ขอบคุณที่เข้ามารอนะคะ
กะมาจองเรื่องก่อน หุหุ
~ สนธิสัญญาแห่งการ "เลีย"
"โฮ่ง ๆ โฮง ๆ"
" ...........เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด เอ็งงงงงงงงงงงงงงงง"
" โครมมมมมมมมมมมมมมม!!"
"ปอนนนนนนนนนนนนน ฮือ ๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ แม่ฮะ ๆ ปอนโดนรถชน" ผมร้องไห้น้ำตาไหลพราก กระโดดลงจากโต๊ะม้าหินอ่อน
หน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังร่างของปอน เลือดสีแดงสดไหลออกมาที่ปาก ขาทรุดฮวบลงตรงหน้าร่างของปอน
ที่ตอนนี้ไม่ขยับเขยื้อนกายแต่อย่างใด ผมได้แต่แผดเสียงจ้าจนตัวโยนไม่กล้าเอื้อมมือไปจับ
ในใจยังนึกถึงคำที่เคยบอกแม่บอกว่าุ้ถ้าปอนเป็นแผล..............ห้ามจับเดี๋ยวปอนจะเจ็บมากกว่าเดิม
ผมจึงทำได้แค่นั่งมองดูอยู่อย่างนั้น ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มรู้สึกเจ็บปวดไปพร้อมกับปอนด้วย มองหาแม่ให้รอมาช่วย....
เจ้าของรถเก๋งคันเมื่อกี้ขับไปไกลแล้ว ผมสังเกตุเห็นตุ๊กตาอะไรบางอย่างที่ห้องต่ำลงมาจากรถ คิดว่าปอนคงวิ่งตามสิ่งนั้น
และคนขับคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชนปอน เพราะปอนตัวเล็กมาก ปอนเป็นสุนัขพันธ์ปอมเมอเรเนียน
"ฮือออออ แม่ๆ ปอน ๆ ปอนลือดออกด้วย" ผมระร่ำระรักบอกแม่ ตอนที่แม่วิ่งมาถึง แม่ดึงผมไปกอด ก่อนจะยื่นมือ
อีกข้างไปตรงหน้าจมูกปอน สีหน้าของแม่สลดลง กดจูบบางเบาที่หัวผมที่ยังสะอึกสะอืิ้น
"อย่าร้องนะครับคนเก่ง ฟังแม่นะแพน ตอนนี้ปอนจะไม่อยู่กับเราแล้วนะจ๊ะ แต่ปอนจะไปอยู่กับท่านผู้เฒ่าเต่าแล้วครับ"
ผมเอียงคอมองแม่ด้วยความสงสัย ก็ปอนยังนอนเลือดยู่ตรงนี้แล้วจะไปอยู่กับท่านผู้เฒ่าเต่าได้ยังไง
"แล้วจะไปได้ไงฮะ ฮึก ๆ ก็ ...ก็ ปอนนอนอยู่ตรงนี้" ผมชี้มืออวบอูมไปที่ปอน แม่มองตามแล้วหันมายิ้มให้ผม ลูบหัว
เบาๆ เป็นการปลอบใจ ผมเบ้หน้ามองแม่....รอฟังคำตอบ ค่อยๆ ซุกหน้าซบอกอบอุ่น สองแขนโอบกอดคอแม่แน่น
"ไปได้สิจ๊ะ ....ไปด้วยกายทิพย์ไง จำที่แม่เล่าได้มั้ยสิ่งมีชีวิตทุกอย่างเกิดมาเพื่อทำความดีบนโลกนี้ และเืมื่อถึงเวลา
ก็จะต้องสละร่างกาย เหลือแต่กายทิพย์ที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นลอยขึ้นบนฟ้าไปหาท่านผู้เฒ่าเต่าไงคะ เพื่อไปรับ
รางวัลแห่งการทำความดี และจะมีความสุขอยู่บนฟากฟ้า ที่เราเห็นเป็นดวงดาวไงลูก และเมื่อถึงเวลาที่ต้องมาเกิดใหม่
ดาวที่ว่าก็จะทิ้งตัวลงมายังโลกมนุษย์แห่งนี้ เข้าสู้ท้ิองของม่ามี้ แล้วเกิดมาอย่างหนูไงลูก" แม่ยิ้มให้ผม
"เหรอฮะ ฮึกๆ ปอนไม่ได้ตาย แต่ว่าปอนจะไปเป็น....ฮึก ๆ ดาวใช่มั้ยฮะ" แม่เกลี่ยมือเช็คน้ำตาที่แก้มให้ผม
น้ำตาเริ่มหยุดไหล แต่แรงสะอื้นยังเหลืออยู่
"ใช่จ๊ะคนเก่ง." แม่ลูบหัวผมเบาๆ
"แล้วปอนไม่เจ็บเหรอฮะ เลือดออกด้วย" ผมมองแม่ตาแป๋ว
"ก็เจ็บนะ แต่ว่าตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว เราต้องช่วยกันส่งปอนไปสวรรค์นะ"
"ทำยังไงฮะ ส่งปอนไปสวรรค์เหรอ? แพนไม่มีตังค์ฮะซื้อตั๋วเครื่องบินให้ปอนไม่ได้" ผมก้มหน้างุด นิ้วป้อมๆ เขี่ยกันไปมา
"หึหึ ไม่ต้องซื้อตั๋วหรอกจ๊ะ แค่ทำพิธีให้ปอนลงสู่พื้นดิน แพนกันภาค ไปช่วยกันเก็บดอกไม้มาโปรดที่หลุมนะคะ
เดี๋ยวแม่จะขุดหลุม แล้วให้ปอนลงไปนอน" แม่บอกยิ้มๆ ผมหันไปมองภาคที่ยืนน้ำตาไหลพราก เกาะอยู่ในรั้วบ้านผม
พยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ภาคจะช่วยฮะ ...." ภาคค่อยๆ วิ่งออกมา ด้วยความจ้ำม้ำของภาคทำให้ความเร็วในการวิ่งช้ากว่าคนปกติ พอมาถึง
ภาคกุมมือผมไว้แน่น
"ถ้าแม่ฝังปอน แล้วปอนจะไปสวรรค์ได้ไงฮะ?" ผมถามด้วยความสงสัย
"ได้สิจ๊ะ พอฝังปอน ปอนก็จะเจอพระแม่ธรณีท่านจะให้ตัวปอน แล้วปอนก็จะไปสวรรค์ได้ไงครับ"
"ให้ภาคช่วยนะ ขอโทษ...ที่ภาคเปิดรั้ว" ภาคเอ่ยขึ้นเริ่มสะอึกสะอื้นเป็นการใหญ่ มือป้อมๆ อีกข้างยื่นขึ้นมาเช็ดน้ำตาเป็นพัลวัน
"ไม่เห็นเกี่ยวกับภาคเลย แม่บอกว่าปอนจะไปอยู่บนฟ้า" ผมหันไปตอบภาค
"แต่...แต่เราเปิดรั้ว ..ฮึก ๆ นะ" ภาคว่าสะอื้นแรงขึ้นไปอีก
"โอ๋ๆๆ ภาคอย่าร้องไห้สิ ปอนไม่ได้ตายซะหน่อย ปอนไปอยู่บนสวรรค์กับท่านผู้เฒ่าเต่าเลยนะ ว่างๆ ก็คงมาเยี่ยมเรา
เองแหล่ะ ป่ะ ไปหาดอกไม้กัน .....จะได้ส่งปอนไปสวรรค์ไง" ผมตีหัวภาคตุบ ๆ เป็นการปลอบใจเหมือนแม่ที่ทำกับผม
ผมหันมาหาแม่ยิ้มเป็นคำถามว่าแพนเก่งไหม เหมือนแม่จะรู้ เห็นแม่ยิ้มตอบดึงเราสองคนไปกอดหอกแก้มฟอดดดดด
"เก่งมากค่ะคนดี เก่งทั้งคู่เลยนะคะ ภาคก็ไม่ต้องร้องแล้วลูก ป่ะไปหาดอกไม้แล้วตามแม่ไปที่ต้นแก้วหลังบ้านนะครับ"
"ฮะ" "ฮะ" ผมกับภาคตอบพร้อมกัน ก่อนจะรีบจูงมือกันไปที่สวนดอกไม้ที่ปลูกชิดกับรั้วภายในบ้านเพื่อเอามาโรยให้ปอน
.
.
.
สักพัก พอไปถึงก็เห็นปอนนอนอยู่ในหลุมที่แม่ขุดไว้มีดินกลบทั้งตัว เหลือแต่บริเวณหัว ปอนหลับตานิ่ง น้ำตาผมไหลอีกครั้ง
รู้สึกใจหายที่ปอนจะไปสวรรค์ ต่อไปนี้ผมคงไม่ได้เจอหน้าปอนอีก ภาคยื่นมืออวบๆ ของตัวเองมาเช็คน้ำตาให้ผม
"แพนอย่าร้องนะ ภาคสัญญาจะอยู่กับแพนตลอดไป ไม่ไปสวรรค์ก่อนแน่นอน" จับมือผมไว้แน่น
"อือออออออ สัญญานะ" ผมถามย้ำอีกครั้ง ภาคพยักหน้าหงึกหงัก ผมหยุดสะอื้น หันไปโปรยดอกไม้ให้ปอน
"ปอนโชคดีนะ ขอบใจที่เป็นมาอยู่เป็นเพื่อนแพนตั้งนาน ว่างๆ เมื่อไหร่ก็กลับมาเที่ยวบ้านบ้างนะ แพนคิดถึง"
"ภาคสัญญา ภาคจะอยู่เป็นเพื่อนแพนตลอดเลย ปอนไม่ต้องห่วงนะ" ภาคหันไปโปรยดอกไม้ต่อกับปอน
แม่หันมายิ้มมองผมสองคน ก่อนจะลูบหัวเบาๆ
"ดีแล้วจ๊ะ" แม่ว่า ค่อย ๆ เกลี่ยดินที่เหลือปกคลุมร่างปอนอีกครั้ง ผมกับภาค ก็ใช้มืออวบๆ ของตัวเองเกลี่ยดินที่เหลือ
ปกคลุมร่างปอน เราเอาดอกไม้ที่เหลือโปรยลงบนหลุมนั่นอีกครั้ง ผมคิดว่าตอนนี้ปอนคงได้พบพระแม่ธรณี อย่างที่ม่ามี้ว่า
และอดคิดไม่ได้ว่า ปอนจะตื่นเต้นแค่ไหนกันนะที่ต้องขึ้นไปถึงสวรรค์ สูงขนาดนั้น....ผมคงไปเยี่ยมไม่ไหว
.
.
.
ตกเย็นแม่ทำอาหารวางไว้เต็มโต๊ะ มีแต่ของที่ผมชอบ แม่บอกว่าเป็นการเลี้ยงส่งที่ปอนไปสวรรค์ แม่บอกอีกว่าผมจะต้องไม่
ร้องไห้และเสียใจอีก เพราะนั่นจะทำให้ปอนเสียใจ และไม่มีความสุข และอาจจะทำให้ท่านผู้เฒ่าเต่าลงโทษด้วยการให้ปอน
ไปเป็นดาวบ้านนอก อยู่ในที่แสนไกล......ซึ่งผมจะมองไม่เห็น ผมนั่งเขียอาหารไปมา ไม่ร้องไห้แล้ว แต่ว่าทำไมกินไม่ลง
ปกติิตอนกินเข้าปอนจะมานั่งใกล้ๆ ขอผม ใช้เท่าเขี่ยเท้าผมไปมาขออาหาร ผมก็จะแอบให้ปอนเสมอ แม้ว่าแม่จะดุบ่อย ๆ
ก็ตาม แต่ผมเห็นปอนดีใจยิ้มตอบให้ผมตลอด แต่วันนี้....ปอนไม่อยู่แล้ว ทำไมมันเหงาจัง
"แพนเป็นอะไรลูก ทำไมไม่ทานข้าวครับ คิดถึงปอนเหรอลูก" พ่อหันมาถามผม เอามือลูบผมผมเบาๆ ผมพยักหน้าตอบ
"แพนต้องทานข้าวรู้ไหม เพราะช่วงแรก ๆที่ปอนขึ้นสวรรค์ ปอนจะทานข้าวเองไม่ได้ ดังนั้นแพนต้องทานข้าวเผื่อปอน
นะลูก แล้วอย่าลืมอธิษฐานให้ปอนได้ทานข้าวด้วยกันนะครับ" พ่อบอกผมยิ้มๆ ผมหันมามองหน้าเหรอหรา
"จริงเหรอฮะ งั้นแพนจะทานเยอะ ๆ เลยฮะ ปอนจะได้อิ่มด้วย แล้วแพนต้องทานเพดดีกรีรึเปล่าฮะ " ผมชี้มืิอไปที่อาหารปอน
"ไม่ต้องครับ แค่แพนทานให้อิ่มนะ ปอนก็จะรู้สึกอิ่มไปด้วยโดยไม่ต้องทานอะไรเลย" พ่อตอบหัวเราะร่วน ผมยิ้มกว้าง
รีบจ้วงอาหารตรงหน้าทานอย่างเอร็ดอร่อย.............
"ก็อกๆ ... " เสียงเคาะประตูดังเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนเปิดออก ผมเห็นภาค น้านพ และน้านี ยืนยิ้มแฉ่งมาให้
"อ้าวนึกว่าใคร นพ กับ นี น่ะเอง มาๆ มาทานข้าวด้วยกันก่อน นี่อรเค้าทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย" พ่อรีบลุกขึ้นเดินไปต้อนรับ
ปกติเราทั้งสองบ้านทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ บางทีก็มีจัดปาร์ตี้เล็กๆ ในวันหยุด หรือไปตั้งแคมป์ตามที่ต่างๆ
"ไม่กวนหล่ะครับพี่จี ทานข้างนอกเรียบร้อยแล้วครับ พอดีไอ้ป่วนของผมโยเยว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกับแพนให้ได้น่ะครับ
เห็นบอกว่าสัญญาไว้ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแพนตลอดแทนปอนน่ะครับ ห้ามยังไงก็ไม่ยอม ฮ่ะๆๆๆ อีกอย่างอาทิตย์หน้า
ผมกับนีต้องเดินทางไปต่างประเทศทั้งเดือนเลยครับ ก็เลยก็ว่าจะมาฝากเจ้าภาคให้พี่จีดูให้ด้วยนะ่ครับ " น้านพว่า
"ได้เลย ๆ ฮ่าๆ คนอื่นคนไกลที่ไหนกัน เดี๋ยวพี่จะดูแลให้เอง...... ว่าแต่คราวนี้ต้องไปดูงานที่ไหนหล่ะ เป็นเืดือนๆ เชียว"
"ญี่ปุ่นครับ..... คราวนี้ต้องไปทั้งสองคนเลย อดเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กไม่ได้ เฮ้ออออออ" น้านพถอนหายใจยาวเหยียดด
....บลา.....บลา ๆๆๆ แล้วผู้ใหญ่ก็คุยกันสนุกสนาน แม่หันมาพยักเพยิดให้ผมกับภาคเอาของไปเก็บแล้ว รีบอาบน้ำเข้านอน
ผมกับภาคช่วยกันลากกระเป๋าเสื้อผ้าอันหนักอื้งของภาค ลากขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อไปวางในห้องผม ส่วนพวกหนังสือเห็นว่า
พ่อกับแม่ของภาคจะขนเข้ามาให้พรุ่งนี้ ผมกับภาคช่วยกันจัดของ แล้วก็ไปอาบน้ำด้วยกัน ก่อนจะมานอนแอ้งแม้งกัน
บนเตียงผม ไม่นานนักน้านีก็เข้ามาหอมแก้มภาคก่อนกลับ ภายในห้องมืดสนิท เหลือแต่เพียงไฟบนหัวเตียง ........
แต่ผมยังลืมตามองผนังนิ่ง บอกได้คำเดียวว่า.....................เหงา คิดถึงปอน
"ไมไม่นอนอ่ะ" ภาคเอียงตัวหันมาถามผม
"เราิคิดถึงปอนอ่ะ ปกติปอนมานอนด้วยแล้วก็เล่นกันก่อนนอนทุกวัน ค่อยนอน" ผมหันไปบอก
"เหรอ แพนเล่นกับเราก็ได้น่ะ เราจะเล่นกับแพนแทนปอนเอง จะเล่นกับแพนทุกๆ วันเลยหล่ะ" ภาคว่า
เอามืออวบๆ ยื่นมากอดผม ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ขึ้นทุกที
"เล่นกับภาคไม่ได้หรอก มันไม่เหมือนกัน ปอนจะปีนขึ้นมาเลียทั่วตัวเราเลย" ผมบอก
"เราก็เลียได้นะแพน จะเลียให้แพนทุกวันเลย" ภาคหันมาทำหน้าขึงขัง ดันตัวลุกขึ้นนั่ง
ผมหันไปมองหน้าภาค ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่
"ตรงไหนอ่ะ" ภาคหันมาถาม
"ไม่รู้ ปกติปอนอยากเลียตรงไหนก็เลียอ่ะ"
"อืม เข้าใจแล้ว" ภาคว่าทำหน้าพยักเพยิด ก่อนจะก้มลงเลีย ที่แก้ม ที่หน้าผาก ที่มือ ที่ขา และหัว ฮ่าๆ ผมหัวเราะขำๆ
ปกติปอนไม่เลียหัว ดิ้นดุ๊กดิ๊ก อยู่ใต้ภาค
"ฮ่าๆ พอแล้ว ขอบใจนะ" ผมหันไปยิ้มให้ภาคตาหยี ภาคยิ้มกว้างตอบ ประหนึ่งได้ทดแทนบุญคุณผม
"ไม่เป็นไร ก็ภาคสัญญาแล้ว" ภาคว่าล้มตัวลงนอน มืออวบๆ ยื่นมากอดผม แล้วเราทั้งคู่ก็ดิ่งสู่นิทรา
.
.
.
.
ผมตื่นตอนเช้านั่งยิ้มหวาน ภาคนอนหลับอยู่ข้างๆ เมื่อคืนผมฝันถึงปอน ..... ปอนบอกว่าเจอพระแม่ธรณีแล้ว ท่านใจดีมาก
มอบตั๋วชั้นหนึ่งให้ปอน ปอนจะไปขึ้นสวรรค์พรุ่งนี้ ปอนเลียผม .... เหมือนทุกๆ ครั้งที่เราเล่นกัน ปอนบอกว่าขอบใจ
ที่ผมทานเข้าแทนปอน ตอนนี้ปอนมีกำลังเยอะมาก ๆ จะวิ่งเล่นให้ทั่วสวรรค์ เป็นครั้งแรกที่ผมกับปอนคุยกัน ...... ปอนไม่เห่า
โฮ่งๆ เหมือนเช่นทุกที ผมเล่าให้ปอนฟังว่าภาคสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนเล่นกับผมแทนปอน ปอนยิ้มกว้างให้ผม บอกว่าดีใจ
ที่ผมจะไม่เหงา ปอนบอกเป็นห่วงผมมากๆ เพราะผมเอาแต่เล่นกับปอน ปอนกลัวผมเหงา ตอนนี้ปอนกระโดดขึ้นมาบนตักผม
ซุกตัวกลมๆ นั่นมาที่อกผม ปอนบอกว่า ให้ผมช่วยมีความสุขบนโลกนี้แทนปอนด้วยนะ แล้วเมื่อถึงเวลา ...ปอนจะมาเยี่ยมใหม่
ผมกอดปอนแน่น....... ปอนหันมายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มแบบหมาๆ ซึ่งผมก็เข้าใจดี ปอนบอกต้องไปแล้ว
เดี๋ยวเตรียมตัวไม่ทัน ปอนหันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ..... บอกว่าฝากขอบใจภาีคที่จะเป็นเพื่อนผมแทนปอน ผมพยักหน้ารับ
ตะโกนบอกปอนเสียงดังว่า ผมจะรอเจอปอนนะ ปอนยิ้มให้ผม แล้วค่อยๆ จางหายไป
.
.
.
.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
