ยักษ์หน้าสิงห์โตที่เกิดจาก หว่างคิ้วของพระศิวะ เกิดมาพร้อมคำว่า 'หิว' และเริ่มกินทุกอย่าง จนพระศิวะร้องห้าม ยักษ์นี้เลยถาม พระศิวะว่า แล้วจะให้ตนกินอะไรถ้าไม่กินสิ่งอื่น พระศิวะตรัสให้ยักษ์นั้นกินแขนขาของตัวเอง ด้วยความหิวโหยยักษ์ได้กัดกินแขนขาของตนหมดแล้วยังไม่อิ่ม จึงกัดกินท้องและอกจนหมดสิ้นลามไปถึงกินคางตัวเอง เหลือเพียงส่วนหัว พระศิวะเห็นเช่นนั้นก็เกิดความสงสาร ตรัสให้พรยักษ์นั้นให้อยู่ที่ประตูวิมานของพระองค์ตลอดไป ผู้ใดไม่เคารพจะไม่ได้รับพรจากพระองค์ หน้ากาล จึงเป็นสิ่งสมมุติที่แทน เวลา เพราะมันทำลายทุกสิ่งแม้แต่ตัวของมันเอง
**ปล. หน้ากาลเป็นคนละตนกับเกียรติมุข เน้อ สังเกตุจาก คางครับ หน้ากาลไม่มีคาง แต่ อสูรที่ชื่อเกียรติมุข มีคาง เรื่องน่าเศร้าของบรรดา เทพนิยายหรืองานศิลป์ ถ้าเป็นพวกช่างโบราณ เขาจะทราบกัยดีว่า อันไหนหน้ากาล อันไหน เกียรติมุข ไม่ทำปนกัน แต่มาตอนนี้ หลายๆเวปยำเกียรติมุข กับหน้ากาล เป็น อันเดียวกันไปแล้ว เหมือนเรื่องมะลิกับดอกแก้ว ต่างชาติเรียก จัสมิน ไปหมด ... มันก็ขึ้นอยู่กับความสำคัญอะนะ บ้านเราให้ความสำคัญ แต่บ้านเขาไม่ ดอกอะไรถ้ามันอยู่ในวงศ์เดียวกัน มันก็เหมือนกัน ....[บ่นเรื่องหน้ากาลยาวหน่อย...ฝังใจจริงๆ ]
ใครที่สงสัยว่า ไอเดียร์มันโยงเรื่องของงูจงอางกับ เรื่องที่ คุณราม ถามได้ยังไง สปอยให้เลยครับ ว่ามันเกี่ยวกับการ 'กิน' จงอางเป็นงู ที่กินงูด้วยกันเอง ใครอยากเห็นตัวเป็นๆ ไปดูได้ที่เสาวภาครับ ถนนอังรีดูนังต์ เลย สีลมไปนิดเดียวเอง กรงใหญ่มีตะแกรงเยอะๆทาง ซ้ายมือ ************เตือน************ ดูห่างๆอย่าเอาหน้าไปแนบกรง มันพ่นพิษได้ แถมยืนได้สูงพอๆกับคุณด้วย....
โพลล์
หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1] (อ่าน 637073 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก