หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[IRIS]

หวานนะคะ..แต่หวานแบบงงๆ

[PetitDragon]

เอาอีกๆ

 

[Maytbb]

  หวานๆๆ  อยากอ่านคู่แก้วบ้างอ่า...     

[หมอตัวเปียก]

หวานๆ อยากให้สองคนนี้เปิดเผยความรู้สึกกันจริงๆซะที อะไรๆมันจะได้กระจ่าง

[4559]

เสือเปลี่ยนไป

[iforgive]

ก็ยังไม่เข้าใจตอนแรกเธอ (พี่เสือ) เกลียดเขา (ภัทร) ทำไม ...ไม่เข้าใจ

[tuek]

ตอนนี้นี่แหละที่หวานสุดๆแล้ว
เขินแทนภัทอะ

[bulldog17]

เข้ามารอ

[greenboy2012]

ตอนที่ 22 ผู้หญิงคนใหม่

   หลังจากสอบปลายภาคเสร็จ ผมก็รู้สึกโล่งใจมาก น่าจะผ่านปีสองไปได้ด้วยดี เทอมนี้เป็นเทอมที่ผมมีความสุขมาก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องกิจกรรม ทุกอย่างในชีวิตผมมันเรียบร้อยและราบรื่นดี แต่ที่ดียิ่งกว่านั้นคือ ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขามันเป็นไปด้วยดี ดีซะจนผมอดคิดไม่ได้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่า
   ปิดเทอมคราวนี้ผมนั่งรถทัวร์กลับใต้เอง เพราะเขายังไม่ถึงกำหนดเข้ากรุงเทพ แต่เมื่อมาถึงท่ารถ ผมก็เห็นเขามารอรับผมอยู่ที่เดิม แก้วก็มาด้วย แก้วเมื่อเห็นผมก็วิ่งมากอดผมด้วยความดีใจ จนผมแอบอายสายตาคนอื่นๆที่มองมาอยู่เหมือนกัน

   “แก้วทำอะไรอยู่อ่ะ” ผมถามขึ้น เมื่อผมเดินมาหาแก้วถึงหน้าบ้านพี่ศักดิ์ ตั้งใจจะมาชวนแก้วไปขี่รถเล่นในเมือง
   “คุณภัท...ผม...เอ่อ” แก้วตอบตะกุกตะกัก ผมมองตามสายตาของแก้วเข้าไปในบ้านก็เห็นว่า พี่ศักดิ์กำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง มือข้างหนึ่งก็โอบเอวเด็กผู้ชายผิวขาว ผมสั้น คนหนึ่งอยู่ ผมมองไม่เห็นหน้าเพราะพวกเขาทั้งสองหันหลังให้
   “ใครน่ะ แก้ว” ผมถามด้วยความสงสัย
   “ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ก็คงไม่ได้ต่างไปจากคนก่อนๆ มาค้างเดี๋ยวก็ไป” แก้วตอบสีหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด    
   “แก้ว! แก้ว! ขึ้นมาหาพี่ข้างบนห้องหน่อยครับ” เสียงพี่ศักดิ์ตะโกนร้องเรียกลงมาจากหน้าต่างห้องชั้นสอง แก้วหันมามองหน้าผม แล้วก็รีบเดินขึ้นบันไดไป ด้วยความอยากรู้ของผม จึงแอบเดินตามแก้วขึ้นบันไดไปชั้นบนด้วย ผมเห็นแก้วเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องที่มีประตูบานใหญ่เปิดแง้มอยู่ แก้วเข้าไปในห้องนั้นแล้ว!
ผมเดินย่องเบาๆ ไปแอบอยู่ข้างเสาที่อยู่ใกล้ประตูมาก ผมมองเข้าไปข้างใน มองเห็นชัดเจนทุกอย่าง ผมเห็นแก้วเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าพี่ศักดิ์กับเด็กผู้ชายคนนั้น เขาทั้งสองกำลังกอดจูบกันอยู่! มือของพี่ศักดิ์ล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางสีสดใสของเด็กผู้ชายผิวขาว หน้าตาดี เด็กหนุ่มทำท่าเขินอาย ปัดป้องมือพี่ศักดิ์อยู่ แล้วพี่ศักดิ์ก็หันมาพูดกับแก้ว
   “มาแล้วเหรอแก้ว ช่วยไปเตรียมน้ำให้พี่กับน้องสนอาบหน่อยนะครับ ผ้าเช็ดตัวด้วยนะ เสร็จแล้วก็ช่วยไปเอาไวน์ในตู้ชั้นล่างขึ้นมาให้พี่ด้วยนะ ขอบใจมาก” พี่ศักดิ์หันมาสั่งแก้วพร้อมกับยิ้มให้ ผมได้เห็นการกระทำของพี่ศักดิ์และได้ยินสิ่งที่พี่ศักดิ์พูดแล้วได้แต่รู้สึกโกรธแทนแก้ว นี่ถึงขนาดทำอนาจารกันต่อหน้า แล้วก็เรียกแก้วมาดูถึงบนห้องเลยเหรอเนี่ย น่าอายสิ้นดี! ไม่รู้แก้วทนได้อย่างไง ทำแบบนี้มันเหมือนจงใจแกล้งกันชัดๆ พี่ศักดิ์ทุเรศสิ้นดี ทำเหมือนคนไม่มีหัวใจเลย!
   ผมเห็นแก้วเดินตัวลีบเข้าไปในห้องน้ำ สักพักก็เดินออกมา แก้วไม่หันไปมองสองคนนั้นเลย แต่ผมยังเห็นพี่ศักดิ์กับเด็กคนนั้นยังคงยื่นจูบแลกลิ้นกันอยู่หน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่มีแก้วอยู่ในห้อง แถมประตูห้องก็ยังเปิดอยู่ด้วย แก้วเมื่อเดินออกมาเห็นผมที่ยืนแอบดูอยู่ที่หลังเสาก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เดินลงไปชั้นล่าง แล้วก็กลับขึ้นมาใหม่พร้อมกับถาดใส่ขวดไวน์และแก้วอีกสองใบ แก้วถือถาดเดินเข้าไปวางบนโต๊ะเล็กๆ ในห้อง
   “ขอบใจมากนะครับ ไม่มีไรแล้ว แก้วจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ อ้อ แล้วเย็นนี้ไม่ต้องเอากับข้าวมาให้พี่นะ พี่จะออกไปทานกันข้างนอก” พี่ศักดิ์ถอนริมฝีปากออกจากเด็กหนุ่มชั่วคราวแล้วหันมาพูดกับแก้ว จากนั้นก็หันหน้าไปซุกไซร้ซอกคอขาวของเด็กผู้ชายคนนั้นต่อ แก้วเดินออกมาจากห้องแล้วก็ปิดประตูบานใหญ่นั่น ผมเดินเข้ามาหาแก้ว ผมเห็นแก้วใบหน้าและดวงตาของแก้วมันดูเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก!
   “แก้ว พี่ศักดิ์ทำอย่างนี้ได้ยังไง ทุเรศสิ้นดี!” ผมอดรนทนไม่ได้ต้องพูดออกมาตรงๆ เมื่อเราสองคนเดินลงบันไดมาถึงชั้นล่างแล้ว
   “......” แก้วได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบ แต่ผมเห็นแก้วเริ่มตาแดงๆ น้ำตาคลอ
   “บ้าชะมัด ทำแบบนี้เหมือนตั้งใจแกล้งกันชัดๆ แก้วทนได้ยังไงเนี่ย” ผมโมโหแทนแก้ว รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
   “ช่างเถอะครับ คุณภัท ผมชินซะแล้ว” แก้วพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ
   “เฮ้อ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” ผมยังคงรู้สึกว่า แก้วไม่ควรต้องมาทนอยู่ในสภาพอย่างนี้จริงๆ
   “คุณภัท มาหาผมมีอะไรเหรอครับ จะชวนผมไปไหนรึเปล่า ตอนนี้ผมว่างแล้ว” แก้วหันมาถามผม คงตั้งใจจะเปลี่ยนเรื่องคุย พยายามฝืนยิ้ม ผมเห็นแล้วสงสารแก้วจริงๆ
   “อืม จะมาชวนเข้าไปในสวนน่ะ ไปด้วยกันนะ”  ผมเอ่ยชวนแก้ว ก็ดีเหมือนกันแก้วจะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจอมาอีก
   “ไปซิครับ เอารถมอไซล์ผมไปก็ได้” แก้วว่า แล้วผมก็ขี่มอเตอร์ไซด์ของแก้ว แล้วให้แก้วเป็นคนซ้อน ขับตรงเข้าไปในสวนผลไม้
         ///////////////////////////////////////////////////////////////////
   เมื่อผมกับแก้วมาถึงสวน ผมก็เห็นเขายืนสั่งงานลุงเก่งหัวหน้าคนงานอยู่ วันนี้เขาใส่กางเกงยีนส์สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีน้ำเงิน และสวมหมวกปีกกว้างแบบคาวบอย ผมยืนดูอยู่สักพักเห็นลุงเก่งเดินออกไป คงสั่งงานกันเสร็จแล้ว ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปทักเขา
   “คุณ...” ผมร้องเรียกขึ้น เขาหันมามอง แต่ยังไม่ทันทีผมจะพูดอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงแหลมสูงดังเข้ามาแทรก
   “เสือคะ ร้อนจังเลยค่ะ เสร็จรึยังคะ จะได้ไปหาอะไรกินกันในเมืองซะที พลอยหิวแล้วนะคะ” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งร้องเรียกพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม ผู้หญิงคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวเหมือนไม่ใช่คนถิ่นนี้ เธอแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงบานยาวกับเสื้อคอกว้างสีสดใส พร้อมกับหมวกสีขาวลายลูกไม้ใบโต และใส่ร้องเท้าส้นสูงสีแดงแปร๊ด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนใส่รองเท้าส้นสูงเข้ามาย่ำในสวนดินนี่ด้วย!
   “ภัท เดี๋ยวตอนเที่ยงพี่ต้องออกไปข้างนอก ไว้ค่อยกินข้าวเย็นด้วยกันนะ” เขาหันมาพูดกับผมนิ่งๆ เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาจะดูเฉยๆ กับผม
   “อ่ะ ครับ”
   “ตายแล้ว เด็กคนนี้ใครคะเสือ หน้าตาหน้าเอ็นดูเชียว อายุเท่าไหร่แล้วจ๊ะ” คุณพลอยอะไรนั่นหันไปจีบปากจีบคอถามเขา แล้วหันมายิ้มหวานให้ผม พร้อมกับกรีดนิ้วมือขยับหมวกให้เข้าที่
   “ผมอายุ 20 แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้วครับ” ผมตอบเคืองๆ ฮึ เรื่องอะไรมาหาว่าผมเป็น ‘เด็ก’
   “แหม ไม่บอกไม่รู้นะจ๊ะนี่ เห็นหน้ายังอ่อนๆ อยู่เลย นึกว่าอยู่มัธยมซะอีก เสือคนตกลงเด็กคนนี้ใครคะ ดูท่าทางสนิทกับเสือเชียว ทำไมพลอยไม่เคยเห็นมาก่อนคะ” เธอยังคงถามเขาพร้อมกับยิ้มหวานให้
   “น้องน่ะ ไปกันเถอะ เที่ยงแล้ว ไหนว่าหิวไง” เขาตอบผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับเดินนำไปที่รถ เธอรีบวิ่งตามแทบไม่ทัน
   ผู้หญิงคนนี้ใครกัน ทำท่าทางเหมือนสนิทสนมกับเขามาก เธอมองผมแล้วยิ้มหวานแต่ก็เป็นยิ้มที่ดูไม่จริงใจเอาซะเลย!
   “แก้ว ผู้หญิงคนนั้นใครน่ะ” ผมหันมาถามแก้ว เมื่อแก้วเดินเข้ามาหาผม
   “อ๋อ คุณพลอย เห็นว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนของนายน่ะ เธอมาติดต่อซื้อเฟอร์นิเจอร์ที่โรงงานจะไปขายที่เชียงใหม่น่ะ เข้ามาหานายทุกวันเลยช่วงนี้” แก้วตอบผม มาติดต่อธุรกิจเหรอ แต่ดูท่าทางเหมือนจะมากกว่านั้นเลย
   “ดูสนิทกันจังนะ”
   “ก็ดูๆ เหมือนจะพยายามเกาะติดนายตลอดเลยครับ ขอมาเที่ยวบ้านบ้าง มาเที่ยวสวนบ้าง แปลกๆ เหมือนกัน” แก้วเองก็คงสงสัยเหมือนกัน
   “ช่างเถอะ ไปหาลุงเก่งกันดีกว่า เผื่อจะมีงานอะไรให้ทำบ้าง” ผมเลี่ยง แต่ในใจก็ยังคิดกังวลถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นอยู่ แต่มันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
      ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว ผมรอกินข้าวเย็นพร้อมเขาอยู่ที่บ้าน แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะมาสักที ผมนั่งดูทีวีรออยู่จนสองทุ่มก็ยังไม่มา ไหนบอกกับผมว่าจะมากินข้าวเย็นพร้อมกันไงล่ะ นี่คงออกไปกับผู้หญิงคนนั้นเพลินเลยล่ะซิ! ผมอยากจะโทรศัพท์ไปถาม แต่คิดไปคิดมาอย่าดีกว่า เขาคงไม่ชอบให้ใครโทรตามแน่ๆ
   “คุณภัท! คุณภัท!” ผมได้ยินเสียงแก้วมาร้องเรียกอยู่หน้าบ้าน
   “อ้าว แก้วมาได้ไงเนี่ย” ผมถามขึ้น ปกติแก้วจะไม่มาเวลานี้
   “วันนี้คุณศักดิ์ไม่อยู่ แล้วในสวนเค้ามีจัดกินเลี้ยงกันนิดหน่อย วันเกิดลุงเก่งน่ะครับ คุณภัทไปด้วยกันไหมครับ” แก้วชวน
   “อืม” ผมยังลังเล จะรอเขาดีรึเปล่า แต่นี่มันสองทุ่มกว่าแล้วนะ
   “คุณภัทรอนายอยู่เหรอ”
   “เปล่า ไปกันเถอะ ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย หิวมาก จะมีไรให้กินไหมอ่ะ” ผมตัดสินใจไม่รอเขาแล้ว ก็ในเมื่อเขาเองอยากไม่รักษาคำพูดเอง
   “โอ๊ย เยอะแยะครับ” แก้วตอบ แล้วพวกเราก็ขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปข้างในสวน ไปที่บ้านพักของลุงเก่งหัวหน้าคนงาน
         //////////////////////////////////////////////////////////////
   “ฮ่ะฮ่ะฮ่า ซาหนุกจางเลย แก้ว เหล้านี่ว้านหวานนะ” ผมรู้สึกมึนงงๆ แต่รู้สึกว่ามีความสุขจัง นั่งล้อมวงกินเหล้าอยู่บนบ้านลุงเก่ง มีคนงานนั่งอยู่เป็นกลุ่มๆ ด้านล่าง มีอาหารเหล้ายาปลาปิ้งพร้อม
   “คุณภัท คุณภัท พอเถอะครับ คุณเมามากแล้วนะ กลับเถอะครับ” เสียงแก้วพูดแว่วๆ อยู่ข้างหูผม พยายามดึงแก้วไปจากมือผม
   “ม่ายมาว....ซาหนุก ซาหนุก เหล้าลุงนี่อร่อยดีจางน้า โผมกินม่ายมาวเลยยยยยยยยยย ฮ่ะฮ่ะ” ผมได้ยินเสียงตัวเองพูดอ้อแอ้
   “ลุงเอาไง ดีอ่ะ คุณภัทเมามากเลยอ่ะ นายรู้เข้าผมโดนแน่เลย”    
   “เออๆ ไม่น่าปล่อยให้กินเลย หันไปแวบเดียวกินไปไม่รู้กี่แก้ว เหล้าต้มเองมันแรงด้วยซิ” เสียงลุงเก่งพูด
   “ลุงเก่ง สูกสานวานเกิดน้าคร้าบบบบบ ขอห้ายอายุยืนยาว อยู่ปายนานนานเลยน้า ฮ่ะฮ่ะ ขอชนแก้วอีกรอบน้า เอ้า ชน ชน ชน เอิ้ก” ผมหัวเราะชอบใจแต่ทำไมรู้สึกเสียงตัวเองมันยานๆ ยังไงไม่รู้ มือยกแก้วจนชนกับแก้วลุงเก่ง แต่ชนยังไงก็ไม่โดน อยู่ๆ แก้วก็ร่วงลงจากมือ ได้ยินเสียงดัง “แพล้ง”
   “คุณภัท เฮ้อ เมาอย่างนี้ไม่ไหวแล้วนะครับ พอเถอะครับ ปะกลับบ้านเดี๋ยวผมไปส่ง” ผมรู้สึกเหมือนจะมีคนพยายามดึงตัวผมให้ลุกขึ้น อีกคนดึงแขน อีกคนพยุงไหล่ แต่ผมยังไม่อยากกลับจึงสะบัดตัวหนี
   “โอ๊ย คุณภัท ทำไมแรงเยอะจังเนี่ย” เสียงแก้วร้องขึ้น
   “ม่ายกลับ ยางมายกลับน้า วานนี้ขอนอนนี่เลย ต้องฉาหลองยานเช้า”
   “เอ่อ เอาไงดีวะแก้ว คุณภัท เมาแล้วดื้อชะมัดเลยว่ะ”

   “ทำอะไรกันน่ะ!” เสียงเข้มๆ ดังขึ้น ที่หน้าบ้าน ผมรู้สึกว่าเสียงมันคุ้นๆ อยู่นะ
   “ครายน่ะ ลุงเก่ง ครายมาคร้าบบบ” ผมร้องถาม ว่าจะชวนมากินเหล้าด้วยกัน   
   “นาย! นาย!” รู้สึกจะมีเสียงร้องเรียกคนมาใหม่พร้อมๆ กันหลายคนเลย
   “แก้ว ทำไมเป็นยังงี้ฮะ” ใครกันพูดเสียงดุเชียว
   “เอ่อ ผมชวนคุณภัทมากินเลี้ยงวันเกิดลุงเก่งครับ แต่ไม่คิดว่าจะเมาขนาดนี้อ่ะครับ”
   “ลุงผิดเอง ที่ดูคุณภัทไม่ดี ลงไปกินกับพวกข้างล่าง แป๊ปเดียวกลับมาเป็นอย่างนี้แล้วอ่ะครับ”
   “กลับบ้านเดี่ยวนี้!” ผมได้ยินเสียงดังๆ นั่นสั่ง แต่ผมไม่กลับหรอก เป็นใครกันมาสั่งผมได้ หันไปดู อ้อ เขานั่นเอง ยืนหน้าบึ้งตึงเชียว
   “ม่ายกลับ” ผมยืนยัน
   “พี่บอกให้กลับบ้าน เมามากแล้วนะ บ้าจริงๆ กินไม่เป็นแล้วดันกินไม่ดูตัวเองเลย” เสียงเขายังคงพูดต่อ
   “ม่าย...กลับ บอกว่ามายกลับงาย พูดม่ายรู้เรื่องเหรออออออ” ผมลากเสียงยาน สะบัดแขนทุกคนที่เข้ามาจับผม
   “เอาไงดีครับนาย”
   “ฮึ ฤทธิ์เยอะนักนะ” ผมได้ยินเสียงเขาว่า พร้อมกับรวบมือผมแล้วก็กึ่งยกกึ่งลากผมออกมาจากที่ผมยืนอยู่
   “ม่ายกลับ ปล่อยน้า บอกว่าม่ายกลับงาย ครายวะ มาลาก เจ็บนะเว้ย!” ผมร้องขึ้นเมื่อโดนลากแรงๆ ออกมาจากบ้านลุงเก่ง ผมรู้สึกเหมือนจะหมดแรง อยู่ๆ มันก็ง่วง ง่วงมากเลย...หลับดีกว่า
                                ---------------------------------------------------------------------
[พูดคุย]
     มาอีกแล้วค่ะ ฮิฮิ ขอบคุณทุก comment จริงๆ ค่ะ ที่เขียนมาได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะได้กำลังจากตรงนี้จริงๆ ค่ะ 
               ตอนหลังๆ จากนี้รู้สึกจะเป็นตอนที่เขียนยากๆ ทั้งนั้นเลย ไม่รู้ว่าจะเขียนออกมาอย่างไรดี ทั้งเรื่องของภัทและแก้ว
               โดยเฉพาะเรื่องของแก้ว ถ้าจะเขียนในมุมของภัทต่อไป คนอ่านคงคาใจ หรือว่าจะเขียนในมุมของภัทไปก่อนดี
แล้วค่อยเขียนตอนพิเศษทีหลัง คิด คิด คิด 
   

[bulldog17]

อิพี่เสือนี่ปล่อยให้น้องรอ
พี่ศักดิ์ก็อีกคน
สงสารแก้วรักทำไมผู้ชายอย่างงี้

ปล.เรื่องของแก้วกะศักดิ์ค่อยเขียนเป็นตอนพิเศษอีกทีก็ได้

[PetitDragon]

งอนพี่เสือจนกว่าพี่เสือจะได้ภัทเป็นเมีย

 

[iforgive]

เคลียร์เป็นคู่ ๆ ดีกว่าค่ะ  ตอนนี้คาใจพี่เสือกับภัทรมากกว่า

[jimmyFG]

ผู้หญิงคนนั้น
มาทางไหนไปทางนั้น

พี่เสือนะทิ้งน้องได้

ส่วนแก้วเห้อสงสารนะ ทางที่ดีเลิกชอบเหอะๆ
ชอบไปก็ยิ่งเจ็บนะ

[naiin]

             เห้อ กรรมของแก้ว กรรมจริงๆ   

[หมอตัวเปียก]

กรรมของแก้ว

กรรมของภัทร

กลัว ผู้หญิง อะ T T

[greenboy2012]

[พูดคุย]
          เดี๋ยวคืนนี้มาต่ออีกตอนนึง อย่าลืมติดตามนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยนะ ฮิฮิ 
          รู้สึกว่าเป็นภารกิจที่อยากทำ (เขียน) ให้จบไวๆ ไม่งั้นเหมือนมีอะไรค้างคาอยู่ในหัว 

[KMprince]

สงสารแก้วเว้ย พี่ศักดิ์คะแนนตกนะคะช่วงนี้
พี่เสือหวานไปไหมเนี่ย แอบปลื้มแทนน้องภัท
พลอยเธอมาทางไหนกลับไปทางเดิมเลยนะ

[-west-]

ไอ้ศักดิ์!!!!   ใจร้ายยอะ

[Pakbung Mazo]

ภัทเมา! ว๊าววววววว ว ว ว ว ว

[GAZESL]

  ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครห๊ะ พี่เสือออ ไม่สนใจภัทเลยนะ
พี่ศักดิ์ใจร้ายมากอ่ะ โกดแล้ว เชียร์ให้แก้วหาใหม่

[hotladyanyavee]

อ่านสองตอนรวด รู้สึกว่าน้องภัทรจะงอนนะค่ะพี่เสือ รีบง้อละ
เดี๋ยวจะเตลิดไปไกล

[anuruk97]

พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ......+1 :3123:ให้ก่อนเลยนะเยี่ยมมาก....อ่านรวดเดียวเลยค่ะ....... คนเขียนนะค่ะ

[greenboy2012]

ตอนที่ 23 สิ่งที่ไม่เคยบอก

   ผมรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตอนสายของวันใหม่ ผมพอจำได้ลางๆ ว่า ผมรอเขากินข้าวอยู่ถึงสองทุ่มกว่าแต่เขาก็ยังไม่กลับ ผมก็เลยไปกินเลี้ยงที่บ้านลุงเก่ง ผมเมา น่าจะเมามากเพราะรู้สึกว่าจำอะไรไม่ได้เลย ตื่นมาก็รู้สึกหนักหัวไปหมด แถมยังเจ็บแขนเจ็บขา รู้สึกเหมือนปวดเมื่อยไปทั้งตัว
   “อ้าว คุณภัท ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงแก้วทักมาแต่ไกล ขณะที่ถือถาดและเปิดประตูห้องผมเข้ามา แก้ววางถาดที่ใส่ข้าวต้มกลิ่นหอมฉุยลงตรงโต๊ะข้างเตียงผม แล้วแก้วก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงผม
   “กินข้าวต้มก่อนนะครับ สายแล้ว คงจะหิว เป็นไงบ้างครับ” แก้วเอ่ยถาม
   “ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลยอ่ะ เป็นไรก็ไม่รู้”
   “ก็เมื่อคืน คุณภัทน่ะ เมามาก ผมกับลุงเก่งจะพากลับก็ไม่ยอม ทั้งดิ้นทั้งโวยวาย จนนายต้องมาพาคุณกลับนั่นแหละครับ ก็มีฉุดกระชากกันนิดหน่อย เพราะคุณจะไม่ยอมกลับท่าเดียว” แก้วตอบพร้อมกับยิ้มขำๆ
   “อืม มิน่าปวดแขนปวดขาไปหมดเลย”
   “นายสั่งให้ผมเอาข้าวมาให้คุณ แล้วก็มาอยู่เป็นเพื่อนคุณ เพราะวันนี้นายไม่อยู่ต้องออกไปธุระ”
   “กับคุณพลอยนั่นล่ะซิ” ผมว่า ยังเคืองเรื่องเมื่อวานไม่หาย
   “เปล่าครับ นายว่าจะไปดูโรงงาน เมื่อวานที่นายกลับช้าเพราะเกิดไฟไหม้ที่โกดังเก็บของที่โรงงานในเมืองครับ” แก้วอธิบาย
   “อ้าว แล้วเสียหายมากไหม ใครเป็นอะไรรึเปล่า” ผมถาม นึกเสียใจที่น้อยใจไม่เข้าเรื่อง
   “ไม่มีใครเป็นอะไรครับ ส่วนของก็เสียหายนิดหน่อย โชคดีที่ดับทัน”
   “อืม”
   “คุณภัทอย่าน้อยใจนายเลยนะครับ นายไม่ชอบผู้หญิงอย่างคุณพลอยหรอก” แก้วพูดเหมือนรู้ใจผม
   “ไม่ได้น้อยใจอะไรซะหน่อย” ผมรู้สึกว่าตัวเองพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับใจออกไป
   “คุณภัทรู้ไหมครับ นายเป็นห่วงคุณภัทมากเลยนะครับ กลับมาจากโรงงานก็ตอนห้าทุ่มแล้ว เสื้อผ้า เนื้อตัวยังมีรอยเขม่าควันดำๆ ติดอยู่เลย  กลับมาก็รีบมาตามคุณถึงบ้านลุงเก่ง” แก้วพูด
   “เอ่อ แล้ว วันนี้เขาออกไปแต่เช้าเลยเหรอ” ผมรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมา เมื่อคืนคงปวดหัวน่าดูทั้งเรื่องโรงงาน ทั้งเรื่องผมอีก
   “ครับ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว คุณภัทน่ะโชคดีมากรู้ไหมครับ นายน่ะ ทั้งรักและเป็นห่วงคุณมาก แถมเอาใจใส่คุณที่สุด ผมยังอดรู้สึกอิจฉาคุณไม่ได้เลย” แก้วพูดกับผมยิ้มๆ
   “เอ่อ คงไม่ขนาดนั้นมั้ง แก้วก็พูดเกินไป” ผมพูด รู้สึกเขินๆ
   “ไม่เกินไปหรอกครับ คุณรู้ไหมว่านายน่ะเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับคุณทุกอย่าง แต่คุณอาจจะไม่รู้ เพราะนายเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยบอก” แก้วพูดเหมือนจะรู้เรื่องอะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้
   “ยังไงอ่ะ แก้วพูดให้งงน่ะ” ผมถาม ชักอยากรู้ขึ้นมาซะแล้ว
   “คุณยังจำตอนที่คุณกลับกรุงเทพไปครั้งแรกได้ไหมล่ะครับ เมื่อสองปีที่แล้ว ตอนนั้นคุณภาเพิ่งเสียใหม่ๆ นายไม่ได้เข้ากรุงเทพเลยเพราะยังทำใจไม่ได้ ต้องให้คุณศักดิ์ไปติดต่อเรื่องงานแทนเป็นปีๆ ตอนนั้นผมเห็นคุณสามาหานายตอนเย็นวันศุกร์ทุกอาทิตย์เลย แล้วก็หายเข้าไปในบ้านนายเป็นชั่วโมง พอถึงเย็นวันศุกร์ ก็เป็นอย่างนี้ตลอดเลย ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ ว่าหายไปทำอะไรกัน ผมก็เลยแอบตามมาดู ก็เห็นว่าคุณสาเข้าไปในห้องทำงานของนาย โทรศัพท์หาคุณ แล้วก็เปิดลำโพงให้นายฟังตลอดเลย ซึ่งความจริงคุณสาไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ก็ได้ จะคุยกับคุณเฉยๆ ก็ได้ ทำไมต้องให้นายอยู่ด้วย ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าคนที่อยากโทรหาคุณจริงๆ แล้วคือนายต่างหาก!” แก้วเล่าเรื่องราวยืดยาวพร้อมกับมองหน้าผมไปด้วย
   “เอ่อ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย” ผมรู้สึกหัวใจมันเต้นแรงด้วยความดีใจ ปลื้มใจ สารพัด มันเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย แม้จะเคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมพี่สาโทรมาบ่อยจังแต่เขาเองกลับไม่เคยโทรมาหาผมเลยสักครั้ง เวลาเจอกันก็ไม่เคยถามเรื่องราวชีวิตความเป็นอยู่ของผมเลยซักนิด นั่นเป็นเพราะเขารู้เรื่องทุกอย่างของผมอยู่แล้ว! รู้มาโดยตลอดนั่นเอง ผมอยู่ในสายตาของเขามาโดยตลอด เขาไม่ได้ทอดทิ้งผมอย่างที่ผมเคยเข้าใจ
   “แล้วก็เรื่องที่นายติดบุหรี่ ตอนนั้นนายติดบุหรี่มาก สูบจัดชนิดมวนต่อมวนอยู่เป็นปีๆ ขนาดคุณสาทั้งเตือน ทั้งขอร้องให้ลดลงบ้าง นายก็ยังไม่เชื่อเลย แต่ตอนที่นายไปรับคุณที่ท่ารถ พอคุณบอกว่าเหม็นบุหรี่ แล้วถามว่านายติดบุหรี่เหรอ นายกลับตอบว่าเปล่า นานๆ สูบที ผมล่ะนั่งขำแทบตาย เพิ่งจะเคยเห็นนายโกหกหน้าตายกับเค้าเป็นครั้งแรก” แก้วพูดไปขำไป
   “อืม” ผมไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่อึ้ง รู้สึกเหมือนหน้าตัวเองเริ่มร้อนๆ
   “หลังจากคุณมานะ ผมก็ไม่เคยเห็นนายสูบบุหรี่ต่อหน้าคุณอีกเลย แล้วจู่ๆ นายก็เลิกสูบบุหรี่ได้เฉยเลย” แก้วพูดพร้อมกับมองหน้าผมยิ้มๆ ผมรู้สึกอายหนักเข้าไปอีก
   “ก็คงอยากเลิกเองด้วยมั้ง ไม่เกี่ยวกับผมซักหน่อย” ผมแกล้งพูดเฉไฉ
   “ไม่ต้องเขินหรอกครับ คุณภัท น่าภูมิใจออก” แก้วเริ่มแซวผม
   “เอ่อ แล้วไงอีก” ผมอยากรู้ขึ้นมาจริงๆ ว่าจะมีเรื่องอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกไหม
   “แหม ทีอย่างนี้อยากรู้ใหญ่เลยนะครับ แล้วก็หลังๆ ที่นายขึ้นไปกรุงเทพเอง นายก็สั่งให้เอาผลไม้โน่นนี่ไปฝากคุณอยู่เรื่อย นายย้ำทุกครั้งว่าให้เอาแต่ของดีๆ เป็นพิเศษไปให้คุณ ทั้งสั่งทั้งย้ำ จนแทบจะขึ้นไปสอยไปเก็บให้คุณเองเลยด้วยซ้ำ”
   “แก้วก็พูดเว่อร์ไป”
   “ไม่เว่อร์หรอกครับ ผมไม่เห็นนายเคยสนใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ขนาดนั้น”
   “อืม” ผมพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่รู้สึกว่าหัวใจตัวเองมันพองโตขึ้นเรื่อยๆ
   “บางทีนายถึงขนาดเข้าไปเลือกซื้อเสื้อผ้าให้คุณด้วยตัวเองเลยนะ นายพาผมไปด้วย นายยังใจดีซื้อให้ผมด้วยเลย ทั้งๆ ที่นายไม่จำเป็นขนาดนั้นก็ได้ ที่กรุงเทพก็มีห้างดีๆ เสื้อผ้าเยอะแยะกว่าที่นี่อีก”
   “ผมไม่รู้เลย เขาบอกว่าพี่สาฝากมาให้” ผมยังแปลกใจได้เรื่อยๆ กับเรื่องที่แก้วเล่า
   “ฮ่ะฮ่ะ ไม่คิดว่านายจะปากแข็งขนาดนี้ คุณต้องหาวิธีทำให้นายยอมพูดอะไรออกมาบ้างแล้วนะ รู้ไหมครับ” แก้วพูดแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
   “จะให้พูดอะไรล่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
   “ก็พูดในสิ่งที่คุณอยากได้ยินไงล่ะครับ” แก้วยิ้ม
   “เอ้า คุณหน้าแดงใหญ่แล้ว ผมว่าคุณกินข้าวก่อนดีกว่า เอ๊ะหรือว่าจะกินไม่ลงซะแล้วเพราะอิ่มอกอิ่มใจ ผมไปก่อนดีกว่า” แก้วยิ้มกว้างแล้วก็ยังยักคิ้วให้ผมอีก
   “บ้าน่า” ผมรู้สึกว่าผมน่าจะหน้าแดงมากๆ แน่เลย
   นี่เขาทำอะไรให้ผมมากมายขนาดนี้เลยเหรอ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย เขาไม่เคยพูดไม่เคยบอกเลย ผมรู้สึกหัวใจพองโตด้วยความสุข เหมือนได้ค้นพบความลับอะไรบางอย่างที่สำคัญต่อชีวิตผมมาก
มีความสุขเหลือเกิน...สิ่งที่ผมได้รับรู้ในวันนี้ ทำให้ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมเคยหวัง สิ่งที่ผมเคยฝันว่ามันจะเป็นจริง แต่พยายามทำใจให้ลืมมันไป ตัดใจและทิ้งความหวังนั้นไปซะ อาจจะกลายเป็นความจริงขึ้นมาก็ได้ ผมควรจะกลับมามีความหวังและความฝันอีกครั้งหนึ่งใช่ไหม? ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง เขาต้องชอบผมบ้างแหละจริงไหม แล้วถ้าผมจะไขว่คว้าความหวังนั้นและทำอะไรเพื่อความรักของผมในครั้งนี้มันก็คงจะไม่เสียหายอะไรใช่ไหม...ความรักที่ผมรอคอยมานานหลายปี ผมต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อให้เขารักผมมากขึ้นและพูดความในใจออกมาให้ได้! ผมคิดแล้วก็ได้แต่แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว... 
____________________________________________________
   
[พูดคุย]
           ตอนนี้ต้องยอมให้แก้วกลายเป็นคนสอดรู้สอดเห็นไปซะแล้ว
           ความรักไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ เลยจริงๆ 
          ไปก่อนนะคะ 

[greenboy2012]

พี่เสือฝากเพลงมาให้ฟังกันด้วยค่ะ 
สิ่งที่ไม่เคยบอก Modern dog
http://www.youtube.com/watch?v=mxcDDhDy7es[/url

[pooinfinity]

เคยออกฤทธิ์ไว้กับเค้ามากตอนนั้น คงเพราะอาจจะไม่รู้ใจตัว ตอนนี้รู้แล้วพี่เสือก็รีบๆบอกน้องนะค่ะ

ส่วนแก้ว ขอให้เจออะไรดีๆบ้างเถอะน้าาา

[hotladyanyavee]

ในที่สุดน้องภัทรก็รู้แล้วว่าพี่เสือนะจริงๆแล้วปากร้ายแต่ใจรัก

[Pupay]

 

[mister]

 

[Onlymin]

น่าดีใจกับภัทจริง ๆ ที่พี่เสือใจดีขนาดนี้

[bulldog17]

เรื่องนี้พระเอกซึนและปากแข็งมาก