายแล้วล่ะ ติณฑ์มันคือยักษ์ใจดี คึคึคึ

   “ยิ้มอะไรคนเดียวจ๊ะ”แม่ถาม ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมาสนใจผม
   “แม่รู้ไหม ติณฑ์มันชอบทำอาหารมากเลยนะ”
   
   แคร็ง~~~~ เสียงช้อนกระทบจาน ไม่ต้องบอกว่าใครพ่อจ้องหน้าผมเขม็ง
   “มันทำสปาเก็ตตี้อร่อยมาก  หนูกับเจชอบแย่งกันกินอร่อยที่สุด~”
   “อะ เอ่อ มะนาว”
   “ติณฑ์เคยให้ลองทอดไก่ด้วยนะ สอนทำสลัดด้วย แม่ต้องเห็น...”
   “พอเถอะจ๊ะ มะนาว”แม่ร้องปราม แต่ผมยังพูดไม่หยุด
   “ฮึกกก...หนูชอบที่สุด ฮึกกกก...ชอบกินไก่แบบนั้น ฮึกกกก”
   “ชู่ว~~”
   “เจ็บจังแม่~ จู่ ๆ หนูก็รู้สึกเจ็บตรงนี้”ผมจับที่หัวใจ มองหน้าทุกคนและพี่ฟ้า
   “เมื่อไหร่มันจะหายนะแม่ มันเจ็บจังเลย”
   บรรยากาศบนโต๊ะอาหารฝืดเคือง แม่เป็นคนยื่นมือมาจับผมไว้...
   “มันจะหายใช่ไหมแม่~ มันจะหายใช่ไหม!!”ผมร้องถาม  ทุกคนทำหน้าไม่สู้ดี
   “หึหึหึ เดี๋ยวมันก็หายเนอะ”ผมหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา หัวเราะอย่างขมขื่นให้ความระยำของตัวเอง แค่ตัวเองยังปกป้องตัวเองไม่ได้เลย!!

   “มะนาว~~”แม่ลูบหัวผมแล้วร้องไห้
   “หนูไม่เป็นไรแม่...ไม่เป็นไรเลย จริง ๆ นะ มันแค่แปลก ๆ”
   “หลานยาย”ยายลุกมากอดผมไว้ มีแต่พ่อที่เดินหนีออกไปแล้วเท่านั้น ปู่ถึงกับส่ายหัวแล้วถอนหายใจ คุณตาก็ยังทานอะไรไม่อิ่มเลย พี่ฟ้านั่งกำมือแน่นไม่พูดอะไรสักคำ



 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:

ลงทั้งที่...มายาว ๆ หลาย ๆ ตอนกันไปเล้ยยยยย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 04-01-2013 19:30:13

   ตอนที่ 25
   [มะนาว]
   เข้าไร่พร้อมพ่อและพี่ฟ้า วันนี้พ่อจะลงผักตามฤดู มีพี่ฟ้าเป็นคนช่วยจดรายการต่าง ๆ ตามที่ได้วางแผนเอาไว้ ส่วนผม จะว่าถูกบังคับมาก็ไม่เชิง...อาจจะเต็มใจอยู่นิด ๆ เพราะอยู่บ้านมีแต่ความน่าเบื่อ~
   ตาอินแกก้ม ๆ เงย ๆ กับต้นมะพร้าวของแกอีกตามเคย ผมเดินเข้าไปใกล้ ไม่ได้ล้อเล่นแกเหมือนอย่างเก่า กลับนั่งลงบนขอนมะพร้าวที่ตายแล้วอยู่ใกล้ ๆ นั่นแทน
   “ทานมะพร้าวไหมครับคุณหนู”แกยิ้มแฉ่งมาให้ ผมส่ายหน้า ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรทั้งนั้น ตาอินแกก็ไม่ได้สนใจต่อ นั่งทำงานของแกไป ผมเห็นแกทำงานนี้มาตั้งแต่ที่ผมจำความได้ เหมือนว่าชีวิตแกมีแต่สวนกับสวน
   ตื่นเช้าแกก็ลงสวนกว่าจะกลับบ้านก็มืดค่ำ ทำงานกรำแดดทุกวัน...ไม่เคยมีวันหยุดพัก อ่อ...จะมีก็แต่วันที่แกป่วยมาก ๆ และไม่สบาย ปู่จะลงคำสั่ง...ว่าไม่ให้แกมาทำงาน เพราะไม่งั้นใครพูดไปก็ไม่เชื่อ ตาอินแกดื้อไม่น้อยกว่าใคร
   ตอนนี้อายุเกิน 60 แล้ว แต่ยังดูแข็งแรงกระปรี้กระเป่า สิ่งนึงที่ผมเห็นตั้งแต่เด็กจนโต คือรอยยิ้มของแกที่ไม่เคยจืดจางไปไหน น้ำเสียงทรงพลังเวลาด่าคนงาน หรือน้ำเสียงหยอกล้อระหว่างทำงานทำให้ไร่ครึกครื้นสนุกสนาน
   “ตาอินไม่เบื่อบ้างเหรอ”ผมถาม ขณะที่แกจด ๆ จ้อง ๆ กับลูกมะพร้าวพันธ์ดี
   “เบื่ออะไร?”แกถามสำเนียงคนท้องถิ่น พูดจาห้วนแต่ยังสุภาพกว่าทุกครั้ง
   “ก็เบื่อที่นี่ เบื่อคน เบื่องาน เบื่อไอ้ลูกมะพร้าว เบื่อไอ้จอบ ไอ้ขวานงานในไร่นี่??!?!”ผมสาธยาย แต่แกกลับหัวเราะร่วน
   “ไม่เบื่อหรอก สนุกดี....”แกว่า
   “สนุกยังไง ทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ ทุกวัน น่าเบื่อจะตาย”
   “สนุกตรงที่ได้ทำงานไง อีกหน่อยคุณมะนาวทำงานแล้วจะเข้าใจ”
   “เค้าไม่เข้าใจหรอก!!! เค้าไม่ได้เรียนอยากที่อยากเรียน จะได้ทำงานอย่างที่อยากทำได้ไง”
   “ถ้าใจสนุกอะไรก็สนุกนะครับ”
   แกพูดแล้วยื่นลูกมะพร้าวอ่อนที่มีน้ำอยู่เต็มให้ ผมยกขึ้นมาดื่มแล้วรู้สึกอร่อยหวานอยู่ที่ริมฝีปาก จนต้องยิ้มออกมา แกลูบหัวอย่างเอ็นดู
   “ผ่านมันไปให้ได้นะครับ”
   แล้วแกก็เดินจากไป ผมมองตามร่างออกท้วม ผิวคล้ำถึงแม้หันหลังให้แล้ว ยังรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มในแววตา...นั่งอยู่ตรงนั้นอีกนาน จนกระทั่งพี่ฟ้าเรียก...ผมดื่มน้ำหมดก็ทิ้งลูกมะพร้าวลงพื้น รอให้ธรรมชาติทำหน้าที่สลายมันเป็นปุ๋ยของลำต้นต่อไป...
   “ร้อนไหมครับ”พี่ฟ้าร้องถาม ผมส่ายหน้าเดินนำ...
   คูคลองที่ต้องข้าม มีสะพานไม้เล็ก ๆ ไว้เหยียบข้ามไป ที่ไม่ได้ทำสะพานเป็นกิจลักษณะเพราะว่าไม่ได้ใช้ทางนี้กันบ่อยนัก และน้ำก็ไม่ลึกเท่าไหร่ด้วย ความกว้างของสะพานแค่ 2-3 เมตร เพียงเท่านั้น ผมเดินคนแรก...คิดว่าจะข้ามฝั่งได้เหมือนทุกที ความเก่าของไม้มันผุจนไม่ทันได้ระวัง น้ำหนักเบาแค่ผม...เหยียบลงไปก็หักเปราะกลางลำ
   เป็นความซวยที่สุดแสนจะเครียด เมื่อผมทรงตัวไม่ได้ ลื่นไม้ตกน้ำดังตูม!!!!!!

   มือไถลครูดเอากับหินหรืออะไรสักอย่างเป็นทางยาว เลือดซึมออกมาอย่างรวดเร็ว

   “มะนาว!!!!!!!”พ่อกับพี่ฟ้าและคนงานวิ่งกรูกันเข้ามา นาทีนั้นนาวาเอ๋ย...ออกจะเสียฟอร์มอยู่ไม่น้อย ลุกขึ้นมอย่างเจ็บ ๆ
   “เลือด!!!!”แรกทีเดียวผมไม่เห็น จนกระทั่งคนงานคนนึงร้อง พอเห็นเลือดแล้วอยากเป็นลม...รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
   “เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า”พี่ฟ้าถาม เอาผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวออกมาปิดแผล
   “ฟ้าเอารถมาพาน้องไปโรงบาล”พ่อสั่ง
   “ไม่ต้องหรอกพ่อ แผลแค่นี้”ผมบอก ไม่อยากไปโรงพยาบาล พ่อสบตาผม...เราสบตากัน ผมรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของคนเป็นพ่ออย่างเต็มเปี่ยม ตอนนี้เขาดูลุกลี้ลุกลนพอ ๆ กันกับพี่ฟ้า แต่ยังรักษามาดไว้ได้ดี
   “ไปโรงบาลนะ”น้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่อ่อนโยนกว่าทุกครั้งทำเอาผมน้ำตาซึม...
   “ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ...จุ๊ ๆ ๆ ”พ่อร้องปลอบ ทำเอาผมสะอื้น
   “ฮึกกกกกก...”
   “ไปฟ้า ไปเอารถมาเร็วๆ”
   “ครับ”พี่ฟ้าวิ่งไปอย่างเร็ว พ่อกับคนงานช่วยกันประคองผมออกมา
   
   โรงพยาบาล
   ผมกำลังนั่งให้นางพยาบาลทำแผล พ่อแม่พี่ฟ้าปู่ย่าตายาย ยืนอยู่นอกห้อง คราวแรกที่ไปบอกแม่ แม่ตกใจ...โทรหา
พี่ขิงดีที่พี่ขิงไม่ได้รับสาย ไม่งั้นวุ่นวายกันข้ามประเทศแน่ ๆ แผลไม่ได้ลึกอะไรมาก แค่ครูดผิวชั้นนอกเป็นทางยาวแค่นั้น ใส่ยาไม่กี่วันก็หาย ตอนนี้รู้สึกแสบ ๆ ที่แผลมากกว่า
   หมอจ่ายยาทา และยารับประทานแก้อักเสบ แก้ปวดมาให้ อ่อ...นอกจากนี้ยังโดนจับตรวจร่างกาย มียานอนหลับ และอาหารเสริมติดมาด้วย แค่เห็นยาก็เหนื่อยรับประทานแล้ว พี่ฟ้ารับไปอ่านอย่างละเอียด ปู่จับหน้าผมไว้ท่องอะไรไม่รู้ แล้วเป่าหน้าผาก ฟู่~~~~
   “ขวัญเอยขวัญมานะลูก หายเพี้ยง~~~”ผมกอดเอวคนแก่แล้วโยกไปมาเบา ๆ
   “กลับไปนอนพักนะลูก”ตาบอก...ผมยิ้มจาง ๆ รับรู้ได้ถึงความห่วงใย
   ผมว่านาทีนี้ผมเป็นต่อนะ ถ้าอ้อนอะไรปู่ต้องให้แน่นอน เดี๋ยวรอลับตาพ่อก่อนเถอะ หึหึหึ...
   
   กลับมาบ้านก็โดนบังคับให้ต้องทานอาการก่อนทานยา จะบ้าตาย!!!! ยาก็เยอะเป็นกระบุง...นี่หมอไม่ได้จงเกลียดจงชังอะไรผมใช่ไหม?
   “ทานข้าวให้เยอะ ๆ จะได้ไปทานยา!”เสียงทุ้มมีอำนาจของพ่อสั่งข้ามโต๊ะมา ตั้งแต่นั่งอยู่ตรงนี้โดนบ่นไม่รู้กี่รอบแล้ว เซ็ง ๆ แต่ผมคงจะเป็นโรคเบื่ออาหาร นั่งเขี่ยข้าวไปมาอยู่หลายครั้งแล้ว
   “ทานผลไม้ไหมครับ”แม่ถาม
   “ไม่เอาแม่...ไม่ทานอะไรทั้งนั้นแหล่ะ”
   ตอนนี้ผมกำลังงี่เง่าอ่ะ อยากไปนอนเล่นที่บ้านปู่มากกว่า ให้อยู่แต่ในบ้านอุดอู้จะตาย แต่ผมก็ไม่ได้รับอนุญาต แถมยังบอกให้ไปนอนเล่นบนห้องตัวเองอีก!!! ใจร้ายที่สุด!!!
   “ไม่กินไม่ได้ แผลจะหายได้ยังไง”พ่อบ่น ผมทำหน้าเหนื่อย
   “เดี๋ยวทาแต่ยาก็ได้”ผมบอก
   “ไม่ได้!!! หมอเขาสั่งยังไงก็ทำตามที่เขาสั่ง ดื้อแบบนี้...เดี๋ยวหายช้า แขนเป็นแผลเป็นอีก”
   บ่นตลอด โดนตลอด โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
   พ่อทำสีหน้าเหนื่อยใจ ชิส์~
   ลองมากินเองไหมล่ะพ่อ ยาตั้งเยอะนะ

   ขึ้นมานอนเล่นบนห้องคนเดียวตั้งนานแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่าการอยู่ไร่จะทำให้ชีวิตหน้าเบื่ออย่างนี้ ไม่มีอะไรให้ทำเลย เซ็งชะมัด....พี่ฟ้าเข้าไร่ไปแล้ว พร้อม ๆ กับพ่อ ข้างล่างเหลือแค่ป้าแก้วกับแม่ ถ้าผมจะหนีตอนนี้ก็หนีได้นะ...แต่ไม่เอาหรอก ไม่อยากทำให้แม่ร้องไห้...
   หยิบโทรศัพท์ออกมานั่งเล่น มันน่ารักจริง ๆ นะ ลองเปิดเครื่องดู...มีไฟกระพริบ ๆ บนหัว พร้อมเบอร์...อั๊ยย่ะ!!!! มีสายเข้าซะงั้น!!!!! รีบกดรับเลยครับพี่น้อง
   “ติณฑ์!!!!!”ร้องอย่างดีใจ ผมรู้ว่าคนโทรมาเป็นมันแน่นอน แล้วก็จริง ๆ ด้วย ปลายสายพูดเสียงนุ่ม
   “เป็นไงครับที่รัก”
   “เมื่อไหร่จะมารับ กูอยากจะบ้าแล้วนะ”
   “55555+ อะไรเพิ่งไปอยู่แค่ไม่กี่วันเอง”
   “กี่วันก็ไม่อยากอยู่ มึงบอกจะมารับทำไมไม่มาสักที ฮึกกกกก”ร้องไห้ใส่แมร่ง
   น้อยใจมันนะ...มันทำเหมือนเป็นเรื่องน้อยนิด ทั้งที่ผมอยู่ฝั่งนี้ทรมานจะตายอยู่แล้ว
   “อย่าร้องไห้นะ...อย่าร้อง”เสียงตอบปลายสาย
   “ได้กินข้าวบ้างรึเปล่า”
   “ฮึกกก อือ...”
   “ต้องกินข้าวนะ กินให้อิ่ม...ไม่งั้นจะมีแรงได้ไง เดี๋ยวโรคกระเพาะถามหาอีก”
   มันยังห่วง เอ๊ะ...หรือโทรมาด่ากันล่ะเนี่ย ผมกลั้นสะอื้น...คิดถึง อยากกอด อยากไปหา...คิดถึงมากกก...แต่มันทำน้ำเสียงสบายเกินไป เหมือนไม่คิดถึงผมเลย!!!!!!
   “เมื่อไหร่จะมารับ มึงรีบพูดมาอย่าโอ้เอ้ แบตมันเหลือขีดเดียว”
   “ใจเย็น ๆ ดิครับ รอก่อนนะ”
   “พูดอย่างนี้ อีกนานใช่ป่ะ!!!!! แมร่ง...!!!! ไหนว่าจะไม่ปล่อยมือ ไหนว่าจะสู้ไปด้วยกันไง!!!! คำพูดหลอกฟันกูทั้งนั้นดิ”
   “ปากดีนะ!!! เดี๋ยวแมร่งให้อยู่นั่นถาวร!”มันด่ากลับมา ผมเงียบหน้ายู่ไปแล้ว
   “ติณฑ์อ่ะ!!!”กูงอน กูเครียด...โทรมาแมร่งก็ไม่ได้ช่วยให้มีกำลังใจขึ้นเลย รู้บ้างไหมเนี่ยกูต้องเผชิญกับอะไรบ้าง!!
   “อย่างอนนะครับ รอนิดนึง...ไปหาแน่ ๆ”
   “แต่พ่อคงไม่ได้มึงเข้าไร่แน่ ๆ อ่ะมึงจะมาหากูได้ไง”
   “ไม่ต้องห่วง กูไม่ได้แอบเข้าไปหรอก จะเข้าไปอย่างลูกชายลูกจริง!!!”
   “ยังไงว่ะ”
   “บอกไม่ได้เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์นะครับที่รัก”
   “.....................................”
   “.....................................”
   “ติณฑ์....”
   “หือ.........”
   “เหงา...”
   “......................................”
   “คิดถึงมึงด้วย”
   “มากไหม...?”มันถาม
   “มาก.....”
   มันเงียบไปสักอึดใจแล้วทำเสียงนิ่ง ๆ
   “นี่ไง...บอกว่าจะไปอยู่กับพี่ที่เมืองนอกไม่ใช่เหรอ ไปอยู่กับพี่ก็ไม่มีกูแบบนี้ มึงก็ควรฝึกไว้ให้ชิน”
   มันยกเรื่องที่มันเคยโกรธที่บอกว่าจะเก็บเงินไปอยู่กับพี่บุ้งที่เมืองนอกมาพูด หน็อยแน่ะ....เรื่องเก่าก็ยังกล้าขุดคุ้ยมาให้เป็นประเด็นนะ!!!
   “นี่มึงใช้เหตุการณ์นี้ล้างแค้นกูป่ะเนี่ย”ถามกลับแมร่งอย่างเคือง ๆ มันหัวเราะลั่น!!!!! แสรดดดดดดดด!!!!!

   อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจติณฑ์!!!!!!!


   สนุกมากเลยดิ ทำให้ผมต้องทุกข์ร้อนอ่ะ!!!!!!

   “ยังอยากไปอยู่อีกไหม”มันถาม
   “อยาก!!!”ผมตอบเพราะอยากกวนมันกลับ
   “งั้นอยู่ต่อไปอีกสักสองสามอาทิตย์นะ”มันบอก
   “เห้ย ๆ ๆ ไม่อยาก!!!!”กูแม่ง...ไร้จุดยืนจริง ๆ =_= มันหัวเราะร่วนอีกหน
   “เอาไงแน่ อยากหรือไม่อยาก”
   “ไม่อยาก”พูดเสียงเบาละครับ มันหัวเราะในลำคอตามสไตล์ ไม่ต้องเห็นหน้าแต่ผมก็เดาสีหน้ามันออก...ทำหน้ากวนตีนอยู่แน่ ๆ
   “ไม่อยากก็รอหน่อยนะครับ”
   “มาหาเลยไม่ได้เหรอว่ะ ให้รออะไร?”
   “รอพ่อกับแม่กู...”
   “ห้ะ....?”
   รอทำไมว่ะ??? มันไม่ปล่อยให้สงสัยนาน

   “รอคนไปสู่ขอ.....”

   ตัวกูชาวาบ...เลือดจากปลายเท้าวิ่งไหลวนทั่วร่าง เหมือนหาทางไปไม่ได้ หัวใจสูบฉีดแรงมาก...จนคิดว่าอกกูติดกลองมหาชัยขนาดใหญ่ไว้ข้างในหรือเปล่า มันดัง ตึก ตึก ตึก ตึก เร็วและรัวจนรู้สึกว่าอกกระเพื่อม แม้จะบังคับลมหายใจให้ช้าลงแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่หายอยู่ดี...
   หน้าคงชาแดงไปหมดแล้ว รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าและลำคอ มือสวยจิกบนที่นอนจนเส้นเลือดขึ้นที่ข้อมือ...อีกมือก็กำโทรศัพท์แน่น
   “พะ พะ พูด อะ อะ ไร น่ะ...!??”กูเริ่มติดอ่างละครับ...รนไปหน่อย คุมตัวเองไม่ได้
   “กินข้าวให้ตรงเวลา นอนให้เพียงพอ ทำตัวให้สดชื่นนะครับ”มันเฉไฉไปอีกทาง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าน้ำตามันปริ่ม ๆ จะไหลลงมาจากหางตาแล้ว
   “ตะ ติณฑ์ ฮึกกกกกกกก”
   “อย่าร้องครับ เดี๋ยวตาบวมไม่สวยนะ...”
   แบตดังเสียงติ๊ด ๆ อยู่สองสามครั้งแล้ว อย่าเพิ่งดับ ๆ ๆ ๆ ๆ กูยังไม่อยากวาง!!!!!!!!
   “รอหน่อยนะครับ”
   “แต่ว่าพ่อ.....”
   มันคงลืมไปแล้วว่าพ่อผมดุขนาดไหน...นี่มันกำลังจะทำอะไร?????? ผมกลัว...กลัวว่าจะไม่เป็นอย่างที่เราหวัง
   “ไม่เป็นไรนะ...ไม่ปล่อยให้สู้คนเดียวหรอก...”มันบอกเสียงนุ่ม ๆ
   “อือ”
   “เตี้ย...รักนะครับ”
   “อือ...”
   “รักกูไหม...?”
   “อือ...”
   “รักกูต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ.........”

   “...............................................”
   “...............................................”
“ติณฑ์ ๆ ๆ ๆ ๆ”



 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:


ต่อข้างล่างนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 04-01-2013 19:31:05

เวร!!!!! โทรศัพท์ดับไปแล้ว!!!! ผมกอดโทรศัพท์แนบอกเสมือนว่าเป็นตัวแทนของคนที่คุยด้วย แค่มีมันตอนนี้ก็ไม่สนอะไรแล้ว นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง นึกขำตัวเอง ก่อนหน้านี้จะนอนซมอยู่แท้ ๆ พอได้ยินเสียงกลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แค่รู้ว่ามีมันอยู่ด้วย...ผมก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
แค่มันบอกให้กินข้าว ผมก็เริ่มจะหิวข้าวทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาอาหารของวัน แต่เข้าไปล้างหน้าแล้วลงไปข้างล่างสักหน่อยดีกว่า...หาอะไรกิน...

*-------------------------------------------------*
นับจากวันที่มันโทรมาก็เกือบอาทิตย์ ขอบคุณนะ...ไม่ได้ช่วยให้ผมมีความหวังอะไรขึ้นมาเลย วันทุกวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อเป็นที่สุด พี่ฟ้าพยายามจะพาไปโน่นไปนี่ แต่ผมก็ไม่ค่อยตอบสนองเขาเท่าไหร่ พี่ชายเลยถอยร่นออกไปทุกครั้ง ช่วงนี้ไม่ได้คุยกับพี่บุ้งเลย ไม่เห็นพ่อกับแม่บ่นคิดถึง เหมือนว่ามีอะไรแปลก ๆ แฮะ?
   “มะนาวลูก.....มะนาวววว”เสียงแม่เรียกเป็นรอบที่ร้อย จะอะไร

   มะนาวตื่นลูก กินข้าวลูก อาบน้ำ....ขึ้นไปอยู่บนห้องนะ วัน ๆ มีอยู่แค่นี้~

   “มะนาว~”
   “คร้าบบบบ”ผมรับคำเมื่อเห็นหน้าแม่โผล่เข้ามา แม่นั่งลงบนที่นอนที่ผมกำลังกลิ้งไปมา
   “หิวข้าวไหม...”
   “เพิ่งจะกินไปเองนะแม่...”
   “นั่นสิ แม่กลัวหนูหิวกว่าจะอาหารเย็น ทานอะไรรองท้องหน่อยไหม เมื่อกลางวันก็กินไปนิดเดียว”
   “ไม่เอาแล้ว แม่บอกพ่อให้หนูหน่อยสิ...นะ ๆ ให้หนูไปเล่นบ้านปู่หน่อย”
   “ไม่ได้ ซนอย่างเรา...เดี๋ยวไปเกิดอุบัติเหตุอะไรอีก”
   “โธ่แม่ หนูตั้งใจให้มันเกิดที่ไหนเล่า มีแต่เรื่องซวย ๆ วิ่งเข้ามาหาเอง”
   “เหมือนเรื่องพ่อติณฑ์รึเปล่า”แม่ถาม เรื่องที่ไม่คิดว่าจะพูดถึงได้ในบ้านหลังนี้...
   “แม่~”ผมคว้าเอวแม่กอดหมับ
   “พ่อเขาเป็นห่วงเรานะ เรายังเด็กอยู่แท้ ๆ ยังไม่เข้าใจความรัก”
   “แต่ติณฑ์มันเป็นคนดีนะแม่ มันดูแลหนูได้ทุกอย่าง จริง ๆ นะ”
   “แม่เชื่อว่าพ่อติณฑ์ดูแลหนูได้ แล้วหนูละ...พร้อมจะดูแลใครแล้วเหรอลูก ชีวิตหนูไม่ได้อยู่แค่ปีสองปีนะ ต้องอยู่ไปอีกสิบปียี่สิบปี หนูพร้อมแค่ไหน...ถ้าต้องเห็นหน้าคนคนนึงทุกวันไปตลอดยี่สิบปีอย่างนั้น”
   คำพูดของแม่ทำให้ผมได้คิด...ว่าตัวเองพร้อมแค่ไหน เอาเข้าใจจริง ๆ ผมก็ไม่ได้คิดไปไกลกว่าการที่มีมันอยู่ในทุก ๆ วันนั้นเลย...
   “พ่อเขาขอแค่เรียนจบทำให้เขาหน่อยนะ”
   “หนูคบกับติณฑ์ไม่เสียการเรียนหรอกนะแม่ นะฮะ...แม่บอกพ่อหน่อยนะฮะ”
   “รอพ่อกลับมาไปคุยกับพ่อเองเลยไหม”
   “ง่ะ!~”
   “โตแล้ว เรื่องแค่นี้ยังจัดการเองไม่ได้เลย แม่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”
   “ถ้าหนูเป็นพี่บุ้ง พี่ขิง หรือพี่น้ำตาล เรื่องคงสบายกว่านี้มาก”พูดแล้วน้ำตาก็ซึม...
   “แม่รู้ว่าหนูน้อยใจพ่อ แต่พ่อเขาห่วงทุกคนเท่ากันนะ”
   “ฮะ”
   “อย่าคิดว่าพ่อไม่รักหนู พ่อรักหนูมากกว่าใครเลยนะครับ”แม่บอก
   “พ่อตบหนูด้วย”ผมนอนตักแม่ จับมือแม่ลูบแก้มตัวเองเบา ๆ
   “ก็พ่อเขาโมโห ตอนไปเรียนพ่อสั่งว่ายังไง ห้ามมีแฟนใช่ไหม...ให้ตั้งใจเรียนรึเปล่า หนูก็ทำไม่ได้”
   “มะ มันก็ไม่ได้เสียการเรียนสักหน่อย”
   “จ้า พ่อคนเก่ง...”
   “แม่ แม่ชอบติณฑ์รึเปล่า”   
   “หือ...”แม่จ้องตาแป๋ว
   “แม่ชอบมันไหม”ผมถามย้ำ
   “ชอบจ่ะชอบ”
   “จริง ๆ นะ!!!!!!”
   “จ้า....”
   “เย้~~”
   “ชอบเฉย ๆ แต่ถ้ามาเอาลูกแม่ไป อันนั้นไม่ชอบ”
   
แป่ววววววว~
   “เรียนก่อนนะครับ เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิดให้ปวดหัว”
   “ไม่คิด ๆ แต่มันก็ปวดหัวอยู่ดี”
   แม่เอามืออังหน้าผากวัดระดับความร้อน จริง ๆ ผมก็ตัวไม่ร้อนเท่าไหร่ ปกติ...
   
   ป้าแก้วเดินเข้ามาหาอย่างช้า ๆ เพราะแกแก่แล้ว อ้วนด้วย ฮี่ฮี่ ๆ
   “มีคนรออยู่ข้างล่างค่ะ”ป้าแก้วกระซิบบอกแม่ แต่ผมหูกระดิก ๆ ๆ
   “ใครเหรอฮะ???????”น้ำเสียงลิงโลดไปแล้ว แทบจะกระโดดลงจากที่นอนวิ่งปรูดลงไปข้างล่าง ดีที่แม่ทำเสียงเข้มาชะงักไว้ก่อน!!!
   “อยู่บนนี้นะมะนาว เดี๋ยวแม่กับป้าจะลงไปดู ปิดห้องให้เรียบร้อยด้วย”
   “โธ่แม่~~~~”
   “ห้ามขัดคำสั่งนะครับ แม่รักหนูนะ”
   “ฮะ~~”
   เมื่อแม่กับป้าแก้วลงไปข้างล่าง ผมโผล่หัวออกไป คนทั้งคู่ก็หันกลับมาส่งสายตาดุ ๆ จนต้องดึงหัวและความอยากรู้ของตัวเองกลับเข้าห้อง....

   ในใจก็คิดว่าจะเป็นติณฑ์ วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น...

   อ๊าาาาาาาา~

   ผมออกไปที่ระเบียง เอ่อ...ความจริงก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปอีกอ่ะนะ โผล่หัวออกไปดูว่ามีรถใครที่แปลกประหลาดมาเยี่ยมเยียนรึเปล่า เห็นท้าย ๆ รถเป็นสีดำกับล้อหลัง...อยู่ซีกนึง
   ด้วยความอยากรู้ก็ก้ม ๆ ลงไปอีก แต่ก็ไม่เห็นอะไรอยู่ดี ตอนนี้เลยเอาหูแนบพื้นเผื่อจะได้ยินอะไรบ้าง ปกติคนมาหาที่บ้าน แม่ต้องดีใจส่งเสียงดัง หรือได้ยินเสียงคนคุยกับมั่งนี่ไม่เห็นมีสัญญาณอะไรเลย

   อุ๊ปปปปปส์!!!!!!!!

   พ่อขับรถเข้ามา ผมรีบผลุบตัวเองเข้ามาเกือบไม่ทัน อั้ยย่ะเกือบไปแล้วนาวา...

   แขกที่มาท่าจะสำคัญไม่น้อยพ่อถึงได้เข้ามาเอง แล้วทิ้งพี่ฟ้าไว้ที่ไร่ นั่นยิ่งเพิ่มความอยากรู้เป็นสิบเท่า...นาทีนี้คงไม่ใช่ติณฑ์แล้วล่ะ ถ้าใช่มันคงโดนลูกปืนไปแล้ว

   ไม่ได้การวิญญาณนักสืบโคนันเข้าสิง ด้วยความอยากรู้เกินพอดี...ผมเปิดประตูห้อง ค่อย ๆ นอนลงคลานหมอบอย่างทหารไปจนถึงบันได เอาหูเงี่ย ๆ ฟัง แต่ห้องรับแขกดันอยู่ไกลไปนิด คนในนั้นก็ดันพูดเสียงเบาอีก ผู้ดีกันแท้....ได้ยินแต่เสียงหัวเราะของพ่อกับแม่
   ตอนนี้ผมเอามือยันบันไดไว้ ขณะที่ตัวเองนอนราบ เอาหัวห้อยลงมาเหลือบตามองเห็นแผ่นหลังของพ่อ กับด้านข้างของแม่ ข้าง ๆ กันของผู้มาเยือนเป็นหญิงสาวน่าตาน่ารัก เฮ้อออ...แล้วก็มองไม่เห็นอะไรแล้วเพราะติดเพดาน
   หมดกัน! คงไม่ใช่คนที่หวัง

   ไอ้ติณฑ์ไอ้บ้าอย่าให้เจอนะมึง คอยดูจะเล่นตัวแน่!!!
   
เข้าห้องตัวเองด้วยหัวใจห่อเหี่ยวเป็นที่สุด....

เวลาก่อนอาหารเย็น ลุงคนนี้กับลูกสาวก็อยู่ทานข้าวด้วย ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ลงไปทาน ป้าแก้วกับพี่ฟ้าเลยต้องยกมาให้ทานข้างบน บ้านตัวเองแท้ ๆ นะ กลัวผมจะทำขายหน้าขนาดนี้เชียว? ผมก็รู้หรอกมารยาทบนโต๊ะอาหารน่ะ!!!
“อิ่มไหมครับ พี่ลงไปเอามาเพิ่มให้ไหม”พี่ฟ้าถาม เห็นผมกินมาก มาก...กว่าปกติ
“ไม่”
“ครับ”พูดน้อยคำกว่าทุกที พี่ฟ้ามองเงียบ ๆ คอยจัดน้ำ จัดผลไม้ให้ ผมก็นั่งทานไปเงียบ ๆ เช่นกัน
“ฟ้าลงไปทานข้าวได้แล้วล่ะ”ป้าแก้วบอก
“รอให้น้องทานเสร็จก่อนก็ได้ครับแม่”
“เค้าไม่เป็นไรหรอกน่า ทำยังกับว่าเค้าเป็นผู้ป่วยทางจิตไปได้!!!!!”ผมเผลอตวาดเสียงดัง ด้วยความรำคาญ...
“มะนาว!!!”พี่ฟ้าปรามเพราะป้าแก้วยืนอยู่ด้วย ผมกอดเอวป้าแก้วหมับ
“ขอโทษนะครับป้าแก้ว พี่ฟ้าน่ะทำเหมือนหนูเป็นเด็กเลวเข้ากับสังคมไม่ได้”
“ไม่มีใครคิดอย่างนั้นหรอกค่ะ ที่ลงไปทานข้างล่างไม่ได้เพราะคุณพ่อมีธุระนะคะ มะนาวไม่ต้องลงก็ดีแล้วไง ไม่ต้องโดนบ่นอีกไงคะ ไม่ดีเหรอ?”เสียงป้าแก้วนุ่ม
“ฮะ”
ทั้งสองยิ้ม ๆ ไม่มีใครถือสาคำพูดผมสักคำ เลยต้องทำตัวเป็นเด็กดี นั่งทานไปคนเดียว...ป้าแก้วกับพี่ฟ้าลงไปแล้ว ยิ่งเพิ่มความสงสัยว่าสองคนนั่นเขาเป็นใครกัน!!!!

พอกินเสร็จก็นั่งเฉย ๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี พ่อก็ขึ้นมาบนห้อง ผมนั่งตัวตรงขึ้นทันที
“แผลเป็นยังไงเรา”
“ไม่เท่าที่พ่อตบหรอกฮะ”
“มะนาว!!!!”เผลอตวาด คงไม่คิดว่าผมจะตอบอย่างนี้ละมั้ง! พ่อถอนหายใจแรง ๆ หนึ่งที แล้วจับแขนผมไปดู
“เดี๋ยวให้ฟ้าขึ้นมาทำแผล อย่าให้โดนน้ำล่ะ”แล้วพ่อก็บ่นอยู่สองสามที ผมมองมือใหญ่หนาเกือบจะหยาบกร้านนั้นที่จับอยู่ที่ข้อมือ พ่อทำงานกลางแดดจนผิวเกรียมแดดเกือบคล้ำแต่ยังดูดี และทรงอำนาจมาก
“พ่อ...ให้หนูไปหาติณฑ์ได้ไหม”ผมบอกเสียงเบา พูดออกไปแล้วยังนึกอยากตบปากตัวเอง พ่อเงียบ...ไปคล้ายกำลังใช้ความคิด
“ไม่อยากเป็นลูกบ้านนี้แล้วเหรอ”นั่นคือคำที่พ่อพูด ผมเงียบ...พูดอะไรไม่ออก โผเข้ากอดพ่อ...ซบไหล่แล้วร้องไห้ พ่อยังเป็นพ่อที่คอยดุ คอยด่าผมอยู่เสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต...ทำไมผมยังไม่ชินสักทีก็ไม่รู้
   “อยากเป็นไหมลูกบ้านโน้น”พ่อถาม ผมทำหน้างง....
   “บ้านไหน?”
   “มีกี่บ้าน มีแฟนกี่คนกันนะเรา?”พ่อลูบหัว สื่อความหมายแบบนี้...ทำให้ผมหน้าแดง เกิดอะไรขึ้นกับพ่อผม...???
   “กะ ก็.....”
   “ก่อนมะนาวจะไปเรียนกรุงเทพฯ พ่อเคยบอกอะไรไว้จำได้ไหม”
   “จะได้ฮะ บอกว่าให้ตั้งใจเรียนมาก ๆ”
   “แล้ว....อะไรอีก”
   “ห้ามติดยา ห้ามติดการพนัน ห้ามมีแฟน”
   “แล้วเราผิดสัญญาพ่อใช่ไหม”
   “ก็ไอ้ติณฑ์นั่นแหล่ะ มันหลอกล่อหนู”กูเอาตัวรอดก่อนละ ฮี่ฮี่ฮี่......
   “เราก็ด้วย ไม่มีความอดทนอะไรเลย”พ่อดุ แม่เดินเข้ามาในห้องแล้วตอนนี้ มานั่งข้าง ๆ และกอดผมไว้อีกข้างนึง
   “แม่~”อ้อนพ่อไม่ขึ้น อ้อนแม่ก็ได้ว่ะ!!!!!!
   “พ่อกับแม่รักหนูนะ...เข้าใจไหมครับ”แม่บอก
   “ฮะ....”
“ถ้าต่อไปนี้ทำตัวไม่ดี ระหว่างเราไม่มีข้อต่อรองใด ๆ ทั้งสิ้นแล้วนะ!”พ่อบอก ผมทำหน้างง...แม่หอบแก้มซ้ายขวาสลับกันไปมา ก่อนที่จะงงมากไปกว่านี้
ท่านทั้งสองจูงผมลงมาข้างล่าง...เจอชายแก่และหญิงสาวหน้าตาน่ารัก นั่งอยู่ในห้องรับแขก...ปู่ย่าตายาย นั่งขนาบเรียงกัน ที่พื้นมีใครบ้างคนนั่งอยู่ ใครบ้างคนที่ผมคุ้นหน้ามันเหลือเกิน

.............................


สองตาเบิ่งกว้าง....หันควับมองหน้าพ่อกับแม่ สลับไอ้คนที่นั่งยิ้มหน้าบานอยู่ ทุกคนในห้องนั้นก็ยิ้ม ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกสดชื่น...การที่ไอ้โหดมานั่งหน้าชื่นตาบานตรงนี้ได้ นับว่าไม่ธรรมดาและเหนือความคาดหมายอยู่มาก พ่อดันผมลงไปนั่งคู่ติณฑ์
“มารับแล้วนะ”มันกระซิบบอกบาง ๆ ขณะที่ผมยังรู้สึกช็อคกับเหตุการณ์ ทำอะไรไม่ถูก...หัวสมองมันเบลอ ๆ ไปหมด
“มะนาวไหว้คุณลุงตุลากับพี่น้ำตาลสิ”แม่ร้องบอก ผมยกมือไหว้ท่านอย่างงง ๆ
“พ่อกับน้องสาว”ติณฑ์บอกอีกหน ผมแยกยิ้มมองหน้าคนโน้นทีคนนี้ที น้ำตาพาลจะไหลออกมาให้ได้
“น่ารักจังพี่ติณฑ์”พี่น้ำตาลพูด แค่เสียงยังกังวานสดใส พี่ฟ้านั่งข้าง ๆ ป้าแก้ว...ทั้งสองคนจับมือกันไว้แล้วยิ้มมาให้
“ท่าทางจะยังงงอยู่นะ ประสิทธิ์”ลุงตุลาเรียกพ่อผมอย่างสนิทสนม ทุกคนหัวเราะ...ผมไม่ได้มองหน้าติณฑ์ด้วยซ้ำ แต่มองหน้าพ่อ กับแม่ พี่ฟ้า...ปู่ย่าตายาย แม่คงเห็นยังงงไม่หายเลยพูดอะไรให้ผมเริ่มเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น
“ลุงตุลาเป็นเพื่อนสมัยเรียนพ่อ เป็นคนให้เงินก้อนแรกพ่อมาทำไร่ ตอนนั้นพี่ตุลายังบุกเบิกโรงงานที่ญี่ปุ่นอยู่เลยใช่ไหมคะ”แม่เล่า
“คุณหน่อยท้องตาติณฑ์ได้สัก 2 เดือนได้ละมั้ง เจ้าติณฑ์นี่แก่เดือนลูกชายคนโตคุณใช่ไหม”ลุงตุลาเล่า คุณหน่อยน่าจะเป็นชื่อแม่ ใช่สิ...ผมไม่เห็นแม่ของติณฑ์เลย
“แก่กว่า 3 เดือนค่ะ ไม่เคยพาไปไหว้เลย”
“ผมก็ไม่ค่อยอยู่เมืองไทยนี่นะ ป่านนี้โตเป็นหนุ่มแล้วละสิ”
“ค่ะ เรียนปริญญาโทอยู่เมืองนอก นี่ก็ว่าจะหางานทำที่โน่นเลย”
“เรียนเก่งดีจังนะ...”
“แล้วพี่หน่อยไม่คิดจะกลับมาเลยเหรอ”พ่อถาม
“ต้องผลัดกันมา งานที่โน่นหนักกว่าที่นี่เยอะ แต่ถ้าคุณยอมให้ลูกผมจัดงานแต่งนะ...รับรองมาหมดบ้าน ปิดโรงงานฉลองก็ยังไหว”
“ลูกผมยังเด็ก แล้วอีกอย่างสังคมก็ไม่น่าจะรับเรื่องแบบนี้ได้ด้วย”พ่อบอก
“คนรักกันไม่ต้องแคร์อะไรหรอกประสิทธิ์ จะมีชีวิตยืนยาวสักเท่าไหร่กันเชียว ก่อนตายทำเรื่องดี ๆ ใช้ชีวิตให้มีความสุขอีกกว่า”ผมสังเกตพ่อติณฑ์เป็นคนยิ้มเก่ง ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย...ดีจัง...
“ตอนนี้ให้เป็นอย่างนี้กันไปก่อนดีกว่า เผื่อมะนาวมันเปลี่ยนใจยังไงจะได้ไม่ต้องเจ็บมาก”
“คิดให้ดีนา ผมทุ่มไม่อั้น...สินสอดไม่เกี่ยง”
“เรื่องเงินตอนนี้ผมไม่เดือดร้อนแล้วพี่ตุลาก็รู้ ห่วงแต่เด็กว่าจะดูแลกันได้ไหม ลูกคนนี้ผมหวงนะ...ดูแลมาดี จะให้ใครพรากไปง่าย ๆ ไม่ได้หรอก...”พ่อกับพ่อคุยกัน
“คนอื่นคนไกลที่ไหนกันเล่า ผมไว้ใจลูกผม ประวัติดีไม่มีด่างพร้อย เราต่างก็รู้จักกันดีไม่ใช่เหรอ”ลุงตุลาพูดเรื่อย ๆ สบาย ๆ เหมือนเป็นเรื่องต่อรองธุรกิจก็มิปาน ติณฑ์นั่งห่างไปจากผมอีกนิดหน่อย มองพ่อตัวเองแล้วก็ยิ้ม ๆ
“ยก ๆ ให้ไปเถอะ เบื่อเลี้ยงแล้ว”ปู่บอกแล้วหัวเราะ ผมมองค้อน...

ชิส์~~~

“มันดื้อกว่าที่คุณคิดนะพ่อ...ให้แล้วไม่รับคืนนะโว้ย”ตาบอกบ้าง
ผมมองคนโน้นคนนี้คุยกับ แม่หันมาถาม
“แล้วเราล่ะว่ายังไง”
“ว่าอะไร?”ผมถามแม่อย่างงง ๆ จับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก
“อยากเป็นไหมลูกบ้านโน้น”พ่อถาม เหมือนกลั้นใจฟังรอคำตอบเหมือนกัน ทุกคนเหมือนลุ้นคำตอบ ผมมองหน้าพ่อแล้วรู้ทีเดียวว่าพ่อลุ้นมาก ถึงกับจ้องตาเขม็งทีเดียว
“อยากเป็นลูกบ้านนี้”

……………………………

“กับ ลูกบ้านโน้นด้วย”

“เฮ้~~~~”เสียงหลายคนเฮ้ออกมา เอ่อ ยกเว้นพ่ออ่ะนะ
“แต่....!!!!! ถ้าทำลูกอาเสียใจ ได้มีเรื่องกันนะ....!!!!”
“อาฝากดูน้องด้วยนะพ่อติณฑ์”แม่น้ำตาคลอ...
ติณฑ์ยกพานขอขมา จับมือผมไหว้พ่อกับแม่ ปู่ย่าตายาย แล้วไหว้ลุงตุลา ลุงตุลาหยิบซองสีน้ำตาลออกมา ยื่นให้ผม
“รักษามันไว้ดี ๆ นะ ลุงให้”ผมรับมา เปิดออกดู ตาโคตรโตเท่าไข่ห่าน ที่ดินพังงา 120 ไร่ พร้อมบ้านเป็นชื่อผมด้วย!!!!!! ติณฑ์มันร้องโวยวาย
“เฮ้ยพ่อ!!!!!! นี่มันที่ผมเคยขอไว้นี่!!!!!”
“แกไม่ต้องโวยวายเจ้าติณฑ์ ชั้นให้ลูกชายคนใหม่ของชั้น!!!!”
“สมน้ำหน้า...คริคริคริ”พี่น้ำตาลหัวเราะคิก

ติณฑ์หยิบแหวนเงินเกลี้ยงขึ้นมา ขออนุญาตพ่อกับแม่ แล้วสวมมันลงที่นิ้วกลางข้างขวา
“ขอจองนะครับ”มันบอกแล้วจูบมือต่อหน้าทุกคน ผมหยิกมันด้วยความอาย
“หนูไม่มีอ่ะ...”ผมหันไปหาแม่...ไม่มีของอะไรให้ฝ่ายนั้นเลย
“ไม่เป็นไรครับ แค่นาวก็พอแล้ว”
กร๊ากกกกกกกกกกกกก ๆ ๆ ๆ พูดโคตรเพราะอ่ะ.....
“ไม่เกินสามเดือน....”ยายพูด
“ชั้นว่าสอง....”ย่าเอ่ยทับ ติณฑ์หันไปถาม “อะไรกันหรอครับ”
“แหวนน่ะ...ไม่เกินสองหรือสามเดือนหรอก หายแน่ๆ” 555555555555+ ทุกคนในห้องหัวเราะร่วน ผมทำหน้ามุ่ย!!!! ส่วนติณฑ์มองหน้าผมกับแหวนเลิ่กลั่ก คงยังไม่รู้กิตติศัพท์ความเอ๋อในส่วนนี้ของผม
“อย่าทำให้ลูกอาเสียใจเด็ดขาดนะ”พ่อกำชับ
“ครับ...”ติณฑ์รับคำหนักแน่น
ผมยังรู้สึกเหมือนตัวเองยังงง ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนแค่ฝันไปยังไงก็ไม่รู้
“เอาล่ะ เป็นลูกบ้านนี้ด้วยแล้ว เรียกพ่อว่าพ่อนะ...”ลุงตุลาเอ่ย ผมยิ้ม
“คะ ครับพ่อ”
“อะแฮ่มมมม!!!!”พ่อทำเสียงกระแอมไอ ผมโผเข้ากอดคนดีที่หนึ่งของผมคนนี้
“แต่ผมรักพ่อคนนี้ที่ซู้ดดดดดดดด”ไล่หอมแก้มพ่อ แม่ พี่ฟ้า ป้าแก้ว....และทุกคนอย่างชื่นใจ
“ดูแลน้องด้วยนะจ๊ะ...”แม่กอดติณฑ์แล้วสั่งอย่างกับผมจะลาจากไปที่ไหนอย่างนั้นแหล่ะ



TBC.  :กอด1: :L2: :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: yongsulewa ที่ 04-01-2013 19:37:51

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 04-01-2013 20:39:41

ลุ้นจนตัวโก่ง โด่ปล่อยให้เสียใจต้องนานนิ อิอิ มะนาวเป็นฝังเป็นฝาแล้วเย้ ติณฑ์เลี้ยงดีๆๆหล่ะ ดีใจด้วยจ้า :-[ :impress2: :-[

ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: saradino1 ที่ 04-01-2013 20:57:19

ฟินน่าเร่ สุดดดด :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: timvasabi ที่ 04-01-2013 23:40:35

อย่างนี้ต้องดูความคิดฝั่งติณห์ว่าขณะเกิดเหตุการณ์นี้ ติณห์ทำไงบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 05-01-2013 02:04:17

้happy ending เย้ๆๆๆ :mc4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-01-2013 04:35:38

ดีใจจัง ที่ครอบครัวของนาวยอมรับและยินดีกับเรื่องของนาว โดยเฉพาะคุณพ่อ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 05-01-2013 11:03:17

ฮ่าฮ่าในที่สุดก็สมหวัง :z2:

+1และเป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: AnimajuS ที่ 05-01-2013 13:24:19

อ่านไป ลุ้นไป ปวดตับจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: GGG24 ที่ 06-01-2013 12:02:53

อ่านไป

ลุ้นไป

น้ำตาซึมไป

 o13 o13 รอ ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: mutoo ที่ 06-01-2013 14:22:20

ชอบเรื่องนี้จังเลย..
อยากให้นาวโดนปราบซะบ้าง ดื้อเกิน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: tawan ที่ 06-01-2013 15:15:29

น่ารักกกกกกก :-[
 :call:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 06-01-2013 18:02:33

หนูนาว กับหนูเจเจ น่ารักมากๆ
สงสารก็แต่พี่ตินณ์เหนื่อยมากกว่าใคร แล้วก็มีความสุขมากกว่าใครๆด้วย อิอิ  :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 06-01-2013 20:31:17

เล่นเอาใจหายใจคว่ำ ลุ้นแทบแย่กว่าจะลงเอยกันได้
แต่ก็นับว่าคุ้มกับที่อดทนรอ สุขใจกันทั่วหน้า
แอบน้ำตาซึมให้กับน้องนาวและคุณพ่อ :monkeysad:
เข้าใจความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายนะ ดีใจที่ลงเอยด้วยดี
โดนตีตราจองแล้ว น้องนาวจะดื้อเหมือนเดิมไหมหนอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ครั้งนี้ก็มาแบบยาวๆอีกแล้ว :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 10-01-2013 09:52:21

 :3059:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 17-01-2013 14:51:00

โอ๊ยยยย  กว่าจะได้รักกันนี่ถือว่าหนักหนาเหลือเกิน แต่ยังไงก็ผ่านไปแล้วเนาะต่อไปก็ขอให้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามานะคะ รอๆๆๆ รีบมาต่อไวๆนะคะ รออ่านอยู่  :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 17-01-2013 21:32:15

อ่านรวดเดียวเลยคร๊าบบ ชอบคะ
น้องนาวแสบ ซน ซ่าส์  หมั่นเขี้ยวอะ
น้องน่ารักมาก ชอบเอาแต่ใจ  แต่ก็น่าตามใจสุดๆ  :o8:
ร้องไห้แต่ละทีก็น่าสงสารเหลือเกิน เหนื่อยแค่ไหนพี่ติณฑ์ก็สู้ขาดใจเนอะ
พี่ติณฑ์ดูแลทะนุถนอมน้องดีน้า เดี๋ยวคุณพ่อมาเอาคืนจะเสียใจ๋ :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 03-02-2013 11:18:52

ขุดขุดขึ้นมา :3059:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 03-02-2013 14:47:59

จะครบเดือนแล้ว :o12:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 03-02-2013 22:41:15

นานไปแล้วนะ คิดถึงเฮียติณฑ์กับมะนาวจะแย่!!!!!  :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: dewdew ที่ 03-02-2013 23:41:02

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก


เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกที่สุดเลยย


พึ่งจะเคยอ่าน หวานสุดๆๆๆๆ


มะนาวตัวร้ายน่ารักสุดๆ ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ


ตอนหน้าขอหวานๆนะ. ฟินมากกกก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 04-02-2013 22:38:18

สนุกมากค่ะ  ตามมาช้าไปหน่อย  อิ อิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 05-02-2013 02:25:49

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่อดหลับอดนอนอ่านให้ถึงตอนปัจจุบันเลยนะเนี้ย 5555+
น้องนาวน่ารักน่าฟัดมาก ๆ โอ้ย ชอบ ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะค่า ^_^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 07-02-2013 01:21:12

ชอบ สนุกมากอีกเรื่อง
หลากหลายอารมณ์
 :a5:   o22.  :เฮ้อ:   :กอด1:
 :L1:   :call:   :m15:   :m20:
  o18.  :m31:   :impress3:   :z13:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 08-02-2013 23:12:05

 :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 08-02-2013 23:45:12

ตามทันแล้ว สนุกมาก

เอาไปแนะนำไว้ในกระทู้นิยายแนะนำด้วย อิอิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: nutsumi ที่ 09-02-2013 08:39:59

โอ๊ย หวาน ทั้ง2 คงเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น แต่ก็น่ารักดีค่ะ รีบๆมาต่อนะคะ คนรอเยอะแยะ5555555555

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: phenomintna ที่ 09-02-2013 13:15:41

 :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: So_Da_Za ที่ 09-02-2013 14:45:51

เย้ๆ
ตามอ่านทันแล้ว
น่ารักอ่ะ น้องมะนาวน้อย น่ารักจริงๆลูกคนเล็กสุดๆอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-02-2013 12:46:06

ตามอ่านทันแล้ว สองวันสองคืนไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียว
นาวน่ารักเว่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 10-02-2013 13:20:41

สนุกมาก  ให้กำลังใจ คนเขียน  ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :L1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: golfjis ที่ 10-02-2013 18:35:18

สนุกมากครับ ตามทันแล้วว o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: ammamooty ที่ 11-02-2013 09:08:50

เย้อ่านสามวันกว่าจะตามทันน้องเราแนะนำให้มาอ่านตอนแรกก็เฉยๆไท่มีอะไรอ่านพอดี
แต่ไหงติดงอมแงมเลยสนุกมากกกมีทุกรสชาติเบย><

อยาดได้พระเอกแบบนี้บ้างจังทำอาหารก็เก่งกรี๊ดดดดอิฉานาววว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 23,24,25 [4/1/13] P.8
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-02-2013 10:23:25

ทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน...ไม่ได้หายไปไหนนะ...



วนเวียน ๆ แถวนี้แหล่ะ งานเยอะ งานยุ่งมว๊ากกกกกกกกกกกก



เคลียร์งานแล้วจะรีบๆ ๆ ๆ มาลงให้เน้อ จุ๊บ ๆ ๆ ๆ อย่าเพิ่งทิ้งหนีกันไปไหนล่ะ!!!



 o13 o13 o13 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: mod_anty ที่ 11-02-2013 11:40:58

รอได้จ้า...แต่อย่านานนะ 

 :monkeysad:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 11-02-2013 13:19:17

คิดถึงม๊าก มาก รอจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: ammamooty ที่ 11-02-2013 16:29:02

รีบๆมาลงนะคะรออนู่แต่อย่านานน้าาา

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: GimNgek ที่ 11-02-2013 16:39:45

รออยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 11-02-2013 17:49:33

ตั้งหน้าตั้งตารอคนแต่งจ้า :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 11-02-2013 18:17:48

รอได้จ้า~ แต่รีบกลับมานะ...คิดถึงเฮียติณฑ์กับมะนาวมากกกกกกกกก!!! :monkeysad: :monkeysad:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 11-02-2013 18:24:57

แวะเข้ามารอจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 11-02-2013 18:30:03

รอเสมอค่ะ คิดถึงน้องมะนาวกับพี่ติณห์มากๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 11-02-2013 21:31:54

รียๆมาน้า~ รอจนจะขาดใจแล้วอ่ะ :serius2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 12-02-2013 16:26:15

 :กอด1: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 12-02-2013 23:09:18

สนุกมาก อ่านตอนนี้แอบร้องไห้
เปราะหน้าไปหมด 555

รออ่านอยู่นะจ๊ะ ขอบใจจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 14-02-2013 01:40:12

น้องน่ารักมาก
ทั้งน้องเจและน้องนาวเลย
แต่น้องนาวพูดยากหน่อย ฮ่าๆ
แต่เวลาเข้าคู่กันนี่น่ารักน่ากอดมาก
พระเอกของเราก็น่ารักค่ะ รักน้องมาก
เพราะน้องมันน่ารักโครตตตต

แต่บางครั้งรู้สึกคนเขียนขาดความระมัดระวังไป
ทำให้มีจุดผิดเยอะมาก แรกๆพอเข้าใจ
มากๆไปก็ทำสับสนได้ เดี๋ยวไปงานวันเกิด ย่า เกิดยาย
เดี๋ยวแทนตัวว่านาว เดี๋ยวเจ งงเลยใครพูด
ซึ่งจุดเล็กๆแบบนี้บางทีอ่านไปมากก็หมดความสนุกได้
ควรระวังนะคะ^^

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ยังไม่ได้หายไปไหนนะ 11/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 16-02-2013 22:02:18

หาย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26 17/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-02-2013 11:39:46

 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:


ตอนที่ 26


[ติณฑ์]


กลับมาจากบ้านสวน คุณพ่อคุณแม่และพี่ฟ้าของไอ้เตี้ย ตามลงมาส่งด้วย นี่ถ้าไม่ได้พ่อผมต้องแย่แน่ ๆ ไม่คิดว่าจะจุดไต้ตำตอขนาดนี้ ตอนแรกที่ผมโทรไปบอกยังคิดอยู่เลยว่าต้องโดนด่าแน่ ๆ แต่พอพ่อซักไซ้ว่าเป็นลูกใคร นามสกุลอะไรเท่านั้น เรื่องก็ง่าย...แสนง่าย อย่างไม่น่าเชื่อ

จะว่าโชคเข้าข้างก็คงไม่ผิดนัก ถึงตอนนี้พ่อกับแม่มะนาวคงจะยอมให้ผมดูแลไปก่อนละครับ ผมยังต้องใช้เวลาพิสูจน์ความจริงใจอีกมาก คอนโดเตี้ยพ่อมันคืนห้องไปแล้ว ตอนนี้เลยต้องขนของมาอยู่ที่บ้านผมเอง ทีแรกไม่ยอมกันหรอกฮะ พ่อผมออกโรงอีกที...ฝ่ายโน้นก็ออกจะเกรงใจไม่ใช่น้อย ตอนนี้บ้านหลังใหญ่มีมันเป็นสมาชิกใหม่เรียบร้อยแล้วครับ อิอิอิ

“ดูแลให้ดีนะ!!!”พ่อประสิทธิ์ย้ำรอบที่ล้าน ผมก็ได้ครับ ครับ ครับ...รับคำไปเป็นมั่นเป็นเหมาะ คนที่ยังงง ๆ เอ๋อ ๆ คงไม่พ้นไอ้ตัวที่นอนเล่นเกมส์อยู่นี่แหล่ะ พอผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้มันดูออกจะโล่งที่สุดแล้วครับ สบายใจให้กินอะไรก็กินหมด เมื่อเช้าผมไปส่งพ่อกับน้ำตาลที่สนามบินคนเดียว น้ำตาลโอดครวญใหญ่ว่าอยากกลับมาอยู่บ้าน แต่พ่อไม่ยอมหรอกครับ...น้ำตาลคงต้องอยู่ญี่ปุ่นอีกสักพักใหญ่ ๆ ส่วนผมพ่อบอกว่าช่วงนี้อย่าหมกหมุ่นอยู่กับเตี้ยมากเกินไป คุณประกอบสั่งงานอะไรมาก็ต้องทำ แล้วอยากให้ขายร้านทิ้งซะ ผมก็กะว่าจะขายอยู่เหมือนกัน ทีนี้พนักงานมีเกือบ 20 คน จะปล่อยทิ้งก็ไม่ได้ เพราะอยู่กันมาตั้งแต่ตั้งร้าน พ่อบอกให้ผมคัดคนใครเหมาะสมกับงานไหน ก็เอาเข้าบริษัทเรา...ผมเห็นด้วย เพราะพนักงานเหล่านี้ผมไว้ใจมาก มั่นใจว่าซื่อสัตย์และเป็นคนดีแน่นอน
“คริคริคริ”


“เป็นบ้าเหรอนอนหัวเราะคนเดียว”ผมถามไอ้เตี้ยที่นอนหัวเราะคิกอยู่


“ทำไมอ่ะ กูมีความสุข...”


“หึหึหึ รู้งี้น่าจะปล่อยให้อยู่อีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์เนอะ”


“งือ!!!! อย่าพูด” ตบปากกูอีก... =_=


“เออไม่พูด ๆ” มันจับมือมันมาจูบ เด็กน้อยเอ้ย...



มันปิดเกมส์แล้วมานั่งข้าง ๆ ชะโงกมองหนังสือที่ผมอ่าน ผมยิ้มให้มันนิดนึง กำลังดูหนังสือข้อมูลรถมอเตอร์ไซค์น่ะครับ กำลังเลือก ๆ และหาข้อมูลอยู่ว่าจะเอาคันไหนดี สิ่งที่จุดประกายให้อยากขับก็คือ ที่บ้านสวนเห็นเตี้ยมันซ้อนมอไซค์พี่มัน แล้วหวงครับ...ท่าทางมันชอบด้วย


“จะซื้อเหรอ...?”


“อือ ขับเล่นแค่ในหมู่บ้าน”ผมบอก มันทำหน้ายินดีสุดชีวิต


“มา ๆ ๆ ๆ กูเลือกให้ ๆ”


“ไม่ต้องเลย เอามานี่...”


“ทำไมอ่ะ กูดูบ้างดิ”มันกวน พอผมดึงหนังสือหนีมันก็จะหยิบ สงครามมาแล้วครับ 5555+ ไอ้เตี้ยมันไม่ยอม...ลงมานั่งตักผมเลย โอเค...ดูด้วยกันก็ได้


ผมกางหนังสือออก เอาคางเกยบ่าคนตัวเล็ก นาทีที่อ่านสเปคเครื่องไอ้เตี้ยมันก็จะเปิดไปหน้าอื่นให้ได้ แต่ผมไม่ยอมหรอก...กำหนังสือไว้แน่นเชียว กลัวว่าจะขาดก่อนอ่านจบ
“เอ๊ะ...กูอ่านตรงนี้ก่อน”


“อือ...”


“เตี้ยอย่ากวนดิ”


มันเงยหน้ามาจูบคางผม หึหึหึ...ถนัดยั่วนักนะมึง!!!!!


“ติณฑ์เอาสีขาวนะ”เลือกให้เสร็จสรรพ


“ไม่เอาจะเอาสีดำ สวยกว่า...”ผมบอก กำลังเลือก pcx น่ะครับ ผมชอบความใหญ่และทรงมันเท่ห์ดีด้วย ที่นี้ไอ้รุ่นนี้มันมีสองสี เตี้ยมันหน้างอไปแล้ว...แต่ไม่กล้าโวยมาก


“นะ สีขาวนะ”ทำเสียงอ้อนซะด้วย


“สีดำดีกว่า เท่ห์กว่าด้วย”ผมบอก


“งั้นกูโทรไปขอแม่ซื้ออีกคัน”


“เพื่อ? อย่างี่เง่าดิครับ อีกอย่างกูยังไม่ได้จะซื้อตอนนี้...หนังสือนี่แค่ดูไว้ก่อนเฉย ๆ”


“โธ่ แล้วมาพูดว่าจะซื้อ!!!”


“รอดูพฤติกรรมมึงก่อน ทำตัวดีก็ซื้อ ทำไม่ดีก็ไม่ซื้อ!!!!”


“ใจร้าย!!!!”


ฮ่าฮ่าฮ่า....สะบัดตูดหนีงอนไปแล้ว ปิดเทอมอย่างนี้อยู่ด้วยกันทุกวันผมต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ ช่วงนี้เจกลับบ้านไปแล้วด้วย เพราะพ่อกับแม่ญาติพี่น้องเค้ามา ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง...ว่าจะชวนเตี้ยไปปีนรั้วดูสักหน่อย
คิ้วโทรมาให้เลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ โทษฐานที่เป็นคนคิดแผนการเอาเตี้ยกลับมา 555+ งานนี้ท่าจะหนักเพราะไอ้ชัดมันใกล้จะไปถอดเฝือกแล้ว กลับมาซ่าได้เหมือนเดิม ผมต้องระวังๆ ไม่ให้มันอยู่ใกล้ไอ้เตี้ยมาก ไอ้ชัดมันก็เจ้าแผนการณ์เหมือนกัน
น้องลูกชิ้นท้องโตขึ้นกว่าเดิมหลายเท่ามาก ผมกับหมวดแวน ซื้อของไปให้บ่อย ๆ จนน้องบอกเกรงใจ แต่ผมกับหมวดเต็มใจ คิดว่าเป็นน้องสาวแท้ ๆ กันเลยทีเดียว ลูกชิ้นมีน้องแล้วผิวพรรณขาวผ่องหน้าอิ่มเอิ่มกว่าเดิมมาก
พูดถึงไอ้หมวดมันส่งข่าวมาเป็นระยะ ๆ เรื่องไอ้สิน โผล่ทางโน้นบ้างทางนี้บ้าง...ผมละหวั่นเพราะรู้สึกว่ามันใกล้ตัวเหลือเกิน แต่เรื่องนี้ไม่ได้บอกเตี้ยเดี๋ยวมันแสบยกกำลังสองอีก...


“ติณฑ์ นี่อะไร...”



จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


เครื่องบินโมเดลผม...อุตส่าห์ซ่อนกล่องไว้แล้วอย่างดี หาเจอได้ไงว่ะ!!!!!!

“เอามานี่เลยใครอนุญาตให้รื้อ”


“ไม่ได้รื้อมันหล่นลงมาเอง!!!!”


“จากหลังตู้เสื้อผ้าเนี่ยนะ????”


“มึงอ่ะ...ทำไมต้องทำเสียงดุขนาดนั้นด้วยเล่า”เดี๋ยวนี้มันอ้อนเป็นละ อ้อนบ่อยเหลือเกิน เตี้ยลงมานั่งตักเอามือคล้องคอผมไว้ เดี๋ยวได้เจ็บตัว หึหึหึ


“แกะนะ...”


“ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวพัง”


“ไม่พังหรอกน่าจะทำเบา ๆ”


“ไม่ได้ครับ ตัวนี้...แพงมาก!”


“ให้ไม่ได้ใช่ป่ะ...”ทำเสียงงอนไปละ ผมจูบแก้มมันอย่างแรง แต่คนตัวเล็กเบี่ยงตัวหนี เอามือยันหน้าอกผมเฉย
“ไม่ได้ เพราะมันแพงมากกกกกกก ไปหาเล่นอย่างอื่นไป เล่นเกมส์ไหม”ผมจับมันให้นั่งข้าง ๆ จะไปหยิบแผ่นเกมส์มาให้อีก แต่เตี้ยมันกอดอกทำหน้ามุ่ย


“ไม่เอา!!!!!!”ตะโกนลั่น จนผมชะงัก...


“งั้นกินข้าวดีกว่า ป่ะ...กินอะไรดีเดี๋ยวทำให้”หลอกล่อเด็กไปทางอื่นก่อนฮะ เหอ ๆ ไอ้เจ้าเครื่องบินตัวนี้ให้มันเล่นไม่ได้จริง ๆ ฝากน้ำตาลซื้อมาจากญี่ปุ่น ราคาก็แพง...อีกอย่างขอผ่านมือผมก่อนเถอะ ให้ไอ้เตี้ยเปิดซิงรับรองพังแน่ ๆ


“ไม่กิน!! ไม่หิว!!! จะเอาเครื่องบินนนน!!!!!”


ผมไม่สนเด็กดื้อ เดินมาเปิดเว็บดู...หาเรื่องหันเหความสนใจมันก่อน


“งั้นกินพิซซ่าดีกว่า ดูดิ...น่ากินดีว่ะ”ผมบอก


“ไม่เอาไม่กิน!!!”


“มีโปรโมชั่นด้วย อ่ะโห...ลดราคา นี่ ๆ ๆ อันนี้มาเป็นเซ็ท มีสปาเก็ตตี้ด้วยใครชอบน้า...ไอ้สปาเก็ตตี้เนี่ย เตี้ยมาดูดิ...”มันลุกมาดู 55555555555+ ลืมโคตรง่ายอ่ะ


“ไม่เห็นจะน่ากินเลย”มันบอก


“เลือกเลยครับเอาอะไร”ผมบอกไปอีกทาง 5555+ มันขยับเมาส์แล้วอ่ะ ทำท่าเลือกดูพิซซ่าหน้าต่าง ๆ


“กินอะไรก็ได้ใช่มะ”


“อือ กินแทนข้าวเย็นไปเลยแล้วกัน”


“มึงเลี้ยงนะ”มันบอก


“เตี้ยครับ มึงเคยออกตังค์ด้วยเหรอ?”


มันหัวเราะคิก


“เออ ๆ ไม่เคย 55555+ ถามก่อนไงเพื่อความชัวร์”ผมจูบกระหม่อมไปที มันมองค้อนหน้าแดงอย่างเคย จับมันมานั่งตักแล้วแกล้งจูบไซ้คอ แม้แต่รอยจูบของผมยังไม่อาจทำให้มันละสายตาจากหน้าจอตรงหน้าได้ เหอ ๆ อาหารช่างมีอิทธิพลกับมันจริง ๆ


“เอาถาดใหญ่เลยนี่แน่ะ เอาสปาเก็ตตี้ 3 อย่างเลยได้ป่ะ”


“แค่จานเดียวก็พอเถอะ!!!!”ผมแย้ง


“เอาสามๆ”


แล้วมันก็กด เลือก ๆ อยู่นาน ผมใช้เวลานี้ที่มันกำลังลืมโลก รีบเอาเครื่องบินโมเดลขึ้นไปเก็บ คราวนี้จับมันขึ้นหลังตู้เสื้อผ้า แถมดัน ๆ ให้เข้าไปติดข้างในหน่อย มันหยิบไม่ได้แน่ ๆ แม้จะใช้เก้าอี้ปีนก็เถอะ ห้องนอนผมเละไปด้วยเสื้อผ้าและเครื่องบำรุงผิวของไอ้เตี้ย ไม่รู้จะบำรุงอะไรหนักหนา ผิวมันดีอยู่แล้วจริง ๆ นะ ออกจะขาวเวอร์ไปด้วยซ้ำ แอบเปิดกล่องน้ำหอมที่ผมให้ ยังไม่พร่องแม้แต่น้อย ทีขวดอื่นมันใช้จนหมดไปค่อนขวดแล้ว หรือมันจะไม่ชอบว่ะ!?!?!?!


ผมว่าจะไปหาตู้เสื้อผ้ามาไว้อีกตู้ เพราะเสื้อผ้ามันก็ไม่น้อย ตอนนี้ผ้าเลยล้นออกมาต้องแขวนไว้หน้าตู้บ้าง ราวเหล็กบ้าง ผมเป็นคนไม่ชอบพับผ้า เพราะกลัวผ้าจะเป็นรอย แล้วผมก็ไม่ค่อยมีชุดลำลองสบาย ๆ แบบเสื้อยืดกางเกงสามส่วนสักเท่าไหร่ ผ้าทุกชิ้นต้องผ่านการรีดมาจนเรียบ ยกเว้นชุดนอน...ที่ต้องเป็นชุดบอล ไม่ต้องรีด ทำไมผมชอบใส่ชุดบอลนอนน่ะเหรอ เพราะผ้ามันลื่นใส่สบายดี


“ติณฑ์สั่งเรียบร้อย”ยิ้มแป้นเข้ามาแร่ะตัวดี




“อือ เตี้ยมานี่ดิ๊ น้ำหอมที่เคยให้ทำไมไม่เคยใช้ว่ะ”มันยกน้ำหอมให้มันดูขวดที่ผมเคยซื้อให้ตั้งแต่แรก ๆ


“เอ๊ะ!!!!!! อย่าจับอย่างนั้นดิ แมร่ง...ปล่อย ๆ ๆ”มันทำเสียงดุ ตีเพี๊ยะที่ต้นแขน...ผมละต้องรีบวาง เพราะรู้แล้วว่ามันหวงของมันมากแค่ไหน


“แมร่งจับไม่มั่นคงถ้าหล่นนะ!!!!”เหวี่ยงแล้วครับ เหวี่ยงแล้ว


“หล่นก็ซื้อให้ใหม่”ผมบอก มันเก็บน้ำหอมลงกล่องพลาสติกข้าง ๆ ทีของของมันก็ไม่อยากให้ผมจับเหมือนกันละว้า


“เก็บตังค์ไว้จ่ายค่าพิซซ่าเถอะ”



แล้วมันก็เชิดหน้าหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องอาบน้ำไป...




เมื่อพิซซ่ามาส่งผมต้องผงะด้วยความตกใจ!!!!!!!! เด็กวิ่งมาบอกหน้าตึก...ให้ผมลงไปจ่ายเงิน อร๊ากกกกก....ไอ้เตี้ยยยยยยยย
นี่คือรายการอาหารที่มันสั่ง

-   พิซซ่าหน้าซีฟู้ด , อิตาเลียน และชีส มันจะสั่งมา 3 ถาดเพื่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-   สปาเก็ตตี้แฮมและเห็ด

-   ลาซานญ่า สั่งมา 2 เพื่อ!!!!!!!!!

-   ไก่ทอด 6 ชิ้น!!!!!!! ไอ้ที่ทอดกินเมื่อเช้าถ้ากินอี 6 ชิ้นนี่เข้าไป กูว่าร่างกายแมร่งผลิตปีกได้เหมือนไก่ละ!!!

-   สลัดทูน่า!!!!! จะสั่งทำม้ายยยยยยยยยยย...ในตู้เย็นก็มีทำกินเองก็ได้!!!!!!!!!!!


ค่าเสียหายทั้งหมดเกือบ 2 พัน...

หึหึหึ....

หึหึหึ....


ผมขึ้นไปนั่งรอมันหน้าห้องน้ำ!!!!! อารมณ์เดือดปุด ๆ ๆ ๆ สักพักไอ้เตี้ยเดินผิวปากออกมาอย่างอารมณ์ดี!!!


“พิซซ่ามายัง?”



“มาแล้ว!!!!!”



“เย้ ๆ รีบแต่งตัวดีกว่า!!!!!”



“ใครอนุญาตให้สั่งเยอะอย่างนั้น!!!!! สั่งมาเยอะแยะขนาดนี้จะกินหมดไหม!!!!!”ผมตวาดมันดังลั่น



“มาเสียงดังใส่กูทำไมล่ะ”มันถอยร่นหนีหลังติดข้างฝา จับผ้าขนหนูที่คลุมร่างนั้นออกมา ตอนนี้ร่างมันมีแค่บ๊อกเซอร์กับผ้าขนหนูนี่แหล่ะ


“ถ้ากินไม่หมดจะให้ทำยังไง?”



“ก็แบ่ง ๆ คนที่บ้านมึงกินก็ได้ จะอะไรนักหนาครับคุณชายยยย”หน้าเชิดอย่างไม่ยอม ปากดีอย่างนี้...โดนสักทีเถอะ ผมกระชากผ้าขนหนูออก



“เฮ้ยยยยยย~ ไอ้เชี่ยยยยยยย”มันยกมือไขว้ปกปิดร่างกาย หึหึหึหึ



ผิวอย่างขาวอ่ะ...โคตรเนียน เนียนมาก ๆ



“อะ อะ เอามาเด้...!!! หนาวนะโว้ย!!!!”มันร้อง



“เดี๋ยวทำให้อุ่น”ผมบอก จับข้อมือมันกางออก...พินิจร่างนั้นอย่างละเอียด



“ผอมลงตั้งเยอะ!”ผมบอก



“เพราะงั้นกูถึงสั่งพิซซ่ามาเยอะไงเล่า!!! ปล่อยดิ๊...จะใส่เสื้อ!!!”



“ไม่ให้ใส่”ผมดื้อบ้าง กอดมันไว้ทั้งร่าง พรมจูบไปทั่วร่าง...



“ตะ ติณฑ์ หยู้ดดดดดดดด~!!!”มันผลักออกห่าง รีบหยิบเสื้อมาสวมอย่างไว คิดว่าจะหนีพ้นเร๊อะ!!!



“ไม่เอานะ!!”มันร้องบอก



“ไม่เอาอะไร?”



“มึงจะทำอะไรล่ะ!!!”



“ทำไร แค่จะพิสูจน์กลิ่น...ว่าอาบสะอาดดีรึเปล่า มานี่ ๆ จะหนีไปไหน!!!”



“ไม่เอาอ่ะ มึงชอบแกล้ง...อย่าเลียตรงนั้นเด้!!!!! เชี่ย!!!!”



“ปากนี่ดีจังเลย มาชิมทีดิ๊....”




ผมดูดปากสีเชอรี่นั้นเต็มแรง มันเองก็เบี่ยงหน้าหนี ปัดป้องเป็นพัลวัน....หน้าแดงไปหมดแล้วครับคุณแฟน~ จับมันนั่งตักหันหน้าเข้ามา มันก็จะหลบหน้าซบคอผมอย่างเดียวเลย คงเขินเต็มที่แล้ว >//<



“อือ ขี้แกล้ง~”มันพูดเสียงอ่อยละครับ หึหึ



“จูบกูทีดิ๊”ผมเงยหน้าให้มัน มันส่ายหน้ารัว



“งั้นไม่ปล่อยอ่ะ อยู่แมร่งบนห้อง พิซซงพิซซ่าไม่ต้องกิน”



“ไม่เอากูจะลงไป กูไม่แบ่งใครทั้งนั้น!!!!”



“จูบก่อนดิครับ เร็ว ๆ ตั้งแต่กลับมา ทำเหมือนไม่คิดถึงกูเลยนะ...”ผมบอกอย่างน้อยใจ มันทำตาโตใส่



“ใครบอกไม่คิดถึง!!!!!”



“จะไปรู้เหรอ ตั้งแต่มาเห็นมึงเล่นโน่นเล่นนี่มีความสุขเหลือเกิน คงไม่รักกูแล้วมั้ง”แกล้งพูดไปงั้นเอง มันตบหน้าผมเบา ๆ น้ำตาเริ่มคลอนิดหน่อย



“ใครบอกไม่รัก!!!! ฮึกกกกก”เอ้า ๆ พูดเล่น ๆ อย่ามาเป่าปี่ใส่นะเฮ้ย!!!!



“....................................”



“ฮึกกกฮึกกกก...”



“ชู่วววว...อย่าร้อง ๆ รักก็รักนะ จูบหน่อยได้ไหมครับ”ผมรีบเช็ดน้ำตา ก่อนตาจะบวม...พักนี้น้ำตามันเหมือนสั่งได้ พูดอะไรนิด มาคลอ ๆ แล้ว ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน



มันโน้มตัวลงประกบปากผม กดจูบแรง ๆ สองสามทีรัว ๆ หอมแก้มซ้ายขวา หน้าผาก แล้วซบลงที่คอเหมือนเดิม คราวนี้เกาะแน่นเลย ไม่ยอมปล่อย...



“ติณฑ์...”



“ครับ...?”



“รักนะ”



“ครับ โอเค...ทำตัวดีแบบนี้ดีมาก ลุกไปใส่กางเกงได้แล้ว เดี๋ยวลงไปข้างล่างกัน!”ผมบอกขืนอยู่นาน มันไม่ได้กินพิซซ่าแน่ ๆ มันไหลตัวลงไปนอนคว่ำบนที่นอน ไม่ยอมเงยหน้ามาเลย...



“ลุกครับ เร็วดิมึง...เป็นอะไร?”



“มึงลงไปก่อนเด้!!!!!”อ่อ....เขินนี่เอง


อร๊ากกกกก~ น่ารักเกินไปล่ะมึงอ่ะ!!!!!!!




ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าฝั่งมัน แล้วเลือกกางเกงออกมาให้ กางเกงอยู่บ้านมันมีแต่โคตรสั้น อ่อ...กางเกงใส่เล่นกับกางเกงนอนมันคือตัวเดียวกัน สั้นพอกัน แถมยังเป็นสีแบบสีชมพู ส่วนลายที่มันชอบคือ ลายกราฟฟิคเท่ห์ ๆ คือถ้ามันเห็นลายที่ชอบ มันก็จะซื้อแบบเหมามาเฉพาะลายนั้นเลย โหลนึงหรือครึ่งโหลก็ว่ากันไป
เห็นกางเกงแล้วขัดใจว่ะ!!!! บ๊อกเซอร์มันยังยาวกว่าอีก!!!!!



“เตี้ยใส่ตัวนี้นะ!!!”ผมเลือกตัวขาสามส่วนผ้าญี่ปุ่นให้มัน ไอ้ตัวนี้น๊านนานนนนนนน...จะเห็นมันใส่สักที มันบอกว่าไม่ชอบสีน้ำตาลดูแก่...แต่ผมว่าก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนะ



   “อือ....”



   “ใส่ด้วยนะ!!! ลงไปไม่ใช่ตัวนี้อดนะ...พิซซ่าอ่ะ”



   “อืออออออออ”



   5555555555555555+



   ไม่ยอมเงยหน้ามาเลย ผมแกล้งเดินไปเปิดประตูเสียงดังแล้วทำตัวเงียบ ร่างเล็กดุ๊กดิ๊กนิดนึงเงยหน้ามามองเห็นผมยังยืนอยู่ มันผลุบหน้าลงไปใหม่อย่างเร็ว



   “ไอ้ติณฑ์ไอ้เชี่ยยยยยยยย”



   55555555555555555555555+



   หน้าโคตรแดงอ่ะ!!!!!!!



   “ไม่แกล้งแล้ว ๆ ลงไปจริง ๆ แล้วนะครับ”



   ผมออกมาจริง ๆ คราวนี้...อิ่มอกอิ่มใจจริงโว้ยยยยยยย~

------------------------------------

   พระเจ้า!!!! มันกินเกือบหมด...ยกเว้นพิซซ่าเหลือ 2 ถาดเต็ม ๆ ผมให้แม่บ้านยกไปให้เด็ก ๆ ทาน เตี้ยมันจะกินเยอะเกินไปแล้ว!!!!!



   “เดี๋ยวเจ็บท้อง”ผมบอก มันอยากออกไปเล่นกับกระถาง



   “งั้นไปเดินเล่นกันมะ นะ ๆ ๆ”อ้อนอีกแล้ว



   “ป่ะครับ...”




   พามันออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้าน แดดหมดไปแล้ว...เตี้ยมันชะเง้อมองบ้านของน้องเจ น่าจะคิดถึงกันแล้วนี่นะ...ไม่ได้เจอกันเลย



   “เจอยู่บ้านไหมอ่ะ”



   “อยู่ เค้าก็อยู่กับพ่อกับแม่เค้า”



   “ไปหาไม่ได้เหรอ”



   “ไม่ได้ครับ”



   “ทำไมล่ะ”



   ผมทำหน้ายุ่งอธิบายยากเหมือนกันนะ คือมันก็เป็นเรื่องภายในระหว่างครอบครัวเขาน่ะ...ถ้าเจรู้สึกไม่ดียังไง ต้องโทรหาผมแล้ว



   “พรุ่งนี้จะพาเข้าไปเล่นน้ำแล้วกัน”



   แพ้สายตาออดอ้อนนั่นจริง ๆ ...ให้ตาย



   “เย้~ ติณฑ์ดีที่สุดในโลก~~”มันยิ้มกว้าง



   “เตี้ย...ถ้าพรุ่งนี้กูไม่พามึงไป มึงก็จะด่ากูว่ากูใจร้ายที่สุดในโลกใช่มะ?”



   “55555555555+ เออ...น่ามึงโหดด้วยอ่ะ”มันแกล้งหยิกแก้มผม แต่ผมเจ็บจริงนะ! =_=



   
   “กระถางมันหายไปไหน”บ่นหากระถางแล้วครับ กรรมของหมามันจริง ๆ ไอ้เตี้ยจับมันเล่นแรง ๆ ไม่แพ้ตอนที่เล่นกับเจเลย กระถางมันไม่ค่อยชอบวุ่นวายกับคน คงหนีไปนอนแล้วล่ะสิ



   “อย่าไปยุ่งกับมันเลย”



   “มันน่ารักนะ แต่มันคงเหงา”



   “น้อย ๆ หน่อยเตี้ย มึงไปรู้มันได้ไงว่ามันเหงา”



   “รู้ดิ มองตาก็รู้แล้ว สงสัยมันไม่มีเพื่อนมั้ง!?!?”เตี้ยบอก



   ผมจูงมือมันมานั่งลงบนชิงช้า แล้วไหวเบา ๆ มันเอียงตัวมาซบผมไว้อย่างรู้งาน



   “ติณฑ์ อยากซื้อหมาอ่ะ!”พูดเสียงเบา ๆ



   “ไม่ได้เดี๋ยวเปิดเทอมก็ต้องย้ายไปอยู่ที่คอนโด ใครจะเลี้ยงมันที่นี้”ผมรู้สึกว่ามันเกร็งตัวขึ้น



   “งั้นเลี้ยงนก”



   “มึงไม่สงสารเวลามันอยู่ในกรงเหรอว่ะ”



   “งั้นเลี้ยงหนูแฮมสเตอ”



   “ไม่เอาอ่ะ กูเกลียดหนู”



   “จึ้ก เลี้ยงอะไรดี...”มันทำหน้าคิด ๆ



   “เออ เลี้ยงงูดีกว่า กูเคยเห็นเขาเลี้ยงใส่ตู้กระจกไว้”



   อะเจ้ยยยยย~~!!!!



   กูแทบตกชิงช้า



   “เฮ้ยไม่เอา!!!!! เลี้ยงมันก็ต้องหนูเป็นอาหาร กูทำใจไม่ได้หรอก...เวลาเห็นมันกินหนูอ่ะ”ผมรีบบอก



   “เออว่ะ....เลี้ยงอะไรดีอ่ะ นะ...ติณฑ์นะ กูอยากมีสัตว์เลี้ยงบ้างอ่ะ”



   “มึงอยากเลี้ยงสัตว์ใช่มะ”



   “อือ”



   “ไม่ยาก ๆ ไปเลี้ยงหมูใน FB ดิ มึงเลี้ยงได้เป็นเล้าอ่ะ”



   55555555555555555555 คนตัวเล็กหน้างอ ทุบอกผมดังปั้ก!!!



   “ไอ้บ้า เลี้ยงไปคนเดียวเลย!!!!”



   ร่างเล็กระดมหมัดใส่ผม ผมจับข้อมือมันกุมไว้หนาแน่นทั้งสองข้าง แต่ลืมไปว่าเท้าของพี่ท่านไวมากครับ มันรัวส้นเท้าใส่ผม จนเจ็บอ่ะ



   “โอ๊ย ๆ ๆ ๆ เดี๋ยวนี้มีถีบเหรอ”



   ข้อมือมันน่ะเล็กนิดเดียว รวบไว้แค่กำมือเดียวของผมก็เอาอยู่แล้ว มือที่ว่างเลยจับข้อเท้ามันไว้ แล้วกึ่ง ๆ นั่งทับ แต่ไม่ได้ลงแรงทั้งหมดนะ!



   “โอ๊ย ๆ ๆ เจ็บๆ ๆ ติณฑ์เจ็บ!!!”มันร้อง ผมหลงกลมันเพราะกลัวมันเจ็บตัว ลุกขึ้นปล่อยทั้งมือทั้งเท้า มันโคตรไวผละออกได้ก็ลุกมาเตะขาผมแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน!!!



   “แบร่~~~”





   หึหึหึหึ.....หนีให้พ้นนะมึง!!!! หนีกูให้พ้น!!!!!!  ผมหัวเราะอย่างร้ายกาจแล้วเดินสุขุมตามไป.... :haun4: :haun4: :haun4:



- - มาแล้ว ๆ ขอบคุณที่ตามอ่านนะจ๊ะ ยังไม่มีเวลาแก้ไขภาษาให้มันดีขึ้นเลย เอาเป็นว่า...จะลงไปก่อน ถ้าทำงานเสร็จเดือนม.ค จะค่อย ๆ กลับมารีไรท์แล้วกันนะคะ


ขอบคุณมาก ๆ ที่ตามอ่านกันค่ะ...ทวงได้ จิกได้...


อิอิอิ เข้ามาลง 3 ตอนรวดเหมือนเดิม...ช่วยคอมเม้นด้วยค่ะ ขอบพระคุณ #กราบทุกท่านงามๆเบญจางคประดิษฐ์  :impress3: :impress3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 27 17/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-02-2013 11:43:27

ตอนที่ 27
[ติณฑ์]
หมวดแวนมาหาที่บ้านเพิ่งกลับ เอาขนมมาให้เตี้ยมันเพียบเลย ผมเตือนให้มันกินข้าวก่อนแล้ว ถ้ายังไม่ฟังและกวนตีนอยู่แบบนี้ ได้เจอผมเล่นบทโหดแน่ พักนี้มันซนกว่าเดิมเยอะจัง ต้องหาวิธีกำราบมันให้ได้
“พี่หมวดดีเนอะ หล่อด้วยใจดีด้วย ไม่เหมือน....”มันพูดแล้วเหล่ ๆ มองหน้าผม
“เออ กูหล่อด้วยโหดด้วย แล้วถ้ากูโหดมาก ๆ พูดไม่ฟัง กูจะโกรธแบบฆ่าคนได้เลย”ผมพูด
“พักนี้มึงชอบโมโหใส่กู”
“แล้วมึงทำอะไรให้กูโมโหบ่อย ๆ ป่ะล่ะเตี้ย...พูดอะไรฟังกันมั่ง เหนื่อยนะเห้ย...”
“คร๊าบบบบ...พ่อ”

กวนตีนอีก!!!!!! มันก็เล่น ๆ วุ่นวายไปตามประสา ผมเห็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดอุบัติเหตุได้ แต่พออยู่ในมือไอ้เตี้ยมันกลับเป็นอาวุธร้ายสามารถทำให้มันเจ็บตัวได้ทุกชิ้นเลย ไม่ว่าจะเป็นสายยางเอย สเก็ตบอร์ดอันเก่า ๆ เอย ล่าสุดมันพยายามจะขี่ไอ้กระถาง =_= โคตรสงสารหมา!!!

น้ำตาจะไหลลล~

คือแบบชอบเล่นผาดโผน เล่นพิเรนท์ ทำในสิ่งที่คนเขาไม่ทำกัน พักนี้จะดื้อเป็นพิเศษเพราะต้องอยู่ที่นี่ทุกวัน สักวันคงต้องพามันไปเช็คแล้วล่ะ ว่ามันเป็นโรคไฮเปอร์รึเปล่า ตอนนี้ผมจับมันออกกำลังทุกเช้า จะได้เบิร์นพลังงานที่มีอยู่ในตัวมันออกบ้าง อยู่กับมันแล้วผมว่าผมไปเป็นครูเด็กอนุบาลได้นะ ผมว่าผมเข้าใจเด็กทั้งโลกแล้วล่ะ หึหึหึ
“เมื่อไหร่จะพาไปหาน้องเจ”มันพูดทำหน้าอ้อน ๆ
“เมื่อมึงทำตัวดี พูดอะไรเชื่อฟัง”
“กูก็ฟังอยู่นี่ไง”กวนตลอด
“เชื่อ-ฟัง! คือให้ฟังและปฏิบัติตาม มึงไม่เหนื่อยเหรอว่ะ...กระโดดโน่นกระโดดนี่”
“ไม่เหนื่อย อยู่กับมึงสนุกดี”มันบอก ผมจูบกระหม่อมบางนั่นสักที

กูโคตรเหนื่อย~~

“มานอน เดี๋ยวสักบ่าย ๆ  พาไปหาเจ”ผมบอก
“จริง ๆ นะ~!!!!”คนตัวเล็กทำตาโต เอามือยันหน้าอกผมไว้
“อือ”
มันก้มลงประกบปากผมหนึ่งที ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย...มันก็ผละออกซะแล้ว ไม่ยอมมองหน้าด้วยอ่ะ คิดเหรอว่าผมจะปล่อยผ่าน
“เดี๋ยวๆ มานี่ก่อนดิ๊”ผมบอก ดึงมันโน้มตัวลงมา ตาแป๋วมองไม่มองหน้าผมแต่ผลุบต่ำลง
“จูบใหม่ดิ๊”ผมบอก  มันกัดปากตัวเอง หยิกหน้าอกผมอย่างขวยเขิน
“เอาช้า ๆ ลึก ๆ”บอกพร้อมกลั้วหัวเราะ เพราะยิ่งทำมันเขินมากขึ้นไปใหญ่ หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมถ่ายรูป เราสองคนยังไม่เคยมีรูปคู่เลย
“ฮึ่ย!!!”
“เร็วดิครับ”ผมบีบท้ายทอยนั่นเป็นเชิงบังคับ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่แล้ว มันก้มลงมาค่อย ๆ ยอมทำตามที่บอก
รสจูบนุ่มนวล ผมส่งลิ้นเข้าไปหยอกล้อมัน แล้วก็

แชะ~~~ หึหึหึ มันผละออกเช็ดปากตัวเอง มองมือถือผม
“อือ ถ่ายไว้ทำไม!!!”
“มาถ่ายอีก ๆ”ผมบอกให้มันนอนทับแขนกอดกันไว้
“กูไปหยิบโทรศัพท์มาถ่ายมั่ง!”มันออกจากอ้อมกอดผม วิ่งปรู๊ดไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมา เรานอนถ่ายรูปเล่นกันจนได้หลายใบ
“คริคริคริ ติณฑ์ทำหน้าหมูกัน”นั่น...เล่นแบบปกติไม่ได้

5555555555+ ผลัดกันถ่ายกล้องมันบ้าง กล้องผมบ้าง อันที่ตลก ๆ ไอ้เตี้ยมันอัพให้เพื่อนมันดูใหญ่เลย ผมแอบเหล่มอง FB มัน เป็นสาธารณะซะด้วย คนมากดไลค์เพจมันเกือบพันคน เฮ้ยยย...เยอะโคตรอ่ะ!!!!! นี่ผมเพิ่งรู้ว่ามันฮอตมากขนาดนี้ สักแปปมีคนเข้ามาเม้นรูปมันเพียบเลย

‘ว้าววว...ใครเหรอครับ’
‘มีแฟนแล้วเหรอ’
‘อิจฉา~~~’
‘รักกันนานๆ นะคะ’

เด้งมาเรื่อย ๆ แปปเดียวก็ร้อยกว่าไลค์ เฮ้ย ๆ ๆ ๆ หวง!!!!!!! มันเห็นข้อความนึงแล้วหัวเราะก๊ากออกมา เป็นไอ้โรลนั่นเอง
“นอกใจกูเหรอครับ!!!”

แสรดดดดดด~ เตี้ยมันพิมพ์กลับไป “ของใหม่เร้าใจกว่า”

555555555+

“พอ ๆ หวงนะ!!!”ผมจะแย่งมือถือมันมา มันเบี่ยงหนี...
“ไรเล่า เล่น ๆ อ่ะ”
“เออดี งั้นกูเล่น ๆ กับสาว ๆ มั่งดีกว่า”
เปิด FB ของผมมั่งถึงไม่ฮอตเท่ามันแต่ขอโทษ เพื่อนในนั้นล้วน ๆ เกือบห้าร้อยคน รู้จักทุกคนครับขอโทษ...สาว ๆ เพียบด้วย มันวางโทรศัพท์มันไว้ที่พุงแล้วจับข้อมือผมดู ผมเลื่อน ๆ ให้มันดูเพื่อนที่เป็นพวกนางแบบบ้าง เพื่อนสมัยเรียนเมืองนอกบ้าง หุ่นดี ๆ กันทั้งนั้น
“เดี๋ยว ๆ เลื่อนช้า ๆ ดิ๊”มันบอก แล้วจับมือผมเลื่อนช้า ๆ ดูทุกอย่างอย่างค่อย ๆ หึหึหึ...
   มันมองรูปแล้วมองค้อนมาที่ผม สาว ๆ ประกบซ้ายขวาอ่ะ มีแต่คนน่ารัก ๆ กันทั้งนั้น  มันจะแย่งไปจากมือ ผมตีมือเพลี๊ยะเลย นิสัยไม่ดีต้องแก้ซะบ้าง
   “เจ็บนะ!!!”มันมองหน้าระคนตกใจไม่คิดว่าผมจะกล้าตีมือมัน ผมทำหน้าดุใส่
   “ดูอยู่ที่หลังอย่าแย่งไปจากมือนิสัยไม่ดี”
   “ก็จะดูอ่ะ”
“พูดดี ๆ สิครับ ถ้าทำอีกคราวนี้กูจะตีอีกนะ...”
“ใจร้าย ชิส์~”
มันไม่กล้าจับเลยคราวนี้ มองดูอันที่ผมเลื่อน ๆ มีคนทักเข้ามา หลายคนว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเยี่ยมเยียน ผมก็ทักตอบไปปกติ เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นคราวนี้ ยกดู..เป็นไอ้พี่กาว ฮึ่มมม...!!!!! มันมองโทรศัพท์สลับกับมองหน้าผม แล้วก็กดตัดสาย
“ไม่รับก็ดะ ฮี่ฮี่”มันซุกหน้าลงอกผม น่ารัก...ทำให้ตลอดนะมึง!!!
“พอล่ะ นอน...คราวนี้”ผมวางโทรศัพท์ไว้ ตะแคงข้างแล้วรวบเอวเล็กเข้ามาแนบชิด มันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ผม กล้า ๆ กลัว ๆ
“ติณฑ์ กูขอเล่นเกมส์นะ”
“อือ....”รู้ทันมันหรอกน่าจะเอาไปดูล่ะซิว่าผมคุยกับใคร เออดี...ให้มันมีอารมณ์หึงกับเขาซะมั่ง เห็นมันกดโน่นกดนี่หลายที เสียงเงียบไป ตั้งใจอ่านทุกซอกทุกคอมเม้น...ดูทุกภาพอ่ะ จนผมเคลิ้มหลับไปจริง ๆ
ตื่นขึ้นมาอีกที เตี้ยมันหลับคาโทรศัพท์ไปแล้วล่ะครับ ผมค่อย ๆ หยิบออก เห็นมันลงรูปคู่เต็ม FB ผมเลย มีเพื่อนเข้ามาทักเพียบคราวนี้ น่าตีจริง ๆ
ผมเลื่อนดูเห็นมีคนนึงเข้ามาโพสต์ว่า ‘แฟนใหม่เหรอ น่ารักดีนะ’ ผมจะไม่อะไรเลย ถ้ามันไม่ใช่ แฟนเก่าของผม...แล้วเขาก็ตามคอมเม้นทุกภาพที่มีไอ้เตี้ยด้วย ผมไม่ได้ลบออก...ไหน ๆ ลงแล้วก็ลงเลย เหลือบไปเห็นเตี้ยมันตั้งสถานะใหม่ให้เสร็จสรรพ แต่งงานแล้ว~ หึหึหึ ร้ายนักไอ้ตัวเล็ก จูบมันทีฟอดใหญ่ คนหลับอยู่ไม่รู้เรื่องอะไร...
ลุกขึ้นมาจัดกระเป๋าให้มัน ไปบ้านน้องเจซึ่งอยู่ติดกันนี่เอง โทรไปหาเจแล้วบอกว่าไม่มีคนอยู่บ้าน เลยจะให้มันไปเล่นด้วยกัน ผมต้องไปรับไอ้พุทที่สนามบินเสียด้วย เตี้ยมันเงยหน้ามามองนิดนึง แล้วบิดขี้เกียจ
“ทำไมไม่ปลุกอ่ะ”
“นอนต่ออีกสัก 20 นาทีดิ กูอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วค่อยตื่น”ผมบอก มันเดินมาคลอเคลียด้วยเหมือนลูกแมว พักนี้อ้อนใหญ่แล้วนะ
“เป็นอะไรตาแดง ๆ”ผมถาม มันหลบตา...เดินหนีไปส่องกระจก กัดปากไม่ยอมพูดอะไรอีกแล้ว
“มานี่ดิ๊ อย่าขยี้ดิ...เคืองตารึเปล่า”
“อือ...”
“ถ้าอย่างนั้นไปล้างหน้า”มันเดินเข้าไปล้างโดยดี รู้สึกแปลก ๆ แฮะ....เดินตามเข้าไป รวบเอวเล็กมากอด...
“ไปเล่นน้ำกับเจอย่าดื้อนะ....กูไปรับพุทที่สนามบินก่อน”
“อือ”
“จูบที”ไม่รอให้มันหันมาเอง แต่จับหน้านั้นหันมาแล้วละเลียดรสจูบหวาน ๆ จากริมฝีปากนั้น ร่างเล็กครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะกอดเอวผมแน่น
“ดูมึงยังงง ๆ นะ ไปนอนต่ออีกป่ะ...”
ผมคิดว่ามันยังนอนไม่เต็มอิ่มหรอกฮะ ได้นอนนิดเดียวทีไร มันจะมีอาการเอ๋อ ๆ อย่างนี้ทุกที จูงมันลงบนที่นอนแล้วจูบขมับบาง มันคว้าหมอนมากอด ผมเลยห่มผ้าให้....นี่มันละเมอป่ะว่ะ 5555+
ผละออกจากมันผมก็อาบน้ำใส่เสื้อผ้า ก่อนจะเดินลงมาทำอาหารข้างล่าง ทำเผื่อน้องเจด้วย...ไม่รู้ว่าพักนี้ได้กินข้าวรึเปล่า ก่อนน้ำตาลจะกลับก็ได้แวะไปหา ไม่เห็นมาเล่าอะไรให้ฟังเลย ผมแพ็คอาหารใส่กล่องอย่างดี แล้วขึ้นมาดูคนที่นอนหลับอุตุ...น่ารัก
เปิดคอมเช็คเมล์ก่อน ‘น้องวี’ ส่งเมลล์เข้ามา ถามว่าคนที่ลงรูปด้วยกันเป็นแฟนใหม่เหรอ น่ารักดี...ผมคิดอยู่ว่าจะตอบกลับดีหรือเปล่า แต่คิดไปคิดมา ถึงเราเลิกกันก็ไม่จำเป็นว่า...จะต้องเลิกติดต่อความเป็นพี่เป็นน้องกันนี่ฮะ ถึงแม้เขาจะทำผมไว้เจ็บแสบมากก็ตาม
ผมกับวีคบกันมาเกือบ 3 ปี เรียกได้ว่าจริงจังสุด ๆ ล่ะนะ สุดท้าย...วีก็ทิ้งผมไปมีคนอื่น ไม่มีเหตุผล ไม่มีการจากลา ระหว่างเรามีแต่ความว่างเปล่า แรกทีเดียวมันยากที่จะยอมรับ แต่พอนานไปความห่างและระยะเวลาทำให้เราชินชา ผมกับวี วีกับผม มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว ตอนนี้ฟ้าส่งเทวดาตัวน้อยมาสู่อ้อมอกผมแล้ว ผมจะไม่ปล่อยเตี้ยไปอย่างน้องวีแน่ ๆ ดวงใจของผม...ดวงนี้ ต้องเป็นของผมดวงเดียวตลอดกาล
นั่งนานเท่าไหร่ไม่รู้อิพอตอนจะลุกหันหลังกลับมา เตี้ยมันมายืนอยู่นานเท่าไหร่แล้วไม่ทราบ...แถมยังมองแบบจับผิดอีกตั้งหาก
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอ”
“ทำอะไรอ่ะ”
“ส่งเมลล์หาเพื่อน ไปล้างหน้านะ...ไปบ้านเจกัน”บอกชวน มันขืน ๆ ตัวไว้ แต่ก็ยอมให้จูงโดยดี ผมให้มันสะพายกระเป๋าที่มีเสื้อผ้าไปอาบน้ำบ้านโน่น กับถุงเครื่องสำอางมัน ส่วนตัวเองถืออาหารเต็มตระกร้า พากันเดินลัดสวนกว้างมุดประตูเล็ก ๆ เข้าสู่รั้วบ้านของน้องเจ
“โห...บ้านใหญ่จัง”เตี้ยอุทาน ผมยิ้ม...พาเดินเข้าไปข้างในเร็ว ๆ เพราะแดดร้อนเหลือทน
“พี่นาวววววววววววววววววววววว~”
“เจจจจจจ~”
ไอ้คู่พี่น้องวิ่งกอดกัน แต่กระนั้นเจยังไม่ยอมออกมาโดนแดดสักนิดเดียว 555+
“ไม่ได้ไปหาพี่นาวเลยฮะ เป็นไงบ้าง”เจถาม
“ชิลล์ ๆ”
555+ หน้าใหญ่ตลอด กูเจ๋งตลอด....ร้องไห้เป็นเผาเต่าไม่เคยเล่าให้เจฟังหรอก!!! ผมหัวเราะยื่นตระกร้าอาหารส่งให้เจ
“ทานข้าวรึยังเจ”
“ยังฮะ ให้แม่บ้านรอพี่นาวอยู่ ทานด้วยกันนะฮะ มีราดหน้าหมี่กรอบ...อร่อยด้วย”ผมพยักหน้า แต่ไอ้เตี้ยมองหน้าสระน้ำ
“ไปเล่นน้ำก่อนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!!! กินให้เสร็จ ๆ ก่อน กูจะได้รีบออกไปรับพุทด้วย”
“ก็ดะ~”
“พี่ติณฑ์ถามพี่พุทให้หน่อยนะครับ ว่าไปทำอะไรอยู่สวิสตั้งหลายอาทิตย์ ทีแรกบอกว่าแค่อาทิตย์เดียว”
“อ้าวแล้วทำไมน้องเจไม่ถามเองล่ะ มาใช้พี่ทำไม?”
“เจกลัวพี่พุทหาว่าวุ่นวายนี่”เจทำเสียงน่าสงสาร
“โอ๊ยยยย ไม่เห็นต้องกลัว อยากรู้อะไรก็พูดไปเลยสิ”เตี้ยมันเสี้ยมสอนน้อง เจทำหน้าเจื่อน ๆ ไม่ค่อยกล้าหือกับพี่พุทมันหรอกครับ
“หึหึหึ ปากดีจังนะครับแฟน~”ผมแซว เรื่องคนอื่นมันรู้ดีตลอด มันทำหน้าเชิดหน้าหมั่นไส้ เดินกอดคอน้องเจเข้าบ้าน วันนี้บ้านเงียบสงสัยกลับกันไปหมดแล้ว
“ไม่มีใครอยู่เหรอเจ”ผมถาม
“ฮะ กลับกันไปเมื่อวันก่อน เห็นว่าจะไปฮ่องกงกันน่ะฮะ ทีแรกแม่จะให้เจไปด้วย แต่เจไม่อยากไป...บอกเค้าว่าพี่พุทกำลังจะกลับ แม่ก็หัวเสียนิดหน่อย”
“ดีแล้ว ไม่ต้องไปหรอก...ไปก็ได้แต่เดินตามถือของ เดินตามจ่ายเงินให้เค้าเปล่า ๆ หัดแข็งข้อซะบ้าง”
“ฮะ...”รับคำเสียงอ่อยไม่รู้จะกล้าแข็งข้อจริง ๆ รึเปล่า กลัวแต่จะเป็นลูกไล่ให้เขาข่มแหงอีกล่ะสิ เฮ้อ...


[มะนาว]
   ไอ้โหดมันไปรับพี่พุทแล้วฮะ ผมอยู่บ้านกับเจสองคน กำลังจะเปลี่ยนชุดลงน้ำ เปิดกระเป๋าหาชุดตัวเอง แบบว่า...ไม่มี ไม่มี....ไม่มี!!!!!!!!!!!!! หรือติณฑ์มันลืมหว่า!!!!!
“ฮัลโหล...ติณฑ์ ไม่มีชุดว่ายน้ำอ่ะ!!!!!”ผมเสียงดัง
“ใส่กางเกงขาสั้นนั่นแหล่ะ ใส่เสื้อยืดด้วย เดี๋ยวดำ...อย่าเล่นนานเข้าใจไหม ก่อนลงทาครีมกันแดดด้วย”มันสั่งยาว
“เออ ๆ แค่นี้ ๆ เสียเวลา...”ผมกดตัดสาย แล้วใส่เสื้อที่มันเตรียมมาให้

น้องเจก็ใส่ชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยื้ดคลุมแขนลงน้ำ สระน้ำบ้านนี้ลึกดีจริง ๆ ลึกกว่าบ้านติณฑ์อีก แถมยังกว้างกว่า...ลักษณะของสระไม่ได้เป็นทรงสี่เหลี่ยมเหมือนทั่วไป แต่มีส่วนที่ยื่นเข้าไปลึกเกือบถึงตัวบ้าน ทำไมบางส่วนของสระมีร่มเงากว่าอีกฝั่ง ผมมองไปชั้น 2 สูงเกือบสักประมาณ 2 เมตรกว่าๆ ได้ น่าจะเรียกว่าชั้นลอยมากกว่า มันเป็นระเบียงที่ยืนออกมาไม่มีกำแพงกั้น อยากลองกระโดดลงมาสักที ความสูงไม่น่าจะน่ากลัวเท่าไหร่!
กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ น้องเจให้พี่เลี้ยงเป่าลมยางมาสองอัน
“พี่นาวแข่งกัน”
เจเลื่อนมาให้ผมอันนึง
“มาดิ ใครถึงฝั่งโน้นก่อนคนนั้นชนะนะ แล้วคนแพ้ก็ต้องทำตามที่อีกคนบอก”
“ได้เลย ว่าแต่ใครจะเป็นกรรมการดีล่ะ”
เราสองคนมองหน้าพี่เจี๊ยบพี่เลี้ยงน้องเจ แกส่ายหน้าดิก...
“พี่ต้องเข้าครัวแล้วค่ะ น้องเจ...”
“ว้า...อย่างงี้ก็ไม่มีกรรมการน่ะสิ”
“งั้นพี่เป็นกรรมการเอง”ผมบอก เจอ้าปากค้าง
“ที่ไหนมีแบบนี้กัน แข่งเองเป็นกรรมการเอง”
“เอาน่า พี่ไม่โกงหรอก 5555555555555+” น้องเจทำปากมุบมิบเหมือนไม่พอใจสักเท่าไหร่แต่ก็ยอมทำตามผม

“เอาน่ะ 3.....2.....1.....ไปปปปปป!!!!!”
กวักน้ำ ตีขาไม่คิดชีวิตเลยฮะ ถ้าให้ว่ายโดยทิ้งห่วงยางยังทำได้เร็วกว่า เจก็ตามมาติด ๆ เหมือนกัน
“เฮ้ย ๆ ๆ ๆ”
“อร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ”

ยังไม่ครึ่งสระเลย เจแววว่าจะนำ ผมเลยดึงห่วงยางไว้ 555555555555555+
“อ้า...อย่าดึง ๆ ๆ ปล่อย ๆ”
“55555555555+”
ลู่ถูลู่กังจนถึงขอบสระได้พร้อม ๆ กัน เจหันมาทำหน้าเคือง ๆ กึ่งยิ้ม
“ไหนบอกไม่โกงไงพี่นาว!?!??!?!?!”
“พี่เผลอไปหน่อย เอาอีกรอบไหม”
“ขอเจพักแปปนึงแล้วกัน”
ผมพยักหน้า...นอนตีขาบนห่วงยาง “บ้านหลังใหญ่จัง อยู่คนเดียวเหรอเจ”
“ไม่ฮะ บางทีครอบครัวแม่กับครอบครัวพ่อ ก็มานอนที่นี่ ถ้าพวกเขามาพี่พุทก็จะมานอนนี่ด้วย”
“เขาชอบรังแกเจเหรอ ทำไมไม่สู้บ้างล่ะ”
“ไม่รู้สิพี่นาว บางทีเจก็อยากให้พวกเขายอมรับในตัวเจบ้างนะ บางทีมีพวกเขามันก็อบอุ่น แต่บางทีก็ไม่”
“น้องเจเป็นลูกแม่พี่แล้วนะ จำไม่ได้เหรอ...ตอนนี้เจก็เป็นน้องพี่แล้วด้วย ถ้าอยากมีพี่น้องนะ เอาไว้จะแนะนำ พี่ขิง พี่บุ้ง พี่ต้นหอมให้รู้จัก อ่อ...พี่ฟ้าอีกคน เจต้องอบอุ่นกว่าพี่น้องที่เจมีแน่ ๆ”ผมบอกลูบหัวอย่างสงสาร 
“ขอบคุณฮะ”

“แล้วพี่นาวล่ะฮะ...จะมาอยู่กับพี่ติณฑ์ถาวรไหม”
“กะ ก้อ ถาวรสิ!!!!”ผมบอกเสียงดัง น้องทำหน้าตกใจนิดนึง
“แต่พี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”
“ทำไมล่ะฮะ พี่ติณฑ์รักพี่นาวมากจะตาย ไม่ปล่อยให้ไปอยู่ที่อื่นหรอก”
“ไม่รู้สิ วันไหนเขาเบื่อพี่แล้ว คงจะทิ้งพี่ไปเลยก็ได้มั้ง”ผมบอกเสียงเศร้า
“เออ...ถามอะไรหน่อยสิ เจรู้จักคนชื่อวีไหม”ผมถาม เพราะว่าตอนที่เล่นโทรศัพท์ติณฑ์ ลงรูปอยู่ดี ๆ จู่ ๆ คนนี้ก็เข้ามาทัก ผมบอกว่าผมไม่ใช่ติณฑ์เพราะมันหลับอยู่ คนนั้นก็มาว่าผม ว่าเอาโทรศัพท์คนอื่นมาเล่นไม่ละอายแก่ใจเหรอ อะไรว่ะ...จู่ ๆ ก็มาด่า ผมเลยด่ากลับว่าผมไม่ใช่คนอื่น ผมเป็นแฟนติณฑ์ ทางนั้นก็เงียบไป แต่ยังทิ้งท้ายมาให้เจ็บใจเล่นว่า อยากเห็นหน้าจริง ว่าจะสดเท่าในรูปไหม ผมด่ากลับ...บอกอยากมาเจอก็ได้จะลับฝีปากรอ
ทางนั้นเขาบอกว่าเป็นแฟนเก่า เป็นคนที่ติณฑ์รักมาก และเคยจะแต่งงานด้วย...

แค่ได้ยินก็อึ้งแล้ว....

ไม่เห็นติณฑ์เคยพูดถึงเลย~

“วี พี่วี?”
“อะ อืม...คนนั้นละมั้ง”ผมตอบ
“เรื่องอดีตน่ะ แฟนเก่าพี่ติณฑ์...พี่นาวคิดมากเหรอฮะ”
ผมพยักหน้า...
“ไม่ต้องกลัวหรอก พี่วี...ได้สามีฝรั่งไปแล้ว ตอนนี้อยู่เมืองนอกโน่น...”
“เหรอ แต่เขาบอกว่าติณฑ์มันรักเขามากเลยนะ แล้วแบบว่า....”
“โอ๊ยยย...ก่อนหน้าคงรักอยู่หรอก แต่ตั้งแต่รู้ว่าเอาเงินพี่ติณฑ์ไปบำเรอผัวฝรั่ง พี่ติณฑ์ก็ไม่สนใจใยดีอีกเลย อย่าไปสนใจเขาเลยพี่นาว คนนิสัยไม่ดีอย่างนั้น พี่กล้าเคยไปเจอที่อังกฤษด้วย...พี่พุทเล่าว่า พี่กล้าชกหน้าผัวเมียคู่นี้จนต้องเขารพ.ไปเลย”
“จริงดิ...555+”
“อือ อย่าคิดมากนะฮะ พี่ติณฑ์รักพี่นาวมาก...”
“อือ...”ผมตอบน้อง ได้คุยอย่างนี้ก็สบายใจ แต่จะจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ ในเมื่อผมยังเห็นมันส่งเมลล์คุยกับทางนั้นอยู่เลย
“เล่นน้ำกันต่อเถอะ...”น้องจูงมือผมเล่นน้ำ ทำให้ผมลืมเรื่องติณฑ์มันไปได้ชั่วคราว

[ติณฑ์]
รถติดบรรลัย....กว่าจะถึงบ้านก็เกือบสี่โมงกว่า ขับรถเข้ารั้วบ้านน้องเจ เห็นร่างคนกำลังดิ่งลงพื้น ผมกับไอ้พุทอุทานพร้อมกัน เพราะรู้ทันทีว่าร่างนั้นคือ ไอ้เตี้ยแน่นอน...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”
ผมเบรกรถกึก ระหว่างเราไม่มีคำพูด ต่างคนต่างดีดตัวลงรถ...วิ่งไปหาจุดเกิดเหตุ ยิ่งวิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น
“ไอ้เตี้ย!!!!!!!”มันกระโดดจากชั้น 2 ลงน้ำมา!!!!!!!!!!


  o22 o22 o22 o22




 :fire: :fire: :fire:




 :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:





ผมโกรธและกำลังโมโหจัดมาก หน้าแดงไปหมดแล้ว มันหันมาเห็นผมน่าซีด
“ติณฑ์!!!! // พี่ติณฑ์!!!!....พี่พุท!!!!!”





“ทำไมเล่นกันอย่างนี้ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะทำยังไง”ไอ้พุทเริ่มติง น้องเจหน้าเสียไปแล้ว เตี้ยมันก้มหน้ากำมือแน่น ไม่กล้าพูดอะไร ผมกระชากล่างมันลุกขึ้นมา
“โอ๊ย เจ็บ!!!”
“ติณฑ์มีอะไรค่อย ๆพูด”พุทมันร้องห้าม หยิบพาขนหนูมาให้เจกับเตี้ยคนละผืน
“เจี๊ยบ ....เจี๊ยบบบ!!!!!!”
“ขา...คุณติณฑ์”
“ไปอยู่ไหนทำไมปล่อยให้เด็กสองคนเล่นน้ำกันเอง”ผมด่ากราดด้วยความโมโหลุแก่โทสะ พี่เจี๊ยบของน้องเจหน้าซีดไม่ต่างจากไอ้เตี้ยเท่าไหร่นัก!!!!!
“คะ คือว่า เจี๊ยบเข้าครัวน่ะค่ะคุณติณฑ์”
“แล้วทำไมไม่ให้ใครสักคนมาดูเด็ก เกิดเป็นอะไรไปขึ้นมาจะทำยังไง!!!!”ผมตวาด จนพี่เลี้ยงตัวลีบ พุทเป็นคนเดินมาตบบ่า
“ไม่ใช่ความผิดของเจี๊ยบหรอก มีอะไรก็ไปทำเถอะเจี๊ยบ...ใจเย็น ๆ ดิว่ะ”
“กูไม่เย็นแล้ว แมร่งทำอะไรไม่เคยจะคิด!!!! โดดลงมาได้ไง ถ้าเกิดหัวฟาดขอบสระเป็นอะไรไปทำไง!!!”หันมาด่าไอ้เตี้ยที่ยืนอยู่กับน้องเจ ผมกระชากร่างเล็ก...บีบข้อมือจนหน้ามันเหยเก รู้ว่าเจ็บมาก...
“ไอ้เหี้ยทำน้องเบา ๆ หน่อย”พุทร้อง จะจับเราสองคนแยกออก
ยอมรับเลยว่าครั้งนี้มันทำผมโมโหได้มาก มากกว่าทุกครั้งจริง ๆ มันบิดข้อมือมันออก แต่ผมก็กำแน่นขึ้นไปอีก จ้องหน้ามันแต่มันก็หลบหน้าหนี!
ลากมันกลับบ้านครับ มันก็ขืนตัวอยู่ยันขาเอาไว้ไม่เดินตาม กูก็กระชากตัวลอยละครับ
“ไม่ ๆ ๆ ปล่อย ๆ ๆ”ร้องลั่นเลยที่นี้ เจยืนขาสั่น...ไม่เคยเห็นผมโกรธมาก ๆ
“ไอ้ติณฑ์มึงมีอะไรพูดกันตรงนี้ ไม่ต้องลากน้องมันไปไหน”ไอ้พุทร้องไม่ยอมให้ลากมา เพราะมันรู้ว่าไอ้เตี้ยต้องเจ็บตัวแน่ ๆ นี่ผมจะจัดการยังไงกับมันดีว่ะ!
“แมร่งขยันทำเรื่องอีกเหลือเกิน”ผมหันมาหาไอ้เตี้ย ตามันแดง ๆ จะร้องไห้แล้ว
พุทยื้อข้อมือผมไว้ แล้วจับข้อมือเตี้ยมันไว้ด้วย เห็นรอยมือตัวเองแล้ว แดงมากจริง ๆ
“ฮึก ๆ ๆ ไม่ไปนะ!!”มันร้องขอ เหมือนแมวตัวน้อย ๆ ร้องขอชีวิตจากยมบาล เหมือนมีควันออกหูผมปุด ๆ ๆ ๆ หัวใจก็เต้นแรงและรัว ตึก ๆ  ๆ ๆ ๆ ตัวงี้สั่นด้วยความโกรธจนแทบแสดงสีหน้าฆ่าคนได้
“มานี่!!!!!!”ลากมันตัวไถลไปกับพื้นล่ะครับ ไอ้พุทเป็นคนวิ่งมาจับมันลุกขึ้น
“ไอ้เหี้ยติณฑ์มึงทำน้องมันเบา ๆ ดิไอ้เหี้ย!!!!!”
“มึงดูสิ่งที่มันทำนะ!!!! จะให้กูทนยังไงไหว”
“เออกูรู้ แต่น้องมันไม่ได้ตั้งใจ มึงก็พูดกับมันดี ๆ”
“กูเคยพูดดีก็แล้ว ทำดีก็แล้วไม่ชอบ ชอบให้กูโหด ๆ มานี่เลยมึง...ชอบเล่นพิเรนท์นัก!!!!”ผมไม่สนคำพูดเพื่อน ลากไอ้ตัวเล็กมาฝั่งบ้านตัวเอง เจวิ่งมาจับแขนพี่พุทมันไว้ คนงานยืนดูไม่มีใครกล้าเข้ายุ่งสักคน
“ไม่นะ ฮึกกกก!!! เจ็บนะ!!!! ปล่อยกู!!!!!”
มันร้องลั่น!!!!!!
“เงียบ!!!!”ตะคอกใส่หน้าแมร่ง...ปล่อยโฮเลยครับ ผมอุ้มมันพาดบ่า เดินขึ้นห้องรวดเร็ว ป้าสาแกร้องโวยวายว่าทำน้องแรง แต่ผมไม่สนใจ จับมันโยนลงบนที่นอนแล้วเดินมาล็อคประตู!!!!!! มันถอยร่นหนีด้วยความกลัว
“รู้ใช่ไหมว่าผิด”
“.........ฮึก ๆ ฮือ ๆ”ร้องไห้ใหญ่แล้ว
“กูคงไม่ถามนะว่าใครเป็นคนคิด รู้ว่าผิดแล้วมีอะไรจะพูดไหม”
“กะ กู คะ...แค่ อยาก ลอง โดด...โดด แค่ ครั้ง เดียว ฮึกๆ”
“แล้วรู้ไหมมันอันตราย...”
“................................”
“ไม่ได้คิดใช่ไหม!!!!!! ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!!!!”
อยากจับแมร่งตบสักทีสองที!!!!!
“มานี่!!!!!”ผมเรียกมันเข้ามา มันส่ายหน้าเอาผ้าห่มคลุมตัวเองไว้
“มานี่ไอ้เตี้ย!!!! ที่นอนเปียกหมดแล้ว!!!!!”ผมกระชากผ้าห่มออก แต่ร่างเล็กไม่ได้ตามมาด้วย เดินไปกระชากร่างบางขึ้นมา ร้องไห้ใหญ่เลย...
ผมถอดเสื้อผ้ามันออกเหลือแต่กางเกงใน...จูงมือเข้าไปอาบน้ำ กูแทบจะจับมันกดน้ำ โทษฐานที่ชอบเล่นอะไรแผลงดี ๆ นัก!!!
“กูจะทำยังไงกับมึงดีว่ะไอ้เตี้ย!!!!”
มันร้องไห้โผเข้ากอดผม...ร่างสั่น ร้องให้ตายกูก็ไม่หายเดือดตอนนี้!!!!!!

ผมกอดมันจนร่างเล็กร้อง กระชากมันมาติดแผงอก...ก้มลงจูบอย่างดุเดือด มันดิ้นหนีเป็นพัลวัน เพราะความเจ็บ...น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง เมื่อมันขัดขืนผมก็ฟาดเข้าให้ที่สะโพกหนึ่งที คงแรงไปหน่อย...มันถึงกับตกใจเปิดปาก ยอมให้สอดลิ้นเข้าไป ผมทั้งกัดทั้งดูดจนปากมันแดงเป็นสีเข้ม กูไม่ต้องปราณีมันแล้ว ชอบนักซาดิส ๆ
ร่างเล็กถูกดันจนหลังไปติดกำแพง ผมใช้สองมือล็อคหน้ามันไม่ให้หนีไปไหน น้ำตามันเอ่อเต็มสองตาน่าสงสาร แต่ผมเลือกที่จะมองผ่าน ๆ แล้วก้มดูดจูบอย่างเรียกร้องต่อไป ปากแดงจนเกือบช้ำ ผมลดมือลงไปจับไหล่...
“จะ เจ็บ....ติณฑ์ เจ็บบบ! ฮือออ”มันร้อง
“เจ็บก็ดีจะได้รู้สำนึก!!! อย่างมึงพูดเตือนอย่างคนอื่นเขาไม่รู้เรื่อง”
ผมไล่ดูดตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างเล็กถูกจับหันหน้าหันหลัง...ร่างมันสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเพราะกลัว ผมแกล้งบีบจอร์จมัน บีบแรง ๆ เอาให้แมร่งอึดอัดมาก ๆ มันก็ดิ้น ๆ ไม่ยอม แต่สู้แรงผมไม่ได้!
“จะ เจ็บ!!”มันร้องอยู่คำเดียว ผมยกตัวมันขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า จับขามันยกสูงสองข้าง แล้วค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไป มันถอยร่นหนีเพราะเจ็บมาก! ผมสงสารเลยต้องใช้เจล ตัวมันสั่นร้องไห้สะอึกสะอื้น เห็นหน้าแล้วโคตรหมั่นไส้ เตือนอะไรไม่เคยจะฟัง ทีอย่างนี้ทำมาร้องไห้...กี่ครั้งแล้ว ถ้าไม่จัดการมันก็จะเป็นเด็กนิสัยไม่ดีไปเลย ผมกระแทกนิ้วเข้าไป จนตัวมันลอยขึ้น จับแขนผมเบรกให้ช้าลง แต่ผมไม่ยอมทำตามมัน จนมันเสร็จไปรอบนึง...
“ฮึกกก เจ็บ~”
มันพูดเสียงอ่อย ร้องไห้ตาเริ่มแดง
ผมจัดการมันในห้องน้ำจนตัวมันซีด เลยต้องย้ายขึ้นมาทำบนเตียง ร่างเล็กถูกจับพลิกหน้าพลิกหลังหลายรอบ จากที่เคยขัดขืนตอนนี้ไม่เหลือแรงพอจะสู้อะไรแล้ว ผมยกสะโพกมันขึ้นเอาหมอนรองไว้ ก่อนจะยัดจอร์จตัวเองเข้าไป แล้วก็เริ่มกระแทก ๆ ๆ มือเล็กมันกำหมอนและที่นอนจนเป็นรอยบิด มันหลับตาปี๋ กัดปากตัวเองไว้ไม่ยอมครางออกมา
ผมหยุดกลางอากาศ เพราะอยากแกล้งมัน มันค่อยเปิดตามองอย่างกลัว ๆ พยายามจะบิดเอวเองทำหน้ายั่ว...ผมตบสะโพกมันหนึ่งที
“หึหึหึ...”สัญนิษฐานว่าหน้าตัวเองคงเหมือนโรคจิตแน่ ๆ ตอนนี้!
“ตะ ติณฑ์~”เริ่มทำเสียงอ้อน ผมกระแทกมันรุนแรงจนมันร้องออกมา เตียงสะเทือน พั่บ ๆ ๆ ไอ้เตี้ยกัดปากตัวเองกำมือแน่นกว่าเดิม ผมทิ้งยกสุดท้ายด้วยการใส่สุดแรง จนมันน็อคสลบไป
ก่อนที่ผมจะทิ้งร่างตัวเองลงข้าง ๆ หอบหายใจอย่างเหนื่อย หลับไปเช่นกัน

 :z2: :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่่ 28 17/02/13] P.9
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-02-2013 11:48:07

ตอนที่ 28


[ติณฑ์]



ก้าวออกมาจากห้องในอีกวัน เจอไอ้พุทกับเจยืนอยู่หน้าห้องก่อนแล้ว ผมพยักหน้าให้ไอ้พุท ก่อนที่มันจะเปิดประตูกว้างแล้วเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
“ไอ้เหี้ย..!! กว่าจะออกมานะมึง!!! น้องเจลงไปรอข้างล่าง”พุทร้องบอก ฟังจากน้ำเสียงมันคงกำลังโมโห ไม่ค่อยบ่อยนักที่เราจะได้ยินบทสนทนาแบบนี้จากปากมัน
“แต่ว่า.....”
“ลงไปครับ”น้ำเสียงใส่อารมณ์ขึ้นอีก เจรีบเดินลงไปแทบไม่ทัน ผมเดินตามเข้ามาหยุดอยู่กลางห้อง มองไอ้ตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง
“ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!! นี่ถ้าพ่อแม่เค้ารู้นะมึง!!!”มันมาข้าง ๆ เตียง รอยบนตามคอ ตามแขนไอ้เตี้ยปรากฏชัดอยู่ แดงเถือกไปทั้งตัว ผมยกมือลูบหน้าตัวเองสีหน้าเครียดไม่ต่างกัน
“มีไข้ด้วยนี่หว่า!!!”ไอ้พุทจับหน้าผาก
“เออ เอายาให้กินแล้ว ว่าจะโทรไปตามหมอมาดู”
“มึงรีบไปโทรเร็ว ๆ เลย แมร่งเอ้ย...กูว่าแล้ว พอโมโหทีไรผีเข้าทุกที แล้วนี่น้องมันไม่กลัวแย่เหรอว่ะ”
“ร้องไห้จนสลบ!”
“ไอ้เหี้ยติณฑ์!!!!!”
“เออ มึงพูดเบา ๆ ก็ได้ ห่าน...เดี๋ยวแมร่งก็ตื่นมาอาละวาด”ผมบอก เตรียมรับมือตรงจุดนั้นอยู่
“จากสภาพนี้มันคงตื่น สัสเอ้ย!!! กูบอกให้มึงเบา ๆ”
“แหมไอ้พุท ตอนมึงโกรธน้องเจมึงก็พอ ๆ กันล่ะ”
“แต่กูยังมีชั่งใจบ้าง ดูมะนาวดิ๊...ช้ำไปทั้งตัวแบบนี้ กูจะโทรบอกไอ้หมวด มึงเตรียมหูชาได้เลย!!!”ไอ้พุทรีบเดินออก ผมก็วิ่งตามมันคงมา
“ไอ้พุท ไอ้เชี่ย!!!!!!!”
“เจ เจ!!! กลับครับ!!!”ไอ้เพื่อนเวรมันร้องเรียกแฟน แล้วพามันรีบจ้ำออกจากบ้าน ไอ้เวรเอ้ย!!!!! ผมยืนหัวเสียอยู่ไม่นาน สักพักมีสายเข้าจากไอ้หมวดแวน
“เออว่าไง!!!!”
“มึงทำอะไรน้อง!?!?!”
“อะไรของมึงไอ้หมวด น้องไหน”นั่นกูทำซึน ไอ้พุทแมร่ง...ไอ้บ้าเอ้ย ปากรั่วจริง ๆ
“น้องไหน ๆ หึหึหึ เดี๋ยวกูออกเวรแล้วจะไปหา ไอ้ห่านพุทมันบอกกูหมดแล้ว มึงนี่...ไม่น่าเอาลูกเขากลับมาเลยนะ!!!!”มันด่า ถามกูก่อนไหมเพราะอะไรกูถึงทำ ตอนนี้กลายเป็นว่ากูเป็นคนผิดซะงั้น
“เออ ๆ มึงรีบมา มันจะตายอยู่แล้ว นอนน็อคไม่ได้สติ!!!”ยั่วมันแล้วกูรีบกดวางครับ ได้ยินเสียงด่าลั่นลอยตามมา หึหึหึ เที่ยงก็เย็นมันโผล่หัวมาแน่...
ผมกดโทรศัพท์หาหมอให้มาดูไข้มัน แล้วจึงมาทำข้าวต้ม ถูกป้าสาบ่นใหญ่เลย...แกทำอาหารมากมายวางอยู่
“แล้วน้องล่ะค่ะคุณ”ป้าสาถาม
“ไม่สบายครับ”
ป้าสามองค้อน มองแทบจะกลืนกินเนื้อผม
“ผมโทรตามแล้วหมอแล้วครับบบบบ”ผมบอกป้าแกส่ายหน้าอย่างระอา ลงมือทำอาหารต่อ ผมเอาถาดมาวางแยกอาหารที่จะยกขึ้นบน แล้วเปิดตู้เย็นรินน้ำส้มคั้นสด นมสด น้ำแอปเปิ้ล ลงมือทำขนมปังปิ้งไส้ต่าง ๆ และชามข้าวต้มมาจัดวางไว้
“เดี๋ยวป้าเรียกเด็กมายกขึ้นไปให้ค่ะ”
“ไม่ต้องครับป้า มันหนัก”ผมบอก ถาดใหญ่อยู่...เด็กที่บ้านมีแต่ผู้หญิงกันทั้งนั้น ถึงหุ่นจะทึก ๆ กันไปบ้าง แต่ยกของหนักขึ้นชั้นสองไม่ใช่งานที่ดีสักเท่าไหร่
“ขาดเหลืออะไรเรียกเด็กเอาไปให้แล้วกันนะคะ”
“ครับ....”
ผมยกถาดอาหารมาวางบนโต๊ะที่ลากมาใกล้เตียงอยู่ก่อนแล้ว มันยังไม่ตื่นเลย...เลยต้องลงมาทานอาหารของตัวเองก่อน จะได้มีแรงมาสู้กับมัน ขึ้นมาอีกทีก็ไม่ลืมกดน้ำอุ่น ๆ ใส่กระติกกันความร้อนขึ้นมาด้วย
เดินมาใกล้เตียง อดที่จะจูบแก้มใสนั่นไม่ได้สักทีสองที ขอบตามันคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด สอดมือหนาของผมเข้ามันมือเล็ก ๆ ของมัน มือมันเหมือนผู้หญิงมากเลย ทั้งนุ่มทั้งเรียวยาว มันชอบใช้โลชั่นทามือ แต่ผมไม่ชอบ...ปกติถ้ามันใช้ผมจะไม่ชอบจับมือของมัน เพราะมันจะเหนอะหนะมาถึงมือผม
ร่างเล็กขยับตัวนิดนึง ผมนั่งตัวตรงขึ้น...มันค่อยกระพริบตาเบา ๆ
“ตะ ติณฑ์~”ปากเล็กร้องเรียกหาผม ทั้งที่คอมันแหบแห้งเต็มทีแล้ว
“อยู่นี่”ผมยิ้มให้มันบาง ๆ พอเห็นผมน้ำตามันคลอเอ่อ...
“เจ็บ~”มันร้องออกมา ไม่ได้อาละวาดอย่างที่คิด ผมโน้มตัวลงไปกดจูบ
“รู้ครับ ตามหมอให้แล้วเดี๋ยวหมอมา”พูดเพราะ ๆ ใส่มันหน่อย...สงสารเหลือทน
“มึงทำเจ็บ~!”
“ครับ ๆ เดี๋ยวก็หายนะ”ผมบอก คงสิ้นฤทธิ์ไปเยอะ หึหึหึ...
“น้ำไหม หิวรึเปล่ากูทำอาหารให้มึงเพียบเลย”มันคงอยากจะลุก แต่พอเกร็งร่างมันก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“อะ โอ๊ยย~”ผมรีบประคองตัวมันลุกขึ้น เอาหมอนรองหลังมันไว้ให้นั่งได้สบาย ๆ มันยกแขนตัวเองดู รอยดูดเป็นจ้ำ ๆ เต็มแขน
“ปวดหัวไหม”ผมถาม มันพยักหน้า
“กินข้าวกินยาก่อน รอหมอ”ผมบอก
“มึงโกรธกูอ่ะ”มันตัดพ้อ น้ำตาไหล
“ตอนนี้โกรธอยู่นิดหน่อย”ผมบอก
“แต่ตอนแรกโกรธมากใช่ไหม ฮึกกกกกก”
“อือ โกรธมาก มาก ๆ อย่าร้องเดี๋ยวปวดหัว”มันสูดจมูกขึ้น ผลุบตามองมือตัวเอง ผมเชิดคางมันขึ้นจ้องตากัน
“อย่าทำอีก! อย่าทำอะไรที่เป็นอันตรายกับตัวเอง รู้ไหม...เวลามึงเล่นอะไรคิดหน้าคิดหลังให้ดี ๆ ถ้าเกิดมึงเป็นไรไป กูคงไม่ให้อภัยตัวเองอีกตลอดชีวิต”ผมกดจูบที่หน้าผาก มันพยักหน้า...โผเข้ากอด
“กูขอโทษนะ”
มันบอกเสียงเบา ผมจับมันโยกน้อย ๆ รู้ว่าผิด แล้วขอโทษแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...
“รักนะครับ รักมาก...มึงไม่รู้หรอกว่าวินาทีที่เห็นมึงโดดลงมา หัวใจกูหล่นตุ้บ...จนกูเกือบจะลืมหายใจ”
“..............................”
“สัญญานะ ว่าจะไม่ทำอีก”
“อือ...”
พอแล้ว แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับผม...ร่างเล็กกอดไม่ยอมปล่อย พูดรู้เรื่องว่าง่าย ๆ ดีแล้ว คงรู้แล้วล่ะว่าถ้าผมโกรธมาก ๆ จะเป็นยังไง
“ลุกไหวไหม มาทานอะไรก่อน” ผมบอกมันก็พยายามจะลุก แต่คงระบมไปทั้งร่าง...ขยับตัวทีน้ำตาก็จะไหลที รู้ว่ามันต้องทนฝืนด้วยความเจ็บปวด!
ผมร้องบอกไม่ให้มันขยับ ลงไปหาโต๊ะญี่ปุ่นเล็ก ๆ มากางบนเตียง ยกอาหารมาให้มันทานบนนั้นเลย ทานไปได้แค่สองสามคำก็บอกว่าอิ่ม แต่ผมไม่ยอมหรอก!
“กินนี่อีกนะ ไม่อยากให้ผอมไปกว่านี้แล้ว”
“มันอิ่มกินไม่ลง”
“นะครับ”มันดื้อ ผมก็ดื้อกลับ...เรื่องอาหารการกินกะว่าจะต้องขุนให้มันอ้วนกว่าเดิมให้ได้ ร่างเล็กยอมกินดี ๆ จนผมพอใจ ให้ทานยาต่อ...ข้าวต้มพร่องไปกว่าครึ่ง น้ำส้มไม่แตะเลย แต่นมสดกับน้ำแอปเปิ้ลหมดแล้ว ขนมปังทานไปได้นิดเดียว ผมจูบหน้าผากอย่างพอใจ
“นอนรอหมอนะ”ผมบอก
“มึงจะไปไหน!?!?”มันร้องโวยวาย ผมหัวเราะออกมาบาง ๆ
“เดี๋ยวขึ้นมานอนด้วย”
“ไม่เอาไม่ให้ไป”
“เอาของลงไปเก็บ แปปเดียว”เจอลูกอ้อนเข้าให้แล้วกู
“ไม่เอา ให้คนขึ้นมายกดิ”
“ของเยอะ เดี๋ยวตกบันไดเปล่า ๆ ลงไปแปปเดียวนะครับ...ฟอดดด~”
มันทำหน้างอ...จับแขนผมไว้แน่น
“ไม่ให้ไป!”งอแงแล้ว...
“งั้นเดี๋ยวให้คนมายกของออก มึงจะไม่อายใช่ไหม”ผมถาม มันเลิกคิ้วขึ้น
“อายอะไร”
“หึหึ ดูตามตัวที่รักดิครับ...เป็นรอยแดงขนาดนี้ เด็กในบ้านได้เอาไปซุบซิบกัน”
มันรีบสำรวจร่างตัวเอง เป็นรอยอย่างที่ผมว่าจริง ๆ ผมแทบจะครางไม่ได้ศัพท์ตอนเห็นตัวมันเมื่อเช้า...โคตรโมโหตัวเอง ว่าทำอะไรลงไป...แดงช้ำขนาดนี้! กะว่าตื่นมามันต้องปวดแน่ ๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คาดจริง ๆ
“ยกไปแปปเดียวนะครับ...มึงนอนหลับตานับ 1 ถึง 20 กูจะกลับมาถึงห้องนี้เลย”ผมบอก
“12345678911121314151617181920!!!!!!”มันรีบท่องจนจบ
“ไอ้เตี้ย...ท่องช้า ๆ ดิครับ” 555555+
“ไม่เอากูจะท่องเร็ว ๆ”
“งั้นมึงท่องเร็ว ๆ สัก 4-5 รอบ”ผมหัวเราะ มันหน้างอ...เถียงกับมันแล้วสนุก แต่ผมต้องยกถาดลงมาเก็บ เห็นแม่บ้านกำลังปอกมะม่วงทานกันอยู่ เลยยืนดู...
“มะม่วงที่สวนออกผลแล้วเหรอ”ผมถาม
“ออกแล้วค่ะคุณติณฑ์ เต็มเลย...นี่พากันไปเก็บมา คุณติณฑ์จะรับหน่อยไหมคะ”
“เหลือ ๆ ไว้ให้มันสุกหน่อยนะ อยากกินข้าวเหนียวมะม่วง”ผมบอก
“ได้ค่ะ...”
บอกให้คนเอารถผมออกมาล้างก่อนจะถือขนมและแผ่นหนังติดมือขึ้นมาด้วย มาถึงก็เห็นร่างเล็กกำลังพาตัวเองออกจากเตียง ฮึ่ม!!!!!!!!
“ลงมาทำไม”
“มาหามึงอ่ะ!!”
“กูมาแล้ว แวะคุยกับเด็ก ๆ แปปเดียวเอง”
“ไหนบอกว่าแค่เอาของลงไปเก็บไง!”ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นโคตรเบามือ...มันยกมือคล้องคอผมขยับตัวเล็กน้อย ผมก็พยายามกอดมันให้เบามือที่สุด
“คุยสองคำเอง หาหนังขึ้นมาดูด้วย อยากเปลี่ยนชุดไหม...เดี๋ยวจะมีหมอมาดูนะ”ผมบอกร่างเล็กพยักหน้า เลยต้องเปลี่ยนทิศอุ้มไปวางในห้องน้ำ เช็ดตัวให้มันแล้วเปลี่ยนชุดให้เสร็จสรรพ ก่อนจะอุ้มมาวางที่เตียง หน้าตามันสดชื่นกว่าเมื่อเช้าอยู่มาก
“เอาล่ะ หลับได้แล้ว...กูจะนอนดูทีวี”ผมร้องบอก เดินไปหรี่แอร์แล้วห่มผ้าหนา ๆ ให้มัน ปิดผ้าม่านแล้วเดินไปเปิดทีวี ปกติทีวีเครื่องนี้ในห้องไม่ค่อยได้ดูเท่าไหร่ จะดูอยู่ข้างล่างกันมากกว่า ผมเดินไปนั่งราบบนโซฟาใกล้ ๆ เอาหมอนมาพิงให้ตัวเองอยู่ในท่าที่สบายที่สุด
“ติณฑ์มานอนนี่”มันร้องบอก ผมยิ้ม...เดินไปจูบหน้าผากมัน
“เดี๋ยวหมอมา”กระซิบข้างหูเบา ๆ
“หมอมาค่อยลุก”
“ไม่เอา หมอดุ!”
“ห๊ะ!!!!! ดุเหรอ...หมอดุไม่เอานะ!!!!”มันร้อง
“ถ้าเด็กดื้อ ๆ นะ โดนฉีดยาทุกราย”
“ไม่เอานะ!!! กูไม่ฉีดนะ ติณฑ์...ไม่เอา!!!!”มันร้องไห้ ผมรีบโอ๋
“ล้อเล่น ๆ มะนอน ๆ ๆ”ผมลงไปนอนข้าง ๆ มัน กอดมันไว้ ตอนแรกมันก็ดูอยู่ด้วย แต่สักแปปก็หลับ ผมย้ายที่ไปนอนโซฟาตามเดิม แล้วหรี่เสียงทีวีลง ให้มันได้พักผ่อนจริง ๆ

ลุงหมอแวะมาดูให้แปปเดียว เห็นสภาพมันแล้ว เค้าด่าผมจนหูจะฉีก บอกว่าจะจัดยาไว้ให้...ให้คนไปเอาที่รพ.เพราะยาที่มีมาด้วยคนละชนิดกัน เค้าบอกว่าเป็นขนาดนี้ไปเช็คกับทางรพ.ดีกว่า แค่ลุงหมอบอกว่าไม่ฉีกผมก็เบาใจไปเปลาะนึงแล้วล่ะ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นสัญญาว่าจะพามันไปเจอลุงหมอที่รพ.แน่นอน
ผมให้คนขับรถตามไปเอายาที่รพ. ส่วนตัวเองขึ้นห้องมาหาไอ้เตี้ย...ที่นอนอ่อนระโหยบนเตียง หมดสภาพคนเก่งและปากดีไปอีกนาน ปลุกมันลุกมาทานข้าวทานยาเสร็จสรรพมันหลับต่อ ผมก็ทำโน่นทำนี่...มันก็ไม่ตื่นสักที เซ็ง...ไม่มีอะไรทำ

ตกเย็นไอ้หมวดมาจริง ๆ โว้ย หึหึหึ หอบของมาเยอะเลย เด่นสุดคงเป็นตุ๊กตาสติชสองตัวใหญ่มากกกก สีฟ้ากับสีชมพู และขนมนมเนยเพียบ!!!!
“โหคุณแวนซื้อมาให้คุณหนูเหรอค่ะ แกต้องดีใจมากแน่ ๆ”ป้าสากับเด็ก ๆ มายกของ บ้านนี้เรียกมะนาวว่าคุณหนูละครับ คำนั้นเคยใช้เรียกผมมาก่อน ตอนนี้ถูกลดระดับแล้ว
“มันไม่เอาหรอกป้า เชื่อได้...อย่างเตี้ยมันต้องหุ่นยนตร์หรือโมเดลรถนู้น”ผมบอกอย่างคนรู้ใจมันที่สุด ไอ้หมวดหัวเราะหึหึ เดินมาเบิร์ดกระโหลกผมหนึ่งที
“นี่!!!! โทษฐานทำอะไรไม่รู้จักคิด”
“ไอ้หมวด...เล่นหัวนะมึง!!! เดี๊ยะๆ”ทุกคนหัวเราะ ไอ้บุรุษในเครื่องแบบเข้าบ้านคนอื่นยังไม่ได้เชื้อเชิญสักคำ มันเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนผม
“ไอ้หมวดเอ้ย ๆ ทำไรออกมาเดี๋ยวนี้นะมึง”มันล็อคอ่ะ...!!!!
ไม่ยอมให้ผมเข้าไปด้วย!!!! ห้องเมียกูนะ!!!! แล้วไอ้เตี้ยคือแบบ...ไม่ได้ให้มันใส่กางเกงด้วยอ่ะ!!!!!
ผมยืนหน้าห้องรอด้วยความกระวนกระวาย ไม่นะ...ไอ้เตี้ยมันไม่สเป็คไอ้หมวดหรอกจริง ๆ แล้วมันเข้าไปทำไมว่ะ!?!?!?! ลองเอาหูแนบประตูก็ไม่ได้ยินหรอกฮะ ประตูหนาเท่ากับปูนโบกขนาดนี้...สักพักมันแง้มประตูออกมา
“ติณฑ์ลงไปเอาขนมกับตุ๊กตาให้หน่อย”ใช้กูอีก...แล้วไมไม่ถือขึ้นมาแต่เมื่อกี้ว่ะ????
“จะทำไร มันหลับอยู่...อย่าไปปลุกมันนะโว้ย”
“ลงไปเอามา!!!”
บ้านก็บ้านกู ในห้องก็เมียกู อะไรว่ะ!!!!!!! ลงไปหยิบมาให้มัน...ไม่รู้ถึงไหนถือแมร่งขึ้นมาทุกถุง ตุ๊กตาก็ให้เด็กหอบขึ้นมา ตัวใหญ่พอ ๆกับไอ้เตี้ยเลย
พอส่งให้มันก็ปิดประตูอยู่ข้างในเงียบกริบ!!! ขอบคุณ!!!!
อิเตี้ยก็ไม่มีร้องโวยวายสักคำ ป่านนี้เสร็จไอ้หมวดไปล่ะมั่ง!!! (ประชด!!!) เปิดประตูให้ผมเข้าไปอีกที เห็นเตี้ยมันนั่งพิงหมอนอยู่ ผ้าห่มยังไม่หลุดลุ่ยนอกระบบ ที่เตียงมีตุ๊กตาสองตัววางอยู่เต็ม!!!
“พี่หมวดเอามาให้กู”มันอวดตุ๊กตา ไอ้หมวดนั่งหน้ายิ้ม ๆ ข้างเตียง ไอ้นี่!!!!
“มึงให้มันกินอะไรเนี่ย มันไม่สบาย”ผมหยิบขนมขบเคี้ยวออก ห้ามรับประทานเด็ดขาด!
“นิดหน่อยน่า!”
“ติณฑ์น่ารักไหม”ไอ้เตี้ยก็เร้าหรือจะให้ชมของเล่นใหม่มันให้ได้ คนอย่างมันไม่เหมาะกับคำว่าตุ๊กตาเลยจริง ๆ นะ
“กูจะให้เจตัวนึง น่ารักไหมมมมม”มันถามย้ำ
“เออ ๆ น่ารักมั่กกกกก!!!!!! คิดจะแบ่งปันเป็นแล้วเหรอไง”ผมถาม มันหน้าแดง คงเพราะพูดต่อหน้าผู้หมวด
“กูก็แบ่งตลอดแหล่ะ เนอะ~”หันไปเนอะกับไอ้หมวดอีก ผัวมึงอยู่นี่เตี้ย!!!
“ปวดหัวไหมเจ”
“ไม่ค่อยปวดแล้วฮะ ปวดตัวมากกว่า”มันบอกเสียงเบา
“ถ้าอยากแจ้งความในข้อหาข่มขื่นกระทำชำเราก็ได้นะมะนาว พี่รับแจ้งความ”
อ้าวเห้ย!!!!!!! ยังไงเนี่ย!!!!!!! ไอ้เตี้ยเหล่มองผมแล้วหัวเราะคิก ชอบนะ...แบบเนี้ย

“มันไม่แจ้งหรอก เพราะมันเต็มใจ”ผมบอกหมวด
“ใครบอก กูไม่เต็มใจต่างหาก”
“เหรอ ทำอีกอย่าให้เห็นครางนะมึง”
“ไอ้บ้า // ไอ้ติณฑ์!!!!”ทั้งสองคนด่าใส่หน้าผมพร้อมกัน แต่ไอ้เตี้ยนี่หน้าแดงไปแล้ว เอาหน้าซุกตุ๊กตามันใหญ่เลย ผีแบ๊วเข้าสิงมันหรือไงว่ะ!?!?!
“ล้อเล่น มึงลงไปได้ละหมวด...”
“ทำไมว่ะ!”
“กูจะพามันไปล้างหน้า”
“ก็พาไปดิ กูนั่งเล่นรอในห้องนี่แหล่ะ”
ผมกับเตี้ยมองหน้ากัน หน้ามันแดงจัด...แสดงว่ารู้ตัวอยู่เหมือนกันว่าส่วนล่างไม่มีอะไรปกคลุม หึหึหึ
“ก็ดะ”ผมทำเสียงสดชื่นแบบที่ไอ้เตี้ยมันชอบทำเวลากวนตีน กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ
“เฮ้ย!!!!!! ๆ ๆ ๆๆ หยุ๊ดดดดด อยู่ตรงนั้น!!!!!”มันร้องเสียงหลง
“ทำไมอ่ะ ล้างหน้า เช็ดตัวเดี๋ยวให้คนยกข้าวขึ้นมา”ผมแกล้ง มันกัดปาก...ประมาณว่าเดี๋ยวโดน หมวดมองคนโน้นทีคนโน้นที
“แบบว่า...แบบว่า...”อ้ำอึ้งไปแล้ว
“แบบว่ามึงต้องลงไปอ่ะไอ้หมวด”
“ทำไมว่ะ!?!?!? “ผมไม่รู้นะว่ามันโง่จริงหรือแกล้งโง่ ผัวเมียเค้าจะทำธุระส่วนตัวกัน ต้องให้สาดน้ำไล่ไหม๊!!!!!!
“พี่หมวดลงไปรอข้างล่างก่อนได้ไหม นะฮะ...”เตี้ยมันพูดออกมา
“อะ อ่ออ..ได้ ๆ อย่างช้าล่ะมึง!!”
มันเดินลงไป ผมเดินไปล็อคห้อง...อะไรของมันว่ะ!!!! เดินมาหาคนตัวเล็กที่เตียง รำคาญมากกับไอ้ตุ๊กตาตัวเท่าควายสองตัวนี่ รกชะมัด!!! ผมจับมันขว้างไปมุมห้อง
“เฮ้ยยยย!!!! ขว้างทำไมอ่ะ”
“เกะกะ”
“ไม่เอา พื้นสกปรกมาเอาไว้ในเตียง”มันร้อง
“อย่าบ้าตามไอ้หมวดน่า ตัวมันใหญ่ขนาดนี้ คืนนี้มิต้องนอนพื้นกันเหรอ”ไม่สนใจแววตาเชิงด่าของมัน ผมเดินมาที่เตียงตวัดผ้าห่มออก เตี้ยมันดึงเสื้อลงมาปิดจอร์จไว้ ผมมองขานวลที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำเต็มไปหมด กี่วันถึงจะหายกันล่ะเนี่ย!
“จะอุ้มก็อุ้มเร็ว ๆ มันเย็น~~”มันร้อง ผมยิ้ม ๆ หัวเราะออกมา
“ยังเจ็บไหม ส่วนนั้นอ่ะ”ผมถามอุ้มมันขึ้นเบา ๆ
“เจ็บ อย่าเดินแรงนะ...”มันร้องบอก ผมเห็นมันแทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะจับกดอีกสักรอบสองรอบแต่ไม่สามารถทำได้!
“ครับผม”
ผมปล่อยมันทำธุระส่วนตัว แล้วเดินออกมา...แต่ไม่ได้ปิดประตู ออกมาเลือกเสื้อผ้าให้มัน ชุดไหนที่จะสบาย ๆ และไม่เจ็บส่วนนั้น เดินไปห้องอื่นเพื่อหาเสื้อผ้า เพราะของผมไม่มีแบบที่ใส่สบาย ๆ เลย
“ติณฑ์”ร้องเรียกแล้วฮะ ผมโผล่หน้าเข้าไป มันกำลังลุกพอดี ประคองมันยืนขึ้น ขามันสั่น ๆ
“เจ็บใช่ไหม”
“อือ....”
“เอามือยันกำแพงไว้แปปเดียว เดี๋ยวเช็ดตัวให้”ผมบอก ตอนนี้ถึงเวลาต้องดูแลกัน...ผมดีใจที่หลาย ๆ ครั้งเป็นผมที่ดูแลมัน คิดสภาพไม่ออกจริง ๆ ว่าถ้าผมไม่สบายบ้าง มันจะดูแลผมได้ยังไง เจอพยาบาลนาวเข้าไป...ผมอาจตายคามือมันก็เป็นได้!!~
เช็ดไป พินิจแผลทุกส่วน นับไม่ถ้วนอ่ะ ลายพร้อยยิ่งกว่าตุ๊กแก ฮาาาาาา บางจุดช้ำเป็นสีม่วงแล้ว โดยเฉพาะหลังต้นขา เป็นพรืดเลย! ผมทำทุกอย่างให้เบามือที่สุด
“ติณฑ์เสร็จยัง”มันถาม ขาสั่นเหมือนจะยืนไม่ไหวแล้ว ผมอุ้มมันท่าเจ้าสาว ให้มันเอามือกวักน้ำล้างหน้า มันล้างอยู่สองที แล้วก็ยิ้มให้ เห็นหน้ามันแล้วอยากจะกอดแรง ๆ
“หนาว~”
คำเดียว...ผมรีบออกจากห้องน้ำ วางมันไว้บนเตียงแล้วใส่ชุดให้ เป็นชุดนอนกระดุมหน้า กับกางเกงเลไปฉกมาจากห้องน้ำตาล ทาแป้งจนขาวโพลน และแปะแก้มสองแหมะ อย่างน่ารักอ่ะ ผมหัวเราะมันเล่นเอาแป้งจิ้มหน้าผมด้วย หึหึหึ ใส่เสื้อผ้าให้ ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“ติณฑ์ให้น้องเจมานอนนี่ได้เปล่า”
“ไม่ได้เดี๋ยวติดไข้”
“อยากให้มาอ่ะ”คนไข้คนนี้ดื้อจริงดื้อจัง
“ไม่ได้ ไอ้พุทอยู่มันไม่ให้มาหรอก...เดี๋ยวมันด่ากราดว่าเชื้อโรคเยอะ”
“พี่พุทเขี้ยวชะมัด!!!”
“ถ้ามึงดื้อมาก ๆ กูก็จะทำแบบพุทมันมั่งดีไหม”
“ไม่ล่ามโซ่กูไว้เลยล่ะ”
“ปากดีแล้วนะครับ หายไข้แล้วดิ...หิวข้าวไหม”มันพยักหน้า เตี้ยเอ้ย...แค่เห็นมันกินได้เยอะเท่าเดิมผมก็ดีใจมากแล้ว
“ติณฑ์”
“หือ...”
“…………………….”แล้วก็เงียบไม่ยอมพูด เห็นแววตามันเศร้า ๆ ลง ผมลูบหน้านั้นแผ่วเบา
“อะไรครับ มีอะไรบอกว่าให้พูดออกมาไง”มันส่ายหน้า ผมจูบหลังมือเบา ๆ อยากจะกอดอยากจะรัดตรึงมันไว้ในอ้อมอก แต่ทำไม่ได้
“ไม่พูดไม่รู้เลยนะครับ ว่าคิดอะไรอยู่”ผมบอก มันเม้มปากเป็นเส้นตรงทำหน้าครุ่นคิด จะพูดดีไม่พูดดี ผมไม่เร่งรัดกดดัน อยากให้มันพูดออกมาเองโดยธรรมชาติมากกว่า
“มึงรักกูไหม”มันถามเสียงเบา คิดว่าเรื่องอะไร?
“รักสิครับ เมื่อเช้าก็บอกไปแล้วรอบนึงไง”
“รักกูที่สุดนะ”
“ครับรักที่สุด รักมาก...”
“มากกว่าใครทั้งหมดไหม”
หือ....มันหมายถึงใครหว่า...? หรือว่าเห็นผมแซวเล่นกับไอ้หมวดแล้วคิดจริงจัง?
“มากกว่าบางคน”ผมบอก ผมรักมันมาก...น้อยกว่าพวกไอ้พุท ไอ้หมวด ไอ้กล้านิดนึง ไอ้พวกนั้นมันมีคำว่าผูกพันมาร่วมด้วย ความสัมพันธ์เราเลยมั่นคงมากกว่า แต่ผมไม่ใช่ว่าไม่มีความมั่นคงให้ไอ้เตี้ยนะ ผมพร้อมจะทำตามความต้องการมันมากกว่า ถ้าวันนึงมันอยากจะไปจากผมแล้วจริง ๆ ผมก็คงห้ามอะไรไม่ได้
“ฮึกกกก ไม่เอา!!!!!”นั่น...น้อยใจไปแล้ว ผมกอดมันไว้ ลืมไปว่าบางคำพูดที่กำกวมมันจะไม่เข้าใจ
“อย่าร้อง ๆ เดี๋ยวปวดหัว”
“รักมากกว่า มากกว่าใครทั้งหมดนะ...ฮึกกกก ๆ ๆ”
“ครับ ๆ ๆ มากกว่า”ผมรับคำ...มันกำเสื้อผมแน่น น้ำตาหยดเผาะ ๆ อย่างกับสั่งได้ ผมจูบซับน้ำตาให้มัน มันหน้าแดง...
“ไหนแฟนใครว่ะ เดี๋ยวนี้โคตรขี้แงเลย ปกติไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่หว่า”ผมแซว มันสะอื้นฮึกฮักยกมือเช็ดหน้าปอย ๆ
“มึงอ่ะ!!!”
“ไม่แกล้งครับไม่แกล้ง รักจะตายคนเนี้ย...”
มันจุ๊บแก้มผมแรง ๆ 1 ที ผมเผลอกอดมันแรงไปหน่อย ร่างเล็กร้องสะดุ้งขึ้นทันใด
“ขอโทษ ๆ เจ็บไหม...”
“ช้ำหมดทั้งตัวแล้วด้วย”
“เดี๋ยวทายาให้น้า อ่อ...ลงไปตามคนยกข้าวมาให้ก่อน จุ๊บ...รักนะครับที่รักของติณฑ์”
“อือ...”มันยิ้มกว้างถูกใจ

มื้อค่ำมีคนมาทานอาหารด้วยหลายคน ยกกันขึ้นไปทานบนห้องเลยครับ ยกโต๊ะมาวางตรงกลาง มีผม หมวด พุท แล้วก็น้องเจ ส่วนคนป่วยแยกชุดอาหารนั่งทานคนเดียวบนเตียง คนเยอะ ๆ มันทานได้มากกว่าเดิมอีกแน่ะ ดี ๆ ผมไม่ต้องหลอกล่อให้มันกิน แค่ชมทีสองทีมันก็ยัดเข้าปากเอา ๆ ข้าวต้มเกือบหมดชาม วันนี้เก่ง...ไม่โยเย

ตกลงมีเมีย...หรือมีลูกว่ะ!?!??!

“พฤหัสหน้าว่าไง”หมวดถาม
“เราไปได้ หยุดยาว ๆ เลย”พุทบอก ผมมองหน้าทั้งสองคน
“อะไรกันว่ะ”
“อ้าว ที่บอกจะไปทะเลไง”พุทบอก ไอ้คนบนเตียงหูผึ่งมองใหญ่เลยฮะ ผมจ้องตามันอยู่เหมือนกัน
“คงไปไม่ได้ว่ะ”ผมบอก คนป่วยตอนแรกนั่งหลังตก ตอนนี้เหี่ยวแฟ่บเลย
“ทำไมล่ะฮะ”น้องเจทำหน้าเศร้า
“พี่นาวไม่สบายน่ะเจ นี่ถ้างอแงไม่กินยาหายช้าจะไปได้ไง ใช่ป่ะหมวด”
“อ่อ อะ อะ เออว่ะ...งั้นคงไปไม่ได้จริงๆ”
ไอ้หมวดอ่อเออ ไอ้พุทหัวเราะขรึม ๆ ไปแล้วตามสไตล์ คนบนเตียงหน้างอแล้ว...ผมเดินไปนั่งข้าง ๆ กระซิบ
“ทานเยอะ ๆ นะครับ เอาให้หมดเลย...”
“อยากไปทะเล~”มันบอก
“ถ้าหายไม่ทัน ไม่ได้ไปนะ...”ผมไม่อยากให้ความหวังมัน เผื่อไปไม่ได้จริง ๆ สภาพนี้เดินทางลำบากมาก
“ถ้าหายทัน?”
“หายทันก็ได้ไป เพราะฉะนั้นต้องกินข้าว กินยาแล้วนอนพักผ่อนให้เป็นเวลาเข้าใจไหมครับ”
“ถ้ามึงไม่ทำกู กูก็ไม่เป็นไข้หรอก”
ผมกัดฟันยิ้ม...จ้องตาเขม็ง
“แล้วต้องให้บอกไหม ทำไมกูเป็นอย่างนี้!?!??!”
“แฮร่~~~ อย่าทำหน้าดุใส่ดิ!!!!”มันอ้อน...แต่คิ้วขมวด
“อย่าทำให้กูโมโหอีกเข้าใจนะ”
“คร๊าบบบบ...พ่อออออ”ทุกคนหัวเราะออกมา






- - ฟู่ ๆ ๆ ครบ 3 ตอบเช่นเดิมนะฮับบบบบบ...ก่อนจะหายเข้ากลีบเมฆไปอีก ฮ่าฮ่าฮ่าาาาา


ไม่ได้หายไหนหรอก...วนเวียนอยู่แถวนี้อย่างที่บอก ขอบคุณทุกคนมากนะ...ที่ติดตามไอ้เด็กดื้อและไอ้โหดคู่นี้


เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ...จุ๊บ ๆ รักทุกคนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 17-02-2013 15:11:31

อุ๊ยทำไมพี่ติณฑ์ต้องทำรุนแรงอ่ะ  :a5:

แต่มะนาวน่ารักที่สุด  :o8:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 17-02-2013 15:58:54

มะนาวถึงจะดื้อแต่ก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกก

แต่ตอนนี้พี่ติณโหดไปนะ  สงสารมะนาวจุงเบย :sad4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: AnimajuS ที่ 17-02-2013 16:47:49

ได้เมียหรือลูกล่ะนิ :laugh:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: skipabeat ที่ 17-02-2013 17:52:08

หวานขนาดด ><
เจอติณท์โหมดโหดดเข้าไป มะนาวหงออเลยย อิอิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 17-02-2013 17:52:39

ติณฑ์โหดอ่ะ :z3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-02-2013 19:54:31

ติณฑ์โหดมากอะตอนนี้ สงสัยมะนาวคงเข็ดไปอีกนาน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 17-02-2013 20:42:56

พอกันอ่ะคู่นี้ อีกคนก็ดื๊อดื้อ อีกคนก็โห๊ดโหด
คิดอีกทีถ้าไม่โหดอย่างนี้ก็เอาน้องนาวไม่อยู่น่ะสิ
เปรี้ยวเข็ดฟันสมชื่อมะนาวจริงๆ :laugh:
ส่วนติณห์ที่ทำไปน่ะบางครั้งก็ดูรุนแรงไปหน่อยนะ
ก็รู้ว่าเป็นห่วง รักมาก แต่เล่นเอาช้ำและไข้ขนาดนี้
น้องนาวน่าสงสารไปเลย ก็รู้อ่ะนะว่าน้องดื้อขนาดไหน
คราวหน้าก็อย่าหนักอย่างนี้นะ สงสารน้อง
ใช่ว่าจะดื้อจะโหดเป็นอย่างเดียว หวานก็เป็นนะเออ
บทเค้าจะอ้อนกันก็ทำซะน่ารักเลย ทำบ่อยๆนะ เราชอบ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 17-02-2013 20:56:17

โหดไปนะพ่อพระเอก น้องนาวยิ่งบอบบางอยู่ เด๋วปัด!!

(แม่ยกอินค่ะ)
รออ่านต่อนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 17-02-2013 21:32:55

โมโหแล้วโหด หื่นกามขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ  พี่ติณฑ์

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ ที่ 17-02-2013 21:58:36

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ  o13 o13 o13
วีต้องเข้ามาป่วนในชีวิตของทั้งสองแน่ ๆ
สงสาร น้องมะนาว พี่ติณฑ์ เบา ๆ มือหน่อยเถอะ  :angry2: น้องช้ำหมดแล้ว  :monkeysad:
แต่น้องไม่ยักจะโกรธ สงสัยรู้ตัวว่าผิดและรักติณฑ์มาก น่ารักจัง   :impress3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 18-02-2013 00:05:09

ไม่ชอบพี่ติณฑ์แล้ว ตัวเองอายุก็มากกว่าน้องตั้งหลายปี เวลาโกรธเวลาโมโหมากทำไมไม่รู้จักสะกดอารมณ์ตัวเองบ้าง ใช่น้องมะนาวผิด แต่ต้องทำโดนทำแบบนั้นเหรอ นั้นมันเหมือนโดนข่มขืนเลยนะ ซักวันเถอะ....จะเสียใจ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 18-02-2013 21:45:02

ยาวมากกกก
น้องน่ารัก
โครตซนเลย
แต่พระอกเราโมโหได้น่ากลัวมาก
อยากรู้ว่่าถ้าโมโหหึงน้องจะขนาดไหน
แต่มีพิมพ์ผิดนะ
ตอนที่หมดถามว่า เจ็บมากไปน้องเจ <<<ต้องน้องนาวนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: arisa_sa ที่ 18-02-2013 22:44:54

มาแล้ว ๆ  :mc4: เย้ดีใจจัง มะนาวยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลียน สรรหาเล่นแผงๆ  :m20: ซะอาเฮียติณของขึ้นโดยจัดหนักกันไปตามระเบียบ    :z1:   :z1:  :z1:  อิอิชอบ แอบหื่นเล็กน้อย  :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

ขอบคุณมากค่าเป็นกำลังใจให้สู้ ๆ  :L1: :pig4: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 18-02-2013 22:46:59

 :o8:
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักจัง

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 20-02-2013 17:38:37

เฮียติณฑ์โหดมาก!!แต่มะนาวก็ผิดจริงๆนี่นา เป็นใครใครก็โกรธ...มะนาวขี้อ้อนขนาดนี้เฮียรักเฮียหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่เลยค่ะ มาต่อไวๆนะคะ :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: ~ณิมมานรฎี~ ที่ 23-02-2013 19:23:45

น้องมะนาวนี่ ทั้งดื้อทั้งซนจนน่าหมันเขี้ยวจริงๆ  อร๊ากกกกกกกกก อยากเก็บไว้ที่บ้าน   :impress2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 26-02-2013 19:02:30

 o13 สนุกมากกกกกค่ะ

พี่ติณโหดมากไปน่ะค่ะ :z6: นาวก็สุดๆดื้อแสบคิดไรพิเรนๆให้เสียวกันตลอด

ตอนกินมาม่าชามโต อึดอัดจนทิชชูหมดเป็นห่อๆ อินจัดเกิ๊นนนนนนน บทจะง่ายก็ง่ายซะงั้น  :เฮ้อ:

ติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 27-02-2013 22:50:01

(http://www.thaiscooter.com/forums/attachment.php?attachmentid=1600809&stc=1&d=1266038728)

เอ้า! พวกเราช่วยกันขุดเร้วววววววววววววววววววววววววววววววววส์

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-03-2013 22:38:08

มะนาวดื้อ ต้องเจอจัดหนัก เอิ่ม...แต่บางทีก็หนักไปนะพระเอกนะ เล่นเอาลายพร้อยทั้งตัว
แต่เดี๋ยวนี้มะนาวเค้าง้อง่ายขึ้นเยอะแล้วนะ เหมือนมีเหตุผลมากขึ้น
มะนาวอยากพูดเรื่องคนเก่าก็พูดไปเลย พี่ตินเค้าอธิบายได้อยู่แล้ว เก็บไว้ก็คาใจเนอะ
พี่หมวดโคตรเด็ดจะรับแจ้งความจับเพื่อนแล้ว 555
ชอบโมเม้นท์เวลาเจกับนาวอยู่ด้วยกันมาก โมเอ้น่ารักฝุดๆ

เพิ่งตามอ่านทัน นิยายน่ารักมากค่ะ ขอบคุณนะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 04-03-2013 21:23:08

ติณฑ์โหดไปนะ น้องนาวออกจะบอบบาง ชริชะ

แถมน่ารักขนาด ยังจะโหดกับน้องลงอีก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 08-03-2013 19:02:25

คนเขียนหายไปไหนนานเลย
 :z13:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: อิงจันทร์ ที่ 08-03-2013 20:15:02

มาต่อเหอะน๊าาาาาาาา   :call:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: kisskiss ที่ 24-03-2013 23:24:21

คิดถึงมะนาว กะ น้องเจ มากๆๆๆๆๆเลยค่า
มีเวลาแวะมาต่อหน่อยนะคะ   :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: kslave ที่ 26-03-2013 22:08:38

ติณฑ์โหดมากก
น้องนาวน่ารัก เล่นกับน้องเจยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 27-03-2013 01:24:31

มีผิดตรง  “ปวดหัวไหมเจ”  มันน่าจะเป็น “ปวดหัวไหมนาว”  มากกว่า  อิอิ

ปล. หนูยังเขียนผิด ระหว่าง น่า กับ หน้า อยุ่หลายตำแหน่งนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 04-04-2013 23:58:51

นานไปแล้วนะ คิดถึงมะนาว-เฮียติณฑ์ น้องเจ-พี่พุท จะแย่แล้วอ่ะ :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 26,27,28 (3 ตอนรวด) 17/02/13 P.9
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 24-04-2013 10:43:53

อ๊ายยย ไม่อัพT^T
ด้วยความขี้เกียจรอ ข้าพเจ้าจึงไปอ่านในเด็กดีแทนนนน
เห็นใด ใยไม่อัพในนี้เหล่าาาา

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 06-05-2013 10:00:22

ตอนที่ 29
[มะนาว]
รู้สึกว่ารอยตามตัวเริ่มจะจาง ๆ ไปแล้ว ผมตื่นมาสำรวจตัวเองเหมือนทุกวัน ร่างกายกลับฟื้นคืนแข็งแรงเหมือนเดิม ไม่มีอาการไข้ เพราะโดนจับไปฉีดยาที่ รพ.หนึ่งที ตอนนี้สบายมาก ๆ แล้ว เหลือแค่รอยตามตัวนิดหน่อย คิดว่าหายทันไปทะเลแน่นอน
“เตี้ย!!!!”เสียงคนโหดเรียกหาแล้ว รีบเอาหน้าหล่อ ๆ ยื่นออกไปให้มันดูว่ายังมีชีวิต ร่างใหญ่กระดิกนิ้วเรียก
“ตื่นทำไรแต่เช้า มานอน!!!!!”
“ไม่นอนแล้ว จะอาบน้ำทายา!!!”ผมอยากทายา อยากให้รอยมันหายเร็ว ๆ เดี๋ยวไปทะเลใส่ชุดว่ายน้ำไม่สวย
“กี่โมงแล้ว”
“หกโมงเช้า”
“มานอน!!!!”มันตบที่นอน ผมกระแทกตัวลงที่นอนนุ่ม พอมันจับผมได้ก็คว้าเข้าไปกอด
“ทาอะไรบ่อย ๆ ว่ะ ตัวมึงมีแต่กลิ่นยา”
“ก็อยากหายไวไวอ่ะ”
“ยาเขาให้ทาเป็นเวลาวางลงแล้วมานอน”
“แมร่ง...เอะอะก็จับนอนไม่ได้เป็นเด็ก 7 เดือนนะโว้ย”ผมตะโกนใส่หน้า มันไม่สนใจ...ขนาดหลับตาอยู่ยังกดหัวผมลงให้นอนได้...บ้าเอ้ย!
“ติณฑ์....”
“หืม....”
“อย่าหลับตาดิ”ผมกวนมัน
“ไม่หลับยังไงคนนอนอยู่!!!”มันเริ่มหงุดหงิดแล้วฮะ ชิ~ แน่ใจว่าหลับจริง ผมหยิบโทรศัพท์มันมากด ๆ อยู่เหมือนเคย เอารูปคู่ที่มันถ่ายเซฟ ๆ ไว้ ลง FB มันเพิ่มอีกหลาย ๆ รูป แล้วก็เป็นอย่างที่คิด คนเดิม เด้งแชทมาหาแร่ะ
‘Love u Honey ยังไม่นอนอีกเหรอครับ’
รูปผู้ชายหน้าตาน่ารัก ยืนยิ้มอยู่ในรูปดิสทักทายมา ผมมองหน้าคนที่นอนหลับนิดนึง ก่อนจะกดตอบไป
‘ยัง’
‘เวลานี้เมืองไทยกี่โมงแล้วนะครับ ยังไม่นอนทำอะไรอยู่’
‘คุยกับแฟน’

ผมกดตอบไป กัดปากไปอย่างแค้นเคือง!!!!
‘หน้าเมื่อวานซืนคนนั้นเหรอ ไม่คิดเลยนะว่าพี่ติณฑ์จะรักเขาจริง ทำแบบนี้ประชดวีใช่มะ’

แมร่ง!!!!!!!!!!!!! กวนตีน

‘ประชดอะไรไอ้บ้า อย่ามายุ่งกับแฟนเค้านะ!!!!!’ ผมกดส่งข้อความกลับไป เหมือนอีกฝั่งจะงงอยู่เล็กน้อย
‘????’
‘เลิกกันไปแล้วยังมาตามด่าคนอื่นอีกมีชีวิตใหม่ไปแล้วไม่ใช่เหรอไง’
‘อะ อ่อแฟนคนปัจจุบัน! ...ปากจัดใช้ได้นี่!!!!‘
‘อย่ามายุ่งกับติณฑ์นะ!!!!!!!!!!!!!!!!!‘
‘ปากดีอย่างเนี้ย ระวังจะอยู่กับพี่ติณฑ์ไม่นาน เพราะพี่ติณฑ์ขี้เบื่อจะตาย ไม่มีใครทนเขาได้นอกจากฉันแล้วล่ะ’

ฮึกกกกกกกกกกกกกกกกกก...คนได้แล้วทิ้งเขาไปทำไมล่ะไอ้ค.วาย

ไอ้ชั่ว......ทำร้ายติณฑ์เจ็บแล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ ผมสะอื้น แค่ขยับร่าง...คนข้าง ๆ ก็ลืมตาขึ้นมาแล้วฮะ ผมรีบซ่อนโทรศัพท์มันไว้ใต้หมอน
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
“เปล่า”ผมกอดมันไว้ จับมือมันมากอดผมไว้แน่น ๆ เหมือนกัน
“มีอะไรทำไมไม่ชอบพูด”มันดุ
“จะ เจ็บแผล~”หาเรื่องพูดไปอีกทางให้มันไม่จับได้
คนโหดรีบกระเด้งขึ้นจากที่นอน เดินไปเปิดไฟใหญ่กลางห้อง แล้วเดินมาหาผมสีหน้าระคนตกใจ
“เจ็บอยู่อีกเหรอ!?!?!?”
เห็นมันใส่ใจเกินคาดแล้วรู้สึกผิด =_=
“อะ อะ อือ...”
“มากไหม ไหนเมื่อวานบอกว่าหายเจ็บแล้ว”สีหน้ามันกังวัลอย่างเห็นได้ชัด
“มันก็เจ็บ ๆ อยู่นิดหน่อย”
“นิดหน่อยแล้วทำไมต้องร้องไห้?”มันถาม ผมนอนคว่ำหน้า
“เออน่า...นิดหน่อยแล้วร้องไห้ไม่ได้รึไงล่ะ+!”
“มีอะไรปิดบังแล้วชอบไม่บอกนะ”มันทำเสียงคาดโทษน่ากลัว...เหมือนที่เคยโดน ผมรีบหันกลับไปบอก
“ไม่มีสักหน่อย!!!”
โดนมองอย่างจับผิด เลยต้องอ้อนเพื่อเบี่ยงประเด็น
“ติณฑ์อ่ะ มันเจ็บจริง ๆ น้า~”
“ครับเจ็บก็เจ็บ มานอนคว่ำลง...จะทายาให้”มันบอก จับผมนอนคว่ำลง แล้วจะร่นกางเกงตัวจิ๋วออก
“เฮ้ย ๆ ๆ ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวทำเอง”
“ทำไมอ่ะ?”
อายนะสิโว้ย!!!!!!!!! หน้ากูแดงหมดแล้ว
“เดี๋ยวทำเอง!”เสียงแข็งไว้ก่อน ติณฑ์มันไม่สนใจอ่ะ จัดการให้เสร็จสรรพ...มือมันเบามากเลย เวลามันทายาสยิวยังไงก็ไม่รู้อ่ะ...กัดหมอดแรง ๆ >////<
“อ่ะ เสร็จแล้วแค่เนี้ย”มันบอก เดินไปล้างมือในห้องน้ำแล้วลงมานอนเหมือนเดิม
“ติณฑ์...”ผมเรียก
“หือ?”
“รักกูคนเดียวนะ”
“อือ”มันหลับตาเหมือนรำคาญ
“รักกูคนเดียวนะ!!!!”เพิ่มเสียงให้ดังอีกนิด
“เออออออ!!!!”

จุ๊บบบบบ....

ผมจูบปากมัน แล้วยักคิ้วยิ้มให้...มันลืมตามามองทำหน้ากวน ๆ แล้วกอดผมเข้าสู่อ้อมอก

------------------------------------------------------
ตอนสาย ๆ ผมกำลังอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์วันนี้มีนัดแหล่ะ ไปเที่ยวกับพี่หมวดกับน้องเจ ส่วนติณฑ์ไม่ยอมไปอ่ะ บอกว่าจะนั่งทำเอกสารอยู่ที่บ้าน ผมระแวงนะ...กลัวมันเล่นคอมแล้วไปเห็นที่ผมคุยกับแฟนเก่ามันอ่ะ ไม่อยากให้มันคุย หรือว่าติดต่อใด ๆ ทั้งสิ้น
เออ...น่าจะลบออกจากเฟรนด์แล้วตั้งล็อคเฟช...ไม่ให้แมร่งเข้า!!!!
คิดช้าไปหน่อย ไว้ตอนกลับค่อยมาทำ...
“เตี้ย~”เสียงเรียกจากสุดโหด
“เตี้ย...เร็ว ๆ หน่อย คนอื่นมากันหมดแล้วนะ”
ผมรีบชำระล้างร่างกายแล้ว เอาผ้าห่อร่างออกไปทันที...ติณฑ์ยืนอยู่กลางห้อง พอเห็นผม...มันก็คว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาเช็ดหัวให้
“สะอาดรึเปล่าว่ะ!”มันก้มดมผมที่เพิ่งสระ เงยหน้าขึ้นไปพอดีมันก็ก้มลงมาจุ๊บ ก่อนจะเช็ดตัวให้
“เอาไดรว์มาเป่าให้หน่อยดิ เร็ว ๆ สายแล้ว”ผมบอก มันเดินไปหยิบอย่างว่าง่าย เสียบปลั๊กแล้วมาเป่าให้
“บอกให้อาบน้ำตั้งนานแล้วเป็นไงล่ะ”
“เออน่า...ไม่ได้รีบไปไหนซะหน่อย จะบ่นทำไม”
“ก็ให้หมวดกับเจมารอเนี่ย เจบ่นแล้วด้วย”
“เจบ่นเหรอ เดี๋ยวกูลงไปจัดการเอง...”ผมบอก ติณฑ์มันแกล้งดึงผมแรง ๆ ทีนึง
“เก่งตลอด...~”
“อิอิอิ”
“ไปกับหมวดก็อย่าไปก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ รู้ใช่ไหมว่าถ้ากูโมโหอ่ะ....”มันพูดไม่จบประโยค ผมก็หันเข้าหาร่างกำยำ แล้วกอดเอวมันไว้
“รู้แล้ว~ คุณพ่ออออ~ ”
อ้อนพี่เขาหน่อย เวลาเค้าโหด...น่ากลัวจริง ๆ (ถามว่าเข็ดไหม...?)
เปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อใส่สบาย ๆ เดินห้างแล้วก็ไปดูหนังเลยใส่เสื้อแขนยาว กางเกงเดฟดำวาว รองเท้าก็คิดไว้ล่ะว่าผ้าใบ ผมเลือกกระเป๋าเป้ใบเท่ห์ เอาของพวกกระเป๋าตังค์อะไรงี้ใส่ไว้
“อันนี้ไม่ต้องเอาไป”มันดึงกระเป๋าตังค์ผมออก แล้วยัดกระเป๋าตังค์มันลงมาแทน หนาปึกเลย...หึหึหึ
“ป๋าเหรอมึง”
“อือ ป๋า...แต่มีสติหน่อยนะครับที่รัก ถ้าซื้อของงี่เง่ามา...กูจับโยนทิ้งแมร่งหมดอ่ะ”
“กล้าทิ้ง?”
“ก็ลองดู!”
ผมหัวเราะ...
“อันไหนแพงมาก ๆ มึงก็อ้อน ๆ ไอ้หมวดให้มันซื้อให้แล้วกัน 5555+”
“ได้เหรอ เดี๋ยวพี่หมวดเค้าจะว่าว่ากูงก....”
“ลองดู...5555+”มันพูดแล้วหัวเราะ ขอบคุณท่านติณฑ์ที่ชี้ทางสว่างให้ข้า...โฮะ ๆ ๆ ๆ

ลงมาข้างล่างน้องเจเล่นกับกระถางอยู่ ส่วนพี่พุทนั่งดูข่าวในห้องรับแขก เจแต่งตัวน่ารัก...ใส่แว่นกรอบหนาด้วย ที่สำคัญสุดหล่อหมวดแวน ให้ชุดลำลองสบาย ๆ หล่อมากกกกก...คิคิคิ
“ฝากด้วยนะ”ติณฑ์บอก
“อือ ป่ะ...พร้อมยัง”พี่หมวดลุกขึ้นยืนสูง ผมกางมือออกจับมือน้องเจ ติณฑ์มันเดินมาส่งที่รถ
“อย่าดื้อกันนะ โทรศัพท์ห้ามปิด”
“คร้าบบบพ่อ...พ่อสั่งเยอะจนปวดหัวแล้วเนี่ย!!”ผมบอก
เจกับพี่หมวดยืนหัวเราะ...
“โชคดีนะมึงไอ้หมวด หึหึหึ”ติณฑ์หันไปบอกพี่หมวด พี่หมวดทำท่าตะเบ๊ะแล้วขึ้นรถ...ผมกับเจนั่งข้างหลังด้วยกัน เราโบกมือให้สุดโหดจนลับสายตา

“ไปดูหนังกันก่อนแล้วกันนะ...”พี่หมวดบอก
“ดี ๆ เสร็จแล้วไปข้าวกิน แล้วก็ไปกินไอติม แล้วค่อยไปเดินซื้อของ”เจบอก
“พี่อยากได้สเก็ตบอร์ดอ่ะ พี่หมวดพานาวไปซื้อหน่อยนะ”
“ครับผม...”
“เจอยากได้รองเท้าด้วย...”
“โห ที่ซื้อคราวนั้น...ตั้งหลายคู่ไม่ใช่เหรอเจ...”
“อือ เอาไว้ที่คอนโดพี่ติณฑ์หมดเลย ไม่ได้ขนกลับมา เจไม่มีใส่...วันนี้ก็ใส่คู่เก่ามา ยางข้างล่างมันเยินหมดแล้ว”เจยากให้ดู เยินจริง ๆ ด้วย รองเท้าอะไรว่ะ...ตั้งแพง นี่ถ้าแม่ผมรู้ราคาโดนด่าหูฉีกแน่
“โอเค...ครับสองหนุ่ม”

-----------------------------------------------------------------------------

[ติณฑ์]
โล่งหูมากกกก...แต่มันเหงา ๆ ยังไงก็ไม่รู้นะครับ ทุกทีผมทำอะไรไอ้เตี้ยก็จะมาคอยวน ๆ ล้อมหน้าล้อมหลัง วันนี้ชักเหงาแฮะ แต่ก็ขี้เกียจไปกับมัน คุณประกอบโยนงานมาให้ศึกษาตู้มใหญ่ จะปล่อยวางก็ไม่ได้...เลยต้องมานั่งทำนั่งอ่านให้เสร็จ
ส่วนเรื่องร้านผมคุยกับลูกน้องแล้ว ทุกคนก็ยินดี...ถ้าจะต้องเปลี่ยนมือเจ้าของจริง ๆ มีบางคนจะย้ายไปทำงานบริษัทพ่อตามที่ผมบอก แต่อีกหลายคนไม่ได้มีวุฒิการศึกษาระดับสูง เค้าก็ต้องก้มหน้าทำงานที่นั่นต่อ...แต่ผมกะว่าจะจ่ายโบนัสส่งท้ายให้อย่างงดงาม...ถือว่าอยู่ด้วยกันมา พวกเขามีความซื่อสัตย์มาตลอด
ผมทานข้าวคนเดียวไม่อร่อยเลย...ตาคอยชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่มันจะกลับมา ตอนนี้คนละอารมณ์กับที่มันไปอยู่ที่บ้าน มันไปอยู่นั่นผมสบายใจกว่านี้ เพราะไม่ว่ายังไง...ที่นั่นก็เป็นที่ที่ดีที่สุด และสบายที่สุดสำหรับมัน
โทรไปดีกว่า...
“ครับผม...”เสียงสดชื่นแว่วมาตามสาย
“ทำอะไรกันอยู่”
“รอเจเลือกรองเท้า”
“อ่อ...แล้วมึงไม่ซื้อด้วยล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ เสียดายตังค์มีแต่คู่แพง ๆ”
“แล้วได้ของอะไรบ้างหรือยัง”
“ได้เสื้อ ได้กางเกง นาฬิกาคนละเรือนกับเจ...อันนี้พี่หมวดซื้อให้ แล้วก็อยากได้หมวกกับแว่น”
“อย่าลืมนะ...อันไหนแพง ขอไอ้หมวดนะโว้ย...จะได้ไม่ต้องเสียเงิน”
“คร้าบพ่อ...”
“ซื้อเยอะแยะไม่รู้ว่าจะมีของมาเผื่อเราบ้างรึเปล่าน้า”ผมแกล้งทำเสียน้อยใจ มันเงียบไป...หึหึหึ กดดันเขาหน่อยครับ ให้เขาหัดคิดมั่งว่า เป็นคนรักกันอ่ะ ควรจะซื้อของให้กันบ้าง....
“เตี้ยครับ”ผมเรียกเพราะมันเงียบไป
“อือ...”
“จะมีไหมของอะไรให้กูบ้างน่ะ”
“กำลังคิด ๆ ๆ อยู่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า...เอาแบบโดน ๆ นะ...”
“อือ”มันรับคำ
“โอเคงั้นเที่ยวต่อเถอะ อ่อ...กลับมาเร็ว ๆ นะครับ”

วางสายก็มานั่งทำงาน จนเกือบทุ่ม...ได้เวลาอาหารเย็นพอดี ผมเข้าไปดูในครัวว่าสำรับพร้อมยกหรือยัง ไปเที่ยวกันมาน่าจะหิว
“ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ”
“ตั้งเลยก็ได้ฮะ”
ผมสั่งแล้วออกมารับที่รถ เห็นไอ้หมวดมันน้องเจถือของเดินเข้ามากันสองคน เดี๋ยว ๆ ตอนออกมันมี 3 มิช่ายเหร๊อะ!!!!
"ไอ้เตี้ยอ่ะ"หมวดยิ้มเหมือนล้อเล่น แต่ขอโทษที...กูไม่เล่นด้วย!!!!
"เฮ้ย!!! ไอ้เตี้ยล่ะ..ทำไมกลับมากันแค่สองคน!!!!! เจ..."
"เออน่า มันขอไปกับเพื่อน เดี๋ยวเพื่อนมันมาส่ง"
"เพื่อนใคร คนไหน ชื่ออะไร...แล้วมึงให้มันไปทำไมว่ะ!!!!!"
"ห่าน...มันไม่ใช่นักโทษนะโว้ย ไปไหนเดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหล่ะ มึงอย่าไปคิดมาก"
"จะมามากจะน้อยก็เมียกู มึงจำไว้ไอ้หมวด...มึงจำไว้!!!!"
"555555555555555+ ป่ะเจ...พี่เดินไปส่งที่บ้าน"
หงุดหงิดแมร่งกดโทรศัพท์หามันเลย ทำไมว่ะ...พอเชื่อใจแล้วมันชอบเป็นอย่างเนี้ย!!!!!

โมโหว่ะ!!!!!

“ติณฑ์...”
“อยู่ไหน!!!!!!!!”ผมตะคอกใส่โทรศัพท์แต่มันทำเสียงเบา
“เบา ๆ ดิ”
“เบาเหี้ยไร...มึงอยู่ไหน!!!! ทำไมไม่กลับมากลับไอ้หมวด!!!!”
“ชู่ว~~”
“ชู่เช่อพ่องมึงเหรอ ไอ้เตี้ย!!!! เตี้ย!!!!”มันกดวางครับ ฮึ่ม!!!!!!!
ดีกรีอารมณ์พุ่งปรี๊ด...ทำไมชอบทำให้โมโหนักว่ะ!!!!!
ที่ทำได้ตอนนี้คือ...ไปสะสางกับไอ้หมวดก่อน อย่างน้อยด่ามันให้ระบายออกบ้าง ไอ้เตี้ยจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมาก แต่ทันทีที่เปิดประตูผลั๊วะออกไป ก็เห็นเจ้าตัวปัญหายืนยิ้มแฉ่งหน้าประตู ในมืออุ้มลูกหมาตัวเล็กไว้...
“เซอร์ไพรรรรรส์”มันร้อง จุ๊บคางผมแล้วหัวเราะร่วน ไอ้หมวดกับน้องเจที่ซุ่มอยู่ก็พากันหัวเราะออกมา

เกือบแล้วไหม...มึง!!!!!!

“ยิ้มหน่อยดิ...”มันเอาไอ้หมานี่ยื่นใส่หน้า
“ผมน่ารักไหมครับ”ทำเสียงเด็ก ๆ ของหมาซะงั้น
“ไม่น่ารัก!!! ทั้งหมาทั้งมึงอ่ะ”ผมแกล้งโกรธมันต่อ หมวดกับเจผลุบเข้าไปในห้องอาหารรอแล้ว
“อือ ขอโทษนะครับ...ผมแกล้งเล่นเฉย ๆ”มันจับน้องหมาโยกตัวเวลาพูด
“ไม่ให้อภัย...โกรธมาก”
“ติณฑ์อ่ะ โกรธอะไร...”
“ถามได้นะเตี้ย...ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงว่ะ”
“อยากเซอร์ไพรส์บ้าง น้องหมาน่ารักไหม...คุณพ่อตั้งชื่อให้ผมหน่อยสิคร้าบบบ”
“ใครซื้อ มึงหรือไอ้หมวด”
“พี่หมวดซื้อให้”
“ราคาเท่าไหร่”
“7000 ละมั้ง”
“โห...ไอ้หมวดใจปล้ำโว้ย แล้วมึงทำไงมันถึงซื้อให้ล่ะ”ปกติมันก็รวยนะหมวดอ่ะ แต่มันค่อนข้างสมถะจะตาย ควักเงินจ่ายให้เตี้ยขนาดนี้ ไม่ใช่เล่น ๆ แล้วล่ะ แมร่งทำตัวเองน้ำนิ่งตีท้ายครัวกูเปล่าว่ะ!
“กูแค่บอกว่าหน้ามันเหมือนมึง เค้าก็ซื้อให้เลย 55555555555555555555555”

ขอบจาย~!!!

แจ๊ค รัสเซลล์ เทอร์เรีย (Jack Russell Terrier) สีขาวแซมน้ำตาล เบ้าตาแมร่งเหมือนคนโดนต่อยมา สงสัยเตี้ยจะประทับใจกูตอนต่อยคราวนั้น หึหึหึ...
“ยิ้มแล้ว หายโกรธแล้วนะ”มันบอก
“ยัง”
“อ้าว...ทำไมโกรธนานจัง”
“ง้อก่อนดิ...”
“จะให้ง้อยังไงอ่ะ ง้อไม่เป็น”มันทำหน้างอ ผมจับหัวมันโยกน้อย ๆ
“เอาหมาไปวาง...ล้างมือแล้วไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวจะสอนให้ง้อ”
ผมก้มลงไปจูบแก้มแล้วผลักให้มันออกเดิน มันยื่นไอ้หมาน่าโง่ ๆ มาอีกที
“จุ๊บตัวนี้ด้วยยย~”
“สกปรก!!!!!”
“ง่ะ พ่อห่านอะไรว่ะ...ผลักไสลูก”
“มันไม่ใช่ลูกกูก็ได้มั้งครับเตี้ย~~~”

ทานอาหารเสร็จหมวดกลับบ้านไปแล้ว เหลือแค่น้องเจยังนั่งเล่นอยู่กับเตี้ย หมาตัวเล็ก...นี่ก็ซนพอ ๆ กับมันสองคน เอาจริง ๆ นะ ผมว่าเตี้ยมันไม่เหมาะกับหมาพันธ์เล็ก ๆ เลย ซื้อมาฆ่าเปล่า ๆ อะไรผ่านมือไอ้เตี้ย...ไม่พังก็ซิบหายวายวอดหมด หึหึหึ มันเล่นของไม่ค่อยถนอม นอกจากอันไหนรักจริง ๆ อย่างพวกน้ำหอม เครื่องสำอางมันนั่นไง แตะได้ที่ไหน
“เจนอนนี่นะ”เตี้ยสั่ง
“เดี๋ยวให้พี่เจี๊ยบเอาเสื้อผ้ามาให้”เจบอก
ผมนอนราบบนโซฟา ไอ้หมามันก็มาดม ๆ เท้า...
“อุ๊ย...อย่าไปดมลูก เดี๋ยวได้สลบกันพอดี”
“กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วมันก็จัดการลูกหมาตัวน้อยหัวเราะกันคิกคักสองคน~ ไม่สนใจ...นอนดูทีวีของตัวเองไป เตี้ยมันคลาน ๆ มาหานั่งกับพื้นแต่เอามือนาบโซฟาไว้
“ตั้งชื่อให้หน่อย”
“อะไร”
“ตั้งชื่อให้หน่อย”
“พูดไม่เพราะว่ะ ไม่อยากคุยด้วย”
“จึ้ก!!!!!”แอบเหล่มองน้องเจเล่นกับหมาข้างหลังโน่น กลัวเสียฟอร์มอ่าดิ...
“พูดเพราะ ๆ ก่อน”
“............................”
“ที่รักครับ ตั้งชื่อสุนัขให้หน่อยครับ”
“หึหึหึ ตลกล่ะ”
“กูเล่นเหรอ?”ผมทำหน้าจริงจัง ไม่ยิ้มให้เลยด้วย มันจับหน้าผมเบี่ยงมาหา
“อย่าแกล้ง~~”
“ไม่ได้แกล้ง ทีกับคนอื่นพูดเพราะจัง ใช่ซี้...เรามันของตายนี่หว่า”
“ติณฑ์อ่ะ”
“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ไปเล่นกับของเล่นใหม่มึงไป จะดูหนัง!”
ดราม่าใส่นิดหน่อย มันเหล่มองเจอีกแล้ว เจหันมายิ้มให้ ไม่ได้ยินที่คุยกับหรอกเพราะคุยกันเสียงเบา
“ติณฑ์ครับ”
“ที่รัก....”
“เออ ที่รักครับ...”
“ตั้งชื่อสุนัขให้หน่อยครับ”
“ตั้งชื่อสุนัขให้หน่อยครับ”
มันพูดตาม...ผมเอานิ้วชี้แตะปากตัวเองสองสามที มันก็โน้มมาจูบอย่างรู้งาน
“ก็แค่เนี้ย~ ชื่ออะไรดีน้า”
“เอาน่ารัก ๆ นะ”
“ไหนเอาหน้ามันมาดูดิ๊”
มันเรียกหมามาใกล้แล้วให้ผมอุ้ม เจก็คลานมานั่งใกล้ ๆ เด็กสองคนเหมือนรอลุ้นอะไรอยู่สักอย่าง
“หน้าแมร่งโง่ ๆ”ผมบอก
“ถึงได้บอกไงว่าหน้าเหมือนมึง คริคริคริ”
ผมเหล่มองมัน มันสองคนก็เงียบปากแต่ยังเห็นแอบหัวเราะ
“ชื่อ โกเบ ดีไหม...เนื้อโกเบ โตอีกนิดจับกินแมร่งเลย”
555555555555555555+ เจหัวเราะร่วนแต่เตี้ยมันน่างอไปแล้ว
“งือ...ลูกพ่อ!!!!”มันร้อง 55555+
“เพศไหนว่ะเนี่ย”
“ผู้...”
“ตัวผู้ ชื่ออออ....โกโก้ , ชอคโกแลต , วนิลลา”
“ทำไมมึงตั้งแต่ชื่อของกิน~”มันทำเสียงอ่อย หึหึหึ
“ชื่ออะไรดี ตั้งยากเหมือนกันนะเนี่ย!”
“เอาดี ๆ นะ”
ลุ้นครับลุ้น ผมนึกนานมาก...จับมันหมุนซ้ายหมุนขวาก็ยังคิดไม่ออก...
“นึกไม่ออก ค่อยคิดพรุ่งนี้แล้วกัน”
“โธ่...คืนนี้จะเรียกมันอะไรล่ะ”
“เรียกเหี้ยอะไรก็เรียกไปเถอะ มันยังคิดไม่ออก!”ผมบอก เตี้ยมันทำหน้าเศร้า...เจไม่กลับบ้านว่ะ อยากสวีทกับเตี้ยอ่ะ!!!!!
“เดี๋ยวคืนนี้หลับฝันดีแล้วพรุ่งนี้คิดออกให้เลย”
“จริงนะ เอาชื่อเจ๋ง ๆ นะ”
“อือ ไปอาบน้ำกันได้แล้ว เหม็นพอ ๆ กันทั้ง 3 ตัวเลย”ผมผลักมัน
“ไปอาบกับเจนะ”
“ครับ”
“เอาหมาลงน้ำด้วยได้ป่ะ”
“อย่าเอามันลงนะ...มันตัวเล็กอยู่ เดี๋ยวไม่สบาย”รีบห้ามก่อนละ มันทำหน้าเหมือนเห็นด้วย
“งั้นฝากอยู่กับคนบ้าก่อนนะลูก ถ้ามันจับกิน...ร้องเสียงดัง ๆ ให้พ่อได้ยินนะลูก ป่ะเจ...”
ดูความกวนตีนของมันแล้วกันนะ...ท่านผู้ชม~




 :mew1: :mew1:

หายไปนานเลย...เค้าขอโทษน้าาาา เค้ากลับมาแล้วววว


- ลงไปแล้วจะมาแก้เรื่องคำผิดให้นะคะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ...

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 06-05-2013 10:34:15

อันนี้ตอนที่ 29 ป่าวคะ แต่หัวทู้เขียนตอนที่ 30 นะ

น่ารักจัง ซื้อหมามาเลี้ยงด้วย สองคนนี้เข้ากันได้ดี แต่แฟนเก่านี่มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: ~ณิมมานรฎี~ ที่ 06-05-2013 10:42:27

 :hao7:  น่ารักอ่ะ  อั้ยย่ะๆๆๆๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: janji ที่ 06-05-2013 10:45:59

น่ารักเหมือนเดิมเลยมะนาว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Gutjang ที่ 06-05-2013 11:30:49

มะนาวอ้อนๆๆ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 06-05-2013 11:37:55

นาวขี้อ้อน :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 06-05-2013 12:20:08

เรียบร้อยก็ไม่ใช่มะนาวน่ะสิ เปรี้ยวสุดใจจริงๆ :laugh:
เวลากวนก็ทำให้เราอดโมโหแทนติณห์ไม่ได้เลยนะ
แต่บทจะหวานจะอ้อนก็ทำได้ดีจนเราเขินไปด้วย :-[
เวลามะนาวอยู่กับติณห์ดูเป็นตัวของตัวเองมากๆ
บางครั้งก็ดูจะโตขึ้นด้วย แม้ความดื้อจะไม่ได้ลดลงเลยก็ตาม
แต่ก็เชื่อฟังติณห์มากขึ้น (อาจจะเพราะเจ็บตัวมาแล้ว)
รู้จักเอาใจและกล้าแสดงออกกับติณห์มากขึ้นด้วย
ว่าแต่เรื่องหึงหวงนี่ไม่เกี่ยวกับโตหรือไม่โตหรอกเนาะ
ถ้าพี่ติณห์รู้จะปลื้มแค่ไหนกันนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: อิงจันทร์ ที่ 06-05-2013 13:29:19

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:  นํ้าตาจะไหลที่คนแต่งมาต่อ

ขอบคุณมากๆครับ เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ อยากให้รวมเล่ม

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 06-05-2013 15:00:49

คนเขียนหายไปไหนมาาาาาาาาาาาาาาาา รอนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 6/5/13 P.10
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 06-05-2013 19:03:14

งื้ออออออ นาวน่ารักขี้อ้อนมากน่ารักสุดๆ  :-[


รอตอนต่อไปน้าา

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 7/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 07-05-2013 10:48:38

 :mew3: :mew3: ตอนที่แล้ว ตอน 29 จริง ๆ ด้วย ฮาาา...พิมพ์ผิด อายเบา ๆ

งั้นมาอ่านต่อตอนที่ 30 กันเลยนะคะ  :hao6: :hao6:


ตอนที่ 30
[ติณฑ์]
   ตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นเจแล้ว แม่บ้านบอกว่าออกไปแต่เช้า ไปเรียนพิเศษ...ผมเปิดประตูห้องที่ยกให้เตี้ยมันตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เข้าไปดู มันยังนอนกับไอ้หมาน้อย ท่าจะยังไม่ตื่นง่าย ๆ
   ที่ต้องทำห้องแยกให้มันเพราะว่าพ่อกับแม่มันไม่ยอมให้เรานอนห้องเดียวกัน ถึงแม้ท่านจะรู้ว่าผมมีอะไร ๆ กับลูกเขาแล้วก็ตาม ของมันที่ขนมาทั้งหมดก็อยู่ห้องนี้ แต่ส่วนใหญ่มันจะไปนอนห้องผมมากกว่า ถ้าเจไม่มานอนด้วยนะ...หึหึหึ ผมเดินตามหาโทรศัพท์ตัวเอง เมื่อคืนยังวางไว้หัวเตียง เช้ามาจะเอามาโทรหาคุณประกอบ มันไม่ได้วางอยู่ที่เดิมเสียแล้ว นึกก็นึกไม่ออกว่าเอาไปวางไว้ไหน
   “กาแฟให้ผมด้วยครับ”ผมบอกแม่บ้าน เจ้ากระถางเดินเข้ามาคลอเคลีย ไอ้นี่มันหยิ่ง ๆ นะ...ผมลูบหัวมันไปสองสามทีมันก็เดินเชิด ๆ เข้าครัวออกไปด้านหลัง เตี้ยมันมีหมาตัวใหม่...ไอ้กระถางมันเลยเป็นหมาหัวเน่าไปเลย
   เดินไปหยิบโทรศัพท์ไร้สายของบ้าน มากดเข้าเบอร์ตัวเอง...แล้วเดินตามหาเสียงที่ชั้น 1 เงียบสนิท...หรือว่าจะอยู่บนห้อง ผมโทรแล้วเดินเข้าห้องตัวเอง สักแปป...มีคนรับสาย~
   “ครับ”

   เฮ้ย!!!!!!

   “เตี้ย~”ลองเรียก
   “อะไร”น้ำเสียงงัวเงียไม่ยอมตื่น ผมเลยเดินเข้าห้องมันเพื่อไปดูว่าโทรศัพท์ผมอยู่ที่มันรึเปล่า พอเข้าไปเห็นเคสก็จำได้แล้ว หยิบมาไม่บอกเลย!!!!
   “เอาโทรศัพท์มา”ผมบอก มันสะดุ้งลืมตาโพรง...มองโทรศัพท์ในมือ
   ฮี่ฮี่ฮี่.....ทำหน้าทะเล้นใส่อีก

   “เอามา ของตัวเองก็มีทำไมไม่ใช้”
   มันทำหน้ายั่วกำมือถือชูขึ้นเหนือหัว...บิดขี้เกียจไปมา
   “อย่ามากวนตีน แล้วก็ลุกได้แล้ว...นี่มันสายแล้ว วันนี้นัดใครไว้”ผมถาม
   “กี่โมงแล้ว”มันถามกลับอีกเรื่อง แล้วดูนาฬิกาที่โทรศัพท์
   9.30 น.
   “โหอีกนาน คิ้วมันต้องพาลูกชิ้นไปรพ.ก่อน”เตี้ยบอก มันแย่งโทรศัพท์มาจากมือมัน มันดึงให้ถึงที่สุดแล้วลุกนั่งเมื่อเห็นว่ากำลังเพลี่ยงพล้ำ...
   “อ๊ะ ๆๆๆๆ”
   “อะไร ๆ นี่ของใคร...เดี๊ยะ ๆ”ผมใช้นิ้วชี้ผลักหน้าผากมันจากหน้าหงาย
   “จึ้ก!!! เอามาเด้!!!!”มันหงุดหงิดใส่
   “นี่แบตจะหมดแล้ว ไม่ยอมชาร์จให้อีก ไปอาบน้ำแปรงฟัน...แล้วลงไปข้างล่าง”ผมบอก
   “ไม่!!!! เอามือถือมา!!!”มันร้อง
   ชักยังไง ๆ ปกติไม่เคยมายุ่ง...ผมสำรวจโทรศัพท์ตัวเอง จนเห็นความผิดปกติ มองคนตัวเล็กมีน้ำตาเอ่อใสคลอ...นั่งกอดลูกหมาตัวน้อยในมือ ผมจับมันมานั่งตัก...กอดเอวไว้หลวม ๆ
   “อย่าคิดมากครับ”
   “ก็เขามาด่า พูดไม่ดีใส่”มันสารภาพ
   “ช่างเขา...กูไม่ได้อะไรกับเขาแล้ว เขาจะพูดจะว่าอะไรก็ช่างเขา”
   “เขาบอกว่า มึงเคยคิดจะแต่งงานกับเขาด้วย ฮึก...”มันก้มหน้า น้ำตาหยดแหมะ แหม่...ไหลเร็วจริงวุ้ย
   “นานมาแล้วน่า ก่อนจะเจอมึงด้วยซ้ำ”
   “ถ้าเขากลับมา....”
   “ไม่กลับแล้ว เขาอยู่ที่โน่นมีแฟนแล้ว เขาไม่เคยมายุ่งกับกู...ถึงกลับมากูก็รู้ว่าตอนนี้ใจกูอยู่ที่ใคร ที่หลังระแวงอะไร...ก็อย่าคิดมากหรือคิดไปเองคนเดียว แล้วนี่แอบคุยกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมถาม
   “เป็นอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่เอารูปคู่ลง เขาก็เด้งแชทมาประจำ”
   “กูไม่ค่อยได้เข้าไปดูหรอก ไม่ได้ค่อยคุยกับเขา เพราะฉะนั้นไม่ต้องมีอะไรให้มึงต้องระแวงนะครับ”
   “อือ”
   “รักกูมากใช่ไหม”ผมถาม จับคางเล็กเชิด มันพยักหน้ากระพริบตาถี่ ๆ น้ำตาร่วงแหม่ะอีก ผมจูบซับน้ำตาให้...คลอเคลียมันไม่ห่าง
   “บอกกี่ทีแล้วว่ารักมาก ทำไมชอบกังวลอะไรอยู่อีกนะ”
   “กะ ก็ขนาดคนที่มึงเคยคิดจะแต่งงานด้วย มึงยังตัดเขาได้ง่าย ๆ เลย...ถ้าวันนึงกูทำไม่ดีมึงก็อาจจะตัดกูได้ง่าย ๆ เหมือนกัน”
   “ไม่เหมือนหรอกเตี้ย มึงไม่มีวันเหมือนเขา...” ถ้าผมบอกแค่นั้น...ตัวเล็กนี่ก็คงจะไม่สบายใจอยู่ดี เลยเล่าให้หมดแล้วกัน ไม่งั้นปล่อยให้รู้เองจะเก็บไปคิดมากอีก
   “เขาไปมีคนอื่น ขณะที่ยังมีกูอยู่...กูตัดได้ เพราะกูไม่ได้รักเขามากเท่าที่รักมึง”
   “จริงนะ!!!”มันเบิ่งตาโต...
   “อือ...”
   “รักกูคนเดียวนะ ห้ามรักใคร”
   “คร้าบ...คนเดียวก็จะตายแล้วคร้าบบบบ”ผมบอก
   “เย้ ๆ ๆ”มันโผกอดผม จุ๊บปาก จุ๊บคาง จุ๊บแก้มรัว ๆ กว่าจะยิ้มได้...555+
   “ติณฑ์คิดชื่อลูกหมาได้หรือยัง”
“เอ้ากูคิดว่ามึงคิดกับเจได้แล้ว”
“ก็คิดไว้หลายชื่อนะ แต่กูอยากให้มึงตั้งให้มากกว่า”
“ทำไมล่ะ เพราะว่ารักกูมาก...ใช่ไหม ถึงจะให้กูตั้งให้เนี่ย”
“ก็ด้วย แต่กูซื้อมาฝากไง.....”
“.........!?????................”
“ที่เมื่อวานมึงบอกว่าให้ซื้อของฝาก กูก็ซื้อนี่มาฝากไง นี่ไงครับ...ผมน่ารักไหมครับ อย่าตีผมนะครับ”มันจับหน้าหมามาเกือบจะชนหน้าผม
“ตลกล่ะเตี้ย!!! ของฝากที่ไหนว่ะ...เงินไอ้หมวดชัด ๆ แล้วของฝากที่ไหนมึงเอามานอนกกทั้งคืน ถ้าเป็นของของกูก็เอามา มึงไม่มีสิทธิ์อุ้มมันแล้ว”ผมแกล้ง
“ง่ะ ไม่เอาอ่ะ!!!!!!”มันกระโดดลงจากตักผม อุ้มหมาแนบอกไว้
“หึหึหึ มานั่งนี่...”
“ไม่เอาอ่ะ มึงจะแกล้งกู”
“ไม่แกล้งแล้ว มานั่งตักนี่...จะตั้งชื่อหมาให้”มันโดดมานั่งตักอย่างรวดเร็ว ผมหอมแก้มไปหนึ่งฟอด
“ให้มันชื่อ.....อะไรดี”
“อ้าว!”
“555+ ใจเย็นดิครับ พ่อชื่อติณฑ์ แม่ชื่อมะนาว ลูกจะชื่ออะไรดีน้า...”ผมแกล้ง เตี้ยมันเอามือตีปากผม
“กูนี่พ่อ...!!!”
“ไหนเตี้ยบอกซื้อให้กูไงครับ”ผมท้วง
“เออ ซื้อให้แต่ว่ากูจะเป็นพ่อมันอ่ะ”
“แล้วกูเป็นอะไร?”
“เป็น...ผู้พิทักษ์”
“พิทักษ์เชี่ยไรว่ะ”
“พิทักษ์ลูกกูจากไอ้กระถาง อย่างให้มันมาใกล้ลูกกูนะ เมื่อวานมันมาดม ๆ ด้วย กูดูหน้าไอ้กระถางแล้วเหมือนมันอยากจะงาบลูกกูยังไงไม่รู้”มันบอก
“เยอะนะมึงน่ะ!!!”555555+ อาการหนัก
“เร็ว ๆ ตั้งชื่อให้หน่อย”
“ชื่อไอ้เตี้ยดีไหม...ตัวมันเตี้ยๆ”ผมบอก
“หน็อยยยย!!!! ให้มันชื่อไอ้ตินดูบ้างไหมล่ะ”มันสวนกลับมา
555555555555555+
“อย่าเหวี่ยงครับ”
“มึงอ่ะขี้แกล้ง ไม่ต้องตั้งก็ได้...กูให้คนอื่นตั้งให้”
“ใคร?”
“พี่ฟ้า...”มันแกล้งยั่ว เพราะสีหน้ามันยิ้ม ๆ ยักคิ้วกวนตีนอีก ผมลูบริมฝีปากมันเบา ๆ ยังยิ้มได้อยู่เหมือนกัน
“พี่บุ้ง...”มาอีกชื่อ สบาย ๆ ครับ~
“พี่หมวด...”
“พี่พุท...”
“เดี๋ยวเจงอนนะ”ผมบอก
“พี่กาว...”
“โรล...”
“ต้น ต๊ะ บอล โหน่ง ~~”ชื่อพวกนี้ไม่เคยได้ยิน
“หึหึหึ ยั่วเข้าไป...กูโมโหจริงแล้วจะหนาวนะครับเตี้ย”ผมบอกอย่างรู้ทัน
“พี่ธัน คนนี้หล่อด้วยมาจีบกูตอนรับน้อง เอ๊ะหรือว่าหมอนะดี ว่าที่หมอเรียนแพทย์ด้วยนะ”
“แลดูรู้จักคนเยอะเนอะ”
“กูฮอตอ่ะ”
“กูพูดชื่อคำเดียว ทำให้มึงหุบปากได้เลย”ผมบอก มันทำหน้ากวนตีน
“ใคร?”
“เอาแบบ คำเดียวแล้วร้องไห้ได้เลยเอาป่ะ”ผมท้า มันอุ้มลูกมันกระชับขึ้น มองหน้าผม
“ใครว่ะ????”
“ไม่เอา ไม่อยากแกล้งเดี๋ยวมึงร้องไห้”ผมบอก แต่นิสัยมันต้องแบบ...รู้ให้ได้
“ใครว่ะ!?! ป๊าเหรอ? นี่มึงเล่นถึงชื่อพ่อเลยเหรอ??? เดี๊ยะ ๆ”มันเอาขาหน้าหมาน้อยมาตีคางผม
“หึหึหึ....”
“น้องวี~”ผมบอกเสียงเบา เตี้ยมันชะงักมือ...อ้าปากค้าง หึหึหึ....ก่อนมันจะลุกหนี ผมรีบคว้าเอวมันไว้
“55555555555+ เป็นไง...กูบอกแล้ว”
“ไอ้ติณฑ์ ฮึกกก...ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้ขี้แกล้ง~”
5555+ นี่แค่พูดชื่อยังไม่ได้ เป็นเอาหนักนะ...เด็กน้อยของผม
“ไม่แกล้งแล้ว ๆ ชู่ว อย่าร้องดิ...ดูตัวน้อยมันมองหน้าแล้ว ร้องไห้...ทำไมครับผม”ผมจับหน้าลูกหมา
“ฮึกกก ๆ ๆ”เริ่มสะอื้นแล้วฮะ

โอ๋ ๆ ๆ ๆ ๆ เด็กน้อย ๆ ๆ ๆ เอามือลูบหลังปลอบ
“มานี่...กูจะเรียกลูกหมาตัวนี้ว่า ไอ้มะกรูดดีไหม แม่ชื่อมะนาว ลูกชื่อมะกรูดดีไหมครับ”
มันกระพริบตาถี่ ๆ พยักหน้า ผมเช็ดน้ำตาให้...โอ๋...เด็กน้อย~ บทสรุปการตั้งชื่อที่ยาวนานก็ได้แล้ว หึหึหึ...ต้องให้ได้น้ำตาก่อน
“พอได้แล้วเดี๋ยวตาแดง”
“ร้องให้แมร่งปวดหัวไปเลย”มันบอก ผมจับไอ้มะกรูดหนี มันก็วิ่งปรูดเล่นทั่วห้อง จับแม่มันนอนลงแล้วพรมจูบตาม
“จุ๊บ”
“ทำอะไรไอ้มะกรูดมันมองอยู่นะ”มันกระซิบ
น้านนน...อายหมาอีก 5555+
“พ่อจะสวีทกับแม่...หมารอก่อน”ผมไซร้หลังใบหูจนมันหัวเราะออกมาได้ ...5555+

-------------------------------------------------------------------
เกือบบ่ายคิ้ว ไอ้ชัด และลูกชิ้นพากันมาเล่นที่บ้าน ลูกชิ้นท้องโตขึ้นมาก ไอ้ชัด...ก็เดินได้คล่องกว่าเดิมแม้ขาจะเข้าเฝือกยังไม่ถอด ส่วนที่เดินตามหลังมาคิ้วกับ....กาว ใครเชิญว่ะ....หงุดหงิด ๆ ไอ้เตี้ยเห็นเพื่อนแล้วก็รีบวิ่งออกไปรับ คงจะดีใจมาก
“ไฮ ดู๊ดด...”ไอ้ชัดทัก เตี้ยมันเบิ้ดกะโหลกเพื่อนมันไปที
“กองไว้ตรงนั้น”
55555555555555+
ไอ้ชัดทำปากขมุบขมิบ
“มาช่วยขนเร็ว ๆ”คิ้วสั่ง เอาขนมและของกินมาเพียบ วันนี้คงจะได้อยู่กันทั้งวัน
“เป็นไงบ้างลูกชิ้น”ผมยื่นมือออกไปจับพุงยื่น ๆ ลูกชิ้นเดินจับแขนพี่ชายเข้ามา ไอ้เตี้ยเดินโผล่มาจากไหนไม่รู้ ตีมือผมเพลี๊ยะ...
“ทะลึ่ง!!!!”มันทำหน้าเหวี่ยงแล้วเดินสะบัดตรูดเข้าบ้าน ทุกคนหัวเราะ...
“วันนี้จะทำอะไรกินกันดีเฮีย”ไอ้ชัดถาม
“เดี๋ยวผัดมาม่า ทำยำ...ทอดไส้กรอก”
“คิ้วซื้อเฟรนฟรายมาด้วยอ่ะ”
“อือ...งั้นก็ทอดให้หมด”ผมบอก วันนี้คนมาเยอะอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวเจกลับมาตอนเย็นกับไอ้พุทคงจะมาร่วมด้วย ไอ้หมวดไปส่งไอ้กล้าที่ชลบุรีเสร็จแล้วก็คงจะแวะมา (ไอ้กล้าไปสัมมนางานที่ชลบุรี) โรล...เลิกกะตอน 4 โมง โห...ปาร์ตี้ย่อม ๆ เลย ผมจูงลูกชิ้นขึ้นบันไดบ้าน เข้าไปนั่งในห้องรับแขก
“เตี้ยออกไปขนของอีก...ยังไม่หมด”ผมร้องบอก มันเดินออกมา
“คร้าบบบ”
“เดี๋ยวนี้เชื่องโว้ย”ไอ้ชัดปากไวแซว 555+
“หวัดดีครับ”
“เออ ตามสบายนะ”ผมบอกกาว ที่เดินเข้ามายกมือไหว้ ในบรรดาคนที่มาไอ้นี่...มีกาลเทศะมากที่สุด ฮ่าฮ่าฮ่า
“บ้านหลังใหญ่จังเลยนะครับ”
“ครอบครัวใหญ่น่ะ”
“เอาไว้ในครัวเลยเปล่า”คิ้วถาม ผมชี้นิ้วให้แม่บ้านนำทาง...
“ตามสบายนะ ลูกชิ้นเอาน้ำอะไรดี...”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
ผมให้เด็กยกน้ำมาเสิร์ฟ ไอ้มะกรูดวิ่งเข้ามาคลอเคลีย
“อุ๊ยน่ารักจัง”ลูกชิ้นอุทาน เรียกหมาเข้าไปใกล้ ๆ
“ชื่ออะไรคะ”
“มะกรูด”
“หึหึหึ...รู้เลย แม่มันที่ปากหมา ๆ หน่อยใช่ป่ะ”ไอ้ชัดแซวอีก ไอ้เตี้ยเดินผ่านมาได้ยินพอดี
“เออ ๆ ที่พ่อมันโหด ๆ กระโดดเตะปากคนได้ด้วย”แล้วมันก็เดินผ่านไป
5555555555555555555555555555555555555555555555555555+

ศึกนี้ท่าจะมันส์~~~

เข้าข้างเมียว่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!

   ไอ้ชัดหัวเราะแหะ ๆ ทำเอาคนในห้องหัวเราะร่วน
*--------------------------------------*
    เตี้ย คิ้ว กำลังพาลูกชิ้นลงน้ำ คิ้วประคองไม่ห่าง...ผมให้แม่บ้านยืนกันอยู่ขอบ ๆ สระ เผื่อเหตุฉุกเฉิน ส่วนผม กาว ไอ้ชัด นั่งดื่มเบียร์อยู่ใกล้ ๆ คิ้วบอกว่าไปอ่านเจอในเว็บ การให้คุณแม่มือใหม่ลงน้ำนอกจากจะช่วยให้สดชื่นผ่อนคลายแล้ว ยังจะช่วยให้ลูกชิ้นสบายกับการที่มีน้ำมาผ่อนรับน้ำหนัก ซึ่งนับวันจะเพิ่มมากขึ้น...คิ้วเคยพาลูกชิ้นซื้อคอร์สไปทำ แต่ลูกชิ้นบ่นว่าแพง เลยต้องทำเอง นั่นแหล่ะ...ถึงต้องให้คนอยู่รอบ ๆ สระ เผื่อลูกชิ้นเกิดเป็นตะคริวขึ้นมา เล่นไปได้สัก 15 นาที คนท้องก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุด เหลือแต่พ่อรูปหล่อนอนกลางสระ...สงสัยจะหลับจริง
   “แหม่เฮีย...มองไม่วางตาเลยนะ”ไอ้ชัดแซว ผมยักคิ้วให้ รู้สึกดีที่มันพูดต่อหน้าไอ้กาวหน่อย ๆ เหมือนได้โอ่ยังไงไม่รู้
   “เฮียแมร่งเจ๋งจริงว่ะ เอาซะอยู่หมัด”มันพูดชม
   “กูนี่ของจริง ตัวจริง!!!!”ผมก็ชมตัวเอง ไอ้ชัดหัวเราะ
   “เจ๋ง ๆ เอ้าดื่ม”ไอ้กาวเงียบ แต่มองเมียกูไม่วางตาเหมือนกัน แมร่ง...หงุดหงิด ทำอะไรไม่ได้...
   “ขาเป็นไงมั่งว่ะ”
   “จริง ๆ หายแล้วนะเฮีย ขยับได้ละ...แต่หมอแมร่งงี่เง่า บอกว่ายังเอาออกไม่ได้ วัยรุ่นเซ็งเลยไปไหนก็ไม่ได้”
   “มึงก็ทำตามที่หมอเขาบอกหน่อย แล้วแม่เป็นยังไงบ้าง”ผมถามไปถึงแม่มัน
   “แกก็แข็งแรงขึ้นมาก ไม่ต้องอยู่คนเดียว...ช่วยทำงานบ้านไอ้คิ้วมัน ดูเขามีความสุขมากนะเฮีย”
   “แล้วบ้านตกลงจะเอายังไง? ขาย”
   “อือ คิ้วมันจัดการให้แล้ว...”
   “ตกลงนี่...น้องคิ้วเป็นเมียหรือแม่ว่ะ?”ผมถาม มันช่วยเยอะนะ...เอาจริง ๆ เพื่อนปกติเขาจะช่วยกันขนาดนี้เหรอ ให้ไปอยู่บ้าน เลี้ยงแม่ เลี้ยงน้อง
   “เพื่อนโว้ย!!!!!!!”ไอ้ชัดรีบพูด ไอ้กาวจ้องตามันเขม็ง~
   “เฮียหาเรื่องว่ะ”
   “หาเรื่องห่านไรว่ะ มึงคิดดู...เพื่อนที่ไหมแมร่งทำกันแบบนี้ว่ะ ดูแลขนาดนี้มีแต่คู่ชีวิตแล้ว~”ผมบอก

   กึก!!!!! ไอ้กาววางแก้วเบียร์แล้วลุกหนีออกไป

   ผมกับไอ้ชัดหยุดขยับปากแล้วมองหน้ากัน หน้าไอ้ชัดเหมือนอยากจะด่าอะไรผมสักอย่าง
   “เหอ ๆ ๆ เฮียไม่รู้เหรอ...ไอ้พี่กาวมันคบอยู่กับไอ้คิ้ว~~~~”

   ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   หน้าผมเอ๋อแดรกไปแล้ว คบกันเนี่ยนะ???? ไปสปาร์กกันตอนไหนว่ะ ที่ผมรู้ไอ้กาวมันยังตามไอ้เตี้ยต้อย ๆ อยู่เมื่อเดือนก่อนไม่ใช่เหรอ?
   “ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ”
   “วุ้ย สองอาทิตย์ฝ่า ๆ แล้ว”
   “นึกยังไงว่ะถึงได้มาคบกัน”
   “เอ้าเฮี๊ยยยยย....ไอ้คิ้วมันเฝ้าของมันมานานหล่ะ เห็นว่าพี่เค้าเพิ่งอกหัก...มันเลยได้เสียบแทน มันก็เร่งทำคะแนนอยู่นา ไอ้พี่กาวแมร่งก็หน้านิ่งเหลือเกินเดาทางมันไม่ค่อยถูก”
   “อกหัก? จากใครว่ะ?”
   “ไม่รุดิ คงจะหนักมาก...คนที่คณะบอกว่าเฮิร์ตมาก”
   “เฮิร์ตแล้วมาเอาคิ้วได้ไงว่ะ?”ผมถามต่อ
   “ทำให้ลืมมั่ง ไม่รู้ดิ”
   เออ...แปลกดี อย่างนี้ก็มีด้วย...ดีเหมือนกัน จะได้ไม่วกเข้ามาหาเมียกรู ผมมองคนที่นอนเบาะลอยน้ำ ท่าจะหลับจริงซะละมั้ง ไม่กระดิกตัวเลย
   “ไอ้เตี้ยตื่น!!! ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว”ผมร้องบอก มันสะดุ้งลุกขึ้นมาเสียหลักตกน้ำ

   ตูม~~~~!!!!!

   “55555555555+ หมาตกน้ำว่ะเฮีย”ไอ้ชัดแซว ไอ้เตี้ยมองค้อน
   “สาส”
   ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้ มันคว้าได้ก็สะบัดตรูดหนีเดินเข้าบ้าน เอ้า...งอนกูอีก =_=!?
   “เฮ้ย...เฮียไม่ง้อนะโว้ย”ไอ้ชัดตะโกน ไอ้เตี้ยยืนทำหน้ายักษ์
   “ไอ้ชัด ไอ้ค.วาย”
   55555555555555555555555555+ ไอ้ชัดแกล้งเดี๋ยวคอยดูงานจะเข้าตรูเปล่า?
   เด็ก ๆ นั่งทานอาหารกันสนุกสนานละฮะ ตกเย็นเจกลับมากับพุทก็รีบมาที่นี่กันเลย
   “เจมากินไส้กรอก”เตี้ยมันเรียกน้อง วันนี้เตี้ยใจดี แบ่งอาหารให้ลูกชิ้นและดูแลน้องเป็นพิเศษ ผมเห็นมันปฏิบัติกับคนอื่นดี อย่างนี้ก็ชื่นใจ...จริง ๆ มันคงเห็นคิ้วดูแลลูกชิ้นมากกว่า คงอยากเป็นพี่ที่ดีบ้าง แค่มันไม่จับชิ้นเหวี่ยงแบบเจผมก็ดีใจแล้วล่ะครับ 555+
   “ออกไปกินเหล้าข้างนอกนะ”ผมเดินมาบอกมัน แค่กระซิบมากกว่า มันไม่สนใจเลย...ผมก็ไม่กล้าทำอะไรประเจิดประเจ้อ
   “ไปด้วยดิว่ะ”พุทบอก พากันเดินออกมา...นั่งข้างนอก กาวกับชัดกำลังก่อไฟเตาปิ้งย่าง สักแปปหมวดมันก็ขับรถเข้ามา
   “ช่วยขนเบียร์หน่อยคร้าบ”ไอ้หมวดเรียก ผมกับพุทเดินไปพอดี ยกลงมา 3-4 ลังเลยทีเดียว
   “โห...จะหมดไหมว่ะนี่”
   “นอนนี่ก็ได้นะโว้ย”ผมเดินไปบอกชัดกับกาว
   “ไอ้คิ้วกับลูกชิ้นมันจะนอนเหรอเฮีย”
   “เดี๋ยวให้เตี้ยชวน น่านาน ๆ อยู่ด้วยกันสักที”ผมบอก
   “เฮียพูดยังงี้ ผมเสียงตรูดนะเนี่ย!!!!!”
   “ถุ้ย!!! หน้าอย่างมึงกูเอาไม่ลงหรอกว่ะ” 555555555555+
   เรานั่งดื่มนั่งคุยกับชิลล์ ๆ ไปเรื่อย ๆ ปิ้งโน่นนี่กินตามปกติ ลูกชิ้นนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น คิ้วจับน้องเจมัดเปีย สนุกสนานกันใหญ่ ไอ้เตี้ยผมหายไปไหน?????
   ผมกระดกเบียร์หมดแก้ว แล้วลุกขึ้นได้ยินเสียงแซวตามหลังมา
   “เมียหายเหรอเฮียยยยย”
   แสรดดดดด~
   เดินผ่านเด็ก ๆ ก็ยิ้มให้นิดนึงดูเป็นพี่ชายใจดี เดินขึ้นไปบนชั้นสอง...เห็นมันเอาโทรศัพท์ผมมากด ๆ อีกแล้ว
   “เอาอีกแล้ว...ไปยุ่งกับเขาทำไม”ผมบอก มันสะดุ้ง...หันมาแต่เก็บโทรศัพท์ไม่ทัน ผมคว้าทั้งคนทั้งโทรศัพท์ไว้ในอ้อมกอด
   “มานี่ ๆ ลบแมร่ง หมดเรื่องหมดราว”ผมบอก ลบวีออกจากเฟรนด์ เพื่อความสบายใจ
   “นี่ส่งข้อความไปยั่วเขาอีก~ มึงนี่มันแสบจริง ๆ”ผมบอก
   “ทำไม แตะไม่ได้เหรอ?”มันกวนกลับ
   “ครับแตะไม่ได้~”ผมบอก มันชักสีหน้า
   “เมียกรูคนนี้ ใครก็แตะไม่ได้~” หึหึหึ...มันจุ๊บแก้มผมแล้วโผกอด
   “แค่เห็นเขาออนไลน์กูก็หงุดหงิด”
   “อารมณ์มึงเหมือนคนท้อง...นี่มึงท้องป่ะว่ะ”ผมถาม
   “แสรดดดด~”
   “หือ!?!?! พูดจาไม่เพราะเลย...มาทำโทษทีนึง”ผมจูบปากมันดูดดื่ม ไอ้มะกรูดวิ่งออกจากใต้เตียงมาแซะขาแม่มัน ไอ้เตี้ยมันเลยเทความสนใจให้ลูกมันหมด ห่านเอ้ย~
   “ติณฑ์จูบมะกรูดด้วยดิ”
   “ไม่เอาบ้าเปล่า หมาได้เมาเบียร์”ผมบอก มันหน้าแดง
   “กูอยากกินบ้างอ่ะ...”
   “เอาจริง?”ผมถาม มันคงได้รสจากรสจูบเมื่อกี้ มันพยักหน้า
   “ขมนะ~”
   “อยากลอง...ได้ไหม”
   “เรียกคุณพ่อก่อนดิ แล้วเดี๋ยวให้กินแก้วนึง”
   “อิโด่แค่แก้วเดียว”
   “แก้วเดียวมึงก็น็อคแล้วเตี้ย เร็ว ๆ เพื่อน ๆรออยู่”
   “คร้าบ ๆ คุณพ่อ~”มันเอาหมาจุ๊บแก้มผม แมร่งเลียหน้ากูด้วย =_=
   “แก้วเดียวนะ”
   “คร้าบบบบบ~”
   

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 (จริงๆ) 7/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: ~ณิมมานรฎี~ ที่ 07-05-2013 12:26:27

หวานตล้อดดดดดดดดดดดดดดดดด  :hao6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 30 (จริงๆ) 7/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 07-05-2013 14:54:53

หนูมะนาวมาเร็วจัง  :กอด1: แล้วก็ยังขยันทำตัวน่ารักได้ทุกวัน
ขี้น้อยใจก็ที่หนึ่ง ขี้หึงก็ปานนั้นแต่ก็รักพี่ติณห์ที่หนึ่งเหมือนกันนะเออ :-[
อย่างนี้จะให้พี่ติณห์ไปมองคนอื่นได้ยังไง น้องได้ร้องไห้ตายเลย
คราวนี้พี่ติณห์ได้ปวดหัวคูณสองแน่ ได้ลูกเพิ่มมาอีกหนึ่งตัว
ใครได้ยินชื่อมะกรูดก็เดาไม่ยากเลยว่าเป็นลูกใคร :laugh:
ตอนนี้มากันพร้อมหน้า นานๆจะได้รวมตัวกันที ครึกครื้นไม่เบา
อยากรู้เหลือเกินว่าน้องมะนาวกินเบียร์แล้วจะเป็นยังไง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 12-05-2013 08:26:11

 :katai2-1: :katai2-1:

ตอนที่ 31
   “โห...เฮีย ใจป้ำว่ะ...”ไอ้ชัดร้อง เมื่อเห็นผมกำลังเทเบียร์ให้เตี้ยแก้วใหญ่ มันยิ้มแฉ่งเลยฮะ
   “เอ้าดื่มเร็ว ๆ เดี๋ยวไอ้คิ้วออกมาได้โดนพร่องกระบาล”
   “มันไม่ใช่แม่กูนะโว้ย”เตี้ยร้อง
   “จิบ ๆ ทีละนิดก่อน”ผมบอก จะว่าสอนให้มันดื่มก็ว่าได้ มันอายุถึงแล้ว...และอีกอย่างผมก็อยากให้มันกินเป็น เล็ก ๆ น้อย ๆ พอให้รู้รสชาติและดูแลตัวเองได้ ให้รู้ว่าดื่มแค่ไหนควรจะพอ มันดม ๆ ไอ้พวกผมก็นั่งลุ้น
   “แจ็บ ๆ ~~ ขมว่ะ”
   “ค่อย ๆ ละเมียดดิ เหมือนกินกาแฟอ่ะ”ผมบอก มันจิบไปอีกนิดก็วาง ผมหัวเราะ...
   “ไม่ชอบ”
   “ดีแล้ว ถ้าไม่ชอบอย่าให้เห็นไปกินอีกนะ”
   “คร้าบบบบ~”
   มันรับคำ ไอ้ชัดถ้าจะเห็นเพื่อนมันมีความสุขเลยมาขัด ๆ
   “เชื่องว่ะ”
   “K”ไอ้เตี้ยด่า 5555+
   “ลองอีกทีสิ๊”น้าน...เมียกู
   ลองไปลองมา หึหึหึ...หมดแล้วล่ะนั่น ไอ้หมวดหัวเราะใหญ่เลย ยิ่งตอนมันหน้าแดง  ๆ มันยิ่งน่ารัก...
   “หมดแล้ว~”
   “พอเข้าไปข้างใน”ผมบอก เอาแก้วมาวาง
   “อือ!!!!!!! ไม่พอ!!!!!!!!!!”
   มันดื้อ...แก้วเดียวเห็นผล เริ่มแล่ะ...
   “อ้าว แก้วเดียวน็อคแล้วครับ”หมวดแซว ผมจับแขนมันไว้
   “เอามาอีก!!!!”มันบอก
   “ไม่ต้อง!!! เข้าไป”ผมจะดุก็ไม่เชิง มันชักสีหน้า...
   “นะ~”เอาหัวมาคลอเคลียอกหนา ในพวกรอบโต๊ะก็หัวเราะฮากันสิทีนี้
   “เฮียแพ้แล้วว่ะ”ไอ้ชัดแซว
   “นะ ขออีกแล้วนะ”มันอ้อนครับ
   “รู้ตัวป่ะเนี่ย เมารึเปล่า”ผมถาม
   “บ้า เมาที่ไหนว่ะ แก้วเดียวเอง...อ่ะโด่ กูนะ...นาวานะโว้ย เก่งที่สู้ดดดดดด...ในสามโลก  ไอ้ชัดเอามาอีกแก้วเลยเร็ว ๆ”
   “คร๊าบบบบ...นาวาเก่งที่สู้ดดดดดดด”
   “555555555+” ไอ้พวกนี้หัวเราะกันร่วน
   
   ไม่น่าเลยตรู....
   
   พอได้แก้วที่สอง...มันก็กระดก เอือก ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่เกรงใจฝูงคน ทุกคนมองอย่างอ้าปากค้าง รวมทั้งกูด้วย!!!!!
   
   เอิ๊ก~

   หมดแก้ว!!!!!

   หมดกัน!!!! เมียกู ไม่แปลกใจแล้ว...ที่มันเคยโดนมอมยาคราวนั้น
   
   “หึหึหึ หมดเยยยย~” มันคว่ำแก้ว ยิ้มแฉ่งประมาณว่ากูเก่ง
   ทุกคนนั่งทำหน้าเอ๋อและปรบมือไปด้วย
   แปะ ๆ ๆ ~
   “กูว่าพาเข้าข้างในก่อนเถอะ”พุทบอก
   “ป่ะ”ผมเห็นด้วย ลุกขึ้นฉุดมัน
   “อือ...!!!! ไรเล่า!!!!! ยังกินไม่เสร็จ!!!!!”มีเหวี่ยงครับ
   “ไปกินต่อข้างใน”ผมบอก
   “อ้าวเหรอ ๆ ป่ะ ๆ”มันลุกตามอย่างว่าง่าย แค่ลุกนะ!!!!!
   
   มันร่วงล้ม เหมือนคนอ่อนเปลี้ยเสียขา
   “เฮ้ยยย!!!!!”ไอ้หมวดใกล้สุด ถลามาคนแรกประคองอีกด้านของผม
   “5555+ สองแก้ว จอด!!!!”ไอ้ชัดแซว
   “พอไปล้างหน้าก่อนป่ะ โห...ถ้าจะอ่อนขนาดนี้ ลำบากมึงแล้ว...เพื่อน”ไอ้หมวดบอก
   “ป่ะเตี้ย”
   “ไอ้ชัดเอามาอีกแก้วดิ๊ กูยังงงกับรสชาติ”มันร้องบอกเพื่อนมัน
   “ป่ะ ๆ กูเอาให้กิน ป่ะ...”
   บ้าเอ้ยยยย!!!!
   ลากมันเข้ามาในบ้านล่ะ ให้มันนอนแต่มันก็ไม่ยอมนอน จะลากเอาของเล่นออกมา ผมเลยจับมันไปจัดการบนห้อง เบิร์นเอาพลังมันออก หึหึหึ...ได้ผล แมร่งหน้าแดงจัด สร่างเมากันเลย
   “จะลงไปข้างล่างไหม”ผมถาม เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ มันนอนตะแคงหันไปกอดไอ้สติชตัวใหญ่ของมัน
   “ฮึ...”
   “งั้นกูลงไปกินต่อนะ”
   “ไปด้วย”
   ผมกดจูบทั้งซีกแก้ม ก่อนจะกัดหูไปทีด้วยความหมั่นไส้ อาบน้ำกันใหม่แล้วมันก็ลงมานอนข้างล่างหน้าโซฟา มีเจ คิ้ว ลูกชิ้นนอนดูหนังกันอยู่
   ออกมาดื่มต่อก็โดนแซว ก็ตามสบายครับ ผมสังเกตไอ้กาวมันเงี๊ยบบบบบ...เงียบบบบ คุยบ้างแต่ไม่เยอะ ส่วนใหญ่มันคุยกับไอ้ชัดถูกคอกันมากกว่า นั่งดื่มกันดึกโขละครับ ไอ้พุทก็ขอตัวกลับบ้าน พรุ่งนี้เห็นว่าต้องบึ่งรถไประยอง ไอ้หมวดก็รีบกลับอีกคน เข้าเวรแต่เช้า
   “นอนนี่ไหม”ผมร้องถามไอ้ชัดกับกาว
   “ไม่พี่ เรียกคิ้วกับลูกชิ้นออกมาเถอะ”
   “เฮ้ย...ให้ลูกชิ้นนอนนี่ก็ได้”ผมบอก ไม่อยากให้น้องกลับกันดึก ๆ อันตราย
   “ไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนดิพี่ เดี๋ยววันหลังก่อน”
   พอเข้ามาตามจริง ๆ คิ้วกับลูกชิ้นดันไม่อยากกลับ เดือดร้อนสองหนุ่มว่าจะเอายังไง คิ้ว...ออกไปคุยกับกาว เหมือนว่ากาวอยากจะกลับ เคลียร์กันเองนะครับพี่น้อง....
   “น้องเจครับ กลับบ้าน”พุทเข้ามาเรียกน้องเจ ซึ่งนอนดูหนังอยู่ นิ่งครับ...
   “เจครับ”เรียกครั้งที่สองก็ยังนิ่ง
   “เจ...”
   พวกผมมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไอ้เตี้ยมองหน้าพุทกับเจสลับไปมา ปกติเรียกครั้งเดียวก็ลุกแล้ว หรือว่าหลับ...เตี้ยมันชะโงกหน้าไปดูใกล้ ๆ ยังกระพริบตาอยู่เลย
   “เจ พี่พุทมาตามอ่ะ”เตี้ยสะกิด
   “นอนนี่”ห้วน สั้น...แปลได้คำเดียวว่า งอน...แต่เรื่องอะไรก็ไม่ทราบ ไอ้พุททำหน้ายุ่งยากใจซะแล้ว ท่าทางจะคดีใหญ่ หึหึหึ...นอนเจงอนไม่ใช่เรื่องปกติล่ะครับ
   “ไม่ได้เอาชุดมานะ บ้านพี่ติณฑ์คนนอนเยอะแล้วด้วย” ไอ้พุทลงไปนั่งยอง ๆ ข้างโซฟา
   ไอ้ผมก็อยากจะบอกว่า..ถ้าจะนอนก็นอนได้ ห้องหับก็เยอะอยู่ แต่ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องของมัน แต่แฟนกูนี่...ยังแทบจะเอาหน้าชนเวลาเขาคุยกับอยู่แล้ว ไม่ค่อยเจือกเลยเนอะ!!! 555+
   “ก็บอกว่าจะนอนนี่”
   ป๊าด...เสียงแข็งได้อีก เอาแล้วจุ้ย~~!!! พี่พุทเครียดครับท่าน หันมามองหน้าผม...ผมก็ยิ้มให้เจื่อน ๆ กระดิกนิ้วเรียกไอ้เตี้ยออกมา แหม่...นั่งเปิดหูฟังเขาคุยกันเพลินนะมึงน่ะ สักแปป...คิ้วก็เดินเข้ามาพอดี
   “เดี๋ยวคิ้วกับชิ้นนอนนี่นะพี่ ไอ้ชัดกับพี่กาวกลับ”
   “ได้ ๆ”ผมบอก
   “โทรบอกแม่แล้วเหรอพี่คิ้ว”ลูกชิ้นถาม
   “อือ แม่ให้คนเอาชุดมาให้ ไม่ให้ชิ้นมันเดินทางตอนกลางคืนอ่ะ”ผมพยักหน้า สรุปคือ ไอ้หมวดกลับคนเดียว กาวขับรถไปส่งไอ้ชัดที่บ้าน น้องเจงอนอะไรพี่พุทมันไม่รู้ กระซิบคุยกันงุงงิงกันอยู่สองคน
   “เอาเบาะมานอนตรงนี้กันดีกว่า ชิ้นจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นบันได”คิ้วมันจัดการ ผมเห็นด้วย
   เลยพากันลากโต๊ะเล็กออกจากมุมห้อง คนท้องนั่งไม่ไหวแล้ว ผมให้แม่บ้านเอาเบาะนิ่ม ๆ มาให้ลูกชิ้นนอน กว่าจะอาบน้ำและมานอนได้แทบตาย เตี้ยมันไม่ยอมอาบอ่ะ ไอ้ผมก็เหนียวตัวทนไม่ไหว ลากมันขึ้นไปอาบด้วย เสื้อผ้าคิ้วกับลูกชิ้นมาตอน เกือบ ๆ 3 ทุ่ม แต่ลูกชิ้นหลับไปแล้ว

เจเป็นอะไรไม่รู้นอนนิ่งไม่พูดกับใครเลย เตี้ยมันก็จะโผล่หน้าไปหาเขาอยู่ได้ ผมต้องลากมันออกมาอีก 2 คนนอนบนโซฟานอกนั้นนอนเรียงกันข้างล่างมีผม เตี้ย ลูกชิ้น แล้วก็คิ้ว
ไอ้เตี้ยทำท่าจะนอนดิ้นผมเลยปลุกมันขึ้นมานอนบนห้องดีกว่า เพื่อความปลอดภัยของลูกในท้องของลูกชิ้น
“เหนื่อยจัง”มันบอก
“เหนื่อยก็นอน”
“เจเป็นอะไรอ่า”มันถาม
“ไม่รู้งอนพี่พุทมั้ง เดี๋ยวก็หาย”
“มึงไปถามดิ นะ ๆ ๆ”
“บ้ารึเปล่า ไม่ใช่เรื่อง ไปไป...ไปนอน”
“ง่ะ ติณฑ์อ่ะ”

แง้ว ๆ ไอ้ลูกหมามันมาเลียเท้า ผมอุ้มมันขึ้นมา ปล่อยให้นอนบนห้อง...มันฉี่ด้วยอ่ะ! ผมสำรวจพื้นที่ ดูว่ามันอึรึเปล่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปห้ามมันขึ้นมานอนที่นี่อีก
“มะกรูดดดดด~ จุ๊บบบบ~”เตี้ยมันจูบปากหมา!?!??! เห้ย!!!!
   “ไอ้เตี้ย!!!!”เดินไปเบิ้ดกะโหลกที แมร่ง...!!!
   “ปวดฉี่”
   “ไปฉี่ ล้างมือล้างเท้าแล้วมานอน ก่อนจะไม่ได้นอน”ผมบอก
   “พาไปหน่อย กลัวผี~~”มันกระโดดเกาะแขน ผมก็ลุกเลย...ขืนช้าได้งี่เง่าใส่แน่ ๆ พามันมาในห้องน้ำ พอมันยืนฉี่ ผมก็นั่งลงบนโต๊ะอ่างล้างหน้า  มันหันมายิ้ม...
   “เล็งดี ๆ”ผมบอก มันหัวเราะตาเยิ้ม
   อดไม่ไหวว่ะ รวบกอดแมร่ง...ยืนดูแฟนปัสสวะคงไม่ผิดใช่ไหม มันหน้าแดง...
   “สวย~”ผมบอก ก้มดูของมัน...มือมันสั่นอ่ะ! 5555+ ไอ้เด็กน้อยเอ้ย
   ผมล้างมือให้ กดชัดโครกแล้วพามานอน แต่ถ้ามันยังยุกยิก ๆ แบบนี้อีกล่ะก็ ผมจะไม่ทนเหมือนกันนะ!!!
   “มึงนอนนิ่ง ๆ ได้ไหม”
   “ไม่ได้!!!!”ตอบทันควัน นิสัยมัน...ต้องยียวนกวนประสาทชาวโลกก่อน เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนเถอะนะมึง..นะ
   “ทำไมชอบกวนว่ะ”
   “ทำไมชอบกวนว่ะ”มันพูดตามครับท่านผู้ชม
   “กวนตีน”
   “กวนตีน” แน่ะ...!!!!!
   “เดี๋ยวโดนจับกด”
   “เดี๋ยวโดนจับกด” หึหึหึ...
   “เตี้ยยยย”
   “เตี้ยยยยยยยยยย”น้ำเสียงแมร่งกวนตีนมาก
   “อยากโดนใช่ไหม”
   “อยากโดน...ใช่ไหม”ลอยหน้าลอยตา กวนตีนนะมึงน่ะ!!!
   “เดี๋ยวจัดให้สักดอก”
   “เดี๋ยวจัดให้สักดอก”มันพูดตามไม่เลิก
   “เริ่มเลย!”
   “เริ่มเลย เย้ยยย~!! ไม่เอา ๆ นอน ๆ ”มันถอยห่างผมกระชากกลับ หึหึ
   “ไม่ทันแล้ว”
   สงครามบนที่นอนเลยเริ่มขึ้นอีกครั้ง คราวนี้...ผมจัดหนักให้ความกวนตีนของมัน เอาให้ครางลั่นไปสามโลกเลย ท่าทางที่ศึกษามา ยากง่าย...ใช้แมร่งหมดทุกระบวนท่าแล่ะครับ หึหึหึ...กวนตีนนัก มันทั้งร้อง ทั้งดีดดิ้น กำชายผ้าแน่น ด้วยความเสียวซ่านล้วน ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า...
   “พะ พอ”
   “ม่ายพอออ”ผมกวนตีนกลับ จอร์จตั้งอ่ะ...เอาไม่ลง เห็นมันแล้วหื่นขึ้น ฮ่าฮ่า...พอมันหุบขา มันก็จับกางออก...จอร์จมันก็ตั้งเด่เหมือนกัน กินแมร่ง...เขมือบหมดอย่าให้เหลือ
   “อ๊ะ...อ๊ะ!!!!! พะ พอ พอ!”มันร้อง ผมเงยหน้ามา ทำหน้ากวนตีน ๆ ใส่
   “ม่าย....พอ”
   
   กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

-------------------------------------------------------------------------------------
 [พุท]
   นอนนิ่งมาเกือบชั่วโมงแล้ว ไอ้ติณฑ์กับมะนาวขึ้นไปนอนข้างบน ผมหันมามองคิ้วกับลูกชิ้นยังนอนอยู่ จะขึ้นไปเคลียร์กันข้างบนบ้าง ก็ห่วงเด็กผู้หญิงสองคน เจก็งอนยาว...นอนกดโทรศัพท์เล่น ไม่สนใจผมเลย
   “เจครับ...ปิดโทรศัพท์ได้ไหม พี่นอนไม่หลับ”ผมบอกน้อง นอนกอดน้องอยู่...เจปิดตามที่บอกแล้วแกะมือหนาของผมออก มีเรอะ..จะยอม
   “ปล่อย...เจจะขึ้นไปนอนกับพี่นาว”
   “เง้อ...ไปได้ไง ป่านนี้พี่เค้านอนกันแล้ว”ผมบอก เห็นสภาพมะนาวแล้ว...คงยังไม่นอนหรอก ทำกิจกรรมกันอยู่
   “เดี๋ยวเจจะไปเคาะห้องดู”
   “เจครับ อย่าดื้อสิ...พี่เค้านอนแล้วจริง ๆ เมื่อเย็นพี่นาวบ่นว่าปวดหัว”ผมโกหก
   “บ่นตอนไหน ไม่เห็นได้ยิน”
   “บ่นเบา ๆ เจจะได้ยินได้ไง”
   น้องถอนหายใจ...นอนตะแคงหันหลังให้ผม ผมก็ตามไปกอดเอาแผ่นหลังน้องแนบชิดหน้าอก นี่เราก็คุยกันเบา ๆ นะ...กลัวคนอื่นรำคาญ
   “ขอโทษนะครับ หายงอนพี่นะ”ผมง้อ รู้ตัวว่าผิดเต็มประตู น้องเงียบ...แต่ผมรู้ว่าน้องงอนไม่นานหรอก...น้องไม่เคยดื้อกับผม
   “เขาเป็นใครหรอฮะ...”น้องถามเสียงเบา
   เรื่องของเรื่องคือ มิเชลโทรเข้ามาตอนน้องอยู่ด้วย ผมบอกแล้วว่าวันนี้ผมอยู่กับน้องทั้งวัน...อย่าโทรมา เผอิญเขาโทรมาแจ้งข่าวเรื่องสำคัญเรื่องนึงให้ทราบ น้องเห็นเข้าเลยไม่พอใจ...
   “ครับ”ผมแกล้งทำไม่ยิน
   “บอกไม่ได้เหรอฮะว่าเป็นใคร...”น้องถาม ผมเงียบบ้าง น้องไม่เคย...ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของผม ที่ทำอยู่นี่คงสุด ๆ แล้ว
   “บอกได้ครับ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะ”ผมบอก สักวันผมคงต้องบอกน้อง แต่ของประวิงเวลาออกไปอีกนิด
   “ทำไมล่ะฮะ”น้องถาม
   “ก็...รอนะครับ รอพี่หน่อยนะครับ”ผมบอก
   “ถ้าจะไปวันไหนก็บอกล่วงหน้าด้วยนะฮะ”คนตัวเล็กเหมือนสะอื้น ผมรีบลุกดู...ไปกันใหญ่แล้ว
   “จะไปไหน...พี่ไม่ไปไหนหรอกนะครับ”ผมร้องบอก
   “เจครับ...ร้องไห้ทำไม”ผมเริ่มใจไม่ดีแล้ว ไม่ได้อยากทำให้น้องรู้สึกไม่ดีเลยนะ
   “ฮึกก...”น้องร้องไห้ ร้องไห้...เสียงเบามาก ผมกอดร่างเล็กนั้นที่กำลังสะอื้นด้วยความปวดใจ
   “ถ้าพี่พุทอยากจะไปจากเจ...ก็บอกกันนะฮะ อย่าทำแบบนี้”น้องบอก
   “ไม่ครับ...ไม่ไปไหนทั้งนั้น อย่าคิดมากสิครับ พี่มีเจคนเดียวนะ”
   “แล้วคนนั้นเขาเป็นใคร? บอกเจมาสิครับ เขาเป็นใคร...ทำไมเวลาเขาโทรมาพี่พุทต้องเดินหนีไปรับสายที่อื่นด้วย!!!”
   “...........................”
   “หึหึ ตอบไม่ได้ใช่ไหมฮะ ที่พี่ไปสวิสบ่อย ๆ ไปเจอเขาใช่ไหมฮะ”น้องเดาทาง ถูกเสียด้วย...
   “ไม่เอาน่า...น้องเจ”
   “โกรธที่ผมพูดถูกเหรอฮะ...”
   “เจครับ...”
   “เจนี่มันโง่จริง ๆ พี่พุทว่าไหม พี่เก่งอยู่แล้วโกหกอะไรเจก็พร้อมจะเชื่อ”
   “ไม่ครับ น้องเจ...อย่าเอาแต่อารมณ์สิครับ มันไม่มีอะไรจริง ๆ นะ...”
   “หึหึหึ...”
   “พี่รักหนูคนเดียวนะครับ มีหนูคนเดียวด้วย เจเชื่อพี่ไหม”
   น้องเงียบ...
   “รักคนเดียว รักมาก...พี่รักหนูมากนะครับ แต่พี่ก็ยังพูดเรื่องคนนั้นไม่ได้...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อใจหนู แต่ว่า...ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสม และอะไร ๆ มันชัวร์ พี่จะบอกหนูนะครับ”ผมพูดเสียงอ่อนโยน แต่น้องยังร้องไห้ไม่หยุด
   “คนดีครับ พี่รักหนูนะ”ผมย้ำ กดจูบกับไหล่บาง น้องสอดประสานมือเล็กเข้ากับผม
   “มีเจคนเดียวนะ”น้องบอก
   “ครับ มีคนเดียว...รักคนเดียว”ผมบอกน้อง จูบซับน้ำตาให้...เกือบต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อไหร่ทางโน้นจะเสร็จสิ้น ถ้าผมยังต้องบินไป บินกลับอย่างนี้...น้องได้ร้องไห้บ่อย ๆ แน่
   อยากตายจริง ๆ
   
   
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 12-05-2013 11:45:56

อาร้ายย เป็นเรา ถ้าไม่ยอมบอก เราก็จะไม่หายงอนหรอก เชอะ  :z6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 12-05-2013 14:19:22

ก็บอกไปเลยดิ ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องปิดบัง

อย่างนี้น้องก็ระแวงอยู่เรื่อย  :mew2:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 12-05-2013 16:40:54

มะนาวยังคงน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
ว่าแต่เมื่อไหร่จะจัดการน้องวีอะไรนั่นซักที  หมั่นไส้จริง ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 12-05-2013 17:47:39

ขนาดไม่เมาก็ยังสร้างความปวดหัวให้พี่ติณห์ไม่น้อย
นี่เมาด้วยความกวนเลยเพิ่มเป็นสองเท่า แต่พี่ติณห์เอาอยู่ :z1:
ทางด้านน้องเจนี่สิ ร้องไห้ได้น่าสงสารซะจริง :mew6:
ถึงจะสำคัญขนาดไหนก็เถอะ ถ้าน้องต้องเข้าใจผิดแบบนี้
หวังว่าจะไม่นานจนน้องต้องเสียใจอย่างนี้อีกนะพี่พุท
หรือว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับน้องเจด้วยหนอ :ruready
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 12-05-2013 18:40:10

เจหายงอนง่ายไป พี่พุทมีอะไรทำไมไม่บอก แงง

 :ling1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 12-05-2013 23:34:21

เย้~ อ่านทันแล้ว  :katai2-1:

มิเชลนี่ใครอ่ะ อยากรู้ด้วยคน  :z2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: ~ณิมมานรฎี~ ที่ 14-05-2013 01:50:09

ถ้า จะ อ้อน รั่ว ซนขนาดนี้ หึ หึ หึ  :hao7:

เจอย่าคิดมากนะลูกนะ มามา โอ๋ๆๆๆ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kinly ที่ 25-05-2013 07:38:14

ขอบคุณครับ อ่านมาหลายวันจนตามทันแล้วสนุกดีมีให้ลุ้นตลอดเลยนะครับ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 27-05-2013 06:09:30

คิดถึงมะนาว คิดถึงเจ  :hao5:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: ิbenejeng ที่ 02-06-2013 18:27:54

คิดถึงมะนาวกะพี่ติณจังเลย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 24-06-2013 12:11:10

 :z13:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 31 12/5/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: KARMI ที่ 25-06-2013 21:48:26

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 32 06/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 06-09-2013 10:49:48

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับการหายไป เชิญด่าได้ตามสบายครับ

อ้าแขนน้อมรับ....



 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:




ตอนที่ 32 :: ตอนพิเศษ :: โรล

 [โรล]

   สวัสดีคร๊าบบบบ...ท่านผู้ชม กระผมแยมโรลสุดหล่อ คึคึคึ วันนี้นัดกับเพื่อนฝูงเอาไว้ ว่าจะไปปาร์ตี้...ไอ้ผมก็เลิกงานตอนประมาณ 5 โมง แต่ว่ามีเหตุจำเป็นฉุกเฉินนิดหน่อย คือการต้องรอพี่ผู้จัดการเคลียร์สต๊อกสินค้า เลยทำให้เลทไปประมาณ 2-3 ชั่วโมง

   ผมรู้ว่าสายเลยซื้อเหล้าไปทดแทนกันโดนไอ้คิ้วด่า มันชอบด่าพวกผมประจำเลย จริง ๆ แล้วมันก็ด่าทุกคนที่อะไรไม่ถูกใจมันล่ะนะ

   ช่วงนี้ผมทำงานหนักขึ้น เพราะว่าต้องจ่ายค่าห้องคนเดียว ไอ้ชัดมันย้ายไปพักฟื้นบ้านคิ้วนี่ฮะ แต่ผมก็สะดวกดีนะ อยู่คนเดียว ห้องสะอาดสะอ้านขึ้นเยอะ ไม่งั้นได้ชัดแมร่ง...สกปรกซกมกน้ำไม่อาบ และวางข้าวของทิ้งไว้ทั่วห้อง ให้ผมตามเก็บอีก
 
   ผมละอิจฉาไอ้นาวมันนะ...บางที มีเงินใช้สบาย แฟนดี ครอบครัวดี การเรียนก็...เหมือนจะดี (ฮา...อันหลังนี้ ได้ข่าวว่าสอบตัวสุดท้ายก่อนปิดเทอมมันทำไม่ได้ ต้องรอลุ้นเกรดเอา)

   ตรงข้ามกับผมสุด ๆ ที่หาเงินเรียนเอง อดมื้อบ้างกินมื้อบ้าง แต่ผมว่าผมใช้ชีวิตสนุกนะ ไอ้นาวยังบอกเลยว่าอยู่กับผมแล้วสนุก ผมลองพามันไปทำโน่นทำนี่ มันชอบจะตาย ได้ร้องเพลงบ้าง ดีดกีต้าร์บ้าง มันก็สอนผมขับรถผมแลกเปลี่ยน รถมันโก้หรูอย่างกับอะไรดี แต่มันไม่ชอบขับ...ให้เพื่อนฝูงได้อาศัยบ้างเลย ไม่เหมือนไอ้คิ้ว...รถสาธารณะของจริง รับส่งคนทั่วราชอาณาจักร เพราะคิ้วมันเป็นเจ้าแม่กิจกรรม...สิ่งที่ต้องทำเวลานั่งรถไอ้คิ้วคือ ต้องทนฟังมันบ่นให้ได้ แค่คนพอ

   ส่วนรถไอ้ชัด หึหึหึ ผมไม่เค๊ยยยยย...ไม่เคยขึ้นเลยสักครั้ง ไอ้รถคันโคตรเก่าของมันอ่ะ พิเศษแค่ไอ้นาว...แอร์แมร่งก็ไม่มี เครื่องเสียงก็ไม่มี วิ่งได้กูก็โคตรแปลกใจสุด ๆ แล้ว

   สงสารมันเหมือนกันนะ ตอนพากันเอารถไปฝากเต็นท์ขาย ดูมันทำหน้าจะร้องไห้ให้ได้ ก็รถคันนี้มันรักอย่างกับอะไรดี ขายใช้หนี้พนันบอลเป็นไงล่ะมึง...คงเข็ดอีกนาน

   ผมมาถึงห้องพี่ติณฑ์แฟนไอ้นาว แต่ห้องก็เงี๊ยบบบบ...เงียบ ถามพนักงานได้ความว่า เจ้าของห้อง...ไม่ได้กลับมาหลายอาทิตย์แล้ว มีแต่แม่บ้านขึ้นไปทำความสะอาดอาทิตย์ละสองครั้ง อ้าว!!! ผมโทรหาไอ้นาว แต่ไม่ติด โทรหาไอ้คิ้วก็ไม่ติด

   เลยไม่รู้จะติดต่อใคร ตกลงนัดกันที่ไหนว่ะ!!!!

   มานั่งร้านเหล้าของเพื่อน...เลยเอาไอ้ที่ซื้อมานั่นเปิดชงกันซะเลย 55555+ ของดีมีอยู่~ กะว่าแค่พอกึ่ม ๆ ละฮะ พรุ่งนี้หยุดงาน

   “เฮ้ยโรล งานวันศุกร์มีเปิดบูธมึงไปป่ะว่ะ”

   “ไปดิ ๆ เงินทั้งนั้นนะมึง”ผมบอก

   ผมทำงานทุกอย่างอะไรที่ปั่นเป็นเงินได้พี่เหมาหมด หึหึหึ กำลังดื่มอย่างติดลม เห็นพี่ชายมะนาวเดินเข้ามานั่งกับกลุ่มเพื่อน พี่เค้าเห็นมองรอบ ๆ ร้านและหันมาเห็นผมพอดี ผมยิ้มและพยักหน้าให้ พี่เค้าก็ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน

   “เออ โรล เห็นว่าพี่แช่มจะเอามือกีต้าร์คนใหม่มาหรอว่ะ”ไอ้อ้วนถาม

   “อือ...”

   “แล้วมึงอ่ะ”

   ผมส่ายหน้า ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะให้ผมออกหรือเปล่า ถ้าไอ้นั้นมาออดิชั่นแล้วพี่เค้าชอบ เค้าก็คงรับไว้แล่ะมั้ง

   “ทำงี้ได้ไงว่ะ ไอ้อั่วแมร่งตั้งใจจะเอามึงออกแน่เลย”

   ไอ้อั่วคือนักร้องนำและเป็นเมียไอ้พี่แช่ม ซึ่งเป็นเจ้าของวง ผมไปมีเรื่องกับมัน...เพราะมันบอกว่าผมไปให้ท่าผัวมัน ซึ่งกูเปล่า ช่วยดูหน้าผัวมึงด้วย กูก็เลือกเหมือนกันนะ...

   ออกก็ดี...อยู่ไปชีวิตแมร่งก็ไม่ได้เจริญขึ้น เอาเวลาไปขายเสื้อที่ตลาดนัดจตุจักรดีกว่า อยู่ไปแมร่งดีแต่เสียสุขภาพจิต
   “ออกก็ออกโว้ย กูไม่แคร์~~”ผมยกแก้วชน

   เอ้า...ชนนนนน~~


   ดื่มมมมม~


   เอิ๊กกกก~



   โลกเริ่มหมุนได้ แมร่งชีวิตโคตรไม่ยุติธรรม กูทำดีมาตลอดชีวิตเคยได้อะไรตอบแทนบ้างไหม!!??!
ไม่มี๊!!!!


   “ไอ้โรลมึงเมาแล้ว สัส...ถือแก้วดี ๆ หกแล้ว ๆ”เสียงร้องบอกรอบโต๊ะ
   “เมาที่หนายยยย ไม่เม๊า...แสรดดดด กูไม่มาววววว~”

   “555+ เมาแล้วไอ้เหี้ย พอ ๆ”

   “สัส...นี่เหล้าใคร!!!!”

   “เอ้อ!! นี่...กูจัดการให้แล้ว เหล้ามึงเชิญกินได้...”ไอ้อ้วยตบกระโหลกเพื่อนมัน มันหัวเราะกันแฮะ ๆ แสรดดดด...เหล้ากู กูเอามา

   “มาวววว ไม่มาววววว จิจ๊ะจิจ๊ะ”

   “จิ๊จ๊ะพ่องเมิ่งเหรอว่ะไอ้โรล ห่านนี่...แดกเหล้าแล้วเป็นอย่างนี้ตลอด”

   “เฮ้ย...!!! มึงเทเร็ว ๆ หน่อยไอ้เหี้ย!!! ชักช้า!!!”

   “คร๊าบบบพี่คร๊าบบบ ใจเย็นครับพี่โรลล~~”

   
   ยิ่งดึกยิ่งมันส์ ยิ่งมันส์กูก็ยิ่งเมา เอิ๊ก ๆ หน้าเหน่อแดงหมด ตอนนี้ใครยกแก้วให้ชนกูชนแมร่งมั่ว หลัง ๆ เดี๋ยวกระดก ๆ แมร่งไม่รู้มาจากไหนเยอะแยะ ที่ร้านเพลงมันส์ด้วย ผมก็ออกไปเต้นสีสาว ๆ พอให้ได้เหงื่อ แล้วกลับมานั่งที่เดิมรู้สึกว่าระยะทางมันไกลว่าเดิมเยอะจังว่ะ คนแมร่งทั้งเดินทั้งโยกตาลายไปหมดแล้ว แสรดด~

   “เฮ้ยน้อง~”เสียงคนเขย่าตัว ผมพยายามจ้องมองหน้าดี ๆ แมร่งทำภาพเบลอไว้บนหน้าหรือไงฟ่ะ!!!!

   “ผิดโต๊ะแล้วน้อง!!!”

   “ไม่ผิด แสรดดด~ นี่เพื่อนกู~~”ผมจับแขนเพื่อนเขย่า มันทำหน้างง ๆ กัน แสรดดดด~ เหล้าก็เลี้ยงอย่ามาทำซึนทิ้งกูนะมึง!!!

   “ไอ้น้องกวนตีนเหรอ!?!?!”

   “คริคริคริ กวนตีนแสดดดด...หน้าเหมือนพ่องกูเยยยย~”

   “เอ้าไอ้เหี้ยนี่...เมาแล้วหมา”ไอ้พวกนั้นตะโกน

   “หมาพ่องมึงสิ คริคิคริ”

   ก่อนจะได้สนทนาอะไรอีก ก็มีมือมาดึงผมออกมา

-----------------------------------------------------

[ฟ้า]


   นั่งมองดูมันอยู่นานแล้วครับ ตั้งแต่เข้ามานั่งแล้ว ผมมาติดต่อเรื่องที่ดินให้กับพ่อใหญ่ เลยมานั่งดื่มกับเพื่อน ๆ เห็นเพื่อนของมะนาวก็จำได้ฮะ แต่ไม่สนิทกัน จริง ๆ รู้จักกับคิ้วและชัดมากกว่า ส่วนโรลนี่ เห็นว่าเป็นเพื่อนรูมเมทของชัดอีกที ก็เคยได้ยินมะนาวเล่าให้ฟังบ้างฮะ ว่าโรลก็นิสัยดี...


   แต่วันนี้สงสัยจะไม่ดีแล่ะ เมาหมดสภาพ ป่วนไปทั่วร้าน พวกเพื่อนมันก็เหมือนกัน...กินกันจนหมดสภาพ เห็นเพื่อนมันแต่ละคน...ผมละต้องส่ายหน้า

   ไอ้ตัวเล็กนี่ท่าจะอาการหนักกว่าชาวบ้าน ไปก่อกวนโต๊ะของขาโหด...ผมเลยต้องดึงมันออกมา เพื่อนผมนั่งอยู่ก็มองอย่างงง ๆ

   “เพื่อนน้องฟ้า ช่วยหน่อย”ผมบอก เพื่อนผมก็พากันไปลากไอ้โรลออกมา ดูท่ามันไม่ยอม เมาหนักซะขนาดนี้

   “เฮ้ย!!! ครายยยแว๊!!!! กล้ามึงมือกู~”

   ผมก้มหัวให้โต๊ะพี่ขาโหด แล้วเอามันมานั่งที่โต๊ะ

   “น่ารักดีว่ะฟ้า”เสียงผู้หญิงชม มันเอาหัวไปถูแขนเพื่อนผม

   “อ๊า...น่าร๊ากกก แล้วร๊ากกกกไหมมมม”ผมตะลึง...กับมัน เพื่อนนี่หัวเราะกันร่วนเชียว

   “เชี่ย น่ารักจริง ๆ ด้วยว่ะ”

   “ชื่ออะไรน่ะเรา”ต้นถาม มันยักคิ้วและยิ้มให้ผม เหมือนจะล้อเล่นกับไอ้โรล

   “แยมโรลคร๊าบบบบบ”

   “โห ชื่อน่ากินมาก กินได้ป่ะ”ต้นล้อ

   “ไอ้ต้น!”ผมปราม ดูเหมือนจะเกินเลยไป

   “กินด้ายยยยยย”

   “สัสสสสสส~ น่ารักโคตรว่ะ”ไอ้ต้นท่าจะถูกใจ

   “อ่ะ ๆ พี่ให้แก้วนี้ อยากกินป่ะ”หลวงมันยื่นแก้วให้น้อง น้องมันก็รับ แต่ไอ้หลวงกลับชักคืนซะงั้น

   “อยากกินเด้~~ เหล้ากู~~”

   “อะไรโรลนี่เหล้าพี่ เหล้าน้องอ่ะโต๊ะโน้น แต่ถ้าอยากกินอ่ะ...หอมแก้มพี่ก่อนเด้~”ไอ้หลวงแกล้ง

   “ด้ายยยยย~ กูจัดห้ายยยย~”มันหอมแก้มไอ้หลวงฟอดใหญ่ เฮ้ยยยยยยย!!!!!!




   เงียบกันทั้งโต๊ะ!!!!





   “เชี่ย น้องแมร่งแรงจริงอะไรจริง”ต้นบอก

   “เฮ้ย ๆ หอมคนเดียวได้ไงว่ะ กูบ้าง ๆ”ไอ้แก่นสาวทึนทึก อ้วนกลมประจำกลุ่มถือแก้วล่อบ้าง ไอ้โรลเห็นแก้ววิบวัมทำตามเยิ้มใส่ แล้วมันก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มอันอวบอิ่ม ฟอดยาวเหมือนกัน

   “กรี๊ดดดดดดดดด~ ผู้จายหอมแก้ม ๆ ๆๆๆ”

   มันสะดิ้งสุด ๆ 5555+   


   “พอ ๆ ไปแกล้งมัน”ผมบอก

   “ไหน ๆ จูบปากไอ้ฟ้าหน่อยดิ๊น้อง เดี๋ยวพี่ให้กินแบบไม่อั้น”ไอ้หลวงจับล็อคผม ไอ้ต้นจับหน้าไอ้โรลหันมาทางผม ไอ้สองคนนี้ทำงานประสานกันได้ดีมาก!!!

   “ไอ้บ้าเล่นไรกันว่ะ”

   “เร็ว ๆ ดิน้อง ของดีมีน้อยน้า”

   “ด้ายยยยยย แยมโรลจัดห้ายยยยย”
   
   จ๊วบบบบบบบ!!!!!!!

   ไอ้โรลมัน จะ จูบผมอ่ะ!!!!!!!!!

   มันพยายามจะเอาลิ้นเข้ามาให้ได้ แต่ผมผลักมันออกก่อน
   ไอ้เด็กเวร!!!!!!


   เพื่อน ๆ หัวเราะกันใหญ่

   “เฮ้ย ถ่ายรูปไม่ทันเลยว่ะ เอาใหม่ได้ป่ะว่ะฟ้า!”

   “บ้าแล้ว พอ ๆ กลับไปนั่งโต๊ะเราได้แล้ว”ผมทำเสียงดุ ยกมือเช็ดปากตัวเอง

   “ม่ายปายยย”

   “โรล!”ผมดึงแขนน้องออกห่าง

   “ฟ้า...ช่างน้องมันเถอะ อยากนั่งก็ให้นั่งพี่ไม่ถือ”

   “คร๊าบบบบบ~”

   แล้วมันก็โคตรเนียนนั่งดื่มเหล้าจนหมดไปหลายขวด! นับถือมันจริง ๆ
   “เฮ้ยพอ ๆ เปลืองเหล้าชิบ ไปเลยกลับโต๊ะไปเลย”ผมไล่ ตัวมันนั่งโงนเงนแทบจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว เพื่อน ๆ ผมก็มองแล้วหัวเราะ ดีเนอะ...เพื่อนมันไม่มีใครลุกมาตามสักคน

   “แสรดดดด~ เหล้ากูนะแสรดดดด~”

   “พูดจาไม่เพราะเลยว่ะ! เมาแล้วดิเนี่ย!”ผมตบหน้ามันเบา ๆ

   “หาเรื่องเหรอว่ะ เดี๋ยวเมิ่งเจอตีนพี่โรลลลลล....โอ้ เหล้าจ๋า...หนายยย ลองหานน มาหยิบหน่อยยย สิ~”มันร้องเพลงบ้า ๆ บอ ๆ แล้วลุกขึ้นเต้น โคตรตลก

   “กูว่ามันไม่ไหวแล้วว่ะฟ้า พาไปส่งบ้านเถอะ”

   อย่าผลักภาระครับพี่น้อง ถึงจะห่วงว่าเมาหนักขนาดนี้จะกลับบ้านยังไง แต่ว่าเพื่อนมันยังมี ผมเดินไปที่โต๊ะเพื่อนมัน

   “น้อง ๆ เป็นเพื่อนโรลใช่ป่ะ”พวกมันเงยหน้ามามอง แล้วมองเลยมาที่โต๊ะผม

   “น้องพาเพื่อนกลับบ้านทีมันเมามากแล้วน่ะ”

   “บ้านมันอยู่ไหนว่ะ”เพื่อนมันหันไปถามกัน อ้าว...!?!?!?! เป็นเพื่อนกันยังไงว่ะ

   “บ้านมันอยู่ปราจีนโน่นนนน~”เพื่อนไอ้คนเมาสุดในโต๊ะมันบอก อย่างไร้สติ...คนอื่นก็พลอยปรบมือเฮกัน แมร่ง...รั่วกันทั้งโต๊ะนี่หว่า ผมถามอะไรไปไม่มีใครตอบได้อย่างมีสติสักคน ส่ายหน้าแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ

   “ตกลงอยู่ไหน”หลวงถาม

   “ไม่รู้ว่ะ”

   “แล้วจะทำไงกับน้องมันล่ะเนี่ย!?”

   ผมมองสภาพแล้วส่ายหน้าระอา กินเหล้าน่ะกินได้...แต่ใช่กินแล้วเป็นภาระของคนอื่นแบบนี้ ดีนะ...มะนาวไม่เป็นแบบนี้ ไม่งั้นผมคงต้องให้พ่อใหญ่เหลาไม้เรียวยาว ๆ ไว้คอยฟาด

   “เอามันไปรวม ๆ กับเพื่อนมันแล้วกัน เดี๋ยวสร่างเมาคงหาทางกลับเอง”

   “จะดีเหรอว่ะ ดูเพื่อนมันแต่ละคนดิ ปากหมา ๆ ทั้งนั้น...เดี๋ยวได้โดนยำตีนตาย ไอ้นี่ยิ่งตัวเล็ก ๆ อยู่ด้วย”ต้นบอก ผมทำหน้าหนักใจ

   “งั้นก็ฟ้าก็เอาน้องกลับด้วยดิ รู้จักกันอยู่แล้วนี่”

   ผมทำหน้าโคตรหนักใจ ใช่รู้จัก...แค่ผิวเผินน่ะ คุยกันไม่กี่คำ นาน ๆ ทีเจอด้วย

   “ป่ะ เอามันขึ้นรถเถอะ ปล่อยไว้อย่างนี้...สภาพแมร่งน่าถูกลากไปข่มขื่นมาก”หลวงบอกอีกที ผมกับต้นก็ประคองมันขึ้นรถ แล้วพามาส่งที่คอนโดผมด้วย

   โรลมันวุ่นวายมาก รื้อโน่นรื้อนี่...จะเต้น จะเมาอย่างเดียว ส่งเสียงดังรบกวนการนอนมาก ผมอาบน้ำแล้วมานอนลงที่เตียงแต่ก็ไม่หลับ ตัวมันนอนพื้นหน้าโซฟา....อย่าเรียกว่านอนเลย ร้องเพลงแหกปากอยู่ จะบ้าตาย!

   “โรล ๆ ได้ยินพี่ไหม เงียบหน่อย!”

   “ชีวิตตตตต แค่ โดน ทำ ร้ายยยยยยยย~~”

   “โรลลล!!!”ไม่มีสติร้อยเปอร์เซ็นเต็ม เพลีย~

   นอกจากเสียงดังแล้วยังเมาแล้วเรื้อน อาเจียนเต็มห้อง!!!!!! ลำบากผมไหมเนี่ย!!!!! ใครต้นคิดให้เอามันกลับม๊า...มาแล้วก็ไม่ช่วยดู พากันแยกย้ายไปนอนห้องตัวเองเฉยเลย!!!!

   ผมทำความสะอาดห้องตอนตีสอง แล้วมาดูมัน...ตอนนี้มันคลานขึ้นไปนอนบนเตียงผมเฉยเลย!

   “เฮ้ย!!! ไอ้น้อง!!! ลงมา สกปรก!!!! ไปอาบน้ำ!!!!”ผมบอก ลากมันลงมา

   “จานอนนนน~”

   “นอนไม่ได้! ตัวเลอะ ไปอาบน้ำก่อน!!!”   

   “แสรดดดดด ครายกล้าว่ะ เหล้ากูนะโว้ยยยย~”สติสตัง =_=!

   “เหล้าอะไรว่ะ! หมดแล้วเหล้าน่ะหมดแล้ว”พยายามลากมันลงมา

   “ไอ้เหี้ย!!! หมดด้ายงายยยยย เหล้าแพงงง...นะสัสส!”

   “เออแพง! เดี๋ยวซื้อให้ใหม่!”ผมบอก ทั้งปลอบทั้งอยากจะด่า

   “คริคริคริ ซื้อใหม่ แพง ๆ”

   “เออ แพง ๆ ตอนนี้อาบน้ำก่อนเดี๋ยวพาไปซื้อใหม่”

   “คริคริคริ ซื้อใหม่ๆ”
   
   เหนื่อย.....เปิดฝักบัวราดมันทั้งตัว ชุดเชิดไม่ต้องถอดให้เสียเวลา...มันก็ไม่ได้ให้ความร่วมมืออะไรเลย ผมล้าง ๆ ตัวให้มัน...ไม่ถนัดเลยต้องถอดเสื้อ มันก็ผู้ชายนี่นะ...จะต้องไปอายอะไร! ผมนี่จับมะนาวอาบน้ำตั้งแต่เด็ก ไอ้นี่มันก็เหมือนน้องชายคนนึงล่ะ

   ถอดเสื้อมันออกแล้วเลยถอดกางเกงด้วย ตัวมันก็ปัดมือสะเปะสะปะ...ตบหน้าผมบ้าง อะไรบ้าง! ไอ้ผมก็ถือคติ อย่าโกรธคนบ้า อย่าว่าคนเมา แต่ถ้าเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้! จะถีบตกคอนโดเอาได้ง่าย!
   

   ฉ่า!!~



   เปิดน้ำอุณหภูมิปกติให้มัน มันก็แทบดิ้นพล่านเลยฮะ
   “หนาววๆๆๆๆๆ”
   “หนาวอะไรว่ะ น้ำกำลังพอดี”

   ไม่สนแมร่งแล้ว สระหัวอะไรให้ด้วย...นรกมาก!!!!!! นี่ถ้ามันได้สติขึ้นมาก็คงอายน่าดู ผมถูสบู่ให้...ผิวมันขาวดีนะ มีกล้ามแขนหน่อย ๆ ด้วย มะนาวว่าโรลมันทำแต่งานไม่ค่อยมายุ่งกับพวกมะนาวเท่าไหร่ ผมชักอยากรู้แล้วสิว่าที่บ้านมันทำอะไร?

   “เพราะ เป็น สิ่งงงง...ที่ ม่ายยย..เคยบอกกกก เพราะ ยางงง คง กลัวว หนายยย คำ ตอบบบบ”มันร้องเพลงบ้าบอ ผมอาบให้เสร็จก็ลากมันออกมา  เอาผ้าขนหนูพัน แล้วถอดบ๊อกเซอร์กับกางเกงในมันออก

   “คริคริคริ ไอ้ก้อหน้ามึงตลกว่ะ”มันเอานิ้วจิ้ม ๆ หน้า คิดว่าผมเป็นเพื่อนมันสินะ

   “อย่า!”ผมรำคาญปัดออก

   “ฮ่าฮ่าฮ่า หน้าเหมือนยักษ์เลยมึง! ตลกว้ะ”

   “อยู่เฉย ๆ เป็นไหมเนี่ย!!”

   “โย่วว ๆ ๆ ๆ ๆ วู้วววว~”

   “เฮ้ยจะตะโกนทำไม! เดี๋ยวข้างห้องได้ออกมาด่า!!!ผมอุดปากมัน พยุงมันไปนอนที่เตียง หัวเปียกพอหมาด ๆ ก็ให้นอนเลยแล้วกัน
   เฮ้อ~~~ ปาดเหงื่อ!!!!

   เอาชุดมันใส่ตระกร้าไว้ พรุ่งนี้ค่อยลงให้ทางโรงแรมขึ้นมาเอาไปซัก เดินเข้ามาอีกที...ช็อคตาค้าง!!!!!!!!!!!!!!

   ไอ้โรลมันนอนแผ่อ้าซ่า!!!!!!!!!!!!! กลางเตียง!!!!!!!!!!!!

   เฮ้ยยยย!!!!!!!!!!!!

   “คริคริคริ โยก ๆ ๆ ๆ โยกเข้าปายให้มันหลุดโลกกกกก~”

   แล้วมันก็โยก ๆ น้องตัวเอง!!! อยากจะบ้าตาย

   ผมเดินไปเอาผ้าห่มสะบัดคลุมใส่มัน ใกล้นิดเดียว...มันก็ดีดใส่ผมเสียหลักทันที!!!!!!

   “โยก ๆ ๆ โยกเข้าไปให้มันหลุดโลกกกกกกกก~~” ตามันโคตรเยิ้มอ่ะ ใครก็ได้ช่วยที!!!!!!!!


จบตอนที่ 32...  :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 32 06/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-09-2013 15:10:23

โรลเมาเหล้าหรือเมายาบ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 32 06/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 06-09-2013 15:48:04

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

 รอนาว อิอิ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 32 06/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 06-09-2013 20:18:43

อัพให้ทันอีกที่เลยนะคะ ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ
ชอบเรื่อง  ไดอารี่ มากด้วยเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 32 06/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 06-09-2013 22:20:01

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 10-09-2013 10:41:57

ตอนที่ 33 : ตอนพิเศษ ฟ้าโรล

[โรล]
   ผมลืมตาขึ้นมา ขยับตัวด้วยความเมื่อยขบ คงนอนท่าเดียว...ทั้งคืน ปวดหัว...เพราะยังไม่สร่างเมา กะจะนอนอีกรอบ วันนี้ลางานดีกว่า...กำลังจะหลับตาอีกรอบ มือใครว่ะ! พาดอยู่ที่เอว

   ผมก็ค่อย ๆ มองมือ ไล่ ๆ ขึ้นมา เย้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   ใครว่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!
   สมองพยายามประมวลผลให้ได้รวดเร็วที่สุด แต่ก็ทำไม่ได้...เหมือนมันขาวโพลนไปหมด! เกิดอะไรขึ้นกับกูว่ะเนี่ย!!!


[เหตุการณ์เมื่อคืน]

[ฟ้า]

   ผมดันร่างคนตัวเล็กที่ไม่เจียมสังขารออกจากการเกาะกุม นอกจากมันจะทะลึ่งตึงตังแล้ว ยังแหกปากร้องเพลงไม่หยุด จนผมนึกอนาถใจ จะทำยังไงกับมันดีว่ะ

   “มามะ มาจูจุ๊บ จูจุ๊บบบบบบ~”คนเมามีแรงไม่เยอะ แต่เวลามันดึงตัวผมเข้าไปเกี่ยวพัน แมร่งโคตรน่ารำคาญ ร่างมันเย็นเหยียบคงเพราะมันเปลือยตากแอร์อยู่นานสองนานแล้ว ผมไม่มีเสื้อผ้าให้มันใส่นี่!

   “โรล!”ผมตะโกน จับแขนทั้งสองข้างเขย่าให้ได้สติ แต่คนเมาก็คือคนเมาล่ะครับ ผมถอนหายใจแรง ๆ รัว ๆ

   “แยมโรลคร๊าบบบ เรียก...พี่แยมมมมมโรลลลล”มันพูดยานคาง

   “มีสติหน่อยได้ไหม”ผมร้องตะโกน”

   “คริคริคริ จิ๊จ๊ะๆๆ”มันทำท่าจะจูบ ผมต้องผลักหน้ามันหนี เสียหลักแล้วล้มลงที่นอนอีกที คราวนี้มันล็อคตัวไม่ให้หนีไปทางไหนได้ ไอ้คนตัวเล็กไซร้คอจะผมขนลุก! แมร่งยั่วยวนดีเหลือเกิน

   “โรล ไอ้โรลลล!!!!”ผมทนไม่ไหว หลุดคำหยาบใส่ มันผงกหัวขึ้นตั้งมองหน้าทั้งที่ตาเยิ้ม

   “จุ๊ ๆ ๆ ๆ พูดไม่เพราะเดี๋ยวพี่...ทำโทษน้า”

   มันก้มหน้าลงมาประกบปากผมแล้วพยายามจะส่งชิ้นส่วนในปากมัน เข้ามาในปากผม ผมพยายามผลักมันออก ไอ้เชี่ย! เด็กเวร! สองรอบแร่ะนะ!!!! มันไม่ยอม...ที่ผมไม่โอนอ่อน คราวนี้มันเข้ามาใหม่ ทั้งกัดทั้งดูดทั้งดุน เอาให้ครบสูตร รสจูบของมันสะเปะสะปะ จนน่าหมั่นไส้! ผมอยากจะกัดปากแมร่งให้บวมช้ำ จะได้สร่างเมาบ้างอะไรบ้าง แต่ก็แค่คิดไม่ได้ทำ ปล่อยให้มันจูบตามใจ คิดว่านอนนิ่ง ๆ เบื่อมันก็คงลุกหนีไปเอง

   แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิครับ ยิ่งนานยิ่งเร้าใจ คนตัวเล็กจูบทุกเครื่องหน้าของผม จนคิดว่าน้ำลายนี่คงเปื้อนเต็มไปหมด พรุ่งนี้สิวมาเยือนแน่ ๆ

   ไอ้ผมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนมาจากไหนนะ! ถ้าจะไซร้กันขนาดนี้...ก็ต้องมีอารมณ์ขึ้นกันมั่ง ไอ้ส่วนล่างมันก็ทับ ๆ กันอยู่ รู้สึกเริ่มอึดอัดล่ะ

   “คริคริคริ พี่โรลเก่งไหมคร๊าบบบ”คนเมาพูด ปรบมือให้ตัวเอง

   “หึหึ!! ลงไป!!!”ผมผลักมันออก คราวนี้มันไม่ยอม นั่งคร่อมผมแล้วคว้ามันที่น้องชายอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

   “เฮ้ยๆๆๆๆ ลามปามนะ!! ปล่อย!!!”ผมจับมือมันทิ้ง แต่มันกำแน่นเลย =_=!!

   “อาหย่อยๆ คึคึคึ”มันก้มลงเลีย ส่วนที่นูนขึ้นมา จนผมรู้สึกอึดอัดมากกก! ถอยตัวเองร่นจนติดหัวเตียง มันลงลิ้นร้อน ๆ กับส่วนนั้น จนกางเกงเปียกชุ่ม!
   “พี่โรลเก่งมากกก~ โย่ววว~~ ๆๆ”คนเมาร้องตะโกนพร้อมกับโยกตัวไปด้วย

   ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว มองคนเปลือยล้อนจ้อน ส่วนนั้นตั้งเด่ออกมาผงกหัว อยากจะเบือนหน้าหนี แต่ไอ้คนเมาก็ควบไม่หยุด! มันน่าตีนัก!!!

   “ลงไปดิว่ะ!”ผมบอกดึงร่างตัวเองออกมามันไม่ยอม

   “อือออออ~ รักพี่โรลหน่อยน้า รักพี่โรลหน่อย”น้ำเสียงนั้นโคตรอ้อนอ่ะ ผมสลัดหัว...ไล่ร่างมืดในใจตัวเองออก ท่องไว้ ๆ คนเมาโว้ยคนเมา

   กำลังสะกดจิตตัวเอง ไอ้อีกคนมันก็ไม่ให้ความร่วมมืออะไรเลย มันจับน้องชายตัวเองรูดขึ้นรูดลง จนหน้ามันแดง

   “อ๊ะ อ๊ะ อ๊า ร๊ากกกไหมมมม”

   ผมละอายแทนเจ้าตัว!

   “ร๊ากหน่อย ฮึกกกก!”

   เอ้าร้องไห้ซะอย่างนั้น…ร่างขาว ๆ หน้าแดง ๆ มีน้ำตาคลอ นั่งก็ไม่ต้องโงนเงนหน้าหลังตลอด!

   “ไม่มีใครรักพี่โรลเลย พี่โรลร๊ากกกทุกกก...คนนน”มันเพ้อ ๆ บ้าบอ มือยังทำหน้าที่รูดของตัวเองไม่หยุด!
   ผมจับมือมันออกมันร้องอย่างขัดใจ

   “อื้อ!!!”

   “โรล มีสติหน่อย!!!”ผมบอก

   “อ๊ะ อ้า...อ๊ะ...ส์”มันร้องครางลั่น

   ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยย!!!!!!




   มา!!!! จะเอาให้ครางแมร่งหายเมาเลย!!!!




   ผมตวัดร่างมันมานอนแทนที่ตัวเอง มันหัวเราะคิกคัก...ปัดมือกลางอากาศ ผมปลดอาภรณ์ทุกชิ้นที่ร่างกายตัวเอง อึดอัดแย่แล้ว น้องชายอยากออกมาดูโลก! พอปลดชิ้นสุดท้ายออก น้องชายก็ดีดผึงละครับ! โตเต็มที่...พร้อมออกรบ!

   ผมก้มลงมาจูบร่างเล็กที่นอนยั่วไม่รู้เรื่องรู้ราว เอาว่ะ!!! ตื่นมาค่อยเคลียร์!!! มันผิดที่มายั่วผมเองนี่หว่า

   ร่างเล็กบิดเร้าอย่างชอบใจ เมื่อผมลงชิ้นไปทุกส่วนของร่างกาย เหลือแค่แก่นกายที่ทิ้งค้างไว้ให้แกล้งมันด้วยความสะใจ ส่วนหัวมีน้ำออกมาเล็กน้อย คงจะได้ที่แล้ว รูดให้มัน...มันก็ดิ้นเร้าน่ามองมาก! ผิวขาว ๆ ตัวเล็ก ๆ โคตรน่ารัก ผมมองเครื่องหน้าเวลามันคราง แล้วหัวเราะ...ไอ้ตัวเล็กเอ้ย หายเมาจะว่าไงมั่งว่ะเนี่ย!

   “อ๊า...รักพี่โรลลลลลล รักพี่โรลลลลลหน่อยยย”มันคราง ผมจับขามันแยกออกจากกัน จัดการกับตัวเองแล้ว ดูดนิ้วส่งเข้าไปสำรวจร่างเล็กก่อน มันผวาจับข้อมือผมแน่น

   “อึก!”

   ได้ที่แล้วค่อยส่งน้องชายถูกับร่องก้น สองมือมันจิกที่นอนแน่น

   “สะ เสียว~”มันร้อง เดี๋ยวได้เสียวกว่านี้แน่ หึหึ! อยู่ดีไม่ว่าดี ปลุกมังกรตื่นซะแล้ว!

   “พร้อมยัง?”ผมร้องถามคนเมา มันไม่ตอบ...ทำหน้าเหยเก กัดปากตัวเองแน่น ผมก้มลงไปจูบระหว่างนั้นก็ค่อยๆ ยัดมังกรเข้าถ้ำ

   “อึก อึก...”มันส่งเสียงร้องในคอ ผมก็ยิ่งจูบมันหนักเข้าไปใหญ่

   ใช้เวลาพอดู...ทางเข้าถ้ำมันเล็กไปหน่อย แต่พอเข้ามาได้ ผมก็นอนแช่ไว้นิ่ง ๆ รอให้ร่างมันปรับสภาพก่อน แล้วค่อย ๆ เดินเครื่อง

   ทั้งมือทั้งปากปรนเปรอมันสุดกำลังที่มี ยั่วกันนัก!!!! ร่างเล็กครางไม่หยุด ผมจงใจทิ้งรอยไว้ตามตัว...ทั้งหน้าอก รอบสะดือ ซี่โครง แผงคอนี่หลายดอกที่เดียว เอาให้สำนึก!




 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
   “ซะ ซี้ดดด อึก อึก อึก”มันร้องครางออกมา เสียงดัง...ผมดูดจ๊วบเข้าที่ข้างแก้ม แล้วลุกขึ้นมาจับขามันยกสูงตั้งฉาก ก่อนจะกระแทกมังกรไปเนื้อ ๆ เน้น ๆ มันครางออกมาไม่เป็นภาษาแล้วคราวนี้
   “หึหึ ไงครับ...รู้สึกดีไหม”ผมร้องถาม ปากเหงื่อให้มัน...
   “คริคริ”
   “ที่หลังเมาแล้วอย่าซ่านะครับ”ผมบอก
   “ไม่มาวเว้ย...พี่โรลไม่เคยมาวววว”ยังจะปากดี ขอแกล้ง...มันสักหน่อยเถอะ ผมหยุดควบแล้วทำตัวนิ่ง ๆ ไอ้คนเมาทำคิ้วขมวด
   “อืออออออออ”ร้องอย่างขัดใจ ผมหัวเราะ แกล้งโยกเข้าไปเน้น ๆ หนึ่งที แล้วหยุด!
   “อึก!”
   “555+”
   ร่างเล็กไม่พอใจ...ยกสะโพกตัวเองขึ้นมาแล้วโยกสู้ โอย...โคตร ๆ น่ารักอ่ะ! ผมอยากจะกดสะโพกตัวเองสวนกลับแต่อดใจไว้ก่อน น้องชายมันแกว่งไกวตามร่างกายมัน...ผมคว้ามือออกไปรูด ๆ ดึง ๆ มันก็ทั้งร้องทั้งส่าย 555+
   “อ๊ะ อ้ะ อ๊า...ส์”
   “มะ มะ ไหว ละ แล้ววว~”มันร้องยานคราง ผมได้ยินก็ยิ่งรูดน้องมันจนน้ำไหลออกมา
   “แฮ่ก ๆๆ”มันทิ้งตัวลงหอบแฮ่ก แต่ผมยังไม่เสร็จ...รอให้มันนอนให้ร่างกายเข้าที่สักแปป แล้วดำเนินการในส่วนของตัวเองอีกต่อไป...
   “อ้าาาา อ๋าาาา อ๊ะ...ส์”มันร้องคราง เมื่อผมรัวสะโพกเข้าออก...รวดเร็ว...

   ตั่บ ๆ ๆ ๆ เสียงเนื้อตีกัน...
   ร่างเล็กชักกระตุกทางเข้าถ้ำตอดมังกรของผม ตุบ ๆ ๆ ๆ รีดน้ำออกหมดแม็กซ์ มันหายใจหอบ...พอ ๆ กับผม เห็นมันหายใจจนอกกระเพื่อม ไอ้มังกรที่เพิ่งถูกรีดน้ำไปแหม็บ ๆ เกิดอยากจะตีปีกขึ้นมาอีกครั้ง
   
   ขอโทษโรลล่วงหน้าเลยล่ะกันนะ...มังกรมันนอนไม่เป็น~
----------------------------------------------------------------
   ตอนสาย ๆ ของอีกวัน ผมตื่นขึ้นมา...มองหาคนข้าง ๆ แต่ก็ไม่มีเสียแล้ว ตอนแรกก็ตกใจ...แต่คิดว่าน้องมันคงรู้ตัวแล้วล่ะ ผมกำลังจะนอนต่อ...แต่ตาเหลือบไปเห็นรอยเลือดสีแดงที่อยู่บนที่นอน รีบสำรวจตัวเอง...ไม่ใช่เลือดผมแน่ ๆ!
   งั้นก็คง....!!!!!
   นึกย้อนไปเมื่อคืน จัดให้โรลหลายยก...ไม่ได้ดูด้วยสิว่ามีอะไรผิดปกติ ผมตกใจ...ตายห่าแล้ว! น้องมันจะเป็นยังไงบ้างว่ะ!!!! ผมสำรวจห้องตัวเอง...
   เสื้อผ้ามันไม่ได้เอาไปซัก...กางเกงยีนส์มันและเสื้อยืดผมหาย แต่กางเกงในกับเสื้อเปื้อนอ้วกมันยังอยู่ ให้ตายสิว่ะ!!!! ผมลูบหน้าตัวเอง! ทำยังไงดี! แล้วมันออกไปตอนไหนไอ้ผมก็นอนไม่รู้เรื่องเลย!
   





   
   

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 10-09-2013 10:45:12

 ตอนที่ 34

[ติณฑ์]

ตอนสายของวันผมตื่นก่อนอาบน้ำแล้วลงมาข้างล่าง คิ้วกับลูกชิ้น แต่งตัวเสร็จนั่งหน้าแป้นแล้นกันที่โต๊ะอาหารแล้ว แม่บ้านจัดอาหารชุดใหญ่ เพราะเห็นว่าลูกชิ้นทานเก่งมาก ยิ่งทานยิ่งเอาออกมาเสิร์ฟ อิอิอิ

“มะนาวล่ะพี่”คิ้วร้องถาม ผมชี้ไปข้างบน คงยังจะไม่ตื่นหรอกครับ เพลียสุด ๆ เมื่อคืนกว่าจะได้นอน...ทำเอาผมหมดแรงไปเหมือนกัน

“แล้วนี่จะกลับกันยังไง”ผมถาม ลูกชิ้นกับคิ้วจะกลับกันตอนนี้แล้วครับ คิ้วมีงานต่อ
“แม่ให้คนมารับแล้วค่ะ”คิ้วบอก ลงมือทานอาหารกันอย่างอร่อย พอทานเสร็จผมประคองลูกชิ้นมาส่งที่รถหน้าตึกบ้าน
“ถ้าเหงาก็มาเล่นที่นี่ก็ได้นะชิ้น ถ้าไม่มีคนมาส่งก็โทรมาหาพี่ เดี๋ยวพี่ให้คนไปรับ”ผมบอก เอ็นดูน้อง
“จ้า...”
ทั้งสองคนขึ้นรถออกไป ผมก็เดินเข้ามาดูอาหารสำหรับคนที่นอนบนห้อง และเรียกคนมาเก็บห้องรับแขกที่ตอนนี้รกมาก ให้เข้าที่
“เจออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมถามแม่บ้าน เพราะตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว
“ตั้งแต่เช้ามืดแล้วค่ะ พอคุณคิ้วตื่นก็พากันเดินกลับกันเลย หนูบอกว่าให้รับข้าวเช้าก่อนก็ไม่ยอม”
ผมพยักหน้า สงสัยไปง้อกันต่อที่บ้านแล้วมั้ง เดินขึ้นมาบนห้องอีกที...ไอ้เตี้ยมันก็ยังไม่ตื่น ผมหรี่แอร์แล้วเดินมาเปิดผ้าห่มมันออก ตายยังว่ะ? 555+ เอานิ้วจิ้ม ๆ แก้มใส ๆ นั่นสักสองที มันนอนนิ่ง...
ผมเลยก้มลงจูบปากมันเบา ๆ ก็ยังนิ่ง
เลยจูบอีกทีคราวนี้ดูดแรง ๆ มันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา หึหึหึ น่ารัก
“อื้อออ~”ทำเสียงขู่
“ตื่นได้แล้ว จะเที่ยงแล้ว”ผมบอก
“ไม่เอาจะนอนนนนนน~”คนเก่งโคตรดื้อ...สีหน้ายังอิดโรย แน่ละเมื่อคืนกว่าจะได้นอนเกือบตีสามตีสี่ละมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า
“ตื่นมากินข้าวก่อน แล้วค่อยนอนต่อ”ผมบอก
“หึ!”มันพูดแล้วหันนอนตะแคงอีกด้าน ผมก็ไม่อยากจะไปเซ้าซี้มันมากรู้ว่าเหนื่อย

ติ๊ด ติ๊ดดดด...เสียงโทรศัพท์ผมรับสาย
“ว่า...”พุทโทรมาครับ
“จะไปพาเจไปซื้อของ มะนาวไปด้วยมั้ย?”มันโทรมาถาม
“ยังนอนอยู่เลย เมื่อคืนจัดหนักไปหน่อย ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะ
“ถามให้หน่อย...ถ้ามะนาวไม่ไปเจก็จะงอแงไม่ยอมไป”พุทบอก
“ยังงอนไม่หายเหรอว่ะ”
“อือ”
“นี่แหล่ะน้า....มีอะไรไม่บอกไปตรง ๆ”ผมบอก มันเงียบ...ผมพูดแค่นั้นแหล่ะครับ เรื่องของมันไม่อยากจะไปยุ่งโต ๆ กันแล้ว ทำอะไรรู้กันอยู่แก่ใจ และผมมั่นใจมันกับน้องเจมาก มันรักของมันมาก...เรื่องนี้มันคงแก้ปัญหาของมันเองได้
เดินมาหาเตี้ย...พูดใส่หูมัน
“เตี้ย พี่พุทจะพาไปกินเค้กไปเปล่า”
“หือ!?!?”มันลืมตาโพลง!!!!! หันกลับมาอย่างว่อง!!! หึหึหึ...เมียกู!
“ไปกินข้าว ซื้อของ ไปไหม?”ผมถามย้ำ มันพยักหน้า... “ตอนนี้เลยเหรอ”
“พุทไปกี่โมง”ผมถามพุทตามสาย
“สักสาม สี่โมงเย็นก็ได้ ให้น้องมันนอนเต็มอิ่ม”
“น้องไหน น้องนาวหรือน้องเจ?”ผมแซว หึหึหึ...มันหัวเราะ
เป็นอันสรุปว่า สี่โมงเย็นผมวางสายแล้วจูบกระหม่อมบางของไอ้เตี้ย มันบิดขี้เกียจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น
“อาบน้ำ”ผมบอก มันเกาะแขนอ้อน ๆ จะน่ารักเกินไปล่ะ
“แปปนึง”มันบอก
“กูไม่ไปด้วยนะ”ผมบอก มันเงยหน้ามามอง
“อ้าว??!?!”
“ทำงานครับ มีเอกสารเยอะแยะเลย...ตอนเย็นคุณประกอบให้คนมาเอาแล้ว ยังอ่านไม่เสร็จเลย”ผมบอก ไอ้เตี้ยเอาหัวมาซบแขนผม
“อืออออออ”มันคงหมั่นเขี้ยวผมมาก 555+
“ไปซื้อของมาไว้ ไปทะเลด้วย”
“ห๊ะ! ไปทะเลเหรอ”
“อือ”
“เมื่อไหร่”มันถามตาวาววิบวับขึ้นมาทันที
“มะรืนนี้ รอกล้ากลับมาจากชลบุรีก่อน”
“เย้ๆๆๆๆ”มันจุ๊บปากผมเร็วรัว แล้วยิ้มกว้าง โอย...โคตรรักโคตรหลงอ่ะ
“ทำแบบนี้เดี๋ยวเหอะมึง...เดี๋ยวจะไม่ได้ไปกับน้องเจ”ผมขู่ยิ้ม ๆ มันแล่บลิ้น กำลังจะลุก...แต่ร่างเปลือยอยู่ เลยไม่กล้าลุก หน้าแดงน่ารัก ผมหัวเราะ...ทำนิ่ง รู้ว่ามันอาย
“ออกไปเด้~ จะไปอาบน้ำ”มันบอก ผมยิ่งหัวเราะ
“ก็ลุกไปดิ”
“ก็ออกไปเด้!”มันผลักผมให้ลงจากเตียง 555555+ ไอ้ผมก็ขืนตัวไว้...มันเห็นว่าแรงตัวเองไม่มี เลยส่งตรีนมาเลยคร้าบ...เข้าเอวเลย ยัน ๆ ให้ผมลงจากเตียง หึหึหึ เดี๋ยวเหอะ ๆ
เห็นเด็กเริ่มหน้าแดงจัด เพราะความอายสุด ๆ แล้วสงสาร เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาส่งให้ มันคว้าไปแล้วทำยุกยิกใต้ผ้าห่ม ก่อนจะโผล่ออกมาทำหน้ากวนตีน แล้วหยิกแก้มยืดออกทั้งสองข้าง
“คริคริคริ”
กวนตีน...เสร็จก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป หึหึหึ ออกมานั่งรอ...พี่เค้าอาบเสร็จละครับ รอจนผมเกือบ ๆ หลับไปอีกรอบ มันอาบน้ำนานมาก ได้ยินเสียงร้องเพลงในห้องน้ำด้วย ท่าจะมีความสุขมาก พอออกมาหน้าตามันก็สดใสน่ารักมาก เห็นผมนอนอยู่บนเตียงก็หน้าแดงแล้ว อร๊ากกกก..ไม่ต้องไปซะดีมั้ง ผมนอนมองมันเดินหาเสื้อผ้าทำโน่นนี่ จนเจ้าตัวหันมาหงุดหงิด
“มองบ้าอยู่ได้!”ตวาดออกมา 555+
“ไมอ่ะ มองเมียผิดตรงไหน”ผมบอกมันหันมามองค้อน ๆ
“ประสาท!”
มีความสุขจริงโว้ยยยยยย~
ตอนมันแต่งตัว...ผมแทบจะอดใจนอนมองไม่ไหว อยากจะกระชากร่างนั้นมากอดจูบให้สมอยาก...แต่สงสารมัน เดี๋ยวออกไปเที่ยวได้ไม่เต็มที่ ฮา...มันเองทำโน่นทำนี่ตามธรรมชาติ กลายเป็นยั่วผมไม่รู้ตัว...
ทาครีมเยอะมาก...มันหยิบน้ำหอมขวดที่ผมซื้อให้ออกมา เปิดดม ๆ ชื่นใจ แต่ก็ไม่ฉีด...แค่นั้นก็เก็บเข้ากล่องตามเดิม ไม่เห็นมันเคยใช้เลย...กว่าจะเสร็จ เที่ยงพอดี...
“ไหนมาสำรวจก่อน”ผมดึงมันมาก่อนออกจากห้อง
“ไรเล่า...อย่าเด้”มันเบี่ยงตัวออก ผมหอมแก้มฟอดใหญ่ อ๊า...ชื่นใจจจจจจ~
“แก้มช้ำหมด”มันยกมือลูบแก้มตัวเองปอย ๆ
“ไหน ๆ ช้ำจริงเปล่า อีกข้างดิ๊”ผมก็หอมอีกข้าง ฟอดใหญ่กว่า ฮาาาา มันทำหน้าเหวี่ยง ชักไม่อยากปล่อยลงข้างล่างแร่ะ จะน่ารักไปไหนว่ะเมีย...

พากันเดินลงมาข้างล่าง แม่บ้านกำลังตั้งโต๊ะกันอยู่ เตี้ยมันรีบวิ่งเข้าไปนั่ง...ที่ประจำตัวเอง ทุกคนในนั้นยิ้มอย่างเอ็นดู ผมเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำแอปเปิ้ลมารินใส่แก้ว
“กินด้วย”เตี้ยร้อง ผมรินใส่แก้วให้มันอีกแก้ว แล้วลงมือทานอาหารกัน
“ไม่ไปด้วยจริง ๆ เหรอ”มันถาม ทำปากจู๋น่ารัก ผมส่ายหน้ายิ้ม ๆ
“งานไม่เสร็จ”
“ง่ะ...”
“ไปก็อย่าดื้อ อย่าซนนะโว้ย มีอะไรให้พุทแมร่งโทรสายด่วนเข้ามาเลย”ผมขู่ มันโยกไหล่กวนตีน
“หึหึหึ แมวไม่อยู่~ หนูร่าเริง~~~ คริคริคริ”มันหัวเราะคิก ผมส่ายหน้าพร้อมยิ้มน้อย ๆ พักนี้อารมณ์ดีนะครับ
“พูดไม่ฟังคราวหลังไม่ให้ไปจริง ๆ ด้วย”ผมบอก
“แบร่~~”
หึหึหึ ถ้าไม่มีคนอยู่รับรองได้เลยว่าเตี้ยมันไม่ได้นั่งลอยหน้าทานอาหารหน้าชื่นแบบนี้แน่ หึหึหึ

*************************************************
“พี่ฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”เตี้ยมันกระโดดโผหาพี่มัน คือแบบตัวมันก็ไม่ใช่เล็ก ๆ นะ พี่มันเกือบรับไม่ทัน ที่สำคัญกูหงุดหงิดมากแล้วด้วยตอนนี้!!!! ฮึ่ม!!!!

ฟอดดดดดดดดดดดด~~~

นึกในใจ พี่น้องหอมกัน ๆ ๆ ๆ ไม่คิด จ่ะ...ไม่คิด!!!!!

ผมเดินตามหลังออกมาติด ๆ
“มาได้ไง”เตี้ยถามฟ้า ซึ่งหน้าตาค่อนข้างอิดโรยและมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
“มาทำธุระครับ”
“มากี่วันแล้ว ทำไมไม่มาเค้า!”
“3 วันแล้ว พี่ลงมาสัมมนา พรุ่งนี้ก็กลับแล้วครับ”ฟ้าบอก พร้อมหันมาสวัสดีผม ผมผงกหัวให้เล็กน้อย และยืนฟังพี่น้องเค้าคุยกัน
“ทำไมไม่มาหาเค้า!!!!!!”เตี้ยมันแทบจะตะโกนใส่หูพี่มัน
“พอดีจองโรงแรมไว้แล้วครับ”ฟ้าค่อย ๆ อธิบาย แต่มีรึคนตัวเล็กจะยอม...! มันทำท่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพี่มัน หน้านี่งอไปเรียบร้อยแล้ว
“แล้วนี่จะออกไปไหนกันเหรอฮะ”ฟ้าลูบหัวเจ้าตัวแสบ มันไม่ยอมตอบเลยหันมาถามผม
“จะออกไปซื้อของน่ะ”ผมบอก
“อ้าวเหรอครับ”
มันรู้สึกว่านายฟ้ามีเรื่องอะไรจะพูดนะ...แต่ก็ไม่พูด รอให้พี่น้องเค้าคุยกันเอง ไอ้เราก็ยังมีอาการหึงหวงซะนี่!
“ป่ะ ๆ เข้าบ้าน ไม่สบายรึเปล่า...หน้าดูโทรมจัง”เตี้ยลากพี่มันเข้าบ้านครับ
ผมให้เด็ก ๆ ยกน้ำและของว่างเข้ามา
“พี่ฟ้า มีอะไรรึเปล่า?”เตี้ยถาม
“ปะ เปล่าครับ”ฟ้าบอก
“หือ? ตัวเองหน้าซีดมากเลย ไม่สบายเหรอ”เตี้ยมันเกาะแขนพี่มันไม่ห่าง กูหึงนะ!!! ไอ้เตี้ย!!!
“ไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ ครับ”พี่มันบอก มันก็พยักหน้า แล้วก็กุ๊กกิ๊ก ยุกยิกกับพี่มันสองคน ผมเดินหนีเลย! ไม่งั้นได้ฆ่าไอ้เตี้ยแน่ หึงอะไรขนาดนี้ก็ไม่รู้เนาะกู
ออกมาโทรหาไอ้พุทเลยครับ บอกให้มันมารับไอ้เตี้ยเร็ว ๆ พุทมันก็เออ ๆ บอกว่าเจอาบน้ำอยู่ รอแปปนึง...แล้วก็วางสายไป ผมเดินเข้ามาห้องทำงาน นั่งอ่านเอกสารไม่มีสมาธิเลย ใจเต้นแรงมาก แกล้งนั่งหลับตาสักพัก...ไอ้เตี้ยก็วิ่งเข้ามา
“จะไปแล้วน้า”มันบอก ผมแยกเขี้ยวยิ้มให้มัน ไม่รู้ตัวหรอกครับ...
“เจมาแล้วเหรอ”ผมถาม
“อือ”
“แล้วฟ้าล่ะไปไหม”
“ชวนแล้ว ไม่ยอมไป...ให้พี่ฟ้านอนนี่นะ เหมือนจะไม่สบายยังไงไม่รู้”เตี้ยมันบอก ผมเดินออกมา...เห็นฟ้ายืนอยู่กับพุทและเจพอดี
“ไม่สบายเหรอฟ้า”ผมถาม ฟ้าอายุน้อยกว่า...และตอนนี้เราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันแล้ว เลยพูดสบาย ๆ ใส่กันได้
“อะ ครับ เหมือนจะอย่างนั้น”ฟ้าบอก
“ขึ้นไปนอนห้องเค้านะ นะ นะ...”เตี้ยมันอ้อนพี่มัน ฟ้าลูบหัวเบา ๆ หันมาทางผม
“อือ ไปนอนข้างบนรอเตี้ยกลับมาค่อยลงมาทานข้าวพร้อมกันแล้วกัน”ผมบอก
“ครับ”

   แล้วเตี้ยมันก็ออกไปเชิบ ๆ ลั้นลากับน้องเจและพี่พุทสบายใจ ผมให้มันใส่แค่สามพัน แค่นั้นก็เยอะแล้วนะ...แต่มันหน้างอไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ยอมจะพกเงินไปเยอะ ๆ ให้ได้...ผมบอก ถ้าจะซื้ออะไรเกินวงเงินให้โทรมาบอกก่อน แล้วจะให้พุทสำรองจ่ายให้ มันหน้างอ...จะไม่ยอมลูกเดียว จนผมเริ่มมีอารมณ์โมโหเหมือนกัน พุทกับเจก็รีบลากมันขึ้นรถเลยฮะ เฮ้อ~
   ผมเดินนำทางฟ้าขึ้นมาบนห้องเตี้ย ความจริงฟ้าเคยเข้ามาแล้ว ตอนมาส่งเตี้ยพร้อมพ่อและแม่ของมัน ห้องนี้ข้าวของก็ยังอยู่ดี ไม่ค่อยได้มานอนเท่าไหร่
   “มีอะไรก็เรียกเด็กแล้วกันนะ”ผมบอก
   “เดี๋ยวครับ!”ฟ้าเรียกผมก่อน ผมเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าฉงน...
   “คือว่า....”
   ผมกำลังตั้งใจฟัง ไม่รู้ทำไม
   “คือว่ามีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยครับ”ฟ้าพูดหนักแน่น สีหน้าค่อนไปทางยุ่งยากลำบากใจ ผมเดาจากสีหน้า...คงไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เท่าไหร่ เลยตั้งใจฟัง...ไม่ได้ท้วงติง หรือทำหน้าตกใจอะไร
   ฟ้ากัดปากตัวเองก่อนจะเล่า...เรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง!

   เหี้ยแล้ว!!!! ฟ้ากับโรล

   โรลกับฟ้า!!!!

   “แล้วน้องมันเป็นไงมั่ง”ผมถาม เหมือนจะหายใจหอบแรงขึ้น
   “ผมก็ไม่รู้ ตื่นมาน้องมันก็หายไปแล้ว”
   “ชิบหายแล้วไหมล่ะ”ปวดกระบาลแทน ไอ้โรลท่าจะเจ็บหนักเสียด้วยนะ เห็นฟ้าบอกเลือดเยอะเหมือนกัน! เข้าใจอยู่คนเราเวลามันหน้ามืดอ่ะ ถุงยงถุงยางก็ไม่มีใช้เพราะไม่ได้เตรียม
   “พี่ช่วยพาผมไปหาโรลได้ไหม”ฟ้าพูด แหม่...ได้เลื่อนอันดับไวแท้ ก่อนหน้านั้นมันเรียกผมว่า คุณ มาตลอด ยิ่งรู้ว่าผมมาจิ๊จ๊ะกับน้องมัน ยิ่งจะแดรกหัวผมบ่อย ๆ ทีงี้...เรียกพี่!
   ผมยกมือลูบหน้า!
   “จึ้ก!”
   “ก็ได้ว่ะ! ป่ะรีบไป...ก่อนไอ้เตี้ยจะกลับมา!!!”
   
   ผมเคยไปห้องพักไอ้โรลตอนไปขนของของไอ้ชัด ไอ้สองคนนี้มันเป็นรูมเมทกันนี่ฮะ ตั้งแต่ไอ้ชัดย้ายไปอยู่บ้านคิ้วกับแม่กับน้อง ก็เห็นว่าไอ้โรลก็อยู่คนเดียวมาตลอด หวังว่ามันคงอยู่ที่เดิมนะ...ผมรีบขับรถมา ไม่นานก็ถึงฮะ หอพักมันมียามแก่ ๆ คนนึง ไม่ต้องแลกบัตรอะไร...เข้าได้เลย ระบบรักษาความปลอดภัยเห้มาก! ผมเดินนำขึ้นมาบนห้อง...พอถึงห้องก็เคาะ ๆ สักสองสามที เห็นว่าห้องไม่ได้ล็อค มีคนอยู่แน่ ๆ ล่ะ ลองเอาหูแนบประตูดูมันเงียบ ๆ ว่ะ
   “อยู่รึเปล่าไม่รู้”ผมหันมาหาฟ้า ฟ้าก็ลองเอาหูแนบเหมือนกัน
   “นั่นสิ ห้องนี้แน่เหรอ”
   “คิดว่าใช่นะ ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน”
   “อ้าว...”
   ฟ้าเริ่มไม่มั่นใจ...หึหึหึ
   
   ก๊อก ๆ ๆ
   “โรล อยู่ไหม...นี่พี่ติณฑ์แฟนนาวนะ”ผมทั้งเคาะ ทั้งแสดงตน...
   “โรล ๆ อยู่ไหม”
   “หรือไม่มีคนอยู่ว่ะ”ผมหันมาถามฟ้าอีกที แล้วประตูก็ค่อย ๆ เปิด เพื่อนไอ้เตี้ย...ที่ผมเคยเห็นเหมือนคนละคนกับที่ยืนตรงหน้า คือแบบ...แมร่งเหมือนศพเดินได้ หน้าเหน่อเต็มไปด้วยรอยจุด เอ่อ...รอยดูดอ่ะนะ มันทำท่าจะล้มผมต้องประคองมันขึ้น
   “เฮ้ย!! โรล!!!”เกือบไปกองกับพื้น ฟ้ามาประคองอีกข้าง
   “ตัวร้อนจี๋เลย”ฟ้าบอก เออว่ะ! โคตรร้อนอ่ะ
   “เอาไง”ผมถาม
   “ไปหาหมอดีกว่า”ฟ้าบอก ผมพยักหน้าเห็นด้วย แต่เหมือนไอ้ตัวเล็กนี่...มันยังพอมีสติอยู่บ้าง
   “ไม่ไป!!!!”มันตวาดออกมา แต่หลับตาอยู่นะฮะ เหมือนไม่มีแรง
   “ไป!!! แมร่งจะตายอยู่แล้วยังทำเก่ง ไป ๆ เดี๋ยวแมร่งตายคาหอพัก”ผมสั่งเสียงมีอำนาจ ไอ้พวกขี้ดื้อต้องทำแบบนี้แหล่ะฮะ
   ไอ้โรลมันเงียบ แล้วจู่ ๆ มันก็ร้องไห้!
   เฮ้ย!!! กูเปล่านะ!!!!
   ฮึกกกก ฮืออออออออออออออออออออ
   อั๊ยย่ะ...คราวนี้ร้องไห้ แบบร้องเหมือนเด็กเลย! โคตรงอแงอ่ะ!! ไอ้ฟ้ามองหน้าผม เหมือนว่าผมทำมันร้อง ไอ้เชี่ย!!! ไม่ช่วยแล้วซ้ำเติมทางสายกูอีก รู้งี้ไม่พามาก็ดีหรอก!!!
   “เออ ๆ กูขอโทษ ป่ะ ๆ พาไปโรงพยาบาล!”ผมบอก ประคองมันออกมา แต่ไม่ทันใจ..ไอ้ฟ้านี่วีรบุรุษตัวจริง มันอุ้มโรลเองเลยฮะ ผมยืนมองอึ้ง ๆ
   “เอ้าพี่เร็ว ๆ ดิ ผมหนัก”ฟ้าเร่ง
   “อ่อ เออ ๆ” ผมไม่ลืมปิดห้องให้มัน แล้วพากันลงมา ข้างล่าง ยามก็มอง ๆ แล้วเข้ามาถาม...ผมก็บอกว่าน้องชายไม่สบาย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังโบกรถให้ตอนผมขับรถวนมารับ เหอ ๆ นี่ถ้าเป็นโจรคงยกเค้าทั้งหอได้สบาย
   “นั่งข้างหลังแล้วกัน”ผมบอก เปิดประตูหลังให้โรลเข้าไปนั่ง แล้วฟ้าลงก็ไปนั่งประคอง หึหึหึ...เหมาะกันดีเหมือนกันนะ คริคริคริ เป็นไง...มีเป็นตัวเป็นตนจะได้ไม่มายุ่งกับไอ้เตี้ยผมอีก ดูท่าทางไอ้ฟ้า...ก็ไม่ใช่คนที่จะไข่ไว้ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ
ผมรีบขับรถมาโรงพยาบาลเลย เอกชนหรูหราซะด้วย ระดับไอ้ฟ้ามีเงินจ่ายแน่ ๆ พอมาถึงหมอก็ให้แอดมิทเลยเพราะไข้สูงมาก ผมกับฟ้าก็นั่งรอ ผมสั่งห้องพิเศษไว้ พยาบาลมาเรียกว่าได้ห้องแล้ว ให้ผมไปดูว่าถูกใจรึเปล่า...ผมก็เอาที่แบบสบายที่สุด หมั่นไส้ไอ้ฟ้าอยากแกล้งมันด้วยส่วนนึง อีกส่วนคือ...สงสารโรลมันน่ะ ให้มันอยู่สบาย ๆ ที่สุด เพื่อไอ้เตี้ยรู้ความจริงที่หลัง จะได้เอาดีเข้าตัว กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ในห้องนี่แบบโคตรหรูอย่างกับโรงแรมห้าดาว ไอ้โรลก็ไปตรวจร่างกาย ตรวจโน่นนี่ มาอีกทีก็ห้อยสายน้ำเกลือมาด้วยแล้ว ฟ้าเดินตามเข้ามา
“ต้องนอนนี่ดิ”ผมถาม
“อือ”
โรลมันนอนหลับตาพริ้มเลยฮะ โธ่...น้องโรล 5555+ มีปั๋วซะแล้ว ถ้าเตี้ยมันรู้ความจริง มันจะเข้าข้างใครผมละอยากรู้ ระหว่างพี่มันที่มันโคตรหวง กับเพื่อนมัน...ส่วนคิ้วนี่ไม่ต้องบอก รู้ไม่ได้ไอ้ฟ้าตายสถานเดียว! ไอ้ชัดนี่...เห็นมันปากหมา ๆ แต่มันก็รักเพื่อนนะ ยิ่งเพื่อนที่เป็นรูมเมทมันด้วย ได้อึ้งรับประทานแน่ ๆ ผมนั่งเงียบตรงโซฟา นั่งรออะไรก็ไม่รู้...รู้แต่ไอ้ฟ้ามันก็จ้อง ๆ ไอ้โรลไม่วางตาเหมือนกัน กามเทพแผลงศรทีเถ๊อะ!!! แมร่งจะได้ไม่มายุ่งกับเมียกู!!! หึหึหึ (ไอ้เฮียแอบชั่วเบา ๆ : คนเขียน)
นั่ง ๆ รอ ๆ จนหลับไปได้ตื่นนึง พอหยิบนาฬิกามาดูผมก็เกือบผวา!!!! นี่มันจะหกโมงกว่าแล้ว รีบชวนไอ้ฟ้ากลับเลย จริง ๆ ฟ้ามันจะอยู่ต่อ ผมเลยบอกว่า...งั้นกลับไปเอารถ แล้วบอกลาน้องมันซะ เดี๋ยวมันจะสงสัย ฟ้ามันก็พยักหน้าเออออ...เลยทิ้งไอ้โรลไว้คนเดียว แอบถามนางพยาบาลได้ความว่า อีกนานกว่าคนไข้จะตื่นเพราะหมอให้ยานอนหลับไป ห่าน...ให้นั่งรออะไรอยู่ตั้งนาน!
พอมาถึงไอ้เตี้ยก็นั่งหน้าสลอนอยู่ห้องอาหารแล้ว ไม่มีพุทกับเจ
"ไปไหนกันมา ไหนบอกจะอยู่บ้านทำงานไง" เตี้ยมันถาม ผมมองหน้าเลิ่กลั่กกับฟ้า  คิดว่ามันจะกลับช้ากว่านี้ซะอีก
“พี่พุทกับน้องเจล่ะ”ผมถามไปอีกทาง เตี้ยมันกัดปาก...เหมือนกำลังเคือง ๆ อะไรสักอย่าง
“กลับบ้านไปแล้ว”มันบอก ผมแกล้งเดินไปล้างมือ เหลือไอ้ฟ้าที่เดินตามเข้ามา หึหึหึ
“ไปไหนกันมา!!!!!!”เสียงเมียกูโคตรโหดอ่ะ ผมก็ล้าง ๆ มืออยู่นาน หูก็คอยฟังไปด้วย พี่มันนี่...เหงื่อแตกเต็มแล้ว
“ไปเอ่อ....”ท่าทางจะโกหกไม่เนียน ผมเลยต้องแสดงตนออกหน้ารับแทน! มันใช่เรื่องกูไหมนี่! พี่น้องคู่นี้ดีจัง! แทบจะแดรกหัวกันได้
“รถกูช่วงล่างไม่ดี เลยเอาเข้าศูนย์”ผมมั่ว
“แล้วทำไมต้องให้พี่ฟ้าไปด้วย”มันสงสัยต่อ
“ก็เผื่อเสียกลางทางไง จะได้มีคนช่วยเข็น”กูโคตรมั่วอ่ะ! 5555555555555555555+
“เหรอ~”เตี้ยมันเสียงอ่อนลง เห้ย...เชื่อโคตรง่าย ฮา!! 5555555555555+ ผมพยักหน้าให้ฟ้านั่งลงกินข้าว ทำตัวกันปกติ ไอ้เตี้ยก็กินข้าวไป...เล่าโน่นนี่ให้พี่มันฟังไป มีผมนี่...หัวเราะในใจ หน้าพี่มันฮามาก 555+

“จะไปแล้วเหรอ”เตี้ยทำเสียงหวาน เกาะแขนพี่มัน...กระพริบตาปริบ ๆ ทานข้าวเสร็จฟ้ามันก็บอกว่าจะกลับไร่เลย จริง ๆ จะไปดูเมียอยู่โรงพยาบาลตั้งหาก ผมเดินออกมาส่งด้วย
“ครับ ไว้พี่จะมาใหม่นะ”ฟ้าบอก
“อือ อย่าขับรถเร็วถึงไร่แล้วโทรหาเค้าด้วย”มันบอกพี่มัน
“ครับ”
แล้วก็ตามธรรมเนียมบ้านมัน หอมแก้มซ้ายขวา...ไม่รู้จะหอมอะไรกันหนักหนา!!!! เดี๋ยวกูไปหอมเมียมึงบ้างเอาไหมฟ้า หึหึหึ! (แอบคิดอกุศล) กร๊าก ๆ ๆ เตี้ยมันมองพี่มันตาละห้อยเลย...คงคิดถึงละสิ คิดว่าฟ้าจะมานอนด้วย! มันหันมาหาผม ผมก็ยิ้มให้
“จัดเสื้อผ้าป่ะ พรุ่งนี้ไปทะเล~”ผมบอก กอดเอวพากันเข้าบ้าน หึหึหึ...ตามันลุกวาวเลย คงตื่นเต้นมาก

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 10-09-2013 10:52:40

อ๊ากกกกกกกกนานนานได้จิ้มคนแรกซะที :z13:
ลัลล๊าเก็บกระเป๋าไปทะเลด้วย :laugh:
+1และเป็ดจ้า
ปูลู.มาต่ออีกบ่อยๆน้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 10-09-2013 14:47:58

ย่องมาอัพแบบเงียบเชียบเชียว ดีนะที่เห็น :z2:
มาทีเดียวสองตอนรวด แถมได้อ่านอีกคู่ที่ไม่คาดฝันอีกด้วย
น้องโรลกับพี่ฟ้าก็ให้อารมณ์คล้ายๆพี่ตรินกับน้องนาวนะเราว่า
อีกคนก็ดื้อ อีกคนก็โมโหแต่ไม่กล้าทำอะไรรุนแรง
พี่ฟ้าและน้องโรลจะได้ครองคู่กันไหมนะ ขอให้ได้ทีเถอะ
น้องโรลจะได้มีคนดูแลสักที รับรองว่าพี่ฟ้าไม่ให้ลำบากแน่นอน
ดีไม่ดีจะรักจะหลงเหมือนคูพี่ตรินเขาอีก :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ คิดถึงเรื่องนี้มากๆ  :กอด1:
+1และเป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: THE KOP ที่ 10-09-2013 18:27:39

โอ๊ยยยยยยย~ รอนานมากอ่ะค่ะ..จนท้อ นึว่าจะไม่มาต่อซะและ คู่พี่ฟ้ากับโรลนี่มาเหนือเมฆมากอ่ะ แต่ชอบๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านคู่นี้อีกเร็วๆอ่ะ มาต่อด่วนนนนนนนนนนน :call: :call: เฮียติณฑ์กับมะนาวก็ยังน่ารักเหมือนเดิม..เฮียติณฑ์ได้โอกาสแล้ว แก้แค้นเลยๆ555 แอบหมั่นไส้มะนาวกับพี่ฟ้าเหมือนกัน คือถ้าเป็นเราเราก็หึงอ่ะ มะนาวกับพี่ฟ้าจะได้รู็ซึ้งถึงความรู้สึกของเฮียบ้าง โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 10-09-2013 22:48:27

เพิ่งตามอ่านทันกำลังสนุกเลย ขอต่ออีกได้มั้ย >_< ชอบผู้ชายแบบพี่ตินฑ์สุดๆๆๆๆ อยากได้แบบนี้สักคน

งวดหน้ามาต่อไวๆ นะคะ ขอแบบสามตอนรวดเลยได้มั้ย อิอิ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 13-09-2013 10:54:58

เข้ามา+1 :z2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: ชางหลง ที่ 13-09-2013 13:19:20

เข้ามาบอกว่า ตามมาอ่านแล้วนะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 14-09-2013 16:09:00

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 14-09-2013 17:25:25

อ่านถึงหน้า2แล้ว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 14-09-2013 20:15:49

น่ารักอ่า!!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-09-2013 23:21:42

น้องมะนาวน่ารักอ่าาาา

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 15-09-2013 00:32:39

 มะนาวน่ารัก น้องเจน่าเลิฟ  รักทุกคนเลย
นิยายสนุกสุดยอด
ป.ล. อย่าดราม่าน่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: Ouizzz ที่ 16-09-2013 05:34:43

ตามอ่านทันแล้ววววววววววน่ารักมากกกกกชอบมะนาวอ่ะน่ารักที่สู๊ดดด!!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2013 11:32:58

 :katai2-1: :katai2-1: มาแล้วคร้าาาา


ตอนที่ 35 Let’s go2 the sea (1)


[ติณฑ์]


“ติณฑ์จะถึงแล้วนะ มีของเยอะเปล่าว่ะ...เอารถไอ้กล้ามาแค่คันเดียวนะ”ไอ้หมวดไล่เสียงตามสาย เอ้า...ชิบหาย เอารถไปคันเดียวจะนั่งกันพอไหม ไปตั้งพังงานะครับท่าน ผมไม่เท่าไหร่...ไอ้จอร์จน้อยมันต้องหงุดหงิดแน่นอน หันมองรถตัวเอง...ยังไม่ได้เอาไปเช็คช่วงล่างด้วย มันน่าจะบอกให้เร็วกว่านี้นะ...ผมมีรถหลายคัน ไหนจะของพ่อ ของแตนด์ กับน้ำตาลอีก แต่ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้ ที่ใช้ประจำก็มีอยู่ไม่กี่คัน

“ไหนบอกมีของไอ้พุทอีกคันไงว่ะ??”ผมถาม ตอนแรกที่ตกลงกันหมวดมันจะเอารถไปคันนึง ของพุทอีกคันนึง

“ไอ้พุทมันขี้เกียจขับ ก็ตอนขากลับไอ้กล้ามันจะเอารถไว้ให้ญาติมันใช้ แล้วเราจะได้นั่งเครื่องกลับมาเลยไง...ไม่ต้องเหนื่อยขับรถกัน”

เออก็ดีเหมือนกัน...ผมบอกมันไปว่าก็โอเค วางสายแล้วเดินมาดูสัมภาระของตัวเอง ของผมมีแค่กระเป๋าใบเดียว ใส่ของไม่มาก มีอะไรขาดเหลือไปหาเอาที่โน่นได้ แต่ของไอ้เตี้ยนี่ดิ...รื้อของมันออกมันคงไม่ยอมแน่ ๆ ไหนจะเสื้อผ้า ไหนจะครีม 5เหวอะไรของมันมากมาย ไปยุ่งกับมันมาก ๆ ดีไม่ดี...เดี๋ยวมันจะพาลไม่ไปเอา นี่ก็ยังไม่ตื่นนอนสลบไสลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้แหล่ะทางสะดวก ผมแกล้งยกเจ้ากระเป๋าส่วนเกิน ซ่อนไว้...มุมบ้าน หึหึหึ กว่าเตี้ยจะลงมา ผมก็จะแกล้งว่ายกกระเป๋าใส่รถเสร็จแล้ว หึหึหึ คราวนี้ล่ะ...กว่าจะรู้ตัวมันก็โว้ยอะไรไม่ได้ ใบที่ผมยกออกก็เสื้อผ้าส่วนเกินล่ะครับ ไม่รู้จะขนไปทำไมเยอะแยะ...ส่วนเครื่องบำรุงผิว น้ำหอมทั้งหลายต้องอย่าไปยุ่งกับของมันเดี๋ยวมีงอนยาว แล้วเที่ยวไม่สนุกกันพอดี

“เตี้ย..เสร็จยัง????”ผมตะโกนถามมันก่อนครับ เงียบ...ยังไม่เสร็จชัวร์ ผมเลยเดินมาที่ครัว ดูแม่บ้านกำลังเตรียมอาหารทั้งที่จะทานที่นี่ และขนมนมเนย แซนวิซ ขนมปังแยม ใส่กล่องไปทานบนรถระหว่างทาง

“คุณติณฑ์จะรับกาแฟเลยไหมคะ”ป้าสาถาม ผมพยักหน้า...แล้วยืนรอเอาเลย ไอ้ตัวเล็กวิ่งลงมาจากชั้นบนพอดี

“ติณฑ์ๆ กูใส่จิวอันนี้เท่ห์ป่ะ” มันหันข้างให้ดู ต่างหูของเฮอเมสที่ผมซื้อให้มัน นี่...มันหายไปตั้งนานมัวแต่ไปรื้อต้มหูใช่ไหม ผมกัดปากอย่างใจเย็น มันคงไม่รื้อห้องแต่งตัวรกอีกนะ!!!!!

“ไม่เท่ห์เหรอ??? เดี๋ยวกูไปเปลี่ยนใหม่ก็ดะ”มันบอกแล้วเตรียมจะวิ่งไป ผมนี่แมร่ง...ไม่ทันมันอีกตามเคย ไวชะมัด!!! แม่บ้านทั้งหลายที่ทำครัวอยู่ถึงกับหัวเราะ

“น้องยังเด็กนะคะ คุณติณฑ์...อย่าไปดุมากนักเลย”ป้าแกแซว

“เด็กผีนะดิครับ พอรู้ว่าจะได้ไปเที่ยวนะ...มะเช้าตื่นตั้งแต่ตีสี่ ผมงี้แมร่ง...ปวดหัว”

“ตั้งแต่คุณมะนาวมาบ้านสดชื่นขึ้นตั้งแยะนะคะคุณ”

ผมพยักหน้ายิ้มรับ ภูมิใจที่ไอ้ตัวเล็กมันเข้ากับคนอื่นได้ง่ายกว่าที่คิด...โดยเฉพาะครอบครัวนักธุรกิจอย่างผม ที่นาน ๆ ที่จะได้เจอกัน ได้มากินข้าวเย็นพร้อมกัน บ้านผมก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยมีคน น้องสาวน้องชายผลัดกันกลับบ้างไม่กลับมาบ้าง ตัวผมคนเดียวที่อยู่เมืองไทย ก็ใช้ชีวิตที่คอนโดซะเป็นส่วนใหญ่ แต่พอมีไอ้เตี้ยเข้ามา...ไม่ต้องบอกเลย ว่าบ้านนี้มีชีวิตชีวามากแค่ไหน เพราะดูจากข้าวของที่มันสรรหารื้อออกมาได้ทุกวัน มันทำให้เรื่องธรรมดากลายเป็นสนุกไปซะหมด แต่ก็นั่นแหล่ะ...ไอ้เรื่องธรรมดาของคนอื่น ด้วยความที่มันชอบคิดอะไรแผลง ๆ เลยทำให้มักจะบาดเจ็บมากกว่าคนอื่นไม่รู้ตัว

“ติณฑ์ ๆ กูยืมนาฬิกาเรือนนี้ได้ป่ะ???”ไอ้ตัวดีมันวิ่งลงมาอีกครั้ง แว๊กกกก!!!!!!!! DKNY เรือนโปรด...เชี่ยยยยยยย อุตส่าห์เก็บไว้ในกล่องอย่างดี!!! มึงนะครับ...ที่รัก!!!! มันยักคิ้วทำหน้าภูมิใจ คงเป็นเรื่องสนุกของมันไปแล้ว ที่เวลาเห็นผมโกรธที่มันมักจะรื้อข้าวของของผมออกมาเล่น แมร่ง...ที่กูยังไม่ไปยุ่งกับน้ำหอมมันเลยนะ เอ่อ...ที่จริงก็ยุ่งนิดหน่อย แต่มันไม่รู้ ฮา...

“ไม่ได้!!!! มึงรีบเอาขึ้นไปเก็บใส่กล่องไว้อย่างเดิมเลยนะ”ตั้งใจว่าจะไม่ตวาดใส่มัน เลยได้แต่ทำเสียงนิ่ง ๆ ใส่

“ง่ะ...ทำไมดุจัง”ทำเสียงทีเล่นทีจริง ยังไม่รู้สำนึกนะครับเตี้ยยยยย~

“เร็ว ๆ แล้วรีบมากินข้าว เดี๋ยวพวกไอ้หมวดก็จะมากันแล้ว”

“ก็เดี๋ยวค่อยกินพร้อมกันไง”

“เตี้ยอย่าลีลาครับ เร็ว ๆ ให้ว่อง...ไม่งั้นมีเหวี่ยง!!”

“ให้กูยืมไม่ได้เหรอ นะๆ กูจะรักษาอย่างดี...ไม่ทำหายหรอกน่า นะๆๆ”มันทำสีหน้าเว้าวอน ฮึ่มมม...คิดว่าผมจะใจอ่อนเหรอ ไม่ใช่ว่าหวงของหรอก แต่ไม่อยากตามใจให้มันมีนิสัยเคยตัวมากกว่า

“มะ....นาว!!!”ผมเรียกชื่อมันย้ำคำ ไอ้ตัวเล็กหน้างอโดยอัตโนมัติ...มันคงรู้แล้วว่าผมอารมณ์ขึ้น เพราะถ้าโมโหมันมาก ๆ ทีไร ผมจะเรียกชื่อเล่นมันเต็ม ๆ ทุกครั้ง มันทำท่าจะขว้างนาฬิกาผมทิ้ง ลองดิ...!!!!! กล้าก็เอา...ผมยืนนิ่ง ๆ วัดใจมันเหมือนกัน

“ฮึก.....”เริ่มทำหน้าเบะแล้ว...

“เตี้ย...อย่ามาบีบน้ำตาขอร้อง ไม่ได้คือไม่ได้...อย่ามางี่เง่า”ผมด่ามัน และคว้านาฬิกาจากมือมันมา เผื่อมันคิดจะขว้างจริง ๆ กันไว้ แพงนะโว้ยเรือนนี้~

“ฮึก ๆ ๆไอ้ขี้งก...ฮึกๆ”

“เออ กูขี้งก...มานั่งกินข้าว!”ผมตวาดเสียงดัง จนมันสะดุ้งน้ำตาไหลเป็นทาง มึงเอา...รางวัลออสการ์ลูกโลกทองคำไปเลยเถอะ ผมดึงมันให้นั่งลงที่ตักพร้อมเช็ดน้ำตาให้ คราวนี้ยิ่งร้องมากกว่าเก่า วันนี้เป็นอะไรเนี่ย...ร้องไห้ง๊ายง่าย ยังไม่ทันทำอะไรเลย

“อย่าให้กูต้องขึ้นเสียงอีกนะเตี้ย...”ยิ่งหงุดหงิดมันแมร่ง หูตาจมูกแดงไปหมดแล้ว

“ก็กู ฮึก...อยากใส่...ฮึก....”นั่นไง...เสียงสะอื้นมาอีกเป็นระลอก งานเข้ากูอีกแล้ว

“ดูชุดที่มึงใส่ดิ๊ มันไม่เข้า...เอาขึ้นไปเก็บก่อน เดี๋ยวกูซื้อเรือนใหม่ให้...น่ารัก ๆ เหมาะกับมึง”หลอกล่อมันก่อนครับ ไม่งั้น...ได้บีบน้ำตาจนปวดหัวแน่

“แต่กูอยากได้แบบนี้”

“แบบนี้ก็ได้...เดี๋ยวกลับมาเราค่อยไปซื้อพร้อมกันนะ”มันส่ายหน้า

“เดี๋ยวพาไปชอปที่ภูเก็ตก็ได้”

“ถ้ามันไม่มีที่กูอยากได้อ่ะ...”

“เออ...เดี๋ยวกูสั่งเข้ามาให้เลย”

“อือ....”มันยอมจนได้ สุดท้ายกูต้องตามใจมันอยู่ดี ณ จุดนี้เพลียตัวเอง =_=!

“เตี้ยเอ้ย...หูตาแดงหมดแล้ว เดี๋ยวพวกไอ้หมวดมามันก็ได้หาว่ากูรังแกมึงอีก”ผมกอดเอวอย่างเอาใจ โยกน้อย ๆ ปลอบใจมัน

“มึงขี้แกล้ง ชอบทำเสียงดังใส่กูด้วย”

“เสียงดัง เพราะมึงพูดไม่ฟัง...กูก็ไม่ชอบ ไม่อยากให้มึงติดนิสัยแบบนี้ไปใช้กับใคร”

“กูไม่ได้ใช้กับคนอื่นซะหน่อย”มันว่า

“อ่อ งี่เง่าเฉพาะกับกูใช่ไหม”หมั่นเขี้ยวมันมากเลยครับ บีบจมูกรั้น ๆ มันไปที ตัวเล็กมันยิ้มออกมาแล้ว ผลักมันนั่งลงเก้าอี้ตัวข้าง ๆ แล้วตักข้าวให้มันกิน มีมันเหมือนมีลูก เหอ ๆ  ดูแลยิ่งกว่าไข่ในหินซะอีก

“กินให้หมดนะ”มันพยักหน้าหงึกหงัก ก้มลงกินอย่างว่าง่าย ผมลูบหัวมันที แล้วเอาของขึ้นไปเก็บด้านบน โห...สภาพห้อง บอกได้คำเดียวว่าเละครับ เรียกเด็กมาสั่งงานให้เก็บห้องให้ โดยที่ก่อนลงผมก็ไม่ลืมหยิบหมอนนิ่ม ๆ มาสองใบ และไอ้พี่กระต่ายของเตี้ยมันลงมาด้วย ไว้ไปนอนกอดบนรถ...

รถตู้หรูจอดเข้าเทียบ ผมเลยเดินวนออกมาตอนรับ เหล่าเพื่อน ๆ ที่จะร่วมทริปครั้งนี้ ไอ้หมวดแวน ไอ้กล้า จะสลับกันขับ ไอ้พุท กับน้องเจ แล้วก็มีผมกับนาว 6 คนพอดี รถมันใหญ่และกว้างขวางมากพอ จะจุทั้งคนทั้งของได้หมด

“เข้ามากินข้าวก่อนโว้ย”

“มีของเยอะไหมว่ะ”พุทถาม เดินลงมากับน้องเจ ที่หมวดมันแวะรับก่อนแล้ว

“เจเข้าไปกินข้าวกับพี่นาวไป / ไม่เยอะ...ที่พอไหม”

“พี่น๊าววววววววววววววววววว”เจวิ่งเข้าบ้านเร็ว ๆ ตะโกนเรียกเตี้ยมันเสียงยาว 55555+ ผมมองกันตามแล้วหัวเราะ

“พ๊อออ”พุทมองของที่อยู่หลังรถ เนื้อที่กว้างครับ ใส่ของได้อีกเยอะอยู่

“ขนขึ้นเลยดีกว่า เดี๋ยวเตี้ยมันสงสัย กูเอากระเป๋าเสื้อผ้ามันออกใบนึง

“ไปแกล้งน้องมัน”ไอ้กล้าหัวเราะหึ ๆ ช่วยเอากระเป๋าขึ้นรถ ส่วนไอ้หมวดเหรอ...เดินริ่วเข้าไปในครัวแล้ว พักนี้...เผลอให้พี่หมวด
เขาไม่ได้นะครับ มันบอกว่าไอ้เตี้ยเป็นกิ๊กมัน ถ้าผมเลิกกับไอ้เตี้ย มันจะรอเสียบแทน เล่นหนัก ๆ เข้า ผมจะคิดว่าพวกมันคิดจริงละนะเนี่ย! เหอ ๆ

“รำคาญเดี๋ยวมันงอแง...ไปเจ ไปกินข้าวก่อน”ผมเรียกพร้อมดันไหล่เจเข้าบ้าน

หลังจากทานเสร็จแล้วก็พร้อมออกเดินทาง พุทมันลาพักร้อนยาวเอาใจน้องเจ หมวดก็เลยลาตาม ส่วนกล้ามันก็ต้องไปดูแลกิจการมันเป็นปกติอยู่แล้ว น้องเจกลับมาทันสอบเข้ามหาลัยแน่นอน ส่วนเตี้ยกว่าจะเปิดเทอมก็อีกหลายอาทิตย์


ผมอยากชดเชยให้เตี้ยมันก่อนที่ผมจะต้องบินตามครอบครัวไปดูงานที่ญี่ปุ่น บอกมันมันก็ไม่เข้าใจหรอกฮ่ะ งี่เง่าจะตามไปด้วยให้ได้...ผมเลยวางแผนไว้คร่าว ๆ ว่า ระหว่างที่ผมไป ก็จะให้มันกลับไปอยู่บ้านที่กาญ ไปอยู่ที่นั่นผมจะสบายใจมาก ไม่งั้นอยู่กรุงเทพมันต้องหนีไปเล่นซนแน่ ๆ  แผนที่วางไว้ก็คอยบอกมันตลอด มันก็งี่เง่าใส่ตลอด เฮ้ออออ...ไม่พยายามเข้าใจอะไรบ้างเลย หึหึหึ...แค่คิดก็มันส์แล้ว เรื่องที่เตี้ยจะกลับไปอยู่บ้าน ไอ้พี่ฟ้า...คงไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหนแน่ กร๊าก ๆ ๆ ๆ สะใจเบา ๆ




    สองชั่วโมงถัดมา เตี้ยก็เริ่มงอแงเบา ๆ ด้วยการง่วงนอน ผมวางหมอนที่พกมาจัดวางให้มันท่าที่สบายที่สุด ไม่งั้น...มันจะงี่เง่ามากกว่าเดิมจนน่ากระทืบ แล้วผมจะหงุดหงิดมากถ้ามันเป็นอย่างนั้น

ไอ้หมวดขับรถไปเรื่อย ๆ แบบไม่รีบร้อน ในรถเราคุยกับเรื่องงาน เรื่องครอบครัว สภาพดินฟ้าอากาศทั่วไป ไปจนถึงเรื่องการเมือง สนุกดีฮะกับเพื่อนกลุ่มนี้ อาจจะเป็นเพราะเราคบกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ สนิทกันมาก...จะพูดจะเล่นยังไงก็ไม่มีเคืองกัน

“สแตนด์จะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ว่ะ”กล้าถามถึงแสตนด์

   ซึ่งตอนนี้มันเป็นอีกหัวเรี่ยวหัวแรงที่ก่อสร้างบริษัท อีกทั้งพ่อผมยังจะเทรนให้มันเป็นผู้ดูแลทุกสาขาทั่วเอเชีย มันเลยต้องทำงานแบบลืมตาย บางทีผมก็สงสารน้องเหมือนกัน แต่ใจมันก็ฮึดสู้นะ เพราะมันก็ชอบของมันอยู่ด้วย ส่งมันไปทำงานประกบพ่อก็ดีแล้ว ถ้าเป็นผมเหรอ...ตีกันตาย ความคิดของผมกับพ่อในเรื่องธุรกิจไม่เหมือนกันซะทีเดียว เพราะผมจะมุทะลุมากกว่ามาก เวลาล้มก็เลยจะเจ็บหนักกว่า พ่อเลยยังไม่กล้าปล่อยธุรกิจหลักให้ผมดูแล บินไปดูงานคราวนี้ผมต้องเรียกความเชื่อมั่นใหม่ ๆ มาจากพ่อให้ได้ หลังจากที่พ่อปลื้มอกปลื้มใจกับไอ้เตี้ยแล้ว แม่ผมยังร่ำ ๆ จะให้พามันไปหาที่โน่นให้ได้ ผมก็อยากพามันไปนะ...แต่รอให้ผมสะสางงานก่อนแล้วกัน จะได้อยู่เที่ยวที่โน่นกันยาว ๆ

“เดือนหน้าละมั้ง”

“เสียดายว่ะ...ถ้าหยุดตรงกันจะได้มาเที่ยวด้วยกัน”กล้ามันว่า น้องชายสุดที่รักมันนี่ครับ เล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก

“มันบอกคราวหน้าไปเจอกันที่มิลานโว้ย เดี๋ยวมันเป็นเจ้ามือ”

“โอะโห...ไอ้เสือนี่ร้าย ทำงานมาไม่กี่ปี เลี้ยงพี่ ๆ ได้แล้วโว้ย 55555+” พวกเราหัวเราะพร้อมกัน สแตนด์มันเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้มาตั้งแต่เด็กอย่างไม่ต้องสงสัย ภาวะผู้นำมันอยู่ในสายเลือดแบบเต็มเปี่ยมแทบจะล้นเกินไปด้วยซ้ำ บางมุมเลยดูเหมือนกันใช้ชีวิตแบบคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้วโชกโชน

“แล้วน้ำตาลตอนนี้อยู่ไหนว่ะ”

“ก็ญี่ปุ่นแหล่ะ กูว่า..ป่านนี้มันร้องไห้โอดโอยอยากกลับบ้านแล้วมั้ง”


55555+ น้ำตาลน้องสาวคนเล็กผู้ซึ่งห่างไกลคำว่า การสืบทอดธุรกิจของครอบครัว มาก น้ำตาลคือเด็กผ่าเหล่าที่สุด ที่ชอบอ่านหนังสือ วาดรูป ร้องเพลง เรียนศิลปกรรม แต่ตอนนี้พ่ออยากให้น้องไปเรียนรู้เรื่องธุรกิจบ้าง ถึงไม่เท่าสแตนด์แต่ให้รู้ไว้บ้างก็ยังดี แล้วส่งไปอยู่กับสแตนด์ป่านนี้บู๋กันตายแล้ว ไอ้สแตนด์มันชอบข่มน้องฮะ ไอ้น้องก็ไม่เคยยอมพี่ สองคนนี้ทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา

“ฮ่าฮ่าฮา โอ๊ย...กูสงสารน้ำตาลว่ะ เดี๋ยวกลับมามันต้องหนีไปอยู่ดอยอีกแน่เลย”ไอ้พุทแซว มีครั้งนึงที่น้ำตาลโดนบังคับไปทำงานนี่แหล่ะ พอกลับมา...มันหนีขึ้นเชียงรายไปเลย พ่อให้คนไปตามก็ไม่ยอมลง...นานแล่ะกว่ามันจะโผล่หัวมาให้ทีบ้านเห็นหน้า ว่ายังมีชีวิตอยู่ พ่อก็ไม่บังคับอะไรมันมาก แต่ที่ให้ไปทำเพราะเผื่อวันไหนไอ้สแตนด์หรือผมเป็นอะไร มันก็จะยังมีวิชาไว้ช่วยเหลือตัวเองและความอยู่รอดของบริษัทได้บ้าง

เตี้ยขยับตัวเบาๆ แล้วค่อยตะแคงข้างลุกขึ้น...หน้ามันตอนนี้งง ๆ เอ๋อ ๆ โคตรน่าฟัด ผมนั่งตอนหลังสุดกันสองคน ทำอะไรก็ไม่ต้องกลัวเพื่อนเห็นให้เตี้ยได้อาย เลยจัดไปให้มันหนึ่งจุ๊บ มันก็หันมาทำหน้าเหวอ

“อื้ออ”ไม่ค่อยพอใจครับ หน้ายู่แล้ว

“น้ำไหม?”ผมยื่นให้มันแต่มันส่ายหัว

“ตอนนี้นอนอิ่ม คืนนี้คงไม่ต้องนอนละม้างมะนาว 555”ไอ้พุทมันหันมาแซวครับ ไอ้เตี้ยผมเหมือนคนนอนละเมออยู่เลยไม่ได้เถียงกลับไป ไอ้พวกนั้นก็ยิ่งสนุกปากกันใหญ่

“คืนนี้จัดหนัก!!! 55555+ แต่เบาๆ  นะมึงไอ้ติณฑ์ เดินทางต่ออีกไกลนะโว้ย”

“ติณฑ์บอกบ่ยั่น 5555555+”แซวกันสนุกปากล่ะฮะ ไอ้ตัวเล็กยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เอามือปล้องปากตัวเอง แล้วกระซิบข้างหูผมเบา ๆ
   


ปวดฉี่~




ผมพยักหน้าเข้าใจ “อีกนิดเดียวจะถึงชะอำแล้ว เดี๋ยวไปนอนที่บ้านไอ้กล้าก่อนสองคืน กลั้นไหวรึเปล่า” มันส่ายหัว...ผมเลยจุ๊บปากมันไปที

“หมวดแวะปั๊มให้กูทีดิ๊...อย่างด่วน”   

“โอ้ววววว...กูแซวกันเล่น ๆ มึงถึงกับไม่ไหวเลยเหรอว่ะติณฑ์”น้านไง...ไอ้พวกทะลึ่ง

“K.เดี๋ยวเหอะ ๆ”

“หึหึหึ 5555555+”มันฮากันทั้งรถเลยอ่ะ ไอ้เตี้ยมาตีหน้าขาผมด้วยความอาย

ปั๊มใหญ่ แต่คนไม่ค่อยเยอะ...เพราะไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวด้วยมั้ง ไอ้พุทพาน้องเจไปซื้อ KFC ส่วนไอ้หมวดนั่งกินกาแฟอยู่มุมนั่งพักในสวนของปั๊ม ผมพาไอ้เตี้ยมาเข้าห้องน้ำ โดยมีไอ้กล้าเดินตามมาข้างหลัง



“เฮ้ย กูแอบดูได้ป่ะว่ะ”ไอ้กล้าหัวเราะกระซิบแซวผมเบา ๆ แหม่...พักนี้อารมณ์ดีจังนะครับคุณกล้า

 “สัสนี่...ไม่จบ ไปแอบดูของเมียมึงไป...”มันก็แสยะยิ้มตามทัน ดันไอ้คนตัวเล็กเข้าไปฉิ้งฉ่องในห้องน้ำ แล้วเดินมาจัดการของตัวเองที่ช่อง ล้างมืออยู่มันก็เดินออกมาพอดี ผมเลยจับมันมาล้างมือด้วย

“ดูแลดีวุ้ย ไม่ตามเข้าไปล้าง...ให้ด้วยว่ะ”ไอ้กล้าแซวขำ ๆ ไอ้เตี้ยยักคิ้วให้อย่างร้ายกาจ สติฟื้นแล้วสิมึง...

“อิจฉาเค้าอ่ะเด้”เตี้ยพูดโอ่ ๆ เดินมาเกาะแขนผม โดนเด็กเล่นไปหนึ่งดอกเบา ๆ ผมยืนหัวเราะหึหึ...ยังเหลืออีกสองตัวครับเตี้ย ปากมันดีมาตลอดทางเลย ... ผมพูดในใจ กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมดึงมันมาในมินิมาร์ท เห็นไอ้พุทกับน้องเจยืนเลือกของกันอยู่ ไอ้เตี้ยรีบพุ่งเข้าไปแกล้งน้องเจเลยฮะ มันสองคนใกล้กันไม่ได้ ไอ้เจก็ติดพี่ ไอ้เตี้ยก็ชอบไปดึงแก้มบีบจมูกตบหัวน้องด้วยความหมั่นเขี้ยว

“นาวเอาไรเปล่า”ไอ้พุทถาม

“เอาขนมมมมม”

“เอาเลยครับ ตามสบาย...พี่ติณฑ์จ่าย”เอ้า...คุณพุททำไมทำกับกูอย่างนั้น




แทบจะเหมาขนมทั้งมินิมาร์ท ผมจะหยิบของมันออกมันก็ชักสีหน้าใส่ ไอ้เตี้ย...เดี๋ยวน้องเจก็ทำตามหรอกมึง สอนแต่สิ่งดี ๆ ให้น้องทั้งนั้น ผมก็ไม่สนฮะ...เหอ ๆ ดัดนิสัยมันมั่ง กินไม่หมดหรอกซื้อไปก็ทิ้งเปล่า

“อะไรอ่ะ!??!?!! อันนี้กูชอบด้วย”มันโวยวาย ไอ้กล้ายืนถือตะกร้านิ่ง ส่วนไอ้น้องเจยืนมองตาปริบ ๆ

“ซื้อไปก็กินไม่หมด อย่างี่เง่า...เอาไปเก็บ”ผมบอกมันเสียงนิ่ง

“งั้นเอาอันนี้ไว้ อันนี้ด้วย นะ ๆ กูชอบ”มันบอกยิ้มหวาน

“ไม่ได้! แค่นี้ก็เต็มตะกร้าแล้ว มึงอย่ามาทำซึนต่อรอง ไปเจ..ออกไปหารอข้างนอก”จะดัดสันดานคนครับ ไล่น้องออกไปก่อน มีเจอยู่ด้วยเดี๋ยวมันจะอายแล้วอาละวาดหนักกว่าเดิม

“แค่อันนี้เอง กูไม่เอาแว่นตาก็ได้”มันควานหาแว่นในตระกร้า แล้ววิ่งเอาไปเก็บ ผมบอกให้ไอ้กล้ายกตะกร้าให้เค้าคิดตังค์เฉพาะส่วนที่ผมแยกออกมา ส่วนอีกกอง...ผมก็ฝากพนักงานเอาเข้าไปเก็บ พร้อมขอโทษเค้าด้วย ไอ้เตี้ยยืนทุบไหล่ผมอยู่ข้างหลังอย่างไม่ค่อยพอใจ

“อ่ะ...พุท เอาเงินนี่”ผมยื่นตังค์ให้พุท ไอ้ตัวเล็กเดินหนีออกไปแล้วฮะ

“ไม่เป็นไรๆ เอาที่กู...มึงก็ไปแกล้งน้องมัน”

“ตามใจมาก สันดานเสีย”ช่วยพุทถือของออกมา ก็สองถุงใหญ่ ๆ แล้ว ไอ้เตี้ยนั่งตักไอ้หมวดแล้วคล้องคอกอด นี่ถ้าเป็นคนอื่นกูกระโดดเตะยอดหน้าไปแล้วนะ ทั้งไอ้เตี้ย...ทั้งไอ้หมวด เนียน ๆ กันเหลื๊อเกิน! หึหึหึ

หมวดมันจุ๊ปากไม่ให้ผมพูดอะไร ได้ยินเสียงสะอื้นฮะ...เรียบร้อยไปล่ะ เดี๋ยวมึงจะเจอดียาว...ไอ้เตี้ย!!!

“เจเอา KFC แบ่งพี่นาวไปถุงนึงเร็ว”ไอ้พุทบอกแฟนมันยื่น KFC ให้ มันก็ร้องไห้ซบคอไอ้หมวดอยู่ จนหมวดมันเอาถุง KFC ยัดใส่มือ มันก็กำถุงไว้ น่าขำสิ้นดี...ผมรู้ที่มันร้องไห้ ไม่ได้เสียใจอะไรหรอก เสียหน้าที่ผมตะคอกมากกว่า ไอ้ขนมที่ผมเอาออกมันก็ไม่ได้อยากกินด้วย แค่อยากซื้อเฉย ๆ ซื้อไปก็ทิ้งอยู่ดี...

“หยุดร้อง ๆ แค่นี้เอง”ไอ้หมวดปลอบตบบ่าเบา ๆ ผมส่ายหัว เดินเอาของมาไว้ที่รถ...แล้วเดินกลับไปหามันอีกที

“ป่ะ ๆ ใกล้จะถึงบ้านพักแล้ว เดี๋ยวไปลงน้ำทะเลกัน อย่าร้องงงง”หมวดมันดึงเตี้ยลุกขึ้น มันไม่มองหน้าผมเลย...ไอ้กล้า พุท เจ เดินหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินไปขึ้นรถ ปกติผมก็ตามใจมันนะ...แต่นี่คิดว่าคงมาเกินไป บางทีมันก็ทำให้หงุดหงิดขึ้นได้ง่าย ๆ เลยทีเดียว

“เป็นเชี่ยไร...บีบน้ำตาอยู่ได้!!!”ผมตวาด ไอ้หมวดผลักอกผมออกเบา ๆ

“ชู่ววว์...ไปติณฑ์มึง ขึ้นรถ..ไปๆ”

“มึงดูสันดานมันนะ ไม่ได้อะไรดั่งใจก็ร้องๆ”มันยิ่งร้องเสียงดังกว่าเก่าอีกฮะ ไอ้หมวดกอดไอ้เตี้ยไว้ข้าง ส่วนอีกข้างมันจับไหล่ผมจนไปถึงรถ มันดันไอ้คนตัวเล็กเข้ามานั่งที่เดิม แต่มันก็ขืนตัวไว้ จนผมกระชากมันเข้ามา...ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก

“ติณฑ์...!!!!! มึงก็ทำน้องมันเบา ๆ มันเจ็บ!!!!”ไอ้หมวดตวาดผม ผมพยักหน้าเบา ๆ ไอ้ตัวดีนี่...ไม่ยอมหยุด ทุบไหล่ผมตุ้บตับ ก็ปล่อยให้มันทุบไปล่ะครับ มันไม่กล้าร้องไห้เสียงดังด้วย ทั้งอายน้อง อายเพื่อน ๆ ผม กอดมันไว้ฮะ...จนมันเหนื่อยก็เลิกทุบไปเอง นี่ตัวกูจะช้ำไปหมดแล้วนะเนี่ย!

ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าเอาชุดน้ำพอมาด ๆ แล้วส่งให้มัน มันปัดมือผมทิ้ง ฮึ่มมมม!!!!!! มันน่าโมโหไหมอย่างนี้ งอนยาว...ล้มตัวลงนอนไปแล้วฮะ มันเอาผ้าปิดหน้าไว้ แต่ยังรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้น...ให้แมร่งร้องน้ำตาเป็นสายเลือดผมก็จะไม่โอ๋มันเด็ดขาด!!!
น้องเจมันลุกขึ้นมามองพี่มัน หน้าเศร้า ๆ ผมดีดหน้าผากมันไปทีนึงเบา ๆ
 
“ดูคนดื้อเหรอเจ อย่าเป็นอย่างนี้นะ! ไม่งั้นพี่พุทเอาตายเลย”ผมบอกเสียงดัง

“เจไม่ดื้อสักหน่อย!!!!ไม่เคยดื้อใช่ไหมพี่พุท”ตากลมแบ๊วมันเถียง พุทมันรีบพยักหน้าโอ๋ ๆ หึหึหึ...มีชนักดิมันน่ะ ผมหัวเราะออกมาเพราะสีหน้าของมันจะจริงจังไปไหน

“เจไม่ดื้อดีแล้ว เด็กดื้อไม่อยากรัก!”เหลือบมองคนนอนอยู่ สะอื้นหนักกว่าเดิมโว้ย หึหึหึ   

“ไอ้ห่านนี่ก็พูดจา!!!! น้องมันเสียใจนะ” ไอ้พุทมันหันมาด่าผม

“เจก็นั่งลงดี ๆ จะถึงแล้ว”มันบอกแฟนมัน แล้วเจทำตามอย่างว่าง่าย จนผมอิจฉา...อยากให้ไอ้เตี้ยว่าง่ายแบบนี้บ้างก็ดี

ผมหันมาก้มจูบมันผ่านผ้าที่คลุมหน้ามันไว้ แล้วลูบหัวเบา ๆ มันร้องสะอื้นใต้ผ้า ผมเลยจับมือมันสอดประสานแล้วทำนิ่ง ๆ ไว้ ปล่อยให้มันร้องออกมา ไม่ได้อยากจะแกล้งนะ...แต่อยากให้มันรู้ตัวมากกว่า เฮ้อ...สุดที่รักร้องไห้อีกแล้ว ตาต้องบวมแน่ แต่ผมยอม...เพราะรู้ว่าถ้าทำแบบนี้ให้รู้ว่าอะไรที่ผมไม่ชอบและโมโห มันจะไม่ทำอีก (หร๊า!!!! : คนเขียน)





 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35 17/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2013 11:42:00

ตอนที่ 36 Let’s go2 the Sea (2)
[ติณฑ์]

 
 ถึง บ้านพักริมทะเลแล้วฮะ บ้านสวยมาก...มีกระจกบานใหญ่ส่องวิวทะเลด้วย ทันทีที่จอดรถ...เราทั้งหลายก็ขนของลง ผมยกกระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้อง โดยมีไอ้เตี้ยเดินถือหมอนกับผ้าห่มมันเดินตามมาติด ๆ หน้านี่งอจนน้องเจไม่กล้าเดินมาใกล้ ๆ เหอ ๆ กลัวพี่มันกินหัวเอา พอขึ้นมาถึงห้องพักมันก็กลิ้งลงบนเตียงทันที คงยังไม่หายงอนผมนะสิ
 
“หิวข้าวรึเปล่า...”ผมสะกิดถามมัน แต่เงียบไร้เสียงตอบรับ
“หิวไหม...”น้ำเสียงกูยังปกติ แต่แมร่งทำนิ่งนะมึง! ผม ก็ไม่ได้สนใจจะถามอะไรมันต่อ นั่งจัดของไปเรื่อย ๆ มันก็นอนคลุมโปงไป สงสารเด็กเลยเดินไปเปิดแอร์ให้ ไม่งั้น...ขาดอากาศหายใจตาย ซวยกูอีก

“เฮ้ย ค่ำ ๆ ลงไปจิบเบียร์ริมหาดนะโว้ย”ไอ้หมวดโผล่หน้ามาบอก ยักคิ้วไปให้คนบนเตียงผมก็มองที่เตี้ยแล้วยิ้มเบา ๆ
 
“เออ ๆ เดี๋ยวตามลงไป....”ผมรับคำ เดินไปประตูเสียงดังแต่ล็อคให้เบามือ แล้วค่อย ๆ เดินอย่างย่องเบา ทำให้เหมือนว่าไม่มีคนอยู่ในห้อง สักพักเกือบสิบนาทีได้ ไอ้เตี้ยก็โผล่หน้าออกมา ทันทีที่เห็นผมมันก็จะคว่ำหน้าลงไปอีก ผมจึงต้องโผกอดมันไว้
 
“ปล่อย~”
 
“งอนนานนะเดี๋ยวนี้ เป็นอะไร...พูดซิ”
 
“เปล่า!”ปากมันเปล่า แต่ตาแดงไปแล้ว
 
“จะร้องอะไรหนักหนาว่ะ!”ผมแกล้งทำเสียงดุ มันตกใจ...ร้องไห้โฮเลยคราวนี้
“ไอ้เหี้ย!!!!”มันทำทุบทั้งหยิกผม ฮ่าฮ่าฮ่า...
 
"เตี้ยยยยยยย....หยุดร้องได้แล้ว จะงอนอะไรหนักหนาเนี่ย!!!"


“ไม่ต้องมายุ่งเลย!!!!”
 
“ไม่ให้ยุ่งจริง ๆ เหรอ”ถามเสียงนิ่ง ใส่ตาดุ ๆ ไปด้วย กลัวไม่เข้มพอ ฮา..


“..................????!?!?!?!....................”ผมแกล้งผลักมันออก...มันร้องไห้โฮหนักกว่าเดิม ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกด้วย
.

.

.

"ง้อเยอะ ๆ ดิแมร่ง!!!! แกล้งอยู่ได้ ไอ้โรคจิต!!!!"มันตวาดเสียงดัง
 
ผมหัวเราะลั่นห้อง...เดินเข้าไปโผกอด ฮ่าฮ่าฮ่า
 
“รู้ด้วยว่าแกล้ง โอ๋ ๆ ๆ ๆ ไม่ทำแล้ว ๆ ดูหน้าตลกว่ะ มีแต่น้ำมูกน้ำตา...”ผมเช็ดให้มัน
 
“ชอบแกล้ง ฮึก...นิสัยไม่ดี! ฮึกกก!”มันสะอื้น
 
“หรอ!!!!!”จัดให้หนึ่งฟอดดดดด~ มันหันมาทำหน้าเหวี่ยง ผมเลยจุ๊บปากมันไปอีกที
 
“ไม่แกล้งแล้ว เร็ว...ลงไปกินข้าว น้องเจรอกินข้าวอยู่...”
 
“ไม่ต้องมาจับ!!! กูไม่หิวไม่อยากกิน!”
 
“ดื้อ!”ผมว่า
 
“เออ ดื้อ!!!! จะด่าอะไรกูอีกล่ะ..!!!”มันขืนตัวหนีครับ โอ้ว...ที่งอนเพราะคำพูดผมบนรถใช่มะ
 
“ไม่ด่าแล้ว เดี๋ยวมึงแอบไปร้องไห้ขี้มูกโป่ง...พ่อมึงก็มาฆ่ากูยิ่งโทรมาย้ำบ่อย ๆ ด้วยว่าให้ดูแลน้องดี ๆ ”
 
“กลัวด้วย?”
 
“กลัว-มาก!!!”
 
“ชิส์~~”
 
“รัก ด้วย ห่วงด้วย หวงด้วย รู้ไหมเตี้ย....มึงจะอาละวาดหรือโวยวายอะไร ทำกับกูแบบนั้นได้คนเดียวเข้าใจไหม แล้วถ้ากูญี่ปุ่น มึงก็ต้องไม่ดื้อไม่ซน ดูแลรักษาตัวเองดี ๆ ”ผมโอบกอดมันไว้ พูดย้ำให้มันจำเรื่องที่ผมต้องไปต่างประเทศอีกครั้ง
 
“มึงชอบอย่างเงี้ย! กูไม่ชอบ...กูอยากไปกับมึงด้วยนะ”ผมส่ายหน้า
 
“กูไปทำงาน แปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ...”
 
“เดี๋ยวมึงก็ลืมกู”
 
“ทำไมกูถึงจะลืมมึงล่ะ”ผมถามด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ อย่าดูถูกน้ำใจกูเตี้ย!!
 
“กูดื้อ ฮึก...กูเอาแต่ใจ เดี๋ยวมึงก็เบื่อ”สะอื้นเฮือกแรกมาแล้ว!
 
“จะเบื่อตอนมึงร้องไห้บ่อย ๆ นี่แหล่ะ...เตี้ยยยยยยยย พอเถ๊อะ....ตามึงแดงหมดแล้ว”ผมพรมจูบมันทั่วใบหน้า
 
“รัก นะครับ จุ๊บ...รักนะครับ จุ๊บบบบ รักนะครับ จุ๊บบบบบบบ” ผมทำจนมันหัวเราะออกมา ไอ้ตัวเล็กโผกอดผมเต็มตัว จนผมล้มลงไป ใบหน้ามันห่างจากผมไม่ถึงคืบ ผมลูบแก้มมันด้วยความอ่อนโยน อร๊ากกก...ทำไมกูรักมันมากอย่างนี้ มันก้มลงเอาปากมันแตะปลายคางผมเบา ๆ เสียววาบเลย
 
“หึหึหึ....”
 
 
 “อยาก ทำก่อนหรืออยากเล่นลงไปเล่นน้ำก่อน”ผมถามให้มันเลือก เพราะถ้าเรา....กันเลย รับประกันได้เลยว่าตัวมันจะเต็มไปด้วยรอยรักของผม ซึ่งจะไม่ปราณีต่อมัน และมันจะต้องอายแน่ ๆ พอมันอายมาก ๆ มันก็จะงอนผมอีกเป็นกิจวัตร 



“อยากทำก่อนหรืออยากเล่นลงไปเล่นน้ำก่อน”ผมถามให้มันเลือก เพราะถ้าเรา....กันเลย รับประกันได้เลยว่าตัวมันจะเต็มไปด้วยรอยรักของผม ซึ่งจะไม่ปราณีต่อมัน และมันจะต้องอายแน่ ๆ พอมันอายมาก ๆ มันก็จะงอนผมอีกเป็นกิจวัตร
 
 
มันไม่ตอบ...ผมก็เดินเครื่องเลยสิคร๊าฟฟฟ หุหุหุ จับเตี้ยลงนอนราบกับเตียงใหญ่ และตัวเองก็โน้มตัวตามลงไปประกบปากมันติด ๆ คนตัวเล็กมันหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ผมเอานิ้วเกลี่ยเล่นหูมันเบา ๆ จนมันจั๊กกะจี๋จะเบี่ยงตัวหลบ ผมไม่ยอมหรอก! ลิ้นหนาเข้าแทรกให้มันเปิดปาก มันก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี อย่างนี้สิเตี้ย...ทำแบบนี้ พี่รักตายเลย!!!! ดูดกลืนความหอมหวานจากรสจูบอย่างเมามันส์ ก่อนจะผละออก...เมื่อรู้สึกพิมพ์ใจกับส่วนนั้นมากพอ
 
“อื้ออออ...”มันส่งเสียงตอนผมดูเม้นใบหูมันเบา ๆ ไล่มาจนซอกคอขาว ทั้งกัดทั้งดูด...เพลินไปหน่อย คอขาวเลยเกิดรอย ผมต้องตั้งสติตัวเอง...อย่าทำให้มันช้ำมาก แต่ทำไม่ได้หรอก...ขาว หวาน ออกทั้งตัวขนาดนี้
 
“ตะ ติณฑ์”เสียงหวานร้องเรียกสั่นเล็กน้อย
 
“หือ??”ผมตอบรับ แต่ยังสาละวนอยู่กับซอกคอลงมา ผมชอบให้มันเรียกชื่อผม...แม้มันจะไม่เคยเรียกผมว่าพี่เลยก็ตาม ก็ผมไม่ได้อยากเป็นพี่มันนี่ฮะ หุหุหุ
 
“ยะ อย่าดูดแรง~”เสียงมันขาด ๆ หาย ๆ
 
“อื้อ...”ผมรับคำ แต่เหมือนช้าไป อกมันมีรอยอีกแล้ว เอิ๊กอ๊าก ๆ เหมือนคนกระหายน้ำมาก  ๆ แล้วเจอโอเอซิสอยู่ข้างหน้า ผมสำรวจมันทุกซอกมุม มือหนาก็ค่อยปลดเสื้อและกางเกงของตัวเล็กออก เหลือแต่กางเกงชั้นใน เด็กน้อยของผมนอนเอามือประสานที่หน้าอก ร่างขาว ๆ แต่ทั้งตัวและหน้าแดงไปแล้วด้วยความเขินอาย
 
“แมร่งมองอยู่ได้ อายนะโว้ย”
ผมลากนิ้ววนสำรวจรอบสะดือ มันเกร็งจนหน้าท้องผลุบเข้าไป ผมเลยแกล้งวนอยู่ตรงนั้นอยู่นานสองนาน ไอ้จอร์จน้อยของมันกำลังตื่นตัว รับรู้ได้ถึงความแข็งขืนขึ้นมา ผมยิ่งวนจูบไปตามซอกขาบ้าง ขาอ่อนมันบ้าง ไม่ให้โดนจอร์จมัน ที่รักกูยิ่งเกร็งกว่าเดิมสิครับ ส่วนกลางปูดจนอึดอัดแทน...
 
“แกล้งกู!”มันหน้านิ่ว จนผมหัวเราะออกมา...
 
“อยากให้ทำไรอ่า จะไปรู้เร๊อะ”ผมแกล้งถาม ทั้งที่รู้อยู่แล้ว มันนอนกัดปากนิ่ง...จนผมทนไม่ไหว ยืดตัวขึ้นไปจุ๊บปากหนึ่งที แล้วลงมาปลดชิ้นส่วนที่เหลือจากร่างกายมัน จอร์จน้อยเด้งออกมารับพ่อด้วยอาการพองโตเต็มมือ ผมมองหน้าเตี้ยสลับกับลูกของมัน หน้าแดงเถือกเลยครับ ไม่แกล้งมันละ...ชักทนไม่ไหวเหมือนกัน ก้มดูดให้มันจนมันครางไม่ได้ศัพท์
 
“จ๊วบบบบบบบ...”
 
“เชี่ย...สะ เสียงดังไปแร่ะ”มันครางกระเส่า....แต่ผมไม่สนอ่ะ เร่งเครื่องเดินหน้าต่อ
 
“ซี้ดดดดดด~~~~~ อ๊ะ อ๊ะ....อ๊า อ๋า”
 
“อ๊าสสส์ ตะ ติณฑ์ .... อ๊ะ อ๊า”เสียงมันทำให้มังกรผมตื่นขึ้นมาเหมือนกัน ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมด แล้วเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่พกมาจากบ้านด้วย เจลและถุงยาง ที่ต้องใช้ถุงยางไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจมัน แต่สงสารมากกว่า...คนที่ลำบากเอาออกให้มันก็คือผม แล้วแมร่งกว่าจะหมด...มันจะต้องทนเจ็บอีก  ตัวเล็กเห็นผมเดินแก้ผ้า ก็เอามือปิดตา หึหึ...ยังไม่ชินอีกหรอว่ะ!!!!
 
เข้าถึงตัวมันอีกทีก็กอดมันไว้ทั้งตัว เตี้ยมันมองผมตาหวานเชื่อม จนอดไม่ได้จะลงลิ้นให้มันไปอีกรอบ
 
“เอิ่มมม เตี้ยทำให้หน่อยดิ” ผมยื่นมังกรใส่หน้ามัน มันส่ายหัว
 
“จิ๊!!!!”
 
“ไมอ่า...เร็ว ๆ ไม่งั้นยัดสดนะมรึง”
 
“ง่า...”ผมจับจอร์จฟาดปากมันเบา ๆ ปากเล็กสวยเผยอออก ผมก็รีบกระซวกเข้าไปเลย จนมันตวัดสายตามองเคือง ๆ สุดยอดแห่งความเสียวซ่าน ตัวเล็กมันทั้งดูดทั้งควงจนผมต้องจับหัวมันกระแทกเข้ามา
 
“อ๊ะ...อ๊ะ อ๊า เตี้ยยยย...ไม่ไหวแล้ว ๆ”มันจะเก่งเกินไปแร่ะแฟนกู สอนอะไรง๊ายง่าย...แปปเดียวเป็นเร็วขนาดนี้ หึหึ ผมหยิบเจลทาปากทางของมันโดยส่งนิ้วเรียวไปสำรวจพื้นที่ก่อนและเตรียมพร้อมของตัวเอง แล้วเริ่มปฏิบัติการ
 
“อย่าเกร็งดิครับ”ร่างเล็กทำหน้าเหยเก แค่ส่วนหัวยังเข้าไม่มิด ตัวเล็กมันก็ดันหน้าท้องผมออกเบา ๆ แล้ว
 
“จะ เจ็บ”มันร้อง ผมก้มลงไปจูบมัน ดึงความสนใจ...ก่อนจะค่อย ๆ สอดมังกรลอดถ้ำเข้าไปอย่างเนียน ๆ
 
“อือออออ อาาาาาา ติณฑ์...อย่าทำแรง กูเจ็บ”น้ำตาเล็ดจนผมต้องกรีดทิ้งให้ เมื่อร่างกายค่อยปรับได้ ผมก็เริ่มบรรเลงเพลงรักกับมันไปอย่างเร้าใจ
 
“อ๊ะ อ๊า ติณฑ์ ติณฑ์”เสียงหอบหายใจ ปนเสียงเรียกชื่อทำให้ผม...เสียวซ่านมากขึ้นเท่าตัว
 
“ปล่อยออกมาเลยนะ”
 
“อ๋าาาาาา~~~~”ร่างเล็กกระตุก น้ำขุ่นสีขาวออกมา ผมชะงักรอ...ให้มันได้ปรับสภาพ แล้วดำเนินการต่อบทต่อไป ~~~
 
ร่างเล็กสั่นสะท้านเสียงตุบตับจากช่องแคบดังเป็นระยะ แข่งกับเสียงของตัวเล็กที่ร้องขึ้นมาด้วยอาการที่เกินจะอดกลั้น ผมเร่งจังหว่ะขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะพุ่งแรงปะทะครั้งสุดท้าย ลงไปกระตุกแรงๆ  ที่หน้าอกของคนน่ารัก





  ------------------------------------------------------------------------------







“แฮ่ กๆ”เสียงเราสองคนหอบหายใจเหนื่อย ค่อย ๆ ถอดร่างออก รับรู้ได้ว่าตัวเล็กก็เริ่มเกร็งอีกครั้ง อย่าทำแบบนั้น...เดี๋ยวไม่ได้ลงไปเล่นน้ำหรอก!!! ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เตี้ย...มันรีบตวัดผ้าห่มมาปิดร่างตัวเอง ผมนอนหอบหายใจสักแปป ก่อนจะควานหาร่างเล็กมากอด
 
“อือ เหนียวตัว...”มันผลักออก
 
“เดี๋ยวอาบน้ำให้”
 
“ไม่ต๊องงงงง!!! เดี๋ยว จะเลยเถิด” มันว่า...ผมไม่สนหรอก ให้มันนอนเดี๋ยวจะยิ่งสกปรก...จัดการอุ้มมันไปชำระล้างแล้ว ทาแป้งแต่งตัวให้มันหอม ๆ ดูแลยิ่งกว่าลูกอีกกู ตัวเล็กมันทำหน้าเพลีย ๆ ผมหอมแก้มมันฟอดนึง ทำท่าจะยืนไม่ไหวละครับ โอบมันขึ้นไปนอนบนเตียง ห่มผ้าแล้วเดินไปปรับแอร์ให้
 
“ติณฑ์”
 
“หือ?”

“รักนะ”แล้วก็ผลุบเข้าไปในผ้าห่ม อร๊ากกกกกกกก......น่ารักโว้ยยยยย เมียกู
 
“รักนะครับ...มะนาว”ผมลงไปนอนข้าง ๆ มัน มือใหญ่ของผมสอดประสานมือเล็ก โอบกอดมันไว้...แล้วค่อยหลับไปพร้อมกัน~
 
 
-------------------------------------------------------------------------
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้ผมต้องผละจากร่างเล็ก ลุกขึ้นมาเปิดประตู เหมือนเพิ่งจะได้นอนกันไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ...ฮ้าววววว
 
“อ้าวเจ....”น้องเจฮะ ยกเครื่องเกมส์ Play มาด้วย คงจะมาเล่นวินนิ่งกับไอ้เตี้ยละสิ
 
“ยังนอนอยู่เหรอฮะ”
 
“อือ...พี่นาวเพิ่งจะได้นอนน่ะ เจกินข้าวยัง”ผมถาม น้องมันพยักหน้า
 
“พี่พุท พี่หมวด พี่กล้าบอกว่าให้พี่ติณฑ์ตามลงไปที่หาดด้วยฮะ”
 
“อือ...นั่ง รอแปปนะ”ผมขยี้หัวน้องมัน แล้วยกเกมส์มาต่อให้ เอาไว้ให้มันสองคนเล่นกันในนี้ เจจะได้ไม่ต้องโดนไอ้เตี้ยลากไปเล่นแผลง ๆ ตามสไตล์มันอีก
 
“เอาเกมส์มาเพียบเลย เจนั่งเล่นในนี้แหล่ะ แต่อย่าเปิดเสียงดังให้พี่นาวนอนก่อน...อย่าเพิ่งไปกวนพี่เค้า”
 
“คร๊าฟฟฟฟฟ ทำไมพี่นาวหลับเป็นตายอย่างนั้นละฮะ คึคึคึ”น้องเจแซว รู้ละสิ...ว่าผมกับเจ้าตัวดีนี่ทำอะไรกัน ผมยิ้ม ๆ เดินวนมาที่เตียง เปิดส่วนหน้ามันออกแล้วพูด
 
“เตี้ยยย...น้องเจมาเล่นด้วยนะ มรึงอย่าจับมันเล่นอะไรแผลง ๆ ล่ะ”
 
“อือ”
 
“ถ้าหิวลงไปตามกูนะครับ”
 
“อือ”ผมหอมแก้มมันฟอดใหญ่แล้วหันมาบอกเจ
 
“ถ้าพี่นาวหิว...โทรลงไปตามพี่ก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเดินลงไป”
 
“คร๊าฟฟฟฟฟฟฟ....”
------------------------------------------------------------------------------

[มะนาว]
 
เสียงไรว่ะ....รบกวนสมาธิในการนอนโว้ย!!!!! ติณฑ์ไปไหนเนี่ย...ผมควานมือหาคนที่คิดว่านอนกอดผมอยู่ข้าง ๆ ไม่มี...!!!!! ไปไหนว่ะ!!!!! ลุกขึ้นมาก็เห็นน้องเจ มันกำลังวินนิ่งอย่างเมามันส์ในห้อง
 
“อ้าวเจ พี่ติณฑ์ล่ะ”ผมถามขึ้นเพราะคิดว่ามันจะนอนอยู่กับผมอ่า นี่เจเข้ามาได้ยังไงมาตั้งแต่เมื่อไหร่
 
“พี่ ติณฑ์ลงไปกินเหล้าข้างล่างแร้ว พี่นาวมัวแต่นอน”น้องมันทำปากจู๋น่ารักมาก ผมหัวเราะเบา ๆ ให้กูพักบ้างเถ๊อะ....จู่ ๆ หน้าก็แดงขึ้นมา มองดูความเรียบร้อยของตัวเอง ใส่เสื้อยืด+ กางเกงขาสั้น เอิ่ม...ไอ้โหดจัดการเรียบร้อยดีมาก ไม่งั้นคงได้อายต่อหน้าน้องเจ น้องมันมองตามตาปริบ ๆ
 
“พี่นาวหิวรึเปล่า พี่ติณฑ์บอกให้โทรไปตามก็ได้”
 
“เออ หิว! แต่ลงไปหาไรกินข้างล่างดีกว่า”ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “ไปเด้...ลุก”
 
“แต่ว่าพี่ติณฑ์บอกว่าให้โทรตามนะ เดี๋ยวก็ได้โดนดุหรอก!”น้องมันโคตรซื่อตรงเลย
 
“แค่ ลงไปหาข้าวกิน นี่เราไม่ได้อยู่คุกนะเจ ไม่ต้องฟังมันมากหรอก....พวกนั้นก็แค่ขี้หวงเกินเหตุ ต้องทำอะไรเองบ้าง เดี๋ยวพี่พุทจะเบื่อง่ายนะ”
 
“บะ เบื่อเหรอฮะ”น้องมีสีหน้าตกใจ เหมือนคำนี้เป็นคำต้องห้าม
 
“ใช่ดิ ยอมง่าย ๆ ก็จะเบื่อง่าย ๆ ด้วยไม่ใช่เหรอไง ไปเถอะ...เดี๋ยวพี่ทำกับข้าวให้กิน”
 
“พี่นาวทำเป็นเหรอฮะ”น้องทำตาโต
 
“เป็นเด้!!! ป่ะ...เซฟเกมส์แล้วตามบอสลงมา”
 
ครัว ใหญ่มีของกินวางอยู่เต็ม ผมรื้อถุงมองหาของที่กินได้ เจอแล้ว...ไส้กรอก แฮม โอ๊ะ...ในตู้เย็นมีข้าวกล่องด้วย ผมกับเจเลือกข้าวมาคนละกล่องแล้ว แล้วก็อุ่นไมรโครเวฟ เห็นมะ...ง่าย ๆ ส่วนไส้กรอกกับแฮมก็เตรียมทอดอย่างที่เคยเห็นติณฑ์ทำ
 
“พี่นาว ไอ้ไส้กรอกนี่มันต้องหั่นก่อนไม่ใช่เหรอ”เจท้วง เออว่ะ....ลืม ๆ ไส้กรอกชิ้นใหญ่โคตร ผมหยิบมีดกับเขียงออกมา หั่นยังไงดีว่ะ!?!??! เจมองอย่างสงสัยว่าผมจะเอาไง ไม่ได้ ๆ เสียหน้าแย่...
 
“พี่นาว ทำไมหั่นแบบนั้นล่ะ ใครจะกินลง”ท้วงกูอีก!!!
 
“นี่ มันเป็นมะนาวสไตล์น่ะเจ พี่ชอบของพี่แบบนี้”ผมแก้ตัวเท่ห์ ๆ ไงล่ะไอ้น้อง อึ้งเลยทีเดียว...โฮะ ๆ ๆ ตั้งน้ำมันเปิดไฟ แล้วหันมายักคิ้วให้น้องมันอย่างภูมิใจ
 
จนควันขึ้นพวยพุ่ง...อั๊ยหย่า!!!!!!! รอจังหวะอยู่ว่าจะโยนไส้กรอกลงไปตอนไหนดี  โครม!!!!!! น้ำมันกระเด็นกระจายครับท่าน เปาะแปะ ๆ จนต้องโดดหนีไปคนละทาง
 
“ควันเต็มเลย...ทำไงดีว่ะ”
 
“แค่ก ๆ”ผมกับมะนาวยืนไอค่อกแค่ก กลิ่นไหม้เริ่มทำงาน พี่หมวดวิ่งเข้ามาพอดี...
 
“ทำอะไรกันน่ะ!?!?!?!”เขา มองผ่านเลยไปที่กระทะ แล้ววิ่งไปกดปุ่มปิดเตาแก็ส เปิดหน้าต่างให้ควันลอยออกไป เพราะลำพังแค่เครื่องมันก็ดูดไม่ทัน ผมหน้าจ๋อยลงทันที!!!!!?!?!?!?
------------------------------------------------------------

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 37 17/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2013 11:44:42

ตอนที่ 37



[มะนาว]



“ไหม้หมดแล้ว กินไม่ได้หรอก...”พี่หมวดว่า กับยืนหน้าแห้ง ส่วนเจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปแล้ว
“อยากกินทำไมไม่บอก จะเข้ามาทอดให้ นี่ถ้าเกิดเป็นอะไรไปทั้งสองคนจะทำยังไง”พี่หมวดดุ
“พี่หมวดอย่าบอกติณฑ์นะ ความผิดของนาวเองแหล่ะ อย่าบอกพี่พุทด้วย”รีบชิงสารภาพบาปก่อนฮะ พี่หมวดพยักหน้า...ผมเดินไปกอดน้องเจยืนตัวสั่นไปหมด
“เฮ้ยเจ...ขำ ๆ น่า ไม่เป็นไรแล้ว”
“เจกลัว ถ้ามันไหม้ขึ้นมามะกี้”
“มันไม่เป็นไรแล้วเนอะพี่หมวดเนอะ”ผมยิ้มขำ ๆ แบบว่าไม่มีอะไร ในใจกูนี่ปิ้วไปแล้ว ถ้าติณฑ์รู้มันต้องโกรธมากแน่ ๆ
“เออ! ไปนั่งเลย...เดี๋ยวทำให้”
“คร้าบบบบ”ผมดึงเจให้นั่งลง กลิ่นไหม้ยังอยู่เลย...แต่ถ้ามีคนถามมันง่ายมากที่ผมจะเนียน ๆ ไป แต่น้องเจนี่สิ...ถ้าพี่พุทหรือใครถาม เป็นต้องได้สาธยายออกมาทั้งหมดแน่เลย
“เจอย่าบอกใครนะ”ผมบอก พี่หมวดหันมาหัวเราะหึหึ...อย่างรู้ทัน
“อือ”
“รับปากแล้วนะ ถ้าเจพูดไปโดนพี่พุทด่าแถมพี่ติณฑ์จะต้องโกรธพี่นาวมากแน่ ๆ เจคงไม่อยากให้พี่สองคนทะเลาะกันใช่ไหม”
“อือ”
“ก็ดี...รับปากแล้วทำด้วยล่ะ”
“ฮะ....”
“พี่หมวดก็เหมือนกันนะ...อย่าไปบอกใครล่ะ”ผมหันมาทำเสียงดุ ๆ
“น้อย ๆ หน่อยตัวแสบ ทำผิดจะไม่ยอมรับผิดหรือไง” อาหารหน้าน่าทานถูกวางลงตรงหน้า ทีละสองสามอย่าง
“ผิดก็คือผิด แต่ถ้ายอมรับผิดแล้วเพื่อนพี่จะโหดกับนาวได้น้อยลงไหมล่ะ นะ ๆ ถ้ารู้โดนฆ่าแน่เลย”เอาตัวรอดก่อนฮะ ไอ้นี่มันโหด...ชอบด่าแรง ๆ บางทีมันก็ตีผมด้วย ยิ่งถ้ามันโมโหแรง ๆ ผมนี่อยากจะสลายร่างหายไปต่อหน้ามันให้ได้
“อย่าทำอีกนะ...!”พี่หมวดบอก ผมพยักหน้ารัว ลงมือทานข้าวกับน้องเจจนอิ่ม...

---------------------------------------------------------------
[ติณฑ์]
   เดินเข้ามาในบ้านพักเห็นเตี้ยกับน้องเจกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่เลย ผมยิ้มให้มันแต่มันกลับหลบตาซะงั้น หึหึหึ...คงเขิน ๆ แต่พอผมมองเจ...เจก็หลบตาอีกคน ผิดปกติแล้ว...
   “กลิ่นอะไรว่ะหมวด”ผมถามหมวดเหมือนเป็นกลิ่นไหม้ ๆ หมวดมันมองที่เด็กสองคนแว้บเดียว แต่เป็นแว้บที่ผมเองก็กำลังจ้องเหมือนกัน ได้คำตอบแร่ะ...
   “เตี้ยทำใช่ไหม”ผมถามเสียงนิ่ง เด็กสองคนก้มหน้า ไอ้หมวดไม่ได้สนใจเดินไปเปิดผ้านม่านผืนใหญ่ออกเผื่อให้มีลมกระบายเข้าออก กลิ่นจะได้จางเร็ว ๆ ลำพังแค่เครื่องดูดกลิ่นทำงานไม่ทัน
   “เดี๋ยวเปิดออกก่อน ร้อนหน่อยนะ...”หมวดบอก กูโคตรหงุดหงิดแล้วครับ ไอ้เชี่ยเอ้ย!!!
   ผมเดินหนีแมร่งเลย...ทำไมมันทำให้ต้องเป็นห่วงได้ขนาดนี้ ไม่ว่ามันจะหยิบจะจับอะไร ผมมิต้องคอยตามมันทุกฝีก้าวหรือยังไงนะ ทำอะไรไม่เคยระวังและเห็นแก่ความปลอดภัยของตัวเองบ้างเลย
   สักพักเดินออกมาจากห้องครัวหน้าจ๋อย ๆ หมวดพาเจไปหาไอ้พุทแล้ว ผมนั่งในห้องนั่งเล่น ทำเป็นเปิดดูโทรทัศน์แต่ใจไม่ได้อยู่ที่หน้าจอแล้ว ในใจนี่กระโดดถีบยอดหน้าไอ้คนนั่งข้าง ๆ ไปแล้ว (แค่คิดนะครับ...แค่คิด) มันก็นั่งเงียบ ๆ ดูทีวีเหมือนกันไม่พูดอะไร ผมก็เปลี่ยนช่องวนไปวนมา ไม่มีอะไรที่น่าสนใจสักอย่าง แม้กระทั่งช่องสารคดีที่ชอบก็ตาม เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ก็วนมาเจอช่องสาวนุ่งน้อยห่มน้อย...เดินยั่วน้ำลายระลานตา เลยเปิดแช่ไว้อย่างนั้น...หึหึหึ
   มันก็ทำหน้าอึ้ง ๆ มองหน้าผม...พอผมจ้องกลับมันก็หันกลับไปมองจอเหมือนเดิม สงครามประสาทใช่ไหมด้ายยยย...ถนัดนัก!!!! เสียงเพลงและภาพบนหน้าจอทำให้ผมพอเพลิน ๆ ไปได้บ้าง แต่ไอ้เตี้ยนี่สิ...นั่งเกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไงแล้ว...ถ้ามันไม่พูดอะไรก่อน ผมจะไม่มีวันพูดกับมันก่อนเด็ดขาด ตามใจมาก ๆ แล้วเหลิง...
   แกล้งมันอยู่นานพอดู...จนเหลือบไปเห็นมันเอามือจิกกางเกงตัวเองแน่น ผมโคตรตกใจ! แต่ยังทำนิ่งอยู่ มันหันมากระพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตาแล้วแยกเขี้ยวยิ้มให้ ผมขว้างรีโมตทีวีทิ้งแล้ว เดินหนีออกมาที่วงเหล้า...แค่มันขอโทษ แค่มันบอกว่ามันจะไม่ทำอะไรให้ต้องเป็นห่วงอีก แค่นั้น...ผมจะยอมพลีทุกอย่างให้มันจริง ๆ
   “น้องล่ะ”พุทถาม
   “ในบ้าน”ผมบอกเสียงหงุดหงิด กระแทกตัวลงนั่งแล้วก็ดื่มเอือก ๆ ๆ
   “เบาครับพี่ เบาครับบบบบ”กล้าร้องบอก จับข้อมือผมไว้ แต่ผมสะบัดออกนิดนึงแล้วยื่นแก้วไปให้มันเติมอีก ไอ้หมวดส่ายหน้า
   “ทำอะไรน้องมันรึเปล่า”หมวดถาม
   “กูจะไปทำอะไรมันได้!!!”
   “ติณฑ์!!!!!”พุทเรียกเสียงนิ่ง เหล่ตาไปที่น้องเจที่นั่งเกาะแขนพุทอยู่ ทำให้ผมสงบปากสงบคำขึ้น...
   “เจอยากว่ายน้ำไหม”หมวดถาม
   “ฮะ”
   “ไปเรียกพี่นาวมาเล่นด้วยป่ะ”
   “ดะ ได้เหรอฮะ”เจหันมาถามผม ผมก็ดื่มต่อไม่ได้สนใจ...
   “ไปตามมาเถอะครับ...”น้องเจดูลังเล จนไอ้กล้าเตะเท้าผมเตือน ผมก็ไม่สนใจนั่งดื่มไปเรื่อย ๆ จนน้องเดินออกไปตาม เตี้ยมันเดินก้มหน้าตามหลังออกมา สัส...ตา จมูก ปาก ออกแดง ๆ สงสัยไปร้องไห้มา มันเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำเรียบร้อยแล้ว แต่ยังใส่เสื้อแขนยาวอยู่
   “30 นาทีพอนครับ”พุทร้องบอก
   “คร้าบบบบบบบบ ป่ะเถอะพี่นาว”เจรับคำ แล้วแตะข้อศอกพี่มันเดินไปสระน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ มันเหลือบมามองผมนิดนึง แล้วเดินเลยไป...กระโดดน้ำตูม ว่ายใหญ่เลย
   “หึหึหึ”ผมหัวเราะขื่น ๆ
   “มึงนี่นะติณฑ์ ไปแกล้งมันอยู่ได้”หมวดด่าคนแรก
   “ให้มันโดนซะบ้างเถอะ”
   “เดี๋ยวพ่อแม่เค้ารู้ว่าทำลูกเค้าแบบนี้ มึงนี่...ตายสถานเดียว”
   “ไม่รู้หรอกน่า”
   ผมบอกไม่รู้หรอก...หึหึหึ พี่ชายมันก็ทำท่าจะเป็นพวกผมคนนึงล่ะ หึหึหึหึ กร๊าก ๆ ๆ
   ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ฆ่ากันตายหรือยังก็ไม่รู้ ผมก็ไม่ได้โทรไปถามซะด้วยสิ มานี่ก็ไม่ได้บอกฟ้าไว้ด้วย...เผื่อต้องการความช่วยเหลืออะไร แต่คงไม่มีมั้ง ไม่งั้นมันก็ต้องโทรมาแล้ว หรือว่าตกลงกันได้แล้วก็ไม่รู้....หึหึหึ
   สักพักบทสนทนาก็เปลี่ยนไป...เด็กสองคนก็เริ่มหัวเราะใส่กัน ผมเองก็หันไปมองอยู่เป็นระยะ สีหน้ามันแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย ที่ต้องใส่เสื้อแขนขาวเพราะว่าใต้ร่มผ้านั่น...ผมฝังระเบิดไว้หลายจุดนะครับ กร๊าก ๆ  ๆ มันก็คงรู้ตัว...แต่ที่คอนี่ไม่มีเลยนะ มีแค่ตรงท้ายทอยซึ่งผมมันปิดอยู่มองไม่เห็น กูนี่ก็หื่นจังเนาะ! กร๊าก ๆ
   ผมล้มตัวลงนอนที่เตียงพักข้างสระ ตอนแรกแค่จะพักผ่อนสายตาแต่เอาเข้าจริง ๆ แล้วหลับไปนานเหมือนกัน จนกระทั่งมีนิ้วมาสะกิดที่แขนถึงได้ตื่น
   “หือ?”เตี้ยมันยืนกอดอกอยู่ครับ ตัวสั่นปากเริ่มม่วง ๆ นี่มันลงเล่นไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย!!!! ผมหันไปมองไอ้หมวดยังนั่งคุยกับไอ้กล้า ส่วนพุทคงพาเจอไปอาบน้ำ
   “ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุด!!!!!”ผมตวาด!
   “ฮึก!”มันเบ้หน้า ผมคว้าแขนมันเดินเข้าบ้าน ขึ้นห้องพักตัวเองไป...
   ดันมันเข้าห้องน้ำ...แต่พอตอนผมจะออกมันกลับดึงชายเสื้อผมไว้
   “ติณฑ์จ๋า~ ฮึกๆ”
   
   แชรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~

   ติณฑ์จ๋าาาาาาาาาาาาา เสียงโคตรขนลุกอ่ะ ผมถึงกับชะงักทันที แต่ยังไม่ได้มันไปมอง
   “ติณฑ์~!!”มันเขย่าชายเสื้อ ผมแกล้งเดินหนี มันต้องคว้าเอวผมหมับ หึหึหึ! เสร็จโจร!!!
   “ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ~”ร้องไห้ซบแผ่นหลังผม...ผมจับข้อมือมันสองข้างกางออก แต่มันก็เหนียวหนึบเกาะไว้แน่น
   “ปล่อยก่อน”ผมบอก
   “ฮึ! ฮืออออ”
   “ปล่อย!”ทำเสียงเข้ม มือไม้มันก็อ่อนลง ผมหันมามันก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น
   “ร้องเสร็จเมื่อไหร่เงยหน้ามานะ”ผมบอก มันทำหน้าอึ้ง...เงยหน้ามองผมอย่างตกใจ ทุกทีผมต้องโอ๋ต้องปลอบ หึหึหึ คราวนี้ขอโหดให้สมบทบาทหน่อย หมั่นไส้มานานแล่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก (เมิ่งโหดเงียบนี่หว่า : คนเขียน)
   มันรีบเช็ด ๆ น้ำตาแล้วโผเข้ากอดผม เหมือนเดิม
   “ไม่ร้องแล้ว ฮึกๆ”แต่ยังคงสะอื้นอยู่ มันเช็ดน้ำตาบนเสื้อผมไปมา
   ถอดเสื้อมันออก แล้วจูงมันมานั่งในอ่างเปิดน้ำอุ่น ๆ ไว้ ทีแรกไม่ยอมลง...แต่ผมก็บีบข้อมือมันจนมันไปนั่งอยู่ในนั้นได้ สักพัก...ก็เลยถอดเสื้อ ถอดกางเกงตัวเองบ้าง แล้วลงไปนั่งด้วยกัน หึหึหึ...
   “รู้ไหมว่าห่วงมาก”ผมโอบกอดมันไว้
   “อือ”
   “ถ้าทำอะไรอีกนะ คราวนี้ไม่มีอุทธรณ์แล้วนะ...กูประหารชีวิตอย่างเดียว”
   “...........................”มันหันมากอดคอผมไว้
   “เข้าใจไหมครับ”
   “........................”
   “เข้าใจไหม!”
   “อือ...”มันดูดซอกคอผมอย่างเจ็บ สงสัยเก็บกดนะเมียกู ผมนี่ก็ปล่อยให้มันกัดอยู่อย่างนั้น พอมันพอใจก็ผละออก...
   “เจ็บนะ!”ผมบอกมันหันหน้ามากัดอีกข้าง หึหึหึ...ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!!! เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอน!!!!

   สาย ๆ ของอีกวัน ผมกระชับอ้อมกอดรั้งคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม เด็กดื้อโดนปราบจนหมดแรง...และไร้พิษสง กร๊าก ๆ ไม่ต้องบอกละมั้งว่าเมื่อคืนโดนจัดหนักไปกี่รอบ เอาเป็นว่า...ผมทำมันสลบสไลหมดเรี่ยวแรงตั้งแต่ยกที่เท่าไหร่ไม่รู้ สงสารก็สงสาร หื่นก็หื่น หึหึหึ
   
   อ้อมกอดคงรัดแน่นเกินไปทำให้...เตี้ยมันขืนตัวออกเล็กน้อย ค่อย ๆ กระพริบตาขึ้นมามองผมเบา ๆ
   
   ฟอดดดดด~
   “ตื่นได้แล้ว นอนโคตรขี้เซาเลยว่ะ”
   “อือออออออออออออ...จะนอนนนนนนนนน”มันร้อง นอนตะแคงข้างหันหลังให้ผม ผมก็รวบเอวมาชิดกับแผงอกหนา ดูเหมือนว่ามันจะรำคาญถึงกับต้องแกะมือผมออก
   “ปล่อย...ติณฑ์ ปล่อย จะนอนนนนนน”
   “นอนก็นอนไปเด่ะ!”ผมแกล้ง
   “ฮึ!!”หันมาทำหน้าเหวี่ยงด้วยวุ้ย ฮ่าฮ่าฮ่า....
   “อะไร ๆ ชักสีหน้า ด่ากูในใจใช่ไหมนั่น!!!”สนุกดีแกล้งไอ้เตี้ย
   “จึ้ก! จะนอนนะ...เมื่อยตัวด้วย!!!”มันทำเสียงเหนื่อยใจ จนผมหัวเราะกร๊ากออกมา เพราะว่าสีหน้ามันอ้อนมาก...ไอ้ท่าทางงุ้งงิ้งนั่นอีก อยากจะทำให้ไม่ได้นอนอีกรอบ
   “นอนสิครับ จุ๊บบบ”
   “อือ อย่ากวนนะ...”
   “ครับ นอนครับนอน”
   มันทำหน้าไม่ไว้ใจ จนผมยิ้มแยกเขี้ยวให้...คนตัวเตี้ยมันก็ปรับท่านอนใหม่ คราวนี้นอนคว่ำหน้าลง...จนผ้าห่มหมิ่นเหม่ร่นไปกองที่เอว โคตรเซ็กซี่
   ผมลูบไล้แผ่นหลังมันอย่างแผ่วเบา เนื้อมันนุ่มมาก...มีไรขนอ่อน ๆ ขึ้นเต็ม เอวงี้บางนิดเดียวเอง อดลงไปจูบไม่ได้ แผ่นหลังของผม....
   “ตะ ติณฑ์”เตี้ยมันลุกมาเหวี่ยงอีก
   “ทำไมไม่นอนเฉย ๆ บ้าง!!! เค้าเหนื่อยนะ!!!! เค้าอยากนอน!!!!!!!!”
   อื้อหืออออออ....คงรำคาญเต็มที่ แถมยังใช้คำเปลี่ยนไปด้วย ‘เค้า’ งั้นเหรอ มึงจะน่ารักเกินไปแล้วนะเนี่ย!!!
   
   “มานอนสิครับเร็ว”ผมดึงมือมันนอนลงต่อ มันตีป้าบเข้าให้ที่แผงอกผม แล้วล้มตัวลงนอน หึหึหึ
   “ติณฑ์”
   “ครับ?”
   “อย่าไปไหนนะ...”ผมบอกเสียงอู้อี้
   “อือ”
   ผมยิ้มกว้างลูบหัวมันเบา ๆ มันก็กำเสื้อผมแน่น คราวนี้ผมไม่ได้กอดมันเหมือนเดิมแล้ว กลับปล่อยให้มันได้นอนสบาย ๆ ในท่าฟรีสไตล์ของมัน สักพักมันก็เอาขามาก่ายผมเหมือนเป็นหมอนข้าง ผมนี่ยิ้มกว้างเลย...โอ๊ยน่ารักเกิ๊นนนน


รอเที่ยง ๆ จนมันตื่นผมเลยลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนคนแรก มันนั่งบิดขี้เกียจสักพักแล้วก็เดินตามเข้ามา...ผมยิ้มให้...
   “ขี้เกียจไปแล้วอ่ะ”มันบอก
   “ทำไมล่ะ”
   “อยากนอน”
   “หืมมม...ฮ่าฮ่าฮ่า นอนพอแล้วครับ”ผมเริ่มอาบน้ำให้
   “เมื่อยตัว”
   “ได้นั่งเรือเล่นไม่ดีเหรอ น้องเจก็ไปนะ”ผมเอาน้องเจมาล่อ
   “อือ”
   “ไปนะ...”ผมถาม
   “ก็ถ้าน้องเจไป กูก็ไป”
   
   ฟอดดดดด~

   ผมยิ้มอีกที...ถูกใจกับคำตอบมัน
-------------------------------------------------------------------------------------
[มะนาว]
   แมร่งถ้ารู้ว่าง้อแล้วจะต้องโดนแบบนี้ ไม่ง้อหรอก!!!!! ก็ดูมันทำกับผมดิ๊ เมื่อยตัวไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าผีบ้าเข้าสิงหรือยังไงกัน แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย...วันก่อนหน้านี้สีหน้ามันแทบจะกินหัวผมได้แล้ว หน้าโคตรโหด...เป็นใคร ๆ ก็กลัว ต่อไปนี้ผมจะอ้อนมันคืนบ้างแหล่ะ...
   “ติณฑ์ หิว”
   “งั้นเดี๋ยวกูรีบออกไปแต่งตัว อาบเองนะ”
   “อือ”
   “กินไรดี”
   “อยากกินไส้กรอก”
   “เมื่อคืนยังกินไม่พอ?”
   
   !?

   !?

   “ไอ้บ้า!!!!!!”ผมด่าลั่นหน้าแดงด้วยความขวยเขิน พอติณฑ์มันออกไปแล้ว ผมก็อาบน้ำเองต่ออีกเกือบยี่สิบนาที ออกมานั่งทาครีม แล้วก็สูดกลิ่นน้ำหอมที่ติณฑ์มันซื้อมาให้ แต่ไม่ได้ฉีด...กลัวหมดอ่ะ ขวดนี้เป็นขวดแรกด้วยที่มันซื้อให้ ผมนั่งเล่นในห้องอีกสักแปป ใส่กางเกงเลเสื้อยืด...แล้วเดินลงมา เห็นน้องเจ พี่พุทพี่กล้า นั่งรอทานอาหารอยู่ก่อนแล้ว ติณฑ์กับพี่หมวดกำลังทำอะไรอีกก็ไม่รู้
   “มาแล้วเหรอพี่นาว นั่งนี่ๆๆๆ”เจเรียก ผมก็นั่งลงข้าง ๆ เจ เพิ่งสังเกตว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย เป็นผู้หญิงผมยาว น่าทางเปรี้ยว ผมยิ้มให้เขิน ๆ
   “คนนี้เหรอแฟนติณฑ์”เขาถามเสียงน่ารัก
   “อือ เตี้ยนั่นพี่โบ เพื่อนสมัยเรียนมหาลัย โบนั่นเตี้ย...”
   “มะนาวครับ”ผมรีบแก้ พี่เค้าหัวเราะ...ยิ้มสดใสมาก
   “จ้า...น่ารักสมกับที่ใครบางคนเพ้อจริง ๆ”พี่โบพูดทำเอาผมหน้าแดงมองหน้าติณฑ์ซึ่งยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว มันเอาจานข้าวผัดไส้กรอก นม และน้ำแอปเปิ้ลมาวางเรียงไว้ให้ ผมก็รีบก้มหน้าทานไม่มองใครเลย
   “วันนี้นั่งเรือไปเกาะกันใช่ไหม”พี่โบถาม
   “อือ ไปด้วยกันสิ”พี่พุทชวน
   “กะว่าอย่างนั้นอยู่แล้ว”
   นั่นแหล่ะครับ...คณะเราตอนนี้เลยมีพี่โบและพี่กิ่งเพื่อนพี่โบเพิ่มมาอีกสองคน ผมเดินตามติณฑ์ขึ้นมาจัดกระเป๋า เพราะเห็นว่าจะไปค้างที่เกาะด้วย 1 คืน
   “เอาอะไรไปบ้าง”ผมถามนั่งลงบนเตียงกว้าง
   “เอาเสื้อไปสักสองชุดก็พอแล้วเนอะ”มันหันมาถามผม ผมเงียบ...มองหน้าขึ้นเพดาน
   “พี่โบมาได้ไงน่ะ”ผมถามเสียงสดใส ทั้งที่ในใจขุ่นมัวเพราะอะไรก็ไม่ทราบ
   “มาเที่ยวกับเพื่อน ไอ้หมวดมันโทรหาเมื่อคืนพอดี เลยตามมา”
   “ตกลงมาเที่ยวกับเพื่อน หรือตามมา”ผมถามย้ำ มันชะงัก...
   “ก็มาเที่ยวด้วย แล้วก็ตามมาด้วย ถามอะไรนักว่ะเตี้ย...ระแวงอะไรครับ”มันก้มลงมาจูบปากผมแล้วผละออกไปจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
   “เปล่าซะหน่อย”
   ผมคงคิดมากไปเอง สายตาที่เค้ามองติณฑ์มันแปลก ๆ ยังไงไม่ทราบ...

   เมื่อจัดข้าวของครบแล้วผมเดินลงมาข้างล่างอีกที เห็นน้องเจกำลังเล่นเกมส์เลยลงไปนั่งข้าง ๆ
   “มาเล่นกันไหมพี่นาว”เจถาม
   “มาดิ”ผมรับจอยย์มาถือไว้ แล้วเจก็เริ่มเปลี่ยนเกมส์ วินนิ่งที่เราคุ้นเคย
   “เด็กสองคนครับ ทานของว่างด้วยนะแล้วทานยาแก้เมาเรือด้วยนะ”พี่พุทร้องบอก ผมกับเจหันไปมองอาหารบนโต๊ะแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
   “มาต่อๆ”
   ระหว่างที่เราสองคนกำลังเมามันส์ที่เกมส์ พี่โบกับพี่กิ่งก็ถือกระเป๋าเข้ามาในบ้านพัก แม่เจ้าโว้ย...จะขนเยอะไปไหน ผมหันไปมองแว้บเดียวแล้วก็ทำเป็นเล่นเกมส์ต่อแต่หูนี่ฟังตลอด ฮ่าฮ่าฮ่า
   “เรือพอหรือเปล่า คนเยอะนะ”พี่โบถาม
   “พอครับ ตัวโบแค่นี้เอง”ติณฑ์มันวางมือบนศีรษะเพื่อนสาวแล้วโยกน้อย ๆ เจ้าหล่อนก็หัวเราะคิก...แล้วมันก็รับกระเป๋าไป เหอะ! ถ้าผมขนกระเป๋าใบตั้งเท่านั้นไปบ้าง มันคงด่าตั้งแต่จัดกระเป๋าล่ะ!?!?!
   “รออีกสักชั่วโมงแล้วกัน โบกับกิ่งก็นั่งเล่นตามสบายนะ”ติณฑ์บอก
   “จ้า...”
   “เตี้ย! น้องเจ! ไปทานของว่างกันได้แล้ว!!!”ไอ้โหดหันมาดุผม น้องเจพอสเกมส์แล้วมองหน้าผมที่จ้องแต่จอ
   “ป่ะกันเถอะที่นาว”ผมวางจอยย์แล้วเดินเข้าครัวไป ฮึ่ม! ทำไมต้องตะคอกด้วยว่ะ!!!!

   พี่หมวดกับพี่พุทกลับมาจากที่ไปเอาเรือมาได้ เป็นเรือยอช์ทส่วนตัวของพี่กล้า ส่วนพี่กล้าอาบน้ำอยู่ข้างบน เราต้องขับรถกันไปที่ท่าเรือซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังนี้มาก พี่พุทขนสัมภาระขึ้นรถขนไปก่อน เพราะว่าเดี๋ยวทั้งของทั้งคน จะไม่พอนั่งกัน ติณฑ์ทำอาหารแพ็คใส่กล่องไว้ ทั้งอาหารสดที่เตรียมไปปิ้งกินกันที่โน่นด้วย
   “เตี้ย...”
   “อะไร?”ผมถาม
   “มาช่วยหน่อยครับ”ติณฑ์เรียกผมซึ่งกำลังนั่งทานอาหารกับน้องเจไปช่วยแพ็คของ ผมรีบยัดขนมปังทอดตรงหน้าให้หมดเร็วที่สุด จนพี่โบหัวเราะ
   “ไม่เป็นไรจ๊ะ น้องมะนาวทานสบาย ๆ เถอะ เดี๋ยวพี่ช่วยพี่ติณฑ์เอง”
   “อ่อ...ครับ”
   เจ้าหล่อนก็ไปยืนเคียงเพื่อนติณฑ์ ช่างสมอะไรกันเช่นนี้...ผมมองแผ่นหลังของทั้งสองคนที่ยืนจับโน่นทำนี่ให้กัน ทั้งสองคนยิ้มและทำทุกอย่างสบาย ๆ เป็นธรรมชาติ แต่ทำไมต้อง...หงุดหงิดด้วยก็ไม่รู้
   “เอาทิชชู่ซับน้ำมันไว้หน่อยดีกว่า”พี่โบบอก
   “ระวังลวกมือนะ”
   “โอ๊ย!!!”
   ตอแหล!!!! ผมบริบาษในใจ...ทั้งที่อาการกริยานั่นไม่ใช่อาการที่ผมว่ามาเลยสักนิด
   “หึหึหึ เป็นไง...เจ็บไหม”ติณฑ์ถามหัวเราะน้อย ๆ
   “ไม่เป็นไรๆ เทลงมาเลย”
   “ระวังโดนมือนะ”น้ำเสียงนุ่ม ๆ นั่นควรจะเป็นของผมคนเดียวสิ! เฮ้!!! หงุดหงิดตัวเอง...จังเลยว่ะ!!
   เจคงเห็นว่าผมนั่งมองตาดุใส่แผ่นหลังสองคนนั้น น้องยิ้มเจื่อน ๆ ตอนที่เรียกผม
   “เอ่อ..พี่นาวฮะ เจอิ่มแล้วนะ”พูดเสียงเกรง...เหมือนรู้ว่าผมกำลังอารมณ์ไม่ดี
   “อือ ป่ะ...อิ่มแล้วก็ไปกันเถอะ”
   “อะ ฮะ...”
   ผมวางช้อนอาหารแล้วจูงมือเจออกมา แต่หูยังคงได้ยินเสียงหยอกล้อของหนุ่มสาวในห้องครัวดังไม่ขาด...โอ๊ยยยย...อยากจะบ้า!!!
   


 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

อิเตี้ยเหวี่ยงละฮับบบบบบบบบบบ ><

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 38 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2013 11:46:09

ตอนที่ 38 บางอย่างแปลก ๆ ในหัวใจ
   [มะนาว]
   นั่งรอพี่พุทวนรถกลับไปรับติณฑ์ พี่โบ พี่กิ่ง พี่กล้า กับของอีกบางส่วนที่บ้านพัก ผมกับน้องเจก็มานั่งเล่นรอระหว่างพี่หมวดกำลังดูคนขนของขึ้นเรือให้ เราต้องไปค้างที่โน่น 1 คืน แต่ของนี่แบบเยอะมาก ส่วนใหญ่ก็เป็นของกินทั้งนั้น พี่พุทบอกว่าเกาะที่จะไปอยู่ห่างจากที่นี่หลายสิบกิโล ตั้งนั่งเรือไปประมาณเกือบ ๆ ชั่วโมง ผมกับเจเลยต้องทานยาดักเอาไว้ก่อนกันเมาเรือ
   วันนี้แดดเจิดจ้ากว่าทุกวัน...ผมนั่งมองเรือยอร์ชทรงสวยด้านบนมีดาดฟ้าเล็ก ๆ ขึ้นไปนอนได้ ด้านหน้าที่ยืนออกมา ก็ออกไปนั่งให้ลมตีหน้าน่าสนุกดี พี่หมวดเล่าให้ฟังว่าข้างในมีห้องหรูอยู่ข้างใต้ด้วย เป็นห้องครัวขนาดย่อม และห้องนอน 2 ห้อง 1 ห้องน้ำ และมีห้องนั่งเล่น ผมกับเจอดตื่นเต้นไม่ได้
   “อยากไปแล้วฮะ”เจร้องบอกแววตาซุกซนพอ ๆ กันกับผม
   “นั่นสิ เมื่อไหร่จะมานะ...ช้าชะมัด”
   “ไปเลยไหมล่ะ...พี่พาขึ้นไปนั่งเล่นรอ”พี่หมวดบอก
   ผมส่ายหน้าวืดดดด...
   “อยากรอติณฑ์ก่อนฮะ”ผมบอก...ไม่รู้ทำไมแต่อยากจับมือแล้วเดินเข้าไปพร้อมกัน นี่เป็นครั้งแรกที่คนฝั่งภูเขาอย่างผมได้มาเห็นเรือสุดหรูบนทะเลที่กว้างไกลยาวสุดลูกหูลูกตา ประสบการณ์แรกของผมอยากมีแค่ติณฑ์เคียงข้าง พี่หมวดอมยิ้ม...ไม่พูดอะไร
   “พี่หมวดๆ บ้านสวยไหม”น้องเจถาม ชวนคุยแก้เบื่อ
   “อือ สวยสิ...หลังใหญ่ด้วย ไม่ต้องห่วงจอมซนทั้งหลายมีที่ให้วิ่งเล่นเพลินแน่ ๆ”
   พี่หมวดบอกตาประกายผมชักอดใจไม่ไหวอยากให้ถึงเร็ว ๆ
   สักพักรถคันคุ้นก็แล่นเข้ามา สมาชิกแต่คนทยอยเดินลงจากรถ มีหมวดและคนงานเดินไปขนของอีกบางส่วนขึ้นเรือที่จอดอยู่ห่างไกลออกไป ต้องเดินไปขึ้นบันไดที่ท่าแล้วค่อยลงเรือ ผมเดินไปหาติณฑ์กะจะช่วยยกกระเป๋าของตัวเอง แต่ยังเดินไม่ถึงตัว พี่โบก็ยื่นกระติกมาให้ติณฑ์ถือเสียก่อน ชายหนุ่มรับแล้วทำใบหน้ายิ้ม ๆ
   ช่างแม่ง!!!! กูเดินตัวปลิวขึ้นเรือนี่แหล่ะ...ไม่สนใจ!!!!!

   น้องเจเหมือนจะเดินตามหลังมาเก้อ ๆ ผมจูงมือน้องไปเดินใกล้ ๆ ได้ยินเสียงติณฑ์ตะโกนเรียกให้มายกของช่วย แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และฉุดเจเดินมาเกือบจะถึงตัวเรือ
   “พะ พี่นาวฮะ...พี่ติณฑ์เรียกนะ”เจบอกสะกิดผมยิก ๆ
   “อือ ไม่ต้องสนใจหรอก เขามีคนช่วยเยอะแยะ”ผมบอก ไม่ได้หันไปมองข้างหลัง มีแต่เจนี่แหล่ะ...คอยพะวง แต่ไม่กล้าเดินกลับไป ผมขึ้นมารอบนเรือ...สวยจริง ๆ หรูมาก...ชอบมากจนลืมไปเลยว่ากำลังหงุดหงิดใครบางคนอยู่
   “โอ้โหหหหหหหห พี่น๊าวววววว...ลงมาดูนี่!!!”เจร้องเรียก เมื่อตัวหายลงไปด้านล่าง...ผมเดินลงไปบ้าง แม่เจ้า!!!! งดงามเหลือหลาย...ห้องครัวขนาดย่อมเลย เราสองคนวิ่งสำรวจภายใน...เป็นห้องนอนนอนได้ประมาณ 2-3 คน ต่อห้อง แล้วก็มีห้องน้ำ 1 ห้อง มีมุมสำหรับห้องนั่งเล่นด้วย...ผมเปิดลิ้นชักดูหนังเพียบเลยฮะ ว้าววววววว~
   “ชอบไหมเด็ก ๆ”พี่กล้าถาม ยกของเข้ามา...วาง
   “ชอบฮะ”ผมกับเจตอบพร้อมกัน
   “ขึ้นไปดูข้างบนดาดฟ้าไหม”พี่กล้าบอก ผมเป็นคนวิ่งออกมาคนแรก ตามด้วยน้อง...ราวกับแข่งกันใครถึงก่อนคนนั้นชนะ
   มันเป็นดาดฟ้ามีที่นอนมีเบาะนุ่ม ๆ นอนได้ ที่สำคัญวิวที่รายรอบเป็นทะเลสวยมาก ตอนนี้เวลาประมาณ 3 โมงครึ่ง พี่หมวดบอกว่าจะถึงก็คงจะประมาณ 5 โมงเย็น ได้วิวพระอาทิตย์กำลังตกดินสวยงาม
   มีกัปตันเรือคือพี่กล้า...แต่มีผู้ช่วยขับเรือด้วย เป็นพี่ที่ทำงานกับพี่กล้า...พี่เค้าอยู่ที่นี่จะชินทางน้ำมาก นอกนั้นก็ไม่มีคนอื่นอีก ติณฑ์เดินขึ้นมาบนดาดฟ้าที่ผมกับเจกำลังนอนเล่นกันอยู่
   “มาอยู่ข้างในก่อนเร็ว แดดร้อน”มันบอกแต่ผมนอนนิ่ง...จนเจสะกิด กระซิบเบา ๆ
   “พี่นาวฮะ...”
   “อือ”
   “พี่ติณฑ์บอกว่า....”
   “อือออ ได้ยินแล้ว”ผมบอกน้อง ติณฑ์มันเดินมานั่งลงเก้าอี้ที่ผมนอน
   “น้องเจลงไปข้างล่างเถอะครับ เดี๋ยวเป็นไข้แดด”มันบอก เจลังเล...แต่ผมไม่ตามลงไปง่าย ๆ แน่
   “พี่พุทรออยู่นะครับ”ไอ้โหดใช้ไม้ตายง๊ายง่าย เจก็รีบผลุบลงไปแล้ว จึ้ก!!!! เจแมร่ง!!!ไม่มีจุดยืนเลย!!!!
   คนโหดโน้มตัวลงมาจ้องหน้าผมระยะใกล้...สัส เขินนะ!!! ผมรีบหลบตา...   
   “เป็นอะไร”มันถาม เอามือลูบแก้มผมเบา ๆ แต่ผมปัดออก
   “อือ รำคาญ!”
   “แล้วเป็นอะไรใครทำอะไรให้ไม่พอใจถึงได้หน้างอแบบนี้”
   มันไม่รู้ตัวครับ...ท่านผู้ช๊มมมมมมม ผมหยิบแว่นดำมาใส่...มันก้มลงจุ๊บปากผมเร็ว ๆ 1 ทีแล้วผละออก
   “ดื้อ!”
   “เออ!!!!”ผลักอกมันถอยหนี มันก็นั่งตัวตรงยืดขึ้น...
   “เบื่อเด็กงี่เง่าจังโว้ยยยย..ลงไปข้างล่างดีกว่า”มันบอกแล้วเดินลงไป ไอ้เหี้ยเอ้ย!! ไปตายที่ไหนก็ไปเลยป่ะ!!!!
   มันเดินลงไปจริง ๆ ผมก็นอนเล่น...เชิดหน้าจนปวดคอ จริง ๆ บนนั้นก็ไม่มีใครอยู่สักหน่อย แต่แบบ...งอนก็ต้องงอนให้สุด ๆ อ่ะ...เล่นให้เนียน สักแปปเรือก็พร้อมออก พี่หมวดถือน้ำแดงขึ้นมาให้ พร้อมนอนลงข้าง ๆ ผมนั่งตัวตรงเกาะราวกั้นมองเวลาเรือเคลื่อนตัวจะกว่ากลัวก็ไม่เชิง
   “นาว ๆ นาวครับ...”พี่หมวดเรียกหลายครั้ง แต่ผมเพิ่งรู้สึกตัว
   “อะ ฮะ?”
   “เกร็งมาเลย...กลัวรึเปล่า”พี่หมวดเกาะไหล่ผมแน่น ผมส่ายหน้า
   “เปล่าครับ แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย”
   “ไม่ต้องกลัวนะ...ถ้าเวียนหัวอยากอาเจียนบอกพี่นะครับ”พี่หมวดยิ้ม จนผมอด...หอมแก้มไม่ได้ พี่เค้าดูเขิน ๆ
   “ไอ้เตี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
   
   ชะอุ้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทำบุญมาด้วยอะไรน่ะพ่อ...มาได้จังหว่ะพอดิบพอดี ผมหัวเราะแกน ๆ เค้าหอมพี่ชายน้า...อย่าเพิ่งฆ่าเค้าน้า...ต้องอ้อนเพื่อร่างกายจะได้ไม่เจ็บตัวก่อน มันเดินมาถึงตัว...ผมก็โผเข้ากอดมันไว้
   “กลัว~”คำเดียวสั้น ๆ คิดไม่ทัน แต่รู้ว่ามันอ่อนลงเย๊อะ หุหุหุ....พี่หมวดหัวเราะลั่น เกือบโดนติณฑ์มันยกเท้าขึ้นมาถีบแล้วเชียวดีที่หลบทันก่อน แล้วแกก็ผลุบลงไปข้างล่างเลยฮะ
   “สำออย!!”
   “กลัวจริง ๆ นะ~!!!”ผมทำเสียเง้างอด มันมานั่งค่อมไว้ข้างหลังแล้วจับผมเอนหลังนอนลงพิงอกมัน
   “เวียนหัวรึเปล่า”
   “ไม่ แต่ตื่นเต้นมาก”ผมจับมือมันมาจับที่อกตัวเอง อันนี้ใจเต้นแรงมากจริง ๆ ไม่ได้โม้นะครับ
   “เดี๋ยวก็หาย // รึว่าอยากนอนพัก”มันถาม
   “ไม่เอา อยากดูวิวบนนี้...”ผมบอก มันพยักหน้า...จับผมนอนตะแคงลงข้าง ๆ เพราะคงเมื่อย
   “เกือบชั่วโมงอย่าเพิ่งงอแงบนเรือนะ”มันกระซิบบอก แล้วนอนกอดผมไว้...
   “ไม่ได้งอแงสักหน่อย”ขอเถียงหน่อยเถอะ...ปล่อยให้ด่าฝ่ายเดียวได้ไง
   “คร๊าบบบ ที่หน้างอ...เรียกไม่หันนี่ไม่งอแงเล้ยยยย”
   “จึ้ก!!!”ผมหน้าแดงจนถึงใบหูแล้วมั้ง อายอ่ะ...ที่มันพูดจี้ใจดำ ลุกขึ้นนั่งแล้วตีแขนหนา ๆ นั่นแรง ๆ
   “บอกว่าไม่ได้งอแงไงเล่า!”
   “หึหึหึ มานอนนี่...”
   ปั๊ก!!!!!
   เนื้อมันแน่นอ่ะ...กร๊ากกกกก ผมก็มันส์มือไปหน่อย ตบจนเป็นรอยเลย
   “เจ็บนะโว้ยยย...เตี้ย!”มันด่า ผมรีบจูบแขนตรงที่มือกระทบ แล้วลูบแขนเบา ๆ
   “ฮ่าฮ่าฮ่า แดงเป็นรอยมือเลยอ่ะ”
   “เดี๋ยวโดนเอาคืน จะเอาให้ร้องไม่หยุดเลย!!!”มันบอกทำลอยหน้ากวนตีน!
   “หรา....”ผมก็ลอยหน้ากลับ ยื้อยุดแกล้งกันด้วยความเคยชิน...ทั้งแกล้งทั้งสลับกับหัวเราะ ลั่นทะเล
   “มาอยู่ที่นี่เอง”เสียงพี่โบเรียก พี่สาวนุ่งบิกินี่...ใส่ผ้าโสร่งมัดเอวไว้หลวม ๆ เหมือนกันพี่กิ่งเพื่อนสาว เดินถือแก้วไวน์ขึ้นมา ผมกับติณฑ์ก็ผละออกห่างกันเล็กน้อย (จริง ๆ ติณฑ์มันก็นอนที่เดิมแหล่ะ...มีแต่ผมที่นั่งถอยห่างออกมา)
   “นี่ของติณฑ์”หล่อนยื่นแก้วไวน์ให้
   “ขอบคุณคร๊าบบบบบ”
   หึหึหึ...ยิ้มไอ้หล่อมันมีเสน่ห์เหลือร้ายจนผมเริ่ม .... เอ่อ...หะ หะ หึง!!!?!?!   
   “พี่กล้ากำลังแล่ปลาแซลมอนอยู่น่ะน้องนาว ลงไปทานไหมคะ”พี่โบบอก...เหมือนโดนไล่กลาย ๆ ผมมองหน้าติณฑ์มันก็ทำหน้าแบบให้รีบลงไป กลัวผมไม่ได้กิน...เห็นแล้วขัดใจ แมร่ง!!! กูหงุดหงิดอีกแล้วรู้บ้างไหม
   “ยกมาให้ด้วยดิเตี้ย”ติณฑ์สั่ง
   “เรื่องเด่ะ...มีขาก็ลงไปกินเอง!!!”ผมบอกแล้วเดินลงมา...เรือมันโคลงเคลงนิดหน่อย เริ่ม ๆ จะเวียนหัวแล้ว
   
   “มาแล้วพี่นาววววว”เจเรียก ชี้โบ๊ชี้เบ๊...จานปลาแซลมอนที่แล่เป็นชิ้นสวยงาม พี่หมวดยืนลุ้นถือไวน์จิบข้าง ๆ
   “อยากกินดิบหรือสุกครับมะนาว”พี่กล้าถาม
   “เอาดิบนี่แหล่ะ หวานมัน...”ผมบอกหยิบมาหนึ่งชิ้นจิ้มซอสวาซาบิแล้วเอาเข้าปาก เอิ่มมมม....อร่อย เนื้อปลาสดจนแทบจะละลายในปาก เนื้อมันหวาน มันอร่อยเวอร์ๆ
   “ทำยำปลาแซลมอนดีกว่าน้องเจ ใส่สาหร่ายด้วย”พี่พุทหยิบสาหร่ายญี่ปุ่นออกมาจากตู้เย็น แล้วเริ่มทำยำรสเด็ด ผมยืนมองแล้วน้ำลายไหล
   “เฮ้ย รอข้างบนนะโว้ยๆ”พี่หมวดบอก เดินออกไป
   “เออ”
   ผมกับเจกินเอา ๆ ทั้งที่พี่กล้ายังแล่ไม่เสร็จดี แต่พี่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร...ถ้าเป็นติณฑ์ป่านนี้ผมโดนตีมือหักไปแล้ว หึหึหึ...นึกถึงก็มาพอดี...มันเดินมากอดเอวผมไว้หลวม ๆ แต่ผมปัดมือออกเดินมานั่งอีกข้าง
   “ของเตี้ยเอาสุก ๆ นะ...เอาย่างแล้วราดซอส”ติณฑ์เริ่มกำกับผมหน้างอ
   “ไม่เอา!!! จะกินดิบ!!!”รีบเถียงก่อน
   “เดี๋ยวปวดท้อง”
   “ปวดก็จะกิน”ทุกคนเงียบ...ตอนนี้คือเวลาหาบทสรุประหว่างผมกับไอ้โหด มันเงียบเสียงไปแล้วถอนหายใจ
   “เดี๋ยวปวดท้อง~”เสียงมันอ่อนลง ผมเห็นท่าจะเพลี่ยงพล้ำ...เกาะแขนพี่กล้า
   “เอาแบบนี้นะฮะ กินแบบยำด้วย”อ้อนพี่กล้าก็ได้ว่ะ พี่เค้าหัวเราะ
   “ครับ ๆ กินแบบนี้ก็ได้ ไม่เอาน่าติณฑ์อย่าดุน้อง”พี่กล้าหันไปบอกติณฑ์ที่ยืนเงียบ กร๊าก ๆ ๆ มีพวกละโว้ยยยยย
   ปรบมือให้เชฟใหญ่ทั้งสอง...พี่กล้าและพี่พุทคร๊าบบบบบ ผมกับเจนี่จัดมาเท่าไหร่ก็ฟาดเรียบ ก็เด็กกำลังโตนี่ฮะ...พี่กล้าแบ่งไว้จานเบ้อเร้อสำหรับไปทานบนดาดฟ้าเรือ
   “นาวยกขึ้นไปหน่อยครับ”พี่กล้าบอก ผมไม่อยากเดินขึ้นเลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
   “เตี้ยเสร็จแล้วยกขึ้นไปให้หน่อย”
   “ไม่ว่าง!”ผมบอก จริง ๆ ขี้เกียจไปเจอสองสาวนั่นมากกว่า...
   ติณฑ์ส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นไปเอง
   “อย่าโผล่หน้าขึ้นไปนะมึง!!!”มันขู่! แต่ผมกลับแล่บลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้


----------------------------------------------------------




[ติณฑ์]



            งอแงมากเลยครับ...หน้างอจนน้องเจไม่กล้าเข้าไปเล่นด้วย ผมก็กลัวว่าไปเซ้าซี้มันมาก ๆ เข้าจะพาลให้รำคาญทริปนี้จะไม่สนุกเอา เลยปล่อยให้เค้านอนในห้องข้างล่างสักพัก แล้วก็ขึ้นมาดื่มดาดฟ้าเรือต่อ
            “น้องไปไหนล่ะ”โบถาม
            “หลับ”ผมตอบยิ้ม ๆ โบหัวเราะลั่น
            “เฮ้ยไม่ใช่...ไปนอนร้องไห้นะ งานนี้โบไม่เกี่ยวนะจ๊ะ...ครอบครัวใครเคลียร์กันเอาเอง”โบบอก จริง ๆ โบก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว เป็นเพื่อนผู้หญิงที่สามารถคุยเล่นสัมผัสตัวกันได้ แต่ไม่มีอะไรคิดลึกเกินเลย จริง ๆ ผมรู้นะ...เตี้ยมันหงุดหงิดเพราะเห็นผมจิ๊จ๊ะกับโบกับกิ่งล่ะสิ ทุกที...ผมไม่ค่อยคุยถึงเนื้อถึงตัวกับผู้หญิงสักเท่าไหร่
            “ว่าแต่โบเถอะมาแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอจ๊า”ไอ้กล้าแซว
            “เฮ้ย ไม่มี ๆ มาหาเอาดาบหน้า”นั่นไง...เพื่อนผม มีช่องเป็นหยอด ไอ้กล้าก็เล่นด้วยนะ...ฮ่าฮ่าฮ่า
            “จะต้องไปหาไกลทำไม นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไงคนนึง”
            ฮิ้ววววววววววว~~ ไอ้หมวดยกเท้าถีบจนกล้าลงไปนอนกับพื้น สาว ๆ หัวเราะลั่น
            “ไอ้กล้า...มึงยังไม่เข็ดนะมึง ไอ้น้องเชอรี่กับน้องปลามึงยังไม่เคลียร์”
            “โห...ฮอตโว้ยเพื่อนกู”พุทพูดแล้วหัวเราะ
            “ว้ายยยย...โจทย์เยอะแบบนี้โบไม่สู้นะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
 
            เราคุยกับแล้วหัวเราะดังลั่น สักพักน้องเจ...เดินขึ้นมาบนดาดฟ้านั่งข้าง ๆ พุท ผมเห็นน้องเดินขึ้นมาคนเดียวเลยถามหาอีกคน
            “พี่นาวล่ะเจ”
            “นอนแล้วฮะ บ่นว่าปวดหัว”
            ผมพยักหน้า...ตอนแรกว่าจะนั่งดื่มต่อแต่ทนห่วงมันไม่ไหว เลยเดินลงมา...เปิดเข้าห้องนอนเห็นมันนอนคุ้ดคู้อยู่ เดินเข้าไปสะกิดมันก่อนเลย
            “เตี้ย...ปวดหัวเหรอ”ผมถาม มันหันหน้ามา เหยดดดดดดดดดด~ ตาแดงแล้ว...สงสัยร้องไห้แน่ ๆ
            “ปวดเหรอ?”ผมรีบถาม มันคล้องคอผมแล้วสะอื้น
            “อยากอาเจียนไหม”ผมถามต่อ มันส่ายหน้า...
            “งั้นนอนนะ”ผมจับมันนอนตามเดิม...แต่มันไม่ยอมปล่อยมือที่คล้องคอออก
            “นอนด้วยครับ ไม่ไปไหนหรอก”ผมบอก
            เรานอนนิ่ง ๆ กอดกันสักพัก เตี้ยมันหยุดร้องแล้ว แต่ยังเอาหน้าถูกับเสื้อผมไปมา...ผมกอดมันไว้สุดรัก
            “รักนะครับ...”ผมบอก ย้ำเป็นรอบที่ล้าน...
            “มึงน่ะ.....”มันลุกผลุงขึ้นจนผมตกใจ แล้วก็มานั่งจ้องหน้า
            “มึงน่ะ...มันทุเรศ!”
            อ้าว...ไอ้เด็กเวร จู่ ๆ มาด่ากัน ผมงง...
            “ฮึก...”
            “ชู่วววววว อย่าร้อง ๆ”
            “ชอบใช่ไหม...มีสาว ๆ สวย ๆ มาล้อมหน้าล้อมหลัง”มันพร่ำบ่น เง้อ....เอาที่ไหนมาพูดว่ะ
            “กูเห็นนะ...สเป็คมึงเลยใช่ไหมล่ะ พี่โบน่ะ”มันบอก
            ผมไม่พูดคว้ามือมันมายืนหน้ากระจก...แล้วกอดมันไว้จากด้านหลัง
            “รักคนนี้ จะให้บอกกี่ที ก็จะบอกว่ารักคนนี้...อยากได้แต่คนนี้ คนอื่นไม่เอาทั้งนั้น”ผมบอก มันยืนเกร็งทำท่าไม่ถูก
            “แต่....เวลาอยู่กับพี่โบมึงพูดจาดี๊ดี เวลาอยู่กับกูตะคอกเอา...ตะคอกเอา”
            “เพราะว่ารักมากไง ห่วงมาก...พอห่วงมากก็กังวลมาก เลยพูดจาไม่เข้าหูบางที”ผมพยายามอธิบาย
            “แต่กูไม่ชอบ”
            “หึงเหรอ?”แย็บครั้งที่ 1 มันตาโตเท่าไข่ห่าน
            “บะ บ้า!!!! หึงเหิงอะไร...!!!”
            “5555+ มึงกระวนกระวายรึเปล่า”
            “อือ”
            “เวลากูอยู่กับโบสองคน มึงหงุดหงิดใช่ไหม”
            “กะ ก็ใช่...”
            “แล้วคิดมากด้วยรึเปล่า”
            “กะ ก็มีบ้าง”
            “น้อยใจล่ะ?”
            มันพยักหน้า
            ผมหอมแก้มฟอดใหญ่....
            “เตี้ย...นั่นละ เขาเรียกว่าหึงครับที่รัก!!!!”
            อดไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย มันจะน่ารักไปไหน...หน้าแดง ๆ ตัวแดง ๆ ใส่แบบนี้ทำให้ผมต้องเดินไปล็อคประตู แล้วจัดการปรนเปรอให้ในห้อง...ได้บรรยากาศไปอีกแบบ จริง ๆ ถ้าไม่มีใคร...อยากจะขึ้นไปทำบนดาดฟ้า...สักหน่อย คงโรแมนติกน่าดู หุหุหุ...เตี้ยมันก็ไม่ขัดขืนซะด้วย
            รู้ว่าชอบครับ...ที่รัก...เดี๋ยวจะจัดสนองให้อย่างหนักเลย
            เสียงครางระงม...ทำให้ผมรู้ว่าเตี้ยมันมีความสุขมาขนาดไหน ผมนอนทับมันด้านหลังทั้งที่บางส่วนของร่างกายเรายังเชื่อมกันอยู่

            “หึงแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ”   :z1: :z1: :z1:

            ผมบอกแล้วเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกหน...ได้ยินเสียงคนโหวกเหวกอยู่ข้างนอก และเรือก็ผ่อนแรงลง...คงใกล้จะถึงฝั่งเต็มที คงต้องรีบเร่งทำเวลา...ให้มากกว่าเดิมแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 39 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2013 11:47:21

ตอนที่ 39
    [ติณฑ์]
   เสียงเคาะประตูห้อง ผมคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างเตี้ยมันไว้ก่อน แล้วหยิบมาอีกผืนผูกเอวไว้...ก่อนจะเดินมาเปิดประตู ไอ้หมวดมองสำรวจหัวจรดเท้า มันมองเข้ามาในห้องด้วย...แต่ผมเปิดประตูแค่แง้ม ๆ
   “น้องละ”
   “นอน...”ผมบอกสั้น ๆ ไอ้หมวดพยักหน้า
   “งั้นไปก่อนแล้วกัน”
   “เออ” ผมได้ยินเสียงน้องเจเถียงกับไอ้พุทว่าเจอยากลงมาหาเตี้ย แต่พุทห้าม...แค่นั้นผมก็ปิดประตูลงอย่างเดิม
   เตี้ยนอนหอบหายใจบนเตียงหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ผมเดินมาจูบที่หัวไหล่เบา ๆ
   “ลงกันป่ะ”ชวน ๆ มันตีมือผมเปลี๊ยะ!
   “ฉวยโอกาส!!!!” ฮ่าฮ่าฮ่า โคตรน่ารักอ่า หน้าแดงไปหมดแล้ว
   “เขาเรียกว่าสมยอมตั้งหาก”ผมแก้...บีบปากเล็กให้จู๋แล้วจุ๊บเบา ๆ มันดึงหูผมจนเจ็บ
   “โอ๊ยยย..ปล่อย!”ผมดึงมือมันออก
   “สมน้ำหน้า! ที่ตัวเองทำเค้า...เค้าก็เจ็บเหมือนกันแหล่ะ”
   อื้อหือ!!!!!!!!!!!!!!!! เค้า?!?!?! ตัวเอง?!?!?!?!?!
   เลี่ยนโคตรอ่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่า...
   ผมก้มลงฟัดมันอีกสองสามทีแล้ว จับมันลุกขึ้น อาบน้ำบนเรือ...แล้วค่อยพากันลงมา เตี้ยมันจับชายเสื้อผมไว้ไม่ห่าง เดินก้มหน้าตลอด เพราะกลัวโดนแซว...
   “เบียร์หรือเหล้า”โบตะโกนถามมาตอนใกล้จะถึงตัวบ้าน มีอยู่หลังเดียวแหล่ะครับ...เกาะนี่เป็นรีสอร์ตหรู มีบ้านพักไม่กี่หลังเอง เกาะใช่ว่าจะใหญ่...มันเลยเหมือนหาดฝั่งนี้เป็นส่วนตัวของเรากลาย ๆ
   “เบียร์ๆ”ผมตะโกนบอก โบยกมือโอเค...แล้วยิ้มกว้าง
   “ถ้าเมานะ!?”เตี้ยมันกัดฟันพูด
   “เมาก็ดูแลกูหน่อยเถอะ”
   “ไม่ดูแลอะไรทั้งนั้น ปล่อยนอนข้างนอกนี่แหล่ะ”
   “ใจร้ายจัง~!”แกล้งทำเสียงอ้อน
   “ถ้าไม่ให้นอนในห้อง งั้นไปนอนกับโบก็ได้...”ผมบอกแทบจะกระซิบ แต่ไอ้ตัวเล็กนี่...ตาโต กัดฟัน น้ำตาคลอยังกับสั่งได้ มันทิ้งกระเป๋าในมือแล้วรัวหมัดใส่ผม
   “อะ โอ๊ย เจ็บ ๆ ๆ ๆ “ผมร้อง
   “อยากตายเร๊อะ!!!!!!”
   ฮ่าฮ่าฮ่า...หนีสิครับ มันก็ตามทั้งตบทั้งตี ขาก็เตะทรายใส่ ไอ้พวกไกล ๆ คิดว่าเล่นสวีทกันมั้ง หัวเราะกันใหญ่เลย...
   “ฮึกกก...ไอ้เหี้ย..ไปเลยนะ จะฟ้องพ่อ ไปเลย...”มันทำท่าจะเดินกลับไปทางเรือ ผมหัวเราะแล้ววิ่งมาคว้าเอวไว้
   “โอ๋ ๆ ๆ ๆ แกล้งเฉย ๆ ใครจะบ้าไปนอนเล่า...”มันหึงครับท่าน จัดหนักให้สำนึกซะบ้าง...
   “แกล้งอีกแล้ว!”เหวี่ยงด้วย
   “จะฟ้องพ่อ!!!!!”มันตวาดลั่น
   “ไม่แกล้งแล้ว ๆ อย่ายังงอแง...หรือร้องไห้ให้เห็นอีกนะ จะไปนอนจริง ๆ ไม่พูดเล่นแล้วด้วย”ผมทำน้ำเสียงกับสีหน้าจริงจังขึ้น มันชะงัก...จ้องหน้าผมแบบจับผิด และสุดท้าย...มันก็เดินกลับมากอดเอวเอาหน้าซุกอย่างกับลูกแมวตัวเล็ก ๆ
   “ถ้าทำจะฟ้องพ่อจริง ๆ นะ”เสียงอู้อี้จากไอ้ตัวเล็ก
   “อือ ถ้าทำจริงจะให้ฟ้องเลย”ผมบอก
   จูบแก้มมันเบา ๆ
   “เฮ้ย ๆ ๆ ๆ ทะเลหวานแล้วมึง”ไอ้กล้าตะโกนแซว
   “เบียร์หายเย็นหมดแล้วคร้า”โบแซวอีกคน น้องเจวิ่งมาเหยาะ ๆ
   “ป่ะๆ พี่นาว...ที่บ้านมีสระน้ำด้วย ห้องนอนใหญ่มากไปดูกัน”น้องเจดึงมือมันไป มันขืนตัวเองเอาไว้
   “อย่าเมานะ”
   “คร้าบบบบ เมียยยย...”
   ไอ้เตี้ยยกนิ้วกลางให้ก่อนจะเดินกึ่งถูกน้องเจลากเข้าบ้าน ฮ่าฮ่าฮ่า สุขใจจัง...ได้แกล้งเด็ก~!
-------------------------------------------------------------------
   มันหายเข้าบ้านมากับน้องเจนานแล้ว...ไม่ได้ลงไปอีกเลย ตอนนี้อาหารเย็นก็พร้อมแล้ว ป่านนี้...หลับกันไปแล้วละมั้ง ที่สระน้ำไม่มี ผมเดินขึ้นไปบนบ้าน คาดว่าเด็กสองคนคงกำลังนั่งเล่นเกมส์แน่ ๆ ค่อย ๆ ย่องเข้าไปห้องนอน...ได้ยินเสียงเกมส์จริง ๆ ผมแง้มประตูดูเห็นหัวดำ ๆ นั่งกดเกมส์อยู่หัวเดียว อีกหัวนึงกำลังนอนคุยโทรศัพท์อยู่ ซึ่งได้คนที่คุยอยู่ดันเป็นแฟนผมเอง มันคุยกับใครว่ะ?
   “เอาชอคโกแลตเยอะ ๆ เลยนะ แล้วก็อย่าลืมโมเดลรถ รุ่น...”
   “คร้าบบบบ...รักนะครับ”
   “มา...เที่ยว กับพวก...เพื่อนนี่แหล่ะ”
   “เค้าดูแลตัวเองได้น่า โตแล้ว...ไม่ต้องห่วง”
   “พี่ฟ้าเค้าก็ทำงานดิ ไม่มีเวลามาดูแลเค้าหรอก”
   “เหรอ...พ่อบอกว่าไง ก็ว่าตามนั้นแหล่ะ”
   “กะ ก็ แฟน...ไง // กะ ก็นิสัยดี // เมื่อไหร่พี่บุ้งจะกลับ เค้าคิดถึงมากนะ”
   “รักสิ...รักพี่บุ้งมากกกกกกก มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
   “คร๊าบบบบ สวัสดีครับ”
   
   วางสายไปแล้วผมยืนรออีกอึดใจนึงแล้วค่อยเปิดประตูเข้าไป เตี้ยมันนั่งทำหน้าซึมมองโทรศัพท์...เห็นแล้วก็เดินลงไปนั่งบนเตียง เจหันมามองนิดนึงแล้วกลับไปสนใจเกมส์ตัวเองต่อ
   “เป็นอะไร...?”
   มันส่ายหน้า แต่แววตานี่แบบ...เศร้ามาก มันคงคิดถึงพี่มันมาก...ผมกอดมันแล้วลูบหลังเบา ๆ
   “อยากไปหาพี่ไหม”ผมถาม มันพยักหน้า...
   ยิ้มจาง ๆ ให้มัน...อยากให้ไปหาเหมือนกันนะ...แต่หวงมากทำไงดี? ผมกดจูบที่ข้างแก้ม...
   “ลงไปเล่นน้ำไหม”มันส่ายหัว
   “เล่นก็ต้องเล่นกับเจสองคนอีก ทีหลังถ้ามึงจะมากินเหล้ากับเพื่อนก็น่าจะไม่ต้องเอาน้องเจกับกูมา”มันบอก โหยยย...โคตรจี๊ดอ่ะ ผมเพิ่งรู้ตัว...ว่าตัวเองก็กินแต่เหล้าจริง ๆ ทุกทีก็ปล่อยให้มันเล่นกับน้องเจสองคน มันก็ไม่ได้ว่าอะไร...ไม่คิดว่าจะน้อยใจขนาดนี้
   อึ้ง...พูดไม่ออก
   “แต่ก่อน...ยังได้ทำโน่นทำนี่ด้วยกัน ตอนนี้นอกจากเอากูขึ้นเตียงแล้วถามหน่อย...เราได้ทำอะไรร่วมกันมั่ง!?!?!” น้องเจวางเกมส์แล้วหันมาจับมือเตี้ย มันไม่ได้ร้องไห้...แต่ก็หลบตาผม
   “ออกไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนรอ”มันผลักผมออกห่าง
   “ไป!!!!!”โดนไล่แล้วครับ เจกอดพี่มันไว้ เตี้ยมันก็แตะหัวเจเบา ๆ เงยหน้าไม่ให้น้ำตาตัวเองไหล...ผมยืนห่างออกมา
   “เตี้ย....”
   “ลงไป...”มันพูดเสียงเรียบ ๆ ผมไม่คิดว่ามันจะน้อยใจมากขนาดนี้ พูดมาขนาดนี้...ทำเอาเครียดเหมือนกันนะเนี่ย ทุกทีจะร้องไห้ นี่กลับมานิสัยเดิมที่แบบ...นิ่งแล้วก็ไม่พูดอีกแล้ว น่ากลัวว่ะ...
   “พี่นาว~”เจเรียกเตี้ยเบา ๆ
   “ไม่เป็นไรหรอก คิดว่าควรจะเริ่มชินได้แล้วน่ะ”พูดกับน้องด้วยใบหน้ายิ้ม แต่แววตาโคตรตัดพ้อ...
   ผมพูดอะไรไม่ออก...
   “ลงไปดิ...”หันมาไล่อีกแล้ว
   “เตี้ย....”เรียกอีกหน
   “กูไม่เป็นไร สบาย ๆ.....อะไรที่ได้มาง่าย ๆ แบบนี้ พอมันหมดได้ง่าย ๆ กูก็ควรเริ่มทำใจ”
   “มันไม่ใช่แบบนั้นนะเตี้ย...คิดอะไรไปถึงไหนเนี่ย”
   ผมลืมไปแล้ว...ว่าก่อนมามันอยากมาเที่ยวทะเลมากแค่ไหน มันตื่นเต้นนอนแทบไม่หลับ...พอให้ไปซื้อของมาเที่ยวมันก็อยากได้โน่นนี่ คิดกิจกรรมร้อยแปด...แต่พอได้มาจริง ๆ แล้วผมกลับทิ้งมันไว้กับเจสองคน...เฮือกกกกก งานเข้าเต็ม ๆ
   “เดี๋ยวลงไปเล่นน้ำ แล้วก็ขึ้นมาเล่นเกมส์ แล้วก็ลงไปกินข้าว แล้วก็เล่นเกมส์ ถ้าเบื่อ ๆ ก็อาจจะลงไปเล่นน้ำอีก...เนอะเจ”
   โหยยยยย...เตี้ยครับ ไม่มองหน้ากูเลย....
   “ไม่เป็นไรนะพี่นาว”เจบอกเสียงเบา
   “อือ แต่ถ้าเจอยากไปหาพี่พุทก็ได้นะ...พี่อยู่คนเดียวได้”มันบอกน้อง คุยกันเหมือนไม่มีผมอยู่ในห้อง
   “ไม่ฮะ...”
   เสร็จ...เตี้ยมันก็ลุกเดินเข้าไปเข้าห้องน้ำ ผมก็มาเดินรอมันหน้าห้อง...พอมันเดินออกมา มันก็เดินผ่านผมไป...หาเจ
   “ดีนะ เจเอาเกมส์มาด้วย...ไม่งั้นได้เหงากว่านี้อีก”เตี้ยมันพูดเสียงเรื่อย ๆ แต่ผมนี่แบบ...อยากคว้ามันมากอดมาก
   “พี่นาว~”เจก็นั่งทำหน้าไม่ถูก สีหน้าแบบหน้าระรื่นดูก็รู้ว่าประชดนี่มันแบบ...ชวนให้อึดอัดสิ้นดี เตี้ยโหมดนี้โคตรน่ากลัว
   “เออ พี่เอาไฟเย็นมาด้วย...ถ้ามืดกว่านี้ไว้เราไปจุดเล่นกันนะ อุตส่าห์เตรียมมา”มันบอก
   “อะ ฮะ”เจมองผมยิ้มเจื่อน ๆ
   “เตี้ย....”
   “อ่อเกือบลืมแน่ะ...กระเป๋ามีลูกบอลยางด้วย ไว้ลงสระแล้วค่อยเล่นดีกว่า แต่ไม่แน่ใจว่าเอาที่เป่ามาด้วยไหม...”
   “เตี้ยครับ...”
   “โอ๊ะ...ลืมเลย น่าเสียดายจัง มาถึงก็เย็นแล้ว...ว่าจะไปถ่ายรูปลงเฟชบุ๊คสักหน่อย ไม่เป็นไรเนอะเจ...เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะตื่นเช้า ๆ ไปถ่าย...เจอยากไปด้วยกันไหม...”
   “อะ เออ ยะ อยากฮะ”
   “อือ งั้นพี่จะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้แล้วกันเนอะ”ยิ้มเย็น ๆ แล้วหันไปสนใจเกมส์ต่อ
   “เตี้ยครับ....”
   “เตี้ย...”
   “เตี้ยครับ...”ผมเรียก
   “พี่เบื่อเกมส์แล้วล่ะ...ไปกันเถอะเจ!”เตี้ยกระแทกจอยย์ในมือแล้วคว้ามือน้องเจ...เดินออกไป โอ๊ยยยยยยยยยยยย...อยากจะบ้าตาย!!!!!!!
   
   ผมเดินตามทั้งสองคนลงมา หยุดอยู่ข้างสระน้ำ...แล้วเตี้ยมันก็ลงไปนั่งเอาเท้าแกว่งน้ำ เจก็ทำตาม...ผมเลยนั่งลงข้าง ๆ มันบ้าง...
   “รู้งี้...กลับบ้านดีกว่า คงสนุกกว่านี้”มันพูดเสียงเบา น้องเจน้ำตาไหลไปแล้ว
   “พี่นาว~”
   “คราวที่แล้วยังเที่ยวไม่ทั่ว ไว้คราวหน้าจะเอาให้ทั่ว ๆ เลยนะ”
   “ฮะ...”เจรับเสียงเบา นั่งก้มหน้า แล้วก็เริ่มเกิดความเงียบขึ้น...เตี้ยมันนอนราบบนพื้น...มองบนฟ้า ผมก็มองตามมัน แอบเห็นน้ำตามันไหล แต่ไม่มีเสียงสะอื้นสักนิด มีเพียงลมที่มันเป่าออกปากเหมือนคนกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แต่น้ำตาทรยศตัวมันมาก...
   
   “มานั่งอยู่นี่เอง...ติณฑ์ไปต่อกันเถอะ”โบทำเสียงใสเดินมาเรียกผม ให้มันได้อย่างนี้สิ!!!!! เหลือบมองเตี้ยมัน...มันยังนอนมองฟ้าเหมือนเดิม อย่างกับว่าไม่ได้ยินที่โบพูด
   “โบไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมตามไป”ผมบอก
   “อย่าช้านะ”เสียงหัวเราะหวาน เดินห่างออกไป...ก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากคนที่นอนข้าง ๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่แบบ..ผมโคตรทรมานหัวใจ ร้องไห้มาเถอะครับเตี้ย...ตีกูก็ได้
   “เตี้ยเดี๋ยว.....”ผมกำลังจะบอกว่าเดี๋ยวเราลงไปปิ้งอาหารกินกันนะ...แต่มันพูดตัดบทก่อน
   “พะ พี่ขึ้นไปนอนแล้วนะเจ”จู่ ๆ มันก็ลุกขึ้นรวดเร็ว...เจรีบลุกตาม ยังไม่สองทุ่มเลย...
   “ละ แล้วข้าวเย็น?”เจถาม
   “อ๋อ...ลืมไป งั้นเจไปทานเถอะ พี่ไม่หิว...เดี๋ยวขึ้นไปนอนก่อนนะ...”แล้วมันก็วิ่งเข้าบ้านไปเลย เจยิ้มเจื่อน ๆ ให้ผม...
   “พี่นาวโกรธแล้วทำไงดีฮะ คราวนี้ต้องโมโหมากแน่ ๆ พี่ติณฑ์กับพี่พุทเหมือนกันเลย พอเจอเพื่อนกินเหล้าเข้าหน่อยก็นั่งติดลมลืมทุกอย่าง ตกลงพามาเที่ยวหรือพามาทิ้งกันแน่ฮะ”น้องเจกัดปากพูด ผมยกมือลูบหน้าตัวเอง
   งอนทั้งพี่ทั้งน้องแล้วคราวนี้...เวรกรรม!!!!!
   “เจ...”
   “...........ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนพี่นาว?”น้องต่อให้


   “หึหึ...ผมกับพี่นาวนี่สภาพเดียวกันเลย”แล้วน้องก็กึ่งวิ่งเข้าบ้าน


   เอ้า...เอาเข้าไป...


   ผมเดินมาอีกทางตรงวงเหล้า สองสาวโบกมือหย็อย ๆ ให้ กล้ากำลังก่อไฟย่างของ...


   “เด็กล่ะ”พุทถาม ผมนั่งไม่ทันจะนั่งดี...ไม่ได้ตอบอะไรมันไป แต่ยกเบียร์ดื่มเอือก ๆ ติดกันสองสามแก้ว จนไอ้หมวดจับข้อมือปราม


   “ทะเลาะกับน้องอีกแล้วเหรอ”


   ผมไม่ได้ตอบ หัวเราะให้ตัวเองขื่น ๆ


   “แกล้งอะไรมันอีก...มึงนี่นะ”หมวดบ่น พุทเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว เพราะไม่เห็นแฟนตัวเองออกมา


   “เดี๋ยวกูเข้าไปดูเด็กหน่อย”มันทำท่าจะลุก แต่กิ่งเรียกไว้ก่อน


   “เดี๋ยวรอเอาอาหารไปให้น้องเลยสิคะ พุท...จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา”


   “เออ ดีเหมือนกัน”


   ไอ้พุทมันยังไม่รู้ชะตากรรมครับ ผมยิ้มเย็น ๆ เด็ก ๆ คงเบื่อที่จะมีคนคอยยกอาหารไปให้กินบนห้องแล้วมั้ง ผมรู้ว่าเตี้ยมันก็อยากออกมานั่งเล่นชิลล์ ๆ บ้าง แต่ทำไงดีล่ะ...งอนไปแล้ว จะง้อยังไงดี?!?!??!

   

 :katai3: :katai3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 33-34 10/09/13 P.11
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2013 11:53:20

ตอนที่ 40


   [ติณฑ์]


   ผมนั่งดื่มกันกรึ่ม ๆ หน้าแดงไม่พอก็ยกกระดกอีก ไอ้หมวดกำลังคุยกับกิ่งเรื่องคดีจับผู้ร้ายทั้งหลายแหล่ของมัน เหอ ๆ ทำเปรี้ยวนะมึง! กล้าย่างอาหารทะเลและบาบี้คิวจนพูนจาน ไม่มีเสียงวุ่นวายของเตี้ยมันเหงาดีเหมือนกัน คอยแต่จะมองขึ้นไปบนบ้านซึ่งไฟยังเปิด พาลให้คิด...หัวแทบแตก ทำอะไรกันอยู่ว่ะ!

   “อ่ะ ได้แล้วจ้า...ติณฑ์เอาหน่อยไหม”โบยื่นจานอาหารมาให้

   “ขอบใจมาก”ผมบอก แล้วหยิบทานกลัวเสียน้ำใจ

   “เป็นอะไรโบ”เพราะว่ามันเริ่มค่ำลงทุกที โบยังใส่บิกินี่อยู่เลย ผมเลยถามด้วยความเป็นห่วง

   “หนาววว~”หัวเราะเบา ๆ ผมเลยถอดเสื้อแขนยาวให้ เป็นเสื้อยีนส์ผ้านิ่ม...พอดีใส่สองตัว โบก็รับไป...ส่วนกิ่งเปลี่ยนชุดตั้งนานแล้ว

   “เดี๋ยวย่างเตานี้แล้ว โบจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อเหมือนกันนะ”

   “อันนี้ของน้องได้แล้ว ใครจะเป็นคนเอาไปให้...”กล้ายื่นจานมา มองหน้าผมกับไอ้พุท เราส่งสายตามเกี่ยงกัน...สุดท้ายไอ้พุทเป็นคนคว้าจานไป

   หึหึหึ



   เจริญพร~~



   สักพักนึงมันก็เดินลงมาท่าทางหัวเสียไม่น้อย...บ่นอะไรงุบงิบมาตลอดทางไม่รู้ มาถึงนั่งลงได้ก็ซัดเหล้าเอา...ซัดเอา ไม่ต่างจากผมเมื่อกี้เลย คงเจอกับตัวแล้วล่ะสิท่า

   “เฮ้ย ๆ เบา ๆ”กล้าบอก

   “แหม่...นาน ๆ ทีน่ะกล้า สนุกสนาน”โบบอก ผมยิ้มตาม

   “พอกินรึเปล่า น้องมันหิวข้าวรึเปล่าว่ะ”กล้าหันไปถามไอ้พุท มันยิ้มขื่น ๆ แล้วส่ายหัว

   มองหน้าผมอีกที...แล้วไม่ได้พูดอะไร

   เราสองคนเลยซัดเหล้า...โดยไม่มีใครพูดอะไรสักคน

   “เอ้า ๆ สองหนุ่ม แข่งดวลเหล้ากันหรือไง”กิ่งแซว

   “ระวังหมดนะมึง...หมดแล้วพรุ่งนี้อดนะ”ไอ้หมวดบอก

   “กลัวไรว่ะ...ถ้าหมดก็โทรเรียกคนที่ฝั่งเอามาให้อีก”ผมบอก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย...แล้วโบก็เริ่มเปิดเพลงมันส์ ๆ เพื่อให้บรรยากาศสนุก ทุกคนก็ดื่มกินกันสนุกสนาน...

   ไอ้พุทก้มหน้ามากระซิบ

   “ไอ้เหี้ยติณฑ์! มึงไปทำไร...เด็กสองคนนั่นเปล่าว่ะ”

   “ทำไม?”

   “กูว่าเหมือนเมื่อกี้โดนเหวี่ยงแปลก ๆ”

   “เหอ ๆ คิดมาก”

   ไอ้พุทพยักหน้า เชื่อผม...แต่คิดว่าคงรบกวนความรู้สึกมันไม่น้อย พอนั่งดื่มอีกสักพักมันก็เดินเข้าบ้านไปอีกรอบ...คราวนี้พาน้องเจลงมาด้วย ผมมองตามหลัง...ไม่เห็นไอ้เตี้ยเลยถาม

   “นาวล่ะ?”เจไม่ตอบ...นั่งลงข้าง ๆ ผมก็หันไปหาไอ้พุท

   “บอกว่าจะนอนแล้ว”พุทบอก

   นอนจริงเหรอว่ะ...!?!?!?!? ไม่ใช่ร้องไห้อีกนะ!!!!! คิดแล้วก็เริ่มกังวล...ผมลุกเดินเข้าบ้านทันที โบตะโกนเรียกตามมา...

   “ติณฑ์ไปไหน...”

   “หาน้อง”ผมบอก

   “โบไปเปลี่ยนชุดด้วย”แล้วก็วิ่งตามผมเข้ามา...เดินธรรมดาไม่ได้นะครับ ต้องเกาะแขนผมด้วย สงสัยจะเมาแล้วแน่ ๆ โบเดินเซเล็กน้อย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร...พอถึงในบ้านโบก็แยกไปเปลี่ยนชุด ผมก็เดินขึ้นไปบนชั้นสอง...เคาะประตูก็ดูมีมารยาทไป เปิดเข้าไปเลย...เห็นเตี้ยมันนั่งเล่นเกมส์อยู่

   เหลือบมองผมนิดนึงแล้วก็กลับไปสนใจเกมส์ต่อ...

   “ลงไปข้างล่างไหม...อุดอู้”ผมเรียก...นั่งลงบนเตียง

   “ชินแล้ว!”

   โคตรจุก!!!!! สัส!!!!!


   “ลงเหอะ...มาง้อแล้วเนี่ย”

   “..................................”

   “ไปเถอะ...อยู่คนเดียวจะสนุกยังไง”

   “ชิน!”พูดคำเดิม เอามีดมาฆ่ากูเลยเถอะ...เมียกูโคตรน่ากลัว...น้ำเสียงโคตรนิ่งอ่ะ ผมก้มลงกะจะหอมแก้มใส ๆ สักฟอด ไอ้เตี้ย...มันเอาจอยย์เกมส์มาตบแก้มผมอ่ะ ไอ้เด็กโหดดดดดด!!!!

   เจ็บว่าคือมันถอยร่นไปอีกฝั่ง...แต่ยังกดเกมส์เล่นอยู่นะ ไม่ได้การ...ขยับตามสิครับ เหอะ ๆ ง้อไม่จบไม่ลง ยื่นหน้าเข้าไปอีกที

   “โว๊ะ!!!!!! เหม็น!!!!”เหวี่ยงใส่กูอีก นี่มึงเก็บกดจากที่โดนแกล้งมาใช่ไหม...แหม่ได้ทีแอ็คติ้งใหญ่เลยนะ อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน พ่อจะเดือดไม่ให้เห็นตะวันเลย!

   “ปิดเกมส์เถอะ...ลงไปข้างล่าง กูปิ้งบาบีคิวให้กิน”เอาใจเขาหน่อย...พี่เค้าประจำเดือนมาไม่ปกติ เย้ยยย!!!!

   “รำคาญจะไปไหนก็ไปป่ะ!!!”ไปจริงแล้ว...จะร้อง

   “อยากให้ไปจริงเหรอ?”แกล้งถามครับ มันเหล่ตามองเลยอ่ะ..หน้าเหวี่ยงกว่าเดิมอีก

   “ถามเฉย ๆ อยากให้ไปก็ไม่ไปหรอก”

   ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~ ลงไปนั่งกอดมันไว้เลย เอาหัวซุกคอมันด้วย...
   
แอ็ดดด~ เสียงเปิดประตู...แล้วก็มีโบโผล่หน้าเข้ามา

“ติณฑ์ออกไปหาดเลยไหม”ผมไม่ได้ปล่อยมือที่โอบเตี้ยมันออก แต่ก็หันไปมองที่ประตู
“ยัง ๆ โบไปก่อนเลย”

“เอ้านี่เสื้อ...ขอบใจนะ”โบยื่นเสื้อคืนให้ผม...แล้วเดินออกไปจากห้อง



อั๊ยย่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



รังสีเด็กโหดแผ่กระจาย...มันทำหน้าสงสัยปนโมโหว่าเสื้อไปอยู่ที่โบได้ไง ผมโยกหัวมันนิดนึงแล้วชิงบอกก่อน

“ให้โบยืมเฉย ๆ อย่าคิดลึก”

จุ๊บปากเชิด ๆ นั่นสักที...มันก็ไม่ยิ้มเลยอ่ะ เอาว่ะ...กล้าเงียบกูก็กล้านั่งมันอยู่อย่างนี้แหล่ะ ผมนั่งกอดมันจนขาเริ่มเป็นตะคริว มันก็เหมือนกัน...เริ่มขยับตัวลำบากเพราะเกมส์ที่มันเล่นต้องโยกตัวไปด้วยถึงจะมันส์

“ขอโทษ”ผมพูดมันเหล่ตามอง...ชะงักเกมส์

“ไม่ได้ตั้งใจพามาให้เล่นกับเจสองคน...แต่คิดอยู่ว่าอยากให้มึงมาพักผ่อน อยากให้รีแลกซ์หลังสอบ...”

“แล้วถามกูมั่งไหม...กูอยากทำอะไร อยากกินอะไร”มันกระชากเสียงกลับมา ยอมพูดแล้ว

“ก็ตอนกลางวันไม่อยากให้ออก ผิวมึงขาว...โดนแดดเดี๋ยวไหม้”ผมบอกเสียงนิ่ม ๆ มันไม่พอใจ...จะหนีจากอ้อมกอด

“แก้ตัวได้ไหมครับ”ผมถาม

“...............................”

“คืนนี้เลย...”ผมบอกอีกที มันก็นิ่ง...

“ทำกิจกรรมที่มีแต่เราสองคน”ผมพูด มันเอนตัวหนี...สีหน้านี่แบบไม่พอใจสุดขีด ที่ผมพูดกำกวม

“ไม่ใช่กิจกรรมบนเตียง...ทำอะไรที่มึงอยากทำไง ทำร่วมกับกู”ผมบอก

“.....................................”

“ไหนก่อนหน้านี้เราเคยทำอะไรด้วยกันบ้างนะ ต่อโมเดล เล่นเครื่องบิน แค่นี้เองเหรอ?”สัส...นึกไม่ออก ทำไมมันน้อยจังว่ะ มันเบะปาก...ทำเสียงชิส์เบา แต่ดังมาก... (ยังไงว่ะ)

“เดี๋ยวคืนนี้จะพาไปนอนดูดาว...นอนกอดกันที่หาด นอนเต็นท์ด้วยดีไหม...มึงเอาเต็นท์มาไม่ใช่เหรอ”ผมถามมัน มันพยักหน้า เริ่มคล้อยตาม...

“พอพรุ่งนี้เช้า...กูก็จะพาไปเล่นน้ำทะเล ไปเล่นเจ็ตสกี”

“เจ็ตสกี!!!!!!!!”

นั่นแหล่ะ....ทิฐิหลุดไปแล้วครับท่าน สีหน้าเปลี่ยนทันที แววตางี้...ลุกวาวเลย อะไรที่ผาดโผนมันชอบนัก...

“มีบานาน่าโบ๊ทด้วยนะ ตอนสาย ๆ เดี๋ยวมีคนลากมา”ผมบอก อันนี้จัดกิจกรรมไว้แล้วตั้งแต่บนฝั่งแต่ไม่ได้บอกเตี้ยมัน

“แล้วพอเที่ยงกูก็กลับมาทำอาหารให้กิน บ่าย ๆ ก็นอนเล่น ตอนเย็นก็เดินเล่นชายหาด”จัดแจงกิจกรรมให้พี่เค้าครับ ท่าทางสนใจไม่เบา

“แบบนี้ชอบไหม”ผมถาม

“แล้วไม่กินเหล้ากับเพื่อนหรือไง!”เหวี่ยงต่อได้...หากผมตอบคำถามไม่โดนใจ

“โอ๊ยยย...เดี๋ยวกูแบ่งเวลาให้ถูกตรงเป๊ะ ไม่มีเบียดเบียนเวลามึงแน่นอน”ผมบอก มันทำหน้ายู่

“เจไปด้วย”

“เฮ้ยได้ไง! ไหนบอกอยากอยู่แค่เราสองคนไง”ผมถาม

“สงสารเจ พี่พุทก็เหมือนมึงเลย...เห็นเหล้าแล้วชอบทิ้ง”

ผมเงียบ...กำลังคิด จะเอาน้องไปดีไหม...ไอ้พุทมันหวงนะ เห็นมันกินเหล้าแบบนั้น...แต่สายตามันมองหาเจตลอด ผมว่า...เจคงมีวิธีจัดการของเจนั่นแหล่ะ เอาไว้กระซิบบอกไอ้พุทดีกว่า ไม่งั้นน้อง...งอนสะสมแน่ ๆ

“ถ้าพรุ่งนี้ไอ้พุทเมาไปไม่ไหว เราก็เอาน้องเจไปด้วย...แต่คืนนี้นอนเต็นท์แค่เราสองคนก็พอนะครับ”ผมบอก มันพยักหน้า แต่ยังกังวลกับน้องเจ...

ดีใจ...ที่มันรักและดูแลน้องทั้งที่ไม่ใช่พี่น้องจริง ๆ





[เจ]


ผมอยากงอแงร้องตามพี่นาวจังเลย ตอนที่พี่นาวขนเต็นท์กับที่นอนไปนอนริมฝั่งหาด พี่นาวกุมมือผมไม่ปล่อยเหมือนกัน...ผมกอดเอวพี่เค้าไว้อยากไปด้วย แงๆๆๆๆ แต่ถ้าผมทำหน้าเศร้าพี่นาวต้องทำให้พี่ติณฑ์งอนแน่ ๆ

“ไปด้วยกันไหม”พี่นาวถาม ถึงจะถามแบบนั้นแต่ผมก็รู้หรอกว่าพี่อยากไปกับพี่ติณฑ์สองคนใช่ม้า ผมหัวเราะเบา ๆ แล้วโบกมือเป็นพัลวัน

“ไม่ ๆ ครับ เดี๋ยวเจนอนนี่แหล่ะ”ผมบอก พี่นาวหอมแก้มผม...ตัวพี่นาวห๊อมหอมผมชอบเวลาพี่นาวเอาปากมาโดนแก้ม ปากพี่นาวน่ะ...เย็นชะมัด แต่ก็ให้ความรู้สึกดีแปลก ๆ มันคล้าย ๆ จูบของพ่อ (ถึงแม้ผมจะไม่เคยโดนพ่อตัวเองจูบหรือหอมแก้มแบบลูกคนอื่นเค้าก็เถอะ) จูบแบบอบอุ่น...ผมรักพี่นาว รักมาก...

“เจ~”พี่นาวครางเบา ๆ เหมือนจะมีน้ำตาเล็กน้อย ผมต้องรีบยิ้มกว้าง ๆ

“ก็เดี๋ยวเจนอนบนนี้ดีกว่าฮะ...ข้างล่างยุงเยอะจะตาย พี่นาวก็ลองใช้ยาทากันยุงด้วยนะฮะ”ผมยื่นให้เป็นสเปรย์ขวดที่ผมเตรียมมา พี่นาวรับไป...แล้วถือหมอนที่พี่ติณฑ์ยื่นมาให้

“ให้พี่ไปตามพุทมาไหม”พี่ติณฑ์ถาม ผมส่ายหน้า...

“ไปกันสักทีเถอะครับ ดึกแล้ว...เจง่วงแล้วด้วย”แกล้งหาว เพื่อที่พี่สองคนจะได้ไม่ต้องกังวล เหมือนทั้งสองคนยังลังเล ผมก็เลยเดินไปที่เตียงแล้วห่มผ้า

“ปิดไฟให้ด้วยนะฮะ...”ผมร้องบอก โบกมือบ๊ายบาย...ให้ พี่ติณฑ์เป็นคนดันหลังให้พี่นาวออกจากห้อง ทั้งสองคนยืนค้างที่ประตูนาน ให้แน่ใจว่าผม...จะนอนแล้วจริง ๆ จึงปิดไฟ...แต่ก็ยังยืนค้างอยู่ แสงไฟสาดส่องด้านนอกทำให้ผมยกมือป้องเพราะมันแยงตา

“ฝันดีนะครับ”พี่ติณฑ์บอก

“ฝันดีนะ”พี่นาวก็สำทับมาอีกคน

“ครับ...ฝันดี”

พอประตูปิดลงเท่านั้น...น้ำตาที่ผมกลั้นไว้มันก็ไหลลงมา ตัวสั่น...สะอื้น จนบางทีก็หลุดเสียงร้องไห้...แต่ผมแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครแน่ ๆ เลยปล่อยให้มีเสียงสะอื้นดัง เพราะกลั้นไม่ไหว ทำไมผมไม่ทำอย่างพี่นาวบ้างนะ...ทำไมผมไม่กล้าพูดหรือกล้าเหวี่ยงใส่พี่พุทอย่างพี่นาวบ้าง...ผมเหงา ผมอยู่คนเดียว

ถึงจะอยู่คนเดียวมาจนอายุเท่านี้บ่อย ๆ ผมก็ยังไม่ชินสักที...เหงาจัง เหงามาก~



ผมก็อยากนอนดูดาวเหมือนกัน~ ฮึกกกก ฮึกกกก ฮืออออออออออออ



นอนร้องไห้นานจนผมคิดว่า...ไม่ได้การละ อยู่ตรงนี้ต้องร้องไม่หยุดแน่ ๆ เลย...เลยคิดว่าถ้าพี่ติณฑ์กับพี่นาวไปนอนดูดาว ผมก็ไปนอนดูเหมือนกัน ถึงจะคนเดียวก็เถอะ....แต่ผมไม่มีเต็นท์ ที่นอนปิคนิกก็ไม่มี

อ่ออออออ~

บนเรือยอช์ทมีดาดฟ้า...ไปนอนดูดาวเคล้าเสียงทะเลคงจะมีความสุขดีไม่น้อย ว่าแล้วก็ทายากันยุง...หยิบโทรศัพท์ ผ้าห่มและหมอน เดินลงมา...เสียงเพลงจากตัวหาดหน้าบ้านทำให้มองอยู่หน่อย ๆ เห็นทุกคนกำลังสนุกสนานเลยเดินแยกไปอีกทางของบ้าน ใส่รองเท้าแล้วเดินดุ่ม ๆ มาที่เรือ...ก็ไกลนิดนึงจากบ้าน แต่ยังได้ยินเสียงเพลงดังชัดอยู่...ที่สำคัญมันมืด ๆ ด้วย...ดีที่ผมหยิบไฟฉายมาด้วย

ส่องไประหว่างทาง...แต่ความเซ่อของตัวเอง ทำให้เดินสะดุดหินเข้า

“โอ๊ย! เซ่อจริง ๆ เรา”

ปัดทรายบนตัวออก...แล้วเดินขึ้นเรือที่กำลังโยกเพราะแรงคลื่น เรือนี่ผูกไว้แน่นหนา...ไม่หนีไปไหนแน่นอน ผมก้าวขึ้นเรือ เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า สูดกลิ่นทะเลให้ชุ่มปอด...แล้ววางหมอนกับผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอน

“เหงาจัง เฮ้อออ~”บ่นคนเดียว นอนไปสักพักเริ่มหยิบเกมส์ขึ้นมาเล่น...แล้วก็ฟังเพลงไปด้วย ชินซะ....ผมบอกตัวเอง

พอแบตเริ่มใกล้หมด...ผมก็ส่องไฟฉายขึ้นฟ้า แข่งกันกับดาวที่ส่องสกาวอยู่ทั่ว...ผืนฟ้า เพราะเล่นคนเดียวจนชิน...เลยคิดวิธีเล่นเฉพาะตัวของตัวเองไม่ยาก~ผมชี้ไปที่ดาวที่ส่องสกาวดวงนึง

“นั่นพี่พุท นั่นเจ...นั่นพี่นาว พี่ติณฑ์ คุณยาย พี่เจี๊ยบ (พี่เลี้ยง)...พะ พ่อ ฮึกกกก...มะ แม แม่...ฮึกกกก~”หนูเหงาจังเลย...~


ร้องไห้แข่งกับเสียงคลื่นสะใจดีนะ...เสียงคลื่นกลบเสียงเรา จนเราไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน...ผมปล่อยให้น้ำตาไหลด้วยความชาชิน ปล่อยตัวเองให้จมดิ่งเมื่อความเหงาเริ่มครอบงำ~




***************************************************************
 :m15: :pig2: สงสารน้องเจอ่ะ

อันนี้แปะไว้เตือนตัวเองว่า ก่อนจะลงตอนที่ 41 ให้ลง Speacial สงกรานต์ก่อน ทั้ง 3 ตอน

จบปิ๊ง...นี่ชอบขี้ลืม ฮาาาาา



อ่านกันให้กระหน่ำฉ่ำปอดกันไปเลยนะ โฮก ๆ ๆ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 17-09-2013 18:46:26

ยาวสะใจมากกกกก สงสารน้องเจจัง
คู่มะนาวก็หวานกันซะ อิอิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: tawan ที่ 17-09-2013 21:15:55

สงสารเด็กๆจังเลยอ่ะ :m15:

ทำไมปล่อยให้น้องเหงาขนาดนี้

 :call:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-09-2013 23:33:34

อ่านกันจนฉ่ำปอด

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: ิbenejeng ที่ 18-09-2013 00:50:34

ผู้ชายชอบเป็นแบบนี้กันเนอะ เจอเพื่อนก็ลืมหมด

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 18-09-2013 01:29:22

น้องเจ อย่าร้องน้าา

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 18-09-2013 01:42:10

ถ้ามีแฟนแล้วต้องมานั่งเหงาอย่ามีมันเลยดีมั้ย?

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 18-09-2013 12:29:04

สงสารน้องเจ กับน้องมะนาวจัง
รีบๆมาต่อนะคะ รออยู่ :)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-09-2013 17:29:07

มีแฟนก็ช่วยดูแลแฟนนิดนึง

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: Ouizzz ที่ 18-09-2013 20:48:00

ยาวอ่ะ!!กว่าจะอ่านหมดดดดดสงสารนาวกับเจ พี่ตินฑ์กับพี่พุทไม่ดูแลน้องเลยยย สงสารน้องเจ~ฮืออออออออออ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: Zarunghaja ที่ 19-09-2013 06:51:27

แอบอยากให้ลงตอนที่41 ก่อนสเปเชี่ยลแฮะ อยากอ่านพี่พุทง้อน้องเจ 5555555555

เจลองงอนหนักๆ ดูบ้างสักครั้งไหมลูก

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 19-09-2013 09:44:21

ตามมาอ่านต่อที่นี่

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 19-09-2013 17:22:24

อ่านถึงตอน21

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 20-09-2013 14:54:49

พุทไม่เห็นน้อง มันจะไม่โวยวายหรือเนี่ย เหอะๆๆ เข้าใจอารมณ์เหงาๆของน้องเจเหมือนกันนะ.............

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 20-09-2013 17:22:48

เริ่มตอนที่ 29

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-09-2013 20:49:18

 สนุกมากกกกกกกกกกกกกมะนาวน่ารัก น้องเจก็น่ารัก :L1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 21-09-2013 11:38:13

อิสองหนุ่มต้องโดนจัดหนัก
ทำกับเจและนาวแบบนี้ได้ไง :katai1:
บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: Magician ที่ 21-09-2013 12:43:41

อ๊ากกกก  :katai1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-09-2013 15:42:01

สงสารเจ อ่านแล้วบางทีก็เกลียดติณฑ์ที่ทำอะไรให้ขัดใจนาว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 22-09-2013 11:19:37

มันยาวมากๆ กว่าจะอ่านหมดเล่นเอาเหงื่อตก แต่ชอบนะ
อ่านแล้วก็สงสารเด็กๆ สงสารน้องเจกับน้องมะนาว
ดีนะที่พี่ติณฑ์กลับตัวทัน เหลือก็แต่พี่พุทนี่แหละ :m16:
น้องส่งสัญญาณขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีก เป็นแฟนกันมากี่ปีแล้วเนี่ย
ถ้ามีแฟนแล้วยังต้องเป็นอย่างนี้อย่ามีมันเลยเนาะน้องเจ
อยู่กับพี่ติณฑ์พี่มะนาวดีกว่า อย่างน้อยก็รู้ว่าเราต้องการอะไร :mew6:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดปลอบใจน้องเจ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: white feather ที่ 22-09-2013 21:36:06

อ่านทันแล้วววววววว
สงสารเจอ่ะ น้องน่าจะพูดหรือแสดงออกไปแบบนาวมั้งนะ
คือน้องกลัวจะโดนรำคาญใช่ไหมเลยไม่กลัวพูดไป เข้าใจน้องนะ
พี่พุทก้อรู้ตัวสักทีสิ น้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียวเลยนะ น่าสงสารมากๆ
รู้สึกตัวเร็วๆเลยนะ ไม่ดราม่านานๆน๊าาาาค่ะ เศร้า  :o12: :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 23-09-2013 11:06:56

สงสราน้องเจอ่ะ  :hao5:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 27-09-2013 18:05:53

แอบมาส่องและ+1 :m22:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: Ayla ที่ 02-10-2013 23:19:15

 :mew1: :mew1: :mew1:สนุกมาก

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-10-2013 14:41:32

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 04-10-2013 19:28:06

คิดถึงจังเลยยยยยย :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 35-40 17/09/13 P.12
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 04-10-2013 19:37:48

 :monkeysad:คิดถึงแล้วอะเมื่อไหร่จะมาน้อออออ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:35:55

ตอนที่ 41(Special Phut-J)

            [ติณฑ์]

            “ติณฑ์..... ติณฑ์.....”เสียงเรียกพร้อมเขย่าข้างหู ผมลืมตามองคนข้าง ๆ แสงไฟสลัวทำให้พอมองเห็นได้บ้างแต่ไม่มาก เรานอนกันในเต็นท์ซึ่ง...อากาศเย็นมาก ดีที่หยิบผ้าห่มผืนหนามาพอสมควรไม่งั้นคนข้าง ๆ ได้งอแงร้องขึ้นไปนอนบนห้องเหมือนเดิมแน่

            “ติณฑ์กลับเถอะ”เตี้ยกระซิบ ผมหาวหวอด ๆ เอาหลังมือแนบแก้มคนที่นั่งอยู่ เหมือนจะขอไออุ่น

            “กี่โมงแล้ว”ผมถาม เตี้ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ตีสามกว่า ๆ

            “อยากขึ้นไปนอนข้างบนหรอ”ผมคว้ามันมากอด

            “เปล่า...รู้สึกเป็นห่วงเจยังไงไม่รู้สิ”เตี้ยมันบอก...ผมพยักหน้า

            “พวกนั้นกินกันเสร็จหรือยัง”ผมถามอีก เพราะจุดที่เรานอนห่างออกมาจากวงเหล้ามากโขอยู่...แต่ยังอยู่ในเขตบ้านนะ อยู่อีกฝั่งกับที่จอดเรือ...

            “เสียงเงียบไปแล้วนะ”

            “มาให้กอดก่อนแปปนึง”ผมบอกคว้าร่างเล็กมากอด มันกดจูบที่ริมฝีปากผม...

            “ไม่ชอบนะ...ที่มึงไม่ใส่ใจกูอ่ะ”มันบอก

            “ทุกทีกูเคยขาดตกบกพร่องไหมเตี้ย ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ...”ผมบอกมันหัวเราะคิก

            “ก็มึงไม่เคยทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ กูหนิ รู้ไหมแบบนี้กูไม่ปลื้มมมมม~”

            “รู้แล้วคร้าบบบ ทีหลังอยากให้ทำอะไรก็บอก...ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องประชด...โอเค๊”

            ผมบอก มันก้มลงจูบคาง

            “ไม่โอเค...จะดื้อ จะอาละวาด...ให้หนักกว่าเดิมคอยดู”

            “ร้ายกาจ!”

            “จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ ถ้าร้ายแบบนี้ยังจะรักอยู่ไหม”

            “รักดีไหมนะ...เด็กห่านอะไรว่ะ โคตรดื้อ...โคตรเถียงเก่งเลย”ผมแกล้ง

            “ดื้อก็รัก...ต้องรักด้วยนะ”มันรวบรัด

            “คร้าบบบบ...รักนะครับ”ผมบอก แล้วก็เงียบรอฟังมันตอบกลับเหมือนกัน...

            “..............................”

            เงียบ...ตีสะโพกเบา ๆ

            “อะไร?”

            “ยังจะมาถามอีก กูบอกไปแล้วไงว่ากูรักมึงน่ะ”ผมพูด

            “แล้วยังไง?”

            “อ้าว!!! ไอ้เด็กนี่!!!! มึงควรจะตอบกลับสิครับ...ว่ารักกูเหมือนกัน”

            “......................................”

            “เตี้ยมึงอย่าเล่นตัว...นี่กูมาคิด ๆ ดูแล้วนะ ดูเหมือนกูจะบอกรักมึงบ่อยกว่ามึงบอกรักกูเลย รักกูบ้างป่ะเนี่ย!”ผมชักระแวง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...เราต้องเปลี่ยนสถานการณ์ให้ควบคุมไอ้เตี้ยเหมือนเดิมให้ได้~

            มันเตรียมจะลุกถอยหน้า ผมกระชากมันมาที่อกผมเหมือนเดิม...

            “เอ๊ะ!”เหวี่ยงครับเหวี่ยง

            “พูดดิ...ปากดี ๆ เนี่ย บอกให้ฟังหน่อยว่ารักเหมือนกัน...”ผมบอก บีบปากมัน...แต่มันตีมือผมอ่า อยากให้ตรงนี้มีแสงไฟสว่าง ๆ ผมอยากเห็นหน้ามันจัง...

            “............................................”

            “เตี้ย........”

            “ไรเล่า!”

            “เออ ๆ ไม่พูดก็ไม่พูดแมร่ง....เด็กเวรเอ้ย!”แกล้งสบถใส่มันครับ...

            “ไม่เห็นต้องพูดคำนั้นบ่อยเลย กูมีเวลาทั้งชีวิตเพื่อพูดคำนั้นกับมึง”

 

            .

            .

            .

            .

            .

            .

            .

“โหเตี้ย...มึงหล่อขึ้นทันทีเลย 20% ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เจ๋งป่ะล่ะ”

“เจ๋ง ครับที่รัก...งั้นกูเอามั่งนะ ไม่ต้องบอกบ่อย ๆ รู้สึกเหมือนกันว่ากูเริ่มบอกบ่อยเกินไปแล่ะ ไอ้เด็กงี่เง่าแมร่งเลยได้ใจ ต่อไปนี้หาฟังจากกูยากหน่อยแล้วกัน”

ผมพูดแล้วหัวเราะลั่น ไอ้เด็กน้อยตีอกผมรัว ๆ

“ติณฑ์แมร่ง!!!!!!!”

จูบ ปากมันก่อนเลยครับ ปากน้อย...นี่เถียงเก่งดีจริง ต้องสั่งสอนด้วยปากของผม...ไม่ได้รุนแรงอะไรหรอก เบา ๆ และนุ่มนวลที่สุด ริมละเลียดรสชาติ...ก่อนจะแกล้งดูดลิ้นมันขั้นสุดท้าย มันต้องตบหน้าผมเบา ๆ ประมาณว่าพอได้แล้ว ผมก็จัดการต่อนิดหน่อยแล้วผละออก มันยกมือเช็ดปากตัวเอง

“ไปได้ยังเนี่ย! ถ่วงเวลาว่ะ”

“ไหนใครบอกอยากอยู่กับกูสองคน กูว่าแล้วววว..แมร่งจะได้กี่ชั่วโมงกันเชียว!”แกล้ง บ่นไปงั้นเอง แต่ก็เดินตามมันออกมานอกเต๊นท์ ไม่ได้พับเก็บหรอกครับ...ที่นอนหมอนอะไรก็ไม่ได้เอาออกมา ทิ้งไว้ในนั้น...แล้วเดินตัวปลิวมาตามทาง พรุ่งนี้เช้าค่อยเดินมาเก็บ

เกือบ ถึงหาดหน้าบ้าน...เห็นยังมีคนนั่งอยู่เลย เตี้ยมันชะงักเท้า...หันกลับมามองหน้าผม ผมเลยเดินเข้าไปรวบเอวมัน โอบเดินเข้าไปด้วยกัน

“อ้าว...มาจากไหนว่ะ”หมวดแวนร้องถาม

“หาววววว...ไปนอนเต็นท์มา”ผมบอก

“สวีท ๆ”กิ่งร้องแซวผมยิ้ม ๆ

“ดื่มต่อไหมติณฑ์”โบชวน เตี้ยมันหยิกเอวผมจากที่โอบเอวไว้..เป็นการสะกิดเตือน สัส! เจ็บ!!!!! ผมยิ้มให้โบ..แล้วโบกมือ

“ไม่ดีกว่าโบ...พรุ่งนี้เช้าพาเด็กไปเล่นน้ำแต่เช้า ไม่งั้น...งอแงแน่ ๆ”ผมบอก

“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วน้องเจล่ะว่ะ”พุทถาม หลังจากที่มันนั่งเงียบมานาน นี่ตกลง...มันไม่ได้เดินเข้าไปดูน้องบ้างเลยใช่ไหมเนี่ย

“ข้างบน...”อันนี้เตี้ยมันพูดครับเสียงห้วนมาก

“นอน คนเดียว ป่านนี้ร้องไห้ตาบวมหมดแล้วมั้ง”เตี้ยบอก...ผมยกมือลูบปากมันเบา ๆ เป็นการบอกมาให้หยุดพูด เตี้ยมันไม่สนใจหรอกครับ...มันปัดมือผมออกแล้วก็พูดต่อ

“ถ้าเจโกรธนะ...เค้าจะไม่แปลกใจเลย พี่พุทกินแต่เหล้าไม่สนใจน้อง!!!!!”เหวี่ยงใส่พุทครับท่าน...ช่างกล้า ไอ้พุทหน้านิ่งแล้ว ผมตบไหล่มันเบา ๆ แล้วลากเตี้ยเข้าบ้าน ทำเอา...วงเหล้าอึ้งกันทั้งวงเลยครับ

“ปล่อย!!!! จะลากเค้าทำไม!!!!!”นั่น...พูดน่ารักอีกแล้ว ผมบ่อยมือมันออก เพราะมันสะบัด

“ก็จะพาขึ้นไปนอนกับน้องเจไง”

“อยากจะไปกินต่อล่ะสิ...เอาดิ ไม่ห้ามแล่ะ”มันพูดแต่น้ำเสียงงี้...เหวี่ยงโคตรรรรร

“นอนมันด้วยกันนี่แหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปเล่นน้ำ”ผมบอก มันแอบยิ้ม...ไม่ต้องแอบ! กูเห็นนะ...ผมก้มลงจูบมันอีกที วันนี้จูบหลายรอบแล้วปากช้ำหมด...เมียกู (แต่ก็จะจูบต่อไป กร๊ากกกกกกกก)

“สัส! ปากนะไม่ใช่ไอติม ทั้งเลียทั้งดูดอยู่ได้”

“รู้ว่าไม่ใช่ไอติม...เพราะไอติมมันไม่อยู่สูงขนาดนี้”แกล้งจับมือมันจับจอร์จ กร๊ากกกกก...หน้าแดงไวโคตร!

“สัส!!!”แล้ววิ่งขึ้นชั้นสองไปเลย หึหึหึ...น่ารักเปล่า ๆ เมียผมมมม....

--------------------------------------------------------------

 

“เจ เจ๊ เจ่ เจจจจจ~”เตี้ยมันร้องเป็นเพลง...เดินเข้าห้องมืดสนิท โดยมีผมเดินโอบเอวมันอยู่ข้างหลัง เหมือนพ่อเป็ดกับลูกเป็ด คึคึคึ ชอบท่านี้อ่ะเตี้ย~ (ระหว่างที่ผมคิดหื่น มันก็ร้องเรียกเจต่อไป)

“อ้าว...ไปไหนหว่า”เตี้ยหันมาหาผม ผมยักไหล่แล้วส่ายหน้า

เตี้ย มันเดินเข้าไปดูในห้องน้ำ...ผมเลยเดินมาเปิดเกมส์เล่น แล้วนอนบนเตียง กำลังจะเลือกทีม (เกมส์ฟุตบอล) เตี้ยมันก็เดินวนทุกห้อง แล้ววิ่งมาหาผม

“ติณฑ์...ไม่มี!!”หน้าตื่นมากครับ

“ห้องน้ำรึเปล่า หรืออยู่ครัวข้างล่าง”

ผลึ่บ~

เตี้ยมันวิ่งไป ตุ้บ ๆ ๆ ๆ เสียงฝีเท้ามันดังมากเลย...แล้วมันก็วิ่งขึ้นมาอีก

“ไม่มี!!!!!”

นาทีนั้นผมก็ไม่ได้อะไรนะ...แต่ลุกไปหาเองอ่ะ เดี๋ยวเตี้ยมันหาว่าไม่ใส่ใจอีก เลยเดินเปิดดูห้องนอนทุกห้อง...ดูในห้องน้ำ

“เจ!!”ผมร้องเรียก ทั้งชั้นอ่ะ...ไม่มีน้องเลย เฮ้ย..! แหม่ง ๆ แล้ว ผมเดินลงมาชั้นล่าง มีเตี้ย...มันโดดไปโดดมาไม่ไกลสายตา

“น้องเจ!!!”เสียงเตี้ยร้องเรียก

“เจ!!!”คราวนี้เป็นผมที่เสียงดังขึ้น มันไม่ใช่เรื่องเล่น  ๆ แล้วหลังจากที่เราตะโกนเรียกกันมาสักพักนึง เตี้ยมันหน้าซีดมาก

“เจหายไปไหน!?!?!??!?!”มัน พูดเสียงอ่อน โผเข้ากอดผม...ผมบอกให้มันขึ้นไปหาบนชั้นสองใหม่ บนระเบียงอะไรเปิดไฟให้หมดเลย มันก็รีบวิ่งไปทำตามอย่างดี...ส่วนตัวผมเดินกึ่งวิ่งมาบนชายหาด!

“เฮ้ย เห็นเจกันบ้างป่ะ!?”ถามเสียงเครียดเลย ไอ้พุททำหน้าเลิ่กลั่ก

“ก็ไหนมึงบอกว่านอนอยู่ไง?”

“เมื่อก่อนตอนกูจะออกไปนอนเต็นท์กับไอ้เตี้ยมันอ่ะอยู่!”

“แล้วตอนนี้อ่ะ?”กล้าถาม

“เหมือนจะไม่อยู่ว่ะ!”ผมตอบ! แค่มองหน้ากันก็รู้แล้วครับว่าเครียดแล้ว ไอ้พุทเป็นคนแรกวิ่งเข้าบ้าน...ตะโกนเรียกน้อง

“เจ!!!! เจครับ!!!!!”

ไอ้ หมวดเอาไฟฉายออกไปหารอบ ๆ บ้าน ส่วนไอ้กล้าชักไซ้ผมละเอียดยิบเลย ผมก็ตอบเท่าที่ผมเจอน้องนะ ก่อนออกไปก็ปิดไฟให้นอนในห้องแล้ว แล้วน้องจะไปไหน!

“โบกับกิ่งเข้าไปนั่งในบ้านเถอะ”สองสาวพยักหน้า...

เรา ช่วยกันหาทั้งบ้านแล้ว ไม่มีใครเจอสักคน เตี้ยมันร้องไห้...โผเข้ากอดผม ร้องสะอื้นฮึกฮัก...จนผมต้องลากมันออกมาจากห้องรับแขกก่อน เพราะว่าสีหน้าทุกคนตอนนี้เครียดกันมาก! ไอ้พุทนี่ตาแดงไม่รู้เพราะร้องไห้หรือเมากันแน่ แต่ผมว่าอย่างหลัง~!!

“รออีกสักแปปไหม หรือว่าจะย้ายกันออกไปหา”หมวดบอก

“ออกไปหาเลยดีกว่า คงอยู่รอบ ๆ นี่แหล่ะ”

คือ ต้องบอกก่อนว่าสภาพเกาะที่เราไปเป็เกาะไม่ใหญ่ มีบ้านส่วนตัวบนเกาะมีกี่หลัง แต่ละหลังห่างไกลกันพอสมควร นอกนั้นก็จะเป็นถ้ำเป็นป่าล้อมรอบ บ้านแต่ละหลังจะมีพื้นที่ติดทะเลทั้งหมด...เป็นไปไม่ได้ที่เจจะเดินจากหลัง นี้ไปยังอีกหลังนึง นอกจากเดินตามหาดเลาะ ๆ ไปเท่านั้น ซึ่งถ้าเดินตามหาด...ต้องผ่านเต็นท์แน่นอน แต่ผมก็ว่า...ไม่น่าจะมีคนเดินนะ เพราะมันมืดมาก ถ้าเจเดินมาต้องเห็นแสงไฟฉายบ้างแหล่ะ!

“น้องเอามือถือไปรึเปล่าว่ะ”หมวดถามได้ดี สมกับเป็นตำรวจ...ไอ้พุทถลาไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองคนแรกแล้วกดโทรออก

ทุกคนเงียบ...รอฟัง

.........................................

“สัญญาณไม่ค่อยดีเลยว่ะ”

“โทรใหม่ดิ๊!”ผมบอก

“ฮัลโหล ๆๆๆ”

ตู๊ดดดดดด ๆ ๆ

“สัญญาณไม่ดี...”มันบอก ผมนั่งลง...เอาไอ้เตี้ยนั่งตักตัวเองด้วย มันกำเสื้อผมแน่นเลย คงเป็นห่วงน้องมาก...ผมตบหลังมันเบา ๆ

“ถ้าเราไม่ออกไปนอนข้างนอก เจคง...ฮึกกกก”ร้องไห้อีกแล้วครับเมีย

“ชู่ววววว~ ยิ่ง พูดทุกคนยิ่งเครียด...เจอยู่แถวนี้แหล่ะ บางทีนอนอาจอยากไปนอนเล่นที่ไหนสักแห่งบ้าง”ผมพูด ไอ้พุท ไอ้กล้า ไอ้หมวดกลอกตากันไปมา...ไม่ต้องพูดอะไร ไอ้กล้าคว้าไฟฉายได้ก็วิ่งกึ่งเดินไปที่เรือทันที

“เรือป่ะว่ะ!”ไอ้หมวดร้องบอก

“ลองไปดู!”ไอ้กล้าบอก ไอ้พุทวิ่งนำไปแล้ว...ผมจูงมือเตี้ยเดินตาม โบกับกิ่งเดินตามมาติด ๆ

เราทั้งหมด...ขึ้นเรือมาทั้งที่มันโคลงเคลงเพราะแรงลม

“ระวังหน่อยนะครับ โบกับกิ่งไม่ต้องขึ้นมานะ...อันตราย”ผมตะโกนบอก สองสาวกอดกันเดินอยู่สะพาน

“เจ!!!”ไอ้พุทร้องมาคนแรก....

“เจ!! เจครับ!!!”

น้องอยู่บนดาดฟ้า มีแค่ไอ้พุท กล้า หมวดขึ้นไป ผมกับเตี้ยยืนจับราวบันไดอยู่

“เจอยังว่ะ”ผมร้องถาม

“เจอ ๆ”

โล่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~ ผมจับเตี้ยมันมาจูบแล้วผละออก

“อย่า ร้องไห้นะ...น้องอาจอ่อนแอต้องการกำลังใจ”ผมบอก คิดว่าที่เจมานอนตรงนี้...ร้อยทั้งร้อยงอนไอ้พุทแน่นอน เตี้ยมันพยักหน้า...เดินมาโอบเอวผม

ภาพ ก็ตัดมาตอน...ที่ทั้งสามคนพาน้องเจเดินลงมาพอดี เจลงมาได้...ก็เข้ามากอดพี่นาวของมัน ไม่พูดอะไรสักคำ...ผมตบไหล่ไอ้พุทเบา ๆ แล้วเดินตามทั้งสองคนขึ้นไป

------------------------------------------------------------------------------------

[เจ]

ตื่น เพราะถูกเขย่าตัวชนิดรุนแรง กำลังเย็น ๆ หลับสบายจริงเชียว ฝันถึงคุณยายด้วย...กำลังจะได้ไปหาท่านแล้วแท้ ๆ ก็ต้องสะดุ้งตื่น เพราะแรงเขย่านี่แหล่ะ พอลืมตามาเห็นว่าเป็นคนก็แทบอยากจะหลับต่อ...

“เจครับบบ...โอ๊ยยย! เจจจจ!!!!”พี่ พุทร้องพร้อมกอดผมไปด้วย ผมผละออก...เหม็นเหล้าคลุ้ง พี่พุทเหมือนจะรู้ตัว ผมไม่ชอบกลิ่นเหล้าพี่เค้าหอมแก้มแรง ๆ แล้วผละออกไปเดินห่าง ๆ

“มา นอนอะไรตรงนี้ครับ”พี่หมวดถาม ผมมองหน้าพี่เค้าแต่ไม่ชัดเพราะไม่ค่อยมีแสงไฟ ไม่ได้ตอบ..แต่เดินลงไปบันไดชั้นล่าง เห็นพี่นาว...ก็โผกอดคนใครทั้งหมด เหมือนพี่นาวจะรู้...ไม่พูดอะไรกับผมสักคำ แล้วพาเดินเข้าบ้าน พวกพี่ ๆ ก็เดินตาม

พอถึงบ้านผมสั่นนิดหน่อย คงเพราะอากาศเย็นเกินไป เลยล้มตัวนอนลงบนโซฟาห้องรับแขก พี่นาวเดินมาจับหน้าผากแล้วนั่งลงพื้นข้าง ๆ

“ตัวร้อนอ่ะติณฑ์”พี่นาวร้องบอกพี่ติณฑ์ พี่ติณฑ์เดินมาลูบหัวผม แล้วทำสีหน้าดุ ๆ

“ไข้ขึ้นแน่ ๆ ไปนอนตากน้ำค้างมา”

พี่พุทเดินมาจับมือผม แต่ผมสะบัดออก...หมั่นไส้! หน้า เสียไปเลยครับ แล้วพวกพี่ ๆ ก็ไปคุยกันเอง สรุปว่าให้ผมขึ้นไปนอนบนห้อง วงเหล้าที่กินกัน...จะกินต่อก็ได้นะ ผมไม่ได้ห้ามสักหน่อย แต่พวกพี่เค้าก็ไม่ได้กินกันต่อ แยกย้ายกันไปนอน ผมไปนอนกับพี่ติณฑ์ พี่นาว...เตียงก็มีนะ แต่ไม่นอน เพราะถ้าพี่นาวนอนเตียงกับผมพี่ติณฑ์ก็ไม่ยอม จะให้พี่นาวลงไปนอนเตียงกับพี่ติณฑ์...ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน เลยต้องนอนที่พื้นเรียงกันสามคนเลย สักพักพี่พุทอาบน้ำแล้วเข้ามาใหม่ ก็เดินมานอนกลั้นผมกับพี่นาว...พี่พุทบอกว่าให้พี่ติณฑ์พาพี่นาวไปนอนห่าง ๆ หน่อย จะติดไข้กัน...นั่นแหล่ะ เลยสรุปว่า ผมนอนริมในสุด พี่พุท พี่ติณฑ์ แล้วก็พี่นาวนอนนอกสุด

พอ รุ่งเช้าตื่นมา...ก็ค้นพบว่าตัวเองอยู่บนสปีดโบ๊ท...ตอนนั้นเวียน ๆ มึน ๆ คิดว่าคงเมาเรือแน่แล้ว เรือลำเล็ก...ผมไม่ทันได้ถามพี่พุทว่ามายังไง หรือว่าคนอื่นไปไหนกันหมด...ก็ไม่ทันได้ถาม ขึ้นฝั่งได้...ก็มีรถพยาบาลมารอรับ ผมก็หลับไปอีกรอบ ฟื้นมาก็อยู่รพ.แล้ว มีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ด้วย คราวนี้ในห้องมีพี่ ๆ ทุกคนครบ

“ฟื้นแล้ว”พี่นาวบอก นอนอยู่ใกล้ ๆ เตียง

“เป็นไงบ้างคนเก่ง...”พี่พุทลูบหัวผม ซึ่งกำลังงง...ว่ามาอยู่ทีนี่ได้ไง

“ไข้ขึ้นครับ เพ้อไม่หยุดเลย”พี่พุทบอก...ผมอ้าปาก

“นะ น้ำ~”พี่นาวยื่นน้ำในแก้วให้....แต่พี่ติณฑ์คว้าหลอดมาจุ่มใส่ให้อีกทอด

“คน เก่ง...เดี๋ยวก็หายแล้วนะ”พี่พุทพูดหวาน แต่นาทีนี้ผมไม่หวานด้วย...ยังโกรธไม่หาย เหมือนพี่เค้าจะรู้ตัวนะ...หน้าดูซึม ๆ ไป ตอนผมคว้ามือพี่นาว...มาจับ แทนที่จะเป็นพี่เค้าน่ะ

“ผมอยากออกจากที่นี่”ผมอ้อนพี่นาว เอ่อ...พี่นาวเห็นไปหาพี่ติณฑ์

“น้ำเกลืออีกนิดเดียวครับเจ...หมอบอกไข้ลดแล้ว เดี๋ยวก็ออกได้แล้วล่ะ”พี่กล้าบอก ผมพยักหน้า

“เจครับ...”พี่พุทเรียก ผมไม่ได้มองหน้าพี่เค้าเลยด้วยซ้ำ....

“เจ.....”พี่เค้าครางสั่น....ผมนี่ก็ใจแข็งจริง ๆ เลยนะ

“เดี๋ยวได้เวลาให้ยาและตรงไข้นะคะ ญาติคนไข้รอข้างนอกก่อนนะคะ”เสียงพยาบาลดังร้องมา...ทุกคนมองหน้ากัน แล้วเดินหันหลังออกทีละคน

พี่นาวก้มลงหอมแก้มผม...

“หายไว ๆ จะได้มาเล่นกันต่อ เข้าใจไหม...”

ผมยิ้ม...ชอบที่พี่นาวเอาใจใส่...พี่พุทเดินรั้งคนสุดท้าย จู่ ๆ ผมเห็นเขาแล้วก็นึกอยากพูดอะไรสักอย่างก่อนเขาจะออกไป

“พี่พุท”ผมเรียกเขาไว้

“ครับ....”

“เราเลิกกันไหม!!!!”

ชะงัก ค้างกันทุกคน....ไม่เว้นแม้แต่พี่นาว ผมไม่ได้ไปมองอากัปกริยาทุกคนอย่างถี่ถ้วนเพราะตอนพูดมองไฟเพดาน กลัวน้ำตาตัวเองไหล แต่นี่คือสิ่งที่ผมคิดและคิดว่ามันดีที่สุดแล้วตอนนี้....

อึด ใจเดียว...เหมือนทุกคนกำลังกลั้นหายใจ ไม่ได้เสียง...อะไรเลย ผมกำมือแน่น...ปลอบใจตัวเองอยู่เงียบ ๆ เจ็บช้ำแต่ดีแค่เดี๋ยวเดียว แล้วมันจะผ่านไป~

           ---------------------------------------------------------------------------

เจใจเด็ดมาก....สงสารก็สงสารนะพี่พุท แต่ให้เวลาทบทวนและเคลียร์ตัวเองนะฮับ   :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 42 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:37:41

 :katai1: :katai1: :katai1:

ตอนที่ 42(Special Phut-J)


            [เจ]

            “เราเลิกกันไหม”ผมพูดออกไปแล้ว พี่พุทคงช็อคมาก...พอ ๆ กันกับทุกคน

            “เจ~!!!”ได้ยินเสียงครางเบา ๆ

            “ออกไปก่อน...ให้น้องพักก่อน น้องเหนื่อย”พี่หมวดเป็นคนลากพี่พุทออกไป แล้วผมก็นอนน้ำตาไหล รอเวลาที่คุณหมอเข้ามาตรวจ เวลานี้ถามอะไรผมก็ไม่ได้ยินแล้ว หูอื้อไปหมด...เจรักพี่พุท

            ผมนอนน้ำตาไหลจนไม่ได้ยินเสียงคนอื่นที่เดินเข้ามา ชุดกาวน์สีขาวมาหยุดอยู่ข้างเตียง...คุณหมอซึ่งมีใบหน้าที่เรียกได้ว่าหน้า จะเป็นนายแบบมากกว่า ยกนิ้วขึ้นมากรีดน้ำตาผมเบา ๆ ผมมองหมอตาค้าง

            “คนไข้ปวดหัวเหรอครับถึงนอนร้องไห้”คุณหมอพูดยิ้ม ๆ น้ำเสียงใจดี

            “เปล่าครับ”ผมบอก

            “งั้นหมอขอตรวจนิดนึงนะครับ หายใจเข้าลึก ๆ”คุณหมอเอาที่ตรวจมากด ๆ แถวหน้าอก...ผมหายใจเข้าออกตามที่คุณหมอบอก มีคุณพยาบาลคนสวยคอยยืนจดอะไรยุกยิกอยู่ข้าง ๆ

            “อ้าปากสิครับ”

            อ้า~~

            “ไม่เจ็บคอเนอะ...มีน้ำมูกไหมครับ”

            ผมส่ายหน้า แล้วนางพยาบาลก็เอาปรอทมาวัดไข้ และเครื่องมือวัดความดันพร้อมกัน

            “มีไข้อยู่นิดหน่อยนะครับ เดี๋ยววันนี้ก็กลับบ้านได้แล้วนะ”

            “ครับ”ผมพูดเสียงสั่น คุณหมอลูบแก้มเบา ๆ ถ้าพี่พุทอยู่พี่พุทต้องไม่พอใจแน่เลย นางพยาบาลเดินออกไปแล้วแต่คุณหมอยังยืนอยู่ที่เดิม

            “คนเก่งไม่ร้องไห้นะครับ”

            ผมเหลือบมองป้ายชื่อแล้วอ่านเหมือนรำพึงเบา ๆ

            “คู่แท้~!?”

            นายแพทย์คู่แท้!?!??! นั่นชื่อเหรอ...สุดยอดดดดดดด ทำเอาผมยิ้มทั้งน้ำตา....

            “ครับ หมอชื่อคู่แท้....เรียกสั้น ๆ ว่าหมอพีมก็ได้ครับ”

            “ฮะ หมอพีม...”ผมทวนคำเบา ๆ

            “แล้วคนไข้ชื่ออะไรครับ...”ผมยิ้มน้อย ๆ ดีที่ไม่ได้ยินคำว่า คนเก่ง หรืออะไรเทือก ๆ นั้นเบื่อคำว่าคนเก่ง เบื่อคำว่าคนดี...เหมือนที่พี่พุทพูด

            “น้องเจครับ”

            “น้องเจ น้องเจ...หมอจะจำไว้นะ นอนได้แล้วครับมีอะไรกดออดเรียกนางพยาบาลนะครับ”

            “ฮะ...”แล้วหมอก็เดินออกไป สักพัก...พี่พุทและทุกคนก็เดินกลับเข้ามา พี่นาวเดินมานั่งลงข้างเตียงที่เดิม

            “นอนเถอะ”พี่นาวบอก ผมเอาแขนพี่นาวมาเป็นหมอนข้าง แล้วนอนตะแคงซุกเบา ๆ หนีหน้าพี่พุทที่อยู่อีกข้างเตียง...

---------------------------------------------------------

            นานเท่าไหร่ไม่รู้จากที่หลับไป ตื่นมา...เห็นพี่พุทนั่งหลับอยู่โซฟา ขอบตาเริ่มคล้ำน่าสงสาร...ผมเบือนหน้าหนี ไม่อยากมอง...มองดูมือและสายน้ำเกลือตัวเอง ก่อนหลับ...ผมหมุนให้น้ำเกลือมันเร็วขึ้น นางพยาบาลคงไม่รู้...มันเลยหมดก่อนเวลาที่เค้ากะไว้...ตอนนี้เลือดเลยดัน กลับซะงั้น เฮ้ยยยยยย!!!

            กดออดเรียกนางพยาบาล...แล้วพี่พุทก็สะดุ้งตื่น

            “เจเป็นอะไรครับ”

            ผมชูมือให้ดูพี่พุทกุมมือแล้วหันรีหันขวาง...พอดีนางพยาบาลเดินเร็วเข้ามา

            “อุ๊ย...น้ำเกลือหมดแล้วนะคะ”

            ผมพยักหน้าแล้วเขาก็มาจัดการ...ดึงสายดึงอะไรออก ผมกลับบ้านได้แล้วล่ะ...ไม่มีไข้แล้วนี่นา พี่พุทไปคุยกับนางพยาบาลอีกที จะให้ตรวจร่างกายผมให้ละเอียดให้ได้...สรุปต้องนอนรอ ตรวจก่อนออกจากรพ.อีก

            “เจครับ หิวน้ำไหม”ผมไม่พูด...

            “เจ~ อย่าทำแบบนี้...”

            “แบบไหน เจทำอะไร?”ผมเหวี่ยง...

            “พี่ขอโทษ....”

            “กี่ครั้งแล้วครับ ที่พูดคำนี้...แล้วจะต้องพูดไปอีกกี่ครั้งครับ เจว่า...เราหยุดเดินกันตรงนี้ดีกว่า ดีกว่าดันทุรัง...ฉุดมือกันไปได้ล้มบาดเจ็บกันกลางทาง บางที...เราแยกกันเดิน คงเป็นอะไรที่ดีที่สุดสำหรับเรา”ผมบอก

            “เจไม่รักพี่แล้วเหรอ”

            “พี่พุทเคยคิดไหม...บางทีเราอาจจะเหมาะกว่า ถ้าเป็นพี่น้องกัน”

            “พี่ไม่อยากเป็นพี่น้องกับเจ!!!”พี่เค้าเสียงดังกลับมา ผมน้ำตาไหล...พี่เค้าก็เริ่ม ๆ น้ำตาไหลเหมือนกัน

            “แล้วจะให้เจทำยังไง...เจไม่รู้เลย ต้องทำยังไง”ผมปล่อยโฮออกมา

            เจ็บ...หรือว่าความรักมันจะถึงทางตันจริง ๆ ไม่ได้หมดรัก แต่ก็ไม่มีทางไปต่อ...

 

            พี่โน้มตัวลงมากอดผมที่นอนอยู่ที่เตียง...

            “ไม่นะครับ ไม่มีแล้ว...เจอย่าทำแบบนี้นะครับ เจไม่มีใครไม่ใช่เหรอ...เจรักพี่ไม่ใช่เหรอ”

            “ใช่...เจไม่มีใคร ไม่มีเลย!!!”ผมกรีดร้อง

 

            “ไม่ มี แม้แต่...พี่พุท!!!!”ผม เน้นย้ำคำหลัง...พี่นาววิ่งเข้ามาผมกอดพี่นาวแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น จบแล้ว...มันจบแล้ว ผมกลายเป็นคนไม่มีใครเลย...ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรัก เจ็บ...เจ็บเหมือนหัวใจจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ พี่นาวไม่ได้พูดอะไร กอดผมอยู่อย่างนั้น...เนิ่นนานมาก

 

-------------------------------------------------------------------

            ผมถูกพาเข้าห้องตรวจเช็คร่างกายอีกครั้ง คุณหมอคู่แท้เป็นหมอเจ้าของไข้...กำลังนั่งยิ้มอย่างใจดีอยู่ในห้อง พี่พุทเดินตามเข้ามาคนเดียว ส่วนคนอื่นๆ รออยู่ข้างนอก...พอเห็นหน้าหมอพี่พุทก็ชะงักไปนิดหน่อย แล้วนั่งข้าง ๆ เอ่อ...เรียกว่าแทบจะขี่คอกันเลยดีกว่า ผมลากเกาอี้ออกห่าง...พี่พุทเลยหน้าเสียไปนิดนึงแต่ไม่กล้าทำอะไร

            “เป็นยังไงบ้างครับ ยังปวดหัวอยู่ไหม”หมอถาม ผมส่ายหน้า

            “หมอขอตรวจหัวใจนิดนึงนะครับ” หมอแก้เชือกเสื้อชั้นบน แล้วสอดเครื่องมือไปตรงหน้าอกด้านใน ก้มมาใกล้แบบนี้ทำให้รู้สึกเขินได้เหมือนกัน ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ

            “อะแฮ่ม!!!!”พี่พุททำเสียงดัง จนหมอผละออกไป แล้วจดอะไรยุกยิกในกระดาษ

            “ขออีกทีนะครับ คราวนี้หายใจลึก ๆ นะ”หมอบอก ผมก็ทำตามที่สั่ง...

            แล้วก็ตรวจโน่นตรวจนี่หลายอย่าง...แต่สุดท้ายหมอบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร สั่งยาและพวกวิตามินซีให้ผมเพียงเท่านั้น ผมก็เลยขึ้นไปบนห้องเปลี่ยนชุด และเตรียมกลับบ้านได้...คงไม่อยู่เที่ยวต่อแล้วล่ะ

            ส่วนพี่ติณฑ์พี่นาว และคนอื่น ๆ จะไปต่อกันถึงพังงา ผมไม่รู้ว่าพี่พุทจะไปด้วยหรือเปล่า...ถ้าพี่เค้าไป ผมก็คงต้องกลับคนเดียว

            “พี่จะกลับด้วยนะ”พี่พุทเข้ามาช่วยเปลี่ยนชุด แต่ผมยังหมางเมินอยู่...จู่ ๆ ก็มีสายโทรศัพท์เข้าซะงั้น เราสองคนต่างชะงัก มองดูมือถือในมือพี่พุทพร้อมกัน

            หึหึหึ...

            ผมแสยะยิ้มออกมา...เอาซี่!!!!! เชิญ!!!!!! ส่งสายตาท้าทาย...แล้วแต่งตัวของตัวเองต่อไป พอถึงข้างนอกก็ออกมาเก็บเสื้อผ้า พี่พุทยืนค้างในนั้น...จะรับก็ไม่รับสักที!!!!

            “ไม่ไปด้วยกันจริง ๆ เหรอ....”พี่นาวถาม

            “ไปด้วยกันเถอะนะ”ผมโดนพี่นาวอ้อนด้วยล่ะ สีหน้าแบบนี้...ท่าทางแบบนี้ เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ติณฑ์ต้องยอมให้พี่นาวทุกที

            “นะ นะ นะ นะ นะ....”

            ผมเริ่มอึกอัก ทำหน้าลำบากใจ...อยากไป แต่ก็ไม่อยากไป (เอ๊ะ...ยังไง?) คืออยากไปเที่ยวอยากสนุก แต่ไปในสถานการณ์แบบนี้ กลัวจะทำให้คนอื่นหมดสนุกไปด้วย พี่กล้าเดินเข้ามาถือกระเป๋าให้

            “ปล่อยกลับไม่ได้หรอกครับ...ไปต่อนะ”พี่กล้าบอก สีหน้าพี่เค้าเป็นห่วงจริง ๆ ผมมองหางตาคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์พี่พุทหยุดดังไปแล้ว...คนอื่นอยากให้ผมไปต่อแล้วพี่พุทล่ะ... อยากให้ผมอยู่หรืออยากให้ผมกลับ ไม่กล้าถาม...

            “ไปนะ พี่โบกับพี่กิ่งก็จะกลับแล้วล่ะ พี่เค้ามาได้แค่หัวหิน”พี่หมวดบอก ตรงนี้ผมแอบเห็นพี่นาวร้องเย้...แล้วยิ้มกว้างไปกอดพี่ติณฑ์...

            “นะ ๆ ถ้าเจไม่ไป พี่ก็ไม่ไป”พี่นาวบอก

            “แต่ว่า......”

            โมโหมากครับ...คนอื่นช่วยกันรั้ง แต่พี่พุทนี่งั่งมาก!!!!!!! ก็เข้าใจพี่เค้านะ...ปกติผมยอมให้ตลอด พอแข็งขืนบ้างพี่เค้าคงปรับสภาพไม่ทัน เหอๆ ช็อค...ไม่ค่อยพูดค่อยจาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

            “จุ๊บ.....”

            พี่นาวจะ....จะ.....จูบปากผมน่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

            ห้อง เงียบยิ่งกว่าป่าช้า....มากขึ้นไปอีกคราวนี้ ทุกคนตาค้างตื่นตะลึงรวมทั้งผมด้วย....เป็นพี่ติณฑ์คนแรกที่กระชากพี่นาวออก แล้วพี่พุทก็รวบเอวผมถอยหลังซึ่งยืนเอ๋ออยู่ พี่กล้ากับพี่หมวดกลอกตาไปมามองเราทั้งสองคู่

            “มึงทำเชี่ยไรเนี่ยเตี้ย!!!!!!”พี่ติณฑ์ตวาดพี่นาว พี่เค้ายักไหล่ไม่แคร์...

            “ทำไมล่ะ!!!”

            “แฟนเค้ายืนหัวโด่อยู่นั่น ผัวมึงก็ยืนหัวโด่อยู่นี่!!!!!!”พี่ติณฑ์คงโมโหมาก...ควันออกหูแล้ว

            “แฟนเฟินที่ไหน...เจเลิกแล้วตั้งหาก!!!!!”พี่ นาวเถียง....ผมรู้สึกถึงแรงกลั้นใจแวบนึงของคนที่อยู่ด้านหลัง แล้วพี่พุทก็ก้มหน้า...ซบลงหลังคอผม พี่หมวดเป็นคนเดินมาบีบไหล่พี่พุท...

            “เตี้ยพูดอะไรเนี่ย!!!!”พี่ติณฑ์ปราม.....

            “อย่างเงี้ยแหล่ะ....คนเราทำอะไรไม่เคยนึกถึงจิตใจคนอื่น พอถูกทำให้เจ็บช้ำมั่ง...ก็โหยหาเรียกร้องสิ่งที่กำลังสูญเสีย โดยไม่เคยเห็นใจเราบ้างเลย...ว่าเราก็เป็นคน มีความรู้สึก มีหัวใจเหมือนกัน...”พี่นาวพูดกระแทกลอย ๆ แรงรวบที่เอวผมรัดแน่นขึ้น พี่ติณฑ์พยายามปิดปากที่นาวแต่ทำไม่ได้...สายตาพี่นาวน่ากลัวมากตอนนี้

            “พี่รักหนูนะครับ...รักนะครับ พี่ขอโทษนะครับ”พี่พุทคราง ผมน้ำตาไหล...พี่กล้าเดินบีบไหล่พี่พุทอีกคน

            “เหอะๆ พอกันเลย ทั้งติณฑ์ทั้งพี่พุท นิสัยเดียวกันเลย...ไม่ใช่แค่ร่างกายนะ ที่เราต้องการการดูแล จิตใจเราก็ต้องการเหมือนกัน...ทำไมทำกับเราแบบนี้ คิดว่าเราเป็นของตายใช่ไหม เลยจะทำอะไรกับเราก็ได้”

            พี่นาวพูดต่อ...

            “เตี้ยยย!”

            “กูไม่หยุดพูด...ไม่ต้องมาจับ!!!!! เจ...มัน ไม่ยอมพูด กูจะพูด...แทนเอง แม่งทนมานานล่ะ...ไม่เคยว่าเลยนะ ถ้าจะมาเที่ยว กินเหล้าหรือทำอะไรกับเพื่อน แต่มาแล้วลืมกันแบบนี้...ไม่ต้องพามาดีกว่า ปล่อยให้กูกับเจอยู่กรุงเทพฯกันสองคนยังจะสนุกกว่านี้ แถมไม่ต้องเสียความรู้สึกอีก....”

            “นาว...ครับ...”พี่หมวดร้อง

            “เตี้ย...มึงเห็นไหมนั่นน้องมันร้องไห้แล้ว!!!”

            “มันไม่ได้ร้องเพราะคำพูดกูหรอก มันหรอกเพราะพี่พุทต่างหาก!!!”พี่นาวพูด!!!! ผมสูดน้ำมูกซืด ๆ แกะมือหนาที่รวบเอวอยู่ออก (อย่างยากเย็น)

            นัยย์ตาพี่พุทชุ่มช้ำไปด้วยน้ำตา...เหมือน ๆ กันกับผม

            “เจเจ็บเป็นนะ....”ผมพูดสั้น ๆ ประโยคเดียวเบา ๆ พูดไปน้ำตาไหลไป...

            “เจ~~”

            “กี่ครั้งแล้ว...ที่พี่พูดคำว่าขอโทษ กี่ครั้งแล้ว...ที่ใช้ประโยคว่าพี่รักหนูนะ เจเหมือนถูกหลอกให้โง่ ไปวัน ๆ ....”

            “เจ~!”

            “เราลองห่างกันดูสักพักไหม...พี่พุทจะได้ไปทำอะไรที่พี่พุทอยากทำได้สะดวก”ผมค่อย ๆ พูด เรียงคำในหัวให้...ชัดเจนที่สุด

            “เลิกไปเลย!!! อุ๊ปส์!!!!!”พี่นาวตะโกน

            “มึงไม่ต้องไปยุ่งเขาเลยเตี้ย!!!” พี่ติณฑ์ใช้มือประกบปากปิด

            “เจจะได้หัดทำอะไรคนเดียวเป็น....”

            “เจ......”

            พี่พุทส่ายหัวรัว...

           

            ครั้งแรกของหนู....ต้องมีพี่นะครับ

          ให้พี่ดูแลหนูนะ....

          เราจะเริ่มต้นทุกอย่างไปด้วยกันนะครับ

         

            “ถ้ายังทนเป็นแบบนี้ต่อไป...วันนี้หรือวันหน้าก็ต้องเลิกกันอยู่ดี...”ผมบอก

            “นั่นสิ...เลิกตอนนี้เลยดีกว่า!”พี่นาวพูด

            “มึงนี่...หยุดยุยงน้องซะที”

            “เจครับ...ไม่เอาแบบนี้ เจ....”พี่พุทร้องคราง...

            จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไม่ต้องบอกก็รู้...ปลายสายอยู่ส่วนไหนของโลก ผมหัวเราะทั้งน้ำตาเบา ๆ โคตรเจ็บอ่ะ...

            “มึงรับ ๆ ไปให้จบ ๆ ซะที กูรำคาญ!!!!”พี่กล้าพูด กล้ารับ...ผมก็กล้าเดินออก เพราะจิตใจไม่มั่นคงมากพอที่จะยืนฟัง พี่พุทคว้ามือผมไว้

            “ถ้ารับ...เราเลิกกัน เลิกจริง ๆ ไม่ต้องติดต่อ ไม่ต้องคุยกันเลย”ไม่รู้อะไรทำให้ผมพูดไปแบบนั้น แต่พี่พุทนี่...ตาค้างไปเลย

            “แต่ว่า....ไม่รับไม่ได้”พี่พุทคราง

            “งั้นโชคดี ทางใครทางมันแล้วกันนะครับ”ผมสะบัดมือออก แล้วผลักออกพี่เค้าแรง ๆ จนเค้าเซ พี่หมวดเป็นคนดึงแขนผมไว้อีก โว๊ะ!!!!! อะไรกันหนักหนา

            “ไม่เลิกนะครับ...ไม่รับก็ได้ครับ”พี่พุทเกิดจะเปลี่ยนใจขึ้นมา ผมเลิกคิ้ว...ส่ายหน้าอย่างผิดหวัง

            “ทำไม!”

            “เขาไม่สำคัญกับพี่เท่าเจ...ไม่สำคัญเลย”

            “เหรอ...แล้วไง”ผมถามหน้านิ่ง ยังไม่พอใจในคำตอบ

            “เจสำคัญที่สุด สำคัญคนเดียว”

            “เลยจะทำอะไรกับเจก็ได้ใช่ไหม...เจจะรู้สึกยังไงก็ได้ เพราะสุดท้ายพี่พุทก็ต้องมาป้อนคำรักใส่หูเจอยู่ดี”ผมตวาดลั่น

            “เจ...ฟังพี่ก่อนนะ”

            “ไม่...บอกมาคำเดียวเลิกหรือไม่เลิก”ผมถามพี่เค้ากลับ

            “ไม่เลิก!!!!!”เสียงดังฟังชัด

            “แล้วพี่จะทำยังไงกับเจ ทำแบบที่แล้ว ๆ มางั้นเหรอ”

            “ไม่ครับ พี่จะเปลี่ยนแปลงเพื่อเจบ้างนะ พี่รู้ว่าตลอดมาเจเปลี่ยนเพื่อพี่แล้ว...พี่จะทำเพื่อเจคนดีของพี่นะครับนะ...”

            “จะเปลี่ยนได้เรอะ...ชอบไม่ใช่เหรอวงสุราเคล้านารีเนี่ย!!!”

            “ชอบสุรา แต่ไม่ชอบนารีจ๊ะ....”พี่พุททำเสียงอ้อน

            “แล้วยังไงต่อ....”

            “ก็จะกินให้น้อยลง วันไหนกินก็จะไม่เอาเจไปด้วย...แล้วก็จะคอยดูแล ตามใจ...แล้วก็ถามความเห็นเจทุกครั้งนะครับ”

            “หึหึ”

            “ให้โอกาสพี่นะ....”พี่พุทเดินเข้ามากอด

            “แล้วถ้าผิดสัญญา....”

            “ถ้าผิดสัญญามันก็จะยกทรัพย์สินทุกอย่างให้เจหมดเลยดีไหม”พี่กล้าพูดแล้วก็ หัวเราะ...พี่พุทยกนิ้วกลางไปให้ ความจริง พี่พุทต้องทำงานหนักทุกวันนี้เพราะต้องดูแลบริษัทของเจที่คุณยายทิ้งไว้ให้ และกิจการครอบครัวตัวเองด้วย พ่อกับแม่เจเลยไม่ค่อยกล้าหือกับพี่พุท เพราะทุกวันนี้พี่พุทกุมทุกอย่างไว้ในมือหมด...

            “เอาแค่ทุกอย่างที่สวิสก็พอแล้วมั้ง...”พี่หมวดพูดมีเลศนัย ผมหูผึ่งทันที

            “ไอ้เหี้ยหมวด!!!”พี่พุททำตาดุ

            “ที่สวิสมีอะไร แล้วมิเชล....คือใครเหรอครับ!!!!!!!!”ผมถาม

            พี่หมวดหัวเราะ...ตบมือกับพี่กล้า แล้วก็ลากคอกันออกไป

            “ป่ะเตี้ย...”พี่ติณฑ์เรียกพี่นาวออกไปบ้าง

            “เห้ย!!!! ไรว่ะ...กูก็อยากรู้นะโว้ยยยย!!!!”พี่ติณฑ์ต้องลากพี่นาวไปขาแทบลอย จนเหลือแค่ผมกับพี่พุทสองคน

            “เจจ๋า....”

            “เจเกลียดคำแก้ตัวที่มันต้องเริ่มด้วยคำหวาน!!!”ผมตวาด อุ๊ยตาย!!!!! ผมกล้าพูดด้วยแหล่ะ...ว่าไม่ชอบอะไร ได้ตวาดใส่หน้าพี่พุทบ้างก็รู้สึกดีเหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า (แอบจิต...)

            “.....................................”

            “โอเค...จบ!!!”

            ผมใช้ท่าไม้ตายได้ผม...พี่พุทกอดแน่นกว่าเดิม

            “บอกจ๊ะ ๆ พี่ไปทำงานที่สวิสบ่อย ๆ ใช่ม้า.....”

            “ไม่ต้องเอาน้ำ พูดมาเนื้อ ๆ”ผมแหวลั่นอีกรอบ!!!!

            “จ๊ะ...”

            “บริษัทของเจ...กำลังจะได้ไปขยายสาขาที่โน่นนะครับ พี่เลยเปิดสาขาพร้อมทำบ้านไว้ให้ เพื่อจะเป็นของขวัญวันแต่งงานของเราไง...”พี่พุทบอก ผมน้ำตาไหลพราก....จ้องเข้าไปในดวงตาพี่พุท เห็นแต่แววตาจริงใจและเสียใจที่ปิดมันไว้ไม่ได้ตลอด นี่คือเรื่องที่จะเซอร์ไพรส์ผมใช่ไหม

           

            เจชอบสวิสเซอร์แลนด์...คุณยายก็ชอบ

          อยากอยู่ที่นี่กับพี่พุท

          อากาศหนาว ๆ เราจะได้กอดกันไงฮะ

          เจอยากเรียนที่ดี ๆ จบเกรดดี ๆ จะได้มาช่วยพี่พุทบริหารงานไง...

 

            คำที่ผม...เคยพูดกับพี่พุท หลายสิ่งหลายอย่าง...แต่ประโยคที่พี่พุทเคยพูดกับผมก็คือ

            พี่ทำงานหนักเพื่อเจ...เจต้องใช้ชีวิตให้สนุกเพื่อพี่นะครับ

 

          ฮึก....สุดที่รักของเจ!!!!!!!!!!!!! ผมกระโดดกอดพี่พุท...พี่พุทก็กอดผมเหมือนกัน

            “กะ เกือบไปแล้ว~ เกือบ...เข้าใจผิดกันไปแล้ว!!”พี่พุทพูด พร้อมหัวเราะและถอนหายใจอย่างโล่งอก...

            “เดี๋ยว!!!!!!!!”ผมขัด...

            “แล้วมิเชลคือใคร??????????”

            “มิเชลก็คือเลขาพี่ที่นู่นครับ แต่พี่ไม่ได้มีอะไรนะ...เธอแต่งงานแล้ว มีลูกสองคน เช็คประวัติได้นะ”พี่พุทละร่ำละลักบอก ผมหรี่ตา...

            “จริง ๆ นะ!!!”

            “คร๊าบบบบ”

            ได้ข่มพี่พุทสนุกดีจริง ๆ เล้ยยยย~!!!

 

----------------------------------------------------

            พี่ ติณฑ์กับพี่นาวไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล และรอรับยา...พี่กล้าไปส่งพี่โบกับพี่กิ่งที่รีสอร์ตไปเอารถกลับกรุงเทน ซึ่งเพิ่งมาล่ำลากับผมเมื่อสักพัก พี่พุทนั่งกุมมือไม่ห่าง แล้วคุณหมอก็เดินเข้ามาหา...

            “เอ่อ...มีอะไรรึเปล่าครับ”ผมชิงถามก่อน เพราะเห็นหมอยิ้มเขิน ๆ

            “คือว่า...หมออยากขอเบอร์น้องเจไว้หน่อยได้ไหมครับ”

            “ไม่ได้!!!!!!!!!!!!”พี่พุทสอดเสียงแทรกเข้ามา หมอทำหน้าเหวอไปนิดนึง

            “ได้สิครับ...”ผมยิ้มกว้าง

            “เจ!!!!!!!!!!”

            “087-JJJ-JJJJ”

            “นี่หมอจะจีบผมหรือไงครับ”ผมแกล้งหยอด...ปกติไม่เคยทำเลยนะ แต่หมั่นไส้อิพี่พุทนิดนึง ทำทั้งที่เค้ากุมมือผมอยู่นี่แหล่ะ พี่พุททำหน้าดุใส่..ผมก็ทำหน้าดุกลับ

            “ได้ไหมล่ะครับ”

            “ไม่ได้!!!!!!!!!”

            “ลองดูแล้วกันนะครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะสดใส

            เฮ้ย...ถ้าได้ลองคบคนใส่ชุดกาวน์คงจะเท่ห์ดูไม่หยอกเหมือนกันนะ!!!!!

            “เจ...ทำไมทำอย่างนี้!!!!!!!!!!!!”พี่พุทคราง....

            พี่หมวดกับผมหัวเราะลั่นเลยคราวนี้!!!!!

 

--------------------------------------------------------------------

 เปลี่ยน โหมดโหดให้เจนิดนึง...สงสารน้องยอมมาตลอด  และก็เคลียร์ประเด็นของพุทกับเจให้เคลียร์เลย เพราะเรามีคู่รักซ่อนโลกที่ต้องตามลุ้นกันต่อไปอีก ตอนหน้าจบทริปเที่ยวก็ฟ้าโรลแล้วนะ...มาบอกไว้ก่อน ให้เตรียมตัวเตรียมใจกันดี ๆ จะฮาหวาน หรือเศร้าสะเทือนทุ่งต้องติดตาม แฮะ ๆ

  :L1:  :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 43 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:39:04

ตอนที่ 43

            [ติณฑ์]

            อยู่ ที่พังงากันแล้วครับ บ้านพักตากอากาศของกล้า...ไม่ได้มานานมาก ๆ แล้ว แต่ยังดูดีและสวยงามไว้อยู่เสมอ ผมพากันเข้าไปไหว้พ่อและแม่ ซึ่งมีบ้านอยู่อีกหาดนึง แล้วค่อยวกรถออกมาเล่นที่นี่กัน สนุกสนาน...เด็กสองคนนั่งหลับมาตลอดทาง พอจะทำให้ผมเบาหูไปได้บ้าง เพราะเตี้ยกับเจมันเริ่มเถียงกันเรื่องอาหารฟาสฟู้ดดีต่อสุขภาพไหม เจบอกว่าไม่ดี ส่วนเตี้ยมันบอกว่าดีเพราะสร้างภูมิต้านทาน!?

            เถียงจนน้องเจจะร้องไห้ ซึ่งผมเห็นด้วยกับแนวคิดของเจ แต่เตี้ยมันไม่ฟัง...แถมยังตวาดน้องเสียงดังลั่นรถอีก เจก็ยังคงเป็นเจล่ะฮะ ปราบไอ้พุทได้ใช่ว่าจะกล้าหือกับเตี้ยมันซะเมื่อไหร่ สุดท้ายเป็นเจที่ยอมแพ้...แล้วมันสองคนก็กลับมาคุยเฮฮากันเหมือนเดิม

           

            เป็นสิ่งมีชีวิตที่โคตรตลกเลยสองคนนี่!!!!!

 

            วันนี้ เรามีกิจกรรมสำหรับเด็กน้อยสองคนนี้เพียบเลยครับ ไหนบอกว่าไม่สนใจใช่ไหม...จะจัดให้แบบอ้วกแตกกันไปเล้ย ฮ่าฮ่าฮ่า เริ่มจากขี่เจ็ตสกี ไอ้หมวดกำลังหารถไปลากจากคนรู้จักไอ้กล้าอยู่ อ่อ...ไอ้กล้าไปทำงานครับ พรุ่งนี้เย็นถึงจะกลับมาแจมได้ น้องเจก็คงไปพักผ่อนกับพุท ส่วนเตี้ยก็นอนทับหน้าอกผมอยู่นี่ เล่นท่ายากเชียวนะเมิ่ง! ผมจะขยับตัวก็ไม่ได้...เพราะมันกดทับผมอยู่ ไม่ยอมให้กระดุกดิกตัวเลย

            ติ๊ด ๆ เสียงสายเข้า ผมกดรับไม่ได้ดูเบอร์

            “........................”

            “ฮัลโหลครับ...”

            “.................................”

            “ฮัลโหลครับได้ยินไหมครับ”ผมย้ำเสียงลงไปอีก บางทีอาจไม่ค่อยมีคลื่น

            “................................”

            “ฮัลโหล ฮัลโห.....”

            “พี่ติณฑ์~”

            ชะงักค้าง...น้ำเสียงแบบนี้มีคนเดียวในโลก ที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็จำเสียงนี้ได้อย่างแน่นอน

           

            ‘น้องวี’

 

            “พี่ติณฑ์จำวีได้รึเปล่าฮะ”น้ำเสียงมีแววอึกอักเล็กน้อย แต่ยังติดไปด้วยความมั่นใจเหมือนเดิม เป็นผมบ้างที่เงียบ...

            “....................................”

            “วีเองนะฮะ ได้ยินวีไหม...?”

            “อะ อืม...”

            “ดีใจจัง...ที่พี่ติณฑ์จำได้ คิดว่าจะได้เบอร์มาผิดซะแล้ว”น้ำเสียงนั้นสดใสขึ้นทันตาเห็น ผมจูบขมับคนที่นอนอยู่...อย่างขอพลัง เตี้ยมันขยับตัวเล็กน้อย แล้วเลื่อนหัวลงมาซบไหล่ผม...

            “คิดถึงพี่ติณฑ์จังทำอะไรอยู่ฮะ”

            “นอนน่ะ วี...สบายดีเหรอ”ผมพูด ไม่ได้ออมเสียงหรือกระซิบกระซาบคุย ถ้าเตี้ยมันจะตื่นหรือได้ยิน...ผมก็อยากให้มันได้ยินในน้ำเสียงปกติของผมที่ สุด

            “สบายดีฮะ ตอนนี้วีอยู่กรุงเทพฯแล้วนะ พอดีกลับมาเที่ยว...คิดถึงพี่ติณฑ์จังเลย ยังอยู่ที่เดิมไหมฮะ วีไปหาได้ไหม”

            “อะ อ่อ...พี่ย้ายแล้วน่ะ”ผมบอก

            “ว้า...แล้วทำไงถึงจะได้เจอละฮะ วีมีของฝากมาให้พี่ติณฑ์ด้วย...”น้ำเสียงสลดนิดนึง...แค่ได้ยินเสียงยัง รู้สึกว่าน่าเอ็นดูอยู่เสมอ

            “พี่อยู่พังงาน่ะ”

            “ไปเที่ยวเหรอฮะ...”

            “ปะ เปล่า...มาทำงาน”บอกไปอย่างนั้นเพราะว่ากลัวน้องวีจะตามมามากกว่า ขี้เกียจมีปัญหากับเตี้ยมันอีก

            “แล้วจะกลับเมื่อไหร่เหรอครับ”

            “คงอีกหลายวันอยู่ แล้ววีมากับใครล่ะ”

            “มาคนเดียวฮะ”คนเดียว? แล้วสามีล่ะ...หายไปไหน? ผมแค่คิดไม่ได้ถามออกไป

            “อ่อ แล้วพักที่ไหนล่ะ พี่แนะนำที่พักให้เอาไหม”

            “อยากไปพักกับพี่ติณฑ์มากกว่าฮะ กรุงเทพฯเปลี่ยนไปตั้งเยอะ ผมจำทางแทบไม่ได้...”

            “.............................”

            “พี่ติณฑ์มาวีเที่ยวหน่อยได้ไหม คิดถึงกรุงเทพฯ คิดถึงคนที่อยู่กรุงเทพฯเหลือเกิน”

            ยังคงขี้อ้อน...เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง น้ำเสียงแบบนั้น...เดาสีหน้าได้ไหมยาก ผมกระชับอ้อมกอดคนตัวเล็กมากเข้ามาอีกนิด แต่มันขืนตัวเอง...จ้องผมตาแป๋ว มือกำเสื้อแน่น

            งานเข้า!?!?!?

            “ตื่น แล้วเหรอ”ผมถามเสียงนุ่ม ไม่ได้คุยกับปลายสาย แต่คุยกับเมียตัวเอง...ที่นอนฟังผมคุยโทรศัพท์ กำลังจะก้มลงหอมหน้าผาก...เตี้ยมันผลักออกอย่างรำคาญ

            “พี่ติณฑ์อยู่กับเขาเหรอฮะ”น้องวีทำเสียงดัง

            “อือ ไม่ให้พี่อยู่กับเมียจะให้พี่อยู่กับใครล่ะ”ผมกล้าพูดมากขึ้น ยิ่งคนตรงหน้าหน้าแดง ๆ ด้วยล่ะก็ ไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดหรอก

            “วาง!!”คำเดียวสั้น ๆ แต่น้ำหนักมือมาเต็ม ตีอกผมอ่ะ...!!!! ย้ำนะครับ!!! ว่าตี!!!! ฝ่ามือเน้น ๆ

            “โอ๊ย!!!!”ผมร้อง

            “พี่ติณฑ์มีอะไรรึเปล่าฮะ!!!”น้องวีร้อง

            “เออวี แฟนพี่ไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์กับคนอื่นต่อหน้าน่ะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่แล้วกันน่ะ”ผมรีบบอก

            “วีเป็นคนอื่นแล้วเหรอฮะ”น้ำเสียงโคตรเศร้า จนผมอยากปลอบ..! เฮ้ย!! ไม่ใช่ ๆ จนผมรู้สึกสงสาร มาที่นี่คนเดียว..ญาติพี่น้องที่นี่ก็ไม่มี นึกห่วงเหมือนกันว่าจะอยู่ยังไง แล้วแฟนไปไหน?

            “วี~!”

            “ไม่เป็นไรฮะ เอาไว้พี่ติณฑ์ว่าง ๆ หรือคุยกับแฟนเข้าใจแล้วก็ได้ งั้นวีวางก่อนนะฮะ...คงต้องไปหาโรงแรมนอนก่อน”

           

            ตู๊ด ๆ ๆ  วางสายไปซะแล้ว

            จะไปนอนที่ไหนกันล่ะเนี่ย!

            “เขาเหรอ?~”เตี้ยถามเสียงนิ่ง ผมพยักหน้า...กดโทรศัพท์วาง

            “โทรมาทำไม”

            “อยากเจอมั้ง”ผมตอบกลับ ไอ้เตี้ย...เกร็งตัวขึ้น!

            “ไม่ให้เจอนะ!!!!!!!!”มันตะคอกใส่หน้าผม!!

            “ไม่เจอหรอกครับ...”แล้วเราก็เงียบ...ผมถอนหายใจ รู้สึกเหนื่อย ๆ ใจยังไงไม่รู้ ทำไมต้องมาด้วย...ทำไมต้องอยากเจอ เตี้ยมันเหมือนจะรู้...ลุกขึ้นแล้วนอนทับผม จูบคางด้วยเบา ๆ

            “ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว! เมียเก่ามาหาเครียดเลยเหรอ!!!”มัน ทำเสียงประชด ซึ่งยอมรับว่าตอนนี้ผมไม่ชอบมาก ๆ เพราะกำลังอยากได้กำลังใจอยู่ ไม่ใช่ว่าการที่วีมาแล้วจะทำให้ผมมั่นคงกับไอ้เตี้ยน้อยลงนะ แต่...แต่...แต่ เพราะอะไรผมก็ยังไม่แน่ใจ ทำไมตัวเองต้องซึมขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้

            “รักเขาอยู่เหรอ?”เตี้ยมันถามมาสั้น ๆ คำเดียว ผมตอบทันควัน

            “ไม่!”

            “จะไม่ถามแล้วนะ พยายามจะเชื่อใจมึง...แบบที่มึงบอกให้เชื่อ ทั้ง ๆ ที่ในใจกูตอนนี้ร้องไห้ไปแล้ว”เตี้ยมันพูดเสียงเศร้า ผมยิ้มออกมา...

            ฟอดดดด~

            “เชื่อได้เลยครับ จะไม่ทำให้ต้องผิดหวังแน่นอน”ผมกอดมันโยกเบา ๆ อยู่กับกูไปนาน ๆ นะครับ...อย่าทิ้งกูไปนะครับ

------------------------------------------------------------------------------

ต่อ

            ประมาณบ่ายสี่โมงไอ้หมวดก็กลับมาพร้อมเจ็ตสกีสองลำ หน้าระรื่นมาก...ผมกับเตี้ยขึ้นไปเปลี่ยนชุดอีกรอบ เตี้ยมันใส่เสื้อกล้ามคอลึกมว๊ากกกกก แทบจะควานถึงท้องผมก็มองอยู่นานละ...คิดว่ามันจะหาเสื้อใส่ทับ ที่ไหนได้...! กางเกงก็สั้นกุดอีก มึงใส่แต่กางเกงในก็ได้เถอะ!

            “ทำไมกูเพิ่งเห็นเสื้อตัวนี้ว่ะ?”

            “ก็พี่หมวดเพิ่งซื้อมาให้อ่ะ เจก็ได้...ได้คนละตัว น่ารักป่ะ”ถามเหมือนยั่ว แล้วหมุนตัวอย่างกับตัวเองเป็นนางงาม คือแบบผิวมันขาวมาก เนียนมาก! หวงเว้ยยยย!!!!

            “ดำแน่มึงใส่ตัวนี้ หาเสื้อใส่อีกตัวดิ๊”ผมบอก

            “ไม่เอา ทาครีมละ...นี่ ๆ”มันทาให้ดู แทบจะยกแขนตีหน้าผมอยู่แล้ว...เด็กนี่นี่โว้ย!

            เดี๋ยวไอ้หมวดมึงจะต้องโดนดี!!!!

            พอลงมาข้างล่างน้องเจกับพุทนั่งรอดูหมวดมันเทสเรืออยู่ครับ น้องเจใส่เสื้อเหมือนกันกับไอ้เตี้ยทั้งชุด แต่ของเตี้ยมันเป็นสีขาว ฟ้าทะเล ของเจสีดำ ฟ้าทะเล ตัดกับผิวขาว ๆ นั่นชะมัด ผมแยกเขี้ยวยิ้มให้ไอ้พุท

            “ดื้อว่ะ”มันบอก ผมพยักหน้ารับรู้ว่าหมายถึงอะไร เด็กสองคนตะโกนเชียร์ริมหาด จู่ ๆ เตี้ยมันก็วิ่งเข้ามาหา...เอาแว่นที่ผมใส่อยู่ไปใส่!

            “อย่าทำหล่นนะ!!!!”ผมบอก

            “อือ”

            แล้วก็วิ่งขึ้นเจ็ตสกีไปกับไอ้หมวดที่โบกมือเรียกอยู่ครับ

            “พี่พุทอย่าไปไหนนะ”น้องเจร้องบอกแล้วรีบลงตามไป อัดสามละครับ...ไอ้เตี้ยจะขับเองแต่หมวดมันก็ไม่ยอม ให้เจนั่งหน้าแล้วหมวดนั่งคร่อม ไอ้เตี้ยก็ไม่ยอมอีก...ไม่มีใครอยากนั่งหลัง สุดท้ายคุยอีท่าไหนไม่รู้...เตี้ยมันยอมให้น้องเว้ย! หมวดขับ เจกอดเอวไอ้หมวดแล้วเตี้ยก็โอบเอวน้องเจ...ผมหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปโคตรน่ารักอ่ะ

            “เป็นไงว่ะ อยากดื่มหน่อยรึเปล่า”ผมถามไอ้พุทตอนอยู่กับมันสองคน

            “รอคุณแฟน ๆ ขึ้นจากน้ำก่อนละกัน พักนี้สงสัยให้อยู่กับมะนาวมากเกินไป แมร่ง...เสียระบบหมด”

            “อย่า ๆ มึงทำตัวให้น้องไม่ไว้ใจเอง อย่ามาว่าแฟนกู...!”ผมหัวเราะ ปล่อยให้เล่นกันสักพัก เตี้ยมันก็วิ่งขึ้นมาบนฝั่ง

            “ติณฑ์....หิวน้ำ”เตี้ยวิ่งลงมาจากเจ็ตสกีแล้วร้องหาน้ำ สีหน้ามันมีความสุขมากเลย

“อ่ะ”ผมยื่นน้ำให้

“สนุกไหม...น้องนาว”พุทถามยิ้ม ๆ

“มากๆๆ เลย ตอนพี่หมวดเลี้ยวโค้ง...เหวี่ยงเค้ากระเด็นลงน้ำไปเลย”มันพูดเปื้อนยิ้ม ผมก็ยิ้มตาม...

“แล้วเจล่ะ”พุทถาม

“เจไม่ยอมลง ติณฑ์...กูเอาขวดน้ำลงไปให้เจได้ป่ะ”ดีใจ...ที่มันนึกห่วงน้องอยู่บ้าง

“เดี๋ยวเตี้ย...ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”ผมทำหน้าจริงจัง มันชะงักกึก...ไอ้พุทมองหน้าอย่างรู้งาน

“งั้นเดี๋ยวพี่เอาไปให้เอง”พุทคว้าขวดน้ำไปถือไว้ เตี้ยมันยืนค้างไม่ยอมขยับสักที ผมต้องเดินเข้าไปหามันเอง

“ไป คุยในบ้านไหม”ผมถาม หน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ยอมตอบ...ผมเป็นจูงมือมันเดินมาหน้าบ้านไม่ได้เข้าไปเพราะตัวมันยังมีหยด น้ำเกาะพราว เหนื่อยมาเช็ดอีก

            อยากคุยด้วย...ไม่งั้นกลัวมันจะคิดมาก แต่ผมเองก็เหมือนมีอะไรติดค้างในใจด้วย...ต้องรีบเคลียร์ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผม จะพูดต่อไปนี้มันจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหน

            “ไม่อยากฟัง...”มันพูดเสียงเบา รู้ใช่ไหม...ว่าจะพูดเรื่องอะไร

            ผมก้มลงจูบปากซีด ๆ แล้วค่อยผละออกอย่างช้า ๆ แล้วเอาหน้าผากชนกัน...ยิ้มหวานให้เบา ๆ มันกอดผมตอบ

            “สนุกไหม”ผมถาม

            “มาก...ตอนนี้กูสนุกและมีความสุขมาก จนกลัวว่าวันนึงมันจะหายไป”

            “เดี๋ยวปิดเทอมหน้ากูพามาอีกเนอะ...”

            “อือ ลูกชิ้นคงคลอดพอดี ชวนกันมาเยอะ ๆ เลยนะ”

            “ครับ มากันเยอะ ๆ สนุกดี”ผมบอก

            “เตี้ย....”ผมเรียกอยากจะพูดสิ่งที่ยังค้างคาในใจเหลือเกิน

            “แย่จัง...พรุ่งนี้เย็น ๆ ก็กลับแล้วใช่ไหม มึงไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่นะ”มันถามแทรก

            “วันจันทร์ เดี๋ยวกูโทรบอกพี่มึงนะ...ให้พี่ฟ้ามารับ”

            “อ้าว!!!! คิดว่ามึงจะเป็นคนไปส่งกูซะอีก!!!”

            “กูไปไม่ได้ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย ไหนจะต้องเตรียมเอกสารอีก...อีกไม่กี่วันแล้วด้วย ให้พี่ฟ้ามึงมารับน่ะดีแล้ว พี่มึงขึ้นลงกรุงเทพฯบ่อย”ผมพูดหยอดไปอีกดอก...ให้เตี้ยมันสงสัยพี่มันเยอะ ๆ ประเด็นอะไร ๆ ของผมจะได้ดูเบาลง (อิเฮีย...เล๊วเลว)

            “เขาจะมาทำไมบ่อย ๆ มีการมีงานทำ”มันถาม

            “ไม่รู้สิ...มาหาแฟนมั้ง”

            เพลี๊ยะ!!! มันยกมือตบปากผมแต่ไม่แรง...

            “หยาบคายนะ เดี๊ยะ ๆ”

            “ไม่เชื่อลงโทรไปถามดิ...ลองดู”ผมแหย่ มันจะเริ่มหยิกหน้าผมแล้ว...ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องเบี่ยงหน้าหนีไม่งั้น...เจ็บแน่ ๆ

            “ไอ้ติณฑ์ ไอ้เลว!”มัน ด่า ผมหัวเราะ โน้มใส่ทั้งตัว...จนผมต้องใช้มือนึงรวบเอวอีกมือ...พยายามจะกำมือเล็กหนี มันก็ไม่ยอมเหมือนกัน จะข่วนหน้าผมให้ได้...

            “พี่มีแฟนจะอะไรหนักหนาว่ะ เหมือนมึงมีกูนั่นแหล่ะ”

            “ไม่เหมือน...กูไม่ให้มี!!! จะโทรไปฟ้องพ่อว่ามึงแกล้ง!!!”

            “พ่อไม่ว่าหรอก...พ่อมึงบอก ดี...ลูกจะได้ดก ๆ”

            5555555555+ ไอ้เตี้ยข่วนหน้าผมอย่าเจ็บอ่ะ...ทั้งหยิกทั้งตี ผมก็นั่งหัวเราะดีใจที่ได้แกล้งมัน

            “ไม่รักมึงแล่ว!!!”มันพูด โอ๋...ที่รัก ผมกอดเอาใจ

            “แกล้งเล่น ๆ พี่มึงรักมึงจะตาย”หึหึหึ....

            “แต่พักนี้พี่ฟ้าไม่เห็นโทรหากูเลย พี่บุ้งด้วย!?!?!?”มันเริ่มทำหน้าสงสัย

            “เค้ามีความสุขเค้าจะโทรหามึงทำไม”ผมแกล้งต่อ คราวนี้หันขวับ...น้ำตามาคลอ ๆ

            “ล้อเล่น!! ไม่แกล้งแล้วครับ ๆ อย่าร้องนะ”ผมบอก มันปาดน้ำตาตัวเองออก..

            “อย่าร้อง”ผมบอก มันนั่งลงที่เก้าอี้...ผมก็ย่อตัวลงนั่งยอง ๆ แล้วเงยหน้ามองมัน

            “ไม่ได้ร้อง...น้ำตามันมาเอง”

            “จุ๊บ...กูไปญี่ปุ่นแล้วมึงกลับไปอยู่บ้านจะได้ไหมเหงา”ผมบอก

            “แปปเดียวก็เปิดเทอมแล้ว...กูจะกลับมาทันวันเปิดเรียนมึงไหมนะ”ผมถามแต่ไม่ ได้ต้องการคำตอบ เตี้ยมันใช้มือประคองหน้าผมไว้ตอนที่กำลังพูด...

            “กลับมาให้ทันนะ”มันบอก

            “จะพยายามนะครับ แล้วถ้ากลับมาไม่ทัน...เอารถกูไปใช้นะ คันไหนก็ได้...ขับไปเรียน หรือถ้าไม่อยากขับเอง ก็ตื่นเช้า ๆ จะให้หมวดมารับนะครับ”

            “อือ....”

            “ดูแลน้องเจด้วย...พักนี้เจอาจจะต้องมีไปสอบ พาน้องไปด้วยนะ”

            “อือ...แต่เดี๋ยวพี่พุทก็พาไปไม่ใช่เหรอ”มันถามต่อ

            “พี่พุทต้องไปทำงานที่สวิส คราวนี้คงหลายอาทิตย์หรืออาจจะพอ ๆ กับกู มึงต้องดูแลน้องนะ”

            “อือ”

            “เก่งมากครับ แล้วก็ไอ้ชัดจะไปเอาเฝือกออกแล้วมันชวนไปไหนไม่ต้องไปกับมันนะ ถ้ากูรู้...กูจะโกรธมาก แล้วจะกลับมาให้ช้าลงด้วย”ขู่ไว้ก่อนครับ

            “อะไรอ่ะ!!!!! จะไม่ให้ไปไหนกับเพื่อนเลยเหรอไง”

            “ไปได้ ถ้าดูหนัง กินข้าว แต่ถ้ามันชวนไปทำอะไรแปลก ๆ หรือกินเหล้า...ไม่ต้องไปกับมันนะ”

            “คร้าบบบบ มีอะไรจะสั่งอีกมะ?”

            “แล้วก็ไอ้โรลเพื่อนมึงนะ...ไปดูแลมันบ้าง เผื่อมันไม่สบงไม่สบาย” คึคึคึ...วกเข้าเรื่องนี้อีกละ บอกใบ้ให้เตี้ยกลาย ๆ

            “ดูแลทำไม มันทึกจะตาย”มันทำหน้างง

            “ก็เผื่อ ๆ ไง...แหม่คนเราก็ต้องมีวันที่อ่อนแอบ้างใช่ป่ะ มึงก็ไปเยี่ยมเยียนมันหน่อย”

            “เออ ไม่ได้ให้มันพาไปเล่นดนตรีอีกเลย...เดี๋ยวก่อนกลับให้พี่ฟ้าไปเจอมันก่อนเนอะ ซื้อของฝากไปให้มันด้วยดีกว่า”

            “ได้ครับ”ผมบอก

            “อ่อ...ซื้อให้ครบทุกคนเลยดีกว่า ของแห้งให้แม่ด้วย”

            “งั้นก่อนกลับเดี๋ยวพาไปตลาดก่อน...แล้วกัน”ผมบอก มันพยักหน้าเห็นด้วย

            “อือเตี้ย...”

            “หืม?”

            “กูไปหาวีได้รึเปล่า”

            ชะงัก...เงียบ..!!!

            “เขาอยู่กรุงเทพฯ แค่ไปหานะ...”

            “คิดถึงมากเลยหรือไง!!!”มันถามเสียงกระชาก

            “ก็...นิดนึง”ผมบอกตรง ๆ จริง ๆ ก็อยากเจอเหมือนว่ารู้สึกใครสักคนแล้วไม่ได้เจอเขาเป็นระยะเวลานาน ๆ ก็ย่อมอยากรู้ความเป็นไปของเขา แต่ทั้งนี่ทั้งนั้นถ้าเตี้ยมันไม่ให้ไป...ผมก็คิดว่าคงไม่ไปหรอก

            “ไปตายซะ!!!”มันสบถดัง...

            “ไปหาเฉย ๆ นะครับ...ไปด้วยกันไหมล่ะ แค่นัดกินข้าวก็ได้...เอาเจไปด้วย”ผมเพิ่มทางเลือก

            “ทำไมอยากไปเจอเค้านักเหรอ?”

            “นิดนึง...”ตอบตรง ๆ เตี้ยมันจ้องจับผิด จู่ ๆ ก็ถอนหายใจ

            “งั้น....ให้ไปก็ได้”

 

            ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

            เป็นผมที่ทำหน้าตื่นตะลึงเหมือนเห็นผี...ไม่มีการโวยวาย ไม่มีน้ำตา ไม่มีการประชด แต่น้ำเสียงมันแน่วแน่และมั่นคงมาก....

            “ให้ไปก็ได้...แค่กินข้าวนะ”มันจุ๊บปากผมรัว ๆ

            “ทำไมถึงให้ไปละครับ ไม่หวงกูแล้วเหรอ”และก็เป็นผมอีกที่รู้สึกน้อยใจมัน

            “หวงสิ หวงมาก...จนตอนนี้อยากจะตั้นหน้าทั้งมึงและไอ้คนนั้นจนตัวสั่นแล้วเนี่ย!! แต่บอกแล้วไง...ว่ากูพยายามจะไว้ใจมึง”

            “ครับ ไว้ใจได้เลย...ไม่ทำให้ผิดหวัง เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะนะ กูไม่ไขว้เขว้กับใครง่าย ๆ อยู่แล้ว”ผมบอก รัวจูบกลับไปเหมือนกัน

            “แต่กูจะให้เจไปด้วย...ทุกครั้งที่ไปต้องโทรรายงานกูก่อน บอกให้ละเอียดด้วยว่าจะไปที่ไหนกี่โมงถึงกี่โมง มึงต้องเป็นคนโทรมาบอกกู อย่าให้เจโทรมากูจะโกรธมาก...แล้วแค่ไปกินข้าวนะ กินเสร็จก็จบกัน...ทางใครทางมัน อย่าให้มีโทรมาหรือแชทมาเยาะเย้ยกูล่ะ กูเอามึงตายแน่”มันขู่กลับยาว

            “จ๊ะๆ จะจัดการให้เรียบร้อยเลย”ผมรับคำ...หอมคนตัวเล็กฟอดใหญ่

           

            เตี้ย...เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วจริง ๆ ที่รักของผมมมมมมม

----------------------------------------------------------------------------

 

 

           

           

ต่อ

 

          กลับมาจากพังงา...ผมก็เตรียมเดินทางต่ออีกไม่กี่วันข้างหน้า ส่วนคนที่นั่งหน้ามุ่ยข้าง ๆ นี่ ไม่ยอมแพ็คของกลับกาญจนบุรีสักที เดือดร้อนผมต้องเป็นคนเก็บให้...นั่งรอพี่ฟ้าเค้าล่ะฮะ

            “ของฝากนี่เอาไปให้แม่นะ”ผมบอก ซื้อพวกสร้อยไข่มุกไปให้แม่ เสียดายไม่ไปให้ด้วยตัวเอง

            “ไม่อยากกลับบบบ!!!”ตะโกนใส่หูผม

            “ฟอดดดด~ น่ารักจัง....เดี๋ยวทำงานแล้วรีบกลับนะครับ”ผมแกล้ง

            “ไม่กลับ!!!!!!!!!!! ไหนบอกจะไปส่งไง!!!!!!!!”

            “ไม่ทันแล้วจริง ๆ กว่าจะกลับมาอีก ไหนจะเอกสารอีก....ไปไม่ได้นะมึงก็รู้”ผมบอก

            “ชิส์!!!! จะหนีไปหาแฟนเก่าล่ะสิ!!!!”

            “จุ๊บ...ถ้าไปเดี๋ยวบอกก่อนไง คุยกันแล้วนี่”

            “เปลี่ยนใจละ!!!! ไม่ให้ไป!!!!”มันบอก

            “อ้าว!!!!!”

            “ก็ไม่อยากให้มึงไปนี่!!!! โอ๊ยยย...หงุดหงิด!!!”เหวี่ยง ไปหลายรอบแล้ววันนี้ รู้สึกอะไร ๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจมันสักอย่าง ตื่นมาเราเหวี่ยงใส่กันแบบนี้ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว ให้ตาย...ผมเบื่อ!!! ไม่ ได้เบื่อมันนะ แต่เบื่อที่เวลาเราต่างคนต่างงี่เง่าใส่กัน คิดว่ามันคนเดียวหรือไง...ที่รู้สึกกลัวยามที่เราต้องห่างกัน ผมกับมันไม่เคยห่างกันไปนาน ๆ เลยด้วยซ้ำ นี่ต้องไปเป็นเดือน...ไม่ไปก็ไม่ได้อีก ผมหวังว่าถ้าผมไปพ่อคงจะปล่อยน้ำตาลกลับบ้านบ้าง ผมจะได้ให้น้ำตาลพาเตี้ยไปไหนต่อไหน ทั้งสองคนชอบทำอะไรสนุก ๆ เหมือนกัน น่าจะเข้ากันได้ดี...

            “พี่ฟ้าก็ชักช้า!!!! นี่ มันจะสิบโมงแล้วทำไมยังไม่โผล่มาสักที”เริ่มหันไปเหวี่ยงพี่ชายแล้ว ผมเอาตระกร้าสำหรับใส่ไอ้มะกรูดด้วย จากหมาเมืองกรุงมันจะไปเป็นหมาบ้านนอก...ดี ๆ มีมันบ้านผมโคตรวุ่นวาย หมาพันธ์อะไรว่ะ! มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลานน่ะ ว่าถ้าไม่อยากเหนื่อยจริง ๆ อย่าเลี้ยงเลยพันธ์นี้ โคตรดื้อ!!!!

            “บ่นเกินไปแล้วครับเตี้ย”

            “ทำไม ก็ปากกู!”

            “บ่นอย่างนี้ หนีกลับไปหาคนเก่าดีไหมนะ!?”ผมแกล้งทำเสียงอ่อย มันกำมือแน่น คราวนี้สะบัดหน้าหนี...กระแทกเท้าออกจากห้องไปเลย

 

            ปัง!!!!

 

            ผมยืนเคว้างกลางห้อง!?!?!?

 

            ยังอึ้ง ๆ อยู่ ปกติมันต้องเหวี่ยงกลับไม่ใช่เหรอ ปกติมันต้องร้องไห้ใส่แล้วนี่!!! หรือเพราะครั้งนี้ผมเล่นแรงเกินไป!!!! ให้ตายอย่าเพิ่งมางอนกันตอนนี้นะ!!!!!

            รีบจ้ำเท้าเดินออกตามมา...เห็นหลังไว ๆ เดินลงไปข้างล่าง รีบไปเลยครับ

            “เตี้ย!!!!”

            “เตี้ย!!!!!!”

            เสียงรถฟ้าแล่นเข้ามาพอดี เตี้ยมันรีบวิ่งไปหาพี่มัน ไอ้เชี่ย!!!! รถยังไม่จอดสนิทดีมันวิ่งตัดหน้ารถไปอีกด้าน ผมใจหายวาบ พอกันกับคนขับ...ที่เหยียบเบรกกระทันหัน

            “เตี้ย!!!!!”ผมตวาดดั่งลั่น ถ้าฟ้าเหยียบเบรกไม่ทันจะทำยังไง!!! ร่างทั้งร่างเหมือนจะชาดิก ไอ้คนน่าตีไม่สนใจวิ่งไปหาพี่มัน

            “มะนาว!!! ถ้าพี่เหยียบเบรกไม่ทัน....!!!!”ฟ้าเปิดประตูลงมาเตรียมต่อว่า...

            “ฮึกกกกก พาเค้ากลับบ้าน...เค้าอยากกลับบ้าน”มันร้องไห้โผกอดพี่มัน ปากก็ร่ำร้องว่าอยากกลับบ้าน โคตรเจ็บดีไหมล่ะกู!!! ฟ้ามองหน้าผม...ผมพยักหน้า

            “เก็บของหรือยัง”ฟ้าถาม

            “งือ...อยากกลับบ้าน จะกลับบ้าน!!!!!”ร้องงอแง...ฟ้าต้องกอดปลอบ นาทีนี้มันต้องเบือนหน้าหนี...ไม่คิดจะมองหน้ากูเลยใช่ไหม

            “เดี๋ยวให้เด็กขนของขึ้นรถเลยแล้วกัน”ผมบอก เตี้ยมันเช็ดน้ำตา...ก้มหน้าเดินกลับมาจะนั่งฝั่งข้าง ๆ คนขับ มือเล็กเปิดรถออก...ผมชะงักเบิกตากว้าง มองหน้าฟ้าเลิ่กลั่ก...

            “ฮะ เฮ้ยย...วะ หวัดดี....”น้ำเสียงคนในนั้นสั่นมาก จนเห็นได้ชัด...เตี้ยมันชะงัก ทำหน้าประหลาด...

            “มึงมานี่ได้ไงอ่ะไอ้โรล?”มันถามเพื่อนมัน โรลยิ้มเจื่อน ๆ ....ไม่มีคำตอบ

 

----------------------------------------------------------

            สรุป คือเตี้ยไม่คุยกับกูครับ โทรเข้าไปบ่อย ๆ ก็กลัวมันรำคาญ...เดี๋ยวถึงกาญฟ้าคงโทรมาบอก เวลานั้นผมค่อยโทรเข้าบ้านก็ได้ นั่งทำเอกสารต่อ...ตลอดบ่าย สักพักฟ้าก็โทรมารายงานว่าถึงบ้านแล้ว ผมก็ไม่ได้ถามมันซะด้วยสิว่า นึกไงเอาไอ้โรลไปด้วย? แล้วน้องมันยอมไปง่ายๆ งั้นเลย? เออดี...55555+

           

            ติ๊ด...ติ๊ดดดดด

            ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดมือเห็นเป็นเบอร์แปลก

            “พี่ติณฑ์ วีเองนะ...ออกมาทานข้าวกันหน่อยไหม”น้ำเสียงสดใส จนผมยากที่จะปฏิเสธ...ก็รออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผมแค่ไปหา ไปเจอ ไปทานข้าว ไม่ได้จะนอกใจไอ้เตี้ยเพราะฉะนั้นผมไม่ต้องรู้สึกผิดยังไงนี่...

            แต่ผมรู้...ผมควรจะโทรบอกเตี้ยมันก่อน แต่จะทำยังไงในเมื่อมันไม่รับโทรศัพท์ล่ะเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!

           “ว่าไงพี่ติณฑ์ออกมาได้รึเปล่า”วีเร่งเร้ามา

            “อะ อืม...ได้สิ”ผมรับปากออกไปก่อน

            “คิคิคิ ว่าแล้ว...พี่ติณฑ์ใจดีกับวีเสมอ งั้น...วีอยากไปทานร้านของเราได้ไหมครับ”วีบอก

           

            ‘ร้านของเรา’ ร้านที่เป็นร้านประจำของเรา...ผมยิ้มเยาะให้กับตัวเอง ไปให้เจ็บ?

            “อือ...”แต่ปากผมพูดออกไปอย่างนั้น

            “ว้าววววว พี่ติณฑ์ทำวีดีใจนะเนี่ย...แค่บอกว่าร้านของเราพี่ติณฑ์ก็จำได้แล้ว”

            ไม่เคยลืมต่างหาก....

            “คือวี...พอดีพี่ทำงานอยู่!”เหมือนได้สติ...ก็พลันรีบพูดออกไปแบบนั้น น้องวีหัวเราะ...

            “วีจะรอนะครับ พี่ติณฑ์ทำงานไปเรื่อย ๆ ก็ได้ สองทุ่มเจอกันที่ร้านนะ....หวังว่าวีคงไปถูกเนอะ”ปลายสายท่าจะอารมณ์ดีผิด กับเขา...

            “อือ...”

            วางสายไปแล้ว ผมได้แต่นั่งมองโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น ในใจก็ตื่นเต้นนะ...ที่จะได้เจอ แต่อีกใจมันกลัว ๆ และกังวลยังไงไม่ทราบ กดโทรศัพท์โทรหาเตี้ยดีกว่า

            ตื้ดดดดด~ ติดแต่ไม่มีคนรับ...

            แล้วก็เป็นแบบนี้อีกสี่ห้าครั้ง จนผมเลิกโทร...เปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน

            ‘เตี้ย กูไปกินข้าวกับวีนะ ร้าน....2 ทุ่ม โทรหามึงแล้วมึงไม่รับสาย...ถ้าอยากโทรหากูตอนไหนโทรมาเลยนะครับที่รัก กูจะรอรับโทรศัพท์มึง รักมึงนะ...รักมากรู้เปล่า!? อย่าคิดมากล่ะ.....”กดส่งข้อความ...หวังว่ามันจะอ่านอยู่นะ...ผมรีบเคลียร์เอกสารตรงหน้าแล้ว รอเวลาค่อยไปอาบน้ำ...และออกจากบ้านมา...ในที่สุด



 :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 44 11 /10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:40:01

ตอนที่ 44

[มะนาว]

          หงุดหงิด!!!!!! หงุดหงิด!!!!!! หงุดหงิด!!!!!!

          ไม่ อยากรับโทรศัพท์ไอ้คนบ้าเพราะงี้แหล่ะ มันจะไปจริง ๆ ด้วย ไปเจอแฟนเก่า...คงอยากเจอมาก หูตาตั้งสั้นหางกระดิกๆ เลยงั้นสิ...รักเรางั้นหเรอ ห่วงเรางั้นเหรอ แล้วจะไปเจอทำไม...ไหนว่าไม่รักเค้าแล้วไง ทำไมต้องทำกับกูแบบนี้ด้วย ไม่รู้เหรอ กูหึง กูหวง กูไม่อยากให้มึงไปติดต่อกับเขาทั้งต่อหน้าและลับหลังกู ไอ้เชี่ยติณฑ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          “เฮ้ย มึงเป็นเหี้ยไรนักหนาว่ะ”ไอ้โรลถามผมตอนอยู่ในห้องสองคน ผมปาโทรศัพท์ทิ้งลงบนที่นอน แล้วมองหน้ามันอย่างจับผิด มัวแต่หงุดหงิดไอ้ติณฑ์ทำให้ลืมไปเลยว่า...มันมาอยู่นี่ได้ไง!

          “มึงมาได้ไงว่ะ”ผมถามมัน

          “เอ้า!!! กูก็นั่งรถมากับมึงไง ไอ้นี่เลอะเลือน”มันอุบอิบตอบ

          “กูรู้ว่ามึงนั่งรถมา แต่ที่กูไม่รู้...คือ มึงมากับพี่กูได้ยังไง”ผมจับผิด หน้านิ่ง ไอ้โรลมีท่าทีอึกอัก...

          “คือว่า....”

          ผมยืนกอดอก...มองหน้ามัน ไอ้โรลแมร่งปกปิดอะไรอยู่แน่ ๆ ไม่งั้นมันไม่มาถึงกาญนี่หรอก ไหนจะงานมันอีก มันเคยหยุดงานซะทีไหน!!!!!

          “เพื่อน นาว ไม่ได้จ่ายค่าห้องน่ะ โดนล็อคห้องไม่มีที่นอน...พอดีพี่ผ่านไปแถวนั้นพอดี”พี่ฟ้าเดินพรวดเข้ามาใน ห้องพูดยาว ผมตกใจ...ปกติไอ้โรลเก็บเงินเก่งจะตาย เพราะงี้สินะ มันถึงอึกอักไม่กล้าบอก

          “มึงไม่บอกกูว่ะ”ผมหงุดหงิด เอาจริง ๆ นะ ถึงผมจะไม่ค่อยสนิทกับมัน แต่มันก็เป็นเพื่อนไอ้ชัด...แถมไอ้ชัดยังเป็นรูมเมทอีก ตอนนี้ไอ้ชัดไปอยู่บ้านไอ้คิ้ว...ค่าห้องไอ้โรลเลยได้จ่ายคนเดียว เป็นไปได้ว่ามันอาจหมุนเงินไม่ทัน...ไหนจะเงินค่ากินค่าอยู่ ไหนจะต้องส่งให้แม่อีก

          “กะ กูเกรงใจ”

          “เกรงใจอะไร เพื่อนกันนะโว้ย แล้วนี่ติดค่าห้องมากี่เดือนแล้ว”ผมถาม

          “สอง สองเดือน”ผมพยักหน้า ปิดเทอมพอดี

          “แล้วมึงไม่ทำงานเหรอว่ะ”ถามต่อ มันเงียบ...

          “พี่ว่าจะให้มาช่วยงานที่ไร่น่ะ เห็นว่าหางานอยู่...เลยรับมาด้วยนี่ไง”พี่ฟ้าบอก

          “แล้วก็ไม่บอกเค้าก่อน เค้างงเลย”

          “ขอโทษครับ พี่ว่าจะบอกเหมือนกันแต่เราโมโหอยู่นี่”

          “เฮือกกก...อย่าพูดอีกได้ไหม เค้าไม่อยากพูดถึงเรื่องหงุดหงิดนี่อีก แล้วนี่จะให้โรลนอนไหนล่ะ....ไอ้โรลนอนดิ้นจะตายเค้าไม่นอนด้วยหรอกนะ”ผมบอก เข็ดแล้ว...กับการที่ขายาว ๆ พาดใส่ลำตัวบ้าง หน้าบ้าง เป็นคนที่นอนดิ้นได้น่ากลัวสุด ๆ

          “งั้นให้ไปนอนบ้านพี่ดีกว่า...ตอนเช้าจะได้ออกไปทำงานพร้อมกันเลย”พี่ฟ้าบอกอีก ผมไม่พอใจ!!!

          “แล้วจะไม่ขึ้นมากินข้าวเช้ากับเค้าเหรอ!!!”พี่ฟ้าเดินมาลูบหัว

          “ก็วันไหน มะนาวตื่นเช้า...ก็โทรไปเรียกพี่ก็ได้ครับ”พี่ฟ้าบอก

          “อือ โทดทีนะโรลที่ต้องยุ่งยาก”ผมบอกเพื่อน มันยิ้มจาง ๆ

          “ไม่เป็นไรว่ะ ลำบากกว่านี้กูก็ทนมาแล้ว”ผมไม่ได้พูดว่าอะไรอีก สักพักมันก็เดินออกไปกับพี่ฟ้า...ผมมองตามหลังทั้งสองคนไป รู้สึกแปลก ๆ ว่ะ....แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

          นอนเล่นบนเตียง...รอโทรศัพท์เข้ามา ทำไมติณฑ์มันยังไม่โทรมาอีกว่ะ ถึงโทรมาแล้วผมจะไม่รับ มันก็น่าจะโทรอีกนี่นา หรือว่า...มัวแต่จิ๊จ๊ะกับนังร้ายกาจแฟนเก่า!!!!

          อารมณ์โมโหพุ่งปรี๊ดดดด...ติดเพดาน รีบหยิบโทรศัพท์มาโทรออกหาไอ้คนที่โทรเข้ามาก่อนหน้า สายแรกก็ไม่ยอมรับ...หน็อยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!! กล้าไม่รับโทรศัพท์เค้าเหรอ!!!!! ไอ้บ้า!!!!!!! โทรไปอีกสักสองสามสาย มันก็ไม่ยอมรับ...เค้าจะร้องไห้แล้วนะ ทำอะไรอยู่!!!

          ผมนั่งกอดเข่าตัวเอง จุกใจ...ทำอะไรไม่ถูก ในสมองคิดไปล้านแปดอย่าง...กลัว กลัวจนจับใจ...ติณฑ์ โทรมาหาเค้าหน่อย ถ้ามึงโทรมาตอนนี้กูจะกดรับแล้ว!

 

 

[ฟ้า]

          ผม พาโรลมาที่บ้าน มาได้ยังไงน่ะเหรอ...ใช้คำขู่นิดหน่อย หลังจากเหตุการณ์ที่ รพ.ดูเหมือนเด็กนี่จะดื้อมากกว่าที่คิด ร่างกายยังไม่ค่อยฟื้นตัวดี ก็ถอดสายน้ำเกลือเอง...เดือดร้อนคุณพยาบาลต้องมาคอยดู เพราะเด็กนี่มันอาละวาดหนัก...ไม่ยอมนอน จะออกลูกเดียว มัดมือชก...พามาไร่ด้วย นี่ก็หน้างอไม่เลิก...คิดค่าหยุดงานผมวันละ 1000 บาท เด็กอะไรว่ะ...โคตรงงเลย

          “นอนนี่นะ....”ผมบอกผมเปิดห้องตัวเองให้ โรลมองหน้าไม่พอใจ

          “บ้านเล็กมีแค่ห้องแม่พี่ข้างล่าง กับห้องพี่ข้างบน ปกติมีอีกห้อง...แต่ใช้ทำงาน นอนไม่ได้หรอก...ฝุ่นเยอะ เอกสารก็เยอะ”ผมบอก

          “นอนข้างล่างก็ได้!!”เหวี่ยงครับเหวี่ยง

          “กลางคืนหนาวนะ ไม่เหมือนกรุงเทพฯ”ใจเย็นครับ เจอเด็กแสบมะนาวมาทั้งชีวิตแล้ว แค่นี้สบาย ๆ

          “ไม่มีผ้าห่มหรือไงว่ะ!”

          “พูดเพราะ ๆ !!!! ผ้า ห่มน่ะมี...แต่มีก็นอนไม่ได้หรอก แม่จะว่า...ไม่พาน้องไปนอนห้องดี ๆ แม่พี่ดุนะ”ขู่ไว้ก่อน เผื่อจะเกรงใจผู้ใหญ่มั่ง มันมีท่าทีอึกอัก

          “ที่ก็ไม่พร้อมแล้วพามาไมว่ะ!!!”

          ระหว่างที่มันเหวี่ยงผมก็ดัน ๆ มันเข้าห้องไม่รู้ตัว ฮา....พอเข้าไปในห้องก็คลิ๊ก ล็อคทันที...มันก็บ่น ๆ ไม่รู้ตัวอีก เหอ ๆ ยืนพินิจพิจารณาร่างสูงโปร่ง...นี่เหรอว่ะ เมียกู...สูงโปร่ง ผิวออกจะเกรียมแดดนิด ๆ บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงทำงานหนักกลางแดดอยู่เหมือนกัน ถึงจะตัวผอมแต่ก็สูง สูงกว่ามะนาวอยู่มากโข ผมดำขลับมันไว้ลวก ๆ ทรงเดียวกับมะนาว แต่ยาวกว่า มือเรียวยาวน่าสัมผัส...ดวงตาโตแต่เรียวคมจ้องสำรวจของรอบห้อง

          “เฮ้ยพี่!! แล้วพี่นอนไหนว่ะ!!!”โรลเอ่ยปากถามผม ผมชี้ไปที่นอน

          “เฮ้ยยยย!!! ได้ไงว่ะ!!!!! แล้วผมอ่ะ!!!!”

          “กลัวอะไร ผู้ชายกับผู้ชาย”ผมหัวเราะเบา ๆ รู้นัยยะในความหมายนั้น มันเงียบ....หน้าแดง แล้วหันหนี

          “เออ ๆ อย่าคิดทำอะไรนะมึง กูถีบตกเตียงจริง ๆ”มันบอก

          “พูดเพราะ ๆ บอกแล้วไง”

          “ไรเล่าพี่...ก็พูดกันแบบผู้ชาย ๆ ไง หรือพี่แมร่งไม่ใช่ผู้ชายว่ะ”มันแสยะยิ้ม นี่คงหาเรื่องแดกดันผมอยู่

          “คงงั้น ไม่งั้นพี่จะเป็น ‘ผัว’ เราได้เหรอ.....”ผมเน้นย้ำบางคำ มันอ้างปากค้าง...ทำหน้าเหวอเต็มกำลัง หึหึหึ...คิดจะร้ายใส่พี่ ช้าไปอีกร้อยปีนะน้อง...

          มันกระแทกกระเป๋าลงบนที่นอน พร้อม ๆ กับร่างสูงเตะเตียงดังปัง...

          “อาบน้ำแล้วนอนเล่นก่อนก็ได้ รีโมตโทรทัศน์ นั่น...คอมพี่เปิดเล่นได้มีเน็ต...ค่ำ ๆ เดินไปกินข้าวบ้านใหญ่กัน”ผมบอก

          มันนิ่งเงียบ...ไม่ได้ว่าอะไร ผมเลยจะเดินออกมา...

          “เดี๋ยว!”

          “พี่ฟ้า...”ผมบอก

          “...............”

          “พี่ชื่อฟ้า เรียกพี่ว่าพี่ฟ้า”

          “เออ ๆ จะฟ้าจะเหวอะไรก็ช่างแมร่ง จะบอกว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะโว้ย...ไม่งั้นกู....”

          มันเงียบไปอีกหน เห็นกวน ๆ นิ่ง ๆ ไม่คิดว่าจะเป็นกังวลอยู่เหมือนกัน...

          “มึงจะไม่บอกใครนะ...ว่า....”ผมเงียบนิ่งไปนาน มันมองหน้า....

          “ก็จนกว่าพฤติกรรมของเราจะดีขึ้น” หึหึหึ แล้วเดินออกจากห้องมาเลย มันไล่ด่าตามหลัง ตลกดี...ดูท่ามันแล้วคงจะซน ๆ ไม่น้อย

 

--------------------------------------------------------------------------

          ปล่อยให้โรลนอนและทำความเข้าใจกับอาณาจักรของผม ตัวเองก็มานั่งทำงานในห้องเล็ก...จนเกือบค่ำ ๆ แม่ถึงมาเรียกไปทานอาหาร

          “ฟ้า....ลูก เสร็จหรือยัง น้องจะรอทานข้าว”แม่เรียก ผมเงยหน้าจากเอกสารตรงหน้า

          “ครับแม่ ฟ้าเคลียร์บิลตรงนี้ก็เสร็จแล้วครับ โรลเป็นไงมั่งครับแม่”ผมถาม แม่ยิ้ม ๆ

          “ป่านนี้น้องคงหิวตาลายแล้วมั้ง เร็วเข้า...เดี๋ยวน้องรอ”

          “ครับ ๆ อีกนิดเดียวจริง ๆ ครับ”ผมรับคำ

          “อ่อ พรุ่งนี้ฟ้าพาน้องนาวเข้าเมืองด้วยนะลูก เห็นว่าจะไปซื้อของใช้”

          “แต่พรุ่งนี้ฟ้า ต้องพาโรลไปดูงานในออฟฟิศนะครับแม่....”ผมรีบบอก

          “ก็จะไปให้น้องหน่อยไม่ได้เหรอลูก”แม่ทำเสียงเข้ม ผมถอนหายใจ ไอ้ดื้อคนที่ 1 มันเริ่มก่อกวนแล้ว แม่และทุกคนไม่ยอมให้มะนาวถูกขัดใจเด็ดขาด อาการดื้อดึงเอาแต่ใจเลยกำเริบมาแต่เล็กจนโต แก้ไม่หายสักที นี่ถ้าผมไม่ไป...ได้โวยวายลั่นบ้านแน่ ตัวเองก็ขับรถเป็นนะ...เฮ้ออออ

          “เดี๋ยวฟ้าเอารถมาให้น้องไว้ใช้แล้วกัน วันเดียวเองนะครับแม่ จะให้โรลรอเหรอ”ผมบอก

          “ฟ้าไปคุยกับน้องเอาเองแล้วกัน”แม่ส่ายหัวอย่างรำคาญ ลูกรักเขานี่ครับ...ผมวางงานในมือก่อนจะเดินขึ้นมาบนห้อง ไม่ได้เคาะและเปิดเข้าไปเลย อึ้งครับ....!!!!! ร่าง สูง นอนไม่ใส่เสื้อ...แต่กางเกงใส่นะ มัดจุกด้วย นอนกระดิกเท้าบนเตียง ดูทีวีอยู่....น่ารักมาก ผมอดหัวเราะไม่ได้ มันเหลียวหน้ามามองผมนิดนึง แล้วหันไปมองรายการเพลงต่อ

          “อาบน้ำยัง...ไปกินข้าว”ผมบอกแก้เขิน จริง ๆ กลิ่นแป้งหอมฟุ้งขนาดนี้ รู้อยู่หรอก...ว่าอาบแล้ว แต่มันไม่รู้จะคุยอะไรจริง ๆ

          “แปปดิพี่ ดูรายการนี่ก่อน”โรลบอก ผมยิ้มๆ มันใช้น้ำเสียงเหมือนที่คุยกับเพื่อน ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง

          “เดี๋ยวมันก็เอามารีรัน ปกติที่นี่ทานข้าวทุ่มครึ่ง แต่นี่.....”ผมหันไปมองนาฬิกา

          “จะสองทุ่มแล้ว บ้านใหญ่คงหิ้วท้องรอกันแย่แล้ว”เหมือนมันไม่ได้ฟัง...

          “กินที่นี่ไม่ได้เหรอ ขี้เกียจไปอ่ะ”

          “ไม่ได้ เรายังไม่ได้เจอพ่อแม่มะนาวไม่ใช่เหรอ แล้วพี่เอาน้องเพื่อนมาทำงานก็ต้องมาให้ท่านรู้จักไว้”

          “เออ ๆ รอแปป จะเข้าโฆษณาแล้ว”

          ผมส่ายหน้าในความดื้อดึงเล็ก ๆ เข้าไปล้างมือล้างเท้า ออกมาเห็นมันกำลังใส่ชุดทับชุดเดิม เผลอมองไม่รู้ตัว

          “โรคจิตป่ะว่ะ!”มัน ด่า ผมหัวเราะ...เดินออกไปรอหน้าห้อง ทั้งที่ใจอยากยืนอยู่ต่อ แต่แค่นั้นหน้ามันก็แดงเถือกเกินไปแล้ว ดู ๆ ไปมันก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะ

          เรา สองคนเดินเคียงข้างกันไป...จนถึงบ้านใหญ่ ทุกคนกำลังรออยู่บนโต๊ะอาหาร ผมเดินอ้อมมาอีกทาง เลื่อนเก้าอี้ให้โรล มันมีท่าทีเขิน ๆ เล็กน้อย

          “บริการดีเนาะ!”มะนาวแซวกึ่งประชด แม่ใหญ่ตีแขนลูกชายสุดที่รักเพลี๊ยะเบาๆ

          “แม่ล่ะฟ้า”แม่ใหญ่ ถามหาแม่ผม

          “คงอยู่ในห้องพระละมั้งครับ แม่ครับ พ่อครับ นี่โรล...เพื่อนมะนาวที่ฟ้าบอกจะให้มาช่วยงานที่ไร่”ผมแนะนำ โรลยกมือไหว้ทั้งสองคน

          “แม่ห้ามรักโรลมากกว่ารักเค้านะ”มะนาวรีบคล้องแขนแม่

          “ก็ถ้าโรลทำงานดีกว่าจะไม่ให้แม่รักได้ยังไงล่ะหือ!!!”

          “แม่!!!!!!”น้องแหวลั่นโต๊ะอาหาร เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน

          “แยมโรล! เดี๊ยะ!!”หันไปคาดโทษเพื่อนอีก ฮ่าฮ่าฮ่า

          “ทานเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว โรลจะทานได้ไหมเนี่ย มีแต่แกงเผ็ด”แม่ถาม

          “ผมทานอะไรก็ได้ครับ”ผมหันมายิ้มกว้าง ดี ๆ เลี้ยงง่าย ลงมือทานอาหารกัน ผมไม่ลืมเอาใจมะนาวด้วยการตักอาหารให้ เดี๋ยวจะหาว่าไม่สนใจ พักนี้ยิ่งอารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน

          “นี่พ่อติณฑ์จะบินวันไหนล่ะ”พ่อถาม มะนาวทำเป็นหูทวนลม

          “อีกสองสามวันมั้งครับพ่อ อยู่เป็นเดือนเลยแหล่ะ”ผมเป็นคนตอบเอง พ่อพยักหน้า...ท่านก็คงห่วง ๆ ความสัมพันธ์ของน้องอยู่ แต่ว่าไม่ได้พูดอะไรมาก ผมหันมาตักอาหารให้โรล น้องชะงักไปเล็กน้อย...

          “ขอบคุณ”อ้อมแอ้มตอบ คงไม่ชินกับการที่บ้านเราปฏิบัติต่อกันอย่างนี้ ทุ่กคนบนโต๊ะอาหารก็ตักให้กันเป็นเรื่องปกติ

          “พรุ่งนี้ฟ้าเข้าไร่แต่เช้าสิ”พ่อถาม

          “ครับ พรุ่งนี้จะให้โรลไปดูว่างานต้องทำอะไรยังไงบ้าง”ผมรายงาน มะนาวเคาะช้อนเข้ากับจานดังแคร้ง...

          “พรุ่งนี้เค้าจะไปซื้อของในเมืองนะ”เอาแต่ใจอีกแล้ว

          “พี่เค้าต้องทำงาน”แม่ทำเสียงต่ำ

          “ไปให้เค้าแปปเดียวไม่ได้เหรอไง...ไม่ได้ไปทั้งวันสักหน่อย”

          “แล้วมะนาวจะไปซื้ออะไรล่ะครับ พี่ให้คนไปซื้อให้เอาไหม”ผมถาม ปกติของใช้ก็ให้คนไปซื้อมาไว้อยู่แล้ว

          “เค้าจะไปเดินเล่นด้วย...”ผมหัวเราะ...คงทั้งวันแน่ ๆ

          “ไม่ได้ครับ พี่ต้องทำงานนะ”ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ บอก

          “โรลเพิ่งมา...ใจคอจะให้เริ่มงานเลยเหรอไง!!!”น้องตะคอก

          “มะนาว!!!!”พ่อใหญ่ทำเสียงดุ น้องเงียบไปแปปนึง...กระแทกช้อนอาหาร คว้าผ้ากันเปื้อนลงบนโต๊ะ...กำลังจะลุกหนี

          “เค้าไม่กินแล่ว!!!!!”

          “นั่งลง...มะนาว!!!!”พ่อดุอีกรอบ คนตัวเล็กไม่กล้าขัดขืนหรอกครับ...กระแทกก้นลงนั่งที่เดิม แต่ไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ

          “พี่ฟ้าต้องทำงาน...ทำไมพูดยากอย่างนี้นะลูก”แม่บอก ลูบแขนลูกชายสุดที่รักอย่างใจเย็น...โรลเลยพาลวางช้อนไม่กล้ากินข้าวต่อเลย

          “เค้าไปเองก็ได้...เอากุญแจรถเค้ามาไว้ให้ด้วยแล้วกัน”ร้องไห้สะอื้นแล้ว...ผมรีบเดินอ้อมมาอีกทาง

          “เรื่องนี้แค่นี้เองนะเรา...ไม่อายเพื่อนหรือไง”ผมคลุกเข่านั่งลงตรงหน้า

          “พรุ่งนี้ฟ้าก็ไปให้น้องก่อนก็ได้ พาโรลไปรู้จักที่รู้จักทาง...มะรืนค่อยเข้าไปข้างใน”อันนี้พ่อใหญ่พูด

          “ครับ”

          “พอใจรึยังครับ...พอใจงั้นทานต่อนะ...”ผมเช็ดน้ำตาให้น้อง แม่ใหญ่หัวเราะเบา ๆ แล้วมะนาวก็นั่งทานอาหารเหมือนเดิม

          “ทำใจหน่อยนะโรล มีเพื่อนเป็นเด็กดื้อขนาดนี้”ผมหันไปบอกโรล ซึ่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ทุกคน

          “ไม่ต้องอึดอัดหรอกจ๊ะ เรื่องปกติๆ”แม่บอกยิ้ม ๆ

          “อ่ะโด่ แยมโรลดื้อกว่าเค้าอีก...”น้องบ่นลอย ๆ ผมเสหันไปมองคนข้าง ๆ ซึ่งก้มหน้าก้มตาทานต่อเหมือนกัน...หึหึหึ

         

--------------------------------------------------------------------------

            ทานอาหารเสร็จผมก็พาโรลเดินลัดสวนออกมาทางกลับบ้านเล็ก โรลเดินตามหลัง...

            “ถามอะไรหน่อยสิ”โรลเอ่ยปากขึ้น เราสองคนเดินก้าวช้า ๆ รับลมข้างทางไปพร้อม...

            “ว่า....”

            “อย่าโกรธนะ คือว่า...แม่พี่เป็นเมียอีกคนของพ่อนาวเหรอ”

            “ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ใช่ ๆ แม่พี่เป็นแม่บ้าน พ่อพี่เคยทำงานกับพ่อใหญ่ แต่พ่อพี่เสียแล้ว...พี่โตมากับครอบครัวนี้ พ่อใหญ่เลยรับพี่เป็นลูกบุญธรรม”ผมอธิบาย

            “อ๋ออออ...”

            “เฮ้ยพี่...แล้วทำไมพี่ไม่ขึ้นไปอยู่บ้านใหญ่ว่ะ ทำไมมาอยู่บ้านเล็ก”โรลถามอีก...คราวนี้ใช้คำเหมือนพูดกับเพื่อนอีกแล้ว ผมก็เลยตามเลย...

            “เราอยากขึ้นไปอยู่บ้านใหญ่เหรอ”ผมถามกลับ

            “เปล่าแค่สงสัยน่ะ”

            “หึหึหึ อยู่บนตึก...ตอนพี่น้องมะนาวกลับมา มันวุ่นวาย...ออกมาอยู่แยกกันอย่างนี้โลกสงบขึ้นเยอะ”

            “พี่น้องมะนาว เคยได้ยินมันพูดถึงพี่บุ้งเหมือนกัน”

            “อือ นั่นล่ะ..ปีหน้าเค้าก็กลับมาแล้ว”

            “มีครอบครัวอย่างนี้ดีจัง...”โรลพูดลอย ๆ ผมชะงักฝีเท้าจนมันมาเดินเคียง

            “เดี๋ยวเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับพี่แล้ว คุ้นเคยซะนะ”ผมบอก

            “ค.”มันด่า....ผมไม่ชอบใจนัก ถ้ามันพูดกับเพื่อนหรือรุ่นน้องก็ว่าไปอย่าง นี้ผมโตกว่าหลายปี...เลยได้แต่เตือน

            “อย่าพูดคำหยาบใส่พี่อีกนะ....พี่เป็นรุ่นพี่เรา โตกว่าตั้งกี่ปี”ผมใช้น้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก มันลอยหน้า...

            “ค. ค.ค.ค.ค.ค.ค.ค.ค.ค.”

            “แยมโรล!!!”

            “ชื่อโรลโว้ย!!!! ไม่ได้ชื่อแยมโรล!!!!!”

            “แยมโรลก็น่ารักดี หรือสงวนไว้ตอนเมา!!!!”

            “เมาหรือไม่เมา ก็ไม่ให้พี่เรียก...ปล่อยนะโว้ย เจ็บนะ!!!!”

            ผมลากคนดื้อและปากดีเข้าพุ่มไม้มืดซึ่งอีกหลายร้อยเมตรก่อนจะถึงตัวบ้าน มันดิ้น ๆ สุดแรง ตัวแห้งเท่านี้...จะเอาอะไรมาสู้ผมได้

            “พี่พูดกับเราเพราะ ๆ ทำไมไม่พูดเพราะ ๆ กับพี่บ้าง?”

            “ไม่พูด กูไม่พูด...กูเป็นของกูอย่างนี้ ปล่อยกู๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”พูดไม่รู้ฟัง...

            มันดิ้น ๆ ผมก็พยายามจับมันไว้ แต่เสียหลักล้มลงพื้นหญ้าทั้งคู่....แรงผู้ชายสองคน ใครมาเห็นคงนึกกว่ากำลังต่อยกัน ผมบีบปากมันอย่างแรง....

            “ไม่ชอบคนพูดไม่เพราะ อย่าให้ได้ยินอีก!!!”ผม ตวาดใส่ มันยกเท้าได้ก็รัวกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ใส่ผมไม่ยั้ง พอหลุดจากผมได้ คราวนี้จะรัวหมัดใส่อีก ผมรวบไว้ได้ทันกดมือมันไว้ไม่ให้ออกฤทธิ์ได้อีก

            “เจ็บนะโว้ย!!!!”

            “แยมโรล!!!!”

            “ไอ้ลุง ไอ้เหี้ย...ปล่อยกู!!!”

            “ตัวแค่นี้ แรงก็แค่นี้ จะมาสู้คนที่ออกกำลังกายทุกวันได้ไง...”

            “ปล่อยดิว่ะ!!!!”

            “ต่อไปนี้จะพูดจาเพราะ ๆ ไหม”ผมถาม

            “............................”

            “งั้นก็อยู่อย่างนี้ไปทั้งคืน”

            “...........................”

            “เดี๋ยวไปหาเชือกมามัดไว้แถวนี้ดีกว่า”ผมแกล้ง

            “โรคจิตป่ะว่ะ ลองทำดิ...จะไปแจ้งความ”มันขู่

            “เอาดิ...เอาให้รู้กันทั้งบ้านไปเลยว่าเราเป็นอะไรกัน...”

            “มึงขมขื่นกู...กูไม่ได้สมยอม!!!!”

            “แต่ยั่วซะขนาดนั้นเนี่ยนะ?????? คืนนั้นถ้าไม่ใช่พี่...จะโดนลากไปถึงไหนต่อไหนก็ไม่รู้นะแยมโรล”ผมตอบกลับ มันเงียบ...

            “ปล่อยได้ยัง?”คนพูดทำหน้ากวนโมโห ผมปล่อยมันออก

            “อย่าให้ได้ยินว่าพูดไม่เพราะ...พี่ไม่ชอบจริง ๆ”ผมพูดแล้วเดินเข้าบ้านไปเลย...ไม่รู้ว่ามันเข้าใจมากน้อยแค่ไหน...

 

------------------------------------------------------------------------

[โรล]

            เจ็บ...เจ็บมาก เมื่อกี้สีหน้าพี่ฟ้าเหมือนผมทำอะไรที่ผิดหรือร้ายแรงมาก ๆ แค่พูดคำหยาบแค่นี้เนี่ยนะ? พูด กับเพื่อนผมพูดกันยิ่งกว่านี้ ไม่เห็นจะต้องเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย...เจ็บสองข้างแก้มที่โดนบีบ ข้อมือก็ปวด...ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมหาศาลแบบนั้นมาจากไหน ผมสั่นเพราะกลัวเขานิด ๆ สีหน้ายิ้ม ๆ คำพูดนิ่ม ๆ แบบนั้น นึกถึงหนังเรื่องนึงที่เคยดู ฆาตรกรฆ่าเหยื่อด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอ่อนหวาน นั่นล่ะ...ตาลุงนั่นน่ากลัวประมาณนั้น

            ผมลุกขึ้นปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าออก แล้วเดินตามทางกลับบ้าน แม่ของตาลุงใจโฉดนั่งอยู่หน้าบ้าน...ผมลากเท้าเข้าไป เหมือนขาจะเจ็บ ๆ นิดหน่อย นี่ผมไม่ได้สำออยนะ...แต่มันเจ็บจริง ๆ

            “ตายแล้ว ไปทำอะไรมา...”แม่ตาลุงอุทานเสียงดัง...ผมมองหาตาลุงไม่เห็นโผล่หน้าออกมา

            “ทางมันมืด ๆ ครับ ผมเดินมาไม่เห็นทาง เลยหกล้ม”โกหกไปงั้น...

            “เลือดออกเข่าเลย ไป ๆ เข้าบ้านไปทำแผล ฟ้า....ฟ้า!!!!”แม่เรียก

            “เอ่อ ไม่ต้องหรอกครับ...แค่บอกว่ากล่องอยู่ไหน”ผมรีบบอก แต่ไม่ทัน...ตาลุงเดินออกมาจากครัว

            “ทำแผลให้น้องหน่อย สงสัยหกล้มตอนเดินกลับ...แม่บอกเราแล้วให้เอาไฟฉายไปกันด้วย”แม่บ่น แล้วเดินไปหยิบกล่องยา ผมก้มหน้าเดินกระเผลก ๆ ไปที่โซฟา

            “ผมทำเอง แม่ไปนอนเถอะครับ”แม่ยื่นกล่องยาให้

            “ปิดไฟ ปิดอะไรให้เรียบร้อย...ปิดแต่ไฟข้างบนไว้ก็ได้ น้องเดินบันไดจะได้ไม่ตกลงมา”แม่บอก ตาลุงพยักหน้า...

            “เจ็บไหม”ถามแทบกระซิบ ตอนอยู่กันสองคน

            “เจ็บดิ ขาคนน่ะพี่...ไม่ใช่เหล็กยนต์ทรานฟอร์เมอร์!!!! คิดว่าไถลลงขนาดนั้น...จะเจ็บไหมล่ะ”ผมด่า

            “เจ็บทีหลังก็จำ”

            แบร่~~!!!! ไอ้ ลุงนี่มันเก็บกดจากน้องมันป่ะว่ะ...ระบายใส่ใครไม่ได้เลยมาระบายใส่เรา เดี๋ยวเห๊อะมึง...เดี๊ยะ ๆ นั่งเป็นตุ๊กตาให้มันทำแผลอยู่นาน มันรวบมือผมขึ้นไปดู

            “แดงด้วยนี่!”ข้อมือน่ะ....แดงเถือกเป็นรอยนิ้ว ทั้งสองข้าง....สัส เจ็บด้วย!!!!

            “แต่เดี๋ยวก็หาย...เรามันถึกอยู่แล้วนี่!!!!”

            “ไอ้เหี้ยลุง!!!!”ผม เผลอหลุดคำด่าออกไป ไอ้ลุงมันโหมตัวเข้าใส่...กระชากจูบดูดวิญญาณสัสนรกจกเปรต เกิดมาไม่เคยโดนผู้ชายจูบมาก่อน ผมเหวอสติหลุดไปชั่ววินาที อย่าเรียกจูบเลย...มันกัดปากผมจนเจ็บ กลิ่นเลือดป่ะแล่ม ๆ ที่ปลายลิ้น

            “อึก!!!!!”พยายามผลักคนตัวหนาออก แต่ไม่เป็นผล...ร่างผมแทบจะแนบไปรวมร่างติดกับโซฟา ยิ่งจนมุม...มันยิ่งทำผมเจ็บแรง..

            เริ่มหายใจไม่ทัน!!!!!

 

            “อึก...”ผมทุบ ๆ ไอ้เหี้ยนี่...ให้มันหลุดออกจากตัวผม นี่ถ้าแม่เปิดประตูออกมา คงช็อคสยองขวัญคาบ้านเป็นแน่แท้!!!

            ปั๊ก!!!!!!!!!!

            ตบเข้าที่กกหูได้ผล...ครั้งเดียวชะงักนักแล ไอ้ลุงใจโฉดหยุดทันที

            “เลือดไหลเลย...”มันพูด ผมน้ำตาไหลเบา ๆ ร้องไห้ทำไมว่ะกู!!!!! รู้สึกเจ็บและอายมาก ผมเช็ดปากตัวเองปอย ๆ ลบรอยจูบเมื่อกี้ ไอ้เหี้ยนี่ดึงมือผมออก...

            “ไปบ้วนปาก เดี๋ยวเอายาทาให้”

            “ไม่ต้องมาจับ!!!!”

            “แยมโรล!!!!”

            ผมกลัวอ่ะ...น่ากลัว....

            มันดึงมือผมเข้าห้องน้ำชั้นล่าง แล้วเอายามาให้ทา...ก่อนจะพากันขึ้นไปนอนบนห้อง พื้นขึ้นเตียงปุ๊ป...ผมก็ยึดเต็มที่พื้น มองหน้าคนที่เดินตามหลังอย่างระแวง

            “พี่นอนข้างล่างเอง....ไม่ต้องมองอย่างนั้นหรอก” ผมมองข้างเตียงเห็นมีที่นอนปูอยู่...เลยล้มตัวนอนอย่างสบายใจ

            “นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเจออะไรอีกเยอะ....”มันบอก แต่ผมยังไม่ง่วง...หยิบรีโมตมาดูทีวี มันเอาเอกสารมานั่งอ่าน เราต่างคน ต่างทำกิจกรรมของตัวเองไป หลังจากนั้นผมก็ผล็อยหลับ....รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เค้าห่มผ้าให้ อุ่นดีจัง...

 

------------------------------------------------------------

 :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 45 /11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:41:04

ตอนที่ 45

            [ฟ้า]

            แยมโรลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล....ถ้านายจะนอนดิ้นแผ่นดินสะเทือนแบบนี้ คืนต่อไปพี่คงให้นายนอนพื้นละนะ!!!!!!!!!!!!!!!!! ให้ตายเถอะ...มันดิ้นจนตกเตียงและยังไม่รู้ตัว สามารถนอนต่อไปได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้คนตัวเล็กเข้ามาซุก ๆ แย่งมาห่มผมเฉยเลย...เด็กเอ้ยเด็ก ตัวมันนุ่มนิ่มน่ากอดดีอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่า...มันนอนดิ้น ๆ ผมคงจะนอนกอดให้หวานเหมือนในหนังในละครไปแล้ว

            โธ่โว้ย!!!!! ลุกขึ้นไปนอนเตียงแทน อดหัวเราะมันไม่ได้...อีกข้างนึงก็ติดกำแพงแล้ว เชิญดิ้นพล่านได้ตามสบาย...มันทำปากกลืนน้ำลายแจ่บ ๆ มือก็เกาพุงขาว ๆ ของตัวเอง หึหึหึ....คันอะไรหนักหนา อาบน้ำไม่สบายหรือยังไงกัน...ผมนอนนินทามันเงียบ ๆ และเริ่มหัวเราะลั่นเมื่อมันเลื่อนมือเกาจุดศูนย์กลางของตัวเอง ฮาาาาาาาาาาาาา สงสัยอาบน้ำไม่สะอาดจริง ๆ เที่ยวต่อไปผมคงต้องออกโรงอาบให้เองแหล่ะ (หือ....เอาจริงเด่ะ พี่ฟ้าาาาาาา)

            ผมตื่นนอนตีห้าเป็นประจำทุกวัน พาแม่เดินไปบ้านใหญ่ เพราะแม่ต้องเข้าไปดูเด็ก ๆ ทำเตรียมอาหารเช้า ไม่อยากให้ท่านเดินไปเพียงลำพัง พอส่งเสร็จก็กลับมานั่งอ่านเอกสาร จนถึงหกโมงค่อยอาบน้ำธุระส่วนตัว เดินมาดูเด็กน้อยนอนดิ้น ตอนนี้ เอาหัวหันไปทางกำแพง ยกขายาว ๆ พาดถึงเตียงข้างนึง...งอพับไว้ข้างนึง อนาถเหลือเกิน...พ่อคุณ!

            “ฮัลโหล เข้มเอารถมะนาวไปจอดไว้หน้าบ้านใหญ่ทีนะ อือ....วันนี้ไม่เข้า....อือ เข้าไปดูคนงานให้ด้วย อ่อ...มีเอกสารส่งมาจากกรุงเทพฯรึยัง อ่อ เอาไปวางบนโต๊ะเลย เดี๋ยวเย็น ๆ เข้าไป ฝากด้วยนะ”ผมกดวาง เห็นโรลผงกขึ้นมาพอดี

            “กี่โมงแล้ว”

            “จะเจ็ดโมงแล้ว นอนต่อเถอะ...สักแปดโมงค่อยไปกินข้าวบ้านใหญ่”ผมบอก เดินมาดูปากช้ำ ๆ ของมัน ยิ่งเห็นชัดกว่าเดิม ข้อมือที่แดงช้ำ เข่าที่เป็นแผล และเพิ่งเห็นตอนมันนอนคว่ำว่าตรงสีข้างมันช้ำ ๆ เป็นรอยม่วง ท่าจะเจ็บ...แต่ไม่เห็นมันร้องบ่นอะไรสักคำ...

            “โรล....”

            “หือ....”

            “ขอโทษนะ”ผมบอก มันไม่ตอบอะไร...นอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม ผมลุกออกไปหายามาทาให้...

            “อะ โอ๊ยยยย เจ็บ ๆ ๆ ๆ”

            “ทากันไว้ก่อน เดี๋ยวเข้าเมืองค่อยไปหายาทา”ผมบอก มันก้มหน้าร้องไห้...

            “ชู่ววววว ขอโทษแล้วไง...หรือว่าเจ็บ”

            มันร้องไห้เงียบ ๆ แต่ตัวสั่นเชียว ก้มลงไปจูบท้ายทอย...คนที่นอนอยู่ตัวแข็งขึ้น ตัวหอมกลิ่นแป้งเด็กอ่อน ๆ ทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้ จากท้ายทอยไล่มาไหล่...จากไหล่ไล่ลงมาตามแนวไขสันหลัง ใต้ร่างผมเริ่มสั่นเทิ้ม...มือกำหมอนแน่น

            “จุ๊บ..จุ๊บบบ...จุ๊บบบบ”ผมจูบเสียงดัง

            “อย่า!!!!!!”คนตัวเล็กหันควับมา น้ำตายังนองหน้า ผมก้มลงจูบหน้าผาก...หยุดตัวเองเอาไว้

            “เป็นของพี่แล้ว...พี่จะรับผิดชอบเราเองนะ”ผมบอก

            “ไม่ต้อง!!!! ผมรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ แค่มีอะไรกันครั้งเดียว...คิดจะเป็นเจ้าชีวิตกันเลยเหรอ!!!”มันแหว ผมคร่อมตัวมันไว้อยู่...ปากดีจัง

            “ใจดีเนอะ ให้ฟรี ๆ ก็ได้ด้วย”

            “สวะ!!!!!!”

            “ปากดีอย่างนี้ เจอกันตอนไม่เมาดีกว่ามั้ง!!!!”แกล้งจะถอดเสื้อผ้า มันดิ้น ๆ ใหญ่ จนผมต้องลามือ มันหลุดจากผมได้ก็จับเสื้อที่หลุดหรุ่ยไปนั่งขดมุมห้อง...

            “เก่งกล้าเหลือเกินนะครับ...”ผมบอก

            “กูจะกลับบ้าน!!!”

            “ไม่ให้กลับ...!!”

            “จะกลับ มีสิทธิ์อะไร...ระวังเจอข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวนะโว้ย!!!”

            ผมนั่งยืดตัวตรง...หึหึหึ

            “ตำรวจเขาไม่ยุ่งเรื่องผัวเมียหรอกครับ....”

            ผมมองร่างขาว ๆ ที่กำลังขดกุมมุมห้อง ขาขาว ๆ หน้าตาน่ารักแบบนี้ คงจะต้องคิดทบทวนอีกทีเรื่องทำงานในไร่ เดินเข้าไปหามัน มันสะดุ้งร้องออกมา

            “ยะ อย่า!!! ไม่เอา!!!”

            “ไม่ได้จะทำอะไร...”ผมบอก แค่นี้ทั้งร่างก็ช้ำมือมากไปพอดู เพิ่งรู้ว่าแรงตัวเอง...เยอะเกินไปจริง ๆ

            “อย่ากวนโมโหพี่รู้ไหม...”ผมยีหัวโรล

            “ยอมให้แค่นาวแค่นั้นสินะ”มันพูด...

            “อือ...ยอมแค่คนเดียวทั้งชีวิตนี้แหละ”มันปล่อยน้ำตาโฮ...คงไม่ชอบใจในคำตอบเท่าไหร่หรอกมั้ง ผมไม่ได้ปลอบ...แต่กลับเดินออกมา...นั่งในห้องทำงานแทน อดคิดถึงทุกสัมผัสของแยมโรลไม่ได้...

            ยอม...เพราะมะนาวคือดวงใจ คือน้องสุดที่รัก...แต่ถ้าอยากให้พี่ยอมโรลบ้าง โรลต้องเปิดใจให้พี่กว่านี้นะครับ...ผมบอกตัวเองในใจ

                                             :mew2: :mew2: :mew2:

 

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 46 /11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:42:11

ตอนที่ 46 [ติณฑ์ – นาว] สั้น ๆ

   
        [ติณฑ์]

            วันนี้ ต้องขึ้นเครื่องประมาณเก้าโมงเช้า ผมให้คนรถขับมาส่ง...ของก็ไม่มีอะไรมาก แค่กระเป๋าเสื้อผ้า 1 ใบ และกระเป๋าเอกสารเพียงเท่านั้น ครั้งนี้ผมเดินทางพร้อมคุณประกอบ ซึ่งจะทำหน้าที่เทรนผมเรื่องการตัดสินใจและวางแผนทางธุรกิจ รวมทั้งการลงทุนใหม่ ๆ ส่วนร้านอาหารผมก็ได้ขายต่อให้เพื่อนของผมไปแล้ว พนักงานบางส่วนยังทำอยู่ที่นั่น และบางส่วนผมก็รับมาฝึกงานที่บริษัท ตามคำแนะนำของป๊า...ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

            ก่อนขึ้นเครื่องผมโทรไปหามะนาวแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะไม่เปิดเครื่องมาหลายวันแล้ว เลยโทรไปหาฟ้า ได้ความว่า...มันปาโทรศัพท์ทิ้ง พังจนต่อซื้อใหม่...สาเหตุก็มาจากวันที่ผมบอกว่าไปดูหนังกับน้องวีมา ผมไปมาจริง ๆ ไปดูรอระหว่างสามีน้องวีทำธุระเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลย อุตส่าห์พูดให้ฟังแล้วไง...มางี่เง่าใส่ซะงั้น เลยฝากบอกผ่านฟ้าไปหาว่าผมกำลังขึ้นเครื่อง ถ้าถึงญี่ปุ่นแล้วจะโทรหาอีกที ถ้าไม่รับสายอีก...หลังจากนี้ผมจะยุ่งกับเอกสารจนไม่มีเวลาคุยแล้วนะ ไม่รู้ว่าได้ความว่าไงบ้าง

            เหนื่อยใจ....

            โทรไปหาน้องเจอีกคน...ตอนนี้กำลังเร่งเรียนพิเศษ และมาบอกผมว่าจะไปเรียนขับรถเพิ่ม ไอ้พุทไปสวิสฯแล้ว นี่มันยังไม่รู้นะเนี่ย เหอ ๆ ถ้ารู้มีหวังปวดหัวแน่นอน

            เดี๋ยวนี้เจพัฒนาแล้วนะครับ อยากเรียนอะไร ไปหาข้อมูลเรียนเองตลอด...ผมบอกให้น้องระวัง ๆ เวลาไปเรียน บางทีเราจะเจอคนไม่หวังดีบ้างอะไรบ้าง ให้ระวังตัว...แต่น้องก็ไปกับพี่เจี๊ยบ (พี่เลี้ยง) ทุกครั้ง ทำให้ผมเบาใจไปได้บ้าง แต่ยังไม่หมดห่วงซะทีเดียว นี่เห็นว่าปลายสัปดาห์ ญาติ ๆ พ่อแม่เค้าจะมาหา...ยังนึกห่วงอยู่เหมือนกัน จะโดนเค้าแกล้งอะไรบ้างไหม

            พอเท้าแตะสนามบินนารินตะปุ๊ป...ผมก็หยิบโทรศัพท์มาโทรเบอร์มะนาวก่อนรอบแรก ไม่รับ...รอบสองไม่รับ โทรรอบสาม มีคนรับแต่ไม่ยอมพูด...รู้เลยว่าเป็นมันนั่นแหล่ะ

            “กูถึงแล้วนะ”ผมชิงบอก มันเงียบ

            “หนาวจังเลย...ดีนะเนี่ยเอาเสื้อหนา ๆ มา ไม่งั้นแข็งตายแน่ ๆ”หัวเราะสดใสใส่ มันยังเงียบเหมือนเดิม..เดาท่าทางคนปลายสายได้เลยว่าคงจะมือกำโทรศัพท์แน่น กัดปากตัวเองอยู่แน่ ๆ

            “เดี๋ยว ออกจากสนามบินคงจะเข้าออฟฟิศเลย...โทรหาไม่ได้แล้วนะครับ กูคิดถึงมึงนะ...”ผมบอก

            “ฮึก...”

            เฮือกกกกก!!!!!!!!!! มาแล้ว อิฮึกแรก...!!!!! ร้องไห้แน่ ๆ

            “เตี้ยครับ รักนะ...บอกตั้งหลายครั้งแล้วไง”

            “.................................................”

            “ที่ไปกินข้าว ดูหนัง...ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ นะครับ”

            “มันอัพรูปแล้วแท็กชื่อมึงด้วยอ่ะ!!!!!”มันตะโกนใส่โทรศัพท์ อ่อ...นี่คงสำรวจเฟชผมซะทะลุปรุปล่องหมดแล้วสิ

            “ช่างเขาดิครับ เค้ามาเดี๋ยวเค้าก็ไปแล้ว...”

            “ฮึกกกกก.....”มันร้องไห้ เริ่มจะมีเสียงออกมาดังขึ้น

            “อย่าร้อง ตาบวมไม่มีใครเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตาให้นะ เดี๋ยวปวดหัวอีก...ไม่มีคนหายาป้อนให้ถึงปากนะ”

            “.................................................”

            มันเริ่มเงียบเสียงลง ผมรอจนกระทั่งเสียงร้องมันหยุด...แล้วค่อยพูดต่อ

            “เตี้ย...กูฝากดูน้องเจด้วยนะ ถ้าวันศุกร์หรือวันเสาร์ เจโทรหารับสายด้วย พ่อแม่น้องจะมา...ถ้าพี่น้องฝั่งนั้นเค้าแกล้งหรือว่าอะไร ให้น้องมาอยู่กับมึงนะ”ผมพูดเป็นการเป็นงานขึ้น

            “อือ....”รับคำปนเสียงสะอื้นที่ยังไม่นิ่งดี ผมได้ยินนะ...แต่จงใจข้ามมันไป ยิ่งปลอบมันยิ่งร้อง

            “ถ้ากูไม่โทรหาคือ ทำงานหนักมากนะครับ....แต่เดี๋ยวให้แม่กับป๊าเป็นคนรายงานมึงเอง ว่ากูทำงานจริงๆ”

            “อือ...”

            “อยากได้อะไรไหม....”

            “หึ....”

            เอ๊ะ!?!?! ทำไมตอบสั้นจังหว่า....น้ำเสียงก็ไม่ได้มีอะไรพยศแล้วหนิ?????

            “เดี๋ยวหาซื้อของเล่นกลับไปฝากนะ มึงต้องเป็นเด็กดีนะ...ห้ามดื้อห้ามซน ห้ามทำอะไรแผลง ๆ”

            “ฮึกกก.....โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”

            ร้องไห้ราวกับเขื่อนแตกแล้วครับ ฟังจากเสียงแล้วอยากจะบ้าตาย!!!!

            “กะ กลับ กลับมา!!!!!!!!”มันตะโกนใส่สาย ผมเริ่มคิ้วขมวดแล้ว จะว่าดีใจก็ดีใจ...แต่ไม่อยากให้มันงี่เง่าใส่

            “ฮือออออออ ติณฑ์....กลับมา ฮือออออออ”

            “เตี้ยครับ ชู่วววววววววววว จะรีบทำงานให้เสร็จเลยนะ....อย่าร้องดิ กูยิ่งใจไม่ดีอยู่”

            “ไม่ อยาก ให้ ไป...กลับมา!!!!”

            “เดือนเดียวเองนะ....นะครับ ทนหน่อยนะ กูก็ทนเหมือนกัน...”

            “ฮึกกกกกก อยาก....กอด.....”

            ผมน้ำตาเริ่มซึม...เข้าใจมันดีว่าคงคิดถึงผมมาก ไม่รู้จะพูดยังไง....

            “เดี๋ยวไปถึงที่พักแล้วเราค่อยเฟชไทม์กันดีไหม...จะได้ไม่เหงาไง นะครับ”

            “ฮึกกกก อือ...”

            “ถ้างั้นก็นอนเล่นไปก่อนนะ...อย่าให้เห็นว่าตาบวมล่ะ ไม่งั้นกูจะกลับช้ากว่าเดิม เคป่ะ?”

            “ไอ้เชี่ยติณฑ์ ไอ้ขี้แกล้ง ฮึกกกกก...เค้าคิดถึง เค้าอยากไปหา...แกล้งเค้าอยู่ได้สนุกนักหรือไง!!!!!!!!!!!!”

           

            555555555555555555555+ ไว้ค่อยง้อ...ตอนเฟชไทม์แล้วกันนะ ที่รัก....

 

 

*********************************************

ลงตอนสั้น ๆ สลับกับฟ้าโรลไปนะแจ๊ะ

คิดถึงทุกคนจริง ๆ

สงสารอิเฮียบางมุม เด็กมันดื้อ...มันเรียกร้องเอาแต่ใจ
 
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา     :mew1: :mew1: :mew1:  :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 47 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:43:13

[ฟ้า]

            ยืน ข้างเตียงมองหน้าคนที่นอนอยู่แล้วถอนหายใจ ทำไมรอบตัวมีแต่พวกเด็กดื้อกันนะ...ผมพยายามทำทุกอย่างให้โรลอย่างดีที่สุด แต่เห็นได้ชัดว่าน้อง...ยังไม่ชิน และไม่เปิดใจเท่าไหร่ ตัวร้ายของผมนอนหายใจสม่ำเสมอ...กางแขนขาสะเปะสะปะ เหมือนนอนด้วยท่าที่ยังไม่ถนัดนัก น่ารักดี...

            กลิ่นเหล้ายังโชยมาหึ่ง ๆ ไม่ค่อยโสภาสักเท่าไหร่ ผมเดินมาในห้องน้ำหยิบผ้าขนหนูในตู้ชุบน้ำ และเอามาเช็ดให้แยมโรล น้องเริ่มขยับตัวทันทีที่ผ้าถูกหน้าไปสักพัก

            “อื้ออออออ~”โรลปัดผ้าทิ้งอย่างรำคาญ ผมถอนหายใจ เดินไปเก็บมาและเช็ดหน้าน้องต่อ คึคึคึ....ไม่สกปรกหรอก พื้นห้องสะอาดจะตาย

            “เช็ดสักหน่อย ตัวมีแต่กลิ่นเหล้า...เหม็นจะแย่”ผมบอก ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องรึเปล่า เช็ดไปได้สักพัก...ตัวร้ายคงพอมีสติขึ้นมาบ้าง เห็นหน้าผมก็ทำตานิ่งใส่เลยทีเดียว

            “เป็นไง...ปวดหัวไหม”

            ไม่ยอมตอบแฮะ...

            “พอจะลุกขึ้นอาบน้ำไหวรึเปล่า...ตัวมีแต่กลิ่นเหล้า พี่เหม็นจะแย่”

“ไปไกลลล..ไกลลลลลลล เลยป่ะ”เสียงพูดติดยานคาง...ทำให้รู้ว่า เจ้าตัวคงยังไม่สร่างเมาดีสักเท่าไหร่

“งั้นเช็ดตัวให้...จะได้หลับสบาย”

“ไอ้เหี้ย...อย่ามายุ่ง!!!!!!!!!!!”โรลยังเท้าถีบผม เราทั้งคู่ต่างเงียบ...ไม่ได้เจ็บอะไรหรอกจริง  ๆ   

ก่อนที่ผมจะช่วยประคองแยมโรลที่ทำท่าจะลุกไปไหนไม่รู้ ขึ้นบนเตียง อย่างทุลักทุเล ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ
 "เอ้า...จะไปไหน ๆ"รีบทักท้วง เพราะน้องทำท่าจะไปอย่างเดียว
"ไอ้เหี้ยปล่อย!!!"
"โรลนั่นแหล่ะ ปล่อย...พี่จะพาเราขึ้นเตียงปกติ"ผมบอก...ไอ้คำว่าขึ้นเตียง ฟังแล้วสยิวอย่างไงไม่รู้ หึหึหึ
"ปล่อยเด้ว่ะ!!! เมาแล้วเรื้อนเหรอมึง"ปากสวยได้รูปนั่นอ่า...แหม่ มันน่าจูบให้ปากช้ำจริง ๆ
ผมหัวเราะ...
"พี่ไม่เมา...! แยมโรลนั่นแหล่ะเมา!!"ผมบอก
"กูไม่เมา กูไม่มาวววววว วู้วววววว"
"เบา ๆ หน่อย แม่พี่อยู่ข้างล่าง"
"กูไม่เบาาา เอ๊ะ...หรือกูไม่มาวววว ว่ะ คริคริคริ"
นั่นไง...พูดได้ไม่กี่คำ พี่บอกอย่ายั่ว ๆ นะครับ แยมโรล...

 

ผม นั่งคล่อมร่างเล็กผิวขาวนั่นไว้ก่อนจะ...บรรจงจูบลงไป แยมโรลยกมือขย้ำหัวผม...ออก เจ็บ...จนต้องทึ้งมือน้องไว้ทั้งสองข้าง มองหน้าตัวร้าย...น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

            ตัวน้องสั่นจนผมในหายวาบ...ให้ร้องไห้ทำร้ายผมซะยังดีกว่า ผมก้มลงจูบสองข้างแก้ม กอดโรลไว้...ก่อนจะปลอบโยน

            “ไม่ทำแล้ว...พี่ไม่ทำแล้ว”

            ก่อนที่ร่างเล็กจะหลับไปจริง ๆ

 

ตีห้าผมตื่นขึ้นมา...ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นโรลนั่งมองตาแป๋วอยู่ก่อน

            “ไง...”ทักก่อนได้เปรียบ

            “ปวดหัว...”

            “ก็แน่สิ ใครบอกให้กินไปล่ะ...เหล้าแรงขนาดนั้น”ประชดเค้าสักหน่อย โรลจิกตาใส่

            “ใครจะรู้ว่ะพี่ ปกติผมกินหนักกว่านี้ยังไม่เคยเมา”โรลพูดเป็นกันเองขึ้นเหมือนจะลืมตัว ผมยิ้ม ๆลูบหัวโรล

            “ทีหลัง...อย่าดื่มอีกเลยนะ”

            “มีสิทธิ์ไรมาสั่ง!”

            “จุ๊บ...”ไม่ตอบ แต่จุ๊บแทน...โรลดูจะตกใจไม่น้อย ฮ่าฮ่าฮ่า ตัวร้ายชัด ๆ

            “พี่จะเข้าไร่...จะไปกับพี่ไหม”ผมบอก

            “ปวดหัว”

            “งั้นนอนไปละกัน เจ็ดโมงจะเข้ามาหา”

            ผมบอกเตรียมตัวอาบน้ำ...และออกไร่แต่เช้า วันนี้งานที่ต้องสั่งคนงานอีกเยอะ และนัดหมอยะ...หมอปศุสัตว์ประจำอำเภอไว้ตั้งแต่แปดโมง ถ้าไม่สั่งงานไว้ก่อนกลัวจะคุยกับหมอนาน

            โรลดึงเสื้อผมไว้

            “ไป ด้วย ดิ”เสียงเบา ๆ เหมือนบนอุบอิบ ทำให้ผมต้องเอี้ยวตัวไปหันมอง

            “อะไรนะครับ”

            “ไปด้วย”

            “ห๊ะ?”

            “บอกว่าไปด้วยไงเล่า!!!!!!!!!!!!!”

            ผมหัวเราะ...จับมือน้องขึ้นมาจุ๊บ แต่โดนผลักออก

            “หายทีแล้วนะ แม่ม!!!”

 

            กะจะเนียนสักหน่อย ฮา




/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            ตี ห้า...ผมตื่นคนแรก เห็นแยมโรลนั่งนอนหลับคร่อกฟี้....หมอนบนเตียงกระจัดกระจาย กางแขนขาเท้าไปทาง อีกข้างไปทาง ช่างเป็นแบบที่น่าอนาถเหลือเกิน ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำทำธุระ

            “ฟ้าตื่นหรือยังลูก”เสียงแม่เรียก ผมขานรับ...

            “ครับแม่”

            “ตื่นแล้ว เอาของไปใส่บาตรแล้วค่อยเข้าไร่ได้รึเปล่า”

            “วันนี้แม่ไม่ไปวัดเหรอครับ”ผมถาม ปกติแล้วแม่จะไปใส่บาตรทุกวัน

            “ปวดกระดูก...ว่านอนพักสักหน่อย ฟ้าไปสั่งงานเด็ก ๆ ขึ้นโต๊ะแทนแม่แล้วกันนะ”ผมหรี่ตามอง

            “ไปหาหมอไหมครับ”

            แม่ส่ายหัว เป็นซะแบบนี้...ไม่รู้จะกลัวอะไรโรงพยาบาลนักหนา ซื้อยามาทานเองมันไม่หายหรอก...ผมจับมือแม่อย่างห่วงใย แม่ทำงานหนักมาตั้งแต่สมัยสาว ๆ เลี้ยงลูกพ่อใหญ่มาได้ตั้ง 4 คน รวมถึงผมด้วย ไม่ง่ายเลย...แถมงานบ้านงานอะไรก็ไม่เคยวางมือ แม่บอกว่า...เคยทำเอง จะใช้ใครก็ไม่วางใจ ยิ่งมะนาว...ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถึงจะโตขนาดนี้ แต่ถ้าไม่ใช่แม่ผมทำโน่นทำนี่ให้ น้องมักจะอาละวาดอยู่บ่อยครั้ง

            “แม่ครับ ฟ้าเป็นห่วงแม่นะ”

            “ไม่ได้เป็นอะไร ให้บัวมันไปซื้อยามาเมื่อวาน...วันนี้จะพักสักหน่อย”

            “ไหนเอายามาให้ฟ้าดู”ผมขอดู ยาชุดอีกละสิ...ไม่ก็คงยาลูกกลอน ไม่มีใบกำกับยาเหมือนเคย

            “อยู่ข้างล่าง”แม่บ่ายเบี่ยง

            “งั้นเดี๋ยวฟ้าโทรไปให้เด็กยกอาหารมาให้ แม่ต้องเอายามาให้ฟ้าดูก่อนนะ”

            “ตาฟ้านี่ขี้บ่นเหมือนพ่อแกเลย....”บลา บลา  ๆ  นี่แหล่ะ...แกล้งบ่นเนียน ๆ แล้วเดินลงไป ผมเดินมาแต่งตัวที่หน้ากระจกต่อ เห็นโรลนอนตาแป๋วบนเตียงเรียบร้อย

            “ปวดหัวไหม”ผมถาม แยมโรลหาว...และไม่ตอบ

            “ยังอยากไปกับพี่อยู่ไหม”คนบนเตียงพยักหน้ารัว ๆ

            “งั้นไปอาบน้ำ”

            “ไปตอนเนี้ย!?!?!?”เสียงแหบ ๆ นั่นถามขึ้น สีหน้าตกใจ

            “เอ้า...จะเข้าไร่ก็ต้องไปแต่เช้า แดดยังไม่มี...ไม่งั้นเราจะร้อนนะ”ผมบอก แต่เหมือนว่าอีกคนยังอยากนอนอยู่เลย

            “ยังอยากนอนอยู่เลย”น้องบอก ผมเดินมายิ้มให้ที่ปลายเตียง แสงไฟจากห้องน้ำ...ทำให้เห็นหน้ากันเพียงสลัว ๆ

            “งั้นพี่ออกไปใส่บาตรก่อน แล้วค่อยเข้ามารับเราอีกทีดีไหม?”

            “อือ”โรลพยักหน้าอย่างง่าย ๆ

            ผมออกจากห้องมาก็เดินเข้ามาดูแม่ก่อนอันดับแรก แกยังจัดของในครัว...ทำโน่นนี่ไม่พักอย่างปากว่า

            “แม่ครับ...”ผมเรียก

            “นี่ของใส่บาตรนะฟ้า”แม่บอก

            “ครับ แม่ก็ไปนอนพักได้แล้ว”

            “แล้วน้องล่ะ?”แม่ถามหาแยมโรล

            “นอนครับ เดี๋ยวฟ้าใส่บาตรเสร็จ...จะมาพาน้องไปไร่นะครับ”

            “อย่าให้น้องทำงานหนักเกินไปนะฟ้า”แม่บ่นด้วยความเป็นห่วง

            “ครับแม่”หนักที่ไหนกัน...ยังไม่เริ่มงานเลยด้วยซ้ำ ผมพูดในใจ...ก่อนจะหยิบตระกร้าของใส่บาตรมาใส่ไว้ในมือ แล้วออกจากบ้านมา

            ////////////////////////////////////////////////////////////////

[แยมโรล]

            เมื่อย...ปวดหัว นี่คืออาการของคนเพิ่งสร่างเมา โคตร ๆ ๆ ๆ ๆ สุดยอดของความอร่อย แค่นึกก็ยังได้กลิ่นของข้าวหมักติดอยู่ริมฝีปาก แหม่! ไอ้พี่ฟ้าไม่น่าเรียกกลับเร็วเลย ไม่งั้น...ได้อยู่ดื่มอีกสักกรึบ...สองกรึบ พอกรึ่ม ๆ

            นี่ฟ้ายังไม่ทันสางไอ้พี่ฟ้าก็ต้องรีบออกไปข้างนอกแล้ว ผมก็อยากไปนะ...แต่ขี้เกียจมาก เพิ่งจะได้นอนกี่โมงนี่เอง ว่าแล้วก็นอนต่อพอได้เคลิ้ม ๆ ก็ได้กลิ่นเหมือนเป็นโรลออนอะไรสักอย่างใกล้ ๆ ลืมตาดูก็พบว่า ไอ้บ้าฟ้า...มันก้มลงมาจูบแก้มผมเฉยเลย

            “ว้า...จะปลุกนาน ๆ สักหน่อยตื่นเร็วจัง”

            “โรคจิตป่ะว่ะ!!!” รีบลุกขึ้นนั่งพร้อมเช็ดแก้มตัวเอง เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้...หื่นว่ะ

“ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะสาย”

            “วันนี้ต้องทำอะไรบ้าง??”ผม ถาม เพื่อที่จะเตรียมตัวเตรียมใจ เคยได้ยินไอ้นาวมันว่า...งานในไร่หนัก และพี่มันก็ทำงานหนัก ตั้งแต่เช้าจนเย็น...เขาเองไม่เคยทำหรอกไอ้งานในไร่ จับจุดขุดจอบแบบนี้...เคยแต่ดีดกีต้าร์หาเลี้ยงชีพไปวัน ๆ

            “หลายอย่าง...วันนี้พี่จะพาเราดูงานที่พี่ต้องทำก่อน คร่าว ๆ แต่วันต่อไปเราต้องมาช่วยพี่ทุกวัน”

            ผมพยักหน้าเหนือย ๆ ไหน ๆ ก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว พี่ท่านจะสั่งอะไรผมก็ต้องต้องก้มหน้าทำตามด้วยอาการเสมือนหนึ่งว่ายินดี

            “แล้วค่าจ้าง?”รีบถามก่อนด้วยความเคยชิน

            “ค่าจ้าง.....?”

            “อะ อะ อ่อ..ลืม แฮะ ๆ คิดว่าคุยงานอยู่”

            พี่ฟ้ายิ้ม ๆ เดินมาจับคางผมเชิดขึ้น ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมา เนิ่นนานกว่าจะผละออก...ผมกัดปากตัวเอง เมื่อถูกสายตาคม ๆ จ้องเอาจ้องเอา...บ้า!

            “แล้วเดี๋ยวจะบอก ตอนนี้ไปอาบน้ำได้แล้ว”ร่างร้ายยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเดินออกไป...

            จะว่าเขินก็ใช่นะ...คนมันไม่เคยถูกผู้ชายจูบนี่หว่า ไอ้อาการแบบหน้าแดงหรือใจสั่นนี่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดกับผมเลย แต่ตอนนี้ต้องยอมรับว่าไอ้พี่ฟ้ามันทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้ บ้าที่สุด!!! ทำไมต้องไปเดินตามเกมส์มันด้วยว่ะ!!!

            “เร็ว ๆ เข้าแยม เดี๋ยวสายจะแดดร้อนเอา...”คนที่ทำให้อายโผล่หน้าเข้ามา ผมหน้าแดงอีกรอบ ไม่ใช่เพราะเขินแต่คราวนี้โมโหมันมากกว่า

            “แม่ง...อย่าเรียกแยมได้เปล่าว่ะพี่ ฟังดูตุ๊ดยังไงไม่รู้!”ผมพูดเหมือนที่คุยกับเพื่อนรุ่นพี่ พี่ฟ้าหัวเราะ...ไม่ว่าอะไร แล้วเดินออกไป

           

            พี่ฟ้าพามาที่ไร่...ผมมองไปรอบ ๆ สุดสายตาเห็นแต่ทุ่งหญ้า ... ทุ่งหญ้าและทุ่งหญ้า ตรงทางเดินลาดลงไป เป็นสวนส้ม ยาวกว่าสุดลูกหูลูกตา ระหว่างที่กำลังพากันเดินอยู่ก็มีลุงคนนึงเดินเข้ามา

            “แยมนี่ตาอิน แกเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ ตาอินนี่โรล...เขาจะมาช่วยฟ้าเรื่องงานทั่ว ๆ ไป”

            ผมยกมือไหว้ แต่แกยังทำหน้างง ๆ

            “อะ เอ่อ ตกลงจะให้ผมเรียกว่า คุณแยม หรือคุณโรลละครับ”ตาอินแกหัวเราะแฮะ ๆ ยังไม่ทันที่ผมได้ตอบ พี่ฟ้าก็ชิงตัดหน้าตอบเสียก่อน

            “เรียกโรลนั่นแหล่ะ ชื่อแยมผมเรียกได้คนเดียว”

            บ้าเอ้ยยย...แต่อินแกมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยคราวนี้ เป็นผมบ้าง...ที่หัวเราะแฮะ ๆ ใส่แก เพราะไม่รู้จะพูดอะไร

            “สมศรีเป็นยังไงบ้าง”พี่ฟ้าถามตาอิน ในมือ..ถือดินสอและสมุดคอยจดระหว่างที่ถาม ผมเองก็ยืนฟัง...และคอยดูว่าพี่ฟ้าแกทำงานยังไง

            “อีกสองสามวัน หมอจะมาดูอาการ...แต่คิดว่าไม่น่าจะเกินอาทิตย์นี้ก็จะคลอดแล้ว”แกว่า

            “อือ...”พี่ฟ้าจด ๆ

            “แล้วเรื่องที่นัดกับนายอำเภอไว้ละ”

            “เอ่อ อันนี้ผมก็ไม่ทราบว่า...แกจะให้คนเข้ามาสาธิตแปลงเกษตรได้เมื่อไหร่”

            “ตาอินให้คนไปถามมาให้ฟ้าที ถ้าเป็นไปได้...ฟ้าอยากให้เขามาเร็วที่สุด ฤดูฝนใกล้จะมาแล้ว...ฟ้าอยากให้ทันหน้าฝนนี้”

            “ครับ”

            พี่ฟ้าเดินออกนำ...คอยตรวจตราไร่ และต้นไม้ผลิตผลต่าง ๆ อย่างใจเย็น โดยมีตาอินแกคอยอธิบายไม่ห่าง พอทำงานแล้วเปลี่ยนวิญญาณเป็นคนละคนเลยนะ!

            “แยม...”

            “อ่ะ ฮะ?”บ้าเอ้ย...ตกใจหมด กำลังคิดค่อนแขวะอยู่ในใจทีเดียว

            “ยืนเหม่ออะไร มานี่...พี่จะบอก”ผมเดินไปใกล้มากขึ้น พี่ฟ้าค่อย ๆ อธิบาย

            “ต่อไปนี้เราจะต้องตื่นพร้อมพี่เพื่อมาตรวจไร่ทุกวัน”

            ผมพยักหน้า...ก็ไม่น่าจะยากอะไร

            “แค่นี้?”

            พี่ฟ้าไม่ตอบ แต่ยิ้มกึ่ง ๆ เยาะ...

            “แค่นี้ก็ทำให้ได้ก่อนเถอะนะ” ดูถูกว่ะ...นี่ใคร แยมโรลนะโว้ย...ทำงานมาตั้งแต่ป. 4 คิดจะล้อเล่นกับพี่เหรอไอ้น้อง!?!?!? เอ่อ...อันนี้คิดในใจนะ ไม่ได้พูดออกไป...

            “ป่ะไปต่อ”

            แล้วไอ้พี่ฟ้าที่โคตรแสนทรหด...ก็เริ่มทำร้ายร่างกายผมทางอ้อมด้วยการเดินวน รอบไร่ ไอ้นาว...ไร่มึงจะใหญ่ไปไหนครับ ผมแม่ง...เป็นคนไม่เคยเดินไกลขนาดนี้มาก่อน ก็หอบแดร๊กสิ...แต่สองคนที่เดินนำหน้านี่ เดินชิวมาก...อย่างกับเดินตากแอร์ในห้างเย็นสบายยังไงยังงั้น

            ยิ่งสายแดดก็ยิ่งแรง ยิ่งแดดแรงไอ้พี่ฟ้า...ก็ยิ่งเมามันส์ในการทำงาน กว่าจะเดินถามคนงานแต่ละคน กว่าจะนับผลผลิต คอยเช็คโน่นเช็คนี่...โอ้ยยยย ผมเดินไปแอบใต้ต้นไม้ก็หลายครั้ง เหงื่อยังไม่ทันจาง...ก็เรียกเดินอีกละ

            “ผมว่าคุณโรลหน้าซีด ๆ นะครับ”

            ไม่ซีดได้ไงล่ะว่ะ...ตกดึกโดนเจ้านายตาอินทำร้ายภายในไม่พอ เช้ามาแมร่ง...ให้มาเดินตามต้อย ๆ เพื่อ? แล้ว ขอโทษ ข้าวยังไม่ได้ตกถึงท้องสักแอะ...ใครมันจะทนได้ว่ะ แต่ด้วยศักดิ์ศรีของข้าพเจ้าแยมโรล ทำได้แต่เพียงโบกมือหย่อย ๆ แล้วยิ้มหราตอบไปว่า

            “เฮ้ย...ไม่ซีดอะไรหรอกตา ผมก็เป็นของผมอย่างนี้แหล่ะ”

            แกมองหน้าชัด ๆ แล้วส่ายหัวเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ ไอ้พี่ฟ้า...จะมีน้ำใจเงยหน้ามามองนิดนึงรึก็ไม่ ห่าน...!

            “ไปดูสมศรีกันเถอะ...”

            ผมเซ็งว่ะ!!!!

 

            สม ศรีที่ว่าคือวัวแม่พันธุ์ที่ท้องแก่ใกล้คลอด โซนนี้เป็นคอกวัวล้วน ๆ สมศรีถูกจัดแยกออกมาอยู่คอกกว้างเป็นพิเศษ ตาอินบอกว่า...วัวตัวนี้เป็นของพี่ฟ้า บ้านนี้จะมีสัตว์ประจำตัวของแต่ละคน อย่างของไอ้นาวก็จะมีม้า...ส่วนพี่น้องคนอื่น ๆ ของมันผมไม่รู้ ไม่ได้ถาม

            “ต่อไป...แยมจะต้องมาเฝ้าวัวให้พี่นะ”

            “เพื่อ?”ไม่ได้ถามเพื่อกวนทีนอะไรนะ...แต่จะมาเฝ้าเพื๊อ?? พี่ฟ้าถอนหายใจ...

            “เพราะมันเป็นงานของแยม...”

            งาน กูอะไรจะเยอะขนาดนี้ว่ะ...ผมเบะปาก คิดในใจต่อ...กูโดนกลั่นแกล้งแหง่ม ๆ ทั้งน้ำเสียง...ทั้งสีหน้า กวนโมโหชะมัด แต่ผมจะทำอะไรได้...ลูกไก่ตัวเล็ก ๆ ในกำมือแท้ ๆ ผมเดินตาม...ดูว่าพี่ฟ้าจะเล่นอะไรต่อไป ช่วง 11 โมง...นี่แดดโคตรของโคตรร้อน

            ผมหย่อนก้นตัวเองลงใต้ต้นไม้ข้างหน้าโรงวัว ลมพัดเอื่อย ๆ ไม่พอให้หายเย็นได้เลย...ในเมื่อแดดยังแรงขนาดนี้ เสื้อผมชุ่มไปด้วยเหงื่อไคล อยากจะกลับไปอาบน้ำและนอนจะแย่ แต่ทำอย่างนั้น...ไอ้พี่ฟ้าได้ด่าให้นะซี่ บ้าเอ้ย...กูมาทำอะไรที่นี่ว่ะ!!?!?

            นึก แล้วโมโห...แต่จะทำอะไรได้ จับผลัดจับผลูมาถึงนี่แล้ว เพลียกับไอ้คนที่ชอบมัดมือชกเหลือเกิน...รู้ไหมว่ามันทำคนอื่นเค้าลำบากขนาด ไหน ผมนั่งมองดูพี่มันทำงานเพลิน ๆ อยากจะเอนกายนอนชะมัด...

            สายตาคมเข้มดันมองมาเสียก่อน ผมมองกลับ...พี่ฟ้ามันก็หลบตาผม หันไปคุยงานต่อ...ทำเป็นเก๊ก นานกว่าพี่มันจะเดินมาหาผมอีกที

            “ตาปรือหมดแล้ว ป่ะ...ไปดูคอกม้าต่อ”พี่ฟ้าบอก

            “มีอีกเหรอ”ผมพูดเสียงเหนื่อย ๆ

            “ครับ”

            “พี่ไปคนเดียวได้ไหม ผมขอนั่งรออยู่ตรงนี้”

            “รีบเดินตามมาเถอะ...เสร็จจากคอกม้าจะพาไปทานข้าว”

            ข้าววววววววว!!!!! ผม หิวข้าว แล้วก็เหนื่อยมาก ๆ เดินจนไม่มีแรงอยู่แล้ว...ผมอยากอาบน้ำ อยากไปนอนเพราะมันร้อนเหลือเกิน ไอ้คนพูดเดินนำหน้าไปแล้ว ไม่สนใจเลยว่าผมจะเป็นยังไง จะทำอะไรได้ละ...นอกจากเดินตาม

            สองข้างทางที่เดินมาเป็นทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดลูกหูลูกตา พี่ฟ้าหันมาบอกว่าเรากำลังเดินเข้าเขตเลี้ยงม้าแล้ว คอกม้าเรียงยาวหลายคอก มันเป็นคล้าย ๆ โรงศาลาขนาดใหญ่ที่สร้างได้มาตรฐาน ข้างในแบ่งล็อคสำหรับม้าแต่ละตัว มีคนกำลังความสะอาดคอก ล้างคอก บ้างก็อาบน้ำให้ม้า...

            “สวัสดีขอรั่บบบบ...เจ้านาย”ผู้ชายท่าทางกระล่อนคนนึง วิ่งมาหาพี่ฟ้า

            “มาแล้วเหรอไอ้ตัวดี”พี่ฟ้าถาม เห็นหน้าใกล้ ๆ แล้ว...อ่อ คนที่อยู่ในวงเหล้านี่หว่า แฮะ ๆ

            “คร้าบบบ”ท่าทางยิ้มแฉ่งแบบนั้นไม่กลัวไอ้พี่ฟ้าเลย แน่ล่ะ...บุคลิกแบบนี้ใครจะกลัว?

            “อ่อ วันนี้จะมีคนมาเอาม้า 10 ตัว เตรียมไว้แล้วใช่ไหม”

            “ขอรั่บบบ กำลังอาบน้ำปะแป้งอยู่ทีเดียวขอรั่บบบบบ”คนพูดเล่นหูเล่นตา น่าตบ...

            “เออดี...ให้ได้เรื่องนะ อย่าให้มีผิดพลาด”แล้วพี่ฟ้าก็ตรวจดูม้าแต่ละตัว และสภาพคอกแต่ละคอกด้วย

            ผมที่เดินตามข้างหลังก็นึกเบื่อ ๆ จะให้มาทำไมว่ะ? มาก็ไม่เห็นได้ทำอะไร? เพราะเขาก็ไม่เห็นบอกอะไร

            ไอ้ตัวกระล่อนที่เดินตามประกบเจ้านายต้อย ๆ หันมาเห็นผมพอดี...สายตาเราจึงประสาน เย้ยยยย...!?!? แค่มองหน้ากันเฉย ๆ

            “บ๊ะๆ ๆ ๆ พี่ที่มาจากกรุงเทพเมื่อคืนนี่”

            อ้าว...อย่าเพิ่งรื้อฟื้นกูตอนนี้!!!! พี่ฟ้าหันมาเหล่...

            “คนนี้ที่เป็นเพื่อนคุณหนูมะนาวใช่ก่อ....”ผมยิ้มให้พยักหน้า

            “คนที่เมาปลิ้นเมื่อคืน โอ๊ะ ๆ ๆ วันนี้มีแรงมาเดินดูเหมือนกันนี่ ใช่ย่อย  ๆ ๆ ๆ”มันพูดแล้วหัวเราะ

            “เอ้า...ไอ้เล็ก เอาไปจัดการตามนี้”พี่ฟ้าโยนกระดานที่จดงานให้ไอ้กระล่อนนี่ มันเกือบรับไม่ทัน ผมรับรู้ได้ว่าพายุเริ่มจะมาแล้ว...หึหึหึ
            “โหหหหหห!!!!” ไอ้นี่รับกระดานไปแล้วทำตาเหลือก เข้าประจบเกาะแขนพี่ฟ้า

            “เจ้านายยยย เจ้านายโกรธอะไรเล็กเหรอขอรั่บบบบบบบ”

            “ไปจัดการให้ได้ตามนี้นะ!!! ตอนเย็นจะกลับมาดูอีกที...ไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้าน”พี่ฟ้าสั่ง..คว้าแขนผมเดินลิ่ว ๆ ออกมา

            “โอ๊ยยย...ผมเจ็บ”ผมบอก สะบัดแขนออกจากมือหลุด พี่ฟ้าจ้องหน้าเคือง ๆ

            “ทีหลัง...ไม่ต้องไปกินเหล้ากับใครอีกแล้วนะ”

            “ทำไม?”

            “เออน่า....”

            “ประสาท...”ผมพูดเสียงเบา ถูกจ้องตาแต่เป็นผมที่ต้องหลบออกก่อน แปลก ๆ ไงไม่รู้ว่ะ...ผู้ชายจ้องหน้ากันเนี่ย!?
            “บ่ายโมงกว่าแล้วนี่...ไปเถอะ”

            “ห๊ะ!?!?!?!?!??!”ยังจะไปอีกเหรอ!?!?!?!??! ไม่ผมไม่อยากไปแล้วววววววววววววววว พี่ฟ้าเดินนำแต่ผมทรุดนั่งลงที่เดิม

            “แยม...โอ๊ะ...”พี่ฟ้าหันมามองผม เดินย้อนกลับมายืนค้ำหัว

            “เป็นอะไร”

            “ผมไปต่อไม่ไหวแล้ว เหนื่อย”ผมบอกตรง ๆ แสดงสีหน้าด้วยนะ..นี ๆ กูเหนื่อย กูหิว ถึงกูจะจนไม่ค่อยมีตังค์ แต่กูไม่เคยอดขนาดนี้นะโว้ย!!!!

            ไอ้บ้าฟ้า...มันยิ้มเยาะนิดหน่อย นั่งยอง ๆ
            “จะพาไปกินนี่ไง”พี่ฟ้าลูบแก้มผมเบา ๆ ผมผงะออก...อยากจะกรี๊ดให้ตุ๊ดแตก นี่มันกลางแจ้งนะครับคุณพี่...คนงานเยอะแยะ
            “ป่ะ...”คนตัวสูงลุกขึ้น และจับแขนผมรั้งให้ยืนขึ้นตาม
            “เดินไหวรึเปล่า”พี่ฟ้าถาม รีบส่ายหัวก่อนเลยกู...คึคึคึ เมื่อยนะโว้ยยย เดินมาแต่เช้าละ...!
            สรุปมาได้มอเตอร์ไซต์คนงาน...ขี่มา ถึงโรงอาหารขนาดหย่อม ที่ตอนนี้...คนบางตาไปบ้างแล้ว เพราะได้เวลาเข้างาน ผมเดินพุ่งไปตรงข้าวราดแกง มองอาหารที่เริ่มจะพล่องไปเยอะ เหลือแค่ไม่กี่อย่าง
            “เอาผัดวุ้นเส้นครับ ผัดผักด้วยดีกว่า...โอ๊ะ แกงเขียวหวาน”
            “เหลือแต่น้ำแกงกับมะเขือเทศนะจ๊ะ”แม่ค้าคนอ้วนบอก พี่ฟ้าเดินมาหยุดข้าง ๆ ผม...กำลังมองอาหารเหมือนกัน
            “ไม่เป็นไรผมกินได้ เอาผัดปลาดุกด้วยนะ...ไข่ดาว ๆๆ”ผมรีบสั่งรัว...
            “เอ่อ...เพิ่มข้าวด้วยนะครับ”แฮะ ๆ หิวอ่ะ พี่ฟ้ายิ้ม ๆ
            “ป้ามะ...เอาใส่ถ้วยให้เค้าเถอะ”ป้ามะที่ว่าทำหน้างงกับผม แต่หัวเราะกับพี่ฟ้า...ผมทำอะไรผิดเหรอ?
            “คุณฟ้าจะรับอะไรเพิ่มไหมจ๊ะ”ป้ามะถาม
            “ไม่เป็นไร เอาข้าวเปล่ามาให้ฟ้าสองนั่นแหล่ะ...อ่อ น้ำโค้กเย็น ๆ กับน้ำเก๊กฮวยด้วยนะครับ”พี่ฟ้าสั่ง แล้วพาผมเดินไปนั่งที่โต๊ะ...
            “ปกติแล้วป้ามะคนขายน่ะ...จะตักข้าว 1 จาน และกับ 2 อย่าง ต่อคนหนึ่งคน...กินไม่พอมาเอาเพิ่มได้ แต่ต้องกินให้หมด”พี่ฟ้าบอก แค่กินข้าวยังต้องบังคับให้กินหมดด้วยเหรอไงว่ะ?
            “ทำไมต้องหมดด้วย..? ถ้าอิ่มก่อนละ??”ผมไม่ได้กวนตีนนะ แต่พี่ฟ้ามองหน้าเหมือนผมกวนตีนน่ะ
            “ข้าวฟรี กับฟรี...แต่ไม่ใช่จะกินเหลือเท่าไหร่ก็ได้”
            “ห๊ะ!?!?!? ฟรี!!!!”ตาลุกวาวเลยกู
            “งี้ผมจะกินเท่าไหร่ก็ได้ใช่ป่ะ”พี่ฟ้าพยักหน้า คึคึคึ....ดีแจ่ม ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่อดตายละกู
            พอกับข้าวยกมาตั้งเพียงเท่านั้น...ผมสองคนก็โซ้ยกันไม่พูดไม่จา ผมน่ะ...ติดกินเร็ว ส่วนพี่ฟ้าน่ะกินโคตรช้า เพราะฉะนั้น อาหารดี ๆ ผมเลยตักไปก่อนไง...

 

            “เอิ๊กกก~” อร่อยจนคำสุดท้าย หันไปมองรอบ ๆ มีแต่คนมองเรา...เอ่อ เริ่มอาย
            “น่าเกลียด...”พี่ฟ้าพูด ค่อย ๆ เช็ดปากตัวเอง แล้วเอาทิชชู่มาเช็ดปากผม เฮ้ยยยย...เอนตัวหนีสิครับ
            “บ้าเปล่าว่ะ!!! ทำไรน่าเกลียด”ผมบอก ไอ้บ้าพี่ฟ้ามันยิ้มพร้อมยักคิ้วให้นิดนึง
            “ป่ะ ไปต่อ....”

            ว้ากกกกกกกกกกกกกก...ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่อยากไปแล้ววววว ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา....

                       

 :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 47.1 /11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:44:25

ตอน

รวมมิตร สงกรานต์ (1)

 

 

            [ติณฑ์]

            อากาศ ดีจนแทบไม่อยากตื่น นี่ขนาดผมนอนแบบไม่ต้องเปิดแอร์นะ...เปลี่ยนท่านอนตะแคงเพื่อจะหาร่างบางที่ คุ้นเคยมานอนกอด แต่...ว่างเปล่า ผมหรี่ตาขึ้นมองนิดนึง...

            ไม่อยู่...

            ไอ้เตี้ย...มันหายไปไหนของมันว่ะ!?!?!

 

 

            ตุ้บ....

 

 

            ตุ้บบบบ....

 

            เสียงอะไร...? ผมกวาดตามองหาที่มาของเสียง

 

 

            แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก....

            ตู้เสื้อผ้าที่เพิ่งเก็บไปเมื่อคืน...ตอนนี้ไอ้เตี้ยรื้อออกมาหมดสภาพไปเรียบร้อยแล้ว แม่งเอ้ย...!!!

            “ทำเชี่ยไรเนี่ย!!!! รื้อออกมาทำไม!!!!”ผมตวาด มันหันมามองด้วยหางตา แล้วหันกลับไปรื้อต่อ...สัส งอนไม่จบไม่สิ้น

            เรื่องของเรื่องคือ เมื่อคืนนี้...น้องเจกับไอ้พุทมากินข้าวที่บ้านด้วย มันก็เป็นเรื่องปกติเหมือนทุกทีนั่นแหล่ะ เจมา..ไอ้พุทมา ไอ้เตี้ยนี่ก็ซนใหญ่ ผมซื้อเฮลิคอปเตอร์เล็กลำใหม่ให้มันด้วยไง เอามาอวดน้องเจใหญ่...แรก ๆ ก็พากันเล่นดี แต่พอผมกับไอ้พุทหันหลังให้เท่านั้น มันจับน้องเจยืนเอากล้วยหอมวางบนหัว แล้วมันบอกว่าจะเอาใบพัดฮอพัดกล้วย!!

            เรื่องพิเรนท์ ๆ นี่ก็สรรหามาคิดมาเล่นได้เนอะ

            โมโหมาก! ตีมันไปที...! สาบานว่าแค่ทีเดียว...งอนไม่เลิก

            ตัวเองผิดแท้ ๆ

            ไม่คิดเลยว่าถ้าไอ้ใบพัดมันไม่โดนกล้วย แต่มันโดนหน้าน้องเจจะเป็นยังไง ไอ้พุทรีบพาน้องกลับเลย...บ้าชิบ

            “เป็นเหี้ยไร...อย่าให้ถึงตัวนะ!!”หมั่นไส้มันแม่ง

            “ชิส์!”นั่น..มีเสียงสบถเบา ๆ

            ปล่อยให้เวลานี้เป็นเวลาของเขาละครับ ให้เขาได้ปลดปล่อยไปก่อน...แต่ถ้ายังพูดไม่ฟัง หรือกวนตีนมาก ๆ มึงเจอกูแน่ไอ้เตี้ย! ว่าแล้วก็ขอนอนต่อ...

 

            “อยู่ไหน!!!!!”

 

 

            “แล้วอยู่กับใคร!!!!!”

            “ไอ้โรลอีกแล้ว???? ทำไมต้องอยู่กับมันตลอดเลยพักนี้!!!!!”

            “ไม่ฟัง!!!! ไม่ฟังงงงงงงงงงงงง!!!!”

            เสียงกรีดร้องทำให้ผมต้องลืมตาลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ภาพที่เห็นถือไอ้เตี้ยมันกำลังอาละวาดพี่มันทางโทรศัพท์ รีบเดินไปดึงมือถือออกก่อนเลยฮะ

            ติ๊ด...กดปิดไปสิ้นเรื่อง

            มันเงยหน้ามามองผมอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน...

            “เอาโทรศัพท์กูคืนมา!!!” 

            ผมไม่ให้...เอามือถือมันโยนไปบนเตียง

            “จึ้ก!!!”จะเดินไปหยิบแต่ผมคว้ามือมันไว้ก่อน

            “เจ็บนะ!!!”

            “เป็นอะไรว่ะ...งี่เง่าจัง!”

            “งี่เง่าไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยเลย!!!”

            คว้าร่างเล็กมากอดก่อนที่มันจะเตลิดมากไปกว่านี้ โอ๋...กูเริ่มงงตัวเองแล้วเนี่ย มันทำผิด...ผมด่ามัน โอเคเมื่อพลั้งมือไปตี แต่ก็เพื่อสั่งสอน...สรุปสุดท้าย กูต้องมาง้อมัน เพราะมันงอนกู?

            “ฮึก....อะ ไอ้ หะ เหี้ย...”

            “หึหึหึ....”

            ปล่อยให้อาละวาดบนอกผมน่ะดีแล้ว...ไม่งั้นมันต้องหาทางเรียกร้องความสนใจอย่างอื่นแน่นอน

            “มานี่...พูดกันให้รู้เรื่องหน่อยดิ๊”ผมจับมันนั่งบนเก้าอี้ แล้วตัวเองคุกเข่าเงยหน้ามองมัน ...ไม่ได้ดั่งใจร้องไห้ตลอด ๆ เห็นใจกูมั่งไหมเนี่ย

            “ฮึก ๆ”

            “เมื่อวานมึงทำผิดหรือถูก!?”

            “..................................”

            “ตอบ...! ผิดหรือถูก!”

            “เรื่องไหนล่ะ!!!”

            “เรื่องที่จะเอาใบพัดไปพัดบนหัวน้องเจ!! ตอบมา!!!”

            “ผะ ผิด”พูดเสียงเบาไปนิด แต่ยังดีที่รู้ว่าตัวเองผิด

            “แล้วกูตีมึง...ถูกหรือผิด”

            “ผิด!!!!!!!!!!”ทีงี้...ตะโกนเสียงดัง

            “แล้วมึงรื้อตู้เสื้อผ้า รื้อตู้ลิ้นชัก รื้อข้าวรื้อของ...ถูกหรือผิด”

            “ผิด~”เสียงเบาต่อ

            “หึ! แล้วโทรไปหาไอ้ฟ้า อาละวาดใส่พี่มึง ถูกหรือผิดครับ”

            “ก็พี่ฟ้า~!!”

            “ถูกหรือผิด...ตอบมาแค่นั้น!!”

            “ผิด”

            ก้มหน้าร้องไห้...ผมกอดมันปลอบ

            “โมโหกู อาละวาดใส่กูนี่...สงสารพี่มึง เขาเหนื่อย...เขาทำงานหาเงินให้มึงใช้ มึงไม่สงสารเขาบ้างเหรอ”มันกอดผมตอบ เอาหน้าซบที่บ่า...

            “อาละวาดกับมึง...เดี๋ยวมึงก็ตบกูหน้าหัน”

            “กูเคยทำ?”ผมถาม

            “แล้วเมื่อคืนหมาตัวไหนมันฟาดก้นกูล่ะไอ้เหี้ย!!!”

            “ฮ่าฮ่าฮ่า....โทษที ๆ ก็โมโหนี่หว่า...ไหนดูดิ๊หายแดงหรือยัง?”

            “งื้ออออออ ไอ้บ้า!!!”หน้าแดงละ...

            จุ๊บ...   

            “ดูนิดเดียว”ผมจริงจัง ดึงกางเกงมันลงนิดเดียว...เห็นผิวขาว ๆ นั่นไม่มีรอยก็สบายใจ จุ๊บปากเด็กน้อยอีกที รักว่ะ...

            “โอเค...ไม่มีรอย”

            มันโถมตัวเข้ามาหา กอดใหญ่....

            “ติณฑ์......”

            “หืม?”

            “รัก...”

            “อือ.....”

            “รักกูไหม”

            “ร๊ากกก”ผมบอก

            “ติณฑ์....”

            “หืม....”

            “เมื่อยจัง อยากนอนต่อแล้ว....”

            มึงไม่ต้องเนียนสัส...!!!!! เก็บห้องครับ...ไอ้เตี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            นัดแนะกับพุทน้องเจ ไอ้หมวด ไอ้กล้า มาเล่นน้ำที่ปทุม...เพราะรุ่นน้องไอ้พุทมันมีบ้านที่นี่...แล้วที่หมู่บ้าน ก็มีประเพณีแห่เหมือนต่างจังหวัดเลย ไม่ไกลจากกรุงเทพฯด้วย ผมก็อาบน้ำเตรียมตัวกันจะไปบ้านนั้น

            “ม๊า...เอาโค้กกับไก่ทอดไว้ให้เค้าด้วยนะ”เตี้ยมันคุยโทรศัพท์กับธาร แฟนแทน...รุ่นน้องไอ้พุทที่เรากำลังจะไปค้างบ้านเค้า

            “ม๊าแบ่งให้เค้ากับเจเท่า ๆ กันนะ ถ้าแบ่งไม่เท่าละก็ เค้าจะอาละวาดดดดดให้บ้านพังไปเลย”

            ผมส่ายหน้า...ดื้อจริง ๆ แฟนกู

            “เตี้ยวางสายก่อน มาช่วยจัดกระเป๋าหน่อย”ผมบอก วางแล้วก็หันไปรื้ออย่างอื่นต่อ ผมเก็บมันรื้อ...โคตรยุติธรรม

            “ติณฑ์ ๆ มึงว่า....กูเอาแว่นอันนี้ไปด้วยดีป่ะ”

            “อือ...”

            “แต่ถ้ากูใส่ไป เจก็ต้องงอแงเพราะกูหล่อกว่าอีก...กูเลยเลือกไม่ได้”

            อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...แฟนใครว่ะ หลงตัวเองชิบหาย...ผมหัวเราะ เดินมาหามัน

            “ปากนี่ดีจริง ๆ เลยนะ”

            ผมก้มลงจุ๊บมันเบา ๆ หมั่นเขี้ยวจริงโว้ย...

            “มึงซนให้น้อยลงหน่อยได้ไหม...กูเหนื่อย”ผมบอก เอาจริง ๆ นะ ตั้งแต่เช้าจรดเย็น...ปล่อยให้ห่างสายตาไม่ได้เลย

            “คริคริคริ มึงมันแก่!!!”มันจิ้มหน้าผากจนหน้าเกือบหงาย

            “เดี๋ยวมึงจะโดนคนแก่ลากให้ฟ้าเหลือง”

            ทำท่าจะเถียง...แต่เถียงไม่ออก ฮ่าฮ่าฮ่า...กระทืบเท้าแล้วไปรื้อของเล่นมันต่อ กว่าจะได้ของเสร็จ...ครบ เราก็ไม่ต่างอะไรจากคนย้ายบ้าน นี่ยังกลัวว่าจะสร้างความรำคาญให้เค้า...ยิ่งไม่สนิทด้วย แต่เตี้ยมันยืนยัน นั่งยัน นอนยันแล้วว่าปะป๊ากับมะม๊า ที่มันติ๊ต่างเรียกเขาว่างั้น...ใจดี และมีเมตตา ไม่เหมือนผม...แน่ะ ๆ มีด่ากระทบ

            “เตี้ย ถือถุงรองเท้าขึ้นรถ”ผมบอก...มันหันมาทำหน้าเอือม ๆ ก็พี่ท่านกำลังให้แม่บ้านสาว ๆ ถ่ายรูปอยู่

            “แล้วไปเปลี่ยนรองเท้าด้วย ใส่แตะไปก็พอ”ผมบอก ดูจากการแต่งตัว...ก็โอเคนะ เสื้อยืดสีน้ำเงิน กางเกงขาสั้น แต่รองเท้าผ้าใบ เปียกทีกว่าจะรอแห้ง...เวลาอย่างนี้รองเท้าแตะดีกว่า

            “ไม่เอา...”

            “ไปเปลี่ยน!! แล้วถอดถุงเท้าออกด้วย”ผมขึ้นเสียง มันชักสีหน้าใส่...เด็กในบ้านรีบเอาใจ วิ่งปรู๊ดไปหยิบรองเท้าให้ กลัวคุณชายจะอาละวาดและหน้างอ

            “แล้วอาหารล่ะ?”

            “อยู่นี่ค่ะ”ป้าสาถือยำวุ้นเส้น เค้ก และซูชิออกมาให้ ผมยกมือไหว้...

            “ดูแลน้องดี ๆ นะคะ”ป้าสาบอก

            “ครับ...ผมเคยดูแลไม่ดีด้วยเหรอไง”

            เตี้ยมันเดินออกมา...ทำหน้ากวน ๆ กอดเอวป้าสา

            “ฝากมะกรูดด้วยนะครับ”เตี้ยบอก

            “ค้า รีบไปเถอะค่ะ...รถจะติด”ป้าสาบอก

            ผมเอาอาหารมาวางเบาะหลัง...แล้วรีบขึ้นรถ เตี้ยมันโบกมือให้แม่บ้านทั้งหลาย นายส่งอุ้มมะกรูดแล้วโบกมือให้ไอ้เตี้ยเช่นกัน อยากจะขำ....

            “เตี้ยโทรมาพ่อกับแม่มึงหรือยัง”

            “โทรแล้ว...ป๊าบอก หลังสงกรานต์ให้กลับบ้าน”

            “กูไม่ไปด้วยนะ!”ผมแกล้งบอก มันหันควับ...!

            “ทำไม!!!”ตวาดอีก...

            “ล้อเล่น...”

            “มึงแมร่ง!!!”

            “ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวพ่อกับแม่ น้ำตาล แล้วก็สแตนด์จะกลับเมืองไทย...เอาไว้จะไปเที่ยวบ้านมึงนะ”

            “เย้...พี่สแตนด์จะกลับมาแล้วเหรอ เอาขนมเยอะ ๆ ๆ ๆ ๆ เลยนะ”มันบอก หึหึหึ

            “ขนมอย่างเดียว?”ผมถาม

            “ขนมด้วย อย่างอื่นด้วย...”

            หึหึหึ รถติดไฟแดง...ผมจอดนิ่ง เอานิ้วแตะปากเบา ๆ ไอ้เตี้ย...โน้มตัวมาจูบอย่างรู้หน้าที่

            “หื่นตลอด...”

            ผมยิ้ม....

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            “ม๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา.....”เตี้ยมันลงจากรถก็วิ่งไปหา ผู้ชายร่างบางคนนึง...ซึ่งผมก็พอจะดูออกว่าต้องเป็นแฟนกับผู้ชายท่าทางขรึม ๆ อีกคนนึงอย่างแน่นอน

            “พี่นาววววว...ป๊าซื้อปลาคาร์ฟมาใหม่ มาดูดิๆ”น้องเจกวักมือเรียก ผมมองหน้าไอ้พุท เห็นมันชูแก้วเหล้าทักทาย..

            “สวัสดีครับ”

            “สวัสดีครับ”ผมทักตอบ

            “แทน...ไอ้มาเฟียนี่ไง ไอ้ติณฑ์...ส่วนนี่แทน แล้วก็ธาร...แฟนแทน”พุทแนะนำ

            ทั้งสองคนยกมือไหว้ผม...ผมก็ไหว้ตอบ หันไปเห็นไอ้หมวดนั่งดื่มอยู่...

            “เชิญตามสบายนะครับ”ธารบอก ยิ้มโคตรน่ารักอ่ะ...หน้าตาดูเป็นคนใจเย็นอย่างที่ไอ้เตี้ยว่าจริง ๆ

            “อะแฮ่ม!! เมียน้อง!!!”ไอ้หมวดแวนแซว

            “เชี่ยไรครับ หมวด...คู่หูมึงไปไหน”ผมถามถึงไอ้คุณกล้า

            “สงกรานต์ประจำจังหวัดมันดิ เห็นว่ามีงานตั้ง 10 วัน”

            อ่อ...เลยมาไม่ได้นี่เอง ผมนั่งลง...ธารยกน้ำมาให้ เอ่อ...น้ำสีเหลืองทอง กร๊าก ๆ ๆ ๆ ๆ

            “ขอบใจครับ”ผมบอก ธารยิ้มหวาน...เพลินอ่ะ

            “มึงนี่มองไม่เกรงใจสามีเค้าเลยเนอะ”ไอ้หมวดแซว...ผมหัวเราะเบา ๆ

            “สร้างความร้าวฉานเหรอมึงน่ะ”แก้เขินครับ แทนยังอมยิ้ม

            “อย่าเผลอนะโว้ยแทน มึงน่ะ...เจ้าชู้ธรรมดา แต่ไอ้ติณฑ์นี่ตัวพ่อ!!!”ไอ้พุทหัวเราะลั่น เดี๋ยวเถอะมึง ๆ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

            “เตี้ย...เอาของกินหลังรถมาให้น้องเจกับพี่ธารกินหน่อยเร็ว”ผมบอก มันเอาเท้าจุ่มบ่อน้ำปลาคาร์ฟเค้า...เฮ้ออออ น่าตีว่ะ

            ว่าแล้วก็วิ่งออกไปเอามากับน้องเจ

            “ว้าวววว ซูชิ...มะม๊า มากินเร็ว”น้องเจอ้อน ธารนั่งลง...หยิบตะเกียบให้น้อง แล้วค่อย ๆ เอาจานชามวาง โคตรละเมียด

            ผมเอาจานมาแบ่งให้เด็กสองคนก่อนเลย แล้วเหลือส่วนกลางไว้...ให้คนอื่น ๆ ทานเช่นกัน

            “เอาน้ำจิ้มไหม”ธารถาม เตี้ยพยักหน้า...

            “ไปเอาเอง”ผมบอก

            “ไม่เป็นไรพี่ น้องไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”ธารบอก ผมมองเตี้ยอย่างดุ ๆ เป็นเด็กแต่ให้ผู้ใหญ่ไปหยิบของให้...อย่างนี้ไม่ถูก

            “แทนแม่งโชคดีสุด ๆ”พุทบอก แทนหัวเราะเขิน ๆ

            “ตอนดีก็ดีแหล่ะพี่ ตอนงี่เง่า...นี่แทบจะหาอะไรโบก”แทนบอก

            “มีด้วยเหรอว่ะ...ตอนงี่เง่านี่?”หมวดถาม

            “ชอบคิดไปเอง พอจินตนการแล้วก็มาร้องไห้งอแงเอง...”แทนเล่า ทุกคนยิ้ม

            “แต่ม๊าน่ารักใช่ป่ะล่ะ”น้องเจถาม

            “คร๊าบบบบบ น่ารักมากกกกกกก”แทนหยิกแก้มน้องเจ น่าจะสนิทกันมาก...

            เรานั่งกินนั่งเล่นกันอยู่นาน...พอบ่าย ๆ แดดเปรี้ยง ก็มีญาติ ๆ ของแทนและธารมาสมทบ ผมไหว้ย่าและน้าของแทน ทั้งสองคนก็มาร่วมทานด้วย...

            “นพลากถังน้ำออกมาหน้าบ้านดีกว่า”ธารร้องบอก ไอ้เด็กที่อุ้มไก่ไปมา...เดินรอบบ้าน มันชื่อภนพ...เพิ่งขับมอเตอร์ไซต์มา ท่าทางซ่าไม่เบา

            “มาอีกแล้วไอ้ตัวป่วน”เตี้ยมันพูดเสียงดัง ธารหัวเราะ...แต่นี่มือไปแล้ว ไปถึงปากมันแล้ว เปรี๊ยะ!!

            เตี้ยสะดุ้งเล็กน้อย หันมาทำตาขวางใส่

            “พูดจา...อย่าให้ได้ยินอีกนะ!”บอกเสียงเรียบ ไอ้เตี้ยรีบมาคล้องแขน...เอาหน้าซบหัวไหล่

            “ดีจังพี่...พูดคำเดียวน้องเข้าใจง่ายๆ”แทนพูด ผมยิ้ม...

            “ถ้าดื้อก็กระทืบแม่งเลย...ตามใจมันยิ่งเอาแต่ใจ”

            “ติณฑ์อ่ะ!!!!”

            ทั้งโต๊ะหัวเราะ...ธารตะโกนเรียกแทนไปต่อสายยาง เปิดน้ำใส่ถังหน้าบ้าน ไอ้เตี้ยวิ่งถือไก่ทอดไปรอล่ะ กลัวไม่ได้เล่น

            “เจครับ...เสื้อ”พุทบอก ส่งเสื้อคลุมให้น้องสวมอย่างง่าย หันไปหาแทนกับธาร แทนก็ยื่นหมวกให้ธารใส่ ผมเลยเอามั่ง

            “เตี้ย...มานี่เด่ะ!!!”ผมเรียก กระดิกนิ้วด้วย...มันเดินหน้ามุ่ยเข้ามา

            “นี่ก็เรียกกูจั๋ง!!!!!”มันบ่น ไอ้หมวดหัวเราะ

            หยิบเสื้อคลุม ใส่แว่น ใส่หมวกให้...มันทำท่าขัดใจ

            “ถ้าจะเยอะขนาดนี้...ไม่ได้มาเดินบางกอกแฟชั่นวีคนะเว้ย!!!!!!!!!!!!”

            พวกที่โต๊ะหัวเราะกร๊ากกก...หึหึหึ ดูปากมันนะ...

 

 

จบวันสงกรานต์ ตอนที่ 1

12/4/2556

 

 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 47.2 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:46:03

ตอนพิเศษ รวมมิตร...สงกรานต์ 2

 

            [ติณฑ์]

 

 

            ผม ปล่อยให้เตี้ยมันเล่นน้ำได้ตามสบาย โดยที่ไม่ได้เข้าไปห้ามหรือควบคุมเพียงแต่ดูอยู่ห่าง ๆ ยิ่งบ่าย...คนยิ่งมาสมทบหลายสิบคน แทนบอกว่าส่วนใหญ่จะรู้จักกันทั้งนั้น เพราะเป็นเด็กในหมู่บ้าน บ้านนี้ดี...เป็นทางเข้าออก ใครไปใครมาก็ต้องผ่าน เลยได้เล่นน้ำสนุกเพราะคนเยอะ เด็กภนพพาเพื่อนมาอีกก็เยอะ...ไหนจะญาติ ๆ แทนกับธารอีก ไอ้เตี้ยของผมนี่มันส์มาก ไล่สาดน้ำคนโน้นคนนี้ บางทีรถผ่านสาว ๆ ก็ลงมารุมปะแป้งกันใหญ่

            “ติณฑ์...แสบตา”เตี้ยมันวิ่งมาหาผม ที่ตอนนี้นั่งเก้าอี้ไม่ได้ไปไหนนะ แต่เปียกโชกทั้งตัว เพราะโดนสาดน้ำมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ผมเห็นไปหยิบผ้าเอาชุบน้ำแล้วเช็ดหน้า

            “อย่าไปขยี้ดิ...เดี๋ยวก็เข้าตา”ผมบอก

            “ก็มันแสบอ่ะ!!!”โวยวายตลอด...เลยต้องจูงมือมาที่ก๊อกน้ำหลังบ้าน ย่าของแทนที่ทำกับข้าวอยู่โผล่หน้าออกมาถาม

            “เป็นอะไรน่ะลูก”

            “สงสัยแป้งจะเข้าตาครับ”ผมบอก

            “เอาน้ำล้างเข้า...”ย่าบอก ผมจับมันนั่งลง...เอาสายยางฉีดน้ำใส่หน้าให้มันล้างเอง

            “ดีขึ้นบ้างป่ะ”ผมถาม

            “อือ...ไอ้นพนั่นแหล่ะ ไอ้เด็กเวร!”ไอ้เตี้ยด่า ผมตบปากมันเบา ๆ

            “พูดจาอย่าให้ได้ยิน...! นี่ไม่ใช่บ้านเรานะ”ผมทำเสียงดุ

            “ก็มันทำกูก่อนนิ...!”

            “งั้นไม่ต้องเล่นต่อแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย”

            “ง่ะ...ก็ดะ”

            “อะไรก็ได้?”

            “เล่นต่อก็ได้ แฮะ ๆ”

            “งั้นอย่าดื้อ พูดอะไรให้รู้ฟัง...”ผมบอก พร้อมเอาผ้าเช็ดหน้าให้มัน ไอ้เตี้ยมันกอดเอว เอาหน้าซุกเช็ดเสื้อผมไปมา

            “อย่าดุ!!!”ไอ้กระล่อนเอ้ย.....แฟนใครว่ะ!!!!

            “พี่นาวเป็นอะไร??”น้องเจเดินมาตาม ผมให้ยิ้มให้...เตี้ยมันผละหน้าออกมองน้องเจ ถือน้ำแดงมาด้วย

            “เจให้พี่กินน้ำหน่อย...”เตี้ยสั่ง ผมดึงมือมันลุก

            “ไป ๆ เดี๋ยวทำให้ ไปแย่งน้องกินได้ไง”

            “กินกับเจก็ได้พี่นาว ไม่เป็นไร...”

            ผมไม่ตอบดึงมือไอ้เตี้ยลุกมาที่โต๊ะ ซึ่งมีน้ำอัดลมหลายยี่ห้อวางอยู่ พวกที่เล่นน้ำหน้าบ้านก็วนเวียนเข้ามาเอาน้ำกันเป็นระยะ ๆ เพราะอากาศร้อนจริง ๆ ดีที่แทนลงน้ำแข็งไว้ลังเบ้อเร้อ คนขนาดนี้...เวียนกันมาเอา แถมยังใส่กะละมังเล็กไปใส่ตุ่มหน้าบ้านอีกด้วย...เลยต้องโทรสั่งน้ำแข็งที่ เป็นน้ำแข็งมือมาส่งโดยเฉพาะ ขืนให้เอาน้ำแข็งหลอดไปเล่น เวลาตักน้ำสาดได้มีหัวโนกันบ้าง ฮ่าฮ่าฮ่า

            “เอาน้ำอะไร”ผมถาม

            “น้ำโค้กๆ”

            เทให้และให้มันนั่งลงที่ผม น้องเจก็มานั่งลงข้าง ๆ เด็กสองคนเหมือนคนหิวจัดมาก ๆ เห็นอะไรตรงหน้าคว้าได้ เอาเข้าปากอย่างเดียวเลย ธารเดินเอายำวุ้นเส้น กุ้งเทมปุระ ปลาไข่ย่างมะนาว มาสมทบ

            “ธาร...น้าดาผัดข้าวหรือยัง? ตักมาให้น้องหน่อย”แทนสั่ง

            “กำลังจะผัด เดี๋ยวธารออกไปซื้อแตงกวานะ”ธารบอก

            “ไปยังไง”

            “ก็แทนไปกับธารสิ”น้องธารทำเสียงอ้อนน่ารัก

            แล้วก็เรียกตะโกนหากันว่าขาดเหลืออะไรบ้าง ผมก็ฝากแทนซื้อไข่มาเพิ่ม เพราะอยากจะทำยำไข่ดาวให้ได้กินกัน แทนได้รถมอเตอร์ไซต์ของเพื่อนภนพออกไป น้องเจก็ร้องงอแงจะตามทันที

            “ป๊าไปด้วยยยยยย”เจร้อง ไอ้เตี้ยกำลังจะอ้าปาก...แต่ผมจ้องหน้าดุ ๆ มันไว้ก่อน ทำให้มันเงียบ...เพราะรู้ว่าถ้าผมโมโห มันจะต้องอดเล่นสงกรานต์แน่ ๆ ยิ่งมาเจอเพื่อนเยอะ ๆ มันยิ่งสนุก...

            “ไปไม่ได้ครับ อันตราย”พุทบอก แต่น้องเจมองตามธารตาละห้อย...

            ไอ้พุทลูบหัวแฟนมัน...น้องเจทำปากจู๋ ธารยิ้ม

            “เดี๋ยวซื้อขนมมาฝากละกันนะ...ซ้อนไปไม่ได้หรอก ถนนลื่น ๆ กลัวล้ม”ธารบอก เจพยักหน้า...

            “พักนี้ติดมากเลยนะ มะม๊าเนี่ย...พี่พุทตกกระป๋องซะละม้างงงง”หมวดแวนแซว

            “ไม่มีวันเถอะ”น้องเจกอดพี่พุท ไอ้พุทยิ้ม ๆ

            “เนอะ ๆๆๆๆ”มีอ้อนด้วย ผมอมยิ้มให้กับความน่ารักของน้องเจ

 

            กรี๊ดดดดดดดด....เสียงกรี๊ดกร๊าดหน้าบ้าน สลับกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม รถขนคนเล่นสงกรานต์มาเกือบเต็มคัน มีหญิงสาว และกระเทยอยู่หลายคน โดนน้ำเย็นจากหมู่เหล่าชายฉกรรจ์? (555+) หน้าบ้านสาดเข้าไปถึงกับกรีดร้องลั่น ผม ไอ้หมวด ไอ้พุท แทน ย่า น้าดา(น้าของแทน)  ลุง ๆ ของแทน หัวเราะกันใหญ่

            “แทนไม่เอาสายยางอันใหญ่ที่บ้านมาละลูก”ย่าบอก ธารกำลังแกะกุ้งให้ย่าอยู่

            “อันนี้ก็ได้ เอามาขี้เกียจเอาไปเก็บ”แทนบอก ผมมองว่าครอบครัวนี้อบอุ่นดีจัง คือเหมือนทุกคนจะห่วงใยความรู้สึกกันมาก อาจเป็นเพราะผมอยู่ตัวคนเดียวโดด ๆ มาก็ได้มั้ง พ่อแม่อยู่ประเทศนึง น้องสาวน้องชายก็แยกกันอยู่ ส่วนใหญ่ก็ต่างมีกิจกรรม มีความชอบไม่เหมือนกัน...แต่ครอบครัวนี้ทำอะไรก็จะทำด้วยกัน คิดถึงกันตลอด...ไม่แปลกใจที่น้องเจจะรักครอบครัวนี้ จนถึงขั้นขอพี่พุทเป็นลูกปะป๊าแทนกับมะม๊าธารจริง ๆ

           

            ซ่า.......... ไอ้เตี้ยโดนภนพสาดน้ำ แล้วทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ ผมมองไปหน้าบ้าน...ไอ้เตี้ยกำลังเอาขันตบหัวภนพคืน!!! เวร...!!! อึดใจเดียวอย่างที่ผมไม่ทันได้อ้าปากด่าอะไรไอ้เตี้ยทัน ภนพกลับหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ

            เฮ้อ...

            “สุดยอดเลยนะฮะพี่ติณฑ์ เอาน้องนาวอยู่ด้วย”ธารว่า

            “ดื้อสุด ๆ เลยใช่ไหมครับ”ผมถามยิ้ม ๆ

            “เด็กซนคือเด็กฉลาดนะ...”ย่าบอก ผมหัวเราะ

            “ฉลาดแกมโกงละสิครับ...ยอมไม่ได้เลย แพ้ก็ไม่ได้ เอาอยู่คนเดียวจริง ๆ”ไอ้หมวดบีบไหล่ผม พูดจายกยอดีมาก..

            “น่ารักดีออก ชีวิตมีสีสันดีนะพี่”แทนหันไปพูดกับพุท

            “สยอง...”ไอ้พุทคำเดียวสั้น ๆ ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

            “เดี๋ยวจะยุน้องเจให้เป็นแบบไอ้เตี้ยมั่ง”ผมบอก

            “อย่า ๆ ขอร้อง!!! แทน...พี่ฝากนายด้วยว่ะ”ไอ้พุทพูดยิ้ม ๆ คู่นี้เขากลายเป็นคู่ซี้กันไปแล้ว เพราะแลกเปลี่ยนเรื่องราวเรื่องน้องเจอยู่บ่อย ๆ เวลาไอ้พุทไปเมืองนอก ก็มีคนฝากฝังไว้ได้ (แถมฝากได้ตลอดเวลา) แทนไอ้หมวดแล้ว

            “ย่าคร๊าบบบบบ น้องเจของยืมรถกอล์ฟไปได้ไหม”น้องเจวิ่งมาขอย่า

            “จะเอาไปไหนครับ”พุทถาม เจทำมือวน ๆ

            “รอบ ๆ หมู่บ้าน ได้ไหมครับย่า”เจทำหน้าอ้อน ๆ ไม่อ้อนเปล่า ตัวเปียก ๆ มากอดย่าที่นั่งตัวแห้งเพราะเพิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้ามา จนเปียกอีกครั้ง

            “ไปกับใครบ้างครับ”พุทถาม

            “ภนพ กอล์ฟ แก้ว พี่นาว พี่ภาม พี่ภีม ต้น เต้”

            โห...อย่าจะเยอะขนาดนี้ละก็ รถไม่พอแน่ ๆ ผมว่านะ...

            “นะ ๆ คุณย่า เจขับเองนะครับ...”

            “น้องเจรบกวนคุณย่า”ไอ้พุททำเสียงดุ

            “ไม่เป็นไรพี่พุท เดี๋ยวรอให้เย็นกว่านี้ค่อยเอารถกระบะออกไปดีกว่านะ...”ธารบอก

            “จริงนะ!!!!!!!”น้องเจทำตาโต

            “อือ...เล่นรอบหมู่บ้าน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

            ย่า น้าดา หัวเราะ...

            “น้องธารว่ารถจะพอเหร๊ออออ”น้าดาถาม

            ฮ่าาาาาาาาาาาา...คือคนเยอะมากไง ไปหมดนี่...คงไม่พอแน่ ๆ

            “ธารให้สัญญาน้อง ถ้าไม่ไป...โดนงอนแทนไม่ช่วยนะ”แทนรีบออกตัว ธารหยิกเอาเข้าให้...น่ารักจริง ๆ

            “อ่ะแฮม!!! แฟนน้องครับแฟนน้อง...”

            ไอ้หมวดขัดตลอด...เอาไส้กรอกยัดปากแมร่ง...

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////

(ต่อ)

ขณะ ที่คนอื่นกินดื่มคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ผมกลับนั่งสังเกตพฤติกรรมของคนสองคนเป็นระยะ แทน...และธาร  ผมว่าระหว่างเขามีอะไรกันแปลก ๆ แทนดูเป็นคนคุยง่าย คุยสนุก แต่ธารกลับเป็นคนที่นิ่งและมักจะฟังมากกว่าพูด หลายครั้งที่แทนมักจะคุยเรื่องรถ เรื่องปืนกับหมวด แต่หลายครั้งที่ธารเริ่มขยับตัว...แทนกลับรู้ใจไปซะหมด จะทำอะไร...ขาดเหลืออะไร เหมือนเขาใช้โทรจิตสื่อสารกัน แปลกดี...

            “ม๊า...ไปเล่นกัน”น้องเจวิ่งมาจูงมือธาร เปียกไปทั้งตัวแล้ว...แต่สีหน้ายังสดใสอยู่

            ธารไม่รอช้า...เดินตามไปอย่างสดใส ยังไม่ทันถึงหน้าบ้าน...พวกเด็ก ๆ ก็ต้อนรับด้วยน้ำเย็น ๆ ถังใหญ่

 

 

            ซ่า........

           

 

            “ฮ่า ๆ ๆ”เสียงหัวเราะดังลั่น ผมก็นั่งกินกันต่อ...

            “ติณฑ์หยิบปลาหมึกให้หน่อย”คราวนี้เตี้ยมันเดินมาข้างหลัง ไอ้ผมก็ไม่ได้ระแวงอะไร...มันถือถังน้ำมาด้วย ก็คิดว่าคงจะหิว แล้วลืมว่าง..หรือกลัวใครจะหยิบถังมันไป กำลังเอากุ้งปลาหมึกแบ่งใส่จานให้มันเท่านั้นแหล่ะ

            ซ่า...าาาาา.....าาาาา

            เต็ม ๆ หัว...

            “ฮ่าาาาาาาาา ๆๆๆๆ”

            “เล่นงี้ใช่ไหม...”

            “อร๊ากกกกกกก...”

            ผมตามไปคว้าขันวิ่งตามมันไปหน้าบ้าน เด็ก ๆ หัวเราะใหญ่

            “ม๊า...อร๊ากกกก ช่วยด้วยยยยยยย...”ผมไล่จับมัน หอบแฮ่ก...เพราะคนเยอะด้วย และมันก็ไวด้วย คว้าได้เท่านั้น...กระชากมันมาใกล้ ๆ

            “มานี่ ๆ”ผมจ้วงน้ำเย็นเต็มขัน แล้วสาดใส่มันโครม

            “ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆๆ เย็นป่ะ”อุตส่าห์เช็ดหน้าให้ด้วย พอมันลืมตาได้เท่านั้นแหล่ะ

            ตักสาดกันเองแบบไม่คิดชีวิต

            “ป่ะ...ใครจะไป ลุงจะพาไปเล่นรอบหมู่บ้าน”ลุงสอน ลุงของแทนตะโกนเรียก ไอ้พวกเด็ก ๆ ตาวาว...รวมทั้งไอ้เตี้ยของผม และน้องเจด้วย

            “ติณฑ์ไปน้า...”เตี้ยอ้อน

            ผมลูบผมมันขึ้นเปิดหน้าผาก อยากจะลงไปจุ๊บใจแทบขาด...ติดที่ว่าคนเยอะมาก ทั้งเด็กและผู้หลักผู้ใหญ่ มันคงไม่เหมาะไม่ควรแน่ ๆ ทำได้แค่ดีดหน้าผากมันไปเบา ๆ

            “ติณฑ์...”น้ำเสียงอ้อนมาเต็มที่

            “รถไม่พอหรอก”ผมบอกมัน กระบะมีแค่คันเดียว คนเป็นฝูง...เตี้ยมันหน้าสลดไปนิดนึง หันไปมองน้องเจก็ทำหน้าไม่ต่างกัน เพราะถ้าเตี้ยไม่ได้ไป...น้องเจก็อดเหมือนกัน

            “นพไปเอาถังขึ้นรถ”ภพพี่ชายภนพสั่ง...

            “ป่ะ เจ...”นพเรียกเจ

            “อยากไปอ่ะ...นะ ติณฑ์”เตี้ยเริ่มงอแง ถ้าผมไม่ให้ไป...คงได้อาละวาดใหญ่โตแน่ ๆ

            “มือมึงซีดหมดแล้ว”ผมบอก

            “ไม่เป็นไร...กูอยากเล่นอ่ะ”มันบอก ...

            “นะ...นะ ติณฑ์”

            เฮ้อ.....

 

            จริง ๆ ไม่อยากให้มันไปอ่ะ บอกตรง ๆ ว่าหวง...มันนี่ก็นะ ใครจะปะแป้ง...ก็ยื่นแก้มให้เขาปะง่าย ๆ แถมชอบยิ้มหวานให้คนไปทั่วอีก หึงนะโว้ย...

            “ไม่ได้เหรอ...ติณฑ์ ฮึก...”

            “อย่าร้องนะ!”ผมทำเสียงดุไว้ก่อน เพราะมันเริ่มบีบน้ำตา...มึงเอาออสการ์ไปเลยเถ๊อะ...!!!

            เมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ มันก็เดินกระทืบ...ย้ำว่ากระทืบ!!!! เท้าไปนั่งตักไอ้พี่หมวดของมัน

            “เป็นไรนาว ไอ้ติณฑ์ขัดใจอีกแล้วดิ”หมวดแซว...

            “พี่หมวดดดดดดดดดดดดด”เตี้ยมันเอามือคล้องคอ หน้าซบตรงซอกคอไอ้หมวดอีก ไม่ใช่เพื่อนนี่ตบคว่ำไปแล้ว

            ผมเดินมานั่งลงข้าง ๆ

            “เป็นอะไรครับ”

            “ติณฑ์ไม่ให้ไป...”เตี้ยมันพูดเสียงเบา ไม่กล้าอาละวาดต่อหน้าทุกคนหรอกฮะ ไอ้หมวดหันมามองหน้าผม ผมขยิบตาให้มันเป็นเชิงว่าอย่าพูดอะไร

            เรานั่งกันสักพัก รอน้ำใส่ถังเต็ม...สมาชิกทั้งหลายก็ทยอยกันขึ้นรถ มีรถกอล์ฟแทนขับ ธารนั่ง เพื่อนภนพอีกสี่คน แก๊งจักรยาน และข้างหลังสุดเป็นรถกระบะ...

            ผมกับไอ้หมวดเดินไปหน้าบ้าน ไอ้พุทมันกำลังหาที่ให้น้องเจยืนบนรถ ส่วนไอ้เตี้ยยืนหน้างอหลังไอ้หมวด ผมกระโดดขึ้นรถแล้วตะโกนเรียก

            “จะไปไหม หรือต้องจุดธูปอัญเชิญ?”ผมเรียกแค่นั้นไอ้เตี้ยก็ยิ้มกว้างแบบเขิน ๆ แล้ววิ่งมาหาผม...ไอ้หมวดหัวเราะเสียงดัง

            ผมอยากให้มันไปยืนข้างใน...แต่มันไม่ยอมอยากนั่งริม ๆ ขอบรถเหมือนผม ก็ต้องตามใจเขา...แต่ผมก็ระวังให้อยู่ เพราะว่ามันก็ลื่นเอาการ พอได้ที่ได้ทางรถก็เริ่มเคลื่อนไปช้า ๆ

            “ยิ้ม ๆ ทีเมื่อกี้ทำหน้างอ...น่าตบ!”ผมเชิดคางมันขึ้นมา

            “ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”

            เวร.....

            มันเอาน้ำสาดเต็ม ๆ หน้า...

            “ฮ่า ๆๆๆๆ พอแล้วพี่นาวเดี๋ยวน้ำหมด”น้องเจเตือน

            ผมลูบหน้าออกจากน้ำ แล้วจับแก้มมันหอมฟอดใหญ่....ค้างนานด้วย ><

            นานจนมันเอาขันเคาะหัว...! แสรดดดดดด จูบจริง เจ็บจริง สัสๆ

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            “พี่คะ...ขอปะแป้งหน่อยนะคะ”

            “น่ารักจังเลย...”

            “หน้าใส๊..ใส ขอปะแป้งนะคะ”

            หลากหลายคำชม...ไอ้เตี้ยนี่ก็หน้าบาน ยื่นแก้มให้ตล๊อด!

            “ติณฑ์...วันนี้เรตติ้งกูสูงเนอะ คิคิคิ”มันพูดภูมิใจ ผมส่ายหัว...นับวันยิ่งติ๊งต๊องนะเมียกู

            รถพาเคลื่อนมาผ่านวัด คนเล่นเยอะมาก...จนรถเข้าไม่ได้แน่ ๆ เราเลยต้องลงมาเดินเข้ามาในวัด เตี้ยมันเดินไปคล้องแขนธาร ส่วนน้องเจ...ไอ้พุทมันจับไหล่ให้เดินนำหน้าไว้

            “ติณฑ์ ๆ ๆๆ ๆๆๆ อยากได้ปืนอ่ะ”

            อีกแล้ว...ปืนฉีดน้ำ

            “ผมซื้อให้ก็ได้พี่”แทนเดินไปดู เหมือนว่าธารจะอยากได้ด้วย ไอ้เตี้ยนี่ก็วิ่งเสนอหน้าไปกับเขาทันที ผมเลยต้องเดินตามไปด้วย

            “อันนั้นอันใหญ่ดีจัง”ธารพูด

            “ที่รักถือไม่ไหวหรอก ถ้าใส่น้ำไปอีก”แทนพูดเสียงเบา เหมือนว่าปรึกษากัน

            “แต่ฉีดแรงดีนะพี่ รุ่นนี้ขายดี...”ไอ้น้องคนขายก็เชียร์จัง

            “นี่...ธาร อันนี้ไม่ใหญ่”แทนแนะนำ ธารส่ายหน้า

            “เอาใหญ่กว่านี้ดีกว่า...ใส่น้ำได้เยอะดี”ผมยิ้ม ๆ ธารก็งอแงน่ารักดีเหมือนกัน แต่มองเลยไปที่ไอ้เตี้ยนี่มันเลือกเหมือนว่าผมจะจ่ายตังค์ให้มันงั้นแหล่ะ

            “เฮ้ย...จ่ายเองนะ!”แกล้ง ๆ มันสะบัดหน้ามา

            “เอ้า???”

            “อยากได้เอง ก็จ่ายเอง...ผมบอก”

            กึก!

            เอ้า...เชี่ย วางของเค้าอย่างแรงเดี๋ยวก็เสียหายหรอก!!!

            “ป๊าจ่ายให้น้องนาว เอามาวางเร็ว”

            “เฮ้ย แทนไม่ต้องๆ”ผมรีบบอก แต่ไอ้เตี้ยรีบเอาไปวาง ฮึ่ม!

            “เอาให้น้องเจด้วยสิ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก”ธารบอก

            “เออ นาวไปเลือกมาให้เจด้วย”มันหันมาแล่บลิ้น ก่อนจะวิ่งปรู๊ดไปหยิบให้น้องเจอีกอัน

            “ทั้งหมดสามกระบอกนะพี่...อันนี้ 350 อันนี้ 270 , 330 เป็น 950 หนูคิดให้พี่ 900 แล้วกัน”แทนควักเงินจ่าย แต่ผมไม่ยอมเหมือนกัน ควักจ่ายให้อีกครึ่ง...คนละครึ่งพอใจกันทั้งสองฝ่าย

            “เติมน้ำฟรีหลังเต็นท์เลยนะพี่”น้องคนขายร้องบอก ผมจูงมือเตี้ยมันเดิน มีแทนกับธารเดินตามมา เอาปืนใส่น้ำแล้วเดินออกมาสมทบคนอื่น ๆ ที่ยืนรออยู่

            “พี่ติณฑ์คะไปเล่นข้างในกันเถอะค่ะ”แก้ว เพื่อนบ้านธารเรียก...ผมพยักหน้า เดินไปหาเจเอาปืนส่งให้ก่อน จะจับเตี้ยมันมาเดินใกล้ ๆ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

 

 

(ต่อ)

กว่า จะเจอน้องเจและพุท คนเยอะมาก...ถึงขนาดเดินเบียดกันทีเดียว เห็นกันแปปเดียว...ก็หลงกันอีกแล้ว จริง ๆ ข้างทางก็เดินเบี่ยงออกไปได้นะ ผมเลยจับไอ้เตี้ยจะเดินออกมา แต่มันมีวัยรุ่นกลุ่มนึงมาปะแป้ง จะไม่โมโหเลยถ้าพวกแมร่งไม่เป็นผู้ชาย!!!

            “น่า รักจัง มีเบอร์ไหมน้อง”ไอ้พวกนั้นส่งเสียงแซว ไอ้เตี้ยทำหน้างอ...มือมันกระตุกนิดเดียว ผมไวกว่าจับไว้แน่น...ไม่อยากมีเรื่อง กว่าจะเดินออกมาได้...มันมีสภาพเละมาก ผมต้องเอาน้ำในปืนฉีดน้ำ ล้างหน้าให้มัน

            “ติณฑ์...อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”มันบอก ผมมองหาคนอื่นยังไม่เห็นมีใครเลยจูงมือมันมาที่รถ ยืนรอนานมาก...ยังไม่มีคนออกมา เลยตัดสินใจเดินกลับบ้านกันสองคน ดีที่มันไม่ไกลเท่าไหร่ เดิน ๆ มาก็เห็นวัยรุ่นมีมอเตอร์ไซต์เลยจ้างมาส่งที่บ้านซะเลย

            ย่ากับน้าดา และแม่บ้านกำลังเก็บอาหารบนโต๊ะไปล้างทำความสะอาดกัน

            “อ้าวทำไมมาเร็วละ แล้วคนอื่น ๆ?”น้าดาร้องถาม

            “ยังเห็นเลยครับ คนเยอะมาก...ผมเลยพาน้องมาล้างตัว เล่นจนมือเปื่อยหมดแล้ว”ผมร้องบอก จูงมือเตี้ยเข้าบ้าน

            “งั้นไปอาบน้ำลูก...ย่าทำข้าวต้มร้อน ๆ ให้ทานกัน ตอนเย็นจะทานอะไรกันล่ะ”ย่าร้องถาม

            “อะไรก็ได้ครับ เดี๋ยวออกไปซื้อที่บิ๊กซีนี่ก็ได้”ผมบอก

            “ติณฑ์ อยากอาบน้ำ”เตี้ยร้องงอแง

            “ป่ะ ๆ ไปอาบ ๆ”ผมจูงมือมันมายืนที่รถก่อน หยิบเสื้อผ้า...ผ้าเช็ดตัว แล้วจูงมือมันเข้าบ้าน ใช้ห้องน้ำข้างบนห้อง...จับร่างเล็กถอดเสื้อผ้า เพราะเจ้าตัวทำหน้าเหมือนไม่เอาโลกอะไรแล้ว คงจะเหนื่อย...พอผมถอดเสื้อให้ มันก็โผเข้ามากอด มาซบ

            “เหนื่อยจัง”

            “รู้ๆ อาบน้ำก่อน...จะได้นอน” ขืนทำแบบนี้...เดี๋ยวจะไม่ได้นอนนะเห้ย

            “อาบให้หน่อย”หืมมม??????? อยากจะหัวเราะให้ลั่น

            “จริงอ่ะ?”

            “อาบอย่างเดียว...หูตั้งเชียวนะมึง!”มันด่า ผมหัวเราะ...จับจูบที ร่างเล็กก็ตอบสนอง แต่เหมือนจะไม่ค่อยไหว

            “อาบพร้อมกันเลยดีกว่า...”ผมบอก จูงมันไปใต้ฝักบัว

            “พุงใหญ่...”มันเอามือตบพุง ตอนที่กำลังสระหัวให้...ผมยิ้ม

            “อย่างอื่นก็ใหญ่”

            “ไอ้บ้า...”มันอยู่นิ่งไม่ได้เลย จะอาบให้ดี ๆ จะได้เสร็จไว ๆ ก็ทำไมได้ ทั้งตีพุง ดึงแก้ม...ผมก็ไม่ได้ดุ เพราะมัวง่วนอยู่กับหัวกระบาลมันเนี่ย

            “กูน่ารักไหม?”มันเอียงคอถามน่ารัก ผมยิ้มเบา ๆ ไม่ตอบ

            “น่ารักไหม? ไม่น่ารักเหรอ?”ถูกตบแก้มเบา ๆ ไม่ตอบอีกคราวนี้พี่เล่นบีบ...

            “อื้อ?!?! เจ็บ!!!!”ผมปัดมือมันออก

            “ไม่ต้องมาแตะต้องตัวกูเลย!!!”มันปัดออกบ้าง

            “ปากเนี่ยดีตลอดๆๆ”ผมจับคางมันสั่นไปมา หมั่นไส้เลยทำตัวเป็นปลาชอคเกอร์ดูดปากมันจนแดงกล่ำ

            “ไม่น่ารักไม่เอาทำเมียหรอก...!!!” พูดใส่หน้า...แล้วสนองให้มันถึงใจ จากที่ ทน ๆ ...มันทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย ทำตัวอย่างเงี้ย...!!!!!!!!!!!!!!!!!



 :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 48 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:47:57

ตอนที่ 48

            [แยมโรล]

            อร๊า กกกก...โดนแกล้งแน่ ๆ ทนไม่ไหวแล้วโว้ย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะไอ้พี่ฟ้ามันคุยงานอยู่ ผมรู้ซึ้งแล้วเวลาพี่มันทำงาน มันจะจริงจังมากแค่ไหน ยิ่งเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงแบบนี้ด้วย ใครต่อใครต่างเสนอหน้าเข้ามาเวลาที่ไอ้พี่ฟ้าเดินผ่าน คุณฟ้าครับ...อย่างโน้นอย่างนี้ บางครั้งผมเลยถูกผลักกระเด็นออกจากวงสนทนาไปโดยปริยาย แต่ก็ดีเหมือนกัน..ใครเขาอยากจะมากันเล่า!! คิดถึงเตียงนุ่ม ๆ แอร์เย็น ๆ แย่แล้ว

            ผมชอบนะ ถึงจะมาแค่วันสองวัน...ผมก็ชอบบรรยากาศแบบนี้ มีต้นไม้มีธรรมชาติ อากาศดีกว่ากรุงเทพฯตั้งไหน ๆ แต่ก็นะ...มันใช่บ้านเรารึก็เปล่า ยังไงผมก็ชอบวิถีชีวิตแบบผมอยู่ดี คิดถึงเสียงเพลง คิดถึงกีต้าร์จัง...

            “แยม มายืนอะไรตรงนี้”ไอ้พี่ฟ้าเดินมาหา ผมชักสีหน้า...บอกกี่ทีแล้วอย่างเรียกอย่างนี้!!

            “นั่งเล่นอยู่ได้ คิดจะช่วยพี่บ้างไหม”คนพูดไม่คิด...แต่คือกูคิดว่ะ ผมที่หงุดหงิดเพราะร้อนอยู่แล้วเลยทำตาโต..เพราะคำกล่าวหานั่น

            “แล้วเอาผมมาทำไมว่ะ!!! ก็บอกแล้วว่าไม่อยากมา..ไม่อยากมา!!!!”

            คนงานหลายคนมองมาที่เราสองคน พี่ฟ้าส่งสายตาตวาดเข้ม ๆ ก่อนจะกระชาก ใช้คำว่า ‘กระชาก’ ผมเดินห่างออกมา...

            “หงุดหงิดอะไร!?!?”พี่ฟ้าถาม จ้องหน้าผมนิ่ง...พูดไม่ออก ไม่ได้เขินด้วย...ไม่อยากพูดโว้ย

            “หน้างอหมดแล้ว”ไอ้เชี่ยยยยย...คือพูดจบ พี่แกเล่นก้มลงมาจุ๊บผม ผงะดิครับ!!! เชี่ยยยยยย...กลางแจ้ง คนงานเยอะแยะ เดี๋ยวฟ้าได้ฝ่าตอนกลางวันดิครับ!!!!!

            “บ้าป่ะ! ทำไรไม่ดูสถานที่!!!!”ผมชักสีหน้า

            “หึหึหึ ไปช่วยพี่จดนี่ดีกว่า...ป่ะ”พี่ฟ้ายื่นสมุดโน้ตมาให้ผม ยืนนิ่งดิครับ...

            “เสร็จตรงนี้ก็จบแล้วล่ะ...เหลือแค่งานในออฟฟิศ แยมจะได้ไปนอนเล่นแอร์เย็น ๆ ในนั้นไง”พูดอย่างเอาใจ เออ...ได้ยินคำว่านอนเล่น+แอร์เย็น ๆ ก็พอจะยิ้มน้อย ๆ ได้บ้าง

            “แล้วงานเหลือเยอะไหม”ถามเขาหน่อย...เรื่องงานน่ะ เดี๋ยวจะคิดว่าไม่สนใจ ไอ้พี่ฟ้ายิ้มแล้วพยักหน้า

            “เหลืองานในออฟฟิศ”ผมพยักหน้า เอาว่ะ...สู้ก็สู้ แม่งเซ็งชิบหาย...โดนใช้แรงงานทั้งข้างนอก ทั้งบนตะ เตียง...ห่านแค่คิดก็หน้าแดงว่ะกู!

           

            ผลผลิตต่อปีอย่างเยอะ แถมยังส่งออกนอกอีก...มีรีสอร์ตที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด แถมยังมีโรงงานของตัวเอง...ถ้าไม่รวยก็ไม่รู้จะว่ายังไงละครับ ผมควรอิจฉาไอ้นาวมันไหม...ไม่แปลกใจที่มันจะเอาแต่ใจขนาดนั้น ก็ถูกปรนเปรอด้วยของแพง ๆ จนเคยชิน

            “นายครับ คุณทีให้มาบอกว่า...มีงานรอนายเซ็นอยู่ครับ”คนงานเรียกพี่ฟ้า ตอนที่กำลังคุยงานอยู่กับอีกคน พี่ฟ้าพยักหน้า

            “ฝากดูตรงนี้ด้วยแล้วกันนะ ยังไงพรุ่งนี้ฉันจะมาดูอีกครั้ง”พี่ฟ้าสั่ง

            “คุณ ๆ เย็นนี้มีวงกระแช่ไปอีกไหม”ไอ้คนงานคนหนึ่ง คุ้นหน้าว่า...อยู่ในวงเหล้าที่กินด้วยกันเมื่อคืน กระซิบถามผม

            “ที่ไหน”ผมถาม

            “ก็บ้านเดิมล่ะครับ แต่คืนนี้มีสูตรใหม่รับรองเด็ด!”มันยกนิ้วโป้งขึ้นมา ทำหน้ายิ้มทะเล้น...ผมยิ้มตอบพยักหน้ารัว ๆ

            “กระซิบอะไรกัน!?!?!”พี่ฟ้าจับท้ายทอยผมแล้วบีบ สะดุ้งสิครับ

            “ไป ๆ ไปไกล ๆ ตีน...เดี๊ยะ ๆ นี่ก็เหมือนกัน...อย่าคิดว่าพี่จะปล่อยเราไปกินเหล้าเมาอย่างเมื่อคืนนี้อีก!!!”พี่ฟ้าตวาด ผมทำปากยู่ใส่

            “ใครบอกผมจะไปเล่า!!!”ไอ้คนชวนตัวดี...เปิดหนีไฟแล่บตั้งแต่พี่ฟ้าด่าแล้ว เฮ้อ...ยังไม่ได้ถามเลยกี่โมง!!

 

            “อ้าาาาา”ผม กางมือออก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา ถูกใจได้รับแอร์...พี่ฟ้าเดินตามเข้ามา พร้อมด้วยเลขาสองคน คนนึงเป็นผู้ชาย ชื่อพี่ที อีกคนเป็นผู้หญิงชื่อพี่ปลา

            “นี่อย่าบอกนะครับว่าคุณฟ้าพาน้องโรล เดินทั่วไร่เลย”พี่ทีถาม

            “อือ ตั้งแต่พรุ่งนี้...ผมจะให้เค้ามาช่วยงานเล็ก ๆ น้อยบ้างนะ ทีกับปลาช่วยดูแลด้วยแล้วกัน”ผมบอก พี่ทีกับพี่ปลายิ้มแปลก ๆ

            “นี่น้องชายบอสรู้หรือยังคะเนี่ย”พี่ปลาถาม พี่ฟ้าพยักหน้า...

            “แยมมีอะไรไม่เข้าใจ ก็ถามพี่ทีกับพี่ปลาได้นะ...”พี่ฟ้าหันมาหาผม ผมยิ้มเจี๋ยมเจียม...สามคนนี้มองผมแล้วยิ้มแปลก ๆ

            “เดี๋ยวผมขอของว่างให้เค้าหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวจะหงุดหงิดใส่ผมอีก”พี่ฟ้าบอก พี่ทีกับพี่ปลายิ้ม ๆ แล้วเดินออกจากห้อง ผมก็เอนตัวนอนบนโซฟาทันที

            “เป็นเด็กดีของพี่นะ”พี่ฟ้าก้มลงมาจูบหน้าผากผม เอ่อ...บ้าไหม!!!! เขินนะโว้ย!!!!

            ผม ไม่ได้พูดอะไรต่อ...จนอาหารมา ของว่างนี่คือ...ผัดไทยกุ้งสด และขนมไทยเรียงมาน่าทานมาก น้ำแดงผมก็ชอบนะ...สรุปฟาดเรียบ ส่วนพี่ฟ้า...ก็นั่งอ่านเอกสาร จนผมแทบลืมไปเลยว่าพี่มันอยู่ในห้องด้วย เพราะเงียบมาก ๆ

            หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนตามสเต็ป วันนี้เหนื่อยและเพลียมากกว่าทุกวันจริง ๆ ผมกะจะนอนพักสายตาแต่เผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ จนรู้สึกมีสัมผัสที่ริมฝีปากนั่นแหล่ะ...เลยทำให้ลืมตาขึ้นนิดนึง

            “หลับต่อเถอะ”หน้าพี่ฟ้าอยู่แค่คืบ ผมหลับต่อตามที่พี่เค้าบอก แต่รู้สึกเหมือนจะมีผ้าอุ่น ๆ มาคลุมร่างผมไว้...สบายจังเลย :P

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

            “แยม...แยม”เสียงใครเรียก แม่ม...กำลังหลับสบายนะขอร้อง ผมปัดมือออก

            “ตื่นเถอะ แยม...แยม”คราวนี้เขย่าตัวด้วย ผมขมวดคิ้ว...ลืมตาอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ คนจะหลับจะนอน...

            “พี่เสร็จงานแล้ว กลับบ้านเถอะ...ป่านนี้ทุกคนรอทานข้าวกันแย่แล้ว”พี่ฟ้าบอก

            “กี่โมงแล้ว”ผมถาม

            “ทุ่มกว่าๆ”ห๊ะ!!!!!!!!! นี่ผมนอนยาวหลายชั่วโมงเลยเหรอเนี่ย!!!!!!! ไอ้พี่ฟ้ามันก็ก้มหน้าลงมาจุ๊บอีกหลาย ๆ ๆ ที จนผมตบแก้มมันรัว ๆ

            “เห็นว่าไม่พูดเอาใหญ่เลยนะ!!”กูแม่ม...เปลืองตัวว่ะ ไอ้พี่ฟ้าหัวเราะ

            “ไปเถอะ...พี่หิวข้าว หิวเราด้วย...”ไอ้ประโยคหลังมันกระซิบข้างหูผมเบา ๆ ขนลุกซู่ ๆ ไปจนถึงกลางหลัง...ผมตบมัน1ที! ก่อนจะกึ่งวิ่งออกมาจากออฟฟิศ ไม่มีคนเลย...แน่ละ หมดเวลาทำงานแล้วนี่

            “แยมกลับมานี่ก่อน”พี่ฟ้าตะโกนเรียก ผมยืนนิ่งทำหน้างอ...ไอ้ชายโฉดมันก็เดินหัวเราะออกมา

            “ถือนี่ด้วย...”แฟ้มเอกสารอย่างเยอะเลยเถอะ

            “งานยังไม่เสร็จ?”

            “ครับ”ผมถอนหายใจ น่าสงสารเหมือนกันนะ...ทำงานทั้งวันยังไม่พอ นี่ยังต้องเอางานหอบไปทำที่บ้านอีก

            “ครับแล้วเหรอครับนาย”ลุงแก่ ๆ วิ่งถือไฟฉายเข้ามา

            “อ่อ ลุงขาม...ฝากปิดออฟฟิศด้วยนะ ด้วยฟ้าจะกลับแล้ว”

            “ครับ”พี่ฟ้าเดินไปจับมอเตอร์ไซต์เก่า ๆ คันนึงมา ผมยืนมอง

            “ป่ะสิ”

            “จะไปได้เหรอ....” ว่ะ! โห...เก่าโคตร ๆ อ่ะ ไม่ใช่ไปดับกลางทางนะ

            “ไปด้ายยย”

            เอาว่ะ...ดีกว่าเดิน ผมหอบเอกสารในมือดี ๆ ขึ้นนั่งและจัดท่าทางให้ถนัด ก่อนจะเอามือจับไหล่ซ้ายพี่ฟ้าไว้ มืออีกข้างก็จับแฟ้มไว้มั่น...ไปเลยลูกพี่~!!!

           

            ไอ้นาวยืนรอหน้าบ้าน...หน้าง้ำมากขอบอก ทันทีที่รถเครื่องเก่า ๆ นี่จอด มันก็เดินมาจ้องหน้าพี่ฟ้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

            “ทานข้าวหรือยังครับ”

            “ยัง!!! นี่มันกี่โมงแล้ว!!!!”ไอ้เพื่อนยากมันตวาดพี่มัน

            “พี่เคลียร์งานเพิ่งเสร็จเลยครับ ขอโทษทีน้า”ทีกับน้องพูดซะเพราะ พี่ฟ้ามันเดินมาแบ่งแฟ้มเอกสารในมือผม ไอ้นาวหันมาพยักหน้าให้นิดนึง

            “พี่ฟ้าไม่ได้หนีงานไปไหนใช่ไหมโรล”มะนาวถาม

            “เปล่า”ผมตอบ จะให้มันไปไหนได้ว่ะ...งานรัดตัวติ้ว ๆ ๆ ๆ ขนาดนี้

            “โอเค ครั้งนี้จะให้อภัยก็ได้ ว่าแต่วันนี้...ไปทำอะไรกันมาบ้าง”

            ผมยืนนิ่ง...รอพี่ฟ้าตอบ

            “ก็หลายอย่าง”

            “นั่นแหล่ะ อะไรบ้าง!?!?!”เพื่อนนาวคาดคั้น จริง ๆ ผมก็ไม่ได้ค่อยได้ทำอะไรเท่าไหร่อ่านะ แค่เดินตามต้อย ๆ

            “พี่หิวแล้วครับ แยม เอ้ย...โรลก็หิวแล้ว งั้นเราขึ้นไปทานไปคุยไปดีกว่าเนอะ”

            ผมพยักหน้ารัวๆ ๆ ไอ้นาวถอนหายใจ...

            “เออ ก็ได้ๆ”

            ฟู่~

            นาวมันเดินกระแทกเท้าเข้าบ้าน...ไอ้พี่ฟ้าหันมาหาผม เดินมาใกล้ ๆ ไอ้เราก็ไม่ได้ระวังตัว มันก็ก้มลงมาฉกริมฝีปากผมเฉยเลย อึ้ง...!!!! แฟ้มร่วงจากมือหมดเลย...!!!!! นาวหันกลับมา...

“ว้า...หิวมากเหรอครับน้องโรล เก็บแฟ้มแล้วตามมาเร็ว ๆ นะครับ”พี่ฟ้าบอก

ฮึ่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แค้นนี้ต้องชำระ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

กว่า จะถึงบ้านก็ดึกโข...มองนาฬิกาแล้วถอนหายใจ 4 ทุ่มแล้ว ตอนนี้ไม่มีแรงจะลืมตา หรือทำอะไรทั้งนั้น ยกแฟ้มไปวางที่โต๊ะทำงานพี่ฟ้า พี่ฟ้าก็เดินเข้าไปดูแม่...เห็นว่าหลับแล้วก็พาผมขึ้นมาข้างบน

“สนุกไหม”พี่ฟ้าถาม

“สนุกกะผีอะไร ผมร้อน...ผมเหนื่อย!”ผมโอดครวญ พี่ฟ้ายิ้มเบา ๆ ลูบแก้มผมขึ้นลง ขณะที่ตัวผมยังนอนบนเตียงกว้าง

“ทนได้ไหม”พี่ฟ้าถาม

ผมมองหน้าเขาชัด ๆ ทนอะไร....? ถ้า หมายถึงทนแดดทนฝนเหรอ จะบอกให้นะ...ผมนี่ทำงานมาตั้งแต่ 9 ขวบ ไอ้เรื่องอึดน่ะขอให้บอก มาถึงให้ทำอะไรแบบนี้...ก็ยังไม่ชินเลยบอกตรง ๆ แต่รับรองว่าถ้าทำไปเรื่อย ๆ ผมก็ทนได้

พี่ฟ้าลูบหัวผมเบา ๆ จุ๊บปากผมอีกที วันนี้กูเสียหายไปกี่แสนแล้วเนี่ย!

“ไปอาบน้ำเถอะ...”พี่ฟ้ากระซิบ

“ตาเราจะไม่ไหวอยู่แล้ว”เขาบอก

 

ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงทุบประตูดัง ผมกับพี่ฟ้าตกใจ

“พี่ฟ้า!”เสียงมะนาว ผมผลักพี่ฟ้าออก ยืนนิ่ง...ชั่วครู่พี่ฟ้าตั้งสติได้ก็ขานรับออกไป

“ครับ?”เดินไปเปิดประตู

“วันเสาร์ไปส่งที่กรุงเทพฯด้วย พ่ออนุญาตแล้ว!!!”มะนาวบอก พี่ฟ้าทำหน้างง ๆ

“วันนี้นอนด้วยคนนะ...”

ผมแทบจะหัวเราะกร๊ากกกก...พี่ฟ้าทำหน้าเล่อหราตลกดี

“กูนอนด้วยนะ”ไอ้นาวบอก ผมพยักหน้า...เหนื่อยมากแล้ว คว้าผ้าเช็ดตัวได้ก็วิ่งเข้าห้องอาบน้ำ ปล่อยให้สองพี่น้องเคลียร์กันเอาเอง

////////////////////////////////////////////////////////////////////

วัน ต่อมาผมก็ไปช่วยงานพี่ฟ้าเหมือนเดิม ส่วนไอ้นาวนะเหรอ...มันก็เล่นซนของมันไปตามประสา ตั้งแต่วันนั้นมันก็ไม่ได้มานอนกับผมอีกเลย (มันบอกผมถีบมันตกเตียง...ตอนไหนว่ะ กูไม่เห็นรู้เรื่อง) เอาเป็นว่า...มันไม่มานอนแล้ว มันบอกว่า นอนห้องมันปลอดภัยกว่า ผมก็ไม่ขัดอยู่แล้ว บ้านเค้าจะทำอะไรก็ได้ เพราะพี่ฟ้าไม่ค่อยได้เข้ามานอนในห้องสักเท่าไหร่ โน่น...หลับในห้องทำงานประจำ จะทำงานหนักไปถึงไหนกัน

วันนี้ พี่ฟ้ามาส่งนาวที่กรุงเทพ ผมก็ได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย...เพราะพี่ฟ้าต้องเลยไปงานที่โรงแรมอะไรไม่รู้ ดีเหมือนกัน ผมจะได้แวะคุยกับเพื่อนบ้าง

“เหนื่อยจัง”พี่ฟ้าบ่น ผมเผลอจับแขนนวดเบา ๆ พี่ฟ้ายิ้มอบอุ่น

“จองโรงแรมแล้ว เดี๋ยวพี่พาเราไปหาเพื่อนก่อนแล้วกันนะ”พี่ฟ้าบอก

“จองทำไม..ห้องผมก็มี!”ผมบอก

“ห้องเราเล็กนิดเดียว นอนโรงแรมเถอะ”พี่ฟ้าเถียง

“เล็กแล้วนอนไม่ได้เหรอ?”ผม ถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติไม่ได้น้อยใจหรือไม่ชอบใจคำพูดอะไรหรอกนะ แต่ผมก็นอนของผมมาอย่างนี้...นี่ใหญ่กว่าห้องปกติทั่วไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะนอนกับไอ้ชัดสองคน

พี่ฟ้าจอดรถ...

“ไม่ใช่อย่างนั้น”

“แล้วอย่างไหน?”ผมถาม

“นอนโรงแรมสบาย ๆ ไม่ดีเหรอไง”พี่ฟ้าถาม

“ห้องผมก็นอนสบาย งั้นพี่ก็ไปนอนโรงแรม ผมจะกลับห้อง!!!!”จะว่าดื้อก็ได้นะ ผมอยากกลับห้อง...ไม่ได้กลับหลายวันแล้ว อยากแวะไปสักหน่อย...

“แยม...”

“อย่ามาเรียกชื่อผม!!!”กัดฟันตอบ พี่ฟ้าถอนหายใจ

“โอเคครับ ไปนอนห้องแยมก็ได้”พี่ฟ้าออกรถ ผมแอบยิ้ม...ก็แค่เนี้ยะ

 

มาถึงห้องพักโทรม ๆ พี่ที่ดูแลหอวิ่งเอาจดหมายมาให้

“น้อง โรลหายไปหลายวันเลยนะ เอ้านี่...จดหมายเยอะแยะเลย”ผมยิ้มขอบคุณ แต่เหมือนพี่เขาอยากรู้มากกว่าไอ้คนที่ผมพามาด้วยนี่ใคร เพราะปกติจะพาเพื่อนออกแนวติสท์ ๆ มาด้วย ไม่เคยมีใครแต่งตัวมีสกุลรุนชาติอย่างนี้มาก่อน

“ไปเถอะ”ผมปล่อยให้แกสงสัยอย่างนั้นแหล่ะ คึคึคึ เอาให้อกแตกตาย...เย็นนี้จะได้มีเรื่องเม้าธ์ในสมาคมชาวหอ ว่าผมลากใครไม่รู้เข้าห้อง!

ฝุ่นเต็ม...เพราะไม่ได้ทำความสะอาดหลายวัน ผมยิ้มเหย ๆ ให้พี่ฟ้า

“ไหวไหมครับ”

ผม น่ะไหว...พี่ไหมไหมดีกว่า เห็นสภาพพี่แล้วโคตรไม่เข้ากับห้องผมอย่างแรงอ่ะ เหมือนคุณชายตกยากยังไงไม่รู้ นี่คิดผิดหรือคิดถูกว่ะ พามาที่นี่...

“แค่ก ๆ”พี่ฟ้าเริ่มไอ ตอนแรกผมก็ยังเฉย ๆ นะ ทำความสะอาด กวาดโน่นปัดนี่...แต่เห็นพี่แกไอหนักขึ้นก็สงสาร

“พี่ฟ้า...”

“ครับ”

“พี่ไปนอนโรงแรมเถอะ ผมนอนที่นี่คนเดียวได้...เอาไว้พี่เสร็จธุระ แล้วค่อยนัดเจอกัน”ผมบอก พี่ฟ้ายิ้ม

“ไม่เป็นไร”

แต่ มึงไอแบบหนักมาก...สัส เดี๋ยวมาตายห้องกูทำไงว้า ผมหงุดหงิดมากขึ้น...สะบัดผ้าปูที่นอนที ฝุ่นจับ...ก่อนไปก็ไม่ได้ซักตั้งหลายอาทิตย์ นอนไม่ได้แน่ ๆ ไม่ใช่พี่ฟ้า...แต่ผมนี่สิ มีแต่ฝุ่นอย่างนี้...หลังคงผื่นขึ้น

“ผมไปนอนโรงแรมด้วยก็ได้”ผมเดินมาบอกพี่ฟ้า พี่เขาทำหน้างง ๆ

“จะไปนอนด้วยก็ได้...แต่ตอนกลางวันถ้าพี่ไปธุระก็แวะมาส่งผมที่นี่ก่อน ผมจะเข้ามาทำความสะอาด”

“ไม่มีแม่บ้านเหรอ?”ผมส่ายหัว

“แล้วไม่ไปหาเพื่อนแล้ว?”

“ก็ค่ำ ๆ ค่อยไปหาพวกมันก็ได้”

“แค่ก ๆ ฮัดชิวววว”

“ไปเถอะ...อยู่นานเดี๋ยวได้สำลักฝุ่นตาย”ผมบอก ก่อนจะพากันออกมาไม่ลืมหยิบจดหมายและเอกสารอื่น ๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะติดมาด้วย

พอ ลงมาผมก็เอาเงินที่มีจ่ายค่าเช่าค่าน้ำค่าไฟ แทบจะหมดตัว...ก่อนจะขึ้นรถไปนอนโรงแรมกับพี่ฟ้า ซึ่งไอ้โรงแรมที่พี่มันเลือก ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาได้...หรูเชียวครับ ถ้าให้เก็บเงินมาเอง ชาตินี้ทั้งชาติคิดว่าคงไม่ได้มา

โรงแรม ใจกลางเมืองแบบนี้ เดินเข้าไปแล้วต้องแบบ...ก้มมองสภาพตัวเอง แหม่...กูน่าจะใส่รองเท้าขัดมันคู่ที่ไว้ใส่ไปสอบซะก็ดี จะได้เข้ากันโรงแรมที่แพงเหี๊ยเหี๊ยแบบนี้ แต่ที่นี่ดีนะ...แต่งตัวขนาดผมพนักงานก็ไม่มียืนจิกตามอง ทำสายตาแบบต่ำมาก นี่สิถือว่าปฏิบัติงานยอดเยี่ยมกระเทียมดอง (เกี่ยวไรว่ะแยม) ได้ใจลูกค้าไปเลย เอาไว้พี่รวยจะมาอุดหนุนอีกนะน้อง!!! ยืนรอไม่นาน...พี่ฟ้าก็แกว่งกุญแจกลับมา

ชั้น 48 ติ๊ง ไอ้เสียงติ๊งของลิฟท์นี่มันเร้าใจดีจริง ๆ ถึงห้องปุ๊ป...ผมถึงกับอ้าปากค้าง สวยมากกกก...พี่ฟ้ากอดเอวผม

“ชอบไหม”เสียงกระซิบหวานบาดหู แต่คือกูตกอยู่ในภวังค์ไปแล้วอ่ะครับ

“ชอบ”

ห้องใหญ่มาก...กว้างมาก ภายในห้องมีเครื่องอำนวยความสะดวกพร้อมสรรพ เตียงนอนขนาดใหญ่...ผมแอบเหล่ไอ้พี่ฟ้านิดนึง

“จุ๊บ...พี่นอนโซฟาได้”

ค่อย ยิ้มออก...โซฟาก็ใหญ่ดี แหม่...ท่าทางจะติดนอนโซฟา ผมเปิดไปเปิดม่าน โอ้โหหหหห...นี่มันกรุงเทพฯ เหรอว่ะ เห็นวิว เกือบจะรอบทิศแบบนี้...น้ำตาจะไหล อยากจะโทรไปอวดใครต่อใครว่าคนอย่างกูได้ขึ้นมานอนโรงแรมหรูแบบนี้ ได้เห็นวิวแบบนี้ ให้คนเขาอิจฉาเล่น...

“จุ๊บ...”พี่ฟ้าจูบตรงซอกคอ หลังใบหู...สะ เสียว นะโว้ย แหม...เนียนมาก!

“พอเลย”ผมเบี่ยงตัวออก พี่ฟ้าหัวเราะ...

“สักรอบก่อนไหม”คนพูดกระแซะ แต่ผมหน้างอมาก ๆ

“ถ้าพี่ทำ เราไม่ต้องมาพูดกัน”ผมบอก พี่ฟ้าหัวเราะต่อ...

“ถ้าพี่จะทำแยมจริง ๆ ก็ทำได้ อย่างแยม...ล้มทีเดียวก็อยู่แล้ว”

ครับๆ มึงมันบึกมาก...เข้มมาก สัส...ลอยหน้าลอยตา

“แต่ตอนนี้...พี่ไม่ไหวแล้ว ขับรถมาเหนื่อยมาก ๆ”

“แต่ผมหิว”รีบบอกก่อน เพราะไอ้พี่ฟ้ามันต้องอยากนอนแน่ ๆ

“โทรไปสั่งเถอะนะ”พี่ฟ้าอ้อน ผมหน้าแดง...ไม่ค่อยเห็นมันอ้อนสักเท่าไหร่

“สั่งเป็นที่ไหนเล่า!!?”

พี่ฟ้าหัวเราะ...หยิบโทรศัพท์มากดโทรแล้ว สั่งอาหารรัว...

“โอเค ไปล้างหน้าล้างเท้า...แล้วนั่งดูทีวีไปก่อนนะครับ พี่อยากนอน”กูว่าละ...

“แล้วถ้าอาหารมา”

พี่ฟ้าเปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมา วางไว้ให้...

“เอาเงินให้พนักงานแล้วให้ทิปเขาด้วย อย่าออกไปไหนนะ”พี่ฟ้าบอก ผมพยักหน้า...จะให้ออกไปไหนว่ะ อยู่ในนี้สบ๊าย สบายจะตาย...มีเกมส์ Wiii ให้เล่นด้วย ดีจริง ๆ

 

////////////////////////////////////////////////////////////////

ระหว่าง ที่พี่ฟ้าหลับ ผมก็นั่งทานอาหารไปเงียบ ๆ ดูทีวีไปด้วย กะว่าจะกินแค่นิดหน่อย แต่เพลินดีจริง ๆ หมดเกลี้ยงเลย เกือบ ๆ หกโมงเย็น คนตัวโตก็ลืมตาขึ้นมา แต่ยังไม่ลุกขึ้น...ผมก็เห็นแล้วล่ะ แต่ยังคงนั่งดูทีวีต่อไป

“แยม...”พี่ฟ้าเรียก

“แยม...”

ผมหันมอง ไอ้คุณชายมันกระดิกนิ้วเรียก...ทำหน้านิ่ง ๆ มีรึคนอย่างแยมโรลจะเดินไป จะทำอะไรก็ช่างเขาเถอะ เดี๋ยวเบื่อก็หยุดไปเอง

“พี่เรียกได้ยินไหม”พี่ฟ้าเดินมาดีดหู

“เจ็บนะ!!!!”หันไปทำหน้าเคือง ๆ พร้อมจับหูตัวเอง ผมเริ่มหน้างอไม่สบอารมณ์...ดูทีวีอยู่ดี ๆ ก็โดนกลั่นแกล้ง ไอ้พี่ฟ้ายิ้มและหัวเราะชอบใจ

จับคางผมเชิด เตรียมจะก้มจูบ...แต่ผมสะบัดหนีก่อน คิดว่าจะทำอะไรได้ง่าย ๆ เหรอมึง! เดี๊ยะ ๆ พ่อยันไปนู่น...พี่ฟ้าบีบคางทำตาน่ากลัวใส่ โรคจิต...

“เจ็บ!!!”

“จุ๊บ....”

โดนจนได้...~~

“เจ็บ...” น้ำตาคลอไม่ได้เวอร์ แรงมันมากมายมหาศาล...บีบจนปากผมแดง แก้มบุ๋มเจ็บไปถึงแผงฟันเรียงรายด้านใน ไอ้บ้า...พอพี่ฟ้าปล่อยออก ผมก็หันหน้าหนี...

“บอกให้มาจุ๊บดี ๆ ไม่ยอมมา”ไอ้บ้าพูด

“ผมเจ็บนะ!!!!”ผมบอก

“มาจุ๊บให้หาย...”ผมถอยห่างส่ายหัวดิก ๆ

“อย่าขัดใจได้ป่ะ!?!?!”พี่มันโน้มลงมาหาทั้งตัว ฟัดแก้มซ้ายฟอด ขวาฟอดด~ จนพอใจ...แล้วนั่งข้าง ๆ

กุงอน~!!

 

เอ้ยยย!!

 

 

กุเคือง!!!

 

 

“แยมน่ารัก”ไม่พูดเปล่า มีการเอาหลังนิ้วชี้มาลูบแก้มขึ้นลงด้วย

“หน้าแดงยิ่งน่ารัก”

 

ผมไม่พูดอะไร...มองวิวนอกหน้าต่าง รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้น...~

 

/////////////////////////////////////////////////

“ผมอยากไปหาเพื่อน”ผมร้องบอกก่อนที่จะถูกคุกคามมากไปกว่านี้

“เอาสิ กี่โมงแล้ว...เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปเอง”

“จุ๊บ...”

“พี่ฟ้า~!!”ผมยกมือปิดปากตัวเอง เพราะคนตรงหน้าเริ่มเยอะไปแล้ว ไม่อยากจะเหวี่ยงใส่ (เพราะจริง ๆ ก็กลัวไอ้พี่ฟ้ามันทำให้ผมเจ็บตัว)

“หึ หึหึ ขออีกทีเดียวเลย...”พี่ฟ้าดึงมือผมออก ก้มหน้าลงมา...จูบแบบลุ่มลึก หวาน และนานกว่าเดิม ทีแรกก็ไม่อยากจะโอนอ่อนให้ แต่เพราะเป็นจูบแบบไม่เร่งเร้าเอาแต่ได้ มันก็กลับทำให้ผมเคลิ้มได้ง่าย ๆ น่ะสิ

ลืม!! ลืม!! ลืม!! ทุกอย่างในสมองตอนนี้ขาวโพลนไปหมด ลืมทุกอย่าง...แถมยังอ่อนระทวยให้ไอ้พี่ฟ้านี่อีก

“อืม~”เสียงครางในลำคออย่างพอใจของพี่ฟ้า ก่อนจะตวัดลิ้นร้อนครั้งสุดท้าย...แล้วผละออกอย่างเสียดาย

“โหย อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ...มันทำให้พี่ไม่อยากปล่อยเราไป”พี่ฟ้าจับหน้าผมจับ ยิ้มกว้าง ไม่รู้ว่าตัวเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปกันแน่ แต่ไอ้พี่ฟ้าชอบใจใหญ่

ผมก้มหน้าทั้งเขินทั้งอาย พี่ฟ้ามีรึจะปล่อย...จุ๊บแก้มซ้าย ขวา หน้าผาก แล้วมาจบที่ปากนิ่ม ๆ

“ไม่อยากปล่อยไปเลยครับ”เสียงกระซิบข้างหู

“...................................”

“แยมม~ คืนนี้กลับกี่โมง?”ปกติได้ยินแต่เสียงอ้อน ๆ ของหญิงสาว แต่พอมาเป็นชายหนุ่มแถมยังเป็นหนุ่มผิวคล้ำร่างบึกซะด้วย มันกลับทำให้หน้าแดงเขินได้ไม่แพ้กัน

“ยะ ยัง ไม่รู้~”ผมบอก

“คืนนี้อย่าดื่มมานะ”พี่ฟ้าสั่ง

“?”

“คืนนี้เรามาร่วมมือกัน โดยที่ยังไม่เมากันเถอะ...”

 

“.......................!!!!?!?!?!??!!??!?!?!?!?!..................................”

 

ผมทำหน้างง....ร่วมมืออะไรว่ะ????????????????????   :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 49 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:49:04

[ติณฑ์]

            วันนี้ทำงานวันสุดท้าย งานราบรื่นดีไม่มีปัญหา อาจเป็นเพราะผมได้ผู้ช่วยฝีมือดีอย่างคุณประกอบ ที่ไม่ปล่อยให้ผมว่างเลย มีงานมาให้อ่านและทำตลอดเวลา ส่วนแสตนด์ก็ช่วยเทรนในเรื่องของบริษัทคู่ค้าต่าง ๆ เพราะน้องเป็นคนใจเย็น และชอบล้อเล่นกับการลงทุนมากกว่า แสตนด์ดึงจุดอ่อนของผมตรงนี้ออกมา แล้วช่วยให้ผมมองคู่แข่งอย่างใจเย็นขึ้น น้ำตาลน้องสาวคนสุดท้อง ช่วยได้มากกับการหาข้อมูลและการพูดจาถ้อยทีถ้อยอาศัยในวงการธุรกิจ

            คุณพ่อปล่อยผมกลับมาเมืองไทยทั้งที่แม่อยากจะให้อยู่ต่ออีกสักเดือน แต่ผมต้องรีบกำชับว่า...อย่าลืมว่าคุณแม่ยังไม่ลูกชายคนเล็กอีกคน ขืนผมอยู่ต่อมีการฆาตรกรรมเกิดขึ้นได้

            พอรู้ว่าจะกลับทั้งแสตนด์และน้ำตาลวิ่งวุ่นหาซื้อของกลับมาฝากไอ้เตี้ยกัน ใหญ่ น้ำตาลก็งอแงกับแม่ว่าอยากกลับมาด้วย แค่สามวันก็ยังดี...แต่มีรึ ที่คุณนายจะปล่อยลูกสาวกลับมา หึหึหึ น้ำตาลเลยงอนคุณแม่ด้วยประการ ณ นี้

            แพ็คของเรียบร้อยผมจับเที่ยวบินที่เร็วที่สุดของคืนนั้น เพื่อกลับมาเมืองไทย...ทันทีที่เหยียบพื้นสนามบิน ผมก็ไล่สายตามองหาร่างที่คุ้นตาทันที นัดกันแล้ว...จะกลับวันนี้ เที่ยวบินนี้...อยากให้มันมารับ โทรหาฟ้าที่ไร่แต่โรลรับ บอกว่ามะนาวขับรถออกจากบ้านตั้งแต่ตีห้าแล้ว มันควรจะถึงได้แล้วสิ ผมวางสายแล้วโทรหาเจ้าตัว...

            “อยู่ไหนครับ”

            “แมคฯ”ตอบห้วนจัง...แต่ไม่เป็นไร เพราะอารมณ์ดีและอยากเห็นหน้ามันมากกกก เดินเข็นรถมาหามันที่แมคฯ ไอ้แสบของมันผมนั่งก้มหน้านอนราบกับโต๊ะอยู่

            “ที่รักกกก~”ผมเรียก แทนที่มันจะดีใจ...กลับทำหน้ากวนตีนใส่

            “เป็นอะไร”ผมถาม มันส่ายหน้า...

            “เมื่อเช้าตื่นกี่โมง”ชวนพี่เค้าคุยก่อน...สงสัยอารมณ์ไม่ดี

            “ตีสี่”

“ขับ รถไหวไหม เอากุญแจมากูขับเอง”ผมบอก เพราะสภาพมันต้องเรียกว่า อ่อนปวกเปียกเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงมาก ปกติเตี้ยของผมต้องกระโดดโลดเต้นดีใจ หรือไม่ก็หงุดหงิดเหวี่ยงประชากรโลก แบบนี้ไม่ใช่มัน...

ตอน แรกว่าจะกลับไปคอนโด...แต่ไม่เอาดีกว่า เอาของมาเก็บไว้ที่บ้าน...อาทิตย์หน้าเตี้ยมันเปิดเรียนค่อยกลับไปนอนกันที่ คอนโด ฟ้าบอกว่าพ่อกับแม่ไอ้เตี้ยจะขึ้นมาทานข้าวกันด้วย นอนที่นี่ดีกว่า...ห้องหับมีเยอะ จะได้ไม่ต้องวุ่นวายไปหาโรงแรม แล้วฟ้ามันจะต้องขึ้นมาส่งโรลด้วย พักนี้ตัวติดกันดีจริง ๆ

“กลับมาแล้วๆ”ป้าสาร้องดีใจ มีคนมายืนรอรับหน้าบ้านหลายคน ทำอย่างกับผมไม่เคยหายหน้าไปนานอย่างงั้นแหล่ะ

“สวัสดีครับป้า”ผมทัก

“เป็น ยังบ้างคะคุณติณฑ์ ป้าให้เด็กต้มกระเจี๊ยบเย็น ๆ นี่ก็ไปซื้อของสดกันมา แต่ยังไม่ทำหรอกค่ะ เพราะป้ารู้ว่าคุณต้องนอนพักก่อน”ป้าสาพูดอย่างเข้าใจผมดีที่สุด

“งานไปได้ดีครับ แล้วน้องเจ?”ผมมองหา

“น้องเจไปอยู่บ้านคุณ...? คุณอะไรนะ?”

“คุณแทนคุณธารป้า...”อ้วนตอบแทน ผมพยักหน้า

“ป้าช่วยให้ใครไปรับน้องตอนเย็น ๆ ทีนะฮะ ตอนนี้ผมเหนื่อยอยากพัก”

“ค่ะ”

ทุก คนกุลีกุจอหิ้วกระเป๋าสัมภาระทั้งหลายเข้าบ้าน ไอ้เตี้ยเดินตามเข้ามาไม่พูดอะไร ผมขึ้นมาอาบน้ำให้สดชื่น กะจะขอนอนพักก่อน ออกมาเห็นไอ้เตี้ยนอนแผ่ร่างกลางเตียงใหญ่อยู่

“เป็นอะไร ซึม ๆ ไปตั้งแต่กูมาละ”ผมถาม มันส่ายหน้า...

“แสตนด์กับน้ำตาลมีของฝากมาให้มึงกับเจเยอะแยะเลยด้วยนะ อย่างที่มึงชอบทั้งนั้นเลย”ผมบอก

“เหรอ”

            “แม่กับพ่อกูก็ฝากมาด้วย มึงต้องชอบแน่ ๆ”

            “อือ”

            “ญี่ปุ่นช่วงนี้อากาศดี เสียดาย...กูไม่ได้เที่ยวเลย ทำแต่งาน”ผมเล่าให้มันฟัง

            “อือ”

            ไม่ปกติละ...ซึมมากกว่าที่คิด จับหน้าผากวัดไข้ตัวไม่ร้อน แต่แววตามันเหมือนคนคิดมาก ครุ่นคิดอะไรตลอดเวลา

            “เหนื่อยจัง”ผมบอกเสียงเรียบ ๆ

            “ก็นอนสิ”มันบอก

            “นอนเป็นเพื่อนกูนะ”มันพยักหน้า ผมเลยนอนลงแล้วดึงมันเข้ามาสู่อ้อมอก กอดแน่น ๆ กลิ่นนี้ละที่คุ้นเคย อ๊าส์~ จุ๊บแก้มมันเบา ๆ เตี้ยมันก็หลับตาพริ้ม...น่ารัก

            “มึง”มันเรียก

            “ครับ...”

            “..............................”ไม่ยอมพูดต่อแต่กำเสื้อผมแน่นเลย

            “ไม่ต้องพูดก็ได้ นอนก่อนเนอะ จุ๊บ~”จุ๊บปากมันอีกที เตี้ยมันขยับตัวเข้ากอดผม จนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว แต่อบอุ่นดี...

            ตื่นมาตอนบ่ายโมงกว่า เด็กเตี้ยนั่งเช็คโทรศัพท์ผมอยู่ข้าง ๆ ผมกอดมันแน่น ๆ ให้รู้ว่าตื่นแล้ว เตี้ยมันหันหน้ามาทำตาโตใส่ แฟนใครว่ะ...น่ารักจัง ผมมันเริ่มยาวแล้ว และน้ำหนักมันต้องมากขึ้นด้วยแน่ ๆ เพราะว่ากอดไปมีแต่เนื้อนิ่ม ๆ ชอบสิครับ...คึคึคึ

            “เจออะไรไหม”ผมถาม

            “ไม่เจอ...”

            “หึหึหึ”

            “ไม่ต้องมาหัวเราะ มึงมีคดีอยู่นะ!!!”

            “คร๊าบบบ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังหมดเปลือกเลย”

            “เล่าทุกเรื่องด้วย”มันพูดเอาแต่ใจ ผมบีบจมูกรั้น ๆ ของมันนิดนึง

            “แฟนใครว่ะ โคตรขี้หึง”

            “แล้วกูมีสิทธิ์เปล่าละ???”พูดดี ๆ ก็ได้ครับ ไม่เห็นต้องตะคอกกันเลย ผมหัวเราะเบา ๆ มันยิ่งหน้าง้ำกว่าเดิม

            “หิวข้าวแล้วล่ะ จะลงไปกินข้าว...จะไปด้วยไหมครับ”

            “ไปดิ หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย!!”

            ผมจูบปากดี ๆ ของมัน คิดถึงจนเกินจะบรรยาย...ได้กลับมากอดมันแบบนี้ เหมือนฝัน...ไม่บอกมันหรอกว่า อยู่ที่โน่นก็แทบนอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้งานของคุณประกอบไว้...คิดว่าตัวเองต้องขาดใจตายแน่ ๆ ผมกอดรัดมันให้แน่นกว่าเดิม

 

            รัก...

 

            รักมาก...

 

            “ปากกูช้ำหมดแล้ว”มันบอก หน้าแดงแจ๋...ผมเช็ดปากให้มัน

            “คืนนี้อาจได้ช้ำมากกว่าปาก”

            ตีก้นไปทีนึง...มันยกตีนให้เลย ฮา...โคตรโหดอ่ะเมียกู

////////////////////////////////////////////////////////////////////

            หลัง จากทานข้าวเรียบร้อย ไอ้เตี้ยมันก็มองหาของฝากทันที ของอย่างงี้มันต้องใช้ไหวพริบกันหน่อย จะมาให้ง่าย ๆ ได้ไง ผมสั่งให้แม่บ้านเอาไปซ่อนไว้ในห้องนั่งเล่นก่อนมันจะลงมาทานข้าวแล้ว คึคึคึ นี่ก็วิ่งเสียงดังตึง ๆ ขึ้นไปข้างบน

            “ติณฑ์!”

            “อะไร?”

            “ไหนของอ่ะ”

            “ของอะไรครับ”

            “ของที่มึงบอกว่าพี่สแตนด์กับพี่น้ำตาลซื้อให้กูไง เอาไปไว้ไหนอ่ะ กูไม่เห็นเลย”

            “มีที่ไหนเล่า กูพูดเล่น”

            มันชะงัก....

 

            กัดปากตัวเอง...มองผมอย่างโกรธแค้น

            “กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ!?!?!”ทำเสียงโหด หน้าโหดซะด้วย

            “มึงเมียกู~!!!”ผมตอบโดยไม่ลืมทำหน้ากวน ๆ ใส่มัน

            “ไปตายซะไอ้เชี่ย!!!!!”

            ร้องไห้ไปแร่ะ...เด็ก ๆ แม่บ้านวิ่งตามกันใหญ่เลย ผมไม่สนใจ...นั่งทานไอศรีมต่อ อากาศเมืองไทยร้อนมาก...คอแห้งตลอดเวลา

            “คุณติณฑ์น่าตีนะคะ”ป้าสาว่า

            “แกล้งเล่น ๆ น่ะครับป้า มันอยากหลอกง่ายทำไม”ผมหัวเราะ

            “เดี๋ยวเถอะ คุณมะนาวหนีไปป้าจะสมน้ำหน้า”

             “มันไม่หนีไปหรอกครับ เชื่อผมสิ”พูดอย่างแน่วแน่

            กินอาหารคาวหวานเสร็จ ก็เดินมาห้องนั่งเล่น...ไอ้เตี้ยเดินลงมาจากห้องพอดี ถือกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาด้วย ผมรีบทำหน้านิ่งถาม

            “จะไปไหน~”

            เงียบ...ไม่ยอมตอบ ท่าทางจะโกรธจริงแฮะ ผมเดินไปถึงตัวมันจะหยิบกระเป๋าออกจากมือ แต่เตี้ยมันสะบัดออก

            “ไม่ต้องมายุ่งกับกู!!!!”มันตะโกนเสียงดังลั่น

            “เดี๋ยวกูดีดปากแตก...กลับมาเจอแบบนี้ รู้งี้...กลับแมร่งเดือนหน้าดีกว่า!!!”ผมพูด

            “ฮึก..ไม่ต้องกลับมาเลยดีไหมไอ้เหี้ย!!! ไอ้สัส...ไอ้ติณฑ์ ฮึกกก ไอ้เวร~”

            “พอ ๆ หยุดด่าได้แล้ว ปากนี่ดีตลอด”

            “แกล้งกูสนุกไหม พอใจใช่ไหม...ฮึกกก ฮึกก อื้อ ฮือออ”มันเอากระเป๋ามาฟาดผมอ่ะ เจ็บนะ...รวบตัวมันกอดไว้ทั้งตัว ก่อนที่มันจะทำร้ายผมมากไปกว่านี้ เด็กดื้อของผม...

            จับมันนั่งบนโซฟา...โดยเหวี่ยงกระเป๋าไปอีกทาง โดนมองค้อนเลยอ่ะ ผมก้มจูบมันอีกทีสองที เด็กเตี้ยกัดปากตัวเองไม่เลิกเลย

            “ไม่แกล้งแล้ว อยู่โน่นไม่มีมึง...ไม่มีคนให้แกล้ง”ผมอ้อน

            “หึ~”

            “แกล้งเพราะรักนะ”อ้อนอีก น้ำตามันไหลอย่างกับสั่งได้...คงจะแค้นจริง ๆ ผมลากของที่อยู่มุมห้องออกมา มันไม่มองหน้าผมเลยอ่ะ

            “คราวนี้ของจริงครับ”ไม่สนแฮะ...

            “ขอโทษนะ”ผมบอกลูบแก้มนั่นเบา ๆ มันกระพริบตาแล้วน้ำตาก็หยดเผาะ พยักหน้าสองสามที...อดไม่ได้ต้องเอามันมากอด เหมือนก่อนหน้านี้จะมีเรื่องเครียด ๆ ด้วย พอผมแกล้งมันเลยระเบิดขึ้นมา

            “ไหนดูสิสแตนด์ซื้ออะไรให้ โอ้โห....เครื่องบินนี่หว่า”ผมถือกล่องชูให้มันดู เตี้ยมันแอบเหล่นิดนึง

            “รุ่นนี้กูยังไม่มีเลยนะเนี่ย แล้วนี่อะไร...อ่อ ขนม เสื้อ กางเกง นี่มันเหมาร้านเค้ามาเลยรึเปล่าว่ะเนี่ย”ผมบ่น ๆ ไอ้เตี้ยไม่รื้อผมรื้อเอง

            “น้ำตาลให้อะไรนะ...”ผมจะรื้อกระเป๋าอีกใบ เตี้ยมันรีบร้องออกมาก่อน

            “กูอยากเปิดเอง”มันบอก ผมยิ้มอ้าแขนรับให้มันมานั่งตัก...

            “ครับๆ”

            ของน้ำตาลซื้อเสื้อให้กับเจ คนละห้าตัว ของเล่นจุกจิก...นาฬิกาของมันกับเจเขียนชื่อติดไว้ คนละเรือน รองเท้าของน้องเจคนเดียว เตี้ยมันทำหน้างอ...

            “ทำไมรองเท้ามีแต่ของน้องเจว่ะ”นั่นไง...

            “น้ำตาลไม่รู้ขนาดเท้ามึงไง...เอาไว้ค่อยโทรไปสั่งให้ซื้อมาก็ได้”

            มันพยักหน้า...ไม่ได้อาละวาดอะไร

            “แล้วไหนของที่มึงซื้อฝากกู”เตี้ยถาม

            “โหมึง...ทำงานทั้งวันจะเอาเวลาไหนออกไปว่ะ”

            กัดปากตัวเองอีกแล้ว...ผมรีบรวบเอวไว้ก่อนเลย

            “อีกอย่าง...รอไปชอปปิ้งพร้อมกันกับมึง สนุกกว่าอีก...”มันทำตาโต

            “ให้กูไปได้ด้วยเหรอ?”

            “ได้ดิครับ มึงเมียกูนะ!”

            “จึ้ก....”

            “พ่อส่งกูกลับมานอนรอโปรเจ็คเนี่ย กูคงว่างอีกนาน...วันไหนมึงหยุดหลาย ๆ วัน เราก็ไปกันสองคนดีไหม”

            “อือ...”เตี้ยมันยิ้มแล้วครับ ผมตาพร่าไปหมด รอยยิ้มแบบนี้...ทำเอาใจสั่นได้ทุกครั้ง จะน่ารักไปไหนว่ะ

            “ฟอด~”

            “ถ้าไม่อยากไปญี่ปุ่น”

            “ไปฮ่องกง เกาหลี สิงค์โปรก็ได้...ที่มึงอยากไป”

            “แต่กูอยากไปยุโรป”

            “คร๊าบบบ ให้ว่างก่อนเถอะ ฟอดดดดดดดดดดดด~”แกล้งดูดแก้มมันอ่ะ มันทำหน้ายุยๆ น่ารักดี ปล่อยให้มันสำรวจของเล่นจนพอใจ สุดท้ายมันก็คลานมานอนดูหนังกับผม...

            “ติณฑ์....”

            “ครับ”

            โดนนอนจ้องตาแป๋ว ผมเลิกคิ้วให้มันสองที เตี้ยมันจูบคางผมกลับมา

            “เครียด...”มันพูด

            “เครียดอะไร?”ผม รีบถาม เรื่องที่ทำให้มันซึมไปได้ครึ่งวัน แหม่ะ...ตั้งครึ่งวันเชียวนะเห้ย ผมคิดเอาเองว่าคงไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แน่นอน ยิ่งสงสัยยิ่งอยากได้คำตอบเร็ว ๆ

            “หลายอย่าง”

            “บอกกูได้ไหม...”

            “คิดว่าได้...”มันบอก อ้า...บอกสิครับ ๆ ๆ ๆ กูอยากรู้~

            “ว่า......”

            “แต่ไม่บอกดีกว่า หน้ามึงอยากรู้เกินไปละ”มันด่ากลับ หึหึหึ...ได้ทีมันกวนกลับใช่มะ

            “วุ้ย...”ผมแกล้งหัวเสียเอาใจเค้าหน่อย เพราะมันหัวเราะคิกคักคิดว่าก่อกวนผมได้ บีบมือมันเล่นเบา ๆ

            “มึงรักกูไหม”

            “รักสิครับเตี้ย มึงมีปัญหาอะไรบอกกูได้เสมอนะ...ใครทำมึงเครียดพี่ฟ้ามึงเหรอ”มันส่ายหน้า

            “ทะเลาะกับพ่อมารึเปล่า”ผมถาม

            “เปล่า แต่หลังจากนี้ไม่แน่”

            “เพราะอะไร?”

            “เพราะว่า...”

            “ว่า...”กูลุ้นจนเหยี่ยวเหนียวแล้วเตี้ยยยย~

            “กะ เกรดมัน อะ ออกแล้ว”มันพูดตะกุกตะกัก

            “แล้ว”

            “กูตก...”แล้วทำหน้าโล่งใจ แบบว่าในที่สุดก็พูดออกมาได้ซะที ผมยิ้มให้มัน...

            “กี่วิชา”

            ชูนิ้วสู้ตายมาเลย...หึหึหึ เมียกู ถ้าจะเครียดจริง ๆ เพราะกลัวโดนพ่อมันด่า มันเคยบอกแล้วว่าพ่อมันซีเรียสเรื่องเรียนมาก อันนี้ผมเคยเจอมากับตัวเอง เพราะที่ไปบ้านมันเค้าก็กำชับว่าให้มันตั้งใจเรียนหนักหนา

            “ติณฑ์...ทำไงดี”

            “ไม่ทำไง ตกก็ไปแก้สิครับ”

            “แล้วถ้าพ่อรู้...”

            “รู้ก็ไม่เป็นไร กูจับมือมึงไว้แบบนี้แล้วไง...ต้องกลัวอะไรอีก?”

            “แต่กูเรียนไม่เคยตก แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรก....”

            “แค่เรียนตกมันก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ ตกแล้วก็แก้ใหม่ได้...”ผมบอกมันสบาย ๆ

            “..................................”

            “ต่อไปนี้กูจะดูแลมึงทุกเรื่องดีไหม ถ้ากูกักเกณฑ์มึงมากเกินมึงจะรำคาญรึเปล่า”ถามก่อนเลยครับ ป้องกันการโวยวายทีหลัง

            “ช่วยกูด้วยนะ”มันบอก

            “คร๊าบบบ....”

            ผมจับมันหอมแก้มซ้าย แก้มขวา แล้วนั่งเล่นอยู่ในห้องทั้งวัน...คืนนี้คงต้องขอดูเกรดมันหน่อยละ เบื้องต้นเด็กดื้อคงต้องถูกสั่งเล่นเน็ตชั่วคราว หึหึหึ เตี้ยเอ้ย...น่ารักไปไหนว่ะๆๆๆๆ

 

 

 

 

ปาดเหงื่อฟู่ ๆ


เอาน้ำจิ้มไปก่อนนะฮับ เหมือนอิเตี้ยจะอาละวาดอะไรไม่ค่อยออก เพราะเกรดตก ฮาาาา


เปิดเทอมใหม่...ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง  :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:


แต่ไม่เป็นไร...ไอ้เชี่ยกลับมาแล้ว


โหดน้อยลงไปกว่าเดิมรึเปล่า?


อ่านแล้วติ แล้วชมก็ได้นะคร๊าบบบ



เจอคำผิดตรงไหนบอกด้วย จะรีบมาแก้ๆ

 

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 11-10-2013 21:50:16

ตอนที่ 50

 

 

            [มะนาว]

            วันนี้ พ่อกับแม่จะมาฮะ ตอนแรกผมคิดว่าติณฑ์มันจะสั่งให้แม่บ้านมันทำอาหารเลี้ยงซะอีก แต่แม่บอกว่าอยากทานอาหารจีน ไอ้เชี่ยของผมมันเลยเปิดห้องภัณตราคารสุดหรู งานนี้พี่ฟ้าไม่มาเพราะต้องอยู่ที่ไร่ ส่วนไอ้โรลก็ยังทำงานช่วยที่บ้านอยู่ เห็นพ่อเคยชม (ลับหลัง) มันว่า ทำงานดี อดทน บอกตรง ๆ ว่าน้อยใจ พ่อไม่เคยชมใครนี่ ยิ่งเป็นไอ้โรล...เพื่อนที่อายุเท่ากันกับผม เลยอดอิจฉามันหน่อย ๆ ไม่ได้ ที่ทำอะไรก็ดีไปเสียหมด อย่างว่าแหล่ะ...ไอ้นี่มันทำงานทุกอย่างที่ปั่นเป็นเงินได้ พอ ๆ กับไอ้ชัด (แต่สุจริตกว่า) มันทำงานที่ไร่สากเบือยันเรือรบ ยิ่งได้เงินเยอะ...มันก็ยิ่งทำให้ใหญ่เลย หึหึหึ ขนาดผมวานมันช่วยล้างจานข้าวไอ้มะกรูดมันยังคิดตังค์กับผมอ่ะ คิดดู...

            อาทิตย์นี้ก็คงจะจบงานของมันแล้ว พี่ฟ้าต้องเหนื่อยหาคนมาช่วยอีก...หวังว่าเปิดเทอมนี้ผมจะเห็นหน้าไอ้ชัดนะ ได้ยินว่ามันไปเอาเฝือกออกแล้ว อยากเจอมันกับน้องมาก ป่านนี้ลูกชิ้นคงท้องโตแล้วแน่ ๆ

            “เตี้ยใส่ชุดนี้นะ”ติณฑ์วางชุดให้ผมบนเตียง ผมเดินไปหยิบมาดู...ก็ดี แต่เห็นของมันแล้ว...ทำไมสีดูดีกว่ากูว่ะ
            “ไมเมิ่งใส่สีนี้อ่ะ”ผมถาม มันไม่ตอบ แต่กลับยักคิ้วใส่...เห็นมะ ๆ แมร่งชอบกวนตีน
            “ไปอาบน้ำได้แล้ว เมื่อสักพักพ่อโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว”มันบอก ผมหน้างอ...ไม่ยอมลุกไปอาบน้ำ แต่นั่งบนเตียงแทน ติณฑ์มันมองดุ ๆ ผ่านกระจก
            “หน้างออีกแล้ว...”
            “ไม่อยากใส่สีนี้~”มันถอนหายใจ แต่ยอมไปเปิดตู้เสื้อผ้า...แล้วหยิบเสื้อสีเดียวกันกับมัน แต่ไซส์เล็กกว่าออกมาให้
            “พอใจยังครับ”
            ผมพยักหน้า...ฟอดดดด~ ไอ้คนตัวโตหอมแก้มฟอดใหญ่ ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

            เราสองคนมาถึงก่อนเวลานิดนึง...แต่พ่อกับแม่มารออยู่ก่อนแล้ว ไอ้ติณฑ์นั่นแหล่ะ...ทำอะไรชักช้า ผมรีบเดินไปห้องอาหารที่จองไว้ พ่อกับแม่เริ่มทานกันแล้ว
            “แม่~~”ผมเรียก เข้าไปหอมแก้มแม่กับพ่อฟอดใหญ่...ต้องเอาใจก่อน เดี๋ยวไอ้ติณฑ์มันมาแย่งหน้าที่!
            “สวัสดีครับ”ติณฑ์ยกมือไหว้
            “นั่งสิ ๆ สบายดีนะ”พ่อถาม
            “ครับ”
            “หิว ๆ กันเลยทานก่อน ไม่ว่ากันนะจ๊ะ”แม่บอก ผมนั่งลงใกล้แม่ แล้วติณฑ์ก็นั่งข้างผมอีกที โต๊ะมันกลม ๆ เหมือนร้านอาหารจีนทั่วไป
            “ได้ครับ ๆ อันนี้ของฝากจากญี่ปุ่นครับ มีของคุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยายด้วยครับ”ถุงที่มันหิ้วมาด้วยนั่นเอง แม่ยื่นมือไปรับ
            “ขอบใจมาก ๆ จ้า...”
            “แล้วนี่ก็ฝากให้ฟ้ากับโรลด้วยนะครับ”ติณฑ์บอก ผมหันควับ...พี่ฟ้าน่ะเข้าใจ ไม่เข้าใจคือทำไมมันต้องซื้อให้โรลด้วย?? ไม่ได้สนิทกันสักหน่อย!!
            “อ๋อได้จ้ะ”
            ผมไม่ได้พูดอะไร แม้จะสงสัยมากก็ตามที...เราเริ่มทานอาหารจัดเงียบ ๆ และแล้วประโยคเด็ดที่รอคอยจากพ่อก็มาถึง
            “ไอ้ตัวแสบ เอาใบเกรดมารึเปล่า”พ่อถาม
            “โอ๊ะ! ลืมเลยครับ”ผมตอบ จริง ๆ แกล้งลืมน่ะ...กลัวโดนด่า แต่ไอ้ติณฑ์นี่ยิ้มแป้น...ควักกระเป๋ามันออกมา ยื่นกระดาษ A4 สีขาวให้พ่อ ตะเกียบแทบหล่นจากมือ! ไอ้เชี่ย...ไอ้ติณฑ์บ้า!!!!

           

พ่อ รับใบเกรดไปดูแล้วทำหน้านิ่ง ๆ แค่นั้นก็ทำให้เสียวสันหลังวาบ ๆ แล้ว ผมรู้ว่าพ่อเคร่งเรื่องเรียนขนาดไหน เกรดเทอมแรกไม่ดีเลย สาเหตุหลัก ๆ ที่เป็นแบบนี้เพราะ เวลามีงานกลุ่ม...ไม่ค่อยมีใครอยากอยู่กลุ่มเดียวกับผม เพราะทุกคนได้ยินข่าวลือ ว่าผมหยิ่งบ้าง เป็นเด็กเสี่ยบ้าง ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ผมไม่อยากมีเพื่อน...กลัวในความสัมพันธ์ใหม่ ๆ นอกจากไอ้ชัดและไอ้คิ้ว ผมก็ไม่ได้มีเพื่อนที่ไหนอีก ส่วนโรลรู้จักเพราะเป็นรูมเมทกับไอ้ชัดอีกที...

            “แย่~!”คำเดียวสั้น ๆ ผมกัดปากตัวเอง
            “ถ้าเทอมนี้ยังเป็นอย่างนี้อยู่ จะทำยังไง”พ่อถามเสียงมีอำนาจ ผมก้มหน้าลงต่ำ...แม่เป็นคนบีบมือเบา ๆ
            “เดือนนี้พ่อจะยึดบัตรเครดิตแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมีเวลาไปชอปปิ้งที่ไหน เข้าใจรึเปล่า”
            “ครับ”รับคำเสียงอ่อยมาก  นึกโทษไอ้เหี้ยที่นั่งทำหน้าแป้นข้าง ๆ เพราะมันคนเดียว!!!! งอน...! จะ ไม่คุยกับมันแล้ว...นั่งทานอาหารไปเงียบ ๆ ระหว่างนี้พ่อก็คุยเรื่องงานถูกคอกันเชียวกับไอ้ติณฑ์ แม่ตักอาหารให้ผมบ้าง แต่ผมไม่อยากกินละ...กับข้าวไม่อร่อยเลย
            “กินอย่างกับแมวดม”แม่บ่น
            “กลับไปอยู่บ้านซะดีมั้ง”แม่ทำหน้าดุ ผมเงียบ...
            “หึหึหึ อะไรที่ไม่ชอบเค้าไม่ค่อยทานเลยนะครับแม่”ติณฑ์พูด แม่มองหน้าผม...
            “ถึงได้ผอมอย่างนี้ไง มะนาวดื้อแบบนี้ลำบากพ่อติณฑ์แย่”ไอ้ติณฑ์ยิ้ม ๆ ผลัดกันตักอาหารใส่จานแข่งกับแม่ จนทานไม่ไหวแล้ว~ กว่าจะหมด...อิ่มมาก ๆ ผมแทบจะคลานออกมาจากห้องอาหารเพราะเดินไม่ไหว
            “ว่าง ๆ ก็ไปหาที่ไร่ได้นะ”พ่อบอก แหม...เข้ากันดีเชียวนะ! หน้างี้บานกว่าคุยกับลูกตัวเองซะอีก โว๊ะ!! เห็นแล้วหงุดหงิด
            “ครับ คุณพ่อ”ผมกับติณฑ์เดินมาส่งพ่อแม่ที่รถ เพราะท่านต้องไปงานอะไรต่อนี่แหล่ะ...

            “หน้งอตลอด~”มันบ่นยิ้ม ๆ

            “แล้วเสือ.กอะไรด้วยล่ะ!!!”ผม ตอกกลับ โยนถุงเป็ดย่างไปตรงเบาะกลาง ไม่ได้ตั้งใจโยนหรอก...แค่กระแทกแรงไปนิดนึง ปรากฏว่าถุงแตก...น้ำซุปเป็ดไหลออกมาเต็ม ดีมีถุงซ้อนอยู่...แต่จับไม่ทัน มันไหลลงเบาะ และลงพื้นอย่างรวดเร็ว ผมหน้าเสียไปนิดนึง

            “ทำไมนิสัยแบบนี้ว่ะ!!!!”มัน ทำเสียงรำคาญ ผมนั่งเชิดหน้า...รู้ว่าผิด แต่ไม่อยากให้มันเห็นว่าผมกลัว...ติณฑ์ลงรถไปเปิดประตูหลัง หยิบถุงออกไป...น้ำก็ไหลเจิ่งลงไปที่วางเท้า เหมือนมันหงุดหงิด...โยนน้ำซุปทิ้งเลย เอาไว้แค่เป็ด...
            “แมร่ง! เลอะรถหมดแล้ว...ทำอะไรไม่ดูว่ะ”
            “แล้วกูจะรู้ไหมว่ามันจะแตก”ผมเถียง
            “สมองน่ะมีให้รู้จักคิดหน่อย ชอบประชด!!!”มันด่ากลับ ผมมองหน้ามันอย่างเคือง ๆ
            “แล้วมาเสือ.กอะไรด้วย”ผมด่า พูดไปแล้วอยากกัดปากตัวเอง...เพราะหน้ามันตอนนี้น่ากลัวสุด ๆ ติณฑ์มันออกรถขับกระชากตามนิสัยเวลาโมโหจนถึงบ้าน แยกไปทางใครทางมัน...ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ

ผม เข้ามาเปลี่ยนชุดในห้อง เปลี่ยนแค่กางเกงน่ะ...อยากนอน เพราะรู้สึกว่าวันนี้มันเหนื่อย...จริง ๆ ก็ไม่มีอารมณ์อยากจะทำอะไรด้วย เห็นติณฑ์มันกำลังเปลี่ยนชุดอยู่ก่อนพอดี
            มันแค่ปรายตามามองไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินออกไปจากห้อง...หยิ่งนักเหรอมึง! ช่างแมร่ง...กูไม่ผิด!! เปลี่ยนกางเกงแล้ว ลงมานอนที่เตียง...น้ำตาเสือกไหลขึ้นมาเฉย ๆ ทำให้ต้องยกผ้าห่มหนาขึ้นมาปิดหน้าไว้

 

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

[ติณฑ์]

            หึ หึ...ให้คนเอารถออกไปล้าง ส่วนตัวเองก็มานั่งทำงานที่ข้างล่าง พร้อมหาวิธีดัดนิสัยไอ้เตี้ยมันด้วย หลายครั้งละ...โมโหแล้วชอบเหวี่ยงไม่มีเหตุผล นี่ก็คงโกรธที่ผมเอาใบเกรดให้พ่อมันดู จริง ๆ พ่อมันนั่นแหล่ะครับ ที่โทรมาหาผม...ว่าให้ผมอย่าลืมเอาไปให้เขาดู ผู้ใหญ่เรียกร้องจะไปขัดได้ยังไงล่ะ...มันนี่ก็กลัว...ทำอะไรไม่เข้าเรื่อง ไม่บอกวันนี้...พรุ่งนี้พ่อก็ต้องรู้อยู่ดี
            “ป้าสาครับ เย็นนี้ช่วยอุ่นเป็ดให้ผมทานนะครับ”ผมบอก ป้าสายิ้มรับ...ก่อนออกจากห้องไป กว่าจะเดินขึ้นมาดูไอ้เตี้ยอีกที ก็สี่โมงเย็นกว่าแล้ว...
            “เตี้ย~ ตื่นได้แล้ว นอนเย็นเดี๋ยวก็ปวดหัว”ผมบอก ดึงผ้าห่มออกจากหน้า...ตาแดงไปหมด ไอ้คนเก่งเอ้ย~!!
            “อืออออ”
            “ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้...นอนไม่หลับ”ผมบอก มันทำหน้างัวเงีย...พอลืมตามาเห็นหน้าผมเท่านั้นแหล่ะ ตะแคงข้างหันหน้าหนีไปอีกทาง ตกลงใครควรงอนใครกันแน่...กูงง?
            “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ~”ผมบอกคำเดียวสั้น ๆ แล้วเดินจัดของอยู่ในห้อง...มันก็นอนเล่นบนเตียงต่อ เห็นแล้วละว่าตื่นแล้ว แต่ที่นอน...คงเพราะอยากกวนตีน
            “เปิดเทอมวันจันทร์ เตรียมชุดหรือยัง”ผมถาม จริง ๆ มันอวบ ๆ ขึ้นนะ...กางเกงนศ. ไม่รู้ว่ามันจะยังใส่ได้อีกหรือเปล่า ไหนจะเสื้อ รองเท้าอีก...มันเชิดหน้าไม่ตอบ
            “ไม่พูด วันนี้ไม่ต้องพูดนะมึง...อย่าให้กูได้ยินเสียง”ผมบอก ชี้หน้าขู่...ออกจากห้องมาดีกว่า เดี๋ยวหงุดหงิดเพิ่ม!
         
            ติ๊ด ๆ
            หน้าจอแสดงสายเรียกเข้า ‘มิคัง’ ผมยิ้มแล้วกดรับสาย
            “ว่าไงครับ”
            “คิดถึงคุณจังครับ”เสียงใส ๆ ทำเอาผมยิ้มกว้าง
            “ครับผม คิดถึงเหมือนกัน”ผมบอก เห็นไอ้เตี้ยเดินลงมาจากชั้นสอง สายตาสอดส่องซ้ายขวา คงลงมาหาอะไรทาน ผมรีบเดินเข้ามาในครัวตามมัน ขืนให้มันหาเอง...ครัวผมเละแน่ ๆ
            “เมื่อไหร่คุณลุงจะมาอีกเหรอครับ”เสียงปลายสายถาม
            “เอ๋~ จะไปเมื่อไหร่ดีน้า...มิคังอยากให้ไปเมื่อไหร่ดีล่ะ”ผมถามเสียงอารมณ์ดี ไอ้เตี้ยหยิบน้ำออกมา แล้วใช้เท้าถีบ (ปิด) ตู้เย็นดังโครม!
            “เสียงอะไรครับ!?!?!?”หลานชายถาม ผมจ้องหน้าไอ้เตี้ย
            “เสียงคนนิสัยไม่ดีครับ”ผมตอบ มือหนึ่งจับโทรศัพท์ อีกมือไปคว้ามือไอ้เตี้ยไว้ เพราะมันเตรียมจะปาขวดน้ำใส่หน้าผม
            “เอ่อ คุณลุงไม่ว่างเหรอฮะ?”มิคังทำเสียงเศร้า
            “อะ นิดหน่อยครับ เอาไว้เราคุยกันอีกเนอะ”ผมตอบ
           

  “ครับ แต่คุณลุงต้องโทรมาหาผมนะ”
            “ได้ครับ...”ผมวางสายไป ไอ้เตี้ยยืนสูดจมูกใกล้ ๆ แกล้งหน่อยดีกว่า
            “เป็นอะไร?”ผมแกล้งถาม รู้อยู่ละ...ว่ากำลังโกรธ ที่ผมคุยโทรศัพท์เมื่อกี้นี้ มันเริ่มกัดปากตัวเอง
            “หิวรึยัง”ผมถาม
            “คุยกับใคร!!?!”มันถามผมกลับ...หึหึหึ ไอ้เด็กฟอร์มจัด!!! ผมไม่ตอบ...กลับยิ้มกริ่มร้ายกาจให้มัน
            “กูถามว่าคุยกับใคร”มันตะคอก
            “เด็ก~”

            ซ่า~!!!

            น้ำเต็มหน้า~!!!

            มันผลักผมแล้ววิ่งขึ้นห้องไปเลย

            “ว้าย คุณติณฑ์อะไรกันอีกล่ะคะ”ป้าสาวิ่งมาพร้อมเด็ก
            “ไม่มีอะไรครับ แกล้งมันนิดหน่อย”
            เพลี๊ยะ~~
            ป้าสาตีผมเข้าให้...
            “เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ไปเลยค่ะ...ไปง้อเธอเลย เดี๋ยวงอนลงไม้ลงมือกันอีก...ป้าไม่ชอบ”ป้าสาบ่น
            “โธ่ แกล้งเล่นครับป้า เตี้ยมันโกรธไม่จริงหรอก”ผมบอก แต่ป้าสาไม่ยอม...ไล่ผมขึ้นมาบนห้อง เพราะแกต้องใช้ครัวทำอาหารแล้ว

 

ขึ้น มาบนห้อง...คิดว่ามันจะอยู่ที่เตียง แต่ไม่มี...เลยไปดูในห้องน้ำ ไม่มี...ห้องอื่นก็ไม่มี เดินกลับมาในห้องตัวเองอีกครั้ง ได้ยินเสียงร้องไห้...มาฟากเตียงริมหน้าต่าง ผมเดินไปหามันทันที
            “ร้องอีกแล้ว”ผมบอก ร้องบ่อยจังว่ะ!?!?!?
            “ฮึก...ไม่รักกันแล้วใช่ไหม ทำไมทำกับกูแบบนี้”มันครางเสียงสั่น ผมเงียบ...ปล่อยให้มันร้องไปเรื่อย ๆ ไอ้นี่ก็ทุบอกผมใหญ่
            “เงียบซะ~”ผมปลอบ
            “มึงมีคนอื่นทั้งที่มีกูได้ยังไง...”มันถาม ร้องไห้ไปด้วย
            “ก็มึงดื้อ”คำตอบผมเล่นเอาไอ้เตี้ยเหวอไม่น้อย ร้องหนักกว่าเดิม
            “เบื่อแล้วใช่ไหม”
            “ใช่...”เหวอหนักกว่าเก่า อ้าปากค้าง...คงไม่เชื่อในคำตอบของผมเท่าไหร่
            “ฮึก ๆ ทะ ทำไม?”มันคราง
            “เบื่อเด็กดื้อ...รำคาญพูดอะไรไม่ฟัง เอาแต่ใจ...”ผมพูดเรื่อย ๆ เห็นเช็ดน้ำตาปรอย ๆ แล้วสงสารเหมือนกันนะ
            “กะ กูก็เป็นแบบนี้~”
            “ใช่ มึงเป็นแบบนี้ แล้วมันก็ชักจะมากขึ้น ๆ ทุกที เดี๋ยวนี้กูพูดอะไรไม่ฟัง แถมยังประชดกลับ...”ผมถือโอกาสนี้สั่งสอนมัน
            “ทำไมว่ะ...นิสัยนี้มันหายไปแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมมันกลับมาอีกว่ะ...อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจ ทำไมต้องอาละวาดด้วยว่ะ”ผมทำเสียงดังใส่ มันร้องไห้โฮ...
            เฮ้อ...ก็เป็นซะอย่างเนี้ย~!
            สุดท้ายก็นั่งกันอยู่อย่างนั้น ผมไม่ได้กอดปลอบอะไร รอให้มันหยุดร้องเอง
            “มะ มึง...จะ....เลิก.....ไหม”มันถาม ผมมองหน้ามัน...
            “เลิกดีไหม เลิกกันแล้วจะทำยังไง...เลิกแล้วกูจะหยุดรักมึงได้ยังไง”ผมตอบ คว้าตัวมันมากอด...มันก็ไม่ได้ขัดขืนแต่ประการใด สุดท้ายร้องไห้ต่อที่อกผมนี่ละ
            “อย่าเป็นแบบนี้อีก ทุกคนเขาตามใจมึงทุกเรื่องไม่ได้...”ผมบอก
            “กูพูดอะไร...ไม่ฟัง คราวนี้เราไม่ต้องมาพูดกัน”เพิ่มน้ำเสียงแข็งกร้าวไปอีกนิดดดด เตี้ยมันปีนขึ้นมานั่งบนตักผม เอามือคล้องคอ แล้วซบหน้าลงร้องไห้
            “ไปอาบน้ำ ล้างหน้า...เดี๋ยวลงไปกินข้าว”ผมบอก แต่มันก็ยังนั่งนิ่ง...
            “หรือยังบริการให้อาบให้?”ผมถาม
            “มะ ไม่...ต้อง”เงยหน้ามาน้ำตายังมีคลอ ๆ ผมปัดผมมันออก จูบหน้าผากเน้น ๆ
            “เมียใครว่ะโคตรดื้อ~”ผมบอกยิ้ม ๆ
            “อือออ~”หน้างออีกละ
            “ดื้อก็รัก”

            “ห้ามรักน้อยลงด้วย~”มันพูดงุบงิบเสียงเบา หึหึหึ...โคตรน่ารักอ่ะ หน้าแดง ๆ

            “ครับ”อุ้มไอ้ดื้อไปอาบน้ำก่อน...คืนนี้จะเอาของที่ซื้อมาให้มันแกะ...คึคึคึ

*-*********************************************-*

            พรุ่ง นี้เราสองคนมีนัดจะไปบ้านคิ้ว จะไปหาซื้อของไปฝากลูกชิ้นด้วย เตี้ยมันอยากซื้อเปลนอนให้น้อง มันบอกว่าไปดูมาแล้ว แต่ผมต้องกำชับมันว่าเดือนนี้มันไม่มีบัตรเครดิตนะ...เงินสดพ่อมันให้ใช้ เป็นเดือน ไม่กี่พันบาท...มันบอกว่าใช้บัตรเครดิตแฟนก็ได้ แฟนใจดี...คึคึคึ น่ารักอย่างนี้ ให้รูดไม่อั้น~!
            มีของฝากชิ้นพิเศษที่ผมยังไม่ได้ให้มัน มันเดินเอาตัวต่อโมเดลบ้านที่แสตนด์ซื้อให้ไปวางซ้อนกันสี่ห้ากล่อง คงถูกใจ...มันบอกว่าจะเริ่มต่อพรุ่งนี้เลย ที่ญี่ปุ่นมีของให้เลือกซื้อเยอะมาก ถ้ามันได้ไป...คงจะชอปเพลินแน่ ๆ
            “แปะๆ”ผมตบขาตัวเอง ให้เตี้ยมันมานั่งตัก...
            “จุ๊บ ๆๆ”มันหอมหน้าผากผม
            “หลับตา~”มันเลิกคิ้วขึ้น
            “ของพิเศษ~”มันยิ้มกว้าง...ยิ้มที่สดใส สำหรับผม...
           

            ผมหยิบ...กล่องนาฬิกามาวางไว้บนมือมัน...เตี้ยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ
            “ไม่รู้ว่าชอบไหมนะ” พูดกุกกักนิดนึง เขิน ๆ เหมือนกันอ่ะ
            “อือ ชอบ”มันตอบพร้อมกดจูบให้...

            หึหึหึ

            “ใส่ไปเรียนทุกวันเลยนะ”ผมบอก วางนาฬิกาบนข้อมือมัน ที่ซื้อให้...เพราะเคยสัญญาว่าจะซื้อให้ แต่ยังไม่มีโอกาสไปซื้อด้วยกันเลย ตั้งแต่ไปทะเลแล้ว...อีกอย่าง ผมเคยให้แหวนมันไป...

            เอ๊ะ~~!?!?!??!

            “เตี้ย! แหวนหายไปไหน!?!?!?”

            ผมพลิกมือมันดูซ้ายขวา เตี้ยมันทำหน้าเหรอหราใส่~!?!??!?! ไอ้เตี้ย!!!! อย่าบอกนะว่าแหวนหาย!??!?!?!?!



  :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 12-10-2013 01:57:48

อ่านยาวเพลินเลย จบแล้วหรอคะ จบแบบค้างๆ :jul3:

เราว่านาวน่ารักดีนะ แต่ติดเอาแต่ใจไปหน่อย ส่วนโรลมีบุคลิกเกือบจะซ้ำซ้อนกับนาว แต่ดูก้าวร้าวไปหน่อย

อีกอย่างรูปลักษณ์ของโรลที่บรรยายก็สับสนนิดๆ บางทีดูเป็นคนตัวไม่เล็กมาก(สูงโปร่ง) ผิวเข้ม บางทีเป็นคนตัวเล็กผิวขาว งงๆนะคะ

ขอบคุณที่ขยันเขียนขนาดนี้ค่ะ อ่านจุใจค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-10-2013 12:34:23

ตาแฉะกันไปข้าง ยาวมากๆๆๆๆๆๆ หลังจากที่หายไปนานอย่างนี้เขาให้อภัยได้นะ :mew1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 12-10-2013 15:10:29

อ่านกันตาแฉะ ชอบโรลกะพี่ฟ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 12-10-2013 15:45:13

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Ayla ที่ 12-10-2013 16:52:58

ดื้อก็รัก :mew1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: panari ที่ 12-10-2013 21:07:53

อ่านมาราธอนเลยทีเดียว

 น้องนาวยังดื้อไม่เปลี่ยนเลย แต่ถึงดื้อพี่ตินก็ยังรักนะ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Little_Devil ที่ 13-10-2013 00:48:55

อยากอ่านโรลกับพี่ฟ้าอีก
แต่เบื่อมะนาว ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบ ไอ้มุมน่ารักมันก็มี แต่ที่ไม่น่ารักมันมีมากกว่า
ทั้งดื้อ เอาแต่ใจ เอะอะโวยวาย ไม่ได้ดั่งใจก็ร้องไห้ ไม่รู้จักกาลเทศะ(เป็นบางครั้ง) แถมยังก้าวร้าวอีก
เหมือนเด็กสปอยล์ที่วันๆ ไม่ทำประโยชน์อะไรซักอย่างอ่ะ  :seng2ped:
อ่านมาห้าสิบตอนนี่ คือมะนาวเหมือนไม่มีพัฒนาการไปในทางที่ดีที่สมควรแก่อายุเลย
สังเกตดูเวลาชวนน้องเจเล่นเนี่ย ชอบเล่นแผลงๆ แบบอันตราย(มาก)ทั้งนั้น
คือด้วยนิสัยแบบนี้มันก็น่าตบกะโหลกจริงๆ มันเลยทำให้เบื่อมะนาวอ่ะ
แต่ชอบคู่พี่ฟ้ากับโรลนะ เราว่ามันน่าสนใจว่าคู่นี้จะดำเนินยังไงต่อไป
อย่างเดียวที่ไม่ชอบในตัวโรลคือความก้าวร้าว หวังว่าต่อไปคงไม่โผล่ออกมานิสัยแย่เหมือนมะนาวนะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 13-10-2013 08:25:02

อ่านจุใจ เอาให้หายคิดถึงกันไปเลย
น้องนาวยังดื้อ ซน และน่ารักเหมือนเดิม
แต่น้องเจนี่สิ พัฒนาการก้าวกระโดด
ดีแล้วล่ะ ดูแล้วไม่น่าเป็นห่วงเหมือนแต่ก่อน
พี่ๆเองก็จะได้วางใจว่าน้องดูแลตัวเองได้แล้ว
ส่วนพี่ฟ้ากับน้องแยมก็ต้องเอาใจช่วยต่อไป
ดูแล้วคงอีกไม่นานน้องแยมคงเปิดใจให้พี่ฟ้า
ถ้าคู่นี้เปิดตัวคงน่ารักไม่แพ้สองคู่นี้แน่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-10-2013 14:24:56

ยาวมากกก           พี่ฟ้าแรงเยอะเนาะจับแยมโรลแต่ละทีแทบจะช้ำอะ   ส่วนนาวร้องไห้บ่อยมาก!!!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Supak-davil ที่ 15-10-2013 15:04:26

ยังไม่ได้ตามอ่านเมนท์ มาจิ้มไว้ก่อน กำลังหาเพื่อนอยู่ มีใครตามมาซ้ำที่นี่บ้าง :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 16-10-2013 13:40:59

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้
นาวดื้อแบบไม่มีลิมิตจริงๆ :laugh:

ส่วนน้องเจน่ารักมากกกกกกกก :mew1:
+1และเป็ด

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: Ouizzz ที่ 17-10-2013 03:20:42

เยอะมากกกกกกกว่าจะอ่านจบเพลินเลยสนุกน่ารักเหมือนเดิมมะนาวยังน่ารักแต่ก็ยังโดนดุตลอดฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: white feather ที่ 17-10-2013 22:49:28

อ่านยาวววววววเลย เพลินๆชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
ดื้อตลอดดดดดเลยนะมะนาว ดื้อได้คงเส้นคงวาจิงๆ ติณฑ์ต้องสู้นะ
ต้องสู้กับเด็กดื้อ แต่พอเห็นน้องร้องไห้ก้อแบบอยากให้ติณฑ์ใจอ่อนกะน้องอีกละ 55555
ก้อทำไงได้ น้องนาวน่ารักนี้เนอะ >\\\\<
ชอบคู่พี่ฟ้ากับโรลจังค่ะ อยากให้เขียนถึงคู่นี้อีกนะ อยากอ่านต่อๆ
ไปอยู่ช่วยงานที่ไร่ตั้งนาน ความสัมพันธ์น่าจะมีอะไรคืบหน้านะค่ะ
อยากรู้ๆ คึคึคึ เชียร์คู่นี้ให้เค้าสมหวังกันเร็วๆ :impress2:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 41-50 11/10/13 P.13
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 24-10-2013 11:30:40

ย่องมา +1 :m7:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:50:11

ตอนที่ 51

.....

            [ติณฑ์]

                        นั่งมองดูไอ้เตี้ยมันคลานตามใต้ตู้ใต้โต๊ะครับ แหวนหาย...เฮอะ~ มัน บอกว่าตอนกลับมาจากกาญยังมีติดนิ้วมันอยู่เลย อาบน้ำให้กระถาง (หมา) มันก็เลยถอดไว้บนร่องข้างกำแพงบ้าน...ตรงก๊อกน้ำ ไปดูแล้วมันไม่มี ผมเรียกเด็กในบ้านมาถาม แต่ไม่มีใครเห็นสักคน....ยังไงกันนี่!?!?! สั่งทำให้พิเศษเลยนะ...แพงซะด้วย ไอ้เตี้ยเล่นกูซะแล้ว

            “แม่งหายไปได้ไงว่ะ”มันบ่น เริ่มหงุดหงิดที่ของไม่เจอ

            “มึงจำผิดที่รึเปล่า”ผมถาม

            “ไม่ผิด!!! ก็อาบน้ำให้กระถางก็เนี่ย ๆ  ๆ วางไว้ตรงนี้”

            “แน่ใจ!?!?”

            “เออ!”

            หน้างอไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่มันคนเดียว...แต่เด็กในบ้านก็ช่วยกันหา ทำคนเดือดร้อนกันไปทั้งบ้าน ผมยืนคุมมันอีกที ไม่พอใจนักหรอก...ที่มันทำของที่ผมตั้งใจให้หาย

            “หาให้เจอเดี๋ยวนี้เลยนะ”

            “ก็หาอยู่นี่ไง!!”กล้า ขึ้นเสียงใส่กูเนอะ ตัวเองทำผิดแท้ ๆ ผมจ้องหน้ามัน...ถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายตัวเองออกมาบ้าง แล้วเควี้ยงฟาดเข้ากำแพง...เพราะความโมโห

            “หา!!!”

            ตะคอกใส่หน้าแม่ม...แล้วเดินเข้ามาห้องทำงานตัวเองเลยครับ ไม่อยากชายตามอง...เพราะมันร้องไห้แน่ ๆ พวกเด็กในบ้านก็วิ่งเข้าไปปลอบ ไอ้เรามันก็กลัวใจอ่อนเน้อ...วางระเบิดแล้วชิ่งดีกว่า

            นั่งอ่านหนังสือในห้องอย่างไม่ค่อยมีสมาธิ เลยออกมาเปิดทีวีดู...วันนี้สารคดีทำให้ผมเกิดเบื่อ และอยากรู้มากว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ไม่รักมัน...หรือรักสิ่งของมากกว่ามัน แต่ผมอยากให้มันใส่ใจของทุกชิ้นที่ผมตั้งใจให้ ทุกสิ่งทุกอย่างผมเลือกแล้ว ว่าเหมาะสำหรับมัน...อยากให้มันคุณค่าและทะนุถนอมของของผม

            หึ...ผมคาดหวังกับมันมากไปหรอ?

            เกือบ เที่ยง...ผมนั่งทานอาหารในห้องครัวคนเดียว วันนี้ทำแกงจืดกินเอง...จืดสนิท พอ ๆ กับไข่เจียวที่วันนี้ดูจะผิดรสไปมาก เดินออกมาดูไอ้เตี้ยยังถือไม้กวาดไล่หาแหวนสองวง แดดยิ่งร้อน ๆ หน้ามันก็ยิ่งแดง  เฮ้อ...อยากดัดสันดานมันแต่ทำไมใจแข็งไม่พอว่ะ!?!?!

            เกือบบ่ายสองกว่า...โผล่หน้าออกไปดูอีก เห็นมันนั่งร้องไห้ข้างกำแพง...น่าสงสาร เฮ้อ~ นี่ถ้าครอบครัวมันมาเห็น คงไม่ต้องรอให้ลูกเค้าหาอย่างนี้หรอก แค่โดนแดดนิดเดียว...ผมคงโดนกระทืบตาย

            “ฮัลโหลครับ”ผมกดรับสาย เพราะเห็นชื่อโชว์เบอร์น้องคิ้ว

            “สวัสดีค่ะพี่ติณฑ์ เป็นยังไง...สบายดีไหม”คิ้วถาม

            “ก็ดี...”

            “คิ้วโทรเข้ามือถือไอ้นาวแล้ว ไม่มีคนรับ...มันอยู่กับพี่รึเปล่า”

            “อือ อยู่ที่บ้านนี่แหล่ะ...”ผมตอบ

            “พี่คงไม่ได้...ทะเลาะอะไรกันใช่ไหม”ฉลาดมากน้อง..

            “ก็นิดหน่อย คิ้วมีอะไรรึเปล่าครับ”ผมเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้ใครมาเป็นตัวช่วยมันอีก...เมื่อมันผิดก็ให้มันแก้ไขเรื่องของตัว เอง

            “วันศุกร์นี้ ไอ้ชัดมันจะเลี้ยงฉลองที่ขามันไม่ต้องใส่เฝือกแล้วอ่ะพี่...แต่ช่วงเช้า ต้องช่วยมันยกของกลับไปที่หอ”

            “อ๋อได้ ศุกร์นี้ใช่ไหม”

            “พี่ลากไอ้นาวมาด้วยนะ น้องเจด้วย...”

            “คร้าบ...แค่นี้ใช่ไหม”

            “ค้า ขอบคุณค้า”

            น้องคิ้ววางสายไป ผมกดหาเบอร์โทรไอ้ฟ้า พี่ชายสุดที่เลิฟไอ้เตี้ยทันที... แหม่ ไม่รู้ว่ามันรู้หรือยังนะ ว่าไอ้ชัดจะกลับไปนอนหอกับเมียมัน คึคึ คิดแล้วขำ...แต่เอ๋ ไม่เอาอีกกว่า...ปล่อยให้มันเป็นงี้แหล่ะ ให้มันหาทางแก้เอาเอง ฮาาา คงจะมันส์ล่ะคราวนี้

            ร่างเล็กหน้าแดงโดนลีบเหมือนผีดิบนั่งข้าง ๆ ผม เตี้ยมันถือแหวนมาวงนึง คือวงของผม เอามือผมไปแล้วสอดแหวนใส่ ก่อนจะร้องไห้เอาไหล่ผมเช็ดน้ำตา เด็กน้อย...

            “ฮึก...อีกวงมันหาย~”มันบอกเสียงเบา

            “แล้วจะทำยังไง กูไม่ซื้อใหม่ให้หรอกนะ”ผมบอก มันกำคอเสื้อผมแน่น...ไอ้เราก็โคตรใจแข็ง ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่นาน แววว่าจะไม่หยุดสักที...จะลุกไปไหนก็ไม่ได้ เพราะมันไม่ยอมให้ลุก จนต้องแงะมือมันออก...เดินมาหยิบสร้อยที่เตรียมไว้อยู่แล้ว เป็นสร้อยเงิน...ลายเรียบ ๆ เส้นไม่ใหญ่มาก แล้วเอาแหวนที่นิ้วตัวเองออก...ใส่สร้อยไว้ เตี้ยมันนั่งมอง

            “นี่เป็นแหวนของกู...ต่อไปนี้กูจะฝากไว้บนคอมึง ห้ามถอด! ห้ามหาย! เข้าใจรึเปล่า”ผมถาม มันพยักหน้า...กอดเอวผม เลยต้องจูบหน้าผากบางแรง ๆ ทีนึง เพราะเด็กมันยั่ว หึหึหึ...

            “ขอโทษนะ...”มันบอกคำเดียวสั้น ๆ ก้มมองสร้อยที่คอตัวเอง

            “เอาไว้กูเก็บเงินจะซื้อคืนให้”มันบอก ผมจับหน้ามันมาจ้องตา...

            “กูให้...เพราะอยากให้มึงรักษา ไม่อยากได้ของใหม่...”

            “.....................”

            “ปกติเห็นหวงนั่น หวงนี่...นี่นา”

            “ก็มันเป็นเหตุสุดวิสัย...นะติณฑ์นะ อย่าโกรธนะ..มึงโกรธแล้วน่ากลัว”

            ผมหอมแก้มมันฟอดใหญ่.....

            “อย่าทำให้กูเป็นงี้อีกแล้วกัน ไม่รับประกันความปลอดภัย...หึหึ”กอดมันเล่นอีกสองสามที ไอ้ตัวดี...นี่ท้องร้อง ผมเลยจัดเต็ม ให้เด็กออกไปซื้อตำไทย เพราะมันอยากกิน...สลัดกุ้ง น้ำแอปเปิ้ลแช่เย็น ๆ ข้าวผัดห่อไข่ ในตู้เย็นมีไก่เลยเอามาชุปแป้งทอดซะเลย น้ำเกรวี่ยังเหลือ...ลองเอามาราดดู ปรากฏว่าอร่อยใช้ได้...เลยยกมาเสิร์ฟ~

            “อ้าปาก~”เตี้ยมันสั่ง ผมเลยได้นั่งทานกับมันอีกรอบ...ผลัดกันกิน ผลัดกันป้อน...จะเหลือเหรอครับ ฮ่าฮ่าฮ่า

            “ติณฑ์อยากกินเค้ก”

            “จัดไป~”

            ผมลุกขึ้นมาทำเพนเค้ก...เตี้ยมันอยากทำบ้าง เลยสอนมันทำซะเลย...หน้าเริ่มมีเลือดฝาด ไม่รู้เพราะเขินที่โดนโอบเอว หรือยังร้อนไม่หายกันแน่ก็ไม่รู้...~ หึหึหึ ทั้งจูบ ทั้งหอมแก้ม...มันเล่น ๆ จนได้เพนเค้กมาสี่ชิ้น

            “ไอ้เชี่ย...ร้อน ๆ ๆ”ผมหัวเราะ ตะกละมาก...เมียกู มันชิมแล้วทำหน้าล่องลอย ก่อนจะป้อนผมบ้าง...อืม อร่อย ให้รางวัลเป็นจูบหวาน ๆ ไปที หน้าแดงหูแดงหมดเลยวุ้ย~

            “คาราเมลในตู้เย็น เอาราดไหม หรือจะเอาแยมสตรอเบอรี่?”

            “คาราเมล ไอติมหมดยัง?”ผมส่ายหน้า ตางี้ลุกวาว เปิดตู้เย็นหาเองเลย

            “วิปครีมก็ยังเหลืออออ แท่น แทน แท๊นนนน~ เพนเค้กแสนอร่อย~”

            ดูมันมัว ๆ ยังไงไม่รู้นะ...เพนเค้ก ไอติม คาราเมล วิปครีม จัดวางแบบตามใจฉัน...มันนั่งลงกินเอร็ดอร่อย จนอดยิ้มไม่ได้...

            “มองอยู่นั่นแหล่ะ”

            “เมียน่ารักไม่ให้มองได้ไงว่ะ” หึหึหึ...ไอ้เตี้ยแก้เขินด้วยการ ยกเท้าขึ้นมาวางบนตักผม...แกล้งบีบไข่แมร่ง ฮ่าฮ่าฮ่า มันถลึงตามอง เกือบโดนเอาช้อนฟาดหัว...

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////

            ออกจากบ้านกันตั้งแต่ 9 โมง พาเตี้ยไปห้างซื้อของก่อนครับ กำลังจะไปบ้านคิ้วกัน...เมื่อคืนกวนมันจนเพิ่งได้นอนเมื่อตอนตีห้า  เด็กน้อยงอแง...วันนี้จะไม่ออกจากบ้านด้วยซ้ำ ยิ่งบอกว่าจะไปเจอเพื่อนนะ...มันยิ่งหน้ามุ่ยใหญ่ ไม่ใช่อะไร...เมื่อคืนมันกวนตีน...จนผมต้องฝังรอยในที่เปิดเผย ซึ่งมันไม่ชอบ...

            โทรหาเจแล้ว แต่เจคงไม่ไป...เพราะตอนนี้ติดป๊าม๊าใหม่ของมันมาก ผมว่าสิ้นเดือนไอ้พุทกลับมา...คงมีเคืองกันบ้าง เพราะน้องเจเล่นไม่กลับบ้านตัวเองเลย ไม่รู้ว่าบ้านนั้นมีอะไรดี!?!?!

            “นอนรออยู่ในรถไหม”ผมถาม เห็นสภาพมันแล้ว...ไม่รู้ว่าจะเดินไหวรึเปล่า มันพยักหน้า...

            “งั้นกูไปซื้อแปปเดียวไม่นานนะ...”

            “ไม่ต้องดับเครื่อง~”

            “ครับ ๆ จะรีบซื้อ รีบกลับ”รายการซื้อก็เป็นอะไรง่าย ๆ หมู เห็ด เป็ด ไก่ ขาดเหลืออะไรค่อยเข้ามาซื้ออีกที แล้วก็ของใช้ให้น้องลูกชิ้นอีกนิดหน่อย จริง ๆ หลังรถก็มีของฝากจากญี่ปุ่นอยู่แล้ว ผมซื้อเสร็จรีบออกมาที่รถ เด็กน้อย...นอนหลับไม่รู้เรื่อง แม้กระทั่งรถออกแล้ว ก็ยังนอน...หลับลึกอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ผมมาขับ เขาคงจะเอามันไปขายไหนต่อไหนได้แล้ว

            มาถึงบ้านคิ้ว...เตี้ยมันยังนอนอยู่เลย ผมจอดรถแต่ติดเครื่องไว้ ไอ้ชัดรีบเดินหน้าแป้นยกมือไหว้มา

            “สวัสดีคร๊าบบบบบ อาเฮีย”

            “เออ...ขาหายดีแล้วเหรอว่ะ”

            “ยังเสียว ๆ คร๊าบบบบบ แต่พาไอ้นาวซิ่งได้แน่นอน วะ ฮะ ฮ่า”

            “ไอ้เหี้ย~!”สั้น ๆ ได้ใจความ มันก็ยิ้มหน้าบานเหมือนเดิม ดีใจที่โดนกูด่าว่างั้น? ลูกชิ้นเดินอุ้ยอ้ายท้องใหญ่มาหา...

            “โห...ใหญ่แล้วนี่ ไม่กี่เดือนก็คลอดแล้วสินะ”

            “ค่ะ...”

            “คิ้วละ”

            “อยู่นี่~~~~~~”น้องคิ้วผิวแทน ๆ น่ารักมาก เห็นบอกว่าออกไปอยู่ต่างจังหวัดมาเป็นเดือน ๆ แววตายังสุกสดใสเหมือนเดิมเลย

            “อ้าว ไอ้นาวละ?”คิ้วถาม ผมบุ้ยปากว่านอนในรถ...

            “ให้มันนอนก่อน เมื่อคืนไม่ได้นอน”

            “แน่ะ ทำไรไม่ได้นอน~!!??”ไอ้ชัดทำหน้ากรุ่มกริ่ม เฮอะ ๆ ๆ ๆ

            “เดี๋ยวรอให้มันตื่น กูจะให้มันไล่เตะมึง”ผมบอกไอ้ชัด

            “จะยกขาไหวเร้อ~~”ไอ้ พวกนี้แซว จนผมอดหัวเราะไม่ได้...ช่วยกันยกของเข้าบ้านเสร็จ เตี้ยสุดที่รักก็ยังไม่ตื่น ผมอยากจะให้มันมานอนในบ้านสบาย ๆ แต่ถ้ามันลืมตามาเห็นพวกเพื่อนมัน มันก็จะไม่นอนแน่ ๆ เลยต้องปล่อยให้นอนต่อไปอยู่อย่างนั้น...โดยมีหมอนเน่าและผ้าห่มของผม อยู่บนตัวมัน

            “จุ๊บ~”

 

            (ต่อ 30%)

ผม สะกิดสุดที่รักให้เข้ามานอนในบ้าน...มันก็เดินตามมาด้วยดี ตอนนี้เพื่อนไอ้ชัดผู้ชายสองสามคน มาช่วยกันยกของจะย้ายกลับไปที่หอ แม่มันก็บ่นใหญ่ว่าไม่ยอมใส่กล่องให้ดี ๆ จะได้ยกง่าย ๆ คิ้วกับลูกชิ้นช่วยกันทำกับข้าวในครัว คิ้วบอกว่าแม่ไม่อยู่ไปสมาคม ผมเลยฝากของฝากให้แม่คิ้วด้วย

            “เย็นนี้กินอะไรกันง่าย ๆ แล้วกันนะ”

            “เอาของไปไว้ก่อนไหม พี่ว่าค่อยกลับมาทำ”

            “เดี๋ยวคิ้วเตรียม ๆ ไว้แล้วกัน ชิ้นก็หยุดกินได้แล้ว”คิ้วแกล้งบ่น ลูกชิ้นหัวเราะ...แต่ยังหยิบไส้กรอกกินไม่เลิก ผมส่ายหัวแล้วเดินออกจากครัวมายังห้องรับแขก ไอ้คนที่นอนราบกับโซฟาอ่ะ...เมียผม แต่ไอ้คนที่ยืนจ้องไอ้เตี้ยอยู่น่ะ...แฟนคิ้ว!?

            “หวัดดีครับพี่”กาวยกมือไหว้ ผมยิ้มให้น้อย ๆ ทำไมรู้สึกแปลก ๆ ว่ะ

            “มานานแล้วเหรอ”ผมทัก

            “เพิ่งมาครับ”

            “เฮ้ย มาช่วยยกดิ”ชัดเรียก ผมให้กาวเดินออกไปก่อน แล้วก้มลงกดจูบไอ้เตี้ยแรง ๆ นอนน่าหมั่นไส้...คอขาว ๆ แต่อดไม่ไหว มองซ้ายขวาไม่มีคน ก็ก้มลงดูดคอจนเป็นรอย

            “ตะ ติณฑ์..เจ็บ~” เสียงเจ้าตัวดีคราง...ผมผละออก ไม่รู้ว่าตัวเองมีอารมณ์คุกกรุ่นในใจจนกระทั่งมันร้องนั่นแหล่ะ หึหึหึ...หน้างอเพราะถูกรบกวนการนอนจนได้ มันตบแก้มผมไม่เบา...แต่ก็ไม่แรง

            “เป็นเหี้ยอะไร!? แมร่ง...เจ็บนะ”มันบ่น

            “นอนกินบ้านกินเมือง เห็นไหมว่าเค้าช่วยกันยกของน่ะ”ผมแกล้งบ่นกลับ

            “ก็กูเหนื่อย กูเพลีย...เมื่อคืนบอกว่าไม่ให้ทำ ๆ มึงทำทำไมล่ะ! รู้อยู่ว่าวันนี้กูต้องมาช่วยไอ้ชัดดำมันย้ายสำมะโนครัว!!”

            ผมอมยิ้ม...ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง จับคอตัวเอง...แดงเป็นจ้ำเลย เหอ ๆ ผมแกล้งดูดปากไปอีกที คราวนี้มันดันคางผมหันหนี

            “อีกทีเดียว...จะไปช่วยมันยกของต่อแล้วเนี่ย”ผมบอก

            “ไม่ต้อง สัส...”

            “ปากดีนะจ๊ะเมีย”

            “ควาย”

            “เดี๋ยวมึงจะโดน”

            “มึงก็จะโดนเหมือนกันแหล่ะ ออกไปห่าง ๆ กูเลย กูจะนอนนนนนน!!!!”

            “คร๊าบ ๆ นอนห่มผ้าด้วย จะให้ดีเอาผ้าปิดหน้าไว้เลย...”

            “หน้ามึงสิ”ไอ้เตี้ยหน้างอ นอนลงแล้วถีบผ้าห่มไว้ปลายเท้า...ผมหัวเราะ ไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาสะบัด ๆ แล้วคลุมตั้งแต่หัวยันเท้าของมัน มันก็ถีบออก...หันมาชักสีหน้าดุเดือด

            “มึงบ้าป่ะ!!!!”

            “ห่มงี้แหล่ะ...”ผมบอก มันถีบ ผมก็ห่มให้ใหม่เป็นอย่างนี้จนมันรำคาญ

            “เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย!!!!!!! แมร่ง...”น้ำตาคลอแล้วครับ...ผมจูบขมับมันที

            “โอ๋~ ไม่ได้แกล้ง...มึงนอนน่ารัก กูหวง...ไม่อยากให้คนอื่นเห็น”ผมผลักมันนอนแล้วห่มผ้าให้เหมือนเดิม

            “มันหายใจไม่ออก!!!!!!!!”มันบ่น แต่น้ำเสียงเบาลงกว่าเดิม...ผมให้มันหันหน้าเข้าเบาะพิง เอาหมอนเน่าให้กอด และห่มผ้าแบบพอให้มันหายใจได้...

            “ออกยัง เอาแบบนี้นะ...”

            “จิ๊...เรื่องมาก กว่าจะได้นอน ผีเข้าหรือไงว่ะ...”

            หึหึหึ...ผีจะเข้ามึงน่ะสิ เมื่อกี้ผีแมร่งยืนจ้องมึงด้วย บอกในใจ...ไอ้เตี้ยมันไม่รู้ตัวหรอกครับ ผมหันตัวจะเดินออกจากห้อง เห็นกาวยืนหัวเราะหึหึ...แล้วเดินจากไป

            เหี้ยอะไรของมัน???

            ระหว่าง ที่รอไอ้ชัดเอาของกลับไปที่หอ บ้านก็เหลือแต่ผมและลูกชิ้นผู้ซึ่งทำหน้าที่ทำอาหาร ผมเริ่มทำอะไรง่าย ๆ อย่าง ต้มตีนไก่...เพื่อที่ว่าจะรอตุ๋นให้มันนิ่ม ๆ แล้วค่อยเริ่มทำอย่างอื่น

            “ลูกชิ้นไปพักเถอะ...พี่ทำเอง”

            “จะดีเหรอ”

            “ดีสิ...ไปพักได้แล้ว~”ลูกชิ้นลังเล แต่พอเห็นไอ้เตี้ยเดินเข้ามาน้องก็ยิ้มเข้าไปกอดทันที

            “ตื่นแล้วเหรอพี่มะนาว”

            “ครับ...ท้องโตแล้วอ่ะ น่ากลัวจังเลย”ไอ้เตี้ยพูด

            “ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหน ชิ้นไปนอนนะ...อยู่กันดีๆ ล่ะ”น้องบอก ไอ้เตี้ยแยกเขี้ยวใส่...หึหึหึ

            มันเดินมากอดเอวผมจากด้านหลัง...เอาหน้าฝังลงกลางหลังพอดี

            “หิว~”หึหึหึ...

            “ล้างหน้ายัง...เดี๋ยวทอดทอดมันให้ก่อนเลย”

            “อย่างเดียว?”

            “มีผัดมะกะโรนี ชิ้นกินเหลือไว้ เอาไหม”มันพยักหน้า...ผมเลยจัดอาหารวางไว้ให้คุณชาย

            “ไปไหนกันหมดอ่า”

            “เอาของไปเก็บที่หอสิ”มันพยักหน้า นั่งทานอย่างอร่อย...ผมกลัวมันไม่อิ่มอ่ะ รีบทำไอ้โน่นไอ้นี่ไปเสิร์ฟ...เตี้ยมันยิ้มแล้วโลกสดใสดี มันยัดข้าวเข้าปากยังเคี้ยวไม่ทันกลืนก็จับไก่ทอดกินอีก แก้มบวมเป่ง ๆ แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี...ผมยิ้มกว้าง ตอนมันป้อนให้ผมกินด้วย...

            ติ๊ด ๆ

            “ฮัลโหลครับ”

            “คุณครับ”

            “ว่าไงมิคัง?”ผมยิ้มน้อย ๆ แต่ต้องหุบยิ้มเมื่อไอ้เตี้ยมันวางตะเกียบจ้องหน้านิ่ง ๆ

            “ผมอยากไปหาคุณจัง”เสียงใสบอก

            “หือ...ทำไมล่ะ”

            “คุณเคยบอกว่าเมืองไทยมีที่เที่ยวเยอะแยะ มีอาหารอร่อย ๆ ผมอยากไป...”

            “ได้สิ เอาไว้ถ้ามิคังมาถึงเมื่อไหร่ ก็โทรหาแล้วกันนะ...”

            “คุณจะพาผมเที่ยวใช่ไหม”

            “แน่สิ”

            ปัง!!

            ไอ้เตี้ยวางช้อนกระแทกใส่ผม ผมรีบจับแขนมันไว้...ไม่ให้ไปไหน

            “ปล่อยไอ้เหี้ย!!!!!”มันด่า

            “คุณครับ!!! ใครหรอครับ!?!?!?!”มิคังถามเสียงดังปนไม่พอใจอยู่หน่อย ๆ

            “มิคัง แค่นี้ก่อนนะ”

            “ไม่ครับ ผมไม่วาง...ใครหรอครับ”

            “ไอ้เหี้ย...ปล่อยกู!!!!”

            “อย่างี่เง่า...”

            “กูไม่ได้งี่เง่า...ไอ้ควาย ปล่อย!!!”

            “คุณครับ...คุณโอเคไหมครับ”เสียงปลายสายดังรัวไม่หยุด

            “มิคัง...เดี๋ยวลุงโทรกลับนะ”ผมรีบวางสาย เพราะไอ้เตี้ยดิ้นไม่หยุด

            “ไปเลย!!!”

            “จะให้ไปไหน...บ้าป่ะ!!!!!”ผมเสียงดังใส่กลับ กัดปากตัวเองอีกแล้ว...งอนทีไรเป็นงี้ทุกที

            “มากินให้หมด”

            “ไม่กิน ไม่มีอารมณ์!!?!?!”

            “หึงว่างั้น?”

            “ไม่หึง” เสียงสั่นไปนะ...

            “มิคังเป็นลูกของเพื่อนที่ญี่ปุ่น เด็กแค่เจ็ดแปดขวบ...อย่าหึงเลย...”ผมรีบบอก มันทำหน้าอึ้ง ๆ แล้วก็เปลี่ยนเป็นเอ๋อ ทันควัน

            “ใครบอกหึง? บ้าป่ะ...โอ๊ยยย ไก่หมดเนี่ยจะให้กินอะไร!!!!!!”ผมหัวเราะตัวงอ เตี้ยมันหูแดงมาก...อายที่อาละวาดไม่ดูตาม้าตาเรือ

            คิดแล้วหนักใจนิดนึง...ไอ้ที่ว่าเจ็ดแปดขวบนี่ก็แสบไม่น้อย ได้เจอกับเมียกู...นรกคงแตกแบบผมไม่ต้องเกิด ภาวนาอย่าให้มิคังมาเลย...

            “ติณฑ์...”

            “ครับ...”

            “ทำไมต้องทำหน้านิ่งด้วย? หน้ามึงนิ่ง...น่ากลัว”

            ผมยิ้มให้มันน้อย ๆ เอากระดาษเช็ดปากให้โดยไม่พูดอะไรอีก เราสองคนกินอาหารและช่วยกันทำไปเรื่อย ๆ จนเพื่อนมันกลับมาครบทุกคน เลยได้กินอะไรกันพร้อมหน้า ไอ้ชัดว่า...ยังโทรติดต่อโรลไม่ได้ เพราะยังไม่ได้บอกว่าจะย้ายไปอยู่ด้วยเหมือนเดิม หึหึหึ...มันส์ละงานนี้

 

---------------------------------------------------------------------------

55555555555555555555555+

จบไปอีกตอน...

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 52 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:51:31

บทที่ 52

 

 

สงสัย

 

            [ติณฑ์]

            ผม สะดุ้งตื่นตอนไอ้เตี้ยกำชับกอดมากกว่าเดิม แอร์เย็นฉ่ำ...และข้างนอกก็ฝนตก มันซุกซะจนเราจะรวมร่างเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว ก่อนที่จะตบะแตกผมผละออก...ลุกขึ้นไปเปิดแอร์ ไอ้เตี้ยผงกหัวถาม

            “ปิดไม?”

            “หนาว”ผมตอบ ดูนาฬิกานี่มันจะแปดโมงแล้ว ไอ้เตี้ยไปเรียนวันแรกด้วย...ดูเจ้าตัวนั่งนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่นั่น แล้วบอกว่าจะตั้งใจ? ผมเปิดม่านออกเล็กน้อย...วันนี้ไม่มีแดดจ้า มีแต่ท้องฟ้ามืดครึ้ม...และฝนตกห่าใหญ่ ถ้าออกสายรถคงติดเช่นเคย

            “อากาศดีชะมัด”มันพูด ผมยิ้ม...เดินไปจูบแก้ม อรุณสวัสดิ์...ไอ้เด็กขี้อ้อนมันกอดเอวและนอนตักไม่ยอมให้เดินไปไหน

            “ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว”ผมบอก

            “วันแรกไปก็ไม่ได้เรียน ไปแค่ลงทะเบียน”

            “ครับ ๆ มึงต้องไปทำเรื่องที่ตกด้วยไง”ผมบอก มันเงยหน้าขึ้นมาทำตาดุใส่

            “อย่าย้ำได้ป่ะ!?!?!”เหวี่ยงครับเหวี่ยง

            “กลัวลืม...ปะ อาบน้ำ...วันนี้กินอะไรดี?”ผม ถาม ลูบผมมันเล่น...เมื่อคืนสระให้เลยนะ เพราะก่อนหน้านี้มันไม่ค่อยสระผม ผมเหม็นมาก...ผมเลยจับมันอาบน้ำ คึคึคึ อาบอย่างเดียว...เพราะเด็กมันดื้อ ถ้าไม่รีบอาบเกรงว่าห้องน้ำผมคงเละเป็น... (เติมเอาเอง)

            “แซนวิซ ข้าวผัดไก่ แกงจืดเลือดหมู”มันบอก

            “ครับ จะรีบลงไปทำให้ก่อนเลย อาบน้ำนะ...”

            “อือ”

            “ถ้ามึงนอนต่อ คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

            “ขู่?”

            “ครับ”ผมแสยะยิ้มให้มันด้วยความหมั่นเขี้ยว ไอ้เตี้ยกลิ้งไปมาบนที่นอนสองสามที แล้วลุกไปอาบน้ำ...

 

            รถติด...โคตร ๆ เซ็งมาก..ไอ้เตี้ยก็เอาแต่นอน ปรับเบาะ...กอดหมอนเน่าประจำรถ และห่มผ้าหลับสบายไปแล้ว ผมไม่อยากกวนปล่อยให้มันนอน ไอ้เราก็เปิดเพลงสบาย ๆ ฟัง ฮัมแข่งกับเสียงฝนไป กว่าจะมาถึงมหาลัยมันได้ ใจไม่เย็นจริง...ขับฝ่าฝูงชนแม่ง ผมเลี้ยวรถมาที่คณะมันหาที่จอด...เห็นรถคันคุ้นตาเข้ามาจอดตรงข้ามกัน ที่บอกว่าคุ้นตาเพราะสีและยี่ห้อเป็นรุ่นเดียวกับของไอ้เตี้ย ป้ายทะเบียนยิ่งใช่ ผมมองคนในรถ...เห็นฟ้ากับโรลมันกำลังตกลงอะไรบางอย่างกันอยู่ หึหึหึ

            วิญญาณเหี้ย ๆ เข้าสิง บีบแตรเรียกมัน~ คึคึคึ ไอ้เตี้ยนี่สะดุ้งตื่น...พร้อม ๆ กับไอ้สองคนในรถตกใจ ผมโบกมือให้มันสองคน

            “อ๊ะ พี่ฟ้านี่หว่า”เตี้ยพูด ผมควานหาร่มที่หลังเบาะ...ไอ้เตี้ยกำลังจะก้าวออกประตู

            “ร่มก่อน เดี๋ยวไม่สบาย”ผมบอกหยิบร่มเดินอ้อมมาให้มัน ไอ้ฟ้าถือร่มมากับโรล แต่โรลหน้างอเหมือนไม่พอใจอะไร วิ่งฝ่าฝนเข้าใต้ตึกคนเดียว หึหึ

            “มาได้ไงพี่ฟ้า”เตี้ยถามพี่ชายมัน

            “พอดี...พี่มาธุระครับ เลยแวะมาส่งแยม เอ๊ย...โรลก่อน”ฟ้าหัวเราะแฮะ ๆ

            “เสร็จแล้วหรือยัง”

            “อะไรครับ”

            “ธุระพี่ฟ้าน่ะเสร็จแล้วหรือยัง”

            “เสร็จแล้วครับ”ไอ้ฟ้าพยายามส่งสายตาให้โรล ซึ่งยืนนิ่ง ๆ มองดูฟ้าฝนไปเรื่อย

            “งั้นก็กลับไปได้แล้ว”พี่สั่งน้อง...ฟ้ายื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้โรล

            “ไปนะ...”ผมเห็นโรลพยักหน้าให้นิดนึง ท่าทางจะโกรธอะไรกันมาแฮะ

            “เป็นไงบ้างโรล ทำงานกับพี่ฟ้า”

            “ก็ดี เหนื่อยแต่ก็...ดี”ผมเดินตามสองคนที่เดินนำ ฟังมันคุยกันตลอดทาง

            “เออ สิ้นเดือนนี้มึงยังไปเล่นดนตรีที่เจเจอีกป่ะ?”

            “ก็ไปอ่ะ ทำไมเหรอ...?”

            “ชวนกูด้วยนะ กูอยากไปอีก”

            โรลพยักหน้า...เตี้ยมันหันมายักคิ้วให้ผม สังเกตไอ้โรลมันค่อนข้างเหนื่อย ๆ เอื่อย ๆ อย่างไรชอบกล คงไม่ได้เล่นจ้ำจี้ข้ามคืนมาก่อนใช่ไหม?

            สันนิษฐานอย่างนั้นเพราะ...ผมกับไอ้เตี้ยก็เล่นแบบนั้นทั้งคืนเหมือนกัน หุหุหุ

 

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            แยกจากโรลผมเดินมาส่งเตี้ยที่คณะ ไม่ได้เดินคู่กันไปหรอก...เดินห่างออกมาจากมันนิดนึง ตัวมันเองก็รู้ว่ามีผมเดินตาม แต่ที่ผมไม่เคยรู้เลยว่ากว่าจะขึ้นตึกได้ มันต้องเดินผ่านคนที่แซวและมองมันกี่คน เมียกูไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะเห้ย~ ที่ลิฟท์มีคนยืนรอกับเพียบ มันเดินก้าวขึ้นบันได...ขึ้นไปเรียน ผมก็เดินไปหาเก้าอี้นั่งสบาย ๆ สักพักนึงก็เดินลงมา

            “ติณฑ์ เอาโน้ตบุ๊คมาไหม”มันถาม

            “ไม่ได้เอามา ทำไม?”มันทำหน้าไม่พอใจ ใครจะรู้ว่าต้องใช้...เมื่อเช้าก็ไม่เห็นพูดอะไร

            “จะให้กลับไปเอาไหม ใช้ด่วนรึเปล่า? ”ผมถาม เพราะเตี้ยเริ่มคิ้วขมวด

            “ต้องลงทะเบียนเรียน”มันพูดเสียงเบา นั่งลงโต๊ะหินข้างผม

            “ไปที่ห้องคอมดิ”ผมบอก

            “คนเยอะ กูไม่ชอบ...” อืม ๆ ผมเข้าใจ นี่ขนาดเรานั่งคุยกันธรรมดา คนยังมองกันเพียบขนาดนี้ ไม่ว่าหญิงว่าชาย ถ้าผมไม่มาด้วย ไม่รู้ว่าคนอย่างมันจะต้องเผชิญอะไรอีกบ้าง

            “งั้นวนรถออกไปร้านแถวนี้ แล้วค่อยเข้ามาอีกก็ได้”ผมหาทางเลือกให้มัน

            “เสียเวลา ไหนจะรถติด! ไหนจะหาที่จอดรถ!!!”มันเริ่มตวาด หงุดหงิด...ผมเอานิ้วชี้เคาะหลังมือมันเบา ๆ เชิงว่าเป็นสัญญาณเตือนให้ใจเย็น ๆ

            เมื่อตัวเลือกที่มีมันยากนัก...ผมเลยโทรให้ลูกน้อง เอาโน๊คบุ๊คจากออฟฟิศออกมา ใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่า ๆ เตี้ยก็ได้ลงทะเบียนสมใจ มันนั่งทำหน้าปั้นยาก...

            “มึง...”

            “ครับ”

            “กูว่าจะลงเต็มหน่วยกิต เรียนทุกวันจันทร์ถึงอาทิตย์”

            “จะไหวไหม...เอาแค่หกตัวนี้ก็พอ ที่เหลือค่อยไปอัดต่อในซัมเมอร์ไง”ผมช่วยเป็นที่ปรึกษาให้มัน

            “แต่ว่า...ซัมเมอร์กูไม่อยากเรียน อยากพัก”

            “ทนเรียนไปไง แบ่งเฉลี่ยไปเรียน มึงจะได้ไม่ต้องเรียนหนักมาก...เทอมหน้าก็ต้องลงตัวที่มึงตกอีกด้วยไม่ใช่เหรอ”

            “นี่ไง กูว่าจะเอามารวมเทอมนี้...”มันทำหน้าคิดหนัก ผมจับมือมันเบา ๆ ให้กำลังใจ...

            “ไปปรึกษาอาจารย์ไหม”

            สมัยเรียนผมใช้วิธีแบบลงเรียนสบาย ๆ วันละวิชา ค่อย ๆ เก็บไปจนครบหน่วยกิต อาจเพราะเป็นเรื่องวิศวะที่ชอบ เรื่องเรียนเลยง่ายหน่อยสำหรับผม แต่ไอ้เตี้ยมันเรียนบริหารดูก็รู้ว่าใจมันไม่เอาซะเลย แต่ทนเรียนเพื่อให้พ่อมันภูมิใจ หลายครั้งที่ผมเห็นมันทำหน้าเบื่อหน่าย ทั้งผู้คนและวิชาที่มันเรียน ผมก็ไม่เคยถามซะด้วยสิว่าถ้าไม่ใช่บริหาร มันอยากจะเรียนอะไร?

            น้องคิ้วเดินหน้าตาชื่นบานมาสวัสดีผม พาเพื่อนมาด้วยผู้หญิงสองคน เวลาใส่ชุดนศ.แล้วดูเป็นผู้หญิงหวาน ๆ ขึ้นมาทันที ผมยิ้มให้...

            “สวัสดีค่ะ อาเฮีย~”น้องคิ้วทัก น้องอีกสองคนก็ยกมือไหว้

            “ลงทะเบียนเสร็จแล้วเหรอคิ้ว”ผมถาม

            “ค่ะ ลงยังอ่ะ”คิ้วหันไปถามเพื่อนมัน ไอ้เตี้ยส่ายหน้า...

            “ยังไม่ลงตัวว่ะ”

            “ไหนกูดูให้~”

            ให้คิ้วช่วยอธิบายเรื่องระบบและจำนวนรายวิชา ซึ่งไอ้กระผมไม่ค่อยจะสันทัดสักเท่าไหร่ เตี้ยมันก็ตกลงกับตัวเองได้ เป็นจำนวนเต็มหน่วยกิตเหมือนเดิม แต่ว่าเรียนอังคาร-เสาร์ ส่วนอาทิตย์กับจันทร์ มันหยุด...

            “วันนี้ประชุมคณะรึเปล่า”คิ้วถาม

            “ไม่อ่ะ”

            “โอ๊ย...ทำกิจกรรมช่วยมหาลัยบ้างเถ๊อะ”คิ้วหัวเราะ ไอ้เตี้ยมองหน้านิ่ง ๆ คุยเล่นกัน...ไอ้ชัดก็มาถึงพอดีกับแยมโรล~ หึหึหึ

            “มาแล้วขอรับบบบบบ หวาดดีเฮีย~”

            “เออ เสร็จแล้วเหรอ”

            “คร้าบบบ ชัดมีรับน้อง...ชัดเป็นว้ากเกอร์ คึคึคึ”

            “กูสงสัยรุ่นน้องจริง ๆ ที่มีรุ่นพี่อย่างมึง”ไอ้เตี้ยพูด

            “คร้าบบบ รุ่นพี่นาว...ดีมากคร้าบบ ดีที่สุดคร้าบบบ”ไอ้ชัดกวนตีนเพื่อนมัน เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งโต๊ะ ผมจ้องหน้าโรลและโรลก็ต้องหน้าผมกลับ มองดูแล้วคนอื่นบนโต๊ะกำลังคุยกันสนุกสนาน ผมทำปากให้มันรู้ว่า ไอ้คอเสื้อที่มันเปิดกว้าง ๆ ไว้น่ะ มีรอยแดงหลายจุดทีเดียว...

            แยมโรลหน้าแดง...แต่ยังทำเนียน ค่อยยกมือติดกระดุมเหมือนเดิม หึหึหึ ไอ้ฟ้าร้ายไม่เบา~

            “พี่คะ พี่ชื่ออะไรคะ...เพื่อนหนูอยากขอเบอร์”นักศึกษาหน้าตาดี แต่งตัวเกือบจะยั่วยวน...ปรายตามาที่ผมตั้งนานสองนานก่อนเข้ามาทักขอเบอร์ ไอ้เตี้ยมองด้วยหางตานิดนึงแล้วมันก็หันไปหาเพื่อนมันต่อ...

            “เอ่อ...”พวกไอ้ชัด ไอ้โรลมองหน้าประมาณว่า เฮียโดนแล้ว...

            “เพื่อนหนูคนนั้นน่ะค่ะ”น้องคนสวยชี้ไปที่เพื่อนอีกคน ที่นั่งทำหน้าเขินอายที่โต๊ะตัวเอง ตอนนี้ผมรู้สึกมีสายตาจับจ้องมาที่ตัวเองหลายคู่มาก ยกเว้นไอ้เตี้ย~

            “ครับ ๆ เพื่อนน้องน่ารักดีครับ”ผมบอกยิ้ม ๆ เห็นไอ้เตี้ยกัดปากตัวเอง

            “งั้นขอเบอร์ได้ไหมคะพี่ เป็นพี่เป็นน้องกันก็ได้~”แหม...เข้าใจขอนะ เด็กสาวสมัยนี้...

            “ให้ไปเลยเฮีย โสดครับโสด...คนนี้พี่ผม”ไอ้ชัดทำปากหมาแซว เดี๋ยวเมียกูงอน...สัส

            “คิ้วมึงจะไปคณะเมื่อไหร่? กูไปด้วย”ไอ้เตี้ยบอก ลุกขึ้นยืน...คิ้วทำหน้าเอ๋อ ๆ

            “กูยังคุยเล่นไม่เสร็จเลย”คิ้วบอก

            “งั้นกูไปละ”

            ผมรู้ทัน..คว้าข้อมือมันหมับ~

            “รีบ ไปไหน เออ...น้องพี่ให้ไม่ได้จริง ๆ พี่มีแฟนแล้ว”ผมบอก น้องผู้หญิงหน้าเสียไปนิดนึงมองไอ้เตี้ยกับผมสลับกัน คิ้วเดินมาคล้องแขนผม

            “ป่ะ ไปนั่งเล่นที่คณะคิ้วก็ได้ ป่ะ ๆ ๆ”แทบว่าจะโดนลากออกมาละครับ ไอ้ชัดกับไอ้โรลหัวเราะเดินตามหลัง น้องคิ้วสะบัดมือออก

            “โอ๊ะ...อารมณ์เสียอ่ะเฮีย!!!!”

            ผมจับมือไอ้เตี้ยไว้ไม่ปล่อย....รู้ว่ามันหงุดหงิดมาก นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในเขตมหาลัยมันต้องกระโดดทึ้งหัวผมเป็นแน่~

 




(ต่อ)

ระหว่างที่เราเดินไปคณะน้องคิ้วซึ่งเป็นบุคคลผู้ทรงคุณค่าแก่คณะ 5555+ กว่าจะทักคนทั่วมหาลัย ไอ้เตี้ยหน้างออีกรอบ

            “เสร็จจากนี่ไปกินข้าวกัน...พี่เลี้ยง”ผมบอกทุกคน ไอ้ชัดหูตาวาว

            “เอาดิพี่ ฟรี ๆ”

            “คิ้วไปไม่ได้ มีธุระ...”คิ้วบอก “ไอ้เหี้ยชัด แม่มึงบอกให้กลับไปเยี่ยมแม่กับน้องมึงบ้าง ขาดีแล้วหูกระดิกเลยนะ ถ้าไปกินเหล้า กูจะฟ้องแม่มึง”น้องคิ้วหันไปด่าไอ้ชัด ไอ้เชี่ยนี่ก็ยกมือลูบหัวคิ้ว

            “เลี้ยงไม่เคยเชื่องเลย โอ๋ๆ”

            “ไอ้เหี้ย!!! กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ!!!”แล้วสาวงามคนเมื่อสักครู่ ก็ไล่วิ่งเตะไอ้เชี่ยหัวฟูต่อไป

            “แล้วเราละโรล มีธุระที่ไหนรึเปล่า”ผมถาม เชื่อได้ว่าไอ้ฟ้าคงไม่ได้มาส่งอย่างเดียวแน่...โรลมองหน้าผมเลิ่กลัก มีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัด

            “เอ่อ....”

            เตี้ยมองเพื่อนมัน...

            “เอ่อ....มีครับ”คงไม่ได้ตั้งตัวเลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไอ้เตี้ยถอนหายใจ

            “ธุระไรว่ะ?”มันถามต่อ ไอ้โรลหน้าเสียไปเลย ผมยืนมองแล้ว...สงสาร ต้องกู้สถานการณ์ฉุกเฉินของมันให้

            “เรื่องทำงานเหรอโรล”ผมแกล้งถาม

            “อะ ฮะ...”

            ผมพยักหน้า...เตี้ยมันก็ไม่ได้อะไรนะ เจ้าตัวนั่นแหล่ะ...อึกอักไปเอง

            “งั้นไปแล้วนะ ไว้เจอกัน”โรลแยกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เหลือผมกับเตี้ยสองคน มันไม่มองหน้าผมเลย...

            “ไปกินข้าวกัน”ผมบอก ไม่สนอ่ะ...จูงมือมันมาที่รถเลย

            “กูเปียกเห็นไหมเนี่ย!!!!!”ฝนครับ...โดนฝน เอาผ้าจากเบาะหลังเช็ดหัวให้มัน จริง ๆ เปียกนิดเดียว อะโห...ร้องยังกับเปียกชุ่มฉ่ำทั้งตัว

            “กินอะไรดีหน๊อ”ผมถาม อารมณ์ดี...

            “กินเหี้ย...”

            “ปากดี!”เห็นมันลอยหน้าแล้วแบบ หมั่นไส้...คว้าคอมาจูบเลย ไอ้เตี้ยตบกกหูผมอย่างแรง..

            “โอ๊ย...เจ็บนะ!!!”ผมทำหน้าดุใส่

            “กะ ก็ มึงนั่นแหล่ะ...ทำกูก่อน กูก็เจ็บเหมือนกันละ”นิ่งไว้ก่อน...จู่ ๆ เตี้ยมันก็ยื่นหน้ามาจุ๊บผมเร็ว ๆ

            “หิวแล้วด้วย~”หน้า แดงและพูดเสียงอ่อย ๆ น่ารักชะมัด ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มมันคืน...ไม่ต้องไปไหนละกันวันนี้ ฮา...ไปสิครับบบบ เดี๋ยวเตี้ยไม่ได้กินอะไรจะอาละวาดหนักกว่าเดิม

            “หันมาจุ๊บก่อน”ผมแกล้ง มันเอาหน้าหนีอ่ะ...

            “มาก่อนเร็ว ๆ จะได้รีบพาไปกิน วันนี้กินอาหารญี่ปุ่นด้วยจัดให้ชุดใหญ่เลยด้วย”ผมบอก

            “ออกรถดิ”

            “หันมาจุ๊บก่อนดิ...”

 

 

            เงียบ...ไปนิดนึง แล้วก็หันมาจุ๊บปากเบา ๆ มันเขินเอาผ้าปิดหน้า...หึหึหึ ผมก็ยิ้มหน้าบานสิคร้าบบบบ ขับรถพามันมาที่ห้าง ให้เตี้ยเอาใบลงทะเบียนไปเสียเงินค่าเทอมที่ธนาคาร แล้วตัวผมก็เดินมาคุยโทรศัพท์กับมิคัง ซึ่งร่ำร้องอยากมาเมืองไทยเหลือเกิน ผมเลยรับปากว่าถ้าน้ำตาลกลับมา...มิคังอาจจะมาพร้อมน้ำตาลได้ ถึงจะพอใจวางสายไป

            “เนื้อหอมจังเนอะ”ไอ้เตี้ยเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ

            “ไรครับ เด็กนะครับเด็ก...”

            “มึงชอบไม่ใช่เหรอเด็ก ๆ อ่ะ”

            “ครับ ชอบ...ถ้าไม่ใช่เมียก็ไม่เอานะคร้าบ”ผมแกล้งแซวมัน หน้าแดงอีกละ...สนุกดี

            “ไหนเอามาดู จ่ายจริงรึเปล่า”ผมขอดูบิลจ่ายเงิน เมื่อกี้...ทั้งที่เห็นมันเข้าไปในธนาคารจริง ๆ นั่นหล่ะ หึหึ ไอ้เตี้ยแทบจะปาใส่หน้าให้

            “ตกลงเมียหรือลูกว่ะ...ค่ากิน ค่าอยู่ ก็ออกให้ เงินประจำวันก็ให้...นี่ยังต้องมาจ่ายค่าเทอมให้อีก”ผมแกล้ง

            “ได้เงินจากพ่อจะมาคืนให้หรอกน่า...”มันเสียงสั่น จนรู้สึกได้..ก่อนที่เด็กจะปล่อยโฮกลางห้าง ผมจับมือมัน

            “ไม่อยากได้เงิน....”

            หึหึหึ หน้าแดงสุด ๆ แล้วตอนนี้ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

            “ควาย~”

            “ด่างี้ วันนี้ว่าจะซื้อเสื้อให้...ไม่ต้องละ”

            “ติณฑ์อ่ะ!!!!!!!!!!”

            แซวเล่นกันไปตลอดทาง จนถึงร้านอาหารญี่ปุ่น...ไม่คิดว่าจะเจอ ฮ่าาาาาาาาาาาา....ฟ้าและโรล นั่งทานอาหารกันอยู่ โลกมันช่างกลมเสียเหลือเกิน 555

            ไอ้เราไม่รอช้า...คว้ามือไอ้เตี้ยเข้าร้านหมับ ทั้งสามคนยังไม่รู้ตัว...เตี้ยมันก็มองแต่ป้ายเมนูอาหาร ไอ้สองคนนั่นก็นั่งกินไม่พูดไม่จา สนุกละครับ...งานนี้!!!!

 

            ----------------------------------------------------------------------

รู้สึกว่าตัวเองเขียนตอนนี้ออกมาได้อย่างงง ๆ


และหาสาระอะไรไม่ได้เลย... T_T

           

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 53 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:52:27

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

ตอนที่ 53

 

ความลับ...แตกไม่แตก?

 

            “วันนี้อยากกินหลายอย่างเลย”เตี้ยมันดูเมนู...

            “ครับ กินเลย...สั่งเลยนะ”ผมลูบหัวมันเบา ๆ ไอ้เตี้ยยิ้มแฉ่ง...

            “อยากได้กระเป๋าตังค์ใบใหม่...”น้ำเสียงมันอ้อนมาก

            “คืนนี้จัดมายกหนึ่ง เดี๋ยวกินเสร็จออกไปซื้อเลย”ผมบอก มันตบหัวผม...

            “ไอ้บ้า!”

            “ว่าแต่มึงจะซื้อทำไม...มีเงินใส่เหรอ?”

            “ก็เงินมึงไง คริคริคริ”ไอ้เตี้ยหัวเราะ...

            “ตลอดครับ เดี๋ยวถ้าได้ตารางเรียนมาเอามาให้กูดูด้วยนะ ต่อไปนี้เข้าไปช่วยกูทำงาน...เดี๋ยวกูจะจ่ายเป็นเงินเดือนให้”

            “ไม่เอาหรอก! ขอมึงง่ายกว่าอีก”มันบอกครับ T_T อาเมน...

            “งั้นกูให้ใช้เท่าที่พ่อมึงให้ดีไหม คราวนี้ไม่ต้องเที่ยวไหน ไม่ต้องชอปปิ้งเงินกูเหลือแน่ ๆ”

            “ช่างมึงดิ”แน่ะ ๆ ทำเสียงงอน

            “อยากได้เงินก็ทำงานแลกเงินสิครับ”ผมแกล้งมันหน้างอ....

            “เออ ไปขอพี่ฟ้าก็ได้ พี่ฟ้ารักกู...เขาต้องให้อยู่แล้ว”

            “จริงเหร๊อ~”

            “แน่สิ ดูนี่สิมึง เลือกไม่ถูกเลย กินอะไรดี....”ระหว่างที่เตี้ยน้อยดูเมนู ผมก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ คึคึคึ...

            “เอ๊ะ นั่นมันฟ้านี่หว่า มากับใครว่ะ”แกล้งพูด...แต่ไอ้เตี้ยหูกระดิกมาก

            “ไหน?”

            “นั่นไง...โต๊ะนั้น”ผมชี้ให้มันดู เตี้ยมันส่องสายตาปราดเดียว มันเดินอาด ๆ ไปหาพี่มันทันที

            “พี่ฟ้า!!!! โรล!?!?!?!?!”สองคนเห็นเมียผมเหมือนเห็นผี หน้าซีดทั้งคู่...หนักหน่อยทางโรล มือกำตะเกียบแน่น ไอ้เตี้ยยืนอึ้งอยู่พักนึง หันไปถาม...

            “ไหนบอกมีธุระ”เมียผมเริ่มจับผิด

            “ครับ ก็เสร็จแล้ว”พี่ฟ้าบอก

            “แล้วทำไมมานั่งกินกันสองคน??????”เต็มที่ครับเต็มที่ นึกถึงวันที่เราโดนจับแยกไว้ครับเมีย...

            “ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ...”ฟ้ามองหน้าผม อยากจะแกล้งต่อแหล่ะ...แต่หน้าโรลแบบว่าไม่ไหวแล้ว

            “กูนัดมาเอง...”ผมบอก เรียกพนักงานให้จัดโต๊ะเพิ่มสองที เตี้ยมันทำหน้างง

            “แล้วทำไมไม่บอก แล้วไปคุยกันตอนไหน?”จับผิดเก่งจังว่ะ!!!!! จู่ ๆ เตี้ยมันก็เหลือบไปเห็นแหวนนิ้วนางข้างซ้ายของแยมโรล มันคงจะไม่อาละวาด...ถ้าไอ้แหวนนั้นมันไม่บังเอิญไปเหมือนกับของพี่ชายมัน ที่นั่งอยู่ เตี้ยคว้ามือโรลมาดู

            “F&R?”

            “เอ่อ.....”โรลมีท่าทีอ้ำอึ้ง ผมเห็นไม่ค่อยดี...เลยจับไอ้เตี้ยออกห่าง คนก็มองเต็มร้าน...

            “นี่มันอะไรกัน!!!!!”มันพยายามจะดึงแหวนที่นิ้วโรลออก ฟ้าก็ดึงแขนโรลไว้...

            “โอ๊ย...กุเจ็บ”โรลร้อง

            “นี่มันอะไร!!!! บอกมาสิ!!!!!!”ไอ้เตี้ยอาละวาด

            “พี่คะ อย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ...หนูขอร้อง”พนักงานเดินเข้ามายกมือไหว้ปรก ๆ

            “พี่ฟ้า!!!!! ฮึก...ไอ้ เหี้ยมึงแย่งพี่กูไป มึงแย่งพี่กูไป”ซัดกันนัวครับ...พนักงานจับแยกกันใหญ่ ไอ้โรลหน้าแดงมาก มันถอดแหวนในมือ แล้วเหวี่ยงใส่ฟ้า

            “เอาไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลยนะไอ้เหี้ย!!!”พอคว้ากระเป๋าได้มันก็วิ่งออกนอกร้านไปเลย ไอ้ฟ้าจะไปตามแต่น้องมันคว้ามือเอาไว้

            “โธ่เว้ย!!”

            ผมหันไปขอโทษพนักงานและยินดีจะชดใช้ค่าเสียหายให้ จับมือไอ้เตี้ยจะเดินออกนอกร้าน...แต่มันยืนจ้องหน้าพี่มันไม่วางตาเลย

            “คบกันมานานแค่ไหนแล้ว!!!!”มันถามพี่มัน ฟ้าเงียบ...ไอ้นี่ก็ไม่ฟังอะไร ซัดพี่มันตุ้บตับ ๆ ผมจับแยกอีกที...ลากมันออกมาเลยครับ
            “จะไปจากเค้าใช่ไหม รักมันมากกว่าเค้าใช่ไหม!!!!!”เตี้ยมันร้องไห้...นั่งทรุดลงที่ลานจอดรถ

            “มะนาวครับ...”ฟ้าทำเสียงเหนื่อย ๆ

            “รักมันมากกว่าเค้าใช่ไหม พี่ฟ้าจะทิ้งเค้าใช่ไหม”

            “มะนาว!!!! ฟังพี่ก่อนสิครับ...พี่ไม่รักใครมากไปกว่าน้องพี่อยู่แล้ว”

            “แต่พี่ให้แหวนไอ้โรล พี่ฟ้า!!!!!”

            “ก็ถ้ามะนาวแต่งงานกับพี่เหมือนที่เราสัญญาไว้ตอนเด็ก ๆ พี่ก็ไม่ให้แหวนโรลหรอกครับ”ไอ้ฟ้ามองเหล่ ๆ

            “อ้าว ไอ้เชี่ยนี่!!!!”ผมสบถ...รู้ว่ามันพูดใส่ผม ไอ้เตี้ยยืนขวางพี่มัน

            “จะทำไรพี่กู!!!”เอ่อ...หันมาด่าผมอีกง่ะ...

            “เค้าไม่ยอมนะ...พูดไว้ก่อนเลย ถึงไอ้โรลจะเป็นเพื่อนเค้าก็ไม่ให้พี่ฟ้าหรอก!!!”

**************************************************

            ขณะนี้เวลา สามทุ่มครึ่ง...ฟ้าจองโรงแรมไว้แล้ว ไอ้เตี้ยก็เกาะแขนพี่มันไม่ปล่อย ไม่ยอมให้กลับโรงแรม...บอกว่าให้นอนที่บ้านผม เหอ ๆ ผมรู้นะว่ามันอยากไปหาโรล และไอ้เตี้ยก็คงระแวงเรื่องนี้เหมือนกัน

            “ไม่ให้ไป”

            “พี่อยากพักนะครับ”ฟ้าบอก

            “จะไปหาไอ้โรลใช่ไหมล่ะ?”เตี้ยตวาด...

            “ไม่ไปครับ ไม่ไปจริง ๆ เดี๋ยวถึงโรงแรมพี่ให้พนักงานโทรมายืนยันก็ได้”

            “ไม่เอา...พี่ฟ้านอนที่นี่ดิ”เตี้ยบอก หันมาทางผม...

            “ห้องไม่ว่าง~”ผมบอก คึคึ ไอ้เตี้ยทำหน้าไม่พอใจ

            “ห้องมีตั้งเยอะ...ไม่ว่างได้ไง???”มันถาม

            “ก็ยังไม่ได้ทำความสะอาด”

            “งั้นกูไปนอนกับพี่ฟ้าด้วย”

            “เฮ้ยได้ไงอ่ะ??????”ไอ้ฟ้ายิ้มกริ่ม

            “ป่ะครับ ไปนอนกับพี่ก็ได้”

            “ไม่ได้!!!! บ้านก็มีจะไปนอนโรงแรมให้เปลืองเงินทำไม”

            “ไม่เปลืองหรอกครับ ผมจองห้องไว้แล้วด้วย”

            “นั่นดิ กูไปเก็บเสื้อผ้าดีกว่า...”

            “เตี้ย~ กูไม่ให้มึงไปนะ...”

            “งั้นให้พี่ฟ้านอนนี่?”

 

 

            “เออ!!!!!!!!”

 

            “หึหึหึ...”หน็อยแน่ะ ไอ้ฟ้า...กล้าหัวเราะเยาะกูเรอะ!!!!!

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

            ตกดึกผมนอนกอดไอ้เตี้ยอยู่ ขอบอกว่ากว่าจะเอามันนอนได้...ต้องปล่อยให้มันกวนจนพลังงานหมด เหนื่อยไปเอง...พอดีกับที่มือถือแบตหมด ผมค่อย ๆ หยิบออกมาจากมือสวย แล้วเอาไปเสียบชาร์จ ใบหน้าหลับพริ้มราวกับเด็กน้อย ๆ ทำให้ต้องยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก หลับแบบนี้...ก็น่ารักไม่มีพิษสงดีอยู่หรอก

            ผมเดินลงมาด้านล่าง อยากจะมาเดินเล่นรับลม...เห็นฟ้านั่งหน้าเครียดอยู่ก่อนแล้ว เลยเดินเข้าไปหา

            “อยากไปก็ไปตอนนี้เลยก็ได้นะ มันไม่รู้ตัวหรอก”ผมบอก นั่งลงข้าง ๆ ม้านั่ง...ฟ้ายิ้มจาง ๆ

            “ไม่เป็นไรครับ”

            “แล้วจะเอายังไงต่อไป”ผมถาม จะว่าห่วงก็ห่วง...ทั้งฟ้า โรล และไอ้เตี้ยนั่นแหล่ะ ยิ่งถ้าลงเอยแบบนี้...ฟ้ามันเป็นกำลังหลักของบ้าน พ่อใหญ่แม่ใหญ่ แล้วก็แม่มันจะยอมรับรึเปล่า?

            ฟ้าส่ายหน้า...

            “โทษทีนะ...ที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก”ผมบอก ฟ้ายิ้มจาง ๆ

            “มะนาวมีพี่อยู่ด้วย ดีแล้วครับ”ฟ้าบอก

            “ไม่คิดจะไปหาโรลหน่อยเหรอ...ป่านนี้มันอาจกำลังคอย”

            “ผมโทรหาเขายังไม่ยอมรับสายเลย”

            “ก็ไปหาสิ?”ผมบอก ฟ้ามีสายตาลังเล...ผมพอจะเข้าใจ ก็ไอ้คนที่นอนอยู่บนห้องแหละ กลัวมันอาละวาดใช่ไหม...

            “ไม่ต้องห่วงมันหลับแล้ว”ฟ้าเงียบไปสักอึดใจ อย่างกำลังใช้ความคิด...

           

 

            “ไม่เป็นไร...ไม่ไปดีกว่า”ฟ้าตอบ เฮ้อ...! ทำท่าพระเอกนักนะ...

            “เออ ๆ ไม่ไปก็ไม่ไป...อยากเข้าบ้านไปดื่มกันหน่อยไหมละ”พอผมชวน ฟ้าก็พยักหน้า...เราสองคนเลยย้ายที่มานั่งดื่มกันที่บาร์เล็ก ๆ ในบ้าน

            “นายคิดจะบอกให้แม่นายรู้ไหม”

            “ยังไม่เคยเลยครับ”

            “คิดไว้ซะ...! บางทีเด็กมันต้องการความชัดเจน...เหมือนไอ้เตี้ยนี่ไง”

            “............................”

            “นายว่าแม่นายจะทำใจยอมรับได้ไหม ถ้านายเลือกแบบนี้...นั่นหมายความว่าครอบครัวนายจะไม่มีทายาทสืบทอด?”

            “เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาหรอกครับ”ฟ้าบอก ผมขมวดคิ้ว

            “หมายความว่ายังไง”

            “พี่บุ้งใกล้กลับมาแล้ว....ถึงวันนั้นช่วยปราบฤทธิ์มะนาวด้วยนะครับ”ฟ้าบอก

            “ทำไม?”

            “.......................................”

           

            ฟ้าไม่ตอบ แต่ซัดต่ออีกหลายแก้ว....

            “นายไปเถอะ ทางนี้ฉันจัดการเอง...”ผมตบไหล่ฟ้าเบา ๆ

            “ไม่เป็นไรครับ”ตอบแบบนี้อีกแล้ว

            “แต่ดึกแบบนี้ ไอ้โรลกับไอ้ชัดคงนอนแล้วละ”ผมยั่ว หึหึหึ...ไอ้ฟ้าหันควับ

            “ชัด?”

            “อือ...”

            “อย่าบอกนะครับว่าชัดกลับไปอยู่หอแล้ว?”

            “งั้นสิ อ้าวนี่...โรลไม่ได้บอกนายเหรอ?”ผมแสร้งทำหน้าซื่อ ๆ เห็นไอ้ฟ้ากระวนกระวายแล้วมันตลกดีครับ...

            “แล้วพี่รู้ได้ไง?”

            “ก็ไปช่วยมันย้ายของมา”

            “แล้วทำไมไม่บอกผมว่ะ!!”เพิ่ง เคยเห็นนายฟ้าบ่นเป็นหมีกินผึ้งมันซัดอีกหลายแก้ว ก่อนจะขึ้นไปหยิบกุญแจรถบนห้อง แล้วเตรียมออกไป...ผมบอกลาว่าให้โชคดี หวังว่าทุกอย่างคงคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น

            ก่อนจะกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเอง...ไอ้เตี้ยนอนร้องไห้อยู่ ผมเข้าไปกอดมัน...

            “พี่ฟ้าไปแล้วใช่ไหม”มันถามปนสะอื้น

            “เขาไป แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้รักมึง...”

            เตี้ยน้อยสะอื้นฮึกฮักอยู่ในอกผม...กำเสื้อแน่น ชีวิตมันไม่เคยสูญเสีย...มันเลยไม่มีภูมิต้านทานตรงนี้พอควร ผมลูบหัวแผ่วเบา พร้อมจูบปลอบใจ...

            “ถ้ามึงปล่อยวาง มึงจะมองเห็นอะไรอีกเยอะแยะ”

            “กูรักพี่ฟ้า กูไม่อยากให้พี่ฟ้าไปรักใคร”

            “งั้นกลับกัน ถ้าไอ้ฟ้ามันบอกว่าไม่ให้มึงมารักกู มึงทำได้ไหม”

            “ได้...”ตอบแบบเด็กอยากเอาชนะ โดยไม่คิด...กูก็ผลักมันออกสิครับ

            “อือ....”มันเข้ามาคล้องแขน

            “ไม่รักกูมึงคงทำได้ง่าย ๆ เลยงั้นสิ?”แกล้งยวนมันหน่อยแล้วกัน จะได้ลืมเรื่องไอ้ฟ้า...

            “ติณฑ์อ่ะ!!?”

            “กูถาม!”

            “ชอบตะคอกใส่กูอยู่เรื่อยเลย เห็นไหมว่าหูชาหมดแล้ว”มันกอดและอ้อนเต็มที่ หน้ามุ่ย ๆ แก้มป่องทำให้เอาอยากจะจับมาฟัดหลาย ๆ รอบ

            “มึงนี่มันน่านัก...”

            “มึงก็น่านัก....”

            “พูดตามเดี๋ยวเถอะมึง...จะจัดให้จุกจนพูดไม่ออก...”ผมแกล้ง มันเอามือยันที่นอนดีดตัวให้สูงเท่าผม แล้วจุ๊บปากเบา ๆ

            “ไอ้แก่ขี้หื่นเอ้ย...”

            หึหึหึ...เดี๋ยวได้หื่นจนฟ้าสางหรอกครับ...ผมยิ้มให้มัน พร้อมกอดเบา ๆ

            “ทำใจเรื่องพี่มึงซะ ระหว่างนี้...ถ้าเห็นว่าไปอาละวาดใส่ไอ้โรลอีก เราจะได้เห็นดีกัน!”ผมบอก คราวนี้ไอ้ฟ้าติดหนี้บุญคุณครั้งใหญ่ที่เดียว ช่วยจนไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว

            “แหม่...มึงเป็นญาติไอ้โรลหรือไง ช่วยมันจัง?”ปากมันน่าทำให้ช้ำอย่างงี้ไง ไอ้เตี้ย!

            “เออ มันนิสัยดี ...เป็นเมียกูด้วย ไม่รู้หรอกไง?”ผมยักคิ้ว ไอ้เตี้ยทำหน้างอ...

            “ไอ้โรลไม่เอามึงหรอก!”มันบ่นงุบงิบ หน้าแดง...

            “ทำไมกูหล่อขนาดนี้...หล่อกว่าไอ้ฟ้าตั้งสิบเท่า”

            “ก็มึงแก่ไง!!! ไอ้ติณฑ์แก่!”ไม่พูดเปล่า มันดึงหูผมเล่นไปมา...

            “หึหึ พูดจางี้โดนผัวแก่ปล้ำอีกรอบไหมจ๊ะ”

            “อ๊า!!!!!! ไม่เอานะ!!! พรุ่งนี้เรียนเช้า!!!!!”

 

            ภาพตัดไปที่โคมไฟ~ หึ หึ...โคมไฟไม่มีหรอกครับ วิ่งไล่กันสะเทือนห้องอยู่นี่แหล่ะ...กว่าจะจับตัวได้ มันทั้งบิดหู หยิกแก้ม เล็บยาว ๆ นี่ข่วนได้แผลเต็มไปหมด สุดท้ายจับมันได้...ก็นั่งคล้องคอผมที่ปลายเตียง

            “ติณฑ์ กูว่ากูทำใจไม่ได้หรอก...ที่จะเห็นพี่ฟ้ากับไอ้โรลมันจุดจุดจุดกัน”เตี้ยบอก

            “เหี้ยไรจุดจุดจุด...”ผมหัวเราะ

            “กูไม่ชอบ ถ้าเห็นพี่ฟ้าเอาใจไอ้โรลมากกว่ากู”

            “มึงจะให้กูทำไง?”เช็ดเหงื่อให้มัน

            “ไม่รู้ดิ....”เห็นหน้าเศร้า ๆ แล้วสงสาร

            “พี่มึงรักมึงมากรู้ไว้ซะ ไม่ต้องอิจฉาไอ้โรลหรอก...ถ้าให้เลือกไอ้ฟ้ามันต้องเลือกมึงมาอันดับหนึ่งอยู่แล้ว”

            “จริงนะ”มันทำตาวาว หึหึหึ...

            “อือ”

            “รักติณฑ์ที่สุด~”มันพูด โยกตัวไปด้วย สัส....เดี๋ยวไม่ได้นอนกันคืนนี้

            “ไปอาบน้ำใหม่เลยเหม็นเหงื่อ”

            “ง่ะ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ค่อยอาบแล้วไปเรียนทีเดียว”มันแอ๊บเนียน คลานขึ้นเตียงไปนอนใต้ผ้าห่ม

            “ไม่กอดหรอกนะ เหม็นเหงื่อ”

            “กูก็เหม็นเหงื่อมึงเหมือนกันล่ะว่ะ!”มันพูดหน้าแดง

            “ดี ๆ งั้นกูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า...ถ้าตัวกูหอมอย่ามากอดกูนะ”โบกมือลามันอย่างกับ จะลาไปไหนอย่างนั้น นึกแล้วขำตัวเอง ต้องมาทำอะไรปัญญาอ่อนตั้งหลายอย่าง เพื่อมันคนเดียวเลย! เดินไปได้สองสามก้าว...ไอ้ตัวแสบวิ่งมากระโดดขึ้นหลัง

            “อาบให้ด้วยนะ”มันพูดเกือบเป็นกระซิบข้างหู ไม่หันหน้าไปก็รู้ว่าหน้าแดงแน่นอน

            ขยันยั่วมันเข้าไป~ อย่าคิดว่าเปิดเทอมมีเรียนทุกวันแล้วจะทำอะไรไม่ได้นะ!!!!!

 

 

[ฟ้าโรล] – ฟ้า

 

            ที่แรกที่จะมาก็คือหอของโรล...

 

            ก๊อก ๆ ผมเคาะประตูรัวหลายครั้งติดกัน เอาหูแนบ...คิดว่าได้ยินเสียงพัดลมแน่นอน ชัดจะอยู่ไหมนะ...ป่านนี้ทั้งสองคนอาจจะกำลังนอนอยู่ในห้อง จิ๊! เตียงมันเป็นเตียงเดี่ยวขนาดใหญ่ซะด้วย!!! นี่แหล่ะที่กังวล แม้จะรู้ว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองคนจะนอนด้วยกันมาตลอดก็ตาม แต่เห้ย! ตอนนี้โรลไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วนะ ใครจะยอมให้เมียตัวเอง...ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นว่ะ ถึงไอ้คนนั้นมันจะเป็นเพื่อนก็เถอะ!!!

            “อ้าว พี่...หวัดดีครับ พี่อะไรมาดึก ๆ ดื่น ๆ”ชัดออกมาเปิดประตู ด้วยสภาพกางเกงบ๊อกเซอร์จิ๋วตัวเดียว ผมถึงวิสาสะดันตัวเองเข้าไปในห้อง...เห็นแต่ความว่างเปล่า ไร้ร่างของแยมโรล

            “โรลละ?”ผมรีบถาม ไอ้ชัดหาววอด ๆ ลืมตาข้างเดียว...เพราะไฟห้องแยงตา

            “มีอะไรกับมึงรึเปล่าพี่??”

            “ก็มีนิดหน่อย”

            “เหรอ”ชัดทำหน้างง ๆ

            “แล้วโรลไปไหน”

            “พี่มีธุระอะไรกับมัน ด่วนรึเปล่า...ฝากผมไว้ก็ได้”ชัดกำลังถามผมพร้อมสีหน้าแบบจับผิด ผมว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วบอกมันไปให้หมด ๆ เลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องมานั่งปิดบัง...

            “ชัด...พี่ถามอีกคำ เมียพี่อยู่ไหน”

           

            ช็อค~!!! ไอ้ชัดตาค้างไปเลย มันยกมือปิดปาก...อย่างกับนางเอกหนังไทย

            “ห๊ะ!!?!?!?!??!”

            “ก็อย่างที่บอกแหล่ะ โรลไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่เลย...”

            “ดะ เดี๋ยว ๆ  ๆ พี่ฟ้า...พี่กับไอ้โรลเป็นอะไรนะ?”

            “โรลเป็นเมียพี่...”ผมบอกย้ำ ไอ้ชัดอ้างปากค้างอีกรอบ...

            “เอ้า! ที่นี้บอกได้หรือยัง...ว่าโรลไปไหน?”ผมรีบถาม เพราะไอ้ชัดเหมือนจะสติหลุดล่องลอยละลิ่วไปแล้ว

            “ชัด!!!! พี่รีบ!!!!!”ผมทำเสียงเข้ม...เร่งเร้ามันอีกหน

            “อะ เออ ๆ มันกลับบ้าน”กว่าจะหลุดปากบอก...

            “บ้านไหน?”

            “บ้านมันดิพี่ เห็นว่าน้องมันโทรมาบอกว่าแม่มันไม่สบาย”

            “แล้วบ้านโรลอยู่ไหน”

            เอาว่ะ...อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้า แต่ผมอยู่อย่างนี้ไม่ได้จริง ๆ มันกระวนกระวาย ต่อให้ต้องบุกบ้านก็ยอมละว่ะ...ไอ้ชัดยังไม่หายเอ๋อ จนผมต้องกำชับ...ให้มันบอกที่อยู่อีกรอบ

            ในมือมีกระดาษเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ผมขับรถมาไกลถึงสมุทรปราการ...ไปตามที่อยู่ที่ชัดให้มา ร้อนใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว บ้านไม้สองชั้น...ตั้งอยู่ ป้ายเก่า ๆ บอกให้รู้ว่าผมมาไม่ผิดบ้านแน่ บ้านเลขที่เดียวกับที่ชัดเขียนมาให้ และในซอยที่ขับเข้ามาก็ไม่มีหลังไหนสีเขียวเลย ผมกดออดสองสามครั้ง...เจ้าตัวที่ผมตามหาก็เดินออกมา ทำหน้าประหลาดใจ...

            “มาได้ไง!!!!!!”

            “เปิดให้หน่อย จะยืนคุยกับตรงนี้เหรอ?”

            “กลับบ้านไปดิ”

            “โรลครับ หมามันเห่า...ข้างบ้านเขารำคาญแย่นะ”ผมพยายามใจเย็น ซึ่งปกติก็ใจเย็นอยู่แล้ว...

            “พี่บ้าป่ะว่ะ.....”

            “เออบ้า!!! ที่มาหานี่ก็เพราะบ้า แล้วจะบ้าได้มากกว่านี้ด้วย...เปิดดิครับ!!!!!”ผมตะคอก ไอ้ประตูไม้เก่า ๆ เตะที่เดียวก็พังแบบนี้น่ะเหรอ จะกันอะไรได้...ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

            “กลับไปเถอะพี่ผมขอร้อง...เราอย่ามายุ่งกันดีกว่า มันไม่เป็นผลดีต่อใครหรอก”

            “ใครที่ว่าหมายถึงใครล่ะครับ”ผมถาม จริง ๆ ต้องบอกว่าแกล้งถาม...เพราะรู้อยู่ว่าน้องกำลังน้อยใจ และกลัวเรื่องที่เกิดขึ้น กลัวคนจะรู้...

            “กัดปากแบบนั้นพี่จะได้คำตอบไหม โต ๆ กันแล้วไงครับ...มาพูดกันให้รู้เรื่องดิ”ผมบอก

            “พี่นั่นแหล่ะพูดไม่รู้เรื่อง กลับไปดิว่ะ...”

            ผมเขย่าประตู ปึงปัง ๆ จนแยมโรลเดินกระแทกเท้ามาเปิดประตูให้แทบไม่ทัน ลำพังหมาข้างบ้านเห่าก็น่ารำคาญพออยู่แล้วนะ...หึหึ ถ้าไม่ใช่วิธีนี้ก็ไม่ได้ผล เข้ามาได้...ก็จับร่างเล็กมากอด แยมโรลดิ้นขลุกขลักทั้งทุบทั้งตี

            “กลับไปดิว่ะ พูดไม่รู้เรื่อง!!!!!!”

            “พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง”ผมถาม

            “เออ แมร่ง!!!!!! หน้าด้านว่ะ!!!!!”

            ปากนี้อย่างนี้...ต้องโดนจูบสักจุ๊บ ผมจูบปากได้รูปทั้งกัด ทั้งดูด...จนเจ้าของปากสวยน้ำตาคลอ...

            “ฮึก...”

            “กลับไปกับพี่นะ”ผมบอก...จับร่างเล็กที่อ่อนระทวยแล้ว พูดกันให้เข้าใจ แยมโรลส่ายหน้า

            “ผมว่าพี่อย่าทำแบบนี้เลย มันไม่ดี”

            “ไม่ดียังไง?”

            “ไหนจะน้องพี่ ครอบครัวพี่...สังคมพี่? เราต่างกันเกินไป”แยมโรลบอกเสียงเศร้า

            “เรื่องมะนาวพี่ขอโทษ แต่ถ้าแยมกลับไปกับพี่...สัญญาว่ามะนาวจะไม่อาละวาดอีกแน่นอน พี่จะพูดกับน้องให้เข้าใจเอง แล้วเราก็ไปหาแม่พี่กัน...ถ้าแยมพร้อมน่ะนะ ส่วนสังคมก็ช่างหัวมันเถอะ...มีแค่โรลอยู่กับพี่ก็พอแล้ว”

            “มันง่ายอย่างงั้นเลย?”

            “ก็ไม่มีอะไรยากนี่ครับ....”

            “.........................................”

            “พี่โรล~”เสียง เรียกดังที่หน้าประตูบ้าน ผมกับโรลหันไปมองพร้อมกัน...เด็กผู้ชายอายุประมาณ ไม่เกิน 10 ปี ยืนมองอยู่ โรลผลักผมออกแล้วเดินไปหาน้อง

            “รูน!!!!! ตื่นมาทำไม!!!!”

            “ผมได้ยินเสียงหมาเห่า...ใครน่ะพี่โรล เจ้าหนี้อีกรึเปล่า?”เด็กน้อยถามพี่ชาย โรลเปิดไฟในบ้าน...จนสว่างโร่

            “เพื่อนพี่น่ะ”ผมยิ้ม...

            “คิดว่าเจ้าหนี้อีก...ทำผมนอนไม่หลับเลย”น้องชายโรลพูด ผมยิ้มกว้าง...

            “ขอโทษทีนะ...เจ้าหนี้มาบ้านนี้บ่อยหรือไง”

            “อือ แม่ติดเงินผ่อนอาบังไว้...พี่โรลยังไม่มีไปจ่าย เลยต้องปิดบ้านไว้แบบนี้ไง”

            “รูน!!!!!!”โรลดุน้อง น้องชายปิดปากเงียบ....

            “ไป ๆ ขึ้นไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวแม่สงสัย...”

            “แล้วเพื่อนพี่จะกลับเลยรึเปล่า”รูนถาม

            “จะทำไมกับเขาล่ะ????”ผมไม่เข้าใจ...น้องมันก็ถามดี ๆ นะ แยมโรลนั่นแหล่ะที่อารมณ์ขุ่น ๆ พูดธรรมดาเหมือนกลายเป็นตะคอกไป

            “เปล่า ผมกลัวพวกอาบัง”

            “เออ ๆ มันไม่กล้ามาทำไรหรอกน่า...พี่อยู่ด้วย”โรลบอก ดันน้องชายขึ้นบันไดไปชั้นสอง...แล้วเดินกลับมาที่นี่อีกครั้ง

            “นอนนี่นะ”ผมรีบบอก

            “ไม่เอา!!!! กลับบ้านไปดิ”

            “บ้านอยู่ไกล จะให้ขับรถกลับกลางคืนเหรอ?”ผมทำเสียงอ้อน...

            “งั้นก็กลับโรงแรมไปดิ แมร่ง...วุ่นวาย”

            “พรุ่งนี้ได้ไหม...วันนี้ยังไม่ได้นอนเลย?”ผมทำสีหน้าเหนื่อย ๆ ซึ่งขอบอกว่าเหนื่อยจริง ๆ ไม่ได้แกล้ง โรลทำหน้าคิดนานจนผมแป้วแล้ว

            “โซฟาก็ได้นะ...เหนื่อยมาก”นอนเลยครับ ไม่ต้องรออนุมัติอะไรแล้ว

            “ผ้าห่มไม่มีนะ...หมอนก็ไม่มี”

            “ใจร้าย!!!”

            “ออกไปเลย!!!!”

            “โอเคครับ....พี่นอนได้ แยม....”ผมเรียก...โรลชะงักนิดนึง ผมกอดน้องจูบหลังคอเบา ๆ หยิบแหวนของโรลออกมา...สวมให้น้องกลับคืนเหมือนเดิม

            “อย่าถอดอีกนะ...เราเป็นของกันและกันแล้วจำไม่ได้เหรอ”ผมบอก

            “..........................................”

            “พี่จะไม่มีวันถอดของแยมออกเหมือนกันนะครับ พี่กำลังสู้เพื่อแยมอยู่นะ...ถ้าแยมไม่ยอมรับพี่ แล้วพี่จะทำทุก ๆ อย่างเพื่อแยมไปทำไมกันละ”ผมบอก น้ำตาหยดแหมะ...ที่แขน

            “ผมกลัว~”

            “คนดีของพี่...ไม่ต้องกลัวนะ...”

            “พี่ฟ้า~”

            ผมจับมือนั้นอย่างมั่นคง มันใจตัวเองขึ้นมากกว่า...จะไม่ยอมสูญเสียแยมโรลไปอีก ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม...เรื่องของพรุ่งนี้ยังต้องแก้ไขและดำเนินต่อไป ผมหวังว่า...แยมโรลจะอยู่กับผม เคียงข้างผม...ในทุก ๆ วัน

            “พี่นอนนี่แล้วกัน...ผมจะขึ้นไปนอนกับน้อง”

            “อ้าว....”ผมทำหน้าผิดหวัง

            “นอนไม่ได้ก็กลับโรงแรมไปเลย!!!! ออกไปปิดประตูให้ผมด้วย!!!!”พูดเองหน้าแดงเองอะไรหว่า

            “นอนได้ครับ จุ๊บ....”

            “พี่รักแยมนะครับ”

            แยมโรลทำหน้าอึ้ง ๆ หน้าแดงจัด...แต่ก็พยักหน้าอยู่หน่อย ๆ ผมยิ้ม...เหมือนสามารถแก้ไขปัญหาไปได้อีกเปราะนึง...

รักพี่ฟ้า ๆ ๆ ๆ ๆ


รักโรลด้วย...คู่นี้ รักกันเบา ๆ ก็พอเนอะ ยังต้องฟันฝ่าอะไรต่อไปกันอีกเยอะ....


ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา...


ขอบคุณมาก ๆ ๆ ๆ


เรื่องนี้จะปีนึงแล้ว เอ๊ะ...หรือปีนึงแล้วนะ ฮาาาา


อีกนิดเดียวก็จะจบแล้วนะ...ฮึบ ๆ


เป็นกำลังใจให้ด้วยจ้า...

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 54 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:54:06

ตอนที่ 53

ของขวัญจากต่างแดน

[ติณฑ์]

            วัน ศุกร์ตอนเย็นแบบนี้รถติดเป็นบ้า ผมไปรับไอ้เตี้ยที่มหาวิทยาลัย...กำลังโดนแกล้งอยู่เลย พวกเพื่อนไอ้ชัด...มันแซว ไอ้นี่ก็โกรธหน้าดำหน้าแดง เป็นที่ชอบใจของชาววิศวะเป็นอย่างยิ่ง แต่ผมชอบนะ...อย่างน้อยมันก็ไม่ได้นั่งเหงาทำหน้าเครียดเหมือนนั่งที่คณะตัว เอง

            น้องคิ้วหาเพื่อนให้...จากการทำกิจกรรมและรู้จักคนหลากหลาย เพื่อนมันเป็นผู้หญิงคน ผู้ชายคน และเป็นแฟนกัน ทั้งสองคนบอกว่า ในคณะใคร ๆ ก็ต่างไม่กล้ามาคุยกับไอ้เตี้ย เพราะมันชอบทำหน้านิ่ง ๆ ไม่สนใจโลก ก็แค่เด็กที่ป้องกันตัวเองจากอะไรบางอย่าง จนสร้างระยะห่างจากสิ่งนั้น ๆ และคนอื่น

            เตี้ยมันก็พอใจอยู่หน่อยกับเพื่อนของคิ้ว ชื่อ ฟ้า กับต้น ก็ลงเรียนวิชาเดียวกันหลายคลาสอยู่ เวลาทำงานกลุ่มมันจะได้ไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจ...คนเดียวอีก

            “วันนี้เป็นยังไงบ้าง”ผมถามสารทุกข์ของมัน เห็นเงียบ ๆ มาตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว

            “ก็ดี...”

            “อยากย้ายคณะไหม”ผมถาม เห็นมันไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่...แต่ไม่เคยถามจริง ๆ จัง ๆ สักทีว่าตกลงแล้วมันชอบเรียนหรืออยากเรียนอะไร คือถ้ามันต้องใช้ความอดทนในการเรียนบริหารขนาดนี้ ผมว่า...ผมไปคุยกับพ่อมันให้ดีกว่า อย่างน้อยถ้าเขาไม่ยอมหรืออะไรผมก็จะยกเหตุผลนี้มาอ้าง หรือถ้าเขาจะไม่ส่งเสียถ้ามันย้ายคณะ ผมจะส่งมันเรียนเอง..เมียคนเดียวส่งเสียไม่ได้ให้มันรู้ไป (อิเฮียใจป้ำ...)

            ยื่นมือไปแตะหน้าผาก...วัดไข้ ตัวก็ไม่ร้อน...

            มันจับมือผมไปกุมไว้...

            “กูอยากไปหาเจ”เตี้ยบอก ทำหน้าเหงา ๆ

            “น้องเจเพิ่งเปิดเรียน เห็นพี่เจี๊ยบบอกว่ารับน้องดึกทุกวันเลย...”ผมบอก

            “แต่กูไม่ได้เจอเจมาหลายอาทิตย์แล้วนะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...มึงก็ให้เจไปอยู่กับม๊าด้วย”เตี้ยทำเสียงเง้างอด คืออาทิตย์ที่แล้วน้องเจมาบอกผมว่าจะไปเองครับ ผมเห็นว่าแทนกับธารก็รู้จักกันดี...ก็เลยรับรู้ว่าโอเคน้องไปอยู่บ้านเค้า แล้วถัดจากอาทิตย์นั้นมา พุทมันก็กลับมาแล้ว...สองคนนี้เลยยังไม่ได้เจอกันเลย คงจะเหงา...

            “ครับ ๆ เดี๋ยวโทรบอกพุทให้ครับ...”ผมต้องรับคำไปก่อน เห็นแววมาม่าตั้งแต่ทำหน้าอ้อน ๆ ละ ยิ่งวันนี้วันดี...จะพามันไปสนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อไปรับใครบางคน ยังไม่ได้บอกเตี้ย...และดูท่ามันจะไม่รู้ตัวด้วย เหอ ๆ

            “หิว~!”มันจับมือผมไปวางบนท้องตัวเอง พุงแฟ่บ ๆ หน้าท้องโคตรแบนราบ...

            “กินอะไรดีเย็นนี้?”

            “อยากกินข้าวต้มกุ๊ย”

            “หืม...เอาสิ ดึก ๆ นะ สักสามทุ่ม”

            “โหยยยยย...แต่หิวตอนนี้อ่ะ”บ่นครับบ่น

            “เดี๋ยวพาไปกินครับ นอนก่อนเลยก็ได้”ผมบอก ตอนรถติดก็เอี้ยวตัวไปหยิบหมอนกับผ้าห่มให้มัน ปรับเบาะนอนลง...ท่านชายเค้าร้องหาไอแพด ผมไม่ได้เอามา...เลยต้องยกโทรศัพท์ให้มันเล่น

            โดนขุดคุ้ยตามระเบียบ...

            “มึง...กูยังไม่ได้ถามมึงเลยว่า ไปกินข้าวกับแฟนเก่าเป็นไงมั่ง”มันถาม เราเงียบ...ผมเงียบแค่อึดใจเดียวก็หันมายิ้มให้มัน

            “กินข้าวเฉย ๆ อัพเดตชีวิต...เหมือนเจอเพื่อนเก่าคนนึงละ”

            “แต่คนนี้ไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นคนที่มึงรักเท่าที่ชีวิตไม่ใช่เหรอ”

            “เง้อ...เอามาจากไหน คนที่กูรักเท่าชีวิตอ่ะ...กุมมือกูอยู่ตรงนี้แล้ว ที่กูไปเพราะอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไง สุขสบายดีไหมเท่านั้นเอง อย่าคิดมากดิครับ...”

            “เดี๋ยวกูไปกินข้าวกับแฟนเก่าบ้างไหมละสัส...”

            “กูชิลล์ ๆ ครับ บอกเลย...”

            “จริงอ่ะ?”มันทำหน้าไม่เชื่อ อยากจะบีบปากแหลม ๆ นั่นซะละเกิน...

            “ดี ๆ วันนี้มีคนเอาบัตรละครเวทีมาให้ด้วย กูไปละกันนะ”

            “ตลกครับเตี้ย...”

            “ชิส์ ไม่สน จะไป...”

            ผมถอนหายใจกับนิสัยเอาชนะของมัน...จริง ๆ กลัวหึงระเบิดด้วย เลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง...ถามเรื่องเรียน มันบอกว่าฟ้ากับต้นช่วยได้เยอะ ดีใจที่เห็นมันมีเพื่อนในคณะสักที

            ผมกับเตี้ยมายืนรอใครบางคนที่สนามบิน ...ซึ่งนัดแนะกันไว้แล้ว ว่าจะมารอตรงนี้ เตี้ยมันก็นั่งเล่นเกมส์ไม่ห่าง...ถามผมจนปากเปียกว่าจะมารับใคร จะเป็นใครเดี๋ยวก็รู้....

            “ช้า อ่ะ...หิวข้าวแล้วนะ”จะไม่ว่าเลยถ้าไม่ทำหน้าอ้อนขนาดนี้ ใจเย็นดิครับที่รัก...ไอ้จะให้มายืนคล้องแขนทำหน้าแบ๊ว ๆ ขนาดนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ จับจูบแมร่ง!

            “อีกนิดนึง ๆ”

            ไม่ได้หาอะไรรองท้องในทาน เพราะเสร็จจากนี้...ก็จะพาไปกินอยู่แล้ว ช่วงนี้ไม่อยากให้มันกินเยอะเกินไป ยิ่งของไม่มีประโยชน์ด้วย ยิ่งต้องระวัง...

            “มารับใครอ่า...กูหิวนะ หิวแล้วน้า”เด็กน้อยของผมมันอ้อนมากไปละ

            “เดี๋ยวพาไปกินข้าวไง ต้มยำกุ้ง วันก่อนบ่นอยากกินไม่ใช่เหรอ”

            “งั้นก็ไปสิ เดี๋ยวค่อยกลับมารับก็ได้”

            “ไม่ได้...ไปกินพร้อมกันสิครับ อุตส่าห์มาถึงแล้วนะ”

            “ท่าทางคนคนนี้จะสำคัญมากนะ มึงถึงต้องมารับด้วยตัวเอง คงไม่ใช่ไอ้เด็กเวร...ที่โทรมาคุยกับมึงบ่อย ๆ นะ”

            “พูดจา...”

            “ชิส์~!”แกล้งบีบปากมัน แหย่เล่น...สักพักก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข็นรถออกมา ผมลุกขึ้นยืน...เต็มตัว คิดว่าเธอคงเห็นอยู่เหมือนกัน

            สวยกว่าในคลิปที่คุยกันเมื่อหลายวันก่อน...

            “สวัสดีครับ”ผมเข้าไปทักทาย เธอไหว้ยิ้มสวย...

            “สวัสดีค่ะ คุณติณฑ์...แล้วนี่มะนาวใช่ไหมจ๊ะ”เตี้ยทำหน้างง

            “พี่ชื่อมิ้กกี้จ่ะ นี่ก็...เลมอนจ่ะ”มิกกี้อายุเท่ากันกับผม แนะนำตัวอย่างยิ้มแย้ม ไอ้เตี้ยสะดุดไปนิดนึง เพราะ...ชื่อน้องผู้ชายวัยสองขวบนิด ๆ นี้ เป็นชื่อเดียวกับมัน ไม่ใช่แค่ชื่อหรอก...แต่หน้าเหมือนไอ้เตี้ยอย่างกับแกะ มันยืนจ้องหน้าเด็กนั่นนาน...

            “มากันสองคนเหรอครับ”ผมหาทางออกในบทสนทนาที่เริ่มกระอักกระอ่วนนี้

            “อ๊ะ ค่ะ...คงต้องรบกวนหน่อยนะคะ”มิกกี้บอก ผมยิ้ม...

            “ญาติมึงเหรอ?”เตี้ยกระซิบถาม

            “เปล่า”

            “อ้าว...แล้วใครอ่ะ”

            “คนรู้จัก...”ผมบอก

            “เขามองกูแปลก ๆ ประหลาดคนจริง”

            “เขาไม่เคยเห็นเด็กน่ารัก ๆ แบบนี้มั้ง น่ารักจนอยาก.........จูบ”ผมเน้นคำหลัง ไอ้เตี้ยหน้าแดงทันที ทุบผมดังอั๊ก...

            “ไอ้บ้า...”

            “แล้วเขินทำไม เขินทำไมคร้าบบบบ...”

            “บ้า~”ด่า แต่ปากดันยิ้ม แฟนใครน่ารักจัง...ผมพามิกกี้ เลมอน และมะนาวขึ้นรถมาร้านอาหารไทย เพราะมิกกี้ซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย แต่ไม่เคยมาเมืองไทย...และน้อยครั้งที่จะได้ทานอาหารไทย

            “ทานให้อร่อยนะ”

            กับข้าวเยอะแยะ...เป็นร้านอาหารไทยแบบที่ฝรั่งสามารถมากินได้ เพราะรสชาติอร่อยไม่จัดจ้านเกินไป เตี้ยก็ยิ้มใหญ่ มันอยากกินต้มยำกุ้งมาหลายวันแล้ว น้องเลมอนถูกจับนั่งเก้าอี้เด็ก...เด็กลูกครึ่งน่าตาน่าเอ็นดู

            “เมืองไทยมีที่เที่ยวเยอะใช่ไหม”มิกกี้ถาม ผมพยักหน้า...ไอ้เตี้ยไม่ได้ร่วมวงสนทนาด้วย เพราะมันไม่ค่อยคุยกับคนอื่นก่อน ถ้าไม่ถูกชะตาจริง ๆ

            “เอาไว้จะพาเที่ยวนะ อย่าเพิ่งเบื่ออากาศเมืองไทยไปก่อนละ...เพราะมันร้อนมาก”ผมขู่ มิกกี้ยิ้มกว้าง...

            “มะนาวอายุเท่าไหร่แล้วเหรอ”มิกกี้ชวนคุย ไอ้เตี้ยไม่ตอบ เห็นมิกกี้ยิ้มเก้อ...ผมเลยตอบแทน

            “ปีนี้ 20 แล้ว”

            “น่ารักมาก ๆ หน้าเหมือน...”ชะงัก....ผมกลอกตาไปมา มิกกี้รีบหุบปาก หึหึ....ไอ้เตี้ยไม่ได้สนใจหรอก มันก็นั่งกินอะไรของมันไปเรื่อยแหล่ะ

            ผมได้รู้ว่ามิกกี้เรียนภาษาไทยด้วย ทั้งเรียนในโรงเรียนและที่บ้านก็พูดภาษาไทย...ถึงขั้นมีกฎว่า อยู่ในบ้านต้องพูดภาษาไทยเท่านั้น มิน่า...เธอถึงได้พูดชัดขนาดนี้

            “มันบด”ผมยื่นถ้วยให้เลม่อน เด็กน้อยถือช้อนเอง...น่ารักมาก

            “ติณฑ์ เอาไก่อีก...”

            “หืม...พอแล้วมั้ง ไหนคืนนี้บอกว่าจะไปกินข้าวต้มอีกไง”ผมถาม

            “งั้นก็ได้...แต่กินไอติมต่อนะ”

            “ครับ...”

            “ทั้งสองคนน่ารักดีนะคะ”มิกกี้ยิ้ม

            หึหึ....เหนื่อยใจแทนมิกกี้ซะละ จะเจออะไรอีกบ้างก็ไม่รู้~!!!

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

(ต่อ)

            จัด ห้องให้อยู่ติดกับระเบียงเวลาตอนกลางคืนวิวตรงนั้นจะสวยมาก มิกกี้ชอบใจใหญ่...บอกว่าบ้านที่เยอรมันก็มีระเบียง มองออกไปเป็นทุ่งกว้าง...เราแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างแก่กันนิดหน่อยก่อนที่ผม จะปล่อยให้สองแม่ลูกได้มีเวลาส่วนตัว

            เด็กดื้อไม่ยอมไปอาบน้ำอีกแล้ว กลับมานอนแผ่บนเตียง...ทั้งที่ตัวออกเหม็น ผมนั่งคร่อมมันไว้...เห็นมันหลับตาสบายเลยอยากแกล้ง

            “หลับจริงหรือหลอก”ผมถามคลอเคลียที่ใบหูสวย

            “จริง”น้ำเสียงเหนื่อย ๆ ทำเอาผมยิ้ม

            “เหนื่อยเหรอครับ”

            “อือ”

            “งั้นไปอาบน้ำนะ”สอดมือไปใต้ร่าง...หวังจะถอดกระดุมเสื้อ (ให้ไปอาบน้ำ)

            “อือ เดี๋ยวออกไปกินข้าวต้มอีกค่อยกลับมาอาบ”

            “ห๊ะ จะไปอีกเหรอ?”

            “สัญญาแล้วนะ”มันลืมตามามองค้อน ผมลูบหัวเอาใจทัน

            “ครับ ๆ จะไปก็ไป...ชวนมิกกี้ไปด้วยดีไหม”

            “ไม่เอา!!!! กูอยากไปกับมึงสองคน”

            “แต่จะดีเหรอ เขาเป็นแขกนะ...ยังไงก็ต้องชวน”

            “..................................”

            “นะครับ เด็กเก่ง...ว่าง่าย ๆ หน่อย เหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย”ผมบ่นตามประสา ไม่ได้ตั้งใจ...และไม่ได้ใส่อารมณ์

            “ถ้ามึงไม่มีกูจะลำบากน้อยลงรึเปล่า”มันถาม

            “กูยอมลำบากครับ ขอโทษนะ...ที่พูดเมื่อกี้ มึงไม่พอใจเหรอ”ผมถาม และไอ้เตี้ยมันก็พยักหน้า...มาแนวใหม่ ไม่เหวี่ยงแล้ว...เห็นไหมเด็กผมเป็นเด็กดีแล้ว

            “อย่าคิดมากดิ ผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ...ทั้งพูด ทั้งทำให้เห็นขนาดนี้แล้วไง”

            “อือ”

            “อย่าคิดมากนะ”

            “เออ~!”

            “กูรักมึงนะครับ”

            “อือ...”

            “พูดเพราะ ๆ ดิ๊?”

            “...................................”

            “รักนะครับเตี้ย”

            “คร้าบบบบ”มันพูดเขิน ๆ แกล้งทำหน้าทะเล้น ผมนอนกอดมันบนเตียง...ว่าจะอาบน้ำก็เลยไม่ได้อาบทั้งคู่ ฟ้าโทรมาว่าจะมานอนค้างด้วย แน่นอนมีฟ้าตอนนี้ต้องมีโรลเหอ ๆ

            เลยบอกว่า...พรุ่งนี้ค่อยเข้ามาดีกว่า ขอคืนนี้ให้ผมได้นอนสงบ ๆ ก่อน ไอ้เตี้ยนั่งเล่นเกมส์สักพักก็ไปโทรศัพท์คุยการบ้านกับฟ้า มีแฟนเรียนอยู่แบบนี้...รักอย่างเดียวไม่ได้ ต้องช่วยทำการบ้านด้วย หึหึ

            มันให้ผมช่วยเขียนรายงาน ย้ำนะครับว่า...เขียน จนเมื่อยมือไปหมด...ตัวมันก็นั่งทำภาพสไลด์ จะพรีเซนงานปลายสัปดาห์ ต้องขอบคุณเพื่อนใหม่มันจริง ๆ ไม่งั้นมันก็คงนอนตาย...ไฟไม่ลนก้นไม่คิดจะทำ

            “วันศุกร์กูไม่ไปเรียนนะ”มันบอก

            “ทำไม?”

            “อาจารย์ยกเลิกคลาส กูก็จะไปหาข้อมูลรายงานกับต้นด้วย”

            “ที่ไหน?”

            “ก็ว่าจะไปหาเพื่อนต้นที่ศาลายา กูทำรายการเกี่ยวกับโรคหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทอยู่”

            “เรียนบริหารอะไรมีเรียนเกี่ยวกับโรคด้วย”ผมสงสัย

            “มันเป็นการคิดวิเคราะห์โว้ย เรียนบริหารไม่ได้ความว่าความรู้ต้องจำกัดขอบเขตแค่ในงานบริหารสักหน่อย”

            “ครับ ๆ เก่งครับ...มาจูบที”

            “ตีน!”

            หึหึหึ......

            “แล้วจะไปยังไง ให้กูไปส่ง?”

            “ไม่ต้องหรอก กูไปกับเขานั่นแหล่ะ...ไม่อยากโดนว่า ว่าเป็นลูกแหง่พาพ่อไปด้วย”มันแจกยิ้มเก๋ ๆ จนอดแกล้งตอบไม่ได้

            “เดี๋ยวจะโดนพ่อคนนี้ลากอยู่ให้ถึงเช้านะครับ”

            ฟอดดดดดดดดดดดดดดด~~~~

            “ยี้ มีน้ำลายด้วย ถ้าจะทำแรงขนาดนี้...ช้ำรึเปล่าเนี่ย”มันบอกยกมือลูบแก้มปอย ๆ

            “ไหนครับบบ...ไม่ช้ำสักหน่อย รู้หรอกน่า...เลี้ยงขนาดยุ่งไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมขนาดนี้ ไม่ทำให้เจ็บหรอกครับ”

            “ติณฑ์”

            “หืมม?”

            ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~

            มัน ยิ้มกว้างเหมือนมีไฟนับพันดวงส่องประกายในดวงตา...เตี้ยน้อยยักคิ้วให้ ประมาณว่าตัวเองไม่ชั้นเชิงเหนือกว่า หึหึ เดี๋ยวไม่ได้นอนคืนนี้!!

            “ยั่วนะๆ”

            “เปล่าสักหน่อย...ห้ามทำด้วย!”มันรีบบอกก่อน เป็นข้อตกลงว่าวันไหนมีเรียน..ห้ามเด็ดขาด ไม่งั้นมันจะงอแง จะอาละวาดและไม่ไปเรียน ผมเลยต้องอดทน...อดทน และอดทน

            “คร้าบ ๆ เข้าใจแล้วคร้าบ”

            “คริคริคริ...ดีมาก~! ว่าง่าย ๆ ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย”มันเลียนแบบคำพูดผม ทั้งสีหน้าและเสียงพูด

            “ตลกละ...เสร็จแล้วปิดไฟ มานอนได้แล้วด้วย...พรุ่งนี้กูต้องใช้พลังมาก”

            “ใช้พลังทำไร? พรุ่งนี้จะไปไหน?”

            “ไม่ได้ไป พรุ่งนี้จะลงไปจัดสวน”

            “อ่อๆ”

            ปล่อยให้เตี้ยมันนั่งทำงานรายงานของมันต่อไป ผมก็ผล็อยหลับจนมันมาสะกิด เห็นปิดคอม...ปิดไฟกลางห้องแล้วก็เดินมานอนซบที่อกผม กอดและจูบหน้าผากมัน ก่อนจะหลับไปด้วยกันทั้งคู่~

(ต่อ)

 

 

            เช้า วันรุ่งขึ้น ผมลงมาทำโจ๊กให้คนที่นอนหลับอุตุ...ขยับตัวเองออกมาแล้วเอาหมอนข้างเสียบไป แทน ไอ้เตี้ยมันก็ยังไม่ตื่น ยิ่งฟ้าฝนครึ้มแบบนี้...คาดว่าจะตื่นตอนเที่ยงโน่นเลย วันนี้มันมีเรียนบ่ายสอง...ดีหน่อย ไม่ต้องไปเผชิญรถติด ลงมาข้างล่าง เห็นมิกกี้อุ้มน้องเลม่อนเดินเล่นอยู่ก่อนแล้ว

            “อรุณสวัสดิ์ครับ หนุ่มน้อย”ผมทักทาย มิกกี้ยิ้ม

            “ยังงง ๆ กับเวลาหน่อยค่ะ เลยพาลงมาเดินเล่น”มิกกี้ยิ้มกว้างทักทาย

            “คงอีกสักวันสองวันละครับ เป็นไงบ้างครับ...”ผมขออุ้มบ้าง เด็กน้อยส่งยิ้มเชื้อเชิญจนอดใจไม่ไหว ก้มลงไปฟัดแก้มนุ่ม ๆ หลายที

            “ก็ดีค่ะ บ้านนี้หลังใหญ่จัง...มิกกี้คิดว่าจะมีคนอยู่เยอะกว่านี้ซะอีก”เธอบอก

            “ก็ปกติจะอยู่ที่ญี่ปุ่นกัน เพราะโรงงานอยู่ที่นั่น...ส่วนบ้านของเตี้ย เอ่อ มะนาวน่ะ...อยู่กันหลายคน ทั้งปู่ย่า ตายายก็ด้วย”ผมเล่า เธอพยักหน้าซึมซับเรื่องราวที่ผมค่อย ๆ บอก

            “หิวรึเปล่า กำลังจะทำโจ๊ก...กินอะไรหน่อยแล้วค่อยขึ้นไปนอนพักต่อนะครับ หรือว่าจะรับไข่ดาว ไส้กรอกดีล่ะ”

            “ขอโจ๊กก็ได้ค่ะ ไม่ได้ทานนานแล้ว...”

            ผมทำโจ๊กหมูง่าย ๆ รอข้าวเละหน่อย ก็ทำน้ำซุปพอดีมีกระดูกหมูเหลือ ใส่กุ้ง ใส่ปลาหมึก หมูสับนิดหน่อย ก่อนจะทำเครื่องเคียงให้ครบ เพราะชอบใส่พวก กระเทียมเจียว หอมแดง ผักชีต้นหอม มิกกี้อุ้มน้องเลมอนมายืนดูอย่างสนใจ

            “ป้าคั้นน้ำฝรั่งไว้ให้นะคะ”ป้าสายกน้ำฝรั่งเหยือกใหญ่มาใส่ตู้เย็นไว้ให้

            “ครับ ขอบคุณครับป้า”

            “อยากได้อะไรเพิ่มเรียกเด็กเลยนะคะ”ป้าสาหันไปบอกมิกกี้ เธอไหว้ขอบคุณ...

            “ไปนั่งเถอะ เสร็จแล้วครับ...เลมอน จะทานได้รึเปล่าก็ไม่รู้นะ”ผมหัวเราะ ตักโจ๊กใส่ชามให้เลมอนคนแรก เพราะจะได้โรยพริกไทยไปหน่อย ให้มีรสชาติ...

         

(มีต่อ)
 :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 53 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:56:17

(ต่อ ตอนที่ 53)  :katai4: :katai4: :katai4: 


ไอ้เตี้ยเดินหน้ามุ่ยลงมาพอดี

            “อ้าว...ตื่นเช้าจัง”ผมหันไปมอง มันจ้องชามโจ๊กในที่โต๊ะ มิกกี้ยิ้ม

            “มาทานโจ๊กสิคะ น้องมะนาว...พี่ติณฑ์ทำไว้อร่อยเชียว”ไอ้เตี้ยมันไม่สนใจ เดินไปเปิดตู้เย็น...หาอะไรสักอย่าง ผมตักโจ๊กทรงเครื่องให้มิกกี้

            “โว๊ะ!!!!”ท่าทางหัวเสีย

            “หาอะไร”ผมถาม ไอ้เด็กดื้อไม่ตอบ...ทำท่าจะรื้อของในตู้เละ ผมเลยต้องคว้ามือมันให้หยุด มิกกี้ก็มองอยู่....คงอึดอัดแน่ ๆ

            “หาอะไร จะเอาอะไร?”ไม่ตอบ...จ้องหน้ากูยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ อะไรว่ะ?

            “ไม่กินก็ได้แมร่ง!!!!!”มันผลักอกหนีห่าง ผมไวกว่าคว้าข้อมือเล็ก...ออกมาจากห้องกินข้าว เถียงกันต่อหน้าแขกได้อายเขาตาย

            “เป็นอะไรเนี่ย...”เห็นตาแดง ๆ ดราม่าเริ่มมาละ...มันหันไปทางอื่น ไม่ยอมสบตาด้วย...อาการแบบนี้ เขาเรียกว่า ‘งอน’ แต่ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องที่ผมตื่นลงมาก่อนคงไม่ใช่แน่ ๆ เพราะมันก็รู้ว่าผมลงมาเตรียมอาหารให้มัน เอ๊ะ...หรือว่าจะเพราะมิกกี้ แต่มิกกี้ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่...งงวุ้ย!!!!

            “เมื่อคืนไม่ได้พาไปกินข้าวต้ม...วันนี้เลยลงมาทำโจ๊กให้เลยนะ”รีบเอาใจ

            “ใช่เหรอ??? ไม่ใช่ทำให้ไอ้เด็ก....”

            “ชู่ววว...”ผมแตะปากมัน กูรู้ละ...ปกติทำอาหารนะครับ ยกเสิร์ฟพี่เตี้ยคนแรก...นี่เห็นว่านอนยังไม่ลงมา แล้วก็มีแขก...เลยตักให้แขกทานก่อน คงจะไม่พอใจ...

            “ไม่ดื้อนะ...นะครับ ไม่อายแขกเหรอ”ผมเอาใจ

            “ก็มึงน่ะ!!!!”

            “ขอโทษ ๆ เห็นว่านอนไม่คิดว่าจะตื่นตอนนี้...อย่างอนเลยนะ”กอดมันก่อนครับ ให้มันใจเย็นลง...เห็นว่าตามใจ แต่เดี๋ยวนี้ชักจะเคยชินกับการมีคนทำให้เยอะเกินไปละ

            “ก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย...แค่หงุดหงิด”

            “ครับ ๆ ไปกินข้าวเถอะนะ...เมื่อกี้จะเอาอะไร”

            “น้ำแอปเปิ้ล”

            “วันนี้ไม่มีอ่ะ ป้าสาเอาน้ำฝรั่งมาให้แทน กินไปก่อนแล้ววันนี้จะออกไปซื้อให้นะ”

            “อือ”

            จุ๊บ...ว่าง่าย ๆ หน่อย ผมจูงมือมันเข้ามาในครัว มิกกี้ยิ้มเห่ย ๆ ให้ คงจะกลัว...ฮ่าฮ่าฮ่า

            “นั่งเลยเดี๋ยวตักข้าวให้ มิกกี้เอาอีกไหม”

            “ไม่เป็นไรค่ะ อิ่มพอดี”มิกกี้ป้อนโจ๊กน้องเลมอน ซึ่งตอนนี้กำลังยื่นมือไปหาไอ้เตี้ย...หึหึ ไอ้นี่ก็นั่งนิ่ง...เด็กเล่นด้วยก็ไม่เล่น อะไรของมัน...

            เพี๊ยะ ๆ

            เลม่อนตีมือพี่มะนาว ไอ้เตี้ยถลึงตาใส่เด็ก...เจ้าตัวเล็กก็หัวเราะชอบใจ

            “อย่าแกล้งพี่เค้าสิ เลม่อน”มิกกี้ปรามลูกตัวเอง เหมือนเจ้าตัวเล็กจะยากไปหาเตี้ย...ขึ้นขั้นจะปีนโต๊ะเลยทีเดียว

            “ไม่เอา ๆ”

            “เล่นกับน้องหน่อยสิ”ผมบอก ไอ้หน้าสวยนี่ก็ทำแบ๊ว เหมือนจะเขิน ๆ

            “แม่พาขึ้นห้องแล้วป่ะครับ”

            “ไม่เป็นไรมิกกี้ มะนาวเขินใช่ไหมครับ”ผมแซว ไอ้เตี้ย...ทำปากร้อง ไอ้เชี่ย...ส่งมาให้ เหอ ๆ มิกกี้ยิ้มเหมือนลุ้นอยู่เหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันขั้นแรกครับ...

 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

             ฟ้าพาโรลมาที่บ้าน ไอ้เตี้ยใช้หางตามองพี่มัน...คงจะงอนอยู่ ยิ่งไอ้โรลมันก็ยิ่งไม่กล้าพูดอะไร ไปนั่งเกร็งหลบอยู่มุมห้อง

            “สวัสดีครับ”ฟ้าทักทายมิกกี้

            “ค่ะ”

            “นี่เหรอครับ เลม่อน...น่ารักกว่าในรูป”ฟ้ากระซิบ มิกกี้หัวเราะ

            “ซนเอาเรื่องเหมือนกันค่ะ”

            “ดูสิ หู ปาก ตา จมูก....เหมือน...”

            “จุ๊ๆ”ผมทำเสียงส่งสัญญาณเตือน ไอ้เตี้ยมันดูทีวีอยู่ก็จริง แต่หูมันกระดิกหยิก ๆ แบบนี้ คงจะฟังอยู่เหมือนกัน

            “นี่วางแพลนจะไปเที่ยวกันหรือยังครับ ยังไงบอกผมล่วงหน้านะครับ...จะได้พาพ่อกับแม่ลงมาด้วย”ฟ้าลืมตัว ไอ้เตี้ยหันขวับ

            “แล้วทำไมพ่อกับแม่ต้องมา?????”

            เงียบ....

            “มีอะไรกัน????”มันจ้องหน้าทีละคน ผมเดินมากอดมันเบา ๆ

            “ก็รวมตัวนัดไปเที่ยวไง...สิ้นเดือนไหม ไปกาญฯกัน ชวนเจพี่พุทไปด้วย....แทนธารด้วยก็นะ ไปกันหลาย ๆ คน”ผมเร้าหาทางออก ไอ้เตี้ยทำหน้าจับผิด...แต่ละคนหน้างี้ซีดมาก

            “ไม่รู้ว่าเดือนกว่า ๆ จะต้องไปญี่ปุ่นอีกไหม...กูอยากอยู่เที่ยวกับมึงให้เต็มที่ก่อน”ผมบอก

            “ไปอีกแล้วเหรอ?”ไอ้เตี้ยหน้าเสียไปแล้วครับ ผมพยักหน้า...รู้สึกแย่ที่โกหก แต่เพื่อความอยู่รอดของหมู่คณะ...

            “ไว้มึงว่าง...เราไปเที่ยวกันนะ ไปกันทั้งหมดเลย”

            “อือๆ”เด็กน้อยทำท่าว่าง่าย...

            “มะนาวครับ พี่ซื้อขนมมาให้ด้วย...เค้กแบบที่เราชอบเลยนะ”ฟ้าบอก ยื่นเค้กให้...แต่อีกคนทำหน้านิ่งมาก

            “นาวครับ~”

            ปล่อยให้พี่น้องเค้าง้องอนกัน ผมแยกตัวออกมา พร้อม ๆ กับโรลออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน  มิกกี้อุ้มเลม่อนเล่นไม่ห่าง

            “อึดอัด?”ผมถาม

            “นิดหน่อยพี่”

            “เดี๋ยวก็ชิน พี่ดีใจที่นายให้โอกาสฟ้า...”ผมบอก ถึงจะแกล้งนายฟ้า...และผมก็รู้ดีว่ารักและเป็นห่วงมาก เหมือนมีน้องชายคนนึง

            “พี่เก่งเนอะ ทนมันได้”

            “ไอ้ฟ้าก็เก่ง”ผมแกล้งแซวกลับ ไอ้โรลมันมาทำตาค้อน

            “ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้โอกาสเขา”

            “มีแค่ชีวิตเดียว เกิดครั้งเดียว...ตายครั้งเดียว กลัวอะไร?”ผมทำหน้านิ่ง ๆ มองตรงไปข้างหน้า...อีกคนหันมามองหน้าก่อนจะกลับไปถอนหายใจ

            “ไม่รู้ดิครับ”

            “ความรักมันไม่ยากขนาดนั้นหรอก”

            “แต่มันทำให้ชีวิตยุ่งยาก!?!?!”โรลตอบเสียงดัง

            “พร้อมจะแลกรึเปล่าล่ะ??? แลก มัน...กับคนที่เดินจับมืออยู่เคียงข้าง”โรลก้มหน้า ผมคิดว่าก่อนมาที่นี่น้องมันคงใช้เวลาตัดสินใจตัวเองไม่น้อย และลึก ๆ แล้วยังคงสับสนกับอะไรบางอย่างอยู่ แต่ผมเชื่อว่า...เวลาจะช่วยให้น้องเข้าใจทุกอย่าง แต่มันก็อยู่ที่ตัวนายฟ้าเองด้วย ว่าจะทำได้รึเปล่า...ทำให้โรลรักสุดหัวใจ

            ตัวผมเองก็เครียดและกังวลไม่น้อย เมื่อคิดมาถึงตรงนี้...

            “ถ้าทุกอย่างมันไม่ได้สวยงามอย่างเทพนิยายละพี่?”

            “ก็ไม่เห็นต้องแคร์...เดินทางตามหัวใจนาย สิ่งที่เหลือ...พี่เชื่อว่านายฟ้าจัดการได้ว่ะ”

            ผมตบบ่าให้กำลังใจโรล....ความรักมันก็หอมกรุ่นเย้ายวนแบบนี้แล

 

            “วันนี้ไม่มีเรียนเหรอไง”ไอ้เตี้ยเดินอาด ๆ ตะโกนถามเพื่อนมัน เห็นฟ้ายิ้มหน้าบานคงอารมณ์ดีมาแล้ว โรลชะงักนิดหน่อย เหมือนตั้งตัวไม่ทัน...คิดว่าไอ้เตี้ยจะอาละวาด

            “อะ เอ่อ....”

            “มีตอนบ่าย ๆ “ฟ้าตอบแทน เตี้ยพยักหน้า...

            “นั่งทำหน้าโง่อยู่ได้”มันพูดใส่เพื่อนมัน...แต่ไม่ได้จริงจัง เหมือนเด็กเขิน ๆ ไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ไอ้โรลยังนั่งช็อค

อยู่  เลยทำหน้าเอ๋อ ๆ มองคนโน้นทีคนนี้ที

            “งั้นโรลไปนั่งดูทีวีก่อน ไอ้เตี้ยไปอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวพาไปส่งที่มหาลัยฯ”

            “จะไปกันหมดนี่?”เตี้ยถาม หมายถึงทั้งมิกกี้และเลม่อน ผมพยักหน้า...

            “ทำอย่างกับจะไปออกรบ...”มันเดินสะบัดหน้าขึ้นห้อง...

            อยู่กับมึงก็เตรียมพร้อมยิ่งกว่าออกรบอีกครับ อย่างที่ฟ้าบอก...อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามันได้รู้ว่ามิกกี้คือใคร และเลม่อนคือใคร สำคัญยังไงกับมัน ผมเดาทางไม่ค่อยถูก...เด็กน้อยของผม จะส่งอารมณ์ใดออกมา...ดีใจ (?) เสียใจ โมโห โกรธ จะสุขจะทุกข์ผมจะทำให้เขารู้ว่าผมพร้อม .... พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาจริง ๆ

            “พี่มีข้าวไหม? เราสองคนยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย”ฟ้าถาม

            “มีโจ๊กทานได้รึเปล่า อยากได้อะไรบอกแม่บ้านก็ได้นะ”ผมเดินไปสั่งให้แม่บ้านให้ทำไข่เจียวง่าย ๆ ให้ทั้งสองเพิ่ม และแอบยิ้มให้กำลังใจมิกกี้น้อย ๆ ก่อนจะขึ้นห้องมา

            “อาบน้ำไวจัง”รวบเอวไอ้เตี้ยมากอด

            “อย่า! จะแต่งตัว”ผมเอาคางเกยบ่า มองแฟนตัวเองในกระจก...

            “เตี้ย...กูเหนื่อย”มันชะงัก...หันมามองผม

            “ไม่สบายเหรอ?”

            “ไม่รู้ดิ”มือเรียวยกมือวัดไข้ มีสีหน้าห่วงใยอย่างชัดเจน...

            “กินยาไหม มึงได้กินข้าวหรือยัง”ผมส่ายหน้าน้อย ๆ สร้างความไม่พอใจให้อีกคน

            “แล้วทำไมไม่กิน”

            “ทำให้มึงกินก่อนไง”มันชะงัก...

            “ไม่ต้องคิดถึงกูก่อนทุกเรื่องก็ได้”

            “มึงคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตกูนี่ครับ กูทำให้เพราะอยากเห็นมึงยิ้ม หัวเราะ...ดีใจ รู้ไหม”

            “กูใส่ใจมึงน้อยสินะ”เตี้ยมันบอก ผมแค่นยิ้ม...ปล่อยมือออกจากเอว มันหันกอดผมแทน

            “กูดื้อ กูเอาแต่ใจ...มึงเลยเหนื่อย”

            “งั้นไม่ดื้อได้ไหม ไม่เอาแต่ใจได้รึเปล่า”

            “กูก็พยายามอยู่ไง แต่พอเวลาโมโหมันก็ลืม...แฮะ ๆ”

            “พยายามนะ...พยายามให้มากกว่านี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็พยายาม...”

 

            มันไม่ตอบอะไร..แต่คิดว่าคงงงไม่น้อย ที่ผมมาพูดอะไรแบบนี้....หวังว่าทุกอย่างคนคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้มันเจ็บน้อยที่สุด...ผมอยากเป็นคนนั้น เป็นคนที่เวลามันร้องไห้...แล้วมาซบไหล่ผม ผมอยากเป็นทุก ๆ อย่างของมัน...



 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 55 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:57:44

ตอนที่ 55

อ่อนแอ

[มะนาว]

            เหนื่อย มาทั้งอาทิตย์เพราะต้องเร่งทำรายงาน วันนี้เป็นวันแรกของการได้หยุดพักจริง ๆ จัง ๆ ผมตื่นสาย สายมาก ๆ ดูนาฬิกามันก็เกือบเที่ยงแล้ว ไอ้ลุงหนวดที่นอนกอดกันอยู่เมื่อคืนก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน แล้วลงมากะว่าต้องมีของกินรออยู่ แต่ว่างเปล่า...ที่ครัวก็ไม่มี ไปไหนว่ะ????

            “อ้าว คุณนาวตื่นแล้วเหรอคะ หิวไหม...ป้าตั้งโต๊ะให้”ป้าสาอุ้มเจ้าเด็กตาโตแกว่งไปแกว่งมา เจ้าเด็กนั่นก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจใหญ่

            “ติณฑ์ไปไหนครับ”

            “คุณติณฑ์พาคุณมิกกี้ไปธนาคารค่ะ หิวใช่ไหมคะ”ป้าสาถาม ผมพยักหน้า...

            “งั้นป้าฝากดูน้องเลม่อนก่อนนะคะ...เดี๋ยวจะตั้งโต๊ะให้ทาน”แล้วป้าสาก็ผลัก ไสไอ้เด็กตาโต มาให้ผมอุ้ม...มันมองหน้าผมแล้วยิ้ม

            “รัก รัก....”เสียงพูดไม่ค่อยชัด แต่ฟังก็รู้ว่าพูดว่าอะไร....ผมขำออกมา เพราะเจ้าเด็กเลม่อนน้ำลายไหลระหว่างพูด ฮ่าฮ่าฮ่า เหมือนหมาเลย...

            “จุ๊บ จุ๊บ”ไอ้เด็กนี่มันยันตัวเองขึ้น จะจุ๊บผมให้ได้

            “ไม่เอาโว้ยๆ”ยี้ สกปรก...พยายามดึงคอเสื้อออกห่าง แต่เด็กมันรั้นกำเสื้อผมแน่น ๆ

            “รัก จุ๊บ”

            “..........ยี้!!!!”

            “รัก นาว นาว รัก”เด็กนี่พูดย้ำ ๆ ประหนึ่งว่าถูกป้อนคำสั่งมาให้พูด ผมดันหน้าผากเอาไว้ไม่ให้มาใกล้ วางลงให้คลานเล่นที่พื้น

            “ตัวก็หนัก คนหรือหมีว่ะเนี่ย”

            “นาว จุ๊บ”มือเล็กยื่นมา คลานมาบนตัก...จะปีนขึ้นมาให้ได้ ผมหัวเราะ...

            “แบร่ ไอ้อ่อน!!!! ไม่ให้จูบหรอก!!!! คิดจะเปรี้ยวแต่เด็กเหรอไอ้หนู”ผมถอยหลัง มันคลานตาม ผมแกล้งทำท่ารังเกียจ แต่เด็กนี่ก็พยายามจะมาจับ
            “คิคริคริคริ”เสียงหัวเราะผมดังลั่น

            “อ๊ะ เอิ๊ก ฮ่า....”เลม่อนหัวเราะเหมือนกัน จับขาผม...แล้วมองหน้า ผมผลักมือออก...

            “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้อ่อน”

            “คิคิคิ นาว รัก”เลม่อนพูด

            “หึหึ คิดจะปีนเกลียวหรือไง!!!! เดี๋ยวปั๊ด”

            ร่างเล็กปีนขึ้นมาบนตักได้ก็อยากยืนเต็มตัว ผมต้องสอดมือจับไว้ใต้จักแร้สองข้าง แล้วไอ้ตัวกระเปี๊ยกนี่ก็พุ่งหน้ามาสุดตัว

            เอามือสองข้างประคองหน้าผม แล้วจุ๊บที่ปาก

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ผมร้องเป็นตุ๊ดออก จริง ๆ ไม่ได้ตกใจขนาดนั้นแหล่ะ จะแกล้งเด็กมากกว่า แต่ร้องดังไปหน่อย...ตัวเจ้าตกใจ ร้องไห้จ้า

 

            “แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

            “เอ่อ.....”

            มิกกี้กับติณฑ์เพิ่งกลับมา มิกกี้วิ่งมาอุ้มเลม่อน ผมมองหน้าติณฑ์ที่ทำหน้าดุ ๆ ไม่พอใจ...

            “ทำอะไรน้อง”

            “เปล่าสักหน่อย”

            “เปล่าแล้วทำไมน้องร้องไห้”ติณฑ์ตวาด ผมชักสีหน้า!!!!!

            “ก็ไม่ได้ทำ”

            “นิสัยไม่ดี”มันด่าผมต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง

            “เออ ไอ้เหี้ย!!!!!!”ผมตะโกนใส่หน้ามันบ้าง วิ่งออกมาหลังบ้าน...ซุกตัวต้องซอกกำแพง ไอ้เชี่ยเอ้ย!!!! ช่วยเลี้ยงแท้ ๆ ยังกล้ามาด่าอีก ไอ้เด็กเวรนั่นก็ร้องไห้อย่างกับเขื่อนแตก เซ็งชะมัด!!!

            นั่ง อยู่ตั้งนาน...ไม่เห็นออกมาตามสักทีว่ะ ปกติมันต้องวิ่งมาง้อแล้วดิ ผมหงุดหงิด...เหมือนว่าในบ้านก็เงียบ ๆ ไปด้วย อยากรู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่เอาอ่ะ...ฟอร์มเยอะ ไม่เดินเข้าไปหรอก นอนเล่นที่ม้านั่งด้านนอก ร้อนก็ร้อน...สักพักทนไม่ไหว ถึงเดินเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียง

            หญิงสาวกับลูกหัวเราะดังลั่นในครัว โดยมีติณฑ์ร่วมวงด้วย

           

            จู่ ๆ ก็ปวดหนึบ...ที่ใจ ผมกำมือแน่น...กัดปากตัวเองยืนนิ่ง ติณฑ์หันมาเห็นพอดี

            “ป้าสาเตรียมข้าวไว้ให้แล้ว มากินสิ”นึกยังไงไม่รู้ เดินเข้าไปนั่ง...บรรยากาศเงียบทันที เจ้าเด็กตาโตพยายามจะยื่นมือมาแตะตัวผม ผมก็ถอยห่าง..ไม่อยากวุ่นวายด้วย แน่นอนว่าการกระทำทั้งหมดถูกจับจ้องด้วยสายตาอีกสองคู่

            “เค้กในตู้เย็นนะ”ติณฑ์บอก ผมไม่ตอบ...เอากับข้าวเทใส่จานเดียว แล้วคน ๆ ทั้งสองคนเงียบไป...ผมรีบ ๆ กิน กิน ๆ ไปให้มันจบมื้อ น้ำตาก็จะไหล...ไม่ต้องเคี้ยวอะไรแล้ว อยากจะกลืนมันลงคอเลยด้วยซ้ำ

            “กินช้า ๆ เป็นอะไร”ทำเสียงดุใส่ ผมเบือนหน้าหนี...

            “เอ่อ...”มิกกี้ทำหน้าอึ้ง ๆ

            ผมตักข้าวคำใหญ่ยัดใส่ปาก กลืนไม่หมดก็ยัดใส่ ๆ จนแก้มป่องไปด้วยอาหาร

            “เดี๋ยวได้ติดคอ!!!!! เตี้ย!!!!!!”ไอ้คนพูด จับมือผม...แต่ผมบิดออก ดื่มน้ำหมดแล้ว...กระแทกดังปัง!!! เลม่อนตกใจกระโดดหาแม่

            “เตี้ย!!!!”

            ผมไม่ตอบ...ลุกเดินออกจากห้องครัว ขึ้นมาร้องไห้คนเดียว...มันไม่ขึ้นมาตามด้วยซ้ำ ก็ดีเหมือนกัน...อะไร ๆ ผมก็ผิดอยู่แล้วนี่ คิดจะด่ากัน...มากกว่านี้ก็โดนมาแล้ว ทำไมผมต้องแคร์ด้วย...

            “ลงไปขอโทษมิกกี้เดี๋ยวนี้”ติณฑ์เดินมาหยุดข้างหลัง ผมนั่งกดแป้นพิมพ์นิ่ง สายตาจ้องที่หน้าจอ...แต่ใจหลุดไปแล้ว

            “เตี้ย! ได้ยินไหม...”

            “กูทำไรผิด”

            “ทำนิสัยไม่ดี...ต้องให้กูพูดไหมว่าอะไรบ้าง”มันด่า

            “กูก็เลวมาตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว มึงไม่รู้เหรอ”

            “อย่าประชด”เห็นหน้านิ่งจริงจังของมัน แล้วเริ่มกลัวขึ้นมานิดนึง...

            “.........................................”

            “ลงไปขอโทษเขาซะ ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”

            ผมชะงัก...มองหน้ามัน

            “กูไม่อยากอยู่ ถ้าทุกคนลำบากนัก...กูไปเอง”

            “อย่าประชดได้ป่ะ....เดี๋ยวกูปล่อยให้ไปแล้วจะหนาว”มันพูดท้าทาย รู้ว่าผมไม่มีทางไปจากมันได้

            “.........................................”

            “วันไหนที่ไม่มีกูตาม กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงจะทำยังไง แต่มึงคงไม่แคร์...เพราะมึงเก่งอยู่แล้วนี่”ไอ้โหดพูดประชดกลับ...ผมจ้อง หน้ามันนิ่ง

            “เออ...งั้นทีหลังอย่ามาเสือ.กเรื่องของกู จำไว้!!!!!!”

            “หัดใจเย็นแล้วฟังคนอื่นบ้าง!!!!”มันด่าต่อ

            “คนอื่นเขาทำเพื่อมึง...มีแต่มึงไม่เคยทำเพื่อใคร”

            ถ้าคนอื่นพูดผมจะไม่อะไรเลย แต่นี่...คนที่พูดคือคนที่ผมรัก จะให้คิดยังไง...เบื่อ? รำคาญ? จนถึงที่สุดแล้วสินะ...ผมกลั้นน้ำตาตัวเอง จะไม่มีวัน...ร้องไห้ออกมาเป็นอันขาด

            แทบจะกลั้นหายใจ...

            ติณฑ์คว้ามือผมไว้...ผมสะบัดออก ยืนนิ่ง  ๆ เพราะร่างชาก้าวขาไม่ออก ไม่เคยเจ็บเท่านี้มาก่อนเลย

            “เตี้ย~”เสียงเรียกอ่อนลง

            ผมยืนหันหลัง...มองออกไปนอกหน้าต่าง เจ็บว่ะ!

 

(ต่อ)

 

พี่ ฟ้าไปรับไอ้โรลที่มหาลัย ดีเหลือเกิน...งานการไม่ต้องทำ มานั่งเฝ้ากันอยู่นี่ ผมเดินผ่านฝูงชนที่พูดคุยหัวเราะอย่างมีความสุข ออกมาใส่รองเท้า...ทุกคนเงียบ ตอนผมเดินผ่าน...รู้สึกแย่อย่างกับตัวเองเป็นตัวร้าย ที่ใคร ๆ ต้องระวัง

            “นาวจะไปไหน”พี่ฟ้าร้องถาม ผมไม่ตอบ...หยิบรองเท้าผ้าใบออกมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว แต่มีมือหนาคว้าไว้ก่อนที่จะออกประตู

            “จะไปไหน”

            “ปล่อย”

            “แล้วจะไปไหน เดี๋ยวก็อาหารเย็นแล้ว...ฟ้าอุตส่าห์ซื้อของมาปิ้งกินกัน”ไอ้ติณฑ์บอก ผมมองมันอย่างแค้นเคือง ก่อนหน้านี้ด่ากูไว้แล้วทำลืม

            บิดแขนตัวเองออก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมกลับจับแรงขึ้น

            “เจ็บนะ!!”

            “ไม่ให้ไป จะไปไหน...งี่เง่าไม่จบใช่ไหม”

            “คำก็งี่เง่า สองคำก็งี่เง่า กูมันเลวนักใช่ไหม!!!!”ได้อยากให้กูบ้านัก...กูจะบ้าให้ถึงที่สุดเลยคอยดู ไอ้ติณฑ์ผงะไปนิดนึง แต่แววตายังแข็งกร้าว พี่ฟ้าเป็นคนมาจับเราแยกออกจากกัน

            “ใจเย็น ๆ มีอะไรค่อยพูดค่อยจา”

            ผมหายใจแรงกว่าเดิม เพราะเริ่มโมโหจัดแล้ว ถ้าจะต้องมีใครเลือดออกสักคน...จะเอาเลือดหัวไอ้ติณฑ์ออกคนแรก ด่ากูดีนัก!!! มิกกี้อุ้มไอ้เด็กเวรมายืนดูด้วย...มันดิ้น ๆ จะออกจากอกแม่มัน มาหาผม...

            “จุ๊ๆ”มิกกี้ร้องห้ามลูก

            “แอ๊ๆๆๆ นาว ๆ รัก”ไอ้เด็กเวรพูดแต่คำเดิม ผมหันหน้าหนีไปอีกทาง...น้ำตาไหล ไม่ต้องมาเรียกชื่อกู!!! ไอ้เด็กซวย...กูอยู่ของกูดี ๆ มาทำให้กูโดนด่า

            “รัก รัก รัก นาว”มันยื่นแขนออกมาสองข้าง...พี่ฟ้ายืนนิ่ง จนมือเล็ก ๆ นั่นเอื้อมเกือบถึงตัว

            ผมกัดปากตัวเอง...ถ้าแตะกูเมื่อไหร่จะ กูจะอาละวาดให้บ้านแตกคอยดู เด็กเดิ่กกูไม่เว้น...บอกแล้ว อยากให้กูบ้านัก!@!!!

            “นาว”ตาใส ๆ ทำเอียงหน้ามองด้วยความสนใจ ผมหันหน้าหนี...ไอ้เด็กผี มันเอามือจับบ่าแล้วเอียงคอมาหา

            “ม่อน หา นาว”ทุกคนเงียบ...

            ผมสะบัดมือเล็ก ๆ ออกอย่างแรง จนแม่ไอ้เด็กนี่จับเกือบไม่ทัน พี่ฟ้ากับไอ้ติณฑ์เคลื่อนตัวอย่างเร็ว เพราะกลัวว่ามันจะตกลงพื้น ผมตกใจเหมือนกันไม่ได้ตั้งใจจะสะบัดแรง แต่เพราะแม่มันอุ้มไม่แน่นมากกว่า โรลยืนมองอยู่ห่าง ๆ ผมวิ่งขึ้นชั้นสอง ปิดประตูล็อคห้องเล็ก...ร้องไห้อยู่ในนั้นเพียงลำพัง สักพักเสียงประตูก๊อกแก๊ก เหมือนมีคนกำลังไขเข้า ผมรีบเอาผ้าห่มคลุมโปง...

            เตียงยวบลงไปเพราะน้ำหนักของใครอีกคน

            “กูเอง”เสียงนั้นแผ่วเบา แต่ผมก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่คนที่คิด

            “มึง...ใจเย็น ๆ นะโว้ย เฮียไม่ได้ตั้งใจ”เสียงไอ้โรลนิ่ง ผมก็นิ่ง

            “ฮึก”อ้าวเชี่ย...น้ำตาไหล อย่าปลอบ...ขอร้อง

            “อย่าเป็นงี้ดิว่ะ กูทำตัวไม่ถูก”ผมร้องไห้ ร้องอยู่นานมาก...และก็รู้ว่าตลอดเวลาไอ้โรลไม่ได้ลุกไปไหน มันนั่งเงียบ ๆ อยู่ที่เดิม

            “มึงรักพี่กูรึเปล่า”ผมถาม

            “อะ อืม”มันรับคำ ผมเปิดผ้าห่มออกมานิดนึง

            “มึงคงเกลียดกู กูนิสัยไม่ดี”

            “ไม่หรอก กูเข้าใจ...กูก็มีน้องเหมือนกัน”

            “...................................”

            “กูอิจฉามึงด้วยซ้ำ พี่ฟ้าเค้ารักมึงมาก”

            “แต่เค้าก็เลือกจะทำให้กูเสียใจ ด้วยการคบกับมึง”ผมพูด...อีกฝ่ายเงียบไป ผมรู้สึก......ว่าตัวเองพลาด ที่ทำคำพูดอาจทำให้โรลเสียใจ

            “กู มะ ไม่ได้ตั้งใจ”ผมบอกเสียงเบา

            “ไม่เป็นไร...นาว กูไม่ได้แย่งพี่มึงไปจากมึงเลย...”โรลอธิบาย “พี่มึงรักมึง รักมากกว่าใครทั้งหมด...และทุกคนเขาก็รักมึง”

            “อือ กูนิสัยไม่ดีมากใช่ไหม”

            “มึงก็แค่เป็นมึง”โรลพูด ผมหลับตาด้วยความเหนื่อยอ่อน...รู้สึกว่าไอ้โรลมาลูบหัวผมเบา ๆ แต่ตัวเองลืมตาไม่ขึ้น

            “หมาเอ้ย...ทุกคนเขารักมึงจะตาย กูยังอิจฉาเลย”ผมกระตุกยิ้มให้มัน ก่อนจะผล็อยหลับไปเพราะอาการปวดหัวนิด ๆ

 

            ตื่นอีกเพราะได้ยินเสียงคนเรียก...

            “เตี้ย~”เสียงเรียก ผมลืมตามอง...ไอ้ติณฑ์ ไอ้เวร!

            “ลงไปกินข้าว”

            “.....................”

            “หรือจะให้ยกขึ้นมาบนนี้”

            “................................................”

            “เพิ่งคุยกับป้าสา ป้าสาบอกมึงช่วยเลี้ยงน้องเหรอ”มันถาม เสียงอ่อนเชียวนะมึง...

            “กูนี่โง่อีกแล้ว คิดว่ามึงแกล้งน้องไง...เด็กตัวเล็กนิดเดียว”

            “กูเลว กูก็ไม่รังแกเด็กหรอก ชาติ......”ผมด่ามัน

            “ชู่วๆ นาวนอนอยู่นะ”ไอ้ติณฑ์พูดกับใครอีกคนในห้อง และคนนั้นก็คลานอยู่บนเตียงผมเนี่ย

            “เอ๋”เสียงเด็ก ผมนอนนิ่ง...อย่ามายุ่งกับกูนะมึง

            “เตี้ยครับ ขอโทษครับ...”ง่าย ๆ แบบนี้นี่แหล่ะมัน ผมน้ำตาไหล...ร้องไห้สะอื้นขึ้นมาอีกรอบ

            “หา นาว”

            “นาวนอน จุ๊ๆ”

            “ฮือออออ นาว”เลม่อนมันร้อง และแรงดึงผ้าห่มออก ทำให้ผมกำมันแน่นกว่าเดิม

            “เตี้ยครับ น้องอยากเล่นด้วย”

            “ไม่ต้องพามันมาใกล้กูเลยนะ!! ตัวซวย!!”ผมด่า

            “เตี้ย!!”ไอ้ติณฑ์ทำเสียงเข้ม

            “เลม่อนมานี่ครับ ปะ ๆ เดี๋ยวพาไปข้างล่างนะ”

            “แง ๆ ๆ ๆ ๆ”ไอ้เด็กเวรมันร้องลั่น ดึงผ้าห่มแน่น แต่แบบ...มันดึงผมกูติดไปด้วย โอ๊ยยย...เจ็บนะ

            “เจ็บ!!!”ผมจับหัวตัวเองไว้

            “โอ๊ะ ๆ ปล่อย ๆ นาวเจ็บ”ติณฑ์บอก ไอ้เด็กนี่ไม่ยอม...เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวมึงเจอกู!!!!!

            “เจ็บนะไอ้บ้า!!!!”ผมด่า

            “เตี้ยอย่าพูดคำหยาบ น้องมันกำลังจำ”

            “กูเจ็บ!!!! มึงพามันออกไปเลยนะ...ทำไมว่ะ กูอยู่ของกูดี ๆ มาวุ่นวายกับกูอยู่ได้!!!!”ผม เปิดผ้าห่มออกมา จ้องหน้ามันและไอ้เด็กนี่ ซึ่งร้องไห้จ้า...ไปแล้ว จะมากอดผมอย่างเดียว...โวยยยยยยยยยยยยยยยยย พ่อแม่ก็ไม่ใช่ จะบ้าเหรอไงว่ะ!!!!!!!!

            “มันอยากหามึงอ่ะ นะ...”

            ผมนั่งนิ่ง ไอ้เด็กเหมือนรู้งานปีนมากอดผมเฉย...

            “รัก นาว” แล้วมันก็กอดอย่างกับเด็กโต...ผมนั่งตัวเกร็ง ติณฑ์ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ

            “ขอโทษ ไม่รู้จะพูดยังไงดี...”

            จุ๊บ....ไม่ยกโทษให้เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~!!!!!!

            “กูจะจำทุกคำที่มึงพูด มึงรู้ไว้เลยว่า...ทำให้กูเสียใจมาก!!!!”ผมตะโกนใส่หน้ามัน ผลักได้ตัวที่กอดหนึบออก...แต่มันพยายามจะเด้ง ๆ บนตักผม เด็กเวรนี่อยู่ไม่สุขจริงๆ

            “อ่ะ ให้ตบคืนที่นึง...เอาให้หายโมโห นะครับเตี้ย”ผมจ้องหน้ามัน หึหึ...รู้ว่าผิดแล้วก็เงี้ย

            “กูเสียใจมากด้วย”

            “คราวหลังจะถามก่อน”

            “ถามแล้วพอกูบอก มึงจะเชื่อกูไหม!!!!! อะไร ๆ ก็ผิดตลอดอ่ะกูเนี่ย!!!!!! ไม่เคยดีในสายตาใครเขาหรอก”ผมด่า แม่งหมั่นไส้ ยื่นมือไปดึงหัวแม่ม....

            “อะ โอ๊ย ๆ ๆ”ดึงแรงด้วย ทั้งดึงผมทั้งบิดหูด้วยความหมั่นไส้

            “โอ๊ย เจ็บๆๆ”ติณฑ์ร้อง เลม่อนนั่งงง...

            เพลี๊ยะ!!!! ผมตบหน้าติณฑ์อย่างแรง...มันอึ้งไปเลย แต่ไม่กล้าทำอะไรผม...แรงโมโหตีตื้นขึ้นมาอีก หายใจแรงขึ้นเพราะหมั่นไส้ไอ้ติณฑ์

            “จำไว้ว่ากูเสียใจ!!!!!!!”

            “หายโมโหยัง”มันถาม

            “ยัง!!!!!”ร่างสูงจับแก้มตัวเองซึ่งแดงฉานขึ้นมาทันตาเห็น เป็นรอยนิ้วมือเลย...เลม่อนมันจับมือผมสองข้างไว้ ผมเลยเอามือมันชกไอ้ติณฑ์

            “เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ คิคิ”เลม่อนหัวเราะชอบใจ

            “เจ็บอ่ะ”ติณฑ์พูดเสียงอ่อย ๆ จับแก้มตัวเองอีก...

            “สมน้ำหน้า”ผมอมยิ้มขึ้นมานิดนึง

            “ชกมันเยอะๆ เลย นี่ ๆ ๆ”

            “โอ๊ย อาเจ็บครับเลม่อน เอ๊ยย...โอ๊ย”ไอ้คนตัวโตแกล้งร้องโอดโอย เจ้าตัวเล็กก็ชอบใจหัวเราะร่วน...ทำให้ผมที่เก๊กยิ้มในตอนแรก ต้องยิ้มออกมาตาม...

            แต่ที่ยิ้มน่ะ ยังไม่หายโกรธหรอกเฟ้ย~!!

  :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 56 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 18:59:25

ตอนที่ 56

            [ติณฑ์]

            งอน ไม่จบ...มันยังมึนตึงกับผมอยู่บาง ๆ วันนี้ช่วยรายงานเสร็จละ แทบจะถวายพานให้...ไอ้เตี้ยนอนกระดิกเท้าอยู่ที่เตียง เล่นไอแพด โดยมีเจ้าตัวน้องเลม่อนยืนเกาะเตียงดูข้าง ๆ

            “อย่า”เลม่อนจับแขนนาว เขย่งดู...เพราะมองไม่เห็น ไอ้เตี้ยก็รำคาญน้อง

            “เอ๊ะ...”ทำหน้าดุใส่น้องอีก มันหันตัวนอนอีกฝั่ง เลม่อนพยายามปีนเตียงขึ้นมา...หาเตี้ย

            “ม่อนอยากดู”น้องพูดช้า ๆ ถือว่าเป็นเด็กลูกครึ่งที่พูดไทยชัดมากนะ...

            “ไปไกล ๆ โอ๊ยยย...ตายเลย เซ็งว่ะ”มันบ่น เจ้าเลม่อนไม่ยอมแพ้...จะเอาตัวเองแทรกไปนั่งหน้าไอแพด เหอ ๆ

            “วุ้ย!!!! รำคาญจริง...!!!! ไปเลยๆ”มันด่าเจ้าตัวเล็กครับ เลม่อนมันสนใจทีไหน เอานิ้วเขี่ย ๆ ไอแพดเฉย ผมนี่นั่งหัวเราะก๊าก

            “โว้ยยย!!! เอาไปเลยป่ะ...แมร่งกวนตี...”

            “เตี้ย”ผมลงเสียงหนัก ๆ สบถด้วยคำรุนแรงต่อหน้าเด็ก มันเกินไปแล้ว...เหมือนมันจะรู้ตัว ลุกจากที่นอน...แล้วเดินมาหาผม

            “มึง โทรไปบอกพี่ฟ้าให้หน่อย...ลงมาคราวหน้าเอาหมาน้อยกูมาด้วย”

            “กล้าเรียกหมาน้อยเถอะ”

            “หมาน้อยของกู”มันยิ้มหวานแกล้ง ๆ ผมจุ๊บปากมันเบา ๆ

“เหงาอ่ะ ติณฑ์จ๋า...ไปเที่ยวกัน”อุ้ยยยย...ขนลุกซู่ ๆ ผมหัวเราะลั่น...เลม่อนละความสนใจจากไอแพด เดินมาหาเตี้ย

            “หยุด!!! ไม่ต้องมาใกล้ขอร้อง!!!!!!”

            “เตี้ย...อย่าไปแกล้งเลม่อนสิ มานี่ครับ...มาหาอามา”ผมเรียก จับเลม่อนอุ้ม...เพราะน้องเดินเตาะแตะช้า วันนี้มิกกี้ทิ้งเราให้อยู่ตามลำพัง บอกว่าจะไปธุระจริง ๆ ตั้งใจทิ้งลูกไว้ให้เตี้ยมากกว่า

            “ชิส์!”

            “ม่อนหานาว ๆ”ไม่ยอมให้ผมจับเลย แถมยังร้องหาแต่นาวอีก...เหอ ๆ เตี้ยมันเบ้ปาก

            “มาเล่นของเล่นดีกว่า นี่มีโมเดลไดโนเสาร์ด้วย”

            “ติณฑ์!!!! ไม่ให้จับอ่ะ!!!!”โมเดลของผมนะครับ ไอ้นี่หวงแทน

            “ให้น้องเล่นหน่อย”

            “ไม่ให้!!!!! ไปเล่นอย่างอื่นดิ”

            ผมหรี่ตามอง...นิสัยนะครับ

            “มองหน้าเดี๊ยวปั๊ด!”ปากเล็ก ๆ ทำเป็นขู่ ผมยืนนิ่งทำหน้าดุ...สักพักมันก็มาอ้อนเกาะแขน

            “ติณฑ์อ่ะ จะไปเที่ยว!!! ไปเที่ยว!!!!”ลูกคนโตร้องแล้ว ผมเดินหนีเลย...เลม่อนมองตาม

            “พาไปเลยนะ ยังโกรธอยู่ด้วย”ผมส่ายหัว วันนี้จะไม่ออกไปไหน เพราะเดี๋ยวฟ้าจะมาทำรายงานที่นี่งานมันแท้ ๆ มีคนช่วยยังไม่อยากจะสนใจ เดี๋ยวจะปล่อยให้ทำเองละ...

            “เที่ยววว ๆ ๆ ๆ ติณฑ์อยากไปเที่ยว!”

            “เที่ยว นาว..เที่ยว”เลม่อนพูดตามบ้าง

            “นี่ ๆ เห็นป่ะ ไอ้ตัวเล็กก็อยากไปนะ ๆ ๆ พาไปนะ ยาสระผมก็หมด ครีมก็หมด”

            “เดี๋ยวให้คนไปซื้อหน้าปากซอย”

            “............................................”

            “ดีป่ะ?”ผมหัวเราะ

            “..........................................”งอนละ

            “เตี้ย...อุ้มน้องดิ๊”

            หน้างอไม่ตอบอะไร

            “เอาเลม่อนไปอาบน้ำ แล้วแต่งตัวให้น้อง...กูจะลงไปทำกับข้าวให้”

            “ทำไมต้องกู”

            “จะไปไม่ไป”

            “ไปไหน.....”

            “แล้วใครมันอยากไปไหนละ”ผมขึ้นเสียงบ้าง มันยิ้มกว้าง

            “ก็ดะ มานี่...เด็กผี วุ่นวายจัง...แม่แกไปไหนเนี่ย” บลา ๆ ผมส่ายหัวให้ความกระล่อนของแฟนตัวเอง ไม่ยอมโตเลยจริง ๆ ปล่อยให้ทั้งสองคนมีเวลาส่วนตัว คึคึ...ผมลงมาทำอาหารให้ เป็นสปาเก็ตตี้ซอสมะเขือเทศ ไม่เลี่ยนและเลม่อนทานได้ด้วย มีนักเก็ต และแกงจืดเมือวานเหลืออุ่นให้เตี้ยนิดหน่อย เป็นอาหารที่ไม่เข้ากัน...แต่ควรกินให้หมด

            ทำเสร็จจึงวางพักไว้ รอมันอุ้มน้องลงมา เผอิญนึกขึ้นได้ว่าเดือนนี้ยังไม่ได้จ่ายค่าโทรศัพท์ คือผมเปิดเบอร์ไว้...สำหรับใช้ส่วนตัว เบอร์นี้ไม่ได้หักเงินผ่านธนาคารเหมือนเบอร์อื่น ๆ เลยต้องเอาบิลไปจ่ายเอง อีกอย่าง...ก็เข้าไปจ่ายค่าคอนโด และค่าส่วนกลางด้วย เลยต้องเข้าไปในห้องทำงานค้นหาเอกสาร

            นานจนคิดว่าควรจะลงมากันได้แล้ว แต่ยังไม่เห็นลงมา จึงต้องเดินขึ้นไปตาม...น้ำเปียกนองเต็มพื้นห้องน้ำ ออกมาเกือบ ๆ ถึงหน้ากระจกบานใหญ่ ผมกัดฟันกรอด...

            เห็นเจ้าแสบสองคนกำลังสนุกสนานกันอยู่กับการลงอ่างขนาดใหญ่แล้วเอาขาตี น้ำ...เตี้ยมันหยิบเป็ดตัวเล็ก ๆ จากมือเลม่อน แล้วโยนออกไปอีกฝั่งที่อยู่ใกล้ออกไป เจ้าตัวน้อยก็กระดึบ ๆ น้ำเข้าปากบ้างอะไรบ้าง ไปหยิบกลับมา ผมนี่โชคดีจัง ได้เห็นภาพนี้คนเดียว เดินออกไปเงียบ ๆ หยิบกล้องมาบันทึกวิดีโอเอาไว้ ยามที่คู่ซี้ต่างวัย หัวเราะให้แก่กัน...เตี้ยมันสวยมาก เหมือนเด็กที่ไม่มีพิษมีภัย ยิ่งดูหน้ายิ่งเหมือนกัน...รวมทั้งอริยบถต่าง ๆ ที่ทำออกมาอย่างเป็นธรรมชาตินั่นก็ด้วย เหมือนกันอย่างไม่น่าเชื่อ บันทึกได้หลายนาทีพอดู คิดอะไรดี ๆ ออก...และเป็นโอกาสดีที่ทั้งสองคนจะได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม รักนะเตี้ย...ทำให้ทุกอย่างเพราะว่ารักทั้งนั้น ผมบอกตัวเอง

            “คงจะมีรักจริงรออยู่...ที่ดินแดนใดสักแห่ง~”เตี้ยมันฮัมเพลง นุ่งผ้าผืนเดียว...แต่เช็ดตัวให้เลม่อนก่อน

            “คงมีใครสักคน รออยู่ตรงนั้น~”

            “อ่ะ ร้อน”เลม่อนบอก เตี้ยหัวเราะ...ผมเดินปรากฏตัวเข้าไปพอดี

            “หนาวหรอกโว้ย”

            “หนาว”ผมพูดช้า ๆ ช่วยเช็ดตัวให้ มือเปื่อยทั้งคู่

            “พูดดิ”เตี้ยเร่ง

            “หนาว”ผมพูดย้ำอีก

            “หนาว”น้องพูดตาม เตี้ยมันลูบหัว...แล้วยิ้ม

            “ดีมาก ๆ เชื่องแบบนี้ค่อยน่าเลี้ยงหน่อย เนอะ”หันมาพูดกับผม เหอะ ๆ ไอ้นี่กวน...ผมตีก้นมันเบา ๆ

            “ไปแต่งตัวได้แล้ว~”

            “ม่อน ๆ นี่กับนี่ใครหล่อกว่ากัน”เตี้ยถาม ม่อนทำหน้างง...

            “นี่ กับ นี่....ใครหล่อกว่ากัน”ถามช้า ๆ ม่อนงงไม่ตอบ

            “ไอ้นี่นี่โว้ย...เด็กบ้าบอ”ฮ่าฮ่าฮ่า ผมขำ...แล้วเตี้ยมันก็สะบัดตูด ไปแต่งตัว...

 

       

            พามาร้านเสื้อผ้า เป็นร้านที่ขายเสื้อสำหรับครอบครัว จะแปลงโฉมแก๊งของเราก่อนเดินทาง ผมอุ้มเลม่อนไว้...เตี้ยมันเดินนำ รู้อยู่แล้วว่าจะพามาที่นี่...ทีแรกไม่ยอม แต่พอบอกว่าหลังจากนี่จะพาไปร้านโมเดล มันโอเคตกลงทำตัวง่ายทันที เหอ ๆ

            “เฮ้ย น่ารักอ่ะ”มันอุทาน ให้ดูเสื้อตัวนึง ลายก็สวยดีพนักงานเดินมาต้อนรับ และยิ้ม ๆ ให้ ผมเดินแยกอุ้มเลม่อนออกมา หาให้เลม่อนก่อน

            “กูเลือกลายเองนะ”มันเดินมาบอก

            “เอาสิ เลือกเลย”มันตัวเล็กไซส์ M ก็น่าจะได้ ผมแน่นอนว่า L ส่วน เลม่อนให้พนักงานช่วยหาไซส์ กลายเป็นขวัญใจสาว ๆ ไปชั่วขณะเลยทีเดียว จับเด็กแต่งตัวมันสนุกอย่างนี้นี่เอง มีตัวนึง...ลายกราฟฟิลบนเสื้อ มันเขียนแค่ว่า DAD , MOM , KID ผมเอาให้เตี้ยดู มันส่ายหัว...

            “กูจะเป็น DAD” ฮ่าฮ่า อย่างว่า...ร้านแบบนี้เขาไม่ได้ทำรองรับคู่รักไม่ดาษดื่นอย่างเรา (กร๊ากก) เลยต้องหาคำที่มันดูกลาง ๆ หน่อย

            “เตี้ย ตัวนี้ดีไหม” เป็นเสื้อสีขาว ตัวอักษรสีแดง เล่นคำว่า I Love Family เลม่อนดึง ๆ จะเอาเสื้อ ผมต้องอุ้มไว้แน่น ๆ

            “กูไม่ใช่ Family กับไอ้เด็กนี่สักหน่อย”ผมกระตุกคิด...มันจ้องหน้าแปลก ๆ

            “อะไร?”ถามออกไป ไม่แน่ใจว่ามันจะรู้ความจริงหรือยัง?

            “กูว่าไม่ต้องซื้อหรอก กูรู้สึกแปลก ๆ”มันทำตัวนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ทำให้ผมต้องกระตุ้นถาม

            “ยังไง”

            “มึงยังไม่บอกกูเลยว่า สองแม่ลูกนี่...เป็นญาติส่วนไหนกับมึง”

            “อ้าว ทำไมละ?”

            “กูว่าบางทีมันก็เหมือน........”ผมกลั้นใจ....รอฟัง อีกคนทำหน้ายุ่งไปแล้ว...เลม่อนก็จะดึงแต่เสื้ออย่างเดียวเลย

            “เออ ช่างเถอะ! กูไม่อยากคิดไปเอง”ผมทำตัวนิ่ง ๆ พยักหน้านิดนึงก่อนจะให้มันลองเสื้อ...คนโตในห้องลอง และคนเล็กผมก็จับถอดเสื้อเลย

            “ร้อน~!”

            “ไม่ใช่ เลม่อน...หนาวครับ”ผมแก้ให้ใหม่

            “ม่อนร้อน”

            “หนาว เอาพูดใหม่...หนาว”ผมแก้ให้อีก เลม่อนค่อย ๆ พูดตามแล้วกอดผมไว้ แอร์ในห้างเย็นดีจริง ๆ ผมรีบใส่เสื้อให้เลม่อน ปรากฏว่าใส่แล้วพอดีน่ารัก ไอ้เตี้ยเดินออกมาก็น่ารักเหมือนกัน...มันโคตรเหมือนฝาแฝดกันอ่ะ พนักงานยิ้ม ๆ

            “พี่กับน้องหน้าเหมือนกันมากเลยนะคะ”ผมยิ้มเจื่อน ๆ ไอ้เตี้ยก็จ้องเลม่อน เหมือนมันหงุดหงิดนิดนึง...ที่เจ้าตัวเล็กใส่เสื้อเหมือนกัน

            “คุณลุงดีจังนะคะ พาหลาน ๆ มาเที่ยวด้วย”

            ไอ้เวร.....!!! แอบ ด่าพนักงานในใจ ไอ้เตี้ยแมร่งก็ไม่กลั้นขำเลย...หัวเราะเสียงดังมาก ผมสอยอีกสองชุด ทั้งที่ก่อนหน้าจะซื้อเยอะกว่านี้ แม่ม...ไม่มีอารมณ์!!!!

           

            ออก จากร้านมาเตี้ยก็ยังหัวเราะไม่หยุด เลม่อนก็เอากับเขาด้วย...หัวเราะตาม มันยื่นมือไปตีเตี้ย...เดี๋ยวมึงโดนมันกินหัวเอานะครับ ตัวเล็ก...ขึ้นมาบนรถ ก็ย้ายตัวเล็กมาบนตักไอ้เตี้ย...มันเลื่อนเบาะถอยหลังนิดนึง จะได้มีพื้นที่ข้างหน้ากว้าง ๆ

            “จิ๊! ตัวก็หนัก คนหรือคิงคองว่ะเนี่ย”มันบ่น แต่ก็ยอมให้นั่ง...เลม่อนเล่นกระดุมเสื้อไอ้เตี้ย มันทำท่าจะดึงออก

            “เอ๊ะ ทะลึ่งนะมึงน่ะ”

            “เตี้ย...พูดกับน้องดี ๆ”ผมเตือน

            “ก็ดูมันดิ จะแกะเสื้อกูน่ะ”มันฟ้องครับ...ผมเหล่ตาดูนิดนึง ก่อนจะจับมือเลม่อนออก

            “ไม่ได้ครับเลม่อน ตรงนี้ติณฑ์ถอดได้คนเดียวนะครับ”

            “ไอ้บ้า!”มันด่าหน้าแดง...ผมหัวเราะ

            “อย่าเขินดิ”แกล้งแซว เตี้ยมันหยิกแขนผม...

            “โอ๊ยยย เดี๋ยวรถชน!”ผมหัวเราะ

            “ไอ้ติณฑ์บ้า”ด่าอีก ผมยื่นมือไปดึงคางมันเบาๆ  แต่ตายังมองถนนอยู่ เลม่อนมองเราสองคนแล้วจู่ ๆ ก็กรี๊ดลั่นรถ...

            “กรี๊ดดดดดด~!!!!! ฮือออออออออออออออ”เอ้า...เจ้าตัวเล็กร้องไห้กรีดร้องใหญ่เลย ผมกับเตี้ยทำหน้ากันเลิ่กลั่ก ต้องรีบจอดรถเข้าข้างทาง

            “ติณฑ์ มันเป็นอะไรอ่ะ”เตี้ยมันทำหน้าจะร้องไห้ คือเลม่อนกรีดร้องดังมาก...เราสองคนก็ไม่เคยเจอเด็กเล็กขนาดนี้ล่ะนะ หรือว่าตัวอะไรกัดมันหรือเปล่า ตกใจทั้งคู่...เอามือมาตีผมอีกตั้งหาก

            “มา ๆ มาหาติณฑ์ม่ะ ใครทำม่อนน้า...”ไม่ยอมมา...เกาะตักเตี้ยแน่น ไอ้เตี้ยนี่ก็กำแขนเสื้อผมแน่นเหมือนกัน...

            “ฮืออออออ กรี๊ดดดดด”เฮ้ยจะจับไอ้เตี้ยมันก็ร้องขึ้นมาอีก หวงเหรอว่ะ???

            “โอ๋ ไม่จับ ๆ ไม่จับแล้ว...”

            “ตีนาวไม”เลม่อนถาม แต่ค่อย ๆ พูดออกมาทีละคำ ผมกับเตี้ยต้องตั้งใจฟัง

            “ห๊ะ”

            “ตี นาว...ไม”มันร้องไห้สะอื้น ผมหัวเราะ...

            “อ๋อ ๆ ไม่ได้ตีครับ ไม่ได้ตีน้า...นี่ไง รักกัน...ไม่ตีกันเนอะ”ผมจับมือเตี้ยมาจูบ ให้เลม่อนจูบด้วย เมื่อกี้ที่ดึงคางเตี้ยเล่น มันคงเข้าใจว่าผมทำร้ายไอ้เตี้ย...งงได้อีก เตี้ยมันยังงงอยู่...ทำหน้าเลิ่กลั่ก เลยต้องอธิบายให้ฟัง...เด็กมันไม่คิดซับซ้อนนะ มันเห็นอย่างไรมันก็เข้าใจอย่างนั้น ผมจับมือมันกุมไว้

            “รักกันเนอะ ไม่ได้ตีนะครับ”ผมย้ำ เอามือลูบหลังเด็กน้อย ไอ้เตี้ยมันไม่กอดเลม่อนเลยนะ...ปล่อยมันนั่งตักอย่างนั้น ผมเลยเอามือมันวางตรงก้นเลม่อนแล้วจับมือมันตบก้นน้องเบา ๆ

            “เด็กผี”มันบ่นเบา ๆ

            “น้องมันยังเด็ก...”ค่อย ๆ บอกเตี้ย นี่ทำให้เกิดนึกสงสัย...เลี้ยงกันมายังไง ถอดไอ้เตี้ยมาได้ขนาดนี้...ผมเห็นยังช็อค นิสัยแบบนี้ละ...เดาได้เลยว่าคงตามใจมากแน่ ๆ แล้วไอ้นิสัยแบบนี้เหมือนกันที่ไอ้เตี้ยมันติดมาตอนโตอย่างนี้ ผมหาเวลาว่าง...พามันไปเจอปู่ย่าตายายอยู่ ถ้านับตะกูลมันนี่ก็รุ่นเหลนแล้ว ทุกคนคงดีใจ...แต่จะไปยังไงยังคิดอยู่ พ่อกับแม่เตี้ยมันก็รู้แล้วว่ามีหลานอยู่ตรงนี้ จะมาหาก็ลำบาก...กลัวลูกตัวเองน้อยใจ แล้วก็ไม่มีใครกล้าบอก...กรรมเลยต้องตกอยู่ที่ผม ตอนนี้ทุกคนรอผมอย่างเดียวเลย เฮ้ออออ...ลำบากแท้

            แวะทานอาหารก่อนจะพามาร้านโมเดลตามที่บอก เตี้ยมันไม่ยอมอุ้มตัวเล็กเลย ผมก็เมื่อยเหมือนกัน...เลยอยากชวนมันไปซื้อรถเข็นเด็กสักหน่อย

            “ซื้อโน่นซื้อนี่ให้ เดี๋ยวจะบิลไปเบิกกับแม่แก!”มันบ่น

            “ป่ะ เดินไปที่ขายของเด็กก่อน ค่อยวนมาตรงนี้”ผมบอก

            “ไม่เอา!!!! มึงก็เดินไปกับมันดิ กูรอที่ร้าน”นั่นไง...งอแงละ

            “งั้นกูไม่จ่าย!!!!! ซื้อเสร็จก็ตามมาแล้วกัน”ผมขู่ อีกคนหน้างอไปแล้ว...

            “เตี้ยครับ...เดินไปแปปเดียวเอง”

            “ก็ร้านมันอยู่ตรงนี้แล้วอ่ะ จะเดินย้อนไปย้อนมาทำไม”

            “กูเมื่อย”ผมบอก

            “เมื่อยก็วาง มันก็เดินเองได้...จะอุ้มทำไม”

            “มันยังเล็กอยู่ จะเดินทันเราสองคนยังไงไหว”ขึ้นเสียงกับมัน เตี้ยมันมองสะบัด

            “กูเอาตังค์ให้ไว้แล้วกัน ซื้อเสร็จก็เดินตามมา”เอาบัตรเครดิตออกมาใบเดียว แล้วยื่นทั้งกระเป๋าตังค์ให้มันเลย ไม่งั้น...งอนยาวอีก กูเหนื่อยนะเฮ้ย...สองคนเนี่ย!!!!

            ไม่ยอมรับ...

            “งั้นรอที่นี่ กูไปแปปเดียว...อย่างอแง วันนี้ตามใจเยอะแล้ว...กูเหนื่อยนะเนี่ย”ผมทำเสียงอ่อนลง

            “กูอยากให้มึงอยู่กับกู”มันเสียงเบาตาม

            “งั้นให้เลม่อนเดินไปซื้อรถเข็นเองดีไหม”ไม่อยากจะด่า...มันเงียบ

            “ซื้อให้เลม่อนเพราะเห็นว่ามันต้องอยู่กับเราอีกหลายวัน แล้วถ้าต้องกระเตงไปไหนมาไหนแบบนี้...มีรถเข็นมันสะดวกกว่า เวลาเดินมึงจะได้คล้องแขนกูด้วย”ผมค่อยอธิบาย เวลาเดินเพลิน ๆ เตี้ยมันชอบคล้องแขนนะ...หลายครั้งแล้วที่สังเกต มันจะชอบเดินทางซ้าย แล้วคล้อง...คือไม่ใช่แค่ผม ใครที่เดินขวามือมัน...มันจะคล้องหมด เป็นกริยาที่เกิดขึ้นเองอัตโนมัติ

            “รอไหม หรือจะไปด้วย”ผมให้มันตัดสินใจ เงียบ...ไม่ตอบ

            “งั้นรอนะ”เลือกให้เลย

            “ไปด้วย”งุบงิบเสียงเบา ผมไม่แซวให้เสียอาการ...รู้ว่ามันอยากพุ่งตัวเข้าร้านโมเดลแค่ไหน แต่เดี๋ยวเราก็ต้องเข้าไปอยู่ในนั้นนาน ๆ จะปล่อยเลม่อนวางได้ยังไง อีกอย่าง...เหมือนไอ้ตัวเล็กจะง่วงนอนเข้าให้แล้วด้วย มีรถเข็นมันสะดวกกว่าเยอะ

            “ครับ...ป่ะ”

            ในมืออุ้มเด็กน้อย...ปากก็คอยกล่อมเด็กโต จะมีใครเข้าใจผมบ้าง!!!!!!!!!!!

            ชอป เด็กขนาดใหญ่มีของให้เลือกมากมาย ผมเดินมุ่งตรงไปยังรถเข็นทันที มีหลายแบบ...ลานตามาก แต่ที่ต้องการแบบหนา ๆ นิดนึง เลม่อนจะได้นั่งสบาย...ไปเจอสีนึง แบบก็สวย เหล็กดูแข็งแรง...ไม่น่าจะพังง่าย เลยให้เตี้ยมันตัดสินใจ...ไม่งั้นเดี๋ยวงอน

            “ตั้ง 9000 แน่ะ”มันบ่น เป็นครั้งแรกที่ใช้เงินผมแล้วบ่น ไม่ใช่อะไรหรอก...รู้ว่ามันหวง ไม่อยากให้ผมซื้อให้เลม่อน

            “เอาน่า”ปลอบครับ

            “อยากได้คาร์ซีทด้วย” (เบาะนั่งบนรถของเด็ก)

            “ไม่ต้อง!!!”มันริบกระเป๋าเงินกับบัตรไปแล้ว ทำหน้าที่เมียขึ้นมาดีนิดนึง...หลังจากวางตัวเป็นลูกผมมานาน เหอ ๆ

            “งั้นอุ้มนะ ตักมึงนะ...เมื่อยไม่ต้องบ่นนะ”ผมใส่เป็นชุด

            “กะ ก็มันแพง”

            “แพงนิดหน่อย แต่ใช้ได้นาน”

            “เหอะ ทำอย่างกับมันจะอยู่นี่ตลอดชีวิตงั้นแหล่ะ”มันบ่น

            “แล้วอยากให้มันอยู่ไหมละ”แกล้งถามกลับ มันเงียบ...เดินสะบัดหน้าหนี

            สรุปคือได้แค่รถเข็นอย่างเดียว เตี้ยมันเลือกเป็นสีเขียวแจ่ม ๆ ได้มาก็ถอดพลาสติกอะไรออกที่ร้านนั่นแหล่ะ ใช้เลย...จับเจ้าตัวเล็กลงไปนอน ทีแรกจะให้เตี้ยเข็น...ดูแล้ว กลัวน้องจะไม่รอด...ผมเลยเข็นเองดีกว่า เอานมขวดที่ใส่กระเป๋ามาให้น้องกิน แม่เขาเตรียมไว้ให้...คึคึคึ

            “ตากูบ้าง ๆ ๆ ๆ “กระโดดหน้าบานเข้าร้านของเล่นไปละ...ทีงี้ไม่เห็นบ่นว่าแพงเลย!!!!! มัน เลือกอยู่นานมาก ทั้งเลือกทั้งถามผม ไอ้เราก็เพลินดีเหมือนกัน...อยู่กันสองสามชั่วโมงเลย พนักงานเอารถเข็นที่ห้างมาให้...เพราะได้ทั้งโมเดลหุ่นยนต์ ทั้งเครื่องบินเล็ก เฮลิคอปเตอร์ได้มา 4 ลำ เลโก้รถดับเพลิง...อันนี้ผมกับมันจะช่วยกันต่อ พันกว่าชิ้น...ขี้หูขี้ตาแหกกันเลยทีเดียว ผมซื้อเต่าว่ายน้ำ ตัวเล็ก ๆ ให้เลม่อน ไอ้เตี้ยมองค้อนใหญ่ ของตัวเองตั้งหลายชิ้น...ซื้อให้มันสักชิ้นจะเป็นไร หมั่นไส้ เลยจัดครอบครัวเต่า ปลาวาฬ จระเข้น้อยให้เลม่อนชุดใหญ่เลย มันเห็นแล้วหน้างอแต่ไม่ยอมพูดอะไร...

            ผมไปเห็นไอ้กระดานลื่นของเด็กอ่ะ น่ารักมา...เป็นชุดใหญ่เลย ทั้งกระดานลื่น มีชิงช้าด้วย เอาไว้สวนหญ้าให้เลม่อนเล่นตอนเย็น ๆ ท่าจะน่ารัก จับ ๆ จ้อง ๆ ดูป้ายราคา 17,000 กว่าบาท เตี้ยมันเดินมาบ่น

            “ไม่ต้องเลย!!! ไม่ให้ซื้อนะ”มันงอแงหนักขึ้น ยิ่งเห็นผมดูนาน...มันก็เดินวนเวียนไม่ไปไหนสักที

            “ซื้อแค่อันนี้...ต่อไปไม่ซื้อแล้ว”ผมต่อรอง ของเล่นเด็กมันน่าเล่นดีจริง ๆ บ้านผมไม่มีเด็กเล็กมานานแล้ว...หลังจากนี้บ้านคงไม่เงียบ

            “ไม่เอาอ่ะ!!! ทำไมต้องใช้เงินมึงด้วย...กูไม่ให้!!!!”งอแง พนักงานยิ้มเจื่อน ๆ

            “ของมึงได้ตั้งเยอะ...แพงกว่าน้องตั้งเท่าไหร่”

            “แล้วมันทำไมละ ไหนบอกว่า...กูเป็นเมียไง”หูย...เสียงดังโคตร พนักงานตาโตเลย...ผมจับแขนมันให้ใจเย็น ๆ

            “นี่...ให้มันไหลลงมางี้ คงจะน่าสนุกดี...”

            “แต่มันแพง”เหอะ ๆ ซื้อของให้ตัวเองไม่เห็นบ่นงี้เลย...ที่รัก

            “นะ...วันนี้ตามใจทุกอย่างแล้วไง”

            “งั้นกูอยากได้สระน้ำอีก”

            “ไอ้สระเป่าลมอ่ะนะ จะเอาไปทำไรว่ะ!!!!! อยากเล่นน้ำไปกระโดดในสระโน่น”

            “กูจะเอาอ่ะ”เห้อ....ใครสอนวัฒนธรรมนี้ให้มันเนี่ย ถ้าเลม่อนได้ของหนึ่งชิ้น ไอ้เตี้ยมันต้องได้สองชิ้น...! ใครสอนมันนนนนนน~!!!!

            ผมยืนนิ่ง...คิดอะไรออกชั่วครู่ แล้วจับมือมันบีบเบา ๆ

            “งั้นซื้อทั้งสระ ทั้งชุดนี้เลยนะ”ผมชี้ที่กระดานลื่น ชิงช้าเด็ก เตี้ยมันยืนคิดนิดนึง...

            “แต่มันแพงนะ”มันยังห่วง...ฮ่าฮ่าฮ่า ผมหัวเราะ

            “นาน ๆ ครั้ง คงไม่ได้ซื้ออีกนานเลย...ของเล่นทั้งหมดนี่ด้วย”ผมบอก มันพยักหน้าเบา ๆ พนักงานดีใจใหญ่...ขายของเล่นออกชุดใหญ่ ผมได้บัตรสมาชิกและส่วนลดฟรี แถมเตี้ยก็อารมณ์ดียิ้มหน้าบาน

            โดนค่าของและค่าส่งของไปอีกหลายตังค์ แต่ยอมรับว่าคุ้ม...ผมเก็บบิลทุกใบเอาไว้ เอาไว้เบิกกับพ่อเลม่อนมัน

            ขากลับ...เลม่อนหลับในอ้อมกอดเตี้ย มันปรับเอนเบาะไปนอนด้วยเหมือนกัน...คงจะเหนื่อยกันมาก ผมหยิบกล้องจากโทรศัพท์ถ่ายเข้าไปหลายแชะ...ทุกครั้งที่รถติดเลย ท่านอนเหมือนกันมาก...หยิบผ้าห่มหลังเบาะ มาคลุมห่มให้ทั้งคู่...ก่อนจะขับรถไปยิ้มไปคนเดียว...

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 57 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 19:00:35

ตอนที่ 57

            [ติณฑ์]

            จัดการ ตั๋วเครื่องบินให้มิกกี้ไปพักผ่อนที่ภูเก็ต 2 อาทิตย์ บอกว่าไม่ต้องห่วงเจ้าเลม่อนมาก ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด เธอมีท่าทีกังวลอย่างเห็นได้ชัด ขอโทรคุยกับสามีก่อน...ก็คุยอยู่นานสองนาน ถึงกลับมากระซิบบอกผมว่าตกลง

            ผมให้โทรศัพท์เครื่องที่ไม่ได้ใช้กับเธอไป จะได้โทรคุยกันติดต่อง่าย ไอ้กล้ารับอาสาเป็นธุระหาโรงแรมไว้ให้ และจัดทริปเล็ก ๆ สำหรับเธอโดยเฉพาะ แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมด...ผมออกเอง (คิดแล้วอยากร้องไห้) แต่ไม่ได้เสียฟรี ๆ หรอกครับ พ่อตาบอกว่าจะสร้างบ้านที่กาญฯ ไว้ให้เป็นของตอบแทน ผมยิ้มกว้างรับหน้าทันที อีกหน่อยถ้าเตี้ยเรียนจบและน้ำตาลกลับมาอยู่เมืองไทย เราสองคนก็คงต้องย้ายลงไปที่กาญฯ หรือถ้าเตี้ยมันอยากจะไปเรียนต่อ ผมก็ไม่มีปัญหา...

            เก็บเสื้อผ้าและของใช้อีกนิดหน่อย ก็ออกมาส่งที่สนามบิน มิกกี้อุ้มเลม่อนไม่วาง ปากพร่ำบอกว่าให้ลูกเป็นเด็กดี เลี้ยงง่าย เลม่อนกำลังสนใจแต่ของเล่นในมือ จนกระทั่งมิกกี้เดินเข้าเกทไปในที่สุด ไอ้เตี้ยนั่งกระดิกเท้า...เล่นเกมส์อยู่ตรงที่นั่ง เชิดและหยิ่งไม่ใจว่าตอนนี้ตัวมันตกเป็นเป้าสายตาขนาดไหน

            “นาววว~”ผมวางเลม่อนให้เดินเตาะแตะ ไปจนถึงเตี้ย...เจ้าตัวเล็กเอามือจับตรงขาไว้ แล้วจ้องหน้าไอ้เตี้ยอย่างสนใจ

            “ป่ะ กลับ”ผมชวนทั้งสองคน เตี้ยมันแล่บลิ้นให้เจ้าตัวเล็ก เจ้าตัวเล็กก็ไม่ยอม...แล่บคืนบ้าง

            “อุ้มม่อน”น้องร้องบอก อ้าแขนให้ไอ้เตี้ย ผมยืนมองว่ามันจะทำยังไง...ไอ้เตี้ยเบาะปาก

            “ฝันไปเถอะ ตัวอย่างกับคิงคอง”คนพูดลุกขึ้นยืนสูงเต็มตัว เดินออกมาทางผม...

            “ไปยังอ่ะ หิวจะตายอยู่แล้ว”มันบอก

            “มึงนี่น้า”ผมเดินไปอุ้มเลม่อน แล้วพาเดินกลับมาที่รถ...นาทีนี้เลม่อนเปลี่ยนความสนใจไปอยู่ที่หนวดผม ที่เพิ่งโกนมาใหม่ ๆ เอามือจับพอจั๊กจี้ก็ผละออก หัวเราะคิกคัก...

            “คิกๆๆๆๆ”น้องหัวเราะน่ารัก ผมก็ยิ้มตามไปด้วย...ขึ้นรถได้ก็นั่งประจำตำแหน่งกัน ย้ายน้องตัวเล็กไปนั่งบนตักเจ้าขี้บ่น

            “วุ้ย...หนักนะเนี่ย!!!! ขาชาหมดแล้ว”มันพูดเวอร์ไว้ก่อน ผมยิ้ม ๆ

            “บอกให้เอาคาร์ซีทตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เชื่อ”

            “ก็มันแพงนี่”

            “งั้นอย่าบ่น”ผมตัดบทเรียบ ๆ เตี้ยทำหน้างอ...แก้มป่อง เลม่อนนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ต้องพยายามจะรื้อโน่นรื้อนี่ในรถตลอด นี่ก็จะรื้อช่องใส่ของข้างหน้า

            “เอ๊ะ!!!!! มีงูนะในนี้”ไอ้เตี้ยขู่ เลม่อนเชื่อที่ไหนยื่นมือจะเปิดให้ได้...เตี้ยมันตีมือน้องเบา ๆ หลายที

            “งู ๆ ๆ ๆ ๆ”มันตะโกนเสียงดัง น้องตกใจจ้องหน้ามันเลิ่กลั่ก

            “นั่งดี ๆ หน่อยได้ไหมว่ะ...แม่ง หิวก็หิว”มันบ่นตลอดทางละครับ อาหารเท่านั้น...ที่จะทำให้พี่เขาหยุดได้ ผมพามาจัดหนัก ที่ร้านอาหารเกาหลีร้านนึง...เคยมาทานกับคุณประกอบสมัยคุยงานกับชาวเกาหลี อร่อยไม่แพง และที่สำคัญเครื่องเคียงเยอะ แถมยังให้เติมไม่อั้นอีก

            เตี้ยกับเลม่อนนั่งมองผมสั่งอาหาร เพราะทั้งสองคนเพิ่งเคยมาครั้งแรก ไอ้เตี้ยเอาผ้ากันเปื้อน ผูกคอให้น้องอย่างตลก

            “ติณฑ์ ๆ เอากล้องถ่ายมันหน่อย”มันร้องบอกพร้อมขำไปด้วย เลม่อนเอาพยายามจะแกะซองตะเกียบ เลยไม่ได้สนใจเราสองคนเท่าไหร่ ผมหยิบกล้องออกมาถ่ายทั้งคู่ ไอ้เตี้ยทำหน้ายิ้มกริ่ม...ใส่กล้อง

            “เอามันนั่งตักดิ”ผมชักนำมันไปเรื่อย ๆ ไอ้เตี้ยที่กำลังนึกสนุกอยู่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย จับน้องนั่งตักแล้วถ่ายรูปคู่กันแบบหน้าแนบหน้า...โคตรน่ารัก น่ารักทั้งคู่...

            “ขอดูบ้าง”ผมยื่นกล้องให้มันดู เลม่อนจับมือไอ้เตี้ยจะดูบ้าง มันก็ให้น้องดู

            “หน้ายังกับหมีขาวเลย”มันว่าน้อง เอ่อ...เตี้ยครับ หน้ามึงก็เหมือนหน้ามันนะครับนะ...คิดในใจแต่ไม่กล้าพูด

            อาหารมาเต็มโต๊ะเลยครับ ผมย้ายเลม่อนมานั่งใกล้ ๆ ตัว ร้านอาหารที่นี่เป็นร้านนั่งพื้นนะครับ แต่จะมีโต๊ะคล้ายโต๊ะญี่ปุ่นตัวใหญ่ ๆ ตรงกลาง ตอนนี้ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่ทยอยมาลงเยอะแยะไปหมด

            เตี้ยมันร้องจะเอาข้าวปั้น ซึ่งจริงๆ อาหารเกาหลีเรียกว่าคิบับ ไอ้เราก็ไม่รู้หรอกว่าเรียกอะไร ตอนสั่งก็สั่งตามเมนูไปเท่านั้น หลายอย่างกิน ๆ ไปโดยไม่รู้ชื่อ ขอแค่ไม่ใช่เนื้อหมาก็พอ ฮา...ไม่นานข้าวยำของผมกับเตี้ยที่สั่งไว้ก็มา แล้วตามด้วยข้าวเปล่า น้ำซุปเต้าหู้ ไข่ตุ๋น ของเลม่อน ผมคลุกข้าวให้เตี้ยมันก่อน เดี๋ยวมันงอน...แล้วมาคลุกให้เลม่อน แกงกิมจิร้อน ๆ ก็พร้อมเสิร์ฟ เตี้ยซดใหญ่เลย...มันบอกว่าอร่อยมาก

            “อะไรครับ”เลม่อนชี้ที่หม้อไฟแกงกิมจิบ้าง อยากกินแต่กินไม่ได้...เพราะมันเผ็ด

            “นี่ ๆ อันนี้ดีกว่า อร่อยนะ”ผมหลอกล่อ แกล้งเอาช้อนทำเป็นตักมาจากหม้อ น้องก็ยอมกินโดยดี หลอกง่าย...ทั้งคู่ ฮา

            “อยากกินไข่ตุ๋น”ดูจากหน้าเว้าวอนแล้วต้องกินให้ได้ ผมยื่นถ้วยของเลม่อนให้กิน

            “ไม่เอา ไม่อยากแย่ง...ตัวมันผอมเหลือแต่หัวแล้ว”ผมยิ้ม เรียกพนักงานมาสั่งให้ใหม่...กลัวน้องไม่อิ่ม ก็ไม่เห็นต้องพูดจาแบบนั้นเลย จนเตี้ยมันเริ่มกินอิ่มแล้ว ผมเลยย้ายเลม่อนไปนั่งกับมันบ้าง...แล้วลงมือทานของตัวเอง ป้อนไปกินของเลม่อนไปด้วย กรรม...น้องจะอิ่มไหมนั่น

            “ม่อนจุ๊บนาว”เลม่อนยื่นปาก...ไปหา ไอ้เตี้ยหงายหลังหนีทันที

            “แหวะ ๆ ปากมัน ๆ ไม่ต้องมาใกล้ ไอ้เด็กบ้า”ไอ้เตี้ยเอนตัวนอนด้วยศอก เลม่อนได้ทีก็ยื่นหน้าไปหา จะจูจุ๊บ...

            “ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะ

            “โอ๊ย ลงไป ๆ “มันอุ้มน้องนั่งพื้นดี ๆ เลม่อนยิ้มทำหน้าเจ้าเล่ห์

            “พ่อบอก จุ๊บนาว”คือมันพูดเป็นคำ ๆ ต้องมาประติประต่อกันเอาเอง ผมนั่งนิ่งร่างชาไปชั่วครู่ ไอ้เตี้ยจ้องหน้าเลม่อน

            “พ่อแกใครว่ะ! เดี๋ยวจะเอาระเบิดไปปาบ้าน เลี้ยงลูกออกมาไง นิสัย~!”

           

            อาเมน~!!!

           

------------------------------------------------------------------------

            ตอน เย็นเข้ามาทำงานให้คุณประกอบ พรุ่งนี้หลังจากไปส่งแฟนที่มหาลัย คงจะต้องอุ้มกระเตงน้องเลม่อนเข้าออฟฟิศ งานมีปัญหานิดหน่อย...ผมนั่งไล่เอกสารที่คนเอามาให้ดู มีตัวเลขที่ผิดปกตินิดหน่อย...แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หลังจากตรวจสอบแล้ว คิดว่าคำนวณผิดพลาดเฉย ๆ

            หมวดแวนโทรมาบอกว่า สายมันรายงานว่าไอ้สินกลับเข้ามาในพื้นที่ ร้านผมปิดไปตั้งนานแล้ว...มันคงไม่ได้กลับมาเพราะเรื่องนี้ มันยังบอกว่า...พักนี้มันไปป่วนเปี้ยนแถวบ้านเก่าของไอ้ชัด และมหาลัยฯ ผมต้องบอกเด็ก ๆ ให้ระวังตัวกันให้มาก ยิ่งน้องคิ้วต้องระวัง...เพราะมักจะไปไหนมาไหนด้วยรถเมล์บ้าง แท็กซี่บ้าง แต่ตามเธอจะไป...

            เสียงทีวียังดังในห้องนั่งเล่น ผมเปิดประตูห้องทำงานเอาไว้เพราะกลัวเลม่อนเดินมาหาแล้วเข้าไม่ได้ ทำงานไปไม่ได้กี่ชั่วโมง เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น...ลั่นบ้าน ผมวางงานบนโต๊ะแล้วรีบเดินออกมาดู เด็กในบ้านสองสามคน...ก็วิ่งมาเจอกันข้างหน้าห้องพอดี ผมทำหน้าเครียดร้องถาม

            "เสียงอะไร!"ทุกคนส่ายหน้าเป็นคำตอบ แต่เสียงก็ยังไม่หยุด เลยต้องเดินออกมาดู ในห้องนั่งเล่น...เละไปด้วยของเล่น และของกินวางบนโต๊ะ
           ไอ้เตี้ยนั่งกินพิซซ่าบนโซฟา และข้างล่างพื้น...เลม่อนก็นั่งร้องไห้อยู่ น้ำตาไหลพรากน่าสงสาร
           "ทำอะไรน้อง!!!!!!"ผมทำเสียงดุ เดินไปอุ้มเลม่อน...มันเหล่ตามามอง

           "เปล่า"
            "เปล่า แล้วมันร้องทำไม"ไม่เชื่อเด็ดขาด...ไอ้ตัวคนโต มันชักสีหน้า...
            "จุ๊ ๆ เงียบครับเงียบ ใครทำอะไรบอกติณฑ์สิ...เดี๋ยวติณฑ์จัดการให้"ผมโอ๋ตัวเล็กก่อน เพราะตอนนี้น้ำตาไหล สะอื้นไม่หยุดแล้ว มันชี้ไปที่ไอ้เตี้ยอย่างเดียวเลย..

            เอนตัวจะลงจากการประคองของผม แล้วเอามือล้วงไปที่ไอ้เตี้ยนอนทับ

            "เอ๊!!! ไอ้เด็กนี่!!!"มันตวาด

            "เอาอะไรของมันไป เอาคืนมันไป...เตี้ย!"ผมรู้ทันที ไอ้เตี้ยมันแกล้งน้องอีกตามเคย
            เจ้าตัวเล็กหันมาเบะปากใส่ผม...ผมนั่งยอง ๆ ประคองกอด แล้วเป็นคนเอามือล้วงเอง ไอ้เตี้ยทำสะดิ้ง...ยิ่งกดทับแรงมากกว่าเดิม
             "เอาคืนมันไป!!! มึงนี่นะ...แกล้งมันอยู่ได้"ผมบอก ล้วงจนได้ละครับ...
             "โว๊ะ!!!!!! เอาไปเลยป่ะ ของปัญญาอ่อน"

             เป็นตุ๊กตาไดโนเสาร์ตัวเล็ก ๆ ผมเอามายื่นให้เลม่อนถือไว้..
             "ไม่ร้องแล้วน้า จุ๊ ๆ"ค่อย ๆ ปลอบ หันมาหาแม่บ้าน...ยิ้มแล้วเดินหนีไปคนละทาง มองดูกล่องพิซซ่าที่ซื้อมาให้กิน เห็นมีพริกโรยอยู่เต็มหมดแล้ว ไอ้เตี้ยนี่น่าตีจริง ๆ ผมอุ้มเลม่อนไปในครัว เอาพิซซ่าอีกถาดที่สั่งไว้ ใส่จานให้น้องหนึ่งชิ้น และเทน้ำแอปเปิ้ลให้ พร้อมเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เตี้ยมองตาม...

             "น้ำแอปเปิ้ลกู!"
             "อย่ามาหวงไม่เข้าเรื่อง!!!! ไปเลยนะ...เก็บของเล่นเลย"
             "ไอ้เตี้ยนี่รื้อ...ทำไมกูได้เก็บประจำเลย ว่ะ"มันบ่น ผมเริ่มฉีกพิซซ่าเป็นชิ้น ให้เลม่อนหยิบกินเอง...เคี้ยวตุ้ย ๆ น่าชัง แต่น้ำตายังเต็มสองตา ต้องเช็ดออกให้
             "จะเก็บไม่เก็บ"ผมทำหน้านิ่ง...มันเบ้ปาก แล้วลงมือเก็บ

 

            ปล่อย ให้เล่น ๆ แกล้ง ๆ กันจนถึงเวลานอน...ผมเดินทำโน่นทำนี่ ปล่อยให้ทั้งสองคนนอนเล่นบนเตียง เลยเดินลงมาเอาเอกสารข้างล่าง กว่าจะขึ้นมาอีกที...เด็กสองคนก็นอนท่าเดียวกันบนเตียงกว้าง ผมยิ้ม...หัวใจพองโตมากกับภาพที่เห็น เตี้ยมันยอมใส่ชุดนอนลายเดียวกับเลม่อน หยิบกล้องออกมาอีกที แล้วกดถ่ายไปหลายรูป ก่อนจะเดินมากดจูบที่แก้มใส แฟนสุดที่รักลืมตาขึ้นมามองเหมือนว่าเมื่อกี้ยังหลับไม่ลึก

            “เป็นเด็กดีนะ”ผมกระซิบบอก

            “เมื่อย”มันอ้อน อยากซุกตัวหาผมเหมือนเคย แต่วันนี้เรามีเจ้าตัวเล็กนอนกั้นกลาง

            “นอนนะ”ผมจูบขมับอีกหน จัดท่านอนให้เลม่อนดี ๆ เตี้ยมันเอามือพาดลำตัวเลม่อนไว้ เพราะปกติถ้านอนตะแคงข้าง มันจะต้องมีอะไรไว้พาดทุกที อดใจไม่ไหว...หยิบกล้องถ่ายโดยมีแสงไฟสลัวของโคมไฟ เป็นตัวช่วยทำให้ภาพมันดูอบอุ่นขึ้น

            “เด็กดีของติณฑ์”ผมกระซิบใส่หูเจ้าตัวโต เตี้ยมันยิ้มมุมปากนิด ๆ ก่อนที่เราจะพากันหลับไปในที่สุด

 

           

(ต่อ)

 

            เลม่อนฉี่แตก...เต็มที่นอนเลย ไอ้เตี้ยมันนอนอีกฝั่งดูแล้ว...ไม่โดน แต่ที่โดนคือฝั่งผมเต็ม ๆ จับไปอาบน้ำแต่งตัว และลากผ้าห่มออก...เห็นรอยกว้างเป็นวงยาว

            “นาว”เลม่อนชี้ไปที่ไอ้เตี้ย นอนหลับอุตุไม่รู้เรื่อง ผมยิ้ม...

            “ปลุกนาวหน่อยเร็ว”ผมบอก

            “บอกนาวตื่นหน่อย ลงไปกินข้าว”ถ้าเป็นปกติทั่วไป ผมไม่ค่อยปลุกมันหรอกครับ รู้ว่ามันขี้หงุดหงิด...ตื่นก็ยาก นาฬิกาปลุกยังเอาไม่อยู่ เผลอ ๆ อาจโดนตีนด้วย แต่นี่เห็นว่าเป็นเจ้าตัวเล็ก ไอ้เตี้ยมันคงไม่กล้าทำอะไรแน่ ๆ อยากรู้เหมือนกันว่าเลม่อนจะมีฝีมือแค่ไหน

            ตัวเล็กกระโดดไปมาบนเตียงปากก็ร้องเพลงไปด้วย เอาตุ๊กตาไปตีไอ้เตี้ย แรก ๆ มันก็ขยับตัวหนี แต่พอนอนหงายเท่านั้นแหล่ะ เจ้าตัวเล็กกระโดดคร่อม...จุ๊บปากอย่างเร็ว

            ไม่นั่งเปล่า...คลอเพลงไปด้วย มีความสุขจริง ๆ

            “อือ!!!! ลงไป!!!!!”ไอ้เตี้ยตวาด

            “จุ๊บ ๆ นาวจุ๊บๆ”ตัวเล็กจับตุ๊กตาจุ๊บปากไอ้เตี้ย มันชักสีหน้าใส่น้อง

            “จิ๊ ติณฑ์!!!!!!!”หันมาทางผม

            “ลุก ๆ ได้แล้วครับ ลงไปกินข้าว วันนี้จะพาไปว่ายน้ำ”ผมบอก

            “จะนอน!!!!”

            “ว้า งั้นกูไปกับเลม่อนสองคนนะ...เสียดายอากาศดีด้วย”ยั่วครับ

            “จะไปไม่ไป”ถามก่อนเดี๋ยวงอน

            “..........................................”

            “เอาเครื่องบินไปเทสด้วย”

            “เออ ก็ได้!”รับคำอย่างไว

            “ม่อนฉี่”เลม่อนพูด...

           

            พร้อมฉี่...รดไอ้เตี้ย~~~~ อาเมนนนนน~~~

 

            “โอ๊ยยยย กูจะบ้า!!!!!!”เตี้ยมันเทน้องนั่งข้าง ๆ วิ่งเข้าห้องอาบน้ำ ผมถอดกางเกงให้เลม่อน แล้วอุ้มเข้าไปอาบน้ำใหม่

            “อาบด้วยกันเลย”

            “จิ๊ มารผจญ!!!!”

            “อาบให้น้องหน่อย จะไปเอาเครื่องบินใส่รถ”ผมพูด จริง ๆ หาเรื่องมาล่อมันน่ะ ไม่งั้นไม่ยอมหรอก สีหน้า...อ่อนลงทันที

            “เออ ๆ มานี่ไอ้เตี้ย”น้านน...มันด่าน้อง

            ใส่เสื้อเหมือนกันเลยทั้งสามคน...ลงมาทานอาหารแล้ว เดินลัดเลาะรั้วบ้านมาบ้านน้องเจ ที่มือผมถือเสื้อผ้าและของใช้เต็ม ส่วนไอ้เตี้ยก็อุ้มน้อง...ท่อนบนก็เสื้อยืดธรรมดา แต่ท่อนล่าง...ไอ้เตี้ยใส่กางเกงว่ายน้ำ เลม่อนก็เหมือนกัน

            “เจ!!!”เตี้ยเรียก น้องเจวิ่งมา

            “นี่เหรอใครเหรอ น้องพี่นาว”

            “บ้า ญาติไอ้โหดหรอก”

            “ญาติ?”เจหันมาทำหน้าสงสัย ผมเงียบ...พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร

            “ป่ะ ๆ ลงน้ำกัน”เจชวนอย่างงง ๆ

            “ติณฑ์เป่ายางให้หน่อย”มันยื่นห่วงยางให้ อันใหญ่ของมันไว้เล่นกับเจ แล้วก็เบาะนอนยาว ๆ อันนึง และเป็ดน้อย มีที่ใส่ขาลอดลงไป ของเลม่อน ผมหยิบเครื่องที่บ้านเจออกมาเป่าลมให้

            “น้ำ ๆ”

            “ใจเย็นเซ่ะ”นาวตวาดน้อง แต่ไม่รุนแรงมาก ผมอมยิ้ม...ยื่นห่วงยางอันเล็กให้ เจลงน้ำไปแล้ว...จับห่วงไว้ ไอ้เตี้ยก็หย่อนน้องลงไป

            เจ้าตัวเล็กชอบใจหัวเราะคิกคัก...เตะน้ำป๋อมแป๋ม เตี้ยนั่งลงขอบสระ...เจ้าตัวเล็กก็จับเข่าไว้ ไม่ยอมไปไหน

            “ถีบไหม”คุยกับเจ...ผมกระแอ่มเสียงดัง

            “ล้อเล่นหรอกน่า ม่อนออกจากน่ารักเนอะ”หยิกแก้มน้อง...อย่างหยอกแรง ๆ ไอ้เตี้ยวอนซะละ

            “ถ้าเล่นกันแรง ๆ ก็พอ เก็บกลับบ้าน...ไม่ต้องไปเทสเครื่องบิน”ผมขู่

            “หูย...รู้หรอกน่า แกล้งพูดเฉย ๆ”มันแก้ตัว ไม่ได้ ๆ ต้องดักทางไว้ก่อน

            ปล่อยมันเล่นเล่นป๋อมแป๋ม...กันสามคน เจี๊ยบก็มาตามให้ไปดูอาหารที่จะยกเสิร์ฟเที่ยงนี้ ผมเดินเข้าไปดูและสอบถามถึงสมาชิกคนอื่น ๆ ของครอบครัว เจี๊ยบบอกว่า...ตั้งแต่พุทกลับมา ทุกคนก็ไม่ค่อยได้มากันเท่าไหร่ จะมาก็แต่เวลาที่พุทเรียกมาให้เอาเงินประจำเดือน

            ก็ดีแล้ว...แยก ๆ ไปอยู่บ้านตัวเองกันซะมั่ง ไม่งั้นมากินนอนอยู่นี่ เปลืองค่าน้ำไฟแย่

            “แล้วพุทละ”ผมถามหาเพื่อน

            “ออกไปธนาคารเรื่องจ่ายค่าเทอมน้องเจค่ะ”

            อ่อ...ผมพยักหน้า เดินมาดูอาหารที่วางตรงหน้า มีราดหน้ายอดผัก...เจ้าเตี้ยไม่กินผักอีก เฮ้อ...เจี๊ยบปล่อยให้ผมจัดการในครัวคนเดียว เพราะออกจะเคยชินและหยิบจับอะไรเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ค้น ๆ เห็นมีอาหารทะเล เลยทำข้าวผัดทะเลง่าย ๆ เพิ่มอีกสองที และเฟรนฟายทอดให้อีกหน่อย

            “เจี๊ยบ....เจี๊ยบ”

            “คะ คุณติณฑ์”

            “ไปที่บ้าน บอกใครก็ได้...ตำส้มตำมาให้ผมที เอาตำไทยนะ...”ได้ยินไอ้เตี้ยบ่น ๆ ว่าอยากกิน ให้เด็กเก็บมะละกอมาไว้แล้ว

            “ค่ะ”

            เจี๊ยบเดินออกไป สักแปปเดียว...แปปเดียวจริง ๆ ได้ยินเสียงกรี๊ดลั่น จากทางที่เด็ก ๆ เล่นน้ำ ผมปล่อยของในมือแล้วรีบวิ่งออกไป ยังไม่ทันถึงสระดี เห็นไอ้เตี้ยดำผุดำว่ายไปอีกฝั่ง

            ร่างเล็กของตัวน้อย...กินน้ำไปหลายอึก ผมรีบวิ่งเข้าไป

            “เกิดอะไรขึ้น!!!!!!”

            “แค่ก ๆ”ลากไอ้เตี้ยและเลม่อนขึ้นมา ตัวเล็กร้องไห้และสำลักน้ำ...ผมตบ ๆ และกอดไว้ น้องเจเป็นคนวิ่งไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้

            “เกิดอะไรขึ้น”ผมถามออกไปเสียงแข็งไม่รู้ตัว ไอ้เตี้ยก็คงตกใจ...มันสะอื้นออกมา เหมือนกลัว...มาก ๆ

            “ละ เลม่อนกระโดดลงมาจะหาพี่นาวฮะ”เจตอบ ผมกอดไอ้เตี้ยไว้อีกคน...เรียกขวัญ มันตกใจมาก...

           

            “ฮึก....”เตี้ยร้องไห้ ผมกอด...

            “ชู่ว ๆ ไม่เป็นไรแล้ว”ค่อย ๆ ปลอบ คราวนี้ไอ้ตัวเล็กเห็นนาวร้องยิ่งร้องจ้า...สลับปลอบฝั่งพี่ฝั่งน้อง ผมไม่ได้เปลี่ยนชุดแต่อยากลงน้ำ

            “ลงน้ำอีกนะ”กระซิบบอกเตี้ย มันส่ายหน้า...

            “กูเล่นด้วย...ไม่ต้องกลัว”มันทำหน้าไม่เข้าใจ ผมปล่อยมันออก

            “เจพาพี่นาวลงน้ำ”เจก็ทำตาม...อย่างงง ๆ

            “เจี๊ยบไม่มีอะไรแล้วละ ทางนี้ผมดูแลเอง”เจี๊ยบรับคำค่ะ ๆ แล้วเดินไปทางบ้าน

            ผมอุ้มเลม่อนไว้แล้วค่อย ๆ หย่อนตัวลงน้ำ น้องเกร็งจนถึงเกร็งมาก...เพราะเพิ่งจะจมน้ำตะเกียกตะกายอยู่เมื่อชั่วครู่ ที่พาลงน้ำ เพราะไม่อยากให้เกิดความกลัวติดไป แล้วน้องจะฝังใจ...ไม่อยากลงน้ำ ไอ้เตี้ยก็เหมือนกัน...มันก็จะกลายเป็นคนระแวงเวลาเล่นน้ำ ผมเลยให้ลงน้ำอีกรอบ...สอนและทำให้ดูว่า ถ้ามีเด็กเล็ก ๆ เล่นด้วย...เราต้องระวังมากเป็นพิเศษ

            มันเข้ามากอดผมไว้...แล้วกอดเลม่อนด้วย

            “เกือบไปแล้ว”ปากแดง ๆ บอก

            “ไม่เป็นไรนะ แค่อุบัติเหตุ”ผมปลอบ มันพยักหน้า

            “ไปเอาเบาะนอนมาหน่อย”ผมสั่ง มันกับน้องเจว่ายแข่งกันไปเอาเบาะมา จากนั้นผมเลื่อนตัวเองขึ้นไปนอน โดยมีเลม่อนนั่งอยู่บนพุง

            “หานาว”ม่อนบอก ผมนึกสนุกและอยากทำให้ทุกคนหายกลัว เลยเอามือกวักน้ำ ไอ้สองคนก็ว่ายหนี...เป็นที่ชอบใจของเลม่อนอย่างยิ่ง ทั้งหัวเราะทั้งกรี๊ด...

            “จับให้ได้ดิ”

            ฮ่าฮ่าฮ่า....หลังจากนั้นก็ได้ยินแต่เสียงหัวเราะ...ไอ้เตี้ยมันระวัง มากกว่าทุกครั้ง และค่อยมองเลม่อน...ไม่เพียงแต่น้องเล็กหรอก มันก็คอยดูน้องเจไว้เหมือนกัน...

            ผมหัวใจพองโต...อย่างน้อย บางเหตุการณ์ก็สอนอะไรมันได้หลายอย่าง

 

            หลังจากทานอาหารเสร็จ...ชวนเจไปเที่ยวด้วยกัน เจบอกพรุ่งนี้หยุดเรียน อยากไปสวนสนุก...จัดไปครับ ผมตามใจ...จะพาสองคนไปกระชับมิตรกันด้วย

            “ติ๊ณฑ์~!!!!!”เสียงไอ้เตี้ยตะโกนเรียก ตอนเรากำลังเทสเครื่องบินเล็กกันอยู่

            ผมมอง...ใบพะ พัด....เครื่องหัก!!!!!!!!! รีโมตบังคับอยู่ที่เลม่อน....

            “บอกว่าอย่าให้น้องถือ!!!!!”ผมหัวเสียทันที

            “ก็มันเอาไปเองง่ะ”

            เถียงกันจนเสร็จละครับ...เลม่อนหัวเราะชอบใจใหญ่ วิ่งตามจะเอาเครื่องบินให้ได้....คืนนี้เลม่อนได้เวลาเฟชไทม์กับพ่อแล้วสินะ ....



 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 58 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 19:03:19

ตอนที่ 58

ความสุข....

 

[มะนาว]

            พัก นี้ติณฑ์มันชอบให้เลี้ยงไอ้ตัวเล็กบ่อยเหลื๊อออเกิน เหนื่อยนะ...ก็มันวุ่นวาย ซน แล้วก็ชอบพูดมาก ไอ้กระเปี๊ยกนี่ก็พูดแต่คำเดิมซ้ำ ๆ “รักนาว” “จุ๊บนาว” “กอดนาว” ราวกับเรารู้จักกันมาตั้งชาติก็มิปาน

            ถึงจะอย่างนั้นผมก็ไม่กล้าปล่อยมันวางทิ้งไว้อีกแล้ว...เพราะรู้สึกช็อคมาก ตอนที่มันกระโดดลงน้ำมาหา...เสี้ยววินาทีจริง ๆ ตอนนั้นผมกลัวมาก...ดีที่ติณฑ์มันก็ไม่ได้ว่าอะไร คงเข้าใจที่ผมเป็นแบบนั้น....วันนี้มันอารมณ์ดีตั้งแต่เช้าแล้ว โทรไปหาพี่ฟ้าให้เอาหมามาให้ แต่แม่ไม่ให้เอามา...เพราะผมเดี๋ยวต้องไปอยู่คอนโดแล้ว ผมไม่อยากไป...อยู่บ้านมันสบายกว่า มีที่วิ่งเล่นด้วย...อ้อนไอ้โหด มันบอกว่า...ถ้าช่วงสอบค่อยไปอยู่ก็ได้ จะได้ขังตัวเองแล้วอ่านหนังสือ ผมก็โอเคหยวน ๆ ยังไงก็ได้

            วันนี้เราจะไปเที่ยวสวนสนุกกัน...น้องเจก็หยุด ผมตื่นได้โดยไอ้เปี๊ยกนี่มันขึ้นคร่อมแล้วกระโดด ๆ ไม่จุกตายก็บุญแล้วครับ ไอ้ติณฑ์ก็ยืนหัวเราะ...สัส อย่าให้ถึงคราวบ้าง...ที่ผมทำไม่ดีด่าเอาด่าเอา

            “เตี้ยแต่งตัวเสร็จรึยัง”เสียงตะโกนถามเข้ามา ไม่นานมันก็เดินเข้ามาหา...ชอบสั่งจริง ผมพยายามจับไอ้ลิงกังนี่ทาแป้ง แต่มันเป็นบ้าอะไรของมัน...พอจับโดนตัว มันก็กรี๊ดแล้วหัวเราะ...รอให้ผมวิ่งไล่

            กูเหนื่อยละ...ไอ้เปี๊ยก

            ไอ้ติณฑ์มาก็ดี...ผมยัดแป้งใส่มือมัน ถอนหายใจแรง ๆ แล้วเดินหน้าบูดไปหาเสื้อให้ตัวเองใส่

            “คริคริคริคริ นาวๆๆๆ”มันไปกระโดดโลดเต้นบนเตียงละ ผงแป้งจากตัวก็ร่วงติดไปทั่วห้อง ทีงี้ละ...ไม่ด่ามัน

            “มาครับ ติณฑ์แต่งตัวให้...จะได้ไปเที่ยวไง”

            เอาใจกันเข้าไป...

            “หิวข้าวด้วย”ผมรีบบอก แต่งตัวแล้วมองกระจก...หล่อว่ะ คึคึคึ ไอ้เตี้ยกว่า...มันเดินมาดูกระจกด้วย เสื้อผ้าก็ไม่ใส่

            “ทำเสร็จแล้ว น้องเจกินอยู่”

            “เจมาแล้วเหรอ”

            “อือ เร็ว ๆ เข้าเถอะ...”มันจับไอ้เปี๊ยกใส่เสื้อ น่าเบื่อจริง ๆ ใส่เสื้อเหมือนกันอีกละ....ผมขี้เกียจเปลี่ยนแล้ว ไอ้ติณฑ์ก็ไม่ยอมใส่เสื้อเหมือนกันอีก เซ็ง...

            โดนไอ้ตัวเล็กทำหน้าทะเล้นใส่...ผมเบ้ปากให้มันเล็กน้อย

            “คิดว่าหล่อนักหรือไง?”ผมแกล้ง สงสัยไม่รู้ว่ากำลังด่า...มันหัวเราะคิกคัก จนไอ้ติณฑ์ก็หัวเราะเยาะผมในความซื่อของเด็กน้อย

            “เอาใจกันเข้าไป~~~~”

            ติณฑ์เอาหวีมาหวีให้เลม่อน...ทำไมมันต้องมาตัดผมทรงเดียวกันกับผมด้วยว่ะ พรุ่งนี้คงต้องเปลี่ยนทรงละ เห็นหน้าไอ้กระเปี๊ยกนี่แล้วรู้สึกว่าหลอนหน้าตัวเอง ที่บังอาจไปเหมือนกับมันเบา ๆ

            “อ่ะ เสร็จแล้วครับ ๆ ยืนนิ่ง ๆ”หลังหวีเสร็จ ไอ้กระเปี๊ยกวิ่งเต็มแรงมากอดขาผมไว้

            “เอาน้องไปกินข้าวด้วย”

            “อีกละ....”

            “เป็นเด็กดีว่าง่าย ๆ”ไอ้โหด...เดินมาหอมแก้มผม แล้วลงไปหอมแก้มตัวกระเปี๊ยก

            “ไปครับ เดี๋ยวเตรียมเสื้อกับของใส่กระเป๋าก่อน”มันบอก

            “ไม่กินข้าวเหรอ”ผมอดห่วงไม่ได้ เห็นมันตื่นมาทำโน่นนี่ให้แต่เช้าแล้ว

            “กาแฟแล้วครับ”

            “กินอีกละ...ฟันเหลืองไม่ต้องมาจูบเลยนะ”มันหัวเราะ ผมลากขาที่มีลิงตัวนึงเกาะอยู่ อย่างกับปลิง...มันก็หัวเราะชอบใจ จนถึงบันไดละ...ต้องเปลี่ยนเป็นอุ้ม ไม่งั้นได้พากันตกบันไดทั้งคู่แน่

 

            น้องเจนั่งทานอาหารคนเดียว พี่ ๆ แม่บ้านกำลังทำงานกันอยู่ในครัวด้วย ป้าสายิ้มให้ผมก่อนจะทักทาย

            “มาแล้วเหรอคะ วันนี้มีข้าวผัดอเมริกัน หรือจะไส้กรอกไข่ดาวก็มีนะคะ”

            “ข้าวอีกว่าครับ ไอ้เตี้ยนี่ด้วย”จับมันนั่งที่เก้าอีกข้าง ๆ เอาผ้ากันเปื้อนของแม่บ้านมาใส่ เพราะไอ้นี่ชอบกินเลอะเทอะ

            “อย่างกับฝาแฝดน่ะพี่นาว”เจหัวเราะ ผมยิ้มขื่น ๆ

            “แต่น่ารักดี”

            “ขอบใจ”ผมพูดกึ่งประชด ทำให้เจหัวเราะร่วนดังกว่าเก่าที่เล่นงานผมได้

            ป้าสาวางอาหารให้ตรงหน้า ผมลงมือทานของตัวเอง แต่ไม่ลืมป้อนไอ้เด็กนี่ด้วย...แต่มันทำหน้าเหมือนไม่อยากกิน น้องเจมอง

            “งือ”แน่ะ...หันหน้าหนี ผมก็ถือช้อนค้างดิ

            “กิน”สั่งมัน

            “.......................................”

            “เออดี ไม่รักละ...บาย”ผมวางช้อน ไอ้เจ้าตัวเล็กหันหน้ากลับมา ปีนเก้าอี้จะมานั่งตักผม

            “ฮ่าฮ่า พ่อลูกๆ”เจแซว

            “ชิ”ทำหน้าใส่น้องเจ...แต่ยังหัวเราะไม่หยุด สุดท้ายจับมันขึ้นมานั่งบนตัก

            “เออเวร...นั่งกินธรรมดาก็ลำบากพออยู่แล้ว”ผมบ่น แต่มันก็ยอมกินอาหารที่ผมป้อน เฮ้อออออออออออออออ.....

 

            หลังจากอาหารเช้า เราทั้งหมด...ก็ได้เวลาออกเดินทาง เจนั่งข้างหน้าคู่ติณฑ์ เพราะ...ไอ้กระเปี๊ยกไม่ยอมนั่งห่างผม ไม่ยอมนั่งเบาะรถอีกต่างหาก...อยากจะดูแต่หน้าต่างอย่างเดียวเลย

            “นาว”

            “อือ”มันเรียก

            “หิวนม”ผมมองหน้าติณฑ์....ที่มองกระจกหลังมาพอดี

            “ในกระเป๋าน่ะ ชงไว้แล้ว”ก็คว้ากระเป๋ามาดูตามที่บอก นมยังอุ่น ๆ ผมเอาหมอนอิงเล็ก ๆ มาวางให้มันหนุน ก่อนจะยื่นนมขวดส่งให้ เจ้าตัวเล็กคว้าไปดูดจ๊วบ ๆ มองหน้าผมแล้วยักคิ้ว มันน่าแกล้งอย่างนี้ไง...ผมอดไม่ไหว ลงไปฟัดพุงมันสองที ไอ้ตัวเล็กหัวเราะกร๊าก สะอึกนม....โดยมีน้องเจนั่งหัวเราะ

            เอากระดาษเช็ดปากให้มัน นมเด็กนี่เหนียวมือดีจริง ๆ เลม่อนยื่นนมมาให้ผม...ด้วยความอยากแกล้งเลยงับจุกมันซะเลย

            “คริคริคริ นาวววววว”ไอ้ตัวเล็กชอบใจ

            “หมั่นเขี้ยวมันว่ะ”ผมพูดขึ้น ติณฑ์หัวเราะ...

            “อย่าทำน้องแรงนะ”มันเตือน ผมยิ้ม ๆ

            “โหย...พี่นาวลืมน้องเจแล้วใช่ไหม”

            “บ้า...ใครจะลืม เจออกจะน่าลัก...ขนาดนี้”

            “รัก หรือลัก”เจถามกลั้วหัวเราะ...

            “น่าลักไปทิ้ง”ผมบอกหัวเราะพร้อมกัน ไอ้ตัวเล็กไม่รู้เรื่องรู้ราวก็หัวเราะไปกับเขาด้วย

            นั่งรถนานมาก....จนพากันหลับไปสองสามตื่น ได้ยินเสียงติณฑ์คุยโทรศัพท์กับคุณประกอบนานมา สงสัยงานจะมีปัญหา ถ้ามันต้องเดินทางไปญี่ปุ่นอีกคราวนี้...ผมจะงอนมันจริงจังละ

            “เสาร์หน้า....ผมตรงดูเวลาอีกทีนะครับ”

            “ได้ครับ...”

            “ครับ...ครับ ครับ....สวัสดีครับ”แล้วก็วางสายไป ผมลุกขึ้นมาเอาคางเกยเบาะพนักพิงของคนขับ

            “ใกล้ถึงแล้วนะ”มันบอก

            “คุณประกอบโทรมาทำไม”ผมถาม

            “เหมือนสินค้าจะมีปัญหา...วันเสาร์อาจจะต้องเข้าไปดู”

            “ที่ไหน”

            “ญี่ปุ่น”

            “อะไรอ่ะ!!!!!!!! เพิ่งไปมาเอง...พี่แสตนด์ พี่น้ำตาลก็อยู่ไม่ใช่เหรอ!!!!”ผมโวยวาย น้องเจตื่นมามองหน้า...แต่ไม่สนใจ จะเหวี่ยง...!!!!

            “งานมันคนละส่วนกัน”

            “ไม่ให้ไป!!!!!” จะดีมาก...ถ้ามันใส่กลับมา นี่เงียบ...แล้วทำเฉย ๆ ไป แม่ม~!!

            “ติณฑ์!!!!!!!”

            “ครับ”

            “ไม่ให้ไปนะ”

            “อือ ๆ บอกคุณประกอบไว้แล้ว...ว่าอาจจะไปไม่ได้ ตกลงงานการจะไม่ให้กูทำเลยใช่ไหม นั่งเฝ้ากันอยู่นี่”มันพูดติดตลก

            “ช่าย เพราะถ้ามึงไม่เฝ้ากู....กูอาจจะหายไปกับใครก็ได้”ขู่ซะเลย มันหัวเราะก๊าก

            “เหรอคร๊าบบบบ”ทำหน้ากวนทีนใส่อีก เดี๊ยะๆ

 

            ถึงแล้ววววววววววว....หลังจากนั่งรถยาวนาน ออกมาบิดขี้เกียจข้างรถ...แดดเริ่มร้อนผมหยิบแว่นดำออกมาใส่ ติณฑ์มันกำลังเอารถเข็นไอ้กระเปี๊ยกนี่ลงมา และข้าวของอื่น ๆ ผมแลเห็นประโยชน์มากมายมหาศาล (เวอร์ไปไหม) ของเจ้ารถเข็นราคาหลายพันนี่แล้วว่า นอกจะบรรทุกเจ้าเด็กขาหมูนี่แล้ว มันยังสามารถวางของอื่น ๆ เข็นไปได้อีก เราเลยเดินสบายแท้...ไม่ต้องถืออะไรให้เมื่อยมือ

            “นาว”นั่น...มันตื่นแล้วพูดคำอื่นเป็นไหม เจหัวเราะ...ผมอุ้มมันออกมาลงรถเข็น

            “จุ๊บ”

            “เอ๊ะไอ้นี่”มันจุ๊บปากผมอีกแล้วนะ แล้ว...แหว่ะ~!!!!! กลิ่นนมติดปากเลย จะอ้วก~!!!!!!

            “คึคึคึ นาวน่ารัก”มันพูด ผมยิ้มลูบหัวมัน

            “ดีมาก ๆ ปากดี ๆ เลี้ยงเชื่องๆ”

            “ฮาาาาาาาาา”เจหัวเราะ

            “ไปครับ เจเดินเร็วร้อน”ติณฑ์สั่ง เราทั้งหมดเดินเข้ามาซื้อบัตร แล้วก็เดินเข้ามาเจอร้านขายของเล่นก่อนเลย มีหมวกด้วย เป็นรูปสัตว์น่ารัก ๆ เจหยิบหูแมวใส่ให้เลม่อน

            “อุ๊ย น่ารักอ่ะ...พี่ติณฑ์อันนี้นะ”เจบอก แต่เลม่อนท่าทางอยากจะเอาออก

            “นี่ ๆ ใส่ไว้น่ารัก นาวก็ใส่ๆ”เจจับไว้ ไอ้กระเปี๊ยกมองหน้าผมนิดนึง...ลองใส่หูแมวเหมือนกัน มันเลยใส่ไว้ไม่ถอด ติณฑ์ยิ้ม

            “น่ารักดี”

            เขินว่ะ...

            “เจเอาด้วย ใส่เหมือนกันเลย”ผมพยักหน้า...พี่ใหญ่ขาโหดยืนรอจ่ายตังค์ ผมเดินเข้ามาเข็นเลม่อนออกมาตรงป้ายสวนสนุก หยิบกล้องออกมา...ถ่าย ไอ้ติณฑ์มันเตรียมพร้อมมาก...เอากล้องตัวใหญ่มาเลย รูปแรกผมกับเลม่อน สลับกัน...เลม่อนกับเจ แล้วพอติณฑ์เดินมาก็ให้ถ่ายผม เจ เลม่อนกันสามคน

            “เล่นอะไรก่อนดี”

            “แกรนด์แคนยอน”เจบอก

            “เมืองหิมะ”ผมบอกบ้าง

            “ป่ะ ๆ ไปเรื่อย ๆ”

            เดินจับมือกับติณฑ์...มันอมยิ้มเล็กน้อย น้องเจก็เข้ากันได้ดีกับเลม่อน พอ ๆ กันกับผม...เด็กนี่อารมณ์ดี แต่ถ้าจะงอแงก็สุด ๆ เหมือนกัน

            “สนุกไหม”มันกระซิบถาม ผมพยักหน้า...ไม่อยากพูดเพราะกลัวหลุดเขิน ติณฑ์คว้ากล้องมาจ่อถ่ายหน้าผม...

            “พอ”ผมร้องห้าม เพราะเขินมากแล้ว

            “น่ารัก”มันก็คงเขินเหมือนกันใช่ป่ะ เพราะหูแดงเชียว...ฮ่าฮ่าฮ่า น่ารักอ่ะ

            มาจนถึงแกรนด์แคนยอน แต่ติดตรงที่เลม่อนเล่นไม่ได้...น้องเจหันมาถามว่าจะเอายังไงดี เดาเอาว่าเจก็อยากเล่นมากแน่ๆ  แต่เล่นคนเดียวจะไปสนุกอะไร....

            “เดี๋ยวดูเลม่อนให้แล้วกัน สองคนไปเล่นเถอะ”ติณฑ์รับอาสา ดี ๆ แก่ ๆ ไม่ต้องเล่น...หัวใจจะวายเสียก่อน เลี้ยงเด็กไปน่ะดีแล้ว คึคึคึ พูดในใจ...กลัวโดนก้านคอ

            ปัญหาคือเลม่อนไม่ยอม....มันกรี๊ดดั่งลั่นมาก ตอนผมกับเจจะแยกออกมา...ติณฑ์อุ้มไว้แล้วปลอบ ว่าเดี๋ยวพาเดินไปดูนาวกับเจ แต่ก็ยังร้องไม่หยุดจนกระทั่ง....เราสองคนเดินเข้ามา

            “เจหลงรักเลม่อนเข้าแล้วละ”น้องเจบอก ผมมองหน้าแกล้งทำหน้าจริงจัง

            “จะบอกพี่พุท!”น้องเจอึ้ง...เงียบ แล้วก็...

            ปั๊ก~!!!

            “โอ๊ย เจกล้าตบหลังพี่เร๊อะ...แกตายซะเถอะ!!!!!!”วิ่งไล่กันไปจนสุดทางละครับ ฮ่าฮ่าฮ่า

 

            เวียนไล่เล่นของทุกชิ้นที่อยากเล่น ส่วนใหญ่เป็นผมกับเจมากกว่า....เจ้าตัวเล็กให้เล่นคนเดียวก็ไม่ยอม จะให้ผมไปเล่นด้วยให้ได้ แต่เดินมาเจอ...ม้าหมุนเป็นแบบม้าตัวใหญ่ ๆ เหมือนในนิยายเลย ผมรีบคว้าเลม่อนมาอุ้มเอง...ติณฑ์มันถ่ายรูปให้เราสามคน

            “เล่นอันนี้แล้วกันเจ กระเปี๊ยกนี่จะได้เล่นด้วยได้”

            “อือ ๆ”

            เป็นม้าหมุนขนาดใหญ่ ผู้ใหญ่สามารถเล่นด้วยได้...ถึงรอบแล้วผมอุ้มเลม่อนขึ้นม้า....แล้วตัวเองก็ นั่งซ้อนทับ มันคงตื่นเต้น หัวเราะกรี๊ดใหญ่ ติณฑ์ยืนข้างนอก...รีบหยิบกล้องมาถ่ายรูป ส่วนน้องเจขึ้นม้าอีกตัวที่อยู่ข้าง ๆ กัน เพลงคลาสสิคขึ้น ม้าหมุนเริ่มทำงาน...เจ้าม้าก็โยกขึ้นโยกลง เลม่อนตีขาใหญ่เลย ฮ่าฮ่า ชอบใจ

            “โบกมือให้ติณฑ์ด้วย”ผมบอก แต่มันไม่กล้าปล่อยมือ...แม้ผมจะกอดมันไว้ก็ตาม เจปรบมือ...คอยเชียร์ สนุกสนานกันใหญ่

            “เอาอีก...”เลม่อนบอก ตอนจบรอบ....ติณฑ์บอกให้อีกรอบ แล้วเดี๋ยวไปเล่นหิมะกัน ผมสลับกับเจให้เจมานั่งกับเลม่อนบ้าง เจ้าตัวเล็ก...หัวเราะจนเหนื่อย จบรอบก็ไม่อยากลง...กว่าจะลากลงมาได้ อายครอบครัวอื่นเสียจริง!!!

            สุด ท้ายไปจบที่เมืองหิมะ...เล่นกันสนุกสนาน ไถลกระดานลื่นลงมา...ผม ติณฑ์ เจ แข่งกัน...โดยติณฑ์มันเอาเลม่อนนั่งตัก เล่นกันไปหลายรอบมาก...สุดท้ายออกมาเอาเลม่อนวางในรถเข็น แปปเดียวหลับ....นมยังไม่ได้กิน ท่าจะเหนื่อยมาก

            “แวะทานข้าวกันก่อนเนอะ”ติณฑ์บอก

            “อือ”

            “แวะหาม๊าได้เลยนะเนี่ย”เจปรับเบาะเตรียมนอน

            “วันหลังแล้วกัน...วันนี้เหนื่อยกันมากแล้ว”ผมยังไงก็ได้....แต่หิวข้าวและอยากนอนมากเหมือนกัน ใช้พลังไปเยอะมาก

            “กินอะไรกันดี”ติณฑ์ถาม

            “ฟูจิ”ตอบพร้อมกัน เป็นอันจบ....ติณฑ์พาไปกินอร่อยล้ำ มีความสุข~~~~~~

            กลับมาบ้าน...ก็พากันนอนเกลื่อนห้องรับแขก ต่างคนต่างนอนไม่สนใจอะไร....ปวดแขนปวดขา ปวด ๆ ๆ  ติณฑ์มานอนลงข้าง ๆ กอดผมไว้

            “สนุกไหม”มันกระซิบถาม

            “อือ”

            “จำวันนี้ไว้นะ”ผมมองหน้ามัน...แล้วพยักหน้า มุดอกหนา ๆ ติณฑ์บอกว่ารอโทรศัพท์จากพ่อเลม่อนอยู่...ไม่รู้ว่าจะโทรมาตอนไหน น่าจะเป็นดึก ๆ ละมั้ง รอให้เจ้าตัวเล็กตื่นซะก่อน~

           
 :mew1: :mew1: :mew1:
 

 

 

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 59 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 19:04:29

ตอนที่ 59

นาวา

[นาว]

            ถูก ปลุกขึ้นมาอาบน้ำและทานข้าวเย็น น้องเจเป็นคนขอทำอาหารเอง....จริง ๆ ก็เป็นลูกมือนั่นละ ผมเลยรับหน้าที่เอาเลม่อนไปอาบน้ำ อุ้มมันขึ้นมาบนห้อง...ถอดเสื้อผ้าแล้วพากันลงอ่างอาบน้ำกันไป

            “เป็ด”ไอ้กระเปี๊ยกคว้าเป็ดลอยน้ำ มายื่นใส่หน้า

            “เอ๊!!!!”มันหัวเราะคิกคัก

            “นี่นาว นี่ม่อน”ผมอมยิ้ม...มันเลือกตัวเล็กว่าเป็นตัวผม แล้วไอ้ตัวใหญ่ว่าเป็นตัวมัน หึหึหึ...เทียบรุ่นแต่เด็ก

            “ไมนาวตัวเล็กกว่า”ผมถาม มันขึ้นมานั่งตัก...

            “ติณฑ์บอกนาวจอร์จเล็ก”

            !@#$%^&*()@#$%^&*()@#$%^&*()_#$%^&*()_$%^&*()_+$%^&*()_$%^&*(

            แล้วก็พูดออกมาหน้าตาซื่อ ๆ ฮึ่มมมมมมมม....เดี๋ยวเจอกูแน่...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

            อาบ น้ำให้มันเสร็จก็แต่งตัว...หวีผมแล้วลงมาข้างล่าง ได้กลิ่นหอม ๆ ของกับข้าว....ตั้งรออยู่แล้ว ผมจับเลม่อนวางที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วเดินไปหาน้องเจ

            “ต้มยำกุ้งพี่นาว...แซ่บแน่ ๆ”

            “ทำเองเหรอ”

            “ครับ”ผมตวัดตามองไอ้โหด

            “ที่กูไมไม่เคยให้ทำ???”

            “อยากจะทำก็ทำ...ไม่เคยถามนี่นาว่าอยากทำไหม”

            “กูอยากทำ!!!!!”ผมกดเสียงตอบ

            “โอเค ๆ วันหลังจะสอน ไปๆ ทานข้าวกันได้แล้ว...เรียบร้อยหมดแล้ว”ติณฑ์มันถือจานไข่เจียววางบนโต๊ะ เริ่มตักข้าวและทานอาหารกัน....

            “อ้าปาก”ผมป้อนไอ้เตี้ยน้อย...มันควงช้อนหมุนไปมา ผมป้อนมันไม่ยอมน้อยหน้า...ตักข้าวป้อนผมอีกที

            “อั้มมมมม~”

            “อร่อย”

            “ฟันก็หลอยังยิ้มกว้างอีก...ฮ่าฮ่าฮ่า”เสร็จก็เดินออกมาส่งน้องเจที่บ้าน พี่พุทมายืนรอรับที่รั้วบ้านอยู่แล้ว

            “แหม...กลัวส่งไม่ถึงหรือไงพี่พุท”ผมแซว เจวิ่งไปหาพี่พุท...พี่แกหัวเราะยิ้มกว้าง

            “กลัวหลงทาง”

            “บ้าไปแล้ว”เจพูด

            “ไปนะพี่นาว พรุ่งนี้เจจะไปหาแต่เช้า”

            “อือ.....”

            เดินกลับมาติณฑ์พาไอ้เตี้ยน้อยขึ้นห้องไปแล้ว...เลยลงมานอนดูทีวีคนเดียว อย่างนาน ทั้งสองคนหายไปนานมาก ๆ ผมเหงาเลยเดินขึ้นไปตามบนห้อง เห็นกำลังนั่งเล่นคอมกันอยู่...

            “ติณฑ์ทำไร”สีหน้ามันตกใจนิดนึง แต่ก็กลับมาปกติเหมือนเดิม ผมไม่ได้เอะใจอะไร....

            “อ่อ....ไปหยิบแพมเพิร์สมาให้น้องที ในห้องน้องอ่ะ”ไอ้โหดสั่ง....เลม่อนชี้ที่จอ

            “แดดดี้ นาว...แดดดี้”เงียบ....ผมเลิกคิ้วกะจะไปนั่งเล่นด้วย แต่เสียงโหดกำชับมาอีก

            “เตี้ยไปหยิบมาก่อน!!!!!”

            วุ้ย!!!!!! เดิน หน้างอไปหยิบแพมเพิร์สมาให้เลม่อน ห้องก็รก ๆ ผมเดินอ้อมเตียงมาคุ้ย ๆ ลิ้นชัก....ด้วยความอยากรู้ส่วนอื่นดวย เลยคุ้ยของเขานิดหน่อย ไม่ได้กะว่าจะเจออะไร แต่...ลิ้นชักหัวเตียงกลับมี ‘อะไร’ วางอยู่...และสิ่งนั้นทำให้ผมต้องหยิบมันออก

            เป็นคล้าย ๆ บัตรประชาชนบ้านเรา...แต่ในนั้นเป็นรูปเลม่อน ระบุชื่อ......แค่ชื่อก็ทำให้ผมตาโต ย้ำอ่านรู้หลายนาที

 

            NAVATREE

 

            นาวาตรี???????

 

            อะไรก็ไม่เท่า...เด็กนี่นามสกุลเดียวกับผม

 

            ความรู้สึกตีตื้นขึ้นอก...สมองประมวลผมอย่างรวดเร็ว ภาพในหัวมันคิดถึงแต่พี่บุ้ง...น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ไม่จริง!!!!!!!! ไม่ใช่!!!!!!!!!! ไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!! เด็กนั่น...ไม่มีวัน!!!!!!!!!!!!!!!! ถ้าใช่...พ่อกับแม่รู้ไหม!!!!!!!! เกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่จริง!!!!!!! ไม่ใช่!!!!!!!!!!!!!! ไม่มีวันใช่!!!!!!!!!!!!

 

            พยายามนึกทวนช่วงเวลาที่หายไป...พี่บุ้งไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว นานมากจริง ๆ คือว่า...นี่เป็นเหตุผลที่พ่อกับแม่พยายามห้ามไม่ให้ผมไปเรียนต่อ ไปอยู่กับพี่ชาย ถ้าอย่างนั้นพ่อกับแม่และทุก ๆ คนต้องรู้สิ แล้วติณฑ์ละ? มันรู้ด้วยไหม รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่บอกผม...??????????????

 

            “ฮึก กก....”กำบัตรแน่นจนเกือบจะแหลกคามือได้...ภาพเก่า ๆ มันย้อนกลับมา ติณฑ์มันก็ต้องรู้คำตอบสิ...มันต้องบอกได้แน่ ๆ ว่าไม่ใช่เรื่องจริง!!!!!!!

 

            “นาว ววววว ม่อนมาแล้ววววววววว”เลม่อนวิ่งเข้าห้องมา...ผมลุกขึ้นยืนช้า ๆ มองหน้าไอ้เด็กตัวเล็กที่คล้ายผมอย่างกับแกะ เหมือนทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นตา หู จมูก ปาก ที่มองเห็นหน้ามันครั้งแรก...ไม่ใช่แค่ผมอุทานไปคนเดียว เราเหมือนกันขนาดนี้ได้ยังไง? ใช่สิ...มันไม่แปลก หรอก ก็เรามีสายเลือดเดียวกัน เจ้าเด็กนี่...ต้องเป็นหลานผมอย่างแน่นอน นี่สินะ...มันถึงเรียกชื่อผมประหนึ่งว่าเรารู้จักกันตั้งชาติ ทั้งที่เพิ่งเคยเจอหน้ากัน...เปล่า มีแค่ผมที่เพิ่งเคยเห็นหน้ามัน แต่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเห็นหน้าผมเป็นแน่

            “ได้รึยัง”เสียงไอ้โหดแว่วมาไม่นาน ร่างสูงก็โผล่ที่ทางเข้าประตู

            น้ำตาผมไหลพราก....เหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก เลม่อนจะวิ่งเข้ามาหา...แต่ผมก็ถอยห่าง มองหน้าไอ้โหด...ที่ยืนงงอยู่ตรงนั้น ชูบัตรในมือขึ้นให้มันเห็น

            “................................”มันหน้าซีด....

            “เตี้ย......”เสียงคนตัวสูงเรียก ผมส่ายหน้า....บอกตรง ๆ ว่าผิดหวังกับมันเล็กน้อย ปล่อยให้ผมเป็นตัวตลกสำหรับมันอยู่ได้ตั้งนาน

            “นาวอุ้มม่อนหน่อย”

            “ฮึก......ฮึก....”เจ็บ.....หายใจไม่ออก จู่ ๆ ห้องก็หมุนได้ ตาพร่าไม่รู้ว่าเพราะน้ำตาหรือเพราะสติ มันรู้สึกเคว้งคว้าง...ไม่อยากรับรู้อะไร

            “อุ้ม ๆ”ไอ้ตัวเล็กไม่รู้เรื่องรู้ราว ชูมือจะให้ผมอุ้มมันให้ได้...ผมร้องไห้ส่ายหน้า

            “เตี้ย!!!”

            “ฮึกกกก.....”

            “ร้องไห้ไม อุ้ม ๆ ม่อนหน่อย”

            เจ็บ....เจ็บที่สุด

 

 

 [ติณฑ์]

            ผมคว้ามือออกไปแต่ไม่ทัน...ร่างเล็กล้มตัวลงเกือบทับเลม่อน เด็กน้อย...ทำหน้างง ก่อนจะตกใจ...ที่เตี้ยล้มตัวลงไป

            “นาว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ผมร้อง อุ้มร่างเล็กไว้ในมือ ปากก็ตะโกนเรียกคนในบ้าน นานเกือบห้านาทีมีเด็ก ๆ วิ่งขึ้นมา และป้าสา

            “ว้ายยย...เกิดอะไรขึ้นคะ”ป้าสาตกใจ

            “ป้าเอาเลม่อนหน่อย ผมจะพาเตี้ยไปโรงพยาบาล”ผมร้องบอก เลม่อนร้องไห้ใหญ่เลย...ถึงเด็กตัวเล็กแค่นี้ แต่คงรู้สถานการณ์ดี เตี้ยมันนิ่งไป...แต่ยังหายใจอยู่ ป้าสาวิ่งอ้อมมาแกะมือปลาหมึกเล็ก ๆ ที่กำเสื้อไอ้เตี้ยไว้แน่น

            “ม่อนจะอยู่กับนาว กรี๊ดดด...นาวววว ฮืออออออ แงงงงงงงง นาววว ม่อนอยู่กับนาว”เลม่อนกรีดร้องลั่นห้อง ทำให้การอุ้มไอ้เตี้ยทำได้ลำบากกว่าเดิม เด็ก ๆ มาช่วยกันแยกเลม่อนออก

            “ไปบอกตาชุ่มเอารถออก”ผมสั่ง....ยกเตี้ยขึ้นเตรียมเอาขึ้นรถ เสียงกรีดร้องของเลม่อนสร้างความตื่นตะหนกให้กับทุกคนมากเข้าไปอีก

            “คุณติณฑ์คะ”ป้าสาร้องเรียก ผมหันมอง...รถมาจอดพอดี

            “นาว กรี๊ดดดดดดด...แงงงงงงงง”เลม่อนร้อง ผมยัดร่างไร้สติขึ้นเบาะหลัง ตาชุ่มเป็นคนขับ...ป้าสาวิ่งมาขึ้นนั่งข้าง ๆ

            “ใจขึ้นรถ”ผมสั่งเด็กอีกคน ให้นั่งไปด้วยกันซึ่งใจนั่งอีกด้าน...และรับเลม่อนมาอุ้มไว้เอง

            “แงงงง...”

            “ชู่ววววว เดี๋ยวนาวตกใจ”ผมปลอบ คอยเช็คไปด้วยว่ามันหายใจรึเปล่า...โทรแจ้งรพ.ให้ส่งรถฉุกเฉินมา เจอกันระหว่างทาง แต่อีกนิดจะถึงรพ.แล้วเลยไม่ได้เปลี่ยนคัน โชคดีที่การจราจรคืนนี้ไม่ติดขัด...ไม่งั้นแย่แน่ ๆ เตี้ยถูกจับนอนบนเตียงเลื่อนแล้วมีนางพยาบาลพาเข้าห้องฉุกเฉิน

            “ญาติคนไข้รอข้างนอกนะคะ”

            “กรี๊ดดดดด...นาววววว”เจ้าตัวเล็กร้องไห้หูปากแดงไปหมด...ผมอุ้มโยกหวังปลอบประโลม

            “คุณติณฑ์คะโทรบอกพ่อแม่น้องเถอะค่ะ”ใจเดินพยุงป้าสามา

            “นี่เป็นอะไรคะเนี่ย...คุณติณฑ์ทำอะไรน้อง”ป้าสาเหมือนจะเอ็ด ผมมองหน้าป้า

            “สงสัยไปเจอบัตรของเลม่อนน่ะครับ อยู่ดี ๆ ก็ช็อคล้มลงไปเลย”

            “โธ่คุณพระ! คุณ พระคุณเจ้าคุ้มครองนะคะ”ป้าสายกมือท่วมหัว นั่งลงที่ม้านั่งหน้าห้อง ผมไม่ได้หยิบโทรศัพท์มา แต่ใช้ให้ใจโทรบอกเจี๊ยบให้รายงานพุทกับน้องเจแล้ว ใจบอกว่าอีกสักแปปทั้งสองคนคงมา

            การรอคอยเป็นเรื่องเจ็บปวด...เจ้าตัวเล็กเหมือนจะสงบลงบ้าง ผมเดินวนไปมาอยู่หลายรอบ...มองเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ไม่คิดว่าทุกอย่างจะออกมาสภาพนี้...ผมยินดีให้มันอาละวาด จะเอาให้บ้านพังก็ได้...แต่ไม่ชอบเห็นมันนอนโรงพยาบาล เตี้ยของผม...ถ้ามันต้องเป็นอะไร ผมคงจะไม่ให้อภัยตัวเองแน่ ๆ

           

            พุ ทกับน้องเจมาถึง...น้องเจก็วิ่งมากอดผม เลม่อนหลับไปแล้วในอ้อมกอดเป็นลูกลิงที่เหนี่ยวคอผมอยู่ พุททำหน้าเครียด ๆ แต่มันก็เข้าใจสถานการณ์ดี

            “รู้แล้วใช่ไหม”พุทถาม ผมพยักหน้า...น้องเจเริ่มร้องไห้อีกคน

            “ชู่ว ๆ  ไม่ร้องครับ เดี๋ยวเลม่อนตื่น”ผมรีบบอก...น้องเจพยักหน้าแต่ตาแดง ๆ หันไปหาพุท

            “ป้าสากลับก่อนเถอะครับ ผมจะอยู่เอง...ใจกลับเถอะดึกแล้ว”ใจทำหน้าลังเล

            “อยู่รอฟังหมอก่อนเถอะค่ะ ให้ป้ากลับตอนนี้ไม่สบายใจ”ป้าสาบอก พุทยื่นโทรศัพท์ของผมมาให้ เลยได้โทรหาพ่อกับแม่ไอ้เตี้ย รายงานให้ท่านทราบ...โทรบอกพ่อแม่ผม แต่ยังไม่โทรบอกแม่เลม่อน อย่างน้อยก็ไม่อยากให้เธอไม่สบายใจว่าเป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด

            คุณหมอเดินออกมาสีหน้าดีกว่าตอนเข้าไป เราทั้งหมดรุดไปยืนรุมล้อมท่าน...ไต่ถามอาการของคนที่เป็นห่วงอยู่ด้านใน

             “คนไข้เป็นลมหมดสติชั่วขณะนะครับ ได้นอนพักก็จะหาย...ไม่ร้ายแรงอะไร”

            “ครับ”

            “หมอจะจัดยาให้นะครับ เดี๋ยวคนไข้ฟื้นก็กลับบ้านได้”ฟู่~~~~ ป้าสาโล่งใจ ผมและทุกคนก็ด้วย

            “ผมอยากให้นอนรพ.ก่อนได้ไหมครับ เผื่อเขาเป็นอะไรแล้วก็ช่วยเช็คร่างกายให้ละเอียดด้วย”หมอมองหน้าก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

            “ได้ครับ ติดต่อห้องที่พยาบาลแล้วกัน”หมอบอก

            “เจนอนกับพี่นาวด้วยนะ”ผมพยักหน้า...

 

 

 

            ร่างเล็กนอนหลับตาพริ้ม...ผมฝากให้พุทเอาเสื้อผ้า นมและของใช้ของเลม่อน และเสื้อผ้าไอ้เตี้ยใส่กระเป๋ามาให้ หลังจากที่เจ้าตัวนอนหลับไปนาน หมอเข้ามาตรวจอีกทีกลายเป็นว่ามีไข้ขึ้นนิดหน่อย...ร่างกายอ่อนล้าเป็นทุน เดิม ทำให้ต้องนอนรพ.อีกคืนไปตามระเบียบ น้องเจกลับไปพร้อมกัน...ผมไม่อยากให้น้องหยุดเรียน ส่วนวันนี้พ่อและแม่ของไอ้เตี้ยจะพากันลงมาดู พร้อมกับฟ้า

            ห้องพักขนาดใหญ่แบ่งเป็นฝั่งห้องพักญาติติดกัน น้องคิ้วแวะมาหาและซื้อผลไม้มาให้ก่อนจะขอตัวกลับไปเรียน ผมบอกว่าตอนเย็นค่อยแวะมาอีกครั้ง ถึงเวลานั้นเจ้าตัวคงจะตื่นแล้ว...หลังคิ้วกลับไปไม่นาน คนบนเตียงก็เริ่มขยับตัวขึ้น ผมฝากป้าสาที่มาอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน อุ้มเลม่อน...แล้วเดินไปหาเตี้ยทันที

            “เตี้ย~”เรียกเสียงเบา เจ้าตัวยังงง ๆ มองรอบ ๆ ห้องอย่างไม่คุ้นชิน

            “ที่ไหน”เสียงแหบ ๆ ถาม

            “รพ.มึงเป็นลมหมดสติหลับข้ามวันเลย”ผมบอก ค่อย ๆ พยุงมันลุกขึ้นนั่งมองรอบ ๆ ห้องไม่เห็นใคร ผมหย่อนก้นลงบนเตียง ค่อย ๆ กอดมัน...ตัวมันก็ร้องไห้กำเสื้อแน่น

            “ฮึก....”

            “ชู่ววววว”

            “ฮึก...ฮึก”

            “ไม่เป็นไรนะครับ...กูเข้าใจ”ผมบอก คนป่วยเหมือนจะมีแรงเหลือเฟือ...เลื่อนมือมาทุบไหล่หนา ผมนั่งนิ่ง...ให้เขาทำให้พอใจ ดีกว่าให้มันเก็บกดไม่มีที่ระบาย

            “ทำไมว่ะติณฑ์ ทำไมต้องเป็นอย่างนี้”

            “.............................................”

            “มึงรู้ทำไมไม่บอกกู เห็นกูเป็นตัวอะไร”

            “ไม่มีใครอยากให้เป็นอย่างนี้หรอก ใคร ๆ เขาก็อยากบอกมึงกันทั้งนั้น”ผมค่อยอธิบาย

            “แล้วทำไมไม่บอก!!!!!”

            “ก็ถ้าบอกมึงจะรับได้ไหม?”มันเงียบ ผมจับมือ...และมองตาคนตรงหน้า เช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ...ถนอมที่สุดแล้วคนคนนี้

            “ฮึก.....”มันร้องไห้

            “ตอนนี้มึงใจเย็น ๆ ก่อนนะ....เรื่องมันก็ไม่ได้มีอะไรเลย พี่มึงก็โตแล้วเขาก็ควรมีครอบครัว...มีทายาทให้พ่อกับแม่ เขาไม่ได้ทิ้งมึงไปสักหน่อย”

            “หึ...!”

            จุ๊บ...ผมจุ๊บมัน

            “มึงก็ยังมีกู เรายังมีกันไม่ใช่เหรอ”มันพยักหน้า...มองมือตัวเอง

            “กูควรทำยังไง...แบบไหนที่ทุกคนพอใจ รู้สึกว่าตอนนี้กูเหมือนกลายเป็นส่วนเกินสำหรับทุกคน”

            “ไม่มีใครคิดอย่างนั้นหรอกน่า....กูโทรหาพ่อกับแม่มึงแล้วนะ ฟ้ากำลังขับรถพามาอยู่”ผมชวนคุยเรื่องอื่น ป้าสาเปิดประตูหาผม มองจด ๆ จ้อง ๆ ที่ไอ้เตี้ย...ไม่กล้าเดินเข้ามา ผมกับเตี้ยก็มองตาม...เลม่อนร้องไห้จ้า เลยเดินไปอุ้ม

            “ผมดูให้เองครับ”ปิดประตูเหลือแค่เราสามคน ไอ้เตี้ยมองหน้าเลม่อน...กัดปากน้ำตาไหล ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าตอนนี้มันจะรู้สึกไม่ดีด้วย แต่น้องยังเล็กอยู่เลย...

            “หานาว”เลม่อนบอก ผมเลื่อนตัวมายืนข้างเตียง...เลม่อนยื่นมือหาไอ้เตี้ย แต่มันขยับหนี...ไม่มองหน้าด้วยซ้ำ

            “นาวไม่สบาย”พูดเสียงนุ่ม

            “หานาว แงงงงงงงงง”เจ้าตัวเล็กร้องไห้จ้าอีกหน ไอ้เตี้ยกำมือแน่น...ไม่มองหน้าตัวเล็กสักนิด

            “งั้นนั่งตรงนี้ดีกว่านะครับ เดี๋ยวติดไข้ไม่สบาย...นาวไม่สบายอยู่น้า”ผมวางลงบนเตียงนั่งทับผ้าห่มของ ไอ้เตี้ย เห็นมันเหล่ตามามองหน่อย ๆ ด้วยความที่ไม่ได้ระวัง...ไอ้เตี้ยดันดึงผ้าห่มตัวเองออก น้องตัวเล็กก็เซตามแรงกระชาก ขอบเตียงไม่มีที่กั้น

            “เฮ้ย!!!!”ผมร้องช้อนมือไปจับเลม่อนไว้ เพราะอีกนิดเดียว...กลิ้งตกเตียงแน่ ไอ้เตี้ยหันมาก็ตกใจ

            “ติณฑ์!!!!!!”หน้ามันเหวอไปเลย มองหน้าผม...เลม่อนก็คงตกใจเสียงเราสองคนร้องไห้จ้า ผมอุ้มปลอบเด็กขวัญเสีย ส่วนคนโตก็เอื้อมมือไปตบบ่า

            “ไม่เป็นไร ๆ ดีที่รับทัน”

            มันเหมือนกลั้นหายใจไปนิดนึง...แล้วซบหน้ากับเข่าตัวเองร้องไห้

            “ไม่ เป็นไรนะ...ไม่ต้องร้อง”รู้ว่ามันคงตกใจ ผมรู้ว่าสุดที่รักกำลังสับสนเป็นอย่างมาก มันเหมือนเด็กที่แสดงอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลงชัดเจน ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็ไม่ใกล้...และก็รู้ว่ามันหลงรักเลม่อนแล้วด้วยซ้ำ สายเลือดย่อมผูกพันกันมากกว่าเป็นธรรมดา ยิ่งเลม่อน...ที่พ่อสอนให้ดูแต่รู้นาว บอกรักนาว บอกคิดถึงนาว เล่าแต่เรื่องนาวให้ฟัง...เด็กมันก็จำ พอเห็นนาวได้เล่นด้วยกันก็ยิ่งติดหนึบ ไปไหนกันไม่รอดอยู่แบบนี้

            “แงงงงงงงง”

            “ชู่วววว นาวหยุดร้องแล้ว...ม่อนหยุดร้องเร็ว”ปลอบเด็ก...เลม่อนหันมามองหน้าสะอื้น

            “หานาว”ทั้งยื่นมือ ทั้งเอนตัวจะไปหาเตี้ยให้ได้....

            “นาวไม่สบายนะ...เอามือแตะ ๆ ก็ได้”ผมจับมือเลม่อนแตะ ๆ ที่ไหลเตี้ย มันร้องไห้หนักกว่าเดิม...ไม่รู้จะทำยังไง เลยจับตัวเล็กโอบกอด...แล้วผมก็กอดทั้งสองคนไว้ที่ทอดนึง

            “นาวร้องไห้”เลม่อนหันมาหาผม ผมยิ้มอบอุ่นให้...

            “ม่อนไม่ร้อง”เลม่อนบอกซื่อ ๆ ไอ้เตี้ยร้องไห้สั่นตัวโยน...ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดี เลม่อนมองตามอย่างงง ๆ

            “ม่อนรักนาว”เด็กน้อยกอดคุณอา กอดทั้งสองมือ...โน้มไปทั้งตัว

            “ติณฑ์ก็รัก”ผมบอก จับมือเตี้ยไว้...

            “ไปกันเถอะ ให้นาวนอนก่อนเนอะ...”แกะไอ้ตัวเล็กออกยากยิ่งกว่าอะไร คงกลัวจะโดนจับแยก...หลอกล่อก็แล้วอะไรก็แล้ว คราวนี้กรีดร้องตามแผนเดิม...

            “เตี้ยครับนอนเถอะ...หยุดร้องได้แล้ว”ผมบอก มันเงยหน้าจากเข่าขยับตัวแล้วล้มตัวลงนอน ไม่สนใจเลม่อน...กลัวเจ้าตัวเล็กเซ้าซี้มาก ๆ จะอาละวาดน่ากลัวอีก...

            “ป่ะ นาวนอนแล้ว ม่อนไปนอนบ้าง”ผมบอกแต่ไม่ยอม ทำยังไงก็ไม่ยอม...

            “แงงงงงงงงงงงงงงง หานาววววววววววววว”ร้องอีกแล้ว...วันนี้ถ้าเป็นอย่างนี้คงร้องไห้ทั้งวัน ผมดึงที่กั้นเตียงขึ้นมา หยิบหมอนมากั้นไว้ไม่ให้เลม่อนหล่นลงมาได้ แต่ที่ก็มีนิดเดียว เลยต้องร้องบอกเตี้ยให้ขยับ

            “เตี้ยขยับให้น้องนอนด้วยนะ”ไอ้เตี้ยที่กำลังเอาผ้าห่มปิดหน้าร้องไห้... ขยับตัวไปอีกฝั่งอย่างรำคาญ ผมเรียกป้าสาร้องหาขวดนมมาให้เลม่อน สักแปปก็เอนตัวลงนอนข้าง ๆ กัน....ห่วงทั้งสองคน

            “น้องนอนข้าง ๆ นะ...ระวังนอนทับกัน”ผมบอกเสียงนุ่ม รู้ว่าเลม่อนไม่ตกแน่ลแล้วเลยเดินเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เตี้ย

            “รักนะครับ”ผมบอก น้ำตามันไหลไม่หยุด...จับมือผมไว้แน่น

            “ไม่เป็นไรน้า มีกูอยู่...”ผมกำชับ

            “ฮึก.....”

            ผมว่าผมเข้าใจความเจ็บปวด ความสับสนที่ตอนนี้มันมี...คนเคยเป็นจุดศูนย์กลาง และมั่นอกมั่นใจในการเอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง พอมีอะไรสักอย่าง...ที่ทำให้ความเชื่อของตัวเองสั่นคลอน มันก็อยากจะยอมรับอยู่สักหน่อย ยิ่งเป็นพี่ชายมันที่มันสนิทมาก และมองเขาเหมือนเป็นฮีโร่ในทุก ๆ อย่าง มันยิ่งเหมือนเจ็บช้ำมากขึ้นไปอีก

            ร้องไห้จนหลับไปทั้งคู่...ป้าสาเดินเข้ามาดูอีกรอบ

            “เหนื่อยเลยนะคะคุณ”ผมยิ้ม...มองหน้าทั้งสองคนแล้ว ผมอยากบอกว่าผมยอม...ยอมทุกอย่างจริง ๆ



 :mew5: :mew5: :mew5: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 16-11-2013 19:05:13

 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:


ตอนที่ 60

 

เด็กเอาแต่ใจ

 [ติณฑ์]

            ไอ้ เด็กดื้อเห็นข้อดีของการเป็นคนไข้ เลยพัฒนาตัวเองเป็นเด็กน่าตีขั้นเต็มร้อย พ่อกับแม่ลงมากรุงเทพฯโดยมีนายฟ้าที่นั่งเฝ้าน้องไม่ห่าง เด็กดื้อไม่อาละวาดแต่ร้องไห้จนตาช้ำหมดแล้ว ผมพาเลม่อนนั่งห่างออกมา...ให้พวกเขาได้ปรับความเข้าใจกัน

            “ตาช้ำหมดแล้ว”แม่พูด พยายามเช็ดน้ำตาให้ลูกชายคนเล็ก...แต่ไม่เป็นผล มันร้องไห้ไม่หยุด...ไม่ยอมหยุด นายฟ้าที่ยืนอยู่อีกฝั่งเตียงก็ประคองกอดน้องไว้

            “เดี๋ยวรอให้พี่เขากลับมา ค่อยพูดกัน...เมื่อเช้าแม่ถามแล้ว หมดอาทิตย์นี่แหล่ะ...กลับมาทั้งสามคนเลย ขิงมันบอกจะซื้อของมาฝากด้วย”

            “ไม่อยากได้!!!!!!!”มันพูดเสียงดัง

            “เอ๊ เรานี่...หยุดร้อง ๆ เดี๋ยวให้พี่บุ้งมาค่อยพูดกัน”แม่ปลอบแล้วปลอบอีก แต่ไอ้คนบนเตียงก็ยังงี่เง่าใส่ไม่เลิก จนพ่อเดินหนีออกมา มานั่งข้าง ๆ ผม สังเกตไอ้เตี้ยมันเหล่ตามองนิดนึง แต่พ่อไม่รู้ตัวยื่นมือมาหาเลม่อน

            “หน้าเหมือนอานาวตอนเด็ก ๆ เด๊ะเลย”พ่อพูด

            “ไม่เหมือน!!!!!”ไอ้เตี้ยตะโกน แม่ตีเบา ๆ

            “เอ๋ เรานี่ยังไงนะ”

            “ไม่เหมือน ยังไงก็ไม่เหมือน...ไม่ต้องเหมือน ไม่ให้เหมือน ฮืออออออ”

            ร้องอีกละ...พ่อส่ายหน้า ดูเลม่อนที่หลับบนตักผมแล้วยิ้ม...

            “เหมือนจริง ๆ”พ่อไม่สนใจ...พูดต่อ “เหนื่อยไหมพ่อติณฑ์....”

            “ไม่ครับ”ผมยิ้มกลับ รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ เต็มใจทำมากแค่ไหน...อยากให้ไอ้เตี้ยได้รับสัมผัสนั้น

            “ถ้าดื้ออาอนุญาตให้ตีได้ แต่ตีเบา ๆ นะ....อาหวง”คุณพ่อพูดยิ้ม ๆ

            “ครับ”คนบนเตียงมองจ้องมาเต็มตา ผมยักคิ้วให้...มันกอดแม่ร้องไห้อีก เด็กเอ้ยเด็ก...ปิดอาการขี้อิจฉาไม่มิดเลย

            พ่อกับแม่แวะมาดูได้ครึ่งวัน...นี่ฟ้าก็เหนื่อยขับรถกลับไปอีก ทีแรกไอ้เตี้ยจะกักแม่ไว้ไม่ให้กลับด้วยซ้ำ แต่ท่านคงเห็นแล้วว่าเตี้ยมันไม่ได้เป็นหนักอะไร แค่เรียกร้องความสนใจธรรมดา ฟ้ายังต้องกลับไปทำงานต่อ...เลยจะกลับกันเลย

            “พี่จะแวะมาใหม่นะ”ฟ้าบอก เตี้ยหน้ายู่ใส่พี่มัน

            “พี่ฟ้าก็อีกคน จะทิ้งเค้าใช่ไหม!?!?!”โดนเหวี่ยงใส่ซะงั้น ฟ้าหัวเราะ...หันมามองแม่ แม่ตีมือเด็กดื้อเพลี๊ยเบา ๆ

            “เรานี่ยังไงนะ...พี่เขาอุตส่าห์ขับรถมาหาเหนื่อย ๆ”แม่บ่น

            “ไม่มีใครรักเค้าจริงสักคน”

            “ไม่เอาน่า วันอาทิตย์พี่ลงมาหาใหม่...เดี๋ยวเอาเงาะมาฝาก”

            “ไม่กินไม่อยากกิน”

            “หึหึหึ ฝากด้วยนะครับ”ฟ้าหันมาบอกผม

            “แม่~~~ ไม่ให้กลับนะ”มันอ้อนแม่ พ่อเดินไปหน้าประตูแล้ว..แต่ไอ้เตี้ยยังเกาะแขนแม่ไม่ปล่อย

            “อยู่กับพี่เขาจะเป็นไรละ แม่ฝากด้วยนะติณฑ์...วันอาทิตย์ถึงจะได้ลงมาหาอีกตามฟ้าว่า”

            “ได้ครับแม่”ผมรับคำ

            “แม่~~~~ ไม่ให้ไปนะ”

            “ยังออกจากรพ.เลยไหม เราก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่...กลับไปกาญฯกับแม่ วันอาทิตย์ให้พี่ฟ้าลงมาส่ง”แม่เสนอทางออก

            “ก็ดีเหมือนกัน นาวจะได้พักผ่อน”พ่อสำทับ

            “อือ”

            เจ้าตัวรับคำเหมือนจะเห็นด้วย...

            “ไปไหม?”ฟ้าถามย้ำอีก เจ้าตัวพยักหน้า...

            “ติณฑ์ก็ไปด้วยนะ เอาเจ้าตัวเล็กไปด้วย...”

            “ไม่!!!!!!!!”ไอ้เตี้ยตะโกน...หน้างอสุด ๆ

            “นาว!”พ่อทำเสียงดุ มันน้ำไหลพราก ๆ สะอื้นขึ้นมาอย่างกับนางเอกหนังฮอลลีวู้ด...

            “ฮึก....ไม่ให้ไป!!!! ที่ของเค้า!!!! ไม่ต้องเหยียบเลยนะ!!!!!!!!”มันร้องไห้ เลม่อนตกใจตื่นเพราะเสียง...ทำหน้างง ๆ เพราะสมาชิกในห้องเยอะขึ้นกว่าตอนแกหลับ

            “น้องตื่นเลย”

            “ไหว้ปู่ก่อนเร็วเลม่อน”ผมสั่ง แต่น้องเพิ่งตื่นและยังทำหน้างง ๆ อยู่ พ่อกับแม่เดินมาดูหน้าเลม่อนใกล้ ๆ

            “โอ๊ย หน้าเหมือนมะนาวตอนเด็ก ๆ เลยนะคุณ”แม่ว่า

            “อย่าร้ายเหมือนอามันก็พอ”พ่อพูดแล้วหัวเราะ

            “ม่อนหานาว”เลม่อนพูดออกมาคำแรก

            “น่ารักจังเลย...เลม่อน”คุณแม่ยื่นมือออกไปอุ้ม

            “แม่ไปอุ้มมันทำไม!!!!!!!!!”ไอ้เตี้ยตวาดออกมา พ่อหันไปดุ

            “พูดไม่เพราะเดี๋ยวจะโดนตีปาก”

            “.......................................ฮึก.......................................”

            “หานาว ๆ ๆ ๆ”เลม่อนดื้อพอกัน ยื่นมือไปหานาว

            “ไม่ต้อง!!!!! เกลียดแล้ว!!!!!”มันทำหน้าเหมือนโกรธเลม่อนมาสักสิบชาติ เลม่อนเบะปาก...รู้ว่าโดนเตี้ยมันด่า

            “นาว!”ฟ้าทำเสียงต่ำ

            “ไม่ต้องมาสะเออะเรียกชื่อเค้า”

            “มะนาว!!!!!!!!!”พ่อ ดุเสียงดังลั่นห้อง ไอ้เตี้ยตกใจร้องไห้...พอ ๆ กับเลม่อนก็ตกใจร้องไห้ ผมเดินมาอุ้มเลม่อนแทนแม่ นึกหัวเราะในใจว่า...ดูสิ ไม่ใช่แค่หน้าเหมือนกันนะ มันกับเลม่อนมีอะไรหลายอย่างคล้ายกันจนแทบจะเป็นฝาแฝดกันได้เลย

            “พอเถอะคุณ...ลูกก็ไม่หยุดร้องสักที”แม่ปลอบ

            “ฮือออออ”

            “ให้ท้ายตลอด ไป ๆ จะเอากลับบ้านก็ไปแจ้งหมอ ไม่ได้เป็นอะไรมาก...ไปอยู่กาญสักสองสามวัน ค่อยกลับมา”พ่อสั่ง

            “ฟ้าจัดการหน่อย”

            “ครับ”นายฟ้าเดินออกไปนอกห้อง ผมโยกตัวโอ๋...เจ้าตัวเล็ก กระซิบถาม...เตี้ย

            “ให้ไปด้วยไหม?”ผมถาม มันที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่พยักหน้า...

            “แต่ต้องเอาเลม่อนไปด้วย ไม่มีคนดู”มันนิ่ง

            “จะเอาไว้ที่ป้าสาก็กลัว แกแก่แล้ว...ไม่งั้นต้องไปฝากไว้ที่เนิสเซอรี่”ผมชั่งใจ เหมือนเล่นเกมส์กับมัน

            “ก็เอาไปฝากเด่ะ!!!!”พูดเพราะปาก...มันไม่ได้คิดอะไรหรอกผมรู้

            “งั้นโอเคนะ เอาน้องไปฝากกับใครก็ไม่รู้ สักสี่ห้าวัน...แล้วเราก็ไปเที่ยวกัน แต่ต้องหาที่แบบ...ไว้ใจได้ เดี๋ยวไปเจอที่ที่ทำร้าย ตีเลม่อนขึ้นมาละแย่เลย”

            “ตี?”มันเงยหน้าถาม

            “อือ บางที่น่ะ...เด็กเล็ก ๆ ร้องไห้หนัก เขาก็ทำร้ายให้หยุดร้องบ้างอะไรบ้าง”ฮ่าฮ่าฮ่า พยายามบิ้วเต็มที่

            “ทำร้ายเด็กเนี่ยนะ”มันถามอย่างไม่เชื่อ แม่กับพ่อยืนดูผมจัดการไอ้เตี้ย

            “บางคนฝากลูกไว้ กลับมาลูกเขียวเป็นจ้ำ ๆ เลย”

            “?”

            “แต่เลม่อนคงไม่ดื้อหรอก...ใช่ไหม”ผมหันไปถามเลม่อน

            “ม่อนอยากหานาว”เบะปากจะร้องอีกหน ผมจับมันนั่ง...บนเตียง ไอ้เตี้ยเผลอมองเจ้าตัวเล็ก ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

            “นั่งดี ๆ ครับ เดี๋ยวโดนแผลนาว”เด็กน้อยพยายามปีนไปนั่งตัก...

            “โว๊ะ...ที่ตั้งกว้าง!!!!!”มันบ่น แม่กับพ่อยิ้ม ๆ

            “เนี่ย ๆ แบบเนี้ยแหล่ะ พี่เลี้ยงเด็กเจอเด็กวุ่นวายบางทีก็รำคาญ...ตีเด็กได้ง่าย ๆ”มันถลึงตามองผม

            “ลองตีเด่ะ...กูเตะคว่ำ”มันบอก...

            “นาว! พูดไม่เพราะเลย”แม่เอ็ด

            “ก็จริงไหมละ เด็กตัวแค่นี้...ลองตีดิ เจอ ..นเค้าแน่”ผมยิ้ม ๆ

            “ก็ถึงบอกไง ว่าต้องเอาเลม่อนไปด้วย....”มันเงียบ....

            “นะ....?”

 

 

 

 

            “ได้ไหม.....?”

 

 

 

                        “อือ”

 

 

 

            ผม พ่อ แม่ หันมายิ้มให้กัน...ในความขบขันท่าทางหยิ่งผยองของไอ้เตี้ย...เลม่อนถูกใจได้ นั่งตักอามะนาว ร้องเพลง...โยกตัวไปมา ในขณะที่เจ้าของตักทำหน้าหงุดหงิดอยากผลักเด็กหนี

            แหม...ช่างน่าเอ็นดูกันเสียจริง....

 

 

 

[ติณฑ์]

            ฟ้า ขับรถนำไปก่อน ส่วนผมมัวแต่เก็บของวุ่นวายคุณอาคุณหลาน เตี้ยมันอยากเอาเครื่องบินไปเล่นด้วย พออนุญาตให้เอาไป มันก็เลือกไม่ได้...ว่าจะเอาลำไหนไปบ้าง

            “เอารถบังคับไปเล่นด้วยดีกว่า”มันเลือก ระหว่างนั้นเลม่อนกำลังเลือกตุ๊กตาของตัวเอง

            “พอไม่ต้อง! เอาแค่เครื่องบินพอ เดี๋ยวพัง!”ผมไม่อนุญาต มันทำปากจู๋ไม่พอใจ ทำท่าจะเขวี้ยงแต่รีบหยิบออกจากมือเสียก่อน

            “ขนไปขนกลับ หนักรถ”

            “ก็อยากเอาไปเล่นอ่ะ”ผมเงียบเดินเอามาเก็บ แล้วหยิบมาแค่สองลำ

            “นี่ก็พอ”ชูให้มันดู งอนไปละ...

            “เตี้ยครับ คนละตัวนะ”เดินไปง้อก่อนเดี๋ยวงอนยาว

            “...........................................”

            จุ๊บ....ผมจุ๊บปากมันที ไอ้เตี้ยยิ้มแล้วหัวเราะ ผลักผมหน้าหงาย...

            “ไอ้บ้า”

            “แงงงงงงงงงงงงงง~!”จู่ ๆ เลม่อนก็ร้องออกมา ผมรีบรุดไปดู...ดึงน้องออกจากกองของเล่น

            “เป็นอะไรครับๆ”อุ้มเด็กตัวเล็กขึ้น ไอ้เตี้ยก็มองหน้า...มองตัวก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ

            “ตัวอะไรกัดมันรึเปล่า”เตี้ยสันนิษฐาน ผมพลิกมือดู...ก็ไม่มีอะไร แล้วร้องทำไม? เตี้ย มันเดินอ้อมเตียงมา...ยืนใกล้ ๆ ดู เจ้าตัวเล็กเห็นคุณอาแตะตัวก็โผเข้ากอด...ไปสะอื้นร้องไห้กับอก ไอ้เตี้ยไม่ได้ตั้งตัวจะบ่ายเบี่ยงหนีก็ไม่ได้ เพราะผมก็ปล่อยมือทันที มันรับไปอย่างงง ๆ ลืมตัวว่าตัวเอง...อยู่ในช่วงสับสนกับเลม่อนอยู่

            “ร้องทำไม???”มันถาม เลม่อนไม่ตอบเอามือกำคอเสื้อเตี้ยแน่น แล้วร้องไห้...ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ลูบหลังปลอบ เพราะไม่รู้สาเหตุ

            “เดี๋ยวเอาของขึ้นรถก่อนนะ อุ้มไว้ก่อน”ผมรีบบอก มันพยักหน้า...ใจชื้นขึ้นนิดนึง เตี้ยมันเดินลงมาข้างล่าง...ผมก็ขนของขึ้นรถ...มีเสื้อผ้านิดหน่อย ไปหนักตรงของเล่นทั้งหลายวันนี้เลยได้ใช้รถคันใหญ่ที่กว้าง ๆ ข้างหลังวางของเต็ม...แล้วเลม่อนก็ไม่มีเบาะเด็กสำหรับนั่ง ต้องนั่งตักไอ้เตี้ยเสียด้วย...เอาไงดีหว่า

            “เสร็จรึยัง”มันเดินมาถาม

            “ไม่มีที่นั่งให้น้องนะ เอาน้องนั่งตักได้รึเปล่า”ผมถามเสียงจริงจัง มันชะงักหน้าเสียไปนิดนึง...แต่คงรู้ว่าเพราะอะไร ทีแรกเจ้าตัวบอกว่าไม่ให้ซื้อ ผมก็ไม่ได้ซื้อตามที่บอก...พอมันต้องใช้จริงกลับไม่มี ก็ลำบากแบบนี้แหล่ะ

            “งั้นขับก็ได้นะ”ผมยื่นกุญแจรถให้ มันถอนหายใจคล้ายเบื่อ ๆ

            “วุ่นวายที่สุด”บ่น ๆ ผมยิ้มหวาน...เข้ามายกกล่องอาหารสำหรับทานบนรถ และตะกร้าขนมเอามาวางที่พื้นเบาะหลัง รถเข็นเด็กพร้อม คงไม่ขาดอะไรแล้วมั้ง

            “ป่ะครับ”ตะโกนเรียกเตี้ยปล่อยเลม่อนบนพื้น พอเรียกก็เดินออกมาคนเดียว...

            “น้องละ”

            “จัดการมันให้ด่วน”แล้วก็เดินเชิดหน้าออกไป ผมเกาหัว...อะไรอีกว่ะเนี่ย เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น...เลม่อนพยายามจะลากตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มหึมาไปด้วย

            “ไม่ ๆ อันนี้ไม่ได้ครับ”ร้องห้ามก่อน

            “ม่อนอยากได้”

            “รถไม่พอครับ เอาไว้ที่นี่แหล่ะ...เดี๋ยวน้องไม่มีที่นั่งนะ”ค่อย ๆ หลอกล่อ แต่ก็จะดึงไปให้ได้ ผมอุ้มเลม่อนขึ้นเลย...เจ้าตัวเล็กดิ้นใหญ่ งอแงด้วย...เฮ้ออออออออออออออ กว่าจะขึ้นรถได้...เตี้ยมันนั่งประจำที่ ผมดันเลม่อนให้ไปนั่งบนตักอามัน

            “เงียบ”คำเดียวสั้น ๆ เลม่อนมองหน้าเตี้ยแล้วเงียบทันที มีการกอดอ้อน ๆ ด้วย ฮา...

            “ก็เลี้ยงได้นี่”ผมแซว มันหันมามองค้อน

            “.........................................”

            “ม่อนอยากได้ตุ๊กตา”เด็กน้อยร้องไห้

            “เดี๋ยวไปซื้อเอาข้างหน้าครับ ไม่ร้องน้า”ผมขับไปปลอบไป ไอ้เตี้ย...เอนเบาะลง เปิดลิ้นชักหยิบแว่นออกมาสวม หันไปมองนิดนึง เพราะน่ารักดี

            “ม่อนอยากได้”

            “ครับๆ”ดูท่าไม่ค่อยดี เพราะเลม่อนงอแงมากกว่าปกติ...ขับมาได้ร้อยกว่าโลก็ยังไม่ยอมนอน จนไอ้เตี้ยก็เริ่มหงุดหงิดอีกคน เลยต้องแวะปั๊ม...

            “เอามันไปทีดิ๊ น่ารำคาญที่สุด!!! บอกแล้วว่าอย่าพามันมา!!!!”แล้ว พี่เขาก็เดินหน้าเชิดเข้ามินิมาร์ทไปเลย เจ้าตัวเล็กมองงง ๆ ผมอุ้มเลม่อนเดินมาตาม ไอ้เตี้ยกำลังเลือกขนมอยู่...เลยวางเลม่อนให้เดินเอง แล้วเดินไปถือตะกร้าจากมัน

            “กินนมเปรี้ยวไหม”เตี้ยมันถาม ก่อนหน้านี้ผมบอกมันว่าท้องไม่ค่อยดี...ดีใจที่มันจำได้และใส่ใจผมมากขึ้น

            “อือ”เดินไปหยิบให้

            “เอาให้น้องด้วย”ผมบอก ไอ้เตี้ยหน้ามุ่ย

            “ตลอด!!!!”ผมหัวเราะเมื่อเห็นมันเดินไปหยิบให้

           

            โครม!!!

            “ว้าย”

            เสียงโครมดังพร้อมเสียงคนร้องขึ้น ผมกับไอ้เตี้ยรีบมองหาเจ้าตัวเล็กพร้อมกัน...เห็นเลม่อนนั่งลงไปกับพื้น ละเลงน้ำแดงที่พื้นเล่น หญิงสาวคนหนึ่งยืนหน้าไม่พอใจอยู่ข้าง ๆ

            “ลูกคุณรึเปล่าคะ ดูแลลูกหน่อยนะคะ!!!!!!”เธอด่า ก็สมควรเพราะชุดที่ใส่อยู่เป็นรอยน้ำแดงราดยาว

            “ขอโทษครับๆ”ผมก้มหัวขอโทษแม้จะดูแล้วอีกฝ่ายอายุน้อยกว่ามากก็ตาม

            “ขอโทษแล้วมันหายไหม เลี้ยงลูกยังไง...ปล่อยให้เด็กวิ่งเข้าในนี้!”

            “โทษทีนะครับ เดี๋ยวค่าชุดผมจ่ายค่าซักให้...ขอโทษทีนะ”ผมหันไปขอโทษพนักงานอีกที แต่เธอคนนั้นยังไม่จบ

            “คิดว่าขอโทษง่าย ๆ แบบนี้แล้วจบหรือไง”

            “แล้วจะเอายังไงละครับ ผมบอกว่าจะจ่ายค่าซักชุดให้”ผมชักหัวเสีย อุ้มเลม่อนออกมายืน ตัวน้องก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนนี้ ออกจะเละกว่าด้วยซ้ำ เพราะลงไปละเลงเล่นกับพื้น

            “จ่ายค่าเสียหายมาห้าพัน”เธอว่า

            “เหอะ!”ไอ้เตี้ยทำหัวเราะ

            “จะบ้าเหรอ ชนน้ำหกแค่นี้จะมีค่าเสียหาย?”ผมหัวเสีย

            “ก็ฉันได้รับความเสียหาย!!!!”

            “นอกจากชุดผมก็ไม่เห็นว่าคุณจะบาดเจ็บตรงไหน????”ผมถาม เธอเงียบ...

            “งั้นฉันจะไปแจ้งความ”

            “.............................................”ผมเงียบบ้าง

            “โอเค เจอกันโรงพัก....”ไอ้เตี้ยบอก อุ้มเลม่อนขึ้นมาโดยไม่สนว่าจะเปียกและเลอะตัวเองแค่ไหน

            “น้องคิดค่าน้ำกับค่าทำความสะอาดมาเลย พี่จ่ายให้เอง”มันพูดยืนถือกระเป๋าตังค์ที่หน้าเคาท์เตอร์ ผู้หญิงตรงหน้ายืนกรี๊ด ๆ อยู่ สักแปปก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ลากผู้หญิงคนนั้นออกไป...แต่ไม่ยอมและขืนตัวไว้

            “ป่ะติณฑ์เอาม่อนไปเปลี่ยนชุด ว่าไง? จะโรงพักไหนอะไรยังไง!!!”ไอ้เตี้ยทำหน้ายียวน

            “พวกแกเล่นรุมฉันเหรอ?????”อ้าว เป็นงั้นไป...เหมือนว่าผู้ชายที่มาใหม่จะรู้จักกันหรือไงไม่ทราบ เท่าที่ดูเหมือนคนทะเลาะกันเลย

            “พี่คะ อย่ามีเรื่องกันในนี้เลยนะคะ เดี๋ยวหนูโดนผู้จัดการด่า”น้องพนักงานพูดผมพยักหน้ารับคำ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากมีเรื่องสักเท่าไหร่

            “อ้าวอีนี่!!!! เข้าข้างกันเหรอ!!!!”เธอปรี่เข้าไปจะไปหาพนักงาน ผมเลยเอาตัวเองบังไว้ ไม่คิดว่าเรื่องทำน้ำหกแค่นี้จะเป็นประเด็นใหญ่ไปได้

            “หยุด!!!!! กลับ!!!!”ผู้ชายคนนั้นลากผู้หญิงออกไป เลม่อนมองตกใจตัวสั่นในอ้อมอกอา ก่อนออกไปยังมิวาย...คว้าแผงขนมล้มอีกสองสามแผง

            “คนบ้าเปล่าว่ะ!!!”ไอ้เตี้ยบ่น กอดเลม่อนไว้แนบอก ผมเห็นแล้วแต่ไม่พูดอะไร...หันมาทางพนักงาน

            “คือทีแรกน้องเขานั่งดูหนังสืออยู่ค่ะ แต่พี่ผู้หญิงคนนั้นเขาเดินมาสะดุดน้องเอง”พนักงานเล่า แล้วทำไมไม่พูดแต่แรก ไอ้เตี้ยยิ้มแสยะ

            “น่าตบจริงๆ”ผมส่ายหน้า บอกขอบใจพนักงาน...จ่ายเงินทุกอย่างแล้วพากันเดินออกมา

            “ตัวเหนียวเลย”เตี้ยบ่น ผมเปิดท้ายรถหยิบเสื้อให้มันเปลี่ยน พร้อมเสื้อผ้าเลม่อน

            “เอาน้องอาบน้ำที่นี่เลยดีกว่า ไม่งั้นเหนียวแน่ๆ”ผมบอก มันเห็นด้วยพยักหน้า...เป็นคนอุ้มเลม่อนไปอาบน้ำด้วยตัวเอง สงสัยลืมตัว...หึหึหึ ผมแกล้งทำเป็นจัดรถโน่นนี่ รอมันใช้น้ำจากอ่างล้างหน้าล้างตัวให้เลม่อน แล้วอุ้มกลับมาที่รถ

            “หนาว ม่อนหนาว”เลม่อนยิ้มกว้าง กอดเตี้ย...ชอบจริง ๆ ได้ลงน้ำ ผมรับช่วงต่อเนียน ๆ เอาผ้าเช็ดตัวให้แล้วใส่เสื้อผ้า

            “เตี้ย...น้องมีรอยข่วนด้วยนี่หว่า”ผมพลิกแขนดู เหมือนเป็นรอยเล็บ...ซึ่งผมกับไอ้เตี้ยไม่ใช่แน่ ๆ เพราะไม่มีเล็บ อีกทั้งรอยยังสดใหม่ เหมือนเพิ่งโดน...ไอ้เตี้ยดู

            “เจ็บ”น้องร้อง ผมกับไอ้เตี้ยมองหน้ากัน

            “อินั่นแน่เลย”มันด่า...ผมถอนหายใจ กลั้นอารมณ์...ผู้หญิงอะไรว่ะ น่าตบชะมัด

            “ไปเลย ๆ มึงลงไปหามันเลย เอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด”ไอ้เตี้ยบอก

            “จะไปหาที่ไหน ป่านนี้ขับรถไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”ผมบอก

            “แม่ง!!!!!!!!”อ้าว...เหวี่ยง ใส่กูอีกอะไรว้า...ผมไม่พูดอะไร ก่อนอารมณ์จะคุกกรุ่นกันไปมากกว่านี้ เอานมกล่องใส่ขวดให้เลม่อน ให้น้องดูดนอน...เหมือนลูกลิงเลยมันนอนซบอกไอ้เตี้ยแบบนี้

            “แวะกินข้าวก่อนไหม”ผมถาม

            “อือ”

            โอเค...กินข้าวแล้วอาจจะอารมณ์ดีขึ้น ผมขับรถไปเรื่อย ๆ กะว่าจะหาร้านระหว่างทาง ที่พอจะนั่งทานได้บรรยากาศ และรอให้เลม่อนตื่นมาอีกรอบหนึ่งก่อนด้วย เด็กน้อยตาปรือแย่แล้ว...ส่วนคนโตให้ทานขนมเล่นไปก่อน กว่าจะถึงร้านก็อีกชั่วโมงกว่าต่อมา...

 

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-11-2013 00:39:37

อื้อหือ.....มาแบบยาวจุใจมาก
ยังไงนาวก็ยังเป็นนาว บางครั้งนึกสงสารคนรอบข้าง เมื่อไรจะโต
เลม่อนน่ารักมาก

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 17-11-2013 02:04:10

ตามใจจนจะเสียคนอยู่แล้วนะเนี่ย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-11-2013 03:41:16

โคตรยาวๆๆๆๆๆ...ค่าที่หายไปนานใช่ไหมนี้ :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 17-11-2013 10:33:02

นาวไม่รู้จักโตนะคะ เลี้ยงมาแบบผิดอ่ะ ไม่มีวุฒิภาวะ คนอะไรอิจฉาหลาน จริงๆพอมาถึงจุดนึง ความรักต่อหลานมันต้องมีในฐานะลูกคนของพี่หรือน้องที่เรารัก แถมหน้าตาเหมือนเราอีก สายเลือดเดียวกันแท้ๆยังมีอิจฉา

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 17-11-2013 11:40:24

เลม่อนน่ารักต้องชนะใจนาวได้แน่  คึคึ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: minah_naja ที่ 17-11-2013 12:46:54

มะนาวเอาแต่ใจมากกกกกก
อยากเห็นตอนเจอกับบุ้งอ่ะ
บ้านพังเปนแถบๆแน่งานนี้ :hao7:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 17-11-2013 20:52:11

ตามๆ :hao3:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 18-11-2013 11:08:01

เลม่อนนนนนนนนน :mew1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: kataiyai ที่ 18-11-2013 13:32:27

สงสัยอย่าง ทำไมทิ้งเลม่อนให้อาล่ะ อีกหน่อยก็ต้องแยกกันนี่นา

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 18-11-2013 22:27:05

เห็นด้วยว่านาวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต
สารภาพว่าบางครั้งอ่านไปก็แอบหงุดหงิดกับนิสัยนาวนะ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: Eshardy ที่ 19-11-2013 10:03:24

อ่านทันสักที 

มะนาว เหมือนเด้ก ไม่้โต

แต่ก็ น่ารักนะ   

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 21-11-2013 16:02:32

ตามอยู่จ๊าาาาาา  นาวเอาแต่ใจจัง

แต่ก็เข้าใจนะ อิคุณติณก้ผีเข้าผีออกด้วย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 22-11-2013 17:29:45

ขอบๆ อยากอ่านต่อแว้ว ชอบนิสัยเด็กๆของนาว ~(*+﹏+*)~

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 22-11-2013 17:32:36

เลม่อนน่ารักมากเลย นาวต้องหลงหลานแน่

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 26-11-2013 11:05:17

มาแบบยาวๆอีกแล้ว อ่านจนเหนื่อยแต่ชอบ :hao3:
อ่านแล้วก็หมั่นเขี้ยว ขออนุญาติพี่ติณห์อย่างหนึ่งได้ไหม
ขอตีน้องนาวสักทีเถอะ งอแงและเอาแต่ใจน่าดูเลย
ตอนว่าง่ายตอนขี้อ้อนก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ตอนดื้อนี่สิ
เป็นคนที่ไม่มีที่ว่างให้กับความผิดหวังในทุกๆเรื่อง
ทั้งๆที่น้องนาวเป็นคนที่น่าอิจฉามากๆในสายตาคนอื่น
สงสัยต้องให้พี่ติณห์อบรมกันอีกยกใหญ่ซะแล้ว
จะได้กลายมาเป็นน้องนาวที่น่ารักที่ทุกคนเอ็นดูจริงๆ
ถ้ารอให้ครอบครัวเป็นคนจัดการคงจะไม่มีทางเป็นไปได้
เพราะทุกคนกลัวน้ำตาน้องนาวกันทุกคน :mew5:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 28-11-2013 01:13:14

นาวไม่เหมือนคนอายุยี่สิบอะ น่าเตะจริงๆ  :katai5:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 10-12-2013 15:43:05

 :กอด1: สนุกจังงงงงงงง

 o13 มีครบทุกรสชาดเลย อ่านยาวจนตาแฉะ...น้ำตา มีทำเอาเราร้องให้ตามเลย

เลม่อนกะอานาวน่ารัก 5555 แสบเจอแสบกว่าแน่ๆ รออ่านต่อน่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 19:59:20

ตอนที่ 61 สามัคคี


[ติณฑ์]


            ฝาก เลม่อนไว้กับไอ้เตี้ยและแม่ ส่วนตัวผมออกมาที่ไร่ เพราะพ่อชวนให้มาดูที่ดินที่จะเอาไว้ปลูกบ้านให้รับขวัญหลาน ไอ้เตี้ยยังไม่รู้นะเนี่ย...ถ้ารู้มีหวังบ้านแตก โทรบอกมิกกี้แล้วกำลังบินกลับมา...และคงตามมาที่นี่พร้อม ๆ กับพี่บุ้ง คราวนี้คงได้เจอกันตัวเป็น ๆ สักที ผมยังแอบหวั่น...ไอ้เตี้ยมันจะอะไรอีกรึเปล่า เท่าที่เป็นอยู่มันก็ดีขึ้นอย่างมาก ๆ แล้ว
            ที่ดินขนาดกว้างถูกรถขนดินและรถไถกลบหน้าดิน เรียกว่าดำเนินการได้ค่อนข้างเร็ว...คงเพราะทางนี้ก็อยากเอาหลานมาไว้อยู่ เหมือนกัน คุณพ่อชี้ให้ดูที่ดินที่จะแบ่งให้ลูก ๆ แต่ไม่มีส่วนแบ่งของสองสาม ต้มหอมและขิง...ผมถามว่าทำไม พ่อบอกว่าสองคนคงให้ที่ดินในเมือง เพราะเป็นผู้หญิง...แต่ถ้าอยากได้ก็จะแบ่งให้ อาจจะน้อยกว่าลูกชายทั้ง 3 คนหน่อย
            ท่านบอกผมอีกว่า...ในบรรดาลูกทั้งหมด คงจะให้ฟ้าเยอะหน่อย...เพราะช่วยงานไร่มาตั้งเยอะ ที่ดินพัฒนาไปมาก บุ้งก็มีงานประจำทำอยู่มีเงินเดือนที่ดีมากแล้ว ต้นหอมกับขิงก็กำลังจะเรียนจบ...จะห่วงก็แต่ลูกชายคนเล็ก ผมยิ้ม...ตอบท่านไปว่า ผมจะดูแลให้ดีที่สุด
            “ฝากด้วยนะ น้องมันดื้อ”พ่อบอก ผมยิ้มให้...รับปากไปแล้ว มั่นใจด้วยว่าทำได้แน่นอน
            “ทำบ้านให้บุ้งเสร็จ อยากได้ให้ไอ้มะนาวบ้างไหมล่ะ”พ่อถาม ผมส่ายหน้า
            “ยังไม่รู้เลยครับ...บางทีอาจจะต้องไป ๆ มา ๆ ถ้าน้องเรียนจบ”ผมตอบ บ้านใหญ่ที่อยู่ปัจจุบัน...ท่านบอกแล้วว่าจะยกให้เป็นส่วนรวมของลูก ๆ จะปลูกบ้านใหม่ให้นายฟ้า...รายนั้นก็บอกไม่ต้องยุ่ง เขาอยากทำของเขาเอง
            “ดูน้องให้ดี ๆ หน่อยนะ ยังไงพ่อก็อยากให้เรียนจบก่อน อย่างพี่ ๆ ก็ปริญญาโท ปริญญาเอกกันทั้งนั้น อ่อ...นายฟ้าจบแค่ตรี เพราะมาช่วยทำงานก่อน”
            ผมเดินคู่ท่าน...มีลูกน้องเดินตามอีกหลายคน
            “แต่นายฟ้าหัวไว...จบแค่ตรี แต่เก่งรอบด้าน”
            “ครับ”เจ้าตัวไม่อยู่ แต่คงดีใจ...
            “ฝากพ่อติณฑ์ช่วย ๆ น้องหน่อย บางทีพ่อก็อยากให้ไปเรียนต่อเหมือนพี่ๆ มัน แต่ดูมันสิ...ไม่รู้จะดูแลตัวเองได้หรือเปล่า”พ่อบ่น
            ผมเข้าใจท่านนะ...ลูกคนเล็ก มีคนทำอะไรให้ทุกอย่างเลย เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กจนโต นี่เขาก็เลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับมันละ มีแต่มัน...ที่ไม่ยอมเข้าใจสักที
           
            หลังจากนั้นจึงเดินกลับมาที่บ้านคนเดียว เห็นบ้านเงียบ ๆ คิดว่าไม่มีคน...แต่ไอ้เตี้ยกับเลม่อนนั่งห่างกันคนละที่ ด้วยความที่อยากแกล้ง จึงทำเสียงดังใส่
            “ทำอะไรกันอ่ะ!!!!”สองคนสะดุ้งพร้อมกัน ผมหัวเราะ...
            “..............ย”ไอ้เตี้ยด่า
            “กินข้าวกันยัง? ทำอะไรครับ”ผมอุ้มเลม่อนขึ้นมา แต่เจ้าตัวเล็กดิ้น ๆ จะลง...เลยต้องวาง มันวิ่งไปนั่งตักไอ้เตี้ย ซึ่งนั่งทำหน้าหงุดหงิด
            “ที่นั่งตั้งเยอะ!”ผลักน้องออก
            “งืออออออออ”
            เอ๋....รู้สึกแปลก ๆ นะ ผมจ้องทั้งสองคน...
            “เตี้ย”เรียกคนโต
            “ไร”ไม่ยอมสบตา เหมือนคนมีความผิด...สีหน้ามันจะออก
            “ทำอะไรกัน...ทั้งสองคน”ผมถาม
            “ทำอะไร ก็เห็นอยู่ว่าดูทีวี”มันเถียง โอเค ๆ ไม่บอกก็ไม่บอก...ไม่ถามเซ้าซี้ต่อ ผมเดินมานอนราบกับโซฟา
            “ไปไหนมา”มันถามขึ้นบ้าง
            “พ่อพาไปดูที่ จะปลูกบ้านให้พี่บุ้งมึงนะ”ผมบอกเรียบ ๆ ที่พูดออกไปก็รอฟีดแบ๊กกลับอยู่แล้ว เตรียมพร้อมรับมันอาละวาดเต็มที่
            “บ้านใคร!!!!! บ้านอะไร!!!!!!!!!”มันโวยวาย
            “บ้านไว้ให้เลม่อน น้องอาจจะต้องมาอยู่ที่นี่”
            “ไม่ให้!!!!! พ่อจะสร้างให้ทำไมอ่ะ!!!!!!!!”
            “เตี้ย!”รู้ว่าโมโห...แต่บางทีมันก็น่าตี มันคลานมาบิดหู...
            “โอ๊ยเจ็บ!!!! อะไรเนี่ย!!!!”มองหน้ามัน เบะปากละ...คว้าตัวเข้ามากอด ยังไงก็เด็กละว่ะ...ไอ้เด็กขี้หวง ผมรู้ว่าตอนนี้มันคงรู้สึกไม่มั่นคงอย่างสุด ๆ
            “โตแล้วไม่ใช่เหรอ”
            “แล้วไง”หน้างอสุด
            “พ่อจะสร้างให้มึงด้วย แต่กูบอกว่ารอเรียนจบก่อน...เพราะพ่อกูก็จะทำบ้านให้ใหม่เหมือนกัน”
            “แล้วบ้านมึง?”มัน ถามเสียงอ่อน รู้ว่ามันก็รักบ้านผมมาก...เราสองคนคล้าย ๆ กันตรงที่เป็นคนติดที่ อยู่ไหนแล้วสบายใจ ก็มักจะไปคลุกอยู่แต่ตรงนั้น อีกอย่าง...บ้านก็ติดกับบ้านน้องเจ ถ้าจะย้ายออกมันก็คงเสียใจ ไม่ได้มีเพื่อนให้ข้ามรั้วไปเล่นอีก
            “พ่อจะให้น้ำตาล แต่คงสร้างรั้วเดียวกันนั่นแหล่ะ”ผมรีบบอก อนาคตพวกนี้...ผมก็คุย ๆ กับครอบครัวบ้าง ไม่ใช่เด็กอายุยี่สิบที่จะคบกันเรื่อยเปื่อย ไม่คิดถึงวันข้างหน้าบ้าง
            ผมคว้ามันมานอนกอด...เลม่อนก็เดินตามมา
            “ไว้ค่อยคิด ว่าอยากอยู่ที่ไหน...”
            “งานมึงอีกอ่ะ”มันทำหน้ายุ่ง
            “อือ ถ้าอนาคต...เราอาจจะต้องแยกกันอยู่....”
            “ไม่!!!!!!!!!!!”มันเถียงขึ้นมา เลือดงี้ขึ้นหน้า...เลม่อนก็สะดุ้ง
            “โอเค ๆ ไว้ค่อยคิด”ผมตบหลังมัน  ที่คิดไว้แล้วว่าบางทีมันคงจะกลับมาอยู่บ้าน ช่วยงานที่บ้าน...ส่วนงานของผมก็คงจะยังอยู่กรุงเทพฯ เราไม่ได้เลิกกัน...เพียงแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นคงต้องดูไอ้เตี้ยเป็นหลัก...
            “ทิ้งกูมึงตาย!!!!!” ผมหัวเราะร่วน
            “ใครจะกล้าทิ้งว่ะ...แสนดีขนาดนี้”แกล้งชม แต่ไอ้เตี้ยยิ้มกริ่มภาคภูมิใจไปละ กร๊ากกก กบ้ายอนี่หว่า
            “มานี่เลม่อน”ผมอุ้มเลม่อนมานั่งพุง
            “ม่อนวันนี้นาวแกล้งรึเปล่า”ผมถาม น้องมองตาแป๋วโตสุกใส
            “แกล้ง”
            “อ้าว ไอ้เว.....”
            “บอกว่าอย่าพูดไม่เพราะกับน้อง”ผมทำหน้าขู่ ไอ้เตี้ยเบ้ปาก...หนุนแขนผมนอน
            “แกล้งยังไง”
            “แกล้งตี”
            “ตอนไหน!!!!!!!!!!!!!!”คนโตตวาดน้อง
            “เตี้ย”
            “มันโกหกอ่ะ เป็นเด็กเป็นเล็ก...เดี๋ยว ๆ โดนจับฟาด”
            “โหดตลอด ทำลงเหรอ?”
            “!@#$%^&*()_+#$%^&*()_+”ขมุบขมิบปาก ผมหัวเราะ
            “นาวแกล้งม่อน เจ็บ”
            “เหรอครับ แกล้งตรงไหน”เลม่อนจับแขนตัวเอง ไอ้เตี้ยตีอกผม...เป็นเชิงว่าห้ามเชื่อ ผมหัวเราะ
            “เพี้ยง....ตรงไหนอีก”เลม่อนชี้ไปทางอื่น
            “ไม่ใช่ ๆ เลม่อน นาวตีม่อนตรงไหน”น้องเหมือนจะมองหาอะไร...ไม่รู้ ไอ้เตี้ยลุกขึ้นนั่ง
            “มา ๆ  ๆ มาเล่นนี่...เพ้อเจ้อไปละ”จับเลม่อนลง...เอาของเล่นให้เล่น ตัวมันก็ย้ายลงไปนอนที่พื้น ผมนอนตะแคงมองทั้งคู่อย่างงง ๆ
            “มีอะไรกัน?”
            “อะไรเล่า”
            “อย่าให้รู้นะ...ทำอะไรน้อง”ผมคาดโทษ นี่อยู่บ้านพ่อบ้านแม่ผมก็ตีได้เหมือนกันนะ ถ้ามันทำผิด
            “โว๊ะ....บ้าบอ”โมโหกลบเกลือน หึหึหึ...อย่าให้รู้ ๆ
           
            “แม่ไปไหน”
            “รีสอร์ต”มันบอก ผมพยักหน้า...ลุกขึ้นนั่ง เพราะเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน
            “หิวข้าว”
            “ไม่มีอะไรกินอ่ะ”มันบอก หิว ๆ เดินมาเปิดตู้เย็นสำรวจว่าพอจะมีอะไรทำกินได้บ้าง ของกินเพียบ...เลม่อนกับเตี้ยเดินตามเข้ามา
            “เตี้ยระวังน้องไปกด...ปุ่มเตาอบ”ผมเตือน
            “มานี่ ไอ้เตี้ย”มันอุ้มเลม่อนขึ้น นั่งบนโต๊ะวางของทำกับข้าว
            “นั่งดี ๆ”
            “ม่อนอยากกินแซลม่อน”
            “แพงนะ หัวสูงจริงๆ”อานาวบ่น ผมหัวเราะ
            “หัวสูงเหมือนอานาวเลยยยยยยย”
            “ไอ้เ........ย”มันด่า
            “มีแซลม่อนด้วยนี่”
            “แม่ย่างเกลือไว้”มันบอก
            “ข้าวผัดแซลม่อนดีกว่าเนอะม่อน”ผมวางวัตถุดิบ
            “เผื่อด้วยนะ”มันบอก ผมหันมา...แล้วจุ๊บปากมันอย่างเร็ว ไอ้เตี้ยเม้มปากหน้าแดง ส่วนเลม่อนมองอย่างงง ๆ
            “อือ....”หันหลังหนี ไม่อยากมองหน้าเด็กขี้อาย...
            “นาวของม่อนนะ!!!!!”เด็กน้อยตวาดกอดแขนอาอย่างเหนียวหนึบ ผมหันมาหัวเราะ
            “นาวของติณฑ์”ผมแกล้ง
            “ของม่อน!!!! นาวของม่อน!!!!!!!!”เด็กน้อยแผดเสียง ซึ่งผมไม่ชอบ
            “อ่ะ ๆ ของม่อนๆ”ยกให้คนนึง ไอ้เตี้ยยิ้ม
            “คนมันฮอตอ่ะนะ...เด็กเลยรักเลยหลง”มันโอ่ท่าทางน่าหมั่นไส้มาก
            “แล้วมึงละ”ผมหันไปถามมัน
            “ทำไม?”คนขี้โอ่มองอย่างสงสัย
            “แล้วมึงละ หลงรักเลม่อนไปรึยัง”
            ฮ่าฮ่าฮ่า มันแยกเขี้ยวใส่....จะปล่อยเลม่อนก็ไม่กล้า เพราะตกโต๊ะแน่ ๆ ผมหันไปทำอาหารตรงหน้าตัวเองต่อ...โดยมีสองคนยืนให้กำลังใจ
            “จุ๊บม่อนบ้าง”เลม่อนยื่นหน้าไปหาเตี้ย มีสะกิด ๆ ด้วยนะ ผมหัวเราะ
            “อะไรเล่า! เด็กนี่ปีนเกลียว”
            “หึหึหึ จุ๊บน้องหน่อย...นี่ ๆ ม่อนดู”ผมจับแก้มไอ้เตี้ยแล้วหอมดังฟอดดดดดดด เลม่อนลุกเลยครับ ยืนบนโต๊ะเลย...ไอ้เตี้ยมันก็จับเลม่อนไว้อยู่อ่านะ
            “ม่อนหอมนาวๆๆๆ”น้องร่ำร้อง ไอ้เตี้ยถลึงตาใส่
            “มาๆ ม่อนหอมข้างนี้ ติณฑ์หอมข้างนี้”ผมบอก
            “ทะลึ่งละ ๆ ไปทำกับข้าวดิ๊”มันฝืนตัวหนี
            “เอาน่า ครั้งเดียวจะรีบทำให้อร่อยเลย มีเกี๊ยวด้วย...ไส้กรอกก็มี”เอาใจสุด ๆ ไอ้เตี้ยมองชั่งใจ...
            “ไม่รู้ว่า เสร็จจากที่นี่แล้ว...มิกกี้จะพาเลม่อนกลับเยอรมันเลยหรือเปล่า”ผมบิ้ว อารมณ์ ไอ้เตี้ยแสดงสีหน้าตกใจออกมา เหมือนตอนมันเผลอ  ๆ พอนึกได้ก็ทำสีหน้าเรียบ ๆ แต่ความอยากรู้มันปกปิดไม่มิด
            “ไหนว่าจะมาอยู่ที่นี่”
            “ก็ต้องกลับไปทำเรื่อง คงอีกนานแหล่ะ...เป็นปี”
            “ห๊ะ!!!! ปีหนึ่ง!!!!”มันตกใจ อ้าปากค้าง
            “อือ มาถ่ายรูปกันเถอะ...เดี๋ยวก็จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว”
            “ม่อนอยากจุ๊บนาว”เลม่อนอ้อนอีก ระหว่างที่มะนาวเอ๋อ ๆ ผมคว้าโทรศัพท์ออกมา...เลม่อนจุ๊บข้าง ผมจุ๊บอีกข้าง...ไอ้คนตรงกลางหน้ายังเหวอดูตลก
            “ถ่ายอีกๆ”ผมบอก กดไปหลายรูป...น่ารักดี
            “อย่าคิดมาก”ตบบ่าและหัวเราะ...เก็บโทรศัพท์
            “หึ! แล้วมาพูดให้กูคิดทำไม”มันเพิ่งรู้สึกตัว
            “อุ๊ยตาย...มึงคิดมากเรื่องน้องจะกลับบ้านด้วยหรือไง”ผมแซว ทำท่าทางเป็นตุ๊ด...ไอ้เตี้ย ทำหน้าเหวอถูกจับได้
            “อะไร!!!! ใครคิดมาก!!!! จะ กลับก็กลับไปดิ”มันพูด...เลม่อนนี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยยยยย จะกอดนาวอย่างเดียว...นี่ตัวแค่นี้ผมยังพอให้อภัยนะ ขืนมันโตกว่านี้แล้วยังทำแบบนี้...คงได้มีเรื่องกันแน่ ๆ


////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



            ทีแรกพ่อกับแม่จะเอาเลม่อนไปนอนด้วย ติดที่ว่าไม่สามารถแยกน้องจากไอ้เตี้ยได้จริง ๆ แม้ผมจะพยายามกล่อมอีกแรง เลม่อนติดเตี้ยมาก...ระยะหลัง ๆ มา มันนอนกอดกันทุกคืน...ผมไม่ได้แซวมันเรื่องนี้ เพราะกลัวถ้าพูดปุ๊ป ไอ้เตี้ยมันจะตีตัวออกห่างทันที นิสัยมันก็แบบนี้ไม่เหมือนคนอื่นอยู่แล้ว
            “ทานเยอะ ๆ”ย่าพูด อาหารเย็นวันนั้น...ทุกคนสดชื่นมาก หลานคนโตก็ทานอาหารได้เยอะ
            “แม่ตักให้หนูเยอะ...”
            “ผอมจะแย่แล้ว กินแต่อาหารไม่มีประโยชน์”
            “ด่าติณฑ์เลยดิ มันทำให้หนูกินทุกมื้อ”
            “ยังจะเถียงนะมะนาว ทำไมเป็นเด็กแบบนี้นะ”แม่เป็นคนแกะปลาสลิดวางใส่จานให้มัน ถึงมันจะบ่นแต่ก็ไม่กล้าเขี่ยออก ผมตักอาหารใส่ปากเลม่อนบ้าง ตากับยายก็ปรบมือใหญ่
            “บุ้งจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ”ตาถาม ทุกคนเงียบกริบ
            “สองสามวันนี้...”พ่อตอบ คือมันเป็นเรื่องที่มันต้องรู้และทุกคนก็ไม่ปิดบังอะไรมันอีกแล้ว ที่เหลือรอพี่บุ้งของมันกลับมาจัดการ เท่าที่ผมทำให้...คิดว่าน่าจะได้ผล
            “แม่ยังกล้านับเขาเป็นลูกชายอีกเหรอ”เตี้ยถาม ทุกคนมองหน้ามันงง ๆ
            “หนูไม่นับเขาเป็นพี่ชายอีกแล้ว...บอกไว้เลย”ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ เด็กน้อย...พูดแล้วทำให้จริงด้วยเถอะ ทุกคนก็เหมือนจะไม่ใส่ใจคำพูดมันเหมือนกัน
            “จริง ๆ นะ คอยดูไว้เลย”
            “จ๊ะๆ ตอนนี้ทานเยอะ ๆ ก่อน”แม่บอก
            “แม่!  บอกแล้ว~~~!!!”
            “ม่อนชอบปลา ม่อนชอบ”เลม่อนชี้ปลาในจานตัวเอง ทำหน้าชอบใจ
            “เหอะ กินปลาจะได้ฉลาด ๆ มั่ง...ไม่โงงงงงงง่”
            “มะนาว!”พ่อเอ็ด บอกแล้วให้พูดกับน้องเพราะ ๆ
            “พ่อก็ดูมันดิ ชอบทำหน้า...!”เลม่อนกระพริบตาปริบ ๆ เหมือนจะรู้ว่าโดนเตี้ยมันด่าอีกแล้ว
            “ม่อนคิดถึงแดดดี้”อ้าว...ไปคนละเรื่องเลย
            “กินก่อน ๆ นะครับ เดี๋ยวติณฑ์พาไปหาแดดดี้”ผมหลอกล่อ...น้ำตาเด็กน้อยไหลพราก
            “ม่อนอยากหามามี๊”
            “ครับ ๆ นี่อยู่กับนาวไง...ม่อนบอกรักนาวไม่ใช่เหรอ”ผมเบี่ยงเบนความสนใจ
            “เหอะ เด็กเว......”
            “นาว!!!”แม่เรียกเสียงต่ำ ไอ้คุณอาเงียบปาก...ทำงุบงิบ ตักอาหารในจานตัวเองทาน
            “ดื้อเหมือนอาเลยนี่หว่า ถอดกันมาเลย”ปู่พูด
            “ไม่เหมือนหรอก...ยี้”
            “ม่อนรักนาว”ม่อนพูดกระพริบตาทีน้ำตาก็หยดติ๋ง แสดงใช่ไหม!!!
            “ครับ ๆ กินให้หมดก่อนนะ...”กว่าจะป้อนหมดจาน...คิดถูกจริง ๆ ที่ไม่แต่งงานกับผู้หญิง แล้วมีลูกด้วยกัน
           
            หลังจากอาหารเย็น...ผมใช้เวลากับครอบครัวไอ้เตี้ยอีกหน่อย นั่งคุยเรื่องข่าวสารบ้านเมือง และธุรกิจที่ทำ ได้ความรู้ใหม่ ๆ นายฟ้าแวะเอาน้ำมะพร้าวสดมาให้ เล่นอยู่กับหลานเล็กสองสามที จนคนโตหน้างอ...ต้องบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวน้ำตก ถึงจะยอมคุยกับนายฟ้าดี ๆ
            “ง่วง”ไอ้เตี้ยบอก
            “ง่วงก็พาพี่ขึ้นไปนอน มาเหนื่อย ๆ ยังไม่ได้พักกันเลยวันนี้”แม่บ่น
            “ป่ะ”ผมอุ้มเลม่อนขึ้นเดินตาม
            “อาบน้ำกันไป...”สองคนเดินเข้าห้องอาบน้ำ ผมเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้...ได้ยินเสียงอาบน้ำ ปกติก็ไม่ได้ห่วงอะไร...พอดีกับจะเอาไอแพดมาเล่นรอฆ่าเวลา นึกขึ้นได้ว่าอยู่ข้างล่าง...ต้องเดินลงมาเอา
            หิ้วกระเป๋าใหญ่มาสองใบ ไอ้เตี้ยอุ้มเลม่อนมานอนแผ่กลางเตียง แต่งตัวให้ตัวเอง...ผมกลัวน้องจะหนาวเลยต้องรีบเช็ดตัวแล้วทาแป้ง แต่งตัวให้...
            “ม่อนกินนม”
            “ครับ ๆ / เตี้ยไปเอาน้ำอุ่นใส่ขวดดิ๊”ผมสั่ง
            “เรื่อง! ขี้เกียจเดินละ!”
            “ใช้แค่นี้เอง...กูจะอาบน้ำ”ผมทำเสียงสั่ง มันเดินกระทืบเท้าถือขวดนมเดินลงไป
            “ม่อนนอนรอนาวน้า ติณฑ์อาบน้ำก่อน”เลม่อนพยักหน้า...ใช้เวลาอาบไม่ถึง 10 นาที ผมก็เดินใส่บ๊อกเซอร์ออกมา นั่งลงหน้ากระจก มีแต่ของใช้ไอ้เตี้ยอยู่เต็มโต๊ะ
            “ทาแป้งให้หน่อย”ผมบอกไอ้เตี้ยที่เดินเข้ามาในห้อง เอานมไปส่งให้เลม่อน...
            “เรื่อง เหนื่อย...จะนอน!”
            “ทาให้หน่อย ทาไม่ถึง”
            “สั่งจังเลยนะ!!!”
            “ทำให้ได้ไหมละครับ”ผมถามกลับ มันคว้าขวดแป้งไป...แล้วเอาตบหลังผม คาดว่าต้องขึ้นรอยมือแน่นอน
            “เจ็บนะครับเตี้ย~”
            “คริคริคริ”มันหันไปหาเลม่อนแล้วหัวเราะ ชอบจังเลยนะ...รังแกคนอื่นเนี้ย ผมหันตัวคว้าเอวมันมานั่งตัก
            “อืออออ มันมองอยู่”
            “ม่อน ๆ”ผมเรียก จับแก้มนาวหันแล้วจุ๊บ เลม่อนหน้าบึ้งร้อง “อือออออ” ผมจุ๊บอีกที
            “อือออออออออออออออ”ลุกเลยครับคราวนี้ ถึงขนาดจะกระโดดลงจากเตียง
            “เออ ๆ ไม่ให้จุ๊บแล้ว”ไอ้เตี้ยบอก เดินไปอุ้มมันขึ้นไปนอนที่เดิม
            “เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”มันบ่น
            “แล้วหน้าแดงทำไม???”ผมหัวเราะ เดินมาเปิดกระเป๋า...หยิบไอแพดของตัวเองขึ้นมา
           
            เปิดซองหนังขึ้น....แล้วต้องอุทานว่า จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หน้าจอแต๊กกก!!!!! อยากจะร้องให้ตุ๊ดออก
            “เฮ้ยยยยย”ผมมองหน้าสองคน
            “ใคร!!!!!!!!!!!”
            “จ้องหน้ากูไม...กูเปล่า”
            “ไม่ใช่มึงแล้วจะใคร”ผมถามเสียงห้วน
            “อ๊ะ ๆ อย่ามาพูดไม่สุภาพนะ น้องฟังอยู่”ไอ้เตี้ยเถียงกลับ...ห่าน!!!!
            “ใครทำเตี้ย!!!!”ผมจะเหนื่อยใจ
            “น้องทำ????”
            “อือ”ไม่เต็มเสียง
            “ดี!!!! งั้นกูจะเอาไม้มาตีเลม่อน”ผมบอก ทำทีเปิดตู้เสื้อผ้าคว้าไม้แขวนว่างมาหนึ่งอัน แกะออกให้เป็นไม้ยาว ๆ
            “จะทำอะไรน่ะ!!!!!!!!!!!!!”มันกอดน้องไว้
            “กูจะตีเด็กดื้อ...เลม่อนทำใช่ไหม”
            “งือออออ อย่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
            “อย่าห้าม เด็กดื้อต้องตี!!!!!”
            “อร๊ากกก อย่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กูทำ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”มันรับ...ผมง้างมือค้าง ไม่ได้จะตีจริงนะ...แต่ทำท่าไปงั้น
            “ทำอิท่าไหนมันถึงแตกแบบนี้”ผมถาม
            “ก็หลุดมือ”มันบอกเสียงอ่อย คลานมาหา...กอดคอ
            “ติณฑ์อ่ะ คนเรามันต้องมีอุบัติเหตุไม่ได้ตั้งใจกันมั่ง”แก้ตัวให้ตัวเอง
            “กี่ครั้งแล้วที่เล่นแล้วของพัง กูเคยบอกแล้วไง...ให้รักษาของ”มันกอดผม
            “ขอโทษ ๆ นะ”ทำหน้าโคตรอ้อน จะโกรธต่อไหวเหรอ...ผมพยักหน้าเดินถอนหายใจเอาไอแพดไปเก็บ
            “ม่อนเตะแพดกระเด็นเลย คริคริคริ”เลม่อนพูดพร้อมหัวเราะ ไอ้เตี้ยตีปากน้องเบา ๆ     
            “หือ??? ตกลงน้องทำ????”
            “กูทำ”
            โอเค...มันยืนยันว่าอย่างนั้นผมก็ว่าตามนั้น ไม่มีใครรู้นอกจากมันสองคน...แต่ผมดีใจอยู่นิดนึง ที่มันเริ่ม ๆ จะปกป้องคนอื่นเป็นบ้างแล้ว ลงมานอนกอดไอ้เตี้ย อีกฝั่งเอาหมอนกั้นเลม่อนไว้
            “ติณฑ์อยู่กับกูนะ พรุ่งนี้และวันต่อ ๆ ไปด้วย”มันกระซิบ
            “ครับ”
           

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 62 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:01:04

ตอนที่ 62
แลก...ตัวประกัน
[มะนาว]
            ตื่น ขึ้นมา...ก็ไม่เห็นทั้งติณฑ์และไอ้ตัวเล็กอยู่ในห้องแล้ว ดูนาฬิกาก็พบว่าตัวเองนอนตื่นสายมากแล้ว ทีแรกว่าจะนอนต่อเพราะอากาศกำลังดี แต่ก็รู้สึกหิว ๆ เลยเดินลงจากเตียง...อาบน้ำแปรงฟันก่อน เดี๋ยวมันบ่น...พักนี้ยิ่งชอบบ่นมาก ทำตัวเป็นพ่อ...หน้าก็ยิ่งแก่ ๆ
            ผมหยิบน้ำหอมขึ้นมาจะฉีด แต่ก็เปลี่ยนใจอีกที...กลัวไอ้เตี้ยตัวเล็กมันจาม วางก็ดะ...ไม่ใช่อะไร พอมันจาม...ไอ้ติณฑ์ก็ยิ่งชอบมาโทษอีก น่ารำคาญ!
            เปิด กระเป๋าติณฑ์เอาไอแพดมาดู รอยแตกกว้าง...ยังไม่รู้เลยจะซ่อมยังไง เมื่อวานเลม่อนมันเล่นอยู่ผมก็เลยแย่ง แย่งไปแย่งมา...อิตอนเผลอ ๆ เลม่อนยกเท้าเตะ จริง ๆ แรงเด็กมันไม่ได้แรงขนาดนั้นหรอก แต่เพราะผมจับไม่แน่นด้วย ทำหลุดมือ ผลก็คืออย่างที่เห็น...
            เดินลงมาข้างเงี๊ยบเงียบ พี่ฟ้าเดินหน้าบานเข้ามาพอดี ตั้งแต่มีความรักรู้สึกจะไม่ค่อยอะไรกับน้องแล้ว งี้แหล่ะ...เรามันหมาหัวเน่า เห็นแล้วหมั่นไส้
            “ตื่นแล้วเหรอครับบบบบ ทานข้าวหรือยัง”
            “แม่ไปไหน”ผมถาม
            “รีสอร์ตครับ”
            “เค้าหิวข้าว ทำไมไม่มีใครตั้งข้าวให้เค้า!!!”เหวี่ยงเลย หิวอ่ะ
            “ครับ ๆ พี่มานี่ไง....”
            “ติณฑ์ล่ะ???”คือควรจะเป็นมันไหม...ที่ตั้งข้าวให้ผม จึ้ก!!!! ไม่รู้หน้าที่กลับมาจะด่าให้
            “อ้าว พี่เขากลับกรุงเทพฯไปแล้วไม่ได้บอกเหรอ”พี่ฟ้าพูด ผมทำหน้าตกใจ...กลับอะไร กลับตอนไหน...ไม่เห็นมันพูดอะไรนี่ ถึงว่าผมจะนอนแต่มันก็ต้องปลุกสิ
            “แล้วเลม่อน”ผมถาม
            “ก็ไปส่งเลม่อนนั่นแหล่ะ”
            “ส่งไปไหน??????”ผมถามเสียงหลง ไมมันไม่บอกอ่ะ!!!!!!!!!!!
            “นี่ไม่รู้เหรอ ไปส่งหาแม่เขาไง”ผมจ้องหน้าพี่ฟ้า โวยวายเสียงดัง
            “ไม่เห็นมันบอก ฮึก.....”งอนแล้ว...!!!!!!
            “น้องกลับบ้าน  มะนาวไม่อยากให้น้องอยู่”
            “ใครบอก ฮึก...”เดินไปทุบไอ้พี่ฟ้า...หัวเราะร่วนใหญ่ แกล้งหรือจริงเนี่ย!!! แต่น่าจะจริง...เพราะว่าไม่เห็นทั้งสองคนเลย รถก็ไม่อยู่
            “ของ ฮึก...ของมันยังอยู่”ผมเถียง
            “เดี๋ยวพี่ติณฑ์กลับมาไงครับ”
            “ฮือออออออออออออออออออ”
            ทั้งเตะทั้งทุบพี่ฟ้า...
            “ไม่เอาไม่ให้ไป!!!!!!!! ฮือออ ใครอนุญาตใคร!!!!!!! ไม่ให้!!!!!!!! เค้าไม่ให้!!!!!!!!!!!!!!!!!”
            “ฮ่าฮ่า เอ้า...อย่าร้องดิครับ”
            “จะร้องทำไม มายุ่งอะไร!!!!!! ฮือออออออออออ”
            พี่ฟ้าวิ่งไปหลังโซฟา ผมกำมือแน่น...ตาแข็งใส่
            “ไปเลย!!!!!!”
            “พี่ไปใครจะทำข้าวให้เรากิน”
            “ไม่รู้ละ ไปเลย...ไม่กินแล้ว ฮึก”
            “โอ๋ ๆ ใครแกล้งน้องน้า มาหาพี่มาครับ”พี่ฟ้าอ้าแขน ผมไอ้ทีเดินเข้าไปหาแล้วทั้งซัดทั้งถีบ
            “โอ๊ย ๆ ๆ ๆ ๆ”
            “ฮือออออออ เอามาเลย เอามันกลับมาเลย!!!!!”
            “ฮ่าฮ่า โอ๊ย ๆ พี่เจ็บ”พี่ฟ้าร้อง เดินหนีถอยห่าง...พอดีไอ้สองคนที่พูดถึงเดินขึ้นบันไดบ้านมา ผมชะงัก...มองมัน แล้วมันก็มองกลับมา
            “ร้องไห้ทำไม”มันถาม
            ตวัดสายตามองไอ้พี่ฟ้า!!!!!!!!  ไอ้พี่ฟ้า...เอามือกุมท้องหัวเราะร่วน อ้าปากน่าเกลียด...จนอยากจะลุกขึ้นไปเขกหัว
แต่เจ้าตัวดันรีบออกไปเสียก่อน ผมยืนกำมือแน่น...ทั้งโมโห ทั้งอาย

            "ว่าไงร้องทำไม?"ผมตวัดสายตากลับมามอง...ไอ้คนตรงหน้า

            "ฮึ่ย!!!!!!!!!!!!!!!!"กระทืบเท้าเข้าครัว หาอะไรกิน ไอ้ติณฑ์อุ้มเลม่อนพาดบ่า ในมือถือถุงกับข้าวมาให้
            “เอ้า ๆ ใจเย็น ๆ หม้อมันทำอะไรให้โกรธ”ติณฑ์หยิบหม้อออกจากมือ
            “ไปไหนมา!”ทำเสียงนิ่งใส่
            “ไปซื้อของให้เลม่อน นี่ไงซื้อของกินมาให้ด้วย”
            “แล้วทำไมไม่ปลุก!!!!”ตะโกนใส่หน้าแม่ง...เลม่อนทำหน้าตกใจ
            “นอนอยู่ไง!”ติณฑ์มันชอบใจเย็นแบบนี้ ยิ่งมันเย็นยิ่งหงุดหงิด...
            “........................................”
            “เอาน้องไป...เดี๋ยวทำข้าวให้”ยืนนิ่ง...โกรธแมร่งแล้ว
            “มาอะไรกับกูครับเตี้ย เดี๋ยวเถอะ”
            “ทำไม มึงจะทำไม”
            “ไม่ทำไมครับ...เป็นไรอ่ะ เมื่อคืนยังดี ๆ อยู่เลย”
            “ฮึก....”น้ำตาไหลอีกแล้ว ไอ้ติณฑ์ดึงผมเข้าไปกอด...
            “จุ๊ๆ”
            “นาวร้องไห้ ม่อนก็ร้อง”
            “ม่อนไม่ต้องร้องม่อนเก่ง”ติณฑ์พูดเบา ๆ กอดผมไว้...
             “ม่อนเก่ง?”
            “ครับ ม่อนเก่งเนอะ...นาวก็เก่ง”ติณฑ์จับมือเลม่อนเช็ดน้ำตา
            “ฮึก...ไอ้พี่ฟ้ามันแกล้งเค้า ไปตบมันเลยนะ”ผมบอก...ติณฑ์หัวเราะ และยิ่งหัวเราะมากขึ้นเพราะผมทำหน้าบูด
            “มึงจะหัวเราะอะไรหนักหนา!!!!!”
            “ฮ่าฮ่าฮ่า เปล่าก็ตลกดี...ไม่เคยได้ยินมึงแทนตัวเองว่าเค้าเลย น่ารัก...”
            เดินหนีแมร่ง...
            “ไปม่อนหานาวนะ...ติณฑ์ทำข้าวให้”ไอ้ติณฑ์ปล่อยเลม่อนเดินเตาะแตะมาหาผม ไอ้เด็กนี่ก็ชอบตาม...จะทำอะไรก็ชอบทำตาม
            เปิดทีวีนอนดูหนัง...เลม่อนมายืนเกาะแขน มือมันเล็กแค่นิดเดียว...แล้วท่าทางมันก็น่าแกล้งด้วย
            “นาวอุ้มม่อนหน่อย”มันเรียก ผมนิ่ง...แต่รู้แหล่ะว่ามันมองอยู่ ก็เล่นเกาะแขนทำหน้าอ้อน ๆ
            “วุ้ย”แกล้งมัน เบี่ยงแขนหนี
            “อุ้มม่อนหน่อย”มือมันไม่ใช่เล่น ๆ มีเล็บด้วย เจ็บจะตาย
            “อุ้มมมม”
            “ไม่อุ้มโว้ยยยยยย”ผมเสียงดังใส่
            “แงงงงงงงงงงงงงงงง”
            ร้องอีกละ...น่าเบื่อ แปปเดียวไอ้ติณฑ์วิ่งถือตะหลิวเข้ามา แหม...หูผีดีจริง ๆ หน้าตาตื่น เตรียมด่าผมเต็มที่
            “ทำอะไรมันอีก”
            “ไม่ได้ทำ”แก้ตัว
            “ม่อนครับ นาวแกล้งอะไร”ติณฑ์ถาม
            “หยุดร้องเร็ว นาวทำใช่ไหม”
            “นาวอุ้มม่อน”มันพูด...
            “อุ้มน้องหน่อย”แน่ะ...มันบังคับอีกละ ไอ้ติณฑ์ทำหน้าแบบเว้าวอน
            “นะ ๆ อย่าดื้อดิ กำลังทำข้าวให้เลย...ทำช้าก็เสร็จช้านะ”
 
            จึ้กกกกกกกกกกกกกก~
 
            ผมยอมอุ้มมันมานั่งพุง...ไอ้ติณฑ์ยิ้มออกมาได้ ก้มจุ๊บหน้าผาก...
            “ทำเร็ว ๆ ด่วน ๆ”
            “ครับๆ”
            ไอ้ตัวเล็กทำหน้าทะเล้น...หัวเราะคิกคัก ร้องเพลงอะไรของมันก็ไม่รู้...พอผมไม่สนใจหันหน้าหนีเพราะจะดูทีวี มันก็เอานิ้วมาดัน ๆ ให้มองมัน
            “คิคิคิ”
            “อย่า...เดี๋ยวงับมือแมร่ง”ผมบอก มันยิ่งหัวเราะ
            “จุ๊บ”
            ไอ้ตัวเล็กก้มมาจุ๊บคาง ยกมือชูสองนิ้วสไตล์กวน ๆ ผมจับมือมันนิ่ง ๆ
            “ทำแบบนี้อีกแล้ว ใครอนุญาต”แกล้งดุมัน เลม่อนหัวเราะคิดว่าเล่นด้วย...ชอบใจใหญ่ ที่ดึงความสนใจของผมออกจากทีวีได้
            “รักนาวววววว”
            “ดีมาก เชื่องแบบนี้~”ผมลูบหัวมัน มันยิ่งทำหน้าน่ารัก
            “รักม่อนนะ...รักนาวด้วย”มันพูดย้ำ ๆ เด็กก็เงี้ย พูดไม่กี่คำ...นี่ถ้าพูดประโยคเดียวจะคิดว่าเป็นหุ่นยนตร์แล้ว อดคิดไม่ได้ว่าพี่บุ้งเลี้ยงยังไงว่ะ...เหมือนผมซะขนาดนี้ เห็นแล้วหลอนตัวเอง
            “เลม่อนไปหยิบน้ำมาให้หน่อย”ผมบอก จับมันเดิน...
            “ไปบอกติณฑ์ เอาน้ำ”
            “น้ำ?”
            “เออน้ำ...เอามาให้นาวหน่อย นาวหิวน้ำ”ผมบอก มันเดินหายไป...หยิบไอ้ขวดน้ำของมันมาให้ ผมหัวเราะลั่น
            “ฮาาาาาา ไม่ใช่ ๆ”โอ๊ยโคตรขำ แล้วหน้ามันก็ซื่อ ๆ ติณฑ์เดินเข้ามาเพราะคงได้ยินเสียง
            “ทำอะไรกัน?”มันถาม ผมชี้ไปที่เลม่อนยืนถือขวดน้ำมันงง ๆ
            “บอกให้ไปเอาน้ำ มันเอาขวดน้ำมันมาให้”
            ติณฑ์ก็หัวเราะ...
            “ใช้น้องเหรอ”
            “อือ บอกให้มันเอาน้ำมาให้ เดินไปหยิบขวดน้ำมาเฉยเลย ดีไม่เอาขวดนมมาให้ด้วย”ผมพูดไปหัวเราะไป
            “เก่งครับเก่ง”ติณฑ์อุ้มเลม่อนขึ้นมา พักนี้มันติดเลม่อนมาก เห็นเป็นต้องอุ้มตลอด...หรือมันอยากมีลูกว่ะ!!!!!! เห็นแล้วเครียด
            “ติณฑ์”
            “ว่า....”
            “เปล่า....”เปลี่ยนใจไม่ถามมันดีกว่า เผื่อมันอยากมีจริง ๆ โอ๊ยยย...คิดแล้วเครียดขึ้นมาเลยอ่ะ เพราะเลม่อนแท้ ๆ วุ้ยยยยยยยย...เครียด!!!!!!
 
            “กินข้าวกัน”มันเรียก ผมเดินไปที่ห้องอาหาร ผัดมะกะโรนี...และต้มยำกุ้ง เข้ากันไหมเนี่ย...นั่งลงกินไม่รอใคร เพราะหิวมากเหลือเกิน
            “ป้อนม่อนด้วย”เลม่อนมันได้อภิสิทธิ์นั่งบนโต๊ะ ถือช้อนเล่น...เหอ ๆ ถ้ามันทำหก ไอ้ติณฑ์ก็เก็บโต๊ะอยู่ดี ผมแบ่งมะกะโรนีใส่ถ้วยให้เลม่อน
            “เย็น ๆ ไปลองเครื่องบินกันนะ”
            “เอาดิ”ผมบอก อยากเล่นอยู่แล้ว...
 
 
 
 




 


 
            [ติณฑ์]
            พ่อ กับแม่ไอ้เตี้ยไปรับลูกชายและหลานสะใภ้ที่จังหวัด ฟ้าก็ออกไปไร่...เห็นว่าจะให้โรลมาหา แต่รายนั้นไม่ยอม...หนีไปทำงานที่ไหนไม่รู้ นายฟ้าโทรตามหลายครั้งแล้ว...ผมหยิบตะกร้าออกมา เอานมม่อนใส่ไว้...เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน และของใช้อื่น ๆ ส่วนของไอ้เตี้ยจัดแค่กางเกงกับเสื้อกล้าม อีกตะกร้ามีแต่ของกินทั้งข้าวผัดเต็มกล่อง น้ำ และขาดไม่ได้คือขนม วันนี้จะพาทั้งสองคนไปเล่นเครื่องบิน ทำใจให้ว่าง ๆ ก่อนที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรข้างหน้า
            “พร้อมแล้วววววว”
            “น้องละ”ผมถาม เตี้ยมันชี้ไปที่ข้างหลัง
            “ถามถึงมันอยู่ได้!!!”
            “นี่น้องนะ ยังตัวเล็กอยู่เลย...”
            “รู้แล้ว ถามถึงมันบ่อย ๆ ทำไม”
            “งอนอะไรอีก?”ผมถามมันก่อน เพราะหน้านี่งอไปแล้ว
            “...............................”
            จับมือมันไว้...ยืนประจันหน้ากัน
            “จะให้ยืนรออีกนานไหม”มันถามใส่เสียงนิ่ง ช้ากว่านี้อาจโดนเหวี่ยงติดเข้าข้างฝา เลยต้องจำยอม...อุ้มเลม่อนเดินตามออกไป ก่อนจะเข้ามาขนของอีกที
           
            ลานกว้าง...เป็นถนนลาดยาง ยาวขนาด 1 ไร่ ผมปูเสื่อใต้ต้นพญาเสือโคร่งขนาดใหญ่ ที่ให้ร่มเงามหึมา...ลมโกรกเย็น ๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย
            “ติณฑ์ ตั้งลำเลยนะ”
            “บ้า!!! กลางวันแสก ๆ มาชวนตั้งลำ...”ผมบอก พร้อมหัวเราะ...คำพูดแฝงนัยยะซึ่งมันไม่เข้าใจ
            “อะไรว่ะ?”
            จับมือมันมาโดน...ลำที่ว่า ไอ้เตี้ยรีบสะบัดออก
            “ไอ้ @#$%^&*()(  พ่อม@#$%^&*(“มันด่าเสียงดัง ผมจุ๊ ๆ ปาก เพราะเลม่อนมองอยู่
            “ไอ้ !@#$%”เลม่อนด่าตาม
            ผมอุ้มเลม่อนบอก
            “ไม่ได้ครับ ๆ ห้ามพูด”น้องมองไม่ค่อยเข้าใจ เตี้ยมันเม้มปาก...หันหน้าไปทางอื่น
            “มึงทำก่อนนะ”มันพูดเสียงเบา ผมจับเลม่อนมองหน้า
            “พูดไม่ได้ ม่อนน่ารัก...ต้องพูดเพราะ ๆ นะครับ”ผมสอน
            “ม่อนน่ารัก คริคริคริ”เลม่อนหัวเราะคิกคัก เหมือนเด็ก ๆ เล่น ยังไม่เข้าใจความหมายหรอก แต่ต้องระวังอย่าให้ได้ยินบ่อยจนติดเป็นนิสัย
            “ระวังหน่อย...เข้าใจไหม”ผมบอกสั้น ๆ ไอ้เตี้ยพยักหน้า เข้ามากอดผมเบา ๆ
            “ก็แกล้งก่อนทำไมละ”
            “ครับ ๆ ขอโทษ”ผมจุ๊บหน้าผากคุณอา...แล้วเลื่อนมาจุ๊บแก้มเลม่อน
            “มาเล่นกันเถอะ”ผมบอก เอาเช็คสภาพเครื่องบินลำเล็ก ก่อนจะ...ไปตั้งที่กลางพื้น
            “ม่อนดู ๆ”ผมบอก เป็นคำเอาเครื่องขึ้นเอง เสียงหัวเราะ...ปนเสียงกรี๊ดดังลั่น ทั้งคุณอาคุณหลาน สนุกสนานกันใหญ่ จนไม่อยากจะ...ให้อะไรมาสร้างรอยร้าวขึ้นอีก ผมผลัดให้เตี้ยมันบังคับบ้าง...
            เลม่อนตบมือ...จะวิ่งตาม ต้องรีบวิ่งไล่จับเสียก่อน ไม่งั้นคงจะหกล้มแน่นอน ขาเล็ก ๆ วิ่งดีเหลือเกิน
            “นาว อุ้มม่อนๆๆๆ”เลม่อนร้อง นาวก็วิ่งหนี...หัวเราะใหญ่ ผมถ่ายรูปมันเอาไว้อีก...มีเยอะแล้ว พรุ่งนี้จะเอาไปปริ๊นให้หมด ใส่กรอบตั้งไว้ที่บ้านคงน่ารักดี
           
            เล่นกันจนเย็น...คงจะหิวมาก ๆ เลยต้องพากันเก็บเครื่องบินกลับบ้าน เตี้ยมันชวนไปเล่นน้ำตกก่อนกลับ...ผมก็ไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าเหงื่อทั้งสองคนต้องเยอะ
            กระแสน้ำไหลไม่ค่อยแรงผมก็ลงด้วย ถอดเสื้อให้เลม่อนเหลือแต่กางเกงใน
            “เย็น ๆ”เตี้ยยิ้มหร่าดีใจ
            “เอาน้องไปไหม”ผมบอก...ยื่นเลม่อนไปหาไอ้เตี้ยซึ้งกางแขนรอรับอยู่ ตัวเองก็ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น ลงน้ำด้วยเหมือนกัน
            “กรี๊ดดดด เย็นนนนนนน”เลม่อนกรี๊ดร้องหัวเราะถูกใจ กอดเตี้ยแน่น...
            “ชอบไหม”เตี้ยมันถาม เลม่อนกวักน้ำ...แล้วเอาประกบแก้มไอ้เตี้ย แล้วพากันหัวเราะสองคน...
            “จระเข้จะว่ายไปหาแล้วนะครับ”
            “กรี๊ดดดดดด // แอร๊ยยยยยย”เลม่อนกับมะนาวถอยหนี แต่ในน้ำมันเคลื่อนไหวมากไม่ได้...แค่หนึ่งช่วงแขนก็จับได้แล้ว
            “อร๊ากกกกกก ปล่อยๆๆ”เตี้ยร้อง ผมหัวเราะ
            “จับม่อนด้วย แฮ่”
            “กรี๊ดดดดดดดดดดดด แปะ”มือเล็ก ๆ ตีแสกเข้าหน้า!!!!! กรรม!!!!!
            “ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยยยย ฮ่าฮ่าฮ่า”ไอ้เตี้ยหัวเราะ...
            “หึหึ...หัวเราะเร้อ!!!?!?!”ผมรัดทั้งสองคนไว้...มันก็กรี๊ดกันใหญ่ จนเตี้ยมันขอขี่หลัง...แล้วให้ผมอุ้มเลม่อนไว้
            “ไปตรงนั้น”
            “ไกลไปครับ”ผมบอก กอดเลม่อนแน่น ๆ และเหวี่ยงไอ้คนข้างหลัง จนมันตกน้ำ...ได้หัวเราะกันอีกรอบ...
            “ฮ่าฮ่าฮ่า...เอาอีก”
            “เย็นแล้ว”
            “เอาอีกน้า....”คุณอาหน้าสวยออดอ้อน ผมเอียงหน้ามอง...มันจุ๊บปากเร็ว ๆ แล้วดึงติ่งหูผมไว้
            “น้า...”เลม่อนนี่เห็นแล้วยอมไม่ได้ เลื่อนตัวขึ้น...แทบจะเหยียบหน้าผม แล้วจุ๊บคุณอาตัวเองอีกนึง
            “หานาว”
            “ป่ะ ๆ อีกรอบ”ผมจับน้องมาอุ้มไว้ ไม่งั้น...งอไปมากันอยู่นี่ พาไปลึกถึงหน้าอก แล้วก็ค่อย ๆ พาเดินขึ้นฝั่ง เปลี่ยนชุด...
            “โทรไปบอกแม่ให้หน่อย ว่าอยากกินปลาทับทิบกรอบราดพริก”เตี้ยบอก
            “ม่อนอยากกินพริก”เลม่อนเอาบ้าง ไอ้เตี้ยหัวเราะ...น้องได้ยินแต่คำหลัง เลยพูดตาม
            “ดี ๆ เอาพริกทั้งสวนเลยดีไหม”เตี้ยบอก เลม่อนยิ้ม...เหมือนว่าถูกใจ ฮ่าฮ่าฮ่า ผมโทรไปตามสั่ง...ที่บ้านทุกคนกำลังรออยู่ครบทุกคนแล้ว
 


มีต่อ....

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 62 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:01:57

ต่อ  :katai2-1: :katai2-1:

 
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
            เสียงคุยกันจอแจเงียบลง เมื่อเราทั้งสามคนเดินขึ้นบ้าน...ผมกวาดสายตามองท่ามกลางกลุ่มคนมากมาย มีคุ้นที่ไม่คุ้นหน้า และคนที่ไม่คุ้นเคยขึ้นสองคน...บุ้งและมิกกี้ ไอ้เตี้ยจากเดินอุ้มเลม่อนยิ้ม ๆ ก็ชักและหน้านิ่งขึ้น
            “มะนาว!!!”บุ้งเรียก ก้มหัวทักทายให้ผม...ส่วนมิกกี้ยกมือไหว้ ผมก็รับไหว้
            “แดดดี้~!!!!!!!!!!!!!!”เลม่อนดิ้นลงจากอ้อมแขนคุณอา แล้ววิ่งเข้ามาพ่อตัวเองอย่างรวดเร็ว
            “ฟอดดดด เป็นไงมั่งครับ....ดื้อใส่คุณอาบ้างรึเปล่า”
            “ม่อนไม่ดื้อ ม่อนรักนาว”เลม่อนบอก ผมยืนนิ่ง ๆ ส่วนไอ้เตี้ยก็นิ่งไปเช่นกัน
            “มาหาพี่เค้าสิลูก คิดถึงกันไม่ใช่เหรอ...”แม่พูดขึ้น นายฟ้า...ยิ้มจาง ๆ
            “..................................”ทุกคนที่ท่าทีกระอักกระอ่วนบาง ๆ มันเป็นบรรยากาศของความอึดอัดที่เกิดขึ้นมาระหว่างนั้น แทบไม่มีใครกล้าพูดอะไร แม้แต่...ผู้ทรงอำนาจของบ้านอย่าง พ่อ ปู่หรือตา
            “เป็นไงบ้างครับ คิดถึงพี่ไหม”บุ้งเดินมาหาน้องชายคนเล็ก...โดยผลัดเลม่อนไปอยู่บนตักแม่ตัวเอง
            “เค้าขึ้นไปอาบน้ำนะ...ถ้าข้าวเสร็จแล้วยกขึ้นไปให้ด้วย”มันพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไปเลย
            “มะนาว!?!?!”บุ้งตะโกนเรียก เงียบ...อึ้งกันทั้งบ้าน
            “ใจเย็น ๆ ให้เวลาน้องหน่อย”พ่อบอก ผมก็พลอยหดหู่ไปด้วย มีเรื่องราวมากมายที่ผมเพิ่งได้รู้...ว่าแม่กับพ่อต้องการจัดงานแต่งให้ทั้ง คู่ จริง ๆ พวกท่านก็หัวออกจะโบราณเรื่องธรรมเนียมการแต่งงานไม่น้อย และคงเป็นเรื่องที่ไม่งามสำหรับท่าน ที่ลูกตัวเองไปทำลูกสาวเขาท้อง ผมละนับถือ...ที่สามารถปิดบังที่บ้านไว้ จนเลม่อนเกือบจะสองขวบนี่ พ่อแม่มิกกี้เป็นคนไทย แต่ตัวเธอไม่เคยมาเมืองไทย...ครั้งนี้ครั้งแรก  บุ้งบอกว่าพ่อแม่ฝั่งโน้นไม่ได้ต้องการอะไร แค่สามารถดูแลกันไปแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว ส่วนการให้เลม่อนมาอยู่เมืองไทยเป็นความต้องการของบุ้ง ที่อยากจะเอาหลานมาให้แม่เลี้ยงที่นี่ เลม่อนเป็นเหมือนอีกด้านของมะนาว
            ผมไม่แปลกใจ...ถ้าเลม่อนจะติดมะนาวขนาดนั้น น้องไม่ได้รู้จักไอ้เตี้ยวันนี้วันแรก แต่รู้จักมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ จากที่บุ้งเล่า เวลาเตี้ยมันโทรไปหาพี่มัน เขาก็จะเปิดสปีดเกอร์โฟนให้ลูกชายตัวเองฟัง น้องร้องไห้ ร้องเพลง ดีใจ มีเรื่องเล่าใด ๆ มากมาย เลม่อนรับรู้หมด ความสัมพันธ์ทั้งสองถูกเชื่อมกันไว้แล้ว...อย่างตั้งใจ
            ทุกคนไม่มีใครรังเกียจมิกกี้ และมิกกี้เองก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับไอ้เตี้ย เธอเข้าใจทุกอย่าง...รู้ว่าสามีตัวเองรักน้องมากแค่ไหน เธอก็หลงรัก...น้องชายของสามี ทั้งที่ไม่เคยคุยด้วย...ความผูกพันดำเนินไปในทิศทางเดียว การตัดสินใจมาเมืองไทยของเธอ จึงเป็นการเปิดโอกาสให้เตี้ยได้ทำรู้จักพวกเธอบ้าง ผมยิ้ม...และให้กำลังใจ
            ก่อนเดินขึ้นห้องมา บุ้งมีซีดี...บอกว่าให้เอาขึ้นมาให้เตี้ย ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร และไม่คิดจะเปิดดูก่อนเพื่อปกป้องมัน ถึงเวลาที่มันจะต้องเรียนรู้ความรู้สึกแบบนี้ด้วยตัวมันเอง
            “นอนแล้วเหรอ”ผมทัก มันยังไม่นอน...แต่ปิดไฟในห้องมืด นั่งอยู่ปลายเตียง...เดินไปหา คนตัวเล็กก็อ้าแขนกอด
            “ไม่เป็นไรนะ”
            “กูเกลียดเขา”มันกัดฟันพูดร้องไห้
            “มึงไม่ได้เกลียด มึงแค่น้อยใจ”ผมแก้ให้ มันร้องไห้...ร้องอีกแล้ว หน้าสวย ๆ ต้องเปื้อนน้ำตาอีกแล้ว ไม่ได้ปลอบ...แต่ให้ร้องออกมาน้ำตาจะไม่มีวันแห้ง ถ้ามันไม่ได้ไหลออกมาจากใจให้หมด
            ผมกอดมันเอาไว้...โยกตัวน้อย ๆ ความอบอุ่นจากตัวผมคงไม่พอ เลยตวัดเอาผ้าห่มมาห่มมันไว้ ไม่รู้สิ...ผมคิดเอาเองว่ามันจะทำให้มันอบอุ่นขึ้นได้บ้าง
            “ดูไหม”ผมชูแผ่นซีดีขึ้น เตี้ยมันเงยหน้า
            “อะไร?”
            ผมยักไหล่...เดินลงจากเตียง แล้วเดินไปเซ็ทเครื่องซีดี แม่มาเคาะห้อง....ผมเดินไปเปิด แล้วเปิดไฟ
            “ทำอะไรกันอยู่ ลงไปกินข้าวนะ”แม่บอก จริง ๆ คงอยากมาดูมันมากกว่า เตี้ยมันคราง “แม่~” แม่จึงเดินเข้ามากอด พ่อเลยเดินเข้ามาด้วย ตามด้วยนายฟ้า และย่ายาย เข้ามากันให้หมด...
         
            กดเครื่องเล่นซีดีภาพในจอก็สว่างโร่ เป็นคลิป...ของบุ้งและมิกกี้ ตั้งแต่ตั้งท้อง...และบ้านที่เยอรมัน
            “น้องน้อยโทรมาแล้ววววว”บุ้งพูดใส่คลิป
            “ฮัลโหล พี่บุ้ง!!!! แม่ถามเมื่อไหร่จะกลับ!!!!!”ทันทีที่เปิดสปีดเกอร์โฟน เสียงแหลม ๆ ของเด็กขี้แงตรงนี้ก็พุ่งตรงตามสาย ในภาพมิกกี้เอามืออุดหูหัวเราะเสียงเบา ๆ
            “อะไรกันครับ!!! พูดดี ๆ หน่อย”บุ้งตอบ เอามือถือยื่นไปใกล้ ๆ พุ่งกลมบ๊อกของมิกกี้ (ตอนนั้นคงจะท้องหลายเดือนแล้ว)
            “แม่บอก...จะกลับไม่กลับ!!!! ตัวเองไม่ได้กลับบ้านนานแล้วนะ”
            “ก็อยากกลับอยู่ครับ”บุ้งทำหน้าลำบากใจ
            “แล้วเมื่อไหร่!!!!”
            “ยังตอบไม่ได้เลยครับ...”
            “โว๊ะ!!!!!!!! เค้าเบื่อพี่บุ้งแล้ว ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ...”
            ปัง...วางสายไป ภาพยังดำเนินไปต่อ
            “ลูกตกใจ...”มิกกี้บอก...แต่เธอก็ยิ้ม ๆ ไม่ได้หาความอะไร
           
            “เสียงเรายังเสียงอะไรแหลม ๆ”แม่พูดยิ้ม ๆ ย่ากับยายนั่งตรงเก้าอี้ก็หัวเราะ
            “แม่อ่ะ”มันทำเสียงเง้างอดใส่
           
            “โห!!!!!!!!!!!!!!!!”เรา ทั้งหมดอุทานพร้อมกัน เลม่อนคลอดแล้ว...กำลังนอนในห้องนอน เหมือนเป็นที่บ้าน แต่ห้องที่ว่า มีแต่รูปไอ้เตี้ยในอิริยาบถต่าง ๆ หมอนนอน หมอนข้าง รูปข้างฝา รูปตั้ง โห....
            เจ้าตัวอ้าปากค้าง...ย่าและยายน้ำตาคลอๆ
           
            “เลม่อนครับ...นี่ใคร”โตขึ้นมาหน่อย...คงเริ่ม ๆ หัดพูด เลม่อนสนใจหนังสือมากกว่า พ่อตัวเองพยายามบิ้ว
            “นาว”
            “ม่อนรักใคร”
            “รักนาว”
            “ดีมาก นาวก็รักลูกนะครับ...เดี๋ยวลูกจะได้ไปเจออามะนาวแล้ว ดีใจไหม”
            เลม่อนพยักหน้า
            “เลม่อนจุ๊บนาวแบบนี้ แบบนี้ แล้วก็แบบนี้แทนพ่อกับนะครับ”เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก ก่อนภาพจะตัดไป เป็นมิกกี้ถือกล้องคนเดียว ในสนามบิน...
           
            “ตื่นเต้นจัง....มะนาวจะรักเลม่อนไหมน้า”
            “รัก เพราะม่อนน่ารัก”
            “ใครบอก”
            “แดดดี้”
            “โอเค น่ารักก็น่ารัก...บอกอามะนาวว่า รักเลม่อนเยอะ ๆ นะครับบบบ”
 
            จบ..
 
            ไอ้เตี้ยกอดแม่ร้องไห้...ร้องไห้จ้าออกมาอย่างหนัก บุ้งอุ้มเลม่อนเดินเข้ามา เด็กน้อยวิ่งเข้าหาอาด้วยความเคยชิน
            “ม่อนหานาว”เลม่อนพยายามจะปีนเตียง นายฟ้าที่นั่งข้าง ๆ เตียงต้องอุ้มน้องขึ้น
            “พี่รักมะนาวนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจปิดเรา....”บุ้งบอก น้องก็ร้องไห้ไม่หยุด
            “พูดกับพี่เขาดี ๆ ลูก”แม่บอก
            “ฮืออออออออออออออออออออออออ”อยากจะหัวเราะก็ใช่ที่ ไอ้เตี้ยมันกำคอเสื้อแม่แบบ...เสื้อแทบยาน
            “ขอโทษนะครับ เด็กน้อยของพี่...”บุ้งพูด
            “ฮืออออออออออออออออ”
            “นาวร้องไม”ม่อนถาม
            “อานาวร้องไห้ ม่อนทำยังไงครับที่แดดดี้เคยบอก”เลม่อนทำหน้างง
            “เช็ดอะไร?”บุ้งบิ้ว
            “เช็ดน้ำตา”
            “แล้วทำอะไรต่อ ที่แดดดี้ทำให้เลม่อนไง”
            “จุ๊บแก้ม”ทุกคนยิ้มเอ็นดู มิกกี้ยืนรอหน้าประตู บุ้งเดินไปจับมือเธอเดินเข้ามา
            “ทุกคนรักน้อง...ไม่มีใครทิ้งน้องนะครับ”
            “พี่ก็รักนะจ๊ะ”มิกกี้บอก
            “มันไม่หยุดร้องหรอก ไป ๆ เอาเลม่อนไป”ยายพูดเล่น ยิ้ม ๆ แต่ไอ้คนขี้แงบนเตียงมันอาละวาด
            “ฮึ!!!!!!!!!!!!!!!! ฮือออออ”ทำเสียงใส่ยาย
            “ฮ่าฮ่าฮ่า”
            “เอามันไปเลย”นายฟ้าพูดแกล้งบ้าง ไอ้เตี้ยเงยหน้ามาตีปากนายฟ้าดังเปรี๊ย
            “มะนาว!”
            “ก็แกล้งเค้าก่อนทำไม”
            “นาวไม่รักเลม่อนนี่ครับ เดี๋ยวอีกอาทิตย์ใช่ไหมพี่บุ้ง...จะเอาเลม่อนไปแล้ว”ฟ้าขยิบตา
            “เอาไปดีไหมนะ”บุ้งถาม เตี้ยหน้างอ...
            “ไม่เอาหรอกครับ ๆ น้องช่วยพี่เลี้ยงหลานได้ไหมล่ะ ได้ไหมครับ”ไอ้เตี้ยไม่ตอบ ผมว่าผมเห็นสัญญาณบางอย่างที่ดีขึ้น แม้มันจะไม่พูด หน้างอ และร้องไห้อยู่อย่างนี้ก็ตาม
            คนมันมีทิฐิเยอะ ฟอร์มเยอะละนะ....คงต้องให้เวลาเขาหน่อย ที่ไม่ลุกขึ้นมาอาละวาดหยิบเก้าอี้ฟาดทั่วห้องก็ดีถมถื่นแล้ว เหอ ๆ ทุกคนในห้องดูผ่อนคลายกันมากขึ้น...   
            “ม่อนหิวข้าว”เด็กน้อยพูดซื่อ ๆ ทำเอาคุณอาและทุกคนในห้องหัวเราะขึ้น
            “นี่พากันไปกินอะไรรึยัง”แม่หันมาถามผม
            “ข้าวผัดนิดเดียวเองครับ”
            “ตาย ๆ ไม่เอาข้าวแพ็คใส่กล่องกันไปกินเยอะ ๆ นะ ไปฟ้า...ลงไปดูข้าว หิวกันแย่แล้ว...”
            “ไอ้โชนเอาปลาทูมาให้ตำ ไม่ใช่ฟ้าเอาไปวางให้แมวกินแล้วเหรอ”ย่าท้วง
            “เออ ฟ้าลืมไปเลย”นายฟ้ารีบลุก...แล้วค่อย ๆ ทยอยลงไปข้างล่าง
            “ติณฑ์เอาน้องลงไปนั่งข้างล่างนะ”พ่อบอก
            “ครับ”
            บุ้งเดินมาหอมแก้มน้องชายตัวเองฟอดใหญ่ ก่อนห้องจะเหลือแค่ผม เลม่อน และไอ้เตี้ย
            “ม่อนหิวนม”เลม่อนบอก เด็กเล็ก ๆ นี่ถ้าไม่หิวเขาคงไม่พูดนะครับ
            “ไปล้างหน้าเถอะ น้องคงหิวแย่แล้ว”มันหัวเราะทั้งน้ำตา เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่สุด เพราะยังกั๊ก ๆ ไว้อยู่
            “ป่ะครับ”
            “จะขี่หลัง”มันบอก เอาแต่ใจ...กรรมยังไงก็ยังมาลงที่ผมวันยังค่ำ
            “เร็วดิ”มีเร่งด้วย รู้ว่าเขิน...ที่ร้องไห้กลางประชาชี ผมยอม ๆ ไม่ล้ออะไร...ล้างหน้าแล้วพ่วงลิงสองตัวลงมาข้างล่าง เห็นแม่ มิกกี้ และฟ้า เด็กในครัวสองสามคนกำลังทำอาหารขะมักเขม้น...
           
 
 
               :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 63 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:03:58

ตอนที่ 63

 
            ติณฑ์
            วันนี้ทั้งครอบครัวกำลังนั่งปรึกษากันอยู่เรื่องที่ว่าจะเอาเลม่อนมาอยู่ เมืองไทย ดีหน่อยที่บุ้งและมิกกี้ได้ปรึกษากันมาก่อนหน้านี้แล้ว เธอเองก็ยินดี...ที่จะมาอยู่ที่นี่ ปู่ของเตี้ยเลยบอกให้กลับไปบอกพ่อแม่ แล้วก็ทำเรื่องมาอยู่ที่นี่ถาวร  ส่วนบุ้งก็ยังต้องกลับไปเรื่องเรียนและทำงาน
            “งั้นก็รีบไปแล้วก็รีบกลับ...ทำเรื่องให้เรียบร้อย”พ่อพูดเสียงกังวาน
            “ครับ งั้นผมจะกลับอาทิตย์หน้าเลย”บุ้งพูด
            “อืม”
            “ดีจ๊ะ รีบไปรีบกลับ...แม่จะได้โทรเรียกขิงกับต้นหอมกลับมาบ้านบ้าง”ไอ้เตี้ยเขยิบ ไปกอดเอวแม่...เลม่อนก็ทำตามบ้าง ผมอมยิ้มกับภาพตรงหน้า ไอ้เตี้ยหันมาแล่บลิ้นใส่...
            “วันนี้ไปไร่กันเถอะ”พ่อบอก ลุกขึ้นยืน...นายฟ้าถือมะพร้าวหลายลูกขึ้นบ้านมา
            “ของฝากครับบบบบ”
            “น้ำมะพร้าวววววววววววววว....ทุบเลยพี่ฟ้า”ไอ้เตี้ยวิ่งเสนอหน้าไปคนแรก....ฟ้ายิ้ม
            “ตอนเย็นแล้วกัน วันนี้พี่รีบ...”
            “ง่ะ”
            “เดี๋ยวทำให้ก็ได้”ผมบอก เตี้ยมันยิ้มแฉ่ง
            “ไปคร๊าบบบ ใครจะไปไร่”ฟ้าทำเสียงทะเล้น บุ้งจะออกไปดูที่จะทำบ้าน คงไปพร้อมกันกับมิกกี้...เลม่อนเลยต้องอยู่นี่เหมือนเคย
            “วันนี้กลับเร็ว ๆ นะฟ้า แม่อยากทำอาหารทะเล”แม่บอก
            “คร้าบบบบ”นายฟ้าหอมแก้มแม่ใหญ่ แก้มน้องชายคนเล็กและมาอุ้มเลม่อน
            “พี่ไปหมวกก่อน ฟ้าไปรอที่รถได้เลย”บุ้งบอก นายฟ้าพยักหน้า
            “ไปกับพี่ไหม”บุ้งถาม ไอ้เตี้ยเบะปาก...เดินเชิดหน้าหนีไปหาตา
            “ดูมันนะแม่”บุ้งบ่นยิ้ม ๆ แม่ตีแขนบุ้งเบา ๆ
            “พูดจากับน้องดี ๆ”
 
            บ้านเงียบเพราะทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำโน่นนี่ ผมเห็นมันนอนดูการ์ตูนกับเลม่อนเสียงเงียบ ๆ เลยย่องขึ้นมาข้างบน รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้อย่างไรไม่ทราบ อัดยาพาราฯไปสองเม็ด พอให้มันไปดักไข้...แล้วล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า
            ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะมีใครบางคนมานอนกอดผมไว้...
            “อือ...กี่โมงแล้ว”ผมลูบแขนมัน ไอ้เตี้ยลืมตาสะลึมสะลือ
            “มึงหลับกลางวัน”
            “ง่วง”ผมบอก ไม่อยากให้เป็นห่วง...
            “ตัวร้อนด้วย”
            “รู้ดี”
            “เหอะ ไม่รู้เลยเนอะ...”มันเอาหน้าผากมาชน ผมต้องจับหน้ามันเบี่ยงหนี รู้ตัวแล้วว่าจะเป็นไข้...เพราะไม่ค่อยสบายตัว
            “ตัวร้อนนนน”มันย้ำ
            “ไม่เป็นไรหรอกน่า...กินยาแล้ว”ผมบอก โดนจ้องหน้า...เหมือนเด็กน้อยกำลังจับผิด ผมจับแขนมัน
            “เลม่อนละอยู่กับใคร”ถามเพราะทุกทีจะต้องเห็นอยู่ด้วยกัน
            “นี่ไง”หัวเราะออกมาเพราะว่าเลม่อนนอนอยู่เตียงอีกฝั่ง คืออีกนิดเดียวมันจะหล่นอยู่แล้ว
            “เอาน้องเขยิบมากลางเตียงหน่อย”ผมบอก
            “ติณฑ์อ่ะ มึงเป็นไข้ๆ”มันร้องตื่นเต้น
            “เดี๋ยวก็หาย”
            “มึงเหนื่อยใช่ไหม”มันถาม สายตาผมอ่อนล้ามากกว่าปกติ เหนื่อยก็ยอมรับว่าเหนื่อย...เลยพยักหน้าบอกมันไป
            มันก้มลงมาจุ๊บปาก...แล้วซบลงคว่ำหน้าบนหน้าอก
            “อย่าป่วยนานนะ...ให้ป่วยได้แค่วันนี้”
            “ทำไม”
            “ไม่ชอบ”
            “เอ้า...คนป่วยจะมาบังคับอะไร”ผมหัวเราะ
            “กูป่วยได้ แต่มึงห้าม...เพราะกูไม่รู้จะทำยังไง”
            “ไม่ต้องทำอะไรเลย...ปล่อยกูตายไปเลยก็ได้”ผมแกล้ง มันผุดลุกขึ้นมา...ทำตาขวาง ๆ แล้วตบปาก
            “โอ๊ย”
            “ปากเสีย”
            “ฮ่าฮ่าฮ่า แกล้ง...ไม่เป็นไรหรอก แค่ปวดหัว...มึงอย่าเพิ่งงอแง เพราะจะทำให้กูปวดมากกว่าเดิม”ผมบอก
            “.....................................”
            “พาน้องลงไปนอนข้างล่างเถอะ เดี๋ยวจะติดไข้กันเปล่า ๆ”ผมบอกอย่างห่วงใย ไอ้เตี้ยซึมลงทันที...นานแล้วที่เราไม่ได้แยกกันนอนแบบนี้
            “จะไปบอกแม่ให้ต้มข้าวให้นะ”
            “ไม่ต้อง ไม่ได้ป่วยขนาดนั้น”มันนั่งมองนิ่ง ๆ คงทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน
            “อยากนอน”ผมบอก มันลงจากเตียงปูผ้าที่พื้น...แล้วอุ้มเลม่อนลงไปนอนข้างล่าง ก่อนจะเดินมาห่มผ้าให้ผม
            “ไม่ชินเลย...มึงอ่อนแอ”
            “หึหึ”ผมไม่ได้ต่อล้อต่อเถียง เพราะอย่างที่บอกว่าเหนื่อย...
            เด็กแสบนั่งนวดมือให้ทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่ผมปวดหัว จนกระทั่งหลับไปอีกที...หวังว่าระหว่างที่ผมหลับมันคงจะไม่เป็นไปเล่นซนที่ ไหนแน่ ๆ จากสีหน้าและแววตาเมื่อกี้...ทำให้ผมดีใจมาก ที่มันเป็นห่วงขนาดนี้
 
            เกือบบ่ายผมตื่นมา...ไม่เห็นใครอยู่ในห้องแล้ว จึงเดินลงมาข้างล่าง เห็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ ท่านดูหยิบจับอะไรก็คล่องไปเสียทุกอย่าง ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของตัวแสบสองคนเล่นกันอยู่ข้างนอก
            “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ มะนาวบอกว่าไม่สบายเหรอจ๊ะ”
            “ครับ เหมือนจะเป็นไข้”ตอนนี้ตัวก็รุ่ม ๆ ท่านมีสีหน้าห่วงใย
            “งั้นมาทานข้าวจะได้ทานยา”ผมยิ้ม...ไม่งอแงหรอกครับ นั่งทานข้าวให้หมดจาน...แล้วทานยาตาม กะว่าจะเดินออกมาดูเด็กสองคนเล่นน้ำเสียงดัง ยังเดินไม่ผ่านบันไดขึ้นสุดท้ายดีก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาเสียก่อน...
           
            “ติณฑ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงตะโกนลั่นจากคนที่ผมรักที่สุด พร้อม ๆ กับร่างตัวเองที่ไหลลงมาตามบันได...ทั้งที่อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงพื้นอยู่แล้ว
            “แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ไอ้เตี้ยตะโกน ก่อนสติจะดับไป...วูบสุดท้าย

 



 
            ผม ได้ยินเสียงคนเดินวนไปมาอยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะค่อยลืมตาขึ้นมา มองรอบห้อง...เห็นไอ้เตี้ยนั่งจ้องหน้าอยู่ก่อนแล้ว คุณแม่กำลังเดินถือเหยือกน้ำเทใส่อีกเหยือก เลม่อน บุ้ง ฟ้า มิกกี้ และคุณพ่อ
            “แม่มันฟื้นแล้ว”เสียงแช่มชื่น...จากคนที่คุ้นเคย ตะโกนดังขึ้น...ทุกคนผุดลุกจากที่นั่งแล้วมายืนล้อมผมไว้
            “ไม่ต้องลุก”พ่อบอก ผมนอนลงอย่างเดิม รู้สึกเจ็บเนื้อเมื่อยตัว...และเวียนหัวเล็กน้อย
            “ปวดหัวอยู่ไหม”แม่ถาม มองมาที่ผม...
            “ครับ”ผมตอบด้วยเสียงอันแหบแห้ง มือน้อย ๆ เลื่อนมากุมมือผม...อดยิ้มนิด ๆ ไม่ได้ มือมันเย็นอย่างกับอะไรอีก
            “จำได้รึเปล่าว่าตัวเองตกบันได”พ่อถาม ผมนึกย้อนก่อนมานอนตรงนี้
            “จำได้ครับ”หลายคนพยักหน้า
            “ดีนะ หัวไม่ฟาดพื้น...ตอนล้มเอามือยันตัวเองไว้”ฟ้าอธิบาย
            “ไปหาหมอเถอะแม่...”ไอ้เตี้ยมันร้องบอกแม่
            “นั่นสิ เอารถออกเถอะฟ้า...ถึงจะไม่มีแผลมีอะไร แต่ไปให้หมอเขาดูหน่อย...เผื่อมีช้ำใน”แม่ว่า
            “งั้นก็ไปเตรียมตัว ไปหาหมอ”พ่อสั่ง ทุกคนเดินออกไป ผมไม่ได้พูดอะไรอีก...นอนฟังอย่างเดียว เพราะว่ารู้สึกปวดหัวอยู่
            “สา...เลว”ไอ้เตี้ยด่าผม ผมมองหน้ามัน
            “บ้าเหรอไง จู่ ๆ มาด่ากัน”ผมพูดเสียงเหนื่อย ๆ เหมือนคนขี้เกียจพูด
            “เออบ้า!!!! อยากบ้าทำไม!!!!”น้ำตามันไหล
            “ไม่เป็นไรหรอกน่า...ไม่มีแผล”ผมบอก ตามตัวไม่มีแผลจริง ๆ ถ้ามีต้องรู้สึกเจ็บมากแล้ว
            “มึงอ่ะ ไม่ระวัง...ถ้าเป็นอะไรขึ้นมานะ!!!!”
            “ครับๆ อย่าเพิ่งวีนตอนนี้...ปวดหัว”มันเช็ดน้ำตา เลม่อนวิ่งลงมาจากโซฟามาเกาะขอบเตียง
            “ม่อนมีพิซซ่า”เด็กน้อยถือของเล่นมาแกว่ง ผมยื่นมือออกไปจับ
            “ขอติณฑ์หน่อย”
            “ไม่ให้ ม่อนให้นาวคนเดียว”
            “ขอเถอะครับ”
            “ไม่ให้! บอกว่าไม่ให้ๆ”น้องร้อง ผมนึกสนุกอยากแกล้ง
            “เดี๋ยวนาวก็เอาให้ติณฑ์อยู่ดี เพราะว่านาวรักติณฑ์...รักมากกว่าม่อน”
            “ม่ายยย”เด็กน้อย จ้องหน้าผู้เป็นอา...
            “ถามนาวดิ รักใครมากกว่า...รักติณฑ์เนอะ”ถามแล้วตอบชี้นำ
            “ม่ายยย นาวรักม่อน”
            “จริงเร้ออออ”ผมลากเสียงยาว เลม่อนจิกขาอา...จนไอ้เตี้ยตีมือดังเพลี๊ย
            “พอ ๆ”
            “รักใคร?”ผมรีบถามกุมมือมันไว้
            “.............................”
            “รักครายยยย”ย้ำอีกหน ไอ้เตี้ยเบิ่งตาดุ ๆ ใส่ เลม่อนก็จ้องอยู่...อยากรู้ในคำตอบ
            แหมะ.....น้ำตาเด็กน้อยร่วง อาไม่ยอมตอบสักที...เลม่อนเริ่มกัดปากตัวเอง ซึ่งเป็นนิสัยที่ไม่ค่อยน่ารักสักเท่าไหร่ แต่แกก็เฝ้าตามไอ้เตี้ยทั้งวัน อาทำเหมือนไม่รัก...ก็ยังตามติด คู่หูตัวน้อย...อาน่ะรักจะตาย แต่อามันปากแข็ง
            “เออ ๆ รักๆ ๆ ๆ พอใจยัง!!! นี่ก็บีบน้ำตาจังเลยนะ!!!!!”
            ผมหัวเราะกร๊าก....แม่เดินเปิดประตูเข้ามา
            “เอ้ายังนอนอยู่อีก...ลุกไหวไหมพ่อติณฑ์ ฟ้าเตรียมรถแล้วนะ...มะนาวจะไปก็พาน้องไปเปลี่ยนเสื้อ”แม่บ่นยาว เราเลยต้องลุกออกจากตรงนั้น ผมเปลี่ยนใส่เสื้อยืดสบาย ๆ มีฟ้ามาช่วยพยุงลงไปข้างล่าง
 
            “หัวเหม็น”แกล้งพูด ไอ้เตี้ยจิกเล็บใส่มือที่เรากุมกันไว้อยู่...
            “อะ โอ๊ยเจ็บ!”
            “สม!”กำลังนั่งรอผลตรวจกันอยู่ เลม่อนถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้...ผมต้องใส่ผ้าปิดปากด้วย
            “ยิ้มหน่อย หน้าบึ้งใหญ่แล้ว”กระซิบบอก รู้ว่าอารมณ์ไม่ดี
            “เชิญคุณติณฑ์ในห้องได้เลยค่ะ”
            “ไปด้วย”ผมลุกยืน เข้าไปในห้องตรวจ...คุณหมอถือผลตรวจเอ็กซ์เรย์ในมือ
            “สบายใจได้นะครับ ไม่มีกระดูกแตกร้าวหรืออะไร...ส่วนที่เห็นคงจะเป็นรอยช้ำ จากการถูกกระแทก...หมอก็จะให้ยาทาไป ถ้าปวดมาก...ก็ทานยาแก้ปวด”
            “ครับ”
            “ส่วนอาการก็มีไข้ธรรมดา ต้องนอนพักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ ทานน้ำให้มากหน่อย”
            “ผมขอยาอมแก้ไอด้วยนะครับ”ผมบอก
            “ได้ครับ จะให้นางพยาบาลจัดไว้ให้เนอะ...อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้วครับ ยาที่จัดให้รบกวน..ทานให้ครบทุกเม็ด แม้จะไม่มีไข้แล้วนะครับ”
            “โอเคครับ”ไอ้ข้าง ๆ นี่ถอนหายใจเสียงดังมาก จนคุณหมอยิ้ม
            “สบายใจได้แล้วนะครับ พี่ชายไม่เป็นไร”คุณหมอพูดแซว มันอมยิ้มหน้าแดงเรื่อขึ้น น่าจับมาฟัด...
            เดินออกมานอกห้อง...ทุกคนนั่งเรียงกันอยู่ เตี้ยมันก็เดินไปสาธยายกับแม่ว่าไม่เป็นอะไรแล้ว หมอพูดอย่างโน้นอย่างนี้ รู้สึกว่าจะพูดมากกว่าตอนขามาเยอะทีเดียว
            “ไหน ๆ ก็มาแล้ว...แวะกินอาหารญี่ปุ่นกัน”เจ้าตัวดีเสนอแนะ รถตู้กว้าง..ตั้งแต่ขึ้นมายังไม่ได้ยินเสียงเงียบจากเจ้าตัว
            “นะ ๆ แม่...หนูอยากกินแซลมอน ซูชิ ชาเขียวววว”
            “ม่อนอยากกินข้าวผัดด้วย”มาแล้วลูกคู่ นั่งอยู่ตักมิกกี้แต่สามารถยื่นหน้ามาพูดได้ สามารถจริง ๆ เหมือนอาไม่มีผิด
            “ข้าวผัดกลับไปกินบ้านเถอะ ชิ้วววว!”ไอ้เตี้ยแกล้งเป่าปากใส่แล้วหัวเราะ ทำเอาทุกคนหัวเราะรวมทั้งผมด้วย
            “นะ ๆ แม่นะ...”อ้อนต่อ ลูกคนเล็กนี่มันดีจริงๆ
            “ถามติณฑ์ก่อนสิว่าไหวไหม พี่เขาไม่สบายอยู่นะ”พ่อพูดเสียงดุ มันหันมาทางผม จะทำหน้าดุก็ไม่เชิง...แต่เหมือนกลั้นใจรอคำตอบมากกว่า ผมปวดหัวแต่ไม่มาก...กลับไปคงได้แต่นอนพัก ก็มาเดินเอาแรงสักหน่อยคงไม่ได้ทำให้ไข้ขึ้นเท่าไหร่หรอก
            “ยังไงก็ได้ครับ”ปวดหัวแต่ต้องเอาใจมัน ไอ้คนข้าง ๆ ยิ้มแฉ่ง
            “ขับไปเลยพี่ฟ้า...พ่ออนุญาตแล้ว!”น้องคนเล็กสั่ง
            “ดีเหมือนกันแม่ อยู่ที่โน่นบุ้งไม่ค่อยไม่ได้กิน...เดี๋ยววันนี้บุ้งเป็นเจ้ามือเอง”พี่ชายบุ้งพูดอย่างเอาใจ
            “กินเยอะ ๆ นะตัวเล็ก”
            “ไม่ต้องมายุ่งกับเค้า”มันพูดอย่างงอน ๆ แม่หัวเราะ...
            ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น
            เปิดห้องสำหรับครอบครัวใหญ่ของเราห้องใหญ่ ทุกคนกำลังก้มดูเมนูอาหารของตัวเอง ผมเลยเอนหลังพักสายตาเพราะเป็นที่นั่งแบบหย่อนขาลงไป และทุกคนก็ดูสบาย ๆ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไร ผมเองก็ไม่ต้องเกร็งเหมือนครั้งแรก ๆ ที่มา หมอนอิงใบใหญ่ถูกนำมารองหนุน...
            “ปวดหัวเหรอ”มันหันมาถาม ผมพยักหน้า...ใครจะรู้ว่ามันยื่นมือมาบีบมือผมให้ แค่นี้ก็ซึ้งใจจะแย่...ไอ้เตี้ยก็เลื่อนมาบีบแขนเบา ๆ
            “กินนี่นะ...ไข่ตุ๋นร้อน ๆ”มันพูด เริ่มสั่งอาหาร...จนคุณแม่ปรามลูกชาย
            “นี่เราจะสั่งให้พี่เค้าจนเลยใช่ไหม”
            “ใช่ที่ไหนกัน แม่ดูหน้าติณฑ์...คนป่วยจะตายแล้วนี่”มันเถียง
            “ไอ้หมูชุบแป้งทอด บะหมี่เย็น มันอาหารสำหรับคนป่วยเหรอ”นายฟ้าพูดพร้อมหัวเราะ...เงยหน้าจากเมนู
            “เออนะ!!!!”สะบัดหน้าใส่พี่ชาย เลม่อนเดินเตาะแตะคาบขวดนมอ้อมมาหาเตี้ย...
            “แม่ถ้ามันไม่สบายไม่ต้องมาโทษนะ เดินมาเองเลย”คุณอาบ่น เลม่อนฟังที่ไหน...จะนั่งตักให้ได้
            “หน้าเหมือนกันเลยนะคะ”มิกกี้พูด หยิบกล้องจากโทรศัพท์เธอออกมาถ่าย
            “เลม่อน มองกล้องหน่อยลูก”คราวนี้...ยกถ่ายกันใหญ่ ฮ่าฮ่าฮ่า โทรศัพท์ใครต่อโทรศัพท์ใคร...ขนาดพ่อใช้โทรศัพท์ไม่ค่อยเป็นยังถ่าย ให้นายฟ้าเข้าเมนูให้...
            ไอ้เตี้ยเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ อายมากก็เหวี่ยงมาก เขินมาก...ก็หงุดหงิดมาก กลบเกลื่อน
            “พอ ๆ เดี๋ยวจะเก็บตังค์”มันพูดแก้เขิน จู่ ๆ เลม่อน เอาขวดนมยัดใส่ปากไอ้เตี้ย ฮาฮ่าฮ่า โอ๊ยยยย...ผมเจ็บคอยังต้องขำกร๊าก
            “ไอ้ม่อน!!!!”ลูกชายคนเล็กเผลอตวาดพูดคำหยาบใส่หน้าน้อง
            “มะนาว!!!!”แม่ว่า
            “ก็แม่ดูมันนะ....แหวะ!”
            “คิกคิกคิก~”
            “ไม่ต้องหัวเราะ!!!!”
 
            อาหารละลานตา...ผมทานไปนิดเดียวคงเพราะกระเพรามันเต็มไปด้วยอะไรไม่รู้ ไม่ค่อยหิว...เจ้าตัวดีทำเสียงเอ็ดดัง
            “กินอีก!!!!”มันตักอาหารใส่จานผม
            “พอแล้ว เดี๋ยวกินยา”
            “ไม่ต้อง กินเลย...”เจ้าตัวตักไข่ตุ๋นป้อนถึงปาก จะไม่ทานก็กระไร...เพราะมันทำแบบนี้ไม่บ่อย แทบจะไม่เคยเลยด้วยซ้ำ ยิ่งต่อหน้าครอบครัวยิ่งไม่เคย...ผมเหล่มองแม่ และทุกคนก็แอบยิ้ม ไม่ได้ว่าอะไร...พ่อก็เหมือนจะรู้นะ แต่ก็นั่งกินข้าวไม่ได้มอง...
            ผมอ้าปาก...รู้สึกว่ารสชาติมันอร่อยกว่าถ้วยเมื่อกี้อีกแฮะ...
            “อ้าอีก”มันเริ่มจริงจังต่อการป้อนอาหารเข้าปากผม
            “โอ๊ยยย”ห่านนน!!!! รู้สึกดียังไม่สุด...มันตักซุปมิโซร้อน ๆ ใส่ปากผม
            “ฮ่าฮ่า ขอโทษ ๆ ๆ ลืมเป่า”มันยิ้มแห้ง ๆ เวร...
            ผมน้ำตาไหล...และหน้าแดง มันร้อนจริงนะนั่น เพิ่งยกมาเสิร์ฟเลย!
            “ลูกจะช่วยพี่ หรือจะฆ่าเค้านั่น”แม่แซว
            “โธ่แม่ แค่อุบัติเหตุหรอก...มึงไม่เป็นไรใช่ไหม”ตาโต ๆ นั่นก้มลงมาจ้อง...ทำเอาผมใจสั่น อยากจุ๊บ...อยากจูบ อยากกอด แต่ทำไม่ได้
            “อือ”
            “ไหนแล่บลิ้นดู”ทำตามมันบอก
            “กินข้าว ๆ”มันเปลี่ยนเลย...ไอ้เตี้ยเอ้ย อยากบริการแต่ตักข้าวเหมือนตักกินเองอ่ะ คือคำใหญ่ ๆ ป้อนเร็ว ๆ คนป่วยเวลาเคี้ยวมันจะปวด ๆ กรามใช่ไหม ผมก็เป็น...พอกินไม่ทันใจมัน มันก็ยัดน้ำซุปนรกมาใส่ปากผม เอ่อ....มึงวางแผนจะฆ่ากูใช่ไหมครับเตี้ย!!!
 
            กลับ มาถึงบ้านก็ขึ้นมานอนบนห้องเลย...เจ้าตัวดีหนีหายไปไหนไม่ทราบ เลยคิดว่าเป็นเวลาดีชิงหลับพักเอาแรงเสียหน่อย ร่างกายที่อ่อนล้าค่อยได้พักผ่อน ลมโกรกจากหน้าต่างทำให้ไม่ต้องเปิดแอร์...ผมรู้สึกเหนียวตัวเล็กน้อย อยากอาบน้ำแต่ก็ทำไม่ได้ ตื่นขึ้นมาว่าจะโทรหาน้ำตาลเพราะใกล้จะกลับไทย ฝากซื้อของให้ภรรยาตัวป่วน...
            กว่าชั่วโมงที่หลับไป...ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงวิ่งตึง ๆ เข้ามาในห้อง
            “อร๊ากกกกก ฮ่าฮ่าฮ่า”
            “นาวอย่าพาน้องวิ่งข้างบนสิ!!!”นายฟ้าตะโกน “พี่ทำงานไม่รู้เรื่อง!!!”
            “แบร่!!!! ป่ะม่อนไปหาติณฑ์”มันอุ้มเลม่อนเดินเข้ามา
            “ตื่นแล้วเหรอ”
            “ทำอะไรกันเสียงดังมาก”ผมพูด พร้อม ๆที่มันปล่อยเลม่อนลงพื้น ธรรมชาติของเจ้าตัวเล็ก...ก็จะวิ่งเข้ามาหาผม จึงต้องห้ามไว้ก่อน
            “เอาน้องออกไปเถอะ เดี๋ยวติดไข้”
            “ทำไมอ่า”
            “เดี๋ยวติดไข้ เด็กเล็ก ๆ น่ะ รับเชื้อโรคได้ง่ายกว่าผู้ใหญ่ ไม่สบายทีใครก็เอาไม่อยู่”ไอ้เตี้ยหน้าบึ้งอุ้มน้องออกไป รู้ว่าอยากเล่นด้วยกัน แต่ต้องให้เป็นเวลามั่ง เจ้าตัวเดินเข้ามาอีกทีหน้างอเพราะถูกขัดใจ
            “หยิบน้ำให้หน่อย”ผมบอก มันกระแทกเท้าเดินไปรินน้ำให้...
            “จับดี ๆ กินไม่ได้”กวนทีนอีก!!!!
            “แค่ก ๆ ๆ ๆ”ผมสำลักน้ำ มันหน้าเสียไปเลย
            “กะ ก็...กินเร็วทำไมละ”แก้ตัวทันควัน...นี่สิถึงจะใช่ตัวจริง เหอ ๆ เสื้อเปียกเลย...แกล้งทำหน้านิ่ง ๆ ใส่ ไม่พูดด้วย...ไม่ใช่อะไร เจ็บคอ...ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมัน
            เจ้าตัวนั่งนิ่ง ๆ และคงเกร็งมาก...
            “หยิบเสื้อให้หน่อย”ผมบอก
            “.............................................”
            “หยิบให้หน่อย ไม่โกรธหรอก...อยากเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวเป็นปวดบวม”ผมบอก มันเดินไปหยิบให้เงียบ ๆ
            “ใส่ให้หน่อยได้ไหม”ผมถาม มันพยักหน้า...ค่อย ๆ ถอดเสื้อผมออก หน้าแดงจัด...เพราะเขิน ยังไม่ชินอีก...มือน้อยทั้งสั่นและทันทีที่โดนผิวเนื้อผมก็รู้สึกได้ทันที ว่า มือมันเย็นมาก...จะตื่นเต้นอะไรหนักหนาแค่เปลี่ยนเสื้อให้ผัว?
            “จูบด้วย”ผมสั่ง
            “ไม่เอา เดี๋ยวติดไข้”มันปิดปาก
            “ไปล็อคห้อง...แล้วมาจูบซะดีๆ”
            “ไม่เอา กลัวเป็นไข้”
            “ไม่อยากเหรอ?”ผมถาม
            “ไม่...”
            “จริงง่ะ?”
            “อือ”
 
            “ของดีมีครั้งเดียวนะ...”ผมกระเซ้า...
            “............................................”
            “ไม่ทำอะไรมากหรอกน่า แค่จูบ...จูบเดียว”
            “มึงเป็นไข้...”
            “อือ อยากได้ยาจากคุณหมอคนนี้...ได้ไหมครับ”ผมอ้อน มันจ้องหน้าอย่างชั่งใจ...
            “นะ...”คนตัวเล็กเดินลงจากเตียง ไปล็อคประตูห้อง...ก่อนจะเดินมาหาผมอีกครั้ง รวบร่างเล็กเข้ามากอด...ก่อนจะหอมแก้มสองข้างซ้ายขวา หน้าผาก...แล้วจับมันนั่งตัก
            “อืออ”
            “ฟอดดดดดดดด เมียใครว่ะ...โคตรดื้อเลย”ผมบอก งับติ่งหูเบา ๆ
            “แบร่”มันยิ้มกว้าง...แต่ยังไม่เลิกยั่ว เลยจูบหนัก ๆ ไปที...หายใจหอบเลยทีเดียว
            “อืออออออ ห้ามทำเกินกว่านี้ด้วย”
            “คร้าบบบบ”
 
            ............ป๊อก ๆ เสียงเคาะประตูแต่เบามาก...ฟังยังรู้ว่าไม่ใช่แรงผู้ใหญ่
            “นาว เปิดให้ม่อน...ม่อนอยากเข้า”เสียงเลม่อนตะโกนดังเข้ามา ไอ้เตี้ยจับหน้าผม...เอาหน้าผากชนกัน
            “ไอ้เด็กเวร”
            “เหมือนอา...” ผม ค่อย ๆ บรรจงสอดลิ้นเข้าไปโลมเลียอย่างช้า ๆ ตัวมันก็เหมือนรู้...ค่อย ๆ รับดูดเอาความหวานน้อย ๆ ความรู้สึกคล้ายผีเสื้อดูดกินน้ำหวานยังไงยังงั้น~
           
            “พอ...เดี๋ยวเลยเถิด”
            “หึหึหึ”
            จ๊วบบบบบบบ...”แกล้งดูดปากมัน จนยืดมาด้วย...มันตีแก้มผมดังแปะ!!! เจ็บแทบน้ำตาไหล
            “จะ เจ็บนะ”
            “โอ๋ ๆ ขอโทษครับ...ไม่โกรธน้า ก็มึงน่าหมั่นเขี้ยวอ่ะ”มันลุกขึ้นไปดูกระจก
            “แดงเลย เจ็บมากด้วย”
            “ขอโทษ ๆ”รวบตัวมากอดได้ ก็จุ๊บปลอบไปหนึ่งที
            “นาวววววววว แงงงงงงง เปิดให้ม่อนนนนนนนนน”
            “อย่าไปกวนพี่เค้าลูก”เสียงมิกกี้ดังมาสมทบกัน
            “เปิดนะ...”ผมพยักหน้า...รู้สึกว่าหัวโล่งสบายมาก
            “เข้ามา...อย่าเสียงดัง ติณฑ์ไม่สบายเห็นไหม”
            “แงงงงงงงงงงง”เลม่อนซบคออาร้องไห้ ผมนอนอมยิ้มบนเตียง ทำปากบอกมันว่า...น่ารักมาก ไอ้คนขี้เก๊กมันทำหน้าดุ ๆ ใส่ กลัวโดนล้อว่ารักหลาน...เลยอุ้มหลานหนีหายไปเลย หึหึหึ



 
 

 สดชื่นเหมือนยืนบนไหล่เขาาาา~

  :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 64 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:04:53

ตอนที่ 64
พี่พุทน้องเจ...
ไม่รู้เมื่อไหร่ว่าใจถูกทำให้ใจเคลิ้มตามเธอ~
[พุท]
            ผมกำลังจะขับรถกลับกรุงเทพฯ ทันทีที่การประชุมยาวนานถึง 3 ชั่วโมงเสร็จสิ้น ดูเหมือนว่าโรงงานใหม่เริ่มจะมีปัญหาเสียแล้ว คู่แข่งธุรกิจเกิดขึ้นทุกวัน...และบางทีวิถีทางที่พวกเขาใช้มันก็สกปรกขึ้นตาม คราวนี้ถึงกับสร้างหลักฐานเท็จและโจมตีว่าเป็นของทางฝั่งบริษัทเรา ผมอยู่ช่วยป๊าทำงาน พร้อมพนักงานส่วนหนึ่ง...เอาหลักฐานที่เรามีเตรียมส่งให้ทนายดำเนินการ
            “นอนที่นี่หรือจะไปนอนบ้านน้องเจ”ป๊าถามเสียงนิ่ง เพราะคงเหนื่อยล้าเช่นกัน
            “ไปหาน้องดีกว่าฮะ พรุ่งนี้ผมคงเข้าบ่าย ๆ”ป๊าพยักหน้า เราก็แยกย้ายกัน...
            เหนื่อยแต่อยากกลับไปหาน้อง เมื่อตอนเย็นได้คุยกันแปปเดียวเพราะต้องรีบเข้าประชุม ป่านนี้นอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้ง...ขนม ดอกไม้ และรองเท้าซื้อมาให้ตั้งแต่ไปต่างประเทศ จะเอาไปให้ก็ยังไม่มีเวลาว่างมากพอ เจ้าตัวเล็กงอนแล้วงอนอีก จนดอกไม้เหี่ยวคาโต๊ะ...ต้องทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย ผมกลับมาบ้านก่อนขนหนังสือที่ซื้อมาฝากน้องเจ ขนมและร้องเท้าให้น้องอีกหลายคู่ขึ้นรถ
            กว่าจะมาถึงก็เกือบตีสอง...บ้านเงียบหมดแล้ว โทรหาลุงหมานให้ออกมาเปิดประตูให้...แกยังว่าทำไมไม่โทรบอกตั้งแต่เย็น จะได้นั่งรอ...ผมนึกขำ ตอบไปว่าเมื่อเย็นยังไม่แน่ใจว่าจะได้มารึเปล่า บอกให้แกปิดประตูให้เรียบร้อยแล้วไปนอน ไม่ต้องมียามอะไรหรอก เพราะที่บ้านรั้วรอบปิดมิดชิด...อีกทั้งยังมีกล้องวงจรปิดไม่น่าห่วง
            เรื่องกล้องวงจรปิดนี่ผมให้คนมาติดไว้...ทั้งที่เปิดเผยและส่วนที่ซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น ตามมุมของบ้าน อยากรู้ว่าเจอยู่บ้านทำอะไร ส่วนใหญ่น้องไม่ค่อยไปไหนหรือเอาใครมาบ้านอยู่แล้ว ยิ่งถ้าครอบครัวน้องมา...ก็จะยิ่งหลบมุม อยู่ในห้องคนเดียว
            ผมเดินขึ้นชั้นสามที่ปิดไฟเกือบมืด...ย้ายเจี๊ยบ และไก่ ขึ้นมานอนชั้น 2 เพราะห่วงน้องเจกลัวจะนอนไม่ได้ในตึกใหญ่คนเดียว ทีแรกฝั่งพ่อฝั่งแม่น้องเจไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะห้องของพวกเขาก็อยู่ชั้นนี้ แต่ไม่กล้าขัดผมสักเท่าไหร่
            เปิดประตูแง้มดูช้า ๆ ไฟในห้องปิดมืดทึบ เจ้าของห้องคงหลับแล้วเลยต้องทำอะไรเบา ๆ ใช้ความชำนาญเฉพาะตัว เดินคลำหาแผงสวิทซ์ไฟห้องน้ำ ซึ่งก็ไม่ยากเท่าไหร่...พอเปิดได้ ก็เดินเข้าไปล้างหน้า...ก่อนจะออกมายืนข้าง ๆ เตียง เจ้าตัวคงยังไม่รู้สึกตัว นอนหลับตาพริ้มน่าแกล้งที่สุด...
            แล้วนี่อะไร?
            ไอ้หมีตัวมหึมา...เต็มเตียงสองตัวนี่??? แถมน้องเจนอนกอดซะแน่นอีก??? เด็กน้อยของพี่...ไอ้เราจะก้มลงไปฟัดแก้มป่อง ๆ เป็นปลาทองนั่นก็ทำไม่ได้...ติดไอ้หมีน่าโง่นี่
            เลยเดินไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนดีกว่า แต่งตัวออกมาอีกทีน้องเจนั่งทำหน้ามึนงงอยู่บนเตียง ผมยิ้มหวาน...เปิดไฟในห้องให้สว่างได้มากขึ้น ยิ่งเพิ่มไฟน้องเจก็หรี่ตายี้เลยทีเดียว
            “พี่~”น้องเรียก
            “ครับ...พี่ทำให้ตื่นเหรอ”เจส่ายหัว
            “เปล่า เจตื่นเอง...เจได้ยินเสียงคนอาบน้ำ”
            “ครับ...”
            “พี่พุทเพิ่งมาเหรอฮะ”น้องถาม ขยี้หน้าขยี้ตาและหาวไปด้วย
            “ครับ พี่เพิ่งเสร็จงาน...”
            “ทำไมไม่บอกเจละ เจจะได้รอ”ผมเดินไปหาน้อง จูบกลางกระหม่อม...แล้วไถลนั่งบนขาไอ้หมีโง่ตัวที่ 1
            “ไม่ต้องรอหรอก พี่มาดึก...มีขนม กับรองเท้ามาฝากเราด้วยนะ”
            “เย้!!!”น้องโผกอดคล้องคอ
            “พรุ่งนี้ค่อยลงไปเอา ยังไม่ยกลงจากรถ”
            ฟอดด~ น้องเจหอมแก้มฟอดใหญ่ ก่อนจะผลักตัวผมออกแล้วดึงขาไอ้หมีกลับคืน
            “พี่พุทนั่งทับขาหมีน้องเจ”น้ำเสียงน้องน่ารักดี ผมหัวเราะกับท่าทางขี้อ้อนแบบนั้น
            “ยังไงครับเนี่ย เต็มห้องเลย”จะดึงออกน้องก็ไม่ยอม ตัวใหญ่กว่าตัวน้องอีกแน่ะ เจยิ่งกอดหนักเข้าไปใหญ่ แถมยังเอาเท้าก่ายไอ้หมีตัวโตอีกต่างหาก
            “นี่แหล่ะที่ป๊ากับม๊าซื้อให้ น่ารักไหม”ผมส่ายหน้าแต่ยังยิ้มอยู่ น้องเจหน้างอ
            “ทำไม!!!!! มันน่ารักจะตาย!!!!!”
            “ฮ่าฮ่า น่ารักครับน่ารัก...แต่เจอายุเท่าไหร่แล้ว ไม่ใช่เด็ก ๆ จะมาเล่นตุ๊กตาแล้วนะ”ผมบอก
            “ก็เจไม่มีเพื่อนนี่”
            น้องอาจไม่รู้ตัวว่าคำพูดนั้นทำให้ใจแฟ่บลงได้ง่าย ๆ คิดถูกจริง ๆ ที่กลับมาคืนนี้เลย ผมผิดเองที่ทิ้งให้น้องอยู่คนเดียวบ่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าแกต้องการความรักและการเอาใจใส่มากขนาดไหน
            บทบาททางสังคมของเราต่างกัน ผมมีงานมีหน้าที่รับผิดชอบ ขณะที่เจยังเรียน...ผมก็อยากให้น้องไปเที่ยว ไปมีชีวิตส่วนของน้อง ถึงจะต้องการน้องมากแค่ไหนผมก็ต้องสะกดกลั้นเพราะมีหน้าที่ที่บังคับตัวเองอยู่ โดยลืมไปว่าน้องก็ต้องการผมเหมือนกัน
            ก้มลงค่อย ๆ จูบน้องแผ่วเบา
            “พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ว่างเลย”น้องกระโดดเข้าหา มานั่งตักแล้วเอามือคล้องคอผมไว้
            “ไม่เป็นไร เจมีพี่หมีแล้ว...มีตั้งสองตัวแน่ะ”
            กอดเจ้าตัวเล็กแน่น ๆ ถ่ายทอดความเหนื่อยหนักที่พยายามจะรักษาบริษัทของน้องไว้ จนถึงวันที่น้องอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์ อยากให้น้องเป็นเจ้าของบริษัทที่สมบูรณ์พร้อมทุกสิ่ง น้องจะต้องเป็นคนที่ทุกคนอิจฉา...ผมสัญญา
            “พี่พุท เจเจ็บ”ผมคลายออก หัวเราะยิ้ม ๆ
            จุ๊บ
            “รักเจนะครับ”
            “อือ เจก็รักพี่พุทคร๊าบบบบบบบ”เจ้าตัวเล็กทำหน้าทะเล้น
            “พรุ่งนี้มีเรียนไหม”
            “มีตอนเช้าพี่พุทจะกลับเหรอ”เจทำหน้าละห้อย ผมต้องกอดน้องไว้
            “พี่กลับตอนบ่ายนะ...”คนที่นั่งตักอยู่เงียบไป น้อยใจแต่ไม่พูด...จะชวนไปด้วยก็คงจะได้งอนหนักกว่านี้ เพราะผมจะไม่มีเวลาดูแลน้องเลย ต้องหัวหมุนมากแน่ ๆ
            “เจครับ”ลองเรียก
            “อือ”
            “ตอนเช้าพี่ไปส่งที่มหาลัยนะ”ผมบอกเอาใจ
            “ฮะ”โถ...เด็กน้อยครับ เศร้าไปแล้ว...ผมนี่เป็นแฟนที่แย่ที่สุดในโลกจริง ๆ
            “เลิกเรียนกี่โมง เดี๋ยวพี่ไปรับ”
            “พรุ่งนี้พุทราชวนไปกินข้าวด้วยฮะ”
            “ใครคือพุทรา”ปกติผมรู้สึกเพื่อนน้องทุกคนนะ แม้แต่เพื่อนมหาลัยทั้งสนิทไม่สนิท มีสายรายงานตลอด...แต่ชื่อนี้ไม่เคยได้ยินแฮะ
            “กะ ก็เพื่อนนั่นแหล่ะฮะ”เสียงอ้อมแอ้มจัง เชิดคางน้องขึ้นมาแล้วสบตาเจ้าตัวหาความผิดปกติ
            “เพื่อนจริง?”
            “ครับ”
            “แล้วไปกันสองคน”
            “เปล่า มีเพื่อนพุทราไปด้วย...เจรับปากเพราะตอนเย็นไม่อยากกลับมากินข้าวที่บ้านคนเดียว”น้องค่อย ๆ อธิบายผมพยักหน้าเบา ๆ ทำเหมือนเข้าใจ แต่จริง ๆ ในใจเริ่มขุ่นมัว...ใครว่ะ? ไม่เห็นน้องเคยเล่าว่ามีเพื่อนชื่อนี้ด้วย???
            เวลาเจอกันก็น้อยมาก ไม่อยากจะมาบึ้งตึงอะไรกับน้อง...เลยทำเป็นคุยเรื่องอื่นไป
            “พรุ่งนี้พี่จะเขียนเช็คให้เจเอาไปให้พี่แทนกับพี่ธารนะครับ”
            “ค่าอะไร?”
            “ก็ค่ากินอยู่น้องเจน่ะสิ ไปอยู่กับพี่เขา...ดื้อรึเปล่า”
            “ดื้อที่ไหน...เจไม่ดื้อ ไม่ซนมั่งเหอะ”
            “จริงเหรอ???”ทำเสียงแซว
            “ก็น้อยกว่าพี่นาวละนะ แฮะ ๆ”
                        ดึงน้องนอนลงบนที่นอน...แล้วใช้เท้าเขี่ยไอ้หมีสองตัวลงข้างเตียง น้องเจยกมือตีขาผมดังเพลี๊ย
            “พี่พุท ถีบหมีน้องเจทำไม!?!?!”
            “เกะกะอ่ะ”
            “ไม่เอา เจจะให้พี่หมีนอนด้วย”
            “เจครับ...มันเต็มเตียง แล้วจะให้พี่นอนไหนละ”ตัวเล็กทำหน้าคิด ๆ
            “ก็นอนเบียดกันก็ได้”
            “เจ”
            “ก็เจนอนกับมันทุกคืนนี่นา”
            “วันนี้ให้มันนอนที่พิเศษแล้วกัน เจ้าของเตียงมาแล้ว”ผมบอก
            “พี่ถีบมันทำไม”
            “ขอโทษก็มือพี่ไม่วางนี่...”ผมหัวเราะ เจ้าตัวเล็กที่น่ามุ่ยเก่งขึ้นเพราะเรื่องแค่นี้
            “พรุ่งนี้เจจะให้พี่เจี๊ยบซักให้”
            “เฮ้ออออ หางานให้เจี๊ยบอีกแล้ว...”ผมแกล้งบอก
            “ก็มันสกปรกนี่”
            “เท้าพี่สะอาด พี่เพิ่งอาบน้ำ พื้นห้องก็สะอาด...เจี๊ยบถูทุกวัน”ผมบอก
            “งั้นก็ได้....ให้นอนข้างเตียงก็ได้”
            “ดีมากครับ ฟอดดดดดดดดด”ฟัดแก้มใสให้หายอยาก น้องเจชอบใจหัวเราะคิกคักใหญ่
            “เจง่วง แต่ไม่อยากนอน”
            “ทำไมละครับ”
            “อยากคุยกับพี่พุทก่อน เจอยากกอดพี่พุท”ผมฟัดคนตัวเล็ก...ก่อนจะลุกไปปิดไฟ เหลือแต่ไฟห้องน้ำ เดินกลับมาขึ้นเตียงและไม่ลืมเหยียบขาไอ้หมีไปทีนึง (น้องเจไม่เห็น)
            ลงมานอนกอดน้อง
            “หลับเถอะนะ...พี่ก็ง่วง”
            “พี่พุทเหนื่อยเหรอฮะ....”
            “ครับ”
            “ความจริงไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ก็ได้ บริษัทนั่น...คุณยายสร้างไว้ก็จริง แต่ถ้าทำไปแล้วต่อไปเจดูแลไม่ไหว...พี่พุทก็ลงทุนลงแรงเสียเปล่าอยู่ดี”น้องพูด
            “ถึงวันนั้นเราค่อยพูดกันครับ”
            “.......................................”
            “อยู่บ้านพี่แทนพี่ธารเจทำอะไรบ้าง”ผมถาม
            “ป๊ากับม๊าพาไปกินข้าว ดูหนัง บางทีก็พาไปเที่ยว...แต่ตอนนี้ม๊าไม่ค่อยว่างไปแล้ว ต้องดูแลร้านก๋วยเตี๋ยว...แต่เจก็ไปนอนเล่นที่ร้าน”น้องเล่า
            “.......................................”
            “แต่เจอยากไปกินข้าว ดูหนังกับพี่พุทบ้าง”
            ตัวเล็กสะอื้นเสียงเบา แต่ผมก็ยังได้ยิน...พลิกตัวน้องหันกลับมา กอดแนบทั้งตัว...จะร้องไห้ก็ร้องกับอกผมนี่ ผมจะรับมันไว้ทุกอย่าง
            “ชู่ววว พี่ขอโทษครับ...”
            “ฮึก จะ เจ...พยายามแล้ว แต่บางทีมันก็เหงา...ฮึก”
            “ทนหน่อยนะครับ อีกนิดนะครับคนดี...ถ้าบริษัทอยู่ตัวพี่ก็จะมีเวลาอยู่กับเราจนเบื่อเลยนะครับ”
            “ฮึก เจไม่มีใคร ฮึก...ยะ อยาก อยู่ กับพี่พุท ฮึก...”กอดน้องแน่น ๆ
            “พี่รักเรานะครับ รักคนเดียว...ทนหน่อยนะครับ”ได้แต่พูดปลอบ...นานเกือบครึ่งชั่วโมง น้องจึงร้อง...แต่มือยังกำเสื้อแน่น
            “พี่ไปเปิดไฟไหม...ตาเราบวมหรือยังก็ไม่รู้”ผมถาม
            “ไม่เอา...เจอาย”เสียงสารภาพทำเอาผมหลุดหัวเราะออกมา ร้องซะขนาดนี้ยังจะมาอายอีก เจ้าตัวเล็กใช้กำปั้นทุบอก
            “อย่าหัวเราะนะ! ก็พี่พุทนั่นแหล่ะ...”
            “ครับ ๆ จุ๊บ”ผมรีบปิดปากน้อง...คุยเรื่องเดิมจะพาลร้องไห้อีก กอดเค้าแน่น ๆ จูบฝังรอยไปทุกเครื่องหน้า
            “เฮ้ออออ...อยากนอนกอดเราแบบนี้ทุกคืนแล้วสิ”ผมบอก น้องทำเสียงหัวเราะพอใจ...
            “เจก็อยาก”
            “พี่ก็อยาก.....”พูดแล้วเงียบ...ดูปฏิกริยาน้อง
            “...................................”
            “แต่พี่คงอยากมากกว่า...”เริ่มมีดีดดิ้นจะถอยห่าง...หึหึหึ
            “พะ พี่พุท”น้องคราง
            “อยากทุกวัน ทุกเวลา...ถ้ามีเวลายาว ๆ พี่จะขังเราไว้...แล้วเราจะรักกันจนเบื่อเลยดีไหม กระต่ายน้อยของพี่”ผมทำเสียงแผ่ว
            “พรุ่งนี้เจมีเรียน”งุบงิบตอบ ผมยิ้ม...
            “ครับ พี่ไม่ทำเราหรอกน่า...มานี่ มาให้พี่นอนกอด”น้องเจกลับมานอนที่เดิมอย่างว่าง่าย
            “พี่พุทเบื่อเจไหม”น้องถาม
            “ไม่เบื่อครับ ไม่เคยเบื่อ...แต่พี่กลัวเราเบื่อที่พี่ไม่มีเวลาให้”
            “เจก็เบื่อจริง ๆ แหล่ะ เจอยากงี่เง่า...เจอยากร้องไห้ เจอยากอาละวาดแบบพี่นาว แต่เจก็จะไม่ทำ...เพราะเจรู้ว่าพี่พุทก็เหนื่อยมากพอแล้ว”
            ที่รักผม...น่ารักไหมคนนี้ ผมให้รางวัลเขาด้วยการสอดลิ้นเพิ่มความหวานให้...
            “อีกนิดนะครับ แล้วจะให้งี่เง่าได้เต็มที่เลย”ผมบอก น้องเจยิ้มกว้าง...เรานอนเล่นคุยกันไป หยอกกันไป...จนกระทั่งหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน ตื่นมาน้องเจอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียนแล้ว...
            “พี่จะไปส่ง ทำไมไม่ปลุกครับ”ผมบอก
            “พี่พุทดูเหนื่อย ๆ เจให้ลุงหมานไปส่งก็ได้”น้องบอก เดินไปโต๊ะหนังสือของตัวเอง ค้นหาเล่มที่อยากได้แล้วยัดใส่กระเป๋า
            “มาให้พี่หอมหน่อย”น้องเจเดินมา แล้วยื่นแก้มให้
            ฟอดดดด~
            “หอมจัง เมียใครก็ไม่รู้เนอะ”ผมแซวใส่อีกคนหน้าแดงขึ้นทันที ฮ่าฮ่าฮ่า
            “บ้า! น้องชายเถอะ!!!!!”หึหึหึ...
            “น้องชายอะไร ผลัดกันดึงสโมกกี้ไบรท์แทบทุกคืน”
            “ไอ้บ้า!!??! ไม่ทุกคืนหรอก!!!!!!”น้องเจเขินน่ารักมาก...
            “ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ก่อนก็เกือบทุกคืนละครับ เพียงแต่ตอนนี้มันยังไม่ว่าง...แต่พี่สัญญาเลย หลังจากนี้พี่จะจัดให้ทุกคืนสม่ำเสมอ”ผมแกล้ง
            “บ้า!!!! ทำไปคนเดียวสิ”น้องเจจะวิ่งออกจากห้อง
            “เจ!!!!!! พี่จะไปส่งนะ!!!!!!!”ผมตะโกนบอกพร้อมหัวเราะ น้องวิ่งออกไปและตะโกนกลับมา
            “เจจะกินข้าว รีบ ๆ อาบน้ำเลย เดี๋ยวเจสาย!!!!!!!!!!”
            ที่รักของผม...น่ารักไหมครับ ฮ่าฮ่าฮ่า....
--------------------------------------------------------------------
            มาถึงมหาลัยฯ สายเพราะออกจากบ้านช้า แถมรถยังติดหนักจนน่าโมโห กว่าจะมาถึงได้ก็กินเวลาเรียนไปเกือบครึ่งชั่วโมง เจ้าตัวดีไม่ทันได้ล่ำลาบอกเพียงแต่ว่า...วันนี้จะโทรหาถ้าถึงบ้านแล้ว ผมอดห่วงไม่ได้...มีเวลาว่างคิดจะกลับไปนอนต่อ แต่ก็แอบนั่งรอดูเจ้าตัวเล็กที่มหาลัยฯดีกว่า
            โทรไปหาป๊าว่าขอทำตัวเกเรไม่เข้าบริษัทสักสองวัน คือวันนี้กับพรุ่งนี้...
            “หึหึหึ ว่าแล้ว!!!! แล้วงานนี่จะเอายังไง”
            “ป๊าตัดสินใจได้เลย เดี๋ยวพุทกลับไปเคลียร์เอง”
            “แน่ใจ?”ป๊าถามย้ำ
            “ครับ”
            “เอาเจมาเล่นที่นี่ด้วยก็ได้นะ น้องเป็นยังไงบ้าง”ป๊าถาม
            “ก็...เกือบแย่”ป๊าเงียบไป
            “ดูแลน้องดี ๆ ละ”
            “ฮะ....”ก่อนจะวางสายไป ผมรับทราบข้อมูลโรงงานอีกนิดหน่อย แล้วโทรไปประสานงานกับเลขา ขอโดดงานสัก 2 วัน แต่ยังต้องดีลงานอยู่เป็นระยะ จะหายไปเลยไม่ได้
            นั่งอยู่สักสามชั่วโมง จนเกือบจะยกโทรศัพท์โทรหาน้องเจอยู่แล้ว เจ้าตัวเล็กลงลิฟท์มากับเพื่อน ๆ 2-3 คน เป็นชายหนึ่ง หญิงสอง
            “วันนี้กลับยังไงละ จะไปส่งเปล่า”
            “ไม่ต้องหรอก คนละทางเลย...เดี๋ยวเจกลับแท็กซี่เองดีกว่า”
            “เจจจจจจจจจ”เสียงเรียกของอีกคนดังขึ้น ผู้หญิงน่าตาน่ารัก...แต่ดูเปรี้ยว ๆ ยังไงชอบกล วิ่งมาหาน้อง
            “อ้าว หญิง”
            “อีนี่อีกแล้ว”ผู้หญิงที่เดินลงมากับน้องทำหน้าไม่พอใจ
            “ไปหรือยังพุทราสตาร์ทรถรอแล้ว”
            “อือ ไปก่อนจะพรุ่งนี้เจอกัน 8 โมงที่สยาม อย่าลืมนะ”น้องเจพูดยังไม่ทันจบ ผู้หญิงคนนั้นก็ลากเจออกไป ผมเดินดุ่ม ๆ ออกไปเผยตัว เคยเจอกับกอล์ฟมาก่อนแล้ว
            “อ้าว หวัดดีครับ”กอล์ฟยกมือไหว้
            “เจไปไหน?”
            “ไม่รู้เหมือนกันครับ ปกติก็ไม่ยุ่งอะไรกับกลุ่มนั้นแท้ ๆ”รู้สึกมีเรื่องไม่ชอบมาพากล ผมขอข้อมูลอื่นแล้วรีบตามออกไป โดยไม่ลืมจำหมายเลขทะเบียนรถเอาไว้
            ใจชื้นขึ้นหน่อยเพราะว่าเด็กพวกนั้นพากันมาที่ห้าง อาจจะมากินข้าวอย่างว่าจริง ๆ ผมจอดรถห่างออกมา แต่พอมองเห็นกันได้ แล้วเดินตามออกมา กลุ่มนั้นเป็นผู้หญิงคนเดียวและมีผู้ชาย 2 คน รวมน้องเจก็เป็น 3
            ร้านอาหารคนพลุกพล่านแต่ทั้งหมดก็เลือกนั่งมุมที่เงียบออกมา ผมไม่รอช้า...นั่งประกบที่โต๊ะหลัง ดีหน่อยที่เก้าอี้มันจะคล้าย ๆ ที่กั้นกลาย ๆ ทำให้มองไม่เห็นกัน
            “ไปเถอะนะ เจ...สนุกนะ”แอบฟัง
            “นั่นสิ ไปครั้งเดียว...เปิดโลกใหม่ ๆ นายจะได้เลิกเหงาไปเลย”ไอ้เด็กพวกนี้จะชวนเจไปไหน?
            “ไม่เอาหรอก ตอนนี้จะไปไหนต้องบอกพี่พุทก่อน ป๊าม๊าอีก...ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง”เจบอก
            “โธ่ นายโตแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ ถ้านายจะไปซะอย่าง ใครจะทำอะไรได้”
            “เราไม่กลับบ้าน พี่เจี๊ยบก็ต้องโทรบอกพี่พุทอยู่ดี”ถูกต้องครับ!!!
            “เขาไม่ใช่พ่อนาย แล้วไอ้คนใช้นั่นไม่ใช่เจ้าชีวิตนาย...นายอยากทำอะไรตามใจตัวเองก็ได้”
            ไอ้เด็กเวรพวกนี้...ไม่ใช่คนดีแล้วละจากที่ผมฟังนะ อยากตบกะโหลกตัวเอง...ว่าวันนี้ไม่หยุดงาน ไม่ตามมาอย่างนี้ จะรู้อะไรแบบนี้ไหม
            “พี่เจี๊ยบไม่ใช่คนใช้นะ!!!!! พี่เจี๊ยบเป็นพี่เลี้ยง เป็นแม่บ้าน”เจแก้ น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
            “เอ่อ อะ ๆ อะไรก็นั่นแหล่ะ ไอ้กิตมันปากเสีย...อย่าไปฟังมัน เจไม่เบื่อเหรอ...อยู่แต่บ้าน”
            “นั่นสิ...แต่ก่อนพุทราก็เป็นอย่างเจนี่แหล่ะ แต่พอค้นพบแล้ว...ก็หลุดเลย ใช่ไหมพุทรา”น้ำเสียงคนชื่อกิตเอ่ยขึ้น
            “พบอะไร”เจถาม
            ผมรอฟัง...
            “เฮ้ย!!!! ไม่เอาอ่ะ!!!!! ยาเสพติดมันผิดกฏหมายนะ!!!!!!!!”เจร้องออกมา ผมใจหายวาบ...มือกระตุก สั่นโมโหจนแทบจะยกเก้าอี้ในร้านทุ่มได้
            “ไอ้เจเสียงดังทำไมว่ะ!!!!!!!!!”คนชื่อกิตทำเสียงไม่พอใจ
            “เจเบา ๆ”ผู้หญิงพูด
            “แค่นิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ติดหรอกเจ เรายังไม่ติดเลย”เสียงนี้คงจะชื่อพุทราคนที่เหลือ
            “ยาเสพติดมันจะเสพกี่ครั้ง แค่ได้เสพมันก็ติดอยู่ดี”เจพูด ถูกครับที่รัก...อย่าไปฟังพวกมัน
            “นายมันอ่อนต่อโลก...เดี๋ยวนี้พวกนี้มันมีกันเกลื่อนแล้ว ใคร ๆ เขาก็สูบกันทั้งนั้น”
            “ไม่ใช่เรา...เราจะกลับบ้าน”
            “เดี๋ยวสิ!!!!! คิดว่ามาอยู่กลุ่มเราแล้วจะออกไปได้ง่าย ๆ เหรอไง”ผู้หญิงพูด
            “เราไม่ได้อยู่กลุ่มพวกนาย เราแค่มากินข้าวด้วย...พุทราเราไม่คิดเลยว่าพุทราจะเป็นคนแบบนี้ นายนิสัยดีนะ...แต่ไม่น่ามาอยู่รวมกับคนพวกนี้เลย”
            “อ้าวเหี้ยนี่!!!!!!”
            ผมยืนลุกขึ้นเต็มตัว...เดินลุกไปยังโต๊ะนั้น!!!!! ด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม!!!!!! นิ่ง...และแทบจะฆ่าคนได้!!!!!
            “พะ พะ พี่พุท”เจคราง
            “ออกมาเจ!”น้องหน้าซีดเป็นไข้ต้ม ส่วนไอ้เด็กผีพวกนี้ก็เงียบปากทันทีที่เห็นผม
            “เรื่องเลว ๆ ไม่ต้องมาลากเจไปด้วย...เป็นแค่นักศึกษาริอาจทดลองยาเสพติด ระวังจะพ่อแม่จะได้ไปงานศพก่อนงานรับปริญญา”
            “อ้าวไอ้เหี้ยนี่...ทำไมปากหมาอย่างนี้ว่ะ”ไอ้คนชื่อกิตลุกขึ้นยืน คนในร้านอาหารมองเราเต็มไปหมด พนักงานร้านก็ยังยืนห่าง ๆ ผมดันน้องเจไปยืนข้างหลัง
            “พุท”เสียงเรียกทำให้ต้องหันไปดู นายตำรวจติดยศใส่เครื่องแบบเต็มตัว...ไอ้แวน มาถึงพอดี ผมโทรเรียกมันตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว คิดว่ามันจะมาไม่ทัน
            “อยากลองไปตรวจร่างกายหาสารเสพติดกันหน่อยไหม ไอ้หนู”ผมบอก พวกมันสามคนหน้าซีด...มองหน้ากันเลิ่กลั่ก
            “พี่อย่ามีเรื่องกันเลย ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย”พุทราเข้ามายกมือไหว้ หึหึหึ...
            “น่าจะมีอะไรอยู่ที่ตัว ลองไปตรวจดูแล้วกัน”ผมบอก จ่ายค่าอาหารแล้วลากน้องเจออกมา ได้ยินเสียงโวยวายของเด็กสามคนดังลั่นร้าน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจไป ยืนอยู่นานผมได้โดนข้อหาทำร้ายร่างกายแน่ ๆ
            “พี่~”เจร้องไห้
            “ไม่เป็นไรแล้วครับ”กอดน้อง
            “เกือบไปแล้ว~”เจคราง
            “เดี๋ยวเราต้องเล่าให้พี่ฟังทุกอย่าง รู้จักพวกนั้นได้ยังไง...แล้วเคยไปไหนกับพวกนั้นรึเปล่า”เจส่ายหน้า
            “ปกติก็กินข้าวกันในโรงอาหารมหาลัยกับพวกกอล์ฟแหล่ะ เพิ่งมากินข้างนอกวันนี้วันแรก”น้องบอก ผมรู้ว่าน้องไม่โกหกแน่นอน
            “น้องเจยังเป็นเด็กดีของพี่อยู่ไหม”ผมถาม ลูบหน้าใส ๆ นั้น เจร้องไห้...พยักหน้า
            “เป็นฮะ ฮึก....”กอดและจูบปลอบ...เอาหนังสือและกระเป๋าไปวางไว้หลังรถ
            “ไม่ได้ทำอะไร จะร้องไห้ทำไมนะเรา”ผมยิ้มขำ
            “ก็กลัวพี่พุทโกรธนี่”น้องเช็ดน้ำตาตัวเองปรอย ๆ
            “ถ้าเจไปกับพวกนั้น พี่จะโกรธมาก...รู้ใช่ไหม เวลาพี่โกรธเป็นยังไง”เจพยักหน้า...
            “เจขอโทษนะ”ผมกอดน้อง...
            “วันนี้เป็นเจ้ามื้อเลี้ยงข้าวพี่หน่อยแล้วกัน”ผมบอก
            “เลี้ยงข้าวเหรอ”
            “ครับ หิวจัง...หาอะไรกินกันไหม”เจมองหน้างง ๆ ว่าทำไมเปลี่ยนเรื่องเร็วจัง
            “นั่งรอตั้งหลายชั่วโมง ทั้งเหนื่อยทั้งร้อนนน~”ผมจับมือเล็ก ๆ ขึ้นมาจูบ
            “คิดว่ากลับไปทำงานแล้วนี่นา”
            “เด็กที่ไหนไม่รู้มาทำให้เป็นห่วง...จนต้องโทรไปบอกป๊าหยุดงานตั้ง 2 วัน”
            “หยุดงาน!!!!!!!!!!!”เจตะโกน ทำตาโต...เหมือนคนตกใจสุดขีด
            “ฮ่าฮ่าฮ่า เพื่อเราเลยนะ”ผมบอกเอาใจ
            “เย้~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน...น้องคงดีใจมาก อารมณ์ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ พูดโน่นนี่ไม่หยุด หึหึหึ...เจ้าตัวเล็ก อย่าเพิ่งหมดพลังก่อนวันละ...คืนนี้อีกยาวนาน ฮาาาาาาา (ยิ้มให้กับผู้ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง)


 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 65 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:05:40

ตอนที่ 65
[พุท]
            ตั้งใจจะแวะมาเก็บเสื้อผ้าไประยองกัน ผมให้น้องเจโทรไปยกเลิกนัดกับเพื่อนพรุ่งนี้ เห็นว่าจะไปเดินเล่นที่สยาม รีบโทรทันที กับเพื่อนเดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก...แต่ผมได้หยุดทั้งที อยากพาน้องไปเที่ยวทะเลแล้วก็ไถลพาเข้าไปหาป๊า ให้ป๊าเห็นหน้าหน่อย เอาเจไปอ้อน...เผื่อจะได้หยุดงานเพิ่มอีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์ เจ้าตัวเล็กจะได้อยู่ชื่นใจกับผมต่อ (มีแผน)
            “เจี๊ยบ เอาครีมกันแดดใส่กระเป๋าไปด้วยนะ”ผมสั่ง เจี๊ยบรับคำ...เรื่องเกี่ยวกับน้องเจต้องยกนิ้วให้คนนี้เลย รู้ดีทุกอย่าง เจอยากได้อะไร...ไม่อยากได้อะไร จัดใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยมีครบทุกอย่างที่ต้องการ
            “พรุ่งนี้คุณพุทจะไปกี่โมงคะ”
            “ยังไม่รู้ อาจจะสาย ๆ หน่อย ตั้งอาหารเช้าสักแปดโมงก็ได้”
            “ค่ะ”
            หยิบเงินค่ากับข้าวให้เจี๊ยบ และซองเงินเดือนของทุกคนในบ้านยื่นให้ ปกติผมจ่ายเป็นเงินสด...จะผ่านเจี๊ยบทั้งหมด ที่เจี๊ยบจะมีสมุดรายการใช้จ่าย และเซ็นรับเงินทุกครั้ง...ผมสอนให้ทุกคนให้ความสำคัญต่อการใช้จ่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ จะให้เงินใครยืมก็ทำเป็นลายลักษณ์อักษรไว้ซะ จะได้ไม่ต้องมาเถียงกันทีหลัง เหมือนแม่บ้านสองคนที่ไล่ออกไปเมื่อนานมาแล้ว ขโมยเงินน้องเจตอนขึ้นมาทำความสะอาด เรื่องมาแดงตอนที่ให้เงินอีกคนยืมแล้วอีกคนไม่ยอมคืน สาวเรื่องกันไปมาสุดท้าย...เงินขโมย เจ้าตัวน้อยนี่น่าตีที่สุด ไม่มีเงินไปเรียนเป็นอาทิตย์ก็ไม่ยอมบอก ข้าวกลางวันไม่ได้ทาน...กลับมาตอนเย็นทีไร กินอย่างกับเสือโหย จนเจี๊ยบมารายงานผมนี่แหล่ะ
            ส่วนครอบครัวน้องเจผมตัดแบ่งเข้าบัญชีให้ทุกเดือน ไม่อยากให้มายุ่งกับเจมาก รำคาญปัญหามากมาย แล้วอดไม่ได้ที่จะต้องทะเลาะกับน้อง
            เดินลงมาห้องดูทีวีขนาดใหญ่ เป็นห้องที่สร้างไว้บรรยากาศคล้ายโรงหนังในห้าง ผมสั่งทุบกำแพงขึ้นมาใหม่โบกปูนกั้นเป็นห้องอย่างดี ทำเป็นของขวัญให้น้องเจ...น้องบอกอยากได้ห้องดูการ์ตูน ก็ทำให้เขา...ตอนนี้ก็นอนดูการ์ตูนอยู่ในห้อง
            “โตแล้วยังนอนดูวันพีซ เหรอครับ”ผมแซว หมุนไฟในห้องให้เข้มขึ้นอีกหน่อย เจยิ้ม...มีหมีหน้าโง่ ๆ 2 ตัวยักษ์นอนกั้นทางอยู่
            “วันนี้ทานข้าวอะไรดี”ลงไปกอด น้องเจเลื่อนตัวเพราะสนใจหน้าจอด้านหลังมากกว่า
            “อะไรก็ได้”
            “อยากกินเค้กฝีมือน้องเจจังครับ พี่ไม่ได้กินนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย”ขยี้แก้มน่ารัก
            “อือ ไว้ค่อยไปทำที่บ้านพี่พุท”
            “คร้าบบ”เจ้าตัวเล็กไม่ยอมมองหน้าเลย ผมยิ้มแกล้งเค้า...ที่นอนอยู่ เอามือล้วงไปใต้เสื้อดูเหมือนว่าพักนี้จะอ้วนขึ้นกว่าเดิมมาก แก้มที่ป่องอยู่แล้ว...ตอนนี้ป่องขึ้นกว่าเดิมอย่างน่ารัก ผมหัวเราะเบา ๆ
            “อืออออ ปล่อยให้เจดูก่อนพี่พุท”คนใต้ร่างขมวดคิ้ว ผมไม่ยอม...เลิกเสื้อดูใต้ร่างขาว ๆ
            “อ้วนจัง”
            “งือออออ พี่พุท”ได้ผล น้องเจทำตาขวางใส่
            “ทำไมอ้วนขนาดนี้ครับ”
            “ไม่บอก”เจพลิกตัวนอนคะแคงข้างหันหน้าเข้าโซฟา ผมจับไหล่น้องไว้...เอาคางเกย
            “แสดงว่าไม่ออกกำลังกาย?”
            “ไม่อยากบอก”กวนผมกลับ
            “คงต้องตัดเงินเดือนเจี๊ยบใช่ไหม? โทษฐานไม่ยอมทำให้น้องเจมาวิ่งตอนเช้าได้?”
            “ไม่บอก”
            “หึหึหึ”ผมแกล้งลูกแกะในอ้อมกอด กวนอย่างนี้คงปล่อยไว้ไม่ได้ซะแล้ว

[เจ]
            ใจเต้นตึกตัก...ตอนพี่พุทเข้ามาใกล้ เขินจนไม่กล้าที่จะมองหน้า...มือใหญ่ ๆ ชอบมาล้วงอะไรก็ไม่รู้ เจอยากกระโดดออกจากตรงนี้ ใช่ ๆ ต้องหนี!!! พลิกตัวมามองหน้าพี่พุท เขากำลังก้มลงเอาลิ้นดุนปากเจ สัมผัสเล็ก ๆ จากคนตรงหน้าทำให้สติกระเจิงไปชั่วครู่
            “พี่พุท”
            “อือ”
            เจหายใจไม่ถนัด!!!!!! มือหนา ๆ ที่ลูบไล้ทำให้เกิดความรู้สึกอยากจะ...... >< รู้นะ...ว่าพี่พุทจะทำอะไร เจผลักร่างสูงออก พี่พุททำหน้าเจ้าเล่ห์จะคว้าตัวเจเข้าไป
            “แบร่~!”หนีสิคร๊าบบบบบบบบบ จะอยู่รออะไร!!!! ผมวิ่งออกมานอกห้องอย่างไม่คิดชีวิต ฮ่าฮ่าฮ่า พี่พุทเหมือนจะสติหลุดไปแปปนึง พอรู้ว่าเจวิ่งออกมา...คุณชายก็วิ่งตาม
            “หนีเร๊อะ”
            “อร๊ากกกกกก กรี๊ดดดดด”วิ่งรอบโซฟา หัวเราะตาประกาย...พี่พุทเหมือนคิงคองเลย ฮ่าฮ่าฮ่า
            “แฮ่กๆ”
            “แบร่ ๆ ไม่ให้จับหรอก”
            “หนีได้หนีไปนะน้องเจ”พี่พุทแกล้งเดินไปในครัว มองแผ่นหลังกว้าง ๆ แผ่นหลังของน้องเจ คนของน้องเจ...วิ่งกระโดดขี่หลังพี่พุท เขาเหมือนยังไม่ได้ตั้งตัว...ถึงกับเซไปนิดนึง
            “ทำแบบนี้อีกแล้ว! ถ้าตกไปจะทำยังไง”
            “คริคริคริ”ที่แรกพี่พุทจะเข้าห้องครัว แต่ดันเปลี่ยนไปเดินเข้าห้องดูทีวีซะงั้น เอ่อ...ภายในห้องมันก็มืด ๆ สุ่มเสี่ยงต่อการโดนกระทำมาก เจยังไม่อยากโดนฉีดยาก่อนลงทะเลนะ!!
            “เจ้าตัวแสบ ตัวก็หนักขึ้น...มานี่เลย”เอนหลังลงแล้วแกะมือเจออก หน๊อยยยยยย...ใครอ้วน!
            “อร๊ากกกก ปล่อยยยย”เจร้อง เพราะพี่พุทรวบมือไว้เหนือหัว แล้วก้มลงมาจูบ
            “อืออออ”
            “เจ้าดื้อของพี่”
            ลิ้นนุ่ม ๆ ถูกดันเข้ามา ทีแรกจะไม่เปิดปากตัวเองเด็ดขาดแต่พี่พุทซะอย่าง...เจขอหายใจสักหน่อย ดันประกบปากตัวเองเข้ามา สายตาโลมเลีย...ทำเอาเขินไม่น้อย
            “พะ พี่พุท”มือหนาปล่อยออก เจจับคอเสื้อพี่พุท...บอกตรง ๆ ว่าก็โหยหาสัมผัสนี้อยู่เช่นกัน พี่พุทเอาหน้าผากชนแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะแลกลิ้นกันอีกครั้ง คนตัวใหญ่ดึงน้องเจนั่งตักโดนที่ตัวเองเอนหลังพิงโซฟาอย่างสบาย
            “ตัวเล็กของพี่ ตัวไม่เล็กแล้ว”
            “ย้ำจัง! เจอ้วนมากเหรอ?”หน้าเสียไปแล้ว ก็กลัวอ้วนจริง ๆ นี่ พักนี้กินเยอะด้วย...มีแต่ของอร่อย และไม่มีใครห้าม เจก็เลยจัดเต็มทุกสิ่งอย่าง
            “กำลังน่ารัก”คำพูดเชิงเย้าจากพี่พุททำเอาเจยิ้มหวานออกมา ปกติเขานิ่งขรึมจะตาย อะไรก็งาน ๆ ๆ ใครจะไปรู้ว่าพี่พุทก็มีมุมนี้กับเขาด้วยเหมือนกัน
            “อือออ จะจับเจโยกทำไมเล่า!”หน้าแดง พี่พุทหัวเราะ...ก็แบบ ไอ้ข้างล่างมันดุกดิก ๆ อ่ะ ><
            ร่างสูงจับคางเจให้โน้มเข้าไปใกล้แล้วบรรจงบอกรักด้วยภาษากาย มือที่คล้องอยู่ที่เอว...เลื่อนเข้ามาใต้เสื้อ พี่พุทครางอย่างพอใจ แล้วถอดเสื้อเจออก...
            “จุ๊บ...”
            อาย >< สายตาพี่พุทให้รู้สึกร้อนระอุขึ้น พยายามจะโน้มตัวไปซบไหล่...แต่พี่พุทก็ดันออก ยิ้มนิดหน่อยก่อนจะลงลิ้นที่ยอดอกน้องเจ อร๊ากกกก...
            แอ่นรับทุกสัมผัส...ร่างเจสั่นน้อย ๆ จับไหล่หนาไว้แน่น
            “พี่พุท”
            “หวาน~”เสียงงึมงำเบา ๆ ผมพี่พุทหอม...เพราะเพิ่งสระใหม่ ๆ เจชอบกลิ่นนี้เพราะเป็นกลิ่นที่ไม่ฉุนมาก หอมเบา ๆ แต่แอบอบอุ่น ดึงหูหนา ๆ นั่นแทนความรู้สึกเสียวซ่าน เจไม่ใช่ฟาร์มโคนมนะ! ดูดซะแรง!!!
            ร่างสูงตาเยิ้มเงยหน้ามองเจ แล้วก็จูบกันอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง

            พี่พุทเดินแก้ผ้าไปกดล็อคประตู...ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ เจนอนคว่ำหลังจากพี่พุทเปลือยให้ทั้งร่าง ความเย็นจากแอร์ทำเอาสั่น...ผ้าห่มให้คลุมร่างสักนิดก็ไม่มี เขาเดินกลับมาพร้อมกับเจลที่อยู่ในลิ้นชัก...
            “มานี่”
            “ไม่เอา!!!!”
            “มาครับ”
            “ไม่เอา...เจไม่อยากนั่ง”จะร้องไห้เพราะพี่พุทจะแกล้ง...พี่พุทมานอนทับไว้ทั้งตัว ลิ้นร้อนเลียหูเจเบา ๆ โอ๊ยยย..อายอย่างแรง
            “พี่ทำให้ครับ”พี่พุทดึงน้องเจลุกขึ้นแล้วก้มมองใต้ร่าง...ก่อนที่มือหนาจะรูดขึ้นลงช้า ๆ ผวาเฮือกรับสัมผัส...คล้องคอพี่พุทแล้วก้มหน้าลง
            “อึก...อึก”
            “ดีไหม...”
            “อืออออ อ๊ะ อ๊อ อ๊าส์”อ่อนระทวยไปทั้งร่าง พี่พุทจับเจนั่งบนโซฟาแล้วตัวเองเลื้อยลงไปนั่งข้างล่าง จับแก่นกายไว้แล้ว...ก็ก้มลงไปทักทายมัน
            “อ๊ะ พะ พี่พุท”
            “อือ”เสียงครางพอใจ
            “พี่พุท อ๊ะ อ๊ะ.........อ๊ะ ยะ อย่าแรง”แล้วพี่พุทก็ทำให้น้ำสีขาวขุ่นพุ่งออกมาได้อย่างสวยงาม แฮร่...
            “บอกแล้วว่าอย่ารูดแรง”บอกเขิน ๆ เอาทิชชู่เช็ดหน้าพี่พุท ร่างสูงเดินมานั่งโซฟาแล้วผลักเจนอนลง
            “ตาพี่บ้าง”พี่ใหญ่จับขาเจพาดพนักพิงโซฟาด้านนึง อีกข้างก็ปัดลง...อายนะ
            “กระต่ายน้อยของพี่”พี่พุทพูดเสียงกระเส่า เลื่อนตัวขึ้นมาจูบ
            “กระต่ายที่ไหนไม่เห็นมีกระต่าย”แก้ตัวเขิน ๆ
            “อยู่บนรถ...ให้พี่ออกไปเอาไหม”ส่ายหน้า หมอนกระต่ายที่อยู่บนรถพี่พุทประจำ เป็นหมอนที่เจติดมาก...ไม่ว่าจะไปไหน แค่ขึ้นรถปุ๊ปพี่พุทต้องเอามาวางบนตักแล้ว เวลานอนก็ต้องกอดเพราะมันเละ ๆ นอนสบาย
            “เป็นเด็กดีของพี่...มีอะไรต้องเล่าให้พี่ฟังให้หมด”เจพยักหน้า พี่พุทก็ก้มลงมาจูบอีกครั้งแต่ว่าครั้งนี้ทำเอาเจร้องไห้ เพราะมันอบอุ่นอย่างที่สุด
            “เจรักพี่พุท”พูดเสียงเบา
            “พี่ก็รักหนูนะครับ”มือหนาเลื่อนลงผ่านแก่นกาย และเอาเจลป้าย...ก่อนจะขยับนิ้วเข้าไป หลับตาเพราะไม่กล้าสบตายพี่พุท
            “อึก...อึก”
            “ดีไหม”
            “อึก...พี่ อึก......”เจแอ่นสะโพกขึ้น เกร็งเท้า...และพยายามจะจิกอะไรสักอย่างที่มือพอจะยื่นไปจับไหว พี่พุทเลื่อนมาจับที่ท้ายทอยแล้วจูบที่คอเจ เสียว...ซ่าน สติกระเจิงไปเต็มรูปแบบ...จะสุดปลายทาง จู่ ๆ พี่พุทก็เอานิ้วออก เหมือนสวรรค์หล่นตุ้บพริบตาเดียว เจหอบหายใจเฮือกใหญ่ก่อนลืมตามองพี่พุทอย่างเว้าวอน
            “เดี๋ยวไม่สนุก”ร่างสูงจับเจลุกขึ้นมานั่งตักอย่างทุลักทุเล แน่สิ...ร่างอ่อนระทวยแบบนี้จะทำอะไรก็ได้นี่
            “อ๊ะ...อ๊ะ”แท่งเนื้อพร้อมใช้งานกำลังถูกพี่พุทจับยัดที่ช่องทางรักของน้องเจ สะดุ้งผวากอดเฮือกใหญ่...เพราะมันเจ็บจนต้องกัดฟันหลับตาปี๋
            “อึก...พี่”
            “อีกนิดนะครับ อีกนิด”เสียงปลอบประโลม ก่อนจะทำให้มันมิดด้ามได้...เหงื่อไหลตามรูขุมขนราวกับไปฟิตเนสมาสักสามชั่วโมงได้
            “อึก...”เพลี๊ย! ตีแขนล่ำ ๆ เพราะเล่นสวนสะโพกมาไม่ให้สัญญาณเตือน มองตาพี่พุทค้อน ๆ อีกคนกลับหัวเราะ
            “ขยับให้พี่หน่อย”
            “อืออ”
            “ไม่ทำก็คามันอยู่อย่างนี้ละ”เจเบะปาก...พี่พุทเลยจัดการจูบปาก แล้วขยับเอง...
            “อึก.....”มือใหญ่จับสะโพกเจแล้วยกขึ้นลง อะไรที่เสียดสีกันอยู่ยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านเข้าไปอีก จนเจทนไม่ไหว...ต้องขยับเอง เพราะได้จังหว่ะมากกว่า พี่พุทยิ้มอย่างพอใจ...
            “อ๊า....”ต่างคนต่างครางสลับกันเสียงดัง เจกอดคอพี่พุทไว้แน่นก่อนจะถูกยกตัวลอยบนอากาศ แล้วถูกทำในท่าใหม่...คราวนี้กลับทำให้ช่องทางรัดบีบแน่นขึ้น พี่พุทก็ร้องดังขึ้น
            “จะ เจ”
            “อือ...อยากกอด”เจบอกครางไม่ได้ศัพท์แล้วคราวนี้ ร่างสูงจับเจนอนโซฟาแล้วกระแทกตัวเองเข้ามา เอ่อ...จะรีบไปไหนครับ เจหอบหายใจเหนื่อย...ปล่อยร่างตัวเองสะเปะสะปะ จนร่างสูงกระตุกถี่ยิบหลายครั้ง...ก่อนจะรีบหยิบทิชชู่มาปิดปลายทางออกไม่ให้เลอะห้องไปมากกว่านี้
            เหนื่อยมาก...และหอบหายใจแทบไม่ทัน พี่พุทเอากระดาษมาเช็ดร่องทางของน้องเจให้
            “ตัวน้อยเป็นของพี่นะครับ”เสียงกระซิบดังก่อนจะหลับไปเพราะความเหนื่อยสุด ๆ
//////////////////////////////////////////////////////////////////
            [พุท]
             ใช้ชุดเดิมคลุมร่างเล็กไว้แล้วอุ้มเข้าห้องมา บนตึกไม่มีคนเพราะทุกคนหมดงานแล้ว...อยู่ข้างล่างกันหมด ผมอาบน้ำชำระร่างกายตัวเอง ก่อนจะเอาผ้าขนหนูเล็กบิดน้ำพอหมาด ๆ ไปเช็ดตัวให้น้องเจ แล้วใส่ชุดใหม่...ห่มผ้าให้นอนพักร่างกาย ถ้าตื่นเมื่อไหร่ก็ค่อยออกเดินทางเมื่อนั้น
            เดินมาดูกระเป๋าสองใบของน้องเป็นเสื้อผ้าหนึ่งใบ และของใช้ส่วนตัวเค้าอีกหนึ่งใบ เรียบร้อยดีไม่มีปัญหา...จึงเดินลงมาข้างล่าง ผมไม่รู้ว่าคนใช้บ้านคนอื่นเป็นอย่างไร แต่คนใช้บ้านน้องเจ...เป็นเสมือนญาติที่ดูแลกัน ผมไม่ได้ห้ามว่าทุกคนต้องเข้านอนกี่โมง ตื่นกี่โมง...ทำอะไรบ้าง เพราะรู้หน้าที่กันดีอยู่ นี่ก็นั่งดูทีวีห้องรับแขกเล็ก...อันนี้ก็ไม่เป็นไรเช่นกัน เพราะส่วนใหญ่ถ้าไม่มีแขก ทุกคนก็จะรวมกันอยู่นี่...แต่ถ้ามีแขก บางทีก็แยกย้ายกันอยู่ในห้องบ้าง (แต่บ้านนี้ไม่มีแขกนานแล้ว)
            “ดำเอารองเท้าน้องเจใส่หลังรถหรือยัง”ผมโผล่หน้าเข้าไปถาม พวกที่ดูทีวีก็หันมามองกันหมด
            “ใส่แล้วครับ”
            “อือ ตอนเช้าตื่นมาล้างรถให้ด้วยละ”ดำรับคำ ผมจึงเดินออกมาที่ครัว เอาอาหารใส่ถาด...อะไรที่พอจะให้เด็กน้อยรองท้องได้ เพราะตื่นมากลางดึกต้องร้องหิวแน่นอน เจี๊ยบเดินตามเข้ามา
            “คุณพุทคะ”
            “ว่า”
            “จะเอาขึ้นข้างบนเหรอคะ เจี๊ยบจัดการให้ค่ะ”
            “ไม่ต้องหรอก...ไปดูหนังเถอะ”ผมบอก จังหว่ะนั้นเสียงรถแล่นเข้ามาผมกับเจี๊ยบมองออกไปพร้อมกัน
            “ใครมาดึกขนาดนี้”
            “จะมีใครอีกละคะ เจ้าเดิม...เอ่อ คุณพุทคะ...คราวที่แล้ว.....”เจี๊ยบหยุดพูดไปแปปนึง “เอ่อ น้องเจเอาเงินให้เขาไปห้าหมื่น”ผมกัดปากตัวเอง เตือนไอ้ตัวเล็กไว้แล้วนะ!!!!! บอกแล้วว่าอย่าให้!!!!!!!!!!!! และทางฝ่ายนั้นเหมือนกันบอกแล้วว่าใครเงินไม่พอให้มาเอาที่ผม นี่น่าตีจริง ๆ
            “คุณพุทอย่าดุน้องเจเลยนะคะ”เจี๊ยบทำหน้าไม่สู้ดี ผมพยักหน้า...
            “เทนม น้ำส้ม แล้วยกถาดขึ้นไปบนห้องให้ฉันหน่อย”ผมบอก เดินออกมาหน้าบ้าน บรรดาลุงป้าและเด็ก ๆ ที่ดูทีวีกันอยู่ก็ทยอยเดินออกมาสมทบ
            ยืนนิ่ง ๆ รอให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา...ผมยกมือไหว้เพราะอย่างไรก็เป็นพ่อของน้อง
            “มาดึกขนาดนี้มีธุระด่วนอะไรไม่ทราบครับ”
            “ผมอยากคุยกับลูกผม คุณไปตามออกมาเดี๋ยวนี้”ผมแสยะยิ้มร้าย
            “มีเรื่องอะไรผ่านผมก็ได้ครับ เจเข้านอนแล้ว”คนตรงหน้ามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมยืนด้วยท่าทีสงบนิ่ง พยายามไม่โต้ตอบอะไร
            “เรื่องส่วนตัวผมกับลูก”คุณพ่อพูดเน้นย้ำคำ...
            “ขอยืนยันอีกครั้งว่า ทุกเรื่อง...ต้องผ่านผมครับ”บอกอย่างใจเย็นที่สุด คนตรงหน้าเห็นว่าคงจะไม่ได้คุยกับน้องแน่ ๆ ก็โมโหกระฟัดกระเฟียดกว่าเดิม
            “อีเจี๊ยบ ไปเรียกเจลงมาเซ่ะ”คำพูดจิกเรียกออกจากปาก ไม่แปลกใจ...
            “กรุณาใช้คำพูดแบบคนมีการศึกษาด้วยครับ”ผมบอก
            “มึงเอาลูกกูมา! ไม่งั้นกูจะไปแจ้งความ!!?!”
            “หึหึ...กล้า? เอาสิครับ? ผมจะรอที่นี่นะ....”บอดี้การ์ดของผมขับรถเข้ามา ปกติถ้าอยู่บ้านจะไม่มีสงสัยเป็นเจี๊ยบที่โทรเรียก คุณพ่อเห็นว่าตัวเองมาคนเดียวแล้วเรามีพวกเยอะกว่า ก็ได้แต่พูดจาว่าร้าย...ชี้หน้าด่าทอฟังแทบไม่ทัน
            แล้วก็ขึ้นรถออกไปเลย โดยที่ผมยังไม่รู้เจตนาว่ามาทำอะไร!?!?!??!?! งงดีไหมละ...
            “ผมไม่อยู่...ปล่อยให้เขาขึ้นตึกรึเปล่า”ผมถามเสียงเครียด ลุงหมานยังตอบเสียงสั่น
            “เอ่อ ใครจะห้ามเขาอยู่ละครับคุณ”
            โอเครับทราบ...ไม่ไปถามตัวเล็กต่อละ น้องเก็บอะไรไว้มากเกินไป ผมสั่งบอร์ดี้การ์ดเฝ้าหน้าบ้าน...ไม่ยอมให้ใครเข้ามาได้อีก และให้รีบออกไปตอนเช้า ก่อนน้องจะเห็น...เจไม่ชอบให้มีคนมาเฝ้า น้องอึดอัด...
            เดินส่ายหน้าก่อนขึ้นห้อง...น้องเจยืนมองตรงกระจกบานใหญ่ ทันทีที่เข้าไปน้องก็หันกลับมามองผม
            “พ่อมาทำไมเหรอฮะ”เจถาม ผมกอดเอวเบา ๆ
            “ไม่มีอะไรหรอก...”
            “พี่พุทไล่พ่อไปรึเปล่า?”เจถามเสียงเบา
 “เปล่าครับ ไม่ได้ไล่เลย”ผมจับตัวเล็กนั่งบนเตียง
 “อย่าคิดมากนะครับ”
“สงสัยเงินพ่อไม่พอจ่ายค่าไฟแน่เลย พ่อโทรบอกเจ”เจ้าตัวพูดออกมาเอง สีหน้าเป็นกังวล...
            “ถ้าเขาโทรหา...เงินไม่พอหรืออะไรให้พูดกับพี่”จะว่าสั่งเสียงแข็งก็ได้ ก็น้องชอบดื้อรั้นไม่ฟังคำสั่งทุกที
            “พี่พุทอย่าว่าพ่อนะ...”ตัวเล็กจะรู้หรือไม่ว่าไอ้แววตาอ่อน ๆ ของตัวเอง ทำให้โดนเอาเปรียบได้ง่าย ผมกอดน้อง
            “พี่ให้เจี๊ยบยกอาหารขึ้นมาให้...เราหิวไหม”
            “พี่พุทต้องบอกออกมาก่อนว่าอย่าว่าพ่อเลยนะ”ไม่ยอมแฮะ ผมพยักหน้า
            “แต่ถ้าเจโดนทำร้ายอันนี้พี่ไม่รับประกัน ไว้ว่าใครหน้าไหนทั้งนั้นโอเคไหม”น้องทำปากจู๋ ผมจับหัวนั้นโยกลงเล็กน้อย สองสามที
            “พรุ่งนี้จะได้ไปเล่นน้ำแล้วน้า”
            “อือ”
            ยกถาดอาหารมาวางบนเตียง...มีรึจะมีกิน ฮ่าฮ่าฮ่า เคี้ยวตุ้ย ๆ น่าชังก่อนจะร้องหาขนมปังทาแยม กับแฮมอีก...ให้ดีไหมนะ?
            “จุ๊บ...ขอหน่อยน้า ไม่อิ่มเลยอ่ะ”ปากมัน ๆ ยังมาจุ๊บแก้ม ผมหัวเราะก่อนลงไปบอกเจี๊ยบ นี่ก็จัดมาซะชุดใหญ่ เอาใจกันอย่างนี้ไม่ให้น้องอ้วนได้ยังไง
            “กางเกงยังใส่ไซส์เดิมได้เหรอครับ”ผมแกล้งถาม
            “อืออออออออออออออ”ทำเสียงไม่พอใจ แต่ไม่ยอมหยุดกิน
            “ฮ่าฮ่าฮ่า อุ๊ส์”ไอ้ตัวเล็กยัดขนมปังใส่ปาก ผมก็ต้องเคี้ยว...กินไปด้วย
            “เจ...”
            “อือ...ไม่เอา”งับไส้กรอกอันเล็กไว้ ปลายอีกด้านยื่นให้น้องเจ
            “เร็ว...”ตัวเล็กงับแล้วจะปล่อยออก แต่ผมกดท้ายทอยเล็กเข้าหา...ชิมความหวานและป้อนไส้กรอกให้อย่างเนียน


 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 66 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:09:05

ตอนที่ 66

วันเล็ก ๆ ของเรา (ติณฑ์นาวม่อน)



[ติณฑ์]
            พ่อของไอ้เตี้ยให้ผมนั่งดูเอกสารสินทรัพย์บางส่วนที่จะแบ่งให้ดูแล ท่านถามว่าผมเห็นด้วยไหม อืม...งานรีสอร์ต ซึ่งในส่วนนี้นายฟ้าดูแลให้อยู่ แต่เหมือนเจ้าตัวไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ผมอยากจะถามคุณพ่อว่า...คุณพ่อน่าจะถามลูกชายคนเล็กนะครับ ผมยังเดาใจมันไม่ถูกเลย...ว่ามันจะชอบหรือไม่
            “ยังไงก็เปรย ๆ ให้หน่อยแล้วกันนะ”นั่นคือคำของคนเป็นพ่อ ฮา...ผมยิ้มรับแล้วเอาเอกสารยัดลงกระเป๋า ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมและหมวกให้ตัวแสบที่พาหลานออกไปซ่าในไร่
            คงเป็นภาพที่ชินตาไปตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ คนงานและทุกคนในบ้านจะเห็นไอ้เตี้ยเดินนำหลาน ซึ่งขาสั้น ๆ เดินตามไม่ค่อยทันอยู่เสมอ บุ้งพามิกกี้มาเยี่ยมชมไร่ วันนี้เลยจะไปปิกนิกกันเล็ก ๆ อุปกรณ์เตรียมมาครบแล้ว ผมเดินเอาเสื้อไปให้มันใส่
            “ไม่เอามันร้อน”ทำหน้างอ ไม่ยอมใส่...
            “แดดเลียผิวไหม้นะมึง”กระซิบบอก เลม่อนทำหน้างง...มองผู้ใหญ่สองคนยัดเสื้อไปในมือของอีกฝ่าย
            “บังคับ?”
            “แดดมันร้อน! เดี๋ยวไม่สบายนะ”
            “ใส่เสื้อนั่นแหล่ะร้อน...วุ้ย”ทำเสียงไม่ค่อยพอใจ ขี้เกียจเถียงครับ เด็กมันดื้อเถียงไปก็เท่านั้น ที่ทำได้คือเดินหนีดีกว่า ไม่อยากเหวี่ยงใส่ให้เสียอารมณ์
            “ม่อนอุ้ม”เลม่อนยื่นแขนเล็ก ๆ จะให้ผมอุ้ม ผมหัวเราะ
            “อุ้มม่อน ไม่ใช่ม่อนอุ้ม”แก้ให้ ยิ้มเยาะ ๆ ให้ไอ้เตี้ยนิดนึง ให้มันยืนกัดปากตัวเองอยู่นั่นแหล่ะ ง้อมากแล้วได้ใจ
            “ป่ะ ม่อนกินแซนวิชดีกว่า ติณฑ์ทำแซนวิชมาให้ม่อนคนเดียวเลยนะ”
            “เย้ ม่อนอยากกินทูน่า”
            “ทูน่าก็มี ไก่ทอดของโปรดใครน้า”พูดเสียงดัง ของโปรดไอ้เด็กข้างหลังนี่แหล่ะ หึหึหึ....ไหนจะข้าวผัดซีอิ้วที่มันอยากกินอีก อุตส่าห์หมักหมูไว้ซะอร่อยเลย นุ่มลิ้นมาก ๆ ใส่ผัก ใส่ไข่แบบเต็มที่เลย แกงจืดปลาหมึกยัดไส้อีก...โอ๊ยยยย หิวกันเลยทีเดียว
            “จะใส่ยังไงละ เสื้อเนี่ย!!!!!!”เด็กข้างหลังบ่นไม่พอจับเสื้อเหวี่ยงกลับด้านไปมา ผมถอนหายใจ...และยืนมองมันอยู่
            “จึ้ก~”จู่ ๆ มาเหวี่ยงโว้ย...ห่า กุต้องเดินกลับไป...วางเลม่อน แล้วดึงเสื้อมาจากมือมัน
            “หน้านี่งอดีจังเลยนะ”
            “เสือก”
            “หึหึหึ....”กลับด้านเอาแขนเสื้อออกให้ได้ตามทรง แล้วยื่นไปให้มัน...เจ้าตัวรับไปใส่หน้างอ ๆ
            “ใส่หมวกด้วยนะ”ผมยื่นหมวกให้มัน มีอีกใบให้เลม่อน...
            “ไม่เอา”พูดเสียงเบาลง...
            “ใส่แล้วน่ารัก ใส่เถอะ...อย่าให้โมโห”
            “มึงชอบบังคับ...”
            “ไม่รักจะไม่พูดด้วยเลยครับ”ใส่หมวกให้อาหลาน แล้วพากันเดินดูต้นไม้ไปเรื่อย ๆ เจ้าตัวเล็กดูคล้ายจะง่วงนอนอยู่หน่อย เพราะออกมานี่กันตั้งแต่เช้าแล้ว
            “หิวกันหรือยัง”
            “อือ”จะเที่ยงแล้ว ผมเดินนำมาที่ปูเสื่อไว้รอ...ข้าง ๆ มีกระติกอาหารอยู่เยอะแยะ โต๊ะเล็กญี่ปุ่นถูกกางไว้เตรียมพร้อม ไอ้เตี้ยวิ่งไปนอนบนเสื้ออีกด้าน เลม่อนก็ดิ้นจะลงแล้วลงไปนอนซบอกผู้เป็นอา
            “หิวววววววววววว”
            “รอบุ้งกับมิกกี้ก่อนแล้วกัน”ผมบอก ไหนจะนายฟ้าอีก แต่คนหลังบอกว่าไม่ต้องรอ...บางทีอาจไม่มีเวลามาอยู่ทานด้วย
            “ติณฑ์...”
            “ครับ”
            “หิวแล้ว~”
            “ไม่รอพี่มึงเหรอ จะกินเลยไหมละ”ผมถาม มันพยักหน้า...เลม่อนนอนกลิ้งกับเสื่อ
            “กรี๊ดดดดดด คริคริคริ”ไอ้เตี้ยฟัดพุงหลานไปสองดอก ไอ้ตัวเล็กนี่ก็ชอบนะ...ไม่ใช่ว่าไม่ใช่ชอบ
            เปิดกล่องผัดซีอิ้วแบ่งใส่จานให้ แล้วเทแกงจืดปลาหมึกออกจากแพ็คที่เก็บความร้อนได้ ยังอุ่น ๆ อยู่เลย...ผมเลื่อนจานแซนวิชออกมาวาง
            “น้ำเปล่านะ”
            “อ้าวววว แปปซี่ไม่มีเหรอ?”
            “กินมากท้องอืด”ผมบอก
            “ก็ดะ”ยื่นมือไปหยิกจมูกรั้น ๆ นั่นสักที วันนี้ว่าง่ายดีจัง
            “พรุ่งนี้กลับแล้วนะ”คนตรงหน้าหันมาทำหน้างอ...เหมือนว่าเสียดาย
            “ทำไมเร็ว”
            “ก็เลม่อนต้องกลับไปทำเรื่อง...แล้วมึงก็ต้องกลับไปเรียน”มันเงียบซึมไปเลย ผมกอดมันเบา ๆ
            “อีกสามสี่เดือนก็ได้เจอกันแล้ว”ผมบอก
            “ทำไมนาน?”ผมยักไหล่ ขำหน้ามัน...หลอกง๊ายง่าย
            กินเก่งกันทั้งคู่...แต่เลม่อนยังติดเล่นและผมต้องป้อนมันบ้าง กินของตัวเองบ้าง ไอ้เตี้ยแทบจะกินทุกอย่างที่ขวางหน้า ผมต้องร้องห้ามเพราะว่าอยากเหลือให้พี่มันกินด้วย นั่งทานกันสักพักบุ้งและมิกกี้ก็เดินเข้ามา
            “เป็นไง อร่อยไหมครับ”บุ้งนั่งข้าง ๆ น้องชายตัวเอง
            “มอมหมี่...ม่อนมีฟันสวยยยย”จู่ ๆ เจ้าตัวก็อวดฟันของตัวเอง เมื่อเช้า...คุณอาแปรงให้เชียวนะ ไม่สวยได้ยังไง
            “ครับ น้องเลม่อนต้องแปรงฟันทุกวันจะมีฟันสวย ๆ”มิกกี้ยิ้มยีฟัน
            “กินเลยไหม”ผมยกจานให้ ทั้งคู่นั่งข้าง ๆ กัน ตักข้าว...เตรียมทานข้าวกลางวัน สงสัยเด็กข้าง ๆ ผมจะยังงอนพี่ชายไม่หาย ถึงกับไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย
            “อร่อยจัง น้องทำเหรอครับ”ผักบุ้งพูดเอาใจ แต่คนตรงหน้าเบะปาก...กิน ๆ ส่วนของตัวเองเงียบ ๆ เป็นอันรู้กันว่าอย่างไปเซ้าซี้ ไม่งั้นระเบิดลงแน่ ๆ มิกกี้เหมือนจะชินที่มันเป็นแบบนี้...เธอก็เงียบ ทำเป็นคุยเรื่องอื่น ๆ ไป
            “ตกลงจะย้ายมาอยู่ที่นี่เลยไหมครับ”ผมถาม เพราะว่าคุณพ่อก็เตรียมถมดินสร้างบ้านให้แล้ว มิกกี้ยิ้มบาง ๆ ป้อนอาหารใส่ปากเลม่อน
            “ก็....ต้องไปเก็บวิชาให้ครบ มิกกี้ก็ต้องกลับไป...หาครอบครัว...”บุ้งมองหน้ามิกกี้
            “ครอบครัวอยู่ที่โน่นหมดเลยเหรอครับ ทำอะไรกัน?”ผมถาม
            “มีบริษัทที่โน่นค่ะ ก็คงกลับไปช่วยที่บ้านก่อน...ส่วนเจ้าตัวเล็กนี่ อาจจะต้องให้มาเรียนที่นี่ สักห้าขวบค่อยดูว่าจะเอายังไงกันต่อ ได้ไหมคะ?”
            ผมยิ้ม...ในใจตอบไปแล้วว่าไอ้ แต่อีกคนกลับเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร หึหึหึ...
            “ม่อนอยากอยู่”เลม่อนมองตาแม่ตัวเอง
            “จ้า อยู่ที่นี่ต้องห้ามดื้อนะ...ไม่มีมอมหมี่แล้ว”
            “ม่อนไม่ดื้อ...ถ้าดื้อนาวไม่รัก”
            “เหอะ! ปกติฉันรักแกเหรอว่ะ?”ไอ้เตี้ยพูดลอย ๆ ผมตบหลังมือมันเบา ๆ
            “ดูแลน้องให้พี่นะ....พี่รู้ว่าเราดูแลได้”ผักบุ้งยิ้ม
            “......................................”
            “โหเงียบแบบนี้ พี่ใจเสียนะเนี่ย...ตัวเล็ก บอกพี่หน่อยเร็ว...ว่าเราจะดูแลเลม่อนได้”
            “.......................................”ผม มิกกี้ และบุ้งแอบยิ้มออกมาพร้อมกัน
            “ถ้าไม่ได้...คงจะต้องจ้างพี่เลี้ยงพี่โน่นละครับ มิกกี้ตอนนี้เป็นตัวหลักของที่บ้านเขา ผมก็ทำงานด้วย...เรียนด้วย เวลาคงจะมีไม่พอ”บุ้งหันมาบอกผม
            “ครับ”
            “แต่จ้างพี่เลี้ยงก็ยังไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้รึเปล่า...เจอโหด ๆ นี่ เลม่อนแย่แน่เลย...แกไม่ค่อยติดใครด้วย”อันนี้ผมเห็นด้วยนะ เลม่อนสนุกสนานกับทุกคนก็จริง แต่รู้เลยว่าถ้าแกติดใคร...จะคอยแต่มองหาตลอดเวลา อันนี้ผมสังเกตเอาจากเวลาเลม่อนตื่นนอน น้องเจกวาดตามองหาไอ้เตี้ยก่อนเลย ถ้าไม่เจอก็จะถามว่าอยู่ไหน...ซึ่งปกติแล้วผมเป็นคนหาข้าวหาน้ำป้อนให้ด้วยซ้ำ แต่น้องไม่เอา TT
            “แพงไม่ว่า...แต่กลัวจะมาทำอะไรลูกเรา”มิกกี้พูดเป็นการเป็นงานขึ้น
            “เอาไงดีครับ”พี่ชายหันไปหาน้องชาย
            “ม่อนอยู่กับนาว...”เลม่อนไปกอดคออาแล้ว รู้ด้วยนะ...ว่าผู้ใหญ่พูดอะไรกัน
            “อานาวเหมือนไม่ให้อยู่ด้วยเลยครับเลม่อน ป๊าพาเรากลับดีกว่า”
            “ไม่!!!!!”เลม่อนกอดคออาแน่น บีบน้ำตา...เห็นไหม ร้องไห้ง่ายจะตาย
            “เจ็บนะ!!!”ไอ้เตี้ยพยายามแกะมือหลานออก แต่ไม่ออก...เดี๋ยวนี้เพิ่มฟังก์ชั่นกระทืบเท้ามาด้วย
            “ม่อนจะอยู่กับนาวววววว”
            “อยู่กับป๊าเห๊อะ...อานาวเบื่อม่อนแล้ว”บุ้งแกล้งลูกตัวเอง
            “ฮึก....”เลม่อนก้มหน้าจ้องตาอา
            “อะไรเล่าไอ้เตี้ย!!! วุ้ย!!!!”เดี๋ยวนี้เรียกหลานว่าเตี้ยนะครับ
            “จุ๊บ....”
            “โว้ยยยยยยยยยยยยย เดี๋ยวเหอะๆ”เลม่อนเอาปากมัน ๆ จุ๊บปากอาอีกแล้ว หลานตัวเล็ก...กอดคอแล้วหัวชนกับอา ไอ้เตี้ยนี่ก็นั่งหน้าแดง เพราะความอาย เลม่อนเลยนั่งตักกอดแขนไม่ลุกไปไหนอีก
            ไม่บอกก็คงมีคำตอบอยู่แล้วกันทุกคน ทำไงจะแยกอาหลานคู่นี้ได้...เลม่อนติดไอ้เตี้ย จนไม่เอาใครทั้งนั้นแบบนี้ ผมเริ่มเห็นหายนะอีกสองสามวันที่เลม่อนต้องกลับเยอรมัน เดี๋ยวค่อยถาม...ว่าไอ้เตี้ยจะไปส่งหลานไหม
            “หิวนม”
            “เฮ้ย!!!!!!!!”
            “ฮ่าฮ่าฮ่า”หัวเราะกันร่วน แม้กระทั่งเด็กน้อยไหลลงไปนอนตักอาด้วยหน้าที่เปื้อนน้ำตาอย่างนั้น เลม่อนบอกหิวนมแล้วดันเลิกเสื้อคุณอาขึ้น
            “ไอ้นี่...นี่โว้ย!!!”
            “นาวครับพูดกับน้องดี ๆ”
            “ไอ้นี่...โว้ยย”เลม่อนพูดตาม ไอ้เตี้ยตีปากหลาน
            “ถ้าพูดตามจะไม่รัก”ผลักหลานออก...ก้นกระแทกพื้น แต่เลม่อนก็ดีดตัวขึ้นมานอนตักอาใหม่
            “ไม่พูดๆ นาวรักม่อน” (จริง ๆ ต้องม่อนรักนาว) ผมมองหน้าบุ้ง....ใครเสร็จใครครับงานนี้????
            ทานและเล่นกันไปเรื่อย ๆ จนอิ่ม...ผมอยากจะเดินดูไร่อีกสักหน่อย กลับเข้าบ้านคงไม่ได้ออกมาแล้ว ชวนไอ้เตี้ยออกมาด้วย...ไม่ชวนเดี๋ยวมันงอนหนัก หาว่าทิ้ง...ไอ้เตี้ยมา เลม่อนก็ต้องมาตามก้นกัน ฝากของให้บุ้งเก็บ...และเอารถกอล์ฟกลับไปด้วย ผมให้เลม่อนขี่หลัง...เดินมาจนเกือบถึงโรงปศุสัตว์มีวัวและม้าเรียงกันอยู่ในคอกมากมาย
            “ติณฑ์~~~~~~~~~~ ขุนเชื่องงงงงง มะกรูดลูกพ่ออออออออ”ไอ้มะกรูดกลายเป็นหมาประจำโรงปศุสัตว์ไปแล้ว เห็นคุณแม่บอกว่ามีสัตวแพทย์ประจำที่นี่ ขอเลี้ยงไว้...จนมันติดเขาไปเลย
            ไอ้มะกรูดกระโดดดีใจเห็นเจ้านายเก่า ดีดดิ้น...วิ่งไปมา เลม่อนอยากลงไปวิ่งบ้าง...แต่ผมจับไว้แน่น กลัวหมาตะกุยหน้า มะกรูดมันชอบเลียกลัวน้องติดเชื้อโรค ส่วนไอ้เตี้ยภูมิต้านทานมันดี...ไม่เป็นไร ฮา
            บ๊อกๆ ๆ ๆ เสียงเห่าดีเหลือเกิน
            “มันอ้วนขึ้นไหม”ผมถาม ไอ้เตี้ยพยักหน้า
            “ม่อนเอาเปล่า มะกรูด”
            “เอา ๆ ม่อนอยากได้”
            “อย่าจับมัน!!! เดี๋ยวต้องไปล้างมืออีก”ผมร้องห้าม
            “ก็ทำไมละ...จะเอาก็ลงมา”เลม่อนดิ้นลงจนได้ ผมถอนหายใจ...ดูแล้วว่าระวังดี ปลอดภัย จึงค่อย ๆ เดินดูคนงานล้างคอกทำความสะอาด วัวพวกนี้ถูกต้อนเข้ามาแล้ว...แต่บางส่วนจะถูกปล่อยไว้ให้กินหญ้าข้างนอกจนเย็น เดินนับดูมีประมาณ 10 กว่าตัวได้ ส่วนม้าก็ดูแก่ ๆ หลายตัว
            “ติณฑ์เอากลับได้ไหม”ไอ้เตี้ยกอดมะกรูดพร้อมจูบปากหมา คิดในใจ! ระหว่างมันยังไม่แปรงฟันอย่ามาจูบกูนะเฟ้ย! ยี้!!!!
            “เอาดิ”ผมบอกคิดถึงมันเหมือนกัน
            “อะไรครับ ๆ ใครจะเอาหมาไปไหน”เสียงตะโกนดังข้ามคอก ผู้ชายสูงใหญ่ท่าทางมีอายุใส่แว่นเดินเข้ามา
            “ลุงหมอ”ไอ้เตี้ยวิ่งไปกอด
            “เฮ้ย!!!! ลุงเพิ่งไปล้วงก้นวัวมา”ผู้เป็นลุงเอามือออก ไอ้เตี้ยทำหน้ายี้...ผละออกมา ฮ่าฮ่าฮ่า
            “ไปไงมาไงละเรา วิ่งมาเล่นถึงนี่ได้”
            “พาคนมาไม่เห็นวัวเห็นควาย~ มาดูวัวดูควาย~ แถวนี้ละครับ”เน้นคำหลังแล้วหันมามองผม
            “เรานี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
            “สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้
            “ลูกเขยประสิทธิ์เหรอเนี่ย หล่อ ๆ แต่น้อยกว่าลุงนิดนึง”ผมหัวเราะ กับท่าทางใจดีและเป็นกันเองของท่าน
            “ลุงสนิทเป็นพี่ของพ่อกูน่ะ”มันกวนผมต่อ ผมยิ้ม ๆ ไม่ใส่ใจเด็กน้อยตรงหน้า
            “ก็เป็นเครือญาติกันนี่แหล่ะ เป็นไง...สนใจเลี้ยงวัวหน่อยไหม”ลุงสนิทถาม ชี้ให้ดูวัวมากมายเรียงยาวไปสุดใต้หลังคา
            “ก็คิดว่าสนใจดีครับ”ผมตอบกลาง ๆ เป็นคำตอบที่ไม่ให้เสียน้ำใจของผู้ใหญ่
            “อือ ดี...หน่วยก้านดี รูปร่างแบบนี้ดูวัวกระทิงได้ทั้งฝูง”ลุงแซว
            “ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะออกมา ชอบหรือด่าว่ะ!? ฮ่าฮ่าฮ่า
            “แม่บอกไอ้กรูดมันติดลุงแล้วเหรอ ลุงหมอมีดีอะไร...บอกมานะ”ไอ้เตี้ยทำหน้าจริงจัง
            “ให้ข้าวมันกิน...มันก็ติดทั้งนั้นแหล่ะ ขึ้นชื่อว่าหมา”
            “อือ ลึกซึ้ง...จริง ท่านลุง”
            ผมว่าก่อนที่มันจะเลอะเทอะไปกันใหญ่ ต้องรีบพามันกลับบ้าน...ฟ้ามืด ๆ ไม่นานฝนคงตกแน่ ๆ เราบอกลาคุณลุงสนิทแล้วเดินจากมา ไอ้มะกรูดทำท่าจะวิ่งตามมาด้วย...แต่ถูกกลั้นเข้าคอกเสียก่อน ไอ้เตี้ยกอดเอวผม
            “หมากู~”มันครางเบา ๆ ผมกอดมันไว้รู้ว่ามันก็รักหมาที่ซื้อมาไม่น้อย
            “เอาไว้ค่อยมาเล่นใหม่”ปลอบมันไปตลอดทาง เลม่อนตาปรือ ๆ เหมือนจะหลับ...ผมอุ้มเด็กน้อยไว้จนถึงบ้าน
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
             กลับมากรุงเทพฯ หลายวันแล้ว ไอ้เตี้ยมันไปเรียนปกติ กลับมาก็เหนื่อยอ่อนไปแทบทุกวัน ถามว่าเรียนหนักไหมก็ไม่ตอบ มันบอกแค่ว่า...ใครสักคนในห้องนี่แหล่ะ กวนตีนมัน...ไม่ยอมบอกว่ามีสอบ ทั้ง ๆ ที่อาจารย์ก็บอกทุกคนแล้ว ผมบอกไม่ให้ไปมีเรื่องอะไรอีก วันนี้ก็เหมือนกัน...มีเรียนตั้งแต่แปดโมงเลิกเที่ยง กลับมาก็วางหนังสือ น้ำไม่อาบ ข้าวไม่กิน...เข้าไปนอนในห้องเลย ไอ้เราก็ต้องตามแก้เสื้อผ้า...เปลี่ยนชุดให้ ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะเห้ย มีอารมณ์เหมือนกัน...รออีกไม่กี่วันพ่อจะจัดเต็มให้ เอาให้คุ้มสุด ๆ เลย สี่โมงเย็นผมถึงไปปลุกมันตื่น...กลัวว่าจะนอนนานเกินไปเดี๋ยวปวดหัว พรุ่งนี้ตีสี่เลม่อนเตรียมตัวกลับเยอรมันแล้ว...พ่อแม่มันก็มานอนที่บ้านเตรียมไปส่งหลานวันพรุ่งนี้ ปู่ย่าตายายอยากตามมาก็ไม่ได้ เพราะท่านไม่ชอบนั่งรถกันนาน ๆ ปวดเมื่อยกันง่าย
            “เลม่อนมาหาย่าหน่อยเร็ว”คุณแม่เรียกเลม่อน เด็กน้อยสนใจแต่ของเล่น...
            “เลม่อนคุณย่าเรียกเร็วลูก”บุ้งก็เรียก เลม่อนไถรถไปหา...กำลังติดเล่นรถ
            “เอ้านี่คุณย่าให้นะครับ...ไว้กินขนมน้า”โห...เงินเป็นปึกเลยครับ
            “เลม่อนไหว้คุณย่าสวย ๆ”พ่อมันพูดครับ แหม่....มารยาทดีขึ้นมาซะงั้นเลม่อนกราบงาม ๆ ก่อนที่พ่อมันจะเอาเงินในมือออก ไอ้เตี้ยเดินหาวเข้ามา เมียกู...ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาโคตรสั้น!
            “ฮาววววว หิวข้าวอ่ะ”มันเดินบ่นเข้ามา...นั่งกอดเอวแม่
            “พ่อเก็บไว้ให้นะครับ”บุ้งกระซิบบอกลูกชายตัวเอง
            “ไม่!!!! ม่อนจะให้นาว”ฮา เอาแหล่ว ๆ ทุกคนหัวเราะ
            “เอามาให้พ่อเก็บไว้ ซื้อขนมไง...”
            “ไม่เอา ให้นาว”
            “มา ๆ เอามานี่...”ไอ้เตี้ยแบมือออก เลม่อนก็วางเงินบนฝ่ามือ...กร๊าก ๆ
            “ดีมาก...เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ต้องใช้เงิน จำไว้!!!!”เลม่อนเหมือนจะเข้าใจ แต่ทำหน้างง...แล้วไปเล่นรถในมือต่อ
            “เสร็จโจรใช่ไหมแม่”ไอ้เตี้ยยักคิ้วถามแม่มัน แกว่งเงินในมือไปมาเหมือนรำพัด บุ้งก็ไม่กล้าพูดทวงน้องไง...มิกกี้ยิ้มไปยิ้มมาเหย ๆ
            “เอาให้พี่เขาเก็บไว้”
            “แม่ให้มันเยอะเกินไปป่ะเนี่ย”
            “มันเมินอะไร...พูดจา เราใช้เยอะกว่านี้”แม่ลูกเถียงกันละครับ
            “เยอะอะไร ตอนเค้าเด็ก ๆ เค้าไม่เคยจับเงินขนาดนี้เลยเหอะ”
            “ใช้ค่ากิน ค่าอยู่ ค่าโรงเรียนอะไร”แม่เริ่มมั่วไปทางไหนนะครับ ฮ่าฮ่าฮ่า...คนแก่มักเป็นงี้ละ เถียงเราก็ไม่ทันก็ไปขุดเรื่องอะไรมาก็ไม่รู้ พ่อแม่ผมก็เป็น...แต่มันเป็นการเถียงการสนุก ๆ ภายในครอบครัว ไม่ได้ถือเป็นเรื่องซีเรียสจริงจังอะไร
            “แม่มั่วตลอด”ไอ้เตี้ยหัวเราะ นับเงินในมือ...ห้าหมื่นบาท!!!!!!
            “อะ”มันยื่นให้มิกกี้ เธอตกใจเล็กน้อย...เพราะปกติไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์อะไรกับไอ้เตี้ย ก่อนจะยื่นมือออกไปรับ หน้าเป็นชมพูเรื่อ ๆ
            ไอ้เตี้ยมันก็เขิน ๆ แต่ทำเป็นนิ่ง...เหอ ๆ พี่สะใภ้กับน้องสามีมือใหม่ก็เงี้ย ไม่เหมือนผม...ผมเข้ากับทุกคนง่าย คืนนี้คือคืนสุดท้ายที่ไอ้เตี้ยและเลม่อนจะได้อยู่ด้วยกัน คุณอานอนริม...ส่วนเลม่อนนอนกลาง กินข้าวอาบน้ำแล้วก็ขึ้นเตียงกันเรียบร้อย ผมบอกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ...นี่สองทุ่มครึ่ง ควรนอนได้แล้ว...เลม่อนขึ้นเครื่องตอนตี 4.30 น.
            “หอมติณฑ์ คึคึคึ”ไอ้เตี้ยสั่ง...เลม่อนวิ่งมากระโดด ๆ ดึงกางเกง
            “อะไรเล่าเห้ย”ผมดึงขึ้นแทบไม่ทัน ไอ้สองคนก็หัวเราะคิกคัก...เลม่อนเห็นว่าผมไม่ย่อตัวให้แน่ พี่ท่านทำไงรู้ไหมครับ จุ๊บตรงหน้าขา แล้ววิ่งกลับไปหาอา...
            “ไม่ได้ๆ ต้องหอมแก้ม”เห็นได้ชัดว่าแกล้งหลาน เลม่อนวิ่งมาอีก...ดึงกางเกงผม
            “ติณฑ์ๆ”
            “วุ้ย...อะไรครับ!!!! ติณฑ์ทาแป้งก่อน”
            “หอมมมม ม่อนจาหอมมมม”ย่อตัวลง ยอมให้ก็ได้...
            “จุ๊บ”ไอ้บนเตียงเอามือกุมท้องหัวเราะ อะไรของมันว่ะ
            “ยี้....”เลม่อนเอามือปิดปากหัวเราะตามอา อะไรของมันสองคนว่ะ...รู้สึกชีวิตไม่ค่อยปลอดภัยขึ้นมาแล้วละสิ นี่หวีผมไปอย่างระแวงสุดฤทธิ์
            “แปะแก้มติณฑ์”ไอ้เตี้ยสั่ง ตัวน้อยก็วิ่งมา...หาผม ยื่นมือขึ้นมา...คราวนี้รู้ละ มันเทนมใส่มือหลานเพื่อจะเอามาแปะแก้มผมให้มันเหนียว ๆ เมื่อกี้...มันคงเอานมเหยาะ ๆ ใส่รอบปากหลาน เพราะผมรู้สึกเหนียวแก้มขึ้นมาทันที กูก็ว่า...ได้กลิ่นนมอะไรว่ะติดจมูก
            “กร๊ากกกๆๆๆๆๆ”
            “ฝีมือใคร!!!”ผมจ้องหน้ามันสองคน
            “หนี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆ”เลม่อนวิ่งหาอาวิ่งไปกรี๊ดไป ไอ้อา...ก็วิ่งกระโดดขึ้นเตียงรอบห้อง เป้าหมายง่าย ๆ ขาสั้น ๆ ก่อนครับ
            “มานี่ซะดี ๆ”ทำเสียงขู่ฟ่อด้วยครับ อุ้มเลม่อนชูขึ้นเหนือหัว...ไอ้นี่ก็กรี๊ดดีจริง ๆ
            “กรี๊ดๆ ๆๆๆๆๆ ตุ้บ ๆ ๆๆๆ ฮะๆๆๆ ฮ่าๆๆ กรี๊ด”
            โอ๊ย...กู!!!!!!! ถูกเลม่อนเอาเท้าถีบหน้า...แถมยังตบหน้าผมไม่ยั้งอีก แทบจะเหวี่ยงหลานฟาดกับนอน
            “ฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ยยย..กูขำไม่ไหวละ!!!!”ไอ้เตี้ยยืนหัวเราะอยู่มุมห้อง ผมวางเลม่อนบนเตียง
            “ฮะ ๆ ยะ อย่าๆๆๆ”
            “มานี่!!!!!”ไอ้เตี้ยมันจะหนีครับท่านผู้ชม กอดรัดกันไปกันมา...มันก็ลงไปนอนกับพื้น ทำตัวหนัก ๆ ให้ผมลากไม่ได้ แต่กูคือคนเหล็ก ฮ่าฮ่า
            “กรี๊ดดดดดด นาวๆๆๆ”เลม่อนหัวเราะบนเตียง กระโดดไปมา...เหย่งๆ
            ผมจับข้อเท้าลากไอ้เตี้ย...เหมือนมวยปล้ำประหนึ่งว่าตัวเองเป็นแชมป์ปีล่าสุด ไอ้เตี้ยมันดิ้น ๆ หนี แต่ไม่หลุดว่ะ ตีนอีกข้างมันไม่ปล่อยให้ว่างเปล่านะ ถีบบ้างอะไรบ้าง ตุ้บตั้บ ๆ จนต้องรวบ...สองข้าง
            “มานี่...”
            “อร๊ากกกกก ปล่อยกูๆๆๆๆ ปล๊อยยยยยย”
            “กรี๊ดดดดดดดดด นาว ๆ ๆ ๆ ๆ กรี๊ดดดด”เลม่อนนี่สะดิ้งแต่เด็กนะครับ เหมือนดีใจที่อามันโดนผมจับได้ ฮ่าฮ่าฮ่า
            “แฮ่ก ๆ”ไอ้เตี้ยหอบละ
            “ปล้ำเลยดีไหม”ผมมองตามันแกล้งจะทำเป็นถอดเสื้อ
            “เฮ้ย!!!!! ปล๊อยยยย!!!!!”
            “ทำนาวไม!!!!! ทำนาวไม!!!!”เลม่อนดึงคอเสื้อผม แล้วกรี๊ดลั่น
            “ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออ”ผมกับไอ้เตี้ยตกใจพอกัน...ผละออก แล้วอุ้มเลม่อน
            “โอ๋ ๆ ไม่ได้ทำครับ หยุดร้องเร็ว”ผมปลอบ...ไอ้เตี้ยตกใจนั่งกัดเล็บตัวเอง
            “ฮืออๆๆๆๆ”
            ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูรัว
            “ติณฑ์...พ่อกับแม่นะ มีอะไรกันลูก”ผมเดินอุ้มเลม่อนไปที่ประตู เปิดออก...ยืนกันครบเลย
            “มีอะไรกัน...เสียงเลม่อนดังไปถึงข้างล่าง”สีหน้าท่านดูตกใจมาก ๆ ผมยิ้มแหยะ ๆ ให้รู้ว่าไม่มีอะไรร้ายแรง
            “เล่นกันครับ เลม่อนร้องเลย”
            “ฮือออออออออ”
            “โอ๋ ๆ มาหาพ่อมะ”บุ้งอุ้มไปปลอบ ไอ้เตี้ย...พอสภาพตัวเอง เหมือนถูกรุมโทรม...เดินมาหาแม่ แม่ปัดผมมันให้เข้าที่
            “ทำอะไรน้องนะ...มะนาว”
            “ทำที่ไหน ไอ้ติณฑ์หรอก...มันแกล้งอ่ะ”กอดเอวแม่ใหญ่ พ่อมันตบหลังหลานคนเล็ก...ที่สะอื้นไห้ไม่หยุด
            “พูดกับพี่เขาดี ๆ”
            ทุกคนยืนมองเลม่อน...คอยปลอบบ้างอะไรบ้าง
            “น้องไม่หยุดหรอก ต้องให้มะนาวอุ้ม”มิกกี้แนะนำ
            “หยุดครับคนเก่งไม่ร้อง...”บุ้งอุ้มต่อ...แต่ก็ไม่ยอมหยุดจริง ๆ
            “นี่ไง...อานาวไม่เป็นอะไรเลย ยืนดูลูกอยู่นี่”บุ้งหันเหความสนใจ
            “เออ ให้มันดูหน้าอามัน”คุณพ่อพูดนิ่ง ๆ เลม่อนหันไอ้เตี้ยก็อ้าแขนจะไปหา เงียบกริบ...กอดคอแน่น
            “พรุ่งนี้ใครจะเอาอยู่ละเนี่ย”คุณแม่แซว...ตบหลังหลานเบา ๆ ยืนกันอยู่หน้าห้องสักพัก
            “ไป ๆ แยกย้ายกันไปนอน....อย่าพาหลานเล่นอีกนะ”ท่านหันมาเตือนอีกหน ก่อนจะพากันเข้าห้องใครห้องมัน ผมมองหน้ามันแล้วยักคิ้ว
            “มองหน้าผัวทำไมเตี้ย!”
            “หน้ามึง...คล้าย ๆ ว่ากูเคยเห็นที่ไหน”
            “ที่ไหนว่ะ?”เดี๋ยวนี้มันเพิ่มสกิลแล้วนะ มือนึงอุ้มหลาน...อีกมือจับคางผมเบี่ยงไปซ้ายทีขวาที แล้วทำหน้าจริงจัง
            “ตัวที่แม่งชอบเลื้อยในสภาอ่ะ...รู้จักป่ะ”แล้วมันก็หัวเราะคิกคัก เอาหน้าผากชนกับเลม่อนหัวเราะ หน็อยยยย!!!
            จุ๊บ~
            ก้มจุ๊บแม่ง...ไอ้คุณอาเม้มปากตัวเอง หยุดขำแล้วหน้าแดง
            “ใครบอกให้ทำ!”
            “จุ๊บ~” โดนอีกที เลม่อนหัวเราะ...
            “รู้สึกยังไง...ได้จุ๊บเหี้ย?”
            “สัส”
            “หน้าแดงทำไม???? หน้าแดงทำไมครับ?????”มันอุ้มหลานไปวางบนเตียง...เลม่อนไม่ยอม จึงต้องไถลลงไปนอนด้วยกัน
            “หึหึหึ”ผมหัวเราะแบบผู้ชนะ
            “นาวรักม่อน”เลม่อนพูด...กลับกันอีกละ
            “จุ๊บบบบบบบบบ”คุณหลานจุ๊บปากคุณอา
            “รักมากไหม”ผมถาม ห่มผ้าให้ทั้งคู่...
            “มาก ๆ ม่อนรักนาว นาวรักม่อน”ไอ้เตี้ยยิ้ม...โดนหลานเอามือลูบแก้ม
            “พรุ่งนี้ใครจะงอแงก่อนกัน!?”ผมถามลอย ๆ นึกห่วง...ถึงวันต่อไป
            กว่าจะหลับได้...เฮ้ออออออออออออออออออออออออ ได้ยินเสียงมันเล่นกัน...จนเสียงค่อย ๆ เงียบไปเอง ผมค่อย ๆ ย่องเปิดลิ้นชัก เอารูปที่ให้เด็กไปล้างออกมา...เอาไปให้บุ้งกับมิกกี้ชุดนึง ส่วนอีกชุดนึงเก็บไว้เอง เป็นรูปที่อาหลานได้ใช้เวลาร่วมกันอยู่ที่นี่ ก่อนจะกลับมากอดไอ้เตี้ย...มันยิ้มให้กับผมเบา ๆ
            “จุ๊บ...”
            “รักมึงรู้ไหมครับ”มันพยักหน้า
            “ขอบคุณนะ....”จูบหน้าผากแล้วปล่อยให้มันกระชับอ้อมกอดหาหลานต่อไป ผมเดินอ้อมมานอนอีกฟากนึงของเตียง ยืนมือไปจับมือมันไว้ นอนกอดกันทั้งสามคน ไม่อบอุ่นก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว~



 :ling3: :ling3: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 67 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:10:05

ตอนที่ 67




            [ติณฑ์]
 
            รู้ไหมว่าอะไรน่าเบื่อที่สุดในโลก สำหรับผมแล้ว...ถ้าพูดถึงอะไรที่โคตรของโคตรน่าเบื่อ คือการปลุกไอ้เตี้ยนี่ตื่นนอนเนี่ยแหล่ะ เมื่อคืนกว่าจะนอน...พอถึงเวลาก็ไม่อยากจะตื่น ผมปลุกก็เหวี่ยงกวนตีนใส่อีก แม่งน่าโบกจริง ๆ รอบที่ 2 แล้วนะ มันคนเดียวไม่เท่าไหร่กระชากทีเดียวตัวลอยจากที่นอนได้แล้ว นี่มีไอ้เด็กลิงกังนอนกอดกันปานจะกลืนนี่อีก
            “ตื่นกันหรือยัง เดี๋ยวไม่ทันนะคะ”มิกกี้เดินวนมาหน้าห้อง เตือนรอบที่ 2 เช่นกัน
            “ขนกระเป๋าไปข้างล่างเลย ไม่นานหรอก”ผมบอก...ไอ้เตี้ยไม่ต้องอาบน้ำก็ได้ แค่ล้างหน้าแปรงฟัน...ก็ไปได้แล้ว
            “เอ้า...พ่อติณฑ์ทำอะไร ไปเลี้ยงน้องมา...เดี๋ยวจะไม่ทันไปส่งกันพอดี”แม่เดินมาบ่นแล้วครับ ผมเดินเข้ามาในห้อง เปิดไฟสว่างโร่
            “เตี้ย! เตี้ย!!!!!”
            “อืออออ”
            “ลุกล้างหน้า!!! เร็ว ๆ เดี๋ยวเลม่อนไปขึ้นเครื่องไม่ทัน”
            “เออออออ”แล้วมันก็นิ่ง ผมจับไหล่มันเขย่า
            “เอออออออออออ อีก 10 นาที!!!!”พูดเหมือนละเมอ เหอะ ๆ ไม่ใช่ปลุกไปเรียนนะครับ!!!!
            “ไม่ 10 แล้ว!!!! เลม่อนจะขึ้นเครื่องวันนี้!!!!”
            “เอออออออ 5 นาเท้!!!!!”โว้ยยยยยยยยยยย...ปวดหัว!!!! ไม่รู้จะทำอย่างไร...แยกเลม่อนออกมา นี่ก็ติดหนึบอีกเหลือเกิน ผมดึงออก...ไอ้หลานก็รีบกอดอกซุกเข้าอกต่อ ไอ้เตี้ยก็กอดหลานซะแน่น!!!
            “เลม่อน...ม่อนครับ เลม่อนนน”
            นิ่งสนิท! มันนอนหรือตายกันว่ะ!?!?!?!
            แงะเท่านั้น!!!! อันดับแรก...กระชากผ้าห่มออกก่อน ผมจับแขนเลม่อนแล้วดึงน้องออกมาเลยครับ แรงพวกมันรึจะสู้แรงผมได้ เลม่อนพอจะรู้สึกตัว...หรี่ตาลืมขึ้นมา มองหน้าผมแล้วมองหาไอ้เตี้ย
            “ม่อนหานาว”พูดเสียงแหบ ๆ
            “นาวบอกให้ม่อนอาบน้ำก่อน...นะครับ”
            “ไม่! ม่อนหานาว!!!”กรรม...พาเดินเข้าห้องอาบน้ำเลยครับ
            “นาวบอกม่อนเหม็น นาวไม่ชอบคนเหม็น”
            “ม่อนเหม็น?”
            “ครับ ๆ อาบน้ำเดี๋ยวนาวพาเที่ยว ตัวหอม ๆ ค่อยไปปลุกนาวนะ”คิดว่าว่าง่าย...ที่ไหนได้ มันหลับครับ ผมก็อาบให้ทั้ง ๆ ที่หลับแบบนี้แหล่ะ เสร็จก็เอาผ้าขนหนูพันร่าง...แล้วอุ้มไปให้พ่อแม่เขาจัดการต่อ ส่วนตัวเองก็เดินเข้ามาในห้อง ไอ้คนหลับอุตุ...เอาแขนซุกตัวเอง เพราะความหนาว เหอะ...อยากนอนท่านั้นก็ตามใจ
            เปิดตู้หยิบมินิคูเปอร์คันเล็กที่สะสมไว้ออกมาใส่กล่อง สีนี้เป็นสีที่ชอบด้วย ผมพ่นเอง...ทำลายเอง ซื้อมาทุกชิ้นส่วนเก็บไว้อย่างดี หวงมากถึงขนาดตู้เก็บต้องมีกุญแจล็อคไว้ ปกติไม่เคยล็อคหรอกครับ ตั้งแต่ไอ้เตี้ยมันทำเจ๊งไปคันนึงนั่นแหล่ะ เลยต้องล็อค ห่างมือมันไว้ดีที่สุด ผมจะเอาคันนี้ให้เลม่อน...เพราะน่ารัก เหมาะกับแกดี
            “จะไปไม่ไปเนี่ย”เดินมาหาไอ้เตี้ย
            “ถ้าไม่ไปนอนอยู่บ้านนะ”ลูบหัวมันเบา ๆ ไอ้เตี้ยขยับตัวช้า ๆ แล้วนอนหงายขึ้น...ค่อยมองเพดาน
            “อืออออออ”บิดขี้เกียจใหญ่ ผมยิ้มแล้วหัวเราะมัน
            “จะไปไหม?”ถามอีกที มันพยักหน้า...
            “ไปแปรงฟัน...ล้างหน้า”
            “อุ้มดิ”
            “ตลกแล้ว...เหอ ๆ โตแล้วนะมึง”
            “ไม่อุ้มไม่ไป”มันพูดอย่าเป็นต่อ ผมหรี่ตามอง
            “ไม่ไปนอนเฝ้าบ้านโว้ยยยย”หัวเราะอย่างข้าเหนือกว่า ไอ้เตี้ยไวมาก...มันยกตีนขึ้นมาถีบเลย อะไรว่ะ!!!!!! แค่นี้ต้องโหดใส่ด้วย
            “อะ โอ๊ยย เจ็บ ๆ”
            “สมน้ำหน้า อยากกวนกูก่อน...หลายครั้งละมึงอ่ะ เห็นว่าไม่หือ...ได้ใจใหญ่เลยนะ”โหหหหห...ดูคำพูดคำจามันนะครับ ไอ้นี่วอน...
            “ครับ ๆ พี่ครับ จะไปไหมครับ มา ๆ นั่งลง...เดี๋ยวอุ้มนะครับ”ผมแกล้งกระชากขา มันตกใจเอาเล็บจิกที่นอน แต่ไม่อยู่ ฮ่าฮ่าฮ่า
            “ไอ้เชี่ยติณฑ์!!!!”
            “ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า หน้าเหวอเลยอ่ะ...”
            “สัส!”ผมหัวเราะท้องแทบแข็ง
            “เร็ว ๆ เลย รีบลุก...คนอื่นเสร็จหมดละ รอแต่มึงคนเดียว”ผมบอก เก็บผ้าห่มขึ้นเตียง...ของเล่นเลม่อนยังวางกอง ไม่ได้เก็บ ไอ้เตี้ยลุกนั่งบนที่นอนแล้วมองซ้ายขวา
            “อ้าว...ไอ้ม่อนอ่ะ”ผมยิ้ม อดไม่ได้กดจูบกลางหน้าผาก
            “อาบน้ำแล้ว...”แล้วมันก็เงียบ ๆ ไป เดินโสเสเข้าห้องน้ำ...ผมส่ายหน้าตามยิ้ม ๆ
            ก๊อก ๆ เสียงเคาะเบา ๆ มีมารยาทแบบนี้...มิกกี้แน่นอน ผมเดินไปเปิดประตู เลม่อนก็กระโจนจากอกแม่มาหาผม เกือบรับไม่ทัน
            “หานาวววววววว เย้”
            “เสร็จหรือยังคะ”
            “เรียบร้อยแล้วครับ ทานข้าวกันเสร็จแล้วเหรอครับ”
            “บุ้งทานอยู่ค่ะ...เดี๋ยวเลม่อนไปกินที่สนามบินก็ได้”
            “ครับ ๆ งั้นรอแปปนึง มันเข้าห้องน้ำอยู่”แล้วเธอก็เดินลงไป เลม่อนร้องเพลงอารมณ์ดี...รู้ไหมเนี่ยว่าจะกลับบ้านตัวเองแล้ว ไอ้เตี้ยผู้ไม่เคยเตรียมผ้าเช็ดหน้าเวลาเข้าห้องน้ำเลย เดินออกมา...ผมโยนผ้าไปให้มัน รับปั๊ปโคตรแม่น
            “นาวววววววว~”
            “หยู๊ดดดด ไม่ต้องมาใกล้!”มันห้ามหลาน เลม่อนมองงง ๆ
            “อ่อ อาบน้ำแล้วหนิ”ไอ้เตี้ยพูดนิ่ง ๆ เลม่อนยิ้มกว้างกระโดดกอดขา เหมือนเป็นลูกละน่ะครับ...ไอ้ตัวอามันก็เดิน นี่ก็เกาะหนึบเชียว
            “หึหึหึ ไอ้ลิงเอ้ย”มึงก็ลิงครับ ผมพูดในใจ
            ใช้เวลาไม่นานไอ้เตี้ยก็พร้อมแล้ว ผมสะพานกระเป๋าเล็ก ๆ มีกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ ไม่ใช่อะไร...พอดีขี้เกียจถือ เอากล่องรถออกมาให้เลม่อน
            “ม่อนครับ อันนี้ติณฑ์ให้”ไอ้เตี้ยเหล่ ทำหน้าเหวี่ยง...คันที่มันชอบด้วย
            “จึ้ก! ให้มันทำไมว่ะ!”
            “เอาน่า ให้หลาน...จะอะไรเนี่ย เอ้า...ม่อนทำไง”
            “ขอบคุณ”
            “ต้องพูดว่าขอบคุณครับ”
            “คร้าบบ”มันพูดแต่คำลงท้าย ผมหัวเราะ
            “ขอบ คุณ ครับ”
            “ขอบ คุง ครับ”หยิกแก้มน้อย ๆ เพราะหมั่นเขี้ยว
            “ชอบไหม”
            “ชอบ ๆ ม่อนมีรถแล้ววววววว”มันกอดแน่นดีใจ
            “เหอะ ๆ รถประสาท”แล้วเดินออกไปทันที ไอ้นี่มันนิสัยยังไงของมันเนี่ยเห้ย!!!! กับหลานก็ยังจะเอาชนะให้ได้ใช่ไหม ผมอุ้มเลม่อนเดินตามออกมา ข้างล่างเตรียมพร้อมกันอยู่แล้ว
            “ทำอะไรกันอยู่ เดี๋ยวพี่เขาตกเครื่อง”แม่บ่น ปัดเสื้อแขนยาวบุ้งแล้วพับคล้องไว้ที่แขน ไอ้เตี้ยเดินไปกอดแม่...
            “กินอะไรก่อนไหม”บุ้งถาม เตี้ยมันส่ายหน้า...ผมว่ามันไม่อยากกินหรอก อยากนอนมากกว่า เลม่อนเดินไปหาอากระพริบตาปริบ ๆ ไอ้เตี้ยก็อุ้มมันขึ้น
            “ฟอดดดดดด กลับมาหาย่าเร็ว ๆ นะเลม่อน”แม่พูด พ่อเดินเข้ามาเรียกว่ารถพร้อมแล้ว นายฟ้าคงขนของเสร็จแล้ว มีของฝากถึงคนที่โน่นเพียบ
            “ถึงโน่นแล้วโทรหาแม่ด้วย โทรหาไอ้หอมไอ้ขิงด้วยนะ...”แม่สั่ง
            “ครับ ป่ะ...เสร็จแล้ว”
            ทุกคนเตรียมพร้อมขึ้นรถเดินทางไปสุวรรณภูมิ ทุกคนเผลอทำโน่นนี่...ไอ้เตี้ยมันก็กอดหลานไว้แนบอก ตั้งแต่นั้นก็นิ่ง ๆ ไม่พูดอะไรอีกเลย


            ตอนนี้เลม่อนเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าต้องขึ้นเครื่อง สัญชาตญาณเด็ก...เกาะอาแน่นไม่ยอมปล่อย ใครเรียกอุ้มก็ไม่ยอม ไอ้เตี้ยก็ทำมึน...เดินอย่างกับพามาเดินชมวิวในสวนทุ่งทานตะวัน
            “เร็วหน่อยได้ไหมเนี่ย!”
            “จะรีบไปไหน เขายังไม่เรียกสักหน่อย”
            “ไม่เรียกก็ต้องไปเช็คอินก่อน”ผมบอก ไอ้คนตรงหน้าเบะปาก...มันเริ่มจะกวนตีนขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยการเดินช้าลงกว่าเดิน หรือไม่ก็ทำเป็นเดินดูโน่นดูนี่
            “เดี๋ยวเดินไปก่อนเลยนะครับ ผมพามะนาวไปเข้าห้องน้ำก่อน”ผมบอกขึ้น ทุกคนหันหน้ามามอง แล้วต่างก็พยักหน้า ผมลากไอ้ตัวเจ้าปัญหาออกมาอีกทาง...ไอ้เตี้ยร้องโวยวาย แต่ไม่กล้าสะบัดมาก...กลัวเลม่อนหล่น
            “เจ็บนะโว้ย!!!!”
            “เอาน้องมา กูอุ้มเอง”ผมบอก
            “อะไรอีกละ?”มันทำหน้าเหวี่ยง ๆ
            “เอาน้องมา...เดี๋ยวกูอุ้มไปเอง”
            “ก็เดินไปด้วยกันมึงจะอะไรหนักหนา!!!!”ทำเสียงแบบไม่พอใจอย่างมาก เลม่อนมองตามเราสองคนแต่เกาะคอเสื้อไอ้เตี้ยไว้แน่น
            “ก็เดินด้วยกัน กูอุ้มเลม่อนให้ไง”
            “ก็เดินไปดิ”มันเถียงครับ ผมถอนหายใจ...
            “หนักไหม...มาอุ้มให้”ผมทำเสียงอ่อนลง ยืนรั้งมันเอาไว้...ทำหน้าเฉย ๆ ถ้าเวลาปกติมันต้องดันเลม่อนมาหาผมแล้ว แต่นี่ไม่ใช่ ไอ้คนปากแข็งมันเองก็ไม่อยากให้หลานไป ถึงได้ทำอะไรแปลก ๆ แบบนี้
            “ไม่หนัก”
            “จริงเหรอ...”
            “อือ”มันยืนนิ่ง ๆ ไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ ผมยืนจ้องหน้ามัน...และยังยืนยันคำเดิมว่า
            “มาอุ้มให้”ไม่ใช่อะไร...เดี๋ยวไปแยกกันข้างหน้า ยิ่งจะดึงสองคนนี่ออกจากกันยาก...
            “จึ้ก!!! ก็อุ้มไปดิ”มันบอก แต่เกาะหลานแน่น...ผมดึงเลม่อนมา แต่มือเหนียวดีจริง ๆ
            “ไม่ไป!!!! ม่อนจะให้นาวอุ้ม”
            “ติณฑ์อุ้มก็เหมือนกัน นาวจะเข้าห้องน้ำ”ผมบอก
            “ไม่เอา!!!!”ซบบ่าอาแน่น ไอ้อามันก็ไม่ได้ให้ความร่วมมืออะไรเลย รู้ทั้งรู้ว่าหลานติดตัวเองขนาดนี้นะ
            “เลม่อนครับ”ผมดึง ๆ ตัวไอ้เตี้ยก็เซตามมาด้วย
            “อะ โอ๊ย!”แฟนผมร้อง...
            “มานี่ ๆ เดี๋ยวติณฑ์ให้รถบังคับ”ผมพยายามรั้งเลม่อนมาหา แรงผมกับแรงเด็กสองคนใครจะชนะ? เลม่อนจิกเสื้อไอ้เตี้ยแน่นแค่ไหนก็ต้องมีปล่อย
            “ฮึก...”น้ำตาร่วงเผาะ ผมอุ้มเลม่อนให้กระชับมือ...เพราะแกดิ้น ๆ
            “กรี๊ดดดดด หานาวๆๆๆๆ ฮือออ”ผมกำมือเล็ก ๆ ที่ตีหน้าอยู่ออก...และรั้งไอ้เตี้ยเข้ามาหา เพราะมันร้องไห้สะอื้นน่าสงสารเป็นที่สุด 
            “ไม่เป็นไรสักหน่อย...เลม่อนไปแปปเดียวไม่กี่อาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้ว”ผมปลอบเสียงเบา ไอ้เตี้ยทั้งทุบทั้งตีผมร้องไห้เสียเบา
            “หานาว!!!”เลม่อนก็ร้องไห้เหมือนกัน ไอ้เตี้ยหันหน้าไปทางอื่นละ...ไม่อยากให้หลานเห็นน้ำตาตัวเอง ผมตบบ่ามันเบา ๆ รู้ว่ารู้สึกยังไง...
            “ฮือออ ม่อนหานาว”
            “ฮึก....”เอ้าละสิกู...ต่างคนต่างร้องไห้ เลม่อนก็ดิ้นจะไปหาอาอย่างเดียวเลย
            “ล้างหน้าไหม”ผมถามไอ้เตี้ย มันก้มหน้ามองพื้นแต่ยังส่ายหน้า...ยื่นมือมาจับมือเลม่อนเอาไว้
            “หานาว”เลม่อนย้ำคำเดิม
            “นาวอยู่นี่ไง...ป่ะครับ เดี๋ยวติณฑ์อุ้มเอง”ผมบอก ไอ้เตี้ยเอาหน้าเช็ดกับเสื้อผม แล้วมองหน้าเลม่อน...ตาแดงหมดและแฟนกู พอ ๆ กับเลม่อน...
            “เลม่อนกลับบ้านซื้อชอคโกแลตมาฝากติณฑ์ด้วยนะครับ”ผมบอก
            “ฮึก ๆ ไม่ซื้อ ม่อนจะซื้อฝากนาวคนเดียว”
            “อ้าว...”ผมร้องหัวเราะออกมา ไอ้เตี้ยก็เหมือนกัน เราจ้องตากันเล็กน้อย
            “งั้นติณฑ์จะกินกับนาวก็ได้”
            “ไม่ให้กิน ม่อนให้นาว ม่อนรักนาว”
            “แล้วไม่รักติณฑ์เหรอ น้อยใจนะเนี่ย”ผมแกล้งทำเสียงอ่อน มือนึงอุ้มหลาน...ส่วนคุณอาเดินคล้องแขนผมไว้
            “ม่อนรักนาว ฮึกกก”เด็กน้อยร้องไห้น่าสงสาร ผมเดินผ่านร้านอาหารซื้อน้ำโค้ก และพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปที่เบอร์เกอร์แอนด์เฟรนฟาย ซึ่งก็ช่วยได้พอประมาณ เสร็จจากนั้นเราก็รีบเดินมาหาทุกคนที่นั่งรออยู่ เอาเลม่อนไปเช็คอินก่อนขึ้นเครื่อง ไอ้เตี้ยนั่งเงียบ...ไม่พูดไม่จา
            “ถึงโน่นก็โทรมาบอกพ่อนะ ลูก”แม่บอก หอมแก้มลูกชาย ลูกสะใภ้ นายฟ้า...เอากระดาษส่งให้บุ้ง บอกว่าฝากซื้อของ ก่อนกลับมาเที่ยวหน้า บุ้งทำหน้าประหลาดใจ...เพราะว่าของที่ฝากซื้อไม่น่าจะใช่ของที่นายฟ้าใช้ อาทิเช่น...กระเป๋า หรือรองเท้า นายฟ้าทำตาขยิบให้พี่ชายสองที่ ว่าไม่ให้พูดอะไรต่อหน้าพ่อแม่
            “แล้วจะโทรหาแล้วกัน”ฟ้าบอก
            “ซื้อไปฝากไอ้โรลละสิ”ไอ้เตี้ยโพล่งออกมา ฟ้าทำตาดุ ๆ
            “ใครคือโรล?”บุ้งถามงง ๆ
            “เออน่า ๆ อย่าไปฟังน้องมาก...ไป ๆ เดินทางดี ๆ”ฟ้าบอก
            “ไปลูก...เดินทางกันดี ๆ ปลอดภัย”ล่ำลากันอยู่นาน พอถึงเวลาเข้าเกตจริง ๆ ผมเองก็รู้สึกใจหาย แม้รู้ว่าเลม่อนจะกลับมาในอีกไม่กี่อาทิตย์ แต่ก็รู้สึกผูกพันกับแกเหลือเกิน
            “พี่ไปนะครับ ตัวเล็ก”ไอ้เตี้ยพยักหน้า มิกกี้กำลังลาพ่อกับแม่อยู่
            “เดี๋ยวมิกกี้มาคราวหน้าอยากได้อะไรไหม พี่จะซื้อมาให้”พี่ชายกอดน้องชายแน่น ไอ้เตี้ยน้ำตาซึมกอดพี่ตัวเองนาน ผมส่งต่อเลม่อนให้มิกกี้ เพราะเธออ้าแขนรับรออยู่แล้ว
            “ม่อนจาหานาววววววว”เลม่อนกรีดร้องออกมาอีกระลอก ดันตัวเองจะไปหาอาให้ได้ แต่ผมดึงไว้อีกแรง ไอ้เตี้ยกลั้นน้ำตาตัวไม่ไหว ร้องไห้ออกมาเสียงดัง...
            “ฮึก...”
            “โอ๋ ๆ เดี๋ยวกลับมาหานาวใหม่นะ”บุ้งบอก เลม่อนดื้อมาก...ทั้งถีบทั้งตีพ่อตัวเองสะเปะสะปะ
            “เลม่อน!”มิกกี้พยายามปลอบ แต่แกก็ไม่เอาใครทั้งนั้น บุ้งอุ้มลูกตัวเอง
            “ผมไปนะครับพ่อ แม่”ไหว้ล่ำลา ปนเสียงกรีดร้องของเลม่อน มิกกี้หันมาทางผมบอกว่า...จะเมล์บอกอีกทีวันไหนจะกลับมา ผมตกลง...แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าเกตไป
            “จะร้องทำไมเดี๋ยวหลานก็กลับมาแล้ว”แม่เอากระดาษซับ ๆ เช็ดน้ำตาให้ลูกชาย ผมยิ้ม...
            “ไป ๆ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว”พ่อบอก
            “ไม่”ไอ้เตี้ยดื้อ
            “กลับไปนอนดีกว่าใช่ไหม”ฟ้ากับผมหัวเราะออกมาพร้อมกัน
            “ฮึก...”
            “โอ๋~~~~~”นายฟ้ากอดน้องกับแม่ปลอบไปด้วยกัน ผมกับพ่อยืนดูหัวเราะขำ ๆ
            “กลับไปนอนก่อนก็ได้ครับ แล้วสักสิบโมง...เดี๋ยวผมจองห้องอาหารไว้”ผมบอกพ่อ
            “ฟ้า...นัดเกษตรไว้กี่โมง”พ่อหันไปถามฟ้า
            “ฟ้าบอกให้เขามาพรุ่งนี้ครับ...วันนี้ให้ยกเลิกไป”
            “งั้นขับรถกลางคืนจะไหวไหม”พ่อถาม ฟ้าพยักหน้า
            “จะดีเหรอคุณ...กลางค่ำกลางคืน”แม่ท้วง
            “แม่~~ อยู่กับหนูก่อน”ไอ้เตี้ยอ่อนแม่ตาแดง ๆ
            “อะ จ๊ะๆ งั้นอยู่กับลูกชายคนเล็กก่อน ฟอดดดด”แม่หอมแก้ม มันเดินกอดแม่ไปจนถึงรถ
            กลับมาถึงบ้านนายฟ้าก็รีบออกไปข้างนอกต่อ แม่ท้วงว่าจะไปไหนก็ไม่บอก ท่านเลยบ่นว่า...แทนที่จะพักเอาแรง เพราะเดี๋ยวก็ไปทานข้าวข้างนอก
            “ฟ้าไปรับโรลมากินข้าวด้วย”ฟ้าบอก
            “อ้าว โรลที่ไปทำงานที่ไร่ใช่ไหม...แม่ไม่ได้เจอนานแล้ว”
            “ฮะ...”
            “ไม่โทรไปละลูก จะได้ไม่ต้องขับรถไปเอง”
            “ไม่เป็นไรฮะ ฟ้าไปเองสะดวกกว่า”นายฟ้าดื้อเพ่ง แล้วรีบออกไป พ่อส่ายหน้าตาม...
            “มันมีแฟนรึเปล่าว่ะ???”พ่อถาม
            “มี!!!!”ไอ้เตี้ยพูดออกไป สีหน้านิ่ง ๆ
            “ใครเขาจะเอามันว่ะ?”พ่อถามต่อ คงไม่รู้ว่าลูกชายที่วัน ๆ คลุกแต่ในไร่...จะร้ายกาจเพียงไหน
            “ก็ไอ้โรลไง”ไอ้เตี้ยพูดแล้วเดินสะบัดหน้าขึ้นไปบนบ้าน พ่อกับแม่ยืนอึ้ง ๆ
            “ห๊ะ!!! จริงเหรอว่ะ!!!! ไอ้หนู!!!!! มาบอกก่อนสิ!!!!!”พ่อเรียกลูกชายคนเล็กไว้ แต่มันทิ้งระเบิดไว้แล้วก็ชิ่งหนี พ่อหันมาถามผม
            “จริงเหรอ?”ผมหัวเราะพยักหน้า
            “เดี๋ยวกลับมา...จะเพ่นกระบาลมันสักหน่อย!!!!!!!”
            งานนี้...ตัวใครตัวมัน ขอรับบบบบบบบบบบ!!!!


                                   ----------------------------------------------------------------------------------


 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 68 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:11:51

ตอนที่ 68
            [ติณฑ์]
            ตื่นเช้าอารมณ์ดี ๆ ทำไมต้องให้หงุดหงิดด้วยว่ะ!!!!! ผมลงไปข้างล่างทำโน่นนี่เรียบร้อย มันยังนอนไม่ตื่น...แล้วบอกว่ามีเรียนเช้า!?!?!?! พอไปส่งไม่ทันก็งอนกูอีก? มันใช่เรื่องไหม!!!!!!!! ผมเดินมาขอบเตียง...เรียกครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าไม่ตื่นไปเรียนไม่ทันก็ช่างแม่ง!!!!! ดีที่พ่อแม่มันกลับบ้านไปเมื่อหลายวันก่อนแล้ว...ไม่งั้นแม่มันก็ได้บ่นอีก
            “เตี้ยตื่น!!!!! ตื่น!!!!!!!!! เดี๋ยวไปเรียนสายนะมึง...รถยิ่งติด ๆ ไหนบอกจะตื่นเช้าไงว่ะ!!!!! กูบอกแล้ว...อย่าเล่นคอมดึก ต่อไปนี้ไม่ต้องเล่นแล้วนะ!!! ตื่น....!!!!!!!”
            มันผงกหัวขึ้นมา...เอาหมอนปิดหน้ามุดเตียงนอนต่อ จับมันเขย่า...
            “ตื่นนนน!!!! อย่าต้องให้พูดซ้ำซาก!!!!!”
            “วุ้ย!!! จะบ่นอะไรหนักหนาเนี่ย!!!”มันเหวี่ยงใส่ เห็นหน้าตรง ๆ แล้วตกใจ ตาบวมมาก จมูกก็แดง ๆ ผมนั่งลงบนเตียง จับไอ้เตี้ยพลิกขึ้น มันเอามือปัดป้อง
            “เป็นอะไร? ร้องไห้อีกแล้ว?”
            “อืออออ อย่ามายุ่งงงง!!!!!!!”มันเบี่ยงตัวออกหนี ผมรวบกอดมันไว้...จับหน้ามามองเต็ม ๆ
            “ไม่ร้องยังไง ตาบวมขนาดนี้!!!!”
            “จึ้ก!!!! ปล่อยจะไปอาบน้ำ!!!!!”เหวี่ยงตาขวางละครับ ถามดี ๆ ก็หงุดหงิดใส่ได้มึงท้องรึเปล่าเนี่ย ผมก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่ มันเบี่ยงตัวออกคงเพราะจั๊กจี๋หนวดที่ขึ้นหร่อมแหร่มอยู่ปลายคาง
            “เจ็บบบบบ”
            “เดี๋ยวนี้หอมไม่ได้เลยใช่ป่ะ?”แกล้งทำเสียงเหวี่ยง
            “ก็มันเจ็บจริง ๆ นี่!!!!!”มันลูบแก้มตัวเองปอย ๆ
            “งั้นให้หอมคืน”ผมทำแก้มป่อง ๆ ยื่นให้...มันเอามือผลัก
            “ตลก!!! ใครจะหอม”
            “เอ้า....เร็ว ๆ ตื่นมาต้องหอมแฟนก่อนดิ ชีวิตจะได้เจริญ!”ผมบอกปนหัวเราะ มันยิ้มออกมาได้
            “มีที่ไหนว่ะ ปล่อย...จะไปอาบน้ำละ”ตาบวม ๆ หน้าแดง ๆ แฟนใครว่ะ โคตรน่ารัก ผมทำปากจู๋ยื่นไปให้มัน ไอ้เตี้ยเม้มปาก นั่งนิ่ง ๆ ก่อนจะยื่นปากสวยมาประกบ แล้วรีบเอาออก...มันกำลังอาย ผมยิ้มให้ก่อนจะโยกหัวมันน้อย ๆ ปล่อยให้เจ้าตัวแสบวิ่งเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ
            จัดที่นอนเอาไอแพดที่ซ่อนใต้หมอนออกมาดู สไกป์เปิดอยู่...เมื่อคืนคงคุยกับเลม่อนแน่ ๆ พักนี้อาหลานเขามั่งจะคุยกันผ่านโซเชียลนี่ละ ผมอมยิ้มมีภาษาอังกฤษคำง่าย ๆ ที่เลม่อนเขียนเป็นลายมือมาให้อา ‘I love u’ ไม่รู้ว่าแม่จับมือพิมพ์หรือแม่พิมพ์ให้ แต่เดาได้เลยว่าไอ้เตี้ยคงปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก มันเขียนกลับไปเหมือนกันว่า ‘love u too’ น่ารักมาก ผมต้องคอยระวังไม่ล้อมันเรื่องนี้ เพราะเดี๋ยวมันจะต้องโกรธมากแน่ ๆ เอาไอแพดวางไว้บนหัวเตียง แล้วเดินลงไปดูอาหารข้างล่าง
            มาส่งที่มหาลัยฯ เจอแยมโรลลงจากรถเมล์ กำลังจะเดินเข้า ไอ้เตี้ยเห็นคนแรก...มันชี้เพื่อนมัน ผมบีบแตรเรียก...ไปจอดข้าง ๆ แล้วลดกระจกลง ดีที่ด้านหลังไม่มีรถตามมา ไม่งั้นจอดแช่แบบนี้...มีหวังได้โดนด่า
            “เฮ้ย!”ไอ้เตี้ยเรียกเพื่อนมัน
            “อ้าว! ยังมีชีวิตอยู่เหรอมึง”โรลทัก
            “หึหึหึ ไอ้นี่!!! ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะละ”มันแซวเพื่อนมัน แล้วหันมาหาผม “ไปกับโรลนะ” ผมพยักหน้า
            “แล้วจะให้มารับกี่โมง”
            “ไม่ต้อง...เดี๋ยวกลับเอง”
            “จริงอ่ะ?”ทำเสียงไม่น่าเชื่อ!!!! ปกติคุณชายไม่ค่อยไปเบียดฝูงชนสักเท่าไหร่
            “เดี๋ยวไปกินข้าวกับฟ้าเหอะ”อ่อ...เพื่อนมัน ฟ้ากับต้น
            “แล้วโทรหาด้วยนะ”มันพยักหน้า แล้วรีบลงไป...ผมมองตามมันคุยกับเพื่อนเดินเข้าไปตามทาง สีหน้าแยมโรลดูเหนื่อย ๆ ที่บ่ามีกระเป๋ากีต้าร์ใบใหญ่ พากันเดินเข้ามหาลัยผมเลยตีรถออกมา...เข้าบริษัท สะสางงานที่คั่งค้างก่อนจะไถลดูงานที่โรงงานต่อ...สักพักมีสายเข้า น้องคิ้วโทรมา...ผมขมวดคิ้วรีบกดรับสาย
            “พี่ติณฑ์~~ ลูกชิ้นกำลังจะคลอดลูกแล้ว”คิ้วทำเสียงตื่นเต้น ผมก็อดตกใจไม่ได้
            “เฮ้ย! จริงดิ...อยู่ไหนเดี๋ยวพี่รีบไป”หลังจากทราบแล้วว่าอยู่ที่ไหนผมก็รีบบึ่งรถไปหาทันที มีแม่ลูกชิ้น ไอ้ชัด คิ้วกับแม่ และแม่บ้าน คนขับรถอยู่ด้วยกัน
            “เฮียหวัดดี”ไอ้ชัดร้องทักทาย ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ก่อนจะถามไถ่ว่าเป็นยังไง
            “คลอดรึยังครับ?”
            “กำลังเลยพี่ติณฑ์ หมอเพิ่งจะมาถึง”คิ้วมีน้ำตาคลอ ๆ ผมบีบมือน้องเบา ๆ ให้กำลังใจ ไม่กี่ชั่วโมง...ที่นั่งรอ นางพยาบาลก็ออกมาบอกว่าคลอดแล้ว ลูกสาว...ทุกคนร้องเฮกันใหญ่
            “เป็นลุงแล้วนะมึง!!! ทำตัวดี ๆ ให้หลานเห็นละ”คิ้วตบบ่า ไอ้ชัดพยักหน้าสองสามที ถลาไปกอดแม่มัน...ผมยิ้ม เดินห่างออกมาโทรหาไอ้พุทกับน้องเจ แจ้งข่าวดี...แล้วค่อยโทรหาไอ้เตี้ย
            “เตี้ย ลูกชิ้นคลอดน้องแล้วนะ”ผมบอก
            “เฮ้ย คลอดแล้วเหรอ..ผู้หญิงหรือผู้ชาย?”
            “ผู้หญิง”
            “ดีใจอ่ะ เดี๋ยวๆ แล้วนี่มึงอยู่ไหน”มันถามกลับมา
            “รพ.”ผมบอก เดี๋ยวได้งอนอีกแน่ ๆ
            “ทำไมไปไม่บอก?”
            “กะทันหันครับ...นี่เรียนเสร็จรึยัง”ผมถาม
            “เสร็จตั้งนานละ เดินห้างอยู่ฟ้า ต้น เนี่ย!!!”
            “ให้ไปรับไหม?”ผมถาม
            “อือ...อยากไปหาลูกชิ้น แต่ขี้เกียจขึ้นแท็กซี่...”มันบอก เพราะเคยขึ้นไปแล้วเจอคันที่แบบ...มีกลิ่นบนรถซึ่งมันไม่ชอบ จากนั้นก็ไม่ค่อยนั่งอีก
            “ครับ ๆ งั้นรอที่นั่นนะ”
            “อือ ติณฑ์”
            “หือ?”
            “มาเร็ว ๆ เดี๋ยวฟ้ามันจะกลับแล้ว”
            “ครับผม”เดินตามคิ้วไปดูนางพยาบาลเอาผ้าพันน้องตัวเล็ก คิ้วหลับไปแล้ว...คงเหนื่อยมาก ผมบอกผู้ใหญ่ว่าจะไปรับไอ้เตี้ยที่ห้างก่อน แล้วจะกลับมาอีกครั้ง...ไอ้ชัดบอกซื้อข้าวเข้ามาให้ด้วย มันยังไม่ได้กิน ผมหัวเราะ...เดินออกมาที่รถ เห็นคนเดินสวนไปหน้าคุ้น ๆ พอหันไปมองอีกทีก็ไม่เห็นแล้ว


/////////////////////////////////////

ผมพาไอ้เตี้ยเดินเลือกซื้อของสำหรับคุณแม่มือใหม่ ไม่รู้ว่าจะต้องใช้อะไรบ้าง...แต่แค่เราเดินไปที่แผนกเด็กเล็กที่อยู่ในห้าง บอกพนักงานก็พาเราเดินไปดูของที่ต้องการได้สะดวกขึ้น
            “อันนี้ซื้อแล้วนี่นา”ไอ้เตี้ยบอก ผมมองดูของเล่นเด็กในมือมัน ซื้อให้ลูกชิ้นตั้งแต่ท้องใหม่ ๆ
            “อันเอาเซ็ทผ้าอ้อมไหม นี่ไงน่ารักดี”ผมบอก
            “สีนี้ ๆ หวาน ๆ”มันเลือก เพราะบางอันอยู่สูงเกินกว่าคนเตี้ย ๆ อย่างมันจะเอื้อมมือถึง ผมก็ยืนช้อนหลังแล้วหยิบให้ พนักงานอมยิ้มกันหน่อย ๆ ถามว่าอายไหม...ตอบเลยว่าไม่ ฮา แต่ถ้าไอ้นี่รู้ตัวมันต้องด่าแน่ ๆ
            “นี่หรือนี่”ผมถาม
            “สีชมพู”หยิบลงมาให้
            “เอาสีฟ้าด้วย สีน้ำเงินก็สวยเท่ห์ ๆ ดี”เริ่มเรื่องมากละ มันหันมาทำตาอ้อน ๆ
            “สีไหนดีว่ะ...สวยทุกสีเลย”ทำเสียงอ้อน คือถ้าผม...เลือกให้ มันก็จะงอนอีก...ในกรณีนี้ความต้องการของพี่เค้าคือทุกสี
            “ก็เอาไปหมดนี่เลยก็ได้...ได้ใช้อยู่แล้ว”
            “เนอะ ๆ ก็มันสวยทุกสีนี่หว่า!”ยิ้มหน้าบานไปแล้ว
            “เอาอะไรอีกไหม”ผมถาม
            “อยากได้นี่ด้วย”มันเลือกเบาะนอนเด็ก รองเท้า เสื้อผ้า ผมให้ได้แค่เสื้อ...เพราะเด็กเล็กรองเท้ายังไม่ต้องใส่
            “ทำไมอ่ะ!!!!!!!”
            “น้องเพิ่งจะออก...มันยังไม่ได้ใช้ ซื้อไปก็รกเปล่าๆ”ผมบอก
            “จะเอาอ่ะ เดี๋ยวก็ได้ใช้”
            “มันยังไม่ได้ใช้ตอนนี้ไงครับเตี้ย! เอาไปเก็บเถอะ”
            “ทำไมอ่ะ”ผมยืนจ้องหน้ามันนิ่ง ๆ ไอ้เด็กแสบเริ่มจะส่งสายตาอ้อน ๆ มา ยื้อยุดกันสองคน...จนพนักงานหนีหายไปคนละทาง ผมจับมือมันไว้...กลัวมันทุบกลางห้าง อีกมือมันถือของอยู่
            “เดี๋ยวก็ได้มาซื้อเรื่อย ๆ ไง”ผมพยายามพูดใส่
            “ก็อยากได้ตอนนี้...”กูขอถอนหายใจ~~ มันยืนถือเบาะนอนเด็กแน่น ถ้าไม่ให้...วันนี้คงได้ยืนอย่างนี้ทั้งวัน เฮ้อออ...
            “ไป ๆ เอาไปใส่รถ แล้วพอนะ...ไม่ต้องหยิบ”ไอ้เตี้ยเริ่มยิ้มทำหน้าทะเล้นออกมา บอกแล้ว...มันแค่กวนตีน!!!!
            “ติณฑ์”ชูจุกดูดนมให้ดู
            “พอ!!!!”
            “ง่ะ นิสัยว่ะ!!!!”
            “ไป ๆ จ่ายเงิน!!!!!”
            “ติณฑ์อ่ะ ไอ้ขี้งก!!!!!!!”
            “งกก็ผัวมึงแล้วกัน”ผมตอกกลับ มันชะงัก...
            “นิสัย~”หึหึหึ...แล้วก็หน้าแดงไปละ ไม่รู้ว่าอายหรือโกรธ จ่ายค่าเสียหายแล้วเอาของใส่รถเข็น เดินซื้อของกินแพ็คใส่กล่องอีกหน่อย แล้วก็ไปรพ. ย้ายมาห้องพิเศษแล้ว...เด็กน้อยอยู่อีกห้อง ลูกชิ้นหลับ...
            “หวัดดีพี่สะใภ้”ไอ้ชัดแซวไอ้เตี้ย มันทำหน้ากวนใส่เพื่อนมัน
            “คิ้วละ”ผมถาม
            “กลับไปแล้ว ไปเอาเสื้อผ้า...”ไอ้ชัดบอก มันนั่งจ้องถุงอาหาร...พอไอ้เตี้ยวางก็เดินมาเปิดกิน
            “แม่กินข้าวก่อน ไอ้เหี้ยนี่แทนที่จะให้แม่กินก่อน”ไอ้เตี้ยด่าเพื่อนมัน
            “ไม่เป็นไรลูก ทานกันเลย...แม่ยังไม่หิว”
            “ข้าวมันไก่อร่อยนะแม่...ผลไม้ก็มี”ไอ้เตี้ยบอก ผมอมยิ้ม
            “จ้า ๆ ขอบใจนะ”แม่เดินไปดู ไอ้ชัดเปิดกล่องข้าวให้ดู
            “ติณฑ์อยากดูน้อง”ไอ้เตี้ยเดินมาอ้อน
            “ไปดูไหมละ”ผมอยากกอดมันที่สุดตอนนี้ ไอ้ตัวเตี้ยพยักหน้า...
            “น้องชื่ออะไรว่ะชัด”ผมร้องถาม
            “น้ำมนต์ มลฤดี”แม่เป็นคนตอบ
            “เดี๋ยวผมพานี่มันไปดูก่อนแล้วกันครับ”
            “อือ ๆ”ไอ้ชัดข้าวเต็มปากแต่ยังร้องบอก ผมส่ายหน้าในความกวนของมัน ก่อนจะจูงมือไอ้เตี้ยเดินตรงออกมายังห้องรวมเด็กเล็ก ๆ ไว้ ผมไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าห้องอะไร แต่มีเด็กหลาย ๆ คนนอนหลับตาพริ้มอยู่ในกระบะใครกระบะมัน หน้ามีนางพยาบาลหลายคนส่วนนี้เราเข้าไปไม่ได้ ได้แต่ยืนดูมุมห้องที่เป็นบานกระจกใหญ่ ๆ
            “ไหนว่ะ”ไอ้เตี้ยร้องหา
            “นั่นป่ะ ๆ”ผมชี้ อ่านชื่อช้า ๆ น้ำมนต์ มลฤดี ไอ้เตี้ยยิ้ม
            “น่ารักว่ะ~~~~”มันยิ้มออกมาปากกว้าง ผมเผลอจ้องเรียวหน้านั้นอย่าสติหลุดลอย น่ารักดิ...โคตรน่ารักเลย
            “เนอะ”
            “อือ”
            “เป็นบ้าอะไรยืนยิ้มแบบนั้น!?!?!?!”มันหัวเราะ 
            “หึหึหึ....”กูมีความสุข ก็จะยิ้ม...แยกเขี้ยวใส่มันครับ
            “โรคจิตป่ะเนี่ยมึงอ่ะ...ยืนยิ้มอยู่ได้”
            “เอ้า...ใครบอกว่าห้ามยิ้มละ?”
            “ประสาท ตีนกาก็ขึ้น!!!!”มันพูดยั่วกะจะให้ผมโมโหว่างั้น!?!?! เหอะ ๆ ไอ้เด็กน้อย
            “ตีนกาขึ้นไม่เป็นไร อย่าให้ตีนกูขึ้นแล้วกัน...”
            “ประสาท”มันด่าอีกครั้ง ก่อนจะยืนจ้องน้องน้ำมนต์คนสวย มือเรียวของมันเกาะกระจกทั้งสองข้าง ทำอย่างกับตัวเองเป็นจิ้งจกแปะข้างห้องอย่างนั้นแหล่ะ ผมปล่อยมันเพลิดเพลินกับเด็กน้อยสองสามนาที สายตาดันเลื่อนไปเห็น...มืออันว่างเปล่าของมัน ตากระตุกเลยครับ!!!!!
            “เตี้ย...แหวนไปไหน?”ถามเสียงเรียบ ๆ มันนิ่งทำเป็นไม่ได้ยิน
            “เตี้ย...แหวนไปไหน”ผมถามอีกที คราวนี้จับไหล่มันด้วย
            “อะไรเล่า”หึหึหึ...มีพิรุธ ไม่หายก็ขายแดก? เอ่อ...อย่างหลังคงเป็นไปได้อยากหน่อยละนะ ถึงแม้ว่าพ่อจะตัดเงินเดือนมัน แต่ผมก็ยังให้มันพอใช้จ่ายอยู่ดี อย่าเป็นอย่างแรกแล้วกัน...อาละวาดแม่ง!!!!!!! วงที่สองละนะ!!!!!!!
            “หายไปไหนทำไมไม่ใส่!”ทำเสียงเข้ม มันหันมาเอาหลังพิงราวเหล็กกั้นรอบห้องกระจก และเอามือดึงเสื้อที่พุงผมไว้
            “อะไรเล่า!!!!!”
            “อย่าให้ต้องโมโห? หายใช่ไหม?”ใกล้ละ...กูใกล้จะระเบิดละ
            “ปะ เปล่า จึ้ก”มันทำหน้าเบื่อปนกลัวผมหน่อย ๆ กลัวอาละวาด~
            “แล้วทำไมไม่ใส่!?!?!?!”
            “อือ....”
            “อืออ้าเหี้ยไร...!!!!!!! เดี๋ยวกลับบ้านก่อนมึงจะโดนไม่ใช่น้อย!?!?!”
            “จึ้ก”เถียงไม่ออก อาการนี้เป็นไม่บ่อย...เป็นเฉพาะทำเรื่องไม่ดีมา อีหรอบนี้...กูว่าหายอีกชัวร์ ๆ ทำไมว่ะ!??!?! ผมบอกให้มันใส่ติดนิ้วไว้แท้ ๆ ขนาดวงมันก็ไม่ได้หลวมที่จะหลุดมือออกง่าย ๆ และไม่ได้คับเวลาใส่แล้วอึดอัดขนาดนั้น!!! ขนาดผมยังใส่ติดมือเลย...อาบน้ำก็ยังไม่ถอด
            “จะกลับเลยไหม”ไอ้เตี้ยยืนกัดปาก ดี!!!! โกรธแล้วทำร้ายตัวเอง ผมจิกแขนมัน!!! ไม่แรงอะไรหรอก...รู้อยู่กลัวมันช้ำอยู่เหมือนกัน
            “กวนตีนอะไร?”ผมถาม
            “ก็มึงอ่ะ!!!! ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยเล่า!!!”มันเถียงออกมา หน้ามุ่ยลงทุกที
            “อย่ามาขึ้นเสียงใส่นะเตี้ย!!!!! ความผิดครั้งนี้...มึงทำเองใช่ไหม กูบอกว่าไง...ให้มึงช่วยรักษาของหน่อยน่ะ แค่แหวนวงเดียวมึงยังรักษาไม่ได้เลย อีกหน่อย...คงทิ้งกูง่าย ๆ เลยสินะ”
            “ฮึก....”ร้องไห้ละ...ร้องง่ายเหลือเกิน ผมกอดมัน...
            “ฮึก มะไม่ใช่สักหน่อย...ทำไมต้องพูดแบบนั้น ฮึก...”
            “กูโมโห”บอกสั้น ๆ ไม่พูดอะไรอีก ให้มันคิดอะไรได้เองมั่ง!!!!!!
            “ติณฑ์”ทำเสียงอ้อนน้ำตาไหลพราก ผมกัดฟัน...เช็ดน้ำตาให้ไอ้เตี้ย ใครสั่งใครสอนให้ทำตัวแบบนี้ว่ะ!?!?!?! กูนี่จะทนไม่ไหวเอา เดี๋ยวนี้ใช้บ่อยนะไอ้น้ำตาเนี่ย!!!
            “ฮึก...”ร้องก็ร้องไปกูไม่โอ๋ละ ครั้งนี้มันเกินไปจริง ๆ ทุกทีก็เห็นใส่ติดมือตลอดนี่หว่า...พามันไปล้างหน้าในห้องน้ำ ไอ้เตี้ยไม่อยากเดินเข้าไปให้เพื่อนมันแซวอีก และลูกชิ้นคงจะยังไม่ตื่นง่าย ๆ เราเลยขอตัวลากลับบ้านกันก่อน พรุ่งนี้คงจะได้มาเยี่ยมใหม่อีกครั้ง
           


ร้องไห้เมื่อเช้าตาก็ยังบวม ๆ วันนี้ไม่ให้สไกป์กับเลม่อนละ อาหลานมันคุยอะไรกันทุกวี่ทุกวัน....ผมไม่คุยกะมันด้วยหรอก ให้เข้าใกล้ได้ที่ไหน...คือถ้ามันรู้ว่าผมแอบฟัง มันจะต้องแยกห้องนอนทันทีซึ่งผมยอมไม่ได้ บ้าเปล่า...ไม่ให้นอนกอดเมีย!!!
            จับหมวกของไอ้คนที่นอนเอาหมวกปิดหน้านั่นขึ้น บอกมันว่าถึงบ้านแล้ว...ไอ้เตี้ยผุดลุกขึ้นรวดเร็ว จะลงรถโดยไม่มองหน้ากัน ผมจับมือมันไว้...ยังไม่ดับเครื่อง
            “เดี๋ยว ๆ คุยกันก่อนไหม”
            “................................”
            “อย่ามางอนงี่เง่า...ใครควรจะโกรธกูหรือมึง วงแรกหายก็น่าจะรู้ว่าพอซื้อให้อีกวงก็น่าจะรักษาไว้สิ”ผมบ่น มันนั่งนิ่ง ๆ น่าโมโห...ถ้ามันแก้ตัวว่าอาบน้ำแล้วลืมอะไรก็ว่าไป อารมณ์ไม่ขึ้นขนาดนี้เลย มันทำเหมือนไม่ใส่ใจ...หายก็หาย
            “จะเข้าบ้าน”
            “ไม่แคร์ใช่ป่ะ? หายแล้วก็หายเลยใช่ป่ะ”ผมถาม กูก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ!!!!!
            “แล้วจะให้ทำยังไงเล่า!”มันกระชากเสียง...เริ่มมีอารมณ์อยู่เหมือนกัน
            “หายที่ไหน...หายตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนกลับจากกาญมันยังมีอยู่เลย...หรือว่าไปเรียนแล้วถอดออก”ทำหน้าดุ ๆ คุยกันไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องลงรถกันละวันนี้ แม่บ้านเดินมาด่อม ๆ มอง ๆ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าเรียกสักคน แค่มองก็เดินหายเข้าตึกไป เดี๋ยวป้าสาได้บ่นเหมือนเคยว่ารังแกน้อง ปกป้องมันกันเข้าไป ทีผม...ไม่เห็นมีใครสนใจมั่ง!!!!
            “ตกลงหายใช่ไหม?”ผมถามให้แน่ใจ มันกัดปาก...ก้มหน้าจิกหน้าขาตัวเองแน่น ไม่พูดอะไร...
            “ดี!!!! ดี!!!!!”ถอดวงที่สอง ที่ติดอยู่กับนิ้วตัวเองออก...วงแรกเก็บใส่กล่องไปนานแล้ว เพราะไม่มีคู่ เหวี่ยงแหวนฟาดกับกระจกหน้ารถ แรงอยู่เหมือนกัน ไอ้เตี้ยสะดุ้งตกใจ! ตัวแหวนกลิ้งไปไหนไม่รู้...กระจกรถไม่เป็นไร
            “ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!!”ผมสบถออกมาเสียงดัง
            ปัง!!!!!
          ดับเครื่องลงจากรถ ออกมาสงบสติอารมณ์ตัวเอง พอละ....ไม่ซื้อให้แม่งละ ถ้ารู้ว่าไม่รักษาของแบบนี้ ต่อไปนี้...ไม่ซื้ออะไรให้ละ นี่ยังไม่ได้ถามหานาฬิกาที่เคยซื้อให้นะ เพราะไม่เห็นใส่นานแล้วเหมือนกัน หายได้หายดี!!!!
            “จะลงไม่ลง? ไม่ลงก็อยู่บนรถนี่ละ”ผมโผล่หน้าเข้าไปถาม เห็นมันนั่งก้มหน้าเหมือนเดิม แต่หน้าขา...เปียกไปด้วยน้ำตาแล้ว ปิดประตูรถกระแทก...แล้วเดินขึ้นตึกอย่างโมโห ป้าสาเดินกึ่งวิ่งเข้ามาถามหาไอ้เตี้ย
            “น้องละคะคุณ”
            “บนรถ”ตอบนิ่ง ๆ
            “ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอคะ? เป็นอะไรกันอีกละคะเนี่ย”ป้าสาร้องถาม
            “คนดีของป้าสิครับ....ทำแหวนผมหายอีกแล้ว วงที่สองแล้วนะครับ”ผมยกน้ำขึ้นดื่มดับอารมณ์
            “พูดกับน้องดี ๆ สิคะ...ไปเรียกเข้ามาเถอะค่ะ รถดับเครื่องไว้เหรอคะ? น้องจะหายใจได้ไหมคะเนี่ย!!!!”ป้าสาเตือน เพราะเห็นกุญแจที่แกว่งอยู่ในมือ ผมถอนหายใจ...ห่วงก็ห่วงนะ แต่มันก็กวนตีนซะละเหลือเกิน
            “คุณติณฑ์คะ~”ป้าสาทำเสียงเหนื่อย ๆ
            “ครับ ๆ”ยอมเดินออกมาที่รถ ไอ้ตัวแสบร้องไห้เช็ดหน้าตัวเองปอย ๆ ผมเดินไปเปิดประตูรถข้างมัน
            “ลงมา”มันทำนิ่ง หันหน้าไปอีกทาง อุ้มแม่งเลย...มันก็ดิ้น ๆ มีเหรอจะยอมง่าย ๆ
            “จะทำอะไร ปล่อย!!!!”
            “แล้วจะนั่งให้ได้อะไร ร้อนเปล่า ๆ อย่ามางี่เง่าวิธีนี้”ผมบอก ดิ้นดีนัก...หัวเลยรถกับขอบรถ ดังโป๊ก~~
            “โอ๊ย...”มันร้องหยุดดิ้นทันที ผมเตะประตูให้ปิด แล้วอุ้มมันขึ้นตึก
            “เจ็บนะ...”มันบอก เออรู้แล้ว ป้าสายกน้ำส้มกับของว่างมาให้เต็มโต๊ะ
            “ทานขนมใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ ป้ามีน้ำส้มด้วยนะ เดี๋ยวกับข้าวใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ...รอแปปนึงนะคะ คุณมะนาวอยากได้อะไรบอกป้าเลย เดี๋ยวป้าให้เด็กจัดมาให้”ป้าสาเอาใจ แต่เด็กนี่มันอารมณ์ไม่ดี...เลยทำเมิน ผมพยักหน้าให้ป้าสา เชิงว่าจัดการได้ แกก็ออกไปข้างนอกทันที
            “นิสัยไม่ดี”ผมบอกมัน ไอ้เตี้ยรัวมือเป็นรำพัดใส่อกบ้างหน้าบ้าง ตุ้บ ๆ เพลี๊ย ๆ จนเจ็บไปหมด!!!
            “หยุด!!!!”ผมตวาด
            “หยุด!!!!!!”เหวี่ยงมันลงบนโซฟา
            “ไม่!!!!”
            “หยุด ไอ้เตี้ย...เจ็บนะ!!!!”
            “กูก็เจ็บ!!!!!”มันเถียงคำต่อคำ ไอ้เด็กนี่ทำไมนิสัยอย่างนี้ว่ะ!!!!!!!!!

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 67 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:12:37

ลุกขึ้นไปปิดม่านใหญ่ ล็อคห้องรับแขก...แล้วเดินเร็วมาหาไอ้เด็กแสบ มันยกตีนขึ้นมารอรับก่อนเลย..ผมบิดข้อเท้ามัน (เบามือ) ตีนน้อย ๆ แค่นี้...เอาพุงดันมันก็พับหนีแล้ว จนตัวมันเอนหลังลงบนโซฟา
            “อย่านะ!!!”
            “อย่าอะไร? มึงมานี่...”
            “ติณฑ์อย่า...”
            “อย่าอะไรมานี่ กูจะทำโทษมึง...”
            “ไม่เอานะ!!!!!”
            “อวดดีนัก...จะกวนตีนก็กวนให้สุด!!!!!!!”
            จูบแม่ง...กวาดลิ้นร้อน ๆ ไปหามัน ไอ้เตี้ยเบี่ยงหน้าออกหนีแต่ผมก็ล็อคมันไว้ เอาให้แบบหายใจไม่ทัน...ขาดใจตายไปเลย
            “อือ อือ...ยะ อย่า อือ อือ”มันร้อง
            “แฮ่กๆ ตะ ติณ ติณฑ์ อื้อออออ”
            ล็อคแขนมันรวบไว้บนเหนือหัว ไม่ปล่อยให้มันพูดอะไร ประกบปาก...จูบต่อ ดิ้นได้ดิ้นไป...มันพยายามจะดันลิ้นผมบอก เลยดูดแม่งแรง ๆ สักที...คราวนี้อ่อนลงกว่าครั้งแรกมาก ยอมให้จูบง่าย ๆ ดี...จะได้ไม่ต้องเหนื่อยทั้งสองคน
            ผมผละหน้าออก...จ้องหน้ามัน ไอ้เตี้ยหลบตา...น้ำตาคลอ
            “รู้รึเปล่าว่าตัวเองผิด”มันเงียบไม่ตอบไม่ว่า แต่ทำหน้าหยิ่ง ๆ
            “ไม่ตอบกูจูบ”
            “อ๊ะ....”พูดจริงทำจริง ก้มจูบมันอีกหน...เนิ่นนานกว่าจะผละออก ไอ้เตี้ยหอบหายใจ...แฮ่ก ๆ
            “ซื้อให้แล้วทำไมไม่รักษา?”ผมถาม เงียบ...ไม่พูด จูบต่อ~
            “อื้ออออ...ปะ ปล่อย ไอ้ติณฑ์ ไอ้เห้ อุ๊ปส์”แกล้งดูดลิ้นมัน...ไอ้เตี้ยดิ้นเป็นแมวดูน้ำร้อนลวก ผมใช้ทั้งตัวทับมันไว้
            “อืออออ”
            “แฮ่ก ๆ ฮึก...ฮืออออ”ร้องไห้แล้ว ผมก้มลงจูบและกัดปากล่างมัน
            “เจ็บ ฮึก...”กอดมันไว้ทั้งตัว รู้ว่าเจ็บเพราะปากแดงแจ๋ขนาดนี้ มือหลุดจากพันธนาการ มันก็กอดผมไว้แล้วหยิกหลังจนเจ็บ
            “ฮึก...”ก้มลงจูบมันทุกเครื่องหน้า ไอ้คนอยู่ข้างใต้ตัวสั่นแต่ยังไม่สิ้นฤทธิ์ พยายามดันผมออกทุกเมื่อ
            “จ๊วบๆ”ดูดแก้มมันจนเป็นสีชมพูเรื่อขึ้น ไล่จากแก้มไปใบหูแล้วซอกคอ ไอ้เตี้ยนอนน้ำตาไหล
            “ไอ้ติณฑ์ ปะ ปล่อย”เสียงมันเริ่มอ่อนแรง กำเสื้อผมแน่น ผมถอดเสื้อตัวเองออกอย่างรวดเร็ว...ไอ้เตี้ยใช้ความไวจะลุกหนี แต่ผมก็ไวเหมือนกัน...กดมันนอนลงที่เดิม
            “อุ๊ปส์!!! เจ็บนะ”
            “คิดจะหนีทำไม?”ผมทำเสียงเหวี่ยง
            “ฮึก...ไม่อยากทำ มันเจ็บ”
            “ดี...เจ็บ ๆ จะได้จำ!!!!!”ผมบอก ซุกไซ้มันไปเรื่อย
            “ฮึก...เจ็บ นะ~ ติณฑ์...มันเจ็บ ฮึก...”มันร้องสะอื้นไป พูดไปน่าสงสาร ผมหยุดบังคับมันก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้า เมียตัวเองร้องไห้ขนาดนี้ ใครจะไปทำลง...จริง ๆ ไม่อยากบังคับอะไรมันด้วย ในเมื่อมันไม่ต้องการ
            ผละลุกขึ้นได้มันก็สะอื้นร้องไห้ฮึกฮักน่าสงสาร รู้ว่าตัวเองก็ผิดอยู่เหมือนกัน ต่อไปนี้จะจำไว้ว่า...มันไม่รักษาของ ต่อให้ซื้อและตั้งใจให้แค่ไหน มันก็สามารถทำหายได้ง่าย ๆ ลุกออกยืนกลางห้อง...หยิบเสื้อขึ้นมาใส่
            “กูจะไปนอนคอนโด”ผมบอก
            “ฮืออออออออออออออออ....”มันร้องหนักกว่าเดิม
            “แยกกันอยู่ดีไหม มึงจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว?”ผมบอก มันร้องไห้ส่ายหน้า...แต่ผมก็ยังจะไป เดินหากุญแจรถ...รีบไปก่อนจะใจอ่อน ไม่หันกลับไปมองมันอีก...ยังเดินไม่ทันพ้นประตูไอ้เตี้ยทำสิ่งที่ผมไม่คาดฝัน คือมันวิ่งมากอดผมไว้
            “ฮึก...อย่าทิ้ง”มันพูดปนสะอื้น
            “ไม่ได้ทิ้ง...แค่แยกกันอยู่ กูโมโหมาก...เดี๋ยวมึงจะเจ็บตัวเปล่า ๆ”ผมบอก
            “ไม่ให้ไป...ฮึก ฮืออ”ถอนหายใจ...เฮ้ออออออออออ ผมแกะมือไอ้เตี้ยออกอย่างยากลำบากทันทีที่หันหน้าไปหามัน แล้วส่งเสียงดุ ๆ ใส่
            “จะรีบไป!”ผมบอก
            “ฮึก...ไม่ให้ไป”ยืนจ้องหน้ากัน ตาแดง ๆ น่าสงสารเป็นที่สุด จู่ ๆ ไอ้เตี้ยก็ถอยหลังหนึ่งก้าว ถอดเสื้อผ้ามันออกหมด...เหลือเพียงกางเกงในตัวเดียว มันยืนกุมส่วนล่างไว้
            “ฮึก...ให้ทำก็ได้ อย่าไปนะ”สีหน้ามันเว้าวอน ตัวเล็ก ๆ ผิวขาวยืนน้ำตาคลอ ตัวก็สั่น...ปากก็แดง ผมเห็นแล้วใจอ่อนยวบ...อยากตีหัวตัวเอง ไม่น่าจะเอาของนอกกายมาตีราคาความรู้สึกคนที่ผมรักเลย...เดินไปกอดมัน มันก็โผกอดตอบ
            “จุ๊ ๆ”ผมกอดและปลอบให้มันหยุดร้องไห้ อารมณ์แบบนี้กันทั้งคู่...จะคาดคั้นว่าหายตอนไหน และหายแล้วทำไมไม่บอก ก็คงจะไม่ได้คำตอบ เอาไว้ค่อยตะล่อมถามทีหลังก็ได้...เดาเอาว่ามันคงจะรู้ตัวก่อนเป็นแน่ เพราะครั้งแรกที่ท้วงมันไม่ได้ท่าทีตกใจว่าแหวนหายแต่อย่างใด
            “มึงมันน่าตีรู้ไหม”ผมพูดเสียงนิ่ง...มันพยักหน้าเข้ากับอก เฮ้อ...ยอมมันจนได้
            จับจูบเสียให้เข็ด...ไอ้คนตัวเล็กก็ยอมง่าย ๆ กว่าทีแรก ผมเช็ดน้ำตาให้มัน...ทำตรงนี้คงไม่เหมาะ ใส่เสื้อผ้าให้แล้วอุ้มขึ้นห้อง ขึ้นมาจัดการต่อ...ไอ้เตี้ยกระโดดขึ้นเตียง กอดหมอนข้างแน่น ผมจับเหวี่ยงทุกสิ่งออก ดึงตัวมันเข้าหา...ไล่วนจูบทุกส่วนสัดอย่างหื่นกระหาย
            “ติณฑ์...อ๊ะ”มันร้องตอนผมวนจูบที่ราวนม ไล่ลิ้นลงส่วนร่างไปเรื่อย ๆ มือก็ปรนเปรนส่วนนั้นของมัน สะโพกมันแทบไม่ติดพื้น ครางเสียงดัง...ผมก้มดูดจอร์จ ไอ้เตี้ยยิ่งสติกระเจิง ดิ้นพล่านเพราะความเสียวซ่านร้องครางไม่หยุด แต่พอใกล้จะสุดผมกลับหยุดชะงัก มันเหมือนลอยค้างกลางอากาศทำหน้าตัดพ้อ
            “ตะ ติณฑ์”ผมแสยะยิ้ม ดึงมือมันสองข้างกำของตัวเอง
            “อยากเสร็จก็ทำเอง”บอกเสียงนิ่ง ๆ หึหึหึ....ว่าโรคจิตก็ยอม ถือเป็นการแก้แค้นเล็ก ๆ มันทำหน้าจะร้องไห้
            “อะ ไอ้...”เอานิ้วแตะน้ำบนส่วนหัวจอร์จไอ้เตี้ยก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมา ยอมรูดเองขึ้นลง หน้าแดงเพราะความอาย...หลับตาหนีผม หึหึหึ
            “อึก...”
            “อย่ากลั้นสิครับ จะร้องก็ร้อง”บอกเสร็จมันยิ่งกัดปากแน่นกว่าเดิม ไม่ยอมส่งเสียงใด ๆ เล็ดลอด ผมจับสองมือมันตั้งแท่นไว้มั่น แล้วลงลิ้นให้อย่างดูดดื่ม ไอ้เตี้ยตัวสั่นกลั้นเสียง...โคตรน่ารัก
            “อึก...อึก อ๊ะ อ๊ะ”มันร้องงึมงำในลำคอ
            “หึหึหึ อยากกลั้นก็ตามใจ....”
            “อึก อึก...อ๊าส์~ ตะ ติณฑ์”ร้องออกมาในที่สุด...ผมหัวเราะ
            “มะ มะ ไม่ ไหวแล้ว~”มันร้องคราง รีบรูดจอร์จตัวเอง สองคนสี่มือช่วยกันตั้งเทียน...จนน้ำใส ๆ พุ่งออกมา
            “อึก อ๊าส์~~~ ติณฑ์ อึกกก~!!!!”ตัวมันกระตุกหลายทีติดกัน หอบหายใจใหญ่ ผมเลื่อนตัวขึ้นคร่อมมัน
            “ตากูบ้าง...”จับตัวมันนั่งพิงหัวเตียง ใช้เวลามันเหนื่อย ๆ แบบนี้ปลุกเร้าอารมณ์อีกครั้ง จอร์จตั้งได้ที่...ก็เอาเจลทาทางเข้าถ้ำไอ้เตี้ย มันสะดุ้งเพราะ...เจลก็เย็น ๆ โดนนิ้วนำร่องไปก่อน กัดฟันไม่ยอมครางให้อาย หึหึหึ...อยากทนก็ทน! เบิกทางเข้าพอที่จะเอาจอร์จมุดถ้ำ ก็เปลี่ยนให้ตัวเองนั่งพิงหัวเตียงแทนมัน แล้วให้มันนั่งเทียน...ไอ้เตี้ยสั่นหัว
            “ไม่เอานะ”มันส่ายหน้ารัว
            “มึงไม่ต้องครับ มีคดีอยู่...”
            “ติณฑ์อ่ะ!!!!”
            “หึหึหึ มานี่...อย่าอิดออด ยังไงมึงก็ต้องโดน”ผมรวบเอวมันขึ้นมาค่อย ๆ นั่ง มันทั้งตีแก้ม ทั้งดึงหู...โคตรเจ็บ!!!!!
            “โอ๊ย!!!!”ผมร้องออกมา หมั่นไส้แม่ง...แทงสะโพกสวนขึ้นไปเลย!!!
            “อะ โอ๊ย ไอ้เหี้ย!!!!! กูจุก!!!!!”มันด่า!!!! ผมแสยะยิ้ม
            “ตีกูก่อนไหม?”
            “อึก...อึก...กูเจ็บนะ”มันเสียงสั่น แล้วนั่งนิ่ง ๆ ทำตาขวาง
            “กูก็เจ็บครับ...หูแดงเลยนี่”ผมจับหูตัวเอง มันเบะปาก
            “หน้ามึงหนา เจ็บกับเขาเป็นด้วยเหรอ? โอ๊ะ ....ติณฑ์ ติณฑ์!!!!!!!!”มันจับมันแทงจอร์จขึ้นหัวสั่นหัวคลอน ไอ้เตี้ยยังด่าไม่จบยังต้องหยุดด่า!!!! เปลี่ยนเป็นครางแทน
            “เตี้ยครับ รักกูไหม?”ผมถาม เหงื่อเต็มกายทั้งคู่....เปลี่ยนท่าโน่นนี่หลายท่า ไอ้เตี้ยแล่บลิ้น
            “จุ๊บ...”ผมดูดลิ้นมัน
            “อือ...ไอ้ติณฑ์!!!!”
            “พูดกับผัวขึ้นไอ้นะมึง”
            “อึก ๆ ทีมึงยังเรียกกูไอ้เตี้ย ๆ พูดอยู่ได้ อึกก อ๊ะ...อ๊ะ ไอ้เหี้ย...ช้าหน่อยไม่ได้รึไง!”
            ผมไม่รอให้มันพูดจบ...ยกคนตัวเล็กอุ้มขึ้น ไอ้เตี้ยคงกลัวตกผวากอดคอแน่น
            “ติณฑ์ไม่เอา...ท่านี้!”มันร้อง
            “แน่นดี...อู๊ยยย ดีไหมครับ”
            “อ๊ะ ติณฑ์...ไม่เอา...ปล่อยลง!!!”มันคราง แต่ผมยังรู้สึกดี...เพียงแต่มันเหมื่อยไปหน่อย วางมันลงบนปลายเตียงแล้วสั่นสะโพกต่อ เสียงเนื้อตีกันพั่บ ๆ เลื่อนขึ้นไปจูบ
            “จะเสร็จแล้วนะ”
            “เสร็จสักที กูเหนื่อย!!!!”แหม...คนพูดหน้าแดง น่ารักขนาดนี้ อยากจัดให้สักสิบยก...ผมกระแทกจอร์จแรง ๆ ก่อนจะปล่อยในสุดตัว ไอ้เตี้ยร้องครางเกร็งร่างแน่น ทางมุดเข้าถ้ำตอดรัดตุ้บ ๆ ทำเอาจอร์จกระตุกใน...อยู่หลายที
            “แฮ่กๆๆๆ”มันเหนื่อยหอบพอ ๆ กับผม เหงื่อนี่ยิ่งกว่าเข้าโรงยิมอีก ผมทำปากจู๋หามัน
            “จุ๊บ”มันยื่นหน้ามาจุ๊บ ยังไม่ถอนกายออก...ลูบผมมันออก ผมเริ่มยาวจนมัดได้แล้ว ตัวมันหายใจสั่นจนอกกระเพื่อมเซ็กซี่เป็นบ้า!!!
            “ไม่ซื้อให้แล้วนะ...แหวนน่ะ”ผมบอก มันกัดปากแต่พยักหน้า
            “หายเมื่อไหร่ทำไมไม่บอก”ผมค่อย ๆ ถาม มันหลบตา...แต่เอามือมาสอดประสานมือหนาผมไว้ทั้งสองข้าง ขามันอ้ากว้างเพราะยังมีสิ่งแปลกปลอมคาอยู่
            “ไม่อยากพูดใช่ไหม?”ผมถามเสียงเรียบ มันพยักหน้า...ผมถอนหายใจ
            “ไม่พูดก็ไม่พูด...มาจุ๊บอีกที”ผมยื่นหน้าไป มันผงกหัวจุ๊บ...ว่าง่าย จับเอวคอดมันไว้ก่อนจะถอนกำลังออก ไอ้เตี้ยสะดุ้งจิกหัวกูแน่น สัส! เจ็บ!!!! แต่รู้สึกดีชะมัด!!!! ลูกชายนับล้านไหล่ออกมาด้วย ผมเอาเสื้อมันเช็ดพื้นก่อนจะอุ้มไอ้ตัวดีไปอาบน้ำ...
            “ติณฑ์...”
            “หือ....”กำลังวางมันลงอ่าง
            “ขอโทษนะ”มันบอกเสียงเบา ก้มหน้า...ผมชะงัก ปกติมันไม่มีทางพูดเด็ดขาดนี่หว่า พอมันพูดขึ้นมาก็รู้สึกผิดในใจว่าทำมันแรงเกินไปรึเปล่า หัวใจพองโต...จะว่าดีใจก็ดีใจ อยากกอดรัดมันแรง ๆ อีกหน
            “ไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่ามึงจะโกรธขนาดนี้”มันพูด ผมจูบหน้าผากมัน
            “ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว...อาบน้ำนะครับ”เปิดน้ำให้อุ่นให้มันแช่ไปก่อน ผมเดินออกไปเอาผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินมานั่งเป็นเพื่อนมัน คิดเหรอว่าจะปล่อยให้...อาบสบาย ๆ ยิ่งทำตัวน่ารัก...ยิ่งอยากให้รางวัล~~
            “กูรักมึงมากรู้ไหม”ผมกระซิบบอก มันตัวแดง...พยักหน้า หันหน้ามาจูบผมตอบเช่นกัน~
 


//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 69 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:16:31

ตอนที่ 69


            [ติณฑ์]

            “กินเองไม่เป็นแล้วใช่ไหม?”ผมถามพลางหัวเราะ อาหารเช้าคือไข่คั่ว ใส่หัวหอมใหญ่สักหน่อย ต้นหอม พริกตำละเอียด แล้วมิกซ์รวมกันก่อนเอาไปทอดใช้น้ำมันน้อย ๆ คลุกกับข้าวสวยร้อนหอมสุด ๆ ไอ้เด็กขี้เกียจมันหน้างอ...เพราะว่าเจ็บตัวจากเมื่อคืน และมันก็ทำให้ไอ้เด็กดื้อขี้เกียจหยิบช้อนตักข้าว
             “ตอนเที่ยงไปรับด้วย”
            “คร๊าบ...ยกนมดื่มให้หมดแก้วดิ”ผมบอก ไอ้เตี้ยทำตาม
             “ตอนกลางวันก็ไปหาลูกชิ้น เย็น ๆ ค่อยกลับบ้าน วันนี้เจกลับมาใช่ไหม...ตอนเย็นก็ชวนเจมากินข้าว พอตอนกลางคืนก็สไกป์กะไอ้เตี้ย”ไอ้เตี้ยทำหน้าวางแผน แล้วก็กล้าเรียกเลม่อนว่าไอ้เตี้ยเนอะ! หึหึ
            “กูอยากไปเที่ยว”
            “เอาสิ รอเลม่อนกลับมาก่อนจะได้ไปพร้อมกัน”
            “โห กว่ามันจะมา!”
            “จุ๊บ....”
            “อื้อ!!! ปากมัน ๆ ทำไมชอบจุ๊บกูจังว่ะ!!!!”มันบ่น หยิบทิชชู่มาเช็ดปากตัวเอง
            “ทำปากเชิดน่าจูบทำไม?”ผมแกล้ง ไอ้เตี้ยไม่พูดอะไร....หยิบหนังสือตัวเองลุกขึ้น เดินไปใส่รองเท้า
            “เร็ว ๆ เดี๋ยวสาย!!!!”มันตะโกนกลับมา
            “คร๊าบ ๆ”ผมรีบยัดแซนวิชชิ้นสุดท้ายเข้าปาก แล้วเดินไปใส่รองเท้าบ้าง ไปส่งมันที่มหาลัยฯ วันนี้ฟ้ากับต้นยืนรอหน้าลิฟท์ตัวแรก โดนแซวว่าเหมือนพ่อมาส่งลูก ไอ้เตี้ยหัวเราะใหญ่
            “มึงมันแก่!!!”มันพูด หึหึหึ...เดี๋ยวมึงจะโดนฤทธิ์คนแก่ ไอ้เตี้ยรีบวิ่งเข้าลิฟท์พร้อมเพื่อน ผมจึงกลับมาที่รถ...เข้าไปดูงานที่บริษัท เห็นว่ามีเงินกองอยู่เต็มโต๊ะมากมาย เลขาสาวสวยของคุณประกอบ...เป็นคนยกงานมาให้เพิ่ม สิ้นปีครอบครัวผมคงจะกลับมาพร้อมหน้ากัน พ่อกับแม่บ่นอยากเจอไอ้เตี้ย แสตนด์กับน้ำตาลก็ซื้อของเล่นไว้ให้ตั้งมากมาย กลับมาคราวนี้ไอ้เตี้ยได้ของเพียบถูกใจมันแน่
            “มีงานอะไรด่วนอีกไหมครับ?”ผมถาม เลขาฯ ยกมาให้อีกหอบ...ไม่ต้องไปไหนกันละ ยังเซ็นให้ครบ...ล่วงเลยมาจนเกือบบ่าย เลขาฯกลับเข้ามาอีกหน
            “คุณติณฑ์จะรับกาแฟเพิ่มไหมคะ หรือว่าอยากจะรับประทานอาหารอะไร จะได้ให้เด็กจัดมาให้ถูก”ผมเงยหน้า...มองนาฬิกา
            “ตายละ!!!!! บ่ายโมงกว่าแล้ว นี่เอกสารผมเซ็นให้ครบแล้ว...ส่วนที่เหลือให้คนเอาไปให้พี่บ้านแล้วกัน”ผมสั่งงานก่อนจะรีบออกมา ป่านนี้ไอ้เตี้ยคงรอและหน้างอมากแน่ ๆ แล้ว รีบโทรหาก่อนเลยแต่มันไม่รับสาย...
            ที่ใต้ถุนตึกเรียน มีนักศึกษามากมายเดินลงมามันเป็นทางเชื่อมไปยังโรงอาหารใหญ่ จึงมีเด็กเยอะมาก ผมส่องดูแถวโต๊ะหิน เห็นมีแยมโรลนั่งดีดกีต้าร์อยู่ แล้วก็ไอ้เตี้ย...จึงรีบเดินไปหา
            “เฮียมาละ...รีบ ๆ ไปเถอะ”โรลบอก หันหน้ามาไหว้ผมแล้วมองไอ้เตี้ย ซึ่งตวัดสายตามอง
            “หายไปไหนมา!!!!!”
            “เข้าบริษัท เข้าไปเคลียร์งาน...นี่ก็ยังไม่เสร็จนะ รีบมารับก่อน...กลัวมึงรอนาน”ผมบอก มันทำหน้าไม่พอใจ
            “แล้วก็ไม่บอก!!!”ปล่อยมันเหวี่ยงต่อไป ผมนั่งลง
            “โรลกินข้าวรึยังไปด้วยกันสิ”
            “กินแล้วครับ กินกับนาวเนี่ยแหล่ะ...มันหิวเลยไปกินกันก่อน”ผมมองเด็กข้าง ๆ
            “อ้าวเหรอ! ว่าจะพาไปกินก๋วยเตี๋ยว!!!”
            “โห! ใครจะรอเมิ๊งงงง...”มันเหวี่ยง ผมส่ายหัว...หยิบหนังสือมันมาถือไว้
            “งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”โรลพยักหน้า ไอ้เตี้ยเดินนำไปไกลแล้ว ท่าเดินก็โคตรตลก...มันต้องเจ็บก้นมากแน่ ๆ
            “งอนอะไรอ่ะ...ไปทำงานนะไม่ได้หนีไปที่อื่น”ผมบอก
            “แล้วมึงควรจะโทรบอกกูก่อนไหม!!!!! สัส!!!!! ให้นั่งรออยู่ได้ตั้งนาน...ถ้าไม่เจอไอ้โรล ก็ต้องนั่งรอคนเดียวเลยดิ”มันบ่นยาว ผมวางหนังสือที่เบาะหลัง...เปิดแอร์ให้พี่เค้าใจเย็น ๆ
            “แล้วฟ้ากับต้นไปไหน คิดว่าลงมาด้วยกัน”
            “มันก็กลับแล้วดิ มึงบอกจะมารับอ่ะ!!!!! แทนที่จะมาตรงเวลา...ให้นั่งรออยู่ได้!!!!”ทำหน้าเคือง ๆ ผมลูบหัวมันเบา ๆ
            “ครับ ๆ ขอโทษครับ ขอโทษนะ...ทำไมหงุดหงิดง่ายจังอ่า”ผมหัวเราะ มันหน้าแดง...หันหน้าออกมองกระจก
            “มานั่งรอร้อน ๆ อย่างกูบ้างไหมละ”ยิ่งจ้องมันเหมือนจะยิ่งเขิน ยิ่งเขินมันก็ยิ่งจะเหวี่ยงมากขึ้น หึหึหึ ผมออกรถ...พามาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ ๆ โรงพยาบาล คนที่บอกว่ากินข้าวแล้วก็ยังซัดอาหารไปอีกหลายอย่าง ธารโทรมาหา...บอกว่าอยากจะนัดกันไปเที่ยว ไปกันทั้งหมด ผมยังไม่รับปากเพราะว่าติดไอ้เตี้ย...มันยังต้องทำรายงาน และพรีเซ้นท์งานอะไรของมันก็ยังไม่เสร็จสักอย่าง ขืนปล่อยให้เที่ยวและหยุดเรียนบ่อย ๆ พ่อมันได้ตามมาด่าผมแน่
            “ม๊าโทรมาเหรอ?”ไอ้เตี้ยถาม
            “เออ เที่ยวทะเล”
            “เย้!!!!!”
            “แต่กูยังไม่รับปากนะ”ผมรีบบอก คีบลูกชิ้นเข้าปากมัน...ไอ้เตี้ยนี่ก็งับดีเหลือเกิน
            “อ้าวทำไมอ่า?”
            “การบ้านมึงเสร็จสักอย่างมั่งรึยัง!!!! ไหนจะรายงานอะไรอีก...หยุดบ่อย เรียนไม่ทัน...ได้ลงเรียนใหม่อีกนะมึง แล้วงี้เมื่อไหร่จะจบสักที”
            “เออน่า...กูจบแน่ ๆ 4 ปี มึงจะบ่นทำไม!!!”
            “กูเป็นห่วงครับเตี้ย มึงคิดดู...กว่ามึงจะเรียนจบ กูนี่อายุเท่าไหร่แล้ว!!!”ผมบอก คีบลูกชิ้นเข้าปากมันอีก
            “ตอนนี้มึงก็แก่เหอะ กว่ากูจะเรียนจบมึงก็จะแก่ไปอีก”มันพูดทำหน้าสะใจ
            “เหอ ๆ ครับ ๆ ไอ้เด็ก...มึงมันเด็กมาก เด็กตลอด...”แกล้งกัดฟันพูด มันทำหน้ายิ้ม ๆ
            “กูน่ารัก...”
            “หึหึหึ เรื่องชมตัวเองขอให้บอกเลยนะ”
            “หรือไม่น่ารัก...”มันทำหน้าเหวี่ยงโหด ๆ ผมหัวเราะ
            “ครับ ๆ น่ารักสุด ๆ น่ารักไม่มีใครเหมือน...”กัดฟันพูด ไอ้เตี้ยตัวแทบลอยติดเพดาน แฟนใครว่ะ...โคตรน่าจับมาตีก้น       
            “อิ่มแล้ว”
            “อิ่มจริงอ่ะ ยังเหลือหมูเลยนะ”มันส่ายหน้า
            “กินไม่ไหวแล้ว ไปเถอะติณฑ์กูอยากไปดูน้องตัวเล็กแล้ว”มันอ้อนจับแขนผม
            “ป่ะ ๆ จ่ายเงิน...”
            ซื้อขนมมาหลายถุง....ออกจากลิฟท์โรงพยาบาลขึ้นชั้น 11 ห้องลูกชิ้นอยู่เกือบสุดริมทางเดิน เราต้องเดินผ่านห้องเด็กเล็กก่อน ผมไม่ทันได้ระวังตัว พอ ๆ กับไอ้เตี้ยมันกำลังกดโทรศัพท์ดูอะไรสักอย่าง เสี้ยววินาที...ไอ้เตี้ยร้อง “โอ๊ย...”ผมหันกลับเข้าไปดู มีดคมก็เสียบเข้าที่หน้าท้องแล้ว
            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”นางพยาบาลกรีดร้องลั่น ไอ้เตี้ย...ขว้างของทิ้ง ตอนที่ผมล้มลง...เจ็บตัวแบบไม่ทันตั้งแต่
            “ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”มันเตะผู้ชายคนนั้น...ล้มลง ทั้งสองคนต่อสู้กัน...จนกระทั่งมีคนมากมายเริ่มเข้ามามุงดูเยอะขึ้น ไอ้เหี้ยคนนั้น...มันวิ่งหนีลงไปทางบันไดหนีไฟ
            “อย่าตาม!!!!!!”ผมร้องเอามือกุมแผลไว้ ดึงขาไอ้เตี้ยไว้ด้วย
            “ฮึก...ไอ้เหี้ย ไอ้สัส...ฮือออ”ไอ้เตี้ยร้องมาจับตัวผม นางพยาบาลสามคนวิ่งเข้ามาหา แล้วอีกหลายคนวิ่งไปโทรศัพท์
            “มึงเห็นหน้ามันรึเปล่า”ผมถาม ไอ้เตี้ยพยักหน้า
            “ไอ้สิน ไอ้เหี้ยสิน!!!!!! ฮือออ ละ เลือด เลือดดดดดด...”มันกรีดร้อง ผมเอามือกุมแผล
            “เอารถเข็นมาที...”นางพยาบาลร้องเรียก แล้วทั้งชั้นก็โกลาหลไปหมด
            “ฮึก...ติณฑ์...ติณฑ์”ไอ้เตี้ยร้องไห้ไปตลอดทาง เหงื่อผมเริ่มไหลเยอะขึ้น...และเยอะขึ้น ก่อนที่ดวงตาจะพร่าลง

////////////////////////////////////////////////////////////////////////



ตื่นมาอีกที ก็มีคนอยู่ในห้องพยาบาลหลายคนแล้ว พ่อกับแม่ผมก็ด้วย ผมค่อย ๆ กวาดสายตามองคนที่นั่งบ้าง นอนบ้าง อ่าหนังสือ เล่นคอมอยู่ในห้องบ้าง เสียงคนกำลังคุยโทรศัพท์ พอจับใจความได้หน่อย ๆ คงเป็นน้ำตาล
            “ส่งข้อมูลมาในเมล์ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะได้เช็คดูโดยละเอียด”
            ทันทีที่ผมเริ่มขยับตัว ก็รู้สึกปวดแผลจนรู้สึกได้...แม่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านแล้วสบตากันเราสองคน ก่อนที่จะเดินลุกขึ้นมาลูบหน้าผมแผ่วเบา
            “เป็นอย่างไงบ้างติณฑ์ เจ็บแผลไหมลูก”แม่ถาม สีหน้าเป็นห่วง ผมยิ้มจางๆ จะให้ยกมือไปจับมือแม่ยังไม่มีแรงพอ
            “ฮะ”แค่พูดนิดเดียวก็เจ็บที่แผล
            “ตื่นแล้วเหรอ”พ่อเป็นอีกคนที่พูดเสียงดังขึ้น คราวนี้ทุกคนในห้อง...ต่างก็วางสิ่งของที่ตัวเองกำลังทำแล้วหันมาสนใจผมกันหมด
            พ่อแม่ผมยืนอยู่อีกด้าน อีกด้านพ่อแม่ไอ้เตี้ย ฟ้า คิ้ว ชัด แม่ชัด เกือบปลายเตียงมีน้ำตาล ผมสำรวจทุกคนทีละคน...ทุกสายตามองมาอย่างเป็นห่วง ผมรู้สึกซาบซึ้งแต่ว่าคนที่ผมอยากเจอที่สุด และคิดว่าควรจะมีมันยืนอยู่ตรงนี้...มันหายไปไหน?
            “หมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้วนะติณฑ์ แผลไม่โดนที่สำคัญ...อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว”แม่จับมือผมไว้
            “แล้ว.....”เหมือนพ่อจะรู้ว่าผมถามอะไร
            “โตแล้วยังไปมีเรื่องกะไอ้พวกโจรกระจอกอยู่เหรอ เราน่ะ...จะเป็นผู้บริหารอยู่แล้วนะ ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงหนักหนาว่ะ ตั้งแต่เล็กจนโตเลย”พ่อบ่น ผมยกมือพนมไหว้
            “พ่อฮะ ผมขอโทษ”
            “คุณพ่ออย่าบ่นพี่ติณฑ์นักเลย รอดมาได้ก็น่าจะดีใจแล้วไม่ใช่เหรอคะ”น้ำตาลพูดดีสมเป็นน้องพี่
            “เฮีย เจ็บแผลไหม...”ไอ้ชัดร้องถาม ผมพยักหน้า...รู้สึกปวด ๆ อยู่เหมือนกัน
            “เดี๋ยวให้คุณตำรวจมาสอบปากคำเลยนะ แกก็บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มันเข้ามาแทงได้ยังไง”พ่อบอก
            “ฮะ...”
            “โถพ่อ...คงเจ็บแย่”แม่ไอ้เตี้ยจับมือผมไว้ น้ำตาคลอ ๆ
            “แล้วคนร้าย?”ผมพูดได้สั้น ๆ เพราะเจ็บแผล ทุกครั้งที่เกร็งหน้าท้องก็จะเกิดอาการเสียวแปลบที่แผลทันที
            “ไอ้สินไง จำได้ไหมเฮีย”ไอ้ชัดพูดเสียงเครียด
            สิน? สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วมีไม่กี่คนที่มีชื่อนี้ผ่านเข้ามาในชีวิต ไอ้สิน...คนเดียวกับที่ข่มขื่นลูกชิ้น คนเดียวกับที่มันจ่ายเงินเพื่อจะทานข้าวกับไอ้เตี้ย คนเดียวกับที่จะหลอกฟันเมียกู!!!!!!!
            “ไอ้สิน!!! โอ๊ะ...โอ๊ยยย!!!!”ผมร้องออกมาอย่างลืมตัว ทุกคนเข้ามาจับใหญ่เลย
            “ขยับตัวช้า ๆ สิลูก เดี๋ยวแผลฉีก”แม่ไอ้เตี้ยบ่น พอ ๆ กับแม่ผม
            “ช้า ๆ”พ่อไอ้เตี้ยร้องบอก ผมปล่อยตัวเองนอนลงอีกครั้ง
            “ถึงว่ามันหน้าคุ้น ๆ”ผมบอก
            “แกไม่ต้องห่วงมันแล้ว ตอนนี้มันเข้าคุกไปเรียบร้อย...ติดคุกอีกนาน และคงตลอดชีวิตเพราะไอ้แวนมันบอกว่ามีหลักฐานเรื่องที่มันค้ายา แล้วตาชัดก็ไปแจ้งความข่มขื่นน้องสาวแล้วด้วย”พ่อผมพูดยาว จริงสิ...ไม่เห็นไอ้แวน ไอ้กล้า ไอ้พุท เพื่อนยากของผมเลย พวกมันไปไหนกันหมด
            “ลูกชิ้นว่ายังไงบ้าง”ผมร้องถามชัด น้องยังเด็ก...และคงสะเทือนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย ไอ้ชัดเม้มปาก
            “โอเคพี่...นี่แม่ผมก็เฝ้าไว้อยู่”มันยิ้มเล็ก ๆ ผมพยักหน้า
            “ดี มันจะได้จบ ๆ ไปซะที”ผมพูดอย่างเหนื่อยล้า
            “น้ำตาลไปตามหมอเข้ามาดูพี่หน่อยดีกว่า...หน้าเริ่มซีด ๆ แล้ว”แม่บอก น้ำตาลรีบเดินออกไป ผมยังไม่ทันบอกเลยว่าไม่ต้อง ผมไม่ได้เป็นอะไร...
            “แม่....”ผมเอ่ยเสียงแหบแห้ง
            “เมียผมละ?”ผมโพล่งออกไป ทุกคนทำหน้าเฉย ๆ นิ่ง ๆ ราวกับจะค้นหาคำตอบอยู่ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่มันเกี่ยงงอนไม่ยอมตอบของแต่ละคน ผมเริ่มสงสัย...และจับพิรุธ ไอ้เตี้ยมันไปไหน? ไม่มีห่างที่มันจะห่างตัวผม ยิ่งรู้ว่าผมเจ็บแบบนี้มันไม่มีทางจะออกห่างจากตัวผมแน่นอน เกิดอะไรขึ้นกับมัน??? นึกย้อนไปก่อนที่สติผมจะดับวูบเพราะมีดคมกรีดแทงที่หน้าท้องด้านซ้าย ผมจับมือไอ้เตี้ยไว้...จับได้ว่ากำแน่น และตะโกนห้ามมันไม่ให้ตาม....หรือว่าเกิดอะไรไม่ดีกับมัน??? สมองเริ่มคิดฟุ้งซ่าน ผมดีดตัวจากที่นอน...แม้จะเจ็บแผลมากก็ตามที
            “ไอ้เตี้ยละครับ!?!?!??!”เสียงร้องโวยวาย ผมนิ่วหน้า...เจ็บแผลมาก แต่จะไปหามันให้ได้
            “ติณฑ์ใจเย็น ๆ น้องปลอดภัยดี”พ่อไอ้เตี้ยร้องห้าม กดให้ผมนอนลงอย่างเดิม
            “แล้วมันไปไหนครับ???”
            “ลงไปซื้อของข้างล่างจ่ะ...ไปกับน้องเจ”แม่ผมพูดบอก รู้สึกแปลกที่ผมคลายความกังวลลงมาก ยอมนอน...ลงที่เดิม ผัวนอนซมขนาดนี้ มันยังคิดลงไปซื้อขนมกินน่ะคิดดู!!!! กลับขึ้นมาจะเล่นให้หนัก!!!!
            “แม่ปล่อยให้ลงไปได้ยังไงสองคนครับ!!!”ผมทำเสียงหงุดหงิด
            “สองคนที่ไหน เอ๊...ตาติณฑ์นี่ พุทก็ไป กล้าก็ไป เรานี่มันขี้โวยวายเหมือนพ่อไม่มีผิด”แม่ส่ายหน้าอย่างระอา ผมถอนหายใจโล่งอก คิดว่ามันเป็นอะไร...นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมันจริง ๆ ผมต้องบ้าแน่!!!! อุตส่าห์ถนอมของของผมอย่างดี สักครู่นึงก็มีหมอเข้ามาตรวจ ทุกคนจึงถอยหน้าออกไป...ผมนอนนิ่ง ๆ ให้ตรวจแต่โดยดี หมอบอกว่าแทงไม่เข้าจุดสำคัญ และยังโชคดีที่เกิดเหตุในรพ. จึงสามารถรักษาได้ทันท่วงที แต่บอกผมว่าระหว่างนี้อย่างขยับแรง...เพราะแผลยังเย็บไม่สนิทดี ต้องรออีกสักสองสามวัน
            “เดี๋ยวน้องจ่ายค่ารักษาพ่อติณฑ์ให้นะคะ”แม่ไอ้เตี้ยคุยกับแม่ผม เห็นได้ชัดว่าสองคนนี้เข้าขากันดีเป็นอย่างมาก
            “ไม่เป็นไรค่ะ เล็กน้อย”แม่พูด แล้วสาว ๆ ก็คุยกับเรื่องผมกับไอ้เตี้ยได้ถูกคอ ฟ้าเดินมาข้าง ๆ เตียง
            “หายไว ๆ นะครับ”มันพูด ผมยิ้ม ไม่นานฟ้าก็พาพ่อกับแม่ไอ้เตี้ยกลับกาญฯ เพราะเห็นว่าผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ที่มีอยู่ก็คือมีไข้เล็กน้อยเท่านั้น ไอ้ชัดกับไปหาน้องมัน คิ้วก็ขอตัวไปเรียน เหลือแต่พ่อแม่ผมและน้ำตาล
            “แม่เมื่อไหร่มันจะมา”ผมถามเอาแต่ใจ แม่ตวาดแบบผู้ดี
            “ติณฑ์เรียกน้องให้มันดี ๆ หน่อยสิ ต่อหน้าแม่เขาก็ต้องพูดดี ๆ เรียกน้อง...ว่ามันได้ยังไง”ผมยิ้มเจื่อน ๆ
            “มันติดครับ”
            “เดี๋ยวก็มา เอาคุณ...จะกลับไปพักผ่อนที่บ้านกันเลยไหมละ”พ่อเรียกแม่
            “น้ำตาลอยากอาบน้ำแล้วค่ะพ่อ”น้ำตาลยืนที่ข้างเตียง จับมือผมไว้...แล้วหันไปพูดกับพ่อแม่
            “นี่กลับมากันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ แล้วรู้ได้ยังไงว่าผม...เป็นยังงี้”
            “จะใครซะอีกละ น้องนาวร้องไห้...เอาเบอร์พี่กดโทรหาพ่อน่ะสิ พ่อบอกว่าร้องไห้ใหญ่...พูดก็ไม่รู้เรื่อง”น้ำตาลพูดขำ ๆ ผมนึกสภาพเมียตัวเองออกเลย
            “คิดอยู่เลยว่ามันต้องมีอะไรแน่ ๆ รีบพาแม่แกกลับมาเลย ให้แสตนด์อยู่ที่โน่นคนเดียว”พ่อบอกอีก
             “มาด่วนแบบไม่ได้เตรียมตัวนะคะพี่ติณฑ์ ขอที่ซื้อไว้ไม่ได้ยกมาด้วย...น้องจะโกรธรึเปล่า”น้ำตาลกระซิบถาม ผมหัวเราะ
            “ไม่มั้ง?”ทำเสียงล้อน้ำตาล น้องทำหน้ากระอักกระอ่วน...รู้กิตติศัพท์พี่สะใภ้ตัวเองดี (?)
            “ง่ะ...เดี๋ยวให้พี่แสตนด์ส่งทางเรือมาให้ น้องคงเข้าใจแหล่ะเนอะ”น้ำตาลยิ้ม แม่ก็หัวเราะ
            “ไป ๆ จะกลับบ้านก็รีบกลับ แล้วเดี๋ยวมาใหม่...ติณฑ์อยู่ได้นะลูก”แม่บอก ผมยิ้ม
            “ครับ เดี๋ยวมะนาวก็ขึ้นมาแล้ว...ผมอยู่ได้ ไปพักผ่อนกันเถอะครับ”ผมบอก แม่กับพ่อเดินมาจุ๊บแก้ม
            “หายไว ๆ”ผมยิ้มอบอุ่นในความรักที่ท่านทั้งสองมีให้ น้ำตาลก็เดินมาจุ๊บแก้มด้วยอีกคน
            “อื้อออ....รักนะคะพี่ติณฑ์ หายไว ๆ”น้องสาวสุดสวยอวยพร
            “อือ....บ้านรกหน่อยนะ เข้าไปก็อย่าตกใจละ”ผมบอกไว้ก่อน คือสภาพก่อนหน้านี้มันเป็นบ้านแบบสะอาดเอี่ยมเหมือนไม่ค่อยมีคนอยู่ ป้าสาแกก็ขยันทำความสะอาดทุกวัน พอมีไอ้เตี้ยมาอยู่ด้วย...จะให้เก็บทุกวันคงไม่ไหว เพราะของเล่นมันเอย โมเดลเอยใครจะแตะได้ที่ไหน...หายไปชิ้นนึง มันจมูกไวอีก...โกรธและงอนอาละวาดแน่ ๆ
            “คริคริคริ...ป่ะค่ะแม่”น้ำตาลเรียกแม่ จูงมือพอออกไป...ห้องพักฟื้นจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
           
            เสียงกลุ่มคนเดินเข้ามาในห้อง ไอ้ผมก็รีบหลับตาลง...ได้ยินเสียงชัด ๆ เปิดประตูห้องผมเข้ามา
            “ร้อน ๆ โอ๊ยยย...แอร์เย็นฉ่ำ”เสียงเมียกู!!!!!!!! แค่ได้ยินเสียงมันแช่มชื่นก็รู้สึกหายห่วงมาก ๆ
            “เจเอาโรตีไปแช่เย็นนะฮะพี่พุท อยากกินเย็น ๆ”เจร้องบอก ได้ยินเสียงกุกกักในห้อง
            “เอาไอติมแช่ด้วยน้องเจ”คราวนี้เสียงไอ้กล้า ระหว่างที่กำลังนอนฟังเสียงคนเคลื่อนไหว...มืออุ่น ๆ มาแตะที่หว่างคิ้วผม
            “คิ้วขมวดจัง...สงสัยฝันร้าย”ไอ้เตี้ยพูดเสียงเบา
            “พี่ไปดูหนังในห้องเล็กนะ น้องนาว”ไอ้พุทเรียก
            “อือ เค้าเฝ้ามันเอง”ไอ้เตี้ยร้องบอก พอในห้องกลับมาเงียบ ผมค่อยลืมตาขึ้นมาสำรวจห้อง...ไอ้เตี้ยมัวแต่วุ่นวายจัดของกินบนโต๊ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 51-60 16/11/13 P.14
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:16:53

/////////////////////////////////////////////////////////


เสียงกลุ่มคนเดินเข้ามาในห้อง ไอ้ผมก็รีบหลับตาลง...ได้ยินเสียงชัด ๆ เปิดประตูห้องผมเข้ามา
            “ร้อน ๆ โอ๊ยยย...แอร์เย็นฉ่ำ”เสียงเมียกู!!!!!!!! แค่ได้ยินเสียงมันแช่มชื่นก็รู้สึกหายห่วงมาก ๆ
            “เจเอาโรตีไปแช่เย็นนะฮะพี่พุท อยากกินเย็น ๆ”เจร้องบอก ได้ยินเสียงกุกกักในห้อง
            “เอาไอติมแช่ด้วยน้องเจ”คราวนี้เสียงไอ้กล้า ระหว่างที่กำลังนอนฟังเสียงคนเคลื่อนไหว...มืออุ่น ๆ มาแตะที่หว่างคิ้วผม
            “คิ้วขมวดจัง...สงสัยฝันร้าย”ไอ้เตี้ยพูดเสียงเบา
            “พี่ไปดูหนังในห้องเล็กนะ น้องนาว”ไอ้พุทเรียก
            “อือ เค้าเฝ้ามันเอง”ไอ้เตี้ยร้องบอก พอในห้องกลับมาเงียบ ผมค่อยลืมตาขึ้นมาสำรวจห้อง...ไอ้เตี้ยมัวแต่วุ่นวายจัดของกินบนโต๊ะ
            “จุ๊บ...”ไอ้เตี้ยเดินมาจุ๊บปากผม ตัวเองโคตรสั่นอ่ะ
            “เมื่อไหร่จะตื่นเนี่ย! หมอบอกว่าไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่นแล้วนี่นา....”เสียงเงียบไป มันกำลังกดโทรศัพท์หาใครสักคน
            “แม่ฮะ ทำไมติณฑ์ยังไม่ตื่นละ เหรอฮะ...สงสัยจะหลับไปอีก ไม่เป็นไรฮะ...ไม่ต้องมาหรอกฮะ อยู่ได้...ครับ ๆ”มันพูดสุภาพขนาดนี้ สงสัยโทรหาแม่ผมรึเปล่า...อันนี้ไม่แน่ใจ
            “มึงมันควาย...ตัวอย่างกับควาย ยังเสียทีให้ไอ้สิน!!! จุ๊บ!!!!”หัวใจพองโต...เพราะเสียงเง้างอดของไอ้เตี้ย! ได้ยินเมียเป็นห่วงแบบนี้ก็ชื่นใจ
            “...........ติณฑ์..........”มันสะกิด ผมแกล้งทำเป็นนอนนิ่ง
            “ตื่นมาซะที...”มันพูดเสียงเบา บีบมือผมไว้แน่น
            “ไม่ได้ยินเสียงมึงแบบนี้ ไม่ชอบเลย”ไอ้เด็กแสบก้มหน้าร้องไห้บนเตียง ผมรู้เพราะได้ยินเสียงสะอื้น...เลยลืมตาขึ้นมาเพราะทนไม่ได้ มันเป็นห่วงผม...ผมรับรู้และรู้สึกได้ในอารมณ์ตรงนี้ ผมเองก็เป็นห่วงมันไม่น้อย ไม่อยากนึกย้อนกลับไป แต่ก็อดไม่ได้...ถ้ากลับกัน เป็นมันที่โดนแทง...ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ป่านนี้...คงต้องติดคุกในข้อหาฆ่าคนตายแน่ ๆ
            “เตี้ย”เรียกเสียงเบา คนตัวเล็กหยุดนิ่ง...แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา ผมมองดูทุกส่วน...พิจารณาร่างกายมัน เพื่อให้เห็นว่ามันปลอดภัยดี มันปลอดภัย...ผมจ้องหน้ามัน และมันก็จ้องหน้าผม
            “ร้องไห้ทำไม?”ผมถามเสียงเบา อยากยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้
            “ตื่นแล้วเหรอ?”มันไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับมาย้อนถามผม...เสียงสั่น ผมพยักหน้าแล้วเราก็มองหน้ากันอย่างกับจากกันไปซะสี่ห้าชาติก็ไม่ปาน ไอ้เตี้ยยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา...แต่มือข้างซ้ายพันผ้าพันแผลเอาไว้ ผมรีบถามเสียงรัว
            “มือไปโดนอะไร!!!!!”น้ำเสียงกร้าวขึ้นอัตโนมัติ ไอ้เตี้ยสะดุ้งตกใจ เม้มปากแน่น!!!!
            “อ่อ....ก็แค่สั่งสอนไอ้เหี้ยนั่น!!!”มันพูดไม่แยแส
            “เหี้ยไหน? ไอ้สิน? มึงตามมันไป?”มันเงียบ...ขณะที่ผมจ้องหน้าเอาเรื่อง กล้า พุท และน้องเจเหมือนจะได้ยินเสียงเราสองคน จึงเดินเข้ามา
            “เกิดอะไรขึ้นกับมึง!!!! ไอ้กล้าทำไมมือไอ้เตี้ยเป็นยังงี้!!!!”ผมตวาดไอ้เพื่อนรัก มันต้องรู้แน่ ๆ น้องเจเดินมากอดไอ้เตี้ยไว้
            “ไม่มีอะไรหรอกน่า...นาวมันแค่วิ่งไปจัดการไอ้สิน ไม่งั้นยามจะจับมันทันเหรอว่ะ!”ผมหรี่ตามองทุกคน
            “มึงวิ่งลงไปจริง ๆ ด้วย กูบอกว่าไม่ให้ลงไปไง!!!! ถ้ามันทำอะไรมึงจะทำยังไง!!!!”เริ่มหัวเสียละ ไอ้เตี้ยมันกัดฟัน...กลั้นน้ำตา และไม่ยอมมองหน้าผมเลย คาดว่าคงโกรธไปแล้ว!!!!!
            “เอาน่า...น้องมันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”ไอ้พุทพูด ผมนี่โคตรโมโห
            “ตอนนี้ไม่เป็นแล้วถ้ามันเกิดเป็นละว่ะ!!!!!”
            “มึงใจเย็นหน่อยได้ไหม”ไอ้พุทพูดเสียงนิ่ง ผมจ้องหน้าไอ้เตี้ย
            “สัสเอ้ย!!!!!”
            “น้องมันไม่ได้เป็นอะไร มึงจะโวยวายทำไมว่ะ...ไอ้แวนก็จับไอ้สินไปแล้ว มันไม่มีทางออกมาจากคุกได้อีกแล้ว มึงควรจะพอใจ”ผมได้ยินเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของตัวเอง ไอ้เตี้ยเลื่อนมือมาจับมือผม...ทำให้ต้องหันไปมองหน้ามัน
            “ขอโทษ...ฮึกๆ ขอโทษ...ฮืออออออ ขอโทษ”หัวใจกระตุกวาบ ตัวมันสั่น...และพูดพร่ำออกมาไม่ขาดปาก
            “ตอนเห็นมึงล้ม กูก็ไม่คิดอะไร....ตามไปเพราะมันทำมึงเจ็บ”มันพูดไปสะอื้นไป แล้วก้มลงซบไหล่ผม
            “มึงไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลยหรือไง!!!”ทำเสียงแข็งไปงั้น กูใจอ่อนหมดละ...ใครอยากมาสอนให้มันอ้อนแบบนี้ ถ้ารู้ว่าเจ็บตัวแล้วมันจะทำให้ไอ้เตี้ย...น่ารักมากขึ้นอย่างประหลาดอย่างนี้ ยอมโดนตั้งแต่ต้นเรื่องละ (ฮา)
            “ก็กูห่วงมึง...”เหมือนมีเสียงแอคโค่ในหัว กูห่วงมึง...กูห่วงมึง....กูห่วงมึง
            “สัส จะยิ้มก็ยิ้ม...”ไอ้กล้าแซว ผมขยิบตา...
            “พี่ติณฑ์แกล้งพี่นาวเหรอ!”น้องเจขัดขา ไอ้เตี้ยผุดลุกขึ้นจ้องหน้าผม...งอน ๆ
             “ไม่ได้แกล้ง ห่วงมึงจริง ๆ”
             “ติณฑ์อ่ะ...”มันกอดผมอ้อน ๆ กลิ่นยาสระผมของมันที่ผมโคตรจะคุ้นเคย แตะเข้าที่จมูก
            “เตี้ยอย่ากดแรง โดนแผล”ผมบอก มันตกใจผละหนี
            “อ๊ะ...โดนเหรอ”หน้าเสียไปแล้ว ผมพยักหน้าเล็กน้อย
            “ดูแลกันไปแล้วกันนะ กูไปนอนก่อนว่ะ...มีอะไรเรียกนะอยู่ห้องข้าง ๆ”ไอ้คุณพุทพูด ผมเพิ่งสังเกตว่าสีหน้ามันก็ดูเหนื่อยล้าไม่แพ้ใคร
            “เจไปด้วย”น้องเจวิ่งไปกอดแขน แล้วไอ้พุทก็เดินตามออกไป ห้องมันเชื่อมกันนี่เอง...
            “หิวน้ำ”ผมบอก ไอ้เตี้ยวิ่งไปรินให้อย่างรวดเร็ว
            “ติณฑ์เจ็บไหม?”มันถามเสียงอ่อน ผมจับมือมันเบา ๆ
            “เจ็บ...แต่เดี๋ยวก็หาย”
            “หายไว ๆ นะ...กูเหงา”คำพูดนั้นของมันทำให้ผมรู้สึกมีแรงขึ้น อยากหายมันซะวันนี้พรุ่งนี้ซะด้วยซ้ำ
            “ไม่ดีเหรอ ไม่มีกูคอยบ่น”
             “ไม่ดี!!! กูจะไม่ดื้อไม่ซนแล้วนะ...มึงต้องหายเร็ว ๆ นะ”มันอ้อน
            “ครับ...อยากให้กูหายมึงต้องดูแลกูนะครับ”
            “อือ...”เราสองคนยิ้มให้กัน จู่ ๆ ผมก็นิ่งไปอีกที....มองหน้าไอ้เตี้ย
            “เตี้ย...”
            “หืม?”
            “ที่แขนมึงมีเลือดซึม...ออกมา”พูดเสียงนิ่ง ส่วนมันก็นั่งตัวแข็งทื่อไปแล้ว
            “ติณฑ์...”มันจิกแขนผมไว้แน่น
            “ไปเรียกไอ้กล้าให้มันพาออกไปทำแผล”
            “ติณฑ์~”
            “ออกไปทำแผล!!! สัส!!!! ก่อนที่กูจะโมโห”มันยอมเดินออกไปเงียบ ๆ จนได้...ไอ้เหี้ย!!!! กูว่าละ...มันมีมีด แล้วไอ้เตี้ยนี่ก็คงเก่งมากเนอะ วิ่งลงไปจับโจรมือเปล่า!!!! มันน่าโมโหตรงไม่มีใครบอกกูสักคำ นี่ถ้ากูไม่เห็น...ไอ้เตี้ยมันก็คงไม่ปริปากพูดด้วยซ้ำ!!!! สัส...ไอ้จั๊ดง่าว!!!! ตอนนี้รู้สึกอยากฆ่าไอ้สินมาก สัส...เมียกู กูปกป้องมันมาอย่างดี ไอ้เตี้ยแมร่งก็โคตรไม่ระวังตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดโว้ย!!!!!!!
            หายออกไปทำแผลสักพักมันก็เดินหน้าจ๋อยเข้ามา ไอ้พุทเดินมาหัวเราะผมปลายเตียง
            “อยู่ดี ๆ อย่าตะคอกมันอีกละ”ไอ้พุทเดินหายเข้าไปในอีกห้อง ไอ้เตี้ยก็เดินมานั่งข้าง ๆ เตียง ทำหน้ายู่
            “ไม่เจ็บหรอก....”มันพูด ไม่เจ็บแต่มันใช่เรื่องที่สมควรโดนไหม
            “นวดขาดิ๊...”ผมสั่ง ไอ้เตี้ยมองหน้า ก่อนจะยื่นมือบีบ ๆ ไม่คิดว่ามันจะทำจริง เฮ้ย...ใช้ง่ายวุ้ย
            “ปวดเหรอ หมอบอกพรุ่งนี้ถ้าแผลไม่ติดเชื้อก็กลับบ้านได้”เสียงเจื้อยแจ้วของมันทำให้ผมยิ้ม หึหึหึ...ยังไม่อยากหายซะละ
            “กลับไปใครจะดูแลกู แผลนี่ยังเจ็บอยู่”ไอ้เตี้ยทำหน้าคิด ๆ ตาแป๋วใสของมันกำลังจ้องผม
            “กูไง”                 
            “เหอะ!!!! ยังไม่อยากได้แผลเพิ่มนะครับ...ที่รัก”
            “โธ่ กูก็ทำได้มั่งเหอะ แค่ล้าง ๆ เช็ด ๆ แผล...หรือมึงอยากจะให้นางพยาบาลหน้าห้องมาทำให้ งั้นมึงก็จ้างกลับไปดูแลที่บ้านซะเลยสิ”มันพูดใส่อารมณ์ เง้อ...เมื่อกี้กูยังเป็นต่ออยู่ ไงเกมส์พลิกเร็วขนาดนี้
            “ก็ดี เดี๋ยวไปบอกเลย...จ้างสักสองคน ทำแผลคน...ป้อนข้าวป้อนยาอีกคน ดีไหม?”
            “เออ!!!!”มันกระแทกเสียง กำมือจะทุบผมเกร็งตัว...โดยอัตโนมัติ แต่ต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
            “โอ๊ย...”กระแทกตัวลงนอนอย่างเดิม ไอ้เตี้ยหน้าเสียไปแล้ว
            “ติณฑ์!!!!!”มันตกใจมาก ถอยกรูดออกไป ผมจับแผล...นอนเฉย ๆ ให้มันอยู่ตัว ก่อนจะเรียกมันเดินมาหา มีรึจะมา...ไอ้เตี้ยส่ายหน้ายิก ๆ
            “มา”
            “ไม่เอา มึงเจ็บ”
            “ไม่เจ็บแล้วเมื่อกี้ลืมตัว”ผมปลอบ
            “ไม่มา...งั้นกูจะลุกไปหานะ”ผมบอก พยายามจะลุกขึ้นเอง...ทั้งที่เจ็บมาก เสียด ๆ ที่แผล ไอ้เตี้ยถลามาจับบ่าแล้วกดผมนอนลง
            “มึงชอบแกล้ง”มันทำหน้าเชิด ๆ
            “แกล้งเฉย ๆ เองครับ มึงก็รู้ว่ากูไม่มีทางให้คนอื่นมาดูแลหรอก...”
            “ก็มึงพูดประชดทำไมละ!”
            “ครับ ๆ กูแกล้งเล่นนิดเดียวเอง ว่าแต่...พูดจริงเหรอว่ะ ว่าอยากพยาบาลกู”ผมถาม มันพยักหน้าจริงจัง
            “มึงรู้เหรอไงว่าจะล้างแผลยังไง”ผมถามก่อน
            “ดูจากนางพยาบาลไว้แล้ว เดี๋ยวกูถ่ายคลิปแล้วกลับไปทำที่บ้านก็ได้”เฮ้ย...เมียกูจริงจังโว้ย!!!!
            “ตามใจ แต่ดูแลกูนะ...ไม่ใช้มาเพิ่มแผลให้กูอีก”
            “เออน่า!!!!!”กูเริ่มไม่ค่อยไว้ใจเพราะคำสุดท้ายของมันนี่แหล่ะ
            เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นผมบอกให้ไปเรียกไอ้พุทหรือไอ้กล้ามาให้ ผมต้องการเข้าห้องน้ำ...มันคนเดียวประคองผมไม่ได้แน่ ทีแรกก็หน้างอ...อยากทำเอง แต่สุดท้าย...ก็ยอมเดินไปเรียก ทุกคนเดินมาในห้องหมดเลย เพราะต่างคนต่างไม่รู้ว่าจะต้องปฏิบัติตัวกับผมยังไง และผมก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน...ไม่เคยเป็นคนไข้นี่หว่า!!!! ไอ้พุทประคอง ไอ้กล้าจับสายน้ำเกลือ อีกข้างที่แตะแขนอยู่ก็ไอ้เตี้ย น้องเจยืนเปิดประตูห้องน้ำรอแล้ว...
            “อู๊ย...”ผมร้อง สะเทือนที่แผล...ไอ้พวกนี้หยุดเดินทันที แต่ผมเดินต่อไปจนถึงห้องน้ำ
            “หนักหรือเบา?”ไอ้พุทถาม
            “เบา.....แต่นาน~”ผมหัวเราะ แต่แรงไม่ได้...แผลกระเทือน
            “ไอ้เหี้ย...ป่วยยังปากดี เอ้า...เข้าไปช่วยมัน เสร็จแล้วเรียกละ”ไอ้กล้าแขวนถุงน้ำเกลือไว้ตรงที่แขวนในห้องน้ำ ไอ้เตี้ยเงอะ ๆ งะ ๆ ไม่รู้จะทำยังไง...ผมเอามือจับราวเหล็กไว้ พอให้ยืนได้ตรง
            “ถอดกางเกงให้หน่อย”ผมบอก
            “เอ่อ...ต้องถอดด้วยเหรอว่ะ?”มันเตี้ยถามหน้าอึ้ง ๆ
            “แล้วกูจะปัสสวะยังไงว่ะครับ!!!!! เร็ว ๆ ปวด!!!”แกล้งทำหน้าจริงจัง ไอ้เตี้ยแล่บลิ้น...บ่นพึมพำฟังไม่ออก แก้เชือกแล้วกางเกงสีเขียวก็หล่นลงพื้น จอร์จบวมน้ำแย่ละ...ไอ้เตี้ยถอยไปยืนหันหลังให้
            “อ้าว...เมียครับ!!! ไม่จับให้มันจะตรงไหมครับ!!?!?!”
            “มึงก็จับเองดิ มือไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย”ไอ้เด็กดื้อพูด เห็นแต่หูซึ่งแดงมาก ผมหัวเราะ
            “แล้วบอกจะดูแลกู แค่นี้ทำไม่ได้ละ? ฉี่รดขาล้างให้กูด้วยนะ”ผมแกล้งบอก
            “จึ้ก!!!!”มันจ้องหน้า รู้ว่า...พยายามไม่มองลงต่ำ ฮา...กลัวเห็นจอร์จ
            “เร็ว ๆ ครับเตี้ย...ฉี่รดขานี่เรื่องยาวเลยนะ”
            “มึงเรื่องมาก!!!”มันยืนหันหลังนะ แต่เอื้อมมือมาจับจอร์จให้...หึหึหึ ผมกดมือมันลงอีกนิด ได้ระดับพอดี...แล้วปัสสวะอย่างสบายใจ
            “ทำความสะอาดด้วย”ผมบอก ไอ้เตี้ยปล่อยมือแบบขยะแขยงแล้วหยิบทิชชู่ชุบน้ำมาเช็ด ก่อนจะเช็ดด้วยทิชชู่อีกที หน้าแดงแบบว่าแดงมาก ๆ ผมยืนขำมัน....ดีว่ะ ไม่สบายแล้วโคตรคุ้ม!!!!
            “ใส่กางเกงด้วยสิครับ นางพยาบาลอะไรว่ะ...ต้องให้บอกทุกขั้นตอนเลย”ผมแซว มันไม่ยอมตอบ...แต่ใส่กางเกงให้ผม แล้วเปิดประตูเรียกไอ้พวกที่อยู่หน้าประตูเข้ามาประคองไปที่เตียงเหมือนเดิม
            “ไปล้างมือด้วยครับ”ผมบอก มันมองหน้าคนอื่นเลิ่กลั่ก...ด้วยความอาย วิ่งกลับไปล้างมือ...ทุกคนหัวเราะ
            “พี่พุท...เจไปห้องลูกชิ้นนะ อยากไปดูน้อง”น้องเจขออนุญาตแฟน
            “เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง มะนาวจะไปไหมครับ”
            “ไปไหน?”ไอ้เตี้ยโผล่หน้าออกมาถาม
            “ไปเล่นกับน้องตัวเล็ก”พุทบอก มันหันมามองหน้าผม...ถ้าปกติคงไป แต่คราวนี้...
            “อยากไป...แต่ไว้รอติณฑ์หายก็ได้ จะได้ไปพร้อมกัน”ไอ้เตี้ยโคตรน่ารัก ผมยิ้มกว้าง
            “เบื่อคนมีคู่โว้ยยยยย!!!”ไอ้พุทแซวเสียงดัง เดินหายไปอีกห้อง
            “งั้นอยู่นี่นะ...พี่พาเจไปก่อน”ไอ้พุทบอก
            “อือ...”
            “เดี๋ยวถ่ายรูปมาฝากนะพี่นาว”เจยิ้ม เดินออกไปแล้ว ไอ้เตี้ยเดินมานั่งข้างเตียง
            “มึงหิวไหม?”มันถาม ผมส่ายหน้า
            “หิว...”
            “กูซื้อขนมมาเยอะเลย กินไหม...”
            “ต้องรอน้ำเกลือหมดขวดนี้ก่อนครับ”ผมเตือนมัน ไอ้เตี้ยทำหน้าเหมือนบรรลุ
            “อ่อลืมไป”
            “มึงหิวละสิ”
            “เปล่า”พูดเสียงโคตรอ่อย
            “หิวก็ไปกินครับ....”
            “แต่ว่ามึงนอนอยู่”
            “ไม่เป็นไร ไปกินเถอะ...”ผมบอก มันยิ้มกว้าง...วิ่งใส่ของกินที่ซื้อมา แล้วย้ายตัวเองไปนั่งโซฟาในห้อง ผมให้มันเปิดทีวีแก้เบื่อ แต่สุดท้ายต้องดูมวยปล้ำสุดโปรดของมัน เพลียจิตที่สุด!!!!
 
            นอนอยู่ไม่กี่วันผมก็กลับมาบ้านได้...น้ำตาลนี่ดีใจออกนอกหน้า เพราะอยากให้สนิทกับไอ้เตี้ย ผมให้มันเปิดดูแผลน้องประจำ น้ำตาลมันช่วยเช็ดล้างแผลไอ้เตี้ยให้ ผมไม่ได้มองตรง ๆ กลัวเห็นแล้วโมโหใส่ไอ้เตี้ยอีก มันบอกว่าแค่ถาก ๆ ไม่ได้โดนเฉือนจังๆ  ผิวขาวเมียกูเป็นรอยหมด ให้มันทาฮีรูดอยทุกวัน ผมขู่ว่า...ถ้าแผลเป็นไม่หาย กูจะไม่จูบแขนมันอีกเลย...ไอ้เตี้ยหน้างอ อยากให้จูบอ่าดิ
            “ขอที่พี่ซื้อให้พี่แสตนด์ให้คนหิ้วมาส่งแล้วนะ”น้ำตาลบอกกลางโต๊ะอาหารเช้า วันนี้พ่อกับแม่จะเข้าบริษัท...แต่จะไปส่งไอ้เตี้ยที่มหาลัยฯก่อน มันกลายเป็นลูกรักไปซะละ นี่ก็ให้คน...ไปตามเฝ้ามันด้วย กลัวเกิดอะไรขึ้นอย่างที่ผ่านมา
            “เย้ ๆ ๆ มีโมเดลรถไหม”
            “อือ มีตัวต่อบ้าน โรงแรม ปราสาท อะไรเยอะแยะ...ของเล่นเพียบ”น้ำตาลยิ้ม
            “แล้วของเจละ”ไอ้เตี้ยถามเผื่อน้อง
            “ก็มีรองเท้า เสื้อ หมวก กระเป๋า...แล้วก็พวกขนม”
            “ทำไมเจมีขนมละ???”มันท้วง พ่อแม่หัวเราะออกมาพร้อมกัน
            “ขนมแบ่ง ๆ กันจ้า...”น้ำตาลแก้ หึหึหึ...ยังไม่รู้ฤทธิ์อาละวาดของมันนะครับ
            “อ่อ แต่ต้องให้เค้าเป็นคนแบ่งนะ...เอาแบบยุติธรรมที่สุด”มันพูด
            “หึหึหึ ไม่น่าได้ยินคำนี้จากปากเลยเนอะ”ผมแซว มันมองค้อน ต่างคนต่างรีบทานข้าว...เพราะกลัวรถติด ผมอยู่บ้านคนเดียว น้ำตาลมันจะออกไปหาเพื่อน...สักเที่ยงคงกลับ
            ลากสังขารขึ้นมาบนห้อง เห็นไอแพดวางอยู่...ของไอ้เตี้ยมัน สงสัยลืมเอาไปเลยยืมเล่นหน่อย มีข้อความสไกป์มาเพียบ รีบกดรับ...ไม่ใช่ใครอื่น เจ้าหลานตัวน้อยจอมซน ผมรีบเปิดกล้องทันที
            “สวัสดีค่ะ อ้าว...เป็นยังไงบ้างคะ เห็นมะนาวบอกว่าพี่ติณฑ์เกิดอุบัติเหตุ”มิกกี้ร้องถามคำแรก ผมยิ้มโบกมือให้ทั้งมิกกี้และเลม่อนที่นั่งบนตัก
            “ดีขึ้นแล้วครับ แต่ยังเจ็บเสียด ๆ นิดหน่อย”
            “ได้พยาบาลดีสิคะเนี่ย สีหน้าดูขึ้นมากเลย...มะนาวถ่ายรูปตอนนอนรพ.มาให้ดู บุ้งยังตกใจเลยค่ะ...”
            “เหรอครับ”ผมยิ้ม
            “หายไว ๆ นะคะ”ผมยิ้มรับ
            “ติณฑ์มารับม่อนหน่อย!!!”เลม่อนพูดเสียงดัง จับไอแพดของตัวเองไม่ให้แม่ถือ มิกกี้เลยต้องปล่อยให้จับเอง เพิ่งสังเกตว่าเจ้าตัวเล็กแต่งตัวหล่อจัดเต็ม มีหมวกและกระเป๋าสะพายพร้อมมาก
            “สวัสดีครับเลม่อน”ผมยิ้ม โบกมือ
            “มารับม่อนหน่อย!!!!”เลม่อนพูดซ้ำ มิกกี้หัวเราะดัง...จนได้ยินเสียงทางลำโพง
            “จะไปไหนครับเนี่ย แต่งตัวหล่อเชียว”ผมร้องทัก
            “มารับม่อน...ม่อนอยากหานาว!”เลม่อนทำหน้าจริงจังสุด ๆ เวลาทำแล้วยิ่งเหมือนไอ้เตี้ย...คือมันน่าขำมากจริง ๆ
            “แกเก็บกระเป๋าทุกวันแล้วละค่ะ อยากไปหาอาแย่แล้ว...ไม่อยากอยู่กับหม่ามี๊แล้วใช่ไหมครับ”มิกกี้ถาม
            “ม่อนอยากไปหานาว...”ทำหน้ามุ่ยใส่แม่
            “ครับ ๆ เดี๋ยวได้ไปนะ”มิกกี้ยังต้องยอมแพ้
            “นาวอยู่ไหน?”เลม่อนถาม
            “ไปเรียนครับ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”ผมบอก
            “อยากหานาว...หานาว”เลม่อนเริ่มงอแง แม่ลูกเลยเถียงอะไรกันไม่รู้...เลม่อนทิ้งไอแพดตัวเองลง ก่อนมิกกี้จะเดินมาหยิบอีกที
            “เอกสารพร้อมแล้วนะคะ...คนทางโน้นพร้อมรึยัง”มิกกี้ถาม
            “พร้อมนานแล้วละครับ”ผมตอบพร้อมหัวเราะ
            “เดี๋ยวคุณลุงคุณป้ามิกกี้จะไปเมืองไทย คงจะฝากเลม่อนเดินทางไปด้วย...ยังไงพี่ติณฑ์ช่วยไปรับที่สนามบินได้ไหมคะ”
            “เอาสิ มาทำอะไรกันละ”ผมถาม
            “ไปดูงานค่ะ”
            “งั้นเราค่อยนัดเวลากันอีกทีก็ได้นะ ยังไงอย่าเพิ่งบอกไอ้เตี้ยนะครับ...ผมอยากเซอร์ไพรส์”
            “ค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”มิกกี้หัวเราะ เอกสารเสร็จละ...ข่าวดีสิเนี่ย!!!

            :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 70 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:20:21

ตอนที่ 70
            [ติณฑ์]
            ผมเปิดแผลดู...เนื้อสนิทติดกันดีแล้ว หลังจากที่ปฏิบัติตัวอย่างเคร่งครัด...มีน้ำตาลมาช่วยดูแลอาหารการกินให้ ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ ไอ้เตี้ยก็พลอยกินเยอะกว่าเดิม...เพราะน้ำตาลช่วยไปร้านอาหารโน่นนี่ วันนี้นายฟ้าก็แวะเอาผลไม้มาให้หลายอย่าง และพวกนม ขนมปังที่น้องมันชอบ ไอ้เตี้ยถามหาของที่แสตนด์ที่จะส่งมาทุกวัน...จนผมเริ่มเบื่อความจริงของมาถึงแล้ว แต่ให้คนเอาไปซ่อนไว้ รอเลม่อนกับน้องเจมาค่อยเปิดพร้อมกัน ไม่งั้นไอ้เตี้ยมันถือวิสาสะ...เปิดทุกกล่องแน่ ๆ
            น้องเจไปอยู่ระยองกับไอ้พุทหลายวันแล้ว ไอ้เตี้ยเลยไม่มีเพื่อนเล่น พุทมันรอเทอมหน้าจบ...ทำเรื่องย้ายน้องเจไปเรียนต่อที่สวิสเซอร์แลนด์ เรื่องนี้มันยังไม่ได้บอกไอ้เตี้ย ไม่รู้ว่ามันจะว่ายังไงบ้าง แต่เจไปแค่ 2 ปีก็กลับมาแล้ว ส่วนเรื่องต่อโทไอ้พุทมันบอกให้เจตัดสินใจ ถุ้ย!!!! เดี๋ยวมันก็หาทางหลอกล่อจะให้อยู่โน่นจนได้น่ะสิ!!!!
            “ไงครับ วันนี้ไปไหนกันมา”ผมถาม ทันทีที่ไอ้เตี้ยและน้ำตาลวางถุงชอปปิ้งมากมายเกลื่อนพื้น และที่เด็กยกเข้ามาอีก ด้วยความอยากรู้เลยไปเปิดดู มีถุงเครื่องสำอาง เครื่องประทินผิวอะไรของเขาน่ะ
            “ไม่มีของฝากเหรอ?”ผมถาม ป้าสาเดินยกน้ำเข้ามาให้ ไอ้เตี้ยยกดื่มกระเจี๊ยบจนหมดแก้ว ท่าจะหิวจริงจังแฮะ
            “ไม่มี...อยากไม่ไปเอง”ไอ้เตี้ยทำหน้าโอ่ ๆ ผมละหมั่นเขี้ยวมันซะจริง
            “เอาอีกไหมคะ”ป้าสาถาม ยกแก้วน้ำจะไปเก็บ...ไอ้เตี้ยส่ายหน้า
            “หิวข้าวม๊ากมากกกกก..คร๊าบบบบ”มันอ้อนป้าสา ทุกคนหัวเราะ
            “คุณติณฑ์ทำรอแล้วค่ะ มีแต่ของชอบคุณทั้งนั้นเลยนะคะ...จะให้ป้าตั้งโต๊ะเลยไหม”ป้าสาถาม
            “ตั้งเลยฮะ!!!”ไอ้เตี้ยทำตาวาว
            “หึหึ งั้นขึ้นไปอาบน้ำเลย...แล้วค่อยลงมากิน”ผมบอก
            “ง่ะ...กินก่อนไม่ได้เหรอ”
            “ไม่ได้...เจอฝุ่นมาทั้งวัน ไป ๆ อาบน้ำ น้ำตาลก็ด้วยนะ...”
            “คุณพ่อคุณแม่จะกลับมาทานพร้อมกันไหมคะ?”น้ำตาลหันมาถาม ผมส่ายหน้า
             “คงจะไปนอนโรงแรมละมั้ง พรุ่งนี้ไปภูเก็ตอีก”ผมบอก วันนี้ผมก็เพิ่งเข้าไปที่บริษัทมา...โดนประชุมอยู่ครึ่งค่อนวัน สรุปว่างานหน้า...โปรเจ็คใหม่ จะเปิดตัวผมซึ่งเป็นประธานรุ่นสี่ อย่างเต็มตัว
            “พี่ต้องไปไหมคะ?”
             “ไม่ต้อง แค่ไปดูที่เฉย ๆ”น้ำตาลพยักหน้าเข้าใจ ถือถุงของตัวเองแล้วหันมาทางไอ้เตี้ย
            “พี่ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เมื่อยตัวมาก...ขอแช่น้ำอุ่นสักครึ่งชั่วโมง”แล้วก็บ่นอะไรไม่รู้อีกสองสามคำ ไอ้เตี้ยไถลนอนโซฟายาวอย่างคนขี้เกียจ ผมตีก้นมันเบา ๆ
             “ไปอาบน้ำ”
            “ขอนอนพักก่อนแปปนึง”
            “แล้วแต่นะ...กับข้าวหมดไม่รู้ด้วย”
            “............................”
            “แล้วแต่นะครับ...แล้วแต่”พูดยั่ว ๆ มันเข้าไว้
            “มีอะไรกิน?”
            “เยอะครับ...ไปดูเองไหม”
            “ก็บอกมาเด่ะ...จะได้รู้ว่า กับข้าวที่มึงทำกูควรจะไปอาบน้ำหรือว่าควรจะนอนก่อนกันดี?”หึหึหึ...ต้องมีอะไรที่ทำให้มันกวนได้สักอย่างสิน่า!!!
            “ครับ ๆ ปากนี่ดีตลอด กูทำผัดเผ็ดกุ้งสด แต่ไม่เผ็ดมาก...มึงกินได้ แกงจืดเต้าหู้...ใส่หมูเด้งที่มึงชอบด้วย”
            “เยอะไหม”
             “เยอะครับ...”ผมยิ้ม “แล้วมีอะไรอีก...อ่อ ไก่สับชุบแป้งทอด ไข่ตุ๋นที่มึงบ่นว่าอยากกิน ต้มยำปลากะพง”
             “กูอยากกินมันฝรั่งอบชีสด้วยอ่ะ!?!?!”มันทำหน้าอ้อนสุด ๆ ผมก้มลงไปจุ๊บปากมันเบา ๆ แล้วลูบที่หางคิ้ว
            “ให้คนไปซื้อแล้ว เพิ่งได้มันฝรั่งมาเมื่อเย็นเอง...เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยทำให้กินนะ”ผมบอก จริง ๆ จะรอเลม่อนมากินด้วยกันมากกว่า สองอาหลานชอบชีสอย่างกับอะไรดี
            “อือ...อย่าลืมนะ ถ้าลืมกูโกรธแน่”มันทำปากจู๋ ผมบีบปากมันสั่นเล็กน้อย
             “เก่งกะกูตลอด”แกล้งมันอีกสักสองสามทีแล้ว พาขึ้นไปอาบน้ำ...ไอ้เตี้ยเดินผ่านไอแพดของตัวเอง แล้วหยิบขึ้นมาดูทำหน้าคิ้วขมวด
            “ไอ้เตี้ยมันหายไปไหนของมันว่ะ...ไม่เห็นออนสไกป์หลายวันละ”ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน หยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูไปวางไว้ในห้องน้ำให้ ก่อนลงไปนอนบนเตียง...สรุปคือ กูมีเมียหรือมีลูกครับ?
            “ติณฑ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ไอ้เตี้ยวิ่งมาตะโกนใส่หน้าผม ซึ่งกำลังเคลิ้ม ๆ ด้วยความตกใจ...เลยรีบลุกขึ้น
            “อะไร ๆ มึงเป็นอะไร!?!?!?”ถามออกไปอย่างตกใจ ไอ้เตี้ยหัวเราะตัวงอ...แล้ววิ่งเข้าห้องอาบน้ำไป
            “สัส...เดี๋ยวมึงจะโดน!!!!”ผมตะโกนด่ามันไล่หลัง มันยิ่งชอบใจ












           
หลังจากทานอาหารเสร็จ มันก็ขึ้นไปเฝ้าไอแพด...ซึ่งผมก็พอจะรู้ว่ามันคงรอหลานมาสไกป์เช่นเคย แต่ว่าพอผมเปิดประตูเข้าห้องไป มันก็ทำเป็นเล่นเกมส์บ้างฟังเพลงบ้าง กลัวผมจะแซว ไอ้เราก็พยายามไม่ใส่ใจเดินเข้าห้องล้างมือล้างเท้าแล้วก็หยิบไอแพดตัวเองมาดูงานเหมือนกัน มันเหล่มองที่ผม
            “ทำไมต้องมานอนตรงนี้ด้วยอ่ะ”มันถาม เหล่มองที่ผม...ก็ทุกที ผมจะแกล้งเล่นคอมบ้าง หรือเดินไปข้างนอกให้มันมีเวลาคุยกับหลาน แต่วันนี้จะให้ออกไปไม่ไหวละ อยากนอนเล่นสบาย ๆ
            “เอ้า...ไม่ได้เปิดเสียงกวนสักหน่อย”ผมบอก มันทำหน้าไม่พอใจ
            “ไปนอนที่อื่นเด่ะ!!!”
            “หึหึหึ จะทำไรว่ะ...? ดูเว็บโป๊เหรอ?”ผมหัวเราะ
            “ไปเลย...”
            “อะไรเล่า ก็นอนเล่นใครเล่นมันไปดิ”มันกัดปากตัวเอง...ทำหน้าไม่พอใจ
            “ออกไปเลย...”พูดเสียงเบา
            “จะทำอะไร? จะคุยกับใคร? มีชู้เหรอมึง”ผมแกล้งถามมันกลับ ไอ้เตี้ยทำปากเชิด ๆ
            “เออ...จะมีใหม่แล่ว แก่ ๆ อย่างมึง ไม่อยากเอา...เหนียงก็ยาน”พูดแล้วก็ทำหน้าแบบไอ้เด็กแพ้ไม่เป็นโว้ย
            “ไหนเอามาดูดิ๊...มีความลับอะไรหนักหนา”ผมดึงไอแพดมันมา ไอ้เตี้ยตกใจชักของมันคืนกลับไป แล้วคือมือมันลื่นหรือจับไม่แน่นหรืออะไรไม่ทราบ ไอแพดมันไม่ได้ใส่ซอง ลอยหวืดกลางอากาศ ฟิ้วววว...ตุ้บ! ไปตกอยู่ตรงโต๊ะ มันกับผมมองหน้ากันอึ้ง ๆ
            “โอ๊ะ...”ผมวิ่งออกจากเตียงคนแรก แต่ไม่ทันไอ้เตี้ย...มันหยิบไอแพดที่คว่ำหน้าของมันขึ้นมา รอยแตก....เป็นทางยาวเลย มันยืนนิ่งเงียบ เอาละ...กูเริ่มตั้งรับแล้ว อาละวาดแน่นอน
            “มึงดึงทำไม ไอ้เหี้ย!!!!!!!!”มันด่าน้ำตาคลอ
             “ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ มึงจับไม่แน่นเองนี่”
            “ความผิดกูละสิ!!!!!! กูก็ถือของกูดี ๆ มึงมาแย่งไปทำไมล่ะ”
            “กูแค่จะดูเฉย ๆ ไม่คิดว่ามันจะหล่น”ผมแก้ตัว ไอ้เตี้ยชูไอแพดขึ้นเหนือศีรษะ ผมหลับตา...ภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถ้ามันจะฟาดลงมา ก็ขอแบบทีเดียวแล้วนิ่งสนิทเลย อย่ามาแบบ...ฟาดหลาย ๆ ทีซ้ำ ๆ เจ็บนานแล้วเจ็บยาวด้วย!!!!
            “เพราะมึงแท้ ๆ กูถือของกูดี ๆ”มันด่า เห็นว่ามันไม่ได้โยนไอแพดสักทีเลยลืมตาขึ้นมา ไอ้เตี้ยยืนตาแดง...ทำหน้าน้อยใจตรงหน้าผม ผมรีบกอดมัน...แต่มันผละออก ไปนอนคลุมโปงเรียบร้อย
            “ขอโทษครับ ๆ เดี๋ยวเอาไปซ่อมให้ เอาของกูไปใช้ก่อนก็ได้อ่ะ...เตี้ยครับ”ผมดึงผ้ามันออก
            “ไม่ต้องมายุ่งกะกูเลย...ฮึก ฮึกกกก”
            “อย่าร้อง กูขอโทษแล้วไง...อ่ะ เอาของกูไปใช้ ไหนดูสิ...มึงจะใช้อะไร อะครับ”
            “ฮึก...มันพังแล้วด้วย หน้าจอแตกเลย...”เครื่องนี้ไอ้ฟ้าซื้อให้มันครับ มันอ้อนพี่มันตอนไปเดินห้าง...ฟ้ามันขี้ใจอ่อน น้องทำเป็นโกรธนิดเดียวมันก็หาของมาประเคนแล้ว พอ ๆ กะกูเลย คึคึคึ...
            “ครับ ๆ เดี๋ยวจะเอาไปซ่อมให้นะ”
            “ซ่อมให้เหมือนเดิมด้วย...”
            “ครับ ๆ”ว่าง่ายวุ้ย...ไม่อาละวาดด้วยดีจัง เมียกู ผมยิ้ม...มานอนลงที่เตียงข้าง ๆ มัน ไอ้เตี้ยเอาไอแพดผมไปลาก ๆ อะไรไม่รู้ ผมก็สำรวจของมัน แตกไม่เยอะหรอก...แต่มันน่าเกลียด ไม่รู้ว่าค่าซ่อมจะเท่าไหร่ ถ้าแพงมาก...ก็ซื้อให้มันใหม่แม่งเลย
            “เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปซ่อมให้เลยนะ”ผมบอก ก่อนซ่อมขอดูดข้อมูลมันออกมาดูหน่อยเถอะ เหอ ๆ
            “ไหนว่าพรุ่งนี้ไปทำงาน?”มันถามจับผิด ผมบิดพลิ้วตัวได้ทัน...
            “อ๋อ พ่อบอกไม่ต้องไปแล้ว...อีกสองสามวันน้ำตาลก็จะกลับญี่ปุ่นแล้วนะ”ผมบอก
            “อ้าว...ของขวัญกูละ??????? มึงโทรไปถามพี่แสตนด์ดิ๊ ตกลงได้ส่งมารึยังเนี่ย!!!!!”มันทำหน้าเอาเรื่อง
            “เออ ๆ พรุ่งนี้จะถามให้แล้วกัน วันนี้แตนด์มันเข้าประชุม”ผมโกหกมัน ของยังอุ่น ๆ ในห้องพระ...เป็นที่เดียวที่ไอ้เตี้ย ไม่กล้าเข้าไปรื้อของวุ่นวาย มันไม่แม้แต่จะเปิดประตูเข้าไป เพราะของในนั้นอลังการมาก...ทั้งเครื่องพระที่พ่อผมสะสม รุ่นตาทวด ปู่ทวด ที่สำคัญ...มีรูปบรรพบุรุษผม รูปญาติ ๆ ที่เสียชีวิตไปแล้ว...ตั้งอยู่ในนั้น
            “ถามเลยนะ ห้ามลืมด้วย”
            “ครับ ๆ มาจุ๊บที”ผมยื่นหน้าไปหามัน ไอ้เตี้ยก็ไม่สน...ตามองแต่จอไอแพด จนผมต้องก้มลงไปจุ๊บเอง
             “จุ๊บ...”จ้องหน้ามันแปปนึง แล้วก็...
            “อีกที....”
            “อืออออ ไม่เอา....มันจะตายแล้วววววว ยะ อย่า....”
            “จุ๊บทีเดียว”
            “ไม่เอา...”ไม่สนแม่งละ...ก้มลงจุ๊บปากมันแล้วผละออก
            “สนแต่ไอแพดไม่สนกูเลย”
            “มึงน่าสนนักนี่?”มันกวนโทสะขนาดไหน ผมวางไอแพดมันที่โต๊ะข้างหัวเตียง แล้วกอดหมอนกอด
            “เออ ๆ ไม่สนก็ไม่สนใจ ปิดไฟด้วย”
             “เรื่อง...ใครอยากปิดคนนั้นก็เดินไปปิดเอง”มันพูด
            “มึงนี่นะ...มันโคตรเด็ก โคตรของโคตรเด็กเลย!!!!”ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดี...ไอ้เตี้ยทำหน้าเชิด ลอยหน้าลอยตา กูเริ่มหมั่นไส้มันละ...เอามือลูบขาเนียน ๆ
            “อย่า...เอ๊ะ มึงนี่!!!!”มันเบี่ยงตัวหนี ผมเริ่มสนุก...เลื่อนมือไปหาจอร์จแล้วเขี่ยเบา ๆ ไอ้เตี้ยสะดุ้ง
            “ไอ้เหี้ยนี่...เดี๋ยว ๆ!!!!!”มันทำท่าจะลงจากเตียง ผมหัวเราะรั้งมันไว้
            “มานอน...”
            “ปล่อยเด่ะ!!!!! กูจะไปปิดไฟละ”
            “อ๋อ เออ..ไปปิด”ผมปล่อยมันง่าย ๆ มันทำหน้างง...แต่ยอมเดินไปปิดทันที คิดว่าปิดแล้วผมคงจะนอนไม่กวนมัน หึหึหึ คิดผิดว่ะ...เมีย ยิ่งปิดกูยิ่งคึก...ตับ ๆ ๆ ๆ  มันถอยหน้าไปนอนไกล ผมนี่ลากมันมาติดแผงอก...แล้วเอาขาล็อคไว้
            “มันอึดอัด!!!”มันด่า
            “บอกให้จุ๊บดี ๆ ก็จบ...ได้นอนละ”ทำเสียงหื่น ๆ ใส่มัน ไอ้เตี้ยหน้างอ
            “ก็จุ๊บไปแล้วไม่ใช่เหรอไง!!!!!”มันตะคอกใส่หน้า
            “ก็กูไม่อยากได้แค่จุ๊บแล้วอ่ะ”
            “สัสหื่น!!!! ไปช่วยตัวเองในห้องน้ำเลยไป!!!!!”
            “ไม่เอาอ่ะ เมียนอนอยู่นี่...ทำไมกูต้องเมื่อยมือด้วยว่ะ”ผมหัวเราะ ไอ้เตี้ยหน้าแดง เห็นหน้ามันเพราะแสงจากไอแพด!!!! หน้ามันเหมือนผลเชอรี่สุกแบบนั้นเลย
            “ก็เรื่องของมึง”มันพูดเสียงเบา ผมหัวเราะ...หอมแก้มมันฟอดใหญ่
            “ทำให้หน่อยดิ...ยังเจ็บ ๆ แผลอยู่เลย”อันหลังโม้ครับ เผื่อมันจะเห็นใจ ไอ้เตี้ยตวัดสายตามองอย่างกับเสือดาว
            “งั้นนอน!!!!”
            “นอนไม่ไหว มันมาแล้วอ่ะ...”ผมทำหน้าเว้าวอน ใต้กางเกงมันเริ่มผงาดมาละ ไอ้เตี้ยทำหน้าเซ็งสุดชีวิต
            “มึงเอานี่ไปเปิดหนังโป๊ดูเลยไป!!!!!!”มันจับไอแพดยัดใส่มือ ผมหัวเราะ
            “กูว่ามึงมากกว่ามั้ง ที่อยากดู แหม...ทำเป็นไอ้ชัดชวนไปดูรายงาน สัส...แอบไปดูหนังโป๊ คิดว่ากูไม่รู้?”ผมทำเสียงขึ้นใส่มัน ก็วันที่นอนโรงพยาบาลนั่นแหล่ะ ไอ้เหี้ยชัดมันเล่นพิเรนท์เอาหนังโป๊ไปงุบงิบดูในห้องพักอีกด้านนึงของผม คิดว่ากูไม่รู้เลยงั้นสิ เสียงมันคุยกันดังออกปานนั้น...ไม่ใช่แค่มันสองคนนะ ไอ้พุทกับเจก็เอาด้วย!!!! ดูกันไม่เห็นใจคนป่วยนอนอยู่บ้างเลย
            “มึงรู้...”
            “ไม่รู้มั้ง สัส...เสียงพวกมึงสาธยายดังขนาดนั้น”ผมบอก มันกัดปากตัวเอง เหมือนว่าอายมากแทบจะอยากเอาหน้ามุดลงเตียง คว้าไอแพดมากด ๆ เอง แล้วดันมันลงนอนเอาหัวทับแขนผม
            “ทีหลังอยากดูบอกกูก็ได้ครับ หรืออยากจะไปเอากับอีชะนีคนไหนก็ได้ มึงไม่รักกูอยู่แล้วนี่...ทำอย่างที่มึงอยากทำเลย”ผมบอก ไอ้เตี้ยมันหันมากอดผมแน่น
            “ไอ้เลว!”บ่นงุบพร้อมกอดแน่น สงสัยร้องไห้แน่ ๆ ตัวมันสั่นน้อย ๆ แต่ไม่ได้ยินเสียงสะอื้น ผมกอดมันตอบ...คิดอะไรชั่ว ๆ ออก
            “เป็นกูนี่มันน่าเศร้าเนอะ มีเมีย...เมียก็ไม่รัก”แกล้งพูดไปงั้น มันเอาเล็บจิกเนื้อไม่ยอมโผล่หน้าขึ้นมา
            “โอ๊ย ๆ เจ็บ”ผมร้อง ไอ้เตี้ยงึมงำ “สมน้ำหน้า!!!”
            ระหว่างนั้นผมกดเสิร์จหาสิ่งที่ต้องการออกมาทางหน้าจอ กดเพลย์ไว้รอมันโหลดให้ครบ จนไอ้เตี้ยมันเงยหน้ามามองหน้าผม ผมก็ก้มไปดูหน้ามัน มองไม่ค่อยเห็น...จู่ ๆ มันก็เลื่อนตัวขึ้นมาแล้วจุ๊บปากผมอย่างรวดเร็ว คือกูยังไม่ทันตั้งตัวเลย!!!
            “แค่เนี้ย!!!!”ผมร้องอย่างเสียดาย มันก้มหน้าลงไปมุดแผงอกผมอีก...
            “แค่นี้เองเหรอครับเตี้ย...ไม่คุ้มเลยว่ะ”
            “ได้คืบจะเอาศอกนะมึงน่ะ”มันด่า ผมหัวเราะ...จับมันพลิกหน้าออกไปหาไอแพด ไอ้เตี้ยก็หมุนตัวตาม...
            “เอ้าดู...”ผมกดเล่นคลิปวิดิโอ คนในภาพ...ทำให้ไอ้เตี้ยร้องออกมา
            “ไอ้สัส!!!!!”มันตวัดสายตามามอง หน้าแดงจัด...แบบจัดมาก ๆ
            “ซี้ด....อ้าส์”เสียงจากในจอ เคล้าคลอภาษาญี่ปุ่นที่แปลไม่ออก ไอ้เตี้ยตีแขนผมหนึ่งที...ผมหัวเราะ
             
            “สัส...อยากดูมากนักเหรอไง”มันทำเสียงดัง ผมเลยพูดเสียงให้ดังกว่ามัน
            “อยากดูทีหลังดูกับกูนี่!!!! ห้ามไปดูกับคนอื่น...เข้าใจไหม”ผมคาดโทษมันไว้ ไอ้เตี้ยเงียบเสียง...สายตายังจ้องที่หน้าจอทั้งที่เจ้าตัวหูแดง หน้าแดงขนาดนั้น...
            “ปิดเลย!!!! กูไม่ดูแล้ว...”
            “ให้ปิดจริงอ่ะ”ผมกระซิบข้างใบหู ล้วงมือไปหาจอร์จมันเบา ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว...
            “อะ อือ...”
            “จริงอ่ะ?”แกล้งอีก มือล่างกำจอร์จมันแน่น
            “อึก...ยะ อย่า”ผมปล่อยไอแพดร่วงหล่นมือ เสียงจากจอภาพดำเนินต่อไป แต่ตัวเองขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวไอ้เตี้ยเรียบร้อยแล้ว
            “ตะ ติณฑ์! ยะ อย่า”
            “อย่าช้า โอเค...ได้ครับ”ผมร้องบอก ปล้นจูบมันหมดแม็ก ไอ้เตี้ยยังเหวอโดนแกล้งตามไม่ทัน โดนจูบก็สติกระเจิง กว่าจะรู้เท่าทันผมก็ปากช้ำหมดละ
            “ไม่เอา...อย่า”มันร้องบอก แต่ผมถอดเสื้อ กางเกงมันออกอย่างรวดเร็ว...
            “ท่าไหนแล้วว่ะเนี่ย!!!!”ผมเหลือบไปดูหน้าจอ ไอ้เตี้ยจะคว้าจอกลับไป...ผมก็ดึงกลับมา
            “ดูกันนัก...มากูจัดให้เจอของจริง!!!!”เลื่อนจูบไปทั่วหน้า ไอ้เตี้ยจะเบี่ยงหน้าหนีก็ไม่ได้...ผมล็อคไว้หมด ทั้งเสียงที่ดังออกมาคือตัวกระตุ้นชั้นยอด ทำให้ไอ้เตี้ยขึ้นเร็วกว่าทุกที ผมดูดทุกส่วนที่ลิ้นไปถึงอย่างกับตัวเองเป็นปลิง ตัวมันก็สะดุ้งทุกครั้ง
            “ติณฑ์”พูดปนหอบ ผมไม่ตอบ
            “ตะ ติณฑ์...อึก ตะ...”ผมเลื่อนตัวลง...ไล่วนจูบทุกที ไม่เว้นแม้แต่สะดือส่วนหน้าท้องน้อย ไอ้เตี้ยเอามือจิกหัวผมไว้...มันหลับตาพริ้ม แอ่นกายขึ้นทุกครั้งที่โดนปลุกเร้า
            “อึก...อึก...”
            “อือ...อืมมม”ผมร้องพอใจ ลุกขึ้นไปนั่งตรงกลาง...จอร์จน้อย ๆ ของมันลุกขึ้นมาทักทาย กูก็ถอดเสื้อผ้าสิครับ จะรออะไร ไอ้เตี้ยกลืนน้ำลายดังเอือกเมื่อเห็นจอร์จผม
            “ติณฑ์...”มันทำเสียงอ่อน รู้ว่าต้องโดนแน่ ๆ แล้ววันนี้มันจะไม่ใช่แค่รอบเดียวด้วย!!!
            “ไง...เจอของจริงยังไม่ชินเหรอไงว่ะ!!! ของกูกับในจอภาพอันไหนมันจะเด็ดกว่ากัน มาดู...”ผมบอก ก้มลงจัดการครอบครองของไอ้เตี้ยก่อน ทำเสียงแบบในคลิปด้วย ไอ้เตี้ยยิ่งจิกผมแน่น...ร้องออกมาแข่งกับเสียงในไอแพด
            “อึก...แฮ่ก ฮึก...อึก อ๊า...ตะ ติณฑ์”
            รู้สึกเมื่อยปากละ ผละออกแล้วรูดให้มัน ขึ้นไปจูบมันอย่างดุเดือด ที่นอนยับยู่ยี่ไปหมด ไอ้เตี้ยเอามือมาคล้องคอผม
            “มึงทำเจ็บ”
            “เบา ๆ ก็ไม่สุดดิ”ผมบอก จูบมันแรง ๆ อีกที ก่อนจะ...ผลักมันนอนลง แล้วไปยืนเข่า...ตรงหน้ามัน
            “เอาดิ เร็วๆ”ผมร้องบอก มันไม่ยอมเปิดปากอ่ะ
            “หึ!!!”
            “หึหึหึ...”ผมหัวเราะในลำคอ เอาจอร์จตีปากแม่ง!!!! เห็นว่าไม่ยอมจริง ๆ จึงต้องบังคับ บีบปากมันแล้วยัดของผมลงไป ไอ้เตี้ยทำท่าจะอ้วก...เอามือตีขาผม โคตรเจ็บ!!!!! มันดันผมออกห่าง
            “ไอ้เหี้ย!!!!!”ด่ากูอีกละ
            “ก็มึงไม่ยอมทำให้ดี ๆ อ่ะ”ผมทำหน้าละห้อย
            “กูไม่อยากทำ...!!!!!”น้ำตาคลอแล้วเมียกู
            “ครับ ๆ ไม่ทำ ๆ”ต้องจับมือมันขึ้นมาแล้วให้มันจัดการจอร์จให้ ผมร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจลมาทาให้มันเตรียมพร้อม
            สองร่างแทบจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียว เสียงครางของมันกับผมดังสลับกันลั่นห้อง ภาพหน้าจอดับไปแล้ว...เหลือแต่เพียงเราเท่านั้น ผมเปิดไฟหัวเตียงให้พอมีแสงสลัว...ไอ้เตี้ยนอนตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ ส่วนร่างเรายังติดกัน...ไม่ผละไปไหน
            “อึก ๆ ๆ ติณฑ์...”มันร้องเรียกผมทุกครั้ง มือน้อย ๆ ดันอยู่ที่พุงผม เพราะแรงและเร็วเกินไป...มันก็หอบหายใจแทบไม่มัน ผมเร่งเครื่อง...ถอนแล้วกดมิดอยู่สี่ห้าครั้ง ก่อนจะคว้าเอาเสื้อมันมาอุดปากทาง...พุ่งลูกนับล้านตัวในเสื้อ ไม่ให้เปื้อนที่นอน ไอ้เตี้ยสะดุ้งโหยง...ตอนที่ดึงออก แล้วร่างมันก็ทิ้งตัวลงนอน...เหมือนคอนโทรลไม่ได้ หอบหายใจแรงมาก...ทั้งคู่
            “ทีหลังจะดูก็ไม่ว่า...แต่ถ้ากูจับได้ มึงจะโดนจัดเต็ม...เข้าใจไหมครับ”ผมขู่ ไอ้เตี้ย...ทำปากเบะ ๆ เหมือนไม่สน อดไม่ได้ก้มลงไปจูบมันอีกที
            “อือ...อยากอาบน้ำ!!!”
            “บอกมาก่อน...จะดูอีกไหม”ผมขู่ บีบปากมันเบา ๆ โยนเสื้อลงพื้น
            “ไม่ดูแล้ว!!! พอใจยัง!!!!!”
            “ดีมาก ถ้าดูอีก...เจอแบบเมื่อกี้หรืออาจจะมากกว่านี้ จำเอาไว้!!!”
            “มึงชอบขู่...”
            “ก็มึงดื้ออ่ะ ผัวนอนอยู่แท้ ๆ ไอ้ชัดก็อีกตัว...เดี๋ยวกูยังไม่เจอหน้ามัน จะเล่นให้แม่งน่วม ไอ้พุทอีก...แล้วเจก็ยอมดูด้วยเนอะ!!!”ผมทำหน้าโหด
            “ก็อยากรู้เฉย ๆ ไม่ได้อะไรสักหน่อย”
            “หึหึ ก็คิดว่ามึงอยากเอากับผู้หญิง ถ้าอยากเอามาก...ก็บอก เดี๋ยวกูจัดหามาให้!!!”มันหน้างอ...น้ำตาคลอมาอีกละ มาง่ายจริง ๆ สัส!!!
            “แค่ดูเฉย ๆ ทำไมต้องว่า!”เช็ดน้ำตาให้ตัวเอง ผมกดจูบที่ซอกคอมัน...หลังใบหูทั้งสองข้าง
            “หึง โคตรหึง!!!!! ไอ้สัสเอ้ย...ยิ่งคิดยิ่งหึง!!!!!!”มันหน้าแดง ตัวสั่นไปทั้งตัว...
            “..................................”
             “หึงมากนะ...รู้ไหมครับเตี้ย”ผมบอก เอาหน้าผากชนหน้าผากมัน...ไอ้เตี้ยพยักหน้าขึ้นลงน้อย ๆ ยื่นปากมาจูบผม
            “กูแค่ดู ไอ้ชัดมันชวนดู...พี่พุทกับเจ ก็อยู่...ก็เลยไม่ได้คิดอะไร”
            “ครับ กูจะเชื่อมึงนะ”ผมบอก มันเอามือคล้องคอไม่ยอมให้ผมถอยหนี
            “อีกรอบ...ละกัน จะได้นอนหลับสบาย ๆ”
            หึหึหึ กูชั่วได้อีก!!!! ไอ้เตี้ยทำหน้าเหวอ แต่ไม่ทันละ...

หัวข้อ: 0Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 70 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:21:17

///////////////////////////////////////////


เก้าโมงกว่าไอ้เตี้ยมันยังไม่ตื่น ผมเห็นว่าสายมากแล้ว...เลยต้องปลุก ไม่ได้บอกมันว่าจะไปรับเลม่อน ซึ่งตอนนี้อยู่โรงแรม X เดินทางมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไอ้เตี้ยขึ้นรถได้ก็นอนต่อไม่ร้องโวยวายหิวข้าวเหมือนทุกที ก็ดีเหมือนกัน มันไม่มีแรงแม้แต่จะถามว่าผมจะไปไหน ผมก็ไม่ต้องโกหกมัน ได้เบอร์ติดต่อก็รีบโทรไปหาทันทีลุงกับป้าของมิกกี้รออยู่ก่อนแล้ว ผมบึ่งไปถึงก็รีบจอดรถทันที
            “เตี้ย...ตื่นเร็ว”
            “หือ?”
            “ตื่นครับ ถึงแล้ว”หน้าตามันงัวเงียขี้ตามาก ไอ้เตี้ยมองไปรอบ ๆ
            “ที่ไหน”
            “โรงแรม x ป่ะ...ลงเถอะ”
            “พามาทำไม? กินข้าวเหรอ?”มันทำเสียงอ่อน คงจะเหนื่อยมาก ผมเอามือลูบแก้ม
            “อือ เดี๋ยวพาไปกินของอร่อย ๆ เหนื่อยเหรอ?”ถามเพราะเป็นห่วง
             “ก็เพราะมึงนั่นแหล่ะ กูปวดตัวไปหมด”
            “ครับ ๆ เดี๋ยวพาไปกินของอร่อย ๆ ไง กลับบ้านเดี๋ยวนวดให้...ดีไหม”ผมเอาใจ มันเหล่ตามอง
            “ไม่ต้อง!!! เดี๋ยวเลยเถิดอีก!!!”ผมหัวเราะ หอมแก้มมันฟอดใหญ่ ก่อนจะเปิดลิ้นชักหยิบแว่นออกมาให้มันใส่ไว้ หล่อโว้ย เมียใครไม่รู้...ไอ้เตี้ยบิดขี้เกียจข้างรถ ผมก็หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วลงมาทันที
            “ป่ะครับ”มันยืนมองหัวจรดเท้า ไม่ออกเดิน...จนผมต้องหันหลังไปหามัน
            “?”
            “จึ้ก!!! ชอบทำตัวเกินหน้าเกินตา...!!!”แล้วมันก็เดินเหวี่ยง ๆ นำไปเลย อะไรว่ะ? อยู่ดี ๆ ก็หงุดหงิด เหอ ๆ
            เดินไปที่ล็อบบี้ก่อนแทนที่จะเป็นห้องอาหารตามที่มันต้องการ ไอ้เตี้ยยืนงงแต่ไม่พูดอะไร คนเดินผ่านไปผ่านมาก็มองมันใหญ่ ทราบห้องของเลม่อนแล้วก็รีบลากมันขึ้นลิฟท์ไปชั้น 31 ทันที
            “ไปไหน????”
            “หาเพื่อนแปป...”
            “แล้วทำไมไม่บอกว่ะ!!!! จะได้ลงไปรอที่ห้องอาหาร!!!!!”มันเริ่มหงุดหงิด รู้งี้ให้กินข้าวมาก่อนดีกว่า
            “ครับ ๆ แปปเดียวนะไม่เกิน 10 นาที”ผมกอดเอวให้มันใจเย็น ๆ ไอ้เตี้ยฟึดฟัด แต่ไม่กล้าแรงมาก มันเกร็ง ๆ แบบนี้ทุกครั้ง เพราะกลัวโดนแผลของผม แม้มันจะติดสมานกันดีแล้วก็ตาม
            “กูหิวข้าว”
            “ครับ รู้ครับ...แปปนึงนะ คนเก่งของกู”ดูเหมือนคำนั้นจะทำให้มันใจเย็นลงได้ ยอมยืนนิ่งไม่บ่นจนถึงหน้าห้องของเป้าหมาย ผมเคาะห้อง...สองสามที ไอ้เตี้ยเอาหลังพิงกำแพง
            ประตูห้องค่อย ๆ เปิด ผมก็ใจระทึก...มองภายในห้องระดับเดียวกันกับสายตา คุณป้าซึ่งเป็นคนมาเปิดประตูอุ้มเลม่อนมาด้วย เจ้าตัวเล็กเห็นหน้าผมก็ร้องกรี๊ดดีใจ
            “กรี๊ดดดดดดดด”กระโดดมาหาผม จนเกือบรับไม่ทัน ไอ้เตี้ยยืนอึ้ง ๆ
            “ฟอดดดดดดด สวัสดีครับคุณป้า ผมติณฑ์นะครับ...ส่วนนี้มะนาว”ผมแนะนำตัว คุณป้าของมิกกี้ก็รับไหว้ ท่านก็เป็นคนไทยนี่แหล่ะ แต่ดูภูมิฐานมาก ไอ้เตี้ยยกมือไหว้หน้าเหวอ ๆ
            “หานาว ๆๆ”เลม่อนร้อง อามันอ้าแขนรับหลานไปทันที
            “ร้องทุกวัน บ่นทุกวัน...เป็นไง ได้เจอแล้ว...”ป้าหัวเราะ เชิญผมกับไอ้เตี้ยเข้าไปในห้องพัก มีคุณลุงนั่งรออยู่แล้ว ผมยกมือไหว้ นั่งลงที่โซฟา
            “มากันแล้วเหรอ”คุณลุงร้องทักทายอย่างเป็นกันเอง
            “สวัสดีครับ”
            “เอ้านั่ง ๆ ห้องรกไปหน่อย เจ้าเลม่อนมันอาละวาด”คุณลุงพูดไปหัวเราะไป เศษทิชชู่เต็มห้อง...ก็คงจะฝีมือเลม่อน
            “ม่อนคิดถึงนาว...”เลม่อนอ้อน ไอ้เตี้ยเบะปาก...ยิ้ม ๆ
            “พูดมาก”
            “เดินทางเหนื่อยไหมครับ”ผมชวนคุย
            “ก็พอได้พัก แต่เจ้านี่ร้องจะไปอย่างเดียวเลย ถ้าขืนมาช้ากว่านี้...ได้อาละวาดห้องพักแน่ ๆ”คุณป้าบอก
            “เดี๋ยวผมดูแลต่อเองครับ แล้วคุณลุงคุณป้ามาที่นี่กี่วันเหรอครับ ไปพักที่บ้านผมไหม...จะได้ไม่ต้องเปลืองเงินเช่าห้อง”
            “โอ๊ย...พรุ่งนี้เช้าก็ไปสิงค์โปรแล้วจ๊ะ ขอบใจมาก...นี่บุ้งก็ฝากของมาให้พวกเอกสารของเขาน่ะ”ป้าเดินไปหยิบมาให้
            ผมรับมาตรวจดูคร่าว ๆ แล้วถือไว้
            “เป๋าม่อน!”เลม่อนตัวน้อย ไปลากกระเป๋าใบโตของตัวเองออกมา
            “เอ้า...จะไปแล้วเหรอ!!!”คุณลุงร้องแซวเสียงดัง
            “ม่อนไป จะหานาว”เลม่อนลากกระเป๋าก็ไม่ไป เพราะของหนักกว่าตัว ไอ้เตี้ยหัวเราะหลานมัน
            “หน้าเหมือนกันเลย”คุณป้าที่สังเกตไอ้เตี้ยกับเลม่อนจู่ ๆ ก็พูดขึ้น คุณลุงก็เลยอุทานต่อว่า...เหมือนมาก ไอ้เตี้ยหน้าแดง
            “ดื้อเหมือนกันด้วยครับ ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมหัวเราะ ไอ้เตี้ยมันลากกระเป๋าหลานมาแก้เขิน คุณลุงชวนคุยอีกไม่นาน...ก็ขอตัวพาเลม่อนออกมาเลย เพราะจะได้พักผ่อนกันเต็มที่
            “เลม่อนจ๊ะ บ๊ายบาย”คุณป้าโบกมือ แต่เลม่อนไม่สนใจแล้ว...กอดไอ้เตี้ยไว้อย่างเดียว ทุกคนเลยหัวเราะ
            “งั้นผมไปก่อนนะครับ”ยกมือไหว้ท่านทั้งสองและพาไอ้เตี้ยเลม่อนลงมา
            “หิวข้าว”มันพูดก่อนเดินออกจากโรงแรม
            “จะทานที่นี่เหรอ...หรือว่าไปกินอาหารจีน?”ผมถามมันกลับ ไอ้เตี้ยทำหน้าคิดหนัก
            “หิว แต่ก็อยากกินอาหารจีน”
            “งั้นเข้าไปกินอะไรรองท้องป่ะ”มันพยักหน้า
            “ม่อนมีของเล่น”เลม่อนชวนอาคุย ผมยิ้ม...ลากกระเป๋าตาม
            “เตี้ย ๆ งั้นมึงเข้าไปกินก่อน กูเอาของไปเก็บที่รถแปปเดียว”
            “ไม่เอา...งั้นรอ”มันขมวดคิ้ว
            “ครับ ๆ จะรีบไป”ผมรีบเอาของเก็บที่รถแล้วเดินกลับไปหามัน ไอ้เตี้ยกดโทรศัพท์ถ่ายรูปคู่กับหลาน
            “อะไร ๆ ถ่ายไม่รอเลย...มานี่”ผมแซวหยิบโทรศัพท์จากมือมาถ่ายเราสามคน
            “เสือกเนอะ...”ไอ้เตี้ยทำหน้ายิ้ม ๆ กดดูแล้วอัพขึ้นเฟสบุคอะไรของมัน
            “ปากดี เดี๋ยวจะโดน”พามันมากินอาหารเช้าฝรั่ง ก่อนจะรีบพากันไปทานอาหารจีนร้านโปรด
“พอละ...อุ้มจนปวดแขน!!!!”ไอ้เตี้ยยื่นเลม่อนมาให้ เจ้าตัวเล็กเกาะแน่นไม่ยอมปล่อย ผมหัวเราะ
            “นาวปวดแขนแล้ว เดี๋ยวมาหาติณฑ์ก่อน”ผมบอก
            “งืออออออ”เลม่อนจอมดื้อ เริ่มหงุดหงิด...ไอ้เตี้ยก็เหมือนกัน เพราะมันหิวมาก ๆ แล้วอาหารวางอยู่ตรงหน้าแต่ก็กินไม่ถนัด
            “นี่ไง...นั่งตักติณฑ์เหมือนกัน ไม่งั้นนาวจะไม่อุ้มอีกนะ”ผมบอก เลม่อนรีบมองหน้าอา
            “เออ จะกินข้าวก่อนเดี๋ยวก็อุ้มเหมือนเดิมละน่า!!!”มันทำหน้าหงุดหงิดใส่หลาน เลม่อนเข้าใจหรือไม่ก็ไม่รู้แต่ยอมให้ผมอุ้มมานั่งตักโดยดี
            “อร่อยไหม”ผมถาม ตักเป็ดในจานคลุกข้าวให้เลม่อน เด็กน้อยพยักหน้า ตอนนี้อามันอยู่ในโลกส่วนตัวไม่สนใจผู้คนไปแล้ว ผมสั่งติ่มซำมาเพิ่ม...ยิ่งเห็นมันกิน ก็ยิ่งอร่อยตามไปด้วย
            “ติณฑ์...”มันเงยหน้ามา
            “ว่า...”
            “นั่งมองอยู่ได้ทำไมไม่กิน”
            “หึหึหึ ก็กินไปดิครับ...”ผมบอก มันทำหน้านิ่ง ๆ แล้วก็คีบเป็ดยื่นมาที่ปากผม โอ้...คุณพระคุณเจ้า ภูเขาจะถล่มทลายมันจะป้อนผมเหรอเนี่ย!!!! กูซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล!!!!! นี่ใช่มันตัวจริงรึเปล่าว่ะเนี่ย...สงสัยคิดนานไปหน่อย ไม่อ้าปากสักที มันส่งเสียงดุ ๆ ใส่
            “จะกินไม่กิน”กูนี่รีบอ้าปากงับทันที...
            “มองอยู่ได้...”ไอ้เตี้ยงึมงำ แล้วกินของตัวเองต่อ
            “ป้อนม่อน ๆ”เลม่อนเอาบ้าง ผมตักป้อนแต่แกไม่ยอมกิน สุดท้ายต้องไอ้เตี้ย...
            “แจ่บ แซ่บบ”เลม่อนพูดอย่างน่ารัก ผมหัวเราะพรืดออกมา
            “อะไรนะเลม่อน”
            “แจ่บแซ่บ”ไอ้เตี้ยก็หัวเราะร่วน
            “ใครสอนให้พูดว่ะ”
            “นาวบอกแจบแซ่บ”เห็นเราสองคนขำ เลม่อนยิ่งพูดใหญ่
            “สอนมันเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมถาม ไอ้เตี้ยเอามือปิดปากพยักหน้า...แล้วขำใหญ่
            “นาวแจบแซ่บ”
            “ไม่ใช่ครับ แซ่บ”ผมพูด เลม่อนมองปาก
            “แซบ”
            “อือ แซ่บแซ่บ”
            “แซบแซ่บ”
            “นั่นละครับ!!!! ฮ่าฮ่าฮ่า”ตบมือให้คนเก่งหน่อย....ผมกับไอ้เตี้ยหัวเราะจนปวดท้องไปหมด เลม่อนกระโดดวิ่งเล่นในห้องอาหาร ดีที่จองเป็นห้องส่วนตัวไม่งั้น...แขกคนอื่นและพนักงานต้องปวดหัวแน่ ๆ
            “เตี้ยป้อนอีกดิ”
            “มือมีก็กินเองดิ”มันบอกหน้าแดง
            “ใจร้ายว่ะ ปวดแผลด้วยเนี่ย...”แค่นั้นละ ไอ้เตี้ยคีบไก่ร้อน ๆ ยัดปาก
            “มึงมามุกนี้ตลอดนะเดี๋ยวนี้!!!!! แม่ง!!!”
            “หึหึหึ....”ผมหัวเราะ พากันทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย อิ่มแล้วก็กลับบ้าน น้องเจโทรมาหาว่ารออยู่ที่บ้านแล้ว คงเห็นรูปเลม่อน แทนธารก็มา...

///////////////////////////////////////////////////////



[มะนาว]

            ไอ้ติณฑ์มันสนุกสนานกับการทำครัวมากถึงขนาดปล่อยเลม่อนไว้กับผมนานละ ไอ้เด็กนี่ก็ไม่หลับไม่นอนกลางวันเหมือนเด็กคนอื่นเขาบ้างหรือไงกันว่ะ มันเอาสีเทียนวาดรูปจนเปื้อนออกมาถึงขอบโต๊ะ ภาพเละ ๆ แต่ดูมันตั้งใจมาก ขีดเส้นเกือบตรงแล้ววงกลมที่หัว ทำแบบนี้สามอัน มันบอกว่าคือผมกับมัน
            เห็นมันมุ่งมั่นในการทำโต๊ะหรูไอ้ติณฑ์พังมาก ผมเอานิ้วจิ้มเกลือที่ไอ้ติณฑ์ใส่ถ้วยมาให้จิ้มมะม่วง ป้ายปากเลม่อนนิดหน่อย มันเอาลิ้นออกมาเลียแล้วทำหน้านิ่ง ๆ วาดรูปต่อไป ผมหัวเราะเบา ๆ แล้วทำแบบเดิม คราวนี้เลม่อนทำหน้ายุ่ง
            “งือ!!!”มันเช็ดปากตัวเอง ผมหัวเราะลั่น
            “ฮ่าฮ่าฮ่า”เลม่อนมันพ่นน้ำลายออกมา ผมรีบเอากระดาษเช็ดเดี๋ยวไอ้ติณฑ์ออกมา โดนมันด่าอีกง่ะ
            “ม่อนตี”เลม่อนทำมือยกขึ้นสูง ผมก็ยกเหมือนกัน
            “ลองดิ ตีคืนแน่”ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากัน สุดท้ายผมเองที่เอานิ้วจิ้มหน้าผากมัน
            “ตัวเตี้ยแล้วอย่ามาเจ๋อ!!”
            “ม่อนฟ้องติณฑ์”ทำเสียงจริงจังมากไอ้เตี้ย เวลามันทำหน้ามุ่งมั่นแล้วโคตรตลก ผมยิ้มเยาะเย้ย
            “ไปฟ้องเลย!!! นี่ ๆ ทำโต๊ะติณฑ์เปื้อน ติณฑ์ตีแน่ ๆ”ผมเยาะเย้ยมัน เลม่อนมันมองตามเห็นซึ่งความผิดของตัวเอง มันรีบเอากระดาษมาปิดไว้ เอามือปัดผมตัวเองสองที แล้วมันก็ทำหน้าเชิด ๆ เอาแขนทับกระดาษไว้ด้วยนะ ฮา....มันจะฮาไปไหนว่ะเนี่ย!!!! พอติณฑ์เดินเข้ามาไอ้เตี้ยก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
            “เตี้ยทำไรอ่ะ”ติณฑ์ถาม ยกไส้กรอกทอดกับเฟรนฟายมาให้ วันนี้มันลองทำกุ้งชุบแป้งทอดด้วย ผมกะเลม่อนเป็นหน่วยกล้าตายรุ่นแรก รอเหยื่อรายต่อไป...มากินอาหารมัน
            “เปล้า!”ผมหัวเราะคนเดียว ติณฑ์ยกน้ำส้มวาง
            “อันนี้ของอา แล้วก็น้ำส้มปั่นของหลาน กินเยอะ ๆ นะครับ”มันพูด ใส่ผ้ากันเปื้อนแอ๊บเด็กด้วยนะ นึกสภาพเป็นกระทิงตัวถึก ๆ แล้วมีผ้ากันเปื้อนลายแอ๊บแบ๊วดิ ฮ่าฮ่าฮ่า โคตรอนาถอ่ะ มันนั่งลงที่พื้น...แล้วเริ่มป้อนอาหารเลม่อน ผมกดทีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ เมื่อไหร่เจจะมาว่ะ!!!
            “พี่มึงอยู่กรุงเทพฯ ด้วยนี่เตี้ย”ติณฑ์ชวนคุย
            “ใคร?”
            “พี่มึงไง ฟ้าอ่ะ...โทรชวนมากินข้าวด้วยดิ”ผมหันไปมองหน้า เลม่อนมันยังหยิ่งไม่ยอมเขยื้อนตัวมาก แต่ปากมันก็งับช้อนอาหารที่ติณฑ์ป้อน
            “มึงนี่รู้ดีเนอะ รู้ด้วยว่าพี่กูอยู่กรุงเทพฯ”นี่ก็จะมาบ่อยขนาดนี้ ซื้อบ้านอยู่นี่เลยไหม!!!
            “โทรมาหากูสองรอบละ ถามว่าเลม่อนมาหรือยัง สงสัยบุ้งบอกให้มาดูน้องกะหลาน”
            “อ่อ เลม่อนจะมานี่...รู้กันอยู่แล้วใช่ป่ะ ทำเป็นปิดบังนะมึงน่ะ!!!”ผมบอก ไอ้ติณฑ์ยักคิ้ว...คิดว่าหล่อเหรอสัส!!! ผมเม้มปาก มองไอ้เตี้ยตัวเล็ก...มันเอนตัวเอาแขนปิดโต๊ะไว้อย่างฮา
            “ม่อนไปหยิบรถมาให้หน่อย”ผมใช้ เลม่อนมองหน้า
            “นั่นน่ะ หยิบมาให้หน่อย”ติณฑ์มองตาม
            “ใช้หลานนะ ลุกไปหยิบเอง!”มันตีจอร์จผม เลยโบกหัวมันไปที
            “ทะลึ่งนะ สัส!!!”
            “บอกว่าอย่าพูดคำหยาบคายไง...”แล่บลิ้นใส่แม่ม กวนตีน!!!!
            “ม่อนหยิบมาให้นาวหน่อย นาวจะเอารถ”ผมทำเสียงอ้อน เลม่อนเผลอลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปหยิบมา
            “ดีมาก”จู่ ๆ มันก็ก้มลงมาจุ๊บปากผมอีกละ!!!!! รีบเช็ดออก
            “ไอ้นี่!!!! บอกว่าเวลาปากมันอย่ามาจูบ”ไอ้ติณฑ์นั่งหัวเราะ
            “กวน....ตีน”ผมไม่ได้ออกเสียงคำหลัง เลม่อนมันลืมง่ายนะ แล้วมันก็วิ่งไปหยิบของเล่นมาเล่นต่อ ลืมว่าทำอะไรไว้ ผมยื่นมือไปเลื่อนหยิบกระดาษมันออกมาดู
            “โอ๊ะ....”แกล้งทำเสียงตกใจ ไอ้ติณฑ์มองตาม ผมเลยชี้ที่โต๊ะ...เท่านั้นละ
            “เฮ้ย!!! ทำไมเปื้อนขนาดนี้อ่ะ”
            “จะมีใคร๊!!!”ผมแกล้งทำเสียง กะว่ามันต้องจัดการเลม่อนแน่นอน เลม่อนมันก็ไม่สนใจ...สายแบ๊วนะมึงน่ะ!!!!
            “เฮ้อ...ช่างมัน ๆ เดี๋ยวเอาผ้าเช็ด”มันพูด ผมดีดตัวขึ้น
            “แค่เนี้ย!!!????”กูขึ้นเสียง มันทำหน้างง ๆ
            “อะไร?”
            “อะ อ๋อ...เปล่า ๆ”สัส คิดว่ามันจะด่าเลม่อนเยอะกว่านี้ซะอีก ไม่สะใจเลย!!!
            “มึงก็มานั่งกินให้หมด ๆ”ไอ้ติณฑ์หยิบเฟรนฟายเข้าปาก ผมนึกอะไรสนุก ๆ ได้ ก็ลงไปนั่งตักไอ้ติณฑ์ แล้วเอามือมันสองข้างมาโอบผมไว้
            “ทำอะไรของมึงครับ...ยั่วกูจังนะ”
            “ตลก! กูจะแกล้งไอ้เตี้ยหรอกเว้ย!!!”ผมบอก ไอ้ติณฑ์มันส่ายหน้า ได้ทีเอาหน้ามาซุกที่คอกูเฉย!!!
            “ไปแกล้งมัน!!!”
            “โอ๊ย...รักติณฑ์จังเลยเนอะ”ผมทำเสียง เลม่อนที่กำลังเอามือไถรถตัวเองเงยหน้ามามองแล้วนิ่ง
            “รักจัง...”ผมแกล้งทำเสียงแรด ๆ เลม่อนก็ยังนิ่ง...แต่มองไม่วางตา
            “ติณฑ์รักใคร...รักนาวป่ะ?”ผมโยกตัวไปด้วย เสียงแรดไม่พอ...หน้าต้องแรดด้วย
            “มึงไปหาแกล้งมัน เดี๋ยวมันร้อง”ไอ้ติณฑ์มันว่านะ แต่มันก็ไม่ปล่อยมือ
            “นาวรักติณฑ์เนอะ...”ผมฉีกยิ้ม เงยหน้าขึ้นไป จูบที่คางไอ้โหด...มันนั่งตัวแข็งทื่อ
            “เดี๋ยวมึงจะโดน!”ผมงี้หัวเราะร่วน จุ๊บอีกที...เลม่อนมันลากไอ้รถของเล่นมันมายืนอยู่ใกล้ ๆ แล้ว เลม่อนมันทิ้งรถแล้วจะมานั่งตักผม ผมแกล้งผลักมันออก มันก็ดันตัวเองเข้ามาอีก เป็นอย่างนี้สองสามครั้ง
            “พอ ๆ ถ้ามันร้อง กูจะตีมึงนะครับ”ไอ้ติณฑ์เตรียมจะลุกหนี ผมไม่ยอม
            “งือ ม่อนหานาว”เลม่อนพูดออกมา จะดันตัวเองมาหาให้ได้ สุดท้ายมันก็มานั่งตักผมจนได้...ดูมัน ๆ
            “ไปเลย ใครอนุญาตว่ะ!”ผมแกล้งอุ้มมันออก เลม่อนยืนอึ้ง แล้วก็...แล้วก็....

       

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 70 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-12-2013 20:21:57

     “แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”ร้องไห้จ้า ผมหัวเราะ...ไอ้ติณฑ์แม่งรีบคว้าเลม่อนมากอดเลย ผมที่นั่งตักมันอยู่เลยล้มก้นจ้ำเบ้า แม่ง!!!!
            “โอ๋ๆ นาวแกล้งม่อนเล่นครับ รักกัน ๆ ติณฑ์ก็รักม่อน”ชิส์!!!!
            “ไม่รักเว้ย”
            “เตี้ย...!”มันทำเสียงหนัก ๆ สายตาดุพร้อม
            “แงงง แงงง แงงงงง”น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทางยาว ผมอ้าแขนออก...มันก็รีบวิ่งมากอด สะอื้นใหญ่
            “พอแล้วไม่ต้องแกล้งมันแล้วนะ”ไอ้ติณฑ์บอก ยื่นหน้ามากดจูบหนัก ๆ จนกูเจ็บปากไปหมด!!!!!!!
            “ฮึก...ฮึก”
            “หยุดร้องได้แล้ว”ผมบอกเลม่อน
            “ม่อนรักนาว”
            “เออ ๆ นาวก็รักม่อน”คำหลังกระซิบใส่หูให้มันฟังคนเดียว ไอ้เตี้ยเหมือนจะได้ยิน...มันทำหน้ากรุ่มกริ่มแต่ไม่ได้ล้อ
            “เหอะ”แล้วมันก็สะบัดตูดเข้าครัวไปเลย ผมเช็ดน้ำตาให้เลม่อน หน้ามันโคตรของโคตรตลก
            “หน้าโคตรตลก”ผมบอกมัน
            “ม่อนหน้าเหมือนนาว”เลม่อนสวนกลับมา สัส!!! ใครสอนให้มันพูดแบบนี้ฟ่ะ กูเหมือนโดนมันด่า!!!!!!!
            ตอนเย็น ๆ น้องเจก็มาถึงพร้อมพี่พุท พี่ฟ้ามากับแยมโรล ไอ้โรลเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน ตาโคตรโหล...โคตรโทรมเลยเพื่อนกู
            “พี่เจมาแล้ววววววววว”เสียงเจมาก่อนตัว พี่ ๆ แม่บ้านออกไปยกของเข้ามา มีของกินเต็มเลย แปปซี่เป็นลัง ๆ และแน่นอน พวกนี้กินเบียร์กันอีกละ เลม่อนได้ยินเสียงเจก็ดีใจ กระโดดพร้อมกรี๊ดวิ่งทั่วห้อง
            “กรี๊ดดดดดดดดดด”
            “มาให้พี่เจกอดหน่อย”น้องเจวิ่งไล่จับ ไอ้โรลเอาเท้ามาเขี่ย ๆ ผม แล้วนั่งลงอีกด้านโซฟา
            “เอามาหมอนมาดิ๊”มันสั่ง อะไรของมันว่ะ
            “มึงไปออกรบมาเหรอว่ะ ดูโทรมสุด ๆ”ผมหัวเราะ มันถลึงตาดุ ๆ ใส่ คว้าหมอนไปนอน แล้วนอนจริงจังด้วย
            “อะไรของมึงเนี่ย!!! เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอว่ะ”ผมถามเสียงดัง ยังงงกับมันไม่ทันหาย พี่ฟ้าเดินตามเข้ามา...ยืนตรงหัวผมแล้วก้มจูบหน้าผาก
            “พี่ฟ้า...ไอ้โรลมันเป็นอะไรน่ะ”ร้องถามพี่ฟ้า พี่ฟ้าหัวเราะ...
            “ทำงานหนักมั้ง”
            “ว่าละ...บอกแล้ว อย่าทำงานกลางคืนเยอะ”ผมพูด พี่ฟ้ายิ่งหัวเราะ อารมณ์ดีอย่างนี้มันต้อง...!!!?!?!
            “พี่ฟ้า ติณฑ์มันทำไอแพดเค้าพังละ”
            “ห๊ะ...เพิ่งซื้อเองนะ ไปทำอีกท่าไหน”
            “มันขว้างกระเด็นเลยอ่ะ พี่ฟ้าซื้อใหม่ให้เค้านะ”ทำตาปริบ ๆ
            “เพิ่งซื้อไปเองนะครับ”พี่ฟ้าบอกเสียงอ่อน
            “ก็มันพังแล้ว เค้าไม่มีใช้”ผมกระแทกเสียงขึ้น ลืมตัว ๆ ต้องแบ๊วเข้าไว้
            “ไหนเอามาให้พี่ดู เดี๋ยวพี่เอาไปซ่อม”
            “ไม่เอา...ซ่อมก็ไม่เหมือนเดิม มันมีรุ่นใหม่ออกแล้วด้วย นะ ๆ”
            “จะดีเหรอ มะนาวใช้ของไม่ทนเลย...ไหนสัญญาว่าจะใช้นาน ๆ ไง”
            “ก็มันใช่ฝีมือเค้าทำไหมละ เค้าอยู่ของเค้าเฉย ๆ ไอ้ติณฑ์นั่นละ...มันมาแย่ง หน้าจอแตกเลยด้วย”ผมฟ้อง พี่ฟ้าถอนหายใจ
            “ซื้อให้หน่อยก็ไม่ได้!!!!”แกล้งร้องไห้แม่ม!!!! พี่ฟ้ารีบมานั่งยอง ๆ ลูบผม ผมทันที
            “อ่ะ ๆ เดี๋ยวจะพาไปดูแล้วกัน”
            “เย้ๆ”กูดีใจ ยิ้มกว้างเลยครับ คึคึคึ เดี๋ยวตอนไปดูค่อยหลอกล่อเกมส์ด้วยดีกว่า...คึคึคึ
            ติณฑ์มันขึ้นไปลากกล่องของฝากจากพี่แสตนด์ลงมา อร๊ากกกก...เหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง พากันแกะ...สนุกสนาน แต่มีหนึ่งศพนอนไม่สนใจใคร พี่ฟ้าบอกไม่ต้องปลุกให้มันนอน ขนาดเลม่อนกรี๊ดดังขนาดนี้ มันยังไม่ตื่น หลับหรือตายว่ะนั่น!!!!
            “อิอิอิ ลั๊นล้า ลั้นลั้นล้า...”เลม่อนถือหุ่นยนต์แล้วร้องเพลงน่ารัก ในมือทุกคนมีโทรศัพท์ถ่ายรูปกันใหญ่ มันดีใจได้ของเล่นเยอะเพียบเลย ของเจก็ได้เสื้อตัวใหม่ กางเกงยีนส์ รองเท้า และกระเป๋า ที่พิเศษคือมีนาฬิกาด้วยอันนี้ผมกับเจได้ลายด้วยกันแต่คนละสี คนละเรือน เลม่อนได้นาฬิกาเบนเทน รองเท้าเบนเทน กระเป๋าเบนเทน แล้วก็ชุดไอรอนแมน...มันร่ำร้องจะใส่
            “ติณฑ์ ลูกมึงร้องแล้ว”พี่พุทเรียก ไอ้ติณฑ์เดินเข้ามา เห็นเลม่อนจะเปลี่ยนชุด มันช่วยเลม่อนแก้ผ้าออก จน...เหลือแต่กางเกงใน ติณฑ์มันนั่งนิ่งอึ้ง ๆ
            “แหวน”มันหยิบแหวนที่คล้องสร้อยบนคอเลม่อนขึ้นมาดู ตั้งแต่กลับมาผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เลม่อนตลอดมันเลยไม่เห็น อุตส่าห์ซ่อนไว้ในเสื้อแล้ว...เห็นจนได้!!!
            “เตี้ย?”ติณฑ์มันทำหน้างง แหวนที่มันเข้าใจว่าหายนั่นแหล่ะ ผมเอาให้เลม่อนไว้ตั้งแต่ก่อนไปเยอรมัน ไอ้ติณฑ์มันจั๊ดง่าวไง คิดเองเออเอง
            “ของม่อน”เลม่อนดึงคืน รีบหยิบชุดไอรอนแมนจะใส่ ๆ ไอ้ติณฑ์เลยต้องรีบใส่ให้ ผมยักคิ้วยั่ว ๆ ใส่มัน
            “กลิ่นใหม่หอมมาก”น้องเจปลื้มปริ่ม ของผมเป็นโมเดลที่ชอบ แล้วก็ที่สุดของที่สุดคือ มีน้ำหอมกับครีมทาผิวมาด้วย โคตรรักพี่สแตนด์เลยอ่ะ แบบที่ชอบ กลิ่นที่ชอบทั้งนั้น!!!
            “เย้!!!”เลม่อนใส่ชุดครบเครื่อง แต่รองเท้าดูไม่แมตซ์เท่าไหร่นะ...รองเท้าผ้าใบ ฮ่าฮ่าฮ่า เอ้า...ถ่ายรูปกันใหญ่ เป็นที่สนุกสนาน ติณฑ์มันลากผมออกมานอกห้อง ทั้งกอดทั้งจูบ...
            “ปล่อย เดี๋ยวคนมาเห็น...ห่า กลางวันแสก ๆ”ผมบอก ผลักมันออก แต่มันก็ยังกอดไว้แน่นอยู่ดี
            “คิดว่าหายอ่ะ ทำไมมึงไม่บอกอ่ะ...”
            “เหอะ!!! ฟังกูบ้างไหม!!!”ผมเบะปาก มันจูบ ๆ เอาใจ
            “ครับ ๆ ขอโทษน้า คิดว่าหายจริง ๆ นี่ ตั้งใจซื้อให้เลย...มึงเอาให้มันใส่เหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่...กลับจากกาญฯ รึเปล่า”มันถามรัว ผมพยักหน้า...
            “แล้วก็ไม่บอก...จุ๊บ จุ๊บ”เหมือนมันจะตื่นเต้นดีใจมาก
            “ทำกูเจ็บตัวด้วย...”บอกมันเมื่อนึกถึงว่าผมโดนอะไรบ้าง ติณฑ์มันจ้องตาผมนิ่ง
            “ขอโทษนะครับ ที่รักอยากทำอะไรคืน...เดี๋ยวให้ทำหมดเลย”
            “ให้กูแทงตูดมึงมั่งไหมละสัส!”มันหัวเราะ...!!
            “กล้าไหมละ!”พูดยั่วกูอีก...
            “หึหึหึ...”ผมตีปากมัน
            “เดี๋ยวคืนนี้มีของอะไรพิเศษให้ด้วย”ไอ้ติณฑ์ทำหน้าชั่ว ๆ ผมระแวง..
            “อะไร?”รีบถามใหญ่เลย มันทำหน้ามีเลศนัยอย่างยิ่ง
            “เออน่า คืนนี้...เดี๋ยวให้ดู ดูกันสองคน...อย่าไปบอกใครละ”
            “ทำไมว่ะ?”ผมถามเพราะสงสัยมากๆ ไอ้ติณฑ์ไม่ตอบ กลับจูบผมแทน...ปากกูช้ำหมดละ เลม่อนวิ่งมาหาจากไหนไม่รู้ ไอรอนแมนเคยโดนเตะกระเด็นไหมครับ!!!! ติณฑ์มันรีบอุ้มไอรอนแมนขึ้นมา
            “ถอดหน่อย ม่อนร้อน”ฮา....ผมหัวเราะลั่น ไอรอนแมนเหงื่อเยอะเกินไปนะครับ ขนาดในห้องแอร์มึงยังเหงื่อขนาดนี้...อย่าใส่ไปไหนเลยเถอะ ติณฑ์รีบถอดให้เลม่อน แล้วมันก็มาหยุดดูที่สร้อยอีกละ ชิส์!!! ผมเดินเข้าครัว...ไปหยิบของกินมานั่งกินกันในห้องรับแขก สนุกสนาน เกือบทุ่มกว่า...ป๊าแทนม๊าธารก็มาถึง น้องเจวิ่งกระโดดใส่ม๊า จนเกือบหงายหลัง โดนพี่พุทดุ
            “คิดถึง ๆ”ม๊ากอดเราสามคน แล้วอุ้มเลม่อนขึ้นมา
            “สวัสดีคร้าบ”ป๊าหิ้วของกินมาอีก คุ้น ๆ เหมือนจะเป็นถุงพิซซ่า กูรีบกระโดดไปช่วยเลยครับ เหอ ๆ เจมันกำลังโม้กะม๊าอยู่
            “ไงเรา...หายดีแล้วใช่ไหม”ป๊าถาม ผมโชว์แขนให้ดู แผลสนิทไม่มีรอยแผลเป็นแม้แต่นิดเดียว
            “มีดมันไม่คมอ่ะ มีดหั่นของเล่นเด็ก”ผมโอ่ ไอ้ติณฑ์เดินตามหลังมา
            “ถุ้ย! ล้างแผลให้ร้องอย่างกับป่าช้าแตก!”
            “มึงก็เหมือนกันละ”ผมแกล้งเหยียบตีนมัน แล้วเดินเข้าบ้าน ให้มันด่าตามหลัง...ไม่นานบ้านสวย ๆ ก็กลายสภาพเป็นรังอะไรสักอย่าง ซึ่งรกมาก ๆ
            “แทน เอายำใส่จานเลย”ม๊าร้องบอกป๊า ผมรีบเดินไปดูมีอาหารที่ม๊าทำมาไว้แล้ว จัดใส่จานอย่างเดียว พี่ ๆ แม่บ้านมาช่วยทำ แล้วติณฑ์ก็ให้แบ่งเอาไปกินกันหลังบ้านด้วย อีกส่วนก็โทรเรียกพี่เจี๊ยบพี่เลี้ยงน้องเจมาเอาไปกินอีก ก็เลยต้องทำอาหารเยอะ ๆ ไง
            “ว้าวววว”กูร้องถูกใจครับ กร๊ากกกกกก...เจอก่อนไอ้เปรียบเว้ย!!!!!! เรดเค้ก!!!! กูรีบเคลียร์ตู้เย็นครับ...หึหึหึ ไอ้ติณฑ์เดินมาข้างหลัง
            “ทำไรอ่ะ!!”สะดุ้งเลย พี่พุทยืนหันหลังอยู่ก็หันมามอง
            “หึหึหึ เอาเค้กซ่อนน้องเหรอ มะนาว”พี่พุทแซว ผมหัวเราะแฮะ ๆ ไอ้ติณฑ์เดินมาตบศีรษะอันเป็นของสูงผมหนึ่งที
            “มานี่ ๆ จะแบ่งให้ แหม...ฉลาดนะมึงน่ะ!!!”
            “คึคึคึ”ยื่นไปให้มันอย่างเสียไม่ได้ครับ ม๊ากับน้องเจเดินเข้ามาพอดี เจเห็นเค้กแล้วตาโต เลม่อนก็ร้องว้าว...ถูกใจ
            “ม่อนจะเอาๆ”
            “เอาติณฑ์แบ่งให้ ฟ้าปลุกโรลขึ้นมากินดิ๊ เดี๋ยวไม่ทันไอ้เด็กพวกนี้”ติณพ์มันตะโกนบอกพี่ฟ้า  แบ่งใส่จานให้สี่คน แล้วเอาส่วนที่เหลือยัดเข้าตู้เย็น
            “ใครจะกินมากบอกก่อน”ชิส์!!! ทุกคนหัวเราะมองที่ผมก่อนเลย
            “ดูหน้ามันดิ ต้องคิดอะไรอยู่แน่ ๆ เลย”ไอ้ติณฑ์บอก ทุกคนก็ยิ่งหัวเราะ ติณฑ์มันแสนรู้...เทน้ำแอปเปิ้ลใส่แก้วให้คนละแก้ว ยกออกมากินกัน ม๊าป้อนเลม่อน
            “ธาร มีกุ้งชุบแป้งทอดด้วย”ป๊าตะโกนบอกม๊า
            “ตักมาเลยแทน”ม๊าตอบ ไอ้โรลเพิ่งตื่นจากตาย พี่ฟ้าขอใช้ห้องอาบน้ำ...ให้มันเดินงัวเงียขึ้นไปอาบ แล้วลงมานั่งกินอาหารพร้อมกัน คุยเล่นกันไป ส่วนพวกนั้นก็กินจิบเบียร์คุยอะไรกันไม่รู้
            “เลม่อน....กินอีกสิครับ”ม๊านี่เลี้ยงเด็กโคตรเก่ง
            “ม๊าเอามันไปเลยไหม”ผมหัวเราะ
            “เฮ้ย ให้จริงก็เอาจริงนะ”
            “เอาเลย ๆ”น้องเจเชียร์เสียงดัง
            “ตลก ๆ”ผมเปลี่ยนเรื่องคุย ไอ้โรลเห็นตัวผอม ๆ มันเงียบ...แต่ฟาดเรียบนะครับ กระเพาะมันคงพองตัวให้ได้มาก กินไม่คุยแถมกินเยอะอีกนะมึง!!! กูรีบเงียบปากแล้วกินต่อทันที ปล่อยให้เจฝอยกะม๊าไปสองคน โดยมีเลม่อนรื้อของเล่นอยู่ในห้อง
           
            “ธาร!!”ป๊าเรียกม๊าอย่างตกใจ หลังจากพวกผมได้ยินเสียงรถใครสักคนแล่นเข้ามา ม๊าเงยหน้ามองป๊าแล้วเลิกคิ้วถาม
            “อะไร?”
            “มาดู...ใครมา”ป๊าเรียกอย่างตื่นเต้น พวกผมก็พลอยอยากรู้ไปด้วย รีบเดินออกมาตรงที่ตั้งวง เป็นชายหนุ่มสูงใหญ่เพื่อนพี่พุท กับเด็กหนุ่มหน้าตาดีผิวขาว ตัวเล็ก ๆ ที่ดูน่ารักกว่านั้นอีกคือเด็กตัวเล็กที่อุ้มอยู่ในมือ
            “น้องเจไหว้พี่ฐาครับ”พี่พุทสั่ง น้องเจยกมือไหว้
            “นี่เจเหรอว่ะ โตแล้วเกือบจำไม่ได้”เขาหันมาก็เลยพากันยกมือไหว้ทั้งหมด ไอ้โรลมันเดินเงียบ ๆ ไปนั่งตักพี่ฟ้าละ
            “นี่น้อง...”ม๊าทำหน้านึกความจำ
            “ทามไงฮะ”เด็กนั่นทำเสียงใส เหมือนว่าจะรู้จักกัน...เลม่อนยื่นมือจะไปดึงน้อง ม๊ารีบเบี่ยงตัวออก กลัวจะได้รับบาดเจ็บ
            “ทามไท? ใช่จริง ๆ ด้วย ทามไท!!!!”ม๊าเขย่ามือ ร้องดีใจลั่น พี่ฐาและคนอื่น ๆ ทำหน้างง...เว้นน้องเจ
            “อ๋อ...ที่เคยไปนอนบ้านม๊า เจจำได้ละ”
            “ฮะ ทามไทไง”เด็กนั่นน้ำตาคลอ
            “รู้จักกันเหรอ”พี่พุทถาม
            “ที่เจเคยเล่าให้พี่พุทฟังไง...ที่บอกว่ามีน้องน่ารักๆ ด้วย นี่ไง...น้องจีน”น้องเจเล่า
            “อ๋อ โลกกลมว่ะ!!!!”
            “แล้วนี่ทำไมมาด้วยกันละครับ”ม๊าถาม
            “อ่อ ฐามันเป็นเจ้าของเกาะที่ไอ้กล้าบอกว่าจะจองไว้ให้ไปเที่ยวกันไง แล้วก็เป็นหุ้นส่วนบริษัทด้วย คนที่มาลงทุนโรงแรมของน้องเจไง”พี่พุทบอกน้องเจ
            “แล้วก็....เป็นแฟนทามด้วย”พี่ฐาพูดยิ้ม ๆ เด็กตัวเล็กนี่หน้าแดง ทุกคนอึ้ง ๆ
            “แล้วลูก?”ผมถามเอง
            “ลูกทามเอง...น่ารักไหม”สีหน้ายิ้มแย้มและเป็นกันเองสุด ๆ ม๊า...ยืนยิ้มกับป๊าสองคน น้องเจก็เล่นกับน้องจีน
            “อือ”ผมตอบ แล้วบ้านทั้งบ้านก็ได้ยินเสียงจอแจวุ่นวายไปทั่ว เลม่อนมันจะเอาน้อง...เพราะคิดว่าน้องเป็นตุ๊กตา มันจะอุ้ม ๆ อย่างเดียวเลย ม๊าตามจับแทบไม่ไหว พี่พุทกับพี่ฐาคุยกันออกรสชาติ มีพี่ฟ้าฟังบ้างมุ้งมิ้งกะไอ้โรลบ้าง ผมนั่งข้าง ๆ ไอ้ติณฑ์ เอามือมันมาเขียนด้วยนิ้วของมัน
            “รัก นะ โว้ย”มันยิ้มเมื่อรู้ความหมาย
            “คืน นี้ นะ”มันเขียนตอบกลับมา กูจ้องหน้ามันนิ่ง ๆ ยิ้มให้โคตรหวานแล้วเขียนตอบกลับไปสั้น ๆ
            “สัส!”ไอ้ติณฑ์หัวเราะร่วน น่าตบ...มันยื่นหน้าเข้ามากูรีบผลักออกเลยครับ คนเยอะแยะ...หยิกมันจนปากเบี้ยวอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า....ถ้ากูล้มไปนะ มีเรื่องแน่!!! ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!

*******************************************

จบ



เฮ้ออออออ...จบห้วนไปไหม แต่มันจบแล้วจริง ๆ นะ





ขอบคุณที่ติดตามอ่าน มึงครับ...กูรักมาก จนจบ


ขอบคุณที่ทวงถาม และขยันทวงบ้าง จิกกัดกันบ้าง ฮาาา เพื่อให้เรื่องจบ


ขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน...และชินก็มีความสุขมากกกกกก


ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ


*ไม่รู้จะพูดคำว่าอะไรอีก...รักทุกคนนะ รักมากกกกกกกกกก*







จบแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 20-12-2013 23:47:47

ว้าวว ชุลมุนกันมาก เลม่อนนี่ท่าทางจะเป็นมะนาวในอนาคตนะคะ  :laugh:

สองคนนี้รักกันตีกันจริงๆ แต่อยากเห็นนาวเวอร์ชั่นโตจัง

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ  :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: janji ที่ 21-12-2013 00:18:57

สนุกมากคนแต่ง จบแล้วจิงหรอ :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: saradino1 ที่ 21-12-2013 10:50:47

ขอตอนพิฌศษ ฟ้า-แยมโรล

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: Wereena ที่ 21-12-2013 11:00:02

สนุกมากก อ่านไปยิ้มไปทุกตอน ขอบคุณคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้ให้เราได้อ่าน เครียดๆมาเจอนิยายเรื่องนี้แบ้วยิ้มเลย ^^  ขอให้มีผลงานดีๆแบบนี้ออกมาเรื่อยๆนะคะ จะคอยติดตามเป็นกำลังใจค่ะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-12-2013 11:46:16

 :a5:อ่านๆไป อ่าวจบแล้วหรือ ตกใจนิดๆน่ะ แต่ก็ :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-12-2013 16:41:46

สนุกมาก เลม่อนน่ารักมากเลย นิสัยเหมือนนาวเด๊ะเลย 5555
อาก็หลงรักหลาน หลานก็บอกแต่รักนาว รักนาว พ่อสอนมาดี

+1 แทนคำขอบคุณค่ะ
 :กอด1:  :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ??? ???????...???????? ] ?????? 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 22-12-2013 11:30:01

?????? ?????? ?????? :)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 22-12-2013 12:56:25

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: greensnake ที่ 22-12-2013 17:25:20

แอบตกใจ จบแล้วเหรอเนี่ย :a5:
หวังว่าจะได้อ่านเรื่องน่ารักๆอย่างนี้อีกนะคะ
หลังๆมานี่หลงรักเลม่อนเข้าเต็มเปา เด็กอะไรน่ารักซะจริง
ถ้าโตขึ้นต้องแสบคูณสองให้ผู้ใหญ่ปวดหัวแน่เลย
เพราะได้อามะนาวเป็นต้นแบบ :laugh:
เหมือนเรื่องยังไม่สุด แต่ก็เป็นไปในทางที่ดี :L2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆเรื่องนี้ค่ะ ถ้ามีโอกาส เขียนเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่านอีกนะคะ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 22-12-2013 17:34:01

จบแล้วเหรอ ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงง

ชอบเรื่องนี้มากเลย สนุกมาก ๆ ยังไงจะรอตอนพิเศษนะคะ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 23-12-2013 10:08:37

กลับมาทียาวจุใจขนาดนี้  รักคนแต่งจังเลยยยยย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกสมุนตัวเอฟ ที่ 25-12-2013 06:32:27

 o13

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: white feather ที่ 01-01-2014 20:49:09

สนุกมาก แลดูวุ่นวายกันเลยคนเยอะจิงๆ

จบแล้วอ่ะ คิดถึงมะนาวกะติณฑ์แย่เลย

แต่ที่ลืมไม่ได้เลม่อนอ่ะ น่ารักมากกกกก

พึ่งมามีบทช่วงหลัง แต่น้องน่ารักอ่ะ ขี้ดื้อเหมือนนาว เค้าหลงรักเลยนะ ^^

อยากอ่านคู่ฟ้าโรลอีกอ่ะค่ะ มาต่อให้เราหน่อยได้ไหม

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 03-01-2014 11:51:05

ตามอ่านจนจบ  สนุกมาก ยาวมาก
 

ขอบคุณค่ะ   :3123:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 04-01-2014 14:37:01

 :pig4:  :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: pimBNY ที่ 04-01-2014 16:21:25

 :sad4: :hao7:
อยากอ่านอีกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 05-01-2014 15:52:42

มะนาวนี้ที่สุดล่ะ ^^ เลม่อนอย่าเอาอานาวเป็นไอดอลนะลูก ปล่อยให้อาติณฑ์เป็นผู้โชคร้ายกำกราบเด็กดื้อคนเดียวก็พอแล้ว 555

อยากอ่านตอนพิเศษ จะมีลงเพิ่มไหมคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: imkung ที่ 05-01-2014 17:25:02

มะนาวน่ารักมากๆๆ
จบแล้วหรอ แอบใจหายอ่ะ
อยากอ่านต่อ  :mew2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 17-01-2014 22:38:19

จบแล้ววววว
ติดตามมานานมากกกก แอบไปอ่านอีกเว็บด้วย ฮ่าๆๆ
เห็นคนเขียนมาลงแล้วแบบคิดว่าคงยังไม่จบ
แต่แบบเลื่อนๆมานี่บอกจบถึงกับร้องห๊ะ!!
น้องนาวน่ารัก น้องดื้อทุกตอน ร้องไห้เก่งมาก เอาแต่ใจที่หนึ่ง
แต่เราก็รักน้องนะ  เวลาน้องร้องไห้นี่ หรือเวลาเสียใจนี่แบบเสียใจไปกับน้องเลย
แต่บางทีร้องไห้บ่อยเกินนน ปวดหัวแทนพระเอกเรา
พระอกไม่ต้องพูดถึง น่ารักที่สุดๆๆๆๆ เพราะนางเอาใจ  ใจดี และตามใจ
ตอนหลังๆเลม่อนเป็นตัวแปรสำคัญที่น่ารักมากกกก นางเจริญรอยตามคุณอาทุกอย่าง
ขอบคุณคนเขียนนนะคะสำหรับนิยายน่ารักๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: LovelyRen ที่ 22-01-2014 02:57:47

ติณฑ์หาเจอแล้วววววว คิดถึงสุดๆๆคิดถึงเตี้ยนิดนึงเลม่อนนิดหน่อย คิดถึงน้องเจมากกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L1: :L1:
บวกเป็ดยังไงเอาทาให้หมดเล้าเลย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 23-01-2014 14:08:18

จบแล้ววววววววว เรื่องน่ารักมากเลย ถึงแม้นาวจะน่าตีมากก็เหอะ
เลม่อนก็น่ารัก เจก็น่ารัก น่ารักกันมากๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะสำหรับนิยายน่ารักๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 21-04-2014 18:00:41

แปะป๊าป!

ตามมาจากเรื่องคุณพ่อตัวน้อยกับคุณฐา และอาเสือของน้องกาว แล้วก็แทนธาร
สนุกทุกเรื่องงานนี้ต้องมาอุดหนุนอีกเรื่องซะแว้ววว

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: monoboruok ที่ 29-04-2014 01:31:32

ติดมากกกกกกกกกกกกกก

กว่าจะอ่านจบ

ชอบเลยแหละ แต่หลังๆเริ่มรำคาญ ในความ ง๊องแง๊งของมะนาว

แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: Pnomsod ที่ 22-06-2014 23:48:14

เป็นเรื่องที่ แสดงความเป็นตัวตนของแต่ละคนชัดเจนมากกก

ชอบมากกกกกกกกก เลิฟยูววววววววววว

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 06-07-2014 23:21:10

 o13

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 06-09-2014 02:41:21

ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ ^^
สนุกมากค่ะ อ่านไปอ่านมานึกว่าพี่ตินณ์มีอาชีพเป็นพี่เลี้ยงเด็ก 555

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 09-09-2014 12:51:59

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรานั่งอ่านเรื่อยๆหลายวันเลย
เรื่องน่ารัก
สไตล์ครอบครัว
มะนาวนิ เอาแต่ใจขั้นสูงสุด
แต่โทษใครไม่ได้อะ
ทุกคนตามใจเพราะรัก
นาวเป็นเด็กหน้าตาน่ารักด้วยไง
ใครเห็นก็ต้องใจอ่อน
จะเอาแต่ใจมากๆก็สมเหตุสมผลละ

เราเข้าใจน้องนะ
เพราะเราเป็นลูกคนสุดท้องเหมือนกัน ลูกหลงด้วย
เอาแต่ใจ พ่อแม่สนใจใครมากกว่า น้อยใจ อิจฉา แต่เก็บเงียบ ไม่ร้องและไม่พูดด้วย
555555

ปล. รักน้องม่อน โตมานิสัยเหมือนนาวแต่ๆ โดนสปอยเหมือนกันงี้
พี่ติน ชอบยั่วน้องอะ พูดอะไรทำร้ายใจน้องหลายครั้งแอบเคืองงงงงง

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: k_keenny ที่ 10-09-2014 01:42:14

เรื่องนี้สนุกมากกกก ตัวนาวเองค่อนข้างดื้อ แต่ติณฑ์ก็เอาอยู่หมัด

อยากให้แต่งตอนพิเศษเพิ่มง่าาาา อยากอ่านฟ้ากับโรล จริงๆอย่าได้คู่หมอคู่แท้ด้วย 555555555  :hao7:  :hao7:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 10-09-2014 21:00:46

ยาวมาก สนุกมาก
แต่จบห้วนจริง
อ่านไปอ่านมาบางทีก็หมั่นไส้นาวนะ นิสัยเอาแต่ใจเยอะไป

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: Umiko ที่ 10-09-2014 23:02:08

สนุก..น่ารักมากเลย

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 11-09-2014 08:45:00

 :heaven

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: YMP ที่ 13-09-2014 10:31:32

 :L2:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 15-09-2014 00:00:15

อ่านรวดเดียวจบ ตัวละครเยอะมากจนจำแทบไม่ได้ รู้สึกว่ามีตัวละครหลายตัวที่ใช้ไม่ค่อยคุ้ม เหมือนกับคิดว่าจะใช้ทำอะไรสักอย่าง แล้วลืมอะไรประมาณนั้น ยกตัวอย่างเช่นเกอร์ และกาว
พร้อมกับมีตัวละครที่เหมือนจะมีบทบาทอยู่แล้วเช่นแทนธาร ทำให้สงสัยว่ามีนิยายเรื่องอื่นที่ควบคู่ไปกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า ที่มีแทนธารเป็นตัวละครหลัก เพราะโผล่เข้ามาไวมาก อย่างที่ไม่มีบทอะไรมาเกร่ินอยู่เลย

แต่อย่างไรก็ขอบคุณที่เอาเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่านนะ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ 61- Last 20/12/13 P.15
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 15-09-2014 22:17:48

อ่านจบนี่รักทุกคนเลย แต่รักติณฑ์ที่สุด หล่อรวย แต่แอบมีมุมเลวๆ
ขอบคุณมากค่ะ นิยายดี ควรบอกต่อ :pig4: :ruready :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 17-09-2014 10:26:42

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะคะ ชี้จุดบอดให้นักเขียนนำไปปรับปรุงได้มาก ๆ และจะพยายามพัฒนางานเขียนต่อไปค่ะ

 :mew1: :mew1: :mew1:

[ตอนพิเศษ 71  วันเล็ก ๆ]


[ติณฑ์]




            เสียงดังโวยวายลั่นบ้าน เพราะไอ้เตี้ยมันกำลังงอแงครับท่านผู้ชม เมื่อวานตอนเย็นมันบอกว่าถ้ามันกินข้าวหมดจาน ต้องพามันละเลม่อนไปเที่ยวข้างนอก ที่ไหนก็ได้สักที่ ที่ไม่ใช่อยู่แต่บ้าน มันบอกมันเบื่อ แต่คิดดูนะ...วันหยุดทั้งที่หลังจากที่มันเรียนหนักมาทั้งอาทิตย์ ก็แทนที่จะทำการบ้าน เอารายงานมาเคลียร์ให้มันเสร็จ ๆ ก็ว่าไป ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปบ้านน้องคิ้วอยู่แล้ว ไอ้แวนมันนัดรวมพลที่นั่น ไปกินสุกี้กัน พอวันจันทร์เดี๋ยวมานั่งบ่นให้กูได้ยินอีก ‘การบ้านไม่เสร็จ’ ก็เป็นซะอย่างนี้

            “นะ ไหนบอกว่าจะพาไปไง”มันกำลังอ้อนผม เลม่อนก็ทำตาม

            “ไปทำการบ้านให้เสร็จ”

            “ไม่เอา กลับมาค่อยทำทีเดียว...”

             “ทำไมมึงเป็นคนพูดยากอย่างนี้ว่ะ!!! ติดเล่นแบบนี้...เดี๋ยวพรุ่งนี้ขนของไปอยู่คอนโดเลยนะ จะไม่ได้ต้องมีที่วิ่งเล่น”ผมขู่ มันไม่อยากไปหรอก...เพราะว่ามันบอกว่ามันชอบที่นี่มาก วันที่ไปส่งน้ำตาล พ่อและแม่ที่สนามบิน แม่ยังบอกมันเลยว่าชอบมาก ๆ แม่ก็อยากยกให้เลย มันงี้...ยิ้มหน้าบาน มีคนให้ท้ายเพียบ

            “ไปเลม่อน ไปกันเองก็ได้...ไม่เห็นต้องง้อ”มันเดินนำหลานก็เดินตามต้อย ๆ

            “ออกไปมึงโดนตีแน่”ผมขู่มันก่อนจะเดินพ้นประตู

            “กล้า?”

            “ก็ลองดู!”ถือว่าเตือนแล้วครับ มันไม่กล้าหรอก ทำปากดีไปงั้น

            “ทำไมไม่ให้ไปอ่า อยู่แต่บ้านมันน่าเบื่อ”มันอ้อน

            “งั้นไปอยู่คอนโด”

            “ไม่เอา เลม่อนไม่ชอบ ใช่ไหมม่อน”มันหันไปถามหลาน เลม่อนนั่งลงเล่นของเล่นไปแล้ว

            “ม่อนชอบ”เลม่อนไม่รู้เรื่องรู้ราวตอบออกมาตามประสาเด็ก ไอ้เตี้ยทำหน้าเหวอ...ส่วนผมหัวเราะลั่น

            “หลานมึงชอบ”

            “แม่ง...ไปเลยป่ะ!!!”เอาเท้าเขี่ยหลาน ผมตีขาดังเพลี๊ย!!! จนมันตกใจ

            “ทำแบบนั้นได้ยังไง!!!!”ผมตวาดออกไป รู้ว่ามันต้องตกใจที่ผมตีมันแน่ ๆ เลม่อนมองเราสองคนนิ่ง ๆ ก่อนที่ไอ้เตี้ยจะก้มหน้าลงกับอกผมแล้วเริ่มร้องไห้

            “นาว”เลม่อนงง เดินมาหา...ผมก็โอบกอดหลานเอาไว้

            “ฮึก...ไอ้เหี้ย!! ไอ้เลวด้วย”มันงึมงำที่อก ก่อนจะปีนขึ้นมานอนทับผมไว้ทั้งตัว

            “มันหนักไหมครับเตี้ย”

            “ไม่รู้ มึงแกล้งกูทำไมอ่ะ”

            “หึหึหึ ยั่วนะมึงน่ะ...”

            “อือ จะยั่ว ๆ”มันบีบปาก หยิกหน้าผม เล็บมันยาวด้วยนะครับ ข่วนทีหน้าผมก็เป็นแผล...เจ็บไปหมด

            “เฮ้ยเจ็บ!!!!!”ผมเสียงดังใส่ ดึงออก

            “ม่อนมาช่วยนาวหน่อย!!!!!”เลม่อนมองงง ๆ แต่วิ่งเข้ามาจิกผม...

            “รุมเหรอ?”

            “เออ” ไอ้เตี้ยดึงเสื้อผมเช็ดหน้ามัน แล้วจิกหน้าผมต่อ

            “โอ๊ยยย...”

            “คึคึคึ ม่อนทำติณฑ์เจ็บ”เลม่อนพูด

            “เจ็บเลย ติณฑ์ตีนาว นาวก็เจ็บ”มันสั่งหลานครับ

            “มานี่!!!”รีบยื่นมือไปรวบตัวเลม่อน แล้วเอาขึ้นมานั่งบนอก ไอ้เตี้ยเลยถอยร่นลงไปนิดนึง ท่าหมิ่นเหม่...

            “กรี๊ดดดดด”เลม่อนกรี๊ดกร๊าด ชอบใจ

            “จัดการ!!!!!”ทั้งสองคนร่วมมือกันจิกหน้าผม ไม่มีชิ้นดีละครับ มันคือการต่อสู้...สงครามในครอบครัว!!!!

            “อ๊ะ...”ไอ้เตี้ยร้อง ผมยื่นมือไปจับเอวไอ้เตี้ยไว้ มือมันหนักนะครับ ตีทีตุ้บตั้บ ๆ เลย

            “เสร็จ โดนแน่!!!”ผมทำเสียงล้อเล่นกับพวกมัน

            “กรี๊ดดดดดดดดดด”เลม่อนจะดิ้นลง ไอ้เตี้ยก็จะวิ่ง

            “โอ๊ย...”มันสะดุดขาตัวเองลงไปนั่งข้างโซฟา ผมหัวเราะ

            “พอ...!!! เหนื่อย!!!”

            “เหนื่อยอะไรครับ นี่ดูหน้า...”ไอ้เตี้ยมองแล้วหัวเราะ อุ้มเลม่อนลงจากอกผม แล้วหอมแก้มหลานตัวเอง

            “ดีมากเตี้ยน้อย...เดี๋ยวพาไปกินไอติม”

            “เย้”

            “เหอะ!!!!”ผมลุกขึ้นไปส่องกระจก เป็นรอยข่วนเลย ทำหน้าโหดไปหาพวกมัน ไอ้เตี้ยมองยิ้ม ๆ

            “วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”แล้วพวกมันก็วิ่งกันรอบห้องเลยครับ

            “อย่าให้จับได้นะ!!!!!!!”ผมร้องบอก วิ่งไล่ตาม

           
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


            พากันออกมาจนได้ มันอ้อนจนน่าสงสาร ขืนไม่พาออกมารับรองคืนนี้อาจมีแยกห้อง อาหลานนั่งข้างหลังรถครับ ผมเหมือนคนขับรถยังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นท่านั่งแบบเอาขาขึ้นมาพาดอีกข้างนึงเหมือนกัน ยิ่งน่าหัวเราะ...อะไรจะเหมือนกันขนาดนั้น แต่ว่าพามาวันนี้...เราต้องมีข้อตกลงกับคนโตก่อนครับ เพราะจะมาพาง่าย ๆ มันก็กะไรอยู่ ผมกับมันสัญญาว่า ไหน ๆ ตอนนี้ก็มีเลม่อนมาอยู่ด้วยแล้ว คงจะไม่ดีแน่ถ้าเรายังพูดจาเหมือนเพื่อน จิกกันไปมาอยู่แบบนี้ เดี๋ยวนี้เลม่อนก็ไวด้วยครับ พูดคำหยาบปุ๊ป เลียนแบบทันที เลยต้องระวังเรื่องนี้กันให้มาก ๆ

            “เรียกพี่ดิ”ผมบอกก่อนออกจากบ้าน ไอ้เตี้ยแยกเขี้ยว

            “พี่ติณฑ์”ผมพูดแซว ไอ้เตี้ยมันหน้าแดง...ไม่ยอมพูดหรอก

            “เร็วดิ...”

            “ไม่เอา”

            “ทำไมละ ตกลงกันแล้วนะ”ผมอ้อนมันกลับบ้าน ยืนดึงเสื้อกันอยู่นี่แหล่ะ ไม่ต้องออกจากบ้าน

            “ก็แค่ไม่พูดคำหยาบไม่ใช่เหรอว่ะ”ใส่อารมณ์อีกละ ผมหยิบแว่นออกมาใส่ เอาให้มันอันนึง

            “ไป ๆ ขึ้นรถ ไม่พูดก็ไม่พูด”ไม่อยากจะบังคับให้อึดอัดใจกันอีก เหมือนว่าจะรู้นะว่าผมหงุดหงิด มันดึงเสื้อให้ผมต้องหันกลับไป แล้วจุ๊บที่ปากเบา ๆ อดยิ้มใส่มันไม่ได้ แล้วจุ๊บกลับไป

            “จุ๊บม่อนด้วย”เลม่อนยื่นแขนไปหาอา ไอ้เตี้ยทำหน้าหงิก

            “พอ! ขึ้นรถ”พูดปัดไปให้เลม่อนเสียใจ แต่มันก็แอบมาจุ๊บกันบนรถอยู่ดีละครับ สงสัยเราคงต้องมีข้อตกลงระหว่างเลม่อนกันอีกสักหน่อย อายุแค่นี้จุ๊บอาผมยังโอเคอยู่นะ แต่ถ้าโตกว่านี้...ให้จุ๊บอีก เห็นทีจะไม่ไหว ไอ้ตัวอามันก็เหมือนจะชอบด้วยแหล่ะ หึหึหึ

            “ติณฑ์ อยากไปเที่ยวรีสอร์ตพี่ฐาอ่ะ”มันบอก เอาหน้าเกยเบาะนั่งด้านหน้า

            “รอไอ้กล้า กับไอ้แวนมันว่างก่อน จะได้ไปกันหลาย ๆ คน”ผมบอกมัน

            “เมื่อไหร่อ่ะ มึง เอ้ย...ติณฑ์โทรไปเร่งให้ไม่ได้เหรอ กู เอ้ย...นาวอยากไป”เหมือนว่าจะพูดลำบากกันไปนะ

            “ครับ ๆ”

            “เป็นเกาะส่วนตัวด้วยใช่ป่ะ อย่างงี้ก็ไม่มีคนเลยดิ”

            “อือ เข้ายากด้วยนะ”

            “กูว่าเขาดูน่ากลัวว่ะ”ไอ้เตี้ยแสดงความเห็น

            “ใคร?”

            “พี่ฐา”

            “อย่างนั้นแหล่ะ กูรู้จักมานานแต่ก็ไม่ค่อยสนิท อย่าไปดื้อบนเกาะเขาหล่ะ เขาจับมึงกินหัวนะ”ผมบอก มันยื่นมือมาตบปากผมเพลี๊ย!!! ดีที่รถจอดไฟแดง รีบหันไปมองหน้ามันทันที

            “พูดคำหยาบ”ผมหัวเราะ...ทีใครทีมันนะครับเตี้ย!!!

            เอารถเข็นเลม่อนออกมากาง เดินห้างแบบนี้...ใครจะไปอุ้มได้ตลอด ไอ้เตี้ยเอาถุงขวดนมเลม่อนยัดลงตรงที่ใส่ของ ดีที่ป้าสาเตรียมมาให้หมดแล้ว แยกนมใส่โหลมาให้ด้วย แค่เปิดจุกแล้วเทใส่ขวดก็กินได้ นอกจากนี้ยังต้องเรียนรู้เรื่องการใช้แพมเพิร์ส ถ้าเลม่อนจับหลาย ๆ ที แสดงว่าเต็มแล้ว แกจะรำคาญ...หงุดหงิดแล้วงอแง ก็ต้องรีบเปลี่ยน ขั้นตอนการเปลี่ยนก็ไม่ค่อยยุ่งยาก แต่ผมก็จำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง รู้แต่ว่าต้องล้างและทาแป้ง แล้วใส่เข้าไปเหมือนกางเกงในเด็กนั่นล่ะ

            “อยากไปไหนก่อน”ผมถาม จับม่อนนั่งรถเข็น

            “เครื่องบิน”มันทำเสียงเบา

            “พอครับ ที่แสตนด์ซื้อมาให้เล่นให้หมดก่อนเถอะ...ยังไม่มีที่เก็บเลย”

            “อะไรอ่ะ สัญญาว่าจะซื้อให้ไง”หน้างอไปละ

            “สัญญาตอนไหนครับเตี้ย เหอ ๆ เนียนตลอด...”

            “มึงอ่ะ!”หน้างอไปละ ผมจูงมือมัน แล้วเข็นเลม่อน

            “พาไปซื้อของแต่งห้องให้เลม่อนกันเถอะ”ผมชวน เลม่อนอาจต้องมาอยู่ถาวร แล้วตอนนี้ก็เริ่มให้ช่างมาทำประตูเชื่อมสองห้องติดกันแล้วด้วย ห้องติดกับผมเป็นห้องทำงานของแสตนด์ ก็ให้คนมาเอาของออกจัดใหม่ เขยิบห้องทำงานไปอยู่ข้างล่าง ช่วงนี้เราถึงได้มานอนกันข้างล่างไง ทาสีห้องและเลือกทำลายแบบสีฟ้าน้ำทะเล มีลายการ์ตูนดูสบายตา เหมาะกับเลม่อนมาก ๆ

            “เอาดิ ป่ะๆ”ไอ้เตี้ยทำสีหน้าพอใจ เลยพากันเดินมาดูเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า

            “นี่น่ารัก”ไอ้เตี้ยมันเดินไปนั่ง เตียงนอนเด็กนุ่ม ๆ สีชมพูจ๋า

            “เฮ้ย...เลม่อนผู้ชายนะ”

            “ทำไมอ่ะ น่ารักดีออก เนอะม่อนเนอะ”เลม่อนพยักหน้าแบบไม่รู้เรื่องอะไร

            “มันต้องซื้อเตียงเผื่อโตด้วยอ่ะเตี้ย”

            “ทำไมอ่า อันนี้ก็สวยดี”มันทำหน้างอ

            “นอนไม่กี่ปี เลม่อนก็ตัวใหญ่เกินเตียงแล้ว เอาเตียงสักห้าฟุตกำลังดี”

            “ไม่รู้เรื่องเลย”มันทำหน้ายู่ ผมหัวเราะ

            “ก็เลือก ๆ แบบไว้ เดี๋ยวค่อยถามเขาเรื่องขนาด”

            “อือ”มันยิ้ม ผมก็ยิ้มให้ เหมือนพ่อแม่ลูกเลยวุ้ย เลม่อนร้องอยากจะออกมาวิ่ง ไอ้เตี้ยรีบอุ้มหลานลงมาเลย ผมเตือนให้มันดูหลานดี ๆ เดี๋ยววิ่งเลยไป หาไม่เจอไม่มีหลานกลับบ้านละแย่เลย

            “ติณฑ์!!!! น่ารักไหม”

            “มึงอยากได้หรือหลานอยากได้”ผมถาม ตู้เสื้อผ้าลายน่ารักมาเชียว

            “หลานอยากได้ แฮะ ๆ ความจริง เค้าก็อยากได้ด้วย”มันพูดแทนตัวเองเสียน่ารัก

            “จุ๊บที แล้วจัดให้เลย”

            “แบร่!!!!”แล่บลิ้นแล้ววิ่งหนีไปเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า เลม่อนก็ชอบกระโดดใส่เตียงนอน ระหว่างนี้ผมก็สอบถามพนักงานเรื่องขนาด ราคาอะไรไปเรื่อย

            “เตี้ย”ผมเรียก หยิบรถเข็นมาไว้สำหรับใส่ของ ไอ้เตี้ยอุ้มหลานดูพัดลมหมุน ๆ อยู่ หันมามอง

            “เอาม่อนใส่รถป่ะ”

            “ไม่เอาเตียงเหรอ?”มันทำหน้าสงสัย

            “เดี๋ยวค่อยดูเรื่อย ๆ ยังไม่ต้องรีบซื้อหรอก เจอที่ถูกใจจริง ๆ แล้วค่อยซื้อ”ผมบอก

            “ทำไมอ่า”งอแงละ

            “เดี๋ยวจะได้ไปดูที่อื่นด้วยไง”

            “.........ก็ดะ.........”ตอบอย่างว่าง่าย ผมลูบหัวมัน

            “กูอยากให้ของดีที่สุดกับเลม่อนนะ มึงใจเย็น ๆ นะครับ”ปลอบมัน ต้องเอาใจก่อนครับ เดี๋ยวงอนอาละวาดแล้วยาว

            “อือ ป่ะม่อนลงรถเข็น นาวเข็นให้”

            “ม่อนหิวนม”เลม่อนงอแงบ้าง ผมเดินไปหยิบกระเป๋าทันที

            “ชงเอง ๆ”ไอ้เตี้ยมันอยากทำมาก ขอชงเองทุกครั้ง...ผมยิ้ม ๆ แล้วหยิบขวดน้ำและขวดผงนมมาให้มัน มันก็ทำอย่างตั้งใจ เทผงนมใส่ขวดนมแล้วเขย่า ๆ ส่งให้หลาน

            “จุ๊บก่อน”ผมบอก ไอ้เตี้ยย่อตัวลงแล้วยื่นปากไปหาหลาน และจุ๊บกัน ผมมองอย่างไม่ค่อยพอใจ...บอกว่าให้แค่จุ๊บแก้มไง!!!

            “ทำไมจุ๊บปากกันอีกแล้วอ่า”ผมทำเสียงเคือง ๆ

            “โอ๊ะ ๆ ลืม ๆ แฮ่”

            “...........................”กุเงียบครับ ไร้คำพูด ไอ้เตี้ยเอาของเก็บใส่กระเป๋า เลม่อนก็นอนเอนลงในรถเข็น

            “อะไรอ่ะ ลืมไง ลืมอ่ะ...”

            “มาจุ๊บคืนเลย เดี๋ยวหายโกรธ”ผมบอก

            “ไอ้บ้า กลางห้างเนี่ยนะ!!!!”

            “เดี๋ยวค่อยจุ๊บในรถก็ได้ ได้รึเปล่า”ส่งสายตาคาดคั้น ไอ้เตี้ยยิ่งหน้าแดง เป็นเมื่อก่อนคงโดนด่าไปแล้ว แต่ผมรู้ว่ามันเริ่มเปลี่ยนแปลงและเปิดใจมากขึ้น

            “อือ”ผมยิ้มกว้าง พาเดินเลือกซื้อ ผ้าม่าน ผ้าห่ม หมอน โคมไฟ เลือกกันสนุกจนเพลิน เลม่อนหลับคารถไปเลย หลังจากนั้นก็พาไปทานข้าว ร้านอาหารญี่ปุ่น ไอ้เตี้ยดีใจใหญ่เพราะได้กินของที่มันชอบ กินไปได้ยังไม่อิ่มอีกนัก เลม่อนก็ตื่นมาอาละวาด ดีที่เปิดห้องส่วนตัว ไม่งั้น...วิ่งวุ่นจับไม่ทันแน่

            “ม่อน คร้าบบบบ ไข่ตุ๋นเร็ว”

            “ม่อนไม่อยากกิน”ทำหน้าน่ารัก ผมอมยิ้ม

            “กินหน่อยน่า...นะ ๆ”ยื่นช้อนไปให้ เลม่อนใส่ใจแต่รถของเล่นที่ติดมาด้วย

            “ไม่หิว”

            “ไม่หิวก็กินหน่อยน่า นี่เห็นไหมนาวยังกินเลย อ้ำ”ผมแกล้งยื่นช้อนไป ไอ้เตี้ยก็อ้าปากรับมุก เลม่อนมอง

            “ม่อนไม่ชอบกิน”

            “งั้นเลม่อนอยากกินอะไรครับ บอกติณฑ์หน่อยเร็ว...”

            “อยากกินข้าวมันไก่”เลม่อนบอกซื่อ ๆ ไอ้เตี้ยหัวเราะกร๊ากลั่น ผมก็เหมือนกัน

            “ไม่มีครับ ๆ ไม่มีข้าวมันไก่น้า มีแต่ไข่ตุ๋นที่ม่อนชอบไง”

            “ม่อนไม่ชอบ”จะหลอกล่อยังไงก็ไม่กิน ไอ้เตี้ยมองอย่างแสยะยิ้ม ประมาณว่าอ่อน

            “ไอติมก็ได้ ติณฑ์สั่งชาเขียวให้”

            “...........................”เงียบ

            “คุณคร้าบ ช่วยหยุดกินแปปนึงได้ไหมคร้าบ ดูหลานก่อนได้ไหมคร้าบบบบบ”ผมทนไม่ไหวเว้าวอนไอ้เตี้ยมัน มันหัวเราะ วางช้อนของตัวเอง

            “เหอะ! ต้องให้ถึงมือพี่ ถอยเลยไอ้น้อง”นั่น...ดูมัน!!!! ไอ้เตี้ยออกไปหาพนักงาน ไม่รู้สั่งอะไร...แต่สักพัก พนักงานก็ยกปลาแซลมอนมาเสิร์ฟ เลม่อนได้กลิ่นก็ยิ้มร่าใหญ่

            “ไม่รู้ใจหลาน!!!!”มันบ่นยิ้ม ๆ ผมบี้จมูกมัน

            “คร้าบ ๆ ผัวผิดไปแล้ว”ผมบอกแซวเล่น มันหน้าแดง เอาตะเกียบมาเคาะปาก

            “บอกจะไม่พูดคำหยาบไง!”

            “หยาบตรงไหน”

            “ก็พูด...ว่าผัวทำไม”มันทำเสียงเบาตรงคำว่า ผัว ผมหัวเราะ
            “ถ้าพูดให้ได้ยินกันสองคนได้ใช่ป่ะละ?”ผมบอก ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่

            “ไม่รู้ ๆ”เปลี่ยนเรื่องทันที

            “ม่อนอยากกิน”เลม่อนวิ่งมานั่งตักไอ้เตี้ยทันที มันหันมาทางผม

            “จัดการ”เหอะ ๆ กูว่าละ มันไม่ลงทุนป้อนหลานหรอก เสียเวลากินมันจะตาย ผมต้องป้อนเอง เลม่อนก็นั่งตักเข้าหาอา แล้วเล่นกันมุ้งมิ้งไปมา




            ก่อนกลับ...คุณประกอบโทรมาว่าให้ช่วยเข้าไปเซ็นเอกสารนิดนึง ผมบอกว่าถ้าแค่นิดนึงช่วยให้คนเอาไปส่งที่บ้านได้ไหม แกบอกว่า...ไม่ได้ นิดนึงแต่คงสำคัญ เลยต้องตีรถมาที่บริษัทก่อน

            “รอบนรถได้ไหม”ไอ้เตี้ยบอก

            “เผื่อนาน เข้าไปนั่งเล่นในห้องดีกว่า”ผมบอก เหมือนจะเหนื่อย ๆ ตาจะปิดแล้วเมียกู ผมอุ้มเลม่อนออกมา แล้วพากันเดินเข้าบริษัท หลายคนยกมือไหว้ วันนี้แต่งตัวกันสบาย ๆ ไม่ได้ตั้งใจเข้ามา แต่ก็ยังพอได้อยู่ คุณจันทรณี เลขาคุณประกอบรออยู่ก่อนแล้ว เหมือนรู้ว่าผมจะมา ไอ้เตี้ยที่จับมือผมอยู่ ชะงักไปนิดนึง...มองเธอตัวจรดเท้า

            “เชิญค่ะ ดิฉันเตรียมเอกสารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”ผมพยักหน้า ไม่ได้แนะนำไอ้เตี้ยให้รู้จัก เพราะเห็นว่ายังไม่พร้อมสักเท่าไหร่ เลยจูงมือมันเข้าห้องทำงานมา

            “จะรับน้ำอะไรดีคะ”เธอถาม ผมหันไปหาไอ้เตี้ย ที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมเลม่อน มันส่ายหน้า

            “เอาน้ำเปล่าแล้วกัน”

            “ได้ค่ะ”เธอยิ้มหวาน แล้วเดินออกไป ไอ้เตี้ยจ้องมองผมไม่วางตา กูรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตครับ

            “อะไร?”

            “เหอะ!!!”มันแสยะยิ้ม จ้องหน้าผมนิ่ง ๆ

            “อะไรครับเตี้ย?”เดินไปหา แล้วกดจุ๊บที่ปากเบา ๆ มันผละออก ตบแก้มเบา ๆ

            “ห้ามจุ๊บนาว นาวของม่อน!!!”

            “เหอ ๆ นาวของติณฑ์หรอก!”ผมแกล้งเด็ก เลม่อนหน้ามุ่ย!

            “ของม่อน!!!”

            “ของติณฑ์ ไม่เชื่อถามนาวดู”

            “ของม่อนนะ”เลม่อนอ้อนอา ไอ้เตี้ยกอดเลม่อน

            “อือ ๆ ของม่อนคนเดียว”มันบอกหลาน ผมโวยวาย...

            “อะไรอ่ะที่รัก?”กำลังคุยกันอยู่ คุณเลขาก็เปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะ ไอ้เตี้ยไม่พอใจชักสีหน้า

            “แม่บ้านไม่มีเหรอ?”มันถามนิ่ง ๆ จ้องหน้าเลขา ผมจับมือมันตบเบา ๆ

            “ขอบคุณครับ”ผมบอก ยืนตัวตรง

            “แม่มด!”เลม่อนพูดออกมา ผมส่งสายตาดุ ๆ ให้อาหลาน ตัวคุณเลขาทำหน้าเจื่อน ๆ

            “เลม่อน ขอโทษด้วยครับ แกกำลังติดนิทาน”

            “ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรเรียกได้เลยนะคะ”

            “ครับ”ผมบอกอย่างสุภาพ

            “ถ้าเข้ามาอีกที เคาะประตูหน่อยก็ดีนะ...”ไอ้เตี้ยพูดลอย ๆ ผมส่ายหน้า เดินไปส่งที่ประตูแล้วลงกลอน จะได้ไม่มีปัญหากัน

            “เป็นไรเนี่ย ไปหาเรื่องเขาทำไม”ผมถาม

            “ก็ดูแต่งตัวดิ โหย...คอเสื้อจะลึกไปไหน กระโปรงก็ผ่าไปสูงขนาดนั้น ชอบใช่ป่ะ?”ไอ้เตี้ยถามอย่างเอาเรื่อง

            “ติณฑ์ชอบ”เลม่อนเป็นลูกคู่ได้ถูกเวลามาก

            “เฮ้ย...ตรงไหน บ้าแล้ว!”

            “เหอะ แค่เสิร์ฟน้ำส่งสายตามาวิบวับขนาดนั้น! ต้องการอะไรว่ะ....แม่งหงุดหงิด!!!”สีหน้ามันไปละ ผมจับมือมันเบา ๆ

            “อย่าเพิ่งขึ้นดิ ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ ทุกทีมาเธอก็เป็นแบบนี้”ผมบอก หวังว่าให้ใจเย็นขึ้น แต่คงไม่...มันหน้าแดงขึ้นจัดแบบว่าจัดมาก ๆ

            “อ๋อออออออ แสดงว่าที่เข้ามาบริษัทบ่อย ๆ เพราะมีของดีให้ดูแบบนี้เหรอ”เสียงเหวี่ยงไปละ เลม่อนก็ตกใจ เกาะแขนนาวสะดุ้ง

            “ไปกันใหญ่แล้ว เดี๋ยวรีบ ๆ เซ็นจะได้รีบออก”ลูบแก้มใสนั่น

            “ไม่มีอะไรหรอกน่า นะครับ...”ผมบอก

            “จึ้ก”

            “นาวกอดม่อนหน่อย”เลม่อนกลัวอามันขึ้นเสียงเมื่อกี้ ไอ้เตี้ยถอนหายใจ ก่อนจะอุ้มหลานมานั่งตัก

            “อย่าโกรธนะครับ เดี๋ยวรีบเซ็นแล้วออกไปละ...นะ นะครับนะ”

            “เออ!”

            “จุ๊บ...”ผมจุ๊บหน้าผาก ลงไปนั่งดูงาน เลม่อนคงเบื่อไม่มีอะไรเล่น ผมเลยเอาโทรศัพท์ตัวเองให้ทั้งสองคนเล่น ไอ้เตี้ยได้ทีสำรวจโทรศัพท์ใหญ่ มันจะไปมีอะไร...โทรศัพท์ผม ก็มีแต่มันลงโน่นนี่อยู่คนเดียว

 :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 17-09-2014 12:54:02

ตอนพิเศษษษษ
มะนาวน่ารัก หึงก็น่ารัก
ขอบคุณมากค่าาา

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 17-09-2014 13:52:37

หึงน่ากลัวเชียวนะหนูนาว

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-09-2014 09:29:50

ขอบคุณ :)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 20-09-2014 06:47:23

เรื่องนี้สนุกมากจริง ๆ   :mew1: :mew1:

ขอบคุณตอนพิเศษ :L1: :L1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: M.J. ที่ 21-09-2014 14:37:22

รักเรื่องนี้อ่าาาาาา :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 24-09-2014 15:12:43

ขอบคุณนะ :m4:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 24-09-2014 22:54:25

แอบค้างเล็กๆ ยังไงงงงงงงงงคระ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: numildkub ที่ 25-09-2014 14:58:09

น่ารักมุ้งมิ้ง กรุ๊งกริ๊งมากๆ
ติดตามต่อไป :hao6:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 25-09-2014 20:15:08

เหมือนยังไม่จบปะคะ ตอนพิเศษ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: sunipum ที่ 12-02-2015 14:29:10

ชอบเรื่องนี้จัง
ติณ นาว น่ารักอ่ะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 14-02-2015 15:04:12

อยากอ่านต่ออะ ตอนพิเศษเหมือนยังไม่จบยังไงไม่รู้ :mew2: เรื่องน่ารักดีคึคึชอบๆๆๆ :mew3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 15-02-2015 16:00:13

คนไรโคตรเอาแต่ใจเลยสุดยอดดดดด :z10: อีกคนก็ตามใจเกิ๊นนน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: mirin ที่ 24-02-2015 16:50:27

รักเรื่องนี้สุดๆ อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อเลย :3123:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 02-03-2015 20:12:08

อ่านจบแล้วววว น่ารักมากกกกกก ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 17-05-2015 17:08:41

อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆค่ะ :katai2-1: :hao5:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: มายาป่าฝน ที่ 01-06-2015 19:37:48

5555+++อย่าหึงกาวเลย..แกเป็นเมียอาเสือมีลูกแล้วสามคน น้องเกล น้องกวย น้องกรีน .เค้าไม่เบี้ยนกันหรอกตัว อิอิ(อ่านรอบที่ล้านแล้ว)มันส์เหมือนเดิม

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: ่jum ที่ 06-06-2015 20:42:48

นาวอ่ะ แบบว่า ตอนอ่านชอบลืมทุกทีว่านาวมัน 20 เรียนมหาลัยแล้ว จะนึกว่าเด็ก 7-8 ขวบทุกที  :mew5:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 21-06-2015 22:56:35

โอยยยยยยย อยากอ่านต่อจุง :katai1:
อยากได้ต่อๆๆๆๆ
 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: loverken ที่ 25-06-2015 20:13:10

เหนื่อยหน่อยนะคร้าบบบพี่ติณณ์

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: littlepink ที่ 29-06-2015 16:04:02

อ่านแล้วอ่านอีก น่ารักมาก ๆ อานาวหลานเลม่อน

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 30-08-2015 09:50:08

 :pig4: นาวนี่หึงออกอาการมาก

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 16-06-2016 22:10:40

thanks

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 17-06-2016 10:04:27

 :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: MayA@TK ที่ 18-06-2016 00:15:14

 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Kfc_Pizza ที่ 20-06-2016 09:22:12

 :L2: :L2: :L2:
กำลังอ่านอย่างเมามัน
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: pearl9845 ที่ 20-06-2016 20:49:42

เหมือนไม่จบนะ ขาดหาดไป
มาเติมเต็มให้จบนะ
รออ่านต่อนะ

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 17-07-2016 18:28:01

อ่านนานมากกกกก
เกือบอาทิตย์เลยกว่าจะจบ
เป็นเรื่องที่ยาวมาก
ชอบคู่อา-หลานที่สุดและ
ขอบคุณที่แต่งจนจบนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: Arika-yaoi ที่ 08-10-2016 05:56:58

อ่านจบแล้ว เรื่องนี้ยาวมาก อ่านแล้วก็เพลินดี ขอบคุณที่เขียนให้อ่านค่ะ

++ขอแสดงความเห็นเดี่ยวกันนิยายสักนิดนะคะเผื่อเป็นข้อคิดเล็กๆเราคิดว่ามันดูวนลูปนิดๆเนื้อเรื่องเรื่อยๆ วนไปวนมา งอแง โดนดุ ง้อ
แล้วก็นะแอบมีข้อสงสัยค่ะ
พวกสินอ่ะ ไม่รู้อ่านข้ามหรือยังไง โดนจับไปแล้วเหรอ? สรุปที่นาวคิดว่าถูกสะกดรอยตามคือใครอ่ะ ปมบางเรื่องยังแก้ไม่หมดเลยค่ะ

คาแร๊กเตอร์เคะมันคล้ายกันไปหมด เมะเองก็พอสมควร เช่น นาว-เจ-โรลนิสัยเหมือนกันมาก ส่วนติณ-พุทก็คล้ายกันอีก มันเลยดูแปลกๆ ตัวละครเยอะซึ่งจุดนี้ทำให้ดูเหมือนข้ามๆไปมาก บางคนเหมือนจะสำคัญแต่ก็หายออกไปกลางคัน  :hao4:
มีคำตกหล่นอยู่บางจุดนะคะ เหมือนคนเขียนจะเบลอๆเรียกชื่อผิด สงสารเป็นสงสัย(ตอนไหนแล้วก็จำไม่ได้)

และสุดท้ายนิสัยนาวดูเด็กไปค่ะเด็กเกินกว่าจะเรียนมหา'ลัยแต่มันก็น่ารักดีค่ะเราชอบ แต่ในโลกความเป็นจริงไม่มีหรอกคนที่จะมีนิสัยแบบนี้ ถึงมีก็เข้าสังคมไม่ได้และคิดว่าไม่มีคนที่ทนนิสัยแบบนี้ได้ ถ้าหากไม่ยอมปรับเปลี่ยนตัวเอง อย่างนาวอ่านจนจบแล้วยังไม่เห็นถึงพัฒนาการในทางที่ดีขึ้นแบบชัดเจนเท่าไหร่ มันยังกั้กๆอยู่ พอจบแล้วเลยดูงงๆ ตอนจบแอบตกใจเหมือนกันว่าอ้าวจบแล้วเหรอ? มันมีความรู้สึกว่าสนุกแต่ก็ไม่สุด อ่านตอนแรกน่าสนใจแต่กลางแผ่วปลาย
ยังไงลองเอาไปพิจารณาดูนะคะ  :bye2:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: PrInCeZzAoFz ที่ 18-01-2017 01:41:32

เป็นเรื่องที่น่ารัก และสนุกดีค่ะ
นาวดื้อมากกกกกก แสบโคตรอ่ะ
บางทีก็ปวดหัวแทนทุกคน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาแต่ใจหนักมากกกกกกกกกก
แต่นางน่ารักให้อภัย
เวลาทำตัวงี่เง่าแล้วติณฑ์โมโหนี่ก็แอบสงสาร
โดนติณฑ์แกล้งก็สงสาร
แต่ตอนดราม่าหนักนี่ก็แอบน้ำตาซึมตามทั้งน้องเจและนาวว
แต่ตอนเจอกันครั้งแรกนี่แอบโหดอ่ะ
ไม่คิดจะตบเต็มแม็ก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เลม่อนก็น่ารักกกกกกกกกกกกกก
ป่วนกำลังสองเลยทีเดียว
แต่เรายังไม่เคลียร์เรื่องคนที่ตามนาวตอนมีเรื่องพวกสิน
กับเรื่องกาวสักเท่าไร
โดยรวมเรื่องสนุกนะคะ
แต่มันก็มีบางตอนที่ช่วงเปลี่ยนตอน งง เหมือนอ่านข้ามอะไรไป
บางตอนมันก็มีความขัดแย้ง (หรือเราอาจจะงงไปเอง)

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special71 17/08/14 P.16
เริ่มหัวข้อโดย: janny_j ที่ 13-02-2017 22:23:51

 :katai2-1:ชอบมากเลยค่ะ ตามมาจาก แทนธาร น่ารัก ชอบมะนาว กวนๆ เอาแต่ใจ แต่จิตใจดี ชอบตินท์ เหมือนพ่ออีกคน ชอบเวลาหลอกล่อนาวให้ทำนั่นนี่ น่ารัก อยากได้ตอนพิเศษอีกค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Special แยมโรล 14/02/60
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 15-02-2017 07:07:00

 :mew1: :mew1:

Speacial ฟ้าโรล
5/1/2017
   เสียงทีวีดังขึ้นรบกวนเวลานอน ผมเหลียวมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียง แสงจากโคมไฟแยงตา จึงต้องหยิบไอ้เจ้านาฬิกามาดูใกล้ขึ้นอีกนิด บอกเวลาว่าขณะที่เพิ่งจะตีสี่ ยังไม่เช้า...แล้วใครเปิดทีวี?
   ผมเอาเท้าเลื่อนไปหาคนที่คิดว่าควรจะนอนอยู่ข้างกัน กลับเป็นว่าเตียงกว้างว่างเปล่า ตัวเองลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงเตียง บิดขี้เกียจอยู่สองสามครั้ง กระทั่งอีกคนที่ว่านุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องอาบน้ำ
   “พี่ทำให้ตื่นเหรอ”
   “คงงั้น”ผมแสยะยิ้มพลางชี้ไปที่ทีวี พี่ฟ้าเดินไปหยิบรีโมทแล้วหรี่เสียงมันลงให้
   “ทำไมอาบน้ำตอนนี้?”ผมหรี่ตามองตามหลังหนา รอยแผลเป็นยังอยู่ที่กลางหลังแม้จะจางลงมากแต่ก็ยังมีร่องรอยอยู่ดี หยดน้ำไหลลงพื้นชวนให้น่าหงุดหงิด เพราะเจ้าตัวไม่ระวังจึงชอบทำให้ผมเกือบลื่นล้มหัวฟาดพื้นทุกที
   “ทำไมไม่เช็ดตัวให้แห้งค่อยออกมา”ผมทำเสียงเข้ม พี่ฟ้าก้มหน้ามองพื้นเพราะรู้อยู่แล้ว เขาเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาเช็ดตัว เป็นคนที่โคตรใช้ผ้าเช็ดตัวเปลือง ใช้แล้วโยนเข้าตะกร้าให้ซักวันต่อวัน แล้ววัน ๆ หนึ่งคุณชายเขาใช้ 4 ผืนเป็นอย่างต่ำ
   “บ่นฟ้าจังเลย”
   “ก็ต้องบ่นเด่ะ ดูพี่ทำพื้นเปียกอีกแล้ว แม่งโคตรน่าหงุดหงิดอ่ะ”เป็นมนุษย์ที่พูดอะไรไม่เคยฟัง ได้แต่หัวเราะหึหึ แล้วก็ทำเนียนกันไป คนเราเวลาอาบน้ำเสร็จมันก็ต้องเช็ดตัวให้ห้องน้ำหน่อยป่ะวะ? ให้มันแห้งอยู่ประมาณหนึ่งแล้วค่อยออกมา พี่ฟ้าแม่งเป็นโรคจิตอะไรไม่รู้ อาบเสร็จ พันผ้าเช็ดตัว แล้วเดินออกมาเลย
   ประสาท!
   “กางเกงในพี่อยู่ไหน?”ถามอีกละ ล้านรอบไม่เคยจำ
   “ตู้ซ้ายสุด ลิ้นชักสอง หยิบดี ๆ ห้ามรื้อ!!”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ รีบบอกเลยนะ”
   “อย่ากวนตีน ถ้ามันรกมาจะไล่ให้พับเอง”ผมทำหน้านิ่งโดยที่อีกคนยังหัวเราะกวนตีนใส่ คนตัวโตเลื่อนลิ้นชักแรก แล้วหยิบกางเกงในของผมมาดม
   “ของแยมหอมจัง...”
   “เฮ้ย!!!”ผมตกใจ ลุกพรวดจากที่นอนพุ่งไปหาพี่ฟ้า ดึงกางเกงในตัวเองออกจากมือพี่มัน แล้วปาใส่ลิ้นชักเช่นเดิม ไอ้บ้านี่! ผมกระแทกลิ้นชักของพี่มันเปิดให้ดู
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
   “ของพี่อยู่นี่! ไอ้ประสาท!”กูจะบ้าตาย อีกคนยิ่งหัวเราะเข้าไปใหญ่
   “แยม”
   “หยิบเซ่ะ!”ผมทำเสียงบังคับ คือจะให้พี่มันหยิบแล้วจะได้ปิดลิ้นชัก ตู้เสื้อผ้าใหญ่ก็จริงแต่เราไม่ได้แยกตู้คนละฝั่งให้เป็นกิจจะลักษณะ ด้านในเป็นเสื้อผ้าที่ใส่ประจำวันเราจะใช้ตู้เดียวกัน จะมีก็แต่ชุดที่เป็นทางการ เสื้อแพง ๆ ของพี่ฟ้า เข็มขัด นาฬิกา แหวน จะมีตู้ใหญ่ที่ใส่ไว้เลย พวกกางเกงใน บ๊อกเซอร์มีส่วนตัวคนละชั้น ส่วนถุงเท้าส่วนใหญ่จะมีแค่ของพี่ฟ้า ผมไม่ชอบใส่ถุงเท้าเพราะมันอับและทำให้อึดอัดจะตายห่า
   “เร็ว ๆ อย่ากวนตีน”ผมบอก พี่ฟ้าหัวเราะยื่นนิ้วมาเกลี่ยส่วนกลางลำตัว เพราะผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
   “ทักทายกันแต่ดึกเลยเนอะ”
   “สัส!!!!!!!!”ผมตกใจ ถอยกรูดกระโดดกลับไปที่เตียง เอาผ้าห่มคลุมตัวเองไว้หนา ๆ โวยยยยยยยย กูอายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
   อีกคนหัวเราะเสียงดัง
   “โรคจิต!! ประสาท!!”
   “ฮ่า ๆ ๆ เอ้า แยมวิ่งมาเองนะ จู่ ๆ ก็วิ่งพรวดพราดออกมา ความผิดพี่หรือไง”
   “แล้วเอามือมาจับทำไมเล่า!!!!!”
   “เอ้า ทักทายเฉย ๆ ก็ไม่ได้เหรอ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
   “สัส”งุบงิบด่ามันเสียงเบา ไอ้ห่าพี่ฟ้าแม่งหื่นขึ้นทุกวัน สัส!
   คนตัวโตเพิ่งจะมาบอกว่าจะไปดูพื้นที่ตามโฉนด คงจะแบ่งสัดส่วนและขยายออกไปอีก ที่ต้องไปเวลานี้เพราะถ้าหากเดินทางตอนเช้าเกรงว่าแดดจะร้อนเกินไป พี่ฟ้าใส่เสื้อแขนยาวและพับครึ่งแขน ส่วนท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์ตัวหนา ตัวนี้ซื้อมาราคาแพงแต่ก็สมราคาเพราะโคตรทน
   “ไปกับพี่ไหม”
   “ไป”ผมโผล่หน้าออกจากผ้าห่ม พี่ฟ้าหัวเราะที่ทำผมเงยหน้าขึ้นมาได้
   “ไม่ต้องไปดีกว่า ตอนเช้าไปเอาปิ่นโตบ้านแม่...พี่จะกลับมากินด้วย”
   “กวนตีน ไม่ให้ไปแล้วมาชวนทำไมวะ”ผมบ่น พี่ฟ้าจับคางขึ้นมาแล้วดูดปากจนรู้สึกเจ็บ ผมเอนตัวหนี แต่ไอ้คนตรงหน้ามันบีบหลังต้นคอไม่ให้หนีไปไหนได้ เจ็บ!
   “บอกหลายทีแล้วว่าพูดกับพี่ให้เพราะ ๆ หน่อย พี่เป็นอายุมากกว่าเราเยอะนะ”สายตาคมเข้มจ้องมาแววตาเจือตำหนิ ผมเอียงหน้าหนี
   “แยมครับ”
   “รับไม่ได้แล้วมายุ่งทำไมวะ”พี่ฟ้าจูบอีกหน คนตัวโตตีแก้ม
   “พูดกับพี่ให้มันเพราะหน่อยไม่ได้เหรอแยม ปากสวย ๆ ยิ่งพูดเพราะ ๆ มันก็ยิ่งดูสวยนะ”
   “แล้วทำไมผมต้องอยากดูสวยด้วยวะ? นี่ผู้ชายนะ!”
   “ฮ่า ๆ ๆ รู้ครับ ทำกันตั้งหลายครั้งไม่รู้ได้ไง...”แววตากรุ้มกริ่ม ส่งมาให้ได้อาย ผมบิดมืออยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่ให้พี่มันเห็น
   “กับไอ้ไฟพูดกับมันซะเพราะ กับผัวตัวเองนี่โคตรเถื่อน ทำไมสองมาตรฐานจัง”
    “ก็พี่ไฟเขาไม่กวน...แบบพี่นี่!”
   “ฮ่า ๆ ไม่หยอกเมียแล้วจะให้พี่ไปหยอกใครละ หยอกคุณรีดีไหม?”
   “กวนตีน”ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่หัวเราะร่วน ผมยื่นมือออกไปกอดพี่ฟ้า เอาหน้าซุกไหล่ พี่มันเคยบอกว่าชอบให้ทำแบบนี้
   “ชอบผู้หญิงแบบนั้นเหรอ?”ผมถาม
   “ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนั้น แค่อยากจะให้แยมพูดเพราะ ๆ กับพี่”
    “ก็นั่นแหละ พูดเพราะเหมือนผู้หญิงคนนั้นไง ชอบให้ทำแบบผู้หญิงคนนั้นเพราะชอบผู้หญิงคนนั้นอยู่ หรือเปล่า”
    “หาเรื่องพี่อีกแล้ว”พี่ฟ้าดึงผมออกจ้องหน้า
   “ไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละ แค่อยากให้เมียพูดจาไพเราะเสนาะหู หึหึหึ พูดเรื่องนี้ทีไร...หึงพี่แรงทุกที มันเป็นอะไรนะเรา...”
    “ไม่ได้หึงโว้ย! แค่ถามมมมมมมมมมมม”ผมหันหน้าหนี พี่ฟ้าก็หัวเราะ
   “เฮ้อออออออ คงเป็นเรื่องยากสำหรับแยมจริง ๆ แล้วละ พี่เข้าใจ เอ้า...มัวแต่คุยเล่น พี่สายแล้ว...ตอนเช้าอย่าลืมพาแม่พี่ไปวัดแล้วเอาปิ่นโตกลับมาด้วยนะ”
    “จะไปแล้วเหรอ”ไม่มีคนต่อปากต่อคำด้วยมันก็เหงาปากเหมือนกันนะ
   “สายแล้วคร๊าบ”
    “ไปด้วยไม่ได้เหรอ?”
   “หึหึหึ วันนี้เรามีหน้าที่ต้องไปทำน่า อย่างอแง...ตอนสายพี่ก็กลับแล้ว”
    “เฮ้อ”กำลังถอนหายใจเพราะอยากไปด้วย ไอ้บ้าตรงหน้ามันเลื่อนมือมาใต้ผ้าห่มตอนไหนไม่รู้ พอมือเย็นโดนเนื้ออุ่นผมก็ตกใจตัวชาวาบ เอามือตะปบมือหนาแต่ไม่ทัน พี่มันกำสิ่งนั้นไว้อยู่! เราสองคนจ้องหน้ากัน
   “พี่ฟ้า”ผมจะร้องไห้จริงด้วย! กวนตีน!
   “ไม่ได้ทำอะไร แค่จับเฉย ๆ”
    “แล้วจับทำไมวะ โรคจิต!”
   “ฮ่า ๆ ๆ นิ๊มนิ่ม...”
    “พี่ฟ้า!! ไปไกล ๆ เลยโว้ยยยยยย แม่ง!!!”ผมไล่มันออกจากห้อง ไอ้คนตัวโตแม่งเดินไปหัวเราะไป ยังมีหน้ามามองอีก
   “อย่าลืมตื่นละ”
   ตุ้บ!! ผมโยนหมอนใส่ พี่มันปิดประตูได้พอดิบพอดี บ้าเอ้ยยยยยยยยย เวลาอายแขนตัวเองก็เริ่มแดง ผมกระโดดจากเตียงไปล็อคประตูห้อง ไม่ให้พี่กล้ากลับเข้ามาได้อีก ตัวเองปิดไฟในห้องแล้วค่อยเดินมาดูที่หน้าต่าง เห็นพี่มันกำลังใส่รองเท้าและเดินออกไปที่รถจิ๊ปประจำตัว ก่อนขับออกไปพี่มันยังหันมาโบกมือ ผมไม่ได้โบกตอบ แค่ปิดหน้าต่างแล้วลงมานอนต่ออีกรอบ
   พี่ฟ้าคงจะตั้งนาฬิกาในมือถือปลุกให้ ผมงัวเงียมองดูเห็นว่าต้องลุกแล้วจึงเดินโซซัดโซเซเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ออกมายังคงหาวไม่เลิก ตัวเองก็มีรถประจำตัวเช่นกัน เป็นรถเครื่องเก่า ๆ คันนี้ผมเพิ่งจะช่วยกันกับพี่เล็กยกเครื่อง แต่งเครื่องมันใหม่ให้พอขับขี่ในไร่ได้
   ต้องขี่ไปรับแม่พี่ฟ้าที่บ้านเพื่อที่จะไปวัด พอดีพี่ฟ้าสร้างบ้านใหม่แยกออกไป บนที่ดินที่พ่อใหญ่ (คุณพ่อของมะนาว) แบ่งให้ มันออกจะอยู่ลึกเข้าไปสักหน่อย แต่ก็ยังอยู่ในที่ดินของตัวเองและเป็นที่ส่วนตัวดี บ้านที่ผมเป็นคนเขียนแบบและสร้างด้วยตัวเอง
   “มาแล้วคร๊าบ”ผมร้องนำไปก่อน เห็นแม่พี่ฟ้ากำลังก้ม ๆ เงย ๆ ตัดดอกไม้หน้าบ้าน
   “อ้าว น้องโรลมาแล้วเหรอครับ”
    “ฮะ”
    “เจ้ารูนเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้นี้เอง แม่บอกให้ทานข้าวเช้าก็บอกว่ารีบ”
    “แสดงว่ามันจะไปลอกการบ้านเพื่อนอีกแล้วสิฮะ”ผมเดา แบมือขอกรรไกรคุณแม่ก็ยิ้มแล้วส่งให้
   “ตัดอีกสักสองสามดอกก็พอแล้วน้องโรล”คุณแม่บอก
   “ฮะ”ผมตัดดอกไม้วางในตะกร้า พอดีมองไปเห็นตะกร้าและปิ่นโตที่จะเอาไปวัดจึงยกขึ้นรถ รถคันนี้จอดไว้ใช้ที่นี่ประจำให้แม่พี่ฟ้าใช้ ปกติจะมีพี่เล็กคอยขับไปให้ แต่ส่วนใหญ่ช่วงเช้าที่พาแม่ไปวัดจะเป็นผม ผมเดินเข้าไปประคองคุณแม่ขึ้นบนรถ
   “รอเจ้าเอ้เขาหน่อยน้องโรล มันบอกจะไปเข้าห้องน้ำ”
    “ฮะ”เอ้คือคนที่ดูแลแม่พี่ฟ้า เขาอยู่ที่นี่ประจำ ปกติบ้านนี้ก็จะมีแม่พี่ฟ้า แม่ผม เจ้ารูน แล้วก็เอ้
   รออยู่ไม่นานเจ้าตัวรีบเดินออกมา จึงได้เวลาไปวัด
   “พี่ฟ้าเขาจะมาทานข้าวไหมละ”คุณแม่ชวนคุยขณะที่ขับรถไปด้วย
   “ฮะ บอกว่ากลับจากวัดให้ผมเอากับข้าวกลับบ้านด้วย บอกผมไว้แล้วถ้าเบี้ยวอีกผมจะไม่เอาไปให้แล้วนะฮะ น่ารำคาญ”ผมบ่นให้แม่ฟัง แม่เขาก็หัวเราะนะ...รู้ไงว่าลูกชายตัวเองชอบทำงานเพลิน มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่บอกให้ผมเอากับข้าวไปให้แล้วตัวเองไม่มา หรือบางทีก็โน่น...เที่ยงแล้วค่อยโผล่
   “โทรตามเขาสิ บอกพี่เขาดี ๆ ว่าให้กลับมาทานอาหาร”แม่ยังหัวเราะ ผมไม่ค่อยโทรตามพี่ฟ้านะ รู้ว่าพี่มันรู้เวลาอยู่แล้ว แต่จะตัดสินใจกลับมาทานหรือไม่ก็อยู่ที่ตัวพี่มัน กระเพาะใครกระเพาะมันเว้ย หิวก็มา ไม่หิวก็ผ่าน!
   “ผมบอกเขาหลายทีแล้วครับ พี่ฟ้าดื้อจะตาย”
    “เป็นอย่างนี้แหละ ตั้งแต่เล็กจนโต น้องโรลก็อย่าไปตามใจพี่เขามาก คนนี้ต้องบังคับเขาเสียบ้าง ทำงานเกินเวลาจนเคยตัว...”ขนาดคุณแม่ยังบ่นน่ะคิดดู อย่าอัดเสียงให้พี่มันฟังจัง!
   ผมขับรถมาที่วัดประจำ มีชาวบ้านหลายคนเดินขึ้นศาลาไปแล้ว
   “เอ้ประคองแม่ไปเถอะ”ผมบอก
   “ค่ะ คุณโรล”ผมยกตะกร้ากับปิ่นโตขึ้นตามหลังไป แค่ขึ้นไปส่งที่เหลือก็ให้เอ้จัดการ และผมก็ลงมารอข้างล่างแถวรถ ไม่ได้ขึ้นไปนั่งฟังพระสวดด้วย
   ผมไปนั่งพักที่ม้านั่งใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ หยิบโทรศัพท์ออกมาหาไอ้ชัด ไม่ได้คุยกับมันนานเกือบเดือนแล้ว ปกติผม ไอ้ชัด ไอ้กาว และไอ้บอลจะติดต่อกันตลอดครับ ล่าสุดไอ้บอลไปเที่ยวเมกามันยังมีของฝากมาให้ ส่วนไอ้ชัดล่าสุดมันไปทำงานกับบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่บริษัทหนึ่ง ถึงจะทำงานมาไม่กี่ปีแต่มันก็ก้าวหน้าไม่น้อย ด้วยบุคลิกบ้าบอและกล้าบู๊แบบมัน เจ้านายชอบครับ แม่มันเลยสบาย พี่ชายส่งน้องสาวและหลานเรียนไปพร้อมกัน
   “ฮ๊าลโหยววววว”
   “พ่องมึงดิ สำเนียงห่าอะไรวะ”
   “เอ้า เหมือนแฟนคุยกันไงอิเหี้ย ฮาโหยววว ว่างายเตง...คิกเถิ่งเก๊าหย๊อออ”
   “สัส เอาดี ๆ”ผมหัวเราะ
   “แหม ๆ ๆ ทำเปงเขิง คิกเถิ่งก็มิบ๊วก คิคิคิ”
   “ไอ้เหี้ยนี่กวนตีนละ เอาดี ๆ ดิ ห่า...”ปลายสายหัวเราะกลับมา
   “ไง ผัวไม่อยู่เลยโทรหาชู้ได้เหรอเมียจ๋า”
   “เมียพ่องมึงดิ กวนตีนกูอีกละ หึหึหึ มึงทำอะไรอยู่วะ?”
   “กำลังจะออกไซด์งาน ทำไมมีไร ทะเลาะกับผัวอีกหรือไงมึง”
    “ไม่ได้ทะเลาะโว้ยยยย แค่โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ เห็นมึงหายไปเลย...คิดว่าโดนลูกค้าร่วมกันวางเงินจ้างคนไปฆ่าหมกศพ โทษฐานกวนตีนเกินหน้าเกินตา...”
   “โหยยยยย โหดร้ายกับผัวน้อยได้ลงคอ”
    “ผัวน้อยพ่องมึงดิ”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ เออ ก่อนหน้านี้งานมันหนักโว้ย แล้วพอดีแม่กับน้องกูเขาอยากไปเที่ยวต่างประเทศด้วย กูเลยลองพาไปสักครั้ง ไอ้ห่า...”
    “ทำไมวะ สนุกไหม”
   “สนุกมากว่ะ คิคิคิคิ”
    “ไปที่ไหนมาวะ LA? ซานฟราน? ซานดิเอโก?”
   “ฮ่า ๆ ๆ ไม่ใช่สักที่ ไอ้เหี้ย...น้องกูแม่งไปซื้อทัวร์ไปจางเจียเจี้ย”
   “ห๊ะ อะไรนะ”ผมฟังไม่ถนัด
   “จางเจียเจี้ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ แม่งพาขึ้นลงเขาเป็นสิบ ๆ กิโล ไอ้สัส”
   “ฮ่า ๆ ๆ สนุกเพลินเลยดิมึง”
    “เพลินมาก”มันกัดฟัน
   “แล้วมึงอยู่ไหนวะ”
   “ก็ไร่นี่แหละ พอดีพาแม่พี่ฟ้าเขามาวัด”
    “เป็นคนดีนี่หว่า เข้าวัดเข้าวา”
    “ก็นิดนึง”
    “แล้วมึงจะมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่วะ กูซื้อเหล้าจีนมาฝากด้วย ที่จริงกูก็ไม่รู้หรอก...แต่หัวหน้าไกด์เขาด้วยดู ๆ ให้ บอกว่าเป็นเหล้าชั้นดีเลยนะมึง”
   “อ๊ะ ๆ ๆ ข้าไม่ได้ติดใจการร่ำสุรา หากแต่ติดใจในบรรยากาศของการร่ำสุราต่างหาก”
    “เออ งั้นกูเก็บ!”
   “ไอ้เหี้ย! ของฝากตั้งใจซื้อมาฝาก ก็ต้องเอามาฝากสิวะ อย่าทำให้เสียความตั้งใจเดิม”
   “ฮ่า ๆ ๆ”
   “คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก จะเจอกันเมื่อไหร่ดี?”
   “ตอนนี้เหล้าอยู่ที่บ้านกู ถ้ามึงมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน พี่จะแพ็คใส่กล่องไว้ให้อย่างดี คิคิคิ เรียกพี่ว่า ผัวจ๋าหน่อยสิ เดี๋ยวแถมขวดเล็กให้อีกขวด”
    “สัส!..... ….. …ผัวจ๋า คิคิคิคิ”เฮ้ยยยย เหล้าแพงนะมึง พูดจาแค่ลมปากแค่นี้ไม่ยากเย็นอะไรหรอก อีกอย่างเพราะล้อเล่นกับเพื่อนด้วย ผมถึงกล้าเล่น
   “โอเค กูอัดเสียงรอส่งให้ผัวมึงละ เอาเสียงมึงไปแบล็คเมล์ได้ค่าเหล้าคืน”
    “โหย ไอ้เหี้ย!!!”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
   “สัส กวนตีนนะมึง เออ ๆ ไอ้ห่า เอาไว้กูไปกรุงเทพฯ แล้วค่อยนัดเจอกันนะ อย่าเพิ่งเปิดขวดก่อนกูไปละ”
    “ครับ ๆ พี่ครับ”
    “หึหึหึ กวนตีนไอ้สัส แค่นี้แหละ”
    “มึงนี่ถ้าจะเก็บกดจากผัว ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”
    “ไม่ได้เก็บกดโว้ยยยยยยยยยยยยยย”ผมตะโกนใส่มือถือ ก่อนจะกดวางสาย แต่พอเงยหน้าขึ้นมา พวกเด็กวัด และคนที่มารอคนบนศาลาก็มองมาแทบจะเป็นตาเดียว
   แหะ ๆ
   “ไงน้องโรล ยังมีชีวิตอยู่เหรอจ้ะ”ไอ้ห่าพี่เล็กโผล่มาจากไหนไม่รู้ เข้ามานั่งหัวเราะข้าง ๆ ผมยัดมือถือลงกระเป๋ากางเกง แล้วแสยะยิ้ม
   “มีเด่ะ รุ่นนี้แล้ว...เด็ก ๆ โว้ย”
   เมื่อคืนขอพี่ฟ้าแล้วว่าจะไปดื่มกรึ่บ ๆ แฟนอนุญาตโว้ย บอกว่าเลิกงานจะตามไป ผมนี่รีบกระดกก่อนพี่ฟ้าไปถึงเลยครับท่าน ผลก็คือ...เดินเซกลับบ้าน โดนพี่ฟ้าด่าอีกว่าให้ดื่มแล้วก็ดื่มซะเหมือนตายอดตายยากมาจากไหน นาน ๆ ทีก็งี้อ่ะนะ...ผมไม่ได้ดื่มทุกวันนี่โว้ย
   “เด็ก ๆ เหรอ คืนนี้ไปอีกไหมละ”
    “โห บ้านไหนอีกวะพี่เล็ก ไม่อ่ะ...ไม่อยากไปติดกัน เดี๋ยวพี่ฟ้าแม่งด่าเปิง ไม่คุ้ม”
   “แหม บ้านไอ้ไรมันมีงานแต่ง สาวในหมู่บ้านแต่งงานทั้งที ก็ไปนั่งดื่มพอเป็นพิธีก็ได้”
    “เหอ ๆ เป็นพิธีของพี่...แม่งทำผมเซกลับมาทุกครั้งอ่ะ”พี่เล็กมองซ้ายขวาก่อนจะเอามือป้องปาก แล้วกระซิบที่ข้างหู
   “แต่งานนี้ มีสูตรใหม่นะน้องโรล”สีหน้าชักชวน มุ่งมั่นจนเกือบพาให้ไขว้เขว้ ผมสบตาคนตรงหน้าแล้วเริ่มลังเล แต่ยังไม่รับปากว่าจะไปเพราะยังเกรง ๆ พี่ฟ้า ไอ้ที่โดนเมื่อคืนก็ทำเอาตอนนี้เมื่อยตัวอยู่บ้าง แต่ผมรู้ว่าพี่ฟ้ายังไม่ใส่เต็มแรง ถ้าเต็มแรงเมื่อไหร่...คาดว่าคงจะมาแม่มาวัดเช้านี้ไม่ได้
   เวลาพี่มันโมโห น่ากลัวอยู่เหมือนกัน ผมก็รักตัวกลัวตายนะคร๊าบบบบ
   หลังจากพาแม่ไปวัดแล้ว ก็พากลับบ้าน แม่พี่ฟ้าทำอาหารอร่อยและกับข้าวที่ยกไปบ้านพี่ฟ้าทุกวัน คืออาหารฝีมือแม่เขา ส่วนใหญ่ช่วงเช้าจะไปทานที่บ้าน อาหารเที่ยงหรือบ่ายที่โรงอาหาร และมื้อเย็นจะทานที่บ้านแม่ เป็นอย่างนี้แทบทุกวัน
   “ปลาสลิดทอดใหม่เลย น้องโรล”
    “หอมมากเลยฮะ”
    “เอ้ ตักต้มจืดใส่หม้อสิ แล้วนี่เราจะขับรถเครื่องกลับเหรอ ทำไมไม่เอารถไปละ”
    “รถเครื่องดีกว่าฮะแม่ เสร็จแล้วผมคงจะเข้าไร่ก่อนไปช่วยงานที่รีสอร์ต”
    “ยังไงก็ขับระวังหน่อยนะ พี่เขาก็เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าขับในไร่อย่าขับแรงนัก”
    “ฮะ”ผมยิ้ม ที่จริงก็ขับไม่แรงเหมือนแต่ก่อนแล้ว
   “เอ้า นี่จ้ะ”
    “ขอบคุณครับ”ได้มาทั้งอาหารและผลไม้ ผมขับรถกลับมาที่บ้านเอาอาหารวางไว้บนโต๊ะ รอแค่คุณชายกลับมา
   
   “ได้นอนทั้งคืนแล้ว ตอนนี้ยังจะหลับลงอีกเหรอครับ”เสียงทุ้มใกล้หูทำให้ต้องสะดุ้งตื่น หน้าพี่ฟ้าอยู่ห่างแค่คืบ ผมตกใจด้วยเพราะเพิ่งจะลืมตา แล้วเห็นหน้าคนลอยมา
   “เหี้ย!”ผมผลักพี่ฟ้าออก คนตัวโตหัวเราะ เขาแค่เอนตัวหนีเล็กน้อยก่อนจะโน้มตัวกลับมาจุ๊บปาก
   “ขวัญอ่อนด้วย?”
   “เปล่าแค่ตกใจ ก็ดูพี่ยื่นหน้ามาดิ คิดว่าโดนผีอำ”
    “ผีอะไรจะหล่อขนาดนี้วะ?”พี่ฟ้ายิ้ม พี่แม่งหล่อ...
   “ลุกได้แล้ว พี่หิวข้าวแล้วครับ แม่ทำอะไรมาให้”
    “ปลาสลิด น้ำพริก ต้มจืด”
    “โอ้ว วันนี้พี่ทำดีใช่ไหม”
    “ทำดีเรื่องอะไร?”ผมผลักพี่มันออก ลุกขึ้นจะไปที่โต๊ะอาหาร พี่ฟ้ามันคว้ามือผมไว้
   “ทำดีที่กลับมาทันอาหารเช้าไง”เห็นสีหน้าเว้าวอนทำให้ต้องเบะปากหมั่นไส้ มองดูนาฬิกาแล้วจิกตาเบ้ปากมองบน
   “เกือบเก้าโมง ขอบคุณนะ...ที่รักษาสัญญา”กัดฟันพูดเต็ม ๆ พี่ฟ้าแม่งหัวเราะลั่นบ้าน คนตัวโตล็อคคอผมแล้วฟัดแก้ม ระดมจูบย้ำ ๆ ไปหลายที
   “ฟอดดดดดดด”ได้คืบจะเอาศอก ได้ฟัดแก้มจะดูดปาก ไอ้ห่า! พี่ฟ้าแม่งบีบหลังคอ บังคับให้เชิดหน้าขึ้น แล้วจูบ
   “เจ็บ!”ผมดันมันออก
   “อื้อ”อีกคนเรียกร้องเอาแต่ใจจนน่าถีบ พี่มันสอดลิ้นเข้ามา
   “ฟ้า...”ผมเอนตัวหนี
   “อื้อ!”พี่ฟ้าไม่ยอม จะจูบให้ได้ ผมก็ต้องยอมสิ...ไม่ยอมมันคงได้ยื้อกันอยู่แบบนี้ อีกคนยิ้มพอใจ ดูดปากแรง ๆ หนึ่งทีแล้วผละออก คนตัวโตฟัดแก้มผมอีกที
   “หอมจัง”
    “หึหึหึ กวนตีน”ผมกำเอวพี่มันแล้วบิดอย่างแรง
   “โอ๊ย ๆ ๆ”สมน้ำหน้า!
   นั่งทานข้าวกันสองคน พี่ฟ้ากินเยอะมากนะครับ ข้าวสวยที่แม่ตักแบ่งมาพี่ฟ้ากินคนเดียวก็เกือบหมดหม้อเล็ก ๆ นั้น คนตัวโตคอยแกะปลาใส่จานให้
   “ไม่ต้อง เดี๋ยวทำเอง”ผมบอก แต่เขาก็ทำให้ แล้วเป็นคนที่กินข้าวเร็วโคตร ๆ
   “พี่...”
    “หืม”
    “เมื่อไหร่พี่จะว่างอ่ะ พอดีผมมีธุระที่กรุงเทพฯ”
    “ธุระอะไร?”
   “ธุระส่วนตัวนิดนึง แต่สำคัญมากกกกกกก”ผมหัวเราะ
   “นัดใครไว้?”พี่ฟ้าวางช้อน ส่งสายตาดุ คำพูดเล่นเมื่อกี้อีกคนคงไม่เก็ท และไม่อยากเล่นด้วย
   “เพื่อน พอดีมันไปเที่ยวแล้วซื้อของฝากมาให้ เลยว่าจะลงไปเอา”
    “สำคัญถึงขนาดที่พี่ต้องหยุดงานเลยเหรอแยม”
    “ไม่ได้ให้หยุดอะไรนี่ แค่ถามว่าเมื่อไหร่จะได้ไป รู้น่าว่าไม่ยอมทิ้งงานเพื่ออะไรทั้งนั้น ถ้าตายก็คงตายคาไร่นี่แหละ”ทะเลาะกันอีกแล้ว อีกคนไม่ได้เถียงคงเพราะรู้ตัวเองดีน่ะสิ ไอ้พี่ฟ้าหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมุมปากผม ผมเอนตัวหนี
   “ที่จริง ก็มีแพลนอยู่นะ”
   “หืม”ผมตาลุกวาว กระพริบตาปริบ ๆ จนอีกคนหัวเราะ
   “จริงป่ะเนี่ย พี่ฟ้าแม่งเอาดี ๆ”
    “ ‘เอา’ ดีทุกทีนะ...เมื่อคืนไม่ดีเหรอ?”
   “สัส กวนตีน”อันนี้แค่งึมงำในลำคอ อีกคนเห็นผมหน้างอจึงสะใจหัวเราะลั่น
   “วันเสาร์พี่ต้องไปทำธุระเหมือนกัน  คงอยู่ยาวเป็นอาทิตย์...แยมอยู่บ้านก็ทำตัวดี ๆ นะ”
   “ห๊ะ?”ผมทำหน้าตาเหรอหรา นี่จะให้อยู่บ้านเหรอ? แต่พี่มันหัวเราะแบบนี้แสดงว่าแกล้งกันชัวร์
   “อย่าคิดอย่าฝันว่าจะได้ไปคนเดียวโว้ย พี่ไปไหน...ผมไปด้วย เคร๊”
    “ฮ่า ๆ ให้ไปด้วยดีไหมนะ”
    “ฟ้าคร๊าบบบ...”อ้อนเขาหน่อย นวด ๆ ขา นวด ๆ ไหล่
   “ถ้าไม่ให้ไปด้วย ผมแยกไปเองก็ได้วะ”
    “หึหึหึ งอนแล้วใช่ไหม”
    “ไม่ได้งอนโว้ย อิ่มแล้ว...จะเข้าไร่แล้วนะ”
    “ฮ่า ๆ อะไรกันครับแล้วบอกไม่งอน แยมนั่งลงเถอะทานให้หมดก่อน แยม...แยมครับ แยม...”
    “เรียกอะไรของพี่หนักหนาวะ!”
   “ฮ่า ๆ ๆ หงุดหงิดแล้ว วู้ววววว”อีกคนขำใหญ่เลย กวนตีน สัส!
   “พี่ฟ้า...”ทำเสียงนิ่ง
   “ขำหน้าแยมเวลาโกรธ จะต่อยพี่ไหมเนี่ย มานั่งก่อนจะรีบไปไหน”ผมกระแทกตัวลงนั่งตามเดิม พี่ฟ้าจิ้มกล่องผลไม้ ผมก็เปิดให้แล้ววาง
   “ทานก่อน”
    “ผมอิ่มแล้ว”
   “ทานเป็นเพื่อนพี่หน่อยน่า พี่น่ะ...ไปไหนก็พาแยมไปด้วยอยู่แล้ว เคยปล่อยให้อยู่ไร่คนเดียวสักทีเหรอ”
    “เหอ ๆ”
    “คราวนี้คงไปนานหลายอาทิตย์ แต่ไม่ต้องจองโรงแรมนะ”
    “อ้าว?”ผมมองหน้า
   “พอดีพี่บอกพี่ติณฑ์ไว้แล้วน่ะ ขอไปพักบ้านเขาสะดวกกว่า เพราะมันใกล้กับนัดหมายของพี่”
    “อ่อ”ปกติพี่ฟ้าไม่เคยไปค้างบ้านพี่ติณฑ์ฮะ ไปกรุงเทพฯ ทีไร จะให้จองโรงแรมไว้ตลอด
   “ต้องเตรียมเอกสารอะไรไปบ้างรึเปล่าฮะ พี่สั่งพี่ปลาไว้แล้วหรือยัง?”
   “อืม ปลามันรู้แล้วละ วันนี้เราไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้ พี่เคลียร์งานไว้แล้ว...”ผมมองหน้า
   “งานนี้สำคัญมากเลยเหรอพี่ฟ้า ไปตั้งหลายวันแถมยังต้องเคลียร์งานไว้ล่วงหน้าอีก”พี่ฟ้าพยักหน้า เขาเอื้อมมือมาทานผลไม้ ผมจึงเลื่อนกล่องมันเข้าไปใกล้มือเขา
   “อืม”เป็นอันว่าไม่ต้องเข้าไปทำงานในออฟฟิศ แต่ส่วนของไร่และรีสอร์ตผมยังต้องเข้าไปดูอยู่ เราสองคนทานอาหารเสร็จก็โทรบอกให้เอ้มาเก็บถ้วยชาม ผมยกของวางไว้บนอ่างล้างจานไว้แล้ว แล้วจึงออกไร่พร้อมพี่ฟ้า
   พี่ฟ้าดูตัวใหญ่เวลาผมยืนดูแผ่นหลังกว้างแบบนี้ คนตัวโตเดินไปพร้อมกับเสียงอันทรงพลัง สั่งงานคนงานเป็นทอด ๆ พวกพี่เล็กวิ่งเข้ามาพอเห็นผมก็ส่งสายตารู้กัน แต่ไม่มีใครทักอะไรเพราะพี่ฟ้ากำลังสั่งงานและด่าคนที่ปล่อยฝูงวัวเข้าโซนดอกไม้ถ่ายรูป วันนั้นที่หลุดเข้าไปมันพังสวนยับ...กว่าจะต้อนกลับออกมาได้ เหนื่อยแทบตาย
   พี่ฟ้ามันมามองผม แล้วก็หันกลับไปสั่งงาน เดินมาจนสุดปลายไร่ทางด้านนี้จะเป็นโซนไร่องุ่น ก้ม ๆ เงย ๆ สำรวจผลผลิตจนมาถึงสวนดอกไม้
   “แยมจะไปหาแม่ใช่ไหม”
    “อืม”
    “งั้นแยกกันตรงนี้นะครับ...”พี่ฟ้าบอก
   “ตอนเที่ยงมาหาด้วยนะ”ผมสั่ง ทำเอาอีกคนหัวเราะ พวกคนงานแถวนั้นก็แอบยิ้มกันเป็นแถว ผมรู้พูดเสียงดังเกินไป จึงเดินเข้าไปใกล้
   “เที่ยงนะ อย่าหัวเราะกวนตีน”
   “ฮ่า ๆ อะไรกัน...พี่เพิ่งจะกินข้าวเช้าไปเมื่อกี่โมงนี่เอง ใครจะไปทานข้าวเที่ยงลง”
    “เออ งั้นบ่ายก็ได้”
    “ถ้าพี่ไม่มาแยมจะคิดถึงพี่ไหม”
    “วุ้ย!! เลอะเทอะ! ไปได้แล่ว!!”ผมตบแก้มพี่มันแล้ววิ่งหนีไปรีสอร์ต พี่มันไม่ได้ตามมาหรอก นึกยังไงไม่รู้ หันไปเห็นมันยังนั่งพิงรั้วกอดอกแล้วหัวเราะ ไอ้คนตัวโตโบกมือทั้งที่ขำอยู่
   สัสเอ้ยยยย ทำไมกุต้องเขินกับผู้ชายด้วยวะ!??!

   ไอ้รูนมันมาเดินวนรอบกระเป๋าผมรอบที่ล้าน แม่มาจัดกระเป๋าให้ฮะทั้งของผมกับพี่ฟ้าเลย กลัวว่าถ้าให้ผมจัดเอง คงจะจับโยนและยัดจนผ้ายับไม่มีชิ้นดี แล้วพี่ฟ้าแม่งต้องบ่นชิบหายแน่ ๆ มันกลัวได้ใส่เสื้อยับอย่างกับอะไรดี
   “พี่โรลจะไปกี่วันน่ะ ทำไมกระเป๋าใบใหญ่”มันถาม ผมเดาะลิ้นในปากยิ้มให้ไอ้น้องตัวกวน
   “ก็น่าจะหลายวันนะ พี่ฟ้าเขาว่าจะพาไปเที่ยวด้วยว่ะ กร๊าก ๆ ๆ ๆ”มันมองค้อน
   “คงเชื่อได้หรอก! พี่ฟ้าเขาจะไปทำงานน่ะสิ พี่ก็แค่คนขับรถ”ดูปากมัน ไอ้น้องเวร!
   “กรุณาอย่านั่งกระเป๋ากูขอร้อง ตัวมึงยังกะยักษ์กระเป๋าแตกหมด”
    “โหย กระเป๋าบางกว่าหน้าพี่อีก แค่นี้ไม่แตกง่าย ๆ หรอก”
    “ไอ้รูน! ตกลงเป็นน้องกูแน่ใช่ไหม ทำไมปากคอจัดจ้านเกินเด็กขนาดนี้ ห่า ไป ๆ ลงไปข้างล่างเลย”
    “แบร่!”
   “จะเถียงอะไรกับนักสองพี่น้อง ใบนี้ของคุณฟ้าเขานะแยมโรล เวลาหยิบเสื้อให้พี่เขาน่ะ...อย่ารื้อออกหมด มันจะยับ”แม่บ่น
   “คร๊าบบบบบ”มีคนงานผู้ชายมาช่วยยกของขึ้นรถ ขณะที่ผมกับแม่กำลังเดินลงข้างล่าง พี่ฟ้ากลับจะเดินสวนมาบนห้อง
   “ทานอะไรหรือยังคะ”แม่ถาม
   “ยังครับ เดี๋ยวผมขอขึ้นไปเอาเอกสารก่อน คุณแม่ทานก่อนเลยก็ได้นะครับ เห็นเจ้ารูนวิ่งกลับบ้านไปแล้ว”
    “อ้าว เจ้านี่...ไวเสียเหลือเกิน”คนตัวโตแค่สบตามองผม แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเดินตามมาลงมา วันนี้มีนัดทานข้าวที่บ้านใหญ่ คือทุกคนต้องพร้อมหน้ากันที่นั่น ผมไม่กล้าไปก่อนจึงต้องรอพี่ฟ้า คนตัวโตถือซองเอกสารลงมา
   “บัตรประชาชนแยมอยู่ไหนครับ”
    “กระเป๋าตังค์ ทำไมเหรอ?”ผมตบกระเป๋า
   “อ่อ เปล่า ๆ ไปทานข้าวกัน”
   บ้านหลังใหญ่นี้เป็นศูนย์รวมของลูกหลานทุกคน ตอนนี้มีพี่บุ้งพี่ชายคนโตกลับมาอยู่ไทยถาวร พี่เขาทำงานให้บริษัทข้ามชาติแห่งหนึ่ง ซึ่งก็ไป ๆ มา ๆ ระหว่างเมืองไทย สิงค์โปร ญี่ปุ่น ส่วนพี่สาวคนที่สองพี่หอมทำงานโรงแรมที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ คนที่สามพี่ขิงเขาอยู่ฝรั่งเศส โดยพี่สาวทั้งสองเพิ่งจะกลับมาไทยช่วงปีใหม่นี่เอง ทั้งสามคนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันกับไอ้นาว ส่วนพี่ฟ้าเป็นเหมือนลูกบุญธรรม เท่าที่พี่ฟ้าเล่าให้ฟังก็คือ พี่ฟ้าเกิดก็อยู่บ้านนี้และเรียกป๋าม๊าไอ้นาวว่าพ่อใหญ่แม่ใหญ่มาตลอด
   พี่มิกกี้ ภรรยาพี่บุ้ง ย้ายมาอยู่ไทยหลังจากเรียนจบและอยากอยู่ใกล้เลม่อน แม้เจ้าม่อนมันจะติดมะนาวมากก็ตาม แล้วก็มีบ้านผม 3 คน ที่เข้ามาเพิ่มจำนวนสมาชิกของบ้าน
   “นั่นไงโรลมาแล้ว ถามน้องโรลสิ”คุณแม่มะนาวเอ่ยปากถาม ทุกคนบนโต๊ะจึงหันมองผมกันหมด
   


(1.) มีต่อ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 15-02-2017 07:08:05

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

(2.) ต่อ

“ฮะ”ผมยิ้ม เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งระหว่างพี่ฟ้ากับไอ้รูน ตอนนี้เกร็งแต่ไม่เท่าเมื่อก่อน
   “ได้ข่าวว่า...โรลได้ชื่อลูกม้าที่คลอดลูกใหม่แล้วใช่ไหมจ้ะ”
    “อ๋อ ผมขอตั้งเองฮะ แคสเปอร์....แคสเปอร์ ชไมค์เคิ่ล”พูดพร้อมกันกับพี่บุ้ง แล้วหัวเราะ นักบอลครับ ผู้รักษาประตูของทีมมหัศจรรย์ เลสเตอร์ ซิตี้
   “เจ้านาวว่ายังไงละ”พ่อใหญ่หัวเราะ
   “ไม่ทันน่ะสิ รู้เข้าต้องโวยวายแน่เลย”ทุกคนยิ้ม พูดถึงลูกชายคนเล็กแล้วมีเรื่องให้เม้าธ์ตลอด
   “ผมโทรบอกตั้งแต่วันนั้นแล้วครับ ไม่รับสายเอง...เลยให้แยมตั้งให้”
    “ระวังมันจะมาแหกอกเอานะ”พี่บุ้งพูดขึ้น ยิ่งทำให้บรรยากาศครื้นเครง พี่สาวทั้งสองกลับประเทศไปแล้ว ที่นั่งทานอาหารด้วยกันตอนนี้ก็มี พ่อใหญ่ แม่ใหญ่ พี่บุ้ง พี่มิกกี้ แม่พี่ฟ้า แม่ผม เจ้ารูน และผมกับพี่ฟ้า
   “ตักข้าวเลยหิวแล้ว เจ้าฟ้าจะไปวันนี้เลยใช่ไหม”พ่อใหญ่ชวนคุยไปด้วย
   “ฮะ พี่บุ้งกลับมาอยู่บ้าน...คงมีคนช่วยดูแลไปก่อนได้”พี่บุ้งมองหน้ารูน
   “ไม่เอาเจ้ารูนไปหาเลม่อนด้วยเหรอ อยากไปหาน้องไหม”พี่บุ้งจุดประกาย
   “อยากไปไหมคะน้องรูน”แม่ใหญ่ถาม เจ้ารูนมองหน้าผมแล้วยิ้มตาเป็นประกาย คงอยากไปอยู่แล้ว ผมต้องรีบดับฝัน เพราะถ้าเอามันไป...จะไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่พี่ฟ้าและแม่ผม
   “จะไม่มีใครดูแม่สิฮะ”ผมบอก
   “เอ้ ไม่ต้องดูแลอะไรหรอก...แม่ก็อยู่ได้”แม่พี่ฟ้าพูด
   “ไปเที่ยวหาน้องม่อน เมื่อคืนฟ้าโทรไปบอกติณฑ์ใช่ไหมว่าจะไปนอนที่บ้านนั้น”พี่บุ้งถาม
   “ฮะ เลม่อนร้องโวยวายใหญ่เลย บอกว่าให้เอาพี่รูนไปด้วย...อยากเล่นกับพี่รูน”
    “พาน้องไปหน่อยสิ”พี่ใหญ่พูดธรรมดา แต่น้ำเสียงเหมือนออกคำสั่ง
   “ไปไหม”ผมถามมัน มันพยักหน้าเล็กน้อย
   “อยากไปจะแย่แล้ว ไปเลย...เดี๋ยวพี่ไปนอนเป็นเพื่อนแม่เอง”พี่บุ้งใจดี ผมมองหน้าพี่ฟ้า
   “ไปก็ไป”
   “เย้!!”เจ้ารูนร้องออกมาเสียงดังมาก ทำเอาทุกคนหัวเราะ หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ไอ้รูนมันวิ่งไปเตรียมเสื้อผ้าของตัวเอง พี่ฟ้าเข้าไปคุยกับพ่อใหญ่ พี่บุ้ง ส่วนผมลงมาข้างล่างระหว่างรอพี่เล็กก็เดินมาหัวเราะคิกคัก แซวกันด้วยความอิจฉาว่าได้ไปเที่ยว
   “แยม น้องละ...”
    “นั่นไงมาแล้ว”
    “โอ้โหหหหหห”พี่ฟ้าทำตาโต ไอ้รูนแบกเป้มาหนึ่งใบ ใส่กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตไม่พอดีตัว แถมรองเท้าผ้าใบที่ใส่เตะบอล
   “อะไรของมันวะ จะไปชุดนี้จริงดิ”
    “ไม่ดีเหรอพี่โรล”มันถาม
   “ก็ดี แต่ดูเสร่อไปหน่อย”
    “แยม”พี่ฟ้าดุ
   “ชุดนี้ก็ได้รูน นั่งรถไม่ได้แวะที่ไหน...เอาไว้ไปซื้อเสื้อผ้าที่นู่นก็ได้”
    “คร๊าบบบ”ไอ้น้องชายตัวดีแล่บลิ้นใส่ พี่ฟ้าช่วยยกกระเป๋ามันไปไว้หลังรถ แม่ผมตามออกมาด้วยความเป็นห่วง
   “รูนจะไปจริงเหรอ”แม่ถาม
   “ฮะ”มันก้มหน้าลงนิดหนึ่ง เพราะกลัวแม่ไม่ให้ไป ใจนึงมันก็ห่วงแม่นั่นละแต่ใจนึงก็อยากไปหาเลม่อน
   “แยม จะให้น้องไปเหรอ”
    “มันอยากไปก็ให้มันไปเถอะแม่ ไม่กี่วันเอง...ยังไงพี่ติณฑ์เขาต้องมาส่งเลม่อนเสาร์อาทิตย์อยู่แล้ว พรุ่งนี้ให้รูนมันหยุดเรียนวันนึง ไม่เป็นไร”ผมบอก รูนมันสบตาแม่ปิ๊ง ๆ
   “อย่าไปซนและแกล้งหนูม่อนละรูน ถ้าแกหาเรื่องแม่ให้พี่แยมจัดการเลยนะ”
    “คร๊าบบบ”ก่อนออกจากบ้าน พ่อใหญ่ก็ยังให้เงินค่าขนมไอ้รูนมาตั้ง 5000 ส่วนผมไม่ได้สักบาท มันนี่ยิ้มกริ่มตลอดทางเลย ผมพยายามจะให้มันเลี้ยงข้าวแต่พี่ฟ้าก็ด่าหาว่าไปหาเรื่องน้อง เหอ ๆ
   “ฟ้า”
    “ครับ”พี่ฟ้ายิ้มออกมาที่ผมเรียกแบบนั้น
   “จะแวะไหนไหม? หรือไปบ้านเลย”
   “แยมจะทานอะไรไหมละครับ ซื้อเข้าไปเลยก็ได้...”
   “โทรถามน้องชายพี่สิ เผื่อมันอยากกินอะไรจะได้ซื้อเข้าไปเลย”มะนาวมันเอาใจยากนะครับ ยิ่งกับพี่ฟ้ามันยิ่งเอาแต่ใจ พี่ชายไปหามือเปล่าก็ไม่ได้ งอนหนักมากทั้งที่มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ไม่รู้อะไรกันหนักกันหนา
   “แม่เอาผลไม้ใส่ลังมาให้อยู่ ไม่ต้องแวะก็ได้”
    “จะดีเหรอ?”ผมหันไปถามให้แน่ใจ พี่ฟ้าพยักหน้า
   “ถ้ามันงอนผมไม่รู้ด้วยนะ ให้มันตีพี่ให้ตายไปเลย”
    “เหอ ๆ ๆ ไม่คิดจะช่วยแฟนเลยใชไหม”
   “ไม่ช่วยหรอก หาผัวใหม่...”คือปากมันไปเองนะ กะพูดเล่น ๆ ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง แต่อีกคนดันหูดี
   “หืม!?”ทำตาดุและนิ่งใส่ ผมหัวเราะ
   “พูดเล๊นนนน”
   “เคยพูดใช่ไหมว่าไม่ชอบ!”
   “พูดเล่นเอง อะไรของพี่”แล้วทั้งรถก็เงียบไปเลย ผมยื่นมือไปสะกิดขา อีกคนไม่สนใจ พี่มันไม่ได้งอนจริงหรอก แค่หาเรื่องแกล้งผมเท่านั้นเอง ผมรู้ว่ามันแกล้งนะ...แต่ก็ไม่กล้าวอแวมันกลับไง เผื่อมันงอนจริง
   “อยากกินโดนัทจัง”
   เงียบ
   “แวะดีไหมน้า?”สุดท้ายก็ต้องแวะ ผมซื้อกาแฟมาให้พี่ฟ้ากับน้ำลิ้นจี่ให้ไอ้รูน มีเค้กชิ้นเล็กติดมาด้วยเพราะไม่มีโดนัทอย่างที่อยากกิน
   “รูนหิวข้าวไหม”
    “ไม่ฮะ อยากไปหาม่อนไว ๆ”
    “เหอ ๆ งั้นกินเค้กรองท้องไปก่อนแล้วกัน อันนี้กาแฟของพี่...รับหน่อยครับ”ไม่ยอมรับแฮะ ผมเอนตัวไปเปิดช่องวางแก้วน้ำของพี่ฟ้า แล้วยื่นหน้าไปใกล้ กระซิบ
   “พี่งอนจริงไหมเนี่ย ผมแค่พูดเล่นเอง”
   “พี่ไม่ชอบ พี่ไม่เคยบอกเหรอ?”
   “เคยครับ ขอโทษแล้วกัน...นะ ๆ ไม่เป็นอย่างนี้ดิ ที่พี่แกล้งผมแรง ๆ ผมยังไม่โกรธเลยนะ”ผมยิ้มให้ หวังจะให้พี่ฟ้ามันยิ้ม
   “อะ จิบกาแฟหน่อยน้า ชื่นใจหายงอน”ยกกาแฟให้จิบ ทำเอาพี่ฟ้าหัวเราะ
   “เรานี่นะ”
   “คิกคิกคิก จุ๊บ เด็กดีของแยมไม่งอนน้า”ผมลูบแก้มคนหล่อ
   “อ๊วกกกกกกกกกกกก”ไอ้ห่ารูนทำเสียงกวนตีน พี่ฟ้าหันไปมองแล้วยิ้มพอใจ
   “พี่ทำดีไหมรูน”พี่ฟ้าถาม
   “จีบกันหวานเลี่ยนอีกละ เฮ้อออออออ”ไอ้รูนบ่นเป็นคำตอบ ยิ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มหน้าบาน สองคนนี้มันวางแผนกันไปแล้วแหง ๆ กวนตีน!
   “ขอบคุณสำหรับกาแฟและจุ๊บหวาน ๆ นะครับ”
   “หึหึหึ หึหึหึ”
   
บ้านหลังใหญ่ของพี่ติณฑ์
   มะนาวกับเลม่อนมายืนรอรับพี่ฟ้าอยู่หน้าบันไดบ้าน ทั้งสองคนยืนท่าเดียวกันเด๊ะ สมกับฉายาแฝดต่างวัย ยิ่งตัดผมเหมือนกันแบบนี้ยิ่งดูตลก ผมจอดรถสนิททั้งสองคนก็วิ่งเข้ามา
   “พี่ฟ้า อาฟ้า”
   “มาแล้วคร๊าบ”พี่ฟ้ากอดทั้งน้องทั้งหลาน
   “ทำไมมาช้านักฮะ บอกจะออกจากบ้านแต่เช้าไง”มะนาวทำหน้างอน
   “พี่ทำนู่นทำนี่อยู่ แม่เอาผลไม้มาให้ด้วยนะ...อยู่หลังรถน่ะ”
    “ฮะ คิดถึงพี่ฟ้าจัง จุ๊บ ๆ ๆ ๆ มีคนมาช่วยเลี้ยงเลม่อนแย้ววว”
    “เย้ยยยยย ม่อนไม่ให้อาฟ้าเลี้ยงหรอก ม่อนโตแล้ว”เลม่อนจูบปากพี่ฟ้า
   “จริงอ่ะ?”พี่ฟ้าถาม
   “จริงนิดนึง คิกคิกคิก”
   “มาแล้วเหรอ”พี่ติณฑ์เดินออกจากบ้าน พี่ฟ้ายกมือไหว้เพราะพี่ติณฑ์แก่กว่าฮะ
   “ครับ”
    “แล้วก็มีใครมาด้วยก็ไม่รู้...”พี่ฟ้าเปิดประตูรถข้างหลัง เจ้ารูนโบกมือให้น้อง
   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่รูนนนนนนนนนนนนนนนนนนน พี่รูนมาหาม่อนทำไมไม่ลงจากรถ! พี่รูนไม่คิดถึงม่อนใช่ไหม!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เลม่อนมันทั้งดีใจ ทั้งร้องไห้ ทั้งจะงอนที่ไม่ลงจากรถ
   “โอ๊ย เสียง”ทุกคนถึงกับต้องอุดหู เจ้ารูนลงจากรถแล้วกอดน้องเขิน ๆ
   “โอ๊ะ”
   “ม่อนไม่รักพี่รูนแล้ว พี่รูนไม่ลงรถมาหาม่อน”
    “อ้าว งั้นรูนกลับบ้าน...”มะนาวแกล้ง
   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
   “เตี้ย! มึงก็แกล้งมันทำไม!”พี่ติณฑ์ดุ
   “ไม่กลับหรอก รูนมาเที่ยวกับน้องใช่ไหม”
    “ครับ”
   “ดีเลย ม่อนมีคนนอนเป็นเพื่อนแล้ว แด๊ดดี้บอกให้หัดนอนห้องตัวเองให้ได้ เพราะว่าโตแล้ว ไม่เคยทำได้เลย มีข้ออ้างทุกวัน”
   “ตอนนี้มีเพื่อนนอนแล้วนี่ไง”พี่ฟ้าจับแก้มม่อน
   “ก็ได้”ม่อนตอบเสียงแห้ง ๆ อะไรก็ยอมเพราะมีเพื่อนเล่นแล้วไง พี่ติณฑ์กับมะนาวพาขึ้นไปส่งที่ห้อง มีคนมาช่วยขนกระเป๋าขึ้นไปชั้นบน ห้องเลม่อนตกแต่งเป็นสีฟ้า มีเตียงนอนต้องปีนบันไดขึ้นไป น่ารักมากเลยครับ พี่ติณฑ์กับไอ้นาวคงตั้งใจทำให้สุด ๆ ส่วนห้องผมกับพี่ฟ้า แยกอยู่อีกชั้น...แยกออกมาอีกทาง
   “จัดของเสร็จแล้วลงไปกินไอติมนะโว้ยโรล”ผมพยักหน้าให้ไอ้นาว อยู่ในห้องก็กำลังเอาเสื้อพี่ฟ้าออกมาใส่ไม้แขวน พี่ฟ้าเข้ามาอยู่ด้วยตอนไหนไม่รู้ นั่งเปิดดูแต่เอกสาร พอดีในห้องมันมีปฏิทินตั้งโต๊ะ ผมเหลียวมองดู
   “แปบ ๆ ก็จะเดือนกุมภาแล้วเนอะพี่”
    “หืม อ่อ...อืม ๆ”
   “แปบเดียวก็จะวันวาเลนไทน์แล้วเนอะ....”ผมจิ้มที่เลข 14 ซึ่งตรงกับวันอังคาร
   “อืม”พี่ฟ้ายังนั่งอ่านเอกสาร เห็นแล้วถอนหายใจ เฮ้ออออ...
   “พรุ่งนี้พี่จะไปไหนก่อน เอารถไปไหม...”
   “ไป”
   “งั้นพี่เอารถไปแล้วกัน ผมจะนั่งแท็กซี่ไปหาเพื่อน”พี่ฟ้าเงยหน้าขึ้นมา
   “จะไปไหน เราน่ะ...ต้องไปกับพี่”
    “อ้าว”
   “มานั่งนี่...บอกสิว่าจะไปไหน”
    “จะไปเอาของบ้านเพื่อนไง”ผมบอก มองหน้าอีกคนเขาก็นิ่ง
   “อย่าเพิ่งไปได้ไหม พรุ่งนี้ไปทำธุระกับพี่ก่อน”
   “อืม งั้นก็ได้ ผมไม่รีบอยู่แล้ว”
   “แยมดูแลพี่แบบนี้เหนื่อยไหม เบื่อรึเปล่าที่เอาแต่อยู่กับพี่”
   “ทำไมถามอย่างนั้นละฮะ คือถ้าผมเบื่อผมก็บอกพี่อยู่แล้วนี่ แล้วที่ไร่ก็มีอะไรให้ทำตั้งเยอะ”
   “แยมเป็นคนสนุกสนาน ชอบอยู่กับเพื่อน แต่พี่ชอบอยู่บ้าน ไม่ชอบเจอคน...”ผมยิ้ม เข้าไปหาและนั่งข้าง ๆ ตบบ่าพี่ฟ้า
   “โอ๋ คนแก่คิดมากอีกแล้ววุ้ย ไม่งอแงน้า”ผมหัวเราะลั่น ทำให้พี่ฟ้ายิ้มออกมา
   “เอางี้ วันพรุ่งนี้ไปทำธุระกับพี่ แล้วจะนัดเพื่อนที่ไหนก็ไป แต่ว่าต้องติดต่อได้นะ”
    “เฮ้ย! จริงง่ะ”
   “อื้อ”
   “เมาได้เต็มที่ไหม คิกคิกคิก”
   “ตามสบาย แต่อย่ารั่วก็พอ ห้ามเรื้อนกับใครแล้วพี่จะไปรับ”ห่า คนนะไม่ใช่หมา ฮ่า ๆ
   “งั้นก็โอเค ใจมากลูกเพ่ จุ๊บ ๆ”
   “แค่นี้”เปิดยิ้ม ดึงเสื้อเปิดหัวไหล่ ทำหน้ายั่วใส่พี่ฟ้า
   “ของดี มีไว้โชว์อย่างเดียว คิกคิกคิก”พี่ฟ้าดึงเสื้อผมลง
   “อยากโชว์มันต้องใจถึง ๆ นี่มันต้องแบบนี้ เอาลงมาอีก”
   “เฮ้ยพี่! เสื้อยืดหมด”อันนี้ไม่อยากเล่นละ รักเสื้อยิ่งชีพครับ ถึงจะเป็นแค่เสื้อยืดแต่ก็ราคาหลายพันอยู่นะครับ
   “โห พี่...”คอย้วยเลยอ่ะ พี่ฟ้าแม่งหัวเราะใหญ่เลย สัส กวนตีน
   “มันเก่าแล้วอ่ะ ตัวนี้หลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ มันก็ย้วยตามสภาพ ไม่ใช่ว่าพี่ทำสักหน่อย”
   “ตัวนี้เพิ่งจะซื้อ”ตีแก้มคนตัวโต ผมจับเสื้อให้เข้ารูป ไอ้พี่มันก็ลูบตรงหัวนม
   “หื้อ”รีบหดตัวหนี พี่ฟ้ายังไม่ยอม
   “อยากกินนม...”
   “อื้อหือ”หน้าหื่นสัส จะมีใครรู้ไหมว่านายฟ้าที่ทุกคนในไร่บอกว่าดุและน่ากลัว จะมีมุมแบบนี้อยู่เหมือนกัน พี่ฟ้าบี้ใหญ่เลย ผมปัดมือออก
   “นิสัยว่ะ เดี๋ยวจะโดน”
   “ขอกินหน่อยไม่ได้เหรอ หวง?”
   “หึหึหึ”จ้องหน้าพี่ฟ้า กอดพี่มันแน่นก่อนจะเดินหนี
   “แยม!! อย่าหนีดิวะ แยม!!”ปล่อยให้เป็นบ้าไปอยู่แบบนั้นแหละ ไอ้หื่นเอ้ย
   
   วันต่อมาพี่ติณฑ์กับมะนาวหาที่เที่ยวอยากพารูนกับเลม่อนไปเที่ยวฮะ ผมกับพี่ฟ้าจึงสบาย ไม่ต้องห่วงเจ้ารูน แถมพี่ฟ้าให้เงินเงินขนมไอ้รูนไปอีก 3000
   “พี่รูนจะเอาไปทำอะไรเหรอ”เลม่อนเกาะแขนถาม
   “พี่จะเก็บไว้ซื้อของให้ม่อนไง”คำตอบที่ทำให้ม่อนยิ้มออก
   “ก็ได้”ม่อนเอาหัวถูไหล่พี่ชาย
   “ไม่ต้องตามใจเลยรูน แด๊ดดี๊บอกแล้วไงว่าต้องทำความดีก่อนถึงจะได้ของ มันก็ต้องตามนั้นกับทุกคนด้วย”พี่ติณฑ์ดักคอ
   “ม่อนทำแล้ว ม่อนรักพี่รูนนะ ม่อนใจดีกับพี่รูน”
   “อื้อ”
   “เมื่อคืนม่อนแบ่งนิทานให้พี่รูนด้วย ให้พี่รูนนอนด้วย”
   “อื้อ”รูนมันพยักหน้าอย่างเดียว
   “เหอ ๆ ยังไงดีคู่นี้”ไอ้นาวแซว ทำเอารูนมันยิ้มเขิน พี่ฟ้าส่ายหัว
   “เด็ก ๆ ดีต่อกันก็ดีแล้ว รูนก็เก็บไว้ส่วนหนึ่งด้วยนะครับ โตแล้วใช้เงินให้เป็น”
   “ครับ รูนจะเก็บไว้...ที่เหลือพอใช้รูนจะซื้อของให้ม่อน”
   “แล้วไม่ซื้อให้พี่เหรอ?”ผมถาม
   “พี่โรลมีแฟนซื้อให้แล้วนี่นา จะมาเอาของน้องทำไม”
   “เออออออ”ไอ้นาวหัวเราะร่วน ผมบึนปากใส่มัน ไอ้น้องเวร
   “วันนี้ไปทำธุระกันทั้งวันใช่ไหมฟ้า”
   “ครับพี่ติณฑ์ อาจจะกลับค่ำยังไงฝากรูนไว้ด้วยนะครับ”
   “ได้เลยตามสบาย วันนี้ได้เที่ยวสนุกสมใจแน่ วันเสาร์เช้าต้องไปส่งม่อน จะให้เจ้ารูนกลับพร้อมพี่เลยรึเปล่าละ”
   “กลับฮะ ผมกับแยมคงทำธุระกันอีกหลายวัน”ไอ้นาวมองผมแล้วยิ้มแบบกวน ๆ
   “โอเค”คุยกันเสร็จแล้ว ทั้งสี่คนก็รีบออกจากบ้าน เห็นว่าจะไปสวนสนุกก่อน แล้วค่อยพาไปเที่ยวห้าง ซื้อของช็อปปิ้ง ส่วนผมกับพี่ฟ้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วออกจากบ้านเช่นกัน
   คุณชายเป็นคนขับรถ แต่ก่อนออกรถยังนั่งดูเอกสารที่ต้องใช้
   “แยม”
   “หืม ช่วยจับเหรอ”
   “เปล่าครับ วันนี้ไปพี่จะพาแยมไปทำพาสปอร์ตนะครับ”
   “หืม!?”
   “ลักพาตัวแยมไปขายต่างประเทศดีกว่า”พี่ฟ้าหัวเราะ
   “อย่าตลกพี่...”ผมขมวดคิ้วทำหน้าไม่เข้าใจ
   “พอดีมีงานติดพัน แยมอยากไปกับฟ้าไหม”
   “ไปที่ไหน เมื่อไหร่ แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมก่อนหน้านี้”ผมถามรัว พี่ฟ้ายิ้มทำตากลอกไปมา
   “ฟ้า...”
   “ไปกับฟ้านะ”
   “ไม่ไป ถ้าพี่ไม่บอกรายละเอียดผมมาก่อน ให้ตายเถอะ...พี่ไม่บอกอะไรผมสักอย่าง”พี่ฟ้าเลื่อนมือมาจับมือผม ก่อนจะยกขึ้นมาจูบ ผมได้ทีหยิกแก้มคนหน้ามึน
   “โอ๊ย ๆ ๆ แยม”
   “บอกมา”
   “ปล่อยพี่ก่อน โอ๊ย บอกแล้ว โอ๊ยยย บอกแล้ว ๆ”
   “บอกมาสิ”
   “คือว่า...วันเกิดแยมที่ผ่านมา พี่ไม่ได้หยุดงานให้แถมไม่มีของขวัญให้อีก งานรับปริญญาพี่ก็ไม่ได้ไป ตอนอยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยพาแยมไปไหน พี่เลยกะจะรวบยอด...”คนตัวหยิบเอกสารอะไรไม่รู้มาวาง มันคือตั๋วเครื่องบินไปกลับ...กรุงเทพฯ กับ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมผงะ
   “อยากเซอร์ไพรส์แต่ว่าเมียมือหนัก ทีแรกจะอุบไว้ก่อน โธ่เอ้ย! ต้องบอกจนได้”
   ผมอ่านเอกสารอย่างละเอียด คือไอ้พวกนี้มันก็วางบนโต๊ะในห้องทำงานของมันทุกวันอ่ะนะ แต่ผมไม่เคยสะกิดใจหยิบมาอ่าน มิน่า...หลายวันมานี่พี่ฟ้ามันนอนดึกตลอด แถมกลับบ้านมายังนั่งขลุกอยู่กับคอมพิวเตอร์ หรือบางทีก็ไอแพด ดูนี่เองหรอกเหรอ
   “ดีใจจนเนื้อเต้นแล้วเนี่ย จริงไหม?”
   “ฮ่า ๆ ขนาดนี้แล้วยังบอกว่าไม่จริงเหรอ...”คนตัวโตเริ่มขับรถ ผมก็นั่งอ่านเอกสาร น้ำตาลูกผู้ชายมันปริ่มออกมาทางหางตาเว้ย เห็นพี่มันทำแต่งานไม่คิดว่าจะใส่ใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
   “ทำไมเงียบไปละ ไม่ชอบเหรอ”พี่ฟ้าสะกิดหน้าขา ผมหันหนีไปอีกทาง ยกมือปาดน้ำตา ไอ้เหี้ยคือมันแบบว่าซึ้งว่ะ
   “แยม เป็นอะไรไปทำไมเงียบไปละ ไม่ชอบเหรอ”น้ำเสียงอีกคนฟังดูร้อนรนจนผมต้องรีบบอก
   “เปล่า ชอบมาก...ขอบคุณนะ”พูดได้แค่นั้นก็ต้องหันหน้าหนี คือกูแม่งแบบหัวใจพองโตกับพี่ฟ้าขนาดนี้ได้ไงวะเนี่ย ผู้ชายข้าง ๆ คนนี้แม่งทำจิตใจกูสั่นไหวได้มากจริง ๆ
   “อ่อ พี่ลืมบอก...อันนี้คือสุขสันต์วันวาเลนไทน์ด้วยนะครับ”ผมขำพรืดออกมา
   “ปีใหม่ด้วยมะ”
   “ปีใหม่ด้วย ฮ่า ๆ ทุกเทศกาลเลย...”
   “โห ทริปเดียวเหมาทุกเทศกาลแบบนี้ ทีหลังไปใกล้ ๆ พอนะ”พี่ฟ้ายิ้มหน้าบาน
   “เอาไว้จะหาทางไปที่ที่แยมอยากไปให้ได้ทุกปีนะ พี่รู้ว่าแยมชอบเที่ยว...”
   “อื้อ”
   “สามีทำดีไหมครับ”ผมหัวเราะ
   “เออ พี่แม่งโคตรเจ๋ง”
   “ใช้ภาษาเถื่อนกับพี่อีกแล้ว”
   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วนี่จะไปแล้ว...ผมต้องเตรียมอะไร ทำยังไงมั่งละ?”จิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นั่งรถมาทำพาสปอร์ตก็กังวล คุยกับพี่ฟ้าตลอดว่าต้องใช้เอกสารอะไรบ้าง แล้วจะไปเที่ยวที่ไหน ทำตัวยังไง



---------------------------------------------------------------------------------------------------------
นาน ๆ ทีจะกลับมาลง คู่นี้เป็นพิเศษคู่ฟ้าแยมนะคะ เขียนไว้ตั้งแต่วันที่ 5/02/60

คู่นี้หวานน้อยแต่อร่อยมาก คิคิคิคิ ฝากไว้ในอ้อมใจด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

ชินเอง

 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 15-02-2017 10:44:18

มาเรื่อยๆดีต่อใจ
เราหลงรักโรลแล้วสิ
ขอเหอะ 5555
โรลน่ารักอ่า
เป็นพี่ฟ้านี่.....

#ฟ้าโรลfc

ไปอ่านอีกรอบก่อนนะคะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: Vanillaเปรี้ยว ที่ 15-02-2017 11:12:13

จะกี่พันกี่ล้านครั้งก็บอกเลยว่า อยากได้พี่ฟ้าเป็นสามี ว่าไปไหนกัน ประเทศไรหรอ ม่อนนี่พอเจอรูนแต๋วแตกเลยนะลูก โตขึ้นเสร็จรูนแน่ๆ เตรัยมสินสอดไว้ด้วยนะแยม น้องแกได้เมียแน่ๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 15-02-2017 12:15:55

คิดถึงคู่นี้ คิดถคิดถึงแยมโรล :กอด1: :man1:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: karashi ที่ 15-02-2017 15:42:02

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 16-02-2017 01:59:01

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: janny_j ที่ 16-02-2017 08:13:00

  :mew1:พี่ฟ้า เห็นเฉยๆ แอบหวานนะเนี่ย คิดถึง พี่พุท น้องเจ ตินท์นาว และทุกคนเลย

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: himoru ที่ 08-03-2017 10:00:50

อยากตามเกาะปีกเครื่องบินตามฟ้าโรลไป แอร๊ยยยยยย
อยากให้โรลไปงอนพี่ฟ้าที่ต่างแดน 555
พี่ฟ้านี่โรแมนติกเงียบนะหนิ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-03-2017 00:33:16

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 14-05-2017 01:27:17

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 16-05-2017 18:56:08

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: bojaemyboo ที่ 10-08-2017 21:29:43

มะนาวน่ารัก น่าหยิก น่ากอดมากกก แต่บางครั้งก็น่าตี แต่บางครั้งเราอยู่ทีมมะนาวนะ :katai3:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-08-2017 19:09:18

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 20-02-2018 20:58:16

 :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 25-03-2018 22:56:20

ตามมาจากแทนธาร อบอุ่นจริงๆ

หัวข้อ: Re: [ Will You Be Mine ♥♥♥ คุณครับ...ผมรักมาก ] ตอนที่ Specialแยม 14/02/60 P.17
เริ่มหัวข้อโดย: MOCIMOCI ที่ 04-06-2018 20:13:03

เรื่องนี้นายเอกดื้อไปไหน แต่พระเอกนี่เราไม่อินความรักอะ พระเอกขี้แกล้ง คือแกล้งได้นะแต่มันควรกลั่นกลองด้วยดิว่าไรควรแกล้งอะไรควรพูด สงสารนายเอกมาก อารมณ์ร้ายเกินไปเอะอะ ตะวาดตะคอก แกล้งไม่ไผหาคนเก่าบ้างคือแบบ.. อยากให้จบแบดเอนเหลือเกินทนอยู่ได้ไงไม่รู้ :serius2: