หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[takara]

ฮา ตอนแถมนี่แระ

[nutty2554]

อั๊ยย่ะ  ชอบน้องวรรณ  ^_______^
น้องวรรณยังไม่เคยเห็นน้องปอมสินะ  ถ้าได้เจอตอนยืนเทียบกับพี่วิน  น้องวรรณอาจพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจเองได้ในทันที

เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมากค่ะ
ชอบในความเป็นน้องปอม ที่ยังเป็นเด็กผู้ชายเต็มตัว  แต่มาแพ้ทางให้พี่วิน แพ้ให้ความรู้สึกตัวเอง
เราว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนที่ไม่ได้คิดชอบเพศเดียวกันแต่แรกจะตกลงปลงใจคบกัน

คุณป้าคนนั้น กับคุณแม่พี่วิน  คงเป็นคนเดียวกันสินะคะ
ถ้าได้เจอ อย่างน้อยคุณแม่พี่วินจะเข้าใจได้ทันที ว่าเด็กคนนี้เป็นคนจิตใจดีอย่างที่พี่วินบอกจริง ๆ
ส่วนจะชอบเลยหรือไม่ ยังไง  จะรออ่านค่ะ

เราว่าที่ครอบครัวพี่วินเหมือนจะรับได้ง่าย ๆ คงเป็นเพราะความคิดความอ่านที่พี่วินมีมาตลอด (ผู้แต่งปูพื้นมานานแล้วนะเราว่า)
มันเลยเหมือนว่าไม่ใช่พี่วินเป็นคนฉาบฉวย ตัดสินใจตามอารมณ์ อย่างที่คุณพ่อว่า พี่วินคงคิดมาดีแล้ว

น้องปอมจะลังเลในการตัดสินใจร่วมงานกับศาสตราจารย์เทเลอร์หรือเปล่า 
ต้องไปเมืองนอกแน่ๆ  แล้วพี่วินจะไปด้วยได้มั้ยหนอ? 

เรื่องเมษา  จบแบบนี้ดีค่ะ  ความรู้สึกดี ๆ ของน้องปอมยังอยู่  และก็ยังแสดงให้พี่เมษาเห็น
(ถึงน้องปอมจะยิ่งดี พี่เมษาก็จะยิ่งรู้สึกผิดก็ตาม ฮ่า ฮ่า)

รออ่านต่ออย่างใจจดจ่อค่ะ  อยากอ่านตอนน้องปอมเดินเข้าบ้านพี่วิน น้องปอมจะทำยังไง จะวางตัวยังไง 

[Zam_Zammy]

ตอนนี้มาเร็วมาก สมกับที่รอตอนก่อนๆมานาน อิอิ 
หลายอารมณ์มากเลย เม้นท์ไม่ถูก ฮาวรรณอ้ะ สาววายใช่ไหม กร้ากกกกก
แอบสงสารพี่เมษเหมือนกัน แต่ตัวเองทำตัวเองนิ ยอมจากไปด้วยดีนะ สมเเล้วที่ได้ตัวร้ายยอดเยี่ยมเเห่งปี 
แล้วโปรเฟสเซอร์ส่งเมลล์ไรมาให้อ้ะ ให้น้องไปเรียนต่อไหมมม จากกันไกลเลยเหรอออ
คุณนายคนนั้นที่ปอมช่วย แม่พี่วินใช่ไหมมมมม

ตอนนี้หลายสิ่งมาก ฟินน ไม่มีค้าง อิอิ
 

[snack]

ปอมเป็นเด็กน่ารักพ่อแม่พี่วินคงจะรักปอมเหมือนที่พี่วินรัก

[patee]

เอาใจช่วยพี่วินกับน้องปอม

เชื่อนะถ้าแม่พี่วินได้เห็นน้องปอมต้องชอบแน่ๆ

[NONSENSE]

"หยุดนะ กูเหนื่อย"   

".... พี่เป็นรุกหรือรับอ่ะ" 

[boobooboo]

ว้าววววววววววววววววววว  น่ารักมากกก

[SGL]

น่ารักไปไหนเนี่ย อ๊ากกก

พี่เป็นรุกหรือรับ ก๊ากกก

[My_NT]

โอ่ยยยยยยย
พอเป็นแฟนกันแล้ว น้องปอมน่าฟัดมากกกก
มีเหวี่ยงพี่วินด้วยอ่ะ น่ารักมากกกก 

[Fujoshi]

 

ชอบพี่วินตอนนี้มากเลยอ่ะ

ตลกมากเลย

[tuek]

ผูหญิงที่ปอมช่วยเอากระเป๋ามาจากโจรต้องเป็นแม่พี่วินแน่ๆ
+1 นะคะ

[carmel]

เล่นปูทางแบบนี้มีหรือคุณแม่จะไม่ชอบ อิอิ

[anchoviiz]

 
น้องวรรณ เป็นสาววายสินะ 55555

[yayee2]

วันโน้นเราเกลียดเมษ วันนี้เรากลับสงสารเมษล่ะ
แต่ว่าเป็นคนดีและน่ารักๆแบบปอมน่ะ ก็สมควรแล้วล่ะที่จะโชคดีเรื่องคนรัก
ดูเหมือนพี่วินจะเตรียมลู่ทาง และเป็นป๋าดันจริงอะไรจริง ที่จะให้ปอมเดินตามความฝันไปได้ด้วยดี
ขอเอาใจช่วยให้คุณพ่อ(โดยเฉพาะอย่างยิ่ง)คุณแม่พี่วิน ยอมรับในตัวปอมด้วยเถอะ

[SoN]

^^

[sukie_moo]

ปอมน่ารักมากๆ ตอนจับโจรฮาสุดๆ คุณป้าคนนั้นคุณแม่พี่วินใช่ม่ะ

ศาสตราจารย์ของพี่วินส่งเมล์มาชวนให้ปอมไปอยู่ด้วยหรือป่าวนะ 

[EunJin]

เอาใจช่วยพี่วินกะน้องปอมนะคะ  อย่าได้เจออุปสรรคอีกเลยเนอะ

[badbadsumaru]

คนที่ปอมช่วยต้องเป็นแม่พี่วินแน่ๆเลย
เจอกันตอนหน้าสินะ

[GETIIZ]

เม้นท์ใครก่อนดี เอาอิตาพี่เมษละกัน
ดีใจด้วยเป็นอย่างยิ่งที่พี่คิดได้ ถึงมันจะช้าไปสักนิด แต่ก็ยังไม่สายเกินกว่าจะแก้ไข
ทั้งๆที่พื้นฐานจิตใจก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้าย แต่บางครั้งความรักมันก็ทำให้คนเปลี่ยนไปจนน่ากลัว
ไปอยู่สิงคโปร์ก็ขอให้เจอคนดีๆ คนที่เข้ากับพี่ได้นะเว่ยยย โชคดี นานๆก็โผล่มาบ้างก็ดีนะ .... ก็แบบว่าคิดถึง ถึงจะร้ายไปหน่อย แต่ก็เคยเห็นกันมา 5555555555

ส่วนน้องปอมมมมมมมมมมม โอ้ยยยย หัวใจจะวายวิ่งตามโจรไปแบบนั้น ถ้าโจรมันมีปืนนี่โดนยิงไส้ไหลไปแล้วพ่อคุณเอ๊ยยย
แต่ก็แอบมีเรื่องดีๆเพราะว่าคุณป้าที่น้องปอมช่วยต้องเป็นว่าที่แม่สามีในอนาคตแน่นอน !!!!

พี่วินแมนมากกกกกก กล้าที่จะบอกกับครอบครัวเกี่ยวกับเรื่องของปอม มันต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมากเลยนะ
สำหรับเรื่องแบบนี้  แต่ชอบความคิดของคุณพ่อจังเลยที่เข้าใจ  ส่วนคุณแม่ถ้าได้เจอน้องปอมต้องยอมรับน้องได้แน่ๆ
เพราะน้องเป็นคนดีมากจริงๆ อย่างที่คุณแม่พึ่งได้สัมผัสมาด้วยตัวเอง

น้องวรรณ แลดูเป็นสาววายนะคะ กร๊ากกกกกกกกก 

[IIMisssoMII]

นั่น ปอมเจอคุณหญิงแม่ไม่รู้ตัวเลย
หวังว่าคงจะผ่านนะ
อุปสรรคมีมาเรือ่ย ๆ
 

[sam3sam]

คุณป้าคนนั้นที่ปอมช่วยไว้ใช่แม่พี่วินป่าวหว่า

[SuSaya]

พี่วินโครตเท่ห์ บ้านนี้เลี้ยงลูกดีนะ
สังหรณ์ว่าคุณป้าที่ปอมช่วยจับขโมยจะเป็นแม่พี่วินนี่สิ

[BAKA]

น้องวรรณเป็นสาววาย? ฮาาาา

และคิดเอาเองว่าแม่พี่วินอาจจะเป็นคุณผู้หญิงที่ปอมช่วยไว้...
ถ้าเป็นจริงก็ขอให้แม่พี่วินรักน้องปอมเหอะเนอะ

[JingJing]

   อยากอ่านอีกๆ มาต่อเร็วๆน้าาา

[peary]

พี่วินแมนมว้ากกกกก 
ดีใจที่คุณพ่อเข้าใจ แล้วคุณแม่จะ้ต้องรักจักรวาลแน่ 
อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารเมษา ขอให้เจอคนปลอบใจที่สิงคโปร์
เป็นกำลังใจใ้ห้นะคะ รออ่่านต่อค่าาา 

[GintoniC]

เข้าใจความรู้สึกของพี่เมษนะ ถ้าเป็นเราก็ทำเหมือนพี่เมษแหละ เพราะว่าความรักในบางครั้งก็ทำให้คนเราเห็นแก่ตัว อยากได้ในสิ่งที่มีเจ้าของ
เฮ้อ คนแต่งให้พี่เมษมีคู่หน่อยสิ เอาแบบแสบๆ จะได้ลืมปอม และมีคนที่ใช่เป็นของตัวเองซะที ^^

[shoi_toei]

ยังไงน้าาาา

[kokoro]

โลกมันจะกลมมากกว่านี้ ถ้าคุณแม่พี่วินเป็นคนที่ปอมช่วยไว้
ลุ้นๆๆค่ะ

[bangkeaw]

  น้องวรรณถามได้ตรงประเด็นมาก

คุณป้าที่ปอมช่วยไว้ต้องเป็นแม่พี่วินแน่ๆเลย
ถ้างั้นงานนี้ก็คงไม่ยากเท่าไหร่

[arunoki]

หัวใจหลังเลนส์ # 36


   “ไงมึง   เตรียมตัวไปพบคุณหญิงแม่หรือยัง   เสื้อผ้าหน้าผม   กิริยามารยาทต้องให้พวกกูช่วยเทรนด์ตรงไหนไหม?” คำทักทายแรกที่ดังมากจากอ้นดังขึ้นทันทีที่เจ้าตัวเดินเข้ามาถึงโต๊ะประจำ   จริงๆเมื่อคืนก็ถกกันในเฟซบุ๊คเรียบร้อยไปยกนึงแล้วล่ะ   แต่เจอกันซึ่งๆหน้าแซวกันซึ่งๆหน้าแบบนี้เห็นทีจะมันกว่าเป็นไหนๆ

   “ไอ้ห่าอ้น...ไปแซวมัน   แม่งยิ่งเครียดๆอยู่  ดูหน้าสิ  มู่ทู่จนจะเป็นตูดอยู่แล้วเนี่ย" เม้งตวัดมือมาดีดหัวไอ้ตัวปากดีไปที   ก่อนจะพยักเพยิดไปที่เจ้าของประเด็นในเช้าวันนี้

   ก็เมื่อสองสามวันก่อนน่ะสิ   กวินบอกเขาว่าจะพาไปเจอพ่อแม่...ซึ่งกำหนดการมันคือเย็นวันนี้



   แค่คิดก็กลัวแล้ว...



   
   รู้อยู่หรอกว่าถ้าคิดจะคบกันอย่างจริงจังแบบนี้สักวันก็คงต้องหาทางบอกผู้ใหญ่ให้รับทราบ   แต่เขาไม่นึกว่าวันนั้นมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้...




   จะพูดยังไงให้ผู้ใหญ่เข้าใจดีนะ...



   “จะไม่ให้กูเครียดได้ยังไงวะ   ลูกชายพาแฟนที่เป็นผู้ชายเข้าบ้าน   พ่อแม่เขาจะรู้สึกยังไง...โอย...กูต้องโดนคนที่บ้านพี่วินเกลียดแน่เลย...ทำยังไงดีว๊าาาาาาา....” เด็กหนุ่มโอดครวญอย่างเป็นกังวลก่อนจะโน้มหน้าลงเกยคางไว้กับพื้นโต๊ะ   สภาพดูห่อเหี่ยวบอกไม่ถูก

   “อย่าคิดมากเว้ย   กูว่าถ้าพี่วินกล้าพามึงเข้าบ้านก็แปลว่าเขาคงมั่นใจแล้วว่าไม่มีปัญหาอะไรแน่ๆ   เชื่อกูดิ" เจเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาขยี้หัวคนที่ทำหน้าหงออยู่ฝั่งตรงข้าม

   



   “อืม...ขอให้เป็นอย่างนั้นด้วยเถอะ...สาธุ”



๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐



   “หล่อแล้ว...” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมายิ้มๆขณะจ้องมองไปยังคนที่ยืนปัดผมเช็คสภาพความเรียบร้อยตัวเองจากเงาสะท้อนบนหน้าต่างรถยนต์ "ไม่ต้องกลัวหรอกน่า   เข้าไปข้างในกันเถอะ"

   กวินรู้ดีว่าตอนนี้คนรักของตนกำลังรู้สึกอย่างไร   ทุกอย่างเห็นได้ชัดเจนจากท่าทีประหม่าและไม่มั่นใจ   ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

   “ทำไมวันนี้กูดูแว้นจังวะ...กลับไปเปลี่ยนเสื้อดีไหมเนี่ย...ไม่เรียบร้อยเลยเสื้อตัวนี้" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำขณะพยายามจัดการกับเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองอย่างสุดความสามารถ

   ได้ยินอย่างนั้นช่างภาพคนดังก็ได้แต่ขำออกมา    มีอย่างที่ไหน...มาถึงหน้าบ้านเขาแล้วแต่จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อมาใหม่

   “คิดไปเองน่า   ไม่เห็นจะแว้นเลย   หล่อกว่าณเดชอีกเนี่ย" ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวคนรักเบาๆด้วยความเอ็นดู  ก่อนจะออกแรงดันตัวเด็กหนุ่มให้ขยับออกห่างจากตัวรถ "ไปๆๆ   ไม่ส่องแล้วกระจก"

   จักรวาลอิดออดต่อพอเป็นพิธีอีกเล็กน้อย   แต่สุดท้ายก็ยอมขยับเท้าเดินตามกวินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

.
.

.


.

   “แฟนพี่วินจะหน้าตาเป็นยังไงน้า...” ลูกสาวคนเดียวของบ้านจารุกิตติ์พูดขึ้นขณะนั่งรอการมาถึงของคู่รักข้าวใหม่ปลามันอยู่บนโซฟาตัวหรูกลางห้องรับแขก   ในขณะที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทำได้เพียงนั่งเงียบๆจมอยู่กับห้วงความคิดของตนเอง

   


   “คุณคะ...คุณพ่อคุณแม่ดูไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่เลย...อย่างนี้ตาวินกับน้องปอมจะเป็นอะไรไหมนะ" หมิว  ศรีภรรยาสุดที่รักของอาจารย์กรวิทย์กระซิบถามสามีที่นั่งสังเกตการณ์อยู่เงียบๆด้วยความกังวล

   อาจารย์หนุ่มส่ายศีรษะเบาๆกับคนข้างกายก่อนกระซิบตอบกลับ "นั่นสิ..ผมก็กลัวๆอยู่เหมือนกัน"

   สองสามีภรรยาเหลือบตามองหน้ากันแล้วต่างก็ต้องลอบถอนหายใจออกมา

   


   และในขณะที่บรรยากาศในห้องรับแขกดำเนินไปแบบแปลกๆอยู่นั้น   เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยของลูกชายคนรองก็ดังเรียกความสนใจขึ้น




   “พามาแล้วครับทุกคน"




   ทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของกวินปรากฏขึ้นที่หน้าห้อง   ความสนใจทั้งหมดจึงพุ่งไปเป็นจุดเดียว

   ใครอีกคนที่ชายหนุ่มพามาด้วยถูกบังอยู่ด้านหลังลำตัวใหญ่หนาเสียจนมิด


   จักรวาลสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความมั่นใจ   ก่อนจะค่อยๆเบี่ยงกายออกมาจากแผ่นหลังกว้างของคนรัก


   “ส..สวัสดีครับ   ผมชื่อปอมครับ" เด็กหนุ่มยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม   น้ำเสียงที่เปล่งออกมาติดจะฟังดูประหม่า





   “โห   ไม่เบาเลยแฮะพี่ชายเรา" วรรณหันไปกล่าวกับวีหลังจากได้เห็นหน้าจักรวาลชัดๆ   ในขณะที่ผู้เป็นแม่ผุดลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความประหลาดใจ

   


   “นี่มัน..เด็กคนนั้นที่ช่วยแม่ไว้ในห้างนี่" คุณหญิงของบ้านขยับตัวเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน

   


   “อ๊ะ...จริงด้วย   คุณป้าคนนั้น" จักรวาลพึมพำเสียงเบากับตัวเอง

   “รู้จักกันมาก่อนเหรอครับ" กวินเอ่ยปากถามขึ้นเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของคนทั้งคู่

   “ก็เด็กคนนั้นที่แม่เล่าให้ฟังวันก่อนไง   ที่มาช่วยแม่ไว้ตอนโดนฉกกระเป๋า...โลกกลมจริงๆเลย" คุณหญิงกล่าวอธิบายด้วยรอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าทีละนิด   ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนตัวเกร็งอยู่อีกครั้ง "แผลหายดีแล้วหรือจ้ะ   ยังเจ็บตรงไหนไหม"

   “หายดีแล้วครับ   ไม่เจ็บแล้ว" จักรวาลกล่าวเสียงอ่อน

   กวินมองเหตุการณ์ตรงหน้าสลับกับเหลือบไปสบตากับกรวิทย์ที่มีสีหน้าลุ้นพอกับตน



   
   ...เริ่มมีเค้าลางที่ดีแล้วสิงานนี้...




   “แม่ว่าเราย้ายไปที่ห้องอาหารกันเถอะ...หิวกันแย่แล้ว" คุณหญิงของบ้านหันไปกล่าวกับสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆโดยไม่ลืมที่จะเรียกให้เด็กรับใช้รีบไปดูแลความเรียบร้อยบริเวณโต๊ะอาหารก่อนจะหันหลังกลับมาคุยกับสมาชิกใหม่ผู้มาเยือนอีกครั้งขณะก้าวเดินไปด้วย "เมื่อกี้บอกว่าชื่อปอมใช่ไหมจ้ะ...วันก่อนต้องขอบคุณมากจริงๆ   ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนเดียวกับแฟนตาวิน...นี่ตกใจนะเนี่ย   ว่าแต่ก่อนหน้านี้เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่านะ   แม่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาชอบกล"

   เมื่อเห็นว่าได้จังหวะ   กรวิทย์ที่เดินอยู่ใกล้ๆกันก็ตอนแทนขึ้นมาทันที "ก็ที่งานแต่งงานของผมไงล่ะครับแม่   นายจักรวาลเขาเป็นลูกศิษย์ผมที่คณะ  ที่เมื่อก่อนเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆไง"

   เมื่อได้ยินชื่อจริงของเด็กหนุ่ม   หญิงวัยภูมิฐานก็ดูเหมือนจะนึกขึ้นมาได้ทันที "อ๋อ..แม่นึกออกแล้ว   ตายจริง..เด็กคนนี้เองน่ะเหรอ"



   กวินฟังบทสนทนาทั้งหมดอยู่ไม่ห่างด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

   “แหม...แก้มจะแตกอยู่แล้วนะพี่วิน" วีกระซิบแซวพี่ชายของตนเบาๆ   ก่อนที่วรรณจะสมทบขึ้นมาอีกคน

   “แม่ท่าทางชอบน้องเขานะเนี่ย"

   “อืม..” ได้ยินอย่างนั้นช่างภาพคนดังก็ยิ่งยิ้มหน้าบานเข้าไปใหญ่ "...เด็กอย่างปอม...ใครเจอใครก็ต้องชอบ.."

   “โห  เป็นเอามากว่ะเฮีย"

   “เอ้า...หรือพวกแกสองคนว่าไม่จริง   แฟนพี่ไม่น่ารักหรือไง? หา?” กวินหันไปกล่าวถามน้องทั้งสองด้วยสีหน้าท้าทาย

   “น่ารักมาก   วรรณชอบผู้ชายหน้าตาอย่างนี้มากเลยรู้หรือเปล่า   ขาวๆสะอาดสะอ้านแบบนี้แหละกำลังอินเทรนด์"

   “เห็นไหมล่ะ  บอกแล้วว่าน่ารัก" สีหน้าของช่างภาพหนุ่มในตอนนี้ดูจะภูมิใจเสียยิ่งกว่าตอนตัวเองถูกชมเสียอีก

.
.

.


.

   คุณผู้ชายนายใหญ่ของบ้านนั่งฟังบทสนทนาที่ทั้งภรรยาและลูกสาวพากันถามนู่นถามนี่กับเด็กผู้ชายที่ถูกแนะนำว่าเป็นคนรักของลูกชายคนรองเงียบๆขณะรับประทานอาหารอยู่ที่หัวโต๊ะ

   บรรยากาศที่ถูกแผ่ออกมารอบตัวเด็กหนุ่มดีกว่าที่เขาคาดไว้มาก   ทุกคนในครอบครัวดูจะให้การต้อนรับเป็นอย่างดี



   แม้แต่ตัวเขาเอง...ที่ในทีแรก   แม้จะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง   แต่ก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับความสัมพันธ์แบบนี้ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายไม่น้อย 

   แต่สุดท้ายแล้ว   เขาเองก็รู้สึกนึกเอ็นดูเด็กคนนี้ขึ้นมาเช่นกัน  โดยไม่ต้องถูกใครชี้นำด้วยซ้ำ...

.
.

.


.

   “แล้วมาที่นี่อีกบ่อยๆนะน้องปอม" วรรณกล่าวคำอำลาพลางโบกไม้โบกมือให้เด็กหนุ่มที่พี่ชายของเธอจะพากลับไป

   “ครับ  วันนี้ขอบคุณมากนะครับ   พี่วรรณ  พี่วี  แล้วก็อาจารย์วิทย์กับคุณหมิวด้วย" จักรวาลยกมือไหว้สมาชิกในครอบครัวกวินทุกคนที่ล้วนแต่อายุมากกว่าตนทั้งนั้น   ก่อนจะชะเง้อมองเข้าไปในบ้านด้วยใจที่ฟีบลงเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นผู้ใหญ่ทั้งสองท่านของบ้านออกมาส่ง



   ...หรือว่าพ่อแม่ของกวินจะไม่ถูกใจในตัวเขาจริงๆ...



   กรวิทย์ที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเด็กหนุ่ม   ก็หันกลับไปมองทางบ้านของตนเช่นกัน “เอ..พ่อกับแม่ไปไหนนะ...”

   “เดี๋ยวผมเข้าไปดูให้ครับ" กวีที่อาสาจะเป็นคนเข้าไปตามทำท่าจะหมุนตัวกลับเข้าบ้าน   หากแต่สองสามีภรรยาก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน

   ในมือคุณหญิงของบ้านที่เพิ่งจะเดินออกมาเต็มไปด้วยถุงก็อบแก็บหลายใบ

   “ปอม   เอาขนมพวกนี้กลับไปช่วยกินหน่อยนะลูก...ฝีมือแม่เอง   ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวาน   มีเยอะแยะเต็มไปหมด   บ้านนี้คงกินกันไม่ทัน" ถุงขนมส่วนหนึ่งถูกส่งผ่านมาที่มือของเด็กหนุ่ม   และอีกส่วนหนึ่งกวินก็อาสารับไป

   “ขอบคุณมากครับ" จักรวาลกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือขึ้นไหว้   รู้สึกใจชื้นขึ้นเป็นกอง

   “ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อคุณแม่" กวินเอ่ยปากลากับผู้เป็นบิดาและมารดา

   หากแต่เสียงเข้มของชายผู้สูงอายุที่สุดในบ้านกลับดังขึ้นรั้งไว้เสียก่อน

   “เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป" ฝ่ามือใหญ่อูมที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นยื่นมาข้างหน้าจักรวาล   พร้อมด้วยวัตถุชิ้นเล็กที่ถูกถืออยู่ด้วย "อันนี้เป็นพระพุทธชินราชจำลอง  รุ่นภปร.นะ   เก็บไว้กับตัวจะได้ช่วยปกปักษ์รักษาเรื่องร้ายโรคภัยไข้เจ็บ" 

   เด็กหนุ่มมองพระเครื่องตรงหน้าด้วยความงงงวยเล็กน้อย   ก่อนจะยกมือไหว้แล้วรับมา

   “คุณพ่อสะสมพระเครื่องน่ะ" กวินอมยิ้มอธิบายให้คนรักฟังเบาๆ

   “ขอบคุณมากครับ" เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเต็มสองแก้ม

   กรวิทย์เหลือบตามองผู้เป็นบิดาและมารดา




   สรุปว่าที่หายไปเมื่อครู่คือเข้าไปหาของฝากมาให้ลูกศิษย์เขาอยู่นี่เอง...




   และเมื่อเห็นสมควรแก่เวลา   กวินและจักรวาลก็เอ่ยลาทุกคนอีกครั้งแล้วขึ้นรถจากมาด้วยความสุข

.
.

.


.

   “เป็นยังไงบ้าง   พี่ิบอกแล้วใช่ไหมว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี" คนทำหน้าที่เป็นสารถีพูดขึ้นพลางเอื้อมมือมาขยี้หัวคนข้างกายอย่างรู้สึกเอ็นดู

   “อื้ม...” เด็กหนุ่มยิ้มรับ "ค่อยยังชั่ว   โล่งใจขึ้นเยอะ...พ่อแม่พี่วินใจดีมากเลย"

   กวินพยักหน้าเบาๆ

   ผ่านด่านพ่อแม่ของเขาไปได้ด้วยดี...





   ...ทีนี้ก็ถึงตาของแม่และน้าของอีกฝ่ายที่อยู่ต่างจังหวัดบ้าง...




   
   “ปอม...อาทิตย์หน้ามีวันหยุดติดกันสามวัน   อยากกลับไปเยี่ยมแม่ไหม?”

   คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองคนข้างกายงงๆ "ก็อยากครับ...แต่ว่า...” บ้านเขาอยู่ถึงภูเก็ต   นั่งรถทัวร์ก็เสียไปเป็นวันๆแล้ว... “ปิดแค่สามวัน   คงกลับยาก"

   “นั่งเครื่องบินไปไหม?”

   “โห...แพงจะตาย" เด็กหนุ่มพูดขึ้นตามที่ตนคิด   กลับบ้านทีไรเขาไม่เคยใช้บริการสนามบินจังหวัดเสียที "ไว้รอปิดเทอมค่อยกลับไปทีเดียวเลยก็ได้"

   “ไปกับพี่ไง   เดี๋ยวพี่ออกให้เอง"

   “หือ?  แล้วพี่วินจะไปทำอะไรที่บ้านผม?  ต้องไปทำงานที่ภูเก็ตเหรอ?”

   “เปล่า...แต่จะไปแนะนำตัวกับแม่ปอม" ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงหนักแน่นไม่มีการลังเล   กลับเป็นคนฟังเสียอีกที่สะดุ้งตัวขึ้นมาเบาๆ

   “น...แนะนำตัวกับแม่ปอม...?”

   “ใช่   ก็แบบที่พี่พาปอมไปแนะนำกับพ่อแม่พี่เมื่อกี้ไง"

   ฟังจบประโยคเด็กหนุ่มก็ต้องรู้สึกหนักใจขึ้นมาอีกรอบ "ย..อย่าเพิ่งเลยพี่วิน...เร็วไปมั้งปอมว่า" เขาจินตนาการหน้าแม่ตอนรู้เรื่องนี้ไม่ออกเลย    ยังไม่เคยเกริ่นบอกอะไรสักคำ   อยู่ๆกลับไปพร้อมผู้ชายตัวใหญ่แล้วก็แนะนำว่าเป็นแฟน   แม่ต้องตกใจแล้วก็เสียใจมากแน่ๆ

   “สักวันยังไงก็ต้องบอกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ   สู้บอกตอนนี้ให้ท่านรู้ความจริงแล้วคบกันแบบเปิดเผยไปเลยจะสบายใจกว่านะ...หรือว่า...” ช่างภาพคนดังเว้นช่วยประโยคไว้ชั่วอึดใจ "...หรือว่าปอมยังไม่แน่ใจในเรื่องของเรา?”

   “ม...ไม่ใช่นะ   แน่ใจสิ...เพียงแต่ว่า...”

   “กลัวแม่รับไม่ได้ใช่ไหม?” ชายหนุ่มพูดดักคออย่างรู้ทัน

   “อืม...” จักรวาลตอบรับเสียงแผ่ว

   กวินยิ้มน้อยๆก่อนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่นน่าฟัง "ก่อนที่พี่จะมาบอกพ่อแม่ครั้งนี้   พี่ก็กลัวเหมือนกัน   แต่ถ้าคิดจะคบกันจริงจังแล้ว   พี่ก็ไม่อยากให้มันเป็นความลับ   โดยเฉพาะกับคนในครอบครัว   ไม่อย่างนั้น...จะทำอะไร  จะไปไหนมันก็ไม่สบายใจร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะ...ปอมไม่รู้สึกอย่างนั้นเหรอ?...”

   เด็กหนุ่มพยักหน้าลง "รู้สึก...แต่ก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี...”

   “ถ้าอย่างนั้น   พี่มีอีกเหตุผลนึงที่อยากให้ปอมฟังก่อน   แล้วจะเข้าใจว่าทำไมพี่ถึงอยากให้ผู้ใหญ่รู้เรื่องเราเร็วๆ   เดี๋ยวไปที่ห้องพี่ก่อนนะ   แล้วจะบอกให้ฟัง"

   “...ครับ...”