หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)

[RoseBullet]

คุณพระเอกเธอแอบแปลกอ่ะ แถมยังมึนๆ แต่ก็ชอบอะ!
ขำปิ่นหยกตรงที่เค็มจนหยดสุดท้าย
อุแหม่ นึกว่าที่เค้นรีดพลังลมปราณก่อนสลบนั่นจะพูดอะไรเสียอีก
ที่ไหนได้ดั๊นสั่งห้ามส่งรพ.เพราะเปลืองตังค์ซะงั้น กร๊ากกก
อ๊ายๆ สามหนุ่มร้านเค้กเป็นเคะหมดเลยเหรอคะเนี่ย ตอนแรกเรานึกว่าพี่แอบจิตเป็นเมะเสียอีก
โอ้ แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบเนอะ งั้นก็ขอจิ้นๆๆๆกระจายไปล่วงหน้า
ปล.รูปสวยมากเลยค่ะ ชอบบบ

[Gemm]

เมะอีกสองคนเป็นพี่ชาย กะพ่อ ของอาทิตย์หรือเปล่านะ

[mild-dy]

รอตอนต่อไปจ้า

[mellowshroom]

ปิ่นหยกน่ารัก มึนได้ใจจริงๆ 

ตอนนี้ไม่รู้ใครรั่วกว่ากัน 

[TONG]

งกได้ใจมากๆเลยนะปิ่นหยก ชื่อก็สาวซะ

[ิิำืben]

ฮา กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายเอกเรื่องเน้มันฮามาก อาทิตย์น่ารักอ๊า

[ทิวลิปสีส้ม]

อ๊าก ไม่ไหวแล้วกับเรื่องนี้ ไม่ไหวแล้วนะ ไม่ไหวจะปลื้มแล้ว (ฮา!)

ชอบๆๆ ชอบค่ะ คาแรคเตอร์กับนิสัยของตัวละครมันโดนมาก อ่านแล้วเพลิ๊นเพลินเลยค่ะ
ไม่ว่าจะตัวเอกของตอนนี้อย่าง อาทิตย์กับปิ่นหยก รึว่าคุณพี่อย่าง พี่เอม (เค้าชอบคนนี้!)
แม้กระทั่งเพื่อนอย่างคุณน้องคิม (เค้าชอบคนนี้มากกว่า!)
หรือว่าน้องอุ่น (อั๊ย น่ารัก...ขนาดหนูยังไม่มีบทพูดเลยนะ ฮา)
ชอบๆ ค่ะ สนุกสนานเฮฮา ชอบความมึนของอาทิตย์นะ น่ารักมาก ><
เป็นศรีภริยา (หราาาา) ที่ป่วงมาก ตอนแลกด้วยร่างกายนี่ กร๊าก ไม่ไหวจะขำ
ตอนแสดงความเป็นคุณชายนั่นก็อีก 555555 ปิ่นหยกคงต้องปวดหัวไปอีกนาน

ว่าแต่...ทำไมคุณพ่อไล่น้องอาทิตย์ออกจากบ้าน? ดูไปก็ไม่มีพิษภัยอะไรนี่นา
รึว่าคุณพ่อจะให้ลูกชายมาลองใช้ชีวิตสามัญลัลล้า ????
ประมาณว่าอาจจะมีใช้ธรรมเนียมของครอบครัวต่างชาติที่ลูกโตแล้วก็ต้องหัดให้รับผิดชอบชีวิตตัวเอง รึป่าว? โอ้ว!
แต่ ช่างเถอะ เพราะว่า ยังไงก็ตาม ...
"ขอบคุณคุณพ่อที่ไล่ลูกชายตัวเองออกจากบ้านมากค่ะ"// คำนับ
555555555

บวกหนึ่งนะคะ ติดตามๆๆๆๆๆ

อ่อ อยากจะถามน้องคิมว่า หนูเป็นญาติห่างๆ กับเหยี่ยวใช่มะลูก? กร๊าก
แล้วก็ชอบรูปมากเลยค่ะ น่ารัก ^^

[The_outsider]

น่ารักดีครับ
มานั่งรอด้วยคน

[mild-dy]

รอตอนต่อไปค่า

[biwtiz]

สนุกดีจร๊า

[jimmyFG]

ชอบอาทิตย์จัง

[Supermimt]

รอเสะ ที่เหลือโผล่

ตอนนี้ก็ลุ้น กับ ความรั่ว ของชาย อาทิตย์ ต่อไป

น่ารักดีจังเลย

[boobooboo]

น่ารักจัง

[RAINYDAY]

Dormitory boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง

"รัก...ติดดิน"

CHAPTER 04 - ธรรมเนียมตระกูล


::Artid’s POV::



....เขานั่งหลับตลอดคาบเรียน

ซึ่งผมคิดว่าเป็นเรื่องไม่ปกติเท่าไรสำหรับนักเรียนที่สอบติดทอปไฟว์มาทุกปี สงสัยว่าวันก่อนผมอาจจะก่อกวนเขามากไปหน่อย เมื่อคืนนี้ตอนที่ผมหลับไปไฟในห้องยังไม่ปิด และตอนเช้าก็ไม่รู้ว่าเขาลุกออกไปตั้งแต่กี่โมง  ผมพยายามปลุกตามประสาเพี่อนที่ดีแล้วนะ แต่หลังจากลองเอาไม้บรรทัดสะกิดไปสามครั้ง และคนที่นั่งข้างหน้าไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาฟังอาจารย์บรรยายหรือแม้แต่จะหันมาแยกเขี้ยวใส่ ผมก็ล้มเลิกความพยายามที่จะรบกวนการนอนของเขา

 หลับลึกขนาดนี้ท่าทางจะกำลังฝันดี... 

ผมเอาแต่เผลอจ้องท้ายทอยกับลำคอที่ติดจะ...ระหง? สักหน่อยสำหรับนักเรียนชายมัธยมปลายของเขา ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร รู้ตัวอีกทีคาบเรียนชีววิทยาก็จบลงพอดีกับที่เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้น บรรดานักเรียนเริ่มทยอยออกจากห้องพร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังไปตลอดทางที่เดินผ่าน....ทว่าเขายังนิ่งอยู่ที่เดิม...

ผมชะเง้อมองข้ามโต๊ะ แต่รู้สึกนั่งข้างหลังอย่างนี้เห็นไม่ค่อยถนัด กำลังจะลุกขึ้นเดินไปหาพอดีตอนที่คิมเดินโฉบผ่านหน้าผมไปหาคนที่กำลังหลับเป็นตายอยู่เสียก่อน

“ไอ้ปิ่น” คิมส่งเสียงเรียก  แม้จะไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาแต่เขายังไม่ละความพยายาม

“ไอ้ปิ่นหยก...” 

“ปิ่น...ท่านหัวหน้าพรรคกระยาจกปิ่น!”
คราวนี้เริ่มมีเขย่า ผมเดินตามเข้าไปดูใกล้ ๆ นึกสงสัยว่าเขาไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน


“ปิ่นหยก”


“ปิ่นหยกกก!!!”


“ไอ้ปิ่นหยกโว้ยยยย!!!”

เป็นท่าไม้ตายสุดท้ายของคิมนั่นเองที่ทำให้เขาสะดุ้งเฮือกขึ้นมา ปากกาที่ถืออยู่หลุดมือหล่นลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้น ส่วนเจ้าของปากกาหลังจากหายตกใจก็แทบจะเอาหัวกลับไปเกยโต๊ะเหมือนลูกแมวขี้เซา...ผมเกือบหลุดขำออกมาแล้ว


...มัน.......น่ารักดี


“หลับในเรอะ!! พักเที่ยงแล้วเนี่ยนั่งนิ่งเป็นสากกะเบือเลย”  คิมเท้าเอวตั้งหน้าตั้งตาบ่น “แล้วนี่เป็นอะไรหน้าโคตรแดง ฝันอะไรลามกอยู่รึไง”

ผมมองตาม จริงอย่างที่คิมว่า ปิ่นหยกมักจะทำหน้าแดง ๆ อยู่เสมอ เพียงแต่ตอนนี้ติดจะแดงกว่าปกติอยู่นิดหน่อย

“ไอ้เวร ใครจะเหมือนแก” เขาเถียงแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ทำได้ไม่ดีนัก ดูโซเซพิกล ทำเอาผมเผลอลุ้นแทบกลั้นหายใจไปด้วยกลัวว่าเขาจะเอาหน้าไปไถพื้นห้องในวินาทีใดวินาทีหนึ่งหรือเปล่า 

“....คิม....แผ่นดินไหวเหรอวะ”

แน่นอน มันไม่ได้มีแผ่นดินไหวหรอก แต่เป็นตัวเขาเองที่ยืนโงนเงนเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ เขากะพริบตาปริบ ๆ อยู่สามสี่ครั้งด้วยท่าทีตื่นตระหนกก่อนที่ตาทั้งสองข้างจะเริ่มลอยแปลก ๆ

“ปิ่นหยก” ผมร้องเรียก ประสานเสียงกับคิมที่ยืนตกใจอยู่อีกด้าน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน

“ปิ่น....ปิ่นหยก” ผมเรียกซ้ำอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเซไปด้านข้างเสียก่อน ถ้าผมคว้าเอวเอาไว้ไม่ทันอาจจะล้มลงกระแทกกับพื้นไปแล้ว

“ปิ่นหยก....ปิ่นหยก...ได้ยินไหม”

ผมตกใจนิดหน่อยนะที่รู้ว่าเขาตัวผอมกว่าที่คิด แขนขามีกล้ามเนื้อสมส่วนแบบเด็กมัธยม แต่เอวถือว่าบางทีเดียวเทียบกับเอวผมเอง ใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นซีดเซียวราวกับกระดาษอย่างรวดเร็ว

“ปิ่นหยกครับ...ปิ่--”

“...............ไม่ต้อง.....หิ้ว........ไปโรง’บาลนะ.....”  เสียงแหบแห้งของเขาแทรกขึ้นมาได้ในที่สุด มันแทบไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบเลย ผมกำลังนึกถึงเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ ที่เขาไม่อยากไปโรงพยาบาลตอนที่ประโยคถัดมาช่วยไขข้อสงสัย 

“.....ไม่มีตังค์จ่าย....”


“......”


ผมงงครับ....


งงมากเลย.....


คิมดูจะไม่แปลกใจกับประโยคนั้นเท่าไหร่ แต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดกับผมอย่างนี้ตอนกำลังจะเป็นลมนะ


แล้วเขาก็หมดสติไป


............................................................


................................


เข็มบนหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมงยี่สิบห้านาที... ผมอยู่ในคาบเรียนภาษาไทยและกำลังนั่งฟังอาจารย์บรรยายเรื่องการวิเคราะห์และประเมินคุณค่าทางด้านวรรณศิลป์ในงานประพันธ์

....ที่ถูกมันควรจะเป็นอย่างนั้น

คาบเรียนยังคงดำเนินต่อไป แค่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องอยู่เท่านั้นเอง…


ห้องพยาบาลเวลานี้ช่างเงียบเสียจริง ทุกสิ่งนิ่งสงบ มีเพียงเสียงเดินของเข็มวินาทีและเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของร่างบนเตียงที่บอกให้รู้ว่าเวลาไม่ได้หยุดนิ่ง

........ติ๊ก.......ติ๊ก........ติ๊ก........

ผมควรจะกลับเข้าห้องเรียนได้แล้ว แม้สมองบอกอย่างนั้นแต่ขาก็ยังนิ่งอยู่ที่เดิม  หรือรากจะงอกไปแล้ว…หรือที่จริงผมควรเฉลยกับคุณว่าผมไม่ใช่ลูกเจี๊ยบอย่างที่ปิ่นหยกชอบว่าแต่เป็นไม้ยืนต้นต่างหาก

ปิ่นหยกตื่นขึ้นมาแล้วรอบหนึ่งหลังจากที่ผมแบกเขามาถึงห้องพยาบาล จะให้คิมแบกก็คงจะทุลักทุเลไม่น้อยเพราะประมาณคร่าว ๆ ด้วยสายตาแล้วทั้งสองคนรูปร่างใกล้เคียงกันจนไม่น่าจะพากันมาถึงที่นี่ซึ่งอยู่คนละชั้นกับห้องเรียนได้ราบรื่นนัก ข้อสรุปจึงเป็นผมแบกเขาขึ้นหลัง และมีคิมคอยเดินกำกับอยู่ใกล้ ๆ

รูม่านตาคิมดูจะขยายเพื่อสอดส่ายหาข้อมูลอะไรต่อมิอะไรตลอดเวลาแม้ว่าตาเขาจะไม่โตนัก ระยะเวลาเพียงไม่นานระหว่างช่วงเวลาที่เดินจากห้องเรียนถึงห้องพยาบาลแต่เขาทำท่าทางราวกับได้สแกนเข้าไปถึงดีเอ็นเอของทั้งผมและคนที่แบกอยู่บนหลังจนหมดทั้งตัว บางทีจากแค่การจ้องครั้งนี้ก็อาจจะทำให้เขารู้ไปถึงชื่อจริงของทวดของทวดของทวดของผมได้แล้วมั้ง...แค่ความรู้สึกน่ะ...

ผมวางร่างคนที่ยังไม่ได้สติลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่ทั้งที่คิดว่าเบาแล้ว เจ้าตัวก็ดันสะดุ้งขึ้นมาตอนนั้นพอดี ผมเลยเริ่มไม่แน่ใจว่าที่นิ่งมาตลอดทางนั่นตกลงเขาเป็นลมหรือแค่หลับลึก.... แต่ช่างเถอะ

“โอย....ไม่ใช่โรง’บาลใช่ไหม” เป็นคำแรกที่เขาถามออกมาเสียงเบาหวิวทันทีที่รู้สึกตัว ตายังไม่ทันจะลืมขึ้นมองด้วยซ้ำไป
 

.......จะงกไปไหนครับ....


ปกติผมไม่ชอบนินทาหรือค่อนขอดใครหรอกนะ...ไม่พูดคำหยาบด้วยเพราะคุณพ่อไม่ชอบ...แต่ว่า...........แม่ง....งกว่ะ 
นี่มันเรื่องร่างกายของตัวเองเชียวนะ คุณพ่อผมเคยบอกว่าคนเราเกิดมาก็มีร่างกายเดียว เกิดแล้วก็ต้องอยู่กับเราไปจนวันตาย จะปล่อยทิ้งไว้ไม่ยอมดูแลให้ดีไม่ได้เด็ดขาด


“ตอนนี้อยู่ที่ห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนxxxน่ะ” ผมตอบหน้าตาย  อย่ามองอย่างนั้นสิ...ผมไม่ได้เป็นคนขี้แกล้งโดยกำเนิดนะ...แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของเขาเท่านั้นเอง ถือว่าเป็นกรณีศึกษา


“เฮ้ย!!! ฉิบหายแล้วใครจะจ่ายค่าห้อ--!”
เขาเด้งพรวดพราดขึ้นมานั่งหน้าตาตื่นแต่ไม่ถึงสามวินาทีก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วโงนเงนหงายหลังไปนอนแผ่สิ้นท่าบนเตียงอีกครั้ง ได้ยินเสียงคิมหัวเราะชอบอกชอบใจอยู่ข้าง ๆ

“กล้ากล่าวเท็จกับท่านหัวหน้าพรรคกระยาจกเชียวเรอะ...แกก็ร้ายไม่เบานะไอ้คุณชาย”

“......ไอ้ลูกเจี๊ยบ.....ไอ้เวร....ไอ้สตรอเบอร์รี่ขึ้นรา”  เขากล่าวสรรเสริญผมยกใหญ่พลางยกมือขึ้นนวดขมับเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกเข้าเต็มเปา คิ้วสองข้างยังคงขมวดจนแทบจะไปรวมเป็นอันเดียวอยู่ตรงกลางหน้าผาก “....เล่นอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา คนยิ่งปวดหัวอยู่....”

“งั้นตอนไม่ได้ปวดหัวก็เล่นได้สินะ”

“เพื่อนเล่นเรอะ!”

“อา...จริงสิ  ไม่ใช่เพื่อนเล่น แต่เป็นภรร--!!”  ประโยคที่เหลือของผมจมหายไปกับเสียงอู้อี้เมื่อหมอนใบโตถูกฟาดเข้ามาเต็มหน้าเป็นการจบบทสนทนาเพ้อเจ้อแต่เพียงเท่านี้... อา...ผมรู้หรอกว่าเรื่องสามีภรรยาอะไรนี่มันบ้ามาก ผมไม่ใช่เกย์นะครับ แค่เล่นแล้วรู้สึกว่ารีแอคชันเขาตลกดีเลยเผลอเอามาเป็นประเด็นสนทนาบ่อย ๆ โดยไม่รู้ตัว

“แต่เป็นอะไรนะ?” คิมโพล่งขึ้นหลังจากเงียบมาพักใหญ่  ให้ตาย...ผมลืมไปเสียสนิทว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรก

ไม่มีใครตอบอะไร...แต่ผมรู้สึกเหมือนปิ่นหยกเริ่มจะหน้าแดง ๆ ขึ้นมาอีกรอบ เขาอาจจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับกิ้งก่าเพราะดูจะเปลี่ยนสีไวมาก โดยเฉพาะเวลาสลับไปมาระหว่างหน้าแดง หน้าเขียว(ด้วยความหงุดหงิด) และหน้าซีด(ตอนพูดถึงเรื่องเสียเงิน)

“...พวกแกมีพิรุธ”  คิมยืนกอดอกสีหน้าข้องใจสุดขีด ผมไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรเลยนะ แต่ดูท่าทางคนป่วยที่แยกเขี้ยวราวกับจะบอกให้รู้ว่า ‘ลองพูดสิ แล้วก็รอรับกระบวนท่าไม้เท้าตีสุนัขของพรรคกระยาจกได้เลย’ ทำให้ผมต้องนั่งสงบปากสงบคำอย่างว่าง่าย

เมื่อเห็นท่าแล้วว่าคงจะไม่ได้รับคำตอบแต่โดยดี คิมก็ยักไหล่เป็นทำนองว่าไม่แคร์...เชื่อแน่ว่าเดี๋ยวเขาก็คงรู้เอง แม้ก่อนหน้านี้จะเรียนอยู่คนละห้องแต่ผมก็เคยได้ยินชื่อเสียงเขาในฐานะเจ้าพ่อแห่งข้อมูลข่าวสารประจำโรงเรียนมาบ้าง


โครกก.....กกก.....


เสียงท้องร้องของใครสักคนดังขึ้นทำลายความเงียบ ต้นเสียงกำลังยกมือลูบท้อง ไม่มีอาการเขินอายเลยสักนิด คุณคิมคงเริ่มหิวกิมจิ...

“แกตื่นก็ดีแล้วไอ้ปิ่น...ปะ ไปกินข้าวกัน”

ปิ่นหยกส่ายหน้าเบา ๆ แล้วมุดหายไปใต้ผ้าห่ม “วันนี้บายว่ะ ปวดหัว ขอนอนก่อน”

คิมยืนมองสภาพเพื่อนรักอยู่ครู่หนึ่งอย่างชั่งใจ สุดท้ายคงตัดสินใจว่าไม่รบกวนดีกว่า เขาจัดแจงเดินไปรื้อยาในตู้พร้อมแก้วน้ำแล้ววางไว้ข้างเตียง  “...งั้นก็กินยาแล้วนอนไป...จะกินอะไรไหมเดี๋ยวซื้อมาฝาก”

“ไม่หิวอะ”

คิมทำหน้าไม่อยากเชื่อ...ผมเดาว่าคงเป็นเพราะปิ่นหยกปฏิเสธข้าวฟรี และประโยคถัดมาของคิมก็ยืนยันเป็นอย่างดีว่าผมเดาถูกแล้ว

“เป็นไปได้ไงวะ เพื่อนปิ่นไม่ยินดีที่ท่านคิมรูปหล่อใจบุญจะเลี้ยงข้าว!”

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวหายปวดหัวจะไปตามทวงข้าวฟรีมื้อนี้แน่...ฉันอนุญาตให้ติดไว้ได้ก่อน แต่คิดดอกด้วยเป็นไอติมฟรีอีกถ้วย”

“ฟายเหอะ! ได้คืบจะเอาเป็นไมล์” คิมหัวเราะ เอาเข่ากระทุ้งฟูกบนเตียงหนึ่งทีก่อนจะหันมาถามผม “แล้วแกเอาไง จะไปกินข้าวด้วยกันรึเปล่า”

ผมหันไปมองร่างที่คลุมโปงอยู่บนเตียงแล้วส่ายหน้าช้า ๆ  “ยังไม่ค่อยหิว...นายกินก่อนเถอะ”

คิมเลิกคิ้ว “เออ...อิ่มทิพย์กันดีนะพวกแก งั้นไปก่อนล่ะ หิวจะกินบ้านกินเมืองได้แล้ว” เขาว่าโดยมีเสียงท้องร้องเป็นแบกกราวด์ก่อนจะเดินตัวปลิวหายลับไป ทิ้งผมอยู่ในห้องพยาบาลเงียบ ๆ กับเขาเพียงลำพัง

...ปิ่นหยกดูเหมือนจะหลับไปแล้ว.....และผมก็นั่งฟังเสียงเข็มวินาทีจากนาฬิกาคลอไปกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขาในห้องพยาบาลอยู่อย่างนั้นจนถึงบ่ายโมงยี่สิบห้านาทีนี่เอง



...........................................................




........................................



.



.




.




.



บ่ายโมงสี่สิบห้า…ผมเห็นเขาขยับตัวยุกยิกอยู่ใต้ผ้าห่ม ยังคงคอนเซปต์นอนคลุมโปงอย่างเหนียวแน่น


บ่ายสองโมง...เขาพลิกตัวไปมา ผ้าห่มร่นลงมาถึงลำคอตอนที่พลิกตัวจึงได้เห็นใบหน้าว่าเขายังไม่ตื่น...พอได้ท่าที่สบายแล้วก็นิ่งสนิทหลับพริ้มต่อเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว


บ่ายสองโมงสิบห้านาที....เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย  ทำท่าเหมือนจะรู้สึกตัวอีกครั้ง...แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ละจากห้วงนิทรา


บ่ายสองโมงสามสิบห้านาที............นี่มันบ้ามากเลย...


........ผมเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่ามานั่งจ๋องเป็นสัตว์ปีกฟักไข่อะไรอยู่ตรงนี้....ผมควรจะกลับไปตั้งใจเรียนในห้อง  ทั้งที่อุตส่าห์ทำตามสัญญากับคุณพ่อที่ว่าปีนี้จะสอบให้ได้ห้องอยู่ห้องเด็กเรียนดีสำเร็จแล้วแท้ ๆ แต่กลับโดดเรียนตั้งแต่ต้นเทอมมานั่งเอ้อระเหยอยู่ห้องพยาบาลโดยไม่ได้มีความจำเป็นเลยแม้แต่น้อย อีกฝ่ายแค่เป็นลมเท่านั้นเอง แถมยังฟื้นขึ้นมารอบหนึ่งแล้วด้วย และที่สำคัญยังไม่ได้มีใครออกปากสักคำว่าอยากให้ผมมานั่งเฝ้า


“ยังอยู่อีกเรอะ”

เสียงจากคนบนเตียงปลุกผมจากภวังค์ ผมมองเขาที่หาวออกมาหวอดใหญ่จนน้ำตาไหลแล้วก็นึกขำ...และผมก็ขำตัวเองในอีกวินาทีถัดมาเมื่อตระหนักได้ว่าคนหาวก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย


“ไม่อยู่แล้ว...ที่นายเห็นนี่เป็นร่างเสมือนจริงที่สร้างเลียนแบบขึ้นมาในอัตราส่วนหนึ่งต่อหนึ่งของฉันเอง”  ผมเอ่ยเสียงเรียบ

“กวนตีนละครับ” เขาแยกเขี้ยวใส่ แต่ไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไร ท่าทางจะยังง่วง ๆ  อยู่  “เอาล่ะ..จะเล่าให้ฟังดี ๆ ได้รึยัง”

มันฟังดูกะทันหันไปหน่อยจนผมจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก  “....เล่าอะไร?”

“เรื่องที่โดนไล่ออกจากบ้านไง”

“เห...??”

“เรื่องเป็นไงมาไง ไปทำเพี้ยนอีท่าไหนเสด็จพ่อถึงเนรเทศออกมาไง สอบได้ห้องหนึ่งไม่น่าหัวช้าเลยนะ”

อา...บทสนทนาคุ้น ๆ นะครับว่าไหม ผมรู้สึกโดนย้อนเข้าให้แล้ว โชคดีที่ยังไปไม่ถึงท่อน 'จะฟ้องหย่า' แบบที่ผมเล่นไปเมื่อวันก่อน

“มาสิงอยู่ห้องคนอื่นหน้าตาเฉยโดยไม่ชี้แจงอะไรให้เคลียร์ไม่คิดว่ามันแปลก ๆ เรอะ”



“.....ไม่มีอะไรซับซ้อนเลย...” 

ผมเกริ่นขึ้นมานิดหนึ่งแล้วเหลือบมองปฏิกิริยาตอบสนองของเขา  มันน่าสนใจมากทีเดียว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูจะดื้อหน่อย ๆ นั้นจ้องกลับมาอย่างสงสัยใคร่รู้ จมูกโด่งรั้นเชิดขึ้นสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วทำท่าเหมือนจะกลั้นไว้เพื่อรอฟังต่อ ผมเสียเวลาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีนั้นเพียงแวบเดียวแล้วจึงเริ่มพูดก่อนที่เขาจะกลั้นหายใจจนหน้าเขียวตาย

“......เมื่อสมัยคุณปู่ยังเด็ก ที่บ้านยากจนมาก ๆ แต่ก็สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาได้ ...ตอนคุณปู่มีคุณพ่อฐานะก็มั่นคงแล้ว  แต่พอคุณพ่อเข้ามหา’ลัยได้ปุ๊บ คุณปู่ก็ปล่อยเกาะเลย”

“จะบอกว่าโดนอย่างนี้กันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแล้วสินะ”  ปิ่นหยกพึมพำ แต่หน้าตาบอกชัดเลยว่านี่ยังไม่ใช่คำตอบที่เขาพอใจจะฟังเท่าไรนัก  ผมเลยขยายความเพิ่มอีกสักหน่อย

“นายรู้ใช่ไหม หลายบ้านทั้งที่ฐานะร่ำรวย แต่ถึงรุ่นลูกหลานที่ไม่รู้จักความลำบาก ไม่รู้จักชีวิต ทุกอย่างที่สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายก็หายเกลี้ยงไม่เหลือเลย...คุณพ่อบอกว่าอย่างนั้น”

เขาพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเลยถือโอกาสสาธยายต่อ  “......คุณป้า..คุณอา...ทุกคนที่เป็นลูกของคุณปู่พอขึ้นมหา’ลัยก็โดนแบบนี้กันทั้งนั้น....ดิ้นรนสุด ๆ จนเรียนจบถึงคุณปู่ถึงยอมให้กลับเข้าบ้าน แต่ก็ได้ผลดีนะ  นาน ๆ ครั้งพอมีเวลาคุณพ่อยังเอาเรื่องตอนนั้นมาเล่าให้ฟังอยู่เลย”

“เดี๋ยวสิ...ไหนบอกมหา’ลัยถึงจะให้ออกมาอยู่ข้างนอก  แกเพิ่งจะมอหกเองไม่ใช่รึไง ไหงโดนเขี่ยทิ้งก่อนวัยอันควร”

ผมยิ้มน้อย ๆ เขาช่างสังเกตดี แสดงว่าตั้งใจฟังจริง “นั่นแหละประเด็น คุณพ่อบอกว่าฉันเอื่อยเฉื่อยไปหน่อย....ที่ผ่านมาก็เรียนห้องบ๊วยตลอด  ก็เลย.....ได้รับสิทธิพิเศษ....”

เขาหัวเราะลั่น  ผมมองแล้วยักไหล่...มันก็จริงที่ผมใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปตามใจ แค่ไม่ออกนอกลู่นอกทางมากมาย เรียนเรื่อย ๆ เล่นกีฬาเรื่อย ๆ ทำอะไรก็เรื่อย ๆ ไปหมด  มันก็.....สบายดี ไม่เห็นต้องขวนขวายอะไรให้เหนื่อยแรง  ที่ดิ้นรนสอบจนได้ห้องหนึ่งในปีนี้ก็เพราะถ้าสอบได้คุณพ่อสัญญาจะแถมเงินก้อนหนึ่งให้ก่อนลอยแพเท่านั้นเอง

“ผู้ชายก็พอไหวอยู่นะ”  ปิ่นหยกตั้งข้อสังเกต “แต่ผู้หญิงก็ด้วยเหรอ...”

“แน่นอน พี่อันก็โดนมาแล้ว”

“พี่อัน?”

“พี่สาวฉันเอง ชื่ออันนา ออกจากบ้านมาแบบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียวและเงินติดตัวสามพันบาทในวันแรกของชีวิตนักศึกษา นอกนั้น....ไม่มีอะไรเลย”

ปิ่นหยกทำตาโต เขาคงคิดเหมือนกันว่าแบบนั้นออกจะโหดร้ายไปสักหน่อยสำหรับเด็กสาวที่เพิ่งจบมัธยมปลาย  “แล้วเป็นไง...อยู่ได้? ลำบากไหม?”

ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ สายตาทอดมองไปนอกหน้าต่าง นึกไปถึงพี่สาวคนสวยที่กำลังเรียนอยู่ปีสี่ คณะบริหารธุรกิจแล้วก็ถอนหายใจยาวออกมา
   
“พี่อันถูกหวย...เอาเงินไปลงหุ้นส่วนธุรกิจเสื้อผ้ากับเพื่อน สบายไปแล้ว” 


เขาอ้าปากค้าง.... ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย


และบทสนทนาเกี่ยวกับตัวผมในวันนั้นก็จบลงโดยที่ผมยังไม่ทันได้บอกว่าในกระเป๋าผมเองก็มีลอตเตอรี่ที่ซื้อไว้เมื่อวานนอนอยู่ในนั้นหนึ่งคู่



To be continued...



=================================


อาทิตย์จะถูกหวยเหรอ...
ไม่หรอก...ไม่ง่ายขนาดนั้น คนเขียนใจร้ายค่ะ 555

แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ ^o^

[mild-dy]

รอตอนต่อไปค่า

[boobooboo]

น่ารักมาก ๆๆ

[TONG]

พูดท้ายบทยาวพอกับนิยายเลย 555+

แต่ก็ดีนะจได้รู้อะไรคร่าวๆไว้บ้าง

อาทิตย์ก็ดูเอ่อ เฉื่อยมาก ไม่แปลกใจเลยที่จะโดนถีบหัวส่งมาก่อนเวลา

รอลุ้นต่อไปจ๊ะ

[♠DekDoy♠]

ดีแล้วที่ไม่ใช่คุณพ่อของอาทิตย์สำหรับเราค่อนข้างแปลกที่ชายหนุ่มมีลูกโตแล้วเพิ่งจะมารู้ตัวว่าเป็นเกย์ ?? 555

เราก็ชอบที่จะเห็นเด็ก ๆ ค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์กันไปเรื่อย ๆ ไม่หวือหวาแต่แน่นแฟ้นค่ะ ^^

  คนเขียนค่ะ

[yowyow]

เพิ่งมาอ่าน อ่าาาา

เนื้อเรื่องสนุกมาก น่าติดตาม

รอตอนต่อไปนร้าาาา

 

[bulldog17]

ส่วนตัวก็ชอบแนวค่อยๆรักกันนะ

และปลื้มโคอ่อนเคี้ยวหญ้าแก่หรือไม่ก็เสะที่เหนือเสะสุดๆ

จดจ่อรอเรื่องคุณเอม

[u_cosmos]

ติตดามด้วยคนเถอะค่ะ
ติดใจอาทิตย์ไปซะแล้ว
พอได้มาอ่านจากมุมมองของพ่อพระเอกแล้วความรู้สึกก็เปลี่ยนไป
ตอนแรกเหมือนอาทิตย์จะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร อารมณ์ประมาณคุณหนูม้ากมาก อะไรก็ไม่รู้จัก
แต่ตอนนี้ก็เก็ทนิดนึงล่ะค่ะว่าจริงๆแล้วพระเอกเรามันเอื่อยนั่นเอง(อีกนัยหนึ่งคือมันขี้เกียจแบบซอฟต์ๆสินะ ><)

อย่าเพิ่งให้รีบรักกันเลยค่ะ ดูจากนิสัยทั้งคู่แบบนี้แล้วรักกันเร็วแล้วมันรู้สึกไม่ใช่
ค่อยเป็นค่อยไปเนี่ยแหละ เหมาะแล้ว
เพราะโดยพื้นฐานทั้งคู่ก็ไม่ได้มารักชอบอะไรกับผู้ชายด้วยกันมาก่อน
ถ้าถึงเวลารักกันมันคงให้ความรู้สึกละมุนละไมดี ^^

[gupalz]

เพราะเอื่อยๆเรื่อยๆนี่เอง ถึงโดนเตะโด่ง

[MoMoRin]

ฮ่าๆๆๆๆๆ ดวงขึ้นอยู่กับลอตเตอรี่หรือนี่ ถ้าถูกขึ้นมาก็ดีหน่อยนึงนะ ปิ่นหยกคงไม่ว่ามากมายเหมือนเดิม แต่อาจจะต้องจ้ายเป็นค่าเช่าแทนอ่ะนะ งกขนาดนั้นคงให้พี่อยู่ฟรีหรอกค่ะ ฮ่าๆๆๆ

[nevergoodbye]

ชอบจัง 

[ทิวลิปสีส้ม]

ฮ่าๆ คุณพ่อน่ารักเนอะ เคยโดนเนรเทศบ้างแล้วก็ส่งไม้ต่อให้ลูกๆ
เป็นการสั่งสอนที่ดี ดูสมบุกสมบันดี ส่งลูกออกสู่โลกกว้าง
แต่ก็จริงกับพี่อัน ออกจะโหดร้ายไปนิดกับเด็กสาวที่เพิ่งจบ ม.ปลาย
ถึงงั้นก็เถอะ ถูกหวยอ่ะ ได้ไง! เงินสามพันไม่จำเป็นเล้ย กร๊าก
ดูท่าว่าอาทิตย์ก็คงหวังถูกหวยบ้างล่ะสิ ถึงได้ซื้อหวยเผื่อไว้เนี่ย หึหึ
ท่าจะยากอ่ะนะหนูเอ้ย (เพราะคนแต่งเขาคงไม่ให้ชีวิตหนูง่ายดายขนาดนั้น กร๊าก)
อยู่กับปิ่นไปก่อนเถอะ ฮ่าๆ

[Whatever it is]

รอตอนต่อไปค่ะ

[yeyong]

ฮาดีค่ะ รอติดตามนะคะ

[CarToonMiZa]

รอจ้ารอ

[Porsche23]

ปื่นหยก กับ อาทิตย์.. น่ารักอ่ะ!! 

เนื้อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ ชอบภาษาที่ใช้ด้วย  อิอิ

จะมาติดตามบ่อย ๆ นะค๊าา ~~

รอตอนต่อไปค่ะ 

[moredee]

โอวววว สปอยด์ ชอบอีตรงเคะราชินี แต่เสียทีหมีควายนี่แหล่ะ