หัวข้อ: >> กอด~ ตอนพิเศษ แมวเมา กับความลับ P.26 25/12/13

[Tassanee]

เดี๋ยวจะมีแทรกน้ำตาลให้บ้างนะคะ  เพราะเดี๋ยวมันช้ำเกินไป

[Nus@nT@R@]

เดี๋ยวจะมีแทรกน้ำตาลให้บ้างนะคะ  เพราะเดี๋ยวมันช้ำเกินไป

[hembetaro]

 

มาม่าเยอะๆก็ดีนะ เพราะเหมือนทั้งคู่ได้ฟันฝ่า

อุปสรรคมาด้วยกันอ่ะ  มันทำให้ความรักของทั้งคู่

ดูมีความหมาย และเป็นการพิสูจน์ใจของพี่ภาค

กับน้องแพนให้น้าณีเห็นด้วยว่าทั้งสองคน

ถึงแม้จะรักกันแต่ก็ต้องการความรักและ

ความเข้าใจจากคนในครอบครัวด้วย ไม่ใช่ว่า

จะดันทุรังดำเนินความสัมพันธ์กันต่อไปโดย

ไม่แคร์ความรู้สึกของครอบครัวซึ่งในความคิด

ของเรามันเป็นการกระทำของคนเห็นแก่ตัวมากๆ

เรื่องคราวนี้ขอให้เป็นบททดสอบความรักของ

พี่ภาคกับน้องแพนดีกว่าว่าจะมั่นคงต่อกันขนาด

ไหน  เชื่อว่าสักวันน้าณีจะยอมเปิดใจรับน้องแพน

เป็นสะใภ้อย่างเต็มใจจะมาถึง เวลาจะช่วยพิสูจน์

ทุกอย่างเองขอเพียงทั้งคู่อดทนและมั่นคงเท่านั้น

 

//เวิ่นเว้อมายาวนานต้อง HAPPY ENDING

เท่านั้นนะคับ แบบอื่นเรารับม่ายด้ายยยย//

 

[evilheart]

มาม่า อร่อย

[kitty08]

แล้วมันจะผ่านพ้นไป ยังไงพ่อแม่ก้อต้องเข้าใจน่ะ ท่านรักเรานี่แล้วทั้งคู่ก้อต้องพิสูจน์ให้พวกท่านเห็นว่าระหว่างเราคือความรักไม่ใช่อารมณ์ใคร่เพียงชั่ววูบน่ะ  สู้ ๆ จ้า 

[Naenprin]

เฮ้อ อ่านแล้วเหนื่อยจัง สงสารอ่ะ มาม่านานมาก และคงยาวไปเรื่อยๆ

[Tassanee]

คงจะมาม่า กันไม่ถึงกับนานมากๆ  เพราะต้องแต่งไปร้องไห้ไปมันเหนื่อยเหมือนกันค่ะ

บอกตรงๆ หมดแรงอ่ะ  ฮาาาาื  อยากให้แฮปปี้เช่นกัน คริคริ

[CarToonMiZa]

สู้กันต่อไปเดี๋ยวทุกอย่างจะดีเอง

[Tassanee]

เวลาของเรา [6]



ผมตื่นขึ้นมากลางดึกหลังจากหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า  มือควานหาความอบอุ่นข้างตัวกลับพบแต่...

ความว่างเปล่าและเย็นชืด คิ้วขมวดมุ่นด้วยความสงสัย ค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้น กระพริบตาสักพักเพื่อปรับสายตา

ให้เข้ากับความมืด มองไปยังห้องน้ำ ที่ประตูมันเปิดอ้าอยู่เล็กน้อย แต่กลับไร้ร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆ   

ลุกขึ้นยืนช้าๆ เดินต้วมเตี้ยมอย่างซวนเซเพราะยังง่วงงุน ตรงไปยังประตูที่กั้นระหว่างห้องนอนกับห้องรับแขก 

ความมืดทำให้ผมสะดุดบางสิ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นกางเกงของใครสักคน ค่อยๆ หมุนลูกบิดให้เปิดออก

แสงด้านนอกกลับสาดส่องเข้ามาภายใน  ผ้าม่านปลิวไหวน้อยๆ เนื่องจากประตูที่กั้นกับระเบียงถูกเปิด

ผมค่อยๆ เดินอย่างเชื่องช้ามั่นใจว่าใครอีกคนคงอยู่ตรงนั้น  ค่อยๆ ก้าวย่างทีละก้าวไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตัว

ก็แค่อยากรู้.....ว่าภาคกำลังทำอะไร   ผมยืนมองอีกฝ่ายอยู่มุมมืดที่แสงส่องไม่ถึง มีผ้าม่านที่ถูกดันเปิดไว้

เป็นที่กำบังอำพรางตัว  นั่งมองภาคอยู่อย่างนั้น...  สายตาที่เศร้าสร้อย เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย

ภาคไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครอีกคนกำลังอยู่ที่นี่  อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือถึง .... ยังคงเหม่อลอยอยู่ในภวังที่ตัวเองสร้างขึ้น

เนิ่นนาน......เสียจน  เป็นผมเองที่เริ่มทนไม่ไหว   ทั้งๆ ที่ดวงตาคู่คมนั้นเหม่อลอยเยี่ยงนั้น

หากแต่..... หยาดน้ำหยดใสๆ ที่ไหลเอื่อยลงละกับใบหน้าเป็นระลอกยาว  แต่ราวกับเจ้าตัวเองก็ไม่รู้สึกตัว

นั่นทำให้ผมเป็นกังวล เดินเข้าไปข้างหลังอีกฝ่ายที่นั่งเหม่อช้าๆ แล้วโอบกอดภาคไว้แน่น 

ภาคสะดุ้งน้อยๆ  กับสัมผัสที่ได้รับ  ผมซุกหน้าลงกับหลังของอีกฝ่าย จงใจที่จะแสร้งทำเป็นไม่เห็นคราบน้ำตา

“ทำอะไรอยู่ครับ  ทิ้งแพนนอนคนเดียวหนาวจะแย่” เริ่มต้นด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ที่อีกฝ่ายชอบ เพียงเพื่อจะปลอบใจ
ไม่มีอะไรดีกว่า  ...  ลืมเรื่องทุกอย่างให้หมดในตอนที่เรายังมีโอกาส....ที่จะอยู่ด้วยกัน 


บางสิ่งที่ภาคยังไม่รู้.......  แต่ผมกลับต้องรับรู้    และมันก็ยังไม่ถึงเวลาที่ภาค....ควรจะรู้
หนึ่งเดือนที่ผมร้องขอ.....ไม่ได้มากมายเลย  กับการที่จะปล่อยมืออีกฝ่ายไป.... กับการที่จะไม่มีสิทธิ์

ในตัวคนๆ นี้อีกต่อไปแล้ว  ผมบอกแล้วใช่ไหม?  ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องมานั่ง เสียใจ ..... 

แต่ควรจะตักตวงความสุขทุกหยาดหยดไว้ในความทรงจำของผม.....  ให้มากที่สุด  เท่าที่จะไขว่คว้าได้

การกับมาคราวนี้ถึงได้เป็น “ความลับ”  เพื่อเก็บความทรงจำครั้งสุดท้าย

“ขอโทษนะ ... แพนหนาวเหรอครับหืม  พอดีคิดอะไรเพลินๆ ไปหน่อย เลยนอนไม่หลับน่ะ” 

คราบน้ำตาถูกเช็ดไปแล้ว...  ทำราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้น  รอยยิ้มอบอุ่นฉายชัดอยู่ในใบหน้าและแววตา

นี่สินะ ถึงทำให้ผม “รัก” ภาคมาจนถึงทุกวันนี้  ไม่ว่าเมื่อไหร่...ภาคก็จะคอยปกป้องผมเสมอ 

ไม่เคยมีครั้งไหน....ที่จะยอมเผื่อแผ่ความทุกข์ใจให้มาถึงผม  ผมอมยิ้มเล็กๆ แบบที่ภาคชอบ

ทำทุกอย่างเท่าที่จะจำได้ว่าอีกฝ่ายพอใจ  ดันตัวชันเข่าขึ้นให้หัวสูงเลยบ่า โน้มตัวไปจูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ

“จุ๊บ........ลงโทษที่ทิ้งกันมา”  ผมว่าอมยิ้ม ส่วนภาคหลุดยิ้มกว้างหันมามองผมด้วยแววตาเอ็นดู

“ลงโทษอย่างนี้...ยอมให้ทำทั้งชีวิตเลยครับ” ภาคเอียงหัวมาให้หัวเราทั้งคู่พิงกัน โครงตัวน้อยๆ
ดึงแขนผมที่นั่งอยู่ด้านหลังให้โอบกอดตัวเองทั้งตัว จากนั้นกอบกุมมือเราเข้าด้วยกัน เพลินเพลินไปกับ

การจ้องมองดวงดาวตรงหน้า แม้จะน้อยนิดแต่ก็ยังมีประดับฟากฟ้า  ผมไม่ได้พูดอะไรต่อจากประโยคนั้น 

เพราะภาคย่อมรู้ดีว่าความจริงมันเป็นเช่นไร  เราทำอยู่เช่นนั้นสักพัก...  จนเริ่มรู้สึกเมื่อยตะหงิดๆ

“มานั่งตักภาคดีไหมไหนบอกว่าหนาวหืม?”  อีกฝ่ายชี้ชวนอย่างรู้ใจ ผมก็ยิ้มอย่างยินดีเมื่อถูกอีกฝ่ายรู้ทัน

“นึกว่าจะปล่อยให้แพน ชันเข่าจนขาแข็งไปซะอีก”  ผมบ่นงอนๆ ในตอนที่เปลี่ยนมานั่งตักให้อีกฝ่าย

โอบกอดตัวเองไว้แทน   ได้ยินเสียงหัวเราะขำจากอีกฝ่ายมันทำให้ชื่นใจดีแท้

“หึหึหึ  ก็กะว่าจะทำ......”   แกล้งว่าไปงั้นไม่เคยเห็นภาคทำได้ซักที

“คนอะไรใจร้าย”   แสร้งว่า.....  แล้วทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ  ทั้งที่ความจริงไม่ได้รู้สึกขัดเคืองใจสักนิด

“คนหล่อ”  อีกฝ่ายว่าเบาๆ เล่นเอาผมงง
“หืม?  อะไรคนหล่อ” เงยหน้าขึ้นไปถาม  อีกฝ่ายก็ยิ้มตาหยี ก้มลงมาจูบกระหม่อมผมเบาๆ

“ก็เมื่อกี้ถามว่าคนอะไรใจร้ายไง  ...ภาคก็ตอบ คนหล่อ”  พูดจบก็ยักคิ้วกวนๆ ให้ทันที มันน่าหมั่นไส้นัก

แต่ตอนนี้ความรักมันบังตา  ทำอะไรก็ไม่โกรธ ทำอะไรก็ดูดีไปเสียหมด อยากให้ตอนนี้มีแต่เรื่องดีๆ

“แหวะ ....  ไหนดูดิหล่อจริงรึเปล่า”   ผมพลิกตัวหันไปนั่งค่อมอีกฝ่าย  เราหันหน้าเข้าหากัน

นั่งด้วยท่าที่ล่อแหลม  ...  แต่จงใจจากผม  ผมยื่นมือจับที่แก้มทั้งสองข้าง ค่อยๆ ไล้มือไปตามหน้าผาก

คิ้วคมเข้ม เปลือกตาที่มีแขนตายาวเป็นแพดำขลับ  จมูกคมโด่งเป็นสัน หรือแม้แต่ริมฝีปากหนา

ได้แต่พิจารณาทุกสัดส่วน แล้วก็อดเห็นตามกับเจ้าตัวพูดไม่ได้  ภาคจ้องนิ่งมาที่นัยตาผม

จับจ้องทุกการกระทำ ที่ทำอยู่.....แม้จะรู้  แต่กลับพึงพอใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ในตอนนี้สายตาภาคมีแค่ผม
“อืม...   หล่อ จริงๆ ด้วย”  เออออห่อหมกไปในที่สุด  อีกฝ่ายก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก อย่างที่ผมชอบ

“แล้วไม่อยากลองชิมดูบ้างเหรอ?”   มือหนาค่อยๆ กดสะโพกผมให้บดลงข้างล่างแนบแน่น 

พร้อมกับภาคที่ดันสะโพกแกร่งให้โดงสูง จุดอ่อนไหวของเราเบียดเสียดกันอย่างจงใจ ผมจิกมือที่ไหล่ภาคแน่น

อีกฝ่ายยกยิ้ม  ราวกับที่กำลังเชิญชวนนั้นเป็นผล  ได้แต่หน้าแดงร่า... รู้สึกเขินอายขึ้นมาตะหงิดๆ

“อ...  อืม”  ตอบได้แค่นั้นก็ซุกหน้าหลบเข้าที่ไหล่ของอีกฝ่าย  รู้ร้อนเห่อไปทั้งหน้า

“ตรงนี้ได้มั้ยครับ อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศ”  เสียงกระซิบแหบพร่า  ที่เชื่อได้แน่ๆ ว่ามีอารมณ์

“แต่.ตรงนี้”  อยากจะทักท้วง เพราะที่ตรงนี้เป็นเพียงระเบียงห้อง ที่มีกรอบด้านข้างเป็นปูน หากแต่ด้านหน้า

เป็นกรงเหล็กซี่ถี่ๆ ห่างกันเป็นช่องละสี่ห้าเซ็นต์  บรรยากาศชวนวาบหวิวเอาการหากใครมองมา

“ไม่มีใครเห็นหรอกครับนี่มันเกือบจะตีสี่แล้ว”  ภาคกระซิบเสียงแหบพร่า ทำเอาผมขนลุกชันทั้งตัว
“แต่”  ปากปฏิเสธขันแข็ง หากแต่ใจสั่น แรงอ่อนยวบ แค่อีกฝ่ายเป่าลมหายใจละใบหู

“นะ  นะครับ”  ดวงตาเป็นประกายแววตาออดอ้อนที่จ้องมองมาของอีกฝ่าย ทำผมแทบละลายอยู่ตรงนี้

“อ.  อือออ~”   ยังไม่คำตอบสุดท้าย  แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่รอแล้ว ริมฝีปากร้อนผ่าวทาบทับมาอย่างว่องไว

ฉกชิมดูดกลืนริมฝีปากของกันและกัน  ลิ้นแฉะชื้นค่อยๆ บุกลุกเข้ามา  ริมฝีปากเผยออ้ากว้างออก

รอรับสัมผัสหวามไหว ได้ยินแต่เสียงน้ำลายเฉอะแฉะ ไหลย้อยลงตามมุมปาก  ภายในเกี่ยวกวัดความหวานล้ำ

จนยากจะทอดถอน  หัวใจเต้นรัวแรงราวกับตีกลอง ฟาดลงโครมใหญ่แต่จับจังหวะไม่ได้สักที ไร้สิ้นเรี่ยวแรง

จะปัดป่าย  ได้แต่กอดก่ายร่างกายของอีกฝ่ายไว้แน่นเป็นหลักยึด  ริมฝีปากที่บดเบียดเข้าหา

เร่งเรียกไฟปรารถนาที่มากกว่า ทั้งนวลนุ่มชุ่มฉ่ำให้เคลิบเคลิ้มหลงไหล ปานไฟเย็นที่ผลาญพล่าให้ดับสูญมิรู้ตัว   




ไม่อาจสำนึกรู้ว่าร่างกายเราเปลือยเปล่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่  ร่างกายปัดป่ายไปตามกายของกันและกัน

ริมฝีปากร้อนจูบไล้ ตั้งแต่ใบหูยันยอดอก สองแขนเอื้อมคว้าไปด้านหลัง เกาะเกี่ยวราวยึดไว้ ดันตัวขึ้นสูง

เพื่อให้อีกฝ่ายครอบริมฝีปากดูดชิมเม็ดสีหวานได้อย่างถนัดถนี่  บิดกายเร่าๆ ด้วยความเสียวซ่านหรรษา

ขบเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น ... ไม่ให้หลุดเสียงคราง แต่กระนั้น........ก็เกินจะกลั้นอยู่

“อ...อืมม.....ภ...ภาค”   ได้ยินแต่เสียงหอบหายใจของอีกฝ่าย นัยตาอบอุ่นที่กรุ่นทั้งแรงรัก และพิศวาส 

แทบหลอมละลายเมื่อสบตา  ราวกับต้องมนต์ ไม่อาจหลบลี้หนีสายตาคมคู่นั้น  ริมฝีปากหนาบดจูบเบาๆ
มือสองข้างถูกรวบรั้งให้ดึงออก  ค่อยๆ จับพลิกตัวให้หันหน้าเข้ากรงเหล็กซี่ ในท่าคุกเข่าหากแต่ชันตัวขึ้น

ก่อนจะปล่อยมือสองทั้งสองข้างให้จับที่ราวเหล็กดังเดิม

“จับแน่นๆ นะครับ”    ลมหนาวพัดผ่านแผ่ว ๆ ทำเอาร่างกายสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่  ไร้ซึ่งอาภรณ์ที่ปกปิด

เสมือนกับลูกนกที่ไร้ขน  แต่เพียงมือแข็งแรงไล้ผ่านกายแผ่วเบา ก็ทำให้ร้อนผ่าวไปได้ทั่วทั้งตัว 

ลิ้นแฉะชื้นของอีกฝ่ายไล้เลียที่ช่องทางด้านหลัง แล้วลากยาวมาถึงถุงนุ่มที่ใกล้ หยอกเย้าดูดดุน

“อาาาาา~”  เผลอส่งเสียงครางอย่างห้ามไม่ไหว  แอ่นสะโพกหราให้ได้สัมผัสอย่างเต็มที่ แต่ภาคกลับละไป
จ้องมองด้วยความสงสัย  อีกฝ่ายกลับนอนหงายมุดหัวเข้ามาลอดหว่างขา  เราสบตากัน

อีกฝ่ายยกยิ้มตรงมุมปากอย่างเคย  แววตาเจ้าเล่ห์....กำลังพราวระยับสู้แสงที่สะท้อนในตา

“จับแน่นๆ นะครับที่รัก”  เสียงคำบอกกล่าวเสร็จสิ้น แขนแข็งแรงข้างหนึ่งก็ล็อคแน่นเข้ากับต้นขา

อีกมือหนึ่งก็เท้าค้ำยันตัวเองกับพื้น น้ำหนักส่วนหนึ่งถูกทิ้งมาที่ผม  จนต้องเกาะราวเหล็กให้แน่นขึ้นไปอีก

ริมฝีหนาไล้เลียกับปลายหยักของแพนน้อย ที่ตอนนี้ลำตัวอวบอ้วนกระดกตัวสู้ลิ้น

ภาคยกยิ้มอย่างพึงใจ ค่อยๆ ดูด กลืนท่อนเอ็นทีละเล็กทีละน้อย ให้แสนทรมานปนเสียวซ่านแทบขาดใจ

“อ่ะ.....อืมมมมมมม  ภ...ภาค”  กรีดเสียงครางกระเส่า ...แสนเบาหวิว  นึกกลัวว่าใครจะมาเห็น

“อย่าหลับตาสิคนดี  มองนะครับ มองที่ภาคกำลังทำให้แพน”  อีกฝ่ายรัวลิ้น ครอบริมฝีปากอีกครั้ง

สายตาจ้องมองมาที่ผมราวกับจะกลืนกิน ขยับปากเข้าออกรัวๆ จนผมอดใจไม่ไหว  เด้งสะโพกเข้าหา

ความอุ่นชื้น นุ่มละมุลที่ดูดกลืนเอ็นร้อน หัวใจเต้นรัวราวกับกองศึก ละมือออกจากราวเหล็กที่เหนี่ยวยึดเอาไว้
แล้วสอดมือทั้งสองข้างเข้าใต้เรือนผมหนานุ่มอย่างคุ้นชิน กระชับศรีษะอีกฝ่ายไว้แน่นไม่ให้หลุดองศา

กระดกเอ็นร้อนกระแทกเข้าหาปากร้อนของอีกฝ่าย ภาคหยัดกายด้วยแขนทั้งสองที่ใช้ยันพื้นทั้งหมด 

ริมฝีปากหนาทั้งดูดดุน และไล้เลีย  ตอดแตะเงี่ยงหัวแตกเพียงแผ่วเบา  จุดชนวนความปรารถนา

ให้แล่นลิ่วขึ้นสู่ที่สูง   กระดกเอ็นร้อนถี่รัว...

“อ๊ะ   อ๊ะ  อ๊าาาาาาาาา”  กรีดเสียงครางอย่างลืมอาย  ร่างกายกระตุกสั่น ก่อนจะหลั่งน้ำรักจนท่วมท้นปาก

น้ำนมสีขาวขุ่นไหลย้อยจากมุมปากภาค อีกฝ่ายอมยิ้มทั้งที่น้ำรักเต็มปาก ภาคไม่ได้กลืนกิน

ผมถอนแพนน้อยออกจากริมฝีปาก เสียงดัง “ป๊อก”  ดังขึ้นให้ได้อับอาย  หอบหายใจเหนื่อยอ่อน
ราวกับเป็นหมาหอบแดด  จ้องมองคนตรงหน้าอย่างนึกสงสัยว่าไปเพียรหาท่าแบบนี้มาจากไหน  อีกฝ่ายยังยิ้ม

ยิ้มทั้งในตาน้ำรักที่ไหลเอื่อยหยาดเยิ้มจากริมฝีปากมาถึงคาง ทำไมถึงได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายเซ็กซี่ยั่วยวนเหลือเกิน

ก้มลงเขี่ยจมูกเบาๆ กับจมูกอีกฝ่าย ก่อนจะไล้ลิ้นเลียคราบน้ำรักที่เฉอะแฉะจากปลายคางถึงริมฝีปาก

ตวัดลิ้นไล้วนรอบไปมาอีกฝ่ายยังเม้มปากแน่นให้ยอมให้ล่วงผ่าน น้ำรักถูกอมไว้อยู่อย่างเดิม

ได้แต่ส่งเสียง “จิ๊” ปากอย่างขัดใจเมื่ออีกฝ่ายยังปิดปากแน่น









เีดี๋ยวค่อยมาต่อ....  ตอนของภาคนะคะง่วงแล้วแต่งยังไม่เสร็จ

[Naenprin]

เวลาของเราช่างเป็นอะไรที่นานจัง สงสารนะ แต่ก็อยากให้เรื่องราวมันดำเนินเร็วขึ้นหน่อย

[hembetaro]

 

ถึงแม้จะดราม่าพี่ภาคกับน้องแพนก็ยังร้อนแรงเสมอ

 

[kitty08]

ไม่อยากกินมาม่าแล้วน่ะ อยากให้ผ่านพ้นไปไว ๆ แต่ถึงจะเศร้าแต่ก้อยังได้ความร้อนแรงมาบรรเทา 

[CarToonMiZa]

เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
ปลอบตัวเอง
+1และเป็ด

[Tassanee]

[ต่อ]




แล้วก็ถูกดันตัวให้ลุกออกจากการนั่งค่อมทับอีกฝ่าย หันหน้าเข้าไปเกาะรั้วเหล็กตามเดิม ภาคจูบแผ่วเบา

ที่เนินสะโพก ค่อยๆ คายน้ำรักให้ไหลเอื่อยมาตามร่องก้น  นิ้วเรียวแข็งแรงค่อยๆ บดขยี้ช่องทางรัก

ดุนดันจนหลุดเข้ามาในตัวผม รู้สึกเสียววาบที่ช่องท้อง อาจเป็นเพราะอารมณ์ต่อเนื่องจากก่อนหน้า

ทรมานอย่างบอกไม่ถูก มันกล้ำกึ่งทั้งเสียวทั้งเสียดไปพร้อมๆ กัน มันเหมือนลมหายใจตัวเองขาดห้วง

อยากผ่านพ้นช่วงเวลาที่ไม่ชัดเจอเหล่านี้  เพียงไม่นานนิ้วแกร่งก็ทักทายเพื่อนเก่า จุดกระสันที่ทำผมสั่นสะท้าน

“ฮึก ... อึก...อือออ”  เหมือนหมดแรงยวบ สองขาสั่นระริกเหมือนๆ จะทานทนต่อไปไม่ไหว 

ภาครั้งตัวผมให้ยืนเต็มความสูง สะโพกก้งโค้งได้องศา นิ้วแกร่งสอดเข้าออกถี่รัว กระแทกซ้ำๆ จุดเดิม

ยิ่งอีกฝ่ายกระแทกนิ้วแรงหนักเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนจะไต่ถึงฝั่งฝันมากเท่านั้น

เผลอครางอย่างลืมอาย เมื่ออารมณ์มันพุ่งพร่านสู่จุดสูง  แก่นกายขยายตัวอวบอ้วนจนเต็มลำ

พร้อมแล้ว......... พร้อมจะโบยบินสู่ฟากฟ้าแห่งฝัน



 

“อ๊า...  อึก.....  อ๊ะ”  ได้แต่ร้องครางอย่างขัดใจ น้ำตาคลอหน่วยแทบไหลริน เมื่อโดนอีกฝ่ายแกล้งแบบนี้

นิ้วแกร่งสามถูกกระชากพรวดออกจากช่องทางนั้น หันไปมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่ต่อว่า 

ภาคกลับยกยิ้มด้วยใบหน้าที่หื่นกระหาย แววตาที่พราวระยับนั่นทำเอา ผมอยากจะลงไปกองตรงหน้า

มือสากลากไล้ทั่วใบหน้าผม ก่อนจะมอบจุมพิศแสนหวาน  ด้านหลังถูกจ่อด้วยท่อนเอ็นท่อนใหญ่ที่ร้อนแรงกว่า

“จุ๊บ....   จะเซ็กซี่เกินไปแล้วนะครับ  จะยั่วกันไปถึงไหน  แค่นี้ภาคก็สยบอยู่แทบเท้าแล้ว”

“อ๊าาาาาาาาา/ อืมมมมมมมมมมมม”  เสียงครางต่ำบ่งอารมณ์สุขสมอย่างถึงที่สุด  ผมหลับตาแน่น

เมื่อเอ็นร้อนสอดใส่เข้ามาจนสุด ภาคขยับเข้าออกช้าๆ ก่อนจะสอดใส่เร็วขึ้นรัวๆ ริมฝีปากหน้าบดจูบไปทั่วแผ่นหลัง

ครูดฟัน ขบกัดเบาๆ ได้แต่แอ่นกายหรา ให้อีกฝ่ายสัมผัสได้มากขึ้น  ลึกขึ้นไปอีก อยากให้เราแนบแน่น

หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน  มากกว่านี้....  ยิ่งกว่านี้   ต่อให้ร่างกายต้องแตกสลายก็ยังยินดี

ขวาด้านขวาถูกจับให้อ้าลอยยกสูง  มือแข็งแรงที่ล็อคแน่นราวกับกลัวจะหลุดหาย  แรงโถมกายด้านหลัง

ที่โหมกระแทกกระทั้น กระแทกจุดกระสันไปไม่รู้สักกี่ครั้ง  ราวกับกำลังถูกเหวี่ยงอยู่กลางห้วงแห่งอวกาศ

ขึ้นสูงสุดแล้วปล่อยล่วงลงมาสู่ที่ต่ำ ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น  ทั้งที่รุนแรง  แต่กลับรู้สึกอบอุ่นละมุนในรสหวานแห่งความรัก

หัวใจเต้นรัวราวจะกระดอนออกมาอก โน้มกายลงต่ำ เพื่อให้ส่วนสะโพกลอยเด่นรอรับสัมผัส





“แพน .....ที่รัก....อ่าาาาาา”

“อือ  .... อ๊า ....อืมมมมมมมมมมมมม” สุดท้ายก็ปลดปลอยทั้งๆ ที่ยังไม่ได้สัมผัสส่วนนั้นแม้เพียงเล็กน้อย

ล่องลอยราวกับปุยนุ่น  ราวกับถูกโอบกอดด้วยความรักทั้งมวล ทำให้อุ่นไปทั้งใจ



“อึก...  อืมมมมม  อืออออออออออออออ”   ภาคกดเสียงครางต่ำก่อนจะปลดปล่อย น้ำรัก  อุ่นซ่านเข้ามาในตัวผม

ร่างกายเราเชื่อมต่อ   ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน  “ช่วงเวลาของเรา”  “ช่วงเวลาที่มีกันและกัน”








ถึงไม่เคยวาดฝันว่ามันจะมีตลอดไป....   แต่ก็เกินคาดไว้ว่าจะจบลงเร็วขนาดนี้  แค่ตอนนี้ที่ภาคเป็นของผม

ช่วงเวลานี้ที่เราเป็นของกันและกัน  จะจดจำ .....  ผมจะจดจำไว้ให้ลึกจนสุดใจ






“แพนรักภาคนะ”



“ครับ   ภาคก็รักแพนเหมือนกัน”





เราทรุดตัวลงกับพื้นโอบกอดกัน สื่อผ่านความรักมากมาย ที่น่าทนุถนอม...อบอุ่นยิ่งกว่าสิ่งไหน

แต่มันก็ไม่มากพอ ......  ที่จะพาเราเดินไปด้วยกัน  ผมเพิ่มแรงกอดแน่นๆ ที่ตัวภาค



“ภาค...  ขอบคุณที่รักกันนะ”





ผมยอมแล้ว.....  ยอมแล้วที่จะปล่อยมือ

[Naenprin]

 

เจ็บปวดมากกกกกกกกกกกกกกกกก

[Tassanee]

ความจริงยิ่งเจ็บ~


เวลามันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว  เร็วเสียจนยังไม่ทันได้ทำใจก็ถึงวันที่ผมต้องปล่อยมือแพน 

ต้องกลับมาอยู่ในฐานะ “พี่ชาย” เช่นเดิม  ตลอดหนึ่งเดือนเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน กินข้าว ซื้อของ ดูหนัง

ท่องเที่ยวสถานที่ต่างๆ ที่เราอยากไป  เราเดินกุมมือ โอบเอว ทำตัวเหมือนคนรักกันในที่ที่ร้างไร้ผู้คน

ผมจูบแพนบนชายหาด เราโอบกอดกัน  บอกรักกัน ....  ในที่ที่เป็นของเรา ช่างน่าเสียดาย..ที่ทำไม่ได้แล้ว

“เลือกเสร็จรึยังภาค?”  น้องเอ่ยถาม หยิบชุดสูททาบบนตัวผม มองทางซ้ายที ทางขวาทีจนเป็นที่แน่ใจ

“ชุดนี้ไม่เหมาะ  ไม่ตรงคอนเซ็ปอ่ะ  เปลี่ยนเป็นสูทสีขาวดีกว่ามั้ย เดี๋ยวแพนเลือกให้เอง พรุ่งนี้ภาคต้องหล่อ

ที่สุดนะรู้ไหม” ไอ้ตัวเล็กยิ้มหวาน  ทำทีเป็นเดินไปเลือกสูทตัวใหม่ แต่ทำไมแววตาคู่นั้นถึงได้เศร้าเหลือเกิน

เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ถึงแพนจะยังยิ้ม...  แต่แววตาน้องเหมือนกับ กำลังร้องไห้ปิ่มใจจะขาดอยู่ตลอดเวลา

“ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่เปิดตัวบริษัทพ่อเองให้เจ้าของบริษัทเค้าหล่อคนเดียวก็ได้มั้ง หึหึ”  ผมหัวเราะเบาๆ

ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากจะหัวเราะออกมาสักนิด  แต่น้องคงไม่สบายใจถ้าผมนิ่งๆ เฉยๆ

“ไม่ได้ๆ พรุ่งนี้...”  น้องเงียบไปสักอึดใจ  มันเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ผมบอกไม่ถูก ยื่นมือไปหยิบสูทอีกตัวที่แขวน

อยู่ใกล้ๆ  ไล้มือกับสูทตัวนั้น จ้องมอง ครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับภาคภูมิใจ ยินดี และเจ็บปวด ความรู้สึก

มันผสมปนเปกันไปหมด ไอ้ตัวเล็กหยิบสูทตัวนั้นทาบมาบนตัวผมแล้วฉีกยิ้มกว้าง ....  มันช่างดูเศร้าจริงๆ

“พรุ่งนี้ภาคต้องหล่อที่สุดแน่ๆ ลองตัวนี้ให้แพนดูหน่อยนะ แพนอยากเห็น.....เป็นคนแรก”  เสียงเล็กๆ

คะยั้นคะยอจนผมใจอ่อน  หยิบสูททั้งเสื้อและกางเกงเข้าไปในห้องลองชุด บอกให้อีกฝ่ายเข้ามาด้วยก็ไม่เอา

น้องกลัวจะมีใครมาเห็นแล้วมองผมไม่ดี  ใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่สักพักทุกอย่างก็เรียบร้อย

จ้องมองภาพในกระจก...  มันดูแปลกตาไปสักหน่อย จะว่าดูดีกว่าตอนปกติก็ใช่

แต่มันติดจะเหมือน...จ้าวบ่าวที่กำลังจะแต่งงานเสียมากกว่า ผมหันซ้ายแลขวา..ก็รู้สึกว่ายิ่งดูยิ่งเหมือน

เดินตรงออกจากห้องมา ตั้งใจจะบอกให้น้องเลือกชุดให้ใหม่ ขอแบบเรียบๆ ธรรมดา แค่พอดีก็น่าจะใช้ได้แล้ว

แต่อีกฝ่ายกลับตรงดิ่งมาที่ผม ใบหน้าดูตะลึงกับภาพที่ได้เห็น น้ำใสคลอหน่วยที่รอบขอบตา

น้องจับผมหันซ้ายหันขวา สำรวจจนพอใจ สิ่งที่ไม่เข้าใจทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมาเช่นนั้น

ผมรู้สึกบอกไม่ถูก จับอีกฝ่ายที่ยังจับจ้องสำรวจผมไม่ยอมหยุดให้ อยู่นิ่งไล้มือเช็ดน้ำตาที่แก้มนิ่ม

“แพน?”  ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง รู้สึกเหมือนใจหาย สับสนว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับน้องกันแน่

“ภ..ภาค... ดูดีมาก...  อึก.....หล่อ.ที่สุดเลย”  ทั้งที่ปากว่าอย่างนั้น มือก็ไล้ทั่วใบหน้าผม ไม่ยอมหยุด

“หล่อจริงๆ เลย  สมแล้วที่แพนเป็นคนเลือกชุดนี้ให้ ”   อีกฝ่ายเม้มปากแน่น น้ำตาไหลไม่หยุด

เหมือนกับว่ามันไม่มีวันหมด ถึงผมจะเช็ดอีกสักเท่าไหร่  ผมดึงน้องเข้ามากอดแน่น ๆ

ไม่รู้จัดการเรื่องตรงหน้ายังไง ไม่เข้าใจ...  ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“แพนเป็นอะไร เป็นอะไรไปครับคนดี  บอกภาคสิร้องไห้ทำไม  ภาคใจไม่ดีเลย ...บอกภาคได้ไหม”

ผมถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน มันเหมือนใจจะขาด.... ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไร

จะช่วยยังไง จะแก้ไขปัญหายังไง

“ม...ไม่เป็นอะไร  แพนดีใจอ่ะ ดีใจ...  มันบอกไม่ถูกอ่ะภาค มันตื้นตัน.. พรุ่งนี้มีงานเปิดบริษัทนะ

เป็นก้าวแรกที่คุณน้าจะเปิดบริษัท แถมภาคก็จะเป็นลูกเจ้าของบริษัทด้วย ต้อง..ดูดีสิมากๆนะ

แล้วดูสิ..ชุดที่แพนเลือกอ่ะ  ม...เหมาะกับภาคมากเลย ภาคหล่อชนิดที่ใครก็เทียบไม่ติด  จริงๆ นะ”

อีกฝ่ายว่าเสียงขม..  พูดอะไรมากมาย แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างก็เท่านั้น 

ผมดันตัวน้องออกให้หันมาสบตากันตรง  ดวงตากลมสวยแดงก่ำ ... น้องยกยิ้มเจื่อน ผลุบตาลงมองต่ำ

“แพน...  มองภาค  แล้วตอบภาคสิครับ ว่าแพนเป็นอะไร”  ผมจ้องมองอีกฝ่าย เฝ้ารอคำตอบ

น้องเงยหน้าขึ้นมา ฝืนยิ้มอย่างเต็มกลืน ....  มันช่างดูทรมาน และเจ็บปวด



“ดี...ดีใจ  อืม.....ดีใจจริงๆ นะ   ภาค”  น้ำเสียงอ่อนละโหยโรยแรงนั่น  ... ทำให้ผมไม่กล้าซักไซร้อะไรต่อ

น้องดูเหนื่อยอ่อน  ...จนผมถอดใจ  แต่ได้พยักหน้าอย่างจำยอม เรื่องที่จะเปลี่ยนชุดคงทำไม่ได้แล้ว

“อืม...  งั้นกลับบ้านเรากันครับ”

“ครับ กลับบ้านกัน” 

[hembetaro]

 

รอมาม่าชามต่อไปคับ

 

[Naenprin]

 

เศร้าอ่ะ ต้องแยกกันจริงหรอ

[CarToonMiZa]

ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ

[kitty08]

เศร้าจัง  ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายถึงรับไม่ได้น่ะ ทั้งที่ทั้งสองก้อออกจะสนิทสนมกันขนาดนี้น่ะ 

[Minnie~Moo]

พ่อแม่รักลูกแน่เหรอ หรือว่ารักหน้าตัวเอง 

[Tassanee]

ความจริงยิ่งเจ็บ~ [ต่อ]


“ติ๊ดๆๆๆ  ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆ”  เสียงปลุกเตือนดังมามือถือบอกเวลาตี4 หน้าจอทัชสกรีนสว่างวาบส่องแสงในที่มืด

ผมยื่นมือไปปิดเสียง กดสวิซโคมไฟที่หัวเตียง  หันไปมองผู้ชายอีกคนที่ยังคนนอนหลับสบาย มือข้างหนึ่ง

กำลังโอบกอดผมไว้หลวมๆ ไม่ใช่ว่าเป็นคนตื่นเช้าสักเท่าไหร่ปกติเป็นผมต่างหากที่จะฝ่ายนอนแช่

แต่เพราะยังไม่ได้นอนต่างหาก ถึงจะหลับตาแต่ในหัวกลับคิดเรื่องวันนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก แม้จะบอกตัวเองสักเท่าไหร่

“ว่าไม่มีประโยชน์ ผมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้”  แต่ถึงกระนั้นก็ยังนอนไม่หลับ และหยุดคิดมันไม่ได้เสียที

หันจ้องมองคนที่หลับตานิ่ง  สำรวจใบหน้าทุกตารางนิ้ว คิ้วเข้มได้รูป จมูกโด่งเป็นสันนูน เผลอไล้มือตามเบาๆ

ริมฝีปากหนาที่แสนหวานฉ่ำ ขนตาที่ยาวเป็นแพ นัยตาคู่คมที่ไม่ว่ามองเมื่อไหร่ก็ทำผมใจละลายได้ทุกเมื่อ

ไม่มีอีกแล้ว.....  ต่อไปนี้ อย่าว่าแต่เป็นเจ้าของเลย......  แม้แต่จะสัมผัส.....  ก็ยังไม่มีสิทธิ์

เอาอีกแล้ว.....  ผมที่พ่ายแพ้ความอ่อนแอของตัวเอง  ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องปล่อยมือ  ...

 ทั้งๆ ที่รู้.....แต่ก็ยังทำใจไม่ได้สักที  เจ็บปวด....เหมือนใครมาฉีกหัวใจผมให้เป็นชิ้นๆ  น้ำตาค่อยๆ ไหลเอื่อย

ลงตามใบหน้าจนรู้สึกว่า ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน  แต่ก็เกินที่จะห้ามมันไม่ให้ไหล  ยกมืออีกข้างขึ้นปิดปากตัวเอง

กลั้นเสียงสะอื้น ที่จะทำให้อีกฝ่ายตื่นจากนิทรา  ....  ยังอ่อนแอไม่ได้  ต้องไม่ใช่ตอนนี้ ..

ตอนที่ทุกอย่างกำลังจะเดินไปในทางที่ควรจะเป็น  ถ้าผ่านช่วงเวลานั้น....  แค่รอให้ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้น

ค่อยมาอ่อนแอ......   ค่อยมาร้องไห้ให้หยดน้ำตากลายเป็นสายเลือดก็ยังได้  แต่ต้อง “ไม่ใช่ตอนนี้”

ค่อยๆ ไล้มือเช็ดคราบน้ำตาด้วยมือที่สั่นเทา ..... เหมือนได้ตายไปแล้วครึ่งนึง  เหมือนมันจะหยุดหายใจซะให้ได้

นั่งนึกย้อนกลับไป.... ตอนที่ผมไม่มีภาค  ผมใช้ชีวิตยังไงกันนะ  ....  จำไม่ได้    จำไม่ได้เลยจริงๆ

.



“รักภาคนะ”  ได้แต่กระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา   สูดลมหายใจหนักๆ เข้าปอดเรียกสติ จ้องมองไปบนเพดาน

คำว่า “หน้าที่” มียังตีตราอยู่บนหน้าผาก  ปิดเปลือกตาลงเม้มปากแน่น เสียงๆ หนึ่งยังดังก้องในหัว

“แพนจำได้ไหมว่าเราสัญญาอะไรไว้กับน้า” น้านียืนหันหลังสายตาจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง

ภาคกับน้านพ กำลังขมักเขม้นช่วยกันปลูกดอกไม้ตามริมรั้ว ก่อนจะหันมาสบตากับผม

“จำได้ครับ”  ผมตอบรับเสียงเบา น้ำเสียงเหมือนจมอยู่ในลำคอ หลุบเปลือกตาลงต่ำ ความรู้สึกผิดถาโถมท่วมทั้งใจ

เกินกว่าจะสู้หน้าคนตรงหน้าได้  มือจิกเข้าหากันแน่น ...  รู้สึกแน่นหน้าอกจนแทบหายใจไม่ออก

เรื่องของผมกับภาค จนทุกวันนี้ก็มีเพียงเราสามคนเท่านั้นที่รู้

“น้ามาทวงสัญญา” น้านีพูดแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง บรรยากาศดูกดดันจนผมต้องเงยหน้าหันไปสบตา ใบหน้าของน้านี

ดูหนักใจ  หรือลำบากใจที่จะพูดเรื่องที่ว่าออกมา  ผมได้แต่เฝ้ารอ....

“น้าจะให้ภาคหมั้นกับป่าน” เสียงน้านีเหมือนพูดอยู่ในหุบเขาสูง มันก้องกังวานซ้ำๆ อยู่ในใจผม

“............”  หลุบตาลงต่ำทันที รู้สึกเหมือนมีมีดกรีดลงมากลางหัวใจ  เจ็บปวดราวโลกทั้งใบจะแตกดับ

ก้อนสะอื้นขึ้นมากระจุกที่ลำคอ หูมันอื้ออึง ร้อนผ่าวที่ขอบตา รู้สึกเหมือนน้ำตามันคลอหน่วย

ช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยแววที่สั่นระริก  พูดไม่ออก  ....  ไม่ใช่การมองแบบต่อว่า  หากแต่...

เป็นการมองแบบคนที่พ่ายแพ้ และไม่มีทางสู้ จะทำอะไรได้นอกเสียจากยอมรับมัน  น้ำตาค่อยๆ ไหลเอื่อย

ลงเป็นสาย หนาวสะท้านขึ้นจับใจ  เหมือนอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเหน็บแต่กลับไม่มีอาภรณ์ที่ใช้ปกปิดร่างกาย

ในหัวตะโกนวุ่นประโยคเดิม ๆ  เหมือนจับใจความไม่ได้ ไม่เข้าใจประโยคที่อีกฝ่ายสื่อสาร 

ในหัวหมกมุ่น พยายามครุ่นคิด พิจารณาความหมาย  แม้ว่าปฏิกิริยาทางร่างกายจะตอบรับรู้เป็นอย่างดี

แต่หัวใจ...กลับเบี่ยงเบนปฏิเสธที่จะเข้าใจมัน  ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ฟูมฟายมีเพียงหยาดน้ำตาที่กำลังไหล

ปิดเปลือกตาลง ยังคงสับสนอยู่กับรูปโยคเดิมๆ อยู่อย่างนั้น  จนสัมผัสได้ถึงมือของใครบางคนที่คว้าตัวผมไปโอบกอด

ร่างกายสั่นเทาของอีกฝ่าย หยาดน้ำตาที่ไหลเป็นสายไม่ต่างกัน กำลังเจ็บปวด..  แต่กลับพยายามที่จะปลอบใจผม

ความอบอุ่นที่คุ้นเคยแผ่ซ่านเข้ามาถึงหัวใจ  รับรู้ทุกอย่างได้ด้วยความรู้ รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง และปรารถนาดี

“แพนน้าขอโทษนะลูก...ฮืออๆ  น้าเสียใจที่ทำให้เราเจ็บปวดแบบนี้ น้ารักแพน รักหนูเหมือนลูกคนหนึ่ง

แต่ที่แพนกับภาคทำอยู่มันผิด ฮึกๆๆ  หนูรู้ไหมลูกว่ามันผิด น้าเสียใจ ...เสียใจจริงๆ ”  เสียงน้านีเหมือนคนใจจะขาด

เรากอดกันแน่น ๆ ผมพยักหน้าเบาๆ ตอบรับคำพูด ...   เข้าใจในดีความรักของคนเป็นแม่ 

เรากอดกันอยู่เนิ่นนาน ...  จนน้ำตามันหยุดไหล  น้านีค่อยๆ ผละตัวออก เช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าผม

และของตัวเอง  ลูบหัวผมเบาๆ ไล้มือเกลี่ยผมที่ล่วงลงมาละตามใบหน้าให้ ดวงตายังคงจ้องมาที่ผม

ด้วยแววตาที่อ่อนโยน  อ่อนโยนเหมือนที่เคยเป็น  ที่เคยเอ็นดูผม  และห่วงใย

“น้าจะขอให้แพนช่วย ”  ผมฟังเสียงน้าดีอย่างตั้งใจ  ยังรอฟังทุกคำพูด....  อยู่อย่างนั้น

“อีกสามเดือนน้าจะเปิดตัวบริษัทใหม่วันนั้นจะเป็นวันหมั้นของภาค น้าอยากให้แพนกลับมา เรื่องงานที่นี่

น้าจะจัดการเองผู้ใหญ่คุยกันเรียบร้อยแล้ว  แพนแค่ดึงความสนใจภาคระหว่างสามเดือนที่เหลือ

แล้วพาภาคกลับมาในวันงานก็พอ หนูทำให้น้าได้ไหมลูก?”  น้านีเอ่ยถามแผ่วเบา ก่อนจะรั้งตัวผมเข้าไปกอด

.

.

“ครับ ”  มันคงเป็นเสียงตอบรับที่แผ่วเบาที่สุดในโลก  เท่าที่ผมเคยเอ่ยมา...

.

.

เสียงที่ขาดหายไป....   พร้อมๆ กับหัวใจที่แหลกสลายไปในคราเดียวกัน

“ขอบใจลูก”   



.

บางทีผมก็อยากจะเห็นแก่ตัวไม่สนใจใคร  ...  ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแค่สองคน  แต่บางสิ่งที่มันยังค้านอยู่ในใจ

ว่ามันดีจริงเหรอ? ที่ผมจะทำแบบนั้น  หนีไปทิ้งคนที่ผมรักทั้งสี่คน  ....  ทิ้งครอบครัวที่เลี้ยงดูผมมาแต่เล็กแต่น้อย

ทำร้ายความรู้สึกของ “เค้าเหล่านั้น”  ให้แตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ...  จนกลายเป็นฝุ่นละออง 

“คำตอบ”  ก็คือผมเลือกจะยืนอยู่ตรงนี้  อยู่กับครอบครัวที่ผมรัก  ได้มองคนรัก....ของผมอยู่ห่างๆ






แค่นั้น....ก็คงพอ   เพียงพอให้ผมได้ทนมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่สวยงามใบนี้

[Naenprin]

อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยจัง เพราะแม่ไม่เข้าใจลูกเลย อยากอ่านตอนจบแล้วอ่ะ มาม่ายาวนานมาก ยิ่งอ่านยิ่งท้อ ไม่รู้เลยว่าสองคนจะลงเอยยังไง

[พลอยสวย]

  พอแล้วกับมาม่าไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ววว

[hembetaro]

 

วะฮ่าฮ่า...มาม่าอร่อย!!!

ฮือ ฮือ

//น้ำตาไหลตกปานน้ำตกไทรโยคน้อยใหญ่มารวมกัน//

 

[Minnie~Moo]

  แม่ภาคโคตรเห็นแก่ตัวเลย ใช้ซ่งตรีนคิดรึไงคะ 

แหมะ ยังมีหน้ามาขอให้แพนช่วย  :angry2:คิดถึงใจเค้าบ้างรึเปล่า ทุเรศที่สุด

[midnightblue]

สงสารทั้งคู่ ไม่ไหวแล้ว

[Tassanee]

อดทนหน่อยนะคะ  ตอนหน้าจะคลายแม็กแล้ว

[evilheart]

เศร้าจัง

[capool]

จริงๆแล้ว เราอยากให้ภาคฆ่าตัวตาย แม่จะได้รู้สึกผิดที่เป็นคนทำร้ายลูกตัวเอง จะได้สำนึกบ้าง เห็นแก่ตัวจริงๆ เกลียดแพนที่ยอมทำตามไม่ต่อสู้เพื่อความรักแล้วยังหักหลังคนรักอีก ทุเรศ!