เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 14-07-2012 03:01:19
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สารบัญ
หัวใจหลังเลนส์ # prologue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2054732#msg2054732)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2054733#msg2054733)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2054735#msg2054735)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2055135#msg2055135)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2056494#msg2056494)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2057744#msg2057744)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2058892#msg2058892)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2059984#msg2059984)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2062199#msg2062199)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2062854#msg2062854)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2064277#msg2064277)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2065318#msg2065318)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2066391#msg2066391)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2067313#msg2067313)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2068731#msg2068731)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2069768#msg2069768)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2070969#msg2070969)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2073710#msg2073710)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2076034#msg2076034)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2076878#msg2076878)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2078942#msg2078942)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2080466#msg2080466)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2083620#msg2083620)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2084934#msg2084934)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2086969#msg2086969)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2092425#msg2092425)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2095413#msg2095413)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2104068#msg2104068)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2119375#msg2119375)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2148730#msg2148730)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2153668#msg2153668)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2158862#msg2158862)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2172524#msg2172524)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2172525#msg2172525)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2224719#msg2224719)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2227747#msg2227747)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2230112#msg2230112)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนพิเศษ : เดือนเมษา วันอาทิตย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2234302#msg2234302)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2240043#msg2240043)
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2252135#msg2252135)
หัวใจหลังเลนส์ # epilogue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33944.msg2252142#msg2252142)
หัวใจหลังเลนส์
#prologue
รูปถ่ายจำนวนหลายร้อยใบในอุ้งมือใหญ่ ถูกพลิกดูเรื่อยๆโดยเจ้าของฝ่ามือร่างหนา ดวงตาคมกริบที่ทอดมองลงมาที่รูปแต่ละใบนั้นไม่ฉายแววใดๆ เพียงแต่จะมีสักสามถึงสี่ครั้งที่มันหรี่ลงอย่างพินิจพิจารณาภาพที่ถูกใจ
ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกฝีมือของช่างภาพมือสมัครเล่นอย่างนักศึกษาที่ส่งภาพมาประกวดเหล่านี้ กลับกัน เขาตั้งใจอย่างยิ่งยวดแล้วที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เจ้าของภาพแต่ละใบพยายามจะสื่อ เพียงแต่ภาพส่วนมากที่ถูกส่งมานี้กลับขาดเรื่องราว ขาดอารมณ์ ขาดความรู้สึก แม้เทคนิคที่ใช้นั้นจะแพรวพราวแค่ไหนก็ตาม
-ก็อก ก็อก-
“เข้ามา” เสียงทุ้มต่ำกล่าวเบาๆในขณะที่สายตายังคงไล่มองปึ้งภาพถ่ายในมือไปเรื่อยๆ
ประตูสีดำด้านบานเรียบถูกเลื่อนเปิดออกโดยไอ้เต้ กราฟฟิกดีไซเนอร์ตัวดีประจำบริษัท ก่อนสองขาในกางเกงยีนเก่าขาดจะพาร่างอวบๆมายืนเท้าโต๊ะที่ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้านั่งอยู่
“เป็นไงบ้างพี่วิน มีรูปเจ๋งๆบ้างป่ะ” เต้ชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมามองภาพถ่ายอย่างสนอกสนใจ พลางนึกย้อนไปถึงความรู้สึกในสมัยที่ตนยังเป็นนักศึกษาอยู่ ก็เคยอยู่ครั้งสองครั้งล่ะนะที่ลองส่งภาพถ่ายเข้าประกวดตามงานแบบนี้บ้าง แม้สายงานหลักของตนจะเป็นงานออกแบบกราฟฟิกก็ตาม แต่ตอนรอลุ้นผลนี่ยังหวังใจแทบจะขาด ป่านนี้เด็กๆเจ้าของภาพถ่ายที่อยู่ในมือเจ้านายจอมเฮี๊ยบของเขาคงตื่นเต้นกันน่าดู
ร่างสูงบนเก้าอี้ทรงเก๋ส่ายหน้า ก่อนตอบออกมาเบาๆ “สกิลดีแต่ไม่มีเรื่องราว”
คำตอบที่ได้รับเป็นอันเข้าใจได้ กวิน จารุกิิตติ์ เป็นชื่อที่หลายคนรู้จักกันดีในฐานะช่างภาพชื่อดังของเมืองไทย สไตล์การถ่ายภาพที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นเฉพาะตัวและความสามารถในการเล่าเรื่องผ่านภาพนิ่งพาให้เขาก้าวข้ามฝีมือดาษดื่นของช่างภาพทั่วไปมายืนอยู่แถวหน้าได้ด้วยวัยเพียง 25 ปี และหากพูดถึงนามสกุลจารุกิตติ์ คงมีน้อยคนนักที่จะไม่รู้จักตระกูลเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ครองแชมป์สร้างผลประกอบการได้มากเป็นอันดับต้นๆในบรรดาธุรกิจประเภทเดียวกันในเมืองไทย แต่กระนั้น แม้จะมีกิจการใหญ่โตของครอบครัวตัวเองรองรับอยู่แล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังคงมุ่นมั่นที่จะทำตามความต้องการของตัวเองจนในที่สุดก็ได้แยกตัวออกมาเปิดบริษัทขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่อย่าง Photo Factory Studio นี้เป็นของตัวเอง โดยปราศจากการขัดแย้งจากทางบ้านเนื่องจากฝีมือจัดจ้านของชายหนุ่มได้พิสูจน์ให้ใครต่อใครเห็นแล้วว่าในอนาคตอันใกล้นี้ ชื่อของช่างภาพอันดับหนึ่งคงจะตกเป็นของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
ภาพถ่ายใบสุดท้ายในมือถูกคว่ำลงแยกไว้ในกอง 'ไม่ผ่าน' บนโต๊ะทำงาน จำนวนภาพในกองนี้สูงลิ่ว ภาพทั้งหมดจำนวนหลายร้อยใบที่ถูกคัดออกกองพะเนินชวนสิ้นหวังอย่างไรบอกไม่ถูก ส่วนกอง 'ผ่าน' นั้นไม่ต้องพูดถึง มีภาพถ่ายเพียงไม่กี่สิบใบที่หัวแข็งผ่านเข้ามาได้
“แล้วเข้ามานี่มึงมีเรื่องอะไร” อย่าแปลกใจไปหากไม่เคยเห็นเจ้านายที่ไหนพูดกับลูกน้องด้วยวาจาหยาบคายเช่นนี้ สำหรับโฟโต้แฟคตอรี่สตูดิโอแล้ว ภาษาพ่อขุนรามถือเป็นภาษาราชการที่ใช้กันอย่างถูกกฏหมายในอาณาจักรเล็กๆแห่งนี้
เต้ยื่นซองเอกสารประทับตราไปรษณีย์สีน้ำตาลมาตรงหน้า “น้องกิฟท์ที่เคาท์เตอร์ฝากมา เห็นว่าเป็นจดหมายด่วนจากพาราโบลา”
พาราโบลาที่ว่านี้เป็นชื่อของนิตยาสารหัวนอกชื่อดัง ที่เนื้อหาในเล่มนำเสนอเกี่ยวกับวงการศิลปะและการออกแบบไว้อย่างอัดแน่น และก็เป็นพาราโบลานี่แหละที่เป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดประกวดภาพถ่ายที่ว่านี้ขึ้นมา โฟโต้แฟคสตูเป็นเพียงผู้สนับสนุนเท่านั้น
หนุ่มร่างขาวอวบวางซองลงบนโต๊ะ ก่อนขอตัวกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
ฝ่ามือหนาเอื้อมหยิบซองปริศนามาเปิดออกดู ภายในมีกระดาษชี้แจงหนึ่งแผ่น และซองเล็กๆซ้อนอยู่อีกหนึ่งซอง ในกระดาษชี้แจงเขียนอธิบายเอาไว้ว่านี่เป็นผลงานชิ้นสุดท้ายที่ส่งมาถึงมือพาราโบลาเพียงวันเดียวหลังหมดเขตรับภาพ ซึ่งโดยปกติทางพาราโบลาไม่ได้มีนโยบายรับผลงานงานที่ไม่ตรงเวลา แต่สำหรับกรณีนี้ ทางเจ้าของผลงานได้ชี้แจงว่ามีเหตุสุดวิสัยทำให้การส่งภาพล่าช้า จึงขอให้กวินซึ่งเป็นหนึ่งในคณะกรรมการตัดสินช่วยเอาไปพิจารณารวมกับผลงานอื่นๆที่ส่งมาให้ก่อนหน้านี้ด้วย
ชายหนุ่มดึงซองอีกซองที่ซ้อนอยู่ในซองนี้อีกทีขึ้นมาเปิด ภาพถ่ายโทนสีขาวดำถูกดึงออกมา
ชายหนุ่มชะงักไปเมื่อพินิจเนื้อหาในภาพอย่างเต็มตา เด็กชายตัวแกนผิวหยาบกร้านในชุดเก่าขาดวิ่นยืนเขย่งเกาะขอบถังขยะเทศบาล ที่ขอบอีกฝั่งหนึ่งมีแมวขี้เรื้อนขดหลุดร่วงเห็นผิวหนังบางส่วนนั่งเกาะอยู่ มือผอมลีบข้างหนึ่งของเด็กชายรื้อค้นอยู่ในถังขยะ ในขณะที่มือที่เหลือว่างอีกข้างก็ยื่นเศษอาหารใส่ปากเจ้าแมวเพื่อนร่วมชะตากรรมที่อ้าปากรับอย่างไม่อิดออด จุดโฟกัสที่ดึงสายตาของกวินให้หยุดนิ่งมองอยู่เป็นนาทีๆคือแววตาของเด็กน้อย เป็นแววตาที่แสดงถึงความเมตตา ความเอ็นดูสิ่งมีชีวิตผู้ด้อยโอกาสตรงหน้า ทั้งที่ตัวเองก็แทบจะไม่มีอะไรกินเช่นเดียวกัน โทนภาพสีขาวดำที่นำเสนอความคอนทราสท์ของแสงและเงาอย่างหนักหน่วงยิ่งพาให้อารมณ์คนดูคล้อยตามไปได้อย่างง่ายดาย
รอยยิ้มพึงพอใจถูกจุดขึ้นที่มุมปากช่างภาพหนุ่ม ภาพที่อยู่ในมือเขาใบนี้เรียกได้ว่า ชนะเลิศทั้งการสื่ออารมณ์ ทั้งเทคนิคที่ใช้นำเสนอ เทียบกับภาพหลายร้อยใบที่ดูไปเมื่อครู่คงไม่ต้องคิดแล้วว่าเขาจะเทเสียงให้ภาพใดได้รางวัลที่หนึ่ง หวังก็แต่กรรมการท่านอื่นจะเห็นตรงกัน
และเมื่อพลิกดูหลังภาพถ่าย ก็ปรากฏชื่อแซ่เจ้าของผลงาน
'นายจักรวาล ธีทัต อายุ 20 ปี ชั้นปีที่ 3 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยXXX'
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 14-07-2012 03:02:39
#1
“น้องปอมจ๋าหันไปดูโต๊ะนั้นสิจ๊ะ สาวๆเขาเล็งรอจะเคลมมึงอยู่แน่ะ” เสียงแหบห้าวกวนประสาทจากเพื่อนอ้น เรียกให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากถ้วยไอศกรีมตรงหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วหมุนคอไปตามทิศทางการพยักพเยิดของไอ้เพื่อนรักตัวแสบ ก่อนจะต้องหันกลับมาหลบวูบทันที
-ผัวะ-
“พ่อมึงสิไอ้ห่า” คนถูกแกล้งสบถเบาๆพอให้ได้ยินกันในโต๊ะ เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆไปมากโข ก็จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่ 'สาวๆ' ที่ว่าของไอ้อ้น มันดันเป็น 'สาวประเภทสอง' นะสิ แค่หันไปมองเมื้อตะกี้ก็เผลอตัวขมิบตูดสุดกำลังกล้ามเนื้อหูรูด สายตา 'สาวๆ' แต่ละนางที่จ้องมานี่แทบจะเขมือบเขาไปทั้งตัวอยู่แล้ว
“ไม่ต้องมาขำเลยนะไอ้พวกเชี่ย โดยเฉพาะมึง ไอ้อ้น” นิ้วมือเรียวบางชี้หน้าคาดโทษเพื่อนตัวดี “กูยังไม่ได้ชำระความที่มึงทำเมมการ์ดกูตกส้วมเลยนะ ดีที่เอาไปกู้ข้อมูลทัน แม่งทำกูเกือบโดนตัดสิทธิ์ ดีที่เขาใจดียอมอะลุ้มอล่วย”
“ขอโทษคร้าบพี่จักรวาล ผมผิดไปแล้วคร้าบบบบบบ” อ้นยกมือไหว้เพื่อนตัวเล็กของตนปะหลกๆ ก่อนเอื้อมมือไปขยี้หัวเบาๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตวัดตาขึ้นมาส่งค้อนให้อันเบ้อเร่อ “กูขอโทษจริงๆมึง ก็รู้สึกผิดอยู่เนี่ยถึงได้พามึงมาเลี้ยงไอติมนี่ไงจ๊ะ”
“เออๆ ช่างเหอะ กูก็ไม่ได้โกรธเหี้ยไรหรอก แต่อย่าลืมซื้อเมมการ์ดอันใหม่มาคืนกูด้วย คิงสตัน 16 กิ๊กคลาส 10 นะโว้ย อย่าซื้อของกิ๊กก๊อกมาคืนกูล่ะ”
อ้นพยักหน้ารับคำพลางขำเอิ๊กอ๊าก ก่อนจะก้มลงกินไอศกรีมของตนบ้าง
“แล้วประกาศผลเมื่อไหร่วะปอม” หนุ่มเคราครึ้มนามเจถามขึ้นขณะโบกช้อนไอศกรีมในมือไปมา การที่ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนมานั่งสุมหัวโซ้ยไอติมกันในสเวนเซ่นอาจจะเป็นภาพแปลกตาไปสักหน่อยสำหรับผู้พบเห็น แต่สำหรับพนักงานประจำสาขานี้ มันกลายเป็นเรื่องชินชาไปเสียแล้ว เพราะไอ้ห้าหนุ่มโฉดหัวใจแหววนี่มันมานั่งฉลองโปรเจ็คจบกันบ่อยๆ แม้หลายครั้งที่เจ้าคนตัวเล็กที่สุดในแก๊งจะนั่งจิบแค่น้ำเปล่าก็เถอะ
เมื่อวานทางเว็บไซต์ของพาราโบลาเพิ่งประกาศรายชื่อผู้ผ่านเข้ารอบ ซึ่งชื่อของปอมติดอยู่เป็นหนึ่งในยี่สิบสี่คนที่จะต้องมาเข้าร่วมพิธีประกาศรางวัลใหญ่ “เสาร์นี้แล้ว แม่งโคตรตื่นเต้นเลยว่ะ” เด็กหนุ่มตอบตาลุกวาว
“ที่ไหนอ่ะ พวกกูจะได้ไปถือป้ายไฟเชียร์” เม้ง หนุ่มตี๋หน้ากลมเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
คนโดนแซวยกช้อนขึ้นโบกหัวไอ้คนพูดไปทีนึง
“ห่า ไม่ใช่เอเอฟ” แล้วก็เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆไปได้อีกหนึ่งครืนเล็กๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วหยิบกระบอกแบบขึ้นมาสะพายแล่ง
“เห้ยพวกมึง เดี๋ยวกูไปละ ขอบใจมากที่พามาเลี้ยงเว่ยอ้น”
“อ้าว รีบไปไหน เหี้ยอ้นอุตส่าห์เลี้ยงทั้งทีสั่งเยอะๆดิวะ” ก๊อบแก๊บ สมาชิกในกลุ่มคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้แนะนำรีบฉุดรั้งสายสะพายกระบอกของเพื่อนตัวเล็กเอาไว้ ก่อนจะโดนมือใหญ่ๆของอ้นเอื้อมมาฟาดเบาๆ
แต่ถึงกระนั้นอ้นเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับก๊อบแก๊บ ก็โอกาสที่ไอ้ปอมมันจะยอมรับน้ำใจจากเพื่อนมีน้อยเหลือเกิน ไหนๆได้เลี้ยงทั้งทีก็อยากจะให้เพื่อนรักเต็มที่ รู้ว่าไอ้เตี้ยตรงหน้านี่มันเกรงใจ แต่ก็รู้อีกว่าจริงๆลึกๆแล้วมันอยากกิน แต่ไม่ค่อยมีเงิน “นั่นดิปอม มึงสั่งอีกได้นะเว่ย ปกติแดกแต่น้ำเปล่า วันนี้กูเลี้ยง มึงเบิ้ลสองไปเลยดิ เร็ว นั่งๆ” ไม่ว่าเปล่า อ้นฉุดมือเพื่อนรักลงนั่งที่เดิม
“เห้ยไม่เป็นไรเว่ย ถ้วยเดียวกูก็อิ่มแล้ว เดี๋ยวกูต้องไปทำงานพิเศษต่อด้วย” งานพิเศษที่ว่าคืองานเสิร์ฟอาหารที่ร้านหรูย่านทองหล่อ
อ้นยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนขมวดคิ้ว “มึงเข้างานหกโมงไม่ใช่เหรอวะ นี่เพิ่งบ่ายสามเอง”
ครั้งนี้คนถูกถามยกยิ้มอวดรอยบุ๋มเล็กๆข้างแก้ม “กูว่าจะไปซื้อเสื้อที่พารากอน เตรียมตัวไปงานรับรางวัลเว่ย” พูดจบก็ยักคิ้วให้เพื่อนรอบโต๊ะ ก่อนหมุนตัวเดินออกจากร้านไป ทิ้งไว้แต่สีหน้าอึ้งและงงของอีกสี่หนุ่มที่เหลือในร้าน
...จะไม่ให้อึ้งได้ยังไง ร้อยวันพันปี ไอ้คนขี้ประหยัดอย่างนายจักรวาลมันจะเหยียบเข้าห้างหรูสักที ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่คบกันมาที่ไอ้ตัวเล็กมันจะยอมควักกระเป๋าละลายทรัพย์ไปในที่ๆมันเรียกอยู่เสมอว่า 'ดินแดนคนรวย'...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จักรวาลยืดไหล่ออกอย่างภาคภูมิใจ พลางเดินดุ่มๆตรงมายังกองเชียร์ทั้งสี่คนที่ยืนยิ้มคอยอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม “เป็นไงวะพวกมึง กูหล่อยัง”
“สุดๆอ่ะไอ้สัด ใส่เสื้อแพงแล้วดูมีราศีขึ้นมาเลยว่ะ” ก๊อบแก๊บกวาดตามองเพื่อนรักหัวจรดเท้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เช่นเดียวกับคนอื่นที่เหลือซึ่งมีท่าทีไม่ต่างกัน
เด็กหนุ่มร่างเล็กก้มลงมองตัวเองอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง แม้ก่อนออกจากบ้านจะหมุนตัวอยู่หน้ากระจกเป็นสิบรอบแล้วก็ตาม สุดท้ายแล้วหลังเดินเลือกอยู่นานสองนานในพารากอนเมื่อวันก่อน เขาก็จบลงด้วยการซื้อเสื้อเชิ๊ตสีอ่อนตัวนี้มาด้วยราคาเกือบแปดร้อยบาท แม้มันจะเป็นตัวที่ถูกที่สุดในห้างเท่าที่เขาหาได้ และมันอาจจะเป็นราคาที่ถูกเท่าขี้เล็บสำหรับใครบางคนที่สอยเสื้อตัวเป็นพันเป็นหมื่นมาประดับตู้ แต่สำหรับตัวเขาแล้ว นี่เป็นเสื้อที่แพงที่สุดตั้งแต่เขาเคยซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เด็กหนุ่มไม่แน่ใจหรอกว่าตอนนี้เขาดูหล่อขึ้นจริงอย่างที่ก๊อบแก๊บว่าหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ไอ้ความรู้สึกฟูๆยืดๆในอกมันคงจะบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาปลาบปลื้มและรู้สึกมั่นใจมากขนาดไหนเมื่ออยู่ในเสื้อตัวนี้
สี่หนุ่มที่ยืนรายล้อมเพื่อนตัวเล็กอยู่ เมื่อเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะรุมกันขยี้หัวคนกลางวงอย่างนึกเอ็นดูแกมหมั่นไส้
เจเป็นคนแรกที่ตัดบทขึ้นชวนเพื่อนๆเข้างานที่ดูเหมือนใกล้จะเริ่มเต็มที ทั้งห้าชีวิตเดินย้ายจากล็อบบี้ตรงไปยังห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมหรูใจกลางเมืองแห่งนี้ จักรวาลดูเหมือนจะตื่นตาตื่นใจกับความหรูหราของทั้งสถานที่และคนที่เดินอยู่ในนี้ พลางปากก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุดระหว่างเดิน
“พวกมึงรู้เปล่าว่าวันนี้ท่านกวินสุดคูลของกูแม่งมางานด้วยล่ะ” ปอมกล่าวกับเพื่อนๆด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ
“กวินไหนวะ?” เม้งหันมาทำหน้าสงสัย เรียกเอาสีหน้าเซ็งเป็ดจากยอดชายนายจักรวาลได้ไปหนึ่งดอก
“โด่ ไอ้เม้ง ก็ท่านกวินที่เป็นช่างภาพไงวะ ที่ดังๆอ่ะมึง เจ้าของโฟโต้แฟคสตูอ่ะ มึงรู้จักเปล่า เขาเป็นหนึ่งในกรรมการคัดเลือกภาพงานนี้ด้วยนะ งานเขาแม่งเจ๋งสัดอ่ะ กูดูที่ไรแม่งเหมือนโดนดูดเข้าไปในรูปทุกทีเลยนะเว่ย ไอดอลกูเลยล่ะคนเนี้ย” เม้งหันมามองคนพูดด้วยความหมั่นไส้สุดติ่ง แฮปปี้เหลือเกินนะไอ้คุณจักรวาล ไม่เหลือเขาคนเศร้าเมื่อวันก่อนตอนที่ไอ้อ้นมาสารภาพกับมันว่าทำเมมการ์ดตกส้วมเลยสักกะผีกเดียว
อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูห้องแกรนด์บอลรูม
“เขาหน้าตาเป็นไงวะ” อ้นหันมาถามในขณะที่มือข้างหนึ่งก็ดึงประตูให้เปิดออก
“กูก็ไม่เคยเห็นนะ แต่น่าจะแก่แล้วว่ะ คงอารมณ์ประมาณพวกอาจารย์เก๋าๆมั้งกูว่า เพราะดูจากผลงานแล้วคงประสบกา.....เหี้ยยย!!!!!!!!”
ประโยคทั้งหมดถูกเบรกทันทีด้วยของเหลวสีดำร้อนๆที่รดลงมาหกใส่เสื้อตัวใหม่สุดภาคภูมิใจของคนพูด พร้อมด้วยแรงกระแทกที่หัวไหล่ จักรวาลตัวชาไปหมด ทั้งเพราะความร้อนที่ลวกอยู่ตรงหน้าท้อง ทั้งเพราะความเจ็บเล็กน้อยบริเวณไหล่ และที่สำคัญที่สุดคือเพราะความผิดหวังที่เสื้อที่อุตส่าห์ซื้อมาเพื่องานนี้ถูกทำให้เปื้อนตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวขาเข้างานด้วยซ้ำ
“โทษทีไอ้น้อง” ไอ้คนตัวการหันมาพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะจำ้อ้าวออกไปพลางกรอกน้ำเสียงเครียดกับสมาร์ทโฟนเครื่องบางที่อยู่ในมือ ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าคู่กรณีสักนิดดียว “ไม่มีอะไรๆ เดินชนเด็กนิดหน่อย เดี๋ยวกูรีบไปเดี๋ยวเนี้ย พวกมึงรับหน้าไปก่อน...” และบลาๆๆๆๆๆๆจนลับหูในที่สุด
กว่าคนทั้งห้าจะรู้สึกตัวอีกทีไอ้ตัวสูงนั่นก็สาวเท้าออกไปไกลเกินกว่าจะวิ่งตามแล้ว
หลังจากยืนนิ่งอึ้งกันอยู่นานสองนาน อ้นก็เป็นคนแรกที่ได้สติรีบดึงเพื่อนทั้งหมดให้ออกจากบริเวณหน้าประตูตรงไปยังห้องน้ำ
“ไอ้เหี้ยนั่นแม่ง กูน่าจะจับมันมาอัด ไม่น่าโง่ปล่อยมันไปเล้ยยยยย” อ้นโวยวายเสียงดังอยู่ในห้องน้ำที่ตอนนี้มีแต่ตนและพรรคพวก
“นั่นดิ แม่งโคตรบัดซบ!”
“ตะกี้กูน่าจะวิ่งตามมันไป”
“ขอให้โดนตุ๊ดจับตุ๋ย”
“เลวทราม”
...และอีกมากมาย
ท่ามกลางเสียงก่นด่าของเพื่อนๆที่ส่งลอยลมไปถึงไอ้คนไร้ความรับผิดชอบ จักรวาลได้แต่ก้มหน้าเอาทิชชู่ชุบน้ำลูบเสื้อของตนช้าๆ จากที่เคยสวยอยู่เมื่อไม่ถึงห้านาทีก่อน ตอนนี้กลายเป็นแค่เสื้อสกปรกๆไปเสียแล้ว คราบกาแฟดำเป็นวงใหญ่กลางหน้าท้อง คนที่ซักผ้าเองมาตลอดชีวิตอย่างเขารู้ดีว่าซักให้ตายยังไงก็เหลือคราบ
เม้งสะกิดคนอื่นๆให้ดูปฏิกริยาของเพื่อนตัวเล็กที่หน้าเจื่อนลงไปถนัดใจ เห็นอย่างนั้นเสียงสบถคำหยาบทั้งหลายแหล่ก็เงียบลงในทันที
เป็นอ้นที่ก้มลงปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตลายสก็อตของตัวเองออกทีละเม็ดในขณะที่คนอื่นเริ่มเข้าไปลูบหัวลูบหลังปลอบใจไอ้ตัวเล็กกันไป
“อ่ะ ใส่ของกูก่อนแล้วกันนะมึง” ฝ่ามือใหญ่หยิบยื่นเสื้อของตนไปให้เพื่อนรักตรงหน้า ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า
จักรวาลก้มลงมองอย่างลังเล ไม่กล้ารับ
“เอาน่ามึง วันนี้วันสำคัญของมึงนะเว่ย ใส่ไปเหอะ วันนี้เหงื่อกูยังไม่ออก ไม่ต้องห่วง ไม่เหม็นแน่นอน”
เมื่อเห็นยิ้มยิงฟันกว้างๆจากคนเสียสละ จักรวาลก็ค่อยๆรับเสื้อมา แล้วจัดการปลดกระดุมเสื้อเปื้อนกาแฟของตนออกบ้าง ปากบางกล่าวขอบคุณอ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่ในใจก็ยังเจ็บแค้นไอ้ตัวต้นเหตุไม่หาย
ทันทีที่เห็นเพื่อนตัวเล็กติดกระดุมเสื้อลายสก็อตของตนจนเสร็จ อ้นก็รีบดันหลังดันไหล่คนทั้งสี่ให้ออกไปจากห้องน้ำ “พวกมึงรีบพาไอ้เตี้ยไปรับรางวัลไป เดี๋ยวกูนั่งรอในนี้เพราะกูคงใส่เสื้อไอ้ปอมไม่ได้ ตัวแม่งเล็กเกิ๊นนนน”
จักรวาลหันมากล่าวขอบคุณด้วยความซึ้งใจอีกครั้ง ในแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนต้องมานั่งขลุกอยู่ในห้องน้ำ
อ้นเองก็ไม่ได้สบายใจนักเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนรัก ชายหนุ่มคว้าไหล่บางไว้ในวินาทีสุดท้ายก่อนจักรวาลจะก้าวออกจากห้องน้ำ
“มึงเลิกเครียดก่อนเร็วไอ้ปอม งานจะเริ่มแล้ว ไหนสูดหายใจเข้าลึกๆซิ ปฏิบัติ!” อ้นกล่าวกับร่างตรงหน้าด้วยน้ำเสียงจริงจัง
คนถูกสั่งหายใจเข้าตามโดยอัติโนมัติ และเมื่อจ้องเข้าไปในตาเพื่อนรักดีๆแล้วก็คิดได้ว่า อารมณ์ขุ่นมัวที่รู้สึกอยู่นี้จะมีไปทำไม ในเมื่อคนผิดไม่ใช่ตัวเอง...จริงสิ คนที่ควรจะเครียดมันไม่ใช่ทั้งตัวเขา และเพื่อนๆของเขา หากแต่เป็น...
“ไอ้เวรนั่น...” จักรวาลสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง ก่อนกล่าวต่อด้วยเสียงที่กลับมาสดใสเป็นปกติดังเดิม “กูจำหน้ามันได้ อย่าให้เจอที่ไหนนะ พ่อจะเล่นแม่ง!!!!”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เด็กหนุ่มนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงนอนเล็กๆในห้องพักเล็กๆของตนด้วยความสุขที่อัดแน่นอยู่เต็มอก ในอ้อมแขนก็กกกอดโทรฟี่รูปทรงเก๋สำหรับรางวัลชนะเลิศไว้อย่างภาคภูมิใจ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้รับรางวัลหรอก แทบทุกครั้งที่เขาส่งภาพลงประกวด ภาพของเขามักจะได้รางวัลอันดับต้นๆอยู่เสมอ แต่ความพิเศษของการรับรางวัลหนนี้มันอยู่ที่ของรางวัลต่างหากล่ะ
เงินสดจำนวนหนึ่งแสนบาทก็ว่าน่าดีใจแล้ว แต่ที่เอ็กซ์คลูซีฟสุดๆเห็นจะเป็นประสบการณ์ที่ไม่ว่านักถ่ายภาพมือสมัครเล่นคนไหนก็คงจะอิจฉาเขาจนตาร้อน...
...โฟโต้เซ็ทในนิตยสารพาราโบลาฉบับหน้า จะมีเขาเป็นช่างภาพ!...
...ยิ่งไปกว่านั้น ไม่เพียงแต่เป็นช่างภาพ เขาจะได้ลงมือทำในทุกโปรเซส ไม่ว่าเรื่องคอนเซ็ป เทคนิค ตัวแบบ โลเคชั่น และอื่นๆอีกมากมายร่วมกับทีมงานมืออาชีพของทางโฟโต้แฟคสตู!...
...และที่น่าดีใจที่สุดในทั้งหมดคือ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น จะอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลโดยตรงจากท่านกวินที่เคารพ!!!!!!...
จักรวาลอยากจะกรี๊ดให้ลั่น ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนลอยอยู่ท่ามกลางความฝัน ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กต่างจังหวัดจนๆคนนึงจะมีวันนี้กับเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขากำลังจะมีโฟโต้เซ็ทที่ตัวเองเป็นทั้งคนคิดเป็นทั้งคนถ่าย ไม่น่าเชื่อว่าไอ้โฟโต้เซ็ทที่ว่านั่นกำลังจะได้ลงในนิตยสารที่ดังสุดติ่งให้คนทั่วประเทศได้ชื่นชม ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะได้เรียนรู้วิชาระดับเทพที่เคยใฝ่ฝันมานานจากปรมาจารย์ด้านการถ่ายภาพที่โคตรพ่อโคตรแม่เก่ง!
“ใครมีความสุขเท่ากูตอนนี้มาเหยียบหน้ากูเลยว๊อยยยยยย วู้วววววววววววฮู้ววววววววววววววววว”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 14-07-2012 03:03:57
#2
“สวัสดีครับ ผมจักรวาล ธีทัต ที่คุณนฤมลนัดมาวันนี้น่ะครับ”
“อ๋อ น้องปอมใช่ไหมคะ เชิญทางนี้เลยจ้ะ” สาวสวยหุ่นดีแต่งตัวเก๋ที่ประจำการอยู่ในส่วนของเคาท์เตอร์ต้อนรับเดินนำเด็กหนุ่มเข้ามาในบริเวณบริษัทด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
จักรวาลเดินตัวเกร็งเล็กน้อยตามหลังพี่สาวคนสวยไป พอเหลือบตามองสภาพรอบตัวก็รู้สึกฝ่อขึ้นมาดื้อๆ ทำไมคนที่นี่ถึงดูมีราศีกันจังฟระ ทั้งที่พี่ๆผู้ชายส่วนมากก็ใส่กันแค่กางเกงยีนเสื้อยืดนะ
มือชื้นเหงื่อขยับกำรอบสายสะพายกระเป๋ากล้องแน่นกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว
“พี่มลคะ น้องมาแล้วค่ะ” ทันทีที่เสียงหวานเอ่ยเรียก สาวร่างท้วมวัยสามสิบต้นๆก็เงยขึ้นขึ้นจากเอกสารตรงหน้าทันที เช่นเดียวกับพนักงานรอบข้างที่หยุดงานในมือหันมามองตามต้นเสียง
“อุ๊ยตาย เห็นผลงานตอนแรกก็นึกว่าคนถ่ายต้องดิบเถื่อนหนวดเครารุงรัง ไม่นึกว่าจะน่ารักน่าขบขนาดนี้นะเนี่ย” นฤมลลุกจากที่นั่งตัวเองตรงมาหาเด็กหนุ่ม พลางเจื้อยแจ้วด้วยตาเป็นประกาย
“น้อยๆหน่อยเจ๊ น้องเขากลัวตัวลีบแล้วนั่น” เสียงปลิวลมที่ดังมาจากพนักงานใกล้ๆไม่ได้ทำให้นฤมลแคร์แต่อย่างใด
“แนะนำตัวกันอีกรอบ พี่ชื่อมลนะจ๊ะ หนูชื่อเล่นชื่อปอมใช่ไหมเอ่ย”
เมื่อเห็นท่าทีเป็นมิตรจากคนรอบข้าง อาการเกร็งก็ค่อยผ่อนคลายลง “ครับผม ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่มล”
นฤมลพาเด็กหนุ่มมานั่งที่โต๊ะทำงานของเธอ ก่อนบรรดาพนักงานหลายคนจะเดินเข้ารุมชวนจักรวาลคุย
“น้องปอม พี่ชื่อเต้นะครับ รับหน้าที่เป็นกราฟฟิกดีไซเนอร์ในงานที่น้องจะได้ทำด้วย เดี๋ยวเราคงได้แนะนำกันจริงจังอีกทีในห้องประชุมอีกที”
“พี่ก็อยู่ทีมกราฟฟิก ชื่อน็อตครับ น้องปอมอยู่ปีอะไรเนี่ย หน้าตาอย่างกับเด็กมัธยม”
“ป...ปีสามแล้วครับ”
“ถาปัดเรียนห้าปีใช่ม้า พี่ก็จบถาปัดเหมือนกันครับ พี่ชื่อก้อนะ”
“น้องปอม พี่ชื่ออาร์ทครับ น้องปอมมีแฟนยังอ่ะครับ”
“มากไปเหี้ยอาร์ท ปอมครับ พี่ชื่อจอมนะ ชื่อเราคล้ายกันเลย ครุคริ”
“ส่วนพี่ชื่อแตงกวานะคะ ถ่ายรูปมานานหรือยังเอ่ย ผลงานดีมากๆเลย”
“ก็เริ่มถ่ายมาตั้งแต่ช่วงม.ปลายแล้วครับ”
“โห ไม่น่าล่ะ ผลงานถึงได้สะดุดตาซะขนาดนั้น อ๊ะ นี่ลืมไปยังว่าพี่ชื่อไร ไหนทวนซิ”
“เอ่อ...พี่เต้ครับ”
“ดีมากครับ”
“น้องน่ารักง่ะ”
“เจ๊มลเยอะนะ เดี๋ยวสามีก็มาลากกลับเชียงใหม่หรอก”
“เอ๊ะไอ้จอม มึงนี่ปากเสีย”
“เห้ยๆ มุงอะไรกันวะ อุ๊ย! นี่เหรอน้องที่ประกวดชนะ ชื่อปอมใช่ไหมคะ พี่ชื่อเอมนะ”
“สวัสดีครับพี่เอม”
“มีช่างภาพที่ชอบบ้างไหมครับ”
“มีครับ ก็เอ่อ...บิลล์ แบรนด์ท...ราล์ฟ กิ๊บสัน แล้วก็คุณกวินด้วยครับ”
“หืม คุณกวินด้วยเหรอ ชอบงานชิ้นไหนจ๊ะ”
“ถ้าของคุณกวิน เซ็ทที่ชอบที่สุดก็คงเป็นเยิร์นนิ่งกับไทม์คิลลิ่งน่ะครับ”
“โห นี่แปลว่ามาทางขาวดำเลยใช่ป่ะเนี่ยเรา ทั้งแบรนด์ท ทั้งกิ๊บสัน รูปเซ็ทเยิร์นนิ่ง กับไทม์คิลลิ่งก็เป็นเซ็ทขาวดำด้วย”
“ใช่ครับ ผมถนัดขาวดำมากสุด ผมชอบรูปที่เห็นคอนทราสท์ชัดๆอ่ะครับ ทั้งแง่ซับเจ็คและแง่เทคนิคเลยครับพี่”
“ป๋าวินเขาก็ชอบอะไรหนักๆแบบนี้เหมือนกันนะรู้เปล่าปอม อาจจะไม่ขาวดำจ๋า แต่อะไรที่มันแสดงออกได้คมๆเปรี้ยงๆเนี่ย ของโปรดแกเลยล่ะ”
“เออจริง เดี๋ยววันนี้เขาก็จะเข้าประชุมด้วยนะ อีกไม่น่าเกินสิบนาทีก็คงมาละ เคยเจอตัวจริงหรือยังปอม”
“ยังเลยครับ เนี่ย ผมตื่นเต้นมากเลย วันก่อนที่ไปรับรางวัลก็ไม่ได้เจอ เห็นมีคนบอกว่าคุณกวินกลับไปก่อน”
“อ๋อ เออใช่ วันนั้นงานที่บริษัทมีปัญหา พี่เนี่ยแหละเป็นคนตามตัวเขากลับมาช่วยเคลียร์”
บทสนทนาที่ในตอนแรกทำเอาคนโดนรุมถึงกับหัวหมุน ค่อยๆสมูทขึ้นจนเด็กหนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย
จักรวาลรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เจอคนที่สนใจในเรื่องเดียวกันแบบนี้ ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งค่อยๆแพร่กระจายเข้ามาอย่างสวยงาม
ขณะที่การพูดคุยเป็นไปอย่างออกรสออกชาติ ร่างกำยำสูงชะลูดของใครคนหนึ่งก็ปรากฏอยู่ในระยะการมองเห็นของจักรวาล เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างลืมตัว ก่อนจะตั้งสติได้แล้วหันมาขอตัวออกจากวงอย่างสุภาพนอบน้อม โดยให้เหตุผลว่าเหมือนเจอคนรู้จัก ขอเข้าไปทักสักหน่อย
มือเรียวบางผลักประตูกระจกที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณที่นั่งกันอยู่เมื่อครู่ออกมายังลานจอดรถด้านหน้า
บริษัทโฟโต้แฟคตอรี่สตูดิโอแห่งนี้เป็นตึกรูปทรงโมเดิร์นขนาดสามชั้นดูมีรสนิยม ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีลานจอดรถกลางแจ้งจุรถได้ราวๆสามสิบสี่สิบคันอยู่บริเวณหน้าบริษัท
เป้าหมายที่จักรวาลล็อกไว้ตั้งแต่ยังอยู่ในวงสนทนาเดินลากกางเกงยีนเข้ารูปขาดๆซีดๆพร้อมด้วยทีเชิ๊ตสีดำเรียบสนิทตรงมายังประตูบริษัท แต่ยังไม่ทันจะถึงจุดหมาย ชายหนุ่มก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเสียก่อนเมื่อมีเด็กหนุ่มร่างผอมบางมายืนกางแขนกางขาจังก้าขวางทางอยู่ตรงหน้า
คิ้วหนาเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย ก่อนเอ่ยถามออกไปเรียบๆ “มีอะไรหรือเปล่าน้อง”
“มีสิ มีแน่ แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกผมว่าน้องด้วยนะ ผมไม่นับญาติกับคนอย่างคุณ” พูดจบเด็กหนุ่มก็จ้องคนตรงหน้าเขม็ง จักรวาลกำลังรวบรวมลมปราณทั้งหมดที่มี เรียกอารมณ์ขุ่นเคืองในวันนั้นกลับเข้าร่างให้หมด เรียกได้ว่าเป็นการชาร์จพลังก่อนปล่อยอาวุธ
ได้ยินประโยคไม่เป็นมิตรไหนจะเจอท่าทางประหลาดๆแบบนั้นเข้าเป็นใครก็ต้องตกใจ ไม่เว้นแม้แต่หนุ่มเซอร์มาดนิ่งอย่างเจ้าของร่างสูงชะลูดคนนี้ เขาขยับขาถอยหลังหนึ่งก้าว คิ้วเข้มๆทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอย่างลังเลว่าจะยืนฟังต่อหรือเดินหนีเข้าบริษัทดี คนบ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ดูจากลักษณะทางกายภาพของคนตรงหน้า ต่อให้จะเข้ามาทำร้ายก็คงสู้แรงเขาไม่ได้อยู่แล้วล่ะนะ
“คุณคงจำผมไม่ได้ใช่มะ เออสิ ตอนนั้นแค่หันหน้ากลับมามองคุณยังไม่ทำเลย” เมื่อรวบรวมพลังได้แล้วจักรวาลก็เริ่มปล่อยคำพูดเชือดเฉือนที่คนฟังไม่ค่อยจะเข้าใจนัก “ที่งานประกาศรางวัลเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว คุณทำผิดอะไรกับใครไว้บ้างรู้ตัวไหมครับ?” เด็กหนุ่มพยักหน้าถามอย่างหาเรื่อง
คนฟังได้แต่ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ดวงตาคมดุที่มีกลิ่นอายเชื้อชาติตะวันตกนิดๆปรายขึ้นมองท้องฟ้าพลางหัวสมองก็ตั้งใจนึกย้อนไปถึงวันนั้น แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ชายหนุ่มจึงส่ายหน้าช้าๆให้เจ้าเด็กตัวกะเปี๊ยกตรงหน้า
“นั่นไง ผมนึกแล้วไม่มีผิดว่าคนอย่างคุณไม่มีทางจำได้หรอก หึ แต่ผมจะบอกให้ก็ได้นะ วันเสาร์ที่แล้วคุณน่ะทำลายความภูมิใจแล้วก็ความมั่นใจของผมไปหมดเลย” ยิ่งพูดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น สีหน้าและแววตาแสดงออกชัดเจนว่าโกรธเคืองก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
คนถูกด่าได้แต่ยืนงง นี่กูไปทำอย่างนั้นตอนไหนวะเนี่ย
“ยังจำไม่ได้อีกเหรอ โถ่เอ๊ย ก็ที่คุณทำกาแฟหกใส่เสื้อผมไง นั่นน่ะมันเสื้อตัวใหม่ที่ผมอุตส่าห์ควักตังค์ซื้อเพื่อใส่มางานนั้นโดยเฉพาะ” เมื่อจักรวาลเห็นอีกฝ่ายยังทำหน้าไม่เข้าใจก็ขยายความต่อด้วยความเดือดดาล “ก็ตอนนั้นไงที่คุณเดินกระแทกไหล่ผมตรงทางเข้าห้องบอลรูมอ่ะ โอ๊ยไอ้ห่านี่ ความจำเสื่อมหรือไงวะ” เด็กหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย
ได้ฟังดังนั้น ภาพเหตุการณ์รางๆก็เริ่มปรากฏขึ้นมาในสมอง ถ้าจำไม่ผิด วันนั้นเขาโดนนฤมลโทรตามกลับมาเคลียร์ปัญหาที่สตูดิโอ เขาเลยรีบออกจากงานมา ตอนนั้นเขาชนเข้ากับเด็กกลุ่มหนึ่งที่หน้าประตูห้องบอลรูม จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าชนคนไหนไป ส่วนกาแฟ...กาแฟ...เอ.......อ้อ! ใช่ กาแฟร้อนแก้วกระดาษที่ถือติดมาจากรถ ตั้งใจจะหยิบมาดื่มให้หมดแล้วทิ้งมันในงาน แต่ตอนนั้นไม่ยักรู้สึกว่ามันหกราดใคร สงสัยคงเพราะกำลังรีบ
เมื่อเห็นคนตรงหน้ามีสีหน้าเหมือนนึกออก เด็กหนุ่มก็สาดต่อทันที “เป็นไง นึกออกแล้วใช่ไหม ถามคำนะ ทำไมถึงทำนิสัยเห็นแก่ตัวแบบนั้น ดีที่เพื่อนเอาเสื้อมันมาให้ใส่ ถ้าวันนั้นผมไปคนเดียวผมคงต้องเอาตัวเองขึ้นไปรับรางวัลทั้งเลอะๆอย่างนั้น คราวหน้าคราวหลังคิดถึงใจคนอื่นบ้างเหอะ”
“ขอโทษแล้วกัน เสื้อตัวนั้นราคาเท่าไหร่ล่ะ” ร่างสูงที่ยืนนิ่งๆปล่อยให้เด็กด่ามาพักใหญ่เป็นฝ่ายถามกลับบ้าง ขณะที่มือก็ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเตรียมควักเงินจ่ายค่าเสียหาย
“เงินอ่ะผมไม่ต้องการหรอก เพราะราคาเสื้อมันเทียบอะไรไม่ได้กับความรู้สึกที่เสียไปวันนั้น ที่ผมต้องการคือแค่ได้ด่าคุณเนี่ยแหละ ซึ่งตอนนี้ผมพอใจแล้ว ดังนั้นลาก่อน ขอให้เราอย่าได้เจอกันอีกเลย สาธุ!”
พูดจบจักรวาลก็สะบัดบ็อบเดินกลับเข้าไปในอาคาร
แต่ทันทีที่เข้ามาก็พบว่าสายตานับสิบคู่กำลังจ้องมองมาทางเขาเป็นตาเดียว
แม้จะไม่ได้ยินว่าคนทั้งสองพูดอะไรกัน แต่ดูจากท่าทางเอาเรื่องจนแทบเขมือบหัวที่เห็นผ่านผนังกระจกบานใหญ่ใสแจ๋วแล้วคงจะไม่ใช่การเข้าไปกล่าวทักทายชื่นชมเป็นแน่
เมื่อตกเป็นจุดสนใจ เด็กหนุ่มก็เริ่มมองซ้ายมองขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก จนนฤมลที่ได้สติก่อนเพื่อนต้องรีบแก้สถานการณ์
“เอ้อ นี่ก็ได้เวลาประชุมพอดีเลย น้องปอมจ๊ะ ตามพี่มาดีกว่า เราไปนั่งรอที่ห้องประชุมกันเนอะ ไปๆๆ พวกมึงก็ไปเตรียมตัวเข้าประชุมได้แล้วเร็วเข้า”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ห้องประชุมของที่นี่ไม่ได้ดูจริงจังเหมือนโต๊ะประชุมผู้นำประเทศอย่างที่เห็นในละคร ทุกคนที่มานั่งรอประชุมก็ดูสบายๆ นั่งไขว่ห้างบ้าง เอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้บ้าง ตัวโต๊ะก็เป็นเพียงโต๊ะยาวเรียบๆแต่เก๋ตามสไตล์ของบริษัท
“คือน้องปอมจ๊ะ เนื่องจากวันนี้เป็นการประชุมวันแรก ทางพาราโบลาเขาเลยขอมาเก็บรูปหนูจับมือกับคุณกวินน่ะจ้ะ พอจะไหวหรือเปล่า” นฤมลถามด้วยน้ำเสียงลังเลใจ
ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น “นี่ผมจะได้ถ่ายรูปกับคุณกวินด้วยเหรอครับ ทำไมจะไม่ไหวล่ะครับ ต้องบอกว่าเป็นเกียรติเลยล่ะพี่มล”
เท่านั้นแหละไอ้พวกที่นั่งประจำที่รอประชุมอยู่เงยหน้ามองเด็กหนุ่มกันพรึบพรับ ทั้งเสียงครางฮือในลำคอ ทั้งเสียงกลืนน้ำลายดังตีกันไปหมด แต่ยังไม่ทันที่จักรวาลจะเอ่ยถามอะไร เสียงเลื่อนประตูเปิดออกก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องพับข้อสงสัยในใจเก็บลงไป
ผู้มาใหม่มีสองคนด้วยกัน คนแรกที่เดินนำเข้ามาก่อนเป็นช่างภาพที่คาดว่าจะมาเก็บภาพจักรวาลกับกวินที่นฤมลพูดถึงเมื่อครู่
ส่วนอีกคน....
“เห้ย!!!!” เด็กหนุ่มถึงกับร้องอุทานเสียงดังลั่นก่อนรีบยกมือขึ้นตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าตอนนี้ทุกคนในห้องหันมามองเขาเป็นตาเดียวอีกแล้ว
“ต...ตอนนี้ก็มาครบกันหมดแล้ว ถ่ายรูปกันก่อนด..ดีไหมคะ” นฤมลหันไปยิ้มเจื่อนกับจักรวาลและผู้มาใหม่ทั้งสอง
ห๊ะ!! 'มาครบกันหมดแล้ว'...แล้วไหนคุณกวินล่ะเว่ย...ย...อย่าบอกนะว่า...
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดเหงื่อเม็ดเป้งที่ไหลลงมาตามแนวหน้าผาก...
“เอ่อ ปอมจ๊ะ น...นี่ไง คุณกวินที่หนูชื่นชม แหะๆ” นฤมลแนะนำด้วยท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “คุณกวิน น...นี่น้องปอม เอ่อ...ที่ชนะการประกวดค่ะ”
เหมือนมีใครมาตบหน้ากลางสี่แยก
เมื่อหันมองรอบห้องก็พบว่าปฏิกริยาของพี่ๆที่นั่งกันอยู่เป็นตัวยืนยันได้ดี บ้างก็นั่งกลั้นยิ้ม บ้างก็ปิดตาไม่กล้าดู และก็มีอีกหลายคนที่ขำออกมาดังๆ ที่แย่ยิ่งกว่าคือพอหันกลับมามองคู่กรณี ไอ้คนตัวสูงผิดมาตรฐานชายไทยก็ยืนกอดอกปรายตามองลงมาพร้อมรอยยิ้มมุมปาก ที่ดูยังไงก็อุทานได้คำเดียวว่า...เหี้ย
จักรวาลรู้สึกตัวชาตั้งแต่หัวแม่ตีนยันยอดกบาล
...ชิบหายแล้วกรู๊ววววววววววววววววววว
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 14-07-2012 09:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: MilkTea ที่ 14-07-2012 09:26:20
สนุกค่า ขอติดตามเป็นแฟนคลับนะคะ
น้องปอมดูน่ารักเนอะ แลดูเพื่อนๆเอาใจและคอยปกป้องดีจัง
แต่น้องก็ไม่ได้หงิมๆ โวยแหลกเหมือนกัน
ชอบฉากบรรยายภาพถ่ายที่น้องปอมส่งมาประกวดค่ะ
อ่านแล้วเห็นภาพเลย จินตนาการได้เลยว่าหน้าตารูปถ่ายออกมาเป็นแบบไหน
มาต่อไวๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: hellfire ที่ 14-07-2012 09:55:03
ซวยแล้วน้องปอม
:mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 14-07-2012 10:56:21
เริ่มหัวข้อโดย: kajeaw ที่ 14-07-2012 11:09:57
เริ่มหัวข้อโดย: owo llยมuมข้u ที่ 14-07-2012 11:40:05
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-07-2012 12:07:19
:laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 14-07-2012 12:54:02
มาต่อไวไวน้า ขออีกสักตอนได้ไหมเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 14-07-2012 14:12:37
ปลื้มมากๆ มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 14-07-2012 14:48:09
น้องปอมซวยแล้ว หลังจากนี้จะทำหน้ายังไงละเนี่ย
คนที่ชื่นชมกับคนที่เพิ่งป่ะฉ่ะด่ะไปดันเป็นคนเดียวกันอีก ฮ่าาา
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 14-07-2012 14:49:24
สนุกค่ะ อ่านแล้วชอบมากเลยยย o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 14-07-2012 15:12:15
ถ้าถามอากู๋จะเจอภาพผลงานของท่านกวินมั๊ยเนี่ย :laugh: :laugh:
+1+2+3 ไปเล๊ยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 14-07-2012 15:15:48
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 14-07-2012 16:03:06
#3
การประชุมบรรลือโลกในวันนั้นเป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่น จักรวาลจะเสนอไอเดียแต่ละทีก็ต้องเหลือบตามอง 'ท่านกวิน' อดีตไอดอลในใจว่าจะทำหน้าเยาะเย้ยเขาอยู่หรือเปล่า ยิ่งตอนบังเอิญไปสบตาเข้า บรรยากาศเหตุการณ์ที่ลานจอดรถเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านั้นก็แล่นปราดเข้ามาทั้งเสียงทั้งภาพด้วยระบบฟูลเอชดี ชัดแจ้งแจ่มแจ๋วเสียจนเด็กหนุ่มตัวฝ่อ เรียกได้ว่าถูกริดรอนความมั่นใจไปหมดตูดเลยทีเดียว
ตลอดการประชุม กวินได้แต่นั่งกอดอกฟังเงียบๆไม่แสดงท่าทีใดๆตามสไตล์หนุ่มมาดนิ่ง มีออกความเห็นบ้างตามสมควร หากแต่ในหัวกลับนึกขบขันและแอบสังเกตุพฤติกรรมประหลาดของเด็กหนุ่มที่เดี๋ยวก็หลบตาบ้าง เดี๋ยวก็เอาหัวมุดใต้โต๊ะบ้าง เวลาจะนำเสนอความคิดแต่ละทีก็อ้อมๆแอ้มๆจนต้องเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจว่ามันพูดอะไร
แต่นอกเหนือจากเรื่องท่าทางตลกๆที่ว่าแล้ว ชายหนุ่มต้องยอมรับเลยว่าจักรวาลมีฝีมือโดดเด่นกว่ามือสมัครเล่นทั่วไปที่เขาเคยเจอมาอยู่ไม่น้อยทีเดียว หากได้รับการขัดเกลาและสั่งสมประสบการณ์มากกว่านี้เขามั่นใจว่าเด็กหนุ่มจะต้องเป็นคลื่นลูกใหม่ที่มาแรงในวงการมืออาชีพอย่างแน่นอน
ทันทีที่การประชุมสิ้นสุดลงคนทั้งห้องก็ค่อยๆลุกทยอยกันเดินออกไป แต่ก่อนก้าวพ้นประตู หลายคนก็ไม่วายเหลือบตามองปฏิกริยาของหัวหน้ากับเจ้าเด็กใหม่
ในทีแรกจักรวาลตั้งใจจะรอให้กวินออกจากห้องก่อนตนถึงจะเดินออกไปเพื่อที่จะไม่ต้องเผชิญหน้ากัน เด็กหนุ่มจึงค่อยๆเก็บของเอื่อยๆ แต่สิ่งที่คิดดันไม่เป็นไปตามแผนเมื่อกวินยังคงนั่งกอดอกอยู่ที่เดิมไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปไหนเลย จนกว่าจักรวาลจะไหวตัวอีกทีก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อพี่ๆคนอื่นพากันออกไปหมด เหลือเพียงเขาและช่างภาพคนดังในห้องสองต่อสองเท่านั้น
เมื่อรู้สึกตัวแล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้ดูจะไม่ดีต่ออนาคตในวงการถ่ายภาพอันสดใสของตนเลย เด็กหนุ่มจึงรีบกวาดของทั้งหมดลงกระเป๋าทั้งที่เมื่อครู่ค่อยๆหยิบใส่ทีละชิ้นอย่างเชื่องช้า แต่แทนที่มันจะเร็วกลับทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลงเมื่อของที่กวาดลงมาพากันร่วงกราวไปบนพื้นแทนที่จะตกลงไปในกระเป๋า
“หึๆ”
เด็กหนุ่มชะงักกึกเมื่อเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอแว่วมากระทบหู ก่อนตวัดตาขึ้นมองไปยังต้นเสียง
กวินยังคงนั่งกอดอกท่าเดิม แต่ที่ต่างไปเล็กน้อยเห็นจะเป็นรอยยิ้มที่ถูกจุดขึ้นที่มุมปาก
จักรวาลกัดฟันกรอด ไอ้ 'ท่านกวิน' ที่เคยชื่นชมก่อนหน้านี้ปลิวหายวับไปตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้ว่าคนๆนั้นคือชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้านี้ เหลือไว้ก็แต่ความผิดหวังและความอับอายเท่านั้นแหละ
ทันทีที่คว้าของชิ้นสุดท้ายลงกระเป๋าได้สำเร็จ จักรวาลก็แทบจะพุ่งตัวออกจากห้อง แต่ยังก้าวไม่ทันพ้นขอบโต๊ะ เสียงทุ้มต่ำของตากล้องมือทองก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอไอ้น้อง?”
คราวนี้ไม่ได้มีแค่เพียงมุมปากข้างเดียวเท่านั้นที่ยกยิ้ม แต่ประกายความอภิรมย์แผ่ไปทั่วใบหน้าหล่อๆนี่เลยล่ะ
เห็นแล้วมันเจ็บใจนัก...จักรวาลได้แต่คิดในใจ
“ว่าไง?”
เสียงเร่งเร้าจากอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มจำใจต้องถามกลับไปบ้าง “แล้วผมควรจะพูดอะไรดีล่ะครับ?”
“ก็อย่างเช่น 'ไม่ต้องมาเรียกผมว่าน้อง ผมไม่นับญาติกับคนอย่างคุณ' อะไรแบบนี้ไง”
ถ้อยคำเชือดเฉือนที่คนเป็นผู้ใหญ่กว่าพูดย้อนกลับมาด้วยสีหน้าขบขันอย่างปิดไม่มิดทำเอาจักรวาลเผลอตัวกัดริมฝีปากอย่างนึกแค้น ก่อนเด็กหนุ่มจะตัดสินใจกล่าวตอบกลับไปด้วยความไม่ยั้งคิด “ถ้าคุณจะให้ผมขอโทษเรื่องเมื่อกี้ ผมคงทำไม่ได้นะครับ ผมบอกตามตรงว่าผมชื่นชมคุณในฐานะช่างภาพมาก ผมติดตามผลงานของคุณทุกชิ้นแม้จะไม่รู้ก็ตามว่าคุณหน้าตาเป็นยังไง แต่ในฐานะมนุษย์คนหนึ่งในสังคม ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบวันเสาร์ที่แล้วขึ้นอีก ต่อให้ผมรู้ว่าคนๆนั้นเป็นคุณ หรือต่อให้เป็นใครก็ตาม ผมก็ยังยืนยันที่จะทำแบบเดิมครับ ดังนั้นวันนี้ขอตัวครับ”
พูดจบเด็กหนุ่มก็ก้าวดุ่มๆออกจากห้องนั้นมาโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ไม่น่าเลยกู” เสียงบ่นโอดครวญดังมาจากร่างเล็กผิวขาวสว่างที่นั่งกุมหัวอยู่บริเวณโถงใต้ตึกเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แห่งนี้ “ไม่น่าเล้ยยยยยยยย”
อ้นที่นั่งมองสภาพเหี่ยวๆของเพื่อนรักมาร่วมครึ่งชั่วโมงก็ได้แต่ยกมือขึ้นตบบ่าปลอบใจ เรื่องของเรื่องไม่ใช่อะไร ก็ไอ้เตี้ยมันมาปรับทุกข์ให้ฟังว่าท่านกวินของมันคือคนๆเดียวกับคนที่ทำกาแฟหกใส่เมื่อวันก่อน แล้วมันก็ดันไปทำปากมอมพูดจาหยิ่งยโสใส่เขา มาคิดได้อีกทีก็ตอนเดินออกมาแล้ว เป็นเหตุให้ต้องมานั่งกลุ้มใจเสียดายโอกาสดีๆที่จะได้ทำงานกับมืออาชีพไปน่ะสิ
“โถ่มึง เขาก็ยังไม่ได้ออกปากตัดสิทธิ์มึงเลยไม่ใช่เหรอวะ อย่าเพิ่งเครียดดิ”
“เขาจะออกปากได้ไงเล่า ก็พอพูดจบกูก็เดินสะบัดตูดออกมาเลยอ่ะ ไม่ได้อยู่ฟังว่าแม่งจะด่าอะไรกูกลับมา” ยิ่งพูดจักรวาลก็ยิ่งห่อเหี่ยว กลีบปากบางเอ่ยต่อเบาๆขณะเลื้อยตัวเอาคางจิ้มลงกับโต๊ะ “แต่ให้ย้อนเวลากลับไป ยังไงกูก็ไม่ขอโทษเขาอยู่ดีแหละ กูไม่ผิดนี่หว่า เฮ้อ~”
“ทำปากดี” คนฟังส่ายหน้าเบาๆ “แต่กูก็พอเข้าใจอ่ะนะ เป็นกูโดนอย่างนั้นกูก็ขอโทษไม่ลงเหมือนกัน”
สองหนุ่มนั่งลูบหัวลูบหลังปลอบกันต่ออีกสักพัก ก่อนจะพากันลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกจากคณะไปเพราะอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็จะได้เวลาที่จักรวาลต้องไปเข้ากะที่ร้านแล้ว
แต่ยังไม่ทันที่คนทั้งสองจะก้าวไปไหนได้ไกล อยู่ๆคนตัวเล็กกว่าก็หยุดเดินแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เรียกเอาอีกคนที่เดินตามต้องเบรกตัวดังเอี๊ยดไปด้วย “หยุดทำเหี้ยไรวะปอม”
คำถามที่ถามไปไม่ได้รับคำตอบ มีเพียงสีหน้าตื่นตกใจของคนข้างๆเท่านั้นที่เป็นคำใบ้ อ้นไล่สายตามองตามทิศทางที่ดวงตาคู่เรียวจับจ้อง ที่โต๊ะตัวไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่พวกเขานั่งกันตะกี้ มีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สบายๆดูคับคล้ายคับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนนั่งอยู่ ก่อนจะนึกออกในวินาทีถัดมาว่าหมอนี่นั่นแหละที่เป็นตัวการทำให้เพื่อนของเขาต้องมานั่งกุมขมับอยู่เมื่อสักครู่
กวินเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กด้วยความแปลกใจ แต่เพียงไม่นานก็ร้องอ๋อขึ้นเบาๆกับตัวเองเมื่อนึกได้ว่าในใบประวัติของเด็กหนุ่มระบุชื่อสถาบันการศึกษาที่สังกัดไว้ว่าอะไร
ทั้งสองจ้องหน้ากันไปมาโดยที่ไม่มีใครเริ่มพูดอะไรขึ้นมาก่อน คนนึงจ้องเพราะตกใจจนใบ้รับประทาน ส่วนอีกคนก็จ้องรอว่าคนตรงหน้าจะทำยังไงต่อไป
อ้นมองคนทั้งสองสลับกันไปมา ในใจรู้สึกหมั่นไส้ไอ้คุณกวินอะไรนั่นเหลือเกิน มองเพื่อนเขาอย่างกับจะแกล้งให้เสียความมั่นใจงั้นแหละ
ขณะเวลาค่อยๆเดินผ่านไปโดยที่ยังไม่มีฝ่ายใดคิดจะขยับตัวก่อน ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขัดขึ้นพร้อมกับแรงกดลงมาที่บ่าของคนเป็นนักศึกษาทั้งสอง “ยังไม่กลับบ้านกันอีกเหรอพวกคุณ คลาสผมจบตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง”
เมื่อหันกลับไปมองคนที่ยืนเอามือพาดบ่าอยู่ก็พบกับใบหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่มร่างสูงที่คุ้นหน้ากันดี
“อ้าวจารย์วิทย์ หวัดดีครับ” ทั้งอ้นทั้งจักรวาลพากันยกมือไหว้ทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร “กำลังจะกลับแล้วครับ ไอ้ปอมต้องรีบไปทำงานพิเศษด้วย แล้วจารย์ล่ะครับ อยู่ตรวจงานเหรอ” อ้นถามกลับด้วยท่าทางสบายๆ รู้สึกดีใจที่มีคนมาขัดตาทัพสถานการณ์ตึงเครียดเมื่อครู่
กรวิทย์เป็นอาจารย์หนุ่มสุดใจดีประจำภาควิชา(ยกเว้นเวลาตรวจงาน เคี่ยวลากเลือด) อีกทั้งยังเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาประจำกลุ่มในวิชาออกแบบของทั้งสองคนอีกด้วย
“ไม่ได้ตรวจงานหรอก แต่ผมมีสอนพวกป.โทต่อตอนค่ำๆน่ะ” อาจารย์หนุ่มชี้แจงอย่างเป็นกันเอง “แล้วตะกี้ยืนทำอะไรกันอยู่ ท่าทางแปลกๆ”
“เอ่อ...” เด็กหนุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่กพลางเหลือบมองไปทางกวินโดยไม่รู้ตัว
กรวิทย์หันมองตามคนทั้งสองก่อนจะพบกับร่างคุ้นตา “อ้าว ไอ้วิน ถึงแล้วทำไมไม่โทรมาวะ” อาจารย์หนุ่มละมือออกจากบ่าลูกศิษย์ก่อนจะตรงไปยัง 'ไอ้วิน' ที่นั่งเท้าคางมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่งๆ
“กลัวโทรไปขัดจังหวะการสอนน่ะสิ” ชายหนุ่มตอบออกมาเรียบๆพร้อมหยิบซองสองซองที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมาแล้วยื่นให้กรวิทย์ “ซองสีฟ้านี่รูปขนมไทยของแม่นะ ส่วนอีกซอง รูปรับปริญญาของไอ้วี”
กรวิทย์พยักหน้ารับซองมา ก่อนเอ่ยถามพลางพยัดพเยิดไปทางลูกศิษย์ทั้งสองคน “แล้วนี่รู้จักกันเหรอ”
กวินเหลือบตามองเด็กหนุ่มตัวเล็กเพียงแวบหนึ่ง “ก็...นิดหน่อยน่ะ”
“งั้นก็ดีเลยสิ” กรวิทย์ยิ้มกว้างให้ทั้งกวินและจักรวาล “ปอม ร้านที่คุณทำงานนี่อยู่แถวทองหล่อใช่ไหม ทางผ่านคอนโดแกเลยไม่ใช่เหรอไอ้วิน ให้ลูกศิษย์พี่ติดรถไปด้วยสิ”
สิ้นเสียงอาจารย์ เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว “เห้ย ไม่เป็นไรครับจารย์ ผมไปเองดีกว่า”
“อ้นบอกรีบไม่ใช่เหรอ ไอ้วินนี่มันเป็นน้องชายแท้ๆของผมเอง ไม่ต้องเกรงใจน่า”
แม้เด็กหนุ่มและอ้นจะช่วยกันอิดออดต่อมากเท่าไหร่ แต่คนเป็นอาจารย์ผู้หวังดีก็ตีความไปว่าท่าทีปฏิเสธนั้นมาจากความเกรงใจล้วนๆไปซะได้ ในขณะที่คนถูกขอให้ขับไปส่งได้แต่นั่งมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าเฉยๆ ไม่หือไม่อือใดๆทั้งสิ้น
จนในที่สุด ฝ่ายอาจารย์ก็เป็นผู้ชนะไป
จักรวาลจำต้องเดินตามพ่อช่างภาพชื่อดังไปอย่างห่อเหี่ยว ก่อนเปิดประตูขึ้นรถ ไม่วายหันมาทำตาละห้อยใส่อ้นที่เดินตามมาส่งด้วยความสงสาร
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตลอดทางตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยยังไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ จนกระทั่งรถขับเลยบีทีเอสอโศกมานั่นแหละที่จักรวาลทนความอึดอัดไม่ไหวยอมเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อน
แต่ก็ไม่ใช่ประโยคเปิดที่ดีนักหรอกนะ... “....คุณยอมให้ผมขึ้นรถมาด้วยได้ไงเนี่ย”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วทันควัน ก่อนปรายตามองเจ้าเด็กตัวแกนข้างๆแวบหนึ่ง
“อะไรของนาย?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“เอ้า! ก็แทนที่คุณจะปฏิเสธอาจารย์ไปว่าไม่ว่าง ไม่สะดวก ต้องไปธุระต่อ คุณดันไม่พูดอะไรซักกะแอะ”
คนถูกถามหันคอมาตีหน้าโหดใส่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนหันกลับไปมองถนนต่อ“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น?”
“ก็ผมจะได้ไม่ต้องมาอยู่บนรถคุณแบบนี้ไง อึดอัดจะตายอยู่แล้วเนี่ย” พูดจบจักรวาลก็แทบจะยกมือขึ้นต่อยปากตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมควบคุมสติสตังไม่ได้ซักที ไอ้อาการนั่งตัวเหี่ยวบ่นเสียดงเสียดายกับไอ้อ้นเมื่อกี้มันหายไปไหนหมด อยากจะรู้เหมือนกัน
พอฟังเด็กเจ้าปัญหาพูดจนจบประโยค กวินก็ถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฟังนะไอ้น้อง ฉันเป็นมืออาชีพมากพอที่จะไม่เอาเรื่องเล็กๆน้อยๆมาใส่ใจ เรื่องที่ไปทำเสื้อนายเปื้อน ฉันก็ขอโทษไปแล้ว แล้วนายก็บอกเองว่านายต้องการแค่จะด่าฉัน ซึ่งฉันก็ยอมฟังนายด่าไปเรียบร้อย ดังนั้นฉันถือว่าเราไม่ติดค้างกัน จบเรื่องนั้นไปได้เลย ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการให้นายมาขอโทษแค่เพราะรู้ว่าฉันคือกวิน จารุกิตติ์ ส่วนเรื่องที่ให้ติดรถมานี่ก็อย่างที่บอกไปว่าเรื่องนั้นมันจบไปแล้ว เพราะฉนั้นไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่มาส่งในเมื่อพี่วิทย์เป็นคนขอ เพราะยังไงฉันก็ต้องผ่านทางนี้อยู่แล้ว เข้าใจหรือยัง”
จักรวาลเผลอนั่งกัดปากด้วยความลืมตัวเงียบๆ รู้สึกเหมือนโดนด่าว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตยังไงบอกไม่ถูก...
“จริงๆพูดไปก็เหมือนแก้ตัว” กวินกล่าวต่อเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนิ่งฟัง “แต่วันนั้นฉันไม่รู้ตัวว่ากาแฟมันไปหกโดนใครเพราะรีบมาก ถ้ารู้คงไม่เดินหนีไปเฉยๆหรอก”
รอยขบสีขาวตามแนวฟันบนริมฝีปากล่างเด่นชัดมากขึ้นไปอีก นอกจากโดนด่าว่าไม่รู้จักโต แล้วยังโดนข้อหามองโลกในแง่ร้ายอีก...
“แล้วก็นะ...” กวินเปรยขึ้นอีกครั้ง
“วันก่อนนายบอกเองว่าชื่นชมฝีมือของฉัน ดังนั้นก็แยกแยะเรื่องส่วนตัวออกไปซะ แล้วมาเรียนรู้วิชาที่นายอยากได้ไปจากฉันให้เต็มที่”
แม้ตอนขบลงไปที่ริมฝีปากจะไม่รู้ตัว แต่ตอนปล่อยก็ปล่อยแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน...ฟังแล้วโล่งอกแฮะ!
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 14-07-2012 16:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 14-07-2012 16:53:19
:กอด1: :กอด1: ขอบคุณคนเขียนค่ะ มาต่อให้เร็วจัง
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 14-07-2012 20:04:17
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 14-07-2012 21:15:13
มาต่อเร็วๆหน่อยนะค่ะ รออ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 14-07-2012 21:28:44
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 14-07-2012 21:39:01
ชอบเรื่องที่เกี่ยวกับการถ่ายภาพอะไรแบบนี้มันอ่านแล้วมีความสุขตลอดเลย
ได้อารมณ์มากๆ รอตอนต่อไปนะคะ
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 14-07-2012 22:41:15
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 14-07-2012 22:46:49
นายเอกน่ารัก ปากจัดดีจริง
สนุกและเเต่งดีมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 14-07-2012 22:50:00
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 15-07-2012 00:22:16
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 15-07-2012 01:20:40
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 15-07-2012 01:56:40
แล้วเรื่องนี้ผู้ชายเล่นกล้อง2คนยังมาเล่นกันเองอีก โอย ตายๆๆๆๆๆๆ :jul1:
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 15-07-2012 03:42:43
อืม สมกับที่เป็นมืออาชีพ เป็นผู้ใหญ่ดี ชอบๆ
อ่านจบแล้วรู้สึกว่าไม่พอ ทั้งที่ตอนนึงก็ยาวออกนะ
อยากอ่านต่อจังค่ะ เรื่องสนุก ภาษาการบรรยายก็ดีเลย ชอบบุคลิกตัวละครด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 15-07-2012 16:53:45
----------
หัวใจหลังเลนส์
#4
“ผมว่า ถ้าสื่อถึงพวกเรื่องชนชั้นวรรณะ เพศหญิงเพศชาย หรือจิตใจเด็กกับจิตใจผู้ใหญ่ มันน่าจะสมเหตุสมผลกับภาพขาวดำนะครับ” หลายคนในห้องประชุมพยักหน้าคล้อยตามเสียงใสที่เอ่ยนำเสนอไอเดีย บรรดาทีมงานทั้งหลายต่างก็คงรู้สึกเป็นเสียงเดียวกันว่าครั้งนี้เด็กหนุ่มดูมั่นใจมากกว่าวันก่อนมากโข แม้ตาจะแอบเหลือบมองเจ้าของบริษัทมาดเซอร์ที่หัวโต๊ะด้วยความระแวงเป็นระยะ
ผลสรุปที่ได้จากการประชุมครั้งที่แล้วคือจะทำโฟโต้เซ็ทชุดนี้เป็นภาพขาวดำทั้งหมดตามความถนัดของจักรวาล แต่เนื่องจากบรรยากาศที่ตึงเครียดในครั้งที่แล้วทำให้ยังไม่ได้ลงลึกในรายละเอียดมากนัก กลับมาวันนี้ ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะสบายตัวมากขึ้นในการนำเสนอความคิด
“แต่...” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยนำร่องขึ้นมานั้นส่งผลให้จักรวาลเผลอหายใจสะดุดไปวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบปรับกลับมาสู่สภาพปกติ “ก็ต้องอย่าลืมว่าภาพเซ็ทนี้มันจะถูกตีพิมพ์ในนิตยสารพาราโบลา ไม่ใช่โฟโต้บุ๊คคอลเลคชั่นของตัวเอง กลุ่มคนอ่านพาราโบลาไม่ได้จำกัดอยู่เฉพาะวงการศิลปะที่ชอบเสพวัตถุทางอารมณ์อย่างเดียว แต่ยังมีกลุ่มคนทำงานด้านดีไซน์ที่เขาคงไม่ได้คาดหวังว่าจะมาเจออะไรหนักๆแบบนี้ในเล่ม ดังนั้นเราอาจจะต้องระวังว่าถ้าภาพมันสะเทือนใจเกินไป คนอ่านบางส่วน ซึ่งมีจำนวนไม่น้อย จะรู้สึกค้านสายตาได้”
แม้ไม่บ่อยที่กวินจะเอ่ยอะไรขึ้นมาสักที แต่ทุกครั้งที่ออกความเห็น คำพูดของชายหนุ่มก็มักจะเป็นเหมือนหมัดฮุกที่ทำให้ทุกคนเห็นช่องโหว่ที่ลืมมองไปได้
คนในห้องต่างก็นิ่งคิดกันไปอึดใจ บางคนก็พยักหน้าหงึกหงัก รวมถึงตัวจักรวาลเอง เมื่อถูกพ็อยท์ขึ้นมาก็เริ่มเห็นด้วยกับสิ่งที่ตนลืมนึกไป
ฟันหน้าเรียงตัวสวยขบลงบนริมฝีปากล่างเบาๆอย่างใช้ความคิด
กวินเหลือบตามองเด็กหนุ่ม ในขณะที่ทีมงานคนอื่นๆกำลังช่วยกันเสนอทางออก
หลังจากนั่งนิ่งไปพักใหญ่ เด็กหนุ่มก็ค่อยๆพูดขึ้นมา “แล้วถ้าเกิดเรายังจะสื่อถึงเรื่องที่ยกตัวอย่างไปตะกี้...” แม้จะเข้าใจในคำแย้งของกวิน แต่เขาเองก็ชอบซับเจคหนักๆแบบนั้นและยังไงก็ยังอยากจะให้มันมาอยู่ในโฟโต้เซ็ทชุดนี้อยู่ดี “...แต่ว่า เปลี่ยนมานำเสนอในรูปของภาพแอ็บสแตร็คได้ไหมครับ”
จักรวาลกวาดตามองรอบห้อง เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังตั้งใจฟังเด็กหนุ่มก็อธิบายต่อ “อย่างเข่นว่า ใช้วัตถุหรือนางแบบเปรียบเทียบเป็นในเชิงสัญลักษณ์แทนที่จะเก็บภาพคนจริงๆในสภาพแวดล้อมที่มันเรียลลิสติกเกินไป น่าจะช่วยให้ซอฟท์ลงได้ เพราะคนดูจะค่อยๆใช้ความคิดเพื่อทำความเข้าใจแล้วก็ซึมซับ แทนที่จะรับรู้เปรี้ยงเดียว”
รอยยิ้มกว้างถูกจุดขึ้นบนหลายใบหน้า ซุ่มเสียงแสดงความเห็นด้วยดังขึ้นรอบห้อง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เด็กหนุ่มนึกก่นด่ากวินอยู่ในใจขณะรีบกวาดข้าวของลงกระเป๋า ไม่รู้คุณช่างภาพตัวโย่งนั่นเป็นอะไรนักหนา ถึงต้องออกจากห้องประชุมคนสุดท้ายทุกที ทั้งที่เขาอุตส่าห์ค่อยๆเก็บของทีละชิ้นรอออกทีหลังจะได้ไม่ต้องป๊ะหน้ากันแล้วเชียว
แม้จักรวาลจะรู้สึกโล่งอกแค่ไหนที่ยังสามารถร่วมทีมทำงานกับช่างภาพชื่อดังคนนี้ได้ แต่ยังไง นอกเหนือจากเรื่องถ่ายภาพ เด็กหนุ่มก็ยังรู้สึกไม่ดีที่จะเสวนาด้วยอยู่ดี ไอ้เรื่องที่จะให้ทำเป็นลืมว่าเคยเกิดอะไรขึ้นบ้างนี่ยากเกินไปจริงๆ
เมื่อเด็กหนุ่มมั่นใจแล้วว่ายังไงกวินก็คงไม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ง่ายๆ ก็เป็นตัวเองที่เป็นฝ่ายสาวเท้าไปให้ถึงประตูห้องให้เร็วที่สุด
แต่ก็ช้ากว่าคลื่นเสียงของพ่อหนุ่มตัวสูงอยู่ดี
“นายเก่งภาษาอังกฤษไหมเจ้าหนู”
“ห๊ะ?” คนถูกถามยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ เจอคำถามแบบนี้โดยไม่ตั้งตัวก็ทำเอาต้องหยุดยืนทำหน้างง หรือไอ้หมอนี่คิดจะมาข่มกันว่ามันจบนอกวะ? “คุณถามไปทำไมครับ” เด็กหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงตั้งแง่ แต่ก็ได้หงายเงิบในวินาทีถัดมาเมื่อกวินตอบกลับ
“ไม่มีใครสอนเหรอว่าอย่าย้อนผู้ใหญ่”
เด็กหนุ่มถลึงตาขึ้นด้วยความขัดใจ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตนอยู่ในฐานะอะไรจึงหดตัวลงเหลือเล็กเท่าไม้ขีดไฟ
“อ่ะนี่” หนังสือปกดำภาษาฝรั่งถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า “หนังสือเรียนสมัยฉันอยู่ปีสองปีสาม เห็นว่านายสนใจภาพขาวดำ คิดว่าอาจจะมีประโยชน์”
จักรวาลยืนนิ่งไปก่อนตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้าหนังสือเล่มโตขึ้นมาเปิดออกดู สายตากวาดไล่มองเนื้อหาที่ส่วนมากจะเป็นตัวอักษรบรรยายทฤษฎีซะส่วนใหญ่ เพิ่งรู้ว่านักเรียนถ่ายภาพเขาเรียนกันแบบนี้เอง...ช่างน่าอิจฉา
“ว่าไงล่ะ อ่านได้หรือเปล่า”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ท่าทีอ่อนลงอย่างลืมตัว “คงพอไหวครับ เดี๋ยวจะกลับไปเปิดดิกเอา”
คนฟังหัวเราะในลำคอนิดๆกับคำตอบที่ได้รับ ก่อนลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินออกจากห้องไป “ดี ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจมาถามฉันก็แล้วกัน”
“เอ่อ...แล้วจะให้เอามาคืนเมื่อไหร่ครับ” เด็กหนุ่มถามรั้งขายาวๆไว้
กวินเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
“ไม่ต้องคืนหรอก ทฤษฎีพวกนั้นอยู่ในหัวฉันหมดแล้ว นายเก็บไว้อ่านเลยแล้วกัน”
แล้วชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงจักรวาลที่ยืนมองหนังสือในมือด้วยแววตาดีใจ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เห้ยไอ้เจ!” เสียงตะโกนเรียกคนที่กำลังวิ่งอยู่ดังมาจากข้างสนาม “ไทโปโลจี้นี่แม่งแปลว่าอะไรวะ”
แทนที่จะเป็นคำตอบที่ดังกลับมา กลับกลายเป็นเสียงโห่จากคนครึ่งหนึ่งและเสียงเฮจากคนอีกครึ่งหนึ่งในสนามเมื่อลูกรักบี้ในวงแขนหนุ่มเคราครึ้มถูกแย่งไปได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะถูกทำสกอร์ไปโดยฝ่ายตรงข้าม
ทันทีที่เกมหยุดพัก คนทำทีมเสียแต้มรีบเดินมายืนเท้าเอวจังก้าอยู่หน้าไอ้เพื่อนตัวดีที่ทำเขาเสียสมาธิเมื่อครู่ ฝ่ามือหนาโบกใส่กบาลคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าไม่แรงนัก “มึงอ่ะ ทำกูเสียจังหวะเลยนะไอ้เตี้ย”
คนโดนด่าทำปากยื่น “เอ้า ก็มึงเก่งภาษาอังกฤษสุดในละแวกนี้แล้วนี่หว่า จะให้กูไปถามใครอ่ะ”
“พอเลยๆ เลิกอ่านได้แล้ว ให้มันรู้เวลำ่เวลามั่ง มึงไปลงแทนไอ้แก๊บเลยนะ สแตนด์บายนานๆเดี๋ยวขาลีบหมด ไปๆ” คนตัวใหญ่กว่าดึงหนังสือในมือเพื่อนรักมาพับเก็บวางไว้ข้างกระเป๋าแบบ ก่อนรุนหลังเด็กหนุ่มเข้าไปในสนามพลางตะโกนเรียกก๊อบแก๊บที่นอนแผ่หมดแรงอยู่ที่พื้นให้ไปพัก
รักบี้เป็นกีฬายามว่างประจำคณะสถาปัตย์ก็ว่าได้ อาจจะมีบางวันที่เด็กคณะอื่นจะมาเล่นด้วยบ้างอย่างเช่นวันนี้ที่คู่แข่งเป็นทีมจากคณะสัตวแพทย์
ผลนัดนี้ก็เป็นไปตามคาด ถาปัดชนะไปเป็นเรื่องธรรมดา แม้เจจะทำเสียลูกในครึ่งที่แล้วและตัวเล่นหุ่นก้างๆอย่างจักรวาลจะทำให้ทีมเสียเปรียบอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าความปราดเปรียวไม่เป็นรองใครก็สามารถเอามาหักล้างจุดด้อยข้อนั้นไปได้
หนุ่มๆจากทีมถาปัดเดินเฮฮากันออกมานั่งพักข้างสนาม จังหวะเดียวกับที่อาจารย์หนุ่มร่างสูงเดินผ่านมาพอดี
“จารย์วิทย์หวัดดีค้าบบบบบ” เสียงทักทายจากลูกศิษย์ฝูงใหญ่เรียกให้ชายหนุ่มหยุดพูดคุยอย่างเป็นกันเอง
“ว่าไง มาวิ่งเล่นกันแบบนี้ทำงานวิชาผมเสร็จแล้วเหรอ” กรวิทย์เอ่ยแซว เรียกเอาเสียงหัวเราะแหะๆดังมาจากบรรดาเด็กหนุ่มที่พากันส่ายหน้าแล้วยิ้มแห้งๆ “หืม นี่อ่านหนังสือยากๆแบบนั้นกันด้วยเหรอ” อาจารย์หนุ่มพยักเพยิดไปทางหนังสือปกดำเล่มโตที่วางอยู่ข้างกระเป๋าแบบ อากัปกิริยาการชี้นิ้วเข้าหาลูกศิษย์หน้าอ่อนของคนที่เหลือเป็นคำตอบได้เป็นอย่างดีว่าใครเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนั้น
“ผมเคยลองเอาของไอ้วินมาอ่าน มันเข้าใจยากเหมือนกันนะ”
“เล่มนี้ก็ของน้องชายอาจารย์นั่นแหละครับ เขาให้ผมมา” จักรวาลตอบพลางหยิบหนังสือเล่มที่ว่าโบกไปโบกมากลางอากาศ
กรวิทย์เลิกคิ้วขึ้นข้างเดียว “งั้นเหรอ แล้วคุณอ่านเข้าใจหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มผู้ถูกถามยิ้มกว้างแล้วเอื้อมมือหยิบดิกชันนารีเล่มโตขึ้นมาในมืออีกข้าง “นี่ครับ ผู้ช่วย”
เห็นดังนั้นอาจารย์หนุ่มก็หัวเราะเสียงดัง ก่อนพูดคุยกันต่อเล็กน้อยแล้วไม่นานจึงขอตัวผละไป
“มึงรู้จักกับน้องชายอาจารย์ด้วยเหรอวะ” ก๊อบแก๊บถามขึ้นอย่างสงสัย นอกจากอ้นแล้วจักรวาลก็ยังไม่ได้มีโอกาสเล่าให้ใครฟังถึงเรื่องที่ตนไปมีเรื่องกับกวินและเรื่องที่กวินเป็นน้องชายกรวิทย์
แต่เป็นอ้นที่ชิงเล่าขึ้นมาซะก่อน “ก็ 'ท่านกวิน' ของแม่งนี่แหละที่เป็นน้องชายอาจารย์”
เพื่อนๆผู้ฟังทำหน้าประหลาดใจแล้วพากันซักถามต่อ จักรวาลจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนอื่นๆได้ฟัง
“โห เป็นกูนะ กูไล่มึงออกจากบริษัทละ” เม้งเอ่ยเข้าข้างช่างภาพชื่อดังด้วยน้ำเสียงล้อเลียนที่เรียกเอาจักรวาลต้องถลึงตาใส่
“มึงเพื่อนใครเนี่ยไอ้เจ็กเม้ง” เด็กหนุ่มชี้หน้าคาดโทษเพื่อนสนิท “ทีวันนั้นที่งานประกาศรางวัลมึงยังบอกจะไปลากเขามากระทืบให้กูอยู่เลย”
เม้งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนพุงขาวๆกระเพื่อม
“แต่ไอ้คุณกวินนั่นแม่งก็ดูกวนตีนอยู่นะเว่ยกูว่า” อ้นผู้อยู่ในเหตุการณ์ที่โถงใต้คณะเมื่อวันก่อนพูดขึ้นบ้าง ยังจำแววตานิ่งๆอ่านยากที่จ้องมองเพื่อนเขาอย่างเหนือกว่าได้แม่น
จักรวาลที่ได้ฟังก็พยักหงึกหงักเห็นด้วยทันที “กวนตีนมากกกกกกกกกกกกกกก แม่งชอบทำท่าเหมือนตัวเองเป็นพ่อทุกสถาบัน”
คำพูดเปรียบเทียบของเด็กหนุ่มเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆได้ไม่เบา จนสุดท้าย หัวข้อสนทนาตลอดการนั่งพักในเย็นนี้ก็ตกเป็นของพ่อช่างภาพเลี่ยมทองไปเต็มๆอย่างที่ไม่มีเรื่องอื่นมาปะปนเลย
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พอรู้ว่าลูกจะมา วันนี้แม่แกก็ลงมือเข้าครัวเองเลยนะตาวิน” น้ำเสียงทรงพลังแต่ฟังดูใจดีของชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะหันมาเอ่ยกับลูกชายคนที่สองที่นานๆจะเห็นหน้าสักที
กวินยิ้มรับอย่างอ่อนน้อมก่อนจะหันไปกล่าวขอบคุณกับผู้เป็นแม่ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ชายหนุ่มเป็นลูกคนเดียวในบรรดาพี่น้องสี่คนที่แยกตัวออกมาอยู่คอนโดของตัวเอง แต่เขาก็รู้ดีว่าทุกคนในครอบครัวเข้าใจในนิสัยรักสันโดษของเขาดีและไม่มีใครรู้สึกขัดแย้งอะไรที่เขาจะขอใช้ชีวิตแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะติดมาจากการที่ถูกส่งไปเรียนที่เมืองนอกเมืองนาตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยมก็เป็นได้ ซึ่งพอเขามีเวลาว่างเมื่อไหร่ ชายหนุ่มก็จะพยายามหาโอกาสมากินข้าวสังสรรค์กับครอบครัว ไม่ได้ทิ้งกันไปไหน แค่อาจจะไม่ได้มาบ่อยมากในช่วงเวลาที่มีงานล้นมือเท่านั้น
“แม่รู้ว่าออกไปอยู่คนเดียวแบบนั้นลูกคงไม่ค่อยได้กินอาหารพวกนี้หรอกใช่ไหม กินแต่พวกอาหารแช่แข็งล่ะสิ” ผู้เป็นมารดาใช้ช้อนกลางตักแกงมัสมั่นไก่ใส่จานลูกชายพลางเอ่ยน้ำเสียงหยอกเย้า
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเบาที่แม่ตัวเองดันรู้ทันไปเสียหมด เครื่องครัวที่ซื้อทิ้งไว้ในคอนโดเขาน่ะฝุ่นจับจนแทบจะหนาเป็นนิ้วอยู่แล้วเนื่องจากตั้งแต่ซื้อมาเขาก็ไม่เคยได้ใช้สักที ยอมรับตามตรงว่ากินแต่อีซี่โกแทบทุกมื้อตามที่มารดากล่าวนั่นล่ะ
“แต่ถึงกินแต่อาหารแช่แข็ง พี่วินก็บึ๊กกว่าผมอยู่ดี น่าอิจฉาจริงๆ” กวี น้องชายคนที่สามเอ่ยขึ้นบ้างพลางยกนิ้วบีบๆจับๆที่กล้ามแขนของตนสลับกับของคนข้างๆ
“แกจะบึ๊กไปไหนอีกวะวี นี่ก็หนาแล้วนะ ขืนตัวเท่าพี่วินนี่เดี๋ยวก็ขึ้นรถไม่ได้พอดี” กรวรรณ น้องสาวคนสุดท้องผู้เป็นฝาแฝดกับกวีออกความเห็นด้วยน้ำเสียงมั่นใจตามประสาสาวเปรี้ยว เพราะแค่กวีตัวเท่านี้ รถมินิที่เก็บเงินซื้อเองของชายหนุ่มก็ดูคับแคบไปกว่าปกติถึงสามเท่าแล้ว
ในขณะที่สองแฝดหนุ่มสาวยังคงเถียงกันไปมาเรื่องหุ่น กรวิทย์ พี่ชายคนโตที่นั่งติดกับมารดาก็เปิดบทสนาขึ้นกับกวิน
“เออ เห็นว่าแกยกหนังสือให้ลูกศิษย์พี่เหรอ”
กวินเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวก่อนพยักหน้าเบาๆ “ใช่ พี่ไปรู้มาได้ไง”
“เอ้า ก็จักรวาลมันศิษย์รักพี่นะเว้ย ทำไมจะไม่รู้ล่ะ วันก่อนเห็นแอบนั่งขมักเขม้นอ่านอยู่ในคลาสพี่ด้วย แทบจะเอาไม้ทีเคาะหัวมัน” ชายหนุ่มกล่าวพลางหัวเราะร่วน นึกไปถึงภาพลูกศิษย์ตัวดีที่ง่วนอยู่กับการเปิดดิกจนไม่ทันเห็นเขาย่องเข้าไปข้างหลัง
“งั้นเหรอ” ช่างภาพหนุ่มรับคำเบาๆ ทีแรกก็นึกว่าเด็กหนุ่มเอาไปก็คงจะแค่อ่านผ่านๆเพราะดูท่าทางแล้วคงไม่ใช่เด็กชอบอะไรเครียดๆอย่างพวกเรื่องทฤษฎี
“พูดถึงใครกันเหรอลูก” ผู้เป็นมารดาถามขึ้น
“อ๋อ ลูกศิษย์ที่คณะผมน่ะครับแม่แล้วก็เป็นคนรู้จักของไอ้วินมันด้วย เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ทางบ้านไม่ค่อยมีเงิน ตอนนี้ก็เห็นเพื่อนๆเขาบอกว่าจักรวาลเก็บตังค์ส่งตัวเองเรียนอยู่ทุกเทอมเลย” กรวิทย์อธิบายอย่างเกินความจำเป็น เพียงแค่บอกว่าเป็นลูกศิษย์ที่บังเอิญรู้จักกับน้องชายด้วยก็น่าจะพอแล้ว แต่ถึงกระนั้นเวลาพูดถึงเด็กคนนี้ทีไร ชายหนุ่มก็รู้สึกอยากจะเล่าเรื่องน่าภูมิใจแบบนี้ให้คนอื่นๆฟังทุกครั้งในฐานะอาจารย์ผู้ดูแล
กวินเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ไม่ยักรู้ข้อเท็จจริงข้อนี้มาก่อน เห็นหน้าตาจีนๆผิวพรรณขาวผ่องแบบนั้นนึกว่าจะเป็นลูกหลานคนมีเงินเสียอีก แต่เมื่อนึกย้อนไปถึงครั้งที่เด็กหนุ่มมายืนตะโกนด่าเขาอยู่หน้าบริษัทก็พอจะเข้าใจได้ง่ายขึ้นว่าทำไมเสื้อเพียงตัวเดียวถึงทำให้โกรธเคืองกันได้ขนาดนั้น
“เด็กดีๆแบบนั้นสมัยนี้หายากนะ” ผู้เป็นบิดากล่าวชื่นชมเด็กหนุ่มทั้งที่ก็ไม่ได้รู้จักมักจี่กันเป็นการส่วนตัว ก่อนเสนอทางหยิบยื่นโอกาสให้อย่างใจดี “เขาฝีมือดีไหมล่ะ พอเรียนจบพาเขามาเป็นสถาปนิกที่บริษัทเราสิ”
“แต่ผมว่าเขาน่าจะอยากทำอาชีพอื่นมากว่าครับพ่อ” คราวนี้เป็นกวินที่เอ่ยขึ้น
ชายวัยภูมิฐานหันมาถามหน้าตาสงสัย “แล้วเขาอยากทำอะไรล่ะ”
“ช่างภาพมั้งครับ” ช่างหนุ่มกล่าวตอบน้ำเสียงเรียบๆ เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า เด็กหนุ่มอาจจะเพียงแค่ถ่ายภาพเป็นงานอดิเรก แต่จากที่ความรู้สึกและสัญชาตญาณบอกเขาเรื่องมันน่าจะเป็นอย่างที่เขาบอกพ่อไป คนชอบอะไรเหมือนๆกันย่อมมองกันออก
ผู้ฟังเพียงพยักหน้าขึ้นลงรับทราบ ก่อนจะหันไปถามข่าวคราวการเตรียมงานแต่งของกรวิทย์กับแฟนสาวว่าไปถึงไหนแล้ว บทสนทนาเกี่ยวกับจักรวาลหยุดลงแค่นั้น เหลือก็แต่ช่างภาพหนุ่มเพียงคนเดียวที่ยังคงครุ่นคิดอะไรเกี่ยวกับเจ้าเด็กตัวกะเปี๊ยกนั่นเงียบๆ
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 15-07-2012 17:31:29
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 15-07-2012 17:32:24
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 15-07-2012 17:36:51
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 15-07-2012 17:43:24
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 15-07-2012 18:08:35
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: ขอบคุณคนเขียนค่าาาา อัพให้วันนี้ น่ารักแท้
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 15-07-2012 18:15:01
สนุกดี
พระเอกเป็นคนมีเหตุมีผลมากเลย
รออ่านทุดวันเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 15-07-2012 18:43:56
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 15-07-2012 19:14:10
พระเอกกับนายเอกอายุต่างกันเยอะอยู่
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 15-07-2012 19:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-07-2012 20:03:36
อิๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 15-07-2012 20:16:56
ขอบคุณผู้แต่งค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 15-07-2012 20:25:48
เวลาอ่านแล้วรู้สึกมีอารมณ์ร่วมในทุกๆตอน
ท่านกวินนี่เท่ห์มากๆๆๆๆ กริ๊ดดดดดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 15-07-2012 23:09:15
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 16-07-2012 00:34:10
มาลองอ่านดู ก็เห็นด้วยทุกประการ เรียบง่ายแต่น่าติดตามทีเดียวค่ะ ^^
การพบเจอกันครั้งแรกระหว่างกวินกับจักรวาล ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่
แต่หลังจากที่ได้ร่วมงานกัน ได้เห็นความเป็นมืออาชีพของกันและกันแล้ว
ก็ชวนให้รู้สึกถึงบรรยากาศดี ๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว
หนังสือภาษาต่างประเทศสำหรับเด็กบ้านนอกที่หาเงินส่งตัวเองเรียนมันยากเอาการอยู่นะคะคุณกวิน ~
จะให้เด็กอ่านไป เปิดดิกไปเสียทุกบรรทัดมันจะดีเร้อ ~~~~
เปิดไพรเวทคอร์สสอนพิเศษไปเลยดีกว่ามั้ง ^^
อร๊ายยยย รอดูใจคุณกวินตอนหน้าค่ะ !
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 16-07-2012 00:39:32
เริ่มหัวข้อโดย: maruko ที่ 16-07-2012 02:09:45
บรรยายเนื้อเรื่องได้ดีมากเลยค่ะ ชอบภาษา การดำเนินเรื่อง ชอบน้องปอมและชอบเวลาท่านกวินแกล้งน้องด้วย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 16-07-2012 11:52:25
ถ้าไม่ให้เป็นช่างภาพกับกวิน ก็ให้มาช่วยงานของบริษัทที่บ้านแทนก็ได้ อิอิ :-[ :-[ :-[
เรื่องสนุกมากค่ะ อ่านแล้วยิ้มทุกตอนเลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 16-07-2012 13:05:37
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 16-07-2012 14:16:01
เนื้อเรื่องสนุกดีครับ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 16-07-2012 15:35:35
สำหรับตอนนี้ต้องขอออกตัวสักหน่อยว่าภาษากล้องอาจจะเยอะกว่าตอนอื่นๆเล็กน้อย แต่เนื่องจากมันเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อเรื่องก็เลยพยายามจะเขียนออกมาให้เข้าใจง่ายที่สุด(ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะง่ายจริงหรือเปล่า :sad4:) แล้วก็อยากจะขอบอกว่าศัพท์แสงบางคำที่ไม่รู้จักแล้วในตัวเรื่องไม่ได้เขียนขยายความอะไรเอาไว้ก็ให้อ่านผ่านๆไปได้เลยนะคะ เพราะในส่วนที่ไม่ได้อธิบายจะเป็นแค่พวกคำที่เอามาขยายเนื้อหาหลักเพื่ออรรถรสที่สมจริงขึ้นค่ะ แหะๆ :o8:
อีกเรื่องที่อยากจะพูดคือ รู้สึกเหนือความคาดหมายมากค่ะที่มีคอกล้องเข้ามาอ่านหลายท่านเลยทีเดียว :impress2: ใครอยากโฟ่เรื่องกล้อง เต็มที่เลยนะคะ ยินดีมาโฟ่ด้วย :-[
ส่วนสำหรับบางท่านที่ถามว่าคนเขียนเรียนมาทางด้านถ่ายภาพหรือเปล่า อยากจะบอกว่าน้องปอมเป็นยังไงคนเขียนก็เป็นอย่างนั้นเลยค่ะ คือเป็นนักเรียนสถาปัตย์ที่ไม่อยากเป็นสถาปนิก แต่ดันอยากเป็นช่างภาพ และชื่นชอบภาพถ่ายขาวดำคอนทราสท์หนักๆแบบนั้นเป๊ะเลย แหะๆ เรียกว่าเอาชีวิตตัวเองมาเขียนนี่แหละ จะต่างกันก็ตรงที่ฝีมือที่ห่างชั้นกับน้องปอมและไม่ได้หาเงินส่งตัวเองเรียนเท่านั้น :o8:
เอาล่ะ หลังจากนี้ขอเชิญทุกท่านเอ็นจอยกับตอนที่ห้าเลยค่ะ โดโซะ!
ปล1. พูดมากจังวะวันนี้ *ด่าตัวเอง
ปล2. รักผู้อ่านทุกท่านนะคะ และรักเป็นพิเศษสำหรับท่านที่แถมคอมเม้นท์ให้ด้วย จุ๊บๆ :กอด1:
ปล3. จะมีคำเดียวในเรื่องที่อยากให้ทุกคนเข้าใจแต่ไม่ได้เขียนอธิบาย และคิดว่าคอกล้องหลายๆท่านคงรู้จัก แต่สำหรับคนที่ไม่เคยคลุกคลีกับเรื่องพวกนี้ อยากจะบอกว่า 'หนอน' เป็นชื่อเล่นของยี่ห้อ Canon เน้อ
----------
หัวใจหลังเลนส์
#5
นิ้วเรียวบางบีบลูกยางพ่นใส่กระจกเลนส์สองสามครั้งอย่างทะนุถนอม เมื่อเช็คดูจนมั่นใจว่าไม่เหลือฝุ่นสักเม็ดให้เห็นก็หมุนฟิลเตอร์ติดเข้าที่เดิม
“วันนี้พ่อจะพาไปออกรอบนะลูกนะไอ้หนอน” จักรวาลบ่นพึมพำเบาๆกับกล้องคู่ใจตัวแรกและตัวเดียวที่มี
คำว่า 'ออกรอบ' ของเด็กหนุ่มในที่นี้ โดยปกติแล้วจะเป็นแนวกลางแจ้ง สตรีทไลฟ์เสียมากกว่า แต่คำว่า 'ออกรอบ' ในวันนี้ออกจะต่างไปสักหน่อยตรงที่มันจะเปลี่ยนเป็นการถ่ายในสตูดิโอ
สำหรับมือสมัครเล่นจนๆอย่างเขาแล้ว ประสบการณ์การถ่ายในสตูถือว่าน้อยนิดเหลือเกิน มันก็อยู่แล้วล่ะ ในเมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นมือสมัครเล่น งานระดับที่ต้องเช่าสตูดิโอถ่ายกันวันละหลายพัน ไหนจะอุปกรณ์อื่นๆอีกรวมแล้วก็เหยียบหมื่น เจ้าของงานเขาคงจะมาจ้างหรอก ไอ้ครั้นจะเช่าเองลองถ่ายเอง ก็นะ...บ่จี๊
มากสุดที่เคยลองก็ตอนที่ไปขอยืมสตูคณะนิเทศน์ใช้ แต่ก็แทบจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยในเมื่อทางคณะให้ยืมแต่ห้องแต่ไม่ให้ยืมอุปกรณจัดแสงอื่นๆที่ต้องใช้ไฟฟ้า มีแต่รีเฟล็กซ์เก่าๆยุ่ยๆให้สองสามอัน แฟลชแยกนายจักรวาลก็ไม่มีปัญญาซื้อเป็นของตัวเอง ลำพังแสงแฟลชหัวกล้องแข็งๆก็ไม่ได้ช่วยเลย สุดท้ายไม่ต่างอะไรกับถ่ายเล่นในห้องพักนั่นล่ะ
แต่เมื่อวานซืน พี่มลเพิ่งโทรแจ้งเขาว่าวันอาทิตย์นี้ที่บริษัทจะมีถ่ายแฟชั่นเซ็ทของนิตยสารฉบับหนึ่ง อยากให้เด็กหนุ่มมาลองสตูดิโอให้คุ้นเคยดู เป็นผลให้วันนี้จักรวาลตื่นมาด้วยความกะปรี้กะเปร่าสุดแรงเกิด
คนร่างเล็กเปิดๆปิดๆกระเป๋ากล้องเช็คแบตเตอร์รี่เช็คเมโมรีการ์ดเป็นรอบสุดท้ายเพื่อความชัวร์ เมื่อมั่นใจว่าทุกอย่างพร้อมจึงตรงไปยังประตูห้อง
แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้นขอบประตู เด็กหนุ่มก็เดินกลับเข้ามากลางห้องอีกครั้ง ก่อนจะยืนลังเลใจอยู่เพียงครู่แล้วตัดสินใจหยิบของที่อยากเอาไปให้ใครบางคนดูติดมือมาด้วย
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จักรวาลผลักประตูบานใหญ่เข้าไปเงียบๆ ทันทีประตูเปิดออก แสงแฟลชวูบวาบก็แวบมากระทบตา อุณหภูมิห้องที่ถูกปรับจนเย็นเฉียบเพื่อรักษาสภาพอุปกรณ์ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกขนลุกนิดๆ
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปข้างใน สีหน้าท่าทางแสดงออกชัดเจนถึงความตื่นตาตื่นใจ ทั้งตัวนายแบบนางแบบหน้าฝรั่งที่ยืนโพสท์ท่ากันอย่างมืออาชีพตรงกลางฉากสีขาว ไหนจะอุปกรณ์อย่างดีที่วางอยู่เต็มห้อง สิ่งเหล่านี้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนเดินล่องลอยอยู่บนอากาศเลยทีเดียว
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ความยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมารอบตัวช่างภาพระดับเซียนที่ยืนสั่งงานอยู่หลังกล้องเสมือนคนควบคุมหางเสือนั้นถูกส่งมาถึงตัวจักรวาลและทำให้เลือดในกายสูบฉีดไปทั่ว
นี่แหละ สิ่งที่เขาใฝ่ฝันไว้ว่าสักวันอยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง...
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังยืนเหม่อ กวินก็ลดกล้องลงแล้วหันกลับมาพอดี
“อ้าว มาแล้วทำไมไม่เรียก”
จักรวาลสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยังไงก็ต้องยอมรับล่ะนะว่าสุดท้ายแล้วเด็กหนุ่มก็ยังรู้สึกขยาดกับกวินอยู่ดี
ร่างสูงอาศัยจังหวะที่นางแบบพักแต่งหน้าตรงมายังคนตัวเล็กที่ยังคงยืนนิ่ง ชายหนุ่มไล่สายตามองไปยังกล้องในมืออีกฝ่าย “...350D... ไม่เห็นคนใช้มานานแล้วนะเนี่ย”
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็กระตุกคิ้ววูบก่อนเงยหน้ามองคนพูดพลางกล่าวเสียงหม่น “ก็ผมไม่ได้มีเงินเยอะแยะนี่”
“เห้ย ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” กวินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ที่เผลอพูดออกไปนั่นก็ตรงตามความหมายจริงๆ ไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกดูแคลนแต่อย่างใด
แต่ก็ไม่แปลกหากจักรวาลจะตีความไปในทางนั้น ในเมื่อเจ้าหนอนแก่รุ่นนี้มันมีอายุเกือบเจ็ดปีแล้ว เรียกว่าเป็นตัวแรกๆที่ออกวางขายหลังยุคกล้องฟิล์มด้วยซ้ำ เป็นกล้องรุ่นล่างความละเอียดเพียงแปดล้านพิกเซล เทียบกับสมัยนี้ โทรศัพท์มือถือรุ่นดีๆยังให้ความละเอียดได้มากกว่า แต่ถึงอย่างไรก็ตามมันก็เป็นของรักคู่ใจเด็กหนุ่มมาโดยตลอดชีวิตการถ่ายภาพ
เมื่อเห็นร่างเล็กตรงหน้าก้มลงมองกล้องในมือด้วยสีหน้าเจื่อนลง ชายหนุ่มก็ต้องยกมือเกาท้ายทอยก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“มาตรงนี้สิ” กวินเดินนำเด็กหนุ่มมายังหน้าฉากที่นายแบบนางแบบยืนกันอยู่ แล้วเริ่มอธิบายเทคนิคต่างๆที่ควรรู้
ถึงตรงนี้ จักรวาลตัดความคิดอคติชายหนุ่มตรงหน้าออกไปชั่วคราว ก่อนตั้งใจฟังเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ความรู้ที่ไม่ได้หาง่ายๆไปให้มากที่สุด
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตากล้องหนุ่มเบอร์สองของบริษัทยื่นถ้วยกาแฟให้คนตัวสูงผิดเผ่าพันธุ์ข้างๆ พลางจิบกาแฟอีกถ้วยที่อยู่ในมือของตนช้าๆ “น้องปอมเป็นไงบ้างวะพี่”
สายตาทั้งสองคู่จับจ้องไปยังร่างโปร่งบางที่ง่วนอยู่กับการเก็บภาพแทนที่ตำแหน่งที่กวินเคยยืนอยู่เมื่อครู่
“มึงคิดว่าไงล่ะ” คนถูกถามส่งคำถามกลับไป
ก้อ ช่างภาพมืออาชีพที่แม้จะไม่โดดเด่นเท่ากวิน แต่ฝีมือก็ถือว่าเก่งกาจอยู่พอตัว ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆ ก่อนยักไหล่ตอบ “ก็ถ้าดูจากที่พี่ปล่อยให้โซโล่เองตั้งแต่วันแรกที่ลองสนามจริงแบบนี้ก็น่าจะร้ายอยู่นะ ผมเดาถูกป่ะ?”
กวินหัวเราะในลำคอเบาๆ “เจ้าหนูนี่มันไม่ธรรมดา จากสายตากู ถ้ามีเทรนเนอร์ดีๆ อีกไม่เกินปีนึงคงเทิร์นโปร”
คนเป็นลูกน้องเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนกล่าวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “งั้นเชียว?”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแต่จ้องมองท่าทีของเด็กหนุ่มที่ตกเป็นประเด็นในบทสนทนานิ่งๆ
เห็นอย่างนั้นก้อจึงเอ่ยเลียบๆเคียงๆถามต่อ “แล้วไอ้ 'เทรนเนอร์ดีๆ' ที่ว่านี่ใครอ่ะพี่”
“ก็....กู..........มั้ง”
เท่านั้นคนฟังก็ต้องพ่นลมออกมาแรงๆ “โห่ ไรวะ ก็นึกว่าจะตอบว่าผม”
“มึงไม่ต้องเลยไอ้หัวงู เด็กมันมีอนาคตนะเว่ย” ชายหนุ่มกล่าวขำๆก่อนเอื้อมมือตบกะโหลกลูกน้องไปหนึ่งดอก
คนถูกโบกยกมือขึ้นคลำหัวตัวเองป้อยๆ “แหม นี่ก็รู้ทันผมตลอด ก็น้องแม่งน่ารักอ่ะพี่” พูดพลางทำตาละห้อยมองไปทางเด็กหนุ่ม
กวินหัวเราะในลำคอเบาๆอีกครั้ง “หึ แม่งห้าวขนาดนั้น เขาคงจะเล่นกับมึงหรอกนะ”
หลังจากนั้นก้อก็ได้แต่บ่นพึมพำง้องแง้งอีกเพียงนิด ก่อนจะเป็นกวินที่เป็นฝ่ายผละออกไป
ร่างสูงสาวเท้าตรงเข้าไปยังจุดที่จักรวาลยืนเช็คภาพในหน้าจอ ดูท่าว่าเด็กหนุ่มจะได้ภาพที่ต้องการครบเรียบร้อยแล้ว “ไม่เลวนี่” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบๆ ดวงตาคมจ้องไปยังหน้าจอแมคโปรที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากฉาก
จักรวาลเหลียวหลังมองเจ้าของเสียง ก่อนขมวดคิ้วน้อยๆ “แต่ผมว่าแสงมันดูแข็งๆ”
คนมากประสบการณ์กว่าที่ยืนกอดอกลูบคางพยักหน้าเบาๆ “ใช่ ยังไม่ธรรมชาติเท่าไหร่” ชายหนุ่มยื่นมือไปชี้ตามจุดต่างๆในหน้าจอที่แสงยังไม่สมบูรณ์ จักรวาลกัดปากมองตามอย่างกลุ้มใจ “แต่เป็นเรื่องธรรมดาเพราะนายยังไม่ชินกับแฟลช วันหลังมาลองอีกสักสองสามครั้งก็จะจับจุดได้เอง”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนพูดครู่หนึ่ง สีหน้ายังไม่คลายกังวล
เมื่อเห็นดวงตาคู่เรียวจ้องหน้าเขาเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มจึงเอ่ยถามออกไป “ทำไม หน้าฉันมีอะไรติดหรือไง?”
ดวงตากลมโตของคนถูกถามหลุบมองภาพที่ตนเป็นคนถ่ายกับมือในหน้าจออีกครั้งก่อนตัดสินใจถามออกไปว่า... “แล้วครั้งแรกที่คุณถ่ายในสตู ภาพออกมาเป็นแบบนี้ไหม?” หากแต่เมื่อถามจบเด็กหนุ่มก็นึกหงุดหงิดและอายตัวเองขึ้นมา ไม่รู้ว่าถามออกไปได้ยังไง เอาอะไรมาคิดว่าฝีมือของเขามันจะสามารถเทียบกับกวินได้
กวินทอดมองเด็กหนุ่มตรงหน้า รอยยิ้มบางๆถูกวาดขึ้นบนเรียวปากจนคนมองรู้สึกใจไม่ดีเพราะนึกว่าตัวเองจะถูกหัวเราะเยาะอีกแล้ว
แผงฟันเรียงสวยขบลงไปบนริมฝีบางสีสดแรงยิ่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
“ตอนนั้นฉันอายุสักสิบสี่สิบห้าได้มั้ง...” ชายหนุ่มเกริ่นขึ้นเบาๆ บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่น้อยๆ
“รูปที่ออกมา...เละเป็นโจ๊ก”
จักรวาลเบิกตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“แย่กว่าของนายสักสิบเท่าได้” กวินพูดพลางกลั้วหัวเราะเบาๆ จำได้ว่าตอนนั้นเป็นช่วงกลับมาไทยระหว่างปิดเทอม พ่อของเขาแอบสร้างสตูดิโอให้เป็นของขวัญที่ประกวดถ่ายภาพระดับเยาวชนชนะเลิศที่อเมริกา กวินในวัยสิบห้าปีตื่นเต้นมากถึงขนาดลากตัวน้องสาวน้องชายมาเป็นแบบให้ทันทีที่เห็นห้อง แต่ผลกลับกลายเป็นว่าภาพที่ได้ออกมาทำเขาเสียความมั่นใจไปเป็นอาทิตย์
เรียกได้ว่า อาการแทบไม่ต่างอะไรกับที่เด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นอยู่ในตอนนี้เลยสักนิด
จักรวาลเงยหน้ามองคนตัวสูงอีกครั้ง ประเมินจากสายตาแล้วกวินไม่น่าใช่คนประเภทที่จะพูดมาจาปลอบใจคนอื่นแน่ๆเห็นได้ชัดจากเวลาประชุม ยิ่งกับเขาที่เคยตะโกนด่าเจ้าตัวปาวๆ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะต้องมาใส่ใจความรู้สึก ดังนั้น เรื่องที่ชายหนุ่มพูดเมื่อสักครู่คงจะเป็นเรื่องจริง
การได้รู้ว่าแม้แต่คนเก่งระดับนี้ก็เคยทำพลาดมา ทำให้จิตใจที่เหี่ยวลงไปกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“เอาล่ะ วันนี้พอก่อนแล้วกัน” กวินกล่าวขึ้นพลางรับกล้องรุ่นโปรที่ให้เด็กหนุ่มลองใช้มาเช็คสภาพ “วันหลังถ้ามีถ่ายงานอะไรง่ายๆอีกฉันจะให้พี่มลโทรเรียก นายกลับได้แล้วล่ะ”
หากแต่เมื่อกล่าวจบชายหนุ่มก็ต้องแปลกใจกับท่าทีของจักรวาล แทนที่จะเดินออกไปเมื่อเขาบอกให้กลับได้แต่เด็กหนุ่มกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ซำ้ยังมีอาการอำ้ๆอึ้งๆเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
กวินจ้องกลับไปด้วยสายตาสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาก่อน ชายหนุ่มยืนรอให้ร่างเล็กเริ่มพูดขึ้นมาเอง
เมื่อเห็นสีหน้าเต็มไปด้วยคำถามของช่างภาพคนดัง จักรวาลก็อึกอักต่อสักพักก่อนจะตัดสินใจได้ในที่สุด มือเรียวบางค่อยๆก้มลงเปิดกระเป๋าสะพายแล่งใบโตของตนเองก่อนดึงเอาของที่มีลักษณะคล้ายสมุดเล่มใหญ่ๆออกมายื่นให้คนตรงหน้า
“เอ่อ...นี่เป็นผลงานของผมทั้งหมดครับ คือ...อยากจะรบกวนให้คุณช่วยดูแล้ววิจารณ์” จักรวาลยอมรับตามตรงว่ารู้สึกเสียฟอร์มไม่น้อยที่ต้องมาขอร้องคนที่ตนเคยชี้หน้าด่าเอาไว้ แต่ก็ถือว่าเพื่อการพัฒนาฝีมือแล้วกันถึงได้ยอมทำ
อาการยิ้มกรุ้มกริ่มแบบที่เคยเห็นในห้องประชุมเมื่อวันก่อนของคนตรงหน้าทำเอาเด็กหนุ่มหน้าชาขึ้นมาดื้อๆ ไหนบอกว่าแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ไม่ใช่เหรอวะไอ้ยักษ์
เด็กหนุ่มรีบชักแขนกลับเข้ามาโดยไม่ต้องคิด “ถ้าไม่สะดวกไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อน” ร่างเล็กทำท่าจะหมุนตัวเดินออกมา แต่ก็ถูกหยุดไว้ก่อนโดยฝ่ามือใหญ่
กวินคว้าไหล่ของเด็กหนุ่มตรงหน้าให้หันกลับมาทางเดิมแล้วใช้มืออีกข้างคว้าอัลบัมภาพเล่มโตในมือบางมาไว้ที่ตน “ใจร้อนจริงนะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างนึกเคืองแค้น อยากให้ดูก็อยากให้ดู แต่เดินหนีไปให้พ้นๆหน้าไอ้คนกวนประสาทนี่ก็อยากทำ
แต่สุดท้ายแล้วจักรวาลก็ต้องเดินตามชายหนุ่มที่เดินนำเขาไปโดยไม่ลืมจะหันมาสั่งลูกน้องให้ช่วยกันเก็บอุปกรณ์
กวินนำเด็กหนุ่มมาที่ห้องทำงานของตน ช่างภาพมือทองสั่งให้จักรวาลนั่งรอบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก่อนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ประจำโต๊ะของตัวเองบ้าง
เด็กหนุ่มทำเป็นหยิบนิตยสารกล้องบนโต๊ะทำงานรกๆนี่ขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาขณะที่กวินกำลังดูอัลบัมภาพของเขาอยู่ แต่ก็อดที่จะเหลือบขึ้นมามองปฏิกริยาของชายหนุ่มเป็นระยะๆไม่ได้
ใบหน้าหล่อเข้มที่ดูเหมือนจะมีเขาเชื้อชาติตะวันตกนิดๆไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาให้เห็น ดวงตาคู่คมจับจ้องไปยังแต่ละภาพอย่างตั้งอกตั้งใจ ทีท่าแบบนั้นทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกกระสับกระส่าย แม้จะเตรียมใจรับคำวิจารณ์เพื่อนำไปพัฒนาฝีมืออยู่แล้ว แต่เด็กหนุ่มกลับปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆในใจก็แอบกลัวที่จะต้องเจอคำวิจารณ์แรงๆอยู่เหมือนกัน
ฝ่ามือหนาพลิกหน้าสุดท้ายของอัลบัมให้ปิดลงในที่สุด
ทันทีที่ชายหนุ่มเงยขึ้นมา จักรวาลก็ลุ้นจนเผลอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างลืมตัว
กวินยกนิ้วขึ้นชี้ไปยังกระเป๋ากล้องใบไม่ใหญ่นักข้างลำตัวของเด็กหนุ่ม ก่อนเอ่ยถามขึ้น “นั่นเป็นอุปกรณ์ทั้งหมดที่เธอมีใช่ไหม” จำได้ว่าที่เห็นเมื่อตอนบ่ายเด็กหนุ่มน่าจะมีเพียงตัวกล้องกับเลนส์คิท 18-135 เท่านั้น
จักรวาลทำหน้างงกับคำถามเล็กน้อย “เอ่อ..ใช่ครับ จริงๆมีขาตั้งด้วยแต่ไม่ได้เอามา”
คนฟังพยักหน้าเบาๆด้วยสีหน้าครุ่นคิด พลางยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา
“ทำไมเหรอครับ หรือว่า...” ความคิดใหม่ที่เพิ่งแล่นเข้ามาในหัววินาทีนั้น เรียกให้คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ แววตาที่จ้องมองไปอย่างไม่ทันรู้ตัวแสดงออกชัดเจนว่าคิดอะไรอยู่
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นแบบนั้น กวินก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอกเหนื่อยใจ
“นี่ ถึงฉันจะรวยแต่ก็ไม่เคยคิดดูถูกใครนะเว้ย หัดมองโลกในแง่ดีหน่อยไอ้หนู!”
คำว่ากล่าวของคนเป็นผู้ใหญ่กว่าทำเอาใบหน้าขาวขึ้นสีด้วยความอับอาย เด็กหนุ่มกัดปากแน่นพลางเสตามองพื้น
กวินถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง ก่อนปรับน้ำเสียงให้เรียบเป็นปกติอีกครั้ง “วันนี้นายไม่ได้จะไปไหนต่อใช่ไหม”
คนถูกถามเหลือบตามองเพียงนิด “ไม่ครับ”
“ดี” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “งั้นก็ตามฉันมา”
ขายาวๆก้าวนำไปที่ประตูทำให้เด็กหนุ่มต้องลุกขึ้นวิ่งตาม “นี่ เดี๋ยวสิ คุณจะพาผมไปไหน”
“มาเหอะน่า ไม่เอาไปฆ่าหรอก”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ประตูห้องพักคอนโดบานใหญ่เรียบแต่หรูเปิดออก ก่อนคนเปิดจะพยักพเยิดให้แขกที่ไม่ค่อยเต็มใจจะมาเดินนำเข้าไป
กว่าคนทั้งสองจะฝ่าด่านรถติดมหันต์มาถึงที่นี่ได้พระอาทิตย์ก็ตกดินเสียแล้ว ตลอดการเดินทางไม่มีใครปริปากเปิดบทสนทนาอะไรออกมาเลย ทีแรกจักรวาลก็คิดว่าชายหนุ่มคงพาไปซื้อหนังสือคู่มือ หรือเข้าร้านกล้อง หรือไปดูโลเคชั่น หรือใดๆก็ตามที่จะเป็นการให้คำแนะนำเกี่ยวกับภาพถ่ายของเขาเลยขี้เกียจถาม เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจหลับซะ หนีความอึดอัด แต่ที่ไหนได้ ตื่นมาอีกทีรถแม่งดันมาจอดในคอนโดหรูใจกลางเมือง
ร้านหนังสือร้านกล้องแม่งไม่ไป แต่เสือกพาขึ้นห้องเฉย!
“มาตรงนี้สิ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกคนที่กำลังยืนทำตัวลีบอยู่กลางห้อง
เด็กหนุ่มเดินมาตามเสียงเรียก ตรงหน้าของพวกเขาทั้งคู่ตอนนี้เป็นประตูบานเลื่อนใหญ่ๆบานหนึ่ง ดูจากข้างนอกคล้ายจะเป็นตู้เสื้อผ้าบิลท์อิน ดวงตาเรียวสวยเสมองเจ้าของห้องด้วยความสงสัย
กวินล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาไขล็อก ก่อนที่แขนแกร่งจะค่อยๆเลื่อนมันเปิดออกช้าๆ
เพียงแค่ได้เห็นบรรดาสิ่งของที่ถูกซ่อนอยู่หลังบานประตูเท่านั้นแหละ เด็กหนุ่มก็เบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน อยู่ๆกรามล่างก็ทิ้งตัวลงมาตามแรงโน้มถ่วงราวกับกล้ามเนื้อใบหน้าจะหยุดทำงานไปซะดื้อๆ
ชายหนุ่มเหลือบตามองร่างเล็กข้างๆที่กำลังอ้าปากค้างทำตาวาวแล้วก็ต้องลอบอมยิ้ม
ทันทีที่เด็กหนุ่มดึงสติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวได้ก็รีบถามออกมา “น...นี่ของคุณหมดเลยเหรอ”
อุปกรณ์กล้องนับร้อยชิ้นถูกจัดเรียงแยกตามหมวดหมู่ไว้อย่างเป็นระเบียบอยู่บนชั้นที่ดูเหมือนจะออกแบบมาเพื่อพวกมันโดยเฉพาะ เรียกได้ว่ามีทุกอย่างสากกะเบือยันเรือรบ ไม่ว่าจะเป็นกล้องรุ่นต่างๆ ยี่ห้อต่างๆ ทั้งแบบดิจิตอลและฟิล์ม แม้แต่ทอยคาเมร่าอย่างโลโม่ก็ยังมี หรือพวกเลนส์ที่เรียงเป็นตับชนิดที่ว่าครบระยะ เอาไว้ส่องมันตั้งแต่แบคทีเรียยันกาแลคซี่เพื่อนบ้าน(อันนี้ก็เว่อร์ไปหน่อย) ไหนจะแฟลช ฟิลเตอร์ ฟิล์มไซส์ต่างๆ แบตกริป ขาตั้ง และอีกฯลฯ
ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนก้าวเข้าไปหยิบเลนส์ตัวหนึ่งยื่นให้จักรวาลที่ยังคงยืนทำหน้าวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมอยู่เนืองๆ “เอาติดกล้องนายดูสิ”
เด็กหนุ่มควักกล้องของตนออกมาหมุนเลนส์เดิมออกงงๆ ก่อนติดเลนส์ตัวที่กวินหยิบให้ตามคำสั่ง
ใบหน้าเรียวเล็กก้มลงพินิจอุปกรณ์ทรงกระบอกที่อยู่ในมือตน เลนส์ไวด์...เลนส์ในดวงใจของผู้ชอบท่องเที่ยว เหมาะแก่การถ่ายวิว ถ่ายสถาปัตยกรรมต่างๆ ก็เคยดูรูปที่ถ่ายจากเลนส์พวกนี้อยู่บ่อยๆ ภาพที่ออกมาดูยิ่งใหญ่สมกับระยะกว้างๆของมันดี แต่กระนั้น สำหรับคนที่คงไม่ได้มีโอกาสไปเที่ยวไหนเท่าไหร่อย่างเขา สารภาพตามตรงว่าเลนส์กลุ่มนี้แทบไม่เคยอยู่ในสายตา
“ลองเอาไปเดินส่องรอบๆห้องดูสิ ยังไม่ต้องกดชัตเตอร์ก็ได้ แค่ส่องดูเฉยๆก็พอ”
จักรวาลทำตามคำบอกของชายหนุ่ม แค่เพียงแนบตาลงไปกับช่องมองภาพก็เผลออุทานออกมาเบาๆ “โห กว้างชิบหาย”
ภาพที่เห็นผ่านรูเล็กๆนั้นดูต่างออกไปจากภาพจริงที่มองด้วยตาเปล่ามาก ทุกอย่างดูกว้างขึ้นจนรู้สึกแปลกใจ เด็กหนุ่มเดินส่องรอบๆผ่านกล้องอยู่นานสองนาน และค้นพบว่าเพียงแค่มุมที่ยืนต่างไปจากเดิมไม่กี่องศา ก็สามารถทำให้รู้สึกเหมือนเป็นคนละสถานที่ได้เลย
แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ากวินต้องการจะบอกอะไร เพราะถึงอย่างไรสไตล์ที่เขาถนัดมันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ความกว้างขนาดนี้อยู่แล้ว
ราวกับอ่านความคิดได้ คนที่ย้ายมานั่งรอที่โต๊ะทานข้าวก็ออกคำสั่งต่อ
“ทีนี้ลองเปลี่ยนไปส่องพวกวัตถุดูบ้างสิ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนเดินไปส่องพวกเครื่องครัว แจกัน โต๊ะ โซฟา ขยับเข้าๆออกๆระหว่างระยะไกลและใกล้ บางทีก็ส่ายกล้องไปมา
ก่อนจะเริ่มเข้าใจอะไรได้รางๆ...
“คนส่วนมากชอบคิดว่าเลนส์ไวด์เอาไว้ถ่ายวิวอย่างเดียว ซึ่งฉันมองว่าเป็นการประเมินอุปกรณ์ที่ต่ำเกินไป จริงๆมันทำอะไรได้มากกว่านั้นเยอะ” ช่างภาพผู้มากประสบการณ์เริ่มอธิบาย “ยิ่งโดยเฉพาะกับรูปแนวที่นายชอบ ลองมาดูนี่สิ” ชายหนุ่มกวักมือเรียกจักรวาลให้เข้าไปหา
อัลบัมภาพของเด็กหนุ่มถูกเปิดออก “กับภาพประเภทที่ต้องการความสมจริง เลนส์ไวด์อาจไม่เหมาะที่จะเอาไปถ่ายคนหรือสิ่งของ แต่เท่าที่ดูจากผลงานที่ผ่านๆมาของนายแล้ว ดูจะหนักไปทางสะท้อนจิตใจไม่ก็สะท้อนความเป็นไปของโลก ภาพแบบนี้มันเป็นศิลปะ มันจะสวยได้ก็เพราะเราดึงสิ่งที่คนทั่วไปมองข้ามมานำเสนอไม่ใช่เพราะความถูกต้องของสัดส่วนหรือองค์ประกอบภาพอะไรเลย”
จักรวาลพยักหน้าตามช้าๆ ในหัวสมองคิดตามสิ่งที่ชายหนุ่มพูด
“รูปทั้งหมดในอัลบัมนี้มีความหมายแฝงที่น่าสนใจอยู่ทุกรูป แต่ลองดูอย่างรูปนี้ดิ ถ้าเป็นคนทั่วไปมองมันจะกลายเป็นแค่รูปสาวสวยธรรมดาๆ เพราะมุมมองมันคล้ายกับที่เราใช้ตาเปล่ามองทั่วๆไป มันเลยไม่ได้ไปกระตุ้นให้คนรู้สึกว่าต้องคิดตาม รูปส่วนมากของนายเป็นแบบนั้น มันจะมีแต่คนแบบฉันหรือพวกนักศิลปะเท่านั้นที่ดูแล้วเข้าใจว่านายจะสื่ออะไร แต่ยากเกินกว่าคนทั่วไปจะเข้าถึง ดังนั้น ฉันว่าเลนส์ไวด์เป็นตัวช่วยที่ดีมาก เพราะระยะที่แปลกไปจากที่ตาเราเห็น พอเอาไปถ่ายวัตถุหรือคนมันจะช่วยให้คนมองเกิดคำถามว่าวัตถุในรูปถูกมองจากมุมไหนหรืออะไรทำให้เขาไม่เคยเห็นวัตถุพวกนี้ในมุมแบบนี้ เป็นการชักจูงให้คนค่อยๆรู้สึกอยากทำความเข้าใจความหมายที่แฝงในรูป ที่พูดมาพอจะเข้าใจหรือเปล่า”
เสียงทุ้มนุ่มที่ร่ายยาวหันมาถามคนฟังเมื่ออธิบายจบ
เด็กหนุ่มพยักหน้าแรงๆ รู้สึกเหมือนโดนหมอผ่าเอาเนื้องอกออกแล้วแถมด้วยยารักษาแผลโปะลงไป เคยรู้สึกอยู่เหมือนกันว่าภาพถ่ายของตนมันมีอะไรขาดๆเกินๆสักอย่างแต่ก็มองไม่ออก จนพอได้ฟังคำวิจารณ์จากคนตัวสูงก็แทบร้องอ๋อออกมาดังๆ
ในหัวสมองของเด็กหนุ่มตอนนี้คิดไปไกลถึงเรื่องจะเก็บตังค์เพิ่มซื้อเลนส์ใหม่เสียแล้ว...
กวินเจาะวิจารณ์บางรูปต่ออีกครู่ใหญ่ กระทั่งนาฬิกาชี้ไปที่เลขแปดการวิจารณ์ทั้งหมดก็สิ้นสุดลงพอดี
“เห้ยๆ ติดมันไว้แบบนั้นแหละ” กวินเอ่ยห้ามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเตรียมตัวจะถอดเลนส์คืน “เอาไปลองใช้ให้คุ้น ฉันให้ยืม”
จักรวาลทำหน้าตกใจก่อนก้มลงมองเลนส์ในมืออีกครั้ง ดูจากโหงวเฮ้งแล้วนี่มันรุ่นเกือบๆโปรเลยนะเห้ย ราคาคงไม่ตำ่กว่าสามหมื่นแน่ๆ
“เอาไปเหอะ ตัวนี้ฉันไม่ค่อยได้ใช้แล้ว”
“ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวผมไปซื้อเอง เกิดทำของคุณเจ๊งผมคงต้องไปขายตัวหาเงินใช้หนี้กันพอดี”
“แล้วเก็บตังค์อีกกี่ปีกว่าจะได้ซื้อ เห้ยๆ ไม่ต้องมามองอย่างนั้นเลยนะเว่ย ไม่ได้ดูถูกนะ”
“ก็มัน...”
“พอเลยๆขี้เกียจเถียง เอาเป็นว่าฉันขอสั่งในฐานะหัวหน้าแล้วกัน อย่าลืมว่าฉันถือเป็นผู้ดูแลนายจนกว่างานโฟโต้เซ็ทของพาราโบลาจะจบ ถ้าพูดอะไรแล้วไม่ทำตามก็ยกเลิกงานนี้ไปได้เลย”
“เห้ยคุณ!”
“กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” กวินตัดสินใจตัดบทพลางเดินไปหยิบกุญแจรถ ตั้งแต่เรียนจบมาชายหนุ่มไม่เคยต้องมานั่งเถียงใครล้งเล้งอย่างนี้มาก่อน ไอ้หมอนี่มันเด็กจริงๆ ให้ตายสิ
“ห๊ะ! จะไปส่งทำไม ผมกลับเองได้”
นั่นไง เรื่องเก่าไปเรื่องใหม่มา
“ก็ฉันพานายมา ก็ต้องพากลับด้วยสิ ดึกแล้วมีคนไปส่งไม่ดีหรือไง”
“ดึกบ้าอะไรเพิ่งสองทุ่ม เป็นผู้ชายโว้ยไม่ใช่สาวน้อย กลับเองได้”
“ตัวเล็กเท่าหอยหลอดมาทำปากดี ถ้าโดนใครกระชากกล้องไปคิดว่าจะสู้เขาได้เหรอวะ”
“ก็ถึงได้บอกไงว่าให้เอาเลนส์ของคุณคืนไป แล้วก็ไม่ต้องไปส่งด้วย”
“เห้ยแม่ง กูโมโหแล้วนะเว่ย มึงจะเลิกทำแล้วใช่ไหม ไอ้โฟโต้เซ็ทเนี่ย”
เงียบ...
ถ้ารู้ว่าขึ้นกูขึ้นมึงแล้วเรื่องจะจบง่ายแบบนี้กวินทำไปตั้งนานแล้ว
ชายหนุ่มปรับสีหน้ากลับมาโหมดนิ่งขรึมเหมือนเดิม เถียงกับไอ้เด็กนี่แล้วเสียลุคจริงๆ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ปากบอกว่าไม่อยากได้ แต่ไหงตลอดทางไอ้ตัวเล็กนี่มันดันเอาแต่นั่งส่องโลกผ่านเลนส์ไปจนถึงหน้าหอเลยวะ
“ขอบคุณที่มาส่ง” จักรวาลกล่าวกับสารถีเสียงห้วน ก่อนเปิดประตูลงจากรถไป
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะหมุนตัวเดินเข้าหอพัก กระจกหน้าต่างฝั่งที่เขานั่งเมื่อครู่ก็ค่อยๆลดลงมา “นี่ เลนส์ตัวนั้นน่ะ หาโอกาสใช้มันบ่อยๆนะ จะได้ชิน” เมื่อเห็นคนฟังพยักหน้าขึ้นลงแกนๆจึงกล่าวต่อ “ถ้าใช้แล้วไม่ชอบจะมาเอาตัวอื่นไปลองก็ได้ แต่ถ้าใช้แล้วเข้ามือก็...เอาไปเลย ฉันยกให้”
พูดจบปุ๊บชายหนุ่มก็รีบกดหน้าต่างปิดปั๊บแล้วขับออกไปเลย พอเหลือบตามองกระจกหลังก็ต้องหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นเด็กหนุ่มยืนอ้าปากค้างอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด
TBC.
ปล ท้ายเรื่อง. ตอนจับเลนส์ไวด์ครั้งแรกหลังใช้เลนส์ระยะปกติมานาน ส่องไปปุ๊บตกใจเลยค่ะ อุทานคำเดียวกับน้องปอมเป๊ะๆ 'โห กว้างชิบหาย' มีใครเคยเป็นเหมือนกันบ้างมั้ยไม่รู้ แต่พอ ใช้ไปนานๆกลายเป็นระยะที่ติดใจมากที่สุดเลย มันส์มือดีมาก o13 เอิ๊กๆ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 16-07-2012 15:54:31
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 16-07-2012 16:19:25
จริงๆคือถ่ายได้แนวเดียว ถ่ายแนวอื่นไม่ได้เลย T T
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 16-07-2012 16:24:12
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 16-07-2012 16:46:23
จะรอลุ้นนะว่าใครจะตกหลุมใครก่อน :o8:
น้องปอมก็น่ารักเกิน พี่วินก็เจนเทิลแมนซะ
อ้อออ แล้วก็ได้ความรู้เรื่องกล้องเยอะเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ รอตอนต่อไป :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 16-07-2012 16:47:24
ขอชมคนแต่งนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 16-07-2012 17:00:10
สนุกดี ได้ความรู้ด้วย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: bluebird ที่ 16-07-2012 17:08:57
อาจจะเพราะแอบอินกับอะไรแบบนี้อยู่ 555+
อ่านตอนกวินพาปอมไปที่ห้องแล้วขำ
เป็นเรา เราก็อ้าปากค้างวะ อาณาจักรพี่แกร่ำรวยอุปกรณ์ขนาดนั้น
รออ่านตอนหน้าค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 16-07-2012 17:30:10
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 16-07-2012 17:59:37
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-07-2012 18:09:03
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 16-07-2012 18:39:00
แต่ก็นะ ไอ้น้องปอมมันดื้อซะขนาดนั้น
ปล.ไม่ถนัดถ่ายวิวกว้างๆเลย อยากให้พี่วินมาสอนบ้าง กร๊ากกกกกก :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 16-07-2012 19:12:22
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 16-07-2012 19:22:52
ว่าแต่ทำไมน้องปอมถึงชื่อจักรวาลล่ะคะ??
อ่านไปเจอชื่อนี้ทีไรจั๊กกะจี้ทุกที..พาลนึกถึงร้านล้าง/อัดรูปตลอดเลย
ขอบคุณผู้แต่งค่ะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 16-07-2012 19:26:59
หนังสือภาษาต่างประเทศสำหรับเด็กบ้านนอกที่หาเงินส่งตัวเองเรียนมันยากเอาการอยู่นะคะคุณกวิน ~
จะให้เด็กอ่านไป เปิดดิกไปเสียทุกบรรทัดมันจะดีเร้อ ~~~~
เปิดไพรเวทคอร์สสอนพิเศษไปเลยดีกว่ามั้ง ^^
เห็นด้วยกับคุณ swordtails
กิ๊บกิ๊วๆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 16-07-2012 19:32:54
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 16-07-2012 19:38:23
นี่ยังแค่เลนส์ไวด์นะ แต่เรื่องยังดำเนินไปด้วยความน่ารัก ท่านกวินนี่เท่ห์จริงๆ
อยากได้เลนส์มาใช้เล่นๆแบบน้องบ้างจังเลยน้า
ปล.คนอ่านเป็นเอฟซี นิกร นะค้าาา o13
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 16-07-2012 19:59:44
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 16-07-2012 20:33:08
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 16-07-2012 21:00:50
กร๊ากกกกกกกกก จิตใจเราช่างฝักใฝ่
ดีใจเจอคนชอบถ่ายรูปเหมือนกัน
เค้าชอบมาโครมว๊ากกกกกก มันเหมือนมองเห็นโลกอีกใบนึง
ไวด์ก็ชอบแต่เก็บเงินอยู่ค่า -///////- พึ่งโดนขโมยยกไปทั้งกระเป๋ากล้องต้องเริ่มซื้อใหม่หมด กรอบระยะสุดท้ายมากๆ
ไม่ได้เที่ยวไหนด้วย ถ่ายแต่แมวอ้วนๆ เก็บไว้
http://upic.me/i/sp/0dsc00350.jpg
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 16-07-2012 21:10:52
ชอบที่เรื่องดำเนินไปอย่างเรียบๆ ชอบทั้งน้องปอมและพ่อพระเอกเราเลย
ประกาศตัวเป็น Fc เรื่องนี้จ้า :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 16-07-2012 22:56:20
อยากบอกว่าประทับใจเรื่องนี้มากๆเลย อ่านไปได้ความรู้ไป
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วตรงกับความชอบของตัวเองด้วยนี่แหละ 55555
อ่านตอนนี้แล้วอยากลองไวด์มั่งเลยอะ ได้จับแต่เทเลอยากเดียว ฮืออ T^T
อิจฉาปอมมากกก เค้าอยากไปห้องพี่กวินบ้างจัง อยากไปขอยืมเลนส์มาใช้บ้าง 55555
ปล.เดี๋ยวนี้เรายังเห็นคนใช้ 350D อยู่เลยอะ สุดยอดความคลาสสิคเลย
o13
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 16-07-2012 23:19:29
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 17-07-2012 00:25:32
เรื่องเรื่อยๆมาเรียงๆ ชอบนายเอกลุคนี้ น่ารักอ่า :impress2:
ได้ความรู้เกี่ยวกับกล้องด้วย อยากเล่นกล้องมั่ง แต่ยังเป็นนิสิตจนๆอยู่เลย :monkeysad:
เริ่มนอกเรื่อง
:pig4: นะคะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 17-07-2012 03:21:01
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 17-07-2012 03:46:08
สงสัยจะได้มีอิเวนท์ มากระตุ้นหัวใจ :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: w[o]w ที่ 17-07-2012 04:07:21
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 17-07-2012 05:07:12
เริ่มหัวข้อโดย: PEENAT1972 ที่ 17-07-2012 06:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 17-07-2012 10:37:49
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 17-07-2012 12:28:54
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-07-2012 17:27:18
#6
“ให้หนูถอดเสื้อผ้าเลยไหมคะพี่” น้ำเสียงหวานเอ่ยเหย้ายวนช่างภาพหนุ่มตรงหน้า สายตาชวนวาบหวามไล่มองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา
คนถูกถามพยักหน้าเบาๆ “เอาเลยครับ”
หญิงสาวแย้มรอยยิ้มยั่วสวาท ก่อนค่อยๆปลดเสื้อคลุมลงช้าๆเผยให้ชายหนุ่มค่อยๆเห็นทีละสัดส่วน ไล่ลงมาตั้งแต่ไหล่กลมกลึงไปจนถึงเรียวขาขาวๆ กระทั่งในที่สุดร่างกายสะโอดสะองก็ไร้อาภรณ์ใดๆปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว
เจ้าหล่อนยังคงยืนส่งยิ้มเซ็กซี่ให้ช่างภาพคนดังทั้งร่างเปลือยเปล่าแบบนั้น
เมื่อเห็นปฏิกริยาเชิญชวนจากหญิงสาวตรงหน้า กวินก็ได้แต่ถอนหายใจเซ็งๆ
“ผมว่าเริ่มเลยดีกว่าครับ คุณช่วยนอนลงไปที”
ฝ่ามือใหญ่ผายลงไปยังผ้าสีขาวที่ถูกจัดเตรียมไว้ ก่อนจะหันกลับมาจัดการกับธุระของตนด้วยสีหน้าเฉยเมย หากแต่ทันทีที่เขาหันกลับไปอีกครั้งชายหนุ่มก็แทบจะสบถออกมาเมื่อร่างขาวสวยตรงหน้านอนรอเขาอยู่ในท่าทางราวกับดาวยั่ว
กวินพ่นลมออกทางปากเบาๆ “ช่วยนอนหงายธรรมดาได้ไหมครับ”
แม้สุดท้ายชายหนุ่มจะสามารถจัดการให้หญิงสาวอยู่ในท่าที่ต้องการได้ในที่สุด แต่กว่าจะสำเร็จเขาก็ต้องเผชิญกับลีลาการเลื้อยพลิกตัวของเจ้าหล่อนไปดอกใหญ่ๆ
“กรุณาค้างอยู่ท่านั้นนิ่งๆนะครับ” กวินเอ่ยปากสั่งอย่างสุภาพ แต่ถ้าหากตั้งใจฟังดีๆก็จะจับกระแสไม่พอใจในน้ำเสียงได้อย่างไม่ยากเย็น
กล้องรุ่นโปรถูกยกขึ้นมากดชัตเตอร์ไปหลายที ชายหนุ่มพยายามเปลี่ยนหามุมกล้องที่สื่อถึงซับเจคที่วางไว้ได้ดีที่สุด แต่ไม่ว่าจะหมุนไปกี่มุมก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาเป็นที่น่าพอใจ
กวินลดกล้องลง ดวงตาคมดุนิ่งมองไปยังนางแบบอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้าไปยังคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆฉาก
“เอม ขอพี่ดูรูปตั้งแต่ต้นหน่อยสิ” ชายหนุ่มกล่าวสั่งลูกน้องสาวที่ทำหน้าที่นั่งคุมอยู่ตรงหน้าจอ
รูปภาพที่เขาเพิ่งถ่ายไปสดๆเมื่อครู่ถูกคลิกดูทีละภาพตั้งแต่ต้นจนจบ เจ้าของผลงานยืนพินิจพวกมันนิ่งๆ จนในที่สุดก็พบจุดที่เป็นปัญหา
กวินเดินกลับมายังหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าที่ตอนนี้เปลี่ยนกลับไปนอนเลื้อยท่ายั่วยวนอีกครั้ง
“รบกวนคุณช่วยถอดคอนแทคเลนส์ออกหน่อยได้ไหมครับ” และนี่คือปัญหาที่ว่า บิ๊กอายสีน้ำตาลเบอร์ใหญ่ของเธอ ซ้อนบดบังลูกตาจริงไว้จนไม่สามารถมองเห็นประกายอะไรได้เลย
“ถอดทำไมละคะพี่ ถ้าถอดเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก” หญิงสาวแย้งอย่างออดอ้อน
“มนุษย์ทุกคนมีความสวยงามติดตัวมาโดยธรรมชาติครับ ช่วยถอดออกหน่อยเถอะ” กวินพยายามกล่าวอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจนึกรำคาญเหลือเกิน
แพขนตาหนากระพือขึ้นลงสามสี่ที “น่านะ ตาโตๆปิ๊งๆน่ารักจะตาย พี่ไม่ชอบเหรอคะ”
ช่างภาพหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างหนักใจ ในหัวก็เร่งนึกหาทางเกลี้ยกล่อมไปด้วย
แม้จะมีทีมงานเข้ามาช่วยพูด แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลอะไรขึ้นมาเลย
เมื่อเห็นร่างสูงขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย นางแบบสาวก็ค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหา ร่างขาวเนียนตรงเข้าเกาะท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออย่างถือวิสาสะ หน้าอกอวบอิ่มเปลือยเปล่าเบียดลงไปชนิดเนื้อแนบเนื้อด้วยความจงใจ
“ถ้าพี่ไม่บังคับหนูถอดคอนแทคนะ หนูจะยอมทำทุกอย่างเลย” หญิงสาวเอ่ยกระซิบเสียงแผ่วข้างหู “....ไปนอนเป็นเพื่อนก็ยังได้ ฟรีนะ...”
เท่านั้นแหละ ลำแขนแกร่งถูกกระชากออกด้วยเดือดดาลทันที
“อย่าดูถูกศิลปะให้มันมากนักยัยเด็กใจแตก!” เสียงทุ้มตวาดใส่ใบหน้าสวยๆอย่างเหลืออด “ที่นี่ไม่ใช่โรงถ่ายหนังโป๊!” พูดจบชายหนุ่มก็พ่นลมหายใจออกอย่างแรงทีนึงแล้วหมุนตัวเดินลงส้นเท้าหนักๆจากไป
โดยไม่ต้องมีใครบอก ทุกคนสามารถเข้าใจตรงกันได้อย่างง่ายดายว่าการถ่ายในวันนี้ถือเป็นล้มเหลวไป
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
-ปึง!-
เสียงปิดประตูสตูดิโอดังลั่นเรียกให้บรรดาลูกน้องที่นั่งทำงานกันอยู่เงยหน้าขึ้นมอง
“ฮั่นแน่! เดินออกมาสภาพนี้ โดนนางแบบอ่อยมาอีกแล้วอ่ะดิพี่” ไอ้เต้เอ่ยปากแซวเจ้านายหนุ่มอย่างไม่เกรงกรัวเมื่อเห็นร่างสูงเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากประตูที่กระแทกปิดอย่างแรงเมื่อครู่ เป็นอันรู้กันทั้งบริษัทว่าหากกวินออกจากสตูดิโอก่อนเวลาอันควรเมื่อไหร่ ร้อยทั้งร้อยถ้าไม่มาเข้าห้องน้ำก็โดนนางแบบ 'แต๊ะอั๋ง' นั่นแหละ
“ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว แบบนี้เมื่อไหร่จะหาเมียได้ล่ะครับพี่!”
คนถูกล้อหันไปชูนิ้วกลางให้ใครก็ตามที่เป็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่ก่อนก้าวปึงปังเข้าห้องทำงานของตัวเองไป
ชายหนุ่มเอนหัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยอารมณ์เหนื่อยหน่าย ไม่ใช่ว่าเขาหวงเนื้อหวงตัวอะไรอย่างที่เจ้าพวกลูกน้องตัวดีพูดหรอก แม้ว่าสาวคนสุดท้ายที่เขาคบหาในฐานะคนรักจะเป็นอดีตไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ แต่ก็ใช่ว่าหลังกลับจากอเมริกามานี้เขาจะไม่เคยพาผู้หญิงขึ้นห้องเสียเมื่อไหร่
แต่กับกรณีนี้มันไม่เหมือนกัน...
บริษัทแห่งนี้เขาสร้างมันขึ้นมาเพื่อผลิตงานศิลป์ เขาไม่ใช่ตากล้องประเภทที่ใช้กล้องเป็นอย่างเดียว แต่เขาใช้มันเพื่อถ่ายทอดศิลปะที่เขารัก
แม้ภาพถ่ายบางเซ็ทจะเป็นภาพนู้ดอย่างเช่นวันนี้ แต่มันก็เป็นภาพนู้ดที่แสดงออกถึงทัศนคติหรืออารมณ์ดิบในจิตใจ ไม่ใช่นู้ดเพื่อปลุกใจเสือป่า เขาไม่เคยเรียกมันว่าภาพถ่ายแนวเซ็กซี่ และทั้งที่ชายหนุ่มก็คอยพร่ำบอกฝ่ายจัดหานางแบบให้เลือกคนที่เข้าใจในจุดยืนของเขา แต่จนแล้วจนรอดคนที่ยอมแก้ผ้าหน้ากล้องส่วนมากก็ยังมีแต่ผู้หญิงประเภทอย่างเมื่อสักครู่อยู่ดี
ทุกครั้งที่มีงานถ่ายประเภทนี้เขาให้เกียรติพวกหล่อนโดยการเลือกแต่ทีมงานผู้หญิงมาเป็นผู้ช่วย แต่สุดท้ายสาวๆเหล่านั้นก็ไม่เคยให้เกียรติในสิ่งที่เขารักเลย
น่าหงุดหงิดจริงๆ...
ฝ่ามือหนาเอื้อมหยิบหนังสือรวมภาพในคอลเลคชั่น 'yearning' ที่พิมพ์ออกวางจำหน่ายเมือหกปีก่อนขึ้นมาจากลิ้นชักข้างโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆกางออกดู
เยิร์นนิ่งเป็นคอลเลคชั่นภาพถ่ายขาวดำ และจากที่ได้ยินลูกน้องบอก ดูเหมือนมันจะเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นโปรดของเจ้าหนูตัวกระเปี๊ยกคนนั้นด้วย
กวินห่างหายจากการถ่ายภาพโทนนี้มานานพอสมควร หลังจากคอลเลคชั่นเยิร์นนิ่งก็มีต่ออีกเพียงคอลเลคชั่นเดียวซึ่งถึงตอนนี้ก็ล่วงเลยมาเป็นเวลาเกือบห้าปีแล้ว แต่สำหรับภาพที่ตั้งใจจะถ่ายในวันนี้เป็นเซ็ทภาพขาวดำที่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆเมื่อไม่กี่วันก่อนก็นึกอยากถ่ายขึ้นมาดื้อๆ โดยไม่มีเหตุผล
ชายหนุ่มพอจะเข้าใจว่าทำไมจักรวาลจึงชอบผลงานชุดเยิร์นนิ่งของเขาเป็นพิเศษ เพราะนอกจากสไตล์ที่เป็นแนวขาวดำคอนทราสท์จัดแล้ว มันยังถือเป็นงานเซ็ทที่เขาเองก็ชอบที่สุดในแง่การสื่ออารมณ์...
...ทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นเพราะนางแบบที่ใช้ในคอลเลคชั่นนี้เข้าใจมุมมองทางศิลปะของเขาเป็นอย่างดี
ตอนนั้นกวินเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัย หญิงสาวชาวอเมริกันที่มาเป็นแบบให้เป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันเป็นการส่วนตัว หล่อนไม่ใช่คนสวยประเภทที่หากเดินผ่านแล้วต้องเหลียวหลังมอง แต่ประกายความสวยแบบผู้หญิงมีสมองทำให้รู้สึกน่าค้นหาหากได้จ้องเข้าไปในดวงตา
เปล่า...เขาไม่ได้ชอบเธอคนนี้เป็นพิเศษ อย่างที่บอกไปว่าเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน แม้แต่ชื่อก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ
เพียงแต่ชายหนุ่มคิดว่า หากวันหนึ่งจะต้องมีใครเคียงข้างในฐานะคู่ชีวิตสักคน ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เขาอยากได้...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงผลักประตูเข้ามาดังครืดเบาๆเรียกให้เด็กหนุ่มหันไปมองก่อนโค้งต้อนรับด้วยความสุภาพนอบน้อมโดยอัตโนมัติ “สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ” แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอกับคนคุ้นเคย รอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นเต็มใบหน้า
“อ้าวพี่เมษ วันนี้มาดูร้านแทนคุณน้าเหรอครับ” เสียงใสกล่าวคำทักทายเจื้อยแจ้ว
ชายหนุ่มมาดเนี๊ยบในชุดสูทตรงเข้ามาหาคนทักด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “เปล่า จะมาแสดงความยินดีกับตากล้องคนเก่งต่างหาก” พูดจบหนังสือรวบรวมผลงานทั้งหมดในปีก่อนของ 'กวิน จารุกิตติ์' ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม
คนที่ตั้งท่าจะส่งเสียงดีใจถึงกับชะงักไปเล็กน้อย แต่ด้วยมารยาทที่พึงกระทำ ร่างบางจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“ขอบคุณมากครับ ว่าแต่พี่รู้ได้ไงเนี่ยว่าผมได้รางวัล” คนทั้งสองเดินคุยกันเข้ามาที่บริเวณหลังร้าน
เมษา บุตรชายคนโตของตระกูลอนันต์ชัย ครอบครัวที่รู้จักกันในนามผู้ก่อตั้งธนาคารชื่อดัง หรืออีกฐานะหนึ่งสำหรับจักรวาลก็คือรุ่นพี่ที่โรงเรียนสมัยมัธยม เรียกได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณที่สำคัญอีกคนในชีวิต เนื่องจากชายหนุ่มเป็นคนฝากให้เขาเข้าทำงานที่ร้านแห่งนี้ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจยามว่างของผู้เป็นมารดานั่นเอง
เรื่องที่ทำให้ทั้งคู่มาเริ่มสนิทกันตอนอยู่ที่โรงเรียนก็คงจะเป็นการถ่ายภาพนี่แหละ และการที่เด็กหนุ่มเริ่มติดตามผลงานของกวินก็เพราะเมษาเป็นคนแรกที่แนะนำเขาให้รู้จักชื่อๆนี้ แต่มาถึงปัจจุบัน มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังคงจับกล้องอยู่ ส่วนเมษาน่ะ ล้มเลิกไปตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
“เปลี่ยนคำถามดีกว่า ว่ามีอะไรที่พี่ไม่รู้เกี่ยวกับปอมมั่ง” ชายหนุ่มตอบกลับยิ้มๆพลางถอดสูทออกพาดเก้าอี้ “สายสืบพี่มีทั่วร้าน ให้มันรู้ซะบ้าง”
ได้ยินดังนั้นคนตัวเล็กก็หัวเราะเบาๆ “แล้วพี่ไม่อิจฉาผมบ้างหรือไง ไม่อยากกลับมาถ่ายรูปบ้างเหรอ” เด็กหนุ่มถามแหย่คนตรงหน้าด้วยแววล้อเลียน
“ถึงกลับมาถ่ายก็ไม่เก่งเท่าคนแถวนี้หรอก” ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาขยี้หัวรุ่นน้องคนสนิทเบาๆด้วยความเอ็นดู “เออนี่ปอม วันศุกร์นี้ตอนเย็นว่างไหม”
คนถูกถามนึกอยู่เพียงครู่ก็ตอบกลับมา “น่าจะว่างนะ มีอะไรเหรอครับ”
“พอดีพี่ได้บัตรเชิญไปงานเปิดตัวเอ็กซิบิชั่นภาพถ่ายโบราณที่หอศิลป์มาสองใบน่ะ เลยตั้งใจมาชวนปอม เห็นว่าจะมีช่างภาพรุ่นคุณปู่จากอังกฤษมาร่วมงานด้วยนะ สนใจหรือเปล่า” แม้จะเลิกถ่ายรูปไปแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ยังคงเสพงานศิลปะภาพถ่ายอยู่เรื่อยๆ
เพียงแค่ได้ยินคำว่าภาพถ่ายโบราณดวงตากลมโตก็ลุกวาวเป็นประกายทันที มีหรือที่คอภาพขาวดำอย่างเขาจะปฏิเสธได้ลง
เด็กหนุ่มพยักหน้าแรงๆเป็นการตอบรับอย่างแข็งขัน
แน่ล่ะ งานเปิดตัวแกรนด์ๆแบบนี้ ใช่ว่าทุกคนจะเข้าได้เสียเมื่อไหร่
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เวลาจับกล้องแล้วพี่ปอมดูเท่มากเลยนะคะรู้ตัวหรือเปล่า” เสียงใสของเด็กสาวเอ่ยกระเง้ากระงอดคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง
-แชะ-
“พี่ปอมอ่ะ อยากถ่ายใกล้ๆสิ เดี๋ยวก็เห็นสิวหมด” หล่อนกล่าวต่อว่าไม่จริงจังนักใส่เด็กหนุ่มที่แกล้งลั่นชัตเตอร์ใส่หน้าอย่างขี้เล่น
ได้ยินคำพูดน่ารักๆอย่างนั้นจักรวาลก็ได้แต่หัวเราะพออกพอใจ “พี่ไม่เห็นว่าจะมีสิวอยู่บนหน้าน้องแคทสักเม็ดเลยนี่ครับ หน้าใสจะตาย”
พอโดนหนุ่มหล่อรุ่นพี่กล่าวหยอด เด็กสาวก็เขินม้วนไปพักใหญ่
ภาพหนุ่มสาวหน้าตาดีสองคนที่นั่งจีบกันอยู่ที่ใต้ตึกคณะ สร้างความหมั่นไส้ให้แก่บรรดาเพื่อนๆของฝ่ายชายเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดจากการที่อ้นส่งเสียงแซวด้วยระดับความดังที่เรียกว่าได้ยินกันทั่วบริเวณมาเป็นระยะๆ ยังไม่รวมฝ่ามืออรหันต์จากไอ้เจ็กเม้งที่ตบลงมาบนหัวกลมทุกครั้งที่เดินผ่านไปซื้อของกิน
แต่คนถูกหมั่นไส้ก็หาได้แคร์ไม่ ทั้งคู่นั่งกระเง้ากระงอดกันต่อไปเรื่อยๆ และก็คงจะทำอย่างนั้นไปถึงเย็นถ้าจักรวาลไม่บังเอิญต้องรีบกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวไปงานที่นัดกับพี่เมษไว้เสียก่อน
จักรวาลเดินกลับมาหยิบกระเป๋าที่โต๊ะอีกตัวที่เพื่อนๆนั่งกันอยู่เมื่อเด็กสาวเองก็ขอตัวกลับเช่นกัน
“แหม ไอ้ห่า สาวไม่ซ้ำหน้ากันสักวันเลยนะมึง” ทันทีที่เพื่อนรักเดินมาถึงอ้นก็เอ่ยปากกระแนะกระแหนอย่างรวดเร็วราวกับเตรียมไว้นานแล้ว
“เอ้า ก็คนมันอัธยาศัยดีอ่ะ น้องคนไหนอยากคุยด้วยกูก็ไม่ขัดใจ” จักรวาลยักไหล่ยิ้มกรุ้มกริ่มใส่หน้าคนรอบโต๊ะ ก่อนจะหลุดขำตัวเองเบาๆ
เจยกแขนยาวๆขึ้นผลักหัวไอ้คนพูดไม่แรงนัก “สัด หล่อเลือกได้ว่างั้น”
“ก็เลือกได้แค่เฉพาะคนที่เตี้ยกว่ามันล่ะวะ มีไม่กี่คนหรอกไอ้เจ” เมื่อไม่รู้จะเอาอะไรเข้าสู้ เม้งจึงงัดปมด้อยเรื่องส่วนสูงของไอ้ตัวแสบขึ้นมากัดแทน
คนถูกด่าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก่อนต่อปากต่อคำอีกนิดหน่อย หลังจากนั้นไม่นานเด็กหนุ่มก็โบกมือลาเพื่อนๆเดินออกจากคณะไปอย่างร่าเริง
อ้นส่ายหน้าพลางขำน้อยๆเมื่อนึกถึงความกะล่อนของเพื่อนตัวเล็ก แต่ถึงกระนั้นเขาและชาวแก็งค์ที่เหลือก็รู้ดีว่าไอ้ปอมมันทำหมาหยอกไก่กับน้องๆหนูๆที่เข้ามาหาไปอย่างนั้นล่ะ เพราะเจ้าตัวเคยหลุดปากบอกตอนเมารับปีใหม่ครั้งที่แล้วว่ามันจะไม่ยอมคบสาวคนไหนเป็นตัวเป็นตนจนกว่ามันจะมีที่ยืนในวงการถ่ายภาพและสามารถสร้างฐานะมั่นคงให้ได้เสียก่อน เพราะมันอยากให้แม่กับน้าที่ต่างจังหวัดอยู่กันสบายๆเป็นอันดับแรก สำเร็จเมื่อไหร่เรื่องหัวใจค่อยมาว่ากัน...
ขณะที่กำลังนึกเพลินๆอยู่นั้นความคิดของอ้นก็เป็นอันต้องสะดุดลงเมื่อเสียงคุ้นเคยดังเรียกขึ้นจากด้านหลัง
“นี่พวกคุณ เห็นจักรวาลบ้างไหม”
คนทั้งโต๊ะยกมือขึ้นไหว้อาจารย์หนุ่ม ก่อนจะเป็นเจที่ตอบขึ้นมา “ไอ้ปอมมันกลับไปแล้วครับ เพิ่งออกไปตะกี้นี้เอง”
กรวิทย์ยกมือขึ้นตบหน้าผากดังป๊าบ “พวกคุณมีเบอร์เขาใช้ไหม ช่วยโทรให้ผมหน่อยได้หรือเปล่า ใช้เครื่องผมก็ได้ เอา” มือถือเครื่องบางถูกส่งให้ลูกศิษย์ตรงหน้า
อ้นรับมาแล้วต่อสายหาเพื่อนตัวดีทั้งที่ยังงงๆ หากแต่เสียงระบบตอบรับที่ดังกลับมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าปลายสายปิดเครื่อง
“สงสัยแบตหมดมั้งครับ โทรไม่ติดเลย”
“เวรกรรม แล้วผมจะติดต่อเขายังไงดีล่ะเนี่ย”
“มีเรื่องอะไรเหรอครับจารย์”
กรวิทย์ส่ายหน้าแล้วชูซองจดหมายสีขาวขึ้นมาตรงหน้า “น้องชายผมมันฝากให้เอาไอ้นี่นายจักรวาลน่ะสิ เห็นว่าเป็นบัตรเข้างานอะไรสักอย่าง”
“ค่อยเอาให้มันในคลาสพรุ่งนี้ก็ได้นี่ครับ”
ร่างสูงสั่นศีรษะอีกครั้ง “ไม่ได้หรอก งานมันมีคืนนี้น่ะสิ”
ได้ยินดังนั้นอ้นจึงกล่าวขึ้นทันที “งั้นอาจารย์ไม่ต้องกังวลแล้วล่ะครับ เพราะคืนนี้เห็นไอ้ปอมบอกว่ามีนัดสำคัญอยู่แล้ว”
“อ้าว งั้นเหรอ” อาจารย์หนุ่มก้มลงมองซองจดหมายในมืออีกครั้ง ก่อนยักไหล่ในที่สุด “งั้นช่างมันเถอะ พวกคุณเอาบัตรนี้ไปแล้วกัน ผมให้ เผื่อมีใครอยากไป แต่เป็นงานอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ลองไปเปิดดูเองแล้วกัน ผมขึ้นไปตรวจงานต่อละ” กรวิทย์วางซองที่ว่าไว้บนโต๊ะแล้วเดินจากไปในทันที
นักศึกษาหนุ่มทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมา พวกเขาก็มีนัดเตะบอลกันในคืนนี้เช่นเดียวกัน ท้ายที่สุดจึงไม่มีใครสนใจจะแกะซองออกดู แล้วก็เป็นอ้นเก็บมันลงกระเป๋าไปทั้งอย่างนั้น...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 17-07-2012 17:47:18
งานอะไรนี่ งานเดียวกันรึป่าว จะมีรถไฟชนกันมั๊ยน๊า ฮี่ๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 17-07-2012 17:50:53
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 17-07-2012 17:57:24
+1+เป็ดครับ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 17-07-2012 18:07:50
555 น้องปอมแอบหนีท่านกวินไปกับหนุ่มอื่น
เดี๋ยวก็โดนดีหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 17-07-2012 18:12:29
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 17-07-2012 18:25:40
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 17-07-2012 18:39:29
แถมได้ความรู้เรื่อง
การถ่ายภาพด้วย
ชอบชอบ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-07-2012 20:11:26
:pigha2:
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 17-07-2012 21:11:01
ตอนหน้ารึจะเป็นบ่อเกิดเเห่งรัก
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 17-07-2012 21:26:54
ชอบพัฒนาการความรักของทั้งคู่...ก็คือผู้ชายอ่ะ แล้วคนนึงทำงานแล้วด้วยมันมีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวไง
ส่วนอีกคนก็ง้องแง้งเป็นเด็กไรเงี้ย...แต่คือเมื่อความชอบของทั้งคู่มันคือสิ่งเดียวกันและมาบรรจบกัน...มันก็ใช่เลยอ่ะ
รออ่านพัฒนาการของพวกเค้าต่อจ้า
(ป.ล. เราไม่ได้มีความรู้เรื่องกล้องเล้ย...ถ่ายเป็นแต่กล้องอัตโนมัติอ่ะ แต่อยากมาอ่านด้วยได้รึเปล่า)
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 17-07-2012 21:31:28
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 17-07-2012 21:40:18
คุณกวินน่าจะนัดก่อนซักหน่อยนะคะ ปุบปับกระชั้นชิดแบบนี้เลยต้องแห้วไป ฮ่าาา
แต่อย่างว่าแหละพ่อคุณเขาคงงานยุ่งเนอะ
แล้วไปเจอกันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-07-2012 22:03:43
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 17-07-2012 22:23:10
กวิน กับน้องปอม >.<
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 17-07-2012 22:35:55
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 18-07-2012 00:29:01
แต่มีเหตุให้ต้องพักไว้ก่อน แล้วมาคืนนี้เลยอ่านซะรวดเดียวถึงตอนล่าสุดเลย
เรื่อราวสนุก การดำเนินเรื่องเป็นไปด้วยความเรียบลื่น
ชอบการใช้ภาษานะ เรียบๆง่ายๆ แต่สื่อภาพสื่ออารมณ์ได้ดีจัง
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 18-07-2012 00:42:14
ก็ว่าทำไมตอนนี้มันมีถอดเสื้อผ้าด้วยวะ ที่แท้ก็เป็นสตูถ่ายภาพของพี่วินนี่เอง 5555+
ส่วนตอนหน้าพี่วินกะน้องปอมคงได้ป๊ะกันอีกแล้วสิเนี่ย รอลุ้นๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Na_RimKLonG ที่ 18-07-2012 13:04:48
มันแบบว่าถึงจะมีเรื่องกันแต่พอทำงานก็สามารถแยกเยอะออกจากกันได้
มีเหตุผลกันดี ชอบๆ
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 18-07-2012 13:23:51
แถมแทรกความรู้เรื่องกล้องกับเทคนิคถ่ายภาพ
น้องปอมน่ารัก เอ๋อบวกเกรียน
คุณกวินเท่ห์ได้ใจจริง ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 18-07-2012 16:50:21
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 18-07-2012 17:34:17
#7
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเรียบหรูยืนมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะๆอยู่ที่มุมหนึ่งบริเวณหน้างานเปิดตัวนิทรรศการแสดงภาพถ่าย พลางในใจก็นึกหงุดหงิดตัวเองที่ก่อนออกจากบริษัทดันลืมหยิบโทรศัพท์มือถือมาด้วย
อีกเพียงไม่กี่นาทีงานด้านในก็จะเริ่มขึ้น ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าเด็กปากดีคนนั้นเดินทางถึงไหนแล้ว และที่สำคัญนอกจากการที่เขาต้องมายืนกังวลว่ามันจะมาถึงทันเวลาหรือไม่ก็ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้กวินต้องรู้สึกกลุ้มใจอยู่เล็กๆ
ชายหนุ่มไม่ได้บอกผ่านพี่ชายไปว่าทางผู้จัดงานรีเควสให้แต่งกายเป็นทางการเพื่อเป็นการให้เกียรติช่างภาพระดับโลกที่บินมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย ก็ได้แต่หวังว่าเจ้าเด็กนั่นคงอ่านบัตรเชิญอย่างละเอียดถี่ถ้วนก่อนออกจากบ้าน ไม่งั้นขืนใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์มาคงได้พลาดโอกาสดีๆไปแน่ๆ
แต่ทันทีเมื่อร่างๆหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา กวินก็รู้สึกโล่งอกจนต้องถอนหายใจดังเฮือกเมื่อคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาในบริเวณด้วยท่าทางเงอะๆงะๆนั่นอยู่ในชุดสูทสีดำดูสุภาพเรียบร้อย
ชายหนุ่มออกตัวก้าวขายาวๆตรงเข้าไปหาจุดหมาย หากแต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนการเคลื่อนไหวก็หยุดชะงักไปดื้อๆ เมื่อสายตาเหลือบไปสะดุดอยู่กับบัตรเชิญสีขาวในมือร่างบาง...
สำหรับบัตรเชิญเข้าร่วมงานในวันนี้ได้ถูกจัดพิมพ์ออกมาเป็นสองสีด้วยกัน ตามตีมงานภาพถ่ายโบราณ
บัตรสีดำ สำหรับกลุ่มศิลปินช่างภาพชื่อดังทั้งหลาย
บัตรสีขาว สำหรับผู้สนับสนุนที่มีส่วนทำให้งานนี้เกิดขึ้นได้
และคงไม่ต้องบอกว่าช่างภาพอย่างเขาส่งบัตรสีอะไรไปให้เจ้าเด็กนั่น...
คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว แต่คำตอบทั้งหมดก็ตามมาในไม่กี่วินาทีให้หลังเมื่อร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนปรากฏขึ้นข้างกายเจ้าหนูในชุดสูทคนนั้น
“ทำไมหาที่จอดรถนานจังเลยอ่ะพี่เมษ อยู่ท่ามกลางคนแต่งตัวหรูๆแบบนี้ผมเกร็งไปหมดแล้วเนี่ย” เสียงใสที่เอ่ยกับผู้มาใหม่ดังกระทบหูชายหนุ่มชัดแจ๋ว
'พี่เมษ' ที่ว่านั่น ตัวเขาก็พอจะคุ้นหน้าอยู่ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เรื่องนี้สามารถเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าทำไมคนทั้งคู่จึงมีบัตรเชิญสีขาวอยู่ในมือ แต่ที่ทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจนั่นคือการที่ทายาทตระกูลดังอย่างเมษา อนันต์ชัยไปรู้จักแถมยังดูสนิทสนมกับเจ้าตัวเล็กนั่นได้ต่างหาก
“จะเกร็งไปทำไม ตัวเองก็แต่งมาซะหล่อขนาดนี้มั่นใจหน่อยสิปอม” เมษายกมือลูบหัวเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู “พี่ว่าเราเข้างานกันดีกว่า ท่าทางใกล้จะเริ่มแล้วล่ะ”
แล้วคนทั้งสองก็เดินผ่านจุดลงทะเบียนเข้างานไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะเห็นเขาเลยสักนิดเดียว
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ดวงตากลมใสเป็นประกายขึ้นเมื่ออยู่ต่อหน้าภาพถ่ายลำ้ค่า เด็กหนุ่มไล่พินิจอย่างละเอียดถี่ถ้วนไปทีละภาพๆ ยิ้มบ้าง ขมวดคิ้วบ้าง โดยที่ในหัวใจดวงเล็กๆตอนนี้พองโตไปด้วยความสุขที่อัดซึ่งเป็นผลมาจากการได้มาชมภาพความสวยงามในอดีตเหล่านี้
เมษาเหลือบตามองคนข้างกายสลับกับบรรดาภาพถ่ายที่โชว์อยู่บนผนังเป็นระยะ ความสนุกอีกอย่างหนึ่งที่ชายหนุ่มได้รับทุกครั้งเวลามาเดินดูงานอะไรแบบนี้กับจักรวาลคือการได้ตีความสีหน้าของเด็กหนุ่มอีกทอดหนึ่ง ตัวเขาไม่ใช่คนมีพรสวรรค์ด้านศิลปะ เมื่อไหร่ที่มีภาพที่เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่มันสื่อนัก โดยไม่ต้องเอ่ยปากถามเป็นคำพูด เพียงแค่หันไปมองสีหน้าของคนข้างๆก็เหมือนได้รับคำใบ้ดีๆไปแล้ว
คนทั้งสองเดินเอื่อยๆชมนิทรรศการจนครบหมดทุกภาพในที่สุด เมื่อเห็นว่าจักรวาลไม่ได้อยู่ในห้วงอารมณ์สุนทรีย์ส่วนตัวอย่างเมื่อครู่แล้ว เมษาจึงเริ่มชวนคุยโดยการไล่อธิบายว่าแขกที่มาร่วมงานในวันนี้ใครเป็นใครกันบ้างด้วยเสียงเบาระดับที่สามารถได้ยินกันแค่เพียงสองคน
ขณะที่กำลังสอดส่ายหาคนดังคนใหม่มาแนะนำกับคนข้างกายนั้น พลันสายตาของชายหนุ่มก็ไปสะดุดเข้ากับใบหน้าคมคายนิ่งขรึมที่ยืนห่างออกไปเล็กน้อย ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะรีบจับร่างเล็กๆนั้นหมุนให้หันไปมองไปในทางทิศเดียวกัน
“ปอม นั่นไงกวิน จารุกิตติ์ตัวจริง คนสูงๆที่ยืนถือแก้วค็อกเทลอยู่ตรงนั้น เห็นหรือเปล่า” เมษาอธิบายให้เด็กหนุ่มฟังอย่างตื่นเต้น ด้วยคิดว่าคนตัวเล็กนี่ต้องดีใจมากแน่ๆที่ได้เจอไอดอลตัวเป็นๆในระยะห่างออกไปไม่ถึงสองเมตร
หากแต่คนฟังกลับทำตัวแข็งไปตั้งแต่ได้ยินชื่อในตอนต้นของประโยคแล้ว
ดวงตาเรียวจับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาอย่างตกใจ ก่อนจะนึกได้ในวินาทีถัดมาว่าจริงๆก็ไม่แปลกที่งานใหญ่ๆแบบนี้จะเชิญช่างภาพชื่อดังระดับนั้นมา
และเหมือนคนที่ตกเป็นบุคคลที่สามจะเซ้นส์แรงเสียเหลือเกิน เพราะช่างภาพหนุ่มคนนั้นเหลียวหลังกลับมาสบตาเข้ากับคนทั้งคู่พอดิบพอดี
กวินยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจก้าวเท้าเข้ามาหา
“ชอบมางานแบบนี้ด้วยเหรอเจ้าหนู” คำถามที่ถูกส่งมาให้คนตัวเล็กจากชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาเมษาประหลาดใจ หากแต่ด้วยมารยาทเจ้าตัวก็เลยยังไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
จักรวาลพยักหน้าเบาๆ ก่อนชี้นิ้วไปที่คนข้างๆตัว “พอดีได้บัตรฟรีมาจากรุ่นพี่น่ะครับ”
กวินหันหน้าเปลี่ยนทิศทางมามอง 'รุ่นพี่' ที่ว่า รอยยิ้มสุภาพถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากได้รูป “สวัสดีครับ คุณเมษาใช่ไหมครับ ผมกวิน จารุกิตติ์ เป็นช่างภาพ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
เมษาหัวเราะน้อยๆ “เช่นกันครับ จริงๆไม่ต้องแนะนำตัวผมก็รู้จักชื่อคุณกวินดีอยู่แล้วครับ เพราะทั้งผมทั้งปอมเราติดตามผลงานคุณทุกชิ้นเลยล่ะ”
“งั้นเหรอครับ เป็นเกียรติจริงๆ” ช่างภาพหนุ่มน้อมรับคำเยิญยอพลางเหลือบตามองอีกคนที่ถูกพาดพิงนิดๆ
“แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงครับ อย่าบอกนะว่าปอมแอบไปแสดงตัวเป็นแฟนพันธุ์แท้แล้วไม่ชวนพี่” เมษาถามสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจขึ้นก่อนหันไปหยอกคนร่างเล็ก
จักรวาลรีบหันมาค้อนรุ่นพี่ข้างกาย ริมฝีปากบางบ่นขมุบขมิบฟังไม่ได้ศัพท์ เลยต้องกลายเป็นกวินที่รับหน้าที่ตอบคำถามนี้ไป
“พอดีสตูดิโอของผมเป็นผู้สนับสนุนให้การประกวดที่เขาไปชนะมาน่ะครับ เลยได้เจอกัน” ช่างภาพคนดังตอบเรียบๆ ใบหน้าหล่อเหลายังคงส่งยิ้มบางๆมาให้คู่สนทนา
แต่ยังไม่ทันที่คนทั้งสามจะได้พูดคุยอะไรกันต่อ เสียงหนึ่งจากด้านหลังของเมษาและจักรวาลก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน
“อ้าว สวัสดีครับคุณกวิน” ชายวัยกลางคนที่ค่อยๆเดินเข้ามาหา เรียกอีกสองหนุ่มที่ยืนหันหลังอยู่ในหันกลับไปมองเช่นกัน และเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนสนทนากับช่างภาพหนุ่มเป็นใครชายร่างท้วมก็เอ่ยทักขึ้นมาอีกครั้ง “สวัสดีคุณเมษาด้วยครับ” และแม้จะไม่รู้จักเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างกัน แต่ผู้มาใหม่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปก้มหัวทักทายด้วยความสุภาพ
“งานวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ เอ็นจอยกันหรือเปล่า”
“สวัสดีครับคุณพงศ์ งานจัดออกมาได้ดีมากๆครับ ผมประทับใจ” กวินส่งยิ้มมีมาดไปพร้อมกับคำชื่นชม
“จริงครับ ผมเองก็ประทับใจมากเหมือนกัน” เมษากล่าวเสริม
ชายผู้เป็นเจ้าภาพงานนิทรรศการครั้งนี้ยิ้มแย้มตอบรับด้วยความยินดี “ขอบคุณมากครับ ดีใจจริงๆพวกคุณชอบกัน แต่ถ้ามีอะไรขาดเหลือบอกได้นะครับ ทางผมจะรีบเอาไปปรับปรุง”
คนฟังทั้งสามพยักหน้ารับเบาๆ
“แล้วนี่คุณกวินมาคนเดียวเหรอครับ ผมส่งบัตรเชิญให้คุณไปสองใบ นึกว่าคุณจะเอาอีกใบหนึ่งชวนสาวๆมาเสียอีก” ชายร่างท้วมกล่าวถามแกมหยอกเย้า จริงๆเขาแปลกใจตั้งแต่เห็นชายหนุ่มเดินไปเดินมาคนเดียวในงานแล้วล่ะแค่ยังไม่มีโอกาสได้ถามเท่านั้น
คนถูกถามเผลอตัวกระตุกหัวคิ้วเบาๆแต่ก็ปรับสีหน้ากลับมานิ่งเรียบเหมือนเดิมได้ในวินาทีต่อมา "คือว่าสาวๆที่ว่าของผม วันนี้บังเอิญนอนป่วยอยู่ที่บ้านน่ะครับ เลยมาไม่ได้"
ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ยักรู้แฮะว่านิสัยแบบนี้ก็มีแฟนกับเขาด้วย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ชายหนุ่มเคาะนิ้วลงบนพวงมาลัยแรงๆอย่างขัดใจ
งานจบลงไปแล้ว และเขากำลังขับรถกลับคอนโดด้วยอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่าน รู้สึกอยากยกหมัดขึ้นต่อยปากตัวเองสักสี่ห้าที ตอนนั้นไม่รู้ว่าคิดบ้าอะไรอยู่ถึงได้โกหกคำโตออกไปแบบนั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็ตะครุบปากตัวเองไว้ไม่ทันเสียแล้ว สุดท้ายพูดจบก็เลยได้แต่ส่งเสียงหัวเราะเจื่อนๆกลบเกลื่อนความละอายใจไปกลางวงสนทนาเท่านั้น
ตั้งแต่จำความได้ เขาว่าเขาไม่เคยหลุดมาดอย่างวันนี้มาก่อน ในบรรดาพี่น้องสี่คน พ่อบอกเสมอว่าเขาเป็นลูกคนที่ควบคุมสติได้ดีที่สุด
...แต่สงสัยวันนี้จะหน้าแตกแรงไปหน่อย เลยทำตัวเสียจริตออกมาอย่างไม่เป็นท่า...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ดังไปทั่วบริเวณโถงใต้ตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์แห่งนี้ช่วยให้ร่างบางที่เพิ่งเดินเข้ามาแทบไม่ต้องเสียเวลามองหาเจ้าพวกเพื่อนๆตัวดีเลย
“มาแล้วเหรอจ๊ะน้องปอม” อ้นเอ่ยทักทายคนที่ทำหน้าง่วงมาทิ้งตัวลงนั่งข้างกายขึ้น
“ยังมั้งไอ้สัด”
“อ้าว กวนตีนแล้วครับไอ้เตี้ย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบกเพื่อนตัวเล็กไปหนึ่งทีเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วล้วงแขนลงไปควานหาของบางอย่างในกระเป๋าสะพายของตน
ซองจดหมายสีขาวไม่จ่าหน้าซองถูกยื่นมาตรงหน้าจักรวาล
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยื่นมันมาให้งงๆ “อะไรวะ?”
“เมื่อวานอาจารย์วิทย์เขาจะเอาไอ้นี่มาให้มึง แต่มึงกลับไปแล้ว เห็นว่าน้องชายเขาฝากมาให้”
“หือ?” เด็กหนุ่มก้มลงมองซองบนโต๊ะด้วยความสงสัย “ไอ้คุณกวินอ่ะนะ?”
“กูจะไปรู้เหรอ ก็ถ้ามึงไม่ได้รู้จักกับน้องชายคนอื่นของอาจารย์ก็ต้องใช่สิ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย มือเรียวบางคว้าหยิบซองที่ว่าขึ้นมาเปิดด้วยความสงสัย พลางในสมองก็นึกไปว่าอาจจะเป็นรูปถ่ายที่เขาไปซ้อมฝีมือมาที่สตูดิโอเมื่อวันก่อน แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าจะใช่ ในเมื่อเดี๋ยววันเสาร์นี้เขาก็ต้องเข้าไปที่บริษัทอีกครั้งอยู่แล้ว
...ถ้าอย่างนั้น คนอย่างกวินจะมีอะไรฝากมาถึงเขากันล่ะ...
เพียงไม่นานกระดาษแข็งสีดำก็ถูกดึงขึ้นมาจากซองช้าๆ ทันทีที่เห็นรูปลักษณ์ของมันเต็มๆแผ่น จักรวาลก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เห้ย...นี่มัน...”
บัตรเชิญแบบเดียวกับใบเมื่อวานที่เขาได้รับจากพี่เมษต่างกันแค่คนละสีที่อยู่ในมือทำเอาสมองเบลอๆเพราะความง่วงงุ่นต้องรีบประมวลผลอย่างรวดเร็ว
ปฏิกริยาจากคนร่างบางเรียกให้เพื่อนๆบนโต๊ะหันมามอง
“เป็นไรป่ะมึง?” เจถามขึ้นอย่างสงสัย
จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเคราครึ้มเพียงแวบเดียวก่อนจะส่ายหน้า แล้วก้มลงมองบัตรเชิญสีดำในมือต่อ จำได้ว่าเมื่อคืน ผู้จัดงานที่เดินมาคุยด้วยบอกว่าส่งบัตรไปให้กวินสองใบ ถ้าใบหนึ่งอยู่ที่กวิน ส่วนอีกใบมาอยู่ที่เขาแบบนี้ แปลว่าคนที่ควรจะไปงานกับช่างภาพชื่อดังคนนั้นก็ต้องเป็นตนน่ะสิ
ดวงตาเรียวสวยกระพริบขึ้นลงปริบๆ ความรู้สึกผิดที่ไม่รู้เกิดขึ้นจากไหนแล่นปราดเข้ามาในสมอง
….ก็ใครจะไปนึกว่าช่างภาพชื่อดังคนนั้นใจดีเป็นกับเขาเหมือนกัน
ฉับพลัน ประโยคหนึ่งที่ฟังดูฝืดๆของกวินเมื่อคืนก็ผุดขึ้นในหัว....
'สาวๆที่ว่าของผม วันนี้บังเอิญนอนป่วยอยู่ที่บ้านน่ะครับ เลยมาไม่ได้ '
.
.
.
.
.
.
.
.
“มึงบ้าป่ะเนี่ยปอม อยู่ๆก็ยิ้ม”
คนถูกทักยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองพลางหันไปมองคนพูดงงๆ “อะไร นี่กูยิ้มอยู่เหรอ ไม่เห็นจะรู้ตัว”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 18-07-2012 17:49:23
รู้สึกดีกับกวิน
แล้วสิเนี่ย :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 18-07-2012 17:56:20
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 18-07-2012 18:01:11
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 18-07-2012 18:11:14
น่าเสียดายแทนกวินจัง
+1+เป็ดให้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 18-07-2012 18:15:52
ตั้งสติมากกับการอ่านเรื่องนี้ทั้งๆที่ตาจะปิด เพราะความเหนื่อย :t3: :t3:
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 18-07-2012 18:17:31
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 18-07-2012 18:54:57
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 18-07-2012 19:05:29
ความสัมพันธ์แบบนี้น่ารักมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 18-07-2012 19:06:04
ขำกวิน มาดไม่เหลือซากตอนตอบไม่เท่าไหร่ จะแถยังไงตอนปอมถือบัตรเชิญไปเนี่ย
แค่คิดก็อยากเห็นแล้วว่าจะทำหน้าแบบไหน
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 18-07-2012 19:08:14
คนแต่ง สู้ๆจ้า :L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 18-07-2012 19:18:36
แต่ไงก็ความแตกอยู่ดี
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 18-07-2012 19:32:17
เริ่มหัวข้อโดย: bluecoco ที่ 18-07-2012 20:23:56
คนแต่งสู้ๆนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 18-07-2012 20:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: pmnet ที่ 18-07-2012 20:27:20
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 18-07-2012 20:40:21
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 18-07-2012 20:49:29
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 18-07-2012 20:58:27
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 18-07-2012 21:11:56
คนอ่านก็อ่านไปยิ้มไปเหมือนกันล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 18-07-2012 21:29:16
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 18-07-2012 21:46:22
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 18-07-2012 21:49:53
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 18-07-2012 22:45:26
เริ่มหัวข้อโดย: 1andonly ที่ 18-07-2012 22:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 18-07-2012 23:06:38
เริ่มหัวข้อโดย: Ju ที่ 18-07-2012 23:10:11
เรื่องนี้เจ๋งมากๆ o14
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-07-2012 23:15:00
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 18-07-2012 23:35:28
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 19-07-2012 00:02:48
น่ารักอ่ะ .
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 19-07-2012 00:26:42
ที่สำคัญชอบถ่ายรูปเหมือนกัน จะตามอ่านนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: jaijaY ที่ 19-07-2012 02:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: PetitDragon ที่ 19-07-2012 03:52:07
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 19-07-2012 07:51:52
แต่อ่านแล้วแบบว่า อยากจะกรีดร้อง มันสนุกมากกกกกก
คาแรคเตอร์ท่านกวินโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ได้ใจเรายิ่งนัก :o8:
น้องปอมก็อย่างน่ารักอ่ะ ทำเอาอยากรู้ว่ามันจะมารักกันได้ยังไง
แต่คาดว่าต่างฝ่ายคงต่างค่อยๆซึมซับตัวตนของอีกฝ่ายเข้ามาเรื่อยๆ
เหมือนเวลาดูภาพศิลปะไรงี้รึป่าว o18
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 19-07-2012 10:44:37
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มอ่ะ ยังกับว่าตัวเองเป็นปอมงั้นแหละ คริ คริ
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 19-07-2012 11:08:01
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 19-07-2012 12:41:43
เริ่มหัวข้อโดย: ~l3aml3ery~ ที่ 19-07-2012 16:41:14
เล่าเรื่องได้เห็นภาพเลย โดยเฉพาะภาพถ่ายของปอมทีส่งเข้าประกวด อ่าแล้วรู้สึกสงสารเด็กคนนั้นและแมวจริงๆเลยอ่ะ :monkeysad:
รออ่านตอนต่อนไปนะค่ะ สนุกมาก
+1ค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 19-07-2012 17:43:57
เริ่มออกอาการกันเล็กๆแล้วเนอะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 19-07-2012 23:37:47
o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 20-07-2012 01:11:01
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 20-07-2012 01:15:25
ปอมนะเนี่ย อยากเห็นพัฒนาการของทั้งคู่เร็วๆๆจังเลย แอบชอบกวินนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: zitronen-tee ที่ 20-07-2012 02:17:21
เริ่มหัวข้อโดย: CheeTah ที่ 20-07-2012 10:00:01
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 20-07-2012 16:00:43
ส่วนกวิน หัดปากหวานกับน้องเค้าหน่อยล่ะ อย่าปากเสียบ่อยเกินนะเธอ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 20-07-2012 18:01:51
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 20-07-2012 18:19:50
คุณกวินขา ... ตอนเห็นน้องปอมกับคุณเมษเขาเดินมาด้วยกันนี่ จู่ ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านแบบไม่มีเหตุผลใช่ไหมคะ ?
ใจมันหน่วง ๆ แปลก ๆ มันคัน ๆ มันรู้สึกฮึดฮัด รู้สึกไม่อยากไม่มองหน้าคนที่เขาเดินมาด้วยกัน
จนนึกอยากเดินเข้าไปปัดมือที่ยกขึ้นลูบหัวทุย ๆ นั่นทิ้ง แล้วกระชากมือเล็ก ๆ บาง ๆ นั่นมาจูงแล้วพาหนีใช่ไหมคะ ?
ฮู้ยยยยยย ถ้าไอ้ที่ว่ามาทั้งหมดมัน " ใช่ " ล่ะก็ ..... !
แม่ยกทั้งเล้าก็เตรียมเฮกันได้เลย 555555
อร๊ายยย ขอย้ำอีกทีว่าคุณกวินน่ารัก น่ารักตรงเริ่มออกอาการนี่ล่ะ !
อุตส่าห์พูดประชดออกไป กะว่าคนฟังคงสะดุ้งสะเทือนบ้าง แล้วเป็นไงคะ เขารู้อะไหมล่ะน่ะว่าประชด
โถ ... เอ็นดู 5555555555555
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่ ... ความแตกแล้วค่าคุณกวิ๊นนนนนนน
ในที่สุดน้องปอมก็รู้ความจริงแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ณ ตอนนี้ เราจิ้นภาพน้องปอม วิ่งดุ๊ก ๆ ถือการ์ดไปหาคุณกวิน แล้วก็พูดขอบคุณตะกุกตะกักว่า " ขอบคุณครับ " ไปแล้วนะคะเนี่ย
น่ารักอ้ะ นิยายเรื่องนี้น่ารักจังเลย เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-07-2012 19:21:58
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 20-07-2012 20:04:34
กว่าจะได้เขียนต่อก็ตอนบ่ายๆของวันนี้นี่แหละค่ะ แหะๆ
-----------
หัวใจหลังเลนส์
#8
ฝ่ามือบางยกขึ้นป้องกระเป๋ากล้องในอ้อมแขนอีกข้าง ขณะที่ขาทั้งสองข้างก็ออกแรงวิ่งไปด้วย จักรวาลสอดส่ายสายตาหาที่กำบังฝนในระยะรอบๆตัว แต่ดูเหมือนว่าตึกแถวแถบนี้จะไม่นิยมทำกันสาดยาวๆกันเสียเลย เด็กหนุ่มจึงได้แต่ต้องเร่งฝีเท้ามุ่งไปยังป้ายรถเมล์ที่ใกล้ที่สุดแทน
เมื่อถึงจุดหมายที่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกหลายชีวิตยืนรอให้พายุสงบอยู่นี้ จักรวาลก็ดึงกล้องในกระเป๋าขึ้นมาเช็คสภาพอีกครั้งหนึ่ง เนื่องจากเมื่อครู่ พอฟ้าเทลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาก็ไม่มีเวลามานั่งเช็ดละอองฝนออก ได้แต่รีบยัดมันลงประเป๋าเท่านั้น
นิ้วเรียวปาดคราบน้ำบนเลนส์ราคาแพงตัวที่ติดอยู่กับกล้องของตนออกเบาๆ วันนี้เขามีนัดคุยกับฝ่ายอาร์ตเรื่องของประกอบฉากที่จะใช้ในวันถ่ายจริงที่บริษัทโฟโต้แฟคตอรี่สตูดิโอตอนบ่ายสามโมง เด็กหนุ่มเลยตั้งใจว่าจะเอาเจ้าเลนส์ไวด์ที่เพิ่งได้มาเมื่อวันก่อนนี้ออกมาซ้อมมือแถวๆย่านนักท่องเที่ยวไม่ไกลจากตัวบริษัทจนกว่าจะถึงเวลานัด หากแต่เดินไล่ถ่ายมายังไม่ทันถึงครึ่งทางที่ตั้งใจไว้ ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมาเสียก่อน ทำให้กิจกรรมแสนสุนทรีย์ของเขาต้องหยุดลงไปโดยปริยาย
เมื่อได้จับๆลูบๆเลนส์ตัวที่ว่านี้ไปมาเบาๆ พลันสมองก็นึกไปเจ้าของตัวจริง ยิ่งคิดถึงเรื่องบัตรเชิญเจ้าปัญหานั่นเขาก็ยิ่งขำ ใครจะไปคิดว่ามาดนิ่งๆดูน่าเชื่อถืออย่างกวินจะโกหกหน้าตายด้วยเรื่องแบบนั้นเป็นเหมือนคนอื่นเขาด้วย เห็นครั้งก่อนนู้นเคยบอกเขาแท้ๆว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ แต่มืออาชีพเขามานั่งทำอะไรเด็กๆอย่างนี้ด้วยเหรอวะ ขัดลุคจริงๆ
จักรวาลได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอกับตัวเอง
เด็กหนุ่มแหงนมองหยาดฝนเม็ดโตที่พากันตกลงมาอย่างแรงก่อนจะต้องถอนหายใจออกมา ดูท่าว่าสภาพอากาศคงจะไม่สงบเร็วๆนี้แน่นอน เพราะนอกจากไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มันกลับเพิ่มดีกรีความแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เสื้อยืดตัวเก่งของเขาเปียกโชกไปด้วยละอองฝนที่หลังคาป้ายรถเมล์เริ่มจะเอาไม่อยู่แล้ว
แต่ขณะที่จักรวาลกำลังคิดหาทางหนีทีไล่อยู่นั้น เสียงแตรที่ดังขึ้นพร้อมกับบีเอ็มสีดำคันหรูที่ขับมาจอดเทียบข้างฟุตบาทตรงหน้าก็เรียกความสนใจเด็กหนุ่มให้หันไปมอง
ผู้คนอีกไม่ต่ำกว่าสิบชีวิตที่ยืนอยู่ใต้หลังคาเล็กๆนี้จ้องมองไปทางต้นเสียงเป็นตาเดียวกันด้วยความสงสัย
จักรวาลมองไปรอบๆเพื่อหาคำตอบว่าไอ้เจ้าของรถคันนี้มันบีบแตรเรียกใคร แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครสักคนที่ขยับตัวเข้าไปใกล้ จนกระทั่งกระจกติดฟิล์มสะท้อนแสงฝั่งข้างคนขับค่อยๆเลื่อนลงเผยให้เห็นโฉมหน้าคนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยที่ชะโงกหน้ามามองเท่านั่นแหละ เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเบาๆ ก็ว่าแล้วว่ารถคันนี้มันคุ้นๆ...
ทำไมมันตายยากอย่างนี้ฟะ เพิ่งนึกถึงตะกี้ ตัวจริงก็โผล่มาให้เห็นทันที...
“เจ้าหนู!”
และเสียงทุ้มต่ำที่ตะโกนแข่งกับเสียงฝนตกซ่าๆที่ส่งมาถึงเขาคอมเฟิร์มได้เป็นอย่างดีว่าคนที่ไอ้รถคันนี้มันบีบแตรเรียกน่ะไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตัวเขาเอง...
สายตานับสิบคู่หันมามองทางจักรวาลอย่างสนอกสนใจในขณะที่เจ้าตัวเดินเข้าไปใกล้รถคันที่ว่า
“ขึ้นมาสิ! เร็วๆหน่อย" เสียงเร่งจากคนในรถเมื่อรถเมล์ที่เพิ่งวิ่งเข้ามาจ่อทางด้านหลังเริ่มบีบแตรไล่ทำเอาเด็กหนุ่มได้แต่ต้องรีบทำตามคำสั่งเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งอย่างงงๆ ก่อนที่รถจะออกตัวไปทันทีเมื่อประตูปิดลง
เมื่อเห็นว่าตนพารถคู่ใจออกมาอยู่ในเลนที่เหมาะสมได้แล้ว ชายหนุ่มจึงหันกลับมาหาจักรวาลที่ยังคงนั่งทำหน้ามึนอยู่ข้างๆ
“ตัวเปียกหมดแล้ว"
คนถูกทักก้มลงมองสภาพเสื้อที่ลู่ติดแนบเนื้อของตัวเองก่อนจะตอบรับในลำคอเบาๆ
“เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนไป หันไปหยิบที่เบาะหลังสิ" ด้วยอาชีพทำงานไม่เป็นเวลาอย่างเขา กวินมักจะพกเสื้อติดรถไว้หนึ่งตัวเสมอ เผื่อไว้ในกรณีที่ต้องทำงานข้ามวันข้ามคืน
จักรวาลยังคงมีสีหน้างุนงงแต่ก็ยอมเอี้ยวตัวไปหยิบเสื้อเชิ๊ตสีเข้มของชายหนุ่มมาเปลี่ยน แขนเรียวบางจัดการถอดเสื้อเปียกชุ่มของตนออก ก่อนสวมตัวใหม่เข้าไปอย่างว่าง่าย เพราะจริงๆพอตัวเปียกแล้วขึ้นมาโดนแอร์แบบนี้มันก็หนาวใช่เล่นอยู่เหมือนกัน
ในระหว่างที่คนข้างๆกำลังจัดการกับตัวเอง ชายหนุ่มก็ตั้งคำถามขึ้น "กำลังจะไปบริษัทเหรอ เพิ่งบ่ายโมงครึ่งเองนะ"
"ครับ จริงๆผมเอาเลนส์ที่คุณให้ยืมออกมาลองแถวๆนั้น แต่ฝนตกลงมาก่อน ตะกี้เลยตั้งใจว่าขึ้นรถเมล์ไปบริษัทคุณเลย"
กวินพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะกล่าวต่อ "ฉันก็กำลังจะเข้าบริษัท แต่ตั้งใจว่าจะไปหาอะไรกินก่อน นายกินอะไรมาหรือยัง"
“เอ่อ...ก็กินมาแล้วก่อนออกจากบ้านครับ"
“งั้นไม่เป็นไร ไปกินอีกรอบเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกัน"
อ้าว...มัดมือชกนี่หว่า
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มื้ออาหารยามบ่ายวันฝนตกของคนทั้งสองเกิดขึ้นที่ร้านอาหารญี่ปุ่นใกล้ๆบริษัท ทุกกิจกรรมดำเนินไปอย่างเงียบๆตั้งแต่บริกรรับออร์เดอร์เดินจากไป
ระหว่างนั่งรออาหารมาเสิร์ฟจักรวาลก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาดูดชาเขียวเย็นตรงหน้าด้วยไม่รู้จักทำอะไร ในขณะที่คนตัวสูงก็นั่งเช็คนู่นเช็คนี่ในสมาร์ทโฟนเครื่องบางไปเรื่อย แต่ในที่สุดเมื่ออาหารยังไม่มาเสียที เด็กหนุ่มก็ทนความอึดอัดไม่ไหวจนต้องทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนด้วยการก้มลงหยิบของบางอย่างในกระเป๋ากล้อง
ความจริงก็ว่าจะไม่ถามแล้วนะ แต่ทนไม่ไหว ขอหน่อยเหอะ อยากรู้ว่าคุณ 'ช่างภาพมืออาชีพ' จะมีปฏิกริยายังไง
กระดาษแข็งสีดำใบเล็กถูกยื่นมากลางโต๊ะ เรียกให้คนที่ก้มหน้าจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือต้องเงยหน้าขึ้นมามองงงๆ ก่อนจะเผลอเผยสีหน้าตกใจสุดฤทธิ์ให้เด็กหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเห็นแวบหนึ่ง
กวินที่ตอนนี้ปรับสีหน้าให้กลับมาอยู่ในรูปที่ควรจะเป็นได้แล้วจ้องหน้าจักรวาลอย่างหวาดระแวง รอฟังว่าเด็กหนุ่มจะพูดอะไรต่อไป
คนตัวเล็กตีหน้าเรียบกลบความขำขันไว้ภายในแล้วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ “เพื่อนผมบอกว่า พี่ชายคุณฝากบัตรใบนี้มาให้ผม”
ชายหนุ่มกระแอมเบาๆเพื่อกำจัดน้ำลายเหนียวหนืดที่ติดอยู่ตรงคอออกไป แต่ถึงกระนั้นตอนที่เปล่งเสียงขึ้นมาก็ยังฟังดูติดๆขัดๆชอบกล “อ...อ้าว พี่วิทย์ก็ได้บัตรเชิญงานนี้ด้วยเหมือนกันเหรอเนี่ย เพิ่งรู้...”
เขาว่ากันว่า หากเริ่มโกหกหนึ่งครั้ง ก็จะมีครั้งต่อไปตามมาเรื่อยๆเพื่อปกปิดเรื่องโกหกในครั้งแรก
ท่าทางจะจริง...
จักรวาลยังคงทำหน้าเรียบเฉยแม้ในใจอยากจะขำออกมาดังๆมากแค่ไหนก็ตาม “อ้าว แต่เห็นอาจารย์วิทย์บอกว่าคุณฝากมาให้ผมนี่นา”
ช่างภาพคนดังกัดฟันกรอดๆ ตั้งแต่เกิดมา 25 ปี เขายังไม่เคยต้องมานั่งคิดหาคำแก้ตัวด้วยความกดดันแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต เคยแต่จับผิดคนอื่น ไม่นึกว่าวันนึงต้องมาโดนเสียเอง หนำซ้ำอีกฝ่ายยังเป็นแค่เด็กกะโปโลอีกต่างหาก
“เห้ย เพื่อนนายฟังผิดหรือเปล่า ฉันเนี่ยนะจะฝากบัตรไปให้นาย ฮะๆๆ”
บัดซบ! ทำไมเสียงหัวเราะตรงท้ายประโยคมันฟังดูน่าสมเพชอย่างนั้นวะ
ความจริงจักรวาลที่นั่งกลั้นขำอย่างเอาเป็นเอาตายก็อยากจะแกล้งต่ออยู่หรอก แต่เห็นอาการเหงื่อแตกพลั่กๆเหมือนเปิดก็อกของคนตรงหน้าก็รู้สึกว่าชักจะเนรคุณไปหน่อย ถึงจะไม่ค่อยชอบนิสัยส่วนตัวแต่ยังไงกวินก็ถือเป็นคนที่ให้คำแนะนำกับเขาเรื่องการถ่ายภาพล่ะนะ
“เหรอครับ งั้นสงสัยเพื่อนผมคงฟังผิดไปจริงๆ” จักรวาลกล่าวปิดท้ายหัวข้อนี้ไปได้อย่างสวยงามพร้อมกับอาหารที่มาเสิร์ฟพอดี
และหากสังเกตุดีๆ ก็จะเห็นอาการแอบถอนหายใจของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งได้อย่างไม่ยากเย็น
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“อ้าวพี่! ทำไมมาพร้อมน้องปอมได้ล่ะ” เต้ กราฟฟิคดีไซเนอร์ตัวกลมประจำบริษัทถามขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคนทั้งคู่เดินเข้ามาด้วยกัน แต่กระนั้นเหลี่ยมคมก็ยังไม่แพรวพราวเท่าอาร์ท กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มอีกคนที่เหลือบไปเห็นลายเสื้อตัวโคร่งบนตัวจักรวาลที่ดูคุ้นตาเสียเหลือเกิน
“แน่ะ! แล้วทำไมเสื้อตัวโปรดของพี่วินไปอยู่บนตัวน้องปอมได้ล่ะเนี่ย”
กวินส่ายหัวอย่างเอือมระอาส่งไปให้ความคิดอกุศลที่ฉายออกมาทางแววตาอย่างปิดไม่มิดของไอ้ลูกน้องตัวดี ก่อนตอบออกมาน้ำเสียงราบเรียบ “กูเจอเขายืนตัวเปียกอยู่ตรงป้ายรถเมล์เลยรับขึ้นรถมาด้วย แล้วก็ให้เขายืมเสื้อเปลี่ยน พอใจยังไอ้พวกเวร”
เต้กับอาร์ทยืนขำเอิ๊กอ๊าก ในขณะที่จักรวาลได้แต่ยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้
“แหม แต่ได้ข่าวว่าฝนหยุดมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ พวกพี่ไปเจอกันตรงไหนครับถึงได้เพิ่งมาเนี่ย”
กวินทำหน้าเบื่อโลกไปให้ไอ้อาร์ทที่กวนตีนไม่หยุด “ไม่จบใช่ไหม กูหักเงินเดือนเลยดีไหมเนี่ย”
เท่านั้นละเป็นอันหุบปากฉับ ก่อนจะเป็นเต้ที่เปลี่ยนเรื่องหันไปคุยกับคนตัวเล็กแทน ส่วนกวินก็หันไปถามไถ่เรื่องงานเอาจากลูกน้องคนอื่นที่นั่งอยู่แถวนั้น
“น้องปอมเป็นไงบ้างครับ วันก่อนที่ไปงานภาพถ่ายโบราณกับพี่วินสนุกหรือเปล่า”
โอ๊ะโอ...
“เฮียแกหมายมั่นปั้นมือมากเลยนะว่าต้องให้น้องปอมไปให้ได้ เพราะงานนี้เหมือนเอาภาพขาวดำเจ๋งๆจากทั่วโลกมารวมกันไว้ที่เดียวเลย”
ไม่ทันแล้ว...
กวินวิ่งมาตะครุบปากไอ้เต้ไม่ทันเสียแล้ว...
อากัปกริยาแปลกประหลาดจากคนเป็นหัวหน้า เรียกให้ลูกน้องที่นั่งกันอยู่บริเวณนั้นเงยขึ้นมามองอย่างสนใจ
คนร่างสูงหน้าซีดเผือด มองลูกน้องเวรทีมองเด็กหนุ่มตัวปัญหาที เรียกว่าเสียสำรวมอย่างที่ไม่เคยมีใครในที่นี้ได้เห็นมาก่อน
จักรวาลเหลือบตาขึ้นมองชายหนุ่ม อยากจะขำแต่ก็ไม่กล้าทำ เลยต้องยืนหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“คือ...มันไม่ใช่อย่างงั้นนะเจ้าหนู คือ...เอ่อ...” กวินนึกโกรธตัวเองที่ตอนที่ถูกถามในงานดันโกหกออกไป เป็นผลให้วันนี้ต้องมาเหงื่อตกซ้ำๆซากๆ สู้บอกความจริงไปตั้งแต่วันนั้นก็สิ้นเรื่อง มัวแต่กลัวเสียฟอร์มไม่เข้าท่า
เมื่อไม่รู้จะทำยังไง ซำ้ร้ายยังต้องมาเผชิญกับสายตาสอดรู้สอดเห็นนับสิบ ชายหนุ่มจึงคว้าแขนลากตัวจักรวาลตรงไปยังห้องทำงานส่วนตัวแทน
ทันทีที่ประตูสีดำบานใหญ่ปิดลง ชายหนุ่มก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กตรงหน้าที่ยืนเกาหัวอย่างทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกัน
“คือ...” เสียงทุ้มตำ่ที่กำลังจะเอ่ยแก้ตัวเกริ่นขึ้นเบาๆ
แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “คุณไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ครับ ผมไม่เอาไปบอกใครหรอกเรื่องที่คุณโกห....”
“เห้ยๆๆ หยุดนะ มันไม่ได้เรียกว่าโกหกเว้ย มันเรียกว่า....เรียกว่า..........เรียกว่า.................โว๊ยยยยยยยยยยยยย” ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นขยี้หัวอย่างสติแตก อยากจะบ้าตาย ทำไมโปรเฟสชันแนลอย่างเขาต้องมากลุ้มใจกับเรื่องอย่างนี้ด้วยวะเนี่ย “เออๆๆ เรียกว่าโกหกก็ได้วะ ขอโทษแล้วกัน ก็ใครจะไปนึกอ่ะว่านายจะมีคนมาชวนตัดหน้าไปก่อน มันเสียหน้านะเว้ย”
ใบหน้าคมคายขมวดคิ้วตีกันยุ่งอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง ในขณะที่อีกคนเริ่มจะกลั้นขำไม่ไหวจนต้องค่อยๆหลุดยิ้มออกมาทีละนิดและเปลี่ยนมาเป็นการระเบิดหัวเราะดังๆอย่างห้ามไม่อยู่
“เห้ย ไอ้เด็กบ้า หัวเราะไรวะ”
แต่ต่อให้ทำเสียงดุหน้าดุแค่ไหน ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรหยุดจักรวาลได้แล้วล่ะ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา กวินก็ต้องตกอยู่ในอารมณ์ขุ่นข้องหมองใจไปเต็มๆเกือบหนึ่งสัปดาห์ ภาพเจ้าเด็กปากดีคนนั้นยืนหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังแวบเข้ามาเชือดเฉือนจิตใจในความคิดบ่อยๆ ตั้งแต่เล็กจนโต เด็กผู้ชายรูปหล่อพ่อรวยความสามารถดีอย่างเขาไม่เคยต้องตกเป็นเป้าให้ใครหัวเราะเยาะมาก่อน บอกตามตรงว่ามาเจอเอาตอนแก่แบบนี้มันระบมมาก
แต่วันนี้ ที่เขาต้องตัดใจบากหน้ามาหามันที่คณะก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เมื่อเช้าหลังจากที่ลูกน้องเอาภาพที่จักรวาลถ่ายตอนซ้อมมือในสตูดิโอครั้งที่สองและสามซึ่งเขาบังเอิญไม่อยู่มาให้ดู พอเห็นภาพเขาก็พบปัญหาเล็กๆอีกนิดหน่อยจึงตัดสินใจจะเอายาดีมาให้เรียนรู้ จะได้พัฒนาฝีมือได้ทันก่อนการถ่ายจริงที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
ปัญหานิดหน่อยที่ว่าคืออาการหวังพึ่งคอมพิวเตอร์มากเกินไปของเด็กหนุ่ม การจะถ่ายภาพขาวดำให้ได้ดีนั้นออกจะซับซ้อนกว่าภาพทั่วไปถึงสองเท่า เนื่องจากคนถ่ายจะต้องตีค่าความสว่างที่สีแต่ละสีให้ หรือความมันวาวของแต่ละวัสดุเมื่อถูกแสงตกกระทบในระดับความสว่างต่างๆกัน ว่าถ้าหากแปลงองค์ประกอบเหล่านี้ให้ออกมาเป็นแค่สีขาวกับสีดำ ส่วนไหนจะให้ความเข้มได้แค่ไหน เช่นหากถ่ายวัตถุสีเหลืองเมื่อปรับภาพเป็นโทนขาวดำวัตถุชิ้นนั้นก็จะออกเป็นโทนสีเทาอ่อนเกือบๆขาว แต่ถ้าถ่ายวัตถุชนิดเดียวกันและวางไว้ในสภาพแสงที่เหมือนกันแต่เปลี่ยนสีของวัตถุชิ้นนั้นเป็นสีแดง สีที่ได้ออกมาเมื่อปรับเป็นภาพขาวดำก็จะออกเป็นเทาเข้ม และหากเราพยายามจะปรับสีเทาเข้มนั้นให้ขาวขึ้นด้วยการพยายามจะลดดีกรีของสีแดงลงในคอมพิวเตอร์ บางทีภาพก็จะแตกออกเป็นเม็ดๆ ซึ่งปัญหาเหล่านี้แหละที่จักรวาลไม่ได้ใส่ใจกับมันอย่างละเอียดนัก
ภาพขาวดำของเด็กหนุ่มมีบางจุดที่ลืมคำนวณเรื่องพวกนี้ไปโดยคิดว่าเมื่อเอาไปแปลงเป็นภาพขาวดำแล้วจะสามารถใช้คอมพิวเตอร์ช่วยปรับคอนทราสท์ได้ แต่ลืมไปว่าบางทีมันก็ทำให้คุณภาพภาพออกมาด้อยลงไปเช่นเดียวกัน ดังนั้นวันนี้เขาเลยเอากล้องฟิล์มมาให้จักรวาลได้เอาไปลองใช้ Leica R3 ตัวเก๋าของขวัญตกทอดจากผู้เป็นบิดาและฟิล์มขาวดำอีกสิบกว่าม้วนที่อยู่ในถุงกระดาษในมือเขา จะสามารถลดความหยาบในการทำงานของเด็กยุคดิจิตอลอย่างจักรวาลลงไปได้ เนื่องจากทุกอย่างที่เป็นแมนนวล และไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เมื่อกดชัตเตอร์ไปแล้วจะทำให้เด็กหนุ่มต้องคำนึงถึงทุกองค์ประกอบอย่างถี่ถ้วนยิ่งขึ้น
ชายหนุ่มคิดทุกอย่างมาอย่างดี ทั้งหมดนี้เพื่อให้ฝีมือที่ดีอยู่แล้วของเจ้าเด็กปากดีคนนั้นพัฒนายิ่งขึ้นไปอีก ยอมรับตามตรงว่าเขาอยากจะเห็นการเจริญเติบโตของเด็กคนนี้ในฐานะช่างภาพมาก
เมื่อเดินเข้ามาถึงโถงใต้คณะ โดยไม่ต้องเสียเวลาหาเขาก็สามารถเห็นตัวเด็กหนุ่มได้ทันทีจากเสียงพูดโหวกเหวกที่ดังไปทั่วของเจ้าตัว
กวินสาวเท้าเข้าไปใกล้ กำลังจะร้องเรียก แต่ก็เป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อในยินชื่อของตัวเองในบทสนาระหว่างจักรวาลและเพื่อนๆ....
“ไม่ใช่แค่กวนประสาทนะเว่ย แต่แม่งชอบบังคับกูด้วยอ่ะ กูเซ็งทุกทีเวลาเจอหน้าเขา” เสียงใสบ่นกระปอดกระแปดกับเพื่อนโดยไม่ทันรู้ตัวว่าบุคคลที่สามที่พูดถึงอยู่บัดนี้ได้มายืนฟังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
“แหม เมื่อก่อนกูเห็นเรียกท่านกวินอย่างนู้นท่านกวินอย่างนี้” อ้นผลักหัวคนพูดเบาๆ
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนไง แต่พอเจอตัวจริงแล้วแม่งกูว่านิสัยกูกับเขาคงเข้ากันไม่ได้มั้ง เวลาทำงานกูก็เกร็งๆ เพราะแม่งชอบทำหน้ายักษ์ข่มกูอ่ะ” พูดถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็ตบเข่าฉาด “แต่ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกูแม่งโคตรสะใจเลย ไอ้เรื่องบัตรเชิญที่กูเล่าให้พวกมึงฟังไปวันก่อนอ่ะ กูยังจำคำพูดของแม่งได้เป๊ะๆทุกคำอยู่เลยนะเว่ย ขำสุดก็ตอนที่เขาพูดว่า 'เรียกว่าโก....'”
คำพูดของจักรวาลถูกหยุดลงด้วยแรงสะกิดของอ้นที่นั่งอยู่ตรงข้าม มือใหญ่พยายามชี้ให้เขาหันไปมองข้างหลัง
และทันทีที่หันไปตามคำบอก....
“เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ...” เสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมาฟังดูเฉยชา เจ้าของร่างสูงใหญ่ค่อยๆสาวเท้าเข้ามาที่โต๊ะ ก่อนจะวางถุงกระดาษในมือลงไปตรงหน้าคนที่กำลังนินทาเขาอย่างออกรสออกชาติ
“ของในถุงนี้ ลองเอาไปใช้ดูแล้วกัน ฉันเขียนคำอธิบายไว้ให้แล้ว” ชายหนุ่มพูดเพียงแค่นั้นด้วยสายตาอ่านยากแล้วเดินจากไปโดยที่จักรวาลยังคงนั่งอึ้ง
จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานเป็นนาทีที่กวินเดินออกจากประตูคณะไปแล้ว จักรวาลถึงจะได้สติ ใบหน้าเรียวได้รูปที่บัดนี้ซีดเผือดก้มลงเปิดถุงกระดาษออกดูโดยไม่สนใจสายตาเป็นห่วงจากเพื่อนรอบข้าง ก่อนจะพบกับของที่ทำเอาอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปซะตรงนั้น...
ชักจะเกลียดตัวเองขึ้นมาแล้วสิ...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 20-07-2012 20:32:31
เดินเรื่องแบบนี้ชอบมากๆ แถมได้ความรู้เรื่องกล้องด้วย
อร๊ากกกกก น้องปอมงานเข้าแล้วอ่ะ ง้อพี่วินดีๆน๊าาาา
อิอิ จะเข้ามารอทุกวันเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 20-07-2012 20:35:45
อ๊ากกกกกกกกกกกกก น้องปอมซึนอ่ะ
ไปไหนมาไหนกับพี่กวินตั้งเยอะตั้งแยะ กลับบอกว่าไม่ชอบเนี่ยนะ o22
ไปง้อด่วนเลยจ้าาาา :impress3:
ขอบคุณคนแต่งจ้า :pig4: :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-07-2012 20:39:31
ตามง้อเลย :m14:
พระเอกเรื่องนี้โดนกลั่นแกล้งจังแฮะ....ชอบอ่ะ5555
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 20-07-2012 20:42:59
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 20-07-2012 20:46:06
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 20-07-2012 20:56:59
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 20-07-2012 21:01:28
รออ่านต่อน้า สงสารท่านกวินจัง
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 20-07-2012 21:02:23
ปอมนะปอม ต้องไปง้ออย่างเร็วเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 20-07-2012 21:20:17
พี่เค้าออกจะหวังดีอยากไปด้วย...อ่ะนะ น้องคงอยากแก้แค้นเรื่องที่ผ่านมาเล็ก ๆ
แต่ไอ้เรื่องที่มานินทากันให้ได้ยินนี่แบบ เฮ้อ เจ็บจี๊ดใจได้อีกอ่ะค่ะ เข้าใจว่าคะนองปาก ในใจไม่ได้คิดอะไรหรอก
ใครจะคิดว่าเฮียเค้าจะมาล่ะ ตั้งใจมาสอนด้วยอะไรด้วย เสียใจแย่เลย
ไปขอโทษด่วนค่ะหนู
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 20-07-2012 21:26:58
ไปง้อพี่วินเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 20-07-2012 21:28:40
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-07-2012 21:32:03
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 20-07-2012 21:39:35
ตั้งกะเขิน อาย และนอยด์ ซึ่งตอนล่าสุดขอบอกว่านอยด์ 555555 จบตอนได้แบบ !@#$%#*# สงสารพี่กวินนน
ดูจากการกระทำหลายๆอย่าง พี่กวินดูออกจะเอ็นดูน้องปอมนะเออ... ดูน้องปอมสิ ไปตีค่าการกระทำของพี่กวิน
ไว้สะติดลบเชียว ตอนพี่กวินโดนจับได้ว่าตีมึนเืรื่องบัตรเชิญคืออย่างฮา อ่านแล้วขำก๊าก น่ารักที่สุดดดดดด
เหมือนเด็กน้อยโดนจับได้ว่าทำผิดอ่ะ ดูสิ ดูสิ คนอ่านออกจะเ็อ็นดูแล้วทำไมน้องปอมคิดแบบนั้นด้ายยยยย
รออ่านตอนหน้า ว่าน้องปอมจะทำยังไง พี่กวินจะหายงอนง่ายๆไหม กำลังสนุกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 20-07-2012 21:45:55
เราชอบกวินนะ เป็นคนดี ยม่หวงความรู้
นายเอกเเก่นเซี้ยวจริงๆ ปากหนอปาก
เริ่มหัวข้อโดย: gife1411 ที่ 20-07-2012 21:47:43
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 20-07-2012 21:55:24
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 20-07-2012 21:55:51
น้องปอมโคตรทำร้ายจิตใจFCพี่วินนะค้า
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 20-07-2012 22:07:17
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 20-07-2012 22:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: ~l3aml3ery~ ที่ 20-07-2012 22:23:30
+1จ้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 20-07-2012 22:30:02
ว่าใครเป็นเด็ก ใครเป็นผู้ใหญ่
ปอมนิสัยไม่รู้จักโต
เจ้าคิดเจ้าแค้น คิดอะไรตื้น ๆ
กวินเป็นผู้ใหญ่กว่ามากกก
หวังดี แต่กลับโดนนินทาแบบนี้
เคลียร์ด่วนเลยนะปอม
ง้อเร็ว ๆ ด้วย!!! :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 20-07-2012 22:51:34
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 20-07-2012 23:11:42
ไปง้อคุณกวินเร็วๆๆๆน๊ะ งอลไปแล้ว :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 20-07-2012 23:12:56
ถ้าเราเป็นกวิน เราคงเสียใจมาก และรู้สึกแย่ไปเลยอ่ะ
ต่อหน้าทำดีด้วย ลับหลังเอาไปนินทาสนุกสนานกับเพื่อนเหมือนเราเป็นตัวตลก
ทั้งๆที่เราให้ความรู้มากมาย พยายามทำให้กลายเป็นช่างภาพมืออาชีพ
แต่กลับต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ หึ! :beat:
รอตอนต่อไปคร่าา ค้างมากกกก
รักคนแต่งนะคะ จุ๊บๆ :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 20-07-2012 23:13:49
ต้องไปตามง้อลุงแล้วล่ะงานนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Na_RimKLonG ที่ 20-07-2012 23:22:45
เริ่มหัวข้อโดย: yakusa ที่ 20-07-2012 23:36:39
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 20-07-2012 23:44:18
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 20-07-2012 23:49:43
น้องปอมกะพี่วิน สงสารพี่วินนนนน
ปอมรีบไปขอโทษเขาเลยนะ ดูซิ
รออ่านต่อนะคะ ชอบมาก >w<
เริ่มหัวข้อโดย: omelet ที่ 20-07-2012 23:50:28
แต่แอบนอยปอมนะ นิสัยไม่น่ารักเลยอะ ไม่คิดจะสำนึกบุญคุณเลยหรือไงน้าาาา
แต่ก็รอดูต่อไปว่าใครจะหลงใครก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 21-07-2012 00:22:44
ก็รู้นะนิสัยอย่างนี้ใครๆก็เป็น อย่าไปคิดมากเลย
เค้าเป็นมืออาชีพพอคงไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอกเนาะท่านกวิน
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 21-07-2012 00:49:34
ไปตามง้อเลยนะ เจ้าหนูของกวิน :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 21-07-2012 02:34:35
แต่เปลี่ยน มั๊ย เป็นไหม จะดีกว่าไหม?
อุอุ
เจ้สอง
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 21-07-2012 06:01:49
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 21-07-2012 07:07:38
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 21-07-2012 08:03:38
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-07-2012 09:21:03
คนเขาหวังดีด้วยนะ ยังเอาไปคุยกับเพื่อนอีก
อย่างนี้ต้องให้น้องปอมไปขอโทษท่านกวินสักหน่อย
+1 +เป็ดให้นะ
ชอบ รออ่านอยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 21-07-2012 09:29:03
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 21-07-2012 09:43:07
เค้าว่ากันว่าหน้าต่างมีหู ประตูช่องอ่ะนะ
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 21-07-2012 09:55:55
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 21-07-2012 10:12:43
เปิดมาอ่านคอมเม้นท์ของตอนที่แล้วถึงกับต้องอุทานว่า โอ้โห! กันเลยทีเดียว แม่ยกท่านกวินแสดงตัวกันให้พรึบพรับ 5555
แต่เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งด่วนตัดสินจากความข้างเดียวกันค่ะ
เพราะหากตั้งชื่อเล่นให้ตอนที่แล้วว่า 'ตอน เรียกเรตติ้งท่านกวิน' ตอนนี้ก็จะชื่อว่า 'ตอน กู้หน้าน้องปอม' 5555 :laugh:
ไปลองดูกันค่ะ ว่าน้องจะกู้หน้าได้ไหม
โดโซะ =)
------------
หัวใจหลังเลนส์
#9
ย้อนกลับไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว...
ใบหน้าเรียวขาวได้รูปก้มจดจ่ออยู่กับตำราศิลปะการถ่ายภาพปกสีดำที่ได้มาจากกวินโดยไม่สนใจเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กของเพื่อนฝูงที่นั่งกันอยู่บนโต๊ะเดียวกัน เด็กหนุุ่มพลิกหน้าดิกชันรีเล่มหนาที่วางอยู่ข้างๆเป็นระยะ ปากบางพึมพำเนื้อหาที่พยายามทำความเข้าใจอยู่ไปด้วย
หากแต่เพียงไม่นานหนังสือเล่มที่ว่าก็ถูกปิดลงพร้อมเสียงถอนหายใจ
“ทำไมมันยากอย่างนี้วะ คุณกวินเขาอ่านเข้าใจหมดทั้งเล่มได้ยังไงเนี่ย เก่งชิบหาย" เสียงใสบ่นขึ้นขณะวางหัวลงบนหนังสือตรงหน้า
ความสนใจจากคนทั้งโต๊ะหันมาตกอยู่กับคนตัวเล็กที่เอานิ้วเขี่ยไอน้ำที่เกาะอยู่ข้างแก้วชาเย็นของก๊อบแก๊บไปมา
“ไม่เข้าใจมึงก็เอาไปถามคุณกวินดิวะ มานอนเครียดหาหอกอะไร" เป็นเจที่กล่าวขึ้นพลางเอื้อมมือมาดีดหัวเจ้าเพื่อนตัวดีไปหนึ่งที
คนถูกว่ายกหัวขึ้นมาจากหนังสือก่อนสั่นหน้าดิก "ไม่เอาอ่ะ กูเกรงใจว่ะ" ดวงตาคู่เรียวหลุบมองพื้น "เขาดูมีงานเยอะแล้ว ไม่ค่อยอยากไปกวน"
“ก็เขาเป็นที่ปรึกษามึงไม่ใช่หรือไง เกี่ยวกับเรื่องงานก็ถามได้นี่ไม่เห็นเป็นไร" อ้นที่ดูจะรู้จักกวินมากที่สุดในบรรดาเพื่อนทุกคนนอกจากตัวจักรวาลเองพูดตามความเห็นของตน
แต่คนฟังก็ยังคงสั่นหน้าอีกครั้ง "แค่อ่านภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่องนี่กูไม่นับว่าเป็นเรื่องงานว่ะ เสียเวลาเขาเปล่าๆ"
เมื่อได้ยินอย่างนั้นอ้นก็ได้แต่เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเผยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนใบหน้า
“อะไรวะปอม แคร์เขาหรือไงจ๊ะ กิ๊วๆ"
คนถูกแซวถลึงตาใส่ไอ้เพื่อนตัวดีทันทีที่ได้ยินแบบนั้น "กิ๊วๆเหี้ยไรของมึง เกรงใจมันความหมายเดียวกับแคร์หรือไงวะไอ้ห่า"
“เอ้า ก็กูเห็นแรกๆที่เจอกันมึงยังด่าเขาสาดเสียเทเสียอยู่เลย" อ้นตอบกลับพลางส่งสายตาล้อเลียนไปให้เพื่อนตัวเล็กอีกหนึ่งดอก "แต่หลังๆมานี้เห็นเดี๋ยวก็คุณกวินอย่างนู้นคุณกวินอย่างนี้"
จบประโยค เพื่อนที่เหลือทั้งโต๊ะก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะพากันยิ้มกรุ้มกริ่มตามอ้นกันไปหมด
เม้งรับส่งกับอ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าคนโดนล้อเริ่มหน้าขึ้นสีจางๆ "ใช่ๆ มึงรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าช่วงนี้กูได้ยินชื่อเขาจากมึงทุกวันเลยนะเว้ย 'เลนส์ไวด์ของคุณกวินนี่มันเจ๋งจริงๆเลย' ไม่ก็ 'คุณกวินคอมเม้นท์ตรงดีชิบหาย' นี่แค่เท่าที่กูจำได้นะ จริงๆยังมีอีกเยอะ ไม่เชื่อถามไอ้พวกนี้ดูดิ"
จักรวาลอ้าปากพะงาบๆขณะที่เม้งพูด อยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ทัน แล้วก็ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆอากาศมันร้อนขึ้นมาเองหรืออย่างไร ทำไมอยู่ๆถึงรู้สึกวูบๆที่หน้าวะ!
“แน่ะ! หน้าแดงด้วย กิ๊วๆ น้องปอมหน้าแดง กิ๊วๆๆ"
แขนเรียวเอื้อมไปฟาดไหล่ไอ้เพื่อนตัวดีฝั่งตรงข้ามป๊าบๆๆ พลางละล่ำละลักพูดขึ้น "มึงบ้าป่ะ กูจะไปหน้าแดงทำหอกอะไร ล้อเหี้ยอะไรไม่รู้เรื่องเลย" ร่างบางกัดริมฝีปากล่างเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆทั่ววง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาโวยวายต่อ "ตอนแรกที่เจอเป็นยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้นแหละ ไอ้คุณกวินนั่นกวนประสาทจะตาย กูก็ไม่ชอบเขาเหมือนเดิมนั่นแหละ..”
“อ๋อเหรออออออออ" อ้นลากเสียงยาวๆอย่างไม่เชื่อคำพูดเพื่อนตัวเล็ก "เขากวนประสาทน้องปอมมากเลยเหรอจ๊ะ"
“ไม่ใช่แค่กวนประสาทนะเว่ย แต่แม่งชอบบังคับกูด้วยอ่ะ กูเซ็งทุกทีเวลาเจอหน้าเขา” จักรวาลรีบหลับหูหลับตากล่าวต่อด้วยกลัวว่าเพื่อนจะแซวเยอะไปมากกว่าเก่า
เมื่อเห็นเพื่อนลนลานตอบอ้นก็ยังคงไม่หยุดแซวต่อพลางเอื้อมมือไปผลักหัวไอ้คนหน้าแดงแต่ไม่รู้ตัวเบาๆ “แหม เมื่อก่อนกูเห็นเรียกท่านกวินอย่างนู้นท่านกวินอย่างนี้”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนไง แต่พอเจอตัวจริงแล้วแม่งกูว่านิสัยกูกับเขาคงเข้ากันไม่ได้มั้ง เวลาทำงานกูก็เกร็งๆ เพราะแม่งชอบทำหน้ายักษ์ข่มกูอ่ะ”
และแม้จะพูดไปขนาดนั้นแล้ว แต่สีหน้าและแววตาของบรรดาเพื่อนฝูงก็ไม่ได้ลดแววล้อเลียนลงไปเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายเด็กหนุ่มต้องตัดสินใจงัดไม้ตายขึ้นมาด้วยการทำท่าตบเข่าฉาดแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนสะใจที่ได้แก้แค้นเสียเต็มประดาทั้งที่จริงๆก็แค่นึกขำสนุกๆกับเหตุการณ์นั้นเท่านั้น “แต่ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกูแม่งโคตรสะใจเลย ไอ้เรื่องบัตรเชิญที่กูเล่าให้พวกมึงฟังไปวันก่อนอ่ะ กูยังจำคำพูดของแม่งได้เป๊ะๆทุกคำอยู่เลยนะเว่ย ขำสุดก็ตอนที่เขาพูดว่า 'เรียกว่าโก....'”
คำพูดทั้งหมดถูกกลืนลงคอเด็กหนุ่มไปเมื่อเห็นปฏิกริยาแปลกประหลาดจากเพื่อนตรงหน้า จากที่เคยยิ้มมีเลศนัยจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าตกใจสุดฤทธิ์พร้อมกับแรงสะกิดยิกๆที่ต้นแขนและอาการชี้นิ้วพยักพเยิดให้หันไปมองข้างหลัง ทั้งหมดนั้นทำเอาเขาใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ลางสังหรณ์ไม่ดีแล่นปราดขึ้นมาที่หัวใจ นึกกลัวไปว่าอาจจะเป็นกรวิทย์เดินมาได้ยิน...
หากแต่เมื่อหันไป ใจที่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อครู่ คราวนี้แย่กว่าเก่าคือมันแตกสลายหายวับไปเลยเมื่อเห็นหน้าคนที่พูดถึงตัวเป็นๆมายืนตีหน้าเย็นชาอยู่ข้างหลัง....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จักรวาลนอนถอนหายใจทิ้งเฮือกๆอยู่บนเตียงนอนในห้องพักขนาดเล็กของตน แม้จะเป็นเวลาเกือบตีสามแล้วแต่เขายังคงไม่สามารถข่มตาหลับได้ทั้งที่พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่งของชีวิตแท้ๆ
เด็กหนุ่มปิดไฟเข้านอนตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนเพื่อเตรียมร่างกายให้พร้อมสำหรับการถ่ายโฟโต้เซ็ทที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมหลับเสียที ทั้งภาพและเสียงของคนร่างสูงใหญ่คนนั้นมันแวบเข้ามาในหัวตลอด
จากวันนั้นผ่านมาถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบสัปดาห์ที่เขาไม่ได้เจอกับกวิน กล้องฟิล์มไลก้าที่ได้มาวันก่อนชายหนุ่มก็เขียนบรรยายเหตุผลของการให้ยืมและเทคนิคการใช้ต่างๆแนบมายาวยืด ละเอียดชนิดที่ว่าต่อให้โง่ยังไง อ่านแล้วก็ยังเข้าใจ ราวกับรู้มาล่วงหน้าว่าจะต้องมาได้ยินอะไรแย่ๆจากเขาแบบนี้อย่างนั้นแหละ เด็กหนุ่มเลยไม่รู้จะบากหน้าหาเรื่องอะไรไปคุยดี
ยิ่งนึกไปถึงข้อความบรรทัดสุดท้ายที่ใส่มาในกระดาษอธิบายใบนั้น เด็กหนุ่มก็ต้องโกรธตัวเองจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง
'กล้องตัวนี้ฉันรักมาก เพราะพ่อให้มา ช่วยดูแลดีๆด้วย'
ทำไมเขาถึงปากเสียได้ขนาดนี้นะ ทั้งที่กวินยอมให้เข้ายืมแม้กระทั่งของรักของหวง...
ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบเข้าบริษัทมา ผลจากการนอนไม่หลับเมื่อคืนทำให้วันนี้เขาตื่นสาย โชคดีที่พี่วินมอเตอร์ไซค์รู้จักทางลัดละแวกนี้ดี เด็กหนุ่มจึงสามารถมาถึงได้ทันเวลาพอดีเป๊ะ
แต่กระนั้น ในฐานะช่างภาพในวันนี้เขาก็ควรจะมาเตรียมตัวก่อนอยู่ดี...
ประตูสตูดิโอบานใหญ่ถูกผลักออก พร้อมร่างเล็กที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามาในห้อง เด็กหนุ่มพร่ำบอกทีมงานทุกคนที่เดินผ่านว่าขอโทษที่เพิ่งมา จนในที่สุดเมื่อเดินเข้ามาถึงบริเวณหน้าฉาก คนร่างสูงที่ก้มๆเงยๆเช็คอุปกรณ์อย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างก็ทำให้เขารู้สึกเกร็งขึ้นมาดื้อๆ
จักรวาลค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ช่างภาพคนดังพลางกล่าวเบาๆ “ขอโทษนะครับที่เพิ่งมา...”
ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองคนตรงหน้าแวบหนึ่ง ก่อนพยักหน้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เจอแบบนั้นเข้าไป คนที่ใจเสียอยู่แล้วอย่างจักรวาลก็ยิ่งรู้สึกแย่มากไปกว่าเก่า เด็กหนุ่มยืนอำ้ๆอึ้งๆอย่างทำอะไรไม่ถูก อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการทำลายบรรยากาศตั้งแต่งานยังไม่เริ่มไปมากกว่านี้
จนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจผละไปเตรียมการในส่วนของตนเองบ้าง
กวินเงยหน้าขึ้นจากกล้องตรงหน้า ดวงตาคู่คมจับจ้องไปที่ร่างบางที่เดินห่างออกไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
ต่อให้ผู้ใหญ่แค่ไหน แต่เจอแบบนี้เข้าไปเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงเหมือนกัน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
การถ่ายในวันนี้เป็นไปอย่างกระท่อนกระแท่นในช่วงแรก แต่ก็ค่อยๆไหลลื่นมากขึ้นเมื่อจิตใจของจักรวาลดำดิ่งไปสู่สิ่งที่ทำอยู่ด้วยความรัก เรื่องกังวลเกี่ยวกับช่างภาพคนดังถูกลืมไปชั่วขณะ และส่วนตัวกวินเอง แม้จะรู้สึกอย่างไรก็ตาม แต่มืออาชีพอย่างเขาก็ไม่เคยเอามันมาปะปนให้งานต้องเสีย ชายหนุ่มยังคงให้คำแนะนำตากล้องสมัครเล่นตามหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
แต่ถ้ามันจะมีสักเรื่องที่ทีมงานคนอื่นๆเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าแปลกไป ก็คงจะเป็นความเย็นชาที่แผ่รัศมีออกมาจากตัวหัวหน้าสุดหล่อคนนั้น...
“เอาล่ะ พักกินข้าวกันก่อนทุกคน” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นให้ได้ยินกันทั่วบริเวณเมื่อถึงเวลาเที่ยงวัน ทีมงานทั้งหมดจึงวางมือจากสิ่งที่ทำอยู่ลง ก่อนค่อยๆทยอยกันเดินออกไปหยิบข้าวกล่องที่ถูกจัดเตรียมไว้ที่มุมหนึ่งหน้าสตูดิโอ
กวินที่เดินออกมาเป็นคนท้ายๆไล่เปิดกล่องข้าวที่เหลืออยู่เพียงไม่มากนักบนโต๊ะทีละกล่อง
“ข้าวผัดกุ้งแม่งหมดแล้วเหรอวะ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อเปิดมาจนถึงกล่องสุดท้าย ก่อนจะต้องจำใจหยิบกะเพราไข่ดาวไปแทน
แต่ยังไม่ทันที่กวินจะเดินไปหาที่ปักหลักนั่งที่ไหน ขาคู่ยาวก็ต้องหยุดลงเมื่อจักรวาลที่มายืนอยู่ใกล้ๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอื้อมมือมาคว้าแขนเขาเอาไว้ข้างหนึ่ง
ขาวกล่องที่ดูเหมือนจะผ่านการเปิดออกเรียบร้อยแล้วถูกยื่นมาตรงหน้า
“เอ่อ...ข้าวผัดกุ้งครับ”
ดวงตาใสแจ๋วช้อนมองขึ้นเพียงแวบเดียวก่อนจะหลุบลงต่ำทันทีที่สายตาคมดุของชายหนุ่มจ้องกลับมา
กวินหรี่ตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะตัดสินใจดันข้าวกล่องในมือบางกลับไป “นายเอาไปกินเถอะ”
ชายหนุ่มหมุนตัวกลับหลัง
“ผมยังไม่ได้กินเลยนะครับ แค่เปิดดูข้างในเอง” เด็กหนุ่มรีบละล่ำละลักกล่าวออกไปอย่างใจเสียเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่มีท่าทีจะสนใจของในมือตนเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ก็ได้ยินอยูกับหูว่าบ่นถึงมันอยู่เมื่อครู่แท้ๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก นายเก็บไว้กินเองนั่นแหละดีแล้ว” คนถูกรั้งไว้หันกลับมาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ทิ้งไว้ก็แต่เด็กหนุ่มที่ได้แต่ยืนใจแป้วมองกล่องโฟมขาวๆในมือ
สุดท้ายแม้ชายหนุ่มจะไม่ยอมรับมันไป แต่จักรวาลก็ยังติดสินใจวางมันไว้บนโต๊ะแล้วหยิบกะเพราไปหามุมเงียบๆนั่งกินแทน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ในที่สุดการถ่ายโฟโต้เซ็ทชุดแรกในชีวิตของช่างภาพมือสมัครเล่นก็จบลง โดยทีมงานทุกคนลงความเห็นกันว่าจะพาจักรวาลไปเลี้ยงฉลองต่อที่ร้านซึ่งเด็กหนุ่มทำงานอยู่
ที่ร้านหรูแห่งนี้ ตอนกลางวันเป็นร้านอาหาร แต่ตอนกลางคืนก็จะเปิดเป็นกึ่งผับเสิร์ฟแอลกอฮอลให้สมชื่อย่านทองหล่อด้วย
แม้ว่าการเลี้ยงฉลองจะเป็นไปอย่างโหวกเหวกโวยวายเนื่องจากทีมงานแต่ละคนที่มาก็ตัวเฮฮากันทั้งนั้น แต่กวินก็ยังคงคอนเซปเย็นชาอย่างที่เป็นมาตลอดทั้งวัน และอาการนั้นก็ยิ่งทำเอาจักรวาลรู้สึกหดหู่ลงไปอีก
เด็กหนุ่มพยายามหัวเราะตามมุกตลกของพี่เต้ พยายามฟังเรื่องที่พี่มลทะเลาะกับสามี และพยายามอีกหลายอย่างที่ปกติออกจะเป็นเรื่องโปรด แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม มันไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมไปกับเรื่องรอบตัวเลย
เหล้าราคาแพงที่นานๆจะได้กินทีแก้วแล้วแก้วเล่าถูกรินลงในแก้วของเด็กหนุ่มโดยที่ไม่มีใครสังเกตุ กว่าทุกคนจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างเล็กเมาฟุบโต๊ะไปแล้ว เพราะก่อนหน้านั้นเด็กหนุ่มแทบจะไม่แสดงอาการใดๆออกมานอกจากแก้มที่แดงระเรื่อกว่าปกติเท่านั้น
“อ้าวเห้ย น้องปอมแม่งพับไปแล้วอ่ะ” เสียงอาร์ทที่ดังขึ้นอีกฝั่งของโต๊ะเรียกให้กวินรีบหันไปมองคนที่ถูกพูดถึงที่นั่งหลับอยู่ข้างๆไอ้คนพูดอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวทันที
ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนกล่าวต่อว่าลูกน้องที่นั่งใกล้ๆจักรวาลทั้งหมด “ทำไมพวกมึงไม่รู้จักดูวะ ปล่อยให้เด็กดื่มเยอะขนาดนี้ได้ยังไง”
“โหยพี่ ยี่สิบนี่เด็กตรงไหนวะ ผมยังกินตั้งแต่ยังไม่จบมอปลายเลย” อาร์ทแย้งขึ้นงงๆ ปกติเวลาพานักศึกษาฝึกงานมาดื่ม เฮียแกก็ไม่เห็นเคยเป็นอย่างนี้
กวินส่ายหัวอย่างหงุดหงิด ก่อนลุกขึ้นมายืนฝั่งที่เด็กหนุ่มนั่งพับอยู่ มือหนาล้วงหยิบเงินในกระเป๋าทิ้งไว้ให้ลูกน้องที่นั่งริมสุด
“พวกมึงกินกันไปแล้วกัน เดี๋ยวกูพาไอ้หนูนี่ไปส่งแล้วกูจะไม่กลับมาละ” ชายหนุ่มพูดพลางช้อนแขนเข้าข้างลำตัวปวกเปียกของจักรวาล
ร่างสูงพยุงตัวเด็กหนุ่มขึ้นอย่างไม่ยากเย็นนัก แต่ยังไม่ทันที่จะพาเดินพ้นโต๊ะไป เสียงคุ้นๆของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังหยุดเขาไว้
“เห้ยปอม เมาจริงๆด้วย” ชายหนุ่มในชุดสูทภูมิฐานตรงเข้าไปหาร่างในอ้อมแขนช่างภาพชื่อดังทันทีที่เดินก้าวพ้นประตูเข้ามาในร้าน “อ๊ะ คุณกวินสวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณเมษา” เสียงทุ้มต่ำกล่าวตอบอย่างงงๆ
“เด็กที่ร้านโทรไปบอกว่าเห็นปอมดื่มไปหลายแก้ว คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้” เมษาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนักพลางเข้าไปรับตัวเด็กหนุ่มมาจากกวินที่ยังพยายามยึดแขนบางไว้ไม่ปล่อย
เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยที่ส่งมาจากอีกฝ่าย เมษาก็รีบอธิบายขึ้น “คือที่นี่เป็นร้านของแม่ผมน่ะครับ ถ้ายังไงเดี๋ยวผมพาปอมไปส่งเองดีกว่า รบกวนคุณเปล่าๆ”
ได้ยินอย่างนั้นยังไงก็คงต้องปล่อยล่ะ ร่างเล็กๆของจักรวาลสลับไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มอีกคนแทน หัวทุยๆนั่นกลิ้งไปกลิ้งมากับอกที่ถูกกั้นด้วยเสื้อสูท
กวินมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยอารมณ์อะไรสักอย่างที่เจ้าตัวเองก็บอกไม่ถูก แต่รุ่นว่ามันขุ่นมัวแปลกๆ ก่อนจะจำต้องพยักหน้ารับเป็นเชิงให้เมษารับช่วงต่อดูแลเจ้าคนเมาไป
เมษาพยุงจักรวาลออกจากร้านโดยที่กวินยังคงมองตามจนกระทั่งร่างทั้งสองลับสายตา
ช่วยไม่ได้...ก็เขารู้จักกันมาก่อนนี่นะ...
TBC.
เห็นไหม น้องปอมออกจะอินโนเซ้นท์ มีอย่างที่ไหน ง้อคนแก่ด้วยข้าวผัดกุ้งกล่องเดียว เอิ๊กๆๆ
ยังไงน้องเขาก็ยังเด็ก ให้อภัยน้องกันด้วยนะคะ (อันนี้บอกพี่วิน 55) ครุคริ
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ
รักคนอ่าน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 21-07-2012 10:21:47
สนุกมากๆ ขอเป็นfcเรื่องนี้ด้วยคนน้า
ประจำอ่านนิยายจะเจอนายเอกโดนแกล้ง แต่เรื่องนี้พระเอกเราโดนแกล้งซะงั้ล
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 21-07-2012 10:30:49
สนุกมากเลยครับ
อ่านถึงตอนที่ 4 ทนไม่ไหว ขอเม้นท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนสักหน่อย
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: jaijaY ที่ 21-07-2012 10:33:43
ขอให้เข้าใจกันเร็วๆนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 21-07-2012 10:38:10
เปนกำลังใจให้คนเขียนล่ะกันค่ะ :กอด1:
ปอมก็ระวังๆหน่อยน้าาาาา. ทำคุณกวินเสียใจแล้ววว :3123:
คุณกวินแอบหึงึป่าวนะ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 21-07-2012 10:38:29
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 21-07-2012 10:42:34
น้องพยายามง้อแล้วก็เถอะ แต่มามีพี่เมษามาแย่งไปส่งน้องปอมแบบนี้
พี่วินจะทำไงเนี่ย แล้วแบบนี้น้องปอมจะคิดว่าพี่วินยังเคืองอยู่รึเปล่าเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 21-07-2012 10:46:18
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 21-07-2012 10:47:32
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 21-07-2012 10:49:58
อ่านไปนี่แบบชักอยากจะหยิบกล้องออกไปถ่ายเลย
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 21-07-2012 10:53:31
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 21-07-2012 10:57:52
เพราะโดนแซวนี่เอง เขินจนได้เรื่องเลยนะน้องปอม :-[
ปล. กำ พี่เมษา o22 o22 o22
อัพเร็วมาก ขอบคุณคนแต่งจ้า :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 21-07-2012 11:44:48
เหมือนถูกขัดใจเลยอ่ะ นึกว่าจะได้อ่านฉากน้องปอมเมาแล้วยั่วพี่กวินซะอีก 55555
แต่ไม่เป็นไร วันพระไม่ได้มีหนเดียว โฮะๆๆๆๆๆๆๆ
(ชูป้ายไฟพี่กวิน)
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 21-07-2012 11:46:04
ขอบคุณผู้แต่งมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 21-07-2012 12:10:33
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 21-07-2012 12:30:02
แล้วอย่างนี้น้องปอมจะเคลียร์ปัญหาคาใจกับกวินได้สักที
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 21-07-2012 12:47:35
จังหวะได้ไงเนี่ย :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: kslave ที่ 21-07-2012 13:07:06
เฮ้ออ พี่เมษอ่ะ ไม่น่าเข้ามาตอนนี้เลย พระเอกนายเอกกำลังจะได้ไปง้อกันต่อที่ห้องนอนแล้วแท้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 21-07-2012 13:09:11
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 21-07-2012 13:12:51
พอจะเข้าใจว่าเขินแล้วปากไว เราก็เป็น :o8:
ตกลงนายเมษนี่ยังไง ขัดจังหวะตลอดดดดดดดดดดด :m16:
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 21-07-2012 13:14:46
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 21-07-2012 13:19:27
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 21-07-2012 13:21:08
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 21-07-2012 13:41:28
เริ่มหัวข้อโดย: ~l3aml3ery~ ที่ 21-07-2012 13:41:55
คุณกวินช้ำแล้วช้ำเล่า เอา :L2:มาให้กำลังใจคุณกวินจ้า
+1 o13
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 21-07-2012 13:52:50
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 21-07-2012 13:54:35
น้องปอมยังไม่ทันง้ออะไรจริงจังเลยยยยย
สงสารพี่วินจัง
ดูซิ โดยคุณเมษาคาบไปกินต่อหน้าต่อตา
ทำอะไรก็ไม่ได้
รออ่านต่อนะค้า สนุกมากกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 21-07-2012 14:19:10
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 21-07-2012 14:23:06
พี่เมษพี่จะมาเพื่อ..............
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 21-07-2012 15:01:40
เริ่มหัวข้อโดย: i1_to*pp ที่ 21-07-2012 15:28:25
เพิ่งอ่าน ชอบ สนุกมากค่ะ
น้องปอมน่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 21-07-2012 15:35:14
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 21-07-2012 15:44:23
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 21-07-2012 15:46:48
ชอบพี่เมษาอ่ะ พี่ชายที่แสนดี o13 o13
พี่ชายที่แสนดีก็ดีนะคับ...ผมกลัวแต่จะเป็นตัวร้ายมากกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 21-07-2012 15:51:39
พี่วินค่ะ ชอบน้องแล้วอะเด้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-07-2012 15:51:58
แล้วอีตาพี่เมษามาทำม้ายยยยย อุตส่าห์ดีใจว่าเค้าจะได้อยู่กันสองคน
เผื่อน้องปอมจะละเมอขอโทษบ้างไรบ้าง หรือให้พี่กวินได้ใกล้ชิดน้องอีกนิด แม่ยกขัดใจ
โถ...น้องปอมของพี่ เงียบหงอยจ๋อยสนิท ง้อด้วยข้าวผัดกุ้ง น่าร๊ากกกก
เฮียเค้าใจอ่อนง่ายค่ะลูก อีกนิดเนอะ...
รอตอนหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 21-07-2012 16:15:56
แล้วน้องปอมมม ง้อหน่อยเถอะพ่อคุณณณ
ถึงจะยังไม่อะไรๆๆกันก็เหอะน่าา
แต่อันนี้น้องปอมผิดนะค้าบบบ
แต่ก็น่ารักเนาะ น้่องข้าวผัดกุ้ง ฮ่าาา แต่คุณกวินดันหยิ่งไม่เข้าท่าซะนี
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 21-07-2012 16:44:07
เริ่มหัวข้อโดย: TuaLex ที่ 21-07-2012 17:26:47
ชอบกวิน เป็นผู้ใหญ่ที่ห่าม ๆ และตรงไปตรงมา
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 21-07-2012 17:28:45
มาให้กำลังใจพี่วินจ้า สู้ๆ
อยากจะรู้ว่าน้องปอมจะง้อพี่วินยังไงต่อ คิคิ
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 21-07-2012 18:13:10
ไหนได้พี่เมษาคว้าไปซะงั้น :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 21-07-2012 18:41:55
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 21-07-2012 18:53:09
พี่กวิน..
น้องปอมง้อด้วยข้าวผัดกุ้งแล้วน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 21-07-2012 20:22:22
แต่ในฐานะแม่ยกท่านกวิน เราเคืองงง
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 21-07-2012 20:26:19
จะมาโผล่มาตอนนี้ทำม้ายยยย :z3: :z6:
หนูปอมเริ่มรู้สึกดีๆกับท่านกวินแล้วอ่ะดี๊ กิ๊วๆๆ :z1: :impress2:
เมื่อไหร่เค้าจะรักกันสักทีน้า ท่านกวินมัวแต่เก๊กขรึมอยู่นั่น
ถ้าไม่รีบทำอะไร รับรองโดน มคปด แน่ๆค่าา
รักคนแต่งมากกค่ะ :pig4: :กอด1: อัพเร็วทันใจมาก ไม่ปล่อยให้ค้างนาน 5555
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 21-07-2012 21:06:43
เริ่มหัวข้อโดย: koikoy ที่ 21-07-2012 21:21:39
อ่านรวดเดียวเลย สนุกดี ชอบค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: LoveFoolJoao ที่ 21-07-2012 21:58:12
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 21-07-2012 22:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 21-07-2012 22:46:24
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 21-07-2012 23:03:02
แต่คงไม่โกรธนะ ถ้าจะบอกว่า เปลี่ยน "เค้า" เป็น "เขา" ได้จะดีมาก เพราะ เขา เป็นสรรพนามบุรุษที่สามในภาษาเขียนของไทย
แต่ เค้า คือสำเนียงการออกเสียงคำว่า เขา ของคนไทย(กรุงเทพฯ)
แต่เค้าในภาษาเขียน เวลาเขียนจะเขียนว่า เค้าโครง เห็นเค้า เค้าหน้า เป็นต้น
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 21-07-2012 23:04:43
พอได้เลนส์ถ่ายภาพมุมกว้างปั๊บ ก็สามารถบันทึกภาพอย่างที่ใจอยากทำได้ทันที
อ่านแล้ว อิน มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจ้สอง ^^
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 22-07-2012 15:54:14
เรื่องที่โดนติงเรื่องศัพท์บางคำที่เอาภาษาพูดมาเขียน ตอนนี้แก้ไขเรียบร้อยแล้วนะคะ
ขอโทษจริงๆ เขียนไปเพราะความเคยชิน แหะๆ :o8:
ถ้ายังไงขาดตกบกพร่อง หรือมีคำไหนยังผิดอยู่อีกตักเตือนได้เลยนะคะ ยินดีปรับปรุงค่ะ
ขอบคุณทุกท่านมากค่ะสำหรับการติดตาม
----------
หัวใจหลังเลนส์
#10
กวินก้าวเข้ามาในบริษัทด้วยท่าทีนิ่งขรึมเหมือนอย่างที่ทำทุกวัน สองขาพาชายหนุ่มมาหยุดอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์ต้อนรับ ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยถามขึ้นเรียบๆ
“วันนี้พาราโบลาเล่มใหม่มาส่งหรือยัง”
พนักงานสาวส่ายหน้าช้าๆ “ยังเลยค่ะพี่วิน”
พื้นที่บริเวณเคาท์เตอร์ในยามเช้าแบบนี้ ไม่แปลกอะไรที่จะเห็นลูกน้องหนุ่มๆตัวแสบมานั่งขายขนมจีบให้น้องกิ๊ฟท์ สาวสวยประจำเคาท์เตอร์อยู่ทุกเช้าทุกเย็น เต้กับน็อตที่เสนอหน้าไปยืนอยู่ข้างหญิงสาวจึงได้ยินคำถามจากคนเป็นหัวหน้าเช่นเดียวกัน และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก...
“ทำไมช่วงนี้ถึงมาถามหาพาราโบลาเล่มใหม่ทุกวันเลยอ่ะพี่” เต้ถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะปกติ พอนิตยสารรายเดือนที่บริษัทเป็นสมาชิกส่งมาถึง เขาก็จะเป็นคนเอาเข้าไปวางไว้ในห้องทำงานส่วนตัวของกวินให้เอง พูดง่ายๆคือมาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น หัวหน้ารูปหล่อของเขาไม่เคยต้องมาถามหาพวกมันด้วยตัวเองแบบช่วงนี้หรอก
แต่คนถูกถามก็ทำเพียงสั่นศีรษะเนือยๆ ก่อนเดินผละออกมา
ชายหนุ่มตรงเข้าห้องทำงานก่อนปิดประตูบานเลื่อนสีดำลง คอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่บนโต๊ะถูกเปิดขึ้นเพื่อเตรียมตัวทำงานทันที หากแต่เมื่อรูปภาพวอลเปเปอร์บนเดสก์ท็อปปรากฏขึ้นมา ร่างสูงที่ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ก็อดถอนหายใจออกมาเบาๆไม่ได้
ใช่...เขาตั้งมันไว้อย่างนั้นเองแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรในภาพนั้นมันทำให้เขารู้สึกอยากเอามันขึ้นหน้าจอ อาจจะเป็นแสง โทนสี และองค์ประกอบที่ดูสมบูรณ์แบบของมันเนื่องจากเขาเป็นคนถ่ายเองกับมือ
หรือบางทีอาจจะเป็น...คนที่อยู่ในรูป...
เอาเป็นว่าเขาตอบไม่ได้ก็แล้วกัน รู้แต่ว่าอยากเห็นมันบ่อยๆเท่านั้นเอง
หลังจากจบงานเลี้ยงฉลองที่มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เมาแอ๋กลับบ้านไปก่อนในครั้งนั้น กวินก็ไม่ได้เจอกับไอ้เด็กคนที่ว่านั่นอีกเลย จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเป็นเวลาเกือบสามสัปดาห์แล้ว จะมีก็เพียงแต่ข้าวของทั้งหมดที่เคยให้ไปถูกฝากพี่วิทย์กลับมาคืน โดยที่ไอ้คนคืนมันหายต๋อมไร้ร่องรอยไปเลย
ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อมา...
สงสัยคงจะเกลียดยักษ์หน้าดุคนนี้อย่างที่เคยว่าไว้จริงๆ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“กูกลับก่อนนะเว่ย” เสียงแหบห้าวของอ้นกล่าวขึ้นขณะที่มือก็รวบเอาอุปกรณ์สำหรับทำโปรเจ็คชิ้นสุดท้ายของเทอมที่เขาทำคู่กับไอ้เจ้าของห้องยัดใส่กระเป๋า “มึงรีบอาบน้ำเข้านอนนะ ไม่ต้องนั่งเวิ่นเว้อต่อล่ะ”
คนถูกสั่งหันมาขมวดคิ้วใส่เพื่อนสนิท “เรียกพ่อดีไหมเนี่ย”
“ไม่ต้องมาประชดเลยนะไอ้ตูดหมึก มึงไม่รู้ตัวหรอกว่าช่วงนี้มึงดูโทรมขนาดไหน”
ร่างบางได้ยินอย่างนั้นก็ได้แต่กัดปากหลุบตามองต่ำ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อไอ้อาการกระสับกระส่ายนอนไม่หลับมันเข้ามาอยู่กับเขาตลอดระยะเวลาเกือบเดือนมานี้แทบทุกคืน
เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนรักอ้นก็ถึงกับต้องผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ
“ปอม กูไม่แน่ใจหรอกนะว่าช่วงนี้มึงเครียดอะไรอยู่หรือเปล่า แต่เห็นมึงเป็นแบบนี้กูกับไอ้พวกที่เหลือก็ไม่สบายใจ ถ้ามีอะไรที่อยากระบายก็มาระบายกับพวกกูได้นะเว่ย”
ร่างบางเงยหน้ามองคนพูด ในอกตื้นตันไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่กระนั้นถ้าจะให้เขาเล่าก็คงเล่าไม่ได้หรอก เพราะเขาเองก็ยังจัดระเบียบให้ความคิดตัวเองไม่ได้เลย สุดท้ายเด็กหนุ่มจึงได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ
อ้นก้มมองสภาพสีเทาของเพื่อนรักด้วยความกลุ้มใจ แต่ในเมื่อเจ้าตัวเลือกที่จะไม่พูดอะไร เขาจะสามารถไปละลาบละล้วงอะไรได้ “เอาเถอะ ยังไงก็ทำใจให้สบายนะมึง อย่าคิดมากไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม” ฝ่ามือหนายกขึ้นขยี้หัวไอ้คนที่ลุกมาปิดประตูส่ง “รีบๆกลับมาหล่อเหมือนเดิมได้แล้ว เกิดอาทิตย์หน้าโทรมบักโกรกไปงานแต่งอาจารย์วิทย์ เดี๋ยวยามก็ไม่ให้เข้าโรงแรมกันพอดี” อ้นกล่าวติดตลกก่อนจะก้าวออกจากห้องไปในที่สุด
เมื่อทั้งห้องว่างเปล่าเหลือเพียงตัวเอง จักรวาลก็เดินกลับมานั่งพิงขอบเตียงพลางเหม่อมองท้องฟ้ามืดมิดนอกหน้าต่าง ลมหายใจถูกพ่นออกมาเป็นระยะเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ
หลังจากการถ่ายโฟโต้เซ็ทจบลงก็เท่ากับว่าสิทธิ์ที่เขาได้รับจากรางวัลสิ้นสุดลงแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้นของงานเลี้ยงฉลองในวันนั้นเขาก็เพียงตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์หลังงามของพี่เมษ โดยที่ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้เกี่ยวกับ 'คนๆนั้น' คือใบหน้าเรียบเฉยที่นั่งกินเงียบๆอยู่คนละฝั่งของโต๊ะ ไม่แม้แต่จะปรายตามองมาทางเขาเลยแม้แต่น้อย
คนปากเสียแบบเขาคงโดนเกลียดเข้าแล้วจริงๆสิ...
แต่ความจริงก็สมควร...
สุดท้าย เมื่อไม่เหลือข้ออ้างอะไรให้เข้าไปที่บริษัท เด็กหนุ่มก็ได้แต่มานั่งจมอยู่กับตัวเอง
ของทั้งหมดที่เคยได้รับมา เขาก็ไม่มีหน้าที่จะเก็บมันไว้หรอก และก็ไม่มีหน้าจะเอามันไปคืนด้วยตัวเองเช่นเดียวกัน
น้ำหนักที่ลดลงไปสองสามกิโลบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าพฤติกรรมการอยู่การกินของตนนั้นเปลี่ยนไป แต่จักรวาลก็ไม่มีอารมณ์ที่จะแก้ไข ในหัวของเด็กหนุ่มมีเพียงภาพตอนที่เขาหันไปเจอกวินยืนอยู่ข้างหลังฉายซ้ำไปซ้ำมา
อยากบอก..อยากขอโทษ
แต่คนๆนั้นคงไม่อยากฟัง...เพราะอย่างไรเขามันก็แค่เด็กที่ไม่มีความสำคัญอะไรในชีวิตของคนยิ่งใหญ่ระดับนั้นอยู่ดี
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นข้างตัวเรียกเด็กหนุ่มให้หลุดออกจากห้วงความคิดของตนเอง เบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำให้เขายิ้มออกมาบางๆแม้จะยังมีเรื่องไม่สบายใจวนเวียนอยู่เต็มหัว
“สวัสดีครับแม่”
“เป็นไงบ้าง เจ้าหมาน้อยของแม่” น้ำเสียงอ่อนโยนอันคุ้นเคยที่ส่งกลับมานั้นแทบจะทำเอาเขาน้ำตาไหลออกมาด้วยความคิดถึงเสียให้ได้
“ก็ดีครับ เดี๋ยวมะรืนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว แม่กับน้าเป็นยังไงบ้าง สบายดีกันหรือเปล่าครับ”
“แข็งแรงดีเป็นปกติเหมือนเดิมนั่นแหละจ๊ะ ไม่ต้องห่วง ลูกเถอะ ปิดเทอมนี้จะกลับบ้านหรือเปล่า”
“ปอมตั้งใจว่าจะหางานพิเศษเก็บเงินอีกสักก้อนน่ะครับแม่” ช่วงเวลาปิดเทอมใหญ่เขามักจะอยู่กรุงเทพหางานทำเพิ่มแบบนี้เสมอ
“งั้นเหรอ ถ้าเหนื่อยก็พักบ้างนะลูก” ในที่สุดน้ำเสียงปลอมประโลมของผู้เป็นมารดาก็ทำเอาเด็กหนุ่มต้องน้ำตารื้นขึ้นมาจนได้ “แล้วนี่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า เสียงฟังดูไม่สดใสเหมือนเดิมเลย”
ราวกับอ่านใจได้ คำถามที่ถูกส่งมาทำเอาน้ำตาที่ทำท่าจะแตกไม่แตกต้องไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงสั่นเครือของลูกชายที่ปลายสาย ทำเอาคนเป็นแม่ตกอกตกใจ “ปอม เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
เด็กหนุ่มกลืนก้อนสะอื้นให้กลับลงคอก่อนปฏิเสธออกไป “เปล่าครับแม่”
“มีอะไรเล่าให้แม่ฟังได้นะ”
“ปอมไม่เป็นไรครับ” เมื่อตอบไปแบบนั้นบททนาก็เงียบลงชั่วครู่ ก่อนจะเป็นเด็กหนุ่มที่ถามออกมาเบาๆ
“แม่ครับ ปอมเป็นเด็กนิสัยไม่ดีหรือเปล่า”
“ลูกหมาที่แม่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กไม่ใช่เด็กไม่ดีหรอกลูก ทำไมเหรอ ถามอย่างนี้แสดงว่าไปทำอะไรไม่ดีใส่ใครไว้ล่ะสิท่า” คนเป็นแม่ถามขึ้นอย่างรู้ทัน
“ครับ ไม่ดีมากๆเลย”
“แล้วขอโทษเขาหรือยัง”
คนถูกถามนิ่งไปอึดใจ ก่อนส่ายหน้าออกมาเบาๆแม้รู้ว่าอย่างไรแม่ก็ไม่เห็นก็ตาม “ยังครับ แต่เขาก็คงไม่ได้อยากฟังเท่าไหร่”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็...ผมไม่ใช่คนสำคัญ...”
“โถ่ลูก ไม่เอาน่า อย่าคิดไปเองเลย” หญิงวัยกลางคนปลายสายกล่าวสอนด้วยความเป็นห่วงแกมเอ็นดู “แต่ต่อให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ทำผิดอะไรไว้ยังไงเราก็ควรจะขอโทษ ไม่ว่าเขาจะอยากฟังหรือไม่อยากฟังก็ตาม เข้าใจหรือเปล่า”...
แม่ของเขาวางสายลงไปแล้ว แต่คำสอนด้วยเสียงอ่อนโยนนั้นก็ยังดังก้องวนเวียนไปมาอยู่ในหัว
ก็ถ้ามันขอโทษกันง่ายๆขนาดนั้นเขาคงกล้าทำไปนานแล้วล่ะ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“อาจารย์! ยินดีด้วยครับ!” เสียงแสดงความยินดีจากลูกศิษย์วัยฉกรรจ์ทั้งหลายเรียกเอารอยยิ้มร่าเริงจากเจ้าของงานที่ยืนต้อนรับอยู่ได้อย่างครึกครื้น
“หมิวครับ นี่ลูกศิษย์ผมที่คณะ” กรวิทย์หันไปแนะนำกับเจ้าสาวที่ยืนยิ้มแย้มอารมณ์ดีอยู่ข้างๆ ก่อนที่คนทั้งหมดจะเคลื่อนตัวมายืนจัดท่าทางอยู่ ณ บริเวณซุ้มสำหรับถ่ายภาพที่ระลึกซึ่งถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี
แล้วเด็กหนุ่มที่ยกมือขยับเสื้อให้เข้าที่เข้าทางก็ต้องสะดุ้งขึ้นเมื่อเงยหน้าเตรียมตัวมองกล้อง สายตาคู่คมจากคนร่างสูงในชุดสูทหรูหราที่ถือกล้องอยู่ในมือนั้นจับจ้องมาที่ตนพอดี แต่เมื่อเห็นเขามองมาเช่นกันชายหนุ่มก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
...และอาการแบบนั้นก็ทำเอาร่างบางใจเสียไปไม่น้อย
ไม่รู้ว่าเขาลืมไปได้อย่างไรว่างานแต่งงานของอาจารย์กรวิทย์ คนเป็นน้องชายอย่างกวินจะต้องมาด้วยแน่นอน...
เมื่อถ่ายรูปเสร็จ เด็กหนุ่มก็เดินตามเพื่อนๆเข้างานไปด้วยอารมณ์ขุ่นหมอง
งานฉลองในวันนี้เป็นไปอย่างราบลื่น ทั้งการตกแต่งภายในงานที่ถูกออกแบบมาอย่างดีที่พาให้แขกเหรื่อรู้สึกเจริญหูเจริญตา หรือว่าจะเป็นกำหนดการต่างๆที่ไม่เยิ่นเย้อก็ทำให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไม่น่าเบื่อเหมือนงานอื่นๆ
แต่หากจะมีใครสักคนที่ไม่ได้รู้สึกดีไปกับปัจจัยเหล่านี้เลยก็เห็นจะเป็นจักรวาลนี่แหละ...
อาหารเลิศรสที่วางอยู่ตรงหน้าแทบไม่ได้รับความสนใจอย่างที่ควร ไม่ว่าเผลอเมื่อไหร่ ดวงตาคู่เรียวสวยก็จะต้องเหลือบไปยังช่างภาพที่เดินตามเก็บภาพบรรยากาศตามสองบ่าวสาวไปรอบๆงานอยู่เสมอ...
โต๊ะของจักรวาลและเพื่อนๆอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะของครอบครัวจารุกิตติ์นัก
“คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่พวกลูกศิษย์ผมที่คณะ” กรวิทย์เอ่ยแนะนำขึ้นเมื่อเดินมาถึงละแวกนี้ เด็กๆนักศึกษาทั้งโต๊ะยกมือขึ้นไหว้ไปทางผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม
และมันควรจะจบแค่นั้นถ้าคนเป็นเจ้าบ่าวไม่เดินมาดึงตัวร่างบางให้ลุกขึ้นเสียก่อน
“คนนี้ไงครับ นายจักรวาล ที่ผมเคยเล่าให้ฟัง” กรวิทย์เอ่ยกับบุพการีพลางชี้ไปที่เด็กหนุ่มที่ทำหน้าตาเหรอหราอย่างงุนงง
หากแต่คนตอบออกมาคนแรกกลับเป็นน้องสาวคนสุดท้อง “โห คนนี้เหรอพี่ ตะกี้วรรณเพิ่งนั่งเล็งอยู่นะเนี่ย น่ารักจัง”
ชายหญิงวัยกลางคนแย้มรอยยิ้มขึ้น ก่อนจะเป็นฝ่ายพ่อที่กล่าวก่อน “ที่บอกว่าส่งตัวเองเรียนด้วยใช่ไหม เก่งจริงๆเลย”
จักรวาลที่ไม่รู้ว่าอาจารย์ของตนเอาเรื่องอะไรไปเล่าไว้บ้าง ได้แต่กล่าวขอบคุณพร้อมยกมือขึ้นไหว้
“ใช่คนที่ตาวินเคยบอกว่าอยากเป็นช่างภาพใช่ไหมจ๊ะ” คราวนี้คำถามจากผู้เป็นแม่ก็ส่งไปยังชายหนุ่มร่างสูงผู้รับหน้าที่ตากล้องภายในงานที่ยืนอยู่ด้านหลังคู่บ่าวสาวแทน
อยู่ๆเด็กหนุ่มก็รู้สึกเหมือนหายใจติดๆขัดๆเมื่อได้ยินอย่างนั้น
คนถูกถามตีสีหน้านิ่งเฉยอย่างที่ถนัด ดวงตาคมดุปรายมองจักรวาลเพียงแวบเดียวก่อนจะตอบมารดากลับไปเรียบๆ
“ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะครับ”
เพียงเท่านั้น ความรู้สึกชาบนใบหน้าก็แล่นริ้วขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เด็กหนุ่มทำได้เพียงฝืนยิ้มไปให้ผู้หลักผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ รอจนกระทั่งคู่บ่าวสาวเดินจากไปจึงค่อยๆลดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม
“เห้ยปอม เป็นไรเปล่าวะ หน้าซีดชิบหาย” อ้นถามขึ้นด้วยเสียงไม่ดังนัก เมื่อบังเอิญหันมาเห็นหน้าของเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ
เมื่อถูกถามแบบนั้นเด็กหนุ่มก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนส่งยิ้มตอบกลับไป “เปล่าๆ สบายดี แต่กูปวดฉี่วะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
พูดจบคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเดินดุ่มๆออกจากห้องจัดงานไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ทันทีที่ช่วงสำคัญของงานจบลงกวินก็ส่งหน้าที่ตากล้องต่อให้ลูกน้องที่มาด้วยกัน ก่อนขอตัวออกมาเดินตามหาใครบางคนรอบงาน
ไม่เอาแล้ว...เขาไม่อยากจะสนอีกแล้วว่าอีกฝ่ายจะเกลียดเขาขนาดไหน
ที่ชายหนุ่มอยากทำตอนนี้คือจับตัวไอ้เจ้าเด็กปากดีคนนั้นมาถามให้หายสงสัยกันไปเลยว่าตกลงยังอยากเป็นอยู่หรือเปล่าอาชีพช่างภาพเนี่ย เล่นหายตัวไปเป็นเดือน ไหนจะยังส่งของทั้งหมดกลับมาคืนแบบนั้น จะบอกว่าเปลี่ยนใจแล้วหรือไงกัน
ตลอดเวลาที่รู้จักกับจักรวาล เขาคิดอยู่เสมอว่าอยากจะทำให้เด็กคนนี้กลายเป็นช่างภาพที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต ไม่รู้หรอกว่าด้วยเหตุผลอะไร รู้แต่ว่าอยากถ่ายทอดทุกอย่างที่ตัวเองรู้ไปให้เด็กหนุ่มเท่านั้น
สองขายาวก้าวตามหาร่างเล็กๆนั่นไปทั่วงาน หันไปมองที่โต๊ะ เก้าอี้ตัวที่เจ้าเด็กปากดีเคยนั่งก็ว่างเปล่า เดินไปแถวบริเวณบุฟเฟ่ก็ไม่มีร่องรอย จนในที่สุดชายหนุ่มจึงต้องเดินมาถามเอากับเพื่อนๆของคนที่เขาตามหาอยู่แทน
“ขอโทษครับ พอจะมีใครรู้ไหมว่าปอมไปไหน”
เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยขึ้นทำเอานักศึกษาหนุ่มสาวหลายชีวิตบนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองอย่างสนอกสนใจ แต่ทั้งหมดก็ทำได้เพียงส่ายหน้าออกมาเบาๆ จะมีก็แต่อ้นที่นั่งติดกับเก้าอี้ว่างเปล่าตัวนั้นที่หันมาตอบด้วยสีหน้าเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว
“เออจริงด้วย ลืมไปเลย คือตะกี้เห็นมันบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ แต่ออกไปนานแล้วยังไม่เห็นกลับมา” เขานั่งโฟ่กับไอ้เจนานไปหน่อยจนลืมเพื่อนรักตัวเล็กอีกคนไปเลย “เดี๋ยวผมออกไปตามมันดีกว่า ใกล้เวลางานเลิกแล้วด้วย” เมื่อหันไปมองรอบตัวก็พบว่าเป็นอย่างที่พูด เพราะแขกบางส่วนเริ่มทยอยกันกลับบ้านไปบ้างแล้ว
หากแต่แรงกดที่ไหล่ก็ทำให้อ้นที่กำลังจะลุกจากเก้าอี้ต้องนั่งกลับลงไปอีกครัง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปตามเอง” ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้นก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความงุนงงของคนรอบโต๊ะ
ร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องจัดงาน จุดหมายคราวนี้อยู่ที่ห้องน้ำบริเวณล็อบบี้ด้านนอก แต่เมื่อชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาจนใกล้ถึงที่ๆต้องการ สองขาก็ต้องหยุดการเคลื่อนไหวลง เมื่อร่างเล็กของเด็กที่เขาตามหาเดินห่อไหล่ออกมาจากห้องน้ำชายด้วยดวงตาปูดโปนแดงก่ำ
จักรวาลก้มหน้าก้มตาเดินไม่ทันสังเกตเห็นผู้ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อต้นแขนด้านหนึ่งถูกดึงเอาไว้
ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้นมองเจ้าของแรงดึงอย่างตื่นตระหนก ยิ่งเมื่อพบว่าเป็นใครอาการเกร็งกล้ามเนื้อก็กัดกินไปทั่วร่าง
“คุณกวิน...” มีเพียงเสียงเรียกเบาหวิวเท่านั้นที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง
ชายหนุ่มขมวดคิ้วสำรวจใบหน้าเด็กหนุ่มชัดๆ ก่อนเอ่ยถามออกมาอย่างไม่สบายใจ
“ร้องไห้ทำไม..”
คนถูกทักยกสองมือขึ้นลูบใบหน้า เขาว่าเขาเช็คสภาพตัวเองก่อนออกจากห้องน้ำดีแล้วนะ แต่สงสัยมันจะไม่เนียนจริงๆ คนตรงหน้าถึงได้ดูออก
“ม..ไม่มีอะไรหรอกครับ” เสียงที่ตอบชายหนุ่มกลับมาฟังดูบางเบาเหลือเกินในความรู้สึก เรื่องที่เตรียมมาจะพูดกับเจ้าเด็กดื้อถูกดูดกลืนลงคอไปจนหมดเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีสภาพแบบนี้
คนที่เกิดมาไม่เคยต้องมานั่งปลอบใครอย่างเขาถึงขั้นทำอะไรไม่ถูก มือใหญ่ได้แต่เอื้อมขึ้นมาลูบผมคนเด็กกว่าตรงหน้าเบาๆด้วยท่าทีเงอะๆงะๆ
หากแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้หรอกว่า ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือนี้ออกไปมันยิ่งเรียกน้ำตาที่แห้งไปแล้วของเด็กหนุ่มให้กลับมาไหลอีกครั้ง
และขณะที่กวินยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลอาบแก้มใส จะชักมือกลับก็ไม่อยาก จะลูบต่อไปก็ไม่กล้า จักรวาลก็ทำเรื่องที่เขาไม่คาดคิดขึ้นในวินาทีนั้น
สองมือเล็กยกขึ้นประกบกันไหว้เขา ก่อนที่หัวทุยๆจะก้มลงพร้อมกับเสียงอู้อี้ที่ดังรอดริมฝีปากสีแดงสดคู่นั้นออกมาอย่างสั่นเครือ
“...ผมขอโทษครับคุณกวิน...”
โดยไม่ต้องบอกชายหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่าร่างเล็กขอโทษเขาเรื่องอะไร...
ก็เรื่องเดียวกับที่เขานั่งคิดถึงมันซ้ำไปซ้ำมาทุกครั้งที่เผลอนั่นแหละ...
แต่แทนที่จะรับไหว้ของคนที่เด็กกว่า กวินเลือกที่จะทำสิ่งที่ยิ่งเรียกก้อนสะอื้นจากเด็กหนุ่มให้ทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่แทน
ร่างสูงใหญ่ดึงตัวคนตรงหน้าให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ฝ่ามือหนึ่งกดหัวสวยๆนั่นให้ซบลงกับอกข้างซ้ายของเขาอย่างปลอบประโลม ไม่รู้หรอกว่าปกติคนอื่นเขาทำอย่างนี้กันหรือเปล่าเวลาเห็นคนร้องไห้ เขารู้แต่ว่าทุกอย่างที่ตัวเองทำลงไปนั้นมันเป็นไปโดยอัตโนมัติ
เจอแบบนี้ คำพูดมากมายก็พรั่งพรูออกมาจากกลีบปากบางอย่างบังคับไม่ได้อีกต่อไป
“ผมขอ..ฮึก..ขอโทษครับ ผมไม่ได้..ต...ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ฮึก” เสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ที่มาพร้อมแรงสะอื้นจากคนตรงหน้ายิ่งเรียกให้ชายหนุ่มออกแรงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก “ผมไม่ได้..ฮึก..ไม่ได้หมายความ...ฮึก...อย่างที่คุณได้ยิน..ว..วันนั้น...ฮึก”
ฝ่ามือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มไปมาอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ ฉันเข้าใจ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาด้วยโทนที่จักรวาลไม่เคยได้ยินมาก่อน
อย่าว่าแต่จักรวาลเลย แม้แต่ตัวคนพูดเองก็ยังแปลกใจในน้ำเสียงของตัวเองเช่นกัน...
ร่างสองร่างยืนกอดกันอยู่อย่างนั้นบริเวณทางเดินหน้าห้องน้ำ โชคยังดีที่ไม่มีคนเดินผ่านพลุกพล่านนัก คนเป็นผู้ใหญ่กว่าได้แต่ลูบหัวลูบหลังร่างในอ้อมแขนไปมาอยู่นานสองนาน จนกระทั่งในที่สุดเสียงสะอื้นก็เงียบลง
จังหวะเดียวกันนั้น เสียงพูดคุยโหวกเหวกคุ้นหูก็ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล
“ไอ้ปอมมันเป็นลมอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่...” เสียงแหบห้าวของอ้นถูกดูดกลับเข้าไปทันทีเมื่อเดินมาเจอเพื่อนตัวเล็กที่ตามหายืนอยู่ในอ้อมกอดของช่างภาพคนดังในสภาพน้ำตานอง
ผู้มาใหม่ทั้งสี่ผงะไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เม้งถึงกับอ้าปากพะงาบๆอย่างตกใจ
ทันทีที่รู้สึกตัว คนที่ตกเป็นเป้าสายตาทั้งสองก็รีบผละออกจากกัน
อ้นที่ตั้งตัวได้เป็นคนแรกเอ่ยกับเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงสุภาพกว่าปกติ “เอ่อ..งานข้างในเลิกแล้ว งั้นเดี๋ยวพวกกูไปรอที่รถไอ้เจนะ เสร็จเมื่อไหร่ค่อยตามมาแล้วกัน...ไม่ต้องรีบก็ได้...”
หากแต่ยังไม่ทันที่ร่างทั้งสี่จะหมุนตัวกลับออกไป คำพูดจากผู้อาวุโสกว่าก็เรียกคนทั้งหมดให้ต้องหยุดฟังพลางเหลือบมองหน้ากันไปมา
“ไม่ต้องรอหรอก เดี๋ยวผมไปส่งเขาเอง...”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 22-07-2012 16:01:08
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 22-07-2012 16:04:16
กวินอบอุ่นที่สุด ปอมก็น่าทะนุถนอมได้โล่ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 22-07-2012 16:06:24
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 22-07-2012 16:10:57
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 22-07-2012 16:14:48
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 22-07-2012 16:21:31
ปรับความเข้าใจกันแล้วว
พี่กวินเท่ห์ได้โล่ห์
น้องปอมจ๋า หนูน่ารักที่สุดเลย ^^
เริ่มหัวข้อโดย: w[o]w ที่ 22-07-2012 16:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 22-07-2012 16:23:51
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 22-07-2012 16:28:14
คุยกันให้เข้าใจเร็วๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 22-07-2012 16:28:40
พี่วินถึงกับคว้าตัวเข้ามากอดเลย โถๆๆๆๆ ต่อไปนี้ก็ดูแลน้องดีๆนะพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 22-07-2012 16:34:19
ฉากที่กวินกอดน้องปอมนี่น้ำตาซึมเลยนะ นี่พูดเลยยย :)
ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพทุกวันเลย :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 22-07-2012 16:40:01
ต่างคนก็ต่างรุ้สึกสิน่าา ไม่มากก็น้อยล่ะ
ไม่งั้นคงไม่คิดมากเวิ่นเว้อขนาดนี้หรอกเนอะ จริงมั้ยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Cn-Nt ที่ 22-07-2012 16:50:10
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 22-07-2012 17:01:45
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 22-07-2012 17:08:47
เล่นทำคนอ่าน
ลุ้นจนเหนื่อย :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 22-07-2012 17:15:15
เริ่มหัวข้อโดย: TuaLex ที่ 22-07-2012 17:17:52
ยิ่งบุคลิกแบบกวินด้วยแล้วยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ โอ๊ยยยย ตายแน่ ๆ งานนี้จะขึ้นจากหลุมของกวินได้มั้ยนะ
รอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 22-07-2012 17:18:30
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 22-07-2012 17:31:23
(ยี่สิบไม่เด็กแล้วมั้ง)
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 22-07-2012 17:32:58
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 22-07-2012 17:33:22
ในที่สุดก็เข้าใจกัน
สองคนนี้แคร์กันมากๆเลยอะ
ขอบคุณผู้แต่งค่ะ แต่งดีมากจริงๆ
FC ท่านกวิน เท่ได้ใจ
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 22-07-2012 17:38:19
น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยยย :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 22-07-2012 17:47:31
รอตอนต่อไปคะ :a2:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-07-2012 17:49:09
ดีใจที่พี่กวินไปตามน้อง จนได้ปรับความเข้าใจกันจัง น้องแค่เด็กน้อยอาจทำอะไรไม่คิดไปบ้าง
แต่เจอพี่กวินหมวดเย็นชานี่ก็เข้าหายากมาก ๆ เหมือนกัน จุดนี้พี่เข้าใจหนูค่ะน้องปอม...
เย้ๆๆ ต่อไปก็ขอให้พัฒนาขึ้นดีวันดีขึ้น กองเชียร์โชว์้ป้ายไฟ วินปอมพรึ่บพรั่บค่ะ :impress3:
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: mueypoo ที่ 22-07-2012 18:09:18
ขอบอกว่า สนุกมากๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 22-07-2012 18:11:05
เริ่มหัวข้อโดย: mister ที่ 22-07-2012 18:12:23
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 22-07-2012 18:13:43
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 22-07-2012 18:14:47
เริ่มหัวข้อโดย: i1_to*pp ที่ 22-07-2012 18:17:43
เข้าใจกันแล้ว
พี่กวินอบอุ่นที่สุด :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 22-07-2012 18:31:23
พี่กวินกอดปลอบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้ว
อยากอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆ สนุกมากๆ เลยค่า
รออ่านต่อนะ <3
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 22-07-2012 18:32:00
เริ่มหัวข้อโดย: kimlukgade ที่ 22-07-2012 18:41:10
แต่พอเก็บไว้มาร้องในอ้อมกอดท่านกวินมันซึ้งใจกว่าเยอะ
เด็กน้อยของท่านกวิน อย่าร้องไห้น้า ท่านกวินเข้าใจ
*เขิลมาก* ท่านกวินออกตัวแรงไปส่งเองเลยอ่ะ ฮือๆๆ ไม่ได้เจอกันนานสินะ โฮๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 22-07-2012 18:41:23
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 22-07-2012 18:44:34
เขาคืนดีกันแล้ววววว กรี๊ดดดดดดดด :sad4:
หนูปอมนี่แคร์ท่านกวินมากๆๆจริงๆนะเนี่ยยย แบบนี้รักท่านกวินไปแล้วชัวร์ๆ :impress2:
แถมขอโทษได้น่ารักน่าเอ็นดูมากก แบบนี้ท่านกวินจะทนใจแข็งอีกได้ไงเนอะ 5555
ต่างคนต่างแอบรักกัน :man1: :L1:
ท่านกวินอ่อนโยนมากกกกกก อบอุ่นสุดๆ แอร๊ยยยยยย o18 :กอด1:
หลังจากนี้ความสัมพันธ์คงคืบหน้าแล้วสินะ อิอิอิ
รักคนแต่งมากๆค่าา จุ๊บๆ :pig4: :L2: ใจดี ไม่ปล่อยให้เราค้างนาน
เริ่มหัวข้อโดย: Usukushii ที่ 22-07-2012 18:51:21
น้องปอมน่ารักเกินไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 22-07-2012 19:14:23
ตอนต่อๆไปจะมีฉากจีบกันแล้ว :-[ อุกริ๊ดดดดดดด
:pig4: นะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bluebird ที่ 22-07-2012 19:21:46
ท่าทางจะไม่สบายใจกันสุดๆทั้งคู่ ดีใจแทนที่ในที่สุดก็เข้าใจกัน
ตอนน้องปอมยกมือไหว้แล้วพี่แกกอดปลอบนี่เอร๊ยยยยย น่ารักที่หนึ่ง!
แถมพี่แกยังจะไปส่งด้วยอีกตะหาก อยากอ่านต่อแล้วค่า
แอบลุ้นว่าเค้าจะสปาร์คกันแบบปิ๊งๆวิ๊งๆหัวใจหวั่นไหวเมื่อไหร่ ฮิฮิฮิ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 22-07-2012 19:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 22-07-2012 19:42:15
เริ่มหัวข้อโดย: Na_RimKLonG ที่ 22-07-2012 19:49:44
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 22-07-2012 19:50:55
เริ่มหัวข้อโดย: A.Miku ที่ 22-07-2012 19:54:31
เข้าใจกนซะทีเนาะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 22-07-2012 20:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 22-07-2012 20:10:00
เริ่มหัวข้อโดย: Cherry Red ที่ 22-07-2012 20:11:48
คุณกวิน-น้องปอมจะถือว่าเป็นประเภท "ซึน ปะทะ ซึน" ก็ได้มั้ง? เพราะ ปากแข็งทั้งคู่ แต่คาดว่าคุณกวินคงซึนกว่า :m23:
หลังจากที่คุณกวินทำตัวงอนเงียบ ปั้นปึง เย็นชาเข้าใส่ แต่เจอน้องปอมขอโทษทั้งน้ำตา รีบกอดปลอบแทบไม่ทัน
เจอช๊อตนี้เข้าไป อ๊าย...น่ารักอย่างแรง มันต้องอย่างนี้สิ :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 22-07-2012 20:18:23
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 22-07-2012 20:19:24
ขอบคุณคนแต่งจ้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 22-07-2012 20:23:56
ตอนต่อไป ขอหวานจนมดขึ้นเลยนะคนเขียน :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 22-07-2012 20:29:58
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 22-07-2012 20:32:57
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 22-07-2012 20:41:03
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 22-07-2012 21:03:11
หลงพี่วินแล้ววว -////- อบอุ่นดีจัง
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 22-07-2012 21:08:27
คราวนี้แหละ..ความรักจะบังเกิดดดดดดดดดดดดดดดดดด
55+
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 22-07-2012 21:18:52
เริ่มหัวข้อโดย: jaijaY ที่ 22-07-2012 21:28:29
อ่านตอนหน่วงๆแล้วปวดหัวใจมาก...
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ขยันมากๆๆๆ มาต่อให้ทุกวันเลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: LM1412 ที่ 22-07-2012 21:35:50
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 22-07-2012 21:36:34
วันนี้ยังเป็นวันเริ่มต้นดีๆของปอมกับกวินด้วยกระมัง
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 22-07-2012 21:44:29
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 22-07-2012 21:48:30
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 22-07-2012 21:50:53
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 22-07-2012 22:07:36
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 22-07-2012 22:19:02
เริ่มหัวข้อโดย: nokkie ที่ 22-07-2012 22:33:39
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 22-07-2012 22:36:21
พออะไรเข้าที่ทุกอย่างก็ดูเข้าทางนะจ๊ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 22-07-2012 22:46:19
ว่าแต่ไปส่งนี่มันจะถึงที่พักไหมอ่ะ แบบว่าไหนๆมันก็ดึกแล้วพักที่คอนโดนผมเถอะเบบเนี้ย
:m26: :m26: :m26: :o9: :o9: :o9: :o9:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 22-07-2012 22:46:32
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 22-07-2012 22:48:15
แบบว่าน้องปอมน่ารักได้อี๊กกกกกกอ่ะ !! นี่มันแอร๊ววมากกกกก =///= แล้วเจอคุณกวินเวอร์ชั่นงอนน้องปอม
เชิดเมินหยิ่งใส่ แล้วสุดท้ายก็ออกมาตามหาเค้า ท้ายที่สุดเค้าร้องไห้ก็มากอดปลอบพร้อมด้วยเวอร์ชั่นเสียงหวาน
โอ้ยยยยยยยยย อะไรมันจะฟินเยี่ยงๆหนอ!! แล้วดู ดู๊ ดู !! ดูสิดู เค้าจะไปส่งกันเองแล้วอ่ะะะะะ !! โอ่ยยยยย
ชอบเรื่องนี้มาก ชอบคู่นี้มากด้วยอ่ะ ตอนหน้าขอหวานๆกว่านี้อีกนะ 55 ไอพวกเมินกลบเกลื่อนไม่เอาแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 22-07-2012 23:01:37
น่ารักมากกกกกก มากจนไม่รู้จะเม้นว่าอะไรดีเล้ย โฮฮ
เอาอีกๆๆๆ เอาแบบนี้อีก!! 55555
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 22-07-2012 23:33:38
พี่วินอบอุ่นมาก..
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 23-07-2012 00:43:05
เพิ่มเข้ามาอ่านเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เองค่ะ เห็นชื่อเรื่องปุ๊ปก็เข้ามาอ่านเลย ...เราก็สาวกกล้องเหมือนกัน อิอิ
แต่เสียดายไม่ได้ใช้น้องหนอนเหมือนน้องปอม เราใช้นิคคอนค่ะ :z10: :กอด1:
แนวถ่ายภาพที่ถนัดก็เป็น portrait นี่แหละค่ะ ส่วนแนวขาวดำแบบน้องปอมของเรา เราไม่ถนัดเลยสักนิด :o8: แหะๆ
รู้สึกดีจังเลยที่มีคนบ้ากล้องเหมือนกันมาแต่งนิยายแบบนี้ให้อ่าน ยิ่งรู้สึกว่าของชอบทั้งสองอย่างมารวมกันได้อย่างลงตัว
ขอชื่นชมคนเขียนมากเลยค่ะ บรรยายภาพออกมาได้เห็นภาพมากเลย ส่วนศัพท์เทคนิกไม่มีปัญหาสำหรับเรา 5555555
เอ้อ... เห็นมีอยู่ตอนที่น้องปอมเค้าไปถ่ายผู้หญิงคนนึงแบบโคสอัพป่ะ? เราเองก็โดนพูดเหมือนกันเลยแหละ "ถ่ายใกล้ทำไมอ่ะ เห็นสิวหมด" สงสัยนี่เป็นประโยคยอดนิยม 55555555 การถ่ายภาพเพื่อนทุกครั้งแม้จะรู้ตัวว่าแสงมันโอเว่อร์ แต่ถ้าไม่โอเวอร์เพื่อนจะบอกว่า "ถ่ายอะไรเนี่ยดำชะมัด... สู้กล้องไอโฟนก็ไม่ได้สวยกว่าตั้งเยอะ" ...แทบเขวี้ยงกล้องทิ้ง ฮ่าๆๆๆ :z3: แต่พอปรับให้สว่างๆ ปรับ WB ให้สีมันนวลๆ นะ โอ๊ยยยยยย~ เหมือนคนเนื้อหอมเลยค่ะ มีคนตามก้นต้อยๆๆ 555555 :laugh:
โฟ่แตกมากเยอะละ ...ดีนะเพื่อนเราที่บ้ากล้องอีกคนมันไม่ได้ชอบอ่านนิยาย ไม่งั้นคงมีน้องปอมสองละ เพราะชอบถ่ายแนวเดียวกันเด๊ะ แต่ละภาพสวย แต่เราแปลไม่ค่อยออก แบบแอ๊บแทกเกิ๊นนนน 55555 ... แล้วก็อีเพื่อนคนนี้นี่แหละทำให้เราได้จับเลนส์วายครั้งแรก ...แบบ อร๊ายยยยยย~ ความรู้สึกเดียวกับน้องปอมเด๊ะเลย :-[ อยากได้เลนส์วายเหมือนกัน แต่ตังค์ไม่มี เลนส์น้องนิคหนูก็แพงเกิ๊นนนน :m15:
ปล. รีบๆ มาต่อนะคะ แต่นี้ก็จะลงแดงตายละ หนูอยากอ่านต่อ o18
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 23-07-2012 00:49:57
แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆด้วย
o13
ภาษาอ่านง่าย เนื้อเรื่องเหมือนจะเรื่อยๆนะคะ
แต่มันก็มีจุดที่บีบหัวจิตหัวใจคนอ่านได้เป็นระยะๆเหมือนกัน
มีสอดแทรกเรื่องกล้องเป็นระยะๆอ่านแล้วได้ความรู้ดี
ถึงจะเป็นคนที่ไม่ได้ศึกษาเรื่องกล้องมาก็อ่านรู้เรื่องค่ะ
:m23:
นี่คนอ่านก็ไปชักชวนน้องสาวที่เรียนฟิล์มมาอ่านด้วย
น่าจะเข้าใจได้มากกว่าเรานะเนี่ย 5555+
:laugh:
น้องปอมเริ่มจะทำตัวอ้อนกับเค้าเป็นแล้วแฮะ
ถือว่ามีพัฒนาการไปในทางที่ดีนะเนี่ยคุณกวิน
ตอนที่ 9 กับตอนที่ 10 นี่อ่านแล้วปวดใจหนึบๆไปกับเค้าด้วย
o7
ดีใจนะที่กลับมาเข้าใจกันได้ซะ
ต่อไปขอฝากฝังตัวเป็นขาประจำกับเค้าด้วยคนนะคะ
ขอบคุณค่า~
o15
เริ่มหัวข้อโดย: papark ที่ 23-07-2012 01:38:33
เรื่องสนุกมากเลย ได้ความรู้ด้วย แม้จะเป็นภาษาที่ผมไม่เก็ตก็เถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 23-07-2012 02:05:40
เริ่มเข้าใจกันแล้วเนอะ รออ่านตอนต่อไปครับ
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 23-07-2012 07:46:26
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 23-07-2012 07:47:46
การดำเนินเรื่องมีเหตุผลทุกอย่าง
ไม่ได้อ่านนิยายแล้วยิ้มไปด้วยนานมากๆแล้ว
อิ่มอกอิ่มใจ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 23-07-2012 08:54:52
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 23-07-2012 09:31:23
:กอด1: << ง่า เขินอ่า
พี่วินรุกเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 23-07-2012 10:44:27
:L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 23-07-2012 11:36:32
เหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้นแล้วละนะ
แม้ว่าจะในสภาพที่คนมาเห็นไม่น่าจะเข้าใจก็เถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 23-07-2012 12:55:06
อยากลูบหัวเจ้าตัวเล็กเหมือนกันนะเนี่ย แต่พี่วินคงไม่ยอม อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 23-07-2012 16:25:01
#11
เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะหลังจากกลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสี่เดินจากบริเวณนั้นไป
ร่างสองร่างที่เหลืออยู่เหลือบมองกันไปมา คนหนึ่งก็ยกแขนเสื้อของตนขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า ส่วนอีกคนก็ได้แต่เกาหัวเกาหูไปตามเรื่องตามราว จนในที่สุดเมื่อบรรยากาศมันชักจะถูกความเงียบครอบงำนานเกินไป คนโตกว่าจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ้อ เราไปกันเลยดีไหม”
จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ก่อนกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติหลายเท่านัก “เดี๋ยวผมหารถกลับเองก็ได้ครับ เกรงใจคุณเปล่าๆ”
คนฟังถอนหายใจออกมาเบาๆ...นี่ขนาดร้องไห้ มันยังดื้อได้ขนาดนี้นะเนี่ย
ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธคำขอนั่นอย่างหนักแน่น “ไม่ได้หรอก ฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย แล้วอีกอย่าง มีของที่อยากจะพานายไปเอาด้วย”
เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัยอย่างตั้งคำถาม หากแต่กวินก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ออกเดินนำร่างบางให้ตามมาที่รถเท่านั้น
เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากโรงแรมหรูได้สักพัก คนที่นั่งเป็นผู้โดยสารก็เอ่ยถามขึ้นเบาๆ “คุณจะพาผมไปไหนเหรอครับ”
กวินเหลือบตามองคนข้างกายเพียงนิด รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปาก “ไปคอนโดฉันก่อน”
เพียงเท่านั้น ดวงตาคู่เรียวสวยก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความงุนงง “คอนโดคุณ? เอ่อ...ไปทำไมเหรอครับ”
น้ำเสียงตกใจจากเด็กหนุ่มเรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากสารถีร่างใหญ่ได้อย่างไม่ยากเย็น “ก็บอกแล้ว ว่าพาไปเอาของ ตอนนี้นายนอนไปก่อนก็ได้ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันปลุกเอง” ชายหนุ่มรีบกล่าวตัดปัญหาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กทำท่าจะปฏิเสธ
หลังจากการที่ได้อยู่คลุกคลีกันมาสักพักหนึ่งก่อนหน้านี้ จักรวาลรู้ดีว่าเถียงคนอย่างกวินไปก็ไม่ได้ผล เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเงียบปากลงนั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อยเปื่อย ในขณะที่สมองก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นภายในหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ช่วงที่เขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยความรู้สึกหน่วงๆในใจ
และดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่เขาที่คิดเรื่องเดียวกันอยู่ ณ วินาทีนี้...
“ไม่เจอกันนาน นายเอ่อ...สบายดีหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ได้หลับตานอนอย่างที่เขาบอกเมื่อครู่ กวินจึงตัดสินใจถามเรื่องที่อยากรู้ออกไป
จักรวาลนิ่งไปพักหนึ่งกับคำถามที่ได้รับ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว “ก็...ไม่เท่าไหร่ครับ คุณล่ะ?”
กวินส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เท่าไหร่เหมือนกัน...”
ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างคนทั้งสองอีกครั้ง ต่างคนต่างก็คาดเดาไปต่างๆนาๆ ว่าเหตุผลอะไรกันที่ทำให้อีกฝ่ายอยู่อย่างไม่สบายนักตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้
จนเมื่อรถเคลื่อนตัวมาติดอยู่ที่สี่แยกไฟแดงไม่ห่างจากคอนโดของกวิน จักรวาลก็ตั้งคำถามใหม่กับคนข้างๆขึ้นมาด้วยน้ำเสียงลังเลใจ
“คุณ...โกรธผมไหมครับ” เสียงที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ เรียกให้คนถูกถามหันมามองหน้าเด็กหนุ่มชัดๆ ดวงตาเรียวสวยที่จับจ้องอยู่ที่ตักตัวเองนั้นยังคงฉายแววกังวลอยู่เล็กน้อย
“ไม่โกรธหรอก” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกลับมาเบาๆ “แต่เสียใจมากกว่า...” ชายหนุ่มเลือกที่จะตอบออกไปตามความรู้สึกจริงๆ
ใบหน้าเรียวเล็กได้รูปหันมามองคนพูด แววตาฉายชัดถึงความรู้สึกผิด “ผมขอโทษนะครับ แต่ผมไม่ได้หมายความอย่างที่พูดจริงๆนะ”
คนฟังยิ้มน้อยๆ ก่อนหันมาพูดด้วยสีหน้าล้อเลียน แต่ถ้าหากจักรวาลได้สังเกตลงไปในดวงตาคมดุคู่นั้นดีๆ ก็จะเห็นความเสียใจที่ยังคงหลงเหลืออยู่บ้าง “ที่บอกว่าฉันชอบทำหน้าเหมือนยักษ์น่ะเหรอ”
“คุณน่ะ!” เด็กหนุ่มอ้าปากมองค้อนคนข้างๆที่เอาเรื่องนี้มาพูดเป็นเรื่องตลกไปได้ ทั้งที่เขาเครียดกับมันจะตาย
“เอ้า! หรือนายไม่ได้พูดล่ะ จะให้ทวนให้ฟังไหม ฉันยังจำได้แม่นทุกคำเลยนะ”
เป็นความจริงที่เขาจำมันได้เป็นอย่างดีประโยคต่อประโยค บางทีก็น่าแปลกเหมือนกัน ที่คนเรามักจะชอบจำในสิ่งที่มันทำร้ายจิตใจให้ย้อนกลับมาซ้ำแผลเก่าเรื่อยๆ
ฝ่ามือใหญ่ข้างที่ว่างเอื้อมมาลูบหัวคนเด็กกว่าเบาๆ ในขณะที่เท้าก็เหยียบคันเร่งพารถเคลื่อนออกไปเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“เอาน่า เลิกคิดมากเถอะ ฉันไม่ได้ติดใจอะไรแล้วล่ะ”
ได้ยินดังนั้นจักรวาลได้แต่ก้มหน้าพึมพำขอโทษชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะกลับมานั่งเงียบๆเช่นเดิม
รถสีดำคันหรูเลี้ยวเข้ามาในบริเวณลานจอดรถของคอนโดใหญ่ใจกลางเมือง เมื่อเท้าทั้งสองคู่ก้าวลงมาแตะพื้น ร่างสูงก็เดินนำแขกผู้มาเยือนเข้าไปด้านใน
ประตูห้องที่เด็กหนุ่มเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่งถูกผลักออก ก่อนคนเป็นเจ้าของห้องจะส่งสัญญาณให้อีกคนเดินเข้าไปก่อน
กวินกล่าวบอกให้ร่างเล็กนั่งรอที่โซฟารับแขก
เพียงไม่นานชายหนุ่มก็เดินกลับมาพร้อมของที่คุ้นตาเด็กหนุ่มเป็นอย่างดีสามสิ่งซึ่งถูกนำมาวางบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้า “หนังสือกับเลนส์ตัวนี้ ฉันให้แล้ว ไม่คิดจะเอาคืนหรอกนะ” กวินชี้ไปที่หนังสือปกดำและเลนส์ไวด์ตัวที่เคยบอกว่ายกให้เด็กหนุ่มพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวเล็กข้างๆ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางนิ้วไปชี้ยังกล้องฟิล์มอีกตัวที่วางอยู่ข้างกัน “ส่วนไลก้าตัวนี้ อย่างที่บอกไปว่าพ่อให้มา ถึงจะไม่ได้ยกให้แต่ยังไงก็อยากให้นายลองเอาไปใช้ให้มากกว่านี้”
จักรวาลเงยหน้ามองคนพูดด้วยความรู้สึกวาบโหวงในจิตใจ ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกไปถึงคำพูดว่าร้ายต่างๆนาๆที่ตนได้พูดไปวันนั้น...
แต่สำหรับอีกคนที่นั่งมองปฏิกริยาของคนตัวเล็กอยู่ เมื่อเห็นสีหน้าเจื่อนลงถนัดตานั้นก็อดตีความไปเป็นอีกอย่างไม่ได้
“หรือว่า...นายไม่ได้อยากเป็นช่างภาพแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มกล่าวหยั่งเชิงด้วยความรู้สึกลุ้นอยู่ในใจ
คนถูกถามรีบสั่นหัว “ไม่ใช่นะครับ อยากเป็นสิ”
“งั้นทำไมถึงเอาของพวกนี้มาคืนฉันล่ะ”
“ก็...” ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงมองพื้นห้อง “ผมเห็นว่างานโฟโต้เซ็ทมันจบแล้ว ก็เลยคิิดว่าคงจบหน้าที่ที่คุณต้องดูแลผมแล้วเหมือนกัน อีกอย่าง...เพราะเรื่องนั้นด้วย...”
ได้ฟังดังนั้นชายหนุ่มก็หัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ “จบหน้าที่งั้นเหรอ...”
ดวงตาคู่คมมองสบกับเด็กหนุ่ม “นายพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว เพราะฉันมีอีกเรื่องที่อยากจะถาม”
“ครับ?”
“พี่วิทย์บอกว่าตอนนี้มหา'ลัยปิดเทอมแล้ว...”
จักรวาลพยักหน้าตามช้าๆ
“นายเอ่อ...วางแผนจะทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ก็ตั้งใจว่าจะหาทำเพิ่มน่ะครับ”
“อืม...ถ้าอย่างนั้น นายสนใจมาทำงานกับฉันไหม”
เพียงเท่านั้น คนฟังก็เบิกตากว้างขึ้น “ทำงานกับคุณ...?”
“ใช่ ทำงานกับฉัน...ที่บริษัท...เอ่อ...แบบที่มาทุกวันน่ะ” กวินค่อยๆเรียบเรียงคำพูดออกมาเป็นประโยคที่ฟังดูกระท่อนกระแท่นชอบกล “ยังไม่ได้เริ่มหางานที่ไหนไม่ใช่เหรอ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าช้าๆ ในสมองประมวลผลทบทวนคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดอีกครั้ง “ค..คุณพูดจริงเหรอครับ”
“ก็จริงน่ะสิ ว่าไงล่ะ สนใจไหม”
รอยยิ้มกว้างเผยขึ้นบนใบหน้าขาวผ่องนั่น “สนใจครับ!”
“ดี” ฝ่ายคนชวนเองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน “สะดวกเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ”
“เมื่อไหร่ก็ได้เลยครับ!”
ท่าทางกระตือรือร้นแบบนั้นเรียกเอาเสียงหัวเราะจากคนเป็นผู้ใหญ่กว่าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก “งั้นวันจันทร์หน้านี้เลยแล้วกัน เริ่มงานเก้าโมง เลิกงานหกโมงนะ”
“ครับผม”
“เอาล่ะ งั้นนายไปอาบน้ำเถอะ”
“ห๊ะ?!?!?” อารมณ์ดีอกดีใจเมื่อครู่ถูกเบรกดังเอี๊ยดเมื่อประโยคปริศนาดังมาจากปากชายหนุ่มตรงหน้า
กวินเองก็ดูเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว มือใหญ่ยกขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองป้อยๆ “อ้อ...ฉันยังไม่ได้บอกนายเหรอว่าก่อนลงจากรถตะกี้หน้าปัดมันโชว์ว่าน้ำมันเหลืออยู่แค่ก้นถังน่ะ ดึกขนาดนี้ปั๊มแถวนี้ก็ปิดหมดแล้วด้วย”
คนฟังอ้าปากค้างทำหน้างง “แล้วตะกี้ตอนออกจากโรมแรมก็ผ่านปั๊ม ทำไมไม่เติมล่ะครับ”
“เออน่า...ก็ลืมไง”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงุนงง ก่อนกล่าวขึ้นพลางทำท่าจะลุกขึ้นจากโซฟา “งั้นไม่เป็นไรครับ ตอนนี้น่าจะยังมีรถเมล์วิ่งอยู่ เดี๋ยวผมกลับเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนคุณไปมากกว่านี้แล้ว”
ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างเอื้อมรั้งไหล่บางไว้ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขามอย่างที่เคยได้ยินบ่อยๆอีกครั้ง “ไม่ต้องเลย ดึกจะตายแล้ว คืนนี้นอนนี่แหละ”
สุดท้ายหลังจากดื้อดึงกันไปมาพอหอมปากหอม คนเป็นผู้ใหญ่กว่าก็เป็นฝ่ายชนะโดยไม่ต้องสงสัย เด็กหนุ่มจึงจำต้องหอบเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มหามาให้เข้าห้องน้ำไปอย่างช่วยไม่ได้
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“มานี่สิ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มที่เดินตัวหอมฟุ้งออกจากห้องน้ำให้มาหาตรงหน้าตู้เก็บกล้องสุดรักสุดหวงของเขา
แม้จะเคยยลโฉมมันมาครั้งนึงแล้ว แต่ความอลังการณ์ของตู้ตรงหน้าก็ยังคงทำให้จักรวาลตาเป็นประกายได้อีกเป็นครั้งที่สอง “มีอะไรเหรอครับ”
กวินยิ้มมุมปากนิดๆก่อนกล่าวต่อ “ช่วยฉันทำความสะอาดของอุปกรณ์พวกนี้ทีสิ”
“ครับ?” เด็กหนุ่มนึกประหลาดใจพลางเหลือบมองนาฬิกาข้างผนัง ไม่รู้ว่าช่างภาพขื่อดังข้างๆคิดอะไรอยู่ ถึงอยากจะมาปัดกวาดเช็ดถูเอาตอนเที่ยงคืนกว่าแบบนี้
“ก็วันนี้ฉันทำนายร้องไห้...เลยอยากจะไถ่โทษน่ะ”
คำอธิบายที่ไม่ได้ช่วยทำให้อะไรกระจ่างขึ้นจากชายหนุ่มทำเอาจักรวาลขมวดคิ้วอย่างงุนงง “ด้วยการเช็ดเลนส์เหรอครับ?”
“มาลองเหอะน่า ฉันทำอย่างนี้ประจำเวลาอารมณ์ไม่ดี หายทุกครั้งนะจะบอกให้”
กวินส่งผ้าเช็ดเลนส์ผืนเล็กและลูกยางให้เด็กหนุ่มถือ ก่อนจะค่อยๆลำเลียงอุปกรณ์แต่ละตัวลงมาที่พื้น
จักรวาลยอมนั่งลงโดยไม่ถามอะไรต่อ สองมือเริ่มเช็ดๆเป่าๆเลนส์ตรงหน้า พอเสร็จก็ยกขึ้นส่องกับไฟบนเพดานเช็คความสะอาด
“ลองเอาติดกล้องแล้วถ่ายดูด้วยสิ เผื่อมีพวกรอยขนแมวอยู่แล้วมองไม่เห็น” กวินกล่าวแนะนำกับเด็กหนุ่มพลางนั่งลงคว้าบอดี้กล้องอีกตัวมาเช็ดบ้าง
เด็กหนุ่มทำตามที่คนข้างๆว่ากับเลนส์ตัวแล้วตัวเล่าที่ทำความสะอาดเสร็จไป ก่อนจะค่อยๆรู้สึกตื่นตาตื่นใจขึ้นเรื่อยๆกับระยะที่ต่างๆกันของเลนส์บางตัวที่ตนไม่คุ้นเคยนัก
ชายหนุ่มเหลือบตามองคนตัวเล็กพลางลอบยิ้มออกมาบางๆ ในฐานะคนรักกล้องเขารู้ดีอยู่แล้วถึงความสนุกที่ได้จับๆส่องๆไอ้ของพวกนี้เวลาเจอเรื่องแย่ระหว่างวันมา และมั่นใจมากว่าโดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีประสบการณ์กับอุปกรณ์เยอะแยะอย่างจักรวาลจะต้องชอบกิจกรรมนี้มากแน่ๆ
ระหว่างการนั่งขัดๆถูๆ เด็กหนุ่มก็หันมาถามข้อมูลเกี่ยวกับอุปกรณ์แต่ละตัวเป็นระยะ เรียกว่าได้ความรู้กันไปอีกหนึ่งกระบุงเต็มๆ
คนทั้งคู่นั่งกันอยู่อย่างนั้นจนเพลิน และกว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีเข็มนาฬิกาก็เดินมาถึงเวลาตีสี่กว่าๆเสียแล้ว...
กวินและจักรวาลช่วยกันเก็บของเข้าที่
ชายหนุ่มเจ้าของห้องเดินไปปิดไฟบริเวณห้องรับแขกที่นั่งกันอยู่เมื่อครู่ก่อนจะเดินนำอีกคนเข้าห้องนอนไป หากแต่ยังไม่ทันก้าวพ้นขอบประตูเขาก็ต้องหันมามองแขกผู้อาศัยที่เดินตรงไปยังโซฟาด้วยความสงสัย
“ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ”
“ก็เข้านอนไงครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงซื่อ
“เห้ย จะนอนก็ต้องเข้าห้องนอนสิ มานี่” มือใหญ่กวักเรียกเด็กหนุ่มท่ามกลางความมืด
แต่คนถูกเรียกก็ได้แต่ส่ายหน้า “ผมรบกวนคุณมากไปแล้วครับ ยังไงผมก็ยังรู้สึกไม่ดีเรื่องนั้นอยู่ดีอ่ะ ให้ผมนอนตรงนี้แหละ”
ช่างภาพหนุ่มถอนหายใจยาวๆ ก่อนเดินออกมาลากตัวเจ้าเด็กเรื่องเยอะให้เดินเข้ามาในห้องนอนด้วยกันจนได้ “บอกแล้วไงว่าให้เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว นอนด้วยกันนี่แหละ ประหยัดแอร์ดี”
แขนแกร่งดันร่างเล็กๆนั่นให้นอนลงไปบนเตียงก่อนที่ตนจะล้มตัวลงตาม
หมอนสำรองที่ถูกเตรียมไว้ถูกดึงมาชิดใบที่ชายหนุ่มใช้เป็นประจำ “เบียดหน่อยนะ บ้านฉันมีผ้าห่มผืนเดียว” เสียงทุ้มต่ำกล่าวเพียงเท่านั้นก่อนที่คนพูดจะตวัดผ้านวมให้คลุมทั้งร่างของตนเองและคนข้างๆ
แล้วจักรวาลจะเถียงอะไรได้ นอกจากต้องหลับตาลงไปทั้งอย่างนั้น...
พร้อมความรู้สึกแปลกๆในใจที่หาไม่เจอว่าเกิดขึ้นจากไหน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
-ปิ๊ง ป่อง-
เสียงออดที่หน้าห้องดังขึ้นปลุกชายหนุ่มขึ้นจากนิทรา ร่างกายแข็งแกร่งกำยำขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงไออุ่นจากบริเวณข้างลำตัว และเมื่อหันหน้าไปมองก็พบกับใบหน้าขาวใสที่หลับตาพริ้มอยู่ใกล้กันห่างออกไปแค่ไม่กี่คืบ
กวินสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งทีก่อนตัดใจลุกออกจากเตียง
ร่างสูงกดอินเตอร์คอมที่ข้างประตูห้องพักเพื่อดูใบหน้าแขกผู้มาเยือน นึกแปลกใจว่าใครช่างกล้าดีมากดออดปลุกกันตั้งแต่เช้าในวันเสาร์แบบนี้ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครชายหนุ่มก็ต้องเปิดประตูออกต้อนรับด้วยความง่วงงุ่น
“หวัดดีพี่วิทย์ สวัสดีครับพี่หมิว” กวินกล่าวกับสองหนุ่มสาวคู่แต่งงานหมาดๆที่หน้าประตูก่อนเดินนำเข้ามาในห้อง
“ไงไอ้วิน เพิ่งตื่นเหรอ” ความจริงถึงไม่ถามใครก็ดูออก ไอ้สภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่หัวเหอกระเซอะกระเซิงแบบนั้นคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
คนถูกถามเสยผมขึ้นลวกๆ “ใช่ ฟันยังไม่ได้แปรงเลยเนี่ย ถือไหม”
กรวิทย์และภรรยาหัวเราะขึ้นพลางส่ายหน้า คนทั้งคู่รู้จักชายหนุ่มดีอยู่แล้วจึงไม่จำเป็นต้องได้รับการต้อนรับที่มีพิธีรีตองอะไร
“เออ เรื่องของแกเถอะ วันนี้พี่แค่แวะมาขอบคุณเรื่องงานเมื่อคืนน่ะ อ่ะนี่ หมิวเค้าอบขนมมาให้” พายหน้าตาน่าทานในมือหญิงสาวถูกยื่นมาบนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ย
“ดีเลย กำลังคิดอยู่ว่าเช้านี้จะกินอะไรดี” ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆพลางหยิบพายตรงหน้าขึ้นมาหมุนดูรอบๆ
“เช้าบ้าอะไร นี่จะบ่ายสองแล้ว” กรวิทย์ยกมือขึ้นดันหัวน้องชายเบาๆ “เมื่อคืนพี่ใช้งานแกหนักมากเหรอวะ ถึงตื่นซะสายโด่งแบบนี้ ขนาดพี่เป็นคนเข้าห้องหอยังตื่นแค่เก้าโมงเช้าเองนะ”
“วิทย์คะ” หญิงสาวกล่าวค้อนผู้เป็นสามีขึ้นด้วยความเขินอาย พร้อมด้วยแรงตีลงมาที่ต้นแขน
“ทำอย่างกับเป็นคนเข้าห้องหอเองงั้นแหละ” หากแต่กรวิทย์ก็ยังไม่วายแอบพึมพำเบาๆกับกวินอย่างล้อเลียน โดยที่ไม่รู้เลยว่าในวินาทีต่อมา ภาพที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาต้องตกใจสุดฤทธิ์
-แกรก-
“เช้าแล้วเหรอครับคุณกวิน...” เสียงแหบแห้งของคนเพิ่งตื่นอีกคนดังมาจากที่หน้าประตูห้องนอน
เด็กหนุ่มร่างเล็กที่แสนคุ้นตาในชุดนอนตัวโคร่งของน้องชายเขาเดินขยี้ตางัวเงียออกมาโดยไม่ได้สังเกตเห็นผู้มาใหม่ทั้งสองเลยแม้แต่นิดเดียว
กรวิทย์อ้าปากค้างหันหน้ามองน้องชายทีลูกศิษย์ที
“ไอ้วิน...นี่มันอะไรวะ?”
TBC.
ขอแอบคุยตอนท้ายนิดนึงค่ะ เห็นจากคอมเม้นท์คราวที่แล้วของบางท่านบ่นว่าเลนส์ไวด์ของนิกรราคาสูงลิบ เลยอยากจะมาแนะนำตัวที่ใช้อยู่ คือถ้าไม่ติดว่าต้องใช้ของค่าย ของนอกค่ายก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยนะคะ ตอนนี้เราใช้ sigma 10-20 อยู่สำหรับระยะกว้าง ราคาสวย คุณภาพดี เอาไปลองดูค่ะ รับรองว่าคุ้ม http://www.digital2home.com/view-product.php?product_id=33204
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 23-07-2012 16:31:39
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 23-07-2012 16:42:45
พี่กวินน่ารักจังอยากจะให้น้องปอมอยู่ด้วยตลอดๆใช่ม๊าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 23-07-2012 16:43:58
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 23-07-2012 16:46:28
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 23-07-2012 16:51:35
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 23-07-2012 17:10:34
บรรยายท่าทางตอนนู๋ปอมเดินออกมาด้วยชุดนอนตัวโคร่งของกวินได้น่ารักมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 23-07-2012 17:22:39
แตกแน่ๆ
เพื่อนๆว่าไง
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 23-07-2012 17:25:09
ทำเป็นลืมเติมน้ำมัน
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 23-07-2012 17:28:14
ชอบตอนกวินปลอบน้องปอม
+1 +เป็ดให้นะจ้ะ
มาต่อไว ๆ นะ ชอบอ่านน่ารักดี
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 23-07-2012 17:37:39
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 23-07-2012 17:40:05
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 23-07-2012 17:40:37
น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยยยยย !! :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: CanonDNattari ที่ 23-07-2012 17:41:57
ถ่ายภาพเหมือนกันค่ัะ ส่องเลนส์ไวด์ของเจ้านายแบบว่า โอ้วววววว อยากได้ อยากได้ แต่ดูราคาแล้วก็ทำใจ
ของเรามี 18-55 กับ 70 -250 สลับกันถ่าย
****
ส่วนนิยายน่ารักดีค่ะ กำลังไล่อ่านให้ทันตอนล่าสุด น้องปอมน่ารักมาก คิดถึงตัวเองตอนเล่นกล้องใหม่ ๆ ^ ^
+1 ให้ผู้แต่งค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 23-07-2012 17:52:23
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 23-07-2012 17:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: jaijaY ที่ 23-07-2012 17:56:41
เค้าเข้าห้องหอด้วยกันแล้วสิ :-[ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 23-07-2012 17:58:20
อั้ยย้ะ เข้าใจผิดกันละสิทีนี้
ฮ่าๆ แล้วไหนจะพวกเพื่อนๆของหนูปอมอีก
โอ๊ยย ดูท่าจะไปกันใหญ่
เอ๋ แต่ก็ดีนา จะได้รักกันซักที
ฮ๋าๆ ชอบจ้า รออ่านตอนต่อไปน้า
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 23-07-2012 18:25:50
น้ำมันหมด ปั๊มปิด แหม เนียนเชียวพ่อคุณ :m20:
ปล.อยากบอกว่าเวลาอ่านไม่อยากเลื่อนลงเลย กลัวเลื่อนมาแล้วเจอทอล์คของคนเขียน คือมันสนุกจนอยากอ่านไปเรื่อยๆอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 23-07-2012 18:28:39
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 23-07-2012 18:29:13
เอ่อ แล้วจะเป็นไงล่ะทีนี้
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 23-07-2012 18:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 23-07-2012 18:56:03
เริ่มหัวข้อโดย: mueypoo ที่ 23-07-2012 18:58:03
น้องแค่เข้าห้องนอนเอง
แต่จะรอวันที่น้องได้เข้าห้องหอบ้าง ฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 23-07-2012 19:00:19
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 23-07-2012 19:06:04
รู้สึกพี่วินนี่จะเริ่มรุกขึ้นทีละนิดๆ แล้วนะคะ ...แหม่ แต่ละอย่างนี่เนียนจริงๆ เล๊ยยยยยย~
รอตอนต่อไปโลดดดดด~~~
ปล. ว้าววว~ ขอบคุณที่แนะนำเลนส์นะคะ ราคาดูกำลังน่ารักเลย อิอิ ...จะเก็บไว้พิจารณานะคะ ^O^
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 23-07-2012 19:11:07
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 23-07-2012 19:13:30
เรื่องนี้สนุกดีอ่ะ น้องปอมน่ารัก ใสซื่อน่าตี /ยังไง :laugh:
ได้ความรู้เรื่องกล้องด้วย อ่านแล้วก็อิน
มาต่อไวๆนะค้า o13
เริ่มหัวข้อโดย: สตางค์ ที่ 23-07-2012 19:19:45
ถูกเข้าใจผิด(แบบที่แม่ยกชอบ) แล้วล่ะสิพี่วิน น้องปอมก็ออกมาชวนเข้าใจผิดเกิ๊นน
เสื้อตัวหลวมๆ อร๊ายยย เซะซี่บูมชากาลากามากมาย
แน่ะ คำว่ากินเด็กแปะเต็มเหม่งเเล้วนะนั่นพี่วิน ฮาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 23-07-2012 19:24:25
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 23-07-2012 19:26:24
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 23-07-2012 19:39:27
บังเอิญมีคนเข้าใจผิดซะด้วย :laugh:
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 23-07-2012 19:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 23-07-2012 19:48:48
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 23-07-2012 20:11:15
me//โดนปอมเตะออกจากกระทู้ 555
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 23-07-2012 20:19:39
เริ่มหัวข้อโดย: White ที่ 23-07-2012 20:28:14
ต่อเร็วๆนะคะ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ
เคยคิดอยากจะซื้อกล้องเหมือนกัน แต่ก็ยังได้แต่คิดอยู่
บางทีเราก็อยากจะมีภาพเป็นของตัวเอง
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 23-07-2012 20:42:20
:impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 23-07-2012 20:44:10
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 23-07-2012 20:50:47
อ่านแล้วเหมือนได้รับความรู้ไปด้วยยังไงไม่รู้ถึงจะยังไม่มีกล้องเป็นของตัวเอง(ใช้มือถือถ่ายรูปไปก่อน ฮ่าๆ)
ชอบคาแร๊กเตอร์น้องปอมมากเลยค่ะ >_< น่ารักเนอะ เป็นคนที่มีความฝันแล้วก็มีความพยายามสูงมาก
แถมยังมีพรสวรรค์แบบนี้ คุณช่างภาพสุดหล่อเขาจะปล่อยหลุดมือได้อย่างไรเล่า ฮ่า ๆๆๆ
แล้วก็ชอบคุณกวินด้วยค่ะ เป็นผู้ใหญ่ที่ปากหนักใช้ได้เลยนะเนี่ย ถูกใจ ฮาๆๆๆ
ชอบๆๆๆชอบเรื่องราวของคนทั้งสองมากเลยค่ะ ทำให้น่าติดตามต่อว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ระหว่างคนสองคนนี้ อิอิ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ จะรออ่านตอนต่อไปจ๊ะ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 23-07-2012 21:01:13
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 23-07-2012 21:02:28
ยิ้มอย่างเดียวเลยตอนนี้
กวินงานเข้าแล้ว อิอิ :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 23-07-2012 21:03:51
พี่กวินน่ารักขึ้นทุกที คนอ่านจะอดใจไม่ไหว =//= วิธีจีบเด็กของพี่เค้าไม่ธรรมดาจริงๆจ้า มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะพอตัว
เอาของชอบมาล่อและแอบมัดมือชกเบาเบานะ ส่วนน้องปอมของเราก็แบ๊วๆ เจอของล่อเข้าหน่อยก็วิ่งเข้าเป้า
น่ารักอ๊าาาาา เมื่อไหร่จะใจตรงกันไวๆ คนอื่นเค้าคิดไปนุ้นละ เมื่อวานก้ยืนกอดกัน วันนี้ก้ออกมาจากห้องนอนเดียวกัน
เริ่มหัวข้อโดย: minibusez ที่ 23-07-2012 21:04:49
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 23-07-2012 21:15:20
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 23-07-2012 21:17:17
พาน้องมานอนบ้าน หลอกล่อด้วยของชอบ พาขึ้นนอนเตียงไม่กว้างมากด้วยกันอีก ฮี่ๆๆ เป็นผู้ใหญ่มันดีแบบนี้เอง
พูดอะไรเด็กก็เชื่อ...ได้ปรับความเข้าใจกันแบบสุด ๆ แล้ว ดีใจจังเลยน้า ต่อไปได้ทำงานด้วยกันอีก
จะได้ใกล้ชิดกัน...ลุ้นสุดตัวค่ะ...เอิ่ม น้องปอม ออกมาตอนนี้ได้ใจมากค่ะ เป็นเรื่องพอดี ดูสิพี่กวินจะแก้ตัวว่ายังไง 555
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 23-07-2012 21:23:08
แล้วแบบ ทั้งไลก้า หนังสือ เลนส์ไวด์ โอ๊ยยย อิจฉาเบาๆ
ป.ล.ส่วนตัวแล้วชอบไวด์ของtokina มากกว่า ><
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 23-07-2012 21:24:28
และอุปกรณ์กล้องแสนอลังการ และของจุ๊บน้องทีพาร์ทนี้ได้ใจสุดติ้งคะลูก o13
เริ่มหัวข้อโดย: A.Miku ที่ 23-07-2012 21:29:11
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 23-07-2012 21:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 23-07-2012 21:38:41
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 23-07-2012 21:51:00
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 23-07-2012 22:03:30
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 23-07-2012 22:06:59
สนุกๆมาก ได้ความรู้เรื่องกล้องด้วย ชอบมาก
เกิดเหตุการณ์ชวนเข้าใจผิดจากคนรอบข้างบ่อยจริงๆ
ครั้งแรกก็พวกเพื่อนๆปอม ที่เห็นเขายืนกอดกันอยู่
ครั้งที่สองก็อาจารย์วิทย์และภรรยา เห็นปอมออกมาจากห้องนอนน้องชายตอนบ่ายสอง
อืมมม.....มันก็น่าคิดไปในทางนั้นจริงๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับผม
สนุกมากครับเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 23-07-2012 22:21:47
สู้ๆนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 23-07-2012 22:22:15
เราอ่านแล้วติดมาก กรี๊ดกร๊าดในใจ
ท่านกวินแอบร้ายค่ะ น้องปอมก็ใสซื่อเชียว
และแล้วพี่ชายพี่สะใภ้ก็เข้าใจถูก เอ้ยย ผิด
แหมๆ ใครเห็นก็ต้อง งง ละคร้าบบ ท่านกวิน
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 23-07-2012 23:02:53
กร๊ากกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 23-07-2012 23:10:52
เอาแล้ว น้องปอมขา จะได้เกี่ยวดองเป็นเครือญาติกับอาจารย์สุดรักก็คราวนี้แหละ อิอิอิอิอิ
แถมยังได้เข้าหอลงโรงอีก อร๊ากกกกกกกกกกกกกกก เขินแทน
พี่วินคิดอะไรอะ คนอ่านรู้นะ พาเขามานอนด้วย ชวนเขาไปทำงานเนี่ย หึหึ
คุณคนแต่งที่รักคะ ตอนนี้แอบอยากให้ทำสารบัญอะค่ะ เนื่องจากคำนวณแล้วว่าฟิคจะมีคนอ่านเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วเวลามาอ่านย้อนหลังต้องหายากแน่ๆ ยังไงถ้าทำให้จะดีมากเลยนะคะ เริ่มตั้งแต่ตอน 12 ก็ได้ค่า อิอิ
รออ่านต่อค่า สนุกมากกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 23-07-2012 23:47:52
เข้าหอพร้อมกันเลยสองพี่น้อง
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 24-07-2012 00:36:05
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 24-07-2012 00:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 24-07-2012 01:29:43
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 24-07-2012 01:56:30
ขอบคุณมากน้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 24-07-2012 02:03:52
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 24-07-2012 03:14:33
อ่านแล้วประทับใจมาก สนุกมากๆเลยค่ะ ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
ตอนนี้พระเอกนายเอกเค้ายังไม่ได้ทำอะไรกันเลย แต่สิ่งที่คนรอบข้างเห็นนี่มัน.... มัน....น่าจิ้น.....ซะจริงๆ
อาจารย์วิทย์กับศรีภรรยาพี่หมิวเห็นน้องปอมออกมาจากห้องน้องชายในสภาพที่แสนน่ารัก.....ถึงกับตะลึง ตึงๆ
เป็นใครมาเห็นแบบนี้ก็ต้องเข้าใจผิดล่ะนะ :kikkik: :kikkik:
แล้วเดี๋ยวน้องปอมจะได้มาทำงานกับคุณกวินอีก จะได้เห็นหน้ากันทั้งวันทุกวันในช่วงปิดเทอม สวรรค์.......ชัดๆ :m2: :m2: :m2:
คุณกวินนี่สุดยอดของความเนียนอ่ะ ที่ทำไปรู้ตัวรึเปล่านะว่าทำอะไรไปบ้าง
น้ำมันหมดอย่างงี้ เอากล้องมาล่อ เอางานมาล่ิออย่างงี้ ทำเพื่อให้ได้ใกล้ชิดน้องปอมเต็มๆ
โอ้ยยยย....เนียนๆๆๆๆ...ไม่ไหวแล้ว
+1 ค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ แต่งเก่งมากๆ
ปล. ชอบเต๋าคชามากเหมือนกันเลยค่ะ นอกจากจะกรี๊ดกับน้องปอมพี่วินแล้ว ยังกรี๊ดกับภาพdisplayเต๋าคชาอีก
คืนนี้ ฟินหลายตลบมาก ขอบคุณจริงๆค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 24-07-2012 04:33:35
ว่าแต่..น้องมันเสียหายนะเนี่ย รับผิดชอบด้วยนะพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 24-07-2012 07:19:32
555555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 24-07-2012 10:14:30
เอ้ยยยย งานนี้มีเข้าใจไม่ผิด555 ลุ้นมากคู่นี้(＞人＜;)
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 24-07-2012 10:37:03
เรื่องทำความรู้จักกันมากขึ้นแว้ววว ฉากดึงน้องปอมมากอดมันซึ้งอบอุ่นประทับใจยังไงไม่รู้อ่า
ค่อยคืบหน้าทีละนิดทีละหน่อย ชอบอ่าา
ลุ้นเชียร์น้องปอมอ่าาา พี่กวินเมื่อไหร่จะเริ่มจีบน้องอ่า อิอิ
จะรอติดตามนะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 24-07-2012 11:02:03
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 24-07-2012 11:12:09
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 24-07-2012 11:38:23
สุดยอดเลยค่ะ
เราติดนิยายเรื่องนี้มาก ชอบพี่วินสุดๆ คนอะไร หล่อ ใจดี อบอุ่น พึ่งพาได้ขนาดนี้
เข้ากับน้องปอมสุดๆ อ่ะ > <
คนแต่งอัพนิยายทุกวันเลย ดีใจจัง
วันนี้เย็นๆ เราก็เข้ามารออีกนะคะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 24-07-2012 11:56:07
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 24-07-2012 12:18:18
เริ่มหัวข้อโดย: biwtiz ที่ 24-07-2012 13:04:57
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไร
จะรอติดตามชมม
กรี๊ดดดดดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 24-07-2012 15:06:55
หุหุ สถานการณ์ชวนเข้าใจผิด อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนะ
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 24-07-2012 16:30:20
พ่อกับแม่สงสารน้องปอม
ให้รับไว้เป็นสะใภ้ !!!
.
เรา เพ้อเจ้อ เนอะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 24-07-2012 17:30:22
ลืมคิดไปเลยว่าเดี๋ยวท่านผู้อ่านใหม่ๆจะงงเอาว่าตอนไหนอยู่หน้าไหน
ยังไงต้องขอบคุณมากๆสำหรับคำแนะนำนะคะ
*แก้ไข : ตอนนี้มีสารบัญอยู่ที่หน้าแรกแล้วจ้า
--------------
หัวใจหลังเลนส์
#12
“อะไรของพี่ ก็ผมบอกแล้วว่าไม่มีอะไร” เสียงทุ้มต่ำกล่าวกับคนเป็นพี่ชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจ เขายืนพูดคำนี้มาจะเป็นรอบที่สิบแล้ว
“ไม่มีอะไรแล้วทำไมลูกศิษย์พี่ถึงมาโผล่ในห้องนอนแกในสภาพนั้นวะ” กรวิทย์ถามกลับอย่างหัวเสีย เมื่อครู่ชายหนุ่มตกใจแทบตายตอนเห็นนายจักรวาลเดินออกมาจากห้องนอนของไอ้น้องชายตัวดีในชุดนอนของมัน “บอกไว้ก่อนนะเว่ย ว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กดี อย่าให้รู้นะว่าแกไปทำเขาเสียคน”
“โถ่ พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย” กวินยกมือขึ้นขยี้ผมที่กระเซิงอยู่แล้วของตัวเองให้กระเซิงมากขึ้นไปอีก ตื่นมาฟันก็ยังไม่ได้แปรง หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ดันต้องมายืนเถียงกับพี่จอมระเบียบตั้งแต่ตายังเปิดไม่เต็มที่อย่างนี้อีก
“ก็ฉันเห็นเมื่อก่อนแกชอบหิ้วสาวขึ้นห้องนี่หว่า” กรวิทย์ยังจำได้แม่นถึงเหตุการณ์ในเช้าวันหนึ่งเมื่อครั้งที่น้องชายเพิ่งกลับจากอเมริกาหมาดๆ เขาตั้งใจจะมาเยี่ยมแต่กลายเป็นต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเปิดเข้ามาเจอสาวสวยยืนใส่เสื้อผ้าอยู่ตรงโซฟา พร้อมกับการร่างของน้องชายในสภาพเมาค้างนอนแผ่หราอยู่บนพื้น แล้วลองคิดดูสิ ขนาดผู้หญิงที่ไม่รู้จักเขายังตกใจขนาดนั้น แล้วนี่มันศิษย์รักนะเห้ย...
“เอ้า! ก็นั่นมันสาว แต่ลูกศิษย์พี่มันเด็กผู้ชายไม่ใช่หรือไง”
กรวิทย์พ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆพลางส่ายหน้าอย่างกระฟัดกระเฟียด “ไม่รู้แหละ ยังไงพี่ขอสั่งตรงนี้เลยว่าห้ามยุ่งกับเด็กคนนั้นในเชิงชู้สาว เข้าใจไหม!”
“คร้าบๆ” คนเป็นน้องได้แต่รับคำด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายก่อนจะถอนหายใจเบาๆปิดท้าย
“เอาล่ะ ออกไปกันเถอะ”
กรวิทย์เดินนำไปที่ประตูห้องแล้วเปิดออกกลับไปสู่ห้องรับแขก หมิวและจักรวาลดูเหมือนจะกำลังคุยกันอย่างถูกคอ
เมื่อเห็นสองหนุ่มลูกชายบ้านจารุกิตติ์เดินออกจากห้องมา บทสนทนาระหว่างหญิงสาวและเด็กหนุ่มก็หยุดลง
“คุยอะไรกันอยู่ ท่าทางสนุกเชียว” กรวิทย์ปรับอารมณ์ได้อย่างทันท่วงทีในขณะที่คนเป็นน้องชายกลับพาหน้าตาเซ็งสนิทออกจากห้องนอนมาด้วย
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีถามไปถามมาบังเอิญหมิวกับน้องเขาดันจบมาจากโรงเรียนเดียวกันตอนมัธยมน่ะสิ เลยได้เม้าท์เรื่องครูที่เคยเรียนด้วยไปหลายคนเลย แล้วคุณคุยธุระกับวินเสร็จแล้วเหรอ” หญิงสาวกล่าวอย่างอารมณ์ดี
“เสร็จแล้วล่ะ” พูดจบชายหนุ่มก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “บ่ายสองกว่าแล้ว เรากลับกันเถอะหมิว เดี๋ยวต้องไปเยี่ยมที่บ้านคุณต่ออีก”
ร่ำลากันอีกสักพัก สองสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันก็ขอตัวกลับไป หากแต่ก่อนกลับ อาจารย์หนุ่มก็ไม่ลืมที่จะหันมาย้ำอะไรแปลกๆให้เป็นปริศนากับคนเป็นลูกศิษย์...
'ถ้าไอ้วินมันมาทำอะไรประหลาดๆกับคุณ รีบบอกผมเลยนะ...'
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โอ้โห วันนี้ทำไมหน้าตาอิ่มเอิบจังพี่” เสียงลูกน้องเอ่ยทักขึ้นทันทีที่ร่างสูงเดินเข้าบริษัทมา “มีเรื่องอะไรดีๆหรือเปล่า”
ได้ยินดังนั้นกวินก็เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองก่อนจะหันไปถามคนที่ส่งคำถามมาเมื่อครู่ “กูดูเป็นอย่างนั้นเหรอ”
“เออดิพี่ ดูแฮปปี๊แฮปปี้ว่ะ คนละเรื่องกับสามสี่อาทิตย์ที่ผ่านมาเลย” ไม่เพียงแค่คนตอบเท่านั้น แต่คนฟังรอบข้างก็พากันพยักหน้าสนับสนุน
หากแต่กวินก็ทำเพียงแค่ยักไหล่เบาๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพลางกวาดตามองไปทั่วฟลอร์ “เออ มีโต๊ะว่างๆบ้างไหมวะ”
“อ่า...มีโต๊ะพี่เต้ยที่เพิ่งลาออกไปน่ะครับ ทำไมเหรอพี่ หรือมีเด็กใหม่”
“ใช่ ใครช่วยให้แม่บ้านไปจัดหน่อยสิ เดี๋ยวเขาคงมาแล้วล่ะ”
พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างของเด็กหนุ่มซึ่งเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีในบริษัทก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้า และเพียงไม่นานสองเรียวขาก็พาร่างเล็กๆนั่นเดินเข้ามาถึงจุดที่กวินยืนอยู่
“อ้าวเห้ย อย่าบอกนะว่าเด็กใหม่ที่ว่าคือน้องปอม” บรรดาลูกน้องต่างก็ยิ้มกว้างออกมาเมื่อกวินพยักหน้าตอบคำถามที่ว่า ก่อนจะแย่งกันทักทายเด็กหนุ่มที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักใหญ่ๆ
จักรวาลยกมือขึ้นไหว้พี่ๆพนักงานรอบข้างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มดูจะเข้าได้ดีกับพวกลูกน้องของเขาอยู่แล้ว กวินจึงเอ่ยขึ้นตัดบทให้ตัวเอง “ไอ้เต้ ฝากมึงดูเรื่องโต๊ะให้เจ้าหนูนี่หน่อยนะ เดี๋ยวกูขอเข้าไปเคลียร์งานส่งฝรั่งก่อน”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงาน
เต้ที่ได้รับมอบหมายหน้าที่รีบลุกกุลีกุจอมาพาจักรวาลไปยังโต๊ะตัวที่ว่า ก่อนเรียกแม่บ้านมาเก็บกวาดข้าวของละแวกโต๊ะตัวนั้นออกให้ด้วยความกระตือรือร้น
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ทันทีที่ส่งแผนสรุปงานไปให้ทางเมืองนอกสำเร็จ กวินก็ลุกก้าวออกจากห้องทำงานของตน
ร่างสูงยืนสอดส่ายสายตาหาเจ้าเด็กใหม่ที่เพิ่งเริ่มงานหมาดๆในเช้าวันนี้ ก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบว่าโต๊ะของลูกน้องที่ลาออกไปตัวที่ว่ามันดันอยู่เลยไปถึงริมห้องอีกฝั่ง และหากไม่ใช่เพราะไอ้พวกสิงห์สาราสัตว์ที่รุมล้อมชวนเจ้าหนูนั่นคุยอยู่รอบโต๊ะแล้วล่ะก็ เขาก็คงหาไม่เจอได้ง่ายๆแบบนี้แน่นอน
สองขาสาวยาวๆไปที่จุดหมายอย่างแน่วแน่
ชายหนุ่มกระแอมเบาๆเมื่อเคลื่อนตัวไปถึงที่หมาย
“อุ้ย! พี่วิน” บรรดาลูกน้องที่หันมาตามเสียงต่างก็สะดุ้งไปเมื่อเห็นว่าใครมายืนอยู่ข้างหลัง
“งานการไม่ทำ?”
แม้คำพูดที่เปล่งออกไปจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ หากแต่อานุภาพของมันกลับเห็นผลชงัด ยืนยันได้จากกลุ่มคนที่แตกฮือกันกลับที่นั่งของตัวเองแทบไม่ทัน
เมื่อในที่สุดบริเวณนั้นเหลือเพียงคนที่ต้องการจะคุยกวินจึงได้เริ่มพูดขึ้น
“เนื้อหอมจริงนะเจ้าหนู” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเรียบๆ
เด็กหนุ่มเหลือบตาขึ้นมอง ในหัวลังเลว่าควรจะตอบกลับไปอย่างไรในเมื่อตนไม่สามารถแยกออกได้ว่าที่ชายหนุ่มพูดมาเมื่อครู่มันเป็นคำชมหรือคำด่ากันแน่
“ฉันแค่จะมาเรียกให้เข้าไปคุยน่ะว่าหน้าที่ของนายมีอะไรบ้าง” กวินยกมือขึ้นลูบกรามสวยได้รูปของตนเองเบาๆ ก่อนจะปรายตามองโต๊ะตัวที่เด็กหนุ่มจับจองอยู่ สลับกับห้องทำงานของตนที่อยู่ห่างออกไปลิบๆนั่น “...แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว”
คำพูดชวนสับสนมึนงงของช่างภาพคนดังทำเอาคนฟังขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
“เอาอย่างนี้ นายไปนั่งรอในห้องฉันก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไป” ชายหนุ่มกล่าวเพียงแค่นั้นก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้คนที่ยังไม่ทันจะพูดอะไรสักคำต้องนั่งมึนอยู่ครู่หนึ่ง
แต่ในที่สุดเด็กหนุ่มก็เดินตรงไปยังห้องส่วนตัวของกวินตามคำสั่งที่ได้รับ
ภายในห้องทำงานขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกตกแต่งด้วยภาพถ่ายขนาดต่างๆที่เขารู้จักพวกมันทุกภาพเป็นอย่างดี ร่างเล็กนั่งลงที่โซฟาตัวกระทัดรัดที่มุมห้องพลางหยิบหนังสือภาษาฝรั่งบนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้าขึ้นมาเปิดดูอย่างสนอกสนใจ
เพียงไม่นาน เสียงครืดคราดที่ประตูบานเลื่อนก็เรียกให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะต้องรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเจ้าโต๊ะตัวที่เขานั่งอยู่เมื่อครู่ถูกยกเข้ามาในห้องโดยคนสองคน หนึ่งคือพี่ยามหน้าบริษัท ส่วนอีกหนึ่งคือคนเป็นเจ้าของบริษัทที่ลงทุนออกแรงยกเองกับมือ
เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นไปช่วยแม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยความสงสัยก็ตาม
“ขอบใจมากพี่ดำ เอ้านี่” ช่างภาพคนดังยื่นเงินทิปเล็กๆน้อยๆไปให้ชายในชุดรปภ.ตรงหน้าก็เอ่ยปากบอกให้ไปทำงานต่อได้
เมื่อห้องทั้งห้องเหลือกันอยู่เพียงสองคน จักรวาลก็เป็นฝ่ายเริ่มถามขึ้นในขณะที่กวินยังคงง่วนอยู่กับการจัดที่จัดทางให้เจ้าเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหม่ของห้องเขา
“ยกเข้ามาทำไมเหรอครับ”
ชายหนุ่มออกแรงเลื่อนโต๊ะตัวที่ว่าไปจนกระทั่งชิดกับผนังว่างๆฝั่งหนึ่ง แล้วจึงหันมาตอบคำถาม
“เดี๋ยวนายทำงานในห้องนี้นี่แหละ ที่เดิมมันไกลไปหน่อย”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ในห้องคุณเนี่ยนะ?”
“ก็เออสิ” คนถูกถามหันมาตอบราวกับเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน หากแต่มันกลับฟังดูทะแม่งๆในความรู้สึกของคนฟังน่ะสิ
กวินกวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มเดินมานั่งที่โต๊ะของตน ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ก็นายปิดเทอมแค่สองเดือนครึ่งไม่ใช่หรือไงล่ะ มานั่งใกล้ๆฉันจะได้เรียนรู้งานเร็วๆ ไม่ดีเหรอ”
จักรวาลคิดตามคำที่ชายหนุ่มด้วยสีหน้าลังเลใจ...ถึงจะแปลกๆไปสักหน่อยแต่ก็ฟังดูไม่เลว...
“มาคุยเรื่องงานที่นายต้องทำกันดีกว่า” แฟ้มเอกสารพิมพ์ลายกราฟฟิกเก๋ไก๋ถูกเลื่อนมาตรงหน้าจักรวาล “โชคดีมากที่นายเข้ามาช่วงนี้ เพราะประมาณปลายเดือนหน้าโฟโต้แฟคสตูกำลังจะมีโปรเจ็คร่วมกับคอนเทมป์อาร์ทแกลเลอรีในนิวยอร์ก เขาขอให้เราสร้างงานเซ็ทนึงไปโชว์ คีย์เวิร์ดที่ให้มาคือคำว่าคัลเจอร์ช็อค รายละเอียดอยู่ในแฟ้มนี้หมดแล้ว เดี๋ยวนายลองเอาไปนั่งอ่านดู”
เด็กหนุ่มหยิบแฟ้มขึ้นมาพลิกดูคร่าวๆ ในหัวนึกตื่นเต้นไปกับเนื้อหางานที่กวินพูดมา จินตนาการไปถึงช่วงเวลาหลังจากนี้ที่เขาคงจะได้เห็นการทำงานแบบเต็มๆของช่างภาพคนดังอย่างเจาะลึก...ซึ่งแค่นี้ก็เป็นบุญมากแล้ว
“ประเด็นสำคัญคืองานครั้งนี้เราจะผลิตผลงานภายใต้ชื่อบริษัท ไม่ใช่ชื่อฉันคนเดียว ฉันเลยวางตัวช่างภาพในทีมไว้สี่คน มีฉัน มีไอ้ก้อ ไอ้จอม...และอีกคนนึงก็คือนาย”
“เห้ย!”
“เห้ยอะไร?”
“ก...ก..ก็คุณบอกจะให้ผมเป็นช่างภาพในทีม”
“ก็ใช่ไง”
“ท..ทำไมอ่ะ?” เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงตระหนกตกใจที่ฟังดูแล้วไม่แน่ใจว่าถามคนตรงหน้าหรือถามคนตัวเองกันแน่
“เอ้า! แล้วคิดว่าฉันให้นายมาทำงานในฐานะอะไรล่ะ”
“ก็...แต่ว่านั่นมันงานใหญ่นี่นา มือสมัครเล่นอย่างผมจะไหวเหรอ”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ไม่รู้ว่าเจ้าคนขี้แยเวอร์ชั่นว่าง่ายเมื่อวันก่อนหายไปไหนแล้ว ทำไมวันนี้มันเหลือแต่ไอ้เด็กเรื่องเยอะมานั่งคุยกับเขากันล่ะนี่
“มั่นใจในตัวเองหน่อยสิไอ้หนู มีฉันอยู่ด้วยทั้งคนนายกลัวอะไร” เสียงทุ้มต่ำกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ดวงตาคู่เรียวสวยช้อนขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยหลากหลายความรู้สึกปะปนกัน ทีแรกที่กวินชวนเขามาทำงานช่วงปิดเทอมที่นี่ก็คิดว่าคงจะได้มาทำหน้าที่ลูกจ๊อกเหมือนเด็กฝึกงานทั่วๆไป ซึ่งเพียงแค่นั้นก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีมากๆแล้วที่จะได้คอยเฝ้าเรียนรู้งานจากมืออาชีพชื่อดังแบบเต็มชั่วโมงขนาดนี้ หากแต่สิ่งที่กวินเพิ่งบอกเขาเมื่อครู่นี่มันวิเศษยิ่งกว่าวิเศษสำหรับเด็กบ้านนอกจนๆอย่างเขา....วิเศษจนเขาไม่กล้าคิดที่จะลองทำมันเลยด้วยซ้ำ...
“ขอบคุณครับคุณกวิน....” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว
“ดี” ชายหนุ่มพยักหน้าขึ้นลงอย่างพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เอาล่ะ นายเอาแฟ้มนี่กลับไปนั่งอ่านให้ละเอียดเถอะ”
จักรวาลลุกขึ้นคว้าแฟ้มเดินกลับไปที่โต๊ะตัวที่เพิ่งถูกยกเข้ามาไว้ในห้องเมื่อครู่ หากแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อเสียงจากอีกคนดังขึ้นมาอีกครั้งให้เขาต้องหันกลับไปฟัง
“เอ้อ...แล้วก็นะ พนักงานที่นี่ทุกคนเรียกฉันว่า 'พี่วิน'”
“ครับ?” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วลงด้วยความไม่เข้าใจในประโยคที่ส่งมา
“ฉันบอกว่า ลูกน้องทุกคนเรียกฉันว่า 'พี่วิน'”
“แล้ว...ทำไมเหรอครับ?”
เพียงเท่านั้นร่างสูงก็ได้แต่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอย ก่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเก้อๆ “ช่างมันเถอะๆ ไม่มีอะไร”
เด็กหนุ่มยืนนิ่งคิดทบทวนอยู่กับสิ่งที่กวินพยายามจะสื่อครู่หนึ่ง
และเพียงไม่นานรอยยิ้มบางๆก็ถูกจุดขึ้นที่มุมปากสีสด....
“...พี่ๆคนอื่นเขาก็ไม่เรียกผมว่าไอ้หนูเหมือนกันครับ...เอ่อ....พี่วิน....”
ไม่รู้ทำไม อยู่ๆชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนว่าหุบยิ้มไม่ลงเอาดื้อๆ
“อืม...ปอม”
TBC.
*นอกเรื่องสำหรับเฉพาะผู้ที่สนใจศิลปะภาพถ่าย
เมื่อวานมีท่านผู้อ่านรีเควสท์ให้เอาภาพที่ชอบมาโพสท์ให้ดู เลยขอเลือกผลงานของคุณ Ralph Gibson มาโชว์แล้วกันค่ะ
Gibson เป็นศิลปินช่างภาพที่คนเขียนชอบอีกหนึ่งท่าน โดยเฉพาะผลงานในยุคแรกๆ (และเคยพูดถึงชื่อนี้ไปตอนต้นเรื่องด้วยแหละ จะบอกให้) งานของศิลปินท่านนี้ส่วนมากจะหนักไปทางเซอร์เรียลค่ะ แต่บางภาพก็ไม่ใช่นะ ไลฟ์ธรรมดาก็มี และภาพสีก็มีเหมือนกัน
ภาพชุดที่คนเขียนชอบเป็นพิเศษคือ Somnambulist (ผู้ละเมอ) กับ Quadrants (เสี้ยว)
ลองเข้าไปยลภาพในเว็บไซต์ของเขากันเองเลย
http://www.ralphgibson.com/
ขอให้สนุกกับการตีความนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: pattybluet ที่ 24-07-2012 17:45:59
อ่านจนนึกอยากเรียนถ่ายรูปขึ้นมาเลยค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 24-07-2012 17:46:33
:music:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 24-07-2012 17:46:38
พี่วินหลอกเด็ก!!!!!!!!!!!!!!!!
ไม่คิดอะไรจริงๆ หรอ ให้เขามาทำงานใกล้ๆ เพราะอยากสอนงานอย่างเดียว
หรอออออออออออออออออออออ???
โอ๊ย ตอนนี้เรียกว่าพี่วินกับปอมแล้ว หมายถึงเข้าใกล้มาอีกนิดแล้วสิ
ชอบเรื่องนี้มาก รออ่านทุกวันเลยค่า อิอิ
ป.ล. คนแต่งชอบเต๋าคชาหรอค้า (ดูจากรูปดิส) ชอบเหมือนกันเลยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 24-07-2012 17:47:39
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 24-07-2012 17:55:08
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 24-07-2012 18:00:15
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 24-07-2012 18:03:36
+1 +เป็ดให้นะค่ะ
แต่ตอนนี้มันสั้นไปหน่อย ตอนหน้าขอแบบยาวกว่านี้นะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: patta ที่ 24-07-2012 18:03:46
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 24-07-2012 18:04:06
ปล.คนเขียนใจดีจัง มาอัพทุกวัน ทำเอาเราติดนิยายเรื่องนี้ไปเลย :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 24-07-2012 18:09:20
อยู่ไกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 24-07-2012 18:12:44
โต๊ะปอมก็ต้องเอามาไว้ใกล้ๆตัว ไม่ค่อยเลยนะครับ พี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-07-2012 18:14:59
กะแล้วต้องทำอะไรซักอย่างกับโต๊ะทำงานน้องเพราะดูจะขัดใจกับความไกล
ตอนแรกคิดว่าแค่ย้ายมาใกล้ห้อง แต่นี่อะไร๊ ย้ายมาไว้ในห้อง หึๆๆ แรงได้ใจค่ะ
อย่างนี้พี่ ๆ คนอื่นไม่ล้อพี่วินแย่เหรอค้า...555
น้องได้รับโอกาสจากพี่วินเยอะเลยเนอะ ดีใจกับน้องที่ไ้ด้โอกาสดี ๆ
แถมจะได้แฟนด้วย นี่แหละประเด็น :-[
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 24-07-2012 18:19:11
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 24-07-2012 18:24:29
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 24-07-2012 18:24:59
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 24-07-2012 18:25:34
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 24-07-2012 18:26:37
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 24-07-2012 18:30:11
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 24-07-2012 18:33:48
เอาใจช่วยน้องปอมกับพี่วินนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 24-07-2012 18:40:24
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 24-07-2012 18:41:37
สั้นไปนิด ตอนหน้าขอยาวๆนะคะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 24-07-2012 18:41:44
ไม่ๆ เราจะคิดว่าเขาอยากให้น้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์ (หัวเราะ)
แต่เหมือนคำพูดพี่ชายจะไม่มีผลกับพี่วินนะคะ เพราะนอกจากรับเข้าทำงานด้วยกันยังให้ย้ายไปอยู่ร่วมห้อง(?)ทำงานอีก คุคริ (ฮาๆ)
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ >_< น้องปอมซื่อๆน่ารักดีค่ะชอบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 24-07-2012 18:44:28
แต่พี่วินก็ไม่ได้ขัดคำสั่งพี่วิทย์แต่อย่างใดนะคะ เนื่องจากนี่มันเป็นเชิง "ชู้หนุ่ม" เอิ๊กๆๆๆ :laugh:
พี่วินXน้องปอม :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 24-07-2012 18:45:43
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 24-07-2012 18:52:52
:z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 24-07-2012 18:54:45
เริ่มหัวข้อโดย: gife1411 ที่ 24-07-2012 19:01:31
โด่ สนุกมากค่ะ ชอบมากๆเลย อย่าแล้วยิ้มตลอก สบายใจ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: TuaLex ที่ 24-07-2012 19:03:55
รอตอนต่อไปนะคนเขียน
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 24-07-2012 19:04:54
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 24-07-2012 19:07:40
แหม่ๆ โต๊ะมันไกลไปใช่ป่ะถึงต้องเอามาไว้ในห้อง ลงทุนยกเองเลยทีเดียว อยู่ห้องเดียวกัน มองสบาย
พี่วินน่ารักมากอ่ะตอนบอกให้เรียก "พี่วิน" เจ้าหนูก็แรมต่ำคิดไม่ทัน ไม่สิไม่ใช่เจ้าหนูแล้วเนอะ "ปอม"
ชอบเรื่องนี้จังเลย :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 24-07-2012 19:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 24-07-2012 19:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 24-07-2012 19:22:20
เริ่มหัวข้อโดย: สตางค์ ที่ 24-07-2012 19:22:57
แต่การกระทำพี่นี่ไปก่อนคำพูดมากมาย
ให้ห่าง...ไม่ได้เลยเชียวนะเออ
น้องปอมน่ารักอ๊ะ>//<อั๊ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 24-07-2012 19:33:29
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 24-07-2012 19:34:43
พี่กวินก็ยังคงแผนสูงเหมือนเคย นอกจากอยากสอนงาน อยากทำอย่างอื่นด้วยหรือเปล่า (คนอ่านก็แอบลุ้นอ่ะ)
แล้วเค้าจะสอนงานหรือเรียนรู้งานกันรู้เรื่องไหมก็ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหวน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 24-07-2012 19:39:09
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 24-07-2012 19:44:09
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 24-07-2012 19:45:24
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 24-07-2012 19:51:50
เริ่มหัวข้อโดย: mueypoo ที่ 24-07-2012 19:52:39
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 24-07-2012 20:09:57
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 24-07-2012 20:19:29
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 24-07-2012 20:27:21
ความสัมพันธ์พัฒนาไปเรื่อยๆแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 24-07-2012 20:30:37
ปิดเทอมใหญ่หัวใจว้าวุ่นนะเนี๊ย ได้มานั่งทำงานใกล้ๆกันอีก แหมะ มันคงมีกิจกรรมร่วมกันอีกเย๊อะะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 24-07-2012 20:38:41
โอ๊ย ทำไมมันจั๊กกะเดี่ยมหัวใจเราจังเลย
เขินอะ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 24-07-2012 20:41:20
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 24-07-2012 20:45:00
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 24-07-2012 21:00:48
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 24-07-2012 21:09:43
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 24-07-2012 21:16:12
ขอบคุณคนเขียนมากนะค่ะ ที่ขยันลงทุกวันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 24-07-2012 21:17:13
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 24-07-2012 21:17:43
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 24-07-2012 21:26:07
เค้าเขินนนนนนนนนน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 24-07-2012 22:06:02
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 24-07-2012 22:08:41
หลอกล่อน้องปอมไปนอนที่คอนโดแล้วยังสามารถหลอกล่อให้มาทำงานด้วยกัน
แถมยังอยู่ในห้องเดียวกันอีก โอยยยย แล้วแบบนี้เด็กน้อยอย่างน้องปอมจะไปไหนรอดดดดดด :-[
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 24-07-2012 22:16:06
อื้อหือ คุณกวินขา เล่นยกโต๊ะน้องมาไว้ในห้องงี้เลยหรอ
ฮ่าๆ ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยน้ออ
แล้วอย่างนี้คนที่ทำงานเขาจะไม่แซวกันหรอเนี่ยะ หุหุ
ว้าา จะไม่เรียกไอ้หนูแล้วหรอเนี่ยะ
อืมม.. แต่ก็นะ เขาก็ต้องมีพัฒนาการกันบ้าง
ชอบมากจ้า ปอมดูน่ารักดี
ดูท่าสองคนนี้จะรู้สึกดีๆกันแบบไม่รู้ตัวเลยนะ 55
รอดูตอนเขารู้ตัวกัน
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 24-07-2012 22:20:15
น่าร้ากกกกกกก เนียนนะพี่วิน :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 24-07-2012 22:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 24-07-2012 22:23:38
น่ารักที่สุดดดดด :-[
พี่วินเจ้าเล่ห์มากๆค่ะ หวงน้องก็บอกมาเถ้ออ 55555
หนูปอมโชคดีมากก มีป๋าดันให้ได้ทำงานชิ้นสำคัญขนาดนั้น
ท่าทางจะเริ่มหลงน้องมากๆละ o18 :z1:
เค้าเรียก พี่วิน น้องปอมกันแล้วววว :impress2:
ความสัมพันธ์ค่อยๆพัฒนาๆไปนะ
รักคนแต่งที่สุดดดค่าา :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 24-07-2012 22:27:26
เริ่มหัวข้อโดย: michiko_love ที่ 24-07-2012 22:33:00
อ่านแล้วนึกภาพออกเป็นฉากๆๆเลย บรรยายดีจัง ชอบคะ ^^
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 24-07-2012 22:38:39
เข้าไปดูแล้วเราชอบหลายชุดเลยอะค่ะ โอย หลงเลยอะ
อย่างที่เป็นชุดภาพสีนี่แอบชอบ France Color กับ Light Strings มากเลยแฮะ >.<
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: ability ที่ 24-07-2012 22:54:10
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 24-07-2012 23:01:00
ทั้งๆที่จริงๆก็ไม่ได้อายุห่างกันมากเกินน่ะ เขินๆ ต่างคนต่างเรียกชื่อกัน
พระเอกเราเนี๊ยนเนียน ตอนที่แล้วให้น้องนอนที่ห้อง ตอนนี้พาน้องมานั่งทำงานใกล้ๆ
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ชอบจังแบบนี้ ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพให้อ่านกันทุกวันเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 24-07-2012 23:02:03
หวาน ...
ไปไหน ... :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 24-07-2012 23:02:30
เริ่มพัฒนาแล้วเนาะ เหตุผลคุณพี่นี่เลิศนะคะเอาน้องมาอยู่ในห้องได้เนี่ย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 24-07-2012 23:04:41
ปิดเทอมครั้งนี้ปอมได้ทั้งความรู้ประสบการณ์และรายได้พิเศษ เพราะ"พี่วิน"นะเนี่ย
กวินออกแนวป๋าดันเนอะ ดันแบบออกนอกหน้าด้วย อิ อิ
ลูกน้องคงเดาได้ดูออกหมดทั้งบริษัทแล้วมั้งว่า"พี่วิน"คิดยังไงกับน้องปอม
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 24-07-2012 23:09:29
:m3:
คุณพี่สามี เอ๊ย อาจารย์มาเห็นฉากชวนเข้าใจผิดซะแล้ว
:z1:
แบบนี้จะแก้ตัวยังไงดีคะคุณกวินที่รัก
อมพระมาพูดคนอื่นเค้าก็ไม่เชื่อชัวร์ๆค่า
ร้อยทั้งร้อยต้องฟันธงเหมือนกัน
ว่าพี่กวินหลอกเด็กน้อย
:oo1: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 24-07-2012 23:18:14
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 24-07-2012 23:25:57
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 24-07-2012 23:30:49
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 24-07-2012 23:52:47
รุกเข้าไปอีกๆๆๆๆๆๆ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 24-07-2012 23:56:56
พี่วินน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อร๊ายยยยยยยยย เค้าชอบคนแบบนี้ อิอิ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า มาอัพไวๆน้าชอบมากจริงๆ
ไม่หลับไม่นอน หนูจะอ่าน!! 5555+
อร๊ายยย เขินนนน >___<
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 24-07-2012 23:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 25-07-2012 00:27:04
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 25-07-2012 00:33:31
:pig4: นะคะ อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: kagehana ที่ 25-07-2012 00:43:53
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียว อ่านไปกรี๊ดไปก๊าวใจมากๆ ปกติเรา้เป็นประเภทโมเอะกับเคะ แต่เสะเรื่องนี้ทำเราโมเอะมากๆแบบอิมแพคเลยที่เดียว
พี่วินน่ารักกกกกก ฮื้อออ เป็นเสะที่น่ารักที่สุดในสามโลกเลย น้องปอมก็น่ารัก ชอบบรรยากาศของเรื่องมากๆเลยค่ะ จะรออ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 25-07-2012 01:01:31
เราอ่านแล้ว ก็สนุกจริงๆน่ะแหละ :o8:
เราชอบถ่ายรูปเหมือนกันค่ะ ถึงไม่ได้ถ่ายจริงจังแต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ถ่าย
อ่านแล้วอินจริงๆ ลุ้นให้ความรู้สึกของวินกับปอมพัฒนาเร็วๆนะคะ
ขอบคุณมากค่าาา :กอด1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 25-07-2012 01:11:00
ไม่ผิดหวังจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ตามมาดู ที่ 25-07-2012 01:18:35
เริ่มหัวข้อโดย: aorpp ที่ 25-07-2012 02:30:24
เป็นเรื่องที่น่ารัก อบอุ่น ชอบมากๆเลยค่ะ
แต่งเรื่องได้สนุกและน่าติดตามมากกกกกก
บรรยากาศเหมือนนั่งอ่านหนังสือใต้ต้นซากุระ
+1 :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 25-07-2012 03:31:52
พี่วินทำตัวทะแม่งๆขึ้นทุกวันนะงับ เหมือยป๋าเลี้ยงเด็กยังไงยังงั้น
แต่น้องปอมก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 25-07-2012 05:14:37
คล้ายๆเสียสติไปแล้วววว 55555555555
เสียสติเพราะ พี่วิน น้องปอม อรั๊ยยย :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 25-07-2012 08:19:55
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 25-07-2012 11:16:44
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 25-07-2012 12:09:00
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 25-07-2012 13:16:51
สนุกและน่าติดตามจริงๆ
อยากรู้ว่าต่อไปพี่วินของน้องปอมจะทำยังไง
ถ้ารู้ใจตัวเองว่าแอบปลื้มน้องปอม
เริ่มหัวข้อโดย: Paracetamol ที่ 25-07-2012 14:32:06
คุณกวินกับน้องปอม อิอิ
กวินปอม :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 25-07-2012 14:51:45
และคาดว่าตอนนี้ลูกน้องทั้งบริษัทที่อยู่นอกห้องคงกำลังนั่งเม้าท์กันสนั่น....เรื่องน้องปอมกะพี่วินนี่แหละ คิคิ
ที่น้องปอมรู้สึกแปลกๆ นั่นก็ถูกต้องแล้วนะ เพราะพี่วินเค้าทำอะไรแปลกจริงๆ
โอ้ยยยยย....พี่วิน เนียนขั้นเทพ!!!!!! ไม่ไหวแล้่ว.....................
เรื่องนี้สนุกจัีงค่ะ ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 25-07-2012 15:25:38
แต่ก่อนจะเริ่มอ่านกัน มีเรื่องอยากจะแจ้งสักเล็กน้อย
คือว่า เนื่องจากเร็วๆนี้กำลังจะถึงช่วงงานยุ่งของชีวิตคนเขียนแล้วค่ะ
อาจจะไม่ได้มาอัพสม่ำเสมอทุกวันอย่างตอนนี้แล้วนะคะ (ย้ำว่าอาจจะ)
จะพยายามเขียนแล้วเอามาลงให้เร็วที่สุด ความจริงก็อยากจะรักษาระดับวันต่อวันเหมือนเดิมเอาไว้
แต่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพองานเข้าแล้วจะรอดหรือเปล่า
ดังนั้นเลยอยากมาบอกไว้ก่อน ท่านผู้อ่านจะได้ไม่งงถ้าเข้ามาแล้วไม่เห็นคนเขียนอัพตอนใหม่ในสปีดเดิม
แต่ยังไงจะมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แน่นอนค่ะ
ปล.สำหรับบางท่านที่ถามมาว่าเราชอบเต๋าคชาหรือเปล่า ขอตอบตรงนี้เลยว่า
ใช่ค่ะ :-[
หนูเป็นสวนด.และติ่งคชาค่ะ *อมยิ้มหน้าแดง
---------------
หัวใจหลังเลนส์
#13
ดวงตาคู่คมดุเหล่มองไอ้ลูกน้องร่างอวบที่ยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มจ้องเขาอยู่ไม่วางตา ในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวจนต้องลดกล้องตัวใหญ่ในมือลงก่อนส่งเสียงถามออกไปอย่างหยาบคาย
“มองเหี้ย'ไรวะไอ้เต้?”
“มองโคแก่” พูดจบคนกวนประสาทเจ้านายก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเรียกฝ่ามือให้โบกลงบนหัวตนได้งามๆไปเต็มรัก
“ลามปามๆ” ช่างภาพคนดังชี้หน้าคาดโทษลูกน้องปากเสีย “โคแก่อะไรของมึง”
“เอ้า! หรือไม่จริงล่ะ มีอย่างที่ไหนยกโต๊ะเขาเข้าห้องทำงานเฉย ไม่ปรึกษาลูกน้องเลย” หน้ากลมๆส่ายไปมาพลางทำเสียงจึ๊กจั๊กในปากสองสามที
ได้ยินดังนั้นกวินก็เพิ่งจะร้องอ๋อในใจ...ก็นึกว่าเรื่องอะไร
“ก็ปอมมันมีเวลานิดเดียว เดี๋ยวก็ต้องกลับไปเรียน กูเลยจะสอนงานแบบเข้มข้นหน่อยไง”
“แน่ะ! เดี๋ยวนี้มีเรียกปงเรียกปอม เมื่อก่อนเห็นไม่ไอ้น้องก็ไอ้หนูไม่ใช่เหรอพี่” คนแซวยังไม่วายใส่ไปอีกดอก ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นโทนจริงจัง หากแต่แววตายังคงแฝงความกรุ้มกริ่มอยู่ไม่หาย
“ถามจริงเหอะพี่วิน พี่กิ๊กกับน้องเขาอยู่เหรอ”
-โครม-
ขายาวๆขยับยกขึ้นถีบเข้าที่บั้นท้ายโตๆนั่นไปอย่างแรงหนึ่งดอก “กิ๊กบ้านป้ามึงสิ นั่นมันเด็กผู้ชายนะโว้ย”
คนถูกถีบได้แต่ยกมือขึ้นคลำก้นตัวเองป้อยๆ ก่อนแย้งออกมาอย่างไม่รู้สึกเข็ดใดๆ “ผู้ชายแล้วไงวะพี่ จะรักจะชอบไม่เห็นเกี่ยวว่าเพศอะไร ผมจะบอกอะไรให้ในฐานะลูกน้องผู้จงรักภักดีนะ” พูดถึงตรงนี้เต้ก็ลดเสียงให้เบาลงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หัวหน้าสุดหล่อของตน “คนจ้องเคลมน้องเขาเยอะนะเว้ยพี่ ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลย ระวังน้า...เดี๋ยวจะโดนคาบไปแดก”
ทันทีที่ฟังจบคนเป็นหัวหน้าก็ทำท่าจะยกขาขึ้นยันอีกครั้ง เจ้าของร่างอวบๆจึงรีบไหวตัววิ่งหนีไปจากบริเวณด้วยความเร็วระดับฝีเท้าม้า แต่ก็ยังไม่วายส่งเสียงหัวเราะแว่วมาให้ช่างภาพคนดังได้กุมขมับทิ้งท้าย
กวินส่ายหัวเบาๆกับตัวเองก่อนหันกลับไปปรับตั้งค่ากล้องเตรียมถ่ายบรรดาวัตถุที่ถูกจัดวางไว้อยู่ตรงหน้าฉากอีกครั้ง พลางในหัวก็นึกไปถึงบุคคลที่สามที่อยู่ในบทสนทนาเมื่อครู่
ช่วงนี้ไม่รู้คนรอบข้างเขาเป็นอะไรไปกันหมด ทั้งพี่ชาย ทั้งลูกน้องพากันมาคาดคั้นเรื่องแบบนี้กับเขากันใหญ่
กิ๊กกั๊กอะไร...ไม่ได้ชอบแบบนั้นเสียหน่อย
...ก็แค่เอ็นดูในฐานะคนที่รักการถ่ายภาพเหมือนกันเท่านั้นเอง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พี่วิน” เสียงใสเอ่ยเรียกคนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์จากโต๊ะตัวเอง ก่อนจะลุกตรงไปหาเจ้าของชื่อพร้อมปึกกระดาษภายในมือ “พี่ช่วยดูไอเดียให้ผมหน่อยได้ไหม ว่าโอเคหรือเปล่า”
ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าจอมาพิจารณากระดาษที่ถูกยื่นมาตรงหน้าด้วยความตั้งใจ ก่อนจะแสดงความคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมาให้จักรวาลได้ฟัง
เด็กหนุ่มจดคำพูดของช่างภาพคนดังลงสมุดยิกๆ ก่อนจะกล่าวขอบคุณเมื่อจบคำคอมเม้นท์แล้วจึงหมุนตัวเดินกลับที่นั่งไป
จากวันแรกมาจนถึงวันนี้ เขาก็เข้ามาทำงานที่นี่ได้เป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ความตื่นเต้นกระตือรือร้นยังคงมีอยู่เต็มเปี่ยมไม่หายไปไหน แต่หากจะมีอะไรสักอย่างที่เปลี่ยนไปก็เห็นจะเป็นความมั่นใจที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างเป็นลำดับ
และความดีความชอบทั้งหมดนี้เขาขอยกให้เป็นของกวินที่คอยแนะนำนู่นนี่ให้เขาอยู่ตลอดเวลา...
“เอ้อปอม” เสียงทุ้มต่ำที่ดังแทรกความเงียบขึ้นมาเรียกให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งนั่งลงไปเมื่อครู่เงยหน้ากลับขึ้นมามองอีกครั้ง “กลางวันนี้เราไป...”
หากแต่พูดยังไม่ทันจบประโยค คำพูดของชายหนุ่มก็ต้องหยุดลงไปเมื่อเสียงโทรศัพท์ของคนร่างเล็กแผดขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
กวินพยักพเยิดเป็นเชิงให้อีกคนตามสบาย
จักรวาลก้มลงดูเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอก่อนจะรีบกดรับสาย
“สวัสดีครับพี่เมษ”
เสียงใสที่แว่วมาเรียกให้คนที่หันกลับไปสนใจที่จอคอมพิวเตอร์ต่อต้องเหลือบตากลับมามองอีกรอบ
“พี่ไปรู้มาจากไหนครับเนี่ย” เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะกับคนที่อยู่ปลายสายอย่างร่าเริง “อ้าว จริงเหรอครับ ได้เลยครับพี่ จะให้ผมไปเจอที่ไหนดี”
กวินเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆกับเนื้อหาในท้ายประโยคที่ได้ยิน
“อ๋อ โอเค งั้นเดี๋ยวพักเที่ยงแล้วผมรอหน้าบริษัทแล้วกัน ครับๆ เจอกันพี่”
โทรศัพท์ถูกวางสายลงไป ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันกลับมาหาคนที่ดูเหมือนจะพูดอะไรค้างไว้เมื่อครู่ “เมื่อกี้พี่วินจะพูดอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรแล้วล่ะ” คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ กลืนคำชวนไปทานข้าวกลางวันหายลงไปในคอ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างสูงใหญ่ก้าวออกจากสตูดิโอพลางปาดเหงื่อเม็ดโตบนขมับด้วยแขนเสื้อยืดสีตุ่นของตน ถ้าไม่บังเอิญว่าไอ้ก้อ คนที่ควรจะเป็นคนถ่ายภาพเซ็ทนี้มาบังเอิญป่วยกระทันหันในวันนี้ล่ะก็ เขาก็คงไม่ต้องมาลงทุนห้อยโหนโจนทะยานถ่ายรูปคอนเซปพิลึกพิลั่นอย่างนี้ด้วยตัวเองเป็นแน่
ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องทำงานของตนมาด้วยสภาพเหม็นเหงื่อ หากแต่เมื่อมองไปที่โต๊ะอีกตัวที่ว่างเปล่าแล้วก็ต้องก้าวถอยออกมาถามลูกน้องที่นั่งอยู่แถวนั้นถึงเจ้าของของมัน แม้พอจะเดาได้จากบทสนทนาในโทรศัพท์เมื่อครู่ก็ตามว่าไอ้เด็กแสบคนนั้นหายไปไหนในเวลาพักเที่ยงวันนี้
“มีใครเห็นปอมไหม” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยขึ้นเรียกให้กลุ่มคนจำนวนหรอมแหรมที่นั่งทานข้าวกล่องอยู่ประจำที่ของตัวเองพากันหันมามอง
“เห็นตะกี้มีรถมารับไปไหนก็ไม่รู้ครับ รถโคตรหรูเลยด้วย” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
ได้ยินดังนั้นกวินก็พยักหน้าเบาๆแล้วเดินกลับเข้าห้องของตนไปแบบเซ็งๆ ฝ่ามือใหญ่ยกโทรศัพท์ตั้งโต๊ะขึ้นต่อสายหาแม่บ้าน ก่อนไหว้วานให้ช่วยออกไปซื้อข้าวกล่องจากร้านขายข้าวแกงใกล้ๆมาให้แทน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“บริษัทพี่อยู่ห่างไปจากนี่ไม่ถึงสิบนาทีเองไม่รู้เหรอ” เมษากล่าวขึ้นยิ้มๆ พลางส่งเมนูคืนเด็กเสิร์ฟในร้านบรรยากาศดีที่บัดนี้มีพนักงานบริษัทจับจองที่นั่งกันอยู่เต็มพื้นที่
“ก็พี่ไม่เคยบอกผมนี่นา จะไปรู้ได้ยังไง” ดวงหน้าเรียวได้รูปส่งยิ้มคืนมาให้คนตรงหน้า
“อ้าว! ใครจะไปรู้ล่ะว่าปอมจะมาทำงานแถวนี้ พี่ก็เพิ่งรู้จากเด็กที่ร้านแม่นี่แหละ” เมษาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “อย่างนี้ตอนเย็นพี่มารับเรากลับบ้านทุกวันดีไหม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”
“เกรงใจครับพี่ ลำบากเปล่าๆ”
“เห้ย เกรงใจอะไร อีกอย่างหอปอมก็ทางผ่านกลับบ้านพี่” ชายหนุ่มเอ่ยคะยั้นคะยอคนตัวเล็ก “ประหยัดน้ำมันดีด้วย”
คนถูกถามนิ่งคิดอยู่ครู่ก่อนจะพยักหน้าตกลงในที่สุด
อาหารมื้อนี้เป็นไปอย่างกันเองสำหรับคนทั้งสอง และทุกอย่างก็ดูเหมือนจะราบรื่นดีในความรู้สึกของเมษา ถ้าไม่บังเอิญว่าคนร่างเล็กดันพูดถึงอะไรบางอย่างที่ฟังดูสะดุดหูชอบกลออกมา
“คุณกวินให้ปอมเข้าไปนั่งทำงานในห้องเขาเหรอ” ชายหนุ่มจ้องมองรุ่นน้องคนสนิทอย่างพินิจพิจารณา
แต่ดูเหมือนว่าจักรวาลจะไม่ได้รับรู้ถึงกระแสประหลาดบางอย่างจากคนตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“ครับ พี่วินบอกจะสอนงานให้”
“พี่วิน?” นอกจากเรื่องห้องทำงานนั่นแล้ว ไอ้การเรียกชื่อที่เปลี่ยนไปก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้เมษาหน้าตึงขึ้นมาดื้อๆ “สนิทกันขนาดนั้นแล้วเหรอ?”
เด็กหนุ่มเหลือบตามองเพดานพลางคิดถึงคำถามที่ถูกส่งมาให้ “ก็...ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แต่ก็สนิทกว่าเดิมขึ้นมานิดหน่อยมั้ง”
เมษาครางรับงึมงำในลำคอ ก่อนจะตัดสินใจถามขึ้นต่ออย่างลืมตัว “แล้วปอมรู้สึกยังไงกับคุณกวินล่ะ”
คราวนี้จักรวาลมองคนถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ “รู้สึกยังไง? หมายความว่าอะไรอ่ะพี่”
เมื่อโดนถามกลับมาอย่างนั้นเมษาจึงเพิ่งรู้สึกว่าตนหลุดถามอะไรออกไป ชายหนุ่มรีบปรับท่าทางการแสดงออกของตนให้กลับมายิ้มแย้มตามปกติ “พี่หมายถึงว่าคุณกวินเขาดีกับปอมขนาดนี้ ปอมดีใจไหม...ก็เขาเป็นไอดอลของปอมไม่ใช่เหรอ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าขึ้นลงเบาๆเป็นเชิงเข้าใจ “ก็ดีใจสิครับ ผมได้เรียนรู้อะไรจากเขาเยอะมากเลยนะพี่ เขาโคตรเก่ง” จักรวาลยกนิ้วโป้งขึ้นคอนเฟิร์มคำพูดตัวเองให้คนตรงหน้า
ยังไม่ทันที่เมษาจะได้ซักถามอะไรต่อ หัวข้อการสนทนาก็เปลี่ยนไปกระทันหันเมื่อร่างเล็กตรงหน้าเขาอยู่ๆก็ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วทำท่าป้องปากกระซิบกระซาบ
“พี่เมษๆ หันไปดูที่สามนาฬิกาสิ พี่สาวเสื้อส้มน่ารักมาก”
ได้ยินดังนั้นคนเป็นรุ่นพี่ก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆให้กับคนที่นั่งทำสายตาเจ้าชู้อยู่ฝั่งตรงกันข้ามของโต๊ะ ก่อนจะนึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย
เมษารู้ดีอยูู่แก่ใจว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่เคยมีทีท่าว่าจะหันมาชอบผู้ชายเลยแม้แต่นิดเดียว และเขาเข้าใจจุดนี้ดีเพราะเขาเองก็ไม่ได้มีเจตนาจะไปบังคับรสนิยมใคร หากว่าจักรวาลจะมีแฟนเป็นผู้หญิงสักคน นั่นเป็นสิ่งที่เขายอมรับได้ แม้จะรู้สึกเจ็บๆที่ใจก็ตาม
แต่...
หากวันหนึ่ง ถ้าคนตัวเล็กคนนี้เกิดรักเกิดชอบกับผู้ชายสักคนขึ้นมา เขาจะไม่ยอมเป็นอันขาด...ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เขา
แต่ดูจากอาการเหล่สาวทำตาแพรวพราวแบบที่เด็กหนุ่มเป็นอยู่ตอนนี้แล้ว คงยังไม่มีอะไรที่เขาต้องเป็นห่วงกระมัง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พี่วิน พี่เมษอยากมาทักทายครับ” เสียงใสที่ดังมาพร้อมกับประตูบานเลื่อนสีดำที่เปิดออกแบบไม่ให้เขาได้ตั้งตัวก่อน ทำเอากวินต้องรีบวางช้อนพลาสติกในมือลงบนกล่องโฟมพลางรีบกลืนข้าวไข่เจียวที่อยู่ในปากลงคอไป
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทราคาแพงยืนส่งยิ้มมาให้จากหน้าประตูเรียกให้เขาต้องลุกขึ้นกล่าวสวัสดีด้วยมารยาทที่พึงกระทำ “สวัสดีครับคุณเมษา”
“สวัสดีครับคุณกวิน” น้ำเสียงอบอุ่นชวนฟังที่ส่งไปฟังดูเป็นมิตรเหลือเกิน “ผมซื้อขนมมาฝากจากร้านที่เพิ่งไปกินมากับปอมเมื่อกี้นี้ครับ”
ชายหนุ่มในสภาพตัวเหม็นเหงื่ออันเนื่องมาจากงานถ่ายพิศดารในสตูเมื่อครู่ยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำมันที่เปรอะมาจากข้าวกล่องกับกลางเกงยีนส์อย่างลวกๆ ก่อนยื่นมันไปรับขนมถุงใหญ่จากผู้มาเยี่ยมเยียน
“ทีหลังไม่ต้องลำบากก็ได้ครับคุณเมษา เกรงใจเปล่าๆ”
คนฟังส่งยิ้มกลับมาให้บางๆ “ไม่ลำบากหรอกครับ ผมถือเป็นการขอบคุณแทนปอมที่คุณอุตส่าห์ให้โอกาสมาเรียนรู้งาน”
จบประโยค กวินก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น ดวงตาคมดุเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
...เป็นอะไรกับปอมหรือยังไง...ถึงต้องมาขอบคุณแทน...
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เพราะผมเองพอได้ช่วยเขาก็มีความสุขดีเหมือนกัน...”
และสำหรับเมษา ที่บอกว่าคงยังไม่มีอะไรที่ต้องห่วงเมื่อครู่ เห็นทีว่าจะต้องคิดใหม่เสียแล้ว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
แขกผู้มาเยือนกลับไปได้เป็นชั่วโมงแล้ว หากแต่บทสนทนาไม่รื่นหูยังคงวนเวียนไปมาในห้วงความคิดของชายหนุ่ม จนในที่สุดเขาก็ต้องหลุดปากถามกับคนตัวเล็กที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของห้องขึ้นมา
“ไปรู้จักกับคุณเมษาได้ยังไงเหรอ”
เสียงทุ้มต่ำที่ส่งคำถามมาดื้อๆท่ามกลางความเงียบนั้น เรียกให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากภาพถ่ายตรงหน้ามามองทางต้นเสียง “พี่เมษเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนสมัยอยู่มัธยมน่ะครับ”
ใบหน้าหล่อเหลาขยับขึ้นลงสองสามทีก่อนกล่าวต่อ
“แล้วสนิทกันมากเลยเหรอ”
เพียงเท่านั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วฉับ ไม่รู้ว่าวันนี้คนรอบข้างเขาเป็นอะไรกันไปหมด ตอนทานข้าวกับเมษาเมื่อครู่ก็โดนถามว่าสนิทกับกวินไหม พอมาตอนนี้ก็เป็นฝ่ายกวินบ้างที่ถามว่าสนิทกับเมษาหรือเปล่า
อะไรวะ...
“สนิทครับ ก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้วนี่” เด็กหนุ่มตอบออกไปตามความจริง “อีกอย่างพี่เมษเป็นผู้มีพระคุณของผมอีกคนนึง กล้องตัวที่ใช้อยู่ตอนนี้ก็ได้มาเพราะตอนมอปลายพี่เขาให้ผมยืมกล้องไปถ่ายรูปส่งประกวดจนชนะได้ 350D มานี่แหละครับ แถมพอเข้ามหา'ลัย พี่เมษก็ให้ผมไปทำงานที่ร้านแม่เขาอีก”
“งั้นเหรอ” ชายหนุ่มตอบรับเสียงเบา ในหัวคิดอะไรสะระตะต่อสักพักก่อนจะเอ่ยเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาพับหัวข้อเก่าลงไปเมื่อเหลือบไปเห็นเข็มนาฬิกาบอกว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องไปคุยธุระกับแผนกอื่นของบริษัทแล้ว
“ว่าแต่นายเอาเอกสารไปให้ฝ่ายเอชอาร์หรือยัง” เอกสารที่ว่านี้คือพวกสำเนาทะเบียนบ้าน สำเนาบัตรประชาชน เรซูเม่หรืออะไรก็ตามที่คนเขาเอาไว้ใช้สมัครงานกัน ซึ่งสำหรับจักรวาลที่ได้เข้ามาแบบพิเศษแล้ว การส่งข้อมูลเหล่านี้ล่าช้าก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด
“เอ้อ จริงด้วย เอามาแล้วครับ” เด็กหนุ่มที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาคว้ามันออกจากบ้านมาเรียบร้อยแล้วเมื่อเช้า ล้วงมือลงไปหยิบแฟ้มเอกสารที่ว่าออกจากกระเป๋าของตน “งั้นเดี๋ยวผมเอาไปยื่นให้เขาก่อนนะครับ”
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้ฉันต้องไปที่ห้องนั้นอยู่พอดี เดี๋ยวจัดการให้”
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็กล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเอาเอกสารไปให้ช่างภาพคนดัง แล้วกลับมานั่งทำงานต่อตามเดิม
กวินถือแฟ้มที่ว่าเดินออกจากห้องไป ระหว่างทางชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงมองข้อมูลส่วนตัวของคนตัวเล็กที่เห็นทะลุแฟ้มใสออกมา
ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มขำขันเมื่อเห็นรูปถ่ายหน้าตรงของเจ้าเด็กคนนั้น
ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองไล่ข้อมูลที่ปรากฏอยู่บนหน้ากระดาษคร่าวๆ ก่อนที่จะมาสะดุดอยู่ที่...วันเกิด...
วันที่ที่ระบุอยู่มันตรงกับมะรืนนี้ไม่ใช่หรือ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พ่อครับ” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยเรียกชายวัยภูมิฐานที่นั่งทานข้าวเย็นอยู่ที่หัวโต๊ะ “ธนาคารของเราเป็นผู้ดูแลด้านการเงินให้ธุรกิจของบ้านจารุกิตติ์ใช่ไหมครับ”
ชายเจ้าของธนาคารชื่อดังเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นลูกชายก่อนพยักหน้าเบาๆ “ใช่ พ่อเป็นคนเสนอเข้าไปเองตั้งแต่ได้ยินว่าคุณวิกรมจะเริ่มทำธุรกิจอสังหาฯเมื่อสมัยสามสิบกว่าปีที่แล้วด้วย”
“งั้นเหรอครับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าครุ่นคิด “แล้วบริษัทที่ทำเกี่ยวกับภาพถ่ายของลูกชายคนรองบ้านนั้นล่ะครับ เราก็เป็นคนดูแลด้วยเหรอ”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ลูกมีอะไรหรือเปล่า”
เมษายืดตัวขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยปากอธิบายขึ้นด้วยน้ำเสียงฟังดูจริงจัง “คือช่วงนี้ผมบังเอิญมีโอกาสได้คุยกับคุณกวิน เจ้าของบริษัทนั้นบ่อยๆน่ะครับ เลยตั้งใจว่าอยากจะรับเรื่องการเงินของบริษัทเขามาดูแลด้วยตัวเอง คุณพ่อจะว่าอะไรไหมครับ”
ผู้เป็นบิดานิ่งคิดไปครู่ แล้วจึงตอบออกมาในที่สุด “ก็แล้วแต่ลูกแล้วกัน แต่เอาไปรับผิดชอบแล้วทำให้ดีๆด้วยล่ะ”
ได้ฟังดังนั้นชายหนุ่มก็แย้มรอยยิ้มขึ้น
“แน่นอนครับ ผมจะตั้งใจดูแลอย่างดีที่สุด”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: k00_eng^^ ที่ 25-07-2012 15:44:08
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 25-07-2012 15:48:02
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 25-07-2012 15:50:09
.
จะมาม่าแล้วใช่ป่ะ กลัวอ่ะ
มาม่านิยายในเล้ามักจะมาพร้อมกับหญิงสาวร้ายกาจหรือไม่ก้บุคคลที่3เนี่ยแหล่ะ
.
ปล พี่เมษ แค่คิดเอง ไม่นึกถึงใจของปอมว่าเค้าจะเลือกรักใคร ก็ไม่ผ่านแล้ว ไปเหอะ ออกไป๊
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 25-07-2012 15:56:00
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 25-07-2012 15:58:10
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 25-07-2012 16:06:37
โอ๊ยย อย่าใช้หน้าที่ในทางมิชอบสิ
แต่คงไม่ทันละ
วันเกิดปอม พี่วิน อย่าลืมจัดหนักนะคะ -,.- o22
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 25-07-2012 16:07:18
แต่ปอมนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 25-07-2012 16:09:55
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 25-07-2012 16:15:00
555 น่าสนุก
กวินเอ๋ย...นายได้กระอักแน่
เชียรน้องปอม หนูช่างเดียงสาจริงเจร๊ง
ได้ใจมั่ก
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 25-07-2012 16:21:25
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 25-07-2012 16:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 25-07-2012 16:23:19
ระวังด้วยนะพี่วิน พี่วินรุกเลย 555
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 25-07-2012 16:25:01
ศึกชิง "นาย" กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 25-07-2012 16:33:02
พี่เมษ :a5: นึกว่าจะเป็นคนดี แค่กันท่าไม่เท่าไหร่แต่ไอ้ดูแลเรื่องการเงินให้บริษัทเค้านี้ :z6: พี่วินย้ายปอมมาอยู่ด้วยเลยเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 25-07-2012 16:33:16
พี่เมษ รู้ว่ารัก ว่าชอบปอมแต่อย่าใช้วิธีสกปรกได้ปะ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 25-07-2012 16:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 25-07-2012 16:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 25-07-2012 16:58:45
น้องปอมเนื้อหอมอ่ะ ใครๆก็มารุมชอบตัว ก็นะเจ้าตัวเขาน่ารักขนาดเนี๊ยะ ><
ว่าแต่พี่เมษจะทำอะไรน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 25-07-2012 17:09:51
เดี๋ยว เมษคาบไป....จริงๆ หรอก
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 25-07-2012 17:10:48
แล้วเมษคิดจะทำอะไรไม่ดีกับกวินป่าวเนี่ย...พระเอกโดนรังแกว่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 25-07-2012 17:16:51
กวินสู้ๆแล้วกันนนน :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 25-07-2012 17:29:02
จะมีดราม่ามั้ยเนี้ย ㅠㅠ
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 25-07-2012 17:40:31
สองหนุ่มกำลังเริ่มต้นสงครามชิงนาง?กันละ แต่ดูเหมือนน้องนางไม่ได้รู้ตัวเล้ยย 5555
แต่ยังไงก็เชื่อว่าหนูปอมรักพี่วินแน่ๆ กับอิเมษคงเห็นเป็นแค่พี่ชายจริงๆ
คิดว่าจากนี้ไป พี่วินคงต้องยอมรับตัวเองแล้วหล่ะ แล้วเดินหน้ารุกให้น้องปอมให้สำเร็จให้ได้
ม่ายงั้นน... มคปด แน่ๆคร่าา :เฮ้อ: :seng2ped:
รักคนเขียนค่าา :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 25-07-2012 17:50:16
พี่เมษจะทำอะไรเนี่ย :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 25-07-2012 17:53:14
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 25-07-2012 18:00:54
ชักช้าอยู่ไย
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 25-07-2012 18:01:24
จะเกิดศึกชิงนายเหรอ .. :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 25-07-2012 18:02:08
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 25-07-2012 18:14:20
แอบชอบเบาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 25-07-2012 18:14:50
มันไม่แมนอ่ะ เชียร์พี่วินเต็มสตรีม
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 25-07-2012 18:15:23
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 25-07-2012 18:16:18
และถึงแม้พี่เมษจะเลวยังไงเราก็จะยกน้องปอมให้นะ
เพราะฉะนั้นห้ามโง่เด็ดขาดนะเว้ย!!!! :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 25-07-2012 18:17:52
ไม่แฟร์นี่น่าแถมไม่
แมนอีกกลับไปเอา
กระโปรงแม่มานุ่งเถอะ
แรงไปไหมเนี่ยยังไม่เริ่มเลย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 25-07-2012 18:24:28
เริ่มหัวข้อโดย: Guill ที่ 25-07-2012 18:28:45
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 25-07-2012 18:32:32
:เฮ้อ:
(อย่างยาว)
พี่เมษเอ๊ยพี่เมษ
เป็นพระรองซีรี่ย์เกาหลีอยู่ดีๆก็ไม่ชอบ
อยากจะกลายมาเป็นหมาหวงก้างซะได้นะพ่อคุณ
o16
คนเราใครจะรักใครก็เป็นเรื่องของหัวใจ
ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นจะมากะเกณฑ์ตัดสินใจแทนเจ้าตัวได้นะ
แล้วแถมยังจะมาใช้วิธีสกปรกและอำนาจหน้าที่ในทางที่ผิดอีก
แบบนี้คงไม่ต้องเตือนแล้วมั้ง
ว่าถ้าน้องปอมรู้เข้าลองคิดดูเองแล้วกัน
ว่าไอ้คำว่าพี่ กับไอ้ความรู้สึกดีๆที่น้องมีให้
มันจะยังเหลือไว้ให้อีกต่อไปรึเปล่า?
ถามตัวเองดีๆนะ ไอ้พี่เมษ!!!
:undecided:
เริ่มหัวข้อโดย: atblueann ที่ 25-07-2012 18:38:24
อย่าให้พี่กวินแพ้ใครนะ ฝากจัดการเมษาให้สาสมด้วยน้า รออยู่ ไม่อนากคิดถึง
ตอนต่อๆไปเลยกลัวอ่ะ เรื่องนี้จะดาม่าไหม
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 25-07-2012 18:39:00
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 25-07-2012 18:52:24
พี่กวินโคตรเท่ ชอบพระเอกเรื่องนี้จัง
น้องปอมก็ไม่รู้อะไรกะเค้าเรยยย
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 25-07-2012 18:59:41
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 25-07-2012 19:03:52
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 25-07-2012 19:04:52
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 25-07-2012 19:05:50
น้องปอมของพี่มีแต่คนจ้องจะกินอ่ะลูำก หนูยังไม่รู้ตัวใช่ป่ะ ตอนนี้พี่เมษชัดเจนมากค่ะ
แถมมองตาก็รู้ใจกับพี่กวินอีกตะหากว่าต่างคนต่างมีจุดหมายเดียวกัน...แต่พี่วินเสียเปรียบนิดหน่อยที่ยังไม่่รู้ใจตัวเอง
ต่อไปพี่เมษคงเอาตัวมาพัวพันแบบเต็มที่อ่ะ พี่วินสู้ๆ น้า...
วันเกิดน้องปอมจะเป็นไงบ้างเนี่ย สองหนุ่มเค้าจะยื้อแย่งน้องมั้ย...
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 25-07-2012 19:12:24
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 25-07-2012 19:22:26
นังเมษ :z6:
เราก็ติ่งเดียวกะคนแต่งเลย :really2:
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 25-07-2012 19:22:59
ไหนจะ พี่เมษที่ดูเหมือนจะฉันไม่ได้ใครก็อย่าหวังว่าจะได้เลยแบบเนี๊ย ไหนจะพี่วิทย์ที่ห่วงลูกศิษย์เอามากๆก็คนโปรดนี่นะ
แล้วไหนจะทั้งผู้ใหญ่แล้วก็เด็กที่มาโง่เรื่องเดียวกัน ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงคนอื่นเค้าก็ดูออกก้นหมดแหละว่าพี่วินอ่ะหึงน้องปอม 5555
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 25-07-2012 19:26:02
และวันนี้ดูเหมือนว่าเมษจะมาหยั่งท่าทีกับกวินและเตรียมรบกับกวินซะแล้ว
เมษคิดอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่าจะเอาเรื่องที่พูดกับพ่อมาเป็นกลยุทธในการศึก
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 25-07-2012 19:27:45
แต่ข้างในกลับเลวกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 25-07-2012 19:30:30
เริ่มหัวข้อโดย: Orange151987 ที่ 25-07-2012 19:45:26
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 25-07-2012 20:13:37
พี่กวินอย่าซึนสิคะ เพราะน้องปอมก็ซึนอยู่
เพราะงั้นพี่กวินต้องรีบรู้ใจตัวเองได้แล้วนะคะ
ข้าศึกกำลังมาแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 25-07-2012 20:34:38
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 25-07-2012 20:38:43
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 25-07-2012 20:45:21
เอาพี่เมษไปเก็บที ความสัมพันธ์ของสองคนนี้กำลังก้าวหน้าไปด้วยดี อย่ามาขัดขวางนะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 25-07-2012 20:50:35
ปล่อยน้องปอมไปเถอะะะะ
น้องเค้าไม่ใจเต้นกับพี่สักนิดเลยยยย
เค้าใจเต้นกับพี่วินตะหากกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ziilch ที่ 25-07-2012 20:53:06
ส่วนพี่วินนี่กินง่ายดีจัง น่ารักอะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 25-07-2012 20:57:33
เล่นแผนสกปรก ไอตัวประกอบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 25-07-2012 21:00:36
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 25-07-2012 21:09:53
เริ่มหัวข้อโดย: LM1412 ที่ 25-07-2012 21:11:42
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 25-07-2012 21:14:15
เริ่มหัวข้อโดย: gumrai3 ที่ 25-07-2012 21:17:45
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 25-07-2012 21:21:33
โอยยยย รีบๆคบกันนะคะพี่วินน้องปอมมมมม
คือแบบกำลังจะบ้าตายเพราะฟิคเีรื่องนี้ ><" :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่ต้องอัพทุกวันก็ได้ค่า แต่อย่าเงียบหายน้า เค้าคิดถึง คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: Sye.B ที่ 25-07-2012 21:37:00
สารภาพจากใจ.......เก๊าชอบคุณกวิ๊นนน
รอนะคะ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 25-07-2012 21:46:27
ไม่ปลื้มค่า >.<
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 25-07-2012 22:05:24
เริ่มหัวข้อโดย: nokkie ที่ 25-07-2012 22:12:11
ปล. "บริเวร" แก้เป็น "บริเวณ" นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 25-07-2012 22:25:01
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 25-07-2012 22:26:00
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: TuaLex ที่ 25-07-2012 22:30:57
เฮียกวินอย่ายอมนะ คนแบบเมษน่ากลัวที่สุดในสามโลก มีอะไรไม่พูดออกมา แสดงออกมาด้วยท่าทางยิ้มและสุภาพตลอด
น่ากลัวสุด ๆ เปรียบเทียบแค่อาการเช็ดมือกับกางเกงยีนส์ของพี่วินกับสูทหรู ๆ ของพี่เมษก็บอกได้แล้วว่าใครน่ากลัวกว่าใคร
แต่พระเอกก็คงไม่ได้โง่หรือม้างงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 25-07-2012 22:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 25-07-2012 23:07:11
อย่าทำอะไรพี่วินนะเฮ้ย
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 25-07-2012 23:15:51
พี่วิน เตรียมตัวให้พร้อมนะ เพราะอาจมีหมารอบกัดเร็วๆ นี่แน่..
เริ่มหัวข้อโดย: Animee ที่ 25-07-2012 23:37:27
- -
รักกันไวๆนะหนุ่มๆ >3<
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 26-07-2012 00:42:59
เฮ้อ..
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 26-07-2012 00:57:00
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 26-07-2012 01:21:59
เหอะๆๆ เสือสองตัวเริ่มเขม่นกันละ
แต่กระต่ายน้อยตรงกลางยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
น่าดีใจแทนกระต่ายน้อยไหมเนี่ยที่ไม่ได้รับรู้ถึงรังสีอาฆาตที่ปะทะกันจางๆอยู่เหนือหัว
ว่าแต่ที่พี่เมษขอเอางานไปดูแลเนี่ย คงไม่ได้จะทำอะไรร้ายๆหรอกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 26-07-2012 01:44:25
แต่ตอนนี้พี่เมษหลบป๊ายยยยยยยยยยยยย ต้องพี่วินเท่านั้น!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 26-07-2012 05:12:00
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 26-07-2012 06:26:26
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 26-07-2012 07:35:19
ซูมรักผ่านเลนส์ มั้งง แต่....
หน้าพระเอกลอยมาเป็นอิมเมจจ กรี๊ดดด ! จิ้นน
:L2: :L2:
ชอบบบบบบมากเลยค่ะ
รออ่านทุกวันเล้ยยยย
Edit หารูปมาแปะ
(http://img846.imageshack.us/img846/9066/53486622.png)(http://img94.imageshack.us/img94/5074/12531652.png)
พี่วินกะพี่เมษ ..………......................……พี่วินกะน้องปอน
อิมเมจได้ไหม >"<
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 26-07-2012 09:03:58
ส่วนอีกคนยังแค่หวงๆ ไม่แสดงออกไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่ ระวังการเงินของบริษัทไว้ให้ดีนะ
โหยพี่เมษนี่เป็นคนดีหรือไม่ดีฟร่ะ จะแกล้งอะไรพี่กวินมั้ยเนี่ย โฮกกกก อย่ามาทำอะไรน้้า
ส่วนน้องปอม หนูไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยใช่มั้ย เง้อออ ยังไงปอมก็ไม่มองเมษมากกว่ารุ่นพี่แล้วก็ผู้มีพระคุณหรอก
นอกจากพี่เมษจะบอกน้องปอมตรงๆ ไม่งั้นน้องไม่เข้าใจหรอก
แต่กับพี่กวินน้องปอมอาจจะค่อยๆรู้สึกดีด้วยแล้วก็สังเกตอะไรต่อมิอะไรออกบ้าง
ยังไงพี่เมษก็แห้วอ่ะ หึหึ พี่กวินสู้ๆ รีบเข้าใจตัวเองได้แว้ว เดี๋ยวจะโดนแย่งไปน้า ฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา คนเขียนสู้ๆ ^^
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 26-07-2012 09:49:22
ถ้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องการเงินของพี่วินในเชิงไม่ดีนะ
สรุปได้เลยว่าเลวมากกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 26-07-2012 12:13:50
เนื้อเรื่องน่ารักดี
ชอบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 26-07-2012 14:46:54
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 26-07-2012 14:50:14
เราชอบเรื่องนี้
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 26-07-2012 15:15:01
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 26-07-2012 15:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 26-07-2012 16:33:40
เป็นพระรองดีๆเรียกคะแนนสงสารไปเถอะเบ่บี๋
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 26-07-2012 18:27:43
-------------
หัวใจหลังเลนส์
#14
“เย็นนี้พี่เมษไม่ต้องมารับผมนะครับ พอดีออกมาทำงานข้างนอก”
เสียงคุยโทรศัพท์ที่ดังมาตกกระทบโสตประสาทของชายร่างสูงที่ยืนตั้งค่ากล้องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้เขาต้องเหลือบหางตาไปมองด้วยความหงุดหงิด
...เวลาทำงาน แทนที่จะมาช่วยกัน ดันไปโทรไปคุยกับใครก็ไม่รู้
...อากาศยิ่งร้อนๆอยู่...
...หงุดหงิดจริงโว้ย...
“เห้ยปอม! มาช่วยยกรีเฟล็กซ์ตรงนี้เพิ่มหน่อย” แล้วในที่สุดกวินก็ทนไม่ไหว
คนถูกเรียกเมื่อได้ยินเสียงดุๆอย่างนั้นก็รีบกระวีกระวาดบอกลารุ่นพี่ที่อยู่ในสายก่อนจะวิ่งมาคว้ารีเฟล็กซ์อันที่เหลือขึ้น “มุมไหนดีครับพี่”
“ลองกะดูเองสิ ฉันสอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ” คนปั้นหน้าถมึงทึงเผลอตัวพูดเสียงดังออกไป ก่อนจะรีบปรับระดับอารมณ์ให้ลดลงมาเมื่อเห็นคนฟังหน้าเจื่อนลงไปถนัดตา
ให้ตายเถอะ...ทำไมหลังๆมานี้เขาถึงได้หลุดฟอร์มอยู่บ่อยๆกันนะ...
“มานี่มา ไม่ต้องยกแล้ว เห้ยไอ้อาร์ท! มาช่วยกูยกรีเฟล็กซ์หน่อยสิวะ” ชายหนุ่มกวักมือเรียกจักรวาลที่ยืนทำหน้าเหลือสองนิ้วถือไอ้แผ่นสีเงินวิบๆวับๆนั่นอยู่ข้างนางแบบ แล้วจึงหันไปตะโกนร้องหาลูกน้องอีกคนให้มาช่วยผลัดเปลี่ยนแทน
ร่างบางวางของที่อยู่ในมือลงตามคำสั่งพลางบ่นขมุบขมิบที่ปากให้ได้ยินกับตัวเองเพียงคนเดียว
“..ทำไมดุจังวะวันนี้”
แม้จะไม่ได้ยินแต่อากัปกิริยานั้นก็อยู่ในสายตาของชายหนุ่มตลอดเวลา หากแต่เขาก็หาได้แคร์ไม่...
“นายมาถ่ายแทนฉันที เหนื่อยแล้ว” พูดจบกวินก็ส่งกล้องตัวโตไปให้คนที่เพิ่งวิ่งเข้ามาถึงตัวเขา ซึ่งเด็กหนุ่มรับมันไปอย่างไม่อิดออด
ก็งานถ่ายกลางแจ้งมันของถนัดอยู่แล้วนี่นา...
และเมื่อเห็นว่าจักรวาลดูท่าทางจะคล่องแคล่วกับงานที่เขามอบหมายให้ ชายหนุ่มก็รู้สึกวางใจขึ้นแล้วจึงตัดสินใจเดินออกมานั่งพักบนราวกั้นระหว่างแม่น้ำเจ้าพระยาและลานกว้างแห่งนี้
ที่บอกไปว่าเหนื่อยแล้วเมื่อครู่ไม่ใช่การประชดหรือข้ออ้างแต่อย่างใด กวินรู้สึกเหนื่อยจริงๆ เนื่องจากเมื่อคืนเขามัวแต่นั่งคิดงานจนถึงตีสามตีสี่กว่าจะเข้านอน แล้วพอมาเจอแดดแรงๆแบบนี้ ต่อให้แข็งแรงขนาดไหนก็เซได้เหมือนกัน
สำหรับงานในวันนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโปรเจ็คที่ทำร่วมกับทางนิวยอร์ก เป็นเพียงชิ้นงานที่จะไปตีพิมพ์ในนิตยสารแฟชั่นเท่านั้น ซึ่งไอเดียหลายๆอย่างที่นำเสนอลูกค้าไปก็มาจากจักรวาลทั้งนั้น แค่นี้ก็สามารถเป็นเครื่องยืนยันได้ในระดับหนึ่งแล้วว่าเด็กหนุ่มมีศักยภาพคู่ควรแก่การประกอบอาชีพนี้แค่ไหน
ระหว่างที่กวินกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น ก็มีขวดน้ำเย็นยื่นมาตรงหน้าจากไอ้ลูกน้องหน้ากลมตัวดีคนเดิมที่ยืนส่งยิ้มกวนประสาทมาให้
“ไงพี่ หน้าโทรมเชียว”
ได้ฟังดังนั้นชายหนุ่มก็พยักหน้าเบาๆก่อนรับขวดน้ำมาบิดฝาออก “เออ วันนี้เหนื่อยๆว่ะ”
และยังไม่ทันที่เขาจะได้กระดกน้ำในขวดเข้าปาก เสียงเพลงลูกทุ่งยอดฮิตที่ดังขึ้นจากปากไอ้เต้ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“มีเมียเด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ไม่ต้องนึกอาย เป็นลูกผู้ชายต้อ....เหวอ!”
เพียงแค่จับใจความจากเนื้อเพลงได้เท่านั้นแหละ กวินก็ต้องรีบกระเด้งตัวลงจากรั้วกั้นที่นั่งอยู่เมื่อครู่เพื่อมายันโครมเข้าไปที่บั้นท้ายขนาดมโหฬารนั่นไปเต็มๆหนึ่งที
“โอ๊ย พี่วินอ่ะ รุนแรงกับน้องนุ่งจังวะ” คนโดนถีบบ่นกระปอดกระแปดพลางทำหน้าเจ็บหนักส่งไปยังหัวหน้าจอมโหด “ผมอุตส่าห์จะมาเตือนนะเนี่ยว่าวันนี้วันเกิดน้องปอม เผื่อพี่จะไปคิดเซอร์พร้งเซอร์ไพร้ซ์ทัน”
หากแต่เมื่อเห็นว่ากวินยังคงตีหน้านิ่งไม่สนใจในคำพูดของตน หนุ่มร่างกลมก็หรี่ตาลงมองคนตรงหน้าอย่างจับผิด
“ทำเฉยแบบนี้ แสดงว่าเตรียมไว้แล้วชัวร์เลย”
คนถูกแซวตวัดตาคมดุขึ้นมองก่อนตอบปฏิเสธเสียงเรียบ “ไม่รู้ ไม่มีเว่ย”
“อะไรว้า...” คนเป็นลูกน้องได้แต่ทำหน้าผิดหวังเมื่อได้ยินคำตอบไม่ใยดีจากชายหนุ่ม ก่อนจะบ่นนู่นบ่นนี่ใส่อย่างไม่เกรงใจว่าใครเป็นผู้ใหญ่ใครเป็นผู้น้อยกันแน่
ซึ่งก็บ่นไปเถอะ...อย่างกับว่าคนอย่างกวินจะสนใจ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ในที่สุดงานกลางแจ้งอันแสนยาวนานในวันนี้ก็สิ้นสุดลง ทีมงานทุกคนต่างก็พากันช่วยขนอุปกรณ์ต่างๆขึ้นรถตู้
“นี่..” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้เด็กหนุ่มที่กำลังก้มๆเงยๆจัดการกับข้าวของบนพื้นต้องหันมามอง
“ครับ?”
ซองใส่เอกสารสีน้ำตาลถูกยื่นมาตรงหน้าจักรวาลพร้อมด้วยคำอธิบายจากชายร่างสูง “พอดีเมื่อคืนตอนดึกๆทางนิวยอร์กเขาเพิ่งส่งรายละเอียดเพิ่มเติมมาให้ ฉันก็เลยทำก็อปปี้มาอีกฉบับ ลองเอาไปอ่านดูนะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆก่อนจะรับเอกสารเหล่านั้นมาถือไว้ในมือ
เห็นดังนั้นกวินจึงหมุนตัวเดินจากมาโดยไม่ลืมที่จะย้ำกับคนตัวเล็กอีกรอบว่าอย่าลืมเปิดดู
จักรวาลวางมือลงจากสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้าชั่วคราวเพื่อจับซองที่ว่ามาเปิดออกดูคร่าวๆด้วยความสนใจ ภายในมีกระดาษเอสี่สองสามแผ่นบรรจุอยู่ แต่เพียงแค่เห็นว่ามันเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจสอดมันกลับเข้าไปเหมือนเดิมโดยตั้งใจว่าค่อยเอากลับไปอ่านพร้อมดิกชันนารีที่บ้านเห็นจะสะดวกกว่า
หากแต่ความรู้สึกเหมือนว่ายังมีวัตถุอีกชิ้นโคลงเคลงไปมาอยู่ในซองก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องแหวกออกดูข้างในอีกครั้ง ก่อนจะพบกับบัตรแข็งใบเล็กใบหนึ่งอยู่ที่ก้นซอง
และเมื่อดึงขึ้นมาดูชัดๆก็พบกับโลโก้ร้านกล้องชื่อดังที่เป็นตัวระบุว่าของสิ่งนี้มาจากที่ใด แต่ที่ดูจะน่าสนใจมากที่สุดก็เห็นจะเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสองคำที่พิมพ์ไว้โดดเด่นเป็นสง่าอยู่กลางตัวบัตรว่า...
...'BIRTHDAY CARD'...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กวินตรงดิ่งมายังบีเอ็มคู่ใจของตนที่จอดอยู่ใกล้ๆทันทีที่ยื่น 'ของสิ่งนั้น' ไปให้เด็กหนุ่ม โดยภาวนาอยู่ในใจลึกๆว่าขอให้เจ้าคนตัวเล็กอย่าเพิ่งเปิดมันออกดูก่อนที่เขาจะขับรถออกจากตรงนี้ไปเสียก่อน
อะไรไม่รู้ล่ะ...รู้แต่ว่ามัน...
...เขินชอบกล...
เพื่อนกันก็ไม่ใช่ ญาติพี่น้องยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ สนิทกันขนาดนั้นหรือเปล่าก็ไม่อีกเหมือนกัน ขนาดไอ้เต้ ไอ้ก้อที่ทำงานกันมานมนานหลายปี พอถึงวันเกิดพวกมันเขายังแค่พาไปเลี้ยงเหล้า...
แล้วนี่อะไร...
“พี่วินครับ!” เสียงใสที่รั้งเขาไว้จากทางด้านหลังทำเอาชายหนุ่มสะดุ้ง
...ก็ว่าเดินเร็วแล้วนะ ทำไมเจ้าหนูนี่ดันเร็วกว่าทั้งที่ขาก็ดูจะสั้นกว่าเขาหลายคืบ...
“มีอะไร” คนถูกเรียกหันมาตอบตีหน้าขรึม แม้จะเหลือบไปเห็นบัตรสีเทาจ้าปัญหาที่อยู่ในมือบางนั่นแล้วก็ตาม
“อันนี้พี่วินใส่ผิดมาหรือเปล่า” จักรวาลเอ่ยถามขึ้นพลางชูของที่ว่าในมือให้ชายหนุ่มตรงหน้าเห็นชัดๆ
ไม่ใช่จักรวาลไม่แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันอาจจะเป็นของขวัญวันเกิดที่กวินตั้งใจจะให้หรอก แต่ในเมื่อเขาไม่เคยบอกไปว่าเกิดวันที่เท่าไหร่ และที่สำคัญความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้แนบแน่นอะไรขนาดที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะมาทำะไรแบบนี้ให้ เด็กหนุ่มจึงต้องปัดความหวังในใจออกไปจนหมด
“หือ..ไม่รู้สิ มันคืออะไรล่ะ” แม้เสียงตอบออกไปจะเรียบนิ่งเป็นปกติดี หากแต่ในหัวกลับมีเสียงก่นด่าตัวเองดังตีกันให้หนวกหูไปหมด ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาที่อาการแบบนี้มันกลับมาอีกแล้ว อาการแบบเดียวกับตอนนั้น...ตอนที่ดันไปเจอจักรวาลที่งานนิทรรศการภาพถ่ายโบราณพร้อมกับเมษา โดยบัตรเชิญของเขาเป็นหมันไป
ประดักประเดิดเป็นบ้า...
ร่างสูงทำเป็นยื่นหน้ามามองบัตรแข็งในมือของเด็กหนุ่ม ก่อนจะกล่าวต่อหน้าตาย แต่ถ้าหากจักรวาลได้สังเกตดีๆแล้วล่ะก็ จะเห็นได้ว่าตามไรขมับของชายหนุ่มมีเหงื่อเม็ดเป้งเกาะพราวอยู่เต็มไปหมด
“ของใครก็ไม่รู้สิ แต่นายเอาไปเถอะ ของแบบนี้ฉันก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย “ได้ยังไงล่ะครับ ถึงจะไม่รู้ว่าของใครแต่เอาไปใช้เองแบบนี้ก็เท่ากับขโมยน่ะสิ อีกอย่างเงินในบัตรนี่ไม่รู้เยอะขนาดไหน ขืนใช้ไปผมคงนอนไม่หลับกันพอดี”
กวินพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างขัดใจ ในหัวคิดหาทางออกอย่างรวดเร็ว “เออๆ น่าจะเป็นของฉันนั่นแหละ มีคนให้มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่อยากใช้เอง นายรีบเอาไปใช้ให้หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวมันหมดอายุ”
“เห้ย ไม่เอา เขาให้พี่ พี่ก็เอาไปใช้สิ”
“ก็ฉันมีกล้องเยอะอยู่แล้ว บอกให้เอาไปก็เอาไปสิ”
“ไม่ได้ ผมรับไม่ได้หรอก”
“ทำไมดื้ออย่างนี้วะ”
“ไม่ได้ดื้อ ก็มันไม่ควรนี่”
“ปอม!”
“พี่วิน!”
จากเซอร์ไพรซ์วันเกิด ไฉนมันถึงกลายเป็นสงครามน้ำลายไปได้กัน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จนในที่สุดจากที่ตั้งใจจะหนีกลับบ้าน กวินก็ต้องเปลี่ยนแผนกระทันหันเมื่อสุดท้ายคุยกันไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่มจึงต้องมัดมือชกโดยการจับเจ้าเด็กไม่รู้ฟังยัดใส่รถก่อนพามาที่ห้างสรรพสินค้าดังใจกลางเมืองนี่เสียก่อน
ร่างเล็กถูกลากมาตรงหน้าร้านขายกล้องที่มีโลโก้เดียวกับที่พิมพ์อยู่บนบัตรเจ้าปัญหา
“เข้าไป” เสียงทุ้มต่ำกล่าวพลางพยักพเยิดให้เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งด้วยสีหน้านิ่งขรึม
“ไม่เข้า”
“บอกให้เข้าไป” ครั้งนี้คนเป็นผู้ใหญ่กว่าไม่ใช้แค่เสียง แขนแกร่งออกแรงดันตัวเล็กๆนั่นให้เข้าไปในเขตร้านพร้อมกับตนที่เดินประกบตาม
เสียงเล็กยังคงปฏิเสธงุ้งงิ้งพลางขืนตัวเองไว้ ซึ่งมันไม่ได้ผลเลยสักนิดเดียว...
แต่ยังไม่ทันที่กวินจะดึงเด็กหนุ่มมาถึงตู้โชว์กลางร้าน ชายร่างท้วมคนหนึ่งก็เดินตรงมาทางเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และนั่นก็ทำเอาคนชายหนุ่มถึงกับเหงื่อตก...
“สวัสดีครับคุณกวิน เมื่อวานเราเพิ่งเจอกันไปที่สาขาสีลม จำผมได้หรือเปล่าครับ” ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ และโดยไม่เหลือช่องว่างให้ช่างภาพคนดังได้กล่าวแทรกอะไร คำถามต่อไปก็ถูกยิงมาอย่างรวดเร็ว “อ๋อ...คนนี้เองเหรอเจ้าของวันเกิดที่เมื่อวานคุณซื้อการ์ดให้ น้องชายเหรอครับ”
อุตส่าห์พามาสาขาอื่นแล้วนะ ใครจะไปนึกว่าไอ้เจ้าของร้านปากสว่างนี่มันจะเปลี่ยนมาดูแลสาขานี้ในวันนี้....
ซวยจริงๆ...
ได้ยินอย่างนั้นจักรวาลก็เหลือบตาขึ้นมองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก
“อ่า...ก็ทำนองนั้นครับ” กวินตอบเสียงแผ่ว
“แล้วคุณน้องชายเลือกไว้หรือยังครับว่าจะซื้อรุ่นอะไรดี” ครั้งนี้ชายเจ้าของร้านหันมาถามเด็กหนุ่มร่างเล็กบ้าง แล้วก็เหมือนเดิม คือไม่เปิดโอกาสให้คนถูกถามได้ตอบ แต่กลับเป็นตนที่พูดจ้อต่อแทน “แต่ผมว่าจริงๆคุณกวินเลือกไว้แล้วล่ะ เพราะเห็นเมื่อวานยืนจดๆจ้องๆ 7D อยู่ แถมใส่วงเงินมาประมาณนั้นด้วย ใช่ไหมครับคุณกวิน”
เมื่อฝ่ายตรงข้ามพูดจบ ชายหนุ่มก็ต้องรีบตัดบทด้วยการขอตัวเดินดูเองทันที เพราะจากสีหน้าตกอกตกใจเมื่อได้ยินชื่อรุ่นกล้องของคนข้างๆแล้วท่าทางกำลังจะพยศขึ้นมาอีกแน่ๆ
เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะระหว่างคนทั้งสอง ก่อนจะเป็นกวินที่กล่าวเปิดขึ้นมาเสียงเบาพร้อมด้วยอาการเกาท้ายทอยเก้อๆ
“ฉันโดนนายจับได้แบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว เสียหน้าชะมัดเลยว่ะ”
จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองคนพูดด้วยไม่รู้ว่าควรจะส่งปฏิกิิริยาแบบไหนกลับไป
“ทีนี้ก็รู้แล้วว่าฉันตั้งใจให้มันเป็นของขวัญ นาย...จะยอมรับมันได้หรือยัง” คราวนี้จากเสียงที่เบาอยู่แล้วเมื่อครู่ก็ยิ่งเบาลงไปอีกจนแทบฟังดูไม่เหมือนเสียงของช่างภาพคนที่มักจะตะโกนสั่งลูกน้องในสตูดิโอเลย
เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างลังเลใจ เจอกวินเวอร์ชั่นนี้เข้าไปก็ถึงกับดื้อต่อไม่ออก
เมื่อเห็นคนเป็นเจ้าของวันเกิดยังคงยืนเงียบ กวินก็รู้สึกใจไม่ดีจนต้องรีบทวงคำตอบ “ว่าไง? รับมันไปเถอะนะ...”
“พี่วิน...” เสียงของจักรวาลเองก็แผ่วเบาไม่แพ้กัน “คือผม...”
“อย่าปฏิเสธนะ” แม้คำพูดจะฟังดูเหมือนเป็นคำสั่ง แต่ครั้งนี้มันกลับถูกกล่าวออกมาอย่างขอร้อง “ถ้าเกรงใจก็คิดซะว่าเพื่องานแล้วกัน”
ดวงตาเรียวสวยจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนพูดอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะกล่าวถามคำถามที่ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักไปในวินาทีถัดมา
“....ทำไมพี่วินถึงใจดีกับผมจังครับ...”
“เอ่อ...” ชายหนุ่มกระพริบตาปริบๆ พลางกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ แต่เมื่อนึกทบทวนคำถามเมื่อครู่ดูดีๆก็พบว่าตนไม่สามารถหาคำตอบมาอธิบายคนตรงหน้าได้ สิ่งที่ทำจึงเป็นเพียงการส่ายหน้าและเอ่ยตอบออกไปตามตรง
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...”
พูดจบ ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อยให้บรรยากาศประหลาดนี้กัดกินความรู้สึกของตนอีกต่อไป ฝ่ามือใหญ่รีบจับบ่าเล็กๆนั่นให้เดินมายังตู้กระจกที่มีกล้องโชว์อยู่มากมาย
และในที่สุดเจ้าเจ็ดดีที่ว่าก็ถูกจ่ายด้วยการ์ดวันเกิดที่กวินลงทุนไปซื้อมาให้เมื่อวาน...
คนทั้งสองเดินออกจากร้านกล้องโดยมีคุณเจ้าของร้านยืนยิ้มแฉ่งโบกไม้โบกมือส่ง
จักรวาลกำหูหิ้วถุงกระดาษในมือแน่น ความรู้สึกวูบๆในอกทำให้เขารู้สึกอยากจะปล่อยน้ำตาออกมาดื้อๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอะไรอยู่ รู้อย่างเดียวคืออยากจะขอบคุณร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆกันนี้เหลือเกิน ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน แต่เขากลับได้อะไรจากกวินมามากมายนับไม่ถ้วน
ไม่เพียงแค่คิด ท่อนแขนเรียวบางเอื้อมไปกระตุกชายเสื้อยืดของชายหนุ่ม
“หือ?” ช่างภาพคนดังหันมามองคนที่เกาะชายเสื้อของเขาอยู่ “มีอะไรเหรอ?”
“ข....นะครับ” เสียงแผ่วเบาที่ถูกเปล่งออกมา ไม่ดังพอที่จะทำให้ชายหนุ่มจับใจความได้ท่ามกลางเสียงคนคุยกันอื้ออึงกลางห้างแบบนี้
“อะไรนะ?”
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ได้ยิน และก็รู้ว่าตัวเองคงไม่มีความกล้าเหลือพอที่จะพูดให้ดังขึ้น ร่างเล็กๆของเด็กหนุ่มจึงค่อยๆขยับเข้าไปใกล้คนฟังก่อนจะเขย่งขึ้นพูดด้วยระดับเสียงเท่าเดิมที่ข้างหู
“ขอบคุณนะครับพี่ิวิน...”
ทันทีที่ได้ยินเสียงใสๆนั้น กวินก็ไม่สามารถที่จะควบคุมกล้ามเนื้อใบหน้าของตนได้อีกต่อไป รอยยิ้มกว้างเผยขึ้นทั้งที่ปากและตาอย่างห้ามไม่อยู่
ชายหนุ่มกระแอมในลำคอเล็กน้อย แล้วจึงหันไปตอบกลับด้วยเสียงเบาไม่แพ้อีกฝ่ายเลย
“...สุขสันต์วันเกิดเช่นกันครับ...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
จักรวาลนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า ประโยคอวยพรที่ห้างเมื่อครู่ยังคงดังก้องไปมาอยู่ในหัว
ความจริงมันก็แค่คำพูดทั่วๆไปที่ได้ยินอยู่ทุกวันเกิด แต่ไม่รู้ทำไม...รอบนี้มันถึงได้อิมแพ็คความรู้สึกของเขามากเหลือเกิน
เด็กหนุ่มนอนอยู่อย่างนั้นอีกเพียงไม่นานก็ต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการกับงานบ้านอื่นๆที่ยังไม่ได้ทำแทน
ร่างเล็กเปิดประตูระเบียงออกมาเพื่อเก็บผ้า ฟ้าด้านนอกมืดสนิทเนื่องจากขณะนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว หากแต่เบื้องล่างยังคงมีแสงไฟจากตามรถเข็นขายอาหารและเสาไฟฟ้าส่องให้เห็น
...และเด็กหนุ่มเกือบจะได้หอบเสื้อผ้ากลับเข้าห้องไปแล้วถ้าดวงตาคู่เรียวสวยไม่บังเอิญเหลือบไปเห็นรถคันคุ้นตาที่จอดอยู่หน้าหอของเขาเสียก่อน...
เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ กวินขับรถมาส่งเขาที่นี่
แต่ทำไมตอนนี้ยังอยู่ล่ะ?
คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มก็รีบวิ่งลงไปดูโดยไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน
ขาคู่เรียวหยุดลงเมื่อมาถึงบีเอ็มคันหรู สองมือบางป้องกระจกติดฟิล์มเพื่อส่องเข้าไปในรถ ก่อนจะต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นช่างภาพหนุ่มคนดังนอนฟุบหน้าอยู่กับพวงมาลัย สีหน้าบางส่วนที่เห็นลอดออกมาจากท่อนแขนแกร่งดูไม่ดีนัก
ร่างเล็กวิ่งอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ มือเรียวลองขยับเปิดประตูแม้จะเดาได้อยู่แล้วว่ามันล็อกอยู่ก็ตาม เด็กหนุ่มเคาะประตูเรียกคนในรถถี่รัว จนในที่สุดกวินก็รู้สึกตัว
ชายหนุ่มเอื้อมมือมาเปิดล็อกรถ...
หลังจากจักรวาลลงจากรถไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว จู่ๆเขาก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา ซึ่งจากอาการก็เดาได้ไม่ยากว่าคงมีสาเหตุมาจากที่เมื่อคืนนอนน้อยบวกกับแดดแรงๆที่ยืนตากอยู่หลายชั่วโมงเมื่อตอนกลางวันนั่นแหละ
“เป็นอะไรน่ะพี่วิน” เสียงตื่นตระหนกของเด็กหนุ่มดังเข้ามาในโสตประสาทพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่บริเวณหน้าผากของเขา “โห ตัวร้อนจี๋เลย ไหวไหมเนี่ย...”
จักรวาลค่อยๆแซะตัวชายหนุ่มออกจากรถด้วยความลำบาก
ก่อนเดินพยุงร่างใหญ่ๆนั้นเข้าหอพักไปอย่างทุลักทุเล...
TBC.
สำหรับคนที่ไม่รู้ว่า Birthday Card คืออะไร คำอธิบายอยู่นี่นะคะ
เบิร์ดเดย์การ์ดหรือกิฟท์การ์ดคือบัตรที่เราสามารถซื้อด้วยวงเงินที่เรากำหนดเองได้(หรือบางร้านก็กำหนดมาให้ว่าบัตรใบนี้ราคาห้าร้อย บัตรใบนี้ราคาพันนึงหรืออะไรแบบนี้) แล้วเราก็จะเอาบัตรนี้ไปให้เป็นของขวัญคนอื่นแทนเงินหรือของ โดยให้เขาไปเลือกจากร้านที่เราซื้อเอาเองว่าอยากได้ของชิ้นไหน
เริ่มหัวข้อโดย: eaey ที่ 26-07-2012 18:37:45
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซะทีนะปอม
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 26-07-2012 18:39:15
ว่าแต่พี่วินจะเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 26-07-2012 18:56:40
หึหึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 26-07-2012 19:01:27
ปล. น้องปอมดูแลพี่วินดีๆนะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 26-07-2012 19:05:02
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 26-07-2012 19:07:41
:z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Sye.B ที่ 26-07-2012 19:09:07
พี่วินของน้อง(ปอม)~~~~
น่ารักจังเบยยย
อร๊ายยยยยยยยยยย เขิลลลลลลล ไม่ทำว่าทำไม ... ชื่อปอมรึก็เปล่า
แต่เค้าเขิล!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 26-07-2012 19:12:56
รักเรื่องนี้จัง
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 26-07-2012 19:14:08
เริ่มหัวข้อโดย: sonyjay123 ที่ 26-07-2012 19:14:13
เขิล
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 26-07-2012 19:15:24
คืนนี้พี่วินได้นอนห้องปอมแน่ๆ
ความรู้สึกของปอมตอนนี้ น่าจะมากกว่าคำว่า "ปลื้ม" ไปไกลแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 26-07-2012 19:27:20
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 26-07-2012 19:32:35
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 26-07-2012 19:34:06
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 26-07-2012 19:34:32
เริ่มหัวข้อโดย: bluerose ที่ 26-07-2012 19:36:40
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 26-07-2012 19:39:55
อิจฉาปอมเว่ออออ อยากได้กล้องอย่างนี้บ้างไรบ้าง ฮ่าาา :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แต่นี่ต้องดูแลกันตอนป่วย ขอคำเดียวนะคะ พี่เมษอย่าโผล่มานะคะไรเตอร์สุดที่ร้ากกกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 26-07-2012 19:40:57
นั่งรอ นอนรอเลยเหอะอยากจะบอก ><!!
ติดใจเรื่องนี้มากค่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 26-07-2012 19:45:20
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 26-07-2012 19:47:29
ทำไมพี่วินถึงใจดีกับผมจังครับ..
เพราะพี่ชอบปอม.. #มโน
:-[
พี่วินไม่สบาย น้องปอมดูแลดีๆน้า :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 26-07-2012 19:50:09
ใกล้กันอีกนิดแล้ววว พี่วินไม่สบาย น้องปอมพาขึ้นห้องด้วยย
ดูแลพยาบาลคนป่วยให้ดีดีน้าา อิอิ
ลุ้นๆตอนหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างมั้ยน้า
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 26-07-2012 19:50:49
พี่วินใจดีจังเลยยย เป็นพ่อบุญทุ่มมากๆ :impress2:
พี่วินไม่สบาย งั้นคืนนี้ก็ต้องนอนห้องปอมให้น้องปอมคอยดูแล :z1:
ขอให้เค้าหวานนๆกันไปอย่างนี้นานๆนะคะ
อิพี่เมษอย่าเพิ่งมาขัดขวางความสุขเค้านะเว่ยย :m16: :z6:
รักคนแต่งค่าา :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 26-07-2012 19:51:03
อ่านไปแล้วนึกน้ำเสียงพี่วินตอนพูดประโยคนั้นแล้ว เขินมากจ้าา
>/////<
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 26-07-2012 19:58:43
ขอสครีมด้วยความดีใจแทนไอ้หนูล้านเท่า
ตอนนี้น่ารักเนอะ> <
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 26-07-2012 20:04:55
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 26-07-2012 20:21:04
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 26-07-2012 20:22:34
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 26-07-2012 20:27:42
แต่ทำไมเรายิ้มอ่ะ 5555
ไม่รู้วุ๊ยย!!!
รู้แต่ว่าอ่านไปยิ้มไป เหมือนคนบ้า :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 26-07-2012 20:30:56
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 26-07-2012 20:32:14
แล้วพี่วินก็ตอบกลับมาว่า "สุขสันต์วันเกิดครับ"
ทำเอาคนอ่านบินไปฟินแลนด์เลยทีเดียว :-[
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 26-07-2012 20:32:22
ว่าแต่เมื่อไหร่สองคนนี้จะรู้ใจตัวเองกันสักที
ระวังพี่เมษมาแทรกกลางนา
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 26-07-2012 20:33:57
:m3:
เหมือนเด็กน้อยเพิ่งมีรักครั้งแรกเยย
พระเอกมันต้องแบบเน้!!!!
:m11:
ดูเอาไว้ซะไอ้พี่เมฆ ไอ้พระรองเกาหลีนิสัยไม่ดี
อุวะฮะฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
:laugh:
แล้วแหมๆๆๆ
:m12:
ประจวบเหมาะทั้งคู่เลยน้า
น้องปอมก็ต้องเห็นพี่วินนอนไม่สบายอยู่ในรถด้วยอ้า
:-[
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน
ชอบพี่วินจริงๆว้อยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m11: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 26-07-2012 20:56:13
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 26-07-2012 21:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 26-07-2012 21:20:15
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 26-07-2012 21:23:01
อุ้ย เขาพากันเข้าห้อง(เข้า)หอแล้ว :-[
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 26-07-2012 21:23:17
ตอนกระซิบขอบคุณ กับบอกสุขสันต์วันเกิด อ่านไปต้องเอามือจิกหมอน
พี่วินไม่เป็นไรมากใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 26-07-2012 21:33:30
ของขวัญจากพี่วิน ชิ้นหย่ายมาก อิจฉาน้องปอมอย่างรุนแรง เอิ๊กๆๆๆ :impress2:
แต่พี่วินทำไมมาหน้ามืดซะหละ อยากให้น้องปอมดูแลอะจิ อิอิ :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 26-07-2012 21:36:33
แต่ไม่ไหร่ พี่วินกับน้องปอมจะรู้ใจตัวเอง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 26-07-2012 21:44:24
อ่านเสร็จแล้วอยากจะกรี๊ดดังๆ ออกมา พี่วิน อะไรจะน่ารักขนาดนี้ เง้อ
ชอบตอนถูกน้องจับได้อ้ะ อ๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องปอมก็เริ่มรู้สึกดีๆ แล้วใช่ไหมล่าาา
ดีใจใช่ไหม ไม่ใช่กับของที่ได้แต่กับคำแฮปปี้เบิร์ดเดย์น่ะ
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
>\\\\<
อยากบอกคนแต่งเหลือเกินว่า มารออ่านเรื่องนี้ทุกวันเลยล่ะ สนุกมากจริงๆ
เง้ออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 26-07-2012 21:46:43
เริ่มหัวข้อโดย: michiko_love ที่ 26-07-2012 21:47:08
เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองกันน๊า ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kwangun ที่ 26-07-2012 21:49:50
ตอนนี้มันน่ารักสุดๆไปเลย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 26-07-2012 21:51:45
อ่านตอนขอบคุณแล้วมันก๊าวใจมากค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 26-07-2012 21:59:50
ผมก็ชอบถ่ายภาพนะ ช่วงนี้แปรพรรคมาถ่ายภาพโทนขาวดำเหมือนกัน สงสัยติดจากเรื่องนี้ไป
ฮาๆ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 26-07-2012 22:09:08
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 26-07-2012 22:13:02
แอบจิ้นน้องขาชาเป็นน้องปอมไปเรียบร้อย น่ารักโฮก :m3:
คนเขียนแว๊บได้ช้าได้ไม่ว่ากัน แต่อยากหายนะ ได้โปรด
สงสารคนอ่านตาดำๆจะลงแดงไปซะก่อน :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 26-07-2012 22:23:09
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 26-07-2012 22:27:59
เริ่มหัวข้อโดย: ~l3aml3ery~ ที่ 26-07-2012 22:37:56
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 26-07-2012 22:45:03
มาต่อไวๆนะคะ อยากรู้ว่าน้องปอมจะดูแลพี่วินยังไง เอิ๊กกก
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 26-07-2012 23:03:34
รีบๆ รู้ใจตัวเองกันซะที นะ
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 26-07-2012 23:10:57
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 26-07-2012 23:12:38
เริ่มหัวข้อโดย: 1andonly ที่ 26-07-2012 23:24:30
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 26-07-2012 23:24:52
กว่าจะบอกได้ ต้องรอให้เค้าจับได้อีกแล้ว ซึนเหลือเกินพ่อคุณ
แล้วนี่มาป่วยอยู่หน้าหอเค้าอีกแน่ะ น้องปอมรีบหิ้วไปเช็ดตัวด่วนค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: icecreammaniac ที่ 26-07-2012 23:42:55
โอยยยยยยย น้องปอมคะ ยกให้ทั้งตัวและหัวใจไปเลยค่า
อยากจับเป็นบุญมั่งซักครั่งในชีวิต :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 27-07-2012 00:11:31
อ่านไปยิ้มไปตลอด และยิ้มกว้างขึ้นเมื่อถึงตอนที่คุณกวินเธอหลุดมาด
นั่นสิๆ ทำไมใจดีกับน้องจัง แล้วทำไมต้องไม่ชอบใจที่น้องโทรคุยกับคนอื่นด้วย ฮุฮิๆ
ตอนต่อไปน่าจะเป็นจุดที่ทำให้ความสัมพันธ์ค่อยๆพัฒนาขึ้นไปอีก
จะรอติดตามชมแบบชิดขอบจอเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 27-07-2012 00:22:05
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 27-07-2012 00:25:58
อ่านไปม้วนไปแล้วเนี่ย :-[
7d ของดีซะด้วย ของดีนะเคอะ โฮะๆๆ ^O^
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 27-07-2012 00:27:16
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 27-07-2012 01:51:58
น้องปอมเค้าคนซื่อ พี่วินก็ขี้อาย กว่าจะได้บอกแฮปปี้เบิร์ทเดย์กันคนอ่านลุ้นแทบแย่ แต่น่ารักชะมัด
ค่อย ๆ ซึมลึกกันแล้ว...น้องวินมีท่า่ทีเป็นตอนแรกค่ะ ดีใจ...ส่วนพี่วินมีมานานแระ แถมมีหงุดหงิดแบบไร้สาเหตุ ฮาดี
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 27-07-2012 02:19:39
มาอ่านรวดเดียวจนปัจจุบัน
ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้>.<
ยังไม่คบกันก็หวานขนานนี้ ถ้าคบกันนี้จะขนาดไหนน้า^^
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 27-07-2012 03:30:31
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 27-07-2012 03:50:37
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 27-07-2012 04:00:11
แหมท่านกวินก็ จะหวานแบบปกติก็ไม่ได้ ต้องอ้อมโลกมาซะรอบนึงก่อน
แต่ก็นะ น่ารักดี ^ ^
ส่วนน้องปอมก็แจ๊คพอตได้ของขวัญ 2 ต่อ
หลังจากได้กล้องตัวน้อยมาไว้ในการครอบครองแล้ว ยังแถมตัวเจ้าของมาให้ดูแลเล่นในวันเกิดอีกตะหาก อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 27-07-2012 06:14:49
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 27-07-2012 06:20:14
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 27-07-2012 07:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 27-07-2012 08:14:49
ตัวขโมยซีนต้องยกให้เจ้าของร้าน
555 ถูกใจมาก ไมาปากโป้งปอมก็ไม่รู้นะเนี่ย
โดนจับได้คาหนังคาเขา คาร้านเลย
ตอนจบ อุอุ ปอมๆ...(กระซิบ)
จัดการพี่วินเลย ก่อนจะหายดีมาจัดการเรา อุอุ^^
สนุกและหวานได้ใจมาก ขอบคุณ
กดบวกให้ไว
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 27-07-2012 08:35:39
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 27-07-2012 08:53:42
ลงทุนมากเลยสำหรับของขวัญวันเกิดน้องปอม
ไม่สบายอย่างนี้ต้องให้น้องปอมดูแลอย่างใกล้ชิดซะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: gife1411 ที่ 27-07-2012 10:17:00
น่ารักทั้งคู่เลย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 27-07-2012 10:19:25
หลุดแบบนี้บ่อยๆ สิดี :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 27-07-2012 10:26:12
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 27-07-2012 13:30:10
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 27-07-2012 15:47:01
แต่แอบขำพี่วิน โกหกสองครั้งก็โดนน้องจับได้ทั้งสองครั้ง ท่าทางจะไม่รุ่งกับด้านนี้จริงๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 27-07-2012 15:59:19
---------------
หัวใจหลังเลนส์
#15
ผ้าขนหนูผืนเล็กลูบไล้ไปตามลำตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ เช็ดไปจักรวาลก็ต้องขมวดคิ้วไปกับอุณหภูมิที่สูงเหลือเกินของคนตรงหน้า
ดวงตาคมหรี่ปรือขึ้นมองเด็กหนุ่มที่พยาบาลเขาอยู่น้อยๆ ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นด้วยแรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่เพื่อแตะลงไปที่ระหว่างคิ้วคู่บางบนใบหน้าขาวผ่องนั่น
“อย่าขมวดคิ้วสิ”
เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาเบาๆทำเอาคนฟังต้องรีบทำตาม แต่ก็ไม่วายบ่นปิดท้ายไปให้คนที่นอนป่วยอยู่บนเตียง
“จะไม่ให้ขมวดได้ยังไงล่ะพี่วิน ไม่สบายขนาดนี้ยังจะพาผมไปห้างอีก”
ได้ยินดังนั้นกวินก็หัวเราะออกมาทั้งที่ตายังปรือๆอยู่ “อ้าว ก็นายนั่นแหละ ไม่ยอมรับของขวัญฉันสักที”
“ไม่เกี่ยวสักหน่อย พี่ไม่ต้องพูดแล้ว นอนไปเลย เดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี” ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น หากแต่เด็กหนุ่มยังวางผ้าในมือแปะทับลงไปบนทั้งตาและหน้าผากของอีกฝ่าย ก่อนจะลุกเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาให้คนที่นอนป่วยอยู่ได้เปลี่ยน แต่เมื่อหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นว่าจะมีตัวไหนใหญ่พอที่ชายร่างยักษ์คนนั้นจะใส่ได้เลยสักตัว สุดท้ายจักรวาลจึงต้องไปเคาะยืมเอาจากเพื่อนข้างห้องที่ตัวโตกว่าเขามาแทน
.
.
.
.
ช่างภาพคนดังหลับไปได้สักครู่แล้ว ร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มลายเบ็นเท็นผืนสีเขียวดูจะไม่พอเหมาะพอดีกับเตียงหลังเล็กของเขาเสียเท่าไหร่
เมื่อเห็นว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จักรวาลจึงได้ฤกษ์นำเจ้าเจ็ดดีในถุงกระดาษมานั่งเปิดออกดู
กล้องตัวใหม่ที่สเป็คผิดกับไอ้หนอนแก่ตัวเดิมลิบลับ กล้องรุ่นโปรที่ไม่คิดว่าจะได้ครอบครองมันในเร็ววันนี้กลับมาอยู่ในมือเขาอย่างไม่คาดฝัน
สองมือบางยกกล้องตัวที่ว่าขึ้นๆลงๆเพื่อรับรู้ถึงน้ำหนักที่มากกว่าสามร้อยห้าสิบดีที่ใช้มานานสักสามสี่เท่าเห็นจะได้ แล้วจึงเริ่มเปิดเคร่ืองลองกดชัตเตอร์ไปรอบห้อง
ภาพที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอLCDดูคมชัดสีสวยจนเด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถ่ายเล่นต่อไปเรื่อยๆ
ใบหน้าเรียวได้รูปหันไปมาหาวัตถุที่จะโฟกัส ก่อนจะไปสะดุดกับ 'วัตถุ' ชิ้นใหญ่ที่นอนซมอยู่บนเตียง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างเล็กก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูเช็ดผมที่พาดอยู่บนไหล่ลาด เมื่อเหลือบไปมองหน้าปัดนาฬิกาก็พบว่าขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว
เด็กหนุ่มแผ่ผ้าปูที่นอนผืนกะทัดรัดลงบนพื้นแข็งๆข้างเตียงที่ตนเคยนอนอยู่่ทุกคืน เสื้อกันหนาวตัวหนาที่เก็บไว้ใช้ในช่วงปลายปี บัดนี้ถูกนำมาม้วนเป็นก้อนต่างหมอนเตรียมไว้เรียบร้อย
และในขณะที่ร่างบางกำลังนั่งเช็ดน้ำออกจากเส้นผมอยู่นั้น ความคิดที่ว่าจะเข้านอนทันทีที่ผมแห้งก็พลันต้องหายวับไปเมื่อเสียงเคาะที่หน้าประตูดังขึ้น
-ปังๆๆๆๆๆ-
เคาะได้ทรามขนาดนี้มีคนเดียว...
ไอ้อ้น....
“เชี่ย เคาะอย่างนี้ไม่เอาตีนกระทืบไปเลยวะ” เสียงใสบ่นขึ้นทันทีที่กระชากประตูเปิดออก ก่อนจะต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามันไม่ได้มีแค่หนึ่ง แต่มาถึงสี่
อ้น เจ เม้ง ก๊อบแก๊บ...
แม่งครบแก๊งค์...
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์~”
ชายฉกรรจ์ทั้งสี่กล่าวด้วยเสียงร่าเริงผิดเวลำ่เวลาพร้อมยิ้มกว้างสุดแก้มมาให้เพื่อนรักตัวเล็กที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น ในมือของเม้งและเจที่ชูขึ้นมาระดับสายตามีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากยี่ห้อห้อยอยู่ในถุงพลาสติกอย่างเตรียมพร้อม
โดยไม่รอให้เจ้าของห้องได้พูดอะไร คนทั้งหมดก็พากันเฮโลเข้าไปในห้องพักเล็กๆนั่นอย่างไม่เกรงใจ จนเป็นเหตุให้...
“เหวอ!” เป็นเม้งที่ร้องออกมาคนแรกเมื่อมองฝ่าไฟสลัวๆไปเห็นร่างสูงใหญ่ของชายที่เคยเห็นอยู่ครั้งสองครั้งนอนอยู่บนเตียงของเพื่อนเขา และเพียงไม่ถึงครึ่งวินาทีถัดมาคนที่เหลือทั้งหมดก็ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของใครอีกคนในห้อง
เพื่อนตัวดีทั้งสี่หันขวับมามองคนตัวเล็กเจ้าของห้องอย่างคาดคั้น
“ครั้งที่แล้วยืนกอดกันพวกกูยังไม่ได้ถาม แต่ครั้งนี้ไม่ปล่อยผ่านแล้วนะเว้ย เล่ามาซะดีๆไอ้เตี้ย” อ้นกล่าวขึ้นด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม หากใครคิดว่าเขาจะกลัวว่าไปขัดจังหวะเพื่อนแล้วรีบขอตัวกลับไปอย่างเกรงอกเกรงใจแล้วละก็ บอกได้คำเดียวว่า ไม่มีทาง!
จักรวาลได้แต่ส่ายหัวให้กับท่าทางคันปากอยากแซวของเพื่อนๆตรงหน้า “นั่งๆๆ เลอะเทอะใหญ่แล้วพวกมึง”
คนทั้งกลุ่มนั่งลงรอบโต๊ะญี่ปุ่นตัวเตี้ยกลางห้องโดยมีเม้งจัดแจ้งงัดเครื่องดื่มและกับแกล้มมาเปิดออกบนโต๊ะ
“ไม่ต้องมาเฉไฉเลยไอ้ปอม บอกมานะว่ามึงไปถึงขั้นไหนกับเฮียคนนั้นแล้ว” พูดจบอ้นก็พยักพเยิดไปยังคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง
ได้ยินดังนั้นจักรวาลก็ทำตาโตใส่ไอ้คนพูด “เห้ย ขั้นไหนเหี้ยอะไรของมึง กูไม่ใช่เกย์นะเว่ย พูดให้มันดีๆ”
“โอ๊ย สมัยนี้แล้ว จะเป็นก็ได้นะพวกกูไม่ว่าอะไรหรอก” เจกล่าวขึ้นสมทบพลางยกเหล้าผสมโค้กในมือที่เม้งเป็นชงให้ขึ้นจิบ
“พวกมึงไม่ว่า แต่กูว่าโว้ย วันนี้เขาแค่ไม่สบายตอนมาส่งกูที่หอพอดี กูเลยให้เขาขึ้นมานอนพักบนนี้หรอก” เด็กหนุ่มกล่าวอธิบายก่อนรีบตัดบทเปลี่ยนเรื่อง “ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว เกิดเขาตื่นขึ้นมาได้ยินเดี๋ยวได้เข้าใจผิดกันพอดี”
เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักไม่อยากพูดถึงนัก คนทั้งหมดก็ยอมเข้าใจแต่โดยดี ไม่ใช่อะไรหรอก...ยังนึกไปถึงตอนเมื่อเดือนสองเดือนที่แล้วได้อยู่เลยที่คุณช่างภาพอะไรนั่นดันมาบังเอิญได้ยินเจ้าเตี้ยนี่นินทา จนเพื่อนรักตัวเล็กของพวกเขาซึมไปผิดหูผิดตา
...เอาเป็นว่า ความสงสัยนี้ขอยกยอดไปซักฟอกต่อวันหลังก็แล้วกัน
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เหนอะหนะ...
ความรู้สึกแรกหลังจากเปลือกตาเปิดขึ้นคืออาการเหงื่อท่วมกายที่ทำเอาชายหนุ่มต้องลุกขึ้นมานั่งกระพือคอเสื้อไปมา
หากแต่เมื่อสายตาเริ่มปรับสภาพกับความมืดได้กวินก็ต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อมีเจ้าของดวงตาใสแจ๋วนั่งจ้องเขาอยู่ที่พื้นตรงหน้าเตียง แสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างตกกระทบลงไปบนใบหน้าเรียวได้รูปทำให้เขาได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆที่ยิ้มค้างไว้อย่างนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
กวินสลัดหัวเบาๆเพื่อเรียกสติ ก่อนจะเพ่งมองไปข้างหน้าอีกครั้ง
แต่ภาพที่ปรากฏก็ยังเหมือนเดิม
ชายหนุ่มขยับร่างกายที่เริ่มจะกลับมาแข็งแรงขึ้นแล้วเมื่อได้รับการพักผ่อนไปหลายชั่วโมงลงมานั่งบนพื้นใกล้ๆร่างเล็กๆนั่นพลางเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“เป็นอะไรน่ะปอม”
เสียงทุ้มต่ำที่ส่งออกไปไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มขยับเปลี่ยนท่า กลับกัน...ริมฝีปากบางๆนั่นกลับยิ่งฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
เห็นดังนั้นมือหนาก็ได้แต่ยกขึ้นเกาหัวงงๆ ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องอากัปกิริยาประหลาดของจักรวาลอย่างสนอกสนใจ
และหลังจากนั่งมองกันอยู่อย่างนั้นนานสองนาน เสียงร่าเริงก็หลุดออกจากปากเด็กหนุ่มเป็นครั้งแรก ซึ่งประโยคที่เปล่งออกมาก็เรียกเอาคิ้วหนาๆของคนฟังต้องเลิกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“พี่วินแม่งหล่อเหี้ยๆเลยว่ะ”
“หา?” คนถูกชมร้องขึ้นอย่างไม่เข้าใจ อยู่ๆก็มาชมกัน แถมยังพูดด้วยถ้อยคำหยาบคายอย่างที่ปกติไม่เคยใช้กับเขามาก่อนอีกต่างหาก “อะไรของนายวะ?”
“ใจดีชิบหายเลยด้วย..”
ใบหน้าขาวนวลยังคงประดับประดาไปด้วยรอยยิ้ม
กวินที่เห็นอย่างนั้นก็เริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีบางอย่างแปลกไปอย่างแน่นอน ชายหนุ่มค่อยๆมองไล่ไปทั่วร่างกายคนตรงหน้าก่อนเปลี่ยนทิศทางหันมองไปรอบห้องเพื่อหาสาเหตุ แล้วในที่สุดจุดโฟกัสก็ไปหยุดอยู่ตรงที่กองขวดเหล้ามากมายที่วางอยู่กลางห้อง
ฉับพลัน ความทรงจำวูบหนึ่งตอนที่เขารู้สึกตัวขึ้นมาก่อนหน้านี้ก็แวบเข้ามา จำได้รางๆว่าพวกเพื่อนๆของเจ้าหนูนี่มานั่งร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์กันให้ดังลั่นห้อง ซึ่งนั่นก็ตอบคำถามที่ว่าทำไมถึงมีเครื่องดื่มพวกนั้นโผล่ขึ้นกลางดึกอย่างนี้็ได้เป็นอย่างดี
อาการแบบนี้ เมาชัวร์ๆ...
“พี่วินถ่ายรูปโคตรสวยเลยรู้ตัวเปล่า แม่งสวยจนอยากโดนดูดเข้าไปในรูป”
และเมื่อได้รู้ถึงสาเหตุของอาการแปลกๆของคนตรงหน้า ชายหนุ่มก็ยกยิ้มหัวเราะขึ้นเบาๆด้วยความเอ็นดู “เออดี ชมอีกเยอะๆเลย ฉันจะได้ลอยให้ติดเพดาน” เสียงทุ้มต่ำกล่าวกับคนเมาอย่างหยอกล้อ
“พี่แม่งเป็นไอดอลว่ะ ผมขอประกาศตัวเป็นแฟนคลับเลยได้ไหม”
กวินหัวเราะออกมาอีกครั้งด้วยเสียงดังกว่าเดิม มือใหญ่เอื้อมไปขยี้หัวคนตรงหน้าเบาๆ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมานั่งฟังคนเมาพล่ามอะไรแบบนี้ในกลางดึกที่ตัวเองไม่สบายด้วย บ้าแท้...
“เดี๋ยวนะ...” จู่ๆจักรวาลก็เอ่ยขัดตัวเองขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“...ไม่เป็นแฟนคลับดีกว่า...”
ได้ยินดังนั้นกวินก็หยุดหายใจเพื่อรอฟังในสิ่งที่เด็กหนุ่มจะพูดต่อไป...
“เป็นลูกชายเลยแล้วกัน....พ่อวินคร้าบ”
เวรกรรม...
เมื่อร้องเรียงหาพ่อจบร่างเล็กๆก็กระโดดขึ้นมานั่งบนตักของคนที่นั่งเอามือตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ ก่อนที่หัวทุยๆนั่นจะถูไถไปมาอยู่กับแผ่นอกแกร่ง
“ปอมจะเป็นลูกพ่อวิน ปอมมีพ่อชื่อว่าวิน...”
เสียงงุ้งงิ้งที่ดังอู้อี้อยู่เบื้องล่างทำเอาชายหนุ่มพูดไม่ออก จะว่าเคืองที่โดนเรียกพ่อมันก็ใช่ แต่ตอนนี้หัวสมองเบลอๆของเขามันไม่มีอารมณ์ไปคิดเรื่องอื่นนอกจากจดจ่ออยู่กับสัมผัสจั๊กจี้ที่อกตัวเองเท่านั้น
ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างขยับเก้ๆกังๆ จะผลักออกก็ไม่กล้า...
...งั้นกอดแม่งเลยแล้วกัน
ยิ่งพอโดนกอด เด็กหนุ่มก็ยิ่งได้ใจยกสองแขนขึ้นกอดตอบเป็นลูกลิงบ้าง
กวินหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มต่ำบ่นออกมาเบาๆกับคนในอ้อมแขนแม้จะรู้ว่าเจ้าตัวคงไม่มีสติพอจะสนใจฟังก็ตาม
“ทำไมวันนี้ถึงขี้อ้อนอย่างนี้” ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบามือ ไม่รู้ว่าด้วยบรรยากาศใต้แสงจันทร์อย่างนี้พาไปหรืออย่างไร แต่ชายหนุ่มไม่รู้สึกอยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไปเลย...
แล้วคนเมาก็ยังคงเป็นคนเมา เมื่อสองมือเล็กควานหาฝ่ามือของอีกคนเพื่อยกขึ้นมาแนบแก้มไว้ ใบหน้าเรียวสวยได้รูปถูไปมาบนอุ้งมือหนานั่นอย่างทะลึ่งทะเล้น โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้กิริยาท่าทางแบบนั้นมันทำเอากวินที่นั่งมองอยู่ต้องกัดฟันแน่น
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนดวงตากำลังพร่าเลือนลงไปเรื่อยๆ สติที่เคยมีอยู่หลุดลอยหายไปไกลพอๆกับคนเมาในอ้อมแขน วินาทีนี้อะไรเป็นอะไรกวินไม่รู้อีกแล้ว รู้อย่างเดียวคือสิ่งที่กำลังเกิดอยู่ตรงหน้านี่มันทำให้เขาใจเต้นแรงเหลือเกิน....
….แรงเสียจนเขาห้ามตัวเองที่ค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าหาอีกฝ่ายไม่ได้เลย...
ริมฝีปากนิ่มถูกเข้าครอบครองโดยที่เจ้าของไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว จุมพิตนุ่มละมุนดำเนินไปอย่างอ่อนโยนโดยมีคนร่างสูงเป็นฝ่ายนำพา รสแอลกอฮอล์ข่มปร่ากลับรู้สึกหวานขึ้นมาเมื่อเรียวลิ้นของชายหนุ่มค่อยๆส่งเข้าไปลิ้มลอง ฝ่ามือแข็งแกร่งสอดประคองใบหน้าเรียวเล็กผ่านเรือนผมอย่างแผ่วเบา ทุกองศาการเอียงหัวที่เกิดขึ้นเป็นไปตามธรรมชาติ...
กวินติดอยู่กับการกระทำแสนหวั่นไหวนั่นอยู่นานสองนาน จนเมื่อรู้สึกว่าคนร่างเล็กเริ่มหายใจติดขัด เขาจึงถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ
และในทันทีที่ดวงตาใสแจ๋วช้อนขึ้นมองเขาด้วยอาการของคนมึนเมา สติที่กระเจิดกระเจิงเมื่อครู่ก็เริ่มบินกลับสู่ร่างอีกครั้ง
ร่างกายสูงใหญ่ผงะออกจากเด็กหนุ่มตรงหน้าที่คลานลงจากตักเขาไปได้สักพักแล้ว มือหนายกขึ้นแตะอกด้านซ้ายที่เหมือนมีคนมารัวกลองอยู่ข้างในด้วยสีหน้าเหม่อลอย ความคิดร้อยแปดพันเก้าวิ่งวนตีกันอยู่ภายในหัว...
ความสับสนที่เกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องสูดหายใจเรียกสติอีกครั้ง
อันตราย...
สถานการณ์อย่างนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 27-07-2012 16:05:56
F5 ตลอดเวลาตั้งแต่บ่าย 3 ครึ่ง
ไหนพี่วินว่า ปอมเป็นเด็กผู้ชายไงคร๊าบบ....
แล้วไหงเผลอตัวเผลอใจไปจูบปอมอย่างงั้นล่ะ ดีที่น้องเมาอยู่นะครับ ไม่งั้นล่ะก็....
อันตราย.........
ตัดจบได้อันตราย....ต่อหัวใจคนอ่านมากครับ อยากอ่านต่อ...
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 27-07-2012 16:12:17
น่ารักทั้งคู่เลยยยยยยยย :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 27-07-2012 16:12:28
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 27-07-2012 16:21:30
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 27-07-2012 16:22:01
โอ๊ย ปอมเมาแล้วน่ารักจัง
เริ่มหัวข้อโดย: Eternal luv ที่ 27-07-2012 16:23:04
น้องปอนสร่างแล้วจะจำได้มัีญเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 27-07-2012 16:27:01
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 27-07-2012 16:33:40
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 27-07-2012 16:34:38
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 27-07-2012 16:45:39
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 27-07-2012 16:48:30
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 27-07-2012 16:50:38
น้องปอมเมาแล้วอ้อนแบบนี้
พี่กวินจะอดใจไหวมั้ยน๊อ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 27-07-2012 16:51:58
คิดไรกับปอมปะเนี้ยพี่กวิน
เริ่มหัวข้อโดย: pattybluet ที่ 27-07-2012 16:56:17
จูบน้องไปแล้วด้วย ทีนี้จะยังไงดีล่ะเนี่ย :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 27-07-2012 17:00:23
โอ๊ยยยย ปอมมมมม เอ็งทำอาร๊ายยยยยยยย
พี่วิน แอบฟินใช่มั๊ยยยยยยยย บอกมานะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 27-07-2012 17:03:29
แอร๊วววววววว
ปอมน่ารักเกิ๊นนนนน ไม่ไหวแล้ว เป็นแบบนี้ไม่อยากให้พี่วินแค่จูบให้เสียเชิงชายเลยสิให้ตาย!
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 27-07-2012 17:18:03
เริ่มหัวข้อโดย: gife1411 ที่ 27-07-2012 17:23:21
สนุกเวออออออออออออออร์!!
มาต่อเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kslave ที่ 27-07-2012 17:25:15
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 27-07-2012 17:27:10
เสยดายปอมไม่รู้ตัว
แต่ปอมเมาแล้วน่ารัก
ฮ่าๆๆ พ่อวินนนนน ><
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 27-07-2012 17:30:53
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 27-07-2012 17:37:50
เขาจูบกันแล้วค่า!!!!!!!!
:-[ :-[
น้องปอมน่ารัก แต่ปอมอย่าเป็นลูกพี่วินเลย เป็นอย่างอื่นดีกว่า :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 27-07-2012 17:42:09
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 27-07-2012 17:45:15
:o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 27-07-2012 18:04:48
ทำไงดีอยากอ่านต่อทุกชั่วโมง 5555มันลุ้นมากกก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 27-07-2012 18:11:40
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 27-07-2012 18:24:17
เริ่มหัวข้อโดย: eaey ที่ 27-07-2012 18:26:50
เริ่มหัวข้อโดย: kagehana ที่ 27-07-2012 18:31:49
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 27-07-2012 18:35:41
วันนี้ก็ก้าวล้ำหน้าพี่เมษไปหลายก้าวแหละ
น้องปอมเมาเล้วน่ารัก :man1: จัง
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 27-07-2012 18:37:34
มาถึงขนาดนี้แล้ว นะ หึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 27-07-2012 18:45:27
เริ่มหัวข้อโดย: bow55 ที่ 27-07-2012 18:50:30
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 27-07-2012 18:53:05
เมาแบบนี้จะรู้ไหมว่าพี่วินจูบไปแล้วววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 27-07-2012 18:56:47
หุๆๆแต่ไม่รู้น้องปอมจะว่ายังไง
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 27-07-2012 18:59:22
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 27-07-2012 19:03:14
จากนี้ไปก็ใกล้กันไม่ได้แล้วซิเพราะคุณไม่ได้เมานะคุณกวิน
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 27-07-2012 19:04:59
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 27-07-2012 19:05:14
นึกว่าไม่เปนแฟนคลับขอเปนเมีย เอ๊ย!!! แฟนแทนสักอีก ขอเปนลูกซะงั้น :laugh:
พี่วินของเรานี่ก้อมือไวใช่เล่นนะ
ขอบคุณคนเขียนค่าา น่ารักที่สุดเลยใจดีมาอัพบ่อยๆ น่าฮักๆ :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 27-07-2012 19:06:30
:m3:
พี่วินจูบน้องปอมแย้ว
ก็เล่นกลายร่างเป็นลูกแมวเหมียวขี้อ้อนซะขนาดนี้
พี่วินจะไปทนไหวได้ยังไงค้า
:z1: :-[
มาจบแบบนี้มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านต่อแย้ววววววววววววววววววววววววววว
o9
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 27-07-2012 19:10:13
เขิลลลลล :-[ o18
หนูปอมเมาแล้วน่ารักมากกกก ชมพี่วินไม่ขาดปากกเลย สงสัยจะแอบปลื้มมาก 5555
เป็นใครก็ต้องเผลอทั้งนั้นแหล่ะ เล่นมาอ้อนๆนัวๆอยู่กับตัว ใครจะทนไหว
ว่าแต่เผลอจูบน้องไปแล้วจะยังคิดว่าน้องเป็นผู้ชายอยู่อีกป้ะ
มาถึงขนาดนี้แล้วยอมรับตัวเองได้แล้วนะพี่วิน :z1:
แล้วหนูปอมรู้ตัวมั๊ยนั่นว่าโดนพี่เค้าจูบแล้วอ่ะ
อยากให้น้องรู้ตัวจัง สร่างเมาจะเป็นยังไงน้ออ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :sad4:
รักคนแต่งค่าา จุ๊บๆ :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 27-07-2012 19:13:19
ฮาจริงๆ ปอมเอ้ย
เมาแล้วบอกความจริงทุกอย่างเลยวุ้ย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: jaijaY ที่ 27-07-2012 19:17:52
น่ารักมากกกกก :-[
น่ารักทั้งคู่เลยยยย.... :o8:
ขอลุ้นให้สองกันนี้ได้เปิดใจ รักกันเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 27-07-2012 19:19:53
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 27-07-2012 19:25:47
:o8: แอร๊ยยยย จูบกันแล้วๆ
โหย พี่วิน ไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้วแหละ
น้องปอมเล่นน่ารักซะขนาดนั้น มันน่าฟัดจริงๆ
เมาแล้วอ้อนไม่รู้เรื่องรู้ราว
บนพื้นฐานของความรู้สึกดีๆที่มีให้กันแล้ว
มันก็ไม่แปลกที่พี่วินจะเผลอไผลไปจูบน้องเข้าให้
ที่สำคัญก็คือ พี่วินจะทำยังไงต่อ?
ปอมจะรู้ตัวหรือเปล่าตอนสร่างก็อีกเรื่อง
แต่ตัวพี่วินเองเภอะ จะรับได้หรือเปล่า
+1 จ้าาาาาาาาา
รออ่านตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 27-07-2012 19:36:19
เกรงว่ามากกว่านี้จะไม่ได้พ่อแต่ได้....ปั๋ว 5555
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 27-07-2012 19:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 27-07-2012 19:55:55
แล้วปอมจะจำได้มั้ยเนี่ยว่าโดนคุณพ่อวินจุ๊บๆ เข้าแล้ว :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกแมวหลงทาง ที่ 27-07-2012 20:05:37
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 27-07-2012 20:06:47
ปล. หลายๆอย่างในเรื่องชวนให้จิ้นน้องคชาเป็นน้องปอมจริงๆ น่ารักกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 27-07-2012 20:09:56
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 27-07-2012 20:24:35
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Cherry Red ที่ 27-07-2012 20:25:19
งานนี้ไม่รู้ว่าอันตรายกับหัวใจพี่วิน หรือ อันตรายต่อความซิงของน้องปอมกันแน่ ??? :laugh:
รอติดตามสภาวะอันตรายต่อไป...
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 27-07-2012 20:29:33
ก้าวหน้าเร็วมากนะเนี่ย
อีกไม่นานแล้วละพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 27-07-2012 20:35:20
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 27-07-2012 20:45:39
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 27-07-2012 20:47:27
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Onlymin ที่ 27-07-2012 20:52:34
จูบกันแล้วด้วย เขินจัง :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 27-07-2012 20:58:14
พี่วินอย่างนี้ปล่อยปอมไปไม่ได้แล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 27-07-2012 20:59:40
เริ่มหัวข้อโดย: A.Miku ที่ 27-07-2012 21:00:35
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 27-07-2012 21:20:07
แล้วถ้าเป็นแฟนกัน น้องปอมไม่โดนพี่วินกดเลยเรอะ!!! (แต่เค้าก็รอฉากนั้นอยู่นะ :oo1: )
ปล.อ่านมาตั้ง15ตอนแล้ว ลืมบอกว่าชอบรูปดิสคนเขียนมาก เต๋าคชา at loveeeeeeeee
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 27-07-2012 21:36:09
น้องปอมเมาแบบนี้น่าจับมอมเหล้าจริง ขี้อ้อนมาก เสียตรงมาเรียกพี่วินว่าพ่อนี่แหละ
แ่ต่พอเป็นลูกแล้วอ้อนแบบนี้พี่วินก็คงเต็มใจเนอะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 27-07-2012 21:39:34
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 27-07-2012 21:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 27-07-2012 22:25:14
แต่ถ้าจะเจอกับอันตรายอย่างนี้ก็น่าเจอนะคะพี่ คริคริ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 27-07-2012 22:28:48
ส่วนพี่วิน จูบน้องขนาดนี้แล้วก็รับผิดชอบน้องเค้าด้วยนะ o18
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 27-07-2012 23:13:24
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 27-07-2012 23:13:52
อันตรายต่อหัวใจคนอ่าน อยากอ่านต่ออะ คนเขียนใจร้าย
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 27-07-2012 23:15:44
มาอันตรายเอาตอนนี้ก็ช้าไปแล้วจ้าาาาาา ไม่ทันแล้ว
จูบเขาไปแล้วนั่น หึหึหึหึ
น่าเสียดาย ที่ปอมหายเมาก็คงจำไม่ได้สินะ
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 27-07-2012 23:25:44
แต่นี่มันอันตราย ตอนหลังจากหายเมาด้วยอ่ะสิ :เฮ้อ: :really2:
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 27-07-2012 23:26:26
ทั้งๆที่เนื้องเรื่องเรียบง่าย แต่ใจเราลุ้นและเต้นแรงมาก
ยอดเยี่ยมจริงๆ คนแต่ง สนุกมากค่ะ
ติดตามตลอดไป
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 27-07-2012 23:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 27-07-2012 23:59:29
น้องปอมมีท่าว่าจะโดนพี่วินกดในเร็วๆนี้ 55
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 28-07-2012 00:26:09
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 28-07-2012 00:35:06
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 28-07-2012 00:37:24
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 28-07-2012 00:45:05
เผลอจูบเขาไปแบบเนี๊ยะ ก็ต้องรับผิดชอบด้วยนา ถึงน้องจะไม่รู้ตัวก็เถอะ
แต่น้องอ้อนได้น่ารักสุดจิตจริงๆ เป็นเราเราก็คงเผลอเหมือนกันอ่ะ
คุณพี่ต้องระวังอย่าให้น้องปอมไปเมาต่อหน้าใครคนอื่นเน้อ ไม่งั้นยุ่งแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 28-07-2012 01:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 28-07-2012 01:14:10
เริ่มหัวข้อโดย: shiia ที่ 28-07-2012 01:45:45
เค้าจูบกันแล้วอ่ะ
เขิน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: orientation ที่ 28-07-2012 01:53:47
จักรวาล เวรี่ กู๊ด o13
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 28-07-2012 01:59:59
จะบอกว่าพี่เป็นเมนคชา ติ่งสวนด
ดีใจที่เจอสวนดในเล้าเป็ดนะคะ :กอด1:
อ่านแล้วแบบฮาน้องปอมใช้ผ้าห่มลายเบน้ทนเหมือนคชาเลย น่ารักอะ
ถ้าไปคอนเก้ากันยาหวังว่าจะได้เจอกันนะคะ
รอลุ้นตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 28-07-2012 03:18:50
แต่น้องปอมนี่ดิ สงสัยพอหายเมาล่ะจำอะไรไม่ได้แหง๋ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 28-07-2012 06:13:40
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 28-07-2012 06:35:07
55555+ แอบฮาอ่า โดนหนูปอมเรียกพ่อ
หนูปอมท่าจะคิดจริงจังด้วยนะเนี่ย
แต่พี่วินอ่าสิคิดไปถึงไหนแล้ว ก็หลงเสน่ห์เผลอตัวทำไปซะขนาดนั้น
งี้จะมองหน้าลูกชายคนใหม่ติดไหมเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 28-07-2012 09:44:34
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 28-07-2012 09:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 28-07-2012 10:19:45
จับมอมเหล้าทุกวันเลย กวิน
บังอาจเรียกเราพ่อ
ชอบปอมตอนคลอเคลียเป็นลูกแมว
น่ารัก น่าฟัด น่าจับ จุด จุด จุด ชะมัด!!!
กวินสู้ๆ ปล่อยให้รอดคืนนี้นายไม่ใช่เพื่อนเรานะเฟ้ย 555
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 28-07-2012 13:14:18
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 28-07-2012 13:32:31
#16
บ้าไปแล้ว...
นี่เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ...
เกิดมาใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้มาก็ยี่สิบห้าปีเต็มๆ ไม่เคยเลยสักครั้งเขาจะดันไปทะลึ่งเกิดความรู้สึกวูบวาบกับไอ้มนุษย์ตัวผู้หน้าไหนมาก่อน แค่โดนน้องสาวลากไปดูรักแห่งสยาม ออกจากโรงมาก็แทบจะอ้วกพุ่ง หนังโป๊รึ ก็ดูแต่ขาวสวยหมวยอึ๋มทั้งนั้น
แต่ทำไม..
ทำไมเมื่อคืนเข้าถึงได้...
“พี่วิน! เมื่อเช้าออกมาตอนไหนเนี่ย ทำไมไม่ปลุกผมด้วย”
เฮือก!
เสียงใสที่ดังมาจากบริเวณประตูห้องทำงานพร้อมกับการปรากฏตัวของไอ้เจ้าเด็กตัวปัญหาที่ทำให้ชายหนุ่มนั่งกลุ้มแทบจะเส้นเลือดในสมองแตกอยู่นี้ทำเอาเขาสะดุ้งตัวขึ้นสุดแรง
“แล้วนี่หายดีแล้วเหรอครับ หน้ายังดูซีดๆอยู่เลย”
ได้ยินดังนั้นกวินก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างที่เคยใช้บ่อยๆ “อืม ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับเบาๆเป็นเชิงเข้าใจพลางทอดขาเดินมายังโต๊ะทำงานของตน
เมื่อดูจากท่าทีปกติที่แม้จะยังเซๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลของคนตรงหน้าแล้วชายหนุ่มก็ต้องแอบลอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ อย่างน้อยก็ยังดีที่เจ้าตัวเล็กนี่จำเรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้ “แล้วนี่นายหายแฮงค์แล้วเหรอ นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะอีก”
คนถูกถามยกข้อมือบางขึ้นเคาะข้างขมับของตนเองสองสามที
“ก็ยังมึนๆอยู่นิดหน่อยครับ แต่ทำงานได้เหมือนเดิมไม่มีปัญหา”
ชายหนุ่มเพียงครางรับในลำคอเล็กน้อย ก่อนที่คนทั้งสองจะแยกย้ายกันก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง
ไม่สิ...จะเรียกก้มหน้าก้มตาทั้งคู่ก็คงไม่ถูกนัก
ในเมื่อมันมีคนนึงที่ 'ก้มๆเงยๆ' มากกว่า
ดวงตาคู่คมเหลือบมองร่างที่นั่งอยู่หลังโต๊ะอีกตัวเป็นระยะ ไอ้กวินคนที่เคยบอกว่าตัวเองเป็นมืออาชีพ ไม่รู้ว่าหายไปไหน เนื่องจากตอนนี้จิตใจของชายหนุ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย ปล่อยให้ตัวเองเผลอเป็นไม่ได้ ในหัวมันจะคอยนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็พาลให้ตาโฟกัสไปยังไอ้ตัวต้นเหตุอยู่ตลอดเวลา
และนี่เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าเรียวเล็กได้รูปนั่น แม้โต๊ะทำงานของทั้งสองจะไม่ได้อยู่ใกล้กันมากขนาดนั้นแต่ก็ใกล้พอที่จะทำให้กวินได้สังเกตไล่ไปตามเครื่องหน้าจิ้มลิ้มของอีกฝ่ายอย่างอ้อยอิ่ง
เดี๋ยวสิ...
ประโยคเมื่อกี้มันมีอะไรสักอย่างทะแม่งๆ...
….เครื่องหน้า 'จิ้มลิ้ม'...
เห้ย จิ้มลิ้มนี่มันใช้กับผู้ชายได้ด้วยเหรอวะ??
และระหว่างที่กวินกำลังนั่งกลุ้มกุมขมับอยู่นั้น ร่างเล็กๆที่เคยอยู่ในโฟกัสเมื่อครู่ก็ลุกตรงไปทางชั้นหนังสือที่มุมหนึ่งของห้องที่มีคู่มือเกี่ยวกับภาพถ่ายบรรจุกันอยู่อย่างแน่นเอ๊ียด
จักรวาลสอดส่ายสายตาหาหนังสือที่ตนต้องการ ก่อนจะพบว่ามันอยู่ที่ชั้นบนสุด สองขาเขย่งสุดปลายเท้าเพื่อจะหยิบมัน หากแต่ความสูงของชั้นนั้นก็สูงเกินเอื้อม
กวินที่จับจ้องร่างบางมาตั้งแต่เมื่อครู่ เมื่อเห็นอากัปกิริยาเหล่านั้นก็ลุกออกจากที่นั่งตนเอง เพื่อเดินมาช่วย
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังกระโดดเหยงๆคว้าลมคว้าอากาศอยู่นั้น ร่างกายกำยำของใครอีกคนก็ทาบทับลงมาทางด้านหลัง และเมื่อหันไปมองก็พบกับผู้ชายใจดีที่อุตส่าห์เดินมาช่วยเขาหยิบหนังสือเล่มที่ว่าออกจากชั้นสูงๆนั่นอย่างสบายๆ
ฝ่ามือใหญ่ยื่นหนังสือให้คนตรงหน้า แต่เมื่อก้มลงมาเจอระยะที่ใกล้แค่คืบแบบนี้ สมองที่คิดฟุ้งซ่านก็กลับว่างเปล่าไปดื้อๆ
และยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ผละตัวออก เสียงใสจากเบื้องล่างก็รั้งเขาเอาไว้ก่อน
“พี่เคยไปให้หมอเช็คหัวใจบ้างหรือเปล่าครับ?”
ได้ยินดังนั้นช่างภาพหนุ่มที่วันนี้สติสตังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวอยู่แล้วก็ถามกลับมาอย่างทันท่วงที
“อะไรนะ?”
“หัวใจพี่เต้นเสียงดังมากเลย ขนาดผมยังได้ยินชัดเลยเนี่ย พี่ไม่ได้ยินบ้างเหรอ?”
ไม่เพียงพูด แต่มือบางก็เลื่อนมาแตะที่อกด้านซ้ายของคนที่ยืนทำหน้าซีดเบิกตากว้าง ก่อนจะต้องรีบจับมือเจ้าของหัวใจดวงนั้นมาทาบลงไปตาม
“เนี่ยพี่ ลองจับดูสิ เต้นโคตรแรงเลยอ่ะ ผมว่าผิดปกติแล้วนะ ไปหาหมอบ้างเถอะ ปล่อยไว้นานๆจะอันตราย”
อืม...จริง
มันเต้นแรงมากจริงๆ กวินก็เพิ่งจะรู้สึกตัวเหมือนกัน เห็นทีคงต้องไปปรึกษา 'หมอ' อย่างที่เจ้าตัวดีว่าแล้ว
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ไอ้เต้! ตามกูมานี่หน่อย” เสียงทุ้มต่ำกล่าวสั่งลูกน้องคนสนิทที่เตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน คนถูกเรียกจึงต้องคว้ากระเป๋าวิ่งตามชายหนุ่มที่ตรงไปยังห้องประชุมอย่างช่วยไม่ได้ พลางนึกในใจว่าตนอาจจะถูกเรียกไปคุยเรื่องงานที่ต้องส่งให้ลูกค้าพรุ่งนี้
ประตูห้องประชุมถูกปิดลง ตามมาด้วยการหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ภายในห้องของชายทั้งสอง
“มีอะไรเหรอครับพี่?”
คนเป็นเจ้านายกระแอมเบาๆในลำคอสองสามที “คือ...กูมีเรื่องจะปรึกษาว่ะ”
“เรื่อง?”
“เรื่อง...เอ่อ...เรื่องปอม”
และเพียงเท่านั้นแววตาล้อเลียนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนฟังทันที เรียกเอาแขนยาวๆของกวินต้องตีลงไปที่หัวใหญ่ๆนั่นเต็มรัก
“อย่ามาทำเล่นไอ้เต้ กูซีเรียสอยู่นะเว้ย”
และเมื่อได้ยินเสียงสั่งเข้มๆที่ความจริงก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเท่าไหร่ เต้ก็ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้เจ้านายรู้สึกประดักประเดิดไปมากกว่านี้ ไม่ใช่อะไร...ก็เดี๋ยวเขาจะอดฟังเรื่องดีๆน่ะสิ
“ครับๆ แล้วมีเรื่องอะไรล่ะพี่”
“กูถามมึงตรงๆนะ” ช่างภาพหนุ่มยกมือขึ้นเกาคอเกาหัวไปเรื่อย กลบอาการกระดากอายที่รู้สึกอยู่ในใจ “คือ...เวลากูอยู่กับปอม กูแบบ...ดูแปลกๆไหม”
เต้กระตุกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเผลอตัว ก่อนจะรีบบังคับกล้ามเนื้อบริเวณแก้มของตนไม่ให้ขยับยกยิ้ม
“แปลกของพี่นี่หมายถึงยังไงล่ะครับ”
“ก็...กูแบบดูมีอาการผิดปกติอะไรไหม แบบที่กูไม่ทำเวลาอยู่กับพวกมึงน่ะ” กวินค่อยๆถามออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เต้พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ “มีสิพี่ เยอะเลยด้วย”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็เบิกตากว้างขึ้น “เยอะเลยเหรอวะ?”
“ใช่ เยอะเลยพี่ อยากให้ผมยกตัวอย่างไหม” เมื่อเห็นสัญญาณการตอบรับจากคนตรงหน้า เต้จึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน หากแต่ในใจกลับนึกสนุกเหลือเกินที่ได้มามีส่วนร่วมในความสับสนของเจ้านายจอมโหดคนนี้ “ก็อย่างเช่น การที่พี่ยอมให้น้องเขาไปนั่งทำงานในห้อง ทั้งที่ปกติพี่รำคาญจะตายไปเวลาพวกผมเข้าไปกวน พี่เคยบอกผมครั้งนึงจำได้ไหม พี่บอกว่าชอบอยู่คนเดียว”
กวินเริ่มขยี้หัวตัวเองแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ยังมีอีกนะ อย่างตอนที่น้องเขาหายหน้าไปช่วงเดือนที่แล้ว พี่รู้สึกตัวบ้างหรือเปล่าว่าลูกน้องในบริษัทไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้น่ะ เพราะพี่แม่งขรึมกว่าปกติล้านเท่าได้”
“อะไร ปกติกูก็เป็นอย่างนั้นของกูอยู่แล้ว” ชายหนุ่มแย้งขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
“พี่อย่าเถียงผมสิ มันไม่เหมือนกัน ปกติถึงพี่เงียบก็จริงแต่เวลาพวกผมกวนตีนใส่พี่ก็เล่นด้วยตลอด แต่ช่วงนั้นไม่เลย ใครเล่นอะไรไป กลับมาเก้อหมด” เต้อธิบายทุกอย่างได้เป็นฉากๆ เขาทำงานกับกวินมานาน ตั้งแต่สมัยยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก “เอาอีกสักเรื่องไหม การที่พี่ไปไหนมาไหนนอกรอบกับน้องนี่ก็ดูแปลกเหมือนกัน ถ้าเทียบกับพวกผม นอกจากพาไปกินเหล้าแล้ว พี่ก็ไม่ค่อยชวนใครไปไหนด้วยหรอก แต่กับน้องปอมนี่เห็นบ่อยมากเลยนะ”
คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันแน่น
และเมื่อเห็นอย่างนั้น คนเป็นลูกน้องก็ไม่ลืมที่จะเติมเชื้อเพลิงปิดท้ายอย่างเกินหน้าที่ “พี่ลองไปนึกดูดีๆ ว่าทุกอย่างที่พี่ทำไป มันเป็นเพราะพี่แค่อยากให้น้องเขาเก่งขึ้นอย่างเดียวจริงๆหรือเปล่า หรือว่ามันมีความรู้สึกอื่นปนเข้ามาด้วยกันแน่...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างสูงใหญ่เดินลงส้นเท้าหนักๆกลับมายังห้องตัวเอง
นึกว่าพอได้ปรึกษาไอ้ 'หมอเต้' แล้วอาการใจเต้นผิดปกติที่ถูกเด็กหนุ่มทักเมื่อเช้ามันจะดีขึ้น
แต่นี่มันแย่ลงน่ะสิ...
กวินก้าวกลับเข้าห้องทำงานไป แต่เมื่อพบกับห้องที่ว่างเปล่าก็อดไม่ได้ที่จะชะโงกออกมาถามพนักงานที่ยังคงเหลือนั่งทำงานล่วงเวลาอยู่บ้างบางส่วน แม้พอจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าเจ้าเด็กตัวปัญหานั่นคงจะกลับบ้านไปแล้ว โดยที่มีเมษามารับอย่างที่เคยบอกไว้ว่าจะติดรถชายคนนั้นกลับทุกวัน
“น้องปอมออกไปแล้วครับ เห็นว่าจะไปโรงแรมต่อ”
เสียงลูกน้องคนหนึ่งที่ตอบกลับมา ทำเอาชายหนุ่มตกใจรีบถามต่อเสียงดังอย่างลืมตัว “โรงแรมอะไร? ไปกับใครวะ”
เมื่อเห็นอาการประหลาดแบบนั้นคนถูกถามก็ได้แต่ทำหน้างง ก่อนตอบออกมาเท่าที่ตัวเองรู้ “โรงแรมอะไรไม่รู้เหมือนกันครับ น้องไม่ได้บอกว่าที่ไหน แต่เห็นออกไปกับผู้ชายใส่สูทที่เคยมาที่นี่เมื่อวันก่อน”
เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็รีบหมุนตัวกลับเข้าห้อง แขนยาวคว้าหยิบของทุกอย่างด้วยความรวดเร็วแล้วจึงสาวเท้าออกจากห้องตรงไปยังลานจอดรถทันที
บีเอ็มดับเบิลยูคันหรูเลี้ยวออกจากบริษัทในไม่กี่วินาทีถัดมา...
แม้จะไม่รู้ว่าที่ไปที่มาคืออะไร แต่แค่ได้ยินคำว่าโรงแรม ประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาก็ตื่นตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าเมษากับจักรวาลไปถึงขั้นนั้นกันแล้ว ก็ไหนเจ้าหนูนั่นเคยบอกเขาว่าเป็นแค่รุ่นพี่ผู้มีพระคุณกัน...
มือข้างที่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยรีบต่อสายหาคนในความคิดยิกๆ หากแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงสัญญาณรอสายร้องเป็นจังหวะไม่ชวนฟังเพียงเท่านั้น
“รับสายสิเว้ย” ชายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิดใจ
เขาจะปล่อยให้เจ้าเด็กดื้อไปทำแบบนั้นกับใครไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไม...แต่รู้ว่าไม่ได้ เขาไม่ยอม
การโมโหท่ามกลางรถที่ติดแหง็กในช่วงเลิกงานแบบนี้ยิ่งทำให้อารมณ์ที่มันร้อนอยู่แล้วกลับยิ่งร้อนขึ้นไปอีก ในใจชายหนุ่มนึกอยากจะขายรถคันใหญ่ๆนี่ทิ้งแล้วไปซื้อมอเตอร์ไซค์มาแว๊นให้มันรู้แล้วรู้รอด
ไม่รู้ว่าสองคนนั่นเคยพากันเข้าโรงแรมแบบนี้ไปกี่ครั้งแล้ว แค่คิดก็ยิ่งรู้สึกหนึบๆในอก
นิ้วทั้งสิบเคาะลงบนพวงมาลัยอย่างขัดใจ ดวงตาคู่คมจ้องเพ่งไปยังสัญญาณไฟจราจรพลางนั่งนับถอยหลังตามตัวเลขบอกวินาทีปล่อยรถนั่นอย่างใจจดใจจ่อ
เขาไม่รู้เลยว่าเมษาจะพาจักรวาลไปโรงแรมไหน แต่ที่แน่ๆทายาทตระกูลดังคงไม่พาไปโรงแรมม่านรูดกิ๊กก๊อก ถ้าอย่างนั้นมันก็คงจะเป็นโรงแรมหรูที่ไหนสักแห่งในละแวกนี้นี่แหละ
ในที่สุดบีเอ็มสีดำก็เลี้ยวเข้ามาในบริเวณโรงแรมห้าดาวแห่งแรกที่อยู่ในบริเวณเดียวกับบริษัท
“ขอโทษครับ ช่วยเช็คให้ทีได้ไหมว่ามีคนชื่อเมษามาเช็คอินที่นี่บ้างหรือเปล่า” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างร้อนรนกับหญิงสาวหลังเคาท์เตอร์
“ต้องขอประทานโทษจริงๆนะคะ แต่เราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลลูกค้าได้หรอกค่ะ”
“ช่วยหน่อยเถอะ ผมขอร้อง คือผมเป็นพี่ชายของคนที่เขาพามาด้วย ช่วยดูให้ผมหน่อยนะ” เมื่อเห็นว่าพนักงานสาวตรงหน้ายังมีทีท่าลำบากใจชายหนุ่มก็หยิบแบงค์สีม่วงยื่นไปตรงหน้า “ถือว่าช่วยกัน...”
หญิงสาวกรอกตามองคนรอบข้างสองสามที ก่อนจะรับธนบัตรไป “สักครู่ค่ะ”
ผ่านไปไม่ถึงนาทีเธอก็ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีลูกค้าชื่อคุณเมษาเลยค่ะ”
“ถ้างั้นจักรวาลล่ะ ลองหาชื่อจักรวาลด้วยได้ไหม”
หญิงสาวทำตามคำขอ แต่สุดท้ายก็ไม่มีชื่อที่ชายหนุ่มต้องการหาตัว
กวินไม่มัวรอให้เสียเวลา เขาวิ่งมาขึ้นรถแล้วขับออกไปเพื่อตรงไปยังจุดมุ่งหมายอื่น...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“จริงๆพี่ไม่ต้องพาผมมาที่หรูขนาดนี้ก็ได้นะเนี่ย” เสียงใสกล่าวขึ้นอย่างเกรงใจพลางมองไปรอบๆห้องอาหารที่ได้รับการตกแต่งไว้อย่างดีนี้ก่อนจะหันกลับมากวาดตามองบรรดาเศษซากอาหารชั้นดีมากมายที่วางอยู่ตรงหน้า
วันนี้เมษาพาเด็กหนุ่มมาเลี้ยงวันเกิดย้อนหลัง ซึ่งความจริงโต๊ะตัวนี้ถูกจองไว้สำหรับตอนเย็นของเมื่อวาน แต่เมื่อเจ้าของวันเกิดมาไม่ได้ เมษาจึงเลื่อนมาเป็นวันนี้แทน
“เอาน่า ปีนึงเกิดครั้งเดียวนะ อย่าคิดมาก อาหารก็อร่อยดีไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มกับคนที่ดูจะอิ่มหนำสำราญดีตรงหน้าอย่างเอ็นดู
จักรวาลยกสองมือขึ้นลูบท้องป้อยๆ “อร่อยมากเลยแหละ แต่แพงๆอย่างนี้เดี๋ยวขนหน้าแข้งพี่เมษก็ร่วงพอดี ผมออกตัวไว้ก่อนเลยนะว่าถึงวันเกิดพี่ ผมคงเลี้ยงได้แค่ร้านก๊วยเตี๋ยวข้างทาง”
คนฟังได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆก่อนตอบกลับอย่างหยอกล้อ “ข้างทางพี่ก็กิน ปอมพูดแล้วอย่าคืนคำนะ เดี๋ยวถึงวันเกิดเมื่อไหร่พี่จะมาทวง”
คนทั้งคู่พูดคุยกันต่อสักพัก เมษาก็เรียกพนักงานมาเช็คบิล บัตรเครดิตการ์ดถูกจ่ายไปแทนเงินสด และในไม่กี่นาทีต่อมาร่างทั้งสองก็เดินออกจากส่วนของห้องอาหาร
เรื่องราวสัพเพเหระยังคงถูกยกมาคุยเรื่อยๆในระหว่างการเดินผ่านล็อบบี้ของโรมแรมดัง หากแต่ยังเดินกันไม่ทันพ้นบริเวณหน้าเคาท์เตอร์ต้อนรับ เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นเคยเสียงหนึ่งที่แว่วมาเข้าหูก็หยุดเมษาและจักรวาลไว้
“ขอโทษนะครับ ช่วยเช็คให้หน่อยได้ไหมว่ามีคนชื่อ...”
“พี่วิน!”
เมื่อถูกเรียก ชายหนุ่มเจ้าของชื่อก็หยุดพูดลงทันที ใบหน้าหล่อคมหันกลับมามองทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว
“ปอม!”
สองขาก้าวยาวๆมาถึงตัวคนเรียก แต่ก็ต้องชะงักไปกับคำถามต่อมาที่ไม่ได้เตรียมคำตอบเอาไว้
“พี่วินมาทำอะไรที่นี่ครับ?”
เมษาเองก็มองมาทางชายหนุ่มเช่นเดียวกัน
“เอ่อ...คือ พอดีมีธุระนิดหน่อยน่ะ แล้วนายล่ะมาทำอะไรที่นี่” กวินตอบเฉไฉไปทางอื่น พูดจบชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะหันไปพยักหน้าทักทายชายในชุดสูทที่ยืนอยู่ข้างหลังคนตัวเล็กด้วยมารยาทที่พึงกระทำ
“พี่เมษพามาเลี้ยงข้าววันเกิดย้อนหลังครับ” จักรวาลตอบออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าประโยคที่เพิ่งพูดไปของตนทำให้คนฟังโล่งใจแค่ไหน
กวินถอนหายใจดังเฮือกอย่างลืมตัว
เมษาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มเช่นเดียวกับที่จักรวาลทำ “นี่พวกเราก็กำลังจะกลับกันแล้วล่ะครับคุณกวิน”
ได้ยินดังนั้นกวินก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลงตอบรับ รอยยิ้มแรกหลังออกจากบริษัทเพิ่งจะถูกจุดขึ้นที่ริมฝีปาก
คนทั้งสามกล่าวร่ำลากันสักพัก ก่อนจะเป็นฝ่ายเมษาและจักรวาลที่ขอตัวจากไปก่อน
ทันทีที่ร่างของสองคนนั้นหายลับไปจากสายตา ชายหนุ่มก็พาตัวเองมาทิ้งลงบนเก้าอี้บริเวณล็อบบี้ด้วยขาที่อ่อนแรง ฝ่ามือหนายกขึ้นทาบหน้าอกพลางถอนหายใจออกมาอีกเฮือก รู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยกภูเขาออกไปอย่างไรบอกไม่ถูก
ภายในสมองคิดทบทวนถึงอาการของตนตอนที่ขับรถไล่ตามหาร่างเล็กนั่นทีละโรงแรมเมื่อครู่อย่างละเอียดถี่ถ้วน...
ชัดเจนแล้วสินะ....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ออดหน้าประตูบ้านหลังที่เป็นเรือนหอของคู่รักข้าวใหม่ปลามันถูกกดลงย้ำๆสองครั้ง เรียกให้เจ้าของบ้านต้องเดินออกมาดูว่าใครกันที่มาหาเขากลางค่ำกลางคืนแบบนี้
และเมื่อประตูเปิดออก กรวิทย์ก็ต้องแปลกใจกับการปรากฏกายของน้องชายร่างยักษ์ที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่หน้าบ้าน
“อ้าวไอ้วิน มาหาพี่ถึงนี่มีอะไรวะ เข้ามาก่อนสิ” อาจารย์หนุ่มเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อเชื้อเชิญผู้มาเยือนให้เข้าไป หากแต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรพี่ ผมแค่อยากมาบอกอะไรพี่ประโยคเดียว” กวินกล่าวด้วยเสียงแน่วแน่
คนเป็นพี่เมื่อได้ฟังอย่างนั้นก็ทำหน้าฉงน แต่ก็ยอมหยุดฟังสิ่งที่น้องชายกำลังจะพูดต่อไป
“พี่ยังจำได้หรือเปล่าว่าพี่เคยพูดกับผมไว้ว่าอะไร เรื่องปอม”
กรวิทย์กรอกตาขึ้นลงก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “จำได้สิ ฉันบอกว่าห้ามแกคิดกับลูกศิษย์ฉันในเชิงชู้สาว” ชายหนุ่มกล่าวมันออกมาพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในคอนโดของน้องชายเมื่อวันก่อน
“ดีแล้วที่จำได้” ช่างภาพคนดังจ้องมองไปข้างหน้าด้วยแววตาที่กรวิทย์บอกได้คำเดียวว่ามันดูท้าทายเหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด
“ที่ผมมาวันนี้ ก็เพื่อจะมาบอกว่า...
....ผมขอขัดคำสั่งพี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 28-07-2012 13:47:20
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3:
พี่วินของช้านนนนนนนนน
ในที่สุด
o7
ในที่สุดก็เข้าใจหัวใจตัวเองสักที
อยากจะวิ่งรอบบ้านสักสามรอบ
:z2:
แต่แหม พี่วินก็รู้ตัวแล้ว
แต่น้องปอมก็ยังอาโนเนะเหมื้อนเดิม
อยากให้น้องปอมรู้ใจตัวเองเหมือนพี่วินเร็วๆจัง
:sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 28-07-2012 13:49:37
ยะยะยอดมากพี่วิน รทำตามความรู้สึกตัวเองไปเลย
จีบให้ติดไวๆนะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 28-07-2012 13:58:08
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 28-07-2012 14:05:02
หูยยยย ท่านกวินตอนนี้ได้ใจแม่ยกอย่างเดี๊ยนมากมายก่ายกองเลยเจ้าค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 28-07-2012 14:11:30
เริ่มหัวข้อโดย: bow55 ที่ 28-07-2012 14:13:18
พ่อทูนหัวรู้ตัวแล้ว
แล้วตัวลูก(ที่รัก)นั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกแมวหลงทาง ที่ 28-07-2012 14:17:48
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 28-07-2012 14:19:54
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 28-07-2012 14:20:13
เอาใจช่วย พี่วินนะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 28-07-2012 14:30:28
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 28-07-2012 14:37:36
เอาใจช่วยจ้า :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 28-07-2012 14:38:06
ให้มันได้อย่างงี้สิ คุณกวิน!!
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 28-07-2012 14:38:46
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 28-07-2012 14:42:40
เค้าขอประกาศตัวเลยคะว่า เป็นแม่ยก กวิน ค่า อ้ายยยยยยยยยยยยย กรี้สสสสสสสสสส ><
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 28-07-2012 14:44:07
ขำมากตอนปอมบอกให้ไปเช็คหัวใจ 5555555555 น่าร๊ากกกก...
เชียร์สุดใจเลยอ้ะ...แต่เหนือสิ่งอื่นใด คือจะกำจัดไอ้คุณพี่เมษนี่ออกไปยังไงให้พ้นทางรักดีล่ะเนี่ย?
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ท่านป๊อป ที่ 28-07-2012 14:47:20
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 28-07-2012 14:52:23
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 28-07-2012 14:52:44
เตรียมตัวไว้ได้เลยน้องปอม!!
ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 28-07-2012 14:53:27
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 28-07-2012 14:54:56
โฮ่!! หลังจากไปออกกำลังกายขับรถรอบกรุงเทพวิ่งเข้าออกโรงแรมมาหนึ่งรอบ ฉลาดรู้ใจตัวเองขึ้นมาทันทีเลย
แถมยังอุตส่าห์ไปขออนุญาติจีบจากอาจารย์ที่ปรึกษาอีกตะหาก
หวังว่าตอนน้องปอมจะรู้ใจตัวเองคงไม่ต้องมาวิ่งทำอะไรประหลาดๆอย่างนี้บ้างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 28-07-2012 15:01:17
รุกเลยพี่
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 28-07-2012 15:08:37
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 28-07-2012 15:11:23
ชัดเจน แน่วแน่มาก
o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 28-07-2012 15:14:31
อ๊ากกกกก ในที่สุด!
พี่วินก็จะรุกแล้วว 5555
แต่อ่านตอนนี้แล้วเหนื่อยแทนพี่วิน
วิ่งเข้าวิ่งออกโรงแรมกี่ที่ละลั่น กว่าจะเจอ
แต่ดีจัง พอรู้ใจตัวเองแล้วไม่มีลังเลเลย
เอาละ จะเอาใจช่วยนะพี่วินขา
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 28-07-2012 15:18:03
ยิ่งกว่าลุ้นพี่วินกะน้อง่อมอีก ฮาาาาาาา
o13 รอตอนต่อไป เราจะได้ฟินกะฉากหวานแล้วใช่ปะ ๆๆๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 28-07-2012 15:22:30
ชัดเจนแบบนี้สิเจ๋ง บุกทะลวงไปเล้ยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 28-07-2012 15:26:22
รุกฆาต แล้วสิน่ะ สู้ๆๆๆ
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 28-07-2012 15:32:04
พูดจาได้ใจมาก o13
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 28-07-2012 15:33:45
ประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่าช่างภาพคนดังหลงรักเด็กน้อยชื่อปอม :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 28-07-2012 15:43:06
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 28-07-2012 15:43:57
ถึง พี่วิน
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 28-07-2012 16:08:48
ก็เด็กมันน่ารักหนิ แล้วหัวใจตัวเองจะให้ใครมาสั่งได้ไงเนอะกวิน
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 28-07-2012 16:49:40
ประโยคสุดท้ายได้ใจไปเต็มๆ o13
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 28-07-2012 16:50:00
ต่อไปล่ะน้องปอมเอ๋ย
เสร็จแน่ๆ ><
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 28-07-2012 17:01:47
เพราะตอนนี้น้องปอมยังไม่มีท่าทีอะไรเล้ย สู้ๆ นะคะพี่วิน
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 28-07-2012 17:11:16
รู้ตัวรู้ใจแล้วสินะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ต่อไปก็จัดการเลย อย่ารีรอ
คุณเมษาจงออกไป จงหายป๊ายยยยยยยยยยยย
ว่าแต่น้องปอมล่ะ รู้สึกยังไงกับคุณพี่วินกัน?????
รออ่านต่อค่า ลุ้นสุดๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 28-07-2012 17:14:51
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 28-07-2012 17:29:01
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 28-07-2012 17:34:33
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 28-07-2012 17:38:35
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 28-07-2012 17:52:58
เรื่องนี้สนุกมากกก ตามภาษาคนเล่นกล้องด้วยกัน ได้มีความรู้เรื่องกล้องมาขึ้นด้วยยยยยยย
และ เหนือสิ่งอื่นใด หลังจากอ่านเรื่องนี้จนถึงตอนนี้ ตอนสุดท้ายที่ พี่วินหล่อสุดลเลยยย
เป็นสุภาพบุรุษด้วย ฮ่าๆ
มาต่อไวไวนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 28-07-2012 17:55:38
ทีนี้เหลือแต่น้องปอม ฮ่าๆ รุกเข้าไปท่านกวิน สู้ๆ o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 28-07-2012 17:57:41
ตอนนี้ได้ใจแม่ยกไปหมดเล้าเลยล่ะ
ลุยเลยพี่ ลุยเลย!!! ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Jesale ที่ 28-07-2012 18:00:33
พาหมอปอมมารักษาหัวใจให้ได้
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 28-07-2012 18:09:17
เริ่มหัวข้อโดย: wasawath ที่ 28-07-2012 18:10:08
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 28-07-2012 18:17:13
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 28-07-2012 18:32:22
แต่ปอมนี่หนักยิ่งกว่านะ เพราะคนรอบข้างเขาสังเกตเห็นกันหมด
ฉะนั้น ความมึนแอนด์ความไม่รู้สึกรู้สาของหนู ชนะเลิศมากค่ะ :laugh: :laugh:
ปล.เผลอหายไปแว๊บเดียว เรื่องนี้ฮอตขึ้นอย่างสุดๆเลยอ่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 28-07-2012 18:37:32
จุดพลุฉลองให้พี่วินก่อนเลยยย ฮ่าๆๆ
เอาเลยพี่ เดินหน้าจีบนองปอมเต็มที่ คนอ่านจะคอยเชียร์เต็มที่เช่นกัน ฮ่าๆ
เริ่มแล้วว ลุ้นๆๆๆต่อจ้า สู้ๆ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: makimaki ที่ 28-07-2012 18:39:49
อย่าถอยนะจ๊ะ ไม่งั้น อิตาเมษตัดหน้าแน่ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 28-07-2012 18:49:34
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 28-07-2012 18:52:50
พี่วิน น่ารักอ่ะ >< เขินจัง 555
เริ่มหัวข้อโดย: mueypoo ที่ 28-07-2012 19:02:19
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 28-07-2012 19:14:40
น้องปอมแบ๊ว น่าร๊ากกกกกกกก รักพี่วินเร็วๆนะ :oni3:
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 28-07-2012 19:15:54
พระเอกเรื่องนี้ได้ใจวุ้ย!!! o13
เริ่มหัวข้อโดย: in_blu ที่ 28-07-2012 19:17:20
เริ่ดที่สุดในสามโลก เดินหน้าเต็มกำลังเลยคร้าาาาา
ปล. ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน เรื่องนี้ สนุกมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 28-07-2012 19:18:32
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 28-07-2012 19:27:45
รู้ตัวแล้วก็ลุยเต็มที่เลยนะ..เค้าเชียร์อยู่..
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 28-07-2012 19:32:12
คูลมากๆ กรี๊ดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: sbeam14 ที่ 28-07-2012 19:45:48
มาต่อเร็วๆนะ เราว่าเรื่องนี้คือนิยายของเล้าที่กระแสมาแรงมากเลยนะ
อย่าทิ้งช่วงการอัพล่ะ
เราว่าไม่นานแฟนคลับเรื่องนี้ยอะมากแน่ๆ อย่างน้องเราก้คนนึงล๊ะ><
ป.ล. ลุ้นอ่านncทุกวัน :impress2: o13
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 28-07-2012 19:59:52
ค้างงงง!!!
:z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 28-07-2012 20:07:32
รู้ใจตัวเองแล้วสินะ แอร๊วววววววว
ประโยคสุดท้าย มันเท่มากกกกกกก โอ่ย o13
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 28-07-2012 20:13:36
อยากใกล้ใครแล้วใจเต้นแรงแบบนี้บ้างจัง
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 28-07-2012 20:17:56
กร๊าดดดดดดดดดดด
อ้ากกกกกกกกกกกกกกก
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก
ตรูท่าจะบ้าละ 5555
ชูป้ายไฟพี่วิน
" พี่โคดดดดเท่'
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 28-07-2012 20:20:38
อ๊ายยยยปอมจะรู้ตัวบ้างมั้ย จะโดนเป็นเจ้าของละนะ
เชียร์กวิน พี่วินขา สู้ๆนะค่ะน้องปอมเค้าไม่ค่อยทันคน ระวังศัตรูหัวใจอย่างไอ้พี่เมษด้วย ทางที่ดีส่งเต้ไปยั่วให้เปลี่ยนใจซะเลย555
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 28-07-2012 20:35:20
คุณกวินก็แน่ใจในความรู้สึกตัวเองแล้วสิ จุดพลุฉลองงง
(เอาแค่จุดพลุก่อน ไว้ค่อยปิดซอยเลี้ยงตอนน้องปอมตอบรับนะจ๊ะ)
รู้สึกว่ากวินเป็นคนที่ทำอะไรแล้วก็จะสุดๆไปเลย แบบเดินหน้าเต็มกำลัง ชอบอ่ะ
ยังดีนะที่เจอน้องปอมก่อนจะทันได้เอ่ยชื่อถามพนักงานออกไป
ไม่งั้นงานนี้ทั้งขายหน้า ทั้งต้องอธิบายกันยาวเลยมั้งว่าทำไมต้องมาถามหาตัวกันถึงที่นี่เนอะ
ต่อไปก็คราวน้องปอมมั่งล่ะ ฮุฮิๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 28-07-2012 20:52:54
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 28-07-2012 20:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 28-07-2012 20:54:39
คงไม่ดิบ เถื่อนใส่น้องปอมของเรานะ
ปกติน้องก็ชื่นชมคุณกวินอยู่แล้ว อย่าลืมใช้สิ่งที่ตัวเองมีให้เป็นประโยชน์นะ
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 28-07-2012 21:09:56
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 28-07-2012 21:11:36
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 28-07-2012 21:12:35
แล้วเด็กน้อยอ่ะ มีการไปขอพี่ชายก่อนด้วย เอ๊ะ หรือไปบอก
เด๊ยวพี่ชายได้ต่อยเข้าให้พอดีอ่ะนะ
แล้วคิดเป็นตุเป็นตะนี่เก่งมากกกกกกกก
น้องปอมมมมมม ซื่อมากค่ะ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ยย
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 28-07-2012 21:20:48
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 28-07-2012 21:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 28-07-2012 21:26:47
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 28-07-2012 21:32:25
เริ่มหัวข้อโดย: noo Rock 456 ที่ 28-07-2012 21:42:40
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 28-07-2012 21:58:25
พี่วินเท่ห์มั่กอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sonyjay123 ที่ 28-07-2012 22:00:20
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 28-07-2012 22:16:15
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 28-07-2012 22:21:25
ว่าตัวเองกำลังจะชอบใครสักคนแบบนี้มันหายากมากกกกกกกก !!! พี่วินอยู่ตรงนี้ น้องปอมมมม ผู้ชายแมนๆ
น่ากินอยู่นี่ค่าาาาาาาา T_______T แล้วดูสิดุ พี่วินมันร้อนรน ร้อนรุ่มอยุ่ข้างในสินะ... พี่วินสู้ๆนะค้าบ
ถึงศัตรูจะน่้ากลัวแต่ว่าพี่วินก็มีแบ๊คอัพดีนะ 55 นั่นคือคนอ่านตาดำๆแบบเรา อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 28-07-2012 22:26:29
คุณวิน o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: ChigoRita ที่ 28-07-2012 22:34:46
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 28-07-2012 22:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 28-07-2012 23:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 28-07-2012 23:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: Paracetamol ที่ 28-07-2012 23:18:06
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 28-07-2012 23:18:16
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bellebee ที่ 28-07-2012 23:22:47
เริ่มหัวข้อโดย: Sye.B ที่ 29-07-2012 00:13:43
ต่อไปพี่จะจีบน้องแล้วใช่มั้ยคะ
กริ๊วๆๆๆ~~
ปล. ถ้ามีเวลาว่างก็อย่าลืมให้น้องพาไปตรวจหัวใจนะคะ อิอิ
ปล. 2 สำหรับพี่วินโดยเฉพาะ #เช็คหัวใจมีแต่ ไอ เลิฟ ยู ลองเช็คดู มีแต่เธอในหัวใจ# กริ๊วววว~~~
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 29-07-2012 00:15:02
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 29-07-2012 00:26:40
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 29-07-2012 00:28:16
พี่วินรีบทำคะแนนสู้พี่เมษด่วนเลยนะ
คิคิ
ในที่สุด!
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 29-07-2012 00:35:07
แบบนี้เปลี่ยนชื่อเป็น "นายชัดเจน" จะดีไหม
พี่ชัดแจ้งแล้ว แต่คนน้องสงสัยยังงงอยู่
บางทีน้องก็เหมือนมีคิดมาก มีเขินอาย จิตใจวูบๆ วาบๆ
แต่ส่วนใหญ่แล้วน้องก็เฉยน่ะ ปฎิบัติตัวเหมือนพี่น้องร่วมงานธรรมดา
และใสซื่อจนทำอีกคนต้องออกอาการ
อยากบอกว่า "สนุกมากกกกกกก"
สำนวน ภาษา เนื้อเรื่อง เป๊ะทุกอย่าง สุดยอดเลยค่ะ
ตอนพี่วินมาได้ยินน้องพูดจาถึงพี่วินไม่ดีเพื่อกลบเกลื่อนที่เพื่อนแซว
อ่านแล้วมันบีบหัวใจมากเลยค่ะ เสียใจแทนพี่วิน
พอมาอ่านส่วนของน้องปอม ก็เห็นใจน้องมันน่ะ
แล้วที่มันต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ ก็ด้วยเจอวาจาและทีท่าเย็นชาใส่
ตอนนั้นคนอ่านเกือบร้องไห้ไปกับน้องปอม แถมมีอกพี่วินให้ซบอีก ยิ่งอยากร้องใหญ่เลย
รอตอนต่อไปนะคะ สนุกมาก ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 29-07-2012 00:40:44
จัดเลย ๆ ๆ ครับพี่วิน
ขอบคุณคนแต่งมากครับ
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 29-07-2012 00:58:53
ที่ไม่ใช่เป็นความรักที่ว่างเปล่า....ที่เหงาเหมือนเงาที่เบลอๆ
ชัดเจนนี่แหละรักที่โตเต็มใจ !!.......ที่ไม่ใช่เป็นความรักที่แปลกๆ ❤❤
เหินๆ ห่างๆ อยากใกล้กัน อยากชิดกัน .......อยากพูดทุกวัน ฉันรักเธอ
ชัดเจน
:L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 29-07-2012 01:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 29-07-2012 01:53:39
ชอบพี่วินกับน้องปอมมากๆ
ตอนล่าสุดนี่พี่วินแมนสุดๆได้ใจมาก
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: nokkie ที่ 29-07-2012 01:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 29-07-2012 03:02:31
:mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 29-07-2012 03:21:09
แต่ปอมนี่ดิยังไม่รู้ตัวเล๊ยยยย เฮ้ออออ
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 29-07-2012 04:16:23
เหลือแต่น้องปอมสินะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวลูก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 29-07-2012 05:13:39
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 29-07-2012 07:11:47
พี่วินนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 29-07-2012 07:12:44
เป็นคนที่คิดเร็ว ทำความเข้าใจกับตัวเองได้เร็วมากๆ ตัดสินใจเด็ดขาดสุดๆ
และวิ่งหาเป้าหมายอย่างว่องไว โอ้ย ปลื้มมมม ขอจีบแบบจัดหนักๆนะคะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 29-07-2012 07:43:50
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 29-07-2012 09:34:32
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 29-07-2012 10:27:16
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 29-07-2012 11:15:42
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 29-07-2012 11:41:13
ชอบคะ มีเรื่องราวในส่วนที่เราไม่รุ้เยอะเเยะเลย
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 29-07-2012 11:42:56
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 29-07-2012 11:43:44
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 29-07-2012 13:48:22
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 29-07-2012 13:56:13
เราเชียร์นายสุดโต่ง
รีบเลย ให้ไว 555
ปล. ถ้าเป็นกรวิทย์จะขำกร๊าก
และเบิ๊ดกระโหลกน้องชายซักหลายป๊าบ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 29-07-2012 15:14:34
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 29-07-2012 15:17:48
ขอแต่ว่า กวินต้องกล้าๆหน่อยนะ กล้าเผยความรู้สึกให้น้องปอมได้รับรู้บ้าง ค่อยๆแทรกทีละนิดๆไงจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 29-07-2012 17:22:07
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 29-07-2012 17:49:44
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 29-07-2012 17:59:35
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 29-07-2012 18:03:59
เริ่มหัวข้อโดย: RAINYDAY ที่ 29-07-2012 18:20:05
น้องปอมน่ารักเวอร์ ชอบสุด ๆ พี่วินก็ดูเป็นคนดีที่ฟอร์มจัด(แต่ก็หลุดฟอร์มอยู่เรื่อย << ซึ่งทำให้ยิ่งน่ารัก) โอยยยย อ่านแล้วอมยิ้มแก้มปริเลยค่ะ >w<
แถมตอนล่าสุดนี้แมนมากมาย ยอมรับกับตัวเองแล้วสินะ โฮยยย
ชอบตัวละครทุกตัวเลย ชอบลูกน้องพี่วินด้วยล่ะ แต่ละคนเป็นลูกคู่ส่งเสริมกันใหญ่ อ่านแล้วกิ๊บกิ้วกิ๊วก๊าวอยากแฝงตัวไปโฮกในที่ทำงานด้วยเลยค่ะ 555
คุณเมษถ้าไม่ติดเรื่องมาชอบน้องปอมแล้วทำตัวมีพิรุธด้วยการเข้ามาดูแลเรื่องเงินพระเอกก็จัดว่าเป็นพระรอง(มั้ย?)ที่ดูอบอุ่นน่ารักทีเดียวนะคะ แต่คุณน้องเขามีพระเอกแล้วเป็นตัวเป็นตนนี่สิ =w=
สรุปว่าชอบจังเลย
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :D
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 29-07-2012 18:21:49
น้องปอมกับพี่วินทำเราอมยิ้มตลอดทั้งเรื่องเลย แอบจิ้นสองคนนี้เป็นคู่พี่น้องในเดอะดาว
เพียงแต่ว่าคู่นั้นเค้าสูงเท่าๆกัน นอกนั้นก็เหมือนกันหมด ทั้งเรื่องอายุ ทั้งเรื่องที่คนน้องเรียนถาปัตอยู่
หลังๆ นี่พี่วินออกอาการมากกกกกกกกก5555 แต่น้องปอมยังคงซึนนสินะ
เริ่มหัวข้อโดย: apple ที่ 29-07-2012 18:28:47
เริ่มหัวข้อโดย: greentea2598 ที่ 29-07-2012 18:32:21
เหลือแค่ตัวคุณน้องของเรา
พี่เมษคือตัวกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยาสินะ 5555 ตอนนนี้กระตุ้นเสร็จแล้ว รีบๆ หายไปซะทีเถอะ รุ้สึกอบหมั่นไส้ :angry2:
มาต่อน๊าค๊าาาาา คิดถึงพี่วินแล้ว คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 29-07-2012 18:57:56
รอตอนต่อไปจ้า :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 29-07-2012 21:09:07
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 29-07-2012 21:12:02
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 29-07-2012 21:49:29
มารอด้วยคนคร๊าบบบ....
เริ่มหัวข้อโดย: LoveFoolJoao ที่ 29-07-2012 21:49:41
เริ่มหัวข้อโดย: pizza2011 ที่ 29-07-2012 22:01:18
โอ๊ยยยย ถ้าจะสนุกขนาดนี้นะ ปลื้มคุณกวินมากๆเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 29-07-2012 23:49:04
เพ่วินนนนนนนนนนนนน
นายแน่มากกกก กร้ากกกกก
สุดอ่ะนายยยย เรารักนายมากเลยยย คริคริ
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-07-2012 01:55:24
เริ่มหัวข้อโดย: wa-i_onne ที่ 30-07-2012 04:09:23
ชอบจังเลย ไม่รู้จะบรรยายยังไงแต่ว่าชอบมาก
ตอนแรก ชื่อเรื่องก็ทำให้อยากอ่าน คือ เราอยากถ่ายรูปมากเลยค่ะ ชอบเรื่องแนวช่างภาพนี้ จริงๆอ่านพวกศัพท์เทคนิคนี่ไม่รู้เรื่องหรอกเพราะเรียนสาขาที่ห่างไกลกันอยู่โข แต่ก็ชอบอาชีพพวกนี้จริงๆ
ชอบการค่อยเป็นค่อยไปของพี่วิน กับน้องปอม 555 มันดูแบบ เฮ้ยมีเหตุผลนะ
พี่วินค่อยๆรู้สึกตัว คาดว่าปอมเองก็เหมือนกันแหละ
ตอนที่ไม่เข้าใจกันที่บีบอกมากเลย เรารู้สึกทรมาณไปด้วย
เอาล่ะ พูดถึงตอนนี้ อิ่มเอมมาก หลังจาก :o8: ตอนที่แล้ว 5555
โอเค อีพี่วินเข้าใจอาหารแปลกๆจนต้องไปถามคุณหมอเต้ก็แล้ว นี่บุกไปขอ(?)น้องจากอาจารย์เขาเลย
เป็นผู้ชายที่กล้าได้กล้าเสียจริงๆ ให้ตายเถอะ
ปกติเราเป็นพวกชอบน้องเคะห้าวๆแมนๆอยู่แล้ว น้องปอมนี่เป็นอีกคนที่ชอบ
แต่ก็นั่นแหละ เพราะน้องแมน การจะให้ยอมรับว่ารู้สึกดีกับพี่วินนี่มันอาจจะยากนิดหน่อย
เรื่องพี่วินเคลียร์ คงได้ลุ้นเรื่องน้องต่อแหละค่ะ ><
รอต่อไปหนา ขอบคุณมากค่ะ :D
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 30-07-2012 13:31:01
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 30-07-2012 15:09:35
ต้องกราบขอประทานอภัยจริงๆนะคะที่เมื่อวานไม่ได้เอามาลง เริ่มเข้าสู่ช่วงยุ่งจริงๆแล้ว
หลังจากนี้ไปคงเริ่มไม่ได้มาสม่ำเสมอแล้วล่ะ ยังไงถ้าวันไหนมารอแล้วเลยหกโมงเย็นไปยังไม่มาลง ค่อยเข้ามาดูใหม่วันถัดไปเลยนะคะ แต่สัญญาว่าจะไม่ให้รอนานเกินสามวันต่อหนึ่งตอนค่ะ
อีกเรื่องคือ มันมาอีกแล้วจ้า ศัพท์เทคนิค
สำหรับบางท่านที่อ่านแล้วมึนๆก็ข้ามๆไปเลยก็ได้ค่ะ แต่มันอาจจะเกี่ยวเนื่องกับเนื้อเรื่องในภายภาคหน้าเล็กน้อย
ขอบคุณค่ะ
------------
หัวใจหลังเลนส์
#17
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่วิน” เสียงใสที่ดังขึ้นจากทางหน้าประตูห้องทำงานเรียกชายหนุ่มที่กำลังนั่งจมอยู่กับความคิดบางอย่างของตัวเองต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มที่ดูจะสดใสกว่าเก่า
“อรุณสวัสดิ์ปอม”
ทันทีที่เห็นใบหน้าของช่างภาพหนุ่มที่โผล่มาจากหลังจอคอมพิวเตอร์ชัดเจน ดวงตาเรียวสวยก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ
“โหพี่ ทำไมวันนี้หล่อเป็นพิเศษ ไปทำอะไรมาน่ะครับ”
ทรงผมกระเซอะกระเซิงที่เคยดูรุงรังอยู่ทุกวี่ทุกวัน สำหรับวันนี้มันถูกเซ็ตขึ้นอย่างดีเผยให้เห็นหน้าผากได้รูป ไรหนวดไรเคราจางๆที่เคยเขียวครึ้มถูกโกนออกจนไม่เหลือดูสะอาดเกลี้ยงเกลาขึ้นทันตา
คนถูกทักกระแอมไอในลำคอน้อยๆ ก่อนตอบออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เอาฤกษ์เอาชัยน่ะ”
“หืม? พูดอย่างกับจะไปออกรบ” เด็กหนุ่มกล่าวล้อเลียนขณะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตน
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง” ชายหนุ่มตอบเบาๆพลางกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยถามถึงลูกชายนายแบงค์ที่รับหน้าที่เป็นสารถีรับส่งเด็กหนุ่มทุกเย็นขึ้น “เอ้อปอม ช่วงนี้นายต้องกลับกับคุณเมษาทุกวันเลยเหรอ”
คนถูกถามพยักหน้าขึ้นลงสองสามที “ครับ เมื่อวันก่อนพี่เมษบอกว่าเป็นทางผ่านบ้านเขาอยู่แล้ว ก็เลยจะมารับกลับด้วยกัน”
“งั้นเหรอ...”
“พี่วินมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“อืม...ก็นิดหน่อย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบคางสีหน้าครุ่นคิด “คือฉันกำลังคิดว่า เดี๋ยวฉันไปส่งให้เองก็ได้นะ เพราะหอพักนายก็อยู่ใกล้ๆคอนโดฉันเหมือนกัน”
“แต่จากที่นี่มันถึงคอนโดพี่ก่อนถึงหอผมนี่ครับ พี่ต้องวนไปวนกลับเสียเวลาเปล่าๆ”
“ไม่เสียเวลาหรอกน่า ฉันว่ามันน่าจะสะดวกกว่ากลับกับคุณเมษานะ นายก็รู้ งานแบบนี้บางทีก็ต้องอยู่ล่วงเวลาจนดึก ยังไงนายกับฉันก็เลิกพร้อมกันทุกวันอยู่แล้ว กลับกับฉันดีกว่า”
คนถูกชักชวนมีสีหน้าลังเล ก็จริงอย่างที่กวินว่า หลังจากเข้าทำงานที่นี่มาเป็นเวลาเกือบจะสองสัปดาห์แล้ว ก่อนหน้านี้ก็มีบางวันที่ต้องอยู่เร่งงานให้เสร็จถึงดึกดื่น แย่กว่านั้นคือบางทีก็กระทันหันเกินไป หากโทรบอกไม่ทันก็อาจทำให้เมษาต้องเสียเวลาแวะมาเก้อเปล่าๆ
“ว่าไง?...”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาหัวก่อนตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจ “อืม...ผมขอถามพี่เมษก่อนแล้วกันนะครับ”
ฝ่ายคนถามชะงักไป ได้ยินอย่างนี้มันปวดหนึบๆชอบกล...
“...ต้องถามด้วยเหรอ...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเสียงเบา “สำคัญขนาดนั้นเชียว...”
ดวงตาเรียวคู่สวยจับจ้องมาที่ช่างภาพหนุ่มอย่างไม่เข้าใจในประโยคสุดท้ายที่แม้จะเป็นคำถาม แต่ก็ฟังดูคล้ายๆพูดขึ้นมาลอยๆกับตัวเองเท่านั้น
“วันก่อนพี่วินก็ถามคล้ายๆแบบนี้ไป วันนี้เอาอีกแล้ว มีอะไรหรือเปล่า...”
โดนถามกลับแบบนั้นเข้าไปชายหนุ่มก็ถอนหายใจดังเฮือก อย่างน้อยก่อนที่จะเริ่มทำอะไรเขาเองก็อยากจะแน่ใจก่อนว่าในหัวใจของอีกฝ่ายยังไม่ได้มีใครอยู่ นายเมษานั่นเขาพอจะดูออกแหละว่าคงคิดอะไรกับเจ้าหนูนี่ไม่มากก็น้อยแน่ๆ แต่อีกฝ่ายนี่สิ ภายใต้ตาใสๆแบบนั้นคิดอะไรอยู่ ผู้ใหญ่อย่างเขาก็เดาไม่ถูกเหมือนกัน
เมื่อเห็นชายหนุ่มเงียบไปจักรวาลก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ รู้เพียงแต่ว่าคงต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อลบบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ออกไป
“ผมต้องถามพี่เมษก่อนก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนี่ครับ ก็เขาอุตส่าห์ตั้งใจจะมารับผม แล้วอีกอย่างพี่เมษก็เป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพมากด้วย”
“...แค่รุ่นพี่จริงเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมาทำเอาจักรวาลต้องเลิกคิ้วขึ้น
“ก็จริงน่ะสิครับ ไม่งั้นจะให้เป็นอะไร”
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากของชายหนุ่มอีกครั้ง ร่างสูงลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนตรงมาที่โต๊ะของอีกคน ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างค้ำลงไปที่ขอบโต๊ะก่อนที่ใบหน้าหล่อคมคายนั้นจะยื่นลงไปหาเด็กหนุ่มใกล้ๆ
“เป็นแค่รุ่นพี่ก็ดีแล้ว...ฉันจะได้สบายใจ...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เฮีย ข้าวมันไก่พิเศษสองจาน” เสียงทุ้มต่ำตะโกนสั่งอาหารกับอาแปะที่ยืนสับไก่อยู่หลังเขียงบริเวณหน้าร้าน ก่อนจะหันมาบอกกับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ฉันกะจะพานายมาลองร้านนี้หลายทีแล้ว น้ำซุปเขาอร่อยเหาะเลยนะ”
ต่อให้หวีผมโกนหนวด กวินก็ยังคงเป็นกวินที่กินง่ายอยู่ง่ายตามแบบฉบับของช่างภาพผู้ติดดินอยู่วันยังค่ำ ขนาดคิดจะจีบใครกับเขาสักทีก็ยังคงรักษาจุดยืนไว้อย่างสม่ำเสมอ...
“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่” เด็กหนุ่มหันไปมองรอบร้านพลางผงกหัวขึ้นลงเบาๆ “แต่ลูกค้าเขาก็เยอะจริงๆแหละ”
“ใช่ ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวนะไก่หมด” คนร่างสูงยังคงพูดอวดสรรพคุณร้านไปเรื่อย โดยไม่ลืมที่จะกล่าวปูทางไว้สำหรับมื้อเที่ยงในวันต่อๆไปอีกด้วย “นอกจากร้านนี้นะ ละแวกนี้ยังมีร้านแนะนำอีกเยอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปกินหมี่เกี๊ยวหมูแดงตรงซอยเจ็ด นั่นก็อร่อยเหาะเหมือนกัน”
คนฟังยิ้มรับในขณะที่ข้าวที่เพิ่งสั่งไปเมื่อครู่ถูกนำมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ...
กวินพยักพเยิดให้อีกฝ่ายลองชิมน้ำซุปที่ตนโฆษณาไว้เมื่อครู่ ก่อนจะเริ่มลงมือกินของตัวเองบ้าง
คนทั้งคู่ต่างเพลิดเพลินไปกับอาหารโอชะตรงหน้าจนลืมพูดคุยอะไรกันไปพักใหญ่ และในที่สุดก็เป็นคนเป็นผู้ใหญ่กว่าที่เปิดบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน แต่หัวข้อที่ถูกหยิบยกมาพูดคุยในรอบนี้ไม่ใช่เรื่องสัพเพเหระอย่างตอนแรกอีกต่อไป สิ่งที่ชายหนุ่มกำลังจะถามเป็นสิ่งที่เขาอยากรู้จากคนตรงหน้า...
รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
โบราณว่าไว้อย่างนั้น...
“นอกจากเรื่องถ่ายรูปแล้วปอมชอบทำอะไรอีกบ้างเหรอ” ทุกอย่างที่เกี่ยวกับการถ่ายภาพของเด็กหนุ่มกวินรู้ดีอยู่แล้ว ไม่ว่าจะศิลปินคนโปรด สไตล์ที่ชอบ หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นอกจากนั้น เรื่องชีวิตส่วนตัวเขาแทบไม่รู้อะไรเลย
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นจากจานพลาสติกตรงหน้าพลางทำหน้านึกเล็กน้อย “เอ...ที่จริงวันๆนึงผมก็หมกมุ่นอยู่กับแต่เรื่องกล้องนี่แหละครับ ถ้านอกจากนั้นเหรอ....ก็คงเป็นดูหนังฟังเพลงมั้ง ไม่งั้นก็เตะบอลเล่นรักบี้กับเพื่อนนิดๆหน่อยๆน่ะครับ พี่วินล่ะ?”
“ฉันก็ชอบดูหนังฟังเพลงเหมือนกัน บอลก็เตะนะ แต่รักบี้นี่เล่นไม่เป็น จริงๆแล้วเรื่องที่ชอบอีกอย่างของฉันคือท่องเที่ยว แต่ไม่ค่อยได้ทำเพราะไม่ค่อยมีเวลา”
“ผมเห็นคนชอบถ่ายรูปส่วนมากชอบไปเที่ยวกันทั้งนั้นเลย” เสียงใสที่แสดงความเห็นออกมาทำเอาชายหนุ่มยิ้มบางๆ ก่อนถามกลับไป
“แล้วปอมล่ะ ไม่ชอบเที่ยวบ้างเหรอ”
หัวกลมๆนั่นสบัดไปมาทำเอาเส้นผมเส้นผมกระจายตัวออกเล็กน้อย “ผมไม่รู้หรอกว่าคนชอบเที่ยวเขารู้สึกยังไงกัน เกิดมาก็มีแค่กรุงเทพฯนี่แหละไกลบ้านที่สุดที่เคยมาแล้ว”
ได้ยินดังนั้นช่างภาพหนุ่มก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ
ไม่เคยไปเที่ยวเหรอ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ปัญหาตอนนี้คือคอนเซ็ปที่เราคิดค้างกันเอาไว้รอบที่แล้วมันไม่เวิร์คน่ะครับ พวกผมลองเอาไปทำดูแล้วออกมาไม่เหมือนที่คิดเท่าไหร่ ก็เลยคิดว่าอาจจะต้องเปลี่ยนใหม่หมดเลย” เสียงอธิบายอย่างกังวลใจของช่างภาพเบอร์สองในบริษัทอย่างก้อดังขึ้นเปิดการประชุม
ด้วยบริบทของสังคมและอะไรอีกหลายๆอย่างทำให้คอนเซ็ปที่ทุกคนในทีมระดมสมองกันคิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนมีอันต้องโดนพับไป ยังดีที่เพิ่งเริ่มโปรเจ็คไปได้เพียงไม่กี่สัปดาห์ ถือว่ายังกลับตัวทัน แต่ถ้าขืนไม่รีบคิดของใหม่ให้ได้เร็วๆนี้งานที่จะต้องส่งให้นิวยอร์กมีหวังเสร็จไม่ทันการแน่ๆ
กวินนั่งกุมขมับฟังลูกน้องถกเถียงปัญหากันอย่างเคร่งเครียด ก็มีแอบคิดไว้ตั้งแต่ตอนประชุมคราวที่แล้วว่าอาจจะเจอปัญหา แต่ไม่คิดว่ามันจะต้องถึงขั้นโละใหม่ทั้งหมด แต่พอได้เห็นภาพที่ลองให้ลูกน้องไปลองถ่ายมาดูแล้วเขาเองก็เห็นด้วยว่ามันไม่เวิร์คเลยแม้แต่นิดเดียว
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสำหรับคนทำงานสายนี้ ยิ่งหากเป็นผู้ผลิตผลงานสู่สาธารณะชนแล้วล่ะก็ การคำนึงถึงผลกระทบต่อสังคมเป็นเรื่องสำคัญที่หลายครั้งมันก็มาจำกัดขอบเขตของงาน
คีย์เวิร์ดหรือโจทย์ของงานในครั้งนี้ที่ได้รับมาจากทางนิวยอร์กคือคำว่า 'Culture Shock' ที่แปลเป็นภาษาไทยได้ว่า 'ความรู้สึกสับสนต่อวัฒนธรรมที่ไม่คุ้นเคย' และสาเหตุที่บริษัทโฟโต้แฟคตอรี่สตูดิโอแห่งนี้ถูกรับเลือกเป็นตัวแทนแสดงผลงานจากประเทศไทยเนื่องจากทางผู้จัดที่นิวยอร์กต้องการเชิญสตูดิโอชั้นนำจากประเทศต่างๆให้ถ่ายทอดผลงานในแนวทางของถิ่นที่ตัวเองอยู่นั่นเอง
และคอนเซ็ปที่พวกเขาคิดกันไปเมื่อคราวที่แล้ว ฟังดูค่อนข้างดีตอนอยู่ในห้องประชุม แต่เมื่อตัวอย่างรูปจริงออกมา มันกลับสะท้อนด้านลบของสังคมไทยมากเกินไป ซึ่งเป็นสิ่งที่อันตรายและละเอียดอ่อนมากๆสำหรับผู้เสพผลงานบางส่วนและอาจทำให้เกิดปัญหาตามมาในภายหลังได้
ชายหนุ่มหลับตาลงพยายามเค้นสมองคิดอะไรสักอย่างออกมาท่ามกลางเสียงโต้เถียงแสดงความคิดเห็นของลูกน้องในทีมต่างๆนาๆ แม้กระนั้นสุดท้ายก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าคอนเซ็ปคราวที่แล้วหากตัดเรื่องที่มันจะเป็นผลกระทบต่อภาพพจน์ประเทศออกไปเลย
ฉับพลัน...ห้วงความคิดของช่างภาพคนดังก็หยุดลงเมื่อเสียงใสจากเด็กหนุ่มที่นั่งข้างกายค่อยๆพูดขึ้นมาอย่างลังเล...
“เอ่อ...คือว่า” น้ำเสียงขาดความมั่นใจเล็กๆของปอมกล่าวขึ้นเบาๆเมื่อได้จังหวะ “ผมมีไอเดียนึงอยากเสนอครับ แต่ไม่รู้ว่าจะใช้ได้หรือเปล่านะ”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ท้ายประโยค กวินก็ต้องกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงดุๆ ผิดกับเวลาปกติที่หลังๆมานี้เขามักจะทำเสียงอ่อนกับเจ้าหนูนี่อยู่เรื่อย แต่สำหรับตอนนี้เขาถือว่าเขาพูดในฐานะหัวหน้า “อย่าออกตัวก่อน ถ้าอยากเสนออะไรก็เสนอมาเลย ให้มันมั่นใจหน่อย”
“อ๊ะ...ขอโทษครับ” ได้ฟังดังนั้นเด็กหนุ่มก็รีบยืดตัวที่นั่งห่อไหล่ขึ้นก่อนจะกระแอมไอเบาๆเตรียมพร้อมถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ในหัวออกไป “คือว่าผมกำลังนึกไปถึงงานประเภทไทโพโลจี้น่ะครับ อย่างคราวที่แล้วเราพยายามจะนำเสนออาการคัลเจอร์ช็อคที่คนไทยมีต่อวัฒนธรรมต่างชาติใช่ไหมครับ มันเลยมีปัญหา แต่ถ้าสมมุติเรานำเสนอในลักษณะของอาการคัลเจอร์ช็อคที่มีต่อคนในชาติเดียวกันนี่แหละ แต่เป็นคนที่มาจากต่างสังคมย่อย ถ้าอย่างนี้เราอาจจะเลี่ยงพวกจุดเซนซิทีฟของคราวที่แล้วได้นะครับ”
ทุกคนในห้องประชุมตั้งใจฟังและคิดตามสิ่งที่เด็กหนุ่มกล่าว...
“แล้วมันเกี่ยวกับไทโพโลจี้ยังไงครับ” พี่ในทีมคนหนึ่งถามต่อเป็นสัญญาณว่าเข้าใจในสิ่งที่จักรวาลพูดเมื่อครู่แล้ว ให้อธิบายต่อได้
“ครับ คือผมคิดเล่นๆว่าถ้าเราจับคนจากต่างๆสังคมในเมืองไทยมารวมกันไว้ในที่ๆนึง ปฏิกิริยาของแต่ละคนมันน่าจะต่างกันออกไป เช่นเปรียบเทียบแบบหยาบๆว่า ถ้าเราเอากลุ่มคนที่มาจากสังคมในชนบทมาปล่อยรวมไว้กับคนอีกกลุ่มที่เป็นตัวแทนของสังคมคนเมืองในห้องเล็กๆโดยไม่ให้ออกไปไหนพักนึง ถึงจะเป็นคนไทยเหมือนกัน แต่เราก็จะเห็นปฏิกิริยาที่ต่างกันของคนสองประเภทนี้ อย่างถ้าเป็นคนที่มาจากชนบท ก็อาจจะไปนั่งเงียบๆอยู่ตามมุมตามขอบ ในขณะที่พวกคนเมืองก็อาจจะจับกลุ่มนั่งร้องรำทำเพลงแก้เซ็งกันกลางห้อง อันนี้ผมแค่ยกตัวอย่างนะครับ คือผมก็ไม่รู้ว่าจริงๆมันจะเป็นยังไง แต่ที่แน่ๆมันจะต้องเกิดความแตกต่างที่เห็นได้ชัดขึ้นในห้องนั้นแน่ๆ”
จักรวาลหยุดมองหน้าผู้ฟังทั้งหมดครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ
“แล้วที่ว่าจะให้มันออกมาเป็นแบบไทโพโลจี้ก็คือ เราจะเก็บภาพอารมณ์จริงๆปฏิกิริยาจริงๆของคนในห้องนั้นจากมุมเดียวกันทั้งหมด เช่นอาจจะตั้งกล้องไว้ในมุมที่เห็นได้ทั้งห้อง แล้วก็ถ่ายสิ่งที่เกิดขึ้นจริงโดยไม่ต้องคิดถึงองค์ประกอบภาพอะไรเลย แล้วแต่ละภาพเราก็จะแบ่งออกเป็นหมวดๆ เช่นหมวดคนจากแต่ละภูมิภาค หมวดคนที่มาจากครอบครัวแต่ละประเภท หมวดคนที่มีระดับการศึกษาในระดับต่างๆกันอะไรแบบนี้ นึกออกไหมครับ คือทุกภาพในเซ็ทที่เราจะส่งไป ก็จะถูกถ่ายจากมุมเดียวกันสถานที่เดียวกันทั้งหมด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในภาพจะแตกต่างกันเพราะคนที่อยู่ในแต่ละภาพจะถูกเลือกมาจากซับกรุ๊ปที่ต่างกัน”
ไทโพโลจี้คือแขนงหนึ่งของการถ่ายภาพที่เน้นการศึกษาวัตถุชนิดเดียวกันที่มีรูปลักษณ์ต่างๆกัน โดยมีจุดประสงค์หลักคือเปรียบเทียบให้เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน ดังนั้นคุณค่าของงานประเภทนี้ไม่ได้อยู่ที่ความสวยงามหรือองค์ประกอบที่เพอร์เฟ็ค แต่อยู่ที่การได้ศึกษาอัตลักษณ์ของสิ่งต่างๆ ซึ่งสำหรับกรณีโปรเจ็ค 'คัลเจอร์ช็อค' นี้เป็นการศึกษาปฏิกิริยาของคนแต่ละประเภทในแต่ละหมวดหมู่นั่นเอง
ทีมงานทุกคนในที่ประชุมดูจะเห็นชอบกับสิ่งที่เด็กหนุ่มเสนอกันมาก โดยเฉพาะ 'ป๋าดัน' ที่นั่งอมยิ้มพยักหน้าอย่างพึงพอใจอยู่ข้างๆ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ไอเดียไม่เลวเลยนี่” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถเรียกให้เด็กหนุ่มยิ้มแก้มปริ
กว่าจะจบการประชุมเมื่อครู่เวลาก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าเสียแล้ว แต่จักรวาลก็ไม่ต้องกังวลอะไรในเมื่อสี่ห้าวันที่ผ่านมานี้กวินอาสาไปส่งเขาที่บ้านอย่างที่ชวนไว้เมื่อวันก่อนแทนเมษาตลอด
“ได้เทรนเนอร์ดีครับ” เด็กหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส ดีใจที่ความคิดของตนเป็นที่ยอมรับของพี่ๆในทีม
ได้ยินดังนั้นกวินก็หัวเราะออกมาเบาๆ “เมืื่อกี้เทรนเนอร์ยังคิดไม่ออกเลย นายนั่นแหละเก่งด้วยตัวเอง ไม่ต้องมายอคนแก่”
.
.
.
.
จักรวาลนั่งขำเอิ๊กอ๊ากไปเรื่อยเปื่อยกับบทสนทนาที่ดำเนินไปเรื่อยๆตลอดการเดินทาง ไม่รู้ว่าเขารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าพักหลังๆมานี้ช่วงนอกเวลางานดูช่างภาพคนดังจะขี้เล่นขึ้นเป็นกอง มาดขรึมก็มีเหลือให้เห็นเฉพาะตอนทำงานเท่านั้น
แต่เมื่อหัวข้อการพูดคุยล่าสุดจบสิ้นลง ก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งสองเมื่อคนที่โตกว่าผู้มักเป็นฝ่ายชวนคุยไม่ได้กล่าวอะไรต่อ
เห็นดังนั้นเด็กหนุ่มก็หันหน้าออกนอกหน้าต่างเพื่อชมวิวแทน
“เอ้อปอม...”
“ครับผม?” ใบหน้าเรียวได้รูปหันกลับมาเมื่อถูกอีกฝ่ายเรียกขึ้นอีกครั้งก่อนจะต้องฉงนงงงวยกับสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าวในวินาทีถัดไป
“นาย...แบบว่า....ยังไม่มีแฟนใช่ไหม?”
คนถูกถามทำหน้าเหวอไปทันทีที่ได้ยินประโยคที่ถูกถามขึ้นมาดื้อๆแบบนั้น แต่แม้จะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของชายหนุ่มนักก็ยอมตอบออกมาโดยไม่ได้ถามอะไรกลับไป
“ยังครับ”
“อืม...เหรอ” เสียงทุ้มต่ำตอบรับเบาๆ แล้วเพียงไม่นานคำถามต่อไปก็ตามมา
“แล้วคิดจะมีบ้างไหม?”
“อ่า...” จักรวาลยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงุนงง “ตอนนี้ยังไม่คิดครับ พี่วินมีอะไรหรือเปล่า”
หากแต่อีกคนไม่ได้สนใจในคำถามที่ถูกส่งกลับ ชายหนุ่มยังคงเดินหน้าถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ต่อ
“แล้วทำไมถึงยังไม่คิดล่ะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วกับประโยคที่ได้ฟัง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ตอนนี้ผมยังไม่มีปัญญาไปเลี้ยงใครหรอกครับ ก่อนผมจะคบหากับใครผมอยากแน่ใจก่อนว่าสามารถเลี้ยงดูแม่กับน้าที่ต่างจังหวัดให้อยู่ได้สบายๆ พูดอีกอย่างคือตราบใดที่ผมยังไม่มีที่ยืนในวงการถ่ายภาพ ผมก็ไม่มีทางแน่ใจว่าผมจะสร้างฐานะที่มั่นคงให้ครอบครัวได้”
ได้ฟังคำตอบสุดแสนจะมุ่งมั่นจากเด็กหนุ่ม ก็เป็นฝ่ายกวินบ้างที่ต้องขมวดคิ้วขึ้นมา
“แล้วถ้าเกิดว่าคนที่คบกับนายเขาพร้อมจะเลี้ยงทั้งตัวนายทั้งครอบครัวนายล่ะ?”
ใบหน้าเรียวสวยหันมามองคนถามด้วยสายตาตกใจ “พี่วิน! ผมไม่ใช่แมงดานะ จะให้ผู้หญิงมาเลี้ยงได้ไงเล่า”
“อ้าว แล้วถ้าคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ?”
และคราวนี้คนฟังดูจะตกใจยิ่งกว่าเก่าเสียอีก...
“พี่วิน! ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมไม่ชอบผู้ชาย แล้วก็ไม่มีวันชอบด้วย”
อื้อหือ...
ชัดเจนเต็มสองรูหู!
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 30-07-2012 15:20:58
เริ่มหัวข้อโดย: ChigoRita ที่ 30-07-2012 15:22:51
คอนเซปที่น้องปอมเสนอ.....โดนเข้าแล้วไงล่ะ พี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 30-07-2012 15:25:17
เน๊าป๋าดัน หุหุ :-[
ปล.ต้องยอมรับว่าไม่รู้ศัพท์จริงๆ แต่ไม่ได้ทำให้เรื่องสนุกน้อยลงเลย สู้ๆๆคะ
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 30-07-2012 15:27:46
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 30-07-2012 15:28:48
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 30-07-2012 15:29:19
อย่างน้อยๆปอมก็ยังไม่มีแฟน
ส่วนไอ่เรื่องชอบไม่ชอบ นี่มันเปลี่ยนกันได้ อย่าพึ่งท้อไปซะก่อนหละ สู้นะ !
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 30-07-2012 15:33:09
"ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมไม่ชอบผู้ชาย แล้วก็ไม่มีวันชอบด้วย”
ถ้าน้องปอมจะพูดชัดเจนขนาดนี้นะ!!! เอามีดเสียบ...อกพี่วินเหอะคร๊าบบบ...
สู้ๆนะครับพี่วิน เทพแห่งความเนียน...ไอดอลของผม
ขอบคุณคนแต่งด้วยครับ o13
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 30-07-2012 15:37:01
เรื่องที่ปอมพูดอย่าคิดมากนะพี่ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 30-07-2012 15:38:19
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 30-07-2012 15:49:35
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 30-07-2012 15:50:38
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 30-07-2012 15:51:23
แต่ แต่พี่วินอย่าเพิ่งท้อนะ น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อนเลย สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 30-07-2012 15:52:10
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 30-07-2012 15:54:45
ปอมมันยังไม่รู้ตัว อร๊าย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 30-07-2012 15:55:04
ได้ยินเต็มสองหูแต่ห้ามท้อนะพี่วิน
ฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: sembia ที่ 30-07-2012 15:55:46
อิอิ :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 30-07-2012 16:03:17
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 30-07-2012 16:03:27
ไม่หนวกก็อาจบ้าได้
โอย ทุบผนังรอไปพลางๆ
ใจจะขาดกับน้องปอม
เฮ้ย วิน นายพาน้องไปชนบท CULTURE SHOCK
ให้คนเก่งช็อคแล้วก็จุดจุดจุด ซะ
น่าจะเวิร์คกว่านะเฟ้ย 555
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 30-07-2012 16:04:40
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 30-07-2012 16:05:00
อย่าออกตัวเเรง เดี๋ยวของมันเข้าตัว
พี่วินรุกอีกๆๆๆ เขิลอ่ะ
รอตอนต่อไปปปปปปป :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 30-07-2012 16:11:44
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 30-07-2012 16:18:59
แต่อีพี่เมษเนี่ยกลัวมันเล่นสกปรกทางด้านธุรกิจจังวุ๊ยย
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 30-07-2012 16:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 30-07-2012 16:44:50
ขอบคุณมากจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 30-07-2012 16:58:50
+1 +เป็ดให้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 30-07-2012 17:00:50
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 30-07-2012 17:05:15
ชัดเจนจริงๆไม่ชอบผู้ชาย
แต่จะได้ผัวอะนะน้องปอม
เขาว่ากันว่าชายได้ชายเป็นยอดชาย
ส่วนชายเสียชายละเป็น...................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมีย
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 30-07-2012 17:16:53
เริ่มหัวข้อโดย: pattybluet ที่ 30-07-2012 17:22:31
อุตส่าห์ทำหน้า ทำผมหล่อเอาฤกษ์ แต่ไหง... :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 30-07-2012 17:23:10
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 30-07-2012 17:36:39
เด็กมันก็ยังซื่อๆแบบนี้แหละ มันต้องรุกรุกรุกรุกกกกกกกรุกเข้าปายยยยย
/ปูเสื่อเชียร์ :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 30-07-2012 17:40:36
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 30-07-2012 17:45:18
จะชัดเจนขนาดนั้น :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 30-07-2012 17:52:10
ไม่เป็นไร พี่วินอย่าท้อ สู้ต่อไป รักจริงต้องอดทนค่ะ พี่วินแอบรุกเงียบ ๆ ไปเรื่อย แต่ก็หม่ำเหมอ
ถามโน่นถามนี่ พาไปโน่นนี่ ถ้าน้องปอมไม่ซึนนะต้องจับสังเกตได้บ้างแหละ ทั้งบริษัทเค้ายังรู้กันเล้ย
จิ้นพี่วินแต่งตัวหล่อ ๆ แล้วแบบ อื้อหือ ท่าทางจะหล่อน่าดูค่ะ ส่วนน้องปอมหนูเก่งอ่ะ ไม่เหมือนเป็นแค่นักศึกษา
เหมือนมืออาชีพ เหมาะเอามาเป็นหุ้นส่วนหัวใจ เอ๊ย หุ้นส่วนบริษัทของพี่วินที่สุด (คนอ่านอิ๊นอินค่ะ 555)
ขอบคุณค่า
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 30-07-2012 17:57:40
เริ่มหัวข้อโดย: apple ที่ 30-07-2012 18:07:38
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 30-07-2012 18:10:30
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 30-07-2012 18:18:38
แต่พี่วินอย่าเพิ่งท้อนะ
สู้ๆค่า
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 30-07-2012 18:19:22
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 30-07-2012 18:21:11
ถามตรงประเด็น ตอบก็ตรงประเด็น หึหึ เอาน่า ถามไปแบบนี้ก็ดีแล้ววว พี่วินจะได้ตั้งหน้าตั้งตารุกต่อไปให้เต็มที่
เพราะน้องปอมเค้าซื่อ ไม่เคยมีแฟน พี่วินจะได้ไม่ต้องอ้อมโลก ไม่งั้นน้องปอมไม่รู้แน่ๆ หึหึ
แต่ต้องรุกแบบอ้อมๆนะ ไม่งั้น โดนน้องปอมเกลียดขี้หน้าแน่ๆ ผมไม่ใช่เกย์ไม่ชอบผู้ชาย ฮ่าๆๆๆ
รอดูพี่วินจะทำยังไงต่อไป หรือว่าป่านนี้จะช็อคไปแล้วก็ไม่รู้ กร๊ากกกกก แต่ก็เอาใจช่วยพี่วินอยู่นะ อิอิ
คนเขียนก็สู้ๆนะค๊าาา กำลังลุ้นเลยอ่ะ ^^
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 30-07-2012 18:24:10
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 30-07-2012 18:40:04
อย่าเพิ่งรีบพี่...เดี๋ยวไก่ตื่น :m26:
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 30-07-2012 18:40:33
:a5:
เล่นตัดบัวไม่เหลือใยแบบนี้
คนอ่านก็ลุ้นตายพอดีสิค้า
น่าจะกลับบ้านไปนอนคิดสักสี่ห้าตลบก่อนนะลูกนะ
:sad4:
พี่วินก็ทำใจดีๆไว้ก่อนนะ
อย่าเพิ่ง culture shock ตามน้องปอมไปด้วยล่ะ
:m29:
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 30-07-2012 18:46:15
เริ่มหัวข้อโดย: Mimimimi ที่ 30-07-2012 19:07:48
อย่าเพิ่งถอดใจนะคะ สู้ๆ ก่อนมาเจอน้องปอมพี่วินก็ยังไม่ชอบผู้ชายเลยนิ คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 30-07-2012 19:11:32
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 30-07-2012 19:35:14
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 30-07-2012 19:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: sonyjay123 ที่ 30-07-2012 19:41:17
เริ่มหัวข้อโดย: prettypearl ที่ 30-07-2012 19:43:40
เิ่พิ่งมาเม้นท์ค่ะ ก่อนหน้านี้อ่านทางมือถือมาตลอด เม้นท์ไม่สะดวก ตัวหนังสือมันเล็กเหลือใจ
อ่านเรื่องนี้แล้วอมยิ้มตลอด ทั้งเรื่องภาษา เนท้อเรื่อง และบุคลิกของตัวละคร ถูกใจมากๆ อ่านแล้วให้อารมณ์ลุกมาปัดฝุ่นกล้อง แล้วหิ้วไปถ่ายมากๆ (ทิ้งร้างมานาน)
ติดตามต่อนะคะ อยากรู้ว่าพี่วิรจะทำยังไงล่ะทีนี้ น้องเบรกพี่ดังเอี๊ยดขนาดนั้น ^^
ปล. +1 +เป็ดให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: LoveFoolJoao ที่ 30-07-2012 19:52:42
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 30-07-2012 19:52:56
:z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 30-07-2012 19:53:16
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 30-07-2012 19:58:18
คนเชียร์เยอะแยะ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 30-07-2012 20:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 30-07-2012 20:16:30
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 30-07-2012 20:16:49
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 30-07-2012 20:18:49
ห้ามถอยหรือถอดใจก่อนล่ะพี่วิน เอาน่ะ สู้ๆต่อไป เอาความจริงใจเข้าสู้
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 30-07-2012 20:21:04
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 30-07-2012 20:23:24
แต่ไม่เป็นไรท่านกวินเราต้องบ่หวั่นอยู่แล้ว
บันไซ ท่านกวิน
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 30-07-2012 20:34:42
ถ้าให้ตอบว่า ก็ดีนะครับ มีผู้ชายมาเลี้ยง มันคงไม่ใช่อ่ะ
อีกอย่างพี่วินก็เป็นคนที่น้องนับถือด้วย ก็เลยไม่ได้ตอบสิ่งที่ออกมาจากใจมั้ง เหอะๆ อย่าเพิ่งถอดใจนะ เพิ่งจะเริ่มจีบเอง
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 30-07-2012 20:36:29
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 30-07-2012 20:46:46
ไร้วิถีชอบชายนายปอมเอ่ย
ดุจไม้หน้าสามฟาดหนอทรามเชย
เอาล่ะเหวยใช่ที่พี่จะยอม.....
โย้วๆ ตามอ่านจนทันแล้วครับ มาขอยกป้ายเชียร์พี่วินด้วยคนครับ
สู้ๆ นะครับเฮีย เอาใจช่วย :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 30-07-2012 20:50:05
แต่ระวังหัวใจตัวเองไว้ให้ดีละกัน
สักวันจะถูกฉกไปไม่รู้ตัว อิอิอิอิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 30-07-2012 20:55:06
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 30-07-2012 21:03:14
ถ้าพี่จะรุกคืบน้องปอมขนาดนี้ เอากลับบ้านไปเลยก็ได้ค่าา หนูยกห้าย หนูยกห้าย =///=
คือแต่ละอย่าง หนูปอมรู้เถอะรู้ว่าพี่เค้าหวังเคลมเรานะ ผช ที่ไหนจะเริดขนาดนี้
มีแต่ให้กับให้อะ 55 แถมยังบอกว่าจะเลี้ยงแม่เลี้ยงน้าให้อีกด้วย โอ้ยยยยย แซ่บเว่อ
ชักอิจฉาน้องปอมขึ้นมาตะหงิดๆ ผช น่ารักขนาดนี้มาจีบ ถ้าไม่เอายกให้พี่เถอะค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 30-07-2012 21:06:44
เริ่มหัวข้อโดย: makimaki ที่ 30-07-2012 21:12:50
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 30-07-2012 21:22:54
^
^
^
จุดยืนพี่ จุดยืนพี่>>ต้องจีบเด็กให้รักสิ
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 30-07-2012 21:30:00
พี่วินอย่าเพิ่งถอดใจนะรุกน้องปอมต่อไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Sye.B ที่ 30-07-2012 21:33:21
น้องไม่ต่อยตาเขียวก็บุญแล้วเนี่ย
แต่ยังไงก็เอาใจช่วย(เชียร์)พี่วินซำเหมออออ
เพราะรักถึงเชียร์
.....ทำไมฉันใจง่ายจังแวร๊
วันนี้เราไปอ่านหนังสือก่อน พรุ่งนี้สอบเสร็จเราจะมาหาใหม่ คริคริ
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 30-07-2012 21:48:24
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 30-07-2012 22:11:46
"ทำไมมันน่ารักขนาดนี้!?"
พี่วินนน ถึงแม้คำพูดมันจะชัดเต็มสองรูหูยังไงก็อย่ายอมแพ้ถอดใจไปซะก่อนล่ะ แม่ยกพร้อมเชียร์เยอะมากอ่ะ 5555
ไอ้หนูปอมมันน่ารัก!!!! ตอนเมาก็น่ารัก อ้อนซะหัวใจคนแก่จะวาย 55555
แต่ดูท่ารักนี้คงเจอศึกหนักจากพี่เมษอ่ะ เล่มกุมด้านการเงินซะ (หัวหมอนะเพ่ 55)
อยากอ่านต่อแล้ววว อัพเร็วๆนะ
ปอมดูเหมือนเป็นคนความรู้สึกช้าเนอะ เพราะงั้นพี่วิน... จัดหนักเลย!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 30-07-2012 22:18:49
เริ่มหัวข้อโดย: wa-i_onne ที่ 30-07-2012 22:22:53
นี่ไงล่ะ ปัญหาหลักที่เราไม่ควรนิ่งนอนใจ :z3:
คาดว่าพี่วินคงช็อคหนักๆแม้จะทำใจมาบ้างแล้วว่าน้องมันนิสัยแมนขนาดไหน
แล้วจะทำยังไงล่ะหืม พ่อตากล้องคนเก่ง
ส่วนตัวคิดว่าน้องปอมก็รู้สึกดีดีแหละน่า
เพียงแต่ว่า ก็ชอบผู้หญิงมาทั้งชีวิตไหม ?
รอตอนต่อไปค่ะ :D
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 30-07-2012 22:38:35
ก็ทำตัวเนียนๆ ไปดิ
แบบมีงอนอะไรนั่นแหละ
ทำตัวให้เด็กมันเห็นความสำคัญ แบบว่าจะขาดไม่ได้ อะไรงี้
เสร็จกัน ต่อไปนี้ งานยากขึ้นอีกเยอะเลย
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 30-07-2012 23:07:03
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 30-07-2012 23:11:58
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 30-07-2012 23:17:20
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 30-07-2012 23:21:40
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 30-07-2012 23:25:50
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 30-07-2012 23:33:38
อุตส่าห์โกนหนงโกนหนวดเอาฤกษ์ชัยไปแล้ว ป๋าสู้สู้ :a2: FC ชูป้ายไฟโดยพร้อมเพรียง!
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 31-07-2012 00:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 31-07-2012 00:31:50
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 31-07-2012 00:36:16
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 31-07-2012 00:41:26
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 31-07-2012 01:51:13
แต่ไม่เป็นไร สู้ๆนะพี่วิน o18
เริ่มหัวข้อโดย: Thengja ที่ 31-07-2012 02:10:59
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 31-07-2012 03:48:37
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 31-07-2012 04:54:21
เริ่มหัวข้อโดย: ability ที่ 31-07-2012 05:04:07
เริ่มหัวข้อโดย: tw.smile ที่ 31-07-2012 06:39:59
มันฮาตรงนี้แหละ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 31-07-2012 08:46:58
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 31-07-2012 09:21:36
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 31-07-2012 10:20:29
เล่นประกาศชัดเจนขนาดน้านนนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 31-07-2012 12:00:40
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 31-07-2012 14:16:09
ทำไมน้องปอมทำร้ายจิตใจพี่วินอย่างนี้เนี่ยยยย
ม่ายล่ายน้าาาาา ม่ายล่ายยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 31-07-2012 14:21:44
แล้วก็คงเคยคิดว่าไม่มีวันที่ตัวเองจะชอบผู้ชายด้วย
แล้วดูสิ ตอนนี้เป็นยังไง :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 31-07-2012 15:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 31-07-2012 15:50:48
แต่ก็แน่ละเนอะ แลดูปอมก็เหมือนจะไม่ใช่เกย์อยู่ละ
แต่พี่กวินก็ไม่ใช่นี่คะ พี่ต้องสู้ต่อไปนะคะ ไม่งั้นพี่โดนเมษาคาบไปทานแน่ๆค่ะ (หัวเราะ)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งแล้วก็พี่กวินค่ะ >_<
รออ่านตอนต่อไปปป ฮี้วววว
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันจ๊ะ (: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 31-07-2012 17:17:36
ค้าง!!!! :laugh: :laugh:
เฝ้ารออย่างมีหวัง :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 31-07-2012 19:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 31-07-2012 21:27:16
เดินหน้าสู้ต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 01-08-2012 10:06:14
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 01-08-2012 12:01:53
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยเน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: RAINYDAY ที่ 01-08-2012 12:20:53
แต่พี่วินอย่าเพิ่งท้อ อย่างน้อยน้องแกก็ยังไม่ได้เล็งใคร ได้มายาก ๆ นี่แหละ ยิ่งน่าโฮก (ฮาา)
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^o^
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 01-08-2012 14:03:07
อยากบอกน้องปอมว่า. . . ตอนนี้น่ะใช่ แต่อนาคต. . . อะไรๆมันก็ไม่แน่นอนนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 01-08-2012 15:34:19
-------------
หัวใจหลังเลนส์
#18
เซ็ง...
กวินกำลังเซ็ง...
และเมื่อนึกย้อนไปถึงคำแนะนำของไอ้ลูกน้องตัวดีที่แสลนมาให้คำปรึกษาถึงที่เมื่อตอนเช้าเขาก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
.
.
.
.
.
“ถ้าน้องเขาชัดเจนขนาดนี้นะ พี่ต้องห้ามทำอะไรวู่วามรู้หรือเปล่า เดี๋ยวไก่ตื่น” คนเป็นศิราณีกล่าวด้วยท่าทางเชี่ยวชาญทันทีที่ทำการเค้นถามความคืบหน้าเรื่องหัวใจของเจ้านายเป็นที่เรียบร้อย ก่อนจะโดนฝ่ามือใหญ่ๆโบกเข้าที่กลางกบาลไปหนึ่งดอก
“ไก่ตื่นอะไรของมึง พูดเหมือนกูเป็นเฒ่าหัวงูงั้นแหละ”
หากแต่คนเป็นลูกน้องก็ไม่ได้รู้สึกเข็ด “เอ้า แล้วไม่ใช่หรือไงล่ะ อ่ะๆๆไม่ล้อแล้วก็ได้ พี่ฟังนะ กรณีน้องปอมเนี่ยถ้าเขาออกตัวชัดเจนขนาดนั้นแล้วพี่จะไปจีบแบบโต้งๆไม่ได้ เดี๋ยวน้องเขาจะหนีเอา”
“แล้วกูควรทำยังไง”
“พี่ต้องใช้ลูกเนียน ต้องค่อยๆแซะให้เขาค่อยๆรู้สึกซึมซับทีละนิด แล้วพอถึงวันที่พี่มั่นใจว่าเขาก็เริ่มหวั่นไหวแล้วพี่ค่อยเปิดตัว เข้าใจไหม แบบนั้นจะเวิร์คกว่า”
ช่างภาพหนุ่มฟังพลางคิดตาม...
“แล้วถ้าเขาไม่หวั่นไหวเลยล่ะ...”
เต้ยักไหล่ขึ้น
“ก็แห้วไงพี่ ไม่น่าถาม”
.
.
.
.
...แห้ว...
คำนี้ฟังดูเหมือนตลก แต่ความหมายจริงๆนี่เจ็บแปลบเลยนะ
ตอนแรกก็ตั้งใจว่าไหนๆก็รู้ใจตัวเองแล้ว ก็รุกเลยแล้วกัน แต่เมื่อคืนหลังจากได้ยินคำยืนยันชัดเจนจากเด็กหนุ่มเข้าไป เขาก็ต้องเก็บกลับมาคิดใหม่อยู่เต็มๆหนึ่งคืน แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากทำใจยอมรับในทีแรกว่าดันไปตกหลุมรักเด็กผู้ชายเข้าเสียแล้ว ดังนั้นเขาเข้าใจสิ่งที่จักรวาลพูดเป็นอย่างดี แล้วก็ลังเลเหลือเกินว่าควรทำตัวอย่างไรต่อไปดีในเมื่อเขาไม่ได้มีจุดประสงค์จะไปทำให้ผู้ชายแท้ๆคนหนึ่งต้องเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายด้วยกันเอง
แต่เมื่อลองมาคิดดูดีๆอีกที...
เขาไม่อยากยอมแพ้
อุตส่าห์เปิดใจตัวเองได้แล้ว ก็อยากจะลองเปิดใจอีกฝ่ายดูสักตั้งเหมือนกัน...
แล้วถ้าสุดท้ายมันแห้วจริงๆ ถึงตอนนั้นเขาจะยอมเข้าใจโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
ดังนั้นสำหรับตอนนี้ สิ่งที่ทำได้ก็คงจะมีแต่ต้องทำตามคำแนะนำของไอ้เต้นั่นล่ะ
...คือเนียนลูกเดียว...
“ปอม” เสียงทุ้มกล่าวเรียกคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ที่โต๊ะให้หันมาสนใจ “มานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะให้ดู”
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็วางปากกาในมือลงอย่างไม่อิดออดก่อนเดินมาหาช่างภาพหนุ่มที่กวักมือเรียกเขาไปดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ยิกๆ
จักรวาลเดินอ้อมโต๊ะทำงานดีไซน์เก๋ไปยืนประกบหลังเก้าอี้ตัวที่คนร่างสูงนั่งอยู่ ดวงตาคู่เรียวจับจ้องไปที่ภาพที่อยู่บนจอตรงหน้า ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นงานไทโพโลจี้ชิ้นเก่าๆของกวิน
“ฉันอยากให้นายดูเป็นกรณีศึกษาน่ะ เซ็ทนี้มีเป็นร้อยภาพ นายมานั่งนี่ดีกว่า ยืนนานๆเดี๋ยวเมื่อย” เด็กหนุ่มมองตามฝ่ามือใหญ่ที่ทำท่าตบเก้าอี้บริเวณหว่างขาตัวเองอย่างงุนงง
“ไม่เป็นไรครับ ผมยืนได้”
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เรียวแขนของเขาก็ถูกดึงเข้าไปหาตัวชายร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าก่อนที่จะโดนแรงของอีกคนกระตุกให้นั่งลงไปบนพื้นที่ที่เหลือว่างอีกเพียงเล็กน้อยบนเก้าอี้ตัวเดียวกันนั้น
จักรวาลขยับขยุกขยิกอย่างรู้สึกหวิวที่หัวใจแปลกๆ “เห้ยพี่ ผมยืนได้จริงๆนะ ผู้ชายสองคนมานั่งกันท่านี้มันดูประหลาดไปหน่อยไหม”
เสียงใสที่เอ่ยประท้วงขึ้นงุ้งงิ้งทำเอาคนอายุมากกว่าต้องขำออกมาเบาๆ “เออน่า ก็อยู่กันสองคน จะไปสนอะไรวะ นั่งอย่างนี้แหละพูดเบาๆก็ได้ยิน ฉันขี้เกียจใช้เสียงดัง”
เมื่อจบประโยคเผด็จการ คนตัวเล็กก็ไม่มีโอกาสได้แย้งอะไรต่อเมื่อกวินเริ่มอธิบายลงลึกในเรื่องงานทันที รูปถ่ายหลายร้อยภาพถูกคลิกเปลี่ยนไปเรื่อยๆพร้อมกับคำบรรยายที่ดังอยู่ข้างหู
จักจี้จังแฮะ...
ก็มันใกล้ซะจนกลิ่นน้ำยาซักผ้าที่หลงเหลืออยู่บนเสื้อยืดของช่างภาพหนุ่มที่มันลอยมาเข้าจมูกเสียขนาดนี้...
แต่เพียงไม่นานจักรวาลก็สามารถดึงสติกลับมาจดจ่อกับภาพถ่ายบนหน้าจอได้ในที่สุด หัวทุยๆพยักหน้าตามที่เสียงทุ้มต่่ำกล่าวอธิบายไปเรื่อยๆ ความรู้ใหม่ที่ได้มาถูกบันทึกเข้าสมองอย่างแม่นยำ
“พอจะเข้าใจใช่ไหม” คนที่นั่งคร่อมตัวเล็กๆนั่นไว้กับโต๊ะเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลังเมื่อคลิกมาจนถึงภาพสุดท้ายในเซ็ท
“ครับ เข้าใจชัดเจนเลย” เสียงใสตอบออกมาพลางขยับมือจดเล็คเชอร์คำพูดชายหนุ่มเมื่อครู่ลงบนเศษกระดาษที่หาได้บนโต๊ะยิกๆ หากแต่เมื่อเงยหน้ากลับขึ้นมาอีกครั้งก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นกับภาพวอลเปเปอร์บนหน้าจอแมคโปรของกวินที่ปรากฏขึ้นหลังจากไฟล์ภาพทั้งหมดถูกปิดลงไปแล้ว ก่อนจะต้องหันกลับไปถามคนที่นั่งซ้อนหลังอยู่อย่างแปลกใจ
“ทำไม...”
โดยไม่ต้องรอให้คนตรงหน้าถามจนจบ กวินก็รู้ได้ทันทีว่าปากแดงๆนั่นจะเอ่ยถามอะไรกับเขา ก็ในเมื่อรูปที่เขาตั้งไว้เป็นพื้นหน้าจอยังคงเป็นรูปเดิมกับที่ใช้มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว...รูปที่เขาถ่ายไว้เองกับมือเมื่อตอนเจ้าเด็กนี่กำลังตั้งใจทำงานในสตูดิโอนั่นเอง
“มันสวยดีน่ะ” ช่างภาพหนุ่มตอบยิ้มๆ “ว่าแต่รูปนี้นายดูดีนะ”
คนถูกชมนิ่งไป ไม่ใช่เพราะคำขยายความของคนร่างสูง หากแต่เป็นเพราะระยะที่ใกล้กันจนน่าตกใจ...
ตอนนั่งหันหลังอยู่เมื่อครู่ก็รู้ว่าใกล้ แต่ไม่นึกว่ามันจะใกล้ซะจนเกือบชิดขนาดนี้น่ะสิ...
ร่างเล็กผงะออกเล็กน้อยๆ จนอีกฝ่ายรู้สึกได้จึงขยับตัวออกเพื่อไม่ให้เขาอึดอัดไปมากกว่านี้เช่นกัน
“เอาล่ะ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว เรากลับกันเถอะ” เป็นกวินที่กล่าวขัดความเงียบขึ้นก่อน ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มจึงลุกขึ้นจากที่นั่งคับแคบ
จักรวาลก้มหน้าก้มตาเดินกลับไปเก็บของที่โต๊ะตามคำสั่งของคนเป็นผู้ใหญ่กว่า...
“ปอม” เสียงทุ้มต่ำที่เรียกขึ้นมาอีกหนทำให้เขาต้องหันหน้ากลับมามอง
“ครับ?”
“วันเสาร์นี้ว่างหรือเปล่า ฉันว่าจะชวนไปเก็บข้อมูลข้างนอก”
คนถูกถามพยักหน้า “ได้ครับ ให้ผมไปเจอที่ไหน กี่โมงดีครับ”
“สักสิบโมง เช้าไปหรือเปล่า เดี๋ยวฉันไปรับที่หอนายเอง...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“อย่างที่ฉันบอกนายไปวันนั้นว่าก่อนเริ่มลงมือทำจริง เราต้องมาทดลองกันก่อนว่าไอเดียมันจะเวิร์คจริงๆไหม เดี๋ยวจะเป็นปัญหาอย่างครั้งที่แล้วอีก” ร่างสูงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยกล่าวอธิบายกับเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันเห็นว่านายเป็นคนคิดคอนเซ็ป วันนี้ก็เลยตั้งใจจะพามาทดลองไอเดียด้วยตัวเอง”
คนฟังพยักหน้าตามเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่กวินรอคอยออกมา “ทดลองยังไงครับ”
“อืม...ฉันคิดมาแล้วล่ะ แต่นายฟังแล้วทำใจหน่อยนะ” เสียงทุ้มต่ำกล่าวด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจกับสิ่งที่ตนกำลังจะพูดต่อไป
จักรวาลเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
แค่มาทำงาน ทำไมต้องทำใจด้วยวะ...
และฝ่ายคนเป็นผู้ใหญ่กว่าก็ไม่ปล่อยให้ผู้ฟังต้องรอนาน
“คืออย่างนี้ ในเมื่อเราจะทำไทโพโลจี้้ของอาการคัลเจอร์ช็อคระหว่างคนในสังคมย่อยต่างๆใช่ไหม ฉันเลยคิดว่ามันน่าจะดีถ้าเรามาลองสังเกตรีแอ็คชั่นของคนทั่วๆไปที่มีต่อเรื่องที่มันพบไม่บ่อยในสังคมน่ะ...”
มาถึงตรงนี้ กวินก็ทิ้งช่วงห่างในประโยคไว้ยาวจนเด็กหนุ่มต้องกระตุ้นให้พูดต่อด้วยความอยากรู้
“แล้ว...?”
“แล้ว...” ช่างภาพหนุ่มกระแอมไอในลำคอเบาๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง “วันนี้เราก็มากันสองคนใช่ไหม...”
“ครับ...แล้ว?”
“แล้วเราก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ใช่ไหม”
“อ่า...ครับ”
“อืม...นั่นแหละ ฉันเลยคิดมาว่า อยากจะดูรีแอ็คชั่นของคนทั่วไปหน่อยน่ะว่าจะเป็นยังไงถ้าเห็นผู้ชายสองคนเดินจูงมือกันกระหนุงกระหนิง...”
ได้ยินดังนั้นจักรวาลก็ร้องขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจทำเอาอีกฝ่ายใจเสียไปไม่น้อย
หากแต่กวินก็ยังไม่ถอดใจ...
“ก็...คัลเจอร์ช็อคไง พูดง่ายๆนะ สิ่งที่เราต้องทำวันนี้คือ...
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน...โอเคไหม?”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 01-08-2012 15:47:11
พี่กวินเดินเครื่องเต็มกำลังมากๆค่าาา :-[
แผนการณ์เนียนและฉลาดมากกก เอาเรื่องงานมาอ้าง
ร้ายจริงๆพ่อคุณ :z1:
สู้ๆน้าาา พิชิตใจน้องปอมให้สำเร็จให้ได้ ทุกคนให้กำลังใจอยู่ค่าา 555 o13
รักคนแต่งค่าา :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 01-08-2012 15:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 01-08-2012 15:49:13
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 01-08-2012 15:54:27
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 01-08-2012 15:56:43
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 01-08-2012 15:59:52
เริ่มหัวข้อโดย: eaey ที่ 01-08-2012 16:01:53
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 01-08-2012 16:09:07
เดี๋ยวก็มีวันต่อๆ ไปใช่มั้ยคะป๋า อ่อยๆๆๆ พี่กวิน ค่อยๆจ๊ะ ค่อยๆ 555+
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 01-08-2012 16:09:48
โอ้ว นายแน่มากกวิน
ต้องงี้ดิ ท่าทางไร่แห้วที่จะซื้อคง
บอกเลื่อนไว้ก่อนชิมิ
เรารอได้ 555
สนุกมาก^^
เริ่มหัวข้อโดย: mascot ที่ 01-08-2012 16:11:40
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 01-08-2012 16:18:35
สู้ๆ พี่วินต้องดับเครื่องชน เนียนๆมัดมือชกแบบนี้เท่านั้นแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: thisispom ที่ 01-08-2012 16:19:25
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 01-08-2012 16:20:18
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 01-08-2012 16:21:15
มันสั้นไปรึป่าว :serius2: :serius2: :serius2:
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: piggie ที่ 01-08-2012 16:22:44
เริ่มหัวข้อโดย: RAINYDAY ที่ 01-08-2012 16:23:44
(ถ้าโปรเจคต์ไม่จบวันนี้เป็นแฟนต่ออีกหลาย ๆ วันเลยได้ไหม ฮาาา)
เริ่มหัวข้อโดย: yakusa ที่ 01-08-2012 16:23:57
แต่กับน้องปอม ก็ต้องทำอย่างนี้ละมั้งถึงจะรู้สึกตัว
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 01-08-2012 16:24:45
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 01-08-2012 16:27:00
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 01-08-2012 16:32:45
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน
แบบนี้มีแต่ได้กับได้เนอะพี่วินเนอะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 01-08-2012 16:36:55
:pigha2:
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 01-08-2012 16:42:09
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 01-08-2012 16:46:48
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 01-08-2012 16:48:30
สิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ ก็คือตอนนั่งรถเมล์กลับบ้านยามค่ำมืด แล้วเห็นน้องปอมกับคุณกวินมาอัพทุกวันผ่านมือถือ
นั่งยิ้มอยู่คนเดียวบนรถเมล์จนกลัวคนข้าง ๆ จะมองว่าอินี่บ้า :sad4:
ทุกครั้งที่อ่านก็เลยต้องยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วก็ทำเป็นเนียนไอค่อกไอแค่กไป
อยากเม้นท์ยาว ๆ ให้ใจจะขาด แต่ติดอยู่ตรงที่ว่ามันเป็นการอ่านผ่านมือถือ เม้นท์โคตรลำบากเลยค่ะ :z3:
วันนี้ได้แตะคอมแล้ว ก็เลยขอสักหน่อย หลังจากที่ไม่ได้เม้นท์ให้เหมือนเดิมเสียหลายตอนเลย
ฮึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้มัน !!!!!! /ทุบโต๊ะรัว ๆ/
คุณกวินนนน คุณกวิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน /เสียงสูงเท่าดอยอินทนนท์/
ไม่ไหวแล้ว !!!! โดยเฉพาะช็อตเนียนชวนน้องนั่งตรงหว่างขา อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
/กรี๊ดเสร็จแล้วก็ฮา 555555 /
อา ... ทุกคนในเล้าต่างรู้ว่าตอนนี้คุณกวินเขามั่นใจในตัวเองแล้ว ถึงขนาดวิ่งไปขออนุญาตพี่ชายว่าไ่ม่ไหวจะเก็บกลั้นละ
แล้วไหนจะจูบก่อนหน้านี้ตอนน้องมันเมาอีก แค่นี้ก็ซึ้งละว่าคุณกวินเขาเครซี่น้องปอมของชาวเราหนักมากจริง ๆ
แต่คือแบบ ... คุณกวินจะทำร้ายตัวเองหนักไปหน่อยไหมคะ ?
หรือว่าตอนเรียกน้องปอมมานั่งด้วยนี่ไม่ได้คิดอะไรเยอะ ?
คือ ... ได้โปรดอย่าหาว่าเราทะลึ่ง /พิมพ์ไปมันก็เขินนะ :-[/
เข้าใจว่าเก้าอี้มันก็คงไม่ได้ตัวใหญ่มาก ใช่หรือเปล่าคะ ?
คุณกวินก็ตัวโต๊โตเนอะ แล้วให้น้องปอมมานั่งตรงหว่างขา ....
คุณกวินก็จะนั่งอยู่ในลักษณะซ้อนหลังน้องปอมเนอะ ...
เสร็จแล้วคราวนี้ด้วยความที่เก้าอี้ไม่ได้ตัวใหญ่มาก /คิดเอาเอง/ แล้วคุณกวินก็ตัวโต๊โต~
ดังนั้น ... มันก็น่าจะแนบชิดกันพอสมควร
แล้วไอ้ส่วนที่แนบชิดกัน มันก็แบบว่า ... /เอานิ้วชี้จิ้มเข้าหากัน/ ง่า ... ตรงนั้นอ้ะ !!!! >///<
เราอยากรู้จริง ๆ ว่า ระหว่างสอนงานกันไปนั่น คุณกวินท่อง พุท - โธ ไปกี่รอบหรือคะ !?!!
โถ พ่อคนดีศรีสตูดิโอ ขันติเยอะได้โล่จริง ๆ !!!!
อึ้มมมมม ผ่านฉากเนียนไปได้หนึ่ง ตามคำแนะนำของศิราณีีที่บอกว่าของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปเดี๋ยวไก่ตื่น
คุณกวินของชาวเล้าชาวเราก็เริ่มอีกแผน ...
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน ...
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน ...
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน ...
ชาวบ้านร้านตลาดจะช็อคไหมไม่รู้ แต่คนอ่านอยากเรานี่ลงไปดิ้นปัด ๆ กับพื้นแล้วค่า !!!
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ ตอนต่อไปจะมาวันไหนหรือคะคุณคนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
/ลาตาย/
เริ่มหัวข้อโดย: CheeTah ที่ 01-08-2012 16:50:25
เริ่มหัวข้อโดย: Jesale ที่ 01-08-2012 16:51:44
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-08-2012 16:51:51
แหม ประสบการณ์สูงเนาะ แบบนี้น้องมันจะปฏิเสธยังงัยไหว
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 01-08-2012 16:57:35
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 01-08-2012 17:14:10
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 01-08-2012 17:15:00
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 01-08-2012 17:31:15
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 01-08-2012 17:32:55
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 01-08-2012 17:35:20
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 01-08-2012 17:38:17
คิดนานมั้ยอ่ะ เรียกน้องปอมมานั่งแทรกตรงหว่างขา อร๊ายยยย กล้าเกินไปแล้วว >///<
สุดท้ายทดลองเป็นแฟนกันหนึ่งวัน อ๊ากกกกกก กู๊ดจ็อบ มากมายอ่ะพี่วินนนน
แบบนี้น้องปอมไม่หวะ่นไหวบ้างให้มันรู้ไป~~~~ แง้วววว
พี่วินสู้ๆ พี่วินสู้ตาย ฮ่าๆๆ คนอ่านลงไปดีดดิ้นปัดๆกับพื้นแล้วน้าาา >///<
รออ่านรอเชียร์พี่วินรุกเนียนน้องปอมต่อไป อร๊ายยย ลุ้นๆ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 01-08-2012 17:43:16
"เป็นแฟนกัน1วัน" อ๊ายยย><
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 01-08-2012 17:43:58
แต่นะออกตัวทีหลังมันก็ต้องเร่งกันนิดนึง
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 01-08-2012 17:44:41
กิ๊วๆๆๆๆ
:really2: :really2: :really2:
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 01-08-2012 17:47:29
กวินเจ้าเหล์ว่ะ 555vv :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 01-08-2012 17:48:04
แต่ก็เห็นด้วยนะว่าบุ่มบ่ามไปน้องปอมวิ่งหนีแน่นอน เอาให้ซึมลึกงี้แหละ
แต่เห็นความเนียนพี่แกแล้วข๊ำขำ ให้มานั่งตักอย่างนี้ ให้มาเป็นแฟนกันอย่างงี้ 555 เอาให้ได้ให้โดนค่ะ
ฮาตรงภาพวอลเปเปอร์อ่ะ แถไปได้โนะ ถ้าน้องปอมไม่ซึนนะต้องรู้ตัวแล้ว
อยากอ่านตอนหน้าที่ซู้ด
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: A_ay ที่ 01-08-2012 17:51:02
ตาแก่คนนี้
แผนสูงงงงงงง มันไม่ใช่เล่นๆนะนี่ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 01-08-2012 17:55:09
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 01-08-2012 17:59:07
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 01-08-2012 17:59:35
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 01-08-2012 18:07:49
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 01-08-2012 18:10:55
แต่รุกหนักแบบนี้ เดี๋ยวน้องก็รู้ตัวก่อนหรอก o18
เริ่มหัวข้อโดย: greentea2598 ที่ 01-08-2012 18:15:06
ปอมน่ารักอะ อะไรจะไร้เดียงสาขนาดน้านนนนนนนนนนน แต่อ่านตอนนี้เขินแฮะ ท่านั่งชวนใจหวิวจิงๆเลยเจ้าค้ะ :impress2:
มาต่อน๊าาาา เขารออยุ่นะเออออออออออออ :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 01-08-2012 18:17:40
วันนี้มีมุขเนียน"เป็นแฟนกันหนึ่งวัน"ซะด้วย
สมกับเป็นไอดอลผมจริงๆ
ขอบคุณคนแต่งครับ มีเรื่องน่าตื่นเต้นทุกตอนเลย o13
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 01-08-2012 18:23:02
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 01-08-2012 18:28:44
เทพมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เนียนไปเปล่าพี่
เล่นแบบนี้เลยเหรอ
555555
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 01-08-2012 18:29:03
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 01-08-2012 18:29:42
เนียนแบบนี้ไม่ต้องพึ่งที่ปรึกษาแล้วมั้งคะป๋ากวิน !!!
แอร๊ยยยย ชอบบบ >~<
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกแมวหลงทาง ที่ 01-08-2012 18:42:38
เริ่มหัวข้อโดย: bow55 ที่ 01-08-2012 19:00:33
กรีดร้องหน้าคอมคนเดียว
เนียนมากกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: makimaki ที่ 01-08-2012 19:02:06
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 01-08-2012 19:11:35
เริ่มหัวข้อโดย: tw.smile ที่ 01-08-2012 19:15:51
"ครับ...แล้ว?"
มันคงจะฮาพิลึก ;P
เริ่มหัวข้อโดย: kaeeak ที่ 01-08-2012 19:23:41
เนียนสุดๆ คิดได้ไงอ่ะ *ข้าน้อยขอคารวะ* :call:
นู๋ปอม ให้โอกาศลุงเค้าหน่อยนะ อิอิ
รอตอนต่อไปนะค่ะ *ปูเสื่อรอ*
ขอบคุณค่ะ ^____^
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 01-08-2012 19:40:24
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 01-08-2012 19:51:09
แวะมาศึกษารีแอ็คชั่นที่เล้าเป็ดก็ได้นะครับ
ผมคนหนึ่งจะเป็นตัวอย่างให้สังเกตรีแอ็คชั่น ฮ่าๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 01-08-2012 19:57:06
+1
เริ่มหัวข้อโดย: ท่านป๊อป ที่ 01-08-2012 19:58:00
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 01-08-2012 19:59:40
แผนสูงนะเนี่ยยย หลอกเด็กตลอดดดด
น้องปอมจะเอะใจบ้างมั้ยน้อออ? :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 01-08-2012 20:03:39
โอยโดนใจ กดไลท์ไม่ทัน
กริ๊ดๆแดดิ้น ชอบมาก คัลเลอร์ไม่ช็อกแต่คนอ่านช็อก o22
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 01-08-2012 20:05:45
ทำเป็นแฟนกันหนึ่งวันอย่างนี้เขาทางพี่วินเขาละ
เริ่มหัวข้อโดย: A.Miku ที่ 01-08-2012 20:07:09
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 01-08-2012 20:09:28
พี่วินเท่ไปเรย สู้ๆๆ จัดเต็ม
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 01-08-2012 20:09:48
ถ้าไม่โดนเตือนคุณกวินคงจะจับน้องปอมจูบแล้วแน่เลย
อย่างน้อยก็ได้เป็นแฟนกันตั้งหนึ่งวันเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 01-08-2012 20:11:39
ชนะขาดเลยพี่วิน ปอมมีมึนมั้งเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 01-08-2012 20:13:45
เมื่อไหร่จะเฟริสคิสน้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 01-08-2012 20:15:08
พี่วินนายแน่มาก o13
ว่าแต่วันเดียวเองหรอพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 01-08-2012 20:15:45
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 01-08-2012 20:22:12
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 01-08-2012 20:28:54
เริ่มหัวข้อโดย: LM1412 ที่ 01-08-2012 20:30:04
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 01-08-2012 20:34:04
พี่วินสู้ๆ :mc4:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 01-08-2012 20:37:42
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 01-08-2012 20:39:10
กรี๊ดเสียงดังเว่ออออออ ตอนพี่กวินตบเบาะให้น้องมาันั่งหว่างขาตัวเอง ขอบอกว่าฟินโคตรรรรรรรรค่า !!
แล้วยังกรี๊ดดังไม่พอ จนต้องมาเจอประโยคก่อนจบแบบนั้น ริพตัวเองตายอย่างสงบ ลงในหลุมค่าาาาาาา
พี่กวินเนียนตัวพ่อ เนียนเว่อ เนียนได้อี๊กกกกกกกก ทำแบบนี้จีบไม่ติดให้มันรู้ไปเส๊ะะะะ !!!
อยากสิอ่านตอนต่อไปเหลือเกิ๊น มันก๊าวใจคนอ่านจริงอะไรจริงอ่ะ เพียงแค่คิดก็ปวดตับบบบแล้วค่า
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 01-08-2012 20:42:19
เริ่มหัวข้อโดย: Also ที่ 01-08-2012 20:48:43
o13
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 01-08-2012 20:53:03
แบบหาเรื่องเนียนได้มีสาระมากเลย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 01-08-2012 20:54:32
ปอมใจร่มๆนะลูกนะ ลุงเค้าไฟแรง!! :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Kanyanat ที่ 01-08-2012 20:57:14
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 01-08-2012 20:57:54
แต่มาวันนี้ อิ อิ อิ พี่วิน o3"งูดินกินลึก"อ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Sye.B ที่ 01-08-2012 21:00:21
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน
.
.
โอ๊ยยยยยย มีความสุขเลื๊อเกิน!!!!!!!!!!!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 01-08-2012 21:01:26
น้องปอมตกใจแย่
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 01-08-2012 21:08:04
สู้โว้ยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 01-08-2012 21:14:25
เป็นแฟนกันวันนึง
ปอมตกลงไปเล้ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 01-08-2012 21:20:22
เรายกให้นายเป็นพระเอกเบอร์หนึ่งในดวงใจตอนนี้เลย ^^b
รอวันที่นายจะรุกฆาตอยู่นะ 555555
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 01-08-2012 21:21:17
นี่มันเนียนเกินไปแล้ววววววววววววว :o8:
วางพลอตตอนนี้ดีมากเลยฮะ เป๊ะ!!!! o13
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 01-08-2012 21:26:59
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 01-08-2012 21:27:45
:m3:
พี่วินอ้าาาาา ร้ายกาจมากกกกกกกก
:impress2:
อ่านแล้วอยากจะลงไปกรี๊ดที่พื้นบ้าน
พี่วินนี่ออกตัวแรงโคตร
แถมยังเนียนโคตรอีกต่างหาก
แค่พี่วินชวนเป็นแฟนกันวันนึง
(แถมเป็นแฟนหลอกๆด้วย)
อิคนอ่านก็กัดผ้าเช็ดหน้าแทบจะขาดคาปากอยู่แล้วเนี่ย
:-[
คนเขียนมาวางระเบิดลูกโตใส่เราได้นะ
พรุ่งนี้อย่าลืมมาต่อน้า เรารออยู่
:impress:
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 01-08-2012 21:30:05
อยากรู้แล้วแฮะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 01-08-2012 21:33:35
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 01-08-2012 21:37:21
(ถึงจะแค่สมมติก็ขอกรี๊ดไว้ก่อน ซ้อมก่อนวันจริง อิอิ)
คุณป๋ากวินเนี่ยแผนสูงใช้ได้นะยะ ...เนี๊ยน~เนียน
สู้ๆ เนียนๆกระแซะๆไปเรื่อยๆ ขนาดคนอ่านยังใจละลายได้ขนาดนี้
น้องปอมก็ต้องหวั่นไหวเข้าซักวันแหละจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 01-08-2012 21:41:44
จะได้เนียนกอดพี่แก :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 01-08-2012 21:44:08
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 01-08-2012 21:44:21
เริ่มหัวข้อโดย: LoveFoolJoao ที่ 01-08-2012 21:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 01-08-2012 21:55:14
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 01-08-2012 21:58:44
ถ้าเราเป็นปอมคงเหวอแดร๊กไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 01-08-2012 22:00:06
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 01-08-2012 22:09:40
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 01-08-2012 22:19:19
โอ้ยยยเหอะ ซื้อเครื่องปั่นไฟมาใช้แทนถ่านละ พี่วินอะ เนียนได้เขินมากกก เราเคลิ้มว่าได้นั่งอยู่ตรงนั้นแทนน้องปอมเลย>///<~ แล้วนี้ อารายยยยมาทำแอ็คต้งแอ็คติ้งดูปฏิกิริยาเอฟเฟคคนรอบข้างด้วยการขอเดท ...... :-[ :-[ แก้มบานจะระเบิดเขินแทนน้องปอม
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 01-08-2012 22:23:39
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 01-08-2012 22:36:22
แผนเนียนนี่สุดยอดแล้ว
เนียนๆ ต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mister ที่ 01-08-2012 22:55:30
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 01-08-2012 22:57:30
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 01-08-2012 23:04:00
พี่กวิน เนียนนะคะ เนียนที่สุด เนียนเกินไป กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โอ๊ย อยากอ่านต่อมากๆ พี่กวินเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องปอมหวั่นไหวมั่งยังนิ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: 1andonly ที่ 01-08-2012 23:09:46
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 01-08-2012 23:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 01-08-2012 23:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 01-08-2012 23:27:59
5555555555+ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 01-08-2012 23:37:50
ไหนจะช๊อตดึงมาซ้อนหลัง
ไหนจะทดสอบเป็นแฟนกันหนึ่งวัน คุณจะคิดเก่งไปไหนจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 01-08-2012 23:44:48
ตอนนี้เห็นแต่คุณกวินที่เป็นเจ้าพ่อความเนียนและเจ้าเล่ห์
อย่างงี้น้องปอมคงหนีไปไหนไม่พ้นแล้วมั้งงงงงงงงง :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 01-08-2012 23:49:21
เนียนมากกก เนียนเว่อร์
แถมยังเอาเรื่องานมาบังหน้าอีกต่างหาก
55555555555
รุกเต็มที่เลยน้า รออ่านตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: tartar ที่ 01-08-2012 23:55:18
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 02-08-2012 00:01:05
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 02-08-2012 00:44:15
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 02-08-2012 01:04:27
เริ่มหัวข้อโดย: miruku_love ที่ 02-08-2012 01:05:11
คนโดนขอ(ใ้ห้แสดง)เป็นแฟนช็อคแล้วววว o22
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 02-08-2012 01:18:17
O_O"
โห. . . ทำไปได้. . .
ถูกต้องทุกประการตามหลักการ เหตุผล และจุดประสงค์เบื้องหลัง
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 02-08-2012 01:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 02-08-2012 01:25:48
เริ่มหัวข้อโดย: ❥ʞαxiќɒ。 ที่ 02-08-2012 01:46:15
ระวังไก่ตื่นนะเออ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: orientation ที่ 02-08-2012 01:53:53
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 02-08-2012 01:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: apple ที่ 02-08-2012 02:09:20
เริ่มหัวข้อโดย: wa-i_onne ที่ 02-08-2012 02:16:53
พูดเหมือนไม่อยากทำตามแผนนะ แต่จริงๆแล้วฮีเป็นเนียนตัวพ่อ!
เป็นแฟนกันหนึ่งวัน คัลเจอร์ช็อค ! โอเค เหตุผลเข้าท่า
น้องเลยได้แต่ทำตามไปตามระเบียบล่ะมั้ง :D
รอช็อตแฟนกันหนึ่งวันของพี่กวินค่ะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 02-08-2012 02:35:23
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 02-08-2012 03:35:16
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 02-08-2012 06:21:04
เขาเรียกว่า 'ด้าน' เลยเหอะพี่วิน 555 :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: wapview ที่ 02-08-2012 08:16:48
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 02-08-2012 09:23:35
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 02-08-2012 09:28:57
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 02-08-2012 10:07:38
#19
เพื่องาน..
ท่องไว้ว่าเพื่องาน..
จักรวาลก้าวขาลงจากรถที่เลี้ยวมาจอดในห้างดังกลางเมืองอย่างขาดความมั่นใจ
หลังจากได้รับทราบขอบเขตของหน้าที่ที่เขาต้องทำในวันนี้จากปากของกวินเมื่อครู่ ก็เล่นเอาหน้าชาเหมือนโดนใครปล่อยหมัดใส่ สมองมันมึนๆเบลอๆไปหมด
'เป็นแฟนกันหนึ่งวัน...'
แย้งแล้ว เถียงก็แล้ว แค่นึกสภาพตัวเองเดินออเซาะอยู่กับผู้ชายอวดประชาชีทั้งโลกก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ยิ่งเมื่อนึกเลยไปถึงว่าหากบังเอิญดวงดีจัดเดินๆอยู่แล้วเจอคนรู้จักนี่คงถึงขั้นขนของกลับต่างจังหวัดไปอยู่กับแม่กับน้าเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ตามคำว่า 'งาน' มันก็ค้ำคออยู่ และคำอธิบายถึงเหตุผลที่ทำไมพวกเขาสองคนถึงต้องมาทำอย่างนี้ของคนต้นคิดมันก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้น
แล้วสุดท้ายเขาจะทำอะไรได้...นอกจากยอม
ร่างเล็กได้แต่เดินคอตกตามหลังช่างภาพคนดังต้อยๆเข้าตัวห้างไป
หากแต่เมื่อถึงสนามจริง ปริมาณผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่กลับทำให้ใจของเด็กหนุ่มฝ่อลงอีกครั้ง ใบหน้าเรียวได้รูปหันซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง กลัวเหลือเกินว่าจะบังเอิญเจอใครเข้า จากที่คุยกับกวินไว้เมื่อครู่ว่าจะทำตัวติดกันทั้งวัน ตอนนี้แม้แต่ความยาวสองเมตรก็ยังดูจะใกล้กว่าระยะห่างที่จักรวาลมีให้อีกคนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ
ความคิดกังวลมากมายเกิดขึ้นในสมอง ก็เข้าใจกวินอยู่ว่ามันเป็นเรื่องงาน แต่จะให้มาทำอะไรแบบนี้มันก็...
...น่าอาย
“นายอยากกิน...” เสียงทุ้มต่ำที่หันกลับมาตั้งใจจะถามความเห็นเรื่องปากท้องกับ 'แฟน' หยุดลงไปโดยที่ยังไม่ทันจบประโยคเมื่อเห็นอากัปกิริยาของเด็กหนุ่ม
ก็นึกว่าเดินตามมาติดๆ ที่ไหนได้...ห่างกันเป็นโยชน์
จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองทางต้นเสียง...
และสายตาของเด็กหนุ่มที่ช้อนขึ้นสบกับกวินในวินาทีนั้นทำเอาช่างภาพคนดังต้องรู้สึกสะอึกในใจ...
...หรือเขาจะเห็นแก่ตัวเกินไป...
คิดแค่จะทำยังไงให้อีกคนเปิดใจ โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของเจ้าตัวเล็กนี่ไปเสียสนิท แววตาใสแจ๋วนั่นบัดนี้ดูเต็มไปด้วยความกังวล...
สิ่งที่เขาทำอยู่นี่มันเข้าข่ายบังคับฝืนใจสินะ...
สองขายาวก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางๆนั่น ฝ่ามือใหญ่ที่ตั้งท่าจะยกขึ้นลูบหัวเด็กหนุ่มหยุดลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอาการแบบนั้นอาจจะยิ่งทำให้คนตรงหน้านี้ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก สิ่งที่กวินทำจึงมีเพียงการส่งคำพูดออกไปเท่านั้น
“เรื่องที่ฉันบอกให้นายทำบนรถนั่นลืมมันไปเถอะ ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ก็นายไม่ได้ชอบผู้ชายนี่เนอะ จะให้ทำอย่างนั้นได้ยังไง” ชายหนุ่มกล่าวกับคนที่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แต่ไหนๆเราก็มาถึงห้างแล้ว แวะหาอะไรกินก่อนแล้วกัน เสร็จแล้วเดี๋ยวจะพากลับไปส่ง”
พูดจบช่างภาพคนดังก็คลี่ยิ้มบางๆส่งให้เด็กหนุ่มครั้งหนึ่งก่อนจะหมุนตัวออกเดินนำอย่างรักษาระยะห่าง ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะขยาดตนจนหนีเตลิดเปิดเปิงไปเสียก่อน
ทำไงได้...ก็เขาไม่อยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายนี่
หากแต่ในสายตาของคนฟัง แผ่นหลังที่เดินห่างออกไปมันกลับยิ่งทำให้จักรวาลรู้สึกกังวลเข้าไปอีก ทำไมน้ำเสียงเมื่อครู่ของกวินมันถึงได้ทำให้เขารู้สึกห่อเหี่ยวได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้
ถึงจะดูห่ามๆแต่กวินก็เป็นคนใจดี ข้อนี้เขารู้ดี...เพราะเขาได้สัมผัสมันมานับครั้งไม่ถ้วน
ขนาดโดนเขาแอบเอาไปนินทาสาดเสียเทเสียก็ยังยอมให้อภัย...
แล้วทำไม...
แค่โดนขอให้ทำงานง่ายๆแบบนี้เขาถึงยังมีหน้ามาลังเลจนทำให้คนใจดีคนนั้นต้องผิดหวังกันนะ
งี่เง่าจริง...จักรวาลเอ๋ย
ความรู้สึกอุ่นซ่านที่ฝ่ามือทำให้กวินที่เดินอยู่ต้องก้มลงมองด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะพบกับมือเล็กๆของใครอีกคนสอดเข้ามาจับมือเขาไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวสวยของเด็กหนุ่มที่เงยขึ้นมองเจือแววประหลาดที่เขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเจ้าตัวรู้สึกอะไรอยู่
“เอ่อ...ถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว เราไปกินไอศกรีมต่อได้ไหมครับพี่วิน...” เสียงใสเอ่ยถามอ้อมแอ้มขึ้นเบาๆพร้อมกับรอยเลือดฝาดจางๆบนพวงแก้มข้าวทั้งสองข้าง
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงยืนใช้สายตาคมดุนั่นจ้องเขานิ่ง จักรวาลจึงออกแรงบีบที่ฝ่ามืออีกเล็กน้อยก่อนจะกระตุกมันเบาๆให้ช่างภาพหนุ่มตอบอะไรกลับมาบ้าง
ก็ให้เขามายืนพูดอะไรอย่างนี้คนเดียว...มันเขินนะเว่ย!
คนถูกกระตุ้นที่เริ่มรู้สึกตัวว่าเผลอจ้องอีกฝ่านนานไปแล้วขยับตัวเล็กน้อยเพื่อคลายความตื่นเต้นลง ริมฝีปากได้รูปเหยียดออกกว้างเผยให้เห็นรอยยิ้ม ฝ่ามือหนากระชับมืออีกฝ่ายตอบด้วยแรงที่มากกว่า
“อืม...ได้ครับ...ตัวเล็ก”
แล้วคนพูดก็ออกเดินนำด้วยความอิ่มเอมเต็มใบหน้าทันที ทิ้งไว้แต่เสียงในหัวที่ดังก้องอยู่ในหัวคนที่เดินตามมาว่า...
'ตัวเล็ก' เหี้ยอะไรของ(มึง)พี่วะ?!?!?!
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ตัวเล็กสั่งเลยสิครับ” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นหลังจากที่ตนสั่งอาหารกับบริกรหญิงในชุดกิโมโนที่ยืนรับออร์เดอร์อยู่ที่หัวโต๊ะไปเรียบร้อยแล้ว
เจ้าของสรรพนาม 'ตัวเล็ก' เงยหน้าขึ้นจากเมนูพลางมองช่างภาพหนุ่มอย่างตระหนก ก่อนจะต้องหันไปมองปฏิกิริยาของบุคคลที่สามโดยสัญชาตญาณ หากแต่สีหน้าเรียบเฉยของคนเป็นบริกรก็ทำให้เขาโล่งใจขึ้นเล็กน้อย
“เลือกไม่ถูกเหรอ ให้พี่วินช่วยไหมครับ”
คราวนี้จักรวาลไม่รอช้ารีบจิ้มมั่วๆลงไปบนเมนูโดยไม่รอให้คนเรียกแทนตัวเองว่า 'พี่วิน' ต้องลำบากมาเลือกให้เพื่อรีบไล่บรรยากาศน่าขนพองสยองเกล้านี่ให้หายไปเร็วๆ
และทันทีที่บริกรหญิงเดินจากไป เด็กหนุ่มก็รีบถามขึ้นด้วยเสียงกระซิบกระซาบ กลัวว่าโต๊ะข้างๆจะได้ยินหรืออย่างไรไม่รู้
“พี่วิน! ทำไมต้องเรียกตัวเล็กอย่างนั้นพี่วินอย่างนี้ด้วย ไม่ขนลุกหรือไงครับ”
คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆก่อนตอบกลับมาด้วยท่าทีสบายๆ “อ้าว ก็คนเป็นแฟนกันเขาก็ต้องมีชื่อเรียกน่ารักๆไม่ใช่เหรอ”
เด็กหนุ่มส่ายหัวดิก “ไม่เห็นน่ารักเลย ขนลุกน่าพี่ ไม่เอาไม่ได้เหรอ”
“โธ่ น่ารักออก เมื่อก่อนตอนจีบกันใหม่ๆพี่วิทย์ยังเรียกพี่หมิวว่ายัยเตี้ยเลย นี่เรียกตัวเล็กน่ารักกว่ายัยเตี้ยตั้งเยอะนะ”
“ก็พี่หมิวเขาเป็นผู้หญิง จะเรียกแบบนั้นก็ไม่แปลก แต่เราเป็นผู้ชายนะพี่ ไม่มีคำที่มันแมนกว่านี้แล้วเหรอ อีกอย่างผมตัวเล็กที่ไหนล่ะ มาตรฐานชายไทยนะครับ” จักรวาลเถียงคอเป็นเอ็น ยอมจับมือเดินนี่ก็เยอะแล้วนะ แต่มาโดนเรียกแบบนี้ ยอมไม่ได้จริงๆ
“มาตรฐานชายไทย หรือมาตรฐานเด็กไทยเอาให้แน่ ตัวเท่านี้แถวบ้านฉันเรียกยังไม่โต” กวินกล่าวด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ก็มันจริง...สูงแค่ไหล่เขายังมาบอกว่าตัวไม่เล็ก ขำให้ฟันร่วงหมดปากเลยดีไหมวะ
“พี่วิน!”
“จุ๊ๆ พนักงานจะเดินมาเสิร์ฟแล้วนู่น เนียนๆหน่อย” ได้ทีกวินรีบตัดบทคนช่างกังวล แต่เอาเข้าจริงๆถ้าจักรวาลไม่ชอบเขาไม่เรียกก็ได้ แค่ยอมมาเป็นแฟนด้วยเต็มๆหนึ่งวันก็ดีจะตายแล้ว...
ตลอดมื้ออาหาร คนทั้งคู่ปฏิบัติตัวเสมือนคู่รัก แม้จะมีอาการเก้ๆกังๆอยู่บ้างแต่ก็เรียกได้ว่าตบตาคนได้ดีพอสมควรทีเดียว จักรวาลคอยสังเกตปฏิกิริยาผู้คนรอบข้างซึ่งเป็นเนื้อหาหลักของการทำงานในวันนี้ในขณะที่คนเป็น 'มืออาชีพ' ดูเหมือนจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะเห็นมัวแต่ดื่มด่ำอยู่กับการคอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้เด็กหนุ่มเสียเหลือเกิน
แต่สิ่งที่คิดว่าจะได้เห็นจากผู้คนกลับผิดจากที่คาดไว้มาก ทีแรกเขาคิดว่าจะต้องมีคนมองมาด้วยสายตาดูแคลน หรือไม่อย่างนั้นก็ซุบซิบติฉินนินทากันให้เสียความมั่นใจ แต่แปลก..ที่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ว่า มีอยู่บ้างเหมือนกันที่แอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เพียงแวบเดียวก็หันกลับไปอย่างมีมารยาท
หรือเรื่องแบบนี้จะกลายเป็นของธรรมดาในยุคนี้ไปเสียแล้ว...
“ปอม...กินยังไงน่ะ ข้าวเลอะไปถึงแก้มแล้ว” เสียงพูดกลั้วหัวเราะเรียกให้เด็กหนุ่มหันกลับไปสนใจที่คนตรงหน้าอีกครั้ง “มานี่มา พี่เช็ดให้ครับ”
ฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาที่หน้าเขาหยิบเอาเม็ดข้าวออกก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดให้อย่างแผ่วเบาทำเอาจักรวาลสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมแต่จู่ๆก็รู้สึกร้อนที่แก้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...
“ขอบคุณครับ...”
รอยยิ้มจากคนตรงหน้าถูกส่งกลับมาแทนการตอบรับเป็นคำพูด
ก็รู้นะว่าแกล้งทำ...แต่นี่มันเหมือนจริงเกินไปแล้ว...
.
.
.
.
“กินอะไรอีกไหมปอม?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มส่งอาหารคำสุดท้ายเข้าปากไปเรียบร้อย “หรือจะไปต่อไอศกรีมร้านอื่นกันเลย?”
จักรวาลพยักหน้าขึ้นลงขณะเคี้ยวซูชิในปากตุ้ยๆแทนคำพูด
เห็นดังนั้นช่างภาพคนดังก็ขำออกมาเบาๆ ก่อนจะโบกมือเรียกพนักงานมาเก็บเงิน และหลังจากจ่ายแบงค์พันไปเพียงไม่นานบริกรหญิงคนเดิมก็เดินนำเงินทอนกลับมาให้พร้อมบัตรลดโปรโมชั่นพิเศษสำหรับคู่รักที่ทำเอากวินต้องลอบอมยิ้มก่อนเก็บลงกระเป๋าสตางค์ไป
แต่ก่อนที่คนทั้งคู่จะลุกออกจากโต๊ะไปนั้น หญิงสาวในชุดกิโมโนที่ตีหน้านิ่งมาตั้งแต่พวกเขาเข้าร้านมาก็หันซ้ายหันขวาอย่างมีพิรุธ ชวนให้ทั้งกวินทั้งจักรวาลประหลาดใจไปตามๆกัน
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เป็นกวินที่กล่าวถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
และเมื่อเห็นว่าผู้จัดการร้านไม่ได้อยู่ในบริเวณนั้น หญิงสาวตรงหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “คือ...อย่าหาว่าหนูยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะคะ แต่แบบว่า...หนูกับเพื่อนๆตรงนู้นเป็นสาววายยกแก๊งค์เลยค่ะ อยากบอกว่าพวกพี่เหมาะสมกันมากๆ ขอให้รักกันนานๆ แล้วก็อย่าลืมกลับมากินที่นี่บ่อยๆนะคะ”
หญิงสาวกล่าวเสียงสั่น ไม่บ่อยนักที่จะมีคู่วายในอุดมคติมานั่งให้หล่อนเชยชมถึงที่แบบนี้
คนถูกอวยพรทั้งสองหันไปมองทางที่บริกรหญิงตรงหน้าชี้ไปเมื่อครู่ก็พบกับสาวๆในชุดกิโมโนอีกสองสามคนยืนยิ้มหน้าแดงกันอยู่ตรงมุมหลังเคาท์เตอร์
แม้จักรวาลจะไม่เข้าใจในความหมายของคำว่า 'สาววาย' แต่ไม่ใช่กับกวินที่คุ้นเคยกับศัพท์คำนี้ดีจากน้องสาวที่ประกาศตนว่าเป็นหนึ่งในลัทธินี้มาตั้งแต่สมัยยังเรียนไม่จบไฮสคูล
ช่างภาพหนุ่มส่งยิ้มให้พนักงานสาวทั้งคนที่อยู่ตรงหน้าและกลุ่มที่แอบกันอยู่หลังมุมที่ว่านั่น ก่อนจะทำสิ่งที่ทำเอาสาวๆทั้งหมดแทบจะตะครุบเสียงกรีดร้องไว้แทบไม่ทัน
-ฟอด-
“ขอบคุณมากครับ แล้วเราจะรักกันนานๆนะครับ”
ชายหนุ่มพูดทิ้งไว้เท่านั้นก็เอื้อมมือมาพาดเอวพาร่างบางๆของอีกคนออกจากร้านไปเลย
แต่เมื่อก้าวขาพ้นเขตร้านเท่านั้นล่ะ มือคู่เล็กทั้งสองข้างก็ระดมตีลงบนกล้ามโตๆนั่นอย่างลืมตัวว่าใครโตกว่าใครเด็กกว่าทันที “พี่วิน! ทำอะไรของพี่เนี่ย” เด็กหนุ่มยกแขนเสื้อขึ้นถูแก้มข้างที่ถูกหอมแรงๆจนมันแดงขึ้นมา
...แต่น่าแปลก ทั้งที่ก็ถูอยู่ข้างเดียว ไฉนมันกลับแดงจัดเป็นลูกตำลึงสุกทั้งสองข้างก็ไม่รู้...
คนถูกประทุษร้ายไม่ปัดป้องใดๆ ช่างภาพคนดังได้แต่หัวเราะออกมาเต็มเสียงกับท่าทีของเด็กหนุ่มตรงหน้านี่ ฝ่ามือใหญ่คว้าเอามือเล็กของอีกคนมาจับไว้เมื่อเห็นว่ามันทุบเขาจนหนำใจแล้ว
“แล้วนายไม่เห็นอาการช็อคของพนักงานพวกนั้นเหรอ เก็บข้อมูลหน่อยสิอย่ามัวแต่เขิน นี่ฉันทำไปเพราะมีเหตุผลนะ” กวินกล่าวออกไปทั้งที่มีเสียงจากที่ไหนลอยขึ้นในหัวว่า 'เหรอออออออ?' ยาวๆก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มกัดปากค้อนขวับอย่างขัดใจ “ใครว่าผมเขิน นี่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีนะ พี่ลองโดนผู้ชายด้วยกันหอมแก้มโชว์คนอื่นบ้างไหมล่ะ”
ได้ยินดังนั้นกวินก็ยิ่งได้ใจ เอ่ยปากท้ากลับก่อนพองลมที่แก้มยื่นใส่อีกฝ่ายทันที “เอ้า ก็เอาสิ เอาเลย”
และท่าทางแบบนั้นก็เรียกเอามือข้างที่ว่างของจักรวาลต้องยกขึ้นตีผัวะๆลงไปบนต้นแขนแกร่งอีกครั้ง...
...โดยที่เจ้าตัวไม่ได้นึกเลยว่า อาการพ่อแง่แม่งอนแบบนี้แหละที่ยิ่งทำให้คนรอบข้างเชื่อสนิทใจว่าพวกเขาทั้งคู่อยู่ในสถานะ...คนพิเศษ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 02-08-2012 10:08:27
“เดี๋ยวพี่ไปยืนรอหน้าร้านนะจ้ะน้องส้ม” ชายหนุ่มร่างอวบร้องบอกสาวสวยที่เดินเลือกซื้อเสื้อผ้าลดราคาอย่างไม่ลืมหูลืมตาก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะพาตัวเองออกมาจากดินแดนลี้ลับนั่นพร้อมเหงื่อเต็มใบหน้า
ให้ตายเถอะ...เวรกรรมของคนไม่หล่อจริงๆ จะจีบใครทั้งที่ก็ต้องยอมเขาหมดทุกอย่าง นี่ถ้าเกิดมาหน้าอย่างพี่วินบ้างนะ จะไปสอยดาวแม่งทุกมหา'ลัยเลยคอยดู...
“สเวนเซ่น ไอเบอร์รี่ หรือฮาเกนดาซส์ดีครับปอม” ฉับพลัน เสียงคุ้นหูที่ลอยเข้ามากระทบโสตประสาทก็เรียกให้ชายหนุ่มต้องหันขวับไปมองหาที่มา และตาตี่ๆของเต้ก็ต้องเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อพบกับเจ้านายสุดหล่อที่อยู่ในความคิดเขาเมื่อครู่เดินอิงแอบแนบชิดมากับเจ้าของร่างเล็กๆที่ตอนนี้เป็นที่รู้กันดีในบริษัทแล้วว่าคนนี้....'เด็กเฮีย'
โดยไม่ต้องหยุดคิดนาน ขาอวบๆทั้งสองข้างนั้นก็สาวเข้าไปหาที่หมายเสียแล้ว
“พี่วิน น้องปอม”
เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำเอาเจ้าของชื่อทั้งสองสะดุ้งเฮือกก่อนหันมามองอย่างตกใจ ก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะรีบสบัดมือของตนออกจากอุ้งมือหนาทันที แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก...ในเมื่อเต้เห็นตั้งนานแล้ว...
“ส..สวัสดีครับพี่เต้” เสียงใสทักออกไปอยากลนลาน กลัวเหลือเกินว่าจะถูกเข้าใจผิดจึงรีบระล่ำระลักอธิบายโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องถามเลย “คือวันนี้ผมกับพี่วินมาทดลองคอนเซ็ปงานที่เสนอไปเมื่อวันก่อนน่ะครับ ที่เห็นเดินจับมือกันนี่แค่จะดูปฏิกิริยาคนรอบข้าง ไม่ต้องตกใจนะพี่ พวกเราแค่แกล้งทำ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะหัวเราะเจื่อนๆปิดท้าย
โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเพิ่งแสดงออกไปนั้น ทำให้ช่างภาพคนดังรู้สึกอย่างไรบ้าง...
“อ่า...ครับ พี่เข้าใจ” เต้ตอบเด็กหนุ่มพลางเหลือบตามองสีหน้าที่เปลี่ยนจากยิ้มปากแทบจะฉีกถึงหูเมื่อครู่เป็นนิ่งสนิทของเจ้านายรูปหล่ออย่างรู้ดีว่าเหตุผลของอาการนั่นคืออะไร “เอ้อ...น้องปอมครับ พี่ขอยืมตัวพี่วินแป็บเดียวได้ไหม...นะ พี่วินมาทางนี้หน่อยสิ”
จักรวาลพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะยืนมองกวินเดินตามคนร่างอวบไป
.
.
.
.
“นี่มันอะไรวะเนี่ยพี่” เต้ยืนกอดอกถามเจ้านายตัวโตตรงหน้าอย่างไม่ได้สำเหนียกเลยแม้แต่นิดว่าตนเป็นลูกน้อง ซึ่งกวินเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเสียด้วย
ร่างสูงยักไหล่เบาๆพลางถอนหายใจออกมา “มึงก็ได้ยินปอมเขาบอกแล้วนี่”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ วันก่อนผมบอกพี่ไม่ใช่เหรอว่าให้ค่อยๆเนียน แล้วนี่อะไรวะพี่”
“เอ้า ก็นี่ไงเนียนอยู่”
“เนียนอะไรของพี่เป็นแบบนี้ จับมือกันเดินกลางห้างแถวบ้านผมเรียกมือไวเว้ยพี่” เต้แย้งพลางยกมือตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ ไม่รู้จะด่าเจ้านายว่าอะไรดี ทีตอนทำงานล่ะปราดเปรื่องเชียว พอมาเรื่องแบบนี้ดันกลายร่างเป็นเด็กม.ต้นเพิ่งเริ่มจีบสาวเสียอย่างนั้น ไหนจะหน้าที่บานเป็นกระด้งแบบที่เห็นเมื่อตะกี้นี้อีก ไม่รู้ป๋าแกเอามาดหล่อขรึมไปเก็บไว้ที่ไหนหมดแล้ว...
กวินพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ “เนี่ยแหละเนียนของกู กูคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้ว”
“แล้วไง? เนียนของพี่แล้วมันได้ผลไหมล่ะ?” เต้พยักหน้าขึ้นลงถามเอากับคนเป็นเจ้านาย
“หึ ไม่ต้องมาทำเป็นซ้ำเติมไอ้ลูกน้องเวร มึงก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอเมื่อกี้น่ะ ตอนหันมาเจอมึงถ้าเขาผลักกูได้เขาคงผลักกูกระเด็นออกนอกห้างไปแล้วมั้ง” ชายหนุ่มพูดพลางนึกถึงแรงสะบัดบนฝ่ามือเมื่อครู่ที่ยังคงหลงเหลือความรู้สึกจางๆอยู่เลย คิดแล้วก็ปวดแปลบขึ้นมาไม่น้อย
“เอาเหอะพี่ ทำแล้วก็ช่างมัน แต่รอบหน้าผมว่าซอฟท์กว่านี้หน่อยก็ดีนะ จีบวิธีนี้มันดูฮาร์ดคอร์ยังไงไม่รู้ว่ะ” เต้เอื้อมมือมาตบบ่าร่างสูงปุๆ ก่อนจะพยักพเยิดไปทางทิศที่จักรวาลยืนรออยู่ “ผมไม่กวนละ ตอนนี้พี่รีบไปดูน้องเหอะ ดูสิปล่อยไว้แวบเดียวสาวๆมารุมละนั่น”
เพียงเท่านั้นคนที่ยืนน้อยอกน้อยใจอยู่เมื่อครู่ก็ต้องรีบหันขวับกลับไปมองตามคำบอกเล่า และเมื่อพบว่ามันเป็นจริงอย่างที่ลูกน้องว่าก็ต้องรีบขอตัวผละกลับไปหาเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว
ไม่ได้หรอก...ถึงจะแค่วันนี้วันเดียว...
แต่ก็ขอใช้สิทธิ์แฟนให้คุ้มหน่อยเหอะ...
“คนนี้เองเหรอครับที่ชื่อน้องเบลล์ แอมเอามาเล่าให้พี่ฟังบ่อยมากเลยครับ” จักรวาลกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มกับบรรดาสาวใสวัยมัธยมที่ยืนล้อมกรอบตนอยู่อย่างที่กวินไม่เคยได้ยินมาก่อน “ตัวจริงน่ารักกว่าที่แอมเล่าอีกนะเนี่ย...”
หนึ่งในเด็กสาวที่ดูเหมือนจะชื่อเบลล์ยืนบิดตัวไปมา ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก เจ้าหล่อนยกมือขึ้นตีแขนเพื่อนอีกคนเบาๆพลางบ่นอุบอิบในลำคอ “แอมบ้า...เอาเรื่องอะไรของเราไปเล่าให้พี่ปอมฟังบ้างเนี่ย...”
ใบหน้าเรียวสวยได้รูปของจักรวาลยื่นลงไปใกล้เด็กสาว ก่อนรอยยิ้มเจ้าชู้จะถูกจุดขึ้นบนมุมปาก “ไม่มีเรื่องแย่ๆหรอกครับ มีแต่เรื่องดีๆอย่างเรื่องที่น้องเบลล์...แอบปลื้มพี่ไง” ว่าแล้วเจ้าเด็กตัวดีก็ขำคิกๆคักๆในลำคอ
และเพียงเท่านั้น เส้นความอดทนของกวินก็ขาดผึง ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆเข้าไปดึงคอเสื้อเชิ๊ตของจักรวาลขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอาหน้าขาวๆนั่นให้ออกห่างจากเด็กสาวตรงหน้า ก่อนจะกระแอมไอออกมาเบาๆ
“พี่จะไปแล้วนะปอม” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นห้วนๆ
คนที่มาใหม่เรียกเอาบรรดาสาวๆรวมทั้งจักรวาลหันมามองอย่างงุนงง และเมื่อพบกับโครงหน้าหล่อเหลาหากแต่ถูกประดับประดาไว้ด้วยดวงตาดุๆนั่นก็ทำเอาคนมองต้องผงะออกคนละหนึ่งก้าว
“อ่า...งั้นพี่ไปก่อนนะครับน้องๆ ไว้เจอกันครับ” เด็กหนุ่มกล่าวลากับกลุ่มสาวมัธยมอย่างเสียดายและก็ได้รับคำบอกลาจากอีกฝ่ายที่ส่งมาด้วยความเสียดายไม่แพ้กัน ก่อนที่ร่างเล็กๆนั่นจะรีบหมุนตัวเดินตามช่างภาพคนดังที่ออกตัวเดินนำไปก่อนหน้านี้แล้ว
ไม่รู้ว่าเพราะขาเขาสั้นกว่ามากหรืออย่างไร เพราะไม่ว่าจะสาวเท้าเร็วเท่าไหร่ก็ยังไม่ทันชายหนุ่มเสียที จนในที่สุดจักรวาลจึงต้องวิ่งเหยาะๆตามไปอย่างยากลำบาก
ท่าทีของกวินเมื่อครู่ดูเหมือนจะไม่พอใจอะไรเขาสักอย่าง...คงจะเป็นเพราะไปคุยกับคนอื่นในเวลางานล่ะมั้ง...
คิดได้ดังนั้น เมื่อร่างบางขยับไปถึงตัวช่างภาพคนดังในที่สุด จักรวาลก็หันกลับไปมองข้างหลัง และเมื่อแน่ใจแล้วว่ากลุ่มเด็กสาวได้เดินลับสายตาไปเป็นที่เรียบร้อย มือเล็กๆก็สอดเข้ากุมกับมือของชายหนุ่มอีกครั้ง
จักรวาลส่งยิ้มเจื่อนๆกลับไปให้คนข้างกายที่ก้มลงมามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ขอโทษครับพี่ ผมเห็นพี่ไปคุยกับพี่เต้อยู่ บังเอิญเจอน้องสาวเพื่อนก็เลยแวะคุย ไม่นึกว่าพี่จะโกรธ ต่อไปจะไม่เอาเวลางานไปทำอย่างอื่นแล้วครับ อย่าโกรธผมนะ”
เมื่อได้ฟัง อารมณ์ที่หงุดหงิดงุ่นง่านอยู่เมื่อครู่ก็ต้องผ่อนยวบลงอย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายชายหนุ่มก็ได้แต่ดึงร่างเล็กๆนั่นเข้ามาโอบอยู่ข้างกายพลางยกมือขึ้นขยี้หัวเจ้าเด็กตัวดีอย่างหมั่นเขี้ยว
นี่เขาคงหลงเด็กเข้าแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย...
“ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก แล้วฉันก็ไม่ได้โกรธด้วย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกลับมาอย่างอ่อนใจ “ไปกินไอศกรีมกันเถอะ เสร็จแล้วฉันจะได้พานายไปดูหนังต่อสักเรื่อง...”
จักรวาลยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมแขนที่พาดอยู่รอบบ่าของเขาอย่างโล่งใจที่ชายหนุ่มไม่ได้โกรธอะไรจริงจังโดยลืมตัวไปแล้วว่าตอนแรกรู้สึกอายแค่ไหนที่ต้องเดินแนบชิดกับผู้ชายแบบนี้...
.
.
.
.
เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เต้ที่ยังคงยืนมองจากที่ไกลๆก็ต้องหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิดในขณะที่น้องส้มของเขายังคงมัวเมาอยู่กับเสื้อผ้าลดราคาในร้าน
หรือว่าเขาจะมองผิดไป...
ดูจากสิ่งที่เห็นเมื่อครู่แล้ว ไม่แน่ว่าวิธีจีบแบบพี่วินอาจจะใช้ได้ผลดีกับเด็กอย่างปอมมากกว่าที่เขาคิดก็ได้...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ดูเรื่องไหนดีล่ะ...” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นในลำคอกับตัวเอง ในขณะที่ไล่สายตาไปบนหน้าจอแสดงรอบภาพยนตร์ตรงหน้า
นิ้วเรียวของจักรวาลชี้ไปที่หนังในกระแสชื่อดังเรื่องหนึ่ง “เรื่องนี้ไหมพี่ เพื่อนผมบอกกราฟฟิกเจ๋งสุดยอด”
“ไม่ดีมั้งครับน้องปอม เวลาคู่รักมาเดทกันเขาดูหนังแอคชั่นเหรอ? ฮึ?” กวินที่ตอนนี้กลับเข้าสู่โหมดแฟนหนุ่มแสนดีเอียงคอยื่นหน้าเข้าไปถามคนตัวเล็กใกล้ๆ
จักรวาลผงะออกเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นเกาแก้มโดยไร้เหตุผล
“แล้วพี่วินอยากดูเรื่องอะไรล่ะครับ?”
“เอ้า มากับแฟนก็ต้องดูหนังรักสิ...” ช่างภาพคนดังยิ้มกรุ้มกริ่มพลางพยักพเยิดไปทางโปสเตอร์หนังรักสองเรื่องที่แปะอยู่ติดกัน “ปอมเลือกเอาแล้วกันครับว่าอยากดูเรื่องไหน”
ได้ยินอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็เบะปาก เขาไม่ถูกกับหนังประเภทนี้เสียด้วยสิ...
“ถ้าเลือกไม่ได้ พี่ว่าเรื่องนี้ก็ดีนะครับ เพื่อนพี่เป็นคนกำกับเอง รับรองว่ามุมกล้องสวย ถ้าไม่สนใจเนื้อเรื่องก็คิดซะว่าเข้าไปดูเทคนิคการใช้กล้องเขาก็ไม่เลวนะ...”
แล้วสุดท้ายคนทั้งคู่ก็ต้องไปต่อแถวซื้อตั๋วหนังเรื่องที่ว่าจนได้...
พนักงานหลังเคาท์เตอร์ขายตั๋วเหลือบมองมือที่กุมกันแน่นของผู้ชายสองคนตรงหน้า ก่อนจะกล่าวเสนอตัวเลือกขึ้นมาตามหน้าที่ “คุณลูกค้าสนใจเป็นโรงคู่รักไหมครับ ที่นั่งเลิฟซีท หนังรอบต่อไปเริ่มก่อนโรงปกติด้วยครับ”
กวินเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนจะหันไปถามความเห็นเด็กหนุ่มข้างกายยิ้มๆ แม้ในใจเขาจะมีคำตอบอยู่แล้วก็เถอะ
จักรวาลเองก็ไม่ได้ว่าอะไร...เพียงแต่บอกให้ช่างภาพคนดังเลือกเอาตามใจชอบเลย
ก็เดินจับมือ นั่งป้อนข้าวป้อนน้ำกันมาทั้งวันแล้วนี่ นั่งเลิฟซีทแค่นี้ไม่สะทกสะท้านหรอก...
แล้วในที่สุดคนทั้งคู่ก็มานั่งกันอยู่ในโรงคู่รักจนได้...
จักรวาลหันหน้ามองรอบกายก่อนจะพบว่าหนุ่มสาวหลายคู่ต่างจับจองที่นั่งคู่ละตัว หลายคู่นั่งเกยตักอิงแอบแนบชิดกันราวกับอยู่บ้านก็ไม่ปาน เห็นแล้วมันอยากมีสาวมาทำอย่างนั้นด้วยสักคนเหมือนกันแฮะ...
“เรามานั่งกันแบบคู่อื่นบ้างไหม” เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบลงมาที่ข้างหูเรียกเด็กหนุ่มให้หันไปมอง และก็ได้พบว่าใบหน้าของพวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันแค่ไหน
“เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ อยู่ในโรงหนังมืดๆไม่มีใครมานั่งดูเราหรอกมั้ง...” จักรวาลตอบกลับเสียงเบา
กวินส่ายหัว “ไม่จริง พนักงานตรวจตั๋วเขามองเราตั้งแต่เข้ามาแล้ว คู่ข้างๆนั่นเขาก็ซุบซิบอะไรกันแล้วมองมาทางนี้ด้วยนะ นายไม่อยากรู้เหรอว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยายังไงต่อ...”
ความจริงก็รู้สึกผิดที่เอะอะก็เอางานมาอ้าง...
แต่โอกาสแบบนี้ไม่รู้ว่าจะมาอีกเมื่อไหร่...คนแก่ขอตักตวงหน่อยแล้วกันนะเจ้าหนูน้อย...
“อ่า...ก็ได้ครับ”
สำเร็จ!
กวินข่มรอยยิ้มบ่นใบหน้าไว้ไม่ให้มันเริงร่ามากเกินควร ชายหนุ่มเอื้อมมือปรับพนักพิงให้เอนลงก่อนจะนอนพิงลงไปแล้วเอามือตบบนอกตัวเองเบาๆ “เอาหัวขึ้นมาวางตรงนี้สิ...”
ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างลังเล แต่ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมเอนตัวลงซบกับแผ่นอกกว้างนั่นอย่างเก้ๆกังๆ แก้มทั้งสองข้างรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ...
ไม่รู้วันนี้เขารู้สึกอย่างนี้ไปกี่รอบแล้ว...
ร้อนพร่ำเพรื่อจริงๆ...ไอ้แก้มบ้า!
เพียงไม่นานภาพยนตร์ก็เริ่มขึ้น...
ความรู้สึกอุ่นซ่านบริเวณช่วงเอวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าบัดนี้แขนแกร่งทั้งสองข้างของกวินกำลังโอบรัดตัวของเขาเอาไว้อยู่...
นี่ก็คงเป็นส่วนหนึ่งของงานใช่ไหม?...
เด็กหนุ่มเองก็ค่อยๆสอดแขนของตนลงกอดอีกฝ่ายบ้างโดยไม่ลืมที่จะหันมองปฏิกิริยาคนรอบข้างอย่างที่ได้รับมอบหมายมาในหน้าที่
ภาพยนตร์ดำเนินไปเรื่อยๆโดยที่เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจมันนัก ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ถูกกับหนังหวานแหววประเภทนี้เท่าไหร่ ดังนั้นในหัวมันถึงได้ไปจดจ่อกับเรื่องอื่นรอบตัวแทน...
และระหว่างที่เนื้อเรื่องกำลังถูกเล่าไปอย่างเรียบๆเรื่อยๆบนจอภาพ จักรวาลก็เอ่ยถามคนที่เขานอนซบอยู่ขึ้นมาไม่ดังนักให้ได้ยินกันเพียงสองคน
“พี่วินยังไม่ได้ไปตรวจหัวใจอีกเหรอครับ” เสียงหัวใจของอีกฝ่าย เมื่อได้เอาหัวมานอนพิงแนบชิดขนาดนี้แล้ว มันดังก้องจนได้ยินชัดเจนเป็นจังหวะเลยทีเดียว
กวินเองที่ไม่ได้สนใจกับภาพยนตร์ตรงหน้าเท่าไหร่เช่นกันก้มลงกระซิบกับเด็กหนุ่มเบาๆ “ไม่ต้องตรวจแล้วล่ะ ฉันรู้แล้วว่าเป็นอะไร”
“จริงเหรอ แล้วร้ายแรงหรือเปล่าครับ?” เสียงใสถามกลับอย่างเป็นกังวล
ได้ยินอย่างนั้นคนถูกถามก็นิ่งคิดไปครู่ นั่นสิ...แล้วมันร้ายแรงหรือเปล่านะ...
“อืม...ไม่รู้สิ ต้องรอดูต่อไป...”
จักรวาลขมวดคิ้วกับคำตอบที่ได้ฟัง “รอดูอะไร ก็ไปตรวจสิครับ เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมาจะทำยังไง”
ช่างภาพคนดังจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้าที่เงยขึ้นมามองเขาเช่นกัน “...แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง นายจะรู้สึกยังไงเหรอ” ที่ถามไม่ใช่ว่าหยอด แต่เขาอยากรู้จริงๆต่างหาก
เมื่อได้ฟังคำถามที่ถูกส่งกลับมาเด็กหนุ่มก็ซบหน้ากลับลงไปที่เดิมอีกครั้ง ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกมาเสียงแผ่ว “พี่กวินดีกับผมขนาดนี้ผมก็ต้องเสียใจสิ...ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นนะ” ว่าแล้วท่อนแขนเรียวก็เผลอกระชับแรงกอดที่โอบรอบร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
แรงกอดที่เพิ่มขึ้นทำเอาคนเป็นผู้ใหญ่ถึงกับลืมหายใจ จิตใจตอนนี้ไม่ได้อยู่กับภาพยนตร์ตรงหน้าหากแต่ลอยหลุดไปไกลเสียแล้ว เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบอย่างเหม่อลอย...
“...ถ้าอย่างนั้นนายก็ช่วยดูแลฉันหน่อยแล้วกันนะ...เห็นแข็งแรงอย่างนี้แต่ยังไงก็ทะนุถนอมฉันหน่อย...อย่าทำร้ายกันบ่อยนักล่ะ...ช้างล้มน่ะ มันจะลุกไม่ขึ้นรู้ไหม”
เด็กหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองคนพูดอีกครั้ง เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่กวินสื่อเลยสักนิด แต่กระนั้นก็แรงโอบที่เอวที่รั้งร่างเขาเข้าไปแนบกว่าเดิมกลับทำให้รู้สึกดีเกินกว่าจะเอ่ยอะไรต่อไปได้...
หัวกลมๆซุกลงไปกับแผ่นอกตรงหน้าพร้อมความรู้สึกอบอุ่นที่ซาบซ่านเข้ามาในหัวใจ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
หลังจากหนังจบ คนทั้งสองก็เดินดูของเรื่อยเปื่อยกันต่ออีกพักใหญ่ จนในที่สุดเมื่อฟ้าเริ่มมืดกวินก็พาเด็กหนุ่มไปทานข้าวเย็นต่ออีกมื้อ แล้วจึงขึ้นรถพากลับมาถึงหอพักแห่งนี้เมื่อเข็มนาฬิกาบอกว่าเป็นเวลาสองทุ่มพอดิบพอดี
ภารกิจแฟนกันหนึ่งวันจบลงอย่างสมบูรณ์....
บีเอ็มดับเบิลยูสีดำจอดเทียบลงกับฟุตบาทหน้าหอพัก ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร แทนที่กวินจะปลดล็อคประตูและจักรวาลจะดึงเข็มขัดนิรภัยออกแต่คนทั้งคู่กลับนั่งนิ่งสนิทอยู่อย่างนั้นนานสองนาน...
จนในที่สุดก็เป็นเด็กหนุ่มที่กล่าวขอบคุณช่างภาพคนดังขึ้นมาก่อนทำท่าจะลงจากรถไป
หากแต่ฝ่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาจับที่ต้นแขนก็หยุดเขาไว้...
ใบหน้าเรียวสวยได้รูปหันกลับมามองชายหนุุ่ม
“จริงๆผู้ชายเป็นแฟนกับผู้ชายมันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นี่เนอะ...ว่าไหม?” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยขึ้นมาดื้อๆทำเอาจักรวาลต้องหลุบตามองต่ำอย่างไร้เหตุผล
จนในที่สุดเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้กล่าวอะไรต่อ กวินก็ปล่อยท่อนแขนเรียวๆนั่นให้เป็นอิสระ
.
.
.
.
จักรวาลยืนมองรถคันหรูแล่นออกจากบริเวณหน้าหอพักของเขาไปจนลับตา
ประโยคสุดท้ายของชายหนุ่มยังคงดังก้องอยู่ในหัว....
อืม...นั่นสิ มันไม่เห็นจะเลวร้ายสักหน่อยเลยนี่นา...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: kslave ที่ 02-08-2012 10:35:20
อย่าพึ่งท้อนะพี่
เริ่มหัวข้อโดย: greentea2598 ที่ 02-08-2012 10:42:07
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ หึหึหึ
รอต่อไปอีกไม่นาน คงได้หม่ำสมใจแล้วพี่วิน เอิ๊กๆๆๆๆ o18
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 02-08-2012 10:45:05
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 02-08-2012 10:45:31
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 02-08-2012 10:47:10
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 02-08-2012 10:54:28
:m3:
พี่วินอ่ะบ้าๆๆๆๆๆ
*ทุบอกพี่วินสองปั๊ก แล้วโดนถีบกลับ
:z6:
จะทำให้คนอ่านหลงรักไปไหนเนี่ย
:-[
อย่ามาทำเป็นเด็กน้อยวัยมัธยมที่เพิ่งมีความรักครั้งแรกซี่
เราไม่มีภูมิต้านทานผู้ชายน่ารักอบอุ่นน้า
:o8:
แบบนี้เนียนต่อไปอีกสักพัก
น้องปอมก็ต้องรู้ตัวมั่งแหละน่า
พี่วินสู้เค้านะ รีบๆทำให้น้องปอมรักเร็วๆ
:a2:
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 02-08-2012 11:01:52
กลับไปคืนนี้น้องปอมคงคิดประโยคนั้นอีกทั้งคืนแหงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 02-08-2012 11:03:40
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 02-08-2012 11:08:44
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-08-2012 11:10:19
อ่านไปอมยิ้มไปกับความเนียนของพี่วิน เนียนต่อเนื่องกันเลยทีเดียว วันนี้คงเป็นวันที่พี่วินมีความสุขมากกกก
น้องปอมก็เหมือนกัน แต่หนูอาจยังไม่ค่อยรู้ตัว ปอมปิดกั้นตัวเองพอสมควร ต้องค่อย ๆ ให้รักไปเรื่อย ๆ แบบนี้แหละ
ป้อนข้าว กินไอติม ดูหนัง ครบสูตรแฟนกันแท้~~ ที่นั่งกอดในโรงนั่นมันอาไร๊...คนรักกันชัด ๆ อ่านไปเขินไปค่ะ
อยากให้มีแบบนี้อีก พี่วินเนียนต่อได้ป่ะ 555
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 02-08-2012 11:10:36
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 02-08-2012 11:12:49
พี่วินชนะเลิศศศ
เมนท์ไม่ออกเรยค่ะ อ่านแล้วเเก้มป่อง อมยิ้ม เปนไรไม่รู้
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 02-08-2012 11:20:18
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 02-08-2012 11:23:05
มีโบนัสอีกหน่อยไหมว่าเป็นแฟนผู้ชายไม่ได้แย่อะไร แล้วลองเป็นจริงๆดีมะ ฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 02-08-2012 11:24:24
แต่งานนี้คุณป๋าแกได้กำไรเต็มๆเลยเนาะ ฮ่าๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 02-08-2012 11:25:24
แล้วถ้าเป็นแฟนกันมาจริงๆจะน่ารักขนาดไหนเนี่ย ><
สู้ๆนะพี่วิน
จีบน้องปอมให้ติดไวๆนะค้า
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 02-08-2012 11:30:56
ทะลุหนึ่งร้อยองศาไปแล้วจ้าาาา พี่เค้าฮอต พี่เค้าเนียน พี่เค้าแซ่บได้อีกอ่ะ 555 ตอนนี้พี่กวินกำไรเห็นๆเลยนะ
ทุกท่วงท่า ลีลา พี่เค้าจัดเต็มสุดๆ 555 แบบจ่ายร้อยได้กลับไปพันอ่ะ เจอพี่กวินแอคแทคแบบนี้เข้าไป
มันจะต้องมีโพสิทีพ ติ้งกิ้ง เกี่ยวกับเรื่องคู่รักชายชายบ้างแหละหน่า ตอนเค้าหนุงหนิงกันหลังกินข้าวเสร็จนี่
อย่างกรี๊ดอ่ะะะะ แบบ โอ้ย !@#$%^&^*&( เป็นช๊อตที่น่ารักโลกแตก น้องปอมก็น่าัรักพี่กวินก็น่ารัก
แล้วเมื่อไหร่จะรักกันจริงๆสักทีค่าาาาาา แล้วหนูปอมน่ะ ถ้าคิดว่าผชสองคนเป็นแฟนกันมันไม่ได้เลวร้าย
แล้วไม่บอกพี่กวินเค้าไปหน่อย เป็นกำลังใจให้พี่เค้า 555 เดี๋ยวช้างล้มจะลุกไม่ขึ้นนะ ยิ่งน้องปอมตัวเล็กๆ
เดี๋ยวจะช่วยอุ้มพี่เค้าก็คงจะไม่ไหวนะ ฮ่าๆๆๆ วิธีจีบของพี่กวินๆฟินที่สุดในโลกหล้าแล้วค้าบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 02-08-2012 11:31:21
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 02-08-2012 11:31:55
งานนี่้ พี่วินกำไรเต็ม ๆ เลยนะนั่น
เมื่อวานไปกินอาหารเกาหลีก้อเจอ มาคู่นึง น่ารักเชียว 555 ส่อง ตามระเบียบ ไม่สามารถเเสดงตัวได้
รอตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่มาต่อให้ สม่ำเสมอ.
เฟริสคิส ๆ นะ
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 02-08-2012 11:33:08
จริงๆปอมก็ชอบพี่วิน แต่ไม่รู้ตัวเองมากกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 02-08-2012 11:34:39
เชียร์พี่สุดหัวใจค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 02-08-2012 11:35:31
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 02-08-2012 11:39:24
เริ่มหัวข้อโดย: apple ที่ 02-08-2012 11:41:15
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 02-08-2012 11:41:50
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 02-08-2012 11:42:27
เริ่มหัวข้อโดย: ALittleN ที่ 02-08-2012 11:44:29
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 02-08-2012 11:57:56
เราว่าที่จริงแล้วปอมหลงรักพี่วินเข้าอย่างจังแล้ว
แต่ยังไม่รู้ตัวมากกว่า เพราะดูจากอาการที่แคร์พี่วินขนาดหนัก
ถึงขนาดนอนไม่หลับเกือบเดือน ซึ่งอาการนี้พี่วินก็เป็น ฮุฮุฮุ
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากๆ พี่วินสู้ๆเอาใจช่วยเต็มที่
เราแอบหวังว่าพี่เมษอะไรนั้นคงไม่ทำอะไรร้ายกาจอย่างที่เราคิดใช่ไหม
แค่ก็นะ คู่กันแล้วไม่มีทางแคล้่วกัน สู้ๆพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกแมวหลงทาง ที่ 02-08-2012 11:58:22
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 02-08-2012 12:05:53
ไม่ไหวแล้วน่ารักกันเกินไปแล้ว ยิ่งในโรงหนัง
พี่วินสู้ๆนะ เหมือนน้องปอมจะเริ่มหวั่นไหวแล้ว <ยกป้ายเชียร์>
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 02-08-2012 12:24:40
สงสารพี่วิน （；＿；）แต่ก็อย่าเพิ่งถอดใจนะ ของยังงี้ต้องใช้เวลา
ปล.วันนี้มาเร็ว เย็นนี้จะมีแถมอีกตอนไหมเนี่ยยยย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 02-08-2012 12:26:44
ให้เวลาน้องปอมสักหน่อยนะพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 02-08-2012 12:31:54
ปอมเข้าใจตัวเองเร็วๆ ด้วยเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 02-08-2012 12:34:29
o18 o18 o18 o18
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 02-08-2012 12:34:47
ดูท่าพี่วิน คงเหนื่อยไม่น้อยกว่าน้องปอมจะชอบผู้ชายนะเนี่ย สู้ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 02-08-2012 12:40:42
อ่านไปก็จิกหัวตัวเองไป มันเขินจริงๆนะ อีกอย่างคือลงนิยายสม่ำเสมอ ไม่ทำให้คนอ่านค้างนาน สัญญาว่าจะติดตามและเป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊าค๊าบ
อ๋อๆลืมไป ฝากคนแต่งบอกไอ้พี่กวินจอมเจ้าเลห์&หัวงูด้วยว่าอย่าทำเนียนแต๊ะอั๋งน้องปอมให้มันมากนัก ..หมั่นใส้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 02-08-2012 13:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 02-08-2012 13:06:43
หวานมากๆเขินแทนปอมเลยอะ
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 02-08-2012 13:09:49
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 02-08-2012 13:11:15
พี่วิน อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำอะไรอ้ะ โอ๊ย เขิน เขิน เขินนนนนนน
น้องปอมนี่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเล้ย แต่ก็เริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหม?
ฉากในโรงหนัง แบบว่า อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินมาก >w<
บอกตรงๆ ว่าอ่านไปลุ้นไปว่า อย่าเพิ่งตัดจบเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ
55
รออ่านตอนต่อไปค่า ชอบที่สุดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 02-08-2012 13:14:09
แต่น้องปอมน่าจะรับรู้ความรู้สึกของพี่วินได้บ้างนะ
ชอบจังตอนดูหนังนั่งแบบคู่รักจริงๆ
+1 +เป็ดให้คนเขียนจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 02-08-2012 13:15:43
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 02-08-2012 13:26:01
เนียนต่อไปครับพี่วิน เทพเนียน...ไอดอลของผม
นอกจากมาไวมาเร็วแล้ว ยังยาว........เต็มอิ่มมากเลยครับ
ขอบคุณคนแต่งมากครับ สนุกมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 02-08-2012 13:30:41
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 02-08-2012 13:33:09
แต่ก็เห็นแสงรำไรปลายอุโมงค์แล้วล่ะ
กลัวแต่จะมีมารน่ะซี้
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 02-08-2012 13:37:39
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกในเล้าเลยที่เราเม้นให้><
จริงๆเราก็พอจะมีความรู้เรื่องกล้องอยู่บ้าง เพราะว่าพี่สาวกับพ่อเราเป็นคนเล่นกล้อง
พอเห็นชื่อเรื่อง ' หัวใจหลังเลนส์' แล้วมีอะไรก็ไม่รู้ดลใจให้กดเข้ามาอ่าน แล้วก็พบว่า
เราชอบนิยายเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกก มากๆๆ
ชอบทั้งเนื้อหาที่เกี่ยวกับกล้อง ชอบบุคลิกพระ-นาย
แล้วที่ชอบที่สุดคือเนื้อเรื่องที่ค่อยเป็นค่อยไปไม่โผงผาง
เราเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายอะ อ่านหลายเรื่อง เจอเนื้อเรื่องมาหลายแนว แต่ชอบแนวนี้สุดๆไปเลย
แบบนี้แหละค่ะดีแล้ว เราว่ามันทำให้เห็นพัฒนาการของคู่พระนายชัดขึ้น
โดยเฉพาะตอนนี้พี่วินเริ่มรุกน้องปอมแล้วว
แต่ไอ้การที่พี่วินรุกไม่ค่อยจะเป็นจนต้องไปปรึกษาคนอื่นนี่เอาใจคนอ่านไปเลยนะ น่ารักมาก><
อ่านแล้วเขินเลย :-[ :-[ :-[
ส่วนน้องปอมไหนๆก็ปลื้มพี่วินเป็นมาทุนเดิมอยู่แล้วก็ยอมเปิดใจให้พี่เค้าเห้ออ พี่เค้าทำถึงขนาดนี้
ที่สำคัญตัวเองก็โดนเค้าจูบไปแล้วด้วย (ถึงจะไม่รู้ตัวก็เถอะ-.-) อิอิ
แล้วก็มีอีกอย่างนึงที่เราจะบอกว่าประทับใจกับนิยายเรื่องนี้ก็คือ คนแต่งมาอัพสม่ำเสมอมาก><
จริงๆนิยายสนุกๆแบบนี้ถึงมาอับช้ายังไงเราก็ตั้งหน้าตั้งตารออ่านอยู่แล้ว แต่นี่คนแต่งมาอัพเร็วสุดๆไปเลย
ปลื้มเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ o13 o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: kimlukgade ที่ 02-08-2012 13:46:19
ไม่ไหวแล้วเขิลแทนพี่วิน น้องปอมน่ารักมากไม่ไหวแล้ว
ตอนในโรงหนังนี่อยากจะเป็นพนักงาน
หยอดเข้าไปพี่วิน5555
เริ่มหัวข้อโดย: Oskar ที่ 02-08-2012 13:49:47
:m3:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 02-08-2012 13:51:49
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 02-08-2012 13:52:11
^
^
5555555555555 50 เลขแจ็คพ๊อตงวดนี้(ไม่เกี่ยว!) .. :-[ พี่วินนนน อกพี่อุ่นจังค่ะ(เจ้เนียนกว่าเฮียเค้าอีก<.<!)
ปอมเอ๊ยปอม เค้าเรียกตัวเล็ก จับมือ กอดคอ โอบเอว เช็ดปาก ให้ซบอก มีจ้องตาด้วยเริ่มหวั่นไหวๆ นิดนึ่งอะดิแก้มแดงเชียว :-[
เพิ่มไฟให้พี่วินอีกสองดวง สู้ๆน๊าน้องปอมเค้ารู้สึกตัวช้านิดนึ่ง เนียนต่อ เนียนต่อ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 02-08-2012 13:54:09
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 02-08-2012 13:59:01
ได้กำไรสุดๆ น้องปอมรีบๆเป็นโรคหัวใจเหมือนพี่วินเร็วๆนะ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 02-08-2012 14:09:47
ตอนนี้ทรมานคนอ่านมาก อ่านไปสูดหายใจไป
แล้วก็มันไม่ได้เลวร้ายหรอกใช่มั้ย ปอมมมมมมมมมมมม อร๊ากกกก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: mujika_keita ที่ 02-08-2012 14:14:46
ส่วนพี่วินเนียนไปแบบมึนๆ อะไรไม่รู้ กูจะเนียน :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 02-08-2012 14:18:04
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 02-08-2012 14:26:28
อืม...นั่นสิ มันไม่เห็นจะเลวร้ายสักหน่อยเลยนี่นา...
รู้สึกดังที่พี่วินพูดเชิงขอความเห็นแบบนี้แล้ว คืนนี้น้องปอมคงนอนคิด"เรื่องงาน"ทั้งคืนละมั้ง
วินค่อยๆเนียนต่อไปนะ แม่ยกคนนี้เชียร์อย่างเต็มที่ :ped149:
เริ่มหัวข้อโดย: Kaame ที่ 02-08-2012 14:43:55
อ่านไปมันก็เขิน ><
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 02-08-2012 14:46:17
วงการวายเข้าง่ายออกยากนะจ๊ะน้องปอม อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 02-08-2012 15:05:07
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 02-08-2012 15:07:26
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 02-08-2012 15:12:21
น้องปอมเริ่มจะเปิดใจแล้ว สู้ๆเฮีย เอิ้วๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 02-08-2012 15:34:03
พี่วินเนียนมากๆๆ ขอให้ ปอมรู้ใจตัวเองเร็วๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 02-08-2012 16:02:42
อิจฉาพี่วิน วันเดียวนี่คุ้มเกินคุ้มละ แผนนี้ท่าจะเวิร์คจริงแฮะ เพราะน้องปอมของเราเริ่มใจอ่อนนิดๆแล้ววว :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 02-08-2012 16:17:04
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 02-08-2012 16:26:47
อิจฉาน้องปอมมากกกกก 555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 02-08-2012 16:28:30
:L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 02-08-2012 16:34:02
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 02-08-2012 16:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 02-08-2012 16:41:24
เริ่มหัวข้อโดย: bluerose ที่ 02-08-2012 17:09:50
น้องปอมจ๊ะ เปิดจ๊ะหน่อยสิลูก ความรักดีๆของคนดีๆ เค้ารออยู่นะจ๊ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 02-08-2012 17:19:24
เป็นแฟนกันไปเลยยยยยยยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: winamp ที่ 02-08-2012 17:23:51
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 02-08-2012 17:43:26
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 02-08-2012 17:46:02
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 02-08-2012 18:10:54
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 02-08-2012 18:28:14
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 02-08-2012 18:39:21
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 02-08-2012 18:47:22
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 02-08-2012 19:11:36
5555555555555555
ขอแบบนี้อีกนะพี่วิน หนูชอบ~
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 02-08-2012 19:20:25
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 02-08-2012 19:30:35
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 02-08-2012 20:06:38
พี่วินไปไกลกว่าพี่เมษแล้วนะครับ น้องปอมจะใจอ่อนเมื่อไหร่น้า :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 02-08-2012 20:44:09
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 02-08-2012 20:53:32
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 02-08-2012 21:04:17
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 02-08-2012 21:07:59
น้องปอมตั้งตัวไม่ถูกไปไม่เป็นเลยทีเดียว แต่แบบว่ากำไรมากค่ะพี่กวินนนน
อะไรจะกำไรมหาศาลเหลือคณานับขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 02-08-2012 21:43:22
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 02-08-2012 21:47:20
เริ่มหัวข้อโดย: Sye.B ที่ 02-08-2012 22:13:08
อ่านแล้วหัวใจชื้น อยากเป็นน้องปอมใจจะขาดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 02-08-2012 22:42:35
พี่วินสู้ต่อไปนะ~ รอวันที่น้องปอมจะรู้ใจตัวเองบ้าง อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 02-08-2012 22:48:59
ไม่ได้เลวร้ายก็มาเป็นแฟนกันเลยค่ะ... /ไม่เกี่ยว!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 02-08-2012 23:02:17
ดูเหมือนว่ามันก็พอจะได้ผลอยู่นาพี่วิน
ชอบฉากต่างๆเวลาที่น้องปอมสอดมือประสานนิ้วกับพี่วินจังเลยอ่าา
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 02-08-2012 23:14:13
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 02-08-2012 23:15:16
ทำเค้าเขินจนหน้าแดงอยู่หน้าคอม
รุกแบบนี้ดูท่าทางจะได้ผลนะพี่วิน
ดูน้องปอมหวั่นไหวแล้ววว
สู้ตายค่ะพี่วิน!!!! ^^
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 02-08-2012 23:18:32
ตุ๊ดไปไหมคะ
อ่านเจอแล้วเสียอารมณ์ ไม่ยักกะแมน เฮี้ยว กวนบาทา อย่างในตอนแรกๆ เลย
นับวันยิ่งสาวออกๆ แตกออกๆ มากขึ้นทุกทีซีนา
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 02-08-2012 23:20:03
น้องปอมก็ใสซื่อเกิ้นนนนนน เขาจีบขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกเนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 02-08-2012 23:48:51
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 03-08-2012 00:11:19
เนียนมากอ่ะ
ปอมก็ตามไม่ทันเล้ยยยย
555
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 03-08-2012 00:35:49
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 03-08-2012 01:11:56
พี่วินกับน้องปอมจะน่ารักไปไหนเนี่ยย
โดยเฉพาะฉากในโรงหนัง จิ้นไปไกลโพ้นนนนนนน :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 03-08-2012 01:12:36
๕๕๕๕ น้องปอมสมยอม(ห๊ะ!)ลุงแกไปเห๊อออออ :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 03-08-2012 01:27:18
เพราะตัวเองชอบถ่ายรูปด้วยเลยชอบเข้าไปอีก ชอบจัง ชอบจัง~
พูดถึงตอนล่าสุด
พี่วินเนียนไปแล้วเนอะ 555555 น้องปอมก็ไม่สงสยสงสัยเลย
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 03-08-2012 02:14:04
เหมือนแผนนี้จะได้ผลเกินคาดนะ อิอิ
แต่เล่นบทคู่รักไปปะทะสาววายนี่. . . ฮาสุดๆ 5555+
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 03-08-2012 07:39:27
พูดถึงคัลเจอร์ช็อคละนึกถึงที่เรียนเลย เพิ่งจะเรียนเรื่องนี้ไปเอง น่าเวียนหัวแท้ :o12:
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวนิดๆแล้ว อ๊า พี่วินสู้ๆ พี่วินสู้ตายยยย
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 03-08-2012 07:49:18
จะฮาก็ตรงสาววายกับ ตัวเล็กนี่ล่ะ
จัดอักได้ป่ะ ตัวเล็กๆๆๆๆ :impress2:
เทคมือหน่อยวิน โย่ววววว!
gim me five, man!!!
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 03-08-2012 08:22:53
ไอ้น้อง--->เจ้าหนู---->ตัวเล็ก
แบบว่าแทบกรี๊ดดดดดดดดดด
พี่วินมีความรักแล้วเป็นหวานขนาดนี้เลยเหรอ
ความเนียนของพี่เก็บได้ทุกเม็ดทุกอย่างจริงๆ
ทำไปเถอะจ้า
น่าจะเห็นผลแล้ว
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวมั่งแล้วหล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 03-08-2012 08:41:20
น้องปอมคะ ถ้าไม่หวั่นไหว เราหวั่นไหวแทนนะ .///.
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 03-08-2012 08:42:39
ปอมเริ่มเปิดใจแล้วด้วย ดีจัง♥
เริ่มหัวข้อโดย: poompoo ที่ 03-08-2012 11:43:10
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: icecreammaniac ที่ 03-08-2012 13:28:30
โดยเฉพาะประโยค
ที่บอกว่า ให้ดูแลพี่หน่อย.....ช้างล้มมันลุกยากนะ.....
อ่านแล้วเศร้าชะมัด. ฮรือออออออออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 03-08-2012 13:55:00
เริ่มหัวข้อโดย: pizza2011 ที่ 03-08-2012 14:31:44
เริ่มหัวข้อโดย: HyaSiness ที่ 03-08-2012 14:47:51
พี่วินค้ากำไรเกินควรไปนะคะ
แต่ว่าเราชอบ กร๊ากกกกกกกกก
เป็นแฟนกันหนึ่งวันนี่มันคุ้มดีจริงๆ >,<
นี่ขนาดวันเดียวพี่วินยังรุกน้องขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นแฟนกันจริงๆ ขึ้นมา
น้องจะรอดมือพี่วินมั๊ย แอร๊ยยยยยยยยยย
:o8: :o8: :o8:
เป็นแฟนผู้ชายก็ไม่ได้เสียหายอะไร ลองคบกันดูดีมั๊ยคะ? ฮี่ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 03-08-2012 17:23:05
แผนการรุกของงพี่สุดยอดอ่ะ เห็นได้ชัดว่า น้องปอมเริ่มเอนเอียง และอีกไม่นานต้องค้นพบตัวเองแน่ๆ 555555
โอยย น่ารักกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 03-08-2012 22:42:29
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 03-08-2012 23:01:52
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มไปตลอดทั้งเรื่องเลยครับ
ทั้งปอมทั้งกวินน่ารักมากกกก
ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนเรื่องกล้องเท่าไหร่ แต่ได้มาอ่านเรื่องนี้ผมว่ากล้องมันน่าเล่นเยอะเลยแหะ
ถึงผมจะไม่ค่อยมีความรู้เรื่องกล้อง แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่งงเลยนะครับ ผมอ่านเข้าใจเลยเพราะคน้ขียนอธิบายไว้อยู่แล้ว
ถึงไม่ได้อธิบายอะไรมากก็เถอะ ^^
โดยรวมผมชอบเรื่องนี้มากๆ เป็นนิยายที่ดีจริงๆ สู้ๆ นะครับจะติดตามตอนต่อไปเสมอ ^^
ปล.รอวันที่ปอมโดนกวินกินครับ 555
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 03-08-2012 23:24:35
เริ่มหัวข้อโดย: gonna.be ที่ 04-08-2012 01:31:14
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 04-08-2012 01:34:50
---------------
หัวใจหลังเลนส์
#20
“พี่ครับ ผมว่าเอารีเฟล็กซ์ไปไว้ตรงนั้นอีกตัวดีกว่า ตอนนี้ถ่ายออกมาแล้วมันยังดูแข็งๆอยู่เลยครับ” จักรวาลที่วันนี้รับหน้าที่ตากล้องโซโล่อยู่เพียงผู้เดียวเอ่ยบอกพี่ทีมงานด้วยน้ำเสียงที่เมื่อใครในสตูดิโอนี้ได้ฟังก็คงต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเด็กหนุ่มมั่นใจขึ้นมากหากเทียบกับเมื่อเดือนสองเดือนก่อน
งานแทรกที่ต้องถ่ายส่งนิตยสารในวันนี้ กวินตัดสินใจให้จักรวาลลงมือเองทั้งหมดเป็นครั้งแรกโดยที่ตนหรือตากล้องคนอื่นๆในบริษัทไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหมือนครั้งก่อนๆอีกต่อไปเนื่องจากฝีมือที่พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วของเด็กหนุ่มเป็นที่ประจักษ์แล้วว่าเขาสามารถไว้ใจให้ช่างภาพมือใหม่คนนี้ให้เริ่มออกบินเองได้แล้ว
หลังจากวัน 'พิเศษ' วันนั้นจบลงไปก็ผ่านมาเป็นเวลากว่าสัปดาห์ ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี กวินยังคงเดินหน้าใส่เกียร์พุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างต่อเนื่อง โดยที่อีกฝ่ายเองก็ไม่ได้มีท่าทีผลักไสไล่ส่งช่างภาพคนดังแต่อย่างใด...
ไม่รู้ว่าไม่รังเกียจ หรือยังไม่รู้ตัวกันแน่...
แต่ดูจากทรงแล้ว อาจจะเป็นข้อหลัง...
“ยื่นไหล่ออกมาข้างหน้าอีกนิดครับ” คนเป็นตากล้องกล่าวบอกกับนางแบบตรงหน้าด้วยความสุภาพ นิ้วเรียวขยับปรับรายละเอียดบนกล้องอย่างคล่องแคล่ว “ดีมากครับ มองต่ำอีกนิดครับ...ดีครับๆ”
รูปถ่ายคุณภาพดีหลายร้อยภาพไหลเข้าคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆฉากเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว
จนในที่สุดการถ่ายภาพเซ็ทแรกก็สิ้นสุดลง “เดี๋ยวพักกันก่อนยี่สิบนาทีให้นางแบบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมถ่ายเซ็ทต่อไปนะครับ” จักรวาลตะโกนบอกทีมงานทั้งสตูดิโอ ก่อนจะก้มลงจัดการกับกล้องในมือตัวเอง
ขณะที่กำลังขมักเขม้นกับการปรับกล้องเตรียมไว้สำหรับการถ่ายเซ็ทต่อไป สัมผัสเย็นเฉียบที่ข้างแก้มก็ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นสุดตัวด้วยความตกใจ และเมื่อหันไปพบกับตัวต้นเหตุริมฝีปากได้รูปก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“เหนื่อยไหม?” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่ทราบ ยื่นกระป๋องโค้กที่เอามานาบแก้มเขาไว้เมื่อครู่มาตรงหน้า
เด็กหนุ่มรับมันมาเปิดออกดื่มโดยไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ
“ไม่เหนื่อยครับ สนุกมากกว่า...แล้วนี่งานพี่วินเสร็จแล้วเหรอ?”
สำหรับวันนี้ กวินเองก็มีงานอีกชิ้นที่ต้องเคลียร์อยู่ในสตูดิโออีกห้องข้างๆกันนี้ “ยังหรอก พักอยู่น่ะ เลยอยากมาดูซะหน่อยว่านายเป็นยังไงบ้าง” ชายหนุ่มกล่าวพลางยื่นทิชชู่ให้อีกฝ่ายใช้ซับเหงื่อเม็ดโตที่เกาะพราวอยู่ตามไรหน้าผากออกไป
“แหมพี่! งานพี่อยู่สตูสามไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรสตูนี้” เสียงตะโกนแซวดังมาจากไอ้เจ้าพวกลูกน้องตัวดีที่พอเห็นว่ามีใครมาเยือนตากล้องมือใหม่ของพวกเขาก็รีบเสนอหน้าวิ่งเข้ามาร่วมวงทันที
“นั่นสิ แล้วนี่ไม่มีโค้กให้พวกผมบ้างเหรอ...ผมก็เหนื่อยนะ”
“หุบปากไปซะพวกมึง” กวินชี้หน้าคาดโทษคนพูดมากที่พอเดินมาถึงตัวเขาและเด็กหนุ่มก็ปากเสียขึ้นมาโดยไม่รอช้า
จักรวาลเงยหน้ามองคนทั้งหมดคุยกันพลางจิบเครื่องดื่มในมือเงียบๆ พักหลังๆมานี้รู้สึกเหมือนกับว่าพี่คนอื่นๆในบริษัทจะชอบพูดอะไรทำนองนี้กันอยู่เรื่อย...
“ปล่อยน้องไว้คนเดียวไม่ได้เลยเหรอครับ สตูอยู่ห่างกันแค่นี้น้องไม่หายไปไหนหรอก” อาร์ทยังคงทำหน้าที่ลูกน้องปากเปราะต่อไปโดยไม่สนสายตาขุ่นเคืองจากคนเป็นเจ้านายเลยแม้แต่น้อย
“แล้วกูมาดูไม่ได้หรือไง นี่มันบริษัทกูนะไอ้เวร”
“จะดูทำไม๊..น้องก็สบายดี ใช่ไหมปอม?” ท้ายประโยคถูกส่งมาให้เด็กหนุ่มที่ได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้เป็นการตอบกลับ
กวินก้มลงมองคนข้างๆก่อนรีบออกปากดักคอไว้ทันที “ปอม อย่าไปฟัง ไอ้พวกนี้มันบ้า”
“โอ๊ย บ้าตรงไหน พวกพี่ตัวติดกันเป็นตังเมตลอดเวลาขนาดนี้ใครก็เห็น พวกผมไม่ได้พูดเกินความจริงซะหน่อย”
และเพียงเท่านั้นคนเป็นหัวหน้าก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มไล่ตบกะโหลกไอ้เจ้าพวกผีเจาะปากมาพูดไปคนละทีสองที ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งคิดอะไรเงียบๆกับตัวเองอยู่ที่เดิม...
คิ้วเรียวขมวดมุ่นน้อยๆ..
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ไอ้แอมมาเล่าให้กูฟังว่าวันก่อนมันเจอมึงที่พารากอนเหรอ” อ้นกล่าวถามขึ้นขณะชโลมน้ำมันมวยลงบนท่อนขาของตัวเองอยู่บนพื้นหญ้าเทียม คืนนี้พวกเขานัดกันมาเตะฟุตบอลที่สนามไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของก๊อบแก๊บ
คนถูกถามพยักหน้าขึ้นลง “ใช่ เจอน้องเบลล์ด้วยเว่ย ตัวจริงน่ารักกว่าที่น้องมึงเล่าสิบเท่าได้”
“เออ มันบอกกูละ แล้วเห็นมันบอกว่ามึงไปกับผู้ชายคนนึงเหรอ ใครวะ? ร้อยวันพันปีไม่เห็นมึงเข้าห้าง พวกกูชวนก็ไม่ค่อยไป”
จักรวาลยักไหล่เบาๆพลางยืดเส้นยืดสายเตรียมลงสนาม ก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “พี่วินพาไป”
“หืม...” เม้งที่นั่งฟังอยู่เลิกคิ้วขึ้น “ท่านกวินอีกแล้วเหรอ...?”
“อือ ทำไมอ่ะ?”
“ช่วงนี้เหมือนมึงอยู่กับเขาบ่อยจังวะ?”
“เอ้า...ก็ตอนนี้เขาเป็นเจ้านายกู”
ได้ฟังดังนั้นอ้นก็หรี่ตามองเพื่อนรักอย่างกรุ้มกริ่ม... “...เจ้านายอย่างเดียวจริงๆเหรอจ๊ะน้องปอม?”
“อ้าวไอ้ห่า พูดอย่างนี้หมายความว่าไง” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มถลกแขนเสื้อขึ้นอย่างเอาเรื่อง เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆในวงได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“ครั้งก่อนก็ยืนให้เขากอดที่งานแต่ง'จารย์วิทย์ ตอนวันเกิดก็พาเขามานอนที่ห้อง แล้วนี่ยังโดนลากไปเดินเที่ยวอีก...มึงรู้ไหมว่าแบบนี้มันเหมือนอะไร...?”
คำถามที่ถูกส่งมาจากอ้นทำให้จักรวาลต้องนิ่งคิดไปก่อนส่ายหน้าออกมาเบาๆ
หากแต่สิ่งที่เพื่อนตัวดีกำลังจะเอ่ยต่อไปก็ทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนหมัดฮุกเข้าที่หน้าเต็มๆ...
“เหมือนมึงเป็น....เด็กเสี่ย...”
“เหี้ย!” ร่างเล็กกระโจนเข้าใส่คนที่ยังมีน้ำมันมวยเลอะอยู่เต็มฝ่ามือ คนทั้งสองฟัดกันเหมือนลูกหมาแย่งนมแม่อยู่บนพื้นสนามเป็นน้ำจิ้มก่อนลงเตะให้เพื่อนๆที่เหลือได้นั่งขำเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่
จนในที่สุด เมื่อหนำใจกันทั้งสองฝ่ายแล้ว อ้นและจักรวาลก็ลุกขึ้นจัดสภาพตัวเองอีกครั้ง โดยที่ในหัวเด็กหนุ่มยังคงมีคำพูดล้อเลียนของเพื่อนรักลอยไปลอยมา
เด็กเสี่ยเลยเหรอ...
ฟังดูแย่ไปหรือเปล่า...
...พี่วินไม่ใช่ตาแก่หัวงู
แล้วเขาก็ไม่ใช่สาวๆเสียหน่อย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โอย เหนื่อยชิบหาย” จักรวาลตะโกนขึ้นก่อนกระดกขวดเครื่องดื่มเกลือแร่ลงคอดังอึกๆ
นัดนี้ต้องขอบคุณขายาวๆของไอ้เจ และความปราดเปรียวของตัวเขาที่พาทีมชนะไปได้ด้วยแต้มสองต่อหนึ่ง
“เออ ปิดเทอมแล้วกูเอาแต่นอนอืดอยู่บ้านไม่ค่อยได้ขยับตัว พอแม่งต้องมาวิ่งแบบนี้ ใจแทบขาด” เม้งก้มลงนวดหน้าขาตัวเองด้วยฝ่ามือชื้นเหงื่อ ก่อนจะเอ่ยถามถึงเพื่อนอีกคนที่หายไปจากวงขึ้นมา “แล้วนี่ไอ้แก๊บไปไหนวะ”
“ได้ยินมันบอกจะไปกดน้ำที่ตู้ในห้องล็อคเกอร์”
และเพียงเจพูดจบไปไม่ถึงวินาที เสียงตะโกนโหวกเหวกที่ดังขึ้นจากอีกฟากของสนามก็เรียกความสนใจจากคนทั้งหมดไปทันที
เจ้าของเสียงที่จักรวาลจำได้ว่าเป็นหนึ่งในทีมที่เพิ่งแข่งกันไปเมื่อครู่วิ่งเข้ามาหาพวกเขาพลางทำท่าชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางอาคารหลังเล็กปลายสนาม “เห้ย เพื่อนน้องโดนซ้อมอยู่อยู่ในห้องล็อคเกอร์ รีบไปดูเร็ว!”
เพียงเท่านั้น คนฟังทั้งสี่ก็รีบทิ้งกิจกรรมที่ตนทำอยู่แล้วออกตัวพุ่งไปยังห้องที่ว่าทันที 'เพื่อน' คนที่พี่เขาว่าก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากก๊อบแก๊บแน่นอน...
.
.
.
.
-ตุ๊บ-
-พลั่ก-
เสียงเตะต่อยที่ดังลอดออกมาจากหลังประตู เร่งให้จักรวาลที่วิ่งนำหน้ามาเป็นคนแรกรีบผลักมันออก ก่อนจะต้องผงะไปกับสภาพเพื่อนรักที่ยืนปัดป้องฝ่ามือฝ่าเท้าจากผู้ชายหกเจ็ดคนอย่างสุดกำลังพร้อมด้วยเสียงตะโกนด่าทอดังผสมปนเปกันจนฟังไม่ได้ศัพท์
เห็นดังนั้นคนทั้งหมดที่เพิ่งวิ่งตามมาก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ผู้ชายสี่ชีวิตรีบกรูกันเข้าไปช่วยเพื่อนโดยไม่ทันได้ถามได้คิดอะไรกันเลย และจากตอนแรกที่ตั้งใจจะแค่เข้าไปป้องกันไม่ให้ก๊อบแก๊บบาดเจ็บไปกว่านี้ แต่สุดท้ายเมื่อโดนอีกฝ่ายถีบบ้างทุบบ้างพวกเขาก็ทนไม่ไหว จนเกิดเป็นวงตะลุมบอนไปในที่สุด...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
นาฬิกาข้างฝาผนังสถานีตำรวจตีบอกเวลาสี่ทุ่มตรง...
และพวกเขาได้แต่นั่งมองกลุ่มคู่กรณีเดินส่งสายตาเยาะเย้ยออกจากโรงพักไปด้วยความเจ็บใจ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อสามวันก่อน ไอ้เจ้าเพื่อนตัวดีผู้เป็นตัวต้นเรื่องอย่างก๊อบแก๊บเกิดขับรถไปเสยตูดเบนซ์ของหนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นในระหว่างการขับรถกลับจากร้านเหล้า เปล่า...ตอนนั้นมันไม่ได้เมา เพียงแค่กึ่มๆนิดหน่อยตามประสา แต่เมื่อลงมาคุยกันแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมความเพราะรถยุบไปเป็นแถบ ด้วยความกลัวว่าถ้าให้ตำรวจเข้ามาเคลียร์ให้ เรื่องอาจจะไม่หยุดอยู่แค่กระทงเดียว เพราะหากต้องเป่าตรวจแอลกอฮอล์มีหวังมันจะได้โดนยึดใบขับขี่ไปด้วย เมื่อคิดได้ดังนั้นไอ้เพื่อนสมองหอยหลอดก็เลยบึ่งรถหนีโดยไม่ทันคิดว่าคู่กรณีเขาจะเห็นทะเบียนรถมันไปเรียบร้อยแล้ว
เป็นผลให้คืนนี้อีกฝ่ายตามตัวจนเจอมันเข้าในที่สุด และก่อนเอามาคุยที่โรงพักก็ทำการชำระแค้นกันไปเล็กน้อยพอให้หน้าบวมเจ่อกันไปคนละจ้ำสองจ้ำ ยอมจ่ายค่าปรับเรื่องทะเลาะวิวาทไม่กี่ตังค์แลกกับความสะใจและค่าซ่อมรถที่ถูกเรียกไปเสียจนเกลี้ยงบัตรทุกใบที่ไอ้ก๊อบแก๊บมีอยู่มันคุ้มกว่ากันเยอะ...
“ตกลงพวกคุณจะเอายังไง?” เจ้าหน้าที่ตำรวจรุ่นราวคราวพ่อถามด้วยซุุ่มเสียงระอาใจ สายตาที่จ้องมองมาทางพวกเขาแสดงออกชัดเจนถึงความตำหนิ จักรวาลได้แย่ส่งยิ้มแหะๆกลับไปให้อย่างไม่รู้จะทำยังไง
ก๊อบแก๊บยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความลำบากใจ ก่อนกล่าวต่อกล้าๆกลัวๆ “ผมก็จ่ายค่าเสียหายให้พวกพี่ๆเขาไปแล้ว เรื่องยังไม่จบอีกเหรอครับ...?”
ชายวัยกลางคนตรงหน้าพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ “คุณเห็นผมโง่เหรอ ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ผมพูดถึงเรื่องที่คุณเมาแล้วขับต่างหาก นี่แหละน้า...เพิ่งได้ใบขับขี่มาไม่กี่ปีก็ทำซ่า จับไปนอนในคุกดีไหมเนี่ย”
“เห้ย...คุกเลยเหรอครับน้า” ก๊อบแก๊บร้องเสียงหลง คนอื่นๆที่เหลือเองก็หน้าซีดลงไม่แพ้กัน...
ตำรวจเขาก็ไม่ได้มีหลักฐานอะไรบอกได้ว่าคืนนั้นไอ้เพื่อนตัวดีนี่มันดื่มมาจริงหรือเปล่าหรอก แต่มันนั่นแหละ...ดั๊นไปเผลอหลุดปากยอมรับเองตอนที่ฝ่ายคู่กรณีเขาเล่าเรื่องในคืนวันก่อนให้ตำรวจฟัง
...ซื่อแท้...
“เพื่อนๆคุณก็เหมือนกัน ผู้สมรู้ร่วมคิดสิเนี่ย เอาเข้าไปนอนด้วยกันหมดนี่เลยดีไหม จะได้ไม่เหงา” ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่วัยเก๋าคนนี้จะถนัดในการใช้สายตาและน้ำเสียงกดดันคู่สนทนาเหลือเกิน “เรียนก็ยังไม่จบ เงินก็ยังต้องแบมือขอพ่อแม่ เด็กสมัยนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด...”
ก๊อบแก๊บทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อจนเจที่นั่งข้างๆต้องเอื้อมมือมาตบที่หน้าตักอย่างให้กำลังใจ “เพื่อนๆผมไม่รู้เรื่องเลยนะครับ วันก่อนผมก็ขับไปคนเดียว....”
“แต่วันนี้เขามาช่วยคุณทำต่อยกับฝ่ายนู้น แค่นี้ก็บอกได้แล้วมั้งว่าเขาสนับสนุนให้คุณทำผิด...”
จักรวาลสาบานได้ว่าหากที่นี่ไม่ใช่โรงพัก และคนที่พูดอยู่นี่ไม่ใช่ตำรวจอายุแก่จนเป็นพ่อเขาได้ เขาแม่งจะตะโกนด่าใส่หน้าดังๆไปแล้วว่า 'กวนตีนจริงโว้ย'
แต่ความจริงจะโทษใครก็ไม่ได้หรอก ในเมื่อตอนนั้นพวกเขาก็เมามันกับการตะลุมบอนไปหน่อยเองนั่นแหละ...
และขณะที่กำลังคิดหาทางออกอยู่นั้น มือถือรุ่นเก่าในกระเป๋ากางเกงของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
เมื่อดึงขึ้นมาดูก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน....ก็คนที่ช่วงหลังมานี่โทรมาเวลานี้เพื่อคุยเรื่อง 'งาน' แทบจะทุกคืนนั่นแหละ
เจ้าหน้าที่รุ่นลุงส่งสายตารำคาญมาให้ แต่ก็พยักพเยิดอนุญาตให้รับสายได้
เรียวนิ้วกดปุ่มตอบรับ ก่อนรีบกระซิบบอกทางปลายสายอย่างเกรงอกเกรงใจชายวัยกลางคนตรงหน้า “เดี๋ยวผมโทรกลับครับพี่...ตอนนี้ไม่สะดวก”
“อยู่ที่ไหนน่ะ ทำไมต้องพูดเสียงอย่างนั้นด้วย”
ไม่รู้ว่าพ่อช่างภาพคนดังเขาฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไรว่าตอนนี้ไม่สะดวกคุย แต่กระนั้นจักรวาลก็ยังคงตอบกลับแบบสั้นๆ พอให้ได้ใจความ “ผมอยู่สน.บางXX มีเรื่องนิดหน่อยครับ แค่นี้ก่อนนะพี่ต้องคุยธุระต่อ” จบประโยคเด็กหนุ่มก็กดตัดสายไปเพื่อหันกลับมาช่วยเพื่อนๆฟังท่านเจ้าหน้าที่ตำรวจเทศนาต่อ
โดยไม่ได้สนใจเลยว่าคนอยู่ปลายสายเมื่อได้ฟังอย่างนั้นจะตกใจกับสิ่งที่ได้ยินมากเพียงใด...
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 04-08-2012 01:35:57
“โถ่...อย่าเอาพวกผมลงบันทึกเลยนะครับ ขอร้องล่ะ หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็เอาผมลงแค่คนเดียวพอ ไอ้พวกนี้มันไม่รู้เรื่องจริงๆครับ” ก๊อบแก๊บกล่าวอ้อนวอนกับชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างเริ่มจนปัญญา
สุดท้ายหลังจากนั่งให้โดนบ่นโดนด่าอยู่นานสองนาน ท่านเจ้าหน้าที่ก็สรุปว่าจะให้ก๊อบแก๊บลงบันทึกในข้อหาเมาแล้วขับ และคนอื่นๆในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด เรียกว่าสุดท้ายก็ซวยกันถ้วนหน้า...
ถ้าขืนมีชื่อติดอยู่ในที่แบบนี้ตั้งแต่อายุเท่านี้มีหวังอนาคตไม่สวยแน่
จักรวาลได้แต่นั่งคอตกฟังเพื่อนๆขอร้องโอดครวญ ดูท่าทางแล้วถึงยืดเยื้อต่อไป แต่ยังไงคืนนี้ก็คงจบลงตรงที่ชื่อพวกเขาจะลงไปอยู่ในบัญชีนั่นอย่างแน่นอน
“ปอม!”
เสียงทุ้มต่ำที่ดังแทรกคำอ้อนวอนของอ้นและก๊อบแก๊บขึ้นมาเรียกให้คนทั้งหมดตรงโต๊ะนั้นต้องหันไปมองหาที่มา โดยเฉพาะคนเป็นเจ้าของชื่อ หัวใจที่ห่อเหี่ยวเมื่อครู่กลับเต้นแรงขึ้นทันทีที่ได้ยิน แม้ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ได้ว่าเสียงนั้นเป็นของใคร...แม้ไม่คิดว่าจะโผล่มาในเวลาแบบนี้ก็เถอะ
“พี่วิน!”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏกายอยู่ตรงนั้นอยู่ในชุดลำลองที่แม้ดูผ่านๆก็บอกได้ว่าคงรีบใส่มาก เพราะกระดุมเสื้อเชิ๊ตลายสก็อตบนตัวยังติดไม่ครบด้วยซ้ำ
“เกิดอะไรขึ้นปอม ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้น” จากที่ใจไม่ดีอยู่แล้ว เมื่อเห็นรอยเขียวๆม่วงๆบนใบหน้าเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยเขาก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ สองมือหนาจับร่างเล็กพลิกสำรวจรอยช้ำไปมา
หากแต่ยังไม่ทันจะได้เล่าอะไร เจ้าหน้าที่วัยกลางคนก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “คุณเป็นผู้ปกครองของเด็กคนนี้เหรอครับ...”
“เอ่อ...ก็ทำนองนั้นครับ มีเรื่องอะไรกันหรือครับ” กวินควบคุมสติให้กลับมาสุขุมอย่างที่ควรจะเป็นในเวลาแบบนี้ได้ในที่สุด
“ผมกำลังจะให้เขาลงบันทึกประจำวันเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดคดีเมาแล้วขับน่ะครับ อ้อ...แล้วก็มีเรื่องทะเลาะวิวาทด้วย”
ช่างภาพหนุ่มก้มลงมองหน้าจักรวาลสลับกับเจ้าหน้าที่ตำรวจครู่หนึ่ง ในหัวพยายามคิดหาทางออก จนในที่สุดเขาก็เอ่ยปากขออนุญาตคุยกับชายวัยกลางคนตรงหน้าเพียงลำพัง
.
.
.
.
นักศึกษามหาวิทยาลัยทั้งห้าคนพากันออกมานั่งรอบริเวณส่วนต้อนรับที่ห่างออกมาเล็กน้อยพอให้ไม่ได้ยินสิ่งที่กวินพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยอารมณ์ขุ่นมัวกันถ้วนหน้า...
เมื่อได้โอกาสก๊อบแก๊บก็รีบกล่าวขอโทษขอโพยเพื่อนทั้งหมดที่ทำให้ต้องมาติดร่างแหเรื่องโง่ๆอย่างนี้ไปด้วย ซึ่งคนอื่นๆเองก็ได้แต่ปลอบใจกลับไป
“ช่างมันเหอะไอ้แก๊บ บทเรียนเว้ยบทเรียน” อ้นกล่าวพลางลูบหัวลูบหลังไอ้เจ้าตัวต้นเรื่องอย่างไม่ถือสาหาความ ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเรื่องผู้ใหญ่ที่เพิ่งมาใหม่ด้วยความสนใจ สายตากังวลมองเลยไปทางช่างภาพคนดังที่นั่งเจรจาอยู่ที่โต๊ะตัวที่พวกเขาเพิ่งลุกจากมา “ท่านกวินของมึงมาได้ยังไงวะ”
จักรวาลขมวดคิ้วส่ายหน้า “กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ตะกี้เขาโทรมากูแค่บอกไปว่าอยู่ที่โรงพัก แล้วก็อย่างที่มึงเห็นเนี่ยแหละ”
“เขาแม่งดีกับมึงจังวะ” เม้งกล่าวขึ้นพลางมองไปทางกวินเช่นเดียวกัน
ได้ยินอย่างนั้นจักรวาลก็พูดขึ้นเบาๆ “อืม...เขาแม่งดีกับกูทุกอย่างเลยว่ะ...”
แล้วคำถามที่ได้จากอ้นในวินาทีต่อมาก็ทำเอาเด็กหนุ่มต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาตั้งท่าจะปฏิเสธแทนคนถูกกล่าวหาทันที
“กูว่าเขาคิดอะไรกับมึงชัวร์เลย”
หากแต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะทันแย้งอะไรออกไป กวินที่ลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินตรงมาทางพวกเขาก็ทำให้ต้องหยุดพูดลงไปโดยปริยาย
ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ดูเรียบขรึมไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
“กลับบ้านกันได้แล้วล่ะ ฉันเคลียร์ให้แล้ว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นขณะที่สายตากวาดมองบรรดาลูกศิษย์ของพี่ชายที่เขาพอจะจำหน้าได้ทั้งสี่คน ก่อนจะหยุดสายตาลงที่คนที่คุ้นเคยที่สุด “ส่วนนาย..กลับกันฉัน”
ได้ยินดังนั้นผู้ฟังทั้งหมดก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ แล้วก็พากันยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าประหลกๆอย่างรู้สึกติดหนี้บุญคุณ
กวินกล่าวเตือนว่าให้จำไว้เป็นบทเรียนตามประสาคนเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัวพา 'เด็กในความดูแล' กลับไป
และก่อนจากกัน อ้นก็ไม่วายแอบยื่นหน้ามากระซิบกับจักรวาลให้ได้ยินกันเพียงสองคน...
“เสี่ยมึงแม่งเจ๋งสุดๆเลยว่ะ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตลอดเส้นทางที่ผ่านมามีเพียงความเงียบเกิดขึ้นภายในรถ ช่างภาพหนุ่มที่นั่งบังคับพวงมาลัยอยู่ดูนิ่งขรึมไปเหมือนครั้งที่เพิ่งเจอกันแรกๆจนจักรวาลไม่แน่ใจว่าตนควรจะทำตัวอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้ดี
แต่ในที่สุดเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่คิดจะพูดอะไรขึ้นมาจริงๆ เขาในฐานะคนได้รับความช่วยเหลือจึงตัดสินใจกล่าวขึ้นก่อนด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ชายหนุ่มต้องขับรถออกจากบ้านมากลางดึกกลางดื่นแบบนี้โดยไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ
“ขอบคุณมากๆเลยนะครับพี่...” ประโยคที่ส่งออกไป ราวกับเป็นการหยั่งเชิงอารมณ์ของอีกฝ่าย “...แล้วก็...เอ่อ...ขอโทษครับที่ทำให้ต้องลำบากแบบนี้”
กวินปรายตามองคนพูดเพียงแวบเดียวก่อนตอบกลับไปเรียบๆ “ไม่เป็นไร”
ได้ยินน้ำเสียงอย่างนั้นก็ทำเอาคนฟังเหงื่อตก...โหมดเย็นชาของคนข้างๆนี่มันน่ากลัวดีจริงๆ
“เอ่อ...พี่โกรธผมเหรอครับ” จักรวาลกล่าวถามต่อเสียงเจื่อน
เจื่อนซะจนคนที่กำลังหงุดหงิดก็หงุดหงิดต่อได้อีกไม่นาน...
ช่างภาพคนดังถอนหายใจออกมาเบาๆ “เปล่า...ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมนายต้องเอาตัวเข้าไปทำอะไรอันตรายแบบนั้นต่างหาก”
ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงต่ำพลางตอบเสียงงึมงำด้วยรู้ตัวว่าผิดแต่ก็ยังอยากแก้ตัว “เพื่อนโดนรุม เป็นใครก็ต้องช่วย...”
“ด้วยการเอาตัวเข้าไปเจ็บด้วย?”
“ก็....” แล้วจักรวาลก็หยุดไว้แค่นั้นเนื่องจากคิดได้ว่ามันยังมีวิธีช่วยที่ดีกว่านี้อีกหลายวิธีหากได้ใช้สติคิดจริงๆ
“คราวหลังจะทำอะไรคิดหน้าคิดหลังให้มันดีๆ ไม่ใช่วู่วามแบบนี้ นี่ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก แต่ถ้าเกิดซวยเจ็บหนักขึ้นมาคิดบ้างหรือเปล่าว่าแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดจะรู้สึกยังไง” ได้ทีชายหนุ่มก็ถือโอกาสสอนคนที่อายุน้อยกว่าทันที อยากจะพูดเหลือเกินว่า...ไม่ใช่แค่แม่ที่อยู่ต่างจังหวัดหรอก ตัวเขาด้วยเหมือนกันนั่นแหละ
คนถูกสอนได้แต่ทำคอตกรับคำเบาๆอย่างสิ้นฤทธิ์ ในหัวนึกภาพตอนที่ตนอยู่ในวงตะลุมบอนเมื่อครู่แล้วก็รู้สึกสมเพชตัวเองเบาๆ
“เอาเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป จำไว้แล้วอย่าทำอีกแล้วกัน” กวินกล่าวจบเรื่องนี้พลางหักพวงมาลัยไปทางแยกที่ไม่ใช่ทางไปหอพักของเด็กหนุ่ม “ฉันขี้เกียจวกไปส่งนายที่หอแล้ว คืนนี้นอนห้องฉันแล้วกัน” เสียงทุ้มต่ำกล่าวเพียงแค่นั้นก่อนเลี้ยวรถเข้าในบริเวณที่จอดรถของคอนโด
เห็นดังนั้น คนที่ไม่ควรจะมีปากมีเสียงในสถานการณ์แบบนี้อยู่แล้วก็ยิ่งทำได้แต่นั่งเงียบๆเท่านั้น
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างเล็กในชุดนอนตัวโคร่งของเจ้าของห้องตัวเดิมกับที่เคยใส่เมื่อครั้งที่แล้วเดินถือผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ
เมื่อครู่ตอนได้สำรวจใบหน้าของตนเองชัดๆในกระจกเป็นครั้งแรก เด็กหนุ่มก็แทบจะสบถออกมาดังๆด้วยความเจ็บใจพลางนึกไปถึงหน้าแม่ที่ต่างจังหวัดถ้าหากได้เห็นร่องรอยเหล่านี้
ตาขวาเขียว หน้าผากปูด แก้มซ้ายถลอก ปากเจ่อ
สภาพทุเรศสุดๆ....
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก คนที่นั่งดูข่าวรอบดึกรออยู่ที่โซฟาอยู่แล้วก็กวักมือเรียกเด็กหนุ่มให้เข้ามาหา
“มานั่งนี่สิ”
จักรวาลทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอย่างว่าง่าย แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกล่องยาที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยตรงหน้า เด็กหนุ่มก็กระถดร่างหนีตามสัญชาตญาณทันที
คนเป็นผู้ใหญ่กว่าที่วันนี้ดูจะขรึมดุเป็นพิเศษเห็นปฏิกิริยาอย่างนั้นก็รู้ทัน ท่อนแขนยาวจึงเอื้อมมายึดไหล่บางไว้ไม่ให้ถอยไปไกลกว่านี้
“ทีตอนต่อยกันล่ะไม่กลัว แค่ทายาจะไปกลัวอะไร” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าที่พักหลังมานี้จักรวาลแทบจะไม่ได้เห็นมันเลย “เขยิบมานี่ จะเอาแผลไหนก่อนฉันให้เลือก”
หัวกลมๆสั่นดิกจนผมที่ยังเปียกอยู่กระจายจนน้ำกระเด็น “ไม่ต้องๆ เดี๋ยวผมทาเองดีกว่า วันนี้รบกวนพี่มาเยอะแล้ว พี่ไปนอนเถอะ” และยิ่งนึกไปถึงสภาพแผลที่เห็นในกระจกเมื่อครู่ เด็กหนุ่มก็ยิ่งต้องขืนตัวออก
ก็นะ...แต่ละแผลมันแผลเปิดทั้งนั้น...
เจอไอ้ขวดฟ้าๆนั่นเข้าไปมีหวังได้ชักดิ้นชักงอไปทั้งคืนแน่ๆ
“ปอม!” กวินเอ่ยเสียงเข้ม “อย่าดื้อได้ไหม!”
พูดจบชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายขยับตัวเข้าไปใกล้คนที่ตั้งท่าจะลุกหนีเสียเอง แขนข้างหนึ่งเอื้อมไปล็อกคอเจ้าหนูนั่นไว้ในขณะที่อีกข้างที่ว่างก็เปิดฝากล่องยาออกอย่างรวดเร็ว
“เห้ยพี่ ไม่เอาดิ...ยาแดงพอๆ ไม่เอาขวดนั้น” สองมือพยายามปัดป้องฝ่ามือใหญ่ที่กำลังชุบสำลีกับขวดแอลกอฮอล์ ที่ผ่านมาทำตัวว่านอนสอนง่ายมานาน แต่วันนี้ขอหน่อยเหอะ...ความเจ็บมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
หากแต่สุดท้ายคนแรงเยอะกว่าก็ต้องเป็นฝ่ายชนะไปตามสัจธรรม...
สำลีที่แตะลงมาบนแก้มเป็นที่แรกทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่อรู้ว่าดิ้นไปก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้ถึงได้ยอมนั่งนิ่งๆในที่สุด แต่พอเจอของแสบก็ไม่วายต้องท้วงออกมาเป็นคำพูดอีกครั้ง
“เจ็บ! ผมขอทำเองๆ นะๆ”
กวินยังคงขยับมืออย่างคล่องแคล่วโดยไม่สนใจเสียงที่ดังประท้วงเป็นระยะๆเลย เรื่องอื่นเขายอมให้ได้ แต่เรื่องเลือดตกยางออกแบบนี้คงต้องทำใจแข็ง
ชายหนุ่มทำแผลอย่างเบามือที่สุด...
จากแก้ม...เลื่อนมาที่ตา
จากตา...เลื่อนมาที่หน้าผาก
และจากหน้าผาก...
...เลื่อนมาที่ริมฝีปาก
แม้ที่มุมปากของเด็กหนุ่มจะบวมเจ่อน้อยๆ แต่กระนั้นสีสันสดใสของมันก็ล่อตาล่อใจกวินเหลือเกิน ยิ่งได้ใช้นิ้วสัมผัสในระยะที่หน้าประชิดเสียขนาดนี้ก็ยิ่งทำเอาตาลายได้ง่ายๆ
นิ้วเรียวยาวขยับแต้มยาลงบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา...
จักรวาลหยุดประท้วงลงเมื่อเห็นแววตาประหลาดจากคนตรงหน้า เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมองอาการเหม่อลอยของกวินในขณะที่นิ้วยังคงขยับทาแผลให้เขาไม่หยุดอย่างแปลกใจ
ฉับพลัน โดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาคู่คมที่จับจ้องที่ริมฝีปากของเขาอยู่เมื่อครู่ก็เปลี่ยนทิศทางขึ้นมาสบกับตาของเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
นิ้วที่ยังคงค้างอยู่ที่ริมฝีปากหยุดลงไปแล้ว
เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองนิ่งๆไม่พูดอะไร ตัวเขาเองก็ทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่มองกลับเช่นกัน และเหตุการณ์ก็ดำเนินไปอย่างนั้นอยู่นานเกือบเป็นนาที
จักรวาลกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเป็นลำดับ ในขณะที่ดวงตายังคงสบนิ่งอยู่ที่เดิม...
ไม่แน่ใจ...ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากวินมีจุดประสงค์อะไร...แต่เขาก็....
'กูว่าเขาคิดอะไรกับมึงชัวร์เลย'
จู่ๆเสียงแหบห้าวของอ้นที่พูดทิ้งเอาไว้เมื่อตอนอยู่ที่โรงพักก็ดังก้องขึ้นในหัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นสุดตัวก่อนจะปัดมือที่วางค้างอยู่ที่ปากเขาออกแล้วจึงโวยวายขึ้นมาเรียกให้อีกฝ่ายผงะออกไปเช่นกัน “เจ็บๆๆๆ อย่ากดแรงสิพี่!”
“อ๊ะ! ขอโทษทีๆ” ทันทีที่สติสตังบินกลับสู่ร่าง กวินก็แทบจะกำหมัดต่อยหน้าตัวเอง...
….เกือบไปแล้วไหมล่ะ....
.
.
.
.
ในที่สุด แผลบนใบหน้าเด็กหนุ่มก็ถูกจัดการจนเรียบร้อยทั้งหมด ทั้งพลาสเตอร์ยา ทั้งผ้าก็อซแปะอยู่ไปทั่วจนดูแทบไม่ได้
กวินหัวเราะกับสภาพของคนตรงหน้า “ฉันถ่ายรูปเก็บไว้ให้พี่วิทย์ดูดีไหมเนี่ย จะได้รู้ว่าลูกศิษย์คนโปรดจริงๆแล้วเป็นนักเลงหัวไม้”
“ผมรักเพื่อนต่างหาก ไม่ใช่นักเลง”
“ไม่ต้องเถียงแล้วๆ คืนนี้เป็นอะไร...ดื้อจริงๆ” ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาขยี้ผมเด็กหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว “เอาเถอะ นี่ดึกแล้ว เราไปนอนกันดีกว่า”
ชายหนุ่มดันหลังจักรวาลให้ออกเดิน
สองสามก้าวแรกเด็กหนุ่มก็ขยับเท้าไปอย่างปกติดี
แต่...
เสียงแทรกของอ้นมันมักมาถูกที่ถูกเวลาเสมอในเวลาแบบนี้
'เหมือนมึงเป็น....เด็กเสี่ย...'
“เอ่อพี่วิน...ผมว่าคืนนี้ผมนอนโซฟาดีกว่าครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเจื่อน ก็นะ...ไม่ได้คิดจริงจังหรอก แต่ยังไงคำว่า 'เด็กเสี่ย' มันก็ฟังดูน่าขนลุกชอบกล
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ทำไมอีก? วันก่อนก็เคยเข้าไปนอนด้วยกันทีนึงแล้วไม่ใช่เหรอ”
“พี่นอนดิ้น...เดี๋ยวฟาดมาโดนหน้าผมแล้วตื่นมาก็ได้แผลเพิ่มกันพอดี” ไม่พูดเปล่า เด็กหนุ่มเดินไปจับจองโซฟาตัวที่ว่าไว้เสียแล้ว
กวินขมวดคิ้วมองอากัปกิริยานั่นอย่างขัดใจ
แต่สุดท้ายเมื่อเถียงกันต่อพอหอมปากหอมคอแล้ว ชายหนุ่มก็จำต้องเดินคอตกกลับเข้าห้องของตนไปเพียงลำพัง....
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: zaabbo ที่ 04-08-2012 01:44:02
จิ้มจึ๊กๆไว้ก่อน เดี๋ยวมาเม้น อิอิ
................................
เมื่อไหร่ปอมจะเปิดใจให้พี่วินละเนี่ย ลุ้นๆ ฮ่าๆๆ
เกือบจะได้จุ๊บๆกันด้วย :-[
+1 ให้แล้วนะฮะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 04-08-2012 01:46:49
ดีนะที่อ่านหนังสือสอบเพิ่งเสร็จ แวะส่องเล้าก่อนนอน
กรี๊ด ด พี่วันน้องปอม มาเสริฟยามดึก
*แปะก่อนอ่าน*
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 04-08-2012 02:13:15
ปอมไม่เปิดใจเลยเนาะะ ใจแข็งมากๆ
ทำไงดี เหมือนจะคาราคาซังกันทั้งสองฝ่าย
ต่างฝ่ายต่างเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกันไปแล้ว แต่ปอมก็ยังไม่รู้ตัว
ลุ้นนๆ แต่คิดว่าคนแต่งคงไม่ใจร้ายยย :o12:
ขอบคุณนะคะ มาอัพสม่ำเสมอมากๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว55
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 04-08-2012 02:32:36
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 04-08-2012 02:35:07
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 04-08-2012 02:37:31
ดีนะที่พี่วินเคลียร์ให้น้องๆเรียบร้อยแล้ว
อ๊ากกก เพื่อนอ้นทำน้องปอมเริ่มถอยห่างไปทีละนิดๆแล้ว
แหม เด็กเสี่ย... เรียกซะน่าเกลียดเชียว -_-
พวกลูกน้องนี่ก็ล้อกันจัง ฮ่วย เดี๋ยวเด็กน้อยรู้ตัวก็หนีไปหรอก
น้องปอมมม พี่วินแกออกจะดีแสนดี ทั้งเอาใจใส่ ทั้งเนียนใส่ขนาดนี้แล้ว
น้องก็เปิดใจให้พี่เขาหน่อยเถอะนะ
เริ่มหัวข้อโดย: whipcream ที่ 04-08-2012 02:38:31
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 04-08-2012 02:42:57
ปอมเริ่มรุ้แล้วอ้ะ โอ๊ย ก็นะ พี่วินชัดขนาดนี้
แต่ปอมขา อย่าคิดมากเลย
ถ้าพี่วินเป็นเสี่ย ก็เป็นเสี่ยที่หล่อและหนุ่มมากใช่ปะล่ะ อิอิ
อย่าได้แคร์สายตาคนอื่น แต่จงแคร์หัวใจตนเอง นะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 04-08-2012 02:46:35
น้องปอมเลยเริ่มรู้ทันเลย
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 04-08-2012 02:59:41
แต่แลดูแล้วอ้นจะช่วยชงได้มากสุดเลย555
น้องปอมเริ่มคิดละด้วย ลุ้นๆ แถมยังเกือบจะได้จุ๊บแล้วววว
แต่ก็ดีที่ยังไม่ได้เดี๋ยวพี่วินจะเข้าหน้าปอมไม่ติด
ดีใจที่มาดึกๆแล้วเจอเรื่องนี้มาต่อชอบมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 04-08-2012 03:01:38
เกือบไปแล้วนะพี่วิน ~
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 04-08-2012 03:35:09
แต่เราดูมวยจบพอดี เลยชะแว้บเข้ามาดูซะหน่อย แจ๊กพ็อตเลยอ่ะ โชคดีจริงๆ
ถึงมวยจะแพ้ แต่ก็ยังมีนิยายให้อ่าน 555+
ส่วนตอนนี้พี่วินก็เก็บอาการไม่อยู่อีกเช่นเคย หลุดบ่อยขึ้นทุกวันนะ
นี่พอได้ยินว่าน้องปอมอยู่โรงพักก็วิ่งแจ้นมาหาทันทีเลย ติดกระดุมผิดบ้างป่ะเนี่ยพี่วินนนนน :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: winamp ที่ 04-08-2012 03:38:33
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 04-08-2012 03:40:25
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 04-08-2012 04:24:43
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 04-08-2012 06:18:26
ปอมทิ้งจุดยืนของตัวเองไปมั่งก็ได้แล้วให้ความรู้สึกบอกแทน
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 04-08-2012 08:00:20
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 04-08-2012 08:11:31
เด็กเสี่ยเริ่มไหวตัวแล้ว นึกว่าจะหวั่นไหวก่อนซะอีก
ต่อไปพี่วินคงเนียนได้ยากขึ้นแล้วนะครับ แต่ผมยังเชื่อว่า..."เทพเนียน" อย่างพี่ แค่นี้รับมือได้สบาย
สู้ๆต่อไปครับพี่วิน อย่าเผลอตัวบ่อยนะครับ เดี๋ยวน้องจับได้ :laugh:
ขอบคุณคนแต่งมากคร๊าบบบบ.....
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 04-08-2012 08:26:26
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 04-08-2012 09:09:54
สงสารพี่วินจัง ทำทุกอย่างเพื่อปอม แต่ปอมกลับทำร้ายพี่วินทางอ้อม :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 04-08-2012 09:13:00
พวกชอบแซวนี่มันน่านัก :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 04-08-2012 09:19:34
อ้นเนี่ย เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหรือเปล่าเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 04-08-2012 09:21:32
เริ่มหัวข้อโดย: poompoo ที่ 04-08-2012 09:29:18
พี่วินเลยอดเนียน สู้ๆ นะพี่วิน
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 04-08-2012 09:41:56
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 04-08-2012 10:00:12
:sad4:
น้องปอมกำลังสับสนอ่ะนะ
พี่วินต้องเข้าใจน้องหน่อย
เพราะน้องเป็นผู้ชายปกติ
พอเจอสถานการณ์แบบนี้ก็ต้องไม่เข้าใจตัวเองเป็นธรรมดา
ให้เวลาน้องปอมหน่อยน้าพี่วิน
:impress:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 04-08-2012 10:09:10
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 04-08-2012 10:24:32
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 04-08-2012 10:31:01
พี่วินก็สู้ๆนะ น้องยังใหม่ๆ :L2:
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 04-08-2012 10:33:44
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 04-08-2012 10:40:54
ยังไงก็เชียร์ต่อไป พี่วินสู้ๆ :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-08-2012 10:43:25
เพื่อนพูดน้องวินถึงคิดได้ จะให้รู้ด้วยตัวเองนั้นยาก เพราะหนูซึนดีแท้
แต่หนูระวังตัวแบบนี้พี่วินก็คิดมากแย่สิ...เอิ่ม เกือบจะจูบกันแล้วถ้าน้องไม่โวยวายมาก่อน
พี่ิิวินหลงเด็กจริงจังค่า...ถูกใจคนอ่าน อิอิ :impress2:
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 04-08-2012 10:54:16
:z3: โธ่พี่วิน เดินคอตกเข้าห้องเลยอะ
น่าสงสาร T^T น้องปอมก็.. ทำงี้กับพี่วินได้ไงอะ
ไม่น่ารู้ตัวเล้ยย
พี่วินอย่าท้อนะ สุ้ต่อไป คนอ่านเป็นกำลังใจให้
จับน้องปล้ำเลยดีม้ะ ? คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 04-08-2012 11:04:15
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 04-08-2012 11:08:22
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 04-08-2012 11:29:04
เพราะอ้นแท้ๆเลยทำให้คืนนี้พี่วินไม่ได้นอนร่วมเตียงกับน้อง
ปอมเอ้ย ลองเปิดใจรับปู้จายแบบกวินไว้พิจารณาสักคนหนึ่งเถอะ พี่เค้าแสนดีเนียนเก่งขนาดนี้แล้ว
กลัวใจหนูปอมว่าถ้าหากรู้ว่ากวินคิดยังไง จะหนีห่างออกไป :sad4:
พี่กวินสู้ๆๆ ; )
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 04-08-2012 11:37:59
เมื่อไหร่ปอมมันจะรู้ใจตัวเองสักที
อยากอ่านตอนหวานๆแล้วอะ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 04-08-2012 11:49:01
:pigha2:
เริ่มหัวข้อโดย: mulli ที่ 04-08-2012 11:52:21
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 04-08-2012 11:58:06
พี่วินสู้ๆ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 04-08-2012 11:58:16
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 04-08-2012 11:58:46
เพื่อนหลายคนหาว่าเรามีกิ๊ก
เพราะนั่งไหน ชอบแอบยิ้ม บางทีก็หัวเราะคนเดียว
5555 ไม่บอกหรอกว่าเป็นเพราะคิดถึงพี่วินกับน้องปอม
น่ารักมาก ๆ ค่ะ อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า!!! ^^
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 04-08-2012 11:59:23
เปิดใจให้พี่วินได้แล้ววว :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 04-08-2012 12:45:57
เอาเบาๆหน่อยดิมั๊ยตัววววววววววว ไก่ตื่นๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 04-08-2012 13:05:29
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 04-08-2012 13:10:18
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 04-08-2012 13:15:16
อย่างนี้พี่วินก็ไม่มีโอกาสได้แต๊ะอั๋งหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 04-08-2012 13:21:01
น้องปอมรู้ตัวรึยางงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 04-08-2012 13:24:53
ป้าเชียร์ขาดใจเลยเหอะ! :oo1:
เริ่มหัวข้อโดย: murasakisama ที่ 04-08-2012 13:29:24
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 04-08-2012 13:30:55
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 04-08-2012 13:32:13
เดี๋ยวการเนียนของพี่วินอาจจะโดนน้องปอมปฏิเสธ
เพราะคิดถึงแต่คำพูดของอ้นนั่นแหละ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 04-08-2012 14:18:29
นี่ถ้ารู้ว่าเพื่อนปอม บอกอะไรน้องไว้
สงสัยจะอุ้มไปทิ้งคลองแน่เลย
เกือบแล้วววววว
น้องดันไหวตัวทันซะก่อน
แถมยังไม่ยอมนอนด้วยอีก
คืนนี้อดเลย
5555555
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 04-08-2012 14:19:51
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 04-08-2012 14:24:39
วิน นายนี่มันใกล้มากจนน้องชักหวิวแล้วล่ะว่ะ
ไร่แห้วซื้อเตรียมไว้เรียบร้อย รอคนงานอยู่นะเฟ้ยวิน
รุกอีกอย่าช้า ให้หายใจไม่ได้เลยยิ่งดี 555
สนุกมาก กดบวกให้ไวจะได้ครบ 100 เร็วๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 04-08-2012 14:50:58
น้องปอมน่ารักมาก แต่บางทีก็ทำร้ายจิตใจพี่วินไปหน่อย
อิอิ เป็นกำลังใจให้ทุกคน รวมถึงคนเขียน
น้องปอมเลิกคิดมากได้แล้วน้าา
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 04-08-2012 15:05:19
น้องปอมอ่ะ. งี๊ดดดดด.
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 04-08-2012 15:17:33
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 04-08-2012 15:33:38
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 04-08-2012 16:25:55
น้องปอมก็เริ่มรู้ทีละนิดๆๆ
เอาไงต่อไปดีเนี่ย 5555555555555
จริงๆเป็นเด็กสียก็ไม่เลวนะ ถ้าเสี่ยวคนนั้นจะทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ o18 o18 o18 o18
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 04-08-2012 17:46:24
คนนี้ไม่เสียหาย
ทั้งหล่อรวยเริ่ดขนาดนี้
มีแต่คุ้มกับคุ้ม :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 04-08-2012 18:45:54
เสี่ยกวินด้วยนะ ฮี่ๆ 55555 :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 04-08-2012 19:30:18
หาได้ที่ไหนอีกคะปอม
หนูก็ชอบพี่เค้า ข้าเจ้ารู้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 04-08-2012 19:37:46
แต่ก็เนาะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่บุคคลเหล่านั้นต้องอดแซว-อดคิดไปไกลๆไม่ได้(ก็มันสนุกนิที่ได้แซว)
แล้วน้องปอมเขาไม่เคยคิดหรือรู้สึกอะไรๆพรรค์นี้กับผู้ชายมาก่อนนี่นา
น้องปอมก็เลยอดระแวงและอดระแวดระวังตัวเองไม่ได้(เหมือนถอยห่างกวินออกไปอีกแหละ)
คราวนี้ล่ะเป็นการท้าทายฝีไม้ลายมือกวิน ว่าจะแก้โจทย์ที่ดูเหมือนว่าน่าจะยากขึ้นต่อไปนี้อย่างไร
เอาใจช่วยกวินนะ สู้ๆ :a2:
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 04-08-2012 19:43:07
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 04-08-2012 21:05:48
เสี่ยที่ทั้งหล่อ ไฮโซ พุงไม่หล่อแถมหน้าตาน่าเจี๊ยะอีกเนี๊ย 555 พี่กวินโคตรรน่ารัก
ให้ความรู้สึกที่ทั้งเป็นผู้ใหญ่ ไม่รู้ประสีประสา และก็รู้เยอะในเวลาเดียวกัน
หาผู้ชายแบบนี้ได้ที่ไหน ไม่มี๊ ไม่มี๊ ตอนนี้็ก็กลัวว่าน้องปอมจะอิกนอร์พี่เค้า
เพราะคิดถึงคำพูดอ้น(ที่พูดความจริง)เยอะไปอ่ะ กลัวพี่กวินจะเสียใจ
กลัวน้องปอมตีตัวออกห่างอ่ะ กรี๊ดดดด มันใกล้ถึงช่วงเวลานั้นแล้วใช่ป่ะ
อยากให้ข้ามไปเป็นช่วงเวลาน้องปอมชอบพี่กวินเลยอ่ะ555 ทำไมคุ่นี้น่ารักงี้ ชอบจัง
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 04-08-2012 21:10:18
อีกไม่เกินห้าตอนสงสัยจะเสร็จเสี่ย 555
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 04-08-2012 21:22:30
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 04-08-2012 21:31:38
สู้ต่อไปพี่กวินนนนนน ค่อยๆซึมลึก o13
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 04-08-2012 21:42:29
จะเอาไงกับเจ้าตัวเล็กต่อดี
ลุ้นๆ ด้วยคนครับ ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 04-08-2012 22:06:55
อ่านไปจิกหมอนไป ไม่ไหวร้าววววว
เอาใจช่วยพี่วิน (สะบัดพู่เชียร์) :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 04-08-2012 22:24:59
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 04-08-2012 23:14:49
รุกมากไปไม่ดีนะพี่ อึนๆมึนๆสมองช้าอย่างปอมต้อง...
จับกดเลย! รับรองรู้เรื่อง 5555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 04-08-2012 23:49:38
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 00:02:14
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 00:30:24
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 05-08-2012 00:45:32
พี่วินเลยอดลวนลาม? 555555
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 05-08-2012 00:56:51
น่าร๊วกอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
ชอบมากๆครับ แบบว่า....อ่านแล้วเขินแทนเลยยย มาต่อไวไวนะครับ รออยู่ฮะ
เริ่มหัวข้อโดย: pae666 ที่ 05-08-2012 01:10:01
เด็กเสี่ย เอ้ย! ปอมอย่าคิดมากเซ่!!! สงสารพี่วินบ้างไรบ้างงงงเน่ออออ
หรือจะให้พี่วินรุกเลย เนียนมาพอแล้ว จัดหนักเลยจ้าาาา 555555
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 05-08-2012 01:23:13
:z2: :z2: :z2:
รอตอนต่อไปปปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 05-08-2012 02:14:07
แทนที่เขาจะได้ทำตามใจ จะกลายเป็นว่า ทำตรงกันข้ามเพราะไม่อยากโดนล้อซะมากกว่านะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 05-08-2012 03:03:49
มัวแต่มอง โดนคาบไปแดกตลอดให้ตายเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 05-08-2012 03:13:18
ง่า. . . แย่ละ เหมือนหนูน้อยจะรู้ตัวซะแล้วสิ
งี้พี่วินจะทำไงดีล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 05-08-2012 03:35:01
แม้จะไปนอนด้วยกันแล้วก็ตาม
มันยังห่างไกลอ่ะ
เฮ้อ ลุ้นเหนื่อยอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 05-08-2012 08:52:19
รู้ว่าจะมาทุกวันแต่อยากอ่านต่อใจจะขาด
โอ้ น้องปอม ทำคลั่งไคล้ฟีเว่อร์
:impress2:
เราเชียร์นายอยู่นะวิน ชูป้ายไฟ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 05-08-2012 12:59:42
#21
เสื้อยืดสีเข้มบนตัวเด็กหนุ่มถูกกระพือขึ้นลงเพื่อบรรเทาความร้อน ในวันอากาศระอุแบบนี้เขาและทีมงานคนอื่นๆ รวมถึงกวินก็ยังต้องมาทำงานตามที่รับลูกค้าเอาไว้ตามปกติิ และโชคไม่ดีนักที่คิวที่ต้องถ่ายในวันนี้เป็นงานนอกสถานที่ที่ใช้ตึกร้างอบอ้าวแห่งนี้เป็นโลเคชั่น
จักรวาลเลิกชายเสื้อขึ้นเพื่อเช็ดหยาดเหงื่อตามไรหน้าผากออกระหว่างยืนรอให้ทีมงานจัดการกับฉากที่ต้องใช้เผยให้เห็นหน้าท้องรำไร..
หากแต่ยังเช็ดไม่ทันเกลี้ยงก็มีแขนยาวๆเอื้อมมาดึงเสื้อเขาลงมาปิดเหมือนเดิมเสียก่อน ตามด้วยทิชชู่สะอาดที่ถูกยื่นมาตรงหน้าสองสามแผ่นโดยช่างภาพคนดัง “เอานี่เช็ด เดี๋ยวแผลก็ติดเชื้อกันพอดี”
เป็นความจริงที่เด็กหนุ่มเองก็ไม่ได้ใส่ใจ บาดแผลบนใบหน้าเนื่องมาจากเหตุการณ์ตะลุมบอนเมื่อวันก่อนยังคงหลงเหลืออยู่ให้เห็นอยู่อย่างชัดเจน
“ขอบคุณครับพี่” มือเรียวรับกระดาษมาจากกวินก่อนจะยกขึ้นเช็ดแทนชายเสื้อของตนเมื่อครู่
“แผลยังเจ็บอยู่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพลางมองสำรวจสภาพของแผลแต่ละจุดบนใบหน้าของเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วงเป็นใยที่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกถึงมันสักเท่าไหร่
เมื่อถูกถามขึ้นมาความรู้สึกคันยิบๆตามแผลบางแห่งที่เริ่มตกสะเก็ดแล้วก็เหมือนจะถูกเปิดสวิชต์ขึ้นมากระทันหัน “ไม่เจ็บแล้ว แต่มันคันโคตรๆเลยครับพี่”
ไม่เพียงแค่พูด แต่เรียวนิ้วทำท่าจะลงมือเกาด้วยเช่นกัน จนคนที่มองอยู่ต้องรีบคว้ามือนั้นไว้แทบไม่ทัน
“จะไปเกาทำไม มือสะอาดหรือไง ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ”
และแม้จะดุเสร็จไปแล้ว แต่คนโตกว่าก็ยังคงทำมึนจับมือเด็กหนุ่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อย...
“หิวน้ำหรือเปล่า ฉันไปเอามาให้ไหม” กวินพูดต่อไปอย่างเป็นธรรมชาติในขณะที่มือข้างขวาก็ยังกำรอบข้อมือของเด็กหนุ่มไว้เหมือนเดิม
คนถูกถามส่ายหัวพร้อมส่งรอยยิ้มกลับไปให้คนตรงหน้า “จริงๆผมน่าจะเป็นคนพูดประโยคนั้นไม่ใช่เหรอครับพี่ มีเจ้านายที่ไหนเอาน้ำให้ลูกน้องบ้าง”
เคยคิดมาสักพักแล้วว่าบริษัทนี้แปลกดีจริงๆ...เพราะเจ้าของบริษัทรู้สึกจะเป็นกันเองเหลือเกิน
คนทั้งคู่ยืนกันอยู่อย่างนั้นโดยมีสายตาอยากรู้อยากเห็นส่งมาจากทั่วทุกสารทิศ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าเอ่ยปากแซวอะไรอีกแล้วเมื่อกวินเพิ่งจะออกปากสั่งอย่างชัดเจนเมื่อวันก่อนให้เลิกล้อเรื่องนี้กันเสียที
กระจกเงาบานใหญ่ที่เป็นหนึ่งในอุปกรณ์ประกอบฉากถูกยกผ่านไปโดยทีมงานสองคน...
เงาที่สะท้อนเข้าตามาแวบหนึ่งทำเอาความสนใจในบทสนาของจักรวาลหยุดชะงักลงไปดื้อๆ..
เขาไม่ใช่ผู้ชายติดกระจก...ไม่ใช่พวกเห็นที่ไหนก็ต้องส่อง
แต่เมื่อสักครู่ วินาทีที่มันเคลื่อนผ่านตัวเขาไป สิ่งที่ปรากฏอยู่บนนั้นกลับเรียกให้คิ้วต้องขมวดลงด้วยความรู้สึกประหลาด
ภาพของเขากับกวิน...ยืนคุยกันอยู่ในท่าที่เขาไม่เคยนึกเลยว่าหากมองจากสายตาคนอื่นมันจะดูเป็นแบบนั้น
ภาพที่ผู้ชายสองคนยืนจับมือถือแขนคุยกันในระยะประชิด...
นั่นมันเขาจริงๆหรือ...
ทำไมมันถึงดู...แต๋วจ๋าขนาดนั้น...
ฉับพลันสรรพนามที่เพื่อนรักตั้งให้ก็แวบกลับเข้าสมองอีกจนได้
ท่อนแขนเล็กค่อยๆบิดออกจากฝ่ามือของคนตรงหน้าอย่างรักษามารยาท “เอ่อ...พี่วินครับ ผมลืมติดฟิลเตอร์ที่เลนส์ เดี๋ยวขอไปจัดการก่อนได้ไหม”
พูดจบเด็กหนุ่มก็ผละไปหากระเป๋ากล้องใบโตที่วางแอบอยู่บริเวณมุมหนึ่งของสถานที่แห่งนี้....ฟิลเตอร์น่ะ...ติดไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ...แต่ที่ยังไม่เรียบร้อย เห็นจะเป็นพฤติกรรมของเขามากกว่า
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าไอ้ที่พวกพี่ๆในบริษัทเขาแซวกันมันเป็นเพราะอย่างนี้เอง ภาพที่เห็นเมื่อครู่ขนาดตัวเขาเองยังไม่กล้ามองเลย ตอนสมัยเป็นเด็กหัวเกรียนเรียนมัธยมเคยอยู่บ่อยครั้งที่ไปแหย่ไปแซวเพื่อนกระเทยแก๊งค์นางฟ้าตามประสาเด็กปากหมา ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะทำท่าตุ๊ดแตกได้ไม่แพ้สาวๆกลุ่มนั้นเหมือนกัน
เป็นอะไรไปวะจักรวาล...
ในสมองพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ี่ผ่านๆมาว่าเคยทำอะไรกับกวินไปบ้าง แล้วก็ได้พบว่าหลายครั้งที่ตนมีพฤติกรรมประหลาดไปโดยไม่รู้ตัว ต้องได้มาตั้งใจคิดดีๆอย่างตอนนี้ถึงได้เริ่มรู้สึก...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
การทำงานในวันนี้เป็นไปอย่างทุกลักทุเลเนื่องจากสภาพดินฟ้าอากาศที่เดี๋ยวก็เมฆบัง บวกกับสภาพของสถานที่ที่มีเพียงช่องให้แสงลอดเข้ามาไม่มากนักทำให้มีปัญหาเรื่องการจัดแสงค่อนข้างมาก
เครื่องปั่นไฟเพียงตัวเดียวที่นำมาจากบริษัทด้วยตอนนี้ดูจะเอาไม่อยู่เสียแล้ว เมื่อมันไม่สามารถผลิตกำลังไฟฟ้าได้เพียงพอสำหรับสปอตไลท์สี่ห้าตัวที่จำเป็นต้องใช้เลย
แต่สำหรับกวินที่ตั้งใจจะปล่อยให้เด็กหนุ่มเป็นตากล้องหลักในวันนี้กลับเห็นสถานการณ์นี้เป็นบทเรียนที่หาได้ยากให้กับตากล้องมือใหม่ได้เป็นอย่างดี
จักรวาลถือกล้องในมือขยับเดินหาตำแหน่งที่มีสภาพแสงดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่ว่าพยายามเท่าไหร่ ภาพที่ได้ออกมากลับไม่เป็นดั่งใจ
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย...
โดยปกติภาพในที่ร่มเป็นสิ่งที่เขาไม่ค่อยถนัดอยู่แล้ว มาเจอปัญหาใช้ไฟเสริมไม่ได้อย่างนี้ก็ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
สองมือกดปุ่มปรับควบคุมค่าต่างๆในกล้องอย่างลนลาน เหตุผลก็ไม่ใช่อะไร...นี่มันห้าโมงเย็นแล้ว ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้พระอาทิตย์ตกดินมีหวังแย่กว่าเก่าแน่ๆ
“อย่าปรับมั่วสิ”
เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มต้องหยุดมือลง
“มีสติหน่อย นายยังมองข้ามของมีประโยชน์บางอย่างไปนะ” กวินกล่าวขึ้นอย่างสุขุม ท่อนแขนยาวเอื้อมมาตั้งค่าต่างๆในกล้องให้อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะดันหลังเด็กหนุ่มตรงหน้าให้เดินไปยืนในจุดที่เหมาะสม
“ขอโทษนะ...” ช่างภาพคนดังเอ่ยเบาๆกับจักรวาลในขณะที่พาดแขนทั้งสองข้างอ้อมมาทาบมือลงกับมือของอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง ชายหนุ่มบังคับทิศกล้องให้หันไปทางมุมที่มีคุณภาพแสงดี “นายลองส่องดูสิ”
จักรวาลทำตามด้วยความรู้สึกประหลาดในใจ
ภาพที่เห็นผ่านรูเล็กๆนั่นดูดีกว่าที่เขาจัดการเองเมื่อครู่มาก หากแต่ความตื่นเต้นดีใจที่ควรจะมีเรื่องจากได้รับทางออกดีๆกลับถูกกลบไปด้วยสัมผัสแนบชิบที่เขาได้รับจากคนด้านหลังแทน
เสียงหัวใจกวินยังดังเหมือนเดิม...
แต่สิ่งหนึ่งที่แปลกไปคือวันนี้มันกลับมีเสียงจากก้อนเนื้อในอกของเขาดังเพิ่มขึ้นมาด้วย
เสียงทุ้มต่ำที่ดังกรอกคำสอนอยู่ข้างหูไม่ได้ทำให้เขาสนใจฟังอย่างที่ควรจะเป็น เนื่องจากความรู้สึกกังวลที่ค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในใจพร้อมกับแรงเต้นรัวๆที่อกซ้ายพาให้สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไปแล้ว...
หลังจากวันนั้นไม่ว่าเผลอเมื่อไหร่ในหัวก็จะมีมโนภาพบางอย่างผุดขึ้นมาทุกครั้ง มโนภาพที่ว่าคือภาพที่เขาใส่ชุดคอสเพลย์ติดหูติดหางแมวกำลังคลานไปคลอเคลียกวิน...
….ฟังดูประหลาดใช่ไหม
บอกไปใครหลายคนก็คงขำออกมาดังๆ แต่สำหรับเขา...นี่มันไม่ตลกเลย
ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งที่เกิดมายี่สิบปี กิจกรรมที่เคยทำมาทั้งหมดก็ออกจะแสดงถึงความเป็นเด็กผู้ช๊าย..ผู้ชาย แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่เขาไม่กล้าจะคิดถึงมันก็ทำให้เขาเริ่มมีท่าทีแปลกๆทุกครั้งเวลาอยู่กับช่างภาพคนดังที่ตอนนี้นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวเก๋ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนี่เอง...
และเขาไม่อยากเป็นอย่างนั้น...
“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมที่ดังขึ้นจากคนที่อยู่ในความคิดเรียกให้สติกลับเข้าร่างเด็กหนุ่มอีกครั้ง “มีอะไรหรือเปล่า เห็นนั่งจ้องฉันอยู่ตั้งนานแล้ว...”
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็มีสีหน้าเลิกลั่กขึ้นมาทันที....นี่เขานั่งจ้องเหรอ ทำไมไม่รู้ตัวเลย
“เอ่อ...ม..ไม่มีอะไรครับ ผมปวดตานิดหน่อยเลยมองไปเรื่อยเปื่อย แหะๆ”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ
แค่พักสายตาจริงๆหรือ ที่เห็นเมื่อครู่มันคืออาการนั่งมองมากกว่าล่ะมั้ง แถมยังมองนานมากด้วย...
และที่ชายหนุ่มรู้ก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนอกจากเขาเองก็แอบมองจักรวาลอยู่เช่นเดียวกัน...
“งั้นเหรอ” แต่สุดท้ายกวินก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด “ใกล้เที่ยงแล้ว วันนี้นายอยากกินอะไร”
การออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันในช่วงนี้ของคนทั้งสองไปเสียแล้ว เนื่องจากกวินมักจะพาเด็กหนุ่มทัวร์ไปตามร้านแนะนำแถวๆนี้วันละร้าน
จบประโยคของช่างภาพหนุ่ม จักรวาลก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจ “เห้ย ผมลืมบอกพี่ไปสนิทเลยว่าวันนี้นัดกับพี่เมษเอาไว้ ขอโทษทีครับ” สองมือยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มอย่างเกรงใจ
เมื่อได้ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด กวินก็รู้สึกหน้าตึงขึ้นมาดื้อๆ
“ผมตั้งใจจะบอกพี่ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ไม่รู้ว่าลืมไปได้ยังไง” เด็กหนุ่มกล่าวโทษตัวเองพลางยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองสองสามที
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านไปซื้อข้าวกล่องแถวนี้มาให้ก็ได้” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเซ็ง ไอ้กินข้าวกล่องน่ะไม่ใช่ปัญหา ปกติก็กินประจำอยู่แล้ว ประเด็นมันอยู่ที่คนที่เจ้าหนูนี่ไปด้วยมากกว่า แต่ก็ได้แค่เซ็งเท่านั้นเพราะไม่มีสิทธิ์จะไปออกปากออกเสียงอะไร..
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ไม่เจอกันแป๊บเดียวสมบูรณ์ขึ้นหรือเปล่าเนี่ยเรา” เมษาเอ่ยขึ้นขณะนั่งหมุนส้อมในมือม้วนเส้นพาสต้าตรงหน้า เห็นอาการเคี้ยวตุ้ยๆของเด็กหนุ่มแล้วก็อดแซวไม่ได้ แก้มสองข้างดูเหมือนจะกลมขึ้นกว่าเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนที่เพิ่งเจอกันครั้งล่าสุดไม่น้อยเลย
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นทำตาโตตอบกลับมา “โห มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่เมษ น้ำหนักผมขึ้นมาสองสามกิโลจริงๆแหละ”
ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆก่อนเอ่ยแซวออกไปอย่างไม่คิดอะไร “ก็ใช่น่ะสิ ช่วงนี้มีเสี่ยเลี้ยงหรือไงถึงได้อวบเอาๆ”
-กึก-
มือที่กำลังตักอาหารในจานชะงักลงโดยที่คนตรงข้ามไม่ทันสังเกต เด็กหนุ่มขบริมฝีปากเบาๆ
...คำนี้อีกแล้วเหรอ...
สุดท้ายจักรวาลก็ทำแค่เพียงส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้อีกฝ่ายก่อนจะพาเปลี่ยนเรื่อง หากแต่เด็กหนุ่มไม่ได้รู้เลยว่าหัวข้อถัดไปที่หยิบยกมาพูดกลับกลายเป็นการพาตัวเองก้าวสู่ความไม่สบายใจในระดับที่สูงขึ้นไปอีกมากกว่า...
“พี่รู้ไหมว่าช่วงนี้ผมกำลังบ้าถ่ายวีดิโออยู่ เมื่อวานเพิ่งลองถ่ายแล้วนั่งตัดต่อเล่นๆ ออกมาดูใช้ได้เลยนะ เดี๋ยวคืนนี้ส่งเมลไปให้ดู พี่ช่วยวิจารณ์ในฐานะคนดูหนังบ่อยให้หน่อยสิ”
ได้ฟังดังนั้นเมษาก็เลิกคิ้วขึ้น
“ใช้อะไรถ่ายล่ะ?”
“ก็ดีเอสแอลอาร์นี่แหละครับ โหมดวีดิโอมันเจ๋งมากเลยนะ เห็นว่าเดี๋ยวนี้พวกที่เราเห็นตามทีวีบางรายการเขาก็ใช้แค่ดีเอสแอลอาร์ตัวเดียวเหมือนกัน”
“แต่350Dของปอมมันถ่ายวีดิโอไม่ได้นี่” จริงอย่างที่เมษาว่า กล้องตัวที่จักรวาลได้มาเพราะชนะการประกวดถ่ายภาพเมื่อสมัยมัธยม มันผลิตออกมานานมากแล้ว แต่โหมดวีดิโอในกล้องดีเอสแอลอาร์แบบนี้เพิ่งจะมามีเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้เอง
จักรวาลชะงักลงไปอีกรอบก่อนจะค่อยๆตอบออกมาเบาๆ
“ผมเพิ่งได้กล้องใหม่มาน่ะครับ...”
“หืม...เก็บเงินซื้อเหรอ?” เมษาถามต่ออยากแปลกใจเพราะรู้ดีว่าตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมาเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ใช้เงินประหยัดเพียงใด ไหนจะค่าห้อง ไหนจะค่าเทอม...เอาเงินที่ไหนไปซื้อกันนะ...
เจอคำถามแบบนั้นเข้าไปความลำบากใจก็แล่นริ้วขึ้นมาทันที แต่กระนั้นอย่างไรก็ต้องตอบ
“...คือ...มีคนซื้อให้ครับ...เป็นของขวัญวันเกิด...” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ้อมแอ้ม รู้สึกสมเพชตัวเองชอบกล...
เพียงเท่านั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วฉับ เขาเอง...เคยเสนอจะซื้อกล้องใหม่ให้จักรวาลอยู่บ่อยๆ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่ได้รับการปฏิเสธหัวชนฝา จนสุดท้ายเขาต้องยอมพ่ายแพ้ต่อความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของเด็กหนุ่มทุกครั้งไป
...แล้วนี่อะไร...
“ใคร?”
“....พี่วินครับ...”
เสียงแผ่วๆที่ตอบกลับมาทำเอาเมษาแทบจะตบเข่าตัวเอง เดาไว้แล้วว่าไม่น่าจะมีใครนอกเหนือไปจากช่่างภาพคนดังคนนั้น...
“ทำไมเขาถึงให้ล่ะ? สนิทกันมากๆเลยเหรอ”
จักรวาลกลืนน้ำลายดังเอื๊อก รู้สึกเหมือนโดนสอบปากคำอย่างบอกไม่ถูก
“ก็...พี่วินบอกว่าเพื่อการพัฒนาฝีมือ...”
เมษาหรี่มองปฏิกิริยาคนตรงหน้าที่ดูเหมือนเริ่มจะนั่งไม่ติดอย่างครุ่นคิด
...อาการแบบนี้...ท่าทางจะเริ่มเข้าเขตอันตรายเสียแล้วสิ...
“แล้วเขาเคยให้อย่างอื่นนอกจากกล้องตัวนี้ด้วยไหม” ชายหนุ่มถามออกไปเสียงนิ่ง ซึ่งในความรู้สึกของคนฟังมันกดดันกันเหลือเกิน
และสุดท้าย สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงตอบออกไปเสียงค่อยเท่านั้น..
“เปล่าครับ...ยังมีเลนส์อีกตัวนึง...” เมื่อได้พูดถึงของที่ได้รับมาจากกวิน อยู่ๆตัวเลขราคาของพวกมันก็แล่นเข้ามาในหัวให้ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ไหนจะยังไม่รวมไลก้าตัวที่แม้จะแค่ให้ยืม แต่ก็เป็นของแพงและหายากไม่ใช่เล่น
เมษาจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังก้มลงเขี่ยอาหารในจานเขม็ง สีหน้านิ่งเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
เขากำลังคิด...
กำลังคิดหาวิธีช่วยรุ่นน้องที่รักให้หลุดพ้นจาก 'เขตอันตราย'
“ปอม..” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกให้จักรวาลเงยหน้าขึ้นมาสบตาเบาๆ สมองประมวลผลอย่างรวดเร็วสมกับเป็นนักการเงิน “...พี่อยากเตือนอะไรหน่อยได้ไหม...”
คนฟังพยักหน้าด้วยความกังวลที่แล่นขึ้นมาเกาะที่หัวใจกระทันหัน
“พี่ว่า...ปอมระวังคุณกวินไว้บ้างก็ดีนะ” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ “เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่เดือนเองไม่ใช่เหรอ มาให้ของแพงๆแบบนี้กับเรามันดูแปลกๆ...ไม่ได้กล่าวหานะ พี่แค่อยากเตือนเผื่อไว้...ปอมเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”
ครั้งนี้เด็กหนุ่มรีบส่ายหน้าแรงๆทันที “เขาแค่อยากให้ผมฝีมือดีขึ้นมากกว่าครับ พี่วินไม่ใช่คนไม่ดี”
“ไม่ๆ พี่ไม่ได้บอกว่าเขาเป็นคนไม่ดี พี่แค่บอกเผื่อไว้ให้ปอมลองเอาไปคิดดูให้มากกว่านี้” แค่เห็นท่าทีของเด็กหนุ่มที่ปฏิเสธเสียงเขียวก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าบัดนี้ทุกอย่างอยู่ในโซนอันตรายจริงๆแล้ว เมษากระแอมเบาๆก่อนปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง
“แต่ว่า...ปอมไม่คิดบ้างเหรอว่ามันแปลกที่เขาซื้อนู่นซื้อนี่ให้ เคยคิดไหมว่าเขาอาจจะหวังอะไรจากเรา?”
เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากด้วยสีหน้าสับสน
“บางที แค่บางทีนะ...เขาอาจจะอยากได้อะไรจากปอม เลยเอาของมาล่อก็ได้ ไม่สิ...คำว่าล่ออาจฟังดูแรงไป เอาเป็นว่าเพราะเขาอาจอยากได้อะไรบางอย่าง เขาเลยมาเอาใจเราก็ได้นะ”
ดวงตาคู่เรียวจ้องมองรุ่นพี่ด้วยอารมณ์หลากหลายที่ตีกันมั่วไปหมดในสมอง “คนเกิดมาพร้อมอย่างพี่วินจะมาอยากได้อะไรจากเด็กจนๆอย่างผม ตลกแล้วพี่เมษ”
“ตัวปอมไง...”
“พี่เมษ!” ช้อนส้อมในสองมือเรียวร่วงลงกระทบขอบจานเสียงดัง “อย่าพูดถึงพี่วินแบบนั้นนะ ผมขอร้อง เขาก็แค่...เป็นคนใจดีมากๆก็เท่านั้นเอง แล้วพี่เขาก็ไม่ใช่เกย์ด้วย พี่อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีก..”
เห็นท่าทีแบบนั้น เมษาเองก็ลนลานตกใจ รีบกล่าวขอโทษขอโพยยกใหญ่ ส่วนตัวจักรวาล เมื่อได้สติแล้วนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งใช้น้ำเสียงแบบไหนกับรุ่นพี่ผู้มีพระคุณไปก็รีบยกมือขึ้นไหว้
และแม้บทสนทนาแสนเฝื่อนจะจบลงไปแล้ว หากแต่ความคิดฟุ้งซ่านมากมายกลับยังลอยวนไปเวียนมาตีกันให้ยุ่งอยู่ในสมองไม่ยอมหายไปไหนเลย
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 05-08-2012 13:07:14
ปอมเริ่มเป็นโรคหัวใจเหมือนพี่วินแล้ว
แถมในมโน..ยังกลายร่างเป็นแมวน้อยคอสเพลย์คลอเคลียพี่วิน??
คล้ายกับจะรู้ใจตัวเอง.. เพียงแต่มันยังไม่ชัดเจน...เท่านั้น
ตอนที่พี่เมษเตือน ปอมออกตัวแทนพี่วินขนาดนี้ ต่อให้มีอีก 10 พี่เมษก็คงไม่ต้องหวั่นใจแล้วครับ
ขอบคุณคนแต่งมากคร๊าบ....
ต้องยอมรับว่าติดเรื่องนี้จริงๆ
สนุก น่าติดตามทุกตอน
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 05-08-2012 13:15:58
อย่างที่พี่วินบอกดูแลเค้าดีดีนะ
ปล.ช่วยตัดบทไอ้คุณเมษมันออกไปเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 13:23:31
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 05-08-2012 13:28:11
อิพี่เมษจะพูดเพื่อ? ตกลงคิดไงกับปอมแน่ แค่เป็นห่วงน้องเฉยๆหรอ?
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 05-08-2012 13:29:36
เอาเข้าจริง ถ้าวันไหนน้องปอมเกิดชอบพี่วินเข้าไปแล้วโดยไม่รู้ตัว
แล้วบังเอิ๊ญญญญญญญญญญไปรู้ตัวเองเข้านี่ น้องปอมจะทำไงหว่าา
แต่ลองแล้วนี่คะ มีแฟนเป็นผช ก็ไม่ได้แย่เท่าไรเนอะ
พี่วินนนนนนนน ตื้อต่อออออ!!! :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 13:32:28
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 05-08-2012 13:33:44
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 05-08-2012 13:35:10
:m31:
น้องปอมเลยเริ่มหวาดระแวงเลย
แล้วเมื่อไหร่เค้าจะได้กันหล่ะเนี่ยย :เฮ้อ: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 05-08-2012 13:35:54
น้องปอมอย่าไปสนใจนะ >.<
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 13:41:26
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 05-08-2012 13:43:08
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 05-08-2012 13:44:55
ปอมกำลังสับสนมาก อยากสับสนวุ่นวายใจแบบปอมบ้าง อิ_อิ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 05-08-2012 13:46:30
แต่ช่วงหลังๆนี่ชักเริ่มรำคาญละ 5555
เอาใจช่วยพี่วินกันต่อไป
สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MeepadA ที่ 05-08-2012 13:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 13:49:57
:n1: :n1: :n1:
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 14:01:17
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 14:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 05-08-2012 14:08:25
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 05-08-2012 14:12:53
ปอมเริ่มหวั่นแล้วแท้ๆ
แต่ทำไมพี่เมษต้องมาพูดแบบนี้ด้วย :z3:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 05-08-2012 14:19:26
เหมือนจะทำเพื่อปอม แต่จริงๆก็เพื่อตัวเองด้วยนั่นแหละเนาะ
น้องปอมจินตนาการไปถึงไหนเนี่ย มีหูมงหูแมวด้วย จริงๆก็แอบอยากเห็นนะ อิอิ
คู่รักชายชาย ไม่จำเป็นว่าต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแต๋วแตกหรือเปลี่ยนไปหรอก แมนทั้งคู่ก็มี
น้องปอมก็ไม่ได้แสดงกิริยาอะไรที่บ่งบอกว่าสาวแตกซักนิด
น้องน่ารักโดยธรรมชาติของตัวเองอยู่แล้วนะ อย่าคิดมาก ปล่อยไปตามความรู้สึกเถอะ
เห็นครั้งนี้น้องเริ่มใจเต้นด้วยแล้วก็ยิ่งลุ้นไปกับพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 05-08-2012 14:30:59
ทำให้น้องสนใจไม่ได้ ก็สกัดดาวรุ่งซะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 05-08-2012 14:33:42
เห็นได้ชัดว่าหนูปอมสับสนขั้นโคม่า ถึงปอมจะบอกกับพี่เมษว่าอย่าพูดถึงกวินแบบนั้น แต่ร้อยทั้งร้อยก็ต้องเก็บเอาไปคิดบ้างล่ะน่า แล้วคนที่เดือดร้อนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่านกวิน!
รักเด็กนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเนอะ
รออ่านต่ออออ -...-
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 05-08-2012 14:36:46
เห้อ.. ยังไงก็เชียร์พี่วินที่สุดละ
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 05-08-2012 14:37:17
แถมยังกล่าวหาพีวินอีก เพราะตอนแรกพี่วินก็ยังไม่คิดไรซักหน่อย
แต่ดีที่น้องปอมยังไม่คิดอะไรแบบนั้น 555 กระตุ้นกันเยอะน้องปอมก็คิดมาก
สงสารพี่วินนะ เพราะน้องปอมต้องหลบหน้าพี่วินแหงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 05-08-2012 14:44:30
ไม่ชอบเมษเลย
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 05-08-2012 14:49:19
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 05-08-2012 14:51:39
อิเมษ แล้วแกล่ะ ไม่ได้ทำอะไรเพื่อหวังผลเหมือนกันหรอกเร้อ
แกก็กำลังทำอยู่นี่ไง สร้างความระแวง สร้างความร้าวฉาน สร้างความแตกแยก
แล้วแกก็จะได้แซะส่วนที่แยกออกมา(น้องปอม)นั่นกินซะเองละซี้
น้องปอมจะทันคนเจ้าเลห์ร้ายลึกคนนี้รึเปล่าน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 05-08-2012 14:52:03
แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่น้องเขารู้ตัวหรือไม่รู้ตัว มันอยู่ที่น้องเขาจะรับได้หรือรับไม่ได้ต่างหากที่ตัวเองจะชอบผู้ชายสักคน
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 05-08-2012 15:00:33
ผมว่าที่คุณเตือนปอมไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรอก
นี่มันกันท่าคนอื่นชัดๆๆตัวเองไม่ได้เลยกันท่าคนอื่นเขา
นิสัยเสียจริงๆๆ
:m16: :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 05-08-2012 15:00:44
ส่วนพี่เมษก็อย่ายุ่งมากนักเดะ !! เดี๊ยะๆๆๆ :m16:
คนเค้าจะให้ด้วยเพราะคิดอะไร พี่ก็อย่ามายุ่งงงงงงง
พี่วินนนนน สู้เค้านะะะ สู้นะ !
เริ่มหัวข้อโดย: melody ที่ 05-08-2012 15:01:33
เค้ากำลังจีบอยู่ ยังไม่รู้ตัวสักทีนะ
พี่เมษเนี่ยพระรองเกาหลีชัดๆเลย โฮ่ๆๆๆ
:laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 05-08-2012 15:04:57
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 05-08-2012 15:05:27
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 05-08-2012 15:07:06
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 05-08-2012 15:13:56
เจอพี่เมษทำเขวแล้วอ่ะ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 05-08-2012 15:24:53
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 05-08-2012 15:37:21
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 05-08-2012 15:43:21
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 05-08-2012 15:46:53
ลำพังแค่ปอมยังไม่แน่ใจตัวเอง ยังมองความรู้สึกตัวเองไม่ออกก็ มาม่าช้างน้อย เล็กๆ ละ :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 05-08-2012 15:55:10
ปอมจ๋า...ปอมต้องเลิกซึนได้แล้วลูก 55555 ฟังเสียงหัวใจตัวเองนะ เต้นดังแค่ไหนแล้ว
แต่แบบ...ตอนที่ปอมเถียงแทนพี่วินนี่ชอบจัง แต่ปอมจะรู้ไหมนะ ว่าความจริงกับที่พี่เมษพูดมันไม่ได้ต่างกันมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 05-08-2012 16:08:40
สุดท้ายการทำแบบนั้นมันก็คือการทำร้ายปอมไม่ใช่เหรอ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 05-08-2012 16:09:52
แบบนี้น้องปอมก็ยิ่งสับสนน่ะสิ :เฮ้อ:
สู้ต่อไปนะพี่วิน อย่าพึ่งท้อแท้ล่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 05-08-2012 16:19:30
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 05-08-2012 16:22:52
น่ารำคาญเอาไป
ไกลๆหน่อยได้มั๊ย :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 05-08-2012 16:26:23
งานเข้าแล้วพี่วิน เตรียมตัวรับท่าทีแปลกๆน้องปอมได้เลย o22
น้องปอมใจเย็นลูก พี่วินเขาน่ารัก ก็รักไปเหอะ อิอิ :กอด1:
ปล. รอน้องปอมใส่หูแมวอยู่นะ ฮ่าๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 05-08-2012 16:27:37
เค้าซื้อให้เพราะบริสุทธ์ใจ เพราะรักไง
พี่วินนิสัยดีมาก เป็นพระเอกในดวงใจเลยค่ะ
ชูป้ายไฟพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: sbeam14 ที่ 05-08-2012 16:32:12
o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 05-08-2012 16:40:45
ให้น้องปอมเป็นของพี่วินไปเห๊อออ :z2: :z2: :z2:
แอบสั้นอ่ะตอนนี้ จะมาอีกใช่มั้ยๆๆๆ
รออ่านนนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: noo Rock 456 ที่ 05-08-2012 16:53:40
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 05-08-2012 17:03:39
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 05-08-2012 17:16:37
พี่วินไม่ได้เป็นเกย์
แต่. ถ้าพี่วินบอกออกไป ปอมจะเป็นยังไง
ปอมจะหนีหายไปจากพี่วินไหม
อันนี้แหละที่หนักใจ สงสารวินถ้าปอมจะไม่รู้สึกเหมือนพี่วิน
หรือน้องปอมจะยังไม่รู้ใจตัวเอง และกว่าจะรู้ พี่วินคงสะบักสะบอม
อ๊ากกก อยากอ่านพี่วินอกหัก
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 05-08-2012 17:19:03
ว่าจะอ่าน แต่ก็ไม่มีโอกาสซะที
วันนี้ลองกดเข้ามา ขอบอกว่า
ไม่เสียใจเลยที่กดเข้ามา สนุกมากค่ะ
พี่วิน น้องปอม น่ารักมากกกกกกก :o8:
โดนใจสุด ๆ o13
:กอด1: ให้คนเขียนน้ะจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 05-08-2012 17:31:14
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 05-08-2012 17:36:03
แอร้ยยยยยยยยยย :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-08-2012 17:37:08
มองมาหลายปีแต่ไม่อยากหักหาญน้ำใจ แต่เรื่องนี้พี่วินเป็นพระเอก คนอ่านก็ขอเข้าข้างพี่วินค่ะ (เอาสีข้างเข้าถูมาก)
ที่จริงน้องปอมเองก็เริ่มใจเต้นตึ๊กตั๊กละ หนูเริ่มหวั่นไหวใช่มั้ย หึๆๆ สมใจคนอ่านนัก แต่ก็แอบสงสารน้อง
คงสับสนไปอีกซักพักอ่ะ กลัวน้องจะหนีห่างจากพี่วินไปจัง เอิ่ม...น้องคิดถึงตัวเองเป็นคอสเพลย์นี่แบบอยากเห็นแหะ
แฮ่~~ คนอ่านหื่น ดีใจตอนน้องแก้ตัวให้พี่วิน ความหวังดีของพี่ส่งถึงใจน้องนะคะ เค้าเรียกรักซึมลึกค่ะ
ขอบคุณค่ะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 05-08-2012 18:05:31
ไม่ชอบมากมายพี่ชายคนนี้ แง่ง!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: minibusez ที่ 05-08-2012 18:24:30
แต่พี่วินออกจะจู่โจมมากกว่า
ถ้าพี่เมษไม่ชิงเป็นตัวร้ายไปก่อนเราว่าเขาก็ไม่แย่นะ
เข้าใจว่าพี่วินต้องคู่กับน้องปอม
ซึ่งเหมือนน้องปอมจะย้ำความแมนมาก เราว่าน้องปอมก็แมนนะ
เหอๆ อ่านแล้วไม่งงนะ แต่มันตะหงิดๆ ในใจยังไงไม่รู้ :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคร้าบ :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 05-08-2012 18:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 05-08-2012 18:36:54
พี่วินนนนนนนน :กอด1: ใช่มุขเดิมเหอะ บอกชอบไปแล้วทำเฉยชาแบบเก่าอะใส่ซะเลย น้องปอมจะได้รู้สึกตัวหน่อย
เชียร์ กวินนนนน *0*~
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 05-08-2012 18:51:14
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 05-08-2012 18:57:10
รักมาตั้งนาน พี่วินดันเอาไปได้ 555
แต่อย่าทำไรการเงินพี่วินแล้วกัน :เฮ้อ:
ไม่น่าไว้ใจจริงๆ พระรองเรื่องนี้
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 05-08-2012 19:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 05-08-2012 19:03:58
ชอบๆๆๆ สนุกดี
:L1: :L1: :L1: :L1:
เราชอบถ่ายภาพ แต่ไม่เก่งอะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ต่อ ๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
มา ต่อ อีก เยอะะๆ นะ
เริ่มหัวข้อโดย: kp ที่ 05-08-2012 19:09:15
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 05-08-2012 19:14:47
:m31:
เกลียดๆๆๆๆๆอิพี่เมษ ทำไมทำตัวแบบนี้เนี่ย?
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเสื่อมศรัทธา
ปากบอกว่าเป็นพี่น้อง แต่ใจไม่ได้ทำอย่างที่ปากว่าเลยนะ
แล้วที่เกลียดที่สุดก็คือไอ้นิสัยลอบกัดเนี่ยแหละ
คิดจะรักแล้ว ก็หัดสู้ซึ่งๆหน้าบ้าง
ไม่ใช่อ้างโน่นอ้างนี่ แล้วก็มาปั่นหัวน้องปอมเอาแบบนี้
ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเล้ย
ไปหากระโปรงมานุ่งมั่งไป๊ ชิ่วๆๆ
:angry2:
พี่วินอย่าไปยอมแพ้นะ
คนอ่านเชียร์พี่วินอยู่แล้ว
:a2:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 05-08-2012 19:16:29
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 05-08-2012 19:21:43
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 05-08-2012 19:33:41
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 05-08-2012 19:37:19
น้ำคำของใครก็ไม่สำคัญเท่าใจของปอมนะคะ
พี่วินสู้ ๆ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: dariganae ที่ 05-08-2012 19:58:13
ข้อหายุแยงตะแคงรั่ว= =;;
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 05-08-2012 20:05:01
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 05-08-2012 20:10:37
สถานการณ์อย่างนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว...
TBC.
อันตรายยังไงพี่วิน
เด๋ยวปั๊ดเนี่ยว
ไม่รู้รึไงว่าของเขาดีอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 05-08-2012 20:12:44
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 05-08-2012 20:31:11
หัวใจหลังเลนส์นานๆทีจะได้ดังใจเจ๊อ่ะ
#16
....ผมขอขัดคำสั่งพี่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”
TBC.
พี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 05-08-2012 20:37:01
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 05-08-2012 20:50:38
เอาใจช่วยพี่วินนะ ทำให้น้องมันรู้ไปเลยว่าต้องการใจมากกว่าตัว :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: CheeTah ที่ 05-08-2012 21:01:51
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 05-08-2012 21:04:20
ทำยังกับว่าพี่เมษเองไม่ได้หวังอะไรในตัวปอมอย่างนั้นแหละ :เฮ้อ:
พอตัวเองไม่ได้ก็ไม่อยากให้คนอื่นได้สินะ
แต่พี่เมษเองก็คงไม่คิดว่าปอมจะปกป้องพี่วินขนาดนี้
ตอนนี้ปอมเริ่มรู้สึกตัวแล้ววว :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 05-08-2012 21:05:38
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 05-08-2012 21:15:06
โอ้ว ทำไมเราอ่านไปลุ้นไป กลับน้องปอมจะตีตัวออกห่างพี่วิน
เด็กน้อยสับสน ป๋าอย่าเพิ่งรุกมากนะค่อยเป็นค่อยไป อย่างน้อยน้องก็เริ่มใจเต้นแล้ว
ส่วนอิพี่เมษ อย่ามายุน้องปอมนะ เดี๋ยวโดนเสี่ยจัดการ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 05-08-2012 21:31:35
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 05-08-2012 21:48:12
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 05-08-2012 21:58:05
ไก่ตื่นแล้วล่ะ
ชักจะยาวไกลซะแล้วแฮะ
มีอิพี่เมษมาคอยเสี้ยมด้วยเนี่ย :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 05-08-2012 21:59:21
ถ้านายจะทำเรื่องเสียละก็ หึๆๆๆ เห็นดีกันแน่
นับเท้าแม่ยกได้เลย ว่ากี่คน โดนโดดขาคู่ใส่แน่นายเมษ :fire: :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 05-08-2012 22:35:23
งือๆ ถ้าถอยห่างจากเฮียวิน
เฮียวินคงยืนไม่ไหวนะเนี้ยะ
:z3:
วันไหนจะมาต่ออ่ะ เราติดงอมแงมเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 05-08-2012 22:53:34
เริ่มหัวข้อโดย: winamp ที่ 05-08-2012 23:02:39
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 05-08-2012 23:12:08
หวงอ่ะ ชิส์
ปอมมั่นใจในตัวเองหน่อยๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 05-08-2012 23:16:21
อย่างนี้ต้องดักตบ :beat: :beat: :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 05-08-2012 23:33:47
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 05-08-2012 23:44:15
เพิ่งจะเริ่มจีบได้แปปเดียวเองนะนี่ ดันมาเจอมดแดงสกัดดาวรุ่งซะแล้ว พี่วินยังไม่ทันได้เริ่มสอยมะม่วงเลย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Aladin ที่ 06-08-2012 00:11:10
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 06-08-2012 02:08:33
เพิ่งมารู้เรื่องกล้องก็ตอนนี้เนี่ยอหละ
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 06-08-2012 03:26:54
เริ่มหัวข้อโดย: p_a_n ที่ 06-08-2012 05:26:15
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 06-08-2012 08:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: FiZZ ที่ 06-08-2012 08:52:34
ไม่ได้นะ ไม่ได้ๆ ต้องเป็นท่านกวินเท่านั้น! พี่วินสู้ตาย :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 06-08-2012 09:13:40
พี่เมษษ!! อย่าเสี้ยม!! -*-
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 06-08-2012 10:20:02
พี่วินเค้าอยากให้ของที่ดีที่สุดสำหรับคนที่คนรักหรอก เชอะ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 06-08-2012 10:33:13
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 06-08-2012 10:35:10
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 06-08-2012 12:05:28
อย่าไปคิดมาก (แอบอยากเห็นปอมแต่งชุดแมวยั่วพี่วิน :o8: )
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 06-08-2012 12:40:19
พี่เมษเริ่มออกลายหลอกล่อเด็กน้อยแล้วงับ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-08-2012 14:54:30
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 06-08-2012 18:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: prettypearl ที่ 06-08-2012 19:08:07
สับสนอ่ะจิ น่าร๊ากกกกกกก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 06-08-2012 19:13:19
พี่วินขราาาาาาาาาาาาาาา
แนบชิดเข้าไปทุกวัน
อ่านไปเขิลไป
ใครเป้นแฟนพี่วินที่โชคดีมากอ่ะ
เป้นห่วง ดูแลเอาใจใส่สุดๆ
ปลพี่เมษระวังโดนพี่วินและแฟนคลับพี่วินดักตีหัวนะคะ
คนเค้ากำลังหวั่นไหว
มาสกัดดาวรุ่งแบบนี้ได้ไง
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 06-08-2012 21:20:32
ไม่แปลกใจเลย เพราะว่าเรื่องนี้.....น่ารักมา๊กกกกก..............
อ่านวนไปวันมาในหลายๆตอน แล้วยิ้มแก้มแทบแตก
พี่วินขา เอาใจคนอ่านไปเลยค่ะ พี่เนียนได้สุดยอดมาก
ได้จูบแล้ว ได้กอดแล้ว เดี๋ยวอีกหน่อยก็ได้ใจน้องปอมล่ะเน๊อะ
คุณพี่เมษก็อย่าพยายามเลยค่ะ
เห็นมั้ยคะ น้องปอมออกโรงปกป้องพี่วินซะขนาดนี้
เอาช้างมาฉุดคงไม่อยู่แล้วมั้งคะเนี่ย
+1+เป็ด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 06-08-2012 21:37:15
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 06-08-2012 22:58:27
มันเริ่มชิงรักหักสวาทกันแล้วใช่มั๊ย
พี่วินก็รุกหนัก จนเหนื่อ? เริ่มรู้ตัวแล้ว อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 07-08-2012 01:14:19
รู้สึกว่าตอนนี้ปอมเริ่มสับสนแล้ว ...แต่ แหม~ ออกโรงปกป้องพี่วินจากปากพล่อยๆ ของพี่เมษแล้ว ถือว่าพี่วินรุกได้อย่างมีคุณภาพนะคะเนี่ย 5555555
รอตอนต่อไปโลดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 07-08-2012 08:45:03
พี่กวิน สู้ สู้ รุกขนาดนี้แล้ว เดินหน้าเต็มที่ #แฟนคลับพี่กวินอย่างเป็นทางการ 555 +
รอนะจ๊ะ ใจจดจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: pae666 ที่ 07-08-2012 08:46:49
รอๆๆๆ พี่วินรุกเต็มที่เลยจ้าาา ระวังไก่ตื่นนะคะพี่วิน 555555
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 07-08-2012 09:42:33
เมษ...จริงๆ เราชอบนาย
กล้าได้กล้าเสีย กล้าร้าย กล้ารุก ถ้านั่นคือสิ่งที่เราต้องการ
เสียอย่างว่าเรามันพระรองเกหลี อืออออออ
หล่อรวยแต่ซวยตรง...ไม่มีใครเอา 555
วิน นายต้องเจอเพื่อนเมษเราหน่อยแล้ว
รวบหัวรวบหางเร็วเข้าเกลอ หุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 07-08-2012 10:18:03
แต่น้องปอมมมม T^T เถียงแทนพี่วินด้วยอ่าาาาาา :-[
พี่วินสู้ๆๆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: mulli ที่ 07-08-2012 11:51:46
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 07-08-2012 16:54:26
น่ารักดี ชอบๆ
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: chen ที่ 07-08-2012 19:14:41
พี่กวินจะเนียนไปได้อีกนานแค่ไหนนิ่
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 07-08-2012 20:42:41
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 07-08-2012 20:56:48
เริ่มหัวข้อโดย: ืnachcho ที่ 07-08-2012 21:13:48
ถือป้ายไฟ โพกผ้าเชียร์พี่วินสุดฤทธิ์ ิิ o18
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 07-08-2012 23:39:05
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 08-08-2012 00:19:24
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 08-08-2012 06:09:07
เริ่มหัวข้อโดย: Magistel ที่ 08-08-2012 09:51:12
อ่านสนุกดีครับแล้วจะริดอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆครับผม
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 08-08-2012 10:31:49
เริ่มไม่ถูกเลยว่าจะเขียนอะไรดี แต่ขอบอกเลยว่าสนุกมาก ๆ
พี่วินนี่พระเอกในฝันเลยอ่ะน่ารักมาก ๆ
จดจดจ้องจ้องจะอ่านมาหลายที่ พอมาอ่านหยุดไม่อยู่จริง ๆ งานไม่ได้ทำเลยที่เดียว
สนุกมาก ๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 08-08-2012 11:22:19
สู้เค้านะพี่วิน รุกบ่อยๆ เดี๋ยวน้องก็เผลอใจ ตกลหุมพี่วินไปไม่รู้ตัวได้เหมือนกัน
ปล. น้องปอมซื่อจนน่ารักเลย เป็นโรคหัวใจทั้งสองคนแล้วสิตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 08-08-2012 17:14:40
:z3: น้องปอมมมมมมม
:call: วันนี้จะมาไม๊น๊าาาาาา >_<
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 08-08-2012 17:29:56
เดี๋ยวจะมาใหม่พรุ่งนี้ค่ะ (วันนี้สงสัยไม่ทันแล้ว แหะๆ)
-------------
หัวใจหลังเลนส์
#22
แม้ปากจะยืนยันกับเมษาเสียงแข็งไปอย่างนั้น แต่สุดท้ายแล้วจักรวาลก็อดไม่ได้ที่เก็บเรื่องทั้งหมดกลับมานั่งคิด
ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองไปทางช่างภาพคนดังที่นั่งอยู่หลังโต๊ะตัวเดิมเป็นระยะตั้งแต่หลังกลับจากการรับประทานอาหารเที่ยงมื้อนั้นมา หลายครั้งที่เมื่อมองไปแล้ว สายตาอีกคู่ก็มองเขาอยู่เช่นกัน ทำเอาเด็กหนุ่มหลบตาวูบแทบไม่ทันไปหลายที
เคยแอบคิดกับตัวเองอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่าทำไมกวินถึงได้ใจดีกับคนเพิ่งรู้จักกันอย่างเขาได้ขนาดนี้ มันคงไม่ใช่อย่างที่เมษาพูดหรอกใช่ไหม...
เพราะถ้าใช่...จากคำที่อ้นแซวเล่นๆ...มันจะกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาทันที
เขา...เด็กบ้านนอกจนๆที่กระเสือกกระสนทำงานเก็บเงินเลี้ยงตัวเอง
กับกวิน...ผู้ชายฐานะดี ชาติตระกูลดี...ที่คอยซื้อนู่นให้นี่กับเขาอยู่บ่อยๆ
และหากเบื้องหลังการกระทำเหล่านั้นมีจุดประสงค์อย่างที่เมษาว่า
…เขาคงไม่ต่างอะไรกับเด็กที่มีเสี่ยคอยเลี้ยงดู
และการที่เขาได้เข้ามาทำงานที่นี่ก็คงไม่ใช่เพราะฝีมือที่มีแววพัฒนาได้อย่างที่กวินบอกอย่างแน่นอน...
แต่คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอกกระมัง...เพ้อเจ้อทั้งนั้น
“เหม่ออะไรอยู่?” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากคนที่เดินมายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ดังขึ้น เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจก่อนจะหันกลับไปมอง
จักรวาลไม่ตอบอะไร เพียงแต่มองตามหนังสือเล่มโตที่ถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา
“นายลองอ่านตรงนี้ดู น่าจะมีประโยชน์กับโปรเจ็คคัลเจอร์ช็อค” ช่างภาพคนดังชี้นิ้วไล่ไปตามตัวอักษรให้เด็กหนุ่มได้ก้มอ่าน “ฉากที่เราจะใช้น่าจะประมาณนี้แหละ ฉันจะสร้างไว้ในสตูสอง พรุ่งนี้ช่างจะเริ่มมาทำแล้ว”
“ออกแบบฉากเสร็จแล้วเหรอครับ?” ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้นถามคนที่ยืนประกบเก้าอี้เขาอยู่ด้านหลัง
“เรียบร้อยแล้ว ใช้หลักการเดียวกับที่เขียนไว้ในหนังสือเล่มนี้เลย...โดยเฉพาะตรงนี้ที่สำคัญ” ไม่เพียงใช้นิ้วเอื้อมมาชี้ หากแต่ชายหนุ่มกลับโน้มลงมาทั้งหน้าเพื่อเพ่งมองตัวอักษรเล็กๆเหล่านั้นให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
หากเป็นก่อนหน้านี้ ทุกอย่างคงจะดำเนินไปอย่างราบรื่นโดยที่ไม่มีฝ่ายไหนรู้สึกสะดุดใจขึ้นมา
แต่ไม่ใช่กับวันนี้...วันที่ความคิดมากมายลอยตีกันไปมาในหัวของเด็กหนุ่ม...
ร่างเล็กผงะตัวออกโดยอัตโนมัติจนอีกฝ่ายสัมผัสได้...
กวินละสายตาจากหนังสือหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่อย่างประหลาดใจ ส่วนจักรวาลเองเมื่อรู้สึกตัวว่าเพิ่งจะแสดงท่าทีแบบไหนออกไปก็รีบฉีกยิ้มกลบเกลื่อนความคิดกังวลต่างๆด้วยกลัวว่ามันจะฉายออกมาทางแววตา
ช่างภาพหนุ่มเลิกคิ้วมองด้วยความรู้สึกตะหงิดในใจ แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรเกี่ยวกับมันขึ้นมา เพียงแค่หันกลับไปอธิบายเนื้อหาในหนังสือต่อเท่านั้น...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตั้งแต่กลับมาถึงห้องพัก จักรวาลก็ได้แต่นั่งเหม่ออยู่ข้างเตียงหลังเล็กของตน
สิ่งที่ถูกตอกย้ำจากผู้คนรอบข้างมันมีอิทธิพลต่อจิตใจมากกว่าที่เขาคิดนัก แม้ความรู้สึกผิดที่ริคิดถึงผู้มีพระคุณในแง่ร้ายจะมีอยู่เต็มสมอง แต่กระนั้นเขาก็ห้ามไม่ให้ตัวเองทบทวนเหตุการณ์ต่างๆระหว่างเขาและกวินที่เกิดขึ้นทั้งหมดซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้
สำหรับเขาในตอนนี้...กวินเปรียบเหมือนอาจารย์ เหมือนเจ้านาย เหมือนต้นแบบ และที่สำคัญคือเหมือนพี่ชายใจดี..
ความคิดเชิง 'แบบที่ว่า' ไม่เคยมีอยู่ในหัว...เพราะไม่คิดว่าผู้ชายด้วยกันจะสามารถรู้สึกต่อกันในเชิงนั้นได้
แต่เมื่อลองนึกดูดีๆ ที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีแค่ผู้หญิงอย่างเดียวที่เข้าหาเขา...หากแต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่เคยเปิดใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้เสียที
ประเด็นมากมายหลายหัวข้อถูกยกมาคิดกลับไปกลับมาอย่างฟุ้งซ่าน แต่ไม่ว่าจะคิดในแง่ไหน ทุกอย่างก็บ่งบอกว่าเรื่องแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย...
ดังนั้น...ข้อสรุปเดียวสำหรับตอนนี้คือ...หากกวินมีจุดประสงค์อยากจะได้ตัวเขาจริงๆ...
….เขาคงต้องขอถอยห่าง....
สองมือยกขึ้นตีหน้าตบกะโหลกตัวเองไปมา ในใจนึกตำหนิสมองว่าทะลึ่งคิดอะไรแบบนั้นออกไปได้ยังไง ทำอย่างกับว่าตัวเขาน่าพิศวาสนักแหละ...
ดวงตาคู่เรียวเหลือบขึ้นมองนาฬิกาข้างผนัง ก่อนเด็กหนุ่มจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
สี่ทุ่มแล้ว...
อีกไม่เกินสิบนาที เดี๋ยวคนที่ทำให้เขาต้องมานั่งกังวลหัวแทบแตกอยู่ตอนนี้ก็คงโทรมา 'คุยงาน' แบบที่ทำประจำสินะ...
และราวกับอ่่านใจได้ โทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กก็ดังขึ้นในวินาทีนั้นพอดี
ชื่อที่ปรากฏหราอยู่บนหน้าจอเป็นคนเดียวกับที่คิดไว้
“สวัสดีครับพี่วิน”
“นอนหรือยัง?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเป็นพิธีทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มคงยังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ
“ยังครับ สี่ทุ่มมันเวลานอนของเด็กประถมนะพี่” แม้ว่าจะมีเรื่องไม่สบายใจมารบกวน แต่จักรวาลก็ยังคงพยายามควบคุมทุกอย่างให้เป็นเหมือนปกติ...
...เพราะถ้ากวินรู้ว่าเขาแอบคิดเรื่องแบบนี้อยู่คงโกรธน่าดู...
“นายกับเด็กประถมก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก” พูดจบชายหนุ่มก็หัวเราะร่วนกับถ้อยคำประท้วงจากคนถูกแซว ก่อนจะกล่าวต่อถึงจุดประสงค์ที่เขาโทรมา นับเป็นความลำบากอย่างหนึ่งในการพยายามเข้าหาเจ้าหนูหัวดื้อคนนี้ที่เขาต้องมาคอยคิดเหตุผลของการโทรหาได้ทุกวี่ทุกวัน “7D ที่ซื้อให้ได้เอาไปลองใช้บ้างหรือยัง?”
จักรวาลเหลือบมองเจ้ากล้องระดับโปรที่นอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ามาเป็นสัปดาห์แล้ว “ยังไม่ค่อยมีโอกาสเลยครับพี่ ล่าสุดผมตั้งใจจะเอาไปออกรอบวันอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่ฝนดันตก ก็เลยไม่ได้ไป”
“เหรอ...ถ้าอย่างนั้นเสาร์นี้นายทำอะไรหรือเปล่า ฉันว่าจะชวนไปลองกล้องแถวเยาวราช สนใจไหม?”
คิ้วบางขมวดลงน้อยๆ ตั้งแต่โดนกรอกหูมา เขาก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดเรื่องอกุศลไม่ได้เสียที แต่สุดท้ายเขาก็เชื่อว่าทุกสิ่งที่คิดอยู่มันเป็นเพียงอาการเพ้อเจ้อของตัวเองและตอบตกลงไปในที่สุด
“โอเค ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์เจอกันสักสิบเอ็ดโมง ฉันจะไปรับนายที่หอเหมือนเดิมนะ...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ท่ามกลางแดดร้อนระอุ ร่างสองร่างเดินเคียงกันไปตามแนวฟุตบาท ที่คอของทั้งคู่มีกล้องห้อยอยู่คนละตัว
วันนี้กวินเลือกที่จะหยิบ 7D ออกมาใช้เช่นกัน จะได้เป็นการสอนเด็กหนุ่มที่เดินอยู่ข้างกายไปในตัว
“ชินมือบ้างหรือยัง” ช่างภาพคนดังถามขึ้นขณะยกกล้องขึ้นเก็บภาพผู้คนที่อีกฟากของถนน
จักรวาลเองก็เล็งกล้องไปทางทิศเดียวกันพลางเอ่ยตอบกลับ “พอไหวครับ แต่น้ำหนักนี่มากกว่าตัวเก่าที่ผมเคยใช้เยอะเลย”
“อย่างนี้แหละ ใช้ไปเดี๋ยวก็ชิน จริงๆยิ่งหนักยิ่งมือนิ่งนะฉันว่า”
“ครับ รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน”
“แล้วนี่หิวหรือยัง จะบ่ายแล้วเราแวะหาอะไรกินกันก่อนไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น สายตาสอดส่ายหาร้านอาการในละแวกนั้นคร่าวๆ
“แล้วแต่พี่เลย ผมยังไงก็ได้”
ได้ยินคำอนุมัติดังนั้นกวินจึงเดินนำร่างเล็กข้างๆไปยังร้านที่เล็งเอาไว้
คนทั้งสองหยุดยืนอยู่ตรงทางม้าลาย หันซ้ายมองขวารอจังหวะรถ
จักรวาลสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่แตะลงมาที่บั้นเอวของเขาเพื่อเป็นการให้สัญญาณข้ามถนน
กวินวางมือไว้อย่างนั้นตลอดการเดินไปยังอีกฝั่ง
และเมื่อผ่านพ้นการข้ามถนนมาได้ เด็กหนุ่มก็ค่อยๆขืนตัวออกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
...ก็มันจักจี้แปลกๆ...
.
.
.
.
มื้ออาหารกลางวันในย่านไชน่าทาวน์เป็นไปอย่างราบรื่นและดูเหมือนจะเป็นปกติดี หัวข้อสนทนาส่วนมากจะเน้นหนักไปทางเรื่องฟังก์ชั่นของกล้องที่ทั้งคู่พกมาในวันนี้ โดยที่จักรวาลพยายามสลัดความคิดไม่ดีทุกประการทิ้งไป
แต่ถ้าให้พูดความจริงแล้วก็ลืมไม่ได้อยู่ดีเมื่อเห็นคนตรงหน้าคอยบริการนู่นนี่สารพัด
“น้ำเพิ่มไหม? เผ็ดจนหน้านายแดงไปหมดแล้ว” ไม่ถามเปล่า แต่กวินยังลงมือเทน้ำในขวดเติมใส่แก้วข้างๆจานของเด็กหนุ่มอีกด้วย
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวรอบหน้าผมทำเองก็ได้ พี่ไม่ต้องลำบาก...”
“ลำบากอะไร แค่เติมน้ำเนี่ย อย่าขี้เกรงใจนักสิ” ฝ่ามือหนาเอื้อมข้ามโต๊ะมาขยี้ลงบนหัวทุยตรงหน้า
เด็กหนุุ่มยักคอหลบเล็กน้อย
...เกรงใจมันก็เรื่องนึง...
...แต่เกรงว่าจะมีเรื่องอื่นด้วยน่ะสิ...
และฝ่ายกวินเองก็พอจะรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆในตัวเด็กหนุ่ม...
“วันนี้นายเป็นอะไรหรือเปล่า ท่าทางแปลกๆ” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น โดยหวังว่าคงจะเป็นเพียงการคิดไปเองของเขา
ได้ยินคำถามแทงใจดำแบบนั้นคนฟังก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอก่อนส่งยิ้มเจื่อนๆกลับไปให้อย่างมีพิรุธ “ไม่นี่ครับ ปกติดี แหะๅ”
ดวงตาคู่คมดุหรี่มองคนพูด “จริงนะ?”
“อ่า...ครับ”
“ถ้ามีอะไรที่ไม่ชอบใจนายบอกฉันตรงๆได้เลยรู้ไหม อย่าเกรงใจ”
จักรวาลหัวเราะแห้งๆส่งกลับไป “ไม่มีเรื่องอย่างนั้นหรอกครับพี่”
“อืม...ฉันก็แค่พูดเผื่อไว้น่ะ...” กล่าวจบชายหนุ่มก็ตัดบทโดยการเรียกพนักงานมาเก็บเงินก่อนเดินนำออกร้านไป
...บางทีเขาอาจคิดมากไปเอง...
.
.
.
.
“ซอยข้างหน้านี้มีบ้านโบราณอยู่หลังนึงสวยมาก ฉันมาเจอโดยบังเอิญ นายอยากเข้าไปถ่ายไหม?” ช่างภาพหนุ่มเอ่ยถามขึ้นขณะที่พวกเขาทั้งคู่เดินมาจนเกือบถึงซอยโปรดของเขาที่หัวถนน
คนถูกถามพยักหน้าขึ้นลงอย่างสนใจ สองมือยังคงถือกล้องไว้ไม่ห่าง
และเมื่อได้รับคำตอบร่างสูงจึงออกเดินนำ หากแต่ทันทีที่เลี้ยวเข้าเขตซอยมากวินก็เอื้อมคว้าข้อมือของคนตัวเล็กกว่าให้มาเดินข้างๆ
“ซอยนี้คนจรจัดเยอะ นายอยู่ใกล้ฉันไว้หน่อยก็ดี เกิดโดนกระชากกล้องจะได้ช่วยทัน” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำพูดราวกับว่าเด็กหนุ่มเป็นคนเดียวที่มีของแพงอยู่ในมือ ทั้งๆที่ตัวเองก็มีเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ...ดูจากลักษณะทางกายภาพแล้ว ยังไงจักรวาลก็น่าจะเป็นคนที่ได้รับการดูแลมากกว่าอยู่ดี
แล้วก็ตามฟอร์ม...ฝ่ามือใหญ่ยังคงกำรอบข้อมือเด็กหนุ่มไว้ไม่ปล่อย...
ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงมองสัมผัสอุ่นๆบริเวณข้อมือด้วยความรู้สึกวูบๆในอกอย่างประหลาด จะว่าดี...มันก็...ดีอยู่หรอก แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ...
...มันไม่ควร...
เด็กหนุ่มบิดแขนออกจากมือคนข้างกายเบาๆ
“คือ..จับแบบนี้ผมถ่ายรูปไม่ถนัดน่ะครับ”
“อ้าวเหรอ ขอโทษทีนะ” กวินได้แต่ส่งเสียงหัวเราะแห้งๆกลับไปให้อีกฝ่ายอย่างเสียฟอร์ม
เพียงไม่นานคนทั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านหลังที่ว่า บ้านหลังนี้จัดว่าเป็นบ้านร้างอีกหลังหนึ่งก็ว่าได้ เพียงแต่เป็นบ้านร้างที่ปราศจากความรู้สึกน่ากลัวจนขนพองสยองเกล้าเท่านั้น
“อื้อหือ ที่โคตรแคบเลยว่ะพี่” จักรวาลเดินสำรวจบริเวณรอบๆ พยายามหมุนหามุมที่จะสามารถเก็บภาพความงามของสถาปัตยกรรมแห่งนี้ให้อยู่ในเฟรมเดียวกันทั้งหมด หากแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร ด้วยระยะที่ไม่อำนวยก็ทำให้เปอร์สเป็คทีฟที่ออกมาดูเบี้ยวๆบูดๆไปทุกรูป
กล้องรุ่นเดียวกันแต่ติดเลนส์คนละตัวถูกยื่นให้จากช่างภาพคนดัง...
“ลองเอาของฉันไปถ่ายดู รู้จักหรือเปล่า เลนส์ทิลท์-ชิฟท์”
เด็กหนุ่มก้มมองรายละเอียดบนเลนส์ตัวที่ว่าก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ “รู้จักครับ แต่ใช้ไม่เป็น”
“ไม่ยากหรอก นายลองเอาไปส่องดูแล้วค่อยๆหมุนปุ่มตรงนี้ปรับองศาในภาพนะ มันเอาไว้แก้ปัญหารูปเบี้ยวได้”
กล้องในมือถูกสลับสับเปลี่ยนกับคนข้างกาย จักรวาลยกกล้องของกวินขึ้นใช้ดูตามคำแนะนำ แล้วก็ได้ค้นพบความมหัศจรรย์จากเลนส์ประเภทใหม่ที่ไม่เคยจับอีกแล้ว แววตาที่อยู๋หลังช่องมองภาพฉายประกายความสนุกกระตือรือร้นอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางได้รูปแย้มยิ้มน้อยๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึก
กวินมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม...
จักรวาลในเวลาแบบนี้แหละที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากที่สุด...
ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังเพลิดเพลินอยู่กับของเล่นใหม่ และกวินก็ดื่มดำ่กับภาพเหล่านั้นอย่างสุนทรีย์ เสียงกุกกักที่ดังขึ้นจากฝ้าเพดานเก่าเปื่อยบริเวณที่พวกเขายืนกันอยู่ก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนทั้งคู่ไปได้เป็นอย่างดี
ช่างภาพหนุ่มเงยหน้ามองหาต้นเสียง ในขณะที่จักรวาลก็ลดกล้องลงเพื่อเงี่ยหูฟังเสียงที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องด้วยความรู้สึกคุ้นเคยชอบกล...
...เสียงนี้มันเหมือน...เสียงหนูวิ่งบนเพดานแบบที่หอพักของเขาไม่มีผิด...
และเจ้าพวกสิ่งที่เป็นที่มาของเสียงเหล่านี้ก็ไม่ปล่อยให้คนทั้งคู่ต้องสงสัยนาน เมื่อมันพากันร่วงกรูลงมาจากช่องว่างบนฝ้าที่เกิดจากความเก่ากันเหมือนลูกเห็บตก
ทันทีที่ตัวถึงพื้น พวกมันก็แตกฮือวิ่งเข้าหามุมอับกันไปคนละทิศละทางอย่างจ้าละหวั่น
สำหรับจักรวาลแล้ว...ตามต่างจังหวัดแถวบ้านเขา หนูนาย่างเสียบไม้มีขายกันอยู่เต็มไปหมด แม้ตัวเขาจะไม่กินและหนูที่ร่วงลงมาพวกนี้จะไม่ได้สะอาดอย่างหนูนา แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกผวาอะไรกับมันมากนัก
ผิดกับอีกคน...
ร่างสูงใหญ่ของคนที่เพิ่งออกปากพูดอยู่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ว่าให้จักรวาลอยู่ใกล้ๆเขาไว้ ถ้าถูกกระชากกล้องจะได้ช่วยทัน บัดนี้กลับกระโดดมากอดเด็กหนุ่มไว้ด้วยความตกใจแทน...
เรื่องนี้...รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...
….ว่าผู้ชายมาดเข้มอย่างกวิน....
...กลัวหนู...
แขนแกร่งทั้งสองข้างรัดรอบเอวของคนตรงหน้าไว้แน่น ใบหน้าหล่อคมซุกลงกับกลุ่มผมนิ่มบนหัวทุยๆนั่นอย่างแนบชิด
เสียงกุกกักบนพื้นค่อยๆเบาลงจนหายไปในที่สุด เป็นสัญญาณบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าบัดนี้เจ้าสัตว์หน้าขนเหล่านั้นได้หนีเข้าซอกหลืบกันไปหมดแล้ว....และกวินเองก็รับรู้ได้เป็นอย่างดี
แต่นานๆทีได้กอดโดยมีข้ออ้างที่สมเหตุสมผลแบบนี้ก็อยากจะขอต่อเวลาอีกนิด...เพราะว่ามันรู้สึกดีเหลือเกิน....
หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้คิดแบบเดียวกัน
เสียงหัวใจของพวกเขาทั้งสองคนดังตีกันจนน่าหนวกหู มันเต้นแรงเสียจนเด็กหนุ่มรู้สึกเหนื่อยไปหมด
และที่แย่กว่านั้นคือ...
สิ่งที่ทำให้เขาหูอื้อตาลายได้มากที่สุดในวินาทีนี้ก็เห็นจะเป็นคำๆหนึ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวอย่างควบคุมไม่ได้
...เสียงๆนั้นพูดซ้ำไปซ้ำมาว่า...
'ฉวยโอกาส'
แม้เนื้อความในคำทุเรศๆนี้จะทำให้เจ้าของความคิดหงุดหงิดตัวเองที่คิดมันขึ้นมาได้มากขนาดไหน แต่ความรู้สึกเชื่อในคำพูดของคนรอบข้างก็ค่อยๆฝังรากลึกลงมาในใจจนทำเด็กหนุ่มเผลอตัวผลักคนที่กอดเขาอยู่ออกอย่างแรง...
เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะ....คนทั้งคู่ยืนจ้องกันอยู่ด้วยความใจเสียไปคนละแบบ...
ก่อนจะเป็นฝ่ายจักรวาลเองที่กล่าวแก้ตัวขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
“คือ...ผม...” เสียงแหบแห้งถูกส่งออกไปเบาๆ “ผม..กลัวว่าถ้าเราอยู่ที่นี่กันนานกว่านี้เดี๋ยวพวกมันจะออกมาอีกน่ะครับ...เอ่อ...ผมว่า...เราออกจากที่นี่กันดีกว่าไหม...”
ประโยคที่คนตรงหน้าเปล่งออกมาไม่ได้ทำให้กวินรู้สึกคล้อยตามสักนิด แต่จะไปพูดอะไรได้ในเมื่อมันเป็นความผิดของเขาเองที่ไปถึงเนื้อถึงตัวอีกฝ่ายเสียขนาดนั้น สุดท้ายชายหนุ่มจึงได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนเดินนำออกจากสถานที่นี้ไป...
.
.
.
.
บรรยากาศบนรถเป็นไปอย่างน่าอึดอัดตลอดทางตั้งแต่เยาวราชจนมาถึงหน้าหอพักแห่งนี้...
“วันนี้ขอบคุณมากครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆขณะก้มลงปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว
และก่อนที่มือเรียวจะทันได้ขยับเปิดประตูรถ สัมผัสที่หัวไหล่จากคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยก็หยุดเขาไว้...
กวินเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋ากล้องของตนที่บริเวณเบาะหลัง ชายหนุ่มชั่งใจอยู่ตลอดเวลาที่ขับรถมาที่นี่ หวังว่าสิ่งที่เขากำลังต่อไปนี้จะทำให้จักรวาลคลายความรู้สึกไม่ดีเมื่อครู่ลงไปได้บ้าง
...และที่สำคัญ...เขาเอง...ก็ชอบที่จะเห็นรอยยิ้มเป็นประกายแบบนั้นอีกครั้ง...
คิ้วบางขมวดแน่นขณะมองช่างภาพหนุ่มค่อยๆปลดเลนส์ออกจากกล้อง...
อย่าบอกนะว่า...
“เอานี่ไปใช้สิ ฉันให้...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาด้วยความหวัง...หากแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้หรอกว่าคำพูดของตนนั้นเพิ่งไปกระเทาะแก้วบางๆที่มีรอยร้าวในใจของคนฟังให้แตกหักลงในวินาทีนั้นเอง...
ดวงตาคู่เรียวกระพริบขึ้นลงนิ่งๆด้วยความรู้สึกผิดหวัง สีหน้ายังคงเรียบเฉยในขณะที่เอ่ยออกไปเบาๆ
“พี่เก็บไว้เถอะครับ...มันคงไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่...”
และก่อนที่จะก้าวลงจากรถไป เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจหันมากล่าวประโยคสุดท้ายที่ทำเอาหัวใจคนฟังร่วงหล่นลงไปอยู่แทบเท้า...
“พี่จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าตั้งแต่วันจันทร์นี้เป็นต้นไปผมอยากจะขอย้ายโต๊ะออกไปนั่งกับพี่ๆคนอื่นข้างนอกบ้าง...”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 08-08-2012 17:31:17
พี่กวินทำใจดีๆนะคะ
น้องปอมเค้าสับสน
โอ๊ยยยยย ......... ร้องไห้ก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 08-08-2012 17:39:24
โอ้ยๆๆ สงสารน้องปอม น้องปอมสับสน 55+
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 08-08-2012 17:43:09
ยังไงก็อย่าให้มีมาม่ามากนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 08-08-2012 17:48:04
แต่ก็ให้เวลาน้องบ้างก็ดีนะ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 08-08-2012 17:49:44
อ่านแล้วทำได้แค่ถอนหายใจ
เข้าใจความรู้สึกของทุกฝ่ายนะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 08-08-2012 17:49:55
อ่านตอนนี้แล้วมันปวดหัวใจพิลึก
พี่วินน่าสงสารจัง
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 08-08-2012 17:54:18
สงสารพี่วินว่ะ โอ๊ยยย น้องปอม!!!!!!! ฮือออออ ค่อยๆนะค่อยๆ o22
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 08-08-2012 17:55:14
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 08-08-2012 17:55:31
ไม่ไหวแล้ววว อีพี่เมษจะได้ทีเสียบมั้ยเนี่ย แงๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:m15: :monkeysad: :sad11: :m15: :monkeysad: :sad11: :m15: :monkeysad: :sad11:
ไม่ยอมมมมม :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 08-08-2012 18:00:11
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 08-08-2012 18:04:09
เริ่มหัวข้อโดย: pattybluet ที่ 08-08-2012 18:05:31
น้องปอมเว้นระยะ พี่วินก็จ๋อยน่ะสิ
พี่วินรุกเร็วไปหน่อย ถ้าคนอ่านไม่ได้รู้ถึงความรู้สึกดีๆ เจตนาดีๆของพี่วิน ก็คงรู้สึกแย่กับการกระทำที่ใกล้เคียงกับการฉวยโอกาสอยู่เหมือนกัน
เอาเป็นว่า เอาใจช่วยพี่วินแล้วกันเนอะ
บวกจ้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 08-08-2012 18:07:42
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 08-08-2012 18:07:47
แล้วกับพี่วินก็พึ่งมาเจอกัน ใครจะมาหวังดี ซื้อของแพงๆ พาไปกินข้าว คุยโทรศัพท์ ให้ความรู้ต่างๆเพียบ
นอกจากว่า คนๆนั้น เค้ารักน้องปอมไงคะ ถ้าเป็นคนอื่นก็อยากจะงาบน้องปอมเป็นอาเสี่ยกินเด็กนั่นล่ะ
แต่พี่วินเค้าทำทุกอย่างออกมาจากใจนะ เพราะว่าทำด้วยใจให้ด้วยรัก ฮ่าๆๆ
ปอมไม่มีวันเข้าใจได้หรอก เง้อออ แล้วงี้พี่วินจะทำไงต่อไปอ่ะเนี่ย โฮกกกกก
คนอ่านก็รอลุ้นตอนต่อไป คนเขียนสู้ๆน้าาา
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 08-08-2012 18:12:13
น้องปอมเริ่มเว้นระยะห่างละ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-08-2012 18:16:57
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 08-08-2012 18:24:05
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 08-08-2012 18:26:52
ฉากสองคนนี้เดท? กัน น่ารักอ่ะ อ่านแ้ล้วอยากมีคนไปเดินเที่ยวด้วยความรู้สึกดี ๆ แบบนี้บ้างจัง
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 08-08-2012 18:27:43
พอมาต่อก็ดันทิ้งระเบิดไว้ซะนี่ ปวดตับเลย :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 08-08-2012 18:31:35
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 08-08-2012 18:33:35
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 08-08-2012 18:35:18
เริ่มหัวข้อโดย: luckyzaaa ที่ 08-08-2012 18:41:08
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 08-08-2012 18:41:35
:impress3:
น้องปอมทำไมมองพี่วินแง่ร้ายแบบนั้นคะ
:sad4:
ที่พี่วินทำไปทุกอย่างก็เพราะรักและปรารถนาดีกับน้องปอมจริงๆ
ไม่ใช่อาเสี่ยหัวงูที่เอาเงินฟาดหัวหวังจะได้แต่ร่างกายเมื่อไหร่ล่ะคะ
น้องปอมทำแบบนี้พี่โกรธจริงๆด้วย
มามะพี่วินเดี๋ยวจะกอดปลอบนะ
*โดนถีบ
:z6:
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 08-08-2012 18:42:38
สงสารกวิน
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 08-08-2012 18:47:45
ปอมก็จะได้ทบทวน ความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเอง
เฮียวินจะได้เรียนรู้วิธีการเข้าหาแบบใหม่ ๆ ก็การเป็นเจ้าบุญทุ่มไม่ได้ผลแล้วนี่
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 08-08-2012 18:49:46
แต่ก็ต้องให้ระยะเวลา transit บ้าง ของแบบนี้ห่างกันไปซักหน่อย คิดทบทวนตัวเอง อาจจะดีก็ได้
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 08-08-2012 18:52:51
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 08-08-2012 18:55:26
ถึงว่าดิ ทำไมเมษมันถึงไม่ยอมจีบ ได้แต่ทำตัวเป็นมดแดงแบบนี้อย่างเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 08-08-2012 18:55:59
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 08-08-2012 18:56:38
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 08-08-2012 18:57:48
น้องปอม ใจร้าย.....!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 08-08-2012 18:58:20
เริ่มหัวข้อโดย: michiko_love ที่ 08-08-2012 19:13:44
เริ่มหัวข้อโดย: squalo ที่ 08-08-2012 19:18:57
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 08-08-2012 19:19:58
น้องแค่สับสนค่ะ ให้เวลาน้องหน่อยนะ
หวังว่าน้องปอมคงจะรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ
สงสารพี่วิน แต่ก็เข้าใจน้องปอม
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
สัญญาแล้วนะว่าไม่มีมาม่าชามโต :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 08-08-2012 19:33:14
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 08-08-2012 19:34:24
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 08-08-2012 19:40:09
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 08-08-2012 19:43:10
หวังว่าจากนี่จะเป็นช่วงพิสูจน์หัวใจตัวเองนะปอม ฮือๆๆๆๆ :z3:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 08-08-2012 19:47:59
ได้เวลาเลิกเนียนแล้วล่ะพี่วิน ตอนนี้ปล่อยให้น้องพิจารณาอะไรบางอย่าง แล้วค่อยลุยโดยใส่ความจริงๆใจลงไปเต็มที่
ระหว่างนี้ ทำหน้าเศร้า เรียกคะแนนความสงสารไปก่อนน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 08-08-2012 19:51:26
เด็กเสี่ย เป็นคำที่กระทบใจน้องมากจริง ๆ เข้าใจน้องนะ เพราะน้องไม่ใช่คนที่ดำเนินชีวิตอย่างสุขสบาย
สู้เพื่อตัวเองมาตลอด มีศักดิ์ศรี แค่คิดว่าคนอื่นจะมาคิดกับตัวเองแบบนั้นก็คงเจ็บปวดมาก
พี่วินขรา...อยากบอกว่าสู้่ต่อไป เมื่อจะเชียร์จนเพลียก็จะเชียร์ค่ะ...วันนั้นมันต้องมีสิ...แต่แอบท้อจัง :monkeysad:
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 08-08-2012 19:52:21
ปอมเล่นพูดซะ
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 08-08-2012 19:55:43
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 08-08-2012 19:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 08-08-2012 19:59:22
อ๊ากกกกกผ้าเช็ดหน้าคงไม่พอต้องเตรียมผ้าเช็ดตัวมาเช็ดนำ้ตาซะละมั้งงานนี้ :sad11: พี่วินนน
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 08-08-2012 20:03:28
แต่อย่านานนักนะ สงสารพี่วิน แค่ย้ายโต๊ะก็เดาได้ว่า พี่วินจะลงแดงตาย
มาม่า อร่อย :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 08-08-2012 20:05:19
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 08-08-2012 20:09:19
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 08-08-2012 20:10:23
นายเมษ ฉันเคืองแกจริงๆเอาความคิดอะไรมายัดใส่หัวให้น้องฉันคิดมากแบบนี้ว่ะ
ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง(อ้าว) ก็เถอะ ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 08-08-2012 20:23:14
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 08-08-2012 20:24:02
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 08-08-2012 20:37:44
ช่วงเวลาแห่งมาม่ามาถึงแล้ว
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
น้องปอมขา...อย่าคิดมากนะ
พี่วิน ค่อยๆ นะพี่ อย่ารุกน้องหนักเกิน น้องปรับตัวไม่ทัน
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 08-08-2012 20:40:05
ปอมเองก็คงยากที่จะยอมรับความรู้สึกตัวเอง เพราะตั้งแง่ไว้ซะขนาดนั้น
พี่วินก็นะ มันก็ฉวยโอกาสจริงๆแหละ เอาเรื่องงานมาปนกับเรี่องส่วนตัวอีก
ห่างกันบ้างก็ดีเหมือนกัน จะได้มีเวลาอยู่กับตัวเอง คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 08-08-2012 20:42:23
ปอม เองก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง
กวิน เองก็ทำไปเพราะรัก :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 08-08-2012 20:44:37
พี่วินน่าจะเว้นช่องว่างให้เยอะกว่านี้หน่อยน้า เดี๋ยวน้องอึดอัด
แถมตอนนี้ก็รู้ตัวแล้วด้วย ยิ่งแย่ไปกันใหญ่
เราไม่กลัวมาม่านะ แต่เยอะมากก็ไม่ไหว เดี๋ยวอาหารเป็นพิษ
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 08-08-2012 20:47:02
อืดเลยครับ เฮ้อ!
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 08-08-2012 21:01:13
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 08-08-2012 21:04:33
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 08-08-2012 21:11:57
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 08-08-2012 21:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: ployyunho ที่ 08-08-2012 21:37:33
ว่าแต่ ถ้าพี่กวินห่างน้องปอมแล้วทำเฉยเมยเหมือนแต่ก่อน น้องปอมจะเจ็บแปล๊บๆบ้างมั้ยน้อ o18
เริ่มหัวข้อโดย: minibusez ที่ 08-08-2012 21:41:48
ติดตามขอรับ :o11:
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 08-08-2012 21:48:21
นานาจิตตังเนอะ พยายามจะเข้าใจปอมนะ แต่ตอนนี้ปอมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเลยเนอะ
เดี๋ยวพอตีตัวออกห่างพี่กวิน แล้วเดี๋ยวปอมก็คงจะูรู้สึกตัวเองขึ้นมาบ้าง...ใช่ไหมมมม T___T
รักพี่กวินที่รักปอมแบบนี้ แต่ไม่รักน้องปอมที่เข้าใจจุดประสงค์พี่กวินผิดแบบนี้เลย
ตอนหน้าดีกันเลยได้ไหมอ่ะ มันหน่วงเหลือเกิน ไม่ชอบฟิลแบบนี้เลย น้องปอมที่แสนน่ารัก
กับพี่กวินที่ตีเนียนสนิทคิดไม่ซื่อหายไปแล้ว ชอบประโยคที่พี่กวินพูด
"จักรวาลในเวลาแบบนี้แหละที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากที่สุด..." อ่านแล้วยิ้มตาม
รู้สึกตาม มีความสุขตามไปด้วยเลย แต่พอเศร้ามาแบบนี้ คนอ่านก็รู้สึกตามไปด้วยเหมือนกันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kp ที่ 08-08-2012 21:59:41
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 08-08-2012 22:00:56
แต่ก็อดสงสารพระเอกของเราไม่ได้อยู่ดี ไม่ใช่ว่าสุดท้ายพี่วินจะตัดใจนะ
น้องปอมก็รีบๆรู้ใจตัวเองสักที ระวังจะมารู้ตัวตอนเสียเค้าไปแล้วนะ :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 08-08-2012 22:09:28
คือเราก็เข้าใจนะ ว่าพี่กวินเขาอยากให้ปอมดีใจ แต่รู้สึกมันจะผิดจังหวะไปสักนิดนึงก็ตรงตอนที่ปอมดันคิดมากอยู่นี่สิ เฮ้อออออ~
สู้ๆ นะพี่กวิน
ปล. อนุญาตให้ต้มมาม่าได้ค่ะ แต่อย่านานนะคะ เสียสุขภาพ(จิต)หมด หุหุหุ
เริ่มหัวข้อโดย: thisispom ที่ 08-08-2012 22:17:52
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 08-08-2012 22:22:40
เมื่อไรน้อ ความคิด-ความรู้สึกของสองคนนี้จะคลิกตรงกันเสียที
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 08-08-2012 22:28:07
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 08-08-2012 22:28:59
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 08-08-2012 22:29:32
อื้อหือ เอาละสิ ชัดๆตรงๆเลย
เอาไงดีละท่านกวิน
เริ่มหัวข้อโดย: A_ay ที่ 08-08-2012 22:43:01
วินนี่ท่าจะน้อยใจ
แต่ปอมแม่งท่าทางเครียดกว่าวินอีก :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 08-08-2012 22:45:18
แต่ปอมก็ใจแข็งเชียว ไม่หน้าพูดจาทเย็นชาขนาดนั้น
แต่คิดว่ามันแอบหวั่นไหวบ้างใช่เปล่า
อยากอ่านตอนต่อไผฌล้วค่ะ!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 08-08-2012 22:51:51
ถึงจะเข้าใจความรู้สึกน้องปอม แต่ก็อดที่จะเสียใจแทนพี่วินไม่ได้อ่ะ :m17:
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 08-08-2012 22:56:00
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 08-08-2012 22:58:30
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 08-08-2012 23:04:13
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 08-08-2012 23:11:21
น้องปอมไม่สนมาหาหนูแทนก็ได้ 555
( :z6: โดนแฟนคลับพี่วินโดดทีบ)
ปอมนะปอม เดี๋ยวปลดออกจากนายเอกซะเลย :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 08-08-2012 23:18:52
อย่าไปกำหนดอะไรมันมากมายนักสิ ปล่อยตัวตามสบายบ้าง
สงสารพี่วินจังงง TTT
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 08-08-2012 23:19:33
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ รอตอนต่อไปค่่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 08-08-2012 23:33:17
:o12:
เริ่มหัวข้อโดย: lampp ที่ 08-08-2012 23:35:54
เริ่มหัวข้อโดย: 8X ที่ 08-08-2012 23:54:01
พี่วินต้องงัดไม้ตายให้น้องปอมรู้ใจตัวเองให้เร็วที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 09-08-2012 00:03:48
เริ่มหัวข้อโดย: PaJaMaS ที่ 09-08-2012 00:06:18
คนเขียนสู้ๆนะคะ o13
ดูจะเร่ิมดราม่านะนี่
น้องปอมคิดเยอะจังอ่า....พ่ีวินก็สู้ๆละกันเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 09-08-2012 00:31:02
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 09-08-2012 00:38:37
ปอมเอ๊ย ห่างพี่แล้วจะรู้สึก :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 09-08-2012 00:54:41
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ^____^
เริ่มหัวข้อโดย: winamp ที่ 09-08-2012 00:57:53
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 09-08-2012 01:30:22
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 09-08-2012 01:31:37
วันเดียวรวดเลย 22 ตอน!!
กีฬาอะไรไม่ดูแล้ว อ่านแต่หัวใจหลังเลนส์
สารภาพเลยว่าแว๊บแรกที่เห็นชื่อเรื่องปุ๊บก็กดเข้ามาอ่านทันที
เพราะส่วนตัวแล้วเล่นกล้องเหมือนกันค่ะ
ชอบถ่ายรูป แล้วพอเห็นชื่อเรื่องก็ดึงดูดใจ
เพราะไม่เคยอ่านนิยายที่เป็นแนวๆแบบนี้เลย
พอได้มาอ่านแล้วรู้สึกขอบคุณลูกกะตาตัวเองมากที่สะดุดชื่อเรื่อง
รู้สึกอิ่มมากค่ะที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้
แล้วขนลุกทุกครั้งเลยค่ะที่ได้อ่านอะไรเกี่ยวกับกล้อง
ความรู้สึกคือไม่ได้แค่ได้อ่านนิยายวาย
แต่มันได้อะไรมากกว่านั้นด้วยอ่ะ
ฟินค่ะ!! :man1:
เข้าเรื่องนิยายกันดีกว่า ฮา~
คิดภาพปอมเอาไว้ในหัวแล้วแบบ...
น้องปอมมันน่ารักว่ะ!
แล้วคิดถึงพี่กวินนี่แบบคงจะเท่ไม่หยอก
ผู้ชายตัวโตๆ ออกแนวขรึมๆแต่มาตามจีบเด็กผู้ชาย
แถมวิธีจีบเฮียแกยังเนียนได้แบบ...โอ้ย!
คือมันไม่เนียนนะ แต่ก็พยายามจะเนียนอ่ะ ฮ่าๆ
แต่แล้วมาม่าก็คืบคลานเข้ามาจนได้!
จริงๆก็เข้าใจความรู้สึกปอมแหละเนอะ
ก็ตัวเองออกจะแม๊นแมนนี่นา...
แต่ก็ไม่อยากให้ทำร้ายจิตใจคนแก่มากๆอ่ะ
เกิดคนแก่น้อยใจขึ้นมา ระวังจะลำบากเวลาง้อ หุหุ
รอติดตามค่า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 09-08-2012 01:52:45
สงสารพี่วินอ่าาาาา
น้องปอมระวังจะมาเสียใจภายหลังนะ ฮึ
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 09-08-2012 01:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 09-08-2012 04:26:46
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 09-08-2012 05:32:37
เริ่มหัวข้อโดย: Aladin ที่ 09-08-2012 07:13:28
อึดอัดสุดๆ เห็นใจปอม.... นิดนึง
แต่สงสารกวินมากกว่า
รอน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 09-08-2012 07:17:35
ก็นะ ห่างกาย บางทีใจข้างในอาจได้เห็นอะไรดีๆ ขึ้นบ้าง
น้องปอม ถ้าไม่กล้าสู้หน้าก็หลังเลนส์เยอะๆ
แอบถ่ายรูปมันตอนเผลอเศร้า...จะได้รู้ว่าพระเอกอยู่ตรงนี้ไม่ใกล้ไม่ไกล
ที่สำคัญ ชัดเจนกับข้างในเราด้วย
ฮิ้ว! ^^เรื่องนี้ทำให้เข้ามารอทุกวัน
กดบวกปล่อยเป็ดน้อยลอยละล่อง
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 09-08-2012 08:06:40
น้องปอมคิดเยอะไปแล้ว
พี่วินทำใจร่มๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 09-08-2012 08:48:53
น้อมปอมไม่น่าสับสนไม่งั้นตอนนี้คงเห็นอะไรหวาน ๆ หวังว่าจะไม่มีมาม่าหนัก ๆ นะค่ะ
น้องปอมอย่าแกล้งพีวินเลยนะ สงสารพี่วิน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 09-08-2012 08:58:55
สงสารพี่วินจังเลยอ่ะ น้องปอมชอบเก็บคำพูดของคนอื่นมาคิดมาก เสียใจ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 09-08-2012 09:28:30
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 09-08-2012 09:38:10
อยากให้ทั้งสองคนรักกันไวๆจัง
อยากอ่านตอนหวานๆแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 09-08-2012 09:38:48
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 09-08-2012 10:12:08
เริ่มหัวข้อโดย: poompoo ที่ 09-08-2012 10:13:29
ถอยห่างมาอีกนิด็ดีนะ ให้เวลาน้องเค้าหน่อย
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 09-08-2012 11:01:13
ปอมนะปอม TT หนูอย่าสับสนมากกว่านี้เลยนะ กลัวใจน้องจะขอเลิกทำงานกับพี่เค้า คราวนี้ล่ะ พี่วินหาน้ำใบบัวบกมาซดไม่ทันแน่อ่ะ
เชื่อเลย ไอ่พี่เมษไม่หยุดแค่นี้ TT__TT ตัวเองไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ใช่มั้ยยยย ชักจะไม่ชอบหน้าพี่แล้วนะ ! :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 09-08-2012 11:08:30
แต่น้องคงไม่เข้าใจและยังสับสนให้เวลาน้องอีกนิดนะ
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 09-08-2012 11:16:05
แต่งานเข้าพี่วินแล้วววววว
น่าสงสารรรรร
:z3:
พี่วินสู้ๆๆ :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 09-08-2012 13:45:11
“พี่จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าตั้งแต่วันจันทร์นี้เป็นต้นไปผมอยากจะขอย้ายโต๊ะออกไปนั่งกับพี่ๆคนอื่นข้างนอกบ้าง...”
ขอบคุณที่มาต่อให้ :impress2: แต่
:z3: ว๊าาาากกกก ไมตัดจบแบบนี้ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 09-08-2012 15:41:33
แต่นี่อะไรร :serius2: :angry2:
เฮอะ หนูปอมจ๋าาา ทำเป็นรังเกียจไปเถอะ
ขอย้ายออกไปนั่งข้างนอกคิดว่าจะดีหรอ หวังว่าไม่ใช่ว่าพอห่างกันตัวเองจะเป็นฝ่ายรู้สึกผิดหรือคิดถึงเค้าเองหรอกนะ
เข้าใจนะว่าอยากแมนแต่ก็เริ่มหมั่นไส้ละหล่ะ
ส่วนพี่ิวิน สู้ๆนะ ฮึบๆ ถ้าเด็กมันรังเกียจก็เลิกรุกมันได้ละ
เสียเชิงชายหมด ยิ่งทำแทนที่จะเป็นผลดี เด็กมันกลับมองในแง่ร้ายซะอีก สงสารอ่ะ :m15:
ขอบคุณคนแต่งค่าา :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 09-08-2012 15:58:14
เริ่มหัวข้อโดย: papa_paolo ที่ 09-08-2012 16:30:23
ให้เวลากับน้องมันหน่อยนะ
เรื่องบางเรื่องต้องมีเวลาได้ลองดูใจตัวเองสักพัก :n1:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 09-08-2012 16:51:54
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 09-08-2012 17:12:07
ดราม่าหรอๆๆๆๆ โอยยยย
ขอทำใจก่อน สงสารพี่วิน
น้องปอม รู้ตัวได้แล้ว นะอย่าทำร้ายลุงนาน
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 09-08-2012 18:00:51
#23
ดวงตาคมดุจับจ้องไปยังเฟอร์นิเจอร์ชิ้นล่าสุดของห้องเขาที่กำลังถูกขนออกไปด้วยความรู้สึกเจ็บในอก เหตุผลที่เจ้าหนูนั่นอ้างกับเขา ฟังยังไงก็ไม่อาจทำใจให้เชื่อได้
'ผมอยากรู้ว่าบรรยากาศเวลาที่คนอื่นเขาทำงานกันเป็นยังไง...'
ก็เล่นพูดออกมาด้วยสีหน้าแบบนั้น...เขาไม่ได้โง่...ทำไมจะดูไม่ออกว่ามันไม่ใช่
แต่ก็นั่นแหละ...จะให้เอาเหตุผลอะไรอ้างกลับไปเพื่อยื้อไว้ล่ะ
สุดท้ายเขาจึงได้แต่นั่งมองการย้ายออกของจักรวาลเงียบๆ ตอนแรกเขาเป็นคนขนโต๊ะตัวนั้นเข้ามาเองกับมือ แต่ตอนขนออก...เขาขอแค่ดูแล้วกัน...เพราะมันไม่ใช่ความต้องการของเขาเลยสักนิด
เมื่อโต๊ะตัวที่ว่าถูกยกออกไปจนสำเร็จ เด็กหนุ่มก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของกวินด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่หากกวินได้ลองเพ่งลงไปในดวงตาคู่นั้นดีๆล่ะก็ จะสัมผัสได้ถึงหลากหลายอารมณ์ไม่ว่าจะกังวล ลังเล ผิดหวัง หรือแม้แต่รู้สึกผิดเจือปนอยู่เต็มไปหมด
“ผมย้ายไปนั่งใกล้ๆพี่เต้นะครับ...ที่ผ่านมาผมขอบคุณมากที่พี่ให้ผมเขามานั่งทำงานด้วย...” ใบหน้าเรียวได้รูปก้มต่ำ เก็บซ่อนความรู้สึกอึดอัดใจไว้ไม่ให้ส่งไปถึงคนตรงหน้า
ช่างภาพหนุ่มจ้องมองคนที่ยืนก้มหน้านิ่งๆ เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยตอบกลับสั้นๆออกมาฟังดูแหบแห้งกว่าที่ควรจะเป็น
“ไม่เป็นไร...”
บทสนทนาจบลงแค่นั้นพร้อมการยกมือไหว้ของคนเด็กกว่า ก่อนเรียวขาทั้งสองข้างจะพาตัวเด็กหนุ่มออกจากห้องนั้นไป
ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดในห้องเล็กๆนั้นอย่างน่าใจหาย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่ถูกย้ายออกมาไว้ข้างนอกพร้อมกับโต๊ะ ในหัวยังคงครุ่นคิดไตร่ตรองถึงสิ่งที่ทำลงไปด้วยความสับสน
มันดีแล้วหรือเปล่าที่เขาทำแบบนี้...
แต่ในเมื่อเรื่องมันดูเหมือนจะออกมาแบบที่ใครๆพูดกัน...การเลี่ยงความเสี่ยงให้ไกลที่สุดก็เป็นสิ่งที่จำเป็นไม่ใช่หรือ...
ขณะที่ความคิดต่างๆนาๆกำลังแล่นไปโดยไม่มีทีท่าจะสิ้นสุดลงนั้นเอง ฝ่ามือหนักๆที่กดลงมาบริเวณไหล่ก็เรียกให้เขาต้องหันไปมอง
รอยยิ้มของเต้ถูกส่งมาให้ เด็กหนุ่มจึงจำต้องยิ้มบางๆตอบ
“เป็นไงเรา...นั่งเหม่ออะไรอยู่”
คนถูกทักได้แต่ส่ายหน้าแห้งๆกลับไปให้โดยไม่พูดอะไร...
“แล้วคิดยังไงถึงออกมานั่งตรงนี้เนี่ย”
คำถามที่ได้รับมา จักรวาลตอบมันออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก “เปลี่ยนบรรยากาศน่ะครับ...”
ได้ยินอย่างนั้นเต้ก็ขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ฟัง ก่อนจะตัดสินใจลดเสียงลงเพื่อเอ่ยถามเจาะลึกลงไปในสิ่งที่เขาสงสัย “อย่าหาว่าพี่ยุ่งเรื่องส่วนตัวเลยนะ...แต่ปอมกับพี่วิน...มีปัญหากันเหรอ” ตอนที่เจอกับหัวหน้าสุดหล่อของเขาเมื่อครู่แวบหนึ่ง เขาสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าท่าทางกวินคงมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่ๆ ยิ่งได้เห็นเด็กหนุ่มย้ายโต๊ะออกมาเขาก็ยิ่งหาข้อสันนิษฐานได้ง่ายขึ้น
ถูกถามแทงใจดำเข้าอย่างนั้นในอกก็รู้สึกจุกขึ้นมาดื้อๆ..
“เปล่าหรอกครับ ผมแค่อยากลองทำงานในบรรยากาศหลายๆแบบดู”
พูดไปก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกในใจมากขึ้นไปอีก
รู้สึกเหมือนคนเนรคุณอย่างบอกไม่ถูก...
...งานก็จะทำ แต่ดันไปรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับเจ้าของบริษัท...
เลวร้ายไปหรือเปล่า...
“งั้นเหรอ...” ใบหน้าอวบกลมพยักขึ้นลงเบาๆ ดูทรงแล้วต่อให้ถามไปเรื่อยๆก็คงไม่ยอมพูดอะไรออกมาง่ายๆ เห็นทีงานนี้ต้องปล่อยเลยตามเลยให้เขาไปเคลียร์กันเอง “เอาเถอะ...ถ้ามีอะไรสงสัย ปอมถามพี่หรือไอ้จอมแทนก็ได้นะ อาจจะไม่เก่งเท่าพี่วิน แต่ก็คงพอช่วยอะไรได้บ้างแหละ”
.
.
.
.
ตลอดการนั่งทำงานในช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมา เต้คอยสังเกตจักรวาลอยู่เป็นระยะ และก็ได้เห็นบ่อยครั้งว่าเด็กหนุ่มดูเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างเห็นได้ชัด นอกจากจะรู้สึกไม่สบายใจแทนคนเป็นเจ้านายแล้ว เขายังกลัวว่าอาการแบบนี้จะพาลให้เสียงงานเสียการด้วยอีกต่างหาก
แม้แต่พวกเขาเองที่ทำงานกันอย่างมืออาชีพก็ยังมีบ่อยครั้งที่เผลอเอาเรื่องส่วนตัวมานั่งคิด ส่งผลให้งานเขวไปเหมือนกัน
นับประสาอะไรกับนักศึกษาที่เพิ่งจะเข้ามาลองทำงานแบบนี้ได้แค่เดือนกว่าๆอย่างจักรวาล...เรื่องกังวลใจคงจะมีผลไม่น้อยกับงานที่ทำอยู่...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สองขาเพรียวเดินลากส้นเท้ามาเอื่อยๆตามแนวฟุตบาท หลังจากขอย้ายโต๊ะออกจากห้องแล้วจักรวาลก็อ้างกับกวินไปทุกเย็นว่าอยากจะขึ้นรถเมล์กลับเองบ้าง
พวกเขาทั้งคู่ได้พูดคุยกันน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นช่างภาพคนดังก็ยังคงคอยเดินมาถามไถ่และให้คำแนะนำเรื่องงานอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
แต่น้ำเสียงที่เคยฟังดูใจดีสำหรับเขาก่อนหน้านี้มันกลับถูกแทนที่ด้วยความเย็นชืดชอบกล...
คิดแล้วก็ปวดลึกๆ...
เพราะเขาชอบฟังเสียงอบอุ่นแบบนั้นมากกว่าเป็นไหนๆ...
เมื่อเดินมาถึงหน้าหอพัก เด็กหนุ่มก็อดที่จะเหลือบมองบริเวณถนนด้านหน้าไม่ได้...ถ้าเป็นวันก่อนๆ กวินก็จะมาจอดรถส่งเขาลงตรงนี้...
เส้นผมปลิวกระจายตัวออกตามแรงสบัดน้อยๆ ความคิดเรื่องเหล่านั้นถูกไล่ออกไปจากสมอง แม้ว่าจะไล่เท่าไหร่อีกครู่เดียวก็กลับมาใหม่อยู่ดีก็ตาม
ทันทีที่ขึ้นมาถึงห้องพักของตน จักรวาลก็ตรงเข้าเปิดคอมพิวเตอร์มือสองรุ่นเก่าคู่ใจเป็นอย่างแรก หวังจะหยิบงานมาทำเพื่อบรรเทาความฟุ้งซ่านที่เขาไม่ชอบนี้ลง
และแม้ฮาร์ดดิสก์ที่หยิบกลับมาจากที่บริษัทจะถูกเสียบต่อกับเครื่องเรียบร้อยแล้ว แต่ข้อมูลต่างๆในนั้นก็ยังไม่ถูกเปิดขึ้นดูเสียที เนื่องจากตอนนี้ สายตาของเด็กหนุ่มดันหยุดลงอยู่ที่โฟลเดอร์บนเดสก์ท็อปโฟลเดอร์หนึ่ง ที่ระบุชื่อว่า 'ลองกล้องครั้งแรก'...
แล้วในที่สุดเขาก็ขัดคำสั่งตัวเองไม่ได้...
เด็กหนุ่มคลิกโฟลเดอร์ที่ว่าเปิดออกดู ไฟล์ภาพนับสิบทั้งหมดระบุไว้ว่าพวกมันถูกถ่ายในวันที่ที่ตรงกับวันเกิดของเขาพอดี....วันที่เขาเพิ่งได้เจ้ากล้อง7Dมาอยู่ในครอบครองนั่นเอง
ไม่ถึงสิบภาพแรก เป็นภาพสิ่งของต่างๆในห้องของเขา...
แต่หลายสิบภาพที่เหลือ...
มีใบหน้ายามหลับของกวินเป็นจุดโฟกัสอยู่ทั้งหมด...
ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคิดอะไรถึงได้ถ่ายไปเยอะแยะมากมายขนาดนี้ ทั้งๆที่ก็เป็นอิริยาบถการนอนซ้ำๆกัน แต่ก็ยังอุตส่าห์ถ่ายมาได้เป็นสิบๆ
จักรวาลค่อยๆคลิกมันเปิดขึ้นดูทีละรูป ทีละรูป
พลางในหัวก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น...
ยังจำได้ดีว่ากวินใจดีกับเขาแค่ไหน...
...ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ...
แล้วมันจะดูไม่แมนไปหรือเปล่า...หากเขาอยากจะยอมรับกับตัวเองว่าเขารู้สึกได้ถึงม่านน้ำบางๆในหน่วยตาทั้งสองข้างของตัวเองตอนนี้น่ะ...
ทั้งๆที่เป็นคนเริ่มเองแท้ๆ...แต่ทำไมต้องมานั่งคิดมากอย่างนี้ทุกวันด้วยก็ไม่รู้
หากให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้เป็นคำพูด สำหรับจักรวาลแล้วคงทำได้ยากเหลือเกิน เนื่องจากทุกอย่างมันซับซ้อนเสียจนอธิบายไม่ถูก
รู้ก็ยังไม่รู้ว่าตกลงแล้วกวินสนใจในตัวเขาแบบที่เมษาว่าจริงหรือเปล่า แม้การกระทำหลายๆอย่างก็ชวนให้มองเป็นแบบนั้น แต่กระนั้นเขาก็ยังรู้สึกลึกๆอยู่ในใจว่าความใจดีของกวินมันเป็นของจริง ไหนจะประเด็นเรื่องศักดิ์ศรี เรื่องรสนิยมทางเพศ และอีกหลายๆอย่าง มันประดังประเดกันเข้ามาพร้อมๆกันให้ปวดหัวไปหมด
สับสนไปหมดแล้ว....
จากที่คิดว่าจะหยิบงานขึ้นมาทำเพื่อให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน กลับกลายเป็นว่าเขาต้องมานั่งจ้องรูปของคนหลับเหล่านั้นอยู่นานสองนานด้วยความรู้สึกหน่วงๆในอกที่ดูจะรุนแรงกว่าเก่าเสียอีก
ภาพๆหนึ่งจากในบรรดาหลายสิบภาพนั้นถูกเปิดขึ้นในโปรแกรมแต่งภาพ เด็กหนุ่มบรรจงปรับโทนสีให้กลายเป็นภาพขาวดำตามแบบที่ตนชอบอย่างพิถีพิถัน ให้ความใส่ใจกับมันราวกับเป็นงานที่ต้องส่งให้ลูกค้าชิ้นหนึ่ง...
เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์ตามที่ใจอยากได้แล้ว...
ภาพที่ว่านั้น....ก็ถูกตั้งไว้เป็นภาพพื้นหลังบนหน้าเดสก์ท็อป....
ด้วยเหตุผลอะไรที่ตัวจักรวาลเองก็ไม่อยากจะนึก...
แต่ถ้าในเมื่อกวินเองก็มีรูปเขาอยู่บนหน้าจอเหมือนกัน แม้ไม่รู้ว่าตอนนี้มันจะถูกเปลี่ยนหรือยัง แต่คงไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะทำบ้าง....ถือเสียว่าเจ๊ากันไป
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ชายหนุ่มยืนกอดอกพลางทอดสายตามองคนที่เดินก้มๆเงยๆสำรวจฉากที่ยังสร้างไม่เสร็จดีอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมาทุกอย่างดูเหมือนภาพซีเปียสำหรับเขา สีสันมันดูซีดจางลงไป เหลือไว้แค่บรรยากาศหม่นๆ
นับจากวินาทีที่ได้ยินว่าเด็กหนุ่มจะขอย้ายออกจากห้องทำงาน ความสุขอิ่มเอมที่เคยมีตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาก็แห้งเหือดระเหยหายไปจนหมด เหลือเป็นความทุกข์ความเจ็บปวดเกรอะกรังในใจแทน เรื่องราวต่างๆถูกเก็บมาคิดซ้ำไปซ้ำมาอย่างที่คนใช้ชีวิตง่ายๆอย่างเขาไม่เคยเป็นมาก่อน
นับเป็นครั้งที่สองที่เขาต้องคอยต่อสู้กับตัวเองถึงเพียงนี้ ครั้งแรกก็ว่าสาหัสแล้วกว่าจะยอมรับกับตัวเองได้ว่าตกหลุมรักเด็กผู้ชายคนนี้เข้าแล้วจริงๆ แต่พอมาครั้งที่สองมันกลับหนักหนากว่ากันมากนัก เมื่อเขาต้องพยายามหักห้ามใจไม่ให้เผลอตัวไปบังคับให้เด็กหนุ่มกลับมาอยู่ใกล้ๆกันเหมือนที่เคย
เขาไม่อยากเป็นผู้ใหญ่เห็นแก่ตัว...
แต่ยังไงก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้จริงๆว่าคิดถึงเหลือเกิน แม้โต๊ะที่ย้ายออกไปจะอยู่เพียงแค่หน้าห้อง แต่ดูเหมือนว่าใจของเด็กหนุ่มจะถูกย้ายไปไกลกว่านั้นมากแล้ว เขาสามารถบอกได้จากความเย็นชาทุกครั้งที่พูดคุยกัน
อยากง้อ...ทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าสาเหตุของเรื่องมันคืออะไร
แล้วที่สำคัญ...เขาไม่รู้ว่าจักรวาลแค่โกรธ...หรือเกลียดเขาไปแล้วกันแน่
ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลัง ทำอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์....
.
.
.
.
จักรวาลก้มลงจดรายละเอียดที่สังเกตได้จากฉากที่ขึ้นโครงคร่าวๆให้เห็นเป็นรูปเป็นร่างบ้างแล้ว วันนี้เป็นวันที่ทีมงานทุกคนต้องมาทำความคุ้นเคยและตรวจความเหมาะสมของห้องปลอมๆที่ถูกสร้างขึ้นในสตูดิโอนี้อีกทีเพื่อนำไปทำแผนเตรียมตัวสำหรับวันถ่ายจริง
แม้จะพยายามใจจดใจจ่ออยู่กับสิ่งที่ต้องทำแค่ไหน แต่เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะต้องแอบเหลือบมองคนที่ยืนเหม่อมองเขาอยู่เหมือนกัน
“เป็นอะไรไปน้องปอม ถอนหายใจเฮือกๆเลย” ก้อ ช่างภาพเบอร์สองของบริษัทที่ช่วยสำรวจฉากอยู่ข้างๆถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเด็กหนุ่ม
คนถูกถามได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะพาเปลี่ยนไปคุยเรื่องงานแทน “พี่ว่าช่องตรงนี้มันดูสูงไปไหมครับ ถ้าถ่ายจากมุมนี้มันจะเห็นสีหน้าของคนข้างในเหรอ..”
“อืม...พี่ก็คิดอยู่่เหมือนกันเนี่ย” คนเป็นรุ่นพี่เงยหน้ามองไปยังช่องที่ว่าพลางพยักหน้าเห็นด้วยเบาๆ “น่าจะต่ำลงมาประมาณนี้ดีกว่า สงสัยคงต้องบอกให้ช่างแก้ ตรงนู้นก็มีอีกช่องนึง แคบไปนิด”
“งั้นเดี๋ยวผมวัดระยะตรงนี้เอาไว้ให้ช่างแล้วกัน” จักรวาลดึงสายตลับเมตรขึ้นทาบกับผนังชั่วคราวขนาดใหญ่ตรงหน้า
“โอเค งั้นพี่ไปวัดอีกช่องนึงแล้วกันนะ ทำคนเดียวได้ใช่ไหม”
“สบายมากครับพี่” เด็กหนุ่มตอบกลับไปก่อนจะหันไปง่วนกับตลับเมตรตรงหน้าอีกครั้ง ก้อเดินออกจากบริเวณนั้นเพื่อไปทำในส่วนของตนบ้าง
การใช้ตลับเมตรคนเดียวไม่ใช่งานที่ลำบากอะไร เพียงแต่อาจจะไม่สะดวกไปบ้างเท่านั้น
ใบหน้าเรียวขาวได้รูปก้มๆเงยๆจัดการกับงานวัดฉากตรงหน้า สองตามองเพียงตัวเลขบนสายตลับเมตรโดยไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด
...แม้แต่เข็มขัดบนเอวของตนที่บังเอิญไปเกี่ยวหัวตะปูบนพนังไม้หนักๆแผ่นนั้นเข้าพอดิบพอดี...
โดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อเด็กหนุ่มตั้งใจจะผละตัวออกเพื่อก้มลงจดค่าที่วัดได้ลงกระดาษ ฉากที่ยังไม่เสร็จดีตรงหน้าก็เอนตามลงมาอย่างรวดเร็ว
หัวตะปูที่เกี่ยวอยู่กับเข็มขัดหลุดออกจากกันไปแล้ว หากแต่ด้วยความกะทันหัน เด็กหนุ่มจึงไม่สามารถหนีออกมาได้ทัน เมื่อร่างของเขาล้มลงไปกับพื้นด้วยความตกใจ...
และวินาทีที่ฉากชิ้นโตตรงหน้าจะตกลงมาถึงตัวนั้นเอง...
ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก็ถลาเข้ามาบังตัวเขาไว้พร้อมเสียงดังตะโกนโหวกเหวกไปทั่วสตูดิโอ...
แรงกระแทกที่สัมผัสได้ผ่านตัวคนข้างบนทำเอาเขาต้องร้องออกมาสุดเสียง
ไม่ใช่เพราะรู้สึกเจ็บ...จะไปเจ็บได้อย่างไรในเมื่อมีเบาะมนุษย์มารองรับแรงกระแทกแทนเขาอยู่..
แต่ที่ต้องร้องก็เพราะเสียงครวญครางเอย่างเจ็บปวดของคนบนตัวเขาที่ดังอยู่ข้างหูมันเสียดแทงทะลุเข้าไปถึงหัวใจได้อย่างแสบร้อน
น้ำตาเอ่อคลอออกมาด้วยความตกใจ สติที่เคยมีกระเจิดกระเจิงไปหมด จักรวาลสัมผัสได้ว่าตอนนี้กวินกำลังพยายามเกร็งตัวมากแค่ไหนเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเขาต้องรับน้ำหนักไอ้ฉากใหญ่ๆนั่นไปด้วยอีกคน เสียงผ่อนลมหายใจที่ดังอยู่เป็นระยะบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้เป็นอย่างดี
ตอนนี้ในหัวของเด็กหนุ่มจินตนาการถึงสภาพของคนข้างบนอย่างใจเสีย...
และทันทีที่คนอื่นๆช่วยกันยกสิ่งที่ทับตัวพวกเขาทั้งคู่อยู่ออกจนสำเร็จ ร่างเล็กก็รีบผุดลุกผุดนั่งขึ้นเพื่อสำรวจคนบนตัวเขาให้เต็มตา ก่อนจะยิ่งต้องน้ำตาเอ่อขึ้นมายิ่งกว่าเก่า...
นอกจากความเจ็บที่เกิดจากการแรงกระแทกที่เขามองไม่เห็นแล้ว รอยเลือดเป็นจุดๆบนเสื้อยืดสีอ่อนของชายหนุ่มซึ่งคงเกิดจากการถูกตะปูตำก็เอาทำจักรวาลต้องร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้....
และขณะที่คนอื่นๆกำลังยุ่งกับการเรียกรถพยาบาลอยู่นั้น
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่บัดนี้แหบพร่าก็ยังอุตส่าห์ถามออกมาแผ่วเบา...
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมปอม...?”
...เจ็บสิครับ...ที่ใจไง...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 09-08-2012 18:05:57
น้องปอมเลิกสับสนแล้วยอมรับความรู้สึกตัวเองซะนะ
นึกซะว่าสงสารพี่กวินของเพ่เถอะค่ะ โอร่ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 09-08-2012 18:09:04
เริ่มหัวข้อโดย: kiizkziekiizk ที่ 09-08-2012 18:13:46
พี่กวินนนนนนนนนนน !!!!! :sad4:
โอ๊ยๆๆ ติดเรื่องนี้แล้วค่ะเพิ่งเข้ามาอ่านวันแรกก็ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดเลย นึกดีใจที่คนเขียนมาอัพพอดีตอนที่กำลังอ่านตอนสุดท้ายล่าสุด 22 เปิดมาเจออ้าววว ตอน 23 มาแล้วเมื่อไม่กี่นาที
สนุกมากกกค่ะ บรรยายอธิบายได้เห็นภาพม๊ากมากกก
จะติดตามเรื่อยๆเลยค่ะ
เป็นแฟนคลับเรื่องนี้แล้วววว :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: dokkaew ที่ 09-08-2012 18:14:15
สงสารพี่กวิน :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: piggie ที่ 09-08-2012 18:14:27
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 09-08-2012 18:18:56
สงสารพี่วิน Y_Y
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกแมวหลงทาง ที่ 09-08-2012 18:19:35
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 09-08-2012 18:23:56
คนที่ไม่พร้อมจะมีความรักกำลังจะก้าวออกมาหาพี่แล้วนะคะ
อย่าเพิ่งถอดใจไป สู้ๆ o13
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 09-08-2012 18:24:52
มีแววดี ๆ มาแระ ^ ^ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 09-08-2012 18:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 09-08-2012 18:27:43
น้องปอมยังจะใจร้ายกับพี่วินอีกหรออออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 09-08-2012 18:34:45
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 09-08-2012 18:35:06
.
ไม่รัก ก็ต้องปล้ำกันละทีเนี้ย
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 09-08-2012 18:35:36
ไม่ว่าปอมจะเปลี่ยนไปยังไง พี่วินก็ยังคงอบอุ่น และใจดีกับปอมอยู่เสมอ เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยน
อุบัติเหตุครั้งนี้...พี่วินถึงกับยอมเอาตัวเจ็บแทน เพื่อปกป้องปอม
ความจริงใจที่พี่วินมีให้....มันยิ่งใหญ่จริงๆครับ
แล้วน้องปอมจะเห็น...จะรู้สึก...และยอมรับมันได้รึยังนะ
รีบรู้ใจตัวเองไวๆนะปอม
พี่วินก็สู้ๆนะครับ ตอนที่พี่วิ่งไปบังปอมไว้นี่ พี่สุดยอดมาก
แสนดีขนาดนี้ ปอมจะไม่รักก็ให้รู้กันไป
ขอบคุึณคนแต่งมากครับ o13
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 09-08-2012 18:36:24
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 09-08-2012 18:37:15
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 09-08-2012 18:44:00
อ่านไป เลื่อนเพจลงก็ใจก็ตุ้มๆต่อมๆไป TBC จะโผล่มาเมื่อไหร่น้า
ฮ่า เป็นโรคกลัวTBCซะแล้วเรา
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 09-08-2012 18:45:04
พี่วินแมนมาก o13
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 09-08-2012 18:48:19
ได้ใจไปเลย o13
น้องปอมค๊าบบบบ ช่วยเห็นใจสุดหล่อหน่อยยยย >_<
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 09-08-2012 18:48:55
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 09-08-2012 18:49:14
พี่วินอย่าเป็นอะไรมากเลย ขอให้พี่วินหายไวๆ
แต่ถ้าจะให้ดี ขอให้มีพยาบาลปอมมาดูแลอย่างใกล้ชิดจะดีเป็นพิเศษ อิอิ :impress2:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pae666 ที่ 09-08-2012 18:49:57
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 09-08-2012 18:54:46
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 09-08-2012 18:58:53
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 09-08-2012 18:59:45
เริ่มหัวข้อโดย: aft22423 ที่ 09-08-2012 19:04:05
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 09-08-2012 19:05:49
เจ็บที่ใจมันต้องใช้ใจรักษานะหนูปอม
เพราะงั้นเลิกสับสนได้แล้วววววว
เกิดมาครั้งเดียว ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้นะปอม
จะเป็นเกย์ เป็นรุก เป็นรับก็ช่างมันเถอะ
มีความสุขกับสิ่งที่เป็นไม่ใช่หรอ?
เพราะงั้นปล่อยไปตามที่ใจมันพาไปนั่นแหละ
ฝืนใจมันไม่ได้เจ็บแค่ตัวเองนะ
อีกคนเค้าก็เจ็บด้วย...
FC พี่กวิน กร๊าก!!
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 09-08-2012 19:05:51
อ๊ากกก พี่ิวิน โคตรเท่ห์เลยเจ้าค่าาาาเอ๊ยยย
คนอ่านว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ของพี่วินได้ใจน้องปอมไปเต็มๆแล้วแน่ๆ
ที่เหลือรอลุ้นผล น้องปอมต้องคิดอะไรๆได้เยอะขึ้นแล้วล่ะ
สงสารทั้งคู่เลย เจ็บแบบหน่วงๆ อ๊ากกกก ลุ้นนน
ปล.ตะปูสนิมป่าวอ่ะ พี่วินระวังบาดทะยักกินนะ ฮ่าๆ =[]=
รออ่านตอนต่อไปค่าาาา กำลังเข้มข้นเลยยย
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 09-08-2012 19:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: beautjang ที่ 09-08-2012 19:09:31
มันจะหดหู่ไปแล้วววววว
สงสารพี่วิน :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: กาลณัฐ ที่ 09-08-2012 19:11:50
...เจ็บสิครับ...ที่ใจไง...
กรี๊ดดดดดดดดค้า คำนี้โดนใจเจ๊ :o8:
น้องปอมรักพี่วินแล้วก็ยอมรับเถอะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 09-08-2012 19:13:05
สงสารพี่วิน จะร้องไห้ตามง่ะ ;w;
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 09-08-2012 19:17:22
พี่วินยอมเจ็บตัวเพื่อน้องปอมขนาดนี้แล้ว ช่วยรักพี่วินไวไวนะค่ะน้องปอม
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 09-08-2012 19:20:38
เป็นตอนที่เราชอบที่สุด อ่านแล้วบีบหัวใจมากๆ
พี่วินแม่งงงงงงงง โคตรพระเอกอ้ะ :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 09-08-2012 19:23:28
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 09-08-2012 19:30:42
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 09-08-2012 19:31:43
มันบีบหัวใจตั้งแต่อ่านความรู้สึกของปอม
สงสารพี่กวิน ความรักของพี่ยิ่งใหญ่จริงๆ
มาม่าชามสุดท้ายหรือยังอ่ะ
:monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: Oskar ที่ 09-08-2012 19:32:27
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-08-2012 19:32:47
เพราะสายตาพี่เค้าคงมีไว้มองแต่น้อง น่าสงสารจังนะ่ช่วงนี้ ที่จริงน่าสงสารทั้งสองคนเลย
พี่วินก็ชีิวิตหม่นเพราะคล้่ายอกหัก ส่วนน้องปอมก็สับสนและหวั่นไหว...แต่มีสัญญาณดีว่าน้องเริ่มคิดซัมติงแระ
(สังเกตจากวอลเปเปอร์ นี่ถ้าพี่วินมาเห็นละยิ้มแก้มบานแน่)
เหตุการณ์นี้ปอมคงรู้ใจตัวเองมากขึ้นเนอะ อยากอ่านต่อแล้วค่า
ขอบคุณค่ะ :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 09-08-2012 19:37:36
เข้าใจว่าปอมไม่ผิด
แต่ทำไมลึกๆมันโกรธปอม.. #ว้อท
อ่านไปที่ปอมเศร้าก็คิดไป ทำเองนิ่ ห่างกันสมใจแล้วนิ่ จะทำอะไรอีกล่ะ... พี่เค้ามาช่วยจะคิดว่าไงอีก ..เหอะ
ปัญญาอ่อนว่ะเราอ่ะ โกรธปอมทำไมปอมไม่ผิด =_=.....
เปลี่ยนโหมด : พี่วินนนนนนนน นนน พี่วินนนนนน TTTTTT
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 09-08-2012 19:38:18
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-08-2012 19:39:39
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 09-08-2012 19:40:19
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 09-08-2012 19:47:36
ผู้ชายสองคนที่พยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
มันไม่ง่ายเลย :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 09-08-2012 19:48:03
:o12:
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 09-08-2012 19:49:28
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 09-08-2012 19:52:36
เพราะรักคำเดียว :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 09-08-2012 19:53:02
เริ่มหัวข้อโดย: only_u ที่ 09-08-2012 19:59:54
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 09-08-2012 20:07:05
พี่วินเจ็บไหม >> (=.=)ลองมาโดนเองมั้ยละ แต่พอเห็นสีหน้าปอมวันนี้เจ็บคงเท่าขี้ผงหน้าเลนส์ถ้าเทียบกับวันนั้น ...>///<~~ฮิ้วววววววววววว ชูป้ายไฟต่อไป แอบดีใจคุณพี่เมษแกไม่มาป่วนเรื่องในช่วงนี้ ...เค้ากำลังจะดีกันแล้วใช่ไหม. เยสสสส
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 09-08-2012 20:10:00
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 09-08-2012 20:18:51
จะเลือกทำตามใจตัวเอง
หรือเลือกที่จะทำตัว "แมนๆ" แล้วทำให้ทั้งตัวเองและคนอื่นต้องเสียใจ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 09-08-2012 20:22:43
เขียนได้ดีมากจริงๆค่ะ อ่านแล้วอินและนึกภาพออกตามเลย
ตอนนี้หน่วงหัวใจสุดๆ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล สงสารพี่วิน
ปอมช่วยเข้าใจความรู้สึกตัวเองสักทีเถอะนะ
ก่อนที่พี่วินจะเจ็บทั้งกายและใจไปมากกว่านี้
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 09-08-2012 20:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 09-08-2012 20:23:58
น้องปอม สงสารลุงแกเหอะนะๆๆๆๆๆๆ
ถือว่าแม่ยอกขอร้อง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอตอนต่อไปเลยได้มั้ย ค้างงงงงงะ ;A;
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 09-08-2012 20:26:29
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 09-08-2012 20:26:44
สงสารพี่วินมากอะ
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 09-08-2012 20:27:58
อินมากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 09-08-2012 20:28:45
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 09-08-2012 20:30:17
อ่านแล้วมันเจ็บ
เมื่อไหร่ปอมจะรู้ใจตัวเองสักทีเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 09-08-2012 20:31:03
:sad4:
พี่วินของเจ๊
ดูซิน้องปอม คนแบบนี้เหรอที่จะหลอกหนูได้
คนแบบนี้เหรอที่จะทำตัวเป็นอาเสี่ยหวังจะเลี้ยงปอมเป็นอิหนูหรือไอ้หนูอะไรสักอย่าง
ถ้าพี่วินเป็นแบบนั้นจริงๆ
ไม่ต้องมาคอยดูแลเอาใจใส่
เอาตัวเข้าปกป้องดูแลหนูขนาดนี้หรอกนะลูก
คิดให้ดีก่อนจะทำร้ายจิตใจพี่วินนะ
:monkeysad: :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 09-08-2012 20:33:44
น้องปอมคงรู้แล้วนะว่าต้องทำยังไง
รักกันแต่ต่างคนต่างคิดมากอยู่นั่นแหล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 09-08-2012 20:36:32
พี่วิน แมนมากพี่ o13
น้องปอม ถ้าขนาดนี้แล้วยังจะถือศักดิ์ศรีของตัวเองอีกก็ไม่รู้จะว่าไงแระนะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 09-08-2012 20:42:09
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 09-08-2012 20:48:42
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 09-08-2012 20:49:49
สู้ต่อไปนะเฮีย เดี๋ยวปอมน้อยต้องเข้าใจ
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 09-08-2012 20:52:16
เริ่มหัวข้อโดย: skyberry ที่ 09-08-2012 20:54:15
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 09-08-2012 20:55:13
ปอมเอ้ยยยย สงสารวินบ้างงงงงงงง
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 09-08-2012 20:56:15
ปอมรู้ใจตัวเองซะทีเถอะลูก อย่าทำให้พี่วินเจ็บไปมากกว่านี้เลยยยย T_T
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 09-08-2012 20:56:40
ตอนนี้มันปวดหนึบในใจเหลือเกิน :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 09-08-2012 20:58:50
พี่วินอย่าเป็นอะไรนะ
คราวนี้แหละปอมคงรู้ใจตัวเองสักที
เริ่มหัวข้อโดย: cassper_W ที่ 09-08-2012 21:01:48
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 09-08-2012 21:02:28
สงสารสองคนเลย ฮือออออออ :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: kaeeak ที่ 09-08-2012 21:03:34
ยัยนู๋ปอม รีบๆรู้ใจตัวเองได้แล้ว สงสารพี่กวินบ้าง
ขอบคุณนะค้า
*นั่งปูเสื่อรอตอนต่อไป*
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 09-08-2012 21:04:12
เริ่มหัวข้อโดย: ployyunho ที่ 09-08-2012 21:09:40
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 09-08-2012 21:11:42
ได้เลือดกันเลยทีนี้
เจ็บแล้วก็เลิกทำแบบนี้กันเสียทีสิคะ
เฮ้อ แต่ก็อย่างว่าอะนะ กำลังอยู่ในช่วงสับสนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: biwtiz ที่ 09-08-2012 21:16:49
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 09-08-2012 21:19:36
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 09-08-2012 21:20:32
อ่านแล้วอยากโยนกล้องที่มีทิ้งแล้วซื้อใหม่55555
ตอนล่าสุดมันช่างปวดใจดีจริงๆ ปอมเลิกสับสนไวๆเถอะสงสารเฮียแกบ้างอะไรบ้าง :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 09-08-2012 21:22:04
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 09-08-2012 21:32:13
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 09-08-2012 21:32:46
.เจ็บสิครับ...ที่ใจไง.
น้องปอม รู้ใจตัวเองสักทีนะ สงสารพี่วิน :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 09-08-2012 21:33:33
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 09-08-2012 21:38:29
ตัวปอม ใจปอม
จะรักใคร ชอบใครมันคือเรื่องของปอม
ไม่ต้องไปสนเลย รีบทำตามหัวใจตัวเองเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 09-08-2012 21:39:17
ส่วนอีพี่เมษเนื้อก็ไม่ได้หนังก็ไม่ได้เอามารองนั่ง นะค่ะ นั่นหมายถึง ยังไงๆพี่ก็ไม่ได้น้องปอม
อยู่แล้วอย่าเจือกเลยค่าาาา คนมันทนไม่ไหว T_____T สงสารคนที่เค้ารักกันบ้างไหม
ทำให้เค้าสับสนไปยังไงเอ็งก็ไม่ได้กินฟุ้ย ! แล้วการที่้น้องปอมนอยด์ใส่พี่วินแบบนี้
ปิดตัวเองแบบนี้ มีความสุขตรงไหนเนี๊ย เฮ้อ สงสารพี่กวินต้องยอมเจ็บตัวก่อน
น้องปอมถึงจะกลับมามอง เอาวะ ไม่มีความสุขใดๆไม่แลกมาด้วยความเจ็บปวดนะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 09-08-2012 21:59:18
เริ่มหัวข้อโดย: maio2000 ที่ 09-08-2012 22:03:28
สงสารพี่เค้า เชียร์พี่วินสู้ๆๆ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 09-08-2012 22:04:05
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 09-08-2012 22:08:20
พี่กวินเข้มแข็งไว้นะคะ เจ็บคราวนี้ อาจจะมีเรื่องดีๆ ตามมาก็ได้คะ อิอิ o13(เดาเอา)
เป็นกำลังให้คนแต่งนะคะ สู้ๆ (รออ่านคะ) 5555 :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: RAINYDAY ที่ 09-08-2012 22:10:39
น้องปอม พี่วินยอมขนาดนี้หนูต้องถามใจตัวเองดี ๆ แล้วนะ เจ็บตัวครั้งนี้อาจจะคุ้มก็ได้(รึเปล่า?) แต่ว่าตะปู...งืออ อ่านแล้วหวาดเสียวแทนค่ะ เจ็บแย่ *น้ำตาไหลพราก ๆ*
รอติดตามนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 09-08-2012 22:18:51
ที่ขนลุกเพราะดีใจ อย่างน้อยน้องวินก็ยังเจ็บที่ใจบ้าง แค่นี้พี่วินก็มีความสุขมากแล้วววววว
โอยยยยยยยยยยย
ขอบคุณไรเตอค์นะคะที่ทำให้เรามีความสุข แม้จะเป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวของตอนนี้ก็ตาม ><"
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 09-08-2012 22:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 09-08-2012 22:27:28
แอร๊ยยย นู๋ยังเจ็บที่ใจแทนเลยค่ะ พี่วินขา
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 09-08-2012 22:27:46
ตอนนี้ไม่ใช่แค่ปอมเจ็บที่ใจ แต่พี่วินเจ็บทั้งกายและใจเลยล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 09-08-2012 22:31:01
ไม่รู้ว่าช็อตนี้จะเรียกคะแนนให้พี่วินได้มั๊ยนะ
รอตอนหน้าอย่างจดจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 09-08-2012 22:31:58
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 09-08-2012 22:33:16
ทำไมพี่วินช่างเป็นพระเอกที่ใช่สำหรับเราเลยน้าาา ...ปอมก็รีบๆ รับรักไปได้แล้วววววว :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Youch06 ที่ 09-08-2012 22:33:25
ไม่นะ พี่กวินของหนู ฮ่วยๆๆๆๆๆ
ได้กันสักทีเถอะน่าาาา
สงสารพี่วินของฉันนนน ฮือออออออ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 09-08-2012 22:37:34
".....พี่ คนนี้นั้นมีแต่ให้
เจ้า วันไหนเจ้าจะให้พี่
ให้ความจริงใจ
ให้ความรัก พี่บ้างซิ
ให้เจ้ามาก อย่างนี้
ให้พี่ ไม่ได้เชียวหรือ "
น้องปอม ให้ใจพี่วินบ้างนะจ๊ะ
โดยเฉหาะเหตุการณ์นี้พี่วินพระเอกจริงอะไรจริง เสียงเจ็บแทนเลยอ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 09-08-2012 22:39:17
ตามอ่านมาจนตอนล่าสุด ตอนนี้หลงรักเรื่องนี้ไปซะแล้ว
ยิ่งมาอ่านประโยคที่วินพูดประโยคสุดท้ายนี่น้ำตาจะไหลตามเลยจ้า o13
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 09-08-2012 22:41:09
สงสารพี่กวินเค้าอุส่ารู้ใจตัวเอง ยอมรับแล้วรุกหน้าต่อ
ดันมาโดนทำให้สับสนโดยอีตาพี่เมษนั่น :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: oomossoo ที่ 09-08-2012 22:43:06
พี่กวินเท่มากๆเลยยยย
อยากให้เข้าใจกันเร็วนะคะ^^
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-08-2012 22:46:19
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 09-08-2012 23:09:19
จะสมน้ำหน้าน้องปอมดีมั้ย พี่วินเป็นเหมือนหัวใจเลยนะนั่น ทำร้ายหัวใจตัวเองก็ได้ด้วย o18
พี่วินอดทนอีกนิดนะ ปอมกำลังสับสนในใจตัวเองอยู่ :3123:
....
นอกเรื่อง .. เข้าใจความรู้สึกทุกฝ่ายค่ะ :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 09-08-2012 23:11:54
มันสมจริง มันเหมือนเป็นชีวิตคน ๆ นึงเลย ชอบมาก o13
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 09-08-2012 23:21:07
ตอนนี้มันหน่วง
พี่วินเท่มาก
ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม โอ๊ย แสนดีเกินไปแล้ว
น้องปอมรีบง้อพี่เลยน้า
รออ่านต่อค่า ลุ้นมากกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 09-08-2012 23:26:57
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 09-08-2012 23:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 09-08-2012 23:37:45
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 09-08-2012 23:38:43
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 09-08-2012 23:48:38
ก็รู้นะว่าปอมไม่ผิด..แต่ก็แอบโกรธน้องปอมไปหลายตอนเลยเหมือนกันนะ..
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 09-08-2012 23:49:27
พี่กวิน แสนดีสุดๆๆ
ในที่สุดสิ่งที่ได้ทำก้ส่งผลบ้างแล้ว
น้องปอมเริ่มหวั่นไหวแล้ว
รอตอนหน้า
น้องปอมจะดุแลพี่กวินเป้นการตอบแทนรึเปล่าน๊าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 10-08-2012 00:08:18
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 10-08-2012 00:12:22
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 10-08-2012 00:16:58
ตอนที่ถามปอมว่า “ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมปอม...?”
คือน้ำตาเล็ดเลยค่ะ โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปอมมมม รู้ใจตัวเองรึยังค่ะทีนี้
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ สนุกมากเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
รอตอนหน้าาาาาาาาา~
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 10-08-2012 00:32:38
เริ่มหัวข้อโดย: Also ที่ 10-08-2012 00:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 10-08-2012 00:54:27
แต่ก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายนะ ปอมที่กำลังสับสนหนัก อึดอัด ไม่กระจ่างซักทาง
ส่วนกวินคงปวดใจไม่ใช่น้อยที่รู้ว่าน้องตีตัวออกห่าง
เฮ้อ หวังว่าทุกอย่างจะลงเอยเรียบร้อยดีในเร็ววันนี้
เหตุการณ์ที่เกิดนี่คงทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
น้องปอมก็ค่อยๆคิดค่อยๆหาข้อสรุปให้ตัวเองไป (แต่อย่านานนะ สงสารพี่เขา)
เริ่มหัวข้อโดย: gonna.be ที่ 10-08-2012 00:56:19
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 10-08-2012 01:07:46
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 10-08-2012 01:10:32
โฮ่ เจ็บที่ใจอย่างนี้ต้องให้หมอกวินช่วยรักษาซะแล้วสิ
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 10-08-2012 01:14:03
รู้ใจตัวเองได้แล้วววว วว วว
ปล.ขอให้กวินหายดี !! :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: CheeTah ที่ 10-08-2012 01:53:15
เริ่มหัวข้อโดย: kimlukgade ที่ 10-08-2012 02:04:58
พี่วินนนนนนนนนนนนนน
โอ๊ยน้องปอม เจ็บก็กลับมาหาพี่วินเหมือนเดิมเถอะ
พอแยกกันไปก็เจ็บกันทั้งคู่อ่ะTT
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 10-08-2012 02:30:10
น้องวินจูบน้องปอมวุ้ย เขินๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: p_a_n ที่ 10-08-2012 02:30:56
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 10-08-2012 02:36:34
ยอมรับความจริงได้แล้วน่าาาาา ใครกันจะมาชี้ทางสว่างให้ปอมเนี่ยะ เฮ้ออออออ
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 10-08-2012 04:55:08
นับถือความอดทนของพี่วินค่ะ น้องปอมต้องแบบนี้แหละ ปล่อยให้คิดให้อะไรเอง เด๋วก็ดีเอง
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 10-08-2012 08:04:21
(เข้ามากดบวกปล่อยเป็ดลอยคอด้วยคน จะได้ขึ้นหน้า 6-7-8-9 เร็วๆ อุอุ)
วิน...ท่าทางเราต้องขายไร่แห้ว
เอาเงินมาจ้างพยาบาลส่วนตัวที่ชื่อปอมแล้วชิมิ
บังเอิญโชคช่วยแบบซวยเจ็บตัวแต่ก็คุ้มนะนี่
ย้ายห่างจากห้องที่ทำงาน แต่ได้น้องน้อยตามดูแลถึงเตียงแทน 555
ปอมครับ ปอมไม่ต้องลังเลสงสัยอะไรแล้วครับ
ไอ้วินกะ (จุด)(จุด)(จุด) ปอมแน่นอน
เอ๋อมากๆ แบบนี้เจอหมาป่าวินจัดให้เข้าไป เสร็จมันง่ายๆ นะเออ
เชียร์น้องปอม ฮิ้วววว!!!
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 10-08-2012 08:39:03
ถึงจะรู้สึกไม่ค่อยดีแต่พี่วินยอมเจ็บตัวเพื่อปอมแล้ว เห็นใจพี่วินเถอะ
+1 +เป็ดให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Frog ที่ 10-08-2012 08:42:28
o13
รอปอมรู้ใจตัวเองนะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 10-08-2012 08:43:37
เราก็เจ็บที่ใจเหมือนกัน
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 10-08-2012 09:09:50
เมื่อไหร่น้องปอมจะรู้ใจตัวเองเนี่ย สงสารพี่วิน พี่วินออกจะแสนดี ห้าห้าห้า FC พี่วินเต็มตัวเลยทีเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 10-08-2012 09:12:12
บางทีคราวนี้น้องปอมอาจจะรู้สึกอะไรชัดเจนขึ้นมาบ้างก็ได้นะ
มันอาจจะเป็นโอกาสที่ทำให้พี่วินมีความหวังอีกครั้งนะ
หวังแค่น้องปอมจะไม่คิดนะ ว่มันคือความสงสารและเห็นใจ
และรู้สึกผิดที่เค้ามาเจ็บแทนน่ะ แบบนั้นจะน่าสงสารพี่วินมากกก
รักพี่วินจัง ทำไมน่ารักขนาดนี้ T^T
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 10-08-2012 09:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 10-08-2012 09:59:05
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 10-08-2012 10:06:42
นิสัยอย่างงีิ้ หายากเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 10-08-2012 10:12:42
เริ่มหัวข้อโดย: KJJ ที่ 10-08-2012 10:55:08
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 10-08-2012 10:58:19
แต่ไม่เป็นไร ได้ใจปอมชัวร์ 555 :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 10-08-2012 11:24:05
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 10-08-2012 12:01:36
ฮือ มาม่าถ้วยกลางมาเสริฟ์เชียว :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 10-08-2012 13:10:19
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 10-08-2012 13:44:56
รักพี่วินที่สุดเลย ปอมรู้ตัวซะทีสิ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 10-08-2012 17:05:31
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 10-08-2012 17:33:12
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 10-08-2012 21:57:22
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 10-08-2012 23:21:56
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 11-08-2012 00:00:20
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 11-08-2012 00:11:19
ปอมจ๋า หนูเลิกสับสนเสียทีเถอะนะ อะไรที่ทำแล้วตัวเองรู้สึกดีก็ปล่อยมันไปเถอะ อย่าไปฝืนธรรมชาติ(?) ยิ่งฝืนก็มีแต่เจ็บร้าวกันทั้งหมด (คนอ่านเองก็ร้าวนะ TT) ดูอย่างพี่วินดิ พี่วินก็ไม่ใช่เกย์ แต่เค้าแค่ชอบผู้ชาย(?) เค้ายังยอมรับตัวเองได้เลย ว่ากันว่า เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด ปอมก็เอาเยี่ยงอย่างพี่วินเลย 555
เจ็บคราวนี้ของพี่วินคงจะคุ้มถ้าได้ปอมมาช่วยพยาบาล หายสับสนเร็วๆนะหนู TT^TT
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 11-08-2012 00:33:18
มาม่ากำลังจะหมดแล้วใช่ไหมค่ะ หน่วงมากช่วงนี้
เปิดใจเถอะนะน้องปอม เป็นแบบนี้ก็มีแต่เจ๊บทั้งคู่ :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 11-08-2012 00:50:25
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 11-08-2012 01:04:59
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 11-08-2012 02:29:01
จิตใจดวงน้อยๆ ของน้องปอมต้องการความรักความอบอุ่น
จาก พ่อ จำได้มั๊ยที่น้องปอมเมา เรียกน้องวินว่า พ่อวิน นะๆๆๆ
หน่วงๆ หัวใจจัง
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 11-08-2012 08:00:00
สงสารพี่วินด้วย :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: panendless ที่ 11-08-2012 09:27:32
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 11-08-2012 10:40:09
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 11-08-2012 12:31:42
#24
นัยน์ตาดำขลับจับจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเหม่อลอย เมื่อสักสามสี่ชั่วโมงก่อน หลังจากเข้าห้องฉุกเฉินไปพักใหญ่ ชายหนุ่มก็ถูกเข็นออกมาในสภาพหลับไปแล้ว โดยหมอบอกพวกเขาว่านอกจากอาการกระดูกร้าวที่แขนขวา และแผลที่ได้จากตะปูบนแผ่นหลัง ก็ไม่มีอะไรอันตรายร้ายแรง เพียงแต่คงต้องให้นอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสักสองสามวัน
พี่ๆที่บริษัทคนอื่นพากันกลับไปตั้งนานแล้ว แต่เขายังไม่อยากไปไหน...
ความรู้สึกเจ็บในอกยังคงชัดเจน เขาโกรธตัวเอง...ที่มองกวินในแง่ร้าย
แม้หมอจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่สีหน้ายามหลับของคนป่วยในยามนี้ก็ดูซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย ยิ่งได้นั่งมองก็ยิ่งรู้สึกใจเสีย
จักรวาลหลุดออกจากภวังค์เมื่อเห็นคนบนเตียงเริ่มขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาคมดุที่คุ้นเคยคู่นั้นจะค่อยๆเปิดออก...
ชายหนุ่มนอนนิ่งกวาดตามองสภาพรอบด้านอย่างมึนงงครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์ในสตูดิโอเริ่มไหลกลับเข้ามาในสมอง จำได้ดีถึงความตกใจแทบสิ้นสติตอนที่เห็นร่างเล็กๆนั่นกำลังจะถูกฉากชิ้นโตล้มทับ แล้วเพียงไม่นานความรู้สึกเจ็บปวดบนแผ่นหลังและแขนขาก็ตามมา
เมื่อเห็นคนบนเตียงนิ่วหน้า เด็กหนุ่มก็รีบลุกเข้าไปดูใกล้ๆ
“พี่วิน! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมตามหมอให้นะ” นิ้วเรียวทำท่าจะกดปุ่มเรียกพยาบาล แต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงแหบพร่าของอีกคน
“ไม่ต้องๆ...ฉันไม่เป็นไร” กวินจ้องมองใบหน้าของเด็กหนุ่มไปด้วยในขณะที่พูด นึกดีใจที่เขาเข้าไปช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้นคนที่มานอนอยู่บนเตียงนี้คงเป็นเจ้าหนูเขาของแน่นอน และที่สำคัญ คงจะได้รับบาดเจ็บมากกว่าที่เขาเป็นอยู่...
แต่กระนั้น ความอัดอั้นตันใจที่มีตลอดสามสี่วันที่ผ่านมาก็ยังคงกัดกินทุกอณุของความรู้สึก...
“หิวน้ำหรือเปล่าครับ? ผมเอาให้นะ” จักรวาลรินน้ำในขวดใส่แก้วแล้วยื่นให้คนที่นอนอยู่ ก่อนจะต้องหันไปวางมันลงที่เดิมเมื่อกวินยกแขนข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกขึ้นเป็นเชิงปฏิเสธ ริมฝีปากได้รูปเอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา...
“โกรธอะไรเหรอปอม?”
“ครับ?” คนฟังเลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง
สีหน้าที่ดูจะแย่อยู่แล้วยิ่งดูเคร่งเครียดเข้าไปอีกเมื่อตัดสินใจพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา “ที่นายย้ายโต๊ะออกไปนี่เพราะโกรธฉันใช่ไหม...บอกหน่อยได้หรือเปล่าว่าเรื่องอะไร...”
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็หัวใจกระตุกวูบ จะให้ตอบว่าอะไรดีล่ะทีนี้...ถูกถามเข้าจังๆเขาก็ตั้งตัวไม่ถูก
คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ได้โกรธหรอกครับ ผมแค่...”
“อย่าตอบว่าแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศนะ เพราะฉันรู้ว่ามันไม่ใช่...มีอะไรไม่พอใจก็บอกตรงๆเถอะ ขอร้อง...” เสียงทุ้มต่ำที่ส่งออกมาฟังดูเว้าวอนเสียจนจักรวาลต้องเผลอตัวกัดริมฝีปากระบายความอึดอัด ดวงตาคู่เรียวปิดลงอย่างใช้ความคิด ควรจะพูดออกไปจริงๆหรือ...สิ่งที่เขาคิดน่ะ
แล้วในที่สุดเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจส่งคำถามถามกลับไปแทนคำตอบ...
“ผมได้เข้ามาทำงานที่บริษัทนี้เพราะอะไรเหรอครับ...?”
กวินขมวดคิ้วกับสิ่งที่ถูกส่งมา แต่ก็ยอมตอบออกไปแม้จะยังไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายดีนัก “ก็นายมีแวว ฉันคิดว่าถ้าได้พัฒนาฝีมืออีกนิด นายจะไปได้ดีในอาชีพนี้....ถามทำไมเหรอ?”
“...แล้วที่พี่ให้ผมเข้าไปนั่งในห้องทำงานส่วนตัวด้วยนี่...ทำไมเหรอครับ?”
คราวนี้...กวินก็เริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้น....
“ก็...นายจะได้เรียนรู้เร็วๆ...” ชายหนุ่มตอบออกไปไม่เต็มเสียง รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
และดูเหมือนคนถามเองก็คิดเหมือนกัน...
ความอยากรู้ไม่ได้ถูกส่งออกมา จักรวาลไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดประเด็น...แค่เป็นต้นเหตุทำให้กวินต้องเจ็บตัวก็แย่พออยู่แล้ว บทสนทนาจึงค้างเติ่งอย่างนั้นไปดื้อๆ
เมื่อเงียบกันไปนานสองนาน สุดท้ายก็ต้องเป็นคนบนเตียงที่ตัดสินใจสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วถามกลับไป...
“แล้วนาย...คิดว่าฉันให้นายมาทำงานในห้องด้วย...เพราะอะไร?”
ใบหน้าเรียวได้รูปเงยขึ้นสบสายตากับชายหนุ่มอย่างชั่งใจ ความลังเลที่มีอยู่เต็มหัวใจทำให้เขาเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแรงๆจนเจ็บไปหมด
“อย่ากัดปากสิ รู้ตัวไหมว่าเวลาเครียดนายชอบกัดปาก...”
แนวฟันละออกจากริมฝีปากทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น...
“ตอบมาสิปอม...”
เมื่อถูกเร่งเร้าจากคนตรงหน้าเด็กหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆด้วยความหนักใจ จะดีจริงๆหรือถ้าให้ตอบออกไปตามตรง ในเมื่อสิ่งที่เขาคิดมันไม่ใช่เรื่องน่าฟังเลยสักนิดเดียว...แต่ความจริงเขาเองก็อยากจะรู้ว่าเรื่องจริงคืออะไร...
ความเงียบที่เกิดขึ้นจากการที่จักรวาลนิ่งคิดไปนั้น ทำให้กวินทนไม่ได้ในที่สุด ชายหนุ่มไม่รอให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบออกมาอีกแล้ว...
“นายเคยคิดว่าฉันชอบ...เอ่อ...แบบว่า...ฉวยโอกาสหรือแต๊ะอั๋งอะไรแบบนั้นบ้างหรือเปล่า...?”
ได้ฟังดังนั้นดวงตาคู่เรียวก็เบิกกว้างขึ้นน้อยๆ สรุปว่ากวินรู้...ว่าเขาคิดอะไร....
สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจพยักหน้าเบาๆอย่างรู้สึกผิดส่งไปแทนคำพูด
กวินผ่อนลมหายใจออกระบายความอึดอัด “เรื่องนี้จริงๆด้วยสินะ...” นับเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขาเองที่คอยแต่จะบุ่มบ่ามเข้าหา ไม่แปลกเลยที่จักรวาลจะคิดหนีเขาไป โง่จริง...ไอ้วิน
แต่กระนั้น เขารู้สึกว่านี่ไม่ใช่ประเด็นเดียวที่ทำให้เด็กหนุ่มตีตัวออกห่าง
“ยังมีเรื่องอื่นด้วยใช่ไหม? บอกมาให้หมดเลยได้หรือเปล่า ฉันจะได้อธิบายทีละเรื่อง”
จักรวาลนิ่งสบตากับคนตรงหน้าอย่างลังเล...
แต่ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พูดออกไปตรงๆอาจจะดีกว่า
“พี่วิน...ชอบให้ของแพงๆกับผม...”
ฟังจบประโยค...กวินก็ต้องหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่มันมาจากพฤติกรรมไม่น่าไว้ใจของเขาทั้งนั้นเลย เขาคงพลาดไปแล้ว...
หวังว่าจักรวาลคงยังไม่หมดความเชื่อถือในตัวเขาจนกลายเป็นเกลียดกันไปแล้วหรอกนะ...
ถึงเวลานี้ คงต้องทำทุกอย่างให้มันชัดเจน...
“จริงอยู่ที่ฉันอาจจะชอบอยู่ใกล้ๆนาย ชอบให้นู่นให้นี่...แต่ที่ทำไปทั้งหมดมันมีเหตุผลนะ...ไม่ใช่แค่เรื่องฉาบฉวยแน่นอน”
จักรวาลจ้องกลับไปยังคนพูดด้วยนัยน์ตาสั่นระริก
“นายอาจจะคิดว่าฉันเป็นผู้ใหญ่แบบที่คอยจ้องจะหลอกเด็ก...หรือเป็นผู้ใหญ่ที่เอาแต่คิดเรื่องลามกอะไรแบบนั้น...” พูดไปชายหนุ่มก็รู้สึกกระดากปาก เกิดมาไม่เคยคิดว่าต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับใครทั้งนั้น...โดยเฉพาะกับเด็กผู้ชาย “แต่ฉันสาบานได้นะว่าไม่เคยคิดอกุศลกับนาย ฉันไม่เคยคิดอยากหิ้วนายขึ้นห้อง หรือเอาไปเลี้ยงดู หรือ...อะไรก็ตามที่นายคิดอยู่...”
ถึงตรงนี้คนฟังก็รู้สึกจุกในอก ดวงตาคู่เรียวกวาดมองไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม สีหน้าแบบนั้น...แววตาแบบนั้น เขาคิดไปได้ยังไงกันว่ากวินจะคิดเรื่องไม่ดี... “ขอโทษครับพี่วิน....” เด็กหนุ่มกล่าวออกมาเสียงแผ่ว น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาบังลูกตาไว้อีกครั้ง...วันนี้เป็นวันอะไรนะ เขาถึงต้องมาร้องไห้สองสามรอบติดๆกันแบบนี้
คนมองรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ “จะขอโทษทำไม ฉันผิดเองที่แสดงออกไปแบบนั้น...ไม่ต้องขอโทษ” แค่เห็นคนตรงหน้าเริ่มตาแดงๆเขาก็ใจอ่อนยวบลงไปแล้ว ชายหนุ่มรีบระล่ำระลักกล่าวต่อ
“ทุกอย่างที่ฉันแสดงออก...อย่างที่บอกว่ามันมีเหตุผล...”
เด็กหนุ่มมองร่างบนเตียงผ่านม่านน้ำตา
“อาจจะฟังดูไม่เข้าหู...แต่มันคือสิ่งที่ฉันรู้สึกจริงๆ...ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบแน่นอน...”
เสียงทุ้มต่ำที่บัดนี้แหบพร่าเว้นวรรคไปพักใหญ่ กวินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ในขณะที่เด็กหนุ่มได้แต่ยืนกลั้นหายใจเพื่อรอฟัง...
“ทุกอย่างที่ทำไป....เป็นเพราะ....
….ฉันชอบนาย....”
หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นลงจากดวงตาคู่เรียว...ในใจรู้สึกเหมือนลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไปแต่ติดที่ว่ามันอยู่ในกล่องแคบๆที่ทำให้ไม่สามารถพองโตได้อย่างใจอยาก
ประหลาดหรือเปล่า...ที่เขารู้สึกทั้งดีและร้ายในเวลาเดียวกันแบบนี้
กวินยังคงเดินหน้ากล่าวต่ออย่างใจไม่ดีเมื่อเห็นปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า อย่าบอกว่าครั้งนี้เขาทำพลาดอีกแล้วนะ...
“ฉันชอบนายแบบที่ผู้ชายคนนึงจะคิดกับคนที่เขาอยากใช้ชีวิตด้วย...ไม่ใช่แค่อยากนอนด้วย...เข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า...นายไม่ต้องตอบรับตอนนี้ก็ได้...ฉันอยากขอแค่โอกาสให้ฉันได้ลองพิสูจน์ตัวเองก็ยังดี...ได้หรือเปล่าปอม...?”
ได้ยินอย่างนั้นน้ำตาก็พากันพรั่งพรูออกมามากกว่าเก่า รู้สึกเหมือนถูกใครเอามีดมาแทงเข้าที่อก เสียงปฏิเสธดังตีกันไปมาในสมองทั้งที่หัวใจกลับรู้สึกอยากเดินเข้าไปซุกกอดคนตรงหน้าเหลือเกิน
ทำไมทุกอย่างถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้...
ทำไมกลไกบางอย่างในตัวเขามันถึงทำงานสวนทางกันได้ขนาดนี้...
“ปอม...” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกขึ้นด้วยความรู้สึกร้าวในใจ ตอนนี้คนที่เขาเพิ่งบอกรักไปกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตานองเปรอะไปทั่วใบหน้า...
หากแต่แทนที่จะพูดอะไรกลับมา เด็กหนุ่มกลับส่ายหน้าแรงๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ อาการของคนตรงหน้าก็อธิบายทุกอย่างได้เป็นอย่างดี...
รู้หรือยัง...ว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกับเขา ชัดเจนดีหรือยังกวิน...
ชายหนุ่มละสายตาออกจากร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นด้วยแรงสะอื้น มองไปก็มีแต่จะทำให้หัวใจถูกบีบมากขึ้นไปอีก ดันทุรังอยู่แบบนี้ทุกอย่างคงยิ่งแย่ลง และแค่เห็นจักรวาลร้องไห้เพราะเขาก็แทบจะเกลียดตัวเองเสียแล้ว..
“อย่าร้อง...ช่างมันเถอะปอม...ลืมที่ฉันพูดไปนะ...แล้วหยุดร้องไห้เถอะ” ชายหนุ่มกล่าวออกไปทั้งที่สายตาเอาแต่จ้องมองที่พื้น
เคยได้ยินไหมว่า...ยิ่งปลอบยิ่งร้อง...
แทนที่จะหยุดร้อง จักรวาลกลับยิ่งสะอื้นหนักกว่าเก่า
“พี่วิน...ฮึก...ผมขอโทษ...”
สุ้มเสียงที่ได้ยินจากเด็กหนุ่มเสียดแทงเข้าไปในใจคนฟัง...ไม่ว่าจะคิดในมุมไหน ก็เจ็บปวดทั้งนั้น
“อย่าร้อง...ไม่เอาไม่ร้องนะเด็กดี...”
ชายหนุ่มได้แต่พร่ำบอกอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา ทั้งที่ในใจเขาเองก็อยากร้องไห้ไม่แพ้กัน...
สุดท้ายเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีขึ้น และเขา...ก็เริ่มจะทนไม่ไหวอีกต่อไป เสียงทุ้มต่ำจึงเอ่ยปากออกมาเบาๆ...
“วันนี้...นายกลับไปก่อนได้ไหม ฉันขออยู่คนเดียวหน่อยนะ...อย่าเครียดล่ะ ฉันบอกแล้วให้ลืมมันไป พอเจอกันที่ทำงานอีกทีก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน...โอเคไหม..”
เด็กหนุ่มมองคนที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาตั้งแต่เมื่อครู่อย่างเจ็บปวด
และเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรที่เขาพูดไปแล้วจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ร่างเล็กจึงจำต้องหมุนตัวเดินออกจากห้องไปทั้งน้ำตา โดยไม่ลืมที่จะกล่าวย้ำคำขอโทษด้วยเสียงสั่นเครือ...
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 11-08-2012 12:32:09
“อาจารย์...สวัสดีครับ...” สองมือยกขึ้นประนมไหว้ผู้เป็นอาจารย์อย่างตกใจ
กรวิทย์กวาดตามองสภาพของลูกศิษย์คนโปรดตรงหน้าก่อนจะต้องถอนหายใจหนักๆ จากที่ตั้งใจจะมาเยี่ยมน้องชายตามที่ได้รับข่าวมา แต่เมื่อมาได้ยินบทสนทนาแสนเครียดเมื่อครู่แล้ว...ท่าทางสุขภาพใจจะน่าเป็นห่วงกว่าสุขภาพกายเยอะ
“รีบกลับหรือเปล่าจักรวาล ไปหาที่นั่งคุยกับผมสักแป๊บได้ไหม ผมอยากจะพูดอะไรหน่อย...”
.
.
.
.
ร้านกาแฟไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับกรณีนี้
คนทั้งสองสั่งเพียงเครื่องดื่มมาประดับโต๊ะกันคนละแก้ว..
“ผมได้ยินที่คุณคุยกับเจ้าวินหมดแล้วล่ะ ขอโทษนะ...ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง..” เป็นกรวิทย์ที่เปิดประเด็นขึ้นมาก่อน ในขณะที่อีกฝ่ายทำได้แค่ส่ายหน้าเบาๆ
นับตั้งแต่วันที่น้องชายมาประกาศตัวกับเขาที่หน้าบ้านในคืนนั้น กรวิทย์ก็พยายามโทรมากันท่าทุกวิถีทางเพราะเข้าใจว่ากวินคงจะแค่เห็นเป็นเรื่องเล่นสนุกๆ แต่กลับกลายเป็นว่าทุกครั้งที่คุยกันผ่านโทรศัพท์ เจ้าน้องชายตัวดีจะคอยถามเรื่องของลูกศิษย์เขาอย่างสนอกสนใจตลอด แล้วเขาเองก็เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่าหรือตกลงน้องชายเขาจะตกหลุมรักจักรวาลเข้าจริงๆ
จนกระทั่งเมื่อครู่นี้...ทุกอย่างที่ได้ฟังผ่านบานประตูห้องผู้ป่วย แม้ไม่เห็นสีหน้า แต่แค่เนื้อความในบทสนทนาก็ทำให้เขามั่นใจในความรู้สึกของกวินแล้ว
และสำหรับฝ่ายลูกศิษย์เขาเอง...ท่าทางจะรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่...เพียงแต่ยังสับสนมากเท่านั้น...
“อาจจะดูไม่เหมาะนะที่คนเป็นอาจารย์จะมาพูดอะไรแบบนี้ เอาเป็นว่าผมขอพูดในฐานะพี่ชายของเจ้าวินมันแล้วกัน...”อาจารย์หนุ่มเกริ่นขึ้น “ตั้งแต่เล็กจนโต ผมไม่เคยเห็นมันซีเรียสกับอะไรเลยนอกจากเรื่องถ่ายภาพ ปกติวินเป็นคนง่ายๆสบายๆ”
เด็กหนุ่มฟังนิ่งๆ ในมือถือช้อนคนกาแฟในถ้วยไปมาอย่างเหม่อลอย...
“ก็เพิ่งจะมีเมื่อกี้ ที่ผมได้ยินมันพูดอะไรแบบนั้นกับใครสักคน ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลังจากมันค้นพบว่ามันรู้สึกกับคุณแบบไหน มันก็คอยมาถามผมตลอดว่าคุณชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทำยังไงคุณถึงจะมีความสุข...”
เอาอีกแล้วสิ...น้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกแล้ว...
“ผมไม่รู้นะว่าคุณคิดกับมันเหมือนที่มันคิดกับคุณหรือเปล่า แต่ที่ผมอยากจะบอกไว้อย่างคือ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ความรู้สึกของเราควรจะถูกให้ความสำคัญเป็นอันดับแรกถ้ามันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ใช่ค่านิยมทางสังคม จริงๆแล้วคุณทำงานด้านศิลปะน่าจะเข้าใจดีไม่ใช่เหรอ ปัจจัยอื่นๆสำคัญก็จริง แต่ทุกอย่างมันแก้ไขได้ไม่ยากถ้าคุณทำมันด้วยความสุข แต่ถ้าฝืนใจ...ไม่มีอะไรช่วยคุณได้นะ”
อาจารย์หนุ่มกล่าวสอนลูกศิษย์ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงน่าฟัง
“ความจริงผมไม่ได้อยากพูดเรื่องแบบนี้ ไม่ได้อยากทำให้ลูกชายใครมาชอบผู้ชายด้วยกัน...เพราะตอนแรกผมเองก็รู้สึกแปลกๆที่รู้ว่าเจ้าวินมันชอบคุณ ก่อนหน้านี้ก็เห็นมาควงผู้หญิงมาตลอด แต่ถ้้ามันเกิดขึ้นแล้ว ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องไปปิดกั้น...เพราะมันมีแต่จะทำให้จิตใจย่ำแย่ลงไปกันใหญ่ อีกอย่าง...ทั้งคุณทั้งเจ้าวินเป็นช่างภาพ...ไม่ใช่นักการเมือง ไม่มีใครมาโจมตีหรอก...ยิ่งยุคนี้แล้วด้วย...เข้าใจที่พูดหรือเปล่า?”
คนฟังนั่งสะอื้นเงียบๆไม่ตอบอะไร
เห็นดังนั้นกรวิทย์ก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยประโยคสุดท้ายปิดการสนทนาแสนสั้นนี้ลงไป โดยหวังว่ามันจะช่วยอะไรน้องชายเขาได้บ้าง...
แต่ถ้ายังไม่ได้ผลอีก...อันนี้เขาคงต้องเสียใจด้วยจริงๆ
“เปิดใจตัวเองบ้างนะจักรวาล...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ร่างเล็กนั่งคู้เข่าอยู่ข้างเตียงภายในห้องมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์ลอดเข้ามาทางหน้าต่างเท่านั้น เด็กหนุ่มหอบสะอื้นจนตัวโยน เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่วห้อง...
เขาไม่รู้ด้วยซำ้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับกวิน...
ก็เพิ่งรู้วันนี้ว่ากวินคิดกับเขาแบบไหน จะให้ไปตัดสินใจเลยมันจะกะทันหันไปหรือเปล่า
ไม่ได้รังเกียจ...ไม่เคยคิดรังเกียจผู้ชายคนนั้นเลย กลับกัน เขารู้สึกดี รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้กวิน
แต่...
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆหากต้องยอมรับให้เรื่องความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายเกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อเขาเป็นผู้ชายแท้ๆมาตลอดชีวิต...มันทำใจยากเกินไป...
ฝ่ามือบางยกขึ้นทาบกับอกด้านซ้ายที่บัดนี้มันปวดเหลือเกิน น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะแห้งลงทั้งที่เขานั่งร้องไห้อย่างนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว สะอื้นจนเหนื่อยไปหมด
ความสับสนกัดกินอยู่เต็มหัวใจ...
ความใจดีแบบนั้น สัมผัสอบอุ่นแบบนั้น...เขายอมได้จริงๆเหรอที่จะให้มันหายไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกผลักเข้าไปอย่างเบามือ
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือร่างสูงใหญ่บนเตียงบัดนี้ไม่ได้หลับอยู่อย่างที่เขาคิด หากแต่กลับนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนิ่งๆโดยไม่มีทีท่าจะรู้ตัวถึงการมาของเขาเลย
จักรวาลค่อยๆเดินเข้าไปยืนที่ข้างเตียงอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกเบาๆขึ้นมาเพื่อให้อีกคนออกจากภวังค์
“...พี่วินครับ...”
ชายหนุ่มสะดุ้งขึ้นสุดตัว และเมื่อหันกลับมาพบว่าคนที่อยู่ในความคิดตอนนี้ได้มายืนอยู่ข้างๆก็ทำหน้าไม่ถูก
อยากจะยิ้มให้เหมือนที่เคยทำเป็นปกติ แต่แผลใจจากเหตุการณ์เมื่อวานมันยังสดอยู่มากจนฝืนเหยียดริมฝีปากออกไปไม่ได้จริงๆ
กวินเพียงมองเด็กหนุ่มนิ่งๆด้วยแววตาหม่น
เห็นอย่างนั้นใจที่ฝ่ออยู่แล้วก็ยิ่งฝ่อลงไปอีก..
“เอ่อ...พี่วินเป็นไงบ้างครับ อาการดีขึ้นบ้างหรือยัง?” จักรวาลทำใจดีสู้เสือเอ่ยถามออกไป
แม้ช่างภาพหนุ่มจะไม่อยู่ในสภาพที่มีสติสตังสมบูรณ์ครบถ้วน แต่กระนั้นเขาก็ยังสังเกตเห็นรอยบวมใต้ตาของคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน
เสียงทุ้มต่ำถูกเค้นออกมาให้ฟังดูปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“...ยังเจ็บอยู่เลย...”
ได้ยินอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็สะอึกไป ไม่ว่าจะเจ็บที่แขน เจ็บที่หลัง หรือเจ็บที่อื่น ทั้งหมดก็คงมีเขาเป็นต้นเหตุทั้งนั้น...
ร่างเล็กยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี วันนี้เขามีเรื่องจะมาบอกกับกวิน...แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
ชายหนุ่มที่นั่งบนเตียงจับจ้องอากัปกิริยาของคนตรงหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะถามออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มดูกระสับกระส่ายชอบกล “ที่มานี่มีอะไรหรือเปล่า...?”
ดวงตาคู่เรียวเงยขึ้นสบกับคนถาม
จักรวาลสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้า
เอาน่า...คิดมาทั้งคืนแล้ว มาล้มเลิกตอนนี้ก็เห็นจะสายไปหน่อย
“...คือ...เรื่องเมื่อวาน....”
หากแต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดจบประโยค กวินก็กล่าวขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอย่างลืมตัว
“...บอกแล้วไงว่าให้ลืมมันไปซะ!”
จักรวาลทอดสายตามองคนบนเตียงด้วยใจเปราะบาง ฝ่ามือชื้นเหงื่อกำแน่นอยู่ข้างลำตัว ปากที่เพิ่งจะถูกเตือนว่าไม่ให้กัดก็ถูกขบลงไปอีกครั้ง
...แล้วน้ำตาที่ควรจะหมดลงไปแล้วก็เอ่อขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้...
“ผม...แค่จะมาบอกว่า...ที่พี่วินพูดเมื่อคืนผมอยากจะลองดูสักครั้ง....” เด็กหนุ่มกล่าวเจือน้ำเสียงตัดพ้อ
และเพียงเท่านั้น ใบหน้าหล่อคมคายที่หันหนีออกไปมองนอกหน้าต่างก็ต้องหันขวับกลับมาอย่างไม่เชื่อหู และยิ่งได้เห็นว่าเจ้าหนูของเขาเริ่มจะขี้แยอีกแล้วความขุ่นข้องหมองใจที่มีอยู่พลันมลายหายไปสิ้น
ชายหนุ่มระล่ำระลักถามย้ำกับอีกฝ่าย
“...เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ พูดใหม่ได้ไหม?”
จักรวาลหลุบตาลงต่ำ “ผมบอกว่า...ผมอยากจะลองเหมือนกัน อาจจะยังตอบรับไม่ได้ตอนนี้...แต่ก็อยากลองเปิดใจดู...”
คนฟังนั่งกระพริบตาปริบๆ และเพียงไม่นานเมื่อเรียบเรียงความหมายในประโยคที่ถูกส่งมาได้ริมฝีปากได้รูปก็เผยรอยยิ้มแรกของวันขึ้นเต็มใบหน้า
“...หมายความว่า....นายจะให้โอกาสฉัน...?”
จักรวาลพยักหน้าเบาๆด้วยความประหม่า รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอก แรงเสียจนขาแทบจะอ่อนลงไปตรงนั้น ในที่สุดเด็กหนุ่มจึงทรุดนั่งลงที่ขอบเตียงของคนป่วยก่อนจะยืนไม่ไหวไปเสียก่อน
“เมื่อวานผมขอโทษนะครับ...” เด็กหนุ่มพูดเสียงแผ่ว
“อืม...ไม่เป็นไรหรอก...” กวินตอบกลับทั้งที่ใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้ม “...ดีใจจัง...”
ดวงตาคู่เรียวเหลือบขึ้นมองคนข้างๆ ยิ้มหล่อเหลาที่ถูกส่งมาทำเอารู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มขึ้นมาดื้อๆ ได้แต่หวังในใจว่า...การตัดสินใจครั้งนี้คงถูกต้อง...
ฝ่ายกวินเองก็ได้รับบทเรียนไปไม่น้อย บางทีการเข้าหาเกินพอดีก็อาจจะทำให้อีกฝ่ายเตลิดเปิดเปิงไปได้...หลังจากนี้...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะทำไปโดยธรรมชาติ จะไม่พยายามยัดเยียดอีกแล้ว...
และดูเหมือนว่าการที่ใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่กำลังค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันในตอนนี้...
...จะเป็นไปตามธรรมชาตินะ...
จักรวาลหลับตาลงรับสัมผัสแผ่วเบาบนริมฝีปาก
ไม่มีการลุกร้ำเข้ามามากกว่าการแตะเพียงเบาๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้รู้สึกวาบหวามในใจได้ไม่ยากเลย...
เพิ่งรู้ว่าเวลาคนจูบกันเขารู้สึกอย่างนี้นี่เอง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กรวิทย์ยืนถูจมูกอย่างเก้อๆอยู่บริเวณหน้าห้องพักผู้ป่วย
ไม่รู้ทำไมชอบมาผิดจังหวะทุกทีสิน่า...เมื่อวานก็ครั้งนึง วันนี้ก็อีกครั้งนึง
แต่เอาเถอะ ถ้ามาผิดจังหวะแล้วได้มารับรู้อะไรดีๆแบบนี้ก็ค่อยรู้สึกว่าไม่เสียเที่ยวหน่อย...
ว่าแต่...เห็นทีงานนี้เจ้าวินคงต้องมาขอบคุณเขาคำโตแล้วล่ะ...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: jaijaY ที่ 11-08-2012 12:38:11
ขอบคุณนะคะ
edit: กรี๊ดดดดดด น่ารักมาก น้องปอมเปิดใจให้กับพี่วินแล้ว อย่างงี้ต้องฉลอง :mc4: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: tartar ที่ 11-08-2012 12:50:14
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 11-08-2012 12:57:30
แล้วมาม่าก็จากไป
งื้อ ดีใจจริงๆ น้องปอมยอมเปิดใจแล้ว
พี่วินก็สู้ๆนะ
ทุกคนเป็นกำลังใจให้ ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 11-08-2012 12:57:54
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 11-08-2012 12:58:54
:m3:
ยังกับได้ถูกหวยรางวัลที่ 1
ดีใจกับพี่วินจริงๆในที่สุดน้องปอมก็เริ่มเปิดใจ
ทุกอย่างที่พี่วินทำมาไม่มีคำว่าเสียเปล่าเลย
:m4: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 11-08-2012 13:01:33
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 11-08-2012 13:02:26
พี่วินทำสำเร็จแล้วนะครับ ต่อไปก็ไม่ต้องเป็นเทพเนียนๆๆๆ...อีกแล้ว
ต้องขอบคุณสุดยอดผู้ช่วยพระเอกอย่างอาจารย์วิทย์ของน้องปอม
ที่ขี่ม้าขาวมาช่วยในยามคับขัน มาถูกที่ถูกเวลา....มากๆ ชวนปอมไปนั่งคุยจนปอมได้คิดทบทวนอีกครั้ง
ปมที่อยู่ในใจปอมกำลังคลายตัวออกช้าๆแล้ว
ขอบคุณคนแต่งมากครับ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 11-08-2012 13:02:43
อาจารย์วิทย์ขา กราบขอบพระคุณค่ะ อาจารย์อยู่ถูกที่ถูกเวลาที่สุดแล้ว :กอด1:
อ๊อยยยยยยย พี่วิน Fighting~ สู้ต่อไปคะ
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 11-08-2012 13:03:12
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 11-08-2012 13:03:40
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 11-08-2012 13:04:10
ปอมเปิดใจแล้ว ดีใจแทนพี่กวิน ฮึกๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: papa_paolo ที่ 11-08-2012 13:09:57
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: A_ay ที่ 11-08-2012 13:13:01
น่ารักจัง :D
เริ่มหัวข้อโดย: nokkie ที่ 11-08-2012 13:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 11-08-2012 13:14:01
เริ่มหัวข้อโดย: 8X ที่ 11-08-2012 13:15:11
เมื่อน้องปอมกับพี่วินต่างเปิดใจให้ตรงกันแล้ว ต่อไปโลกจะมีแต่สีชมพูสินะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 11-08-2012 13:17:59
แต่พอรู้ว่าปอมยอมที่จะเปิดใจก็มีความสุข :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: piggie ที่ 11-08-2012 13:20:08
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 11-08-2012 13:22:36
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 11-08-2012 13:22:45
.
…….…… ปากเเตะปาก?? กันแล้วว้อยยยยย !!!!
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 11-08-2012 13:25:01
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 11-08-2012 13:27:14
อย่ามีชามต่อไปเลย กลัวววววววววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Usukushii ที่ 11-08-2012 13:27:36
ในที่สุดน้องปอมก็ยอมเปิดใจ ดีใจกับพี่วินด้วย
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 11-08-2012 13:28:39
แต่อานตอนนี้แล้วอย่กจะบอกว่ากรี๊ดมากๆดีใจแทนพี่วินจังเลยยยยยยย :-[ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 11-08-2012 13:33:50
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 11-08-2012 13:34:16
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 11-08-2012 13:35:44
ก้าวแรกออกไปแล้วจ้า ^^
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 11-08-2012 13:40:06
ลุ้นแทบแย่
ก็ยังดีน่ะ น้องปอมเอาไปคิดแค่คืนเดียว
ไม่งั้น พี่วินมีหวังจะผอม กินไม่ได้นอนไม่หลับ
เขาให้ลองเปิดใจน่ะน้องปอม ไม่ใช่รอรับจูบ อุอุ ไวเหมือนกันน่ะนี่
แบบนี้ก็สอนไม่ยากแล้วล่ะวินเอ๋ย
ว่าแต่ พี่วินเองก็เพิ่งเคยรักผู้ชาย สงสัยต้องเรียนรู้ไปด้วยกันแล้วล่ะ คริ คริ
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 11-08-2012 13:44:23
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 11-08-2012 13:46:21
ต้นตอนน้ำตาคลอปริ่มจะไหล
พอปลายตอนก็ยิ้มแก้มแทบแตก!
อยากจะกอดอาจารย์วิทย์แรงๆซักหนับ
กามเทพสุดหล่อตัวจริงเลยนะนั่น คิคิ
รอตอนต่อไปนะคะ
หวังว่าปอมคงจะเข้าใจ และยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้เร็วๆ
พี่วินสู้ๆ FC พี่กวิน~
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 11-08-2012 13:47:28
น้องปอมยอมเปิดใจแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 11-08-2012 13:55:53
บางทีคนที่อยู่วงนอกออกมาก็จะรับรู้ปัญหาได้ดีกว่าคนที่ใกล้ชิดกัน เพราะเค้าจะมองอะไรได้กว้างกว่า
คนที่เป็นครู หากเป็นแบบพี่วิทย์ได้เนี่ย นักศึกษา นักเรียนก็จะมีความเคารพครูมากกว่าเดิมในปัจจุบััน
เริ่มหัวข้อโดย: p_a_n ที่ 11-08-2012 14:00:46
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 11-08-2012 14:01:15
ย้ากกกกกกกว้ากกกกกกกกกอ้าาาาาาากกกกกกกด เขิน ~
อุปสรรค์คงใกล้หมดแล้วใช่ปะ
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 11-08-2012 14:02:40
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 11-08-2012 14:04:42
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 11-08-2012 14:20:18
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 11-08-2012 14:24:22
ปล.เค้าเป็นแม่ยกพี่วินจ้า อิอิ >,<
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 11-08-2012 14:26:16
ดีใจที่น้องปอมยอมลองเปิดใจ
พี่วินต้องค่อย ๆ รุกนะคะอย่าทำให้น้องตกใจน๊า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 11-08-2012 14:33:25
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 11-08-2012 14:36:53
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 11-08-2012 14:37:24
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 11-08-2012 14:38:05
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 11-08-2012 14:38:52
เริ่มหัวข้อโดย: thisispom ที่ 11-08-2012 14:39:21
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 11-08-2012 14:46:34
พี่วิทย์เป็นฮีโร่อ่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 11-08-2012 14:52:36
ดีใจโว้ยยยยยยยย :sad4: :impress2:
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักที :เฮ้อ:
เค้าใกล้จะได้รักกันแย้ววว เอิงเอยย :z2:
มีความสุขที่สุดเลยยย กราบขอบคุณงามๆแทบตักอาจารย์วิทย์นะคะ o13
รักคนแต่งค่าา :pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 11-08-2012 14:52:59
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 11-08-2012 15:00:10
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 11-08-2012 15:17:42
น้องปอมเอาคำพูดของอาจารย์ไปคิดแล้ว
ก็หวังว่าในอนาคตน้องจะไม่ปล่อยให้คำพูดของคนรอบข้างมามีอิทธิพลเหนือตัวเองได้เนอะ
ดีใจกับกวินด้วย ก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ววว
ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี ผู้ไม่หวังดีทั้งหลายอย่าเพิ่งโผล่มาตอนนี้เลยเน้อ
ขอเวลาให้สองคนนี้เขาได้หวานกันหน่อย ฮริ้ววว
:man1:
เริ่มหัวข้อโดย: Oskar ที่ 11-08-2012 15:22:30
แอบเสียใจ ยังไม่อิ่มหนำกับมาม่าเลย 55555555555555555555555555555+++++
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 11-08-2012 15:24:10
เริ่มหัวข้อโดย: kiizkziekiizk ที่ 11-08-2012 15:25:01
ขอบคุณค่า สำหรับตอนนี้ อิิอิอิ
รอตอนต่อไปนะค๊าา :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: maiouar ที่ 11-08-2012 15:25:47
(แฟนคลับคนใหม่ เพิ่งอ่านเมื่อวาน ขอแสดงตัว เย๊ๆ
เขียนเรื่องได้ดีน่ารักและสมจริงมากๆค่า
เฝ้ารอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อยิ่ง ฮี่ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 11-08-2012 15:40:30
เต็มอิ่มมากๆ เลยกับตอนนี้ คนแต่งเก่งมากเลยค่ะ ผูกเรื่องได้แบบค่อยเป็นค่อยไป
ขอบคุณมากเลยน่ะค่ะ แทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 11-08-2012 15:50:09
ในที่สุดก็มีวันนี้ โฮ้ย เขินตัวแตก
ปอนน่ารักมาก!!!
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 11-08-2012 15:52:22
ในที่สุดปอมก็เปิดใจให้พี่กวินแล้ว
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 11-08-2012 15:55:28
แต่ยังงัยๆ ปอมกะพี่วินก็ต้องเข้าใจกันให้มากๆ นะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: s.monkham ที่ 11-08-2012 15:58:26
รอตอนต่อไปอยู่จ้า o13
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 11-08-2012 16:02:49
ฮิ้วววววววว :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 11-08-2012 16:02:59
ขอบกราบขอบพระคุณพี่วิทย์
งานนี้โลกนี้คงเป็นสีชมพูแล้ววว
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 11-08-2012 16:14:37
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 11-08-2012 16:19:42
เขินจังงงงงงง ><
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 11-08-2012 16:21:45
อย่าให้มีมารมาผจญอีกนะ :call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 11-08-2012 16:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 11-08-2012 16:25:11
พอตอนท้ายที่ปอมมาบอกว่าจะเปิดใจ แก้มแทบจะเบิด ดีใจกับพี่วินจริงๆ
ยิ่งตอนจูบกันเบาๆ โอ๊ย!!!!!!!!! เขินแข่งกับปอมเลยทีเดียว :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 11-08-2012 16:36:43
พี่วินก็เปิดใจน้องปอมได้แล้วววว :-[
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 11-08-2012 16:45:28
พี่วิทย์เดอะฮีโร่
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 11-08-2012 16:46:28
ดีใจกับพีวินด้วยจ้าาาาาาาาาา
น้องปอมยอมเปิดใจแล้ววววววววววววววว
ต้องยกความดีความชอบให้พี่วิทย์นะ
พูดใด้ตรงใจมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 11-08-2012 17:01:32
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 11-08-2012 17:08:53
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 11-08-2012 17:43:17
ถ้าเมษารู้คงอกแตกตายแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: winamp ที่ 11-08-2012 17:44:16
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 11-08-2012 18:14:40
ดีใจกับพี่วินด้วยนะคะ
แน่นอนน พี่วินต้องทำให้น้องปอม เปิดใจและยอมรับได้แน่
อย่ากังวลไปมากมายเลยน้องปอม
พี่วินใจดีจะตายยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 11-08-2012 18:36:19
รักอาจารย์วิทย์ที่สุดอ่ะ :m3:
เอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง
ให้มันไหลลงไหลลง ไหลลง ไหลลงทะเล
/ me โบกมือลาดราม่าหย๋อยๆ(http://smileycodes.info/emo/onigiri/12.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกแมวหลงทาง ที่ 11-08-2012 18:39:47
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 11-08-2012 18:43:20
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 11-08-2012 18:47:22
ขนาดยอมเจ็บแทนได้นี่ ไม่รักไม่รู้จะว่าไงแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 11-08-2012 18:54:52
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 11-08-2012 19:12:20
อย่ามีมารมาขวางอีกละ
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 11-08-2012 19:17:00
สงสารก็สงสาร สับสนก็สับสนไปกับน้องปอม แต่ตอนนี้อะไรๆถ้าได้ลองดูก็ไม่เสียหายเนอะ
ไม่ชอบก็เอาไว้ค่อยว่ากันอีกที แต่ถ้าไม่ได้ลองแล้วเสียใจทีหลังมันก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ลองอีก
ยังไงๆก็ลองพิจารณาพี่กวินเอาไว้ในอ้อมใจหน่อยนะน้องปอมมม
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ >_< ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ (:
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 11-08-2012 19:22:30
พี่วิทย์เป็นพีชายที่ดีมากเลยน๊า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 11-08-2012 19:32:46
งานนี้ต้องขอบคุณอาจารย์ซะแล้วสิ o13
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 11-08-2012 19:34:42
จังหวะนรกตลอดอ่ะพี่วิทย์ :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥a2k♥ ที่ 11-08-2012 19:37:52
สนุกกกค่า พี่วินเท่มากก น้องปอมก็น่ารักก
เราคิดอิมเมจน้องปอมเป็นคชาออกก่อนคนเขียนบอก 555 น่ารักก
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 11-08-2012 19:39:06
ในที่สุดน้องปอมก็ยอมเปิดใจให้พี่วินแล้ว :mc4: งานนี่พี่วิทย์ได้ความดีความชอบไปเต็มๆเลยแฮะ :laugh:
ปล.เจอคำผิดนิดนึงค่า
น้องชายเขาจะตกหลุ่มรักจักรวาลเข้าจริงๆ > หลุม
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 11-08-2012 19:40:48
ดีใจเว่อร์ที่พี่วินยอมพูดความรู้สึกออกไป งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้พี่ชายคนดี 5555 ถ้าไม่ได้พี่คงได้กินมาม่าอีกชามแน่ๆ ดีใจๆๆๆ เขยิบเข้ามาใกล้กันอีกนิดแล้วนะพี่วิน น้องปอมม :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 11-08-2012 20:11:54
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 11-08-2012 20:13:46
ดีใจกะพี่วินด้วยนะบทน้องปอมจะยอมก็ยอมง่ายๆเนอะ ลุ้นเหนื่อยมาตั้งนาน
ดีใจยิ่งกว่าแก้วได้ชิงทองอีก
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 11-08-2012 20:16:14
ปอมเปิดใจให้กว้้าง แล้วเอาพี่วินเข้าไปอยู่ในใจซะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 11-08-2012 20:20:57
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 11-08-2012 20:32:52
เริ่มหัวข้อโดย: apple ที่ 11-08-2012 20:42:41
เริ่มหัวข้อโดย: beautjang ที่ 11-08-2012 20:55:06
:z2: :z2: o13
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 11-08-2012 21:00:42
ยกความดีให้อาจารย์เลยนะเนี่ย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 11-08-2012 21:00:55
ช่วงแรก ๆ ถ้าเราเป็นกวินนี่เฟลหนักเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 11-08-2012 21:28:51
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 11-08-2012 21:30:30
น้องปอมน่ารักมาก ที่ยอมให้โอกาสพี่วิน
พี่วินก็เต็มที่นะ สักวันนึงต้องพิชิตใจปอมได้แน่นอนนนน o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 11-08-2012 21:34:01
คนอ่านคนนี้ ไม่ไหวจะมีความสุขแล้ว :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 11-08-2012 22:01:11
แต่ถ้าพี่เมษรู้จะไปยุอะไรอีกมั้ยเนี่ย
อย่าเลยนะ
อยากอ่านฉากหวานๆมั่งอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: popeye ที่ 11-08-2012 22:04:48
น้องปอมเปิดใจให้พี่วินแล้ว
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 11-08-2012 22:37:57
ฟินนาเล่ ในที่สุดในที่สุดในที่สุด
>\\\\<
โอ๊ย ไม่สิ นี่มันเรียกว่าจุดเริ่มต้นต่างหาก โอ๊ย
น้องปอมน่ารักมาก โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
(จะโอ๊ยอะไรนักหนา)
ตอนนี้คนอ่านคลั่งแล้ว อร๊ากกกกกกกกกกกก รออ่านต่อนะคะ ต่อจากนี้อย่ามีมรสุมอีกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 11-08-2012 22:45:20
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 11-08-2012 22:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 11-08-2012 22:59:51
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 11-08-2012 23:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 11-08-2012 23:07:01
แถมไอ้เป็นไปตามธรรมชาติก็เกิดขึ้นแล้วว
อ๊ากกกก จุ๊บกันเบาๆแล้วด้วยยย เริ่มต้นได้สุดยอดดด ฮ่าๆๆ
งานนนี่พี่วินต้องไปขอบคุณพี่วิทย์หน่อยแล้ว อิอิ
ลุ้นนนน การตัดสินของน้องปอมมากๆเลยนะเนี่ยย
รออ่านตอนต่อไปค่าาา คนเขียนสู้ๆ ^^
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 11-08-2012 23:27:46
ดีใจแทนพี่วินสุดๆๆเลยค่ะ ลุ้นตัวโก่งงเลย :really2:
เนื้อเรื่องกำลังสนุกเลย เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ
ขอบคุณมากกค่า ^^ รอตอนหน้าา คิคิคิ :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 11-08-2012 23:30:07
ท้ายตอนนี่ก็หวานเว่อ ที่พูดนี่ไม่ใ่ช่ไม่ชอบนะค่ะ ชอบมว๊ากกกกกกก แบบว่ามว๊ากกกกกกก !!
พี่วินแมนมากอ่ะ การกระทำทุกอย่างนี่คือแบบ โอ้ยยยยย หัวใจคนอ่านจะละลาย >///<
เป็นนิยายที่ทำคนอ่านอินท์ทุกช่วงเวลา ตอนปอมยืนร้องไ้ห้ คนอ่านก็น้ำตาคลอไปด้วย
พี่วินเศร้า ก็เศร้าไปด้วย แต่ทำไมตอนจูบกันเราไม่ได้จูบด้วยยยยยย !! น่ารักมากๆอะ
น่าัรักมากๆ เขินไม่ไหวจะเคลียร์ สุดท้ายน้องปอม(ของเรา)ก็ยอมเปิดใจแล้ว ! ทุกอย่างมันกำลังจะดี
ขอพี่เมษอย่ามาเสี้ยมอะไรอีกก็แล้วกัน ! แม่จะกระโดดเข้าจอไปกระชากออกมาเอง (ดูดิ ไม่ค่อยอินท์เลยอะ)
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 11-08-2012 23:59:35
ในที่สุด ปอมก็ตัดสินใจได้เนาะ ว่าจะทำยังไงต่อไป
อะไรๆ มันคงไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้นะ :กอด1:
ดีใจกับพี่วินด้วยนะ5555 คงมีความสุขน่าดู
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 11-08-2012 23:59:46
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 12-08-2012 00:09:28
ถ้าขนาดนี้น้องปอมคะยอมพี่กวินเค้าเถอะคะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: kp ที่ 12-08-2012 00:17:30
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 12-08-2012 00:21:38
วิน-ปอม มาลองกันสักตั้ง ติดใจก็ต่ออายุตลอดชีพ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 12-08-2012 00:35:53
รักพี่วิทย์ที่สุดเลยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 12-08-2012 00:46:54
ตอนนี้พระ้อกตัวจริงต้องยกให้เฮียวิทย์เลยค่ะ
รอต่อตอนหน้า อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 12-08-2012 00:56:01
ไม่งั้นเธอก็คงสับสนและเสียใจอยู่แบบนั้นแหละ เอารางวัลผู้ช่วยพระเอกดีเด่นไปค่ะพี่ขาาาา
ดีใจแทนพี่วินมาก ถึงยังไม่ใช่แฟนแต่ก็ใกล้ไปทุกทีแล้ว จะเป็นอื่นไปได้ไงจุดนี้ยังไงเค้าต้องรักกันแน่
กองเชียร์มั่นใจค่ะ...เอิ่ม...เพิ่งตกลงเป็นแฟนมีจุ๊บกันแล้ว ไวไวได้ใจแม่ยกมากค่า 555
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 12-08-2012 01:03:31
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 12-08-2012 01:12:52
:mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: aft22423 ที่ 12-08-2012 01:31:08
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 12-08-2012 01:38:26
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 12-08-2012 02:19:20
ขอแสดงความยินดีกับพี่วินด้วยนะค้าบบบบ
ว่าแต่พี่วินจะบอกปอมมั้ยคะว่านี่ไม่ใช่จูบครั้งแรก
เคยแอบจูบตอนเค้าเมาไปแล้วทีนึง 55555555
เริ่มหัวข้อโดย: Ak@tsuKII ที่ 12-08-2012 02:22:10
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 12-08-2012 02:32:10
พี่วินก้าวไปอีกขั้นแล้วววว :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 12-08-2012 02:33:41
คงต้องคู่กับหมอหน้าห้องกวินแหง555555
:z1:
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 12-08-2012 03:12:37
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 12-08-2012 03:55:31
ว่าเเต่ปอมต้องเปิดใจให้พี่วินคนเดียวนะ คนอื่นๆห้ามมมม
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 12-08-2012 04:42:43
น้องน่ารักเนอะ มี kiss กันด้วย เขิลแทน >\\\\<
เป็นกำลังและขอบคุณคนเขียนนะคะ....
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 12-08-2012 07:34:01
เริ่มหัวข้อโดย: RenN ที่ 12-08-2012 08:06:38
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 12-08-2012 08:47:08
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 12-08-2012 11:26:35
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 12-08-2012 12:47:41
น่ารักจริงเจ้าตัวเล็ก ลองดูแล้วกันเนอะ 555
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 12-08-2012 12:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 12-08-2012 14:10:49
อ๊ายๆๆๆ และแล้วหมาป่าจอมวางแผนอย่างท่านกวินก็คาบกระต่ายตัวน้อยไปแล้ว
โดยมีพี่ชายหมาป่าเป็นผู้ช่วยซะด้วยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 12-08-2012 17:54:15
แอร๊ยยยยย ฉลองให้พี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 12-08-2012 19:23:02
มารอตอนต่อไป เค้าจะหวานกันแล้วยังหนอ
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 12-08-2012 19:30:02
นึกว่าพี่วินจะต้องตัดใจซะแล้วว
งานนี้ ยกความดีความชอบให้พี่วิทย์เลยยย
ขอบคุณที่ทำให้ปอมคิดได้ 555 :call:
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 12-08-2012 19:39:19
เริ่มหัวข้อโดย: minibusez ที่ 12-08-2012 21:51:47
รอตอนต่อไปคร้าบ ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า :a1: :a1: คนแต่งสู้ๆ ส่งฮอลชูสเตอร์ไป !
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 12-08-2012 22:12:17
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 12-08-2012 22:26:57
พี่เมษรู้ มีเรื่องแน่!!! หึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 12-08-2012 22:48:06
รวดเดียวเลยค่ะ
พี่วันกับน้องปอมน่ารักมากกกก
น้องปอมยอมให้โอกาสพี่วินและตัวเองแล้ววว
อ่อยยยย ดีจัง
แต่พี่เมษอ้ะ ก็ดีนะ แต่แย็บร้ายอ่ะ
คงจะมีบทบาทอีกสินะ ทำไงดี อยากให้เค้ารักกันแบบราบรื่นอ่ะ
(เป็นไปได้มั้ยนะ) ฮ่าาาา
+1 และอยากจะหลายบวกจริงๆ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 12-08-2012 22:55:46
แต่พอ2ตอนก่อนหน้าก็อดที่จะสงสารไม่ได้
พอมาถึงตอนล่าสุดเลยโล่งอกที่พี่วินทำสำเร็จไปอีกขั้น
หวังว่าจะใช่โอกาศที่ได้ให้คุ้มค่านะพี่วินหัวงู ดูแลน้องปอมดีๆน้องเขาจะได้ใจอ่อนเร็วๆ
อย่าให้รู้ว่าทำให้น้องปอมเสียใจนะ ไม่งั้นเห็นดีกันแน่ หึหึ :3125: :3125:
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 12-08-2012 22:58:00
แล้วเดินกลับมาซักผ้าต่ออย่างมีความสุข
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 12-08-2012 22:59:27
ขำพี่พระเอกอะ
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 12-08-2012 23:11:04
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 13-08-2012 01:09:38
ดีใจด้วยนะะะ !
เริ่มหัวข้อโดย: SGL ที่ 13-08-2012 03:11:02
เเทบเเย่ ฮ่าๆๆ
กวินโอกาศมาถึงเเล้วนะ สู้ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 13-08-2012 04:54:56
ปอมเอ้ยยย ทำพระเอกฉันเจ็บตลอดอะ
ระวังอีกไม่นานจะเจ็บตัว ๕๕๕๕๕๕๕๕๕
จูบกันแล้ว สติครบด้วย
พี่วินนน รีบทำแต้มด่วน ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nacc ที่ 13-08-2012 10:54:29
อยากจะบอกว่าเป็นนิยายที่ดีมากๆ ถึงมากที่สุดอีกเรื่องหรือเรียกว่าติด TOP 3 ในใจเลย
ชอบคาเรกเตอร์ของพระเอกและนายเอกมาๆ และที่สำคัญก็ชอบคนเขียนมากๆเหมือนกัน อิอิ
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ สัญญาว่าจะติดตามไปจนกว่า
นายกวินกับน้องปอมจะได้ครองรักกันอย่างมีความสุข
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: nacc ที่ 13-08-2012 10:57:42
มาลงให้คนอ่านได้จิ้นกันให้น้ำหมากกระจายหน่อย (Wantมากๆ)
แต่ถ้าไม่ได้ก้ไม่เป็นไรฮับ
ถึงยังไงก็รัก นายกวิน+น้องปอม+คนเขียน ที่สุดอยู่แว้ววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: duckool ที่ 13-08-2012 11:06:37
:m15: :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: pure_ka ที่ 13-08-2012 11:14:07
แต่พี่วินคงต้องเตรียมรับศึกหนักจากลูกชายเจ้าของธนาคารแน่นอน สู้ๆ นะพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: lunarinthesky ที่ 13-08-2012 12:31:37
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 13-08-2012 13:19:57
งานนี้พี่วิน อย่าลืมตอบแทนพี่วิทย์นะครับ หาเด็กให้พี่วิทย์ซักคนก็ดีนะครับ ฮ่าๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: rosy ที่ 13-08-2012 14:40:21
กวินเดินมาได้ก้าวหนึ่งแล้ว สู้ๆๆ o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: P-o-r-m-u-h-M ที่ 13-08-2012 15:51:51
แต่ขอเม้นก่อนแล้วกันว่าสนุกมากจริงๆ
ชอบนิสัยกวินจริงๆ
ดูเป็นผู้ใหญ่ที่โตเต็มตัวรู้จักคิดและทำตัวได้ดีมากเลย
:L2: ให้คนเขียนครับ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 13-08-2012 16:14:28
ต่อไปก็ต้องตอนหวาน ๆ แล้วสิ อย่าเพิ่มมาม่าเลยนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 13-08-2012 16:47:27
เริ่มหัวข้อโดย: Liszamy ที่ 13-08-2012 17:34:20
ดันดัน รออยู่น้า สนุกมากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 13-08-2012 17:57:52
แต่พี่วิทย์จะได้เข้าไปเยี่ยมน้องซักทีมั้ย มาเจอฉากสวีทตลอด :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 13-08-2012 19:29:52
ลุ้น แทบ ตาย
ดีจังๆ
มา ต่อ อีกๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MeepadA ที่ 13-08-2012 20:38:46
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 13-08-2012 20:48:15
มาต่อไวๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 13-08-2012 21:13:54
ในฐานะที่ทำให้คนอ่านเช่นเราโล่งอกได้ แถมอมยิ้มแก้มตุ่ยด้วยในตอนท้าย
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 13-08-2012 21:15:50
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 13-08-2012 21:34:32
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 13-08-2012 22:12:32
รอตอนหวานๆจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 13-08-2012 22:43:03
งานนี้ต้องขอบคุณอาจารย์กรวิทย์จริงๆด้วย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 13-08-2012 23:58:32
สุดยอดเลยครับ!!
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 14-08-2012 05:58:09
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 14-08-2012 07:15:12
เท้าลอยละล่องไม่ติดพื้น
สู้อีกยกเว๊ย กวิน
นายทำได้ (สองนิ้วสู้ตาย)
ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้วันอังคารเป็นวันสีชมพูสดชื่นแสนหวานที่สุด
กดบวกทันใด :L1:
ปล. มีคนรับซื้อไร่แห้วของนายแล้วเรียบร้อย
ไม่ต้องไปแวะแคมป์ปิ้งต้มมาม่าแถวนั้นนะเฟ้ย
เพราะเราจะบังคับให้เขาปลูกไร่อ้อยแทน 555
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 14-08-2012 12:36:29
พี่วิทย์มาถูกจังหวะตลอดแต่ก็ดีที่ยังไม่เปิดเข้าไป o13
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 14-08-2012 15:43:26
อ่านตอนแรกงงๆ ....
อ่านไปอ่านมา อืม.. ชักจะติดซะแล้วซิ
อ่านไป อ่านไป.. เฮ้ย!! นี่มันตอนปัจจุบันแล้วรึเนี่ย...( ไม่รู้ตัวเลยกรู )
ขอบอกว่า งง ตัวเองมากค่ะ (ตอนแรกว่าจะอ่านฆ่าเวลาเฉยๆ ..นี่กรูอ่านจนจบเลยเหรอว่ะ)
อ่านแล้วเหมือนจะไม่ค่อยชอบน่ะ.... แต่ทำไมกรูลุ้นจังเลยว่ะ
ไอ้น้องปอมแม่ง_สงสารพี่วิน.... แต่ทำไมแอบเห็นใจน้องปอมว่ะ
สรุป นี่กรูติดจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วใช่ไหม! เพิ่งรู้ว่าตกหลุม(รัก)แบบไม่รู้ตัว ..มันเป็นแบบนี้นี่เอง
ป.ล. มาต่อไวๆน่ะ ,please me...อยากอ่านใจจะขาดแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 14-08-2012 16:21:07
คิดถึงงงงง :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 14-08-2012 20:46:17
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 14-08-2012 23:26:33
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 15-08-2012 09:43:46
เริ่มหัวข้อโดย: yaoigirl ที่ 15-08-2012 09:53:28
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 15-08-2012 09:58:24
พี่วินออกจะหลงน้องขนาดนั้น อาจารย์ก็ดีจริงติดตามสถานการณ์ตลอดเลย
เริ่มหัวข้อโดย: maew189870 ที่ 15-08-2012 10:25:42
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 15-08-2012 17:04:09
#25
ฝ่ามือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้าปิดตาไว้อย่างนั้นแม้ในห้องจะไม่มีใครอื่นนอกจากตัวเองนานนับสิบนาทีได้แล้วตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลมา
ภาพเหตุการณ์เมื่อชั่วโมงก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวอย่างชัดเจนประหนึ่งถูกบันทึกไว้ด้วยระบบเอชดี
หลังจากที่ริมฝีปากของพวกเขาทั้งคู่ถอนออกจากกัน ภายในห้องผู้ป่วยก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบอยู่นานสองนาน มีเพียงเสียงหัวใจสองดวงเต้นแข่งกันไปมาแว่วให้ได้ยินเท่านั้น ยังจำได้ดีว่าตอนนั้นทั้งเขาทั้งกวินต่างก็เสมองไปทางอื่น พื้นบ้าง เพดานบ้าง นอกหน้าต่างบ้าง ผ้าห่มบ้าง ราวกับเล่นหนังตลกก็ไม่ปาน
คิดแล้วก็ได้แต่กดมือลงกับใบหน้าแน่นเข้าไปอีก...
ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่...ถึงได้เลื่อนหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย...
สติสตังมันเหมือนจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...
เหมือนทุกอย่างมันลอยๆฟุ้งๆไปทั่ว...
แต่ที่รำพึงรำพันมาทั้งหมดนี่...
...ไม่ใช่ไม่ชอบนะ...
...คือมันก็...รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน...
เมื่อคืน กว่าจะได้ข้อสรุปกับตัวเองก็ปาไปเกือบเช้า เรียกว่าเสียน้ำตาไปเป็นลิตร โดยที่สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะไม่ละทิ้งต่อความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจที่เกิดขึ้นทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้คนๆนั้น...แม้จะยังไม่รู้แน่ชัดว่ามันคือความรู้สึกแบบไหนกันแน่
และหลังจากที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์เครียดสุดชีวิตมาสดๆร้อนๆ ตัวเขาเองก็ไม่นึกว่าจะสามารถรู้สึกเบาสบายหัวใจพองโตแปลกๆแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้
สุขหรือทุกข์...ทั้งหมดคงขึ้นอยู่กับตัวเขาจริงๆ
...ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ยกดีๆหน่อย เดี๋ยวของบนโต๊ะร่วงหมด...” เสียงทุ้มต่ำที่ดูจะสดใสขึ้นกว่าหลายวันก่อนเอ่ยขึ้นกับลูกน้องสองสามคนที่เขาเรียกมาช่วยยกโต๊ะตัวพิเศษกลับเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวในขณะที่ตนเองยืนคลำเฝือกที่แขนขวาดูด้วยท่าทีสบายๆอยู่บริเวณด้านหน้า
โต๊ะตัวที่ว่าค่อยๆถูกขนพ้นกรอบประตูเข้าไป...
“แหมพี่ หน้าตาสดชื่นเชียวนะ” เสียงทักทายที่ดังมาก่อนตัวของเต้ดังขึ้นเรียกให้กวินหันไปมอง “ไม่ทำหน้าเป็นตูดลิงเหมือนอาทิตย์ก่อนแล้วเหรอ”
“เดี๋ยวกูตัดเงินเดือนมึงดีไหมเนี่ย” ชายหนุ่มยกมือข้างที่ไม่บาดเจ็บขึ้นชี้หน้าคาดโทษคนเป็นลูกน้องอย่างไม่จริงจังนัก
เขาพักฟื้นในโรงพยาบาลเพียงสามวัน หมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้...และการย้ายโต๊ะเจ้าหนูของเขากลับเข้าห้องก็เป็นสิ่งแรกที่ชายหนุ่มหมายมั่นปั้นมือว่าจะทำหลังจากกลับมาทำงาน
เต้หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับท่าทีของเจ้านายรูปหล่ออย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยแววตาเป็นประกายระริก “ดีกับน้องแล้วเหรอพี่...”
เพียงได้ฟังคำถามจบ รอยยิ้มบนริมฝีปากก็ค่อยๆเผยขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ นึกไปถึงคำพูดในวันนั้นของจักรวาลก็ยิ่งทำให้หัวใจพองโต...
'ผมอยากจะลองดูสักครั้ง....'
คิดแล้วมันก็ตื้นตัน...
เมื่อเห็นคนเป็นเจ้านายไม่ยอมตอบอะไรกลับมา เอาแต่ยิ้มเหมือนคนบ้า เต้จึงถามต่ออย่างสนุกสนาน “...อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนกันแล้ว?”
กวินหัวเราะออกมาเบาๆ “ยังโว้ย...ถ้าเป็นแล้วตอนนี้กูปิดบริษัทพาพวกมึงไปเลี้ยงแล้วล่ะ...” ดวงตาคู่คมหลุบลงมองปลายเท้าตนเองอย่างต้องการระบายความกระดากอายที่ต้องมาพูดจาอะไรไม่สมตัวแบบนี้ “...แต่กูบอกเขาไปแล้วว่ากูรู้สึกยังไง...แล้วเขาก็อนุญาตให้กูจีบเขาได้ด้วย...”
พูดแล้วก็...เขินชิบหายเลย...
คนฟังส่งเสียงโห่แซวอย่างไม่เกรงใจ แค่ฟังก็เนื้อเต้น อยากจะขอเสนอหน้าเข้าไปสังเกตการณ์ในห้องทำงานด้วยเสียเหลือเกิน...
“พี่พูดแล้วนะว่าถ้าได้เป็นแฟนกับน้องเมื่อไหร่จะพาพวกผมไปเลี้ยง แล้วเดี๋ยวจะมาทวง”
เจ้านายลูกน้องยืนกวนประสาทต่อปากต่อคำกับอีกครู่หนึ่ง ร่างของเด็กหนุ่มที่คุ้นตาก็ปรากฏขึ้นที่บริเวณหน้าบริษัท
และจากที่พ่นคำหยาบใส่ลูกน้องตัวดีปาวๆๆเมื่อครู่ ชายหนุ่มก็กลับกลายสภาพเป็นหมาเซื่องๆที่เอาแต่ยืนยิ้มพลางเสตามองนู่นนี่ไปเรื่อย
หลังจากจุ๊บๆกันวันนั้น นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจออีกที...
...รู้สึกเขินเป็นสาวน้อยไปเลยเว้ย...
คนเป็นลูกน้องหันมองเจ้านายอย่างงุนงง วันนี้มาลุคใหม่...สดใส แอ๊บแบ๊ว...
มหัศจรรย์จริงหนอ...ความรัก...
และเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นก้างขวางคอในอีกไม่ช้า เต้จึงรีบขอตัวหลบฉากไปอย่างรู้หน้าที่ โดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้กำลังใจเจ้านายไปเบาๆหนึ่งที
ฝ่ายเด็กหนุ่มเอง พอเห็นมาตั้งแต่ระยะไกลว่ากวินยืนอยู่หน้าห้องทำงาน แข้งขาก็พากันขวิดไปขวิดมาราวกับคนเดินไม่ตรงทาง ยังไม่ทันที่จะเข้าไปถึงรัศมีสองเมตรด้วยซ้ำ แก้มสองข้างก็ร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เสียแล้ว
บัดซบจริง...
“อรุณสวัสดิ์/อรุณสวัสดิ์ครับ” เสียงของคนทั้งคู่กล่าวทักขึ้นพร้อมกันทันทีที่เด็กหนุ่มเดินเข้ามาถึงตัวช่างภาพคนดัง เพิ่มระดับความประดักประเดิดให้มากขึ้นไปอีก
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอย ในขณะที่อีกคนก็ยิ้มออกมาบางๆพลางก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความขัดเขินกันทั้งคู่ ก่อนจะเป็นกวินที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ฉัน...เอ่อ...ย้ายโต๊ะนายกลับเข้ามาวางในห้องแล้วนะ...ได้ใช่ไหม?”
คนถูกถามพยักหน้าลงเบาๆ “ได้สิบครับ...ก็พี่วินเป็นเจ้านาย...”
ได้ยินอย่างนั้นกวินก็ได้แต่คิดดังๆในสมองด้วยอย่างหมั่นเขี้ยว...ก็แล้วเด็กคนไหนล่ะวะที่มันกล้าขัดคำสั่งเจ้านายขอย้ายโต๊ะออกไปเมื่อสัปดาห์ก่อนน่ะ...น่าจับมาตีซะให้เข็ด...
แต่ก็ทำได้แค่คิดเมื่อตอนนี้เขาเองก็ยังควบคุมน้ำเสียง สีหน้า ท่าทางของตัวเองให้เข้าที่ไม่ได้เลย ทุกอย่างมันพันกันมั่วไปหมด
“แล้ว...แขนพี่เป็นยังไงบ้างครับ...?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามออกมาทำลายความเงียบ ทั้งที่ในใจตัวเองก็ยังเต้นหนักอยู่ไม่น้อย
คนถูกถามก้มลงมองเฝือกที่แขนตัวเองก่อนจะสั่นศีรษะเบาๆ “ที่แขนนี่ไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่แล้วล่ะ แค่ลำบากเวลาจะทำนู่นทำนี่นิดหน่อย แต่แผลที่หลังนี่สิยังแสบอยู่เลย”
คนฟังนิ่งไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น...
...ก็เขาเป็นต้นเหตุ...
และเมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มมีสีหน้ารู้สึกผิด กวินจึงตัดบทขึ้นด้วยการยกมือขึ้นลูบหัวเด็กหนุ่มก่อนดันหลังเล็กๆนั่นให้นำเข้าห้องทำงานไป...
แต่เมื่อเข้ามาแล้ว ชายภาพคนดังก็ต้องตกใจจนเข่าแทบทรุด...ในหัวนึกคาดโทษไอ้เจ้าพวกลูกน้องที่เขาใช้ให้มาขนโต๊ะให้...
ก็จะอะไรเสียอีกนอกจากตำแหน่งที่เปลี่ยนไปของโต๊ะตัวนั้น...
จากที่เคยอยู่คนละมุม...
บัดนี้มันถูกยกมาติดกับโต๊ะเขาแบบประจันหน้าเข้าหากันด้วยน่ะสิ...
ชิบหายล่ะ...เจ้าหนูนี่จะหาว่าเขาฉวยโอกาสอีกไหมเนี่ย
เสียงทุ้มต่ำรีบระล่ำระลักกล่าวออกมาอย่างลนลาน “ไม่ใช่นะ...ฉันไม่ได้สั่งให้คนยกมาวางตรงนี้นะปอม...ฝีมือไอ้อาร์ทแน่ๆ...เดี๋ยวฉันจะไปเรียกคนมายกไปวางที่เดิมนะ...”
ฝ่ายจักรวาลเอง ในทีแรกที่เห็นตำแหน่งที่เปลี่ยนไปของโต๊ะก็ทำเอาเขาอึ้งไปไม่น้อย แต่เมื่อดูจากอาการของคนตรงหน้าเขาก็ต้องรีบยกมือปฏิเสธคนที่ทำท่าจะหุนหันออกจากห้องไป...
“ไม่ต้องก็ได้ครับพี่...ถ้าพี่โอเค...นั่งแบบนี้ผมก็...เอ่อ...ไม่มีปัญหาอะไร...” เด็กหนุ่มกล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาในตอนท้ายประโยค ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ...ไม่ได้คิดเลย...แค่ไม่อยากให้กวินต้องลำบากไปมากกว่านี้ก็เท่านั้นเอง...จริงๆนะ
.
.
.
.
แล้วสุดท้ายจักรวาลก็ต้องมานึกเสียใจที่พูดออกไปแบบนั้น...
ระยะห่างเพียงเมตรกว่าๆที่มีเพียงโต๊ะทำงานสองตัวคั่นทำเอาเด็กหนุ่มรู้สึกวูบๆวาบๆตลอดเวลา ได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาลงจดจ่อกับบรรดาภาพถ่ายตรงหน้า
ฝ่ายกวินก็ใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆไม่แพ้กันเมื่อเหลือบตาขึ้นมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม บ่อยครั้งที่เขาเผลอเลื่อนสายตาลงไปมองที่บริเวณริมฝีปากซึ่งเคยสัมผัสมาแล้วสองครั้งอย่างลืมตัว
และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกันที่เขาเผลอไปจ้องมันเข้าอีกแล้ว...
อยากจะเอาปากตัวเองแนบลงไปอีกสักครั้ง...
เหมือนรู้ตัว เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากภาพถ่ายตรงหน้า และสบสายตาเข้ากับกวินเข้าอย่างจังโดยไม่ทันตั้งตัว
คนทั้งคู่สะดุ้งขึ้นพร้อมกัน
เมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองกะทันหันช่างภาพคนดังก็รีบซ่อนหน้าซ่อนตาลงกับหลังจอคอมพิวเตอร์ด้วยสัญชาตญาณ แล้วก็ต้องแอบลอบยิ้มกับตัวเองอยู่นานสองนาน
เห็นดังนั้นเด็กหนุ่มก็ได้แต่ยกมือขึ้นถูต้นคอตัวเองอย่างไม่มีเหตุผล แก้มมันเมื่อยๆเพราะเอาแต่เกร็งไว้ อยากจะยิ้มแต่ก็ไม่กล้า
.
.
.
.
บรรยากาศการทำงานแปลกใหม่เป็นไปแบบนั้นตลอดช่วงเช้า จนกระทั่งนาฬิกาข้างฝาเดินมาถึงเลขสิบสอง กวินจึงวางมือลงจากงานที่ทำอยู่
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นกล่าวกับคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยน้ำเสียงประหม่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
...ให้ตายสิ...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาชวนจักรวาลกินข้าวเสียหน่อย...
...ทำไมถึงเพิ่งมาเขินเอาวันนี้วะ...
“คือ...วันนี้ฉันไม่ได้เอารถมาเพราะจับพวงมาลัยไม่ได้ เลยตั้งใจว่าจะสั่งอะไรเข้ามากินในห้อง...” จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองคนพูด “...นายนั่งกินเป็นเพื่อนกันหน่อยได้ไหม?...ไม่ได้นัดใครไว้ใช่หรือเปล่า...?”
ที่ต้องถามแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไร ช่วงหลายวันที่พวกเขาไม่ได้พูดคุยกัน เด็กหนุ่มไม่ยอมออกไปทานข้าวกับเขาเลยแม้แต่มื้อเดียว ถ้าไม่ออกไปกับพวกลูกน้องของเขา ก็นั่งกินข้าวกล่องเงียบๆอยู่ที่โต๊ะตัวเองนั่นแหละ
คนถูกถามคลี่ยิ้มบางๆส่งกลับไปก่อนจะรับคำเบาๆ “...ได้ครับ...”
เพียงเท่านั้นกวินก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วจึงลงมือต่อสายโทรสั่งอาหารทันที
.
.
.
.
-เคร้ง-
ช้อนแสตนเลสในฝ่ามือใหญ่เป๋ไปโดนขอบจานอย่างควบคุมไม่อยู่ เนื่องจากแขนขวาที่ถูกเข้าเฝือกไว้...ช่วงนี้กวินจึงต้องทำทุกอย่างด้วยมือซ้ายเพียงข้างเดียว
...ก็ไม่ใช่ถึงกับใช้ชีวิตไม่ได้...แต่ถ้าให้พูดจริงๆก็ลำบากไปไม่น้อยเลย...
เด็กหนุ่มเงยขึ้นมองอากัปกิริยาของคนตรงหน้าเงียบๆอยู่ครู่ใหญ่
ท่าทางการหยิบจับสิ่งของอย่างเงอะงะนั้นทำเอาเขารู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง...และเมื่อครุ่นคิดอยู่เพียงไม่นานก็ตัดสินใจเอ่ยปากขึ้นเบาๆ
“ผมช่วยไหมครับ?”
กวินวางช้อนในมือลงช้าๆ “จะดีเหรอ...?” แม้ปากจะพูดไปแบบนั้น หากแต่นัยน์ตากลับดูเป็นประกายอย่างบอกไม่ถูก
คนถูกถามพยักหน้าลงยืนยันข้อเสนอของตัวเอง
เห็นดังนั้นคนป่วยจึงยิ้มออกมาบางๆ “อืม...ถ้าได้ก็ดีนะ...”
ร่างเล็กลุกขึ้นลากเก้าอี้อ้อมไปที่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ จานข้าวถูกย้ายฝั่งมาเช่นกัน มือเรียวเอื้อมหยิบช้อนของคนข้างกายขึ้นตักอาหารก่อนจะยื่นมันจ่อปากชายหนุ่ม
น่าแปลก...จะไปป้อนเขาแท้ๆ แต่ไม่เห็นจะมองหน้าคนกินเลย...
นัยน์ตาดำขลับของจักรวาลหลุบมองที่หน้าตักตัวเอง
กวินอ้าปากรับอาหารที่ถูกส่งมาพลางกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด
ไม่นึกเลยว่าเวลาได้มาทำอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้โดยที่รู้ตัวกันทั้งสองฝ่าย มันจะออกอาการเคอะเขินเก้ๆกังๆกันได้ขนาดนี้ ตอนที่เนียนจีบอยู่เพียงฝ่ายเดียวก็ไม่เห็นจะอายอะไร ยังแอบคิดอยู่เลยว่านี่เขาหน้าหนาไปหรือเปล่า
แต่มาเจอแบบวันนี้ ตอนนี้ คงต้องเปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ
...ว่าจริงๆแล้วเขาหน้าบางกว่าที่คิดไว้มาก...
...แถมอีกฝ่ายก็ดูจะบางกว่าเขาอีกนี่สิ...
การป้อนข้าวป้อนน้ำเป็นไปอย่างทุลักทุเลเมื่อเด็กหนุ่มเอาแต่หลบตาไปมา ในขณะที่คนถูกป้อนก็เคี้ยวเชื่องช้าเสียเหลือเกิน เนื่องจากต้องคอยบังคับกล้ามเนื้อใบหน้าไม่ให้มันยิ้มกว้างออกมาจนเกินงาม แต่จนแล้วจนรอดอาหารทั้งสองจานก็พร่องลงไปเรื่อยๆ จนหมดลงในที่สุด
กวินชะโงกหน้ามองจานของเขาที่อยู่ในมือเด็กหนุ่ม รู้สึกว่ามันหมดเร็วเหลือเกิน แต่จะว่าไปแล้วก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปไวกว่าที่เราคาดหวังเสมอ “อ้าว...หมดแล้วเหรอ ยังไม่อิ่มเลย...” เสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมาเบาๆ
“จะกินอะไรอีกไหมล่ะครับ เดี๋ยวผมออกไปซื้อให้” เด็กหนุ่มเสนอขึ้นพลางรวบช้อนรวบจานเตรียมนำออกไปให้แม่บ้าน
ได้ยินดังนั้นคนเป็นผู้ใหญ่กว่าก็ส่ายหัว รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนริมฝีปาก
“...กินคนป้อนแทนได้ไหม...”
และนี่คืออาการของคนที่เรียกว่า...ปากไว...
พูดจบคนพูดก็ได้แต่นึกอยากเอาหัวโขกโต๊ะมันเดี๋ยวนั้น หยอดตอนไหนไม่หยอด ดันมาหยอดตอนกำลังอยู่ในระยะเขินม้วนกันทั้งคู่ หยอดไม่ดูตาม้าตาเรือเลยกวินเอ๊ย...
ส่วนจักรวาล ทันทีที่กวินพูดจบก็เผลอตัวเอื้อมมือทั้งสองข้างไปอุดปากคนพูดตรงหน้าจนสุดแขน “พี่วิน!” ใบหน้าเรียวได้รูปขึ้นสีจัด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก็...ใครจะไปนึกว่าจู่ๆพี่ชายใจดีของเขาจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา...ไม่อายบ้างหรือไงวะ...
กวินหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเด็กหนุ่ม ก่อนจะต้องยกมือข้างที่ไม่ติดเฝือกขึ้นเป็นสัญญาณว่าเขายอมจำนน “ขอโทษที ไม่พูดแล้วๆ”
เด็กหนุ่มลดแขนทั้งสองข้างลง กระแอมไอเบาๆในลำคอ แล้วจึงก้มหน้าก้มตาคว้าจานที่ใช้เสร็จแล้วออกจากห้องไปด้วยความเขินอาย ปล่อยให้อีกคนได้แต่นั่งยิ้มกับตัวเองเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 15-08-2012 17:04:52
หากแต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะลากเก้าอี้ตัวที่ว่าพ้นขอบโต๊ะไปก็มีฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาจับข้อมือไว้เสียก่อน
เด็กหนุ่มหันกลับไปมองก่อนจะพบกับรอยยิ้มขบขันบนใบหน้าของอีกฝ่าย
“นี่เมื่อกี้นายเดินออกไปทั้งอย่างนี้เหรอเนี่ย...ระหว่างทางไม่มีใครทักอะไรเลยเหรอ...”
คนฟังขมวดคิ้วลง “ทำไมเหรอครับ...”
เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ “ก็นายมีซอสติดที่แก้มน่ะสิ...”
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็รีบยกมือขึ้นป่ายปะไปตามใบหน้าของตนเอง พลางนึกย้อนไปถึงตอนเดินออกจากห้องไปเมื่อครู่ จำได้ว่าขาเดินกลับมาเขายกมือขึ้นเกาแก้ม สงสัยซอสคงจะติดอยู่ที่นิ้วมาตั้งแต่ตอนถือจาน
กวินยิ้มเอ็นดูเด็กหนุ่มตรงหน้าที่เช็ดไม่ถูกจุดเสียที ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่บนโต๊ะมาปาดคราบสีแดงนั่นออกให้อย่างเบามือ
สัมผัสอ่อนโยนที่บริเวณแก้ม และสายตาอบอุ่นที่ลอยไปมาอยู่ตรงหน้าทำเอาจักรวาลรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้ว ดวงตาคู่เรียวหลุบลงมองพื้นด้วยหัวใจเต้นตึกตัก วันนี้ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว...
กวินเองเมื่อเห็นอาการของเด็กหนุ่มที่เขารู้สึกว่ามันดูน่ารักเสียเหลือเกินก็พาลหน้าแดงไปด้วยอีกคน ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่นพยายามกลั้นรอยยิ้ม มือที่คลอเคลียอยู่ที่แก้มขาวๆของอีกคนเริ่มสั่นขึ้นมาเบาๆอย่างควบคุมไม่ได้
ชายหนุ่มรีบชักมือกลับเหมือนโดนของร้อน ดวงตาคมดุจับจ้องไปยังเด็กหนุ่มที่ตอนนี้เหลือบตาขึ้นมองเขาเช่นเดียวกัน
เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ เมื่อสายตาสองคู่สอดประสานเข้าด้วยกัน
ยิ่งเงียบแบบนี้ เสียงหัวใจยิ่งดังชัดเจน....
และในที่สุดก็เป็นจักรวาลที่ทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายหลบตาไปเสียก่อน
กวินยกมือขึ้นกระพือเสื้อระบายความร้อน เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นมาแผ่วเบา...
“เขินเป็นบ้าเลย......เป็นเหมือนกันไหม...?”
คนถูกถามเผลอตัวขบริมฝีปากลงไป ใบหน้าเรียวได้รูปที่บัดนี้แดงก่ำพยักขึ้นลงเบาๆแทนคำพูดด้วยหัวใจที่เต้นแรงยิ่งกว่าเก่าเสียอีก
“หัวใจฉันจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้วเนี่ย...”
บ้าจริง...ทำไม่ถึงพูดตรงอย่างนี้วะพี่วิน!
-ป้าบ!-
-เฮือก!-
เด็กหนุ่มสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อฝ่ามือใหญ่ข้างที่เหลืออยู่ของกวินเอื้อมมาวางลงบนบ่าเขาอย่างแรง
“อ...อะไรครับ?” จักรวาลถามขึ้นทั้งหน้าแดงๆอย่างนั้นด้วยความงงงวย
ช่างภาพคนดังปั้นสีหน้าจริงจังส่งไปให้คู่สนทนาก่อนกล่าวต่อเสียงเข้ม “เรามาเลิกเขินกันเถอะ...หัวใจเต้นแรงจนฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...”
เอ่อ...ของแบบนี้มันห้ามกันได้ด้วยเหรอวะ....
แต่กระนั้นเด็กหนุ่มก็บ้าจี้พยักหน้ารับคำไปอย่างแข็งขัน ไม่ใช่อะไร...เขาเองก็เหนื่อยเหมือนกันแหละ...
“โอเค...ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะ...หนึ่ง...สอง...สาม....ฮึบ!”
เมื่อจบการนับให้สัญญาณคนทั้งคู่ก็เผลอกลั้นหายใจและตีสีหน้าเคร่งขรึม...
หากแต่ค้างกันอยู่ท่านั้นได้เพียงไม่นาน ทั้งกวินทั้งจักรวาลก็ต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้
คนเป็นผู้ใหญ่กว่ายกมือขึ้นชี้หน้าเด็กหนุ่มทั้งที่ยังไม่หยุดหัวเราะ “นายยังหน้าแดงอยู่เลย....บอกให้เลิกเขินไง...”
ฝ่ายที่ถูกกล่าวหาเองก็ตอบกลับตัวงอ “พี่ก็แดงเหมือนกันแหละน่า...”
ภายในห้องทำงานเล็กๆแห่งนั้นตลบอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะอยู่อย่างนั้นอีกนานสองนานจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาข้างนอกรู้สึกอยากจะเข้ามามีส่วนร่วมด้วยเสียเหลือเกิน
กระทั่งเวลาผ่านไปเป็นนาทีที่เสียงถึงค่อยๆเงียบลง...
“สงสัยวิธีนี้จะไม่เวิร์คแฮะ...” ชายหนุ่มกล่าวออกมาโดยที่บนใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
จักรวาลพยักหน้ารับ “นั่นสิครับ...หนักกว่าเก่าอีก...”
“งั้นเราก็เขินกันแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะเลิกเขินเองแล้วกันเนอะ”
“คงต้องเป็นอย่างนั้นมั้งครับ หวังว่าอีกไม่นานคงชิน ไม่งั้นแย่แน่ๆ”
“อืม...ถือว่าบริหารหัวใจให้ร่างกายแข็งแรงแล้วกัน...”
เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อได้ฟัง สองมือยกขึ้นลูบหน้าไปมาหมายจะให้มันหายร้อนลงบ้าง ไม่รู้ว่าจักรวาลคนที่นั่งเครียดร้องไห้อยู่เมื่อวันก่อนมันหายไปไหนแล้ว เหลือไว้แต่คนเอะอะก็หน้าแดงคนนี้แทน
“แล้วก็อีกเรื่องครับพี่วิน...ผมเปลี่ยนใจแล้ว....ผมว่าย้ายโต๊ะกลับมาไว้ที่เดิมดีกว่า นั่งติดกันแบบนี้ผมไม่มีสมาธิทำงานเลย...” เด็กหนุ่มถือโอกาสพูดออกไปตามจริง บอกตามตรงเลยว่าเขาคงยังไม่มืออาชีพพอที่จะทำจิตแข็งนั่งอยู่อย่างนั้นได้ทั้งวันแน่นอน
“อืม...นั่นสิ ฉันก็ไม่มีสมาธิเหมือนกัน เผลอเมื่อไหร่ต้องแอบมองนายทุกที...”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะอ้อมแอ้มกล่าวออกมาเบาๆ
“จะไม่ให้เขินได้ไงล่ะ ก็พี่เอาแต่พูดแบบนี้อยู่นั่นแหละ...”
.
.
.
.
เสียงพูดคุยที่ดังแว่วออกมาจากในห้องทำเอาเต้ที่เดินป้วนไปเปี้ยนมาบริเวณนั้นต้องหัวเราะคิกคักกับตัวเอง
ตอนแรกตั้งใจว่าจะเอาตัวอย่างภาพมาให้ดู แต่ได้ยินอย่างนั้นเข้าไป...รออีกสักห้านาทีสิบนาทีคงไม่สาย ปล่อยให้เจ้านายเขาได้ทำคะแนนเสียหน่อยท่าจะดีกว่า...
และจากเท่าที่ฟังเมื่อครู่แล้ว...
อีกไม่นานคู่นี้คงสมหวังในเร็ววันเป็นแน่แท้...
TBC
เริ่มหัวข้อโดย: Tumz ที่ 15-08-2012 17:12:09
ขอบคุณครับ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 15-08-2012 17:13:51
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 15-08-2012 17:18:05
พีวินกับปอมเลิกเขินกันเมื่อไหร่บอกด้วย
จะได้เลิกบ้าง แต่ตอนนี้ เขินมวากกกกกกกกกกกก O<-<
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 15-08-2012 17:18:28
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 15-08-2012 17:18:47
ทำม้ายทำไมบรรยากาศมันถึงได้หวานแหววซะขนาดนี้ล่ะ
นั่นมันท่านกวินกะน้องปอมจริงเหรอเนี่ย!!
เริ่มหัวข้อโดย: shockoBB ที่ 15-08-2012 17:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 15-08-2012 17:23:12
ไม่ใช่แค่พี่วินกับน้องปอมแล้วมั้งที่เขิน
คนอ่านนี่ นี่ นี่ นี่ ก็เขินแทนจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ววววว
งื้อออ อิจฉาาาาา
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: papa_paolo ที่ 15-08-2012 17:24:12
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: yozz ที่ 15-08-2012 17:29:08
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-08-2012 17:29:42
บทจะหวานก็ใส่กันไม่ยั้งเลยนะเฮียวิน
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 15-08-2012 17:30:42
เชียร์ขาดใจเลยคู่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: yaoigirl ที่ 15-08-2012 17:31:33
เริ่มหัวข้อโดย: Packy_Pocky ที่ 15-08-2012 17:33:48
แอร๊ยยยย อ่านแล้วปวดแก้มเลยง่าา เขิลๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-08-2012 17:35:49
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 15-08-2012 17:36:17
เขินนนนนนนนน
อ่านไป ยิ้มไป เหมือนคนบ้าเรยยยย >.<
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 15-08-2012 17:38:25
กับตอนนี้มันเขินอ่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 15-08-2012 17:39:11
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 15-08-2012 17:40:58
น่ารักมากอะ ต่างคนต่างเขิน อยากให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจัง
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 15-08-2012 17:45:34
แอร๊ยยยยยยย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 15-08-2012 17:47:51
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 15-08-2012 17:49:50
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 15-08-2012 17:50:00
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 15-08-2012 17:53:25
แบบอยากจะบอกว่า ใช่เลยอ่ะใช่เลยยย เขินไปด้วยเลยยย ฮ่าาา :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 15-08-2012 17:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 15-08-2012 18:02:17
โอ๊ย อ่านแล้วก็พลอยเขินม้วนต้วนไปกับเค้าด้วย คือน้องเขินนี่ก็พอเข้าใจ แต่พี่วินเขินด้วยนี่คนอ่านไปไม่เป็นละค่า
น่ารักกันไปไหน ฮาลูกน้องพี่วินยกโต๊ะมาแบบนั้น เค้าจะทำงานกันรู้เรื่องได้ไง๊...
แล้วน้องปอมป้อนข้าวเก่งเนอะ ไม่ต้องมองหน้าคนป้อน 555
แล้วก็ฮาตอนพี่วินบอกว่าเราเลิกเขินกันเหอะ มันทำได้เหรอพี่ กรั่กๆๆๆ :m20:
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 15-08-2012 18:06:11
พี่วินจะสมหวังซักทีเนอะ
น้องปอมจะน่ารักไปหนายยยยย :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 15-08-2012 18:06:55
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 15-08-2012 18:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 15-08-2012 18:08:44
เริ่มหัวข้อโดย: Renze ที่ 15-08-2012 18:09:44
คนอ่านก็เขินเหมือนกัน ยิ้มไม่หุบเลย
น่ารักมาก :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Usukushii ที่ 15-08-2012 18:16:45
ยิ้มตามตลอดเลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: tune ที่ 15-08-2012 18:17:38
พี่กวินน่ารักเนอะ ตอนนี้อ้ะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 15-08-2012 18:18:21
เขินตามมมมมมมมมมมมมมมมม :-[
ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ นะ งื้อ!!
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 15-08-2012 18:18:40
เริ่มหัวข้อโดย: spoilt ที่ 15-08-2012 18:21:05
นี่นั่งยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว
เชื่อมั้ย เปิดดูทุกวัน เมื่อไรจะมาๆ
พอมาก็ทำให้เพ้อหนักกว่า :z3: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 15-08-2012 18:22:10
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 15-08-2012 18:23:22
ฮ่าๆๆ ไม่รู้น้องปอมทนไม่ยิ้มได้ยังไง ขนาดเราอ่านยังอ่านไปยิ้มไป เขินมากกกกกกกก :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 15-08-2012 18:28:07
ปลาบปลื้ม.....
รอตอนต่อไปนะ ^^ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 15-08-2012 18:33:11
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: @Iriz ที่ 15-08-2012 18:34:09
คำผิดค่ะ
เพิ่งระดับความประดักประเดิดให้มากขึ้นไปอีก > เพิ่ม
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 15-08-2012 18:34:58
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 15-08-2012 18:37:36
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 15-08-2012 18:44:30
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 15-08-2012 18:47:03
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 15-08-2012 18:48:23
เริ่มหัวข้อโดย: SGL ที่ 15-08-2012 18:49:42
เขินนเเทนจิงๆนะ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 15-08-2012 18:54:14
พี่วินเขิล
น้องปอมเขิล
คนอ่านเลยเขิลตาม
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 15-08-2012 18:55:30
ชอบอ่ะ ชอบที่สุดเลยตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 15-08-2012 19:04:27
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 15-08-2012 19:12:54
เดี๋ยวคืนนี้จะมาอ่านก่อนนอน (ฝันดีแน่กู)
มามะคนเขียนขอ :กอด1:ให้หายคิดถึงหน่อย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 15-08-2012 19:19:38
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 15-08-2012 19:22:57
ไม่ใช่ 2 คนที่เขิน คนอ่านก็เขิน
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 15-08-2012 19:35:35
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 15-08-2012 19:38:15
ขอบคุณคนเขียนนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 15-08-2012 19:40:53
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 15-08-2012 19:43:22
อ่านแล้วอมยิ้มไม่หยุดหย่อน
อารมณ์คล้ายกลับไปเป็นหนุ่มน้อยอีกครั้ง
สู้ๆครับพี่วิน
ขอบคุณคนแต่งมากครับ
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 15-08-2012 19:45:16
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 15-08-2012 19:46:05
พี่วินเค้าหยอดหรือเค้าซื่อเนี่ยรู้สึกอย่างไรก็บอกหมดเลย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเด็ก 16 เค้าจีบกัน ใสมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 15-08-2012 19:46:44
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 15-08-2012 19:48:35
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 15-08-2012 19:49:10
มาช่วยสองคนนั้นเขินค่ะ >///<
ไม่อยากจะบอกว่าคนอ่านเขินกว่าอีก
เชื่อเลยว่าคนเขียนคงจะเขินมากกว่าใครเป็นแน่ 555
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 15-08-2012 19:57:18
จีบกันอยู่นั่นแหละ
ทำงานไปเลย หึหึ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 15-08-2012 19:57:35
เริ่มหัวข้อโดย: p_a_n ที่ 15-08-2012 20:02:27
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 15-08-2012 20:04:53
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 15-08-2012 20:10:33
ปวดแก้มเลยคะ ฮะๆ สู้ๆนะคะ
คุณคนเขียนนนน :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 15-08-2012 20:12:54
.
ทำไมถึงได้น่ารักกกกอย่างงี้วะ
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 15-08-2012 20:16:12
ไม่ต้องเลิกเขินหรอก... :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 15-08-2012 20:18:33
เริ่มหัวข้อโดย: rosy ที่ 15-08-2012 20:23:07
อ่านไปเขินไป :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 15-08-2012 20:25:37
อ่อยยยยย
อะไรว้าาาา ทำไมพี่วินตรงงี้อ้ะ
เขินเลยจริงๆนะ ^^
ชอบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 15-08-2012 20:46:58
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 15-08-2012 20:51:06
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 15-08-2012 20:58:28
เขินกันอย่างเดียวเลยเว้ยยยย
แต่น่ารักอ่า น่ารักทั้งคู่เลย พี่วินไม่น่าเขินดันเขินอ่ะ 55555555
โอ้ยๆๆๆ อยากให้เป็นแฟนกันไวๆจริงๆเล้ยย
คงจะน่ารักไม่หยอกเลยนะเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: ณยฎา ที่ 15-08-2012 21:00:09
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 15-08-2012 21:01:26
น่ารักกกกกกกกกกกก !! :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 15-08-2012 21:02:18
เริ่มหัวข้อโดย: kabung ที่ 15-08-2012 21:03:59
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 15-08-2012 21:05:35
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 15-08-2012 21:05:53
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
มา ต่อ อีก เยอะ ๆ เลย น้า รอ ตอน นั้น อยู่ หุหุหุ
เมื่อไหร่ จะ เป็น แฟน กัน กิกิกิ
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 15-08-2012 21:07:38
เริ่มหัวข้อโดย: MeepadA ที่ 15-08-2012 21:08:13
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 15-08-2012 21:09:29
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 15-08-2012 21:18:53
ยิ้มจนจะฉีกแล้วนะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 15-08-2012 21:19:31
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 15-08-2012 21:20:10
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Fon-NR ที่ 15-08-2012 21:20:26
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 15-08-2012 21:22:00
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 15-08-2012 21:32:24
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 15-08-2012 21:34:17
ไอ้งานที่ค้างกันไว้น่ะ ทำเสร็จรึยางงง
มัวแต่มานั่งจีบกันอยู่นั่น :-[
แอบสงสารพี่เมฆนะ แต่ก็เชียร์ำพี่วินมากกว่าอยู่ดี
กร๊ากกกกกกกกกกก :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: nacc ที่ 15-08-2012 21:34:59
ไม่รู้จะพูดยังไง มันปวดโหนกแก้มไปหมดยิ้มจนเหงือกแห้งเป็นแถบๆ
แฃคุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ แต่ตอนหน้าอย่าให้ต้องรอนานแบบนี้อีกน๊าาาคนเขียน นะ นะ นะ นะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 15-08-2012 21:38:00
อ่านเรื่องนี้ทีไร ชื่นใจทุกที!
เชื่อว่าหลายๆคนคงเป็นเหมือนกัน ฮ่าๆ
:-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 15-08-2012 21:41:07
พระเอกนายเอกเขินกันยังไม่พอ คนอ่านยังทำคนอ่านเขินไปด้วย
หวานกันน้ำตาลท่วมแล้วววว
>/////<
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 15-08-2012 21:41:39
ตอนเป็นแฟนกันใหม่ๆ มันก็งี้แหละ อ๊ายยยยยยยยยยยยย ได้ตลอดที่เห็นหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 15-08-2012 21:43:20
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 15-08-2012 21:44:13
แหมๆๆๆๆ ยามฉากสีชมพูแบบนี้ออกมานี่มันช่าง....น่าร้ากอ่ะ
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 15-08-2012 21:44:23
อ่านแล้วเขินเลย :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 15-08-2012 22:02:07
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 15-08-2012 22:04:58
ตอนนี้คนอ่านก็เขิน อ่านไปเขินไป :-[ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 15-08-2012 22:05:42
อ่านไปยิ้มไปแก้มจะแตกเอาง่ะ อิอิ นู๋ปอมจ๋านี่ขนาดนู๋ยังไม่รู้ใจตัวเองเลยนะเนี้ยยย 55555 ขอให้รู้ใจเร็วๆนะ
กอดคนแต่งหน่อยค่ะ :กอด1: เราเป็นสวนด คือกันเลยอิอิ o18 แต่งเรื่องสนุกมากกกกกกก เราชอบจริงๆนะ แบบได้อารมณ์ความรู้สึกถึงตัวละครมากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: [newZy]CASS ที่ 15-08-2012 22:08:04
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 15-08-2012 22:10:02
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
>\\\\\\\<
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 15-08-2012 22:16:16
:m3: :m3:
ขอไปเขินข้างๆที่วินด้วยได้ม้าย
คนอ่านไม่ไหวแล้วว้อย
ยิ่งอ่านยิ่งเขินไปกับเค้าด้วย
:-[ :impress2: :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 15-08-2012 22:20:02
เริ่มหัวข้อโดย: kai_kaka ที่ 15-08-2012 22:41:13
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 15-08-2012 22:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 15-08-2012 22:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 15-08-2012 23:02:15
เริ่มหัวข้อโดย: viky_mama ที่ 15-08-2012 23:04:51
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 15-08-2012 23:05:00
บรรยากาศหวานแหวว รูปหัวใจลอยฟุ้งรอบตัวสองคนนี้แล้ว 555
เริ่มหัวข้อโดย: Zinub ที่ 15-08-2012 23:05:49
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ ดีจริงๆสมคำล่ำลือเลยอ่ะ o13
จะรอดูว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะหายเขินกันสักที :haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 15-08-2012 23:16:02
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 15-08-2012 23:19:12
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย อ่านไปจนเมื่อยแก้มแล้ว อิอิ
จะคอตอนหน้าค่ะ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 15-08-2012 23:27:21
มิน่าพี่วินถึงขยันหยอดเอาหยอดเอา ก็เด็กพี่น่ารักนี่เอง
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 15-08-2012 23:30:46
เริ่มหัวข้อโดย: gonna.be ที่ 15-08-2012 23:31:48
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 15-08-2012 23:36:11
ได้แต่หวังว่าพี่เมษจะไม่เป็นางร้าย ทำให้คู่รักร้าวฉาน เพราะแอบชอบใจนิสัยอยู่ไม่น้อย
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 15-08-2012 23:41:51
~ ฉ่าาาาาาา~ แก้มไหม้
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 15-08-2012 23:46:13
:o8: :-[ :impress2: :-[
เริ่มหัวข้อโดย: PARNwkm ที่ 15-08-2012 23:49:31
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: G_Dragon ที่ 15-08-2012 23:50:12
อยากบอกว่า ชอบมากเลยคร๊าบบ o13
อ่านตอนล่าสุด น่ารักครับ เขินตามเลยนะเนี่ย :o8:
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 15-08-2012 23:51:04
น้องมันเขินอายก็สมควรอยู่
แต่คนพี่นี่หน้าทนกว่าไม่ใช่หรือ
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 16-08-2012 00:00:48
ยิ้มจนปวดแก้มแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: kazhiki ที่ 16-08-2012 00:02:01
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 16-08-2012 00:02:59
เริ่มหัวข้อโดย: pae666 ที่ 16-08-2012 00:10:14
แนะนำนะ ถ้าไม่อยากเขิน ก็จูบกันบ่อยๆ หอมกันทุกครั้งที่เจอ รับรอง หายเขินค่ะ จริงจริ๊งงงง!!! :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Ak@tsuKII ที่ 16-08-2012 00:31:21
โคตรฮา ตั้งกะไปย้ายโต๊ะน้องเข้ามา จนอาการที่เผลอพูดตรงๆไป กร๊ากกก
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 16-08-2012 00:34:21
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 16-08-2012 00:48:08
ชอบปฏิกิริยาของแต่ละคนด้วย เขินแบบตรงๆดีอ่ะ ฮ่าา
สมกับที่รอคอยจริงๆเลย มีความสุขจัง
:mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: bluerose ที่ 16-08-2012 01:05:28
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 16-08-2012 01:12:36
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 16-08-2012 01:24:11
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 16-08-2012 01:59:52
เริ่มหัวข้อโดย: Narcissus ที่ 16-08-2012 02:13:46
แล้วคนเขียนยังขยันอัพ ไม่ปล่อยให้รอนานเกินไปอีก ส่วนนี้ของคนเขียนเราปลื้มค่ะ อิอิ
ขอชื่นชมความขยันและความสม่ำเสมอของนักเขียนนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 16-08-2012 03:02:15
เดี๋ยวเค้าช่วยเขินเป็นเพื่อนแล้วกันเนอะ :o8: อร๊ายยยยยย :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 16-08-2012 04:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 16-08-2012 04:37:46
...เจ็บสิครับ...ที่ใจไง...
TBC.
:เฮ้อ:
ในที่สุดน้องปอมก็รู้ถึงอาการแล้วนะ
ลุ้นสุดติ่งอ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
อย่าดื้ออีกเลยนะน้อง เชื่อ เจ๊
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 16-08-2012 05:04:55
พออ่านตอนนี้ แล้วอยู่ดีดี หน้าจอก็สว่างขึ้นมาฉับพลันอ่ะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 16-08-2012 06:54:41
อายเป็นบ้าเป็นหลัง โอยยยยยย เขินมากกกดดก
อีกไม่นาน ถ้าไม่มีมาร(เมษ์)มาผจญ
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 16-08-2012 08:47:05
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 16-08-2012 08:47:15
+1 แจกเป็ดให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 16-08-2012 09:03:17
แต่คนอ่านนี่เขินบิดไปบิดมาแล้ว>//////<
คาดว่าดราม่าคงจะตามมาเร็วๆนี้เป็นแน่เพราะพี่เมษ์ชัวร์
ฝากคนเขียนบอกพี่เมษ์ล่วงหน้าที่นะว่าเราลองนับมือนับเท้าชาวเล้าก็หลายสิบอยู่นะ o18 o18
คาดว่าถ้าทำอะไรลงไปสารร่างอาจไม่สวยได้นะ55555
ทางที่ดีถ้าคนเขียนห่วงในสวัสดิภาพพี่เมษ์ควรรีบหาคนมาดามใจพี่แกล่วงหน้าเลยจะดีมาก
เราเป็นห่วงพี่แกมากๆๆๆๆๆ555555
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 16-08-2012 09:21:00
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 16-08-2012 09:31:44
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 16-08-2012 09:36:05
คนอ่านก็สงสารตัวเองนะ อ่านแล้วนั่งยิ้มเป็นบ้าตลอดทั้งตอนเลย เขินแทนทั้งคู่เลย 5555
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 16-08-2012 11:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 16-08-2012 12:19:57
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 16-08-2012 12:23:02
หวานๆๆๆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 16-08-2012 12:50:01
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 16-08-2012 13:00:39
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 16-08-2012 13:38:48
ฮาตอนสั่งให้เลิกเขินนี่แหละ
เริ่มหัวข้อโดย: aeecd ที่ 16-08-2012 13:58:24
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 16-08-2012 16:25:19
ปูเสื่อรอพยาบาลจำเป็น อุอุ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 16-08-2012 17:01:34
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 16-08-2012 17:05:59
ปอมเขินน่ารักมากๆ :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 16-08-2012 21:02:24
เริ่มหัวข้อโดย: noo Rock 456 ที่ 16-08-2012 21:13:51
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 16-08-2012 22:16:24
ถ้าจะเขินกันขนาดนี้พี่วินจะได้จีบม๊อยยยยยย (ถึงแม้จะหยอดไปหนึ่งมุข)
แต่เห็นด้วยกับเต้มากทีเดียว อีกไม่นานหรอกม้าง ถ้าไม่มีมารมาผจญนะคะ ฮ่าๆๆๆ
กลัวคนที่หายไปหลายตอนจริงๆ กลัวอยู่คนนึงที่หายเข้ากลับเมฆไปแล้วจะกลับมาพร้อมอะไรสักอย่าง
เอาเป็นว่า รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ (:
เริ่มหัวข้อโดย: CoMa ที่ 16-08-2012 22:32:04
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 16-08-2012 23:11:16
คุณกวินกับน้องปอมทำให้เรายิ้มได้กว้างขึ้น ๆ ทุกตอนเลยค่ะ T T
/ทั้งนี้ทั้งนั้น ไม่นับตอนที่น้องยังไม่รู้ใจตัวเองก็เลยเอาแต่ปฏิเสธคุณกวินนะคะ/
/ช่วงดราม่าคุณกวินนั่น ทำเอาเราปวดหนึบตามเลย หลังจากนั้นก็รีเฟรชตอนบ่ายสามทู้ก~วัน/
โดยเฉพาะตอนปัจจุบัน ! อ่านไปก็เอามือพัดหน้าตัวเองไป ลำตัวบิดม้วนเป็นเลขแปดเยี่ยงเป็นน้องปอม 555555
โอ๊ย ! เขินกว่านี้ได้อีกไหมเนี่ย !!!!!!!!!!!! >///<
แต่กลัวใจคุณคนเขียนจัง นิยายเรื่องนี้จะเข้าตำรา คลื่นลมสงบก่อนพายุใหญ่จะเข้า หรือเปล่าคะ ?
กลัวว่าหวานกันอยู่ดี ๆ พี่เมษจะโผล่มาทำพังจังน้า ~~~
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ติดตามกันต่อไปแน่นอนค่ะ !
คุณคนเขียนสู้ ๆ <3
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 17-08-2012 00:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 17-08-2012 00:56:56
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 17-08-2012 19:54:07
และพบว่าพลาดมาก เรื่องนี้มันน่ารักโครตตตตต :o8: :o8:
ชอบน้องปอมจังค่ะ และชอบพี่วิน
และรักผู้ชายจับกล้องสองคนจัง อ๊ากกกก :impress2: :o8:
เค้าก็เขินนะ น่ารักน่าหยิกทั้งคู่ค่ะ
อ่านไปอมยิ้มไปเบาๆ บวกกับตอนนี้กำลังเรียนถ่ายภาพด้วยค่ะ
อ่านแล้วได้ความรู้เบาๆ แม้จะไม่เข้าใจก็ตาม ก๊ากกกกกกก
คนเขียนสู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 17-08-2012 23:03:34
คนอ่านอ่านไปเขินไปเหมือนกันนะเนี่ย ประหนึ่งเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 18-08-2012 00:03:54
ขอถอนคำพูด ที่เคยบอกว่าจะมาก่อนหกโมงเย็น ภายในเวลาสามวัน
ไม่ไหวแล้วค่ะ 555 งานราษฎร์งานหลวงจ่อคอหอยกันให้เต็มไปหมด
ขอเปลี่ยนเป็น 'จะมาให้เร็วที่สุด' แล้วกันนะคะ 555
กลัวว่าเร่งมากๆแล้วโครงเรื่องที่วางไว้มันจะบิดๆเบี้ยวๆไปหมด
ปล.รักคนอ่านมากๆค่ะ :กอด1:
----------
หัวใจหลังเลนส์
#26
“โอ๊ยปอม เบาๆหน่อย”
“ข..ขอโทษครับ ก็ผมไม่เคย...”
จักรวาลผ่อนแรงขยับที่ฝ่ามือลง ก็ว่าค่อยๆทำแล้วนะ...ไม่นึกว่าตัวอย่างกับยักษ์แบบนั้นจะรู้สึกเจ็บกับแรงเพียงแค่นี้
เกิดมาเขาไม่เคยเห็นคนเป็นแผลลึกขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมานั่งเพ่งเข้าไปในบาดแผลของชาวบ้านใกล้ชิดขนาดนี้ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าพยาบาลยากเหลือเกิน ไม่อยากจะนึกเลยว่าก่อนหน้านี้หลังจากออกจากโรงพยาบาลกวินทำแผลให้ตัวเองท่าไหน
หากไม่ใช่เพราะวันนี้เขาบังเอิญเหลือบไปเห็นเลือดที่ซึมอยู่บนเสื้อยืดสีอ่อนของชายหนุ่ม เขาก็คงไม่มีทางรู้เลยว่าแผลที่ผ่านมากว่าสัปดาห์แล้วจะยังสดขนาดเลือดซึมซิบๆได้ขนาดนี้ นึกว่าจะตกสะเก็ดไปแล้วเสียอีก
“ทำไมพี่ไม่บอกผมว่าพี่ทำแผลเองไม่ได้ครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นขณะบรรจงเช็ดสำลีชุดยาลงไปบนร่องรอยตะปูตำบนแผ่นหลังกว้างอย่างแผ่วเบา แค่รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนตรงหน้าบาดเจ็บก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว ถ้ายิ่งกลายเป็นแผลเรื้อรังหรือติดเชื้อไปมีหวังเขาไปต้องลาบวชเลยหรือ
“ใครว่าทำไมได้ ฉันแขนยาวนะ” เสียงทุ้มต่ำตอบออกมาแบบขอไปที เพราะมันก็จริงอย่างที่จักรวาลว่านั่นแหละ หลังจากออกจากโรงพยาบาลมาเขาก็ต้องประสบกับเวลาแห่งความยากลำบากในการพยายามทำแผลให้ตัวเอง มองก็มองไม่เห็น กว่าจะเอื้อมถึงก็แทบจะต้องถอดแขนออกมาเลยทีเดียว
“ถ้าทำได้เลือดจะยังๆไหลอยู่แบบนี้เหรอครับ มีอะไรก็บอกกันสิ ผมจะได้ช่วย”
ได้ฟังดังนั้นกวินก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ “ก็ถ้าบอก นายก็จะมานั่งรู้สึกผิดอยู่อย่างนั้นน่ะสิ ฉันแค่อยากให้นายเลิกคิดได้แล้วว่ามันเป็นความผิดนาย...”
ถึงตรงนี้คนเจ็บก็เอี้ยวตัวกลับหลังมามองบุรุษพยาบาลจำเป็นที่นั่งถือสำลีค้างไว้อยู่ด้านหลัง
“...ฉันเต็มใจช่วย คิดซะว่าฉันทำเพื่อตัวเองก็ได้ถ้าไม่สบายใจ เพราะถ้าเป็นนายที่นอนเจ็บอยู่ตอนนั้นฉันคงโกรธตัวเองมาก...”
เด็กหนุ่มนิ่งไปหลังฟังจบประโยค ในหัวค่อยๆทบทวนคำพูดของคนตรงหน้าซ้ำอีกรอบ ก่อนจะต้องทำหน้าไม่ถูก...
ได้ฟังอย่างนี้แล้วมันก็...
รู้สึกพองๆในหัวใจ...
และเมื่อกวินรู้สึกตัวว่าเพิ่งพูดจาแบบไหนออกไป ชายหนุ่มก็หันหน้ากลับด้วยความสมเพชตัวเอง
พูดจาน้ำเน่าอีกแล้วสิกู...
.
.
.
.
“เรียบร้อยแล้วครับ” พลาสเตอร์ยากันน้ำชิ้นสุดท้ายถูกแปะลงบนแผ่นหลังพร้อมกับแรงจบลงไปเบาๆเป็นสัญญาณว่าการทำแผลสิ้นสุดลงแล้ว
ช่างภาพคนดังสวมเสื้อทับแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะหันกลับมาหาพยาบาลส่วนตัว
“ขอบใจมากนะ” เสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมากับคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มหล่อเหลา
“ไม่เป็นไรครับ ระหว่างนี้ก็พยายามอย่าให้เหงื่อออกที่หลังนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมมาทำให้ใหม่”
วันนี้เป็นวันศุกร์ ดังนั้นไม่ใช่เรื่องลำบากที่จักรวาลจะมาที่นี่อีกทีในตอนเช้าของพรุ่งนี้
“เดี๋ยวสิ...แล้วนี่จะไปไหน” คนเป็นผู้ใหญ่กว่าท้วงขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำท่าจะเก็บข้าวของลงกระเป๋า
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นกระพริบตาปริบๆ “ก็กลับบ้านไงครับ...”
“แล้วใครจะไปส่ง...แขนฉันใส่เฝือกอยู่อย่างนี้ ขับรถไม่ได้...”
ได้ยินดังนั้นจักรวาลก็ต้องขมวดคิ้วลงบางๆ “ทำไมต้องให้ใครไปส่ง...ผมกลับเองได้” ไม่เคยเข้าใจคนตรงหน้าเสียทีว่าทำไมจะต้องมีปัญหากับการที่เขาจะกลับบ้านเองอยู่เรื่อย...ไม่ได้เป็นง่อยเสียหน่อย
“ก็มันมืดแล้ว...อย่ากลับเองเลย...มันอันตราย”
ฟังแล้วมันหงุดหงิดชอบกล...
“...ผม-เป็น-ผู้-ชาย-นะ-ครับ...” เด็กหนุ่มพูดเน้นชัดถ้อยชัดคำมันทั้งประโยค รู้สึกเหมือนโดนปรามาสว่าอ่อนแออย่างไรบอกไม่ถูก ทั้งที่เขาก็เป็นผู้ชายทั้งแท่ง แถมทุกส่วนของร่างกายก็ไม่มีตรงไหนดูพิกลพิการเหมือนคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ด้วย
หากแต่ขณะที่ในใจกำลังนึกขุ่นเคืองอยู่นั้น สัมผัสอบอุ่นบริเวณหัวไหล่ก็เรียกให้เขาต้องจ้องมองเจ้าของมือที่เอื้อมมาแตะอีกครั้ง
“...เป็นห่วง...”
น้ำเสียงเป็นกังวลพร้อมทั้งแววตาอ้อนวอนที่ส่งมาทำเอาจักรวาลต้องหัวใจกระตุกวูบ
“ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ประเด็นมันอยู่ที่เป็นนายฉันเลยห่วง...” กวินยังคงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงแบบเดิม “...ดังนั้น...คืนนี้นอนนี่เถอะนะ พรุ่งนี้ฟ้าสว่างค่อยกลับ...อย่ามองว่าฉันจะฉวยโอกาสหรืออะไร ฉันสัญญา...ว่าจะไม่แตะต้องนายแม้แต่ปลายนิ้ว อยากให้อยู่...เพราะเป็นห่วงจริงๆ...”
พูดจบกวินก็ทำตามที่สัญญาไว้ทันทีคือปล่อยมือของตนลงจากไหล่บางๆนั่น
เด็กหนุ่มจ้องลึกลงไปในดวงตาคมดุคู่นั้นอยู่นานพักใหญ่ เขากลั้นใจทำเป็นมองข้ามความร้อนผะผ่าวบนใบหน้าของตน ก่อนที่ในที่สุดกระเป๋าคู่ใจในมือก็ค่อยๆถูกวางลงบนพื้นห้องช้าๆ
ใบหน้าเรียวได้รูปก้มต่ำลง เสียงแผ่วเบาถูกเปล่งออกมาอย่างอู้อี้
“...ถ้าอย่างนั้น...ขอรบกวนด้วยหนึ่งคืนครับ...”
.
.
.
.
คอมพิวเตอร์มือสองถูกดึงขึ้นจากกระเป๋ามาวางไว้บนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ยในขณะที่เจ้าของของมันนั่งอยู่บนพื้นพรมขนนุ่มในชุดนอนตัวโคร่งตัวเดิมของกวิน
โชคดีที่วันนี้เขาพกมันมาบริษัทด้วย คืนนี้เขาจึงสามารถทำงานที่เซฟค้างไว้ในเครื่องต่อได้
ร่างสูงของช่างภาพคนดังเดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟารับแขกด้านหลังเด็กหนุ่มพร้อมด้วยโกโก้ร้อนสองแก้วในมือ โดยที่แก้วหนึ่งถูกวางลงข้างคอมพิวเตอร์บนโต๊ะรับแขก
จักรวาลกล่าวขอบคุณเบาๆขณะรอให้เครื่องเปิดขึ้น แต่เพียงอีกไม่กี่วินาทีให้หลัง เขาก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ากำลังจะทำเรื่องขายหน้าเข้าให้แล้ว
คิดได้ดังนั้น มือเรียวก็รีบเอื้อมออกไปข้างหน้า หมายจะพับหน้าจอลงก่อนที่เครื่องจะบูทเสร็จ
หากแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว...
กวินที่นั่งจิบโกโก้เงียบๆอยู่บนโต๊ะเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นภาพพื้นหลังบนหน้าจอของเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะรีบไถลตัวลงมานั่งลงที่พื้นข้างๆกับอีกคนเพื่อเพ่งมองรูปนั้นชัดๆราวกับไม่เชื่อสายตา...
เด็กหนุ่มเจ้าของเครื่องรีบตะครุบโน๊ตบุ๊คของตนให้ปิดลงทันที ริมฝีปากบางถูกขบลงอย่างแรง ดวงตาเหลือบมองคนข้างกาย...
ช่างภาพคนดังนั่งทำหน้างงอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ ก่อนที่ในที่สุด รอยยิ้มกรุ้มกริ่มก็ถูกจุดขึ้นบนมุมปากพร้อมด้วยแววตาพราวระยับที่หันมองจักรวาลโดยไม่มีคำพูดใดๆทั้งสิ้น
แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้เอ่ยออกไรออกมา แต่กิริยาท่าทางแบบนั้นกลับทำหน้าที่ในการคาดคั้นได้ดีกว่าคำพูดเป็นไหนๆ
“ย...ยิ้มอะไรของพี่...” เด็กหนุ่มท้วงขึ้นตะกุกตะกัก
แบบนี้จะเรียกว่าเข้าข่าย 'เสียหมา' ได้ไหมนะ...
คนถูกถามยังคงยิ้มค้างไว้อย่างนั้นและส่งคำถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาคนฟังยิ่งรู้สึกเหมือนโดนต้อนติดผามากเข้าไปอีก
“จะไม่แก้ตัวอะไรหน่อยเหรอ?...หืม?...”
“ก...แก้ตัวอะไร ทำไมต้องแก้ตัวด้วย....ท...ทีพี่ยังใช้รูปผมเป็นวอลเปเปอร์ได้เลย...” ให้แก้ตัวอะไร สถานการณ์แบบนี้เขาคิดไม่ทันหรอก ในเมื่อตอนตั้งไว้ยังไม่รู้เหตุผลเลย...
“เอ้า!...ก็ฉันชอบนาย...จะเอามาตั้งเป็นวอลก็ไม่เห็นแปลก...” ถึงตรงนี้ดวงตาคมดุก็หรี่มองอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ “หรือว่า...นายตกหลุมรักฉันแล้วล่ะสิ?...”
เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มก็ต้องคว้าหมอนบนโซฟามาอุดหน้าช่างภาพคนดังอย่างลืมตัว
ส่วนคนโดนประทุษร้าย แทนที่จะป้องกันตัว กลับนั่งหัวเราะเสียงดังอยู่อน่างนั้นโดยไม่คิดจะขยับตัวหนีหรือยกมือขึ้นปัดป้องแต่อย่างใด
จนกระทั่งเป็นจักรวาลเองที่เหนื่อยลงไปเสียก่อนจึงยอมถอนมือออกมา
ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความเหนื่อยหรืออะไรแสดงออกชัดเจนว่าเจ้าตัวรู้สึกอับอายแค่ไหน “ยังสักหน่อยครับพี่วิน...” สุ้มเสียงที่กล่าวออกมายามที่สงบลงฟังดูแผ่ว ทำเอาหัวใจคนฟังเบาหวิวจนแทบจะปลิวหายไปด้วยอีกคน
ช่างภาพหนุ่มเอ่ยตอบกลับมาเบาๆซึ่งดูเหมือนจะเป็นการรำพึงกับตัวเองเสียมากกว่า
“สักนิดก็ยังเหรอ...?”
ได้ยินดังนั้นจักรวาลก็ต้องถอนหายใจออกมา “...กว่าผมจะทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ก็ยากมากๆแล้วนะครับ...ให้เวลาผมอีกนิด...นี่ก็เพิ่งผ่านมาไม่กี่วันเอง...” และเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังทำท่าเหมือนหมาหงอย เด็กหนุ่มก็พูดปิดท้ายซึ่งถือว่าเป็นการให้กำลังใจทั้งตัวเองและคนฟัง
“แต่อย่างน้อย...พี่ก็เป็นผู้ชายคนแรกแล้วก็คงจะเป็นคนเดียวที่ผม...เอ่อ...ยอมให้เข้าใกล้ได้ขนาดนี้นะครับ...”
พูดจบ ความเขินที่ดูจะทุเลาลงไปจากวันก่อนมากก็กลับมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าทำไมพอกวินได้ยินอย่างนี้แล้ว ใบหน้าของลูกชายนายแบงค์ก็ผุดขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกลังเลอยู่ในใจจนต้องเอ่ยปากถามออกมาเบาๆ
“...คุณเมษาก็ไม่เคยเข้าใกล้ปอมได้ขนาดนี้ใช่ไหม?...”
จักรวาลขมวดหัวคิ้วลงอย่างครุ่นคิด ในหัวทบทวนไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่กวินคอยถามนู่นถามนี่เรื่องระหว่างเขากับเมษาอยู่เรื่อย ก่อนจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้นในเวลาถัดมา...
“มั่นใจเถอะครับ...ว่าที่ผมเคยบอกเกี่ยวกับพี่เมษไปทั้งหมดเป็นเรื่องจริง...” เด็กหนุ่มยกแก้วโกโก้ขึ้นซดเพื่อไล่น้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เพียงเพื่อจะกลั้นใจเอ่ยประโยคสุดท้ายออกไป
“...ที่แน่ๆ....พี่เมษไม่เคยอยู่บนวอลเปเปอร์ในคอมฯผมก็แล้วกัน...”
.
.
.
.
ไฟในห้องดับสนิททุกดวง เหลือเพียงแสงจันทร์นวลๆที่ส่องลอดกรอบหน้าต่างเข้ามาภายในห้องนอนแห่งนี้เท่านั้น
ร่างสองร่างที่นอนกันอยู่บนเตียงโดยทิ้งช่องว่างตรงกลางไว้เล็กน้อยตามคำสัญญาของคนตัวโตกว่าว่าจะไม่แตะต้องตัวเด็กหนุ่มยังคงไม่หลับตากันทั้งคู่
กวินนอนจ้องคนที่นอนขดหันหลังให้เขาอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันด้วยแววตาอ่อนโยน รู้สึกอยากจะดึงร่างเล็กๆนั่นมานอนกกไว้แทนหมอนข้าง แต่ก็รู้ตัวดีว่ามันยังไม่ถึงเวลานั้น...คงต้องรอต่อไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะสามารถก้าวข้ามสถานะที่เป็นอยู่ไปเป็นอย่างอื่นที่หวังไว้ได้
จักรวาลทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างที่มีเพียงท้องฟ้าที่มืดมิดและดวงจันทร์ที่คืนนี้มีเพียงครึ่งเสี้ยวพลางเงี้ยหูฟังเสียงลมหายใจของคนข้างหลังไปด้วยความสงสัยว่าป่านนี้หลับลงไปหรือยัง แต่เข้านอนกันมานานขนาดนี้แล้ว...ใครจะมานอนตาสว่างแบบเขากันล่ะ...
เด็กหนุ่มค่อยๆพลิกตัวตะแคงหันกลับไปหาอีกฝ่าย แต่ก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบกับดวงตาคู่คมที่จับจ้องมาที่เขาอยู่แล้ว
นอนไม่หลับเหมือนกันเหรอ...
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาให้ได้ยินจากทั้งสองฝ่าย...
มีเพียงสายตาที่สบกันนิ่งอยู่อย่างนั้นในความมืด...เนิ่นนาน...
เสียงหัวใจสองดวงเต้นดังขึ้นเป็นลำดับท่ามกลางบรรยากาศเงียบกริบ...
รอยยิ้มบนริมฝีปากค่อยๆปรากฏขึ้นชัดเจนโดยที่ไม่มีฝ่ายไหนคิดจะกลั้นเอาไว้...
และหากห้องสว่างกว่านี้ ก็คงจะได้เห็นกันว่าบัดนี้เลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าของทั้งคู่ขนาดไหน...
ก็ถ้าไม่ยอมหลับเสียที...นอนจ้องกันไปเรื่อยๆอย่างนี้แทนการนับแกะก็ดูจะไม่เลวเหมือนกัน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงตะโกนโหวกเหวกอื้ออึงดังไปทั่วสตูดิโอ
นับจากวันนี้ไป บริษัทโฟโต้แฟคตอรี่จะขอหยุดรับงานอื่นชั่วคราว เนื่องจากโปรเจ็คใหญ่ที่ได้รับเชิญจากทางนิวยอร์กถูกเตรียมการจนเสร็จสมบูรณ์แล้ว เหลือก็แต่ขั้นตอนการผลิตที่ดูแล้วคงหนักหนาเอาการ
ฉากชิ้นที่เคยหล่นทับกวินและจักรวาลถูกซ่อมใหม่เป็นที่เรียบร้อย ห้องจำลองเล็กๆประกอบขึ้นมาได้ตามที่คาดหวังกันไว้กลางสตูดิโอแห่งนี้ และกลุ่มคนหลากหลายประเภทชุดแรกซึ่งเป็นส่วนสำคัญของภาพ...ทีมงานก็ลำเลียงให้เข้าไปอยู่ในห้องไว้แล้ว
ช่างภาพทั้งสี่คนที่ได้ถูกวางตัวไว้สำหรับโปรเจ็คนี้อันได้แก่กวิน จักรวาล ก้อ และจอมประจำการเตรียมพร้อมอยู่กับกล้องของตน
เสียงรบกวนสมาธิจากคนอื่นๆค่อยๆเงียบลงไปเมื่อทุกอย่างในสตูดิโอดูจะเข้าที่เข้าทาง
จักรวาลกระชับกล้องในมือตนแน่น ไรหน้าผากชื้นเหงื่อซึ่งเกิดจากความตื่นเต้น ตอนนี้เข้ารู้สึกเหมือนเป็นตากล้องสารคดีคอยจับภาพฝูงสัตว์ในแอฟริกาอยู่ก็ไม่ปาน เนื่องจากต้องคอยดูปฏิกิริยาผู้คนในห้องผ่านหน้าต่างกระจกด้านเดียว หาจังหวะที่คนเหล่านั้นจะแสดงอารมณ์ออกมาให้เห็นแล้วบันทึกมันไว้ไม่ให้พลาด เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ดวงตาคู่เรียวเผลอเหลือบมองช่างภาพคนดังที่ประจำการอยู่ที่หน้าต่างกระจกอีกบานไม่ไกลกันนัก โชคดีที่หมออนุญาตให้กวินสามารถถอดเฝือกได้ทันก่อนที่งานนี้จะเรื่ม ไม่อย่างนั้นคงจะวุ่นวายใหญ่...
เด็กหนุ่มรีบหันกลับไปรัวชัตเตอร์เมื่อเห็นความเคลื่อนไหวจากกลุ่มคนในห้อง...
.
.
.
.
หลังจากได้รับตารางงานสำหรับโปรเจ็คชิ้นนี้มาจากลูกน้องเมื่อไม่กี่วันก่อน กวินก็ต้องกุมขมับ กลุ่มคนประเภทต่างๆที่จะนำมาเป็นแบลบในงานไทโพโลจี้เซ็ทนี้ มีทั้งหมดสิบแปดกลุ่มด้วยกัน โดยแต่ละชุดจะต้องใช้เวลาอยู่ในห้องจำลองเล็กๆนั่นสิบห้าชั่วโมงเต็มๆนับตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนถึงเที่ยงคืน พวกเขาจะถ่ายภาพคนพวกนั้นหนึ่งกลุ่มต่อหนึ่งวันโดยไม่มีวันหยุด นั่นหมายความว่าสิบแปดวันต่อจากนี้พวกเขาจะต้องทำงานสิบห้าชั่วโมงทุกวันติดๆกัน
ตัวเขา ก้อ และจอมคงไม่มีปัญหาอะไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องมาเจอของหนักๆแบบนี้ ห่วงก็แต่...เจ้าหนูตัวกระเปี๊ยกนั่น ไม่รู้จะอึดพอหรือเปล่า...แต่พอถามไป เจ้าตัวก็ยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าไหวแน่นอน
และยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่ชายหนุ่มอดกังวลไม่ได้....ถึงจะไม่เกี่ยวอะไรกับงานก็ตาม
ทำงานตั้งแต่เช้ายันค่ำโดยที่ไม่มีช่วงหยุดพักให้หายใจหายคอแม้แต่เสาร์อาทิตย์แบบนี้ก็แปลว่า จากนี้ไปเกือบยี่สิบวัน...
เขากับจักรวาลจะไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวเหมือนตอนอยู่ในห้องทำงานแล้วสิ...
TBC
หวานกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เดี๋ยวเทกระจาดกันมากๆแล้วจะเลี่ยนเอา เลยหาอุปสรรคเล็กๆมาให้พี่วินแสดงความสามารถเสียหน่อย เอิ๊กๆ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 18-08-2012 00:13:34
แต่มีอุปสรรคอีกละ สู้ๆนะกวิน
โอ้ยโอ้ยยย ฟิน
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 18-08-2012 00:13:54
น้องปอมเก็บเกี่ยวความรู้เยอะๆ นะลูก
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 18-08-2012 00:14:59
ปอมจะได้ดูแลไปนานๆ 55555 #เอ๊ะแกนี่
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 18-08-2012 00:15:21
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 18-08-2012 00:21:34
เจ็บครั้งเดียวคุ้มเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 18-08-2012 00:21:48
ให้คนแก่ดีใจเล่นๆ ฟินดีออก
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 18-08-2012 00:25:17
ชอบตอนแอบเห็นวอลเปเปอร์จังงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: uknowvry ที่ 18-08-2012 00:26:08
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 18-08-2012 00:27:30
พอมาทีก็ทำเอาคนอ่านอย่างเรานั่งเขินตัวบิดเกลียวอยู่หน้าคอมพ์เลย
ชอบประโยคที่น้องปอมบอกว่า พี่เมษไม่เคยอยู่บนวอลเปเปอร์ มากอ่ะ ชัดเจนที่สุด!!! :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 18-08-2012 00:34:49
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 18-08-2012 00:36:14
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 18-08-2012 00:40:34
สำหรับพี่วิน ตอนนี้ก็เป็นทิศทางที่ดีแล้วเนอะ อย่างน้อยๆ ก็เป็นผู้ชายคนเดียวและคนสุดท้ายที่น้องจะมีความรู้สึกในแนวนี้ด้วย
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 18-08-2012 00:44:11
เวลาส่วนตัว เอาไว้หลังจากนี้ นะพี่วิน ได้ส่วนตัวสมใจแน่ๆเลย :-[
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 18-08-2012 00:45:10
แหม ลืมทุกทีเลยว่าสองคนนี้เค้ายังไม่ใช่แฟนกันนี่นา น้องปอมยังไม่ตอบตกลงรับคำเลย
ขนาดนี้ก็หวานน่ารักมากๆแล้ว ถ้าเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการจะทำให้เราบิดไปม้วนมาได้ขนาดไหนเนี่ย ฮี่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nacc ที่ 18-08-2012 00:51:22
อ่านไปก็เขินไป อร๊ายยยยยย :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 18-08-2012 00:57:22
หลงรัก พี่วินกับน้องปอม ไปส่ะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 18-08-2012 00:58:05
ฝันดีแน่เลยคืนนี้ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 18-08-2012 00:58:34
แอร๊ยยยยยยย!!! มานอนจ้องตากะเค้าบ้างเหอะ
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 18-08-2012 01:01:01
รู้สึกเอะใจเลยมาเปิดดูก่อนนอน :กอด1:
ตอนวอลเปเปอร์นี่น่ารักมากกกก ทำเค้าเขินอีกแล้วว :impress2:
อยากให้มีใครสักคนมาเป็นตัวเร่งปฏิกริยาปอมจัง ซึนมากๆ ปากแข็งสุดๆ
พี่วินรอจนเหงือกแห้งแล้ว555
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 18-08-2012 01:08:43
เริ่มหัวข้อโดย: beautjang ที่ 18-08-2012 01:20:11
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 18-08-2012 01:31:58
แต่ชอบน่ะ รักที่ค่อยๆ ซึมซาบ
ค่อยเรียนรู้กันไป ไม่ใช่เจอปุ๊บรักปั๊บ
ก็กว่ากวินจะรู้ตัวว่ารักปอม กว่าจะยอมรับใจตัวเอง กว่าจะไปจองน้อง
กว่าจะรวบรวมความกล้าหาญบอกชอบเด็ก
ถึงตอนนี้ ปอมก็ยังต้องใช้เวลาในการเปิดใจ ปรับตัวเข้าหากันอีก
ไปเรื่อยๆ แบบนี้ หวานหน่อยๆ แบบนี้ก็ดีนะคะ
อุปสรรคมีแต่เรื่องงานใช่ไหม ก็ไม่น่ามีปัญหาเยอะน่ะ พี่วิน อย่ามาเยอะนัก
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 18-08-2012 01:32:48
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 18-08-2012 01:36:50
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-08-2012 01:52:40
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 18-08-2012 02:02:51
ค่อยๆ เล็ม(?) ไปวันละชั่วโมงสองชั่วโมงก็ยังดี :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: RAINYDAY ที่ 18-08-2012 02:11:30
น่ารักกกก ละลายตายไปเลยรัว ๆ กับช่วงสองสามตอนมานี้ :impress2: :-[ :o8: << คอมโบอีโมขวยเขิน (ฮา)
ชอบตอนพี่วินเห็นวอลเปเปอร์มากเลย นาน ๆ ทีก็ยอมคนแก่หน่อยนะหนูปอม 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 18-08-2012 02:12:28
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 18-08-2012 02:19:49
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 18-08-2012 02:24:59
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 18-08-2012 02:38:42
เดี๋ยวคนอ่านน้ำจะขาดน้ำตาลในเลือด
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 18-08-2012 03:23:39
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 18-08-2012 03:50:29
อ่านพี่วินกับน้องปอมใหม่อีกรอบ โกโก้ที่ชงมาหวานเจี้ยบเลย55555
รอดูการทำงานใหญ่ครั้งนี้ของทั้งคู่นะถ้าจะมะมีอะไรสนุกๆแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 18-08-2012 04:22:09
ขออุปสรรคเบาๆพอน้า
หนักๆไม่ไหวง่ะ :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 18-08-2012 04:28:33
แต่ที่ไหนได้
ดันห่วงว่าจะไม่มีเวลาจู๋จี๋กับน้องปอมซะงั้นอ่ะ 555 :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 18-08-2012 04:47:16
บรรยากาศมับอบอุ่นมากๆอ่ะ
ขอให้เป็นแฟนกันไวๆน้า
ว่าแต่จะมีอุปสรรคอะไรอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 18-08-2012 06:14:00
คราวหน้าจะได้หวานมากกว่านี้แน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 18-08-2012 06:18:55
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 18-08-2012 06:35:50
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 18-08-2012 07:12:15
พี่วินให้เวลาน้องปอมหน่อยน๊า..
อะไรที่มันค่อยเป็นค่อยไป
มันจะซึมลึกและมั่นคงค่ะ
พี่วินสู้ ๆ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 18-08-2012 07:55:40
ปอมเอ๋ย รีบรับรักเร็วๆน๊า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 18-08-2012 08:27:46
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 18-08-2012 08:32:39
นอนมองตากันพร้อมรอยยิ้ม วิ้ววววว!
อ๋อย ไม่ไหว ละลายหมดล่ะ
ขอบคุณมาก :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 18-08-2012 08:43:14
อยากอยู่กับน้องปอมกันสองคนเท่านั้นล่ะสิ
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 18-08-2012 08:44:32
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 18-08-2012 09:00:37
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 18-08-2012 09:08:42
เขินกะน้องปอม :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 18-08-2012 09:28:52
งานยุ่ง..เป็นเรื่องปกติ 555+++
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 18-08-2012 09:33:19
แหมเนาะห่วงอะไรไม่เข้าเรื่องไม่ได้อยู่ห่างกันคนละซีกโลกซหน่อย
หมั่นไส้อ่ะ แค่น้องเขายอมดูใจด้วยหน่อย ห่างกันไม่ได้เลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 18-08-2012 09:39:19
น่ารักมากๆไม่ไหวจะเขินแล้ว แต่ละโมเม้นท์แต่ละช็อต คนอ่านจะหัวใจวายตาย แล้วยิ่งโมเม้นท์เปิดหน้าจอ
แล้วมาเจอพี่กวินเป็นวอลเปเปอร์ กรี๊ดดดดดดด พี่กวินไม่กรี๊ดตายให้มันรู้ไป คนอ่านยังกรี๊ดจะเป็นลมเลย 555
นั่งอ่านไปก็หน้าแดงไป เขินไม่แพ้เจ้าตัวทั้งสองเลยอ่ะ 555 ชอบพี่กวินเป็นพวกปากตรงกับใจ จีบกันตรงๆ
รู้สึกยังไงก็บอก แมนเว่ออออ !! ส่วนน้องปอมหนูชอบพี่เค้าแล้วนะะะะะ !! แม่หมอบอกให้ 555 ยอมรับไปเห๊อะ
ส่วนฉากบนเตียงนี่ก็สุดยอดแห่งความน่ารักละ นอนจ้องตากันแล้วก็ยิ้มให้กันเบาเบา โอ้ยยยย พาคนอ่านไปฟินแลนด์้จ้า
ถ้าจะน่ารักขนาดนี้นะ 555 ยังไงก็เป็นแฟนกันไวๆทีเห๊อะะ จบตอนได้บีบหัวใจเบาเบา ตอนหน้าจะได้อ่านสองศรีสวีทกันไหม
แต่ไม่แน่ เพราะอย่างพี่กวินเค้าไม่ค่อยแคร์หน้าใคร จะเทคแคร์ต่อหน้าคนอื่นเค้าก้ไ๋ม่เขิน ก็จะมีแต่หนูปอมนั่นแหละน้า
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 18-08-2012 09:40:04
ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันๆ แล้ว พี่วินกับน้องปอม
พี่วินจะขาดใจตายมั้ยเนี่ยไม่มีเวลากับน้องปอมเลย สู้ๆนะพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 18-08-2012 10:01:25
โอ๊ยยย เขินแท้หลา
อะไรมันจะหวานขนาดนี้ 555 พี่วินนี่ก็เสี่ยวเหมือนกันนะ
อ่านไปรู้สึกเหมือนแถมคอมยุงมันชุมยังไงก็ไม่รู้ ก๊ากก
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
+1 ให้น้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 18-08-2012 10:09:43
น่ารักอ้าาาาา
ชอบๆ พี่วินคุ้มนะคุ้ม
ต้องขอบคุณฉากที่หล่นลงมานะนั่น
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 18-08-2012 10:22:02
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 18-08-2012 10:37:03
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 18-08-2012 10:41:57
เขิลพอประมาณ
โอ๊ยยยยยย
แค่นี้กำลังดี พอหอมปากหอมคอ ^ ^
พี่กวินขรา เชื่อว่าถึงไม่มีเวลาส่วนตัว
พี่ก็คงทำเหมือนอยู่ในห้องส่วนตัวใด้นะคะ
ทุกคนพร้อมเปิดทางให้อยู่แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 18-08-2012 10:50:47
พี่วินต้องใจเย็นๆ นอนมองตาน้องไปเรื่อยๆ มองทุกคืน เดี๋ยวทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางเอง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 18-08-2012 10:53:40
น่ารักเกินไปแล้วคู่นี้ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 18-08-2012 11:24:01
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 18-08-2012 11:58:54
ท่านกวินที่รัก(ของน้องปอม)ยังเท่ห์เหมือนเดิม ตอนนี้มันช่างฟิน :-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 18-08-2012 12:01:22
อ่อยยย
ขอให้งานออกมาดี
เวลาส่วนตัวเดี๋ยวค่อยก็ได้ ไงก็ได้อยู่บนหน้าจอแล้วนะ
^^
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 18-08-2012 12:07:34
อ่านไปยิ้มไปจนเมื่อยแก้มเมื่อยหน้าไปหมดแล้วนะ
ที่พูดนี่ไม่ได้บ่นนะ แต่จะบอกว่าชอบมากกกกก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 18-08-2012 12:21:54
:z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-08-2012 12:31:37
ใจลึก ๆ ก็อยากให้พี่เมษรุกแบบสุด ๆ อย่างมีชั้นเชิงเหมือนกัน คงจะสนุก อิ อิ
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 18-08-2012 12:46:38
ตอนปอมจะปิดหน้าจอลงแล้วบอกไม่ทันตอนนั้นนะ :o8: รู้สึกเหมือนเป็นปอมซะเอง หน้างี้ร้อนผ่าวเชียวตัวชาๆด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 18-08-2012 13:12:48
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 18-08-2012 13:16:30
มีพูดให้พี่วินมั่นใจซะด้วย :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 18-08-2012 13:49:21
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 18-08-2012 14:27:23
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 18-08-2012 14:38:40
ไม่ได้กังวลว่างานจะออกมาไม่ดี แต่กังวลว่าจะไม่ได้ดูแลหัวใจใกล้ๆ ดีๆว่างั้น
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 18-08-2012 14:44:01
ดีใจอ่ะดิ๊พี่วินขรา...
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 18-08-2012 15:47:39
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 18-08-2012 16:21:40
แล้วก็ทำให้คนอ่านเขินได้อย่างต่อเนื่องเช่นกัน ! :-[
ตอนน้องปอมบอกว่า " ยังสักหน่อยครับพี่วิน " นั่น สารภาพตามตรงว่าเราแอบถอนหายใจแทนไปก่อนหน้าแล้วเรียบร้อย
ขนาดไม่ได้เป็นเจ้าตัวยังมีอารมณ์ร่วมถึงเพียงนี้ แล้วคนฟังล่ะ คนที่ได้รับสารนั้นไปตรง ๆ นั่นล่ะ
จะสะท้านสะเทือนเลื่อนลั่นในหัวใจถึงเพียงไหน ....
แต่พอได้ฟังน้องปอมอธิบาย ... โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย
ที่แสดงให้เห็นว่า " พี่วินของน้องปอม " สำคัญมากขนาดไหน
หัวใจก็อดพองฟูลอยตามคนฟังไปไม่ได้จริง ๆ ค่ะ
" อย่างน้อยพี่เมษก็ไม่เคยเป็นวอลเปเปอร์ในคอมผมก็แล้วกัน "
/กรี๊ดลั่นแข่งกับสายฝนกระหน่ำนอกหน้าต่าง อิชั้นไม่ไหวแล้วค่ะ เจ้าข้าเอ๊ยยยยยยย !!!!!/
น้องมานิ่ม ๆ แต่มันทิ่มใจอิป้าคนอ่านเหลือเกินค่ะ :o8:
นี่ยังไม่นับฉากนอนจ้องตากันนะ /แล้วสรุปว่าคืนนั้นได้นอนกันไหม ? แล้วถ้าได้นอน ใครหลับก่อน ? แล้วทำได้ไง ? :m20:/
เห็นโปรเจคใหญ่อยู่ตรงหน้าแล้วสงสารหัวใจคุณกวินเป็นยิ่งนัก
โถ ... พ่อคุณ ไม่ได้กลัวงานหนักเลยนะคะนั่น
แต่กลัวว่าจะไม่มีเวลาได้กุ๊กกิ๊กกับน้องปอม เอ็นดูอ๊ะ !!!!!!!!!!!! :sad4:
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนนะคะ มาช้าหรืออะไรยังไงก็ไม่ว่ากันค่ะ
ขอให้เต็มที่กับงานที่ทำอยู่ พอมีเวลาว่างก็ค่อยมาปั่นคุณกวินกับน้องปอมนะคะ
ชาวเล้ารอได้ค่ะ /ระหว่างนี้ก็จิ้นเองกับอ่านซ้ำเพื่อเก็บรายละเอียดไปพลางก่อน ^^/
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 18-08-2012 16:34:41
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 18-08-2012 16:47:10
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 18-08-2012 17:34:19
เริ่มหัวข้อโดย: hibatsumoe ที่ 18-08-2012 18:26:26
พูดไม่ออกแล้ว
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 18-08-2012 18:35:41
อย่าให้การทำงานมาเป็นอุปสรรคในการจีบเด็กนะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: Renze ที่ 18-08-2012 18:54:08
เข้าทำนอง...หวานน้อยๆ แต่หวานนานๆ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 18-08-2012 21:08:22
ตอนแรกก็ลุ้นอยู่แล้วเชียว ว่าพี่วินจะเห็นไหม
แต่ก็เข้าเป้า 100% :z1:
สมใจพี่วินเขาละงานนี้
กลัวไรค้าพี่ คะแนนนำพี่เมษโด่งขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไร 555
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 18-08-2012 22:09:31
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 18-08-2012 22:16:43
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 18-08-2012 22:41:21
มาตอนนี้ยกกำลังอนันต์ของความน่ารักอีก พี่วินขี้ห่วงหวง น้องปอมก็ขยันอายกับมุกทุกเม็ดขนาดนี้ ท่าทางไม่ต้องรอลุ้นนานเลย
ตอนนอนจ้องตากันนี้เป็นอะไรที่ละมุนมากเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 18-08-2012 22:46:39
คนเรานะวิน ถ้ามีใจและความรู้สึกตรงกัน แม้ไม้ได้มีเวลาเป็นการส่วนตัวอยู่ด้วยกัน
แค่ได้ทำงานอยู่ด้วยกันเงียบก็โอแล้วนะ(ไม่รู้ว่าใครคิดเหมือนเราไหม)
ตรงนี้เรากลับคิดว่าวินจะได้รับความชื่นชม-เชื่อถือจากปอมเพิ่มขึ้นล่ะไม่ว่า ตรงที่ใส่ใจทุ่มเทให้งาน
และยิ่งถ้าปอมอึดเรื่องงานได้เท่าเทียมรุ่นพี่แล้ว วินก็ยิ่งจะรัก+นับถือความอึดของเจ้าเปี๊ยกเพิ่มขึ้อีกเช่นกัน
แถมอีกข้อคือ ได้ห่างๆอีตาเมษาไปโดยปริยาย
เริ่มหัวข้อโดย: kiizkziekiizk ที่ 18-08-2012 23:10:36
โอ๊ยๆๆ เขินๆ
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 18-08-2012 23:14:38
ชอบมากกกกกเลยค่ะ กรี๊ซซ อ่านเเล้วเขินตามพี่วินน้องปอม :-[
เริ่มหัวข้อโดย: zitronen-tee ที่ 18-08-2012 23:19:17
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 18-08-2012 23:29:13
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 18-08-2012 23:34:50
กรี๊ดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 18-08-2012 23:40:45
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 18-08-2012 23:55:17
:z3:
พี่วินเอาใหญ่เลยนะ
เดี๋ยวนี้รู้จักทำตัวน่าสงสาร
เรียกร้องความสนใจจากน้องน่าดู
มารยาชายร้อยเล่มเกวียนจริงๆนะ
:-[
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 18-08-2012 23:58:08
เพราะแค่เขาจ้องตากันในความมืดหัวใจก็เต้นแรงตาม
น้ำตาลในเลือดพุ่งสูงขึ้น กลัวว่าถ้าหวานกว่านี้คงต้องหามคนอ่านส่งโรงพยาบาบแน่ๆ
ขอไปทำประกันชีวิตบวกกับเช็กร่างกายยก่อนให้พร้อม
ก่อนมาอ่านตอนที่เขาเป็นแฟนกัน เพราะว่าคงหวานกว่านี้หลายต่อหลายสิบเท่าแน่ๆ
อ๊ากกกกกกกกกกกก>< :-[ :o8: :-[ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 19-08-2012 00:06:32
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 19-08-2012 10:23:23
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 19-08-2012 10:35:35
ท่าทางเราต้องปลูกดอกทานตะวันคู่กับไร่อ้อยใช่มั้ย
เพราะหน้านายยิ้มแฉ่ง บานเท่าบ้านว่ะ กวิน 555
รักปอมที่สุดตอนนี้
ปล. ชอบเม้นท์นี้
อ้างถึง
swordtailsกดเป็ดกดบวกให้อีกคน เพราะทำให้เป็นวันอาทิตย์ที่สดใสทันตา 555
/กรี๊ดลั่นแข่งกับสายฝนกระหน่ำนอกหน้าต่าง อิชั้นไม่ไหวแล้วค่ะ เจ้าข้าเอ๊ยยยยยยย !!!!!/
น้องมานิ่ม ๆ แต่มันทิ่มใจอิป้าคนอ่านเหลือเกินค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 19-08-2012 14:10:18
แทนที่พี่วินจะกังวลว่าปอมไม่ได้พักผ่อน ดันกังวลจะไม่มีเวลาสวีท
อย่างว่าตอนนี้เป็นช่วงทำแต้มใช่มั๊ยพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 19-08-2012 14:20:45
กวินกับปอมน่ารักเว่อ
ชอบที่ปอมบอกว่า "อย่างน้อยพี่เมษก็ไม่เคยเป็นวอลหน้าจอผม"
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 19-08-2012 18:20:05
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 19-08-2012 18:29:11
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 19-08-2012 19:54:09
ตกหลุม(รัก)พี่วินแน่แล้ว ปอมเอ้ย....
พี่วินก็ยิ้ม ใจฟูกันไป
แล้วยังจะมานอนจ้องตากันอีก
หวานมาก.....ไปนะครับพี่วิน อิอิ
ขอบคุณคนแต่งครับ
สนุกมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 19-08-2012 22:20:45
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 19-08-2012 22:30:47
อ่านแล้วเขินบิด หัวใจสูบฉีด อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 19-08-2012 23:05:12
อย่างว่าเค้าข้าวใหม่ปลามัน(?)
รอๆๆๆ มาเร็วๆ
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 20-08-2012 00:24:28
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 20-08-2012 03:30:59
คือฉากอีกที่อีกคนมาเป็นรูปหน้าจออ่ะ >///////////<
คิดได้ยังไง
ฟินไปแปดบ้าน
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 20-08-2012 10:26:03
(ไม่นานเกอนรอแน่ๆ...55555) :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 20-08-2012 16:10:28
คิดว่าคงจะอีกไม่นาน
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 20-08-2012 17:49:47
ป่านนี้พี่วินคง.....หน้าบานไปไหนต่อไหนแล้ว 555+ :pigha2: :pigha2:
ก็มันน่าปลื้มน้อยซะที่ไหนล่ะ ถึงขั้นเอารูปพี่วินขึ้นหน้าวอลล์ขนาดนี้ ต้องมีอะไรที่พิเศษแน่ๆ
อ๊าซซซซซซซซซซซซซ......... น้องปอม ทำไม น่ารักอย่างงี้
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
รอน้องปอมกับพี่วิน
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 20-08-2012 18:59:12
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 20-08-2012 20:04:39
เริ่มหัวข้อโดย: polla ที่ 20-08-2012 20:08:51
ดูวันที่ เพิ่งโพสต์ไปเมื่อวันที่ 18 เอง วันนี้เพิ่ง 20 แล้วจะมาต่อวันไหนค่ะ อยากอ่านแว้ววววววววววววววว :call:
ชอบมาก :กอด1: แต่งดีม๊ากกกกกกกกกกกก มีเฟสบุคมั้ยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 20-08-2012 22:30:06
เริ่มหัวข้อโดย: Virgin_J ที่ 21-08-2012 06:45:06
พี่วินกับน้องปอมน่ารักมากค่ะ
***เขินแทนน้องปอมอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆๆๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 21-08-2012 07:44:31
เพราะชอบฉากนอนมองตากันมั่กมาก^^
อยากอ่านต่อแล้วครับ คุณกวินครับ
ไร่ทานตะวันของคุณฝนตกชุ่มฉ่ำดี
ได้ดอกแล้วจะเก็บไปฝากซักคันรถ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 21-08-2012 11:18:17
ถึงขนาดไปอยู่บนวอลแบบนี้แล้ว
ท่าจะไม่แคล้วกันหรอก
อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 21-08-2012 11:32:37
เริ่มหัวข้อโดย: aishiteru. ที่ 21-08-2012 14:12:45
เปิดเผยความรู้สึกกันอีกนิดๆแล้ววว
อ่านไปก็บิดไปเขินไป อร๊ายยยย น้องปอมพี่วิน น่าร๊ากกกกฟร่ะ
ไม่ต้องเขินกันแล้ววว ฮิ้ววววว ขั้นต่อไปกันเลยดีกว่าพี่วินน้องปอม ฮ่าๆคนอ่านลุ้นจะแย่แล้วว
คนเขียนนสู้ๆน้าาา รออ่านต่อไปจ้าาา ^^
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 21-08-2012 14:23:34
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-08-2012 18:12:16
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 21-08-2012 21:09:30
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 22-08-2012 07:30:44
รักพี่วินเร็วๆนะน้องปอม
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 22-08-2012 09:11:46
พี่วินก่ะน้องปอมน่ารักกกกกกกกกกอ่ะ อ่านไปยิ้มไปมีความสุขที่สุด
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆน่ะค๊า รอตอนต่อค่า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 22-08-2012 11:09:15
เมษ นายอยู่ไหน???
สองคนนี้จะสนิทกันในงานมากขึ้นไปอีกแล้วนะ
ตัวติดกันทั้งงานทั้ง จุ๊กจิ๊กในใจ
(ไม่รวมเดรสท็อป) อุอุ น้ำตาลหก
คิดอยู่ว่าถ้ามีโหวตเป็ดอวอร์ด
จะชูป้ายไฟโหวตกวินเป็นพระเอก โย่!
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 22-08-2012 21:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 22-08-2012 21:31:28
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 23-08-2012 01:22:58
เธอจะมาเธอจะมาเมื่อไร ...
:monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 23-08-2012 01:35:14
ทำไมให้มาทำงานหนักซะละ ๕๕๕๕๕๕
อย่าเพิ่งรีบหายเซ่ ปล่อยให้คนดูแลไปสักพักดีกว่ามั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: lillapinn ที่ 23-08-2012 02:46:50
อ่านแล้วชอบมาก ดูค่อยๆเป็นค่อยๆไป ดำเนินเรื่องไม่เครียดดีค่ะ :)
แสดงตัวเป็นแม่ยกพี่วิน :-[ :-[ :-[
#ให้กำลังใจนักเขียนค่ะ ^^" :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 23-08-2012 10:32:27
คราวนี้หายไปนานจัง
แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
สู้ ๆ ครับ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 23-08-2012 11:10:55
จริงๆตั้งใจจะเขียนให้ทันมาลงเมื่อวาน แต่ก็ไม่ทัน :z3:
เลยตั้งใจว่าเป็นวันนี้แทนก็ได้ แต่ตอนนี้ดูแล้วก็ไม่น่าจะทันอีกเหมือนเดิม :serius2:
ดังนั้น เลยขอสัญญาว่าจะเอามาลงพรุ่งนี้ ก่อนสองทุ่มแน่นอนค่ะ (ประกาศกร้าว กดดันตัวเองไว้ ณ ที่นี้ เอิ๊กๆ)
จริงๆกลัวเหมือนกันว่าถ้าทิ้งไว้นานๆ คนอ่านจะอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
ช่วงนี้งานเยอะมากจริงๆ งานที่ต้องส่งอาจารย์ก็เยอะ แถมยังเพิ่งไปลงเรียนข้างนอกมาด้วย แล้วที่สำคัญที่ทำให้ทุกอย่างล่าช้าไปหมดคือ ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการผลิตหนังสั้นส่งประกวดค่ะ เหลืออีกประมาณสองอาทิตย์ก็จะถึงเดธไลน์ เลยต้องเร่งทำงานนั้นให้ทันกำหนดส่งก่อนค่ะ
แล้วหลังจากจบงานหนังสั้นไปคาดว่าทุกอย่างคงดีขึ้น (มั้ง...แหะๆ)
สุดท้ายนี้อยากจะขอบพระคุณทุกท่านที่ยังคงติดตามกันมาโดยตลอดจนถึงตอนนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Magistel ที่ 23-08-2012 11:26:11
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 23-08-2012 11:39:41
ไม่ได้เข้ามากดดันนะคะ o18
ล้อเล่นน 555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 23-08-2012 11:56:25
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 23-08-2012 12:04:32
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 23-08-2012 12:04:57
เรารอได้ทำงานในหน้าที่เสร็จก่อนนะแล้วค่อยมาต่อไม่ใช่อะไร
กลัวเครียดมากๆเข้าแล้วนิยายมันจะดราม่า55555 ล้อเล่นจ้า
เสร็จวันไหนก็วันนั้นแค่อย่าทิ้งกันไปก็พอนะ o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 23-08-2012 12:10:26
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 23-08-2012 12:36:56
ไม่อยากให้คนเขียนกดดันตัวเอนะ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 23-08-2012 12:42:40
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 23-08-2012 12:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 23-08-2012 14:41:56
คนเขียนอย่ากดดันตัวเองมากเกินไปน๊า
คนอ่านรอได้ ขอแค่อย่าทิ้งกันไปก็พอ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 23-08-2012 14:47:39
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 23-08-2012 15:17:38
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 23-08-2012 15:27:03
พี่วินนนนนนนนนน น้องปอมมมมมม
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 23-08-2012 16:28:26
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 23-08-2012 16:43:18
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 23-08-2012 17:25:19
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 23-08-2012 17:48:17
คนเขียนสู้ๆๆๆ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 23-08-2012 18:20:06
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 23-08-2012 18:27:54
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 23-08-2012 19:02:42
สู้ๆนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 23-08-2012 19:59:08
คนอ่านรอได้เสมอ
ขอให้เรื่องสั้นได้รางวัลนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 23-08-2012 20:26:37
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 23-08-2012 20:37:50
อิอิ
รอได้เสมอค่ะ ขออย่าหายไปพอ T T
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 23-08-2012 21:36:39
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 23-08-2012 21:37:19
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 23-08-2012 22:01:09
เริ่มหัวข้อโดย: JJHJJH ที่ 23-08-2012 23:25:28
ชอบการเล่าเรื่องแบบเป็นกลางๆ เข้าใจความรู้สึกทั้ง 2 ฝ่ายแบบนี้นะคะ
ชอบบุคลิกของพี่กวิน โดยเฉพาะในตอนแรกๆ จริงๆ รู้สึกว่าช่วงกลางๆ พี่วินเปลี่ยนๆ ไปนิดหน่อย แต่ก็ยังชอบจ้า
แล้วขอซื้อแฟรนไชส์คำนี้จากเสี่ยวินมาเก็บไว้ได้ไหมจ๊ะ
“ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ประเด็นมันอยู่ที่เป็นนายฉันเลยห่วง...” ไลค์มากกกก
ปล...เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ อย่ากังวลกับการมาต่อนิยายจนทำให้ตัวเองลำบากในการเรียนนะ คนอ่าน(เพิ่งจบใหม่)เข้าใจดีจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: princessrain ที่ 24-08-2012 01:39:52
คิดถึงท่านกวินกับน้องปอม :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Panny ที่ 24-08-2012 06:16:19
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 24-08-2012 14:17:57
อย่ากดดันตัวเองเลยค่ามันจะเครียด
แค่รู้ว่าไม่หายไป ก็ดีใจแล้ว อยากอ่านเรื่องนี้จนถึงบทจบบริบูรณ์
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 24-08-2012 18:26:17
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 24-08-2012 20:09:06
--------------
หัวใจหลังเลนส์
#27
กลุ่มคนผู้ถูกนำมาเป็นส่วนหนึ่งของการทดลองในห้องเล็กๆกลางสตูดิโอแห่งนี้ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่รู้ตัวว่าบัดนี้พวกเขาถูกจับจ้องด้วยกล้องตัวโตถึงสี่ตัวด้วยกัน กิจกรรมทุกอย่างดำเนินไปตามความรู้สึกนึกคิด คำสั่งเพียงข้อเดียวที่ได้รับจากผู้ว่าจ้างคือให้ปล่อยตัวตามสบาย โดยทุกคนรู้แค่ว่านี่เป็นขั้นตอนหนึ่งซึ่งสำคัญมากในการทำงานศิลปะของศิลปินชื่อดังเท่านั้น
เด็กหนุ่มผู้ประจำการอยู่หลังหน้าต่างกระจกบานหนึ่งกดชัตเตอร์บันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นในฉากภาพแล้วภาพเล่าถึงแม้ว่าจะเหนื่อยเพียงไร แต่งานที่ทำอยู่ก็สนุกน่าดู ดวงตาคู่เรียวคอยสังเกตปฏิกิริยาคนในห้องอย่างละเอียดถี่ถ้วน
แต่มันก็มีครั้งสองครั้งล่ะนะ...ที่เผลอเหลือบมองไปยังช่างภาพคนดังที่ทำหน้าที่ของตนอยู่เช่นกันอย่างลืมตัว...
ไม่รู้ทำไม...รู้แต่ว่า พอได้มองท่าทางการทำงานอย่างจริงจังอยู่ที่หลังกล้องของกวินแล้ว....มันรู้สึกมีกำลังใจดี
.
.
.
.
การทำงานในระยะเวลาสามสี่วันที่่ผ่านมาดำเนินไปเรื่อยๆอย่างนั้น โดยที่คนทั้งสองมีโอกาสอยู่ด้วยกันน้อยมากตามที่กวินเคยกังวลไว้ แม้จะมีช่วงอยู่บนรถในตอนขากลับราวๆสิบห้าถึงยี่สิบนาที แต่จักรวาลก็เหนื่อยมากจนหลับไปตลอดทางทุกคืน แล้วมีหรือที่พี่วินผู้แสนดีจะกล้าไปปลุก
พอนึกถึงขึ้นมา...ชายหนุ่มก็ถือโอกาสหันไปมองคนที่อยู่ในความคิดเสียหน่อย...
แล้วเขาก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ เมื่อพบว่าสายตาคู่นั้นกำลังมองมาทางเขาอยู่พอดี และเมื่อสายตาทั้งสองคู่สบกันเข้า เด็กหนุ่มดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หันหนีไปไหน เพียงคลี่ยิ้มบางๆส่งกลับมาเท่านั้น
ได้รับรอยยิ้มเรียกกำลังใจเข้าไป กวินก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นเหมือนเปิดสวิทช์ ชายหนุ่มส่งยิ้มกว้างๆกลับไปให้ด้วยแววตาหยาดเยิ้มจนคนมองแทบจะหนี ถ้าไม่ติดว่าต้องเฝ้าอยู่ที่กล้องล่ะก็
แต่เมื่อช่างภาพคนดังเห็นสายตาของอีกฝ่ายเหลือบมองไปทางอื่น ชายหนุ่มก็มองตามบ้าง ก่อนจะพบกับสีหน้ากรุ้มกริ่มของตากล้องในทีมอีกสองคนอย่างก้อกับจอม
กวินและจักรวาลรีบละสายตาออกจากกันแล้วหันกลับไปโฟกัสกับงานต่อทันที หัวใจเต้นตึกตักเลือดสูบฉีดกันทั้งคู่ แต่ก็ยังไม่วายแอบเหลือบมองกันเป็นครั้งสุดท้ายอยู่ดี
.
.
.
.
สำหรับงานในวันนี้เป็นไปอย่างเข้มข้น เนื่องจากปฏิกิริยาจากคนในห้องค่อนข้างน่าสนใจ บางคนมีอาการแสดงการต่อต้านผู้อื่นอย่างชัดเจน ในขณะที่บางคนเพียงนั่งเฉยๆแล้วคอยสังเกตคนรอบข้างด้วยสายตาอ่านยากเท่านั้น
เด็กหนุ่มจับภาพอาการเหล่านั้นไว้ด้วยความสนใจ พลางคิดเล่นๆกับตัวเองว่าหากเป็นเขาที่อยู่ในห้องนั้นจะทำตัวอย่างไร
เพื่อนๆชอบบอกว่าเขาขี้กลัว ขี้กังวลมากกว่าชาวบ้าน บางทีถ้าได้ไปอยู่ในห้องนั้นกับคนแปลกหน้าที่มีแบ็คกราวน์ชีวิตแตกต่างกับเขาอย่างสิ้นเชิง เขาอาจจะกลัวจนไม่กล้าทำอะไรเลยก็ได้
ภายในห้องจำลองเล็กๆยังคงไม่มีกิจกรรมใหม่เกิดขึ้น เด็กหนุ่มจึงถือโอกาสเหลือบไปมองช่างภาพคนดังอีกที แล้วก็ดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะประสาทไวเสียเหลือเกิน เมื่อดวงตาคู่คมหันมาทางเขาทันทีที่เขามองไป
รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาอีกรอบ
เด็กหนุ่มมองกวินที่หันซ้ายหันขวาไปทางก้อและจอมงงๆ ก่อนจะต้องหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อช่างภาพหนุ่มทำมือเป็นสัญลักษณ์ไอเลิฟยูส่งมาให้เขา
เห็นดูดีมีรสนิยมอย่างนั้น ไม่นึกว่าจะทำอะไรเสี่ยวๆแบบนี้ก็เป็น...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กวินมองวงข้าวกลางวันตรงหน้าอย่างขัดใจขณะเดินถือกล่องโฟมมาจากบริเวณหน้าสตูดิโอ
...เขามาไม่เคยทันจับจองที่นั่งข้างๆเจ้าหนูนั่นสักที...
ในที่สุดร่างสูงใหญ่ก็จำต้องทิ้งตัวลงบนที่ว่างที่เหลือเพียงที่เดียวด้วยความเซ็ง
ไอ้เจ้าลูกน้องพวกนี้...จับตัดเงินเดือนมันยกแก็งค์เลยดีไหม...ไม่ได้รู้ใจกันเลย...
“อ้าวพี่! วันนี้ก็กะเพราไก่ไข่ดาวอีกแล้วเหรอ ไม่เบื่อบ้างหรือไง?” จอมที่นั่งอยู่ติดกันหันมาถามเมื่อเห็นเจ้านายเปิดฝากล่องขึ้น
ดวงตาคู่คมดุเหลือบมองอย่างไม่สบอารมณ์ “มันเหลืออยู่กล่องเดียว กูไปเอาไอ้ที่กูอยากได้ไม่ทัน” ที่นั่งนี่ก็ด้วย...
จอมพยักหน้ารับทราบสองสามทีแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก ก่อนหันกลับไปร่วมวงสนทนาบนโต๊ะต่อ
สุดท้ายกวินก็ได้แต่ตักข้าวเข้าปากเงียบๆพลางเหลือบมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่อีกฟากด้วยความเสียดาย
..ช่วงนี้เขาทำตัวเป็นเด็กๆจริงๆ....ขนาดเห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน...แต่ไม่ได้คุยกันแค่นี้ก็เฉาจะแย่แล้ว....
แล้วก็ดูเหมือนคนที่เป็นตัวต้นปัญหาจะไม่ได้รับรู้เลยว่าทำให้ใครนั่งฟึดฟัดอยู่ตอนนี้ เมื่อเด็กหนุ่มกำลังหัวเราะร่วนอยู่กับมุกตลกของเต้อย่างอารมณ์ดี
กวินหรี่ตามองภาพตรงหน้าครู่ใหญ่ จนในที่สุดก็ตัดสินใจล้วงมือลงไปหยิบเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงของตนขึ้นมา กล่องข้าวถูกวางพักไว้บนโต๊ะชั่วคราว...
.
.
.
.
แรงสั่นน้อยๆบริเวณหน้าขาเรียกให้เด็กหนุ่มต้องก้มลงให้ความสนใจ
สัญลักษณ์เตือนข้อความใหม่โชว์หราบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของตน นิ้วเรียวกดมันเปิดขึ้นดู และเพียงแค่เห็นชื่อผู้ส่งเขาก็ต้องเงยหน้ามองไปทางเจ้าตัวที่กำลังจ้องมองมาทางเขาราวกับรออยู่แล้ว ก่อนจะก้มกลับลงมาอ่านเนื้อความต่อ
-กินข้าวอร่อยไหมเจ้าหนู?-
จักรวาลยิ้มออกมาบางๆ เรื่องตลกของเต้ที่เล่าให้คนทั้งโต๊ะฟังไหลผ่านหูไปเมื่อจุดสนใจของเด็กหนุ่มในตอนนี้อยู่ที่เครื่องมืออิเล็คโทรนิคในมือเท่านั้น
เด็กหนุ่มก้มลงพิมพ์ตอบกลับไป
-ใครคือเจ้าหนู? ผมชื่อปอม-
ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอีกฝ่ายยามที่ได้อ่านข้อความของเขา และอีกเพียงไม่กี่อึดใจถัดมา ข้อความอีกฉบับก็ถูกส่งกลับอย่างรวดเร็ว
-เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู...ถ้าเรียกแล้วจะทำไม กล้ามีปัญหากับเจ้านายเหรอ?-
สีหน้ากวนประสาทถูกส่งมาพร้อมข้อความที่ว่า ทำเอาคนได้รับต้องนั่งอมยิ้ม สองนิ้วโป้งก้มลงพิมพ์ต่อ
-เจ้านายไม่น่ากลัว จะกลัวทำไม-
กวินยิ้มด้วยความสนุกสนาน แล้วตอบกลับอีกครั้ง
-บางครั้งฉันก็น่ากลัวนะ จะลองไหม?-
และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ข้อความจากคนถูกท้าก็ส่งกลับมา
-ทำยังไงผมก็ไม่กลัวหรอก เพราะพี่เป็นคุณลุงใจดี-
อ่านจบ ชายหนุ่มก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาถลึงใส่เจ้าเด็กปากดีที่ยักคิ้วมาให้เขาจากอีกฟากของโต๊ะ
-น้อยๆหน่อย ว่าใครเป็นลุง? ฉันแก่กว่านายห้าปีเองนะ-
-เลยเบญจเพสแถวบ้านผมก็เรียกว่าลุงแล้วพี่ ก๊ากๆๆๆ-
ไม่เพียงแค่พิมพ์เป็นตัวอักษร แต่เด็กหนุ่มยังทำท่าหัวเราะไม่ออกเสียงส่งไปทำให้กวินต้องรู้สึกอยากพุ่งเข้าไปชาร์จตัวมันเดี๋ยวนั้นเลยอีกด้วย
ชายหนุ่มส่งสีหน้ากรุ้มกริ่มกลับมาให้ พร้อมข้อความฉบับใหม่
-อยากมีแฟนเป็นคุณลุงก็ตามใจ...-
ข้อความล่าสุดที่ได้รับทำเอาคนอ่านต้องเงยขึ้นมองด้วยใบหน้าสีฝาดเลือด ก่อนที่ข้อความสุดท้ายจะถูกส่งมาสั้นๆได้ใจความ
-โมเม!-
กดส่งไปปุ๊บจักรวาลก็ยัดมือถือกลับลงกระเป๋ากางเกงปั๊บ ทิ้งให้อีกคนได้แต่นั่งขำอยู่กับตัวเองเบาๆ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 24-08-2012 20:09:44
ดวงตาคู่เรียวเปิดขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนที่เด็กหนุ่มจะค่อยๆยกมือขึ้นไหว้คนทำหน้าที่เป็นสารถีแล้วคว้ากระเป๋าลงจากรถไป
เด็กหนุ่มหันไปโบกมือให้รถคันที่จอดรอส่งเขาให้เข้าตัวหอพักไปอย่างปลอดภัยเป็นครั้งสุดท้าย สองขาพาร่างเปื่อยๆของเขาขึ้นห้องไปอย่างทุลักทุเล
ทันทีที่ไขกุญแจประตูห้องเปิดออก เด็กหนุ่มก็ทิ้งตัวลงบนเตียงหลังเล็กของตนด้วยความเหนื่อยอ่อน
วันนี้ขอซักแห้งสักวันได้ไหม...ขี้เกียจอาบน้ำสุดๆไปเลย...
คิดๆไปก็นึกทึ่งตัวเองในใจเหมือนกันว่าอยู่รอดมาได้อย่างไรทั้งที่งานหนักขนาดนี้ สิบห้าชั่วโมงต่อวันนี่ไม่ใช่เล่นๆเลย เกิดมาไม่เคยต้องใช้สมองใช้สมาธิติดกันนานขนาดนี้มาก่อน ต้องเพ่งกระแสจิตอยู่กับงานชนิดที่ว่าไม่สามารถกระดิกตัวทำอย่างอื่นได้เลย
แม้แต่คุยเล่นกับกวิน....ก็ยังไม่ค่อยมีโอกาส
….เอ่อ....
คิดถึงเหมือนกันแฮะ...
มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“น้องปอม ไม่กินข้าวล่ะ เห็นนั่งกดมือถืออยู่ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ทำอะไรอยู่เหรอ...” ไม่เพียงส่งเสียงถาม หากแต่เต้ยังยื่นหัวเข้ามาชะโงกดูสิ่งที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือของเด็กหนุ่มอีกด้วย เห็นหลายวันให้หลังมานี้ถึงเวลาอาหารกลางวันทีไร เด็กหนุ่มต้องนั่งกดมือถือยิกๆพร้อมอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทุกวัน
เนื่องจากไม่ได้ตั้งตัว จักรวาลจึงชักมือหนีสายตาของคนข้างๆไม่ทัน
บัดนี้ ข้อความจากใครอีกคนได้ผ่านเข้าระยะการมองเห็นของเต้เรียบร้อยแล้ว..
“ 'นั่งมองหน้านาย ฉันก็อิ่มแล้ว' ” ชายหนุ่มร่างอวบกลมอ่านออกมาเสียงดังให้ได้ยินกันทั่วทั้งโต๊ะ พาให้บทสนทนาทั้งหมดหยุดลงกะทันหัน “ชื่อผู้ส่ง...พี่วิน...”
กว่าที่จักรวาลจะกดมันปิดลงไปก็ไม่ทันเสียแล้ว เด็กหนุ่มยกมือขึ้นตีหน้าผากกลบเกลิื่อนความร้อนผ่าวบนใบหน้า
เสียงโห่ฮาดังขึ้นจากทุกมุมโต๊ะ
ทุกคนหันไปแซวคนเป็นเจ้านายที่นั่งขมวดคิ้วปั้นหน้าเข้มเป็นเสียงเดียวกันว่า...
“นำ้เน่า!”
“ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก...” เสียงทุ้มต่ำพึมพำออกมาเบาๆ ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังอาการหน้าแดงหูแดงของจักรวาลอย่างนึกกังวล กลัวว่าเด็กหนุ่มจะคิดมากอีก
“พวกผมนี่โง่จริงๆเลย ลืมไปได้ยังไงว่าที่นั่งข้างๆน้องปอมต้องเป็นของพี่วิน” เต้จีบปากจีบคอพูดขึ้นอย่างน่าหมั่นไส้ “ทีหน้าทีหลังพี่ก็บอกสิ แหม...เป็นเจ้าของบริษัท ใครจะกล้าขัดคำสั่ง มาๆ....สลับที่กับผมนี่มา”
ร่างอวบอัดทำท่าจะลุกขึ้นสละเก้าอี้ทำเลทองให้หัวหน้าที่เคารพ แต่ฝ่ามือใหญ่หัวหน้าที่ว่าก็ยกขึ้นห้ามไว้เสียก่อน
“ช้าไปแล้วมึง กูแดกหมดกล่องแล้วเนี่ย” พูดจบชายหนุ่มก็ลุกจากเก้าอี้ของตน เตรียมตัวเอากล่องโฟมเอาแก้วน้ำไปเก็บโดยไม่ลืมทิ้งท้ายกระตุ้นให้บรรดาลูกทีมทั้งหลายรีบกินรีบลุก
จักรวาลมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินตรงไปยังบริเวณจัดเก็บอาหารอยู่ครู่ ตอนนี้บทสนาบนโต๊ะเปลี่ยนเป็นหัวข้ออื่นแล้ว และในที่สุดเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินตามไป
.
.
.
.
สัมผัสแผ่วเบาบริเวณหัวไหล่เรียกให้คนที่ยืนดื่มน้ำอยู่ต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกับเด็กหนุ่มร่างเล็กที่ยืนช้อนตามองเขาพร้อมอาการขมวดคิ้วเป็นปมน้อยๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าปอม...” ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง
คนถูกถามลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเอ่ยออกมาเสียงเจื่อน
“พี่วินโกรธเหรอ...”
เพียงเท่านั้นกวินก็เบิกตากว้างด้วยความไม่เข้าใจ “หา? ฉันเนี่ยนะโกรธ...จะไปโกรธเรื่องอะไร?”
“ก็....เห็นอยู่ๆพี่วินก็เดินออกมา...” เด็กหนุ่มตอบกลับไปด้วยเสียงแห้งๆ “ผมขอโทษนะครับที่ไม่ระวัง พี่เต้เลยเห็นเลย...”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ต้องส่ายหัวออกมา “มั่วแล้วปอม ไม่ได้โกรธสักหน่อย ที่เดินออกมาก่อนเพราะกลัวนายอึดอัดที่โดนล้อไง ฉันสิต้องกลัวนายโกรธ...” ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปลูบกลุ่มผมนิ่มเบามือ ที่มุมปากแต้มรอยยิ้มนิดๆ
...ก็ไม่ได้ชอบให้เจ้าหนูของเขาต้องมากังวลหรืออะไรหรอกนะ....แต่มันก็อดรู้สึกดีใจเล็กๆไม่ได้...ที่อย่างน้อยเด็กหนุ่มก็ใส่ใจกัน...
“อย่าคิดมาก...ไหนบอกว่าฉันเป็นคุณลุงใจดีไม่ใช่หรือไง...คุณลุงใจดีจะโกรธด้วยเรื่องแค่นี้ได้ยังไงเล่า”
เมื่อได้เห็นแววตาอบอุ่นแบบนั้นคนตัวเด็กกว่าก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “ครับ...คุณลุง”
“เดี๋ยวเถอะ!” เด็กอะไรช่างยอกย้อน...
เด็กหนุ่มหัวเราะร่วน คนทั้งคู่ตีกันพอเป็นกระษัย แต่น่าเสียดายที่ช่วงเวลาแห่งความสุขเล็กๆน้อยๆระหว่างพักกลางวันต้องจบลงไปเท่านั้น เมื่อทีมงานคนอื่นๆเริ่มจะทยอยเดินเอาอาหารมาเก็บทางนี้เสียแล้ว
ก่อนผละออกจากกัน จักรวาลตัดสินใจพูดขึ้นมาเบาๆ “เอ่อ...พรุ่งนี้...ผมจะจองที่ข้างๆไว้ให้พี่วินนะครับ...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เห้ยไอ้อ้น วันนี้มึงไปคณะใช่รึเปล่า กูฝากมึงไปเอาใบรับรองที่ห้องทะเบียนให้ด้วยได้ไหมวะ เขาโทรมาตามกูแล้ว แต่งานแม่งยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปเอาเองเลย” เด็กหนุ่มกรอกเสียงส่งผ่านโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กไปยังเพื่อนรักที่อยู่ปลายสาย “เออใช่...แค่ไปบอกชื่อกูเดี๋ยวเขาเอาให้มึงเอง เอามาแล้วก็ฝากมึงเก็บไว้ก่อนแล้วกัน เจอกันรอบหน้ากูค่อยเอาก็ได้ เออๆ...ขอบใจมากมึง ต้องวางสายแล้วว่ะ เขาจะเริ่มทำงานกันแล้ว แค่นี้นะ...บาย”
เครื่องมือสื่อสารรุ่นเก่าถูกหย่อนกลับลงไปในกระเป๋ากางเกง เด็กหนุ่มเดินไปยืนประจำการที่กล้อง สายตาแอบเหลือบมองใครอีกคนอย่างที่ทำเป็นประจำก่อนเริ่มงานทุกวัน
วันนี้เป็นการทำงานวันที่สิบสามแล้ว อีกเพียงอึดใจเดียวงานชิ้นนี้ก็จะจบลง สิบสองวันที่ผ่านมาถึงแม้จะรู้สึกสนุกกับงานมากเพียงไร แต่มันก็ยังมีอะไรบางอย่างถ่วงเอาไว้ในใจ
...อะไรบางอย่างที่ทำให้นับวันเขายิ่งจะเป็นฝ่ายที่อยากเข้าหาคนใจดีคนนั้นมากขึ้นทุกที...
เพราะพอไม่ได้คุยกันนานเข้าๆ แม้หลายวันให้หลังมานี้จะดีขึ้นหน่อยตรงที่พวกเขาได้มีช่วงเวลาเล็กๆให้พอได้เสวนากันบ้างระหว่างมื้ออาหารที่ในที่สุดก็ได้นั่งด้วยกัน แต่กระนั้น ความรู้สึกก็ไม่ได้อิสระเหมือนตอนอยู่ในห้องทำงานกันสองคน
มันก็เลยยิ่ง....เหงาๆ
กวินที่ยืนปรับกล้องอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักในตอนนี้ดูสีหน้าอ่อนล้าทรุดโทรม ซึ่งคาดว่าคงเกิดจากการทำงานหนักหลายวันติดๆกัน
เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าทีมงานยังเตรียมพร้อมองค์ประกอบบางส่วนไม่เรียบร้อยดี เขาจึงถือโอกาสวิ่งไปยังโต๊ะวางกาแฟเพื่อหยิบซองผ้าเย็นที่วางอยู่ใกล้ๆกันมาฉีกออกแล้วเดินกลับไปบริเวณฉาก
แต่แทนที่จะเดินไปที่กล้องของตน เด็กหนุ่มกลับหยุดลงที่ด้านหลังของชายร่างสูงใหญ่ที่กำลังง่วนอยู่กับกล้อง ก่อนจะแปะผ้าหอมๆเย็นๆผืนนั้นลงบนต้นคอของอีกฝ่าย
ชายหนุ่มละมือจากสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้าเพื่อหันมาพบกับคนที่เขาหลงรัก
โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ จักรวาลเพียงแค่ฉีกยิ้มส่งไปเป็นกำลังใจให้ช่างภาพคนดังแล้วหมุนตัวเดินกลับมาประจำตำแหน่งเดิมของตน แต่รอยยิ้มหวานๆครั้งเดียวก็มีประสิทธิภาพดียิ่งกว่าเครื่องดื่มชูกำลังใดๆสำหรับกวิน ความเหนื่อยล้า ห่อเหี่ยวที่สะสมมาหลายวันก็ลดหายลงไปในวินาทีนั้นเอง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พักกินข้าวๆ” เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นมากับคนทั้งสตูดิโอเมื่อเห็นว่าได้เวลาพักรอบเย็นแล้ว
วันทั้งวันก็คงจะมีแค่ช่วงทานข้าวแบบนี้เท่านั้นแหละที่เขาจะสามารถเข้าใกล้เจ้าหนูของเขาได้มากที่สุด
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา จักรวาลก็จองที่นั่งไว้ให้เขาอย่างที่เจ้าตัวเคยบอกจริงๆ เป็นอันรู้กันทุกคนว่าที่ตรงนั้นได้กลายเป็นที่นั่งประจำตำแหน่งของเขาไปแล้ว
“เหนื่อยไหม?” กวินเอ่ยปากถามเด็กหนุ่มขณะหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวติดกัน ผ้าเย็นผืนที่สองของวันถูกยื่นมาตรงหน้าจากอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มสั่นศีรษะเบาๆ “ไม่เท่าไหร่ครับ พี่ดูเหนื่อยกว่าผมอีก”
ฝ่ามือใหญ่ยกผ้าเย็นขึ้นลูบหน้าลูบตา “จริงเหรอ...ไม่เหนื่อยนะ ยังรู้สึกฟิตปั๋งเหมือนเดิม”
จักรวาลหัวเราะเบาๆ คนทั้งคู่นั่งคุยหยอกล้อกันอยู่สองคนที่มุมหนึ่งของโต๊ะ เรียกว่าช่วยกันสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาราวกับในห้องนี้ไม่มีใครอื่นทั้งที่ก็นั่งหัวโด่กันหน้าสลอนขนาดนั้น
...แต่ก็พอจะเข้าใจน่ะนะ ว่างานหนักแบบนี้ เวลาส่วนตัวมันหายากเหลือเกิน...
ดังนั้นทุกคนจึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไป...
.
.
.
.
“อ้าว...คุณวิทย์สวัสดีครับ”
เสียงทักทายบุคคลผู้มาใหม่ที่ดังแว่วมาจากบรรดาลูกน้องเรียกให้กวินที่นั่งคุยหนุงหนิงอยู่กับคนข้างกายต้องหันไปมอง ก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อพบว่าคนเป็นพี่ชายบัดนี้มาหยุดยืนอยู่ในสตูดิโอเขาพร้อมด้วยกลุ่มนักศึกษาที่เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของจักรวาล
“พวกมึง!” ร่างเล็กข้างๆเขาตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้น ก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นโดยไม่ลืมที่จะยกมือไหว้กรวิทย์อย่างนอบน้อม
“มาทำไรวะพี่?” กวินเอ่ยถามพี่ชายที่เดินมาทิ้งตัวลงนั่งแทนที่ของจักรวาล
อาจารย์หนุ่มส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ใช่พี่หรอก เจ้าพวกนั้นต่างหาก วันนี้เจอกันที่คณะ แล้วเห็นบอกว่าอยากมาดูนายจักรวาลตอนทำงานกัน ก็เลยพามา”
“โฮ่...ใจดีจริงอาจารย์วิทย์” กวินเอ่ยแซวพี่ชายด้วยน้ำเสียงกวนประสาท
“เออ คือความจริงพี่เองก็อยากมาดูความคืบหน้าของแกกับลูกศิษย์พี่ด้วยแหละ” กรวิทย์กล่าวอ้อมแอ้มออกมาเบาๆ
“นั่นไง ผมว่าแล้ว...”
“แล้วเป็นไงล่ะ ไปถึงไหนแล้ว...” คนเป็นพี่ชายลดเสียงลงถามให้ได้ยินกันเพียงสองคน
ได้ฟังดังนั้น กวินก็ต้องแอบเหลือบสายตาไปมองบุคคลที่สามในบทสนทนาที่ยืนคุยกับเพื่อนๆอยู่บริเวณหน้าทางเข้าสตูดิโอ ก่อนจะต้องถอนหายใจออกมาแผ่วเบา “ยังไม่ถึงไหนหรอกพี่...ช่วงนี้งานยุ่งมากจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลย เขาดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อน แต่ผมนี่สิ....จะลงแดงตายห่าอยู่แล้ว”
อาจารย์หนุ่มพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ “พูดง่ายๆคือกลัวคะแนนตกว่างั้น..”
“มีให้ตกสักคะแนนหรือยัง ยังไม่รู้เลย...” ช่างภาพคนดังกล่าวเสียงหงอยให้ผู้ฟังต้องหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน
“ทำตัวเป็นตาแก่ขี้ใจน้อยไปได้ ไอ้น้องเบื๊อก...” แขนยาวๆเอื้อมไปตบบ่าน้องชายเบาๆสองสามที
กวินส่ายหัวกับตัวเองด้วยความเซ็ง ก่อนจะทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “เออพี่ อาทิตย์แรกของเปิดเทอม ขออนุญาตให้ปอมลาเรียนสักอาทิตย์จะเป็นไรรึเปล่า เพิ่งเปิดเทอมคงยังไม่ได้เรียนอะไรจริงจังหรอกใช่ไหม?”
“ก็ใช่...อาทิตย์แรกมันไม่ค่อยมีอะไร ว่าแต่...จะให้เขาลาไปไหนวะ?”
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนมุมปาก ดวงตาเป็นประกายนั่นทำเอาคนเป็นพี่ชายต้องหรีี่ตามอง เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยตอบออกมาฟังดูมีความสุข
“นิวยอร์กน่ะพี่...”
กรวิทย์ได้แต่เลิกคิ้วขึ้น หากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเมื่อกวินเป็นฝ่ายอธิบายขึ้นมาเอง
“งานที่ทำอยู่นี่จะเอาไปแสดงที่นิวยอร์ก ผมตั้งใจว่าจะพาเขาไปดูผลงานตัวเอง อีกอย่าง...อยากพาไปเที่ยวด้วย...ปอมไม่เคยไปเที่ยว แต่พี่อย่าเพิ่งไปบอกนะ ผมอยากบอกเขาเอง...”
กรวิทย์จับจ้องไปในแววตาชวนอบอุ่นที่ฉายชัดออกมาจากน้องชายอย่างสนอกสนใจ ตั้งแต่เล็กจนโต กวินเป็นน้องคนที่ห่ามที่สุดในบรรดาทั้งหมด สิ่งที่ไอ้หมอนี่มักจะปฏิบัติกับเขาล้วนแล้วแต่ดิบเถื่อนตามนิสัยและรสนิยมทั้งนั้น
ความอบอุ่นอ่อนโยนแบบที่สัมผัสได้อยู่ตอนนี้...ตอนที่พูดถึงลูกศิษย์คนโปรดของเขา บอกได้เลยว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น
แต่กรวิทย์ไม่รู้หรอกว่า...จักรวาลน่ะ...ได้เห็นมันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วล่ะ....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พวกมึงมาได้ไงวะ” เด็กหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อวิ่งไปถึงตัวเพื่อนๆทั้งสี่ “คิดถึงกูล่ะสิ”
“เปล๊า...คิดถึงพี่วินของมึงต่างหาก” อ้นตอบกลับมาอย่างจงใจกวนประสาทเพื่อนรักตัวเล็กที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงหน้า เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่เหลือได้ไม่ยาก
“ห่า....” คนถูกแกล้งสบถคำหยาบออกมาเบาๆเพียงให้ได้ยินกันแค่ในกลุ่ม ปากบางยู่ลงเล็กน้อย
“โอ๋ๆๆ ล้อเล่นจ๊ะล้อเล่น เพราะคิดถึงน้องปอมนั่นแหละถึงได้ไปอ้อน'จารย์วิทย์ให้พามา อยากมาดูว่าคุณจักรวาลช่างภาพมือโปร เวลาทำงานจะเท่แค่ไหน” เพื่อนๆแต่ละคนพากันเอื้อมมือมายีหัวทุยๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว ตลอดปิดเทอมมีมันคนเดียวนั่นล่ะที่ไม่ค่อยได้เจอกัน วันนี้ไหนๆก็ไปเอาใบรับรองให้แล้ว ถือโอกาสเอามาให้เองกับมือเลยก็เข้าท่าดีเหมือนกัน
อีกอย่าง...
...ไม่ใช่อะไรหรอก...
...ถ้าจะให้พูดแบบไม่กระแดะเลยก็คือ...อยากมาเสือกเรื่องรักๆใคร่ๆของไอ้ตัวเล็กนี่ด้วยนั่นล่ะ...
...ก็อาจารย์วิทย์น่ะสิ...ดันแอบหลุดปากออกมาทำนองว่าท่านกวินน้องชายสุดหล่อของอาจารย์กำลังจีบๆเพื่อนเลิฟของพวกเขาอยู่....
...ความจริงก็แอบตะหงิดๆกันมาได้สักพักแล้วน่ะนะ แต่พอมีคนมาย้ำอย่างนี้ก็อยากมาเห็นกับตาว่ามีวี่แววที่ช่างภาพชื่อดังคนนั้นจะจีบติดหรือเปล่า...ก็เพื่อนเข้าน่ะ....
….มันดื้อจะตาย
...แต่จากที่เห็นแวบๆเมื่อครู่นี้...โลกส่วนตัวสีชมพูวิ้งค์ๆว๊าวๆที่ลอยอยู่รอบๆตัวคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก็พอจะบอกใบ้ได้ว่า...บรรยากาศแบบนั้นมันก็สร้างขึ้นมาคนเดียวไม่ได้หรอก
ว่าแล้ว ไอ้ตัวที่ดูจะสงสัยมากที่สุดในกลุ่มอย่างอ้นก็ตะล่อมถามขึ้นมา
“มึงกับน้องชายอาจารย์นี่ดูสนิ๊ทสนิทกันเนอะ”
ได้ยินแบบนั้นโดยไม่ทันตั้งตัวจักรวาลก็อ้ำๆอึ้งๆไปเล็กน้อย “อ่า...อืม ก็นิดหน่อยน่ะ ก็ทำงานด้วยกันนี่...”
“เหรอ...แล้วคุณกวินเขาดูแลมึงดีป่ะวะ?” อ้นยังคงยิงคำถามต่อไปด้วยนัยน์ตาพราวระยับ
“หา?...ดูแลเหรอ...เอ่อ...ดูแลยังไงอ่ะ คือเขาก็...เป็นเจ้านายที่ดี...” เด็กหนุ่มพยายามอย่างที่สุดที่จะตอบออกมาให้ฟังดูกลางๆ แต่ดูเหมือนว่าไอ้พวกเพื่อนตัวดีจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“ไม่สิมึง...นอกเหนือจากเรื่องงาน...เขาดูแลมึงดีรึเปล่า?”
คราวนี้คนถูกถามจ้องกลับมายังผู้สงสัยทั้งสี่อย่างรู้ทัน ไอ้พวกนี้น่ะ...แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว...
“หลอกถามขนาดนี้ ถามออกมาตรงๆเลยดีกว่าไอ้พวกเวร”
เมื่อถูกจับได้ในที่สุด คนทั้งสี่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังๆ เรียกให้คนรอบข้างหันมามองจนจักรวาลต้องรีบลากกลุ่มเพื่อนผู้ไร้มารยาทออกไปคุยด้านนอกแทน
“พวกมึงนี่มันไม่มีสมบัติผู้ดีเลยหรือไงวะ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำไปตามประสาขณะทิ้งตัวลงนั่งบริเวณขั้นบันไดเงียบๆข้างสตูดิโอ
“แหม...มึงผู้ดีตายล่ะไอ้หอยหลอด” เม้งกัดกลับมาพอหอมปากหอมคอ ก่อนที่อ้นจะเปิดประเด็นขึ้นอีกครั้ง
“ไหนๆตะกี้มึงก็ออกปากมาแล้ว งั้นกูก็ขอไม่อ้อมค้อมนะ คือพวกกูอยากรู้มากเลยว่ะ ว่าคุณกวินกับมึงมีความสัมพันธ์กันแบบไหนอ่ะ?”
“อ้าว ไอ้ห่าอ้น อย่าเหมารวมสิวะ กูแค่ตามมาเป็นเพื่อนนะ ไม่ได้อยากมาเสือก” เจเอ่ยขึ้นพลางยกมือปัดไปมาปฏิเสธข้อกล่าวหา
“ถุย! มึงอ่ะตัวดีเลยสัดเจ พอก่อน อย่าเพิ่งขัด ให้กูถามมันให้เสร็จก่อน” อ้นส่งเสียงก่นด่าไอ้เพื่อนหน้าหนวดแล้วจึงหันกลับมาหาคนที่ตกเป็นประเด็นร้อนต่อ “ว่าไงวะปอม...อย่าหาว่ากูเสือกเลยนะ...คือก็เสือกนั่นแหละ...แต่แบบอยากรู้ว่ะมึง...”
คนร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างชั่งใจ ไล่สายตากวาดมองเพื่อนทุกคน
“กู....” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาฟังดูลังเลเล็กน้อย “ตอนนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิมนั่นแหละ เจ้านาย...กับลูกน้อง”
“อย่ามาหลอกพี่ซะให้ยากไอ้น้อง...ได้ข่าวมาว่าเขาจีบมึงอยู่ไม่ใช่เหรอ?...”
เด็กหนุ่มช้อนตาขึ้นมองคนถาม ก่อนจะงึมงำออกมาเสียงแผ่วเมื่อคิดว่าปิดบังไปก็ไม่มีอะไรดี “....อืม...ก็ทำนองนั้นแหละ...”
เพียงเท่านั้นคนฟังก็ดีดนิ้วดังเป๊าะกันเป็นแถว รวมถึงเจ...คนที่ออกตัวว่าไม่ได้อยากรู้ในตอนแรก
“ใช่จริงๆด้วย...” อ้นพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น... “แล้วตอนนี้มึงกับเขาคบกันหรือยังวะ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ดวงตาคู่เรียวหลุบลงมองพื้น “กูแค่ลองศึกษาเฉยๆ ยังไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก พวกมึงก็รู้...มันมีหลายปัจจัย...”
เห็นท่าทางอย่างนั้นของเพื่อนรักก็พอจะบอกได้ว่าเจ้าตัวคงคิดหนักกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย
น้ำเสียงที่เคยติดแววขี้เล่นล้อเลียนอยู่เมื่อครู่ของอ้น บัดนี้เปลี่ยนมาอยู่ในโหมดจริงจังเมื่อเอ่ยถามประโยคถัดไปขึ้นมา
“แล้ว...มึงชอบเขาด้วยหรือเปล่าวะ?”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจ้องมองคนถามอย่างครุ่นคิด เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมา
“ไม่...
….ไม่แน่ใจ...”
“หืม...ตอบแบบนี้แปลว่ามึงก็รู้สึกเหมือนว่าจะชอบๆเขาเหมือนกันเหรอ?”
คนถูกถามกวาดสายตามองเพื่อนๆอีกครั้งอย่างระแวดระวังกลัวว่าจะถูกล้อ แต่เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างมีสีหน้าจริงจังไม่แพ้อ้น เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบคำถามที่แท้จริงแล้วช่วงหลายวันที่ไม่ค่อยได้อยู่กับกวินมานี้เขาก็คอยถามตัวเองอยู่บ่อยๆเหมือนกัน
“...อืม...ก็คล้ายๆว่าจะเป็นอย่างนั้น...”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 24-08-2012 20:11:20
ขอไปนิวยอร์คด้วย สัญญาว่าจะแค่แอบมองเฉยๆ
แอร๊วววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 24-08-2012 20:24:57
ไม่ต้องไม่แน่จงไม่แน่ใจแล้วม้างงงแบบนี้
น้องปอม
ยอมรับไปเถอะว่าก็ชอบพี่วินแล้วอะ กร๊ากกก
ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 24-08-2012 20:28:43
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 24-08-2012 20:30:41
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 24-08-2012 20:35:18
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 24-08-2012 20:39:32
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 24-08-2012 20:40:50
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 24-08-2012 20:43:34
แต่คนที่อ่านทุกคนฟันธงไปแล้วว่า "น้องปอมชอบพี่วินแน่นอน" :-[
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 24-08-2012 20:46:39
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 24-08-2012 20:47:54
อดทนอีกนิดนะคะ รับรองว่าน้องไม่ไปไหนแน่ๆ :pig2: o18
ป๋าจะพาไปนิวยอร์ค เค้าจะไปฮันนีมูน เอ๊ย ไปเที่ยกันน
แค่คิดก็อยากจะกรี๊ดดดด :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: bosley093 ที่ 24-08-2012 20:52:46
อย่างน้อยน้องปอมก็ชอบพี่วินขึ้นมาบ้างแหละเนอะ คิคิ
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 24-08-2012 20:54:02
ยิ่งถ้าได้ยินไม่ครบนี่มีหวัง
ตาลุงใจดี ต้องกลายเป็นตาลุงขี้งอนแหงๆ
แต่แอบฮานะ นี่ขนาดทำงานหนักขนาดนี้
ยังแอบดอดมาหามุมสวีทได้อยู่
ให้ได้อย่างนี้สิพี่วิน !
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 24-08-2012 20:56:18
ชอบตอนเค้าหวานๆกันน่ารักดี :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 24-08-2012 20:59:27
คงมีสิ่งดีดีเกิดขึ้นมากมายเพราะเค้าใจตรงกันแล้วววววววว
น้องปอมเค้ามีอารมณ์คิดถึงพี่กวินแล้วด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 24-08-2012 21:00:25
คนอ่านแน่ใจกันหมดแล้วเนี่ย o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 24-08-2012 21:02:32
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 24-08-2012 21:04:53
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 24-08-2012 21:06:00
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 24-08-2012 21:06:31
เริ่มหัวข้อโดย: Maprang_W ที่ 24-08-2012 21:07:03
อย่าคิดช้านะปอมป้ารอเสียบอยู่ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 24-08-2012 21:10:31
ฮันนีมูน ! #ผิด :-[
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 24-08-2012 21:12:18
แอร๊ยยยยย ดีใจแทนพี่กวิน อยากให้พี่ได้ยินจัง
แต่ค่อยๆคิด ค่อยๆเป็นดีแล้วหล่ะทุกอย่างมันจะได้มั่นคง จริงใจ
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 24-08-2012 21:13:38
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 24-08-2012 21:19:49
ชอบตอนส่งข้อความหากันจังเลย น่ารัก
แต่ตอนนี้ก็รู้กันหมดทั้งบริษัทและเพื่อนๆของปอม
อยากจะให้พี่วินมาได้ยินประโยคนี้จากปากน้องปอมจัง
ถ้าไปนิวยอร์คด้วยกันจะเป็นยังไงน๊าาาาาาาา :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 24-08-2012 21:21:28
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 24-08-2012 21:22:25
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 24-08-2012 21:25:50
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 24-08-2012 21:36:07
กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย พี่วินมาป๊ะเข้าให้อีก = ='
แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องปอมคะ ช้านะคะ ความรู้สึกเนี่ยย
มีหงงมีเหงา มันไม่ธรรมดาแล้วนาาาาาา
ไวๆค่ะ ตาแก่ขี้น้อยใจนะคะ
เดี๋ยวจะหายไปซะพอดีกัน
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 24-08-2012 21:39:06
สองคนแบบว่าจะลงแดงคิดถึงกันแล้วค่า ไม่ได้นั่งด้วยกันสองคนในห้องเหมือนเดิม
น้องปอมปากแข็งใจอ่อนป่ะค่ะ โอนเอนไปเยอะน้า อิอิ ดีใจ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 24-08-2012 21:40:59
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 24-08-2012 21:48:46
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 24-08-2012 21:48:55
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 24-08-2012 21:50:46
พี่วินจะพาน้องปอมไปนิวยอร์ก >//<~ เมืองนอกไม่ต้องแคร์สายตาใคร แล้วงี้เราก็ต้องเตรียมผ้าห่ม หมอนข้างเอาไว้กัดตอนกรี๊ดอะดิ
พี่วินสู้ๆ ชูป้ายไฟเหมือนเดิม ปอมเค้ามีปฏิกิริยาแอคแท็คแล้ว ปากบอกไม่แน่ใจแต่คิดถึง ห่วงใยมองหา ยิ้มเป็นบ้านั่งจิ้มมือถือ ไม่แน่ใจเลยแค่เจ้านายกะลูกน้องอะเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 24-08-2012 21:56:44
ฟินมากหวานแหวว ได้ใจป๋าวินได้ใจเสมอ
โอ้ยยยหลงป๋าวิน
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 24-08-2012 21:58:04
:m3:
น้องปอมเริ่มแล้วโว้ย
ยินดีกับพี่วิน(อีกแล้ว!!!)ด้วยน้า
:impress2:
อีกไม่นานแล้วพี่วินขา
น้องปอมใกล้จะใจอ่อนแย้ว
ขยันทำตัวเป็นคุณลุงใจดีบ่อยๆนะ
:-[
ว่าแต่ที่จะชวนไปนิวยอร์คอ่ะ
น้องปอมจะยอมไปมั้ยน้อ
หรือน้องจะคิดมากอีกละเนี่ย
พี่วินสู้เค้าน้า
:a2:
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 24-08-2012 21:58:50
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 24-08-2012 21:59:14
ก็คล้ายๆว่าจะเป็นอย่างนั้น
อิอิอิ เหอเหอเหอ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 24-08-2012 22:01:37
รออีกนิดๆ
ได้น้องปอมเป็นแฟนแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 24-08-2012 22:06:29
คู่นี้เค้ารักกันแบบซึมลึกดี รู้ตัวอีกทีสายตาก็เอาแต่มองหากัน
ยิ้มหวานให้กำลังใจกันตลอด
รอตอนไปสวีทกันที่นิวยอร์คแทบไม่ไหว
ขอบคุณคนแต่งมากนะครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสู้ๆกับภารกิจครับ
ว่างแล้วค่อยมาต่อก็ได้นะครับ จะรอเรื่องนี้เสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 24-08-2012 22:17:21
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 24-08-2012 22:26:28
เริ่มหัวข้อโดย: JJHJJH ที่ 24-08-2012 22:26:45
บวกๆ ให้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 24-08-2012 22:30:41
เริ่มหัวข้อโดย: lasom ที่ 24-08-2012 22:36:49
เรื่องของหัวใจเนี้ยมันมีแค่"ไม่" กับ "ใช่"แคนั้นนะค่ะ
ไอ"ไม่แน่ใจเนี้ย" แถวบ้านป้ามันแปลว่า"ใช่"จร้า >.<
ไอ"ไม่แน่ใจเนี้ย" แถวบ้านป้ามันแปลว่า"ใช่"จร้า >.<
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 24-08-2012 22:37:22
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 24-08-2012 22:41:00
เมื่อไหร่จะจบงานน๊าาาาาาา พี่วินจะทนไม่ไหวล่ะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 24-08-2012 22:49:46
น้องปอมออกปากเองแล้วว่าชอบพี่วิน แอร้ยๆ น่ารักอ่ะ 55
เดี๋ยวจะรอดูทริปฮันนีมูน(?) ว่าจะหวานสักแค่ไหน
พี่วินนน เร่งๆทำคะแนนนะ บางที งานยุ่งๆแบบนี้ก็ดีนะ น้องปอมจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้วคิดถึงพี่วินแค่ไหน 555555555 :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 24-08-2012 22:55:15
โลกสีชมพูสร้างได้ :o8:
ไปนิวยอก เรื่องงานเรื่องรอง ฮานีมูนนี่เรื่องหลักป่าวคะ อิอิ แซวเล่นน๊า
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 24-08-2012 23:03:30
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 24-08-2012 23:09:40
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 24-08-2012 23:12:04
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 24-08-2012 23:21:22
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 24-08-2012 23:27:12
ป่านนี้แล้ว สำรวจใจตัวเองได้แล้ว
แต่ช่วงนี้งานยุ่ง อาจจะไม่่ค่อยได้มีเวลาคิด
แต่เรื่องแบบนี้ ไม่ต้องคิดมาก เอาความรู้สึกมาก่อนล่ะกัน
ช่วงนี้ คิดถึงพี่วินตลอดเวลาไม่ใช่รึ
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 24-08-2012 23:30:42
พี่วินกำลังจะได้วินกะเค้าแล้ว
รอๆๆๆๆ ตอนต่อไปปปป
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 24-08-2012 23:31:11
บอกไปเล้ย ลุงวินคนนี้จะได้ไม่รอจนเหี่ยวตาย555
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 24-08-2012 23:31:41
รอไปสวีทกันที่นิวยอร์กต่อ กรู๊ววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Ciin ที่ 24-08-2012 23:34:15
เริ่มหัวข้อโดย: DarknLight ที่ 24-08-2012 23:40:36
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 25-08-2012 00:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 25-08-2012 00:43:16
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 25-08-2012 00:52:17
ต้องน่ารักมากแน่ๆ อ่านไปก็ยิ้มไป มีความสุขไปกับคุณลุง ฮ่าๆๆๆ
ยังไม่อยากให้มีมารมาผจญตอนนี้นะ กำลังหวานแหววเลย ชอบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 25-08-2012 01:09:57
อยากไปนิวยอร์คด้วยคน
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 25-08-2012 01:12:40
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 25-08-2012 01:12:48
:z1: :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 25-08-2012 01:28:20
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 25-08-2012 01:34:53
ชอบตอนส่งข้อความหากัน น่ารักอย่างบอกไม่ถูก อ่านไปอมยิ้มไป
น้องปอมใจแข็งขนาดไหนก็แอบมีใจอ่อน่ะ ก็พี่วินน่ารักจะตายไป
ตอนให้ผ้าเย็นก็น่ารักตบท้ายด้วยการยิ้มหวานๆ เอาซิคนอ่านละลายไปด้วยเลย
เจอยิ้มน้องปอมที
คนแต่งขอทีค่อยู่สตูพี่วินด้วยค่ะ จะตามไปดูงานบ้าง
สัญญาว่าแค่ดูงาน ไม่ได้ไปแอบดูคู่นี้หวานกัน5555555
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 25-08-2012 02:36:13
ไม่แน่ใจ คำนี้มีความหมายลึกซึ้งนะเนี่ย
หวังว่า น้องปอมสุดเลิฟของพี่วินจะแน่ใจในเร็ววันนะ
แต่แค่นี้น้ำตาลก็ขึ้นคอมขนาดนี้เลย
พอเป็นแฟนกันจะขนาดไหน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 25-08-2012 02:57:55
อาการหนักขนาดหนู ที่บ้านพี่เนี่ย เขาไม่เรียกว่า "ไม่แน่ใจ" แล้วนะลูก :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 25-08-2012 03:01:34
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 25-08-2012 03:03:16
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 25-08-2012 04:58:49
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 25-08-2012 06:57:10
ไม่ใด้นั่งใกล้ก็ส่งข้อความก็ใด้
แถมยังหวานหยดจนชวนเลี่ยนอีก
55555
ได้คุณเพื่อนทั้งหลายมีช่วยเค้นก็ดีเหมือนกัน
น้องปอมจะใด้ยอมรับความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดซะที
ปล.น้องปอมคนทั้งเล้าดค้าฟันธงกันมาแล้ว
ว่าหนูไมใช่ไม่แน่ใจหรอก
แต่ชอบชัวร์ๆ จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 25-08-2012 07:03:36
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 25-08-2012 07:41:38
ตัวช่วยโผล่มาอีกกระตั๊ก งี้หนูปอมจะรู้ใจตัวเองเร็วขึ้นไหมนะ
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 25-08-2012 07:58:47
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 25-08-2012 07:59:29
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 25-08-2012 08:16:21
ปอมเอ๋ย....รักแล้วไม่ต้องรอนะ บอกไปเลย......
ของคุณนะจ๊ะคนแต่งที่แสนดี รอตอนต่อไปค้าบ o13
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 25-08-2012 08:19:54
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 25-08-2012 08:27:51
คำพูดที่ปอมพูดเมื้อกี้ ถ้าพี่วินได้ยินเข้าคงหน้าบานล่ะ555
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 25-08-2012 08:44:26
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 25-08-2012 09:03:17
ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันก็เหงา คงชอบพี่วินไปแล้วล่ะน้องปอม
บวกหนึ่งจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: firstlove ที่ 25-08-2012 09:33:54
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 25-08-2012 09:51:29
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 25-08-2012 10:04:21
555+++ รอคอยนิวยอร์ค ที่รัก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 25-08-2012 10:09:54
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 25-08-2012 10:17:03
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 25-08-2012 10:18:12
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 25-08-2012 10:22:25
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 25-08-2012 11:31:43
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 25-08-2012 11:39:21
อยากให้ไปสวีทที่นิวยอร์กด้วยกันจังเลย
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 25-08-2012 12:31:33
หวังว่าตอนหน้าที่นิวยอร์ก คงเป็นตอนที่สองคนนี้มีโอกาสได้หวานกันเต็มที่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 25-08-2012 12:34:23
น้ำตาลหมดโกดัง หวานๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ :-[
ตอนหน้า NY โฮ้ย สองต่อสอง
อยากอ่านต่อใจจะขาด
เริ่มหัวข้อโดย: naisojill ที่ 25-08-2012 12:56:54
ชอบอ่า รอตอนต่อไอยู่น๊า
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 25-08-2012 13:09:19
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 25-08-2012 13:17:45
ชอบตอนส่งข้อความหากัน
มันหวานมากกกอ่ะ
ปอมจ๋า
ใจปอมเริ่มบอกแล้วใช่ไหม
ว่าเริ่มรักพี่วินแล้ว..
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
คนเขียนสู้ ๆ ^^ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 25-08-2012 14:53:20
น่ารักมาก ฟินโอ้ยยย เขินสุดสุดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: chen ที่ 25-08-2012 15:34:20
แต่ตอนนี้น้องปอมตั้งให้ไปร้อยเต็มร้อยแล้วหล่ะมั๊ง
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ladiiz ที่ 25-08-2012 17:07:08
ส่งข้อความกันน่ารักมากกกกกกก :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: hoshinokoe ที่ 25-08-2012 20:20:43
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 25-08-2012 20:45:58
พี่วินอย่าเพิ่งฟุ้งซ่านนะ น้องเค้ายังไม่ได้โหดถึงขั้นหักแต้มหรอกเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: norimakii ที่ 25-08-2012 22:12:56
อ่านไปยิ้มไป เขิลลล :-[ (บ้าไปแล้ว)
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 26-08-2012 01:45:09
ถ้าได้ยินคงยิ้มแก้มปริแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 26-08-2012 08:53:52
เริ่มหัวข้อโดย: Mc_ma ที่ 26-08-2012 15:37:59
น่ารักเหลือเกิน......
น่ารักไม่ไหวแล้ว........
พี่วินก็อบอุ่นมาก.....พระเอกในดวงใจเลย
ขนาดปอมไม่แน่ใจนะ ยังมีส่งยิ้มหวาน ส่งผ้าเย็น จองที่นั่งข้างๆให้ตอนกินข้าว
และสร้่างโลกสีชมพูกันวิ้งๆ วิ้งๆ
หากแน่ใจเมื่อไหร่ โลกทั้งใบคงเป็นสีชมพูอ่ะนะ
รอตอนพี่วินพาปอมไปเที่ยวนิวยอร์คนะคะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
ชอบเรื่องนี้จัง
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 26-08-2012 16:39:53
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 26-08-2012 16:43:27
เริ่มหัวข้อโดย: kp ที่ 26-08-2012 17:27:05
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 26-08-2012 17:35:56
น้องปอมน่ารักจริงๆ
จะไป ฮนม. กันที่นิวยอร์คเราะ !!!
><
เริ่มหัวข้อโดย: wasawath ที่ 26-08-2012 20:07:02
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 26-08-2012 20:30:02
เดี๋ยวไอ้พี่เมษมันก็มาเป่าหูอีก
สงสัยต้องให้เพื่อนๆ ช่วยกระตุ้นเยอะๆ มั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 26-08-2012 21:57:06
อร๊าย ชอบคู่นี้จังเลย
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 26-08-2012 22:48:01
เอาใจช่วยนะ พี่(ลุง)วิน
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 26-08-2012 23:14:23
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 26-08-2012 23:22:34
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 27-08-2012 01:46:14
เริ่มหัวข้อโดย: norsdavincy ที่ 27-08-2012 04:56:52
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 27-08-2012 05:32:58
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 27-08-2012 09:02:08
อิ อิ
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 27-08-2012 09:12:58
เริ่มหัวข้อโดย: prettypearl ที่ 27-08-2012 11:08:38
ฮุฮิ วิ้ดวิ้ว
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 27-08-2012 11:44:24
พี่วินเอาใจน้องปอมน่าดู กะ surprise น้องปอมไป NY ว่าแต่ชวนไปดูงาน หรือไปพรีฮันนีมูนกันแน่ :o8:
:pig4: คนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 28-08-2012 12:52:10
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 28-08-2012 13:48:08
น้องปอมน่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 29-08-2012 19:02:49
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 30-08-2012 15:20:20
"น่ารักมากกกกก" > <
อ่านแล้วต้องนั่งอมยิ้มไปด้วยตลอดเลยอ่ะเรื่องนี้ ..
ชอบมาก ๆ เลยค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากคว้่ากล้องออกไปเดินถ่ายรูปเล่นเสียนี่!!!
ตอนนี้น้องปอมก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว..
วิน!! ตอนที่พาไป NY จัดการรุกทำคะแนนสุด ๆ เลยนะ!! คึคึ
ตอนเค้าหยอดๆ กันเนี่ยนะ.. อ่านแล้วแก้มจะแตก!! 555+
รออ่านนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 17:56:38
คุณพี่กวิน ใจเย็น ๆ นะคะ ตามประสาวัยรุ่นวัยคะนอง เวลาอยู่กับเพื่อนพ้อง ก็ย่อมมีวาจาที่ดุเด็ดกว่าปกติ
เรียกว่าบางทีเรื่องเล็ก ๆ ก็เก็บมาฮา เรื่องใหญ่กว่า ก็ทำให้ใหญ่โตได้
ถ้าคุณพี่กวินได้เห็นตอนปอมได้บัตรเชิญจากเพื่อน ได้เห็นรอยยิ้มนั่น และจำเสียงหัวเราะตอนที่คุณกวินหลุดฟอร์ม
ก็น่าจะเข้าใจว่าเด็กมันมีความรู้สึกดี ๆ ให้ตั้งมากมายนะ
จนถึงตอนนี้คุณกวินค่อย ๆ อบอุ่น ใจดี และคิดถึงความรู้สึกของปอมมากขึ้น
อยากให้เก่ง อยากให้พัฒนา และเราว่า มันเริ่มมีความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวแล้วล่ะ
คนไม่ได้รู้สึกอะไร ทำไมต้อง "เสียหน้า" แค่่ว่าอีกฝ่ายไม่ว่าง หรือโดนชวนตัดหน้า ^ ^
อ่านตอนแรกที่เอ่ยถึงภาพถ่ายของปอม เราคิดไว้ว่าปอมอาจจะมีบุคลิกแบบศิลปิน ติสท์ๆ หน่อย
เย็นชา หรืออ่อนไหวมาก ๆ แต่จริงๆ แล้วปอมเป็นเด็กสมวัย ตัวเล็กอบอบบาง และเป็นที่รักของเพื่อน ๆ นะ
ชอบตอนที่เพื่อนเอาเสื้อให้ใส่ค่ะ แล้วตัวเองยอมรอในห้องน้ำ เป็นเืพื่อนที่แคร์กันจังเลย
ตอนที่ปอมหน้าจ๋อยเพราะเสื้อเลอะ อยากให้กวินได้เห็นจัง
ชะแว้บบบ ไปอ่านต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 18:05:52
ที่แท้โดนเพื่อนล้อ เล่นรวมหัวกันล้อขนาดนั้น ใครจะไปทนไหว
เลยต้องงัดไม้ตายออกมา แต่ใครล่ะจะไปรู้ว่าเจ้าตัวจะมายืนอยู่ตรงนี้
น้องปอมเด็กน้อย ยังไงก็ยังเก่ง ที่ยังสามารถทำงานจนลุล่วงไปได้ในภาวะกดดัน
แต่พอหมดเวลางาน คนที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอ ก็คงไ่ม่สามารถตีหน้านิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
ข้าวผัดกุ้งกล่องนั้น กลายเป็นคำขอโทษของน้องปอมที่ตอนนี้พี่กวินไม่รับ :z3:
แว๊กกกกกกกกกกกก คุณพี่เมษามาโฉบน้องปอมไปจากอกคุณพระเอก เราก็ลุ้นว่าจะมีเมา มีง้อกันสักนิดหรือเปล่า :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 18:23:20
ปรับความเข้าใจกันได้น่ารักมาก น้องปอมน่ารัก เป็นเด็กดี ที่ผ่านมาคงเพราะไม่กล้า
แค่เจอหน้าความกดดันก็คงเข้ามาบีบหัวใจจนต้องไประบายออกในห้องน้ำ
คุณกวินก็น่ารักมาก กระวนกระวายใจมากจนต้องมาตามหา
ถ้าเป็นเรา แค่เห็นน้ำตาก็ใจอ่อนยวบยาบ แต่กลับมาเจอพนมมือไหว้ขอโทษ
ความโกรธเคืองไหน ๆ ก็คงหายไปได้แล้วล่ะคะ
แต่ที่กรี๊ด เพราะคุณกวิน ... ไม่เติมน้ำมันรถอ่ะ ฮ่าาา อย่าให้รู้นะว่าแค่อยากจะให้ปอมอยู่ต่อ :-[
และกรี๊ดดดมากกว่าตอนที่ปอมเปิดประตูห้องพร้อมใส่ชุดนอนของคุณกวินออกมาในสภาพเพิ่งตื่นนอน
สรุปเมื่อคืน คู่นี้ก็เข้าหอเหมือนกัน ฮ่า ๆๆ อันนี้คิดแทนพี่วิทย์ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 18:29:54
พี่วิน
ปอม
พร้อมยกโต๊ะมาไว้ในห้องเีดียวกัน :-[ :-[ :-[ :-[
ปล. อ่านเรื่องนี้แล้วได้ความรู้เรื่องการถ่ายภาพดีค่ะ เป็นคนชอบถ่ายภาพเหมือนกัน แต่ว่าเป็นแค่มือสมัีึครเล่นกับเลนส์ไม่กี่ตัว พออ่านเข้าแล้วก็สนุกมาก
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 18:51:05
ตั้งแต่ลืมตามาแล้วเห็นหน้าขาวๆ อยู่ข้างเตียง
คนเพิ่งตื่น ต้องมาเจอคนนั่งยิ้มหวานอยู่ แค่นี้ก็ไม่ไหวจะเคลียร์
แต่เล่นมาเปิดเผยความในใจ ความปลื้มที่มีอยู่ประกอบรอยยิ้มของคนเมา
ทำเอาคนมีใจ ใจสั่น เป็นธรรมดา
และแล้วก็ถึงจุดที่เรารอคอยยยยย กร๊ากกกกกกกกกก
ลุ้นอยู่นานมาก ว่าสองคนนี้ ใครจะเป็นคนก้าวข้ามเส้นก่อน
ไม่ใช่หมายถึงเส้นของคนรักเพศเดียวกันนะ
แต่เราหมายถึงเส้นความสัมพันธ์ที่ตัวเองขีดไว้ในใจ
ทั้งที่ต่างก็มีความรุ้สึกอยู่ในใจทั้งคู่ แต่ยังไม่มีใครลองทบทวนดู :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 19:06:32
อื้อหือ เต็มสองรูหูเช่นกัน
แต่ถ้าน้องปอมได้เห็นภาพของตัวเอง เต็มตา ในวันที่เมาแล้วไปอ้อนพี่วิน
ถึงปากจะบอกว่าขอเป็นลูกก็เหอะ แต่อาการปลื้มขนาดนั้น (ได้ข่าวว่าน้องเค้าคิดว่าพี่วินเป็นไอดอล)
ถึงจะยังไม่ชอบเชิงชู้สาว แต่ยอมให้เค้ามาอยู่ใกล้่ๆ ไม่ปฏิเสธ ก็แสดงว่าไม่รังเกียจแล้วล่ะ
พี่วิน ตอนนี้ออกตัวแรง ชอบตั้งแต่บุกไปแสดงความตั้งใจกับพี่วิทย์
ตอนนี้หล่อออกตัวมาตั้งแต่เช้า และเริ่มทำการ "จีบ" แล้วสินะ
ลุ้นๆๆๆๆๆ
ปล. อย่าลืมชวนน้องเที่ยวด้วยนะคะ เพราะน้องไม่เคย คิก ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 30-08-2012 20:16:46
ชอบมากค่ะ ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งเขิน
อ่านมาจนถึงตอนนี้ ใจเต้นแรงไปพร้อมพี่วินกับน้องปอมกี่รอบแล้วก็ไม่รู้สิ
แต่ก็ยังอยากจะใจเต้นต่อไปเรื่อย ๆ นะ ^____^
:L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 31-08-2012 13:37:58
อ่านไปยิ้มไป น้องปอมน่ารักกกกกก น่ากอด จุ๊บจุ๊บ
ไป NY คราวนี้ไม่รู้พี่วินจะทำน้ำตาลหกกี่กระสอบ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 31-08-2012 13:47:15
เริ่มหัวข้อโดย: cherrykide ที่ 31-08-2012 14:49:59
อ่านไปเขินไป หุบยิ้มไม่ได้คล้ายคนบ้า แอบหลงรักคนแก่(แต่อยากเด็ก)เบๆ
ฟิคเรื่องนี้ลังเลอยู่นานมากว่าจะอ่านดีไหม เพราะมีแต่คนบอกว่าสนุก ห้ามพลาด
เลยคิดว่ารออ่านตอนจบแล้วทีเดียว ปรากฎอดใจไม่ไหว 5555 ขอติดตามเป็น FC เรื่องนี้ด้วยคนค่า
ขอบคุณเรื่องสนุกๆอย่างนี้ รอตอนต่อไปค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 31-08-2012 19:04:50
ไม่แน่ใจ
55555
เริ่มหัวข้อโดย: hades ที่ 01-09-2012 03:47:37
ประทับใจมากกก พัฒนาการตัวละครนี่แบบว่า น่ารักขึ้นเป็นกองเลย > <
รอตอนต่อไปนะคะ จะติดตามเรื่อยๆเลยค่ะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: polla ที่ 01-09-2012 12:53:09
เริ่มหัวข้อโดย: cassper_W ที่ 01-09-2012 13:21:58
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 01-09-2012 22:03:20
น้องปอมน่ารัก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 01-09-2012 22:45:18
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 02-09-2012 00:11:48
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 02-09-2012 00:30:44
:z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: G_Dragon ที่ 02-09-2012 17:56:49
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 02-09-2012 19:23:13
เริ่มหัวข้อโดย: YMP ที่ 02-09-2012 20:02:13
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 02-09-2012 21:31:11
กลับมาได้แล้ว ทุกคนให้อภัยแล้ว
5555+
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 03-09-2012 00:07:31
เริ่มหัวข้อโดย: polla ที่ 03-09-2012 19:04:48
เริ่มหัวข้อโดย: hades ที่ 03-09-2012 19:21:38
มาเฝ้าวันละหลายรอบเลยเนี่ย 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: YAYANORITZ ที่ 03-09-2012 20:48:01
ปล. พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านรวดเดียวเลย 5555555 มาอัพต้อเถอะน้า รออยู่ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 05-09-2012 05:40:34
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 05-09-2012 10:32:28
สงสัยคนเขียนจะหยิบกระเป๋าสะพายกล้องไปหาแรงบันดาลใจ.. ^^ คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 05-09-2012 18:40:29
อาจจะรอพาสปอร์ตน้องปอมอยู่ก็ได้ อิ๊ อิ๊
เริ่มหัวข้อโดย: Lucky~* ที่ 05-09-2012 19:34:29
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 05-09-2012 20:31:46
คนเขียนหายไปหน๊ายยยยยย o9
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 06-09-2012 02:09:05
คนอ่านคิดถึงน้องปอมกับพี่วินจะแย่แล้วคร้า :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: lykar ที่ 06-09-2012 10:40:35
อ่านรวดเดียวจบเมื่อคืน วันนี้มาทำงานสายเลย ฮ่าๆๆๆ
รอคนเขียนอยู่นะคะ
นั่งยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียวแล้วตอนนี้!!
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 06-09-2012 10:46:37
คิดถึงน้องปอมกับพี่วินมากๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: .mager ที่ 06-09-2012 23:19:34
รออยู่นะค่ะ เป็นนิยายที่น่ารักมากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 07-09-2012 18:40:38
รู้สึกไม่ดีเลยที่ทิ้งช่วงไปนานแบบนี้ เพราะนอกจากจะทำให้คนอ่านจะอารมณ์ไม่ต่อเนื่องแล้ว ยังรู้สึกเหมือนกับว่าจำนวนคอมเม้นท์จะลดน้อยลงไปด้วย T___T คนอ่านขาประจำบางคนก็หายหน้าไป เราคิดถึงนะ :กอด1: ยังไงก็ยังอยากให้ติดตามเรื่องราวต่อไปจนจบเน้อ สัญญาว่าจะเขียนมาลงให้เร็วที่สุดเท่าที่ทุกอย่างจะเอื้ออำนวย
เหตุผลที่มาช้าก็ตามที่เคยบอกไปในตอนที่แล้วเลยค่ะ คือช่วงนี้งานเยอะมาก ใครที่เรียนสถาปัตย์หรือมีพี่มีน้องมีเพื่อนเรียนสถาปัตย์ก็คงรู้ดีว่าเวลาทำโปรเจ็คมันกินเวลาชีวิตไปแค่ไหน ส่วนหนังสั้นที่เคยบอกไปก็เพิ่งจะทำเสร็จเมื่อวานสดๆร้อนๆ เสร็จปุ๊บก็รีบมาเขียนต่อปั๊บเลย
สำหรับวันนี้ ทำโพลมาให้โหวตกันเล่นๆค่ะ ลองไปโหวตกันดูนะ ผลโหวตไม่ได้จะเอาไปทำอะไร แค่อยากรู้เฉยๆ
ขอบคุณทุกท่านจากใจจริงที่ยังคงติดตามมาถึงตอนนี้ค่ะ
หัวใจหลังเลนส์
#28
เกิดความเงียบขึ้นมาพักใหญ่ คนที่เพิ่งจะยอมรับความรู้สึกกลายๆได้แต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นด้วยไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ควรทำตัวแบบไหน ในขณะที่คนที่เหลือก็ยืนนึกทบทวนคำตอบที่ได้ฟังเมื่อครู่พลางอมยิ้มเต็มแก้ม
แล้วในที่สุดก็เป็นอ้นที่ทำลายความเงียบขึ้นมาเมื่อหันไปสังเกตเห็นสีหน้าของคนที่นั่งอยู่ตรงขั้นบันได
“เห้ย มึงหน้าแดงอ่ะไอ้ปอม” พูดจบฝ่ามือหยาบกร้านของอ้นก็เอื้อมมาจับคางเพื่อนรักตัวเล็กของตนหมุนไปหมุนมาเพื่อสำรวจให้ทั่วใบหน้าอีกฝ่ายชัดๆ
สีเลือดฝาดจางๆบนแก้มขาวทั้งสองข้างนั้นปรากฏเด่นชัด เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าเพื่อนของเขากำลัง...เขิน
จักรวาลปัดมือคนตรงหน้าออกจากเรียวคางของตนพร้อมโวยวายขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อน คือจริงๆก็พอจะรู้ตัวล่ะนะว่าหน้ามันร้อนๆ “ห่าอะไรเนี่ย ไม่แดงเว้ย!”
“โถ น่ารักจริงพ่อคุณ” อ้นโยกหัวโยกตัวเพื่อนรักไปมาด้วยท่าทีกวนประสาท แต่ลึกๆแล้วก็รู้สึกเอ็นดูไอ้เตี้ยนี่จริงๆนั่นแหละ สมาชิกในกลุ่มคนที่เหลือเองก็พากันช่วยผสมโรงแกล้งจักรวาลไปด้วย
ลูบหน้าลูบหัวกันอยู่อย่างนั้นสักพัก คนที่นั่งอยู่กลางวงก็ถามออกมาเสียงแผ่ว เรียกให้เพื่อนๆทั้งหมดต้องเงี่ยหูฟัง
“พวกมึงไม่รังเกียจเหรอวะ...”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ต้องขมวดคิ้วลง ก่อนจะเป็นเจที่ถามขึ้นมา “รังเกียจเหี้ยไรวะ?”
“ก็ที่กู...กับพี่วิน เอ่อ...แบบ...ผู้ชายกับ...ผู้ชาย”
-ป๊าบ-
ฝ่ามือของอ้นเอื้อมมาตบกะโหลกเพื่อนรักไปไม่เบาหนึ่งที ก่อนที่เสียงแหบห้าวจะพูดขึ้น “โถ่! ไอ้หอยหลอด มึงบ้าเหรอวะ เห็นพวกกูเป็นคนยังไงเนี่ย”
“ก็กู...กลัวพวกมึงจะรับไม่ได้นี่...” เด็กหนุ่มก้มลงมองปลายเท้าตัวเองนิ่งๆ กว่าจะยอมรับกับตัวเองได้ก็ลำบากแทบแย่ เขาเลยไม่แน่ใจน่ะสิว่าคนอื่นจะทำใจยอมรับเรื่องแบบนี้ยากอย่างเขาหรือเปล่า
“ถามกลับกันนะ...” ก๊อบแก๊บเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าเกิดวันนึง สมมุติว่ากูมีแฟนเป็นผู้ชายขึ้นมา มึงจะรังเกียจกูเหรอ?”
คนถูกถามสั่นศีรษะปฏิเสธแรงๆ “ไม่มีทาง...มึงเป็นเพื่อนกู...”
“ก็เออไง พวกกูก็เหมือนกันนั่นแหละ แล้วต่อให้มึงไม่ใช่เพื่อนกู ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องไปรังเกียจเหมือนกัน เข้าใจไหม”
จักรวาลเงยหน้ามองก๊อบแก๊บที่เอื้อมมาทั้งสองข้างมาจับบ่าเขาไว้ด้วยแววตาซาบซึ้ง ใบหน้าเรียวได้รูปพยักขึ้นลงเบาๆ ได้ยินแค่นี้ก็โล่งใจแล้ว “ขอบคุณว่ะมึง...”
“เออ แล้วทีนี้ก็เลิกคิดเรื่องนี้ซะนะไอ้เตี้ย มึงกับท่านไอดอลของมึงออกจากเหมาะสมกัน รีบๆรักกันเร็วๆ พวกกูรอเสพซีรีย์เกาหลีอยู่” อ้นกล่าวขึ้นพาให้บรรยากาศเปลี่ยนกลับเป็นปกติ
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็เพียงแค่หัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาแล้วจึงลุกขึ้นจากบันไดที่นั่งอยู่ “ใกล้ได้เวลาทำงานต่อแล้วว่ะ กูขอเข้าไปเตรียมตัวก่อนนะ”
“เออรีบไปเหอะ กูขอดูมึงทำงานต่อสักพัก อยากเห็นเหลือเกินว่าคุณจักรวาลโปรแค่ไหนแล้ว”
“ถ้างั้นมึงคอยดูไว้ดีๆแล้วกันไอ้อ้น กูเท่นะจะบอกให้ ฮ่าๆๆ” พูดจบเด็กหนุ่มก็เอื้อมมือไปขยี้หัวเพื่อนแต่ละคนเรียงตัวเป็นการบอกลา ก่อนจะเดินนำกลับเข้าสตูดิโอไป
ร่างเล็กวิ่งเข้าไปประจำการที่กล้องตัวเดิม พลางเหลือบสายตาไปช่างภาพคนดังที่หันมามองเขาเช่นกัน
คนทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันเงียบๆท่ามกลางความวุ่นวายของทีมงานรอบตัว
และเมื่อเลื่อนสายตาหมายจะกลับมามองที่กล้องตรงหน้า จักรวาลก็ต้องสะดุดกับสายตาอีกคู่ของคนเป็นอาจารย์ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเสียก่อน
กรวิทย์หรี่ตามองเด็กหนุ่มอย่างล้อเลียน นึกไปถึงวันที่เขาต้องลากไปคุยที่ร้านกาแฟข้างโรงพยาบาลในวันนั้นกับปฏิกิริยาที่ลูกศิษย์คนนี้มีกับน้องชายเขาในวันนี้ มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...
ถือว่ามีพัฒนาการที่ดีกว่าที่คิดไว้เสียอีก
เห็นดังนั้นจักรวาลก็ได้แต่ทำหน้าเหวอ ยกมือขึ้นเกาหัวเกาหูเก้อๆ ก่อนจะยกมือไหว้อาจารย์หนุ่มอย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วจึงรีบหันกลับมาจัดการกับกล้องของตนต่อทันที
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
วันนี้ก็เป็นเช่นหลายวันที่ผ่านๆมาที่กวินและจักรวาลช่วยกันสร้างโลกส่วนตัวใบเล็กๆกันอยู่สองคนบนโต๊ะอาหาร
บทสนทนาของคนทั้งคู่กำลังดำเนินไปอย่างออกรสออกชาติขณะที่เสียงเรียกเข้าจากเครื่องมือสื่อสารรุ่นเก่าในกระเป๋ากางเกงของเด็กหนุ่มดังขัดจังหวะขึ้น
“แป๊บนึงนะครับพี่วิน” มือเรียวล้วงลงหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะกดรับในเวลาต่อมาเมื่อเห็นชื่อของคนคุ้นเคยที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ “สวัสดีครับพี่เมษ...”
เสียงกล่าวทักทายคนที่อยู่ปลายสายของเด็กหนุ่มข้างกายทำให้กวินอดหันไปมองด้วยความรู้สึกจุกเสียดไม่ได้ ดวงตาคู่คมจับจ้องเด็กหนุ่มอยู่อย่างนั้น
“ครับๆ...โอเคครับ เดี๋ยวผมจะลงไปหาเดี๋ยวนี้แหละ” แม้ปากจะพูดใส่โทรศัพท์ หากแต่สายตากลับจ้องมองไปยังคนที่จ้องเขาอยู่เช่นกัน
เมษาวางสายไปแล้ว และร่างเล็กก็กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้ โดยไม่ลืมที่จะหันมาบอกกวินที่ดูจากสีหน้าแล้ว คงจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่อยู่แน่ๆ
“พี่เมษซื้อขนมมาฝากครับ ตอนนี้รออยู่ข้างล่าง เดี๋ยวผมจะลงไปเอา...” ระหว่างที่พูดจักรวาลก็คอยสังเกตปฏิกิริยาคนฟังไปด้วย และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มจะฉายแววเคลือบแคลงออกมาทางสายตา เด็กหนุ่มจึงพูดต่อขึ้นมาเบาๆ “เห็นพี่เมษบอกว่าซื้อมาแบ่งให้พี่ๆทีมงานด้วย...ท่าทางจะหลายถุง คือ...พี่วินไปช่วยผมขนขึ้นมาหน่อยได้ไหมครับ”
เดาได้ไม่ยากว่าชายหนุ่มจะตอบว่าอะไร
ร่างสูงใหญ่ของช่างภาพคนดังลุกขึ้นเดินตามเด็กหนุ่มออกมาจากสตูดิโอไปโดยไม่ต้องให้เซ้าซี้นาน คนทั้งคู่เดินลงมาจนถึงบริเวณต้อนรับที่ทางเข้า ชายหนุ่มผิวพรรณหน้าตาดีดูสะอาดสะอ้านในชุดสูทหรูเนี๊ยบกริบปรากฏขึ้นในระยะการมองเห็นทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาหานาน
“พี่เมษ...”
เสียงร้องเรียกที่ดังมาจากด้านหลังเรียกให้คนที่มารออยู่หันกลับมามองด้วยรอยยิ้ม
หากแต่เมื่อเลื่อนสายตาเลยไปที่ใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างกายของเด็กหนุ่ม เมษาก็ต้องรู้สึกสะดุดใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“สวัสดีปอม สวัสดีครับคุณกวิน...” ใบหน้าหล่อเหลายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มการทูตอยู่อย่างนั้น น้ำเสียงที่เอ่ยทักทายออกมาฟังดูสุภาพปกติดี
“สวัสดีครับ...” ช่างภาพคนดังกล่าวทักทายกลับไปตามมารยาท ไม่ได้แสดงท่าทีหวงข้าวหวงของอะไรออกมาให้เกินงาม หากแต่เมษามองออกว่าในแววตาคมคู่นั้นก็แอบแสดงอาการกันท่าอยู่ในที
ลูกชายนายแบงค์ละสายตาออกจากกวินกลับลงมามองที่รุ่นน้องคนสนิทตรงหน้า ก่อนถุงขนมเต็มมือจะถูกยื่นออกไป “เอ้านี่ พี่เพิ่งพาลูกค้าไปเลี้ยงที่โรงแรมมา เลยซื้อขนมมาฝาก เอาไว้เติมพลังนะ” เมษากล่าวสีหน้ายิ้มแย้มพลางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วใบหน้าและร่างกายของเด็กหนุ่ม “นี่ผอมลงหรือเปล่า ทำงานหนักมากเลยเหรอ หน้าซูบลงนะเรา คุณกวินใช้งานน้องผมหนักหรือเปล่าครับเนี่ย” คำพูดติดตลกที่มาพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะเบาๆท้ายประโยคไม่ได้ทำให้คนถูกแซวรู้สึกขำไปด้วยเลยสักนิด
กวินยิ้มมุมปากนิดๆกลบเกลื่อนความไม่พอใจลึกๆไว้ข้างใน “งั้นเหรอครับ ไว้เดี๋ยวหลังจากนี้ผมจะขุนให้อ้วนๆเลยแล้วกันนะ”
เมษาหัวเราะน้อยๆไปกับคำพูดของช่างภาพหนุ่ม ในขณะที่คนที่ตกเป็นประเด็นได้แต่เหลือบมองหน้าคนข้างกายเป็นระยะ กลัวเหลือเกินว่าจะกลายเป็นตาแก่ขี้น้อยใจพาลให้หัวล้านก่อนวัยอันควรไปเสียก่อน
“น้ำหนักผมเท่าเดิมเลยนะพี่เมษ ไม่ได้ผอมลงหรอก พูดอย่างนี้เดี๋ยวผมก็ตกงานกันพอดี ฮะๆๆ” จักรวาลส่งมุขกลับไปเป็นการตัดบท มือเรียวทั้งสองข้างชูถุงขนมขึ้นโบกไปโบกมาตรงหน้า “ขอบคุณมากนะครับสำหรับขนมพวกนี้ วันหลังพี่ไม่ต้องลำบากซื้อมาก็ได้ ผมเกรงใจ”
“เกรงใจทำไม คนกันเอง” เมษาเอื้อมมือมาขยี้เส้นผมนุ่มบนหัวทุยๆนั่นอย่างเบามือ การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของบุคคลที่สามที่ยืนเป็นหัวหลักหัวตอเงียบๆอยู่ตรงนั้น
...ท่องไว้กวินเอ๋ย...
…พุทโธ ธัมโม สังโฆ...
…ใจเย็นหนอ ไม่หึงหนอ บีคูลหนอ...
“เออใช่ปอม” เมษาเอ่ยขึ้นเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “เปิดเทอมที่จะถึงนี้ปอมยังจะกลับไปทำงานที่ร้านแม่พี่อยู่ใช่ไหม?” ปกติแล้วช่วงปิดเทอมเด็กหนุ่มจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ส่วนปิดเทอมนี้ก็มาทำงานเต็มชั่วโมงที่บริษัทของกวิน ทำให้งานพาร์ทไทม์ที่ร้านหรูย่านทองหล่อหยุดพักไปสองสามเดือน
“ใช่ครับ ทำกะเดิมเลย”
ได้ฟังดังนั้นเมษาก็พยักหน้ารับอย่างพออกพอใจ ในขณะที่อีกคนได้แต่ยืนตั้งสมาธิอยู่กับตัวเองเงียบๆ บทสนทนาของคนทั้งสามดำเนินต่อไปอีกเพียงไม่กี่นาที ก่อนแขกผู้มาเยือนจะเป็นฝ่ายขอตัวกลับไปทำงานเมื่อเห็นว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว
การทำงานในตลอดบ่ายวันนั้นเป็นไปอย่างปกติ กวินไม่ได้เก็บเรื่องเมษามาใส่ใจมากนัก ที่จริงแล้วควรจะเรียกว่า 'พยายาม' จะไม่เก็บมาใส่ใจมากกว่า ก็คงต้องยอมรับล่ะว่ามีแอบคิดบ้างแวบๆเป็นธรรมดา แต่ชายหนุ่มก็ไม่อยากจะทำตัวคิดเล็กคิดน้อยให้เสียจริต ก็ในเมื่อจักรวาลเคยพูดชัดเจนแล้วว่าไม่มีอะไร ก็คงไม่มีเหตุผลต้องไปฟึดฟัดเป็นนิสัยผู้หญิง อีกทั้ง...สถานะของเขาและเด็กหนุ่มในตอนนี้ก็ยังไม่ได้คืบหน้าไปเกินกว่าเดิมเสียหน่อย
และหลังจากง่วนกับงานกันต่ออีกหลายชั่วโมง เวลาก็หมุนเดินมาถึงช่วงพักทานอาหารเย็นอีกรอบ...
.
.
.
.
“เห้ย ที่ร้านข้าวกล่องที่สั่งไปแม่งมาส่งไม่ได้แล้วอ่ะ” เต้กล่าวขึ้นทันทีเมื่อวางสายลงจากร้านที่สั่งข้าวกล่องมาประทังชีวิตคนทั้งสตูดิโอกันทุกวัน เนื่องจากทางร้านมีปัญหาบางอย่างทำให้ข้าวหลายสิบกล่องที่สั่งไว้ไม่สามารถมาส่งได้
“อ้าวเหี้ย กูหิวจะตายอยู่แล้ว” กวินสบถออกมาเบาๆขณะวางกล้องคู่ใจลงบนโต๊ะ
“เอาไงดีวะพี่?”
ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองหน้าปัดนาฬิกาบนข้อมือของตนพลางครุ่นคิด ก่อนเสียงทุ้มต่ำจะเอ่ยออกมา “งั้นออกไปกินข้างนอกก็แล้วกัน วันนี้กูให้เวลาชั่วโมงนึง แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาทำงานต่อ” การกินข้าวกล่องในสตู เป็นการช่วยประหยัดเวลาไปได้ถึงครึ่ง แต่วันนี้ เนื่องจากเป็นเหตุสุดวิสัย ก็คงต้องยอมยืดเวลาออกมาอีกนิด
.
.
.
.
สุดท้าย มื้อเย็นวันนั้นของคนทั้งสตูดิโอก็จบลงที่ร้านข้าวต้มในซอยถัดจากบริษัทไปไม่กี่ซอย ตลอดมื้ออาหาร ท้องฟ้ามืดครึ้มที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆก้อนโตก็พาให้ใจทุกคนเต้นตุ๊มๆต่อมๆ ไม่รู้ว่าฝนจะเทลงมาเมื่อไหร่ จากที่กวินบอกให้พักได้หนึ่งชั่วโมงเป็นพิเศษ กลับกลายเป็นว่าพวกเขาใช้เวลากินกันเร็วกว่าเก่าเสียอีกเนื่องด้วยกลัวว่าหากฝนตกลงมาก่อน ตอนขากลับจะลำบาก
พนักงานบางส่วนค่อยๆทยอยกันเรียกแท็กซี่กลับบริษัทหลังทานอาหารเสร็จ โดยที่คนเป็นเจ้ามืออย่างกวินยังคงต้องรอจ่ายเงินเป็นคนสุดท้ายโดยมีจักรวาลนั่งรอเป็นเพื่อน
รถบีเอ็มสีดำคันเดิมที่ขับออกมาจากบริษัท ไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าเสนอตัวขอติดรถมาและกลับด้วยเลย เพราะถึงตอนนี้ ไม่ว่าใครก็รู้ดีว่าเจ้านายของพวกเขาต้องการเวลาเป็นส่วนตัวกับ 'ว่าที่คนรัก' มากแค่ไหน สุดท้าย เมื่อจัดการจ่ายเงินกับเด็กเสิร์ฟไปเรียบร้อยแล้ว คนทั้งคู่จึงลุกออกจากร้านมาเป็นสองคนสุดท้าย
รถถูกจอดอยู่ค่อนข้างห่างจากตัวร้านพอสมควร
ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นมองหน้าปัดนาฬิกา เวลาพักที่เขาเป็นคนกำหนดมันขึ้นมาเองเพิ่งจะถูกใช้ไปเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ดังนั้นไม่มีอะไรต้องรีบร้อนแล้วสำหรับตอนนี้ จังหวะการเดินที่เขาก้าวนำคนตัวเล็กข้างกายจึงเป็นไปอย่างสบายๆ
หากแต่สภาพอากาศกลับไม่เป็นใจสำหรับการก้าวย่างเอื่อยๆแบบนั้นนัก เนื่องจากหลังคนทั้งคู่เดินพ้นร้านข้าวต้มมาเพียงไม่กี่ช่วงห้องแถว หยาดน้ำเม็ดใหญ่ที่ดูเหมือนจะถูกก้อนเมฆอุ้มเอาไว้อยู่นานแล้วก็ถูกปล่อยลงมาราวกับเทกระจาด
ฝนที่ตกลงมาอย่างแรงเรียกให้สัญชาตญาณของกวินต้องรีบคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มวิ่งหาที่กำบัง เขารู้ดีว่างานแบบที่พวกเขากำลังทำกันอยู่ หากร่างกายไม่เอื้ออำนวยจะทำให้การทำงานเป็นไปด้วยความยากลำบากแค่ไหน แม้โปรเจ็คใหญ่ชิ้นนี้กำลังจะจบลงในอีกไม่กี่วัน แต่อย่างไรก็ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองป่วยอยู่ดี
กันสาดที่ยื่นออกมาจากตามตึกแถวที่เรียงรายกันอยู่นี้สั้นเกินไปสำหรับเม็ดฝนที่มาพร้อมกับลมแรงๆ ละอองน้ำสาดเข้ามาโดนเนื้อโดนตัวคนทั้งสองให้ชื้นไปหมด ขาทั้งสองคู่รีบออกแรงวิ่งมาจนกระทั่งถึงบริเวณซากตึกร้างห้องหนึ่งที่พอจะมีพื้นที่แคบๆหลุบเข้าไปพอให้คนทั้งคู่แทรกตัวหลบฝนกันได้
หยาดฝนถูกสาดเข้ามาถึงตัวได้น้อยลงหากเทียบกับบริเวณหน้าห้องแถวห้องอื่นๆ แต่ก็ยังคงมีละอองปลิวตามลมเข้ามาบ้างประปราย
กวินดันตัวเด็กหนุ่มให้เบียดตัวทาบผนังลึกเข้าไปอีก ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อคลุมลายสก็อตของตนออกแล้วขึงมันด้วยสองแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อเพื่อช่วยบังทั้งตัวเขาและคนตรงหน้าไว้จากละอองฝน ท่าทางของคนทั้งสองในตอนนี้ หากมีใครในบริษัทผ่านมาเห็น คงไม่วายถูกล้ออย่างเสียไม่ได้ ก็ไอ้การยืนแนบชิดประจันหน้ากัน พร้อมสองแขนของคนตัวสูงกว่าที่กางเสื้อท้าวกับผนังด้านหลังของอีกฝ่ายไว้แบบนี้....
มันดูยังไงก็...ละค๊อน ละคร
“หนาวไหมปอม?” กวินเปล่งเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเด็กหนุ่มเบาๆ พลางใช้สายตากวาดสำรวจไปตามเนื้อตัวชื้นๆนั่น
คนถูกถามส่ายหน้า “ผมว่าผมน่าจะถามพี่มากกว่านะ”
ได้ยินอย่างนั้นกวินก็ก้มลงมองตัวเองบ้าง แล้วก็เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มจึงพูดอย่างนั้น ก็ในเมื่อเขาน่ะ...ชุ่มยิ่งกว่าคนตรงหน้าเสียอีก
หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนใบหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญความเปียกชื้นนี้อยู่ไม่น้อย แต่เนื่องจากสองแขนที่ทำหน้าที่กางเสื้อปกป้องลูกนกไว้ใต้ปีกทำให้ไม่สามารถยกขึ้นปาดพวกมันออกไปได้ สิ่งที่ทำตอนนี้จึงมีเพียงการพยายามไถหน้ากับหัวไหล่ของตนอย่างทุลักทุเล
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองอากัปกิริยาของกวินพลางเม้มปากแน่นอย่างครุ่นคิด หากแต่เพียงไม่นานก็ตัดสินใจสอดมือเรียวลงไปหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเข้มในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของตนขึ้นมา
สัมผัสนุ่มๆของเนื้อผ้าที่ทาบลงมากับแก้มของเขา ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดการกระทำทุกอย่างลง แรงซับน้ำจากมือของคนใต้อ้อมแขนของเขาขยับไปตามใบหน้าแผ่วเบา รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำที่ค่อยๆถูกทำให้แห้งลงไปที่ละส่วน
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากด้วยความรู้สึกพองโตในอก ดวงตาคู่เรียวได้รูปที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าดูตั้งใจกับการเช็ดหน้าให้เขามาก เห็นแบบนี้มันก็อยากจะร้องตะโกนออกมาด้วยความสุขจริงๆ
ฝ่ายจักรวาลเองที่บรรจงลูบผ้าไปตามไรหน้าผากของคนร่างสูงตรงหน้าก็อดใจเต้นไม่ได้เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าตนกำลังถูกคนตรงหน้าจ้องด้วยสายตาแบบไหนอยู่ มือที่เคยเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อครู่ก็กลับขยับเก้ๆกังๆขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
เด็กหนุ่มค่อยๆลดมือลงมาอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลาแห้งสนิทแล้ว ดวงตาทั้งคู่หลุบลงมองต่ำอย่างเก้อเขิน
“ขอบคุณนะ” เสียงทุ้มต่ำที่แม้จะเอ่ยออกมาแผ่วเบา แต่ด้วยระยะห่างเพียงคืบก็ทำให้คนฟังได้ยินมันชัดเจนดี
จักรวาลอมยิ้มบางๆ รู้สึกได้ว่าแก้มทั้งสองข้างของตนร้อนขึ้นมาอีกแล้ว “ไม่เป็นไรครับ..”
เห็นกิริยาท่าทางน่าเอ็นดูอย่างนั้นแล้วกวินก็อดยกยิ้มกว้างขึ้นไม่ได้ ดวงตาคู่คมจับจ้องไปทั่วใบหน้าขึ้นสีระเรื่อของเด็กหนุ่มอย่างมีความสุข
ความสุข...ที่ห่างหายไปหลายวัน
ความจริงแล้วเขาคงต้องขอบคุณฝนที่ตกลงมาอย่างหนักที่หยิบยื่นช่วงเวลาที่โหยหาแบบนี้มาให้...
ชายหนุ่มโน้มลงแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนของอีกฝ่ายเนิ่นนาน ทั้งคู่หลับตาลงดื่มด่ำสัมผัสโดยอัตโนมัติ หัวใจสองดวงแข่งกันเต้นดังๆฝ่าเสียงฝนตกด้วยความอิ่มเอม
สองร่างยืนค้างกันอยู่ท่านั้นเป็นนาที ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากจะเป็นฝ่ายผละออกช้าๆ
ดวงตาคู่คมสบเข้ากับอีกคน ส่งผ่านความรู้สึกมากมายที่เก็บสะสมมาหลายต่อหลายวันไปตรงหน้า
“...คิดถึงจัง...”
คิดถึง...กวินหมายความอย่างที่พูด
เจอกันทุกวัน ไม่ได้แปลว่าจะคิดถึงกันไม่ได้
สิ่งที่เขาคิดถึง คือช่วงเวลาแบบนี้...ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองคน
คนฟังที่เงยหน้ามองเจ้าของคำสารภาพก็กระพริบตาปริบๆสองสามที ก่อนที่แก้มทั้งสองข้างจะขึ้นสีมากกว่าเก่า ดวงตาที่สบอยู่กับคนตรงหน้าเมื่อครู่เริ่มเสมองไปทางอื่น และจนในที่สุด เด็กหนุ่มก็อดทนต่อความเขินอายของตนเองไม่ไหว จนต้องฟุบหัวลงกับไหล่ของกวินเพื่อซ่อนใบหน้าของตนจากสายตาคมกริบของคนพูดตรงไว้อย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
“ฮื่อ...” เสียงอู้อี้ที่ดังอยู่ในลำคอของเด็กหนุ่ม เป็นเหมือนคำตอบรับที่ตั้งใจจะส่งออกไปให้คนฟังได้รับรู้เช่นเดียวกัน
'ฮื่อ' ที่ว่านี่แปลว่าอะไรไม่แน่ใจ แต่จะผิดไหม หากกวินจะคิดเออออไปเองว่ามันหมายถึง
….'คิดถึงเหมือนกัน' น่ะ
ใบหน้าที่ถูกซ่อนอยู่กับไหล่แข็งแรงของช่างภาพหนุ่ม ลอบยิ้มออกมากับตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้ ในหัวนึกย้อนไปถึงคำที่เคยตอบอ้นไปเมื่อไม่กี่วันก่อน
...'ไม่แน่ใจ'...
...แล้ววันนี้เขาจะแน่ใจได้หรือยัง...
“ปอม...” เสียงเรียกเบาๆที่ข้างหูพาให้เด็กหนุ่มผละขึ้นมาฟังคนตรงหน้าอีกครั้ง
กวินทิ้งระยะการพูดไปครู่...เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามถึงเหตุผลการเรียกครั้งนี้ กระตุ้นให้ช่วงภาพคนดังเอ่ยถามต่อออกมา
“ไปนิวยอร์กกันนะ...”
ดวงตาคู่เรียวของคนฟังเบิกขึ้นน้อยๆด้วยความฉงน “นิวยอร์กหรือครับ?”
“อืม...ฉันอยากพานายไปดูผลงานตัวเอง...ไปนะ...”
เด็กหนุ่มมองคนตรงหน้าอย่างลังเล ไปเมืองนอกใช้เงินเยอะไม่ใช่เล่น ถึงไม่เคยไป แต่เขาก็รู้ดี “คือ...”
แต่กวินเองก็ดูเหมือนจะรู้ทันไปเสียหมดว่าจักรวาลคิดอะไร เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นดักคอทันทีเมื่อเห็นแววไม่แน่ใจในสายตาของเด็กหนุ่ม
“เมื่อก่อน ตอนงานใหญ่ชิ้นแรกของไอ้ก้อกับไอ้จอม ฉันก็พามันไปอย่างนี้แหละ นายไม่ต้องคิดมากหรอก ทำงานมาเหนื่อยๆก็ควรได้ไปดูผลงานของตัวเอง อีกอย่าง...นายเคยบอกฉันว่าไม่เคยไปเที่ยว...ถือโอกาสไปมันซะตอนนี้แหละ”
จักรวาลหลุบตามองพื้นครุ่นคิดอยู่ครู่ ก่อนจะเอ่ยถึงข้อเท็จจริงบางประการขึ้นมา “แต่ว่า...วันจัดแสดงมันเป็นช่วงที่ผมเปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอครับ...”
ถึงตรงนี้ คนฟังก็ยกยิ้มขึ้น “ไม่ต้องห่วง ฉันขอพี่วิทย์ไว้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มนิ่งคิดไปเมื่อได้ฟังดังนั้น...
“...นะ...”
ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดพยางค์เดียวจากกวินที่มาพร้อมสายตาน่ามองจะทำให้เขาลืมความรู้สึกเกรงอกเกรงใจมากเกินความจำเป็นหายไปหมด...
ใบหน้าเรียวผงกขึ้นลงเบาๆเป็นการตอบรับไปในที่สุด
ได้รับคำตอบมาแบบนั้นคนที่ลุ้นอยู่ในใจเมื่อครู่ก็รู้สึกเหมือนได้ก้าวข้ามภูเขาไปอีกหนึ่งลูก
...และแน่นอนว่ายังมีภูเขาอีกหลายลูกที่เขาเตรียมไว้ให้ตัวเองที่นิวยอร์กแล้วด้วย...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: pollapat ที่ 07-09-2012 18:47:00
เริ่มหัวข้อโดย: pahpai ที่ 07-09-2012 18:48:52
กดโหวตไปแระ เป็นคนแรกที่โหวตผองเพื่อนเลยนะเนี่ย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 07-09-2012 18:49:31
ไม่หึงหนอ.. บีคูลหนอ >> :laugh: :laugh: :laugh:
ฉากฝนตกนี่กลายเป็นฉากโรแมนติกเลยอ่ะ 5555555555 ช่วงนี้ฟ้าฝนเป็นอะไรไม่รู้ตกอยู่นั่น :angry2:
ไปนิวยอร์คแล้ว ก็ฮันนีมูนแล้ว!!!!? #ผิด
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 07-09-2012 18:57:45
แถมยังพาความโรแมนติกสุดๆ มาฝากด้วยง่อ อ
หายงอนคนเขียนแล้ว ที่หายไปหลายวัน เค้าลืมหมดแล้วนะ
ต้องยกความดีให้กับพี่วินน้องปอมเลยน้า า
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 07-09-2012 19:03:06
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 07-09-2012 19:04:20
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 07-09-2012 19:06:26
==================
ภูเขาอีกลูกของพี่กวินคืออะไรหนอ
ขอน้องปอมเป็นแฟนรึป่าวน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: DH_bua_KH ที่ 07-09-2012 19:10:02
เริ่มหัวข้อโดย: dimth ที่ 07-09-2012 19:12:01
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 07-09-2012 19:13:06
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 07-09-2012 19:17:30
. ตื่นเต้นที่นิว ยอร์ก
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 07-09-2012 19:18:27
ถ้าเราเป็นพี่วินจะไม่ยอมให้ปอมไปทำงานพิเศษกะพี่เมษแล้วล่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 07-09-2012 19:19:07
เริ่มหัวข้อโดย: Noo_Patchy ที่ 07-09-2012 19:24:50
เริ่มหัวข้อโดย: armmyrine ที่ 07-09-2012 19:30:09
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 07-09-2012 19:30:52
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 07-09-2012 19:31:14
คิดถึงเรื่องนี้จัง หายไปนาน
น้องปอมกับท่านกวินก็ยังน่ารักกันเหมือนเดิม
รอดูตอนไปนิวยอร์กกันนะคะ ฮิฮิ
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 07-09-2012 19:33:26
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 07-09-2012 19:34:03
ทำเขินตลอดทั้งเรื่องเลย 555555
รอตามไปนิวยอร์กด้วยคนนะค้าาาา o18
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 07-09-2012 19:38:58
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 07-09-2012 19:42:58
รีบๆหาคนให้พี่เมษไวๆ เพื่อขจัดปัญหาที่จะตามมาให้คู่รักเขาสะดุด
หวังว่าการไปนิวยอร์กครั้งนี้ จะเป็นการกระชับความสัมพันธ์ของทั้งสอง ให้ใกล้กันจนชิดนะ
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 07-09-2012 19:44:57
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 07-09-2012 19:45:14
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 07-09-2012 19:50:39
ตอนนี้หวานมาก สมกับที่รอคอย :-[
ปล. คนเขียนสู้ๆนะครับ เราเข้าใจ แฟนเราตอนทำโปรเจ็คก็แทบจะไม่ได้เจอกันเลย เจอกันอีกทีตอนวันฉลองเสร็จโปรเจ็คเขา ไปดูหนังกัน มันยังแอบเอาเบียร์ไปกินในโรงหนังเลย :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 07-09-2012 19:51:22
เรื่องมาต่อช้านี่เราไม่อะไรเลย ขออย่างเดียวว่าอย่าหายไปเป็นเดือนๆ หรือทิ้งเรื่องนี้ คนอ่านคงขาดใจแน่ๆ
แต่ถ้าแค่อาทิตย์สองอาทิตย์นี่เข้าใจได้ค่ะ
เรารู้สึกว่าช่วงหลังๆมานี่ดำเนินเรื่องช้าลงรึเปล่าคะ
คือเรื่องนี้เหมือนเริ่มมาช้าๆ เรื่อยๆ แล้วมาเข้มข้นขึ้น ดำเนินเรื่องเร็วขึ้นหลังจากที่พี่วินรู้ใจตัวเองแล้ว
โดยส่วนตัวเรารู้สึกว่าช่วงนี้สนุกมากกก ลุ้นมากกก อ่านแล้วเขินตลอด5555 รู้สึกว่ามันพีคมาก
แล้วก็มาช้าลงอีกครั้งหลังจากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลที่ที่ปอมยอมรับใจตัวเอง
แต่ก็เข้าใจว่าอารมณ์ในแต่ละช่วงแต่ละตอนมันต่างกัน
จะรอตอนไปนิวยอร์คนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 07-09-2012 19:51:46
แอร๊ยยยยยย มันหวานมากกก ถูกใจเค้าละเกินนน :-[
หนูปอมคงได้คำตอบให้ตัวเองแล้วนะ ว่าหนูหน่ะรักพี่เค้าไปซะแล้ว ท่านกวินหวานมากกก
เค้าจะไปนิวยอร์กกันแล้ว ขอไปทำวีซ่าอเมริกาก่อนนะ จะขอเกาะปีกเครื่องบินไปด้วยย :impress2:
มันจะต้องเป็นทริปที่หวานมากประหนึ่งไปฮันนี่มูนน อิอิอิ
ขอบคุณคนแต่งมากๆค่า รักนะคะ จุ๊บๆ :กอด1:
ปล.อย่าหายไปนานแบบนี้อีกน้าา :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 07-09-2012 19:55:24
ฉากหลบฝนเอาเสื้อบังเช็ดหน้าเช็ดตานั่นมันอาไร๊...หวานเว่อร์มาก คนอ่านเขินตัวบิดค่ะ :impress3:
"ฮื่อ" ของน้องปอมนี่มันน่าร๊ากน่ารัก เขินได้น่าเอ็นดูมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 07-09-2012 19:58:45
ความรักคืบหน้า :-[ หวานทามกลางสายฝน พี่วินพระเอ๊กพระเอกทำซะปอมเคลิ้มเลย
สู้ๆนะค่ะ รออ่านตลอดทุกกกกกวันเลยค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 07-09-2012 20:01:49
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 07-09-2012 20:09:56
ป.ล. อยากดูพี่วินกะน้องปอมเวอร์ชั่นหนังสั้นบ้างจังเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 07-09-2012 20:10:36
อยากจะมุดเสื้อไปสังเกตการณ์ให้เห็นกับตาบ้าง o22
นั่งบนยอดเขารอที่นิวยอร์คละค่าาาา รีบบินกันเถอะนะ
นะ #อ้อนแบบพี่กวิน แอร๊ยย ส์ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 07-09-2012 20:19:27
ท่านไอดอลโรแมนติกอ่ะ อยากเป็นปอมๆ :o8:
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ รออยู่ซำเหมอ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 07-09-2012 20:19:43
น้องปอม-พี่วินจะไปฮันนีมูนที่นิวยอร์กแล้ว หวังว่าคงไม่มีอะไรที่ทำให้ทั้งคู่อดไปนะ แอบหวั่นใจแทน :call:
กลัวใจพี่เมษจะทำให้ทริปของทั้งคู่อดไป
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 07-09-2012 20:20:02
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 07-09-2012 20:22:14
เหมือนพี่วินจะรอโอกาสนี้มานาน 55555
แต่ก็นะ สงสารเหมือนกัน ทำงานหนัก ไม่มีเวลาสวีท
แต่ทนๆหน่อยก็แล้วกันเนอะ
เดี๋ยวก็จะได้ไปสวีทไกลตั้งนิวบอร์คแล้วนิ :o8:
ทีนี้ละ ไม่มีก้างขวางคอเลย ทำอะไรสะด๊วกสะดวก
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-09-2012 20:26:53
ปอม กะ วิน หวานไปนะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 07-09-2012 20:42:26
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 07-09-2012 20:43:31
ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่หวานน้ำตาลอายเลยเขินแทนน้อง
ท่านจะพาน้องปอมไปซ้อมฮันนีมูนหรอคะนี่ขนาดยังไม่ไปก็ซ้อมหวานไว้ก่อนแล้ว
อยากรู้จริงๆว่าภูเขาอีกหลายลูกที่จะข้ามนี่คืออะไรรอจ้าาาา
คนเขียนไม่ต้องกังวลไปนะนานขนาดไหนเราก็รอได้ทำงานให้เรียบร้อยก่อนเถอะเนอะ
แล้วก็ไม่หนีหายไปไหนแน่ๆถึงไล่ก็ไม่ไปนะเออ55555 อยู่จนจบเรื่องนั่นแหละ :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 07-09-2012 20:49:55
โอยๆๆๆ หวานจังค่าาาา
จะไปนิวยอร์กด้วยกันอีกกกก
แต่พี่เมษอะ เฮ้อ อย่าป่วนเลยเนอะ ไปหาใหม่นะคะพี่ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: MRchai ที่ 07-09-2012 20:51:23
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 07-09-2012 20:53:14
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 07-09-2012 20:53:34
รอมานานนนนนน
เริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆและ >/////<
ไปข้ามภูเขาที่นิวยอร์กกันเหอะ !!!!!
:impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 07-09-2012 20:56:30
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-09-2012 21:02:18
ไฉนฝนตกในเรื่องมันหวานฉ่ำชื่นเช่นนี้หนอ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: @BUA@ ที่ 07-09-2012 21:05:26
แต่เราก็ช๊อบ ชอบ เลยล่ะ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ♫~Eristneth~♪ ที่ 07-09-2012 21:06:33
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 07-09-2012 21:11:16
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 07-09-2012 21:16:48
ดีใจจัง ตอนนี้แบบท่ามกลางสายฝน โรมานซ์สุดๆ><
มาต่อตอนหน้าเร็วๆน๊า~
แต่ถ้าช้าก็ไม่เป็นไรเราเข้าใจ
ขนาดเราอยู่แค่ม.ปลายยังไม่ค่อยจะมีเวลาจนต้องเลิกแต่งนิยายเลย: (
คนแต่งสู้ๆนะคะ ยังไงเราก็ไม่เลิกอ่านนิยายเรื่องนี้แน่นอน วางใจได้><!!
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 07-09-2012 21:17:21
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 07-09-2012 21:19:50
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 07-09-2012 21:35:09
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 07-09-2012 21:37:01
ได้อีกอ่ะเฮียวิน
มีแฟนเด็ก เลยทำตัวแอ๊บแบ๊วตามวัยของแฟนใช่มั๊ยนี่ :m20: :m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: praseat ที่ 07-09-2012 21:57:34
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 07-09-2012 22:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 07-09-2012 22:11:58
เริ่มหัวข้อโดย: Magistel ที่ 07-09-2012 22:19:19
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 07-09-2012 22:31:36
เพียงแต่ไม่ได้มาเม้นบ่อยเท่าเดิมเท่านั้นเอง
จะรอจนจบเรื่องจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 07-09-2012 22:36:29
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 07-09-2012 22:40:55
น้องปอมรักพี่วินเข้าแล้วจริงๆสินะ ยอมรับเถอะลูก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: hear2012 ที่ 07-09-2012 22:54:24
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 07-09-2012 22:59:00
มีแต่สวีทวีดวิ้วววน่ะซี้
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 07-09-2012 23:06:29
มาต่อเร็วๆนะค้า^^
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 07-09-2012 23:12:26
ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อ
ไปรออยู่นิวยอร์กนะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 07-09-2012 23:14:21
น้องปอมพี่วินกลางสา่ยฝนน่ารักมากจริงๆ รอตอนไปสวีทกันที่นิวยอร์กนะครับ
หลังจากอ่านตอนนี้จบ จากเดิมที่เบื่อหน่ายกับฟ้าฝนที่ตกกระหน่ำในช่วง 2-3 วันมานี้เหลือเกิน
ตอนนี้กลับมองฝนตกแล้วยิ้มได้ อืม...บางที ฝนตกก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดนะ
หลายๆคู่คงสวีทกันอยู่แบบพี่วินกับน้องปอมแน่ๆ
ขอบคุณมากครับที่มาต่อแล้ว
ไม่ว่าจะมาช้าแค่ไหน...ก็รอได้ครับ
เพราะ....ชอบเรื่องนี้จริงๆ
สู้ๆนะครับ น้องคนแต่ง
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 07-09-2012 23:16:09
หวานจ้า หวานแบบอบอุ่นนน
ไปนิวยอร์กเมืองหนาว จะอุ่นกว่าเดิมมั้ยน๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 07-09-2012 23:18:17
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 07-09-2012 23:30:17
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 07-09-2012 23:35:45
เขินแบบบอกไม่ถูกเลยค่ะ รู้แต่เขินนนนนนนนนอะ 5555
ชอบประโยคทิ้งท้ายมากๆเลย "...และแน่นอนว่ายังมีภูเขาอีกหลายลูกที่เขาเตรียมไว้ให้ตัวเองที่นิวยอร์กแล้วด้วย..." คึคึคึ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับฟิคนะค่ะ รออ่านทุกวันเลยเมื่อไหร่จะมาๆๆ แล้ววันนี้ก็ได้อ่านแล้ว
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอให้ตอนหน้ามาไวไว ^^
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 07-09-2012 23:37:38
เริ่มหัวข้อโดย: thunchanok1 ที่ 07-09-2012 23:43:36
เริ่มหัวข้อโดย: pichayakamon ที่ 07-09-2012 23:44:53
ยิ้มจนปวดแก้มไปหมด
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ แล้วก็ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปยิ้มไปเขินไป น้ำตาแอบไหลด้วยนะ มันโดนอ่ะ ^-^
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 07-09-2012 23:55:50
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 07-09-2012 23:59:06
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้พวกเราได้มีความสุขกันนะคะนักเขียน :D
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 08-09-2012 00:04:36
ค่อย ๆ ก้าวไปช้า ๆ
ฉากฝนตกน่ารักมากกกก :o8:
ปล. คนเขียนไม่ต้องกังวลนะคะ อะไรที่สำคัญก็ทำก่อน ขอแค่อย่าทิ้งกัน นานกี่วันเราก็รออ่านค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 08-09-2012 00:05:44
เริ่มหัวข้อโดย: 8X ที่ 08-09-2012 00:08:59
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 08-09-2012 00:11:57
คิดถึงมากๆ ทั้งคนเขียน ทั้งน้องปอม และพี่วิน!
ตอนนี้มันละมุนๆ เบาๆ
ตอนหน้าจะไปนิวยอร์คกันแล้วใช่มะ?? คิคิ
ส่วนเรื่องโพลโหวตแอบสารภาพว่าอยากให้อาจารย์วิทย์เป็นเกย์ กร๊าก!!
แต่อย่าเลยค่ะ สงสารเมียแก เพิ่งแต่งงานซะด้วย ฮ่าๆ
รอตอนหน้านะคะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 08-09-2012 00:35:00
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 08-09-2012 01:02:42
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 08-09-2012 01:07:12
ปล. จะไปรอรับที่นิวยอร์ค 5555
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 08-09-2012 01:25:48
ฮันนีมูนเถอะ 55555
หวานมาก ฝนไม่ได้ทำให้หนาว แต่ทำให้ร้อนรุ่ม :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 08-09-2012 02:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 08-09-2012 02:44:26
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 08-09-2012 03:55:27
อ่านแล้วเขิน อิอิ :-[
แทบจะรอตอนไป NY ด้วยกันไม่ไหวแล้ว
สุดท้ายเป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: banazjj ที่ 08-09-2012 04:08:55
ตอนนี้เขินนนนนจังเลย เลทสโกนิวยอร์กกับพี่วิน น้องปอม :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 08-09-2012 04:36:48
มาสวีทโชว์นักอ่านแล้วจากไป :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 08-09-2012 05:09:17
"คิดถึงจัง" โอ้ย !!!!! ใจละลายอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆนะจ๊ะ รออ่านตอนต่อไป ไม่หายไปไหนจ้า
o13
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 08-09-2012 07:17:17
เริ่มหัวข้อโดย: naamsomm ที่ 08-09-2012 07:22:14
คิดถึงงงงงงงงงงงง
พี่วินน้องปอมน่ารักอีกแล้ว
ยิ่งตอนฝนตก
อ่านไปก็เขิลไป
จะม้วนเป็นเลข8อยู่แล้ว
พี่วินน่ารักที่สุด
ในเมื่อความรู้สึกมันชัดเจนแบบนี้แล้ว
ขอน้องปอมเป็นแฟนเลยพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 08-09-2012 07:48:15
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 08-09-2012 08:53:54
แล้วไอ้ภูเขาที่ต้องข้ามที่นิวยอร์กนี่ใช่ Brokeback Mountain รึเปล่าอิพี่วิน :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 08-09-2012 09:07:27
บวกหนึ่งให้คนเขียนค่ะ
ยังไงก็รออ่านนะ
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 08-09-2012 09:21:18
หวานกันเบาๆ อิอิ
แล้วเดี๋ยวก็จะไปเที่ยวนิวยอร์กกัน
ว่าแต่พี่วินพาปอมไปทำงานหรือไปฮันนีมูนน้า
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 08-09-2012 09:50:02
เย่ๆๆๆ พี่วินน้องปอมมาแล้วววววว
ดีใจจังค่ะ แต่ขอแปะไว้ก่อน ค่อยกลับไปอ่านที่บ้าน ^^
ปล.คนเขียนสู้ๆ จ้า น้องสาวเราก็เรียนสถาปัต ตอนงานเดือดนี่ก็นะ ร่างเป็นศพตลอดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 08-09-2012 09:50:35
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 08-09-2012 10:16:45
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 08-09-2012 10:48:43
คือจริง ๆ แล้วอยากเห็นท่านกวินหึงมากกว่านะ อิ อิ ท่าทางจะหึงโหด
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 08-09-2012 11:02:43
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 08-09-2012 11:06:30
รอไปนิวยอร์กด้วยคน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: Ciin ที่ 08-09-2012 11:43:01
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-09-2012 12:14:55
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 08-09-2012 13:22:39
ว่าแต่คุณคนแต่งไปดูคอนเต๋าคชาป่าวค่ะเนี้ยย
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 08-09-2012 13:29:24
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 08-09-2012 13:31:23
ปล.คนเขียนไม่ต้องกดดันนะค่ะ อ่านเม้นต่างๆ คงรู้สึกกดดันบ้าง สู้ๆค่ะ เรื่องนี้น่าอ่านได้แม้ไม่มี nc
เริ่มหัวข้อโดย: lykar ที่ 08-09-2012 13:52:45
รอไป NY ค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: naisojill ที่ 08-09-2012 17:24:48
อยากรู้จังว่าตอนไปนิวยอร์กจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
รอตอนต่อไปอยู่น๊า >.,<
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 08-09-2012 17:55:17
พัฒนาการก้าวไกลไปอีกขั้นแล้วค่ะคุณกวิ๊นนนนนนนนน
โฮะ จะว่าไปแล้วก็อิจฉาคุณกวิน มีแต่คนเชียร์ !
ตอนที่พี่เมษแวะมาหาน้องปอม เราก็ว่า เอาล่ะเว้ยเฮ้ย มันจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
เพราะชายหนุ่มทั้งสองคนเขาก็รู้ไต๋กันอยู่ ว่าอะไรเป็นอะไร
คนหนึ่งถือไพ่เป็นพี่ชายที่แสนดีมาตั้งแต่สมัยเรียน แถมยังเป็นลูกเจ้าของร้านที่น้องปอมทำงานพิเศษอีก
ส่วนอีกคนก็ถือไพ่ฐานะ " คนที่กำลังดู ๆ กันอยู่ " กับ " เจ้านาย " ของน้องปอม
ต่างคนก็ต่างคิดว่า ตัวเองถือไพ่เหนือกว่าอีกฝ่าย แล้วมันจะยังไง ?
เกทับกันไปเกทับกันมา คนอ่านอ่านแล้วก็สนุกดี แต่น้องปอมคงไม่มั้ง ?
คนหนึ่งก็พี่ อีกคนก็ ... แอร๊ยยยยยยย :-[
แล้วเราก็ขำก๊ากเลยค่ะ
อ้างถึง
...ท่องไว้กวินเอ๋ย...
…พุทโธ ธัมโม สังโฆ...
…ใจเย็นหนอ ไม่หึงหนอ บีคูลหนอ...
บีคูลหนอ 555555555555555555555555 /นั่งขำเป็นวรรคเป็นเวร/
นึกหน้าคุณกวินออกเลยว่าเป็นยังไง
ตอนฉากติดฝนก็น่ารักจัง ~~ /วันหลังต้องฉุดใครเข้าไปหลบฝนในซอกตึกร้างแล้วเล่นตามบทนี้บ้างละ-เฮ้ย ไม่ใช่ละ/
" คิดถึง " ของคุณกวินคำเดียว กับ " ฮื่อ " ของน้องปอมอีกคำ ทำเราแดดิ้น
/เนียนซบหน้าลงกับซอกไหล่อีกข้างที่ว่างของคุณกวินลงไปด้วย 555555/
ฮุ้ย ~ หลังฝนตกวันนี้ สงสัยรุ้งบนท้องฟ้าจะมีแค่สีชมพูสีเดียวแน่ ๆ เลยอ้ะ !
รอซีนไปนิวยอร์คค่ะ จะคอยดูสิว่า ภูเขาแต่ละลูกนั่นมีอะไรบ้าง
น้องคนเีขียนสู้ ๆ ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 08-09-2012 18:09:49
หวังว่าพี่เมษไม่ทำปัญาหามาให้นะ :z13:
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 08-09-2012 19:01:08
เด็กอะไรก็ไม่รู้น่ารักชิปโป๋งงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: Gutjang ที่ 08-09-2012 20:19:00
เริ่มหัวข้อโดย: gibichan ที่ 08-09-2012 22:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 08-09-2012 23:11:22
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกก><
อ่านตอนปวดหัวเครียดๆนี่หหายเครียดเลย
ขอบคุณนะค่ะที่เอามาลงเวลานี้พอดี
ช่วยให้ดีขึ้นมากเลยค่ะ^^
เริ่มหัวข้อโดย: G_Dragon ที่ 09-09-2012 01:08:53
เริ่มหัวข้อโดย: ~มือวางอันดับ1~ ที่ 09-09-2012 01:31:13
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 09-09-2012 02:09:14
อยากอ่านตอนนิวยอร์ค >_<
เริ่มหัวข้อโดย: bannytar ที่ 09-09-2012 02:38:21
นั่งอ่านเรื่องนี้สองวัน โฮว งานการไม่ต้องทำ นั่งยิ้มจนเมื่อยแก้ม :sad4:
พี่วินอ่ะบ้าๆๆๆๆ น้องปอมก็น่าร้ากกกกกก ฉากฝนนี่อินี่นั่งเพ้ออยู่คนเดียว 5555 #อะไรแก๊ เขินง้าาาาาาา >_______<
เริ่มหัวข้อโดย: MiniDevil ที่ 09-09-2012 03:51:19
พี่วินน้องปอมน่ารักมากเลย อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุดแล้วเขินมากมายเลยค่ะ
ท่ามกลางสายฝนสุดโรแมนติก :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 09-09-2012 06:00:12
คิดถึงพี่วินกับน้องปอมมากๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Panny ที่ 09-09-2012 07:36:39
อรั้ยยยย คิดถึงด้วยคนสิ คิคิ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า ชิวๆ นะ อย่ากังวล
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 09-09-2012 07:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 09-09-2012 08:01:08
อ๊ากกกก หวานกันจางงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 09-09-2012 10:37:07
อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ลง ^_________________^
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 09-09-2012 14:13:43
ชอบพี่วินน้องปอมจัง :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: inhyung ที่ 09-09-2012 18:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 09-09-2012 19:18:57
หวัดดีค่า เราเพิ่งเข้ามาอ่าน ในที่สุดก็ตามทัน
พี่กวินนี่น้ำเน่าขึ้นทุกวันๆน้า ชอบอ่ะ อ่านไปเขินไป
น้องปอม นายน่ารักมาก ถึงจะดื้อไปหน่อย ตอนเมาก็ขี้อ้อน 555
รออ่านตอนต่อไปจ้า สู้ๆ ทั้งเรื่องเรียน แล้วก็เรื่องนี้ด้วยน้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 09-09-2012 20:21:02
อิอร๊างงงงงงมากมายยยย (ภาษาอะไรของมัน?)
เราชอบแบบนี้อะ เรื่อยๆแต่ก็พัฒนาไปด้วยทีละนิดละหน่อย ค่อยๆผูกพันกันไปเรื่อยๆ
ปล. หมั่นไส้อิพี่เมษ ชิส์
ปลสอง. เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า ทุกๆเรื่องเลยน้าา สู้ๆ จะได้มีแรงมาจิ้นแล้วแต่งต่อให้เรากรี๊ดต่อ 5555
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 09-09-2012 20:33:58
เริ่มหัวข้อโดย: ตีสี่ ที่ 10-09-2012 09:01:23
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 10-09-2012 10:27:49
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 10-09-2012 10:59:42
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 10-09-2012 13:19:37
อูย ความหวานปะทะ
ตอนหน้า NY จะภูเขาลูกใหญ่ สูงไกลเป็นแชงกรีล่าที่ไหน
พี่วินก็บ่ยั่นชิมิ
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ
กดบวกปล่อยเป็ดให้ไว
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-09-2012 17:59:46
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 11-09-2012 02:06:56
ตั้งใจเรียนนะครับ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 11-09-2012 09:25:19
ยังหวานน่ารักเหมือนเดิม แต่พอพี่เมษโผล่มาเนี่ยแอบไม่สบายใจยังไงไม่รู้
พี่วินยังน่ารักเหมือนเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 11-09-2012 13:05:24
ไปนิวยอร์กกันนนนน
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 11-09-2012 19:25:28
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินมาก กลิ้งไปกลิ้งมากว่าจะอ่านทัน :o8:
ตอนแรกตั้งใจจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยตามอ่าน แต่พออ่านตอนแรกแล้วก็อดใจไม่ไหว 55
:กอด1:
น้องปอมน่ารักมาก ปลื้ม~
เค้าจองตั๋วบินไปรอที่เมกาเลยนะฮับ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: MiniDevil ที่ 11-09-2012 21:01:29
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 11-09-2012 21:10:02
ปล.ถ้าคนเขียนไม่ทิ้งเราก็สัญญาว่าจะรอและเม้นท์ให้ทุกตอนเน้อ :กอด1: :กอด1: :กอด1: อย่ากดดันตัวเองนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ~Harmony~ ที่ 13-09-2012 03:40:40
ชอบมากๆคะ ถึงขั้นรักเรื่องนี้เลยแหละ ประทับใจในหลายๆอย่างของเรื่อง
ทั้งตัวละครการดำเนินเรื่องภาษาเข้าใจง่ายแม้จะมีศัพย์เทคนิคอยู่บ้างแต่ก็ไม่งงอะไร
เพราะเรื่องนี้ทำให้อยากจับกล้องแบบจริงๆจังๆขึ้นมาเลย เพราะมีเพื่อนหลายคนเล่นกล้องอยู่ด้วย
แต่ด้านที่เรียนอยู่นี้ก็ไม่เอื้ออำนวยซะเหลือเกิน เงินทองก็เป็นเรื่องใหญ่ ฮ่าๆๆ
มาของสมัครเป็นแฟนคลับพี่วินน้องปอมอีกคนล่ะนะ มาขอซึมซับงานถ่ายภาพไปด้วย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนอยู่นะคะ สู้ๆจ้า รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: akashita ที่ 13-09-2012 13:08:47
"…ใจเย็นหนอ ไม่หึงหนอ บีคูลหนอ..."
5555555555+ ^^
พี่วินเป็นคนใจเย็นดีจังหนอ~
ที่นิวยอร์กจะเจอภูเขาอะไรบ้างนะ.. รอค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 13-09-2012 18:19:42
เริ่มหัวข้อโดย: Nnsicc ที่ 13-09-2012 22:44:48
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 14-09-2012 23:17:58
ชอบสองคนนี้น่ารักดี :impress2:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 16-09-2012 01:59:42
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 16-09-2012 14:42:07
“...คิดถึงจัง...”
เริ่มหัวข้อโดย: nbee ที่ 16-09-2012 18:52:02
เริ่มหัวข้อโดย: mymicky ที่ 17-09-2012 10:05:11
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-09-2012 14:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 17-09-2012 21:39:13
เริ่มหัวข้อโดย: .mager ที่ 17-09-2012 23:03:04
รออ่านอยู่นะค่ะ^^~
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 18-09-2012 01:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: UNAT ที่ 18-09-2012 05:52:54
รออยู่นะคนเขียน o18
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 18-09-2012 23:52:50
เริ่มหัวข้อโดย: SugaR_II ที่ 19-09-2012 00:05:07
ชอบอ่ะ พี่วินน่ารักมากเลย ดูแบบอบอุ่นๆ :-[
ปอมก็น่ารัก เขินนิดขี้เกรงใจหน่อยพอเป็นพิธี
ตอนแรกๆที่อ่าน คิดว่าอ้นแอบคิดซัมธิงอะไรกับปอมซะอีก
ตอนเสื้อปอมเลอะกาแฟอ่ะ ที่แท้ก็คิดไปเอง 555555 :m23: :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 19-09-2012 00:15:54
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 20-09-2012 08:22:06
สู้สู้ :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 20-09-2012 14:25:03
รอพี่วินไปข้ามภูเขาที่นิวยอร์ก
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 20-09-2012 17:07:32
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 20-09-2012 17:27:55
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 20-09-2012 19:51:30
:onion_asleep: :onion_asleep:
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 20-09-2012 22:46:10
คนเขียนสู้ๆ ค่ะ :pig4:
คนอ่านรออยู่นะคะ :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 20-09-2012 22:47:50
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 21-09-2012 18:40:10
ลากกลับมาเดี๋ยวนี้!!
:m16: :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 21-09-2012 21:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 21-09-2012 22:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 21-09-2012 23:38:58
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 22-09-2012 00:09:41
หรือน้องปอม ไม่รู้จะทำยังไงกับพี่วินดี
เรื่องก็เลยยังไม่คืบหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 23-09-2012 00:40:38
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 23-09-2012 01:33:04
ตามคำแนะนำของหลายๆ คนเลยล่ะว่าสนุกมาก
พี่กวินน่ารักมากกกกกกกกกกก
ตอนแรกที่ขรึมๆ เข้มๆ
ตอนนี้เหลือแต่ความหวาน เสี่ยว เลี่ยน ฮ่าๆ
ไอ้เจ้าปอมเราก็ยอมรับหัวใจตัวเองแล้ววุ้ย
ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว ทั้งอาจารย์ ทั้งเพื่อนฝูงยอมรับกันหมดแล้ว
หวังว่าไปนิวยอร์กคราวนี้คงได้เป็นแฟนกันเสียทีนะ เชียร์ค้าบ!
ปล. อ่านไปแต่ละตอนยิ้มแก้มจะแตก หวานมาก เขินมาก
โดยเฉพาะตอนที่พี่กวินเขินเรื่องบัตรเชิญงานแสดงศิลปะ น่ารักมากกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 23-09-2012 01:38:39
โครตโรแมนติกเลย .....
.... ขอบคุณนะครับ สำหรับผู้แต่ง ....
เรามีความสุขกับสิ่งที่คุณมอบให้
ขอให้คุณได้รับความสุขกลับไปร้อยเท่าพันเท่านะครับ ....
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: loveromance ที่ 23-09-2012 19:54:34
เปล่าเร่งนะ มารอเฉยๆ
:กอด1:
:bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: yaoigirl ที่ 23-09-2012 23:58:42
มานั่งรออค่ะ
กลับมาไวๆนะค่ะคิดถึงงง
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 24-09-2012 02:06:10
เริ่มหัวข้อโดย: UNAT ที่ 24-09-2012 16:17:19
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 24-09-2012 18:37:47
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 24-09-2012 22:09:47
ขอเสียงคนคิดถึงพี่วินกะน้องปอมหน่อย... :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 24-09-2012 23:19:44
เริ่มหัวข้อโดย: .mager ที่ 24-09-2012 23:38:01
เริ่มหัวข้อโดย: ana* ที่ 25-09-2012 16:52:59
ติดสุดๆ อ่านจนงานการไม่ได้ทำกันเลย 555
อ่านแล้วเขินตามน้องปอม พี่วินจะแมนไปไหนเนี่ย
มาต่อเร็วๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 25-09-2012 19:11:08
เริ่มหัวข้อโดย: tartar ที่ 25-09-2012 20:58:25
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 25-09-2012 21:49:00
อยากลงเรื่องต่อจะแย่แล้ว
พี่วินกับน้องปอมตอนนี้กำลังอยู่บนเครื่องนะ ถ้าถึงนิวยอร์กแล้วจะรีบเอามาเสิร์ฟเลย...สัญญา (ช้าขนาดนี้ไม่ใช่เครื่องบินแล้ว...บอกว่ารถไฟจะเหมาะกว่าไหมป้า!)
มาเวิ่นเว้อแค่นี้แหละ แหะๆ ต้องขอตัวไปปั่นงานอื่นก่อนนะคะ T___T
ขอบคุณและรักทุกคนมากเลยค่ะ
ปล.จะมีใครเห็นเม้นท์นี้บ้างไหมเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 25-09-2012 21:52:05
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 25-09-2012 22:02:43
:bye2: :bye2:
..... รอ + คิดถึง .....
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 25-09-2012 23:00:51
แวะเข้ามาบอกว่าคิดถึงคนอ่านมากเหมือนกันค่ะ:กอด1: รีบมาน๊า คิดถึง
อยากลงเรื่องต่อจะแย่แล้ว
พี่วินกับน้องปอมตอนนี้กำลังอยู่บนเครื่องนะ ถ้าถึงนิวยอร์กแล้วจะรีบเอามาเสิร์ฟเลย...สัญญา (ช้าขนาดนี้ไม่ใช่เครื่องบินแล้ว...บอกว่ารถไฟจะเหมาะกว่าไหมป้า!)
มาเวิ่นเว้อแค่นี้แหละ แหะๆ ต้องขอตัวไปปั่นงานอื่นก่อนนะคะ T___T
ขอบคุณและรักทุกคนมากเลยค่ะ
ปล.จะมีใครเห็นเม้นท์นี้บ้างไหมเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: ~Harmony~ ที่ 26-09-2012 21:21:25
คิดถึงน้องปอม คิดถึงพี่วินจะแย่แล้ว เราไปรอที่นิวยอร์กนานแล้วนะ
เป็นกำลังใจในจ้า สู้ๆนะคะ ปูเสื่อนอนรอ
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 26-09-2012 21:34:19
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 26-09-2012 21:35:32
ลงเครื่องเมื่อไหร่รีบเอามาเสิร์ฟเลยนะคะ
คนอ่านรอจนเกือบจะลงแดงแล้ว คิดถึงมากค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kaireaw ที่ 26-09-2012 22:32:05
และนั่งกรี้ดคนเดียว ฮาา เราอ่านทีเดียวรวดเลย ประทับใจเรื่องนี้มากๆ จะรอตอนต่อไปนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 26-09-2012 23:43:52
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 27-09-2012 01:19:08
เริ่มหัวข้อโดย: So_Da_Za ที่ 27-09-2012 07:31:22
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 27-09-2012 22:13:58
เริ่มหัวข้อโดย: SugaR_II ที่ 28-09-2012 01:54:08
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ :a2:
รอได้ๆ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 28-09-2012 01:55:56
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 28-09-2012 02:03:43
รอคอยพี่วินน้องปอม
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 28-09-2012 20:30:23
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 29-09-2012 23:07:06
:jul1: :jul1: :jul1:
เริ่มหัวข้อโดย: carmel ที่ 30-09-2012 20:21:46
เป็นนิยายที่อ่านแล้วหยุดไม่ได้จริง แอร๊กกกกกก
หวานหยดย้อย
ตอนนี้เขินจนเอาตัวบิดเป็นเกลียว
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 01-10-2012 21:05:00
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 02-10-2012 13:54:06
:a3:
เริ่มหัวข้อโดย: มะมะมะหมิว ที่ 02-10-2012 13:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตสีม่วง ที่ 02-10-2012 14:06:36
ปอมกับพี่วินน่ารักมากกกกกกกก :กอด1:
นั่งรอไปนิวยอคด้วยคน :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 02-10-2012 14:49:14
เราแพ็คของเตรียมตัวจะตามพี่วินน้องปอมแล้ว
แต่เครื่องดีเลย์เลยยังไปนิวยอร์คไม่ได้
ต้องรอกัปตันอย่างคนเขียนมาขับเครื่องบินก่อน >.<
มาเร็วๆนะคะ นั่งรอที่สุวรรณภูมิมานานแล้ว ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 02-10-2012 18:08:16
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 02-10-2012 19:03:14
คนแต่งหายไปหนายงะ
:m15:
รอตอนที่พี่วินพาน้องปอมไปดูงานนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: zeazaiz ที่ 02-10-2012 19:39:05
สู้ๆนะคะ ใกล้ปิดเทอมแล้ว เราคงจะได้อ่านต่อไปเนาะ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 03-10-2012 01:12:43
หายไปนานอีกแล้วครั้งนี้ นานกว่าเก่าเสียอีก เซ็งกับตารางเวลาชีวิตตัวเองช่วงนี้เหลือเกิน
ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ปล่อยให้รอนานขนาดนี้ แล้วก็อยากจะขอบคุณด้วยมากๆที่ยังคงรอกันอยู่
ดังนั้น วันนี้เลยมีเพลงเพราะมาแนะนำเป็นการไถ่โทษค่ะ 55555
ไม่ใช่หรอก จริงๆคืออยากเอามาช่วยโปรโมทให้ลูกชายสุดที่รัก (ได้ข่าวอายุเท่ากัน)
ซิงเกิลใหม่จากคชาAF8ค่ะ ชื่อเพลงว่า 'แค่ของเลียนแบบ'
เพราะมาก อินมาก (ข้อนี้สวนด.คงรู้ดี ความหมายมัน อื้อหือ...)
ไม่โฆษณาอะไรมาก เอาเป็นว่า ฟังแล้วคุณจะรู้สึกอยากหานิยายเศร้าๆมาอ่านสักเรื่องเลยล่ะค่ะ
จิ้มเลย แค่ของเลียนแบบ จากคชาค่ะ (http://www.youtube.com/watch?v=g3-oobdNTI0)
----------
หัวใจหลังเลนส์
#29
ปุ่มควบคุมหน้าจอบนรีโมทในมือเด็กหนุ่มถูกกดระรัวอย่างเมามัน เกมง่ายๆที่ปรากฏอยู่บนจอภาพเล็กตรงหน้าทำให้เจ้าตัวนั่งเพลิดเพลินกับมันอยู่อย่างนี้มาตั้งแต่เครื่องขึ้นแล้ว จนตอนนี้ แม้ไฟจะถูกปิดและผู้โดยสารคนอื่นๆจะหลับคอพับคออ่อนกันไปหมด แต่จักรวาลก็ยังคงตะลุยเคลียร์ด่านในเกมส์ที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับแต่ละที่นั่งอย่างไม่คิดหยุดพัก
กวินลอบมองเด็กหนุ่มข้างกายเป็นระยะพร้อมด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า ภาพยนตร์เรื่องที่เขาสุ่มๆเลือกดูในจอของตนไม่ได้ถูกให้ความสนใจมากเท่าที่ควร
อาการตื่นตาตื่นใจแบบเงียบๆที่มีมาตั้งแต่เริ่มเดินขึ้นเครื่องของจักรวาลนับเป็นสิ่งน่าดูน่าชมสำหรับชายหนุ่ม แม้เจ้าหนูของเขาจะไม่ได้กล่าวออกมาเป็นคำพูด แต่แววตาเป็นประกายคู่นั้นก็บ่งบอกความตื่นเต้นในใจได้เป็นอย่างดี
เขาสามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า ตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่เขาพาเด็กหนุ่มมา
“นี่...นอนบ้างเถอะ เดี๋ยวถึงที่นู่นแล้วจะเหนื่อยเอานะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยกระซิบกับคนที่ยังคงสนุกสนานอยู่กับเกมส์ตรงหน้า สำหรับคนเดินทางข้ามทวีปบ่อยอย่างเขารู้ดีว่าเจ็ทแล็คทีมันทรมาณขนาดไหน ยิ่งเป็นอเมริกาที่เวลากลับขั้วกลางวันกลางคืนกันอย่างนี้ด้วยแล้ว ขืนอยู่บนเครื่องไม่ได้งีบเลย พอถึงที่นู่นมีหวังง่วงหงาวหาวนอนไปทั้งวันแน่ๆ
ดวงตาเรียวเหลือบมองคนพูดเพียงแวบเดียว ก่อนจะรีบหันกลับไปสนใจกับเกมส์ในจอต่อด้วยกลัวว่าจะเล่นพลาด เด็กหนุ่มกระซิบตอบกลับมาเบาๆในขณะที่สองมือก็ยังคงกดปุ่มในมือไปเรื่อยๆ “ขอจบด่านนี้ก่อนได้ไหมครับ พี่วินก็ยังดูหนังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ...”
ได้ฟังดังนั้นช่างภาพคนดังก็หัวเราะในลำคอเบาๆ “นั่งดูเป็นเพื่อนเรานั่นแหละ” ฝ่ามือหนาเอื้อมมาขยี้ผมคนข้างกายอย่างหมั่นเขี้ยว “ให้แค่ด่านนี้นะ โอเคไหม?”
เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบเป็นอันตกลง กวินคลี่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเอ็นดู
เที่ยวบินทั้งขาไปและกลับในครั้งนี้เขาแอบซื้อเป็นที่นั่งชั้นธุรกิจ ที่ต้องใช้คำว่า 'แอบ' ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็หากบอกไปว่าที่นั่งสุดหรูที่นั่งกันอยู่นี่ไม่ใช่ชั้นประหยัดล่ะก็ เจ้าหนูนี่คงจะโวยวายไม่กล้านั่งแน่ๆ นี่ก็คงเข้าใจผิดอยู่ว่า ที่นั่งทั้งลำคงจะใหญ่โตสะดวกสบายแบบนี้แน่ๆ
โดยปกติแล้วเขาไม่ใช่คนใช้เงินเปลือง ทุกครั้งที่ขึ้นเครื่องบินไปไหนต่อไหนเขาก็นั่งชั้นประหยัดเหมือนคนทั่วๆไป เพียงแต่ครั้งนี้...ครั้งที่มีใครอีกคนมาด้วย เขาก็ไม่อยากจะต้องไปนั่งติดกับใครคนอื่นให้เสียอารมณ์ แถวที่เป็นที่นั่งคู่ ไม่ติดกันเป็นแผง ก็เห็นจะมีแต่ชั้นธุรกิจและชั้นหนึ่งเท่านั้นแหละที่เหลือเป็นตัวเลือก
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ปิดหน้าจอและเก็บรีโมทคอนโทรลเก็บเข้าที่ตามสัญญาเมื่อเล่นจบด่านที่ว่า
คนทั้งคู่ปรับพนักพิงให้เอนลงเตรียมตัวเข้านอน
หากแต่ยังไม่ทันที่จักรวาลจะได้ปิดตาลงตามคำสั่ง ฝ่ามือใหญ่จากคนข้างๆก็เอื้อมมารั้งศีรษะเขาเข้าไปวางแหมะอยู่บนไหล่แข็งแรงนั่นเสียก่อน
"ตื่นมาจะได้ไม่ปวดคอ..."
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กวินยกมือขึ้นปิดปากหาวหวอดๆอยู่บนรถแท็กซี่ ขณะเหลือบตามองดวงตาใสแจ๋วของเจ้าหนูข้างๆที่ไม่มีวี่แววเหน็ดเหนื่อยใดๆทั้งสิ้นจากเที่ยวบินอันยาวนาน ซำ้ยังตื่นตาตื่นใจเสียเหลือเกินกับภาพที่ปรากฏอยู่นอกหน้าต่างรถสองข้างทาง กลับกัน...เป็นเขาเสียอีกที่เป็นฝ่ายรู้สึกง่วงงุ่นมากขนาดนี้
ทั้งที่ตอนอยู่บนเครื่องเป็นคนที่คอยเตือนให้อีกฝ่ายนอนด้วยซ้ำ
ให้ตายสิ...ก็เพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับคนที่หลับสบายบนไหล่ของเขานั่นแหละ
เลยกลายเป็นฝ่ายนอนไม่หลับเสียเอง...
แล้วจะว่าใครได้ เมื่อเขาเป็นคนดึงหัวทุยๆนั่นให้มาซบเองนี่หว่า...
แต่กระนั้น ถึงอย่างไรในตอนนี้เขาก็อดมองเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ ท่าทางรัวชัตเตอร์ไม่ยั้งใส่ภาพวิวข้างทางแบบนั้นทำให้เขาต้องลอบยิ้มออกมากับตัวเอง ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปลูบหัวคนข้างกายเบาๆ ในขณะที่คนถูกสัมผัสเพียงหันกลับมายิ้มให้อย่างร่าเริง
เพียงไม่กี่อึดใจ รถโดยสารก็แล่นมาจอดลงตรงหน้าหอศิลป์ร่วมสมัยใจกลางมหานครบิ๊กแอปเปิ้ลแห่งนี้
หลังลงจากเครื่องบินมา คนทั้งคู่ก็มีเวลาเพียงสองสามชั่วโมงในการจัดการเข้าที่พักเก็บข้าวของและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะต้องรีบบึ่งออกมาร่วมงานเปิดตัวนิทรรศการณ์ซึ่งมีผลงานของพวกเขาจัดแสดงอยู่ด้วยที่นี่ทันที นับเป็นการคลาดเคลื่อนในตารางเวลาเล็กน้อยที่กว่าจะปั่นงานจากเมืองไทยเสร็จก็เหลือแค่เที่ยวบินนี้เที่ยวบินเดียวที่จะมาถึงที่นี่ได้ทัน
“ไปกันเถอะ” เสียงทุ้มต่ำกล่าวกับเด็กหนุ่มพลางขยับเสื้อนอกของตนให้เข้าที่เข้าทาง
จักรวาลก้าวขาลงจากรถแท็กซี่คันสีเหลืองอย่างกล้าๆกลัวๆ ดวงตาคู่เรียวสอดส่ายลอดผนังกระจกเข้าไปภายในตัวอาคาร และเมื่อเห็นว่าด้านในเต็มไปด้วยฝรั่งหัวทองมาดน่าเกรงขามมากมาย เด็กหนุ่มก็รู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมาดื้อๆเสียอย่างนั้น
ราวกับรู้ทัน กวินออกแรงดันแผ่นหลังบางๆนั่นให้เดินนำเข้าไป ใบหน้าหล่อเหลาคมคายโน้มลงกระซิบข้างหูเด็กหนุ่มแผ่วเบา
“ไม่ต้องกลัวน่า ฉันอยู่ทั้งคน”
น่าแปลกที่คำพูดสุดแสนจะธรรมดาแค่นั้นกลับทำให้คนฟังรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาไม่น้อย
จักรวาลพยักหน้าเรียกความมั่นใจให้ตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าไป ภาษาอังกฤษฟุดฟิดฟอไฟที่เตรียมมาจากบ้านเผื่อมีฝรั่งมาคุยด้วยถูกท่องซ้ำไปซำ้มาอยู่ในหัว
โดยไม่ต้องใช้เวลาหานาน ชุดภาพถ่ายฝีมือของพวกเขาก็ปรากฏอยู่ในตำแหน่งที่มีทำเลดีที่สุด ผลงานภายใต้คีย์เวิร์ด 'คัลเจอร์ช็อค' เดียวกันนี้จากศิลปินประเทศต่างๆก็ถูกจัดเรียงไว้ในบริเวณใกล้กันอย่างน่าดูชม ฝรั่งหลายคนยืนกอดอกมองผลงานของพวกเขาอย่างพิจารณา
ภาพบรรยากาศทั้งหมดนี้ไหลผ่านตาเข้าสู่สมองของจักรวาลอย่างรวดเร็ว มันช่างดูแตกต่างจากงานนิทรรศการณ์ที่ถูกจัดไว้ตามมุมต่างๆของห้างสรรพสินค้าในบ้านเราเสียเหลือเกิน
"เฮ้!วิน! เป็นยังไงบ้าง ผมไม่ได้เจอคุณเสียตั้งนาน”
เสียงทักทายที่ดังมาจากทางด้านหลังเรียกให้คนทั้งคู่ต้องหันไปมองทางต้นเสียง ก่อนที่ช่างภาพคนดังจะยิ้มแย้มพ่นภาษาอังกฤษคล่องปรื๋อทักกลับไปยังฝรั่งวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ที่ตรงเข้ามาหา
กวินช่างดูเข้ากันได้ดีกับบรรยากาศแบบนี้เสียเหลือเกินในสายตาของจักรวาล เด็กหนุ่มยืนยิ้มฟังบทสนทนาที่ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง และมีโอกาสได้แนะนำตัวเองสั้นๆตามที่ตระเตรียมมาอย่างดีเล็กน้อยพอเป็นพิธี และเมื่ออีกฝ่ายรู้จากปากกวินว่าคอนเซ็ปภาพในครั้งนี้มาจากจักรวาลเป็นส่วนหลักก็ออกปากชมเสียยกใหญ่ ทำเอาเด็กหนุ่มต้องยิ้มแก้มแทบปริด้วยความภูมิอกภูมิใจ
หลังจากนั้นก็มีผู้คนอีกมากหน้าหลายตาพากันเข้ามาทักทายพูดคุยกับกวินเรื่อยๆตลอดเวลางาน แสดงให้เห็นถึงความกว้างขวางในวงการของช่างภาพหนุ่ม
“สวัสดีครับโปรเฟสเซอร์เทย์เลอร์!” ครั้งนี้กวินเอ่ยทักฝรั่งวัยอาวุโสอีกคนที่ตรงเข้ามาทางพวกเขาด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจมากกว่าที่ใช้ทักคนก่อนๆ
ชายชราที่ยังดูแข็งแรงย่างเท้าเข้ามาหาพวกเขาด้วยฝีก้าวที่ดูมั่นคง ใบหน้าอันเต็มไปด้วยร่องรอยเหี่ยวย่นที่ได้รับมาตามกาลเวลาประดับประดาไปด้วยรอยยิ้มใจดี
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะวิน ผลงานยังเฉียบเหมือนเดิมไม่มีผิด” เสียงแหบแห้งกล่าวทักทายช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำเสียจนบุคคลที่สามซึ่งไม่ได้ถนัดภาษาอังกฤษที่ยืนฟังอยู่ด้วยยังสามารถฟังออกได้ทุกคำ ชายสูงวัยพยักเพยิดไปทางผลงานของพวกเขาที่แปะโชว์อยู่กลางนิทรรศการณ์อย่างชื่นชมขณะกล่าวในตอนท้ายประโยค “ไม่เคยผิดหวังในตัวคุณเลยจริงๆ”
“เกินไปครับโปรเฟสเซอร์ ก็คุณนั่นแหละที่ทำให้ผมมีวันนี้” ชายหนุ่มกล่าวขึ้นด้วยความเคารพ ท่าทีการแสดงออกแตกต่างกับการพูดคุยกับคนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด ถ้าให้จักรวาลเดา ดูท่าว่าชายอาวุโสผู้นี้คงจะมีบทบาทพิเศษในชีวิตของชายหนุ่มเป็นแน่
ดวงตาสีเทาแบบคนชาติตะวันตกเลื่อนกลับมามองทางพวกเขาอีกครั้ง ก่อนจะหยุดลงตรงที่เด็กหนุ่มที่ยืนฟังเงียบๆเยื้องอยู่ด้านหลังของกวินด้วยแววตาใจดี “แล้วสุภาพบุรุษผู้นี้เป็นใครกันล่ะ ไม่แนะนำหน่อยหรือ”
คำพูดที่ได้ฟังเพิ่งจะทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวว่าลืมแนะนำคนสำคัญไปเสียสนิท
"เอ้อ...จริงด้วยครับ ปอม...นี่คือโปรเฟสเซอร์เทย์เลอร์ เป็นอาจารย์ของฉันสมัยเรียน" กวินแนะนำผู้อาวุโสก่อนตามมารยาทก่อนจะหันกลับไปแนะนำเด็กหนุ่มให้กับผู้เป็นอาจารย์ "โปรเฟสเซอร์ครับ นี่ปอม...เป็นหนึ่งในทีมช่างภาพที่ทำงานนี้ แล้วก็เป็นเจ้าของไอเดียครั้งนี้ด้วย"
"สวัสดีครับโปรเฟสเซอร์เทย์เลอร์" จักรวาลกล่าวทักด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงกระท่อนกระแท่น แต่ก็ไม่ฟังดูไม่เลวร้ายนัก
"โอ้...คนนี้เองหรือ" ชายชราจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยแววตาใจดี "ผมก็ยังคิดอยู่ว่าผลงานครั้งนี้มันมีกลิ่นอายที่ต่างจากสไตล์ของคุณอยู่นิดหน่อย...น่าสนใจๆ"
เทย์เลอร์ผินหน้ากลับไปพินิจพิจารณายังผลงานของพวกเขาอย่างตั้งใจอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาถามเด็กหนุ่ม
"คุณอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"
"ยี่สิบครับ"
"อืม...ต้นกล้าของไม้พันธ์ุดีเชียวนะอย่างนี้" ประโยคนี้ชายชราเปลี่ยนเป้าหมายไปกล่าวกับกวินพลางพยักหน้าขึ้นลงทบทวนคำพูดของตัวเอง "เหมือนคุณตอนเด็กๆไม่มีผิด..."
"ผมทราบครับ...เด็กคนนี้ฝีมือโดดเด่นมาก" ช่างภาพหนุ่มตอบกลับด้วยความภาคภูมิใจในตัวเจ้าหนูของเขา "ในอนาคตคงพัฒนาไปได้ไกล"
"ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ...มันต้องเป็นอย่างนั้น" ชายแก่ผู้สั่งสมประสบการณ์ด้านศิลปะการถ่ายภาพมาตลอดชีวิตจ้องลึกลงไปในด้วยตาของเด็กหนุ่ม ราวกับต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โอย…ง่วงเป็นบ้าเลยเว้ย” เสียงทุ้มต่ำบ่นขึ้นทันทีที่สองขายาวๆก้าวพ้นกรอบประตูห้องพัก
“ก็นอนเลยสิครับ” เด็กหนุ่มที่เดินตามหลังเข้ามากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสดใสราวกับไม่เหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย
ช่างภาพคนดังหันกลับมามองจักรวาลพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า “เราล่ะ…ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง…หืม?”
ได้ฟังดังนั้นคนถูกถามก็ส่ายหน้า “มาที่ที่น่าตื่นเต้นแบบนี้ ผมเหนื่อยไม่ลงหรอกครับ”
กวินหัวเราะน้อยๆให้กับคำตอบตรงไปตรงมาของเด็กหนุ่ม ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเข้านอนอย่างที่ได้รับคำแนะนำ
ห้องพักที่ว่าของพวกเขาไม่ใช่ห้องพักในโรงแรมแต่อย่างใด หากแต่เป็นห้องชุดหน้าตาน่าอยู่ที่บ้านจารุกิตติ์ซื้อไว้ตอนที่กวินมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในช่วงเรียนหนังสือ แม้ไม่ได้ถึงกับหรูหราอะไรมาก แต่ก็จัดว่าอยู่ในย่านธุรกิจของมหานครแห่งนี้ ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กสำหรับการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่น และครัวเล็กๆอีกหนึ่งมุม
เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างสูงใหญ่ของกวินก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ
...แบบนี้...เรียกว่าวิ่งผ่านน้ำก็คงจะได้
ชายหนุ่มจัดการกับตัวเองด้วยความเร็วแสง ก่อนรีบเอาตัวเข้าไปนัวเนียพอเป็นกระษัยกับจักรวาลที่นั่งจัดเสื้อผ้าอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง จนเมื่อพอใจก็รีบขอตัวกระโจนขึ้นเตียงแล้วหลับไปเลย...
ก็บอกแล้วว่าคนมันเหนื่อยมาก...
.
.
.
.
จักรวาลใช้เวลาหลังอาบน้ำเสร็จไปกับการชื่นชมแสงสียามค่ำคืนที่ปรากฏอยู่ภายนอกหน้าต่างนานสองนาน หน่วยความจำของการ์ดในกล้องตัวเก่งเต็มไปด้วยภาพมุมสูงของเมืองหลายต่อหลายช็อต
คิดไปก็เหมือนฝัน ไม่เคยนึกว่าวันนึงจะได้เดินทางมาที่ต่างถิ่นที่แสนห่างไกลจากบ้านเกิดขนาดนี้มาก่อน
สำหรับใครหลายคน การท่องเที่ยวในต่างแดนอาจเป็นเรื่องเล็กจิ๊บจ๊อย แต่สำหรับเขา...มันคือโอกาสที่หาได้ยากเหลือเกิน
เด็กหนุ่มละสายตาออกจากแสงไฟเคลื่อนที่ได้บนท้องถนนหลังจากการจับจ้องมันอยู่นานหลายสิบนาที สายตาเหลือบมองไปยังบานประตูห้องนอนที่ปิดลงไปแล้ว ก่อนจะเลื่อนกลับมาสะดุดอยู่กับเสื้อผ้าใส่แล้วที่วางอีเหละเขละขละอยู่บนพื้น
ริมฝีปากบางได้รูปคลี่ยิ้มน้อยๆ
สงสัยจะเหนื่อนจัดอย่างที่ว่าจริงๆ
เด็กหนุ่มเดินมาหยิบพวกมันขึ้นมาพับเก็บทีละชิ้น พลางนึกตะหงิดปนขำตัวเองในใจนิดๆ...
ก็ไอ้ที่ทำอยู่นี่...มันอย่างกับว่า...เป็นหน้าที่ของ...ภรร...เอ่อ...นั่นแหละ...ไม่ใช่เหรอ
เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ...
ชีวิตคนไม่มีอะไรคาดเดาได้จริงๆ
ขณะที่สองมือกำลังจัดแจงพับกางเกงยีนตัวเก่งของชายหนุ่มที่นอนหลับปุ๋ยไปแล้วอยู่นั้น กระดาษพับสี่ทบแผ่นหนึ่งก็ร่วงลงมาจากกระเป๋าด้านหลัง
จักรวาลก้มลงเก็บมันขึ้นมา เตรียมจะเอาไปวางไว้ให้ที่กระเป๋าเดินทาง หากแต่ความตั้งใจก็ต้องถูกพับเก็บลงเสียก่อนเมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยลายมืออันคุ้นเคยที่ครั้งนี้ดูจะบรรจงเป็นพิเศษ ก็ไม่ได้มีเจตนาจะสอดรู้สอดเห็นอะไรหรอกนะ ถ้าไม่บังเอิญว่าข้อความที่ปรากฏให้เห็นอยู่แพลมๆนั่นมันอ่านได้ใจความดังนี้น่ะสิ...
'กำหนดการพาที่รักเที่ยวนิวยอร์ก'
ที่รัก?...เห้ย...เขาเหรอ...
ก็มากันแค่สองคนมันก็ต้องเขาน่ะสิ...
ว่าแต่เรียกอย่างนี้เลยเหรอวะ???
บ้าเอ๊ย....
...เขินแย่...
อดใจไม่ไหวจริงๆ ขอเปิดดูหน่อยแล้วกันนะ...
เนื้อหาภายในเป็นกำหนดการเที่ยวแบบแน่นเอี๊ยด ถูกวางแผนมาอย่างดีชนิดที่ว่าไม่ตกหล่นไปสักโปรแกรมเดียว กะว่าเวลาที่เหลืออยู่สี่วันคงจะพาเขาเที่ยวให้ทั่วทุกมุมของนิวยอร์คเป็นแน่ นอกจากนั้นยังมีบางรายการที่ดูจะเอ็กซ์คลูซีฟเสียยิ่งกว่าไปเที่ยวกับทัวร์เกรดเอเสียอีก
ที่ด้านหลังของบางโปรแกรมถูกเขียนกำกับรายละเอียดเฉพาะ เช่นเรื่องตั๋วเข้าชมหรือเวลาการเข้าของแต่ละรอบไว้อย่างรอบคอบ ต่อให้อยู่เคยอยู่ที่นี่มาหลายปี แต่ข้อมูลแบบนี้คงไม่ได้มาจากการจำแน่ๆ นี่คงตั้งใจหาข้อมูลมาจากไทยอย่างแน่นอน
ยิ่งได้กวาดตาอ่านไปเรื่อยๆเด็กหนู่มก็ยิ่งรู้สึกปลื้มปริ่มในหัวใจ จำได้ว่า ช่วงก่อนเดินทาง พวกเขาทุกคนโดยเฉพาะหัวหน้าอย่างกวินต่างก็หัวหมุนอยู่กับการปิดงานให้เสร็จทันเวลา จนแทบไม่ได้กินไม่ได้นอน ไม่รู้ว่าคนใจดีคนนั้นหาเวลาที่ไหนมานั่งจัดแจงวางแผนพาเขาเที่ยวซะละเอียดยิบขนาดนี้ ใช้ลายมือตัวเองเขียน ยังไงก็คงไม่ได้ให้คนอื่นทำให้แน่ๆล่ะ...
เด็กหนุ่มไล่อ่านจนเกือบจะจบแผ่น ก็ต้องมาสะดุดตาอยู่กับโปรแกรมเที่ยวรายการสุดท้ายของคืนสุดท้ายก่อนกลับบ้าน
'ที่นั่น'
กวินเขียนไว้เท่านั้น ไม่ได้ระบุชื่อสถานที่ ราคาค่าเข้าชม เวลาเปิดปิด หรือข้อมูลอื่นๆอย่างที่เขียนๆมาก่อนหน้านี้ มีเพียงคำสั้นๆคำนี้เท่านั้น
จักรวาลขมวดคิ้วลงด้วยความสงสัย พลางพับกระดาษแผ่นที่ว่าลงเหมือนเก่า แล้วเดินไปวางมันลงที่กระเป๋าเดินทางของกวินอย่างที่ตั้งใจในตอนแรก
ความสงสัยถูกเก็บลงไปในใจ เดี๋ยวถึงเวลาก็คงได้รู้เองว่า 'ที่นั่น' ของกวินมันคือที่ไหน
เนื่องจากตอนนี้ เขามีสิ่งที่อยากทำเพื่อเป็นการระบายความรู้สึกขอบคุณในใจมากกว่าการนั่งเดา
จักรวาลจัดแจงเก็บเสื้อผ้าใส่แล้วของช่างภาพคนดังลงในถุงที่เตรียมไว้ เดินเก็บกวาดขวดน้ำและถุงขนมฝีมือตนที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร จนในที่สุดเมื่อทุกอย่างดูเรียบร้อยดี เด็กหนุ่มก็ปิดไฟบริเวณห้องนั่งเล่นลง ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปอย่างเงียบเชียบ
สองขาพาเขามาถึงที่นอนฝั่งที่กวินเว้นไว้ให้ เด็กหนุ่มค่อยๆคลานขึ้นไปนั่งบริเวณหัวเตียง ข้างกันกับใบหน้าหล่อเหลาของใครอีกคนที่ดูเหมือนจะหลับสนิทไปแล้ว
แสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก พอจะเอื้ออำนวยให้คนแอบมองได้เห็นเค้าความใจดีที่แม้ยามหลับก็ยังคงหลงเหลืออยู่ให้เห็น
จักรวาลอมยิ้มน้อยๆระบายความเขินกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำต่อไปนี้ ความรู้สึกดีๆเต็มตื้นอยู่ในหัวใจ ยากที่จะระบุได้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันประกอบด้วยอะไรบ้าง อาจจะรู้สึกขอบคุณ รู้สึกปลาบปลื้ม รู้สึกดีใจ หรืออาจจะ
รู้สึกรัก...
ใบหน้าเรียวได้รูปค่อยๆขยับโน้มลงใกล้คนที่นอนหลับตาอยู่ข้างกาย กลิ่นเมนทอลของโฟมล้างหน้าสำหรับผู้ชายลอยจางๆขึ้นแตะจมูก มุมปากบางอดที่จคลี่ยิ้มออกมากับตัวเองด้วยความกระดากอายอีกครั้งไม่ได้เมื่อระยะห่างลดลงเรื่อยๆ
จนในที่สุด...
ริมฝีปากนิ่มหยุ่นของเด็กหนุ่มก็จรดลงกับข้างแก้มที่เต็มไปด้วยไรหนวดไรเคราของช่างภาพคนดังแผ่วเบา
จักรวาลไม่มีความกล้ามากพอที่จะค้างอยู่ท่านั้นนานนัก แม้จะไม่เห็นหน้าตัวเอง แต่ความรู้สึกเลือดสูบฉีดที่เป็นอยู่ก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า บัดนี้หน้าเขาคงแดงอีกตามระเบียบแน่ๆ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เมอร์ซิเดสเบนซ์คันหรูสีบรอนซ์ดูภูมิฐานจอดลงบริเวณที่จอดรถสำหรับลูกค้า ชายหนุ่มรูปร่างผิวพรรณดีในชุดสูทเนี๊ยบกริบเดินลงจากรถด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมถุงขนมยี่ห้อดังเต็มไม้เต็มมือ
เมษาสาวเท้ายาวๆตรงเข้าไปยังบริเวณทางเข้าบริษัทผลิตผลงานภาพถ่ายที่คุ้นเคยอย่างอารมณ์ดี รู้มาว่าสัปดาห์หน้ามหาวิทยาลัยของรุ่นน้องคนดีของเขาจะเปิดเทอมแล้ว นี่ก็คงเหลืออีกไม่กี่วันแล้วล่ะที่เขาจะต้องมาที่นี่
หวังว่าคงจะหมดห่วงได้เสียที...
"อ้าวคุณเมษา สวัสดีค่ะ" สาวสวยเจ้าหน้าที่ต้อนรับหลังเคาท์เตอร์เอ่ยทักลูกชายนายแบงค์ขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่นผลักประตูเข้ามา ภายใต้รอยยิ้มสวยหวานตามหน้าที่การงานนั้น หล่อนซุกซ่อนความลำบากใจที่แล่นขึ้นมาไว้ไม่น้อย รู้ดีว่าชายหนุ่มมาที่นี่เพื่อต้องการจะพบใคร แล้วก็รู้ด้วยว่าใครคนนั้นน่ะ เป็น 'คนพิเศษของพี่วิน' หอบหิ้วขนมนมเนยมาเต็มมือแบบนี้ พนันได้ว่าคงยังไม่รู้แน่ๆว่าสองคนนั้นตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน
"สวัสดีครับคุณกิ๊ฟท์ ทานข้าวหรือยังครับ" ทั้งรอยยิ้มการทูตและคำพูดคำจาน่าฟังชวนให้ใครต่อใครรู้สึกไม่อึดอัดใจที่ได้พูดคุยด้วย แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นถึงทายาทมหาเศรษฐีก็ตามที
จะมีก็แต่ครั้งนี้นี่แหละที่เจ้าหล่อนถึงกับเหงื่อตก
"เอ่อ...เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณเมษาล่ะคะ"
"เรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ" ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ก่อนจะกล่าวเข้าธุระของตน "แล้วนี่ ปอมอยู่บริษัทใช่ไหมครับ รบกวนคุณกิ๊ฟท์ช่วยตามให้หน่อยได้ไหม ผมโทรไปไม่ยอมรับสายเลย สงสัยจะอยู่ในสตูดิโอหรือเปล่า"
นี่แหละ ส่วนที่หญิงสาวหนักใจ ไม่อยากเป็นคนบอกเลยจริงๆให้ตายสิ เห็นความพยายามของคุณเมษาก็สงสารนะ แต่ทำยังไงได้ ยังไงเธอก็ต้องเชียร์คนที่จ่ายเงินเดือนเธออยู่แล้ว
"คือ...ตอนนี้น้องปอม..."
หากแต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะกล่าวจบประโยค เสียงดังโหวกเหวกพร้อมด้วยคำพูดเจ้าชู้ของใครอีกคนก็ดังหยุดบทสนทนาไว้เสียก่อน
"น้องกิ๊ฟท์คร้าบบบบ พี่ซื้อกล้วยแขกลุงดำมาฝาก" เสียงที่มาถึงก่อนตัวคนพูดเรียกให้หนุ่มสาวทั้งสองต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกันร่างอวบอัดของเต้ที่เดินถือถุงกระดาษตรงเข้ามา
กราฟฟิกดีไซเนอร์หนุ่มเองก็แปลกใจไม่น้อยเมื่อพบกับผู้มาเยือน
สงสัยจะยังไม่รู้แฮะ...
"หวัดดีครับคุณเต้" ชายหนุ่มหน้าเนื้อส่งยิ้มทักทายมาให้เขา "พอดีเลย ผมกำลังจะให้คุณกิ๊ฟท์ช่วยตามปอมให้อยู่เนี่ย วันนี้ปอมทำงานในสตูดิโอใช่ไหมครับ"
โดยไม่มีการเกริ่นรักษาน้ำใจให้มากความ คนถูกถามส่ายหน้าออกมาทันที "น้องปอมไปนิวยอร์คกับพี่วินครับ ไม่อยู่หรอก"
หญิงสาวหลังเคาท์เตอร์ทำได้เพียงส่งยิ้มเจื่อนๆออกไปเยียวยาความรู้สึกของคนฟังหลังได้รับคำตอบโผงผางจากเต้
เมษาชะงักไปทันทีเมื่อได้รับรู้อย่างนั้น คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ไปนิวยอร์คหรือครับ? ปอมไม่เห็นบอกผมเลย แล้วนี่...คือไปทำงานกันทั้งทีมหรือครับ หรือว่ายังไง?"
เต้ส่ายหน้าเร็วๆอีกครั้ง "ทั้งทีมอะไรครับ เขาไปกันสองคน"
"สองคน?" ชายหนุ่มในชุดสูททวนคำพูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี แต่ด้วยลักษณะนิสัยของนักธุรกิจที่ถูกปลูกฝังมาทำให้เมษาไม่ได้หลุดแสดงความรู้สึกอะไรออกมาจนหน้าเกลียด
"ครับ สองคน" เต้กล่าวย้ำชัดถ้อยชัดคำพลางมองสังเกตปฏิกิริยาของคู่สนทนาลอดเปลือกตาตี่ๆอย่างรู้สึกสนุกสนานในใจ ในฐานะลูกน้องคนสนิทของกวิน เขาแอบรู้สึกรำคาญใจไอ้คุณเมษานี่แทนเจ้านายมานานแล้วล่ะ
เมษานิ่งจมอยู่กับความคิดตัวเองอยู่หลายวินาที ก่อนจะรู้สึกตัวว่านี่ไม่ใช่ที่ๆเขาควรจะมายืนคิดอะไร ชายหนุ่มจึงพับเก็บทุกสิ่งกดทับมันลงในใจเพื่อกลับไปไตร่ตรองกับตัวเองเมื่ออยู่คนเดียว และเลือกที่จะส่งยิ้มกลับไปให้คนตรงหน้าทั้งสองอย่างเป็นธรรมชาติ
"งั้นก็ช่วยไม่ได้ น่าเสียดายจัง" ถุงขนมราคาแพงมากมายถูกยกขึ้นวางบนเคาท์เตอร์ "ยังไงพวกคุณช่วยรับขนมพวกนี้ไปกินหน่อยได้ไหมครับ ผมคงเอากลับไปกินเองไม่หมด"
กิ๊ฟท์และเต้กล่าวขอบคุณพอเป็นพิธี ก่อนที่เมษาจะขอตัวกลับไป
ชายหนุ่มเดินจ้ำอ้าวมายังรถที่จอดไว้อย่างไม่สบอารมณ์ หงุดหงิดใจที่มาช้าไปอีกก้าวแล้ว
อย่างที่เขาเคยตั้งปณิธานไว้ ว่าหากวันหนึ่งคนที่ปอมเลือก ไม่ใช่ผู้หญิง คนๆนั้นมันจะต้องเป็นเขาคนเดียว
เขาเท่านั้นที่จะดูแลปอมให้ได้อยู่อย่างสบายใจในฐานะผู้ชายที่รักกับผู้ชายได้
เขาเท่านั้นที่จะปกป้องไม่ให้ปอมถูกกรอบวัฒนธรรมของสังคมทำร้ายได้
เขามั่นใจว่ามีเขาเท่านั้นที่มีความสามารถมากพอที่จะไม่ทำให้ปอมเจ็บปวดกับเรื่องแบบนี้ได้
แล้วเขาก็มั่นใจว่า กวินทำไม่ได้หรอก...
สถานะการณ์ตอนนี้อยู่ในเขตอันตรายเสียแล้ว เขาปล่อยให้เรื่องของสองคนนั้นเลยเถิดมาไกลเกินไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 03-10-2012 01:13:44
"ใช่ไหมล่ะ ฉันว่าแล้วว่านายต้องชอบ" เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นเบาๆให้ได้ยินกันเพียงสองคนเพื่อไม่เป็นการรบกวนกับการดื่มด่ำศิลปะของผู้คนรอบข้าง "ตอนฉันมาครั้งแรก ขนาดไม่ได้มีความรู้ด้านนี้มากมายยังทึ่งเลย พี่วิทย์นะ ตอนที่ยังเรียนอยู่ ยังเคยมานั่งวิเคราะห์ไอ้แรมป์นี้อยู่เป็นวันๆเลย"
"ไม่แปลกใจเลยครับ" เด็กหนุ่มตอบกลับยิ้มๆ พลางมองสังเกตปฏิกิริยาผู้คนรอบข้างที่มีต่อทางเดินแบบนี้ไปด้วยเช่นกัน ต่อให้ตั้งใจว่าเรียนจบแล้วจะไปเป็นช่างภาพ แต่อย่างไร...สถาปัตยกรรมก็เป็นความชอบที่สองรองลงมาล่ะนะ
กวินจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
มีความสุข...
ที่เห็นจักรวาลมีความสุข...
เด็กหนุ่มเองก็เหมือนจะรู้ตัวด้วยสัญชาตญาณว่าถูกมอง จึงเบือนหน้ากลับมาหาคนข้างกาย
สายตาทั้งสองคู่สบกันอยู่อย่างนั้นด้วยความรู้สึกสบายใจ
ก็อยู่ที่นี่ มันไม่มีอะไรต้องกังวล...
ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครสนใจ ว่าพวกเขาจะรู้สึกต่อกันแบบไหน
อุ้งมือหนาเอื้อมออกไปจับกับมือเรียวของอีกคน...
"เดินอย่างนี้ได้ไหม" กวินเอ่ยถามขออนุญาต และครั้งนี้จักรวาลก็ไม่มีท่าทีอิดออด
ถือเป็นสัญญาณอันดี...
คนทั้งคู่จับจูงมือกันเดินออกจากพิพิธภัณฑ์ชื่อดังไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
และความรู้สึกพองโตในหัวใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ตลอดเวลาสามสี่วันที่ผ่านมา จักรวาลได้ใช้เวลาในนิวยอร์คอย่างคุ้มค่าที่สุด สถานที่ที่กวินพาไปนั้นตรงตามที่เขาแอบเห็นในกระดาษเมื่อวันก่อนแทบจะทุกรายการ อาจจะมีคลาดเคลื่อนไปบ้างตามสถาณการณ์ แต่โดยรวมแล้วกวินก็บริหารทุกอย่างได้ค่อนข้างดี
และมาถึงตอนนี้ จะเหลือก็แต่...
'ที่นั่น' เพียงที่เดียวที่ยังไม่ได้ไป
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายในนิวยอร์ค พรุ่งนี้พวกเขาทั้งคู่ต้องตื่นแต่เช้าไปเตรียมตัวขึ้นเครื่องกลับประเทศไทยที่สนามบิน
เด็กหนุ่มตื่นเต้นไม่น้อยกับสถานที่สุดท้ายที่กวินจะพาไป หลายวันที่ผ่านมาเขาเก็บความสงสัยไว้ในใจ ได้แต่รอให้ถึงเวลา แล้วก็แอบเดาบ้างเหมือนกันว่า 'ที่นั่น' ที่ว่านี่มันคือที่ไหน
ให้ไล่สถานที่ท่องเที่ยวดังๆในนิวยอร์ค กวินก็พาไปมาครบหมดแล้ว
มันจะเหลือที่ไหนอีกนะ...
ร่างสูงตรงหน้ากุมมือเขาเดินนำลอดรั้วเหล็กสีดำผ่านเข้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่มีอาคารหน้าตาเก่าแก่หลายหลังตั้งอยู่ ทางเดินและสนามหญ้าดูเป็นมิตรยิ่งกว่าที่ไหนๆที่ไปมาในนิวยอร์คในช่วงสามสี่วันมานี้
ราวกับอ่านใจออก กวินเอ่ยตอบออกมาโดยไม่ต้องรอให้เด็กหนุ่มถาม
"นี่คือมหาวิทยาลัยน่ะ ฉันเรียนจบจากที่นี่" ในน้ำเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยนั้นเจือแววภาคภูมิใจอยู่ในที และเมื่อจักรวาลลอบมองดวงตาคู่คมดุของชายหนุ่มก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอาวรณ์ได้อย่างชัดเจน "โปรเฟสเซอร์เทย์เลอร์ก็สอนอยู่ที่นี่แหละ"
"งั้นเหรอครับ" เด็กหนุ่มหันมองไปรอบๆบริเวณ ในขณะที่สองขาก็ยังคงก้าวตามกวินไปเรื่อยๆอย่างไม่เร่งร้อน "บรรยากาศน่าเรียนมากเลย"
"อืม..." ช่างภาพคนดังครางรับในลำคอเบาๆ การได้กลับมาเดินในสถานที่ที่คุ้นเคยอีกครั้งทำให้เขารู้สึกคิดถึงบรรยากาศเก่าๆครั้งยังเป็นนักศึกษาอยู่ไม่น้อย
บรรยากาศเก่าๆ สถานที่เก่าๆ และความเชื่อเก่าๆ....
ความเชื่อ...ที่สมัยเรียนพวกเพื่อนๆผู้หญิงของเขามักจะชอบพูดถึงมันและรอคอยให้ถึงเวลานี้
ตอนนั้นก็ไม่เคยนึกสนใจ และคิดว่ามันตลกเหลือเกินที่มีคนสามารถเชื่อมันได้ลง
จริงๆแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เชื่อหรอก...
แต่ว่าไหนๆก็มีคนให้ลองพิสูจน์ด้วยแล้ว แถมยังมาในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะพอดี จะลองดูสักครั้งคงไม่เสียหาย...
"แล้วนี่เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ" เสียงที่เอ่ยถามขึ้นดังมาจากคนที่เขาจูงมืออยู่
"ต้นโอ๊ค" ชายหนุ่มตอบไปสั้นๆเพียงเท่านั้น โดยที่คนฟังได้แต่งุนงงไปกับคำตอบ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายแล้วเขาก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้อีกครั้ง ยังไง อีกไม่กี่อึดใจคงได้รู้กัน
กวินรวมรวบกำลังใจให้ตนเองเงียบๆในขณะที่เดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย
เมื่อเข้าใกล้ตึกเรียนของคณะที่เขาเคยสังกัดมาเรื่อยๆ ก็พบว่ายังคงมีนักศึกษาหลายคนแกร่วให้เห็นอยู่ภายในบริเวณแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วก็ตาม
ก็แน่ล่ะ...
ตามตารางที่เขาไปเช็คมา นี่มันวันส่งโปรเจ็คปิดภาคเรียนนี่นา
และตามตำนานของความเชื่อที่ว่า...
มันก็ต้องเป็นวันนี้แหละ...
คนทั้งคู่เดินลัดเลาะมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณสวนขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กดูร่มรื่น จักรวาลคาดว่าตอนกลางวันในช่วงอากาศดีๆ คงจะมีคนมานั่งอ่านหนังสือหรือเขียนเปเปอร์กันอยู่บริเวณนี้มากมายแน่นอน
แล้วกวินก็นำเด็กหนุ่มมาจนถึงที่หมายในที่สุด...
ต้นไม้สูงใหญ่ที่โผล่ทะลุพื้นดินขึ้นตะหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองคนดูโดดเด่นเป็นสง่าเมื่อเทียบกับต้นอื่นๆในบริเวณเดียวกัน
เมื่อวันก่อนที่ขึ้นเครื่องมาจากไทยไม่กี่วัน เขาได้โทรศัพท์ข้ามน้ำข้ามทะเลไปถามเพื่อนผู้หญิงสมัยเรียนคนหนึ่งถึงรายละเอียดของตำนานที่ว่าเพื่อให้แน่ใจว่าจะทำทุกอย่างถูกต้อง คิดๆแล้วก็สมเพชตัวเองเล็กๆที่เป็นผู้ชายตัวใหญ่หน้าเหี้ยมเสียเปล่า แต่ดันมาบ้าตามความเชื่อผู้หญิงๆแบบนี้เสียได้
แต่ความจริงมันก็ไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นหรอก...
ตามที่เพื่อนคนที่ว่าเล่ามา ดูเหมือนตำนานนี้จะอยู่คู่ที่นี่มานานตั้งแต่สมัยก่อตั้งมหาวิทยาลัยแล้ว
และที่สำคัญ...มันก็ใช้ได้ผลกับหลายคู่มาแล้วด้วย
'ถ้านักศึกษาของที่นี่จูบกันใต้ต้นโอ๊คโบราณในสวนหลังคณะกับคนที่รักในวันสุดท้ายของภาคเรียน ก็จะได้รักกันตลอดไป'
แม้จะฟังดูเกาหลี๊ เกาหลี แต่เชื่อเถอะว่านี่คือความเชื่อของนักศึกษาชาวมะกันแท้ๆ...
ได้แต่หวังว่าเจ้าต้นโอ๊คนี่จะอนุโลมให้เขาซึ่งบังเอิญเรียนจบมาหลายปีแล้วได้สมหวังด้วยเถอะ
ถ้าความเชื่อนี้มันใช้ได้ผลจริง เขาจะซื้อหมูเห็ดเป็ดไก่และเอาพวงมาลัยพร้อมด้วยนางรำมาถวายเลยเอ้า...
...ล้อเล่นน่า...
แรงกระตุกเบาๆที่ฝ่ามือเรียกให้ชายหนุ่มที่บัดนี้เหงื่อแตกพลั่กหลุดจากภวังค์ ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมามองคนข้างกายแล้วจึงค่อยๆดึงสติกลับมา
"ต้นโอ๊คต้นนี่มันมีอะไรพิเศษเหรอครับ" จักรวาลเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนิ่งไปเมื่อเดินมาถึงที่นี่ สีหน้าก็ดูจริงจังขึ้นทุกขณะ พอหันมองไปรอบกายก็เห็นแต่คู่รักหลบมุมจู๋จี๋กันอยู่เต็มไปหมด
ช่างภาพหนุ่มหันกลับมาหาเจ้าหนูของเขาเต็มตัว ไม่ได้รู้หรอกว่าหน้าตาที่แสดงออกไปขณะนี้มันดูเครียดพิลึก หัวใจเต้นตุบๆอยู่ในอกจนรู้สึกได้ ก็จะไม่ให้เต้นแรงได้อย่างไร...ในเมื่อเขาลุ้นมากขนาดนี้ เรื่องของเขากับจักรวาลจะหมู่หรือจ่ามันก็ขึ้นอยู่กับวินาทีถัดไปนี่แหละ
"ปอม..." เสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกไปฟังดูแหบแห้ง
"ครับ?" คนถูกเรียกขานรับด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเรียวได้รูปสำรวจมองท่าทีของคนตรงหน้าอย่างงงงวย
"ฉันว่า....เราก็...ศึกษากันมาพอสมควรแล้วเนอะ..."
ได้ยินแบบนั้น คนที่ไม่ทันตั้งตัวก็เผลอเสตามองต้นไม้ใบหญ้ารอบข้างแทนสายตาจริงจังคู่นั้น "อืม...ครับ..."
"คือ...มันถึงเวลาหรือยัง..."
ถึงตรงนี้เม็ดเหงื่อจำนวนมหาศาลก็พากันพรั่งพรูออกจากรูขุมขนบนไรหน้าผากของช่างภาพหนุ่มราวกับน้ำตก
ส่วนคนฟังเองก็เริ่มเดาได้ลางๆแล้วล่ะ...
"มันได้เวลาหรือยัง...ที่เราจะ...
...เป็นแฟนกันสักที"
คำร้องขอที่ได้รับจากอีกฝ่ายทำให้ระบบทุกอย่างในร่างกายของเด็กหนุ่มเหมือนจะหยุดทำงานไปดื้อๆหลายวินาที ก่อนจะเป็นกล้ามเนื้อแก้มที่เริ่มกลับมาทำงานก่อนเพื่อน
โดยการค่อยๆยกยิ้มขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่...
ภาพรอยยิ้มตรงหน้าเป็นเหมือนกันลมเย็นๆที่มาพัดพาความร้อนในใจให้ลอยหายไป หลงเหลือไว้เพียงความอุ่นวาบ
ช่างภาพหนุ่มเองก็ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเช่นเดียวกัน
โดยไม่มีคำพูดใดๆ ใบหน้าของคนทั้งสองค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ...
ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่มีปัจจัยภายนอกใดๆมาทำให้ไขว้เขว...
มีเพียงความรู้สึกจากข้างในเท่านั้นที่ควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างอยู่ ณ วินาทีนี้...
ริมฝีปากค่อยๆแตะกันเบาๆตามลำดับ
เรียวลิ้นเปียกชื้นที่สอดเข้ามาเป็นสัญญาณให้จักรวาลเผยอริมฝีปากออกเป็นการอนุญาตให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาได้อย่างไม่มีการอิดออด
ยิ่งไปกว่านั้น...เมื่อจับจังหวะถูก เขาเองก็ส่งลิ้นตัวเองเข้าไปอย่างเก้ๆกังๆบ้างเช่นเดียวกัน
คนทั้งคู่จุมพิตกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน
จริงๆก็ไม่รู้หรอกว่านานขนาดไหน เพราะตอนนี้ทุกอย่างบนโลกดูเหมือนจะถูกพอสไว้นิ่งสนิท มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ดำเนินกิจกรรมแสนหวานนี้ไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งในที่สุด จักรวาลจะเป็นฝ่ายที่เริ่มกอบโกยลมหายใจไม่ทันไปเสียก่อน กวินจึงยอมถอนจูบออกมา
สัมผัสชื้นแฉะบนกลีบปากยังคงชัดเจนนักในความรู้สึกของเด็กหนุ่ม
คงต้องสารภาพตามตรงเลยว่าตอนนี้เขาเขินเสียจนหน้าจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
ดวงตาคู่เรียวค่อยๆช้อนสบมองกับคนตรงหน้าที่จ้องเขาด้วยแววตาหวานเชื่อมอยู่แล้ว
คนทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุด...
มองกันด้วยสายตาที่จริงใจสุด...
"เป็นแฟนกันแล้วนะปอม..."
TBC.
เรื่องตำนานต้นโอ๊คนี้ ไม่ต้องไปถามอากู๋หาดูหรอกนะคะ ไม่มีอยู่จริงนะ เราแต่งขึ้นมาเอง 555
แล้วก็เนื้อหาบางส่วนในตอนนี้แอบเอาความชอบส่วนตัวมาใส่อีกแล้วค่ะ 55 อย่างตอนที่พูดถึงกุกเกนไฮม์
เพิ่มเติมสำหรับผู้สนใจนะคะ ตึกของพิพิธภัณฑ์กุกเกนไฮม์ที่ว่านี้มีระบบโฟลว์ที่น่าสนใจค่ะ การเข้าชมภายในจะแตกต่างจากที่อ่ืนๆคือ เขาจะให้เราขึ้นลิฟท์ไปเริ่มจากชั้นบนสุดก่อน แล้วค่อยๆเดินชมภาพศิลปะที่จัดแสดงอยู่ไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงชั้นล่าง โดยที่ลักษณะของส่วนจัดแสดงจะเป็นแปลนแบบวงกลม และการเดินขึ้นลงของแต่ละชั้นจะไม่ใช้บันได แต่จะเป็นการเดินต่อเนื่องเรื่อยๆตั้งแต่ชั้นบนยันชั้นล่างราวกับทุกชั้นเป็นชั้นเดียวกันหมดเลยค่ะ เอื้อต่อการชมศิลปะแบบไม่ให้อารมณ์สะดุดเลยทีเดียว คอร์ศิลปะจะเอ็นจอยมากกับการชมผลงานที่นี่
มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? คำตอบคือ พื้นที่เขาออกแบบมาให้เราเดินมันเป็นทางลาดที่ความชันน้อยมาก(แทบจะไม่รู้สึกว่าเดินอยู่บนทางลาด) ที่ลาดตามแปลนก้นหอยมาเรื่อยๆค่ะ ลองไปหารูปดูได้ แล้วจะเข้าใจว่าก้นหอยที่ว่านี่มันเป็นยังไง
หรือถ้ายังนึกไม่ออก ลองนึกถึงชั้นบนๆของหอศิลป์กรุงเทพฯ(bacc ตรงสี่แยกปทุมวัน) ตึกนั้นก็ได้แรงมาจากกุกเกนไฮม์ของ Frank Lloyd Wright(สถาปนิกผู้ออกแบบ) นี่แหละค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 03-10-2012 01:16:10
คุ้มค่ากับที่รอคอย
:laugh: :laugh: :-[ :-[
น่ารักมากๆคะ พี่วินอบอุ่นใจดี เอาใจน้องปอมซะจนอิจฉา ชิชิ
ส่วนคุณเมษา...แอบหวั่นๆวุ้ย พี่แกมีแผนการแน่ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอให้การงานราบรื่น ไม่มีอุปสรรค มาแต่งนิยายให้ได้อ่านกันเรื่อยๆ อิอิ
สุดท้ายนี้ก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 03-10-2012 01:48:20
''ค่ะ'' :m1:(แกใช่ปอมหรอ :beat:)
โอ๊ยยยยอยากจะกรี๊ดตอนดึกสงัด
พี่กวินวางแผนมาหลายวันสินะ มิน่ามาช้า กร๊ากกก (ไม่เกี่ยว)
ขวยเขิน กัดหมอน บิดผ้าห่ม จิกเล็บ ทำทุกอย่างก็หุบยิ้มไม่ลง
น่ารักมากกกกกกกก ใครก็ได้พาไปขอเป็นแฟนใต้ต้นโอ๊คที :o8:
ไม่อยากให้กลับไทยเลย ควรหนีตามกันไปใช้ชีวิตตั้งรกรากที่นิวยอร์คซะ อิพี่เมษรอดราม่าอยู่แหง ฮึ่มๆ :a5:
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 03-10-2012 01:52:10
อ่านแล้วก็อุ่นวาบในอก
เสียวแปล๊บในหัวใจ
เขารักกันแล้ว เขาเป็นแฟนกันแล้ววววว
กลับไทยจะมีมารความรักหรือเปล่าน้อ
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 03-10-2012 01:54:20
กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด
สมกับที่รอคอย ^^
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 03-10-2012 02:02:53
เริ่มหัวข้อโดย: ChigoRita ที่ 03-10-2012 02:09:31
คุ้มค่ากับการรอคอยมากค่ะ ตอนนี้ขอยกนิ้วให้พี่วินเลย ผู้ชายอะไรเนี่ย จะดีได้ขนาดนี้ แถมไอ้ตำนานต้นโอ๊คนี่อีก เชื่อเถอะว่ามีผู้ชายไม่กี่คนหรอกที่จะสนใจ โอยยย โรแมนติกสุดๆเลยไป o13
เริ่มหัวข้อโดย: bozang ที่ 03-10-2012 02:21:20
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้ว
โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว
เขิน
พี่วินอ้ะ ทำไมน่ารักแบบนี้
โอ๊ย ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
>\\\<
คุ้มค่าการรอคอยจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 03-10-2012 02:24:44
ขอบคุณในความหวังดีของพี่เมษา แต่หน้าที่ดูแลปอมให้พี่วินทำดีกว่าจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 03-10-2012 02:29:21
เราเป็นแฟนกันแล้ววว เอ้ยย
เขาเป็นแฟนกันแล้ววว 555
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 03-10-2012 02:31:41
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย เขินจนอยากจะลงไปดิ้นกับพื้น
พี่วินน้องปอมทำเค้าเขินนนนน โรแมนติกมาก จุ๊บๆกันด้วยยย :กอด1:
ส่วนเมษาไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมากจากไหนย๊ะ !!!! นิสัยๆๆๆ ของแบบนี้มันต้องอยู่ที่น้องปอมโว้ยย
ซึ่งตอนนี้น้องปิมเค้าเลือกพี่วินไปแล้ว เธอหมดสิทธิ์น๊ะ ขอบอกกกก :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: smirnoi ที่ 03-10-2012 02:39:54
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 03-10-2012 02:41:30
แต่กลับมาทีนี้สิ คนอ่าน เขิลตายไปแล้วววววววว
เป็นแฟนกันแล้ว *จุดพลุ*
แต่ยังมีอุปสรรคที่รอคอยอีกโอยยยยยย
มาต่ออีกนะ ยังรออยู่ :))))
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 03-10-2012 02:45:05
กรี๊ดดดดด โอ้ยยยยย ตั้งเเต่อ่านเรื่องนี้ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเขินได้ขนาดนี้
โอ้ยยยยยยยย รักตายเรย !!!
พี่เมษทำใจเหอะ ปล่อยเค้าไปเถ้อะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 03-10-2012 02:45:19
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 03-10-2012 02:46:00
พี่วินจะโรแมนติกไปไหนค่ะเนี่ย น้องปอมก็น่ารักมาก อร๊ายยย...
แต่แอบรำคาญพี่เมษเมื่อไหร่พี่แกจะรู้ตัวสักที 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะค่ะ อยากจะบอกว่าตอนนี้ก็กำลังอินกับเพลงแค่ของเลียนแบบอยู่เหมือนกัน อิอิ :)
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 03-10-2012 02:52:52
มาทำอะไรให้เขินเอาตอนตีสามเนี่ยยยยยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอโหยหวนหน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คิดถึงพี่วินกะน้องปอมนะ ไม่ใช่คนเขียน ฮ่าๆ
ล้อเล่นหน่า คิดถึงคนเขียนด้วยเหมือนกัน *โดดกอด*
เป็นแฟนกันแล้วนะ!!
เพราะงั้นคืนนี้ก่อนขึ้นเครื่องเข้าห้องหอเลย #ห๊ะ?
แต่บอกเลย
ตัดจบแบบนี้เราแอบงอนนะเนี่ย
มันค้าง!!
ตอนหน้าห้ามมาช้านะคะ ไม่งั้นจะบุกปล้น!
ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: SeLeS ที่ 03-10-2012 03:18:23
หวั่นใจก่ะคุณเมษา :serius2:
สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้อยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 03-10-2012 03:48:42
พี่เมษอย่าได้ดูถูกพลังแห่งความรักนะ ความรักที่ไม่มีอุปสรรคใดๆน่ะมันไม่เร้าใจและไม่ยั่งยืนหรอกนะ พี่เมษคิดว่าตัวเองคือคนที่ดีที่สุดของปอม แต่ในเมื่อปอมไม่ได้รักพี่เมษแบบนั้นพี่เมษก็ปล่อยปอมไปเหอะ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะที่จะไปยื้อคนที่ไม่รักเราเอาไว้ มีแต่จะเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย ปล่อยให้ปออมกับพี่วินรักกันไปเหอะถึงจะมีอุปสรรคอะไรคนอ่านก็เชื่อว่าปอมกับพี่วินจะผ่านมันไปได้แล้วยังทำให้ความรักของทั้งคู่มีมากยิ่งขึ้นไปอีก ความสัมพันธ์ก็ยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้นไปอีกน้า :เฮ้อ: แค่นี้แหละ จบ
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 03-10-2012 04:35:50
เป็นแฟนกันแล้ววววววว เขินมากกกกกกกก
สมกับที่รอคอยมากๆเลยค่ะ
:-[
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 03-10-2012 04:37:12
เขิน อ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 03-10-2012 05:52:47
โฮก ช่างหาวิธีขอเป็นแฟนได้โรแมนติคจริงๆ
แม้ว่าจะเพิ่งไสยศาสตร์เข้าช่วยนิดๆด้วยก็เถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 03-10-2012 05:53:03
โอ้ยๆ พี่วินทำเก๊าเขินที่สุดใน3โลก
น่ารักมากกก ถ้าไม่เห็นแก่น้องปอมนะ เก๊าจะแย่งพี่วินมาเป็นของตัวเอง
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-10-2012 06:06:21
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 03-10-2012 06:24:42
เริ่มหัวข้อโดย: ryoushena ที่ 03-10-2012 06:48:38
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 03-10-2012 06:53:55
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 03-10-2012 07:12:52
น่ารักมาก
เป็นแฟนกันแล้วอ่ะ
ส่วนไอพี่เมษจะทำอะไรให้คู่นี้ต้องผิดใจกันมั้ยเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 03-10-2012 07:13:32
คุ้มค่ากะการรอคอย :กอด1: :L2: :3123: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 03-10-2012 07:31:31
น้องปอม กะ พี่วิน เป็นแฟนกันแล้ว :m11:
พี่เมษ คิดเข้าข้างตัวเองเนอะ :m14:
ปล. พี่เมษอย่าได้คิดอะไรชั่วๆล่ะ ไม่งั้นจะโดน :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 03-10-2012 07:38:01
ยังมีตัวอิจฉาอีกหนึ่ง
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 03-10-2012 07:39:08
เริ่มหัวข้อโดย: NOoTuNE ที่ 03-10-2012 07:43:47
ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเป็นเพราะความจริงใจของพี่ที่มีต่อ ปอม เราเชื่อว่ารักที่เกิดจากความจริงใจ จริงจัง ความเข้า และค่อยๆก้าวเกินไปด้วยกันจะต้องก้าวผ่านอุปสรรคในอนาคตไปได้
ส่วนพี่เมษา บอกตรงๆ รำคาญหว่ะ :angry2: ก็อยากจะสงสารอยู่หรอกนะ แต่
มันช่วยไม่ได้ในเมื่อพี่ "ไม่กล้าเสี่ยง"เอง ใช่พี่อาจจะทำได้ ดีกว่าพี่วิน ทุกสิ่งที่พี่ว่า แต่ พี่ไม่มีสิทธิ์ หว่ะ ในเมื่อสิทธิ์นั้นพี่ไม่ยอมไขว่คว้า พอพี่วิน พยายาม จนได้สิทธิ์นั้นมา พี่จะมาอ้่างนู่นอ้างนี่คงสายไปแล้วหล่ะ
จะบอกให้นะ คนอย่างพี่ ต่อให้ต่อจากนี้พยายามอย่างไร ปอมมันก็ไม่มองพี่หรอก
เริ่มหัวข้อโดย: thisispom ที่ 03-10-2012 08:03:39
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 03-10-2012 08:18:07
เขาเป็นแฟนกันแล้วเว่ยเฮ้ยยย ฮ่าๆ
หวานซะไม่มี
น่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อยนะ อย่าเพิ่งกลับไปเจอเมษาเลย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 03-10-2012 08:28:55
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 03-10-2012 08:31:36
เริ่มหัวข้อโดย: Jesale ที่ 03-10-2012 08:37:05
เมษาทำไรไม่ได้แน่ๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 03-10-2012 08:37:31
เปนเเฟนกันเเล้ววววววววววว
อ้ากกกกกก ร่ารัก หวาน ที่สุด
พี่วินเท่มากค่ะ อิจฉาปอมจริง
ส่วนพี่เมษ มาทางไหนกลับทางนั้นไปเรยพี่
เริ่มหัวข้อโดย: goonglovenut ที่ 03-10-2012 08:53:22
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 03-10-2012 08:56:24
หวานมากกกกกก
คุ้มค่ากับการรอคอยค่ะ
เป็นแฟนกันแล้วเนอะ >/////<
อยากให้ความสุขอยู่กับคู่นี้ไปนานๆ แต่กลับเมืองไทยเมื่อไหร่ อุปสรรคที่ชื่อเมษาก็รออยู่สินะ
แต่ยังไงก็ขอเก็บเกี่ยวความสุขตอนนี้ก่อนดีกว่าาาา เขินนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: MRchai ที่ 03-10-2012 09:01:15
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 03-10-2012 09:07:07
ทั้งหวานนนนนนนนนน ทั้งยาววววววววว คนอ่านเป็นปลื้ม
โรแมนติคจริงๆพี่วินขา อ่านไปจิ้นไป เหตุเกิดที่ใต้ต้นโอ๊ค ...เขินอ่ะ..
+ 1 ให้คนเขียนด้วยความขอบคุณค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 03-10-2012 09:21:52
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 03-10-2012 09:35:44
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 03-10-2012 09:39:57
น่ารักจิงเลยยย พี่วินน่ารักมากก โรแมนติกมากก
น้องปอมก็น่ารักมากกกก เป็นภรรยาที่ดีของพี่วินนะคะ ฮ่าา
เดี๋ยวเราจะไปตามรอบน้องปอมพี่วินมั่งนะ
แต่เป็นแค่ที่หอศิลป์ก่อนนะคะ 555555555
ขอฟีลลิ่งก่อน สถานที่จริงไว้ก่อนนะ
พี่เมษถอยไปเถอะค่าา สายไปแล้วว อย่ามาทำให้เค้าเข้าใจผิดกันเลย
อย่าเอาความเชื่อของตัวเองมายัดเยียดให้คนอื่นเลยค่ะ
ไปหาใหม่เนอะ :)
ปล. จะหายยาวอีกปะคะ -+ -
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 03-10-2012 09:50:24
ยกเว้นพี่เมษา คิดจะทำอะไรคะคุณ สายไปแล้วนะคะ ยอมแพ้เถอะค่ะ ฮุฮุ
เริ่มหัวข้อโดย: coon_all ที่ 03-10-2012 09:58:26
น่ารักเวอร์อ่ะ
มีแฟนแบบนี้รักตายเลย พี่วินแอบโรแมนติกอ่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 03-10-2012 10:46:00
อ่านไปหัวใจพองโตจะทะลุออกมาแล้ว :haun4: :haun4:
ยิ้มไปตลอดเนื้อเรื่อง แก้มปลิจนจะแตก :-[ :-[
สมกับที่รอ .... :pig4: :pig4:
พี่วินโครตโรแมนติกเลยอะ น้องปอมก็โครตน่ารัก
.... แต่เมษา ฉันว่าฉันได้กลินทะแม่ง ๆ ๆ จากแกแล้ววะ
เริ่มหัวข้อโดย: ♥a2k♥ ที่ 03-10-2012 10:59:58
แต่ไอ้คุณเมษาจะทำอะไร ฮึ่ยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: beautifuldead ที่ 03-10-2012 11:00:11
พี่วินโรแมนติกนะเนี่ยยย ดูไม่ออกเลย ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 03-10-2012 11:15:49
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 03-10-2012 11:16:33
และสิ่งที่พี่วินควรทำอย่างแรกเลยเนี่ย คือ กลับไปตบเกรียนอิตาคุณชายเมษค่ะ o18
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 03-10-2012 11:28:39
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 03-10-2012 11:33:25
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 03-10-2012 11:41:35
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 03-10-2012 11:44:05
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 03-10-2012 11:57:37
เขาเป็นแฟนกันแล้วววววววววววว >/////<
ชอบจังเลยค่ะ บรรยากาศทุกอย่างมันช่างลงตัว
แต่พี่วินแอบเน่านะ ไม่น่าเชื่อ ฮ่าๆ
ตงิดอีพี่เมษามากอะ ความคิดชั่วร้าย เห็นแก่ตัวมาก
ต้องเกิดเรื่องยุ่งเพราะไอ้นี่แน่นอน ดังนั้น พี่วินกะปอมสู้ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ตอนนี้น่ารักมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 03-10-2012 12:09:29
เป็นแฟนกันแล้ว แอร๊ยยยยยยยย
กลับไทยแล้วต้องไปสู้รบกับอีตาเมษาต่ออีกใช่ไหมเนี่ย
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 03-10-2012 12:16:58
มันหวาน มันชมพูไปหมดดดเลย งี๊ดดดดดดดด จริงๆแล้วตอนนี้จบตอนไม่ค้างนะค่ะ :-[ :impress2: :o8:
แต่อารมณ์ของเรามันยังอยากที่จะอ่านต่ออีก ขออีกสักหน่อยประมาณนั้น 5555555
สนุกค่ะ คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลย แล้วก็ดีใจมากกที่มาอัพแล้ว
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนหน้าจะมาเร็วนะค่ะ 5555
ขอบคุณสำหรับนิยายมากกเลยค่ะ จะรอติดตามต่อ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 03-10-2012 12:19:05
โรแมนติกมากเลยอ่าพี่วิน น่ารักที่สวดดดด
พี่เมน่าจะมองหาคนใหม่ได้ละนะคะ สงสารง่ะ :sad11:
:pig4: นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kagehana ที่ 03-10-2012 12:34:13
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 03-10-2012 12:35:15
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 03-10-2012 12:42:24
คุณเมษานี่น่ากลัวเนอะ จะมาแย่งปอมไปจากพี่วิน อย่านะๆ เดี๋ยวปั๊ด :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 03-10-2012 12:42:56
อิพี่เมษ ตัวเป็นได้แค่รุ่นพี่เท่านั้นแหละ อย่ามาใช้อำนาจมืดกลั้นแกล้งพี่วินของน้องปอมนะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: ~Harmony~ ที่ 03-10-2012 12:55:36
พี่วินน่ารักได้โล่มากๆ โอ้ยมีพามาทำตามตำนงตำนาน
แล้วเห็นว่าพี่วินอบอุ่นน่ารักขนาดไหน แทบละลายตอบจูบใต้ต้นโอ๊ค
แต่แอบสะใจเล็กๆกับเมษาหน้าหงายกลับไปเลย หึหึ
ไม่ใช่แค่ช้าแต่ตแนนี้นายไม่เห็นฝุ่นเลยล่ะ เพราะเค้าเป็นแฟนกันแล้วจ้า
คาดว่าคงจะมีมาม่าตามมาแน่นอน รึป่าว?
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า เป็นตอนที่ไม่ผิดหวังจริงๆ
รอตอนต่อไปเน้อ อย่าหายไปนานนักนะ เค้าคิดถึง >///<
:o8: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: LEksUp ที่ 03-10-2012 13:07:10
ทำเอาเรายิ้มแก้มปริ
:-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 03-10-2012 13:10:14
ผู้ชายแบบพี่ิวินโรแมนติกสัุดๆไปเลยอะ โอ๊ยยยย ชอบจริงๆ
ในชีวิตจริงจะมีบ้างไหมเนี่ยแบบนี้ โรแมนติกจนน้ำตาไหลจริงๆ
น้องปอมก็น่ารักมากเลยจริงสิ ฮะๆๆ ชอบคู่นี้จังเลยยยยยยยยยยยยย
สู้ๆนะคะคุณคนเขียนนนนน :L2: เขินจริงๆนะเนี่ย ก๊ากกก
เริ่มหัวข้อโดย: mulli ที่ 03-10-2012 13:14:35
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 03-10-2012 13:16:05
ที่พ่อเจ้าประคุณสาี..ถอดทิ้งไว้เกลื่อนกลาดเรื่ยราด น้องปอมเรามีแววว่าจะทำหน้าที่ภรร...ได้ดีนะเนี่ย
ว้าย..น้องปอมมีแอบลักหลับ เย้ยย..มีแอบจูจุ๊บแก้มพี่วินด้วยแหละ :laugh: น่ารักซะ
ว่าอยู่ว่า ที่นี่จะต้องเป็นที่ที่สร้างความทรงจำอันดีๆและแสนหวานสำหรับทั้งคู่
น้องปอมน่ารักที่สุดเลย ก็ไม่แปลกที่พี่วันจะรักน้องมากมายซะขนาดนั้น
แต่ก็มีเสียอารมณ์กับอิพี่เมษาบ้างนิดๆนะ :m16: ทำไมช่างเธอช่างเป็นคนหลงตัวเอง
และคิดว่าตัวเองเท่านั้นที่ดีที่สุดสำหรับปอม ทำไมใจแคบวิสัยทัศน์แคบจัง
หวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรที่ไม่ดีๆ ให้ปอมต้องมีปัญหากับพี่วินนะ
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 03-10-2012 13:29:55
เริ่มหัวข้อโดย: มะมะมะหมิว ที่ 03-10-2012 13:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: กล้วยปั่น ที่ 03-10-2012 13:53:33
และแล้วก็มาสักที มดขึ้นนน
เป็นแฟนกันแล้ววววว :o8:
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 03-10-2012 14:22:07
ในที่สุดก็ได้ปอมมาเป็นแฟนแล้ว รอลุ้นเวลานี้มานาน...หุหุ
แถมมีสถานที่ขอเป็นแฟนแบบโรแมนติกสุดๆ โอ้....ต้นโอ๊คในตำนาน
ตอนนี้น่ารักและอบอุ่นมาก....
เพราะเรื่องนี้มันน่ารัก และสนุกแบบนี้ รอนานแค่ไหนก็รอได้ครับ
ขอบคุณน้องคนแต่งนะครับ o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 03-10-2012 14:25:40
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 03-10-2012 14:34:33
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 03-10-2012 14:35:16
ปล.คนเขียนหาคู่ให้เมษาที่เถอะเมษาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับพี่วินและน้องปอม
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 03-10-2012 14:55:07
"เป็นแฟนกันแล้วนะปอม..."
:o8: มันฟินมาก
แต่ถ้ากลับไปแล้วอิตาพี่เมษมันจะมาทำอะไรกับความรักของทั้งคู่ป่าว แต่ยังไงทั้งปอมและพี่วินก็มีแบ็กดีทั้งคู่
:L2: :pig4: คนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 03-10-2012 16:01:54
เริ่มหัวข้อโดย: Takarajung_TK ที่ 03-10-2012 16:16:58
ฟังเพลงของคชาแล้ว ชอบมากเหมือนกันจ้า ตอนนี้เปิดฟังทุกวัน โทร.ขอเพลงทุกวัน
กดโหวตทุกวัน 555
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 03-10-2012 16:56:49
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 03-10-2012 17:59:55
หวานเวอร์ๆเลยค่ะ ><
พี่กวินโรแมนติคสุดๆ!
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 03-10-2012 18:39:08
เป็นแฟนกันแล้ววว
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 03-10-2012 18:42:11
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 03-10-2012 18:54:12
ในที่สุดก้อมาต่อแล้ว o13
ดีใจๆ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 03-10-2012 19:03:33
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 03-10-2012 19:30:31
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินอ้า!! ยิ่งตอนอิพี่วินเกรียนทำเนียนนี่แบบ...!! กล้าอ่ะลุง! #ณ จุดนี้ ฉันล่ะเพลีย 555555
น้องน่ารัก ตอนน้องสับสนนี่โคตรเจ็บปวดแทนอิลุงเลยแหละ T3T
แ่ต่มาตอนนี้!! วลีเด็ด '...เป็นแฟนกันแล้วนะ' เอร๊ยยยยยย เขินตายค่า! #อยากจะมีใครซักคนมาพูดอย่างนี้กับเราบ้าง 55555
ส่วนตัวก็แอบชอบการถ่ายรูป แต่รู้สึกอะไรไม่อำนวย และฝีมือห่วย(?) จึงเก็บเข้ากรุไป
แล้วพอได้มาอ่านเรื่องนี้ รู้สึกอิ่มเอมมากค่ะ ชุ่มชื่นหัวใจ~
คงไม่ใช่แค่หนูปอมที่ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี แต่พี่คนเขียนก็ไม่ใช่ย่อยนะคะ ฮุฮิ~ #ชมให้ลอยเล่น 5555
เวลานี้ รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้♥
ปล.คชาน่ารักเน้อ!? #สวนด. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 03-10-2012 19:45:45
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-10-2012 19:58:24
น้องปอมแอทนิวยอร์คดูร่าเริงมากมาย น่ารัก^^ ได้มาดูผลงานตัวเอง ได้มาดูงานศิลปะ
ที่คุณแฟนตั้งใจพามาชม กระดาษใบนั้นของพี่วินโคตรน่ารัก เรียกที่รักเลยเหรอ งื้อ น้องปอมเขินเลย
ต้องขโมยจุ๊บไปหนึ่งทีแก้เขิน
ผู้ชายตัวใหญ่เค้าก็อ่อนโยนยามมีความรักเนอะ ที่นั่นของพี่วิน...โรแมนติกมาก ๆ ค่ะ
ส่วนพี่เมษคงต้องบอกว่าหลีกให้เค้ามีความสุขเถอะเพ่ พี่วินก็ดูแลปอมได้ดีไม่น้อยกว่าพี่หรอกค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 03-10-2012 20:25:02
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ว o13
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 03-10-2012 20:27:54
น่ารักมากค่ะตอนนี้ บิดกายสามร้อยหกสิบองศาแล้วเนี่ย
พี่วินก็น่ารัก น้องปอมก็น่าเจี๊ยะ เอร๊ยๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาาา
ปล. เอาพี่เมษไปให้ใครก็ได้เก็บด่วนค่าาา เอาไปคู่เต้อะไรก็ได้ 5555 :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: Benda 500 ที่ 03-10-2012 20:31:16
น่ารักอ่าเพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบไงก้มาต่ไวๆน้อ:)
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 03-10-2012 20:43:30
เริ่มหัวข้อโดย: Tassanee ที่ 03-10-2012 20:51:31
อั๊ยยะ.................. ฟิน
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 03-10-2012 21:00:43
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก เขินมากกก :-[
เป็แฟนกันแล้วน้าาาา :impress2:
ชอบตอนหนูปอมแอบหอมแก้มท่านกวินตอนหลับ น่ารักมากกก
อิพี่เมษษษ :z6: อย่ามาเป็นมาผจญเลย ไม่ทันแล้วหล่ะ เค้าเป็นแฟนกันแล้วเฟ้ยยยยย
รักคนแต่งที่สุดดด :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 03-10-2012 21:27:05
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 03-10-2012 21:27:20
หาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ เดอะเวย์พี่กวินทรีดน้องปอมคือที่สุดแล้วค่าาาาาาา ตั้งกะต้นทริปจนจบทริป โอยยยย
เลือดไม่ไหลเวียน ตอนนี้มันขึ้นมาอยู่บนหน้าอย่างเดียวเลยค่า กรีดร้องกระทืบเท้า ตบหน้าตัวเองเปี๊ยะๆๆเบยยยยยย
เขินมากกกกกกกกกกกก เจอ 'กำหนดการพาที่รักเที่ยวนิวยอร์ก' กับ ตำนานรักต้นโอ๊ค เข้าไป แบบว่า........
ริพ ตัวเอง ดาย อิน พีซ จ้าาาาาาาาา มันปร๊าด มันก๊าวใจที่สุดในสามโลกา ฮาาาา แล้วเค้าก็เป็นแฟนกันแล้ว
เป็นแฟนกันแล่วว แล่ว แล่วววววววววว >////< !@#$%^&*()_+ แล้วน้องปอมมมม ทำไมหนูน่ารักงี้มีเก็บเืสื้อผงเสื้อผ้า
แอบหอมแก้มตอนพี่เค้านอนแล้วเบาเบา พี่เขินมากกกกกกกกกกกกเลยยยยยยยย T_______T ชอบจังเลยค่า
หายไปนานแต่กลับมาจัดเต็มขนาดนี้ ขอกราบขอบพระคุณเป็นการส่วนตัว ฮาาาาาาาาา ตอนหน้ามาโดยไวทีเถิ๊ดด เพี้ยง !!
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 03-10-2012 21:27:52
♡~(´ε｀ ) เค้าเป็นแฟนกันแล้วเน้อพี่น้องงงงงง :mc4:
พี่เมษค่ะ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: mymicky ที่ 03-10-2012 21:28:27
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 03-10-2012 21:46:19
อ๊าก ยิ่งอ่านยิ่งเขินตามจริงๆ
พี่วินกะน้องปอมจะน่ารักไปไหนว๊า :-[
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 03-10-2012 22:04:50
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 03-10-2012 22:17:30
จุดประทัดฉลองกันหน่อยเร็วววววววววววว
ว่าแต่พี่เมษต้องไม่ปล่อยปอมไปง่ายๆ แน่
พี่วินคงต้องเตรียมตัวรับมือแล้วล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 03-10-2012 22:29:35
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 03-10-2012 22:40:47
หวานมากค่ะ เป็นการขอเป็นแฟนที่หวานสุดๆ(คิดภาพตามเป็นฉากๆ ก๊าก :jul1:) ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนายเมษาที่จะมาแย่งปอม :z3: ตอนนี้ขอเขินกับพี่กวินก่อนแอร๊ยๆๆ :o8: ขอบคุณค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 03-10-2012 22:50:37
เขิน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! .. :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: praseat ที่ 03-10-2012 22:57:15
เริ่มหัวข้อโดย: Gaem ที่ 03-10-2012 23:08:41
พอเขินๆแบบนี้ ก็นึกอยากจะจับพี่เมษผูกกับยานอวกาศแล้วส่งออกนอกโลกจัง o18
เริ่มหัวข้อโดย: Nae_Nae ที่ 03-10-2012 23:20:58
มาต่อไวไวนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 03-10-2012 23:42:41
มาทีหลังดังกว่า
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:-[ :-[
ถึงพี่วินจะมาทีหลัง
แต่น้องปอมรักพี่วินแล้วว้อย
รู้ไว้ซะมั่งไอ้เมฆ ไอ้เวร
เกลียดจริงๆเลยคนแบบนี้
:angry2:
วันนี้หวานแบบไม่ลืมหูลืมตาเลยง่ะ
เขินแทนน้องปอมจริงจริ๊งงงงงงงงง
:m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 04-10-2012 01:17:04
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 04-10-2012 01:30:25
เขาเป็นแฟนกันแล้วววววววว *น้ำตาไหลด้วยความปลื้มปริ่ม*
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 04-10-2012 01:52:53
เค้าเป็นแฟนกันแล้วนะเอย ฮิ้วววววววว :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 04-10-2012 02:01:18
กลับมาคราวนี้พาตอนหวานๆมาซะด้วย เขินแทยปอมเลยอ่าา
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 04-10-2012 03:31:59
หยิกแขนหยิกขา เขินอ่าาาาาาาาาาาาาาา><
เป็นแฟนแล้ววว
เป็นแฟนแล้ววววววววววววว
เป็นแฟนแล้ววววววววววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 04-10-2012 07:40:54
เริ่มหัวข้อโดย: yoyo ที่ 04-10-2012 09:58:52
แสดงว่าคราวหน้าถ้าไปหอศิลป์จะลองเดินจากชั้นบนมาชั้นล่างนะคะ ><
แสดงความยินดีกับพี่กวินด้วย คึคึ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 04-10-2012 10:08:45
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 04-10-2012 10:16:44
อ่านแล้ว อ่านอีก อ่านอีก อ่านแล้ว
อ่านตอนนี้มาหลายรอบแล้ว ก็ไม่เบื่อ
:-[ :-[
เป็นแฟนกันแล้ว
:o8: :o8:
ก็ยังอยากอ่านอีก รออยู่นะ
:call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 04-10-2012 10:16:50
แถมพี่วินยังสมหวังแล้วด้วย
เป็นแฟนกันแล้วววว
ฮิ้ววววววววว >/////<
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 04-10-2012 11:31:47
>//< กรี๊ดดดด จ้า เป็นจ้าาาาา
เขินเหมือนตัวเองคือปอม :-[
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 04-10-2012 14:36:59
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 05-10-2012 00:02:51
เริ่มหัวข้อโดย: aft22423 ที่ 05-10-2012 00:11:46
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตสีม่วง ที่ 05-10-2012 15:47:33
เขิน เขิน เขิน เขิน เขิน เขิน
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก
คุ้มค่ากับที่รอคอยจริงๆเล๊ยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: akichan ที่ 05-10-2012 21:08:15
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 05-10-2012 21:46:56
:pig4: คนแต่งจ้า
ปล.เพลงน้องขาชาเพราะมาก ฟังทุกวันเลย o13
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 06-10-2012 00:18:29
สายไปแล้วค่ะพี่เมษ เค้ามีเจ้าของแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 06-10-2012 00:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: Ciin ที่ 06-10-2012 01:51:18
ว่าแต่เม่ษาดูน่ากลัวๆนะ
ไม่รุ้ว่าจะทำอะไร
เริ่มหัวข้อโดย: SugaR_II ที่ 06-10-2012 02:26:31
เป็นการขอเป็นแฟนได้โรมินติกสุดๆ :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 06-10-2012 04:13:20
ดป็นแฟนกันแล้ว เย้ๆ
ตอนนี้แสดงให้เห็นว่าปอมก็ชอบพี่วินแหละ ชอบมาก
แต่ติดอะไรหลายอย่างที่ไทย
สายตาคนมอง ทัศนคติ วัฒนธรรม ฯลฯ
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 06-10-2012 04:25:27
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 06-10-2012 19:50:54
หัวใจหลังเลนส์
#30
เสียงผิวปากเพลงการ์ตูนญี่ปุ่นแว่วดังให้นักศึกษาที่เดินกันขวักไขว่มหาวิทยาลัยในยามเช้าแบบนี้ได้ยินมาตลอดทาง เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงดนตรีที่ว่าหันมองนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อยขณะตรงไปยังอาคารเรียนที่คุ้นเคย
เพียงไม่นาน สองเรียวขาก็พาร่างเล็กมาถึงบริเวณใต้ถุนตึกคณะ
โดยไม่ต้องเสียเวลากวาดตามองหากลุ่มเพื่อนซี้ เสียงตะโกนแซวโหวกเหวกก็ดังแหวกอากาศมากระทบหูเข้าเสียก่อน...
“ผิวปากอารมณ์ดีมาเลยนะจ๊ะน้องปอม" เสียงแหบห้าวที่ไม่ได้ยินมาพักใหญ่ดังมาเป็นเสียงแรก ไม่ต้องบอกจักรวาลก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของของมัน "ที่นิวยอร์กมีเรื่องอะไรดีๆหรือไง เล่าให้พวกกูฟังบ้างดิ!"
“หุบปากไปเลย เหี้ยอ้น" จักรวาลเดินตรงเข้าไปหาโต๊ะตัวที่เต็มไปด้วยบุคคลอันคุ้นเคยพร้อมด้วยคำทักทายสุภาพรื่นหู ฝ่ามือเรียวโบกเข้าไปที่ท้ายทอยเพื่อนรักทันทีที่เดินถึงตัว
“แหม เขินแล้วทำร้ายร่างกายกูทุกทีเลยนะไอ้หอยหลอด มาๆ นั่งเลยนั่ง หน้าตาสดชื่นขนาดนี้แสดงว่าต้องมีข่าวดีอะไรให้พวกกูกรี๊ดแน่ๆ"
คนถูกเค้นถามหรี่ตามองท่าทางระริกระรี้ของเพื่อนรอบวง เมื่อคืนนี้เขาเพิ่งเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพฯสดๆร้อนๆ ตื่นเช้ามาก็ต้องรีบกลับมาเรียนโดยไม่ได้หยุดพัก ยังไม่มีโอกาสเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟังทั้งสิ้น แล้วไอ้เจ้าเพื่อนตัวดีพวกนี้มันไปเซ้นส์ดีมาจากไหน ถึงได้มองออกเขาทะลุปรุโปร่งขนาดนี้
นี่เขาเป็นคนอ่านง่ายหรืออย่างไรกัน...
แต่สงสัยจะเป็นอย่างนั้น...
เพราะตั้งแต่ตื่นมา แม้จะมีอาการเจ็ทแล็ค ปรับเวลาชีวิตไม่ทัน แต่ไม่รู้ทำไม เขายังหยุดฮัมเพลงผิวปากไม่ได้เลย
“ข่าวดีของมึงนี่มันเรื่องอะไรล่ะ" ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ จริงๆก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเพื่อนๆพูดถึงเรื่องอะไรกัน
“ไม่ต้องมาทำไขสือเลยหอกหัก ไปฮันนีมูนมา กลับมาต้องมีอะไรดีๆบ้างล่ะ" ชายร่างใหญ่หนวดครึ้มอย่างเจล็อกคอเพื่อนตัวเล็กไปถาม เป็นลูกคู่ให้กับอ้นได้อย่างดีชนิดที่เรียกว่าเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ความจริง...หลังจากวันนั้น ที่เคยสารภาพกลายๆกับเพื่อนไปที่สตูดิโอว่าอาจจะชอบกวิน เด็กหนุ่มก็ล้มเลิกความคิดที่จะปิดบังเรื่องราวของพวกเขากับเพื่อนกลุ่มนี้แล้ว จะให้เล่ามันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก...
แต่ว่ามันติดอยู่นิดนึง ตรงที่มัน...เขินน่ะสิ
หากแต่...เหมือนพระเจ้าจะได้ยินเสียงในหัว ตัวช่วยตีแผ่ความจริงจึงถูกส่งมาให้อย่างทันท่วงที...
“สวัสดีจักรวาล กลับมาจากนิวยอร์กเป็นยังไงบ้าง สนุกไหม?” เสียงทุ้มนุ่มของอาจารย์หนุ่มที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆเรียกคนทั้งโต๊ะให้หันไปมอง "นี่เจ้าวินเพิ่งโทรมาเล่าให้ผมฟังเนี่ย เห็นว่าตกลงคบกันแล้วใช่ไหม ดีใจด้วยนะ"
อ่า...
ขอบคุณครับอาจารย์...
คำตอบของเขาได้ถูกตอบแทนเรียบร้อยแล้ว...
“เห้ย! จริงเหรอมึง" อ้นร้องเสียงดัง ตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่ต่างจากคนที่เหลือ "โห เพื่อนกูขายออกแล้ว ดีใจด้วยนะไอ้เตี้ย" ฝ่ามือสากเอื้อมข้ามโต๊ะมาลูบหน้าลูบตาเด็กหนุ่มที่ตกเป็นประเด็นอยู่ ณ ขณะนี้
จักรวาลปัดป้องทุกสัมผัสน่าขนลุกที่ได้รับของคนรอบข้าง รู้สึกได้ชัดเจนว่าหน้าชักจะร้อนๆขึ้นมาอีกแล้ว "อะไรเล่า เวอร์ไปแล้วไอ้พวกเวร"
กรวิทย์ยืนขำกับพฤติกรรมประหนึ่งฝูงลิงของบรรดาลูกศิษย์ พลางนึกย้อนไปถึงน้ำเสียงมีความสุขของน้องชายที่โทรมาเล่าข่าวดีให้ฟังเมื่อเช้าก่อนออกมาทำงาน
ทั้งที่เป็นเวลาเช้าตรู่ ซำ้คนพูดยังควรจะมีอาการปรับเวลาไม่ทัน แต่เสียงที่ได้ฟังนั้นกลับฟังดูมีชีวิตชีวาราวกับเด็กๆ
ครั้งล่าสุดที่ได้ฟังเสียงแบบนี้ก็เมื่อสมัยที่พ่อซื้อกล้องตัวแรกให้มันนั่นแหละ...
นี่ลูกศิษย์เขาคงมีอิทธิพลต่อชีวิตมันมากจริงๆ...ในฐานะพี่ชายและอาจารย์ก็ได้แต่หวังว่าคนทั้งคู่จะอยู่อย่างมีความสุขอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะนะ
ยืนยิ้มอยู่แบบนั้นอีกครู่หนึ่ง อาจารย์หนุ่มก็ต้องขอตัวไปเตรียมการสอน ทิ้งหน้าที่ไว้ให้เด็กๆเขาไปคาดคั้นกันเอง...
“เล่าให้ฟังหน่อยดิมึง อยากรู้อ่ะ"
จักรวาลมองอาการออดอ้อนของเพื่อนรักที่เอาศีรษะที่ไม่แน่ใจว่าได้ผ่านน้ำมาบางหรือเปล่ามาถูไถไปมาที่ต้นแขนของเขา สายตาอยากรู้อยากเห็นจากเพื่อนรอบข้างทำให้สุดท้ายแล้วคนถูกอ้อนก็ต้องใจอ่อน
เด็กหนุ่มถอนหายใจระบายความกระดากอายแผ่วเบา "อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ"
อ้นยิ้มกริ่มเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนรัก "ก็แบบ ท่านกวินเขาทำยังไงเหรอ พวกมึงถึงได้เป็นแฟนกัน"
คนถูกถามยู่ปากลังเลใจนิดๆ ก่อนจะคลายมันออกแล้วกลั้นใจหลับหูหลับตาตอบออกไป "เขาก็...ถามตรงๆ"
“เขาพูดว่าอะไร?”
“โห นี่ต้องละเอียดขนาดนั้นเลยเหรอวะ...?” จักรวาลประท้วงเสียงแห้ง แต่เมื่อได้รับการยืนยันจากอ้นก็ยอมเล่าต่อ "เขาก็บอกว่า...ศึกษากันมานานแล้ว...จะเป็นแฟนกันได้หรือยัง อะไรทำนองเนี้ย...” เล่าไปแก้มก็ร้อนผ่าวไป ระดับความดังที่ใช้ก็ถูกลดลงให้เหลือเพียงเบาๆ
“กรี๊ดๆ"
“กรี๊ดเหี้ยอะไรไอ้เม้ง เป็นตุ๊ดเหรอ" อ้นยกมือขึ้นแพ่นหัวกลมๆของเพื่อนหน้าเจ๊กไปหนึ่งทีพอสนุกสนาน ก่อนจะหันกลับมาถามต่ออย่างสนอกสนใจ "เขาขอที่ไหน ยอดตึกเอ็มไพร์สเตท?”
“ยอดตึกแป๊ะอะไรล่ะ" คนถูกคาดคั้นพึมพำเบาๆ "ในสวน...”
“อื้อหือ...รักธรรมชาติ...โรแมนติกเหี้ยๆ” อ้นพยักหน้าขึ้นลงไปมากับคำตอบที่ได้รับ
"เสร็จแล้วมีจุ๊บๆกันป่ะ?”
เพียงเท่านั้นคนถูกถามก็ต้องรีบยกมือขึ้นเบรกทันที “สัด!...ลึกไปละไอ้อ้น พอแค่นี้ หน้ากูจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย"
“ฮ่าๆๆๆ พูดอย่างนี้แสดงว่ามีชัวร์" แต่เมื่อเห็นสายตาขุ่นเคืองจากคนโดนล้อ อ้นก็ต้องหุบปากฉับแล้วเปลี่ยนโหมดเป็นสีหน้าจริงจัง "โอเค..ไม่แซวแล้วก็ได้ แต่อยากรู้อีกอย่างนึงว่ะ...ตอนนี้มึงรู้สึกยังไงบ้างวะ?...
มีความสุขไหม?”
พอได้ฟังคำถาม กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็ทำงานขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ เด็กหนุ่มยกยิ้มขึ้นเต็มแก้มอย่างห้ามไม่ได้ ศีรษะได้รูปขยับขึ้นลงเบาๆสองสามที
...มีความสุขสิ ก็ตั้งแต่ใต้ต้นโอ๊ควันนั้นจนถึงตอนนี้ หัวใจของเขาก็ยังเต้นเร็วแรงดีไม่มีตกเลย...
.
.
.
.
และแล้วตลอดคาบเรียนในวันนี้เด็กหนุ่มก็ต้องเผชิญกับคำถามชวนมุดดินจากบรรดาเพื่อนตัวดีทั้งหลายสารพัดสารเพชนิดที่ว่าไม่เป็นอันเรียนหนังสือกันเลย คำถามไหนกรองแล้วว่าพอจะตอบได้ เด็กหนุ่มก็อ้อมแอ้มตอบออกไป แต่กระนั้นก็ยังมีอีกหลายคำถามที่บางทีก็เด็กหนุ่มแอบอยากเก็บไว้เป็นความลับให้รู้กันเพียงสองคน
แค่เขากับกวิน...
เกิดมาก็เพิ่งจะเคยรู้สึกพิเศษอย่างนี้นี่แหละ ความรู้สึกที่อยากจะสร้างโลกส่วนตัวกับคนอื่น...ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
และก็คงจะเป็นครั้งเดียวล่ะมั้ง...
เสียงริงโทนที่ดังมาจากบริเวณกระเป๋ากางเกงเรียกให้จิตใจของเด็กหนุ่มกลับมาอยู่กับโลกตรงหน้า พวกเขาทั้งห้าคนกำลังเดินลงบันไดมาจากคลาสเรียนที่เพิ่งเลิกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ฝ่ามือเรียวหยิบเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กขึ้นมาดูชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ รู้อยู่แล้วล่ะว่าใครจะโทรมา...และโทรมาทำไม...
โดยไม่รู้ตัว...รอยยิ้มถูกวาดขึ้นบนริมฝีปากอีกครั้งหนึ่ง
“สวัสดีครับพี่วิน" เด็กหนุ่มกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงทักทายลงไปด้วยน้ำเสียงสดชื่น
ชื่อที่เพิ่งจะหลุดออกมาจากเพื่อนตัวเล็กเรียกให้คนที่เหลือหันมามองด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
จักรวาลเพียงถลึงตาเงียบๆในขณะที่กล่าวตอบกับปลายสายไปด้วย "เลิกแล้วครับ พี่วินอยู่ไหน...อ๋อ โอเค ผมกำลังลงไปพอดี...เจอกันครับ บาย...”
ทันทีที่กดวางสายลงไป เด็กหนุ่มก็ยกมือขึ้นห้ามกลุ่มเพื่อนทะโมนพร้อมรอยยิ้มเย็นๆมุมปากอย่างรู้ทัน ก่อนจะชิงบอกออกไปเสียเอง "นัดกันไว้จะไปกินข้าว...อยากรู้อะไรอีกไหมไอ้พวกบ้า?"
เพียงเท่านั้นคนที่เหลือก็พากันขำคิกคัก บ้างก็ส่งเสียงร้องกิ๊วก๊าวออกมาเป็นเด็กมัธยมกันยกใหญ่...
เอาเถอะ...ถ้าพวกมันมีความสุข เขายอมให้แซวก็ได้...
เขินวันละหลายๆรอบก็สนุกดีเหมือนกันวะ...
“ปอม!”
เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังเรียกชื่อเขามาจากทางปลายบันได เมื่อมองไปยังเจ้าของเสียงก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนฉีกยิ้มรอรับเขาอยู่แล้ว
เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงไปหาด้วยใบหน้าสดใสไม่แพ้กัน
“รอนานไหมครับพี่วิน?”
คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ "ฉันก็เพิ่งมาเมื่อกี้นี้แหละ เพิ่งเคลียร์งานที่สตูดิโอเสร็จน่ะ เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง เจ็ทแล็คบ้างไหมเนี่ย"
“ไม่ค่อยเลยครับ สบายมาก"
เพื่อนๆอีกสี่คนที่ค่อยๆเดินลงมาถึงชั้นล่างพากันยกมือขึ้นไหว้ 'แฟนเพื่อน' กันอย่างมีมารยาทราวกับเป็นคนละคนกับไอ้พวกขี้แซวเมื่อครู่ ก่อนจะขอตัวหลบฉากไปอย่างรู้หน้าที่ ทิ้งให้บริเวณนั้นเหลือไว้แค่จักรวาลและกวินเพียงสองคน
“ไปกันเลยไหม ต้องทำอะไรที่นี่อีกหรือเปล่า" กวินถามเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่หากกรวิทย์ผ่านมาได้ยินคงมีขนลุกกันบ้างแน่ๆ
เพียงไม่นานคนทั้งคู่ก็เดินพ้นประตูคณะไป ก่อนจะขึ้นรถบีเอ็มสีดำคันเดิมของกวินออกไปด้วยกัน
ชายหนุ่มพาตุ๊กตาหน้ารถคนสำคัญมายังห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวมหาวิทยาลัยนัก
มื้ออาหารในวันนี้ถูกสรุปในเป็นที่ร้านอาหารไทยโดยได้รับความเห็นชอบจากทั้งสองฝ่าย
หากว่ากันจริงๆแล้ว นี่คงนับได้ว่าเป็นเดทแรกของความสัมพันธ์แบบคนรักที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นได้เพียงสองสามวัน และดูเหมือนคนทั้งคู่จะรับรู้ถึงข้อเท็จจริงข้อนี้ดี จึงออกอาการเขินไปเขินมามากกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด
ความจริงแล้วมันก็ดูพิลึกไม่น้อยที่คนเป็นแฟนกันเขาจะมานั่งสบตากันหวานเยิ้มอยู่หน้าหม้อต้มยำกุ้ง แต่สำหรับวันนี้ยกให้เป็นกรณีพิเศษก็แล้วกัน
“งานที่สตูเยอะไหมครับพี่วิน..” เด็กหนุ่มถามออกมาระหว่างมื้ออาหาร นึกย้อนไปถึงเมื่อสักอาทิตย์ก่อนที่เขายังทำงานอยู่ที่บริษัทกวินก็รู้สึกว่าจะมีงานหลายชิ้นที่ดูเหมือนต้องรอให้กวินกลับมาเคลียร์
“ก็ประมาณนึง แต่ไม่เยอะขนาดนั้นหรอก พวกไอ้ก้อมันจัดการกันไปส่วนนึงแล้วล่ะ" ชายหนุ่มตอบพลางส่งรอยยิ้มให้คนตรงหน้า "เราเถอะ...เหนื่อยหรือเปล่า กลับมาถึงปุ๊บก็ต้องรีบมาเรียนเลย"
คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆ "เฉยๆครับ ปกติผมก็ไม่ใช่คนนอนหรือตื่นเป็นเวลาอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาเท่าไหร่"
“ได้ยังไง สุขภาพเสียหมด ต้องหัดใช้ชีวิตให้เป็นระบบรู้ไหม แก่ไปจะได้ไม่ลำบาก"
“ครับพ่อ"
“เดี๋ยวเถอะ ใครพ่อ เดี๋ยวฉันจับจูบกลางห้างเลยดีไหม"
จักรวาลหัวเราะให้กับคำขู่ที่ได้ยิน พลางก้มหน้าหลบตางุดๆ
บทสนทนาแสนสบายดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอิ่มเอิบในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก เรื่องราวต่างๆที่ถูกยกขึ้นมาคุยก็ไหลไปเรื่อยๆสัพเพเหระ นี่คงนับเป็นเดทแรกที่แสนธรรมดาแต่ก็สร้างความสุขให้คนทั้งคู่ได้มากเหลือเกิน
ขณะที่ทั้งสองต่างก็ยิ้มและหัวเราะให้กันอย่างสนุกสนานอยู่นั้นเอง เสียงเพลงเรียกเข้าเพลงเดิมก็ดังขัดจังหวะขึ้น
จักรวาลก้มลงมองชื่อผู้โทรเข้าที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ก่อนจะต้องรู้สึกประหลาดขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้ ก็คนที่โทรมาถูกเวลาเหลือเกินคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเมษาน่ะสิ ไม่ได้ขัดใจที่โทรมาตอนนี้ แต่เด็กหนุ่มจำได้ดีว่าครั้งล่าสุดที่เมษามาหาเขาที่บริษัท กวินก็มีท่าทีไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่นัก
คงต้องสารภาพตามตรงว่าเขาชอบบรรยากาศในตอนนี้มาก และไม่อยากเปลี่ยนให้อารมณ์ของชางภาพหนุ่มต้องกลายเป็นขุ่นมัวไป...
“เอ่อ...ผมขอตัวออกไปคุยธุระแป็ปนึงนะครับพี่วิน ตรงนี้มันเสียงดัง...” จักรวาลบอกไปแบบนั้นโดยที่ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าอย่างไม่ติดใจอะไรของคนเป็นผู้ใหญ่กว่า เห็นดังนั้นเด็กหนุ่มก็ลุกเดินออกไปคุยอยู่บริเวณหน้าร้านที่มีเพียงกระจกใสๆกั้น
นิ้วเรียวกดรับสายที่เรียกร้องให้เขาตอบมาสักระยะหนึ่งแล้ว ก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ "สวัสดีครับพี่เมษ"
“สวัสดีปอม ทำอะไรอยู่ คุยได้ไหม"
“ได้ครับ พี่เมษมีธุระอะไรเหรอ"
แว่วเสียงหัวเราะมาเบาๆจากทางปลายสาย "เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีธุระพี่โทรหาปอมไม่ได้แล้วใช่ไหมเนี่ย หืม?”
“เปล่าครับๆ ไม่ใช่อย่างนั้น คือผมหมายถึงว่าพี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมต่างหาก" เด็กหนุ่มรีบระล่ำระลักตอบออกไปอย่างเกรงใจ ที่ทำให้รุ่นพี่ที่แสนดีคนนี้ของเขาต้องเข้าใจผิด
“ตอนนี้ทำอะไรอยู่"
ได้ฟังคำถามแบบนั้นจักรวาลก็อดเหลือบตามองเข้าไปในร้านไม่ได้ และดูเหมือนว่าสายตาคู่คมดุจากคนในนั้นเองก็มองเขาอยู่เช่นเดียวกัน
“อ่า...ทานข้าวกับพี่วินอยู่ครับ..”
ลูกชายนายแบงค์นิ่งเงียบไปครู่เมื่อได้รับคำตอบที่แม้จะเดาได้และเตรียมใจไว้ลางๆอยู่แล้ว แต่ก็ยังกระแทกหัวใจอยู่ดี ก่อนจะฝืนใจกล่าวต่อ "งั้นเหรอ นี่พี่ก็ว่าจะโทรมาชวนปอมไปกินข้าวพอดีเลย"
“อ้าวเหรอครับ วันนี้คงไม่ได้แล้วล่ะพี่"
“นั่นสินะ...ถ้าอย่างนั้นเป็นวันอื่นได้ไหม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะแยะเลย ปอมพอจะว่างไปกินกับพี่วันไหนบ้าง" เมษาถามออกไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ซึ่งตรงข้ามกับความรู้สึกคุกรุ่นในใจเหลือเกิน
คนถูกถามยืนนึกอยู่ครู่ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ในวินาทีนั้นเอง "อ๊ะ อีกสองวันก็วันเกิดพี่แล้วนี่ ผมเคยบอกไปว่าปีนี้จะเลี้ยงข้าวพี่ พี่จำได้หรือเปล่าครับ ไปวันนั้นกันเถอะ...”
“ยังจำได้อยู่เหรอ นึกว่าจะลืมซะแล้วนะเนี่ย"
...จริงๆก็เกือบลืมแล้วล่ะ...
“วันเกิดพี่ก็ได้ ปอมว่างวันนั้นใช่ไหมล่ะ"
“ครับ วันนั้นไม่มีแพลนจะทำอะไร"
“อืม...ดี งั้นเจอกัน"
“ครับผม ไว้เจอกันพี่ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ”
“อ่า...อืม ไปเถอะ กินข้าวให้อร่อยนะ"
บทสนทนาทางโทรศัพท์จบลงเพียงเท่านั้นก่อนที่เด็กหนุ่มจะรีบเดินกลับเข้าร้านไปหาคนที่นั่งรอเขาอยู่พักใหญ่แล้ว
“ขอโทษที่ปล่อยให้นั่งคนเดียวครับพี่วิน" เด็กหนุ่มกล่าวด้วยความเกรงใจพลางฉีกยิ้มกว้างๆให้ไปหนึ่งที
กวินส่ายหน้าเบาๆ "ไม่เป็นไร ว่าแต่ใครโทรมาล่ะ"
เด็กหนุ่มนิ่งเงียบคิดหาคำตอบไปครู่ก่อนจะอึกอักตอบออกมา "...ก็รุ่นพี่น่ะครับ...อ๊ะ!...เห็ดผัดเนยมาเสิร์ฟตั้งแต่เมื่อไหร่ รออยู่ตั้งนานนึกว่าเขาลืมไปแล้วซะอีก"
ที่พาเปลี่ยนเรื่องไม่ใช่อะไร ไม่ได้มีเจตนาจะปิดบัง เพียงแต่...ก็อย่างที่บอกไป เขาไม่อยากทำลายบรรยากาศดีๆในตอนนี้ก็เท่านั้น รู้ว่ากวินไม่ใช่เด็กไม่มีวุฒิภาวะที่จะมาหึงหวงหัวฟัดหัวเหวี่ยงอะไรแบบนั้น แต่อย่างไรหากรู้ว่าเขาจะไปกินข้าวกับเมษาก็คงมีผลกับความรู้สึกบ้างอยู่ดี
ไม่อยากให้มีปัญหากัน...
เมษาก็รุ่นพี่ที่เคารพ...
ส่วนกวินก็...อืม...แ...ฟ..น...แถมเพิ่งจะคบกันหมาดๆด้วยสิ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 06-10-2012 19:51:29
เมื่อคืนเขามัวแต่นอนคุยโทรศัพท์กับกวินเป็นสาวน้อยวัยใสอยู่ค่อนคืนน่ะสิ....
เช้านี้ก็เลยตื่นสาย...
แหะๆ...
“ไม่เป็นไร พี่ก็ไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้ว" เมษาส่งยิ้มใจดีมาให้เด็กหนุ่มที่ยกมือไหว้ปะหลกๆขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่ ก่อนลุกขึ้นยืนจากม้านั่งเต็มความสูง "ไปกันเลยไหม ปอมอยากกินอะไร"
“พี่เลือกสิ เป็นเจ้าของวันเกิดทั้งที จริงสิ...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับพี่" เด็กหนุ่มดึงกล่องคุ้กกี้หน้าตาน่าทานขึ้นจากกระเป๋าเป้ยื่นให้เมษา นี่นับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดเท่าที่เขาหาได้และสตุ้งสตางค์พอจะเอื้ออำนวย เพราะเงินที่ตั้งใจว่าจะเอามาเลี้ยงข้าวชายหนุ่มวันนี้ก็คงจะหายจากกระเป๋าไปหลายบาท เนื่องจากแม้เคยบอกไว้ว่าจะพาไปเลี้ยงก๊วยเตี๋ยวข้างทาง แต่เอาเข้าจริงๆเขาก็เกรงใจเกินกว่าจะทำแบบนั้น จึงได้นัดมากินที่สยามสแควร์แทน ไหนๆปิดเทอมที่แล้วเขาก็เก็บเงินได้มากกว่าที่เคยทำมา เลี้ยงข้าวเมษามื้อเดียวคงไม่ถึงกับกินแกลบ...
สุดท้ายคนทั้งคู่ก็มานั่งอยู่ในร้านอาหารหน้าตาดีแต่ราคาประหยัดกันสองคน
หลังสั่งอาหารกับบริกรเรียบร้อย ก็เป็นเวลาที่เมษารอคอย...
“ช่วงนี้่เป็นไงบ้างล่ะเรา สบายดีนะ?" ชายหนุ่มเปิดบทสนทนาขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าฟัง
จักรวาลพยักหน้ารับ "ครับ สบายดี พี่ล่ะ?”
“ก็...เรื่อยๆ" เรื่อยๆที่ว่าของเขาก็ไม่ได้เรื่อยๆจริงหรอก...โดยไม่เกริ่นอะไรให้เสียเวลาอีก เมษาก็พาเข้าเรื่องแบบเนียนๆโดยที่จักรวาลไม่รู้สึกตัว "ว่าแต่...วันก่อนได้ข่าวจากคุณเต้ว่าปอมไปนิวยอร์กกับคุณกวินมาเหรอ"
“ครับ...พี่วินพาไปดูงานที่เอาไปแสดง แต่ผมไม่มีของฝากอะไรติดไม้ติดมือกลับมาหรอกนะครับ ของที่นู่นมันแพงมากเลย ซื้อได้แค่แม่เหล็กติดตู้เย็นมาฝากแม่อันเดียวเอง แหะๆ...” เด็กหนุ่มตอบกลับไปซื่อๆ
ได้ยินดังนั้นเมษาก็รีบส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น "เปล่านะ พี่ไม่ได้ทวงของฝากสักหน่อย...แค่อยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง สนุกไหม?"
คราวนี้จักรวาลพยักหน้าแรงๆ "สนุกมากครับ เกิดมายังไม่เคยไปที่ไกลๆแบบนั้นมาก่อน เจ๋งสุดๆ"
ดูแล้วก็ท่าทางคงจะสนุกอย่างที่เจ้าตัวว่าจริงๆ เพราะหน้าตาดูสดใสขึ้นมาทันทีเชียว
“คุณกวินนี่เขาดูแลเราดีเนอะ...” ประโยคที่เป็นเหมือนหมัดแย็บถูกส่งออกไปลองเชิง ชายหนุ่มทายาทเจ้าของธนาคารชื่อดังจับตามองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าอย่างตั้งใจ และยิ่งได้เห็นอาการหลบตาทำแก้มแดงแบบนั้นแล้ว เขาก็ยิ่งต้องกัดฟันกรอดๆ
“ครับ...” เด็กหนุ่มเพียงตอบรับเบาๆ พยายามอย่างสุดความสามารถไม่ให้ตัวเองอมยิ้มให้ต้องอายเมษาเปล่าๆ
ท่าทีของจักรวาลทำให้เมษาหงุดหงิด
ทั้งหงุดหงิด...ทั้งร้อนใจ...
“แต่ว่านะ...” น้ำเสียงจริงจังจากคนเป็นรุ่นพี่เรียกให้คนฟังต้องเงยหน้ามองอีกครั้งก่อนจะพบกับสีหน้าที่ดูเคร่งขรึมขึ้นเช่นเดียวกัน "...พี่ว่า...”
ช่วงจังหวะที่ถูกเว้นไปอึดใจกระตุ้นให้จักรวาลรู้สึกอยากรู้มากขึ้นจนต้องถามเร่งออกมา "...ว่า?”
“พี่ว่า...เราอยู่ห่างๆคุณกวินเขาไว้จะดีกว่า...”
“...ครับ?”
ได้ยินแบบนั้นเข้าไป คนฟังก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ยังไม่รู้ว่าเหตุผลของการที่รุ่นพี่ของเขาพูดออกมาแบบนั้นคืออะไร แต่กระนั้นเขาก็รู้สึกไม่ดีเสียแล้ว...และเมื่อนึกย้อนไปถึงเมื่อสักสองเดือนก่อน จำได้ว่าเมษาก็เคยพูดอะไรทำนองนี้มาครั้งนึง
“...พี่หมายความว่ายังไง? พี่วินเป็นคนดี ทำไมผมถึงอยู่ใกล้เขาไม่ได้?”
เมษาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าแววตาที่ดูจะแข็งขึ้นมาของรุ่นน้องที่รักมันแปลได้ว่าเด็กหนุ่มกำลังรู้สึกเคลือบแคลงกับเจตนาของเขาอยู่ไม่น้อย หน้ากากการทูตถูกหยิบขึ้นมาใช้อีกครั้งหนึ่ง "ไม่ใช่นะปอม อย่าเพิ่งเข้าใจพี่ผิด...อยากให้ลองฟังที่พี่จะพูดก่อน แล้วจะโกรธจะเคืองกันทีหลังค่อยว่ากัน...แต่อยากให้รู้ว่าสิ่งที่พี่จะพูดต่อไปนี้ เป็นเพราะเป็นห่วงปอมจริงๆนะ"
เด็กหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบ สายตาแน่วแน่จ้องมองไปยังคนเป็นรุ่นพี่อย่างตั้งใจรอที่จะฟังเหตุผลที่ว่า...
แต่ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร เขาก็มั่นใจว่ามันคงไม่มีอะไรมาทำให้เขาต้องอยู่ห่างกวินอย่างที่เมษาบอกแน่นอน...
ก็กว่าจะฝ่าฟันกับความรู้สึกทั้งของตัวเองและของกวินมาได้จนถึงขั้นนี้ มันยากลำบากแค่ไหน คนอื่นคงไม่มีทางเข้าใจได้นอกจากตัวเขาเอง...
“พี่ก็ไม่ได้จะบอกว่าคุณกวินเป็นคนไม่ดีนะ...ปอมก็รู้ พี่เองก็ชื่นชมผลงานเขามากพอๆกับปอมนั่นแหละ เพียงแต่...” ชายหนุ่มถอนหายใจระบายความหนักหน่วงในอกก่อนกล่าวต่อ "เพียงแต่...ทุกสิ่งในโลกมันมีสองด้าน ปอมเข้าใจใช่ไหม...และอีกด้านนึงของคุณกวินที่พี่มั่นใจว่าปอมยังไม่รู้ มันก็เป็นเรื่องที่พี่ว่าเสี่ยงต่อคนที่อยู่ใกล้เขาด้วย...”
จักรวาลกระตุกหัวคิ้วลงกับคำบอกเล่าจากชายหนุ่มตรงหน้า...
“...ตอนนี้ธนาคารของพ่อพี่รับดูแลเรื่องการเงินให้บริษัทคุณกวินอยู่...ปอมรู้ไหม...ว่าพี่วินของปอมน่ะกำลังโกงภาษีก้อนโตเลยนะ...”
“หา?!?! พี่พูดอะไรของพี่น่ะ...ทำไมเขาต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย พี่วินไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน เขามีเยอะพออยู่แล้วครับ...เยอะพอๆกับที่พี่มีนั่นแหละ" ดูเหมือนว่าตอนนี้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในสติจะเลือนหายไปทีละน้อย เด็กหนุ่มลืมตัวจนเผลอพูดเสียงแข็งใส่รุ่นพี่ที่ตนเคารพนักหนาไป ซึ่งก็ไม่ได้เหนือจากที่เมษาคาดการณ์ไว้หรอก เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าเด็กหนุ่มจะต้องมีปฏิกิริยาอย่างนี้
“ใจเย็นๆก่อนนะปอม...” ชายหนุ่มกล่าวเสียงนุ่ม หวังจะเกลาให้ความรู้สึกแข็งกระด้างที่รุ่นน้องตรงหน้ามีอยู่ให้ดีขึ้นสักนิด "พี่ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้เหมือนกัน พี่ก็ไม่รู้ว่าคุณกวินมีเหตุผลอะไร แต่ที่แน่ๆ...เขาทำนะปอม"
“ไม่จริงครับ ผมไม่เชื่อ...อีกอย่างเรื่องเงินๆทองๆของพี่วินเกี่ยวอะไรกับผมด้วย พี่มาบอกผมทำไม?...”
“ถึงไม่เกี่ยวทางตรงก็เกี่ยวทางอ้อมอยู่ดีนั่นแหละปอม ลองคิดดูสิ เกิดวันนึงคุณกวินโดนจับได้ขึ้นมา คนที่เคยทำงานกับเขาก็ต้องโดนสอบกันหมด รวมถึงปอมด้วย หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ เผลอๆปอมจะติดร่างแหไปด้วยอีกคนนะ แล้วพี่ก็จะไม่ยอมน้องชายพี่ต้องเจออะไรแบบนั้นแน่..."
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่เชื่อ...เราจบเรื่องนี้เถอะครับพี่เมษ บรรยากาศจะเสียเปล่าๆ วันนี้วันเกิดพี่นะ" เด็กหนุ่มกล่าวปัดอย่างไม่สบอารมณ์ จากที่อารมณ์ดีๆอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้ใจเขากลับขุ่มมัวไปด้วยคำพูดของเมษาเสียแล้ว
จักรวาลรู้ดีว่าพี่ชายคนนี้ดีกับเขาและเป็นห่วงเขาแค่ไหน เมษาคงไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่อย่างไรก็ตามข้อมูลที่ได้รับการบอกเล่ามาคงต้องมีอะไรผิดพลาด คนอย่างกวินไม่มีเหตุผลให้ต้องทำอะไรแบบนั้นแน่นอน
“ผมขอบคุณพี่มากนะครับที่หวังดี แต่ผมขอยืนยันตรงนี้เลยว่าพี่วินไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้น ขอร้องว่าอย่าพูดถึงพี่วินแบบนั้นอีก ใครมาได้ยินเข้าพี่วินจะเดือดร้อน...ผมเข้าใจพี่เมษดีครับ ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงผม พี่ดีกับผมมาตลอด วันนี้ผมไม่โกรธที่พี่พูดแบบนี้หรอกครับ แต่ขอว่าอย่าพูดอีก...ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ได้ฟังอะไรแบบนี้"
เมษาจับจ้องสีหน้าบิดเบี้ยวของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างครุ่นคิด เห็นทีวันนี้คงจะไม่ได้เรื่อง...จักรวาลหัวแข็งจริงๆ
งานนี้สงสัยเขาคงต้องงัดไม้ตายสุดท้ายที่อุตส่าห์เก็บไว้ออกมาใช้เสียแล้ว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กวินรู้สึกเซอร์ไพรซ์กับภาพที่ได้เห็นอยู่ตรงหน้า หลังกลับจากไปถ่ายงานนอกสถานที่มาเหนื่อยๆ ก็ไม่นึกว่าจะได้มาเจอเด็กหนุ่มคนรักป้ายแดงของเขามานั่งจ๋องอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บริเวณล็อบบี้ที่คอนโดแบบนี้ เมื่อคืนถามทางโทรศัพท์ก็เห็นว่าวันนี้มีธุระไม่ใช่หรือไงกัน...
สองขายาวๆสาวเข้าไปใกล้ร่างที่คุ้นเคย ก่อนที่ช่างภาพคนดังจะค่อยๆย่อตัวลงนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มที่ไม่ทันสังเกตเห็นเขา
“อ๊ะ!...” จักรวาลสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่โผล่ซ้อนอยู่เบื้องหลังการ์ตูนในมือ
“ไปไงมาไงเนี่ยปอม ทำไมมานั่งอยู่นี่ได้ แล้วมารอนานหรือยัง ทำไมไม่โทรมาล่ะ?” ได้ทีชายหนุ่มก็ถามออกมาเป็นชุด แต่แม้จะประหลาดใจก็ไม่ใช่ไม่ดีใจนะ รู้สึกระริกระรี้เลยล่ะที่ได้เห็นคนที่อยากเจอมารออยู่ถึงที่แบบนี้
“ผมไม่อยากโทรไปกวนตอนทำงานครับ เลยมานั่งรอดีกว่า...” เด็กหนุ่มตอบขณะพับปิดหนังสือลง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินตามกวินไปยังลิฟท์
ช่างภาพคนดังก้มลงมองคนข้างกายด้วยสีหน้ามีความสุข ความเหน็ดเหนื่อยที่ได้รับจากการทำงานหายเป็นปลิดทิ้ง “แล้วมาหาฉันถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่า?”
คำถามที่ได้รับถูกตอบด้วยอาการส่ายหน้าสองสามทีพร้อมกับเสียงที่อ้อมแอ้มตอบออกมา
“...ก็อยากเจอ...”
คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อได้ยินแบบนั้นก่อนจะต้องยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม มีไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาจะได้ยินอะไรแบบนี้จากคนปากหนักข้างๆ
“ดีใจจังแฮะ...” ชายหนุ่มกล่าวเบาๆพลางยกมือใหญ่ขึ้นลูบหัวเจ้าหนูของเขาเบาๆด้วยความเอ็นดู
เพียงไม่นานลิฟท์ก็พาคนทั้งสองขึ้นมาถึงชั้นที่ต้องการ เด็กหนุ่มเดินเข้าห้องที่ไม่ได้มาเหยียบระยะนึงแล้วไปด้วยความรู้สึกหน่วงๆในใจ คำพูดของเมษาวันนี้มันทำลายความสุขที่มีอยู่ไปไม่น้อยเลย
ทันทีที่คนเป็นเจ้าของห้องจัดการวางของ ถอดเสื้อนอกแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา แขกผู้มาเยือนก็นั่งลงตาม ก่อนจะค่อยๆกระเถิบตัวเข้าไปชิดร่างกายสูงใหญ่ของอีกฝ่าย แล้วหันไปซุกหน้าลงกับบ่ากว้างๆนั่นโดยที่กวินไม่ทันได้ตั้งตัว
ช่างภาพหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความงุนงง แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะวาดวงแขนโอบรัดรอบร่างเล็กกว่าของเด็กหนุ่มอย่างเต็มใจ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเบาๆที่ข้างหู "เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงอ้อนจัง...”
ศีรษะทุยๆขยับยุกยิกซ้ายขวาเป็นการปฏิเสธ และแม้เสียงที่ตอบกลับมาจะฟังดูอู้อี้อยู่กับอกเขา แต่กวินก็ได้ยินมันอย่างชัดเจนเนื่องด้วยด้วยระยะห่างที่แนบชิดกันขนาดนี้
“...คิดถึง...”
เพียงเท่านั้นช่างภาพหนุ่มก็ต้องคลี่ยิ้มออกมาสุดแก้ม อะไรไม่รู้ล่ะ รู้แค่ว่าถ้าไม่ได้เจอกันแค่วันเดียวแล้วเจ้าตัวเล็กนี่จะบอกว่าคิดถึงเขาแบบนี้...
เขาก็คงจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้วตอนนี้...
แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีกก่อนจะซุกหัวลงกับไหล่บางๆของเด็กหนุ่มบ้าง
การได้กอดได้สัมผัสกับคนที่รักในวันแบบนี้ มันเป็นอะไรที่สุขสุดๆไปเลย...
มีความสุขจนอยากจะวิ่งออกไปที่ระเบียงแล้วตะโกนให้โลกรู้กันไปข้าง...
ว่าแต่ว่า...
มีคนเคยพูดไว้...ว่าความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 06-10-2012 19:57:51
อิพี่เมษชั่วววววว :m16: :z6: ไม่แมนเลยอ่ะ ไปเอากระโปรงมาคลุมหัวไป๊
แกคิดจริงๆหรอว่าต่อให้แกทำให้เค้าเลิกกัน ปอมจะหันมารักแก
ถึงยังไงน้องก็ไม่เอาแกเหมือนกันโว้ยยยย ไปไกลๆเลยไป๊!
หนูปอมเข้มแข็งน้าา มีอะไรคุยกับพี่วินตรงๆเลย
อย่าเก็บไปคิดคนเดียวนะ เฮ้อออ เพิ่งจะหวานกันได้ 2 วัน มีมารมาผจญอีกละ
พี่ิวินมีความสุขมากก น้องอ้อนน :impress2:
ปล. เป็นแฟนกันแล้วแต่พี่วินยังแทนตัวเองว่า ฉัน แล้วปอมยังเรียกตัวเองว่า ผม อยู่เลย
แอบรู้สึกว่าดูห่างเหินจังค่าา
รักคนแต่งค่าา :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 06-10-2012 20:07:00
สันดานเสียที่สุด แม่งงงงงงงง อะไรที่มันพูดกับปอมอะ
ขอน้องปอมอย่าไปเชื่อหรือหวั่นใจนะลูกนะ
พี่วินนี่ดีสุดในโลกละ เกลียดจริงๆไอ้คนอย่างเมษาเนี่ย
แรกๆนี่ยิ้มแก้มจะปริมากค่ะ น่ารักเหลือเกิน
แต่ไอ้ตัวร้ายโผล่เท่านั้นน่ะ อารมณ์เปลี่ยนเลย
ภาวนาอย่าให้มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นเลย
น้องปอมมั่นใจหน่อย คิดถึงพี่วินเยอะๆ
อย่าไปฟังปากหอยปากปู
บวก1ให้ค่ะ พร้อมรอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 06-10-2012 20:07:36
ไม่อาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 06-10-2012 20:08:33
แฟ่บยวบเลยทีเดียว 5555555555
นิสัยไม่ดีจริงๆเลยคุณเมษาน่ะ หึหึ อย่ามาทำให้ความรักของกวินกับปอมร้าวฉานนะโว้ยยย
คู่นี้เค้าน่ารักกันจริงๆ ชอบๆ แต่เมษา.... :เฮ้อ:
สู้ๆนะคะคุณคนเขียน :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 06-10-2012 20:11:31
อย่าเพิ่งนะขอมีความสุขอีกนิดนึงเหอะนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 06-10-2012 20:11:51
มาพูดทำลายความสัมพันธ์คนรักกันเค้าแบบนี้
มาตัวตัวกันเลยดีกว่ามา ชิ
:angry2:
น้องปอม พี่วินสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: tartar ที่ 06-10-2012 20:13:11
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 06-10-2012 20:13:54
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 06-10-2012 20:15:42
ว่าแต่ว่าจะดราม่าแล้วใช่ไหม เฮ้อ... :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 06-10-2012 20:23:55
ทำแบบนี้ไม่แมนเลยอ่ะ :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 06-10-2012 20:25:15
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 06-10-2012 20:28:45
คิดถึงจะแย่งของคนอื่นไม่พอ
ยังจะมาใช้วิธีสกปรกอีก
แต่ถ้าพี่วินทำแบบนั้นจริงๆ
ก็แอบผิดหวังอยู่เหมือนกันนะ...
รอติดตามค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตสีม่วง ที่ 06-10-2012 20:34:41
เป็นตัวประกอบต่อไปเถอะ!!!!! :z6: :z6: :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 06-10-2012 20:41:39
สงสารพี่กวินจังเลยยยยยย
แต่น้องปอมแบบอ้อนๆ นี่น่ารักอ่าาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 06-10-2012 20:46:52
ไหนว่าความรักคือการให้ แล้วนี่อะไร จะเอาอย่างเดียวไม่ว่าทางไหนกูก็ทำได้ทั้งนั้น ขอแค่ให้ได้มาก็พอ
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 06-10-2012 20:48:58
อ่านจุใจมาก
เริ่มหัวข้อโดย: jeaby@_@ ที่ 06-10-2012 20:50:36
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 06-10-2012 20:57:45
ปอมอย่าไปเชื่อนะใจแข็งเอาไว้นะ
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ที่ 06-10-2012 21:00:59
เริ่มหัวข้อโดย: It_s_me ที่ 06-10-2012 21:01:22
อ้อนได้น่าฟัดมากนะหนูน้อย
หลังๆมานี้รู้สึกปอมจะสาวขึ้นเรื่อยๆ 555555
พี่กวินยังคงคอนเซปหล่ออบอุ่น
แต่ข้องใจเรื่องโกงภาษีจัง เมษโกหกหรืเปล่า?
นี่กวินนะ ไม่ใช่ พลอย อุปส์!
แอบ่อานมานาน เพิ่มาเม้นตอนที่30 ขอโทษด้วยนะคะ :z13:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 06-10-2012 21:02:32
ไม่อยากจะบอกคนเขียนเลยแค่กลิ่นโชยมาก็พาแน่นท้องแล้ว
แบบไม่อยากให้พี่วินเจ็บปวดอีกแล้ว แค่ตอนปอมขอย้ายที่นั่งทำงานคราวก่อน เค้าสงสารพี่วินที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 06-10-2012 21:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 06-10-2012 21:04:34
เริ่มหัวข้อโดย: praseat ที่ 06-10-2012 21:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 06-10-2012 21:14:11
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 06-10-2012 21:14:50
:m31: :m31: :m31: :m31: :angry2: :angry2: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 06-10-2012 21:18:32
เอาแล้วไง .. :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 06-10-2012 21:23:54
แบบนี้ไม่ได้เรียกว่ารักนะแต่มันคือการอยากครอบครอง
ถ้ารักปอมจริงต้องไม่ทำแบบนี้ นิสัยไม่ดีๆๆๆ
ไม่แมนเลย สู้กันซึ่งๆหน้าดิถ้าแน่จริง :m16:
ไม่ใช่เล่นลับหลังแบบนี้
พี่กวินกับปอม สู้ๆนะ
ความรักมักมีอุปสรรค
ยังไงก็ต้องผ่านมันไปด้วยกันให้ได้
ปอมต้องเชื่อใจพี่กวินมากๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-10-2012 21:26:42
ตัวมาก่อนตั้งนานทำไรอยู่ ไม่ทำให้น้องมันรักเองโทษใคร
พอน้องมันมีแฟนก็เกิดริษยา จะทำร้ายเขาเพื่อ...
นี่ไม่ใช่วิธีที่จะได้ความรักมาหรอกนะ คิดผิดคิดใหม่
ยิ่งมีอุปสรรคยิ่งจะทำให้เขารักกันมากขึ้น
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 06-10-2012 21:29:55
ถ้าปอมรู้ต้องเกลียดพี่แน่ๆเลย แววมาม่ามารำไร
น้องปอมมีไรก็ถามพี่วินน้า ความรักคือการพูดจากันให้เข้าใจ :เฮ้อ: (อิอิ เริ่มอิน)
:pig4: มากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 06-10-2012 21:31:31
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 06-10-2012 21:32:00
โอ๊ยยยยยยย คนเค้าพึ่งเป็นแฟนกันนะ
ขอหวานสักแปปไม่ได้เลยรึไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อุสรรคเยอะจริงๆ :z6: :z6: :z6:
พี่เมษนิจะเอาไงหา ๆๆๆๆ
(อินไปป่าววะ =[]=)
สู้ๆนะคนเขียน คนอ่านยังรออยู่เสมอเน้อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 06-10-2012 21:33:50
อิจฉาที่เขารักกันล่ะเซ่ะ!! :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 06-10-2012 21:38:30
นี่สำหรับพี่เมษ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 06-10-2012 21:39:18
เริ่มหัวข้อโดย: kisz ที่ 06-10-2012 21:44:09
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 06-10-2012 21:44:37
ตัวเองมาช้าก็อย่ามาอย่างงี้เซ้ !! :angry2: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 06-10-2012 21:44:41
แต่เกลียดเมษมากกก
ฮึ่ยยย เกลียดๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 06-10-2012 21:48:24
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 06-10-2012 21:51:37
อิพี่เมษเชี่ยยยยยยยยยยยยยยย เอามันไปเก็บที ไอ้ขี้แพ้ไม่พอยังเลววววววววววววววอีก :m31: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 06-10-2012 21:54:20
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 06-10-2012 22:03:07
ถึงปอมจะใจแข็งไม่เชื่อพี่เมษ แต่ก็สั่นไหวไปมิใช่น้อยแน่ๆ
ถามพี่วินก่อนนะ น้องปอมอย่าเพิ่งคิดอะไรไปเอง
ชอบบรรยากาศตอนท้ายมากเลยครับ
ถึงจะดูหม่นๆไปบ้างจากมรสุมอึมครึมที่พี่เมษนั่นก่อไว้
แต่อาการอ้อนๆซุกอกพี่วินของปอมนี่ มันน่ารักจริงๆ
เชื่อว่าทั้งคู่รักกันมากพอที่จะผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปได้
เอาใจช่วยพี่วินน้องปอมนะครับ
และเป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งด้วยครับ
ไม่นึกว่าจะได้อ่านตอนต่ีอไปได้เร็วขนาดนี้
ขอบคุณมากๆครับ
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 06-10-2012 22:08:38
อยากจะจับหัวมาโขกกับกำแพงจริงๆ :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 06-10-2012 22:17:17
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 06-10-2012 22:20:53
เริ่มหัวข้อโดย: hpsky ที่ 06-10-2012 22:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 06-10-2012 22:29:24
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 06-10-2012 22:36:22
เริ่มหัวข้อโดย: Tassanee ที่ 06-10-2012 22:43:49
:m15: :m15: :m15: :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 06-10-2012 22:48:32
ไม่พอจะกรี๊ดกรอกหูด้วย !!! โอยยยยย แล้วยิ่งเจอพี่วินคิดว่าความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นานอีก ชั้นจะร้องงงงงงไห้ดังๆ
คือหัดมองโลกหน่อยได้ไหม เค้ามีความสุขไปแล้วโว้ยยยย ถึงเค้าจะเลิกกัน เค้าก็คงไม่หันมามองคนแบบพี่ไหมมมมม
กำลังเขินสุดขีดตั้งกะต้นยันปลาย มาเจอตอนท้ายๆ ชั้นอยากจะบ้า แต่ท้ายสุดนี่ ตายยยยยยยย แบบตายอย่างเดียว
ปอมกับพี่วินน่ารักที่สุด เป็นคู่รักแห่งปีในดวงหฤทัย ไม่ไหวจะกรีดร้อง น่ารักมากกกกกกก เค้าดูมีโมเม้นท์้ด้วยกันแบบ
โอยยยยยยยย ตอนปอมอ้อนพี่วินคือที่สุด น่ารักไม่ไหว น่ารักโลกแตก น่ารักมากกกกกกกกกกก คือเขินมาก
หน้าร้อนมาก ประหนึ่งตัวเองเป็นจักรวาล ตายสนิท กรี๊ดไม่ไหวจริงๆ T_____________T ขอร้องนะคะ
ดราม่าไม่ว่าแต่อย่านาน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คนอ่านจะขาดใจตายเอา น้องปอมเจ็บ เราก็เจ็บด้วยนะ พี่วินปวด เราปวดยิ่งกว่า #อีนี่เยอะ
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 06-10-2012 22:51:17
พี่วินนนนนนนน กอดปอมแน่นๆน่ะ เรารู้ว่าพีี่ต้องคลียร์ปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อได้แน่ๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 06-10-2012 22:56:24
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-10-2012 22:57:35
คนบางคนถึงจะดีแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะต้องรักนี่ คนรักกันมันต้องมีอะไรมากกว่านั้น
ถ้าปอมจะรักพี่เมษก็คงรักมาตั้งนานแล้วเหอะ บู่วววว คนอ่านไม่ชอบใจเลยค่ะ :m31:
พี่เมษคิดจะทำอะไรต่อไปเนี่ย เซ็ง ๆ แต่เชื่อว่าพี่วินไม่ทำแบบนั้นแน่ อาจเป็นเรื่องเข้า้ใจผิดอะไรกัน
และถึงวันนั้นน้องปอมก็ต้องอยู่ข้างๆ พี่วินแน่นอน
น้องปอมโดนเพื่อน ๆ แซวเพียบเลย แต่น้องเปิดเผยดี น่ารัก :-[ เดทแรกกับหม้อต้มยำกุ๊ง อุ๊งอิ๊งมากค่ะ
ยิ่งตอนหลังน้องปอมเข้าไปกอดแล้วบอกว่าคิดถึงพี่วินนี่แบบ พี่วินแกมีความสุขมากกกกก
คนอ่านก็สุขค่ะ
มันคงมีมาม่าบ้างไรบ้าง แต่คงถ้วยไม่ใหญ่มากใช่มั้ยคะผู้เขียน
ขอบคุณค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 06-10-2012 23:06:30
มีเรื่องอะไรอยากให้บอกพี่วิน แล้วเปิดใจคุยกันดีกว่า
สิ่งที่จะมาทำลายความสุข ขอเดาว่าคงเป็นอะไรบางอย่างที่พี่เมษจะทำร้ายพี่วิน
ยังไงก็ขอให้น้องปอมกับพี่วินหนักแน่น และเป็นกำลังใจให้กันนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Lipoil ที่ 06-10-2012 23:09:46
ชักกังวลแล้วนะ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 06-10-2012 23:12:18
ไม่ได้ไว้อ่าน
มี มาม่า ก็ไม่อ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: kboom ที่ 06-10-2012 23:12:53
เซ็งเป็ด
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 06-10-2012 23:14:45
ขอให้อุปสรรคจากอีพี่เมษ นั้น
กลายเป็นแรงผลักดันให้รักกันมากยิ่งขึ้นนะครับ
สู้ ๆ ๆ น้องปอม พี่วิน
.............
อีพี่เมษ เตรียมตัวไว้ด้วย
เดี๋ยวจะไปดักตบ แถมถ่ายคลิบไว้ด้วยแก
:beat: :beat: :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 06-10-2012 23:24:24
เพิ่งจะหวานกันได้ไม่เท่าไหร่ก็มีมารซะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 06-10-2012 23:32:56
:z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 06-10-2012 23:33:26
จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย เพิ่งจะตกลงคบกัน ฮืออออ
ขอให้อย่ามีอะไรร้ายแรงเลย
พี่เมษนี่วอนมากๆนะค่ะ :m16:
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ รอตอนหน้าค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 06-10-2012 23:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 06-10-2012 23:53:46
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 06-10-2012 23:55:19
เอาพี่เมษไปทิ้งถังซะะ มาทำไมวะ
แม่มม นี่มันหมาหวงก้างชัดๆ
ตัวเองทำให้เค้าสนใจไม่ได้ ก็มาแว้งกัดกัน
เฮ๊อะะะะะะ แย่ที่สุดอ่ะ นึกว่าจะดี แย่ๆๆๆ
พี่วินนนนนนน น้องปอมม เชื่อใจกันไว้นะ
กว่าจะรักกันได้ นานนะคะ อย่าไปฟังคนอื่นมากนักนะ
เชื่อใจกันไว้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 07-10-2012 00:05:01
น้องปอมน่ารักมากเลย หนูขี้อ้อนมากเลยลูก ทำไมหนูอ้อนพี่วินได้น่าหยิกแบบนี้ พี่วินไม่รักตายเลยรึไง
เริ่มหัวข้อโดย: arrow ที่ 07-10-2012 00:16:58
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 07-10-2012 00:17:28
รักน้อง หรือรักตัวเองกันแน่
รักน้องก็ปล่อยน้องไปอยู่กับคนดีๆเถอะ
:angry2:
น้องปอมอ้อนพี่วินน่าร๊ากกกกก
งื่ออออ อิจฉาพี่วิน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 07-10-2012 00:31:56
ปกติไม่ชอบตัวรองอยู่แล้ว และตัวรองที่ดูเหมือนจะดี?
แต่ร้ายลึกแบบนี้เรายิ่งลดความนิยมลงไปอีก
แต่น้องปอมน่ารักจัง อยากรู้ไม้ตายของพี่เมษจัง
ชอบตอนอ้อนอ่าาา อ๊ากกกก :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 07-10-2012 00:33:13
แล้วถ้าสมมติว่าปอมรู้เรื่องจริงขึ้นมาตัวเมษเองแหละที่จะเสียที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: pichayakamon ที่ 07-10-2012 00:37:09
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :-[ :-[ :-[
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2: :serius2: :serius2:
และโมโหอีคุณเมษ !!!!! :z3: :z3: :z3:
ถ้าจะตัดตอนกันแบบนี้อ่ะนะ กลัวมาม่าจัง อร๊ายยยยยยย รีบมาต่อนะคะ รอรอรอ :sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 07-10-2012 00:53:46
ถ้ามีการปลอมบัญชีเพื่อหลบหนีภาษีจริง ก็พุ่งเป้าไปที่ฝ่ายบัญชีก่อนใครอื่นโลด แต่ครอบครัวเมษเกี่ยวกับธนาคารเฉยๆหนิ? ไม่น่าจะยุ่งเกี่ยวกับฝ่ายบัญชีของบริษัทวินได้เลยนะ
แล้วบริษัทปกติๆเวลาไปเสียภาษี เขาก็มักขอหลักฐานการเสียภาษีเงินได้นิติบุคคล อะไรพวกนี้ไว้นี่นา
เพราะงั้นอิตาเมษมันไม่น่าจะแกล้งกันได้ง่ายๆแบบนี้หรอกมั๊ง :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 07-10-2012 01:00:52
ทำไมเมษถึงได้ร้ายลึกนัก
วางแผน ใส่ร้ายป้ายสีนี่น่ะ ไม่แมนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: kp ที่ 07-10-2012 01:13:22
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 07-10-2012 01:19:43
น้องปอมหนักแน่นหน่อยนะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ciin ที่ 07-10-2012 01:22:11
ปอมๆเข้มแข็งไว้ในลูกก :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 07-10-2012 01:26:45
ปอมโหมดอ้อนนิดๆน่าเอ็นดูจังเลย อยากไปลูบหัว
ความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน ความทุกข์ก็คงเหมือนกัน ขอให้ผ่านเรื่องไม่ดีไปเร็วๆ กรี๊ดดดด คนอ่านก็แอบเครียด :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 07-10-2012 01:30:49
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 07-10-2012 02:44:56
เราไม่ยอมๆๆๆๆๆ ดิฉันจะปกป้องน้องปอมและพี่ีกวินเอง
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 07-10-2012 03:21:27
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 07-10-2012 04:41:12
อยากมุดเข้านิยายไปลากมาเหยียบให้จมดินแล้วขยี้ๆๆๆๆ
กรี้ดดดดดดเกลียดอ่ะคนเค้ารักกันดีๆๆอิบ้า
พี่วินกับน้องปอมอย่าหลงกลมันนะเข้มแข็งไว้นะอย่าให้เกิดไรไม่ดีเลยแงงงงงง
อยากยกอิพี่เมษาให้บูกน้องพี่วินมากที่เคยบอกว่าเค้าไปเมกากันนั่นแหละดูท่าว่ากวนไม่น้อย
อิพี่เมษควรได้คนมาปราบนะคะอย่าคิดไปกดใครเค้าเลยมาโดนกดแทนเหอะโกรธมากๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 07-10-2012 06:54:41
เล่นแบบนี้ใช่มั้ย ไอ้พี่เมษ
ระวังจะโดนตอกกลับหน้าหงายนะค่ะ หึหึ
ปอมมีอะไรถามเลย ถึงจะเกรงใจมากก็เหอะะ
พี่วินตอบอยู่แล้วแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: bon ที่ 07-10-2012 09:01:16
พี่วิน เตรียมรับมือหน่อย มีคนจะมาตีท้ายครัวแนะ
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 07-10-2012 09:53:41
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 07-10-2012 10:22:13
ไม่รู้ว่าต่อไปพี่เมษจะทำอะไรอีก แต่ที่แน่ ๆ มันคงเป็นรูปธรรมมากกว่านี้แน่ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 07-10-2012 10:29:45
พอไม่ได้ดั้งใจก็สร้างเรื่องขึ้นมาให้คนอื่น
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 07-10-2012 10:40:52
ทำไมความสุขช่างสั้นนัก ....
อิพี่เมษไม่หล่อเลยอ่ะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 07-10-2012 10:58:06
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-10-2012 11:20:13
หวังว่าปอมคงหนักแน่นพอ
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 07-10-2012 12:30:53
หาวิธีกำจัดคู่แข่งได้แย่มากเลยพี่เมษ แน่ใจเหรอว่านี้คือรัก หรือแค่อยากครอบครองละ
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 07-10-2012 12:43:58
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 07-10-2012 13:39:45
แต่อยากจะบอกว่า น้องปอม อ้อนน่ารักเวอร์อ่ะ อ่านไปยิ้มแก้มแทบปริ
แค่คำว่า "คิดถึง" มันได้ใจมากมายเลยจริงๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ถ้าติดงาน ก็เข้ามาทักทายบ้างนะจ๊ะ แค่เห็นคนแต่งเข้ามาทักทายก็ชื่นใจแล้ว
กลัวหาย......555555
เป็นกำลังใจนะจ๊ะ. สู้ๆจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: ~Harmony~ ที่ 07-10-2012 14:52:22
แปลกคนเห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้ เป็นโรคขี้อิจฉารึไงเนี่ย
ไหนว่ารักน้องปอมไง แทนที่จะดีใจที่เค้่ามีความสุขนะแต่นี้กลับจะให้เค้าเลิกกัน
ปอมก็เลิกคิดอะไรเองสักที พูดออกมาบ้างถามพี่วินมันหน่อย
ก็ได้แต่เป็นกำลังใจให้ความรักของพี่วินกับปอมผ่านมันไปได้นะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า รอตอนต่อไปน่า
ถึงจะอยากข้ามไปแค่ไหน เพราะคิดว่าคงได้กินมาม่าแน่ๆ
:เฮ้อ: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 07-10-2012 15:35:26
พี่เมษมันรักตัวเอง เห็นแก่ตัวสุดๆ ถ้ารักน้องจริง ก็ต้องให้น้องมีความสุขกับคนที่ตัวเองรักดิ ไม่ใช่ไปใส่ความเขาแบบนั้น มันไม่แมนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 07-10-2012 16:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 07-10-2012 17:03:15
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 07-10-2012 20:34:01
ถ้าเรามั่นคงพอ ความสุขก็อยู่กับเราตลอดไปน่ะแหละ
ฮือออ
ไม่เอานะ ไม่ชอบดราม่า !!
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 07-10-2012 20:36:04
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 07-10-2012 20:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 07-10-2012 22:08:03
ถ้าน้องปอมพูดกับพี่วินอาจไม่เกิดมาม่า
เพราะพี่วินอาจหาวิธีจัดการเตรียมรับมือกับอีตาเมษได้
แต่น้องปอมไม่พูดอาจทำให้เรื่องใหญ่จนพี่วินอาจรับมือไม่ทันก็ได้
แววมาม่ามันเลยมาแบบไม่ให้ตั้งตัวไง :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 07-10-2012 22:56:03
:serius2:
แบบว่าอารมณ์ขัดแย้งกันสุดฤทธิ์สุดเดชตอนนี้
แอบกรี๊ดไปกับพี่วิน
ทำไมพี่วินน่ารักขนาดนี้คะ
อายุอานามไม่ใช่เด็กน้อยแก้มใสในรั้วโรงเรียนแล้วนะ
แต่แบบพี่วินยังดีใจกับความสัมพันธ์อารมณ์ปั๊บปี้เลิฟได้น่ารักมากๆ
เขินแทนน้องปอมจริงจัง
:m3: :m3:
ในขณะที่ดี๊ด๊ากับพี่วิน
อีกซีกหนึ่งก็อยากจะเอามีดมาแล่เนื้อ
แถมตัดลิ้นของไอ้พี่เมษมันออกมาย่างเกลือ
คนอะไรชั่วอยู่ในสันดานเลยนะเมิงน่ะ
มีอย่างที่ไหน น้องปอมมีความสุข
เมิงก็จะมายุแยงให้เข้าใจผิดกันไอ้ชั่วววววววววว
น้องปอมไม่มีทางหวั่นไหวหรอกว้อย
ไอ้เปรตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
:z6: :beat: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 08-10-2012 01:29:39
คิดว่าถ้าปอมเลิกยุ่งกับวิน แล้วปอมจะรักตัวเองว่างั้น?
ถ้าคนมันจะรัก จะชอบ มันก็รู้สึกไปนานแ้ล้ว
น่ารำคาญ!
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 08-10-2012 01:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: khalwfarng ที่ 08-10-2012 02:10:04
จะหาอะไรมาอีก
แล้วภาษีนั้นจริงหรือมั่ว
พูดไปงั้นๆ หรือพี่วินเลี่ยงภาษีจริงๆ
อั๊ยยะ
อยากจะรู้ตอนต่อไปเร็วๆ
แต่น้องปอมน่ารักจังอ๊ะ
ชอบ น้องปอมมมมม
:L1:
' คิดถึง '
ประโยคเดียว
แม่ยกฟินค่าาาาาาาาาาาาาาาาา 5555555555555+
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Cheeze ที่ 08-10-2012 03:13:52
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านทีเดียวรวดเลยค่ะ
เพราะขาดช่วงไม่ได้จริงๆ
จะบอกว่าสนุกมากนะคะ
ไม่เคยมีใครเขียนแนวนี้เลย
ปกติชอบถ่ายรูปเหมือนกันมั้งคะ อ่านแล้วเลยชอบมากๆ
ชอบที่เรื่องดูมีเรื่องราวจังค่ะ ผูกเรื่อง ดีมากๆ
มันดูลื่นไหลดีจัง ไม่สะดุดเลยค่ะ ไม่มีอะไรจะติ ฮ่าๆ
อยากจะบอกว่าฉากเขินเนี่ย เขินตามจริงๆนะคะ
ให้ตายเถอะ มานั่งเขินตอนตีสามนี่ไม่ใช่เรื่องเลย ฮ่าๆๆ :o8: :-[
น่ารักจังเลย แต่งได้น่ารักจังเลยคะ เราอ่านนี่ยิ้มตามตลอดเลย
เรื่องนี้คือเรื่องที่ตอบโจทย์เลย ไม่ได้อ่านแบบถูกใจอย่างงี้มาสักพักแ้ล้ว
แต่กำลังจะเริ่มเข้าสู่ดราม่าแล้วสินะ ฮือออ ไปทำใจไว้่ก่อน
ยังไงเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆ :L2: :กอด1:
รักพี่กวิน&ปอมปอม :กอด1:
พี่เมษ <<<<<<< :fire: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-10-2012 08:02:07
ไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเลยดีแล้ว
ที่ปอมไม่รักน่ะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: zinseok ที่ 08-10-2012 09:01:34
5555555555555555555+
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 08-10-2012 09:47:29
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 08-10-2012 09:57:29
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 08-10-2012 10:31:12
รอๆๆๆๆ
ปล. :z6: อิพี่เมษ
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 08-10-2012 10:41:03
อิพี่เมษ * วิ่งไปกระโดดทับ*
ใจร้ายๆ อย่ามาทำอะไรพี่วินนะ
เดี๋ยวแช่งให้ปอมๆเกลียดซะเลยนี่
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 08-10-2012 11:26:39
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 08-10-2012 11:37:37
ถ้ามันมีเหตุผลแบบนั้นอาจเกิดข้อผิดพลาดจะได้แก้ไขทันนะ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 08-10-2012 11:50:11
:pig4: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 08-10-2012 12:30:55
นายเมษ งัดทั้งเลห์ กล มนต์ดำ คาถาดำ ทั้งหมดที่มี มาใช้ในการแย่งชิงในครั้งนี้ ชั่วจริง
คนเรานี่ การศึกษาสูง ฐานะทางสังคมสูง ฐานะทางการเงินดี ก็ไม่ได้หมายความว่า
จะช่วยให้จิตใจดีงามไปด้วยหรอกนะ เมษา...นายสวยแต่เปลือกว่ะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 08-10-2012 19:16:51
มัวแต่ตอดนิดตอดหน่อยน้องปอมอยู่นั้นแหละ
ผมก็คิดถึงของผมเหมือนกันน่ะ
คิดถึงน้องปอมง่าาาาาาาาาาาาาา
:กอด1: คนแต่งค้าบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 08-10-2012 20:05:36
โอ๋ย อย่าบอกนะว่าคิดจะทำอะไรไม่ดีขึ้นมาจริงๆน่ะ อ้ากกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 08-10-2012 20:25:02
แต่ก็ไม่เชื่อว่าพี่วินจะทำแบบนั้นเหมือนกัน :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 08-10-2012 22:21:31
เค้ารออยู่นะ .....
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 08-10-2012 22:50:57
อ่านแบบช้าๆ มาเรื่อยๆ อารมณ์ว่าอยากซึมซับรายละเอียด เพราะคนเขียนเขียนเรื่องได้ละเมียดอารมณ์มากอ่ะ
อย่างตอนที่ปอมพูดแก้เขินกับเพื่อนแต่พี่วินมาได้ยินพอดี พองานแต่งงานอาจารย์ ที่ปอมยกมือไหว้ขอโทษ ทำเอาคนอ่านน้ำตาร่วง ยอมรับว่าเป็นเรื่องแรกในเว็ปนี้เลยนะคะที่ทำให้น้ำตาร่วงได้ หุหุ
เนื้อเรื่องกำลังเข้าสู่มาม่า...พี่เมษ ร้าย ได้ไม่น่าเชื่อ พี่วินกับน้องปอมสู้สู้นะ อุตส่าห์ฝ่าฟันอุปสรรคทางใจมากันจนถึงจุดนี้ได้ทั้งคู่แล้ว
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Artown ที่ 09-10-2012 04:24:10
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: UNAT ที่ 09-10-2012 07:30:57
เริ่มหัวข้อโดย: plaiphukan ที่ 09-10-2012 13:06:15
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 09-10-2012 14:39:46
** บักเมษาอย่าเชียวนะมรึง
แต่น้องปอมอ้อนน่ารักอ่ะ (กรี๊ด)
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 10-10-2012 10:13:52
วันนี้ก่อนจะไปติดตามตอนที่ 31 ต่อกัน มีเรื่องอยากให้หยุดอ่านตรงนี้ก่อนสักเล็กน้อย
เนื่องจากคนเีขียนได้อ่านคอมเม้นท์ของตอนที่แล้ว เห็นผู้อ่านบางท่านดูเหมือนจะสับสนกับตอนที่เอามาลงหลังจากที่หายไปนานเกือบเดือนค่ะ มีความรู้สึกว่าบางท่านอาจจะไม่รู้ว่าหลังจากกลับมา เราเอามาลงไปแล้วสองบท คือบทที่ 29 และ 30 ค่ะ
ดูเหมือนว่าผู้อ่านบางท่านจะอ่านข้ามตอนใดตอนหนึ่งไป เลยเกิดความสับสนในเนื้อเรื่องอยู่บ้าง
วันนี้เลยอยากจะบอกว่าให้ลองกลับไปเช็คดูในตอนที่ 29 และ 30 ก่อนนะคะว่าอ่านครบหรือยัง
ตอนที่ 29 : ตอนที่อยู่นิวยอร์ก
ตอนที่ 30 : ตอนที่กลับมาแล้ว
ต้องขอโทษด้วยในการมาอัพที่ไม่สม่ำเสมอ ทำให้ผู้อ่านงงกัน แหะๆ
*น้อมรับความผิดแต่โดยดี
เอาล่ะ ถ้ามั่นใจแล้วว่าอ่านครบถ้วนเรียบร้อย ตอนนี้ก็เชิญไปอ่านตอนที่ 31 กันเลยค่ะ =)
ปล.ในบทที่แล้วมีท่านผู้อ่านพูดถึงเรื่องรรพนามที่ใช้เรียกแทนตัวเองของพี่วินและน้องปอม คนเขียนเองรู้สึกว่ามันตรงใจมาก เพราะคิดมาสักพักนึงแล้วว่าจะเอายังไงดีกับการเรียกกันและกันของคู่นี้ เพราะรู้สึกเหมือนกันว่ามันดูห่างเหิ๊นห่างเหิน 5555 สำหรับในตอนนี้เลยตัดสินใจเขียนเกี่ยวกับประเด็นนี้แทรกลงไปแบบเนียนๆ(เนียนหรือเปล่าหว่า?) ต้องขอขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นั้นเป็นพิเศษเลยค่ะ
*มีการแก้ไขเนื้อหาบางส่วนนะคะ สงสัยจะยังมือไม่ถึงกับเรื่องหนักๆอย่างนี้จริงๆ เลยคิดว่าเอาส่วนที่เป็นรายละเอียดออกไปดีกว่า หลังจากนี้จะพยายามกลับไปพัฒนาฝีมือค่ะ* ขอขอบคุณทุกคำติชม :pig4:
----------
หัวใจหลังเลนส์
#31
แสงแดดยามเช้าที่ส่องลอดรอยแง้มของผ้าม่านเข้ามากระทบใบหน้าปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้นจากนิทรา สัมผัสแรกที่รู้สึกได้บริเวณช่วงเอวคือน้ำหนักของแขนยาวๆที่พาดทับลงมาค้างไว้อย่างนั้นตั้งแต่ก่อนเข้านอน
เมื่อคืนเขานั่งเล่นอยู่ที่ห้องของกวินโดยไม่ได้สนใจเวลา รู้สึกตัวอีกทีก็ปาเข้าไปดึกดื่นเสียแล้ว เรื่องจึงจบลงด้วยการที่เขาต้องขอค้างที่นี่ ซึ่งแน่นอนว่ากวินไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว
คำพูดของเมษายังคงวนไปเวียนมาอยู่ในใจ เชื่อว่าคนที่นอนกอดเขาอยู่ตอนนี้ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ แต่อย่างไรก็ตาม มีคนพูดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา ต่อให้ไม่ใช่เรื่องจริง เขาก็อดรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้อยู่ดี
คิดถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็เบียดตัวเข้าหาร่างใหญ่หนาของคนที่ยังคงนอนหลับอยู่ข้างกาย ก่อนจะวาดแขนกอดตอบแน่นๆไปหนึ่งทีระบายความอึดอัดในใจที่ไม่สามารถกล่าวออกมาเป็นคำพูดได้
หากแต่ค้างอยู่ท่านั้นได้ไม่นาน จักรวาลก็ผละตัวออกแล้วลุกขึ้นจากเตียงด้วยกลัวว่าหากกวินตื่นขึ้นมาพอดี เดี๋ยวเขาจะต้องมานอนเขินเสียเชิงชายรับตะวันอีกจนได้
.
.
.
.
“โอ้โห น่ากินมาก ไปซื้อมาเหรอปอม?" แทนที่จะเป็นการกล่าวอรุณสวัสดิ์ กวินกลับเอ่ยประโยคที่ว่านี้ออกมาแทนเมื่อเดินออกจากห้องนอนมาเห็นอาหารเช้าหน้าตาน่าทานสองที่วางรอเขาอยู่แล้ว ก็ว่าอยู่ว่ากลิ่นหอมฉุยที่โชยเข้ามาปลุกเขาถึงห้องนอนนี้มันมาจากไหน
คนถูกถามเดินออกมาจากบริเวณห้องครัวพร้อมผ้ากันเปื้อนและรอยยิ้มรับอรุณ เด็กหนุ่มสั่นศีรษะแรงๆอย่างภาคภูมิใจ "ซื้อมาที่ไหน ดูถูกกันเกินไปแล้วพี่วิน นี่ทำเองทั้งนั้น...”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ต้องอมยิ้มทำสีหน้าล้อเลียน "อ๋อ...จะบอกว่าตัวเองมีเสน่ห์ปลายจวักว่างั้น?”
“โห พูดอย่างนี้ไม่ต้องมากินเลย" เด็กหนุ่มพูดขู่พลางทำท่าจะดึงจานมาไว้ฟากเดียวกันทั้งสองจานโดยที่มีมือของกวินมาดึงไว้ก่อน
“กินสิกิน ใจร้ายจริงนะพ่อคุณ" ฝ่ามือหนาตีลงไปกลางหน้าผากมนเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว "งั้นเดี๋ยวขอไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน"
จักรวาลมองตามแผ่นหลังที่เดินหายเข้าห้องน้ำไปสลับกับอาหารฝีมือตัวเองบนโต๊ะ ปกติไม่ได้มีโอกาสทำอาหารให้ใครกินบ่อยนักหรอก เรื่องรสชาตินี่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอร่อยไหม แต่ความตั้งใจ วันนี้ต้องบอกว่าสุดฝีมือ...
เพียงไม่นานช่างภาพคนดังในชุดนอนตัวเดิม แต่หน้าตาสดใสเกลี้ยงเกลาขึ้นกว่าเมื่อครู่ก็เดินออกมาในสภาพพร้อมรับประทาน
ทันทีที่ตักคำแรกเข้าปากชายหนุ่มก็อุทานเป็นกำลังใจให้คนทำเสียโอเวอร์ "อร่อยมาก ทำเก่งอย่างนี้ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้เอามาทำให้กินทุกวัน"
“เกินไปครับพี่วิน ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นซะหน่อย"
“ปอมทำอะไรฉันก็ว่าอร่อยหมดแหละ เอายางมาให้กินยังอร่อยได้เลยเชื่อไหม"
“อ้าว...ตกลงมันดีหรือไม่ดีเนี่ย"
“ฮ่าๆๆ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ อร่อยจริงๆ ไม่ได้ยอเล่น จะมาอยู่ด้วยกันเลยไหม ฉันจะได้กินอาหารฝีมือนายทุกวัน"
นั่น...
เนียนหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าคนอย่างกวินหาจังหวะหยอดได้ทุกสิบนาทีสิน่า...
“พี่วินครับ ส่งซอสแม็กกี้ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" จักรวาลกล่าวขอพลางพยักเพยิดไปยังขวดน้ำจิ้มที่อยู่ใกล้มือชายหนุุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามมากกว่า
ว่าแต่...
ประโยคข้างต้นออกจะฟังดูปะแล่มไปสักหน่อยไหมนะสำหรับคนเป็นแฟนกัน?...
ขวดที่ว่าถูกหยิบยื่นส่งถึงมือผู้ร้องขอเรียบร้อย ในขณะที่คนส่งให้ก็เปิดประเด็นใหม่ของการสนทนาขึ้นมา "นี่...ทำไมนายถึงพูดจาสุภาพกับฉันจัง...คือมัน...ฟังดูห่างเหินนะ ว่าไหม?”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ "สุภาพยังไงเหรอครับ?”
“ก็แบบนี้แหละ ลง 'ครับ' ทุกคำ เรียกแทนตัวเองว่า 'ผม' อีกต่างหาก คำพวกนั้นเขาเอาไว้ใช้กับ 'คนอื่น' นะรู้หรือเปล่า" กวินพูดน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ก่อนจะลดระดับความดังลงบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ถึงกระนั้นคนตรงหน้ากลับได้ยินมันชัดเจนทุกถ้อยทุกคำ "...จูบกันไปก็ตั้งหลายที ยังจะมา 'ผม' มา 'ครับ' อยู่อีก...”
ได้ยินแบบนั้นเข้าไปเด็กหนุ่มก็ทำตาโต "พี่ิวิน!..” พูดมาได้ยังไงไม่อายปาก จูบเจิบอะไรกัน อย่ามาพูดต่อหน้าสิฟะ...คนฟังมันทำหน้าไม่ถูก "...แต่...เวลาเด็กพูดกับผู้ใหญ่ ก็ต้องพูดสุภาพสิ...”
“เฮ้ๆๆ น้อยๆหน่อยเจ้าหนู อย่ามาพูดให้ฉันดูแก่ไปมากกว่านี้นะ ห่างกันแค่ห้าปีเอง ไม่ใช่รุ่นพ่อรุ่นลูกซะหน่อย"
“จริงๆพี่ก็พูดจาห่างเหินกับผมเหมือนกันแหละ" คราวนี้เด็กหนุ่มต่อปากต่อคำอย่างท้าทาย "เดี๋ยวก็ 'ฉัน' เดี๋ยวก็ 'นาย' ผมเป็นลูกไล่พี่เหรอครับ"
กวินเดาะลิ้นอย่างขัดใจ "ใครว่า...ถ้านายเป็นลูกไล่ฉันนะ มันจะต้องไม่ใช่ 'ฉัน' กับ 'นาย' หรอก มันต้องเป็น 'กู' กับ 'มึง' แล้ว" ถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็เหยียดกรุ้มกริ่มออกอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเติมต่อท้ายประโยคกระเซ้าคนตรงหน้าเล่นไปอีกหนึ่งดอก "อีกอย่าง...ใครที่ไหนเขาจะมาจูบลูกไล่ตัวเองกัน...นายน่ะ...สเปเชียลกว่านั้นเยอะ...”
“พี่วินนนนนนนนนนนนนนน!” เด็กหนุ่มร้องตะโกนลั่นห้องกับคำต้องห้ามที่ได้ยิน "หยุดพูดถึงเรื่องพวกนั้นสักทีสิ! พี่ไม่อายแต่ผมอายนะเว้ยยยยยยยยย"
“นั่นไงๆ ไหนบอกเองว่าพูดกับผู้ใหญ่ต้องสุภาพ มาวะมาเว้ยอะไรกัน เดี๋ยวจับตีปากเลยดีไหม"
“ก็พี่อ่ะ...”
“อะไรล่ะ"
“พูดอยู่ได้ จูบๆๆๆๆเนี่ย พูดทำไมเล่า"
“ก็จะพูด ทำไมล่ะ จูบๆๆๆๆ ไม่พูดอย่างเดียวนะ จะทำด้วย เอาเลยไหม จะได้จูบเลย"
“เห้ย! พอได้แล้ว ไม่จูบ ไม่รู้ จะกินข้าว"
“จะจูบ"
“อ้าว เรื่องมันพลิกมาเป็นแแบบนี้ได้ไงวะเนี่ย"
“พูดวะอีกแล้ว มาเลยๆ"
บทต่อปากต่อคำทีเล่นทีจริงของคนทั้งคู่ดังก้องไปทั่วห้องอย่างนั้นอยู่นานสองนาน ไม่รู้ทำไม...แต่จักรวาลดันรู้สึกว่ามันเป็นการเถียงที่สนุกที่สุดตั้งแต่เคยเถียงอะไรกับใครสักคนมา
สุดท้ายเรื่องก็มาจบอยู่ที่กวินต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้เจ้าหนูขี้อายไปอย่างประนีประนอม
ย้อนกลับมาที่เรื่องสรรพนามแทนกันและกันของคู่รักข้าวใหม่ปลามัน...
“ถ้าไม่อยากให้ผมเรียกแทนตัวเองว่า 'ผม' ถ้างั้นพี่อยากให้ผมเรียกยังไง...” เด็กหนุ่มถามออกมาเมื่อพายุลูกเล็กๆเมื่อครู่สงบลง
คนถูกถามหลุบตามองพื้นโต๊ะอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ "ความจริงถ้านายพอใจจะเรียกแบบนี้ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ถ้าถามฉัน...เรียกชื่อตัวเองแทนได้ฉันก็จะกระชุ่มกระชวยมาก...”
ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ทำหน้าแหย "กระชุ่มกระชวยอะไรของพี่ ศัพท์แบบนั้นมันเอาไว้เวลาลุงแก่ๆหื่นๆเขาพูดถึงสาวเอ๊าะๆไม่ใช่หรือไงครับ?” แต่ความจริงเรียกแทนตัวเองว่า 'ปอม' ก็ฟังดูโอเคสำหรับเขานะ เพราะอยู่กับแม่เขาก็เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นนี่แหละ
“อ้าว...ก็มันฟังดูน่ารักดีนี่นา ฉันชอบ...ไม่สิ...พี่ชอบ...” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อน ไม่ได้โอตาคุนะ แต่รู้สึกว่ามันน่ารักจริงๆเวลาเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ แต่อย่างเขานี่คงไม่ผ่าน ให้มาเรียกแทนตัวเองว่าวินอย่างนู้นวินอย่างนี้ เดี๋ยวคนรอบข้างจะได้อ้วกเอา สรรพนามแบบนี้เหมาะกับคนแบบเด็กหนุ่มตรงหน้าเขานี่แหละ
“ก็ได้ครับ เดี๋ยว 'ปอม' จะเรียกแทนตัวเองว่า 'ปอม' ทุกวันเลย กระชุ่มกระชวยให้พอเลยนะพี่" พูดจบเด็กหนุ่มก็หัวเราะร่วนกับคำแซวของตัวเอง
“ดีครับน้องปอม 'พี่วิน' ก็จะไม่ให้น้องปอมรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกไล่อีกแล้วครับ"
เสียงหัวเราะที่ดังไปทั่วบริเวณสร้างบรรยากาศดีๆให้เช้าวันนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ อารมณ์ขุ่นมัวจากคำพูดของเมษาเองก็ดูเหมือนว่ากำลังจะถูกจักรวาลลืมไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะประเด็นต่อไปที่กวินดันเปิดขึ้นมาผิดจังหวะไปกวนมันกลับขึ้นมาเสียก่อน...
“เอ้อปอม ฉัน...เอ้ย...พี่มีเรื่องจะถามหน่อย" ชายหนุ่มกล่าวขึ้น น้ำเสียงฟังดูเป็นงานเป็นการขึ้นเล็กน้อย "คือปอมยังอยากทำงานที่บริษัทพี่อยู่ไหม ถึงเปิดเทอมแล้วแต่จะมาทำพาร์ทไทม์ก็ได้นะ มันมียังบางงานที่อยากให้ปอมลองทำน่ะ"
คนถูกถามทำตาโตขึ้นด้วยความดีอกดีใจ หากแต่เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ความรู้สึกก็ต้องหดกลับลงเท่าเดิม "ผม..เอ่อ...ปอม...ต้องทำที่ร้านพี่เมษน่ะครับ สงสัยจะไม่ได้...”
ชื่อที่ไม่อยากได้ยินที่สุดจากคนตรงหน้าทำให้กวินแอบหน้าตึงขึ้นมาดื้อๆ ช่างภาพหนุ่มจึงลองแย็บถามออกมา "ร้านเขาขาดคนขนาดนั้นเลยเหรอ?"
จักรวาลส่ายหน้าเบาๆ "ก็ไม่หรอกครับ แต่ว่า...ปอม...เกรงใจพี่เมษน่ะสิ" ชื่อ 'ปอม' ยังคงไม่ชินปากเท่าไหร่สำหรับตอนนี้ แต่เดี๋ยวเรียกไปเรื่อยๆคาดว่าคงจะคุ้นไปเอง
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ตอนที่หางานทำใหม่ๆ หาไม่ได้เลย ตอนนั้นเกือบไม่มีเงินใช้ไปพักนึง แต่ก็ได้พี่เมษนี่แหละช่วยไว้...ตอนนี้ ถ้าจะทิ้งไปทำงานอื่นมันก็รู้สึกยังไงไม่รู้น่ะครับ...” เด็กหนุ่มกล่าวพลางหลุบตาลงต่ำ
“ไม่มั้ง...คิดมากไปหรือเปล่า คุณเมษาเขาคงไม่คิดอะไรหรอก"
จักรวาลไม่อยากจะบอก ว่าจริงๆมันใช่แค่เรื่องที่ว่าเรื่องเดียวเสียเมื่อไหร่ บทสนทนาที่ร้านอาหารในวันเกิดของเมษาครั้งนั้นวกกลับเข้ามาทันทีที่นึกได้ว่าหากเขามาทำที่บริษัทกวิน เขาคงต้องลาออกจากร้านของรุ่นพี่ที่เคารพ และหากเป็นอย่างนั้น...เมษาคงได้คิดว่าสาเหตุเป็นเพราะเรื่องวันนั้นแน่ๆ ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่อยากทำลายสัมพันธภาพอันดีนี้ลง
“ไม่รู้สิ ถ้ายังไงเรื่องนี้ผม...ฮื้อออออ...ปอมขอลองเอาไปคิดดูก่อนได้หรือเปล่า"
ช่างภาพหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ไม่ว่าอย่างไรเมษาก็คงเป็นรุ่นพี่ที่เด็กหนุ่มแคร์จริงๆนั่นแหละ
แต่ไม่เป็นไร...
เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว...เขาจะต้องไม่เก็บเรื่องแค่นี้มาใส่ใจ...
“เอาเถอะ ปอมก็ลองไปคิดดูดีๆแล้วกัน...”
“ครับ...แล้วจะลองคิดดูอีกที...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 10-10-2012 10:15:19
...และเมษารู้ดีว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไร...
วันนี้เขาอารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอยเกินกว่าจะปั้นหน้าใจดีแจกยิ้มให้กับทุกคนอย่างที่เคยทำเป็นปกติ...อย่างน้อยก็จะไม่ฝืนตัวเองจนกว่ารุ่นน้องคนพิเศษที่นัดกันไว้จะมาถึง...
...เมื่อคืนตอนดึกๆเมษาได้รับโทรศัพท์จากจักรวาลขณะเตรียมตัวเข้านอน เด็กหนุ่มขอนัดเจอเขาวันนี้โดยที่ยังไม่ได้บอกว่ามีธุระอะไร แต่ถ้าให้เดา...คงไม่พ้นเรื่องที่เขาพูดถึงกวินเมื่อวันก่อน
...แน่นอนว่าเขาตอบตกลงออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน...
...ไหนๆก็ตั้งใจจะเอาของบางอย่างให้จักรวาลดูอยู่ไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว เลื่อนเวลามาเร็วขึ้นวันสองวันคงไม่เป็นปัญหา...
.
.
.
.
“พี่เมษ สวัสดีครับ" เสียงน่าฟังที่คุ้นเคยเรียกให้ชายหนุ่มดึงตัวเองออกจากห้วงความคิดแล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำทักทายที่เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ
“อ้าวปอม กำลังรออยู่เลย นั่งสิ" ใบหน้าขาวเนียนสะอาดสะอ้านตามแบบฉบับลูกคนรวยพยักพเยิดไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มที่ถูกจุดขึ้นโดยอัตโนมัติ "เป็นยังไงบ้าง กินอะไรมาหรือยัง สั่งอะไรก่อนไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกินข้าวมาจากที่คณะแล้ว..” เด็กหนุ่มตอบเสียงค่อย พลางมองไปรอบร้านแล้วพยักหน้าทักทายเพื่อนๆบริกรตามมารยาท คงจะแปลกพิลึก หากเด็กเสิร์ฟของร้านอย่างเขาจะมานั่งสั่งอาหารในร้านทานกับลูกชายเจ้าของ แม้จะเป็นเวลานอกกะทำงานก็เถอะ
...อีกอย่าง หัวข้อที่เขาจะเอามาพูดกับเมษาในวันนี้ ก็ดูจะกระอักกระอ่วนเกินกว่าที่เขาจะมานั่งกินไปคุยไปสบายใจเฉิบเสียด้วย...
หลังจากเอาคำชักชวนของกวินกลับไปนั่งคิดนอนคิดหลายตลบ จนแล้วจนรอด เด็กหนุ่มก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่า ยังไงเขาก็อยากทำงานถ่ายภาพมากกว่างานเสิร์ฟเป็นไหนๆ และก็คิดมาดีแล้วเช่นกันว่าคนมีเหตุผลและใจดีอย่างเมษา หากได้อธิบายตรงๆแล้วจะต้องเข้าใจเขาแน่ๆ
หวังว่าการมาขอลาออกในวันนี้ จะไม่ทำให้รุุ่นพี่ของเขาเข้าใจผิดหรอกนะ...
“ว่าไง แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ ถึงได้อยากเจอพี่วันนี้?" เป็นเมษาที่เปิดประเด็นขึ้นมาเสียเอง เห็นแค่หน้าเจื่อนๆของเด็กหนุ่มแล้วก็เข้าใจได้ไม่ยากเย็นเลยว่าเจ้าตัวคงลำบากใจกับเรื่องที่จะพูดอยู่ไม่น้อย
จักรวาลนั่งนิ่งเพื่อเรียบเรียงคำพูดในหัวอยู่ครู่ก่อนจะค่อยๆเอ่ยความตั้งใจของตนออกมา
“เรื่องที่ผมจะบอกในวันนี้เกี่ยวกับเรื่องงานที่นี่น่ะครับ" น้ำเสียงที่ใช้ฟังดูเจียมเนื้อเจียมตัวเป็นพิเศษ "คือผม...จำได้แม่นว่าตอนที่ผมเพิ่งเข้ามหา'ลัยใหม่ๆแล้วไม่มีเงินใช้ พี่เมษช่วยให้ผมได้มาทำงานที่ร้านของแม่พี่ ตอนนั้นผมดีใจแล้วก็รู้สึกขอบคุณมาก มาถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกว่าติดหนี้บุญคุณพี่อยู่ แต่...เอ่อ...คือ...ก่อนอื่นผมอยากให้พี่เข้าใจก่อนนะครับว่าผมรู้สึกขอบคุณพี่มากจริงๆ...ทุกอย่างยัง....”
“ตรงๆเลยปอม อย่าอ้อมนาน...”
เด็กหนุ่มสะอึกไปกับประโยคจากคนตรงหน้าที่ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของเขาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และเมื่อมองสำรวจสีหน้าของอีกฝ่ายดูดีๆแล้ว เด็กหนุ่มก็เริ่มหน้าเสียขึ้นมา วันนี้...เมษาดูเคร่งเครียดกว่าปกติ...แม้บนริมฝีปากจะยังมีรอยยิ้มประดับอยู่...หากแต่ดวงตากลับดูไม่น่ามองเอาเสียเลย...
โดนขัดขึ้นมาอย่างนั้น คำพูดทั้งหมดที่เตรียมไว้ก็ถูกกลืนหายลงคอไปอย่างช่วยไม่ได้...
จากที่กังวลอยู่แล้ว เด็กหนุ่มก็ยิ่งฝ่อลงไปอีก...
เห็นปฏิกิริยาห่อเหี่ยวจากคนตรงหน้า เมษาก็เหมือนเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเพิ่งจะพูดอะไรออกไป วันนี้เขาคงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจริงๆ ลักษณะที่ดีทางการทูตที่ถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กจึงทำท่าจะเสื่อมประสิทธิภาพลงไปชั่วคราว
“ปอมก็รู้...พี่ไม่มีทางมองปอมในแง่ร้าย มีอะไรในใจก็อยากให้พูดมาตรงๆ เราคนกันเอง...ไม่ต้องเกริ่นยาวนักหรอก พี่ไม่ใช่คนพาลสักหน่อย" น้ำเสียงที่ส่งออกไปแก้เกมฟังดูละมุนลงกว่าเมื่อครู่มาก ความจริงแล้ว...ต่อให้เด็กหนุ่มไม่พูดต่อ แค่เท่าที่ได้ฟังเขาก็พอจะบอกได้แล้วล่ะว่าเรื่องอะไรที่ทำให้พวกเขาต้องมานั่งคุยกันอยู่ตรงนี้...
“ขอโทษครับ" จักรวาลกล่าวเสียงเจื่อน "คือ...”
“จะมาลาออกใช่ไหม...?”
ในที่สุดเมษาก็ไม่รอให้รุ่นน้องกล่าวต่อจนจบประโยค หากแต่กลับชิงพูดขึ้นมาเสียเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ราวกับจะปลอบประโลมเด็กหนุ่มว่าอย่าได้กังวลไป...
...ทั้งที่ในใจมันรู้สึกอยากจะทุบโต๊ะทุบกำแพงระบายอารมณ์เสียเดี๋ยวนี้...
ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มก็ต้องพยักหน้าขึ้นลงเบาๆเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่รุ่นพี่ตรงหน้าเดาไว้นั้นถูกต้องแล้ว “ครับ...แต่พี่เมษครับ อย่าเข้าใจผมผิดนะ ที่มาลาออกนี่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องวันก่อนจริงๆ"
เมษาส่งยิ้มตอบกลับมา "เหรอ...ถ้าอย่างนั้นพี่ขอถามเหตุผลได้หรือเปล่า"
“ครับ" จักรวาลกล่าวตอบ รู้สึกโล่งอกขึ้นมาบ้างเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าเมษาจะไม่โกรธเคืองอะไรเขา "ที่ผมจะลาออกเพราะว่าพี่วินชวนไปทำงานที่บริษัทต่อครับ ผมอยากเก็บประสบการณ์ด้านการถ่ายรูปไว้เยอะๆ ก็เลย...”
ชายหนุ่มทายาทแบงค์ทอดถอนหายใจยาวนาน...
...พี่วิน...
ชื่อนี้อีกแล้วสินะ...
“เอาล่ะ...ถึงตาพี่พูดบ้าง" ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นเตรียมพร้อมเปิดประเด็นใหม่ที่คาดว่าคนฟังคงไม่ได้เตรียมตัวมาตั้งรับแน่ๆ "พี่เองก็อยากให้ปอมทำความเข้าใจก่อนเหมือนกัน ว่าพี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการที่ปอมจะลาออกจากงานพาร์ทไทม์เล็กๆแบบนี้ไปทำตามความฝันตัวเอง มันเป็นเรื่องปกติและเข้าใจได้ แต่...เรื่องที่พี่มีปัญหาคือ...เรื่องเดิม...”
ได้ยินดังนั้นจักรวาลก็ขมวดคิ้วฉับ
'เรื่องเดิม' ที่ว่า หวังว่าคงจะไม่ใช่...
“เรื่องคุณกวิน" คำกล่าวหนักแน่นจากปากรุ่นพี่ที่เคารพตอบคำถามในใจเด็กหนุ่มได้ในวินาทีถัดมา
ครั้งนี้จักรวาลเองก็เปิดปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่เช่นกัน "แต่พี่เมษครับ...ผมนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก"
ชายหนุ่มรุ่นพี่สั่นศีรษะเบาๆ "ปอมยังไม่เข้าใจ...เรื่องนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องที่พี่คิดไปเอง หรือไปฟังจากใครมา...และมันไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิด...”
ถึงตรงนี้ แม้แต่คนอย่างเมษาก็ยังต้องหยุดพักเพื่อถือโอกาสกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไป
สิ่งที่เขากำลังจะทำต่อไปนี้...หากเปรียบเทียบกับในหนังในละคร...
คงไม่ต่างอะไรจากพฤติกรรมของ
...ผู้ร้าย...
แต่เขาสามารถพูดได้เต็มปากว่า ถึงเป็นผู้ร้าย...แต่เขาก็เป็นผู้ร้ายที่มีเจตนาดี...
สิ่งเดียวที่ต้องการจากการกระทำครั้งนี้คือ ดึงให้รุ่นน้องที่รักหลุดออกจากความเสี่ยงที่จะโดนพิพากษาจากสังคมเพียงเท่านั้น
เพราะกวินไม่มีความสามารถพอที่จะปกป้องจักรวาลจากเรื่องแบบนั้นได้ เขามั่นใจ...
“พี่เมษมีหลักฐานเหรอครับ พูดลอยๆอย่างนี้มันปรักปรำกันเกินไปหรือเปล่า?" เด็กหนุ่มถามขึ้นเสียงนิ่ง
คนถูกถามหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ "ในเมื่อปอมพูดเรื่องนี้ขึ้นมา...พี่ก็จะเอาให้ดู...หลักฐานที่ว่าน่ะ" พูดจบชายหนุ่มก็คว้ากระเป๋าเอกสารข้างกายขึ้นมาเปิดออกช้าๆ ซึ่งการกระทำที่ได้เห็นนั้นทำเอาคนเป็นรุ่นน้องต้องรู้สึกบีบแน่นขึ้นมาที่หัวใจด้วยความตระหนก...
“พร้อมหรือยัง...เตรียมใจไว้ก่อนไหม?” คำถามที่ส่งออกไปไม่ใช่การประชดประชันแต่อย่างใด ชายหนุ่มหมายความอย่างที่พูดจริงๆ
จักรวาลจับจ้องที่ปึกเอกสารไม่หนานักในมือคนตรงหน้าสลับกับดวงตาติดกังวลทว่าก็ดูแน่วแน่ของอีกฝ่าย
กลัว...
เขารู้สึกกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
กลัวเสียจนบังคับมือให้หยุดสั่นไม่ได้เลย
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร เมษาจึงเลื่อนเอกสารทั้งหมดมาตรงหน้า ก่อนเริ่มเปิดปากอธิบายสิ่งที่คิดมาเป็นอย่างดี...
ข้อมูลเบื้องลึกเบื้องหลังมากมายถูกถ่ายทอดออกมาผ่านน้ำเสียงจริงจังประกอบกับตัวเลขน่าสงสัยที่เรียงกันเป็นแถวบนแผ่นกระดาษหลายหน้า
กับเด็กอ่อนประสบการณ์อย่างจักรวาลแล้ว เมษารู้ดีว่าข้อมูลเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่อยู่ในขอบข่ายความคุ้นชินของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย และคิ้วเรียวที่ขมวดติดกันจนแทบจะเป็นเส้นตรงบวกกับแววตากังวลสับสนระหว่างการตั้งใจฟังนั่นก็ดูจะเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี
.
.
.
.
เมษาลอบสังเกตปฏิกิริยาเหล่านั้นด้วยหัวใจเต้นถี่รัวหลังจากสาธยายความทุจริตของกวินที่เขายัดเยียดให้จนจบ กล้ามเนื้อหลายส่วนเกร็งแน่นด้วยความเครียด
ปกติเขาไม่ใช่คนขี้โกหก...การโกหกคำโตในครั้งนี้จึงทำให้ชายหนุ่มจิตใจผิดแปลกไป...
อย่างที่บอกไปว่าเจตนาเพียงหนึ่งเดียวของเขาคือแค่ต้องการให้จักรวาลหลุดพ้นออกมาจากกวิน เขาแทบจะไม่ได้ต้องการให้เด็กหนุ่มหันมาสนใจเขาเลยด้วยซ้ำ และถ้าหากว่ามันบังเอิญได้อย่างนั้นก็ถือว่าเป็นปาฏิหารย์...
ที่สำคัญ...ที่ทำไปทั้งหมด เขาไม่เคยคิดให้กวินต้องเดือดร้อนจริงๆ เพราะสิ่งที่เขาไม่ชอบเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นเพียงอย่างเดียวคือการมาวอแวกับรุ่นน้องของเขา ในฐานะอื่น...โดยเฉพาะช่างภาพที่เคยชื่นชมแล้ว เขาไม่ได้ต้องการทำลาย
เขารู้ดีว่าเอกสารปลอมแปลงเหล่านี้ หากได้ตรวจสอบโดยผู้เชี่ยวชาญกันจริงๆ คงโดนจับเท็จได้ไม่ยาก
แต่จักรวาลไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ...
คนๆเดียวที่เขาต้องหลอกให้สำเร็จไม่ใช่โลกทั้งใบ ไม่ใช่สรรพากร ไม่ใช่ตำรวจ...
แต่เป็นจักรวาลเพียงคนเดียว...
ถ้าเพียงจักรวาลเชื่อ...ทุกอย่างก็จะสำเร็จ...
เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างแรงเสียจนเลือดซึมออกมาซิบๆ กรามบนและกรามล่างสบกันแน่นอย่างตึงเครียด และหลังจากที่นั่งคิดไตร่ตรองอยู่นานสองนาน ใบหน้าเรียวได้รูปที่บัดนี้ซีดเผือดก็เงยขึ้นจากเอกสารตรงหน้าอีกครั้ง
“ไม่ใช่หรอกครับพี่เมษ พี่เมษคิดไปเองมากกว่า" เสียงที่เคยฟังดูสดใสเหลือเกินในความรู้สึกของเมษา บัดนี้กลับแหบพร่าและสั่นเครือ "จำนวนตัวเลขอาจจะบังเอิญตรงกันก็ได้ครับ พี่อย่าคิดมากสิ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ไม่ใช่อย่างนั้นแน่ๆ...ไม่อย่างนั้นก็ต้องมีอะไรผิดพลาด"
“ถึงขั้นนี้แล้วยังจะพูดอย่างนั้นอีกเหรอปอม...” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงอ่อนใจ "...ปอมคิดอย่างนั้นจริงๆหรือโกหกตัวเองอยู่กันแน่?”
“ผมไม่ได้โกหกตัวเอง...ผมเชื่อพี่วิน ผมรู้ว่าพี่วินไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ ไม่รู้ล่ะ...พี่เมษจะพูดอะไรผมก็จะไม่สนแล้ว ผมเชื่อใจพี่วิน...” คำพูดที่เด็กหนุ่มกล่าวออกมาฟังดูระรัวราวกับคนลิ้นพันกัน
“ปอม...ถ้าใครได้เห็นเอกสารพวกนี้คงมีแค่ปอมคนเดียวเท่านั้นล่ะที่เชื่อคุณกวิน พี่รับรองได้ว่าถ้ากรมสรรพากรได้เห็นบัญชีของคุณน้อย พี่วินของปอมเดือดร้อนแน่..."
“ก็อย่าให้เห็นสิ!” โดยไม่รู้สึกตัว เด็กหนุ่มเผลอตวาดออกไปเสียงดังลั่น
คนทั้งร้าน รวมทั้งบริกรทุกคนต่างหันมามองเป็นตาเดียว...
เมษาหันซ้ายมองขวาเห็นท่าไม่ดีจึงจัดการรวบเอาเอกสารบนโต๊ะทั้งหมดเก็บลงกระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงข้อมือเด็กหนุ่มให้เดินตามออกไปนอกร้าน
คนทั้งคู่ขึ้นมานั่งอยู่บนรถเบ็นซ์คันหรูของเมษา...รถยังคงจอดอยู่อย่างนั้นเพื่อรอให้การเจรจาแสนโหดร้ายนี้สิ้นสุดลง...
เกิดความเงียบเข้าครอบงำในตัวรถอยู่พักใหญ่ ต่างฝ่ายต่างนั่งทำใจให้กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ก่อนจะเป็นจักรวาลที่เปิดปากขึ้นมาก่อน ด้วยประโยคขอร้องแผ่วเบา
“พี่เมษ...อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเลยได้ไหมครับ...?”
ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ถอนหายใจเฮือกโตออกมา
“ได้สิ...” ชายหนุ่มกล่าวกลับไปอย่างนั้น เรียกรอยยิ้มขึ้นแวบหนึ่งจากคนข้างๆ แต่เป็นเพียงแวบเดียวจริงๆเนื่องจากทุกอย่างต้องพังทลายลงในประโยคต่อมาของเขา
“....แต่ปอมต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าจะเลิกยุ่งกับคุณกวิน....”
“พี่เมษ!”
เหมือนใครเอามีดคมๆมากรีดลงไปที่หัวใจอย่างแรง คำพูดของเมษาทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีเลือดมากมายไหลทะลักออกมาจากบาดแผล
“อย่างที่พี่เคยบอกไปว่าพี่จะไม่ยอมให้ปอมต้องเดือดร้อนเพราะเรื่องแบบนี้ พี่ไม่ใช่พลเมืองดีถึงขนาดต้องคอยมานั่งจับว่าใครหนีภาษีบ้าง พี่ไม่สนว่าคุณกวินทำอะไรเอาไว้...แต่ที่พี่สนคือปอม...เพียงแค่ปอมเอาตัวออกมาห่างๆจากเรื่องพวกนั้น แค่นั้นพี่ก็พอใจแล้ว...ทำได้ไหม?”
“ไม่ได้ครับ!” เสียงสั่นเครือตอบกลับมาดังลั่นโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด หยาดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาเป็นทางจากดวงตาทั้งสองข้าง
“ปอม! เชื่อที่พี่พูดสิ...เป็นห่วงอนาคตตัวเองหน่อยได้ไหม!”
“ทำไมต้องห่วง! ไม่มีอะไรต้องห่วง เพราะไม่มีใครทำอะไรไม่ดี! พี่คิดไปเองทั้งนั้น" เด็กหนุ่มพูดทั้งน้ำตา สองมือกำแน่นอยู่ที่หน้าตัก
“เอาสิ! พี่ก็อยากรู้ว่าพี่คิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าตำรวจจะคิดแบบพี่ไหม!" นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาหลายปีที่เมษาตวาดใส่เด็กหนุ่มคนเดียวที่ตนหลงรักมานาน
“พี่เมษ!”
เสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วรถ สร้างความสะเทือนใจกับชายหนุ่มที่ต้องนั่งทนฟังมันอยู่ไม่น้อย
ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยที่ต้องมานั่งฟังคนที่ตัวเองรักร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่แบบนี้
เป็นเวลานานเกือบสิบนาทีที่เมษาได้แต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น จนกระทั่งในที่สุดเด็กหนุ่มข้างกายก็ค่อยๆสงบลงและยื่นข้อเสนอใหม่มาให้
“พี่เมษครับ...ถ้าอย่างนั้นเราไปถามพี่วินกันให้รู้เรื่องเลยเอาไหม ไปด้วยกันนี่แหละ...ผมมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน นะ...พี่ลองไปฟังคำอธิบายจากพี่วินดูนะ...”
เมษาส่ายหน้าแรงๆ "ยังมีอะไรต้องถาม หลักฐานทนโท่ออกอย่างนั้น ปอมคิดว่าถ้าไปถามแล้วเขาจะบอกเราตรงๆเหรอว่าเขาโกงค่าภาษีเป็นล้านๆ"
“แต่พี่วินไม่มีเหตุผลอะไรต้องโกง เงินแค่นั้นสำหรับเขามันแทบไม่มีความหมายในเมื่อบ้านเขาก็รวยพอๆกับบ้านพี่นั่นแหละ"
“ปอม! พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่รู้ว่าคุณกวินมีเหตุผลอะไร แต่ที่แน่ๆ เขา-ทำ!”
น้ำตาและก้อนสะอื้นที่เหมือนจะถูกปิดสวิตช์ลงไปแล้วก็กลับมาทำงานอีกจนได้...
“พี่เมษอย่าทำ...ฮึก....อย่างนี้...” เมื่อไม่ว่าจะทำทางไหนก็ดูจะไม่เกิดผล สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ให้พอจะทำได้คือการอ้อนวอน "ผมขอร้อง...อย่าทำอย่างนี้...ฮึก...อย่าทำพี่วิน...”
เมษาทอดสายตาฝ่าความมืดมองออกไปนอกรถอย่างเจ็บปวด...เขาส่ายศีรษะเบาๆเป็นการปฏิเสธโดยไม่ได้หันกลับไปมองสภาพน่าเวทนาของจักรวาล
ยิ่งเห็นอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น...
“พี่เมษ...ฮึก..” เสียงที่แหบพร่าอยู่แล้วยิ่งแตกเครือเข้าไปอีกในนาทีนี้ "...ถ้าไม่เห็นแก่พี่วิน ก็คิดซะว่าช่วย..ฮึก..ผมเถอะนะครับ...”
เมษายังคงนั่งนิ่งทำตัวเหมือนคนไร้หัวใจอยู่ท่าเดิม...
“...ผมกับพี่วิน...ฮึก...เรา...รักกัน....”
คำสารภาพแผ่วเบาที่ดังออกมาจากปากคนที่ตนคอยเฝ้ามามานานเป็นเหมือนแรงบีบมหาศาลที่กำลังทำลายหัวใจของเขาไปในคราวเดียว
เมษาหลับตาลงด้วยความปวดร้าวในใจ...
ไม่อยากฟังมันเลยจริงๆ....ไม่ต้องการรู้มันเลย...
“พี่เมษ....” เสียงเรียกสั่นเครือในครั้งนี้ทำเอาเส้นความอดทนของเขาขาดผึงลงตรงนั้น..
“ฟังนะ!” เมษากล่าวขึ้นมาน้ำเสียงหนักแน่น "พี่จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย! ถ้าปอมกลับไปยุ่งกับคุณกวินอีก ไม่ว่าจะในทางไหนก็ตาม เอกสารพวกนี้ถึงกรมสรรพากรแน่ ถ้าอยากเห็นพี่วินของปอมเดือดร้อนก็เอาเลย!”
“พี่เมษ!”
“ไปเลิกกับเขาซะ!”
.
.
.
.
รถสีบรอนซ์คันหรูจอดสนิทลงหน้าหอพักที่คุ้นเคย...
คนทำหน้าที่เป็นสารถีนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที นึกถึงเสียงร้องไห้คร่ำครวญของคนข้างกายเมื่อครู่แล้วก็ต้องรู้สึกเจ็บลึกที่หัวใจ
จักรวาลทั้งแผดเสียงใส่เขา ทั้งร้องไห้ไม่หยุดอย่างน่าสงสาร จนกระทั่งทนต่อความเหนื่อยล้าของหัวใจตัวเองไม่ไหว เด็กหนุ่มจึงผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ำตาเปรอะเต็มแก้มทั้งสองข้าง
คิดได้อย่างนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเข้มของตนขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนค่อยๆหันตัวไปซับความเปียกชื้นหมาดๆตามใบหน้าขาวนวลนั้นออกให้อย่างเบามือ
ดวงตาที่สาวๆหลายคนคิดว่ามันช่างดูน่าหลงไหล บัดนี้กลับดูเลื่อนลอยไร้ความรู้สึกทั้งที่ความรู้สึกมากมายถูกอัดแน่นอยู่ภายใน
รู้ดีว่าผิด...รู้ดีว่าชั่ว...
แต่ถ้ามันจะเป็นทางเดียวที่ทำให้คนที่เขารักไม่ต้องพบกับความโหดร้ายที่สังคมมอบให้ในภายภาคหน้า เขาก็ยอม...
สุดท้ายนี้ ก่อนที่จะต้องปลุกเด็กหนุ่มผู้เป็นเหมือนหัวใจของเขาให้ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอันโหดร้ายที่เขาเป็นคนหยิบยื่นให้กับมือ เขาขอลองทำอะไรที่ไม่เคย...และไม่คิดว่าหลังจากนี้จะมีโอกาสได้ทำสักครั้ง...
ชายหนุ่มเอี้ยวตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าที่เขาเช็ดคราบน้ำตาออกให้จนสะอาดแล้ว...
ริมฝีปากได้รูปบรรจงจรดลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา...
ก่อนจะกล่าวคำที่ทรมาณหัวใจเขามานานด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนที่ฟังดูเจ็บปวดที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะรู้สึกได้
“รักครับ...คนดีของพี่"
หยาดน้ำใสๆไหลออกจากดวงตาข้างซ้าย ร่วงหล่นลงมาตามแก้ม ก่อนจะแห้งเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว
เขาขอสัญญากับตัวเองว่า...
น้ำตาหยดนี้จะเป็นเพียงหยดเดียวที่เขาจะยอมเสียมันให้กับความรัก
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 10-10-2012 10:36:33
..รักในทางที่ผิดนะเมษ..
ถ้าเมษรักน้องจริงๆ การที่เมษทำแบบนี้ไม่ถูกเลย
คิดเอาเอง ตัดสินเอาเองว่าน้องทำไม่ได้
น้องจะไม่มีความสุขถ้าอยู่กับกวิน
น้องขะมีความสุขมากกว่าถ้าคนคนนั้นเป็นเมษ
ทบทวนทีไร ก็รู้สึกได้ทุกทีว่าที่เมษทำน่ะ มันเห็นแก่ตัวเอง
อย่าเอาคำว่ารักว่าหวังดีมาบังหน้า!
เซ็งง รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้ค้าบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 10-10-2012 10:40:37
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 10-10-2012 10:40:55
มีเอาสรรพากรมาข่มขู่น้อง....
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 10-10-2012 10:45:25
เริ่มหัวข้อโดย: dradareal ที่ 10-10-2012 10:50:45
เริ่มหัวข้อโดย: minchy ที่ 10-10-2012 10:53:39
ไม่แน่ใจว่า ที่ปอมเชื่อเพราะพี่เมษมาพูดหรือเพราะยังเด็กไม่รู้เรื่องภาษี แบบเกิดมายังไม่เคยจ่ายอะไรอย่างนี้ เลยเค้าพูดมาก็เชื่อหมด โถ่ลูกถ้าพี่เค้าจะโกงภาษี จะเอาเงินเข้าแล้วถอนออกทำมั้ยหล่ะคะ
เดินไปถามพี่วินซะก็หมดเรื่อง ถ้าจะต้องเลิกกันเพราะโดนพี่เมษแบล็คเมย์ สู้ไปหาพี่วินให้เตรียมตัวแก้ไขเรื่องนี้ดีกว่า นี่ปี 2012 แล้วนะลูกอย่าทำตัวเหมือนนางเอกเมื่อ 50 ปีก่อนเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 10-10-2012 10:55:54
เห็นแก่ตัวที่สุด คำพูดสวยหรูที่พูดมามันเห็นแก่ตัวทั้งนั้น
ห่วงอะไรปอม ตอแหลสิ้นดี
อยากจะพุ่งไปถีบยอดหน้าแม่งจริงๆ
น้องปอมไปถามพี่วินเดี๋ยวนี้เลยนะคะ
หนูต้องเอาไปถามเลย อย่าเลิกยุ่งกับพี่วินเด็ดขาด
อ่านตอนนี้แล้วเครียดทั้งเครียดทั้งโมโห
สงสารปอมแต่ถ้าปอมไม่ถามพี่วิน
แล้วตีตัวออกห่างนะ พี่จะเคืองน้องปอมนะคะ
ไม่ว่ายังไงน้องปอมต้องไปถามพี่วินก่อนนะ
โอ๊ยยยยยยย สักทีเหอะ ไอ้เมษ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 10-10-2012 11:06:45
อิพี่เมษอย่างนี้เค้าไม่เรียกว่ารักหรอก หึ่ย :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: มะมะมะหมิว ที่ 10-10-2012 11:08:14
สงสารปอมกับพี่วิน พึ่งจะหวานๆกันไปเอง
:sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 10-10-2012 11:09:11
:z6: :z6: :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: Lipoil ที่ 10-10-2012 11:11:37
ยังทำใจอ่านไม่ได้อ่ะ เรื่องมันเศร้า TT.
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 10-10-2012 11:12:15
อิพี่เมษ...แมนเหลือหลาย!!
ก็ปอมน่ะไม่ผิดหรอกนะ
ไม่ว่าอะไรด้วย
แต่ใช้วิธีแบบนี้มันสกปรกเกินไป
เกลียดที่สุด!!
ตอนนี้รักน้องปอมเป็นพิเศษ
ดูน้องปอมเชื่อพี่วินและปกป้องเต็มที่
คนที่ประกาศว่าตัวเองแมนปาวๆมานั่งร้องไห้เพราะเรื่องของคนรัก
มันน่ารักซะจริงๆ
อยากให้พี่วินรู้เรื่องนี้แล้วอ่ะ
แล้วไปชกหน้าอิพี่เมษเลย!
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 10-10-2012 11:13:40
ทำไมปอมไม่ไปถามพี่วินล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-10-2012 11:17:32
123 พี่เมษทำไม่พ่ีแม่งเชี่ยงี้วะ แบบนี้คือรักเหรอ
คิดไปเองป่ะวะพี่ ได้ข่าวว่าเป็นลูกนายธนาคาร
อยากถามพี่ว่าตอนเรียนมาเค้าไม่สอนจรรยาบรณรึไงวะ
กลับไปอ่านดูนะพี่ ฟู่ จบละ
ปอมจ๋าตัวเทอเดินเข้าไปถามพี่เค้าตรง ๆ จะดีมากก
อย่าทำตัวเหมือนนางเอกสมัยเก่ามันกลิ่นไม่ดีค่ะลูก
อย่าคิดเองเออเองค่ะ หนักแน่นหน่อย เชื่อใจและอย่าปิดบังกัน
หวังว่าจะดราม่าเล็กน้อยนะค่ะ ต้องขออภัยด้วยหากวาจานั้นไม่สุภาพ อินค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 10-10-2012 11:27:34
หัวใจเราอ่อนแอขอผ่านนะเหอ เหอ แต่ยังคิดเหมือนเดิมว่าหาใครมาจัดการพี่เมษเหอะทนไม่ไหวแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 10-10-2012 11:43:52
คิดอะไรอยู่ก็บอกพี่เขาด้วย (อย่าเก็บไว้คนเดียว คิดคนเดียว)
ชีวิตคู่มันเพิ่งเริ่มต้นเอง ยังมีอะไรอีกเย๊อะ (แหม..ยังกะจะเข้าหอเนาะ)
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 10-10-2012 11:46:33
สงสารปอม สงสารพี่วิน :m15:
สุดท้ายความจริงเปิดเผย เมษจะเป็นคนที่เสียหายที่สุด เสียปอมแล้วยังจะต้องเสียใจอีก คอยดู :call:
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 10-10-2012 11:49:43
อย่าเพิ่งเชื่อสิ น้องปอมต้องเชื่อใจพี่วินมากกว่าสิ
พี่เมษแม่งงง ไปไกลเลยไป๊ หงุดหงิด
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 10-10-2012 11:52:53
เอาแล้วววว พี่วินช่วยกันพี่เมษออกจากน้องปอมหน่อย :serius2:
หาคู่มาให้พี่เมษด้วยจะดีมากเลย จะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับน้องปอมอีก
ทำแบบนี้เสียใจอ่ะ ถ้าปอมรู้พี่เมษโดนปอมตัดขาดแน่ .. :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 10-10-2012 11:56:32
การกระทำของพี่เมษเรียกว่าทำเพื่อความรักไม่ได้เลย
น้องปอมพี่วินน่ารักมากเลยอ้ะ น้องปอมขี้อ้อน พี่วินก็ขี้แซว คู่รักนักถ่ายภาพ ไม่ดราม่านานหรอกเนอะ เกี่ยวมั้ยนี่ o18
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 10-10-2012 11:59:05
รักแต่ทำชั่ว ก็ไม่ต่างอะไรกับคนเห็นแก่ตัวนะค่ะ
ปอมช่วยถามเหอะ
ทุกเรื่องมันจะมีเรื่องเพราะไม่ถามให้รุ้เรื่องนี่แหละ
คือถึงขนาดเอาเอกสารมาปลอมแปลง
คิดบ้างว่าใครแน่ที่จะซวย
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 10-10-2012 12:00:58
โอ๊ยยย ปวดใจแทนปอม ปอมไปถามพี่วินตรงๆเลยดีกว่า มีอะไรเคลียร์ให้จบๆเลย
ปอมอุส่าไว้ใจ รักเคารพ แต่เพราะว่ารักคำเดียวที่ทำให้พี่เมษที่แสนดีเป็นคนอย่างนี้ไปได้ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 10-10-2012 12:03:02
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 10-10-2012 12:15:58
ว่าเค้ารักกันแล้วนะ
ทำแบบนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นผลดีกับใครเลย
ไม่มีใครได้ มีแต่เสีย แย่ชะมัด
สุดท้ายแล้ว นอกจากจะไม่ได้รักแล้ว ยังจะได้คำว่าเกลียดเพิ่มขึ้นมาอีกนะ
ไม่คุ้มเลยจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 10-10-2012 12:19:18
.......ความลับไม่มีในโลก.....
วันที่ปอมรู้ความจริง แกจะไม่เหลืออะไรเลยระหว่างปอมกับแก
แม้แต่ความเป็นพี่น้อง/คนที่เคยมีความปรารถนาดีต่อกัน
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 10-10-2012 12:29:36
เมษ (เรียกพี่ไม่ลง) นายใจร้ายมาก เห็นแก่ตัวแบบไม่เคยใครเทียบ
คนที่รู้ตัวว่าทำผิด ทำชั่ว แล้วยังทำต่อ ไม่สมควรได้รับการให้อภัย
นายแพ้แล้วเมษ
เริ่มหัวข้อโดย: Elleneza ที่ 10-10-2012 12:30:40
ตอนนี้รู้สึกเจ็บปวดไปกับทั้งคู่มากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 10-10-2012 12:40:18
สงสารปอมที่เชื่อใจไอ้บ้านี่ คนเขารักกันดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 10-10-2012 12:40:47
เริ่มหัวข้อโดย: FanGieTsFc ที่ 10-10-2012 12:44:37
อยากเอาระเบิดไปาบ้านพีเมษมากคับ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-10-2012 12:50:50
ไม่อยากให้ปอมใกล้ชิดกวินงั้นสิ
แต่ไม่ได้หมายความว่าปอมจะเลือกนายนะพี่เมษา
ก่อนที่จะเชื่อสิ่งที่เมษาบอก
ไม่ไปถามกวินให้แน่ใจก่อนหละ ควรฟังความทั้งสองข้างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 10-10-2012 12:53:30
ตอนนี้ปลื้มปอมสุดๆ ปอมเชื่อในในตัวพี่วินดีมากๆ o13 แต่ถ้าปอมไม่เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่วินก็แปลว่าปอมยังไม่เชื่อใจพี่วินนะ ตอนนี้ปอมดูแบบเชื่อ เชื่อแต่ในใจยังสับสนอ่ะ ลองเปิดใจคุยกัน อย่าฟังเสียงหมาเมษเลย แม่งบ้ามาก :z6:(ขออีกสักที)
สงสารพี่วิน คนที่ดูไม่รู้เรื่อิงอะไรมากสุด พี่วินน่าจะจับได้เนาะว่าปอมมีเรื่องไม่สบายใจอะไร
กอดคนเขียน รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Giniz ที่ 10-10-2012 12:56:23
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 10-10-2012 12:56:29
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 10-10-2012 13:04:32
คนรัก ถ้าเมื่อไหร่ที่เริ่มมีอะไรปิดบังแก่กัน นั่นล่ะจุดเริ่มต้นของจุดจบเลยนะ :เฮ้อ:
ถึงจะปิดบังเพราะเพราะเจตนาดี มันก็ไม่ต่างอะไรกันหรอก
จะพูดอะไรก็พูดไป อย่ามามัวอมขี้ฟันอยู่ และที่สำคัญ อย่าโง่ o18
เริ่มหัวข้อโดย: pichayakamon ที่ 10-10-2012 13:07:55
เกลียดๆๆ
เกลียดดดดด !!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 10-10-2012 13:10:22
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 10-10-2012 13:21:25
อยากจะให้พี่วินไปต่อสู้กะมันจริงๆ ฮ่าๆๆ :z6:
เล่นลับหลังแบบนี้ได้อะไร ไม่แมนเลยนะไอพี่เมษ
ก็เพราะรู้ใช่มั้ยล่ะว่าสู้ซึ่งๆหน้าก็แพ้
คนเขาไม่มีใจให้จะดึงดันเพื่อ??
ถ้ารักปอมจริงนะ ต้องไม่ทำแบบนี้หรอก
อย่าเป็นตัวร้ายเลย สู้ทำตัวเป็นพระรองที่พร้อมจะทำทุกอย่างให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขดีกว่า
ได้ตัวปอมมาแต่ไม่ด้ใจ นี่มีความสุขหรอ สุดท้ายก็เจ็บปวดกันทุกคนอ่ะ
:serius2: :serius2:
สงสารพี่วินกับปอม TT
ขอให้ผ่านมันไปให้ได้นะ ปอมต้องเชื่อใจพี่วิน
อย่าไปเชื่อคนอื่นนะ คนที่มันไม่หวังดีอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 10-10-2012 13:22:34
ทำแบบนี้แล้วคิดว่าปอมจะหันไปมองตัวเองเหรอ
ยิ่งถ้าความจริงปรากฏออกมา
หน้าก็ยังจะมองกันไม่ติด
เฮ้อออออ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 10-10-2012 13:23:16
อย่าไปทำตามคนอื่นนะ เชื่อใจพี่วินไว้
อิพี่เมษ ใช้วิชามาร ทุเรศสิ้นดี
อิพี่เมษทำเอกสารปลอม กล่าวร้าย แถมยังเอาข้อมูลลูกค้ามาเปิดเผย บิดเบือน ฟ้องให้หมดตัวเลยพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 10-10-2012 13:25:07
:เฮ้อ:
สงสารปอมที่โดนกดดัน บีบบังคับเพราะความรักที่มีให้พี่วิน
สงสารพี่ิวินที่ไม่รู้อะไรด้วยเลย
สงสารพี่เมษที่คงรักปอมมากเกินไป และมีมุมมองความรักในแบบผิดๆ
เจ็บปวดครับ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 10-10-2012 13:42:11
ทำเป็นพูดดีว่าที่ทำไป ที่โกหกไปเพราะรักและเชื่อว่าตัวเองปกป้องปอมได้ คนอื่นทำไม่ได้
แต่ที่จริงมันเพราะความเห็นแก่ตัวล้วนๆ ต่างหาก
เริ่มหัวข้อโดย: Vesi ที่ 10-10-2012 13:44:38
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 10-10-2012 13:52:11
ใส่ร้ายคนอื่นเนี่ยนะ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 10-10-2012 13:54:32
คิดเอง เออเอง หลอกลวง ปั้นแต่งทุกสิ่งเพื่อให้ปอมเข้าใจผิดพี่วิน เป็นความรักที่เห็นแก่ตัวที่สุด พี่เมษไม่สมกับเป็นพี่ชายที่ปอมนับถือเลย
ขอเพียงปอมเชื่อใจ และเชื่อมั่นในตัวพี่วิน สงสัยอะไรไปถามกับเจ้าตัวเลย ทำให้มันหายสงสัยซะ
:L2: :pig4: คนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 10-10-2012 14:01:04
เพลียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมเมษาทำแบบนี้ :fire: :m31: :z6:
อ่านแล้วอยากจะฉีกเอกสารนั่นทิ้งง แรงมากๆเลย
สงสารน้องปอม ฮือออออออ :m15:
ขอบคุณคนแต่งมากนะค่ะ รออ่านตอนต่อไป มาไวไวน๊า
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 10-10-2012 14:01:44
และเลวมาก
เริ่มหัวข้อโดย: It_s_me ที่ 10-10-2012 14:02:05
อย่ามาทำเป็นตัวร้ายโคตรชั่วแบบนี้ ไม่ชอบคนแบบนี้เลยจริงๆ
ทำแบบนี้แล้วอย่ามาอ้างว่าเพราะรัก ฟังไม่ขึ้นนะ
พี่กวินกับน้องปอมเขาหวานกันอยู่ดีๆ อย่าคิดจะมาขวางซะให้ยาก :z6:
อ้างถึง
เพราะกวินไม่มีความสามารถพอที่จะปกป้องจักรวาลจากเรื่องแบบนั้นได้ เขามั่นใจ...
และไอ้ประโยคนี้ จะมั่นใจอะไรนักหนาไม่ทราบวะคะ!
ทำเป็นพูดดีไปเหอะ ตัวเองนั่นแหละที่จะทำร้ายปอม :angry2:
อ่านตอนนี้แล้วอยากฆ่าคน บอกเลยยยยยย :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 10-10-2012 14:04:34
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 10-10-2012 14:21:48
เริ่มหัวข้อโดย: carmel ที่ 10-10-2012 14:27:04
เห็นแก่ตัวจัง
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 10-10-2012 14:46:14
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 10-10-2012 15:01:48
ความสัมพันธ์แม้กระทั่งพี่น้องก็อาจจะหายไป
เอาเถอะ ลองกล้าทำขนาดนี้ ก็รอดูผลของการกระทำกันต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตสีม่วง ที่ 10-10-2012 15:02:29
ไปตายซร๊ะ!!!!!!! :angry2:
เมฆ.......ไม่ตายดีแน่เมิง=*=+ :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: Cheeze ที่ 10-10-2012 15:02:48
แบบนี้ไมไ่ด้เรียกว่ารักนะ นี่มันเห็นแก่ตัวชัดๆ ฮือออ
ไอ้บ้าาาาาาาาาา :z3:
ปอมอุตส่าห์ไม่เชื่อแล้วเชียว ไอ้บ้ากดดันอยู่ได้
ปอมไม่เลิกกับพี่วินได้มั้ยลูก
แล้วพี่วินจะอยู่ยังไงงงงง :sad4:
ตอนนี้สงสารปอมมมากน้ำตาซึมตอนปอมร้องไห้
เตรียมใจตัวเองให้เจอกับตอนหน้า Y_Y
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 10-10-2012 15:04:16
ทำไมพี่เมษเลวได้อย่างงี้ ถ้ารักน้องจริงทำไมต้องทำงี้ด้วย
ปอมไปบอกพี่วินเลย!!!!
พี่เมษชั่วมากจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 10-10-2012 15:18:54
ปอมอย่าทำตัวน้ำเน่านะ อย่าคิดจะตีจากไปโดยปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
ต้องคิดในทางกลับกันว่ามันเรื่องใหญ่ขนาดไอ้เชรี่ยเมษยังสังเกตุเห็น(ถึงแม้จะไม่จริง)
ก็ต้องคิดว่าอาจมีคนเริ่มรู้เหมือนไอ้บ้านั่นบ้างแล้ว ควรบอกพี่วินเพื่อแก้ไขให้ถูกต้อง
นี่ถึงจะเป็นความรักที่ถูกต้อง ไม่ใช่จะช่วยปิดบังไม้งั้นจะเหมือนช่วยส่งเสริมให้พี่วินทำผิด(ถึงแม้จะไม่จริงก็เหอะ)
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 10-10-2012 15:24:52
พี่เมษเหมือนคนโรคจิตไปแล้วววววว
พี่วินมาช่วยน้องปอมหน่อยเร๊วววว
ฮืออออ สงสารปอมอ่ะ :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 10-10-2012 15:28:08
พี่ทำเพื่อตัวพี่เองต่างหาก ปอมไม่ได้ยินดีหรือมีความสุขกับความหวังดี(ตามความคิดว่าดีของพี่) สักนิดเดียว
พี่มันเห็นแก่ตัว ไอ่คนนึกถึงแต่ตัวเอง อ๊าก ก ก
:m31: :m31: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: maiouar ที่ 10-10-2012 15:41:27
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 10-10-2012 15:43:25
ถึงปอมจะไปบอกเลิกพี่วิน แต่ก็ใช่ว่าปอมจะรักพี่เมษซะหน่อย
ถ้าจะรัก ก็คงรักไปตั้งนานแล้ว
น่ารังเกียจมาก พวกที่ชอบพรากคนรักกันเนี่ย
แล้วถ้าปอมจะฟังความข้างเดียวจากพี่เมษจริงๆ ก็น่าเสียดายนะ
สิ่งที่พี่วินอุตส่าห์พยามทำมาเพื่อชนะใจปอมกลับไม่มีค่าอะไรเลย ต้องมาพังเพราะเศษกระดาษไม่กี่แผ่น
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 10-10-2012 15:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 10-10-2012 15:47:03
จะดราม่าแล้ว
รอตอนหน้าว่าน้องปอมจะเลิกกะพี่วินมั๊ยยยยย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 10-10-2012 16:09:47
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 10-10-2012 16:23:15
เริ่มหัวข้อโดย: ploetkrai ที่ 10-10-2012 16:23:26
ปอมแกอย่าโง่นะะะะ แกต้องถามพี่วินให้เข้าใจนะ อย่าไปเชื่อไอ้ชั่วเด็ดขาดดด :m31:
สู้ๆนะ คนเขียน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 10-10-2012 16:25:58
ถึงช่วงเวลาแจกถุงยังชีพแล้วเหรอค่ะ ขอเป็นมาม่ารสหมูสับละกันจะได้เอาอิพี่เมษมาสับๆๆๆแทนหมู แต่เราเชื่อว่าพี่วินต้องไม่ปลอยให้เราเป็นฆาตกรแน่นอนเรื่องมันคงไม่ปานปลายขนาดนั้น พี่วินซะอย่าง สู้ๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 10-10-2012 16:26:53
สงสารปอมจัง ㅠㅠ
เริ่มหัวข้อโดย: Pupay ที่ 10-10-2012 16:29:37
วันนึงหากปอมรู้ จะมองหน้าน้องยังไงเนี่ย :เฮ้อ:
ทำอะไรไม่คิด หรือคิดแล้วได้แค่นี้กัน
รักของเมษคืออะไร เมษคงตอบมันไม่ได้ใช่ไหมเนี่ย :monkeysad:
น้องปอมต้องคุุยกับพี่วินก่อนนะ อย่าวู่วาม :sad4:
(อินเหลือเกิน อิอิ)
:pig4: นะคะ กอดแรงๆ :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 10-10-2012 16:36:26
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 10-10-2012 17:00:59
โกหกขนาดนั้นเลยเหรอ รู้ว่าเจตนาลึก ๆ ก็เป็นห่วงปอม แต่ถ้าได้ปอมมาแต่ตัว
จิตใจปอมอยู่ที่พี่วินตัวเองจะไม่ยิ่งเสียใจเหรอ พี่น้องก็พี่น้อง คนรักก็คนรัก
มันเปลี่ยนง่าย ๆ ไม่ได้นะเพ่!!! โกรธพี่เมษจริงไรจริง
น้องปอมอย่าเลิกกับพี่วินนะ บอกเค้าไปตรง ๆ จะได้มาซัดกันซักเปรี้ยง เอ๊ย ไม่ใช่
จะได้มาเคลียร์กัน
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kboom ที่ 10-10-2012 17:18:37
เพราะถ้าเป็นแบบนั้นแสดงว่าปอมไม่ได้เชื่อมั่นในตัวของพี่เลย ไหวไปกับทุกอย่างที่มากระทบ
คนรักกันน่ะ ถ้าไม่คุยกันให้มาก ๆ เข้าใจกันให้มาก ๆ ยังไง ๆ มันก็ไปไม่รอด ไม่ว่าจะรักกันมากแค่ไหนก็ตาม
ก็หวังแต่ว่าปอมจะคิดได้ก่อนที่จะปล่อยให้ตัวเองต้องมาเสียใจภายหลังกับความโง่และความไม่หนักแน่นของตัวเอง :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-10-2012 17:55:34
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 10-10-2012 18:25:32
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 10-10-2012 18:26:18
วันที่ปอมรู้ความจริง แกนั่นแหละะะะะ แกเลยยยยยยยยยยยยยยยยย /ทำไมสรรพนามเปลี่ยนล่ะ
ตอนแรกมาหวานๆพอเจอพี่เมษแล้วหมดฟีลเลย -*- เขาเลิกยุ่งกับกวินแล้วคิดเหรอว่าน้องจะรักน่ะหา เข้าใจว่ารักแล้วทำไมทำแบบนี้ ไม่อยากเห็นน้องมีความสุขเหรอ
แล้วถ้าปอมเลิกจริงๆนะ อย่าเถอะะะะ คนรักกันเค้าต้องเชื่อใจกันดิ คุยกันก่อนนนนน :z3:
แฮ่กๆๆๆ เหนื่อย -*-
:L2: :L2: :L2: :L2: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 10-10-2012 18:28:29
พอตอนหวานๆอ่านเร็วเชียวเรา แต่ตอนนี้ มันดราม่าไปแล้ววว
แต่เอาเถอะ เรื่องโกหกซักวันมันก็ต้องแดงออกมา ความลับไม่มีในโลก
สู้ๆนะ ปอม พี่กวิน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 10-10-2012 18:36:20
รอลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อไป :z3:
:pig4: :pig4:
สงสารปอมและพี่วินจังคะ :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: dariganae ที่ 10-10-2012 18:41:21
นายเมษาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา //พ่นไฟ!!!!! :fire:
ดราม่าได้แต่อย่านานนะคะ เดี๋ยวมาม่าอืด คนอ่านตายน้ำตาท่วมคาจอ TT^TT :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 10-10-2012 18:57:59
ความรักของแกโครตเห็นแก่ตัว
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 10-10-2012 19:16:29
นี่แหละตัวร้าย o18
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 10-10-2012 19:16:35
"เกลียด" คำเดียวสั้นๆ
น้องปอมไปถามพี่วินเถอะ อย่ามาฟังหมาบ้ามันพูดอะไรมากนัก
ฮึ๊ยยยย :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 10-10-2012 19:24:59
เมื่อความจริงกระจ่าง ไม่คิดบ้างเหรอว่าจะเหลืออะไรในความรู้สึกดีๆที่ผ่านมาของปอม
นอกจากคนร่วมโลกคนนึง
เริ่มหัวข้อโดย: praseat ที่ 10-10-2012 19:26:50
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 10-10-2012 19:31:29
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 10-10-2012 19:34:11
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 10-10-2012 19:37:03
ฆ่าแม่งเลยพี่วิน
เริ่มหัวข้อโดย: hongzaa ที่ 10-10-2012 19:42:51
ฉันรอเสียบอยู่ถ้า โ ง่ ปล่อยให้หลุดมา
ไม่ใช่แค่นางแบบที่อยากได้พี่เค้า กูก็ อ ย า ก ไ ด้ คะคนแบบนี้!
ถ้าจะไม่ไว้ใจกัน ฟังจากปากคนอื่นแล้วเชื่อเนี้ย
ก็เลิกเลย หนับหนุน! เพราะถ้าไม่มีเรื่องไอพี่เมษมา
ยังไงสักวันก็ต้องเลิกถ้าจะเชื่อทุกคนยกเว้น แ ฟ น ตัวเองละก็นะ --'
(ยังไม่ได้อ่านนะ อ่านแค่คอมเม้นแล้วของขึ้นเลยมาคอมเม้นก่อน๕๕)
อีดิทมาบอก
*คนแรกของหน้าที่100พอดีเลยอะ จุดพลุ~~~~!!!! ๕๕๕*
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 10-10-2012 19:52:16
เริ่มหัวข้อโดย: A_ay ที่ 10-10-2012 20:02:21
เข้มแข็งหน่อยลูก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 10-10-2012 20:07:40
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 10-10-2012 20:34:03
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 10-10-2012 20:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 10-10-2012 20:52:14
เริ่มหัวข้อโดย: bon ที่ 10-10-2012 21:00:23
หวังว่าอีกไม่นานเมษาคงคิดได้
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 10-10-2012 21:04:49
ทำใจไม่ได้ง่ะ
ไว้รอให้หนูปอมตาสว่าง ถามพี่วินให้เข้าใจก่อน
ไม้ใช่เชื่อคนอื่นแบบง่ายๆอย่างงี้ เค้าสงสารพี่วิน :sad4:
จะรออ่านเมื่อถึงวันที่เมฆหมอกผ่านไปนะคะ
ขอบคุณค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 10-10-2012 21:06:00
:กอด1:
พี่คนอ่านเข้าใจว่าหนูยังเด็กไม่มีความรู้เรื่องภาษีเพราะเป็นเรื่องค่อนข้างไกลตัว
แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมหนูไม่ไปถามพี่วินก่อนละคะลูก??
หนูบอกว่าหนูกับพี่วินรักกัน
แต่คนรักกันไม่ทำแบบนี้นะคะลูก
คนรักกันต้องไม่มีความลับต่อกัน และจะไม่ระแวงในตัวคนรักด้วย
ซึ่งพี่ก็ดีใจที่หนูเชื่อใจพี่วิน
นี่ถ้าหนูยอมเลิกกับพี่วินจริงๆตามที่ไอ้เหี้ยเมษมันขู่นะ
พี่คนอ่านอาจจะสมน้ำหน้าหนูก็ได้นะลูกนะ
o3
โทษฐานทำตัวเป็นนางเอกละครยุคก่อน
ไม่อยากให้คนรักลำบากต้องเอาตัวเข้าแลก
และก็ทำร้ายหัวใจทั้งของตัวเองและคนรักให้ตายทั้งเป็น
ขอเตือนนะคะให้คิดก่อนนะลูกนะ
:laugh:
ส่วนเรื่องไอ้เหี้ยเมษปล่อยเป็นหน้าที่คนอ่านดีกว่า
จะจับมันมาแล่เนื้อเอาเกลือทา จะควักหัวใจมันออกมาดูซิ
ว่าข้างในมันยังมีเลือดอยู่รึเปล่า ไอ้ชั่ว!!!
:m31:
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 10-10-2012 21:09:19
คนที่จะพาตัวเองซวย ไม่สิ พาตระกูลของตัวเองชิบหายก็คือพี่เมษ
บางทีก็ภาวนาให้เอกสารฉบับนั้นหลุดนะ แบบไปลืมไว้ตรงไหนอะไรแบบนี้
อยากเห็นพี่เมษล่มจมอ่ะค่ะ ปล่อยให้เรื่องราวเป็นไปตามที่คนแต่งต้องการเนอะ
ปล. เรื่องกำลังเข้มข้น อย่าหายไปนานนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 10-10-2012 21:29:13
มาม่าชามโต(มั้ย) อย่ามีโไปกว่านี้เลยน้า อิเมษ ฮึ่ม เลวจริงๆ :fire: :fire:
น้องปอมไปถามพี่เค้าก่อนนะคะ อย่าเพิ่งปักใจเชื่อ
รักกันต้องเชื่อใจกันนะค้าาา :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 10-10-2012 21:30:43
มันก็เป็นเรื่องยากในการที่จะประคับประคองให้รักเดินไปได้อย่างราบรื่น
แต่ละคนก็มีบุคลิกที่แตกต่างกัน แล้วนำมารวมกันเพื่อรัก
รวมถึงวิธีการแก้ไขปัญหาด้วย ก็คงมีอย่างเดียวที่จะทำให้รักกันตลอดไป
ก็หมายถึงหลาย ๆ ๆ คอมเมนท์ด้านบน ........
........... ก็จะรอตามต่อไปว่า รักที่บริสุทธิ์นั้น จะเป็นอย่างไรต่อไป
รวมถึงผลของกรรมนั้นจะกลับมาตอบสนองคนที่ทำอย่างไรเช่นกัน
......... แต่ที่แน่ ๆ ๆ อินมากจนไม่มีสมาธิทำงานเลย เฮ้ย ....
:sad11: :sad11: :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 10-10-2012 21:51:23
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 10-10-2012 22:05:38
เหอะๆ
ปล.พี่เมษปลอมเอกสารราชการ คุกนะเคอะ
ไม่รู้สึินะ ตัวเองไม่กล้าตั้งแต่แรก ก้ไม่น่ามาทำเป้นตัวร้ายตอนนี้เลย เฮ้อ ผู้ร้ายในคราบสุภาพบุรุษสินะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ciin ที่ 10-10-2012 22:10:05
ไปกันใหญ่ละ -*-
เซงมากก
น้องปอมมีไรก็พูดกับพี่วินตรงๆสิ
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 10-10-2012 22:14:47
มันเขินจนไม่กล้าอ่านต่อ >____<
แต่ก้อ่านมาต่อจนได้ โมเม้นพี่วินกับน้องปอมน่ารักตลอดอ่ะ
ตอนที่ตื่นเข้ามาแล้วโดนพี่วินกอดอีก อ่านแล้วผ่อนคลาย
แต่พอมาเจอพี่เมษ โอ๊ยยยยยอึดอัด
นี่แหละนะที่เขาบอกว่าบรรยากาศของคนที่เรารักกับไม่รักมันนต่างกัน (เกี่ยว?)
ชอบปอมตรงที่ไม่เชื่อพี่เมษ ถ้าเชื่อจะจับปอมพาดพื้น อ้าวววว ฮ่าๆๆล้อเล่น
ปอมน่าสงสารมาก ปวดใจ ในขณะเดียวกันที่พี่เมษน่าตบมาก
เข้าใจว่ารักค่ะ และด้วยความที่เป็นคนมั่น เป็นผู้นำเลยมั่นหน้าเอ้ยมั่นใจว่าตัวดูแลปอมได้คนเดียว
แต่นี่แล้วเรียกว่ารักแบบเดิทางผิดเน๊าะ
แต่ในเมื่อรู้ตัวว่าทำผิดแสดงว่ายังเป็นคนดีบ้าง เราจะพอให้อภัยก็ได้ ถ้าตอนหน้าเลิกคิดร้าย
ไม่เช่นนั้นจะจับบูชายัญซะ ฮ่าๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: akiko ที่ 10-10-2012 22:29:50
ปอมเข้มแข็งไว้นะ แล้วไปบอกกับพี่วินซะ :z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 10-10-2012 22:42:45
ส่วนไอ้พี่เมษ ไปตายซะ
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 10-10-2012 22:47:29
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 10-10-2012 23:02:18
แล้วความลำบากในอนาคตข้างหน้าของปอม คืออะไร
ทำไมไม่มองที่ความรักของปอม
งงว่ะ ,, แล้วเดี๋ยวปอมก็จะยิ่งร้องไห้
ฮือออออ
เริ่มหัวข้อโดย: lunarinthesky ที่ 10-10-2012 23:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: SugaR_II ที่ 10-10-2012 23:22:55
อิพี่เมษนี่จะว่าเลวก็เลวนะ ที่เลือกใช้วิธีไม่แมนเอาซะเลย
แต่ก็นะ คงจะรู้อยู่แล้วล่ะว่าปอมคงไม่มีทางจะรักตัวเอง เลยใช้วิธีของตัวร้าย
ก็เลยต้องโดนด่าไปตามสถานะภาพ o3
แต่ถ้าในเรื่องของความรัก พี่เมษก็น่าสงสารนะ
ตอนที่เอาผ้าซับน้ำตาให้ปอม แล้วจูบหน้าผาก เป็นอะไรที่น่าสงสารมากเลยอ่ะ :sad11:
นี่ถ้าเลือกใช้วิธีพระเอกๆหน่อย แบบสมูธๆ(?) นี่อาจจะมีคนเชียร์ให้เจอรักครั้งใหม่ก้เป็นได้ 5555555555555
ปอมยังไม่ได้รับปากว่าจะห่างกับพี่วินใช่มั๊ย :เฮ้อ:
ตอนนี้พี่เมษแย่งซีนมากเหอะ 555 :haun5: :haun5:
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 10-10-2012 23:25:24
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 10-10-2012 23:40:51
ทำไมเมษบอกว่า ไม่อยากให้ปอมพบความยากลำบากในภายหน้า ถ้ารักกับวิน
ก็ในเมื่อเป็นเรื่องชายรักชาย ถึงรักกับเมษก็ลำบากเหมือนกันน่ะแหละ
ระยะหลังๆ ทำไมบรรยายซะน้องปอมกลายเป็นแต๋วแตกเลยค่ะ
ดูบอบบาง น่าทะนุถนอม แสนอ่อนไหว
ขอให้ข้อสังเกตนิดหนึ่งเรื่องคำว่า "ร้องไห้ครวญคราง" คิดว่าน่าจะใช้คำว่า "ร้องไห้คร่ำครวญ" มากกว่านะคะ
ทำไมปมปัญหามันดูเหมือนเบาบางจังเลยค่ะ
ปัญหาภาษีนี่เขาไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกค่ะ น้องปอมทำเหมือนพี่วินไปฆ่าคนตาย
ในทางปฎิบัติแล้ว บริษัทหลายๆ บริษัทก็อาจเมคค่าใช้จ่ายขึ้นมาได้ คชจ.บางตัวไม่มีใบเสร็จด้วยซ้ำไป
เรื่องแบบนี้สรรพากรเขาตรวจสอบได้ค่ะ น้องปอมไม่ต้องทำตัวเป็นผู้ตรวจสอบไป
แล้วไอ่พี่เมษนี่ก็คล้ายนางอิจฉาซะเหลือเกิน ใส่ร้ายกันเหมือนละครหลังข่าวช่องมากสี
บ่นพอแล้ว เหนื่อยใจค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 10-10-2012 23:46:42
แล้วก้เป็นแบบนั้นจริงๆ ไอ้เหี้_เมษนี่เลวจริงๆ
หน้าตัวเมียที่สุด มีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอ
เกลียดจริงๆผู้ชายตอแหลนี่
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 10-10-2012 23:52:34
:fire:
ปอมต้องไปถามพี่วินให้รู้เรื่องสิ, อย่าทำแบบนั้นเลยนะ
พี่วินต้องเสียใจมากแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 11-10-2012 00:09:38
แล้วถึงกับบอกให้น้อมปอมเลิกกับพี่วิน พี่ใช้สิทธิอะไร
สิ่งที่ทำไปไม่ใช้เพราะแพ้ เพราะน้องไม่รัก ไม่ใช่หรอกเหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 11-10-2012 00:19:13
วิธีการก็...นะ แมนจริงอะไรจริง สมแล้วที่ไม่มีใครรัก กรรมตามทันเร็วๆ ทีเถอะ :z3:
ปอม ทุกอย่างขึ้นกับปอมแล้วนะ จะเชื่อเมษ รึว่าเชื่อพี่วิน ปอมต้องเข้มแข็งนะ สู้ สู้
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: RoseBullet ที่ 11-10-2012 00:26:12
ดีใจที่น้องยังคงเชื่อพี่วิน และหวังว่าน้องคงหาวิธีแก้ปัญหาได้ดีกว่าทำตามพี่เมษบอก
ง่ายๆคือเดินเข้าไปถามพี่วินนั่นแหละ เห็นข่าวดาราเลี่ยงภาษีเขาก็ไปจ่ายย้อนหลังเอานิ
แต่พี่เมษเนี่ย ที่ทำไปไม่รู้สึกทุเรศทุรังหรือสมเพชตัวเองบ้างเหรอ เป็นเราเรายังอายแทนเลยว่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 11-10-2012 00:33:05
ชอบมาก ติดเลยแหละ
น่ารักมากทั้งพี่วินและน้องปอมๆ เลย
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 11-10-2012 00:34:46
มาถึงตอนนี้ กลัวน้องปอมหลงเชื่อคำโกหกพวกนั้น
อยากให้น้องปอมศรัทธาและเชื่อใจพี่วิน ไปถามจากปากพี่วินตรงๆเถอะนะครับ
สงสารน้องปอม ไม่อยากให้น้องต้องร้องไห้เพราะเรื่องนี้เลย
พอบทจะโศกทำเอาพี่ปวดใจหนึบๆเลย
เป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งเหมือนเดิมนะครับ
ขอบคุณมากครับ
ปล. พูดถึงเรื่องสรรพนามเรียกตัวเองของ 2 คนนี้ ยังจำตอนที่พี่วินน้องปอมเค้าสมมติว่าเป็นแฟนกันหนึ่งวันได้
ชอบที่พี่วินเรียกปอมว่า "ตัวเล็ก" จังครับ น่ารักดี
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 11-10-2012 01:17:34
ไอ้เหี้ยเมษ!!!!!!
เกลียดมึงว่ะ
ตอนนี้อ่านแล้วอึดอัดที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา
สงสารปอมมาก โอ้ย แค้นแทนอะ แค้นมาก
หวังว่าปอมคงไม่เป็นนางเอกละครน้ำเน่า
เชื่อไปซะหมด ทำตามซะทุกอย่างนะ
อีกคำนะไอ้เมษ
มึงมันน่าสมเพช!
เริ่มหัวข้อโดย: knightprince ที่ 11-10-2012 01:25:19
ไอ้เราตอนแรกก็หลงนึกว่าจะดี สุดท้าย เลวจนไม่อยากแม้แต่จะเรียกชื่อเลยอะ
ทำมาเป็นเจ็บปวดที่เห็นปอมร้องไห้ แกอะแหละเป็นคนทำ ยังจะบอกว่าหวังดี
ปอมต้องไปถามให้รู้เรื่องนะ เชื่อใจวินไว้ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 11-10-2012 01:46:13
เกลียดมากกกกก เกลียบดเมษมาก !!!
มันไม่ใช่ความรักหรอก ก็แค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนนึงก็เท่านั้น ทุเรศสิ้นดี
ถ้าจะทำได้ก็คงได้แค่ร่างกายปอม ไม่มีวัน ไม่มีวันที่จะได้หัวใจ จำเอาไว้ซะ !!
สงสารพี่วินน้องปอม มากกกก จะร้องไห้
น้องควรจะคุยกับพี่วินจริงๆๆนะ อย่าทำตัวหูเบานะ ของแบบนี้ต้องฟังจากปากคนรักของเราด้วย ขอร้องเถอะะะะ มันเจ็บปวดเกินไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: doomare ที่ 11-10-2012 04:08:23
เริ่มหัวข้อโดย: hpsky ที่ 11-10-2012 06:31:02
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 11-10-2012 07:14:20
รู้ว่าผิดแล้วยังทำไม่อายเลยน่ะย่ะ :angry2: ..
ถ้ารักน้องปอมจริงต้องยินดีกับความสุขของคนที่รักซิ
น้องปอมก็บอกแล้ว..ว่าเรารักกัน หูหนวกหรือไง ฮึม :beat:
น้องปอมต้องหนักแน่น แล้วเปิดใจคุยกับพี่วินให้เคลียร์
อย่าไม่เชื่ออิพี่เมษ รายนั้นมันบ้าเพราะรักไปแล้ว
:L2: ขอบคุณคนเขียนค่ะ.. รอตอนต่อน่ะค๊า
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 11-10-2012 10:19:24
ลงทุนทำงี้เลยเหรองับคุณพี่
เริ่มหัวข้อโดย: april ที่ 11-10-2012 11:02:57
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 11-10-2012 11:08:37
มานุ่งเลยไปไม่แมนสักนิด
แบบนี้เหรอที่เรียกว่ารักน่ะ
เห็นแก่ตัวนี่หว่า :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 11-10-2012 11:24:43
ปอมไปถามพี่วินซะก็สิ้นเรื่อง
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 11:25:38
ว้ากกก แค่INTROก็อยากอ่านต่อออออ
น่าติดตามมาก >< :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 11-10-2012 11:49:28
หวังว่าปอมจะหนักแน่นไม่หวั่นไหวไปมากกว่านี้น่ะ
รีบไปเคลียร์กับพี่วินเลยคนรักกันต้องเชื่อใจกันน่ะน้องปอม
แอบกลัวมาม่านิดๆ ไม่เอาน่ะคร้าแค่นี้ก็อึดอัดจะแย่แล้วอ่า :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 12:24:27
ซวยแล้วไงปอมน้อยย :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 12:38:47
อึดอัดแทนจริงๆ ! :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 11-10-2012 12:46:13
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 13:12:07
โอ้ยยยยย ย ย คุณกวินใจดีไปไหนคะเนี่ยย
ปอมอ้าปากค้างไปหลายครั้งแล้วนะคะนั่นน
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 13:29:06
โดนตัดหน้าไปแล้วค่ะ คุณกวิน :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 11-10-2012 14:09:33
ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ได้แต่หวังว่าปอมจะฉลาดกว่านายเอกเรื่องอื่นๆ
หวังว่าปอมจะไปถามพี่วินก่อนจะตัดสินใจทำอะไรไป
เชื่อใจวินนะปอม อย่าไปสนใจอิเมษ มันไม่ใช่คนสำคัญที่สุดของเรานะ!!
นะปอม อย่าให้เรื่องมันดราม่าไปกว่านี้เลย นะ...
รอตอนต่อไปค่ะ!!
#ค้างอ่ะ T3T มาต่อเร็วๆนะคะ♥
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 15:26:02
ยิ้มอะไรคะ ปอมน้อยย 55 5 :z2: :z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 15:40:37
เห้ยย น้องปอมม สงสารคุณกวินอะ T_T :z3:
แง คืนดีกันเร็วๆนะคะ :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 19:18:30
ว้ากกกกกกกกกกกก
ฟออินอ ฟินค่ะ !
กอดปลอบบบ พี่กวินก็นะ !! ทำไรไม่ถูกก็กอดเค้าซะงั้น น่ารักจริงๆ 55 5
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: ✿PIERRE ที่ 11-10-2012 19:19:54
บอกไม่ถูกแหะ
ถ้ารักจริงก็ต้องยอมรับและมีความสุขไปกับคนที่ตัวเองรักเส่ T^T
ทั้งสงสารทั้งเกลียดพี่เมษเลย เห้อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 19:31:45
อ้ากกกกก ><
พี่วิทย์คงเข้าใจผิดไปแล้วสินะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 19:56:02
ใกล้ไปมั๊ยคะ พี่วิน 555555555 5
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 20:18:35
ไม่นะ พี่เมษ T_T
ถึงพี่จะรักปอมมานานแต่เค้าเชียร์พี่วินนะ :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 20:43:20
อ๊ายย พี่วินใจดีไปไหนเนี่ยย !
ปอมมันดีใจจะตายแล้วนะนั่นนน
ป่วยเยอะๆนะ ปอมจะได้ดูแล 55 55
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 21:09:03
ตายแล้วววว จูบกันแล้ว 55555
น้องปอมอย่ายั่วพี่วินสิคะ !! :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 11-10-2012 21:17:53
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 21:22:21
อยากกรี้ดให้ลั่นโลก !
พี่วินเจ๋งว่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่เมษขาา ทำใจเหอะค่ะ ปล่อยน้องปอมให้เป็นของพี่วินซะนะคะ นะคะ !!!!
เขินเว้ยยยย :z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: kaireaw ที่ 11-10-2012 21:44:00
คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะดีเหรอไง ฮือออน้องปอมของพี่ T___T
เริ่มหัวข้อโดย: prettypearl ที่ 11-10-2012 21:55:03
ที่อเมริกา หวานมากเหอะ ตอนอ่านอยู่บนรถตู้ค่ะ ยิ้มเต็มที่แบบไม่มีกั๊ก คนข้างๆคงงง ยัยนี่เป็นอะไรมากรึเปล่า
หัวใจพองฟูไปตามน้อง
พอมาเจอพี่เมษ หัวใจก็โดนบีบไปตามน้องด้วยเหมือนกัน
หลายคนบอกว่า ความรักทำให้คนเราเห็นแก่ตัว นี่คงเป็นอีกหนึ่งกรณี ดีใจที่ปอมยื่นข้อเสนอกลับบ้าง แม้ว่าพี่เมษจะปัดทิ้งไปซะดืื้อๆ (แหงะล่ะก็โกหกนี่....)
ด้วยนิสัยของปอม ไม่กล้าไปถามพี่วินแน่เลย เพราะดูแล้วเชื่อเขา 100%
ได้แต่หวังว่าพี่วินจะเห็นความเปลี่ยนแปลงของน้อง และเคลียร์ใจได้ทุกเรื่อง
ส่วนพี่เมษ ข้ออ้างที่ว่าน้องไม่จำเป็นต้องหันมาสนพี่ และพี่วินจะดูแลน้อง ปกป้องน้องไม่ได้จากการรักกันนั้น พี่เองทำได้แล้วแน่หรอ พี่อยากให้น้องเลิกเพราะตัวเองก็หวังไว้นี่ คิดให้ดีๆ
รักน้อง แต่ทำน้องเสียใจแค่ไหน?
เม้นท์ยาวมาก อินสุดใจ
ปูเสื่อรอตอนถัดไปนะคะ ^ ^
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 11-10-2012 22:14:52
งานการไม่ต้องทำกันล่ะ
เราว่าที่จริงเมษก็ยังมีมุมดีๆ อยู่นะ
ทำไปก็เพราะไม่อยากให้น้องเป็นเกย์ และไม่ได้หวังจะได้น้องมาครอบครองด้วย
แต่ออกจะผิดวิธีไปหน่อยอ่ะนะ
น้องก็เชื่อใจพี่วินให้มากๆ นะคะ
ปรึกษาพี่วินเยอะๆ
สงสารก็แต่น้อง ถ้าวันหนึ่งรู้ความจริงขึ้นมาว่าพี่เมษทำอะไรลงไปบ้าง ด้วยความรู้สึกแบบไหนบ้าง
กับน้องที่มองพี่เมษอย่างตรงไปตรงมา เชื่อใจมาตลอดคงเสียใจไม่น้อย
และพี่เมษก็ต้องเสียใจไม่น้อยเช่นกัน
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 22:23:33
ไม่น้าาา ทำไมอ้ะ ปอมม
เอาคำตอบนั้นไปตอบพี่เมษเหอะ กับพี่วินนี่ไม่ต้อง
ถวายตัวและหัวใจให้พี่วินซะดีๆนะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 22:51:17
พี่วินขา เนียนเกินไปแล้วค่ะ !! :z3:
น้องปอมพี่เค้าสั่งอะไรต้องทำตามนะรู้มั๊ย ! 55 55 :z13:
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 11-10-2012 23:07:23
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 11-10-2012 23:12:45
รอตอนหน้าร่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 23:29:08
แหมม ตักตวงเต็มที่เลยนะคะ
มีหอมแก้มด้วยยย แอร๊ยยย :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: UNAT ที่ 11-10-2012 23:41:35
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 23:43:27
เปิดใจซะบ้างนะคะ น้องปอมขา
พี่วินมันใจดีเหลือเกินนนนน :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 11-10-2012 23:54:49
เอิ่มคือ... บทพี่เมษมาทำไม 55 5
ชิชะ เข้าใจนะว่าพี่เมษชอบพี่ปอม
แต่เค้าเชียร์พี่วินอะ TT
พี่เมษอย่ามายุ่งคู่นี่เลยนะ !! :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: kimlukgade ที่ 12-10-2012 00:03:19
อิหมาหวงก้าง ไม่ดีทางได้ปอมแล้วยังมาจองล้างจองผลาญ
เกลียดมาก
:fire:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 00:05:28
โอ้ย ไม่นะ !
เมื่อไหร่จะเปิดใจวะน้องปอมม !!
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 00:21:34
โอ้ยย พี่วินเป็นไรมากมั๊ยยย
ปอมเอ้ยยย ช็อคอะดิ T_T
ตอนนี้อึดอัดจังเลยยย :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 00:36:44
จุดพลุค่าาาาาาาาาาาาา !!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
นายเอกเราเปิดใจแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย
ดูแลดีๆล่ะพี่วิน อย่าให้พี่เมษเข้ามาวุ่นวายนะ !!!! :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 01:07:38
ให้ตาย...
คนอ่านก็ยิ้มจนเมื่อยกรามแล้วล่ะค่ะ ! :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 01:22:29
นอนจ้องตากันเนี่ยนะ ไม่เขินตายรึไง
อ๊ายยยยยยยยยย ><
น่ารักโว้ยย คู่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 12-10-2012 02:49:59
มันค้างคายังไงไม่รู้ ไอ้พี่เมษก็ทำร้ายจิตใจน้องปอมมากๆเลยอ่ะ สงสารพี่วินด้วย
รออ่านต่อนะจ๊ะ สู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 07:41:45
โอย ฟินค่ะ !
เอาประโยคนั้นไปบอกพี่วินเลยน้องเอ้ย
:z2: :z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 11:14:25
วู้วว ! เขินจริงๆ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 11:51:13
โอ้ยยย เขินนนน :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 15:21:12
เอาพี่เมษไปเก็บที่หนก็ได้ทีค่ะ
อย่ามาทำร้ายคู่นี่นะว้อยย ไอ่พี่เมษกาก ! :fire:
เริ่มหัวข้อโดย: Ticha ที่ 12-10-2012 15:51:29
เริ่มหัวข้อโดย: Eternal luv ที่ 12-10-2012 16:03:19
เริ่มหัวข้อโดย: ~Harmony~ ที่ 12-10-2012 18:46:40
คนอย่างพี่เมษคงไม่มีวันรักใครได้จริงหรอก และคงไม่มีใครมารักด้วย
สงสารปอม รู้สึกเหมือนทนรับเรื่องเลวร้ายอยู่คนเดียวทั้งๆที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
พี่วินก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้ารอปอมมาบอกเลิกซะงัน เฮ้ออ~~
อยากข้ามช่วงดราม่านี้ไปเลยได้ไหมอ่ะ เจ็บหัวใจ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนและปอมนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 12-10-2012 19:01:26
คิดมาได้ "หลุดออกจากความเสี่ยงที่จะโดนพิพากษาจากสังคม"
แบบนี้ไม่ได้ทำเพื่อน้องหรอก แต่ทำเพื่อตัวเองล้วนๆ
คิดว่าเป็นตัวเองแล้วทำให้หลุดได้จริงเหรอ ไม่แย่กว่าอีกเหรอ
สร้างหลักฐานเท็จอีก :เฮ้อ: เซงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 12-10-2012 19:26:35
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
พี่เมษทำแบบนี้ทำไมวะ ! ?
รักจริงหวังดีจริงคงไม่ทำกันแบบนี้หรอก
อยากโดนปอมเกลียดภายหลังมากเลยใช่ป้ะ !?
นิสัยแย่อ่ะ รู้ว่าทำไปเพราะรัก
แต่นี่มันหลอกหลวงอะ ใส่ร้ายคนอื่นแบบนั้นมันชั่วแล้วนะเว้ยยย
หมดศรัทธาพี่เมษค่ะ ! ตอนแรกยังพอเห็นใจว่าช่วยเหลือปอมไว้เยอะ
แต่นี่มันหวังผลนี่หว่า ! หวังให้ปอมมารักเนี่ย
รักจริงต้องอยากให้เค้ามีความสุขสิ
เห็นแก่ตัวอะ !!
หมดศรัทธาาาาาาาา TT' :serius2:
รีบมาต่อนะคะ ต่อแบบยาวๆให้พ้นช่วงดราม่าไปเลยยย
ฮือออออ
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 13-10-2012 01:09:02
ปลื้มที่กวินมาก~ :-[ น้องปอมก็น่ารัก แต่... ไม่ปลื้มพี่เมษเลยนะ - -*
รอตอนใหม่ใจจิขาด อยากอ่านไวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 13-10-2012 06:22:05
พี่คิดว่าพี่ๆด้ปอมมาแล้วปอมจะมีความสุขหรอ?
ปอม อย่าเลิกกับพี่วินนะ ปอมไปคุยกับพี่วินเลยว่าอะไรเป็นอะไร
เรื่องนี้ให้ถึงตำรวจเลยสิ พี่เมษจะได้สำนึกซะบ้าง
เริ่มหัวข้อโดย: Rukki ที่ 13-10-2012 09:29:45
เกลียดมันนนนนนนนนนนน ไร้สาระ !
หวังดีห่าเหวภาษาอะไร โอ้ยยย สงสารน้องปอม ทำอะไรไม่ถูกแล้วนั่น
พี่วินช่วยด้วย เอาให้อิพี่เมษมันโดนจับได้ และเอาให้เสียไปทุกๆอย่างเลยยย
เกลียดดดดดดดดดดดด
คนเขียนสู้ๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 13-10-2012 10:51:16
พี่วินอย่าไปยอม ปอมอย่าไปเชื่อนะ T T
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 13-10-2012 14:24:15
เริ่มหัวข้อโดย: Augusm ที่ 13-10-2012 15:41:40
แต่น้องปอมก็เป็นเด็กฉลาดพอที่จะไม่ฟังความข้างเดียว แม้จะหวั่นแต่ก็กล้าถามพี่วินออกไปตรงๆ (อาจด้วยเพราะโดนสถานกาณ์บีบบังคับ) แต่น้องก็ถามว่าพี่ตรงๆว่าพี่ทำแบบนั้นจริงไหม
และครั้งนี้ ก็หวังว่าปอมคงจะคิดได้แบบเดิม ถามเถอะลูก เอ่ยถามวินซะ หนูไม่ใช่นายเอกประเภทนายเอกจ๋าอยู่แล้วอย่างที่หนูแสดงออกว่ามีความเป็นลูกผู้ชายมากพอ เพราะงั้นก็ถามเถอะลูก คุยกันตรงๆ จะรักจะคบกันเรื่องเปิดปากเป็นเรื่องสำคัญ
ไหนๆก็เชื่อใจพี่เขาแล้ว หนูควรจะถามแบบที่หนูเคยทำนะลูก (อินี่อินมาก)
พี่เมษก็น่าเห็นใจนะ เพราะรักและหวังดีกับน้องมาโดยตลอด ก็เข้าใจอะ เป็นธรรมดาที่ต้องโมโหที่อยู่ๆ ก็มีแมวมาคาบปลาย่างไปซะงั้น
แต่ถ้าถึงขนาดต้องโกหกคนที่รักหนูว่าพี่เมษเองคงสับสนแล้วล่ะค่ะ แสดงว่าความดีที่ทำมาทั้งหมดจริงๆ แล้วพี่ต่างหากที่หวังผลกับน้อง ไม่ได้ทำด้วยใจเลย เสียดายค่ะ อย่าทำแบบนั้นเลยพ่อคู้นน
รอต่อไปค่ะ อยากบอกว่าไม่อยากอ่านเลย คือเป็นประเภทไม่ชอบอ่านนิยายที่ยังไม่จบเพราะกลัวจะค้าง
แต่พอมาเจอทั้งแรงยุและกระแสแล้วมันอดไม่ไหวจริงๆก็เลยเริ่มอ่านตั้งแต่ต้นจนถึงเดี๋ยวนี้และมันก็....ค้างจริงๆด้วยว่ะ 55555555+
ป.ล. เราเห็นด้วยกับหลายคนว่าอุปสรรคครั้งนี้มันน้อยนิดมากอะ ถ้าต้องมาเลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นอะไรที่....รักกันต่อไปมันจะเดินไปได้ไกลแค่ไหนกันเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: Blurry ที่ 13-10-2012 19:14:53
เดี๋ยวได้เป็นตัวร้ายแห่งปีซะหรอก
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 13-10-2012 21:26:09
แต่ยังดีที่น้องปอมรักจริง หนักแน่น
อย่าหวั่นไหวเลยนะปอม
เชื่อใจพี่วินคนเดียวก็พอแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 13-10-2012 23:16:30
ที่มาทำแบบนี้กับน้องปอม :sad4:
น้องปอม ต้องเชื่อใจพี่วินนะ
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 14-10-2012 14:26:03
เมษา ถ้าปอมรู้ความจริงๆว่าแกโกหกคงจบเห่แน่ๆ o18 :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 14-10-2012 20:31:58
เพราะเฝ้ารักเฝ้าทะนุถนอมปอมมาตลอด
ถึงแม้ไม่กล้าพอที่จะบอกรักไปเพราะปอมไม่เคยมีท่าทีจะชอบผู้ชาย
รู้ว่าที่ทำไปอาจเพราะกลัวอนาคตข้างหน้ากวินจะปกป้องปอมไม่ได้
แต่เมษาดูถูกความรักของคนอื่นไปรึเปล่า ทำไมถึงคิดว่ากวินจะดูแลปอมไม่ได้
ในเมื่อเค้ารักกันก็ต้องยอมให้เค้าฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ไปด้วยกัน
การที่เมษาเอาเรื่องแบบนี้มาบีบบังคับปอมด้วยข้ออ้างว่าเป็นห่วง
ถ้าปอมรู้ขึ้นมาในภายหลัง ตัวเมษาเองนั่นแหละจะสูญเสียความเชื่อใจจากปอม
ถ้ารักปอมจริงคอยดูแลอยู่ห่างๆ และเป็นกำลังใจปอมฝ่าฟันอุปสรรคจะดีกว่ามั้ย
เพราะดูแล้วถึงแม้ปอมจะไม่รักตอบ เมษาก็ยังคงจะคอยดูแลปอมอยู่ดี
อย่าเอาความเป็นห่วงของตัวเองมาตีกรอบให้ปอมเลยนะ ทำใจซะเถอะ
คอยดูแลให้คนที่คุณรักมีความสุขในแบบของคุณต่อไปเหมือนที่เคย
เพราะถึงแม้ไม่ได้รักแบบคนรัก แต่เมษก็เป็นคนสำคัญคนหนึ่งของปอมแน่นอน
ตอนนี้เรายังไม่เกลียดนายนะ แต่ถ้านายยังดื้อไม่เลิกซักวันเราอาจจะเกลียดนาย
:o12:
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อให้นะคะ เป็นกำลังใจให้และรออ่านตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ultramann ที่ 14-10-2012 22:57:39
เด็กมหาลัยแล้วนะ!
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 14-10-2012 23:17:03
เข้ามาเป็นกำลังใจให้น้องปอมคับปม
เริ่มหัวข้อโดย: sheep.tk ที่ 15-10-2012 12:36:45
เริ่มหัวข้อโดย: plugie ที่ 17-10-2012 12:50:53
ปอมกับพี่วินน่าสรสารจัง :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: hades ที่ 17-10-2012 14:02:44
หมั่นไส้อ่ะ อยากถีบมาก ( รุนแรงไปเปล่าคะ 5555 )
ทำไมต้องมาทำน้องปอมเสียน้ำตาด้วย ฮืออออออ
อย่างนี้ไม่ใช่รักแล้วค่ะ เค้าเรียกเห็นแก่ตัวววว :m16: :m16: :m16: :m31: :m31: :m31: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: golfjis ที่ 17-10-2012 23:21:18
ชอบมากๆเลยครับ ฉากเขิน กรุบกริบน่ารักมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: The_outsider ที่ 18-10-2012 03:29:39
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: กฤษณ์ ที่ 18-10-2012 03:58:10
:เฮ้อ:
รู้ว่าห่วงแต่ทำไมต้องคิดเองคนเดียวด้วย
:เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 18-10-2012 18:41:54
เริ่มหัวข้อโดย: khalwfarng ที่ 19-10-2012 08:34:50
^^
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 20-10-2012 00:14:43
(สำหรับตอนนี้ขอตัวไปปั่นเปเปอร์ส่งอาจารย์ก่อน เดทไลน์พรุ่งนี้แล้วววววววววว T_____T)
เริ่มหัวข้อโดย: swordtails ที่ 20-10-2012 00:17:33
/ระหว่างรอก็กอดน้องปอมรอไปพลาง ๆ/
เริ่มหัวข้อโดย: ice_painful ที่ 20-10-2012 00:28:48
ฉันไม่มอง ไม่เห็น ไม่รับรู้อะไร
รู้เพียงว่าทำเพราะรัก ทำเพราะเธอที่รักก็พอ
เธอคือรักแท้คือใจดวงเดียวที่รอ ไม่อาจยอมเสียเธอไป
แม้รู้ว่าทำเพราะรัก สิ่งที่ทำจะร้ายหรือผิดแค่ไหน
ฉันอยู่โดยขาดรักไม่ได้ ให้ทำผิดเท่าไร ฉันคงต้องยอม...
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 20-10-2012 01:19:46
สู้ๆ นะคะนักเขียน ปั่นงานให้ทันล่ะ 555555
จะรอจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: MiniDevil ที่ 20-10-2012 09:01:02
เริ่มหัวข้อโดย: Cheeze ที่ 20-10-2012 13:18:43
คนอ่านก็จะตั้งหน้าตั้งตารอค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-10-2012 13:48:42
เริ่มหัวข้อโดย: A_THan ที่ 20-10-2012 14:12:37
เริ่มหัวข้อโดย: nbee ที่ 20-10-2012 22:05:45
รอต่ออีก 1 วัน เอิ๊กๆ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 21-10-2012 04:25:00
*สำหรับตอนที่แล้วมีการแก้ไขเนื้อหาบางส่วนนะคะ แต่หลักใหญ่ใจความยังเหมือนเดิม สงสัยจะยังมือไม่ถึงกับเรื่องหนักๆอย่างนี้จริงๆ เลยคิดว่าเอาส่วนที่เป็นรายละเอียดออกไปดีกว่า หลังจากนี้จะพยายามกลับไปพัฒนาฝีมือค่ะ* ขอขอบคุณทุกคำติชม :pig4:
----------
หัวใจหลังเลนส์
#32
-คนมีความรัก มักจะดูเด็กลงไปนิดนึง
คนมีความรัก มักจะไม่ทำหน้าตาบึ้งตึง
คนมีความรัก มักจะชอบทำแววตาหวานซึ้ง
อย่างที่ฉันเป็นตอนนี้ อย่าถือสาแค่อยากขอนิดนึง-
บทเพลงทำนองสดใสติดหูที่ได้ยินคลื่นวิทยุเปิดกันอยู่บ่อยครั้งดังแว่วมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ของลูกน้องสักคนที่หน้าห้อง ซึ่งความจริงแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรในเมื่อประตูและกำแพงที่กั้นห้องทำงานของเขาออกจากบริเวณด้านนอกก็ไม่ได้ใช้วัสดุหนาทึบ แต่ไอ้ที่แปลก...เห็นจะเป็นปฏิกิริยาของเจ้าของห้องเสียมากกว่า
เพลงรักกุ๊กกิ๊กที่ถูกขับร้องด้วยเสียงผู้หญิงน่ารักน่าฟังไม่ใช่แนวเพลงที่ถูกจริตกับกวินนักในเวลาปกติ แต่สำหรับช่วงนี้...มันดูจะรื่นหูเป็นพิเศษ
เนื้อหาของเพลงช่างบังเอิญตรงกับตัวเขาในตอนนี้เสียเหลือเกิน
ความรัก...มักทำให้คนดูเด็ก
ความรัก...มักไม่ทำให้คนหน้าบึ้ง
ความรัก...มักทำให้ตาหวานซึ้ง
ทุกสิ่งอย่างที่ว่ามานี้...กำลังเกิดกับเขาครบถ้วนทุกประการ
-ครืด-
“อะไรเนี่ยพี่ เสียฮัมเพลงดังไปถึงข้างนอกเลย" สุ้มเสียงกวนประสาทที่คุ้นเคยดังขึ้นจังหวะเดียวกับที่ประตูบานเลื่อนสีดำถูกเปิดออก ร่างขาวอวบของลูกน้องตัวดีเดินผ่านกรอบประตูเข้ามาพร้อมสีหน้าล้อเลียน เอกสารงานส่งนิตยสารในมือดูจะกลายเป็นเหตุผลรองไปเลยเมื่อเข้ามาพบกับหน้าบานๆของเจ้านายตัวเอง "อารมณ์ดีจริงนะช่วงนี้ น้องปอมอีกล่ะสิพี่"
ทันทีที่ได้ยินชื่อที่คิดถึงอยู่ในใจตลอดเวลากวินก็ยิ้มกว้างออกมาโดยอัตโนมัติ
“เออสิ...” เสียงทุ้มต่ำตอบรับโดยไม่มีการปิดบังใดๆทั้งสิ้น ติดจะดูภูมิใจเสียด้วยซ้ำ
“ว่าจะถามตั้งแต่หลังกลับจากนิวยอร์คแล้ว...เป็นแฟนกันแล้วเหรอพี่? เห็นยิ้มปากแทบฉีกถึงหูทุกวัน" ไม่เพียงเปิดบทสนทนาเท่านั้น หากแต่กราฟฟิกดีไซเนอร์หนุ่มยังถือโอกาสปักหลักลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเจ้านายตัวเองแบบชนิดที่เรียกว่าเนียนสนิท
คนถูกถามพยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาทำเหนียมไปเหนียมมาให้มากความ "ใช่ คบกันแล้วอย่างเป็นทางการ" พูดจบชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง
ได้ยินดังนั้นเต้ก็ตบเข่าดังฉาด ยิ้มออกมากว้างไม่แพ้เจ้านายตัวเอง “โห เจ๋งจริงเว้ยลูกพี่กู...พี่ขอน้องเขายังไงอ่ะ? สอนบ้างดิ ผมจะเอาไปใช้มั่ง"
กวินมองหน้าลูกน้องคนสนิทของตนก่อนจะส่ายศีรษะเบาๆ “สอนได้ที่ไหนวะ ของอย่างนี้มันต้องอยู่ที่ความรู้สึกสิ กูร้สึกแบบไหนตอนนั้นกูก็พูดไปแบบนั้นแหละ" ชายภาพคนดังกล่าวเสียงจริงจัง ซึ่งขัดกับหน้าตามีความสุขประหนึ่งถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเสียเหลือเกิน
แม้จะเริ่มคบกันในฐานะคนรักมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว แต่ความรู้สึกที่จูบกันใต้ต้นโอ๊คในวันนั้นยังคงสดใหม่อยู่ทุกนาทีที่นึกถึง ดังนั้นไม่แปลกอะไรหากเขาจะทำตัวเหมือนเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในประเทศอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้...
“แหม...น้ำเน่าขึ้นนะเนี่ยพี่" เต้เอ่ยปากแซวพร้อมกวาดสายตาขี้เล่นสำรวจไปทั่วสีหน้าท่าทางเจ้านายของตนอย่างนึกสนุกอยู่ในใจ "อย่าหาว่าผมเสือกเลยนะ...แต่อยากรู้อ่ะ ว่าน้องเขาตอบยังไง ผมนึกภาพน้องปอมตอนพูดอะไรแบบนั้นไม่ออกเลยว่ะ? น้องแม่งดูปากแข๊งปากแข็ง พี่แม่งเก๋าจริง ง้างปากน้องได้เนี่ย"
คำถามที่เพิ่งได้รับมาจากคนตรงหน้าเรียกให้ช่างภาพหนุ่มต้องหยุดคิดถึงคำตอบ...
และจากตอนแรกที่เป็นการถามตอบสนุกๆ กวินก็กลับต้องมานั่งคิดอย่างจริงจังมากขึ้น...
วันนั้นเหรอ...
จำได้ว่าพอเขาเอ่ยขอออกไป...เจ้าหนูของเขาก็ส่งยิ้มกลับมาให้...
แล้วจากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็จูบกัน...
โดยไม่มีคำพูดใดๆต่อ...
“อืม...” เสียงทุ้มต่ำครางฮึมฮัมในลำคออย่างครุ่นคิดแผ่วเบา "...เขาก็ไม่ได้พูดอะไรว่ะ...”
คนฟังเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยกับคำตอบที่ได้รับ "ไม่ได้ตอบอะไรเลยเหรอ...?”
“อ่า...ใช่...” ชายหนุ่มทบทวนเหตุการณ์แสนหวานในวันนั้นดูอีกทีเพื่อให้แน่ใจเขาไม่ได้จำอะไรคลาดเคลื่อนไป
ลูกน้องคนสนิทนิ่งไปครู่กับคำตอบที่ได้รับ พยายามคิดตามเป็นภาพ "...งั้นเหรอ...”
กวินมองปฏิกิริยานั้นอย่างมีคำถาม “เออ แล้วทำไมวะ หน้าตามึงดูสงสัย...”
เต้เหลือบจ้องสบดวงตาคมดุของเจ้านาย ก่อนจะยิ้มแห้งๆเมื่อเพิ่งรู้สึกตัวว่าเพิ่งจะแสดงท่าทีที่ดูเสียมารยาทออกไป "เปล่าๆพี่ ไม่สงสัยเว้ย ผมดีใจด้วยที่พวกพี่สองคนคบกันสักที แม่งกว่าจะคบกันได้ผมนี่ลุ้นขี้แทบแตก ฮ่าๆ"
“เวอร์ไปไอ้เต้ แล้วก็นะ...กูจะบอกอะไรให้" แม้ลูกน้องของเขาจะไม่ยอมถามอะไรต่อ แต่กวินก็พอจะเดาได้ลางๆว่าความสงสัยของไอ้ตัวกวนส้นเท้านี่คืออะไร "บางทีคนจะคบกัน แม่งก็ไม่ต้องมีขอบเขตอะไรชัดเจนขนาดนั้นก็ได้เว้ย เอาเป็นว่ากูรู้จากการกระทำก็แล้วกัน...กูรู้ว่าเขาตอบตกลงกูแล้ว...”
ใช่...เขารู้ว่าจักรวาลตอบตกลงเขาแล้ว...
ก็ถ้าพฤติกรรมมันชัดเจนขึ้นขนาดนั้น ยังจะต้องมีคำพูดใดๆมายืนยันอีก...
เต้เดินหอบกองรูปถ่ายออกไป ทิ้งให้ห้องทั้งห้องกลับมาเหลือเพียงเขาคนเดียวอีกครั้ง
ไหนๆก็พูดถึงแล้ว...โทรหาสักหน่อยดีกว่า
ช่างภาพหนุ่มเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้างฝาผนัง เวลานี้น่าจะถึงบ้านแล้วมั้ง...
คิดได้ดังนั้นกวินก็คว้าโทรศัพท์ข้างกายขึ้นมาต่อสายหาคนที่อยู่ในใจอย่างอารมณ์ดี
เสียงรอสายดังเป็นจังหวะยาวๆอย่างไม่น่าฟังมาจากเครื่องมือสื่อสารเคลื่อนที่ที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่ ชายหนุ่มส่งเสียงขัดใจในลำคอสองสามทีก่อนจำต้องกดวางสายไป แล้วก็ต่อใหม่อีกครั้ง...แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม คือสายว่างแต่ไม่มีคนรับ
ช่วงนี้เจ้าหนูนั่นยุ่งๆหรืออะไรกันนะ ไม่ได้คุยไม่ได้เจอกันมาสองวันแล้ว ได้อ่านแต่ข้อความที่ถูกส่งมาว่าไม่ว่างบ้างล่ะ ไม่สะดวกคุยบ้างล่ะ...
แต่ก็คงเป็นปกติของเด็กคณะสถาปัตย์กระมัง จำได้ว่าตอนพี่ชายเขาเรียนก็นั่งเผาโมเดลกันทั้งวันทั้งคืนแบบนี้เหมือนกัน...
...แต่...คิดถึงจัง...
...ไปช่วยทำดีไหมวะ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เด็กหนุ่มนั่งคู้ตัวอยู่ที่ริมหน้าต่างในห้องพักของตัวเองอย่างนี้มานานร่วมชั่วโมง นัยน์ตาว่างเปล่าทอดมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย
โทรศัพท์มือถือข้างกายที่สั่นขึ้นสองรอบเมื่อครู่ทำให้เขายิ่งรู้สึกสับสนและกดดัน โดยไม่ต้องหยิบขึ้นมาดูก็พอจะเดาได้ว่าคนโทรมาคือใคร
ไม่ใช่ไม่อยากรับ...
กลับกัน...
เขาอยากคุยกับกวินมากอย่างที่ไม่เคยมากเท่านี้มาก่อน...
แต่เขากลัว...
ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนคนติดเกาะ ไม่รู้ว่าต้องว่ายน้ำหนีไปทางทิศไหนถึงจะเจอฝั่ง จะเดินหน้าก็เดินไม่ได้ ถอยหลังก็ยิ่งแย่ สุดท้ายแล้วเขาจึงทำได้แค่ยืนเฉยๆแล้วจมอยู่กับความคิดหาทางออกให้ตัวเอง
เขากลัวจนไม่สามารถเริ่มทำอะไรได้เลย...
หลังจากเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อน เมษาก็โทรเช็คเขาทุกวันเช้า กลางวัน เย็น หรืออย่างเมื่อวานก็เพิ่งมาหาถึงคณะ แล้วก็กำชับไม่ได้ขาดว่าห้ามยุ่งกับกวิน ห้ามบอก ห้ามคุย ห้ามโทร ห้ามเจอ ห้ามทุกอย่าง ไม่เช่นนั้นเอกสารที่เห็นเมื่อวันก่อนจะไปอยู่ในมือเจ้าหน้าที่ทันที
เขาโกรธ...
เขาโกรธเมษาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
รู้ดีว่ารุ่นพี่คนนี้เป็นห่วงเขาแค่ไหน แต่ยังไงเขาก็ยังโกรธ...
คิดๆไปก็ตลกดี ตั้งแต่ได้เจอกับกวิน ก็ดูเหมือนว่าชีวิตเขาได้เจออะไรใหม่ๆมากมาย ทั้งในแง่ดีและแง่ร้าย ทั้งมีความสุขจนตัวลอย ทั้งทุกข์จนไม่อยากตื่นมาเจอความจริง
มองไปข้างหน้าแล้วก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายเรื่องนี้จะออกมาในรูปไหน แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าการอยู่เฉยๆไม่เยสไม่โนแบบนี้มันจะทำให้อะไรเกิดขึ้นบ้าง
ไม่ได้เชื่อ...ไม่เคยคิดจะเชื่อว่าพี่วินของเขาทำเรื่องไม่ดีแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดด้วยว่าพี่เมษจะโกหก ปัญหาคงอยู่ที่เอกสารพวกนั้น มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ...แต่อย่างไรก็ตาม...
เขาก็ไม่กล้าเสี่ยง...
และในระหว่างที่เด็กหนุ่มปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปกับการหาทางออกที่ดูจะริบหรี่เหลือเกินอยู่นั้นเอง เสียงเคาะที่หน้าประตูก็ดังขึ้น เรียกให้เขาต้องหลุดออกจากภวังค์
“ปอม...อยู่หรือเปล่า พี่เอง...เปิดประตูให้หน่อยสิ" เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเอ่ยเรียกคนในห้อง ถุงข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยที่แวะซื้อก่อนเข้ามาถูกถืออยู่ในอุ้งมือใหญ่ ก็ในเมื่อโทรมาไม่รับ...เขาบุกมาเซอร์ไพรซ์เองถึงที่ก็ดูเข้าท่าอยู่เหมือนกัน
เด็กหนุ่มเจ้าของห้องสะดุ้งสุดตัวกับเสียงอันคุ้นเคยที่ได้ยิน...แววตาตื่นตระหนกขึ้นมาโดยฉับพลัน
...นี่คือสิ่งที่เขากลัว...
เขากลัวการต้องเผชิญหน้ากับกวินในเวลานี้เหลือเกิน...
เวลาที่เขายังไม่รู้ว่าควรเดินไปทางไหนดี...
ทำยังไงดีล่ะทีนี้...
“หรือยังไม่กลับวะ...ฟ้ามืดแล้วนะเนี่ย...” แว่วเสียงพึมพำมาจากหน้าประตูห้อง ตามด้วยการเคาะลงบนบานประตูไม้อีกรอบ "ปอม...อยู่ไหม?”
เด็กหนุ่มขบริมฝีปากล่างด้วยความกดดัน...
และในอีกไม่ถึงนาทีให้หลังโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ไม่ไกลนักก็สั่นขึ้นมาอีกรอบ โชคดีที่เขาปิดเสียงมันไว้ คนข้างนอกคงไม่ได้ยิน...
แน่นอนว่าบนหน้าจอปรากฏชื่อที่คุ้นเคย...
เด็กหนุ่มปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้นด้วยความลังเลใจ ถ้าหากเขารับ...จะเกิดอะไรขึ้น แล้วถ้าไม่รับ...จะเกิดอะไรขึ้น...
แล้วสุดท้ายเจ้าเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กก็หยุดเคลื่อนไหวลง และมีข้อความถูกส่งเข้ามาแทนในเวลาต่อมา...
-อยู่ไหนแล้ว
พี่รออยู่ที่หน้าห้องปอมนะ
คิดถึง-
รออยู่ที่หน้าห้อง...
...เหลือทางเลือกไหนให้เขาอีกบ้างไหม?...
...พอจะมีทางอื่นอีกหรือเปล่าที่ทำให้เขาไม่ต้องเจอหน้ากวินในตอนนี้?...
...เขาไม่พร้อม...
หากแต่จนแล้วจนรอด เมื่อเด็กหนุ่มส่องผ่านตาแมวไปสำรวจที่บริเวณหน้าห้อง ก็ต้องพบว่าช่างภาพคนดังทำอย่างที่ว่าไว้ในเมสเสจจริงๆ
และเขาปล่อยให้กวินรออยู่แบบนั้นไม่ได้...
.
.
.
.
“พี่วิน...” เสียงเรียกแผ่วเบาที่ดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องที่ถูกเปิดออกจากด้านในทำให้กวินที่ยืนเช็คอีเมล์ในมือถือฆ่าเวลาไปเรื่อยเปื่อยต้องสะดุ้งขึ้นน้อยๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อพบว่าเด็กหนุ่มที่เขาต้องการเจอที่แท้ก็อยู่ในห้อง..
“อ้าว..พี่นึกว่าปอมยังไม่กลับซะอีก ไม่ได้ยินเสียงเคาะหรือไง" กวินกล่าวทักทายไปแบบนั้นขณะเดินตามเจ้าของห้องเข้าไปภายใน ฝ่ามือหนาลูบศีรษะทุยตรงหน้าอย่างนึกเอ็นดู
และนั่นก็ยิ่งทำให้จักรวาลต้องเกร็งเนื้อเกร็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง...
“อืม...ผมหลับอยู่น่ะครับ..” เด็กหนุ่มเลือกที่จะตอบออกไปแบบนั้น แล้วค่อยๆขยับตัวให้พ้นสัมผัสก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้จนเผลอแสดงท่าทางอะไรออกมาเสียก่อน
กวินนั่งลงบนพื้นห้อง แล้วกล่าวติงในประโยคของคนรัก “ผมอีกแล้ว ไหนบอกจะเรียกตัวเองว่าปอมไง"
คนถูกท้วงส่งยิ้มจางๆให้อย่างเหนื่อยอ่อน "ลืมครับ ขอโทษที...ว่าแต่พี่วินมาหาปอมวันนี้ มีอะไรหรือเปล่า...”
เมื่อได้รับคำถามมาแบบนั้น ถุงข้าวต้มปลาก็ถูกส่งมาตรงหน้า "ซื้อนี่มาฝาก...แล้วก็ว่าจะมาช่วยตัดโมเดลด้วย ช่วงนี้งานเริ่มเยอะแล้วใช่ไหมล่ะถึงไม่ค่อยว่าง ให้พี่ช่วยนะ...”
ได้ยินอย่างนั้นเข้าไปเด็กหนุ่มก็ต้องสะอึก...
“ว่าแต่ทำไมตาดูบวมๆล่ะปอม...” กวินตั้งคำถามขึ้นก่อนจะเอื้อมมือมาช้อนคางเด็กหนุ่มหมุนไปหมุนมาสำรวจดวงตาที่ดูจะโปนกว่าปกติ...อย่างกับ...
คนร้องไห้...
เพียงเท่านั้น จักรวาลก็รีบดึงใบหน้าตัวเองออกจะฝ่ามือใหญ่ "ปอมไม่ค่อยได้นอนครับช่วงนี้ งานเยอะมากอย่างที่พี่ว่านั่นแหละ"
“...งั้นเหรอ...” กวินรับคำเบาๆ หากแต่คิ้วเข้มกลับค่อยๆขมวดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีที่วันนี้ดูจะประหลาดไปของคนรักตัวเอง "...ไม่มีอะไรใช่ไหมปอม...?....ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ?”
สุ้มเสียงที่ถามออกมาอย่างอ่อนโยนทำเอาเด็กหนุ่มแทบจะหยุดหายใจไปตรงนั้นเสียให้ได้...
กวินดูออกงั้นหรือ...
“ผม....ปอม....” ริมฝีปากเย็นเยียบสั่นระริกขึ้นมาเมื่อถูกถามจี้จุด
เห็นอย่างนั้น คนที่นั่งอยู่อีกฟากก็รีบคลานเข้ามาใกล้พร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไป "ปอม...เป็นอะไร?” ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อโอบรอบบ่าทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มหลวมๆราวกับจะปลอบประโลม แม้เขาจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กหนุ่มมีเรื่องอะไรในใจ
ใบหน้าเรียวเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่มข้างกาย ริมฝีปากล่างถูกขบกัดลงไปอย่างแรงระบายความกดดันในใจโดยที่เจ้าของของมันเองก็ยังไม่รู้ตัว
ดวงตาสองคู่สบกันอยู่อย่างนั้นสักพัก...ก่อนจะเป็นเด็กหนุ่มที่เอ่ยถามออกมา...
“พี่วินครับ...ถ้าสมมุติว่า...” จักรวาลกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า "...ถ้าสมมุติว่า...ปอมหายไปจากชีวิตพี่...พี่จะเป็นยังไงเหรอ?”
คนฟังเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ฟังคำถามที่ถูกส่งมา "ถามอะไรอย่างนั้นปอม...ทำไม...มีอะไร?”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าแผ่วเบา "พี่ตอบมาก่อนสิ"
ช่างภาพคนดังขมวดคิ้วไม่สบายใจ "ตอบไม่ได้หรอก...เพราะพี่ก็เดาไม่ออกว่าถ้ามันเป็นอย่างนั้น พี่จะทำยังไง...แต่ที่แน่ๆ คงต้องแย่มาก...ถามอย่างนี้มีอะไรเหรอปอม...บอกพี่มาซิ...” ถ้าให้พูดตรงๆ กวินคงต้องบอกว่าตอนนี้เขาใจเสียไปครึ่งนึงแล้ว ไม่รู้หรอกว่ามีเรื่องอะไร...แต่ถ้าจู่ๆถามขึ้นมาอย่างนั้น มันต้องไม่ใช่เรื่องดี
จักรวาลกัดปากชั่งใจ...
ใช่...มันคงต้องแย่มากๆ ไม่สิ...มันคงแย่ที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้เลยหากว่ากวินหายไปจากชีวิต...
...แล้วเขาก็คงปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้...
“พี่วินครับ...คือว่า...”
-ก็อก ก็อก ก็อก-
“ปอม เปิดประตูให้หน่อยสิ นี่พี่เอง...”
เสียงร้องเรียกที่ดังขึ้นจากหน้าประตูดูดกลืนคำพูดทั้งหลายที่เด็กหนุ่มเกือบจะหลุดมันออกมาอยู่แล้วให้กลับลงคอไปหมดในคราวเดียว
ไม่ต้องให้เอ่ยชื่อ คนทั้งคู่ก็จำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นของใคร
“พี่เมษ....” เด็กหนุ่มครางแผ่วเบา
ไม่สิ...มันต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ
ทำไมถึงต้องมาตอนนี้....
“เขามาทำอะไรที่นี่" คำถามจากคนข้างกายถูกส่งมาอย่างสงสัย น้ำเสียงที่จู่ๆก็เข้มขึ้นมาทำเอาเด็กหนุ่มทำอะไรต่อไม่ถูก มือไม้สั่นเสียจนต้องแอบซ่อนมันไว้แนบลำตัว "เขามาที่นี่บ่อยเหรอ...?”
เด็กหนุ่มมองสบเข้าไปในดวงตาคู่คม หัวสมองขาวโพลนไปหมด...
...นี่เขาโดนใครบนฟ้าแกล้งอยู่หรือเปล่า...ทำไมทุกอย่างมันถึงได้เกิดขึ้นผิดเวลาเหลือเกิน...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง "อยู่ไหมปอม?”
เมื่อเห็นคนรักของตนได้แต่นั่งตัวแข็ง ไม่ขยับแม้แต่ปาก ช่างภาพคนดังก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆ...
สุดท้ายแล้วโดยที่คนเป็นเจ้าของห้องไม่ทันตั้งตัว กวินก็ลุกพรวดพราดขึ้นไปเปิดประตูต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญเสียเอง
“สวัสดีครับคุณเมษา” นั่นเป็นคำกล่าวทักทายประโยคแรกที่เมษาได้รับจากคนที่ทำให้เขาต้องกัดฟันกรอด...
อย่าบอกนะว่ารุ่นน้องของเขาเล่ามันออกไปแล้ว...
หากแต่หน้ากากการทูตที่เขาสวมมันประจำก็ยังคงทำงานได้ดีเหมือนเก่า “สวัสดีครับคุณกวิน แปลกใจจังเจอคุณที่นี่"
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ต้องหัวเราะขึ้นจมูกเบาๆ "งั้นเหรอครับ ผมเองก็แปลกใจที่เจอคุณที่นี่เหมือนกัน"
เด็กหนุ่มเจ้าของห้องที่ลุกตามมารีบดึงแขนกวินกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะเอาตัวเองไปยืนคั่น กล่าวทักทายผู้มาเยือนเสียเอง "พี่เมษมีธุระอะไรครับ?”
เมษามองแววตาตื่นตระหนกของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างครุ่นคิด ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงด้วยความกลัวเสียจนรู้สึกเหนื่อยแม้จะยืนเฉยๆ
หวังว่าจักรวาลคงยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นให้กวินฟังหรอกนะ...
จักรวาลเองก็รู้ดีว่าสายตาที่มองมาคู่นั้นกำลังอ่านเขาอยู่ เด็กหนุ่มก้มหน้าส่ายศีรษะเบาๆ และเพียงเท่านั้น โดยไม่ต้องมีคำพูดเมษาก็เข้าใจได้ทันที
ทายาทธนาคารชื่อดังยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะถือดีแทรกตัวผ่านประตูเข้าไปยืนในห้องโดยมีดวงตาคู่คมดุจากใครอีกคนจ้องมองเขาด้วยอารมณ์ไม่น่าพิศมัยนัก
“วันนี้พี่เพิ่งพาลูกค้าไปเลี้ยงข้าวที่โรงแรมมา เห็นมีเค้กน่ากิน ปอมน่าจะชอบ พี่ก็เลยซื้อมาฝาก" เมษาวางถุงกระดาษหน้าตาหรูหราลงบนโต๊ะตัวเตี้ยกลางห้อง
หากแต่...แทนที่จะเป็นเด็กหนุ่มที่กล่าวอะไรขึ้นมา กลับเป็นกวินที่เอ่ยปากเสียเอง "ขอบคุณแทนปอมด้วยนะครับ โรงแรมไหนครับเนี่ย เดี๋ยววันหลังผมพาปอมไปกินเองก็ได้ จะได้ไม่ต้องลำบากคุณเมษาต้องเอามาให้ถึงที่นี่"
คนถูกถามเหลือบตามองเจ้าของประโยคแดกดัน "ไม่ลำบากหรอกครับ เพื่อน้องผม แค่นี้เรื่องเล็ก...”
จักรวาลก้มหน้าฟังคนทั้งคู่ด้วยตัวที่สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าบทสนทนาของคนทั้งคู่ตอนนี้มันทำให้เขารู้สึกกดดัน...
“ใจดีจังนะครับ" กวินเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาคู่คมจ้องสบกับชายในชุดสูทเนี้ยบกริบตรงหน้าไม่หวั่นไหว
และขณะที่บรรยากาศมันยิ่งดูเลวร้ายลงไปเรื่อยๆนั้น เสียงแหบพร่าก็ดังขึ้นจากใครอีกคน
“พี่วินครับ พี่เมษครับ" จักรวาลเรียกคนทั้งคู่แผ่วเบา ใบหน้าเรียวยังคงก้มมองพื้นไม่ยอมสบตากับใครสักคน "วันนี้พี่สองคนกลับไปก่อนได้ไหมครับ ผมเหนื่อยมาก...อยากนอนพักผ่อน"
คนฟังทั้งคู่ขมวดคิ้วลงกับประโยคขับไล่ที่ได้ฟัง...
“นะครับ...ผมเหนื่อยมากจริงๆ...”
แล้วก็เป็นกวินที่กล่าวตอบกลับมา "โอเค นอนเยอะๆนะปอม ถ้ามีงานอะไรให้พี่ช่วยก็โทรมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นจับบ่าเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน "เอาล่ะครับ เราไปกันเถอะคุณเมษา" และแม้ตอนมาจะมากันคนละที แต่ตอนกลับ เขาจะไม่ยอมกลับก่อนผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอน ยังไงก็ต้องออกไปพร้อมกัน
.
.
.
.
คนทั้งคู่ออกจากห้องไปแล้ว
ทันทีที่ประตูปิดลง เด็กหนุ่มก็ทรุดตัวลงนั่งที่ข้างเตียง สองมือเรียวยกขึ้นกุมศีรษะ เขารู้สึกเครียดมากเสียจนปวดหัวไปหมด...
เมื่อครู่เขาแทบจะยืนไม่ไหวตอนที่เห็นเมษามายืนอยู่ตรงหน้าประตู...
หากต้องให้เผชิญหน้าทั้งกวินทั้งเมษาพร้อมๆกันในตอนนี้เห็นทีเขาคงฝืนใจให้พูดจาเป็นปกติไม่ไหวแน่ๆ เขาต้องการเวลาอีกสักพักก่อนจะต้องเจอหน้าใคร
หากแต่ไม่ถึงห้านาทีให้หลังโทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อหยิบดูก็พบว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากรุ่นพี่สมัยมัธยมคนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อครู่
ปลายนิ้วที่แทบจะไม่มีแรงกดรับสายลงไปอย่างจำใจ พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเมษาต้องการโทรมาพูดเรื่องอะไร...
“ครับพี่เมษ..” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า
“ปอม...พี่หวังว่าปอมยังไม่ได้ทำลายสัญญาของเราหรอกใช่ไหม" นี่คือประโยคแรกที่ถูกกรอกเข้าหูโทรศัพท์มา...ช่างไม่น่าฟังเอาเสียเลย...
“สัญญาอะไรครับ...ผมยังไม่เคยสัญญาอะไรกับพี่สักคำ..”
เมษาที่นั่งต่อสายมาจากในรถพ่นลมหายใจออกอย่างขัดอกขัดใจ "ปอม...ที่คุยกันไปวันนั้นปอมก็เข้าใจดีแล้วไม่ใช่เหรอ รู้ใช่ไหมว่าถ้าปอมยังไม่เลิกยุ่งกับคุณกวิน พี่คงต้องเอาจริง"
“พี่เมษเลิกขู่ผมได้หรือยังครับ ผมฟังประโยคนี้ของพี่มาเป็นสิบรอบแล้ว...” แม้เนื้อความของประโยคที่จักรวาลสวนกลับไปจะฟังดูโกรธเคืองแค่ไหน แต่เชื่อเถอะว่าน้ำเสียงที่เขาสามารถใช้ได้ในตอนนี้เป็นเพียงแค่เสียงแผ่วๆเท่านั้น
“พี่ไม่ได้ขู่ ไม่เคยอยากใช้วิธีนี้...แต่ถ้าปล่อยปอมไว้ ปอมก็ยังเจอกับคุณกวินเรื่อยๆ ตัดขาดกันไม่ได้สักที...พี่เป็นห่วงปอมนะ...ตัดใจจากเขาเถอะ เขาทำเรื่องแบบนี้ไว้ ในอนาคตก็มีแต่จะพาเราให้เจอแต่เรื่องเดือดร้อน...”
“ไม่จริงหรอกครับ ผมว่าเอกสารนั่นมันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด...ขอให้ผมได้ลองคุยกับพี่วินดูไม่ได้เลยเหรอพี่เมษ นะครับ ผมเชื่อว่าเรื่องทุกอย่างมันต้องออกมาดี ไม่มีใครทำอะไรผิด เป็นแค่เรื่องเข้าใจคลาดเคลื่อนกันแน่ๆ"
“พี่บอกแล้วไงว่าอย่า...” เสียงทุ้มนุ้มที่เคยฟังดูอบอุ่น บัดนี้มันช่างฟังดูเคร่งขรึมไร้ชีวิตชีวา "...ถ้าคุณกวินรู้ว่าเรารู้ เรื่องมันยุ่งกว่านี้แน่ปอม ไม่คิดเหรอว่าเขาคงหาทางทำอะไรสักอย่างแน่...ถึงตอนนั้นปอมอาจจะเจ็บปวดมากกว่าตอนนี้หลายเท่าก็ได้”
เมษาคนที่เคยเป็นพี่ชายใจดีสมัยตอนอยู่โรงเรียนหายไปไหนแล้วนะ...
น้ำตาเอ่อขึ้นมาบดบังการมองเห็น หากแต่เด็กหนุ่มก็ยังพยายามรักษาน้ำเสียงให้นิ่ง "อะไรสักอย่างของพี่มันอะไรล่ะ...พี่ก็เอาแต่พูดอย่างนี้ พี่เชื่อแบบนี้ของพี่คนเดียว พี่วินไม่ใช่คนเลว ผมยืนยันได้ ถามจริงๆนะครับ...พี่จะให้พี่วินอยู่แบบคนไม่รู้เรื่องอะไรเลยอย่างนี้เหรอครับ?...พวกผมต้องตัดขาดกันเพราะเรื่องที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเข้าใจผิดน่ะเหรอครับ?”
“เชื่อพี่เถอะว่าเดินจากมาเงียบๆแบบนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว...” เมษากล่าวเสียงเรียบ ความรู้สึกร้อนรุ่นในอกทำเอาแอร์ในรถแทบจะไร้ประโยชน์ไปเลย
“พี่เมษครับ" เด็กหนุ่มเรียกชื่อคู่สนทนาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเลื่อนลอย
"....พี่เมษเคยรักใครไหมครับ?...”
เมษาสะอึกไปกับคำถามที่ได้ฟัง รู้สึกราวกับโดนเอาเหล็กร้อนมาจี้ลงไปที่หัวใจ
“...เคยสิ...รักมากๆด้วย...”
“ถ้าเคย...แล้วทำไมพี่ถึงไม่เข้าใจความรู้สึกผมบ้างครับ?” จักรวาลเอ่ยถามออกไปอย่างใจคิด "ทำไมพี่ทำเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ? ทำไมพี่ทำเหมือนพี่ไม่เคยรักใคร? พี่เคย 'รัก' จริงๆน่ะเหรอครับ?”
และเพียงเท่านั้น เส้นความอดทนของชายหนุ่มก็ขาดผึงลง ฝ่ามือชื้นเหงื่ออีกข้างกำพวงมาลัยไว้แน่น "ปอมจะรู้อะไร! คิดเหรอว่าการได้รู้จักกันได้แค่ไม่กี่เดือนจะทำให้รักกันได้! ไม่มีทาง! มันเทียบอะไรกับที่พี่รักคนๆนั้นของพี่มาเป็นปีๆไม่ได้หรอก ไม่ได้เลยสักนิด ดังนั้นอย่าเอาความรักของพี่มาเทียบกับความหลงของปอม! มันเทียบกันไม่ได้เลย!”
“พี่รู้ได้ยังไงว่าเวลาไม่กี่เดือนจะทำให้รักกันไม่ได้! ถ้าพี่วัดเรื่องความรู้สึกจากระยะเวลา ก็แปลว่าพี่ไม่ได้รู้จักความรักดีพอเลยสักนิด!"
“หยุดนะ! หยุดพูดจาอวดดีได้แล้ว!" ชายหนุ่มมาดผู้ดีตะโกนดังลั่นรถอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ "ฟังนะ! พี่ขอยื่นคำขาด ไปเลิกกับเขาซะ ถ้าพี่รู้ว่าปอมยังติดต่อกับเขาอีกคราวนี้พี่จะไม่เตือนอะไรอีกแล้ว เอกสารฉบับนั้นจะไปอยู่ในมือเจ้าหน้าที่ทันทีโดยที่พี่จะไม่บอกอะไรกับปอมทั้งสิ้น...แล้วก็อย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้ว่าปอมกับเขายังเจอกันหรือโทรหากันอยู่ไหม รู้ใช่ไหมว่าเรื่องแค่นี้พี่เช็คได้ไม่ยากเลย แต่ถ้ายังไม่ฟังกัน...ก็ลองดู จะคบ จะคุยกันต่อก็เอา แล้วกว่าปอมจะรู้สึกตัว ถึงตอนนั้นคุณกวินก็เข้าไปนอนกินข้าวแดงอยู่ในคุกแล้ว!"
โทรศัพท์ถูกตัดสายไปพร้อมความเดือดดาลของคนพูด ทิ้งไว้เพียงเด็กหนุ่มที่นั่งฟังทั้งน้ำตา...
เมษาเป็นอะไรไป...ทำไมพี่ชายใจดีของเขาถึงเป็นไปได้ขนาดนี้กัน...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 21-10-2012 04:27:46
#33
ภาพถ่ายมากมายหลายร้อยใบที่ควรจะถูกเลือกส่งไปให้ลูกค้าถูกมองผ่านๆโดยช่างภาพหนุ่มที่ดูวันนี้จะสมาธิเสียไปไม่น้อย
เรื่องเมื่อคืนวานยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของกวิน ท่าทีของคนรักที่ดูยังไงก็บอกได้ว่าต้องมีปัญหาในใจสักอย่างทำให้เขารู้สึกเป็นห่วง หากแต่จากข้อมูลเพียงนิดเดียวก็ไม่สามารถทำให้เขาเดาได้ว่าไอ้ปัญหาที่ว่าน่ะมันคือเรื่องอะไร
วันนี้ก็ยังคงเหมือนเคยที่เขาโทรไปแล้วเด็กหนุ่มไม่ยอมรับสาย...
'...ถ้าสมมุติว่า...ปอมหายไปจากชีวิตพี่...พี่จะเป็นยังไงเหรอ?'
ประโยคคำถามประโยคนั้นมันหมายความว่ายังไง...ฟังแล้วไม่สบายใจเลยจริงๆ
และระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่ว่าอยู่นั้น โทรศัพท์ตั้งโต๊ะเบอร์บริษัทก็ดังขึ้นขัดจังหวะให้เขาต้องเอื้อมมือออกไปยกหูขึ้นรับสาย
“สวัสดีครับ กวินพูดครับ" น้ำเสียงสุขุมเช่นนี้มักจะถูกใช้เสมอหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับงาน
หากแต่คู่สายกลับไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกิ๊ฟท์ สาวสวยประจำเคาท์เตอร์ต้อนรับนั่นเอง "สวัสดีค่ะพี่วิน นี่กิ๊ฟท์เอง พี่วินคะ คือคุณเมษาจะมาขอพบน่ะค่ะ พี่วินสะดวกให้เข้าพบไหมคะ"
เมื่อได้ยินชื่อที่ฟังดูเฝื่อนหู ช่างภาพคนดังก็ต้องรู้สึกหน้าตึงขึ้นมาดื้อๆ "...งั้นเหรอ เขาจะมาเมื่อไหร่ล่ะ"
“เอ่อ...ตอนนี้เลยค่ะ คุณเมษามารออยู่ที่บริษัทแล้ว..."
กวินเลิกคิิวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "เอาสิ เชิญเขาเข้ามาที่ห้องพี่เลย"
ฝ่ามือใหญ่วางหูโทรศัพท์ลง ในหัวพยายามคาดเดาถึงเหตุผลที่ผู้ชายคนนั้นมาขอพบเขาในวันนี้...
...เห็นทีคงไม่พ้นเรื่องเมื่อวาน...
เสียเวลารอเพียงไม่นาน ประตูบานเลื่อนสีดำก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มมาดดีในชุดสูทเนี๊ยบกริบที่วันนี้ไม่ยักมาพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจเหมือนทุกที
เมษาก้าวเข้าห้องมาก่อนจะปิดประตูลง
“สวัสดีครับคุณกวิน ขอโทษที่มารบกวนกระทันหัน แต่วันนี้ผมปลีกตัวออกมาจากบริษัทได้แค่ช่วงนี้ช่วงเดียว" คำกล่าวทักทายถูกส่งมาให้คนเป็นเจ้าของห้องพร้อมกับการเดินเข้ามาใกล้บริเวณหน้าโต๊ะทำงานของช่างภาพคนดัง
กวินไม่ปล่อยให้บทสนทนาเริ่มขึ้นอย่างยืดเยื้อ ชายหนุ่มเพียงทักสั้นๆแล้วพาเข้าประเด็นทันที แต่ที่จริงแล้วเขาก็สัมผัสได้เช่นกันว่าเมษาเองก็ไม่ได้อยากอยู่คุยกับเขานานนักหรอก “สวัสดีครับคุณเมษา มีธุระอะไรถึงได้มาหาผมถึงนี่"
“คาดว่าคงพอจะเดาออกอยู่แล้ว...วันนี้ผมมาพูดเรื่องปอมครับ" เมื่อวานหลังโดนจักรวาลขอร้องให้กลับ พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เดินออกจากห้องพักเล็กๆนั้นมาอย่างจำใจ นอกจากการลอบสังเกตฝ่ายตรงข้ามและคำกล่าวลาอย่างเสียมิได้ตรงหน้าหอแล้ว ทั้งเขาและกวินต่างก็แยกย้ายกันไปขึ้นรถด้วยอารมณ์ขุ่นมัวโดยไม่ได้เปิดบทสนทนาใดๆขึ้นเลย
แต่หลังจากที่ทายาทธนาคารหนุ่มได้กลับไปนั่งไตร่ตรองสถานการณ์ดูแล้ว เห็นทีว่ารุ่นน้องที่รักของเขาคงไม่มีทางใจแข็งพอที่จะเอ่ยตัดขาดกับช่างภาพคนดังอย่างที่เขาต้องการสำเร็จแน่นอน
สงสัยหน้าที่นั้น...ต้องกลายเป็นของเขาเสียเอง...
กวินขยับตัวคลายความอึดอัดเล็กน้อยก่อนกล่าวรับเสียงเข้ม “ว่ามาเลยครับ...”
“ก่อนอื่นต้องขอโทษล่วงหน้า เพราะวันนี้ผมจะไม่ขออ้อมค้อมนะครับ" รอยยิ้มที่มักจะปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาน่ามองนั่น บัดนี้ถูกเก็บไว้ไม่เอาออกมาใช้ เหลือเพียงความเคร่งขรึมจริงจังที่กวินเองก็ไม่เคยเห็นจากเมษามาก่อน
“เชิญเลยครับ ตามสบาย"
เมษาหยุดปากพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมดุตรงหน้าครู่หนึ่งราวกับต้องการเว้นจังหวะให้คนฟังสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนที่เขาจะได้จังหวะกล่าววาจาไม่น่าฟังที่สุดออกไป
“...ผมอยากให้คุณเลิกยุ่งกับปอมครับ...”
คิ้วหนาเข้มขมวดลงด้วยความไม่พอใจอย่างไม่มีการปิดบัง
...ก็แน่สิ...อีกฝ่ายพูดมาถึงขนาดนี้ เขาคงไม่มีอะไรต้องรักษาน้ำใจกันอีก
“หมายความว่ายังไงครับ? คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดจาแบบนี้?”
“ผมหมายความอย่างที่พูดตรงตัวเลยครับ ผมทราบมาว่าคุณกำลังตามจีบปอมอยู่ และผมอยากให้คุณหยุดครับ" เมษาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้สีหน้า
กวินจ้องไปยังคู่สนทนาด้วยสายตาแข็งกร้าว "ไม่ใช่ตามจีบแล้วครับ ตอนนี้พวกเราคบกันอยู่...ผมกับปอมเป็นแฟนกันแล้ว" ช่างภาพหนุ่มกล่าวอย่างท้าทายอยู่ในที "แต่ยังไง ผมคงต้องขอถามคุณหน่อยว่าที่มาพูดกับผมแบบนี้ คุณมีเหตุผลอะไร"
“เป็นแฟนกันอยู่หรือครับ? คุณแน่ใจแล้วหรือครับว่าปอมเข้าตกลงปลงใจกับคุณแล้วจริงๆ"
ประโยคที่ได้ฟังทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีน้ำร้อนมาเดือดปุดๆอยู่ในใจ "พูดอย่างนี้คุณหมายความว่ายังไง? อยากจะพูดอะไรก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า”
เมษาหลุบตาลงต่ำพลางเรียบเรียงคำพูดในหัว
“เท่าที่ผมทราบมาจากปอม ผมว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีกับการต้องทนไปไหนมาไหนกับผู้ชายในฐานะที่คุณต้องการเลยนะครับ เรื่องนี้คุณน่าจะรู้ดี...น้องชายผมไม่ได้เป็นเกย์"
ได้ฟังดังนั้นกวินก็ต้องกำหมัดแน่น "ผมกับปอมเคยคุยเรื่องนั้นกันไปแล้ว แล้วเราก็เข้าใจกันดี" เสียงทุ้มต่ำที่ช่างภาพหนุ่มใช้ในเวลานี้ฟังดูน่าเกรงขาม "คุณมีจุดประสงค์อะไรผมไม่แน่ใจ แต่ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ากว่าที่ผมกับปอมจะผ่านมาได้ถึงขั้นนี้ ไม่ใช่แค่ผมไปจีบเขาแล้วเราจะได้เป็นแฟนกันง่ายๆแบบที่คุณคิด ปัญหาที่คุณชี้ขึ้นมาพวกเราผ่านกันมาแล้ว และคุยกันรู้เรื่องไปแล้วด้วย...”
กวินจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า...หนักแน่น...จริงจัง...และแข็งกร้าว
“แล้วก็นะคุณเมษา...คุณเองเถอะ คำว่า 'น้องชาย' ที่คุณใช้...แน่ใจแล้วเหรอว่าคิดกับ 'คนรัก' ของผมแค่นั้นจริงๆ อย่าคิดว่าปอมดูไม่ออกแล้วผมจะดูไม่ออกนะ"
เมษากัดฟันกรอด สายตามองนิ่งไปยังอีกฝ่ายด้วยความเจ็บใจ หากแต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขาจะยอมยืนฟังอยู่แบบนั้น "แล้วยังไงครับ ผมรู้สึกกับปอมยังไงน่ะไม่สำคัญหรอก เรื่องที่สำคัญกว่าคือผมไม่เคยคิดจะไปทำให้เขาต้องอยู่แบบผิดธรรมชาติอย่างที่คุณทำ!"
“คุณ!” กวินตวาดเสียงดังลั่นห้องด้วยความเดือดดาล ข้อความที่เมษากล่าวมาทั้งหมดนั้นทำเอาเขาอยากจะพุ่งเข้าไปตะบันหน้าไอ้คุณชายสักที
“เท่าที่เห็น คุณอาจจะคิดว่าปอมมีความสุขดี แต่คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าเขาจะต้องขมขื่นขนาดไหนที่ต้องมาทนอยู่กับผู้ชายด้วยกัน ผมจะบอกให้คุณรู้ไว้เลยนะว่าเหตุผลเดียวที่เขายังคงติดแหงกอยู่กับคุณแบบนี้น่ะ เพียงแค่เพราะคุณคือกวิน จารุกิตติ์ ช่างภาพคนที่เขาชื่นชมในฝีมือและเคยมีบุญคุณต่อเขา คนขี้เกรงใจอย่างปอมน่ะคิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละว่าใครเคยทำอะไรให้เขา เขาจะต้องทดแทน น้องผมเป็นคนอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร...สรุปง่ายๆเลยคือ ที่เขายอมคุณไม่ใช่เพราะรักแต่เป็นเพราะเขาไม่กล้าปฏิเสธคุณไงล่ะ และนี่คือเหตุผลว่าทำไมผมถึงต้องเป็นคนมาพูดเอง ไม่อย่างนั้นปล่อยไว้ยังไงปอมก็ไม่มีวันกล้าออกปากเองหรอก เข้าใจหรือยังครับ"
คำบอกเล่าที่ได้ฟัง ต่อให้หนักแน่นขนาดไหนแต่ก็ทำเอากวินเซไปได้ไม่น้อย
“นั่นมันเรื่องที่คุณคิดเอาเองทั้งนั้น ฟังนะคุณเมษา...'พี่ชาย' อย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินเรื่องนี้แทนปอม ผมกับเขาเรากำลังไปกันด้วยดี ถ้ารักน้องจริงก็กลับไปเปลี่ยนความคิดมาใหม่เถอะ หรือถ้าคิดจะมาตีท้ายครัว...ผมบอกไว้ตรงนี้เลยว่าคุณไม่มีทางทำสำเร็จ!" กวินกล่าวด้วยหน้าตาขึงขัง แววตาที่ฉายออกมาดูโกรธจัด ชายหนุ่มยกแขนขึ้นผายมือไปยังประตูห้องบานเดิม "ผมคิดว่าบทสนทนาของเราควรจะจบลงตรงนี้ ก่อนที่ผมจะมองคุณแย่ไปกว่านี้ เชิญครับ"
เมษายืนนิ่งมองคนที่ออกปากไล่เขาอยู่ครู่ ถ้าเข้าใจไม่ผิด...เขาคิดว่าเขาเห็นแวววูบไหวน้อยๆในดวงตาของช่างภาพหนุ่ม
...สงสัยว่าวันนี้เขาจะไม่ได้มาเสียเที่ยว...
“ก็ได้ครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากมายืนให้คุณโกรธเคืองอยู่อย่างนี้นานนักหรอก แต่ยังไงก็ลองคิดถึงสิ่งที่ผมพูดดูนะครับ...แล้วก็ตัดสินใจเอาซะว่าอยากให้ปอมมีความสุขจริงๆหรือจะยังเห็นแก่ตัวเก็บเขาไว้แบบนี้...”
เมษาทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนก้าวออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงปมใหม่ในใจของช่างภาพหนุ่ม
บทสนทนาระหว่างเขาและเต้เมื่อวานวกกลับเข้าสมองมาอีกรอบ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“แน่ใจแล้วเหรอวะมึง จะมาอยู่กับกูเนี่ย" อ้นถามขึ้นกับเพื่อนรักที่นั่งซึมอยู่เคียงไหล่กันบนรถเมล์สายที่คนไม่แน่นนัก "กูล่ะกลัวมึงเฉาตายจริงๆเลยไอ้ปอมเอ้ย"
วันนี้ไอ้เพื่อนตัวดีของเขามันแบกเป้ใบโตมาเรียนที่คณะ ก่อนจะบอกกับเขาตอนนั่งฟังเลคเชอร์ว่าจะขอมาอยู่ที่หอด้วยสักระยะ สำหรับคนที่ไม่ได้แชร์ห้องกับรูมเมทที่ไหน มีเพื่อนมาอยู่ด้วยสักคนก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรหรอก แต่สีหน้าเศร้าสร้อยราวกับหมาตายของมันเริ่มทำให้ไม่แน่ใจนัก และเมื่อเอ่ยถามเหตุผลออกไป เรื่องที่เจ้าตัวเล่าให้ฟังก็ทำเอาเขาอยากเอาหัวโขกกำแพงมันเสียเดี๋ยวนั้น
เพิ่งคบกันได้ไม่กี่วันก็มีปัญหาเสียแล้ว...
คนถูกถามเพียงร้องรับในลำคอเบาๆพลางนั่งเหม่อมองออกไปนอกตัวรถ ตึกรามบ้านช่องที่ผ่านตาไปเรื่อยๆไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นสักนิด
จักรวาลรู้ดีว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันคือการหนี หนีจากทั้งกวินและเมษา...
หนีไปดื้อๆ...
“มึงจะหลบคุณกวินเขาไปได้สักกี่วันกันวะ ไปคณะยังไงก็เจออาจารย์วิทย์ กูว่ามึงไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องไม่ดีกว่าเหรอ พี่เมษไม่น่าใจร้ายทำอย่างที่พูดจริงๆหรอกมั้ง" เสียงแหบห้าวกล่าวออกความเห็น เขาเองเคยรู้จักกับเมษาผ่านๆมาบ้าง เท่าที่เห็นก็ดูเป็นคนใจดีแล้วก็เอ็นดูไอ้เพื่อนรักของเขาจะตายไป
เด็กหนุ่มหันหน้ากลับมาหาคนพูด "แล้วถ้าเขาทำล่ะ?”
“ก็...” โดนถามกลับมาอย่างนั้นอ้นเองก็พูดอะไรต่อไม่ได้ เขามันคนนอก เรื่องราวที่ได้ฟังมาก็กระท่อนกระแท่นเนื่องจากไอ้คนเล่าพอได้พูดขึ้นมาแล้วก็ร้องไห้อย่างกับปี่แตกจนต้องพาออกมานั่งคุยกันตรงบันไดหนีไฟแทนในห้องเลคเชอร์ "...เอาน่ามึง ทุกอย่างมีทางออกเว่ย"
โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นในกระเป๋ากางเกงทำเอาจักรวาลสะดุ้ง เด็กหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดูด้วยมือที่ไร้เรี่ยวแรง ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนที่เขากำลังนึกถึงอยู่ในนาทีนี้
เด็กหนุ่มจดจ้องมันอยู่อย่างนั้นนิ่งๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะขยับนิ้วกดรับหรือแม้แต่ตัดสาย
อ้นเหลือบตามองชื่อคนโทรเข้าก่อนจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก "รับสายสิวะมึง"
จักรวาลส่ายศีรษะเบาๆ แล้วปล่อยให้เครื่องมือสื่อสารในมือสั่นอยู่อย่างนั้นจนหยุดไปเอง หากแต่ในอีกไม่กี่วินาทีถัดมามันก็สั่นขึ้นอีกอย่างที่คาดไว้ ซึ่งเด็กหนุ่มก็ยังคงให้มันเป็นแบบนั้นอยู่อีกหลายต่อหลายที
...เขาไม่กล้ารับมันหรอก...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“รับหน่อยสิปอม...” เสียงทุ้มต่ำร้องขึ้นกับตัวเองอย่างไม่สบายใจ
คงต้องยอมรับตามตรงว่าคำพูดเมื่อช่วงบ่ายของเมษามันรบกวนจิตใจเขาอยู่ไม่น้อย
จักรวาลขี้เกรงใจ...ข้อนั้นเขารู้ดีกว่าใคร
จักรวาลไม่ได้ชอบผู้ชาย...ข้อนั้นเขายิ่งรู้ดีกว่าข้อที่แล้วเสียอีก
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสิ่งที่ทายาทแบงค์หนุ่มคนนั้นพูดมาเป็นเรื่องที่เป็นไปได้...ในเมื่อคิดดูดีๆแล้ว...เขาก็ยังไม่เคยได้คำยืนยันให้มั่นใจจากเด็กหนุ่มแม้แต่ครั้งเดียว
ทางเดียวที่จะรู้ได้คือต้องถามเอาจากเจ้าตัว...
เขาอยากไปถามเด็กหนุ่มให้มั่นใจดูสักที ว่าเขาไม่ได้คิดไปเองคนเดียว...
อยากมั่นใจว่า...อีกฝ่ายก็รู้สึกกับเขาไม่ต่างกัน...
แต่ตอนนี้...ไม่ว่าจะพยายามโทรติดต่อเท่าไหร่ ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสายเสียที
โดยไม่เสียเวลาคิดต่อให้ยืดเยื้อ ชายหนุ่มตัดสินใจคว้ากุญแจรถก่อนเดินดุ่มๆออกจากบริษัทไป...
.
.
.
.
ไม่อยู่...
เคาะประตูกี่รอบก็ไม่มีใครมาเปิด...
รอนานกี่ชั่วโมงก็ยังไม่กลับ...
จากที่เพียงแค่รู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้ช่างภาพหนุ่มกลับรู้สึกร้อนในอกมากขึ้นเป็นเท่าตัว
เขามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวหอพักของเด็กหนุ่มได้สามสี่ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววว่าคนรักของเขาจะกลับมาแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้วก็ตาม
“สวัสดีพี่วิทย์” เมื่อคิดอะไรไม่ออกชายหนุ่มก็ตัดสินใจต่อสายหาพี่ชายที่น่าจะได้เจอกับจักรวาลที่คณะ “พี่...คือผมมีอะไรจะถามนิดนึง วันนี้พี่เห็นปอมบ้างไหม? ปอมไปเรียนหรือเปล่า?”
“เอ...วันนี้ฉันไม่มีสอนเด็กปีสี่นะ...แต่ก็เดินสวนกันครั้งนึงตอนกลางวัน ทำไม?...มีอะไรเหรอ?”
“ก็ผมมานั่งรออยู่ที่หน้าหอตั้งแต่หกโมงเย็น ตอนนี้ปอมก็ยังไม่กลับเลย โทรไปก็ไม่รับ พี่พอจะรู้ไหมว่าเขาไปไหน? เป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้” ช่างภาพหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
“อืม...อาจจะนั่งทำงานอยู่ที่สตูดิโอก็ได้นะ บางทีไอ้เจ้าพวกนี้ก็อยู่โต้รุ่งที่คณะกันทั้งคืน ถ้าอยากหาแกก็ลองไปที่คณะแล้วขึ้นไปชั้นเจ็ดดู สตูปี่สี่อยู่ชั้นนั้นแหละ...แต่ฉันไม่รับประกันนะเว่ยว่าจะอยู่หรือเปล่า แค่เดาเฉยๆ”
“โอเค...ขอบคุณมากพี่ เดี๋ยวผมจะลองไปหาดู”
ทันทีที่วางสายลง กวินก็ก้าวขึ้นรถเพื่อตรงไปยังจุดหมายต่อไปที่กรวิทย์แนะนำมาทันที
.
.
.
.
ภายในห้องกว้างขวางที่เต็มไปด้วยโต๊ะเขียนแบบนับร้อยตัว ยังคงมีไฟเปิดอยู่หรอมแหรมเป็นจุดๆ นักศึกษาชายหญิงราวสิบสี่สิบห้าคนกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองอย่างขมักเขม้น และทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดพร้อมกับการก้าวเข้ามาของผู้มาใหม่ บางคนในจำนวนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ
ร่างสูงใหญ่ของชายไม่คุ้นหน้ากลายเป็นจุดสนใจในเวลาต่อมา
กวินกวาดสายตามองไปทั่วห้อง หวังจะได้พบกับใบหน้าที่เขาอยากเจอ หากแต่ชายหนุ่มก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าเป้าหมายของเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้อย่างที่กรวิทย์คาดไว้
.
.
.
.
ดวงตาเรียวหรี่ของนักศึกษาหนุ่มที่กำลังร่างแปลนอยู่ที่โต๊ะเพิ่งจะสังเกตุเห็นถึงอาการของเพื่อนๆรอบข้างจึงค่อยๆหันมองไปตามสายตาหลายคู่เหล่านั้น ก่อนจะต้องผงะไปเมื่อพบว่าชายคนที่ยืนชะเง้ออยู่บริเวณทางเข้าสตูดิโอเป็นใคร
นิ้วมือกลมอวบเร่งสะกิดเพื่อนหน้าหนวดข้างกายยิกๆ “ไอ้เจๆ ดูนั่น!”
“อะไรของมึงเหี้ยเม้ง ตีฟกูเบี้ยวเลยเห็นไหมเนี่ย!” คนโดนเรียกบ่นกระปอดกระแปดพลางขยับมือลบเส้นที่วาดผิดเมื่อครู่ออกอย่างระมัดระวัง ก่อนที่สุดท้ายก็ต้องยอมหันไปมองตามอย่างเสียมิได้เนื่องจากไอ้แป๊ะยิ้มข้างๆมันไม่ยอมเลิกสะกิดเขาเสียทีนี่สิ
และทันทีที่หันกลับไป เจเองก็ต้องแสดงปฏิกิริยาไม่ต่างจากเพื่อนรักเท่าไหร่เลย
ท่านกวินของไอ้ปอม...ที่สตูดิโอของพวกเขา...ณ เวลาสี่ทุ่มกว่าๆ...ในวันที่ปอมเพิ่งจะร้องไห้ฟูมฟายไปเมื่อช่วงกลางวัน...
อืม...เอายังไงดีวะ...
กวินยังคงยืนนิ่งกวาดตามองไปทั่วห้องอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าคนรักของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ หากแต่ครั้งนี้สิ่งที่หยุดสายตาเขาไว้คือนักศึกษาหนุ่มคุ้นหน้าคุ้นตาสองคนที่เพิ่งจะหันหลังกลับมาซึ่งกวินจำได้ดีว่าเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มของจักรวาล
โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน ช่างภาพคนดังก็เดินดุ่มๆตรงไปยังคนทั้งสองที่นั่งมองเขาอยู่แล้วเช่นกัน
เม้งกับเจเผลอตัวเหลือบมองหน้ากัน ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ชายตรงหน้าโดยอัตโนมัติ
“สวัสดีครับ เพื่อนสนิทของปอมใช่ไหม?” กวินเอ่ยถามประโยคแรกขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ทำเอาคนฟังต้องยิ้มออกมาแห้งๆ
“ครับผม...คุณกวินมาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย” เป็นเจที่ตอบกลับมา เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามไรหน้าผาก ก็เพื่อนเขากับท่านกวินผู้นี้มีปัญหาอะไรกันพวกเขาก็ยังไม่รู้เลยนี่สิ รู้แค่ว่าวันนี้เจ้านั่นมันร้องไห้ระหว่างนั่งคุยกับไอ้อ้นแล้วสักพักก็พากันออกไปปรับทุกข์กันแค่สองคน รู้เรื่องเพียงแค่นี้พวกเขาก็ทำอะไรไม่ถูก
“มาหาปอม...น้องพอจะรู้ไหมว่าคืนนี้ปอมเขาไปไหน โทรไปไม่ยอมรับ ไปรอที่ห้องก็ไม่กลับมาเลย...”
น้ำเสียงที่ทั้งสองหนุ่มได้ฟังจากช่างภาพคนดังตรงหน้าฉายชัดถึงความเป็นห่วง หากแต่พวกเขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง...รู้นะว่าวันนี้เจ้าเพื่อนตัวเล็กมันย้ายสำมะโนครัวไปอยู่หออ้นชั่วคราว แต่ประเด็นคือ...พวกเขาไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องนี้ให้กวินรู้หรือเปล่า สุดท้ายแล้วทั้งคู่จึงทำได้เพียงส่ายหน้าออกไปเจื่อนๆ
ได้รับคำตอบอย่างนั้นกวินก็ยกมือขึ้นกุมขมับ...ตอนนี้นอกจากความกังวลเรื่องที่ถูกเมษาพูดกรอกหูเมื่อตอนบ่าย มันยังมีความเป็นห่วงปริมาณมหาศาลแทรกเข้ามาอีก ดึกดื่นป่านนี้ติดต่อไม่ได้...บ้านก็ยังไม่กลับ...หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคนรักของเขากัน...ประสบอุบัติเหตุหรืออาจไปเจอคนไม่ดีพาไปไหนต่อไหนก็ไม่รู้...
“ถ้าอย่างนั้น...พวกน้องพอจะมีวิธีอื่นที่ติดต่อกับเขาได้นอกจากเบอร์มือถืออีกไหม หายไปดึกดื่นอย่างนี้มันไม่ปกติแล้ว...”
คนถูกถามทั้งสองมองหน้ากันไปมา...
เห็นอาการเป็นกังวลเสียมากมายของคนตรงหน้าก็รู้สึกไม่ดี...แต่ครั้นจะให้บอกว่าเพื่อนเขาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวอนุญาตไหม...
กวินยังคงรอคอยคำตอบจากนักศึกษาหนุ่มทั้งสองอย่างมีความหวัง...
“...เอ่อ...คือ...” เจกระอึกกระอักกล่าวออกมา “...คุณกวินไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ...คือ...ไอ้ปอมมันอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแน่นอน...”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ต้องชะงักไป คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันอย่างเคลือบแคลง “ปอมอยู่ในที่ที่ปลอดภัย?...หมายความว่าพวกน้องรู้เหรอว่าปอมอยู่ที่ไหน?”
เจกับเม้งเหลือบมองหน้ากันอย่างลำบากใจ ก่อนจะเป็นเจอีกครั้งที่สารภาพออกมาเสียงแห้ง
“...ครับ...”
“แล้วถ้าอย่างนั้นตอนนี้ปอมอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“คือ...พวกผมบอกได้แค่นี้แหละครับ...ต้องขอโทษจริงๆ”
ประโยคที่ได้ฟังทำเอาช่างภาพคนดังหัวสมองตีบตันไปหมด อย่าบอกนะว่าจักรวาลกำลังพยายามหนีหน้าเขา “...ทำไม...?”
คนถูกถามทั้งสองไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทั้งคู่เพียงแค่ก้มหน้าก้มตาส่ายหัวเบาๆอย่างรู้สึกผิดแม้ความจริงแล้วมันจะไม่ใช่ความผิดของพวกเขาก็ตาม...
.
.
.
.
กวินเดินกลับออกมาจากตึกคณะในสภาพไร้วิญญาณ
จักรวาลกำลังหลบหน้าเขา...
เป็นเพราะอะไรล่ะ...ถ้าเหตุผลคือเรื่องที่เมษาพูด...แล้วความรู้สึกของเด็กหนุ่มที่เขาสัมผัสได้หลายๆครั้งมันคืออะไร?...ไม่ใช่ว่าใจตรงกันหรอกหรือ...
ไม่สิ...
เรื่องมันไม่น่าเป็นแบบนี้...
เมษาเข้ามาหาเขาถูกจังหวะเกินไป...
สาเหตุของเรื่องมันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ...เพราะจักรวาลเองก็มีใจให้เขาไม่ใช่หรือไง...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่กวินพยายามติดต่อเด็กหนุ่มอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง มือถือที่ชาร์จแบตเตอร์รี่มาจากบ้านจนเต็มก็แทบจะดับลงเสียตั้งแต่ยังไม่พักเที่ยง...
สองสามวันที่ผ่านมาเขาพยายามหาเวลาที่มีอยู่น้อยนิดปลีกตัวจากงานเพื่อไปรอพบเด็กหนุ่มที่คณะ หากแต่ไม่ว่าครั้งไหนเขาก็ไม่ได้เจอเสียที ซ้ำ...ด้วยเวลาที่ไม่เอื้ออำนวยก็ทำให้เขามีเวลาไม่มากนัก เพียงพักเดียวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ
ความรู้สึกเชิงลบมากมายถาโถมเข้าใส่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดหย่อน และต้นเหตุเดียวที่ทำให้เขาเป็นอย่างนี้คือการไม่รู้
เขายังไม่รู้อะไรทั้งสิ้นว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง ถ้าเพียงแต่เขาได้รู้...ถ้าเพียงแต่เขาได้รับคำยืนยันจากเด็กหนุ่ม...ไม่ว่าปัญหาอะไรก็จะกลายเป็นเรื่องขี้ฝุ่นไป...
ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาต้องทำ...และพยายามทำมันอยู่ในตอนนี้คือเอาตัวเจ้าหนูนั่นมาคุยให้รู้เรื่อง
และถ้าหากได้รับคำยืนยันว่าพวกเขาทั้งสองคนใจตรงกันจริงๆเมื่อไหร่...จะเป็นเรื่องร้ายแค่ไหนก็จะขอรับช่วงต่อมาจัดการเอง
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(ต่อหน้า 104)
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 21-10-2012 04:30:05
คาดว่าคงอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเจ้าน้องชายตัวดีที่อยู่ๆเมื่อคืนก็โทรมาบอกว่าวันนี้จะขออนุญาตรบกวนการสอนของเขาจะมาถึงอย่างที่เจ้าตัวว่าไว้...หากเป็นเวลาปกติ เขาไม่มีทางยอมเอาชั่วโมงเรียนวิชาตัวเองให้ใครมายุ่มย่ามอย่างนี้แน่นอน...แต่ท่าทางกวินคงจะหาวิธิติดต่อกับจักรวาลที่เอาแต่หลบหน้าหลบตาอยู่แบบนี้ไม่ได้จริงๆ
แล้วก็เหมือนคนตายยาก..จังหวะที่เขากำลังนึกถึงอยู่นั้นเอง ประตูบานใหญ่ข้างแท่นโพเดียมที่เขากำลังยืนสอนอยู่นั้นก็เปิดออกขัดจังหวะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ไม่ต่างกันกับเขาที่กำลังยืนส่งสายตาขออนุญาตมาให้
กรวิทย์เพียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเหลือบตาไปยังตำแหน่งที่ลูกศิษย์คนโปรดนั่งอยู่เป็นการบอกใบ้ให้น้องชายไม่ต้องเสียเวลามองหานานนัก
และเพียงไม่นานกวินก็พบเข้ากับคนที่เขาพยายามหาตัวอยู่หลายต่อหลายวัน ดวงตาคู่เรียวที่คุ้นเคยกำลังเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย ชายหนุ่มรีบใช้โอกาสนี้ตรงไปยังเด็กหนุ่ม และทันทีที่ถึงตัว ฝ่ามือใหญ่ก็จัดการกำรอบข้อมือขาวๆนั้นราวกับกลัวว่าเด็กหนุ่มจะหนีไปไหนเสียก่อน
คนที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้นสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อหันกลับมาเจอเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่เขาพยายามหนีมาหลายวัน
“ออกไปคุยกันหน่อยสิปอม” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยร้องขอแผ่วเบา ก่อนจะออกแรงดึงข้อมือเด็กหนุ่มน้อยๆให้เดินออกมาด้วยกัน ซึ่งในสถานการณ์อย่างนี้ จักรวาลที่ยังตั้งสติไม่ทันก็ต้องลุกตามออกไปอย่างเสียมิได้
นักศึกษาทั้งชั้นพากันมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสนอกสนใจ เห็นอย่างนั้นแล้วกรวิทย์ก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง...
เอิกเกริกแบบนี้...ขืนคณะบดีรู้เข้า เขามีหวังซวยกันพอดี...ไอ้วินเอ๊ย...
.
.
.
.
เด็กหนุ่มยืนเกร็งตัวนิ่งประจันหน้ากับช่างภาพคนดังที่มุมหนึ่งของทางเดิน โชคดีที่คนไม่พลุกพล่านนักในละแวกนี้
เขาขบกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเคร่งเครียด...จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี...ยังคงไม่พร้อที่จะเจอ...ตราบใดที่เขายังคุยกับเมษาให้รู้เรื่องไม่ได้...
“หลบหน้าพี่ทำไม?...” นี่คือคำทักทายประโยคแรกที่ถูกส่งออกมาจากคนตรงหน้า ใบหน้าที่คุ้นเคยบัดนี้กำลังฉายชัดถึงแววหม่นหมองซึ่งเด็กหนุ่มรู้ดีว่าอะไรคือสาเหตุ “มีปัญหาอะไรก็บอกกันสิ...อย่าหายไปแบบนี้...”
แนวฟันแถวบนเพิ่มแรงกดลงไปบนริมฝีปากมากขึ้นกว่าเก่า จักรวาลหลุบตาลงต่ำด้วยไม่รู้จะทำตัวอย่างไร...คำพูดของเมษาในคืนก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในใจทุกครั้งที่เขานึกถึงกวิน
ช่างภาพหนุ่มจับจ้องปฏิกิริยาแน่นิ่งจากคนตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจขยับกายเข้าไปใกล้หมายจะดึงร่างเล็กๆนั่นมากอดให้สถานการณ์ผ่อนคลายลง หากแต่เด็กหนุ่มกลับกระถดตัวถอยแทบจะทันทีที่เห็นเขาเคลื่อนเข้ามา
“ปอม...” เสียงทุ้มต่ำที่ส่งออกไปฟังดูราวกับต้องการอ้อนวอน “พูดอะไรหน่อยสิ...”
เด็กหนุ่มจ้องสบกับคนพูดด้วยแววตาวูบไหว...หากแต่ยังคงไม่ยอมกล่าวอะไรออกมาสักคำ...
...ก็เพราะไม่รู้ว่าควรพูดอะไร...
และเมื่อเห็นจักรวาลยังคงยืนเงียบอมพะนำ กวินจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายเอ่ยถามสิ่งที่เขาต้องการฟังคำตอบเสียเอง
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอถามอะไรปอมเรื่องนึงนะ...อย่างน้อยพี่ก็จะได้รู้ว่าพี่ควรทำตัวยังไง..."
“...ปอมรักพี่เหมือนที่พี่รักปอมบ้างหรือเปล่า?...”
เหมือนหาจุดสิ้นสุดไม่ได้ ระยะเวลาที่เขายืนรอฟังคำตอบช่างยาวนานเหมือนจะปล่อยให้ตัวเองต้องแห้งตายอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาว่างเปล่าของอีกฝ่ายด้วยแรงบีบในอกที่ทำเอาเขารู้สึกเจ็บไปหมด
ทำไมไม่พูดอะไรออกมาสักคำ...
อะไรก็ได้...
.
.
.
.
จนในที่สุดแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีเพียงความเงียบงันที่กั้นแทรกกลางระหว่างพวกเขาไว้ ณ ขณะนี้ สิ่งที่เขาอยากฟังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“ปอม...” ชายหนุ่มเอ่ยปากเรียกแผ่วเบาอีกครั้ง หวังว่ามันจะช่วยให้จักรวาลพูดคำที่เขาอยากได้ยินออกมาบ้าง
แต่จนแล้วจนรอด เด็กหนุ่มก็ยังคงยืนก้มหน้านิ่งเงียบ
กวินทอดสายตามองไปยังร่างตรงหน้าด้วยความผิดหวัง ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบรับออกมา วินาทีนี้เขาเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน...
คนทั้งคู่สบตากันด้วยความรู้สึกมากมายในใจเป็นครั้งสุดท้าย...
ก่อนที่กวินจะค่อยๆหมุนตัวกลับเดินจากไป...ปราศจากซึ่งคำลา
หากแต่จักรวาลที่ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างนั่นเคลื่อนที่ห่างออกไปกลับรู้ดีว่า...เมษากำลังทำสำเร็จแล้ว...ด้วยฝีมือของเขาเอง...
...เขามันโง่...
ถ้าเพียงแต่เขาคิดหาทางออกได้เร็วกว่านี้...
ถ้าเพียงแต่กวินมาช้ากว่านี้อีกสักนิดนึง...
...บางทีตอนนั้นเขาอาจจะมีคำตอบที่ดีกว่าความเงียบแบบนี้ก็ได้...
.
.
.
.
อันชะเง้อมองไปยังประตูห้องไม่หยุดตั้งแต่จักรวาลถูกกวินพาออกจากห้องไปเมื่อครู่ ดูจากสภาพของเพื่อนรักเขาตลอดสองสามวันที่ผ่านมาแล้วต้องบอกว่าเขาเองก็รู้สึกเป็นกังวลใจไม่น้อยเลย อย่างไรก็ตาม...เขาก็ได้แต่หวังให้คนทั้งคู่คุยกันให้รู้เรื่องเสียที
หากแต่...ดูเหมือนว่าความหวังของเขาจะไม่สมปรารถนาเสียแล้ว เมื่อประตูบานเดิมถูกเปิดออกพร้อมร่างเล็กๆของเพื่อนรักคนที่เขากำลังนึกเป็นห่วงอยู่ในขณะนี้ บนใบหน้าเรียวได้รูปนั่นเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเต็มสองแก้ม
คนรอบข้างรวมถึงอาจารย์หนุ่มเองต่างก็พากันมองคนที่เดินกลับเข้ามาด้วยความงุนงง บ้างก็เอื้อมมือมาตบบ่าเล็กนั่นเบาๆแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม
"กูกลับก่อนนะ..." เด็กหนุ่มกล่าวกับบรรดาเพื่อนสนิททันทีที่เดินกลับมาถึงที่นั่งตัวเดิม ขณะที่สองมือสั่นเทาก็รีบกวาดเอาสมุดเครื่องเขียนเก็บลงกระเป๋า "อ้น...วันนี้กูไม่ไปนอนบ้านมึงแล้วนะ...กูจะกลับหอ..."
"อ้าว...แล้วมึง..."
"...พี่วินเขาคงไม่ไปหากูแล้วล่ะ..." เด็กหนุ่มกล่าวด้วยหางเสียงสั่นเครือที่ไม่ว่าจะพยายามกลั้นอย่างไรแต่สุดท้ายก็หลุดออกมาจนได้
พูดไว้เพียงเท่านั้น...โดยไม่รอให้ใครได้ถามอะไรออกมาอีก จักรวาลก็คว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องไปในสภาพแผ่นหลังห่อลีบ ก่อนก้าวพ้นกรอบประตู เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะประนมมือไหว้กรวิทย์แทนการกล่าวขอโทษ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เมษานั่งจิบเหล้าชั้นดีอยู่ภายในห้องพักของตนเอง ดวงตาเหม่อลอยมองทอดไปยังตึกรามบ้านช่องนอกหน้าต่างบานใหญ่อยู่อย่างนั้นตั้งแต่กลับมา
ภาพรุ่นน้องคนดีของเขาที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อหลายวันก่อนยังคงติดตา...พยายามลบออกไปเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยอะไร
ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง นับตั้งแต่วันที่ไปหาที่หอในคืนนั้น เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเด็กหนุ่มอีกเลย โทรไปกี่สายก็ไม่รับ ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่...สิ่งเดียวที่ยังทำให้เขามั่นใจได้ว่าจักรวาลไม่ได้ติดต่อกับกวินอีกก็มีเพียงเมสเสจที่เจ้าตัวส่งมาบอกว่ากำลังอยู่ในที่ๆกวินไม่สามารถหาตัวเจอได้...เมษาเองก็เช่นกัน
ที่พูดขู่ไปวันนั้นว่าเขาสามารถเช็คได้ทุกอย่างว่าเด็กหนุ่มโทรไปหาใคร นัดเจอกับใครบ้าง จริงๆแล้วเขาไม่ได้มีอำนาจมากมายถึงขั้นจะทำอย่างนั้นได้หรอก...เพียงแต่เขารู้ดีว่า...เมษา...ผู้ชายที่ดูน่าเชื่อถือคนนี้...ไม่ว่าจะพูดอะไรคนก็คล้อยตามไปหมดนั่นล่ะ โดยเฉพาะกับจักรวาล...คนที่เคารพและเชื่อใจเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร คงไม่มีทางนึกว่าเขาจะเจตนาโกหกออกไปคำโตแบบนั้น
แม้แต่ตัวเขาเองก็เถอะ...ยังแปลกใจเช่นเดียวกันที่ตนทำอะไรชั่วๆลงไป
...ช่างน่าสมเพชจริงๆเมษา...
ฝ่ามือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างกายขึ้นมา นิ้วกดเลื่อนไปยังเบอร์ของคนที่กำลังนึกถึงด้วยความเคยชินก่อนจะกดปุ่มต่อสายออกไป...แม้จะรู้ว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็คงไม่รับอยู่ดี...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นข้างตัวเรียกให้จักรวาลที่นั่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆต้องหันไปมอง
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งและจดจ้องมันอยู่อย่างนั้นราวกับจะรอให้มันดับลงไปเอง หากแต่ในวินาทีที่เสียงเรียกเข้ากำลังจะหยุดลงนั้นเอง เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนใจคว้ามันขึ้นมากดรับสายเนื่องจากชื่อผู้โทรเข้าที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็คือคนที่เขามีบางอย่างอยากจะบอก...
บางอย่างที่เพิ่งจบลงไปสดๆ...
"สวัสดีครับพี่เมษ..." น้ำเสียงที่เปล่งออกไปฟังดูแหบพร่า และแน่นอนว่าเมษาฟังออกมามันเกิดจากอะไร...
"ร้องไห้อีกแล้วเหรอปอม..." ทีแรกเขาตกใจไม่น้อยที่เด็กหนุ่มยอมรับสายเขาในวันนี้ หากแต่เมื่อได้ยินกระแสสั่นเครือที่ติดมากับเสียงกล่าวทักทายเมื่อครู่ ชายหนุ่มก็ต้องรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกจนเจ็บแปลบๆ "...ร้องไห้ทำไม..." ถามออกไปทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าใครเป็นต้นเหตุ...
น้ำเสียงอ่อนโยนของคนเป็นรุ่นพี่ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามที่ถูกส่งมา แต่กลับกล่าวเรื่องที่ตนต้องการพูดออกไปโดยไม่มีการเกริ่นนำใดๆ สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาและสามารถทำได้ในตอนนี้คือ...หากมันจะจบลงจริงๆแล้ว เขาก็อยากให้มันจบๆไปเร็วที่สุด
"พี่เมษฉีกเอกสารพวกนั้นทิ้งไปได้แล้วนะครับ...ผมทำตามที่พี่ขอสำเร็จแล้ว..."
สำเร็จโดยที่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น...
"หมายความว่ายังไง...สำเร็จแล้ว?..." ฟังจากประโยคที่รุ่นน้องกล่าวมาเมื่อครู่เมษาก็เผลอยิ้มออกมากับตัวเองไม่ได้ โดยลืมใบหน้าเปื้อนน้ำตาของอีกฝ่ายที่เพิ่งจะวนเวียนอยู่ในความคิดเมื่อครู่ไปเสียสนิท "...ปอม...เลิกกับคุณกวินแล้วอย่างนั้นเหรอ?..."
"ครับ..."
"อืม...ดีแล้วล่ะ...ดีแล้ว..." ชายหนุ่มพยายามข่มเสียงให้เรียบนิ่งแม้จะรู้ดีว่าตอนนี้ใบหน้าของตัวเองกำลังยกยิ้มออกมากว้างแค่ไหน เขาดีใจ...เขาดีใจที่จักรวาลยังเคารพและเชื่อฟังเขาอยู่...
อย่างน้อยๆ...เขาก็มีความสำคัญกับเด็กหนุ่มมากกว่ากวิน....ใช่ไหม?...
"แล้วก็ไม่ต้องคิดมากนะปอม เจ็บตอนนี้ดีกว่าไปเจ็บเอาในอนาคต...จบไปแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว..." เมษากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม "อยากให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม?...เดี๋ยวพี่ไปหาดีกว่านะ...จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน...ตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ...พี่จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ไม่นานหรอก" ไม่เพียงแค่พูด แต่ชายหนุ่มยังคว้ากุญแจรถ ติดกระดุมเสื้อเชิ๊ต เตรียมตัวออกจากห้องอีกด้วย
หากแต่...
"พี่เมษไม่ต้องมาหรอกครับ ผมไม่อยากเจอ..."
เหมือนความสุขเมื่อครู่ถูกพระเจ้าดึงกลับไปอีกครั้ง...
"...อ๋อ...วันนี้ปอมคงเพลียใช่ไหม ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ค่อยไปหาก็ได้..."
"ไม่ต้องหรอกครับ...หลังจากนี้ไปพี่เมษไม่ต้องมาเจอผมได้ไหม...อย่างน้อยๆก็ช่วงนี้..."
คำขอที่ถูกส่งออกมาจากคู่สนทนาทำเอาเมษาชะงักไป... "...ทำไมล่ะ...โกรธพี่เหรอ...แต่พี่ทำเพื่อปอมนะ..."
"ขอโทษจริงๆครับพี่เมษ...ผมรู้ว่าพี่หวังดีกับผมแค่ไหน...แต่ถ้ายิ่งผมเห็นหน้าพี่ผมก็จะยิ่งรู้สึกผิดต่อพี่วิน.." เด็กหนุ่มตอบไปตรงตามที่ใจคิด...หากว่าวันนี้เขาสามารถทำแบบนี้กับกวินได้ก็คงดี... "อย่าเพิ่งติดต่อผมมาเลยนะครับ"
เมษาทรุดตัวกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้ง สายตาหลุบลงต่ำมองพื้นห้องด้วยความรู้สึกไม่ดี
"...พี่ผิดอะไรล่ะปอม...ทำไมถึงกลายเป็นพี่ที่ปอมมาเจอไม่ได้..."
ได้ฟังอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ขมวดคิ้วลง...
"...ถ้าอย่างนั้นแล้วผมผิดอะไรล่ะครับ?..."
"พี่ไม่ได้บอกสักคำว่าปอมผิด"
"แต่พี่ก็บังคับไม่ให้ผมเจอพี่วินเหมือนกัน" พอได้พูดถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับว่าภาพบางอย่าง ความเชื่อบางข้อที่เคยมีในหัวเริ่มเปลี่ยนไป อารมณ์คล้ายๆกับคนที่กำลังพยายามสะเดาะกลอนประตูด้วยลวดเส้นเล็กๆ และเริ่มจะได้ยินเสียงดังกริ๊กเบาๆ
...นั่นสิ...แล้วเขาผิดอะไร...
พี่วินผิดอะไร?...
"ก็คุณกวินทำผิด ปอมเลยไปเจอไม่ได้ แต่พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด...ทำไมถึงเจอไม่ได้ไปด้วยล่ะ" เมษาทั้งท้วงออกมาอย่างน่าไม่อาย รู้ดีอยู่แก่ใจว่ากำลังสาดโคลนหน้าด้านๆ...
"ไม่ครับ...พี่วินก็ไม่ผิด" ใช่แล้วล่ะ...กวินไม่ได้ทำอะไรผิด เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมถึงต้องมาเลิกกันด้วย...
.
.
.
.
"แค่นี้ก่อนนะครับพี่เมษ" เด็กหนุ่มกล่าวตัดบทโดยที่ไม่ได้สนใจคำชี้แจงแถลงไขของเมษาเลยแม้แต่น้อย
ความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาในใจเมื่อครู่ทำให้เขาต้องกลับมานั่งทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดกับตัวเองเงียบๆอีกครั้ง...
...แล้วก็ได้พบว่า...สิ่งสำคัญที่ที่สุดที่เขาทำหล่นหายไปในครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งอื่นใดไกลตัวเลย...
หากแต่เป็น...สติ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 21-10-2012 04:30:57
หลังจากกวินกลับจากมหาวิทยาลัยของจักรวาลมา จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับไปทำงานต่อ แต่พอเจอปฏิกิริยาแบบนั้นของเด็กหนุ่มเข้าไปเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำอย่างอื่นนอกจากขับรถกลับคอนโดมาอย่างอ่อนแรง
ตกลงว่าทั้งหมดที่เขาเคยเข้าใจ...เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ...
หลงตัวเองเป็นบ้า...ไอ้กวิน...
เบียร์เป็นลังที่ซื้อติดบ้านไว้ หมายจะทยอยกินในวันที่มีฟุตบอลแมชสำคัญกลับถูกซัดไปจนเกือบหมดตลอดช่วงเย็นวันนี้ อะไรก็ได้...ตอนนี้เขาไม่สน แต่ขออะไรก็ได้ที่จะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่...
ไม่เคยคิดว่าเจ้าหนูนั่นจะมีอิทธิพลต่อชีวิตเขาได้ขนาดนี้...
...ถ้าครั้งแรกที่เจอกันเขารู้ว่าสุดท้ายเรื่องมันจะออกมาแบบไหน เขาคงขอไม่รู้จักกันดีกว่า...
...จะได้ไม่ต้องรัก...
...จะได้ไม่ต้องมาเจ็บ...
จำได้ว่าเมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านเขายังพร่ำบอกตัวเองอยู่ว่าไม่ว่าตอนนี้จักรวาลจะมีปัญหาอะไร ใหญ่แค่ไหน...เขาก็พร้อมที่จะช่วยและฟันฝ่าทุกอย่างไปด้วยกัน
...แต่กลับกลายเป็นว่า...ตัวเขานี่แหละที่เป็นปัญหาสำหรับเด็กคนนั้นเสียเอง...
แต่ถ้าคิดในแง่ดี...ก็ดีแล้วล่ะ...ที่วันนี้เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรออกมาเป็นคำพูด...
เพราะหากได้ยินกันชัดๆแบบนั้นเขาคงหาทางกลับบ้านไม่เจอ...
แค่การปฏิเสธด้วยท่าทางก็โหดร้ายพออยู่แล้ว...
ขณะที่ความเสียใจกำลังดำเนินไปอย่างเงียบๆนั้น โทรศัพท์มือถือที่เขาวางโยนไว้บนโต๊ะก็ส่งเสียงร้องขึ้น
ริงโทนพิเศษที่ตั้งไว้สำหรับคนพิเศษทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องมองหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรมา...
...แต่โทรมาทำไมอีก...
...จะมาขอโทษ? จะมาทำเกรงอกเกรงใจอีกหรือยังไง?...
...ถ้าเกรงใจนักก็อย่ามาซ้ำเติมกันสิ...
หากแต่ จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถต้านทานตัวเองไหว ชายหนุ่มเอื้อมหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารเครื่องบางขึ้นมากดรับสายในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา
"..." มีเพียงความเงียบแทนการกล่าวทัก
"เอ่อ...พี่วินครับ..." สุ้มเสียงที่อยากได้ยินมาตลอดหลายวันที่ผ่านมากลับฟังดูไม่ต่างกับเหล็กร้อนที่ทาบลงบนเนื้อหนังของเขาในเวลานี้
"โทรมาทำไม?..." ชายหนุ่มกล่าวออกไปตามใจคิด "...ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ...พี่สิต้องขอโทษที่ทำให้ปอมอึดอัดมาตั้งนาน..."
"ไม่ใช่นะครับ...คือ...เรื่องวันนี้..."
"บอกว่าไม่ต้องไง!" สติสตังที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ชายหนุ่มพูดเสียงดังออกไปโดยไม่รู้ตัว "จะมาย้ำบ่อยๆทำไม!...จะฆ่ากันหรือไง..."
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!...ตอนนี้ปอมรออยู่ที่ล็อบบี้คอนโดพี่วิน...ลงมารับหน่อยได้หรือเปล่า..." เสียงที่ส่งมาจากปลายสายติดจะสั่นน้อยๆ "...มีเรื่องอยากคุยด้วย..."
ได้ยินดังนั้นช่างภาพคนดังก็ทุบกำปั้นลงกับพื้นพรมข้างกาย...ก่อนจะกดตัดสายไป...
.
.
.
.
ฟากคนถูกวางหูใส่ดื้อๆก็ได้แต่กำโทรศัพท์ในมือแน่น เด็กหนุ่มหลุบตาต่ำมองปลายเท้าของตน...นี่เขาคงโดนเกลียดเข้าแล้วสินะ...
...แต่ก็สมแล้วล่ะ...คนโง่ๆมันก็ต้องเจออย่างนี้...
จักรวาลยืนค้างอยู่แบบนั้นเพื่อทำใจเพียงไม่นานก็ทำท่าจะหมุนตัวเดินกลับออกไปทางเดิม ในใจร้องเตือนไม่ให้ตนร้องไห้ตรงนี้ซ้ำไปซ้ำมาราวกับท่องคาถา
หากแต่ยังไม่ทันที่สองขาจะก้าวพ้นบริเวณนั้นไป แรงดึงที่หัวไหล่ก็เรียกให้เขาต้องหันกลับไปมอง และในอีกไม่กี่วินาทีถัดมาเด็กหนุ่มก็ต้องออกเดินตามแรงฉุดจากอีกฝ่ายไปแบบงงๆ
"พี่วิน..." จักรวาลร้องเรียกคนที่เดินกึ่งลากกึ่งจูงเขาไปทางลิฟต์
ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ตอบอะไรออกมา มีเพียงแววตาคมดุคู่เดิมที่วันนี้ดูจะเคร่งขมึงเป็นพิเศษ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยคละคลุ้งไปทั่วตัวทำให้จักรวาลเดาได้ไม่ยากว่ากวินคงเพิ่งดื่มมา ซ้ำใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้ขึ้นสีแดงก่ำก็ยังเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี
ตลอดทางก่อนถึงห้องกวินไม่กล่าวอะไรออกมาสักคำ เอาแต่ออกแรงดึงเด็กหนุ่มให้เดินตามมาให้ทันโดยไม่สนว่าตัวเองจะขายาวกว่าอีกฝ่ายขนาดไหน...
และทันทีที่ประตูห้องพักถูกปิดลง เสียงทุ้มต่ำที่เคยฟังดูอ่อนโยนก็เปล่งออกมาด้วยระดับเสียงที่ทำเอาคนฟังต้องสะดุ้งตกใจด้วยความกลัว
"เอาสิ! จะขอโทษ จะย้ำ จะซ้ำเติมอะไรก็เอาเลย...ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่พี่ทำให้ปอมต้องทนอึดอัด ทนเกรงใจมานานก็แล้วกัน...เอาเลย!"
"พี่วิน!...ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ปอมไม่เคยต้องอึดอัดเวลาอยู่กับพี่..." เด็กหนุ่มลอบสังเกตอาการของกวิน อีหรอบนี้คงเมาแน่ๆ "...เรื่องวันนี้...มันไม่ใช่แบบที่พี่วินเข้าใจ..."
ช่างภาพคนดังทอดสายตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเจ็บปวด...
จักรวาลเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบอะไรกลับมาจึงตัดสินใจพูดต่อ "...มีเรื่องที่ปอมอยากบอกพี่วินครับ...พี่เมษบอกว่า..."
"อย่าพูดชื่อไอ้บ้านั่นที่นี่นะ! ไม่อยากได้ยินโว้ย..." ชายหนุ่มแผดเสียงออกมาลั่นห้องจนคนฟังต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง "ไม่อยากได้ยิน! ไม่ชอบหน้ามัน!"
ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเมามายจนควบคุมสติยากเสียแล้ว... แม้จะยังฟังดูพูดจารู้เรื่อง แต่จักรวาลรู้ดีว่าตอนนี้คนตรงหน้าเขาอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ
"พี่วินเมาแล้ว...เดี๋ยวปอมค่อยมาพูดพรุ่งนี้อีกทีก็ได้ครับ..." เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเจื่อน ใบหน้าเรียวได้รูปก้มลงต่ำด้วยความกลัว "...พรุ่งนี้เช้าปอมจะมาหาอีกทีนะ..."
แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะหมุนตัวกลับออกไป กวินที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ณ เวลานี้ก็คว้าไหล่เขาเอาไว้เสียก่อน แขนแกร่งออกแรงผลักเบาๆให้ร่างเล็กๆนั่นล้มตัวลงไปบนโซฟา
เด็กหนุ่มคว้าลมคว้าอากาศด้วยความตกใจ แผ่นหลังเอนราบติดไปกับเบาะนุ่มโดยไม่สามารถตั้งตัวได้ทัน และเพียงเสี้ยววินาทีให้หลังกวินก็ไม่ปล่อยให้เด็กหนุ่มดิ้นหนีไปไหน ร่างกายท่อนบนโน้มลงมาคร่อมไว้อย่างรวดเร็ว
"พี่วิน..." จักรวาลร้องเสียงหลงเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของคนบนร่างเคลื่อนเข้ามาใกล้เขาด้วยความเร็วที่ยากจะหลบได้ทัน ริมฝีปากของชายหนุ่มประกบทับลงมาที่ริมฝีปากของเขาอย่างรุนแรง
กวินบดจูบลงไปด้วยความมัวเมา ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาบีบคางเด็กหนุ่มใต้ร่างไว้ไม่ให้หันหนีไปไหนก่อนจะเอียงหน้าของตนหาองศาไปมา
"..อื้อ....อื้อ..."
เสียงอู้อี้ที่ทักท้วงอยู่ในลำคอยังคงไม่ทำให้ชายหนุ่มได้สติ กวินเคลื่อนศีรษะลงมาตามซอกคออย่างต่อเนื่อง จมูกโด่งเป็นสันสูดเอากลิ่นหอมหวานเข้าปอดอย่างไม่รู้ผิดชอบชั่วดี
แรงดูดดันบวกกับสัมผัสเปียกชื้นบริเวณคอทำเอาเด็กหนุ่มน้ำตารื้นขึ้นมาทันที เขารู้ดีว่ากวินกำลังจะทำอะไร...และแม้จะไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่อย่างไรก็ตาม...หากมันจะต้องมีจริงๆ ก็ขออย่าให้มันเป็นการกระทำหยาบคายจากการที่อีกฝ่ายเมามายไม่ได้สติแบบนี้...
...มันต้องไม่ใช่ตอนนี้....
"...อื้อ...พี่วิน...พอเถอะครับ..." เด็กหนุ่มร้องประท้วงกระท่อนกระแท่น ร่างกายสูงใหญ่ที่ขยับอยู่เหนือร่างของเขาทำให้ยากยิ่งขึ้นที่จะพูดออกมาให้ฟังรู้เรื่อง สองมือเรียวพยายามดันไหล่ตรงหน้าออก แต่ไม่รู้ว่ากวินเอาแรงมากมายมหาศาลมาจากไหนจึงไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนเลย "...พี่วิน...ขอร้องล่ะ..."
น้ำตาที่ตอนแรกปริ่มๆอยู่ที่ขอบ บัดนี้มันค่อยๆไหลลงมาตามแนวแก้ม...รู้สึกหวาดกลัวกับสัมผัสของคนตรงหน้า ณ เวลานี้...
"...พี่วิน...อื้อ...ฮึก...."
ราวกับการทำงานของโสตประสาทมีปัญหาไปชั่วขณะ เสียงสะอื้นที่หลุดออกมาจากจักรวาลไม่ได้เล็ดรอดเข้าหูของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
กวินยังคงเดินหน้าทิ้งร่องรอยไว้ตามเนื้อหนังของคนเบื้องล่างด้วยความมัวเมา ในหัวขาวโพลน...แทบจะไม่มีสิ่งใดปรากฏอยู่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นไปโดยอัตโนมัติตามกลไกธรรมชาติที่อยู่ดีๆเกิดขึ้นมาได้อย่างไรก็ไม่ทราบได้
ฝ่ามือแข็งแกร่งเริ่มขยับอีกครั้ง ชายหนุ่มป่ายปะไปตามร่างกายของจักรวาล เสื้อเชิ๊ตนักศึกษาที่อีกฝ่ายใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็วจนกระทั่งหลุดออกจากกันทั้งหมด....
"...พี่วิน....ฮึก...."
หากแต่ในขณะที่ริมฝีปากกำลังไล่ฝากรอยอย่างสนุกสนานอยู่บนแผ่นอกขาวๆเบื้องล่างอยู่นั้น ท่ามกลางสีขาวโพลนภายในหัวก็ปรากฏสีหน้าเศร้าสร้อยเปื้อนน้ำตาของคนที่รักสุดหัวใจขึ้นมา ตามด้วยภาพเหตุการณ์ที่มหาวิทยาลัยในวันนี้...ความเจ็บปวดตอนเห็นท่าทีแบบนั้นยังติดตรึงอยู่ในใจ แผลยังสดอยู่มาก...
การกระทำทุกอย่างหยุดชะงักลงราวกับมีใครสักคนดีดนิ้วสั่ง...
จากที่กำลังซุกไซร้อยู่กับอกเปลือยเปล่า ชายหนุ่มก็หยุดลงก่อนจะวางศีรษะพักอยู่ตรงนั้น เนิ่นนาน...
จักรวาลเองก็หยุดดิ้นเมื่อเห็นว่าคนด้านบนเลิกขยับตัวแล้ว...เด็กหนุ่มยังคงงงกับท่าทีของกวินไม่น้อย...
เพียงไม่นาน สองแขนแกร่งก็ค่อยๆสอดรัดรอบเอวของเด็กหนุ่ม พร้อมการฝังหน้าลงกับเนื้อหนังบริเวณหน้าอกแผ่วเบา...
จักรวาลขมวดคิ้วลงทั้งน้ำตาที่ยังคลออยู่เต็มหน่วย อาการสั่นที่สัมผัสได้จากคนด้านบนทำเอาต้องยันตัวขึ้นมามอง ก่อนจะพบว่าบัดนี้ชายบนร่างเขาเองก็กำลังมีน้ำเอ่ออยู่ในดวงตาไม่ต่างกับเขาเลย...
"...ถ้าอึดอัดทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรก...ทำไมต้องรอจนถึงตอนนี้..." เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตัดพ้อออกมาเบาๆ "...ไม่รักก็ไม่เห็นต้องเกรงใจ...ใครจะไปบังคับความรู้สึกคนอื่นได้..."
"พี่วิน..."
"ขอโทษนะที่ทำให้ต้องลำบากใจ...หลังจากนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีก..."
"ไม่ใช่ครับ!" เด็กหนุ่มยันตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะค่อยๆประคองศีรษะคนที่กอดเอวเขาไว้อยู่ให้เข้ามาแนบชิดแผ่นอกของตนมากยิ่งขึ้น "เรื่องวันนี้มันเพราะผมงี่เง่าเอง...พี่วินกำลังเข้าใจผิด..."
กวินยังคงกล่าวต่อเหมือนคนไม่รู้ตัว แม้เด็กหนุ่มจะพูดออกมาอย่างนั้นแล้วก็ตาม
"แต่พี่รักปอมนะ...พี่รักปอม..."
ได้ยินถ้อยคำหวานหูอย่างนั้นเข้าไป เด็กหนุ่มเองก็เหมือนเพิ่งจะนึกจุดประสงค์ที่เขามาคอนโดกวินในเย็นนี้ออกอีกครั้ง น้ำตาที่เปรอะเปื้อนไปทั่วสองแก้มไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มสนใจ ริมฝีปากบางบรรจงแนบลงกับหน้าผากชื้นเหงื่อของคนในอ้อมกอด ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆเปล่งเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของชายหนุ่มอย่างจงใจ...
...จงใจให้ได้ยิน...
...เพราะอยากให้รู้...
...คำตอบของคำถามที่เขายังไม่ทันได้ตอบในวันนี้...
"ปอมรักพี่วินครับ..."
ราวกับเสียงระฆังแสนไพเราะมาดังก้องอยู่ในใจ ภายใต้สติที่ดูจะเลือนลาง เศษเสี้ยวส่วนหนึ่งของกวินยังคงรับรู้ได้ถึงคำสุดพิเศษที่เพิ่งได้รับมาจากคนที่อยากฟังมากที่สุดเมื่อครู่
...ปอมรักพี่วิน...
นี่คือของจริงใช่ไหม?...
นี่คือคำตอบสุดท้ายแล้วหรือเปล่า?...
ตกลงว่าเราสองคนใจตรงกันจริงๆแล้วนะ?...
แค่ได้ยินคำว่ารักจากปากคนที่รัก...กวินก็รู้ดีว่าวันพรุ่งนี้ทุกอย่างจะสดใสกว่าเดิมอย่างแน่นอน...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: p_a_n ที่ 21-10-2012 04:45:35
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 21-10-2012 04:49:34
เริ่มหัวข้อโดย: ณยฎา ที่ 21-10-2012 04:52:43
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 21-10-2012 05:23:03
หนูปอมได้สติสักที บอกรักกันแล้วก็เคลียร์ปรับความเข้าใจกันสักทีน้าา
โอ่ยย คนอ่านดีใจมากกก :sad4: :เฮ้อ:
อิเมษษ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่า หน้าด้านเหลือเกินน
แผนการชั่วช้าของแกไม่สำเร็จหรอก เพราะคนเค้ารักกันจริงๆย่ะ :z6:
ขอบคุณค่าา รักคนแต่งมากๆค่า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 21-10-2012 06:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 21-10-2012 06:25:11
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 21-10-2012 06:32:26
ตอนหน้าคงสดใสแล้วนะ เครียดๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 21-10-2012 07:04:41
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 21-10-2012 07:20:42
สติลูกสติ
อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ T^T
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 21-10-2012 07:36:10
สมน้ำหน้าไอ้เมษาจริงๆเลย
+1กับเป็ดนะคะ
ปล.ตอนหน้าจะมี nc ไหมนะ
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 21-10-2012 08:04:36
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 21-10-2012 08:23:07
ต่อจากนี้ขอให้มีแต่เรื่องดีๆได้มั้ยอ่าาาา
สงสารทั้งพี่วินและน้องปอมค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 21-10-2012 08:34:13
จัดการไอ้สารเลวเมษเลย ไอ้เลว :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 21-10-2012 08:36:12
วินกับปอมเจ็บปวด เราก็เจ็บปวดตาม
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 21-10-2012 08:47:07
ยาวสะจายยย~ รักพี่คนเขียนนะคะ
มาต่อให้ยาวๆแบบไม่ค้างเลยย อ๊ากกกก ดีใจมาก ><
แต่ดราม่าได้อีกอ่ะ โอยยย ปวดใจแทนพี่วินว่ะ....
เสียความรู้สึกเลยนะนั่น เฮ้อออ
ตอนต่อไปคงดีขึ้นมากกกกกกกกก ไปแก้แค้นอิพี่เมษเถอะ!
เบื่อมัน หมั่นไส้มัน เกลียดมัน สมน้ำหน้ามันจริงๆ!
#ปอมเก่งมาก แต่ตอนบอกมันว่าไม่อยากเจอ น่าจะใช้คำพูดแรงกว่านี้อีกนิด เอาให้อกแตกตาย 5555555555
อ้า! อิ่มอกอิ่มใจจริงๆ ครบรสค่ะตอนนี้ -w-)b!
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ลุ้นตอนหน้าเหมือนลุ้นดูแรงเงาเลยค่ะ 5555555555555555 #แก้แค้น แก้แค้น เฮ~
#แก้แค้นของปอม คือ การที่รักพี่วิน แต่เกลียดพี่เมษ นะคะ ตอนหน้าน่ะ~ หึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 21-10-2012 09:01:42
แต่นี่มันไม่ไง เป็นได้แค่ตัวโกงหน้าด้านๆ คนนึงเท่านั้น :angry2:
ปอมโลเลว่ะ จะเอาไงกันแน่ เล่นกับความรู้สึกพี่กวินพอรึยัง :m15:
ตอนกวินน้ำตาปริ่ม อิชั้นทะลักไปเรียบร้อยเลยจ้าาา :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: chaaom ที่ 21-10-2012 09:05:12
ทำไมพี่เมษแม่งเลวขนาดนี้ แถตลอด ดันทุรังมากๆ
น่าจะจับยัดเข้าคุกไปเลย ฐานหมิ่นประมาทกับปลอมเอกสาร
เป็นคนที่เพ้อเจ้อมากๆ คิดว่าพอเค้าเลิกกับคนอื่นแล้วจะมารักตัวเองรึไง ประสาท!
แล้วก็โล่งใจมากที่ปอมตัดสินใจคุยกับพี่วิน คนรักกันอย่าเลิกกันเพราะคนอื่นเลย มันน่าสมเพช
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ตอนนี้อ่านจุใจมาก
แอบค้างนิดหน่อยว่าพี่วินจะทำยังไงกับปอมต่อ55
เริ่มหัวข้อโดย: carmel ที่ 21-10-2012 09:05:48
และทำความรักหลุดลอยไป
ขอให้ความอิจฉาของเมษทำร้ายจิตใจของเค้าเอง
เริ่มหัวข้อโดย: smirnoi ที่ 21-10-2012 09:08:26
:m16: :m16: :m16:
ตอนนี้ซึ้งได้อีกน้ำตาจะไหล
แต่ก็ยังแฮปปี้ที่เค้าใจตรงกันจริงจัง :-[ :impress2: :-[ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: thisispom ที่ 21-10-2012 09:09:06
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 21-10-2012 09:11:18
เคลียร์ปัญหา แล้วช่วยกันไปกระทืบไอ้เมษซะที :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: It_s_me ที่ 21-10-2012 09:14:19
ทำตัวยังกับเด็กประถมโดนแย่งของเล่น
พูดแล้วโมโห อยากฟาดหน้าคน!!!!!
พี่วินกับน้องปอมเคลียร์กันดีๆ
มีอะไรก็คุยกัน อย่าปล่อยให้มันคาใจ
อยากรู้อะไรถามพี่เขาเลยนะปอม จะได้ไม่เข้าใจผิดกันอีก
เริ่มหัวข้อโดย: moobarpalang ที่ 21-10-2012 09:18:46
เมษนายมันควายมากๆ คนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 21-10-2012 09:23:52
แต่มันดีมากๆจริงๆ ที่ปอมยังมีสติ และมาคุยกับพี่วินให้รู้เรื่อง
รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก หวังว่าผ่านเรื่องนี้ไปได้
ทุกๆอย่างจะดีขึ้นนะคะ ไม่ค่อยอยากจะพูดถึงไอ้พี่เมษาเท่าไหร่
แต่คงบอกได้แค่ทุกสิ่งอย่างที่ปอมทำตามคำพูดแกน่ะ
มันไม่ได้หมายความว่าแกสำคัญกว่าพี่วินเลย ไอ้เลว
ปอมเขาแค่จำใจทำเพื่อคนรักของเขาหรอก
คนที่ทำปอมอึดอัดใจที่จะอยู่ด้วยน่ะ มันแกโว้ยยย ไอ้เมษาเลว :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 21-10-2012 09:27:30
หึๆไอเมษคะ เดี๋ยวจะเจออิทธิพลมืดเฮียถ้าความจริงกระจ่าง
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 21-10-2012 09:33:37
แต่ก็ยังดีนะที่จบตอนนี้แล้วเหมือนมันจะมีอะไรดีๆขึ้นมาบ้าง
เฮ้ออ
ดราม่ากันก่อนไปสอบ กร๊ากกก
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 21-10-2012 09:39:01
:sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: Augusm ที่ 21-10-2012 09:39:44
ขอบคุณมากลูกที่ในที่สุดหนูก็ได้สติซะที แม้จะลุ้นจนใจจะขาด
เพราะหากหนูไม่ได้สติ พี่ว่าชาตินี้หนูอย่ารักใครเลย กับแค่เรื่องภาษี มันโคตรจะขี้เต่า ไม่บอกพี่กวินก็เท่ากับส่งเสริมให้กวินทำชั่ว(กรณีที่เป็นเรื่องจริง)
มันเป็นเรื่องที่ีไม่มีน้ำหนักมากพอให้คนเราเลิกกัน
แต่ในแง่ของคนเขียนเราก็พอเข้าใจอะนะว่าต้องการสื่อถึง ความเข้าใจ เชื่อใจ สติ และการสื่อสารระหว่างคนสองคน
มันสำคัญกว่าแค่รักกัน คบกัน แต่แบบมันก็อดจะอินไม่ได้ แต่โผออกมาแบบนี้เราก็สบายใจ น้องแค่ยังเด็ก ความรักของสองคนนี้จะก้าวหน้าถ้าน้องปอมค่อยๆ เผยอะไรแบบนี้ออกมา เรียกว่าไอ้พี่เมษมีประโยชน์ก็ตรงที่ช่วยกระตุ้นความสัมพันธ์ของคู่นี้ สบายพี่วินไปพี่เมษจะรู้ไหม
แต่ขอนะพี่เมษ ตาคนนี้ก็โง่ยิ่งกว่านายเอก จะทำร้ายใครสักทีเอาเรื่องที่มันคอขาดบาดตายหน่อยได้ปะ
คือถ้าน้องเชื่อพี่เนี่ยแสดงว่าน้องโง่มาก(อย่างน้อยน้องแค่สงสัยจว่ามันแปลกแต่ไม่กล้าปรักปรำพี่แก)
แล้วถ้าคิดว่าน้องโง่ขนาดนี้ทำไมพี่ไม่คิดได้มั่งว่าน้องปอมควรจะเสร็จพี่ไปนานแล้วเรอะ บังคับเอาก็ได้ ยัดเยียด โอยย อ่านแล้วสรุปอีพี่เมษโง่สุด กลายเป็นสงสารนะ
สรุปแล้วสองพาสนี้อึดอัดจะบ้าตา แต่เอาเถอะ อย่างน้อยน้องก็ได้สติกลับมาแล้ว ขอบคุณอีกครั้งไม่ทำร้ายหัวใจพี่กวิน สงสารพี่เขาลูก :sad4:
รอคอยตอนหน้าค่ะรอยคอยอะไรที่มันสว่างกว่านี้ งือ งือ :กอด1:
ขอบคุณคนแต่งมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 21-10-2012 09:49:39
:sad4:
น้องปอมเอ๊ยกว่าจะคิดได้
ถ้าปล่อยไปอีกหน่อย
พี่วินคงตายเป็นแน่แท้ละจ้ะ
ต่อไปก็คุยกันดีๆนะลูก
จำไว้นะ อย่าหูเบา ต้องมีสติ
แค่นี้ไอ้ชั่วเมษก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
:a2:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
มาต่อให้แบบสะใจกันไปเลย
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 21-10-2012 09:51:07
คราวนี่ก็เล่าเรื่องไอพี่เมษให้พี่วินฟัง
แล้วคราวนี้พี่วินก็ไปแก้แค้นพี่เมษทีเถอะ
หมั่นไส้มากๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 21-10-2012 10:05:48
เรารอตอนหน้าเลยแล้วกันนะคะ มาเม้นท์ให้กำลังใจคนแต่งก่อนละกันค่ะ รอตอนหน้าแล้วค่อยย้อนอ่าน 5555
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 21-10-2012 10:07:49
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 21-10-2012 10:18:39
ได้ต่อลมหายใจก็ตอนสุดท้ายนี่แหละ
หวังว่าพรุ่งนี้คงจะสดใสอย่างที่พี่วินบอกนะ
อิพี่เมษ ถ้าคำว่า"รัก"มันจะทำร้ายคนที่เรารักอ่ะนะ อยากใช้มันอีกเลย
อย่าให้มีครั้งหน้าอีกนะ หึ่ยยย :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 21-10-2012 10:24:30
ต่อไปเรื่องราวคงกระจ่างซะที หวังว่าน้องปอมจะเล่าเรื่องทุกอย่างที่อิตาพี่เมษทำไว้ให้พี่วินฟังนะ จะได้ช่วยกันจัดการอิพี่เมษให้สาสมที่ทำเอาทั้งคู่ต้องมาเสียน้ำตาโดยใช่เหตุ
พี่เมษเป็นคนที่เห็นแก่ตัวสุดๆ เพราะความรัก ทำให้พี่เมษเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ไม่นึกถึงคนอื่นว่าจะต้องทนทุกข์ยังไง เอาความดี ความชอบใส่ตัว ทั้งที่เรื่องชั่วๆ ตัวเองเป็นคนก่อขึ้นมาเอง ไม่สมกับเป็นลูกชายนายธนาคาร หรือนักการทูตเลยจริงๆ :angry2: :m31:
กด + ให้คนเขียนที่มาต่อให้ 2 ตอนรวดแบบไม่ค้างคาใจ :L2: :pig4: รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 21-10-2012 10:33:06
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 21-10-2012 10:36:42
น้องปอมทำไมใจร้ายกับพี่กวินของช้านนน (หรอ) ขนาดนี้ล่ะคะ กว่าหนูจะมีสติ ต้องลุ้นจนจิกเล็บ
อ่านแล้วอึดอัดหน่วงไปหมดเลยตอนนี้ เป็นตอนดราม่าที่ยาวมาก คนแต่งจงใจแกล้งกันรึเปล่าเนี่ย (แซว) o22
ร้องจนปวดลูกตาไปหมดแล้ว :a6: รักเขาก็อย่าทำให้เขาเสียใจอีกนะปอม ฮรือออออออ
แอบแก้คำผิดให้นิดนึงเนาะ
เสียฮัมเพลง = เสียงฮัมเพลง
ชายภาพคนดัง = ช่างภาพคนดัง
ปล ตอนหน้าขอหวานๆชดเชยน้ำตาของตอนนี้เลยนะ #เอามีดมาขู่ o18 :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: i-love-you ที่ 21-10-2012 10:57:31
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 21-10-2012 10:58:59
เริ่มหัวข้อโดย: nolirin ที่ 21-10-2012 11:01:44
พี่เมษต้องได้รับผลกรรมอย่างสาสม ตัวเองทำงานธ.ดูแดการเงินให้บริษัทเค้า
ยังสร้างหลักฐานเท็จเพื่อทำร้ายเค้าเพื่อนตัวเองอีก
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 21-10-2012 11:01:51
น้ำตาเล็ดท่วมโน้ตบุค
ร้องไห้ไปอ่าไอ้เชี้ยพี่เมษไป
ทำแบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชายล่ะ
เป็นคนที่ไม่คู่ควรกับปอมอย่างแรง!
และไม่คู่ควรกับการเป็นคู่แข่งพี่วินด้วย!
มันจะต้องได้รับผลที่มันทำไว้อย่างร้ายกาจที่สุด!!
#อินจัด
ในที่สุดปอมก็บอกรักพี่วินซะที!
คราวนี้ต่อให้มีอุปสรรคอะไรก็ช่างหัวมันเถอะนะ
คนสองคนรักกัน แค่นั้นมันก็พอแล้ว
อย่าไปสนใจอะไรอย่างอื่นเลย...
บอกตรงๆอ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารพี่วินมากกกกก
อยากจะหยิกน้องปอมซักทีโทษฐานที่ใจไม่มั่นคงซะเหลือเกิน!
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 21-10-2012 11:05:09
คนรักของเรา เราต้องใช้ใจมอง เพราะเขามีดีเราเลยรัก เอาอีพี่เมษาออกไปเลย ตัวบ่อนทำลายคนดี เชอะๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 21-10-2012 11:21:21
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: withmeto_PJ ที่ 21-10-2012 11:28:27
โอยยย ดีใจที่น้องปอมมไม่ได้เป็นนายเอกแบสมองงงกลวงโบ๋ พรากกก สงสารพี่วินมากๆ :m15:
อยากจะเอาไม้ฟาดเมษา ไม่ไหวววเลย :m31: :fire:
คนแต่งมาต่อ 2 ตอนรวดเลย ขอบคุณมากๆ แต่ว่าเราเป็นคนอ่านที่ยังไม่พอ ยังไม่อิ่ม 555 อยากอ่านต่ออีกสักนิด
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนหน้าจะมาเร็วๆ ฮือออออออ ได้โปรดเถอะนะค่ะ
เหมือนมันยังสุขไม่สุดดดดดดดดด
รอออออออออออออออนะคะ รออออออออออออออออออออออ :L2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 21-10-2012 11:38:55
อยากรู้อะไรถามเค้าไปเลยปอม อย่าคิดเอง
ปล่อยให้ไอ่พี่เลวคนนั้นไปไม่ต้องไปฟังแม่ง
ให้มันภูมใจในสิ่งที่ทำต่อไป เลวแสรดดด
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 21-10-2012 11:49:48
ท้ายๆยังดีที่มาบอก แต่กว่าจะบอกนะเธอ.
แหมไม่เลิกล่ะ เลิกไปเลยสิ เหอๆๆๆๆๆ ขอพี่วิน (ทุ้ย!!!)
/ฝั่งมาร ขอโทษค่ะ :beat:
ทีหลังมีไรก็คุยกันนะ เมษามันจะทำยังไงก็ทำไม่ได้แล้ว :mc4: ดีที่ปอมยังมาพูดนะ ตอนหน้าก็บอกไปเลยฝีมือเมษา ถล่มมานนนนนนน ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกก อินจัด =_____="
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 21-10-2012 11:59:50
เลวอย่างนี้ไปลงนรกเถอะเมริง :angry2:
รักกันได้เเปปเดียว มาม่ามา รอตอนต่อไปอยู่น้าาา
:serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 21-10-2012 12:06:18
ตอนหน้าจะกลับมาหวานแล้วใช่มั้ยพี่วินกะน้องปอมๆ
รอค่ะ......แต่อย่านาน :m16: :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: Kusano ~~ Kawaii ที่ 21-10-2012 12:17:22
อย่างเมษาน่ะรักใครไม่ได้หรอก
เพราะเมษาเห็นแก่ตัวเกินไปนะ
ดีแล้วที่สติของปอมกลับมาทันเวลา
หวังว่าจากนี้คงจะดีขึ้นนะ TwT//
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 21-10-2012 12:17:33
:m31: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 21-10-2012 12:19:31
สองตอนนี้อ่านแล้วคนที่น่าสงสารที่สุดคือ พี่วิน เพราะยังไม่รู้ปัญหาเลยยังไม่ทันได้แก้เลย ..... ดีนะที่ปอมคิดได้
ถ้าปอมเป็นแบบนี้เรื่อยๆ คือชอบคิดไปเองไม่พูดไม่บอกพี่วิน ต่อไปความรักจะรอดมั้ยเนี่ย......อินจัด อ่านไปน้ำตาไหลไปสงสารกวิน T^T
เริ่มหัวข้อโดย: MiniDevil ที่ 21-10-2012 12:24:12
กว่าจะบอกรักได้หัวใจพี่วินแทบสลายเลยทีเดียว
รักกันๆๆ พี่วอนน้องปอม
สู้ๆนะค๊าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 21-10-2012 12:26:11
อ่านแล้วบีบหัวใจสงสารพี่กวินมากกก สงสารปอมด้วย ฮืออ T___T เข้าใจความรู้สึกของพี่กวินตอนที่ถามปอมออกไปว่า
รักกันบ้างหรือเปล่า แล้วปอมไม่ตอบ มันเจ็บปวดมากกกจริงๆนะ มากแบบมากๆ เพราะก่อนมาพี่กวินยังคิดอยู่ว่า
เค้ากับปอมรักกัน น้ำตาเราคลอเบ้าเลย แต่เราสะใจจริงๆตอนที่ปอมบอกเมษว่าไม่ต้องมาเจอ มันเป็นความรู้สึกฟินในอารมณ์
ที่เรามีให้กับตัวร้ายแบบเมษ ปกติอ่านนิยายไม่เคยเกลียดตัวร้ายเท่าีนี้มาก่อน... เมษทำได้อ่ะ T_____T อินท์จริงๆ ณ จุดนี้
ขอบคุณนะที่เอามาลงสองตอนติด เพราะถ้าเอามาลงทีละตอน พออ่านตอนแรกจบเราคงขาดใจตายไปแล้วแน่ๆ
ตอนนี้ก็เป็นฟิลของการรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ เพราะอยากรู้ว่าปอมจะทำยังไงต่อไป ลุ้นมากกกก
แล้วพี่กวินละ ส่วนตัวสำคัญแบบเมษ ที่ถึงจะคิดแผนได้ขนาดนี้แต่ก็ยังไม่สำเร็จ น้องปอมจะจัดการกับเมษยังไง กรี๊ดดด
ตบมันๆๆๆ ต่อยมันๆๆๆ กระซวกมันๆๆๆๆ อันนี้คนอ่านอยากทำเองนะ อินท์มากก ไม่ไหวและ เกลียด! ปกติเกลียดแต่ชะนี
เป็นครั้งแรกที่เกลียดตตัวร้ายผู้ชายขนาดนี้555555555
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 21-10-2012 12:29:42
เป็ยผู้ชายที่แย่มาก!!!!!! ชั่ว
ปอมสติกลับมาซะทีนะ
พี่นึกด้ก็ตอนที่เกือบจะเสียคนที่ดีที่สุดไปซะแล้วนะ
พี่วินสู้ๆ ปอมสู้ๆ
พรุ่งนี้ที่สดใส รออยู่ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Cheeze ที่ 21-10-2012 12:31:16
น้ำตารื้นเลย
สงสารปอมก็สงสาร
สงสารพี่วินก็สงสาร
ส่วนเมษนี่ไม่มีแม้แจ่ความสงสารให้
ทำตัวเองทั้งนั้น ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ ฮึ
ดีที่ปอมคิดได้เร็ว
ไม่งั้นพี่วินต้องแย่แน่ๆเลย ปอมมมมมมมY___Y
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสนะ ตอนหน้าคงดีกว่านี้
ช่วยกันหาทางออก หาความจริงนะจ้ะ
รักปอมกับพี่วินมากมาย
คนแต่งสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 21-10-2012 12:41:38
คนอ่านลุ้นจนเหนื่อย :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Sabaijai ที่ 21-10-2012 13:08:55
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 21-10-2012 13:17:45
เริ่มหัวข้อโดย: Secrets ที่ 21-10-2012 13:32:36
เย้ๆๆๆ ดีกันแล้ว
อิเมษา ร้ายมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: Rukki ที่ 21-10-2012 13:48:29
สงสารน้องปอม สงสารพี่วิน คือทั้งคู่ไม่ผิดอ่ะ
น้องปอมน่าสงสารมาก โดนไอ้ชั่วนั้นขู่อยู่ได้
จบเรื่องนะ น้องปอมตัดความสัมพันธ์มันไปเลย เกลียดดดดดดดดดดดด
ปอมยังเด็ก พอเข้าใจเรื่องนี้ และดีใจมากที่ในที่สุดปอมก็ได้สติกลับมา
แค่ "รัก" เท่านั้นแหละ เชื่อสิว่าต้องผ่านทุกอย่างไปได้
ถึงพี่วินจะทำจริง พี่วินก็ไม่เลิ่นเล่อปล่อยให้ใครเขาจับได้หรอกนะ
ขอให้ตอนหน้าบรรยากาศดีๆ กลับมา
เกลียดไอ้ชั่วเมษา !!!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: s.monkham ที่ 21-10-2012 13:57:39
ยังเป็นกำลังจัยให้พี่วิน น้องปอม อยู่เสมอจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ที่ 21-10-2012 14:04:16
ปอมก็บอกพี่วินไปสักทีสิฟะ รำคาญแล้วนะเฟ้ย! :z3:
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านต่อออออออ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: iamoumm ที่ 21-10-2012 14:29:56
น้องปอมน่าสงสาร พี่วินก็น่าสงสารจับใจเลย
พี่เมษอะเอาเก็บไปเลยนะคะ ไม่ต้องเอาออกมาอีกแล้ว
ลาขาดไปเลย ทำให้ความรักคนอื่นแตกร้าว :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 21-10-2012 14:34:39
ไม่อยากพูดถึงเมษา มันน่า :z6: นัก ชิ......
เริ่มหัวข้อโดย: Gnannanz ที่ 21-10-2012 14:39:17
ทำไมพี่เมษทำงี้อ่ะ? แย่มาก แย่ๆๆๆๆ
น้องปอมไม่มีทางรักพี่เมษหรอก เช้ออ!
เพราะน้่องปอมรักกวินไปแล้ววว
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆเลยน้าาาา
ตอนหน้าไรเจอร์ไม่ต้องเอามาม่ามาแล้วนะ
อีกอย่าง...เอาเอ็นซีมาด้วย -//- 5555555555
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 21-10-2012 14:43:50
อ่านๆ ไป ต้องดร็อปไปเล่นเกมบ้าง ทำนู่นนี่บ้าง แล้วกลับมาอ่านต่อทีละย่อหน้า ไม่ใจถึงพอจะอ่านทีเดียวจบอ่ะ มันบีบใจจัง :z3:
เห็นด้วยกับความเห็นที่ว่า ถ้าไม่มีตอนที่ 33 มาประกบท้ายเนี่ย นอกจากพี่วินแล้ว คนอ่านอาจลงแดงตามกันไป (เวอร์เนอะ)
อิเมษ (เลิกเติมพี่แล้ว มันไม่คู่ควร!!) เลว ร้าย หน้าด้านจริงจังมากอ่ะ พี่วินตามไปจัดซักหมัดซิ ขอแบบแรงๆ ด้วยนะ (เค้าโหวตให้เป็นตัวร้ายประจำเล้าเรียบร้อย แฮ่ !!)
น้องปอมเอ๊ย 2-3 ตอนที่ผ่านมาเนี่ย สติไม่มีจริงๆ ด้วย เกือบเสียพี่วินไปแล้วสิ ทีหลังอย่าทำอีกนะหนู คิดๆ ดูแล้ว น้องปอมทำแบบนี้กับพี่วินหลายรอบแล้วนะ สงสารพี่วินจัง...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 21-10-2012 14:47:29
คนอ่านแทบใจจะขาดตามน้องปอมพี่วินไปด้วย พี่เมษใจร้ายมากนะ ใจร้ายเกินไป ร้ายแบบไม่คิดว่าัตัวเองผิดสักนิดเดียวด้วย
สมควรที่จะโดนน้องปอมตัดรอนแบบให้ขาดๆๆๆๆ ไปเลยอ่ะ อ่านไปแบบแทบพ่นไฟใส่ :m31: :m16: :fire:
คือทำให้คนที่ตัวเองรักเจ็บนี่มันไม่ใช่รักแล้ว ห้ามน้องติดต่อพี่วิน แถมไปพูดกับพี่วินให้เสียความมั่นใจอีก
น้องก็ความห่วงเลยไม่ได้พูดไป แต่สงสารสภาพจิตใจมาก ห่อเหี่ยวเป็นอาทิตย์ ดีใจที่ปอมคิดปิ๊งขึ้นมาได้ว่า
ตัวเองผิดอะไร พี่วินผิดอะไร แล้วไปหาไปทำความเข้าใจกัน แอบใจหายตอนพี่วินเกือบปล้ำน้องปอม
ถ้าพลาดเรื่องนี้ไปอีกกลัวจะเตลิดไปกันใหญ่ ดีที่เรียกสติกลับมาได้ทัน บอกรักกันแล้ว โลกสดใสมากจ้า
งานต่อไปคือตัดหางปล่อยวัดพี่เมษ หึๆ คนนิสัยแย่
ขอบคุณจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 21-10-2012 14:52:46
หวังว่าจะคุยกันรู้เรื่องซักที
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 21-10-2012 15:04:28
ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย !!!!!!
เพราะการกระทำของคนเห็นแก่ตัว ที่เอาความรักมาอ้าง แมร่งงงงงงงง เกลีดดดดดดเมษา เกลียด เกลียดมากกกกกก
พี่วินน่าสงสารมากกกก จะร้องตามอะ ฮรืออออออ
ปอม คุยกับพี่วินเรื่องนั้นเถอะนะ แล้วผ่านมันไปด้วยกัน
ได้โปรดดดดดดดดด TT
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 21-10-2012 15:15:08
ไม่ชอบเมษเลย โอ้ยอ่านแล้วอยากเข้าไปตบจริงๆ 5555555555
พี่วินกับน้องปอมน่ารักมาก ซึ้งมาก ฮืออออออ <3
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 21-10-2012 15:31:32
ทำตัวไม่ฉลาดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน :เฮ้อ:
สุดท้าย คนอ่าน....ดราม่าอีกละ :laugh:
จะเคลียร์กันยังไงล่ะทีนี้ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 21-10-2012 15:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 21-10-2012 15:45:28
ดีนะที่คนแต่งใจดี มีตอน 33 มาให้อ่านด้วย ไม่งั้นนะ ขาดใจตายมันตรงนี้แหละ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 21-10-2012 15:57:27
เริ่มหัวข้อโดย: imac ที่ 21-10-2012 16:07:14
เริ่มหัวข้อโดย: duckool ที่ 21-10-2012 16:10:14
แต่เป็นกำลังใจให้พี่วิน ปอม และคนเขียนค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 21-10-2012 16:17:59
แต่ทั้งหมดที่ทำก็เพื่อปกป้องพี่วิน
ต่อเมื่อมีสติได้คิดทบทวน ก็อยากแก้ไขให้ถูกต้อง
พี่วินช่างภาพผู้เกรียงไกรก็มีโมเม้นต์อ่อนไหวเพราะถูกคนรักปล่อยพลังความเงียบเข้าใส่
ความรักครั้งนี้พึ่งเริ่มต้น มารผจญก็มาลองวิชา
แต่เผอิญว่ามารตัวนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก อีกไม่นานก็จะแพ้ภัยตนเอง
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 21-10-2012 16:26:39
มันใกล้จะหมดดราม่าแล้วใช่ปะ ?
เครียดมาหลายตอนแล้วเน้ออออออ
พี่เมษเจอคำนั้น คงช็อคอะ น่าสงสารเหมือนกันโนะ
เอาเป็นจะตั้งใจรอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆนะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 21-10-2012 16:34:00
เกลียดไอ้เมษ ไอ้เด็กปอมก็โลกสวยเกิ๊นกินหญ้าไปเหรอหนู
โอ๊ยอินไปหน่อย ขอโทษครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Kalamall ที่ 21-10-2012 16:55:53
ดีที่ปอมได้สติและกลับมาหาพี่วิน ไม่งั้นน่ะ :o12: เค้าจะเอาพี่วินมาปลอบใจเอง ไหนๆก็บอกรักกันแล้วคุยกันซะ มันอึดอัดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 21-10-2012 17:05:19
จริงๆปอมไม่จำเป็นต้องยอมเลยนะ
สงสารพี่วินสุดๆ คงทรมานมากเลย
อยู่ดีๆก็เหมือนโดนบอกเลิก
ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ
ดีใจที่ปรับความเข้าใจกันได้ :)
เริ่มหัวข้อโดย: praseat ที่ 21-10-2012 17:25:36
เริ่มหัวข้อโดย: AeRoMoZa ที่ 21-10-2012 17:44:52
ช่วงแรกๆก็ฮา แล้วก็ลุ้น ปอมห้าวมากเลย
พอช่วงที่พี่วินจีบ ก็ฮาพี่วิน วางแผนซะ555
ลุ้นไปก็ยิ้มไป เรื่องพี่เมษยังไม่ค่อยมาหนักมาก
พอพี่วินกับปอมเป็นแฟนกัน อ๊ายย หวานซะ น่ารักสุดๆ
พี่เมษเนี่ยไม่ดีเลยนะ ตัวเองไม่เสี่ยงเอง(จีบปอมหรืออะไรก็แล้วแต่แบบที่พี่วินทำ)
พองี้เค้าเป็นแฟนกันก็มาเป็นตัวร้าย วางแผนนู่นนี่ นิสัยแย่สุดๆอ่ะ
สงสารปอมกับพี่วิน
ปอมก็ยังเด็ก ไม่รู้อะไร และด้วยความเชื่อใจพี่เมษ เลยต้องเป็นแบบนี้
ส่วนพี่วิน เจอแผนร้ายพี่เมษไปก็ทำเอาเขว จนตอนนี้แย่ไปเลย
อยากให้พี่วินกับปอมคุยกันเร็วๆแบบรู้เรื่อง จะได้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะใคร
หวังว่าจะได้คุยกันก่อนที่พี่เมษจะโผล่มาอีกรอบนะ ลุ้นเหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 21-10-2012 18:19:23
เริ่มหัวข้อโดย: EverGreen™ ที่ 21-10-2012 18:39:56
ผ่านไปซักที
ลุ้นซะเหนื่อยยยยย
:เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: pochu52 ที่ 21-10-2012 18:52:15
บททดสอบความรักครั้งนี้เหนื่อยแทน
เริ่มหัวข้อโดย: hpsky ที่ 21-10-2012 19:00:57
ดีใจที่น้องมีสติ :เฮ้อ: ต่อจากนี้ก็คุยกันให้เข้าใจแล้วกันนะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 21-10-2012 19:36:36
พี่เมษนี่โคตรเลว อย่าอ้างว่่าเพราะรัก สิ่งที่แสดงมันไม่ใช่เลยยยย :m31:
น้องปอมก็เซ่อร์(ขอใช้คำนี้แทน)มากค่ะ แต่ให้อภัยนะ เพราะยังทันเวลา
ตอนหน้าขอหวานๆค่าา
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 21-10-2012 19:49:44
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 21-10-2012 20:02:33
เกลียดดดดด
ฮือออ
เกลียดมากอ้ะ ทำไมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ดีนะพี่วินแค่เมาเบาๆ
หึหึ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 21-10-2012 20:49:08
ดีนะคะที่สองตอนติด ใไ้รู้ว่าน้องปอมฉลาดตอนท้าย
ถ้าไม่ติดกันนะ เชื่อสิว่านอนไม่หลับไปสองคืน 55555555
รอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆ นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: kboom ที่ 21-10-2012 20:55:49
ฮึ้ยขัดใจจริง อยากเอาบาทาลูบหน้าอิเมษจริง :z6: ขอสักทีเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 21-10-2012 21:04:58
ตอนที่ปอมตอบเมษในโทรศัพท์เป็นอะไรที่สะใจสุดๆ 555555
ดีใจที่อย่างน้อยปอมยังมีสติคิดได้ทั้งๆที่เกือบจะสายไปแล้ว
ตอนหน้าสร่างเมาน้องปอมรีบเคลียร์กับพี่วินให้รู้เรื่องนะคะ
ให้พี่วินไปจัดการเอาเรื่องพี่เมษเอกสารปลอมที่เหอะ!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 21-10-2012 21:14:26
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 21-10-2012 21:17:52
แต่ก็ดีแล้วที่สุดท้ายปอมก็มีสติกลับคืน
เริ่มหัวข้อโดย: เมฆาสีน้ำเงิน ที่ 21-10-2012 21:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 21-10-2012 21:29:29
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 21-10-2012 21:30:39
มันหลายครั้งหลายตอนแล้วนะ มันไม่ใช่แค่เพิ่งเริ่ม กับความงี่เง่าที่ซ้ำๆซากๆของปอมเนี่ย
ปล่อยให้คนอื่นจูงจมูกตลอด คิดอะไรเองไม่เป็นรึไงปอม? :m16: เบื่อปอม ณ จุดนี้มากๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ChigoRita ที่ 21-10-2012 21:31:03
พี่วิน อย่ายอมแพ้นะ สู้ๆ น้องปอมอุตส่าห์บอกรักขนาดนี้แล้ว อย่าเพิ่งฝ่อไปซะก่อนนะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 21-10-2012 21:35:32
ปอม กะพี่วินขอให้รักกันมั่นคงนะ อย่าให้มีอะไรมาสั่นคลอนได้อีกล่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: makilu ที่ 21-10-2012 21:35:46
พี่เมษ :fire: ทำอย่างงี้ไม่ดีเลยนะ ถึงจะเป็นเพราะรักก็เถอะ :jul1: ถ้าไม่ยอมกลับตัวกลับใจล่ะก็เจอดีแน่!!!! :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 21-10-2012 21:37:58
แวะมาให้กำลังใจนักเขียนก่อน :L2:
มีเรื่องราวน่าสนใจ มีที่มาที่ไป แล้วก็แตกต่างดีคะ
แถมได้ความรู้เรื่องการถ่ายภาพด้วย ชอบคะ
อั๊ยยะ แต่ละความเห็น นายเมษาเป็นตัวร้ายที่ร้ายมากเลยเหรอคะ กลัวแทนพี่วินจริงๆ :เฮ้อ:
พี่วินสู้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: AllRiseApril ที่ 21-10-2012 21:40:37
มาฟังน้องปอมก่อนน
น้องปอมม ถึงเวลาชี้แจงแถลงไขแล้วนะ
พูดไปเดี๋ยวนี้ อย่ามัวแต่อมอยู่ ไม่งั้นจะให้พี่วินปล้ำใหม่ล่ะนะ
อีพี่เมษ เชอะะ ร้ายกาจ สมน้ำหน้า มีความสุขมั้ยล่ะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 21-10-2012 21:42:01
เหอะๆ ฆ่าอีเมษก่อนอันดับแรก !! :angry2: :angry2: :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 21-10-2012 21:45:41
พี่กวินยินดีด้วยยย ในที่สุดก็ง้างปากสำเร็จ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :L1: :L2: :3123:
ส่วนพี่เมษาแบบว่าเจื๊อกเรื่องคนอื่นเค้าทำไม ว่างมากปร้าาาาา ="=
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 21-10-2012 21:48:36
มาต่อแล้ว สุดยอดดดดด
พีืเมษ ร้ายมากกกก
หวังว่าจะเข้าใจกันซะทีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 21-10-2012 22:03:58
คนดีตกน้ำไม่ไหลนะคะ ความจริง ไม่มีวันตายค่ะ
รอช่วงเวลาเปิดใจนะ กรี้ด เค้าบอกรักกันแล้ว
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 21-10-2012 22:06:56
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 21-10-2012 22:29:16
เป็นการบอกรักในเวลาที่เหมาะสม ไม่พร่ำเพรื่อ
บอกในเวลาที่สำคัญจริงๆ
ถ้าวินาทีนั้นปอมไม่พูดนะ...คงไม่ได้แล้วแหละ
เรียกว่าวินาทีสุดท้าย
พี่วินชื่นใจไปอีกสิบปี (หัวเราะ)
สงสารพี่เมษอยู่นะ
อยู่ดีๆ (เหรอ) ปอมดันบอกว่าไม่อยากเจอ (หัวเราะ)
คงรู้สึกแบบ...คดีพลิก
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 21-10-2012 22:38:33
อย่าให้จบตอนแบบค้างคาใจคนอ่านมากนักเลย..... จบตอนแบบนี่ค่อยยังชั่วหน่อยคะ
บอกตามตรงว่าอ่านไปเกร็งไป 55555 แบบว่ามันลุ้นอ่ะ เชียร์พี่วิน แช่งไอ้พี่เมษ ตอนที่พี่วินถามว่ารักหรือไม่รักนั่นก็ลุ้นๆ
พอน้องปอมไม่ตอบ เศร้าจิตไปเลย แต่น้องปอมก็ไม่อยากเจอเมษ โคตรสะใจอ่ะ ก็คนมันชั่วอ่ะเนอะ แหะๆ อินมากเกิ๊นคนอ่าน - -"
แล้วเหมือนนางฟ้านางสววรค์มาดลใจน้องปอมให้คิด......โอ้ยอยากจะกระโดดกอดคนแต่งเลยอ่ะ 55555
ได้อ่านช๊อตหวานๆเคล้าน้ำตาหน่อยๆ น้องปอมบอกรักพี่วินแล้ว....รอลุ้นตอนต่อไปนะค๊า เอาให้หวานน้ำตาลเรียกพี่เลยนะคะ ^___^ o13
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 21-10-2012 22:47:45
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 21-10-2012 22:52:18
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 21-10-2012 23:02:45
ดีนะที่ปอมไม่หลงเชื่อไปมากกว่านี้ ดีจังที่เข้าใจกันได้
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 21-10-2012 23:03:47
เพราะมันเป็นการจุดประกายความคิดให้น้องปอม
นั่นสิ ปอมผิดอะไร พี่วินผิดอะไร
ปอมทำไปเพื่อปกป้องไม่ให้เอกสารถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจ
แต่กลับเอามาใช้ขู่ว่าห้ามปอมไปเจอ ให้เลิกกัน
และก็เพราะคำขู่ และคำถามย้อนกลับ ทำให้ปอมชัดเจนในสิ่งที่้ต้องทำ และไปหากวิน
พี่กวิน ผู้ชายดีๆ ผุ้ชายดีๆ เมามาย แต่ไ่ม่ขาดสติ อย่างน้อยห้วงหนึ่งก็นึกหน้าน้องขึ้นมาได้
เหตุการณ์บางอย่างมันจะได้ไม่ต้องดำเนินไปในสภาพจิตใจที่คลุมเครืออย่างนี้
หวังว่าปอมจะถาม และกวินจะค้นหา และจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเพราะความรักของพี่เมษ
ทำให้เรื่องราวเป็นแบบนี้ ส่วนพี่เมษ สุดท้ายจะเป็นยังไงไมู่้รู้ ไม่สน
เพราะตอนนี้เราโกรธพี่เมษ เราเจ็บ เราเสียใจแทนน้องปอม และโคตรจะดีใจ น้องปอมที่เข้มแข็งกลับมาทำเพื่อตัวเองแล้วในตอนท้าย :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 21-10-2012 23:05:21
ว่าแต่พี่เมษเถอะ เอาออกไปไกล ๆ ได้ไหมเนี่ย - -*
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 21-10-2012 23:12:54
สงสารพี่วินกับปอมสุดๆ ที่ปอมทำไปก็เพราะกลัวว่าพี่วินจะเดือดร้อนจนต้องเสียใจเอง
เรื่องนี้เพราะไอ้พี่เมษคนเดียว เลวมาก มีมีดมั๊ยคนแต่งจะเอาไปแทงพี่เมษ!!!!!!!!!!!!!!
พี่วินเชื่อใจน้องมากๆนะ TT เชื่อใจกันและกัน
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 21-10-2012 23:17:07
ประสบการณ์ด้านการงาน เอกสารก็น้อยนิด....
สิ่งที่ทำคือสิ่งที่ชอบ.....ประสบการณ์ชีวิตก็ยังน้อยมาก
เป็นเด็กซื่อตรงคนหนึ่ง ไม่แปลกที่น้องจะสับสน จะกลัว จะเข้าใจผิดได้ง่าย
สิ่งที่ทำคือการพยายามปกป้องคนที่รัก.....
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 21-10-2012 23:23:26
คุณเมษา ฮีแร๊งงงงง
พี่เมษเป็นิีกหนึ่งตัวละครที่อีโก้สูง
แต่เชื่อมั่นในตัวเองสูงมากกกกกกกกกกกกก
ตรงที่ปอมถามว่าเคยรักใครไหม รักจริงๆหรอ
คงแทงใจดำไม่น้อย
ชอบน้องปอมนะค่ะ เค้าไม่ได้เชื่อพี่เมษหรอกแต่กำลังสับสน
น้องปอมเค้าเป็นตัวละครที่บริสุทธิ์ไม่คิดว่าต้องปอมโง่เลยกับเรื่องนี้
เพราะเขาเป็นคนตรงๆเลยคิดว่าคนอื่นจะเป็นเช่นตน
และคงคาดไม่ถึงว่าคนที่นับถือและคอยช่วยเหลือมาตลอดจะทำกันลงคอ
พี่วินนนนนน พี่วินฉลาดนะ แต่เป็นใครก็ต้องเหว่งแหละมีคนมาปั่นแบบนี้
แต่ถ้าน้องปอมพูดอะไรออกมาบ้างพี่วินคงไม่เป๋ขนาดนี้
ชอบตรงจะฆ่ากันหรอ มันโดนนนน น้ำตาคลอเลยความจริงคลอตั้งแต่
น้องปอมเดินน้ำตานองมาในห้องเรียนแล้วบอกเขาคงไม่มาแล้ว
ตอนฉากนั้นอ่ะ ตกใจคิดว่าพี่วินจะทำไรน้อง
แต่เชื่อว่าเพราะเค้ารักคงไม่ทำอะไรที่เป็นการหักหาญน้ำใจ
แต่เชื่อว่าตอนหน้าไม่แน่ พอรู้ว่าใจตรงกัน
พี่วินอาจจะอ้อนน้องปอมด้วยอาการเมา
และแสดงภาษากายให้เห็นว่ารักมากแค่ไหน ฮ่าๆรอลุ้นค่ะ
ปล.คิดถูกที่โหวตพี่เมษเป็นตัวร้าย
ฮีร้ายเงียบมาก ร้ายแบบฉลาดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: JokerKaorihh ที่ 21-10-2012 23:27:36
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 21-10-2012 23:37:44
โชคดีที่ปอมคิดได้ ลุ้นสุดๆ ส่วนพี่วินยังคงความเป็นพระเอกได้ต่อเนื่อง :3123:
ตอนหน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วเฮ่ๆ อิพี่เมษอย่านะแกอย่านะ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: honeyhoon ที่ 21-10-2012 23:42:37
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 21-10-2012 23:50:03
เป็นไงล่ะมึง เจ็บกว่าเดิมปอมไม่อยากเห็นหน้าเลย 555
พี่วินดีใจด้วยนะ ในที่สุดก็รู้สักที ในที่สุดปอมก็เลิกปากแข็ง :-[
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 22-10-2012 00:36:51
เหมือนจะเคลีย แต่ไม่เคลีย
นักเขียนกลับมาเคลียด่วนเลยน้าาา TT
ปล.เกลียดพี่เมษ!!!!!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 22-10-2012 00:39:44
กลับมารักมาเข้าใจกันเหมือนเดิมเหอะนะ
ปล่อยนายเมษชอกช้ำตายไปคนเดียวเถอะ o18
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 22-10-2012 01:31:52
เกลียดอีพี่เมษ เกลียดมันนนนนนน
ดีแล้วแหละพี่วินน้องปอม คุยกันได้ก็ดี
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 22-10-2012 02:41:55
บีบคั้นหัวใจเหลือเกิน
ตอนที่น้องปอมหนีปัญหา ไม่ยอมพูดแบบนี้
ยิ่งเครียดแทนพี่กวิน สงสารมาก
แต่พอได้ยินคำบอกรักให้มั่นใจแล้ว หวังว่าจะดีขึ้นแล้วน๊าาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ~Harmony~ ที่ 22-10-2012 03:26:32
สวยใสสมองกลวง! โง่ไปโดนอิตัวร้ายยุจนขึ้น ดีนะน้องปอมฉันคิดได้
ตั้งสติทันเกือบไปแล้วจริงๆอย่ามัวแต่ร้องไห้เก็บตัวไม่พูดอะไรเลย
ตอนนี้น้องปอมเริ่มพูดสติเริ่มกลับ เริ่มมีพัฒนาการไปในทางที่ดีป้าก็ปลื้มใจ
ตอนหน้าขอให้เครียกันได้เข้าใจกันทุกอย่างแล้วไปตอกหน้าอิเมษหน้าตัวเมียกัน
ป้าเตรียมรอเผาพริกเผาเกลือมันอยู่นะ!<อินจัด>
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าา
ตอนหน้าขอจัดหนักอิเมษเลยนะเอาให้หาทางกลับบ้านไม่ได้เลย แค้น!
เริ่มหัวข้อโดย: MIkz_hotaru ที่ 22-10-2012 03:33:20
ไม่งั้นอึดอัดเอาหัวทุบกับคอมแน่ๆ :z3:
อิพี่เมษ มึงควรคิดได้ได้แล้วนะ
ทำไปปอมเค้าก็ไม่ได้เป็นของมึง
:beat:
สงสารพี่วินคนดีของเค้า ไม่เป็นไรนะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 22-10-2012 03:41:55
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 22-10-2012 03:42:57
อ่านแล้วจุกๆ ในอก ไม่หาย
หวังว่า้พรุ่งนี้จะสดใสอย่างที่พี่วินว่าสักทีนะ
ปล. ขอบคุณเหมือนกันครับที่มาสองตอน ถ้าตอนเดียว คงอึดอัดตายแน่ๆ
ปล.2 เอาไอ้เหี้ยเมษไปเก็บทีเหอะ รำคาญ แสรดดดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 22-10-2012 03:45:26
หลังรักพี่วิน หมดใจเลยอะ :-[ ดีใจที่น้องปอม กลับมาบอกรัก
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ถ้าออกเล่ม อย่าลืมเรียกด้วยนะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 22-10-2012 09:04:53
เป็นสองตอนที่เครียดและอึมครึมมากกก ลุ้นสุดๆไปเลย > <"
เริ่มหัวข้อโดย: khalwfarng ที่ 22-10-2012 09:44:41
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 22-10-2012 10:35:01
น้องปอมเคลียร์ให้ชัดๆ มีอะไรก็ถามก็คุยให้จบๆไป
พี่วินฟ้องแม่งให้หมดตัวเลย
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 22-10-2012 10:54:48
ก็รีบๆเคลียร์ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปนะอิพี่เมษอ่ะรอสมน้ำหน้ามันอย่างเดียว
นิสัยเสียโตคร
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 22-10-2012 11:21:52
ใช่ค่ะน้อง อย่าให้มือที่สามมาทำให้แตกหัก
ถ้าจะเลิกก็ให้มันจบเพราะหมดรักก็แล้วกันเนอะ
อิพี่เมษ แกจงเจ็บปวดต่อไป ฮี่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 22-10-2012 12:28:49
อะไรๆ น่าจะดีขึ้นนะ หวังว่าคำว่า "รัก" ที่ปอมบอก
จะทำให้พี่วินดึงสติของตัวเองกลับมาได้เช่นกัน
เชื่อว่าถ้าทั้งสองคนมีสติและใช้เหตุผลคุยกัน
ทุกๆ เรื่องจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอนเลย
คงต้องแสดงความเสียใจกับเมษาด้วยนะ
เพราะสิ่งที่ตัวเองลงทุนลงแรงทำไปคราวนี้
เห็นทีจะต้องเสียแรงเปล่าเสียแล้ว รักในทางที่ผิด
ใช้ความคิดของตัวเองตัดสินใจชีวิตของคนอื่น
กลับตัวซะเถอะนะ แล้วกลับมาเป็นพี่เมษคนเดิม
คนที่ปอมรักและนับถือ เป็นพี่ที่ปอมเคารพเหมือนเดิม
ส่ิงที่ไม่ใช่ของเรามันก็ไม่มีวันเป็นของเราหรอก
ปล่อยมือซะ แล้วรอวันที่ของที่เป็นของเราจริงๆ
ซักวันเมษจะต้องได้เจอใครคนนั้นแน่นอน เราเชื่อ
:monkeysad:
ขอบคุณมากๆ นะคะคนเขียน สู้ๆ นะคะ รออ่านเสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 22-10-2012 13:10:25
อุปสรรคจะหล่อหลอมให้เข้มเเข็งขึ้น บวกหนึ่งคะ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 22-10-2012 19:24:34
เริ่มหัวข้อโดย: NONSENSE ที่ 22-10-2012 21:30:35
อินมากๆๆๆ เครียดตามวินเลยอ่า ที่ปอมหลบหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: PaYtaI123 ที่ 23-10-2012 00:15:06
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 23-10-2012 01:55:35
แต่ก็ดีใจกับพี่วินแล้วก็น้องปอมด้วยนะ ที่คืนดีกันแล้ว :impress2:
เชื่อใจกันให้มากๆนะทั้งสองคน เอาใจช่วยจ้า o13
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 23-10-2012 04:14:14
พี่เมษแม่ง หายๆไปเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 23-10-2012 11:27:32
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 23-10-2012 14:03:32
ที่จริงวินสามารถฟ้องร้องพี่เมษได้เลยนะเนี่ย ปลอมแปลงเอกสารธนาคารน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 23-10-2012 15:32:02
เริ่มหัวข้อโดย: biggybite ที่ 23-10-2012 19:16:46
เริ่มหัวข้อโดย: Nae_Nae ที่ 23-10-2012 20:08:52
เริ่มหัวข้อโดย: koikoy ที่ 23-10-2012 23:44:35
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 24-10-2012 00:53:41
พี่เมษสติมา
พี่วินกับปอม เข้าใจกัน
ตอนหน้า ขอแบบหวานๆเลยนะ
เอามาแก้ช้ำกับ 2 ตอนนี้
:laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: CheeTah ที่ 24-10-2012 02:54:30
ต่อไปก็คงจะดีขึ้นแล้วใช่มั้ยอ่า
คราวนี้คนเขียนจะหายไปนานมั้ยอ่า
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 24-10-2012 13:15:30
เริ่มหัวข้อโดย: khalwfarng ที่ 24-10-2012 15:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 24-10-2012 20:01:46
โล่งอกกันไป ดีนะน้องปอมได้สติก่อน และพี่วินก็เมานิดหน่อยเท่านั้น
เป็นไงล่ะผลที่ได้รับอ่ะไอ้พี่เมษน้องไม่อยากเจอหน้าแล้ว(สมน้ำหน้ามัน)
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 25-10-2012 00:38:56
ใจจะขาด สงสารพี่วินมาก
ดีแล้วที่ปอมยังคิดได้ แล้วกลับมา :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 25-10-2012 01:13:49
เต็มอิ่มและไม่ค้างคา ขอบคุณมากๆเลยครับ
ดีใจที่น้องปอมเชื่อในตัวพี่วินมากพอที่จะก้าวข้ามสิ่งที่เมษาบอก
ความเชื่อใจและเชื่อมั่นในกันและกัีนสำคัญที่สุดในการประคับประคองความรักจริงๆ
อ่านจบตอนนี้ยิ้มได้ซักที หลังจากอึมครึมปวดหนึบๆในใจมาหลายตอน
อย่างน้อยๆตอนนี้ทั้งพี่วินและน้องปอมก็บอกรักกันได้เต็มปากเต็มคำแล้ว
มีอีก 10 เมษา ก็ไม่หวั่นอะไรแล้ว
เอาใจช่วยพี่วินน้องปอมให้ผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปได้เสียทีนะครับ
และก็ ขอเป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งเหมือนเดิมครับผม
รอเรื่องนี้เสมอ... ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 25-10-2012 14:52:37
แต่ปอมก็คิดได้ซะที คุยกันพี่วินให้รู้เรื่องนะ
มีความสุขแล้วใช่มั๊ยพี่เมษ :fire:
โดนปอมเกลียดแน่
เริ่มหัวข้อโดย: pae666 ที่ 25-10-2012 23:14:27
โฮฮฮ สงสารพี่วินกะน้องปอมที่สุดเลย ..แต่ก็เข้าใจกันได้ซะทีน๊าา สู้กันต่อไปนะตัวเทอ >///<
เริ่มหัวข้อโดย: Artown ที่ 26-10-2012 01:38:36
:n1: :n1: :n1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ak@tsuKII ที่ 26-10-2012 02:50:43
เริ่มหัวข้อโดย: Ak@tsuKII ที่ 26-10-2012 02:52:01
เริ่มหัวข้อโดย: marionatte ที่ 26-10-2012 11:13:51
เริ่มหัวข้อโดย: smirnoi ที่ 26-10-2012 12:40:39
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 26-10-2012 16:31:51
แต่เอาเมษาคนนิสัยไม่ดีไปเก็บเลยทำคนรักกันเสียใจแย่มาก
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 26-10-2012 16:39:10
แล้วก็ขอบคุณพี่วินที่ได้สติขึ้นมาก่อน
อย่างที่น้องปอมบอกแหละอย่างน้อยถ้าจะมีอะไรมันก็ต้องไม่ใช่ในขณะที่เมาแบบนี้ :(
งี้ตอนหน้าสองคนนี้ก็คงเข้าใจกันแล้วดิ...ใช่มิ -.-?
ส่วนอีพี่เมษ...เดี๋ยวมึงเจอแน่จ้ะ อำนาจมืดพี่วิน :a9: :a9: เอาให้สาสมกับที่ทำไว้ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: •ไนท์คลุง• ที่ 27-10-2012 01:01:20
T_T
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 27-10-2012 04:40:55
ปอมครับเคลียร์กับพี่วินเร็วๆนะ อยากรู้อะไรก็ถามไปเลย
เป็นแฟนกันต้องเชื่อใจกันสิ สู้ๆนะครับปอม
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 27-10-2012 07:21:00
ทีหลังมีอะไรต้องพูดนะปอม พี่วินก็เชื่อในตัวน้องหน่อย
พี่เมษ ทำเหมือนไม่รู้จักน้อง ถ้าคนที่น้องรักจะเดือดร้อนแล้วน้องจะหายไปเฉยๆโดยไม่พยายามช่วยเชียวหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: knightprince ที่ 28-10-2012 01:04:12
ในที่สุดๆๆๆๆๆ ปอมก็ตัดสินใจได้ ลุ้นแทบตาย
หมั่นไส้ตาเมษจริงๆ สมละ 5555
สนุกมากค่า รอตอนต่อไป อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 28-10-2012 03:45:28
แบบว่าเค้าชอบพี่วินงะะะะะะะะะะะะะะะ :o8: :o8: :o8:
เป็นผู้ชายที่อบอุ่นดีจังฮือออออ
จะบอกว่าแอบสาปแช่งพี่เมษไปหลายครั้งเหมือนกันคะ
มารดีๆคนนึงเลยนะ ฮึ่ย!
แต่ก็ชั่งคะ เวรย่อมระงับด้วยการไ่ม่จองเวร
พี่วินน้องปอมดีกันแล้วก็ปล่อยพี่เมษตร่อมใจตายไปเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 29-10-2012 02:24:05
อึดอัดมาหลายตอน ขอหวานๆเคล้าเลือด :haun4: ก็ดีนะเหอๆ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 30-10-2012 09:13:38
อยากรู้ว่าเมษจะมีแผนไรอีกรึเปล่า :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 30-10-2012 13:40:47
โฮกกกก กว่าจะเข้าใจกัน ลุ้นซะเหนื่อย
คุณพี่เมษทำไว้ซะแสบเลยนะเนี่ย
แล้วถ้าน้องปอมรู้ความจริงจะโดนกลับไปแสบๆบ้างไหม
เริ่มหัวข้อโดย: runma ที่ 30-10-2012 15:50:38
แล้วกวินมาเจออีกหนว่าอยู่ด้วยกันสองต่อสองคงเข้าใจผิดกันไปอีกยาว
เป็นแบบนี้ค่อยโล่งอกหน่อย ปอมบอกรักพี่วินแล้ว คราวนี้ก็เล่าความจริงเลยนะน้องปอม
อย่าให้ต่างคนต่างคิดเองเออเองอย่างนี้เลยครับ พี่เมษตอนแรกก็เห็นเป็นพระรอง
ผู้น่าสงสารตอนนี้กลายเป็นตัวร้ายไปซะแล้ว
ว่าแต่ว่า..บรรยากาศแบบนี้ พี่วินกับปอมกลับมาเข้าใจกันแล้ว ทั้งยังนอนกันอยู่บนโซฟา
ปลอบกันไปมา อืมมม :m1: :m23:
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 30-10-2012 21:42:26
ชักอยากจะรู้ว่า หลังจากพี่วินได้ยินคำบอกรักของน้องปอมแล้ว
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป .............
:z13: :z13: :z13:
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: ปลาน้อย ที่ 31-10-2012 01:45:56
มาเม้นให้กำลังใจคนเขียนก่อน
ยังอ่านไม่ถึงไหนเลย
สู้ๆค่าา XD
เริ่มหัวข้อโดย: FanGieTsFc ที่ 31-10-2012 07:23:34
ก่อม็อบประท้วงนักเขียน ไม่มาต้อสักที :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 31-10-2012 07:52:28
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 31-10-2012 13:14:03
ไม่เสียทีที่เจ้ vote อิพี่เมษนะเนียะ..ร้ายได้ใจมาก
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 31-10-2012 13:27:32
รีบๆมาต่อนะ อยากอ่านฉากหวานๆของพี่วินกับปอมใจจะขาดแล้วค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 31-10-2012 19:04:13
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 01-11-2012 00:46:19
ที่ได้รางวัล " ตัวร้ายยอดเยี่ยม "
ร้ายจริง ๆ มาทำน้องปอมกับพี่วินเสียใจ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 01-11-2012 01:10:54
ขอแสดงความยินดีกับนายเมษาด้วย
ที่ได้รางวัล " ตัวร้ายยอดเยี่ยม "
ร้ายจริง ๆ มาทำน้องปอมกับพี่วินเสียใจ
มาแสดงความยินดีด้วยคนค่ะ 555555
ไม่เสียแรงที่โหวตนายเมษาไป เลวได้ใจมาก ณ ตอนนี้ (นายเมษาได้รางวัลตอนได้จังหวะเหมาะเม๋งมากค่ะ)
นอกจากมันจะทำพี่วินกับน้องปอมจะเสียใจแล้ว นักอ่านอย่างเราๆ ก็อกสั่นขวัญหายไปตามๆกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 01-11-2012 02:09:36
สมควร 55555
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 01-11-2012 08:27:58
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 01-11-2012 12:56:22
พี่ร้ายจริงอะไรจริง ก็สมควรแล้วแหละกับตำแหน่งนี้ :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 01-11-2012 21:56:24
คิดถึงคนเขียนมากๆ ด้วย
คงยุ่งอยู่แต่ก็จะรอนะคะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 02-11-2012 01:46:20
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 02-11-2012 08:02:17
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 02-11-2012 08:26:11
พี่เมษได้รางวัลตัวร้ายยอดเยี่ยมไปแล้วนะคะ น่ายกย่องมากๆ :laugh:
รอคุณคนแต่งพาฉากสวีทของพี่วินน้องปอมมาให้อ่านอยู่น๊าา ><
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 02-11-2012 19:52:44
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 02-11-2012 20:35:23
หลังจากคนอ่านแท็คทีมกันโหวตให้อิเมษเป็นตัวร้ายประจำเล้า อิเมษก็ได้ขึ้นแท่นสมใจคนอ่านจริงๆ :z6: (ให้รางวัลอิเมษเป็นการโดดถีบงามๆ 1 ที หุหุ)
ส่วนคนเขียน อย่าลืมให้รางวัลคนอ่านโดยการมาต่อตอนต่อไปนะคะ คนอ่านรอกันอยู่หน้าจอเยอะเลย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: bowlyngz ที่ 03-11-2012 17:25:58
เราจะเม้นเพื่อก่อให้นักเขียนเก่งขึ้นๆไป 555
เรื่องนี้ประทับมากกกกค่ะ ชอบนะ ไม่แปลกที่ได้เข้าชิง555
แต่จะเจาะลึกลงไปอีกนิด...
เราจะชอบโมเมนต์ที่พระเอกนายเอกใช้กล้อง สอนใช้เลนส์ หรือครีเอทงาน ประมาณนี้ แบบมันดูมีสาระมีเรื่องราว เจาะลึก(คือคนเขียนก็เป็นตากล้อง จัดเต็มเลย ชอบบบ) มันให้อารมณ์นิยายผู้ใหญ่555(อธิบายอย่างนี่เข้าใจรึเปล่า)
แต่บางส่วนที่ไม่ชอบคือ แบบ อ่านไปบางทีอารมณ์มันสะดุดอะ ก็คือบางตอนที่พระเอกนายเอกไม่ได้ใช้กล้อง ไม่ได้สอนใช้เลนส์ ไม่ได้ทำงาน (แค่บางช่วงนะ) คืออ่านแล้วมันให้อารมณ์แบบการ์ตูนตาหวาน นิยายแจ่มใส ประมาณนั้น (แบบเฮ้ยอารายวะ เมื่อกี้ยังฟิลผู้ใหญ่ๆอยู่เลยไม่ใช่รึ) เราก็เลยว่ามันสะดุดไปบ้าง แต่โดยรวมแต่ให้10/10นะ แล้วเราจะอวยให้นักเขียน เขียนได้หนุกขึ้นๆ รออ่านอยู่นะ ^^
ป.ล.อีกนิสสส คหสต. นายเอกรันทดน้อยไป 555 แหมทีตอนแรกซื้อเสื้อแปดร้อยจะเป็นจะตาย หลังๆนี่สบายไปหน่อยป่าวจ๊ะ หรือว่ามีเสี่ย(วิน)เลี้ยง 555 (ชอบนายเอกชีวิตดราม่า รันทด น่าสงสาร)
เริ่มหัวข้อโดย: took-ta_naka ที่ 03-11-2012 20:38:52
มารอตอนต่อไปจ้า o13
เริ่มหัวข้อโดย: zeusmaii ที่ 04-11-2012 00:37:42
เริ่มหัวข้อโดย: Nae_Nae ที่ 06-11-2012 00:49:13
เริ่มหัวข้อโดย: smirnoi ที่ 06-11-2012 03:02:44
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 06-11-2012 15:47:36
ในที่สุดเรื่องก็จะคลี่คลายไปในทางที่ดีแล้ว...สู้ๆทุกอย่างแบบที่เคยตั้งใจไว้เลยเนอะ อย่าทำให้น้องเสียใจนะ
(น้องเสียใจเพราะเมษมาพอแล้ว...ถึงจะแอบเคืองน้องนิดหน่อยที่ไม่ยอมถามพี่วินตรงๆแต่แรกก็เหอะ...แต่ยังไงก็ยังเชียร์อยู่นะ)
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 06-11-2012 22:44:40
ยินดีด้วยค่ะกับรางวัลของนายเมษ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 08-11-2012 15:49:14
มาสารภาพว่านิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่จะอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป(เหมือน ระเบียงรักนักศึกษา ของคุณจี)
ชอบแนวการเขียนของคนแต่งมากๆ มันสื่ออารมณ์ได้ในทุกๆด้าน ทั้งคาเรกเตอร์พระเอก นายเอก(ชอบน้องปอมมากๆ)
พี่วินเป็นคนที่ดูอบอุ่นและให้ความสนใจกับคนรักในทุกๆเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ น้องปอมจะมาก่อนเสมอสำหรับพี่วินแคร์น้องปอมที่สุดว่างั้นเถอะ ส่วนน้องปอมก็เป็นเด็กที่น่ารักแบบที่ถ้าใครเป็นพี่วินก็ไม่มีทางที่จะไม่หลงน้องปอมแน่เชื่อสิ
ยิ่งอ่านยิ่งรักน้องปอม และชอบพี่กวินมากขึ้นทุกตอนโดยเฉพาะตอนล่าสุดสงสารน้องปอมและเห็นใจพี่กวินมากๆ
ไม่รู้สิอ่านนิยายเรื่องนี้ทีไรเหมือนกับได้ดูละครที่คล้ายว่าตัวละครในนั้นมีชีวิตจริงมากๆ ทุกอย่างมันไม่ดูเว่อร์เกินไป
เรื่องราวต่างๆมันสามารถเกิดได้ในชีวิตจริง
แต่ก็มีเรื่องอยากขอร้องคนแต่งสักอย่างว่า ขอให้ช่วยแต่งนิยายเรื่องนี้ยาวๆ ไม่ต้องมาลงบ่อยๆก็ได้แต่ขออย่าเพิ่งตัดจบไปก่อน
เพราะนานๆทีจะมีนิยายดีๆแบบนี้มาให้ได้อ่าน ก็อยากเสพไปนานๆครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 09-11-2012 05:24:56
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 09-11-2012 08:30:22
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 09-11-2012 10:57:06
เสียดายที่ไม่ได้มาตามอ่านอย่างต่อเนื่องด้วยสาเหตต่างๆนานาครับ วันนี้ได้อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ มากเลยจริงๆ
ขอชื่นชมคนเชียนเลยนะครับว่าเขียนออกมาได้ดีมากๆ ทุกอย่างมันทำให้รู้สึกดีๆมากๆจริงๆ การตัดตอนแต่ละตอนเป็นไปอย่างน่ารักมากๆนะครับ แม้กระทั่งตอนล่าสุดก็ตัดโดยไม่ปล่อยคนอ่านร้องไห้บนยอดมะพร้าวบนเกาะร้าง
เพิ่งอ่านเมื่อวานแล้วก็อ่านเรื่อยมาจนถึงตอนปัจจุบันเอาตอนนี้ และจะรอตอนต่อๆไป ขอฝากตัวเป็นแฟนนิยายด้วยอีกคนนะครับ ปลื้มในทุกตัวละครและเรื่องราวที่คนเขียนถ่ายทอดออกมามากๆครับ
ที่สำคัญลืมบอกไปว่าเมษาถึงจะร้ายแต่ผมรู้สึกชอบนะ เอ๊ะยังไง? ก็นะสิ่งที่เมษาทำไม่ถูกหรอก แต่สิ่งที่เมษาทำทำให้นึกถึงเพลงประกอบละครดังทางช่อง5 เรื่อง "ชิงชัง" เพลง "ผิดเพราะรัก" หน่ะครับ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: MiniDevil ที่ 09-11-2012 18:19:29
เริ่มหัวข้อโดย: hades ที่ 10-11-2012 04:04:34
มาต่อเร๊วววววววววววววว :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: navintae ที่ 10-11-2012 10:33:52
เริ่มหัวข้อโดย: Isomer005 ที่ 12-11-2012 23:33:49
และขอบอกตรงนี้เลยว่า ไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวร้ายเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้เลย
พออ่านไปเรื่อยๆ บทร้ายมันส่งให้ความรู้สึกเกลียดพลุ่งพล่านทุกบรรทัดเลย
โอ๊ยยยย เกลียดคนลักษณนี้ที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 13-11-2012 16:21:33
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 13-11-2012 17:31:20
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 13-11-2012 21:42:52
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 13-11-2012 23:20:29
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 13-11-2012 23:36:10
ตอนต่อไปคงจะมาต่อหลังจากวันที่ 29 เลยนะคะ T___T
เนื่องจากต้องส่งโปรเจ็ควันที่ 29 และสถานการณ์อยู่ในช่วงวิกฤต เลยคงต้องใช้เวลาทั้งหมดที่เหลือทุ่มไปกับงานนั้นก่อน
ความจริงแล้วไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยค้างไว้นานขนาดนี้เลย หาเวลาเขียนอยู่หลายรอบแล้ว แต่เรื่องเรียนไม่เอื้ออำนวย
ต้องขอโทษทุกคนจริงๆ และอยากขอบคุณมากๆค่ะที่ยังคงรอกันอยู่
หลังจากวันที่ 29 เป็นต้นไป จะกลับมาอัพสม่ำเสมอแล้วค่ะ สัญญา :n1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 13-11-2012 23:51:25
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 13-11-2012 23:53:59
แต่นิยายก็สำคัญมาก
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 14-11-2012 00:27:34
รอได้ครับ เข้าใจๆ
สู้ๆกับโปรเจคนะครับ น้องคนแต่ง
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 14-11-2012 00:34:55
รอได้เสมอค่ะ
หวังว่า ตอนต่อไป เขาจะเข้าใจกันเสียที
กะปอมเอ๊ยยย เจ๊อ่อนใจกะปอมจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 14-11-2012 01:20:39
จะแวะมาใหม่หลังวันที่ 29 นะคะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: BitterSweet~ ที่ 14-11-2012 01:22:13
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ ๆ ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: SugaR_II ที่ 14-11-2012 02:06:16
ฮือออออออ ดราม่าแทบตาย :o12:
สงสารพี่วินใจจะขาด :sad4:
สติสตังจงกลับมาทั้งคู่
รู้แล้วใช่มั๊ย ได้ยินแล้วใช่มั๊ยยยย~~ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: took-ta_naka ที่ 14-11-2012 03:56:41
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 14-11-2012 05:56:10
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 14-11-2012 06:06:16
สู้ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 14-11-2012 06:38:03
สู้ๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 14-11-2012 06:43:01
พยายามเข้านะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 14-11-2012 06:54:07
เริ่มหัวข้อโดย: Augusm ที่ 14-11-2012 07:07:51
ยังไงก็สู้ๆเต็มที่กับงานจ้า เป็นกะละมังใจให้ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 14-11-2012 07:15:32
เอาเรื่องเรียนก่อนนะครับ สู้ๆนะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 14-11-2012 07:19:47
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 14-11-2012 07:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 14-11-2012 09:21:55
เริ่มหัวข้อโดย: Non_stop ที่ 14-11-2012 09:51:24
จะรอเน้อ เอาใจช่วยผู้แต่งด่วยน่ะ
:z2:
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 14-11-2012 10:20:26
ได้เลขเด็ด 29
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 14-11-2012 11:13:24
จะรอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 14-11-2012 11:58:12
เริ่มหัวข้อโดย: white choc~ ที่ 14-11-2012 12:05:19
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 14-11-2012 12:56:38
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 14-11-2012 13:07:25
ปล.สู้ๆ จ้า ขอให้โปรเจคผ่านไปด้วยดีดีดีและดีมาก
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 14-11-2012 17:20:16
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 14-11-2012 19:22:48
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 14-11-2012 19:43:28
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 14-11-2012 20:10:11
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 14-11-2012 21:23:30
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 14-11-2012 21:38:24
ทั้งพี่วิน น้องปอม แล้วก็คนเขียนเลยค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 15-11-2012 10:23:12
แอบตกใจเล็กน้อย... แต่ แต่งานต้องมาก่อนใช่ไหม คนเขียนทำโปรเจ็คให้เสร็จดีๆ ก่อนน้า แล้วพักสักวัน จะได้มีแรงมาเขียนต่อสักตอน-2 ตอน (หุหุ ถือเป็นค่ารอของคนอ่านไง o18)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วจะรออย่างสงบนะคะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 15-11-2012 11:08:15
ขอให้โปรแจคผ่านไปอย่างราบรื่น ได้คะแนนดี ๆ ๆ
แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยครับ
..... หลัง 29 พบกันครับ
เริ่มหัวข้อโดย: beambeam ที่ 16-11-2012 20:47:36
เริ่มหัวข้อโดย: @rnon ที่ 20-11-2012 12:18:57
รออยู่นะค้าบ ...
คิดถึงน้องปอม :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 20-11-2012 13:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 20-11-2012 13:17:44
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: sheep.tk ที่ 20-11-2012 14:34:21
o13
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 20-11-2012 17:49:49
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 20-11-2012 18:44:27
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 21-11-2012 12:36:43
คนแต่งสู้ๆน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: phasau ที่ 21-11-2012 16:00:53
เริ่มหัวข้อโดย: oa_ko ที่ 25-11-2012 01:01:07
เริ่มหัวข้อโดย: oa_ko ที่ 25-11-2012 01:01:46
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 25-11-2012 02:16:13
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 25-11-2012 22:33:59
แล้วก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: JJHJJH ที่ 25-11-2012 22:52:18
คนแต่งสู้ๆ นะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 26-11-2012 23:47:11
:a2:
เคาท์ดาวน์รอพี่วินกับน้องปอมอย่างใจจดใจจ่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Saantos ที่ 27-11-2012 03:42:37
ทรมาน
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 27-11-2012 12:43:13
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 28-11-2012 00:05:19
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 28-11-2012 18:21:53
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 28-11-2012 20:11:44
อีกไม่กี่วันเราจะได้เจอกันแล้วนะ
คิดถึ้งคิดถึงงงงงง
คิดถึงคนแต่งด้วยค่า ^_^
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 29-11-2012 02:38:20
ขอบคุณสวรรค์ ที่ตอนล่าสุดปรับความเข้าใจกันได้แล้ว ไม่งั้น นอนไม่หลับแน่ :o12:
น่ารักมากเลยค่ะ บทจะหวานทีก็ทำเอาคนอ่านม้วนต้วนกลิ้งไปหลายตลบ กัดหมอนระบายความอิอรั๊ง
บทจะผิดใจกัน ฮือออ ไม่นะ ได้บทเรียนคราวนี้แล้วนะน้องปอม ดีใจจังที่น้องปอมคิดเองเป็น
ส่วนอีพี่เมษ..... เฮอะ!
เริ่มหัวข้อโดย: polla_x ที่ 29-11-2012 14:07:37
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 29-11-2012 14:21:51
สิ้นการรอคอยสักที :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 29-11-2012 16:43:01
ดีใจอย่างบอกไม่ถูก
:m4: :m4:
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 29-11-2012 16:54:58
เสื่อพร้อมหมอนพร้อม
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 29-11-2012 16:57:46
o18 :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 29-11-2012 17:18:44
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 29-11-2012 18:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 29-11-2012 22:11:19
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: makilu ที่ 29-11-2012 22:23:20
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 29-11-2012 23:04:58
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 30-11-2012 00:07:39
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 30-11-2012 00:57:39
เริ่มหัวข้อโดย: Blue label ที่ 30-11-2012 05:44:11
จะมีฉาก เลิฟๆกันป่ะเนี้ย :oo1: :impress2: :o8: :-[ รอน่ะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 30-11-2012 11:57:08
เริ่มหัวข้อโดย: mulli ที่ 30-11-2012 14:21:27
เริ่มหัวข้อโดย: hades ที่ 30-11-2012 22:13:23
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 30-11-2012 23:45:00
พอดีเมื่อวานเกิดเหตุการณ์ขลุกขลักขึ้นนิดหน่อย ทำให้กำหนดการส่งงานล่าช้ามาหนึ่งวันเต็มๆ
เพิ่งพรีเซ็นท์ให้อาจารย์ฟังเสร็จไปเมื่อหัวค่ำนี่เองค่ะ
เอาล่ะ สำหรับตอนต่อไป ตอนนี้กำลังเขียนอยู่
ขอเข้ามารายงานตัวไว้ก่อน กลัวคนอ่านจะนึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว 5555
คาดว่าอีกไม่กี่วันคงเอามาอัพได้ตามที่บอกไว้แน่นอนค่ะ
ปล.คิดถึงคนอ่านแทบแย่ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 30-11-2012 23:46:25
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 30-11-2012 23:49:33
ใจจดจ่อมากคิดถึงปอมกะวินมากๆจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: miracle22936 ที่ 30-11-2012 23:53:55
เริ่มหัวข้อโดย: didi ที่ 01-12-2012 00:06:14
รอนานแล้วค่ะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 01-12-2012 00:07:52
ปล. เพิ่งพรีเซ็นท์เสร็จ ได้พักบ้างรึยังครับ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ปลล. คิดถึงๆๆ น้องคนแต่ง และ พี่วิน-น้องปอม มากๆเลยครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ~@GusbellS@~ ที่ 01-12-2012 00:17:27
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 01-12-2012 01:56:56
แวบไปนั่งอ่านตอนล่าสุดสักครู่ เพื่ออารมณ์ที่ต่อเนื่อง
คริๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 01-12-2012 03:38:36
เข้ามาตอกบัตรรายงานตัวค่ะ
พอดีเมื่อวานเกิดเหตุการณ์ขลุกขลักขึ้นนิดหน่อย ทำให้กำหนดการส่งงานล่าช้ามาหนึ่งวันเต็มๆ
เพิ่งพรีเซ็นท์ให้อาจารย์ฟังเสร็จไปเมื่อหัวค่ำนี่เองค่ะ
เอาล่ะ สำหรับตอนต่อไป ตอนนี้กำลังเขียนอยู่
ขอเข้ามารายงานตัวไว้ก่อน กลัวคนอ่านจะนึกว่าตกส้วมตายไปแล้ว 5555
คาดว่าอีกไม่กี่วันคงเอามาอัพได้ตามที่บอกไว้แน่นอนค่ะ
ปล.คิดถึงคนอ่านแทบแย่ :กอด1:
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 01-12-2012 09:31:40
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร....
นัดกันไว้... เดี๋ยวเธอคงมา :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 01-12-2012 09:38:29
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 01-12-2012 10:23:30
พักผ่อนมั่งนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 01-12-2012 18:53:16
เริ่มหัวข้อโดย: pookkee_popy ที่ 02-12-2012 21:05:17
เป็นครั้งแรกที่เข้ามาอ่าน และอ่านถึงตอนล่าสุด ชอบมากมา
คือแบบเนื้อเื่รื่องไม่รีบร้อน ค่อยๆพัฒนา พออ่านแล้วรู้สึกว่ามันคือเรื่องจริงไงไม่รู้อ่ะ
ถ้านึกถึงตัวเองที่ไม่ได้ชอบเพศเดียวกันแล้วมาเจอแบบนี้ก็คงอารมย์เดียวกับปอมแน่เลย
ชอบความรักแบนี้อ่าาา พี่วินน่ารักสุดๆ >///< จะติดตามต่อต่อไปค้า าา
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 02-12-2012 21:10:31
เริ่มหัวข้อโดย: noomamja ที่ 02-12-2012 21:17:52
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 02-12-2012 22:03:43
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 03-12-2012 08:20:13
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 03-12-2012 12:28:24
เริ่มหัวข้อโดย: gasia ที่ 03-12-2012 13:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: Augusm ที่ 03-12-2012 14:00:56
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 03-12-2012 18:24:18
เริ่มหัวข้อโดย: Blue label ที่ 05-12-2012 02:30:48
เริ่มหัวข้อโดย: Angel.JS~ ที่ 05-12-2012 03:44:12
ยิ้มแก้มแตกไปหลายรอบ :-[
ปาดน้ำตา คัดจมูกหายใจไม่ออกไปก็หลายรอบ :sad2:
ดีใจจริงๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ o13 o13
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
กลิ้งๆรอตอนต่อไป
ปล. ดีใจที่ตอน ๓๓ ไม่ค้างแบบว่ายังไม่เคียร์กัน ไม่งั้นนอนไม่หลับแน่ค่ะ ๕๕๕๕๕
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 05-12-2012 19:13:29
คิดถึง
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 05-12-2012 19:49:13
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 05-12-2012 21:56:14
เริ่มหัวข้อโดย: hades ที่ 06-12-2012 23:52:59
เฝ้าาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 07-12-2012 23:35:51
ยังรอน้า เฝ้าเฝ้า
คิดถึงค่ะ :D
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 08-12-2012 00:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: Saantos ที่ 08-12-2012 01:52:38
:z10: :z10: :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 08-12-2012 05:50:01
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 08-12-2012 19:04:14
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 09-12-2012 06:03:35
ไม่ได้เขียนนาน สปีดตกฮวบฮาบเลย 5555
ส่วนหนึ่งเพราะต้องกลับไปย้อนอ่านของเก่าๆด้วยนี่แหละ เลยกินเวลาเสียเยอะเชียว
----------
หัวใจหลังเลนส์ # 34
แสงแดดอ่อนๆที่ส่องลอดบานหน้าต่างห้องนั่งเล่นในคอนโดหรูแห่งนี้ตกกระทบอาบร่างชายหนุ่มเจ้าของห้องบนโซฟา เปลือกตาบนทั้งสองข้างค่อยๆเผยอขึ้นน้อยๆเนื่องจากเสียงกุกกักที่ดังเข้าหู อาการปวดจี๊ดๆแล่นริ้วขึ้นมาตามสันคอจนถึงศีรษะดังเช่นทุกครั้งที่เขาเมาค้าง
สติค่อยๆไหลกลับคืนเข้าสมองทีละน้อย ดวงตาคู่คมดุยังคงเปิดไม่เต็มที่ขณะชายหนุ่มหันมองไปรอบๆ รู้สึกงุนงงกับสภาพของตัวเองไม่น้อยที่ยังคงอยู่ในชุดเดียวกันกับตอนที่ออกไปทำงานเมื่อวาน จะมีที่เปลี่ยนไปก็เห็นจะเป็นความยับยู่ยี่บนเสื้อผ้าและกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วตัวนี่แหละ ที่สำคัญคือ แทนที่จะตื่นมาบนเตียงนอน แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นโซฟากลางห้องนั่งเล่นไปได้
และทันทีที่ภาพใบหน้าเปื้อนน้ำตาของใครบางคนแวบเข้ามาในสมอง...ไม่เพียงแต่ศีรษะที่ปวดจี๊ด หากแต่ก้อนเนื้อภายในอกเองก็เช่นกัน
ความทรงจำสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานค่อยๆเรียงตัวเข้ามาให้เขาระลึกได้ ตั้งแต่ตอนที่เขาไปขอคำยืนยันที่คณะของเจ้าตัว ซึ่งสุดท้ายคำตอบที่ได้รับก็มีเพียงอาการนิ่งเฉยของผู้ถูกถาม ความรู้สึกในตอนนั้นยังคงสดใหม่อยู่ในใจ การโดนปฏิเสธด้วยท่าทีก็ทำให้เจ็บปวดได้ไม่น้อยไปกว่าคำพูด จำได้ว่าหลังจากนั้นเขาแทบจะหาทางกลับบ้านไม่ถูก แต่สุดท้ายหลังจากที่ขับรถออกมาในสภาพร่อแร่ ในที่สุดเขาก็พาตัวเองมาจนถึงห้องพักจนได้ เบียร์กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าถูกเปิดออกและลำเลียงตัวสู่กระเพาะของเขาแบบไม่มีที่สิ้นสุด และก็คงเป็นเพราะสาเหตุนี้นี่แหละที่ทำให้เขารู้สึกปวดหัวตุบๆ
แต่...หลังจากนั้นล่ะ...
เรื่องมันเป็นยังไงต่อแล้วนะ...
จำไม่ได้...
เสียงกุกกักที่ดังมาจากบริเวณห้องครัวเรียกให้เขาต้องลุกขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับถุงนอนเข้าค่ายที่เขาซื้อเก็บไว้ใช้ในยามที่ต้องไปถ่ายภาพในที่สมบุกสมบันซึ่งตอนนี้มันวางแผ่อยู่บริเวณริมผนังห้องในจุดที่อยู่ห่างจากโซฟาไปเป็นกิโล
หืม?...
และไม่ทันที่ชายหนุ่มจะหาคำตอบเจอด้วยตัวเอง ร่างๆหนึ่งที่เขาคอยเฝ้าคิดถึงและตามหามาอยู่หลายวันก่อนหน้านี้ก็กำลังเดินออกมาจากห้องครัวด้วยหน้าตาเหรอหรา
“อ่ะ...เอ่อ...อรุณสวัสดิ์ครับพี่วิน...” จักรวาลกล่าวทักทายคำแรกขึ้นเสียงเบา ไม่ทันตั้งตัวว่าจะเดินออกมาเจอคนที่เมาคอพับคออ่อนอยู่เมื่อคืนตื่นจากนิทราเร็วขนาดนี้
“...ปอม....”
กวินกระพริบตาปริบๆด้วยความมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนที่เพิ่งจะทำร้ายจิตใจเขาไปเมื่อวานมาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร
รังเกียจกันไม่ใช่หรือไงนะ...
จักรวาลเอง เมื่อเห็นท่าทีของคนตรงหน้าก็ต้องเจื่อนลงสนิท ท่าทางกวินจะไม่หายโกรธเขาง่ายๆแน่
ต่างฝ่ายต่างยืนเงียบด้วยไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรกันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ จะพูดอะไรออกมาก็ดูจะอึกๆอักๆไม่เป็นธรรมชาติกันทั้งคู่ ฝ่ายหนึ่งก็กลัวจะโดนโกรธ ส่วนอีกฝ่ายก็ยังงงๆกับสถานการณ์ที่ตัวเองดันจำอะไรไม่ได้สักกะผีก
หากแต่ก็เป็นคนความจำเสื่อมที่ดันตาดีผิดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน...
“ปอม!” เสียงทุ้มต่ำที่ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาเด็กหนุ่มต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัว และยิ่งเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงแล้วก็ยิ่งต้องแทบหดหัวเข้ากระดองเข้าไปใหญ่ เมื่อตอนนี้ดวงตาคมดุคู่นั้นฉายแววโกรธขึงถมึงทึงขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว
“...อ...อะไรครับ...”
“ใครทำ?...” กวินเอ่ยถามเสียงห้วนในขณะที่สายตาก็จับจ้องไปยังจุดสนใจของตัวเองด้วยแรงเต้นรัวเร็วในอก ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหนูของเขาบ้าง...ไปโดนใครหน้าไหนทำอะไรมา...
ไม่เพียงแค่คิด หากแต่ชายหนุ่มยังตรงเข้าไปจับตัวคนตรงหน้าพลิกซ้ายพลิกขวาดูอย่างลืมตัว
จักรวาลได้แต่ยืนงง ปล่อยให้กวินหมุนตนไปมาด้วยความไม่เข้าใจ
“ปอม...ตอบพี่มา ใครทำ?” ชายหนุ่มระล่ำระลักถามออกมาเสียงเข้มอีกครั้ง มือสั่นปากสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ความรู้สึกอื่นๆในใจกระเจิดกระเจิงไปหมด "ปอม!...บอกมาสิ พี่จะไปกระทืบมันเดี๋ยวนี้"
“หา?...ใครทำอะไร?...พี่วินพูดถึงอะไรน่ะ?" เด็กหนุ่มจ้องไปยังอากัปกิริยาของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก จะว่ายังไงดีล่ะ...มันทั้งงง ทั้งกลัว แต่ก็ขำด้วย...ก็ไม่รู้ว่าพี่วินของเขากำลังพูดถึงอะไรหรอก แต่ตอนนี้...หน้าหล่อๆนั่นดูตลกชะมัดเลย...
หากแต่ ภายในชั่วเวลาไม่กี่วินาทีต่อมาเด็กหนุ่มก็ต้องหลุบสายตาลงทันทีเมื่อคำตอบที่ถามไปถูกเฉลยออกมา
“จะอะไรล่ะ ก็รอยพวกนี้ไง...มันมาจากไหน? ปอมไปโดนใครรังแกมา?...ที่หลบหน้าพี่ไปเป็นเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?...บอกพี่มาว่าใครเป็นคนทำ พี่จะไปจัดการมันให้...” นิ้วมือลูบไปตามจ้ำแดงๆบริเวณคอและแผ่นอกที่โผล่พ้นคอเสื้อนอนย้วยๆออกมา "..หรือว่า...ไอ้เมษใช่ไหม? ไอ้เมษเป็นคนทำหรือเปล่า?”
“เห้ย ไม่ใช่นะ...พี่เมษเขาจะมาทำอะไรแบบนี้กับปอมได้ยังไงล่ะ...โธ่...” เด็กหนุ่มร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆดึงฝ่ามือใหญ่หนานั่นออกไปด้วยใบหน้าขึ้นสี...จะตอบยังไงดีล่ะหว่า...
ประดักประเดิดชิบเป๋ง...
“อุบัติเหตุนิดหน่อย...ไม่มีอะไรหรอกครับ...” จักรวาลอ้อมแอ้มตอบออกมาทั้งที่ก็พอจะรู้ว่ามันฟังดูงี่เง่าไม่น้อย...
อุบัติเหตุเครื่องดูดฝุ่นจู่โจมหรือไงวะ...ไอ้เบื๊อกปอมเอ๊ย!...
“พี่ไม่ได้โง่นะปอม นี่มันรอยจูบชัดๆ...เกิดอะไรขึ้น...เล่ามาสิ" กวินจ้องมองเด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าหลบตาตนด้วยหัวใจสั่นระรัว กลัวจริงๆ...
คนถูกถามอ้าปากพะงาบๆ คิดหาคำตอบที่ฟังดูฉลาดกว่านี้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทันใจคนตรงหน้าเมื่อคำถามเร่งเร้าถูกส่งมาอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำเขาเองยังสัมผัสได้ว่ากวินกำลังมือสั่น
ใบหน้าเรียวได้รูปก้มต่ำลงอย่างจนใจ ก่อนจะตัดสินใจหลับตาปี๋แล้วยกนิ้วขึ้นชี้ไปตรงหน้า
“หือ?...” กวินมองตามนิ้วของเด็กหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ "หมายความว่าอะไรปอม?”
คราวนี้ไม่เพียงแค่หลับตาหนีความกระดากเท่านั้น แต่มือทั้งสองข้างกลับถูกยกขึ้นปิดไปทั้งหน้า มีเพียงเสียงอู้อี้ฟังไม่ถนัดที่เล็ดลอดออกมาให้คนถามต้องตั้งใจเงี่ยหูฟัง
“พี่วินทำ...”
“เห้ย! พี่วินไหน!” คนถูกพาดพิงร้องออกมาเสียงหลง ตกใจแทบกระโดด...พี่วิน...กวิน จารุกิตติ์...เขาน่ะเหรอ...
“อ้าว!...” จักรวาลลดมือที่ปิดหน้าลงอย่างลืมตัว หัวคิ้วขมวดมุ่น "...ก็พี่วินนี้นี่แหละ จะมีสักกี่พี่วินล่ะที่จะมาทำอะไรแบบนี้กับปอมได้...”
ฝ่ามือแข็งแรงที่จับบ่าเด็กหนุ่มอยู่ค่อยๆลดลงไปอยู่ข้างลำตัว ก่อนที่เจ้าของมันจะถามออกมาเสียงเบา
"พี่ทำเหรอ...?”
“อืม...”
กวินยืนนิ่งไป จากที่หัวใจเต้นแรงอยู่แล้วเมื่อครู่ บัดนี้มันกลับยิ่งแรงเข้าไปอีก ภายในหัวสมองพยายามนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อวานอีกครั้ง...
เขาเมา...มากๆ
แล้วไงต่อวะ...
"...อื้อ...พี่วิน...พอเถอะครับ..."
"...พี่วิน...ขอร้องล่ะ..."
"...พี่วิน...อื้อ...ฮึก...."
ภาพที่แวบเข้าหัวแบบมาๆหายๆทำเอาชายหนุ่มหัวใจกระตุกวูบ สิ่งที่จำได้มีไม่มากพอให้ประติดประต่อเป็นเรื่อง แต่เสียงร้องห้ามและใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่อยู่ใต้ร่างก็เพียงพอสำหรับการทำให้เขาหน้าชาได้แล้ว
กวินกวาดสายตามองไปตามเนื้อตัวคนที่ยืนก้มหน้าแสดงความลำบากใจอยู่อีกครั้ง
ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาที่หัวใจ เขาทำอะไรลงไป...
หวังว่าเขาคงจะยังไม่ได้....
สองแขนแกร่งค่อยๆรวบดึงร่างตรงหน้าเข้ามาหาตัว พยายามควบคุมให้สัมผัสแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ราวกับกลัวว่าจะทำให้ช้ำ ใบหน้าหล่อเหลาก้มซบลงกับกลุ่มผมหอมกลิ่นแชมพูของเด็กหนุ่ม ก่อนที่เจ้าตัวจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่คนฟังฟังแล้วต้องยกมือขึ้นกอดตอบ
“ขอโทษ....ขอโทษจริงๆ....” กวินขยับมือลูบหลังปลอบประโลมคนในอ้อมกอดเบาๆ หากแต่...แท้จริงแล้ว ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่...การกระทำนั้นกลับเหมือนเป็นการปลอบตัวเองเสียมากกว่า "...ขอโทษ...”
จักรวาลส่ายศีรษะน้อยๆกับไหล่กว้างของคนตรงหน้า "ไม่เป็นไรครับ"
“ไม่เป็นไรได้ยังไง" ชายหนุ่มผละตัวออกมามองหน้าคู่สนทนาอีกครั้ง ไม่เพียงแต่สีหน้าเท่านั้นที่ฉายแววเคร่งเครียดและรู้สึกผิด...น้ำเสียงเองก็เช่นกัน ซึ่งจักรวาลรับรู้มันได้เป็นอย่างดี "พี่ทำอะไรบ้าง...เมื่อคืนพี่ทำอะไรปอมบ้าง...”
“เอ่อ...”
เด็กหนุ่มไม่ได้เงยหน้ามองคนที่มองเขาอยู่ คำถามที่ถูกถามเช้านี้ทำไมมันตอบยากเสียจริง
“ว่าไง...?...พี่ทำอะไรที่...แย่มากๆกับปอมใช่ไหม?”
“อย่ากังวลเลยครับ" เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา "ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก มีแค่รอยพวกนี้แหละ...” แล้วก็รอยพวกนี้แหละที่ทำให้เขาต้องแอบไปนอนหลบมุมห่างๆจากโซฟาที่กวินนอนอยู่เมื่อคืน จะเข้าไปนอนในห้องนอนแล้วปล่อยเจ้าของบ้านนอนโซฟาก็ใช่ที่
“จริงนะ...?”
เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับให้ความมั่นใจกับคนถาม
ได้ยินดังนั้นกวินก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ...
“เกือบไปแล้ว...” ใช่...เขาเกือบทำร้ายเด็กหนุ่มไปแล้ว... “ขอโทษ...พี่ขอโทษ..."
“อืม...ช่างมันเถอะครับ ยังไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นสักหน่อย" จักรวาลยกมือขึ้นตบบ่าชายหนุ่ม ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างจงใจเปลี่ยนเรื่อง "ตอนนี้พี่วินไปอาบน้ำก่อนเถอะ กลิ่นละมุดหึ่งเลยเนี่ย เสร็จแล้วจะได้ออกมากินข้าว ปอมทำข้าวต้มกุ้งไว้ ไม่รู้จะกินได้หรือเปล่า"
กวินมองคนพูดด้วยอารมณ์หลากหลาย "แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นเหรอปอม?...หลายวันที่ปอมหลบหน้าพี่ไปน่ะ...?”
เด็กหนุ่มก้มมองพื้น "...ไว้อาบน้ำเสร็จค่อยคุยกันนะครับ...ผมจะเล่าให้ฟังทั้งหมดเลย...”
“โอเค...”
.
.
.
.
น่าแปลกที่เมื่อศีรษะได้สัมผัสน้ำอุ่นๆจากฝักบัวแล้วก็ดูเหมือนว่าความจำจะเริ่มดีขึ้นมาไม่น้อย แม้จะยังรู้สึกเหมือนเหตุการณ์บางช่วงที่สำคัญมากมันขาดตอนไป แต่ภาพที่ค่อยๆผุดขึ้นมาตามลำดับและประกอบกับคำบอกเล่าจากจักรวาลแล้วก็ทำเอาเขาต้องยืนตบหน้าผากตัวเองอยู่ในห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด มันเป็นอะไรถึงต้องมาเมาแล้วกลายเป็นหมาเอาเมื่อคืนด้วย ปกติเมาให้ตายยังไงเขาก็ไม่เคยทำอะไรบัดซบขนาดนี้มาก่อน...
แต่ถ้าจะให้แก้ตัว...ก็คงเป็นเพราะเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจที่ได้รับมาก่อนหน้านั้นนั่นแหละ
คิดแล้วก็อดรู้สึกเสียใจขึ้นมาอีกไม่ได้...
.
.
.
.
“แล้วปอมเชื่อว่าพี่ทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ?” ช่างภาพหนุ่มเอ่ยถามขึ้นทั้งที่ช้อนยังคาอยู่ในมือทันทีที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากคนตรงหน้า ใบหน้าถือไพ่เหนือกว่าของลูกชายนายแบงค์ที่พาตัวเองมาพูดจาไม่น่าฟังกับเขาถึงห้องทำงานเมื่อวันก่อนลอยขึ้นมาโดยอัตโนมัติ รู้สึกเหมือนเส้นเลือดแถวๆขมับมันเต้นตุบๆด้วยความคับแค้น ฟันกรามล่างและบนขบกันกรอดๆ
คนถูกถามคนข้าวต้มในชามตรงหน้าไปมา สีหน้าเจื่อนสนิท "เปล่าครับ...ไม่ได้เชื่อ...” และเมื่อเหลือบตาขึ้นมองแล้วพบกับแววตาผิดหวังของกวิน เด็กหนุ่มก็ต้องรู้สึกโหวงๆในใจ ความจริงก็พอจะเดาไว้อยู่แล้วว่าต้องโดนโกรธแน่ๆ ก็จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อเขามันโง่ซะขนาดนี้
“ไม่เชื่อ...แล้วทำไมไม่มาคุยกับพี่ดีๆ"
“ก็...กลัว...”
"กลัวอะไร?" กวินจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่เรียวที่กำลังทอดมองลายไม้บนโต๊ะ ไม่รู้ว่าจักรวาลคิดอะไรอยู่ รู้อย่างเดียวว่าพอได้ฟังเรื่องบ้าบอทั้งหมดที่เกิดขึ้น แทนที่จะโกรธเกลียดเมษาเพียงคนเดียว แต่เขากลับรู้สึกน้อยใจคนเล่าขึ้นมาเสียดื้อๆด้วย
ไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากปาก มีเพียงการส่ายศีรษะเบาๆส่งกลับมาเท่านั้น
เห็นอย่างนั้นกวินก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ขอโทษครับ...” จักรวาลกล่าวเสียงอ่อย
“แล้วตอนแรก...ปอมตั้งใจจะทำยังไง จะปล่อยให้เราเลิกกันไปทั้งอย่างนั้นจริงๆเหรอ?” ถามออกมาทั้งที่แปลบๆอยู่ในใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...” เด็กหนุ่มไม่รู้จะทำหน้ายังไงในสถานการณ์อย่างนี้ จึงได้แต่เสตามองนู่นมองนี่ไปเรื่อย ยกเว้นอยู่อย่างเดียวที่ไม่ยอมมองคือใบหน้าคู่สนทนา "...ก็ไม่รู้จะทำยังไง"
"อืม..." กวินหลุบตาลงต่ำ "...ช่างเถอะ"
“...พี่วินโกรธหรือเปล่า?...”
ใบหน้าหล่อเหลาส่ายเบาๆ หัวคิ้วคมเข้มยังคงขมวดมุ่นแทบติดกัน
ไม่ได้โกรธ...ก็ตอบตามตรง
แต่ที่ไม่ได้พูดออกไปคือ...เขาน้อยใจน่ะสิ
จะว่าเขาเป็นตาแก่หัวล้านก็ได้...แต่เจอแบบนี้ เป็นใครก็ต้องรู้สึกเหมือนกันนั่นแหละ
“พี่วิน...”
“หือ?”
“โกรธใช่ไหมเนี่ย?"
“ก็เปล่าไง...พี่ไม่โกรธหรอก...”
“แล้วทำไมเงียบไป...”
คนถูกถามส่ายศีรษะอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นคว้าทั้งชามของตนและของอีกฝ่ายที่ทานหมดกันแล้วทั้งคู่ลุกจากโต๊ะไปล้างในห้องครัว มีเพียงคำพูดน้ำเสียงเรียบส่งมาก่อนจะเดินพ้นบริเวณไป "พี่ไม่เป็นอะไรหรอก อย่าคิดมาก"
ทันทีที่ร่างสูงใหญ่นั่นเดินลับประตูห้องครัวไป เด็กหนุ่มที่โต๊ะก็ได้แต่ยกมือขึ้นจิกทึ้งหัวสองสามที เสร็จแล้วยังไม่วายก้มหัวลงโขกพื้นโต๊ะเบาๆเป็นการลงโทษตัวเองที่ดันตัดสินใจช้าจนทำให้กวินโกรธจนได้
.
.
.
.
รอยยิ้มจางๆแต้มอยู่บนริมฝีปาก อาการประทุษร้ายตัวเองของเจ้าหนูที่โต๊ะอาหารนั่นมองจากตรงนี้ก็น่ารักไม่หยอก...
เอาน่า...อย่างน้อยๆจักรวาลก็คงไม่ได้มีเจตนาจะปล่อยให้เรื่องเลยเถิดจนออกมาเป็นแบบนี้
ช่วงอายุและประสบการณ์ชีวิตของพวกเขาอาจจะต่างกัน เขาเองในฐานะคนเป็นผู้ใหญ่กว่าก็ไม่ควรที่จะเอาอารมณ์มาตัดสิน ต่อให้น้อยใจ...แต่ท่าทีของจักรวาลในตอนนี้ก็ใช่ว่าจะปล่อยปละละเลยเขาเสียเมื่อไหร่
แต่ว่า...
ไหนๆก็ไหนๆ...
ขอลงโทษเจ้าเด็กคนนี้เสียหน่อยเถอะ...โทษฐานมาทำให้เขาหัวหมุนไปเป็นสัปดาห์...อย่างน้อยๆเหตุการณ์นี้จะได้พอมีประโยชน์อยู่บ้าง...ตรงที่มันจะกลายเป็นบทเรียนให้คนอ่อนประสบการณ์อย่างจักรวาลได้เรียนรู้...
แล้วอีกอย่างก็...ให้มันรู้กันซะบ้าง ว่าไอ้กวินตัวใหญ่นิสัยห่ามคนนี้มันก็ขี้งอนเป็นเหมือนกัน...
คิดถึงยังไม่ทันจบ เจ้าตัวก็เดินคอตกเข้ามาหาในเขาที่หน้าซิงค์ล้างจานเสียแล้ว
“ปอมล้างให้ครับ...พี่วินไปนั่งดูทีวีเถอะ...”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ทำเองได้" ชายหนุ่มจงใจกล่าวเสียงเรียบ "ไปนั่งรอเถอะ ล้างเสร็จเดี๋ยวพี่พากลับไปส่งที่หอ"
ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ทำหูลู่หางตก "...ครับ...”
อ้าว...เห้ย!
ครับเสร็จแล้วเดินออกไปเฉยเลย...นึกว่าจะแบบ 'ปอมยังไม่อยากกลับ' หรือ 'ไม่เอาครับ ถ้าพี่วินยังไม่หายโกรธ ปอมก็ไม่ไป' อะไรอย่างนี้เสียอีก
โธ่! ไม่ง้อกันเลย...
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 09-12-2012 06:05:02
“ไปกันเถอะ...” พูดจบ ชายหนุ่มก็ได้แต่ลอบมองปฏิกิริยาอีกฝ่ายที่คว้ารีโมทปิดโทรทัศน์แล้วลุกขึ้นจากโซฟาเงียบๆ
และขณะที่เขาซึ่งใส่รองเท้ารอเรียบร้อยแล้วกำลังจะคว้าลูกบิดประตูห้องนั้น ฝ่ามือเย็นๆของใครอีกคนก็มาคว้าต้นแขนเขาไว้เสียก่อน
กวินก้มลงมองคนที่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้เขา...
“เอ่อ...เย็นๆค่อยกลับได้หรือเปล่า?...”
“ทำไมล่ะ?”
"ก็..." เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาหัวทำหน้ายุ่ง "พี่วินยังไม่หายโกรธ...”
“อ้าว...บอกแล้วนี่ว่าไม่ได้โกรธสักหน่อย...”
“โกรธชัดๆเลยครับ ทำหน้าอย่างนี้แถวบ้านผมเรียกว่าโกรธ"
ช่างภาพหนุ่มจ้องตานิ่งสบกับอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้นก่อนจะสั่นศีรษะเบาๆ "ไม่ได้โกรธคือไม่ได้โกรธ ยืนยันได้ว่าไม่ได้โกรธจริงๆ...ทีนี้กลับได้หรือยัง ยังข้องใจอะไรอีกหรือเปล่า?”
“พี่วิน...” เด็กหนุ่มครางแผ่วเบา “ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน จะรีบไล่กันไปไหน"
“แล้วใครล่ะ ไม่ยอมให้พี่เจอตั้งหลายวัน...”
แทงใจดำ...
“ไม่ได้เจอกันหลายวัน แต่ปอมก็อยู่ได้แบบสบายๆไม่ใช่เหรอ?”
“สบายที่ไหน...”
“ก็ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นคงไม่หลบหน้าพี่ไปได้ตั้งนานหรอก" กวินกล่าวด้วยโทนเสียงที่ทำเอาคนฟังใจสั่นด้วยความหวั่นใจ
“แต่ถ้าปอมมาหาพี่วิน แล้วเกิดพี่เมษทำอย่างที่พูดจริงๆ...”
ฟังถึงแค่ตรงนั้นกวินก็พูดแทรกขึ้นมา "ไม่ไว้ใจพี่เลยใช่ไหม?”
จักรวาลที่กำลังคิดหาคำอธิบายกลับนิ่งชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคที่ถูกส่งออกมา
“เชื่อใจพี่บ้างหรือเปล่า?” ช่างภาพหนุ่มอาศัยจังหวะนี้กล่าวออกไปตามใจคิด "คงไม่หรอก...ใช่ไหม? เพราะถ้าปอมเชื่อใจพี่จริง เรื่องที่เราต้องห่างกันหลายวันคงไม่เกิดขึ้น...”
“พี่วิน...”
“ไม่รู้ว่าปอมรู้หรือเปล่า ว่าตลอดระยะเวลาที่ปอมหลบหน้าพี่...สภาพพี่เป็นยังไงบ้าง" ฝ่ามือใหญ่คว้าจูงข้อมือคนตรงหน้าให้เดินตามกลับเข้าห้องนั่งเล่นมาขณะที่ปากก็พูดไปด้วย "ไม่เป็นอันกิน ไม่เป็นอันนอน...มันอยู่แทบไม่ได้ ต้องคอยออกมาตามหาว่าปอมอยู่ไหน...”
เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากเงยหน้ามองคนพูด
“...เป็นเพราะอย่างนั้น พี่ถึงรู้ดีว่าเวลาคนรักกันต้องอยู่ห่างกันมันยากขนาดไหน...แต่ดูเหมือนจะมีแค่พี่คนเดียวที่ตกอยู่ในสภาพนั้น เพราะปอมยอมทิ้งพี่ไปง่ายๆแค่เพราะคำพูดของคนอื่น...ปอมไม่ได้ดิ้นรนอะไรเพื่อหาทางออกให้มัน...แค่นี้ก็พอบอกได้แล้วว่าความรู้สึกที่พี่มีให้ปอมกับที่ปอมมีให้พี่...มันต่างกันแค่ไหน..." แววตาตัดพ้อที่ถูกส่งออกไปขณะกำลังพูดระบายความรู้สึกเป็นของจริงที่ออกมาจากส่วนลึกของชายหนุ่ม เขาหวังจริงๆ...ว่าคำพูดในครั้งนี้จะให้แง่คิดอะไรกับคนตรงหน้าได้บ้าง...แม้สักนิดก็ยังดี
“ไม่ต่างกันหรอกครับ!” ครั้งนี้เด็กหนุ่มกล่าวออกมาชัดถ้อยชัดคำขณะกำข้อมือกวินไว้แน่น "ขอโทษจริงๆที่คิดช้า ตัดสินใจช้า แต่พี่วินอย่าเข้าใจผิดนะครับ...ปอมไม่เคยไม่ไว้ใจพี่วิน"
“ถ้าไว้ใจกันจริงๆก็หนักแน่นหน่อยสิ" ช่างภาพหนุ่มดึงร่างคนข้างกายที่ดูจะหน้าเสียขึ้นเรื่อยๆเข้ามาหาตัว อุ้งมือใหญ่ค่อยๆลูบผมปลอบแผ่วเบา น้ำเสียงที่ส่งไปฟังดูมั่นคงและน่าเชื่อถือราวกับผู้ใหญ่สอนเด็กอยู่ในที "นี่เราเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานเอง ก็เจอปัญหาใหญ่แล้ว ถ้าต่อไปมันมีเรื่องเลวร้ายกว่านี้ล่ะ ถ้าเราไม่เชื่อใจกัน...ไม่คุยกันตรงๆ...พี่ไม่ต้องอกเดาะตายไปเลยหรือไง...หืม?..”
“ขอโทษครับ...” เด็กหนุ่มเพิ่มแรงโอบรัดรอบลำตัวใหญ่หนาของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด "...ไม่มีแล้ว...จะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก...ปอมก็อยู่แทบไม่ได้เหมือนกัน...ไม่ได้สบายดีแบบที่พี่วินบอกเลย”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็คลี่ยิ้มจางๆออกมาพลางหลับตาซึมซับความอุ่นซ่านจากคนในอ้อมกอดอย่างโล่งใจ
คนทั้งคู่ยืนกอดกันอยู่อย่างนั้นนานเป็นนาทีโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
แต่...ยังเหมือนจะมีบางอย่าง...
บางอย่างที่ติดอยู่ในใจช่างภาพหนุ่ม
ไม่ใช่เรื่องไม่ดี...
ตรงกันข้าม...เป็นเรื่องที่พอนึกถึงแล้วก็ทำให้รู้สึกดีใจมากๆต่างหาก...
เพียงแต่...เขานึกไม่ออกว่ามันคืออะไร...
รู้อยู่อย่างเดียวว่า...มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนเขาจะหมดสติเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปเมื่อคืน...
“นี่...”
“ครับ?”
“เมื่อคืน...” กวินเอ่ยถามออกมาแผ่วเบา "...ก่อนพี่หลับไป...มีอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอ?”
คนถูกถามขมวดคิ้วลงน้อยๆด้วยความงุนงง "...อะไรดีๆ?”
“อืม...มีใช่ไหม เรื่องดีๆที่ทำให้พี่ดีใจ" พูดไปกวินก็พยายามจะนึกย้อนไปถึงความรู้สึกตอนนั้น "...จำได้แค่ว่าก่อนหลับ พี่รู้สึกดีมากๆกับอะไรสักอย่าง แต่นึกไม่ออกเลยว่าคืออะไร"
ถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มก็ร้องอ๋อในใจ
แต่จะเข้าข้างตัวเองเกินไปไหม ถ้าหากจะคิดว่า 'คำพูด' คำนั้นของเขาคือเรื่องดีมากๆสำหรับกวินน่ะ
“ทำหน้าอย่างนี้แปลว่ามีจริงๆล่ะสิ...อะไรเหรอ? บอกพี่หน่อย"
“เอ่อ...ไม่แน่ใจว่าใช่เรื่องนี้ไหมนะครับ...” เป็นธรรมดาของคนไม่มั่นใจที่จะต้องออกตัวก่อนเสมอ "...แต่ถ้าเป็นตอนก่อนพี่จะหลับไป...ก็มีแค่เรื่องนี้"
“อะไรล่ะ?”
“ก็...เมื่อคืน ปอมบอกพี่ว่า...”
ไม่รู้ว่าจงใจแกล้งกัน หรือเจ้าตัวเขินจนไม่กล้าพูดจริงๆ แต่ระยะห่างของประโยคที่เว้นไว้ก็ทำเอาคนรอฟังต้องเร่งขึ้นมา
“ว่าอะไร?...”
“เอ่อ...ว่า...” เด็กหนุ่มไม่วายทิ้งเวลาเปล่าๆไปกับขบกัดลิ้นตัวเองเล่นแก้เขินไปอีกหลายวินาที ก่อนในที่สุดจะสามารถรวบรวมความกล้ากล่าวออกมาจนได้
“...รักพี่ิวิน...”
และเพียงเท่านั้นช่างภาพคนดังก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ใช่แล้ว...เรื่องนี้นี่แหละที่เขาพูดถึง...
“ฟังแล้วดีใจสุดๆจริงๆด้วย" บทสนทนาจบลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เคลื่อนเข้าไปใกล้เพื่อประทับตราลงไปยังริมฝีปากที่เอ่ยประโยคน่าฟังเมื่อครู่ออกมาอย่างอ่อนโยน
เป็นสัญญาณว่าเรื่องดราม่ารบกวนหัวใจพวกเขาทั้งคู่ครั้งนี้มาถึงจุดสิ้นสุดเสียที....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
แต่สำหรับคู่กรณีคนนี้...กวินยังยอมให้สิ้นสุดไม่ได้หรอก...
.
.
.
.
เมษาเดินลูบหน้าลูบตาด้วยความเหนื่อยล้าจากการประชุมยาวนานหลายชั่วโมงกลับมายังห้องทำงานส่วนตัวของตน หากแต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะไปถึงประตูห้อง เลขาหน้ามนก็มายืนดักไว้ด้วยสีหน้าฉายแววลังเลเสียก่อน
“มีอะไรหรือครับคุณดา" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นน้ำเสียงสุภาพ
หญิงสาวเหลือบมองไปทางประตูห้องอย่างลำบากใจ "คือ...เมื่อครู่มีแขกมาขอพบคุณเมษาน่ะค่ะ แต่เขาบอกว่าไม่ได้นัดไว้ ดาก็เลยบอกให้เขาไปนั่งรอที่ห้องรับรอง...แต่เขาไม่ยอมไป...”
“อ้าว...แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“เขาขอรอในห้องคุณเมษาค่ะ ดาก็เลยให้เขาเข้าไปนั่งรอที่โซฟารับแขก แต่ตอนที่ดาจะเอากาแฟเข้าไปเสิร์ฟอีกทีเขาก็ไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมแล้ว...แต่...”
“แต่อะไรครับ?”
“...เขาไปนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของคุณเมษาแทน...ดาพยายามห้ามแล้วนะคะ...แต่เขาไม่สนใจเลย"
ได้ยินอย่างนั้นชายหนุ่มมาดเนี๊ยบก็ขมวดคิ้วลงน้อยๆ "แล้วเรียกยามหรือยัง"
หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ "ดาไม่กล้าเรียกยาม เพราะเขาบอกว่าเขาชื่อกวิน จารุกิตติ์ ดาจำได้ว่าเป็นช่างภาพคนที่คุณเมษาเคยให้....”
หากแต่ยังไม่ทันที่เลขาคนสวยจะทันกล่าวแก้ตัวจบ ทันทีที่ได้ยินชื่อผู้มาเยือน ชายหนุ่มเจ้าของห้องก็พุ่งตัวเข้าหาประตูบานที่ว่านั่นอย่างตื่นตระหนกเสียแล้ว
แล้วก็เป็นดังที่ได้รับการรายงานมา
กวิน จารุกิตติ์...ช่างภาพคนดัง...กำลังนั่งกอดอกปั้นหน้ายิ้มอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของเขาจริงๆ
“ประชุมเสร็จสักทีนะครับ...” นี่คือคำกล่าวทักทายที่ถูกส่งมาเป็นประโยคแรกจากคนๆนั้น
“นี่คุณ! นั่นมันโต๊ะทำงานส่วนตัวของผม กรุณาลุกออกไปด้วยครับ" เมษาตรงปรี่เข้าไปยังโต๊ะตัวหรูของตนอย่างไม่พอใจ ยังดีที่ได้รับการฝึกมาตั้งแต่เด็ก ตบะจึงไม่แตกง่ายๆ
ช่างภาพคนดังหัวเราะขึ้นจมูกเบาๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นจากที่นั่งแต่โดยดี โดยที่ในมือนั่นถือกระดาษเอสี่ปึกบางๆติดมือขึ้นมาด้วย
เมษาเองที่สังเกตเห็นกระดาษเหล่านั้นก็รู้สึกชาวาบขึ้นมาตามลำตัวทันที "...นั่นคุณถือกระดาษอะไรอยู่ครับ หวังว่าจะไม่ใช่เอกสารงานของผม..”
ได้ยินอย่างนั้นคนถูกถามก็แย้มรอยยิ้มที่ไม่น่ามองที่สุดในสายตาเมษาออกมา เอกสารในอุ้งมือใหญ่ถูกโบกไปมาอย่างท้าทาย มองดูจากระยะที่เมษายืนอยู่แล้ว ตัวเลขยุบยิบมากมายที่ปรากฏอยู่บนพื้นกระดาษขาวนั่นทำเอาเขาต้องยืนกัดฟันอย่างหวั่นใจ
“กระดาษพวกนี้น่ะเหรอครับ...” กวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนอย่างที่เมษาไม่เคยได้ยินมาก่อน "...ไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่มันมีชื่อผม ชื่อบริษัทผม แล้วก็ตัวเลขมั่วๆเขียนอยู่เต็มไปหมด...ผมดูแล้วก็งงๆครับ..."
เมษาสาวเท้าเข้าไปใกล้หมายจะดึงเอกสารเหล่านั้นมาดู หัวใจใต้แผ่นอกเต้นถี่ระรัว เขามั่นใจว่าเขาทำลายเอกสารปลอมพวกนั้นทิ้งไปหมดแล้วนะ คงไม่ใช่หรอกใช่ไหม...
แต่กวินก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามาถึงตัวได้ง่ายๆ เพราะเขาเองก็ขยับตัวหนีเช่นกัน
“ไม่รู้จะใช่เอกสารที่ปอมบอกว่าคุณเอาให้เขาดูหรือเปล่า...” ยิ่งเห็นท่าทีร้อนรนอย่างนั้นกวินก็ยิ่งพูดจายั่วโมโห
“คุณกวิน!” เมษาตวาดเสียงดังลั่นอย่างลืมตัว
“ปลอมแปลงเอกสารนี่โทษคืออะไรแล้วนะ ผมไม่แน่ใจ...คุณพอจะรู้หรือเปล่า?"
ร่างกายสะอาดสะอ้านภายใต้ชุดสูทเรียบหรูสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเจือความกลัว "พูดอะไรของคุณ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้...ไม่อย่างนั้นผมจะเรียกตำรวจ"
“หึ...กล้าเหรอครับ จะเรียกมาจับตัวเองหรือไง?”
“คุณกวิน!” เมษาตวาดขึ้นอย่างกราดเกรี้ยวด้วยเสียงดังกว่าเก่า ได้ยินลอดประตูไปถึงเลขาสาวที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง หากแต่เจ้าหล่อนก็กลัวเกินกว่าจะเข้ามาห้ามทัพ
“อย่ามาตะโกนใส่หน้ากู!" สรรพนามที่เปลี่ยนไปในประโยคมาพร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปเช่นกัน "คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงทำอะไรเหี้ยๆเอาไว้บ้างไอ้เมษา!"
เอกสารในมือชุดเดิมถูกโบกไปมาอีกครั้ง "เอกสารพวกนี้กูเอาให้ตำรวจไปแล้ว มึงเตรียมคำแก้ตัวเอาไว้ให้ดีเถอะว่าตัวเลขมั่วๆในบัญชีนี่มันมาได้ยังไง"
“มึง...” เมษาหน้าซีดเผือดกับคำบอกเล่าที่ได้รับฟัง เขาไปทำผิดพลาดที่ตรงไหน เอกสารที่ทำไว้เพียงฉบับเดียวถึงไปตกอยู่ในมือคนตรงหน้าได้
“ทำไม? กูทำไม?” กวินกล่าวอย่างท้าทาย "ปลอมเอกสาร ยัดเยียดข้อหาหนีภาษีให้กูแค่เพื่อจะให้กูกับปอมเลิกกัน มึงมีศักดิ์ศรีหรือเปล่าวะ! หา!”
“หุบปาก!”
“มึงนั่นแหละหุบปาก! มึงมันเห็นแก่ได้ ไอ้หน้าตัวเมีย ทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งหลอกคนที่มึงแสดงออกว่ารักนักรักหนา เลวจริงๆ รักตัวเองสิไม่ว่า!”
“เงียบนะ! เงียบ!” เมษาที่น็อตหลุดไปแล้วหลายตัวตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล "มึงจะไปรู้อะไร ไอ้กวิน! หน้าอย่างมึงจะไปรู้อะไร...มึงนั่นแหละที่รักตัวเอง กูรักปอมมากี่ปี กูเฝ้าดูแลเขามานานขนาดไหน หน้าอย่างมึงเทียบไม่ติดหรอก...คนอย่างมึงมันก็แค่คิดจะเอาเขามาเป็นของตัวเองเท่านั้นแหละ"
“หลอกเขา ให้เขาต้องร้องไห้รอบแล้วรอบเล่านี่เหรอไม่เห็นแก่ตัว การกระทำของมึงมันบัดซบยิ่งกว่าหมา!” กวินเองก็ตอบกลับไปด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน
“เออ! จะให้กูทำยิ่งกว่านี้กูก็ยอมถ้ามันทำให้ชีวิตปอมดีขึ้น ปลอมเอกสารแค่นี้เรื่องเล็กมาก ให้กูทำอะไรที่มันเลวกว่านี้กูยังทำได้ เพื่อปอม!”
-ติ๊ด-
"ขอบคุณมากครับคุณเมษา" เสียงทุ้มต่ำลดดีกรีความรุนแรงลงชนิดที่เรียกว่าฮวบฮาบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาคนที่กำลังเต้นเร่าๆอยู่ต้องชะงักไปด้วยความงงงวย
สมาร์ทโฟนเครื่องบางถูกดึงขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ๊ตลายสก็อตของช่างภาพหนุ่มด้วยมือที่เหลืออีกข้างหนึ่ง ก่อนที่เจ้าของเครื่องจะง่วนจัดการกดๆจิ้มๆมันอยู่สักพัก ทิ้งให้เมษายืนค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่ใส่ใจ
“ทำอะไรของมึง...” ทายาทนายแบงค์ที่บัดนี้ฟิวส์ขาดเต็มขั้นเอ่ยถามขึ้นด้วยความหวาดระแวง
“สักครู่ครับ ขอผมส่งอีเมล์ก่อน"
เมษาจับต้นชนปลายไม่ถูก ได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งอีกฝ่ายทำธุระประหลาดกับมือถือเสร็จเรียบร้อย
“เสร็จแล้วครับ เหนื่อยไหมครับคุณเมษา" โทรศัพท์เคลื่อนที่ถูกหย่อนลงเก็บใส่ลงไปที่เดิม
“อ..อะไร?”
กวินไม่ใส่ใจกับท่าทีไม่เข้าใจของคนตรงหน้า แต่กลับเดินตรงเข้ามาใกล้พร้อมกับเอกสารปึกเดิมภายในมือ "นี่ครับ ผมคืนให้...กระดาษรีไซเคิลของคุณ"
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วฉับก่อนจะรีบคว้ากระดาษเหล่านั้นมาพลิกดูทันที
จริงอยู่ว่ามีตัวเลขมากมายถูกพิมพ์อยู่บนกระดาษทุกแผ่น หากแต่เพียงเขามาปราดเดียวก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือเอกสารเหลือใช้จากปีก่อนๆที่ถูกเอามาทำเป็นกระดาษรีไซเคิลสำหรับใช้หน้าหลังที่ยังคงว่างเปล่าอยู่ และบัดนี้ด้านหลังของกระดาษในมือเขาแต่ละแผ่นนั้นก็เต็มไปด้วยรูปการ์ตูนปัญญาอ่อนที่ถูกวาดขึ้นด้วยลายเส้นปากกาลูกลื่นง่ายๆ
“มานั่งรอคุณเป็นชั่วโมง ไม่รู้จะทำอะไร เลยยืมกระดาษมาวาดรูปเล่น หวังว่าคงไม่ว่ากัน" กวินกล่าวอธิบายพร้อมรอยยิ้มเป็นต่อ
“หึ้ย!” ทันทีที่รู้ตัวว่าเสียรู้คนตรงหน้าเข้าแล้ว เมษาก็ปากระดาษเหล่านั้นทิ้งลงบนพื้นด้วยความโมโห แผ่นกระดาษกระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง กวินหลอกให้เขาสารภาพออกมาจากปากตัวเองว่าปลอมเอกสาร แล้วก็คงจะแอบใช้ไอ้โทรศัพท์เครื่องนั้นอัดเสียงเขาแน่ๆ
“เป็นไง...เจ็บใจเหรอครับ?”
“ไอ้...”
“ไฟล์เสียงเมื่อกี้ผมแค่ส่งแบ็คอัพเข้าอีเมล์สำรองของตัวเอง ยังไม่ได้ส่งให้ใคร" กวินเกริ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบลง ไร้แววยียวนกวนประสาทเมื่อครู่ "ความจริงแล้วผมกับคุณ เราไม่มีอะไรต้องรักษาน้ำใจกัน ถ้าเป็นปกติ ผมคงจะส่งให้ตำรวจฟังแบบไม่ต้องลังเล...แต่ว่า...”
เมษาตวัดสายตามองช่างภาพคนดังอย่างขุ่นเคือง
“เพราะปอมเห็นคุณเป็นพี่ชายที่แสนดี ผมเลยไม่อยากทำร้ายจิตใจเขาด้วยเรื่องนี้"
จำได้ดีว่าตอนที่จักรวาลเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เด็กหนุ่มย้ำนักย้ำหนาว่าเมษาคงต้องเข้าใจอะไรสักอย่างผิด ไม่ว่าจะในประโยคไหนกวินก็จับแววความรู้สึกปกป้องเจืออยู่ได้ อ่านออกไม่ยากว่าเจ้าหนูของเขายังคงปักใจเชื่อในความใจดีที่ได้รับจากไอ้พี่ชายที่แสนจะน่าเคารพคนนี้อยู่ตลอดเวลา แม้จะมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจเพียงใดก็ตาม
ถ้าหากวันนึงต้องมารับรู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันบัดซบยิ่งกว่าการเข้าใจผิดหลายเท่านัก...เด็กหนุ่มคงช้ำใจน่าดู...
...และเขาก็ทำอย่างนั้นไม่ลง...
“แต่ผมอยากจะขอให้คุณเลิกคิดที่จะมายุ่งกับเรื่องระหว่างผมกับเขาซะ ในฐานะที่ผมก็รักเขา ผมดูออกว่าคุณเองก็รักเขามากเช่นเดียวกัน" กวินเอ่ยพลางจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สนทนาอย่างแน่วแน่ "ถึงผมจะรู้จักกับเขามาไม่นานเท่าคุณ แต่ผมมั่นใจว่าผมรักเขามากไม่แพ้คุณหรอก จากนี้ไปผมสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด คนที่คุณรักจะถูกปกป้องและดูแลได้ดีเท่าที่คุณต้องการแน่นอน ผมรับประกันได้"
เมษายืนนิ่งฟังด้วยแรงเต้นหนึบๆในอก
“...แต่ถ้าคุณไม่ยอมเลิก คุณคงรู้ดีว่าผมจะทำยังไงกับคลิปเสียงเมื่อกี้...” ช่างภาพหนุ่มยกมือขึ้นแตะบริเวณกระเป๋าเสื้อที่มีโทรศัพท์เครื่องเมื่อครู่ใส่อยู่ด้านใน "ซึ่งถ้าคุณรักปอมจริงๆ และยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ คุณคงทำไม่ลงถ้าได้ฟังว่าปอมเขาพูดถึงคุณให้ผมฟังว่ายังไงบ้าง"
'ปอมรู้จักพี่เมษมานาน พี่เมษไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกครับพี่วิน มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดร้ายแรงอะไรสักอย่าง คนที่เอาแต่ช่วยคนอื่นตลอดเวลาแบบนั้นไม่มีทางทำเรื่องเลวๆหรอก พี่เมษเคยบอกว่าเขาเอ็นดูปอมเหมือนน้องแท้ๆมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม มีอะไรก็คอยช่วย ชีวิตปอมดีขึ้นได้ส่วนหนึ่งก็เพราะพี่เมษ เป็นคนที่มีบุญคุณอันดับต้นๆ พี่ชายปอมไม่มีทางทำร้ายจิตใจกันแบบนี้แน่นอน'
“เขาเรียกคุณว่าพี่ชายได้แบบสนิทใจ จนผมเองยังแอบอิจฉาความสนิทสนมและความเคารพที่เขามีให้คุณ ดังนั้นขอร้องล่ะครับ อย่าไปทำลายมันทิ้งเลย"
เมษาทอดสายตามองพื้นอย่างเหม่อลอย คำพูดของเด็กหนุ่มที่ถูกถ่ายทอดโดยช่างภาพคนดังเมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง เขาได้ทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจที่สั่งสมมานานไปแล้ว ไม่ได้แปลกใจอะไรที่ได้ยินแบบนั้น...เขารู้ดีอยู่แก่ใจตลอดมาว่าจักรวาลเคารพและไว้ใจเขามากแค่ไหน แต่หลายวันที่ผ่านมา...ทำไมเขาถึงลืมมันไปจนหมด
จริงอย่างที่กวินว่า...หากจักรวาลรู้ความจริงเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ สถานะที่เขาจะได้คงเหลือแค่ตำแหน่งศิษย์เก่าโรงเรียนเดียวกันเท่านั้น...
“เอาล่ะครับ ก่อนผมจะกลับ ผมขอทำอะไรสักอย่าง...คือไหนๆผมก็ไม่เอาเรื่องคุณแล้ว...” กวินกล่าวขึ้นเปลี่ยนเรื่อง "...ผมขอทำอะไรเอาคืนคุณสักหน่อยแล้วกันนะ..."
-ผัวะ!-
“นี่สำหรับที่คุณทำกับผมแล้วก็บริษัท"
-ผัวะ!-
“นี่สำหรับที่คุณทำให้ผมไม่ได้เจอปอมไปหลายวัน"
-ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!-
“แล้วนี่ก็สำหรับที่คุณทรยศปอม" หลายหมัดที่ถูกส่งไป ไม่ถูกหลบเลี่ยงเลยแม้แต่ครั้งเดียว ราวกับคนผิดยอมโดนลงโทษแต่โดยดี "เสร็จธุระของผมแล้ว...ลาก่อนครับ"
พูดจบกวินก็หันหลังก้าวฉับๆออกจากห้องไปโดยไม่มีการหันกลับมาสนใจอีกเลย
เลขาสาวเมื่อเห็นแขกผู้มาเยือนเดินออกมาด้วยสีหน้าถมึงทึง เจ้าหล่อนก็รีบปราดเข้าไปดูในห้องก่อนจะต้องหวีดร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพยับเยินของเจ้านายตัวเอง
“ตายแล้วคุณเมษา ไปโรงพยาบาลกันนะคะ เดี๋ยวดาให้คนขับรถเอารถออกเดี๋ยวนี้แหละ" และก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งออกไปคว้าโทรศัพท์ เธอก็หันกลับมาถามอีกครั้งหนึ่ง "ให้ดาเรียกตำรวจด้วยไหมคะ?”
ชายหนุ่มส่ายใบหน้าเบาๆ...
ถ้าเรียกมา...คนที่ถูกจับคงไม่ใช่เจ้าช่างภาพนั่นหรอก...
น่าจะเป็นเขาเองมากกว่า...
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 09-12-2012 06:53:59
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 09-12-2012 07:29:45
>งงตัวเอง เชียร์ ใครหว่า
ต่อไปโหมดหวีดหวาน :)
เริ่มหัวข้อโดย: piggie ที่ 09-12-2012 07:44:29
ตอนหน้าขอเซอร์วิสตอนหวานๆหน่อยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 09-12-2012 07:49:33
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 09-12-2012 07:54:40
ในที่สุดดดดดด พี่วินนนนนนน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 09-12-2012 07:56:42
จำไม่ได้หรา~~ ว่าเป็นคนทำน้องปอม
แถมมีน้อยอกน้อยใจ ทำเป็นเล่นตัว ให้น้องเค้าง้อหรา~~
หมดสักที มาม่าชามโต ยังไงก็เอาของหวานมาเสริฟด่วนเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-12-2012 08:00:52
รอจ้ารอ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 09-12-2012 08:12:22
รักปอมที่สุดดดดดดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 09-12-2012 08:16:13
พี่วินน้องปอมเข้าใจกันแล้ว
รออ่านตอนหวานๆ
สมน้ำหน้าไอ้เมษจริงๆ
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ToeyTato ที่ 09-12-2012 08:23:07
เริ่มหัวข้อโดย: lomekung ที่ 09-12-2012 08:26:42
กว่าจะคลี่คลายได้
:L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: doramon ที่ 09-12-2012 08:29:35
:z13:
น่ารักอ่าาาาาาา พี่วิน น้องปอม
แกไอ้เมษา :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: janezilla ที่ 09-12-2012 08:38:11
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 09-12-2012 08:42:42
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 09-12-2012 08:46:47
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 09-12-2012 08:47:53
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 09-12-2012 08:52:28
เฮ้อออออ
(พี่วิน เอฟซี...ฮาาาา)
เริ่มหัวข้อโดย: white choc~ ที่ 09-12-2012 08:57:52
สงสารพี่เมษ อย่างว่าอ่ะนะรักปอมมานาน อยู่ๆจะให้ตัดใจมันก็คงจะยาก
แต่ถ้าจะให้ปอมเลิกกับพี่วินแล้วมารักพี่เมษ เราก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน :impress:
เอาเหอะนะพี่เมษ น้องขออวยพรให้พี่เมษได้เจอคนที่ใช่ คนที่โดนในเร็ววันแล้วกันนะ o7
ปล.ตอนต่อไปอย่าหายไปนาน ๆ อีกนะ เค้าคิดถึงงงง :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 09-12-2012 08:59:30
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 09-12-2012 09:17:45
กรี๊ดดดดดดดด พี่วินทำไรปอมไปบ้างไม่รู้ตัวเลยหรอออ พลาดดนะคะพี่ :o8:
ส่วนอิเมษา โดนแค่นี้น้อยไปนะ ฮึ่ยยยยยย !!!! :z6: :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: chancha ที่ 09-12-2012 09:23:02
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 09-12-2012 09:27:08
ในที่สุดก็เข้าใจกันดีแล้ว ไอ้พี่เมษก็โดนไปตามระเบียบ 555+
เริ่มหัวข้อโดย: love2y ที่ 09-12-2012 09:32:07
เริ่มหัวข้อโดย: took-ta_naka ที่ 09-12-2012 09:36:36
+1 จ้า รอตอต่อไปจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 09-12-2012 09:42:05
ถ้าเป็นคนอื่นนายเมษได้เข้าไปสำนึกผิดในคุกแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 09-12-2012 09:49:15
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-12-2012 10:03:00
พี่เมษจ๋อย ทำตัวเองแท้ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 09-12-2012 10:04:01
พี่วินเท่มาก o13
ส่วนเมษา โดนน้อยไปนะ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: devotionNightmare ที่ 09-12-2012 10:07:01
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 09-12-2012 10:09:44
พี่วิน น้องปอม เก็บเหตุการณ์นี้ไว้สอนใจนะว่าความเชื่อใจน่ะต้องมีให้กันถ้าคิดจะรักกัน o8
ส่วนพี่เมษจะว่าไปก็น่าสงสารนะ แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้นอะ :เฮ้อ:
ปล. หาคู่ให้พี่เมษสักคนนะครับ เอาเพื่อนๆปอมนั้นแหละดูท่าจะเฮ้วๆดี :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: miracle22936 ที่ 09-12-2012 10:21:51
ถึงจะสะใจที่เมษาโดนชกนิด ๆ แต่ก็แอบสงสารเพราะรักมากจนหลงทำอะไรโง่ ๆลงไป
แต่ตอนนี้น่ารักอ่ะ พี่วิน งอน น่ารักดี อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 09-12-2012 10:36:44
จริงๆก็สงสารพี่เมษนะ. เฝ้าดูแลปอมมาหลายปี ไม่เคยคิดจะทำลายน้ำใจปอม
แต่พี่วินมาแค่แป๊บเดียวก็ได้น้องไป เป็นใครก็ต้องแค้นเนอะ 5555
แต่วิธีการแบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชายอ่ะ ยังไงก็ยอมไม่ได้
พี่วินโคตรดี รักน้องมาก ไม่บอกความจริงให้น้องเสียใจ
ปอมต้องรักพี่วินให้มากๆน้าา :man1:
ตอนหน้าขอหวานๆๆน้าค้าา ร่างกายขาดน้ำตาลมานานมาก 55555 :z1:
ขอบคุณค้าบบ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 09-12-2012 10:39:39
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 09-12-2012 10:48:09
เข้าใจกันได้ซะทีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 09-12-2012 10:53:28
มาแล้วๆ กรี๊ดด
ในที่สุดไอ้พี่เมษก็โดนกรรมตามสนองแล้ว
พี่วินสู้ๆนะค้าบบ555
หวังว่าเรื่องไม่ดีๆ จะหมดไปได้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: sthattrt ที่ 09-12-2012 11:03:59
พี่วินแมนโค รต ๆ ๆ ๆ
รักพี่วินอยู่แล้ว ยิ่งรักไปอีก
น้องปอมก็น่ารักเพิ่มขึ้นทุกวัน เฮ้ย ............. รักคนเขียนจัง
:L1: :L1: :pig4: :pig4: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 09-12-2012 11:05:57
ก็สงสารอยู่แต่ก็สะใจลึกๆ หุๆ ดีใจที่คนเขียนกลับมาแล้วหลังจากรอมานาน
ปล.เดินงาน Phofair ปีนี้รู้สึกเหมือนนี่แหละคือโลกของเรา คิดเหมือนกันมั้ยคะคนเขียน
เริ่มหัวข้อโดย: special ที่ 09-12-2012 11:07:38
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 09-12-2012 11:11:51
กลับมาคราวนี้เคลียร์แล้วเนอะ
ว่าแต่พี่เมษอ่ะ
ยังถือว่าพี่วินใจดีนะเนี่ย
ไม่งั้นติดคุกแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: maiouar ที่ 09-12-2012 11:16:10
/me เปลี่ยนโหมด
จมูกบาน สะใจไอ้เมษาโดนต่อย สมแม่ง ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 09-12-2012 11:19:11
เมื่อไหร่จะได้กัน !!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 09-12-2012 11:19:23
ต่อจากนี้ไปทั้งพี่วินและน้องปอม เวลามีเรื่องอะไรต้องหันหน้าคุยกันก่อนนะ อย่างน้อยๆได้ฟังความจากปากคนของเราก่อนก็ยังดีๆ
เห้อออ ส่วนอิตาพี่เมศ หวังว่าจะคิดได้และยอมจบนะ !!! ไม่งั้นแม้แต่หน้าแกน้องปอมคงไม่อยากจะมอง :angry2:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 09-12-2012 11:21:47
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 09-12-2012 11:34:33
เมษารู้ตัวซะทีนะ กลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของปอมอย่างบริสุทธิ์ใจเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: Cheeze ที่ 09-12-2012 11:37:40
พี่วินน้องปอมกลับมาแบ้วววว :mc4: :mc4:
น้ำตาจะไหล ขอไปอ่านก่อนนะคะ55555555
เย้ ในที่สุดก็คลี่คลายแล้ว
พี่วินน้องปอมกลับมาเข้าใจกัน หุหุ
ชอบตอมปอมชี้พี่วินอะ เหมือนชี้ตัวผู้ต้องหาเลย ฮ่าๆๆ
น่ารักกกกก
ไอ้พี่เมษสำควรโดนมากกว่านี้นะ เชอะ
เลิกยุ่งกะปอมสักทีเถอะ ชิชะ
มาต่อบ่อยๆนะคะ คิดถึงคนเขียน คิดถึงพี่วินน้องปอมมากเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Rywzaki ที่ 09-12-2012 11:46:16
พี่วินน้องปอมกลับมาหวานเหมือนเดิม
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 09-12-2012 11:50:28
พี่เมษต้องโดนแบบนั่นก็สมควรแล้วตัวเองทำตัวเองแท้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Augusm ที่ 09-12-2012 12:05:50
มันต้องแบบนี้สิ ชกสักหมัดสองหมัด อย่าไปยอม อย่าไปเห็นแก่ว่าน้องปอมเขาเคารพแค่ไหน เพราะคนแบบนี้ต้องมีบทเรียนมั่ง
ดีใจที่ทั้งคู่เข้าใจกันได้เสียที และก็ดีใจที่น้องปอมโตขึ้นเยอะ พี่เองก็สอนน้องไปแยะ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูมีอนคตขึ้นมากเลย ปราบปลื้ม
แต่แหมมม หมันไส้พี่วินนิดหน่อยตอนที่ถามว่าวินไหน 5555 ปอมเอ๊ย นี่ถ้าไม่ติดว่ากำลังง้อพี่วินป้าเดาว่าหนูคงต้องงอนกลับแน่ชิมิๆ
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆ คุ้มค่ากับการรอยคอยมากเลย เอาเป็นว่าสู้ๆนะคะ จะติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ ><
เริ่มหัวข้อโดย: superr ที่ 09-12-2012 12:17:50
พี่วินเท่มากกก o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 09-12-2012 12:32:36
เริ่มหัวข้อโดย: beery25 ที่ 09-12-2012 12:37:22
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 09-12-2012 12:47:55
ในที่สุด พี่วินกับน้องปอมก็มาจนได้ (กรีดร้อง เปิดป้ายไฟ 555)
แต่ว่า... พี่วินคะ อะไรก็ดีหมดนะ แต่ที่ลงไปรับน้องปอมขึ้นห้อง ทำนู่นทำนี่ (?!!) กับน้องปอมน่ะ จำไม่ได้เนี่ยนะ :a5:
เอาเหอะ ถือว่าทำให้เราได้เห็นพัฒนาการของน้องปอมเวลาง้อพี่วินเค้าอ่ะ น่ารักมาก ตอนเอาหัวโขกโต๊ะอ่ะ ถ้าพี่วินเห็นแล้วไม่ใจอ่อนเอ็นดูขึ้นมาก็เกินไปแล้ว
พี่วินก็ นอกจากแอบลืม นอกนั้นดีหมดเลย ได้ใจแม่ยกมากๆ ดีใจแทนน้องปอมที่อีกฝ่ายเป็นพี่วินที่มีวุฒิภาวะสูงมาก (ยกเว้นเวลาเมา) แล้วที่สำคัญ พี่วินจัดการอิเมษได้เจ๋งมาก ถึงจะไม่สะใจเท่าที่ควร แต่ก็มีเหตุมีผลดี ที่สำคัญ จัดให้หลายหมัด พอใจที่สุด !!!
สรุป คุ้มค่ากับการรอคอยค่ะ ขอบคุณมากๆ o13
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: kp ที่ 09-12-2012 12:51:40
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-12-2012 12:58:01
พี่วินเจ๋งสุดนะ o13 คุณค่าที่พระเอกคู่ควร
โถ...คุณพี่วินจำไม่ได้ว่าใครทำรอยน้อง ตกใจหมดกลัวจะทะเลาะกัน น้องปอมตอนเขิน ๆ ชี้ไปที่พี่วินนี่น่ารักมากอ่ะ
คนหล่อทำเป็นงอน เดี๋ยวแฟนไม่ง้อแล้วจะจ๋อยนะ แต่ก็ง้่อแหละเพราะน้องรู้ตัวว่าผิดที่ไม่ยอมเชื่อใจพี่วิน
มาม่่าหมดชามซะทีอืีดจะแย่แล้ว อยากเห็นเค้าหวาน ๆ กัน
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 09-12-2012 13:07:52
ส่วนพี่วินน้องปอมกลับมาแล้ว น่ารักกว่าเดิมรึป่าวยังไม่รู้ แต่สองคนนี้เค้ากุ๊กกิ๊กกันน่ารักเหลือเกิน พี่วินละมุมเว่อออ
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 09-12-2012 13:08:41
และแมนๆ มาก ไม่แจ้งตำรวจ ขอชกให้หายแค้น ส่วนเมษา ก็รับกรรมโดนชก และเสียใจที่ตัวเองเป็นคนทำร้ายจิตใจปอม
ทำลายความไว้ใจ เชื่อใจที่มีมาหลายปี หวังว่าจะจบลงแค่นี้จะ ถ้าจะมีสักตอนให้ไปขอโทษกันก็จะยิ่งสมบูรณ์
แต่ในความเป็นจริง บางทีก็อาจจะไม่กล้าสู้หน้ากันไปเลยก็เป็นได้
ชอบตอนน้องปอมชี้พี่วินเพราะเขิน ไม่กล้าตอบ แล้วพี่วินยังอุตส่าห์จะงง โวยวายว่าพี่วินไหนเป็นคนทำ ฮ่า ฮ่า
จำไม่ได้ล่ะสิ เพราะมัวแต่เมา .... ไว้หาโอกาสแล้วรื้อฟื้นความจำใหม่นะ
คู่นี้งอนง้อกันน่ารักค่ะ พี่วินมีสิทธิ์น้อยใจและงอน เพราะเข้าใจว่าน้องปอมไม่เชื่อใจ
แต่พี่วินก็ยังเป็นคนมีเหตุผลนะ คิดไปว่าเพราะวัยของปอมด้วย ตอนนี้ก็เลยจบแบบหวานเล็ก ๆ สไตล์พี่วินกับน้องปอม
รอตอนหน้านะคะ เคลียร์เรื่องไม่ดีแล้ว หวังว่าจะเข้าใจกัน หวาน ๆ กัน
ชอบค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mascot ที่ 09-12-2012 13:16:25
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 09-12-2012 13:18:20
เป็นการเอาคืนที่สมควรแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ploetkrai ที่ 09-12-2012 13:49:44
แต่กลายเป็นพี่วินหลับ โถถถถถ ฝันสลาย :z3:
และแล้วทุกอย่างก็คลี่คลาย (ป่ะ ?) 5555
กลับมามีความสุขกันถ้วนหน้า หวังว่าไอ่พีเมษไม่คิดจะทำอะไรอีกแล้วนะะ
และที่ดีใจที่สุดคือคนเขียนกลับมาแล้ววววววว
หลังจากรอคอยมานานนนนนนนนนน (น.หนูล้านตัว) 555
รักคนเขียนนะ จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 09-12-2012 13:59:43
มีหน้าจะไปต่อยเค้าอีก เมาจนจำอะไรไม่ได้
ตอนรู้ว่าตัวเองเป็นคนทำ อายมั้ยล่ะนั่น หึหึ
สุดท้ายก็อดสงสารแกมสมเพชเมษา เฮ้อออ
ความพยายามที่จะรั้งคนที่ตัวเองรักไว้ สุดท้าย
กลับทำร้ายคนที่รัก และย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
เมษาคนฉลาดที่ตกเป็นทาสความรัก และกลายเป็นคนโง่งมในที่สุด
:z3:
หวังว่าตอนต่อไปจะไม่เครียดนะคะ รออ่านตอนต่อไป
และเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ สู้ๆ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 09-12-2012 14:13:39
แหม น่าจะทำให้ไปหยอดน้ำข้าวต้มในโรงบาลเลยนะ -.-
รักพี่วินที่สุดเลย นายหล่อมากกกกกกกกกกกก
หวังว่าต่อจากนี้คงวีตหวานจ๋อยนะคะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 09-12-2012 14:47:58
เอาจริงๆก็สงสารเมษานะ พี่วินก็ไม่ยั้งมือบ้างอะไรบ้าง พี่เมษาก็แค่"ผิดเพราะรัก"
ขอบคุณที่กลับมาต่อให้นะครับ :pig4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 09-12-2012 14:55:56
หาซักคนไปดามใจเถอะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 09-12-2012 15:05:05
ปัญหาคลี่คลายไปได้ด้วยดี ต่อไปขอแบบหวานๆ ตามแบบน้องปอมนะคะ
หวังว่าไอ้พี่เมษจะเข้าใจชีวิตของคนที่คุณเฝ้ารักมานะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ และคิดถึง(ตอนต่อไป)เสมอคะ อิอิ o13
เริ่มหัวข้อโดย: I_@M ที่ 09-12-2012 15:05:52
จิ้มก่อนเลย พร้อมกับหอมแก้มปอมสามที :haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: prettypearl ที่ 09-12-2012 15:23:15
ส่วนพี่วิน แอบโหดนะจ๊ะ มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวกับเขาเหมือนกัน ดูแลน้องดีๆล่ะ พาไปถ่ายรูปสวยๆเยอะๆ ชอบตอนน้องจับกล้องมากๆ #ไปปัดฝุ่นฝีมือบ้างดีกว่า
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 09-12-2012 15:32:23
หวังว่าจะทำใจได้เร็วๆ
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 09-12-2012 15:35:16
ต่อไปความรักของพี่วินกับน้องปอมก็จะแข็งแรงมากขึ้น
สำหรับดราม่าครั้งนี้ ไม่ได้มีแต่เรื่องไม่ดีเท่านั้นนะครับแต่ยังมีเรื่องที่ดีมากๆเกิดขึ้นด้วย
พี่วินได้ยินกับหูของตัวเองเรียบร้อยแล้วจากปากของน้องปอมว่า “...รักพี่ิวิน...”
พี่วินคงมั่นใจในความรักครั้งนี้มากขึ้น ขอชื่นชมที่พี่วินเป็นคนหนักแน่น,มั่นคงและมีเหตุผล เรื่องราวกับเมษาจึงจบด้วยดีเช่นนี้
อ่านจบนานแล้ว แต่ก็ยังนั่งอมยิ้มอยู่เลย เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากจริงๆ
ยังไงก็จะติดตามเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะครับ
เป็นกำลังใจให้น้อง arunoki เหมือนเดิมครับผม
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 09-12-2012 15:42:52
หายไปนาน แต่กลับมาแบบสะใจสุดๆ!!!
เฮ้อ ในที่สุดความมืดมนมันก็หายไปซักที
ดีที่ทั้งปอมและพี่วินเองเชื่อในกันและกัน
ถึงแม้ตอนนี้ปอมอาจจะเขวไปก็ตาม
พี่วินเป็นผู้ใหญ่มาก ดีที่ไม่งอนน้องนาน แล้วเรื่องมันยาว ฮ่าๆ
แต่สำหรับอีตาเมษ บอกได้เลยว่า
พี่วินทำถูกใจคนอ่านที่สุด
สมน้ำหน้า สะใจ สะใจมากกก
คราวนี้ก็คงคิดได้แล้วนะ ว่าควรทำยังไง
อย่าไปยุ่งกับสองคนนั้นอีกละ
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
อย่าหายไปนานๆอีกนะคะ จุ๊บๆๆๆ
+1 จ้าาาาาาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 09-12-2012 15:54:16
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 09-12-2012 16:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 09-12-2012 17:05:15
เริ่มหัวข้อโดย: Non_stop ที่ 09-12-2012 18:06:01
กลับมาแล้วดีใจๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไป :กอด1: ผู้แต่งด้วยน่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 09-12-2012 18:06:52
เมษา...จากพื้นฐานชีวิตของคุณทุกๆด้าน
คิดว่าคุณคงไม่หลงและมืดบอดจนไม่เข้าใจอะไรๆหรอกนะตอนนี้น่ะ
ปอมเองต่อไปนี้คงไม่คิดอะไร ตัดสินใจอะไรเพียงลำพังอีกนะ
คนรักกันต้องร่วมคิดร่วมทำกัน :n1: :n1:ในทุกเรื่องนะ
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 09-12-2012 18:10:07
มาต่อแล้ว.
เมษ ดีละที่แกหยุดแค่นี้ -___-
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 09-12-2012 18:13:22
แต่ตอนนี้ก็มีความสุขละ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 09-12-2012 18:20:31
พี่เมษโดนพี่วินเอาคืนได้สะใจมาก หวังว่าพี่เมษจะสำนึกได้และไม่มาทำร้ายความรักของทั้งคู่อีก
:L2: :pig4: คนเขียน มาอัพบ่อยๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-12-2012 18:47:04
โดนซะมั่ง
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 09-12-2012 18:52:02
อยากจะกรีดร้องให้ลั่นบ้าน
อยากจะร้องไห้ด้วยนะ
อยากจะ...!@#$%^&*()_+
พี่วินแม่มโคตรเท่!!
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 09-12-2012 19:03:41
รอตอนหวานๆของพี่วินกับน้องปอมจ้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 09-12-2012 19:15:02
แต่สนุกมากอ่ะ ดีใจที่กลับมาดีกันซะที
ปอมเองก็ควรได้รับบทเรียนแบบนี้
จะได้ไม่ทำร้ายพี่วินอีก
แต่พี่วินลงโทษคู่กรณีได้เท่มากอ่ะ
หวังว่าพี่เมษคงจะไม่มาระรานแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 09-12-2012 19:27:11
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 09-12-2012 19:35:32
เริ่มหัวข้อโดย: Lipoil ที่ 09-12-2012 19:37:08
อ่านไปตกใจ " รอยนี่ั มันอะไร ? .. "
คิดในใจ เอาแล้วไง ฤา น้องปอมจะกิ๊บกิ๊วกับพี่วินซะแหละ ~
แต่พออ่านไปอ้าวไม่มีนี่หว่า ใจกระตุก เฮือกเลย ๕๕๕๕
ขอให้น้องเชื่อใจพี่วินหน่อยน้า หนักแน่นเข้าไว้
อย่าพึ่งเสิร์ฟมาม่าน้าา แค่นี้ก็พอแหละ ซดมาม่ามากๆไม่ดี
หัวใจจะวาย >< ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
+๑ รวบกอด . :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 09-12-2012 19:59:52
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 09-12-2012 20:00:00
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-12-2012 20:00:54
เริ่มหัวข้อโดย: oa_ko ที่ 09-12-2012 20:15:25
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 09-12-2012 20:23:55
..
เอาล่ะ หลังจากนี้ใครจะเอาพี่เมษไปชุบเลี้ยงต่อ เชิญ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 09-12-2012 20:27:09
ในที่สุด ก็คืนดีกันแล้ว ว วว ... o18 o18
สมควรแล้วหล่ะ พี่เมษจะโดน ฮ่าๆๆๆ :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 09-12-2012 20:34:27
หล่อเลว อร๊างงงงงงงงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: biwtiz ที่ 09-12-2012 20:52:33
:man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1: :man1:
:man1: :man1: :man1:
:man1: :man1:
:man1:
:L1:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 09-12-2012 20:56:04
เริ่มหัวข้อโดย: nacc ที่ 09-12-2012 21:10:57
แอบสะใจเมษาเบา เบา ฮี่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 09-12-2012 21:12:20
ดีกันแล้ว แต่อิพี่วินร้ายนะเนี่ย
ถ้าไม่ใช่เพราะปอมเมษาคงโดนหนัก
หาคู่ให้เมษาซักคนสิ
เริ่มหัวข้อโดย: makimaki ที่ 09-12-2012 22:42:01
อิพี่เมษ :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 09-12-2012 22:48:54
ต่อไปกะปอมน้อยกะพี่วินคงหวานชื่น
เมื่อไรจะแต่งกันซะทีน้า
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 09-12-2012 22:58:26
คนแบบนี้มันก็ต้องโดนตอกกลับให้ทะลุใจดำไปเล้ย
พี่วินดีที่สุด พี่วินเท่ที่สุด
หล่อที่สุด น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m1: :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 09-12-2012 23:19:19
ตอนนี้พี่วินน่ารักมาก ๆ โดยเฉพาะตอนที่จำอะไรไม่ได้ แล้วก็ตอนบทโหด ห้าห้าห้า
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 09-12-2012 23:57:50
ต่อไปขอหวานๆเลยนะค้าาา ฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 10-12-2012 00:06:51
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 10-12-2012 00:13:04
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 10-12-2012 00:22:31
เยเย้ น้องปอมพี่วินนนนนนน เข้าใจกันสักที น่ารัก
ฮือออฟิน มาแล้ว 555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 10-12-2012 01:13:22
พี่วินก็น่ารักไปป่ะ แบบลุกขึ้นมาโวยวาย ใครทำอะไรน้องปอม...
โถ่ น้องปอมก็กล้าตอบเนาะ ตอนแรกคิดว่าจะไม่กล้าแล้วนะเนี่ย
แอบสงสารคุณเมษานะ อยากให้มีคู่
เริ่มหัวข้อโดย: Saantos ที่ 10-12-2012 01:48:36
^
^
^
นี่แหน่ะ จิ้มให้ทะลุไป4หน้า (โหดปะล่าาาาาา) :z1: :z1: :z1:
พี่วินเจ๋งมาก ขอจุ๊ฟที :impress2: :impress2: :impress2:
มาต่อไวๆเด้อ o13 :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 10-12-2012 06:40:25
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 10-12-2012 07:30:35
แต่น้องปอมนี่น่ารักเนอะ ยอมที่จะพูดความจริงให้พีวินฟัง
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 10-12-2012 08:17:24
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 10-12-2012 10:57:27
น้ำตาลหกแน่ๆเลย
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 10-12-2012 12:21:51
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 10-12-2012 14:42:21
เริ่มหัวข้อโดย: sujusaranghae ที่ 10-12-2012 14:54:21
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 10-12-2012 17:26:18
ชอบเอาความรัก ความไว้ใจของคนอื่นมาขู่แบบนี้
ก็ต้องโดนแบบเดียวกันนี่แหละ
เริ่มหัวข้อโดย: from_mars ที่ 10-12-2012 21:25:22
สู้ๆ ยังมีเรื่องให้ต้องเผชิญอีกยาวไกลจ๊ะ
หวานๆ กันได้แล้วนะ
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 10-12-2012 22:48:44
พี่วินแมนมาก ยกนิ้วให้ o13
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 11-12-2012 02:44:49
รอตอนสวีทๆของน้องปอมกะพี่วิน อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 11-12-2012 07:02:52
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 11-12-2012 08:16:09
แต่ก็อย่างว่าอะนะไม่ใช่พระเอกก็ต้องทำใจ
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 11-12-2012 08:25:48
เห็นใจน่ะพี่เมษ สภาพดูไม่ได้เลย
แต่น้องเค้าไม่รักนิ :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 11-12-2012 08:42:43
้
เหอะๆ ......มัน....มัน...มันสนุกมากจนไล่ตามอ่านลืมนอนเลยจ้าาาา :-[ :o8:
โฮกกกกก ตอนหน้าขอแบบหวานหยดย้อยนะจ๊ะ หุหุ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 11-12-2012 09:56:57
พี่เมษาเลิกเป็นตัวร้ายเถอะ พี่เป็นพี่ชายที่แสนดีก็ดีอยู่แล้วล่ะค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 11-12-2012 10:29:04
เคลียร์กันลงตัวซะที น้องปอมก็จะได้ไม่เสียความรู้สึกต่อพี่ชายด้วย
หวังว่าคงไม่มีใครมาป่วนความรักอีกนะ
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 11-12-2012 13:44:36
พี่วินน่ารักที่สุด น้องปอมก็น่ารัก :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 11-12-2012 20:40:20
ตอนนี้พี่วินหล่อที่สุดเลย
ต่อยไอ้เมษาด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 11-12-2012 21:10:41
เดี๋ยวได้หิมะตกแน่ๆพรุ่งนี้ 555
ปล.มีทวิตเตอร์แล้วนะคะ เพิ่งทำ...ยังใช้ไม่ค่อยเป็น 55 เข้าไปติดตามอัพเดทนิยายและพี่วินกับน้องปอมได้ที่
https://twitter.com/Arunoki1990
ปล2. มีความรู้สึกว่าต้องมีบางคนอ่านข้ามตอน 34 ไปแน่เลย หลังจากวันที่ 29 เป็นต้นมา ถ้าใครมาเจอตอนนี้เป็นตอนแรก ให้กลับไปดูตอนที่ 34 ก่อนน้า เพราะว่าหลังจากที่หายหน้าไปนานๆ ได้มาอัพไปสองตอนแล้วค่ะ คือตอนที่ 34 และ 35
----------
หัวใจหลังเลนส์ # 35
“วันนี้เลิกเรียนกี่โมง" เสียงทุ้มต่ำกรอกใส่โทรศัพท์มือถือเครื่องบาง ในขณะที่มือข้างที่เหลือก็ถือไม้ลูกชิ้นปิ้งอาหารเที่ยงสำหรับวันนี้ค้างไว้ด้วย "โอเค งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เลิกงานแล้วพี่จะรีบตามไปนะ เจอกัน...”
รอยยิ้มบางๆถูกระบายขึ้นบนใบหน้าหล่อคมของช่างภาพหนุ่มหลังจากกดวางสายลงไป
หลังจากเหตุการณ์ปวดตับปวดไตเมื่อไม่กี่วันที่แล้วผ่านพ้นไป ความสัมพันธ์ของเขากับจักรวาลก็ดูเหมือนจะแน่นแฟ้นยิ่งขึ้นกว่าเก่าเสียอีก
...จะเรียกว่าฟ้าหลังฝนก็คงได้
คิดไปคิดมาก็แอบกระดากตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะตั้งแต่คืนดีกัน เขาก็ทำหน้าหนาอ้อนจะเอานู่นจะเอานี่จากคนรักไปเสียหลายรอบแล้ว อ้อนให้มาค้างที่ห้องบ้างล่ะ อ้อนให้กอดให้หอมบ้างล่ะ ลุคแบบนี้นะ...เขาสาบานเลยว่าจะไม่มีวันทำให้ใครนอกจากจักรวาลเห็นเป็นอันขาด
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขาเรียกร้องของให้เด็กหนุ่มมาค้างที่ห้อง จริงๆถ้าทำได้...ก็อยากจะไปย้ายสำมะโนครัวเจ้าหนูนั่นมาอยู่กับเขาแบบถาวรไปเลย จะติดก็แค่เจ้าตัวไม่ยอมเท่านั้น
ส่วนเมษา...หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรอีก...
...ก็ได้แต่หวังว่าผู้ชายคนนั้นคงจะเข้าใจอะไรๆสักที เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงต้องลงมือจัดการจริงๆจังๆเสียที...
ดวงตาคู่คมเหลือบขึ้นมองนาฬิกาข้างผนังห้องทำงาน ก่อนที่ปากจะรีบรูดลูกชิ้นสองลูกที่เหลือติดอยู่บนไม้เข้าไปเคี้ยวพร้อมๆกันเพื่อลงมือตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ
หากแต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้คลิกเปิดโปรแกรมใดๆขึ้นมา โนทิฟิเคชั่นของเมล์บ็อกซ์ก็เด้งแจ้งเตือนจดหมายเข้าขึ้นมาเสียก่อน แน่นอนว่าอีเมล์แอดเดรสที่ล็อกอินค้างเอาไว้ในเครื่องที่ทำงานอย่างนี้ต้องเป็นอีเมล์ที่เขาเอาไว้ติดต่องานที่เป็นกิจจะลักษณะเท่านั้น ฟอร์เวิร์ดเมล์ไร้สาระหรือโฆษณาขายของใดๆไม่มีทางเด้งขึ้นมารบกวนจิตใจ
ชื่อผู้ส่งที่ปรากฏอยู่ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆ
Prof.Taylor
อาจารย์คนสนิทสมัยที่เขาเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ที่อเมริกา และเป็นปรมาจารย์ด้านการถ่ายภาพอีกคนหนึ่งของวงการโลก
...คนเดียวกับที่เขาพาจักรวาลไปเจอที่นิทรรศการณ์ในนิวยอร์กเมื่อหลายวันก่อนนั่นแหละ
ไม่รอช้า ช่างภาพหนุ่มกดเปิดดูเนื้อหาในอีเมล์ทันที
เพียงแค่ประโยคขึ้นต้น เขาก็รู้แล้วว่าอีเมล์ฉบับนี้ส่งมาเรื่องใคร...
สายตาทั้งสองข้างไล่กวาดดูเนื้อความที่ผู้เป็นอาจารย์เขียนมายาวพรืดอย่างตั้งอกตั้งใจ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โอย...กูล่ะอยากจะเอานิตโต้แปะปากคมสันแม่งจริงๆเลย ล้มแบบกูมาสามรอบแล้วนะเว้ย...พวกมึงคิดดู ตอนแรกเป็นคนบอกให้กูวางแปลนมาแบบนี้เองแท้ๆ พอกูทำมาส่ง ดันบอกห่วย คอยดูนะพวกมึง ตรวจแบบรอบหน้ากูจะไปสเก็ทช์ทำเนียบขาวมาส่ง ถ้าล้มแบบกูอีก กูจะได้บอกให้แม่งไประเบิดทำเนียบขาวทิ้งเอาเอง วุ๊ย!...หงุดหงิดเว้ย!” หนุ่มหนวดดกมาดซกมกอย่างเจบ่นเป็นต่อยหอยไปตลอดทางให้จักรวาลและอ้นที่เดินอยู่ข้างๆได้ฟัง ก็อย่างนี้แหละ...อุตส่าห์นั่งคิดนั่งทำมาตั้งหลายคืน มาโดนล้มกันง่ายๆแบบนี้เป็นใครก็ต้องออกอาการเซ็ง
...แต่ก็นะ...
สัจธรรมของโลกนักเรียนสถาปัตย์...
“เออน่า...คมสันแม่งก็อย่างนี้แหละ กูเห็นวันก่อนจอยแม่งก็ออกมานั่งร้องไห้หน้าสตู มึงไม่ได้โดนคนเดียวหรอกเว่ย" เด็กหนุ่มที่ดูแล้วจะตัวแกนที่สุดในกลุ่มเอื้อมมือตบบ่าเพื่อนรักปุๆอย่างให้กำลังใจ โดยมีอ้นคอยสำทับให้มันรีบๆปลงซะก่อนที่จะเครียดจนหน้าหนวดๆนั่นแก่ไปกว่านี้
“โธ่...พวกมึงก็พูดได้สิ อยู่กับ'จารย์วิทย์นี่ แม่งอิจฉาชิบหาย" เจไม่วายบ่นกระปอดกระแปด "เออ พูดถึง'จารย์วิทย์ ช่วงนี้มึงดูสนิทชิดเชื้อกับ'จารย์เป็นพิเศษนะไอ้ปอม ดูแล้วรู้สึกเหมือนพี่น้องมากกว่าอาจารย์กับลูกศิษย์ ฮั่นแน่!...เตรียมฝากฝังตัวเป็นน้องสะใภ้ล่ะสิ..”
“ห่า...” คนถูกแซวสบถออกไปเบาๆพลางเสตามองทางอื่น "สะใภ้บ้านพ่อมึงสิ...”
“แหม ทำเหนียม เดี๋ยวปั๊ดตบกะโหลกเลยนิ่ หมั่นไส้จริง...แล้วนี่พี่วินของมึงจะมากี่โมงอ่ะ?” อ้นถามขึ้นน้ำเสียงยียวนตามแบบฉบับของตน
หลังเลิกคลาสเมื่อชั่วโมงที่แล้ว นักศึกษาหนุ่มทั้งสามก็พากันออกมาเดินทอดหุ่ยอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆมหาวิทยาลัย ส่วนสมาชิกกลุ่มอีกสองคนก็รีบขอบายกลับบ้านไปปั่นงานต่อนั่นแหละ
“เห็นบอกว่าเลิกงานแล้วเดี๋ยวจะตามมา ก็คงอีกสักเกือบๆชั่วโมงมั้งกูว่า"
“ดีเลย วินนิ่งไหม ไหนๆก็ต้องแกร่วอยู่แถวนี้อยู่แล้ว" อ้นชวนขึ้นอย่างกระตือรือร้น แต่กลับเป็นเจที่ตบปากรับคำขึ้นมาทันทีแบบไม่ต้องคิด
“เห้ยกูไป!”
“เออดี งั้นไปกัน" อ้นทำท่าจะเดินนำออกจากห้างไป แต่จักรวาลก็กล่าวเบรกไว้ก่อน
“พวกมึงไปกันเหอะ เดี๋ยวกูอยู่แถวนี้แหละ ขี้เกียจไปๆมาๆ" ร้านเกมเจ้าประจำของพวกเขาน่ะ อยู่ในตรอกหลังห้าง ซึ่งกว่าจะเดินไปถึงก็ไม่ใช่ใกล้ๆ
“อ้าวเหรอ...งั้นพวกกูอยู่เป็นเพื่อนมึงก็ได้"
“ไม่ต้องหรอก พวกมึงไปเล่นเหอะ กูว่าจะไปหาหนังสือกล้องอ่านเล่นๆด้วย"
สุดท้ายอ้นและเจก็โบกมือลาเจ้าเพื่อนบ้ากล้องออกจากห้างไป
จักรวาลที่ตอนนี้เหลืออยู่คนเดียวแล้วก็เดินตรงไปยังร้านขายหนังสือตามที่บอกเพื่อนไปเมื่อครู่อย่างไม่รีบร้อน แต่ก่อนที่จะเข้าไปปักหลักยืนอ่านฟรีเขาก็ขอเข้าห้องน้ำเสียหน่อย
.
.
.
.
หลังจากทำธุระปลดทุกข์เบาจนเรียบร้อยเด็กหนุ่มก็เดินผิวปากออกจากห้องน้ำ สองมือเปียกๆที่ล้างมาเมื่อครู่ถูกเช็ดลงไปกับกางเกงลวกๆตามประสาเด็กผู้ชาย
พื้นที่บริเวณหน้าห้องน้ำในชั้นนี้ออกจะเงียบกว่าชั้นอื่นสักหน่อย เพราะเป็นชั้นบนๆที่ขายเครื่องเรือนหรูหราจำพวกแก้วไหจานชาม ก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าร้านหนังสือที่เป็นเป้าหมายของเขามันดันมาผุดอยู่ที่ชั้นนี้รวมกับสินค้าพวกนั้นได้ยังไง
สองเรียวขาก้าวไปแบบสบายๆ เจ้าของของพวกมันเองก็ฮัมเพลงการ์ตูนเรื่องโปรดให้ตัวเองฟังแบบสบายๆเช่นเดียวกัน
หากแต่...สบายอยู่ได้ไม่นาน เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัวเมื่อมีแรงกระแทกอัดเข้ามาที่บริเวณหัวไหล่พร้อมกับร่างของชายผิวคล้ำแต่งตัวน่าสงสัยวิ่งผ่านเขาไป ตามด้วยเสียงร้องตะโกนของผู้หญิงวัยกลางคนที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“ขโมย!”
เด็กหนุ่มหันกลับไปมองและพบกับผู้หญิงเจ้าของเสียงกำลังยืนทำสีหน้าตื่นตระหนกตกใจอยู่ และทันทีที่เขาจับต้นชนปลายได้ถูก กว่าจะรู้ตัวอีกทีสองขาก็พาร่างทั้งร่างพุ่งตามชายคนเมื่อครู่ไปตามสัญชาตญาณเสียแล้ว
“เห้ย! หยุดนะโว้ย" เด็กหนุ่มตะโกนไล่หลังเจ้าหัวขโมยข้างหน้าไปขณะที่พยายามเร่งสปีดให้ขาตัวเอง
น่าแปลกว่าห้างสรรพสินค้าใหญ่โตแห่งนี้ดันมีรปภ.ประจำไม่ครบตามจุดที่สมควร คนรอบข้างที่เขาวิ่งผ่านไปก็ดันมีแต่คุณหญิงคุณนาย หรือไม่งั้นก็คนชรา ดังนั้นแปลได้ง่ายๆว่า งานนี้เลยกลายเป็นโซโล่เปิดตัวพ่อยอดชายนายจักรวาลไปคนเดียวเดี่ยวๆเลย
แล้วไอ้โจรนั่นนี่ก็ท่าทางชำนิชำนานผังห้างเสียเหลือเกิน วิ่งซอกแซกหลบจุดพลุกพล่าน หลบมุมกล้องวงจรปิดได้ชนิดที่เรียกได้ว่าคงทำการบ้านมาดี
หัวขโมยตรงหน้าเหลือบกลับมามองเด็กหนุ่มเป็นระยะด้วยความหวั่นใจไม่น้อย
“หยุดนะ! กูเหนื่อย!” จักรวาลวิ่งไปตะโกนไปอย่างเมามัน แต่ก็แอบหวังลึกๆว่าจะมีพี่ยามสักคนได้ยินแล้ววิ่งมาช่วยดัก
“หยุดให้โง่สิไอ้เด็กเปรต" คนถูกไล่ได้แต่สบถพึมพำกับตัวเองในขณะที่วิ่งหนีหน้าตั้ง
แต่แล้วจักรวาลก็ถึงคราวต้องขอบคุณรักบี้...กีฬาประจำคณะ และฟุตบอลที่เล่นมาตั้งแต่เด็ก ที่ช่วยเสริมสร้างทักษะทางด้านกีฬาให้เด็กผู้ชายตัวแกนๆคนหนึ่งจนวิ่งทันจับตัวโจรวิ่งราวไว้ได้
มือทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มเอื้อมคว้าไหล่คนตรงหน้าไว้อย่างทุลักทุเล แต่ก็จับไม่อยู่เมื่อแรงของอีกฝ่ายดูจะเยอะ่ไม่ใช่น้อย สุดท้าย...เมื่อกลัวว่าผู้ต้องหาจะวิ่งหนีไปอีก จักรวาลจึงต้องใช้วิธีออกแรงผลักให้เจ้าโจรนั่นกระเด็นไปชนผนังด้านข้างก่อนที่ตัวเองจะปรี่เอาตัวเข้าไปยันไว้
แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้จับง่ายๆ แขนข้างที่เป็นอิสระภายใต้เสื้อแจ็คเก็ตปิดบังเนื้อหนังนั่นยกขึ้นวาดวงสวิงแล้วแลนดิ้งลงไปที่ปลายคางของเด็กหนุ่มแบบสวยๆเสียหนึ่งที
“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย" จักรวาลสบถออกมาก่อนจะต่อยกลับไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่แค่คนโดนต่อยที่เจ็บ มือเขานี่แหละ...น่าจะเจ็บกว่า...คนอะไรวะ...กระดูกหน้าแข็งชิบเป๋ง
เมื่อต่างฝ่ายต่างทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ คนอยากหนีก็หนีไม่ได้ คนอยากจับก็จับไม่ค่อยจะอยู่ สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ก็คือผลัดกันต่อยผลัดกันตีแบบที่ถ้าพวกเขาทั้งคู่อายุน้อยกว่านี้แล้วล่ะก็ ใครมาเห็นก็คงคิดว่าเด็กตีกันแย่งของเล่น
...แย่จริง ทำไมมันไม่เท่เหมือนพระเอกในหนังเขาทำกันบ้างวะจักรวาล...
แล้วในที่สุดตัวช่วยพระเอกก็มาถึงเสียที
“นั่นไงคะ คนนั้นแหละที่ขโมยกระเป๋าดิฉันไป" เสียงหญิงวัยไล่เลี่ยกับแม่ของเด็กหนุ่มดังขึ้นทางด้านหลังไม่ใกล้ไม่ไกล ตามด้วยเสียงฝีเท้าสองสามคู่วิ่งเข้ามาใกล้
รปภ.สามนายที่รู้สึกว่าจะมาช้าไปเสียหน่อยตรงเข้ามารวบตัวเจ้าหัวขโมยที่จักรวาลพยายามยันไว้อย่างสุดกำลัง และเมื่อเห็นว่าเจ้าโจรถูกจับไว้จนอยู่หมัดแล้วเขาก็ปล่อยมือแล้วพาตัวเองขยับถอยหลังมาให้เป็นอิสระ
เด็กหนุ่มย่อตัวลงเก็บกระเป๋าถือสตรีที่ดูแล้วราคาน่าจะสูงใช้ได้ขึ้นมาจากพื้นแล้วหันหลังส่งคืนให้ผู้เป็นเจ้าของ
“ตายแล้วลูก เลือดออกเต็มเลย" หญิงวัยกลางคนเจ้าของกระเป๋าถึงกับตกใจเมื่อเห็นร่องรอยบนใบหน้าของเด็กหนุ่มชัดๆ "ตายแล้วๆ ป้าว่าไปทำแผลก่อนลูกไป คุณรปภ.คะ ที่นี่มีห้องพยาบาลหรือเปล่า พาเด็กคนนี้ไปทำแผลทีได้ไหมคะ"
จักรวาลยกมือขึ้นแตะบริเวณมุมปากข้างที่แตก เลือดเพียงเล็กน้อยติดมือเขามาด้วย ไม่ได้ 'เลือดออกเต็มเลย' แบบที่หญิงตรงหน้าว่าหรอก แต่เขาก็พอจะเข้าใจ เพราะแม่เขาเองก็เป็นเหมือนกัน เวลาเห็นเด็กๆเลือดออกนิดๆหน่อยๆก็ตกอกตกใจ ทึกทักไปว่าบาดเจ็บเสียมากมาย
เด็กหนุ่มสั่นศีรษะเบาๆพลางส่งยิ้มให้ "ไม่เป็นไรหรอกครับ แผลนิดเดียวเอง เดี๋ยวผมเข้าไปล้างเลือดออกในห้องน้ำก็หายแล้ว คุณป้าเถอะครับ เป็นอะไรหรือเปล่า...บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?”
“ไม่เลยจ้ะ จริงสิ...ป้าลืมขอบคุณไปเสียสนิทเลย ขอบคุณมากนะลูก ไม่ได้หนูป้าคงแย่ พอดีป้าเก็บใบเสร็จสำคัญไว้ในกระเป๋านี่ด้วยสิ ถ้าหายไปคงลำบาก เมื่อกี้ป้าไม่ทันระวังเอง เลยทำให้หนูต้องเจ็บตัวไปด้วย ขอโทษนะ...แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งจ้ะ" พูดจบคุณป้าท่าทางใจดีและมีราศีคนนี้ก็ก้มลงเปิดกระเป๋าควักแบงค์พันจำนวนหลายใบขึ้นมายื่นให้เด็กหนุ่ม "นี่ถือเป็นสินน้ำใจขอบคุณเล็กๆน้อยๆนะลูก"
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร" จักรวาลรีบระล่ำระลักปฏิเสธ "เรื่องเล็กน้อยเองครับ"
“รับไว้เถอะ ถือว่าเอาไปทำแผลหรือเก็บไว้เรียนหนังสือก็ได้ ให้ป้าได้ตอบแทนอะไรสักนิดก็ยังดี"
“ไม่เป็นไรจริงๆครับคุณป้า เงินเยอะแยะขนาดนี้ผมรับไว้ไม่ได้หรอก" จังหวะเดียวกันกับที่พูดจบประโยค โทรศัพท์มือถือในกางเกงก็ดังขึ้น และเมื่อล้วงขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของกวิน เด็กหนุ่มจึงขอตัวรับสายและได้ความว่ากวินมาถึงที่ห้างนี้แล้ว
“คนที่ผมนัดไว้มาถึงแล้วล่ะครับคุณป้า ผมขอตัวก่อนนะครับ" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ
“แล้วเงินนี่...”
“ผมไม่กล้ารับจริงๆครับ ยังไงคุณป้ารักษาตัวด้วยนะครับ" จักรวาลยกมือขึ้นไหว้ลาและขอบคุณสำหรับของกำนัลที่ถูกหยิบยื่นมาให้ "ผมไปล่ะครับ"
พูดจบเด็กหนุ่มก็หมุนตัวเดินออกมาก่อนที่หญิงเจ้าของกระเป๋าที่ทำท่าจะยัดเงินใส่มือเขาจะทำสำเร็จ พลางใช้แขนเสื้อซับเลือดที่มุมปากข้างที่แตกไปด้วย
ทิ้งไว้เพียงหญิงวัยกลางคนที่ได้แต่ยืนถือสตางค์ค้างไว้ในมือ พร้อมกับความคิดที่เพิ่งผุดขึ้นมาจางๆในใจว่า...
...เด็กคนนี้ เธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พี่วิน"
เสียงเรียกคุ้นเคยที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันกลับไปมอง
“เห้ยปอม! หน้าไปโดนอะไรมา!”
ช่างภาพหนุ่มช้อนคางคนตรงหน้าขึ้นพลิกดูไปมาด้วยความตกใจ ช้ำตรงนู้นเขียวตรงนี้ ปากแตกอีกต่างหาก ถึงแต่ละรอยจะดูไม่ใช่แผลใหญ่โตอะไร แต่พอมันมีหลายที่บนใบหน้าก็ทำเอาเขาหวั่นๆได้เหมือนกัน
คนถูกถามหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ก็พอจะคิดไว้แล้วว่าต้องได้รับปฏิกิริยาแบบนี้กลับมา
“ไม่ต้องหัวเราะเลย บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าไปทำอะไรมา"
“โธ่...ไม่เห็นต้องทำเสียงดุเลยพี่วิน" เด็กหนุ่มบ่นกระปอดกระแปด "ไปต่อยกับโจรมา"
“หา???” คำตอบที่ได้รับทำให้คนฟังตกใจยิ่งกว่าเก่า "โจรอะไร แล้วนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า...ไปโรงพยาบาลกัน พี่พาไป"
“ไม่ต้องเลยๆ ไม่ใช่โจรน่ากลัวๆแบบที่เห็นในหนังหรอกน่า แค่วิ่งราวกิ๊กก๊อกธรรมดา...ปอมไปช่วยคุณป้าคนนึงจับโจรมา เท่จะตายนะ" อธิบายจบก็ต้องขออวดเสียหน่อย
ได้ฟังอย่างนั้นกวินก็ต้องยกมือขึ้นกุมขมับเรียกเสียงหัวเราะจากเด็กหนุ่มได้อีกระลอก
ให้ตายสิ...ทำไมมันซนอย่างนี้
“วันนี้ไม่ต้องกินข้าวที่นี่แล้ว กลับไปทำแผลที่ห้องพี่เลย เดี๋ยวค่อยโทรสั่งอะไรเข้าไปกิน" ว่าแล้วช่างภาพคนดังก็คว้าแขนแล้วออกแรงดึงเบาๆให้เด็กหนุ่มเดินตาม
ตลอดระยะทางจากห้างสรรพสินค้ากลับมาจนถึงคอนโด จักรวาลก็เอาแต่เล่าเหตุการณ์เล่นจริงเจ็บจริงของตัวเองไม่หยุดปาก ท่าทางจะตื่นเต้นน่าดู ความจริงฟังแล้วมันก็สนุกอยู่ล่ะนะ แต่เหนือสิ่งอื่นใด กวินหวาดเสียวมากกว่าน่ะสิ คิดแล้วก็ได้แต่ขอบคุณพระขอบคุณเจ้าอยู่ในใจที่คนรักของเขาโชคดีไม่ไปเจอกับโจรพกปืนพกมีดที่น่ากลัวกว่านี้เข้า
กล่องยาปฐมพยาบาลถูกยกมาตั้งบนโต๊ะรับแขกตัวเตี้ยหน้าโซฟา
“ไม่เอาแล้วนะ ห้ามทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้อีกเข้าใจไหม มีอย่างที่ไหนต้องให้พี่มาทำแผลให้ตั้งสองรอบ" รอบนี้ก็รอบนึง ส่วนอีกรอบก็ตอนไปช่วยเพื่อนตะลุมบอนกับนักเลงที่ไหนก็ไม่รู้ในสนามฟุตบอล "ห้าวจริงนะน้องชาย...”
ได้ฟังแบบนั้นจักรวาลที่เสยผมเปิดหน้าเตรียมพร้อมรับการทำแผลก็เหยียดยิ้มทะเล้นยียวน "เป็นพระเอกก็ต้องห้าวแบบนี้แหละ...จะปล่อยให้คุณป้าโดนขโมยกระเป๋าไปได้ยังไง"
“พระเอกที่ไหนตัวเตี้ยแบบนี้" จบคำสบประมาท หัวคิ้วของคนฟังก็ตีกันยุ่งเป็นปมอย่างไม่พอใจ "...แล้วยามแถวนั้นไม่มีให้เรียกหรือไง ไม่เห็นต้องลงทุนไปบู๊เองขนาดนี้"
“ก็ไม่มีน่ะสิ" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำก่อนจะยู่ปากระบายความแสบที่แผลเล็บข่วนบนหน้าผาก "...แล้วก็ไม่ได้เตี้ยด้วย"
“ครับๆ ไม่เตี้ยก็ไม่เตี้ยครับ...แค่ไม่ค่อยสูง...โอ๊ย!..” กวินหดมือที่ถูกอีกฝ่ายตีกลับเข้าหาตัว "ซาดิสม์หรือไงเรา?”
จักรวาลไม่ได้ตอบอะไรออกมา ได้แต่หรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ
เห็นอย่างนั้นกวินที่หยิบสำลีชิ้นใหม่มาชุบยาล้างแผลก็ส่ายหัวเบาๆ "อย่าทำให้เป็นห่วงบ่อยนักสิ ทำอะไรช่วยระวังตัวหน่อยเถอะ เดี๋ยวพี่ก็ได้หัวใจวายเข้าโรงพยาบาลพอดี"
“พูดจาเป็นคนแก่ไปได้" เด็กหนุ่มค่อนแคะเบาๆ
“เออๆ แก่ก็ยอม" กวินเพิ่มแรงกดสำลีลงไปบนแผลอย่างหมั่นไส้พ่อบรู๊ซลีนักบู๊ตรงหน้า "หรืออยากให้พี่พูดแบบวัยรุ่นไหมล่ะ? ก็ได้นะ...อย่าไปต่อยกับชาวบ้านบ่อยสิปอม...ปากแตกแบบนี้แล้วเราจะจูบกันได้ยังไง...เป็นไง พูดแบบนี้เร้าใจสมเป็นคนหนุ่มดีไหม?...โอ๊ยๆๆ...เจ็บนะ...โอ๊ย...”
คนขยับแขนประทุษร้ายบุรษพยาบาลกำลังหน้าแดงแปร๊ด...
บ้าเอ๊ย...
ประโยคแบบนี้...ฟังเท่าไหร่ก็ทำใจให้ชินไม่ได้สักที...
.
.
.
.
“นี่...” เสียงทุ้มต่ำดังเรียกคนในอ้อมกอดขึ้นท่ามกลางความมืด "...หลับหรืือยังปอม"
เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเหลียวหน้ากลับมามองช่างภาพคนดังที่นอนกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง "ยังครับ...”
ดวงตาคู่คมของกวินทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง "...พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ" จักรวาลกล่าวตอบออกมาพลางนึกสงสัยและรอฟังคำถามที่ว่าอย่างตั้งใจ
“...ปอมมองอนาคตตัวเองในฐานะช่างภาพไว้ยังไงบ้างเหรอ?...”
“หือ?...ถามทำไมเหรอครับ?"
“ตอบมาก่อนเถอะน่า"
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วกับตัวเอง แต่ก็ยอมตอบออกมาโดยไม่อิดออด "อืม...ก็อยากเป็นช่างภาพที่เก่งๆ มีเอกลักษณ์...มีลายเซ็นต์อยู่ในผลงาน แบบที่เวลาคนดูภาพแล้วบอกได้เลยว่าเป็นผลงานของนายจักรวาล...เหมือนภาพของพี่วินนั่นแหละ ปอมดูแล้วรู้เลยว่าภาพไหนพี่วินเป็นคนถ่าย...ปอมอยากจะทำให้ได้อย่างนั้นมั่ง...ตอนนี้ก็กำลังพยายามหาอยู่" ขณะที่ปากพูด ในหัวก็วาดภาพความฝันของตนตามไปด้วย "แล้วถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะทำงานกับช่างภาพเก่งๆเยอะๆ จะได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์กับความรู้หลายๆแบบ ตอนที่ทำงานกับพี่วินปอมก็เรียนรู้อะไรไปเยอะ รู้สึกตัวเองเลยว่าไปได้เร็วกว่าตอนงมเข็มเองเยอะมาก"
ไม่ต่างจากที่กวินคาดไว้เท่าไหร่ เขาเอง..ก่อนหน้านี้ ตอนเด็กๆก็เคยคิดอย่างนี้เหมือนกัน
“แล้วถ้าในแง่ของสไตล์หรือแนวทางที่อยากทำล่ะ มีไว้ในใจบ้างหรือเปล่า?” คำถามนี้ก็เช่นกัน ในฐานะผู้ดูแลและคนสอนแล้ว เขาคิดว่าเขาบอกได้ว่าเด็กหนุ่มชอบแบบไหน และอยากทำอะไร...เพียงแต่อยากถามให้แน่ใจเท่านั้น
ทางด้านคนถูกถาม เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอยู่ดีๆก็ต้องอมยิ้มแบบไม่มีเหตุผล เขาก็ไม่รู้ว่าคนอื่นๆเป็นกันหรือเปล่า แต่สำหรับเขาแล้ว เวลานึกถึงเรื่องอะไรที่อยากทำมากๆก็มักจะตื่นเต้น มีความสุขจนต้องยิ้มขึ้นมาแบบนี้ทุกครั้ง แม้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้ทำมันหรือเปล่าก็ตาม
“เรื่องนั้น...” แน่นอนว่าจักรวาลมีเป้าหมายอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว “...ปอมสนใจพวกอารมณ์ดิบของคน อยากจะบันทึกอารมณ์หลายๆแบบของคนเอาไว้ จะว่าแคนดิดก็คงใช่ แต่จริงๆแล้วถ้าเป็นในเชิงศิลปะการแสดงที่ตัวแบบเค้นอารมณ์เก่งๆก็ชอบเหมือนกัน”
ใช่แล้วล่ะ...แนวทางที่เขาชอบและเพิ่งจะค้นพบหลังจากได้มาลองงานกับกวินไม่ใช่แฟชั่นเซ็ท ไม่ใช่ภาพถ่ายโฆษณา ไม่ใช่ภาพโชว์เทคนิคระดับเทพ ภาพกีฬา สารดคี แลนด์สเคปก็ไม่ใช่ หรือแม้แต่จำพวกคอนเซปชวลจ๋าก็ยังไม่ตรงเป้าเสียทีเดียว
...แต่เป็นภาพดิบๆที่ออกมาจากก้นบึ้งความรู้สึกของมนุษย์ต่างหาก...
กวินยิ้มออกมาจางๆในความมืด "...นั่นสินะ...”
คำตอบออกมาตรงกับที่เขาเดาไว้อีกครั้ง ไม่แปลกใจเลยหลังจากได้คลุกคลีถ่ายภาพกับเด็กหนุ่มมาพักใหญ่ ก็เห็นอยู่แล้วล่ะว่าจุดเด่นของจักรวาลอยู่ที่ตรงไหน และดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่ดูออกด้วย ถ้าคำตอบไม่ออกมาแบบนี้สิถึงจะน่าแปลก
เด็กหนุ่มค่อยๆพลิกตัวกลับหลังมาเผชิญหน้ากับคนรักในระยะใกล้ชิด ดีที่ว่าใบหน้าของเขามันอยู่ระดับเดียวกับอกของอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นคงได้มีฉากสวีตกันอีกเป็นแน่
“พี่วินถามทำไมเหรอ?"
ช่างภาพหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่กลับถามต่อยิ้มๆ
“กลัวฝรั่งหรือเปล่า?”
“ฮะ?...ฝรั่งอะไร?”
ช่างภาพคนดังหัวเราะน้อยๆกับความงงงวยของเด็กหนุ่ม "ก็ฝรั่งที่ผมสีทองน่ะสิ...กลัวไหม?”
“อ๋อ...นึกว่าผลไม้...” แต่ถึงกระนั้น เขาก็งงอยู่ดีนั่นแหละ "...ก็...กลัวนิดหน่อย...พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยเก่ง"
“ไม่หรอก คิดไปเองมากกว่า...ตอนไปนิวยอร์กก็พอพูดได้นี่นา" ฝ่ามือใหญ่เอื้อมขึ้นลูบผมนุ่มของเด็กหนุ่มไปมาแผ่วเบา และโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายที่ทำท่าจะเปิดปากถามขึ้นมาอีกครั้งได้ทำสำเร็จ กวินก็กล่าวเปลี่ยนเรื่องเสียก่อน "...นี่...วันเสาร์เราเอากล้องไปออกรอบกันอีกไหม? ไม่ได้ถ่ายรูปด้วยกันมานานแล้ว...”
“ด..ได้สิครับ...” จักรวาลตอบตกลงไปแบบมึนๆ แต่ในเมื่อหัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปแล้ว เขาก็ปล่อยความสงสัยไว้อย่างนั้น ไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ไปที่ไหนดีนะ...มีไอเดียบ้างไหม?”
“อืม...ขอนึกก่อน" จักรวาลไล่นึกสถานที่ดีๆที่ตนรู้จัก "...มีอยู่ที่นึง เป็นชุมชนเก่าติดริมเจ้าพระยา จำไม่ได้แล้วว่าเขาเรียกว่าอะไร เดี๋ยวต้องลองเปิดเน็ตดู แต่ว่าเมื่อก่อนพี่เมษเคยพาไปลองกล้องตอนสมัยเริ่มถ่ายรูปใหม่ๆ สวยมากเลยพี่วิน คนในชุมชนมีหลายอาชีพด้วย มีอะไรแปลกๆให้ถ่ายเยอะเลย สนใจไหม?”
เป็นที่น่าประหลาดใจสำหรับกวินที่ครั้งนี้พอได้ยินชื่อนายเมษาออกจากปากคนรักแล้วเขาไม่ยักรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างที่แล้วๆมา
“เอาสิ ไปกันนะ"
“ครับ..."
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 11-12-2012 21:11:12
“ใช่ไหมล่ะ จำได้ว่าตอนมาเมื่อหลายปีที่แล้วยังใช้กล้องไม่ค่อยจะเป็นเลย รูปออกมาสวยได้ไม่ถึงครึ่งของของจริง เซ็งโคตรๆครับ" เด็กหนุ่มพูดไปขณะยกกล้องขึ้นเล็งไปยังมุมหนึ่งของตรอกแคบๆ
“ไม่แปลกหรอก บ้านแถวนี้ถ่ายยาก มันแคบ หามุมลำบาก ถ้าไม่รู้เทคนิคนี่คงต้องเหงื่อตกอย่างเดียว ขนาดใช้ทิลท์-ชิฟท์พี่ยังว่ายากเลย" เป็นตามที่กวินว่า มองจากสายตาคนถ่ายรูปมาโชกโชนอย่างเขา แวบเดียวก็บอกได้ว่าลักษณะทางกายภาพของที่นี่เป็นแบบฝึกหัดให้คนชอบถ่ายภาพสถาปัตยกรรมได้เป็นอย่างดี
แต่...
“แต่พี่ว่า วันนี้เราถ่ายคนกันดีกว่า มีหลายบ้านทำอาชีพแปลกๆอย่างที่ปอมบอกจริงๆ" จุดประสงค์หลักที่เขาชวนเด็กหนุ่มมาออกรอบในวันนี้ก็อยู่ที่การฝึกมือเพื่อถ่ายในแบบที่เจ้าตัวบอกไว้ว่าชอบเมื่อคืนก่อน
ฝึกเพื่อเตรียมพร้อม...
.
.
.
.
คนทั้งคู่เพลิดเพลินไปกับการถ่ายภาพยามบ่ายแก่ๆแบบนี้มาก แม้อุปกรณ์กล้องที่พกมาด้วยจะหนัก หรือจะเดินจนขาลากอย่างไรก็ไม่ทำให้รู้สึกอยากพัก
ภาพหลายต่อหลายช็อตถูกบันทึกลงในเมมโมรีการ์ดไปภาพแล้วภาพเล่า ไม่เพียงแค่ภาพนิ่งแต่จักรวาลยังถ่ายวีดิโอสั้นๆเก็บไว้บางช่วงด้วย ส่วนกวิน...วันนี้ก็พกกล้องฟิล์มมาเป็นอ็อปชั่นเสริม
ช่างภาพทั้งสองเดินไล่เก็บภาพไปเรื่อยจนกระทั่งมาถึงบริเวณริมน้ำ...
ร่างของใครคนหนึ่งที่ยืนเล็งกล้องเก็บภาพอยู่ที่นั่นก่อนหน้าพวกเขาก็สะดุดเข้ากับตาของคนทั้งคู่
“พี่วิน นั่นมันพี่เมษหรือเปล่า?” จักรวาลกระซิบขอความเห็นขึ้นทันทีที่มองเห็นชายหนุ่มมาดเนี๊ยบที่วันนี้อยู่ในชุดสบายๆตรงหน้าห่างออกไปไม่กี่เมตร ก่อนจะตระหนักถึงบางอย่างได้ จึงหันมองคนข้างกายแล้วถามขึ้นอีกครั้ง "เอ่อ...พี่วินกับพี่เมษ คุยกันเข้าใจแล้วใช่ไหมครับ? หรือว่าพี่วินยังโกรธพี่เมษอยู่?"
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น กวินบอกกับจักรวาลว่าตนจะเป็นคนไปคุยกับเมษาเรื่องการเข้าใจผิดนี้เอง และหลังจากกลับมาจากการแจกหมัดในวันนั้น ช่างภาพคนดังก็บอกเพียงแค่ว่าทุกอย่างจบลงไปแบบเรียบร้อยดี เมษาได้แก้ไขความเข้าใจใหม่แล้ว
“อืม...ไม่โกรธแล้วมั้ง" ความจริงก็ยังโกรธอยู่ โดนทำซะขนาดนั้น มันลบไม่หายไปง่ายๆหรอก แต่แสดงออกไปก็เท่านั้น จักรวาลจะยิ่งคิดมากเปล่าๆ...อีกอย่างเขาเองก็เข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องทุกอย่างดี ไม่อยากจะไปซ้ำเติมคนที่แพ้หมดรูปไปมากกว่านี้
“งั้นผมไปทักพี่เมษได้หรือเปล่า"
“ไปสิ"
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากคนรัก เด็กหนุ่มก็สาวเท้าเข้าไปหาเมษาที่กำลังเช็คดูภาพในกล้องอยู่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
...ไม่รู้ว่าจักรวาลคิดไปเองหรือเปล่าว่าวันนี้เมษาดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย...
“พี่เมษ" คำกล่าวทักทายที่ดังขึ้นข้างกาย พร้อมกับสัมผัสเบาๆบริเวณไหล่ขวาเรียกให้เมษาต้องหันหน้ามามองอย่างตกใจ ก่อนจะพบกับเด็กหนุ่มในความคิดยืนส่งยิ้มเก้อๆมาให้
“...ปอม...”
“ไหนบอกว่าเลิกถ่ายรูปไปแล้วไงครับพี่" จักรวาลเอ่ยปากถามขึ้นแทนคำทักทายขณะที่สายตาเหลือบลงมามองกล้องรุ่นเก่าแต่ราคาไม่เบาในมือของอีกฝ่าย ความรู้สึกประดักประเดิดก่อตัวขึ้นรอบกายโดยอัตโนมัติ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ในเมื่อครั้งสุดท้ายที่พวกเขาสองคนคุยกันมันไม่ใช่บทสนทนาที่น่าประทับใจนัก
หลังจบเหตุการณ์เด็กหนุ่มยังคงรู้สึกไม่อยากเจอหน้าพี่ชายคนนี้เท่าไหร่นัก จึงไม่ได้พยายามติดต่อ
แต่การได้มาเจอวันนี้ทำให้จักรวาลรู้ว่าเขาหายเคืองเมษาแล้วล่ะ...
คนถูกถามอึกๆอักๆพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่นึกว่าจะได้มาเจอคนที่เขาแอบรักมานานในที่แบบนี้ ชายหนุ่มเหลือบตามองไปยังร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาเช่นเดียวกัน
“เอ่อ...ก็...อยู่ดีๆก็อยากมาถ่ายรูปแถวนี้น่ะ...” สถานที่แห่งความทรงจำ...
“ผมก็มาฝึกมือที่นี่เหมือนกัน โลกกลมเป็นบ้าเลยเนอะพี่" จักรวาลกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะเงียบเสียงลงไปก่อให้เกิดเป็นความเงียบน่าอึดอัดไปพักใหญ่ จนในที่สุดเด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งด้วยเสียงที่เบาลง "...วันก่อน...ที่ผมพูดจาไม่ดีกับพี่ในโทรศัพท์...ผมขอโทษนะครับ...”
กวินยืนฟังอยู่เงียบๆทางด้านหลังของคนรัก
คนถูกขอโทษหัวใจสั่นหวิวอยู่ในอก
ใครกันแน่...ที่ควรเอ่ยคำขอโทษ...
“พี่เมษโกรธผมหรือเปล่า...”
“พี่ขอโทษ...” เมษาไม่ตอบคำถาม แต่กลับเอ่ยในสิ่งที่เขาสมควรจะพูดออกมา "...ขอโทษจริงๆ"
เด็กหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในแววตาหม่นแสงที่พยายามหนีหลบเขาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
“ไม่เป็นไรครับ...ก็พี่หวังดีกับผมนี่"
กวินยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่บรรยายไม่ถูก ไม่รู้ว่าชอบใจหรือไม่ชอบใจ แต่อย่างไรก็ตาม นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ...ปล่อยให้เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกลายเป็นความลับต่อไปแบบนี้แหละดีแล้ว...
เมษากำมือแน่นจนรู้สึกถึงเหงื่อชื้นๆที่ซึมออกมา
ยิ่งจักรวาลดีเท่าไหร่...เขายิ่งรู้สึกสมเพชตัวเองมากขึ้นเท่านั้น...
“...ปอม...”
“ครับผม?”
“อาทิตย์หน้าพี่จะย้ายไปประจำสาขาที่สิงคโปร์แล้วนะ...”
“อ้าว?...ทำไมกะทันหันจัง?...ไปอยู่นานเลยหรือเปล่า?” เด็กหนุ่มถามขึ้นอย่างประหลาดใจ ผิดกับกวินที่จ้องมองชายหนุ่มมาดเนี๊ยบตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบ...
“อืม...คงหลายปี...คนเก่าเพิิ่งเกษียณไปน่ะ...”
เหตุผลที่แท้จริงไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอก...
ความจริงคือเขาขอพ่อไปดูแลที่นั่นเอง...
“โธ่...” เด็กหนุ่มทำหน้าหงอย "...แต่สิงคโปร์อยู่ใกล้แค่นี้เอง นั่งเครื่องบินสองชั่วโมงก็ถึงกรุงเทพฯแล้ว พี่เมษกลับมาบ่อยๆสิ!"
“หึ...” ชายหนุ่มยิ้มจางๆขณะหลุบตามองพื้น...
...ไม่หรอก...
...เขาคงจะปักหลักอยู่ที่นั่นอีกยาว...
...อย่างน้อยๆก็จนกว่าจะทำใจได้...
“แล้วเดินทางวันไหนครับ ผมไปส่งที่สนามบิน"
เมษาสั่นศีรษะเบาๆ "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่จะตัดใจไม่ลงซะเปล่าๆ"
“ฮั่นแน่!...กลัวคิดถึงผมล่ะสิ" เด็กหนุ่มเอ่ยปากแซวขึ้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศหดหู่ที่เมษาสร้างขึ้นมานี้ให้หายไป "...อย่างนี้ยิ่งต้องไปส่งเลย ผมจะได้ดูพี่เมษร้องไห้ขี้มูกโป่ง ฮ่าๆๆ"
เมษาขำออกมาน้อยๆพลางทอดสายตามองรอยยิ้มสดใสของคนที่อยู่ในใจเขาตลอดเวลาด้วยความรู้สึกวูบโหวง
และก่อนที่จะปล่อยให้บทสนาที่แสนขมปร่าดำเนินไปได้นานกว่านี้ ชายหนุ่มก็เอ่ยตัดบทขึ้นเสียก่อน
“ถึงเวลาที่พี่ต้องกลับแล้วล่ะ ต้องไปเตรียมตัวย้ายของต่ออีก" เมษากล่าวเสียงเบา "...ขอตัวก่อนนะปอม ขอตัวก่อนครับคุณกวิน"
“อ่ะ...โอเค บ๊ายบายครับพี่" จักรวาลตอบกลับพลางโบกมือให้ ในขณะที่กวินที่เพียงพยักหน้าส่งออกไปน้อยๆ
“อืม...ลาก่อน...”
เมษาค่อยๆพาตัวเองเดินห่างออกมาจากสองคนนั้นเรื่อยๆ สองตากวาดมองภาพรอบกายราวกับอยากจะเซฟมันเก็บไว้ในใจในสภาพที่ละเอียดที่สุด
สถานที่ในความทรงจำ...
ยังจำได้ดีอยู่ในมโนสำนึกว่าตอนนั้นเขาและจักรวาลทำอะไรอยู่ที่มุมไหนของย่านนี้บ้าง จำได้แม้แต่ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าอย่างไรขณะใช้กล้องที่ยืมจากเขามาเล็งถ่ายไปทั่ว
คงเป็นวันนั้นเอง...ที่ทำให้เขาเริ่มรู้ตัวว่าสิ่งที่ตนรู้สึกกับเด็กคนนี้...
ไม่ใช่เพียงรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมสถาบันอีกต่อไป...
น่าแปลกที่นอกจากจะเป็นสถานที่แห่งการเริ่มต้นความรักของเขา...ที่แห่งนี้ยังต้องมากลายเป็นที่ๆมันจบลงเสียด้วย
...เขาได้ส่งไม้ต่อให้ใครอีกคนรับไปดูแลแล้ว...
คงหมดหน้าที่เสียที...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ก่อนอื่น...ควรจะต้องให้ผู้ใหญ่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาเสียก่อน...
ไม่ว่าสุดท้ายแล้วจักรวาลจะตกลงยอมรับข้อเสนอของศาสตราจารย์เทย์เลอร์หรือไม่ อย่างไรซะ...สักวันกวินก็คงต้องบอกให้คนที่บ้านรู้อยู่ดี
“เป็นไงบ้างล่ะตาวิน งานยุ่งไหมช่วงนี้" ผู้เป็นพ่อกล่าวถามขึ้นขณะเอื้อมมือตักกับข้าวที่อยู่ตรงหน้า "ได้ข่าวจากเจ้าวิทย์ว่าช่วงนี้ชีวิตกำลังรุ่ง สงสัยจะจริง ดูจากหน้าตาแล้วพ่อว่าแกสดใสขึ้นนะ"
ได้ฟังดังนั้นเจ้าตัวก็ยิ้มขึ้นมาเต็มแก้ม เรียกให้คนเป็นพี่ชายที่รู้เรื่องชีวิตส่วนตัวของน้องดีที่สุดในบ้านต้องแอบยิ้มขำตามไปด้วย
“ใช่เรื่องงานแน่เหรอพ่อ...หนูว่าพี่วินมีแฟนชัวร์ หน้าอย่างนี้ไม่ใช่หน้าของคนมีความสุขเพราะเรื่องงานหรอก" วรรณ...น้องสาวตัวดีพูดขึ้นอย่างรู้ทัน แม้จะไม่เคยได้รับการบอกเล่าใดๆอย่างเป็นทางการ แต่จากเซ้นส์แล้วเธอเชื่อว่าเธอเดาไม่ผิดหรอก
ส่วนคนถูกแซว แทนที่จะปฏิเสธหรือถลึงตาใส่กลับหัวเราะขึ้นมาเป็นการยอมรับไปกลายๆ แน่สิ...ก็วันนี้เขามาเพื่อการนี้นี่แหละ
แน่นอนว่าเรื่องอย่างนี้ คนที่หูผึ่งกว่าใครคงจะไม่พ้นผู้เป็นแม่...
“หือ?...วินมีแฟนแล้วเหรอลูก?”
เมื่อบทสนทนาถูกพาเข้าเขตเป็นงานเป็นการมากขึ้น กวินก็ได้จังหวะทำตามความต้องการของตัวเองเสียที
“ครับ...มีแล้วครับ เพิ่งคบกันเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี่เอง" ชายหนุ่มยืดอกรับแบบไม่มีกั๊ก...
กรวิทย์ที่นั่งสังเกตการณ์อยู่เงียบๆได้แต่อมยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอย่างนึกลุ้นในใจ
อยากรู้นัก...ว่าเจ้าวินจะพูดยังไงเรื่องที่....
“เหรอจ้ะ...แล้วเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ นิสัยดีไหม?” ผู้เป็นมารดาถามต่ออย่างสนอกสนใจ แน่นอนว่าเธอไม่ใช่แม่ยายจำพวกที่เห็นในละคร ไม่ได้สนใจว่าลูกสะใภ้จะต้องเป็นทายาทเศรษฐีหรือผู้หญิงเพียบพร้อมทุกกระเบียดนิ้ว แต่อย่างไรก็ดี ด้วยความเป็นแม่ เป็นธรรมดาที่เธอต้องอยากให้ลูกได้คนที่ดีมาเป็นคู่ครอง อย่างน้อยๆเธอก็อยากมั่นใจว่าเจ้าหล่อนคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงหยาบกระด้างไร้หัวนอนปลายเท้า
ไม่เพียงคุณหญิงเท่านั้นที่สนใจ แต่คุณผู้ชายของบ้านและน้องชายน้องสาวอีกสองคนก็สนใจเช่นกัน เรียกได้ว่าตอนนี้คนทั้งโต๊ะต่างก็นั่งจ้องเจ้าของประเด็นเป็นตาเดียว
“เขาเป็นคนดีครับ นิสัยน่ารัก เข้ากับผมได้ดี...” ช่างภาพคนดังค่อยๆสาธยายความน่ารักของแฟนตนออกมาด้วยใบหน้ามีความสุข "...ฐานะที่บ้านไม่ได้ดีอะไร ตอนนี้ยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย เขาทำงานพิเศษส่งตัวเองเรียนไปด้วย แล้วเขาก็ชอบถ่ายรูปมากๆเหมือนผมเลยล่ะ อาจจะยังเด็กไปนิด แต่เป็นคนเรียนรู้เร็ว อีกไม่นานคงกลายเป็นช่างภาพที่มีชื่อเสียงแน่ๆ เคารพผู้ใหญ่ รักเพื่อน แล้วเพื่อนก็รัก มนุษยสัมพันธ์ดี ใจดี เข้าใจคน...เอ...มีอะไรอีกนะ...อืม...อ้อ...หน้าตาน่ารัก"
“โอ้โห...ไม่มีเขินเลยเว้ยพี่ชายผม" กวี..น้องชายตัวแสบเอ่ยปากแซว ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียนเป็นเด็กๆ "พูดจนผมอยากแย่งเลยนะเนี่ย"
“ลองสิ...เดี๋ยวมีต่อย" กวินกล่าวเสียงเข้มพลางชี้หน้าคาดโทษ
“ไปล้อพี่เขาตาวี" ผู้เป็นพ่อหันมาห้ามทัพ
“แม่ชักอยากเห็นแล้วสิ พามาให้ที่บ้านรู้จักบ้างได้ไหม"
“ได้ครับ ผมก็กะว่าจะพามาหาพ่อแม่เร็วๆนี่แหละ" เอาล่ะ...ถึงส่วนที่ยากที่สุดของบทสนทนาครั้งนี้แล้วสินะ "...แต่ว่าพ่อครับ แม่ครับ มีบางเรื่องที่ผมอยากจะมาบอกไว้ก่อน...”
กรวิทย์ขยับตัวเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ...
“อะไรล่ะ" ชายวัยภูมิฐานที่หัวโต๊ะเอ่ยถาม
“ก่อนอื่น...ผมอยากจะบอกว่าถ้ารู้เรื่องนี้ พ่อแม่คงตกใจ...และก็เป็นไปได้ว่าอาจจะโกรธผม แต่ผมอยากให้รู้เอาไว้ว่าผมคิดดีแล้ว และอยากให้พ่อกับแม่มั่นใจว่าผมจะสามารถจัดการไม่ให้เรื่องนี้กลายมาเป็นปัญหากับการใช้ชีวิตและหน้าที่การงานได้แน่นอน"
ได้ยินแบบนี้ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายของบ้านก็เริ่มเหลือบมองหน้ากันอย่างหวาดๆ
“คือ...แฟนผม...” กวินเอง ทั้งที่ตั้งใจมาจากที่บ้านแล้ว แต่พอถึงเวลาต้องพูดจริงเขาก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มมองหน้าผู้เป็นบิดาและมารดาสลับกันไปมา ก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆอีกทีเรียกความมั่นใจ
“แฟนผมเป็นผู้ชายครับ...”
เกิดเป็นความเงียบขึ้นนานเกือบนาที
กรวิทย์ได้แต่เหลือบมองปฏิกิริยาคนนู้นทีคนนี้ทีอย่างประเมินสถานการณ์
แล้วก็เป็นผู้เป็นพ่อที่เปิดปากพูดขึ้นมาเป็นคนแรก โทนเสียงที่ใช้ฟังดูจริงจังกว่าเมื่อครู่มาก
“พูดจริงเรอะ?”
“ครับ...จริงครับ" ช่างภาพหนุ่มตอบน้ำเสียงหนักแน่น หากแต่ก็อ่อนน้อมอยู่ในที
“คิดดีแล้วเหรอ?”
“คิดดีแล้วครับ คิดมาหลายรอบแล้วด้วย...ผมเองตอนแรกผมก็ตกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่อยู่ดีๆก็ไปชอบเด็กผู้ชาย แต่สุดท้ายก็ห้ามไม่ให้ตัวเองรู้สึกอย่างนั้นไม่ได้ครับ"
“แล้วแกรู้ใช่ไหมว่าต่อไปยิ่งแกใหญ่โตในหน้าที่การงานมากขึ้นเท่าไหร่ แกกับแฟนก็จะยิ่งได้รับคำวิพากษ์วิจารณ์มากขึ้นเท่านั้น"
“ครับ...ทราบครับ"
คนเป็นพ่อเงียบไปอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าครุ่นคิด เปิดโอกาสให้ผู้เป็นภรรยาได้ออกความเห็นเป็นคนต่อมา
“แม่ไม่ได้เตรียมใจมาฟังเรื่องแบบนี้...” ได้ฟังมารดากล่าวด้วยเสียงติดจะสั่นน้อยๆกวินก็ต้องเม้มปากระบายความอึดอัดใจ
กรวิทย์ที่เห็นท่าไม่ดีก็ใช้จังหวะนี้พูดแทรกขึ้นช่วยเสริมทัพน้องชาย "แม่ครับ บ้านเรามีลูกชายตั้งสามคน ผมเองก็แต่งงานไปแล้ว เรื่องทายาทสืบทอดอีกแป๊บเดียวแม่คงได้หลานมาอุ้มแน่นอน ผมว่าคงไม่มีอะไรต้องกังวลมั้งครับ"
ผู้เป็นแม่ถอนหายใจเบาๆ "แม่ห่วงเรื่องนั้นเสียเมื่อไหร่กันเล่าตาวิทย์"
“แล้วแม่ห่วงเรื่องอะไรครับ?” กวินเอ่ยถามออกมาด้วยใจลุ้นระทึก
“...ไม่รู้สิวิน...อย่างที่แม่บอกว่าแม่ไม่ได้เตรียมใจมากฟังเรื่องนี้ อีกอย่างเลี้ยงมากับมือยี่สิบห้าปี ลูกก็ไม่เคยส่งสัญญาณอะไรให้แม่รู้ล่วงหน้าเลยว่าลูกจะเป็น...เอ่อ...ลูกจะชอบเพศเดียวกัน"
“ปกติผมก็ชอบผู้หญิงนั่นแหละครับ ไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายด้วยกันหรอก แต่มีแค่คนนี้จริงๆที่ผมมีความรู้สึกแบบนี้กับเขา" กวินพยายามอธิบายให้ทั้งแม่ที่มีสีหน้าไม่สู้ดี และพ่อที่นั่งจ้องตนเขม็งอย่างสุดความสามารถ "ผมก็ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนหรอกครับ แต่เรื่องแบบนี้บางทีมันก็ไปกำหนดไม่ได้ อยากให้เข้าใจ"
“นั่นสิครับ เรื่องความรู้สึกคนมันควบคุมยากนะแม่ ขอแค่คนๆนั้นเป็นคนดี เข้าใจไอ้วินมันก็น่าจะพอแล้วนะผมว่า" กรวิทย์เองก็ไม่อยากให้ทั้งน้องชายของตนและศิษย์รักต้องเจอกับอุปสรรคอีกเช่นกัน
ชายหญิงวัยกลางคนทั้งคู่เหลือบมองหน้ากันอีกครั้งด้วยความลำบากใจ
“พ่อก็ไม่อยากจะไปยุ่งอะไรกับเรื่องนี้เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของแก" ผู้เป็นบิดากล่าวขึ้น "สำหรับพ่อ แกเป็นคนมีเหตุผลแล้วก็ความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่มาตั้งแต่เด็ก เรื่องนี้...พ่อหวังว่าแกจะได้ไตร่ตรองดูอย่างรอบคอบแล้วนะตาวิน สังคมบ้านเรามันยังไม่เปิดกว้างกับเรื่องชายรักชาย หญิงรักหญิง ซึ่งพ่อคิดว่าแกคงรู้ดี แต่ถ้าแกยืนยันว่าแกคิดดีแล้ว...พ่อก็ไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามอะไร นี่มันไม่ใช่ชีวิตของพ่อ"
“แต่คุณคะ...” ผู้เป็นแม่กล่าวขัดขึ้นเมื่อเห็นว่าสามีทำท่าจะปล่อยเรื่องนี้ไป
ผู้เป็นสามีส่ายหน้าเบาๆ “คุณก็รู้ว่าเจ้าวินมันไม่ใช่คนฉาบฉวย คิดว่าลูกจะไม่นึกถึงปัจจัยเรื่องอื่นๆเหรอ...คงเพราะคิดมาเยอะแล้วนั่นแหละ ถึงได้กล้าตัดสินใจมาบอกพวกเรา" แม้จะนึกไม่เห็นด้วยอยู่ในใจ แต่ก็อย่างที่พูดไปว่านี่มันเป็นชีวิตของผู้ชายชื่อกวิน คนเลือกคนตัดสินคงเป็นคนอื่นไม่ได้
หญิงวัยกลางคนแสดงสีหน้ากังวลใจ
กวินเห็นแล้วก็เข้าใจดีทุกอย่าง รู้ดีว่าเรื่องแบบนี้ละเอียดอ่อนและต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ
“เอาอย่างนี้ดีไหมครับแม่...ผมอยากให้แม่เจอเขาก่อน ถึงเวลานั้น...จะยังไงค่อยว่ากัน แต่ผมมั่นใจว่าแม่จะต้องชอบเขาแน่ๆ" ใช่...เขามั่นใจว่าถ้าได้เจอกัน แม่เขาจะต้องหลงรักเด็กผู้ชายที่ชื่อจักรวาลอย่างที่เขาเป็นอย่างแน่นอน
คุณหญิงของบ้านถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างลำบากใจ....
จะเป็นคนยังไงนะ เด็กผู้ชายคนนั้นที่ทำให้ลูกชายของเธอมาตกหลุมรักได้...
TBC.
แถม
“นี่พี่วิน" หญิงสาวกระซิบถามขณะออกมาส่งพี่ชายที่หน้าบ้าน
“อะไร" ช่างภาพหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้น้องสาวตัวดีตามที่เจ้าหล่อนกวักมือเรียก
“พี่เป็นรุกหรือรับอ่ะ?”
“วรรณ!”
เริ่มหัวข้อโดย: eaey ที่ 11-12-2012 21:14:12
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 11-12-2012 21:20:34
อ้างถึง
“หยุดนะ! กูเหนื่อย!”ฮาอันนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องปอมนี่น่ารักน่าฟัดมากกกกกกกกกกกกก
แม่พี่วินนี่คือคนที่น้องปอมช่วยไว้ในห้างหรือเปล่าคะ? :m28:
ขอให้ความรักของพี่วินกับน้องปอมยั่งยืนและน่ารัก (น่าฟัด)ตลอดไป
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 11-12-2012 21:33:14
บรรยากาศเป็นไปได้ด้วยดี :-[
แอบฮาตอนจบ ถ้าเป็นเรานะ...เราก็ถามแหละ :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 11-12-2012 21:41:38
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 11-12-2012 21:44:47
แล้วที่ว่าจะไปนอก เป็นเพราะฝีมือการถ่ายภาพของปอม ทำให้โอกาสมาถึงปอมใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 11-12-2012 21:48:57
โอ้ววว ได้อ่านสองตอนรวดเลย อิอิ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 11-12-2012 21:59:35
รอตอนหน้า แม่ผัวvsลูกสะใภ้ อยากอ่านแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 11-12-2012 22:02:06
ต่อไปก็เป็นด่านพ่อแม่แล้วสินะ
ยังไงก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีแล้วกันน้าา
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 11-12-2012 22:03:12
เริ่มหัวข้อโดย: PEENAT1972 ที่ 11-12-2012 22:05:48
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 11-12-2012 22:08:34
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 11-12-2012 22:12:44
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 11-12-2012 22:14:32
*กอดขาน้องปอม
ยกพี่วินให้พี่เต๊อะ
:impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 11-12-2012 22:19:01
น้องปอมน่ารักขนาดนี้พ่อกับแม่ใจอ่อนอยู่แล้วแหล่ะน่า
เริ่มหัวข้อโดย: ploetkrai ที่ 11-12-2012 22:19:23
55555555555555555555555555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 11-12-2012 22:23:31
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 11-12-2012 22:23:43
ถ้าอย่างพี่วินเป็นรับเนี่ย...
พี่คนอ่านสะพรึ่งนะคะ ขอบอก ฮ่าๆ
แอบน้ำตาซึมตอนอ่านเรื่องเมษา
แม้จะไม่โกรธ แต่ก็ยังเกลียดอ่ะ
ทำแบบนี้ก็ถูกแล้วล่ะ ตัวเองจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ด้วย
ยังไงคนเขียนก็อย่าลืมหาคู่ให้พี่เมษานะคะ ฮ่าๆ
อยากอ่านตอนหน้าเลยอ่ะ!
คุณป้าที่ปอมช่วยเอาไว้
ต้องเป็นแม่ของพี่วินแน่ๆเลยๆ!
เริ่มหัวข้อโดย: noomamja ที่ 11-12-2012 22:25:56
อ่านตอนี้ก้ได้อารมณ์กลับมาอมยิ้ม หลังจากผ่านคลื่นดราม่ามา
น่าสงสาร พี่เมษาอยู่เหมือนกัน จริงๆพี่เมษเป็นคนดี แต่แค่ตัดสินใจชั่ววูบนี่สิ
คงต้องอยู่กับความรู้สึกผิดไปอีกนานเลย กว่าจะทำใจได้
เริ่มหัวข้อโดย: Blue label ที่ 11-12-2012 22:29:10
อยากนึกหน้า แม่พี่วิน ว่าเจอน้องปอมแล้วจะเป็นไง
รอค้า :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 11-12-2012 22:35:15
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 11-12-2012 22:37:16
:haun4:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 11-12-2012 22:37:47
น้องวรรณเปนสาววาย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 11-12-2012 22:45:14
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 11-12-2012 22:45:29
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 11-12-2012 22:52:48
หวังใจว่า คงไม่มีอุปสรรคอะไร
เพราะพี่วินหนักแน่น พ่อแม่ก็ต้องไว้ใจ เชื่อในการตัดสินใจ
ว่าแต่ มันมีแบบนี้จริงๆไหม ที่ชอบหญิงมาตลอด แต่ชอบผู้ชายเพียงคนเดียวแบบพี่วินเนี่ยะ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 11-12-2012 22:55:20
ชอบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 11-12-2012 23:01:50
ทำใจเสียเถิด ถึงจะรักมาก่อนใช่ว่าจะสมหวัง ด้วยหาใช่เนื้อคู่กันไม่
ไปเลือกหนุ่มสิงคโปร์หล่อ ๆ ปลอบใจสักคนนะ บาย ๆ พี่เมษ
พี่วินจะพาน้องปอมไปเปิดตัวกับครอบครัวแล้ว รักจริงหวังแต่งเลยสิ
แต่...น้องปอมกำลังจะโกอินเตอร์หรือเปล่า พี่วินต้องไปด้วยนะ ห้ามปล่อยน้องไปคนเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: quiicheh. ที่ 11-12-2012 23:08:23
เป็นรับม้างวรรณพี่วินนี่น่ารักจิ้มลิ้มมากกกกกกกกกกกกกก55555555555555555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Cheeze ที่ 11-12-2012 23:09:55
ฮา เศร้า แล้วก็ฮา ฮ่าๆๆ
ขำปอมตอนไล่โจรมาก
มีอย่างที่ไหนบอกโจรบอกว่าหยุด กูเหนื่อย :laugh:
แล้วก็แอบเศร้าตอนพี่เมษนะคะ
บรรยากาศมันเหงาๆมากเลย
มองในอีกมุมนึงพี่เมษก็น่าสงสาร (ก่อนหน้านี้ด่าไว้เยอะมาก) Y_Y
ตอนจบตอนก็มาขำคำถามวรรณอีก ฮ้่าๆๆ
เข้าใจถามนะคะ อิอิ
ปอมต้องเป็นคนช่วยคุณแม่พี่วินไว้แน่เลยยย
คุณแม่ต้องชอบปอมแน่นอนนน อิ_อิ
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 11-12-2012 23:13:37
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 11-12-2012 23:24:49
กล้าบอกพ่อแม่ด้วยความแมนจริงๆ
พี่เมษ เอาจริงๆคือยอมแพ้พี่วินไปได้เลยอ่ะ
ดูพี่วินยังไงก็ดีกว่า แถมปอมก็รักด้วย
พี่วินแบบ ชอบอ่ะ ทำทุกอย่างเพื่อปอม
รักปอมแบบที่ผู้หญิงต้องอิจฉาอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 11-12-2012 23:27:49
อย่างพี่วินก้ต้องรุกอยู่แล้วสิค่ะ
น้องปอมน่ารักซะขนาดนั้น
เราว่าคุณป้าที่ปอมช่วยก้แม่พี่วินนี่แหละ ฮี่ๆ
ตอนนี้พี่วินน่ารักมากเลย ปอมก้ด้วย
ช่างเป็นฟ้าหลังฝนที่สดใสดีจัง
หวังว่าตอนหน้าๆจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
เมษาก้บ๊ายบายไปล่ะ
และดีใจมากเลยที่มาต่อไวๆ
ตอนหน้าก้มาไวๆนะคะ
รออยู่เสมอค่ะ >.<
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 11-12-2012 23:29:45
โบกมือลาพระรองร้ายเล็กๆ(เพราะผ่านไปแล้ว)อย่างพี่เมษ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 11-12-2012 23:36:10
เริ่มหัวข้อโดย: saiiisai ที่ 11-12-2012 23:37:51
ชอบน้องวรรณมาก รายนี้คงเป็นสาววายแหง ๆ เลย เหอ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 11-12-2012 23:39:29
คนที่ปอมช่วยไว้ใช่แม่ของวินหรือปล่าวนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 11-12-2012 23:41:27
น้องปอมอย่างเท่ห์เลยอ่ะ เป็นคนดีมาก ๆ เลยค่ะ และสังหรณ์นิด ๆ ว่าคนที่ปอมช่วยไว้อาจเป็นคุณหญิงแม่ของพี่วิน
ถ้าโป๊ะเช๊ะล่ะก็ปอมเอ๊ย ขึ้นแท่นกลายเป็นคนโปรดทันทีลูก ขอให้จริงเถอะ :call:
พี่วินแมนดีอ่ะบอกครอบครัวตรง ๆ ไปเลย ดีที่ครอบครัวค่อนข้างจะเข้าใจเนอะ ถือว่าทางสะดวกแหละ
เพราะปอมก็เป็นคนน่ารัก ใครเห็นก็รักอยู่แล้ว
พี่วินต้องอยากให้น้องปอมไปเรียนต่อแน่เลย ต้องห่างกันอีกแล้วสิเนี่ย อย่างงี้เค้าเรียกรักจริง อยากให้ไปเจอแต่สิ่งที่ดี ๆ
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 11-12-2012 23:47:49
คุณป้าในห้างกะแม่พี่วินจะใช่คนเดียวกันไหมน๊าา?
ขอให้ชีวิตรักรุ่งเรืองนะคะ พี่วินน้องปอม :]
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 11-12-2012 23:49:13
อิอิ
ปล. น้องวรรณ แน๊ะะะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: milkteabeige ที่ 11-12-2012 23:52:09
บ๊ะ!!! น้องปอมทำไปได้ค่าาา น่ารักมาก แมนมาก
o13
ที่สุดคือ น้องวรรณ ,, พี่วินเป็นรุกหรือรับค๊ะ 5555
ตอบน้องหน่อยสินะพี่ >_<
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 12-12-2012 00:02:56
้เราขำก๊ากเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักไปไหมหนอ แล้วเค้ากุ๊กกิ๊กอ่ะ มีการนอนกอดกันเบาๆ หยอดกันนิดๆ
แล้วพี่กวินอ้อน โอยยยยย พลีชีพพลีกายถวายพานเลยแจ้!! คนที่ปอมช่วยคนนั้นต้องเป็นแม่พี่วินแน่ๆเลยอะ
จากการคาดการณ์ อิอิ ถึงจะเตี้ยแต่ก็แมนนะคะน้องจักรวาลงานช้าง(ของพี่กวิน) แต่ตอนแถมนี่ก็ฮาาาาาาา
น้องวรรณก็คิดได้นะคะ เป็นพี่ๆจะไม่ถามค่ะในเมื่อพี่ชายออกปากว่าอีกฝ่ายน่ารักพี่หนูก็ต้องเป้นคนที่หล่อไงคะ
น่าร๊อคอ่ะ T____T อ่านแล้วมีกำลังใจทำงานพรุ่งนี้อีกแปดชั่วโมงเลยจ้า ขอบคุณมากๆเบย รักนะคะ <3
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-12-2012 00:03:06
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 12-12-2012 00:16:28
ท่าพี่วินตอบเเบบนี้ วรรณจะทำยังไง
:m20: :m20: :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 12-12-2012 00:27:00
เดานะเดา -3-
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 12-12-2012 00:32:35
พี่วินบอกน้องไปสิว่าเป็นรับ :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Choiaop ที่ 12-12-2012 00:55:06
สงสัยจะช่วยว่าที่แม่สามีโดยไม่รู้ตัวซะมั้งงานนี้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 12-12-2012 00:58:52
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 12-12-2012 01:00:30
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 12-12-2012 01:02:26
ตอนล่าสุดมาไวมากกกก.... เห็นปุ๊บ พี่ยิ้มตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มอ่านเลย ปลื้มม
พี่วินรุกฆาตมาก... เริ่มเดินหน้าบอกความสัมพันธ์กับครอบครัวแล้ว
จุดนี้แหละ ที่น่าจะเป็นจุดที่ยากที่สุดแล้วสำหรับความรักแบบชาวเรา
ดูเหมือนว่า... พี่วินกำลังจะผ่านไปได้ด้วยดีด้วยนะ ลุ้นและเป็นกำลังใจให้พี่วินนะครับ
และถ้าให้เดา คนที่ปอมไปช่วยจับโจร คงจะเป็นคุณหญิงแม่ของพี่วินใช่มั้ย?
ทีนี้ล่ะก็ เจอหน้าปุ๊บ คุณหญิงแม่คงไม่มีอะไรมาคัดค้านได้อีก ได้หลงรักน้องปอมอีกคนแน่ๆ
คุณพ่อคุณแม่พี่วินน่ารักและเข้าใจลูกๆแต่ละคนลึกซึ้งดี เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก
ตอนนี้รอวันรอคืน อยากให้พี่วินพาปอมมาที่บ้านเร็วๆ
เหมือนมีเรื่องดีๆรอสองคนนี้อยู่
สนุกมากครับ อ่านกี่ตอน กี่ตอน ก็รู้สึกแบบนี้
ขอบคุณมากนะครับน้องแป้ง (แอบไปส่องทวิตมาแล้วคร๊าบบบ..อิอิ)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 12-12-2012 01:10:15
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 12-12-2012 01:42:59
สงสารพี่เมษหน่อยๆนะ แต่ก็ต้องเข้าใจ ต้องยอมรับความจริงที่เป็นอยู่.....ว่าเขาทั้งสองรักกัน
รอลุ้นคุณแม่ว่าจะรักและหลงน้องปอมขนาดไหนน๊า สู้ๆนะคะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 12-12-2012 01:53:50
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 12-12-2012 02:07:00
ไหนๆอิพี่เมษนางก็สำนึกผิดแล้ว จะยอมเห็นใจนางซักครั้งนึงละกัน ไปดีนะ ชริ (อันนี้เห็นใจแล้ว?) o22
ทาทางเสียกวินจะส่งแฟนไปเรียนต่อเมืองนอกรึเปล่าเนี่ยยยยยย >\\<
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 12-12-2012 02:12:33
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 12-12-2012 02:20:25
เริ่มหัวข้อโดย: Ammieちゃん ที่ 12-12-2012 03:40:01
ปล. บ้าเหรอน้องวรรณ ถามอะไรแบบนี้ พี่วินก็ต้องเป็น "รับ" สิ ก๊ากกกกก :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: Sabaijai ที่ 12-12-2012 06:04:53
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 12-12-2012 07:02:56
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 12-12-2012 07:15:28
เริ่มหัวข้อโดย: rujaya ที่ 12-12-2012 07:26:25
แต่ฮาน้องสาวพี่วิน :laugh: จะตอบน้องว่าไงดี
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 12-12-2012 07:50:40
ดีที่เมษายอมตัดใจ แล้วน้องปอมต้องไปเมืองนอกใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 12-12-2012 07:55:31
ผ่านอุปสรรคต่างๆไปให้ได้นะ เรื่องคุณแม่ คิดว่าถ้าได้เจอน้องปอม คุณแม่ต้องถูกใจแน่นอน
ส่วนเรื่องอ.เทย์เลอร์ ก็ต้องติดตามต่อไป แต่ยังไงพี่วินก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องอยู่แล้วเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 12-12-2012 08:04:02
หนุ่มน้อยจิตใจดี แถมน่ารักอีกต่างหาก
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 12-12-2012 09:00:57
อยากให้พี่วินรีบพาน้องปอมไปที่บ้านเร็วๆ แล้วเรื่องของพี่เมษก็จบลงด้วยดี โดยที่น้องปอมก็ยังไม่รู้ว่าพี่เมษได้ทำอะไรกับตัวเองไว้บ้าง
น้องปอมกำลังจะได้ไปตามหาฝันที่น้องปอมหวังไว้แล้ว แล้วพี่วินจะเหงาไหมนี่
:m20: เพิ่งรู้ว่าน้องวรรณเป็นสาววาย
กด + และ + เป็ด ให้คนเขียนที่ขยันอัพเรื่องให้ค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: a_tapha ที่ 12-12-2012 09:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: superr ที่ 12-12-2012 09:44:58
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 12-12-2012 10:05:04
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 12-12-2012 10:49:38
น้องวรรณยังไม่เคยเห็นน้องปอมสินะ ถ้าได้เจอตอนยืนเทียบกับพี่วิน น้องวรรณอาจพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจเองได้ในทันที
เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมากค่ะ
ชอบในความเป็นน้องปอม ที่ยังเป็นเด็กผู้ชายเต็มตัว แต่มาแพ้ทางให้พี่วิน แพ้ให้ความรู้สึกตัวเอง
เราว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนที่ไม่ได้คิดชอบเพศเดียวกันแต่แรกจะตกลงปลงใจคบกัน
คุณป้าคนนั้น กับคุณแม่พี่วิน คงเป็นคนเดียวกันสินะคะ
ถ้าได้เจอ อย่างน้อยคุณแม่พี่วินจะเข้าใจได้ทันที ว่าเด็กคนนี้เป็นคนจิตใจดีอย่างที่พี่วินบอกจริง ๆ
ส่วนจะชอบเลยหรือไม่ ยังไง จะรออ่านค่ะ
เราว่าที่ครอบครัวพี่วินเหมือนจะรับได้ง่าย ๆ คงเป็นเพราะความคิดความอ่านที่พี่วินมีมาตลอด (ผู้แต่งปูพื้นมานานแล้วนะเราว่า)
มันเลยเหมือนว่าไม่ใช่พี่วินเป็นคนฉาบฉวย ตัดสินใจตามอารมณ์ อย่างที่คุณพ่อว่า พี่วินคงคิดมาดีแล้ว
น้องปอมจะลังเลในการตัดสินใจร่วมงานกับศาสตราจารย์เทเลอร์หรือเปล่า
ต้องไปเมืองนอกแน่ๆ แล้วพี่วินจะไปด้วยได้มั้ยหนอ?
เรื่องเมษา จบแบบนี้ดีค่ะ ความรู้สึกดี ๆ ของน้องปอมยังอยู่ และก็ยังแสดงให้พี่เมษาเห็น
(ถึงน้องปอมจะยิ่งดี พี่เมษาก็จะยิ่งรู้สึกผิดก็ตาม ฮ่า ฮ่า)
รออ่านต่ออย่างใจจดจ่อค่ะ อยากอ่านตอนน้องปอมเดินเข้าบ้านพี่วิน น้องปอมจะทำยังไง จะวางตัวยังไง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 12-12-2012 10:53:29
หลายอารมณ์มากเลย เม้นท์ไม่ถูก ฮาวรรณอ้ะ สาววายใช่ไหม กร้ากกกกก
แอบสงสารพี่เมษเหมือนกัน แต่ตัวเองทำตัวเองนิ ยอมจากไปด้วยดีนะ สมเเล้วที่ได้ตัวร้ายยอดเยี่ยมเเห่งปี o13
แล้วโปรเฟสเซอร์ส่งเมลล์ไรมาให้อ้ะ ให้น้องไปเรียนต่อไหมมม จากกันไกลเลยเหรอออ
คุณนายคนนั้นที่ปอมช่วย แม่พี่วินใช่ไหมมมมม
ตอนนี้หลายสิ่งมาก ฟินน ไม่มีค้าง อิอิ
:man1:
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 12-12-2012 11:01:34
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 12-12-2012 11:07:20
เชื่อนะถ้าแม่พี่วินได้เห็นน้องปอมต้องชอบแน่ๆ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: NONSENSE ที่ 12-12-2012 11:13:08
".... พี่เป็นรุกหรือรับอ่ะ" :m20:
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 12-12-2012 11:17:33
เริ่มหัวข้อโดย: SGL ที่ 12-12-2012 11:21:12
พี่เป็นรุกหรือรับ ก๊ากกก
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 12-12-2012 12:11:52
พอเป็นแฟนกันแล้ว น้องปอมน่าฟัดมากกกก
มีเหวี่ยงพี่วินด้วยอ่ะ น่ารักมากกกก o18 :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: Fujoshi ที่ 12-12-2012 12:28:02
ชอบพี่วินตอนนี้มากเลยอ่ะ
ตลกมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 12-12-2012 12:42:01
+1 นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: carmel ที่ 12-12-2012 12:49:45
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 12-12-2012 12:54:05
น้องวรรณ เป็นสาววายสินะ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 12-12-2012 13:58:01
แต่ว่าเป็นคนดีและน่ารักๆแบบปอมน่ะ ก็สมควรแล้วล่ะที่จะโชคดีเรื่องคนรัก
ดูเหมือนพี่วินจะเตรียมลู่ทาง และเป็นป๋าดันจริงอะไรจริง ที่จะให้ปอมเดินตามความฝันไปได้ด้วยดี
ขอเอาใจช่วยให้คุณพ่อ(โดยเฉพาะอย่างยิ่ง)คุณแม่พี่วิน ยอมรับในตัวปอมด้วยเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 12-12-2012 14:41:09
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 12-12-2012 15:34:28
ศาสตราจารย์ของพี่วินส่งเมล์มาชวนให้ปอมไปอยู่ด้วยหรือป่าวนะ
เริ่มหัวข้อโดย: EunJin ที่ 12-12-2012 15:39:36
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 12-12-2012 16:34:47
เจอกันตอนหน้าสินะ
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 12-12-2012 16:46:37
ดีใจด้วยเป็นอย่างยิ่งที่พี่คิดได้ ถึงมันจะช้าไปสักนิด แต่ก็ยังไม่สายเกินกว่าจะแก้ไข
ทั้งๆที่พื้นฐานจิตใจก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้าย แต่บางครั้งความรักมันก็ทำให้คนเปลี่ยนไปจนน่ากลัว
ไปอยู่สิงคโปร์ก็ขอให้เจอคนดีๆ คนที่เข้ากับพี่ได้นะเว่ยยย โชคดี นานๆก็โผล่มาบ้างก็ดีนะ .... ก็แบบว่าคิดถึง ถึงจะร้ายไปหน่อย แต่ก็เคยเห็นกันมา 5555555555
ส่วนน้องปอมมมมมมมมมมม โอ้ยยยย หัวใจจะวายวิ่งตามโจรไปแบบนั้น ถ้าโจรมันมีปืนนี่โดนยิงไส้ไหลไปแล้วพ่อคุณเอ๊ยยย
แต่ก็แอบมีเรื่องดีๆเพราะว่าคุณป้าที่น้องปอมช่วยต้องเป็นว่าที่แม่สามีในอนาคตแน่นอน !!!!
พี่วินแมนมากกกกกก กล้าที่จะบอกกับครอบครัวเกี่ยวกับเรื่องของปอม มันต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมากเลยนะ
สำหรับเรื่องแบบนี้ แต่ชอบความคิดของคุณพ่อจังเลยที่เข้าใจ ส่วนคุณแม่ถ้าได้เจอน้องปอมต้องยอมรับน้องได้แน่ๆ
เพราะน้องเป็นคนดีมากจริงๆ อย่างที่คุณแม่พึ่งได้สัมผัสมาด้วยตัวเอง
น้องวรรณ แลดูเป็นสาววายนะคะ กร๊ากกกกกกกกก :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 12-12-2012 16:53:25
หวังว่าคงจะผ่านนะ
อุปสรรคมีมาเรือ่ย ๆ
:z10:
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 12-12-2012 17:03:31
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 12-12-2012 17:52:10
สังหรณ์ว่าคุณป้าที่ปอมช่วยจับขโมยจะเป็นแม่พี่วินนี่สิ
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 12-12-2012 21:09:18
และคิดเอาเองว่าแม่พี่วินอาจจะเป็นคุณผู้หญิงที่ปอมช่วยไว้...
ถ้าเป็นจริงก็ขอให้แม่พี่วินรักน้องปอมเหอะเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 12-12-2012 21:42:20
เริ่มหัวข้อโดย: peary ที่ 12-12-2012 23:51:59
ดีใจที่คุณพ่อเข้าใจ แล้วคุณแม่จะ้ต้องรักจักรวาลแน่ :กอด1:
อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารเมษา ขอให้เจอคนปลอบใจที่สิงคโปร์
เป็นกำลังใจใ้ห้นะคะ รออ่่านต่อค่าาา :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 13-12-2012 08:14:52
เฮ้อ คนแต่งให้พี่เมษมีคู่หน่อยสิ เอาแบบแสบๆ จะได้ลืมปอม และมีคนที่ใช่เป็นของตัวเองซะที ^^
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-12-2012 08:30:16
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 13-12-2012 11:05:44
ลุ้นๆๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 13-12-2012 13:22:58
คุณป้าที่ปอมช่วยไว้ต้องเป็นแม่พี่วินแน่ๆเลย
ถ้างั้นงานนี้ก็คงไม่ยากเท่าไหร่
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 13-12-2012 19:38:09
“ไงมึง เตรียมตัวไปพบคุณหญิงแม่หรือยัง เสื้อผ้าหน้าผม กิริยามารยาทต้องให้พวกกูช่วยเทรนด์ตรงไหนไหม?” คำทักทายแรกที่ดังมากจากอ้นดังขึ้นทันทีที่เจ้าตัวเดินเข้ามาถึงโต๊ะประจำ จริงๆเมื่อคืนก็ถกกันในเฟซบุ๊คเรียบร้อยไปยกนึงแล้วล่ะ แต่เจอกันซึ่งๆหน้าแซวกันซึ่งๆหน้าแบบนี้เห็นทีจะมันกว่าเป็นไหนๆ
“ไอ้ห่าอ้น...ไปแซวมัน แม่งยิ่งเครียดๆอยู่ ดูหน้าสิ มู่ทู่จนจะเป็นตูดอยู่แล้วเนี่ย" เม้งตวัดมือมาดีดหัวไอ้ตัวปากดีไปที ก่อนจะพยักเพยิดไปที่เจ้าของประเด็นในเช้าวันนี้
ก็เมื่อสองสามวันก่อนน่ะสิ กวินบอกเขาว่าจะพาไปเจอพ่อแม่...ซึ่งกำหนดการมันคือเย็นวันนี้
แค่คิดก็กลัวแล้ว...
รู้อยู่หรอกว่าถ้าคิดจะคบกันอย่างจริงจังแบบนี้สักวันก็คงต้องหาทางบอกผู้ใหญ่ให้รับทราบ แต่เขาไม่นึกว่าวันนั้นมันจะมาถึงเร็วขนาดนี้...
จะพูดยังไงให้ผู้ใหญ่เข้าใจดีนะ...
“จะไม่ให้กูเครียดได้ยังไงวะ ลูกชายพาแฟนที่เป็นผู้ชายเข้าบ้าน พ่อแม่เขาจะรู้สึกยังไง...โอย...กูต้องโดนคนที่บ้านพี่วินเกลียดแน่เลย...ทำยังไงดีว๊าาาาาาา....” เด็กหนุ่มโอดครวญอย่างเป็นกังวลก่อนจะโน้มหน้าลงเกยคางไว้กับพื้นโต๊ะ สภาพดูห่อเหี่ยวบอกไม่ถูก
“อย่าคิดมากเว้ย กูว่าถ้าพี่วินกล้าพามึงเข้าบ้านก็แปลว่าเขาคงมั่นใจแล้วว่าไม่มีปัญหาอะไรแน่ๆ เชื่อกูดิ" เจเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาขยี้หัวคนที่ทำหน้าหงออยู่ฝั่งตรงข้าม
“อืม...ขอให้เป็นอย่างนั้นด้วยเถอะ...สาธุ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“หล่อแล้ว...” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมายิ้มๆขณะจ้องมองไปยังคนที่ยืนปัดผมเช็คสภาพความเรียบร้อยตัวเองจากเงาสะท้อนบนหน้าต่างรถยนต์ "ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เข้าไปข้างในกันเถอะ"
กวินรู้ดีว่าตอนนี้คนรักของตนกำลังรู้สึกอย่างไร ทุกอย่างเห็นได้ชัดเจนจากท่าทีประหม่าและไม่มั่นใจ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“ทำไมวันนี้กูดูแว้นจังวะ...กลับไปเปลี่ยนเสื้อดีไหมเนี่ย...ไม่เรียบร้อยเลยเสื้อตัวนี้" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำขณะพยายามจัดการกับเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองอย่างสุดความสามารถ
ได้ยินอย่างนั้นช่างภาพคนดังก็ได้แต่ขำออกมา มีอย่างที่ไหน...มาถึงหน้าบ้านเขาแล้วแต่จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อมาใหม่
“คิดไปเองน่า ไม่เห็นจะแว้นเลย หล่อกว่าณเดชอีกเนี่ย" ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวคนรักเบาๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะออกแรงดันตัวเด็กหนุ่มให้ขยับออกห่างจากตัวรถ "ไปๆๆ ไม่ส่องแล้วกระจก"
จักรวาลอิดออดต่อพอเป็นพิธีอีกเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมขยับเท้าเดินตามกวินไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
.
.
.
.
“แฟนพี่วินจะหน้าตาเป็นยังไงน้า...” ลูกสาวคนเดียวของบ้านจารุกิตติ์พูดขึ้นขณะนั่งรอการมาถึงของคู่รักข้าวใหม่ปลามันอยู่บนโซฟาตัวหรูกลางห้องรับแขก ในขณะที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทำได้เพียงนั่งเงียบๆจมอยู่กับห้วงความคิดของตนเอง
“คุณคะ...คุณพ่อคุณแม่ดูไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่เลย...อย่างนี้ตาวินกับน้องปอมจะเป็นอะไรไหมนะ" หมิว ศรีภรรยาสุดที่รักของอาจารย์กรวิทย์กระซิบถามสามีที่นั่งสังเกตการณ์อยู่เงียบๆด้วยความกังวล
อาจารย์หนุ่มส่ายศีรษะเบาๆกับคนข้างกายก่อนกระซิบตอบกลับ "นั่นสิ..ผมก็กลัวๆอยู่เหมือนกัน"
สองสามีภรรยาเหลือบตามองหน้ากันแล้วต่างก็ต้องลอบถอนหายใจออกมา
และในขณะที่บรรยากาศในห้องรับแขกดำเนินไปแบบแปลกๆอยู่นั้น เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยของลูกชายคนรองก็ดังเรียกความสนใจขึ้น
“พามาแล้วครับทุกคน"
ทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของกวินปรากฏขึ้นที่หน้าห้อง ความสนใจทั้งหมดจึงพุ่งไปเป็นจุดเดียว
ใครอีกคนที่ชายหนุ่มพามาด้วยถูกบังอยู่ด้านหลังลำตัวใหญ่หนาเสียจนมิด
จักรวาลสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะค่อยๆเบี่ยงกายออกมาจากแผ่นหลังกว้างของคนรัก
“ส..สวัสดีครับ ผมชื่อปอมครับ" เด็กหนุ่มยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม น้ำเสียงที่เปล่งออกมาติดจะฟังดูประหม่า
“โห ไม่เบาเลยแฮะพี่ชายเรา" วรรณหันไปกล่าวกับวีหลังจากได้เห็นหน้าจักรวาลชัดๆ ในขณะที่ผู้เป็นแม่ผุดลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความประหลาดใจ
“นี่มัน..เด็กคนนั้นที่ช่วยแม่ไว้ในห้างนี่" คุณหญิงของบ้านขยับตัวเดินเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มที่มีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
“อ๊ะ...จริงด้วย คุณป้าคนนั้น" จักรวาลพึมพำเสียงเบากับตัวเอง
“รู้จักกันมาก่อนเหรอครับ" กวินเอ่ยปากถามขึ้นเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของคนทั้งคู่
“ก็เด็กคนนั้นที่แม่เล่าให้ฟังวันก่อนไง ที่มาช่วยแม่ไว้ตอนโดนฉกกระเป๋า...โลกกลมจริงๆเลย" คุณหญิงกล่าวอธิบายด้วยรอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าทีละนิด ก่อนจะหันไปพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนตัวเกร็งอยู่อีกครั้ง "แผลหายดีแล้วหรือจ้ะ ยังเจ็บตรงไหนไหม"
“หายดีแล้วครับ ไม่เจ็บแล้ว" จักรวาลกล่าวเสียงอ่อน
กวินมองเหตุการณ์ตรงหน้าสลับกับเหลือบไปสบตากับกรวิทย์ที่มีสีหน้าลุ้นพอกับตน
...เริ่มมีเค้าลางที่ดีแล้วสิงานนี้...
“แม่ว่าเราย้ายไปที่ห้องอาหารกันเถอะ...หิวกันแย่แล้ว" คุณหญิงของบ้านหันไปกล่าวกับสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆโดยไม่ลืมที่จะเรียกให้เด็กรับใช้รีบไปดูแลความเรียบร้อยบริเวณโต๊ะอาหารก่อนจะหันหลังกลับมาคุยกับสมาชิกใหม่ผู้มาเยือนอีกครั้งขณะก้าวเดินไปด้วย "เมื่อกี้บอกว่าชื่อปอมใช่ไหมจ้ะ...วันก่อนต้องขอบคุณมากจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนเดียวกับแฟนตาวิน...นี่ตกใจนะเนี่ย ว่าแต่ก่อนหน้านี้เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่านะ แม่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาชอบกล"
เมื่อเห็นว่าได้จังหวะ กรวิทย์ที่เดินอยู่ใกล้ๆกันก็ตอนแทนขึ้นมาทันที "ก็ที่งานแต่งงานของผมไงล่ะครับแม่ นายจักรวาลเขาเป็นลูกศิษย์ผมที่คณะ ที่เมื่อก่อนเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆไง"
เมื่อได้ยินชื่อจริงของเด็กหนุ่ม หญิงวัยภูมิฐานก็ดูเหมือนจะนึกขึ้นมาได้ทันที "อ๋อ..แม่นึกออกแล้ว ตายจริง..เด็กคนนี้เองน่ะเหรอ"
กวินฟังบทสนทนาทั้งหมดอยู่ไม่ห่างด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
“แหม...แก้มจะแตกอยู่แล้วนะพี่วิน" วีกระซิบแซวพี่ชายของตนเบาๆ ก่อนที่วรรณจะสมทบขึ้นมาอีกคน
“แม่ท่าทางชอบน้องเขานะเนี่ย"
“อืม..” ได้ยินอย่างนั้นช่างภาพคนดังก็ยิ่งยิ้มหน้าบานเข้าไปใหญ่ "...เด็กอย่างปอม...ใครเจอใครก็ต้องชอบ.."
“โห เป็นเอามากว่ะเฮีย"
“เอ้า...หรือพวกแกสองคนว่าไม่จริง แฟนพี่ไม่น่ารักหรือไง? หา?” กวินหันไปกล่าวถามน้องทั้งสองด้วยสีหน้าท้าทาย
“น่ารักมาก วรรณชอบผู้ชายหน้าตาอย่างนี้มากเลยรู้หรือเปล่า ขาวๆสะอาดสะอ้านแบบนี้แหละกำลังอินเทรนด์"
“เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่าน่ารัก" สีหน้าของช่างภาพหนุ่มในตอนนี้ดูจะภูมิใจเสียยิ่งกว่าตอนตัวเองถูกชมเสียอีก
.
.
.
.
คุณผู้ชายนายใหญ่ของบ้านนั่งฟังบทสนทนาที่ทั้งภรรยาและลูกสาวพากันถามนู่นถามนี่กับเด็กผู้ชายที่ถูกแนะนำว่าเป็นคนรักของลูกชายคนรองเงียบๆขณะรับประทานอาหารอยู่ที่หัวโต๊ะ
บรรยากาศที่ถูกแผ่ออกมารอบตัวเด็กหนุ่มดีกว่าที่เขาคาดไว้มาก ทุกคนในครอบครัวดูจะให้การต้อนรับเป็นอย่างดี
แม้แต่ตัวเขาเอง...ที่ในทีแรก แม้จะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่ก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับความสัมพันธ์แบบนี้ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายไม่น้อย
แต่สุดท้ายแล้ว เขาเองก็รู้สึกนึกเอ็นดูเด็กคนนี้ขึ้นมาเช่นกัน โดยไม่ต้องถูกใครชี้นำด้วยซ้ำ...
.
.
.
.
“แล้วมาที่นี่อีกบ่อยๆนะน้องปอม" วรรณกล่าวคำอำลาพลางโบกไม้โบกมือให้เด็กหนุ่มที่พี่ชายของเธอจะพากลับไป
“ครับ วันนี้ขอบคุณมากนะครับ พี่วรรณ พี่วี แล้วก็อาจารย์วิทย์กับคุณหมิวด้วย" จักรวาลยกมือไหว้สมาชิกในครอบครัวกวินทุกคนที่ล้วนแต่อายุมากกว่าตนทั้งนั้น ก่อนจะชะเง้อมองเข้าไปในบ้านด้วยใจที่ฟีบลงเล็กน้อยเมื่อไม่เห็นผู้ใหญ่ทั้งสองท่านของบ้านออกมาส่ง
...หรือว่าพ่อแม่ของกวินจะไม่ถูกใจในตัวเขาจริงๆ...
กรวิทย์ที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเด็กหนุ่ม ก็หันกลับไปมองทางบ้านของตนเช่นกัน “เอ..พ่อกับแม่ไปไหนนะ...”
“เดี๋ยวผมเข้าไปดูให้ครับ" กวีที่อาสาจะเป็นคนเข้าไปตามทำท่าจะหมุนตัวกลับเข้าบ้าน หากแต่สองสามีภรรยาก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน
ในมือคุณหญิงของบ้านที่เพิ่งจะเดินออกมาเต็มไปด้วยถุงก็อบแก็บหลายใบ
“ปอม เอาขนมพวกนี้กลับไปช่วยกินหน่อยนะลูก...ฝีมือแม่เอง ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวาน มีเยอะแยะเต็มไปหมด บ้านนี้คงกินกันไม่ทัน" ถุงขนมส่วนหนึ่งถูกส่งผ่านมาที่มือของเด็กหนุ่ม และอีกส่วนหนึ่งกวินก็อาสารับไป
“ขอบคุณมากครับ" จักรวาลกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือขึ้นไหว้ รู้สึกใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับคุณพ่อคุณแม่" กวินเอ่ยปากลากับผู้เป็นบิดาและมารดา
หากแต่เสียงเข้มของชายผู้สูงอายุที่สุดในบ้านกลับดังขึ้นรั้งไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป" ฝ่ามือใหญ่อูมที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นยื่นมาข้างหน้าจักรวาล พร้อมด้วยวัตถุชิ้นเล็กที่ถูกถืออยู่ด้วย "อันนี้เป็นพระพุทธชินราชจำลอง รุ่นภปร.นะ เก็บไว้กับตัวจะได้ช่วยปกปักษ์รักษาเรื่องร้ายโรคภัยไข้เจ็บ"
เด็กหนุ่มมองพระเครื่องตรงหน้าด้วยความงงงวยเล็กน้อย ก่อนจะยกมือไหว้แล้วรับมา
“คุณพ่อสะสมพระเครื่องน่ะ" กวินอมยิ้มอธิบายให้คนรักฟังเบาๆ
“ขอบคุณมากครับ" เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเต็มสองแก้ม
กรวิทย์เหลือบตามองผู้เป็นบิดาและมารดา
สรุปว่าที่หายไปเมื่อครู่คือเข้าไปหาของฝากมาให้ลูกศิษย์เขาอยู่นี่เอง...
และเมื่อเห็นสมควรแก่เวลา กวินและจักรวาลก็เอ่ยลาทุกคนอีกครั้งแล้วขึ้นรถจากมาด้วยความสุข
.
.
.
.
“เป็นยังไงบ้าง พี่ิบอกแล้วใช่ไหมว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี" คนทำหน้าที่เป็นสารถีพูดขึ้นพลางเอื้อมมือมาขยี้หัวคนข้างกายอย่างรู้สึกเอ็นดู
“อื้ม...” เด็กหนุ่มยิ้มรับ "ค่อยยังชั่ว โล่งใจขึ้นเยอะ...พ่อแม่พี่วินใจดีมากเลย"
กวินพยักหน้าเบาๆ
ผ่านด่านพ่อแม่ของเขาไปได้ด้วยดี...
...ทีนี้ก็ถึงตาของแม่และน้าของอีกฝ่ายที่อยู่ต่างจังหวัดบ้าง...
“ปอม...อาทิตย์หน้ามีวันหยุดติดกันสามวัน อยากกลับไปเยี่ยมแม่ไหม?”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองคนข้างกายงงๆ "ก็อยากครับ...แต่ว่า...” บ้านเขาอยู่ถึงภูเก็ต นั่งรถทัวร์ก็เสียไปเป็นวันๆแล้ว... “ปิดแค่สามวัน คงกลับยาก"
“นั่งเครื่องบินไปไหม?”
“โห...แพงจะตาย" เด็กหนุ่มพูดขึ้นตามที่ตนคิด กลับบ้านทีไรเขาไม่เคยใช้บริการสนามบินจังหวัดเสียที "ไว้รอปิดเทอมค่อยกลับไปทีเดียวเลยก็ได้"
“ไปกับพี่ไง เดี๋ยวพี่ออกให้เอง"
“หือ? แล้วพี่วินจะไปทำอะไรที่บ้านผม? ต้องไปทำงานที่ภูเก็ตเหรอ?”
“เปล่า...แต่จะไปแนะนำตัวกับแม่ปอม" ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงหนักแน่นไม่มีการลังเล กลับเป็นคนฟังเสียอีกที่สะดุ้งตัวขึ้นมาเบาๆ
“น...แนะนำตัวกับแม่ปอม...?”
“ใช่ ก็แบบที่พี่พาปอมไปแนะนำกับพ่อแม่พี่เมื่อกี้ไง"
ฟังจบประโยคเด็กหนุ่มก็ต้องรู้สึกหนักใจขึ้นมาอีกรอบ "ย..อย่าเพิ่งเลยพี่วิน...เร็วไปมั้งปอมว่า" เขาจินตนาการหน้าแม่ตอนรู้เรื่องนี้ไม่ออกเลย ยังไม่เคยเกริ่นบอกอะไรสักคำ อยู่ๆกลับไปพร้อมผู้ชายตัวใหญ่แล้วก็แนะนำว่าเป็นแฟน แม่ต้องตกใจแล้วก็เสียใจมากแน่ๆ
“สักวันยังไงก็ต้องบอกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ สู้บอกตอนนี้ให้ท่านรู้ความจริงแล้วคบกันแบบเปิดเผยไปเลยจะสบายใจกว่านะ...หรือว่า...” ช่างภาพคนดังเว้นช่วยประโยคไว้ชั่วอึดใจ "...หรือว่าปอมยังไม่แน่ใจในเรื่องของเรา?”
“ม...ไม่ใช่นะ แน่ใจสิ...เพียงแต่ว่า...”
“กลัวแม่รับไม่ได้ใช่ไหม?” ชายหนุ่มพูดดักคออย่างรู้ทัน
“อืม...” จักรวาลตอบรับเสียงแผ่ว
กวินยิ้มน้อยๆก่อนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่นน่าฟัง "ก่อนที่พี่จะมาบอกพ่อแม่ครั้งนี้ พี่ก็กลัวเหมือนกัน แต่ถ้าคิดจะคบกันจริงจังแล้ว พี่ก็ไม่อยากให้มันเป็นความลับ โดยเฉพาะกับคนในครอบครัว ไม่อย่างนั้น...จะทำอะไร จะไปไหนมันก็ไม่สบายใจร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะ...ปอมไม่รู้สึกอย่างนั้นเหรอ?...”
เด็กหนุ่มพยักหน้าลง "รู้สึก...แต่ก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี...”
“ถ้าอย่างนั้น พี่มีอีกเหตุผลนึงที่อยากให้ปอมฟังก่อน แล้วจะเข้าใจว่าทำไมพี่ถึงอยากให้ผู้ใหญ่รู้เรื่องเราเร็วๆ เดี๋ยวไปที่ห้องพี่ก่อนนะ แล้วจะบอกให้ฟัง"
“...ครับ...”
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 13-12-2012 19:38:49
.
.
.
คอมพิวเตอร์โน็ตบุ๊คถูกยกมาวางตรงหน้าเด็กหนุ่ม หน้าจอที่ปรากฏอยู่เป็นเมล์บ็อกซ์ของกวินที่ถูกเปิดค้างไว้
ช่างภาพคนดังคลิ๊กเข้าไปที่อีเมล์ฉบับหนึ่ง เนื้อหาภายในถูกเขียนด้วยภาษาอังกฤษยาวเป็นพรืด
“ปอมจำโปรเฟสเซอร์เทย์เลอร์ได้ไหม ที่เจอกันที่นิวยอร์ก" กวินหันมาถามกับคนที่ยังทำหน้างงๆ "คนที่เป็นอาจารย์ของพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยน่ะ"
“อ๋อ...จำได้ครับ เขาทำไมเหรอ?”
“วันก่อนเขาส่งอีเมล์ฉบับนี้มาให้พี่ พูดถึงเรื่องปอม...ลองอ่านดูสิ แล้วถ้าไม่เข้าใจพี่จะอธิบายให้ฟังอีกที"
จักรวาลยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก จึงได้แต่ทำตามที่คนรักบอก
เนื้อหาในอีเมล์ฉบับที่ว่าถูกจั่วหัวว่าส่งมาเพื่อคุยเรื่องเกี่ยวกับตัวเขา เมื่อไล่อ่านไปเรื่อยๆเด็กหนุ่มก็ค่อยๆแสดงปฏิกิริยาแตกต่างกันไปในแต่ละช่วงของจดหมาย เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวขมวดคิ้ว
เขาไม่ได้เข้าใจมันดีทุกประโยคหรอก แต่ก็พอจับใจความได้...
ศจ.เทย์เลอร์เขียนมาบอกกวินว่าปีหน้ากำลังจะเกษียณตัวเองจากการทำอาชีพอาจารย์จึงอยากจะใช้เวลาในช่วงหนึ่งปีที่เหลือนี้ทำงานวิจัยชิ้นสุดท้ายร่วมกับอาจารย์ด้านศิลปะการแสดงอีกท่านที่จะเกษียณไปพร้อมกัน สำหรับตัวจักรวาล...ศจ.เทย์เลอร์เขียนมาว่าเห็นแววบางอย่างเลยอยากจะชวนมาร่วมทำโปรเจ็คก่อนเกษียณที่ว่านี้ด้วยกัน ศจ.เทย์เลอร์คิดว่าเขาคงสนใจเนื่องจากมันเป็นชิ้นงานที่จะต้องถ่ายภาพเจาะลึกเกี่ยวกับอารมณ์ดิบของคนซึ่งเป็นจุดเด่นของเขาและคิดว่าเขาจะสามารถมาทำหน้าที่เป็นส่วนสำคัญในงานชิ้นนี้ได้...
“อ่านแล้วเป็นยังไง...เข้าใจใช่ไหม?” กวินที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังถามเด็กหนุ่มขึ้นที่ข้างหู สองแขนโอบเอวคนในวงแขนไว้หลวมๆ
จักรวาลพยักหน้าเบาๆ "พอจะเข้าใจครับ...” หัวใจเต้นแรงอยู่ในอก บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรในตอนนี้
“แล้วคิดยังไง...อยากไปไหม?”
เด็กหนุ่มขบกัดริมฝีปากครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆตอบออกมา "อยากมากๆ...แต่ปอมยังเรียนไม่จบ พูดภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยเก่ง...”
“เรื่องเรียน...พี่ลองถามพี่วิทย์ไว้บ้างแล้วล่ะ...พี่วิทย์บอกว่าก็ดร็อปไว้ก่อนแล้วค่อยกลับมาเรียนปีหน้าก็ได้ เพียงแต่ปอมจะจบช้ากว่าเพื่อนๆปีนึง ต้องเลือกเอา...แต่พี่บอกได้เลยว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้มาง่ายๆในชีวิต" กวินอธิบายน้ำเสียงจริงจัง "...ส่วนเรื่องภาษาไม่ใช่ปัญหาที่ต้องกังวล คนที่ไปอยู่เมืองนอกแรกๆก็เป็นอย่างนี้กันทั้งนั้น อยู่ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็พูดได้ฟังได้เอง แล้วจริงๆปอมก็มีพื้นฐานที่โอเคอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาหรอก"
เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำหลังฟังจบ...
“ทำไม?...ยังมีเรื่องอื่นที่กังวลอยู่อีกใช่ไหม?” กวินถามออกมาอย่างรู้ทัน "เรื่องค่าใช่จ่าย...”
“ไม่ได้นะครับ ผมจะไม่ให้พี่วินออกเงินให้ผมอีก พี่ซื้อนู่นซื้อนี่ให้ผมเยอะมากแล้ว" เยอะเกินไปแล้วด้วยซ้ำ ถึงแม้ในอีเมล์ ศจ.เทย์เลอร์จะบอกว่าค่าใช้จ่ายที่ส่วนเกี่ยวกับการทำงานจะขอทุนจากมหาวิทยาลัยมาให้ แต่ค่าอยู่ค่ากินอย่างไรเขาก็คงต้องออกเอง ซึ่งเด็กบ้านนอกจนๆอย่างเขาคงไม่มีปัญญาส่งตัวเองไปถึงขนาดนั้นแน่ๆ แล้วก็คงไม่พ้นอีหรอบเดิมที่กวินจะต้องควักกระเป๋าจ่ายให้เขาอีกตามเคย...
“ทำไมล่ะ...ยังไงเราก็เป็นแฟนกัน พี่เองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน เงินก้อนเท่านี้ไม่ได้ทำให้พี่เดือดร้อนอะไร" ชายหนุ่มกล่าวออกไปแบบนั้นทั้งที่รู้อยู่แล้วล่ะว่าจักรวาลจะต้องค้านเรื่องนี้ เพราะมันเท่ากับการส่งเสียเลี้ยงดูชัดๆเลย "ปอมจะยอมทิ้งโอกาสดีๆอย่างนี้ไปเหรอ?”
“ถ้าจะไปจริงๆ ผมก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างนิดหน่อย น่าจะมีใช้ไปได้สักสองสามเดือนถ้าไปอยู่ที่นู่น ส่วนที่เหลือถ้าไปทำงานพาร์ทไทม์เอาก็น่าจะพออยู่ได้...” แน่นอนว่าเขาไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้ทำงานกับปรมาจารย์ระดับนี้ไป นี่น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดเท่าที่เขาคิดได้ แต่อย่างไรก็ดี...ยังมีอีกหลายปัจจัยที่ต้องใช้ประกอบการตัดสินใจใหญ่ครั้งนี้
“เสี่ยงไปนะแบบนั้น อีกอย่าง...ไหนๆก็ได้ไปทำงานดีๆ ก็น่าจะใช้เวลาเต็มที่ไปกับมัน พี่ไม่อยากให้เราแบ่งเวลาไปทำอย่างอื่นที่ไม่จำเป็น" ช่างภาพคนดังพยายามอธิบายให้เด็กหนุ่มฟังอย่างใจเย็น "...เพราะพี่รู้ว่าปอมจะรู้สึกแบบนี้ถ้าพี่ออกเงินให้...พี่ถึงได้อยากพาเราไปแนะนำกับพ่อแม่ แล้วก็อยากจะแนะนำตัวเองให้แม่ปอมรู้จักเหมือนกัน...”
จักรวาลเงยหน้าขึ้นมองคนพูด...
“...อย่างน้อยๆ ถ้าเราคบกันอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่...มันจะได้ไม่เหมือนว่า พี่แอบเลี้ยงดูปอมอยู่แบบที่ปอมเคยกลัวตอนนั้นไง" ครั้งนั้น...ยังจำได้ดี ที่เด็กหนุ่มคิดว่าเขาจะทำตัวเป็นเสี่ยส่งเสียเลี้ยงดูจนเกือบจะหนีไป ขนาดตอนนั้นยังไม่ได้คบกัน...เขายังแทบเป็นบ้าตาย
การบอกเรื่องคนรักกับครอบครัวก็เหมือนเป็นการให้คำยืนยันว่าพวกเขาจริงจังกับความรักครั้งนี้กันทั้งคู่...ไม่ใช่คบกันฉาบฉวยประเภทที่ว่าได้กันแล้วก็จาก รับเงินแล้วก็ชิ่งอะไรแบบนั้น
“หรือถ้ายังไม่สนิทใจ เรียนจบมีงานทำเมื่อไหร่ค่อยๆหามาคืนก็ได้...ถือว่าพี่ให้ยืมก็ยังดี" ช่างภาพหนุ่มลูบหัวคนรักเบาๆด้วยความเข้าใจ "...เอาเถอะ...ค่อยๆคิด ยังไม่ต้องมีคำตอบวันนี้หรอก พี่รู้ว่าเรื่องใหญ่แบบนี้ตัดสินใจทันทีคงไม่ได้ ลองไปนั่งคิดดูดีๆก่อนเถอะ"
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะลอบถอนหายใจแผ่วเบา...
ที่จริงยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เขาลังเล...
ไม่ใช่ว่าติดแฟนหรืออะไร...แต่ก็นะ...
ห่างกันตั้งเป็นปี...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“อ้าว...อย่างนี้มึงก็ต้องจบไม่พร้อมพวกกูอ่ะดิ?" อ้นกล่าวก่อนจะร้องโอดโอยอย่างเสียดาย "มึงไม่อยากใส่ครุยถ่ายรูปพร้อมพวกกูเหรอว้า?...”
“อยากสิวะ...แต่ว่านี่มันก็เป็นโอกาสที่ไม่ได้มีมาง่ายๆ ผ่านตอนนี้ไปแล้วอาจจะไม่มีอีกเลยก็ได้...” เด็กหนุ่มอธิบายให้บรรดาผองเพื่อนฟังด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว อยากไปก็อยากไป...แต่ก็เซ็งเหมือนกันแหละที่จะไม่ได้จบพร้อมเพื่อน
สามวันที่ผ่านมาเขาเอาเรื่องนี้กลับไปคิดแล้วคิดอีกเป็นสิบตลบ จนในที่สุดก็ได้คำตอบออกมาว่าเขาไม่สามารถทิ้งโอกาสดีๆอย่างนี้ไปได้จริงๆ เช้าวันนี้เขาจึงเอาเรื่องนี้มาเล่าให้เพื่อนฟัง โดยที่ได้รับปฏิกิริยากลับมาแบบเมื่อสักครู่...สมาชิกในกลุ่มทุกคนต่างตกใจกันหมด
“ไม่เอาสิไอ้อ้น โอกาสขนาดนี้เป็นมึงมึงก็ไปใช่ไหมล่ะ ใครทิ้งลงก็โง่แล้ว" เจพูดขึ้นอย่างมีเหตุผลทั้งที่ในตอนแรกเป็นคนที่อุทานเสียงดังกว่าใคร "มึงไปครั้งนี้ก็เก็บเกี่ยวประสบการณ์มาให้เยอะๆนะรู้ไหมไอ้เตี้ย แก่ไปจะได้รวยๆแล้วเอาเงินมาเลี้ยงพวกกูได้"
“แล้วนี่พี่วินเขารู้หรือยังวะ" ก็อปแก็ปเอ่ยปากถามอย่างสงสัยพลางจินตนาการว่าถ้าต้องห่างกับเพื่อนเขาหนึ่งปี ช่างภาพชื่อดังคนนั้นจะเฉาตายไปเลยไหม
“ก็พี่วินนี่แหละที่มาบอกเรื่องนี้กับกู แต่กูยังไม่ได้บอกเขาหรอกว่ากูตัดสินใจได้แล้ว เดี๋ยวบ่ายนี้เลิกเรียนว่าจะไปหาที่บริษัท"
“แปลกเว้ยที่เขายอมให้มึงไป เห็นตัวติดกันเป็นตังเมซะขนาดนั้น"
“ไอ้โง่แก็ป ก็เขารักไอ้ปอม เขาก็ต้องอยากให้มันได้ไปทำสิ่งที่มันรักสิ" เม้งเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาดีดหัวไอ้เพื่อนกะโหลกหนาไปแบบไม่เบาเสียหนึ่งที
จักรวาลที่ได้ฟังอย่างนั้นก็ได้แต่พูดเบาๆกับตัวเอง "อืม...พี่วินเขาให้แต่สิ่งดีๆกับกูตลอดแหละ...”
“...กูเองก็อยากทำอะไรดีๆให้เขาบ้างเหมือนกัน...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“พี่กิ๊ฟท์สวัสดีครับ" เสียงทักที่ดังขึ้นบริเวณหน้าเคาท์เตอร์เรียกให้หญิงสาวประจำตำแหน่งรีเซ็ปชั่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาจิ้มมะม่วงเข้าปากต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“อ้าว น้องปอม! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงจังเลย เป็นยังไงบ้างจ้ะ"
“สบายดีครับ พี่กิ๊ฟท์สวยขึ้นหรือเปล่าเนี่ย"
“แหม ปากหวานจริง ชมอย่างนี้เดี๋ยวพี่วินได้มาหักคอพี่พอดี" หญิงสาวกล่าวพลางยิ้มขำ "แล้วนี่มาหาพี่วินเหรอจ้ะ?"
“ก็ใช่ครับ แต่มาเยี่ยมพวกพี่ด้วยแหละ เข้าไปข้างในได้ไหม?...มีประชุมอะไรกันอยู่หรือเปล่าครับ?”
“ไม่มีๆ เข้าไปได้เลย คนอื่นๆคงดีใจน่าดูที่ปอมมา"
“ขอบคุณมากครับผม เจอกันครับพี่" จักรวาลพยักหน้าน้อยๆก่อนเดินเข้าไปยังเขตที่นั่งทำงาน
เด็กหนุ่มกล่าวทักทายกับบรรดาพนักงานที่คุ้นเคยกันทุกคนทันทีที่เข้าไปถึงบริเวณ
“เห้ย! ไม่ได้เจอนานมาก โดนพี่วินแอบเอาไปกกไว้ใช่ไหมเนี่ย ไม่ยอมพามาเจอพวกพี่เลย" เต้ที่เดินเข้ามาหาเอ่ยปากแซวไปถึงเจ้านายที่นั่งทำงานไม่รู้เรื่องอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว
“ไม่ใช่สักหน่อย ผมก็มาหาแล้วนี่ไงพี่เต้" เด็กหนุ่มขำน้อยๆ "พวกพี่ๆเป็นยังไงกันบ้างครับ สบายดีหรือเปล่า"
“สบายดี แต่งานหนักชิบเป๋งเลยช่วงนี้ เมื่อไหร่จะกลับมาช่วยพวกพี่ทำงานอีกล่ะเรา"
“คงอีกนานเลยครับ...แล้วนี่พี่จอม พี่มล แล้วก็พี่อาร์ทไม่อยู่เหรอครับ" จักรวาลเอ่ยถามถึงพี่พนักงานที่สนิทด้วยอีกสามคนซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนที่เข้ามาคุยกับเขานี่ ความสนุกที่เคยได้รับจากการทำงานที่บริษัทแห่งนี้ยังคงสดใหม่อยู่ในความรู้สึก ผู้ร่วมงานก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่เขารักเช่นเดียวกับตัวงาน ก็หวังว่าสักวัน...หลังเรียนจบ เขาคงจะได้มาทำงานที่นี่ร่วมกับพี่ๆทุกคนอีก
“พี่มลกับไอ้จอมไปเจอลูกค้า ส่วนไอ้อาร์ทพี่วินส่งมันไปตามเก็บงานที่สิงคโปร์...ว่าแต่เราเถอะ วันนี้ไม่ได้มาหาพวกพี่หรอกใช่ไหม รู้นะ" เต้ยักคิ้วหลิ่วตามองเด็กหนุ่มอย่างรู้ทัน "เข้าไปสิ...เฮียแกอยู่ในห้อง"
“เปล่าสักหน่อย มาหาพวกพี่ด้วยนั่นแหละ" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำเบาๆแก้เขิน แต่สุดท้ายก็เอ่ยปากขอตัวไปหาคุณเจ้าของบริษัทอย่างที่เต้ว่าพร้อมด้วยเสียงแซวที่ดังไล่หลังมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
.
.
.
.
-ก็อก ก็อก ก็อก-
“เข้ามา" ช่างภาพคนดังที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็คฟิล์มเนกาทีฟอยู่ที่โต๊ะไฟเอ่ยปากอนุญาตเสียงเรียบ พลางนึกสงสัยในใจว่าใครกันที่มาเคาะเสียสุภาพขนาดนี้ เพราะหากเป็นปกติ ไอ้เจ้าพวกเต้มันมีแต่จะทุบประตูด้วยระดับความแรงที่เรียกว่าระยำแล้วก็เปิดพุ่งพรวดเข้ามาเลยนั่นแหละ
“พี่วิน...” เสียงคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลังเรียกใช้ชายหนุ่มต้องรีบหันกลับมามองพร้อมรอยยิ้ม
“ปอม! มาได้ไง?" ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปปิดสวิทช์ไฟโต๊ะก่อนจะเดินนำเด็กหนุ่มไปที่โต๊ะประจำตำแหน่ง
“มารถเมล์ มีเรื่องจะมาคุยกับพี่วิน...รบกวนหรือเปล่าครับ เดี๋ยวนั่งรอจนถึงเวลาเลิกงานแล้วค่อยคุยก็ได้นะ"
“ไม่หรอก พูดมาได้เลย" กวินกล่าวตอบพลางยื่นทิชชู่ให้เด็กหนุ่มเช็ดเม็ดเหงื่อที่เกาะพราวอยู่ตามไรหน้าผาก เดินทางเอาช่วงบ่ายแดดเปรี้ยงๆแบบนี้ก็คงต้องร้อนหน่อยล่ะ "เรื่องอะไรเหรอ?"
“เรื่องที่โปรเฟสเซอร์เทย์เลอร์ถามมาครับ"
กวินยิ้มน้อยๆก่อนพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เด็กหนุ่มพูดต่อ
“ปอม...จะไปครับ" เด็กหนุ่มจ้องตาคู่สนทนาไปด้วยขณะที่พูด "เงินทั้งหมดปอมจะรีบหามาคืนพี่ให้เร็วที่สุดหลังจากหางานทำได้"
ช่างภาพหนุ่มพยักหน้าอย่างพอใจ "ต้องอย่างนี้สิ เรื่องเงินลืมๆมันไปบ้างก็ได้ ไม่ต้องรีบหรอก ที่สำคัญคือคิดเรื่องถ่ายรูปให้เยอะเข้าไว้นะ"
“เอ่อ...แล้วก็...เรื่องแม่...อาทิตย์หน้าผมจะพาพี่วินไปแนะนำครับ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยังคงทำให้เด็กหนุ่มหนักใจอยู่ลึกๆ ทีแรกก็กะว่าจะโทรไปเกริ่นไว้ก่อน แต่คิดไปคิดมาถ้าได้คุยโดยที่เห็นหน้ากัน อาจจะทำให้เข้าใจกันง่ายกว่าก็ได้
เห็นทีคงต้องไปเริ่มเอาตอนนั้น...
ได้ยินอย่างนี้กวินก็ยิ้มออกมากว้างๆ ไม่ว่าแม่ของจักรวาลจะยอมรับเขาตั้งแต่แรกหรือไม่อย่างไรก็ตาม แต่ก็เชื่อได้ว่าความมั่นคงที่เขาทุ่มให้กับเด็กหนุ่มจะทำให้เธอเข้าใจได้ในที่สุด
“...จะได้ไปเที่ยวภูเก็ตกับปอมแล้ว...ดีใจจัง...”
TBC.
ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่(ออกตัว 555) เป็นเหมือนตอนที่ให้ข้อมูลและปูเรื่องไปสู่ตอนต่อไปมากกว่า
มีเรื่องอยากจะสารภาพค่ะ คือว่า...
ลืมไปแล้วว่าตอนแรกจะให้น้องปอมเป็นคนจังหวัดอะไร แล้วก็ไม่แน่ใจด้วยว่าเคยเขียนไปในบทไหนหรือเปล่าถึงเรื่องถิ่นกำเนิดของน้องปอม กลับไปหาก็หาไม่เจอ
ดังนั้น...ขอพูดแบบชุ่ยๆตรงนี้ไว้เลยว่า ถ้าเกิดใครบังเอิญจำได้ว่าน้องปอมเป็นคนจังหวัดอะไรให้ลืมๆไปเลยนะ แล้วคิดใหม่ว่าเป็นคนภูเก็ต เดี๋ยวจะกลับไปรีไรท์เอาใหม่อีกทีค่ะ แหะๆๆ :angry2: :serius2: :z6:
ปล.ตอนหน้าตอนพิเศษ พี่เมษกับ...(อ่านตอนนี้จบคิดว่าคงมีคนตะหงิดใจแล้วล่ะ 5555 สำหรับใครที่ยังโกรธพี่เมษก็ข้ามๆไปเลยก็ได้เน้อ ไม่ว่ากัน)
ปล2.ถ้าไม่นับตอนพิเศษ อีกประมาณสามสี่ตอนเรื่องก็จะมาถึงตอนอวสานแล้วนะเออ
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 13-12-2012 19:42:10
พ่อแม่ไฟเขียวแล้ว o13
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 13-12-2012 19:42:24
พี่วิน แฟนแบบนี้หาได้จากไหนนนนน อยากได้ อ๊ายยยยยย
ครอบครัวพี่วินน่ารักมากกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 13-12-2012 19:55:49
ผ่านไปด้วยดี 1 บ้านแล้ว
น้องปอมเป็นเด็กดีมีน้ำใจ โชคชะตาบังเอิญให้คนที่ไปช่วย คือคุณแ่ม่ของพี่วิน
ซึ่งคุณแม่ก็เห็นแล้วว่าน้องเป็นเด็กดีจริงๆ
ส่วนเรื่องอนาคต พี่วินจะให้น้องปอมไปคนเดียวเหรอคะ (หรือเราอ่านไม่ละเอียด)
จะไหวเหรอคะพี่วิน จะไม่คิดถึงแย่เหรอ
บ้านนี้ว่าลุ้นแล้ว แต่บ้านน้องปอมเราว่ายิ่งลุ้นกว่า
ยังไงซะพี่วินก็โตเป็นผู้ใหญ่ มีงานดี ๆ ทำ พ่อแ่ม่ก็คงยอมให้ตัดสินใจเองได้
แต่น้องปอมยังเรียนไม่จบ ที่บ้านจะว่ายัีงไงบ้างหนอ
รออ่านค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 13-12-2012 20:00:50
แต่ว่าปอมต้องอยู่ห่างพี่วินเป็นปีเลยนะ ไม่กี่ตอนจะจบ อย่ามีมาม่านะคะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 13-12-2012 20:11:58
รอรอรอ บ้านนี้ผ่านฉลุย
เหลือบ้านน้องปอม
แล้วนี่พี่วินไม่ตามน้องไปด้วยเหรอ จริงๆน่าจะไปด้วยกันเลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 13-12-2012 20:14:59
เริ่มหัวข้อโดย: Tnapat ที่ 13-12-2012 20:15:23
เริ่มหัวข้อโดย: Cacao ที่ 13-12-2012 20:18:00
แต่ปล่อยและยืนยัดสนับสนุนให้คนที่รักได้ทำในสิ่งที่ชอบแม้จะต้องอยู่ไกลกัน โอ้ยย น่ารักเน้อออออ =///=
พี่เึ้ค้ามีความเป็นผู้ใหญ่สูงเนอะ สุดท้ายแล้วคนที่แอบกังวลว่าต้องอยู่ห่างไกลกันก็คือน้องปอมแทน
ชอบฟิลของคู่นี้จัง มันมีแต่ความรัก ความจริงใจ ความเป็นผู้ใหญ่ รักที่มีแต่ให้อยู่นี่ไงพี่กวิน กรี๊ดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 13-12-2012 20:22:17
พี่วินกับปอมคงไม่มีอุปสรรคแล้วเนอะ ดีใจๆ 55555
ส่วนพี่เมษก็ดีใจด้วย มีคู่กับเค้าสักที
อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วหรือนี่ ใจหายแฮะ เราที่ติดตามมาตั้งแต่แรกๆคงคิดถึงหน้าดู ,___,
สู้ๆต่อไปค่ะ รีบมาอัพตอนต่อไปเน้อ~ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mulli ที่ 13-12-2012 20:28:41
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 13-12-2012 20:30:34
ชอบพี่วินตอนนี้มากๆ
ชอบ...ที่พี่วินแตกต่างจากพระเอกเรื่องอื่นๆ
พี่วินเกิดโอกาสให้ปอมไปหาประสบการณ์ดีๆในต่างประเทศ
เป็นคนรักที่สนับสนุนคนรักให้ได้เจอแต่สิ่งดีๆ
อย่างนี้นี่แหละค่ะ ที่เรียกว่า "รักแท้"
รอตอนต่อไปนะคะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: p_a_n ที่ 13-12-2012 20:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 13-12-2012 20:44:54
ปอมเป็นคนที่มีออร่อความน่ารักน่าเอ็นดูเปล่งออกมา ฮ่าๆๆๆ
ขนาดพ่อพี่วินยังรู้สึกได้ ครอบครัวพี่วิน เอ็นดูปอมกันทั้งบ้าน
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ทีนี้ก็เหลือแต่บ้านปอมแล้วจิ
เอาใจช่วยพี่วินกะปอม
แอบเสียดายเหมือนกันเนอะที่ปอมจะไม่ได้จบพร้อมเพื่อน
แต่โอกาสดีแบบนั้นใครจะทิ้งไปได้ลง
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 13-12-2012 20:45:23
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 13-12-2012 21:02:23
ปอมน่ารักขนาดนี้คุณแม่ต้องใจดีน่ารักแน่เลย (แต่ก็ไม่แน่ เอ๊อะ)
พี่วินรักน้องจริงๆ ถึงอยากให้น้องไป ส่วนน้องปอมน่ารักเน้ มีแบบติดแฟนเบา ๆ :-[
ไม่ต้องกลัวถึงเวลาพี่วินเครียดกว่าเพราะคงคิดถึงปอมม๊ากกกก
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 13-12-2012 21:03:27
แต่ก็นะ พี่วินโคตรน่ารักเลยอ่ะ
มีแฟนแบบนี้ โชคดีไปตลอดชาติ
้น้องปอมไม่ต้องคิดมากเลยค่ะ
พาไปแนะนำตัวแบบด่วนๆ ผู้ชายดีๆแบบนี้หายาก
คุณแม่เดี๋ยวก็เข้าใจเอง 555
เริ่มหัวข้อโดย: evilheart ที่ 13-12-2012 21:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 13-12-2012 21:04:23
ไม่อยากให้อยู่ห่างกันเลยอ่ะ ถึงทั้งสองจะมั่นคง แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดีอ่า :sad4:
ปล.อยากอ่านฉากสวีทหวานๆด้วยอ่ะค่ะ ช่วงนี้รู้สึกว่าพี่วินกับน้องไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวกันเท่าไหร่เลย :z1:
(เค้าเป็นคนหื่นอ่ะ เห็นใจเค้าหน่อยยย แหะๆๆ)
ขอบคุณค้าบบ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 13-12-2012 21:12:14
ต่อไปก็ของปอมละ
ขอให้ผ่านไปด้วยดีน้า
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 13-12-2012 21:14:49
บ้านพี่วินก็ผ่านฉลุย บ้านน้องปอมจะเป็นไงหนอ แต่ดูแล้วน่าจะผ่านฉลุยเหมือนกัน
ถ้าน้องปอมไป ต่างประเทศ 1 ปี แล้วพี่วินจะตามไปไหมนะ
ตอนหน้าเป็นตอนพิเศษ พี่เมษ-อาร์ท หรือเปล่าเอ่ย
อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว :z3: ไม่อยากให้จบเลย กำลังสนุก
กด + และ + เป็ด ให้กับความขยันของคนเขียน :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 13-12-2012 21:15:49
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 13-12-2012 21:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 13-12-2012 21:21:06
บอกแล้วถ้าคุณพ่อคุณแม่ได้เจอน้องปอม ต้องเอ็นดูน้องแนjๆ ก็น้องน่ารักแบบธรรมชาติ แบบไม่ต้องปรุงแต่ง
เหลือก็แต่ครอบครัวน้องที่ภูเก็ต หวังว่าคุณแม่กับคุณน้าจะรับได้นะคะ
แต่เรื่องที่น้องปอมจะไปเมืองนอก พี่วินจะตามไปด้วยไหมอะะะ แต่ถ้าไปแล้วงานที่บริษัทหละใครจะดู :z3:
ที่เซอร์ไพรส์ที่สุดดดดดดดดดด ต้องอิตาพี่เมษตัวร้ายแห่งปี แต่ว่าเค้าอภัยตัวเธอแล้วนะ 5555555
รักครั้งใหม่หรอออออออออ ลุ้นนน ขอให้เจอคนที่พี่ใช่สำหรับเค้าแล้วเค้าก็ใช่สำหรับพี่นะเว่ย ! :กอด1:
แอบคิดว่าเป็นพี่อาร์ปะวะ เห็นสิงคโปร์ๆๆ แบบว่าไปเจอกันที่นู้นไรงี้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก ก็คิดกันไป ~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 13-12-2012 21:26:44
รักน้องปอมจัง
พี่วินมีแผนอะไรในใจป่าว ต้องห่างน้องตั้งปีนะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 13-12-2012 21:28:14
รอลุ้นบ้านปอมว่าจะผ่านมั้ย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 13-12-2012 21:32:21
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 13-12-2012 21:35:41
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 13-12-2012 21:42:12
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 13-12-2012 21:46:51
ด่านต่อไป กำลังจะเริ่มแล้วววววว .. :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 13-12-2012 22:03:11
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 13-12-2012 22:05:53
ก็มีหวังบินไปหาทุกสัปดาห์ เอาใจช่วยเรื่องคุณแม่ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 13-12-2012 22:24:49
พี่วินเป็นคนรักที่แสนวิเศษจริงๆ มีแต่ให้สิ่งดีๆกับปอม
เป็นผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำ มั่นคง อบอุ่น มีเหตุผล และแสนดี หาไม่ได้ง่ายๆนะเนี่ย
น้องปอมเองก็เหมาะสมกับพี่วินนะ ไม่ได้เกี่ยวกับฐานะหรือหน้าตา
แต่เหมาะสมกันเพราะ "มีบุญ/ความดีเสมอกัน" มากกว่า
ขอบคุณน้องแป้งนะครับ เพิ่งอ่านตอนที่แล้วไปเมื่อคืน วันนี้ก็ได้อ่านอีกตอนแล้ว ดีใจจริงๆนะ
อ่านแล้วใจพองฟู ยิ้มตาม เป็นกำลังใจให้น้องแป้งเหมือนเดิมครับผม :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 13-12-2012 22:38:24
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 13-12-2012 22:39:42
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 13-12-2012 22:43:59
แต่ก็ไม่อยากให้มันยากนัก สงสารพี่วิน
แอบสงสัยว่าพี่วินจะปล่อยปอมไปเป็นปีโดยไม่เห็นหน้าเชียวเหรอ
สงสัยพี่วินบินไปหาเดือนละหนแน่เชียว รวยก็งี้
แต่ยุคนี้แล้วเขามีคุยออนไลน์ข้ามทวีปโดยเห็นหน้ากันแล้วนี่เนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 13-12-2012 22:45:55
แต่พี่วินจะยอมให้น้องห่างตัวตั้งปีเชียว ทนไหวเหรอ
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 13-12-2012 23:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 13-12-2012 23:04:07
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 13-12-2012 23:15:35
รอตอนไปหาแม่ของปอมบ้าง แต่คิดว่าน่าจะผ่านไปได้ด้วยดี เพราะลักษณะนิสัยน่าจะเหมือนกัน แม่ลูกคู่นี้ เป็นคนดีมาก
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 13-12-2012 23:22:41
แต่เด็กมันน่ารัก ใครเห็นก็เอ็นดูเป็นธรรมดา
คราวนี้ก็รอลุ้นที่บ้านปอมบ้าง หวังว่าจะผ่านไปด้วยดี
ไม่อยากให้ห่างกัน แต่มันคืออนาคตที่พี่วินเต็มใจมอบให้ปอม
คนรักดีๆ แบบนี้จะหาได้จากไหน เฮ้อออออ อิจฉาปอมอ่ะ
:o8:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 13-12-2012 23:26:05
:a5:
พอเห็นว่าอาร์ตไปสิงคโปร์ก็นึกถึงพี่เมษอยู่เหมือนกันนะ แต่ไม่คิดว่าจะมีsthกันด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 13-12-2012 23:42:20
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 14-12-2012 00:00:54
พี่วิน ก้อน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 14-12-2012 00:02:35
แล้วแม่น้องปอมจะว่าไงหล่ะทีนี้?
พี่เมษของนิว(เค้าเป็นของแกเมื่อไหร่? :beat:) อย่าบอกนะว่ากับพี่อาร์ทที่ไปเก็บงานที่สิงคโป?
รอตอนต่อไปครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: sheep.tk ที่ 14-12-2012 00:10:36
ตอนแรกคิดว่าพ่อแม่พี่วินอาจจะไม่พอใจ แต่ที่ไหนได้มีของฝากให้น้องปอมกลับไปอีก โล่งใจแทนพี่วิน :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 14-12-2012 00:15:55
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 14-12-2012 00:17:31
แถมพาเจ้าหมาน้อยกลับไปหาแม่ด้วย...
พึ่งรู้ว่าน้องปอมบ้านอยู่ภูเก็ต..
เริ่มหัวข้อโดย: Saantos ที่ 14-12-2012 01:29:44
พี่วินจะไปมีกิ๊กไหมเนี่ย :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 14-12-2012 01:57:01
รวมเล่มนะๆๆๆ ชอบอ่ะ
ตอนนี้เหมือนไม่มีอะไรที่ไหน เราอ่านเรายังรู้สึกว่าคนเขียนเก็บประเด็นได้ครบหมด
เนื้อเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ได้รู้สึกว่ามันยืดยาดยังไงนะ
อิพี่เมษกับใครอ้ะ ใครอที่ไปเก็บงานที่สิงคโปร์ป้ะ?? :z3:
ตอนนี้มาเร็วจัง ชอบมากกกกกก
:man1:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 14-12-2012 02:49:22
เริ่มหัวข้อโดย: sulsul ที่ 14-12-2012 03:15:28
ตอนที่ปอมจะไปหาแม่พี่วิน
แต่ก็คิดว่าคงไม่มีอะไร
แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
อร๊ายยย
ตื่นเต้นตน
เริ่มหัวข้อโดย: Sabaijai ที่ 14-12-2012 04:55:49
เริ่มหัวข้อโดย: urmein ที่ 14-12-2012 06:12:41
น้องปอมน่ารักกกกก นี่ถ้าอิพี่วินมันรู้ว่าเหตุผลนึงที่น้องลังเลคือ ไม่อยากห่างกันล่ะก็.....
พี่วินต้องพุ่งเข้าฟัดน้องปอมแน่ๆ 555555+
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 14-12-2012 06:21:37
เริ่มหัวข้อโดย: naneku ที่ 14-12-2012 06:23:52
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 14-12-2012 07:26:05
ทีเนี้ยก็เหลือของฝั่งแม่กับป้าของปอมบ้างละ
เอาใจช่วยปอม
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 14-12-2012 07:35:33
ครอบครัวพี่วินก็น่ารัก ปอมสบายใจได้แล้ว
ส่วนว่าพี่แม่ยายพี่วิน ก็ขอเอาใจช่วยขอให้ผ่านด่านนี้ไปได้
พี่วินจะยอมปล่อยให้น้องปอมไปคนเดียวหรือ
ไปอยู่ด้วยกันที่โน่นเลยพี่วิน >//<
ส่วนพี่เมษ.. กลับมาเถอะให้อำภัยแล้วจ้า :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 14-12-2012 09:48:43
อยากรู้ว่าใครคู่เมษ
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 14-12-2012 09:59:30
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 14-12-2012 10:13:50
เหลือก็แต่บ้านน้องปอมน่ะแหละ
แต่แค่นี้ก็กำลังใจมาแล้วแหละ สู้ต่อไปนะทั้ง2คน
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 14-12-2012 10:30:01
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 14-12-2012 10:30:41
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 14-12-2012 10:38:57
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 14-12-2012 10:44:14
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 14-12-2012 11:06:33
เพราะเราไม่อยากอ่านไปใจห่อเหี่ยวไปหรืออาจจะขาดใจ ถ้าไปแล้วพี่วินกับน้องปอมต้องเจอปัญหาน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 14-12-2012 11:16:04
เวลาอยู่ในกรงจะได้ไม่พยศ 5555++++
หลักการอภิมหาเทพ กร๊ากๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 14-12-2012 11:28:16
ห่างกันอย่างนี้ คิดถึงพี่วินแย่ละสิ
หรือว่าพี่วินจะตามไป
เริ่มหัวข้อโดย: MiniDevil ที่ 14-12-2012 11:33:44
จะว่าไปก็แอบสงสารพี่เมษนะเนี่ยรักในทางที่ผิดมหันต์ แต่คิดได้ก็โอเคแล้วที่รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำไป
ดีใจที่พี่วินกับน้องปอมเข้าใจกันได้ดี พ่อแม่พี่น้องพี่วินก็รับน้องปอมได้ ดีใจๆๆ นึกว่าจะมีดราม่าอีกซะแล้ว คิคิ
แล้วพี่วินจะไม่ไปกับปอมหรอ นึกว่าจะไปด้วยกันซะอีกนะเนี่ยย
ตอนหน้าจะไปเจอแม่ปอมแล้วว ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี สาธุ~~~
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 14-12-2012 13:09:30
แล้วน้องปอมต้องห่างพี่วินตั้งปีนึงคงคิดถึงกันแย่
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 14-12-2012 13:48:38
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 14-12-2012 14:30:00
ตอนนี้พี่วินได้ใจไปเต็มๆ
เป็นผู้ชายที่ดีอะไรอย่างนี้
เริ่มหัวข้อโดย: tang0615 ที่ 14-12-2012 15:18:16
:laugh: งงอยู่ตั้งนานว่าตอนที่พี่วินพาปอมไปเจอพ่อแม่..มันหายไปไหน
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 14-12-2012 16:37:39
เมษาไปอยู่สิงคโปร์ อาร์ทก็ไปที่สิงคโปร์ จะใช่อย่างที่คิดรึป่าวหว่า :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 14-12-2012 21:47:32
ฮ่าๆๆ
ปล. พยักพเยิด เขียนแบบนี้นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 14-12-2012 22:40:31
ดีใจที่การพาน้องปอมเข้าบ้าน สำเร็จลุล่วงได้ด้วยออร่าของน้องปอมเอง ขนาดคุณพ่อต้องไปหาพระเครื่องมาให้เลยเอ้า !!!
ก็รอแต่ลุ้นว่า พี่วินจะพาตัวเองเข้าไปเป็นเขยภูเก็ตได้สมใจหวังรึเปล่า พี่วินสู้ๆ นะ :a2: (ปล. มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าน้องปอมทำใจเสาะนะ เค้าจะชิงพี่วินมาด้วย หุหุหุ)
ว่าแต่ พี่วินจะให้น้องปอมบินเดี่ยวเหรอ... ไม่คิดถึงน้องปอมแย่เหรอ น้องปอมยังคิดเลยนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 14-12-2012 22:49:32
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 14-12-2012 23:02:08
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 14-12-2012 23:04:21
น่าเสียดายจังที่เรื่องใกล้จบแล้ว ยืดอีกหน่อยเหมือนละครช่องเจ็ดก็ได้นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: pattybluet ที่ 14-12-2012 23:11:10
แอบลุ้นเล็กๆว่าพี่วินจะมีเซอร์ไพรส์เรื่องที่น้องต้องไปต่างประเทศหรือเปล่า
ปอลอ อ่านตอนถ่ายรูปแล้วเจอพี่เมษ แอบสงสารแกเหมือนกันนะ :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 15-12-2012 00:02:07
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 15-12-2012 00:47:34
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 15-12-2012 07:29:14
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 15-12-2012 07:56:19
ตั้งปีนึงคิดถึงแย่เลย
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 15-12-2012 10:29:59
ปอมได้ดีแล้วพี่วินต้องดีใจชัวร์ ไม่มีมาม่าแล้วเนอะ พี่วินออกจะรักและมั่นคงกับน้องขนาดนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: sunshadow ที่ 15-12-2012 20:03:28
เดี๋ยวนี้ก้าวหน้าใหญ่เลยนะน้องปอม
ทั้งเรื่องการงาน ทั้งเรื่องความรัก
เริ่มหัวข้อโดย: kaireaw ที่ 16-12-2012 01:39:32
ขอให้แฮปปี้เอนดิ้ง
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 16-12-2012 05:46:58
ไม่ได้นะ ดองนานแล้วจะมาจบไม่ได้
ต้องเพิ่มตอนพิเศษด้วย ไม่งั้นประท้วงงงง :seng2ped:
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-12-2012 06:59:07
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-12-2012 16:37:42
ตัวอักษรสีแดง = ภาษาจีน
ตัวอักษรสีน้ำเงิน = ภาษาอังกฤษ
-----------
หัวใจหลังเลนส์ # ตอนพิเศษ : เดือนเมษา วันอาทิตย์
อืม...ทำไมขี้เล็บเขามันถึงเยอะอย่างนี้ น่าจะได้เวลาตัดสักทีแล้ว
...หรือจะกัดออกดีวะ...ตอนนี้เลยเป็นไง...
...แต่อย่าดีกว่า เกิดไอ้แก่ลีมันไม่ยอมทำงานให้ กลับไทยไปมีหวังพี่วินด่าตาย...
เอ...หน้าอกแม่สาวลอดช่องคนนั้นอึ๋มดีจริงๆ...คัพอะไรน้า...C?...ไม่สิ...อาจจะ D
ถ้าไปถามจะโดนตบไหม
...แต่คิดว่าคงไม่...ก็เขาเป็นคนโปรดของบริษัทนี้นี่ ประชุมจบลองไปถามดูสักหน่อยดีกว่า...
เฮ้อ...บลาๆๆๆๆๆๆๆ บ่นเข้าไปไอ้แก่ลี เมื่อไหร่จะพล่ามจบ ตาเขาแม่งจะปิดอยู่แล้ว
แล้วดูเสื้อผ้ามันสิ...ยับอย่างกับถุงขยะ รีดหน่อยดีไหมลุง เดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดปาเศษทิชชู่ใส่หรอก
ว่าแต่ที่นี่ตกแต่งห้องประชุมได้ไม่เลวแฮะ...ท่าจะหมดไปหลายตังค์...
เอ...แล้ว...
“....ทิตย์...คุณอาทิตย์....คุณอาทิตย์!” เสียงร้องเรียกเป็นภาษาต่างถิ่นที่ดังเข้าโสตประสาททำงานได้ไม่ดีนักเมื่อคนเป็นเจ้าของชื่อ...ผู้มาเยือนรูปหล่อจากเมืองไทยไม่ได้รับรู้ถึงมันจนกระทั่งคนเรียกต้องเร่งเสียงให้ดังจนเกือบเป็นตะโกนนั่นแหละเจ้าตัวถึงได้สะดุ้งขึ้น
“ค...ครับ...อ่ะ...ขอโทษทีครับคุณลี ถูกเรียกด้วยภาษาจีนแล้วไม่ค่อยคุ้นหู" ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อด้วยองศาที่คิดว่าตนดูดีที่สุด ซึ่งก็เป็นดังคาด...สาวๆพนักงานจากกราฟฟิคเฮ้าส์ชื่อดังของสิงคโปร์แห่งนี้ พากันอมยิ้มส่งสายตามาให้เขากันยกใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้แก่ประธานบริษัทอย่างมิสเตอร์ลีที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ...โอย...ขนลุกเว้ย... “แล้วมีอะไรหรือครับ?”
“ผมถามว่าถ้าเราอยากจะขอเปลี่ยนคอนเซ็ปที่ทางคุณวางมาให้ เป็นสไตล์ที่เข้ากับสิงคโปร์มากกว่านี้คุณจะมีปัญหาหรือเปล่า?”
“ผมเกรงว่าจะไม่ได้น่ะสิครับ ทางกรุงเทพฯเขาสรุปกันมาเป็นระบบแล้ว ก้าแก้ไขอะไรอีกอาจจะเป็นเรื่องใหญ่อยู่เหมือนกัน" ชายหนุ่มกล่าวโต้แย้งเป็นภาษาจีนด้วยสำเนียงกระท่อนกระแท่น หากแต่น้ำเสียงนุ่มๆน่าฟังนั่นก็กลบเกลื่อนทุกอย่างไปได้หมด
“แหม...แต่คุณก็รู้ว่าภาพพิมพ์ร้อยปีที่คุณอยากได้จากเรามันมีประวัติที่เซ้นซิทีฟกับคนสิงคโปร์มาก เปลี่ยนสักนิดไม่ได้เชียวหรือครับ" มิสเตอร์ลีกล่าวเสียงอ่อนเสียงหวาน ฟังดูน่าขยะแขยงชอบกล "เอาอย่านี้ดีไหม ประชุมเสร็จเดี๋ยวคุณมาคุยกับผมที่ห้องทำงานแล้วกันนะครับ"
หา? อีกแล้วเหรอไอ้แก่?...
“อ่า...ได้ครับ"
จะหลอกจับอะไรเขาอีกละงานนี้ มือ? แก้ม? แขน? ขา? หรือว่าตูด?
พี่วินนะพี่วิน...ทำเป็นส่งเขามาเพราะพูดภาษาจีนได้ มาสิงคโปร์...แค่พูดภาษาอังกฤษได้ใครก็มาได้โว้ย เหตุผลจริงๆคงตั้งใจเอาเขามาล่อพนักงานสาวๆที่นี่ชัวร์ เห็นว่าป็อปปูลาร์แล้วจะตามงานง่ายล่ะสิ...หารู้ไม่ว่าลูกน้องสุดหล่อของพี่คนนี้จะโดนไอ้แก่ลีจับทำผัวอยู่แล้ว!
กลับไปนะ แม่งจะขโมยน้องปอมไปขายชายแดนเลยคอยดู!
.
.
.
.
“นี่คุณจะอะลุ้มอล่วยกันหน่อยไม่ได้หรือไง" ปากมันบอกให้อะลุ้มอล่วย แต่ตามันนี่กะลิ้มกะเหลี่ยเขาอยู่ชัดๆไม่ใช่หรือไงวะ ไอ้ตุ๊ดแก่เอ๊ย!
“จริงๆมันก็พอจะปรับแก้ได้อยู่บ้างล่ะครับ แต่คอนเซ็ปใหม่ที่คุณลีว่ามามันเปลี่ยนจากของเดิมหน้ามือเป็นหลังมือเลย คุณกวินคงไม่ยอมแน่ๆ"
“โธ่...แต่คนสิงคโปร์จะรับไม่ได้กันน่ะสิ เอาภาพพิมพ์ไปทำแบบนั้นน่ะ" ตาแก่หัวแข็งยังคงพยายามโน้มน้าว
“ไม่มีปัญหาแบบนั้นเกิดขึ้นแน่นอนครับผมรับประกันได้ ก่อนหน้านี้ผมไปทำเซอร์เวย์มาเรียบร้อยแล้ว ตามข้อมูลสถิติดูเหมือนแทบจะไม่มีใครที่นี่คัดค้านเลย"
“สถิติมันก็แค่ตัวเลขน่าคุณอาทิตย์ งั้นคุณลองมาดูภาพพิมพ์นี่ใกล้ๆตรงนี้ดีกว่า ผมจะอธิบายให้ฟังในฐานะคนสิงค์โปร์แท้ๆว่ามันมีความหมายยังไงบ้าง...มานี่สิครับ"
นั่นไง!...เอาอีกแล้ว ไอ้มุขเรียกไปยืนใกล้ๆนี่เป็นต้องเจอทุกครั้งที่มา...เวรเอ๊ย!
มิสเตอร์ลียังคงกวักมือเรียกอย่างกระตือรือร้น
สุดท้ายอาทิตย์ก็ได้แต่ต้องถอนหายใจแล้วเดินข้ามฝั่งโต๊ะไปยืนด้านเดียวกับไอ้ตุ๊ดเฒ่านั่น
“นี่นะ คุณเห็นลายตรงนี้ไหม จริงๆมันดัดแปลงมาจากอักษรจีนที่แปลว่า...” บลาๆๆๆๆ
หอกเอ๊ย...จะพูดก็พูดไปสิวะ ทำไมต้องเอามือมาถูๆไถๆอยู่แถวลำตัวเขาด้วย
ชายหนุ่มค่อยๆขยับกายออกมาอย่างระมัดระวังไม่ให้ดูเสียมารยาท สาบานได้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะห่วงงาน เขาได้ต่อยหน้ามันไปแล้ว
หากแต่มือตุ๊กแกก็ยังตามมาไม่หยุด ทำทีเป็นตบแขนตบไหล่บ้างล่ะ ลูบหลังบ้างล่ะ
แต่ที่แย่สุดจนทำเอาอาทิตย์ต้องรีบเอ่ยตัดบทมันเสียตรงนั้นก็ตอนที่ไอ้แก่ลีมันเริ่มลามปามเบียดตัวลงมาแถวๆบั้นท้ายเขานี่แหละ
“เอ่อคุณลีครับ เอาอย่างนี้นะครับ เดี๋ยวผมจะลองโทรไปเจรจากับคุณกวินให้แล้วจะติดต่อคุณมาอีกทีดีกว่า สำหรับวันนี้ผมขอตัวก่อน พอดียังมีงานค้างที่เอาติดมาทำที่นี่ด้วย สวัสดีครับ" ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดี จึงพูดเร็วเป็นไฟก่อนรีบชิ่งออกมาเสียก่อน ทิ้งให้ไอ้มิสเตอร์ลีได้แต่ยืนทำหน้าเสียดายอยู่คนเดียวในห้อง
ช่วยตัวเองไปแล้วกันนะไอ้แก่เอ๊ย!...
.
.
.
.
อาทิตย์พ่นควันออกทางปากอย่างแรงระบายความโมโห ปลายมวนบุหรี่ในมือฉายประกายแดงวาบน้อยๆ
ไอ้ซกมกนั่นมันทำเอาเขาขนลุกซู่ไปทั้งตัว มิน่าล่ะทำไมพนักงานบริษัทนั้นถึงได้มีแต่สาวๆ ก็ผู้ชายมันคงโดนอย่างนี้กันถ้วนหน้าจนหนีไปหมดน่ะสิ นี่เพื่อพี่วินเหตุผลเดียวจริงๆเลยนะเนี่ยที่ทำให้เขายังข่มตีนตัวเองไม่ให้เตะก้านคอไอ้แก่นั่นไปเสียก่อน ถ้าไม่เห็นแก่เจ้านายผู้มีพระคุณกับเขา เขาคงได้ขึ้นโรงพักสิงคโปร์ไปหลายรอบแล้วล่ะ
หลังออกมาจากห้องหับมิดชิดน่ากลัวนั่นได้ อาทิตย์ก็ตรงออกมานั่งสูดอากาศภายนอกให้สมองมันปลอดโปร่งที่ลานกว้างแถวๆนั้นทันที
แต่ยังไม่ทันที่อารมณ์จะดีขึ้นสักเท่าไหร่ ที่ปลายหางตาชายหนุ่มก็บังเอิญเหลือบไปเห็นไอ้ตัวผู้อีกตัวที่มันดูเหมือนจะยืนจ้องมาทางเขาห่างไปเพียงไม่กี่เมตร
ด้วยความหงุดหงิดอาทิตย์จึงสบถออกมาเป็นภาษาบ้านเกิดแบบที่หากคนไทยผ่านมาได้ยินคงได้สะดุ้งกันยกใหญ่ "ห่า!...มองกูทำเหี้ยอะไร กูไม่แดกถั่วดำโว้ย เดี๋ยวพ่อต่อยหน้าแหก!”
อยู่ต่างถิ่น จะพูดจาหมาๆเป็นภาษาไทยยังไงคงไม่มีใครฟังออก
แต่ทำไม๊ ทำไม...ไอ้หนุ่มสิงคโปร์คนที่ว่ามันดันสะดุ้งขึ้นมาจริงๆวะนี่
อาทิตย์รับรู้ได้ถึงบรรยากาศประหลาดๆบางอย่างจึงค่อยๆเงยหน้ามองชายคนที่ว่าชัดๆ...
...จะว่าไป ไอ้หน้าขาวนี่มันดูคุ้นๆชอบกล...
“เอ่อ...คุณ...” อ้าวเห้ย! ภาษาไทยนี่หว่า "...ใช่คนที่อยู่บริษัทคุณกวินหรือเปล่าครับ?”
เอาเป็ด! ชิบหายล่ะ...
อาทิตย์อ้าปากพะงาบๆด้วยความงงงวยครู่หนึ่ง แต่เพียงไม่นานก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาดูเป็นผู้เป็นคนได้อีกครั้ง "...ใช่ครับ...ไม่ทราบว่าคุณคือ...?”
“ผมเมษาครับ จำผมไม่ได้เหรอ" ไอ้หน้าขาวมันว่าอย่างนั้น...
กราฟฟิคดีไซเนอร์รูปงามหยุดทุกการกระทำลงเพื่อนึกถึงคนชื่อเมษาที่อยู่ในสารบบ ก่อนจะต้องเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพชายในชุดสูทเนี๊ยบกริบที่มักจะหอบหิ้วขนมมาที่บริษัทเป็นประจำเมื่อครั้งน้องปอมมาทำงานกับพวกเขา
...เมษานั้นน่ะเหรอ...
“อ๋อ...จำได้แล้ว คุณเมษาที่รู้จักกับน้องปอม" ความจริงอยากจะพูดว่า 'คุณเมษาที่ชอบมาตามตื๊อน้องปอม' มากกว่า แต่บังเอิญว่ายังพอจะมีมารยาทหลงเหลือติดก้นขวดอยู่บ้างเล็กน้อย "ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ครับเนี่ย"
ได้ยินชื่อแสลงใจเข้าไป ทายาทธนาคารใหญ่โตก็หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย "ผมย้ายมาดูแลสาขากิจการครอบครัวที่นี่น่ะครับ แล้วคุณ...เอ่อ...?”
“ผมชื่ออาทิตย์ ชื่อเล่นอาร์ท อยากเรียกแบบไหนตามสบาย...ผมมาทำงานให้พี่วินน่ะ" ชายหนุ่มตอบโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ถาม พลางมองสำรวจชายร่างสูงตรงหน้าที่วันนี้อยู่ในชุดลำลองสบายๆไม่เหมือนที่เคยเห็นๆมา "แปลกดีแฮะ ดันมาเจอกันที่สิงคโปร์ ตอนแรกผมก็นึกว่าคุณเป็นคนที่นี่เสียอีก ต้องขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ด่าออกไปแบบนั้น พอดีกำลังอารมณ์เสียอยู่น่ะ"
“ไม่เป็นไรครับ" เมษากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแบบที่ใช้อยู่เป็นประจำ "แต่ความจริงได้ยินแบบนั้นผมก็ตกใจเหมือนกันนะ"
“หึ...อย่าถือสา ผมมันประเภทปากหมาไม่เลือกที่อยู่แล้ว" อาทิตย์ลุกขึ้นจากม้านั่ง...ไม่ได้รังเกียจ แต่เขากำลังอารมณ์ไม่ดี คงไม่เหมาะแก่การเสวนากับใครในเวลาแบบนี้สักเท่าไหร่ "ผมยังมีงานค้างอยู่ที่โรงแรม ยังไงขอตัวก่อ....เห้ย ไอ้แก่ลี! ชิบหายแล้ว ผมลาตรงนี้ล่ะครับคุณเมษา ไปนะ บาย!”
น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปในตอนท้ายประโยคเกิดจากการที่ชายหนุ่มเหลือบไปเป็นร่างอวบอ้วนเตี้ยตันของตาแก่ลามกที่เดินโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ความจริงก็ไม่แปลกอะไรหรอกในเมื่อลานบริเวณนี้มันอยู่ไม่ไกลจากบริษัทของไอ้หมอนั่นเลย คงผิดที่เขาเองที่หนีออกมาสงบสติอารมณ์ไม่ไกลพอ
โชคดีที่ดูเหมือนไอ้มิสเตอร์ลีนั่นจะยังไม่เห็นเขา ชายหนุ่มจึงรีบออกวิ่งไปอีกทางชนิดที่เรียกได้ว่าไม่คิดชีวิตกันเลยทีเดียว
ตัวตายก็ดีกว่าเสียตูดวะ!...
คิดว่าเท่านี้คงหลบพ้นแล้ว...
อาทิตย์ชะลอฝีเท้าลงก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฟุตบาทแถวไหนก็ไม่รู้ของสิงคโปร์ ซึ่งเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เกาะสิงคโปร์เล็กนิดเดียว การคมนาคมก็เป็นระบบดี หาทางกลับได้ไม่ยากอยู่แล้ว
ไหนๆก็ไหนๆ กลับโรงแรมมันเสียตอนนี้เลยดีกว่า ขืนทำตัวลอยชายอยู่แถวนี้แล้วเจอกับไอ้แก่นั่นอีกมีหวังเขาคงต้องหยุดคุยแล้วปั้นหน้ายิ้มกล้ำกลืนฝืนทนกับสายตาเจ้าชู้ของมันอีกแน่ๆ
และในขณะที่อาทิตย์หมุนตัวกลับมาเพื่อมองหาสถานีรถใต้ดินนั้น ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนหอบแฮกอยู่ทางด้านหลังก็ทำเอากราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มต้องสะดุ้งตัวขึ้นน้อยๆ
“เห้ย! นี่คุณวิ่งตามผมมาเหรอ? วิ่งตามมาทำไม?” อาทิตย์เอ่ยปากถามขึ้นด้วยความงงงวย
เมษาก้มตัวลงค้ำมือกับเข่าระบายความเหนื่อย "ไม่รู้สิ เห็นคุณวิ่ง ผมก็เลยวิ่งตาม"
ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ "อะไรวะ...” เออ..นั่นสิ คนอะไรวะ เห็นคนวิ่งแล้ววิ่งตาม “ผมวิ่งหนีคนรู้จัก คุณรู้จักเขาเหมือนผมหรือไง...เลยเหนื่อยฟรีเลยเนี่ย"
“อ้าว...ก็ผมเห็นเราคุยกันยังไม่จบ แล้วอยู่ๆคุณก็วิ่ง ผมเลยนึกว่ามีอะไร" เมษาตอบด้วยความมึนงง น้ำเสียงเริ่มกลับมาเป็นปกติ ไม่หอบเหมือนเมื่อครู่แล้ว "ว่าแต่คนที่คนรู้จักที่คุณว่านี่หมายถึงมิสเตอร์ลีใช่หรือเปล่าครับ ผมเห็นเขาแวบๆทางที่พวกเราวิ่งมาเมื่อกี้นี้"
“คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ?” อาทิตย์ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ก็ไม่ถึงกับรู้จักดี แต่เคยเจอกันเรื่องงานมาสองสามครั้ง" ชายหนุ่มผู้บริหารธนาคารใหญ่โตกล่าว พลางนึกย้อนไปถึงเรื่องที่พนักงานที่นี่เคยบอกเขาถึงผู้ชายคนนั้น เห็นบอกว่าชอบแอบแต๊ะอั๋งผู้ชายหนุ่มๆ...ไม่รู้จริงหรือเปล่า แต่ตอนเขาไปเจอก็ไม่เห็นจะมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น
“โหย...ไอ้แก่นั่นน่ะ คุณต้องระวังไว้นะ แม่งน่ากลัวมากผมขอบอก ผมโดนมันจับนู่นจับนี่หลายครั้งแล้ว ขยะแขยงชิบหายเลย" พูดไปชายหนุ่มสะบัดเนื้อตัวไป แสดงออกเต็มที่ว่านี่ขยะแขยงจริงๆนะ ไม่ได้พูดเล่นๆ
เมษาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ เห็นทีว่าข่าวลือคงจะเป็นจริง
“แล้วนี่คุณไปไหนต่อ" อาทิตย์เอ่ยปากถามคนที่อุตส่าห์วิ่งตามเขามาขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือลูบท้องตัวเองเบาๆ แล้วมองคนตรงหน้า "หิวป่ะ? หาอะไรกินกันไหม? ผมเลี้ยงเอง" ถือว่าเป็นค่าวิ่งเป็นเพื่อนแล้วกัน
.
.
.
.
“แล้วคุณมาอยู่นี่นานหรือยัง?” อาทิตย์เอ่ยปากถามขณะสับเกี๊ยวกุ้งตัวมโฬหารในชามเป็นสองส่วน
เมษาที่พยายามหดแขนหดขาที่ยาวเก้งก้างให้ไม่ล้ำออกไปนอกโต๊ะตัวเล็กๆนี้อย่างยากลำบากกล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ "เพิ่งอยู่มาอาทิตย์เดียวเองครับ คุณล่ะ?”
“มาเมื่อวาน อีกสี่ห้าวันวันถึงจะกลับ หรือถ้างานมันไม่เสร็จก็อาจจะต้องยืดไปอีก" กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มกล่าว "แล้วนี่วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอ?”
“วันนี้ผมหยุดมาจัดการเรื่องคอนโด เพิ่งเสร็จเมื่อกี้ก่อนเจอคุณ"
“อืม...ดีจริงมีคอนโดส่วนตัวอยู่ที่นี่ด้วย บ้านคุณรวยมากเลยสิท่าทาง ผมพามากินร้านชาวบ้านแบบนี้กินได้ไหมเนี่ย?" สาบานว่าไม่ได้ประชด หากแต่ชายหนุ่มถามเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ดูจากท่าทางคุณชายหน้าขาวตรงหน้าตอนนี้แล้วก็เหมือนว่าจะไม่ค่อยสันทัดกับที่แบบนี้เท่าไหร่
“ได้ครับ ได้อยู่แล้ว ผมไม่ได้ติดหรูขนาดนั้น" แต่ก็ไม่ค่อยได้มากินอะไรแบบนี้เท่าไหร่ล่ะนะ
“เออนี่ คุณพอจะรู้จักที่เที่ยวเจ๋งๆบ้างไหม? ก่อนมาผมลืมเช็ค" อาทิตย์กล่าวน้ำเสียงสบายๆ "ไหนๆอยู่เมืองนอกทั้งที ต้องเที่ยวทุกวันถึงจะคุ้ม"
“อืม...ไชน่าทาวน์ เซ็นโตซ่า สวนนกจูล่ง...”
“เห้ยๆ ไม่ใช่ที่เที่ยวแบบนั้นสิ ผมหมายถึงที่ที่แบบผู้ชายเขาเที่ยวกันน่ะ" อาทิตย์รีบเบรกคนตรงหน้าเมื่อได้รับคำตอบไม่ถูกจุดมา "บาร์ไหนสาวๆสวยอะไรอย่างเนี้ย พวกอะโกก้งอะโกโก้น่ะ คุณพอจะมีข้อมูลบ้างไหม?”
ได้ฟังคำอธิบายดังนั้นเมษาก็ถึงบางอ้อ ชายหนุ่มยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะส่ายหน้า "ไม่รู้เลยครับ ที่แบบนั้นทำไมไม่เที่ยวที่ไทย หาง่ายกว่าที่นี่อีก...แต่ถ้าคุณอยากรู้จริงๆผมโทรถามคนรู้จักให้ก็ได้นะ"
“เยี่ยมมาก ถามให้หน่อยนะคุณ...เที่ยวที่กรุงเทพฯแล้วมันชอบเจอคนรู้จักน่ะสิ รู้ถึงหูป๊าเดี๋ยวได้โดนเฆี่ยนหลังลายพอดี"
เมษาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "พ่อคุณยังตีคุณอยู่เหรอครับ?”
“บ้าเหรอ" อาทิตย์รีบส่ายศีรษะตอบคำถามพาซื่อ "จะเบญจเพสอยู่แล้ว ถ้ายังโดนพ่อตีอยู่ก็แปลกแล้วล่ะ ผมแค่เปรียบเปรยเฉยๆ"
“ก็มันฟังดูแปลก ผมถึงได้ถามไง" นักธุรกิจหนุ่มได้แต่ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเก้อๆ ไม่ค่อยได้เจอคนพูดจาห้วนๆใส่แบบนี้เท่าไหร่ ฟังแล้วเลยไม่ค่อยชิน "แต่ที่แบบนั้นบ้านผมก็สั่งห้ามมาตั้งแต่เด็กๆ กลัวเสียชื่อวงศ์ตระกูล เกิดมายังไม่เคยเหยียบเลย"
“เห้ย! จริงเหรอ?...อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย?”
“ยี่สิบสี่”
“แต่ประสบการณ์ชีวิตพอกับเด็กสิบสี่" อาทิตย์เผลอปล่อยหมาออกจากปากจนได้ กว่าจะรู้ตัวชายหนุ่มก็ตะครุบไว้ไม่ทันเสียแล้ว
หากแต่คนถูกค่อนแคะกลับไม่เอ่ยปากตอบโต้อะไรออกมา เมษาเพียงขมวดคิ้วจ้องหน้าฝ่ายตรงข้ามนิ่งๆตามแบบฉบับคนที่ได้รับการฝึกอบรมกิริยามารยาทมาเป็นอย่างดี
“แหะๆ ขอโทษทีๆ ผมลืมตัวไปหน่อย" อาทิตย์หัวเราะเสียงแห้ง ก่อนจะรีบคีบเกี๊ยวกุ้งตัวสุดท้ายในชามไปหย่อนไว้ในชามของอีกฝ่าย "ผมให้ๆ อย่าถือสาผมเลย ปากไวไปหน่อย ขอโทษอีกที"
เมษาเหลือบตามองเกี๊ยวในชามตนด้วยความรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่าควรรับมันมาด้วยหน้าแบบไหนดี ตำรามารยาทที่อยู่ในหัวก็บังเอิญไม่มีวิธีรับมือสำหรับเหตุการณ์แบบนี้เสียด้วย แต่ถ้าให้มาเขาก็คงต้องรับไว้ "ช่างมันเถอะครับ"
“แต่ผมว่าคุณไปลองไว้หน่อยก็ดีนะ ไปกับผมคืนนี้เลยก็ได้ เกิดเป็นผู้ชายไม่เที่ยวแบบนี้เลยมันน่าเสียดาย ผมก็อายุเท่าคุณแต่เข้าๆออกๆบาร์ในพัทยาจนพรุนแล้ว ไม่อยากจะอวด"
ใครว่าล่ะ...นี่มันอวดชัดๆ
“ไม่ดีกว่า ใครมาเจอเข้าคงไม่ดี"
“โธ่ เพิ่งมาอยู่นี่ได้อาทิตย์เดียว คนรู้จักจะไปเยอะแยะอะไร ไม่เห็นต้องกลัว"
“งั้นก็แล้วแต่คุณ" เมื่อได้รับคำปฏิเสธอาทิตย์ก็ได้แต่ยักไหล่ ก่อนจะเรียกบริกรร้านมาคิดเงินหลังจากแน่ใจว่าอีกฝ่ายทานเสร็จแล้วเช่นกัน
หากแต่แบงค์สิงคโปร์ดอลล่าร์ที่ถูกส่งออกไปกลับถูกมือของใครอีกคนกดลงไปเสียก่อน
“ไม่เป็นไร ผมเลี้ยงคุณเอง"
ไม่รู้ว่าเป็นนิสัยคนรวยหรืออะไรที่ต้องแย่งขอเลี้ยงแทน เห็นเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นประจำเวลาอยู่บนโต๊ะอาหารกับผู้หลักผู้ใหญ่มีฐานะ แต่อาทิตย์ก็ไม่ได้รู้สึกเกรงใจอะไรและปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำตามต้องการไป โดยที่สุดท้ายแล้วตนก็ได้เก็บค่าข้าวไปโปะค่าเที่ยวอีกก้อนเล็กๆ
เมื่อจัดการจ่ายเงินอะไรกันเรียบร้อย คนทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนนั้นมา ขณะที่อาทิตย์กำลังจะกล่าวคำลาแล้วเตรียมตัวแยกย้ายนั้น นามบัตรใบสีครีมก็ถูกส่งมาตรงหน้า
“นี่เบอร์ติดต่อผม เดี๋ยวเย็นนี้จะโทรถามคนรู้จักเรื่องที่เที่ยวให้ ดึกๆคุณโทรมาแล้วกันครับ" แม้จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องงานเลยแม้แต่น้อย แต่เมษาก็ยังจัดการเรื่องทุกอย่างราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งในตารางกิจกรรมทำเงินของตน "ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะครับ ขอบคุณคุณอาทิตย์มากที่ชวนมาทานข้าว" ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะยกหน้ากากการทูตมาใช้ตามความเคยชิน
อาทิตย์รับนามบัตรใบเล็กนั่นมาไว้กับตัวก่อนจะโบกไม้โบกมือแทนคำลา "ขอบคุณที่เลี้ยงนะคุณเมษา บาย"
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ฝ่ามือเรียวยาวยกขึ้นถอดแว่นสายตาบนใบหน้าลงวางบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนมาขยี้ตาเบาๆ
ทำงานกราฟฟิคนี่มันเสียสายตาชะมัดเลยให้ตาย
บนหน้าจอแล็ปท็อปรุ่นใหญ่คู่ใจปรากฏงานที่เขาอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากเมืองไทยหราอยู่ในนั้น ตั้งแต่กลับมาถึงโรงแรมอาทิตย์ก็นั่งปักหลักทำงานจนรากแทบงอก รู้ตัวอีกทีท้องฟ้าด้านนอกก็มืดลงเสียแล้ว
ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นบิดไล่ความขี้เกียจอยู่นานเกือบนาทีด้วยความเมื่อยขบ ฟ้ามืดขนาดนี้แล้วเขายังไม่ได้กินอะไรเลย...ไส้แทบจะกิ่วอยู่แล้ว สงสัยบะหมี่เกี๊ยวกุ้งที่กินไปเมื่อบ่ายๆจะย่อยสลายหายไปหมดแล้วแน่ๆ
จริงสิ...
นายเมษาบอกให้โทรไปหาตอนดึกๆ ว่าแต่ตอนนี้ดึกพอหรือยัง?
พูดถึงผู้ชายคนนั้นแล้วชายหนุ่มก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ ตอนที่คุยกันเขารู้สึกว่าหมอนั่นดูเหมือนรูปปั้นพูดได้ชอบกล ประมาณว่ามองหน้าแล้วอ่านยากเหลือเกินว่าคิดอะไรอยู่...ท่าทางเป็นคนเก็บความรู้สึกน่าดู ขนาดโดนเขาพูดจาไม่ดีใส่ไปวันนี้ยังไม่ยอมด่าอะไรกลับมา เป็นเขาหน่อยไม่ได้...ถ้าโดนอย่างนี้มีวางมวยอย่างไม่ต้องสงสัย
อึดอัดบ้างไหมวะ อยากรู้...
คิดไปคิดมาอาทิตย์ก็เผลอถอนหายใจออกมาหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้มายังโทรศัพท์มือถือใส่ซิมสิงคโปร์ที่วางอยู่แถวๆหัวเตียง ก่อนจะกดเลขหมายตามที่ปรากฏอยู่บนนามบัตร
และเพียงไม่นาน เสียงตอบรับจากปลายสายก็ดังขึ้น
...น้ำเสียงสุภาพมากถึงมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย...
“สวัสดีคุณ นี่ผมเอง ได้รายชื่อที่เที่ยวเด็ดๆมาไหม" อาทิตย์กรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์ด้วยคำพูดกันเองแบบที่คนฟังรู้สึกไม่คุ้นเคยเสียเท่าไหร่
“ได้มาแล้วครับคุณอาทิตย์ คุณจะจดไหม หรือจะให้ผมเท็กซ์ไปให้"
“อ่า...จดก็ได้ เท็กซ์ก็ได้ แล้วแต่คุณสะดวก...”
“งั้นเดี๋ยวผมเท็กซ์ไปให้แล้วกัน เบอร์นี้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ๆ แล้วคุณไม่ไปด้วยกันจริงๆเหรอ สนุกนาจะบอกให้ ไปแล้วจะติดใจ"
“ผมไม่สะดวกจริงๆครับ เชิญคุณตามสบายเลย ขอให้เที่ยวให้สนุก"
“ตามใจแล้วกัน ถ้าจะไปโทรมาบอกผมได้นะ เที่ยวสองคนสนุกกว่าเที่ยวคนเดียวอยู่แล้ว"
“หึ..ครับ" เมษาหัวเราะให้ลำคอเบาๆ "แค่นี้ก่อนนะครับ ยังไงขอให้คุณโชคดี"
อาทิตย์เอ่ยคำลาแล้วกดวางสายลงไปพร้อมส่ายหัวสองสามที
“อยู่แบบนั้นเป็นกูได้เฉาตายพอดี"
พูดจบชายหนุ่มก็ไม่รอช้า รีบตรงไปยังกระเป๋าเสื้อผ้าหาชุดหล่อใส่เตรียมตัวออกเที่ยวอย่างเริงร่า...
.
.
.
.
โทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางลงไปเมื่อครู่ทำให้ชายหนุ่มนึกขันอยู่ในใจ ถามออกมาได้ยังไง...คนมีฐานะทางสังคมอย่างเขาคงจะไปได้หรอกนะสถานที่แบบนั้น
สองมือพิมพ์ตัวอักษรบนสมาร์ทโฟนของตนยิกๆ รายชื่อและที่ตั้งร้านซึ่งได้รับมาจากลูกน้องชาวสิงคโปร์ถูกคีย์ลงไปแบบไม่ตกหล่น น่าแปลกว่าหลายร้านในนั้นอยู่ห่างจากคอนโดเขาเพียงนิดเดียวเท่านั้น ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่เคยได้สำรวจรอบๆเลยสักครั้ง
เพียงไม่นานข้อความก็ถูกส่งออกไป และข้อความที่ถูกพิมพ์กลับมาสั้นๆด้วยตัวหนังสือภาษาอังกฤษสามตัวก็ถูกส่งกลับมาแทบจะในทันที
'thx'
คนๆนี้ท่าทางแปลกๆ พูดจาโผงผางไม่ค่อยมีความเกรงใจกันเท่าไหร่ ซึ่งจัดว่าหายากในวงจรชีวิตของเขาที่จะให้เจอใครมาปฏิบัติตัวอย่างนี้ใส่ ถ้าไม่ได้เกลียดหรือมีปัญหาขัดแย้งกันมาก่อนก็ไม่มีใครเลยที่อยู่ดีๆจะมาพูดจาห้วนๆกับเขาแบบนี้
ตอนเห็นนั่งสูบบุหรี่อยู่แถวๆย่านธุรกิจเมื่อบ่ายวันนี้...ทีแรกเขาตกใจไม่น้อย จำหน้าได้ว่าเคยเห็นอยู่ที่บริษัทของกวิน...และเป็นอีกคนที่สนิทกับปอม...
ปอม...
นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมาทีไรมันทำให้เขาต้องรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงไปเสียดื้อๆทุกครั้ง
ภาพเหตุการณ์ช่วงก่อนเขาจะมาที่นี่ยังคงสดใหม่อยู่ในใจ ทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา คำตัดพ้อต่อว่า ไม่เว้นแม้กระทั่งน้ำหนักหมัดของกวินบนใบหน้าเขา...
แผลเป็นที่ปลายคางยังคงหลงเหลือให้เขาได้ปวดแปลบยามส่องกระจก แม้จะเป็นแผลรอยเล็กๆแต่มันกลับไปขยายใหญ่อยู่ในใจทุกครั้งที่มองเห็น...
ความผิดบาปทั้งหมดที่เคยได้ก่อขึ้้นกับคนที่รักสุดหัวใจ บัดนี้มันย้อนกลับมาหาตัวเขาเองแล้ว...
ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง...มีความสุขดีใช่ไหมปอม?...
ชายหนุ่มทิ้งร่างทั้งร่างลงกับที่นอนกว้างใหญ่ของตน ดวงตาที่ลืมค้างจ้องเพดานดูเหม่อลอยไร้จุดโฟกัส
และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องมานอนคิดถึงความอัปยศของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในท่านี้...
.
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-12-2012 16:40:55
ฝ่ามือใหญ่เอื้อมคว้าโทรศัพท์ข้างกายขึ้นมาดูนาฬิกา
ห้าทุ่มกว่าเกือบเที่ยงคืน...
ชายหนุ่มลุกขึ้นตรงไปยังตู้เย็นซึ่งเป็นหนึ่งในเครื่องใช้ไม่กี่ชิ้นที่อยู่ในห้องใหม่แห่งนี้
เป็นไปตามคาด...ไม่มีของกินเหลืออยู่ในนั้นเลยสักอย่าง จำได้ว่าอาหารแช่แข็งกล่องสุดท้ายถูกตัวเขาบริโภคไปเมื่อวานเย็นๆ
ปกติเขาไม่ได้ใช้ชีวิตไร้แบบแผนอย่างนี้หรอก แต่ตั้งแต่ย้ายมาที่นี่ทุกอย่างยังไม่ค่อยจะเข้าที่ มีหลายเรื่องให้คิดเต็มไปหมด...นี่ยังไม่นับเรื่องสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มในชุดลำลองชุดเดิมเดินไปคว้ากระเป๋าสตางค์ที่โต๊ะทานข้าวก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบบไม่เร่งรีบ...
.
.
.
.
ขนมปังแบบง่ายๆ ไม่มีไส้ ไม่เหนียวเลอะมือ ถูกหยิบมาจ่ายเงินที่แคชเชียร์ในมินิมาร์ทใต้คอนโดสองชิ้น ความจริงมันไม่ใช่รสชาติแบบที่ชอบและเขาก็ไม่ได้หิวมากขนาดนั้น เพียงแต่ถูกสอนมาตั้งแต่เด็กให้กินข้าวให้ครบทุกมื้อจึงติดเป็นนิสัย ถึงแม้ว่าวันนี้จะกินดึกไปหน่อย...แต่ก็ต้องกินครบ
เมื่อชายหนุ่มเดินออกมาหน้าร้านพร้อมถุงก็อปแก็ปใบเล็กในมือ แสงเสาไฟเรียงรายริมถนนก็ทำให้เขารู้สึกอยากอยู่ข้างล่างนี้อีกสักพัก
จู่ๆความคิดที่ว่ายังไม่เคยสำรวจบริเวณรอบๆก็ผุดขึ้นมาในหัว
...แม้จะมืดไปสักนิด แต่ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวในยามเบื่อๆแบบนี้...
สองขายาวพาร่างเขาเดินห่างจากตัวร้านมินิมาร์ทมาเรื่อยๆ บนถนนยังคงมีรถวิ่งอยู่อย่างสม่ำเสมอ แม้จะไม่มากแต่ก็มีให้เห็นเรื่อยๆ ไม่รู้สึกวังเวง
จำได้ว่าย่านที่มีสถานบันเทิงคือทางขวามือ เดินสุดบล็อกแล้วเลี้ยงขวาก็ถึง...
ถ้าไม่ได้เข้าไป...แค่เดินผ่าน คงไม่เป็นไร...
ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าเขาเป็นเด็กไม่ประสีประสาหรืออะไร ผับทั่วไปเขาก็เข้า...เพียงแต่อาจจะต้องเลือกร้านที่มีระดับสักหน่อย แต่สำหรับร้านที่เต็มไปด้วยอบายมุขมั่วสุมจำพวกนี้เขาว่ามันเป็นการเพิ่มความเสี่ยงให้กับชื่อเสียงตัวเองและวงศ์ตระกูล มันจึงไม่ใช่ทางเลือกในการเสพย์สุขแบบที่เหมาะกับเขาเท่าไหร่นัก
เพียงไม่นาน แสงไฟหลากสีจากป้ายหน้าผับหน้าบาร์ต่างๆก็ปรากฏขึ้นในระยะการมองเห็น แต่ถ้าจะให้เทียบกับย่านสถานบันเทิงชนิดเดียวกันในกรุงเทพฯแล้ว ยังไงที่นี่ก็ดูหวือหวาน้อยกว่า
ชายหนุ่มเดินทอดน่องไปตามริมฟุตบาทเรื่อยๆ เป็นดังที่เขาคิด ระยะห่างระหว่างที่นี่กับคอนโดของเขาใกล้กันมาก
หนุ่มสาวหลายชีวิตยืนแกร่วกันอยู่ตามหน้าร้าน บ้างก็สูบบุหรี่ บ้างก็บริหารเสน่ห์ ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นคิดยังไงถึงได้เอาชีวิตตัวเองมาอยู่ในที่มั่วสุมแบบนี้
คนที่ชื่ออาทิตย์นั่นก็ด้วย...ใช้ชีวิตไร้ระเบียบแบบนั้นมีแต่จะหาเรื่องลำบากใส่ตัว
“ไปโรงพัก! ไป! ขึ้นรถ!" ภาษาอังกฤษสำเนียงแขกที่ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลดึงให้ชายหนุ่มละความสนใจจากความคิดของตนชั่วครู่ แม้ว่าจะมีเสียงดนตรีตีกันไปมาจากร้านต่างๆให้มั่วไปหมด แต่เขาก็ได้ยินมันชัดเจนดี
ที่ริมถนนห่างออกไปจากจุดที่เขายืนอยู่เกือบสิบเมตร รถตำรวจคันหนึ่งจอดอยู่ พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่เชื้อสายจีนที่ยืนค้ำตัวรถอยู่ที่ฝั่งคนขับ ในขณะที่บนฟุตบาทก็มีเจ้าหน้าที่เชื้อสายแขกอีกหนึ่งนายกำลังพยายามยัดผู้ชายที่ตัวอ่อนปวกเปียกคนหนึ่งขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง
เห็นอย่างนั้นเมษาก็ได้แต่นึกขันในใจ ก็นี่แหละคือตัวอย่างของคนที่จะเดือดร้อนจากการมาเที่ยวในที่แบบนี้ ผู้ชายคนนั้นเองก็คงจะดื่มจนเมาแล้วไปทำอะไรโง่ๆเข้า เดี๋ยวพรุ่งนี้รู้สึกตัวเมื่อไหร่คงตกใจน่าดูที่ตื่นมาอยู่ในคุก
ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลอบส่ายหน้าเบาๆหนึ่งที ก่อนทำท่าจะหมุนตัวเดินย้อนกลับไปทางเดิมเมื่อตระหนักได้แล้วว่าเดินทางนี้ต่อไปก็คงจะเจอแต่ร้านพวกนี้เหมือนเดิม
หากแต่แวบหนึ่งที่ดันเหลือบกลับไปเห็นหน้าของคนที่กำลังจะถูกโยนเข้ารถตำรวจได้สำเร็จนั้น เมษาก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นทันทีด้วยความตกใจ
“คุณอาทิตย์!”
ชายหนุ่มเปลี่ยนใจรีบวิ่งตรงเข้าไปใกล้รถตำรวจคันนั้นทันที
“ขอโทษครับคุณตำรวจ นั่นเพื่อนผมเอง" เมษารีบออกปากเมื่อไปถึงที่ "เขาไปทำอะไรเข้าหรือครับ?”
นายตำรวจคนที่มีเชื้อสายจีนหันมาพูดกับเขาด้วยสีหน้าไม่เอือมระอา "ก็เมาแล้วกร่างน่ะสิ ไม่ได้ทำมากหรอก เพียงแต่ร้องตะโกนเสียงดังรบกวนคนอื่นเขา ก็เลยจะเอาตัวไปรอให้สร่างที่โรงพักก่อน อ้อ...แล้วเขาก็ถ่มน้ำลายใส่ข้าวของด้วยนะ รองเท้าผมก็โดน"
“ผมต้องขอโทษแทนเขาจริงๆ แต่ไม่ต้องถึงขั้นเข้าโรงพักได้ไหมครับ เดี๋ยวผมพาเขากลับไปส่งเอง" ชายหนุ่มไกล่เกลี่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าตามแบบที่เขาถนัด
“ดีเลย จะได้ไม่มาเกะกะโรงพัก เพราะเราก็ไม่ได้จะจับไปทำอะไรอยู่แล้ว แค่จะพาไปให้เขาสงบสติลงเท่านั้นแหละ" นายตำรวจเชื้อสายแขกเป็นคนตอบในส่วนนี้ และไม่ต้องว่าอะไรให้มากความอีก ร่างของอาทิตย์ก็ปลิวหวือมาอยู่ในวงแขนเขาตามแรงดึงของนายตำรวจคนที่ว่าอย่างรวดเร็ว "ถ้าเขาหายเมาแล้วฝากเตือนด้วยล่ะว่าอย่าดื่มให้มันมาก มีเยอะจริงๆคนอย่างนี้ พวกผมต้องคอยตามลากไปนอนที่โรงพักทุกคืน"
“ครับผม ขอโทษอีกครั้งนะครับ ขอบคุณมากครับ" เมษากล่าวอย่างสุภาพแล้วยืนรอส่งจนรถตำรวจคันนั้นขับออกไปในที่สุด ก่อนจะกลับมาก้มลงมองคนที่โงนไปเงนมาอยู่ตัวเขาอีกครั้ง
ชายหนุ่มขมวดคิ้วน้อยๆ...
แล้วยังไงต่อล่ะทีนี้...
จริงๆไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาช่วยทำไม จะทำเป็นไม่เห็นก็ได้ด้วยซ้ำ
“คุณอาทิตย์" ลองเรียกดูสักที เผื่อจะมีปฏิกิริยาตอบกลับ...แต่สุดท้ายก็เป็นดังคาด คนเมาย่อมพูดจาไม่รู้เรื่อง แถมยังทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่แล้ว
"เฮ้อ...ทำอะไรไม่เข้าท่า” ชายหนุ่มบ่นพึมพำเบาๆ
...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าบ่นตัวเองหรืออีกคนที่คอพับคออ่อนอยู่กันแน่
.
.
.
.
ร่างทั้งร่างของคนเมาจนหลับไม่ได้สติถูกทิ้งลงบนโซฟากลางห้องนั่งเล่น
เมษาทรุดตัวลงนั่งพักเหนื่อยบนที่ว่างข้างๆ เห็นหุ่นปราดเปรียวแบบนั้นแต่ดันตัวหนักกว่าที่ชายหนุ่มคิดไว้เสียอีก หรือความจริงอาจเป็นเพราะเขาต้องทั้งพยุงทั้งลากมาถึงที่นี่อย่างทุลักทุเลด้วยกระมัง
ชายหนุ่มเหลือบมองคนเมาด้วยสายตาฉายแววหงุดหงิดใจเล็กน้อย พลางนึกกังวลว่ากลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปทั่วตัวนั่นจะพาลไปติดเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหม่ของเขาด้วย
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฝ่ามือหนาก็เอื้อมมาถอดทั้งเสื้อทั้งกางเกงของอีกฝ่ายออกอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงเสื้อกล้ามและบ็อกเซอร์บางๆติดตัวไว้เท่านั้น
“ทำตัวเป็นขี้เมาแบบนั้นก็นอนแก้ผ้าไปแล้วกันครับ" ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆให้กับสภาพดูไม่จืดของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหยิบผ้านวมผืนสำรองมาโยนคลุมตัวอาทิตย์ไว้แบบลวกๆทั้งอย่างนั้น
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงข่าวยามเช้าที่ดังมาจากทีวีเดินทางลอดเข้าหูเขาชนิดที่เรียกว่าชัดเจนเหมือนใส่หูฟัง
อาทิตย์เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างง่วงงุ่นพร้อมอาการปวดหัวน้อยๆ กลิ่นเหล้าที่กรุ่นอยู่ทุกลมหายใจเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนตนไปดื่มมา
ชายหนุ่มค่อยๆยันตัวขึ้นกับโซฟาช้าๆก่อนใช้มือทุบหัวตัวเองเบาๆ
...อืม...เป็นเช้าอีกวันที่เขาตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นเคย...
...ก็ยังดีที่ไม่ใช่โรงพักเหมือนบางครั้ง...
...โซฟาหรู ทีวีจอใหญ่...หรือเมื่อคืนเขาตามสาวไฮโซลอดช่องที่ไหนขึ้นห้องหรือเปล่า?...ดุเดือดกันถึงขั้นมาหมดแรงที่โซฟาเลยเหรอเนี่ย... "ฝีมือไม่เบาแฮะเรา" ชายหนุ่มกล่าวเบาๆพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับตัวเอง
หากแต่เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังก็เรียกให้เขาต้องหันไปมอง
“ตื่นแล้วเหรอคุณอาทิตย์" เจ้าของใบหน้าที่เพิ่งจะเจอกันอยู่เมื่อวานนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะทานข้าวซึ่งเยื้องกับบริเวณโซฟาออกไปเล็กน้อย สายตาอ่านยากคู่นั้นจ้องไปที่หน้าจอทีวีที่เปิดข่าวยามเช้าอยู่อย่างตั้งใจแม้ปากจะพูดกับเขาก็ตาม "กินอะไรไหม ผมซื้อแซนด์วิชจากมินิมาร์ทข้างล่างมาฝาก"
เมื่อเหตุการณ์ที่ดำเนินอยู่ ณ ขณะนี้ต่างจากที่ตนเดาไว้เมื่อครู่ กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มรูปงามก็ต้องขมวดคิ้วลงเพื่อเค้นสมองคิดกับตัวเองอย่างสงสัย แต่เมื่อพบว่าคิดไปก็มีแต่จะปวดหัวเปล่าๆเนื่องจากไม่มีเศษเสี้ยวของความจำแม้แต่นิดเดียวที่แวบขึ้นมาเขาก็ได้แต่ยักไหล่เบาๆอย่างไม่สนใจเท่าไหร่ ปกติเวลาเมา...ตื่นขึ้นมาในที่แปลกกว่านี้ก็ยังเคย ถือเป็นเรื่องธรรมดาของเขา...
...ก็เป็นผู้ชาย...ไม่มีอะไรให้เสียหายอยู่แล้ว...
“ไม่ถามหน่อยเหรอครับว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?" เมษาเบนสายตาจากข่าวมามองอีกชีวิตในห้องแวบหนึ่งด้วยความสงสัย
หากแต่อาทิตย์กลับจ้องอีกฝ่ายกลับแบบเนือยๆ "อือ...ก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมล่ะครับ?”
“เมื่อคืนผมบังเอิญไปเจอคุณเกือบจะถูกตำรวจสิงคโปร์พาไปนอนที่โรงพัก ผมก็เลยไปช่วยคุณไว้แล้วพาตัวมาที่ห้องผมแทน"
“อ๋อ...” คนฟังพยักหน้าเบาๆ "...ขอบคุณมากๆ ผมเกลียดการนอนในโรงพักที่สุดเลย พื้นแข็งอย่างกับหิน เวลาเช้าๆจะปลุกทีแม่งชอบใช้เท้าเขี่ย"
คำพูดที่ได้ฟังจากผู้อาศัยทำเอาเมษาต้องหันมามองเต็มๆตาด้วยความไม่เข้าใจ หัวคิ้วขมวดมุ่นลง "...พูดอย่างนี้...คุณเคยไปนอนในโรงพักมาแล้วเหรอ?"
อาทิตย์พยักหน้าลงแบบไม่ยี่หระ "อือ ก็สองสามครั้งล่ะนะ ครั้งนึงไปนอนไกลถึงโรงพักไต้หวันนู่น"
เมษาชะงักมือที่ถือแก้วกาแฟค้างอย่างลืมตัวกับคำตอบที่ได้รับ
คนอะไร...
ทำไมถึงได้กล้าชีวิตโง่ๆแบบนี้
และขณะที่ทายาทแบงค์หนุ่มกำลังนึกต่อว่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ ร่างที่เหลือเพียงบ็อกเซอร์และเสื้อกล้ามนั้นก็ผุดลุกขึ้นหน้าตาตื่นแบบกระทันหัน
“เหี้ยแล้ว กี่โมงแล้วคุณ นาฬิกาอยู่ตรงไหนวะ" อาทิตย์หันมองซ้ายมองขวาหานาฬิกาติดผนังเหมือนคนบ้า
“ผมเพิ่งย้ายเข้ามา ยังไม่ได้ซื้อนาฬิกาหรอก" เมษาตอบออกไปพลางคว้ามือถือข้างตัวมาดูเวลาให้แทน "แปดโมงครึ่ง...”
“ชิบหาย! นัดไอ้ลีไว้เก้าโมง จะไปทันไหมวะเนี่ย คุณ! เสื้อผ้าผมอยู่ไหนครับ" กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มกล่าวอย่างร้อนรน
“นี่มันวันเสาร์ไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมทำงาน"
“วันเสาร์ก็ทำ! คุณ! ชุดผมอยู่ไหน ต้องรีบไปแล้ว"
“ชุดคุณมันเหม็นเหล้ามากเลยนะ จะใส่เหรอ...แล้วตัวคุณก็มีกลิ่นติดด้วยนะผมจะบอกให้" เมษากล่าวขึ้นมาตามที่ใจนึก ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตนแล้ววางถ้วยกาแฟลงกับโต๊ะ "เอาอย่างนี้แล้วกัน คุณไปอาบน้ำเถอะ แล้วเดี๋ยวเอาชุดผมไปใส่ก่อน จะไปที่บริษัทนั้นใช่ไหม?...ที่นั่นอยู่ห่างจากคอนโดนี่ไม่ถึงสิบนาที เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง คุณรีบไปอาบน้ำตอนนี้เลย มีเวลายี่สิบนาที...พอถมถืดไปครับ เดี๋ยวผมเตรียมชุดไว้ให้" เมษาวางแผนชีวิตระยะสั้นให้คนที่ดูเหมือนจะไม่มีสติอยู่ในตอนนี้อย่างคล่องแคล่ว
ส่วนอาทิตย์ เพราะลนลานจนไม่มีเวลาจะไปคิดอะไรอีกแล้วก็ได้แต่ต้องรีบทำตามที่อีกฝ่ายบอกทันที ชายหนุ่มวิ่งไปตามทางที่เมษานำก่อนจะรีบคว้าผ้าขนหนูจากมือของอีกฝ่ายแล้วหายตัวเข้าห้องน้ำไปเลย
เมษาส่ายหน้าเบาๆกับความไม่เป็นระบบของคุณกราฟฟิคดีไซเนอร์ นี่ถ้าเป็นลูกน้องเขาคงอยู่ลำบากแย่...
ชายหนุ่มเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าก่อนจะเลือกเสื้อเชิ๊ตและกางเกงตัวที่น่าจะพอดีตัวอีกฝ่ายมากที่สุดเท่าที่เขามีมาวางเตรียมไว้ให้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนจะเดินกลับไปนั่งจิบกาแฟที่โต๊ะต่อเงียบๆ
หากแต่สมาธิที่เคยจดจ่ออยู่ที่ข่าวก่อนหน้าที่อาทิตย์จะตื่น ตอนนี้มันกลับนึกไปถึงเรื่องอื่น
เมื่อครู่ถ้าฟังไม่ผิดเขาได้ยินว่าอีกฝ่ายจะไปพบมิสเตอร์ลี...
คิดได้ถึงตรงนี้ คำบอกเล่าที่ได้ยินมาจากลูกน้องที่สิงคโปร์นี่ก็แวบกลับเข้าสมองมาอีกครั้ง...
'มิสเตอร์ลีแกชอบผู้ชายหนุ่มๆหล่อๆครับ แกชอบแอบลวนลาม...เอ่อ...ถึงเนื้อถึงตัวกับคนที่ถูกใจ'
แล้วก็ที่อาทิตย์พูดเมื่อวาน...
'โหย...ไอ้แก่นั่นน่ะ คุณต้องระวังไว้นะ แม่งน่ากลัวมากผมขอบอก ผมโดนมันจับนู่นจับนี่หลายครั้งแล้ว ขยะแขยงชิบหายเลย'
...แล้วสุดท้าย...ภาพที่กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อวานก็ผุดขึ้นมาให้เขาเห็นอีกครั้ง...
.
.
.
.
อาทิตย์พุ่งออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูพันเอว น้ำจากเนื้อตัวยังคงหยดติ๋งๆอยู่เลย นี่ก็คงรีบเสียจนไม่ยอมเช็ดตัวให้แห้งสนิทเสียก่อน
“ชุดที่จะให้คุณใส่ ผมวางไว้ให้ตรงนั้นแล้ว เอาไปเปลี่ยนได้เลยครับ" เมษากล่าวเสียงเรียบขณะขยับเนคไทด์อยู่หน้ากระจก
อาทิตย์ชะงักไปเล็กน้อยกับสภาพของคนเป็นเจ้าของห้อง "อ้าว...ไหนว่าวันเสาร์ไม่ทำงานไง แล้วคุณแต่งตัวจะไปไหนอ่ะ?” พูดจบชายหนุ่มก็คว้าเสื้อที่ถูกเตรียมไว้ขึ้นมาสวมมันตรงนั้นโดยไม่ได้มีท่าทีเกรงใจสายตาเมษาเลย
“ไปใส่ในห้องไม่ดีเหรอครับ" เมษากล่าวขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อยที่บังเอิญหันไปเห็นท่าล้วงควักอวัยวะของอีกฝ่ายพอดิบพอดี ก่อนจะกล่าวตอบคำถามที่ได้รับมาเมื่อครู่ "ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีเรื่องอยากเจอมิสเตอร์ลีเหมือนกัน ก็เลยว่าจะขับรถไปกับคุณด้วยเลย"
“เยี่ยม! มีรถด้วย!” อาทิตย์ตะโกนออกมาอย่างดีใจ นั่งรถเก๋งไปสะดวกและเร็วกว่าเป็นไหนๆ
และเพียงไม่กี่นาทีถัดมาคนทั้งคู่ออกจากห้องพักไป...
เมษาก้มลงมองคนข้างกายขณะอยู่ในลิฟท์ ชุดของเขาดูหลวมไปนิดเมื่ออยู่บนตัวอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ใหญ่เกินไปจนน่าเกลียด
“วันนี้ผมดูเรียบร้อยเป็นบ้าเลยว่ะ ตั้งแต่เรียนจบมาได้แต่งตัวโก้ๆแบบนี้แค่ครั้งเดียวคือตอนไปสมัครงานนะรู้หรือเปล่า ปกติไปทำงานที่บริษัทผมใส่แต่ยีนส์กับเสื้อยืด" อาทิตย์เอ่ยขึ้นมาพลางก้มลงมองเสื้อผ้าของเมษาที่บนตัวเขา
ได้ฟังแบบนั้นทายาทนายแบงค์ก็ไม่ค่อยประหลาดใจเท่าไหร่หรอก ก็ดูเจ้าของบริษัทซะก่อน...ลูกน้องจะแต่งตัวกันอย่างนี้ก็ไม่แปลก
แต่ก็อย่างว่า...ทำงานสายนี้จะใส่อะไรก็ได้ตามใจชอบ ไม่เหมือนเขาที่ต้องรักษาภาพลักษณ์ของธนาคารไว้ตลอดเวลา
.
.
.
.
ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีสองคนที่เดินเข้าประตูบริษัทมาพร้อมกันต่างก็เรียกสายตาสาวๆออฟฟิศสิงคโปร์ให้เหลียวมองกันยกใหญ่ แน่นอนว่าคนหนึ่งเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี
“คุณอาทิตย์ สวัสดีตอนเช้าค่ะ" เสียงร้องเรียกทักทายถูกส่งมาให้กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มชาวไทยอย่างไม่ขาดสายมาตลอดทาง ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับมันเป็นอย่างดีไม่ให้ตกหล่นแม้แต่คนเดียว
เมษาเหลือบตามองคนข้างกาย
ดูแล้วก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกว่าทำไมถึงได้เนื้อหอมนัก หน้าตาแบบนั้นคงดึงดูดคนได้ไม่ยาก...แถมยังมีรอยยิ้มเป็นอาวุธเสริมอีก
“คนบริษัทนี้แม่งขยันเนอะคุณ วันเสาร์ยังมาทำงานกันเต็มออฟฟิศ เห็นแล้วกลัวเลย" อาทิตย์เอียงหน้าเข้ามากระซิบกับเมษาเบาๆ แม้จะรู้ว่าพูดไปยังไงนอกจากพวกเขาสองคนก็คงไม่มีใครฟังออก "ว่าแต่...สาวๆเขามองคุณใหญ่เลย ดูสิ"
“หึ...มองคุณมากกว่ามั้งครับ" ทายาทแบงค์หนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะ
ได้ยินอย่างนั้นอาทิตย์ก็ยิ้มออกมาอย่างไม่นึกถ่อมตัว "...ข้อนั้นมันแน่นอน ไม่ต้องให้ใครมาบอกหรอก..."
เพียงไม่นานคนทั้งสองก็เดินมาถึงหน้าห้องทำงานของผู้เป็นประธานบริษัท
อยู่ดีๆอาทิตย์ก็เอามือลูบแขนลูบขาทำท่าขนลุกไปมา "แม่งเอ๊ย ไม่อยากเข้าไปเลยให้ตายสิ" พึมพำกับตัวเองจบชายหนุ่มก็หันมาหาคนข้างกาย "คุณจะเข้าไปคุยธุระของคุณให้เสร็จก่อนไหม ผมคุยนานนะ...อีกอยากผมจะได้มีเวลาทำใจอีกนิดด้วย"
เมษาสั่นศีรษะให้กับข้อเสนอนั้น "เราเข้าไปพร้อมกันเลยสิ"
“คุณจะเข้าไปในฐานะอะไร คุยเรื่องงานศิลป์นะครับ ไม่ใช่การเงิน" กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มผงกหัวขึ้นลงถามอีกฝ่าย
“ก็บอกไปสิว่าผมเป็นเพื่อนคุณกวิน อีกอย่างมิสเตอร์ลีก็รู้จักผมอยู่แล้ว ไม่มีปัญหาหรอก"
“โห เพื่อนพี่วินเลยเหรอ แน่ใจว่าเป็นเพื่อน? ไม่ใช่คู่แข่ง?” อีกครั้งที่อาทิตย์พลั้งปากพูดจาหมาไม่รับประทานออกไป กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่เห็นสายตาที่เบือนหนีไปอย่างไม่พอใจของเมษา "เห้ย...ขอโทษๆ ผมแม่งปากไม่ดีเลยว่ะ..."
เมษาตีหน้านิ่ง ข่มอารมณ์ขุ่นมัวไว้ในใจ
“งั้นเราเข้าไปพร้อมกันก็ได้คุณ ไปๆ เข้าไปกัน เดี๋ยวบอกไอ้แก่ลีแบบที่คุณว่านั่นแหละ" อาทิตย์ยกมือขึ้นตบบ่าเมษาสองสามทีก่อนจะรีบเปิดประตูเข้าห้องไปแบบไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้พูดอะไรถึงความปากเสียของตนเอง
ลูกชายนายแบงค์เหลือบตามองร่างที่เดินนำเขาเข้าไปก่อนจะลอบถอนให้ใจออกมา
...เหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้เขาตัดสินใจตามมาที่นี่ด้วยคือความคิดที่ว่า...หากปอมโดนใครมาฉวยโอกาสอย่างนี้...เขาคงยอมไม่ได้ แม้เด็กหนุ่มจะเป็นผู้ชายก็ตาม
...เช่นเดียวกัน อาจจะมีใครสักคนที่คิดเป็นห่วงนายอาทิตย์แบบนี้อยู่...อาจเป็นพ่อเป็นแม่ ญาติพี่น้อง หรือคนรัก..
และถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้น...เมษาสาบานได้ว่าเขาไม่มีทางยอมเสียเวลามาเป็นไม้กันหมาให้กับคนปากพล่อยแบบนี้แน่ๆ
.
.
.
.
เป็นอย่างที่เจ้าตัวว่าจริงๆ
มิสเตอร์ลีสัมผัสตัวอาทิตย์แทบทุกครั้งที่มีโอกาส นี่ขนาดมีเขาอยู่ในห้องด้วยอีกคนผู้ชายคนนั้นยังทำเสียขนาดนี้ เชื่อได้ว่าหากได้อยู่กับคุณกราฟฟิคดีไซเนอร์รูปหล่อนี่สองต่อสองล่ะก็ คงต้องแสดงอาการทุเรศทุรังกว่านี้อีกเป็นแน่
ความจริงแล้วก็ถือว่าอาทิตย์รักษาตัวเองได้ดีทีเดียว หลบเลี่ยงมือปลาหมึกได้แบบเนียนๆไปหลายต่อหลายรอบ แต่อย่างไรก็ตาม...
“ผมขอดูด้วยคนได้ครับมิสเตอร์ลี น่าสนใจมากจริงๆครับ" เมษาแทรกร่างของตัวเองเข้าไปที่ตรงกลางระหว่างอาทิตย์และคุณลี "จริงอย่างที่คุณอาทิตย์ว่า ถ้าเป็นแบบนี้คุณกวินต้องชอบแน่ๆ" ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปแจกยิ้มเป็นมิตรให้กับประธานบริษัทชาวสิงคโปร์ตามแบบที่ตนถนัด
ชายวัยกลางคนจอมซกมกยิ้มแห้งๆส่งกลับมาให้ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกห่างร่างสูงๆของทายาทนายแบงค์คนนี้ไปทีละนิด
...ไม่อยากจะไปยืนเทียบความสูงมาก...เดี๋ยวจะกลายเป็นตอม่อกับเสาไฟฟ้าไปเสียเปล่าๆ...
อาทิตย์เหลือบตามองชายหนุ่มข้างกายเพียงแวบสั้นๆแล้วหันกลับมาจดจ่อสมาธิกับเนื้อหางานตรงหนาต่อ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“สรุปนี่มาเป็นกันชนให้ผมนี่หว่า ไม่เห็นคุณจะคุยเรื่องธุระของตัวเองเลย" กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มพูดขึ้นทันทีที่ขึ้นมาบนรถยนต์คันหรูของคู่สนทนาอีกครั้ง
เมษาออกรถไปโดยไม่ได้เอ่ยตอบอะไร...
“คุณแม่งเป็นคนดีกว่าที่ผมคิดนะเนี่ย ตอนแรกเห็นไอ้เต้มันไม่ค่อยชอบคุณ ผมก็เลยนึกว่าคุณนิสัยไม่ดี"
คนฟัง...เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มรู้สึกตึงๆขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาไม่ได้นิ่งเงียบเหมือนสองครั้งก่อนหน้านี้อีกแล้ว
“ก็เป็นความจริงที่ว่าผมนิสัยไม่ดีเท่าไหร่" เมษาเกริ่นขึ้นมาน้ำเสียงเรียบ "แต่คุณเอง บางทีก็ควรจะเรียนรู้ว่าเรื่องอะไรควรพูด เรื่องอะไรไม่ควรพูด ในสังคมเรามีสิ่งที่เรียกว่ากาลเทศะคอยค้ำอยู่เป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้าง..."
คำพูดเชิงต่อว่าที่ถึงแม้จะฟังดูสุภาพ แต่ก็บาดหูคนฟังอยู่ไม่น้อยทำเอาอาทิตย์ต้องยิ้มเจื่อนๆออกมา "โธ่คุณ...ทำจริงจังไปได้ ผมขอโทษๆ...ก็บอกแล้วว่าเป็นคนปากเสียอย่างนี้แหละ ได้โปรดอย่าถือสา"
“หึ...” ทายาทนายแบงค์หนุ่มหัวเราะขึ้นจมูกเบาๆ "ผมว่าแทนที่จะเที่ยวบอกคนอื่นว่าคุณไม่ดีตรงไหน สู้แก้ไขที่ตัวเองไม่ดีเหรอครับ"
อาทิตย์เดาะลิ้นเบาๆกับคำเสียดสีที่ได้รับ ก่อนจะตอบออกไปอย่างเสียไม่ได้ “โอเคๆ คราวหน้าจะพยายามตะครุบปากไว้ให้ทัน...แต่คุณเองก็ใช้ชีวิตซีเรียสไปหรือเปล่าผมว่า"
สารถีหนุ่มละสายตาจากถนนมามองหน้าคนข้างกายครู่สั้นๆ เมื่อเห็นว่าแววตาของอีกฝ่ายไม่ได้มีประกายของความจริงจังอยู่เลยแม้แต่น้อยจึงอดไม่ได้ที่จะตอกไปอีกดอกเล็กๆ...
“แต่จะให้เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องเล่นๆไปซะหมดอย่างคุณก็คงไม่ไหว"
“อื้อหือ...เจ็บแฮะ" โดนว่าไปแบบนั้นก็คงแปลกที่ไม่รู้สึกอะไรเลย "ผมขอโทษอีกทีแล้วกันที่พูดให้คุณไม่พอใจ"
เมษาพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นแทน "แล้วนี่คุณจะให้ผมไปส่งที่ไหน? สถานีรถใต้ดินได้ไหม?"
“เดี๋ยวสิ...ผมยังไม่ได้เอาชุดมาจากบ้านคุณเลย ขอกลับไปเอาก่อนไม่ได้เหรอ" เมื่อเช้าก่อนออกจากคอนโดหรูนั่นมา อาทิตย์ลืมหยิบเสื้อเหม็นเหล้าของตนออกมาด้วย
เมษาลอบถอนหายใจเบาๆอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าออกไปอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็ได้แต่หวังว่าพอกลับไปเอาชุดนั่นมาแล้วก็คงจะได้ลากันจริงๆเสียที...
อยู่กับคนอย่างนี้แล้วเหนื่อย...
“เออนี่คุณ...คืนนี้ไปเที่ยวกับผมป่ะ? รอบนี้ผมเลี้ยงเอง...บาร์เมื่อคืนที่คุณแนะนำมาแม่งสาวแจ่มๆทั้งนั้นเลย เด็ดโคตร..." คำถามที่ถูกส่งออกมาฟังดูเริงร่ามากกว่าที่ควรจะเป็น "ไปเหอะนะ ถือว่าเป็นการขอโทษจากผมที่พูดจาซี้ซั้วใส่คุณไป"
“ผมไม่สะดวกจริงๆครับ ขอโทษด้วย"
“โธ่...ไม่เห็นต้องทำตัวเย็นชาขนาดนั้นเลยนี่นา...อ๊ะ...ลืมตัวอีกแล้วกู...เอาใหม่ๆ ผมว่าคุณน่าจะลองไปสักครั้งจริงๆนะ สนุกแบบลืมไม่ลงอ่ะ เชื่อผม"
และเมื่อเห็นว่าสุดท้ายแล้วเมษาก็ยังคงนั่งเก็กขรึมเป็นรูปปั้นเซรามิกอยู่อย่างนั้นอาทิตย์จึงจำต้องถอดใจไปอย่างน่าเสียดาย
“ไม่ไปก็ไม่่ไป...ผมไปคนเดียวอีกคืนก็ได้วะ" อาทิตย์ทิ้งตัวพิงลงกับเบาะด้านหลังด้วยความเซ็งแล้วก็ไม่วายบ่นพึมพำออกมาอีกระลอก "เที่ยวสองคนสนุกกว่าคนเดียวเป็นไหนๆเลยความจริง"
“ยังจะไปอีกเหรอครับ เดี๋ยวก็เป็นแบบเมื่อคืนอีกหรอก" เมษาท้วงเตือนคนที่ไม่ได้มีท่าทีสำนึกว่าตนเกือบจะโดนหิ้วเข้าโรงพักสิงคโปร์อยู่แล้ว ทั้งที่เรื่องนี้หากเกิดขึ้นกับตัวเขา คงได้เป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ
“ไม่หรอกน่า คืนนี้ผมไม่เมาแล้ว" อาทิตย์เอ่ยแบบขอไปที
เห็นอย่างนั้นเมษาก็ได้แต่ขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้าเบาๆ
...ช่างเถอะ ถือว่าเตือนแล้ว...
...จะโดนจับไปนอนโรงพักหรือโดนนักเลงลากไปยำบาทาที่ไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย...
...อยู่ในยุคนี้มันก็ต้องตัวใครตัวมัน...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-12-2012 16:42:09
“น้องหมวยคนนั้นแจ่มเหี้ยๆเลยคุณ! คัพอะไรวะนั่น" คนที่พาดมืออยู่กับไหล่เขาหันมาตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ข้างหู มืออีกข้างที่ว่างก็ชี้ชวนให้ดูสาวนักเต้นนางหนึ่งที่ขยับตัวเลื้อยไปเลื้อยมาอยู่บนแท่นโชว์อย่างเซ็กซี่ยั่วยวนก่อนจะลดเสียงลงกล่าวพึมพำกับตัวเอง "...ซี๊ดเลยกู"
เมษายกมือของอีกฝ่ายลงจากไหล่ของตนพลางยื่นหน้าเขาไปตะโกนใส่หูบ้าง "กลับกันเถอะคุณ!”
“จะบ้าเหรอ! เพิ่งเข้ามาได้ไม่ถึงสิบนาทีเลย เอานี่ไปดื่มไป...” อาทิตย์ตอบกลับมาก่อนจะยัดขวดเบียร์ยี่ห้อดังของสิงคโปร์ลงในมือพ่อคนหน้าบาง "...เดี๋ยวกึ่มๆเมื่อไหร่ก็รู้สึกสนุกเองแหละ"
เมษาก้มลงมองขวดแอลกอฮอล์ในมือก่อนจะส่ายหน้าระอา...
...ไม่น่าเลย...
...ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เมื่อวานเขาก็ไม่น่าเข้าไปทักผู้ชายคนนี้ก่อนเลยจริงๆ...
สุดท้ายแล้ว ชายหนุ่มก็ยอมหลวมตัวมาด้วยจนได้
ก็ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจเหมือนกัน...แต่ตอนที่อาทิตย์กำลังจะออกจากห้องพักเขาไป อยู่ๆเขาก็เผลอพลั้งปากเอ่ยถามชื่อร้านที่อีกฝ่ายตั้งใจจะไปออกมา แล้วก็ดันเป็นคนออกปากนัดเองเสียดิบดีว่าให้เจอกันหน้าร้านตอนกี่โมงๆ...
จำได้แม่นว่าคุณกราฟฟิคดีไซเนอร์คนนี้ทำหน้าอย่างไรตอนได้ยินเขาพูดไปแบบนั้น...
'ฮั่นแน่...จริงๆก็อยากลองใช่ไหมล่ะคุณ!'
ใช่เสียที่ไหน...
เพราะถ้าจะให้อธิบายกันจริงๆ เขาก็คิดว่าคงเป็นเหตุผลเดียวกับเมื่อเช้าที่ทำให้เขาไปหามิสเตอร์ลีด้วยนั่นแหละ...
เอาเถอะ...ถือว่าเป็นการไถ่บาปที่เคยทำไว้กับกวินแล้วกัน...แม้น้ำหนักจะไม่สมน้ำสมเนื้อกันก็ตาม
...แต่จะช่วยดูแลลูกน้องให้ก็ได้...
“เห้ยๆ แม่งมาทางนี้แล้วเว้ย เย็-เป็ดๆๆๆๆๆๆ" เสียงตะโกนอย่างตื่นเต้นที่ดังมาจากเพื่อนเที่ยวข้างกายเรียกให้ชายหนุ่มหลุดกลับมาสู่โลกตรงหน้า เมษามองตามสายตาเป็นประกายระยับคู่นั้นไป ก่อนจะพบว่าสาวนักเต้นคนสวยที่อีกฝ่ายเพิ่งชี้ชวนให้เขาดูเมื่อครู่เดินลงจากสเตจตรงมาทางโต๊ะที่พวกเขานั่งเสียแล้ว
หญิงสาวในชุดวาบหวิวค่อยๆเยื้องกรายเข้ามาหาพวกเขาสองคนด้วยสายตาเย้ายวน เมื่อมองไปรอบๆร้านก็พบว่านักเต้นคนอื่นๆเองก็เดินหาชายผู้โชคดีในแต่ละมุมของร้านเช่นกัน
เมษาเหลือบตามองอาทิตย์ที่กำลังยกมือขึ้นถูกันไปมาพร้อมทำสีหน้ากรุ้มกริ่ม ในขณะที่เขาได้แต่ตีหน้าขรึมทำอะไรไม่ถูก
เพียงไม่กี่วินาทีให้หลัง ร่างที่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งสวยงามนั่นก็มาเดินวนรอบโต๊ะของพวกเขาเสียแล้ว
ให้ตายสิ...ตกเป็นเป้าสายตาในที่แบบนี้เป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยจริงๆ...
และแล้ว...สิ่งที่เมษาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
หญิงสาวมาหยุดเดินอยู่ตรงหน้าเขาในระยะประชิด เจ้าหล่อนกัดปากยั่วยวนก่อนจะค่อยๆขยับตัวใกล้ขึ้นมายิ่งว่าเก่า...
...แล้วนั่งคร่อมลงไปบนตักของชายหนุ่ม...
“เห้ย!” เมษาร้องเบาๆกับตัวเองด้วยความตกใจ แว่วเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากคนที่มาด้วยกัน...
ใบหน้าที่แทบจะชนกันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกใจเต้นมากเท่าหน้าอกหน้าใจไซส์เบ้อเริ่มเทิ่มที่ขยับเขามาเสียชิดกับแผ่นอกของเขา
หญิงสาวเต้นยั่วยวนอยู่แบบนั้นนานเกือบนาที เดี๋ยวก็ชะโงกหน้ามาเป่าหูบ้างล่ะ ประทับจูบลงไปที่แก้มบ้างล่ะ ทำเอาชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคอไปเสียหลายอึก กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายเกร็งแข็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ฝ่ามือเรียวสวยแบออกตรงหน้าเขาเป็นสัญญาณว่าขอเศษเงินเล็กๆน้อยๆ
ชายหนุ่มลนลานรีบควักธนบัตรใบละกี่ดอลล่าร์ก็ไม่รู้ขึ้นมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นออกไป พยายามข่มสายตาไม่ให้ก้มลงมองดอกบัวคู่โตนั่นอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็นับไม่ถูก
หากแต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าปฏิเสธ นิ้วเรียวงามของเธอชี้ไปที่บราสุดสยิวที่อยู่บนตัว
เมษาเข้าใจความหมายได้ในทันทีว่าเจ้าหล่อนต้องการจะบอกอะไร
ฝ่ามือใหญ่ชะงักค้างลังเลอยู่แบบนั้น
“เอาเลยสิคุณ! อย่าชักช้าน่า!” เสียงตะโกนเชียร์ดังมาจากคนข้าง เมษายกมือขึ้นปาดเหงื่อที่เกาะพราวอยู่เต็มไรหน้าผากของตัวเองออก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆเสียบแบงค์ในมือตนลงไปกับบราตัวนั้นด้วยมือสั่นเทา
และเมื่อรับเงินไปแล้ว หญิงสาวก็ขยับหน้าเข้ามาจูบแก้มชายหนุ่มอีกทีเป็นการขอบคุณก่อนจะลุกออกไปปล่อยให้เขาได้เป็นอิสระ...
เมษากระแอมไอออกมาเบาๆแล้วเหลือบมองหน้าคนข้างกาย...
อาทิตย์ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้พลางเอ่ยปากแซว "หน้าแดงใหญ่เลยนะคุณ" พูดจบกราฟฟิคดีไซเนอร์รูปงามก็ขำออกมาเสียงดัง
ได้ยินอย่างนั้น เมษาก็พยายามเก็กหน้าขรึมไม่ตอบโต้ หากแต่สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ไม่สามารถกลั้นยิ้มไว้ได้อีกต่อไป...เขาค่อยๆหลุดเสียงหัวเราะออกมาทีละน้อย
...จนกระทั่งในที่สุดกลับเป็นเขาเองที่ขำเสียงดังกว่าอีกฝ่ายเสียอีก...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เป็นไงคุณ เร้าใจดีใช่ไหมล่ะที่แบบนี้น่ะ" อาทิตย์เอ่ยปากถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มขณะที่พวกเขาทั้งคู่เดินออกจากบาร์แห่งนั้นมา "บอกแล้วว่าถ้าได้ลองจะติดใจ"
เมษาหัวเราะออกมากับคำพูดของอีกฝ่ายก่อนจะปฏิเสธออกมาน้ำเสียงสดชื่นกว่าตอนหัวค่ำเป็นไหนๆ "ใครบอกคุณว่าผมติดใจ...”
“โอ้โห หน้าบานแบบนี้จะให้ผมเชื่อดีไหมเนี่ย" อาทิตย์ยกมือขึ้นผลักไหล่คนข้างกายเบาๆเป็นการกระเซ้าเย้าแหย่เล่น "สารภาพมาเถอะว่าชอบ...ผมไม่เอาไปบอกใครหรอกน่า"
คนฟังได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆ
แต่ถ้าจะให้พูดกันจริงๆ....
...มันก็ไม่เลวทีเดียว...
“แล้วคุณกลับโรงแรมยังไงครับ" เมษาเฉไฉตัดบทไปก่อนที่เขาจะโดนอีกฝ่ายจับได้เสียก่อนว่าจริงๆแล้วรู้สึกเอ็นจอยกับค่ำคืนแบบชายโสดนี้ไม่น้อย
“เดี๋ยวขึ้นแท็กซี่เอา คุณไม่ต้องห่วง" อาทิตย์กล่าวพลางชี้ไปยังจุดรอแท็กซี่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณนั้น "ขอบคุณคุณมากที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน"
“ไม่เป็นไรครับ" เมื่อบทสนทนามาถึงช่วงสุดท้ายเมษาก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงร่ำลา "กลับดีๆล่ะ"
“เช่นกัน ตอนเดินกลับอย่าหน้ามืดไปฉุดสาวแถวนี้ขึ้นห้องล่ะคุณ" อาทิตย์ไม่วายเอ่ยปากแซวห่ามๆทิ้งท้ายก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่ายไปทีแล้วหมุนตัวเดินไปอีกทาง
หากแต่ยังไม่ทันเดินไปไหนได้ไกลชายหนุ่มก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ อาทิตย์หันหลังกลับไปเรียกเมษาไว้อีกครั้ง
“นี่คุณ!"
“นี่คุณ!"
น่าแปลกว่าในจังหวะเดียวกันนั้นเอง อีกฝ่ายเองก็ดูเหมือนมีอะไรจะพูดกับเขาเช่นกัน...
“เอ่อ...คุณพูดก่อนเถอะ" เมษาพยักพเยิดให้คนตรงหน้าเอ่ยธุระของตนขึ้นมาก่อน
เห็นดังนั้นอาทิตย์จึงทำตามที่เมษาว่า "พรุ่งนี้คุณว่างหรือเปล่า ผมไม่มีนัดที่ไหน...ไปเที่ยวกันไหม? ผมหมายถึงสถานที่ท่องเที่ยวนะ ไม่ใช่บาร์แบบวันนี้”
ทายาทธนาคารใหญ่โตชะงักไปเล็กน้อย...
...เพราะเขาเองเรียกอีกฝ่ายไว้ก็เพื่อต้องการจะพูดเรื่องเดียวกันนี้แหละ...
“ว่างสิ" ชายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้ม "พรุ่งนี้คุณก็แพลนมาแล้วกันว่าอยากไปที่ไหนบ้าง..."
“เยี่ยมเลย!” อาทิตย์ประกบมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันอย่างดีใจ "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาหาคุณที่นี่สักสิบโมงเช้าแล้วกันนะ ไปจริงๆแล้ว บาย!”
เมษายกมือขึ้นบอกลาเพื่อนใหม่อีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับมาทางเดิมพร้อมรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โอย กูจะอ้วก" เสียงโอดครวญดังขึ้นจากอาทิตย์ทันทีที่พวกเขาเดินพ้นเขตรถไฟเหาะน่าหวาดเสียวมา ทั้งที่เจ้าตัวนั่นแหละที่เป็นคนชวนเขาไปเล่น
ตัวเลือกสำหรับสถานที่เที่ยวในวันนี้ถูกสรุปลงที่สวนสนุกยูนิเวอร์แซลโดยที่คนเลือกให้เหตุผลว่าสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองเคยเที่ยวไปเมื่อครั้งก่อนๆที่มาครบหมดแล้ว จะเหลือก็แต่ที่นี่ที่ตั้งแต่มันเปิดก็ยังไม่เคยมาเสียที
ความจริงแล้วสวนสนุกไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีสำหรับผู้ชายอายุขนาดพวกเขาเลยแม้แต่น้อย มีแต่เด็กแล้วก็วัยรุ่นเต็มไปหมด...เห็นแล้วตาลาย
หากแต่ก็ไม่สามารถขัดอะไรได้เมื่อเขาเป็นคนออกปากเองเมื่อคืนว่าให้อาทิตย์เป็นคนแพลนเองว่าอยากไปไหน...
“เห้ย! ผมขอนั่งพักแป็บนึง ตาแม่งลายไม่ไหวแล้ว" อาทิตย์พูดขึ้นทันทีเมื่อหันไปเจอม้านั่งในที่ร่ม ก่อนจะรีบตรงเข้าไปทรุดตัวลงจับจองอย่างรวดเร็ว
เห็นสภาพเปื่อยๆอย่างนั้นแล้วเมษาจึงเดินไปซื้อน้ำที่ซุ้มขายขนมใกล้ๆกลับมาให้...
เพียงแค่ยื่นแก้วไปตรงหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็คว้าไปดูดรวดเดียวเกลี้ยงแบบไม่ต้องถามให้มากความเลย
หลังจากเสียงน้ำเกลี้ยงก้นแก้วดังขึ้น อาทิตย์ก็ละปากออกจากหลอดด้วยสีหน้าดีขึ้นกว่าเก่าก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะตายซะแล้วกู"
เมษานึกขำอยู่ในใจกับสภาพของคนข้างๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่เหลือบมองนิ่งๆเท่านั้น
“แม่ง ไอ้เด็กพวกนั้นมันนั่งกันไปได้ยังไงตั้งหลายเที่ยววะ" กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มกล่าวขึ้นขณะจ้องมองไปยังกลุ่มเด็กไฮสคูลหนุ่มสาวที่เดินกลับไปต่อคิวเครื่องเล่นตัวเดิมอีกครั้งด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“ก็เขายังเด็กกันอยู่"
“พวกเราก็ยังไม่แก่สักหน่อย 24 เองนะเว่ยคุณ เพิ่งเรียนจบไม่นานเอง" อาทิตย์กล่าวแย้งทันที "ว่าแต่คุณเถอะ ไม่เป็นอะไรเลยเหรอ"
เมษาส่ายศีรษะเบาๆแทนการเอ่ยตอบ
“อะไรวะ...ทำไมมีกูเป็นอยู่คนเดียว" ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองอีกรอบเรียกเสียงหัวเราะจากคนข้างกายได้เล็กน้อย
คนทั้งคู่นั่งพักกันอยู่อย่างนั้นต่ออีกพักใหญ่เพื่อรอให้อาทิตย์ได้หายใจคล่องปอดขึ้น
“ผู้ชายสองคนมาเที่ยวที่แบบนี้แม่งประหลาดๆเหมือนกันเนอะ คุณว่าไหม?” จู่ๆอาทิตย์ก็พูดขึ้นหลังจากจับสังเกตได้ว่าคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองพวกเขากันบ่อยเหลือเกิน "เขาจะคิดว่าเราเป็นคู่เกย์กันไหมวะ"
เมษาเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบข้างบ้าง ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
“ชัวร์"
คำตอบสั้นง่ายได้ใจความจากทายาทธนาคารหนุ่มที่ได้ฟังไปทำเอาคนถามต้องเลิกคิ้วขึ้นเบาๆอย่างแปลกใจ "ทำไมทีอย่างนี้ไม่เห็นเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลยอ่ะ? หน้าบางๆอย่างคุณผมนึกว่าต้องรีบลุกหนีไปนั่งไกลๆผมซะอีก"
คนถูกถามไม่ตอบอะไร เพียงยักไหล่เบาๆ...
ก็ไม่มีเหตุผล...อีกอย่างเรื่องนี้มันคนละเรื่องกับเข้าบาร์อะโกโก้...
“อ๋อ" อาทิตย์พยักหน้าขึ้นลงกับตัวเองเมื่อนึกถึงข้อเท็จจริงข้อหนึ่งขึ้นมาได้ "เพราะคุณชอบน้องปอมอยู่นี่เอง...”
เมษาหันขวับกลับมามองคนพูดด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ดูไม่ออกว่าโกรธหรืออะไร แต่ที่แน่ๆมันดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก..
อาทิตย์สะดุ้งเฮือก...
สาบานได้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาพูดถึงเรื่องนี้ในแง่ลบ เรื่องชายรักชายเขาไม่เคยคิดรังเกียจอะไร ยิ่งไปกว่านั้น...เวลาเจอเด็กผู้ชายน่ารักๆเขายังรู้สึกชอบ แถมความสัมพันธ์ของพี่วินกับน้องปอมก็ดูน่ารักดีในสายตาเขาเสียด้วย
เรียกว่าเข้าใจความรู้สึกดีเลยด้วยซ้ำ...
แต่ที่พูดขึ้นมาเพราะเห็นมันเป็นข้อเท็จจริงเท่านั้น...ไม่ได้คิดจะเสียดสี...
“เห้ยๆ อย่ามองผมอย่างนั้นสิคุณ ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดีนะ" ชายหนุ่มรีบเอ่ยปากปกป้องตัวเอง "คือผมแค่หมายถึง...”
“ช่างเถอะ" เมษากล่าวแทรกประโยคของอีกฝ่ายนิ่งๆก่อนลุกขึ้นจากม้านั่ง "อยากจะเล่นอะไรต่อล่ะ นำไปสิ"
“เดี๋ยวคุณ" อาทิตย์รีบรั้งไว้ "หน้าคุณเครียดแบบนี้ผมจะกล้าไปเล่นต่อได้ยังไงล่ะ คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
“ไม่ต้องหรอก ผมเข้าใจ"
“เข้าใจแล้วทำไมคิ้วขมวด ผมไม่ได้หมายความอย่างที่คุณคิดจริงๆนะ" อาทิตย์เดินตามคนที่เดินนำเขาไปหน้านิ่ง "อะไรวะแม่ง...” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเองขณะพยายามสาวเท้าให้ทันอีกฝ่ายซึ่งจะเดินไปไหนก็ไม่รู้...
หากแต่อาการท้องไส้ปั่นป่วนซึ่งได้รับมาจากการขึ้นรถไฟเหาะเมื่อครู่ก็ดันทำท่าจะออกฤทธิ์ขึ้นมาอีกรอบเอาดื้อๆ...
.
.
.
.
เมษาที่สาวเท้าเดินไปพร้อมอารมณ์ขุ่นมัวในใจเริ่มรู้สึกได้ถึงเสียงพูดและเสียงฝีเท้าของอาทิตย์ที่หายไปจึงหันกลับมามอง ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังปิดปากวิ่งพล่านทำหน้าดำหน้าแดงอยู่ที่ด้านหลังไกลๆนู่น
ด้วยความตกใจชายหนุ่มจึงรีบวิ่งกลับไปหา "คุณ! เป็นอะไรน่ะ!”
อาทิตย์ยังคงกุมปากไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะที่อีกข้างพยายามส่งสัญญาณมืออะไรไม่รู้ออกมาให้เขา
เมษาที่ยังคงงงกับท่าทางของอีกฝ่ายก็ได้แต่วิ่งตามอย่างสับสน
แล้วในที่สุด...อาทิตย์ก็หาเป้าหมายเจอเสียที
ชายหนุ่มพุ่งตรงไปหาถังขยะที่หลบอยู่หลังต้นไม้ก่อนจะโก่งคอปล่อยของเก่าลงไปเต็มโหลด
-โอ๊กกกกกกกกกกกกก-
“เห้ย!” เมษาอุทานด้วยความตกใจ ทันทีที่มาถึงตัวคนที่เกาะขอบถังขยะอยู่ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นลูบหลังโดยอัตโนมัติ ทิชชู่ที่ได้มาจากตอนซื้อน้ำเมื่อครู่ถูกหยิบมาส่งให้อีกฝ่าย
นักธุรกิจหนุ่มเบือนหน้าหนีภาพอาเจียนของอาทิตย์ไปด้วยสีหน้าเหยเกขณะที่มือก็ยังคงลูบขึ้นลูบลงไม่หยุด เกิดมาเขาไม่เคยต้องมาลูบหลังให้ใครหยุดอ้วกแบบนี้มาก่อน เห็นแล้วรู้สึกพะอืดพะอมตามไปด้วย...
อาทิตย์หอบแฮกอยู่กับขอบถังขยะหลังจากปล่อยออกมาจนหมดไส้หมดพุงก่อนจะยกทิชชู่ที่เมษายื่นให้เมื่อครู่ขึ้นเช็ดปาก
“ป...เป็นยังไงบ้าง? หายหรือยัง" เมษาเอ่ยถามอีกฝ่ายโดยไม่ยอมหันไปมองตรงๆ กลัวว่าตัวเองจะได้อาเจียนอีกคน
อาทิตย์พยักหน้าขึ้นลง "อืม...ดีขึ้นแล้ว...ข...ขอนั่งหน่อย"
เมษาพยุงตัวคนที่มีสภาพอ่อนปวกเปียกไปนั่งพักที่ม้านั่งอีกตัวใกล้ๆ
ทันทีที่ก้นแตะที่นั่ง อาทิตย์ก็ปล่อยตัวเองลงนอนเลื้อยอยู่บนนั้นโดยไม่คิดจะแคร์สายตาชาวบ้าน ชายหนุ่มยังคงหายใจหอบไม่หยุด และหลังจากที่สายตาเหลือบไปเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เขาก็หัวเราะออกมาทั้งที่ยังหอบอยู่อย่างนั้น
เมษาที่มีสีหน้าเคร่งเครียดผสมปนเปไปกับอาการขยาดน้อยๆค่อยๆคลายหัวคิ้วที่ขมวดอยู่ออกเมื่อสบตาเข้ากับอาทิตย์ ก่อนที่จะค่อยๆหัวเราะตาม
เหตุการณ์เมื่อครู่จะว่าน่าตกใจก็ใช่...แต่หากคิดดูดีๆแล้ว ท่าวิ่งหาที่ปล่อยอ้วกของอีกฝ่ายมันก็ตลกอยู่ไม่น้อย
“หัวเราะอะไร...” อาทิตย์เอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนระโหยโรยแรง รอยยิ้มขำยังระบายอยู่บนใบหน้า
“คุณนั่นแหละหัวเราะอะไร" เมษาตอบกลับพลางส่ายหน้าน้อยๆ "หายดีหรือยังครับ? จะอ้วกอีกไหมจะได้พาไปห้องน้ำ"
“จะบ้าเหรอ...แค่ตะกี้ก็หมดพุงแล้ว ไม่มีอะไรให้อ้วกแล้ว" อาทิตย์ตอบทั้งที่ยังนอนแผ่บนม้านั่งอยู่อย่างนั้น
เมษามองสภาพน่าสังเวชของคนตรงหน้าอย่างขำขันก่อนจะพูดขึ้น “คนเขามองกันใหญ่ ไม่อายหรือไงมานอนอย่างนี้"
“อายก็ดีกว่าตายล่ะวะ"
“หึ...” เมษาหัวเราะในลำคอเบาๆให้กับคำตอบที่ได้รับ ก่อนจะนั่งลงที่ปลายม้านั่งตัวเดียวกันนั้นเพื่ออายเป็นเพื่อน...
ความขุ่นข้องหมองใจเมื่อครู่ปลิววับไปกับสายลม
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-12-2012 16:43:36
กว่าพวกเขาจะอยู่ดูโชว์น้ำพุบนเกาะเซนโตซา เกาะเดียวกันกับที่ตั้งของสวนสนุกยูนิเวอร์แซลจนจบก็ปาเข้าไปดึกดื่น แต่โชคยังดีที่กลับมาขึ้นสิงคโปร์ฟลายเออร์ ชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่อันเลื่องชื่อในเมืองได้ทันก่อนที่จะหมดเวลาขายตั๋วพอดิบพอดี
เนื่องจากเป็นรอบท้ายๆของวัน พวกเขาจึงได้กระเช้าทั้งกระเช้ามาครองเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องแชร์กับนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่น
เมษายืนอยู่บริเวณริมกระจก ดวงตาคู่คมทอดมองลงไปยังเมืองที่ยังคงเต็มไปด้วยแสงไฟเบื้องล่าง
ได้มาอยู่ในที่แบบนี้แล้ว ชายหนุ่มห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงใครอีกคนขึ้นมาไม่ได้จริงๆ...
...หากปอมอยู่ที่นี่...
เขาเดาได้เลยว่าเด็กหนุ่มคงจะไล่ส่องกล้องยิงชัตเตอร์ไปทั่วทุกมุมแน่ๆ
น่าเสียดายที่เขาคงไม่มีโอกาสเป็นคนได้พามา...
ก็ได้แต่หวังว่าคนที่รับช่วงต่อจากเขาไปนั้นจะพาเด็กหนุ่มมาอยู่ในที่สวยๆแบบนี้บ้างเป็นบางครั้ง...
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ปอมคงจะมีความสุขน่าดู...
อาทิตย์ที่นั่งพิงกระจกอยู่กับพื้นเงยหน้ามองเมษาซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกฝั่งของกระเช้าอย่างครุ่นคิด สีหน้าตอนนี้ของชายคนนั้นดูเศร้าหมองผิดกับเมื่อช่วงกลางวันลิบลับ...
ความจริงก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเพราะอะไร
...เพราะเขาเองพอได้ขึ้นมาอยู่บนนี้ในเวลาแบบนี้...ก็อดคิดถึงใครที่กรุงเทพฯขึ้นมาไม่ได้เช่นเดียวกัน...
“คุณชอบน้องปอมมานานแล้วเหรอ?” อาทิตย์เอ่ยปากถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
อาจเป็นเพราะน้ำเสียงที่ถูกใช้ในคราวนี้ฟังดูนิ่งเรียบ ไม่มีวี่แววของการล้อเล่นเจืออยู่ เมษาจึงหันหลังกลับมามองคนถามก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่พื้นในท่าเดียวกันที่ฝั่งของตนเอง
นักธุรกิจหนุ่มส่ายหัวเบาๆให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยตอบออกมาเสียงหม่น "ไม่ใช่แค่ชอบ...แต่รักต่างหากครับ...”
อาทิตย์มองเมษาเงียบๆ
“ถ้านับปีนี้ด้วยก็น่าจะเจ็ดปีได้แล้วมั้ง...”
กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มยกมือขึ้นนับนิ้ว "ก็ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบมัธยมเลยน่ะสิ?”
เมษาพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ "ปอมเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน...เมื่อก่อนเราสนิทกันมาก”
อาทิตย์เหลือบมองออกไปนอกกระเช้าอีกครั้งหนึ่ง เจ็ดปีสำหรับเขาถือเป็นเวลาที่นานสุดจะนาน...อย่าว่าแต่เจ็ดปี คนที่เขาเคยคบด้วยยาวที่สุดในชีวิตก็แค่สามปีเท่านั้น...ซึ่งใครคนนั้นก็เพิ่งจะทิ้งเขาไปหมาดๆนี้เอง...
“...แล้วคุณรู้สึกยังไงตอนรู้ว่าพี่วินกับน้องปอมคบกัน...” ชายหนุ่มไม่ได้ตั้งใจจะสอดรู้สอดเห็น...เพียงแต่อยากรู้เท่านั้นว่าคนอกหักมันจะรู้สึกเหมือนกันหมดหรือเปล่า...จะเหมือนกับเขาหรือเปล่า...
เกิดเป็นความเงียบขึ้นชั่วขณะระหว่างพวกเขาทั้งสอง ก่อนที่เมษาจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วตอบออกมาตามตรง
"เป็นบ้าไปเลย" บ้ามาก...จนทำอะไรโง่ๆลงไป...
อาทิตย์ฟังคำตอบด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก แต่ก็พอจะเข้าใจ
“ก่อนมานี่สองอาทิตย์ผมแม่งก็เพิ่งโดนผู้หญิงทิ้งมา"
เมษาเลิกคิ้วขึ้นกับประโยคที่ได้ฟัง เท่าที่ดูด้วยตาคนๆนี้ก็ไม่เห็นจะเหมือนคนอกหักแม้แต่น้อย... “แล้วทำไมฟื้นตัวเร็ว?”
“เหอะ" คนถูกถามสั่นหัวปฏิเสธ "ใครบอกฟื้นตัวเร็ว ยังเฮิร์ทอยู่เลยเนี่ย"
“คุณดูไม่เห็นจะเป็นอย่างนั้นตรงไหน"
“ก็วิธีการแสดงออกของผมมันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร...จะให้ซึมกระทือไปทั้งวันมันก็ไม่ใช่เรื่อง" อาทิตย์ตอบกลับขณะยังคงมองลงไปที่เมืองเบื้องล่าง "คุณยังดี อกหักแบบแผลสวยๆ ไม่เหวอะหวะ...อย่างน้อยก็ยังเป็นพี่ชายที่แสนดีของน้องปอมได้อยู่ แต่ผมสิ...โดนเกลียดไปแล้วมั้ง...วันเลิกกัน ผมโดนเขาตะโกนใส่หน้าว่าไม่อยากอยู่กับผู้ชายกักขฬะอย่างผม สารภาพแบบไม่อายเลยนะ...ตอนนั้นแม่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากักขฬะแปลว่าอะไร ต้องกลับบ้านมาเปิดพจนานุกรมอ่ะถึงจะเก็ท" ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเล่าเรื่องน่าอายของตัวเองขึ้นมา...อาจจะด้วยบรรยากาศ และท่าทีตั้งใจฟังของอีกฝ่าย...
ได้ยินเรื่องเล่าของอาทิตย์เมษาก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ใครว่าแผลผมไม่เหวอะหวะ...” นักธุรกิจหนุ่มเกริ่นขึ้นด้วยน่้ำเสียงกลั้วหัวเราะราวกับจะซ้ำเติมตัวเอง แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าเขากำลังจะตัดสินใจเล่าเรื่องต่อไปนี้ให้คนที่เพิ่งรู้จักกันเป็นเรื่องเป็นราวได้ไม่กี่วันฟัง "คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมผมถึงย้ายมาทำงานที่นี่?”
“ไม่อยากทนเห็นภาพบาดตาบาดใจที่เมืองไทยเหรอ?”
“นั่นก็ส่วนนึง แต่จริงๆแล้วเป็นเพราะผมไม่กล้าสู้หน้าปอมกับคุณกวินต่างหาก...ผมหนีมาน่ะ...” น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เปล่งออกมานั้นเจือแววเจ็บปวด "ก่อนหน้ามาที่นี่ ผมเพิ่งจะทำผิดกับเขาสองคนมา...”
เรื่องราวทั้งหมดที่เขาทำไปถูกถ่ายทอดให้คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของกระเช้าได้ฟัง
ไม่ใช่เพียงแค่โครงสำคัญๆของเรื่อง หากแต่ลงลึกไปถึงรายละเอียด...
เขาเคยคิดว่าไม่มีวันที่ใครจะได้รับรู้เรื่องราวอัปยศนี้อีกแล้ว เพราะเขาจะเก็บมันไว้เป็นความลับที่ลึกที่สุดของชีวิต...แต่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆเขาถึงได้รู้สึกขึ้นมาว่าคงไม่เป็นไรหากคนที่ได้ฟังมันเป็นที่อยู่ตรงหน้านี้
เรื่องที่จบลงไปทำให้อาทิตย์อธิบายไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ทั้งที่การกระทำของเมษาที่ได้ฟังมันไม่ต่างจากตัวร้ายในละครดีๆเลยสักนิด...ซ้ำผู้ถูกกระทำยังเป็นเจ้านายผู้มีพระคุณของเขาเสียด้วย แต่ชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกโกรธเคืองหรือนึกตำหนิอย่างที่ควรจะเป็น
...จะว่าเข้าใจก็ไม่เชิง...
ดวงตาสองคู่จ้องสบกันผ่านอากาศในกระเช้าแห่งนี้จากคนละมุม คนทั้งคู่มองกันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครคิดจะเอ่ยอะไรต่อ...
มีเพียงความเงียบและอากาศที่กระจายอยู่รอบๆตัวเท่านั้น...
จนในที่สุด กระเช้าตัวที่พวกเขานั่งก็เคลื่อนลงมาถึงด้านล่างเป็นอันว่าครบรอบจนได้
คนทั้งคู่เดินกลับออกมาสู่โลกภายนอกอีกครั้ง ก่อนจะเป็นอาทิตย์ที่ยกมือขึ้นค้ำไหล่คนที่สูงกว่าเขาข้างๆแล้วเอ่ยปากขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มน่ามอง...
"ไปดื่มย้อมใจกันเถอะ!”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เมษาขยับขาก้าวเดินอย่างทุลักทุเลมาตามฟุตบาทข้างทางที่อยู่ไม่ห่างจากคอนโดเขาเท่าไหร่
ร่างบนหลังของเขาหลับคอพับคออ่อนไม่รู้เรื่อง ปวกเปียกเสียยิ่งกว่าคืนแรกที่เจอด้วยซ้ำ
หลังออกมาจากชิงช้าสวรรค์ชื่อดัง พวกเขาทั้งคู่ก็ตัดสินใจมาต่อกันที่ร้านในละแวกคอนโดเขาเหมือนเดิม รอบนี้ไม่ใช่ร้านปลุกใจเสือป่าแบบเมื่อคืน แต่เป็นร้านเหล้าเงียบๆที่คนไม่พลุกพล่านนัก
อาทิตย์ดื่มไปเยอะมากชนิดที่ว่ากระดกไม่หยุดจนเขาต้องออกปากห้ามไปหลายต่อหลายที แต่อีกฝ่ายก็หาได้ฟังไม่...จะมาหยุดได้ในที่สุดก็ตอนที่หลับพับลงไปบนโต๊ะแล้วนั่นแหละ
พนักงานตอนรับที่รีเซ็ปชั่นของคอนโดเอ่ยปากเสนอความช่วยเหลือเมื่อเห็นเขาเดินแบกกราฟฟิคดีไซเนอร์รูปหล่ออยู่บนหลังเข้ามาในล็อบบี้ เมษาเอ่ยปฏิเสธไปเพียงแต่ขอให้ช่วยกดลิฟท์ให้เท่านั้น
เงาจากกระจกในลิฟท์สะท้อนให้เขาเห็นคนบนหลังได้ถนัดตา
คิ้วเรียวได้รูปที่มักจะยักขึ้นลงอย่างกวนประสาทตลอดสองสามวันตั้งแต่ได้เจอกันบัดนี้กลับขมวดมุ่นจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์
ชายหนุ่มค้อมตัวลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนบนหลังหล่นลงมา ก่อนจะละมือข้างหนึ่งออกจากขาของเจ้าตัวเพื่อขยับมาวางไว้ที่หว่างคิ้วที่ขมวดกันเป็นปม
นิ้วหัวแม่มือของชายหนุ่มค่อยๆลูบเบาๆให้คิ้วทั้งสองข้างของอาทิตย์คลายออกจากกัน
เมษายืนขยับนิ้วอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งรู้ตัวอีกทีประตูลิฟท์ก็เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ
ในที่สุดคนทั้งคู่ก็มาถึงห้องจนได้
เมษาเดินไปยังโซฟากลางห้อง หมายจะวางตัวคนบนหลังลง
หากแต่เอกสารเกี่ยวกับงานของเขาหลายฉบับที่วางระเกะระกะอยู่บนนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มต้องเปลี่ยนใจแล้วเดินเข้าห้องนอนแทน
ทีแรกตั้งใจเพียงแค่ว่าจะเอาอาทิตย์มานอนพักไว้บนเตียงชั่วคราวและเขาจะออกไปเก็บเอกสารที่ว่าพวกนั้นให้เรียบร้อย แล้วค่อยกลับมาพาร่างๆนี้ออกไปนอนที่โซฟาอีกที
แต่แล้วความตั้งใจก็ดูเหมือนจะไม่สำฤทธิ์ผล...
ในขณะที่เมษาพยายามจะวางร่างที่อยู่บนหลังลงไปบนเตียงอย่างทุลักทุเลนั้น เขาก็ดันพลาดเซล้มลงไปด้วยอีกคน ตัวของเขาร่วงลงมานอนแผ่อยู่ข้างๆกันกับอีกคนบนเตียง และไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ยันตัวลุกขึ้น...คนเมาก็ดันดิ้นถูกจังหวะเสียเหลือเกิน
ร่างของอาทิตย์กลิ้งมานอนอยู่บนตัวเขา ศีรษะทุยได้รูปนั้นวางแปะอยู่ที่อกเขาพอดิบพอดี...
เมษาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง...ถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังขอยืนยันคำเดิมว่า...
อยู่กับคนๆนี้แล้วเหนื่อยจริงๆ...
และก่อนที่ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างจะได้ทำการดันตัวคนบนร่างออกไปนั้น สัมผัสชื้นๆบริเวณอกที่ซึมทะลุผ่านเสื้อก็หยุดเขาให้ไว้เสียก่อน
ชายหนุ่มชะงักมือไปเพื่อก้มลงมองด้วยท่าทางที่ไม่ถนัดนัก ทีแรกเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงจะอาเจียนออกมาใส่เขาจนได้ หากแต่เมื่อเพ่งมองผ่านความมืดดูดีๆแล้ว แสงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่างมาตกกระทบลงบนใบหน้าของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาตระหนักได้ว่า...ความชื้นที่สัมผัสได้นั้นไม่ใช่อื่นใด...หากแต่เป็นหยาดน้ำใสๆจากดวงตาของคนบนตัวเขานี่เอง
...อาทิตย์กำลังร้องไห้...
เมษาทิ้งหัวกลับลงไปบนเตียงอีกครั้ง ตาเปิดค้างจ้องมองผ่านความมืดขึ้นไปบนเพดานว่างเปล่า...
สัมผัสชื้นๆเริ่มมากขึ้นจนเรียกได้ว่าอกเขาเปียกไปหมด กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มบนตัวเขาไม่ได้สะอึกสะอื้น ไม่มีเสียงละเมอร้องเรียกหาชื่อใครเล็ดลอดมาให้ได้ยิน
มีเพียงน้ำตามากมายเท่านั้นที่ไหลออกมาไม่หยุด
ฝ่ามือหนาของเมษายกขึ้นข้างลำตัวอย่างเก้ๆกังๆในทีแรก ก่อนจะค่อยๆวางมันลงไปบนแผ่นหลังของอีกฝ่ายแล้วออกแรงลูบแผ่วเบา
เจ็บมากหรือเปล่า...
“ผมเข้าใจ...” เสียงทุ้มนุ่มของนักธุรกิจหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเบาๆ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายที่หลับใหลไม่ได้สติจะไม่ได้ยินมันก็ตาม แต่กระนั้นก็ยังอยากจะพูดออกไป "...ผมก็เป็น...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เสียงดนตรีปลุกซึ่งถูกตั้งค่าให้ปลุกอัตโนมัติทุกเช้าวันทำงานดังมาจากโทรศัพท์มือถือเครื่องบางในกระเป๋ากางเกงตัวเดิมของคนเป็นเจ้าของห้อง
คิ้วเรียวได้รูปขมวดตัวเข้าหากันน้อยๆเมื่อประสาทสัมผัสเริ่มรับรู้ได้ถึงเสียงแปลกปลอมที่ดังกระทบหู...
อาทิตย์ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก...
“เมาอีกแล้วเหรอกู...” ชายหนุ่มกล่าวพึมพำตัวเองเบาๆขณะรอให้สติสัมปชัญญะกลับเข้าตัวครบถ้วน พื้นผิวที่รองรับตัวเขาอยู่ ณ ตอนนี้ช่างดูประหลาด...
แรงขยับน้อยๆจากใต้ร่างยิ่งทำให้งุนงงเข้าไปใหญ่...
อะไรวะ?...
“ห...เห้ย!” ชายหนุ่มร้องอุทานขึ้นเสียงดังลั่นทันทีเมื่อตัดสินใจผงกหัวขึ้นมาดูเพื่อหาคำตอบ
เช่นเดียวกันกับใครอีกคนที่เบิกตาโพลงด้วยความตกใจเช่นกัน...
ท...ทำไม...?
ถึงแม้คนขี้เมาอย่างอาทิตย์จะผ่านประสบการณ์ตื่นขึ้นมาในที่แปลกๆหลายต่อหลายครั้ง หากแต่ไม่มีครั้งไหนที่จะมันแปลกเท่าเช้าวันนี้เลย...
...สิ่งที่รองรับตัวเขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่พื้นแข็งๆในโรงพัก ไม่ใช่เก้าอี้รอรถเมล์ แล้วก็ไม่ใช่เบาะนุ่มๆที่มีสาวสวยนอนอยู่ข้างกายด้วย...
...หากแต่มันกลับเป็น...แผ่นอกราบเรียบของผู้ชายคนที่เพิ่งจะไปดื่มเหล้าย้อมใจด้วยกันมาเมื่อคืนหมาดๆ...
ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมองหน้าเมษาอีกครั้ง ฝ่ายนั้นก็ดูจะตกใจไม่แพ้เขาเช่นกันเมื่อดวงตาคมคู่นั้นยังคงเบิกโพลงอยู่ท่าเดิม...
ทั้งคู่ต่างก็กระพริบตาปริบๆมองกันไปมา มือของเมษาที่ยังวางอยู่บนแผ่นหลังอาทิตย์ก็ยังคงวางค้างอยู่ท่านั้น
...จนในที่สุดสติของชายหนุ่มทั้งสองก็ไหลกลับเข้าร่างอย่างสมบูรณ์...
“เห้ย!”
อาทิตย์กระเด้งตัวออกมาราวกับอีกฝ่ายเป็นของร้อน ในขณะที่เมษาเองก็ผุดลุกขึ้นแล้วกระถดตัวกลับขึ้นไปบนเตียง...
“ท...ทำไมเรานอนกันในสภาพนี้วะคุณ!?...” อาทิตย์กล่าวเปิดประเด็นด้วยสีหน้าที่ยังคงดูตื่นตระหนกอยู่ไม่น้อย
ฝ่ายคนถูกถาม เนื่องจากไม่ได้ตั้งตัวจึงแสดงท่าทีอึกอักออกมาในช่วงแรก...ทั้งที่ก็ใช่ว่าเขาจะทำอะไรผิด แต่ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกกระดากด้วยก็ไม่ทราบได้ "คือ...เมื่อคืนคุณเมามาก ผมเองก็มึนๆ...ผมแบกคุณมาจากร้านเหล้า...แล้วตอนจะวางคุณลงกับเตียงผมก็พลาดล้มลงไปด้วยอีกคน ทีนี้...หลังจากนั้นเป็นยังไงต่อก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมว่าผมคงเผลอหลับไปด้วยตอนนั้น...”
อาทิตย์ขมวดคิ้วสีหน้าครุ่นคิด ซึ่งเมษาก็ได้แต่สังเกตอากัปกิริยาเหล่านั้นด้วยความลุ้น...เพราะจะว่าเขาเล่าความจริง มันก็จริงล่ะ...เพียงแต่เล่าไม่หมด...
เขาไม่อยากพูดถึงส่วนที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกอะไรออกมาอีก...
“แม่งตกใจหมด...” กราฟฟิคดีไซเนอร์รูปหล่อกล่าวขึ้นก่อนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "...แวบนึงผมนึกว่าไม่คุณเสร็จผมก็ผมเสร็จคุณไปซะแล้วนะเนี่ย...”
“จะบ้าหรือไง" เมษาพึมพำพลางส่ายหัวแรงๆให้กับคำพูดตรงไปตรงมาของอีกคน
เมื่อผ่านพ้นเหตุการณ์ชวนเข้าใจผิดไปได้ด้วยดี นักธุรกิจหนุ่มก็ล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงซึ่งตอนนี้หยุดร้องไปเองเรียบร้อยแล้วขึ้นมาดูเวลา
“เจ็ดโมงแล้ว เดี๋ยวผมต้องไปทำงาน คุณจะกลับโรงแรมเลยไหม?”
“อ้าวเห้ย วันนี้วันจันทร์นี่หว่า" อาทิตย์กล่าวขึ้นเมื่อนึกถึงวันเวลาขึ้นมาได้ "ตายห่า มีประชุมที่บริษัทนั้นตอนแปดโมงครึ่ง...คุณ! ผมขอยืมชุดทำงานคุณอีกรอบได้ป่ะ? สงสัยกลับโรงแรมไม่ทันแล้วแหงเลยว่ะ นะๆๆ"
เมษาเสยผมขึ้นก่อนพ่นลมออกมาแรงๆ
...ถ้าคนๆนี้เป็นลูกน้องเขานะ...โดนไล่ออกไปนานแล้ว...
“ครับๆๆ...” ชายหนุ่มตอบรับไปอย่างเสียไม่ได้ "งั้นเดี๋ยวเราก็ออกไปพร้อมกันเลยแล้วกัน ที่ทำงานผมก็อยู่แถวๆนั้นแหละ...”
.
.
.
.
“ขอบคุณมากที่มาส่งนะคุณ" อาทิตย์พูดด้วยเสียงดังแข่งกับเสียงรถยนต์บนท้องถนนจากริมฟุตบาท
เมษายกมือขึ้นโบกไปมาเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไรผ่านบานหน้าต่างที่ถูกลดกระจกลงครึ่งหนึ่ง
“เดี๋ยวเย็นนี้ทำงานเสร็จผมจะกลับไปเปลี่ยนชุดที่โรงแรมแล้วเอามาคืนคุณอีกทีแล้วกัน พรุ่งนี้เช้าๆต้องขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯแล้ว เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้คืน"
จบประโยคของอาทิตย์ คนบนรถก็เผลอตัวหยุดมองหน้าคนพูดชั่วขณะด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับไปสองสามทีในเวลาต่อมาแล้วค่อยๆเหยียบคันเร่งพารถเคลื่อนตัวห่างออกไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อาทิตย์ที่เปลี่ยนมาอยู่ในชุดลำลองสบายๆเรียบร้อยแล้วเดินหิ้วถุงกระดาษเข้ามาภายในบริเวณคอนโดหรูตามที่ได้บอกใครอีกคนไว้เมื่อเช้า
โดยไม่ต้องเสียเวลามองหานาน ร่างสูงๆของเมษาที่ลงมารอเขาอยู่ที่ล็อบบี้แล้วก็ปรากฏขึ้นในระยะมองเห็น
“คุณ" อาทิตย์เอ่ยทักก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา "เอานี่ ชุดที่ยืมไป ขอบคุณมาก"
ทายาทนางแบงค์หนุ่มรับถุงกระดาษมาไว้ในมือ "ขอบคุณครับ"
“จริงๆผมก็ตั้งใจว่ากลับมาจากงานจะให้โรงแรมรีบไปซักมาคืนให้ แต่สงสัยไม่ทัน...ขอโทษที่คืนไปทั้งแบบนั้นนะ แต่จริงๆแล้วผมตัวไม่เหม็นหรอก จะเก็บกลับเข้าตู้เอาไปใส่ต่อแบบไม่ต้องซักเลยก็ยังได้"
ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็ส่ายศีรษะออกมา "ใครจะไปกล้าทำอย่างนั้น...ขืนใส่ต่อผมได้ติดเชื้อขี้เมาจากคุณพอดี”
“โอ้โห กัดชาวบ้านเป็นกับเขาเหมือนกันเหรอคุณ" อาทิตย์กล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ร้ายไม่ใช่เล่นเหมือนกันนี่"
“หึ...” เมษาหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เออนี่...” กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มเกริ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย "พรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านแล้ว...ยังไงก็ขอบคุณมากนะสำหรับสามสี่วันที่ผ่านมานี่ คุณโคตรเจ๋งเลย"
คนฟังแย้มรอยยิ้มขึ้นกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย มือข้างที่ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงกำกุญแจรถยนต์ในนั้นที่เขาตั้งใจหยิบติดลงมาด้วยตั้งแต่แรก ก่อนจะเอ่ยปากถามอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะถึงช่วงรำ่ลาเสียก่อน
“หลังจากนี้ไปคุณต้องไปไหนอีกหรือเปล่า...ไปกินข้าวกันไหม? ผมเลี้ยงเอง...”
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ริมฝีปากได้รูปเหยียดออกกว้างขึ้น ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองนั่นจะขยับขึ้นลงถี่ๆ เป็นอันว่าตกลง...
.
.
.
.
“โห...มาร้านหรูเลยเหรอคุณ" อาทิตย์หันซ้ายมองขวาสำรวจภายในร้านกลางย่านช็อปปิ้งแห่งนี้ "ตอนแรกผมกะว่าตอนจ่ายตังค์จะทำเท่จ่ายแทนเหมือนคุณเมื่อวันก่อนซะหน่อย แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว...เดี๋ยวกลับไทยไปได้กินแกลบพอดี"
เมษาขำออกมาเสียงดังอย่างที่ไม่ได้ทำบ่อยนักกับคำพูดของคนตรงหน้า
“ผมเลี้ยงนั่นแหละถูกแล้ว คุณเป็นคนกลับ จะมาเลี้ยงผมได้ยังไง" ชายหนุ่มกล่าวกลั้วหัวเราะพลางพลิกดูเมนูในมือไปเรื่อยๆ "อยากทานอะไรคุณก็สั่งเต็มที่เลยนะ...ไม่ต้องกลัวผมไม่มีจ่าย"
“พูดเองนะ...เดี๋ยวผมสั่งล็อบสต้งล็อบสเตอร์มาอย่าบ่นแล้วกัน" อาทิตย์กล่าวน้ำเสียงกวนประสาท
“คือถ้าผมเงินไม่พอ ผมก็จะทิ้งคุณไว้ล้างจานที่นี่แหละ ไม่ต้องกลัวหรอก"
คนทั้งคู่ผลัดกันพูดผลัดกันขำอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งบริกรเดินมารับออเดอร์ถึงจะหยุดลงได้
หากแต่เมื่อสั่งอาหารกันเรียบร้อย หลังบริกรเดินจากไป...โต๊ะของพวกเขาก็กลับตกอยู่ในความเงียบคนละบรรยากาศกับเมื่อครู่แบบไม่มีสาเหตุ...
เมษาก้มลงเหม่อมองลายผ้าปูโต๊ะ ในขณะที่อาทิตย์เองก็หันมองไปรอบๆด้วยความรู้สึกเก้อๆ
จนในที่สุดก็เป็นเมษาที่เปิดปากขึ้นมาก่อน...
“กลับไปแล้ว...คุณไปทำงานเลยหรือเปล่า?" คำถามพื้นๆถูกส่งออกไปทั้งที่คนถามก็ไม่ได้มีจุดประสงค์ต้องการจะรู้เท่าไหร่ เพียงแต่อยากจะทำลายความเงียบนี้ไปเท่านั้น
อาทิตย์ยักไหล่ "ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ผมแค่มาสิงคโปร์ ไม่ใช่ยุโรปหรืออเมริกา...ขืนไปอ้างว่าขอหยุดเพราะเจ็ทแล็คมีหวังโดนพี่วินเอาตีนพาดคอกันพอดี"
เมษาขำน้อยๆกับคำตอบที่ได้ฟัง "นี่...ผมถามจริงเถอะ ปกติเวลาคุณเจอคนอื่นที่ไม่คุ้นเคย คุณก็พูดจาแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?” แม้คำถามที่แล้วจะเป็นการเปิดประเด็นทำลายความเงียบ หากแต่คำถามนี้เมษาถามมันออกมาด้วยความอยากรู้จริงๆ ก็คิดมาตลอดตั้งแต่เจอกัน...ว่าภาษามึงมาพาโวยของอีกฝ่ายนี่มันเป็นภาษามาตรฐานประจำตัวหรืออย่างไรถึงได้พูดกับคนเพิ่งรู้จักกันได้ชินปากเสียขนาดนั้น
คนถูกถามหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง "หมายถึงพูดสถุลๆอย่างนี้น่ะเหรอ? ใช่ป่ะ?” เมื่อเห็นว่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพยักหน้าเบาๆ อาทิตย์ก็กล่าวต่อ "ก็พูดอย่างนี้เฉพาะกับผู้ชายที่อายุพอๆกันน่ะแหละ ถ้าเป็นผู้หญิงนะ...ผมพูดจาภาษาดอกไม้เลยครับจะบอกให้ ทำไม?...จะหาว่าผมไม่มีกาลเทศะอีกล่ะสิ?”
“หึ...เปล่าสักหน่อย ผมก็แค่อยากรู้" เมษาตอบกลับพลางส่ายหัวเบาๆ "ผมแค่แปลกใจน่ะ เพราะปกติผมเจอแต่คนที่พูดจาสุภาพกับผมมากๆ ยิ่งรู้ว่าผมเป็นใคร ที่บ้านทำอะไร...ก็จะยิ่งสุภาพกว่าเก่าเสียอีก คุณเองก็รู้ทั้งรู้...แต่ไม่เห็นจะสุภาพกับผมสักนิดเลย...”
“น้อยๆหน่อย นี่ก็สุภาพสำหรับผมแล้วนะ ถ้าเป็นปกติผมแม่งเล่นหัวไปแล้ว" อาทิตย์กล่าวด้วยสีหน้าหาเรื่องแบบไม่เอาจริงเอาจังนัก ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับไปบ้างด้วยคำถามที่ตนก็อยากรู้เช่นเดียวกัน "...แล้วคุณไม่อึดอัดบ้างหรือไง โดนปฏิบัติแบบนั้นตลอดเวลาน่ะ...คือจะว่าดีมันก็ดีที่มีคนคอยพูดจาเพราะๆด้วย แต่ถ้าเป็นผม...ต้องพูดแบบนั้นตลอดเวลากับทุกคนคงอึดอัดตาย"
ได้ฟังดังนั้นเมษาก็ยิ้มมุมปากน้อยๆ พลางหัวเราะขึ้นจมูก "...อึดอัดสิ...”
“นั่นไง!” อาทิตย์ตบเข่าตัวเองเหมือนดีใจที่เดาไม่ผิด "ต้องปั้นหน้ายิ้มคุยกับคนนู้นทีคนนี้ทีทั้งวันมันจะไม่อึดอัดไปได้ยังไง ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันผมยังคิดอยู่แล้วว่าไอ้หมอนี่มันเมื่อยไหมวะ เก๊กอยู่นั่นแหละ" เมื่อได้ทีชายหนุ่มก็พ่นออกมาเป็นชุด
แต่แปลก...
ที่ครั้งนี้เมษาไม่ยักรู้สึกอะไรกับคำพูดที่เป็นเหมือนคำค่อนขอดนี้
...อาจเป็นเพราะเขาเองก็รู้ตัวดี...
“อ๊ะ!” กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผลอปากเสียออกไปอีกแล้ว "ขอโทษๆ...ผมแม่งเป็นเหี้ยอะไรวะ ปากไวตลอด...ขอโทษจริงๆ นี่คุณโกรธผมอีกไหมเนี่ย?”
“จะกลับไทยอยู่แล้ว ตอนนี้คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ ผมโกรธไปก็เท่านั้นแหละ ไม่มีโอกาสเอาคืนอยู่ดี" เมษากล่าวยิ้มๆ
“โห วันนี้ใจดีเว้ย" อาทิตย์เอ่ยกระเซ้า หากแต่ในประโยคถัดมา...น้ำเสียงของชายหนุ่มก็อ่อนลงไป "แต่ผมพูดจริงๆนะ บางทีคุณน่าจะปล่อยตัวตามสบายบ้าง โกรธก็ด่าออกมา ชอบใจก็ขำเสียงดังๆ บางทีมันก็ทำให้รู้สึกดีกว่าการนั่งเก็บมันไว้กับตัวนะผมว่า...ถึงตัวผมเองจะหยาบคายเกินไป ไม่มีกาลเทศะอย่างที่คุณบอก แต่ผมว่ามันก็ดีกว่าเก็บเรื่องทุกอย่างไว้ในใจ เมื่อวานกับเมื่อวานซืนตอนไปเที่ยวกับคุณ...คุณดูดีออกจะตายเวลายิ้มกว้างๆ หล่อกว่าเวลาแค่นยิ้มมุมปากแบบที่คุณชอบทำเยอะเลยจะบอกให้...”
สิ่งที่ได้รับฟังมาทำให้เมษาต้องหยุดคิดเงียบๆกับตัวเองในใจไปครู่ใหญ่
จริงอย่างที่อาทิตย์ว่า...หน้ากากการทูตที่เขาสวมมันอยู่ทุกวันมันชักจะหนาและหนักขึ้นเรื่อยๆตามประสบการณ์ชีวิตของเขา
...และตอนนี้เขาเองก็เริ่มจะไม่รู้สึกดีที่พกมันติดตัวไว้ตลอดเวลาเท่าไหร่เสียแล้ว...
...แต่...
ไม่ว่าอาทิตย์จะรู้หรือไม่...ช่วงสามสี่วันที่ผ่านมานี้...เขารู้ตัวเองดีว่า...
ความรู้สึกจริงๆของเขาถูกแสดงออกมาถี่ผิดปกติ...
แม้จะยังไม่มาก...แต่ก็มากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวัน...
“นั่น...เงียบไปเลย คมล่ะสิ" อาทิตย์เอ่ยยิ้มๆด้วยน้ำเสียงอวดดี "เห็นอย่างนี้ผมก็มีสาระกับเขาเป็นนะเว้ย"
เมษาพาตัวเองกลับเขาสู่โลกตรงหน้าอีกครั้ง ชายหนุ่มตอกกลับอีกฝ่ายทีเล่นทีจริง "ว่าแต่ผม คุณเองก็ห่ามผิดวิสัยคนทั่วไปเหมือนกันนั่นแหละ"
ได้ยินอย่างนั้นอาทิตย์ก็หัวเราะขึ้นมาดังๆอีกครั้งก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เมษาต้องชะงักไปขึ้นมา...
“บางที...ถ้าเอาเราสองคนมาผสมกัน นิสัยอาจจะออกมาพอดีก็ได้นะ เหมือนหยินหยางไง..รู้จักใช่ไหม?”
เกิดเป็นความเงียบขึ้นครู่หนึ่งบนโต๊ะเมื่อเมษาหยุดเคลื่อนไหวอวัยวะทุกส่วนลงไปดื้อๆ...
“พูดอย่างกับทำฟาร์มวัว...ผสมอะไร เอาให้มันเคลียร์ๆครับ...ฟังแล้วสะดุ้งเลยเมื้อกี้...”
จบประโยคของนักธุรกิจหนุ่ม คนทั้งสองก็มองหน้ากันแล้วก็ต้องระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทั้งคู่จนคนรอบข้างต้องเหลือบมอง...
“ลามกเหมือนกันนี่หว่าคุณ!”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-12-2012 16:47:00
เมษาและอาทิตย์ก้าวช้าๆไปเรื่อยๆเพื่อเป็นการย่อยอาหารไปในตัว
“คุณเคยมาช็อปปิ้งแถวนี้หรือยัง?” เป็นที่รู้กันดีว่าถนนออร์ชาร์ดเป็นแหล่งช็อปปิ้งที่มีชื่อเสียงของสิงคโปร์
คนถูกถามพยักหน้าน้อยๆก่อนจะตอบกลับมา "เคยแล้ว รอบก่อนนู้นที่มาก็หมดไปหลายตังค์...ซื้อของฝากป๊าฝากม๊าอากงอาม่าอาอึ้ม แจกไปทั่วบ้านเลย"
"บ้านคุณเป็นคนจีนเหรอ?"
ถึงตรงนี้...อาทิตย์ก็ต้องหันมามองคนข้างๆด้วยสายตาไม่เข้าใจ "อ้าว! คุณก็ดูหน้าผมสิ...เป็นอาตี๋ขนาดนี้ไม่จีนก็แย่แล้ว"
นักธุรกิจหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆกับสีหน้าของคนข้างกาย
บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างสบายๆ ผิดกับตอนอยู่กรุงเทพฯที่เมษาแทบจะไม่ได้เอาเวลามาเดินทอดน่องอย่างนี้เลยตั้งแต่เรียนจบมา
ชายหนุ่มทั้งสองเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ไม่มีอะไรต้องรีบร้อนในเมื่อคืนนี้พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้วางแผนไปทำอะไรที่ไหน อยากหยุดตรงไหนก็หยุด อยากเลี้ยวเข้าร้านไหนก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก
นับเป็นบรรยากาศแปลกๆในความรู้สึกของเมษาที่ผู้ชายสองคนจะมาเดินอยู่ในที่แบบนี้ เวลาแบบนี้ด้วยกันสองคน...
ในระหว่างที่คนเป็นลูกชายนายแบงค์ใหญ่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น แรงสะกิดยิกๆที่บริเวณไหล่กว้างก็ต้องเรียกให้เข้าหันมองคนข้างกายเสียก่อน
“คุณ! ดูตรงนั้นสิ" อาทิตย์ยกนิ้วขึ้นชี้ไปยังบูธขายโทรศัพท์มือถือที่มุมหนึ่งหน้าห้างสรรพสินค้าที่ในตอนนี้มีผู้คนมากมายยืนมุงกันอยู่ เสียงประกาศเป็นภาษาอังกฤษจากคนขายดังผ่านลำโพงมาให้พวกเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้ยินแว่วๆ "ไปแข่งกันคุณ!”
เมษาเกร็งตัวไว้แข็งเป็นหินต้านแรงดึงของคนข้างกาย "จะบ้าหรือไง! นั่นมัน.."
“ไม่บ้าหรอก! น่าสนุกดีออก...เครื่องแรกของลิมิเต็ดอิดิชั่นเลยนะโว้ย ได้ถ่ายรูปกับดาราสิงคโปร์ด้วย คุณไม่อยากได้หรือไง" อาทิตย์กล่าวพร้อมรอยยิ้มสนุกสนานในขณะที่สายตาก็จ้องไปยังบูธที่ว่านั่นเป็นประกายระยับ "กติกาแม่งตลกดีออก ไปเล่นเร็ว"
เรื่องของเรื่องคือ...โทรศัพท์มือถือยี่ห้อที่เป็นเจ้าของบูธนั้น...ซึ่งจริงๆอาทิตย์เองก็ไม่รู้จัก เพิ่งจะออกรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นที่ออกแบบโดยคู่รักดาราชาวสิงคโปร์มาในวันนี้เพียงไม่กี่ร้อยเครื่อง ซึ่งสำหรับโทรศัพท์สองเครื่องแรกที่จะปล่อยออกไปให้คนได้เป็นเจ้าของกันนั้น ทางบริษัทผลิตมือถือที่ว่านี่ก็ตั้งกติกามาให้เล่นเป็นเกมเพื่อหาผู้โชคดีและเป็นการกระตุ้นให้คนสนใจ
ซึ่งเกมๆนั้น...ถ้าจะให้สรุปง่ายๆก็คือ
...จูบชิงมือถือ
“บ้าแล้วคุณ!" เมษาปฏิเสธหัวชนฝา "จะอยากได้ไปทำไม คุณรู้จักดาราสองคนนั้นหรือไง?”
อาทิตย์ส่ายหัวอย่างไม่ยี่หระ "เหอะ...อย่าว่าแต่ดาราเลย ยี่ห้อมือถือผมยังไม่เคยได้ยิน"
“ก็นั่นไง...แล้วจะไปแข่งกับเขาทำไมล่ะ"
“อ้าว...ก็แม่งน่าตื่นเต้นดีออก อยู่เมืองไทยคุณเคยเห็นใครทำอะไรอย่างนี้หรือไง...ประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยนะเนี่ย ผมจะเอากลับไปอวดคนที่บ้าน ไปเร็วๆ เดี๋ยวแม่งเริ่มแข่งกันก่อน" และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงขืนตัวไว้อย่างนั้นกราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มก็พูดขึ้นมาอีก “เห้ยคุณ! กลัวอะไรนักหนา แม่งก็แค่เอาปากแตะๆกันเอง มันจะไปยากอะไรวะคุณ ไม่มีคนรู้จักมาเจอหรอกน่า"
“เขาก็บอกอยู่ว่าให้คู่รักไปแข่ง คุณกับผมน่ะผู้ชายกับผู้ชายนะ!" เมษาชักจะรู้สึกหงุดหงิดกับนิสัยที่ห่ามแสนจะห่ามของคนที่ชอบเล่นอะไรแผลงๆคนนี้ขึ้นมาเสียแล้ว
“ยิ่งดีเลยล่ะ แปลกดีออก" อาทิตย์พยายามออกแรงดึงคนที่ยืนทื่อเป็นเสาไฟฟ้าให้เดินตามมาอย่างสุดความสามารถ กติกาเมื่อครู่เพิ่งจะบอกอยู่ว่าวิธีตัดสินว่าคู่ไหนชนะ จะวัดเอาจะเสียงเชียร์ของคนดู “คุณไม่รู้อะไร ผู้ชายกับผู้ชายนี่แหละสาวๆยิ่งกรี๊ด หลานผมอยู่ป.6 มันบ้าเกย์อย่างกับอะไรดี มาเร็ว...หัดทำอะไรน่าตื่นเต้นซะบ้างน่า!"
หลังการฉุดกระชากลากถูกันมาอย่างทุลักทุเล อาทิตย์ก็พาอีกคนมาถึงบริเวณหน้าบูธ...
“ไม่เอาๆ คุณ! ผมไม่เล่น" เมษาท้วงเหงื่อตก
แต่ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อในที่สุดอาทิตย์ก็รวบรวมแรงทั้งหมดผลักอีกฝ่ายเข้าไปยืนอยู่กลางวงผู้เข้าแข่งขันจนได้
“โอ้! ไม่น่าเชื่อ! ท่านผู้ชมครับ วันนี้เรามีคู่รักที่เป็นผู้ชายกับผู้ชายมาร่วมสนุกกันด้วย...น่าสนใจดีจริงๆครับเกมนี้" พิธีกรกล่าวขึ้นมาทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองโผล่มาอยู่ข้างๆ เสียงคนดูเฮสนั่นอย่างคึกคักเมื่อเห็นพวกเขา
เมษาที่หน้าหดเหลือสองนิ้วไปแล้วได้แต่เหลือบตามองอาทิตย์ที่กำลังยิ้มรับเสียงเชียร์เสียหน้าบาน
ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกไปหมดแล้ว นี่มันหวือหวาเกินไปสำหรับชีวิตเขา...ไม่รู้ว่าคุณกราฟฟิคดีไซเนอร์คนนี้มันเป็นอะไร ถึงได้ไม่รู้จักสนใจความเป็นไปของโลกได้ขนาดนี้ จะเอาแค่ตัวเองสนุกอย่างเดียว...
“เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็ได้ผู้เข้าแข่งขันครบแล้ว...กระผมนายเหลียง จะขอประกาศกติกาให้ทราบกันอีกครั้ง" พิธีกรหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมีชีวิตชีวา "ผมจะให้ผู้เข้าแข่งขันจูบกันทีละคู่ โดยที่ด้านหลังนี้..เราจะมีเครื่องวัดความดังของเสียงตั้งไว้...เห็นไหมครับ นี่เลย...เจ้าเครื่องนี้เลย แล้วหากท่านผู้ชมถูกใจลีลาของคู่ไหน ขอให้ร้องกันออกมาดังๆเลยนะครับ...ขอดังๆเลยนะครับ เอาล่ะครับ มาเริ่มจากคู่แรกกันดีกว่า...ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายชื่ออะไรครับ?”
พิธีกรเริ่มสัมภาษณ์ถามไถ่ข้อมูลพื้นฐานของชายหญิงคู่แรกพอเป็นพิธี
จนกระทั่งได้ความแล้ว เสียงนกหวีดก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกให้เริ่มจูบกันได้
เมษายืนมองคู่รักชาวสิงคโปร์คู่แรกด้วยหน้าซีดขาวเป็นไก่ต้มก่อนจะค่อยๆมองไปรอบกายด้วยความกลัวว่าจะมีคนรู้จักอยู่แถวนี้
ในสภาพที่ตรงกันข้ามกับนักธุรกิจหนุ่ม...อาทิตย์กลับตบมือเชียร์คู่แข่งอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าอย่างไม่รู้จักกังวลอะไรกับใครเขา...
มาเสียใจที่ชวนมาเดินย่อยอาหารเอาตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว...เมษา...
การแข่งขันขยับเข้ามาทีละคู่ ทีละคู่
บางคู่ก็เพียงแค่เอาปากแตะกันเบาๆด้วยความเหนียมอาย ผิดกับบางคู่ที่แทบจะเรียกว่ากินปากกันเข้าไปด้วยซ้ำ...
และแล้วเมษาก็ต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อกเมื่อลีลาการจูบของคู่ก่อนหน้าพวกเขาจบลง...
“เอาล่ะครับ เอาล่ะครับ...ทีนี้ก็มาถึงคู่รักไฮไลท์ของการแข่งขันกันแล้ว แหม...น่าตื่นเต้นจริงๆ ถ้าให้พูดจากความรู้สึกส่วนตัวผมคงต้องบอกว่ารู้สึกเหนือความคาดหมายมากครับที่ได้พวกคุณสองคนมาเข้าร่วมแข่ง เอาล่ะ..มาแนะนำตัวกันเสียหน่อยดีกว่า คุณผู้ชายชื่ออะไรครับ...อ้อ ลืมไป...ผู้ชายทั้งคู่ เอาเป็นว่าคุณผู้ชายท่านที่ใส่เสื้อสีแดงทางด้านนี้มีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรครับ"
“ชื่ออาร์ทครับ" อาทิตย์กล่าวตอบออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจพลางโบกไม้โบกมือให้กับคนดูอย่างไม่มีการมาอายเหมือนคนอื่นๆ ซ้ำยังมีการบอกข้อมูลเพิ่มโดยไม่ต้องรอให้พิธีกรถามเองอีกด้วย "ผมอายุยี่สิบสี่ครับ"
“โอ้...คุณอาร์ทนะครับ แล้วอีกท่านละครับ ชื่ออะไรเอ่ย?”
เมษาสะดุ้งเฮือกเมื่อไมโครโฟนถูกจ่อเข้ามาใกล้ปาก ดวงตาคู่คมวูบหลบลงไปมองพื้น เสียงทุ้มนุ่มตอบเพียงสั้นๆ "เมษ"
“คุณอาร์ทกับคุณเมษนะครับ คบกันมานานหรือยังครับ?"
คราวนี้เป็นอาทิตย์ที่ทำหน้าที่ตอบอย่างไม่ต้องสงสัย "ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆแล้วครับ ตอนนี้ก็ห้าหกปีได้แล้วล่ะ เรารักกันมากๆเลย ไม่เชื่อถามเขาดูสิครับ" พูดจบกราฟฟิคดีไซเนอร์รูปงามก็แอบก้มหน้าลงหัวเราะให้ตัวเองเบาๆ รู้สึกขำขันกับข้อมูลเท็จที่เพิ่งพูดออกไป...ไหนจะหน้าซีดๆของเมษาอีก
มาสิงคโปร์รอบนี้มันตื่นเต้นดีจริงๆ...
“จริงอย่างที่คุณอาร์ทว่าไหมครับคุณเมษ?” พิธีกรเบนไมโครโฟนกลับไปหาคนที่ทำหน้าประหม่าอยู่อีกครั้ง
เมษาเหลือบมองอาทิตย์ที่ยังคงแอบขำไม่หยุดด้วยความโกรธเคืองในใจ แต่ก็ยอมตอบออกไปแต่โดยดี "..จ..จริง"
“โอ้ เยี่ยมไปเลยครับ ถือเป็นคู่รักชาวสีม่วงที่รักกันมานานมากๆเลยนะครับ เอาล่ะ...ตอนนี้คุณสองคนสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนนะ สูดเข้าไปลึกๆเลย เพราะผมจะเริ่มเป่านกหวีดในอีก....สาม....สอง....หนึ่ง....”
-ปี๊ด!-
ทันทีที่เสียงสัญญาณดังขึ้น อาทิตย์ก็พุ่งเข้ามายืดตัวเอาปากประกบกับเขาอย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากของคนทั้งสองชนกันแนบสนิท...เสียงกรี๊ดรอบข้างดังขึ้นเรื่อยๆ
สัมผัสนุ่มหยุ่นที่ได้รับจากอีกฝ่ายทำให้สมองที่ขาวโพลนอยู่แล้วในตอนแรกยิ่งว่างเปล่าลงไปอีก สติสตังตอนนี้ของเมษากระเจิดกระเจิงหายไปหมด...หูตาพร่ามัวไม่สามารถรับรู้อะไรจากภายนอกได้อีก
สิ่งเดียวที่ชายหนุ่มรับรู้ได้ในตอนนี้คือกลิ่นหอมๆจากคนตรงหน้า และความเปียกชื้นน้อยๆบริเวณริมฝีปาก...
แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจ
...เมษาค่อยๆปิดตาลง...
ทุกสรรพเสียงรอบตัวหายไปจากการรับรู้
ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งขยับยกขึ้นมาช้าๆจากข้างลำตัว จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่แก้มของอีกฝ่าย ในขณะที่มืออีกข้างก็เอื้อมโอบรัดรอบเอวไว้
นักธุรกิจหนุ่มประคองใบหน้าคู่รักเฉพาะกิจเบาๆ ก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเอียงคอเปลี่ยนองศาจนได้มุมที่ถนัด...
...แล้วค่อยๆส่งลิ้นดุลเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล...
อาทิตย์ที่ตั้งใจเพียงว่าจะทำเพียงแค่ประกบปากจูบด้วยท่าตลกๆให้คนดูขำในตอนแรก ต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อรับรู้ได้ถึงการรุกล้ำของลิ้นอีกฝ่าย
เมื่อเหลือบมองรอบกายเท่าที่ระยะจะอำนวยก็พบว่าสาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็พากันส่งเสียงร้องออกมากันเป็นแถว ไม่รู้ว่าเพราะชอบหรือกลัว ในขณะที่คนดูผู้ชายบ้างก็เบือนหน้าหนี บ้างก็ทำท่าแสดงอาการขนลุกขนชัน
หากแต่สมาธิที่หลุดออกไปจากคนตรงหน้าก็ต้องกลับมาอีกครั้งเมื่อสัมผัสในโพรงปากมันเริ่มจะอ่อนโยน นุ่มนวลขึ้นเรื่อยๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ไม่ได้เป็นไปตามสมองสั่งอีกต่อไป หากแต่ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยกลไกอัตโนมัติ...
ตอนนี้อาทิตย์เองก็ได้แต่หลับตาลงช้าๆ...น้อมรับกับสิ่งที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาอย่างต่อเนื่อง...
-ปี๊ด!-
เสียงนกหวีดดังบอกหมดเวลาเรียกสติที่ปลิวหายวับไปของคนทั้งคู่ให้กลับมา...
ทั้งเมษาและอาทิตย์ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
ร่างของคนทั้งสองกระเด้งออกจากกันในตอนนั้นเอง...
เสียงประกาศอะไรจากพิธีกรหรือเสียงร้องเชียร์หลังจากนั้นไม่ได้เข้าหูพวกเขาอีกต่อไป
คนทั้งคู่ต่างก็หายใจเหนื่อยหอบราวกับไปวิ่งทางไกลกันมา ดวงตาหลุบมองพื้นด้วยหัวใจเต้นระรัว...
จะมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือถือรุ่นลิมิเต็ดถูกพิธีกรนำมายัดใส่มือนั่นแหละ...
.
.
.
.
ร่างสองร่างเดินมาตามทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คนเงียบๆ...ปราศจากคำพูด
เมษามองตรงไปข้างหน้าไกลๆพลางขมวดคิ้วครุ่นคิดกับตัวเอง ในขณะที่อาทิตย์เองก็ก้มๆเงยๆมองนู่นนี่อย่างไร้จุดหมายราวกับขอทานมองหาเศษเหรียญ
พวกเขาเดินห่างจากบูธขายโทรศัพท์เมื่อครู่มาได้พักใหญ่แล้ว หากแต่ภายในอกยังรู้สึกได้ถึงแรงเต้นที่ไม่ได้เบาลงไปเลยแม้แต่น้อย
อาทิตย์นึกอยากกระโดดเตะก้านคอตัวเองถ้าทำได้ที่ดันไปเสนอตัวทำอะไรแผลงๆแบบนั้น...
เจตนาของเขาในตอนแรกมีเพียงแค่อยากได้ของแปลกๆกลับไปอวดพวกไอ้เต้ที่บริษัทแล้วก็อยากจะแกล้งคนที่มักจะสงวนท่าทีอย่างเมษานิดๆหน่อยๆเท่านั้น
หากแต่...สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันเหนือเสียยิ่งกว่าเหนือความคาดหมายไปไกลมาก...
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย...อาจจะอยากเอาคืนหรืออะไรก็ไม่ทราบได้
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือ...เขาดันรู้สึกเคลิ้มไปกับมัน...
เมษาเหลือบตามองคนข้างกายแวบหนึ่งก่อนจะรีบตวัดสายตากลับไปมองทางตรงหน้าด้วยความสับสน
ไม่ว่าเมื่อกี้มันคืออะไร...เขารับรู้แต่เพียงว่ามันทำให้เขารู้สึก...
...ดี...
ความลับข้อหนึ่งของเขาคือ...เขาไม่เคยจูบกับใครที่ไหนมาก่อน...
ตั้งแต่โตมา...คนๆเดียวที่เขารู้สึกรักก็มีเพียงปอมมาโดยตลอด แน่นอนว่าเขาไม่สามารถทำอย่างนี้กับรุ่นน้องที่คิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีได้
กับใครคนไหนเขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกอยากจะทำอย่างนี้ด้วย...
...ดังนั้น...จูบเมื่อกี้...ถือเป็นจูบแรกของผู้ชายที่ชื่อเมษา
อาจจะฟังดูเหมือนไม่ประสีประสา...แต่มันก็คือเรื่องจริง เขาไม่เคยคิดอยากจูบกับใครนอกจากปอมเพียงคนเดียว...
แต่เมื่อครู่...
เขารู้ตัวดีว่าไม่ใช่อาทิตย์แน่นอนที่เริ่มทำให้มันกลายเป็นจูบจริงๆจังๆก่อน
ฝ่ายนั้นก็เพียงแค่กระโดดเอาปากมาชนเขาเรียกเสียงเชียร์เท่านั้น...แต่สเต็ปหลังจากนั้นน่ะสิ...
...เขาเป็นคนนำพามันเองทั้งหมด...
-ผลั่ก-
เสียงกระทบกันของอะไรบางอย่างที่ดังขึ้นมาข้างๆกายเรียกให้เมษาหลุดออกจากภวังค์แล้วหันมาดู
“ไอ้เด็กเปรตเอ๊ย! ชนชาวบ้านแล้วไม่รู้จักขอโทษ ขอให้แม่งเดินตกท่อก่อนถึงบ้าน!” คำสบถก่นด่าเป็นภาษาไทยที่กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มเหลียวหลังกลับไปบ่นพึมพำไล่หลังวัยรุ่นชายชาวสิงคโปร์ที่เดินมาชนเมื่อครู่ดังแทรกความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งคู่ขึ้นมา หน้าตาหล่อเหลานั่นดูเอาเรื่องตามนิสัยส่วนตัว...
อาทิตย์หันกลับมาขณะที่ปากก็ยังคงบ่นขมุบขมิบอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเผลอเหลือบตาไปสบเข้ากับอีกคนที่เดินอยู่ข้างกัน
เกิดเป็นความเงียบขึ้นอีกชั่วขณะสั้นๆ...
กล่องโทรศัพท์มือถือที่ได้มาเมื่อครู่ซึ่งควรจะเป็นของเมษาถูกยื่นมาตรงหน้าอาทิตย์ ตามด้วยประโยคแรกที่ดังขึ้น "คุณเอาไปเก็บไว้ทั้งสองเครื่องเลยแล้วกัน"
“ผมก็มีแล้วไง" ชายหนุ่มชูมือถืออีกกล่องให้อีกฝ่ายดู พวกเขาได้มันมาคนละเครื่องเป็นของรางวัล
“คุณเอาไปเถอะ ผมไม่รู้จะเอามันไปทำอะไร" เมษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ใช้เป็นปกติ พาให้บรรยากาศเริ่มจะกลับมาเป็นเหมือนเก่าทีละนิด "ดาราสองคนนั้นผมก็ไม่รู้จัก"
“แล้วผมรู้จักที่ไหนเล่า...เก็บไว้สิ อุตส่าห์พลีชีพไปเอามาเชียวนะคุณ เก็บไว้เป็นอนุสรณ์ความอัปยศก็ยังดีน่า" อาทิตย์กล่าวติดตลก โดยพยายามเปลี่ยนเรื่องน่าอายเมื่อครู่ให้กลายเป็นเรื่องเล่นห่ามๆของตนอย่างที่ตั้งใจในตอนแรกไปได้แบบเนียนๆ "ผมก็ใช่ว่าอยากได้มาใช้เมื่อไหร่ล่ะ จะเอากลับไปอวดเพื่อนเฉยๆ...คุณเองก็เอาไปอวดลูกน้องที่บริษัทสิ...บอกไปว่า เครื่องนี้กว่าจะได้มาแม่งต้องลงทุนจูบกับหนุ่มหล่อมาเชียวนะ...พูดอย่างนี้ รับรอง เกิด!”
ได้ยินดังนั้น แม้จะฟังดูกระดากหูอยู่บ้าง แต่เมษาก็ส่ายหน้าออกมาเบาๆพลางหัวเราะในลำคอ "ดับน่ะสิครับคุณ" หากแต่สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ยอมเก็บมือถือเครื่องนั้นไว้กับตัวตามที่อีกฝ่ายบอก
บรรยากาศที่อุตส่าห์ช่วยกันกู้กลับมาได้ ทำท่าจะกลับไปเหลือเพียงความเงียบเหมือนเก่าเมื่อคนทั้งสองนึกเรื่องที่เหมาะแก่การพูดต่อในเวลาแบบนี้ไม่ออก...
และเพื่อป้องกันไม่ให้มันเป็นอย่างนั้น อาทิตย์ก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“เริ่มดึกแล้ว ผมว่าผมกลับไปจัดของที่โรงแรมดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปรอเช็คอินขึ้นเครื่องตั้งแต่เช้า" ชายหนุ่มเอ่ยปากบอกคนข้างกาย
เมษามองคนพูดนิ่งๆ แล้วถามขึ้น "เครื่องออกกี่โมงนะครับ?”
“เที่ยงครึ่ง แต่ผมว่าจะไปเช็คอินตั้งแต่เก้าโมง"
นักธุรกิจหนุ่มพยักหน้ารับรู้เบาๆ "อย่างนั้นก็ขอให้โชคดี เดินทางปลอดภัย ผมคงไปส่งคุณไม่ได้นะเพราะต้องไปทำงาน..”
“อืม...ขอบคุณมาก ทริปนี้เจ๋งที่สุดตั้งแต่ผมเคยไปเมืองนอกมา นี่พูดจริงนะ...ไม่ได้ยอ" อาทิตย์กล่าวพร้อมรอยยิ้มยียวน "ยังไงก็ขอบคุณมากอีกครั้ง ขอบคุณสำหรับอาหารคืนนี้ด้วย ขอให้คุณโชคดีเหมือนกัน"
เมษาแย้มยิ้มรับ "ขอบคุณครับ"
กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ "ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกัน ผมว่าจะนั่งใต้ดินกลับโรงแรม ไปก่อนนะ..." ชายหนุ่มยกมือขึ้นโบกให้เพืื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันจริงๆจังๆก็เมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วหมุนตัวเตรียมจะออกเดินไปยังทางลงสถานีรถไฟ
เมษาโบกมือตอบพร้อมรอยยิ้ม "ลาก่อนครับ รักษาตัวด้วย"
นักธุรกิจหนุ่มยืนมองร่างที่ค่อยๆเดินลับหายจากสายตาไปด้วยความรู้สึกประหลาดในใจ...ก่อนจะก้มลงมองกล่องมือถือเครื่องใหม่ในมือแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆอีกครั้ง
“โชคดีครับ..."
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 17-12-2012 16:47:47
อาทิตย์เขย่งตัวขึ้นพลางกวาดตามองไปรอบบริเวณ...เปล่า เขาไม่ได้ชะเง้อหาใคร...เพียงแต่อยากจะดูว่าแถวนี้มีของกินอะไรน่าสนใจบ้าง จำได้ว่าร้านที่มีอยู่หลังเกท มีแต่ร้านที่เขาไม่นิยมทั้งนั้น
ดังนั้นอาจจะเป็นการดีกว่าหากเขาหาของกินมันเสียตัั้งแต่ก่อนเข้าไป...
ในที่สุด...ร้านฟาสท์ฟู๊ดหน้าตาถูกโฉลกกับเขาร้านหนึ่งก็เป็นผู้ถูกเลือก
อาทิตย์เดินเข้าไปจับจองที่นั่งติดริมกระจกหลังจากซื้ออาหารมาเรียบร้อย เบอร์เกอร์และเฟรนซ์ฟรายด์ถูกสลับกันเอาเข้าปากอย่างไม่รีบร้อน...
ชายหนุ่มเหม่อมองรอบๆไปเรื่อยเปื่อยขณะทานอาหารในถาดของตนไปด้วย เรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นที่นี่ในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมาไหลเข้ามาในห้วงความคิดแบบไม่ต้องเค้น
ความจริงแล้วกิจกรรมที่ได้ไปทำมันก็พื้นๆ...ไม่มีอะไรแปลกใหม่...
อ้อ...ถ้าไม่นับเรื่องจูบเมื่อคืนน่ะนะ
แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับรู้สึกสนุกสนานและตื่นเต้นกับทุกสิ่งราวกับเป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เคยทำได้อย่างน่าประหลาด
ถ้าจะให้คิดถึงเหตุผลจริงๆ..
บางที...
เมษาอาจจะเป็นตัวแปรก็ได้...
จู่ๆภาพถ่ายโพลารอยด์ที่ได้มาเมื่อคืนก็ถูกดึงจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเมื่อนึกถึงเพื่อนใหม่คนนั้น ภาพที่ดาราชาวสิงคโปร์ชายหญิงสองคนยืนยิ้มใส่กล้องโดยมีพวกเขาสองคนยืนคั่นตรงกลางดูประหลาดชอบกล
“กูทำหน้าอย่างกับปวดขี้" อาทิตย์พึมพำออกมาเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะต้องขำออกมาน้อยๆเมื่อหันไปโฟกัสกับชายหนุ่มที่ยืนข้างกัน "แต่สงสัยไอ้หมอนี่ปวดกว่ากูอีก..."
จริงอย่างที่เขาว่า...
สีหน้าของพวกเขาทั้งคู่ที่ปรากฏอยู่ในรูปดูอมทุกข์พิลึก
สงสัยเป็นเพราะถูกถ่ายตอนกำลังช็อคกันอยู่หลังจากไอ้จูบมหาประลัยนั่น
แล้วเมื่อคิดถึงภาพเหตุการณ์นั้นขึ้นมา อาทิตย์ก็ต้องยกมือกุมขมับขำอยู่คนเดียวอีกครั้งโดยไม่กลัวคนรอบข้างจะมองว่าเพี้ยนหรืออะไรทั้งสิ้น
“หัวเราะคนเดียวไม่กลัวโดนหาว่าเป็นบ้าเหรอครับ?”
ประโยคภาษาไทยจากเสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะหันขวับไปมอง
“อ้าว....” อาทิตย์ร้องอุทานเสียงยาวเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครที่กำลังนึกนินทาอยู่มายืนปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของเขา "...ไหนว่าทำงาน?”
คนถูกถามเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "...ก็..เมื่อเช้าบังเอิญไปเจอของที่คุณลืมไว้ที่ห้อง เลยเอามาคืน...”
อาทิตย์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย "ผมไปลืมอะไรไว้อ่ะ?”
เมษาไม่ตอบ เพียงแต่ยืนถุงใบเล็กมาให้อีกฝ่าย
กราฟฟิคดีไซเนอร์รูปหล่อรับมันมาแล้วเปิดออกดูก่อนจะต้องเงยหน้าถามเสียงดัง "ถุงเท้า? ถุงเท้าเนี่ยนะ?”
นักธุรกิจหนุ่มเบนสายตาหลบไปทางอื่นเล็กน้อยก็จะพยักหน้าเบาๆ
“โอ้โห สภาพมันเน่าจนเอาไปทิ้งได้ขนาดนี้ คุณยังอุตส่าห์โดดงานเอามาให้ผม...ทำไมเป็นคนดีอย่างนี้วะเห้ย?”
คำกล่าวเยินยอที่ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือประชดของคนที่กำลัังจะบินกลับบ้านทำเอาคนฟังต้องยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเก้อๆ
มันจะใช่ได้ยังไงล่ะ...โดดงานเพื่อเอาถุงเท้าเก่าๆมาคืน...
แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงมันก็คลุมเครือเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เสียด้วย
รูปถ่ายที่วางอยู่บนโต๊ะตกเป็นเป้าสายตาของชายหนุ่มในเวลาต่อมา และอาทิตย์ที่สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมันอยู่ก็หยิบมันขึ้นมาเก็บลงกระเป๋าไปก่อนจะกล่าวกลั้วหัวเราะขึ้น
“รูปแม่งตลกดี คุณกับผมหน้าตาดูไม่ได้เลย"
เมษาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขำออกมาเบาๆเช่นเดียวกัน "ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นล่ะ"
แล้วบรรยากาศบนโต๊ะก็เกิดเป็นความเงียบขึ้นอีกครั้งเมื่ออาทิตย์ก้มลงไปจัดการกับเบอร์เกอร์ของตนในถาดต่อ
เมื่อสบโอกาส เมษาจึงพูดขึ้นเบาๆ "คุณ...ผมขอบอกอะไรคุณอย่างนึงได้ไหม..."
ได้ยินอย่างนั้นคนที่เพิ่งจะกลืนอาหารลงคอไปก็ผงกหัวขึ้นมามองด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ฮั่นแน่! จริงๆไม่ได้ตั้งใจเอาถุงเท้ามาคืนหรอกใช่ไหม...จะมาสารภาพรักกันก็ไม่บอก!”
นักธุรกิจหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา "ใช่ที่ไหน เห็นอย่างนี้แต่ผมก็เลือกนะ...”
อาทิตย์หัวเราะเสียงดังให้กับประโยคของอีกฝ่าย รู้สึกถูกใจไม่น้อยที่เห็นเมษาเริ่มจะหัดตอบโต้ชาวบ้านเป็นบ้างแล้ว "งั้นมีเรื่องอะไรล่ะ?”
ดวงตาคู่คมหลุบลงมองพื้นโต๊ะครู่หนึ่ง...พยายามเรียบเรียงคำพูดในหัว
“แหม...ทำเป็นเล่นตัวนะคุณ บอกมาเร็วๆ ผมอยากรู้แล้ว" อาทิตย์เอ่ยเร่งขึ้น
เมื่อถูกเร่งเร้า เมษาก็เบนสายตากลับขึ้นมาอีกรอบ
“ผมอยู่กับคุณแล้วสนุกมาก"
อาทิตย์เลิกคิ้วขึ้นกับประโยคที่ได้ฟัง ก่อนจะเผยเป็นรอยยิ้มกว้างในวินาทีต่อมา "ผมก็สนุกเหมือนกัน"
“ไม่ใช่อย่างนั้น" เสียงทุ้มนุ่มแย้งขึ้นเบาๆ "มันไม่ได้สนุกธรรมดาน่ะสิ แต่ผมอยากจะสารภาพว่าสามสี่วันที่ผ่านมา หรือแม้กระทั่งตอนนี้ก็ด้วย...มันเป็นเวลาที่ผมรู้สึกสนุกที่สุดในชีวิตเลย"
คนฟังหายใจกระตุกไปเล็กน้อยกับสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าว...แต่ก็ยังคงเงียบและฟังต่ออย่างตั้งใจ
“คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ แต่เกิดมายี่สิบสี่ปี ผมแทบไม่เคยทำอะไรอย่างที่ทำตอนอยู่กับคุณ...ผม...ไม่รู้สิ ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร แต่ผมรู้สึกสนุกมากจริงๆครับ...ขอบคุณมาก"
น้ำเสียงจริงจังของเมษา พาให้บรรยากาศบนโต๊ะแปรเปลี่ยนไป
อาทิตย์ที่ได้ฟังอย่างนั้นก็นิ่งไปครู่ ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันอย่างครุ่นคิดก่อนจะค่อยๆคลายออกในเวลาต่อมาเมื่อเจ้าของมันเริ่มพูดขึ้น
“ผม...” กราฟฟิคดีไซเนอร์หนุ่มเกริ่นขึ้นด้วยเสียงที่เบากว่าปกติ "...ก็สนุกมากที่ได้อยู่กับคุณ...แล้วถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาไม่กี่วัน แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าจริงๆข้างในคุณไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คุณบอกผมเมื่อวันก่อนสักหน่อย เรื่องนี้อาจจะฟังดูไม่เกี่ยวกับเรื่องที่คุณเพิ่งจะบอกผม...แต่ผมอยากพูดว่า ไม่ว่าก่อนหน้านี้คุณจะทำอะไรไม่ดีกับใครไว้...ถึงตอนนี้ถ้าได้รับการให้อภัยแล้ว คุณก็ควรจะเอาตัวเองออกมาจากความทุกข์ได้สักที ก็ไม่ได้บอกให้ใช้ชีวิตแบบผมหรอกนะ...เดี๋ยวอนาคตจะดับ...แต่ว่า บางทีก็ปล่อยตัวตามสบาย ลองทำอะไรตามใจดูบ้าง คุณจะได้ไม่ต้องรู้สึกว่าการใช้ชีวิตมันเป็นเรื่องหนักหนาอยู่ตลอดเวลา...”
สิ่งที่เขาพูด...เป็นความเห็นที่อยู่ในใจลึกๆ ความจริงเมื่อวานก็พูดไปแล้วส่วนนึง...แต่การได้ย้ำอีกทีตอนที่มั่นใจแล้วว่าคำพูดของเขามีผลต่ออีกฝ่ายจริงๆ มันยิ่งทำให้รู้สึกดีขึ้น
เมษาพยักหน้ารับเบาๆให้กับสิ่งที่ได้ฟัง "ผมจะพยายาม...”
“ดีแล้ว ทำให้ได้นะ! ผมอยากให้คุณมีความสุข...”
นักธุรกิจหนุ่มยิ้มจางๆ "คุณเอง...ถ้ากลับไปก็อย่าไปเมาให้มันมากนะรู้หรือเปล่า มันไม่ดีทั้งกับสุขภาพระยะยาว และสวัสดิภาพของคุณด้วย อย่าคิดว่าเป็นผู้ชายไม่มีอะไรต้องกลัว...ดูอย่างมิสเตอร์ลีสิ คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาคิดจะทำอะไรกับคุณ...ดังนั้นรักษาตัวเองให้ดีๆหน่อย"
อาทิตย์ขำออกมาเสียงดังอีกครั้ง
“ขำทำไมครับ ไม่ใช่เรื่องตลกสักหน่อย...แล้วก็ไอ้นิสัยพูดจาขวานผ่าซากอย่างนี้ยั้งๆไว้บ้างก็ดี ขืนไปเจอคนใจร้อน คุณได้โดนเขาต่อยเอาพอดี"
“โอเคๆ จะพยายามเหมือนกัน...” อาทิตย์กล่าวกลั้วหัวเราะ "ขอบคุณมากๆ"
คนทั้งคู่นั่งจ้องตากันอยู่อย่างนั้นเงียบๆโดยไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาต่อ จนกระทั่งได้ยินเสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวบินเดียวกับที่เขียนอยู่ในบอร์ดดิ้งพาสของอาทิตย์ ชายหนุ่มทั้งสองจึงได้เวลาลุกขึ้นร่ำลากันอย่างจริงจังเสียที
“ถ้าครั้งหน้ามาที่นี่อีก คุณมาพักที่ห้องผมก็ได้นะ จะได้ประหยัดค่าโรงแรมให้เจ้านายคุณ" เมษาเอ่ยเสียงจริงจัง
“จริงนะ...ผมทำจริงๆนะจะบอกให้ ถ้ามาบ่นทีหลังก็สายไปแล้วเตือนไว้ก่อน"
“ผมพูดจริง...เอาล่ะ ยังไงก็ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ" เมษาเอื้อมมือขึ้นตบที่ไหล่อีกฝ่ายเบาๆ
“ขอบคุณ! ขอให้โชคดี!” อาทิตย์ยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วโบกไม้โบกมือเป็นการรำ่ลา แล้วหมุนตัวเดินจากไป...หากแต่ยังเดินไปได้ไม่ถึงไหนชายหนุ่มก็หยุดฝีเท้าลงเสียก่อน
เมษามองอากัปกิริยาของอาทิตย์อย่างงงๆ อีกฝ่ายหันหลังอยู่...เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ากำลังก้มทำอะไร
แล้วเพียงไม่อีกกี่วินาทีถัดมา อาทิตย์ก็เดินกลับมาหาเขาอีกทีพร้อมเศษกระดาษยับยู่ยี่หนึ่งใบในมือ
กระดาษใบที่ว่านั้นถูกยัดใส่มือเขาทันทีที่อีกฝ่ายเดินมาถึงตัว "ผมไม่ได้เอานามบัตรมาด้วย อันนี้เป็นที่อยู่กับเบอร์ติดต่อ ถ้าคุณกลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อไหร่...มาหาผมบ้างนะ...” อาทิตย์กล่าวรัวเร็ว...ไม่แน่ใจว่าเพราะรีบหรือเขินกันแน่...
เมษาพยักหน้ายิ้มๆให้คนตรงหน้า "แน่นอน...”
“เอ้อ...แล้วก็...” กราฟฟิคดีไซเนอร์รูปหล่อยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเก้อๆ ก่อนจะเค้นเสียงพูดประโยคถัดมาได้แบบนึกกระดากตัวเองอยู่ในใจ "ขอกอดทีดิ...ผมซึ้งอ่ะ!”
ว่าแล้วอาทิตย์ก็ตรงเข้ากอดหมับเข้าที่ลำตัวของอีกฝ่ายโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต
เมษาที่ยังไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่อึกอักอำ้อึ้งในทีแรก แต่ในที่สุดชายหนุ่มค่อยๆวาดสองแขนขึ้นโอบรอบอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน ฝ่ามือหนาตบเบาๆบริเวณหลังของคนในอ้อมแขนก่อนจะพึมพำว่า "โชคดีๆ อย่าลืมติดต่อมาบ้าง"
และเมื่อสมควรแก่เวลาจริงๆเสียที คนทั้งสองก็ผละออกจากกัน...
เป็นครั้งแรกที่เมษาสังเกตว่าอาทิตย์มีอาการเขินเล็กน้อย ใบหน้าที่มักจะดูขี้เล่นอยู่เสมอนั่นขึ้นสีจางๆเป็นหลักฐานได้อย่างดี
“บายครับ"
“บาย...”
แล้วการพบกันของพวกเขาทั้งสองสิ้นสุดลงเพียงแค่นั้น
แผ่นหลังของอาทิตย์ลับหายเข้าเกทไป โดยที่เมษาได้แต่ยืนมองจากจุดเดิม...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เห้ย นี่มันนายเมษานี่หว่า" เสียงอุทานดังขึ้นจากเต้เมื่อได้เห็นรูปถ่ายโพลารอยด์ที่เพื่อนร่วมงานเอามาอวด
“ก็เออดิ ส่วนผู้หญิงผู้ชายข้างๆนี่เป็นดาราลอดช่องเลยนะเว้ยจะบอกให้" อาทิตย์กอดอกพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ "ไปรอบนี้แม่งเจ๋งสุดๆ"
“แล้วมึงไปเจอเมษาได้ยังไงวะ?”
“พรมลิขิต" พูดจบ ไม่ต้องให้ถึงมือคนฟัง...หากแต่คนพูดเองนั่นแหละที่ทำท่าอาเจียนออกมา "ไม่ใช่แล้ว...พวกกูบังเอิญเจอกันแถวๆหน้าบริษัทไอ้แก่ลีมัน เขาย้ายไปประจำสาขาที่นู่น..”
“กูแม่งโคตรเหม็นขี้หน้าไอ้หมอนี่เลย" เต้พูดออกมาอย่างไม่ปิดบัง ยังจำได้ดีถึงสายตาที่ผู้ชายคนนี้มองกวิน
“เห้ยๆ อันนี้กูขอแก้ข่าว จริงๆเขาแม่งเป็นคนน่าคบมากนะเว่ยกูจะบอกให้ เรื่องน้องปอมมันก็ปกติป่ะวะ...เขาชอบของเขามาตั้งนาน อยู่ๆพี่วินได้ไปซะงั้น เป็นใครแม่งก็ต้องมีตึงๆบ้างเป็นธรรมดา...”
“อะไรของมึงเนี่ย ไปอยู่กินกันมาไม่กี่วันก็ปกป้องเขาใหญ่เลยนะ"
“อยู่กินบ้านพ่อมึงสิไอ้เหี้ยเต้ ก็กูเห็นอย่างนั้น...กูก็เลยอยากบอกมึงเอาไว้แค่นั้นเอง"
“เออๆ ช่างแม่งเหอะ...เห้ย...ว่าแต่มึงเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่เหรอ?” เต้กล่าวเปลี่ยนเรื่องพลางพยักพเยิดไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องที่วางอยู่บนโต๊ะของอีกฝ่าย "สีแม่งเสร่อมาก เห็นแล้วอี๋เลยว่ะ...มึงซื้อมาใช้ได้ไงเนี่ย เสียชื่อสถาบันหมด...อย่าไปบอกใครนะว่าทำงานที่เดียวกับกู"
“ก็ไอ้เครื่องนี้ไงที่กูบอกว่าโชคดีได้ฟรีมา ลิมิเต็ดอิดิชั่นเลยนะ...ไอ้ดาราในรูปนี้แหละที่ออกแบบ" ชายหนุ่มยังไม่วายกล่าวด้วยความภูมิใจ หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้วพบว่าโทรศัพท์เครื่องที่ว่าสามารถเสียบซิมไทยใช้งานได้ทันทีโดยไม่ต้องไปดิ้นรนหาที่ปลดล็อคมันให้วุ่นวายเหมือนบางยี่ห้อ เขาก็เปลี่ยนมาใช้มันทันที...ไม่ได้เพราะสวยหรืออะไร กลับกับ...ดีไซน์มันเสร่ออย่างที่เพื่อนเขาว่าจริงๆ หากแต่...ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกอยากจะใช้...
และในขณะที่พูดถึงมันอยู่นั้น เจ้าโทรศัพท์เครื่องที่ว่าก็กระพริบไฟเตือนวิบๆ เป็นสัญญาณว่ามีอีเมล์เข้า
ชายหนุ่มคว้ามันขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าผู้ส่งคือใคร
เนื้อหาภายในมีตัวอักษรเขียนอยู่ไม่กี่คำ
'คุณหลับตาทุกรูปเลย'
ส่วนนอกจากนั้นก็เป็นรูปภาพที่สี่ห้ารูปที่แนบมาด้วย ซึ่งทันทีที่ได้เห็นก็ทำเอาชายหนุ่มต้องเบิกตากว้าง
ไม่รู้ว่าเมษาไปซื้อมาตอนไหน แต่ไม่เห็นบอกเขาสักคำ...
รูปที่ถ่ายโดยกล้องอัตโนมัติจากเครื่องเล่นน่าหวาดเสียวชนิดต่างๆที่พวกเขาไปเล่นมาในสวนสนุกยูนิเวอร์แซล ถูกแสกนส่งมาให้ จำได้ว่าตอนนั้นเขายังบ่นอยู่เลยว่าทำไมมันขายแพงจัง รูปละตั้งหลายดอล...ไม่น่าเชื่อว่าคนๆนี้กลับซื้อมันมาซะได้
อาทิตย์ไล่มองแต่ละภาพอย่างพิจารณาอีกครั้ง ก่อนจะต้องหัวเราะออกมากับแอคชั่นของตัวเองในทุกๆรูป
ที่เด็ดสุดเห็นจะเป็นรูปที่มาจากรถไฟเหาะอันที่เขาลงมาอาเจียนนั่นแหละ คนอื่นๆบนรถต่างก็อยู่ในท่าทางแหกปากร้องด้วยความหวาดเสียว แต่มีแค่เขาเพียงคนเดียวที่อมอ้วกไปจนแก้มปูด แถมตาทั้งสองข้างยังเสือกปิดอยู่ด้วย...
อัปรีย์สุดๆ
และในขณะที่กำลังชื่นชมกับรูปถ่ายเหล่านั้นอยู่นั่นเอง เสียงเตือนอีเมล์เข้าอีกฉบับหนึ่งก็ดังขึ้น
อาทิตย์กดเปิดมันขึ้นดูก่อนจะพบว่ามันถูกส่งมาจากผู้ส่งรายเดิม
'กลับถึงบ้านปลอดภัยดีใช่ไหม? ผมเพิ่งจะเจอเข็มขัดอีกเส้นของคุณลืมทิ้งไว้ในห้อง อยากให้ส่งกลับไปให้หรือเปล่า'
อ่านจบชายหนุ่มก็ต้องทิ้งตัวลงไปกับพนักเก้าอี้แล้วปล่อยเสียงหัวเราะออกมา
ริมฝีปากได้รูปเม้มลงเบาๆในขณะที่ใบหน้าหล่อเหลายังคงเปื้อนยิ้ม
แล้วในที่สุดอาทิตย์ก็ตัดสินใจก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรยิกๆส่งกลับไป...
เป็นประโยคสั้นๆง่ายๆ แต่ได้ใจความ
'อยากคุยก็แอดไลน์มาเลยดีกว่า'
THE END.
ยาวโคตรพ่อโคตรแม่!
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 17-12-2012 17:00:25
อ่านจบแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษคู่นี้เพิ่ม :z3: ชอบมาก เมษา ในอีกมุม ของคนที่รักน้องปอมมาก่อน ก็น่าสงสารเหมือนกัน แม้จะทำตัวผิดแต่เมื่อรู้และยอมรับ ก็ให้อภัย :กอด1:
ขอตอนคู่ เมษ-อาร์ท เพิ่มด้วย :m13:
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 17-12-2012 17:04:06
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 17-12-2012 17:17:56
เริ่มหัวข้อโดย: naisojill ที่ 17-12-2012 17:44:53
คูของปอมกัยพี่วินก็อยากอ่าน
โอ๊ยเลือกไม่ถูก T^T
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 17-12-2012 17:55:53
โคตรน่ารัก!
โคตรใส!
โคตรถูกใจ!
โคตรปลื้ม!
แอร้ยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: nutjisub ที่ 17-12-2012 18:06:47
ถ้าเมษา กับอาร์ท จะน่ารักขนาดนี้ละก็ เขียนให้มันยาว ๆๆ ไปอีกเลย ขอร้องนะค่ะ
ชอบมาก :call:
เริ่มหัวข้อโดย: jayzaadt ที่ 17-12-2012 18:17:50
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 17-12-2012 18:20:09
อ๊ายน่ารักวุ๊ย
เริ่มหัวข้อโดย: thari ที่ 17-12-2012 18:21:35
โอ๊ยยย ถูกใจ ชอบมากกก
ทั้งพี่เมษ ทั้งอาร์ทเลย
ฮาา อยากให้เป็นเรื่องยาวจังค่ะ
ช้อบชอบ คนอย่างพี่เมษก็ต้องเจอคนอย่างอาร์ทนี่แหละเนอะ ^^
ขอบคุณนะค้า
เริ่มหัวข้อโดย: moon ที่ 17-12-2012 18:28:23
เป็นตอนพิเศษที่ทำให้หายโกรธพี่เมษได้เลยขอบคุณค่ะเราชอบมากๆมีออกมาต่ออีกนะอยากให้พี่เมษสมหวังบ้าง
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 17-12-2012 18:31:02
รักคนเขียนที่สุด!!!!!!!! จ๊วบ!!!!!!!!!!!!!!! 555+++ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: anchoviiz ที่ 17-12-2012 18:33:30
แต่ชอบคู่นี้แล้วอะ มีต่ออีกนะๆๆๆๆๆๆๆ
มันค้างอะ นั่งอ่านไปยิ้มไป ชอบบบบบบบบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 17-12-2012 18:34:15
อยากอ่านต่อ น่ารักมาก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 17-12-2012 18:41:21
แต่แมร่งโคตรชอบคู่นี้เลยหวะ อ๊ากกกกกก :กอด1:
ไม่ผิดจากที่คิดไว้จริงๆ เมษา & อาทิตย์
เป็นคู่ที่เหมือนไม่น่าจะมีอะไรเข้ากันได้สักอย่าง แต่กลับกลายเป็นว่าพออยู่ด้วยกันแล้วมันช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ตัวเองขาดหาย
โอ้ยยยยยยยยย
ขอคู่นี้ แบบเป็นเรื่องยาวเลยได้ไหมอะ *กราบบบบบ* :z3:
อยากเห็นเรื่องราวของคู่นี้อีกอะ มันไม่พอออ ตอนนี้ปริ่มมากก ฟินมากกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Hikaru23 ที่ 17-12-2012 18:42:38
เริ่มหัวข้อโดย: Ak@tsuKII ที่ 17-12-2012 18:47:09
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 17-12-2012 18:47:43
ชอบบรรยากาศคนกำลังจีบกัน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 17-12-2012 18:51:51
คนเขียนแต่งคู่นี้ต่อเลย ถ้าจบเรื่องพี่วิน-น้องปอม อยากอ่านคู่นี้ต่อ :L1: :pig4:
กด + และ + เป็ด ให้กับความยาวโคตรๆ ของตอนนี้
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 17-12-2012 18:52:25
เริ่มหัวข้อโดย: kik ที่ 17-12-2012 19:01:44
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 17-12-2012 19:07:52
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 17-12-2012 19:08:41
แต่ก็ยังอยากอ่านอีกเยอะๆๆ มีความสุขข :impress2:
น่ารักมากอ่ะ ต่างคนต่างเฮิร์ท และก็ได้มาเจอกัน แล้วก็รักกัน คิคิคิ
บรรยากาศเหงาๆในต่างประเทศทำให้รักกันง่ายขึ้น
ดีละ พี่เมษจะได้เลิกเศร้าสักทีเนอะ
แต่เค้าอยากบอกว่า อ่านๆไปเค้าจิ้นพี่เมษเป็นรับ อาร์ทเป็นรุกอ่ะ
ลักษณะบุคลิกคำพูด มันทำให้จิ้นอย่างงั้นอ่ะ 555
อยากอ่านคู่นี้อีกกกกกก ชอบบบบ ขอพี่วินกับปอมด้วยยยน้า
รักคนแต่งที่สู้ดดดค่า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: PK37 ที่ 17-12-2012 19:09:45
พี่วินที่ต้องวิ่งข้ามเขา(ฝ่าฟันอุปสรรคนานา)จนได้มาครองรักกับน้องปอม
และพี่เมษที่เป็นผู้ร้ายถอดยิ่งกว่าในละคร ที่ตอนแรกก็รู้สึกไม่ชอบพี่เมษเอาซะเลย
แต่พอได้อ่านมาถึง พี่เมษกับพี่อาร์ทแล้ว รู้สึกดีกับพี่เมษมากขึ้น
ตอนต้นพาร์ทนี้ก็คิดว่าจะมีโมเมนท์ไหนน้าที่จะทำให้สองคนนี้จูนกันได้
พอเจอโมเมนท์นั้น กลายเป็นโมเมนท์วาบหวิบกิ๊บกิ๊ว(ศัพท์อะไรฟระ)
ความจริงพี่เมษแอบโนเนะนะเนี่ย จูบแรกซะด้วย คิคิ
ไว้เอาพัฒนาการของพี่เมษกับพี่อาร์ทมาให้อ่านอีกนะคะ
ต่อจากนี้ก็รอน้องปอมพาพี่วินกลับบ้าน น้องปอมหนักใจน่าดู
แต่ระดับพี่วินแล้วน่าจะผ่านไปได้ด้วยดี ^^
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 17-12-2012 19:19:45
เริ่มหัวข้อโดย: piggie ที่ 17-12-2012 19:21:36
น่ารักได้โล่ห์ ความเหมือนที่แตกต่างสุดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 17-12-2012 19:22:12
อยากที่บอกไปตั้งแต่แรกๆว่าผมชอบพี่เมษาอยู่แล้ว คือชื่นชมในความรักที่มั่นคงของเค้าหน่ะ
ได้เจอแบบนี้ผมว่ามันก็เป็นรางวัลที่คนมั่นคงควรจะได้รับนะ เพราะสิ่งไม่ดีๆที่พี่เค้าทำผมว่ามันตอบแทนเค้าสาสมที่สุดแล้ว
ขอบคุณครับคุณนักเขียนที่น่ารักที่เขียนตอนนี้มาให้ได้ปรีเปรม :pig4:
+1 พร้อมกับรอตอนต่อไปครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 17-12-2012 19:34:31
เฮ่ยยย ชอบคู่นี้ด้วยอ่ะ
อยากอ่านอีก น่ารักมากกกกกกก ฮ่าๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ooopimmyooo ที่ 17-12-2012 19:38:41
อ่านไปยิ้มไปตลอดเลย แอบน้ำตาไหลตอนคุณเมษสารภาพความในใจ
ชอบมากๆเลย ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: coldcream ที่ 17-12-2012 19:42:54
ใจจริงไม่เคยเห็นด้วยกับการกระทำของพี่เมษ แถมยังแช่งด่าในใจอีกด้วย แต่ก็เห็นใจอย่างนึงในความรักที่มีต่อน้องปอม เมื่อต้องหนีหน้ามาเพราะสำนึกผิด เลยไม่ติดใจกับพี่เมษแล้วว่าจะไปทำร้ายน้องอีก ดังนั้น มาอ่านตอนพิเศษนี้ ก็เลยรู้สึกว่า โอเคอ่ะนะ ถ้าตอนนี้พี่เมษจะมีใครสักคนมาทำให้หายเศร้า และมีชีวิตที่มีความสุขเสียที
รักความห่ามของน้องอาร์ทผู้ขยะแขยงเกย์เฒ่า ความฟรีในการใช้ชีวิต เก็บงำความรู้สึกเศร้าไว้ได้เกือบแนบเนียน เป็นคนอาร์ตเหมือนอาชีพจริงๆ คนแบบนี้แหละที่จะฉุดพี่เมษให้กลับสู่โลกแห่งความจริง มีความสุขได้
ตอนนี้ยาวสะใจมากกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณนะคะ ชอบ คู่นี้ หวังว่าในโอกาสต่อไป อาจจะหลัง พี่วินกับน้องปอมจบแล้วจะมี
คู่นี้เป็นเรื่องเป็นราวบ้าง อยากติดตามทั้งสองค่ะ
ลืมบอกไปว่า เราก็ สวนด เหมือนกันนะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 17-12-2012 19:48:55
มาให้กอดทีนึง
อ่านแล้วคิดแบบข้างบนจริงจังมาก ชอบมาก ยาวมาก เจ๋งมาก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก รักคนเขียนจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ChiOln ที่ 17-12-2012 20:02:35
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 17-12-2012 20:13:08
คู่นี้น่ารักแบบ...ใสๆอยู่นะ :-[
เมษากับอาทิตย์ ร้อนแรงทั้งคู่ :z1:
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 17-12-2012 20:21:31
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่านไปยิ้มแก้มแตก
ระเบิดตัวเองในทุ่งข้าวสาลี
น่ารักมากกกกกกกกกก*กอไก้ล้านตัว* ใสๆอ่ะ
ชอบสุดๆๆๆๆๆ ขอตอนพิเศษคู่นี้เพิ่มได้มั้ย ฮ่าๆๆ
แต่ถ้ามีเป็นเรื่องราวของ เมษกับอาร์ทเลยจะดีมากนะ >.< *เนียน*
ได้มาอ่านอีกมุมนึงของเมษแล้วก็รู้สึกดีอ่ะ จริงๆแล้วเค้าไม่ได้เลวอะไร
แถมเพิ่งได้รู้ว่าเมษก็มีมุมน่ารักๆแบบนี้ด้วยอ่ะ!
และอย่างน้องเค้าก็รู้สึกผิดแล้วก็จะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีก
แอบสงสารด้วย รอบนี้ขอให้สมหวังในรักนะคะ!!!
เดี๊ยวคนเขียนใจดีหาคนรักให้เป็นอาร์ท อิอิ
อาร์ท ฮามาก ห่ามสุดๆ เมษอึ้งไปเลยค่า
ไม่เคยพบเคยเจอผู้ใดห่ามได้เท่านี้ ฮ่าๆๆ เมษชอบเลยเป็นไงล่ะ
ชอบๆ ที่เมษหาเรื่องจะคุย อาร์ทก็ตรงไปตรงมาดีมากจ้า~~
ขออีกๆๆๆ น่ารัีกจริง ยาวๆแบบนี้สะใจไปเลย เอิ้กๆๆ
ขอบคุณนะคะ สนุกมากจริงๆ o13 :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: NONSENSE ที่ 17-12-2012 20:23:20
เมษากับอาทิตย์ เป็นคู่ที่ลงตัวกันมากๆ
:L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: aloney ที่ 17-12-2012 20:31:53
เสียใจง่าที่ไปโหวตพี่เมษจนได้รางวัลตัวร้ายยอดเยี่ยม :m15: :monkeysad: :sad11:
นี่เสียใจจริงๆน่ะ :o12: :o12: :o12: :o12:
ขอตบปาก :beat: ตัวเองสักสิบทีที่เคยสาปแช่งพี่เมษ แง~~~~~~~~ :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: mur@s@ki ที่ 17-12-2012 20:34:48
ตอนพิเศษนี้พี่เมษโคตรพระเอกเลย ..น่ารัก *หลับตาพริ้มม*
ไม่เคยรู้ว่าพี่อาทิตย์จะฮาขนาดนี้ ไม่งั้นจีบไปนานแระ ฮ่าๆๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 17-12-2012 20:42:48
เพิ่งจะมาเริ่มรู้สึกกันตอนท้ายๆ
ว่าแต่จะมีมาอีกมั้ยอ่า
ยังไม่สมหวังเลยน้า
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 17-12-2012 20:49:16
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 17-12-2012 20:50:10
แต่จู่ ๆ คนที่ใช่ก็มาปรากฏตัวแบบไม่คาดฝัน
ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย
แต่กลับเข้าอกเข้าใจเข้าถึงสิ่งที่เป็นตัวตนของแต่ละฝ่ายเป็นอย่างดี
ไม่หวือหวาแต่ค่อย ๆ ก่อร่างสร้างรักในใจ
ตอนนี้เป็นตอนที่ยอดเยี่ยมมาก และรู้สึกดีจริง ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 17-12-2012 20:58:08
ประการที่1 เราจุใจมากเลยกับตอน เดือนเมษา-วันอาทิตย์เนี่ย
ประการที่2 เราดีใจที่arunokiไม่ได้ใจร้ายกับเมษา ให้เมษาได้เจอความรื่นรมย์ในชีวิตบ้าง
ให้ได้เจอใครบางคน ที่อาจจะเข้ามาบริบาลดูแลความรู้สึกที่บอบช้ำ และช่วยฟื้นฟูให้ดีขึ้นต่อไป
และเราเองก็ให้รู้สึกสงสารเมษาอยู่นะ แม้ว่าเขาจะร้ายมากๆในตอนโน้น
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 17-12-2012 21:02:26
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกรักเมษาขึ้นมาทันที 55555+ (ต้องยึดรางวัลตัวร้ายยอดเยี่ยมป่ะเนี่ย อิอิ)
อยู่กับอาร์ทแล้วเมษาโครตน่ารักเลย อ่านแล้วยิ้มไปทั้งตอนเลย ยิ่งตอนใกล้จะจบตอนนี่แบบ เมื่อยแก้มมากค่ะ 555
หวังว่าจะมีตอนที่ทั้งคู่คบกับให้ดูด้วยเน้อ >___<
เริ่มหัวข้อโดย: Eomoge ที่ 17-12-2012 21:27:32
ขอตอนต่อไปด้วยเถอะครับบบบบบบบบบบบบบ
สนุกมากกกกกกกกกกกก :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: gonna.be ที่ 17-12-2012 21:28:47
จะเอาอ่ะอยากอ่านคู่นี้โคตรๆ
"อยากคุยก็เเอดไลน์มาเลยดีกว่า" มันใช่อ่ะ อ๊ากกเขินนนน :o8:
น่ารักๆ คู่นี้มีสีสันมากอ่ะ เเปลกดีชอบ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: kwangun ที่ 17-12-2012 21:28:56
ปล.เรา normal โคนันมาตลอดเลยนะ พอเห็น Avatar ของคนเขียน อื้มมม.. น่าคิด 55
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 17-12-2012 21:32:07
อยากอ่านต่อออออ อ๊ากกกกกกก น่ารัก ชอบคาแร๊กเตอร์น้องอาทิตย์มาก
แก่นได้จิตได้ใจมากค่ะ ขอเป็นแม่ยก แมนมาก 555555555
แล้วก็เมษาาาาา หล่ออะ 555555 เป็นบุคคลทึ่แลหล่อทุกท่วงท่ากริยาที่กระทำออกมา 55555555
อ่านแล้วยิ้ม หัวเราะทุกบรรทัดเลยค่ะ ติดใจมาก ติดใจจริงๆ เลิฟๆ 55555
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยค่ะ แก้เครียดช่วงสอบได้สุดๆมาก รักเลยค่ะ อ๊ายยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 17-12-2012 21:51:35
เราชอบคู่นี้ แบบรูสึกดีกับพี่เมษขึ้นเยอะมโหฬารมาก
อ่านไปแล้วยิ้มไปสุดๆ น่ารักไม่ไหวแล้วววว
อยากอ่านต่อจังค่ะ จะมีมาต่อเรื่อยๆไหมคะ
อาร์ทฮามาก น่ารักอะ 555 ลุ้นๆรอนะ
เริ่มหัวข้อโดย: NaGichan ที่ 17-12-2012 21:54:39
อ่านตอนแรกนี่นั่งลุ้นเลยว่าพี่เมษจะเป็นแบบไหน(?)
จากตอนก่อนๆที่เคืองพี่เมษมาก คนอะไรจะเห็นแก่ตัวขนาดนี้
แต่พอมาจับคู่กับน้องอาทิตย์ แอร๊ววววว เอาพี่เมษมาอีกเถอะค่ะ ทางนี้ให้อภัยแล้ว (/////)
น้องอาทิตย์เฟี้ยวมากกกกกกก แมนมาก แมนสุดๆไปเลยค่ะ
คนแบบนี้แหละถึงจะเหมาะสมกับพี่เมษ
รักช้ำๆเจ็ดปีหรือจะสู้อยู่กับน้องอาทิตย์ :-[
อยากอ่านคู่นี้อีกจังเลยค่ะ มาต่ออีกเถอะนะคะะะ (ถึงตอนนี้มันจะยาวโคตรพ่อโคตรแม่ก็เถอะ ฮาๆๆ)
รอคู่เดือนเมษา กับวันอาทิตย์นะคะ
ขอบคุณจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 17-12-2012 22:03:46
คู่ใหม่ ชาบูๆ~ -0-
โอเค เลิกเกลียดเมษละนะ 5555555 ;')
หนูอาร์ทเอ๋ย เกรียนจริงๆ ไม่แปลกใจเลยจากที่ดูสภาพเจ้านายมันแล้ว 5555555555555
##สารภาพเลยว่าตอนแรกจำไม่ได้ว่ามันเป็นใคร #กำลังติ๊ต่างว่าจำได้ล่ะนะ 'OTZ
เริ่มหัวข้อโดย: saiiisai ที่ 17-12-2012 22:06:08
ผมก็ขอบอกไว้เลยว่า "ฟินโคตรพ่อโคตรแม่"
ชอบมากครับ
ได้เห็นอีกด้านของตัวละคร
ความห่ามของอาทิตย์ กับการที่เมษาค่อย ๆ เผยความรู้สึก
ไม่ผิดหวังเลยที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มาตลอด ขอบคุณมากครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ploetkrai ที่ 17-12-2012 22:22:39
ตอนนี้พี่น่ารักโคตรพ่อโคตรแม่เลย ฮือออออออออ ; ////////////// ;
ตอนนี้ยาวสะใจมากกกกกก อยากอ่านอีกก (เมินพี่วินน้องปอมรัวๆๆ)
อยากอ่านอีกจริงๆนะ จบไม่เคลียร์่อ่าาา ><
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 17-12-2012 22:48:02
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 17-12-2012 22:50:15
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 17-12-2012 22:51:13
อ่านแบบนอนสต๊อปเลยอ่ะ
เมษตอนนี้ ทำให้กลายเป็นพระรองไปเลยจริงๆ o13
น่ารักอ่ะ ไม่คิดว่าจะจิ้นได้ เพราะบุคลิกสองคนนี้ไม่เข้ากันเลย
แต่พอมาได้อ่านนี่แบบว่า เฮ้ย มันจิ้นได้ :-[
แล้วแบบ อาร์ทเวลาอยู่กับเมษแล้วมันน่ารัก
ชอบบุคลิกแบบนี้ พูดถูกเลยว่า ถ้าเอามารวมกันแล้ว
คงจะเป็นคู่รักที่โคตรลงตัวเลย
อีกคนห่ามๆ เป็นตัวของตัวเอง อีกคนก็ขี้เก๊ก รักษาภาพพจน์ตลอด
ชอบเวลาที่เมษแบบเหมือนจะไม่ไปกับอาร์ทนะ
แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็เป็นห่วง ไม่ยอมทิ้งๆขว้างๆ
คือมันน่ารักแบบ โคตรอบอุ่นจริงๆ
ถ้ามีตอนพิเศษน่ารักๆแบบนี้อีก จะเป็นพระคุณมากนะคะ
ปล. คิดถึงสิงคโปร์ขึ้นมาจับใจ อยากไปเที่ยวอีกจังเลย
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 17-12-2012 22:57:37
ในที่สุดพี่เมษก็จะมีคู่กับเขาสักที (และดูจะเข้าท่าด้วย)
ก็เคยแอบคิดเหมือนกันว่าทำตัวเป๊ะตลอดเวลาแบบพี่เมษนี่เป็นอึดอัดไหม? และก็เฉลยแล้วตอนนี้
กอดอาทิตย์หนึ่งที....ฮาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 17-12-2012 23:00:13
ที่จริงหนุ่มเมษน่าสงสารน่ะ สำหรับคนที่รักหวังดี มาเงียบๆ
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 17-12-2012 23:01:56
เริ่มหัวข้อโดย: Aladin ที่ 17-12-2012 23:03:21
เริ่มหัวข้อโดย: miracle22936 ที่ 17-12-2012 23:22:28
ขอคู่พี่วิน ปอม ยาวโคตร ๆ แบบนี้บ้างนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 17-12-2012 23:23:08
อ่านๆ ไป เอ๊ะ เ้มื่อไรจะลงเอย ลากันอยู่นั่นแหละ
แต่พอจบจริงๆ อ๊ากกก อยากอ่านต่อตอนเขาแอดไลน์คุยกันๆๆ
เพราะตอนหลังๆ นี่เมษละมุนมากที่เดียวเชียว
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 17-12-2012 23:28:45
ขอบคุณตอนพิเศษที่ ยาวววววววววววววววววววววว..... ยาวได้อีกตอนนี้นะครับ ชอบๆๆๆ
น่ารักดีคู่นี้ เมษามุมนี้ก็น่ารักมาก น่ารักกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลย
มุมมองด้านลบจากความผิดติดตัวของเมษาหายวับไปจากสมองทันที
เมษาไม่ได้ร้ายโดยเนื้อแท้ เพียงแต่หลงผิดไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น
ส่วนอาทิตย์ก็ทั้งฮาทั้งขำ..ตลอด อ่านแล้วขำดังเป็นพักๆ จนคนที่อยู่ด้วยต้องลุกมาดูว่าอ่านอะไร ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณน้องแป้งมากๆนะครับ แม้จะเป็นตอนพิเศษ
แต่น้องก็ทุ่มเทและแต่งได้สนุกและน่ารักไม่แพ้เรื่องหลักเลย
ถึงมันจะยาววววววว...มาก แต่ก็ไม่คิดจะหยุดอ่านหรืออ่านข้ามไปแม้แต่ประโยคเดียว กลัวพลาดอะไรไป
เป็นกำลังใจให้น้องแป้งเหมือนเดิมครับผม
หลังจากเรื่องหลักจบ อย่าลืมนึกถึงคู่เมษากับอาทิตย์บ้างนะครับ อยากอ่านคู่นี้อีกครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 17-12-2012 23:29:26
ไม่ค่อยมีฉากหวานแต่อ่านแล้วฟินม๊ากกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 17-12-2012 23:39:41
เพราะพรุ่งนี้มีทำงานเช้า
ปรากฏว่าคิดผิด!
ยาวโคตรเมษาโคตรอาทิตย์(คือคิตตี้อะไร)
ฮ่าๆ
สะใจดีค่ะ
แล้วก็ขอบคุณมากที่เขียนตอนพิเศษนี้ออกมา
ทำให้รักพี่เมษขึ้นเป็นกอง!
บอกตรงๆตอนแรกเดาว่าพี่เมษคู่กับเต้นะ
กร๊ากกกกกกกก /me กลิ้งหลับตรีน
ขออีกนะคะ ขอคู่นี้อีก
ชอบอาร์ท เป็นผู้ชายที่น่ารักแบบกวนส้นจริงๆ :)
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 17-12-2012 23:41:43
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 17-12-2012 23:42:08
เริ่มหัวข้อโดย: Benesmee ที่ 17-12-2012 23:43:01
อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวด้วยอีกคน เขียนเถอะน่ะคร้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: filmybutter ที่ 17-12-2012 23:49:50
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-12-2012 23:57:23
น่ารักจังเว้ยยยยยยยยยยย
แก้มจะแหกแล้ววว :oni1:
เริ่มหัวข้อโดย: ☥ŹeMî☠kändä☥ ที่ 18-12-2012 00:06:37
เริ่มหัวข้อโดย: sheep.tk ที่ 18-12-2012 00:23:25
และน่ารักสุดๆ คือน่ารักเหมือนหนุ่มสาววัยรุ่นกำลังจีบกัน
ต่างฝ่ายต่างก็เขิน -///////-
ขอตอนเมษากับอาทิตย์อีกนะคะ *ชูป้ายไฟ*
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 18-12-2012 00:27:23
ส่วนอาร์ทแม่งปากเสียอ่ะ555555 แต่สองคนนี้ก็ช่างโคจรมาเจอกันได้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 18-12-2012 00:27:45
แล้วก็เป็นอะไรที่ไม่น่าจะมาลงตัวกันได้เลย ต่างกันสุดๆ
แต่อยู่กันไปอยู่กันมามันก็ลงตัวแฮะ อ่านไปเดาไปตลอดเวลา ใครรุกใครรับฟะ 555
พี่เมษท่าจะรุกนะ แต่ที่ลังเลเพราะอาร์ทโคตรห้าวอีก แหม่...มีเอาถุงเืท้ามาคืนหนามบิน
ถ้าอยากคุยแอดไลน์มาเลยดีฝ่าพี่ o13
ขอบคุณค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Miimiah ที่ 18-12-2012 00:28:00
จูบแรก อัยย่ะ
ฟินมากกกกกกกกก
ความต่างที่ลงตัว
ได้โปรดแต่งต่อ ขอตอนพิเศษอีกนะคะ
ชอบมาก
เริ่มหัวข้อโดย: andaseen ที่ 18-12-2012 00:29:15
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 18-12-2012 00:30:42
เริ่มหัวข้อโดย: ASSASSIN ที่ 18-12-2012 00:31:23
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 18-12-2012 00:40:29
พวกคุณอยู่ด้วยกันแล้วสนุก ผมอ่านเรื่องราวของพวกคุณก็สนุกเหมือนกัน .. :laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: koikoy ที่ 18-12-2012 00:41:21
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 18-12-2012 01:14:53
ขอบคุณมากๆ ครับที่เขียนตอนพิเศษนี้มาให้อ่าน
รู้สึกดีกับเมษเพิ่มขึ้นมาก
อาทิตย์ก็ฮาอะ ชอบ
สามารถทำให้เมษหลุดความเ็ป็นมนุษย์ปกติออกมาได้
อยากให้มีตอนต่อจังเลย อยากอ่านต่อออ อิอิ ขอตอนพิเศษอีก
ไม่ก็เรื่องเต็มๆ เลยได้ไหมมมมมมมมมม พรีสสสสส~
เริ่มหัวข้อโดย: Choiaop ที่ 18-12-2012 01:15:22
บ้านพี่วินผ่านไปแล้วหนึ่ง
บ้านน้องปอมก็ไม่น่ายาก(เหรอ)
พี่วินน่ารักอ่ะ เป็นคนรักที่ดีมากๆเลย
เอาใจช่วยทั้งคู่ให้ผ่านไปได้ด้วยดี
กอดคนเขียน :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 18-12-2012 01:19:05
อยากให้มีต่อจังเลย :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Nankoong ที่ 18-12-2012 01:30:42
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 18-12-2012 02:37:51
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 18-12-2012 05:18:04
แย่งซีนมาก :-[ น่ารักอะ
พี่เมษเพิ่งได้รางวัลตัวร้ายยอดเยี่ยม
สงสัยต้องเอารางวัลไปเผาแล้ว อร๊ายยยยย
น่ารักขนาดนี้ขอตอนพิเศษเพิ่มมมมม
ขอสั่งพิเศษ เพิ่ม เมษ เพิ่ม อาร์ท 35 บาท (ผั๊วะ :z6: ไม่ใช่ข้าวมันไก่นะ)
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 18-12-2012 05:59:13
ความห่าม ๆ ของอาร์ท ความเนี้ยบของเมษา พอมาอยู่รวมกันแล้วมันทำให้รู้สึกดี
ขอบคุณตอนนี้ (จริง ๆ ต้องบอกว่าตั้งแต่ตอนที่เมษาบอกว่าจะไปประจำที่สิงคโปร์)
ไม่ใช่เพราะอยากให้เมษาออกห่างจากน้องปอม
แต่เราว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันทำให้รู้ว่าเมษาไม่ใช่คนนิสัยไม่ดี
เห็นแก่ตัว หรือป้ายสีอะไรใคร แต่มันมีเหตุมีผล คนเราถ้าจู่ ๆ จะต้องเสียของรักที่รักและดูแลมาหลายปี
ก็ต้องมีเสียเซลฟ์กันบ้าง แต่ใคร จะทำอะไรวิธีไหน แค่นั้น
ปล. ถ้าคู่นี้จะเป็นแฟนกัน จะมีภาคต่อ เราก็จะตามอ่านตามกรี๊ด ฮ่า ฮ่า แรงได้ใจ แต่จีบ(?)กันน่ารักดี แอดไลน์มาเลยดีกว่า
ปล.อีก ทีแรกสงสัยใครจะรุก แต่พอเห็นฉากจูบ .. โอเค เก็ท
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 18-12-2012 06:43:19
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 18-12-2012 06:57:52
ชอบบบบบบบบบบบ :-[
จริงๆพี่เมษแกก็น่ารักของแกเนอะ จากตัวร้ายกลายมาเป็นพระรองทันที 555
น่ารักอ้ะ มีต่อป่าวว พี่วินส่งอาร์ทไปสิงคโปร์บ่อยๆเลยทีนี้ มีที่พักฟรีแล้ว อิอิ
กอดที คนเขียนน่าร้ากกก ยาวได้ใจจริงๆ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 18-12-2012 07:52:31
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 18-12-2012 08:54:30
คือ จริงๆ ก็ยังเคืองอิเมษอยู่นะ แต่ทำไมพอมาอ่านพาร์ทนี้แล้ว เอิ่ม... ก็เอาเหอะ ขนาดพี่วินน้องปอมยังอภัยให้อิเมษได้เลยนี่นะ เราก็ลดความเคืองลงสักเลเวลนึงให้ละกัน o18
บอกตรงๆ ว่า ไม่คิดว่าอาร์ทจะเป็นคนแรงแบบนี้อ่ะ ไปเมานอนคุกจนชินเนี่ยนะ !!! สมกับที่พี่เมษ (เปลี่ยนการเรียกกะทันหัน หุหุ) บอกว่า "เหนื่อย" นั่นแหละ แต่ก็ติดใจล่ะสิ คนแบบพี่เมษต้องเจอแบบนี้แหละ จะได้เป็นผู้เป็นคนแบบปกติเค้าบ้าง
ถ้าคนเขียนไม่เหนื่อยตามพี่เมษ ขอตอนพิเศษของคู่นี่อีกสักตอน-2 ตอน ก็ดีนะคะ ชักติดใจอ่ะ :m13:
ปล. แอบชอบตอนนี้เป็นพิเศษเพราะโลเคชั่นคือสิงคโปร์ ที่เพิ่งไปเที่ยวกับครอบครัวมาเมื่อกลางปี เลยคิดภาพตามออกทุกอย่างเลย หุหุ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: หมวยลำเค็ญ ที่ 18-12-2012 08:59:50
อาทิตย์น่ารัก เมษาน่ารัก อยากได้ทั้งสองคน ฮี่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 18-12-2012 09:04:20
เอามาเพิ่ม หรือแต่งเป็นอีกภาคเลยก็จะดีนะ
ให้ความรู้สึกดีมาก ๆ เหมือนเมษเปลี่ยนเป็นอีกคนเวลาอยู่กับอาท
ชอบที่เมษเป็นแบบนี้จัง คนเขียนอย่าลืมเอามาให้อ่านน้า
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 18-12-2012 09:34:16
ชักจะชอบคู่นี้ซะแล้ว น่ารักดีคงจะมีตอนต่อไปใช่ไหม
อยากอ่านคู่นี้นะ
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 18-12-2012 10:04:13
แต่คู่นี้น่ารักจังเลย ชอบอารมณ์ประมาณนี้อ่ะ ไม่ต้องมาหวานใส่กัน แต่ห่วงใยดูแลกัน
เมษแอบซึนด้วยเถอะ มาทำส่งของนู่นนี่นั่น อยากอ่านภาคยาวของคู่นี้เลยค่ะ ติดตามแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: chancha ที่ 18-12-2012 11:15:54
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 18-12-2012 11:32:25
แต่ถ้ามาขยายความสุขอีกสักตอนสองตอน(ยาวๆแบบนี้)จะมีความสุขแบบโคตรๆเลยอ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 18-12-2012 11:52:27
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-12-2012 12:10:14
เริ่มหัวข้อโดย: kojibara ที่ 18-12-2012 12:16:03
โอ๊ยยย ชอบๆๆๆๆๆ กลั้นยิ้มไม่ไหวแล้วววว
อยากจะขอคู่นี้บ้างเลยอ่าาาา
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 18-12-2012 12:42:04
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 18-12-2012 13:49:27
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 18-12-2012 13:52:57
สองคนนี้เคมีเข้ากันได้ดีมาก เติมเต็มในสิ่งที่อีกคนไม่มี
จับรวมแล้วหารสองคงพอดีอย่างที่อาร์ทพูดนั่นแหละ
น่ารักจริง จะเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์กันแล้วใช่ไหม
เริ่มหัวข้อโดย: Þrestigë ที่ 18-12-2012 14:42:27
แต่ยาวได้ใจจริงๆค่าาาาา
เก็บพี่วิน&น้องปอมไว้ แล้วมาบูชาเมษา&อาทิตย์ชั่วคราวดีกว่า o13 o13
edit : แก้คำผิดเด้ออ
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 18-12-2012 14:54:55
คู่นี้ก็น่ารักดี อมยิ้มได้ตลอดเวลาที่ 2 คนนี้อยู่ด้วยกัน
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 18-12-2012 16:25:26
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 18-12-2012 17:49:19
น่ารักมากค่ะ อาร์ทเค้าแรงจริงอะไรจริงนะ
หวังว่าพี่เมษกับอาร์ทจะเจอคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขเป็นของตัวเองซะที
ปล. ถ้ามีตอนต่อเราก็อ่านนะคะนี่ อิอิ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: eahratik ที่ 18-12-2012 18:26:30
เอาอีก! เอาอีก! เอาอีก! เอาอีก! เอาอีก! เอาอีก! เอาอีก! o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 18-12-2012 19:19:14
เริ่มหัวข้อโดย: ชินจัง ที่ 18-12-2012 19:50:42
เพราะตอนนี้ขโมยซีนคู่หลักอย่างแรง
อยากอ่านอีกค่ะ มีอะไรให้เขียนอีกเยอะ
รักทางไกลเนี่ย ^^
:mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: snooppy ที่ 18-12-2012 19:53:39
กรี๊ด สนุกมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขออีกได้หรือเปล่าเขียนอีกนะ อยากอ่านมาก ๆๆๆๆ เลย
ถ้าเมษา กับอาร์ท จะน่ารักขนาดนี้ละก็ เขียนให้มันยาว ๆๆ ไปอีกเลย ขอร้องนะค่ะ
ชอบมาก :call:
เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ^^
เอาอีก เอาอีก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ .......( จะเอา จะเอา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ....... )
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 18-12-2012 19:57:33
ตามอ่านอยู่ครับ
เพิ่งเห็น ชอบมากๆๆ
ยังอ่านไม่ทัน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 18-12-2012 19:58:46
เพราะเริ่มจำไม่ได้แล้ว 55 5
สนุกเหมือนเดิมม
สงสารปอมเหมือนเดิม = ='
ดันไปว่าท่านกวินที่เคารพซะขนาดนั้นนน - -
เสียเซลฟ์ไปเลยทีเดียวเชียว !
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 18-12-2012 20:09:48
พี่เมษนี่ถูกเลี้ยงมาแบบผู้ดีผู้ดี๊ เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นเจ้าคนนายคนจริงๆ
ส่วนอาทิตย์ก็ดูใช้ชีวิตแบบไร้สติ เป็นส่วนผสมที่ลงตัว เติมเต็มให้กัน
พี่เมษสามารถพลิกบทบาทกลับมาเป็นที่รักของคนอ่านได้อีกครั้ง
คู่นี้ก็น่ารักม๊ากกก อยากอ่านต่อ
:m13: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: twenty8 ที่ 18-12-2012 21:16:14
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
กรี้ดดดด ขออีกจะเอาๆๆ ฮืออ
น่ารักมากๆๆๆๆ TTvTT
เริ่มหัวข้อโดย: melody ที่ 18-12-2012 22:07:00
ไอ้ที่เคยก่นด่าไป หายไปในอากาศเลยจ้าาา
อยากอ่านเรื่องยาวของคู่นี้จังเลย ฮู่ๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 18-12-2012 22:09:56
เมษา-อาทิตย์น่ารักทั้งคู่เลย
ไม่คิดว่าเมษาจะมีมุมน่ารักๆได้ขนาดนี้
แต่อาทิตย์ชีวิตจะลั้นลาไปไหน
อ่านตอนนี้หลายอารมณ์มาก
น้ำตาไหลตอนที่สองคนนี้ปรับทุกข์กันบนกระเช้า
หัวเราะตอนที่อาทิตย์รั่วใส่เมษา
ยิ้มเขินตอนที่สองคนนี้จูบกัน
รวมๆอ่านแล้วแม-ร่ง โคตรรู้สึกมีความสุขว่ะ
ขอตอนคู่นี้อีกหลายๆตอนได้มั้ยน้อ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 18-12-2012 23:15:53
โอ้ย!! รักไม่ไหวแล้วคู่นี้ >////<
คนเขียน พักวินปอมก่อน แล้วกลับมาต่อเมษอาร์ทเลยนะ! *o*
ตอนนี้ในใจ เมษอาร์ทแซงวินปอมไม่เห็นฝุ่นแล้วจ้า...
เริ่มหัวข้อโดย: oa_ko ที่ 18-12-2012 23:36:50
ว่า วินปอม ใส แล้ว
คู่นี้ใสกว่าอ่ะ อินโนเซนท์กันมากกกก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: bluekawai ที่ 18-12-2012 23:56:43
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 19-12-2012 00:01:04
น่ารักอ่ะ ขออีกได้เปล่าตัวเอง :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 19-12-2012 00:32:32
อ่านคู่เมษอาร์ทแล้วแบบว่าสนุกมากก !
>< ยาวได้ใจคนอ่านคนนี้มากเลยค่ะ แล้วก็สนุกมากจริงๆ
ดำเนินเรื่องได้ดีมาก อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครได้เลย
ชอบมาก !
อยากให้แต่งคู่นี้ออกมาอีกเยอะๆเลย
เมษ-อาร์ทททท ♥
ฟินนน >< :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 19-12-2012 01:35:16
เริ่มหัวข้อโดย: railay ที่ 19-12-2012 01:41:00
:-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 19-12-2012 07:29:38
ขอบคุณคนเขียนค่ะที่เขียนให้เห็นอีกมุมหนึ่งของพี่เมษ
ผู้ที่ได้ตำแหน่งตัวร้ายยอดเยี่ยม จะมีมุมที่น่ารักและไร้เดียงสา
จูบแรกยังไม่เคย แปลว่ายังบริสทุธิ์ผุดผ่องอ่ะซิ :o8:
ถ้ามีโอกาส คนเขียนอย่าลืมเสริมคู่นี้บ้างน่ะค๊า
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 19-12-2012 08:24:37
ยาวจุใจมากค่ะ
พี่เมษน่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: AiiSoul ที่ 19-12-2012 11:57:18
เมษกับอาทิตย์ น่ารักมาก!!!!!!!!!
อยากอ่านคู่นี้ต่อจังค่า
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 19-12-2012 12:00:45
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 19-12-2012 19:08:26
อ่านไปอ่านมาถึงได้เข้าใจว่าเป็นเรื่องของ เดือนเมษ(า) วันอา(ร์ท)ทิตย์ นี่เอง
ขอตอนคู่นี้พัฒนาความสัมพันธ์ให้สนิทแนบแน่นกว่านี้ด้วยนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 19-12-2012 23:32:56
ติดใจ 555 55
เมื่อวานลืมกดบวกเป็ดให้
คืนนี้กดให้แล้วน้าาา
อ๊ายยย !
ชอบคู่นี้จริงๆอ่ะ !
โรคจิตถึงขั้นมาอ่านอีกรอบ = ='
รออัพตอนต่อไปนะคะ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 20-12-2012 00:21:05
ตอนพิเศษทำให้เรารู้จักพี่เมษมากขึ้นนะ
เป็นคนที่จริงจังซะจริงๆ
ส่วนพี่อาร์ท แกก็อาร์ทสมชื่อนั่นแหละ
มาแบบชุดใหญ่ ยาวมาก
แต่เราก็ยังอยากจะอ่านต่ออยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 20-12-2012 00:48:12
แต่พอมาอ่านแล้วแบบ โอ้ยยยน่ารัก อยากได้ตอนของคู่นี้อีกนะคะ ยาวไปเลย อิ้อิ้
เริ่มหัวข้อโดย: Running girl~ ที่ 20-12-2012 09:42:37
แต่อบอุ่นมากเลย^^
เริ่มหัวข้อโดย: tippawanjj ที่ 20-12-2012 12:46:06
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้สู้
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 20-12-2012 22:16:15
...ฉลอง!!! เราตามอ่านทันแล้วว ว ว~~~
เม้นทีเดียวรวดเรยนิ ^^
-------------------------------------------------
เวอร์ชั่น :: มีสาระ/ทางการ
บอกตามตรงตอนแรกเคยเห็นเรื่องนี้อยู่นะ แต่แบบพอเราอ่านชื่อเรื่องแล้ว..
รู้สึกว่ามันไม่โดนอ่ะ เลยไม่ได้เปิดเข้ามาอ่าน ซักพักมีเพื่อนหลายๆคนมาบอกให้ลองอ่านดู
ประจวบเหมาะกับช่วงนี้เราว่างๆ เลยเข้ามาอ่าน...และเมื่อคลิกเข้ามาอ่านปุ๊บ!
o13 ประทับใจมว๊ากกก o13
คนเขียนสร้างตัวละครได้สมจริงมาก คือไม่ได้สร้างเนื้อเรื่องขึ้นมาแล้วสักแต่ว่าให้รักๆกันแล้วจบ
แต่คนเขียนกำลังสื่อมันเหมือนเป็นการเริ่มต้นของแต่ละฝ่ายที่เป็นธรรมชาติค่อยเป็นค่อยไป
ความมุ่งมั่นของตัวละครที่ไม่เว่อร์จนเกินไป ภาษาที่ใช้เขียนช่วยทำให้คนอ่านอย่างเราเข้าถึงอารมณ์มากยิ่งขึ้น
เรื่องนี้มีครบทุกรสชาติจริงๆ หลายๆฉากในเรื่อง มองดีๆจะเป็นคติที่สามารถนำมาปรับใช้ในชีวิตได้
จะรอติดตามเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ :L2:
--------------------------------------------------------------------
เวอร์ชั่น :: เป็นกันเอง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด กร๊าดดดดดดดดดดดดด วี๊ดดดดดดดว้ายยยยยย
อ่านมาตั้งแต่ต้น ลุ้นจนตัวโก่งมาก กว่าน้องปอมเราจะยอมรับอย่างเปิดเผยกับพี่วิน :z2:
ส่วนพี่วินนี่แรกๆพี่แกเนียนไปเยอะ ยังดีที่น้องยังให้โอกาสอีกนะ
ส่วนตอนดราม่า บอกตามตรงคือเราไม่ค่อยชอบกินมาม่าซักเท่าไหร่(...เกี่ยวหรอว่ะ!)
นั่นแหละคือเราไม่ค่อยชอบเสพดราม่า อ่านแล้วมันหน่วงๆทุกครั้งเรย :z3:
ยิ่งมาอ่านเรื่องนี้ คนเขียนแต่งซะแบบเราอ่านแล้วโคตรอึดอัดอ่ะ คือเราอ่านแล้วอินมากกอ่ะ :o12:
เข้าถึงอารมณ์ตัวละครทุกตัวที่คนเขียนต้องการสื่อเรยอ่ะ ที่เกริ่นมาเนี่ยจะพูดถึงพี่เมษคนเดียวเรยนะเนี่ย
อารมณ์ประมานอ่านช่วงมาม่าแรกๆ โคตรเกลียดพี่เมษอ่ะ อยากจะ :beat: :beat: :z6:
แต่พอไปเรื่อยๆ เราเริ่มเข้าใจเองนะ ว่าแบบ...คือพี่เมษมันรักน้องมาก มากจริงๆอ่ะ
จนบางครั้งเราคิดไปเองว่าพี่เมษแยกไม่ออกรึป่าว? ว่ารักแบบ 'คนรัก' หรือ รักแบบ 'น้องชาย'
แต่พื้นฐานของความรักแล้วยังไงก็ต้องอยากให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขสิเนอะ
แต่สุดท้ายก้ผ่านมาม่ามาได้ด้วยดี :เฮ้อ: แม้ว่าน้องปอมเราเกือบจะเสียตัวให้พี่วิน ซึ่งเดาว่าถ้าคืนนั้น
น้องปอมโดนพี่วินปล้ำจริงๆแบบยังไม่พร้อม ไม่เต็มใจ เราว่าคงได้กินมาม่ากันจนอืดเรย
แต่โชคดีที่คนเขียนยังใจดี มีเมตตากับคนอ่านอย่างเรา ฮ่าาๆ ๆ :really2:
ทีนี้ก้เหลือแต่เปิดตัวให้ทางฝั่งผู้ใหญ่ของน้องปอมรู้แล้วสินะ พี่วินน้องปอมสู้ๆ
เราไม่หวังจะเสพมาม่า...แต่ก้คงต้องตามใจคนเขียน คงต้องรอลุ้นกันต่อไป
...อีกอย่างคือ...พี่วินจะไม่ไปคุมน้องปอมที่เมืองนอกหรอ จะปล่อยน้องปอมไปคนเดียว?
---------------------------------------------------------------------------
ตอนพิเศษ ทำให้เราเห็นถึงความน่ารักเอาใจใส่ของพี่เมษดีนะ ฮ่าาๆ ๆ
แม้ว่าอาร์ทจะทำให้ปวดหัวอยู่ตลอด ถ้าทางคู่นี้รับ(อาร์ท)จะคุมเกมรึป่าวนะ :laugh:
:impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: polla_x ที่ 21-12-2012 14:58:02
เริ่มหัวข้อโดย: max_ang ที่ 21-12-2012 18:34:15
อยากอ่านคู่นี้ต่อๆๆๆๆๆ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: Mocha01 ที่ 21-12-2012 19:06:06
มันเป็นตอนพิเศษ ที่พิเศษมากอะคับ
ผมชอบพี่เมษมานานละสมหวังสักที่แต่ไหนๆ ก็ปูมาซะอย่างนี้แล้ว ขอหนักๆพี่จัดอาทิตย์สักยกจะได้ไหมม o18
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 21-12-2012 21:49:26
จะบ้าตายเเล้วค่ะ ฮืออออ ㅜㅜ
เป็นตอนพิเศษที่โคตรยาวจริงๆ
มัน ชอบอ่ะ โอยยยย ไม่รู้จะบอกยังไงเลย
ชอบมากจริงๆ อยากอ่านตอนต่อไปของคู่นี้ซะเเล้วสิ
จริงๆชอบพี่เมษนะ มั่นคงในความรักมาก
มาเจอนายอาทิตย์นี่คุณเมษาไปไม่ถูกเลยทีเดียว 55555
อยากอ่านของคู่นี้ต่อจริงๆนะคะ ㅜㅜ
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 22-12-2012 08:00:46
น่ารักจัง อยากอ่านอีกค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 22-12-2012 16:17:24
# 37
“แม่!” เสียงเรียกคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกให้หญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมบางที่กำลังขยับมือชงกาแฟโบราณอยู่นั้นต้องเงยขึ้นมองด้วยความดีใจ เมื่อวันก่อนลูกชายคนเดียวของเธอได้โทรมาบอกไว้แล้วว่าจะกลับมาหาในวันหยุดที่จะถึงนี้...
“ว่ายังไงไอ้ลูกหมาของแม่" ช้อนคนกาแฟคู่ใจถูกปล่อยลงไปในแก้วก่อนที่ตัวเธอจะเดินออกมาอ้าแขนรับเด็กหนุ่มที่วิ่งเข้ามาสวมกอด ดวงตาคู่สวยเหลือบมองชายหนุ่มอีกคนที่ยกมือขึ้นไหว้เธอด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็แย้มยิ้มรับออกไป
“แม่เป็นยังไงบ้าง ปอมคิดถึงแม่มากเลย" เด็กหนุ่มเอ่ยถามผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าสดใส
มณี...แม่ค้าขายกาแฟโบราณ เจ้าของห้องแถวเล็กๆโทรมๆห้องหนึ่งในตัวเมืองภูเก็ต...ไม่ใช่ร้านสวยๆเหมือนที่เห็นกันในอินเตอร์เน็ต นอกจากพ่อแม่และสามีที่เสียไปนานแล้ว ทั้งชีวิตตอนนี้ของเธอก็มีเพียงน้องสาวซึ่งช่วยกันทำงานมาโดยตลอด และลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้ที่เป็นความสุขทั้งหมดของเธอ
“แม่สบายดีเหมือนเดิมนั่นแหละลูก ลูกเถอะ เป็นยังไงบ้าง...ผอมลงไปหรือเปล่า"
“ไม่ผอมนะแม่ น้ำหนักเท่าเดิมเลย" เด็กหนุ่มส่ายหัวปฏิเสธกับคำทักท้วง ก่อนจะหันกลับไปยังคนที่พามาด้วยกันจากกรุงเทพฯ เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆเรียกความมั่นใจแล้วจึงกล่าวแนะนำให้ผู้เป็นมารดาได้รู้จัก "แม่ครับ...นี่พี่วิน เป็นคนที่ให้งานผมทำ จำได้หรือเปล่าครับ?”
มณีพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนหน้านี้ลูกชายของเธอเคยโทรมาเล่าให้ฟังถึงช่างภาพชื่อดังใจดีที่ให้โอกาสตนได้มาทำงานด้วย "จำได้สิ...ต้องขอบคุณคุณวินมากนะคะ ที่กรุณาลูกชายน้า"
กวินยิ้มอย่างเป็นมิตรส่งไปให้ "ผมต้องขอบคุณคุณแม่มากกว่าครับที่เลี้ยงแกมาได้ดีขนาดนี้"
ช่างภาพหนุ่มไม่ได้เรียกอีกฝ่ายว่า 'น้า' ตามที่เธอเรียกแทนตัวเอง หากแต่เขาจงใจใช้สรรพนามเดียวกันกับที่คนรักใช้..
“อุ๊ย!ปอม! กลับมาแล้วเหรอ!” เสียงบุคคลที่สี่ดังขึ้นพร้อมหญิงอีกคนซึ่งหน้าตาดูละม้ายคล้ายคลึงกับมณีที่ยืนหิ้วถุงก็อบแก็บสองสามใบอยู่ในมือที่บริเวณหน้าร้าน
“น้าริน สวัสดีครับ คิดถึงจัง!” เด็กหนุ่มผละจากมารดาแล้ววิ่งไปกอดผู้เป็นน้า
น้าหลานทั้งสองทักทายกันอีกครู่หนึ่ง ปล่อยให้กวินและมณียืนมองนิ่งๆ จนในที่สุดเมื่อมีลูกค้าเข้ามาเพิ่มคนเป็นน้าจึงต้องขอตัวกลับมาชงโกปี๊สูตรเด็ดของเธอต่อในร้าน
มณีที่ยกช้อนกาแฟที่อยู่ในแก้วตูดจีบขึ้นคนอีกครั้งพลางเงยหน้ามองลูกชายที่ดูเหมือนว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับเธอด้วยความสงสัย "ปอมมีอะไรหรือเปล่าลูก ไม่เอาของไปเก็บในบ้านล่ะ?”
เด็กหนุ่มเหลือบตามองคนข้างกายแวบหนึ่ง ซึ่งกวินเองก็ส่งกำลังใจผ่านสายตาออกไปอย่างเต็มที่
“แม่ครับ...ปอมมีเรื่องอยากคุยกับแม่...” น้ำเสียงหงอยๆเจื่อนๆที่ได้ยินจากลูกชายทำให้มณีรู้สึกประหลาดใจ ก่อนจะตระหนักได้ทันทีว่าเด็กหนุ่มกำลังไม่สบายใจกับเรื่องอะไรสักอย่าง
“ถ้าอย่างนั้นลูกพาคุณกวินเอาของเข้าไปวางข้างในก่อนนะ เดี๋ยวแม่ชงแก้วนี้เสร็จแล้วจะตามไป"
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ทำตามอย่างว่าง่าย...
กวินและจักรวาลช่วยกันหอบหิ้วสัมภาระ ที่จะหนักไปทางอุปกรณ์กล้องมากกว่าเสื้อผ้าหายเข้าไปที่หลังร้าน
เด็กหนุ่มพากวินขึ้นไปเก็บของบนห้องนอนของตน...
“มันแคบหน่อย พี่วินนอนนอนได้หรือเปล่า?" จักรวาลถามอย่างไม่มั่นใจขณะกำลังใช้สายตาประเมินพื้นที่ในห้องว่าคืนนี้เขาควรจะให้ชายหนุ่มนอนตรงไหนดี
กวินยิ้มรับ "สบายมาก ไม่ต้องห่วงหรอก...ว่าแต่ปอมเถอะ ตอนนี้ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย กังวลอีกแล้วใช่ไหม...?"
จักรวาลพยักหน้ารับแต่โดยดี "อืม...พอได้มาเห็นหน้าแม่แล้วคำพูดที่เตรียมมามันหายไปหมดเลย...พี่วินว่าแม่จะโกรธปอมไหม?”
ช่างภาพคนดังไม่ได้ออกความเห็นอะไร เนื่องจาก...ถ้าให้พูดตรงๆ เขาเองก็หวั่นใจอยู่ลึกๆเหมือนกัน...
“ปอมจะเริ่มพูดว่าอะไรดี...ไม่อยากทำให้แม่เสียใจเลย...”
.
.
.
.
มณีที่เพิ่งจะเดินตามขึ้นมาบนห้องนอนของลูกชายชะงักมือที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป เมื่อได้ยินบทสนทนาสะดุดหูที่ดังแว่วมาจากด้านใน
ความหวั่นใจเริ่มก่อตัวขึ้นน้อยๆ
และยิ่งเมื่อได้ฟังไปเรื่อยๆ เธอก็ยิ่งจับเค้าลางของเรื่องราวบางอย่างได้ แม้คนในห้องทั้งสองจะไม่ได้พูดมันออกมาตรงๆโจ่งแจ้งก็ตาม...
-ก็อก ก็อก ก็อก-
“แม่เข้าไปนะลูก" มณีส่งสัญญาณให้คนข้างใน ก่อนจะปรับสีหน้ากังวลให้กลับมาเป็นปกติแล้วเปิดประตูเข้าไป "แม่มาแล้ว...เอาล่ะ มีเรื่องอะไรเหรอพ่อลูกหมาของแม่...หืม?"
“แม่ครับ...” เด็กหนุ่มเอ่ยเกริ่นขึ้นเสียงเบาขณะขยับตัวเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ไว้ ใบหน้าหันมองชายหนุ่มอีกคนที่ร่วมฟังอยู่ในห้องนี้ด้วย "...ปอมกลัวแม่โกรธจังเลย"
มณีขมวดคิ้วลงเล็กน้อย ฝ่ามือเรียวบางยกขึ้นลูบศีรษะลูกชายแผ่วเบา "แม่จะไปโกรธลูกเรื่องอะไร...ไหนบอกมาซิ" ความจริงแล้ว เป็นที่แน่ชัดอยู่พอสมควรว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นคงจะเป็นเรื่องจริง เมื่อลูกชายของเธอปล่อยให้ช่างภาพหนุ่มคนนั้นนั่งฟังอยู่ด้วยกันในนี้
“แม่...คือว่า...” พูดถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็ถูหน้าลงไปกับต้นแขนของแม่เบาๆ "...ปอม...เอ่อ...มีแฟนแล้ว...”
หัวใจของหญิงผู้เป็นมารดากระตุกวูบ...ไม่ผิดจริงๆด้วย...
เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วรอเวลาให้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาเองอีกครั้ง
“วันนี้...” จักรวาลกลืนน้ำลายเหนียวข้นลงคออย่างยากลำบาก สายตาจ้องสบกับคนรักด้วยแวววิตก "...วันนี้ปอมพาเขามาเจอแม่ด้วย...”
โดยไม่ต้องเอ่ยชื่อ ไม่ต้องพูดตรงๆ มณีก็เข้าใจประโยคของลูกชายได้ในทันที...
เธอเบนสายตาจากสีหน้ากังวลของเด็กหนุ่มมามองที่บุคคลที่สามในห้อง
มาถึงตรงนี้ กวินรู้ได้ด้วยเซ้นส์ว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องรับผิดชอบบทสนทนานี้ต่อจากเด็กหนุ่มแล้ว
“คุณแม่ครับ...ผมขอแนะนำตัวอีกครั้ง ผมชื่อกวิน จารุกิตติ์ อายุ 25 ปี เป็นช่างภาพ...ตอนนี้ผมกำลังคบกับปอมอยู่ครับ...ผมอยากจะมาขออนุญาตคุณแม่ไว้..."
น้ำเสียงหนักแน่นที่เอ่ยออกมาพร้อมแววตาซึ่งยังคงแสดงความนอบน้อมอยู่ในที ไม่ได้ทำให้มณีสามารถคลี่ยิ้มได้อย่างเต็มใจ
เกิดเป็นความเงียบยาวนานปกคลุมไปทั่วทั้งห้องเล็กๆแห่งนี้
จักรวาลมองมารดาของตนด้วยจิตใจที่ฟีบลงไปมากกว่าเก่า...
จนในที่สุด ผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของห้องก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนจากปลายเตียงที่ฝากน้ำหนักตัวไว้เมื่อครู่ช้าๆ เธอกล่าวออกมาเสียงค่อยพร้อมลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาแผ่วๆ "ปอม...ลูกยังเด็ก อาจจะตัดสินใจอะไรผิดไปบ้างไม่ใช่เรื่องแปลก...แม่ไม่โกรธที่ลูกมาบอก แต่อยากจะให้ลองคิดดูดีๆ ว่านี่ใช่ทางที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตแล้วหรือไง...”
“แม่...” จักรวาลเอ่ยเรียกมารดาเสียงเบาหวิวด้วยหัวใจที่ตกไปที่ตาตุ่ม
“เอาล่ะ...เรื่องนี้เดี๋ยวแม่จะมาคุยด้วยอีกทีตอนปิดร้าน ตอนนี้แม่ขอลงไปช่วยน้ารินเขาทำงานก่อนแล้วกันนะ" มณีกล่าวนิ่งๆแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวไม่แพ้ลูกชายของเธอ และก่อนที่จะพาตัวเองลับหายออกไปนั้น ดวงตาคู่เรียวแบบเดียวกับที่จักรวาลได้รับมาก็เหลือบมองคนที่มาแนะนำตัวเองว่าคบอยู่กับลูกชายเธอด้วยสายตาหวาดระแวง
ประตูห้องถูกปิดลงไปแล้ว...
คนทั้งคู่ที่เหลืออยู่ต่างก็จ้องมองกันและกันด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกันนัก ก่อนจะเป็นกวินที่เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างกายเด็กหนุ่มที่ดูจะเป็นหนักยิ่งกว่าเขา
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากนะปอม" ช่างภาพคนดังเอ่ยปลอบประโลมคนรักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทั้งที่ในใจของตนก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่เลย "คุณแม่ยังไม่ได้สั่งห้ามสักหน่อย แค่บอกว่าให้เราลองไปคิดดูดีๆเท่านั้นเอง...”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนข้างกาย "ก็นั่นแหละ...แปลว่าห้าม...”
“ถอดใจแล้วเหรอ?”
คำถามสั้นๆที่ได้รับมาทำให้เด็กหนุ่มสั่นศีรษะปฏิเสธเบาๆ
“ถ้ายังไม่ถอดใจก็อย่าเพิ่งเศร้าสิ...ไม่แปลกหรอกที่คุณแม่จะยังรับไม่ได้ พ่อแม่พี่ก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่เหมือนกันตอนที่่ไปบอก แต่จำไม่ได้เหรอ...พอได้เจอกับปอม สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปเลยนะ...แล้วปอมไม่คิดว่าพี่จะมีดีพอให้แม่ปอมชอบสักข้อเลยหรือไง?” ทั้งหมดที่พูดไป แท้จริงแล้วไม่ใช่แค่เพื่อการปลอบใจคนข้างกาย หากแต่ตัวเองก็ด้วยเช่นกัน
ถึงแม้จะเป็นผู้ชาย...เพศเดียวกับจักรวาล...แต่ในฐานะมนุษย์คนหนึ่งแล้ว...เขายังเชื่อว่าเขาเองก็ไม่ได้เป็นคนประเภทที่ว่าหาข้อดีไม่ได้เลยเสียหน่อย...
“อย่าเพิ่งเครียดเลยนะ" ชายหนุ่มกล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม
คนเป็นผู้ฟังนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ
“คืนนี้ปอมจะหาทางคุยให้แม่เข้าใจให้ได้...” เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง "...งั้นเดี๋ยวระหว่างนี้ปอมลงไปช่วยแม่ขายกาแฟดีกว่า พี่วินพักผ่อนตามสบายเถอะ..."
หากแต่คนที่ถูกบอกให้พักผ่อนอยู่บนห้องกลับลุกขึ้นเช่นกัน "พี่จะลงไปช่วยด้วย"
.
.
.
.
มณียืนชงกาแฟในแก้วไปด้วยความหนักใจลึกๆ
เสียงฝีเท้าสองคู่ที่ดังมาจากทางหลังร้านเรียกให้เธอหันไปมอง ก่อนจะพบกับลูกชายสุดที่รักและช่างภาพชื่อดังคนนั้นเดินออกมา
แม้ใบหน้าจะเจือรอยยิ้ม แต่ในฐานะคนเป็นแม่แล้วมณีดูออกตั้งแต่แรกเห็นว่าลูกชายเธอเองก็กำลังหนักใจอยู่เหมือนกัน
“ปอมช่วยนะแม่" เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหยิบจับข้าวของด้วยท่าทีชำนาญ ก่อนย้ายไปเรียนกรุงเทพฯหรือช่วงที่กลับมาเขาก็ทำงานพวกนี้อยู่เป็นประจำ
กวินยืนเก้ๆกังๆอยู่กลางร้านอย่างไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
“อ้าวพ่อหนุ่ม จะมาช่วยพวกน้าเหรอจ้ะ" จริน น้องสาวมณีที่ยืนปัดกวาดอยู่แถวนั้นถามขึ้นเมื่อหันมาเห็นชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาอยู่ เมื่อครู่หลานชายของเธอแนะนำเพียงว่าเขาชื่อ 'พี่วิน' เท่านั้น
“ครับผม" กวินตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นเกาท้ายทอยเก้อๆ
“งั้นช่วยน้ารับออเดอร์ลูกค้าหน่อยได้ไหม ช่วงวันหยุดแบบนี้คนจะเข้าร้านเยอะเป็นพิเศษ" จรินกล่าวก่อนจะหยิบสมุดฉีกหยิบกระดาษมาให้ชายหนุ่ม เมนูพื้นฐานของที่ร้านถูกแนะนำคร่าวๆ
ความจริงร้านนี้ก็ไม่ได้ขายอะไรเยอะแยะ มีเพียงเครื่องดื่มจำพวกกาแฟโบราณและน้ำชาซึ่งขายอยู่ที่ราคาแก้วละไม่กี่สิบบาท ส่วนเมนูเพิ่มเติมก็มีแค่ติ่มซำกับปาท่องโก๋เท่านั้น
กวินรับหน้าที่มาและเรียนรู้เข้าใจมันได้อย่างรวดเร็ว
จักรวาลเงยหน้าขึ้นจากกาแฟที่ชงอยู่เพื่อมองคนรักของตนพลางนึกขันเล็กๆแม้จะยังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ก็ตาม ใครจะไปเชื่อว่าเจ้าของบริษัทและลูกชายตระกูลใหญ่โตจะมายืนจดออเดอร์ยิกๆอยู่ตามโต๊ะในร้านเล็กๆแบบนี้
นึกได้ถึงตรงนั้นเด็กหนุ่มก็เหลือบตามองผู้เป็นมารดาซึ่งทำงานอยู่ข้างๆกัน...
มณีเองก็จับจ้องคนที่มาฝากฝังตัวเป็นลูกเขยทั้งที่ลูกเธอเป็นผู้ชายอย่างพิจารณาเช่นเดียวกัน
ซึ่งจักรวาลดูไม่ออกว่าแม่ของเขาคิดอะไรอยู่...
“แล้วนี่พ่อหนุ่มเป็นรุ่นพี่ที่มหา'ลัยของเจ้าปอมเหรอลูก" จรินเอ่ยถามขึ้นเมื่อลูกค้าสองกลุ่มเพิ่งลุกออกไป "เห็นปอมบอกว่าชื่อวินใช่ไหมจ้ะ?"
“ครับ ชื่อวินครับผม...แต่ว่าไม่ได้เป็นรุ่นพี่ที่มหา'ลัยหรอกครับ ผมเป็นช่างภาพทำเคยทำงานกับปอมน่ะครับ"
“อ๋อ...คนที่ว่าเป็นช่างภาพที่ดังๆใช่ไหม" จรินกล่าวอย่างตื่นเต้น
มณีมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก...
พวกคนรวยนี่เขาคิดอะไรกันอยู่ เธออ่านไม่เคยออกสักที...
กวินยังคงตั้งใจทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาอย่างขันแข็ง
ผ่านไปเป็นชั่วโมง มณีรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าวันนี้ลูกค้าที่ร้านชักจะเยอะผิดปกติ...ความจริงช่วงวันหยุดนักขัตฤกษ์แบบนี้จะมีลูกค้ามากก็ไม่แปลก แต่นี่มันมากเกินไปน่ะสิ
ยิ่งเมื่อได้หันไปพิจารณารอบๆร้านดูดีๆแล้วก็จะพบว่ากว่าแปดสิบเปอร์เซ็นน่ะ เป็นลูกค้าสาวๆทั้งนั้นเลย...
โดยปกติ ร้านกาแฟเก่าๆโทรมๆแห่งนี้ของเธอในวันธรรมดามักจะมีแต่คนแก่หรือคนในท้องถิ่นเข้ามาอุดหนุน ช่วงไหนวันหยุดยาวๆหน่อยก็พอจะมีนักท่องเที่ยวแวะเวียนมาบ้าง หากแต่วันนี้กลับมีสาวจีน ญี่ปุ่น เกาหลี หรือแม้แต่แหม่มหัวทองอยู่ในร้านกันอย่างแน่นขนัด...
“คุณอาศัยอยู่ที่นี่เหรอคะ" นักท่องเที่ยวสาวชาวเอเชียกลุ่มหนึ่งเอ่ยถามขึ้นขณะกวินเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะของพวกหล่อน ดวงตาหลายคู่ที่ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางเหล่านั้นต่างก็พากันจ้องมองชายหนุ่มเป็นประกาย บางคนก็กระซิบกระซาบหัวเราะคิกคักกันอย่างไม่ปิดบัง
“อ่า...ก็ไม่ใช่หรอกครับ ผมแค่มาช่วยงานชั่วคราว" ช่างภาพคนดังเอ่ยตอบสาวๆเหล่านั้นไปโดยที่รู้ดีว่าพวกเธอกำลังคิดอะไรกัน
“อ้าว อย่างนั้นเหรอ...แล้วถ้างั้นคืนนี้คุณพักที่ไหนเอ่ย" พูดจบพวกหล่อนก็หันไปหัวเราะกันคิกคักอีกรอบ "สนใจไปแฮงค์เอ้าท์กับพวกเราไหม?”
ได้ยินอย่างนั้น กวินก็ยิ้มอย่างสุภาพส่งไปให้ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สุภาพไม่แพ้กัน "ขอบคุณมากครับที่ชวน แต่คืนนี้ผมกับคนรักมีแผนจะทำอย่างอื่นอยู่แล้วล่ะครับ"
ชายหนุ่มเน้นเสียงที่ประโยคหลังเป็นพิเศษ...เป็นการประกาศตนว่ามีเจ้าของแล้วอย่างไม่แข็งกระด้างให้เป็นการเสียลูกค้า
พวกหล่อนพากันอุทานเสียอกเสียดายด้วยเสียงน่ารักกันใหญ่ ก่อนจะหัวเราะกันออกมาอีกระลอกแล้วจึงยอมเอ่ยปากสั่งเครื่องดื่มแต่โดยดี
ไม่ใช่โต๊ะนี่เพียงโต๊ะเดียวที่มีปฏิกิริยาเช่นนี้กับพนักงานจำเป็นสุดหล่อ หากแต่ยังมีอีกหลายครั้งที่กวินต้องประสบกับสถานการณ์ทำนองเดียวกันนี้ ซึ่งชายหนุ่มก็ตอบออกไปแบบเดิมทุกครั้ง..
เหตุการณ์ทั้งหมดยังคงอยู่ในสายตาของมณี
“มีพ่อวินมาช่วยขายนี่ร้านคึกครื้นขึ้นเยอะเลยนะพี่ ดูสิสาวๆตอมกันหึ่งเชียว" จรินเดินเข้ามาพูดน้ำเสียงตื่นเต้นกับคนเป็นพี่สาวพลางมองไปยังพนักงานจำเป็นอย่างชื่นชมก่อนจะหันไปหาหลานชายบ้าง "พามาบ่อยๆสิ ขายดีอย่างนี้วันนี้คงได้หลายตังค์ แล้ววันหลังก็หัดไปฟิตหุ่นแบบพี่เขาบ้างนะเจ้าปอม...จะได้มาช่วยดึงลูกค้าเข้าร้านกับเขาบ้าง"
เด็กหนุ่มเพียงยิ้มเจื่อนๆแล้วลอบมองหน้ามารดาเงียบๆ
มณีพ่นลมหายใจออกมาด้วยความมึนตึง "เห็นเป็นคนหล่อหน่อยเป็นไม่ได้นะจริน นิสัยใจคอเป็นยังไงก็ยังไม่รู้จัก"
“อ้าว! วันนี้พูดจาพิลึกจังนะพี่ ปกติเพื่อนๆเจ้าปอมมาบ้านเห็นชมนั่นชมนี่มันทุกคน คนนี้เขาทำไมเหรอ...รูปร่างหน้าตาดูมีสง่าราศีจะตาย"
ครั้งนี้มณีไม่ตอบอะไรออกมาต่อ หากแต่กลับยกแก้ววางใส่ถาดแล้วออกปากสั่งน้องสาวเป็นการตัดบท "เอ้า! เอาไปเสิร์ฟโต๊ะสองให้ฉันหน่อย" กล่าวจบเธอก็หันกลับมาหาลูกชายก่อนเอ่ยปากสั่งขึ้นมา "เดี๋ยวแม่ขอไปพักหลังร้านสักสิบนาที ปอมช่วยดูแทนแม่สักพักแล้วกันนะ"
ว่าแล้วมณีก็ผละออกจากที่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย...
ทิ้งให้คนเป็นลูกชายต้องถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความคิดไม่ตก....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“แม่ณี โกปี๊มาส่ง!" เสียงที่ดังขึ้นจากบริเวณหน้าประตูบานเฟี้ยมโบราณซึ่งถูกปิดไปแล้วเรียกให้มณีที่ทำการเช็ดถูโต๊ะชงกาแฟของตนอยู่ต้องเดินออกไปเปิด
ตามกำหนดการแล้ว ในวันนี้ของแต่ละเดือนจะเป็นวันที่ผงกาแฟผงชาชนิดต่างๆที่สั่งซื้อไว้กับพ่อค้าเจ้าที่ไว้ใจกันมานานจะมาส่งที่ร้าน
“สวัสดีเฮีย มาซะเย็นเลยนะวันนี้" มณีเอ่ยทักชายที่ง่วนอยู่กับกล่องลังมากมายบนท้ายกระบะด้วยความอัธยาศัยดี
“พอดีเมียไอ้ดำมันคลอดลูกน่ะ วันนี้มันเลยขอลาไปเฝ้า เฮียเลยต้องทำงานอยู่คนเดียวเนี่ย...เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว" พ่อค้าวัยกลางคนกล่าวบ่นให้ลูกค้าเจ้าประจำฟัง
“อ้าวงั้นเหรอ เดี๋ยวฉันเรียกลูกชายออกมาช่วยดีกว่า มันกลับมาเยี่ยมบ้านพอดี" ว่าแล้วมณีก็ตะโกนกลับเข้ามาเรียกจักรวาลที่เก็บข้าวของอยู่ในร้าน
เด็กหนุ่มวิ่งออกไปช่วยขนลังมากมายเหล่านั้นโดยไม่อิดออด
และไม่เพียงเท่านั้น กวินที่กำลังช่วยยกเก้าอี้ขึ้นไปคว่ำบนโต๊ะอยู่นั้น เมื่อได้ยินก็รีบวิ่งออกไปเสนอตัวช่วยเช่นเดียวกัน
“โชคดีจริง มีเด็กหนุ่มๆแน่นๆอยู่ช่วยตั้งสองคน ก่อนมานี่เพิ่งไปส่งที่ร้านเจ๊หมวยมา มีแต่ผู้หญิงทั้งน้านนนน เฮียยกอยู่คนเดียวหลังแทบหัก" คนเป็นพ่อค้ายังคงเล่าเรื่องความลำบากของตนในวันนี้ให้มณีฟังอย่างเป็นกันเองขณะที่ก้มๆเงยๆส่งลังให้จักรวาลและกวินช่วยถือเข้าร้านไป
หากแต่มณีไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่นัก เนื่องจากสายตาของเธอกำลังจับจ้องไปยังพ่อช่างภาพคนดังด้วยความตะลึงไม่น้อย...ในขณะที่ลูกชายของเธอค่อยๆแบกลังเข้าร้านไปทีละลังสองลัง แต่อีกฝ่ายกลับยกซ้อนๆกันสี่ห้าลังต่อรอบได้ด้วยท่าทีสบายๆ
...นี่มันถึกกว่าไอ้ดำลูกน้องเฮียเขาอีกนะเนี่ย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เหนื่อยไหมพี่วิน" เด็กหนุ่มยิ้มถามคนรักของตนที่นอนแผ่อยู่บนพื้นไม้ในห้องนอนของเขาขำๆ "หมดสภาพเลย"
ได้ฟังดังนั้นกวินก็หัวเราะออกมาเบาๆ "ไม่ได้หมดสภาพสักหน่อย พี่แค่อยากนอนเล่นเฉยๆ"
“ใครเชื่อก็บ้าแล้ว โคตรโทรมเลย...หน้าพี่ตอนนี้น่ะ"
ชายหนุ่มยิ้มกว้างขณะมองสบตากับจักรวาล ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมาอีก ไม่เถียงก็ได้...เพราะจริงๆมันก็เหนื่อยอยู่เหมือนกันนั่นแหละสำหรับเขาที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะกล่องลังพวกนั้น...ทำเขาเกือบหลังเดาะ
“ไม่รู้ว่าแม่อาบน้ำเสร็จหรือยัง...ปอมจะได้ไปคุย" น้ำเสียงที่ใช้พูดเปลี่ยนไปเล็กน้อยทำให้คนที่นอนอยู่ค่อยๆลุกขึ้นเปลี่ยนท่ามาเป็นนั่งขัดสมาธิอยู่กลางห้องแทน
“ไม่ให้พี่ไปด้วยจริงๆเหรอ"
จักรวาลสั่นศีรษะ "ไม่เป็นไรหรอก ปอมจะคุยกับแม่เอง...” พูดจบเด็กหนุ่มก็หันมองนาฬิกาติดผนัง "ตอนนี้น่าจะเสร็จแล้ว...ปอมไปห้องแม่ดีกว่า"
หากแต่ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังจะลุกไปนั่น เสียงเคาะที่หน้าประตูก็ดังขึ้นเสียก่อนพร้อมเสียงเรียกที่คุ้นเคยจากคนเป็นมารดา
“ปอม...แม่เอง"
น้ำเสียงที่มักจะอ่อนโยนอยู่เสมอ บัดนี้ฟังดูแข็งกว่าปกติเล็กน้อย บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าแม่ของเขายังคงไม่รู้สึกดีขึ้นจากเมื่อตอนเช้าสักเท่าไหร่
“ครับ" จักรวาลลุกมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว "ปอมกำลังจะไปหาแม่อยู่พอดีเลย"
มณีปรายตามองใครอีกคนที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ภายในห้องนิดๆ ก่อนจะออกปากเสียงดังฟังชัดราวกับให้ใครคนนั้นได้ยินมันถนัดๆ
“คืนนี้เดี๋ยวปอมไปนอนห้องแม่ แม่ปูเบาะไว้ให้แล้ว...ให้คุณเขานอนที่ห้องนี้ไปเถอะ อย่าไปรบกวนความเป็นส่วนตัว" แม้ถ้อยคำจะฟังดูสุภาพไม่มีอะไร หากแต่น้ำเสียงและแววตาของมณีฉายชัดถึงเจตนาที่ไม่อยากให้ลูกชายของเธอกับกวินต้องมาอยู่ใกล้ๆกันในห้องหับมิดชิดยามค่ำคืนอย่างนี้...
และเมื่อเห็นอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่มีท่าทีอิดออดแต่อย่างใด เข้าใจดีว่าแม่ของเขารู้สึกอย่างไรในตอนนี้
“ไปเถอะ ตามแม่มา" มณีกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินนำกลับไปที่ห้องตัวเองโดยไม่ได้กล่าวร่ำลาอะไรกับช่างภาพคนดังแม้แต่คำเดียว
เด็กหนุ่มเม้มปากแล้วมองคนที่ทำหน้าเจื่อนสนิทอยู่กลางห้องด้วยอารมณ์หลากหลาย
กวินรู้สึกถึงความฟีบเหี่ยวในหัวใจได้อย่างชัดแจ้งเป็นที่สุดในเวลานี้ ไอ้ที่ฮึกเหิมมาก่อนออกจากบ้านมันระเหยหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
คราวนี้กลายเป็นว่าต้องเป็นจักรวาลเสียเองที่เป็นฝ่ายปลอบและให้กำลังใจ ทั้งที่ปกติแล้วจะกลับกันเสียมากกว่า
เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้คนรักพลางสบตาอย่างแน่วแน่ครู่หนึ่ง
“ปอม...มาสิลูก" เสียงเร่งเร้าจากผู้เป็นมารดาลอยมาแว่วๆ
ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มจึงรีบขยับเข้าไปใกล้ตำแหน่งที่คนรักยังคงนั่งทิ้งตัวอยู่ตรงนั้น ก่อนจะย่อตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกันอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าเรียวได้รูปเคลื่อนเข้าใกล้อีกฝ่ายแล้วบรรจงจรดลงไปบนแก้มที่ยังคงมันเยิ้มไปด้วยเหงื่อไคลนั้นเต็มฟอด
“ฝันดีพี่วิน พรุ่งนี้เจอกัน" เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมรอยยิ้ม แล้วจึงรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปก่อนที่แม่ของเขาจะได้ตะโกนเร่งมาอีก
กวินที่เพิ่งจะได้ยาดีมาหมาดๆก็ดูเหมือนจะถูกเติมลมให้กลับมาสู่สภาพเดิม รอยยิ้มหล่อเหลาผุดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้งพร้อมความหวังในใจว่าหากตื่นมาพรุ่งนี้เขาคงจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของคุณแม่...
.
.
.
.
“อยู่กรุงเทพฯไปค้างด้วยกันอย่างนี้เป็นประจำเลยหรือ?” มณีเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ลูกชายของเธอปิดประตูห่้องลง รู้สึกประหลาดๆอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาถามคำถามแบบนี้ทั้งที่ลูกของเธอก็เป็นผู้ชาย
เด็กหนุ่มหลุบตาลงพร้อมด้วยรอยยิ้มเฝื่อนๆนิดหน่อย แต่ก็ยอมตอบออกไปตามตรง "ครับ...ก็บางที" และทันทีที่เงยขึ้นไปเห็นสีหน้าตระหนกกว่าเก่าของคนเป็นแม่เขาก็ต้องระล่ำระลักพูดขึ้นต่อ "แต่แค่ไปนอนเฉยๆนะแม่...ม...แม่อย่าเพิ่งคิดลึก...” พูดไปก็รู้สึกกระดากตัวเองอยู่ในใจไม่น้อย
ได้ฟังดังนั้นคนเป็นแม่ก็ค่อยๆถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบครู่ใหญ่
จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลงเล็กน้อย
“เอาล่ะ...ไหนเล่าให้แม่ฟังซิ เป็นยังไงมายังไงเรื่องมันถึงออกมาเป็นแบบนี้ได้"
จักรวาลค่อยๆปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงที่ข้างมารดา ก่อนจะขยับเข้าไปเกยคางไว้กับไหล่ในท่าที่ทำเป็นประจำมาตั้งแต่เด็ก ฝ่ามือเรียวเล็กของผู้เป็นแม่ยกขึ้นลูบหัวลูกชายคนเดียวแผ่วเบา
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วจึงเริ่มเล่า...
เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่เขาได้เข้าไปทำงานในบริษัทของกวินในฐานะช่างภาพฝึกหัด จนกระทั่งถึงตอนที่ความสัมพันธ์มันพัฒนามาถึงอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบันถูกถ่ายทอดออกมาช้าๆ ไม่รีบร้อน จักรวาลรู้สึกได้ชัดเจนถึงความร้อนบนใบหน้าที่ขึ้นสูงเป็นระยะๆ เขาพยายามเลือกใช้คำพูดที่ดีที่สุดเท่าที่จะคิดได้ ลึกๆในใจได้แต่หวังว่ามารดาคงจะไม่รู้สึกแย่ยิ่งไปกว่าเก่า
มณีฟังเรื่องราวจากปากของลูกชายเธอด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก น้ำเสียงที่ได้ฟัง...เธอบอกได้ว่าเด็กหนุ่มกำลังมีความสุขกับเรื่องที่เล่าแค่ไหน หากแต่อย่างไรก็ดี...ข้อเท็จจริงหลายประการเกี่ยวกับความสัมพันธ์แบบนี้ก็ยังบีบใจเธอไว้ไม่ให้คลายออกง่ายๆ
เด็กหนุ่มเล่าจบลงไปแล้ว และไม่ได้พูดอะไรต่อ...เพียงแค่รอให้มารดาเป็นฝ่ายแสดงความเห็นออกมา
มณีทอดสายตาลงมองพื้นไม้เก่าๆในห้องนอนของเธอเองด้วยความไม่สบายใจ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาอีก "แล้วลูกแน่ใจได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดี...จะไม่มาหลอกให้เราเสียใจทีหลัง?...พวกคนรวย บางทีคนจนๆอย่างเราก็ไม่เข้าใจความคิดเขาหรอกนะลูก”
“พี่วินไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกปอมรับรองได้ครับ...จากทุกๆอย่างที่พี่วินทำ ปอมว่าปอมเข้าใจไม่ผิดหรอก ไม่รู้จะอธิบายให้แม่ฟังยังไงดี...เรื่องอย่างนี้แม่อาจจะต้องสัมผัสเอง ถ้าแม่ให้โอกาส...ให้พี่วินได้มาเจอแม่บ่อยๆ แม่จะคิดเหมือนปอมครับ" เด็กหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เขาเป็นผู้ชาย ลูกก็เป็นผู้ชาย...มันจะไปอยู่ด้วยกันได้ยังไง"
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ล่ะแม่...จะผู้ชายผู้หญิงก็คนเหมือนกัน...ปอมขอโทษที่มันออกมาในรูปนี้ ปอมไม่ได้อยากจะทำให้แม่เสียใจ แต่ปอมไม่ได้คบกับพี่วินที่เขาเป็นเพศอะไร...ถ้าพี่วินเป็นผู้หญิง ปอมก็จะคบ ปกติปอมก็ไม่ได้คิดจะมาชอบผู้ชายด้วยกันหรอก...ก่อนหน้านี้ปอมก็คิดหนักนะแม่ แต่สุดท้ายมันก็ยังคิดเหมือนเดิมอยู่ดีว่าต่อให้จะเป็นเพศอะไรยังไงปอมก็คงเลือกพี่วินเพราะพี่วินเป็นพี่วินไม่ใช่เพราะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่บังเอิญว่าเขาเป็นผู้ชายน่ะสิ...คนรอบข้างเลยอาจจะเข้าใจยากสักหน่อย” เสียงที่ใช้เล่าค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆ ประเด็นอย่างนี้เป็นเรื่องเซ้นซิทีฟที่อธิบายยากที่สุด...
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 22-12-2012 16:18:12
“แล้วลูกรักเขาจริงๆเหรอ?...” บางที...มันอาจจะเป็นความปลาบปลื้มชั่วครั้งชั่วคราว ยิ่งฝ่ายนั้นเป็นถึงช่างภาพชื่อดังคนที่ลูกชายของเธอชื่นชมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ด้วยวัยเพียงแค่นี้...อะไรมันก็เขวได้ทั้งนั้น
หากแต่แรงพยักหน้าหนักแน่นที่รู้สึกได้จากบริเวณที่จักรวาลเกยคางอยู่บนไหล่เธอก็เป็นสิ่งยืนยันถึงคำตอบของเด็กหนุ่มได้ดีที่สุด "รักจริงๆครับ"
เมื่อได้รับคำตอบที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจอย่างนั้นมณีก็ได้แต่ต้องนั่งนิ่งไป คิ้วเรียวบางได้รูปบนใบหน้าที่มีริ้วรอยตามวัยขมวดเข้าจนแทบจะชนกัน
เมื่อเห็นว่ามารดาของตนยังคงไม่กล่าวอะไรออกมา เด็กหนุ่มจึงถือโอกาสเอ่ยอีกหนึ่งสิ่งที่ไม่เคยบอกใครขึ้นแผ่วเบา
เป็นเรื่องที่เขารู้สึกมาตั้งแต่ได้เริ่มทำความรู้จักกับกวินจริงๆจังๆ...รู้สึกมาตลอด แต่ไม่เคยบอกใครเลยสักคน...แม้แต่ตัวกวินเองก็ไม่เคยรู้
“อยู่กับพี่วินแล้วปอมมีความสุข...เหมือนที่ปอมเคยมีสมัยพ่อยังอยู่...”
มณีสะอึกไปทันทีที่ฟังจนจบประโยค...
เด็กคนนี้...ยังจำได้อีกอย่างนั้นหรือ...
สามีของเธอจากไปตั้งแต่เด็กหนุ่มอายุได้เพียงห้าหกขวบ...
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ยินคำเรียกร้องงอแงอะไรเกี่ยวกับการที่เด็กหนุ่มต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยทำตัวมีปัญหา ไม่เคยเรียกร้องหาความรักที่ขาดไป ไม่เคยต้องทำให้เธอต้องคิดหนักถึงเรื่องนี้เลยสักครั้ง
กลับกัน...ลูกชายของเธอยังทำตัวประหนึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวในบางที แน่นอนว่ามันไม่สมบูรณ์...ด้วยวัย ด้วยอุปนิสัยใจคอ แท้จริงเธอก็ยังเป็นเสาหลัก...แต่อย่างน้อยๆเธอก็ได้เห็นมาตลอดว่าเด็กหนุ่มพยายามอย่างมากมายที่จะขึ้นมายืนในตำแหน่งที่ช่วยไม่ให้เธอต้องลำบากมากกว่าที่เป็นอยู่
เพราะอย่างนั้น...เธอจึงไม่เคยรู้เลยว่าลึกๆแล้วลูกชายของเธอเองก็ยังคงคิดถึงความรู้สึกที่เคยได้รับจากผู้เป็นพ่อเมื่อครั้งยังเด็กอย่างที่เธอก็รู้สึกอยู่บ่อยๆเช่นกัน
“พี่วินใจดีมากๆ...ใจดีเหมือนพ่อเลยครับแม่...”
ถ้อยคำซื่อๆง่ายๆที่ได้รับฟังกลับมีความหมายมากมายอยู่ในนั้น
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เนิ่นนาน...
จนกระทั่งเป็นฝ่ายมณีเองที่ละมือที่ลูบหัวลูกชายอยู่ลง "เอาเถอะ...วันนี้แม่เหนื่อยมากแล้ว เราเข้านอนกันดีกว่านะไอ้ลูกหมาของแม่" รอยยิ้มละไมถูกส่งมาให้ผู้ฟัง ก่อนที่เธอจะเดินไปปิดไฟแล้วเดินกลับมาที่เตียง
“คืนนี้ปอมไม่นอนบนเบาะที่แม่ปูให้ได้ไหม?” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืด "ปอมอยากนอนกอดแม่บนเตียง...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“เดี๋ยวจะรีบกลับมานะแม่" เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากหน้าร้านไปพร้อมกับจริน สองน้าหลานพากันมุ่งตรงไปยังตลาดสดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนี้เพื่อซื้อของทำติ่มซำซึ่งยังขาดอยู่ ทิ้งให้มณีและกวินอยู่ช่วยกันเปิดร้านเพียงสองคน
ช่างภาพหนุ่มรู้สึกใจตุ๊มๆต่อมๆกับบรรยากาศอึดอัดแปลกๆที่ลอยอบอวลอยู่รอบตัว ปกติเขาไม่ใช่คนขี้กลัวหรือขาดความมั่นใจแบบนี้ แต่พอต้องมาอยู่กับคนที่เขาอยากจะฝากฝังตัวเป็นลูกเขยตามลำพังแบบนี้เป็นใครก็คงต้องเหงื่อตกกันทั้งนั้น
สองแขนแข็งแรงยังคงออกแรงยกเก้าอี้จัดโต๊ะอย่างขันแข็ง...
แต่...ถ้าลองคิดอีกที ในมุมกลับ...นี่ก็ถือเป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะได้พูดความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อจักรวาลให้มณีได้รับรู้
“เห็นตาปอมว่าคุณเป็นฝ่ายมาชอบพอเขาก่อนหรือ?” น้ำเสียงนิ่งเรียบที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้ชายหนุ่มที่กำลังพยายามคิดหาคำพูดอยู่ว่าควรจะเริ่มประโยคแรกอย่างไรต้องชะงักมือลงไปเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับมามองทางต้นเสียง
กวินพยักหน้ารับแบบไม่ต้องคิดอะไรให้เสียเวลา "ครับ"
“ลูกฉันมีอะไรที่ทำให้คุณชอบ?” ประโยคที่ได้รับมาฟังดูห้วน แต่ยังไงก็ดีกว่าเมื่อวานซึ่งหญิงตรงหน้านี้แทบจะไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรกับเขาสักคำ
ช่างภาพหนุ่มหยุดมือจากงานที่ทำอยู่ลงชั่วครู่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาจางๆ
“ทุกอย่างที่เป็นเขาครับ นิสัยที่คอยห่วงใยเอาใจใส่คนอื่น ขี้เกรงใจ มุ่งมั่น มีความพยายาม รักศักดิ์ศรี ใจดี น่ารัก ยิ้มเก่ง หัวเราะง่าย...อ่ะ...เอ่อ...ขอโทษครับ" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาเกาท้ายทอยเก้อๆ เมื่อเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเมื่อครู่เขาเผลอตัวพูดเยอะเสียจนหญิงผู้เป็นมารดาของคนรักยืนจ้องเขาด้วยสายตาแปลกๆ "แต่ก็ตามที่พูดไปทั้งหมดเลยครับ จริงๆมีมากกว่านี้ที่ไม่ทราบว่าจะอธิบายยังไงดี...”
มณีนิ่งเงียบไตร่ตรองอยู่กับสิ่งที่ได้ฟัง ซึ่งช่องว่างเงียบๆนี้เป็นโอกาสอย่างดีที่จะให้กวินได้กล่าวต่อขึ้นมาอีก
“ผมเองก็พอจะเข้าใจว่าคุณแม่กำลังไม่ชอบใจเรื่องอะไร ผมทราบดีครับว่ามันอาจจะยากสักหน่อยที่ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกันได้ในสังคมแบบนี้ แต่ว่าผมขอสัญญากับคุณแม่ไว้ตรงนี้เลยว่าผมจะดูแลแล้วก็ปกป้องลูกชายคุณแม่ให้ดีที่สุดจากอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ผมไม่มีวันปล่อยให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแน่นอน"
ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง
“ผมอยากจะขออนุญาตคุณแม่อีกครั้งครับ ขอให้ผมได้คบปอมเถอะนะครับ...ผมขอร้อง"
มณีหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะกล่าวนำ้เสียงนิ่งเรียบออกมาเป็นประโยคสุดท้าย
“เรื่องนี้...คงต้องให้เวลาพิสูจน์"
.
.
.
.
เสียงดังอึกทึกครึกโครมที่บริเวณหน้าร้านเรียกให้ทั้งมณีและกวินซึ่งต่างก็ครุ่นคิดถึงบทสนทนาเมื่อครู่อยู่กับตัวเองเงียบๆต้องหยุดงานในมือลง
และยิ่งเมื่อได้ยินเสียงร้องของจริน คนทั้งสองก็ต้องรีบออกไปดูหน้าตาตื่น
“ปอม! เป็นอะไรไหมลูก!” จรินร้องเรียกจักรวาลที่นั่งแปะลงไปกับพื้นฟุตบาทหน้าเหยเกโดยมีจักรยานของเด็กแถวนั้นล้มอยู่ใกล้ๆ เด็กหนุ่มหน้าซีดลงอย่างช่วยไม่ได้เมื่อความรู้สึกทั้งปวดทั้งแสบที่บริเวณหน้าแข้งมันแล่นริ้วขึ้นมา
ส่วนอีกสองคนที่เพิ่งจะวิ่งออกมาหน้าร้าน ทันทีที่เห็นเด็กหนุ่มนั่งอยู่ในสภาพเลือดเต็มขาต่างก็ตกอกตกใจวิ่งมาดูกันใหญ่
“ปอม เจ็บมากไหมลูก! ตายแล้วๆ! รีบเข้ามาทำแผลในบ้านเร็ว" หากแต่ยังไม่ทันจบประโยคของผู้เป็นมารดาดี กวินก็รีบช้อนตัวคนรักที่กำลังกัดปากระบายความเจ็บปวดขึ้นมาเสียแล้ว
ช่างภาพหนุ่มรีบอุ้มคนเจ็บเข้าไปวางไว้บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวภายในร้าน ก่อนจะหันกลับไปรับกล่องยาจากจรินซึ่งวิ่งไปหยิบมันมาจากหลังร้านมือไม้สั่น
ปกติเด็กหนุ่มก็ไม่ได้สำออยอะไร เวลาเตะฟุตบอลกับเพื่อนๆก็มีเรื่องบาดเจ็บอยู่บ่อยครั้ง แต่ครั้งนี้...มันรู้สึกเจ็บมากกว่าปกติหลายเท่า...น้ำตาจึงรื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ฟันบนและล่างขบกันแน่นระบายความเจ็บปวดจนคนอื่นๆได้ยินเสียงดังกรอดๆชัดเจน
มณีที่ยังคงตื่นตกใจอยู่คว้าขวดยาล้างแผลและสำลีไม่ทันกวิน เธอจึงได้แต่ผุดลุกผุดนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตระหนก
“แสบหน่อยนะปอม...” กวินเอ่ยแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆเอาสำลีชุบยาเช็ดเลือดออกไปจากขา
จักรวาลหลับตาแน่นระบายความแสบ เสียงครางเบาๆเล็ดรอดออกมาจากลำคอ
หากแต่ยังไม่ทันจะเรียบร้อยดี ช่างภาพหนุ่มก็หยุดมือลงก่อนเพ่งมองลงไปที่แผลนั่นอีกครั้ง
“มีอะไรเหรอพ่อวิน" จรินเอ่ยถามอย่างสงสัยระคนลุ้นอยูในใจ
ดวงตาคู่คมดุจ้องอยู่ที่วัตถุชิ้นเล็กชิ้นหนึ่งที่อยู่บนปากแผลตรงหน้า "ดูเหมือนว่า...จะมีเศษเหล็กแผ่นเล็กๆฝังอยู่ในแผลน่ะสิครับ สงสัยต้องดึงออก...”
“ฮื้อ!...” คนเป็นเจ้าของแผลร้องขึ้นด้วยความกลัว
กวินเงยหน้ามองคนรัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม หากแต่สีหน้ากลับดูเคร่งเครียดพอๆกับคนเจ็บ "ไม่เป็นไรนะ เจ็บนิดเดียว บีบไหล่พี่ไว้ปอม อย่าไปนึกถึงมัน" ฝ่ามือใหญ่ข้างที่ว่างจับมือทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มขึ้นมาวางไว้บนไหล่หนาของตน "บีบแรงๆเลย จะได้ลืมความเจ็บที่แผลนะ...”
เด็กหนุ่มไม่เพียงบีบไหล่อีกฝ่ายตามที่ถูกบอกให้ทำ หากแต่ยังฝังหน้าลงไปบนนั้นด้วย
ทันทีที่มือกวินของพยายามขยับดึงแผ่นเหล็กที่ว่านั้นออก จักรวาลก็รู้สึกเจ็บจนลืมตัวอ้าปากงับลงไปเต็มแรงที่เนื้อบริเวณหัวไหล่ของชายหนุ่ม...น้ำหูน้ำตาไหลออกมาหมดอย่างช่วยไม่ได้
คนเป็นแม่และน้าที่ยืนมองอยู่ต่างก็ตกใจกับการกระทำของจักรวาลไปตามๆกัน...
หากแต่คนถูกกัดกลับทำเหมือนว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรแม้แต่นิดเดียว...กลับกัน เขายังตั้งอกตั้งใจเพ่งสมาธิไปที่แผลตรงหน้าอย่างแน่วแน่ ในขณะที่ปากก็พูดปลอบด้วยเสียงอ่อนโยนไปด้วย
“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เจ็บนะ...” ชายหนุ่มกล่าวซ้ำไปซ้ำมาทั้งที่มือยังขยับอยู่ที่แผลของอีกฝ่าย "ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี...”
มณีมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย...
ใบหน้าของลูกชายที่โผล่พ้นไหล่แข็งแรงนั่นออกมาดูเจ็บปวดจนสติสตังกระเจิดกระเจิง ฝ่ามือที่บีบเกร็งอยู่กับไหล่นั่นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าลูกของเธอกำลังกลัวแค่ไหน...ในขณะที่อีกคนหนึ่งซึ่งท่าทางจะเจ็บที่ถูกฝังฟันลงไปเต็มแรงอย่างนั้นเหมือนกัน กลับกัดฟันอดทนตั้งใจทำแผลให้เบามืออย่างสุดความสามารถ น้ำเสียงที่ปลอบประโลมออกมานั่นเองก็ฟังดูสั่นน้อยๆ
แล้วในที่สุดเศษเหล็กเจ้าปัญหาก็หลุดออกมาจนได้ เด็กหนุ่มคนเจ็บคลายแรงเกร็งลงทั้งที่บนใบหน้ายังคงเปียกโชกไปด้วยน้ำตาและหยาดเหงื่อ ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวว่าเผลองับคนรักเข้าไปเต็มแรงจึงได้สะดุ้งตัวแล้วรีบปล่อย
“พี่วิน...ขอโทษษษษษษ" เด็กหนุ่มลากเสียงยาวอย่างรู้สึกผิดกับคนที่ยังคงง่วนอยู่กับการปิดแผลให้เขา "เจ็บมากไหม?”
กวินเงยหน้าขึ้นมองนิดๆก่อนจะส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มแล้วก้มลงกลับไปทำแผลต่อ
มณีหลุบตาลงมองพื้นราวกับจะหลบสายตาหนีสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า...
.
.
.
.
“เป็นยังไงบ้างเจ้าลูกหมา ยังเจ็บแผลอยู่ไหม" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามลูกชายที่ยืนขยับมือชงโกปี๊อยู่ข้างกัน
หลังจากเมื่อสามสี่ชั่วโมงก่อนที่จักรวาลได้รับบาดเจ็บ พอทำแผลจนเสร็จเรียบร้อยเด็กหนุ่มก็นั่งพักอยู่เพียงครู่สั้นๆก่อนจะลุกขึ้นมาช่วยงานต่อทันที
จักรวาลหันกลับมาส่งยิ้มเจื่อนๆให้คนเป็นแม่ก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆอย่างไม่ปิดบัง "แสบอ่ะแม่...”
“ก็แม่บอกแล้วให้ไปพัก...ไปๆไม่ต้องทำแล้ว แม่ก็ทำกันอยู่สองคนกับน้ารินทุกวัน ขาดเราไปก็ไม่เป็นไรหรอก" มณีเอ่ยปากพลางปัดมือส่งสัญญาณให้ลุกชายหยุดมือลงเสียที
“โธ่...ปอมไม่ได้เจ็บขนาดนั้นนี่"
“พอก็คือพอ...นี่เป็นคำสั่ง" มณีทำเสียงเข้มขึ้นมาพลางส่งสายตาดุๆไปให้ลูกชาย จนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ต้องค่อยๆวางช้อนลง "เอ้อ...แล้วก็ ไปบอกพ่อช่างภาพคนนั้นให้หยุดทำได้แล้ว...ลูกพาเขาออกไปหาอะไรทำในเมืองเถอะ...คนเยอะๆเกะกะร้าน"
เด็กหนุ่มหันหน้ากลับมาเลิกคิ้วให้กับสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง...เมื่อกี้แม่เขาเพิ่งจะบอกให้เขาออกไปกับกวิน...
“ไม่ต้องมามอง ก็บอกแล้วว่าคนเยอะๆมันเกะกะ ลูกค้ารำคาญตาย ไปๆๆ...วันนี้ในเมืองมีงานอะไรไม่รู้ พาเขาไปดูไป หรือจะพาไปหาดอะไรก็ไปๆเถอะ เลือกเอาสักที่...” ไม่เพียงพูด หากแต่มณียังดันหลังลูกชายให้ออกจากหลังเคาท์เตอร์ไปก่อนจะพยักพเยิดไปทางช่างภาพคนดังที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ชั่วคราวของตัวเองยิกๆ
จักรวาลหันกลับมามองแม่ด้วยสายตาดีใจ รอยยิ้มค่อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าและอีกไม่กี่วินาทีถัดมาเด็กหนุ่มก็โผเข้ากอดร่างของหญิงตรงหน้าเต็มแรง
“ขอบคุณครับแม่!"
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
สายลมที่หอบเอาความชื้นจากทะเลยามค่ำคืนขึ้นมาปะทะโดนหน้าทำให้เด็กหนุ่มต้องยิ้มออกมาก่อนจะหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “ลมเหนียวๆแบบนี้พี่วินรำคาญหรือเปล่า?"
คนถูกถามหันมาส่ายหน้าเบาๆ "จะไปรำคาญทำไม ชอบจะตาย...”
“เหรอ...มีเพื่อนบางคนบอกว่าลมแบบนี้มันทำให้ตัวเหนอะหนะ เลยไม่ค่อยชอบ...แต่ปอมโตมาที่นี่ ปอมเลยชอบมาก มากกว่าลมในเมืองเยอะเลย"
“พี่ก็เหมือนกัน...ลมในเมืองมันมีแต่ฝุ่น"
“นั่นสิ...”
บทสนทนาสัพเพเหระแบบนี้ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดสลับกับการนั่งปล่อยอารมณ์ไปเงียบๆอย่างนี้มาตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด จนตอนนี้คนบนหาดก็ค่อยๆร่อยหรอลงไปจนแทบจะเหลือเพียงพวกเขาสองคนครอบครองที่นี่
หลังจากเดินเที่ยวในตัวเมืองกันมาตลอดบ่าย คนทั้งคู่ก็ตกลงจะจบวันนี้ลงที่หาดแห่งนี้
เมื่อได้เจอบรรยากาศเงียบๆเหงาๆมาอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มก็อดคิดถึงช่วงเวลาหนึ่งปีหลังจากนี้ไม่ได้...ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองคนข้างกายที่ไม่ยักมีทีว่าจะคิดหนักอะไรกับการต้องอยู่ห่างกันเหมือนเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่วิน..” เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกแผ่วเบา
คนถูกเรียกหันกลับมามองพร้อมรอยยิ้มที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนดีแม้ฟ้าจะมืดก็ตาม "หืม?”
จักรวาลหันกลับมาก้มลงมองเข่าตัวเองที่ใช้มือทั้งสองข้างกอดไว้ ก่อนจะค่อยๆอ้อมแอ้มพูดออกมาเสียงเบา "...ไปอยู่นู่นคนเดียวตั้งปี...ปอมต้องเหงาแน่เลย...”
ได้ยินอย่างนั้นคนฟังก็หัวเราะออกมาเบาๆ ฝ่ามือใหญ่ข้างที่ใกล้ตัวเด็กหนุ่มยกขึ้นขยี้หัวคนรักอย่างนึกเอ็นดู
“กลัวคิดถึงพี่ล่ะสิ" กวินเอ่ยปากแซวด้วยน้ำเสียงทะเล้น สายตาที่ส่งออกไปเจือแววล้อเลียนจนอีกฝ่ายต้องอ้าปากส่งเสียงประท้วง
“มั่วน่า! หมายถึงพี่วินคนเดียวที่ไหน ปอมหมายถึงคนอื่นด้วย" แต่แม้ปากจะเอ่ยออกไปแบบนั้น ในใจเด็กหนุ่มกลับรู้ดีว่าที่เมื่อครู่พูดออกไปนั้นมันหมายถึงกวินจริงๆนั่นแหละ "ไปอยู่นู่นคงหนาว พอหนาวแล้วก็คงเหงา"
ช่างภาพหนุ่มยิ้มน้อยๆ "อืม...ในฐานะคนที่เคยไปอยู่มาก่อน มันก็โอเคนะ...ไปอยู่จริงๆก็ไม่เหงาขนาดนั้นหรอก มีอะไรให้ทำเยอะแยะ ไม่มีเวลามานั่งเหงาบ่อยๆ"
สิ่งที่ได้ฟังทำเอาเด็กหนุ่มขมวดคิ้วลงเล็กน้อย...
...ทำไมดูเหมือนจะมีแค่เขาที่นึกกังวลอยู่ฝ่ายเดียว...
“แล้ว...” น้ำเสียงลังเลเกริ่นขึ้นอีกครั้ง "...พี่วิน จะ...ทำอะไรในระหว่างหนึ่งปีนี้" พูดจบเด็กหนุ่มก็รู้สึกอยากเอาทรายกรอกปากตัวเอง ทำไมแค่ถามออกไปว่าจะคิดถึงกันไหมมันถึงได้พูดยากพูดเย็นนัก
คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้น "หือ?...ก็ทำงานเหมือนเดิมน่ะสิ จะให้พี่ทำอะไรล่ะ"
จักรวาลถอนหายใจให้กับคำตอบที่ได้รับ ก่อนจะส่ายหน้าแล้วกล่าวตัดบทก่อนที่จะต้องฟังประโยคชวนห่อเหี่ยวใจไปมากกว่านี้ "เปล่าครับ...ก็ทำงานนั่นแหละ แค่ถามเฉยๆ"
ช่างภาพหนุ่มเหล่มองคนข้างกายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ความจริงก็รู้หรอกว่าเด็กหนุ่มอยากจะพูดอะไร...เพียงแต่รู้สึกอยากแกล้งก็แค่นั้น
“กลัวพี่ไม่คิดถึงก็บอกมาตรงๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำฟอร์ม" กวินกล่าวขึ้นลอยๆพลางเงยหน้ามองฟ้ามองดาวพร้อมสีหน้ากวนประสาท
ได้ฟังดังนั้นคนถูกแกล้งก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขึ้นมาทันที สองมือวางลงกับพื้นแล้วกำทรายขึ้นมา ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเอี้ยวตัวเอาทรายพวกนั้นถูกลงไปกับหน้าแข้งของอีกฝ่ายเต็มแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะไอ้เปี๊ยก!” กวินอุทานขึ้นเสียงดังลั่น ถ้าไม่ติดว่าหน้าแข็งของอีกฝ่ายมีแผลที่ได้มาเมื่อตอนเช้าอยู่ละก็ เขาคงทำแบบเดียวกันแก้แค้นไปแล้ว "เดี๋ยวพ่อจับปล้ำตรงนี้เลยคอยดู!”
“พูดจาน่าเกลียดน่าพี่วิน!” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นเสียงดังไม่แพ้กัน สองมือทำท่าจะกำทรายขึ้นมาอีกรอบ หากแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยมือของอีกฝ่ายจนได้
“เดี๋ยวเถอะไอ้ตัวดี รอยกัดบนไหล่นี่พี่ยังไม่ได้ชำระความเลยนะ...เนื้อแทบหลุดเลยรู้หรือเปล่า" ถึงเวลาลำเลิกบุญคุณกันเสียหน่อย ช่างภาพหนุ่มดึงเสื้อเปิดไหล่โชว์รอยฟันให้เจ้าคนเป็นต้นเหตุดูให้เต็มตา "ซาดิสม์หรือไงเรา ชอบใช้ความรุนแรง...ระวังตัวไว้เถอะ พี่เอาคืนเมื่อไหร่ลุกไม่ขึ้นไปสามวันแน่"
“เห้ย! พูดอะไรน่ะ ลามก!”
“อะไร ลามกตรงไหน...มีส่วนไหนที่พี่พูดลามก...ปอมหรือเปล่าที่คิดลามกเอง"
“โว้ย...ไม่คุยด้วยแล้ว" เด็กหนุ่มหันหน้าหนีโดยมีฝ่ามือใหญ่ตามมาลูบหัวง้อทันที สุดท้ายก็ต้องหันกลับมาจนได้ "แล้วแผลบนไหล่พี่เจ็บมากไหม? ปอมขอโทษจริงๆนะ มันลืมตัว"
คนถูกถามหัวเราะเบาๆ "เจ็บน่ะเจ็บ...แต่ไม่เป็นไรหรอก นิดๆหน่อยๆ"
“ขอบคุณนะครับพี่วิน...แล้วก็ขอโทษอีกรอบด้วย” จักรวาลเอียงหัวชนเข้าชนออกที่ต้นแขนของอีกคนไปมา ไม่รู้เป็นท่าขอโทษแบบใหม่หรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาจับหัวทุยๆที่ขยับอยู่นั้นให้ขึ้นมาซบอยู่บนไหล่ขอบตน "อยากซบไหล่ก็บอกดีๆสิ ท่าทางจะซาดิสม์จริงๆด้วย" ชายหนุ่มยังไม่วายเอ่ยแซวไปอีกระลอก ก่อนที่น้ำเสียงที่ใช้ในประโยคถัดมาจะเปลี่ยนไป "...เมื่อกี้ที่ถาม...ว่าพี่จะทำอะไรในระหว่างหนึ่งปีที่ปอมไม่อยู่...ขอตอบใหม่ได้ไหม?...”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที
“จะคิดถึงปอมทั้งปีเลย...” กวินเอ่ยออกมาแผ่วเบา "...กลัวอยู่ใช่ไหมปอม? ไปอยู่ที่นู่นไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ตั้งใจทำงาน ตั้งใจเรียนรู้ เก็บประสบการณ์กลับมาเยอะๆ อย่างที่พี่บอก...ถ้ามีเรื่องยุ่งเราก็จะไม่ค่อยมีเวลามาเหงาหรอก...ดังนั้น ปอมค่อยคิดถึงพี่เฉพาะตอนว่างๆนะ"
เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรออกมา เพียงแค่ทอดสายตามองออกไปยังท้องทะเลนิ่งๆ
“เดี๋ยวพี่จะเป็นคนคิดถึงปอมบ่อยๆเอง..."
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โชคดีนะลูก" มณีเอ่ยขึ้นขณะยืนส่งลูกชายที่กำลังจะออกเดินทางไปสนามบินเพื่อกลับกรุงเทพฯที่หน้าร้าน ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจูบหน้าผากมนนั่นแผ่วเบา "ถึงแล้วโทรบอกแม่ด้วย แล้วอย่าลืมเอาขนมพวกนี้ไปฝากพวกเจ้าอ้นด้วยนะลูก...เรื่องจะไปเมืองนอกก็เตรียมตัวให้ดีๆ เสื้อผ้งเสื้อผ้าเตรียมหนาๆไป เดี๋ยวใกล้ๆไปแล้วแม่จะโทรหาอีกทีนะ"
จักรวาลยิ้มรับคำของมารดา เด็กหนุ่มตรงเข้าสวมกอดหญิงตรงหน้าแน่นๆ "ดูแลตัวเองด้วยนะแม่ รักแม่ครับ" ใบหน้าเรียวได้รูปขยับเข้าไปหอมลงที่แก้มผู้เป็นแม่ไปเสียหลายฟอด
จนในที่สุดเมื่อร่ำลากันเสร็จเด็กหนุ่มก็ผละไปลาน้าของตนที่ยืนอยู่ในร้านบ้าง
เหลือไว้เพียงกวินที่ยืนยิ้มกว้างส่งให้กับมณีอยู่ตรงนั้น
“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ผมมาพักด้วย สนุกมากๆครับ" ช่างภาพหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพขณะยกมือขึ้นไหว้ "แล้วก็...เรื่องปอมผม...” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะกล่าวจบ มณีก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“ฝากดูแลปอมด้วยนะ"
คำพูดที่ได้ยินทำเอากวินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา รอยยิ้มกว้างจนแทบจะถึงใบหูก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั่น สองมือถูกยกขึ้นประนมไหว้อีกครั้งด้วยความดีใจ
“ครับ! ผมจะดูแลให้ดีที่สุดครับคุณแม่ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ!”
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 22-12-2012 16:21:38
เริ่มหัวข้อโดย: Lipoil ที่ 22-12-2012 16:32:55
เริ่มหัวข้อโดย: Aeterna ที่ 22-12-2012 16:48:34
ฟินจริงๆกับช๊อตทำแผลกัดไหล่เนี่ย (ซาดิสม์สินะ)
แต่น่ารักเนอะ เข้าใจอารมณ์คุณแม่เลยค่ะ เห็นเขาเป็นแบบนั้น เรามองแล้วก็รับรู้ได้เนอะ
การกระทำมันแสดงออกมาชัดเจนจนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเยอะแยะแหละค่ะ
ไม่มีอะไรยืนยันว่าใครจะรักใครได้ตลอดไปก็จริง แต่แค่ปัจจุบันเขารักกันก็พอแล้วแหละเนอะ (อิน)
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ แต่พี่วินท่าจะได้ปล้ำยากละมั้งงงง อีกตั้งปีหนึ่งค่อยคุยกันใหม่ (ฮา)
เริ่มหัวข้อโดย: thari ที่ 22-12-2012 16:54:56
เย้~ ในที่สุดก็ยอมรับแล้ว *ระบำ*
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 22-12-2012 16:55:16
ตอนแรกใจเหี่ยวตามไปด้วยเลย
โชคดีที่คุณแม่เข้าใจเนอะ...ลูกใครใครก็รัก :D
น้องปอมตั้งใจเก็บเกี่ยวประสบการณ์ดีๆน๊าา
เด๋วเราจะคิดถึงน้องปอมเป็นเพื่อนพี่วินอยู่ที่นี่เอง :o8:
ปล. กลับกรุงเทพฯไป พี่วินอย่าลืมพาน้องปอมไปฉีดยากันบาดทะยักนะคะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: ladiiz ที่ 22-12-2012 16:59:16
o13 o13 o13 o13 o13 o13
จุดพลุฉลองงงงงงง :mc4: :mc4: :mc4:
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 22-12-2012 17:08:42
เริ่มหัวข้อโดย: Scream ที่ 22-12-2012 17:17:58
ดีใจกับพี่วินอ่ะ
อย่าลืมคู่รองนะคะ 5555555
เค้ารออยู่
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 22-12-2012 17:20:11
เริ่มหัวข้อโดย: badcow ที่ 22-12-2012 17:31:28
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 22-12-2012 17:42:19
เริ่มหัวข้อโดย: PK37 ที่ 22-12-2012 17:47:18
+++++++++++++++++
พี่วินเกือบแย่ ดีที่น้องปอมเจ็บมากเลยพิสูจน์ให้คุณแม่น้องปอมรู้ว่าพี่วินรักน้องปอมจริงๆ
ถ้าจะให้ดีก็ไม่อยากให้น้องปอมเจ็บหรอกนะ แต่ก็จะนานกว่าคุณแม่น้องปอมจะยอมรับ
น้องปอมใกล้ไปนิวยอร์กแล้วสิ พี่วินจะตามไปด้วยรึป่าวนะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4: รอติดตามตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: IIMisssoMII ที่ 22-12-2012 17:48:55
น่าจะให้คุณแม่เดาความสัมพันธเองนะ ยิ่งฉากที่ปอมเจ็บแล้ววินมาช่วย
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 22-12-2012 17:58:55
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 22-12-2012 18:03:53
เริ่มหัวข้อโดย: choijiin ที่ 22-12-2012 18:09:42
คุณแม่ยอมรับได้แล้ว
:m4: :mc3:
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 22-12-2012 18:11:23
แบบว่า เรื่องนี้มันสนุกตรงที่
ไม่เวอร์นี่แหละ คือในชีวิตจริง
คงมีน้อยอ่ะ พ่อแม่ที่รับลูกชายที่รักผู้ชายได้ :เฮ้อ:
ต้องขอบคุณความรักของพี่วินล้วนๆเลยนะ
ที่ทำให้แม่ปอมยอมรับได้
แต่ีเพิ่งคิดได้ว่า เรื่องนี้ยังไม่มี NC เลยนี่นา o18
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 22-12-2012 18:13:20
หม่อมแม่อนุญาติ
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 22-12-2012 18:16:59
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 22-12-2012 18:26:17
ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล!!
ในที่สุดก็ผ่านด่านคุณแม่ไปได้ซะที
ปอมเองก็จะได้ไปเมืองนอกแบบสบายใจ
แอบเดาว่าใกล้จะจบแล้วใช่ไหมคะ
ยังไม่อยากให้จบอ่ะ ToT
รวมเล่มเมื่อไหร่บอกนะคะ จะซื้อแน่นอน!
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 22-12-2012 18:28:51
ดีใจน้ำตาจะไหล
คุณแม่ยายยอมรับพี่วินแล้ว
ว่าแต่พี่วินจะไม่ตามน้องไปจริงๆเหรอ
ไปคนเดียวเหงาแย่เลยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: RGB.__ ที่ 22-12-2012 18:29:30
ดีใจกับทั้งสองคนด้วย o13
ชอบตอนที่พี่วินบอกว่า ให้ปอมคิดถึงตัวเองเวลาว่างๆ ส่วนพี่วินจะคิดถึงปอมบ่อยๆเอง โอยยยยยย
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 22-12-2012 18:32:42
กรี๊ดดดดด ><
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 22-12-2012 18:36:32
เริ่มหัวข้อโดย: yayee2 ที่ 22-12-2012 18:37:10
หวังว่าทางรักของเขาทั้งสองคน คงดำเนินไปได้ด้วยดี
ในหนึ่งปีที่ปอมไปนอกนี่ คงไมมีมาม่านะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: golfjis ที่ 22-12-2012 18:45:55
อยากให้เธอคอยแคร์รักและจริงใจทุกๆนาที
รักเขาให้มากเพียงฉัน ฉันรู้เธอทำได้ดี.......
แม่ฝากมาแล้วนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 22-12-2012 18:56:11
เริ่มหัวข้อโดย: vascular ที่ 22-12-2012 19:01:04
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 22-12-2012 19:11:57
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 22-12-2012 19:23:33
แต่ตอนนี้ก็พิสูจน์ให้เห็นได้นะว่าทั้งสองคนรักกันแค่ไหน :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 22-12-2012 19:25:49
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 22-12-2012 19:34:41
ว่าแต่ปอมไม่อยู่ 1 ปีเลยนะ หวังว่าจะไม่มีอะไรน้าา ไม่ไปได้ไหมอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 22-12-2012 19:36:45
ที่เหลือก็แค่1ปีทีีห่างกันสินะ อิอิ
ใกล้จบแล้ว คงรู้สึกโหวงๆ ถ้าเรื่องนี้จบ ,__,
สู้ๆค่ะ รอตอนต่อไป 5555
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 22-12-2012 20:01:40
อยากเห็นพึ่วินเอาคืนปอมเหมือนกัน อิอิ ลุกไม่ขึ้นสามวันแหน่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 22-12-2012 20:04:24
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 22-12-2012 20:34:17
อยากอ่านตอนหวานๆจังน้าาาาา :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 22-12-2012 20:35:31
คุณชายวินเค้าช่วยขายกาแฟอย่างจริงจังจนมอมแมมไปหมด อยากเอาชนะใจแม่ยาย
ตอนปอมหอมฟอดนั่นน่ารักมากนะ...ตอนทำแผลพี่วินก็เก่งมากปกป้องดูแลน้องได้
ชนะใจคุณแม่ตรงนี้ หนึ่งปีขอเป็นแค่หนึ่งตอนได้มั้ยคะ ไม่อยากให้น้องปอมเหงา 555
ขอบคุณค่า :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 22-12-2012 20:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 22-12-2012 20:39:04
อ่อ แอบคอดถึงพี่เมษา เหมือนว่าจะตกหลุมรักพี่เค้าแล้วหล่ะ
จะว่าไปก่อนตอนพิเศษอีกนะไม่ได้โม้ :-[
รอตอนต่อไปครับ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: hobazaki ที่ 22-12-2012 20:45:13
เริ่มหัวข้อโดย: took-ta_naka ที่ 22-12-2012 20:47:19
+1 จ้า รอตอนต่อไปนะ
เริ่มหัวข้อโดย: My_NT ที่ 22-12-2012 20:48:45
คุณแม่ยอมรับแล้วว ขอบคุณมากๆน้าค้า
ให้พี่วินดูแลลูกชายคุณแม่ รับรองไม่มีวันผิดหวังแน่นอน อิอิอิ
ยังไงก็ยังอยากให้พี่วินตามไปอยู่กับน้องด้วยอ่า เดี๋ยวน้องเหงาา :monkeysad:
ขอบคุณมากๆค่าา :กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 22-12-2012 21:08:36
แต่พี่วินก็ได้พิสูจน์ให้คณแม่ปอมได้เห็นแล้ว ชนะใจคุณแม่ด้วยฉากทำแผลให้น้องปอม
:mc4: ต่อไปก็ทางสะดวกแล้ว ทั้ง 2 ครอบครัวก็ยอมรับทั้งคู่ แต่ต่อไปน้องปอมก็จะไปนอกแล้ว พี่วินคงคิดถึงน้องปอมมากๆ แน่
:L2: :pig4: คนเขียนค่ะ กด+ และ + เป็ดให้กับฉากทำแผลน้องปอม เป็นเราคงสลบไปแล้วตั้งแต่เห็นเลือด
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 22-12-2012 21:09:54
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 22-12-2012 21:16:49
มันแบบ เสีบวาบๆๆบอกไม่ถูกกก กลัวเลือดอะ 555555555
ส่วนเรื่องครอบครัวทั้งสองฝ่ายในที่สุดก็ผ่านฉลุยเรียบร้อยหายห่วง :กอด1:
งานนี้ต้องยกความดีให้ความรักที่ทั้งสองคนต่างมีให้กัน จนทำให้ทุกคนยอมรับได้
ว่าแต่พี่วินจะไม่ไปกับน้องจริงอะะะ แอบหวิววววววว :z3: แต่ก็พอจะเข้าใจ พี่ก็มีหน้าที่ที่ต้องทำนี่เนอะ
เราทุกคนก็ต่างมีหน้าที่ มีเส้นทางเป็นของตัวเอง
เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เราก็จะกลับมาพบกันใหม่ ....
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-12-2012 21:19:35
ดีใจด้วยนะคะ พี่วิน น้องปอม ฮิฮิ
ต่อไปหนักกว่านี้อีกนะ ห่างกันตั้งเป็นปี คิดถึงกันแย่เลยยย
อ่าาาา เบนไม่อยากให้ห่างกันเลยจิ
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 22-12-2012 21:21:58
แต่การกระทำมันก็พิสูจน์ได้นะ
ช๊อตนั้น น้ำตาแทบไหล
ยินดีด้วยกับทั้งคู่นะ
:m4:
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 22-12-2012 21:55:18
คุณแม่ไฟเขียวแล้ว ฮึกกก
ดีใจแทน ไปเมืองนอกแบบสบายใจแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 22-12-2012 22:14:01
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 22-12-2012 22:14:34
อาจจะเพราะเห็น "ความเป็นธรรมชาติ" ระหว่างกันของสองคนนี้เนอะ...(คิดเอาเองอีกละ...ฮาาาา)
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 22-12-2012 22:25:33
พี่วินอ่อนโยน เป็นที่พึ่งของปอม ปกป้องปอมได้
แต่น้องปอมค่ะ เจ็บขนาดเหล็กทิ่มเนื้อเข้าไปแล้วต้องกัดพี่วินน่ะ
พี่ว่าน้องปอมควรจะแผลอักเสบบ้างไรบ้าง ไม่ใช่ไปเดินเ่ล่นกับพี่วินจนค่ำมืดนะคะ อิอิ
แล้วหนึ่งปีพี่วินจะไม่ไปเยี่ยมน้องบ้างไร ค่าเครื่องบินไม่เท่าไรเอ๊ง พี่วินรวยซะอย่าง
เริ่มหัวข้อโดย: phoenixa ที่ 22-12-2012 22:31:07
คิดถึงทั้งปี คิดถึงบ่อยๆ
ฉากนี้ทำเอาหลุดกรี๊ดเลยล่ะค่ะ
พี่วินน่ารักอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 22-12-2012 22:35:41
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 22-12-2012 22:35:46
แต่ในที่สุดมันก็ผ่านไปได้ดี
ดีใจกับพี่วินน้องปอมด้วยค่า ^^
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 22-12-2012 22:36:29
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 22-12-2012 22:59:08
เริ่มหัวข้อโดย: Zam_Zammy ที่ 22-12-2012 23:29:50
อยู่ต่างประเทศปีนึง ทำตัวยุ่งๆไม่มีเวลามาเหงาแน่เลย
ว่าแต่อากาศหนาวมันทำให้เหงามากขึ้นจริงๆ
ชอบๆๆ กอดๆๆ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 23-12-2012 00:05:15
:-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 23-12-2012 00:12:59
เริ่มหัวข้อโดย: pattybluet ที่ 23-12-2012 00:18:54
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่อ่านแล้วชอบมากๆค่ะ ชอบความเป็นธรรมชาติของทั้งคู่เวลาที่ดูแลอีกฝ่าย น่ารักมากกกกก :give2:
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 23-12-2012 00:34:23
แต่ท่าจะให้ดีพี่กวินพาน้องไปฉีดยากันบาดทะยักจะดีมากๆ เลย...
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 23-12-2012 01:13:33
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 23-12-2012 01:16:19
ทีแรกนึกว่าวินจะแอบไปอยู่ดูแลปอมที่ต่างประเทศซะอีก นี่สรุปปอมต้องไปคนเดียวจริงๆอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Sabaijai ที่ 23-12-2012 01:50:09
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 23-12-2012 01:55:14
นั่งยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว น่ารักมาก ๆ ๆ ๆ
ชอบตอนของเมษ-อาร์ทจัง อยากให้มีตอนพิเศษของคู่นี้อีกเรื่อย ๆ จังเลย
เริ่มหัวข้อโดย: sheep.tk ที่ 23-12-2012 02:03:37
ในที่สุดก็ผ่านด่านคุณแม่น้องปอมมาได้แล้ว :mc4:
ว่าแต่..พี่วินจะไม่ตามไปอยู่เมืองนอกกับน้องปอมจริงๆเหรอเนี่ย :monkeysad:
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 23-12-2012 02:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: patt02746 ที่ 23-12-2012 03:38:24
อุ๊ย ติดนิสัยพี่อาร์ทมาชั่วคราว
คู่พี่เมษกับพี่อาร์ทเป็นอะไรที่อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบปริมากมาย
เหมือนส่วนที่เติมเต็มซึ่งกันและกัน
อย่างที่พี่อาร์ทบอกนั่นแหละค่ะ
ถ้าจับเอาสองคนนี้มารวมกันแล้วหารสองจะพอดีมากมาย
พี่อาร์ทนี่แหละคุณค่าที่พี่เมษคู่ควร
ขอติดตามเป็นเอฟซีอีกคู่หนึ่ง
ขอสารภาพตามตรงว่าตอนแรกเกลียดอิพี่เมษมาก
มาทำร้ายพี่วินกะน้องปอมได้ยังไงกัน
แต่มานึกๆดูก็เข้าใจอ่ะนะ
คนที่เสียใจมากๆก็มักจะขาดสติง่ายเป็นธรรมดา
แต่ในที่สุดพี่ก็เจอคนที่เหมาะกับพี่มากๆแล้วนะ
ดีใจด้วย ฮ่าๆ(อินอย่างแรงกล้า)
ปล.จะรักคนเขียนยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีกล้านคูรล้านเท่า ถ้าเขียนตอนพี่เมษกับพี่อาร์ทต่อ จุ๊บบบบบ
ปล2. แต่พี่วินกะน้องปอมเราก็รออยู่เหมือนกันนะ >///<
เริ่มหัวข้อโดย: meepooh555 ที่ 23-12-2012 10:28:25
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 23-12-2012 10:42:41
เนอะพี่วิน :m12:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-12-2012 11:18:30
ตุ้มต่อมากอ่านตอนแรก ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: miracle22936 ที่ 23-12-2012 12:26:33
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 23-12-2012 17:19:17
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 23-12-2012 17:55:40
เฮ้อ โล่งเลยอ่ะผ่านด่านคุญแม่มาได้
ด่านใหม่แล้วสู้ๆ นะปอม .. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 23-12-2012 19:20:11
ดีใจไปกับพี่วินน้องปอมจริงๆ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 23-12-2012 19:30:52
เริ่มหัวข้อโดย: mengsama ที่ 23-12-2012 20:17:22
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตสีม่วง ที่ 23-12-2012 21:31:24
น่ารักกันจริงคู่นี้
อยากอ่านคู่เมษากับอาทิตย์อะครับ555555
เชีร์ยอยู่อีกคู่ o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: Mengjie_JJ ที่ 23-12-2012 22:20:53
อยากอ่าน คู่เมษาอาทิตย์ ต่อจังเลย
สองคนนี้ เหมาะสมกันมาก เหมือนเป็นส่วนเติมเต็มกันและกัน
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 23-12-2012 22:34:28
ว่าแต่รักแท้จะแพ้ระยะทางไหมน๊อ
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 23-12-2012 23:07:05
ดึีใจด้วยค้่าบบบบบบบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 23-12-2012 23:33:27
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 24-12-2012 07:23:08
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 24-12-2012 07:34:24
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 24-12-2012 08:47:40
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 24-12-2012 09:13:20
เริ่มหัวข้อโดย: puppyluv ที่ 24-12-2012 10:36:43
กดบวกปล่อยเป็ดให้อวตารโคนันกับ 555
(ทุบโต๊ะ)
ไม่ไหว เรื่องนี้น่ารักกินขาด
อยากอ่านอีกล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 24-12-2012 12:57:38
เมื่อคืนอ่านจนแทบไม่ได้นอน เพราะมันหยุดไม่ได้จริงๆ
อ่านไปยิ้มไปเขินไป จนจะเปนบ้า ฮ่าๆๆ อยากจะกรี๊ดดังๆ ออกมาก้อตั้งหลายครั้ง
กวิน เปนคนที่มีบุคลิกอบอุ่นมาก ชอบผู้ชายแบบนี้สุดๆ
พออ่านๆ ไปแล้วก็เลยเกิดภาพของ ผู้ชายคนนี้ ซ้อนขึ้นมา
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/59343_10151129868462484_1583697397_n.jpg)
เท่านั้นแหละ ยิ่งอ่านยิ่งเพ้อหนัก
ถึงแม้ว่า จริงๆ แล้วสองคนนี้อาชีพจะต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่บุคลิก ความอบอุ่น ความใส่ใจ อ่านแล้วหั้ยความรู้สึกเหมือนกันไม่มีผิด
ตัวน้องปอมเองก้อน่ารักสุดๆ ห้ามใจไม่ไหว เลยตกหลุมรักไปอีกคน
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านต่อมากๆ เลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 24-12-2012 13:25:20
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 24-12-2012 13:40:08
เขินมากกกกกก น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักทุกคู่
ชอบอ่ะะะะ ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:L1: :L1: :L1: :L1:
รอมาต่อแบบจริงจังงงง กอดคนแต่ง รักเลยเรื่องนี้ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 24-12-2012 20:03:19
ส่วนพี่วิน ทำดีทุกประการค่ะ พี่วินเป็นขวัญใจแม่ยกอยู่แล้ว แสดงความอึดตึกนรกมาก โดนฟันน้องปอมไปซะขนาดนั้นยังไม่สะเทือน คุณแม่ไม่ใจอ่อนก็ให้รู้ไป อิอิ
รู้สึกว่าพออะไรๆ ปลอดโปร่งแล้ว พี่วินแอบทะลึ่งขึ้น 3 เลเวล 555 แต่ก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้นนะ น้องปอมท่าทางจะต้องฉายเดี่ยวแล้วจริงๆ แอบเหงาแทนน้องปอมอ่ะ ...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Morgiana ที่ 24-12-2012 21:04:27
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เราชอบวิธีการเล่าเรื่อง บรรยายตัวละคร
มันละมุนมาก ชอบบรรยากาศแบบนี้.... มันดูอบอุ่น
ยิ่งตอนพี่วินตามจีบปอมเป็นอะไรที่เปรมมาก พี่วินเทพบุตรมาก
ช่วงตอนดราม่านี้สุดแสนจะบาดใจเลยค่ะ เราร้องไห้เลยนะ T^T
แต่ตอนนี้หวานเหมือนเดิมแล้ว เอ๊ะ! หรือหวานกว่าเดิมหรือเปล่า? 5555
ชอบฟิลตอนพี่วินทำแผลให้ปอมมาก มันละมุนนนน แอร๊ยยยย
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Morgiana ที่ 24-12-2012 21:06:28
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้หลังจากเห็นคนอื่นแนะนำอยู่ในกระทู้แนะนำมานาน
เมื่อคืนอ่านจนแทบไม่ได้นอน เพราะมันหยุดไม่ได้จริงๆ
อ่านไปยิ้มไปเขินไป จนจะเปนบ้า ฮ่าๆๆ อยากจะกรี๊ดดังๆ ออกมาก้อตั้งหลายครั้ง
กวิน เปนคนที่มีบุคลิกอบอุ่นมาก ชอบผู้ชายแบบนี้สุดๆ
พออ่านๆ ไปแล้วก็เลยเกิดภาพของ ผู้ชายคนนี้ ซ้อนขึ้นมา
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/59343_10151129868462484_1583697397_n.jpg)
เท่านั้นแหละ ยิ่งอ่านยิ่งเพ้อหนัก
ถึงแม้ว่า จริงๆ แล้วสองคนนี้อาชีพจะต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่บุคลิก ความอบอุ่น ความใส่ใจ อ่านแล้วหั้ยความรู้สึกเหมือนกันไม่มีผิด
ตัวน้องปอมเองก้อน่ารักสุดๆ ห้ามใจไม่ไหว เลยตกหลุมรักไปอีกคน
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่านต่อมากๆ เลยค่ะ
กรี๊ดดด พี่หมอโบ๊ทของน้องนิวเยียร์ >///////<
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 24-12-2012 23:43:52
เย้ๆ
ตอนนี้ลุ้น และน่ารักมากกก
พี่ืิวินหื่น ฮ่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 25-12-2012 00:01:14
ในที่สุดก็ผ่านด่านพ่อแม่มาได้ วู้ว ๆ ! o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 25-12-2012 01:29:47
น้องปอมน่ารัก แต่ตอนนี้ต้องยกให้พี่วินจริงๆ ประโยคให้พี่คิดถึงปอมคนเดียวนี่ กินใจมากเลย ห่างกันคนละซีกโลกแต่พี่วินเป็นคนมั่นคงซะอย่าง ไม่คณามือกันอยู่แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 25-12-2012 07:23:37
ในที่สุดก็ได้ใจท่านแม่มาแล้ว
เหลือเรื่องระยะทางอย่างเดียว
แต่พี่วินหนักแน่นดั่งหินผา
ไม่วอกแวกชัวร์ น้องปอมสบายใจได้ :m1:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 25-12-2012 11:02:22
แถมยังได้สวีทกันเล็กๆน้อยๆเปลี่ยนบรรยากาศด้วย
ต่อไปก็คงรักกันได้แบบอุ่นใจไร้กังวลแล้วเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 25-12-2012 11:12:02
ยินดีกับพี่วินน้องปอมนะครับ ผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้แล้ว รักกันนานๆนะ
เดี๋ยวปอมต้องไปอยู่ไกลแสนไกลตั้งหนึ่งปี นึกว่าพี่วินจะตามไปดูแลน้องที่นู่นซะอีก
แต่เอาน่า ส่งความคิดถึงไปบ่อยๆตลอดทั้งปี ก็ OK ล่ะนะ
ขอบคุณนะครับน้องแป้ง
เห็นลงตอนนี้ตั้งแต่วันเสาร์แล้ว แต่ต้องตัดใจรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อน
ตอนนี้หยุดยาวจนปีใหม่เลย ได้มาอ่านตอนสมองว่างๆนี่มีความสุขมากกก..
ปีใหม่น้องแป้งไปเที่ยวไหนรึเปล่าครับ ยังไงก็ขอให้สนุกกับทุกๆวันนะครับ
Merry Chrismas & happy new year 2013 ครับผม
[attachment deleted by admin]
เริ่มหัวข้อโดย: polla_x ที่ 26-12-2012 14:53:03
เค้าอยากอ่านชีวิตหลังจากน้องปอมเรียนจบ ตอนที่น้องปอมทำงาน และใช้ชีวิิตอยู่ด้วยกันอ่ะว่าจะเป็นไง
ขอเป็นตอนพิเศษก็ได้ค่า
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 27-12-2012 22:18:27
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 28-12-2012 00:19:48
ส่วนตอนพิเศษ กรี๊ดดดมากเลย อยากอ่านอีกอ่า เมษ อาร์ท !!!
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 29-12-2012 13:56:52
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 29-12-2012 22:44:50
ต้องแบบนี้แหละ ต้องเป็นคนที่จับต้องได้
ได้พาเมษกระเทาะเปลือกออกสู่โลกภายนอก
ได้แสดงตัวตนและความรู้สึกจริงๆ ที่ไม่ใช่หน้ากาก
อยากให้ได้สานต่อกันแบบจริงจังไปเลย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
คนอย่างอาร์ทนี่แหละเหมาะกับเมษที่สุดแล้ว :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: sheep.tk ที่ 29-12-2012 23:57:37
:impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 30-12-2012 06:40:22
ดีใจปานกับว่าเป็นตัวเอง :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 31-12-2012 01:59:39
น่ารักจุงเบย -3-
เริ่มหัวข้อโดย: yakkaru ที่ 02-01-2013 01:04:20
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 02-01-2013 20:52:37
เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้! ครบรสจริงเรื่องนี้ :laugh: :laugh:
อยากได้ตอนพิเศษเมษากันอาทิตย์อีกก :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 04-01-2013 09:35:46
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 04-01-2013 18:48:58
ตอนแรกกะเอาไว้ว่าอีกประมาณสองตอนคงจบ แต่พอลงมือเขียนจริงๆปริมาณมันรวบมาอยู่ในตอนเดียวได้เลย ก็เลยจบเลย 555
มาถึงตอนสุดท้ายแล้ว แป้งอยากจะขอขอบคุณทุกท่านจากใจจริงที่ตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้
จริงๆแล้วเมื่อก่อนแป้งเคยเขียนนิยายมาบ้างประปราย แต่ก็ห่างหายไปนานพอสมควร จะมีก็เขียนเล่นๆสองตอนเลิกอะไรแบบนี้
ดังนั้นเรื่องหัวใจหลังเลนส์นี้เป็นเหมือนผลงานชิ้นแรกที่เขียนตอนโตแล้ว ซึ่งจากการเขียนเรื่องนี้แป้งได้เรียนรู้อะไรไปเยอะมากๆ
ได้ทั้งเคาะสนิมปากกาที่ร้างรามานาน ได้ทั้งพัฒนาในแง่ของภาษา เนื้อเรื่อง แนวคิด ทุกๆอย่าง เทียบกับนักเขียนท่านอื่นๆแล้ว ผลงานชิ้นนี้ก็ยังคงด้อยกว่าในแทบทุกด้าน แต่ถ้าหากเทียบกับตัวเอง แป้งรู้สึกได้ว่ามันเปลี่ยนไป
ข้อบ่งพร่อง สิ่งที่ต้องแก้ไขทุกประการล้วนเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับตัวแป้งเองที่จะเอาไปปรับใช้ในอนาคต
ทั้งหมดนี้ส่วนหลักก็เป็นเพราะคำวิจารณ์จากท่านผู้อ่านทุกๆท่าน แป้งต้องขอขอบคุณจากใจจริงค่ะ
สิ่งที่ได้เรียนรู้ไปในครั้งนี้ แป้งจะเอาไปปรับใช้กับนิยายเรื่องต่อๆไปที่จะเขียน ไม่ว่าจะเป็นนิยายแนวไหนก็ตาม
และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงจะได้รับโอกาสดีๆจากท่านผู้อ่านอีกสักครั้งหากมีเรื่องใหม่
ขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้เกียรติติดตาม 'หัวใจหลังเลนส์' จากใจจริงค่ะ
Arunoki
เอาล่ะ ทีนี้มาถึงเรื่องรวมเล่ม
ขออนุญาตแจ้งไว้ก่อนว่าแป้งมีแพลนจะรวมเล่มกับสำนักพิมพ์ Oskar ค่ะ
ตอนต่อของ 'เดือนเมษา วันอาทิตย์' ก็รอติดตามได้ในรวมเล่มได้เลย (ส่วนนี้ขออนุญาตลงเฉพาะในรวมเล่มนะคะ)
รายละเอียดต่างๆเช่นเรื่องการจอง ราคา และอื่นๆอีกมากมายจะแจ้งให้ทราบที่เพจของสำนักพิมพ์
นี่เลยค่ะ http://www.facebook.com/Oskarpublishing?fref=ts
หรือ twitter ส่วนตัวของแป้ง https://twitter.com/Arunoki1990
ยังไงฝากท่านที่สนใจติดตามกันด้วยนะคะ
ขอบพระคุณอีกครั้ง
ปล.ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ที่ตั้งใจจะเอามาลงไว้ก่อนล่วงหน้าเลยนะคะ เรื่องนี้มีชื่อว่า 'วงแหวนดาวเสาร์'
รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวใจหลังเลนส์
#38
“ไปอยู่นู่นก็อย่าใจแตกนะไอ้หอยหลอด" อ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงยียวนขณะที่ฝ่ามือหยาบกร้านของตนก็ยกขึ้นขยี้หัวเพื่อนรักด้วยความหมั่นเขี้ยว "พวกกูคิดถึงมึงตายเลย...”
“กลับมากูก็เป็นรุ่นพี่มึงแล้ว มึงต้องเรียกกูว่าพี่เม้งแล้วล่ะไอ้เตี้ย"
“โชคดีนะไอ้ปอม...หาสาวฝรั่งมาให้กูสักคนด้วยล่ะ"
จักรวาลที่ยืนทำคอตกอยู่กลางสนามบินสุวรรณภูมิยิ้มรับคำร่ำลาจากบรรดาเพื่อนสนิทด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวลงไปกว่าเดิม บอร์ดดิ้งพาสที่อยู่ในมือถูกกำด้วยแรงที่มากขึ้นเล็กน้อย เด็กหนุ่มกวาดตามองคนรอบข้างตาละห้อย "พวกมึงเก็บเลคเชอร์ไว้ให้กูด้วยนะเว่ย ปีหน้ากลับมากูจะได้ไม่ต้องจดเอง...”
“เอออออออออ...ไอ้ขี้เกียจ" อ้นตอบกลับพลางลูบหลังลูบหัวไอ้คนที่ทำท่าจะงอแงขึ้นมาอีกแล้ว "อย่าทำหน้าเหี่ยวอย่างนั้นสิ กลัวอะไร๊..ถ้ามึงฟังฝรั่งพูดไม่รู้เรื่องก็นึกถึงหน้ากูไว้..เดี๋ยวฟังออกเอง ศักดิ์สิทธิ์นะจะบอกให้"
แทนที่จะขำตามคนอื่นๆจักรวาลกลับทำเพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ...
ไอ้เรื่องกลัวคุยกับฝรั่งไม่รู้เรื่องมันก็เรื่องนึง แต่จริงๆแล้วมันยังมีอีกประเด็นที่ทำให้เขายิ่่งใจฝ่อเมื่อวันที่จะต้องจากกรุงเทพฯไปมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
“ตั้งใจทำงานนะปอม...” เสียงทุ้มต่ำที่กล่าวขึ้นบ้างหลังจากบรรดาเด็กหนุ่มนักศึกษาค่อยๆหลีกทางให้อย่างรู้งานเรียกให้คนที่กำลังจะบินเดี่ยวต้องเงยหน้ามองด้วยอาการหางลู่หูตูบ "ไปถึงพอสนุกกับการทำงานเมื่อไหร่เดี๋ยวก็หายเหงาเองแหละ...แค่ปีเดียว...ไม่นานหรอก"
เออ...รู้ว่าไม่นาน
แต่ก็ไม่ใช่วันสองวันนะเห้ย!
นี่พี่วินของเขาจะดูชิลล์เกินไปไหมเนี่ย!
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ยิ้มหน่อยเร็วๆ" ช่างภาพคนดังยกมือสองข้างขึ้นยืดแก้มคนรักของตนด้วยแรงไม่มากนัก ก่อนจะต้องหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเด็กหนุ่มแลบลิ้นออกมาใส่เขา
“ร่าเริงจังเลยนะพี่วิน" เด็กหนุ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางกล่าวออกมาเสียงเข้ม
ประโยคที่ได้ฟังเรียกเสียงหัวเราะได้จากกวินได้อีกระลอก "อะไรเนี่ย...เหวี่ยงจังนะวันนี้...ตั้งแต่บนรถแล้ว...งอนพี่เรื่องอะไร?"
เด็กหนุ่มส่ายศีรษะก่อนจะปรับโหมดตัวเองกลับสู่เด็กไหล่ห่ออีกครั้ง
“เอาน่า...อย่าคิดมากเลย ทำใจให้สบาย...แล้วถ้าไปถึง มีอะไรค่อยโทรหาพี่...” กวินกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยนพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู "ใกล้จะได้เวลาแล้ว...ปอมรีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน"
อะไรว้า...
จักรวาลได้แต่เงยหน้าขึ้นมองคนพูดตาละห้อย "ต้องเข้าไปแล้วจริงๆเหรอ...?”
“ก็ใช่น่ะสิ ตกเครื่องพี่ไม่รู้ด้วยนะ"
“เฮ้อ...” เด็กหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจำต้องกระชับสายสะพายกระเป๋าให้เข้าที่เข้าทางแล้วหันไปโบกมือลาเพื่อนๆที่ยืนรออยู่ห่างออกไปเล็กน้อย "กูไปก่อนนะพวกมึง..."
พูดเพียงเท่านั้นคนที่เหลือก็วิ่งเข้ามากอดเด็กหนุ่มกันอีกหนึ่งทีด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวไม่แพ้กัน
จบคิวของเพื่อน...ก็เหลือแค่แฟน...
“พี่วิน...” จักรวาลเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นเสียงเบา นี่ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะนะ...แม่งน้ำตาแตกไปแล้ว...
คนเป็นเจ้าของชื่อยิ้มออกมาจางๆ ก่อนจะดึงตัวคนตรงหน้าเข้ามากอดเสียแน่นจนหัวกลมๆนั่นจมลงไปในอก "...รักปอมนะ...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วเบาที่ข้างหูพอให้ได้ยินกันสองคน
เด็กหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก ก่อนจะตอบกลับไปเสียงอู้อี้ "...รักพี่วิน...”
ความจริงแล้ว...ลึกๆก็อยากจะทำมากกว่าแค่กอด...
แต่อยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ คงจะไม่งามสักเท่าไหร่...
สุดท้ายจักรวาลจึงได้แต่ต้องผละตัวเองออกเมื่อสมควรแก่เวลาแล้วเท่านั้น
เมื่อร่ำลากันเสร็จในที่สุด...เด็กหนุ่มก็ยกมือขึ้นโบกให้คนทั้งหมดเป็นครั้งสุดท้าย...หากแต่เดินไปยังไม่ถึงครึ่งทางก็ต้องเดินวกกลับมาเสียก่อน...
วกกลับมาเพื่อพูดประโยคๆเดียวที่เพิ่งคิดขึ้นมาได้...
กวินเลิกคิ้วใส่คนที่เดินเข้ามาเขย่งตัวทำท่าจะกระซิบอะไรใส่หูเขางงๆ ก่อนจะต้องเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมเสียงหัวเราะดังลั่นสนามบินขึ้นในวินาทีถัดมา
ก็เจ้าหนูของเขาน่ะสิ...เดินกลับมาเพื่อบอกกับเขาว่า...
'อย่าไปมีคนอื่นนะ!'
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“อืม...เยี่ยมมากๆที่สามารถถ่ายช็อตนี้มาได้" เสียงแหบแห้งของชายชราพูดขึ้นขณะจ้องอยู่ที่รูปถ่ายหลายใบในมือ ซึ่งผู้ที่เป็นคนถ่ายพวกมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าดีใจ
“ขอบคุณครับ จริงๆช็อตนี้ผมก็เกือบพลาดแล้ว ดีที่กดชัตเตอร์ไว้ทัน" ภาษาอังกฤษสำเนียงกระท่อนกระแท่นถูกสื่อสารออกไปด้วยเสียงที่ดูจะมั่นใจขึ้นกว่าวันแรกๆที่มาถึงอยู่ไม่น้อย "นอกจากรูปพวกนี้ ยังมีอีกส่วนหนึ่งที่ผมเพิ่งถ่ายไปเมื่อเช้าครับ เดี๋ยววันนี้จะรีบเอากลับไปทำรายละเอียดต่อในคอมฯ คิดว่าพรุ่งนี้เย็นๆน่าจะเสร็จ"
ชายชราพยักหน้าน้อยๆพร้อมรอยยิ้ม "โอเค พรุ่งนี้ตอนเย็นผมจะอยู่ที่สตูดิโอสอง คุณเอามาให้ผมดูที่นั่นก็แล้วกัน"
“ครับผม...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับไปทำรูปก่อนนะครับ"
“เชิญเลยๆ สำหรับวันนี้ขอบคุณมาก" ศจ.เทย์เลอร์กล่าวอย่างใจดี "อ้อ...พรุ่งนี้รบกวนคุณเอาฟิล์มของมิสเอลเลนติดมาด้วยได้ไหม อยากจะเอาไปสอนพวกเด็กๆในคลาสสักหน่อยน่ะ"
“ได้เลยครับโปรเฟสเซอร์" เด็กหนุ่มตอบกลับก่อนจะกล่าวคำลาอีกครั้งหนึ่งแล้วหมุนตัวเดินออกมา
สองขาขยับเดินโต๋เต๋ไปตามริมฟุตบาทยามโพล้เพล้ที่ยังคงเต็มไปด้วยผู้คน นิวยอร์กเป็นเมืองที่มีประชากรหลากหลายเชื้อชาติอยู่รวมกัน ชาวเอเชียก็มีอยู่มากมาย ดังนั้นเขาเองก็เริ่มจะกลมกลืนกับที่นี่ได้ไม่ยากเหมือนที่คิดไว้ก่อนหน้านี้
ระยะเวลาสามสี่อาทิตย์ที่เด็กหนุ่มจากกรุงเทพฯมาจัดเป็นช่วงเวลาที่เขาได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะมากมาย สิ่งแรกที่เห็นชัดๆเลยคือเรื่องการสื่อสาร แน่นอนว่าสำนงสำเนียงอะไรมันก็ยังไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่หรอก แต่ว่าเขารู้สึกมั่นใจที่จะพูดมากขึ้น...
ส่วนเรื่องที่สองคือการทำงาน...ซึ่งสนุกมาก สนุกอย่างที่กวินเคยบอกไว้จริงๆ เหมือนได้เปิดโลกทัศน์ใหม่ให้ตัวเอง เด็กหนุ่มได้เห็นการทำงานในแบบที่ไม่เคยเห็นมากมาย ความรู้ทั้งภาคทฤษฎีและปฏิบัติน่าสนใจหลายแขนงถูกถ่ายทอดจากศจ.เทย์เลอร์มาเรื่อยๆ ซึ่งเขาเชื่อว่ายังมีอีกเยอะให้เขาได้เก็บเกี่ยวในช่วงต่อจากนี้
แต่หากจะมีอะไรสักเรื่องที่กวินพูดผิดล่ะก็...เขาคงตอบได้ทันทีว่า...เขาไม่เห็นจะลืมเหงาตรงไหนเลย
ทุกเย็นที่กลับมาถึงห้องพัก เขาก็ต้องมานั่งคิดถึงบ้านทุกทีนั่นแหละ
ต่อให้งานจะยุ่ง จะสนุกอย่างไร...แต่สุดท้ายเมื่อกลับมานั่งอยู่เพียงลำพังเขาก็ต้องเผลอตัวคิดฟุ้งซ่านถึงใครคันนั้นทุกครั้งไป
บางที...อาจเป็นเพราะท่าทีไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของพี่วินของเขาในช่วงก่อนจากมาก็ได้ที่ทำให้รู้สึกอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ
ไม่รู้จะคิดถึงเขาบ้างไหม...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“ขอไฟเพิ่มตรงนี้ตัวนึงสิ!" เสียงทุ้มต่ำตะโกนสั่งลูกน้องในสตูดิโออย่างคล่องแคล่วก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงปรับตั้งค่าบนจอแอลซีดีหลังกล้อง
บรรยากาศรอบตัวช่างภาพคนดังเป็นไปอย่างมีชีวิตชีวาเหมือนเช่นทุกครั้ง...ไร้วี่แว่วผิดปกติใดๆที่ลูกน้องหลายๆคนคาดว่าจะได้เห็นเลยแม้แต่น้อย
.
.
.
“เห้ย...ไอ้เต้...” อาร์ทยกมือขึ้นสะกิดเพื่อนร่วมงานที่ยืนแทะมะม่วงอยู่ข้างกันยิกๆ สายตาจับจ้องไปยังคนเป็นเจ้านายที่ยืนง่วนอยู่กับการทำงานในจุดที่ห่างออกไป "ทำไมพี่วินแม่งดูไม่เหี่ยวไม่เฉาเลยวะ?”
คนถูกถามหันมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ "เหี่ยวเฉาเหี้ยอะไรของมึง พี่วินมึงเป็นผักชีหรือไง?”
“มึงสิผักชี!...ไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย กูหมายถึงว่า...เฮียแกดูแฮปปี้เกินไปไหมอ่ะ? น้องปอมแม่งไปเป็นปีเลยไม่ใช่เหรอวะ เป็นกูแม่งต้องมีแซดกันบ้างแหละ"
ได้ยินดังนั้น คนที่เพิ่งจะเข้าใจประเด็นของเพื่อนก็ยกนิ้วชี้ขึ้นโบกเบาๆตรงหน้าพลางทำสีหน้ากรุ้มกริ่ม "หึๆ ไอ้อาร์ท...มึงมันไม่รู้อะไร...”
“เหี้ย...อย่ามาทำอมพะนำ บอกกูมาเลย อย่ารู้อยู่คนเดียว!”
เต้ยังคงส่งเสียงขำเจ้าเล่ห์ในลำคอ จนในที่สุดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะยกตีนขึ้นถีบตนนั่นแหละ ถึงได้เอ่ยต่อ
“พี่วินแกมีเป้าหมายลับๆอยู่ในใจเว้ย...รู้จักกันดีขนาดนี้มึงยังดูไม่ออกอีกเหรอ? ไอ้ง่าว!” ท่อนแขนอวบๆป้อมๆของคนพูดยกขึ้นตบกะโหลกไอ้เพื่อนช่างสอดรู้สอดเห็นที่ยืนอยู่ข้างๆไปหนึ่งที "แฟนแม่งไปอยู่ไกลหูไกลตา...เป็นมึง มึงจะทำอะไรล่ะ"
กราฟฟิคดีไซเนอร์รูปงามนิ่งคิดตามที่เต้พูดไปครู่ ก่อนจะต้องทำตาเหลือกขึ้นในวินาทีถัดมา "เห้ย! อย่าบอกนะเว่ยว่า...เชี่ย...ไม่จริงน่า" ภาพสาวสวยหลายคนที่เคยตามตื๊อเสนอตัวให้เจ้านายเขาเมื่อก่อนพากันดาหน้าเข้ามาในความคิด จินตนาการลามกอันกว้างไกลพาให้ชายหนุ่มนึกภาพออกมาได้เป็นฉากๆ
ก็สิ่งที่ผู้ชายจะทำเวลาแฟนเผลอ...มันจะไปมีเรื่องอะไรได้อีกวะ...นอกจากเรื่องแบบนี้
หากแต่คำตอบไม่ได้ถูกให้ความกระจ่างออกมาตรงๆ มีเพียงรอยยิ้มกรุ้มกริ่มจากเต้ และคำแนะนำสั้นๆประโยคเดียวเพียงเท่านั้น
“ถ้าอยากรู้...มึงก็ลองไปดูตารางงานปีนี้ของเฮียแกแล้วกัน..."
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ลงบนซอกคอขาวเนียนของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความมัวเมา นานแล้วที่เขาไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนี้เพราะมีเด็กหนุ่มอยู่ข้างกาย
...เป็นเพราะจักรวาลยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องแบบนี้...
...และเขาเองก็ไม่มีความอดทนมากพอที่จะมานั่งอดอยากปากแห้งเพื่อรอให้วันนั้นมาถึง...
“วินคะ...” ซุ่มเสียงหวานเอ่ยอย่างเย้ายวนที่ข้างหูช่างภาพคนดัง กลีบปากอวบอิ่มสีสดแย้มรอยยิ้มน่ามอง "ทำแบบนี้แฟนวินจะไม่ว่าเอาเหรอ? เจนนี่ไม่อยากรังแกเด็ก" แม้จะพูดออกมาอย่างนั้น แต่ทว่าทั้งสีหน้าและท่าทางของเจ้าหล่อนกลับตรงกันข้าม
“ไม่หรอก...คุณอย่าคิดมาก ผมไม่ถือว่านอกใจ...ผมแค่นอกกายเท่านั้นเอง" คนถูกถามผละหน้าออกมาจากซอกคอหอมกรุ่นนั่นเพื่อตอบคำถาม น้ำเสียงทุ้มต่ำฟังดูไม่ยี่หระ
หญิงสาวหัวเราะคิกคักกับคำตอบที่ได้ฟัง "โอเคค่ะ งั้นอยากจะนอกกายอีกเมื่อไหร่ก็โทรหาเจนนี่ได้ตลอดนะ ยินดีรับใช้เสมอ...”
กวินไม่ได้สนใจกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้ามากนัก สัมผัสจากฝ่ามือของเขาที่ลูบไล้ไปตามผิวกายนุ่มหยุ่นตรงหน้าอย่างหื่นกระหายต่างหากที่เป็นจุดโฟกัส ณ ขณะนี้
“โชคดีจริงๆที่ปอมไม่อยู่ตั้งปีนึง ไม่งั้นผมคงได้แห้งตาย" ช่างภาพหนุ่มกล่าวเบาๆด้วยความไร้สติ สายตาคู่คมยังคงไม่ละออกจากส่วนเว้าส่วนโค้งบนเรือนร่างหญิงสาว
“...คิดไม่ผิดเลยที่ผมส่งเขาไป...”
.
.
.
“พี่วิน! ไม่เอา...อย่าทำ!” น้ำเสียงตื่นตระหนกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบแผ่วเบา เหงื่อกาฬไหลอาบทั่วใบหน้า "...หยุดสิ!”
เด็กหนุ่มพลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงทั้งที่ยังคงหลับตาแน่น คิ้วทั้งสองข้างขมวดตัวเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม
ภาพที่เห็นอยู่ในหัวดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงฉากที่หากเป็นละครแล้วล่ะก็ กล้องก็คงต้องแพนไปที่โคมไฟตามระเบียบแน่ๆ...
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็สะดุ้งขึ้นสุดตัว แล้วลืมตาตื่นขึ้นจากฝัน...
“เชี่ย...” จักรวาลสบถขึ้นเบากับตัวเองทันทีที่ได้สติ
ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงเสียจนรู้สึกได้...
สิ่งที่เห็นในฝันเมื่อสักครู่ชัดเจนมากเกินไป ทั้งภาพทั้งเสียง...สมจริงยิ่งกว่าหนังสี่มิติ...
เด็กหนุ่มยังคงนอนตะแคงหายใจหอบขณะพยายามเรียกสติให้กลับเข้าหัว นึกปลอบตัวเองอยู่ในใจว่าช่วงนี้เขาคงจะทำงานเยอะแล้วเหนื่อยมากไปจนฝันเพ้อเจ้อเท่านั้นเอง...
หากแต่...เมื่อกำลังจะข่มตานอนอีกครั้งนั้นเอง...
จักรวาลก็เพิ่งรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่พาดอยู่บริเวณเอวเขาไว้ ตามมาด้วยการรับรู้ถึงวัตถุชิ้นใหญ่ที่ทาบทับอยู่ทางด้านหลัง และเมื่อขยับมือลงไปคลำดูแถวๆเอวนั้นก็พบว่ามันคือแขนคน...
เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มก็ต้องรีบหันกลับไปมองตาเหลือกด้วยความตกใจแทบสิ้นสติ
ก่อนจะพบกับใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยนอนลืมตายิ้มแฉ่งส่งมาให้เขาในความมืด
อะไรวะ?...ฝันซ้อนฝัน?...
“ตกลงนี่กูยังไม่ตื่นเหรอเนี่ย...” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองด้วยความมึนงง สองมือป่ายปะไปตามร่างที่กอดเขาไว้...
...เออ...มันเหมือนของจริงนะ...
“ห...ห...เห้ย!”
เด็กหนุ่มร้องเสียงดังลั่นห้องที่เงียบสงัดแห่งนี้ทันทีที่ตระหนักได้ว่าเขาตื่นแล้วจริงๆ...ไม่ใช่ฝันซ้อนฝันอย่างที่คิดเมื่อครู่ ก่อนจะรีบผุดลุกผุดนั่งกระเถิบไปด้านหลังเพื่อมองใครอีกคนที่อยู่บนเตียงด้วยกันชัดๆจนต้องตกเตียงไปด้วยความซุ่มซ่าม
เพียงเท่านั้นคนที่นอนยิ้มอยู่ก็จะต้องรีบยันตัวขึ้นบ้าง "ระวังหน่อยสิ! เดี๋ยวก็ได้เลือดตกยางออกเอาตอนกลางดึกกันพอดี" แขนแกร่งเอื้อมมาฉุดคนรักที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบหนึ่งเดือนเต็มๆให้กลับขึ้นมานั่งบนเตียง
“...พ...พี่วิน...” เด็กหนุ่มอุทานเสียงเบาหวิว ในหัวยังคงมึนงงและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่ยังไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ "...ม...มาได้ไงอ่ะ?”
คนเพิ่งตื่นหันซ้ายหันขวาสำรวจไปทั่วห้องเพื่อเป็นการย้ำกับตัวเองอีกครั้งว่านี่เขายังอยู่ที่ห้องในนิวยอร์ก...ไม่ใช่กรุงเทพฯ
...โผล่มาจากไหนล่ะเนี่ย...พี่วิน?...
.
.
.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 04-01-2013 18:50:02
ประตูห้องพักห้องที่คุ้นเคยซึ่งเขาใช้มันเป็นที่อยู่อาศัยเมื่อครั้งยังเป็นนักศึกษาถูกไขกุญแจเปิดออกอย่างเบามือ...
โชคไม่ดีที่เขาหาเทีี่ยวบินเหมาะๆไม่ได้ กว่าจะมาถึงที่นี่ก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่า...ไม่ต้องสงสัยว่าเด็กหนุ่มที่ทำงานมาเหนื่อยๆคงจะหลับไปแล้ว
ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา กวินตั้งหน้าตั้งตานับวันรอที่จะให้วันนี้มาถึง...
...แน่นอนว่าเขาวางแผนแกล้งเด็กมาด้วย...คิดมาตั้งนานแล้วล่ะ...
ทุกครั้งที่โทรมาหา กวินไม่เคยพูดอะไรถึงตารางงานที่เปลี่ยนไปของตัวเองให้เด็กหนุ่มฟังเลยสักครั้ง เวลาได้ฟังอีกฝ่ายบ่นอ้อมแอ้มว่าคิดถึงมันรู้สึกดี...
หลังจากได้อ่านเมล์ฉบับแรกที่ศจ.เทย์เลอร์ส่งมาเมื่อหลายเดือนก่อนและรู้ตัวว่าอย่างไรก็จะส่งเด็กหนุ่มมาอยู่ที่นี่ เขาก็เริ่มประกาศเปิดรับงานจากอเมริกาทันที ปกติแล้วหากไม่ใช่งานใหญ่อย่างนิทรรศการที่คอนเทมป์ฯอาร์ทแกลเลอรี่แบบเมื่อคราวก่อน เขาก็มักจะปฏิเสธงานที่ได้รับการติดต่อมาอยู่เสมอ ดังนั้นทันทีที่เขาประกาศออกไปแบบนั้น...งานมากมายจากที่นี่ก็หลั่งไหลเข้ามาแบบไม่ขาดสาย
ตอนนี้...หากเปิดดูตารางงาน ก็จะพบว่าในทุกเดือนเขามีคิวงานที่จะต้องมาถ่ายที่นี่อย่างน้อยหนึ่งงาน แน่นอนว่าอย่างไรเขาก็คงเหลวไหลทิิ้งบริษัทมาตลอดไม่ได้ แต่หากบินมาชั่วครั้งชั่วคราว...ถึงจะเหนื่อยอยู่บ้าง แต่ถ้าได้เจอกับจักรวาลก็ถือว่าคุ้มค่าที่สุด
ด้วยชื่อเสียงในวงการ...และโอกาสไม่มากที่เขาจะยอมรับงานนอกประเทศแบบนี้ ทำให้เอเจนซี่แต่ละเจ้าที่จ้างเขามา เสนอให้ทั้งที่พักระดับเจ็ดดาว ตั๋วเครื่องบินเฟิร์สคลาส และอาหารเลิศรสในภัตตาคาร แต่สิ่งเดียวที่เขาขอรับมาก็คือตั๋วเครื่องบินเท่านั้น
...เนื่องจากเขามีที่พักที่น่าอยู่กว่าโรงแรมหรูๆ และอาหารที่อร่อยกว่าฝีมือเชฟชื่อดังรออยู่ในห้องนี้แล้ว...
ซึ่งคนที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น บัดนี้กำลังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงตรงหน้านี้เอง
กวินค่อยๆย่องเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มที่เขาคิดถึงสุดใจ ก่อนจะย่อตัวลงยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มซ้ายแก้มขวานั่นให้หายคิดถึง โชคทีที่ก่อนมาเขาเพิ่งโกนหนวด ไม่อย่างนั้นหอมลงไปแบบนี้มีหวังคนหลับอยู่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะโดนตอหนวดเขาจิ้มแน่ๆ ฝ่ามือใหญ่เอื้อมมาปาดน้ำลายให้คนนอนน้ำลายยืดตรงหน้าด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบา
ช่างภาพคนดังนิ่งมองภาพใบหน้ายามหลับที่น่ามองนั่นอยู่พักใหญ่ให้สมกับที่ทนคิดถึงมาเกือบเดือน จนในที่สุดเมื่อเห็นว่าเขาชักจะค้างอยู่ท่านั้นนานเกินไปแล้วจึงลุกขึ้นไปเปิดกระเป๋าเดินทาง คว้าชุดนอนและผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
ใช้เวลาเพียงไม่นาน กวินก็ออกจากห้องน้ำมาในสภาพอยู่ในชุดนอนเรี่ยมเร้
ชายหนุ่มขำน้อยๆกับตัวเองขณะที่ค่อยๆสอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับคนที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง ก่อนจะวางหัวลงบนหมอนที่อีกฝ่ายหนุนอยู่พลางพาดท่อนแขนของตนไปที่เอวตรงหน้า...
รับรอง...พรุ่งนี้เช้าถ้าตื่นมาในสภาพนี้ จักรวาลมีหวังตกใจหาทางไปทำงานไม่ถูกแน่...
.
.
.
เด็กหนุ่มยังคงมีแววตื่นตระหนกหลงเหลือให้เห็นอยู่บนใบหน้า การปรากฏกายแบบพิลึกพิลั่นของคนรักทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
กวินหัวเราะออกมาเสียงดังกับท่าทีน่าขำของเด็กหนุ่ม นี่แหละ...สิ่งที่เขาคาดหวังไว้ แม้จะผิดเวลาไปหน่อย...แต่ก็สำเร็จ!
“เห้ย! ใช่เวลามาขำไหมพี่วิน...อธิบายมาเลย งงจะตายแล้วเนี่ย" จักรวาลขยับตัวเขาไปบีบๆจับๆตามเนื้อตัวของอีกฝ่ายอีกครั้งราวกับยังแอบคิดอยู่ว่าหรือตัวเองจะยังไม่ตื่นจริงๆ "ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ?...”
“คิดถึงเด็กแถวนี้” คำตอบสั้นๆง่ายที่ถูกกล่าวออกมาตามที่ใจคิด ก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะเอื้อมมาดึงตัวคนที่นั่งงงอยู่ตรงหน้าให้เข้ามาชิดอกตนเอง "แต่ไม่รู้เขาจะคิดถึงพี่หรือเปล่า...”
แม้จะยังมึนๆอยู่แต่เมื่อได้ยินอย่างนั้นจักรวาลก็พยักหน้าขึ้นลง "คิดถึงสิ...ทุกวันเลย...”
คนฟังโฉบหน้าลงไปประทับจูบที่แก้มเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“แต่เดี๋ยวสิ...แล้วตกลงพี่มาได้ยังไง?”
ช่างภาพคนดังยิ้มน้อยๆออกมาท่ามกลางความมืด "ก็มาทำงาน อีกสามวันก็กลับแล้ว...”
คำตอบที่ได้รับทำให้เด็กหนุ่มจำต้องผงกหัวรับด้วยสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย แต่ในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา รอยยิ้มกว้างก็ต้องปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้งเมื่อคนที่กอดเขาอยู่กล่าวต่อ
“แต่เดี๋ยวเดือนหน้าก็มาอีก รับงานฝรั่งไว้เรียบร้อยจนถึงวันที่ปอมจะกลับนั่นแหละ หลังจากนี้พี่จะมาหาทุกเดือนเลยนะ...” กวินกล่าวยิ้มๆพลางสังเกตปฏิกิริยาดีอกดีใจของเด็กหนุ่มผ่านความมืด "...ดีไหม?”
“ดี!” จักรวาลตอบเสียงดังฟังชัดแบบไม่ต้องคิด ก้อนเนื้อในอกพองตัวขึ้นเหมือนมีใครมาเป่าลมใส่
ปล่อยให้เขาคิดมากมาเป็นเดือน...ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง...
“แล้วเมื่อกี้ฝันอะไรอยู่..หืม? ละเมอเรียกชื่อพี่ซะเสียงดัง" ความจริงกวินหลับไปได้สักพักแล้ว แต่เมื่อครู่...อาการกระสับกระส่ายของเด็กหนุ่มปลุกเขาให้ต้องตื่นขึ้นมาดูด้วยความตกอกตกใจ นึกว่าไม่สบายเป็นอะไร แต่เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเพียงแค่ละเมอเขาจึงค่อยเบาใจลง
เมื่อถูกถามถึงความฝันสยิวกิ้ว...เด็กหนุ่มก็ต้องทำหน้าเหยเกขึ้นมา แล้วเงยขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่กวินก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่
“ฝันว่าพี่วินมีกิ๊ก...”
และเพียงเท่านั้นคนฟังก็ต้องขำออกมาอีกระลอก ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "แล้วกิ๊กพี่สวยไหมล่ะ?”
“อ้าวเห้ย...ถามอย่างนี้หมายความว่าไง?”
“ล้อเล่นน่า ล้อเล่น" ช่างภาพคนดังตอบอย่างร่าเริงพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าไปอีก ก่อนจะไปทิ้งศีรษะให้คางเกยอยู่กับไหล่คนตรงหน้าแล้วเอ่ยคำหวานใส่หูให้อีกฝ่ายได้ฟังให้แน่ใจ
“รักมากขนาดนี้...พี่จะไปหาคนอื่นอีกทำไมเล่า...”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“กลับมาแล้ว!” เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นจากบริเวณหน้าประตูเรียกให้คนที่เพิ่งจะกลับมานอนพาดตัวอยู่บนโซฟากลางห้องต้องหันไปมองด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า "กลับมานานหรือยังปอม?”
เด็กหนุ่มยังคงนอนทิ้งร่างอยู่ท่าเดิมพลางส่ายหน้าน้อยๆ "เพิ่งกลับมาตะกี้นี้เอง" และระหว่างที่เอ่ยปากตอบออกไปนั้น สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นถุงใส่ของสดถุงโตที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย "โห...ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยพี่วิน?”
หากแต่คำตอบที่ได้รับมีเพียงการยักคิ้วใส่และน้ำเสียงน่าสงสัยที่กล่าวกลับมาเท่านั้น
“นอนรอตรงนั้นไปก่อน...เดี๋ยวรู้เอง..."
พูดจบกวินก็พาตัวเองหายเข้าไปในห้องครัวทันที...
.
.
.
เสียงโครมครามที่ดังขึ้นเป็นระยะเริ่มทำเอาคนที่นอนพักเหนื่อยอยู่บนโซฟาเริ่มจะนอนไม่ติดที่ ต้องคอยผงกหัวขึ้นมามองทุกครั้ง...
จนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ทนไม่ไหวต้องขอขัดคำสั่งโดยการลุกเข้าไปดูในครัว ก่อนจะต้องอุทานขึ้นเบาๆ
“เห้ย!”
สภาพที่เห็นตรงหน้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ากิจกรรมที่เกิดขึ้นในห้องนี้ดูท่าทางจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่...
“อ้าวปอม! เข้ามาทำไม...บอกให้นอนรออยู่ตรงนั้นไง" ช่างภาพคนดังที่ดูจะง่วนอยู่หน้าเตาฝรั่งรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มโผล่เข้ามาในบริเวณ
เสียแผนหมด...
“ได้ยินเสียงโครมคราม ก็กลัวจะเป็นอะไรนี่นา" เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นขณะขยับตัวเข้าไปมองในหม้อตรงหน้าคนรัก น้ำสีแดงๆส้มๆที่คล้ายว่าจะเป็นแกงอะไรสักอย่างนอนนิ่งอยู่ในนั้น เนื้อไก่ที่ลอยอยู่ในหม้อยังแดงเจ๋ไม่มีวี่แววว่าจะสุกเลยสักนิด และเมื่อหันไปมองที่ข้างๆเตาก็พบปลาตัวหนึ่งนอนอยู่บนเขียงในสภาพไม่สวยงามสักเท่าไหร่
จักรวาลหันหน้ากลับมามองคนข้างกายด้วยสายตาสงสัย
เมื่อถูกมองอย่างนั้น กวินก็ได้แต่เสตาไปมองอย่างอื่นด้วยความรู้สึกเสียฟอร์ม
กล่องเครื่องแกงสำเร็จรูปที่พกติดตัวมาจากกรุงเทพฯถูกวางแอ้งแม้งอยู่หลายกล่องแถวๆนั้น กวินตั้งใจมาจากบ้านว่าจะมาทำอาหารไทยเซอร์ไพรซ์คนที่จะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกยาวเสียหน่อย แต่วิธีทำที่อุตส่าห์ไปขอมาจากแม่ก็ดันไม่สัมฤทธิ์ผลเท่าที่ควร
“พี่วินจะทำอาหารไทยเหรอ?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นยิ้มๆเมื่อเห็นสีหน้าเจื่อนๆจากคนรัก ไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เห็นมุมแบบนี้จากกวิน
เมื่อถูกถามออกมาแบบนั้น ในที่สุดกวินก็ต้องพยักหน้าแต่โดยดี ทีแรกกะจะแต่งจานสวยๆ แล้วเอาอาหารหอมกรุ่นน่าตาน่าทานออกไปเซอร์ไพรซ์ที่โต๊ะอาหารทีเดียวเลย แต่สภาพเละตุ้มเป๊ะแบบนี้คงไม่ได้ทำแล้วล่ะ "อืม...ก็คิดว่าปอมคงคิดถึงอาหารไทย...แต่พี่ทำไม่เป็น...ขอโทษนะ...”
เพียงเท่านั้นคนฟังก็ยิ้มออกมากว้างๆ "ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ขอบคุณนะพี่วิน...”
“อืม...” ชายหนุ่มทอดสายตาลงมองแกงที่ดูจะกินไม่ได้ในหม้อด้วยความรู้สึกเสียดาย
เห็นดังนั้นเด็กหนุ่มก็ออกแรงดันคนข้างกายให้ตรงไปยังห้องนั่งเล่นแทน
“ปอมช่วยดีกว่า พี่วินอุตส่าห์มาหาถึงนี่ ปอมควรจะเป็นคนทำต้อนรับมากกว่าสิ" จักรวาลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเจื่อนๆจากอีกฝ่าย "พี่วินไปนั่งดูทีวีรอเถอะ เดี๋ยวมือนี้ปอมจัดการให้เอง"
สุดท้ายกวินจึงต้องจำสลับตำแหน่งกับเด็กหนุ่มโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ...
.
.
.
กลิ่นหอมฉุยที่โชยออกมาทำเอาคนที่ถูกบอกให้ออกมานั่งดูทีวีต้องโผล่หน้าเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง
อาหารมากมายที่เขาทำทิ้งไว้ในสภาพน่าเกลียดเมื่อครู่ถูกกอบกู้กลับคืนมาจนดูหน้าตาน่าทานราวกับเป็นคนละหม้อ เมนูอื่นๆที่ทำเสร็จแล้ววางพักไว้ไม่ใกล้ไม่ไกลให้เขาได้เดินเข้าไปเชยชม
“โอ้โห เห็นแล้วพี่อายจนอยากจะมุดดินกลับไทยเลย" ชายหนุ่มกล่าวขึ้นขณะก้มลงมองปลาทอดในจานตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปสวมกอดคนที่ยืนจัดการกับอาหารอยู่หน้าเตาจากทางด้านหลัง "เก่งจังนะที่รัก...”
ได้ยินคำสรรพนามแบบนั้นก็ทำเอาเด็กหนุ่มเผลอตัวหยิบจับเครื่องปรุงมั่วซั่วไปพักหนึ่งเลยทีเดียว
“กลับไปเมืองไทยเมื่อไหร่ ย้ายไปอยู่คอนโดพี่ด้วยกันเลยได้ไหม...พี่จะได้มีอาหารอร่อยๆกินอย่างนี้ทุกวัน" ช่างภาพคนดังกล่าวเสียงอ่อน "เดี๋ยวจะไปขอแม่ปอมที่ภูเก็ตเอาไว้ก่อนเลย"
“โธ่...เอาไปเป็นคนใช้นี่หว่า"
ได้ยินดังนั้นคนฟังก็ต้องหัวเราะออกมา "ไม่ใช่คนใช้หรอก...แต่อยากให้พี่พูดออกมาจริงๆเหรอว่าจะเอาไปเป็นอะไร?” ช่างภาพคนดังกล่าวน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
จักรวาลหันมองคนพูดแวบหนึ่ง ด้วยความไม่ทันคิดจึงโพล่งถามออกไปด้วยความสงสัย "แล้วเอาไปเป็นอะไรล่ะ?”
เข้าทางกวิน...เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นที่ข้างหูพร้อมด้วยลมแผ่วๆที่เป่าออกมาพาให้เด็กหนุ่มขนลุกไปไม่น้อย
“ก็เป็นเมี...”
“เห้ยๆๆๆ! ไม่ๆๆๆ ห้ามพูดๆๆๆ" ทันทีที่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยคำว่าอะไรออกมาเด็กหนุ่มก็รีบวางเครื่องครัวลงแล้วหันมายกมือเบรกทันที ที่สองข้างแก้มขึ้นสีแดงฉ่า "เราอยู่ด้วยกันแบบไม่ต้องมีตำแหน่งไม่ได้หรือไง อย่ามากำหนดสิ...ไม่ใช่ผู้หญิงกับผู้ชายสักหน่อย โธ่...."
กวินยกมือขึ้นขยี้หัวเด็กในอ้อมแขนพลางขำออกมาอย่างร่าเริง
เด็กหนุ่มไม่วายบ่นออกมาอีกระลอก "ขืนแม่มาได้ยินมีหวังเสียใจตาย มีลูกชายแต่โดนเอามาทำเมีย"
จบประโยคช่างภาพคนดังก็สวนขึ้นมาทันที "อ้าวๆๆ ไหนบอกห้ามพูดคำนั้นไง แล้วพูดออกมาเองทำไม ฮ่าๆๆๆ"
และเมื่อรู้ตัวว่าตนได้พลั้งปากออกไปเสียแล้วจักรวาลจึงได้แต่อมลมอมอากาศหันกลับไปสนใจกับอาหารในหม้อต่อ ฟันบนฟันล่างเสียดสีกันดังกรอดๆด้วยความเจ็บใจให้กวินได้ยินแว่วๆ
“เอาน่าพ่อหนุ่มน้อย จะเรียกว่าเป็นอะไรก็ช่างเถอะ...นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ" กวินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ก่อนจะกระชับกอดคนที่กำลังฟึดฟัดอยู่ให้แน่นขึ้นเข้าไปอีก "แต่...กลับมาเมื่อไหร่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ...”
คำชวนอ่อนโยนที่ได้รับ...ทำให้คนฟังรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในหัวใจ
สีหน้ามู่ทู่ค่อยๆถูกลบเลือนไป เพื่อแทนที่ด้วยรอยยิ้มมีความสุขที่มาจากข้างใน
“มาอยู่กับพี่ตลอดไปเลยได้ไหม?...นะ?...”
“พี่วิน...” เด็กหนุ่มเรียกชื่อคนรักแผ่วเบาด้วยหัวใจที่เต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง
คำว่า 'ตลอดไป' ฟังดูมีความหมายมากเหลือเกิน มันเป็นเหมือนเครื่องยืนยันที่กวินมอบให้กับเขาว่า
...เขาจะเป็นคนสุดท้าย...
...คนที่กวินตัดสินใจเลือกแล้ว...
“ว่าไง?...แต่ถ้าไม่แน่ใจ ยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้...ไปลองคิดดูดีๆ พี่ให้เวลา...”
“ตกลงครับ...อยู่ด้วยกันนะ...”
คำตอบที่เด็กหนุ่มโพล่งออกมาเรียกให้คนฟังต้องยิ้มรับกว้างๆก่อนจะฝังหน้าลงไปกับซอกคอขาวเนียน
แว่วเสียงอู้อี้ดังเข้าหูคนที่ยืนทำอาหารอยู่...
“เดี๋ยวระหว่างนี้ พี่จะแวะมาซ้อมใช้ชีวิตคู่ที่นี่ทุกเดือนนะ สุดที่รัก"
TBC.
เริ่มหัวข้อโดย: arunoki ที่ 04-01-2013 18:50:31
# Epilogue
นิทรรศการแสดงภาพถ่ายเชิงศิลป์ของช่างภาพหน้าใหม่ที่กำลังเป็นที่จับตามองในวงการถูกจัดขึ้นอย่างเป็นทางการที่หอศิลป์ชื่อดังใจกลางเมืองกรุงฯเป็นวันแรก ศิลปินผู้ผลิตผลงานในแขนงต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภาพนิ่ง ภาพยนตร์ หรือภาพเขียนซึ่งถูกเชิญให้มาร่วมงานเปิดในวันนี้ต่างก็เดินดื่มด่ำกับผลงานที่ถูกจัดแสดงไว้ทั่วงานกันอย่างเพลิดเพลิน
จักรวาล ธีทัต...
ชื่อซึ่งเริ่มจะเป็นที่กล่าวถึงพักหลังมานี้...เป็นราวกับแม่เหล็กดึงดูดให้ใครต่อใครในวงการพากันสนอกสนใจ ได้ยินกันมาหนาหูว่าด้วยฝีมือที่ไม่ธรรมดาและจุดยืนในคอนเซ็ปที่แข็งแกร่งทำให้ภาพถ่ายของเขาดูโดดเด่นยิ่งกว่าช่างภาพรุ่นจูเนียร์คนไหนๆ เรียกได้เต็มปากว่าเป็นคลื่นลูกใหม่ที่มาเร็วและแรงที่สุด...
.
.
.
รายการที่นำเสนอข่าวเกี่ยวกับวงการศิลปะในโทรทัศน์กำลังนำภาพบรรยากาศภายในงานที่ถูกจัดขึ้นเมื่อวานมาให้ผู้ชมได้เห็นพร้อมกับคำบรรยายประกอบ ผลงานหลากหลายชิ้นอันเป็นความภาคภูมิใจของคนที่บรรจงถ่ายและปรับแต่งมันอย่างประณีตเองกับมือถูกฉายขึ้นบนหน้าจอ
โดยที่เจ้าตัวเองก็กำลังนั่งดูอยู่พวกมันอยู่ด้วยใบหน้าที่เรียกว่ายิ้มเสียจนแก้มแทบแตก...
สัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ที่วางแปะลงบนศีรษะของเขาเรียกให้จักรวาลต้องหันไปมองพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าคงยังตื่นเต้นไม่หาย "จับไว้ที ปอมจะลอยแล้วพี่วิน!”
กวินหัวเราะเบาๆกับสิ่งที่ได้ฟังพลางดึงตัวคนรักเข้ามาชิดกายเป็นการ 'จับไว้' ตามที่เจ้าตัวร้องขอ
“รู้สึกยังไงบ้าง...ภูมิใจไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามร่างในอ้อมแขนน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่ว่าจะกี่เดือนกี่ปีที่ผ่านไป...ความรักและความเอ็นดูที่เขามีให้คนๆนี้ก็ไม่เคยลดน้อยลง...กลับกัน...มันยิ่งมากขึ้นทุกวันเสียด้วยซ้ำ
คนถูกถามพยักหน้าอย่างมีความสุข "มากเลยล่ะ...”
“พี่ดีใจด้วยจริงๆนะ" กวินเอ่ยก่อนจะก้มลงจุมพิตลงบนหน้าผากมนตรงหน้าแผ่วเบา "ปอมเก่งมากๆ"
จักรวาลยิ้มรับสัมผัสจากอีกฝ่าย สองแขนสอดเข้าโอบรอบลำตัวหนานั่นไว้แน่นๆด้วยความรู้สึกเต็มตื้น
ถ้อยคำที่อยู่ในใจถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาที่พอให้คนที่แนบชิดกันอยู่นี้ได้ยิน
“ขอบคุณนะครับ..." คนพูดกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก "ถ้าไม่ได้เจอกับพี่ ปอมคงไม่ได้มาถึงตรงนี้ ขอบคุณจริงๆนะพี่วิน...”
ระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา กวินคือคนที่คอยอยู่เคียงข้างและหยิบยื่นโอกาสในการแสดงศักยภาพมาให้เขาโดยตลอด วิชาความรู้ แนวคิด ความมั่นใจ อุปกรณ์ทันสมัย...ทุกอย่าง หากไม่ได้คนๆนี้...ก็ไม่รู้ว่าเด็กธรรมดาๆอย่างเขาจะได้มีที่ยืนอย่างนี้เมื่อไหร่...
คนฟังเองก็ยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มไม่วายฝังจมูกลงบนหน้าผากอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงชวนฟัง "ไม่หรอก...เพราะตัวปอมเองนั่นแหละ ที่ทำให้ปอมมาถึงตรงนี้...ถ้าไม่มีฝีมือ ไม่มีความมุ่งมั่น...ต่อให้เทวดามาช่วย ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี...ดังนั้นไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก...”
จักรวาลส่ายหน้าลงเบาๆกับแผ่นอกกว้าง...ยังคงดื้อดึงอยู่กับความต้องการของตนเอง “ขอบคุณ...ยังไงก็ต้องขอบคุณ...”
ได้ยินดังนั้น...รอยยิ้มมุมปากก็ปรากฏขึ้นจางๆบนใบหน้าหล่อเหลาของคนฟัง น้ำเสียงที่ใช้ในประโยคถัดมาฟังดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย...
“งั้น...ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ พี่ขอแลกเป็นรางวัลแทนได้ไหม?”สายตากรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ถูกส่งลงมาให้คนที่เงยหน้ามองเขาอยู่งงๆ
“รางวัลอะไรเหรอ?”
ถึงตรงนี้ กวินเม้มปากครุ่นคิดน้อย...ในหัวพยายามเรียบเรียงคำพูด...
“อืม...” เสียงทุ้มต่ำฟังดูลังเลกับประโยคถัดมาที่ตนกำลังจะพูดเล็กน้อย...ไม่รู้ว่าหากพูดไปแล้วคนในอ้อมแขนเขาจะลุกหนีไปหลบในห้องน้ำเลยไหม... “ไหนๆปอมก็เรียนจบแล้ว...หน้าที่การก็ดูจะไปได้ดี...แล้วอีกอย่างเราก็อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ ถึงเวลาที่ปอมจะเริ่มคิดเรื่อง...เอ่อ...เรื่องแบบนั้นได้หรือยัง?...พีี่รอมานานแล้วนะ...”
ในวินาทีแรกคนฟังที่ยังคนจับต้นชนปลายไม่ถูกก็ได้แต่ทำหน้ามึน
หากแต่เมื่อเหลือบขึ้นมองสายตาของคนรักอีกครั้ง...คำถามที่ว่ารางวัลปริศนาคืออะไรก็กระจ่างขึ้นมาทันที...
ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเคลื่อนเข้าหาอีกฝ่ายเรื่อยๆ
คำพูดหวานหูถูกเอ่ยขึ้นก่อนที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่จะชนกันแค่นิดเดียว
“พี่รักปอมนะ...”
“...ปอมก็รักพี่วิน"
หลังจากนั้นริมฝีปากของคนทั้งคู่ก็ค่อยๆแนบเข้าด้วยกันอย่างแผ่วเบา
จุมพิตอ่อนหวานดำเนินไปอย่างไม่เร่งเร้า...คนนำไม่ได้ทำให้มันรู้สึกร้อนแรงจนเกินเหตุ และคนตามเองก็ไม่ได้หวาดกลัวเสียจนไม่ยอมตอบโต้
...ทั้งหมดเกิดขึ้นตามความพึงพอใจของทั้งสองฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติ...
ฝ่ามือหนาที่เอื้อมมาลูบไล้ป่ายปะอยู่บริเวณแผ่นหลังทำเอาจักรวาลเห็นภาพสีขาวโพลนอยู่ในหัวขึ้นมาดื้อๆ...รู้ดีว่ากวินจะทำอะไร...รู้ว่าหลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น...
...แต่ ณ ตอนนี้...เขาเองก็ไม่มีความรู้สึกอยากปฏิเสธใดๆอีกแล้ว...
...ก็หากมันจะเกิดขึ้นเพราะความรัก...ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องบอกปัด...
ร่างสองร่างค่อยๆเอนกายลงบนโซฟาตัวนุ่ม ริมฝีปากยังคงเกี่ยวกระหวัดกันอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะมีฝ่ายไหนถอนออก สัมผัสอุ่นวาบจากฝ่ามือใหญ่...ขยับไล่ไปตามลำตัวที่อยู่ใต้ร่างอย่างคล่องแคล่ว...
เอาล่ะ....
ทีนี้ก็คงถึงเวลาแล้ว....
ที่เขาจะต้องแพนกล้องไปที่โคมไฟเสียที...
FIN.
เริ่มหัวข้อโดย: Starry[Blue] ที่ 04-01-2013 19:05:35
เริ่มหัวข้อโดย: thari ที่ 04-01-2013 19:06:56
ก็ว่าแล้ววววววว่าทำไมพี่วินถึงดูจะนิ่งๆ ไม่อะไรยังไงเหมือนน้องปอม
ที่แท้ก็มีแผนไปเซอร์ไพรส์น้องถึงที่(นอน)เลยทีเดียว
เล่นแบบนี้ถ้าน้องตกใจแล้วฟาดเอาๆทำไงล่ะคะ :laugh:
ว้า...กล้องแพนไปที่โคมไฟซะแล้ว แอบไปปรับให้แพนกลับมาได้มั้ยคะ (ฮาา)
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้ได้อ่าน
ติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ^____^
เริ่มหัวข้อโดย: nirun4 ที่ 04-01-2013 19:14:46
เริ่มหัวข้อโดย: ao16 ที่ 04-01-2013 19:16:02
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 04-01-2013 19:23:54
ที่ทั้งรักทั้งห่วงปอมอยู่เสมอ
จบได้น่ารักจริงๆๆ :L1:
+1และเป็ดจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: doramon ที่ 04-01-2013 19:25:30
:pig4:
ขอบคุณสำหรับผลงานดีนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Tnapat ที่ 04-01-2013 19:30:40
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 04-01-2013 19:32:49
ว่าแล้วเชียวว่าพี่วินจะต้องมีแผนตามปอมไป ฮ่าๆ
แต่ก็นะ จบซะแล้ว ต้องคิดถึงพี่วินกับน้องปอมมากแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
ยังไงก็จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปน้า
ขอบคุณมากค่า
เริ่มหัวข้อโดย: boobooboo ที่ 04-01-2013 19:33:08
เริ่มหัวข้อโดย: mujika_keita ที่ 04-01-2013 19:35:15
ไปตามอ่านก่อนเน้อ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 04-01-2013 19:35:48
คนละฟิวกับตอนแรกที่เจอกันเลย
คิดถึงจัง
ขอตอนพิเศษบ้างนะคะ
พี่เมษด้วย เป็นไงบ้าง แฮปปี้เอนดิ้ง ยัง
เริ่มหัวข้อโดย: takara ที่ 04-01-2013 19:38:01
เริ่มหัวข้อโดย: NaGichan ที่ 04-01-2013 19:39:21
เป็นนิยายที่ไม่มีเอ็นซี จุ๊บกันทีก็นับครั้งได้ นี่มันอะไรรรร (ฮา)
สนุกมากเลยค่ะ (โกรธอย่างเดียวที่แพนกล้องไปที่โคมไฟนี่แหละค่ะ 55555)
ขอบคุณมากนะคะ
รอรวมเล่มจ้า รออ่านเดือนเมษากับวันอาทิตย์ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 04-01-2013 19:40:25
โดนปอมถีบ :z6: โดนพี่วินโบก :beat:
:m2:
เริ่มหัวข้อโดย: pemiko2012 ที่ 04-01-2013 19:45:23
น่ารักมากมายยยยยยยย
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า ฮือๆๆๆ
ขอตอนพิเศษๆๆๆๆๆ
ก็ถึงว่าทำไมพี่วินนิ่งจัง ปอมจะไปตั้งปีนึง
แล้วไอ้ที่พี่วินไปนอกกายนี่เรื่องจริง หรือปอมฝัน >.<
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 04-01-2013 19:50:59
พี่วินนี่ขี้แกล้งชะมัดเลยยย น่าให้ปอมเอาคืนบ้างนะ
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 04-01-2013 20:04:51
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 04-01-2013 20:10:17
เริ่มหัวข้อโดย: jj@room ที่ 04-01-2013 20:17:06
:bye2: :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 04-01-2013 20:18:26
สนุกมากเลยค่ะ o13
ปล.อยากอ่านคู่พี่เมษต่ออ่ะค่ะ อุฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: Yundori ที่ 04-01-2013 20:32:20
เรื่องนี้สนุกจริงๆน้าืไม่อยากเชื่อเลยว่า
จะเป็เรื่องแรกที่ตนเขียนดต่งจบ เก่งมากๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ
ชอบวันอาทิตย์กับเดือนเมษามากๆด้วยนะ
เสน่ห์ของเรื่องนี้ คือความเป็นธรรมชาติ
ตั้งแต่เริ่มจนจบ คือชอบแบบนี้
น่ารัก อบอุ่น ดูจับต้องได้
ติดตาทเรื่องต่อไปนะคะืสู้ๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ball ที่ 04-01-2013 20:43:05
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจบแล้ววววว
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจม้ากมาก
พี่วินกับปอมโคตรน่ารักมากๆเลย
รักที่มีแต่ความหวังดีให้กันที่มันน่าอิจฉาจริงๆเนาะ >.<
มีตอนพิเศษไหมคะ อยากให้มีจังเลย
จะติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ
บวก1ส่งท้ายค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 04-01-2013 20:43:14
เสียดาย ม่ายยย อย่าเพิ่งจบ เป็นเรื่องที่ไม่อยากให้จบเล้ยT^T
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ชอบบบบบสุดๆ รอตอนพิเศษนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: PK37 ที่ 04-01-2013 20:49:18
ในที่สุดน้องปอมก็ประสบความสำเร็จ และพี่วินก็ประสบความสำเร็จกับการรอคอยมาหลายปี :z1:
จบแล้วจริงสินะ คงจะคิดถึงพี่วินกับน้องปอมแน่เลย
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 04-01-2013 20:51:44
ขอบคุณคนแต่งนะคะ จะรอเรื่องต่อไป :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 04-01-2013 21:03:27
รอตอนพิเศษค่า
เริ่มหัวข้อโดย: thisispom ที่ 04-01-2013 21:08:19
ขอบคุณสําหรับเรื่องราวน่ารักๆ ค่ะ ^_^'
เริ่มหัวข้อโดย: BAKA ที่ 04-01-2013 21:10:53
น่ารักมากเลยพี่วิว
และ..จบได้น่ารักมากเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 04-01-2013 21:20:32
เป็นนิยายที่มีสาระ น่ารัก และอบอุ่นๆไปพร้อมๆกัน
ตอนแรกนึกว่าพี่วินจะไม่ได้แอ้มน้องออกสื่อมาให้เราอ่านซะแล้ว ดีใจกะพี่วินด้วยนะ พี่เป็นคนมีความอดทนมากกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: 【focus_kung】 ที่ 04-01-2013 21:22:14
รู้สึกดีใจมากที่ได้ตามอ่านมาจนกระทั่งถึงบทสุดท้าย
น้องปอมกับพี่วินเป็นคู่ที่น่ารักมากๆๆๆๆ เลยในสายตาของเราและคนอื่นๆอีกหลายคน
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะที่เขียนเรื่องน่ารักๆอย่างนี้ให้อ่่าน
แม้ตอนจบจะน่าจับตากล้องมาตีก้นก็เถอะ 5555555
อยากจะตะโกนออกไปจริงๆว่า "เอ็งแพนกล้องกลับมาเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยย" :z6: :angry2:
ปล.จะรอรวมเล่มนะคะ จองแน่นอน อิิอิ [อยากอ่านพี่เมษกับอาทิตย์ ><] :impress2: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: mr_longza ที่ 04-01-2013 21:24:51
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-01-2013 21:25:45
เพราะอย่างพี่วินคงทนคิดถึงปอมไม่ไหวแน่ ๆ
ตอนปอมฝันร้ายคนอ่านก็หลอนไปด้วยนะ ในใจนี่แอบด่าพี่ิวินไปแล้ว ขอโต๊ดค่ะพี่ิวิน ที่ไหนได้พี่แกมาเซอร์ไพร์ส
น้องปอมเลย แฮปปี้สุดอ่ะ
พี่วินเป็นคนให้โอกาสกับน้องจริง ๆ นะ น้องปอมดังใหญ่แล้วจ้า
ขอบคุณสำหรับผลงานดี ๆ นะคะ รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่า :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 04-01-2013 21:31:13
อ่านเรื่องนี้ มีความสุขจัง .. :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 04-01-2013 21:49:22
จบได้แบบประทับใจมากกกกกกกกกกกกกกกกก
โชคดีที่ทั้งสองได้พบกัน <3
ผ่านอะไรด้วยกันมามาก เดินด้วยกัยต่อไปเรื่อยๆนะ ~
ขอบคุณมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 04-01-2013 21:56:58
ตัดจบเร็วจังแต่ก็ประทับใจกับคู่นี้มาก พี่วิน สุภาพบุรุษมากค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 04-01-2013 21:57:54
จะไปตามอ่านต่อในเล่มนะจ๊ะ :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: mini ที่ 04-01-2013 21:59:49
แต่เศร้าใจ นึกว่าจะได้ฉาก :oo1: สักหน่อย
เค้าก็แพนไฟไปที่หัวเตียงอีกล่ะ คนหื่นเลยเศร้า 55555
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 04-01-2013 22:00:33
พ่อพระเอกในดวงใจ เท่สุดยอด ไม่มีอะไรจะให้ติเลย
ฮืออออออออออออออออออออออ น้ำตาไหลพรากให้กับการจบของเรื่องนี้จริงๆค่ะ
เพราะจะไม่ได้อ่านพี่วินกับน้องปอมอีกแล้ว T___T
เริ่มหัวข้อโดย: ploetkrai ที่ 04-01-2013 22:01:40
ทำไมพี่แ้ป้ง(ขอเรียกงี้นะคะ)ทำแบบเนนนนนนนนน้ :z3: :z3:
จบแล้ว .. ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
ประทับใจมาก เป็นนิยายที่อบอุ่นมากค่ะ เป็นนิยายอีกเรื่องที่ทำให้รู้ว่าถึงไม่มีเอ็นซีนิยายก็สนุกได้ !!!
เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องนึงเลย (:
พี่สร้างตัวละครได้ประทับใจมาก ตอนอ่านแรกๆ เพ้อพี่วินไปหลายวันเลย -/-
น้องปอมน่ารักมากกกกก ชอบตอนที่กระซิบพี่วินตอนก่อนจะเดินเข้าเกต >_______<
คู่นี้เป็นคู่ที่เพอเฟ็คคู่นึงเลยที่เดียว ..
รอรวมเล่มนะคะ (ในเล่มไม่ขอแพลนกล้องไปโคมไฟใด้มั๊ย ; A ; )
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 04-01-2013 22:06:32
เริ่มหัวข้อโดย: michiko_love ที่ 04-01-2013 22:12:26
ขอบคุณมากๆๆนะคะ :กอด1:
รอรวมเล่มคะ
รอตอนพิเศษด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ไอ้หัวแห้ว ที่ 04-01-2013 22:21:45
พี่วินหวานมากกกกก หวานจนเขิน >////<
ปอมก็น่ารักมากกกก...
แต่ตอนสุดท้าย... เอ่อม... ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงง
ขอตอนพิเศษด้วยนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: nn~~NN ที่ 04-01-2013 22:22:32
ขอบคุณมากนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 04-01-2013 22:23:15
ดำเนินเรื่องเรื่อยๆแต่สนุก อ่านแล้วเขินแทนอีก จะหวานไปไหน ถ้าไม่ติดตอนดราม่าครั้งใหญ่ของพี่เมษอะนะ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากค่ะ เรื่องหน้าที่เขียน จะติดตามนะคะ ขอใสๆ 5555
o13
เริ่มหัวข้อโดย: KilGharRah ที่ 04-01-2013 22:34:17
ขอบคุณคนแต่งนะคะ เราชอบเรื่องนี้มากเลย พี่วินเท่ห์มาก ><
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลย :-[
เริ่มหัวข้อโดย: bobie ที่ 04-01-2013 22:38:21
ปิดได้หวานและน่ารักมาก
อ่านข้างบนตอนแรกตกใจนึกว่าพี่วินมีกิ๊ก
ดีนะปอมแค่ฝัน
โล่งไปเลย
เรื่องนี้จบไปแล้ว
ชอบมากตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้ายเลย
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ^^
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 04-01-2013 22:40:29
ดีจัง แพนกล้องไปที่หัวเตียง :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: took-ta_naka ที่ 04-01-2013 22:44:21
+1 จ้า อยากได้รวมเล่มจังเลย
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 04-01-2013 23:05:23
ยังไม่อิ่มเลยย ขอตอนพิเศษเยอะนะ
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: PAAPAENG~ ที่ 04-01-2013 23:05:29
อิตาพี่วินต้องมีแผนอะไรอยู่แน่ๆ ฮ่าๆ
เจ๋งจริงๆเลยนะพี่วินนะ
จบแล้ว...คงคิดถึงพี่วินน้องปอมแน่เลยค่ะ ToT
แวะเอาตอนพิเศษมาลงให้อ่านซักตอนสองตอนบ้างนะคะ
ปล.สุดท้ายก็ถึงเวลาแพนกล้องไปที่โคมไฟ เง้อ...
เริ่มหัวข้อโดย: A-J.seiya* ที่ 04-01-2013 23:15:21
จบแล้วอ่ะ
>< น่ารักมากเลยน้องปอมมมมมม
รักกันนานๆนะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 04-01-2013 23:25:13
เริ่มหัวข้อโดย: เก้าแต้ม ที่ 04-01-2013 23:30:05
เริ่มหัวข้อโดย: chisarachi ที่ 04-01-2013 23:32:06
จบแล้ววววว จบแล้ววว ไม่อยากให้จบเลย><
แต่ก็ต้องจบเน๊าะ
ตอนนที่พี่วินนิ่งๆใสนใจก็คิดนะค่ะว่าตามน้องไปแน่ๆ
ตอนที่ไปกับสาวเราก็คิดไม่ม้างงงงง
แต่แบบแว่บนึกแล้วถ้าพี่วินพี่กิ๊กละ ตอนนั้นน้ำตาคลอ จินตนาการไปไกลถ้าน้องรู้
น้องเสียใจแน่ๆ พอเลื่อนอ่านมาเรื่อยๆ โถ่น้องฝัน
แต่น่ารักมากกกกกกกกกกกก อยู่ด้วยกันเป็นปีๆ ><ชอบคำนี้จัง
ที่พี่วินบอกเอาไปเป็นเมี... ก็ฟังแล้วแอร๊ยยยยย ตายยยยยยย
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านสบายๆ บทแรกๆอาจจะงงๆ มึนๆหน่อย
แนต่กลางๆเรื่องเห็นพัฒนาการเรื่อย แต่หลังๆรู้สึกเร็วไปหน่อย
แต่ชอบค่ะ ขอสเปสักสิบตอนเลยได้ไหม ก๊ากกก
ว่าแล้วก้ไปอ่านสเปพี่เมศ ให้ตายทำใจอ่านไม่ได้เลย
แต่แว่วเสียงว่าสนุก
เริ่มหัวข้อโดย: Rong ที่ 04-01-2013 23:36:45
เสียดายจัง เพราะเรื่องนี้สนุกมาก ๆ อ่านแล้วสบายใจดี หายเครียด
อยากให้ อาทิตย์ กับ เมษา เป็นเรื่องยาวมากกว่าจะเป็นตอนพิเศษจัง
เปรียบคู่ ปอมและพี่วิน เหมือนที่าสเทลหวาน ๆ แต่คู่นี้เหมือนสีคัลเลอร์บล๊อกสดใส อยากอ่านยาว ๆ มากกว่าอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: duckool ที่ 04-01-2013 23:46:01
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ferly ที่ 04-01-2013 23:46:49
เป็นครั้งแรกเลยที่เม้นท์เรื่องนี้หลังจากซุ่มอ่านมานาน
ไม่ได้ล็อคอินมาซักพักใหญ่ๆแล้วค่ะ แต่คิดว่า ถึงเวลาแล้ว (เมื่อตอนจบเนี่ยอะนะ = =") ฮ่าๆ
ครั้งแรกที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ สะดุดกับชื่อเรื่อง เฮ้ย! ชื่อแนวหว่ะ!
อ่านไปได้สามตอน (ตอนนั้นอัพแค่สามตอนอยู่) ก็ติด!
แล้วก็ติดตามมาตลอดเลยค่ะ เพราะตอนนั้น ได้อ่านทุกวัน ฮ่าๆๆ
มีช่วงนึงที่หายไปเพราะชีวิตยุ่งๆ
พอจัดการอะไรเรียบร้อยก็เข้ามาอ่านอีกรอบ
ตกกะใจ เอ้ยยย ทำไมคนอ่านคนเม้นท์เยอะจังงงง
แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ,,,
ปล. ยินดีด้วยกับรางวัลที่ได้จากเล้านะคะ (แอบช้าไปหน่อย) ^^"
ปล.. เป็นคนชอบถ่ายรูปเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ถึงกับขนาดดีเอส :)))
ปล... ชื่อเรื่องใหม่เห็นแล้วแบบ เอ่อะ! ชอบบบบบบ (เริ่มชอบชื่อแปลกๆ ฮ่าๆๆ ><) เดี๋ยวจะตามไปต่อ ฮิฮิ
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 04-01-2013 23:57:45
เริ่มหัวข้อโดย: sanmoron ที่ 05-01-2013 00:12:57
ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ สนุกมาก
อ่านไปยิ้มไปตั้งแต่ต้นจนจบ
คงต้องคิดถึงพี่วินน้องปอมแน่ ๆ เลย 55555555555555555
ป.ล. ชอบคู่ เมษาอาทิตย์ มากกกกกกกกกกกกกกกกกก ๆ มากกจริง ๆ
อ่านแล้วมันใช่มาก อยากให้แต่งเป็นเรื่องยาวเป็นที่สุด
อยากอ่านเต็มมมๆ :mc4: :-[ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: little_nok ที่ 05-01-2013 00:15:35
ยกนิ้วให้พี่วิน สามปีรอมาได้
ชอบจังเลย
ที่เขากระซิบกันก่อนน้องปอมบิน
รักปอมนะ.... รักพี่วิน กรี๊ดดดดดดดด
เริ่มหัวข้อโดย: Cupcake ที่ 05-01-2013 01:01:23
แต่พี่วินก็ยังเป็นพี่วิน หื่นตลอด 555+
เริ่มหัวข้อโดย: NewYearzz ที่ 05-01-2013 01:04:14
นึกว่าจะได้เสพควารมน่ารักของคู่นี้อีกหลายตอนนะนี่ :sad4:
พี่วินน่ารักมากจริงๆ อ่านแล้วอยากมีความรักแบบนี้บ้าง
ความรักที่ไม่ต้องเอาเซ็กซ์มานำทางหรือเป็นข้อพิสูจน์อะไร
ความรักที่ดำเนินไปโดยใช้ใจสองใจมาคล้องกันไว้
และก็คิดถึงพี่เมษาจัง (นี่เราหลงรักตัวร้ายที่ได้รางวัลตัวร้ายยอดเยี่ยมนะเนี๊ยะ :-[ )
ขอบคุณมากๆสำหรับความสุขและความอบอุ่นที่มอบให้ผ่านนิยายดีๆน่ารักๆเรื่องนี้นะครับคนเขียน
ขอให้คนเขียนมีความสุขมากๆนะครับ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: NannY ที่ 05-01-2013 01:23:59
เริ่มหัวข้อโดย: NOO~KUNG ที่ 05-01-2013 02:25:35
เริ่มหัวข้อโดย: saotome ที่ 05-01-2013 02:46:56
รอเรื่องใหม่อยู่นะ
ตอนแรกก็กะเชียร์ให้เรื่องใหม่เป็นเมษ กับอาทิตย์
เริ่มหัวข้อโดย: noy ที่ 05-01-2013 02:51:14
เริ่มหัวข้อโดย: fangkao ที่ 05-01-2013 04:09:56
เริ่มหัวข้อโดย: ii-Yare♥ ที่ 05-01-2013 04:31:25
อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยยยย
:z2: :z2: :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 05-01-2013 06:08:07
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะจะคอยอ่านเรื่องใหม่นะคะ
+1นะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 05-01-2013 07:53:47
จะรออุดหนุนหนังสือนะคะ ^^
#ไม่นะไม่แพนนะ TT
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 05-01-2013 08:01:55
ชอบฉากที่แพลนกล้องไปที่โคมไฟ :laugh:
แต่รู้สึกเหมือนได้อ่านมาไม่นานเอง มันเร็วมากเลย :z3:
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ o13
เริ่มหัวข้อโดย: bangkeaw ที่ 05-01-2013 08:03:17
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 05-01-2013 08:14:22
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-01-2013 09:08:19
น่ารักอ้ะ !!!
เริ่มหัวข้อโดย: sukie_moo ที่ 05-01-2013 09:23:10
:pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 05-01-2013 09:25:18
ถ้ามีตอนพิเศษอีก1-2ตอนจะสนุกกว่านี่ค่ะ.....
:pig4:สำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: gookgik ที่ 05-01-2013 09:28:10
แต่พี่วินช่างเป็นสุภาพบุรุษมากๆๆๆๆๆๆๆ รอน้องปอมเรียนจบ ทำงานเป็นหลักแหล่ง มีชื่อเสียงเป็นของตัวเองก่อน ถึงจะขอเชยชมน้องปอม
กด+ และ + เป็ด ให้กับคนเขียน และรออ่านเรื่องใหม่อยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: saintangel ที่ 05-01-2013 09:28:34
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 05-01-2013 09:59:38
ชอบอ่ะ ชอบมากๆ ขอบคุณมากมาย :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 05-01-2013 10:22:44
ขอบคุณมาก ๆ สำหรับเรื่องที่น่ารักแบบนี้นะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: snack ที่ 05-01-2013 10:45:57
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 05-01-2013 11:33:48
ไม่อยากให้จบเลย
ถึงเพิ่งจะมาอ่านเรื่องนี้เอาไม่กี่เดือน
แต่ก็ผูกพันกับเรื่องนี้มากกก สนุกจริงๆนิยายเรื่องนี้
ใส ๆ อะ
ชอบคู่อาร์ตเมธมากเลย
จะสั่งซื้อนิยายเรื่องนีั้ดีมั๊ยเนี่ยย
ยังอยู่ ม.ปลายอยู่เลย 555
คงต้องเก็บตังแล้วล่ะ อยากอ่านอาร์ตเมธ ><
ขอบคุณนักแต่งที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: puu142 ที่ 05-01-2013 12:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: chancha ที่ 05-01-2013 12:03:13
เริ่มหัวข้อโดย: j_world ที่ 05-01-2013 12:38:03
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 05-01-2013 13:38:30
คู่นี้รักกันหวานจนหยดสุดท้ายจริงๆ
เป็นเรื่องที่อบอวลไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม
:L2: :L2: ขอบคุณคนเขียนมากๆ :L2: :L2:
รวมเล่มพี่วินและน้องปอมเมื่อไหร่อย่าลืมส่งข่าวน่ะค๊า
แล้วจะรอติดตามผลงานเรื่องใหม่ค่า :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 05-01-2013 14:11:49
เริ่มหัวข้อโดย: sam3sam ที่ 05-01-2013 14:13:25
พี่วินน้องปอมน่ารักทุกตอนเลย
หวานให้คนอ่านได้บิดผ้าแก้เขินตลอด :-[
เด๋วจะตามไปอุดหนุนรวมเล่มนะ
จะติดตามพี่วินน้องปอมกับวันอาทิตย์เดือนเมษานะจ๊ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 05-01-2013 14:40:30
ว่าแล้ว พี่วินไม่ปล่อยให้ไปไหนหรอก
ยังไงก็ต้องตามมา
เริ่มหัวข้อโดย: why yyy ที่ 05-01-2013 15:28:02
เริ่มหัวข้อโดย: Hope2TheEnd ที่ 05-01-2013 15:33:55
อ่านฟิคเรื่องนี้แล้วบรรยากาศละมุนจริง ๆ
พี่วินกับปอมก็น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
ว่าแต่ขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ XD
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 05-01-2013 15:59:06
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขสุดๆ
ชอบพล็อตเรื่องมาก มันไม่หวือหวา หรือ ดราม่าจนเกินไป อ่านแล้วรู้สึกว่า หัวใจมันอบอุ่น
กวินเปนคาแรกเตอร์ ผู้ชายที่อบอุ่นมากๆๆๆๆๆ ชอบสุดๆ เลย
รอรวมเล่มนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Whatever it is ที่ 05-01-2013 16:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 05-01-2013 17:38:44
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 05-01-2013 18:10:51
พี่วินทะนุถนอมน้องปอมได้น่ารักมาก น้องปอมหวงพี่มากเอาไปฝันที่เดียว น่ารักมากคู่นี้ :-[
ขอบคุณผู้เขียน รอรวมเล่ม ขอตอนพิเศษหลายๆตอนนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: อยากกินไข่พะโล้ โปะ ที่ 05-01-2013 21:08:08
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 05-01-2013 21:21:08
บรรยายได้อารมณ์มาก ไม่อยากบอกว่าน้ำตาซึมตอนอ่านบทนำด้วยล่ะ
ตอนบรรยายภาพถ่ายที่ปอมส่งประกวดอ่ะ รู้สึกว่าสังคมที่เห็นแก่ตัวในปัจจุบัน ก็ยังมีน้ำใจเล็กให้แก่กันอ่ะ :m15:
ชอบมากเลยค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: biwtiz ที่ 05-01-2013 21:29:58
ติดตามมาตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนสุดท้ายเลย
เป็นนิยายที่ชอบมากๆค่ะ โชคดี
เริ่มหัวข้อโดย: pannuna ที่ 05-01-2013 23:44:15
เร็วเว่อ เหมือนเพิ่งอ่านไปไม่กี่ตอน
ไม่มีตอนไหนน่าเบื่อเลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายดีๆอย่างนี้
ภาษาสวยมาก
ชอบมากค่ะ
มีสำนักพิมพ์แล้วด้วย ดีใจด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: m_pop91 ที่ 06-01-2013 00:01:42
เริ่มหัวข้อโดย: eyeaptchy ที่ 06-01-2013 00:11:23
มาให้พวกเรามีความสุขและขอบคุณที่แต่งจนจบและไม่ทิ้งนักอ่านไปไหน
เป็นเรื่องอีกเรื่องหนึ่งที่ประทับใจมาก ภาษาเขียนก้สวย เอาเป็ฯว่าชอบการเขียนลักษณะนี้มากๆ
สนุกประทับใจ ร้องไห้แล้วก็อึดอัดตอนที่เนื้อเรื่องดราม่า ทำให้เราอินไปกับนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณมากค่ะ หวังว่าจะมีเรื่องต่อไปไว้ให้อ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 06-01-2013 01:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: Millet ที่ 06-01-2013 10:33:34
เริ่มหัวข้อโดย: Gutjang ที่ 06-01-2013 11:20:05
เริ่มหัวข้อโดย: sunshine538 ที่ 06-01-2013 12:34:26
แอบเหงานะคะ เหมือนกับติดตามเค้าทั้งสองคนมาเป็นเวลานานเหมือนกัน อินด้วยก็เยอะ (เรื่องนี้ทำให้คนอ่านเสียน้ำตาให้นิยายเล้าเป็นเรื่องแรกนะ ... จำได้ว่าเคยเม้นท์ไปแล้ว แต่เม้นท์อีกที 555 ) แต่ก็อิ่มใจที่ทั้งสองคนผ่านมาถึงจุดที่อยู่ตัวจนได้
รอรวมเล่มนะคะ รออ่านพี่เมษในเล่มด้วย (ไม่น่าเชื่อเลย จากตัวร้ายประจำเล้า กลายเป็นตอนพิเศษที่คนติดกันงอมแงม 555)
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ
รอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: isBelle__ ที่ 06-01-2013 15:21:53
นี่ขนาดบินไปหาทุกเดือนขนาดนี้ ไม่รักจริงทนนั่งเครื่องบินเป็นวันไม่ได้นะเนี่ย
น้องปอมก็น่ารักขี้อ้อนเหลือเกิน อยากหยิกซะที
เริ่มหัวข้อโดย: heangsure ที่ 06-01-2013 21:40:17
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ขอขอบคุณผู้แต่งมากๆสำหรับนิยายดีๆค่ะ
เมื่อคืนอ่านรวดเดียวจบชอบมาก และทำให้เห็นได้ชัดเจนว่า นิยายวายไม่จำเป็นต้องติดเรทเสมอไป
สาระสำคัญนั้นปรากฏอยู่ในเรื่องแล้ว จะรอติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: แมวอัดกระป๋อง ที่ 06-01-2013 21:43:12
โคมไฟซะงั้น o22
เริ่มหัวข้อโดย: maminmeaw ที่ 06-01-2013 21:58:12
มันคิดถึงพี่วินกับน้องปอมเหมือนกันนะเนี้ย
รอเรื่องใหม่นะคะ ^___^ ¥ :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: lazat.mchub ที่ 06-01-2013 22:03:03
นึกว่าจะเป็นเรื่องจริงสะแล้ว 55555
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบมาก เอาใจไปเลยค่ะ o13
ปล. ยังรอเมษาอาทิตย์นะคะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: pp_song ที่ 07-01-2013 00:12:16
รอเผื่อจะมีตอนพิเศษ^_^
เริ่มหัวข้อโดย: bobby_bear ที่ 07-01-2013 05:51:25
วันที่เราอ่านจบ 555
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แนะนำกันมาก เคยเข้ามาแวบแล้วรู้สึกชอบแต่ยังไม่อ่าน
เพราะไม่อยากค้าง รู้สึกว่าต้องสนุก เลยอดทน ไม่อ่านจนกว่าจะจบ
แล้วผลของการรอคอยก็หอมหวานเหมือนความรักของปอมกับพี่วิน
สองคนนี้น่ารักมาก พี่วินเป็นคนดีมาก ความรักเกิดมาจากความหวังดี
ปอมเหมือนภาพฉายของพี่วิน ในขณะที่พี่วินมีครบ แต่ปอมไม่มี
เลยยื่นมีมาช่วย จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความรัก
พี่วินโคตรดี เป็นลูกที่ดี เป็นหัวหน้าที่ดี เป็นคนรักที่ดี เป็นศัตรูที่ดี
โคตรเจ๋ง
รักพี่วินอ่ะ อิอิ
ขอบคุณน้องแป้ง (โมเมเอาเองว่าน่าจะน้อง) สำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ แบบนี้นะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: หมีสามตัว ที่ 07-01-2013 12:40:14
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 07-01-2013 16:35:30
ตอนจบก็ยังนั่งอมยิ้มอยู่
ขอบคุณน้องแป้งมากนะครับสำหรับเรื่องน่ารักๆเรื่องนี้
แล้วยังไงพี่จะติดตามเรื่องอื่นๆ รวมถึงตามไปอุดหนุนเล่มนี้แน่นอน
ชอบสไตล์งานเขียนของน้องแป้งมากๆครับ
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับผม
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Pikky ที่ 07-01-2013 19:43:39
สนุกมากเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เนื้อเรื่องดีแล้วก็น่ารักมาก เหมือนชีวิตจริง ชอบมาก
รอติดตามผลงานของคนเขียนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lovely1714 ที่ 07-01-2013 19:47:13
เริ่มหัวข้อโดย: litlittledragon ที่ 07-01-2013 19:54:20
เกือบขโมยซีนตัวเล็กไปซะแล้ว...
เริ่มหัวข้อโดย: Saantos ที่ 07-01-2013 22:15:59
จบสะแล้ว สนุกมากๆเลยจ้า
>,.<
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 08-01-2013 12:24:08
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 08-01-2013 21:04:43
พี่วิน & น้องปอม
เนื้อเรื่องสนุกมากๆ มีแง่คิดในหลายๆ ด้าน
ความรักไม่ใช่แค่เรื่องเพศ ไม่มีการแบ่งแยก
ทุกเพศ ทุกวัย สามารถมีความรักกันได้ทั้งนั้น ^^
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 08-01-2013 21:36:44
แต่ตอนจบทำเอาฟินจริงๆ หวานซึ้งตรึงใจสุดๆ :o8:
ขอบคุณที่พาน้องปอมกับพี่วินมารู้จักและรักทั้งสองคนค่ะ รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Dee15 ที่ 09-01-2013 10:46:14
:กอด1: คนแต่งแน่นๆ
:L1: :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 09-01-2013 11:57:39
เข้ามาอ่านตอนจบเลยทีเดียว
น่ารัก น่าลุ้นทั้งคู่เลยขอรับ
มีความรู้ที่ไม่เคยรู้อีกด้วย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
เริ่มหัวข้อโดย: Umiko ที่ 09-01-2013 13:47:01
จบแล้ว....^^
สนุกมาก ๆ เลย
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 09-01-2013 16:03:43
เริ่มหัวข้อโดย: So_Da_Za ที่ 09-01-2013 16:13:11
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 09-01-2013 21:59:01
เริ่มหัวข้อโดย: Vavaviz ที่ 10-01-2013 18:29:56
:L2: :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 10-01-2013 22:49:07
รออ่านเรื่องใหม่จ้า :z7:
เริ่มหัวข้อโดย: มือซ้าย ที่ 11-01-2013 07:56:58
เริ่มหัวข้อโดย: up2goo ที่ 11-01-2013 08:36:10
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ จบเร็วไปปป :sad4:
แต่สนุกมากเลยนะ คนแต่งเก่งมากเลย
เราอ่านรวดเดียวจบเลย น่าจะมีตอนพิเศษเนอะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: kikumaru ที่ 11-01-2013 12:12:38
บอกได้แค่ ว่า สนุกสุดใจ เนื้อเรื่องดูอบอุ่นดี
ไม่เศร้าจนน้ำตาท่วมแต่กลับมีทุกรสชาด
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่เขียนขึ้นมาให้อ่าน จะรอติดตามผลงานต่อๆไป
เริ่มหัวข้อโดย: OraeiAiYamapi ที่ 11-01-2013 14:27:46
ฟิคเรื่องนี้เป้นฟิคที่ดูธรรมดาแต่สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยล่ะค่ะ
สารภาพตามตรงเราไม่คอยได้เม้นฟิคแต่ละเรื่องเท่าไร
นอกจากที่เราชอบจริงๆ
เรื่องนี้เรามาอ่านตอนจบแล้ว
มันสนุกมากๆค่ะ เราแอบชอบคู่เมษ อาร์ท มากๆเลยล่ะ
อยากให้รวมเล่ม และถ้ารวมเล่มของคู่นี้ด้วยนะคะ เมษ อาร์ท o13
เริ่มหัวข้อโดย: 末っ子 ที่ 11-01-2013 15:24:28
ชอบคู่เมษา-อาร์ทด้วย^_____________^ :3123: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: chiji ที่ 11-01-2013 16:32:36
อยากอ่านคู่เมษกับอาร์ทต่ออ่ะ :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥แมวจอมซน♥ ที่ 11-01-2013 19:23:16
พี่วินเป็นผู้ชายที่น่ารักและอบอุ่นมากเลย
น้องปอมก็น่ารักตลอด อยากอ่านตอนพิเศษของคู่นี้จัง
และที่ขาดไม่ได้เลยคือคู่เมษากับอาทิตย์
ชอบมากๆ เลยค่ะ คู่นี้นิสัยต่างกันนะ ดูแล้วไม่น่าจะเข้ากันได้
แต่ไอ้ความไม่เข้ากันนี่แหละที่เข้ากัน ฮ่าๆ
อยากให้คู่นี้เป็นเรื่องยาวจัง ยังไงก็จะรอรวมเล่มนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: K3n0 ที่ 11-01-2013 23:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: Phantom ที่ 12-01-2013 21:30:51
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบสาระเรื่องกล้องและการถ่ายภาพที่แทรกเข้ามา
รอติดตามตอนพิเศษ และเรื่องอื่น ๆ จ้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ นี้น้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: BE-Beladitz ที่ 13-01-2013 15:36:04
อารมณ์แบบ... รอมานานสุดท้ายก็สมหวัง ^^
เริ่มหัวข้อโดย: navintae ที่ 15-01-2013 12:38:11
เริ่มหัวข้อโดย: fround ที่ 15-01-2013 17:42:31
ว่างๆ? เลยกะลองมาอ่านผ่านๆ ดู
ปรากฏว่าอ่านจบเลยยยยยยยยย
ชอบพี่วินและน้องปอมนะ แต่ชอบคุณเมษมากกว่า
แล้วยิ่งอ่านตอนพิเศษแล้วววววว :o8: :o8:
อยากถามว่าเมษรับใช่ไหม?
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 16-01-2013 19:31:16
เริ่มหัวข้อโดย: อากาศใต้ผ้าห่ม ที่ 17-01-2013 03:16:10
อร๊ายยยยยยยย จบแล้วอะ ฮืออออ :sad4:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ จ้า จบได้ฟินมาก :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: SoN ที่ 17-01-2013 11:43:11
เริ่มหัวข้อโดย: zero1104 ที่ 17-01-2013 19:23:44
ตั้งแต่ต้นจนจบ
มีดราม่าพอกรุ้มกริ่ม และด้วยนิสัยตัวละครอย่างน้องปอมที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง เลยทำให้พี่วินเราไม่ต้องเมาหัวราน้ำไปนานกว่านั้น :laugh:
เราชอบตัวละครน้องปอมที่สุดในเรื่องเลยค่ะ อย่างที่บอกไปว่าน้องแสดงความรู้สึกตัวเองออกมาให้คนรอบข้างรับรู้
อย่างตอนที่ได้ยินเสียงหัวใจเฮียกวินดังมากๆ ก็ทักอย่างห่วงใย บอกให้ไปหาหมอซะงั้น ฮ่าาา
เราชอบตรงที่ได้ความรู้เรื่องถ่ายภาพด้วย เพราะตอนนี้เราเพิ่งจะเริ่มหัดเล่นกล้องได้ไม่นาน หวังว่าสักวันคงจะเทพได้ครึ่งนึงของน้องปอมก็พอ
ที่โดนใจเราที่สุดคือ ไอ้ประโยคสุดท้ายที่บอกให้ตัดภาพไปโคมไฟนี่ล่ะค่ะ
มาเป็น epilogue เล็กๆให้เราอมยิ้มได้ดีจริง
มีข่าวรวมเล่มและตอนพิเศษเมื่อไหร่ แจ้งด้วยนะคะ ฮี่ๆ
รอติดตามเรื่องใหม่จ้าา o13
เริ่มหัวข้อโดย: makiri ที่ 17-01-2013 20:40:01
อ่านแล้วรู้สึกอิ่มในใจมากคะ
ประทับใจในทุกตัวละคร
เป็นกำลังใจให้คนเขียน ได้เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันอีกนะคะ
ปล. แอบเสียดายกล้องไม่น่ารีบแพนไปที่โคมไฟเลย -///-
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 17-01-2013 20:56:18
เขาอยากอ่านอ่าๆๆๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วโคตรลุ้นเลย ตามติดทุกตอนเลยอะ
สนุกมาก ชอบจ้าา
เริ่มหัวข้อโดย: snice_cz ที่ 17-01-2013 23:13:55
รออ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: noo Rock 456 ที่ 19-01-2013 19:21:30
เริ่มหัวข้อโดย: Thep503 ที่ 19-01-2013 23:15:37
ปล.ขอคู่ เมษา อีกนิดน่าาาาาาาาาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: rosy ที่ 20-01-2013 01:07:28
แต่คงช้าไป :laugh: :laugh:
ขอบคุณมากนะงับ ที่แต่งเรื่องที่สนุกๆอย่างนี้มาให้อ่าน
:L2: :L2: :L2:
อยากจะบวกเป็ดให้ครั้งละหลายๆตัว แต่ให้ได้แค่ตัวเดียว
สนุกมากเลย รอติดตามเรื่องต่อไปอยู่นะงับ ขอบคุณคร้าบ :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 20-01-2013 11:14:22
คู่รองก็น่าประทับใจ เหมือนหนังโรงหรือไม่ก็มิวสิคอ่ะ รักในช่วงเวลาไม่กี่วัน
บวกๆ^^
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 22-01-2013 20:14:14
ได้โปรด :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
อยากได้ มากกกก :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
เริ่มหัวข้อโดย: N.T.❁ ที่ 24-01-2013 07:35:47
คือคนอื่นเค้าพูดไปหมดแล้ว...
สิ่งที่เราคิดก็คือ นิยายเรื่องนี้มีเสน่ห์มากๆ
เรารักตัวละครทุกตัวที่คุณคนเขียนสร้างขึ้นมา
(แม้จะเคยหมั่นไส้พี่เมษมากๆก็ตาม)
ชอบที่คุณคนเขียนสื่ออารมณ์ได้ดี สำนวนน่าอ่าน ต่อให้เป็นศัพท์เฉพาะแต่คนที่ไม่เล่นกล้องอ่านแล้วก็เข้าใจได้
โอ๊ยยย ชอบทุกอย่างอ่ะค่ะ 5555555
เห็นคุณคนเขียนทวีตไว้ว่าจะมีรวมเล่มกับทางสนพ. และก็จะมีเรื่องใหม่ด้วย
เรารออ่านและรอซื้อเก็บอยู่นะคะ ><
ปล. อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยย จบค้างมากค่ะ 5555555
:กอด1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 25-01-2013 11:00:27
น้องปอมน่ารักแต่พี่วินพอรักแล้วหลุดฟอร์มขรึมเลย 555
ปล ไม่ชอบพี่เมษแต่พออ่านตอนพิเศษยาวเว่อร์แล้วก้อคิดว่าอารท์ก้อสมกับนายคนนี้ ความต่างที่เข้ากันดี
เริ่มหัวข้อโดย: kapukluk ที่ 26-01-2013 09:06:27
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ที่เขียนเรื่องน่ารักๆ ให้อ่าน
จะคอยติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Number1_90 ที่ 26-01-2013 17:05:12
ชอบปอมมาก อย่างน่ารัก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: l2_in* ที่ 26-01-2013 18:41:59
ชอบทุกอย่าง อารมณ์ ตัวละคร คำพูด :o8:
มีเรื่องอื่นอีกไหมจะไปตาม 555
ขอบคุณคนแต่งนะคะ สำหรับนิยาย ดีดี o13
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: SiNa ที่ 26-01-2013 19:13:25
เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่านิยายสนุก ไม่จำเป็นต้องมีฉากเรทมากมายอะไร
แค่ตัวละครน่ารัก เดินเรื่องได้สนุกก็พอแล้ว
แต่รู้สึกว่าจบเร็วจังค่ะ น่าจะมีตอนพิเศษมากกว่านี้ อาจจะมีในรวมเล่มรึเปล่าคะ
เรื่องพี่เมษา ทีแรกเกลียดมากเลย แต่พอได้มาอ่านตอนของเขาเอง
ถึงได้รู้ว่าเขาก็เป็นคนดีนะ ได้เห็นอีกมุมของเขาเลย
แต่เรื่องความรักของเขาก็ยังนึกไม่ค่อยออกว่าจะเป็นยังไง
แม้ว่าอาร์ทก็ดูจะมีใจ แต่คนที่เคยแมนมากๆ อย่างอาร์ทเนียะ พอมาชอบผู้ชายคงสับสนน่าดู
แต่ทิ้งท้ายไว้น่าติดตามมากเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 28-01-2013 00:48:27
มาอ่านแบบรวดเดียวจบ
พี่วินนนนน ผู้ชายแบบนี้หาได้ที่ไหนอีกคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 30-01-2013 09:52:40
อ่านรวดเดียวจบ คิกคิก
เริ่มหัวข้อโดย: zzz ที่ 30-01-2013 12:07:16
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะจ๊ะ แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยจ้า :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 31-01-2013 11:40:30
รอรวมเล่มอ่ะ
:z3:
เริ่มหัวข้อโดย: runma ที่ 03-02-2013 09:53:12
ปอมกับพี่วินน่ารักจริงๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ เรื่องนี้
:m1: :m1: :m1:
รอรวมเล่มนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: speedboy ที่ 03-02-2013 11:19:53
เริ่มหัวข้อโดย: Overdose ที่ 04-02-2013 19:26:12
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 05-02-2013 11:14:52
เริ่มหัวข้อโดย: kiizkziekiizk ที่ 06-02-2013 00:42:19
ชอบเรื่องนี้มาก จบแล้วก็ใจหายยยยย
รอตอนพิเศษนะคะ เมษ-อาร์ท อยากอ่าน 555555555555
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆแบบนี้ <3 รัก จุ๊บๆ
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 09-02-2013 20:36:00
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 09-02-2013 20:41:19
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 13-02-2013 18:08:09
อยากอ่านคู่พิเศษ เมษา+อาร์ท อีกจังค่า :call:
เริ่มหัวข้อโดย: M@nfaNG ที่ 14-02-2013 09:52:19
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เขียนมาแบ่งปันกันค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: duaen12 ที่ 15-02-2013 19:59:36
หวังว่าจะมีตอนพิเศษ ออกมาให้ชุ่มชื่นหัวใจนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: dekzappp ที่ 16-02-2013 00:17:17
เราชอบช่วงที่จีบกันมากเลย นั่งอ่านแล้วเขิน เขินอยู่คนเดียว แทบจะเป็นโรคหัวใจตามพี่วิน ><
คู่นี้เค้ารักกันได้ิบอุ่นมากมาย ทำเอาเราอิจฉา ฮ่าๆๆๆ
แล้วก็เพราะเรื่องนี้ทำเอาเราอยากกลับไปเล่นกล้องอีกอ่ะ!!
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 17-02-2013 22:27:41
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 17-02-2013 23:31:24
ในที่สุดก็มีแพลนกล้องไปโคมไฟจนได้น่ะน้องปอม :m25: :m25: :m25:
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 18-02-2013 03:52:17
หนึ่ง โมดุฯ
เริ่มหัวข้อโดย: wews ที่ 20-02-2013 20:15:21
เริ่มหัวข้อโดย: Akihiko ที่ 25-02-2013 21:36:24
น้องปอมน่ารักน่าหยิกมากๆเลยค่าาา แง พี่วินก็น่ารัก เคมีช่างเข้ากันดีจริงๆ
ไรท์เตอร์ใช้ภาษาได้ลื่นไหลมากค่า อันที่จริงแล้วขอยอมรับเลยว่าแอบปลื้มคู่เมษากับอาทิตย์มากเลยค่ะ (อันที่จริงค่ะเมษดันชื่อเหมือน OC เราซะอย่างนั้น ๕๕๕)
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: automaton ที่ 26-02-2013 22:35:30
ไหนจะคู่เมษ-อาร์ทอีก อ่านถึงตอนจบแล้วยิ้มจนหน้าเหี่ยวไปเลย
คนแต่ง แต่งได้ลื่นไหล เก่งจริง
จะตามเรื่องต่อ ๆ ไปอีก
ซื้อหนังสือแน่นอน
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 27-02-2013 11:12:33
ขอบคุณ สำหรับเรื่องน่ารัก ๆ นี้นะคะ :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: โดดเดี่ยวแต่ไม่ ที่ 27-02-2013 19:08:00
เริ่มหัวข้อโดย: loveooo ที่ 28-02-2013 01:26:16
o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: -Blackcloud- ที่ 01-03-2013 00:54:54
เมื่อวันก่อนอ่านรวดเดียวจบเลย ทั้งๆที่วันนี้มีสอบ
แบบว่าพออ่านแล้วมันหยุดไม่ได้เลยอ่า
สนุกมากกกกกกกคะ สนุกมากกกกกกก
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นดีจัง :กอด1:
ตอนนี้ตกลงกับตัวเองแล้วว่า #ไม่ว่ายังไงจะสั่งซื้อให้ด้ายยย!!!!
จะคอยติดตามผลงานของผู้เขียนต่อไปนะคะ :L2: :L2:
ขอบคุณมากค่ะๆๆ :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: โดดเดี่ยวแต่ไม่ ที่ 01-03-2013 15:18:20
ปอมน่ารักมากๆและอีกทั้งวินก็ยังดูอบอุ่น อ่านไปยิ้มไป มีความสุขไปกับตัวละคร
ทุกอย่างออกมาสวยงามและดูดี ขอบคุณมากครับที่นำสิ่งดีๆนี้มาเล่าสู่กันฟัง
เริ่มหัวข้อโดย: Phijarana ที่ 03-03-2013 10:29:15
เป็นเรื่องที่ดีมากเลย
ขอบคุณคนเขียนมากกกนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: tagloveX-Mark ที่ 05-03-2013 00:08:58
ยังงัยรอปิด pre-order และรอวันส่งของนะค้าบ ^^ ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ น่ารัก ๆ คับผม
เริ่มหัวข้อโดย: howru ที่ 06-03-2013 12:11:52
ในที่สุดก็อ่านจนถึงตอนจบ สนุกดีมากๆ
หวังว่าจะได้อ่านนิยายในเรื่องต่อๆไปนะจ๊ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Magis ที่ 14-03-2013 02:32:21
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 19-03-2013 01:35:53
รักพี่วินรักน้องปอม :m3: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: love2you ที่ 19-03-2013 07:05:49
ท่านกวินอย่างเท่ห์อ่ะ แถมยังได้ความรู้เรื่องกล้องกับการถ่ายภาพอีกต่างหาก เสียดายจังทีพึ่งเข้ามาอ่านตอนที่เรื่องนี้จบไปแล้ว ไม่งั้นคงจะได้เข้ามาเม้นให้บ่อยๆ
ขอบคุณสำหรับความสนุกค่า ^^
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 22-03-2013 02:38:51
คู่นี้น่าจะสนุก เป็นคู่ที่อยู่คนละขั้วเลย
คนนึงเถื่อนอีกคนสุขุม
น่าอ่านมากๆเลยคู่นี้
เริ่มหัวข้อโดย: มะไฟสกุล K ที่ 22-03-2013 09:51:50
พี่วินและน้องปอม น่ารักมาก พี่วินเป็นผู้ชายที่ดีกับคนรักมาก หลายตอนอ่านแล้วโคดเขิน หัวเราะไปเขินไปแล้วคนแต่งเล่าเรื่องได้เห็นภาพมากๆ เหมือนมันเกิดขึ้นจริงๆ เราสามารถจินตนาการเห็นได้ไม่ยากเลย เช่นตอนที่วินคุยกับเต้ ตอนที่ออกไปทำงานนอกสถานที่ ที่พี่วินนั่งที่ขอบรั้วอะไรซักอย่างแล้วโดดลงมาเตะเต้ มันแบบว่า บรรยายได้อย่างกับดูละครจากทีวี แต่ให้อารมณ์มากกกว่า
ส่วนเมษาเป็นอะไรที่บีบอารมณ์มาก เกลียดโคดๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณมากๆนะ ที่มอบความสุขให้ มันสุขจริงๆที่ได้อ่าน ขอบคุณ ขอบคุณ (เหมือนปอม 555)
เริ่มหัวข้อโดย: loverken ที่ 22-03-2013 14:19:59
เริ่มหัวข้อโดย: raviiib❁ ที่ 30-03-2013 04:21:56
อ่านเรื่องนี้แล้วยอมรับเลยคะว่าสนใจเรื่องถ่ายภาพขึ้นมาทันที ฮ่าๆ
อาจจะมีบ้างภาษากล้องที่ไม่เข้าใจแต่รวมๆแล้วโอเคมากเลยค่ะนิยายเรื่องนี้
ขอให้คนเขียนเขียนผลงานดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ สู้ๆคะ ^_____________^
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 30-03-2013 15:49:51
นับถือพี่วินจริงๆ อดทนมาได้ไงตั้งปีสองปี ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆน่ารักแบบนี้ให้อ่าน :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 04-04-2013 22:12:53
ปอมกับพี่วินน่ารักอ่ะ ^^"
เริ่มหัวข้อโดย: uzosou ที่ 16-04-2013 23:15:44
พี่วินน่ารัก โครตของโครตน่ารัก แมนมากอ่ะพี่ ด้วยความเป็นผู้ใหญ่กว่า พี่สามารถพาน้องแก้ปัญหาทุกอย่างได้เลยอะ
ตอนคบกันแรกๆนี่ สองคนเขินกัน เราก็นั่งเขินไปด้วย คือเป็นนิยายที่อ่านแล้วได้หลายอารมณ์นะ
แบบสนุก ตลก หวาน ซึ้ง อ่านแล้วมันไม่เยอะเกินไป สนุกมากๆอะ
ชอบคู่พี่เมษอาร์ทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วเพลินอะ แต่งต่อเห้อะ น่ารักโพดๆ จะเป็นลม ><
อ่านแล้วสนุกจริงๆ ขอใช้คำว่าเพลิน อ่านได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อเลยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: wargroup ที่ 17-04-2013 21:04:21
//จบเร็วจัง (แต่สมบูรณ์ในตัว) ยังไม่จุใจ ก็นะ ของดีกินเท่าไหร่ก็ไม่ยอมจะอิ่ม ...จะติดตามงานของคุณ arunoki ต่อไป :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: buathongfin ที่ 18-04-2013 18:00:48
เริ่มหัวข้อโดย: ช็อคโกแลตสีม่วง ที่ 18-04-2013 19:44:51
สนุกคร้าบ
เริ่มหัวข้อโดย: Chifuu ที่ 29-04-2013 00:00:07
อ่านล้วอบอุ่น
ส่วนคู่เมษา-อาทิตย์ นี่ไม่คาดคิด ไม่คิดว่าเมษจะมาคู่กับเด็กในสตูพี่วิน
แต่เป็นคู่ที่คนละขั้วแต่ลงตัวมาก ชอบบ
ดีแล้วที่พี่เมษมีคู่ เราแอบสงสาร รักมาตั้งนานพี่วินคาบไปซะงั้น 555
รู้สึกจะเม้นคู่รองมากกว่าคู่หลัก ฮ่าๆ แต่เราชอบทุกตัวละครเลยจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 29-04-2013 02:12:34
คิดถึงงง :hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: missmemory ที่ 03-05-2013 05:22:57
เริ่มหัวข้อโดย: Cwlevel ที่ 03-05-2013 08:22:04
คืออออ อ อ อ ออ อ อ ออ อ อ ............
ไม่ต้องแพลนกล้องไปที่โคมไฟก็ได้น้ะ (?) :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
555555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โฮะ ๆ ๆ :hao6: <<<<(โรคจิต)
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: parrot pitter star ที่ 08-05-2013 07:14:06
อ่านจบแล้ว :mc4: แต่ไม่อยากให้จบเลย(อ้าวมันยังไง) อยากอ่านต่ออะหาเรื่องแนวนี้ยากจริงๆน่ะ :sad4:
มาแต่งตอนพิเศษให้อ่านอีกน่ะค่ะ ไม่อยากลืมเรื่องนี้เลยอะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มาแต่งให้อ่านกันคะ :mew1:
มาแต่งตอนพิเศษให้อ่านอีกน่ะค่ะ ไม่อยากลืมเรื่องนี้เลยอะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มาแต่งให้อ่านกันคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: rainystreet22 ที่ 12-05-2013 20:50:16
:กอด1: มีความสุข
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 19-05-2013 17:34:09
จบไปซะแล้ววว เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ อ่านไปก็ยิ้มไปตลอดเลย
นึกเสียดายที่มาอ่านเอาป่านนี้ อยากรู้เรื่องของเมษากับอาทิตย์ต่อจังเลย พออ่านในมุมของเมษาแล้วก็อยากให้เขามีความสุขบ้าง
น้องปอมกับพี่วินก็น่ารักมากกกกกกก สรุปคือชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ จอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: jinrui ที่ 01-06-2013 12:53:40
เป็นนิยายที่น่ารัก ใสๆ วันทีนมากก 555
แต่พี่วินคะ (อย่างกะเรียกพี่วินมอไซค์) พี่วิ๊นน ทนไปได้อะ
อย่าให้รู้นะว่าแอบทำลับหลังน้องแบบในฝัน มือพอนะพี่มือพอ 55555
คือ ปี 3 ก้อ ... โตแล้วนะ 55 อยู่ด้วยกัน ไม่ปล้ำคนรัก
แม่งโคตรสุภาพบุรุษ อ๊ากกกกกกกกกกกกก รีปริ้นหน่อยมั้ย หรือมีเหลือมั้ย อยากได้จุงเบยย
เริ่มหัวข้อโดย: Windiizz ที่ 06-06-2013 10:57:48
น่ารักมากค่ะ อ่านได้เรื่อยๆขำๆทั้งเรื่อง ถึงจะผุดดราม่ามาบ้าง
ตอนอ่านพี่เมษที่เหมือนจะเป็นตัวร้าย ในขณะที่คอมเม้นบางคนสาปแช่ง แต่เรากลับสงสารพี่เมษนะ พูดไม่ถูก 5555 เข้าใจอารมณ์พี่เมษมากเลยที่แบบเรารักของเรามานาน ดูแลอย่างดี แต่มีไอ้บึกที่ไหนไม่รุ้มาแย่งไปเฉ๊ยยย มันคงจี๊ดมากอ่ะ ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ไม่รุ้จะโทษใครเลย แล้วพอมาอ่านตอนพิเศษของเมษกับอาทิตย์แทบจะกรี๊ดดดดด ฟินยิ่งกว่าคู่หลักอีก กร๊ากกกกกกกก ชอบสไตล์แบบนี้มากค่ะ อยากให้ทำตอนคู่นี้อีกจังงง เขินมากกกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาให้อ่านนะคะ xD
เริ่มหัวข้อโดย: pockypocky ที่ 29-06-2013 12:39:26
ตอนหวานก็เล่นเอายิ้มไม่หุบ ส่วนตอนดราม่าก็น้ำตาซึม
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 29-06-2013 20:58:33
รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ 555555
ชอบ ชอบ ชอบบบบบบบบบ
แบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-06-2013 15:19:16
เป็นเรื่องที่มีกลิ่นหอมๆ หวานๆ น่ารักจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 12-07-2013 03:01:43
เริ่มหัวข้อโดย: eddiam ที่ 17-07-2013 16:14:21
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 20-07-2013 02:31:57
อ่านมาหลายเรื่อง เราว่าเรื่องนี้องค์ประกอบครบมากๆเลย
เป็นเรื่องราวที่ดีจริงๆ ขอบคุณมากๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: vevi ที่ 20-07-2013 21:28:35
ชอบจังเลยคะเกี่ยวกับเรื่องราวภาพถ่ายใบแรกของพี่วิน ที่ให้ทั้งสองคนต่างเป็นจุดเริ่มต้นของความชอบเดียวกัน
แล้วก็รักกันในที่สุด เหมือนเรื่องราววนกลับมา ณ จุดเร่ิมต้น เพื่อที่จะให้ทั้งสองคนได้เดินเคียงคู่กัน"ตลอดไป" :L2: :-[
หน้าปกเท่มากๆ ชอบคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Sadaharu ที่ 22-07-2013 16:25:02
เริ่มหัวข้อโดย: NAS ที่ 25-07-2013 17:05:33
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 04-09-2013 11:01:07
เริ่มหัวข้อโดย: clown ที่ 05-10-2013 01:00:59
ลองสั่งซื้อไปกับร้านขาย
บอกว่าจะเมลล์เลขที่บัญชีกลับมา
แต่ไม่เห็นมีเลย :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: miyuujung ที่ 03-11-2013 10:47:35
แต่.
.
ก็ต้องขอบอกว่า ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ เรื่องนี้น่ารัก อ่านไปเขิลลไป แถมได้ความรุ้เรื่องกล้องมาอีกกระบุง แอบอยากรุ้เรื่องของ พี่เดือนเมษากับนายวันอาทิตย์ ต่อ คู่นี้ก็ น่ารักไม่แพ้ คู่ พี่วินนู๋ปอม
ขอบคุณนะคะ คุณ Arunoki สำหรับ นิยายดีๆๆๆมากๆๆแบบนี้ และขอบคุณสำหรับ ลิ้งต์เพลง แค่ของเลียนแบบ ของ คชาด้วยนะคะ เพราะมาก ฟังแล้วเศร้าา T__T
เริ่มหัวข้อโดย: NIMME ที่ 16-11-2013 22:52:21
เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆ สนุกมากๆ น่ารักมากๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: THELOOM ที่ 19-11-2013 01:00:24
กรี๊ดดดดดดด พี่วินนน พ่อพระเอกสุดหล่อทำไมถึงได้เพอร์เฟคขนาดนี้
น้องปอมก็น่าร๊ากกกก ฟินทะลุจอออ :impress2:
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้เราอ่านน๊า :pig4:
[/size][/color]
น้องปอมก็น่าร๊ากกกก ฟินทะลุจอออ :impress2:
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้เราอ่านน๊า :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: littlesmall ที่ 21-11-2013 07:34:22
เห็นว่าทางผู้จัดพิมพ์มีปัญหาไม่รู้เคลียร์กันจบหรือยัง
ได้แต่เสียดายนิยายดีๆ ที่รวมเล่มแล้วแต่เก็บไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: sb_ng ที่ 02-12-2013 18:01:19
จริงๆแล้วรู้สึกว่าตัวเองก็ชอบถ่ายภาพนะ แต่คือไม่ได้ทำแบบจริงจัง
แค่ถ่ายแล้วรู้สึกว่าสนุกแล้วก็อยากถ่ายออกมาสวยๆบ้าง
หลังจากอ่านแล้วทำให้อยากถ่ายภาพเก่งมากขึ้นเลยค่ะ
อยากจริงจังกับการถ่ายภาพมากขึ้น ขอบคุณเรื่องนี้ค่ะ (:
ปอมน่ารักมากเลย ใสๆคิ้วท์ๆ พี่วินก็มั่นคงดี ตอนที่ปอมไปทำงานที่นิวยอร์กก็ยังไม่นอกใจ
สุภาพบุรุษอ่ะ แล้วก็ไม่ทำอะไรเกินเลยด้วย
คบกันตั้ง3ปีแล้วพี่วินก็นะ 27ละ555555 คือก็ยังอดทนเพื่อน้องปอมได้อ่ะ
ชอบพี่วินมากกกก ดูเป็นผู้ใหญ่ ชอบดูแล หล่อ รวย เป็นกันเอง ทำตัวสบายๆ งึ้ยยยยยยย
เพื่อนๆของปอมก็น่ารักทุกคนเลย พี่เต้ก็เฮฮาตลอด
และอยากจะบอกว่า ชอบคู่เมษอาร์ทมากกกกกกกกก
คือน่ารักมากกกกกกก อ่านแล้วยิ่้มตลอดเลย
ชอบคู่นี้มากจริงๆง่ะ รู้สึกว่าพี่เมษไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย แถมยังรักปอมมาตั้ง7ปี
แล้วพี่วินคือพึ่งมารู้จักแต่ดันได้ใจปอมไป พี่เมษก็คงทนไม่ได้หล่ะนะ
แต่พอมาจับคู่กับอาร์ทแล้วอู้ยยย สุดดดดๆ55555555
คือดูคนละขั้วกันเลยนะ แต่อยู่ด้วยกันแล้วลงตัวสุดๆเลยง่ะ
อาร์ทคือน่าร๊ากกกกกอ่ะ! ยิ่งประโยคสุดท้ายของคู่นั้น
ที่อาร์ทบอกว่า อยากคุยก็แอดไลน์มาเลยดีกว่า คือแบบ โง้ยยยยยย
อยากจะกรี๊ดดดด5555555555 น่ารักกกก!
#ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 10-12-2013 23:24:17
เริ่มหัวข้อโดย: Fish129 ที่ 15-12-2013 17:25:10
แต่งได้ไหมอ่า เราชอบอารมณ์แบบคู่นั้นอ่า
มันน่ารัก กิ้วกร๊าวดี
เริ่มหัวข้อโดย: maybe-yy ที่ 27-12-2013 23:49:47
เริ่มหัวข้อโดย: TK323 ที่ 28-12-2013 16:25:36
อิจฉาปอมที่ได้แฟนดีๆน่ารักอบอุ่นอย่างพี่วิน ป.ล.เราอ่านเป็นรอบที่สามแล้วชอบมากๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: taroni ที่ 05-01-2014 12:21:29
เริ่มหัวข้อโดย: H2O_SALI ที่ 07-01-2014 20:04:12
ติดงอมแงม :-[ เสียดายเข้ามาอ่านช้าอยากได้หนังสือมากค่ะ :hao5:
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะค่ะ จะติดตามผลงานต่อๆ ไปนะคะ o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: - aoeaม - ที่ 07-02-2014 19:30:36
กอดคนเขียนแน่นๆหลายที ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะเคิ้บบบบบบบ :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: Amaryllifolius ที่ 13-02-2014 04:19:33
อบอุ่นดีจัง บทจะทำให้เขินก็เขินสุดๆ อร๊ายยย :-[
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ เรื่องนี้นะคะ
จะรอติดตามผลงานอื่นๆ ของคนเขียนนะ ><
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 17-02-2014 00:27:32
เข้ามาอ่านตอนพิเศษ เมษกับอาทิตย์ อีก..
ฮิฮิ อ่านกี่ทีก็ชอบบ ♥
เอาใจไปค่ะะะะะ ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nishiauey ที่ 18-02-2014 09:04:03
ฮิฮิ อ่านกี่ทีก็ชอบบอีก..
เริ่มหัวข้อโดย: KeiZz ที่ 19-02-2014 16:56:57
พี่วินกับปอมน่ารักมากกกกกก~>///<
ชอบจังหวะ ชอบบรรยากาศของเรื่อง ชอบมากๆค่ะ
แล้วพออ่านเรื่องนี้จบ นี่เริ่มอยากถ่ายรูปขาวดำตามปอมเลยค่ะ
จนต้องหยิบกล้องมาออกรอบบ้าง ขอบคุณสำหรับอินสไปเรชั่นดีๆนะคะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆเรื่องนี้ค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: `ลoงสิจ๊ะ™ ที่ 02-03-2014 17:37:21
อ่านเพลินมากก
อ้าว พอมถึงบรรทัดสุดจบ
แง TT TT อยากอ่านต่ออะ
เริ่มหัวข้อโดย: PAiPEiPEi ที่ 03-03-2014 21:22:44
พออ่านตอนที่กวินไปขอขัดคำสั่งพี่ชายจบ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ กรี้ดดดดดดค่ะ
กรี้ดลูกเดียว นี่พูดเลย ;////////;
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 30-03-2014 14:50:27
เป็นนิยายที่อ่านลื่น ภาษาสวย ไม่สะดุดเลยยย
ประทับใจพี่วินมาก อยากได้แบบพี่วิน เสียดายตอนจบกล้องไม่น่าแพลนไปที่อื่นเลย อิอิ
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 31-03-2014 01:16:10
เริ่มหัวข้อโดย: DREAM COME TRUE ที่ 02-04-2014 17:22:22
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 12-04-2014 12:34:31
เริ่มหัวข้อโดย: zatannn ที่ 14-04-2014 13:51:16
เริ่มหัวข้อโดย: dadojung ที่ 18-05-2014 01:36:55
เริ่มหัวข้อโดย: ☾❤Nyanpire❤☽ ที่ 18-05-2014 13:33:23
จากคนเคยปลื้ม......เจอกันครั้งแรกประสบการณ์เจอกันไม่ค่อยดีเลยไม่ชอบหน้า
แต่ก็ต้องเจอกันเรื่องงาน อะไรหลายๆอย่างทำให้ผูกพันธ์ขึ้นเรื่อยจนกลายเป็นความรัก
:man1:
เริ่มหัวข้อโดย: ChinaGirlKrt ที่ 18-05-2014 14:43:56
เริ่มหัวข้อโดย: M_April ที่ 22-06-2014 16:51:08
ชอบจัง ตกหลุมรักน้องปอม รักพี่วินเลย
เป็นเรื่องที่ละมุนมากๆ อ่านแล้วอุ่นๆ ในหัวใจ
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 22-07-2014 14:47:51
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 31-08-2014 02:03:08
มันอบอุ่น ละมุ่นอ่ะ แถมได้ความรู้เรื่องกล้องเรื่องภาพถ่ายอีกเพียบ
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 14-09-2014 15:07:43
เริ่มหัวข้อโดย: malk8899 ที่ 23-09-2014 23:50:02
เริ่มหัวข้อโดย: naizoza ที่ 28-09-2014 01:28:58
เริ่มหัวข้อโดย: real port ที่ 28-09-2014 07:49:06
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 04-10-2014 14:11:37
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 04-10-2014 18:54:00
น่ารักอ่าาาา น้องปอมซึนไปปะคะ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 05-10-2014 08:25:07
เริ่มหัวข้อโดย: kdpmvip4 ที่ 06-10-2014 11:42:14
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ สนุกๆ มาให้อ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ssipra ที่ 08-10-2014 22:25:20
น่ารักมากเลยพี่วินกับน้องปอมน่ารัก
:man1: :-[
เริ่มหัวข้อโดย: qhanb ที่ 26-10-2014 19:00:17
ไม่มีตอนไหนไม่ยิ้ม(แน่นอนว่ายกเว้นช่วงดราม่าพี่เมษ55555)มันหุบยิ้มยากมากจริงๆเป็นเรื่องที่สนุ๊กสนุก
เสียดายเพิ่งมาอ่าน5555
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วปวดแก้มเป็นวันเลย55
เริ่มหัวข้อโดย: I-Icezz ที่ 02-11-2014 01:00:03
ตอนที่พึ่งจบใหม่ๆเลย แต่ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นสมาชิค
พอตอนนี้เป็นสมาชิคแล้วก็กลับมาอ่านอีกครั้ง
อยากจ่ะบอกว่าไม่ว่าจ่ะอ่านกี่ครั้ง ก็ยังชอบเรื่องนี้ไม่เปลี่ยน
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆน้ะค้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: numilddy ที่ 02-11-2014 14:57:30
อารมณ์เหมือนเด็กมัธยมมีรักแรกทั้งคู่ ฮ่าๆ
เขินกันไปกันมา โคตรน่ารักอ่ะ
พี่เมษนี้ตัวร้ายแบบ เอ่อ ร้ายกว่าพวกหวังแย่งงี้
นี้มาแบบตัวดีหลอกให้อีกคนไม่ดี หูย เลว
รักน้องปิมรักพี่วิน :-[
เริ่มหัวข้อโดย: mucan99 ที่ 06-11-2014 16:37:52
เริ่มหัวข้อโดย: 14th-friedegg ที่ 09-11-2014 00:29:27
แต่พึ่งสมัครเข้ามาเขียนตอบกระทู้ได้
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆเลยคะ o13
อ่านแล้วอยากจะวิ่งไปซื้อกล้อง DSLR มาเก็บไว้ซักตัว
ตอนนี้สายที่เรียนมีเพื่อนแนวๆนี้เยอะด้วย จิ้นไปตามระเบียบเลยคะ
จะรอซื้อเก็บถ้า พิมพ์อีกรอบนะคะ :bye2:
เริ่มหัวข้อโดย: โซดาหวาน ที่ 09-11-2014 08:54:49
สนุกมากกกคร๊าา แถมได้ความรู้เรื่องกล้องอีกด้วย
ขอบคุณนะคร๊าาที่แต่งนิยายสนุกๆๆมาให้ได้อ่านนน
เริ่มหัวข้อโดย: w-for-winnie ที่ 25-11-2014 14:32:26
อ่านแล้วฟินมากค่ะ :serius2:
ปกติชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ทำให้เกิดกิเลสอยากได้เลนส์ไวด์ขึ้นมาทันที แต่โชคไม่ดีที่ไม่มีพี่วินมาให้ยืมเลนส์
ชอบตอนพิเศษของเมษากับอาร์ตมากค่ะ ตอนแรกที่เราอ่านเราก็ไม่ได้เกลียดเมษาเท่าไหร่เพราะเราคิดว่าไม่มีใครดีไปหมดทุกอย่าง ทุกคนก็ต้องเคยหลงผิดกันทั้งนั้น แต่สำคัญที่คนๆนั้นจะรู้ตัวยอมรับผิดและกลับตัวหรือเปล่า แต่ตอนพิเศษนี่อ่านแล้วโคตรของโคตรฟินเลยยยยยยย ถึงขนาดกรีดร้องคนเดียวอยู่ในห้อง
อยากให้เรื่องนี้มีรีปริ้นท์มากๆค่ะ อยากจะอ่านตอนพิเศษของเมษากับเก็บเล่มไว้กอด
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่านนะคะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: jeabjunsu ที่ 02-12-2014 20:17:45
น้องปอม พี่กวินช่วงที่ไม่เข้าใจกันนี่ทำช้ำใจมากมายจริงๆ แต่ช่วงหวานก็น่ารักมากมายเช่นกันค่า
พี่เมษนี่เกือบถูกสาปส่งแล้วจริงๆนะคะ ถ้าไม่มีอาทิตย์มาช่วยไว้5555
คู่นี้ก็น่ารักมากๆเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 08-12-2014 19:57:46
เริ่มหัวข้อโดย: Nemasis ที่ 12-12-2014 02:12:49
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 12-12-2014 16:47:04
สนุกมากๆๆๆๆๆ แต่งได้น่ารักมากๆเลยค่ะ :o8:
จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: newyniniw ที่ 12-12-2014 22:47:21
ชอบมาก
อบอุ่นมากกกกกก
เสียดายมาช้าไป ทันเล่มไหมหว่า แง้ๆ แต่ชอบมากจริงๆ ขอบคุณค่า ><
o13 :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 19-12-2014 13:34:16
เริ่มหัวข้อโดย: phetskypower ที่ 06-01-2015 02:23:33
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 09-01-2015 07:32:12
เริ่มหัวข้อโดย: lollita ที่ 09-01-2015 08:35:39
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nong paggard ที่ 10-01-2015 20:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 18-01-2015 20:35:35
เริ่มหัวข้อโดย: น้ำแข็งปิ้ง ที่ 18-01-2015 21:36:36
เริ่มหัวข้อโดย: hnonnoiSK ที่ 23-01-2015 13:47:59
ขอบคุณสำหรับความรู้ที่แทรกในเรื่องนี้ค่ะ อบอุ่นมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nonnon04 ที่ 16-02-2015 14:37:40
เริ่มหัวข้อโดย: poterdow ที่ 18-02-2015 01:07:10
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 18-02-2015 22:29:31
เริ่มหัวข้อโดย: sunakai ที่ 24-02-2015 18:00:40
ไม่เคยทันอะไรดีๆ กะเค้าเลย
ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ค่อยๆ พิสูจน์ความจริงใจ
...ค่อยๆ รัก ...
ชอบมากเลยค่ะ
เสียใจที่หายจากเล้าไปหลายปีจนไม่ทันจองแบบรวมเล่มอีกแล้ว
ถ้าคนเขียนบังเอิญมาอ่านคอมเม้นท์ ถ้ามีโครงการรีปริ้นท์
อย่าลืมกระซิบบอกกันบ้างนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-02-2015 21:43:31
เป็นเรื่องที่พระ-นาย ได้กันตอนจบของแท้
เริ่มหัวข้อโดย: reverofjs ที่ 03-03-2015 15:26:07
เขียนได้สนุกมากๆค่ะ o13
เริ่มหัวข้อโดย: valentinesmile ที่ 07-03-2015 07:49:39
เริ่มหัวข้อโดย: SWIM ที่ 07-04-2015 20:22:41
เริ่มหัวข้อโดย: Quipblur1994 ที่ 11-04-2015 01:30:35
แฮปปี้มากถึงมากที่สุดที่ได้อ่านเรื่องนี้ มันดีไปทุกอย่างเลยอ่ะค่ะ เราชอบบรรยากาศของเรื่อง ชอบสิ่งที่พี่วินและน้องปอมแสดงออกให้กันและกัน อ่านไปนี่เขินไปแทบจะปาคอมทิ้ง ก๊าวใจสุดๆ :hao5:
ประทับใจมากเลยนะคะ ตอนนี้อยากได้หนังสือมาเก็บไว้มากๆ เลย แต่เหมือนความหวังจะริบหรี่ :sad4:
ถ้าคุณคนเขียนได้อ่านคอมเม้นก็อยากให้รีปริ้นอีกรอบจังเลย เราอยากได้เก็บไว้มากๆ นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในสองเรื่องที่เราประทับใจสุดๆ เลยตั้งแต่อ่านนิยายเล้ามา ขอบคุณมากนะคะที่เขียนสิ่งดีๆ ให้อ่านกัน :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: ThE_PaRaN ที่ 11-04-2015 16:23:52
เป็นผู้ใหญ่ที่ดูแลเราได้ อยากได้แฟนอย่างที่วินที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: sawapalm ที่ 11-04-2015 19:39:09
แล้วน้องปอมจะไปไหนรอด!! :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: สุนิสา ที่ 05-05-2015 16:01:05
เขินๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[
เริ่มหัวข้อโดย: sentpai ที่ 21-07-2015 03:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 29-07-2015 23:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: mizue ที่ 09-10-2015 14:45:14
แต่พออ่านตอนแรกปุ๊บก็อ่านรวดเดียวจนจบเลย ติดมากกกกก
อยากได้พี่วินบ้าง ฮืออออออออออ อยากเป็นน้องปอม
พี่วินกินเด็กชีวิตเป็นอมตะแน่นอน
ชอบภาษาที่เขียนนะคะ อ่านกำลังสบายเลย สำนวนเขียนได้ลื่นมากๆ (หรือเราอาจจะมาอ่านตอนแก้ไขแล้วก็เป็นได้)
ชอบการอ้างอิงถึงงานศิลปะที่ผู้เขียนพยายามจะแทรกด้วยค่ะ ทำให้นิยายเรื่องนี้ไม่เน้นบทรักมากไป ได้ความรู้อีกต่างหาก
เหมือนย้อนเวลากลับไปมหาลัยเรียนวิชา visual art ใหม่ยังไงก็ไม่รู้ (ฮา)
ถ้าคุณแป้งไม่บอกว่าเรียนสถาปัตย์ เราคงเดาว่าไม่เรียนนิเทศศิลป์ก็จืตรกรรมแน่ๆ
ภาษาและคำอธิบายให้มันให้ความรู้สึกเหมือนคนเรียนเฉพาะทางมาเลย
เราอ่านนิยายมาหลายเรื่อง(และมีเยอะมากๆ)ที่พระเอกหรือนายเอกเรียนสายอาร์ตหรือสถาปัตย์แต่แทบไม่มีเรื่องไหนพูดถึงบทเรียนหรือสิ่งที่ตัวเอกชอบเลยซักนิดมันเลยดูขาดๆไป พอมาอ่านเรื่องนี้เลยชอบมากๆเลย
จริงๆชอบคู่รองมากเลย อยากให้แต่งตอนพิเศษให้คู่รอง แต่ทิ้งไว้ให้เป็น Never ending แบบนี้ก็น่าสนใจเหมือนกันนะคะ
รู้สึกเสียดายที่มาอ่านช้าเกินไป
ป.ล. บังเอิญไปเจองานของศิลปินท่านนี้ แล้วคิดถึงโปรเจคของน้องปอมอย่างน่าประหลาด เลยแปะลิงค์ไว้
http://www.huffingtonpost.com/2013/12/16/alex-prager_n_4441057.html (http://www.huffingtonpost.com/2013/12/16/alex-prager_n_4441057.html)
เริ่มหัวข้อโดย: aommaboo ที่ 10-10-2015 18:57:48
เริ่มหัวข้อโดย: Kob17 ที่ 11-10-2015 19:02:20
เริ่มหัวข้อโดย: imfckwn ที่ 14-10-2015 13:11:06
เริ่มหัวข้อโดย: ju628ly ที่ 17-10-2015 01:20:12
ส่วนเนื้อเรื่อง ชอบนิสัยพี่วินมาก ดูห่ามๆกับทุกคน แต่ยอมอ่อนให้ปอมคนเดียว ชอบฉากที่สองคนเถียงกันมาก
ขำสุดตอนช่วงแรกที่ปอมเกรงใจพี่วินแล้วพี่วินดุว่า โมโหแล้วนะเว้ย 555555555555555555555555
สรุปว่าเป็นนิยายที่อบอุ่นตลอดทั้งเรื่องจริงๆค่ะ เราอ่านรวดเดียวทั้งวันทั้งคืนเลย ขอบคุณที่เขียนมาให้อ่านนะคะ
:o8:
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 25-10-2015 18:53:00
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 25-10-2015 19:31:20
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 25-10-2015 23:34:38
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 26-10-2015 10:23:38
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 26-10-2015 14:54:58
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 26-10-2015 15:16:07
เริ่มหัวข้อโดย: lighttenning ที่ 26-10-2015 19:58:33
:o8: :o8: :o8:
อ่านเเล้วมีความสุขมากๆค่ะ
ขอบคุณเรื่องดีๆ
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-10-2015 10:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-10-2015 10:54:11
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-10-2015 11:58:28
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 27-10-2015 12:25:02
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 30-10-2015 15:53:29
เริ่มหัวข้อโดย: MYYAOI ที่ 30-10-2015 22:34:34
เริ่มหัวข้อโดย: zinmu ที่ 31-10-2015 22:47:16
เริ่มหัวข้อโดย: manowdino ที่ 02-11-2015 00:50:29
คนแก่ก็งี้สิน้า ดูไปก็น่ารักดีนะ แก่อายุ แต่เด็กความรักก็งี้สิน้า
กลัวน้องปอมจะหนีหายและจะคว้าไม่ทันเพราะทำหลุดมือ
แต่ก็ยังดีน้าาาที่น้องปอมให้โอกาสคุณกวินนะ
น่ารักจริงๆน้าา
เริ่มหัวข้อโดย: wawa_piya ที่ 07-11-2015 12:39:21
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 27-11-2015 01:11:35
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: monetacaffeine ที่ 30-11-2015 01:52:52
วันนี้เพื่อนมาขอนิยายแนวโรแมนติกอบอุ่นเรียลๆ เราคิดถึงเรื่องนี้อย่างไม่ลังเลเลย .. พิมพ์ตอบเป็นเรื่องแรกเลยค่ะ ~
ชอบมากกกกกกกกกกกก ทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้เลย อาจจะยาวซักหน่อยนะคะเม้นนี้ ขออภัย แฮ่ๆ
เรื่องแรกที่ชอบคือพี่วินเลยค่ะ! น้อยครั้งมากที่เราจะปลื้มพระเอกมากกว่านายเอกนะคะ แต่เรื่องนี้ต้องขอยกให้พี่แกจริงๆ
พี่วินเป็นพระเอกที่มั่นคง จริงใจและจริงจังในความรักสุดๆ แถมยังคิดถึงเรื่องน้องอย่างรอบคอบเสมอ
เป็นใครก็คงทนไม่ตกหลุมรักไม่ได้หรอกค่ะแบบนี้ .. ส่วนคอนฟลิคที่ชอบที่สุดในเรื่องก็คือตอนที่น้องคิดเรื่องเสี่ยเลี้ยงนี่แหละ
คืออ่านตามแล้วใจมันวูบโหวง เหมือนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มตลอดเวลา อารมณ์เหมือนตอนอกหักเลยค่ะ 5555555
แบบ เข้าใจความสับสนของน้องปอมจริงๆนะ อ่านแล้วอินมากกกกก สงสารพี่วินสุดๆเลย ; ___ ;
อีกรอบก็ตอนที่เข้าใจผิดกันว่าน้องไม่รักนี่แหละ อ่านตอนนี้ทีไรน้ำตาร่วงตามทุกทีเลย สงสารทั้งสองคนจริงๆค่ะ
เราไม่มองว่าน้องผิดเลยที่ไม่ยอมถามพี่วินแต่แรก คือเข้าใจความสับสน ความกลัวอ่ะ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจนะ แต่เกิดมันจริงขึ้นมาจะทำไง
เกิดพี่เมษเอาจริงล่ะ พี่วินจะต้องติดคุกจริงๆหรอ อีกทั้งอีกฝ่ายก็เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันมา 7 ปีแบบนี้ ยากที่จะให้เชื่อว่าโกหกแหละค่ะ
พูดถึงพี่เมษแล้วขออ้อมมาที่ "เดือนเมษา วันอาทิตย์" บ้างนะคะ >____< ~ เราชอบอารมณ์ของคู่นี้มากกกกกกกกจริงๆค่ะ
คืออ่านแล้วทุกอย่างมันลงตัวไปหมดเลย บทมันดีมากๆจนเหมือนบทภาพยนตร์เลยค่ะ หลายช็อตมากที่แบบ เฮ้ย
ลองจินตนาการมันออกมาเป็นหนังซักเรื่องสิ มันจะลงตัวขนาดนี้ เหมือนได้ดูหนังรักดีๆแบบกวนมึนโฮหรืออะไรทำนองนี้เลยค่ะ
ชอบที่สุดคือตรงที่พี่อาร์ททำให้พี่เมษถอดหน้ากากออกได้นี่แหละ ถ้าเราเป็นพี่เมษก็ไม่อยากปล่อยคนๆนี้ไปจากชีวิตจริงๆนะคะ
คนที่ทำให้เราเปลี่ยนไป จากชีวิตตลอด 20 กว่าปีที่ผ่านมา หลุดออกจากกรอบนั้นมาได้ คารวะพี่อาร์ทสุดๆค่ะ 555555555
แอบหลงรักความอินดี้ของพี่อาร์ทด้วยซ้ำ คนอะไรจะชิวชิ๊วววชิวเกิ๊นนนนน เล่นตื่นมาในคุกก็ไม่รู้สึกอะไรนี่สุดๆ ยอมใจพี่เลยค่ะ
ปล. ถ้ามีโอกาสก็อยากจะได้เก็บสะสมรวมเล่มของเรื่องนี้จริงๆนะคะ อยากให้คนเขียนพิจารณาเรื่องรีปริ๊นท์เลยค่ะ T T
และสุดท้ายยยย(ซะทีเถอะ 555555) ที่ขาดไม่ได้เลยค่ะ
ขอขอบคุณคนเขียน คุณแป้ง มากๆนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน
อ่านเรื่องนี้แล้วเราหลงรักการถ่ายภาพขึ้นมาเลย ชอบเรื่องนี้มากจริงๆค่ะ ถ้ามีโอกาสก็อยากจะอ่านผลงานของคุณแป้งอีกนะคะ
มีเรื่องหน้าเมื่อไหร่รับรองจะติดตามไม่ให้พลาดแม้แต่ตอนเดียวแน่นอนค่ะสัญญาเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: z9_0 ที่ 07-12-2015 16:42:05
เริ่มหัวข้อโดย: LawlietV ที่ 10-12-2015 00:54:37
แต่เสี่ยวินรอที่จะแอ้มน้องปอมตั้งสามปี ความอดทนเป็นเลิศ :laugh:
ชอบคู่รองเช่นกัน ตอนแรกนึกว่า อาร์ตเมษ ที่ไหนได้....หึๆ :hao6:
ขอบคุณและรักคนเขียนค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: kautumn ที่ 31-01-2016 09:41:25
เริ่มหัวข้อโดย: B2daEE ที่ 25-02-2016 13:00:11
อ่านจนจบภายใน 2 วัน อ่านไปเขินไป ประหนึ่งเป็นน้องปอม(???)
#ความเห็นส่วนตัว
ชอบการดำเนินเรื่องที่ไม่เร่งรีบมาก แต่ก็ไม่ยืดเยื้อเกินไปด้วย
ชอบภาษที่เขียน ชัดเจน อ่านง่าย (คำผิดน้อยมากกกกกก)
เป็นนิยายที่ไม่มีฉาก NC เลย แต่ทำให้เขิน กลั้นยิ้ม จิกหมอนได้ง่ายๆ :-[
ที่สำคัญได้ความรู้เรื่องกล้อง และเรื่องรูปภาพเยอะมากกก
ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่าน
สู้ๆค่ะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Guy_BLove ที่ 25-02-2016 16:46:59
สนุกมากค่าา
o13 o13 o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: jennyha ที่ 05-03-2016 21:39:40
ชอบคู่เมษ อาทิตย์ ที่มาคั่น น่ารักก
คู่เอกก็มิแพ้กัน คิคิ
ขอบคุณนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 07-03-2016 20:07:45
เริ่มหัวข้อโดย: snowtoy ที่ 10-03-2016 09:35:16
เริ่มหัวข้อโดย: Acacha ที่ 21-03-2016 01:58:24
สนุกมาก
ชอบคุณกวินมากมาย :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 08-04-2016 14:25:46
เริ่มหัวข้อโดย: gloyjai ที่ 09-04-2016 12:44:36
:hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 10-04-2016 22:01:42
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 16-04-2016 22:35:30
น่ารักกกกกกกก :mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Haruya ที่ 19-04-2016 22:49:29
^^ชอบทุกอย่างของเรื่อง้ลย
อยากอ่านเรื่องของเมษต่อจัง :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 23-04-2016 18:10:14
สนุกดีค่ะ เรื่องราวค่อยเป็นค่อยไปดี
ชอบที่มันมีช่วงเวลาให้ตกหลุมรักกัน
น่ารักทั้งพี่วินทั้งน้องปอม
เพื่อนๆของปอมและพี่ๆที่สตูก็ฮาาาา
ขอบคุณนิยายสนุกนะคะ
:pig4: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Praykanok ที่ 13-05-2016 18:05:37
อบอุ่นนนนนน นิยายฟีลกู้ดแบบรี้คือดีมากกกก ><
เริ่มหัวข้อโดย: jinojino ที่ 22-05-2016 12:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: penneeamoon ที่ 22-05-2016 13:17:36
เริ่มหัวข้อโดย: Fawkes ที่ 26-05-2016 07:59:32
เริ่มหัวข้อโดย: Tea for Thee ที่ 27-05-2016 13:28:00
อ่านจบปุ๊บ สิ่งที่อยู่ในหัวคือ จะมี Reprint มั้ยหนอ???
ขอบคุณคุณแป้ง สำหรับนิยายที่เล่าเรื่องเป็นไปได้อย่าง Real มากๆ เรื่องนึง
สร้างตัวละครได้ไม่โอเว่อร์เกินไป จับต้องได้ ว่างั้นเลยทีเดียว
ที่สำคัญ "หัวใจหลังเลนส์" พิสูจน์แล้ว ว่าไม่มี NC ก็ฟินได้จ้า
เริ่มหัวข้อโดย: The darkness ที่ 27-05-2016 15:57:00
เริ่มหัวข้อโดย: Shinigami_AC ที่ 27-05-2016 23:37:30
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 29-05-2016 22:23:37
เริ่มหัวข้อโดย: Pramooknoi ที่ 03-06-2016 05:46:32
เริ่มหัวข้อโดย: loonypoppy ที่ 03-06-2016 08:37:59
เพิ่งเจอทางเข้าเล้าเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากนั้นก็ตามอ่านหลายเรื่องแบบมาราธอน แบบฟินเว่อร์ แต่ขอบอกเลยว่าชอบเรื่องนี้มากที่สุด แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองช้าไป 3 ปี โธ่ อยากอ่านภาคต่อ เมษ/อาร์ท อยากรู้ว่าจะลงเอยกันยังไง แต่คงไม่มีโอกาสแล้ว เพราะคุณแป้งก็หายไป สำนักพิมพ์ก็เหมือนจะปิดไปแล้วด้วย
ไม่รู้ตอนนี้คุณแป้งไปอยู่ที่ไหนแล้ว เหมือนอยู่ดีๆก็หายไปเลย อยากให้รีเทิร์นจัง
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 14-06-2016 00:06:59
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 14-06-2016 12:37:39
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 14-06-2016 14:30:26
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 14-06-2016 16:01:58
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 14-06-2016 19:11:31
เริ่มหัวข้อโดย: peppermintt ที่ 14-06-2016 19:28:49
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 14-06-2016 23:40:17
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 14-06-2016 23:54:59
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 00:27:16
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 03:18:41
แต่แอบหวั่นเมษอะ
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 03:37:08
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 03:58:43
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 04:48:16
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 04:51:47
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 15-06-2016 21:10:28
ตอนท้ายแบบ อยากคุยก็แอดไลน์มา โอ้ยยยน เขินนน
เริ่มหัวข้อโดย: phunpk ที่ 16-06-2016 00:28:49
เริ่มหัวข้อโดย: Shinigami_AC ที่ 19-07-2016 15:07:20
เริ่มหัวข้อโดย: continued ที่ 28-07-2016 18:10:09
https://www.facebook.com/everyyyyy/photos/a.872362952846872.1073741827.858064957610005/1050301675052998/?type=3&theater
เริ่มหัวข้อโดย: darksnow ที่ 29-07-2016 15:47:23
เริ่มหัวข้อโดย: winning ที่ 06-09-2016 17:55:27
เริ่มหัวข้อโดย: hoshichi ที่ 11-09-2016 18:06:21
เป็นเรื่องที่ไม่มี เอ็นซี แน่สนุกมากกกกกก เนื้อเรื่องดำเนินเรื่อยๆ แต่จังหวะดี
มีบ้างที่เรารำคาญเมษ (ไม่บ้าง จริงๆก็มากแหละ)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 18-09-2016 02:36:09
เริ่มหัวข้อโดย: Tatangth ที่ 23-09-2016 13:06:57
สนุกมากค่ะ เขินพี่วินมากกกกก
รักน้องปอมมมมมมมมม
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่สร้างสรรค์งานดีๆมาให้อ่านกัน
:mew1: o13
เริ่มหัวข้อโดย: Zalzah_iP ที่ 03-10-2016 15:07:38
ขอบคุณคนเขียนนะคะ เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องที่ขอเก็บไว้ในความทรงจำค่ะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: momonuke ที่ 05-10-2016 14:37:09
เริ่มหัวข้อโดย: Prattana ที่ 07-10-2016 16:04:31
พอได้อ่าน แง่งงงง อีกวันรีบกลับไปซื้อทันใดเลย เหลือเล่มสุดท้ายด้วย
ชอบมากมายค่ะ พล็อตไม่ได้แปลกใหม่แต่การเรียบเรียง เล่าเรื่องและภาษาที่ใช้ดีงามมากค่ะ
จังหวะก็ดี อ่านแล้วเขิน เป็นนิยายฟีลกู้ดที่อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณนิยายดีๆนะคะ
ขอเก็บเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายสุดประทับใจของเราค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: แอลเคน ที่ 08-10-2016 00:09:25
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 10-10-2016 14:25:14
ชอบพี่วินจัง จากได้ผู้ชายแบบนี้ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: p_phai ที่ 10-10-2016 21:53:17
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 14-10-2016 08:19:44
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 03-11-2016 05:47:04
เริ่มหัวข้อโดย: wiwo ที่ 04-11-2016 12:30:45
แต่พอได้อ่านตอนพิเศษของพี่เมษแล้วชอบอ่ะ ขอกรี๊ดแป๊บ :man1: :man1: :man1:
ลืมๆ ที่บอกว่าเกลียดพี่เมษเมื่อกี้ไปซะนะ 555+ :jul3: :jul3:
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 21-11-2016 12:25:53
เริ่มหัวข้อโดย: chuagporz ที่ 22-11-2016 02:47:00
เริ่มหัวข้อโดย: PrInCeZzAoFz ที่ 25-11-2016 17:42:56
แอบฮาน้องปอมตอนแรกท่านกวินมายไอดอลดันเป็นคู่กรณี
ตอนพี่วินเนียนจีบปอมนี่ ใช่งานมาอ้างนี่แหมมมมมมมมมมมมมม
แต่แอบสงสารเฮียแกตอนน้องถอยห่าง
เจ็บปวดตามเลย
ดีนะที่สุดท้ายน้องยอมเปิดใจ
แล้วยังมาหงิดพี่เมษทำให้เรื่องมันแย่ไปอีก
รักไม่ถูกทาง ดีนะสุดท้ายยังคิดได้บ้าง
ตอนที่เกือบเลืกกันนี่ร้องไห้ตามเลย
เจ็บปวดสุดๆ
อ่านเรื่องนี้ได้ความรู้เรื่องถ่ายภาพด้วย
ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ แบบนี้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: 411nidtop ที่ 27-12-2016 12:22:47
เริ่มหัวข้อโดย: AgotoZ ที่ 31-12-2016 01:48:49
เริ่มหัวข้อโดย: amkang12 ที่ 06-01-2017 21:01:10
นิยายสนุกมากๆเลยน่ะครับ ได้ความรู้เรื่องการถ่ายภาพเพิ่มขึ้นด้วย แถมปอมก็น่ารัก ท่านกวินก็สุดเท่์
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่แต่งมาให้พวกเราได้อ่านกันน่ะครับ เห็นพิมพ์เป็นหนังสือวางขายแล้ว จะไปอุดหนุนน่ะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: zenesty ที่ 26-03-2017 17:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 07-05-2017 17:28:22
เป็นนิยายฟีลกู๊ดอีกเรื่องที่สนุกมากๆ เลย
อ่านแล้วอยากจับกล้องถ่ายรูปบ้างเลย
เป็นเรื่องที่ไม่มีเลิฟซีน แต่ดี๊ดีอ่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ
จะตามไปอ่านราคาฝันต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 02-06-2017 07:36:53
o13 แอบมีลุ้นตอนดราม่า แต่แปบเดียวดีที่
ปอมรู้ตัวเร็วว่าแคร์พี่วินมากแค่ไหนเกือบไปแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 17-06-2017 23:20:35
เราชอบถ่ายรูปเหมือนกันอ่านเรื่องนี้ได้ความรู้ด้วย. :m24: :m3:
เริ่มหัวข้อโดย: greenoak004 ที่ 05-07-2017 14:19:57
ยกให้เป็นอีก 1 เรื่องประทับใจ
ขอบคุณคุณคนเขียนนะครับสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
ชอบทั้งคู่ กวิน+จักรวาล และ เมษา+อาทิตย์ (อยากอ่านตอนพิเศษนอกเหนือจากในหนังสือของทั้ง 2 คู่นี้อีกอ่ะครับ โดยเฉพาะคู่หลัง อยากเห็นว่าหลังจากเป็นแฟนกันแล้วจะยังไงต่อ แหะๆๆ)
ขอบคุณครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Naamtaan22 ที่ 24-09-2017 22:44:22
เริ่มหัวข้อโดย: happybird ที่ 02-10-2017 12:20:47
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 02-10-2017 23:40:04
เริ่มหัวข้อโดย: ANIKI. ที่ 04-10-2017 01:40:39
เริ่มหัวข้อโดย: Cinnamon Roll!!! ที่ 04-10-2017 18:48:08
เริ่มหัวข้อโดย: BunnyPony ที่ 05-10-2017 12:43:02
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 10-10-2017 16:11:53
ขอบคุณผู้แต่งค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: พัดลม ที่ 11-10-2017 20:38:57
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 07-12-2017 19:31:12
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-12-2017 22:51:39
เริ่มหัวข้อโดย: TM_DuckCe ที่ 30-12-2017 23:10:55
เริ่มหัวข้อโดย: Shinigami_AC ที่ 06-01-2018 03:55:44
เริ่มหัวข้อโดย: TM_DuckCe ที่ 11-01-2018 21:27:53
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 13-01-2018 02:37:32
เริ่มหัวข้อโดย: lovejinjunno ที่ 19-01-2018 17:50:26
ชอบมากสนุกมากมาย
หลงรักพระเอกนางเอกมากอ่ะ >////<
แถมยังได้ความรู้เรื่องกล้องอีกตั้งเยอะแน่ะ
ก็พอจะเคยๆได้ยินจากน้องชายมาบ้างอ่ะนะเรื่องกล้อง
เพราะน้องเป็นช่างภาพอยู่ น้องใช้กล้องของ Nikon ราคามันก็แพงอย่างที่คนแต่งว่าเอาไว้เลยค่ะ
อยากได้แบบมือสมัครเล่นซักตัว แต่คงไม่ไหวอ่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: hey_sloth ที่ 10-04-2018 10:49:31
แอบสงสารพี่เมษ o13
เริ่มหัวข้อโดย: suginosama ที่ 12-04-2018 11:09:46
แอบอยากอ่านคู่ของเมษากับอาทิตย์ต่อ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: pond16198 ที่ 01-05-2018 20:36:35
เริ่มหัวข้อโดย: MacaroonCookie ที่ 08-05-2018 23:34:40
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 02-06-2018 08:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 21-09-2018 22:30:21
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 18-11-2018 21:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: jinseol ที่ 21-11-2018 03:16:43
เริ่มหัวข้อโดย: Barmy ที่ 25-12-2018 18:39:44
เริ่มหัวข้อโดย: poontriple ที่ 25-12-2018 22:37:46
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: แมวน้อยชอบอ่าน ที่ 28-04-2019 02:16:06
เริ่มหัวข้อโดย: Parttimejock9633 ที่ 28-04-2019 22:50:36
เริ่มหัวข้อโดย: jeabjunsu ที่ 03-05-2019 08:07:20
น้องปอมมมม มำไมหนูเป็นเด็กดีแบบนี้น้าาา ถึงแม้ว่าตอนแรหจะปากเสียำาพี่วินช้ำใจไปบ้างก็ตามที แต่จริงๆแล้วแค่สับสนนี่เนอะ
รักกันไปแบบนี้นานๆนะครับลูก
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 04-05-2019 03:11:25
เริ่มหัวข้อโดย: kikie26 ที่ 25-06-2019 23:36:30
น้องปอม พี่วิน น่ารักที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 01-08-2019 19:43:35
เริ่มหัวข้อโดย: Onlyoil231 ที่ 03-08-2019 11:21:15
Sent from my CPH1723 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: PoPoe ที่ 25-08-2019 12:40:03
ชอบนิสัยใจคอของน้องปอม และพี่วิน อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆๆๆเลยค่ะ
ขอให้คุณนักเขียนมีความสุข สุขภาพแข็งแรง และผลิตผลงานที่น่าชื่นชมแบบนี้ออกมาอีกเยอะๆเลยนะคะ
จะคอยติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้
ขอบคุณมากๆค่ะ
:กอด1: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 09-10-2019 04:19:09
เริ่มหัวข้อโดย: primcasiha ที่ 29-11-2019 23:31:30
ตามมาจากราคาฝัน ชอบสไตล์การเขียนมาก
มันละมุนตุ้น และอบอุ่นสุดๆ ภาษาก็อ่านง่าย
ขอบคุณสำหรับฟิคดีๆค่ะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 02-12-2019 17:49:13
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 03-12-2019 00:59:51
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 05-01-2020 17:30:07
เริ่มหัวข้อโดย: yochiki1404 ที่ 09-01-2020 23:43:32
เริ่มหัวข้อโดย: klebkamol ที่ 12-01-2020 20:40:38
เริ่มหัวข้อโดย: kateminerwa ที่ 14-03-2020 21:50:27
เริ่มหัวข้อโดย: kateminerwa ที่ 15-03-2020 09:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: monoo ที่ 04-04-2020 20:29:33
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 10-04-2020 17:50:26
ขอบคุณนักเขียนนะครับสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 17-04-2020 14:10:22
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 24-03-2021 02:18:26
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 18-05-2021 02:40:47
“โถ่...อย่าเอาพวกผมลงบันทึกเลยนะครับ ขอร้องล่ะ หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็เอาผมลงแค่คนเดียวพอ ไอ้พวกนี้มันไม่รู้เรื่องจริงๆครับ” ก๊อบแก๊บกล่าวอ้อนวอนกับชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างเริ่มจนปัญญาจนท.เฮี่ยมาก ฝั่งโน้นรุมกระทืบกลับไม่เอาผิด