10
เที่ยง
“ ทานข้าวกลางวันครับ ”
“ ขอบใจ..วางไว้ตรงนั้นแหละ ”
“ ไม่ได้..เดี่ยวคุนก็ไม่ทาน... ”
“ เหอะ นา บอกว่าจะกินก็กิน สิ้ ”
“ ...... ”
“แล้วนายทานรัย...ไปทานก่อนก็ได้นะ ”
“ เรียบร้อย แล้วครับ ” มิวดูแลหินเพลินจนลืมทานข้าวเช้าเสียด้วยซ้ำ แต่จำใจโกหกออกไป
“ อืม... ”
“ ทานข้าวเสร็จ เดี่ยวหมอกายภาพจะมา ครับ ”
“ แล้วไง... ”
“ คุนก็ ต้องทำตามที่เขาสั่งนะสิ้ ถ้าอยากหาย ”
“ ทำไมชั้นต้องทำตามที่เขาสั่งด้วย เป็นใครมาจากไหน ”
“ คุนไม่อยาก กลับไปคืนดีกะคุนมาหรอ...”
“ อยากสิ้...”
“ อยากก็ต้องหาย คุนไม่อายหรอเวลาที่ จะเดินเคียงข้างคุนมาน่ะ เชื่อผม...ตอนนี้มันเพิ่งเป็นมันเริ่มต้นต้องหายได้แน่ๆ ”
“ ชั้น มันคน พิการ ไม่มีใครต้องการแล้วใช่ไหม.. ”
“ อย่าลืมสิ้..ว่าคุน เป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ที่ผมบอกผมเตือนคุนก็ไม่ฟังเอาแต่โทษคนอื่นไม่ทาตัวเอง ”
“ นี่นาย...ว่าชั้นหรอ ”
“ ใช่...ผมบอกไว้เลยนะว่าที่ผมทำทั้งหมดไม่ได้เพื่อคุน..เพื่อ ผู้หญิงแก่ๆคนนึงที่รักลูกรักหลานมากกว่าชีวิตของตนเอง ทั้งๆที่หลานมันก็ไม่รักชีวิตของตัวเองซะด้วยซ้ำ เอาเป็นว่า คุนจะหายไม่หายมันก็ขึ้นอยู่กับตัวคุนเอง...ไม่มีอะไรที่จะทำร้ายคุนนอกจากตัวคุนเอง... ” หินสะอึกกับคำพูดของมิว ที่เวลานี้ ชักจะพูดถูกทุกคำ
“........ ”
“ เถียงไม่ออกอะเดะ...เอาเป็นว่าทานข้าวทานยาซะ ” หิน มองจานกับข้าวที่ วางตรงหน้ก่อนจะจัดการอย่างรวดเร็วในใจเขาคิดว่า เขาต้องหายให้ได้เพื่อ คุนที่เขารัก
ในครัว
มิวยกถาดกับข้าวออกมา ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความวิตกบางอย่าง
“ วู้.....คุนหินทานหมด เลยหรือคะพี่มิว เก่งจิง.. ”
“ โหห.....นู๋มิว ทำได้ไงลูก เก่งจิงๆพ่อคุ๊นนน ” ป้าอ่อนแสร้งพูดด้วยน้ำหวาน แต่ข้างใน ร้อนรุ่มไปด้วยเพลิงแค้น
หี้ยยยยยยย...หมั่นไส้ยิ่งนัก ไอ้มิว ทีกุ นะพะเนาพะนอ สารพัดกับโดนไล่ ที อีเด็กเปรตคนนี้ กับ ให้มันอยู่ด้วย คุนหินนะคุนหินเสียแรงที่เลี้ยงแต่อ้อนแต่ออก..........หี้ยยย แค้นนน
“ ก็มีเทคนิคดีๆอะครับ...สนใจปะ ”มิวมองหน้าป้าอ่อนแวบนึงก่อนจะพูดขึ้น
“ ไม่หรอกจ้า หนูมิว เก๊งเก่ง ไม่มีใครเลียนแบบได้ดอก ”
“ หรอครับ...แล้วอย่าลืมทำตามที่ป้าบอกไว้ด้วยนะครับ ”
“อะไร หรือ คะ พอดีป้านึกไม่ออก ”
“ เอ้า...ก็ป้าบอกว่า จะหยุดร้ายใส่ผมไงเล่าแค่นี้ ลืมไปแล้วหรือครับ ฮ่าๆ ”
“ อ่อหรือคะ...ป้าก็ไม่ได้ร้ายใส่หนู นี่จะ..แหม๋ หยอกคนแกแรงนะเรา กิกิ ”
“หรออออออออออ.....จ๊ะป้า ขนาดพี่มิวเกือบปางตายนี่นะ ”
“ หุบปากไปเลยนะ นังอุ”
“ เวลายังเปลี่ยนไป...นับประสาอะไรกับใจคนต้องมีการเปลี่ยนแปลงมั้งสิ้...เดี่ยวป้าจะไปรับใช้คุนท่านละ...อยากทานอะไรก็ทานเลยนะลูกกก..โถ่ พ่อยอดขมองอิ่มของป้า ” ว่าแล้วป้าอ่อนก็เดินออกไป
..........หี้ยยย กุจะทำอย่างไงดี ที่จะเฉดหัวมึงออกจากบ้านหลังนี้ ชักจะมากเกินไปแล้วนะมึง .....ไม่มีใครที่จะมาแทนที่ คนโปรดของกุได้หรอก อิมิว...หี้ยยย
ป้าอ่อนนึกในใจอย่างโกรธแค้น หล่อนยอมรับว่า ตั้งแต่รู้สึกว่ามิวมาอยู่ที่นี่แล้วเป็นที่รักของทุกคน ทำให้ในใจ ป้าอ่อนได้แผดเผาเพลิงแค้น ความอิจฉาริษยา ในใจป้าอ่อนมากขึ้นเป็นเท่าทวี
“ อะพี่มิวทานข้าวจ๊ะ..ช่วงนี้ดู ซูบไปเยอะนะ...แล้ว โรคกระเพราะพี่หายยังจ๊ะ ”
“โรคนี้มันไม่หายหรอก... ถ้าทานข้าวตรงเวลา ก็ไม่มีไรมาก แต่ท่าไม่ทานก็เป๋นแบบนี้เห็นวันนั้นแหละ ” อุไรจำได้ดี ว่าอาการมิวหนักจนถึงขั้น ทานอะไรเข้าไปก็อาเจียนหมดเลย แถมอ๊วกเป็นเลือดด้วย เนื่องจากวันนั้น ทั้งหินและป้าอ่อนไม่ยอมให้มิวทานข้าวเนื่องจากงานไม่เสร็จ หล่อนสงสารมิวจับใจ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากเลย เพราะ สถานภาพอุไรเองก็ไม่ต่างจากมิวนัก คือคนใช้ไม่สามารถมีสิทธิ์มีเสียงอะไรได้เลย
“ นายพู มาบอกว่าไม่ค่อยได้เจอพี่เลย ฝากบอกคิดถึง...แต่อุ บอกว่าพี่มิวทำงานอะคะ ”
“ อ่าคร้าบบ..ฝากบอกเขาด้วยว่า เดี่ยวพี่จะแวบๆไปนะ.. ”
“ จ๊ะ..พี่มิว ” อุไรกับมิวทานข้าวด้วยกันอย่างอร่อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ของตน
ดึก
มิว ได้รับคำสั่งจากป้าอ่อนให้เอา นมอุ่นมาให้หินทาน ก่อนจะเดินไปปิดม่านที่หน้าต่างนึก ถึงบ้านอีกแล้ว
มาอยู่ที่นี้ก็ร่วมสามเดือนแล้ว... แม่กับยายจะเป็นอย่างไรน้อ...คิดถึงจังเลย อยากกลับบ้าน จัง...อยากไปนอนตักยายให้ยายเล่นหัวให้จังเลย คงจะดีมิใช้น้อยย มิวเม่ลอยออกลอดหน้าต่างดู พระจันทร์ ยิ้มยามค่ำคืน...แม้แต่ดวงจันทร์ยังยิ้มให้เขาสู้ต่อไป แม้จะ ยืนท้าลม มาเนิ่นนาน แต่ ตัวเขาเองเพิ่งจะเจอเรื่องแบบนี้แค่สามเดือนจะยอมแพ้ ได้อย่างไรกัน...ลองดูสักตั้ง ครั้งนี้ เขาจะใช่ความดีพิสูจน์ให้เห็นว่าความดี สามารถเปลี่ยนใจคนได้ อย่างน้อยก็ป้าอ่อนแล้วละอีกคนที่ เริ่ม พูดดีกับมิว เหลือแต่นายหิน แม้ไม่ต้องรอความจริงเปิดเผย ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นไหม แต่ เขา จะทำให้หิน รู้ และได้เห็นว่า คนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนเลว มันก็ไม่จำเป็นต้องเลวตลอดไป
“ คิดอะไรอยู่น่ะ... ”หินถามออกไปเมื่อสังเกตว่ามิวยืนอยู่ริมหน้าต่างมากเกินไปแล้ว
“ คิดถึงบ้าน.. ” หัวใจหินกระตุกวูบ...ในใจคิดว่า เมื่อวันนนั้นวันที่ มิว สารภาพบาปกับดินแล้ว กลับบ้าน ตัวหินเอง คงเหงาน่าดูที่ไม่มีใครให้คอยกลั่นแกล้งคอยจับผิด คอยระบายอารมณ์ยามโมโหจากที่อื่นมาอีกแล้ว ...แต่...ในใจลึกๆ ของหินนั้น มีความรู้สึกต่างจากที่แสดงออก แม้ว่าจะรู้จักกันไม่กี่เดือน แต่หินก็เริ่มมีความรู้สึกดีดี กับมิวมากขึ้นโดยเพราะ การดูแลเอาใจใส่ยาม ยายถูกงูกัด และยามเขาเจ็บ มาแล้วถึงสองสามครั้ง ต่างจากคู่หมั้น เขาแม้เทอจะดีแสนดี แต่ เทอก็ถือตัวเองเป็นที่ตั้ง บทจะดื้อก็ไม่ยอมฟังใครเลย
“ มาก ไหม ” หินพูดเบาๆออกไปในใจ อยากให้มิวคิดถึง บ้านน้อยกว่าคิดถึงเขา เพราะอะไร หินเองก็ไม่ทราบเหตุผลเช่นกัน
“ ยังต้องถามอีกหรอ ผมจากบ้านมา หลายเดือนแล้วหนิ ”มิวใช่สายตาเชิงอ้อนวอนว่า เขาเองอยากกลับบ้านใจแทบขาด แต่หินเองก็แสร้งที่จะไม่รับรู้และเปลี่ยนเรื่องใหม่เพราะกลัว กลัวอะไร ซึ่งในใจหินเองก็หาคำตอบมิได้เช่นกัน
“ หรอ...แล้วนายอยู่กับใคร หมายถึงที่บ้านน่ะ... ” หินเองยอมรับว่า เขาแทบจะไม่รู้ข้อมูลส่วนตัวของอีกฝ่ายเลยหรืออาจเป็นเพราะเขา ปิดหูปิดตาที่จะรับรู้ นอกจากความแค้นที่หิน มอบให้เขาเองก็ไม่ได้สนใจมิวเท่าใดนักในตอนแรกๆ
“ อย่า รู้เลย..รู้ไปก็ไม่ช่วยให้ คุน กลับมาเดินได้อีกหรอก ”หินสะอึก กับคำพูดของมิว.. ดีเหมือนกัน..เขาจะไม่ได้รู้สึกผิดไปมากกว่านี้
“ แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง คุนหมอทำกายภาพบำบัดให้คุนน่ะ ”
“ ก้ดี แต่ชั้นไม่ชอบ...หมอ มองชั้นแปลกๆ ”หินเองก็รู้ว่าคนที่เรียนสายนี้ถ้าเป็น ผช. ก็ไม่ใช่ชายแท้ๆหรอก
“ 555 กลัวหวั่นไหวอะเดะ ”
“บ้าหรอ.....ชั้นเกลียดตุ้ดจะตายนายก็รู้ ..ชั้นบอกให้ยายไม่ต้องส่งมาแล้ว ” แน่ใจนะว่าเกลียด
“ เอ้า..ทำไมละ ”
“ ก็เพราะชั้นมีนาย...นายต้องทำหน้าที่ แทน..เข้าใจ๊ ”
“ โหหห...เรื่องไร ..ไม่ใช่ญาติสักหน่อย..ทำไมผมต้องทำ ”
“ แต่ ชั้นเป็นเจ้านาย..ชั้นมีหน้าที่สั่ง ”
“ แต่ผม..ทำไปก็ไม่ได้เงิน ผมจะทำทำไม เหนื่อยฟรีๆ ”หินสะอึก...คนตรงหน้านี่ ได้เงินจากน้องเขายังไม่พออีกหรอ แค่ช่วยนิดช่วยหน่อยจะเป็นไรไป เชอะ
“ ต้องการเท่าไหร่ ชั้นจะจ้างได้..สามหมื่นพอไหม ”
“ ผมไม่ได้เรียนสายนี้...เกิดทำไรพลาดไป คุนเจ็บหนักกว่าเดิม จะว่าไง ”
“ ไม่ได้เรียนก็ไม่ได้แปลว่า...จะทำไม่ได้นี่...พรุ่งนี้ หมอ จะมาสอนให้นายทำทุกอย่าง เหลือแค่นายเองจะ นำมาปรับใช้กับชั้น...ถือสะว่าไถ่โทษ ที่ นายเคยทำไว้กับน้องชายชั้นก็แล้วกัน”
“ คุนนี่..มัน ”
“ ออกไปได้แล้ว ชั้นจะนอน...เอะ หรือว่าอยากนอนกับชั้นก็มาเลย ชั้นพร้อม ”หินมองเหนือตัวมิวอย่างกระหายเขาเปลี่ยนเรื่องมาอยู่ที่เรื่อใต้สะดืออย่างเร็วกว่าที่คิด
“ บ้า... ”มิวพูดเสร็จก่อนจะเดิน ออกไป ส้ราง เสียงหัวให้กับหินก่อนนอนยิ่งนัก
“ 55555....งอลได้น่ารักชะมัด ” น่ารัก ...เขาพูดคำนี้ได้ไง...ต่อไปนี้เขาจะไม่พูดแบบนี้อีก คนที่ทำให้น้องชายเขาเป็นแบบนี้เจอแค่นี้ยังน้อยไป หินรีบหา เหตุผลด้านลบมาแย้ง เมื่อในใจตัวเองเริ่มรู้สึกดีกับมิวแล้ว
ติดตามตอนต่อไปครับ
เม้นเยอะๆๆหน่อยนะครับ
ปล. ช่วยทำการบ้านหน่อยครับ พอดี จะเอาไปส่งอาจารย์ ในหัวข้อ วรรณกรรมออนไลน์
อยากทราบว่าทำไมถึงชอบอ่านนิยายเรื่องนี้เพราะเหตุใดครับ อิอิ
หัวข้อ: // แ ค้ น เ ส น่ ห า // Drama [03/12/2555] P.59 จากนี้จนนิรันตร์...จบแล้วนะ :) (อ่าน 513138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก