หัวข้อ: หัวใจหลังเลนส์ #ตอนจบ และ บทส่งท้าย หน้า 133

[kokoro]

โล่งอกไปแล้วสำหรับครอบครัวพี่วิน
เหลือก็แต่บ้านน้องปอมน่ะแหละ
แต่แค่นี้ก็กำลังใจมาแล้วแหละ  สู้ต่อไปนะทั้ง2คน

[snack]

ราบรื่นไปแล้วกับครอบครัวพี่วินเหลือแต่ครอบครัวน้องปอมจะว่ายังไงน๊า

[GintoniC]

รอลุ้นตอนพิเศษของพี่เมษอ่ะ จะจบแล้วหรอไวจัง~~~~

[shoi_toei]

กรี๊ดดดดด จะไปแนะนำตัวฝ่ายปอมแล่วววว

[sukie_moo]

โห ปอมได้พระเครื่องจากคนที่สะสมพระนี่ถือว่ารักมากนะเนี่ย ไม่ได้ให้กันง่ายๆนะ  พ่อแม่สามี(?)รับและรักแล้ว มาลุ้นแม่ของปอมว่าจะรับและรักลูกเขยได้ไหม 

[yayee2]

เอาใจช่วยให้การไปภูเก็ตในครั้งนี้ของพี่วินกับน้องปอม เป็ไนปในทางที่ดีก็แล้วกันนะ
เพราะเราไม่อยากอ่านไปใจห่อเหี่ยวไปหรืออาจจะขาดใจ ถ้าไปแล้วพี่วินกับน้องปอมต้องเจอปัญหาน่ะ

[ka[ze]na]

การที่จะอยู่ในกรง...ก็ต้องท่องโลกกว้่างให้รู้จักก่อน
เวลาอยู่ในกรงจะได้ไม่พยศ 5555++++

หลักการอภิมหาเทพ กร๊ากๆๆๆ

[badbadsumaru]

ปอมจะโกอินเตอร์แล้ว
ห่างกันอย่างนี้ คิดถึงพี่วินแย่ละสิ
หรือว่าพี่วินจะตามไป

[MiniDevil]

กรี๊ดดด พี่วินน้องปอมมาแล้ว  ไม่ได้อ่านตั้งนานแหนะค่ะ  เกือบลืมไปแล้ว  ตาเหลือบไปเห็นพอดีว่าถึงตอน36แล้วเลยรีบมาปั่นอ่านรวดเดียวสามตอนเลย

จะว่าไปก็แอบสงสารพี่เมษนะเนี่ยรักในทางที่ผิดมหันต์  แต่คิดได้ก็โอเคแล้วที่รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำไป
ดีใจที่พี่วินกับน้องปอมเข้าใจกันได้ดี  พ่อแม่พี่น้องพี่วินก็รับน้องปอมได้ ดีใจๆๆ นึกว่าจะมีดราม่าอีกซะแล้ว คิคิ

แล้วพี่วินจะไม่ไปกับปอมหรอ นึกว่าจะไปด้วยกันซะอีกนะเนี่ยย

ตอนหน้าจะไปเจอแม่ปอมแล้วว ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี สาธุ~~~

[nongrak]

พ่อแม่กวินโอเคแล้ว ก็เหลือแต่แม่น้องปอมว่าจะโอหรือเปล่า
แล้วน้องปอมต้องห่างพี่วินตั้งปีนึงคงคิดถึงกันแย่

[lazat.mchub]

อ่านตอนที่พี่วินพาปอมไปหาคุณแม่แล้วยิ้มแบบยิ้มอะ น่ารักมาก 

[gayraygirl]

เมษอาร์ทแน่นอนเลย
ตอนนี้พี่วินได้ใจไปเต็มๆ
เป็นผู้ชายที่ดีอะไรอย่างนี้

[tang0615]

อ้าวตอนที่ 36 เริ่มต้นที่หน้า 121 เมื่อคืนตอนเข้ามาอ่านคราว ๆ ยังอยู่ที่หน้า 122 อยู่เลย

    งงอยู่ตั้งนานว่าตอนที่พี่วินพาปอมไปเจอพ่อแม่..มันหายไปไหน

[sam3sam]

แนะนำลูกสะใภ้เรียบร้อย เหลือแนะนำลูกเขยสินะ
เมษาไปอยู่สิงคโปร์ อาร์ทก็ไปที่สิงคโปร์ จะใช่อย่างที่คิดรึป่าวหว่า

[ไอ้หัวแห้ว]

พี่วินแอบวางแผนอะไรแน่ๆ

ฮ่าๆๆ




ปล. พยักพเยิด   เขียนแบบนี้นะครับ

[sunshine538]

ยิ่งอ่านไป ยิ่งหลงรักพี่วิน คนอาไร้ พระเอกในดวงใจสุดๆ 

ดีใจที่การพาน้องปอมเข้าบ้าน สำเร็จลุล่วงได้ด้วยออร่าของน้องปอมเอง ขนาดคุณพ่อต้องไปหาพระเครื่องมาให้เลยเอ้า !!!

ก็รอแต่ลุ้นว่า พี่วินจะพาตัวเองเข้าไปเป็นเขยภูเก็ตได้สมใจหวังรึเปล่า พี่วินสู้ๆ นะ  (ปล. มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าน้องปอมทำใจเสาะนะ เค้าจะชิงพี่วินมาด้วย หุหุหุ)

ว่าแต่ พี่วินจะให้น้องปอมบินเดี่ยวเหรอ... ไม่คิดถึงน้องปอมแย่เหรอ น้องปอมยังคิดเลยนะ

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[m_pop91]

อยากได้แฟนแบบพี่วินจังครับ

[anuruk97]

อ่านเรื่องนี้มีความสุขจัง...++

[kasarus]

พี่วินไม่น่าจะยอมให้ปอมไปอยู่เมกาคนเดียวหรอกมั้ง น่าจะมีเซอร์ไพรส์แอบตามไปด้วย

น่าเสียดายจังที่เรื่องใกล้จบแล้ว ยืดอีกหน่อยเหมือนละครช่องเจ็ดก็ได้นะครับ

[pattybluet]

น่ารักกันมากๆอ่ะคู่นี้  ชอบจังค่ะ
แอบลุ้นเล็กๆว่าพี่วินจะมีเซอร์ไพรส์เรื่องที่น้องต้องไปต่างประเทศหรือเปล่า
 ปอลอ อ่านตอนถ่ายรูปแล้วเจอพี่เมษ แอบสงสารแกเหมือนกันนะ 

[takara]

บ้านพี่วินผ่านฉลุย ลุ้นบ้านน้องปอมล่ะนะ

[Cupcake]

ยังไม่อยากให้จบเลยยยย

[มือซ้าย]

รอๆๆ

[nunamicky]

พี่วินคงไม่ปล่อยให้ไปคนเดียวหรอกมั๊ง
ตั้งปีนึงคิดถึงแย่เลย

[isBelle__]

ปอมโชคดีมากเลยนะเนี่ยที่อนากไปดูหนังสือชั้นนั้นพอดี เลยได้ผ่านด่านคุณพ่อคุณแม่ง่ายมาก งานนี้ต้องขอบคุณพี่วิทย์ด้วย ไปเล่าเรื่องจักรวาลให้แม่ฟังบ่อยๆ

ปอมได้ดีแล้วพี่วินต้องดีใจชัวร์ ไม่มีมาม่าแล้วเนอะ พี่วินออกจะรักและมั่นคงกับน้องขนาดนั้น

[sunshadow]

    เดี๋ยวนี้ก้าวหน้าใหญ่เลยนะน้องปอม
    ทั้งเรื่องการงาน ทั้งเรื่องความรัก

[kaireaw]

ฮิ้วววววผ่านด่านพ่อแม่พี่วินแล้ว ที่เหลือก็แม่ของปอม
ขอให้แฮปปี้เอนดิ้ง

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ไม่!!!!!!!!!!!

ไม่ได้นะ ดองนานแล้วจะมาจบไม่ได้
ต้องเพิ่มตอนพิเศษด้วย ไม่งั้นประท้วงงงง

[หมอตัวเปียก]

ด่านต่อไปจะเป็นยังไงนะ เอาใจช่วยๆ

[arunoki]

หมายเหตุ

ตัวอักษรสีแดง = ภาษาจีน
ตัวอักษรสีน้ำเงิน = ภาษาอังกฤษ




-----------



หัวใจหลังเลนส์ # ตอนพิเศษ : เดือนเมษา วันอาทิตย์



   อืม...ทำไมขี้เล็บเขามันถึงเยอะอย่างนี้   น่าจะได้เวลาตัดสักทีแล้ว



   ...หรือจะกัดออกดีวะ...ตอนนี้เลยเป็นไง...



   ...แต่อย่าดีกว่า   เกิดไอ้แก่ลีมันไม่ยอมทำงานให้   กลับไทยไปมีหวังพี่วินด่าตาย...



   เอ...หน้าอกแม่สาวลอดช่องคนนั้นอึ๋มดีจริงๆ...คัพอะไรน้า...C?...ไม่สิ...อาจจะ D

   

   ถ้าไปถามจะโดนตบไหม



   ...แต่คิดว่าคงไม่...ก็เขาเป็นคนโปรดของบริษัทนี้นี่   ประชุมจบลองไปถามดูสักหน่อยดีกว่า...



   เฮ้อ...บลาๆๆๆๆๆๆๆ บ่นเข้าไปไอ้แก่ลี   เมื่อไหร่จะพล่ามจบ   ตาเขาแม่งจะปิดอยู่แล้ว

   

   แล้วดูเสื้อผ้ามันสิ...ยับอย่างกับถุงขยะ   รีดหน่อยดีไหมลุง    เดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดปาเศษทิชชู่ใส่หรอก



   ว่าแต่ที่นี่ตกแต่งห้องประชุมได้ไม่เลวแฮะ...ท่าจะหมดไปหลายตังค์...



   เอ...แล้ว...






   “....ทิตย์...คุณอาทิตย์....คุณอาทิตย์!” เสียงร้องเรียกเป็นภาษาต่างถิ่นที่ดังเข้าโสตประสาททำงานได้ไม่ดีนักเมื่อคนเป็นเจ้าของชื่อ...ผู้มาเยือนรูปหล่อจากเมืองไทยไม่ได้รับรู้ถึงมันจนกระทั่งคนเรียกต้องเร่งเสียงให้ดังจนเกือบเป็นตะโกนนั่นแหละเจ้าตัวถึงได้สะดุ้งขึ้น

   “ค...ครับ...อ่ะ...ขอโทษทีครับคุณลี   ถูกเรียกด้วยภาษาจีนแล้วไม่ค่อยคุ้นหู" ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อด้วยองศาที่คิดว่าตนดูดีที่สุด   ซึ่งก็เป็นดังคาด...สาวๆพนักงานจากกราฟฟิคเฮ้าส์ชื่อดังของสิงคโปร์แห่งนี้  พากันอมยิ้มส่งสายตามาให้เขากันยกใหญ่   ไม่เว้นแม้แต่ไอ้แก่ประธานบริษัทอย่างมิสเตอร์ลีที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ...โอย...ขนลุกเว้ย... “แล้วมีอะไรหรือครับ?”

   “ผมถามว่าถ้าเราอยากจะขอเปลี่ยนคอนเซ็ปที่ทางคุณวางมาให้   เป็นสไตล์ที่เข้ากับสิงคโปร์มากกว่านี้คุณจะมีปัญหาหรือเปล่า?”

   “ผมเกรงว่าจะไม่ได้น่ะสิครับ   ทางกรุงเทพฯเขาสรุปกันมาเป็นระบบแล้ว   ก้าแก้ไขอะไรอีกอาจจะเป็นเรื่องใหญ่อยู่เหมือนกัน" ชายหนุ่มกล่าวโต้แย้งเป็นภาษาจีนด้วยสำเนียงกระท่อนกระแท่น   หากแต่น้ำเสียงนุ่มๆน่าฟังนั่นก็กลบเกลื่อนทุกอย่างไปได้หมด

   “แหม...แต่คุณก็รู้ว่าภาพพิมพ์ร้อยปีที่คุณอยากได้จากเรามันมีประวัติที่เซ้นซิทีฟกับคนสิงคโปร์มาก   เปลี่ยนสักนิดไม่ได้เชียวหรือครับ" มิสเตอร์ลีกล่าวเสียงอ่อนเสียงหวาน   ฟังดูน่าขยะแขยงชอบกล "เอาอย่านี้ดีไหม   ประชุมเสร็จเดี๋ยวคุณมาคุยกับผมที่ห้องทำงานแล้วกันนะครับ"

   


   หา? อีกแล้วเหรอไอ้แก่?...


   

   “อ่า...ได้ครับ"




   จะหลอกจับอะไรเขาอีกละงานนี้   มือ? แก้ม? แขน? ขา? หรือว่าตูด?



   
   พี่วินนะพี่วิน...ทำเป็นส่งเขามาเพราะพูดภาษาจีนได้   มาสิงคโปร์...แค่พูดภาษาอังกฤษได้ใครก็มาได้โว้ย   เหตุผลจริงๆคงตั้งใจเอาเขามาล่อพนักงานสาวๆที่นี่ชัวร์   เห็นว่าป็อปปูลาร์แล้วจะตามงานง่ายล่ะสิ...หารู้ไม่ว่าลูกน้องสุดหล่อของพี่คนนี้จะโดนไอ้แก่ลีจับทำผัวอยู่แล้ว!




   กลับไปนะ   แม่งจะขโมยน้องปอมไปขายชายแดนเลยคอยดู!

.
.

.


.

   “นี่คุณจะอะลุ้มอล่วยกันหน่อยไม่ได้หรือไง" ปากมันบอกให้อะลุ้มอล่วย   แต่ตามันนี่กะลิ้มกะเหลี่ยเขาอยู่ชัดๆไม่ใช่หรือไงวะ   ไอ้ตุ๊ดแก่เอ๊ย!

   “จริงๆมันก็พอจะปรับแก้ได้อยู่บ้างล่ะครับ   แต่คอนเซ็ปใหม่ที่คุณลีว่ามามันเปลี่ยนจากของเดิมหน้ามือเป็นหลังมือเลย   คุณกวินคงไม่ยอมแน่ๆ"

   “โธ่...แต่คนสิงคโปร์จะรับไม่ได้กันน่ะสิ    เอาภาพพิมพ์ไปทำแบบนั้นน่ะ" ตาแก่หัวแข็งยังคงพยายามโน้มน้าว

   “ไม่มีปัญหาแบบนั้นเกิดขึ้นแน่นอนครับผมรับประกันได้   ก่อนหน้านี้ผมไปทำเซอร์เวย์มาเรียบร้อยแล้ว   ตามข้อมูลสถิติดูเหมือนแทบจะไม่มีใครที่นี่คัดค้านเลย"

   “สถิติมันก็แค่ตัวเลขน่าคุณอาทิตย์   งั้นคุณลองมาดูภาพพิมพ์นี่ใกล้ๆตรงนี้ดีกว่า   ผมจะอธิบายให้ฟังในฐานะคนสิงค์โปร์แท้ๆว่ามันมีความหมายยังไงบ้าง...มานี่สิครับ"




   นั่นไง!...เอาอีกแล้ว   ไอ้มุขเรียกไปยืนใกล้ๆนี่เป็นต้องเจอทุกครั้งที่มา...เวรเอ๊ย!




   มิสเตอร์ลียังคงกวักมือเรียกอย่างกระตือรือร้น




   สุดท้ายอาทิตย์ก็ได้แต่ต้องถอนหายใจแล้วเดินข้ามฝั่งโต๊ะไปยืนด้านเดียวกับไอ้ตุ๊ดเฒ่านั่น

   


   “นี่นะ   คุณเห็นลายตรงนี้ไหม   จริงๆมันดัดแปลงมาจากอักษรจีนที่แปลว่า...” บลาๆๆๆๆ

   หอกเอ๊ย...จะพูดก็พูดไปสิวะ   ทำไมต้องเอามือมาถูๆไถๆอยู่แถวลำตัวเขาด้วย

   ชายหนุ่มค่อยๆขยับกายออกมาอย่างระมัดระวังไม่ให้ดูเสียมารยาท   สาบานได้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะห่วงงาน   เขาได้ต่อยหน้ามันไปแล้ว   

   หากแต่มือตุ๊กแกก็ยังตามมาไม่หยุด   ทำทีเป็นตบแขนตบไหล่บ้างล่ะ   ลูบหลังบ้างล่ะ   




   แต่ที่แย่สุดจนทำเอาอาทิตย์ต้องรีบเอ่ยตัดบทมันเสียตรงนั้นก็ตอนที่ไอ้แก่ลีมันเริ่มลามปามเบียดตัวลงมาแถวๆบั้นท้ายเขานี่แหละ




   “เอ่อคุณลีครับ   เอาอย่างนี้นะครับ   เดี๋ยวผมจะลองโทรไปเจรจากับคุณกวินให้แล้วจะติดต่อคุณมาอีกทีดีกว่า   สำหรับวันนี้ผมขอตัวก่อน   พอดียังมีงานค้างที่เอาติดมาทำที่นี่ด้วย   สวัสดีครับ" ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดี  จึงพูดเร็วเป็นไฟก่อนรีบชิ่งออกมาเสียก่อน   ทิ้งให้ไอ้มิสเตอร์ลีได้แต่ยืนทำหน้าเสียดายอยู่คนเดียวในห้อง

   



   ช่วยตัวเองไปแล้วกันนะไอ้แก่เอ๊ย!...

.
.

.


.

   อาทิตย์พ่นควันออกทางปากอย่างแรงระบายความโมโห   ปลายมวนบุหรี่ในมือฉายประกายแดงวาบน้อยๆ

   ไอ้ซกมกนั่นมันทำเอาเขาขนลุกซู่ไปทั้งตัว   มิน่าล่ะทำไมพนักงานบริษัทนั้นถึงได้มีแต่สาวๆ   ก็ผู้ชายมันคงโดนอย่างนี้กันถ้วนหน้าจนหนีไปหมดน่ะสิ   นี่เพื่อพี่วินเหตุผลเดียวจริงๆเลยนะเนี่ยที่ทำให้เขายังข่มตีนตัวเองไม่ให้เตะก้านคอไอ้แก่นั่นไปเสียก่อน   ถ้าไม่เห็นแก่เจ้านายผู้มีพระคุณกับเขา  เขาคงได้ขึ้นโรงพักสิงคโปร์ไปหลายรอบแล้วล่ะ

   หลังออกมาจากห้องหับมิดชิดน่ากลัวนั่นได้   อาทิตย์ก็ตรงออกมานั่งสูดอากาศภายนอกให้สมองมันปลอดโปร่งที่ลานกว้างแถวๆนั้นทันที   

   แต่ยังไม่ทันที่อารมณ์จะดีขึ้นสักเท่าไหร่   ที่ปลายหางตาชายหนุ่มก็บังเอิญเหลือบไปเห็นไอ้ตัวผู้อีกตัวที่มันดูเหมือนจะยืนจ้องมาทางเขาห่างไปเพียงไม่กี่เมตร

   ด้วยความหงุดหงิดอาทิตย์จึงสบถออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดแบบที่หากคนไทยผ่านมาได้ยินคงได้สะดุ้งกันยกใหญ่ "ห่า!...มองกูทำเหี้ยอะไร  กูไม่แดกถั่วดำโว้ย  เดี๋ยวพ่อต่อยหน้าแหก!”

   

   อยู่ต่างถิ่น   จะพูดจาหมาๆเป็นภาษาไทยยังไงคงไม่มีใครฟังออก


   
   แต่ทำไม๊  ทำไม...ไอ้หนุ่มสิงคโปร์คนที่ว่ามันดันสะดุ้งขึ้นมาจริงๆวะนี่



   อาทิตย์รับรู้ได้ถึงบรรยากาศประหลาดๆบางอย่างจึงค่อยๆเงยหน้ามองชายคนที่ว่าชัดๆ...

   ...จะว่าไป   ไอ้หน้าขาวนี่มันดูคุ้นๆชอบกล...



   “เอ่อ...คุณ...” อ้าวเห้ย! ภาษาไทยนี่หว่า "...ใช่คนที่อยู่บริษัทคุณกวินหรือเปล่าครับ?”

   
   เอาเป็ด! ชิบหายล่ะ...


   อาทิตย์อ้าปากพะงาบๆด้วยความงงงวยครู่หนึ่ง   แต่เพียงไม่นานก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาดูเป็นผู้เป็นคนได้อีกครั้ง "...ใช่ครับ...ไม่ทราบว่าคุณคือ...?”

   “ผมเมษาครับ   จำผมไม่ได้เหรอ" ไอ้หน้าขาวมันว่าอย่างนั้น...

   กราฟฟิคดีไซเนอร์รูปงามหยุดทุกการกระทำลงเพื่อนึกถึงคนชื่อเมษาที่อยู่ในสารบบ   ก่อนจะต้องเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพชายในชุดสูทเนี๊ยบกริบที่มักจะหอบหิ้วขนมมาที่บริษัทเป็นประจำเมื่อครั้งน้องปอมมาทำงานกับพวกเขา

   

   ...เมษานั้นน่ะเหรอ...

   

   “อ๋อ...จำได้แล้ว   คุณเมษาที่รู้จักกับน้องปอม" ความจริงอยากจะพูดว่า 'คุณเมษาที่ชอบมาตามตื๊อน้องปอม' มากกว่า   แต่บังเอิญว่ายังพอจะมีมารยาทหลงเหลือติดก้นขวดอยู่บ้างเล็กน้อย "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ครับเนี่ย"

   ได้ยินชื่อแสลงใจเข้าไป   ทายาทธนาคารใหญ่โตก็หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย "ผมย้ายมาดูแลสาขากิจการครอบครัวที่นี่น่ะครับ   แล้วคุณ...เอ่อ...?”

   “ผมชื่ออาทิตย์   ชื่อเล่นอาร์ท   อยากเรียกแบบไหนตามสบาย...ผมมาทำงานให้พี่วินน่ะ" ชายหนุ่มตอบโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ถาม   พลางมองสำรวจชายร่างสูงตรงหน้าที่วันนี้อยู่ในชุดลำลองสบายๆไม่เหมือนที่เคยเห็นๆมา "แปลกดีแฮะ   ดันมาเจอกันที่สิงคโปร์   ตอนแรกผมก็นึกว่าคุณเป็นคนที่นี่เสียอีก  ต้องขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ด่าออกไปแบบนั้น   พอดีกำลังอารมณ์เสียอยู่น่ะ"

   “ไม่เป็นไรครับ" เมษากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแบบที่ใช้อยู่เป็นประจำ "แต่ความจริงได้ยินแบบนั้นผมก็ตกใจเหมือนกันนะ"

   “หึ...อย่าถือสา   ผมมันประเภทปากหมาไม่เลือกที่อยู่แล้ว" อาทิตย์ลุกขึ้นจากม้านั่ง...ไม่ได้รังเกียจ   แต่เขากำลังอารมณ์ไม่ดี    คงไม่เหมาะแก่การเสวนากับใครในเวลาแบบนี้สักเท่าไหร่ "ผมยังมีงานค้างอยู่ที่โรงแรม   ยังไงขอตัวก่อ....เห้ย  ไอ้แก่ลี! ชิบหายแล้ว   ผมลาตรงนี้ล่ะครับคุณเมษา  ไปนะ   บาย!”

   น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปในตอนท้ายประโยคเกิดจากการที่ชายหนุ่มเหลือบไปเป็นร่างอวบอ้วนเตี้ยตันของตาแก่ลามกที่เดินโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้   แต่ความจริงก็ไม่แปลกอะไรหรอกในเมื่อลานบริเวณนี้มันอยู่ไม่ไกลจากบริษัทของไอ้หมอนั่นเลย   คงผิดที่เขาเองที่หนีออกมาสงบสติอารมณ์ไม่ไกลพอ   

   โชคดีที่ดูเหมือนไอ้มิสเตอร์ลีนั่นจะยังไม่เห็นเขา   ชายหนุ่มจึงรีบออกวิ่งไปอีกทางชนิดที่เรียกได้ว่าไม่คิดชีวิตกันเลยทีเดียว




   ตัวตายก็ดีกว่าเสียตูดวะ!...




   คิดว่าเท่านี้คงหลบพ้นแล้ว...

   อาทิตย์ชะลอฝีเท้าลงก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฟุตบาทแถวไหนก็ไม่รู้ของสิงคโปร์   ซึ่งเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา   เกาะสิงคโปร์เล็กนิดเดียว   การคมนาคมก็เป็นระบบดี   หาทางกลับได้ไม่ยากอยู่แล้ว

   ไหนๆก็ไหนๆ   กลับโรงแรมมันเสียตอนนี้เลยดีกว่า   ขืนทำตัวลอยชายอยู่แถวนี้แล้วเจอกับไอ้แก่นั่นอีกมีหวังเขาคงต้องหยุดคุยแล้วปั้นหน้ายิ้มกล้ำกลืนฝืนทนกับสายตาเจ้าชู้ของมันอีกแน่ๆ

   และในขณะที่อาทิตย์หมุนตัวกลับมาเพื่อมองหาสถานีรถใต้ดินนั้น   ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนหอบแฮกอยู่ทางด้านหลังก็ทำเอากราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มต้องสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆ

   “เห้ย!  นี่คุณวิ่งตามผมมาเหรอ?  วิ่งตามมาทำไม?” อาทิตย์เอ่ยปากถามขึ้นด้วยความงงงวย

   เมษาก้มตัวลงค้ำมือกับเข่าระบายความเหนื่อย "ไม่รู้สิ   เห็นคุณวิ่ง   ผมก็เลยวิ่งตาม"

   ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ "อะไรวะ...” เออ..นั่นสิ   คนอะไรวะ   เห็นคนวิ่งแล้ววิ่งตาม “ผมวิ่งหนีคนรู้จัก   คุณรู้จักเขาเหมือนผมหรือไง...เลยเหนื่อยฟรีเลยเนี่ย"

   “อ้าว...ก็ผมเห็นเราคุยกันยังไม่จบ   แล้วอยู่ๆคุณก็วิ่ง   ผมเลยนึกว่ามีอะไร" เมษาตอบด้วยความมึนงง   น้ำเสียงเริ่มกลับมาเป็นปกติ   ไม่หอบเหมือนเมื่อครู่แล้ว "ว่าแต่คนที่คนรู้จักที่คุณว่านี่หมายถึงมิสเตอร์ลีใช่หรือเปล่าครับ   ผมเห็นเขาแวบๆทางที่พวกเราวิ่งมาเมื่อกี้นี้"

   “คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ?” อาทิตย์ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

   “ก็ไม่ถึงกับรู้จักดี   แต่เคยเจอกันเรื่องงานมาสองสามครั้ง" ชายหนุ่มผู้บริหารธนาคารใหญ่โตกล่าว   พลางนึกย้อนไปถึงเรื่องที่พนักงานที่นี่เคยบอกเขาถึงผู้ชายคนนั้น    เห็นบอกว่าชอบแอบแต๊ะอั๋งผู้ชายหนุ่มๆ...ไม่รู้จริงหรือเปล่า    แต่ตอนเขาไปเจอก็ไม่เห็นจะมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น   

   “โหย...ไอ้แก่นั่นน่ะ  คุณต้องระวังไว้นะ   แม่งน่ากลัวมากผมขอบอก   ผมโดนมันจับนู่นจับนี่หลายครั้งแล้ว   ขยะแขยงชิบหายเลย" พูดไปชายหนุ่มสะบัดเนื้อตัวไป  แสดงออกเต็มที่ว่านี่ขยะแขยงจริงๆนะ   ไม่ได้พูดเล่นๆ

   เมษาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ  เห็นทีว่าข่าวลือคงจะเป็นจริง

   “แล้วนี่คุณไปไหนต่อ" อาทิตย์เอ่ยปากถามคนที่อุตส่าห์วิ่งตามเขามาขึ้น   ก่อนจะเอื้อมมือลูบท้องตัวเองเบาๆ แล้วมองคนตรงหน้า "หิวป่ะ?  หาอะไรกินกันไหม? ผมเลี้ยงเอง" ถือว่าเป็นค่าวิ่งเป็นเพื่อนแล้วกัน

.
.

.


.

   “แล้วคุณมาอยู่นี่นานหรือยัง?” อาทิตย์เอ่ยปากถามขณะสับเกี๊ยวกุ้งตัวมโฬหารในชามเป็นสองส่วน

   เมษาที่พยายามหดแขนหดขาที่ยาวเก้งก้างให้ไม่ล้ำออกไปนอกโต๊ะตัวเล็กๆนี้อย่างยากลำบากกล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ "เพิ่งอยู่มาอาทิตย์เดียวเองครับ   คุณล่ะ?”

   “มาเมื่อวาน   อีกสี่ห้าวันวันถึงจะกลับ   หรือถ้างานมันไม่เสร็จก็อาจจะต้องยืดไปอีก" กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มกล่าว "แล้วนี่วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอ?”

   “วันนี้ผมหยุดมาจัดการเรื่องคอนโด   เพิ่งเสร็จเมื่อกี้ก่อนเจอคุณ"

   “อืม...ดีจริงมีคอนโดส่วนตัวอยู่ที่นี่ด้วย   บ้านคุณรวยมากเลยสิท่าทาง   ผมพามากินร้านชาวบ้านแบบนี้กินได้ไหมเนี่ย?" สาบานว่าไม่ได้ประชด   หากแต่ชายหนุ่มถามเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ    ดูจากท่าทางคุณชายหน้าขาวตรงหน้าตอนนี้แล้วก็เหมือนว่าจะไม่ค่อยสันทัดกับที่แบบนี้เท่าไหร่

   “ได้ครับ   ได้อยู่แล้ว   ผมไม่ได้ติดหรูขนาดนั้น" แต่ก็ไม่ค่อยได้มากินอะไรแบบนี้เท่าไหร่ล่ะนะ

   “เออนี่   คุณพอจะรู้จักที่เที่ยวเจ๋งๆบ้างไหม?  ก่อนมาผมลืมเช็ค" อาทิตย์กล่าวน้ำเสียงสบายๆ "ไหนๆอยู่เมืองนอกทั้งที   ต้องเที่ยวทุกวันถึงจะคุ้ม"

   “อืม...ไชน่าทาวน์  เซ็นโตซ่า  สวนนกจูล่ง...”

   “เห้ยๆ  ไม่ใช่ที่เที่ยวแบบนั้นสิ   ผมหมายถึงที่ที่แบบผู้ชายเขาเที่ยวกันน่ะ" อาทิตย์รีบเบรกคนตรงหน้าเมื่อได้รับคำตอบไม่ถูกจุดมา "บาร์ไหนสาวๆสวยอะไรอย่างเนี้ย   พวกอะโกก้งอะโกโก้น่ะ  คุณพอจะมีข้อมูลบ้างไหม?”

   ได้ฟังคำอธิบายดังนั้นเมษาก็ถึงบางอ้อ   ชายหนุ่มยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะส่ายหน้า "ไม่รู้เลยครับ   ที่แบบนั้นทำไมไม่เที่ยวที่ไทย   หาง่ายกว่าที่นี่อีก...แต่ถ้าคุณอยากรู้จริงๆผมโทรถามคนรู้จักให้ก็ได้นะ"

   “เยี่ยมมาก   ถามให้หน่อยนะคุณ...เที่ยวที่กรุงเทพฯแล้วมันชอบเจอคนรู้จักน่ะสิ   รู้ถึงหูป๊าเดี๋ยวได้โดนเฆี่ยนหลังลายพอดี"

   เมษาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "พ่อคุณยังตีคุณอยู่เหรอครับ?”

   “บ้าเหรอ" อาทิตย์รีบส่ายศีรษะตอบคำถามพาซื่อ "จะเบญจเพสอยู่แล้ว   ถ้ายังโดนพ่อตีอยู่ก็แปลกแล้วล่ะ   ผมแค่เปรียบเปรยเฉยๆ"

   “ก็มันฟังดูแปลก  ผมถึงได้ถามไง" นักธุรกิจหนุ่มได้แต่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเก้อๆ   ไม่ค่อยได้เจอคนพูดจาห้วนๆใส่แบบนี้เท่าไหร่   ฟังแล้วเลยไม่ค่อยชิน "แต่ที่แบบนั้นบ้านผมก็สั่งห้ามมาตั้งแต่เด็กๆ   กลัวเสียชื่อวงศ์ตระกูล   เกิดมายังไม่เคยเหยียบเลย"

   “เห้ย! จริงเหรอ?...อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย?”

   “ยี่สิบสี่”

   “แต่ประสบการณ์ชีวิตพอกับเด็กสิบสี่" อาทิตย์เผลอปล่อยหมาออกจากปากจนได้   กว่าจะรู้ตัวชายหนุ่มก็ตะครุบไว้ไม่ทันเสียแล้ว

   หากแต่คนถูกค่อนแคะกลับไม่เอ่ยปากตอบโต้อะไรออกมา   เมษาเพียงขมวดคิ้วจ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามนิ่งๆตามแบบฉบับคนที่ได้รับการฝึกอบรมกิริยามารยาทมาเป็นอย่างดี 

   “แหะๆ   ขอโทษทีๆ   ผมลืมตัวไปหน่อย" อาทิตย์หัวเราะเสียงแห้ง   ก่อนจะรีบคีบเกี๊ยวกุ้งตัวสุดท้ายในชามไปหย่อนไว้ในชามของอีกฝ่าย "ผมให้ๆ  อย่าถือสาผมเลย  ปากไวไปหน่อย  ขอโทษอีกที"

   เมษาเหลือบตามองเกี๊ยวในชามตนด้วยความรู้สึกแปลกๆ   ไม่รู้ว่าควรรับมันมาด้วยหน้าแบบไหนดี   ตำรามารยาทที่อยู่ในหัวก็บังเอิญไม่มีวิธีรับมือสำหรับเหตุการณ์แบบนี้เสียด้วย   แต่ถ้าให้มาเขาก็คงต้องรับไว้ "ช่างมันเถอะครับ"

   “แต่ผมว่าคุณไปลองไว้หน่อยก็ดีนะ   ไปกับผมคืนนี้เลยก็ได้   เกิดเป็นผู้ชายไม่เที่ยวแบบนี้เลยมันน่าเสียดาย   ผมก็อายุเท่าคุณแต่เข้าๆออกๆบาร์ในพัทยาจนพรุนแล้ว   ไม่อยากจะอวด"



   ใครว่าล่ะ...นี่มันอวดชัดๆ   



   “ไม่ดีกว่า   ใครมาเจอเข้าคงไม่ดี"

   “โธ่  เพิ่งมาอยู่นี่ได้อาทิตย์เดียว  คนรู้จักจะไปเยอะแยะอะไร   ไม่เห็นต้องกลัว"

   “งั้นก็แล้วแต่คุณ" เมื่อได้รับคำปฏิเสธอาทิตย์ก็ได้แต่ยักไหล่   ก่อนจะเรียกบริกรร้านมาคิดเงินหลังจากแน่ใจว่าอีกฝ่ายทานเสร็จแล้วเช่นกัน

   หากแต่แบงค์สิงคโปร์ดอลล่าร์ที่ถูกส่งออกไปกลับถูกมือของใครอีกคนกดลงไปเสียก่อน

   “ไม่เป็นไร   ผมเลี้ยงคุณเอง"

   ไม่รู้ว่าเป็นนิสัยคนรวยหรืออะไรที่ต้องแย่งขอเลี้ยงแทน   เห็นเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นประจำเวลาอยู่บนโต๊ะอาหารกับผู้หลักผู้ใหญ่มีฐานะ   แต่อาทิตย์ก็ไม่ได้รู้สึกเกรงใจอะไรและปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำตามต้องการไป   โดยที่สุดท้ายแล้วตนก็ได้เก็บค่าข้าวไปโปะค่าเที่ยวอีกก้อนเล็กๆ

   เมื่อจัดการจ่ายเงินอะไรกันเรียบร้อย   คนทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนนั้นมา   ขณะที่อาทิตย์กำลังจะกล่าวคำลาแล้วเตรียมตัวแยกย้ายนั้น   นามบัตรใบสีครีมก็ถูกส่งมาตรงหน้า

   “นี่เบอร์ติดต่อผม   เดี๋ยวเย็นนี้จะโทรถามคนรู้จักเรื่องที่เที่ยวให้   ดึกๆคุณโทรมาแล้วกันครับ" แม้จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องงานเลยแม้แต่น้อย   แต่เมษาก็ยังจัดการเรื่องทุกอย่างราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งในตารางกิจกรรมทำเงินของตน "ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะครับ   ขอบคุณคุณอาทิตย์มากที่ชวนมาทานข้าว" ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะยกหน้ากากการทูตมาใช้ตามความเคยชิน

   อาทิตย์รับนามบัตรใบเล็กนั่นมาไว้กับตัวก่อนจะโบกไม้โบกมือแทนคำลา "ขอบคุณที่เลี้ยงนะคุณเมษา  บาย"




๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐




   ฝ่ามือเรียวยาวยกขึ้นถอดแว่นสายตาบนใบหน้าลงวางบนโต๊ะ   ก่อนจะเลื่อนมาขยี้ตาเบาๆ


   ทำงานกราฟฟิคนี่มันเสียสายตาชะมัดเลยให้ตาย


   บนหน้าจอแล็ปท็อปรุ่นใหญ่คู่ใจปรากฏงานที่เขาอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากเมืองไทยหราอยู่ในนั้น   ตั้งแต่กลับมาถึงโรงแรมอาทิตย์ก็นั่งปักหลักทำงานจนรากแทบงอก   รู้ตัวอีกทีท้องฟ้าด้านนอกก็มืดลงเสียแล้ว

   ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นบิดไล่ความขี้เกียจอยู่นานเกือบนาทีด้วยความเมื่อยขบ   ฟ้ามืดขนาดนี้แล้วเขายังไม่ได้กินอะไรเลย...ไส้แทบจะกิ่วอยู่แล้ว   สงสัยบะหมี่เกี๊ยวกุ้งที่กินไปเมื่อบ่ายๆจะย่อยสลายหายไปหมดแล้วแน่ๆ



   จริงสิ...



   นายเมษาบอกให้โทรไปหาตอนดึกๆ   ว่าแต่ตอนนี้ดึกพอหรือยัง?




   พูดถึงผู้ชายคนนั้นแล้วชายหนุ่มก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้   ตอนที่คุยกันเขารู้สึกว่าหมอนั่นดูเหมือนรูปปั้นพูดได้ชอบกล   ประมาณว่ามองหน้าแล้วอ่านยากเหลือเกินว่าคิดอะไรอยู่...ท่าทางเป็นคนเก็บความรู้สึกน่าดู   ขนาดโดนเขาพูดจาไม่ดีใส่ไปวันนี้ยังไม่ยอมด่าอะไรกลับมา   เป็นเขาหน่อยไม่ได้...ถ้าโดนอย่างนี้มีวางมวยอย่างไม่ต้องสงสัย

   


   อึดอัดบ้างไหมวะ  อยากรู้...




   คิดไปคิดมาอาทิตย์ก็เผลอถอนหายใจออกมาหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว   

   ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้มายังโทรศัพท์มือถือใส่ซิมสิงคโปร์ที่วางอยู่แถวๆหัวเตียง  ก่อนจะกดเลขหมายตามที่ปรากฏอยู่บนนามบัตร

   และเพียงไม่นาน   เสียงตอบรับจากปลายสายก็ดังขึ้น 



   ...น้ำเสียงสุภาพมากถึงมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย...



   “สวัสดีคุณ   นี่ผมเอง   ได้รายชื่อที่เที่ยวเด็ดๆมาไหม" อาทิตย์กรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์ด้วยคำพูดกันเองแบบที่คนฟังรู้สึกไม่คุ้นเคยเสียเท่าไหร่

   “ได้มาแล้วครับคุณอาทิตย์   คุณจะจดไหม  หรือจะให้ผมเท็กซ์ไปให้"

   “อ่า...จดก็ได้ เท็กซ์ก็ได้   แล้วแต่คุณสะดวก...”

   “งั้นเดี๋ยวผมเท็กซ์ไปให้แล้วกัน   เบอร์นี้ใช่ไหมครับ?”

   “ใช่ๆ   แล้วคุณไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ   สนุกนาจะบอกให้   ไปแล้วจะติดใจ"

   “ผมไม่สะดวกจริงๆครับ   เชิญคุณตามสบายเลย   ขอให้เที่ยวให้สนุก"

   “ตามใจแล้วกัน   ถ้าจะไปโทรมาบอกผมได้นะ   เที่ยวสองคนสนุกกว่าเที่ยวคนเดียวอยู่แล้ว"

   “หึ..ครับ" เมษาหัวเราะให้ลำคอเบาๆ "แค่นี้ก่อนนะครับ   ยังไงขอให้คุณโชคดี"

   อาทิตย์เอ่ยคำลาแล้วกดวางสายลงไปพร้อมส่ายหัวสองสามที




   “อยู่แบบนั้นเป็นกูได้เฉาตายพอดี"




   พูดจบชายหนุ่มก็ไม่รอช้า   รีบตรงไปยังกระเป๋าเสื้อผ้าหาชุดหล่อใส่เตรียมตัวออกเที่ยวอย่างเริงร่า...

.
.

.


.

   โทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางลงไปเมื่อครู่ทำให้ชายหนุ่มนึกขันอยู่ในใจ   ถามออกมาได้ยังไง...คนมีฐานะทางสังคมอย่างเขาคงจะไปได้หรอกนะสถานที่แบบนั้น

   สองมือพิมพ์ตัวอักษรบนสมาร์ทโฟนของตนยิกๆ   รายชื่อและที่ตั้งร้านซึ่งได้รับมาจากลูกน้องชาวสิงคโปร์ถูกคีย์ลงไปแบบไม่ตกหล่น   น่าแปลกว่าหลายร้านในนั้นอยู่ห่างจากคอนโดเขาเพียงนิดเดียวเท่านั้น   ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่เคยได้สำรวจรอบๆเลยสักครั้ง

   เพียงไม่นานข้อความก็ถูกส่งออกไป   และข้อความที่ถูกพิมพ์กลับมาสั้นๆด้วยตัวหนังสือภาษาอังกฤษสามตัวก็ถูกส่งกลับมาแทบจะในทันที



   'thx'



   คนๆนี้ท่าทางแปลกๆ   พูดจาโผงผางไม่ค่อยมีความเกรงใจกันเท่าไหร่   ซึ่งจัดว่าหายากในวงจรชีวิตของเขาที่จะให้เจอใครมาปฏิบัติตัวอย่างนี้ใส่   ถ้าไม่ได้เกลียดหรือมีปัญหาขัดแย้งกันมาก่อนก็ไม่มีใครเลยที่อยู่ดีๆจะมาพูดจาห้วนๆกับเขาแบบนี้

   ตอนเห็นนั่งสูบบุหรี่อยู่แถวๆย่านธุรกิจเมื่อบ่ายวันนี้...ทีแรกเขาตกใจไม่น้อย   จำหน้าได้ว่าเคยเห็นอยู่ที่บริษัทของกวิน...และเป็นอีกคนที่สนิทกับปอม...




   ปอม...




   นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมาทีไรมันทำให้เขาต้องรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงไปเสียดื้อๆทุกครั้ง

   ภาพเหตุการณ์ช่วงก่อนเขาจะมาที่นี่ยังคงสดใหม่อยู่ในใจ  ทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา   คำตัดพ้อต่อว่า   ไม่เว้นแม้กระทั่งน้ำหนักหมัดของกวินบนใบหน้าเขา...

   แผลเป็นที่ปลายคางยังคงหลงเหลือให้เขาได้ปวดแปลบยามส่องกระจก   แม้จะเป็นแผลรอยเล็กๆแต่มันกลับไปขยายใหญ่อยู่ในใจทุกครั้งที่มองเห็น...

   ความผิดบาปทั้งหมดที่เคยได้ก่อขึ้้นกับคนที่รักสุดหัวใจ   บัดนี้มันย้อนกลับมาหาตัวเขาเองแล้ว...



   

   ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง...มีความสุขดีใช่ไหมปอม?...





   ชายหนุ่มทิ้งร่างทั้งร่างลงกับที่นอนกว้างใหญ่ของตน   ดวงตาที่ลืมค้างจ้องเพดานดูเหม่อลอยไร้จุดโฟกัส

   และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมานอนคิดถึงความอัปยศของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในท่านี้...

.
.

.


.