บทบาทที่13
"ซิน ดีขึ้นเยอะเเล้วนี่ อีกไม่นานก็คงได้กลับบ้านเเล้ว"หลิงพูดเสร็จหลังจากการตรวจร่างกาย
"ซินไม่อยากกลับบ้านซินเบื่อ"
"เฮ้อซิน เป็นอะไรอีกละเนี่ย"หลิงทำหน้าหนักใจ สองวันมานี่ทรายเเทบไม่เข้ามาดูผมเลย ผมต้องการที่จะเค้นเอาความจริงจากทราย เเต่มันก็ไม่มีจังหวะจะถามเลย เพราะเเม่ที่เอาเเต่บ่นอะไรอยู่ก็ไม่รู้จนผมรู้สึกรำคาญ
"ไม่รู้สิหลิง ตอนนี้ซินรู้สึกว่ามันโหวงๆชอบกล"หลิงเดินเข้ามาเเละกุมมือผม
"ซิน อย่าคิดมากสิ เดี๋ยวถ้าซินหายดีเดี๋ยวเราไปเที่ยวกันนะ เผื่อซินจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างนะ"
"ขอบใจนะหลิง"หลิงยิ้ม ผมเพียงได้เเค่ยิ้มน้อยๆให้กับเธอเท่านั้น ผมรู้สึกว่าร่างกายเเละความคิดมันปั่นป่วน อยากรู้ในสิ่งที่ไม่ได้รู้ อยากเห็นในสิงที่พวกเขาเห็นเเละกำลังทำ
ทรายมีบางอย่างปกปิดผม เธอจึงไม่อยู่กับผมตามลำพัง เพราะเธอคงรู้ว่าผมต้องซักถามเเน่ๆ เธอจึงมาดูผมเฉพาะเวลาที่เเม่อยู่เท่านั้น ส่วนพี่ไนท์พี่เขากำลังทำอะไรผมไม่รู้ เเต่ว่ามันอาจจะเกี่ยวกับผมเเน่ๆ รู้สึกโกรธพวกเขาขึ้นมาเหมือนกัน อยากให้ผมเป็นเด็กๆใช่ไหมที่ไม่ต้องทำหรือรับรู้อะไรเลย เอาสิไอ้ซินคนนี้มันก็ดื้อเป็นเหมือนกัน จะทำให้ปั่นป่วนกันไปหมดเลยคอยดูสิ
"ซิน คิดอะไรน่ะยิ้มซะน่ากลัว"ผมหันไปยิ้มให้หลิงเเละทำหน้าให้ปกติ
"เปล่าคิดจ้ะ"
..........................
ผมออกจากโรงพยาบาลเเละกลับมาพักต่อที่บ้าน หลิงบอกว่าเธอจะหาวันหยุดเเละจะโทรติดต่อหาผมอีกที ผมนอนอยู่ในห้องคนเดียวทั้งวัน มีแม่เข้ามาดูผมบ้างเป็นครั้งคราว ตัวเองรู้สึกเหงา เลยนึกคิดถึงเพื่อนๆขึ้นมา โทรหาพวกมันบ้างก็ดี
"ไอ้ซิน ไปตายห่าที่ไหนพวกกูคิดถึงมึงใจจะขาด" ไอ้บิวสาวห้าวเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมกรอกเสียงตามสายทันทีที่ผมโทรติด
"ไอ้บิวกูคิดถึงมึงวะ"ผมยิ้ม
"มึงไม่ต้องมาพูดเลย กูโทรไปหามึง โทรหาก็ไม่ค่อยจะติด พอโทรติดใครก็รับก็ไม่รู้เสียงดุจนกูไม่กล้าโทรหามึงเนี่ย"ผมงงนิดหน่อย
"มึงโทรผิดหรือเปล่า โทรศัพท์กูเเล้วใครจะรับวะ"
"ไม่รู้ รู้เเต่ว่าตอนนี้มึงอยู่ไหน"
"อยู่บ้าน พวกมึงมาหากูหน่อยดิ่กูไม่สบายอ่ะ คิดถึงพวกมึงด้วย"
"เออ พวกกูจะรีบเเจ้นไปหามึงเลย เเล้วมึงก็ต้องบอกพวกกูด้วยว่ามึงหายไปไหนมาเป็นอาทิตย์ๆเเบบนี้" ผมหัวเราะ จากนั้นก็วางสาย ไม่เเปลกใจเลยที่พวกมันจะคิดถึงผม เเค่ไม่กี่อาทิตย์ที่ผมหายไป เพราะทุกๆวัน ผมมักจะไปทำกิจกรรมกับพวกมันทุกวัน จนเป็นเรื่องปกติไปเเล้ว เเละผมหายไปแบบนี้พวกมันเองก็คงแปลกใจอยู่ไม่น้อย ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน รู้สึกเจ็บจี๊ดที่แผลขึ้นมาลืมไปว่าตัวเองยังไม่หายดีนัก ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลน่าเสียดายที่ผมไม่เจอหมอเทียน มันมีอะไรบางอย่างที่ผมอยากจะบอกเขา เเต่ผมยังนึกไม่ออกว่าเรื่องอะไรมันเกี่ยวกับความฝันตอนที่ผมยังหลับอยู่
..................
ผมลงมาข้างล่างเพื่อที่จะมานั่งรอเพื่อนที่ห้องนั่งเล่น พอเเม่เห็นก็โดนโวยหาว่าไม่ยอมพักผ่อน ทั้งๆที่ผมพักจนไม่รู้ว่าจะพักยังไงเเล้ว ไม่นานพวกบิวก็มาถึง พอมันเห็นสภาพของผมมันก็ตกใจฮือกันใหญ่
"ไอ้ซินทำไมมึงซีดเเบบนี้วะ"ไอ้เสกทักเเละกำลังสำรวจตัวผม
"นั่นดิไม่เจอไม่กี่อาทิตย์ เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน"ไอ้เก่งสมทบ
"แล้วตกลงมึงไปไหนมาวะ"ไอ้บิวถามอีก
"แอบไปทำวีรกรรมเเล้วไม่บอกพวกกูใช่ไหมเนี๊ยะ" ไอ้นุ้ยพูด ตกลงมันจะเปิดโอกาศให้ผมพูดไหม
"พวกมึงเจอหน้ากูก็ถามใส่กูเป็นชุดกันเลยนะ"ผมพูดงอลๆ
"ก็มึงทำตัวน่าสงสัย"ไอ้บิวกอดอกพูด
"ก็ไม่ได้ทำอะไรมาหรอกเเค่ไปเที่ยวมา"ผมพูด
"เที่ยวไหนวะ ไม่ชวนไอ้นี่ลืมเพื่อนนะ"ไอ้เก่งทำหน้าตูม
"มึงรู้ป้ะพวกกูมาหามึง เเต่ก็ไม่เจอมึง เเต่ก็ไม่กล้าถามเเม่มึง กูเห็นตำรวจมาเฝ้าบ้านมึงด้วยวะ มันเกิดอะไรขึ้นวะ"ไอ้เสกทำหน้าสงสัย ผมเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ตำรวจ? ตำรวจที่ไหนวะ"ผมถามมันกลับ
"เอ๊าบ้านมึงเเท้ๆ เมื่อวันก่อนพวกกูก็มา เเต่พวกกูเเอบมาส่องบ้านมึงเฉยๆกูเห็นตำรวจมาป้วนเปี้ยนโครตบ่อยกูนึกว่าบ้านมึงมีเรื่องซะอีก" ผมนิ่ง พวกมันดูจะอือออตามๆกัน ส่วนผมได้เเต่นั่งงงปนสงสัย
"สงสัยเขามาดูลาดลาวมั้ง คงจะกลัวพวกโจรปล้นบ้านนะ"ผมออกความคิดให้ไอ้พวกนี้หายสงสัย เเต่ผมก็เก็บเรื่องนี้เอาไว้ในใจว่าทำไม
"หรอวะ เเต่มันถี่มากจนน่ากลัวเลยว่ะ มึงรู้ไหมพวกกูเกือบโดนเรียกเเล้วไหมล่ะดีนะ ที่เเก้ตัวทัน เลยไม่ได้โดนรวมว่าเป็นคนร้าย"ไอ้บิวทำหน้าเเหยๆ
"เเล้ววันนี้พวกมึงจะทำอะไรกันป้ะ กูเบื่อๆอยู่พอดี"ผมถามเพื่อนๆ
"ว่าจะไปจตุจักรกันไปป่าวหาจ๊อบทำว่างๆว่ะ"ไอ้ยุ้ยเสนอ
"ไปดิ่กูก็อยากไป"ผมพูดเสร็จก็ลุกเดินขึ้นห้อง หยิบอุปกรณ์วาดภาพ จากนั้นก็ลงมาข้างล่าง
"ซินจะไปไหนกันลูก"แม่ทำหน้าตาตกใจ
"จะไปจตุจักรเเม่"ผมไม่รอให้แม่บ่น รีบเดินหนีเเม่เเล้วลากเพื่อนๆออกจากบ้านทันที เเม่ตะโกนเรียกให้กลับบ้าน เเต่ผมไม่กลับเพื่อนๆดูงงๆ ว่าทำไมแม่ผมถึงไม่ให้ผมไปไหน เเถมเเม่คงจะโกรธน่าดู
"จะดีหรอวะเดี๋ยวเเม่มึงก็ห่วง"ไอ้นุ้ยถาม
"ช่างเถอะ นานๆกูจะได้ออกไปไหนบ้าง อยู่บ้านกูก็เบื่อเเม่กูโกรธไม่นานหรอก"ผมพูดเสร็จก็โบกรถเเท๊กซี่เเละอัดพวกผมห้าคนเข้าไปในรถเเละบอกจุดหมายปลายทางทันที
"ตั้งเเต่มึงไม่อยู่พวกกูเปิดร้านมีเเต่ลูกค้าถามหามึงทั้งนั้นเลยว่ะ"ไอ้เสกพูดด้วยความอึดอัดที่มีไอ้เก่งนั่งทับ
"หรอวะ "ผมหันไปคุยกับพวกมันโชคดีที่ผมนั่งหน้าเเละไม่ได้ไปอัดกับพวกมันข้างหลังไม่งั้นเเผลระบมเเน่
พอมาถึงจตุจักรไอ้เสกก็เปิดร้านตอนนี้มันก็บ่ายกว่าๆเเล้ว คนกำลังเดินพลุกพล่านเลย ผมนั่งพักเพราะรู้สึกเวียนๆหัว
"ไอ้ซินไหวป่าววะหน้าซีดเลยมึง"ไอ้เก่งถามด้วยความเป็นห่วง
"อืมไม่เป็นไรวะสบายๆ"
ไอ้เก่งมันเปิดร้านเสื้อผ้าครับ เเต่มันเพ้นเสื้อเองพวกผมก็มาช่วยมันเวลาที่ว่างๆกันมาช่วยมันเพ้นเสื้อยืดหรือไม่ก็รับวาดภาพเหมือน เวลามาเปิดร้านกับพวกมันผมสนุกดีเหมือนกันเวลาที่คุยเล่นกับลูกค้าหรือหยอกล้อกันกับเพื่อนๆ มันเหมือนทุกๆอย่างมันกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เมื่อก่อนผมเคยสนุกกับพวกเพื่อนๆผมคิดว่านี่มันก็เป็นความสุขที่เติมเต็มมาอีกเเบบ เเต่มาตอนนี้ทำไมผมถึงรู้สึกเฉยๆเเละขาดบางสิ่งไป
"ไอ้บิวพากูไปร้านตัดผมหน่อยดิ่"ผมชวนไอ้บิวที่มันกำลังเพ้นเสื้ออยู่ มันทำหน้าขัดใจเล็กน้อย
"ตัดทำไมวะผมยาวก็ดูดีเเล้ว"ไอ้บิวทำหน้าหงิก ผมรู้เวลาใครไปขัดมันตอนกำลังวาดภาพหรือกำลังเข้าโหมดโลกส่วนตัว มันจะหงุดหงิดใส่ทันที
"นะ กูอยากให้มึงไปกับกู"ผมอ้อนๆมันจนมันรำคาญเเละจำใจพาผมไปร้านตัดผม ที่ต้องใช้เวลาเดินนานมากกว่าจะถึง
"ร้านนี่เเหละดูดีสุดละมึงไอ้เก่งตัดบ่อย"ผมพยักหน้าเเละเดินเข้าร้านตัดผมผู้ชาย เจ้าของร้านมองผมแปลกๆ
"ตัดผมครับ ขอสั้นๆประมาณคอ"ผมบอกเเล้วยิ้มให้เจ้าของร้าน
...................................
พอตัดผมเสร็จเเละกลับมาที่ร้านเพื่อนผมมันก็มอง ด้วยสายตาดูเเปลกใจนิดๆเเละยิ้มให้ผม เจ้าของร้านตัดผม เลือกทรงให้ผมเพราะบอกว่ามันเหมาะกับหน้า ผมซอยลากไทรประมาณคอ พี่เเกจัดการเเต่งทรงผมให้เรียบร้อย พอตัดเสร็จรู้สึกแปลกหน้าตัวเองเหมือนกันเพราะตัวเองก็ไม่เคยตัดผมมาหลายปีเเล้ว พอผมสั้นเเล้วมันเเปลกตาชอบกล
"ไอ้ซินไปตัดผมมาหน้าอย่างกับทอมเลยมึง"ไอ้เสกพูดเหมือนจะหัวเราะ
"จริงว่ะ เเต่ก็ดูดีอีกเเบบจำเเทบไม่ได้"ไอ้นุ้ยเดินวนตัวผมเเล้ววิจารณ์
"หล่อไหมละ"ผมถามพวกมัน
"ดีว่ะน่าตัดนานละค่อยเหมือนผู้ชายขึ้นมานิดนึง"ไอ้เก่งเหลือบมอง และหันไปสนใจลูกค้าต่อ
"กูว่าเหมือนทอมมากกว่าอีก มึงคู่กับกูได้เลยนะเนี่ยเป็นไงๆพวกมึง"ไอ้บิวจับผมชิดตัวมันเเล้วให้เพื่อนมอง
"หล่อตายล่ะอีบิว"ไอ้นุ้ยทำหน้าตาเเล้วทำท่าประชด
ผมขำๆกับพวกมันที่กำลังมันกับการคุยเรื่องทรงผม ไม่นานฟ้าก็มืดพวกผมก็เริ่มปิดร้านเเละกลับบ้านกัน
"เก่งกูไปนอนห้องมึงนะกูไม่อยากกลับบ้าน"ผมขอไอ้เก่งทันทีที่ทุกคนเเยกย้ายกลับ
"ทำไมวะเดี๋ยวเเม่มึงก็บ่น"ไอ้เก่งทำหน้าเหมือนไม่อยากให้ผมไปค้าง
"กูผู้ชายนะ แม่กูไม่ห่วงหรอก"
"ออๆ ตามใจมึง เเล้วอย่าให้เเม่มึงมาเฉ่งกูทีหลังละกัน"พูดเสร็จมันก็โบกเเท๊กซี่ ผมยิ้มเเละรีบตามมันขึ้นรถทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำแบบนี้ดีไหมผมปิดมือถือตั้งเเต่ออกจากบ้าน ผมอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคนตามแอบมองอยู่ตลอดเวลา แต่นั่นมันก็ได้เเค่คิดเเละนึกว่าผมคงอุทานไปเอง แต่ก็อยากจะลองดู มันเเปลกๆตั้งเเต่ที่เพื่อนผมเล่าเรื่องตำรวจให้ฟังเเล้ว บ้านผมต้องเกิดเหตุการณ์ที่ไม่ปกติเเน่ๆ ทรายทำตัวแปลกๆเเละไม่กลับบ้าน ส่วนพี่ไนท์ก็ไม่เคยคิดจะติดต่อหาผมเลย ทุกๆคนไม่คิดถึงเเละห่วงผมจริงๆหรอ มันเลยทำให้ผมอยากจะเเกล้งใครบางคนขึ้นมาซะดื้อๆ
พอมาถึงห้องเช่าของไอ้เก่ง ผมก็เอนตัวลงนอนทันที
"มึงไม่อาบน้ำหน่อยหรอ"ผมส่ายหัว
"เหนื่อยวะ กูขอนอนเน่าเเล้วกัน"
"โหมึงนอนเน่างี้ลงไปนอนข้างล่างเหอะ สวยเเต่เสือกซกมก"ผมหัวเราะ อันที่จริงก็เหนียวตัวเหมือนกัน เเต่ผมไม่อยากให้ไอ้เก่งเห็นเเผลที่หน้าอก เลยต้องทนเหนียวตัว
"ไอ้ซิน พี่มึงโทรหากูเนี่ย วีนกูใหญ่เลย"ไอ้เก่งตะโกนออกมาจากห้องน้ำ ผมนิ่งซักพัก
"มึงมารับเดะเฮ้ยกูจะอาบน้ำต่อ"ไอ้เก่งตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ ผมลุกเเละเดินไปรับ
"ฮัลโหล"
"ซิน ทำไมทำตัวเเบบนี้รู้ไหมทรายเป็นห่วง เเล้วทำไมถึงปิดมือถือ"ทรายวีนผมทันทีที่รับสาย
"เมื่อก่อนไม่เห็นจะโทรตามเลย เเล้วทำไมนึกอยากจะโทรล่ะ"ผมพูดน้ำเสียงนิ่งๆ เเละยิ้มนิดๆ
"แต่ซินบาดเจ็บอยู่นะ ไม่ให้เป็นห่วงได้ไง"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ แผลก็เบาลงเเล้ว ว่าเเต่รู้เบอร์ไอ้เก่งได้ไง"ทรายเงียบไปพักหนึ่ง
"ก็......ก็....ก็ถามเก่งมาไง มันก็ต้องถามเบอร์เพื่อนซินไว้บ้างสิเผื่อเวลาฉุกเฉินจะได้ติดต่อกันได้เเล้วดูสิตัวเองก็มาปิดมือถือ เเล้วเมื่อไรจะกลับบ้านละเนี่ย"ทรายเเก้ตัวเเปปเดียวก็เปลี่ยนเรื่อง
"ไม่กลับ บอกเเม่ด้วยละกันซินไม่กลับบ้าน"
"ซิน! โตเเล้วนะอย่าให้คนอื่นเป็นห่วงสิ"
"ก็โตเเล้วไง เเล้วทรายจะมาวุ่นวายอะไรกับซินละซินดูเเลตัวเองได้ ยาซินก็เอามากินไม่ต้องห่วงหรอกน่า"ผมพูดอย่างอารมณ์คุขึ้นทุกทีๆ
"ไม่ห่วงได้ไง ช่วงนี้มันอันตรายนะ จะให้ซินออกมาอยู่ข้างนอกเเบบนี้ รู้ไหมเดี๋ยวก็โดนทำร้ายเอา"ผมยิ้ม ทรายเริ่มโมโห
"อะไรล่ะที่อันตราย ทรายรู้อะไรหรอ ตกลงทรายรวมหัวหลอกอะไรซินกันเเน่ ทุกๆคนเลย พี่ไนท์ก็ด้วยใช่ไหม มิน่าล่ะทำไมมันเเปลกๆ"ผมพูดใส่น้ำเสียงลงไป ทรายเงียบเพราะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มจะหลุด
"ซิน ทุกคนไม่ได้หลอกซินนะเเต่มันจำเป็น"ทรายพูดเสียงอ่อนลง
"อะไรที่มันจำเป็นจนซินรับรู้ไม่ได้เลยหรอไง ทรายยังเห็นซินเป็นน้องอยู่ไหม เเล้วแม่ละตกลงที่แม่ทำนี่ทำเพื่อใคร พี่ไนท์อีกคนซินไม่เข้าใจเลยทำไมถึงต้องหลอกซิน"ผมพูดเสียงเครือ ไอ้เก่งที่ยืนฟังอยู่นานเริ่มทำสีหน้าแปลกๆเเละมันคงเริ่มสงสัยว่าผมคุยอะไร
"ซิน ทรายขอโทษ เเต่ขอร้องล่ะกลับบ้านเถอะนะอย่างน้อยมันก็ปลอดภัยกว่าอยู้ข้างนอก"ทรายเริ่มเสียงสั่น ผมปิดมือถือเเละส่งให้ไอ้เก่งทันที ไอ้เก่งทำหน้างงๆ
"ตกลงบ้านมึงเกิดเรื่องอะไรกันเเน่"ไอ้เก่งเข้ามานั่งข้างๆผม มันทำสีหน้ากังวลที่เห็นผมนั่งน้ำตาคลอ
"มันเป็นเรื่องไร้สาระนะเก่ง กูเองก็สับสน ทุกๆคนทำเหมือนกูเป็นตัวตลกเลยว่ะ"ผมพูดเสร็จบ่อน้ำตามันก็เเตกขึ้นมาทันที
"เฮ้ย มึงไม่สบายใจอะไรมึงระบายออกมาก็ได้นะ กูยังเป็นเพื่อนมึง พวกกูก็เป็นห่วงมึงมากนะมึงก็รู้นิสัยพวกกูหรือไง คบกันมาตั้งหลายปี มึงยังจะมีเรื่องที่จะปิดบังอยู่อีกหรอวะ"
"กูไม่อยากปิดบังหรอกว่ะ เเต่เรื่องที่กูเจอมา มันยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก"ไอ้เก่งส่ายหัวไปมาทำหน้าระอา
"กูรับฟัง"มันทำเสียงเเข็งใส่ผม ผมทำหน้าเบะ เพราะรู้สึกไม่อยากจะเล่าเลย เเต่พอโดนคาดคั้นเเบบนี้มันทำให้ผมต้องเล่าเรื่องราวที่ผมได้เจอมาให้มันฟังทุกๆอย่าง
"กูก็นึกว่าพี่มึงเเต่งซะอีก เห็นในข่าวสังคมไม่คิดเลยว่าที่เห็นจะเป็นมึง"ไอ้เก่งทำหน้าเเหยๆ
"เเล้วตกลงมึงจะเอายังไงวะ"ผมหันไปมองไอ้เก่ง
"กูขออยู่ที่นี่ซักพัก กูยังไม่อยากกลับบ้านว่ะ"
"มึงเเน่ใจ"ผมพยักหน้า
"ก็เเล้วเเต่มึง เดี๋ยวกูจะตามไอ้เสกมาอยู่ด้วยอีกคน กูเองก็ห่วงมึงเหมือนกันว่ะ"พูดเสร็จมันก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอน
"ขอบใจมากว่ะ"อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อนๆ ที่คอยรับฟังเเละให้กำลังใจผม อันที่จริงผมเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ถ้ากลับบ้านไปผมเองก็ต้องตกไปอยู่ในสภาพที่ถูกกักขังเเน่ๆ เพราะเเม่คงไม่ยอมปล่อยให้ผมออกมาข้างนอกอีก ผมว่าทรายกับพี่ไนท์ต้องรู้ต้องเห็นอะไรเเน่ๆเเต่ปิดบังผม ผมนึกขำกับความคิดของตัวเอง ถ้าพี่ไนท์รู้ว่าผมหายไปมันจะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าลางสังหรณ์ของผมเป็นจริง ต้องมีใครบางคนแอบตามผมอยู่เเน่ๆ เเล้วใครล่ะที่ตาม ผมเองก็ระวังตัวอยู่บ้างถึงยังไงผมก็เป็นผู้ชายเเรงก็มีเหมือนผู้ชายทั่วๆไป ที่พลาดให้ปรายเเทงนี่ก็เพราะเหนื่อยเเละเพลียมากจนลืมระวังตัวเองถึงได้เจ็บตัวเเบบนี้ ซินไม่ใช่คนอ่อนเเอที่จะรอให้ใครมาคอยปกป้อง หรือให้ใครมาทำร้ายได้ง่ายๆ รอบนี้ขอให้ซินได้ปลดปล่อยตัวเองบ้างเถอะเบื่อเเล้วที่จะคอยตามหลังใครต่อใคร ถึงเเม้ว่าจะคิดถึงพี่ไนท์มากเเต่มันก็อดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา เพราะเริ่มรู้สึกว่าเขานั่นเเหละคงจะเป็นตัวการของเรื่องทั้งหมดหวังว่าสิ่งที่ผมทำมันจะทำให้ผมตาสว่างมากขึ้นกว่านี้....................
............................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 418630 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก