หัวข้อ: กาลกีรตี บทที่ 81 [30/04/58 - P.61-จบภาค 1]

[หนอนเทพ]

เอลวาดรูปภัทร ส่วนภัทรก็วาดรูปเอล ตอนเอลยืนอึ้งอยู่ สงสัยคงกำลังนึกถึงตัวเองอยู่มั้ง เดจาวู

[takara]

พอเห็นรูป เอลเลยยิ่งมีอารมณ์อะดิ อิอิ

[กาลณัฐ]

พี่!! หนูโครตชอบนิยายของพี่เลยอ้ะ 
แต่พระเอกมันไม่พูดภาษาไทยซะที
เอาวุ้นแปลภาษาให้กินซะเลย 

[silverphoenix]

ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกกกกกก (วิบัติเพื่ออารมณ์เลยทีเดียว)

เป็นกำลังใจให้เอลจับไอเดียร์ให้อยุหมัด
อย่าให้หนีไปไหนได้เชียว  555

[supizpiz]

โดนงูเขมือบแน่ 

[Sorso]

เสร็จ!!!!

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 14

                  ฟันคมๆกดลงงับฝังคอผมไว้เหมือนตรึงไม่ให้ขยับ...มันเจ็บก็จริงแต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมกลับเอียงคอ รับให้ฟันคมๆของ เอล กดลงได้ถนัด... ถึงผมจะแถเนียนแค่ไหน พอเจอไม้นี้เข้าก็ได้แต่นิ่งครับ มือเย็นที่เริ่มอยู่ไม่สุขหลังจากปลดกระดุมเสื้อผมได้ เริ่มลามลงไปรูดซิปกางเกงผมแล้ว...ไวจังนะเรื่องนี้....ไอ้คุณมังคุด !!

...ข้าวของบนที่นอนยังกองแบบรกๆเหมือนเดิม เพราะ เอล กับผมไม่ได้ย้ายไปที่ที่นอน ...ก็วงแขนใหญ่มันปิดทางหนีผมโดยการดันผมให้หันหน้าติดกับประตูแล้ว ขังผมไว้ในวงแขนนั้น แม้ผมจะพยายามปิดปากตัวเองให้สนิท แต่เสียงครางก็หลุดออกมาตั้งแต่ เอล ไล่งับกับฝังรอยฟันลงไปตั้งแต่คอลากยาวไปถึงแถบสีข้างของผมแล้ว ...  คุณมังคุดครับ นี้ห้องพักนะครับ...ไม่ใช่คอนโดฯ ส่วนตัว ทำเหี้ยอะไรเกรงใจห้องอื่นเขาด้วยครับ ...ไอ้ถ้อยคำเหล่านั้น ผมได้แต่คิดครับ... เรียงประโยคในหัวเป็นภาษาอิตาเลี่ยนไม่เป็น  ....ข้ามตอนนี้ไปเลยดีกว่าไหมครับ ..ผมไม่อยากเล่าถึงความล้มเหลวของตัวเอง.....
 
......................
.........................................

"อือ..ฟังอยู่...มึงก็พูดไปดิสัด!!!"

"เสียงเหมือนจะร้องไห้เลยหว่ะ ไอเดียร์ เป็นอะไรมากหรอเปล่าว๊ะ? มึงปวดหัวอีกแล้วหรอ? ให้กูไปหาเอาเปล่า เผื่อมึงต้องฉีดยา กูได้ช่วยลากมึงลงมาจากชั้นสี่"

"เหี้ย ฝิ่น! กูบอกว่ามีอะไรมึงก็พูดไป อย่านอกเรื่องเร็วๆ "

"เพื่อนฝูงเป็นห่วง เสือกเร่งกูอีก เสียงกูมันไม่น่าฟังเหรอไง กูนักร้องนำของวงเลยนะมึง ไอ้มือกลอง"

"ฝิ่น...กูให้เวลา หนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่รีบพูดรีบวาง กูจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แล้วไม่ว่าหน้าไหนหรือหมาอย่างมึงก็ไม่ต้องติดต่อกูอีก...ลองไหม?"

......หมดแล้วครับความอดทน ผมยื่นคำขาดเลย อย่านึกว่าขู่นะ ที่พูดไป ผมเคยทำมาแล้ว ตอนติสต์แตก และตอนนี้ผมก็อาจจะทำตัววีนแตกแบบนั้นอีกถ้าไอ้ฝิ่นมันไม่รีบพูดธุระของมัน !!  ไอ้ฝิ่นมันฟังผิดเสียงผมตอนนี้ไม่เหมือนจะร้องไห้หรอกครับ...แต่มันกำลังสะอื้นเลยหล่ะ ก็ไอ้คนข้างบนมันไม่ยอม หยุดขยับ ทั้งๆที่ผมสะกิดมันแล้วว่าผมต้องรับโทรศัพท์ เรื่องสำคัญแน่นอนถ้า ไอ้ฝิ่นมันโทรมาตอนนี้  ไอ้นี่มันรู้ครับว่าหลังสามทุ่มผมไม่เคยรับโทรศัพท์ ลองมันเสี่ยงโทรมาอย่างนี้ ธุระชัวร์... ไอ้ฝิ่นมึงไม่ต้องพากูไปหาหมอฉีดยาหรอก ก็ไอ้เหี้ยมังคุดมันกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่ตอนนี้

                       สมองผมกำลังแยกออกจากกันเป็นสองซีก ซีกหนึ่งสั่งหูให้มีสติฟังธุระที่ไอ้ฝิ่นกำลังบอก อีกซีกหนึ่งกำลังสั่งมือให้อุดปากตัวเองกับสั่งให้ตัวเองห้ามส่งเสียงครางเข้าไปในโทรศัพท์..

ไอ้มังคุดมันแกล้งผมชัดๆ หมดภาพท่านชายไปแล้วโดยสิ้นเชิงพระเจ้าแห่งผลไม้กลายร่างเป็น ปีศาจอะไรไปแล้วไม่รู้ ตัวผมตอนนี้มีแต่รอยเขี้ยวของมันกับรอยจูบที่ทำให้ผมคิดไปเลยว่าผมเป็นกำแพงปูน ส่วนไอ้บ้าที่กำลังขยับโยกอยู่บนตัวผมเป็นไอ้ด่างข้างถนน!! แม่ง...ก็มันเล่นทำรอยบนตัวผมอย่างกับ หมาฉี่แสดงอาณาเขต จูบที่ซ้ำลงบนที่เดิม แล้วย้ายไปซ้ำที่ใหม่ พรุ่งนี้ผมคงลายเป็นตุ๊กแก... ไอ้บ้า!! หยุดสักทีได้ไหม!! แม่งเล่นกันหลายรอบไปแล้วนะ

ผมฟุ๊บหน้ากับที่นอน ในขณะที่มันยกสะโพกผมขึ้นแล้วแทรกแกนตัวเข้ามาอีกครั้ง สะดุ้งเฮือกเลยครับ จะหันไปค้อนมัน แต่ไอ้มังคุดมันคงคิดว่าผมให้เปลี่ยนท่า มันเลยโอบตัวผมขึ้นมาให้นั่งทับแกนมันแทน ฮือออออออออออออออ....ไอ้บ้า!!! อยากด่ามันแต่ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งมันขยับตัว ตรงนั้นยิ่งแน่น

.....สายโทรศัพท์ยังไม่ได้วาง ไอ้ฝิ่นมันกำลังบอกเรื่องนัดที่พี่วุฒิเพิ่งแจ้งมา กับรายละเอียดคราวๆ ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แถมยังกัดปากข่มเสียงตัวเองทุกครั้งที่ เอล มันขยับตัวแล้วกระแทกเข้ากับสะโพกผม... ไอ้บ้ามังคุดนี่เล่นไม่รู้เวลา ไอ้ห่าฝิ่นก็เสือกโทรมาไม่รู้จังหว่ะ ...  กว่าไอ้ฝิ่นมันจะวางสายได้ ผมก็เผลอกัดปากจนเลือดซิบแล้ว   
......................
.........................................

รสชาติของเลือดที่มาพร้อมจูบ...ทำเอาผมบ้า...เอล เองก็เหมือนกัน.... ไง? เมื่อกี้มังคุดมันส์มากใช่ไหมครับ ? สุขใจมากสิครับที่เห็นผมสะอื้นครางอยู่คนเดียว... คุณเอล... ครับ... เวลาเอาคืนมาแล้วครับ ... เตรียมใจไว้ยังครับ ...ไอ้บ้าเอล!!!
......................
.........................................

มองนาฬิกาเกือบตีสอง... หมดสภาพกันทั้งสองคนครับ ผมเพิ่งลากตัวเองกับไอ้มังคุดนี้ไปอาบน้ำตอนตีหนึ่งกว่าๆครับ แสบจี๊ดตอนน้ำที่ไหลมาจากฝักบัวรดโดนรอยที่ เอล มันฝากไว้ เป็นเซ็กส์ที่เล่นกันแรงพอดู สำรวจตัวเองแล้วผมได้แต่มองหน้าไอ้มังคุดมัน  เหมือนไอ้มังคุดมันมีเวทย์มนต์....

เสกให้สุดหล่ออย่างผมกลายเป็นตุ๊กแกโดนแมวฟัดได้ ไอ้สัดเอ้ย!! เก่งเกินไปแล้วนะมึง!! แต่ก็แค่นั้น พอคุณมังคุดมันหันหลังมาให้ผมถูสบู่ ให้ ความโกรธมันก็หายไปแล้ว... ก็ไอ้ที่เป็นรอยลากของเล็บที่กรีดเป็นรอยแดงรอยซึมของเลือดเต็มหลังมันอะ ฝีมือผมทั้งนั้น แถมรอยฟันที่ ต้นคอมันอีก ....ยกนี้ถือว่าเสมอแล้วกันเนอะ....

...กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็ ทำแต้มให้ตัวเองอีกแต้ม ไอ้มังคุดบ้ามันยิงไปสองประตู จบเกมส์นั้นมันต้องอุ้มผมออกมาจากห้องน้ำ หมดแรง แค่จะยกแขนโอบรอบคอมันผมยังขี้เกียจเลย....คืนนี้หลับเป็นตาย พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ถ้าเป็นอย่างที่ไอ้ฝิ่นบอกจริง พรุ่งนี้งานใหญ่ก็รออยู่..
......................
.........................................

[ลางฝัน...]

พรายลม...แว่วส่งข่าวร้าย....เสียงกระซิบแห่งความโศก...ยิ่งย้ำให้แน่ใจ... เจ้าองค์น้อยดวงใจข้านั้น...สิ้นแล้ว.....
......................
.........................................

........โกเมนเส้นยาวที่วางพาดสายในถาดเงินนั้นงามสะดุดตา  งามจนสามารถดึงความสนใจ ของเจ้าของแววตาสีมรกต ให้หยุดได้ดั่งโดนสะกด ปลายนิ้วเรียว เกือบจะเอื้อมสัมผัสสายเส้นแห่งโกเมนในถาดเงิน หากมิมีเสียงหนึ่งทัดทานไว้ก่อน

"ดูกรขุนพลท่าน โกเมนเส้นนั้นมีราคาเกินกว่าจักอยู่ในมือผู้ใด "

เสียงคงอำนาจที่กังวานนั้นดูขัดใจจนทำให้ดวงตาสีมรกตหรี่ลงด้วยความไม่พอใจ และยิ่งดูจะน่าขุนเคืองไปอีกเมื่อเจ้าของเสียงนั้นประคองถาดเงินอันพาดสายโกเมนนั้นไว้ในอ้อมอกคล้ายดั่งหวงแหนมิอยากให้ผู้ใดได้สัมผัส

"ราคาซักเพียงใดที่ขุนพลแห่งชละวเทฯ เฉกข้าจักมิอาจชำระได้ ? หากข้าประสงค์"

"สร้อยเส้นนี้ แลกมาด้วยความเจ็บปวดของดวงใจข้า..แลกมาด้วยชีพแห่งดวงใจข้า...ท่าน...คิดว่าควรให้ราคาเท่าไหร่?"

...หยดน้ำตาสีชาดนั้นไหลนองจากดวงตาเจ้าของคำตอบ...ไหลนองเสมอมันมิเคยเหือดแห้ง ริมฝีปากหนาเผยอให้เห็นเขี้ยวสีเงินแห่งยักษา  ดวงตาอันแดงกล่ำจดจ้องมาที่ขุนพลอย่างคาดแค้นและมุ่งหมาย แววตาคงอำนาจแห่งยักษาคู่นั้นดั่งสะกดสติให้สถิตในความกริ่งเกรง  และยิ่งตระหนกขึ้นไปอีกเมื่อประโยคอันออกมาจากคมเขี้ยวนั้นแจ้งราคา...

"ตนกูจักขายให้ หากปวงมึงจ่ายค่าสร้อยสายนี้ด้วยความทุกข์ทรมาน....ชั่วกาล ..."

...สิ้นคำภาพโกเมนสายงามในถาดเงินอันถูกประคองไว้ในอ้อมกอดนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นภาพแห่งดรุณ วงหน้านวลอันคุ้นเคย.... ขุนพลแทบหยุดหายใจเมื่อโกเมนสายนั้นบัดนี้พาดอยู่บนลำคอระหง แห่งดรุณนั้น ....หากแต่มิได้ทับทาบ เพราะสายเส้นโกเมนเหมือนบาดลึกลงไปในลำคอโดยรอบแล้วไหลรินลงมาเป็นสายเส้น กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่ว กลิ่นคาวเลือดอันหอมหวาน....

ตนรู้ดีว่ากลิ่นเลือดหวานเฉพาะนี้เป็นของผู้ใด ริมฝีปากอิ่มแห่งคล้ายเอ่ยเรียก..หากมิมีเสียงใดรอดออกมานอกจากเลือดสีเข้มที่ทะลักออกมาจากริมฝีปาก ทุกครั้งที่ผู้สวมสายโกเมนนั้นขยับริมฝีปาก...ไศรพมหินทร์ นั้นรู้ดีว่า ริมฝีปากอิ่มนั้นเพรียกชื่อตน...เสียงที่มิอาจได้ยินนั้น...พร่ำร้องให้ตนช่วยเหลือ....

...แล้วทุกสิ่งก็หยุดนิ่งเมื่อ ดรุณนั้น ปิดเปลือกตาลง วงแขนกำยำแห่งยักษา รวบกอดร่างนั้นให้แน่นกับร่างตนคล้ายดั่งมิอยากให้ผู้ใดพรากร่างนั้นไปอีก...

"ดวงใจกู...วางใจให้มึง...ดูแล...หากได้แค่นี้เองรึ !?...ไศรพมหินทร์!! ...หาให้เจอ!!...แม้จะพบเพียงผงกระดูก..ตนมึงก็ต้องหา ดวงใจกูให้เจอ!! ราคาโลหิตของดวงใจกู มากกว่าแสนพันเท่าทวีเมื่อเทียบกับ ชลเทวทหะนครทั้งแดน! ...ของกู... ดวงใจของกู ....พวกมึงพรากไปแล้วขยี้ดวงใจ..ของกู ... เอาสิ หากพวกมึงต้องการกูก็จักให้ !! จ่ายมาสิ!!มากกว่าหัวอันโง่เขลาของชละเทวะบิดาที่โง่เขลามิฟังคำอันใด...มากกว่า ไอ้ขุนพลที่ตนกูยอมไว้ใจ ยกดวงใจกูให้กับมัน...พวกมึงต้องชดใช้... พวกมึงจักต้องชดใช้ !! กูจักทำให้มึงทั้งปวงรู้ว่า....สร้อยเส้นนี้จักมีค่ามากกว่า ชละวเทหะนครทั้งแดน ! "
......................
.........................................

ในความมืดแววตาสีมรกต สว่างโพล่ง เมื่อสะดุ้งตื่นจากความฝัน  เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจนทำให้ใบหน้าชุ่มไปด้วยหยดน้ำ กลิ่นคาวของเลือดหวานยังติดอยู่ในความรู้สึก ครั้งหนึ่ง เอล ถึงกับเคยเพ้อไปคนเดียวกับความฝัน..

'รอนะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด...จะเอากลับมา แม้จะเจอเพียงเถ้ากระดูก ก็ต้องเอากลับมา...'

...สายลมพัดกลิ่นดอกแก้วลอยมาจางๆ  พระจันทร์ดวงโตที่เห็นจากหน้าต่างกลมเป็นสีส้มแดง เหมือนดวงตาในความฝัน ลางร้ายเหมือนจะคอยเตือน.........
..
.... เจ้าของสร้อยเมน กำลังจะมาทวงสร้อยเส้นนั้นคืน ....

"เอล..."

คนในอ้อมกอดเหมือนละเมอชื่อตนออกมา เอล กระชับวงแขนตัวเองให้แน่นขึ้นอีก...เมื่อแสงจันทร์ส่องให้เห็นรอยลึกที่พาดกลางลำคอของคนที่กอดไว้ ภัทร ยังคงซุกตัวอยู่ในวงแขนนั้น...
.....
..
...วงแขนอุ่นโอบที่รวบเอวตนแน่น....เหมือนไอ้ตัวแสบมันจะกลัวว่า
....
.
'วันพรุ่งนี้จะไม่มีอีกแล้ว ...'
......................
.........................................


‘Mr. Ram Karun.’

นามบัตรจากคนตรงหน้ายื่นมาให้ผมรับกับมือ  พื้นนามบัตรและชื่อบริษัท เป็นอักษรสีแดงจนเกือบจะดำ ตัดกับอักษรฟอนต์แปลกที่พิมพ์ชื่อ สั้นๆ ‘Mr. Ram Karun.’ ร้านกาแฟร้านประจำที่เคยใช้เป็นที่นัดคุยเรื่องงาน ถูกเปลี่ยนมาเป็นร้านอาหารริมน้ำ บรรยากาศสบายๆ สีเขียวของต้นไม้ ตัดกับสีขาวของดอกแก้วที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ลำน้ำเบื้องหน้าเป็นสีทอง...

...เวลาแสงแดดส่องสะท้อนกับผิวน้ำยามเย็น…เล่นเอาผมเคลิ้ม...นี่น่าจะเป็นร้านที่ 'ทางฝ่ายนั้น' เลือก เพราะพี่วุฒิไม่มีทางเลือกร้านแนวนี้ได้แน่ๆ    วันเสาร์ครับ แต่ผมกลับโดนเรียกตัวจากเสียงโทรศัพท์ของไอ้ฝิ่นที่บอกคราวๆแล้ว เมื่อคืน 'นายจ้างต้องการบีฟงานก่อนจะเห็นงานจริงในวันจันทร์ ' ฟังดูเหมือนจะดี แต่การแข่งขันระดับนี้แล้ว ผมไม่ใช่เด็กๆนะที่จะไม่สังเกตุเลยว่า โปรเจคนี้มีการล็อคงานบ้างอย่างแน่นอน....ว่าแล้วเชียวทำไม เลือกผม
...
...ชิ!..คิดมากไม่ได้เลยช่วงนี้ หัวมันเริ่มปวดขึ้นมาอีกแล้ว ....
..
วันนี้ผมมาสายไปเกือบยี่สิบนาที เพราะเมื่อคืนหนักไปหน่อย อย่างที่รู้ แต่ถึงไม่มีเรื่องนั้นผมก็สายอยู่ดี น่าดีใจที่พี่วุฒิยังรอ  ผมว่าพี่แกน่าจะเผื่อเวลาให้ผมแล้ว ก็ในกองบ.ก. พี่แกรู้สันดานผมดีกว่าใคร 'ไม่สาย ไม่เหลวไหล ไม่ใช่ไอเดียร์' แล้วก็ 'เรือนน้ำชา' ร้านนี้เป็นร้านที่ผมต้องเมมฯ ไว้ในหัวเลย บรรยากาศดีตรงใจผมโคตรๆ  ผมได้แต่หันซ้ายหันขวามองบรรยากาศรอบข้างจน พี่วุฒิกระทุ้งศอกให้   

“ไอเดียร์ นี่ ‘คุณราม’  ” 

พี่แกแนะนำชายร่างใหญ่ผิวสีทองแดงให้ผมรู้จัก ผมยาวสีดำแกมเงินถูกมัดรวบอย่างหยาบๆแต่ดูดีในสายตา จมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วเข้ม และแผงขนตาที่ยาวเป็นแพ นี่เป็น 'คน' จริงๆ หรือโครงหน้านั่นเหมือนรูปปั้นหรือรูปสลักมากกว่า..เพราะ.. นี่เป็นภาพหน้าที่ผมมักจะตวัดปลายดินสอวาดด้วยความชินมือเสมอๆ เวลาเบื่อๆหรือเริ่มไม่สบายใจ ....

"ราม ...ราม การรุณ ...."

คงเพราะมัวแต่งงๆอยู่ พอพี่วุฒิ กระทุ้งศอกให้ผมจับมือทักทายคุณราม  ผมถึงได้ยืนนิ่ง...จนมือใหญ่นั่นรวบมือผมไว้แล้วดึงเข้ามากอด ...

"....ของข้า"

ประโยคนั้นมันกระซิบอยู่ข้างหู แต่ผมฟังไม่ถนัดนัก  กำลังเหวอครับ ที่กอดทักทายมันแน่นเกินไป กว่าที่ควรจะเป็น....

'ตุบ!?'

เสียงนั้นมันดังแค่ครั้งเดียว แต่ชัดเจนอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนเสียงจังหวะแรกของเสียงกลอง แต่มันดังอยู่ในอกผม...

[หัวเเม่มือ]

ยังไงอ่าาา

[Smirnoff]

 :z3:เห้ย เกิดอะไรขึ้นนนน   จะเปนไงต่อเนี่ยยยย

[MeepadA]

จะมาทวงคืนหรีอไร  จะคืนให้ง่ายๆได้ไง เอลสู้ๆ 

[takara]

สองคนเหรอเนี้ย แล้วใครที่เป็นยักษ์หว่า

[BitterSweet~]

ใครจะมาเอาภัทรไปแบบง่าย ๆ
เอลไม่มีทางยอมหรอก

เนื้อเรื่องกำลังน่าสนใจค่ะ
ทั้งอดีตและปัจจุบัน
คนเขียนสู้ ๆ นะคะ ^^

[ชะรอยน้อย]

อ่านดีๆเหมือนเอลจะเป็นยักษ์ แล้ว ตัวละครใหม่เป็นแม่ทัพ รึเปล่า??
ราชาศัพท์อะไรเราติดลบมาก ย้อนอดีตทีเลยมึนๆเลยทีเดียว
อยากรู้ต่อเหมือนกันว่าอะไรเป็นเหตุที่ภัทรต้องเชือดคอตัวเองตรงหน้าผา แล้วยักษ์นั่นอะไรยังไง สรุปแล้ววอนนักเขียนมาต่อด่วนค่ะ 

[zeen11]

เนื้อเรื่องตอนนี้ช่วงท้ายน่าติดตามมากๆ มีตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว ท่าทางเอลจะต้องรับศึกหนักแน่นอน 

[mayabee]

เอลเป็นเเม่ทัพใช่ไหมค่ะ   ส่วนรามนี้เป็นคนที่ได้สร้อยไปแล้ว สั่งแม่หัพให้ไปหาร่าง ภัทร 

เราเข้าใจถูกเปล่า

[lovely2min]

ปกติกลัวงุมาก
เรื่องที่เกี่ยวกะงูจะไม่อ่าน
แต่เว้นเรื่องนี้ไว้เรื่องนึงล่ะกัน ฮี่ฮี่

งงๆ กะราชาศัพท์ง่ะ

[YenOh]

คุณราม = ยักษ์(ไม่ทราบชื่อ) คนรักขององค์ภัทรเจ้าในอดีตชาติ

ไอเดียร์ = องค์ภัทรเจ้า

เอล = ไศรพมหินทร์

อ่านทำความเข้าใจอยู่พักนึง เข้าใจว่าคุณยักษ์เป็นคนรักขององค์ภัทรเจ้า แต่ต้องห่างไกลกันจึงฝากฝังคนรักไว้กับไศรพมหินทร์(เอล) ในช่วงนั้นเกิดเหตุร้ายไม่ทราบสาเหตุ องค์ภัทรเจ้าโดนตามล่า และตั้งใจจะไปหาชลเทวะเจ้า(พ่อ) เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่พบว่าชลเทวะเจ้าก็ร่วมตามล่าตนเอง จึงตัดสินใจปลิดชีพตน

ประมาณนี้ใช่มั้ยคะ ฮุๆ รออ่านต่อคลี่คลายปมค่ะ


ติดตาม ๆ เรื่องนี้ปมพอ ๆ กับเรื่องนู้นเลยนะคะ แต่เรื่องนี้มีตัวเอกชัดเจน(ชอบค่ะ) แล้วก็อัพสั้นกว่ามาก T^T

 ***แสงแห่งกรรมมาแลบุญญานั้น สว่างจนกลบสายด้ายแดงแห่งชะตาที่ผูกโยง สองบารมีไว้ด้วยกัน  <<< มีแอบบอกด้วยว่าองค์ภัทรเจ้ากับไศรพมหินทร์เป็นเนื้อคู่กัน ฮุๆๆๆ

[Zitraphat]

 
       YenOh เดาเก่ง แต่คุณรามสำหรับ ภัทร แล้ว คุณราม เป็น 'มากกว่ารัก' เน้อ  ยังเป็นปมต่อไปว่า คุณรามเป็นใคร ตอนนี้บอกได้อย่างเดียว คุณราม เก่งและมีดีพอที่จะชนกับ เอล ได้แน่   เรื่องตอนอดีต แก้ไม่ได้แล้วอะ คนเขียนแก้ภาษาให้มันง่ายลงแล้วนะ ขอโทษนะที่ต้องให้อ่านหลายๆรอบ ฝึกสมองแล้วกัน นะๆๆๆ

...ที่เดาว่า คุณยักษ์เขาฝาก องค์ภัทรเจ้าไว้กับ ไศรพมหินทร์ สปอยเลยแล้วกัน เขาไม่ได้ฝาก แต่โดนบังคับ 'ขอ' มาต่างหาก... ดวงใจ ที่ตัดสินใจยกให้...เจ้าของเขากำลังมาทวงคืนแล้ว เอล จะคืนให้อะเปล่าอะ? คนอ่านรู้อยู่แล้วนิ....ใช่ป่ะ?   

[sunshadow]

   บทจะไม่เจอก็ไม่เจอเลยสักคนมาได้เป็นนานสองนาน
   พอถึงกาลจะเจอก็มาจ๊ะเอ๋เจอเอาไล่เลี่ยกันซะงั้น
   แล้วใครจะชิงคนนี้ไปได้ด้วยวิธีไหนละเนี่ย

[$VAN$]

เอลกับภัทรช่าง...กันได้ดุเดือดถึงเลือดถึงเนื้อ ตัวลายกันทั้งคู่ สมกันจริงๆ เอิ๊กส์

...หยดน้ำตาสีชาดนั้นไหลนองจากดวงตาเจ้าของคำตอบ...ไหลนองเสมอมันมิเคยเหือดแห้ง

น่าสงสาร ท่าทางจะเศร้ามาก ยักษาตนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับภัทรหนอ

[iforgive]

เอาจริง ๆ เลยนะ  ตอนย้อนอดีตไม่ได้อ่านอ่ะ  รอคนมาตีความให้
ไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะ  แต่ขี้เกียจทำความเข้าใจ
กะว่าถ้าไม่เข้าใจเรื่องในปัจจุบันจะกลับไปอ่านทีหลัง

[Zitraphat]

^
^
^
โห่...กล้ายอมรับมาก + 1 ให้เลย ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่อยากรู้เหมือนกันว่าใครอ่านรู้เรื่องบ้าง รอคนอ่านมาตีความให้ดีกว่า ใครเดาอะไรได้บ้างแจ้งมา ถ้าผิดพลาดจะแก้ไขให้ ที่เห็นเม้นท์บนๆก็มีเดาได้หลายคนนิ เดาถูกซะด้วย สิ ลองเดามาแล้วกัน รักเน้อ

**ปล. เชียร์ เอล ให้เขมือบ ภัทร กันมาเกือบ 2 หน้า เจอ คุณรามเข้าไป ลืม NC กันเลยทีเดียว    ถ้าคุณแฟนไม่เม้นท์ ลืมก็ไปแล้วนะเนี้ย ....

[iforgive]

^^^ ขอโทษทีไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะ  แต่ด้วยชื่อและภาษาโบราณ ๆ มันต้องทำความเข้าใจนิดนึง
พอดีช่วงนี้มีเรื่องยุ่ง ๆ ในสมองเยอะมาก  เวลาอ่านนิยายจะอ่านแบบ skimming น่ะ
พอเจอภาษายาก ๆ ชื่อยาก ๆ จะข้ามไปก่อน  จริง ๆ แล้วชอบอ่านนิยายย้อนยุคนะ 
......
เมนท์ซักหน่อย  อยากบอกว่าเอลก็ชอบ  แต่ผู้ชายลึกลับตัวใหญ่ล่าสุดนี่ก็ชอบมากกกก
เอลเองคงมี sense ที่จะรู้ว่าเจ้าของเขาตามมาเจอภัทรแล้ว  ไม่รู้ว่าเอลจะทำอย่างไรนะ

[LSK]

คนรักในอดีตของไอเดียร์ตามมาเจอแล้ว แล้วเอลจะทำยังไงต่อไป

[April❤]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากๆ
แต่ตอนย้อนอดีตนี่ยังแอบงงๆหน่อยๆ
ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกป่าว55
รอคนอื่นมาแปลดีก่า

[กาลณัฐ]

รักสามเศร้า แต่ยังไงก็สงสารน้องเดียร์ 

[sunshinesunrise]

สามเศร้ามาอีกแล้ว.. เรื่องนู้น ภัทรเจ้ามีแนวโน้มจะเลือกยักษ์
แล้วเรื่องนั้น ภัทรจะเลือกยักษ์หรืองู??

หรือจะเป็น เสมอ 1-1

เรื่องนี้ได้กับงูแทน.. บ๊ะ!! คนชื่อภัทรเสน่ห์แรงกับเพศเดียวกันจริงๆ อิจฉาดีมั้ยเนี่ย

อิอิ

[Zitraphat]

 กล้าอิจฉาหรือเน้อ....ภัทร แต่ละคนจุดจบดีทั้งนั้น ...ภาคอดีต ของเรื่องนี้เก่าว่าเรื่องนั้นเน้อ เรื่องนี้เป็นจุดเริ่มของเรื่องทั้งหมดที่โยงกันอยู่...  บทต่อไปสั้นๆใครที่อ่านเรื่องนั้น อย่าสปอยของเขานะว่า 'มัน' เป็นอะไร 

ถือว่าคนเขียนขอนะ 

[Zitraphat]

กาลกีรตี บทที่ 15

[อดีต]

"มิได้หรอกขอรับ"

เสียงดรุณนั้นตอบทันทีอย่างไม่ใส่ใจ แล้วถือวิสาสะโน้มตัวไปหยิบคว้า ผลไม้สีสดในถาดทองเหลืองมาเคี้ยวตุ้ยๆ

"ทำไมมิได้... เมื่อเจ้าเองก็บอกอยากเคียงข้างข้า..."

แทบสำลักกับรสหวานของผลไม้และคำพูดอันคลุมเครือของร่างใหญ่ที่นั่งอยู่สูงเหนือตน องค์ภัทรเจ้า กระแอมไอแล้วปาดมือเช็ดริมฝีปากอิ่ม ...

"เพราะข้าเจ้า หาได้เป็นอย่างที่ท่านราพณ์คิดหวัง หน่ะสิขอรับ.."

"เฉกใด? "

...แทนคำตอบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้ามองจดจ้องเจ้าของแววตาสีชาด รอยยิ้มน้อยๆปรากฎที่ริมฝีปากอิ่ม  ดรุณน้อย หาได้เกรงกลัวอันใดกับอำนาจของเจ้าของแววตา...

"ความลับ...ของข้าเจ้าเลยนะขอรับ...หากแจ้ง ...องค์ราพณ์.... องค์ราพณ์ ท่านจักเก็บไว้ได้ฤ ไม่?"

"ข้าจักฝังลึกลงสุดนิรยแดน..."

"หาได้โกรธ เกลียดข้าเจ้านะขอรับ หากทราบความ..."

"จักโกรธเกลียดเจ้าได้เยี่ยงใด... ตนข้าทำได้กระนั้นรึ?"

"ตรัสแล้วนะขอรับ...ไม่ว่าอันใดก็ห้ามโกรธเกลียดข้าเจ้า..."

"ข้ารับปาก.."

"จริงนะขอรับ ? "

"ภัทระ....!"

"อย่าข่มขู่ข้าเจ้าสิขอรับ...แจ้งให้ก็ได้...ความลับยิ่งชีพเลยนะขอรับ...ราพณ์ท่าน... ตนข้าหน่ะ...หาใช่พวกเลือดบริสุทธิ์ขอรับ"

"เอาสิ่งใดมาพูด!?"

"ความจริงแลสัจจะ ขอรับ ..."

"ภัทระ...."

เสียงคงอำนาจเรียกย้ำชื่อดรุณเบื้องหน้า เหมือนมิเชื่อในสิ่งใด...พาให้ดรุณน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ แววตาสีน้ำตาลนั้นเหมือนยิ้มได้ ซ้ำยังไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสิ่งที่ตนเอ่ย  มืออุ่นนั้นยังเอื้อมจับข้อเท้าร่างใหญ่ เหมือนอ้อน...

"บิดาข้าเป็นเจ้าแห่งชลวะเทฯ อันนี้แน่นอน ...มารดาข้าเจ้าก็แม่หญิงนาม จามรินทร์ อันนี้ก็สัตย์จริง... "

"แล้วใย...ว่าเจ้ามิใช่เชื้อสายนาคา ....? อย่าล้อข้าเล่น ภัทรเจ้า"

"ข้างในนี้ขอรับ ....ข้างในของข้า ...หาใช่... นาคา....ความลับนี้ ...แค่ท่านราพณ์ เท่านั้นนะขอรับ...ที่ข้าเจ้ายอมปริปากบอก..."

"เยี่ยงใด?"

"ความปรารถนาอันมิสมควรของมารดาข้าเจ้าหน่ะขอรับ .... นาง...แลกเปลี่ยนข้าเจ้ากับ 'สิ่งนี้...'"

...มือใหญ่ถูกเอื้อมจับมาให้วางทาบกับหน้าอก... เสียงที่ได้ยินผ่านสัมผัสของมือนั้น ทำให้แววตาสีชาดสว่างวาบ...

.....
..
"มิมีผู้ใดทราบความเรื่องนี้ นอกจากมารดาที่สิ้นไปของข้าเจ้า....และราพณ์ท่าน...จักเก็บลึกลงสุดนิรยแดนดั่งสัญญารึเปล่าเหล่าขอรับ?....ฤ จักทอดทิ้งให้ข้าเจ้าตกตาย... หากมีผู้ใดทราบความ?..."
......................
.........................................

'ตุบ!?'

เสียงนั้นมันดังยิ่งกว่าเสียงฟ้าที่เพิ่งผ่าไปเมื่อครู่นี้อีก...แต่มันดังอยู่ที่หน้าอกผม... ขาผมหมดแรงทันทีที่รับรู้ความรู้สึกนั้น เหมือนร่างกายมันช็อคไปชั่วขณะ ...  ข้างนอกฝนยังตกหนัก พี่วุฒิกลับไปแล้ว เหลือแค่ผมที่ยังนอนนิ่งบนโซฟา นี่เป็นห้องพักของคุณราม ห้องชั้นบนที่อยู่ใน ร้านเรือนน้ำชา ...

... ผมเป็นลม...จู่ๆก็เป็นลม หูมันแว่วไปเองในขณะที่หัวใจเต้นแรง แล้วก็หมดสภาพครับ..ผมทรุดลงกับเท้าคุณรามทันทีที่เขาปล่อยผมออกจากกอดทักทาย ... ผมไม่รู้หรอกว่า พี่วุฒิแกทำหน้ายังไงที่ผมทำแกได้อาย ต่อหน้า เจ้าของงานอย่างนี้ วันนี้ผมไม่ได้สำออย แต่มันเป็น จริงๆ ....เป็นหนักกว่าทุกครั้ง จนพี่วุฒิต้องฝากผมไว้ในการดูแลของคุณราม และก็เป็นคุณราม ที่แบกผมขึ้นมาที่ห้องพักของแก

   กลิ่นดอกแก้วที่ลอยมาจางๆ ทำให้สมองเริ่มผ่อนคลายมากกว่าที่เป็นอยู่...ตอนที่ผมเริ่มรู้สึกตัวก็เจอสายตาคุณรามมองมาแล้ว คุณรามนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ที่หันมาทางผมมือใหญ่ลูบผมผมเหมือน ผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ เจอความรู้สึกแปลกๆแบบนี้ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว มันอบอุ่นเกินไป... ความอบอุ่นและแววตาที่สะกดให้ผมนิ่งรับสัมผัสทั้งหมด ปลายนิ้วร้อนของคุณราม ลากไล้มาที่ลำคอผมแล้ว ลูบเบาๆ  ความเจ็บมันเกิดขึ้นมาตอนปลายนิ้วนั้น กดลงบนรอยฟันของ เอล ....

"เจ็บตัวกับเจ็บใจ...อะไรมันเจ็บมากกว่ากัน ... ? หือ...ไอเดียร์ ..."

[LSK]

คุณรามจะทำอะไรอ่ะ