-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
****************************************************************************************
กาลกิระตี พื้นปฐพีแห่งแสงวัน
กระแสสินธุ์ อุดมอัน เป็นมารดา แลบิดร
ทั้งข้าและปวงเจ้า ต่างร่วมเผ่าใต้นภาภรณ์
สถิตคู่ทินกร ลืมหรือ...ข้ายังรัตติกาล
ลางโผผินกลางแสงจันทร์ ลางหลับฝันใต้พงไพร
ลางซ่อนร่างในรูปเหยื่อ ลางเผยเนื้อล่อให้หาย(นะ)
ลางบางคืนคืบคลานคลาย ขย้อนหยอกแล้วกัด(กิน)กลืน
สารบัญ
*ลิงค์ตอนไหนเปิดไม่ได้บอกได้เลยค่า *
[บทเริ่ม] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1961483#msg1961483)
[บทที่ 2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1962357#msg1962357)
[บทที่ 3] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1963165#msg1963165)
[บทที่ 4] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1963625#msg1963625)
[บทที่ 5] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1965319#msg1965319)
[บทที่ 6] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1966822#msg1966822)
[บทที่ 7] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1972396#msg1972396)
[บทที่ 8] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1972688#msg1972688)
[บทที่ 9] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1973912#msg1973912)
[บทที่ 10] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1975955#msg1975955)
[บทที่ 11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1976483#msg1976483)
[บทที่ 12] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1977782#msg1977782)
[บทที่ 13] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1979013#msg1979013)
[บทที่ 14] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1981100#msg1981100)
[บทที่ 15] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1982109#msg1982109)
[บทที่ 16] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1983750#msg1983750)
[บทที่ 17] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1986589#msg1986589)
[บทที่ 18] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1987862#msg1987862)
[บทที่ 19] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1990549#msg1990549)
[บทที่ 20] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1992151#msg1992151)
[บทที่ 21] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1993040#msg1993040)
[บทที่ 22] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1994298#msg1994298)
[บทที่ 23] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2000785#msg2000785)
[บทที่ 24] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2005195#msg2005195)
[ว่าด้วยฝันเรื่อง ‘งู’] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2007333#msg2007333)
[บทที่ 25] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2008206#msg2008206)
[บทที่ 26] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2014933#msg2014933)
[บทที่ 27] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2015862#msg2015862)
[ตอบปัญหา...สิ่งคาใจ...เกี่ยวกับ 'ภัทรเจ้า' ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2016535#msg2016535)
[บทที่ 28] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2022834#msg2022834)
[บทที่ 29] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2024444#msg2024444)
[บทที่ 30] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2025504#msg2025504)
[บทที่ 31] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2030061#msg2030061)
[บทที่ 32] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2033629#msg2033629)
[ว่าด้วยเรื่อง 'ศุภะ'] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2034087#msg2034087)
[บทที่ 33] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2045809#msg2045809)
[บทที่ 34] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2072616#msg2072616)
[บทที่ 34 <ช่วงแถมแบบอึนๆ>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2073670#msg2073670)
[<ปีกแห่งสายลม-แด่ FC.คุณราม>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2075663#msg2075663)
[บทที่ 35] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2076623#msg2076623)
[บทที่ 36] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2091077#msg2091077)
[บทที่ 37] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092038#msg2092038)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092569#msg2092569)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092573#msg2092573)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? III] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092576#msg2092576)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? IV] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2093837#msg2093837)
[<แถมอีกนิด…มันค้าง>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2093900#msg2093900)
[บทที่ 38 I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2102600#msg2102600)
[[บทพิเศษ] ตะบองพลำ <ยุติธรรม?>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2103826#msg2103826)
[บทที่ 38 II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2110424#msg2110424)
[บทที่ 38 III] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2110873#msg2110873)
[บทที่ 39] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2112383#msg2112383)
[บทที่ 40] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2113549#msg2113549)
[บทที่ 41] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2114047#msg2114047) [บทที่ 42] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2116032#msg2116032) [บทที่ 43 I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2119326#msg2119326) [บทที่ 43 II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2120424#msg2120424)
[บทที่ 43 <แถม>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2120908#msg2120908)
[บทที่ 44] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2121983#msg2121983)
[บทที่ 45] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2145195#msg2145195)
[บทที่ 46] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2145938#msg2145938)
[บทที่ 47] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2148428#msg2148428)
[บทที่ 48] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2153083#msg2153083)
[บทที่ 49] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2158789#msg2158789)
[บทที่ 50] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2163191#msg2163191)
[บทที่ 51] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2164642#msg2164642)
[บทที่ 51 <แถมนิดนึง>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2165029#msg2165029)
[บทที่ 52 พิเศษสมนาคุณคนอ่าน-I Dear Thai Food #1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2167798#msg2167798)
[บทที่ 53] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2181653#msg2181653)
[บทที่ 54] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2191629#msg2191629)
[บทที่ 55] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2193090#msg2193090)
[บทที่ 56] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2193544#msg2193544)
[สั้นเฉพาะกิจ ‘กลิ่น’] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2217717#msg2217717)
[บทที่ 57] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2218565#msg2218565)
[บทที่ 58] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2233933#msg2233933)
[สั้นเฉพาะกิจ ‘ไอเดียร์-ไอเดียว’] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2234354#msg2234354)
[บทที่ 59] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2238711#msg2238711)
[บทที่ 60] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2247788#msg2247788)
[บทที่ 61] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2250721#msg2250721)
[บทที่ 62] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2273543#msg2273543)
[บทที่ 63] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2275994#msg2275994)
[บทที่ 64 เรื่องของคนข้างๆ #1 3P] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2281380#msg2281380)
[บทที่ 64 เรื่องของคนข้างๆ #2 3P] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2289449#msg2289449)
[บทที่ 65] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2291751#msg2291751)
[[ตอนพิเศษ] รักผม..?] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2309227#msg2309227)
[บทที่ 66] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2314276#msg2314276)
[บทที่ 67] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2343583#msg2343583)
[บทที่ 68] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2439508#msg2439508)
[บทที่ 69] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2495266#msg2495266)
[บทที่ 70] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2520499#msg2520499)
[บทที่ 71] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2557273#msg2557273)
[บทที่ 72] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2600430#msg2600430)
[บทที่ 73] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2632407#msg2632407)
[บทที่ 74] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2632477#msg2632477)
[บทที่ 75] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2762664#msg2762664)
[บทที่ 76] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2775071#msg2775071)
-
จะออกมาแนวไหนนร๊าา
ติดตามค่ะ
:m1: :m1: :m1:
-
บทเริ่ม
...
ความกลัวมันก็เหมือนกับต้นไม้ ....
เมื่อกิ่งก้านใบเริ่มเติบโต รากแก้วกับรากฝอยก็ยิ่งฝังลึก ถึงจะโค่นต้นลงได้ แต่รากที่ฝังอยู่มันไม่มีทางขุดออกได้หมด ว่ากันว่าความกลัวของเรามาจากความไม่รู้ เรากลัวสิ่งที่ตัวเองไม่รู้จัก
...แต่ถ้าเรารู้จักสิ่งนั้นดีล่ะ ?? ความกลัวจะยังมีอยู่ไหม? แน่นอนมันยังมีอยู่และอาจจะมากยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ...
***
...ผมชื่อ ‘ไอดิภัทร’ เรียกผมว่า "ไอเดียร์"
ก็ได้ผมมีเชื้อชาติไทย สัญชาติไทย แม้จะมีทวดเป็นจีนก็เถอะผมเกิดบนความแตกต่างเชื้อสายทางก๋งเป็นจีน คริสตัง แต่ทางตา กลับเป็นหมอเขมร นี้ยังไม่นับฟากยายที่เป็นมอญนะ แต่ถึงยังไงผมก็ยังได้ชื่อว่า เป็นคนไทย เชื้อชาติไทย สัญชาติไทย ...
มันก็เหมือนกับเรื่องความรักของผมนั้นแหล่ะ ‘เรารักกัน’ แม้มันจะมีอุปสรรคไปบ้าง ...
...อย่างแรก...
คนรักผมเป็นชาวต่างชาติ เราต่างกันทั้งภาษาและวัฒธรรม นั้นไม่เด็ดไปกว่า คนรักผมเป็นผู้ชาย... ใช่... ผู้ชายชาวอิตาลี แน่นอน เรื่องนี้ทางบ้านรู้ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องที่เรารักกันอาจฟังดูแปลกๆสำหรับผมบอกตามตรงเรื่องเซ็กส์เราเข้ากัน ได้ดี ออกจะร้อนแรงด้วยซ้ำ แต่เรื่อง ‘รัก’ ผมชักไม่ค่อยแน่ใจ ....
'อเล็กซ์ซานโดร' มาเมืองไทยได้ซักระยะหนึ่งแล้วผมออกจะดีใจนิดหน่อยที่หมอนี้มาในฐานะนักธุรกิจ ยังไงก็ดีกว่ามาเป็นครูสอนภาษา ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แค่เบื่อเท่านั้นล่ะ ผมมีเพื่อนเป็นพวก แบล็กแพ็ค หลายคนเกือบ 80% ลงท้ายด้วยการเป็นครูสอนภาษาเพราะหลงเมืองไทย สาวไทยขี้อ้อนและเอาใจเก่ง หนุ่มไทยก็ปากหวาน อารมณ์ดี (ไม่ต้องมองหรอก ผมอยู่นอกประเด็น ปากร้ายแถมยังขี้หงุดหงิด ) ไอ้ที่ว่าดีแล้วที่ เอล เป็นนักธุรกิจ (ผมขอเรียกชื่อเฉพาะเวลาที่ผมใช้เรียกแฟนแล้วกันนะ เรียกอเล็กซ์เหมือนคนอื่นมันไม่ชินปาก) ไม่ได้เป็นครูสอนภาษาเพราะคิดดูสิ ถ้าออกไปเที่ยวกันแล้วเจอเพื่อน คุณจะโดนแยกออกมาจากกลุ่ม... เมื่อ...พวกครูต่างคุยกันถูกคอเรื่องกับเรื่องในห้องเรียน...น่าเบื่อ
และการที่เราคบกัน(เรียกว่า ‘คบ’ กันดีกว่า ‘รัก’กันฟังดูทะแม่งๆ) ทำให้ผมหวั่นๆอยู่เหมือนกัน มีหลายเรื่องที่ผมทำใจไว้ล่วงหน้า เรื่องรั้ง เอล เอาไว้กับตัว ผมไม่คิดจะรั้งถ้า เอล จะไป...ไม่ใช่ไม่รัก แต่รักมากจน ทำให้ผมคิดว่าถ้ามีคนที่ดีกว่าผม ผมก็พร้อมให้เอลไป จะไม่รั้งไว้เพราะคนไทยอื่นที่ดีกว่าผม...มันมีอยู่แล้ว...และแน่นอนผู้หญิงไทยที่ดีกว่าผมมีมากสุดๆ..
มีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับ เอล ที่ผมค่อยๆรู้ทีละนิด เอล เป็นพุทธ ตอนแรกผมยังตกใจ อิตาเลี่ยนตาสีมรกต พูดไทยได้แค่คำสองคำ (ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว จากความช่วยเหลือของ ดิชฯ และอากู๋ ) แต่หมอนี้เป็นพุทธ เป็นพุทธนิกายมหายาน (ผมเองยังแยกไม่ค่อยจะถูกเลยไหนมหายานไหนหินยาน ตอนแรกแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพุทธเราก็มีนิกายกับเขาด้วย) แล้วก็ยิ่งกว่านั้น เอล ไม่ได้เป็นเกย์ ไบฯ ก็ไม่ใช่ ....
แต่หมอนี้รักผม มีเซ็กส์กับผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน (ผมเพิ่งเริ่มเป็นไบฯ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และโดนเอลล่อลวงด้วยสายตา เลย 'อยากลอง' ไม่งั้นก็คงไม่เกินเลยถึงขั้น ‘คบ’กัน) เรื่องราวของ เอล ยิ่งวันยิ่งทำให้ผมอึ้งยิ่งไว้ใจกัน ยิ่งรักกันทำให้ เอล แสดงทุกๆอย่างบอกทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับ เอล ....
ทุกครั้งผมก็พอรับได้.... แต่ครั้งนี้ 'ไม่'
...มันไม่เหมือนกัน.... มันเป็นครั้งแรกที่คนอะไรก็ได้อย่างผมเริ่มจะรับไม่ได้...
เริ่มจากอยู่ๆ เอล ก็โผล่เข้ามาที่ห้อง เราจูบกันโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวย....
ถ้าตอนจบ.... หมอนั้นไม่กลายเป็น 'งู' ไปซะก่อน!
ครับ...ผมไม่ได้พูดผิดหรือมีนัยอะไรแฝง.....
หลังจากเราจบทุกอย่างบนโซฟา หมอนั้นก็เริ่มกลายเป็นงูสีทองทาบอยู่บนตัวผม!!!
ดวงตานั้นยังคงเดิม ดวงตาสีมรกต ผมเห็นแค่นั้นล่ะ ก่อนทุกอย่างมันจะมืดดำ...
...
“ ไอเป็นผู้ชายยูยังรับได้ ! ไอมีเซ็กส์กับยู ยูรับได้ ! ไอเป็นฝรั่งยูรับได้! ทำไม?! เรามีเซ็กส์กันเราจูบกัน ...ทำไมแค่ไอเป็น' Python' ยูยอมรับไม่ได้ !? ”
...ซึ้งไหมล่ะครับ กับแฟนผม...
นั้นเป็นประโยคที่ผมพอแปลได้หลังจากตื่นขึ้นมา...
ตอนแรกนึกว่าฝันไป แต่พอเจอไอ้เอลบ้านั้นแหกปากโวยวายในเรื่องที่ผมประสบกับตัวเองก่อนหน้านั้น... ผมถึงรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นความจริงตัวจริงๆไม่ใช้งูแสตนท์ เอลเป็นงูตัวใหญ่... ผมไม่รู้หรือว่าเป็น พวกไหนระหว่าง 'Naga' หรือ 'Python' ช่างแม่งมัน!! เพราะไม่ว่าจะเป็นอะไรมันก็ยากที่จะยอมรับ...
“อย่าเงียบ ภัทร! ...ยู กำลังทำให้ ไอ กลัวนะ”
ยัง...ไอ้เอลมันยังไม่หยุดบ้า ...แม่ง...ตวาดผมแบบไม่ดูเลยนะ ...
‘เชี่ย! ใครต้องกลัวใครกันแน่!’
เซ็งฉิบหาย...สมองผมหมุนติวไปหมดอากาศเหมือนจะน้อยลงทุกที ท่า migraine จะขึ้น เอ่อ...เอาเข้าไป เอล ยังบ่นไม่หยุดเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของผมที่ไม่ยอมรับ... ยอมรับไม่ได้...
‘เฮ้ย! แมร่งเป็นงูนะ!! ยู เป็น 'Python' นะ ยูไม่ได้เป็นมนุษย์นะ ยูไม่ได้เป็นแค่ตาปลานะเฟ้ย! กู จะได้ยอมรับได้ง่ายๆ!!!’
และก่อนที่ผมจะเพ้อเจ้อกับตัวเองไปมากกว่านี้ประโยคหนึ่งก็ทำให้ทุกอย่างเงียบลง....
“Ti amo นะ ยู know ? Ti amo .... ผม... รัก ภัทร นะ... ”
....เสียงทุ้มปนเศร้านั้นเหมือนสะกดผมอยู่... มันก็เหมือนกับทุกอย่างที่มายำรวมๆกัน.......
สุดท้ายผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ....
‘เรารักกัน’
TBC.
..........................................................................................
-
จะงง หรือ ขำดีล่ะเนี่ย ? = =
อ่านแล้วขำอะ เป็นเราตกใจแย่ๆ 555
พระเอกชื่อไรอ่า เอเล ? - - มันมาไทยผสมกับอัง คนเก่งภาษาอย่างเราเลย งง แดรก
แต่ชอบอะตอนแรกๆคิดว่า นายเอกของเราจะเลิกกับหนุ่มอิตาลีคนนี้ ที่ไหนได้
ติดตามค่ะ + 1 ชอบอะ แปลกๆแหวกๆดี :m3: :m3: :m1: :m1:
-
รับเรื่องใหม่
+1
-
จะงง หรือ ขำดีล่ะเนี่ย ? = =
อ่านแล้วขำอะ เป็นเราตกใจแย่ๆ 555
พระเอกชื่อไรอ่า เอเล ? - - มันมาไทยผสมกับอัง คนเก่งภาษาอย่างเราเลย งง แดรก
แต่ชอบอะตอนแรกๆคิดว่า นายเอกของเราจะเลิกกับหนุ่มอิตาลีคนนี้ ที่ไหนได้
ติดตามค่ะ + 1 ชอบอะ แปลกๆแหวกๆดี :m3: :m3: :m1: :m1:
:laugh: เห็นด้วยๆ คนเก่งภาษาเลยงงแดรก
แต่ก็ชอบนะจะ อย่าเพิ่งหายไปไหนละ
-
แหวกแนวแบบได้ใจ
รอติดตามต่อค่ะ
-
เรื่องน่าสนใจมากค่ะ
-
งง
-
ภัทรเป็นเมียงูเหรอจ๊ะ อิอิ
ชอบพลอตค่า บวกเป็ดรออ่านๆ
-
เรารักกัน
ต่างเผ่าพันธ์ก็ไม่อาจแยกเราจากกันได้
-
กาลกีรตี บทที่ 2
[เรื่องราวเมื่อ สาม อาทิตย์ที่ แล้ว ]
โบราณเขาว่ามาว่า....
"ถ้าฝันว่างูรัด จะได้คู่ ถ้าฝันว่างูเห่ากัด จะได้แฟน"
..................................................
.................................
'แต่ไอ้ที่ผมเจออยู่ตอนนี้ แมร่ง อนาคอนด้าเลยมั้ง !!! ไอ้สาด!!! ออกไปน้า!!!!! แมร่ง! ไอ้งูไม่มีมารยาท !! ฝันก็ฝันของกู พื้นที่ก็พื้นที่ในสมองกู แล้วมึงมาอยู่ในสมองกูได้ไง ?! ออกไป !! ถ้ามึงไม่ออก.....
.........................ถ้ามึงไม่ออกไป ...
กูจะ...
...
จะ..
.
......กูจะร้องไห้แล้วนะ สาด !!! กูบอกให้ออกไป !!!!....'
ฝัน!! ฝัน....ชัดๆ!! ผมพยายามบอกกับตัวเองอย่างนั้น แม้ความเย็นที่สัมผัสได้จากผิวเนื้อลื่นนี้จะชัดเจนแบบสุดๆ แต่การที่ผมยังทั้งผลักทั้งดัน ไอ้หัวโตๆเขี้ยวโง้งๆ นี้ได้โดยยังไม่ตายหรือโดนไอ้งูยักษ์นี้เขมือบเสียก่อน มันก็พอบอกใบ้ได้ลางๆ ผมกำลังฝัน ...ความฝันที่ซ้ำซาก ....ไอ้งูเหี้ยตัวเดิมที่กำลังรัดผมอยู่นี้ สักวัน ! สักวันผมจะชนะมันให้ได้ !! สักวัน !!
..................................................
.................................
"เป็นอะไรว๊ะไอ้เดียร์ หน้าตายังกะปลาบู่ชนเขื่อน "
"เหมือนเดิม...ฝันร้าย..."
"ฝันถึงไอ้งูตัวนั้นอะนะ ...แมร่ง มึงฝันอย่างนี้มาเป็นชาติแล้ว ยังไม่ชินอีกหรือว๊ะ? "
"ชินเหี้ยอะไร มึงลองมาเป็นกูไหม ? งูหรือหมาก็ไม่รู้ ทั้ง รัดทั้งเลีย ...แมร่ง! คิดแล้วยังขยะแขยงไม่หาย ..."
"เขาว่าฝันถึงงู จะเจอเนื้อคู่นะโว้ย ...."
"จะเนื้อคู่ปลาคู่แมร่งก็มาเถอะ เจอแต่ในฝัน สักวันกูคงประสาทแดก! ใครมันคิดวะ ฝันถึงงูจะเจอเนื้อคู่ แมร่งเปลี่ยนเป็น กระตงกระต่าย บ้างไม่ได้หรือไง ? คนคิดมันจะรู้ไหม กูกลัว สัตว์เลื้อยคลาน เหี้ยเฮ้ย!"
"เกลียดไปเหอะมึง ไอ้เดียร์...เขาว่ายิ่งเกลียด จะยิ่งเจอ"
"เหรออออออออออ....มีเพื่อนอย่างมึงนี้ เป็นบุญกูจริงๆ ซึ้งใจสัดๆ มึงโคตรรักกูเลยหว๊ะ ฝิ่น เย็นนี้เลี้ยงเหล้าด้วยนะ..."
"อ้าว? ไหงจบอย่างนี้อะ เหี้ยเดียร์ "
"ไม่รู้อะ คืนนี้กูจะเมา เมาให้หลับไปเลย ไม่ไหว...ฝันร้ายทุกคืน บันทอนสุขภาพจิตมาก... "
"แล้วคิดยังว่าจะเมาร้านไหน ....เลือกร้านดีๆนะเว้ย เผื่อคืนนี้มึงอาจได้เจอเนื้อคู่ "
"งั้นก็ดี ....เจอเนื้อคู่ซะทีเถอะ กูไม่อยากเปลื้องตัวให้ไอ้งูบ้านั้นมันลวนลาม "
..................................................
.................................
"I'm Dear ...I Dear ....ไอ้เดียร์...เชี่ยเอ้ย! ...แมร่ง ลิ้นพันกันหมดแล้ว...สัดฝิ่น! เจอฝรั่งแล้วทิ้งกูเลยนะ...มึงเรียกไอ้มังคุดนี้มา มึงรับผิดชอบสิ...เล่นหนีกูงี้เลยนะมึง เหี้ยฝิ่น !!"
ครับผมเองครับ ไอดิภัทร สุดหล่อ ตอนนี้ผมกำลังเผชิญปัญหาระดับชาติ อาจเป็นเรื่องของความสัมพันธุ์ระดับประเทศกันเลยก็ว่าได้ เรื่องมันเริ่มมาจาก ไอ้คุณฝิ่นเพื่อนผมมันเมาแล้ว ต่อมความรู้มันแตก นั่งแดกเหล้ากันอยู่ดีๆ มันเสือกอยากสปีคอิงลิส กับฝรั่ง ผมนั่งมึนๆมันเลยไปดึงไอ้มังคุดนี่มา แล้วไง? ตอนนี้ความซวยมันมาตกอยู่ที่ผม ก็ไอ้มังคุดตรงหน้าผม มันเสือกไม่คุย ภาษาอังกฤษ .....
หึ...หึ ...หันไปหาไอ้ตัวสอยมังคุดมา มันก็หายไปกับสายลมแล้ว สงสัยสะดุดหัวพ่อใครเข้า น่าจะแดกตีนอยู่ในห้องน้ำ ....ทีนี้เอาไงอะ ? ตาโตๆ สีแปลกที่จ้องมา ก็พอแปลออกว่ามันถามชื่อผม แต่พอผมจะแนะนำตัว มันก็แปลกๆ ไม่คุ้นปาก ผมชื่อเล่นว่า 'ไอ-เดียร์' ถ้าบอกมันว่า ชื่อ ไอ-เดียร์ เดี๋ยวก็เรื่องยาวอีกถ้ามันเสือกถามนู้นถามนี้จะทำไง แค่แนะนำตัวประโยค อนุบาล สมองผมยังผสมคำมั่วซะ เอางี้แล้วกัน....
"Phat ,I'm Phat "
ตัดปัญหาไปเลย กู ชื่อ ภัทร แล้วกันสั้นดี .... แล้วไอ้มังคุดนี้ชื่ออะไร อะ? หัวหูกูมึนสัด!! ภาษาไทย ตอนนี้ยังฟังไม่ชัด แล้ว นั้น ปากมันพ่น ภาษา เหี้ยอะไร ออกมาอ่ะ? อืมส์ แล้ว มาจ้องหน้าทำไมอะ?
เร็วกว่าความคิดครับ มือไม้ผมไปไกลกว่าสมองแล้วตอนนี้ สัมผัสเย็นที่ได้ จาก โครงหน้าใหญ่ มันคุ้นๆ แถม ดวงตาที่มองมาก็เหมือนเคยเห็นที่ไหน ไอ้มังคุดตรงหน้าผมหน้าโหลหรือไงนะ นั่นสินะ ฝรั่งมันก็หน้าเหมือนๆกันหมดนั่นหล่ะ
แต่แค่ดวงตาคู่นี้เท่านั้น.....ที่เหมือนมีมนต์ สะกด
ไม่รู้ว่าตั้งแต่ เมื่อไหร่ ที่มือใหญ่คู่นั้น จับกุมมือผมไว้แล้วดึงให้ เข้าไปใกล้ริมฝีปาก หนา
"............."
ประโยคนั้นเหมือนการแนะนำตัว แต่สมองผมตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้ว นอกจากคำแรกของชื่อนั้น
"Ale..."
"Si , Mi Chiamo Ale"
..................................................
.................................
-
หากันจนเจอ :laugh:
เวลาอัพตอนใหม่ รบกวนใส่วันที่ เลขหน้า ด้วยครับ
เพื่อความสะดวกในการติดตามอ่าน :pig4:
-
ดูเหมือนได้สามีแปลกๆมาอย่างเมาๆ
-
:) ตามมาค่ะ ๕๕
-
กาลกีรตี บทที่ 3
"E..nough.... enough.... อื้ออออ! Enough!! ปล่อย ...ปล่อย ...บอกให้ ปล่อย นะ ไอ้สัด!! เหี้ยเอ้ย!!กูบอกให้หยุด บอกให้หยุดยังไงเล่า!! ปล่อยสิ !! ปล่อย !! "
ร้องตะโกนจนคอแสบไปหมดแล้ว เรียวแรงก็แทบจะหมดไปกับเสียงเหมือนกัน ผมทั้งร้องทั้งผลักทั้งถีบ แต่ ไอ้ควายมังคุดนี้ก็ไม่ยอมปล่อย ถึงมันจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ไอ้ภาษาร่างกายที่ผมพยายามแสดงให้มันรู้มันก็น่าจะเดาได้ ไม่ยาก ว่า
'ช่วยปล่อยกูสักที ไอ้เหี้ย!!'
...กูจะร้องไห้แล้วนะ....
ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ...ถึงผมจะเมาแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสติ ผมไม่ได้ดื่มขนาดอาบ แค่ผมดื่มผสมกันจนมั่ว สมองมันเลยสั่งงานช้ากว่าปกติก็เท่านั้น…
....ผมไม่ผิดนะ ที่พอมันยื่นหน้ามาแล้ว ผม ดันเสือกโน้มตัวไปจูบปากมันกลับ ก็ใครให้ไอ้มังคุดนี้มัน จ้องตาผม จนผมมึนอะ….
....ผมไม่ผิดนะที่ พอมันกุมมือแล้ว ผมดันเดินตาม ก็ตัวมันใหญ่ขนาดนั้น แค่มัน จูงเบาๆก็เหมือนลากผมแล้ว …..
....และผมก็ไม่ผิดนะ....ที่เดินตามมันมาถึงห้องพัก....ก็ห้องไอ้ฝิ่นกับห้องคนอื่น ผมก็เคยค้างด้วยออกบ่อย ....ทำไมอะ?! มันผิดตรงไหนอ่ะ?
เข้ามาในห้องกว้างสีน้ำเงินนี้ได้ พอไอ้มังคุดมันปล่อยมือ ผมก็ตรงดิ่งไปที่เตียงเลย ง่วงสุดๆ ทิ้งดิ่งลงเตียงนิ่ม ได้ ไม่เท่าไหร่
แมร่งก็เอาแล้ว... ผมมึนหนิ แล้วก็ง่วงด้วย อึก! อื้ออออ...ฮือออ... แล้ว ไง มัน จบอย่างนี้ อะ ?! ไอ้สัด! จะถอดเสื้อกูทำไมเล่า? ปล่อย สิ! ไอ้เหี้ยนี้...ปล่อย !! เหมือนฝันร้ายกลายเป็นจริงในวันศุกร์ 13 เลย ตอนแรกนึกว่าไอ้งูบ้าในฝันมันตามข้ามพรมแดน แห่งความเป็นจริงมาได้ แทบสร่าง!! ก็สัมผัสมันใช่ซะขนาดนั้น ในฝัน ผมคุยกับไอ้งูนั้นไม่รู้เรื่อง ในความเป็นจริง ผมก็ยังพูดกับไอ้มังคุดนี้ ไม่ถูกอีกศัพท์ ในสมอง มันวิ่งวุ่นไปหมด Yes, No, Ok แล้ว แมร่ง!! มีเหี้ยอะไรวิ่งวนไปหมดหว๊ะ!!! พินาศแล้ว ไอ้เดียร์ !! แล้ว ไอ้สัดนี่ ! มึงจะหยุดให้กูคิดศัพท์ อนุบาลหน่อยไม่ได้ หรือไงว๊ะ !!?
“พอ...พอแล้ว ไม่เล่นแล้ว ...เขาพูดกันว่ายังไงนะ ...แมร่ง ! หยุดลูบสักทีสิไอ้เหี้ยเอ้ย!!”
สัด! ไม่เอาแล้ว ....เรื่องเหี้ยอะไรเนี้ย!? ตอนนี้ทั้งมือทั้งตีนแล้วครับ ทั้งผลักทั้งยัน แต่ไอ้มังคุดมันยังไม่ยอมปล่อยผม ....ไม่เอาแล้ว กลัว ชิบหายเลย ถึงแรกๆจะอยากลองของแปลกก็เถอะ แต่นั่นก็เพราะสมองมัน กึ่มๆเคลิ้มๆ ตอนจูบก็ยอมรับนะว่า เต็มใจ แต่ตอนกอดมันชักเริ่ม ทะแม่งๆ คุ้นกับสัมผัสแบบนี้เกินไปหล่ะ พอลืมตามาเห็นตาสีมรกต ที่จ้องตอบมา หัวใจแทบวาย หน้าผมชาไปหมดแล้ว หัวใจมันเต้นแรง ในขณะที่ ตัวผมเอง...ลืมหายใจ น้ำตามันไหล พรากเลย เมื่อสมองมันตื้อ หัวก็ปวดจี๊ด เอาแล้ว ไมแกรนขึ้นอีกแล้ว ผมหยุดทุกอย่างลงแล้วไม่ผลักไม่ดันอะไรทั้งนั้น น้ำตามันไหลออกมาเอง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดด้วย ผมกลัวมากๆ กลัวที่สุดกับสัมผัสแบบนี้ ....
“Phat …”
เสียงทุ้มเบากระซิบข้างหู แล้ววงแขนใหญ่ก็โอบกอดผมไว้ น่าทุเรศตัวเองชิบหาย ผมสั่นไปหมดแล้ว ช็อกไปอย่างสมบูรณ์ แบบ ผมกลัวสัมผัสของไอ้มังคุดนี่ มันเหมือนกับความรู้สึกตอนอยู่ในฝันกับไอ้งูนั้นเลย
“Phat …”
มันพูดพร่ำอะไรบ้างไม่รู้ แต่น้ำเสียงที่เรียกชื่อผมกลับเป็นพยางค์ชัดเจน วงแขนใหญ่ โอบผมไว้แล้ว รั้งตัวเข้าไปกอด มือใหญ่ที่ลูบแผ่นหลัง เบาๆซ้ำๆ เหมือนปลอบ น้ำเสียงทุ้มเบาที่เฝ้าเรียกชื่อผมซ้ำๆ บวกกับสมองมึนๆ จากส่วนผสมของเหล้าและไมแกรน ทำเอาผมซุก จมูกเข้ากับแผงอกมันตอนไหน ไม่รู้ ไหนจะลิ้นร้อนที่ไล้เลียซ้ำๆที่ซอกคออีก เป็นการปลอบที่เปลืองตัวมากสำหรับผม .... ไอ้มังคุดมันกอดผมไว้ในวงแขนแล้ว หลับลงไปแล้ว ผมไม่ต้องกังวลอะไรแล้วใช่ไหม ? หวังว่าคืนนี้ผมคงจะเหนื่อยจนหลับได้ อย่างสบายนะ ...ไม่อยากฝันอะไรอีกแล้ว ไม่เอาแล้ว ....
..................................................
.................................
-
หรือจะผูกพันมาแต่ชาติปางก่อน??
-
เอาละเว้ยยย จะเป็นไงต่อว๊า
:z1:
-
กาลกีรตี บทที่ 4
[ จะเกี่ยวเก็บกระดิ่งกังสดาล มาหลอมหล่อเป็นล้อเกวียน จะกี่กงกี่กำเกวียน พี่จึ่งจะเวียนตามเจ้าทัน... ]
ไม่ทันหรอก .....ไม่ทันแล้ว...ผมหยุดตัวเองไม่ได้ .... สมองแทบไม่สั่งการณ์แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องฝันร้าย ...เมื่อคืนนี้ผมไม่ได้ ฝันถึงไอ้งูบ้าตัวนั้นหรอก ...จะฝันได้ ยังไง ก็แทบไม่ได้ นอน....
ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว ก็ไม่รู้ รู้แต่ไม่อยากลืมตาแล้วก็ไม่อยากให้ ไอ้คนข้างบนนี่มันหยุดจูบ หยุดขยับ... แอร์ในห้องมันเย็นแค่ไหน ผมไม่รู้ รู้ แต่ส่วนที่มันทาบติดกันมันร้อน มือไม้ผมตอนนี้ คว้าสะเปะสะปะไปหมดเรียกว่าแทบจะตะกายจิกแผ่นหลังกว้างนั่นเลยก็ว่าได้ ผมเจ็บมันก็ต้องเจ็บด้วยดิ ชายไทยใจกล้าอย่างผมไม่ยอมเสียดุลการค้าง่ายๆ แน่ ทั้งๆทีตอนนี้ระบมไปทั้งสะโพกแล้ว แต่มันก็ยากที่จะหยุด... ลิ้นชื้นจากริมฝีปากหนา ส่งมาดึงอารมณ์ผมใหม่ เมื่อเสียงครางของผม เริ่มกลายเป็นเสียง สะอื้น...จะไม่ให้ สะอื้นได้ไง เจ็บสัดๆ! ตอนดูหนังเอ็กส์ ไม่เห็น มันบอกเลยว่า จะเจ็บโคตรอย่างนี้ แมร่งหลอกลวงผู้บริโภคชิบหาย !! ไอ้ที่มันส่งเสียงครางหน้าระรื่นนั้น หลอกกูชัดๆ ช่วงเอวที่ทิ้งทาบน้ำหนักลงมาไม่ได้ ปราณีเหี้ยอะไรเลย ...แมร่ง ...ไอ้มังคุดครับ ถนอมกูบ้างเถอะครับ นี้ครั้งแรกของผมที่มีอะไรกับผู้ชาย เลยนะเนี้ย เสียจิ้น ฟรียังไม่ว่า...แมร่งเสือกเสียดุลการค้าให้ ต่างชาติอีก ...
ผมเป็นไบฯก็จริงอะนะ ไม่ได้รังเกียจหรอกเรื่องแบบนี้ อย่างน้อยมันก็แค่ one night only จบแล้วมันก็ไม่มีอะไร มาก เกิดมาชาติหนึ่งก็ต้องลองให้คุ้ม ...แต่...มีอยู่อย่างที่ผมไม่เข้าใจ ...ใครมันตั้งกฎ...’ใหญ่กว่าต้องเป็นฝ่ายรุก’ สัดมันเจ็บนะ ทำไมไม่ให้ รุกไซต์เล็กอย่างผมมีโอกาสบ้างหล่ะ !!! แรงโถมจากสะโพกของไอ้คนข้างบน ทำเอาผมเก็บเสียงไม่อยู่แล้ว คิดแล้วก็ยิ่งเคือง ไอ้มังคุดบ้านี่มันเอาแรงมาจากไหน มึงไม่คิดจะหยุดบ้างเลยหรือไง พรุ่งนี้มึงจะเป็นหมันแล้วหรือไงว๊ะ !!??
"E..nough.... enough.... อื้ออออ! Enough...”
เสียงผมเริ่มกระชากคว้าศัพท์บางคำมาได้บ้างแล้วตอนนี้ ทั้งครางทั้ง ขอแล้วหล่ะ ไม่ได้ สะดิ้ง ผมยังแมนอยู่ แต่ให้ รับ อยู่อย่างนี้ทั้งคืน มีหวังตาย
“Why…... enough....Hum..Why … Enough…”
เสียงทุ้มเบามันกล่อมผมอีกแล้ว แถมยัง ไล้จูบหนักๆมาที่ขมับผมด้วย เหมือนจะอ่อนโยนนะ แต่ขอโทษเถอะ จะก้มเลยลงมางับคอกูทำส้นเตี่ยอะไร ฟันคมๆที่กัดเข้าที่ลำคอมันเป็นการ ตรึงผมไว้มากกว่าการผ่อนอารมณ์ เจ็บ...แต่ก็ชอบนะ ...อ๊ะ ...เพิ่งรู้ว่าตัวเองมาโซฯ หว่ะ
...เซ็กส์ที่ได้ มาตลอดคืนจนเลยไปช่วงบ่าย เหมือนไอ้มังคุดนี่เห็นผมเป็น โอเอซิส ในทะเลทรายทั้งตะกละทั้งตักตวง ...แต่ก็เข้ากันได้ดีอันนี้ไม่มีเถียง... เสียดายนิดหน่อย ที่ มันเป็น ‘One night only’
ขนตาสีน้ำตาล ยาวงอนกว่าที่เคยคิด พอจะเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าคนหลับ ผมแทบต้องกัดฟัน.. ช่วงคอผมมันแสบจนอธิบายไม่ถูก ลองเอามือคลำดูถึงรู้ว่ามันเป็นรอยนูน ของคมฟัน เมื่อคืนเล่นกันแรงไปไหม ? น้ำตาแทบไหล เจ็บทั้งคอ ระบมทั้งสะโพก ตรงนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงทั้งแสบทั้งจุกจนไม่อยากขยับตัว ได้แต่กัดฟันข่มอาการ จะว่าไอ้มังคุดนี่ก็ไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นคนให้ความร่วมมือกับมันเองนี่น่า
“Phat …”
ดวงตาคมสีมรกต จ้องมองผมพร้อมๆกับที่ริมฝีปากนั้นเรียก เสียงทุ้มเบาเหมือนจะปลอบใจ ผมสะดุ้งตัวอีกครั้งเมื่อ ปลายนิ้วเรียวนั้น ลูบวนมาที่รอยกัดบนคอผมเบาๆ ความอ่อนโยนปน ความเร้าร้อนที่ผมได้รับมาตลอดคืน ทำเอาความรู้สึกมันว่างเปล่า ผมอยากมองหน้าคนๆนี้ให้นาน อยากเก็บทุกอย่างไว้ในความทรงจำ ทั้งสีหน้า ดวงตา น้ำเสียง ความรู้สึกยามสัมผัส ผมขอมากไปรึเปล่า สำหรับ ความสัมพันธุ์ที่เรียกว่า
‘One night only’
-
มาสั้นๆแต่ร้อนแรงเวอร์ :jul1:
-
:m25: :m25: :m25:
-
มาต่อแร้ววว เพิ่งเห็นอะ
แบบว่าชอบนายเอก น่ารักกก อิอิ
ต่อนี้มาแบบว่า..... :m25: :m25: :m25:
:m1: :m1:รอตนอต่อไปนะค่ะ :m1: :m1:
-
กาลกีรตี บทที่ 5
การที่คนสองคนมีอะไรกัน มันเป็นการแลกเปลี่ยนสารเคมีระหว่างกันอย่างช่วยไม่ได้ เราแยกแยะสารเคมีออกมาได้หลายชนิด หนึ่งในนั้นคือสารนั้นมีชื่อเล่นว่า ผูกพันธุ์ สารนี้ส่วนมากจะอยู่ในเคมี X ส่วนสารอีกตัวที่ชื่อว่า เหินห่าง ส่วนมากจะอยู่ในเคมี Y เมื่อเคมี Y กับเคมี X ทำปฏิกิริยากัน เคมี X จะหลั่งสาร ผูกพันธุ์ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ส่วน เคมี Y จะทำปฏิกิริยาต่อต้าน จนเกิด สารเหินห่าง ส่วนหนึ่งเพื่อตัวแปรที่เรียกว่า อิสระและความโสด...
...แต่มันน่าจะเทียบสูตรไม่ได้ กับคู่ที่ กำลังสะกดจิตตัวเองว่า ‘One night only’ ก็ทำไงได้ เมื่อเคมี Y กับ Y มันดันมาทำปฏิกิริยากันเอง นั้นยังไม่แย่เท่าฝ่ายที่หลั่งสาร 'เหินห่าง' แทนที่จะเป็นพ่อหนุ่มอิตาเลี่ยนสุดหล่อ มันกลับเป็น Cartoonist สายโอตาคุอย่างไอ-เดียร์ ใครจะไปคิดว่า ไอ้ผู้ชายที่หน้าตาธรรมดาๆ ปากหมาขี้เล่นนี้จะ กลัว ชีวิตคู่ พอๆกับกลัว สัตว์เลื้อยคลาน แบบขึ้นสมอง....มันจะเป็นฝ่าย คิดชิ่ง เจ้าของนามบัตร ที่ชื่อ
‘Alessandro Drogo Da Smeraldo ’
ทายาทอันดับสอง ของ ตระกูล Drogo มาเฟีย สายพันธุ์ อิตาเลี่ยน แห่ง Samuele
-
:m28: :m13: :m13:
มาสั้นๆ แต่ชอบอะ รอติดตามต่อไปนะค่ะ จิ้มๆๆ
มาต่อให้ยาวๆด่วน อิอิ
:m1: :m1: :m11:
-
อะเหอๆๆ เป็นงูไม่พอ ยังแถมตำแหน่งมาเฟียอีกตะหาก
ไม่รอดแหงๆ นายเอกของเรา
-
กาลกีรตี บทที่ 6
...นามบัตรสีเขียวครามที่พิมพ์อักษรสีทองคำว่า ‘Alessandro Drogo Da Smeraldo ’ ทับลงบนตรารูปงูคาบดวงอาทิตย์ ถูกผมหมุนไปหมุนมาอยู่ในมือ กลิ่นเฉพาะของกระดาษนามบัตร เหมือนจะระเหยออกมาทุกครั้งที่ถูกไอความร้อนของมือสัมผัสโดน....
....ครั้งแรกที่เจ้าของนามบัตร ยัดมันใส่มือผม... ผมได้ แต่มองจ้องนามบัตรในมือ ...สิ่งที่คิดได้ทันทีที่เห็นนามบัตรนี้...คือความตกตะลึง...
'ชื่อคนหรือประโยคบอกเล่าว๊ะ? ยาวเหี้ยๆ '
เหมือนไอ้มังคุดจะรู้ว่าในหัวผมคิดอะไรมันจิ้มไปที่ อักษรตัวแรกของคำ แล้วจิ้มที่อกตัวเอง ก่อนจะย้ำคำนั้นช้าๆ
"Ale..."E tu ? Qual è il tuo nome?"
หง่ะ! เอาอีกแล้ว ภาษาสำเนียงแปลกที่ออกมาจากปากนั่นทำเอาไมเกรนจะขึ้น ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วตอกกลับไปด้วยภาษาอังกฤษที่พอจะคว้ามาได้จากความทรงจำ
"Can you speak English? I don't understand."
แววตาสีมรกต จ้องมาอีกครั้งอย่างเหนื่อยใจ แล้วไอ้มังคุดก็ถือวิสาสะจับมือผมให้มาทาบที่ริมฝีปากมันแล้วค่อยๆส่งเสียงที่ละประโยคให้ผมรับรู้ถึงสำเนียงและการขยับปาก เหมือนจะโรแมนติก แต่..เอ่อ....ตาผมยังไม่บอดนะไอ้คุณมังคุดครับ...
"Ale...เอ..ล....E tu ? Non! Ahh....and you..? Your name ? "
ขำโคตร ผมก็รู้นะครับว่าไอ้คุณมังคุดมันพยายามนึกศัพย์ภาษาอังกฤษอยู่ แต่กว่าจะออกมาได้แต่ละคำ...โห่ ผมนี่โคตรยืดเลยครั้งนี้เพิ่งเป็นครั้งแรกที่ผมภาคภูมิใจในตัวเอง.. ครั้งแรกในชีวิตที่ผมพูดและเข้าใจภาษาอังกฤษได้ดีกว่าฝรั่งตาสีแปลก ถึงจะพอรู้มาบ้างก็เถอะว่าขึ้นชื่อว่าฝรั่ง ไม่ใช่ว่ามันจะเข้าใจภาษาอังกฤษกันทุกประเทศ ว่าแล้วผมอดยิ้มกว้างไม่ได้ เมื่อไอ้คุณมังคุดเจ้าของ นามบัตร จิ้มที่นามบัตร แล้วเอ่ยออกมาช้าๆ เหมือนจะพยายามให้ผม 'จำ' ให้ได้ สำคัญนักหรือกับคนที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป ถ้าการจำชื่อใครสักคน หมายถึงเมื่อจะต้องเจอกันอีกครั้งจะได้เรียกชื่อถูก...ถ้าเพียงแค่นั้น ผมเองก็แทบไม่มีความจำเป็นจะต้องจำชื่อไอ้มังคุดนี่หรือต้องบอกชื่อผมให้มันรู้เลย เพราะยังไง ....ทุกอย่างมันก็ต้องจบแค่นี้อยู่แล้ว
"... เอล..ซานโดร.....โดรโก... ดา.. สเมอเรลโด...."
ชื่อหรือนั่น...ยาวฉิบหาย ...แม่งความพยายามดีเหลือเกินนะมังคุด
"Phat ,... E tu ? Ha.....Your name ? real name.. nome ? "
หง่ะ ? ซึ้งใจหล่ะ ภาษาสำเนียงแปลกปนกับภาษาอังกฤษ เข้าใจความรู้สึกพวกฝรั่งที่เจอ ภาษาอังกฤษปนไทยเลย กับคนตรงหน้า การคุยด้วยภาษาร่างกายจน่าจะเข้าใจได้ ง่ายสุด... ถึงจะรู้ว่าเจ้าของตาสีมรกตจะไม่มีวันได้เรียกชื่อผมอีก แต่ถึงยังงั้นผมก็ยังบ้าจี้บอกชื่อผม....ตลกไหมหล่ะ?
"Phat ...,I'm I-Di-Phat "
"....ภัทร...."
น้ำตาจะไหล...น่าดีใจชะมัด ชื่อผมมันชัดเจนขึ้นมาในประโยค บอกไปสามพยางค์ ได้กลับมาแค่ 'ภัทร' พยางค์เดียวแต่ชัดโคตร งั้น ชื่อ ‘ภัทร’ ไปเหอะ มึง ไอ-เดียร์ เอ้ย... ส่วนไอ้มังคุดข้างหน้านี่ เรียก แค่ 'เอล' ก็พอแล้วมั้งของที่มันได้มาง่าย มันก็จบง่ายๆแบบนี้หล่ะ ทำไมต้องไปทำอะไรให้ยุ่งยาก....
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ การจากลาของ ‘One night only’ มันไม่ง่ายอย่างที่คิด เกือบ สามวันที่ผมกับไอ้มังคุดไม่ได้โผล่หัวออกมาจากห้องพักเลย อาหารการกินทั้งหมดพึ่งบริกรห้องพักทั้งหมด กิจกรรมส่วนมากผูกขาดอยู่ที่ เตียงนอน โซฟา และห้องน้ำ
...จนสัญญาณเตือนมันดัง โทรศัพท์ผม มีข้อความเกือบยี่สิบข้อความจากกองบ.ก เรื่องของเรื่องคือมันได้เวลาปิดต้นฉบับแล้ว แต่ผมยังไม่ส่งเนมเรื่องไปให้ฝ่ายเลยซักนิด อ่านะ...บอกไปหรือยังครับว่าผมทำอาชีพในฝันของเด็กไทยเกือบ ครึ่งประเทศ ...ผมเป็นนักเขียนการ์ตูนครับ ชื่อเสียงไม่ดังมากแต่ก็พอมีแฟนคลับของตัวเอง การ์ตูนผมเป็นแนว Fantasy – Monster ส่วนหนึ่งเพื่อลากยาวพ่วงไปยังพวกเกมส์กับ CG. ด้วยงานมันได้ไม่ตัน นั่นทำให้ผมก็พอมีรายได้และเวลาส่วนหนึ่ง เป็นของตัวเอง แต่ก็เพราะงานนั้นหล่ะทำให้ทุกอย่างที่เริ่มจากค่ำคืนมันจบลง...เอล มาส่งผมที่รถแท็กซี่ และพยายามจะขอชื่อ,เมลล์กับเบอร์ ของผมไว้ แต่ก็แค่นั้น ผมไม่ได้ให้อะไรเอลสักอย่าง....นอกจากจูบลาที่บอกอารมณ์ไม่ถูก และก็อย่างที่รู้ เอล ยัดนามบัตรใบนั้นใส่มือผมให้ดูต่างหน้า….
..................................................
.................................
...ถ้ามีครั้งแรกแล้ว ครั้งที่สองมันก็มักจะตามมา ยังไงก็เสียจิ้นไปแล้ว แถมกับผู้ชายถุงก็ใส่ โรคคงยังไม่มาตอนนี้หรอกมั้ง ยังไงมันก็ไม่น่าจะผิดอะไร ถ้าคิดจะลองอีกสักครั้ง ....สันจมูกที่ ไซ้บดอยู่ที่ซอกคอ มันก็ดีอยู่หรอก แต่มันไม่ทำให้ใจเต้นแรงเท่าฟันคมๆที่เคยขบกัดตรึงยึดช่วงคอไว้ เพื่อที่จะเทแรงโหมได้ดั่งใจ มือใหญ่ที่ลูบช่วงแขนนี่มันก็ดีอยู่หรอก แต่มันไม่เร้าใจเท่ามือใหญ่เย็นที่ ลงแรงลากลูบช่วงเอวแล้วกดยึดไว้อย่างคนเอาแต่ใจ ...จูบนี่มันก็ดีอยู่หรอก แต่มันเทียบไม่ได้กับรสจูบที่ได้จากไอ้มังคุดสักนิด... แถมตรง 'ไอ้นั่น' ยังเฉยสนิท...
นี่มันเอาเข้ามาแล้วใช่ไหม? ตอนไหนว๊ะ? แมร่งพลาดแล้วกู ..นึกว่ามันจะทั้งซี๊ดแสบจุกแต่แอบแซบเวอร์เหมือนครั้งก่อนที่ไอ้มังคุดมันเอาเข้ามาเลยลงเจลซะชุ่ม... แต่นี่บอกตรงๆว่าผิดหวังโฮก...อุตสาเป็นรับให้ทั้งทีทำไมมันไม่ได้ดั่งใจเลย สุดท้ายเลยต้องเปลี่ยนบทตัวเองจากรับเป็นรุกกับ คู่นอนชั่วข้ามคืนคนใหม่
...อ่านะ ตัวก็ใหญ่ น่าจะพอๆกับ ไอ้มังคุด แต่ไซต์ข้างในแตกต่างกันมากถึงมากที่สุด นึกว่าจะแทนกันได้ ที่ไหนได้ ....เทียบกันไม่ได้สักนิด....คืนนี้คงแค่คืนนี้จริงๆ....คงไม่มีแล้วความคิดถึงแบบที่มีให้ไอ้มังคุด....
..................................................
.................................
เสียง 'ฟุ๊บ!' เบาๆดังขึ้นทันทีที่ปลายนิ้วเรียวกดสั่นไกปืนให้กระสุนหัวแดงพุ่งตัวอัดกับช่วงอกของชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวออกมาจากโรงแรม ทันทีที่ร่างนั้นล้มลง ดวงตาสีมรกตไม่มีอารมณ์ใดๆ เมื่อนิ้วเรียวนั้นกดลั่นไกปืนเก็บเสียงซ้ำอีกนัดที่ช่วงขาของร่างที่ทรุดอยู่แทบเท้า....เร็วกว่าที่จะเอ่ยปากร้องขอความช่วยเหลือหรือกรีดร้อง .... ทุกอย่างเหมือนเรื่องปกติ เมื่อชายชุดดำสองคนลากร่างนั้นเข้าไปยังรถตู้คันใหญ่ที่จอดอยู่ไม่ห่างจากที่เกิดเหตุนัก ....
เจ้าของปืนก้าวยาวๆตามเข้ามาในรถตู้คันใหญ่ เพื่อพบกับสีหน้าตะหนกแล้วหวาดหวั่น มือใหญ่ที่เกร็งอุดปิดปากผู้โชคร้ายไม่ให้ส่งเสียงใดๆไม่ว่าจะเป็นเสียงแห่งความเจ็บปวดหรือความกลัว..นี่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่กระสุนออกจากปากกระบอกปืน แต่เป็นครั้งแรกที่ลงมือเพราะอารมณ์ ....ไม่ใช่หน้าที่...สำหรับ... Alessandro Drogo ...
....แต่แค่คิดว่า ไอ้บ้านี้กำลังขย่มเจ้าของชื่อ ‘ภัทร’ อยู่ทั้งคืนกระสุนอีกนัดมันก็อัดเข้าที่หว่างขาร่างเบื้องหน้าแล้ว อาการกะตุกแรงของร่างนั้นตอบสนองอัตโนมัติแสดงความเจ็บปวดที่ได้รับ ดวงตาสีแดงกล่ำที่มาจากเส้นเลือดรอบดวงตา จ้องหน้าเจ้าของกระบอกปืนด้วยความสงสัย... ‘ทำไมต้องเป็นเขา ’
....แทนคำตอบ มือเรียวนั้นหยิบกระเป๋าหนังใบเรียบขึ้นมาแล้ว โชว์รูป รูปหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋านั้นให้ ชายโชคร้ายดู ภาพของชายหนุ่มที่ตนเพิ่งมีสัมพันธุ์ด้วยเมื่อคืน ....‘ภาพของ ภัทร ’
“il mio… la mia mente.”
เสียงทุ้มเบานั้นเอยเหมือนย้ำกับตัวเอง ก่อนที่นิ้วเรียวจะกดปากกระบอกปืน กรอกเข้าที่ปากของชายโชคร้าย ‘อดีต คู่นอนของ ภัทร ...’
..................................................
.................................
สำหรับ ไอดิภัทร ชื่อเล่นที่เพื่อนๆเรียก ปกติจะเป็น ไอ-เดียร์ หรือ ไอ้เดียร์ ส่วนคำว่า ‘ภัทร’ คำนี้แปรได้ตรงตัวว่า ‘ที่รัก ’ชื่อนี้ คนที่เรียกมีแค่คนเดียวเท่านั้น...ไอ้มังคุด...
สำหรับ Alessandro โดยทั่วไป Alex คือฉายา หรือเรียกให้ดีหน่อยก็คือชื่อในวงการ แต่ที่แตกต่างมีคนๆเดียวที่เรียก Alessandroว่า Ale จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม สำหรับ Ale ในสำเนียงไทย ไม่ว่าจะเป็น เอล หรือ เอลี่ ทั้งหมดในภาษาละตินโบราณมันแปลได้ว่า เจ้าของชีวิต หรือ พระเจ้า....
ความบังเอิญ....ที่มาสวนทางกันพอดี จะเรียกได้ไหมนะว่า พระเจ้า เจอคนของพระองค์แล้ว ...และใครที่กล้ายุ่งกับคนของพระเจ้า จุดจบ...คือคำตอบ....
-
:m11: :m11: :m11: :m11:
ลึกลับซ้อนเงื่อนนน
โอยยยย อยากอ่านต่อ ขออีก ขออีก
เป็นกำลังใจให้จ้า
สนุกถูกใจมากมาย แล้วไอ้มังคุด เอล เป็นงู้ได้ไงว๊าา ได้เชื้อจากไหนมา อยากรู้ๆๆ
:m1: :m1: :m1:
-
อ๊ะ. . . เอลหึงโหดอ๊ะ!!
แล้วมาแอบดักเก็บเฉยๆทำไม
ทามไมไม่บุกเข้าไปหาตัวการเลยอ่า
หรือกะลังฝึกภาษาปะกิดอยู่หว่า
แล้วที่ภัทรไปเรียกเค้าว่ามังคุดนี่. . . ชื่อนี้ท่านได้มาแต่ใดหนอ
แต่ความหมายของชื่อ ภัทร กะ Ale นี่. . . โรแมนติกจัง
-
โหดแบบเลือดเย็นสำหรับ เอล .....โหดยิ่งกว่าองค์มหินทราอีกหง่ะ o22 // เรื่อง เอลเป็นงู อันนี้เป็นมาตั้งแต่เกิดตามสายตระกูลจ๊ะ Drogo = มังกร เน้อ // ส่วนเรื่อง ชื่อมังคุด เพราะ เอลมันไม่ใช่ฝรั่งในความคิดของ ไอเดียร์ ก็ถ้าเป็นฝรั่งก็ต้องพูดภาษาอังกฤษดิ แต่ไอ้มังคุดพูดไม่ได้ อะ จากคุณฝรั่งเป็นคุณมังคุดไปแล้วกัน ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เรียกทุเรียน // เรื่องภาษาตอนนี้กำลังคิดว่าจะแปลให้ดีไหม เพราะคำบางคำมันก็มีความหมายเฉพาะตัว ที่ เอล สื่อให้ ไอเดียร์รู้ [ไม่กล้าเรียก ภัทร กลัว มังคุดตามมายิง]แต่ก็อยากให้ได้ความรู้สึกของ ไอเดียร์ ด้วย ว่าที่ เอลพูดมา ไอเดียร์มันฟังไม่รู้เรื่อง ฮาา :laugh: // คู่นี้เขาคบกัน ในระยะเวลา 3 อาทิตย์ หึหึหึ ตอนที่เล่ามานี้ย้อนไปช่วงนั้นก่อนที่ เอลจะขอคบกับ ไอเดียร์ น่าจะประมาณ 3 เดือนที่แล้วได้มั้ง // ใครเก่งภาษาขอโทษนะ งานนี้งานหนัก มังคุดข้ามขั้นไม่พูดอังกฤษ มังคุดจะเรียนภาษาไทยแล้ว ......
-
:mc4:
ว้าว~เรื่องใหม่
เอลเท่ดีอ่ะ เป็นมังกรมาเฟียซะด้วย
น่าสนุกจัง
+โหวต+เป็ด
-
ไอ้ทุเรียน 555 ฮาอะ
รออ่านต่อไปนร๊าา
พล๊อตมันแปลกๆ แหวกๆดีอะ ชอบจัง อิอิ
แต่เรายังงงอยู่ อาจจะเพราะว่าอัจฉริยะเกิน :m19: ฮาา -_-'
เด๊ะ จะไปอ่านใหม่อีกรอบ แต่ช๊อบชอบง่าาา
:m11: :m11: :m11:
เข้ามาดัน อ่านเรื่องทำไมเราตลกอะ มันแนวตลกรึเปล่า รึดราม่า หรือตรุขำอยู่คนเดียวเนี่ยย ? =.=
:m21: :m21: :m11: :m11:
-
เรื่องภาษาประหลาดๆของนาย Ale
เค้าเฉยๆนะ
ก็ขนาดภัทรยังมิเข้าใจเลย คนอ่านจะเข้าใจไปก็ใช่ที่. . . ชิมิ
ยกเว้นแต่จะเป็นโหมดที่นาย Ale เป็นคนดำเนินเรื่องง่า
อันนั้นถ้าไม่มีแปล สงสัยคนอ่านตาดำๆดับอนาถแหงมๆ
-
สมัครเป็นแฟนคลับ เอล ค้าาาา :m25:
ได้ใจจริงๆ กรี๊ดดดดดดดดดด :impress2:
-
สนุกมากๆค่ะ
มาอัพบ่อยๆดีจัง
-
หึงโหดมาก :m29:
-
เถื่อนได้ใจมาก
:oo1:
-
มาตามต่อ
พระเอกโหดได้ใจมากกกก
-
น่าสนุกมากติดตามค่า
-
พระเอกหึงได้โหดสุด ๆ
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ
รออ่านตอนต่อไปน๊า ^^
-
เป็นเรื่องที่แปลกมาก แต่น่าสนใจมาก
พูดกันไม่รู้เรื่องแต่ก็คงรักกันไปแล้วล่ะ o13
ลงต่อไวๆนะค่ะ :-[
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
ชอบแนวนี้ พระเอกโหด โฉด ได้ใจมว๊ากกกกก
แต่เดียร์ยังไม่รู้สินะ
ว่าการมีชู้ มีจุดจบอย่างไร 555
เอาใจช่วยนะคะไรท์เตอร์ มาต่อไวๆนะ ^^
-
สนุกดีค่า
-
ปวดแก่นกับภาษาของเอลจริงๆ
:serius2:
แต่ชอบเอลอ่ะ โหดๆๆๆๆ o18
-
เอลหึงได้โหดมาก
-
เรื่องแปลกแหวกแนวดีค่า
พ่อพระเอกหึงโหด สะใจดีมาก ยิงชู้ทิ้งเลย แม่เจ้า สงสารหนุ่มคนนั้นจริงๆ แล้วทำไมเฮียไม่ห้ามตั้งแต่เขาจะเริ่มฟิตเจอร์ริงกันอ่ะ
แต่เค้าก็หลงรักปู้จายแบบนี้ เท่ เหี้ยม มาโซฯแน่เลยตู
มาต่ออีกนะคะ อยากรู้ว่าทำไมพระเอกถึงกลายร่างเป็นงู หึ๋ย
-
พระเอกโหดมาก! ถึงขนาดยิงทิ้งเลย แต่เราก็ชอบนะ อยากให้มากต่ออีกเร็วๆจัง
-
เค้ามาปูเสื่อ นอนรอ พี่มังคุด กะน้อง ที่รัก 555+
-
รอจ้า บวกให้ๆ
ปล...อัพเดทชื่อกระทู้เวลามาโพสตอนต่อให้ด้วยได้ไหมอ่ะค๊า
-
รอจ้า บวกให้ๆ
ปล...อัพเดทชื่อกระทู้เวลามาโพสตอนต่อให้ด้วยได้ไหมอ่ะค๊า
^
^
^
ปกติชอบชื่อสั้นๆอะ เวลาอัพเดทเลยไม่เคยเปลี่ยนที่ กระทู้หลัก แต่จะอัพบอกในกระทู้สดแทน เหอเหอเหอ ไว้จะอัพวันให้แล้วกันเน้อ โดนบ่นมาเยอะเหมือนกัน :z2:
-
รอจ้า บวกให้ๆ
ปล...อัพเดทชื่อกระทู้เวลามาโพสตอนต่อให้ด้วยได้ไหมอ่ะค๊า
^
^
^
เห็นด้วยกะเม้นนี้ อย่าลืมโพสวันนะค๊า จะได้รู้ว่ามาหรือยัง :bye2:
-
กาลกีรตี บทที่ 7
[กรกุมกกกอด ปรางปลอบปรางชิด สนิทสิเหน่หา ... พี่เจ้าจักจับภมร ให้ขวัญตา...เพียงน้องยา หยุดร้อง แล้วนอนเคียง ]
" Secret Tale Project " เอกสารในซองสีน้ำตาลขึ้นหัวไว้อย่างนั้น ผมแทบช็อค ทันทีที่เห็นมัน ...
เกมส์ตัวล่าสุดของค่ายดังฝั่งตะวันตกที่ปิดเป็นความลับ!!! แม้ทางค่ายจะเพิ่งส่งทีเซอร์ผ่านทางยูทูบได้ไม่นานแต่ก็ไม่ยอมเปิดเผยรายละเอียดทั้งหมด งานนี้โปรเจคข้ามชาติเลยก็ว่าได้...โปรเจคนี่หล่ะที่ผมสะดุดตากับงานดีไซต์ของ Monster ที่จัดได้ว่าล้ำสุดๆ !!!!
"พี่วุฒิ !! ทำไมโปรเจคนี้ ผมได้อะ ? ปกติงานแนวนี้ พี่หลิวกับพี่'กร คุมนี่น่า ไหนจะพี่แนนอีก แก็งค์ 'ติ่ม ก็น่าจะทำได้ ไหงส่งมาให้ผมอะ!? ถ้าไม่ได้จริงๆพี่ส่งงานนอกให้ 'ป๋า'ก็ได้ ป๋าเทพสุดๆ ยื่นงานมาอย่างนี้ ...พี่จะฆ่าผมหรือไงเนี้ย? ลำพังงานดีไซต์กับงานเขียนเนม ผมเองก็ไม่เคยส่งตรงเวลาอยู่แล้ว นี้งานโปรเจคนะพี่!! งานของ Secret Tale อีกต่างหาก!! ไม่ใช่เล่นๆนะพี่วุฒิ"
"โวยวายไปครับ...ไอเดียร์ครับ ... พี่หลิวแกติดงานดีไซต์โปรเจคเกมส์ตัวอื่นอยู่ คุณมังกรไม่ต้องพูดถึงครับพี่แกรับสอนไปแล้วไหนจะยังโปรเจค 'Hunt อีก คุณแนนติดทำเรื่องเรียนต่อ ส่วนเด็กแก็งค์ ตอนนี้โปรเจคหนังอื่นครับ คุณตาโปนไม่ต้องพูดถึงรายนี้รับงานเนมหนังใหญ่ไปแล้ว หามีเวลาไม่ครับ...เหลือแต่ไอเดียร์หล่ะครับ...ไม่ต้องคิดเสนอชื่อ ด๊าส ...อีกเช่นกัน โปรเจคของนายด๊าสยังไม่จบ พี่ต้องการคนทำงานเต็มเวลา...ไอเดียร์ ลงตัวสุดครับ"
"แต่...พี่วุฒิ ...ผม..."
"ตรงตัวเลยนะครับ 'ทำ' หรือ 'ไม่ทำ' ถ้าวันจันทร์นี้ ทางเราไม่มีคำตอบกับดีไซต์ล่าสุดที่จะส่งเป็นไกด์ไลน์...งานหลุดครับ... "
"อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะพี่ ผมอยากทำนะพี่วุฒิ 'Secret Tale Project' เลยนะ แต่พวกพี่ไว้ใจผมหรอ? ผมยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย...งานใหญ่นะพี่ "
"ดีไซต์ตัวเอกให้ผ่าน Secret Tale Project ตัวแรกต้องเป็นสไตล์ เอเชียผสม แต่ต้องแหวกแนวกว่าที่เคยได้ ที่ทางฝั่งนั้นเลือกไอเดียร์ เพราะเคยเห็นดีไซต์เนม อื่นมาแล้ว พวกพี่ไว้ใจไอเดียร์เรื่องงาน ...แต่ไม่ไว้ใจเรื่อง 'เวลา' ขอแค่ตอนนี้...พี่อยากได้งานมากกว่าครับ... ส่วนเรื่องเวลา ถือว่าขอร้องแล้วกัน วันจันทร์นี้ ต้องมีดีไซต์แรกส่งเพื่อพรีเซ็นต์งาน...ถ้าได้งานนี้ ไอเดียร์ มีสิทธิ์ในฐานะเจ้าของงานที่จะคิดชื่อเป็น 'ภาษาไทย' ... พี่ไม่ได้กดดันเรา...แต่พี่บอกได้คำเดียว... 'พี่อยากได้งานนี้เหมือนที่ไอเดียร์อยากได้... จบไหมครับ?' "
.............................
..........................................................
'Secret Tale Project'
ซองสีน้ำตาลในมือผม กับประโยคที่วนเวียนในหัวเป็นคำๆเดียวกันทั้งหมด 'Secret Tale Project' ตอนพี่วุฒิเสนองานผมอยากจะตะโกนดังๆ ถ้ากรี๊ดได้ดิ้นได้กลางร้านกาแฟ ... ผมทำไปแล้ว...ถามว่าอยากได้ไหม... อย่ามาสะตอเลย ผมหูตั้งหางกระดิกยิ่งกว่าหมาเห็นกระดูกติดเนื้ออีก...แต่ที่ไม่กล้ารับปากตรงๆไม่ใช่เพราะเล่นตัว แต่เพราะไม่กล้าให้พี่วุฒิเสี่ยงกับผม...
ผมเป็นพวกไม่ผูกมัดตัวเอง กอง บ.ก. ที่ตามงานผมขอย้ายกันไปหลายคนแล้วเพราะ ผมหน่ะขึ้นชื่อเรื่อง 'เหลวไหลกับการไม่ตรงเวลาแถมยังติสต์สุดๆ ไม่มีอารมณ์สมองไม่แล่น ' ไอ้ที่ยังโสดอยู่จนปัจจุบันนี้ ก็เพราะไม่ชอบการผูกมัดกับติสต์ไม่เลือกเวลานี่หล่ะนี้หล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ผมเกลียดการรับปากที่สุด...แต่... Secret Tale Project เชี่ยวนะ !! ไหนจะการที่ได้ตั้งชื่อภาคภาษาไทยเลยด้วย!!อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!
.......................
... ระหว่างสันดานกับงานที่ชอบ
..........
.
..ไมเกรนมันขึ้นมาเป็นกรรมการอีกแล้ว ....
ตาลายโคตรๆ หัวก็ปวดตุ๊บๆ เครียดอ่ะบอกตามตรง นั่น..เอาแล้วไง ดวงดาวพร่างพรายยามแดดสีทองส่องแสงจ้า...หัวข้างซ้ายกลายเป็นหนุมานหาวเป็นดาวเป็นเดือนอีกแล้ว...แล้วนี้แผ่นดินไหวหรือไงว๊ะ? พื้นมันถึงได้เอียงขนาดนี้ ...กูเกลียดไมเกรน... แม่ง...รักกูจริงๆ เครียดนิดเครียดหน่อยเสนอหน้ามาตลอด ห่างๆกูบ้างก็ได้เผื่อรักเราจะไปได้นาน...
...เหี้ย! เอ้ย!! เพ้ออะไรอีกแล้วว๊ะกู ...
....โลกทั้งโลกของผมตอนนี้กลายเป็นเรือไวกิ้งโต้คลื่นไปแล้วครับ...เดินต่อไม่ไหวแล้ว ผมทรุดลงนั่งกุมขมับด้วยมือข้างเดียว ถึงจะปวดหัวแค่ไหน มืออีกข้างก็ยังกอดแฟ้มเอกสารไว้แน่น งานกู... ถ้าจะตายในหน้าที่คราวนี้ก็ไม่เสียดาย แต่ขอกูได้งานนี้ก่อนนะ สาดเอ้ย!! เดินต่อไม่ไหวแล้ว จะร้องไห้อีกแล้ว เสียงสะท้อนในหูมันดังวิ้งๆเลย เกลียดชะมัดกับโรคนี้ ... แล้วนี้ผมจะไปถึงบ้านไหมเนี้ย...จะตายข้างถนนแบบนี้หรือว๊ะกู ...
'พระเจ้าครับ ผมอยากได้งานนี้ ผมยังไม่อยากตายตอนนี้ พระเจ้าครับ ช่วยผมด้วยครับ...ถ้าพระเจ้าของผมมีจริง พระเจ้าช่วยไปส่งผมที่บ้านด้วยเถอะครับ... ผมเดินไม่ไหวแล้ว ...พระเจ้า...ช่วยผมด้วย... '
.............................
..........................................................
สำเนียงแปลกมันถามอะไรไม่รู้ อีกครั้งที่ผมภาวนาขอพระเจ้า ...ขอให้พระเจ้าแห่งผลไม้มันหุบปาก !! ปวดหัวเหี้ยๆ ยิ่งได้ยินคำถามที่ผมไม่เข้าใจ...หัวยิ่งปวด... ปวดจนเหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว ตอนนี้พระเจ้าแห่งผลไม้กำลังแบกผมอยู่หรือถ้ามองในมุมพระเจ้านามมังคุด ผมกำลังขี่หลัง พระเจ้ามังคุดครับ ...แหม มีบุญโคตรๆเลยผม เรียกพระเจ้าพระเจ้าก็มาถึงจะเป็น พระเจ้าแห่งผลไม้ก็เถอะ... อ่านะ...ทีขอให้หายปวดหัว เสือกไม่หาย
พระเจ้าแห่งผลไม้ยังคงโอบอุ้มผมและเดินต่อไปด้วยความมั่นคง พระเจ้าจะเดินไปไหนไม่รู้ไม่ได้สนใจ...ตอนนี้ผมได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้แล้วเช็ดน้ำหูน้ำตาที่เปื้อนหน้าตัวเองบนหลังพระเจ้า โดยที่มือหนึ่งกอดดึงคอเสื้อพระเจ้า อีกมือจับซองเอกสารของผมที่พระเจ้าคาบไว้ เพราะมือสองข้างของพระเจ้าช้อนอุ้มขาผมอยู่ พอไมเกรนขึ้น การที่จะทำให้สมองโล่งที่สุดคือร้องเข้าไป... ร้องให้มันเหนื่อยไปเอง...ไม่รู้เหตุผลที่ร้องไห้ แต่พอร้องแล้วมันสบายใจ...ก็แค่นั้น... เรื่องนี้ก็เป็นอีกหนึ่งความติสต์ของผม ....ที่คนในกอง บ.ก. เคยเจอมาแล้วถ้วนหน้า... แต่ดูท่าพระเจ้ามังคุดยังไม่เคยเจอ...
.............................
..........................................................
คำอธิฐานข้อสองไม่เป็นผลครับ...เนื่องด้วย พระเจ้าแห่งผลไม้อย่างไอ้มังคุดมันยังพร่ามอะไรไม่รู้ ก็รู้นะว่ามันกำลังปลอบผมอยู่ เพราะแรงมือใหญ่ที่ค่อยๆลูบหัวผมเบาๆกับน้ำเสียงทุ้มปลอบที่กระตุ้นต่อมน้ำตาได้เป็นอย่างดีนั้นยังไม่ยอมหยุด ...ผมหายปวดหัวสักพักแล้ว อาการที่เป็นอยู่มีแค่ความมึน กับน้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุด จะหยุดได้ไงก็ไอ้มังคุดมันยังไม่ยอมเงียบ...ผมมันเป็นประเภทสำออย ยิ่งมันปลอบ น้ำตายิ่งไหล ไหลทั้งๆที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรทุกข์ใจเลยสักอย่าง ....วงแขนใหญ่ดึงผมเข้าไปกอดแล้วซุกจมูกลงที่กระหม่อมผม [เอ่อ ...ยังไม่ได้สระผมเลยนะ...] ความอบอุ่นของวงแขนยิ่งทำให้ผมปล่อยโฮ...
'กูร้องไห้หาเหี้ยอะไรว๊ะ? ...ไม่รู้...แล้วกูกอดมันทำเหี้ยอะไรเนี้ย? กูก็ไม่รู้...แล้วไอ้มังคุดมันพร่ามอะไรเนี้ย?...อันนี้กูยิ่งไม่รู้......กูแปลไม่ออก...'
ความเย็นของกระป๋องอลูมิเนียมทาบลงบนแก้มผมเหมือนแกล้ง หลังจากความเย็นนั่นก็เป็น ความอุ่นของสันจมูกที่กดลงมาเบาๆ พ่วงด้วยลิ้นร้อนที่เลียรอยน้ำจากกระป๋องที่เลอะบนแก้มผม...ตอนนี้ผมปลดไอ้มังคุดออกจากตำแหน่งพระเจ้าแห่งผลไม้แล้ว....
ตั้งแต่...ได้ลำไยกระป๋องแบบเย็นเฉียบมาเคี้ยวตุ้ยๆอยู่นี้... มาถึงพอไอ้มังคุดมันวางผมลงบนเตียงผมก็ดึงมันมากอดพร้อมๆกับ ซองเอกสารนั้นหล่ะ กอดจนหลับไปทั้งอย่างนั้น ....
พอตื่นขึ้นมาก็หิว ไอ้มังคุดเหมือนรู้ เดินไปหยิบลำไยกระป๋องในตู้เย็นมาให้ พอคุณมังคุด[มีของกินมาล่อยกระดับทันที] เทลำไยกระป๋องใส่ชามแก้วแล้วยื่นให้ผม ผมก็ตักเข้าปากโดยไม่ถามอะไรทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้เสียพลังงานเยอะช่วงนี้ช่วงเติมน้ำมัน...หันไปอีกที เห็นคุณมังคุดยังยิ้มให้ ก้มลงไปดูเงาะในชามแก้วเหลืออยู่ลูกนึง เลยกวักมือเรียกคุณมังคุด พร้อมตักป้อน...ผมชอบแววตาคู่นี้จัง ถึงจะมีหวาดๆไปบ้างแต่ก็อดรู้สึกไปเองไม่ได้ว่า...ผมชินกับดวงตาคู่นี้ ที่ค่อยเฝ้ามองทั้งในความจริงและความฝัน ....ท่าจะเขียนการ์ตูนมากจนเพ้อ...ไอเดียร์เอ้ย...
.............................
..........................................................
สมองหายมึนแล้วสายตาก็เริ่มทำงาน... นี่ผมอยู่ที่ไหน? ไม่ใช่บ้านผมนี่หว่า....นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่พอเจ้าของมือใหญ่อย่างไอ้มังคุดดึงมือผมมา ผมก็ตามต้อยๆมาอย่างง่ายดาย ....
-
:mc4: :mc4: :mc4:
นายเอกน่ารักจัง อิอิ เมื่อไหร่จะถึงฉากหวานกับไอ้มังคุดซะที อิอิ รออยู่ๆนร๊าา
:m1: :m1: :m1:
-
ฉากนี้ดูกุ๊กกิ๊กกันดีจัง แต่ว่าเมื่อไหร่กันต์กับนายมังคุดจะคุยกันรู้เรื่องซักที
-
มังคุดน่ารักดีเนอะ
-
เดี๋ยวภัทรโดนปล้ำอีกแน่เลย
:z1:
-
ร้ากเอล ร้ากกกกกเอล (ฮะๆ)
ป.ล.ไม่รักภัทรหรอก อิจฉา ชิๆ
-
กาลกีรตี บทที่ 8 [อดีต]
[ พรายใดจักงามเท่า เจ้าพรายยิ้ม พรายใดจักเอิมอิ่มเท่า เจ้าพรายสรวญ
พรายใดทำพี่พ่ายเท่า เจ้าพรายนวล พรายใดจะครวญเท่า เจ้าพรายพราง ]
"ไม่น่าเกิน สามภัทรมาส ข้าจักนำตราเมืองแห่งเทยทา มาให้เจ้าหลอมเป็น กังสดาล...รอข้าจนถึงเพลานั้นแล้วกัน ภัทรเจ้า... "
..........................
....................................................................
“หากมิกลับไป...ย่อมยอมรับว่าท่านกระทำ”
เสียงหัวหน้ากองนาม ผสุ เพลานี้ดูจะไร้ปราณีเฉกเสียงหวีดแห่งหุบกาฬอันเหน็บหนาว ภัทรเจ้า ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น ยามมองพลกองเบื้องหน้า
‘เหตุใดจึ่งมิเข้าใจ...เหตุใดจึ่งไล่ล่าข้าเฉกไพร่สถุล...’
อาชาอารักษ์ อันแฝงร่างไว้กับไอหมอกเองก็ดูจะขุ่นเคืองมิน้อย แต่กระทำสิ่งใดมิด้วยนายตนห้ามไว้เกรงเหตุจะยิ่งบานปลาย หมดสิ้นหนทางเมื่อเบื้องหน้าคือกองพลอันมิเคยรับฟังสิ่งใด นอกจากคำสั่งแห่งอาญาและเบื้องหลังคือเหวแห่งหุบนิลกาฬอันมืดดำ แม้จะเลวร้ายสักเพียงใด ภัทรเจ้า ยังศรัทธาในหนทาง และบิดานาม 'ชลเทวะเจ้า' เหนือหัวแห่งชลเทวทหะนคร
‘ใช่บิดาเจ้า หนทางรอดเพียงหนึ่งเดียวแห่งข้า!’
.....แล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง...
เมื่อธนูดอกนั้นปักเข้าที่ไหล่ซ้ายแห่งองค์ ความเจ็บปวดมิได้มากกว่าความขุ่นเคือง หากแต่เมื่อมองไปยังผู้ดีดสายธนู ภัทรเจ้า ถึงกับหมดสิ้นความหวังใดๆ นายแห่งชลเทวทหะนคร!! ความรู้สึกบางอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลุบต่ำคล้ายมิอยากมองภาพใดๆ ร่างทั้งร่างนั้นชาไปหมด มือที่เคยยั้งห้าม อาชา จับแน่นที่กลางดอกธนู แล้วกัดฟันกระชากออก สัญญาลักษณ์ที่หัวธนูยังเด่นชัด ธนูแห่งบิดาข้า...
มือซ้ายอันสั่นเทาจับแน่นที่ด้ามดาบข้างกาย ยิ่งก้มหน้าต่ำเพียงใดหยดน้ำตาก็ยิ่งไหลรินมากเท่านั้น ภัทระพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมดาบในมือที่ยกสูงเสมอตัว อาชา เองก็เผยร่างนับตั้งแต่ดอกธนูปักลงที่นายตน...การเผชิญหน้าเหมือนจะมิอาจห้ามได้...พลกองเตรียมยกคันธนูขึ้นสกัดอารักษ์ร่างยักษ์ แต่มิได้กระทำสิ่งใดนอกเสียจากเตรียมพร้อม
ภัทรท่าน ก้มหน้าลงต่ำ...มิอาจให้ผู้ใดเห็นหยดน้ำตา แม้แต่ผู้ที่เคยขึ้นชื่อว่า 'บิดา' คำถามมีมากมาย แต่ทุกสิ่งมันอัดแน่นจนจุกอยู่รวมกันเป็นความรู้สึกอันโดดเดี่ยว... นานกว่าริมฝีปากอิ่มจะมีเสียงอันแผ่วเบาเอ่ยออกมาก่อนเสียงตะโกนถามด้วยโทสะ จะดังก้องไปทั้งหุบเขา
“ รักของท่านพรากข้ามา...แล้วเหตุใดจึงขยี้ความเชื่อใจแห่งข้าด้วยธนูท่าน !! บิดา!!...หากต้องการ!! เพียงท่านเอ่ยมา...ชีวิตข้าก็จักให้...ข้าจักคืนให้!! ทั้งหมด!! ข้าเจ้าจักคืนให้!!”
สิ้นคำด้ามดาบนั้นกระชับกำแน่น เสมอคอก่อนจักคิดสิ่งใดมันก็ปาดเข้ากับลำคอระหง โลหิตสีชาด ไหลทะลักไปตามแนวคมดาบ จนลำคอขาวดั่งทาบทับด้วยสร้อยโกเมน หมดแล้วซึ่งหนทาง... หมดแล้วซึ่งศรัทธาแห่งความหวัง มิมีคำถามไถ่หรือเรียกร้องในเมื่อแม้แต่บิดายังมิเชื่อใจและช่วยเหลือ จักมีผู้ใดให้ข้าไว้ใจอีกบ้าง...
แล้วความรู้สึกก็มืดดับพร้อมกับร่างที่ทิ้งตัวลง ณ หุบเหวแห่งนิลกาฬ เร็วเกินกว่าจักขัดขวาง เร็วเกินกว่าจักเอ่ยคำใดเร็วเกินกว่าอาชาอารักษ์จักรับรู้ เมื่อร่างตนสลายทันทีที่นายตนดับสติ ทุกอย่างทิ้งไว้เพียงความมืดดำและเสียงกรีดร้องแห่งนิลกาฬ.....
เหน็บหนาวและขมขื่น ความรู้สึกเหล่านี้ได้แต่วนเวียนคล้ายสัมผัสมันอยู่ซ้ำไปซ้ำมา อีกกี่ครั้งถึงจะลืมอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจกับสิ่งที่ข้าได้รับ...
..........................
....................................................................
พยุหรากรรม หากปวงท่านได้ทราบความคงเร่งเพลาแห่งการตัดสิน กองกรรม แล กองบุญญา บัดนี้ บารมีแห่ง บุญญานั้น ทิ้งร่างลง นิลกาฬแล้ว ....
เหลือเพียง กองกรรมที่ยังคงเหยียบย้ำ ณ สนามชัยแห่งซากศพ แม่ทัพกองกรรม นามไศรพมหินทร์ ที่ยังมิรู้ว่า แก้วแห่งบุญญา นาม ภัทรเจ้านั้น บัดนี้เป็นเยี่ยงใด....
...นี่คือส่วนหนึ่ง ของ กาลกีรตี... ปฐมบทที่ นำไปสู่ ความพินาศ .....ทั้งมวล...
-
อ๋า บอกไม่ถูกแฮะ
-
:sad11: :sad11:
ภัทรเจ้าเนี้ยยยย ใช่ไอเดียร์เปล่า
-
เดาไม่ถูกเลยแฮะ
ติดตามตอนต่อไป..
-
:m28: :m28: :m28:
รอความกระจ่างตอนต่อไปจ้าา
:m1: :m1: :m1:
-
ท่าจะเรื่องยาวววว
เรื่องนี้กับเรื่องตรินทร์นี่เกี่ยวโยงกันหรือเปล่าอ่ะ
-
เปิดมางง... เลยมาฮา... เรียกเลือดนิดๆ.... แถมฉากหึงโหดอีกหน่อย.... แล้วค่อยตบด้วยของหวาน..... หลังจากนั้นก็กระแทกด้วยดราม่า....
คนเขียนชอบเรื่องนี้จริงๆ :z2: ชื่อเรื่องก็บอกแนวอยู่แล้ว แต่เพราะ ชื่อมังคุดมังปิดตาอะสิ ถึงลืมกันไปเลย บทนี้เป็นเค้าลางๆว่าทำไม มังคุดไม่เป่่า ไอเดียร์ทิ้งหรือออกแนวตบจูบจับขัง แต่เลือกเป่าชายโชคร้ายแทน เพราะหลงมากรักมากจนทำอะไรไม่ได้เลยต้องลงกับคนอื่นต่างหาก
ที่คุณแฟนถามเรื่อง ตรินทร์ มันโยงกันอยู่แต่ไม่ใช่ทั้งหมด มันเป็นแค่หนึ่งในกงเกวียนของ ร้อยล้อเกวียน
**ปล.ใครสงสัยว่า ไอเดียร์มันบังเอิญเจอมังคุดตอนนี้ได้ไง ไม่ใช่บังเอิญเจอ แต่คนของพระเจ้าย่อมอยุ่ในสายตาพระเจ้าเสมอ จะบอกอีกนัยนึงคือมันตามเฝ้าโดยที่ ที่รักไม่รู้ตัว นั้นหล่ะ :เฮ้อ:
-
นายมังคุดน่ารักจัง :m1:
ตอนล่าสุดนี่ทำเอางง :really2:
รอตอนหน้าจ้า :L2:
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ ลึกลับน่าติดตามดี เอลนี้พระเอกในฝันเลยนะเนี่ย 555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้ยังอ่านไม่ค่อยเข้าใจ
รออ่านตอนหน้านะคะ
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก ^^
-
กาลกีรตี บทที่ 9
หกเดือนที่แล้ว Palermo ,Sicily
แสงแดดแรงที่สาดส่องลงมา พัดพาความร้อนมาพร้อมกลิ่นไอทะเล แรงกระเพื่อมของลมหายใจ ค่อยๆไล่ความเคลื่อนไหวของผิวเกล็ดสีทองเป็นริ้วละรอกคล้ายเกลียวคลื่น ความสุขใจที่ได้จากความฝัน ทำให้เผลอบิดลำตัวใหญ่ขดรัดผ้าน่วมผืนหนา กลิ่นหอมอ่อนๆของร่างที่รัดไว้แน่น ทำให้โหยหาอย่างบอกไม่ถูก มันคงไม่ผิดอะไรที่เจ้าของคมเขี้ยวใหญ่จะต้องก้มลงไปสูดกลิ่นนั้นอีกครั้ง ปลายลิ้นที่สัมผัสได้ถึงรสชาติของผิวเนื้ออันหอมหวานทำให้ต้องย้ำเลียซ้ำๆ
ความฝันหรือความจริง ตอนนี้...แยกมันไม่ออก...ดวงตาสีน้ำตาลคมที่จ้องมองมามีน้ำตาคลอ แววตาเหมือนลูกกวางยามตระหนก นั้นยิ่งเร่งให้อ้อมกอดของงูสีทองรัดแน่น ไม่อยากเสียไป... ไม่อยากให้หายไป...แต่ก็ไม่อยากให้ร่างในอ้อมกอดบาดเจ็บ...ถ้าเป็นไปได้ อยากกลืนกินร่างนี้เข้าไปทั้งตัวด้วยซ้ำ ให้เป็นเนื้อเดียวกัน ให้หลอมรวมอยู่ด้วยกันจนนิรันดร์ จะไม่มีสิ่งใดพรากไปได้อีก ....แม้ความตาย ....
ถึงจะฝันอย่างนี้เกือบทุกค่ำคืน แต่ก็ไม่มีคืนไหนที่รู้สึกพอ...อารมณ์ร้ายมันระเบิดออกมาทุกครั้งที่ ลืมตาตื่นมาพบว่า 'ไม่มี' เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลนั้นเคียงข้าง อารมณ์ร้ายที่ฟาดหางโครมครามกับผนังห้องทำให้ยามเช้าแทบไม่มีใครกล้าก้าวย่างมาเฉียด ห้องของ คุณอเล็กซ์
แต่เช้านี้แตกต่าง เสียงโทรศัพท์ดังก้องไปทั่วห้อง ใครที่กล้าโทรเข้ามาก็คงจะต้องกล้าเผชิญหน้ากับเจ้าของอารมณ์ร้ายนี้เหมือนกัน ดวงตาสีมรกตสว่างวาบ แล้วจดจ้องไปที่ต้นเสียง ส่วนปลายหางคลายแรงปล่อยการขดรัด และฟาดส่วนหางนั้นลงผนังห้องเต็มแรง! นี้เป็นวิธีการ ลดอารมณ์โกรธยามต้องทำใจตื่นขึ้นมาโดยที่ไม่ได้มีเจ้าของแววตาสีน้ำตาล เคียงข้างเหมือนในความฝัน...
ชั่วเสี้ยวลมหายใจ ร่างงูใหญ่สีทองที่ทอดยาว ก็แปรเปลี่ยนเป็น ร่างกายกำยำอันเปลื่อยเปล่าของมนุษย์ แววตาสีมรกตนั้นคงเดิม แต่เขี้ยวยาวที่โผล่พ้นริมฝีปากออกมาทำให้ ต่างจากมนุษย์อยู่พอดู ปกติการได้ชื่อว่าเป็นคนของ Drogo ก็น่ากลัวอยู่แล้ว นี้ยิ่งเป็น Drogo สายตรงแถมยังมีเลือดของ พระเจ้า เข้มข้น ถึงจะเป็นทายาทลำดับสอง ของ Drogo แห่ง Samuele แต่โดยรวมแล้ว อเล็กซ์เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นผู้สืบทอด ทั้งนิสัยและอำนาจ ไม่มีอะไรที่อเล็กซ์ไม่มี และสิ่งที่สำคัญที่สุด 'อเล็กซ์ไม่มีจุดอ่อน'
นั่นเป็นเรื่องที่คนอื่นคิดไปเอง... Drogo อย่าง อเล็กซ์ไม่ต้องการอำนาจ หรือการสืบทอด นอกจากจมดิ่งในความฝัน... ใครว่า คนอย่าง อเล็กซ์ไม่มีจุดอ่อน จุดอ่อนนั้นมี ...แต่มีในฝันเท่านั้น เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลในฝันนั้นหล่ะจุดอ่อนของ อเล็กซ์....
"ว่าไง ดอน ...ได้ข่าวอะไรไหม?.... หึ! จะให้ฉันหลบไปสักพัก หรือจะให้ หายไปเลยกันแน่? อีวาน ก็กลัวฉันเกินไป ... ทายาทอันดับหนึ่งมาระแวงพี่น้องกันเอง ... เอาสิ...ลองดู...แต่ฉันไม่ได้หลบนะ แค่อยากไปไหนก็ได้สักพัก ...แล้วเรื่องที่ให้สืบหล่ะ?ใช้...เจ้าของภาพในห้องฉันนั่นหล่ะ... เอเชียหรือ? อืมส์...แล้ว ภาษานั้นหล่ะ ใช่ คำว่า 'ปล่อยนะ ไอ้งูบ้า' นั่นหล่ะ ...อืมส์ หึ! คำต่อว่าหรือ ? ฉันนึกว่าคำบอกรักซะอีก 'ภาษาไทย'? งั้นหรือ ประเทศนี้อยู่มุมไหนของโลกหล่ะ ดอน ....ใช่ ฉันจะไปไทย ....ไปหา คนของฉัน .... "
สายโทรศัพท์วางลงไปแล้ว อเล็กซ์ เอี้ยวบิดตัวขยับลำคอ สองสามครั้ง เขี้ยวสีเงินที่เคยโผล่ออกมาก็กลับหายไป
โดยไม่ทิ้งร่องรอย วาวตาสีมรกต จดจ้องไปที่ พื้นผนังห้อง ภาพวาดโทนขาวดำ ที่วาดทับเป็นวอล์เปเปอร์ใหญ่ทั่วทั้งห้อง เป็นภาพ ของคนๆเดียวกัน คนที่เจอในความฝันทุกคืน ....
"ฉัน...กำลังจะไปหาแล้ว...ลูกกวางน้อย...."
.................................
...............................................................
หกเดือนหลังจากนั้น Bangkok ,Thailand
ขี้เกียจโคตรๆ สายฝนที่ตกมาแบบไม่ลืมหูลืมตาพาเอาผมได้แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา เอกสารสำคัญที่รักษาไว้ยิ่งชีพ ตอนนี้กระจายเต็มเตียง แถมยังเป็นเตียงของคนอื่นเสียด้วย ถ้าหายไปสักแผ่น 'หนุกหนานแน่ไอเดียร์ เอ้ย...
อากาศตอนนี้ก็ดีมากถึงมากที่สุด คงเพราะเป็นฝนแรกเริ่มลงเม็ดด้วยหล่ะมั้ง ...กลิ่นของไอดินที่ลอยมากระทบจมูกเลยทำเอาผมเกิดอาการแปลกๆ ภูมิแพ้น่าจะเล่นงานอีกแล้ว... คอ...เริ่มเจ็บแล้วหล่ะสิ....กำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ ก็สำลักน้ำลายตัวเองซะงั้น ลุกแทบไม่ทัน ทั้งไอทั้งสำลัก...ทั้งหายใจติดขัด.. คอที่เหมือนจะเจ็บอยู่แล้วเพราะภูมิแพ้กลับมา ยิ่งเจ็บหนัก จนผมต้องระบายอาการโดยกำมือทุบกับเตียง...ทรมาน ....
เอล โผล่มาตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีมือใหญ่ข้างหนึ่งก็ช่วยลูบหัวลูบหลังให้ ส่วนอีกมือดึงผมเข้าไปกอดไว้ให้ ซบกับแผ่นอกกว้าง กลิ่นของบุหรี่ยังฟุ้งติดอยู่ที่เสื้อ แต่ผมหยุดอาการตัวเองไม่ได้ อาการไอไม่ได้ทุเลาลงเลย คอก็ยิ่งเจ็บ น้ำตา...ไหลออกมาอีกแล้ว...ความทรมานเหมือนมันจะอัดบีบอยู่ในหัว...
ผ่านไปพักใหญ่ๆแล้ว แต่ผมยังสำลักไอไม่เลิก เอล คงรำคาญแล้วมั้ง เขาดันตัวผมออกแล้วทาบมือข้างหนึ่ง ไว้ที่หน้าอกผม พร้อมสูดหายใจยาว แล้วค่อยๆผ่อนออกเบาๆ ทำซ้ำๆเหมือนให้ผมทำตาม...
....พอผมทำตามก็เอาเลย แค่สูดหายใจเข้าไปเท่านั้น....คอมันก็เจ็บจนแสบไปหมด ลมหายใจเหมือนจะไม่เข้าไปถึงปอด...นั่นยิ่งทำให้ผมอาละวาด .....เกลียดตัวเอง...เกลียดที่หยุดความทรมานนี้ไม่ได้ ...แค่โรคภูมิแพ้...ทำไมมันทรมานขนาดนี้ ... แล้วยิ่งอยู่ใกล้ไอ้มังคุดบ้านี่ทำไมอาการมันยิ่งย่ำแย่...
.................................
...............................................................
-
มาช่วยทันตลอดๆ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
มันลุ้นๆ ยังไงไม่รู้
-
สนุกมากค่ะ นายเอกดูน่ารักดี ตลกด้วยค่ะ
พระเอกก็เท่สมเป็นมาเฟียอิตาลี
-
อ่านแล้วมัน :a5:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อย่างแรง!!
ชอบเรื่องแบบนี้มากเลยค่ะ o13 พี่แต่งมาได้โดนใจมาก
:กอด1:
-
สนุกครับ :L1:
-
วุ้ย หาเจอแล้วนิ คนในฝันอะ
-
หาเจอจนได้นะ
:กอด1:
-
เรื่องนี้น่าอ่าน o13 o13
-
:m11: :m11: :m11:
มาต่อแล้ว
สนุกสุดๆอะ
:m1: :m1: :m1:
-
ค้างเบาเบา =[]=
แวะมาอ่านก่อนไปนอน ฝันดีโลด
-
เหมือนจะเข้าใจลางๆ ?
คือเขาเคยเป็นคู่กันมาก่อนในชาติที่แล้ว ?
หรือว่า พระเอกเป็นอมตะ ไม่ตายแต่รอนายเอก ?
แล้ว พระเอกก็คือปีศาจงู ??
-
ค้างที่สุดอ่ะ :a5:
ชอบเอล ทุ่มสุดตัวจริงๆ นะเออ :o8:
-
แสดงว่าที่ฝันๆนี่ ไม่ได้ฝันโดยบังเอิญ แต่ตั้งใจสิเนาะ
แอบฮาอเล็กซ์ เขาด่าก็ดันคิดว่าเขาบอกรักซะงั้น :m20:
-
มาอ่านเรื่องนี้ด้วย (หลอกหลอนคนแต่ง 5555) จะบอกว่า ม่คำผิดด้วยเน้อ เช่น อารมย์ เป็น ณ์ นะ ก็มีคำอื่นด้วย สองๆดูเน้อ
ท่าทางคนชื่อ ภัทรจะต้องคำสาป เจ็บทุกชาติเลยวุ้ย
มังคุดน่ารัก :-[
-
ใครหลงมาเรื่องนี้ว่างๆ ก็หาคำผิดให้ด้วยนะ คำแก้ตัวของคนเขียนเหมือนเดิม โน๊ตบุ๊คไม่มีโปรแกรมแจ้งคำผิด [ถึงบางทีมันจะเบลอ พิมพ์ผิดเองก็เถอะ :z2:] คนชื่อ ภัทร เจ็บทุกชาติจริงๆ อ๊ะ!! แอบมาสปอยเขานิน่า !!! :a5: อ๊ะ!!! อารมณ์ เขียนถูกแล้วเน้อ ใช้ ตัว 'ณ์' จริงๆเน้อ
-
สนุกอ่ะ รออัพอยู่นะ คนแต่งสู้สู้ รอตอนต่อไปอยู่ :mc4:
-
นายเอกเหมือนจะมีนิสัยเอาแต่ใจแฮะ
-
ฝันเหมือนกัน ตามกันมาด้วย
ดูเหมือนจะผูกพันกันมาแต่ชาติปางก่อน (ใช่ไหม)
เอลดูท่าทางจะรักภัทรมาก ๆ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยน๊า ^^
-
รักกันมากมาย
เรื่องนี้มันดูมีอะไรมากกว่าที่คิดจริงๆ
-
ชอบเอลที่ดูจะรักภัทรมากๆอ่ะ อรั๊ยยยย
-
แพ้ฟิโลโมนเอลไง อารมณ์ไอเดียร์ของเราแพ้ท้อง
-
มานั่งรอตอนต่อไปอยู่นะค๊า
-
โอ๊ะ เรื่องแปลก
มานั่งรอด้วยอีกคนค่ะ ^^
-
กาลกีรตี บทที่ 10
"หมอฉีดยาให้แล้วกันนะครับ"
อะน่ะ...จะทำอะไรก็ทำเถอะ...อย่างกับผมจะเถียงอะไรได้...... นอกจากพยักหน้ายอมรับชะตากรรม.... ตอนนี้อยู่คลินิกครับ อาการมันแย่มากกว่าที่เคยเป็นถึงจะชินๆกับไมเกรนก็เถอะแต่การที่ไมเกรน มันแท็คทีมกับโรคภูมิแพ้แบบนี้ผมก็เพิ่งเคยเป็น... นอกจากจะสมเพชตัวเองแล้วยังพามังคุดมาลำบากด้วยอีก หันไปมองมังคุดแล้วสงสารมันจัง การเป็นพระเจ้าของผมเนี้ยทำมันเหนื่อยโฮก!
ย้อนกลับไปครึ่งชั่วโมงที่แล้วผมเหมือนจะตายให้ได้ อาการจริงๆมันแค่ 65% แต่ลูกสำออยผมมัน บวกเพิ่มอีก 75% รวมๆแล้วมันเลยทำให้ผมดูเหมือนสภาพใกล้ตาย... ทุลักทุเลพอสมควรกว่ามังคุดมันจะอุ้มผมมาที่นี่ได้ ความจริงแค่พยุงผมลงมาจากห้องแล้วเรียก แท็กซี่ก็จบ.... แต่ขอโทษครับ เรื่อง 'ภาษา' เป็นปัญหาหลัก พอเรียกแท็กซี่ได้ ดันบอกจุดหมายไม่ได้ ไม่ต้องว่าใครหรอกครับ...แหะ แหะ ก็พอ เอล จะหันมาถามผม ผมก็แยกเขี้ยวให้แล้ว...ปวดหัวเหี้ยๆยังจะมาถามนู้นถามนี้อีก ใครมันจะไปมีอารมณ์ตอบว๊ะ!! ไม่กระโดดกัดคอก็บุญเท่าไหร่แล้ว
....สุดท้ายไอ้มังคุดเลยต้องแบกผม เดินหาคลินิกหรือโรงพยาบาลสักที่ ที่ไหนก็ได้ที่จะทำให้ผมสงบลง....เป็นไง พระเจ้าของผม....สุโค้ยไหม?'
.................................
...............................................................
อ่ะ...เจ็บจิ๊ดนึงตอนที่เข็มมันแทงลงไปที่สะโพก เอล มันจับมือผมไว้แน่นตอนหมอฉีดยา... แหม... ความรู้สึกอย่างกับเป็นคนท้องแล้วสามีพามาฉีดวัคซีน...ใจชื้นนิดๆ ที่เวลาป่วยแล้วมีคนมาเป็นห่วงเป็นใย ปกติคนที่มากับผมจะเป็นไอ้ฝิ่นหรือไม่ก็ใครก็ได้ที่หลงกลความสำออยของผม... ไม่อยากจะบอก ไอ้ฝิ่นเคย ตีรถกลับมาจากนครสวรรค์เพื่อมาพาผมไปโรงพยาบาลด้วย... ก็บอกแล้วเรื่องสำออยผมอะ 'ตัวพ่อ'
"ที่หมอฉีดให้ ยาคลายกล้ามเนื้อนะครับ ส่วนที่จะให้ก็ยานอนหลับกับยาแก้อักเสบ...ปกติทาน ทาฟาก็อท อยู่แล้วใช่ไหมครับ ช่วงนี้เครียดอะไรอยู่หรือเปล่า?คงต้องพักสมองบ้างนะครับ ...เรื่องภูมิแพ้นี่น่าจะเพราะร่างกายอ่อนแอพักผ่อนไม่เพียงพอ...ยังไงเชิญรับยาที่หน้าเคาว์เตอร์นะครับ "
น้ำตาจะไหล ทรมานแบบใกล้ตาย แต่ที่ได้คำตอบจากหมอมา...อาการธรรมดาโคตร ...ดีนะที่มังคุดมันฟังไม่รู้เรื่อง...ถ้าฟังรู้เรื่องผมคงต้องแทรกแผ่นดินหนีอาย..ก็หน้ามันตอนนี้จ้องหมอยังกับฟังผลตรวจเลือด ผมหันไปมองหน้ามันแล้ว ใช้นิ้วขยี้คิ้วที่ขมวดจนจวนจะผูกกันอยู่แล้ว ให้คลายลง เอียงคอยิ้มหวานให้มันทีจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรนักกับอาการผม ที่ได้ตอบกลับมาคือรอยยิ้มกว้างและรสริมฝีปาก ....สัด!!!! หมอยังนั่งอยู่นะมึง!!!! สะดุ้งผลักมันออกไปแบบลืมตาย หันไปหาหมอ เห็นหมอยิ้มแห้งๆ มาให้ ....ฮืออออ จบแล้วภาพพจน์กู ไอ้มังคุดบ้า!!! ไม่สนใจอะไรแล้ว อาการผมดีขึ้นแล้วนิ ผมไหว้ลาหมอแล้วเตรียมจะเดินออกไปทิ้งไอ้มังคุดไว้นี้หล่ะ ช่างแม่ง!! ยังไม่ทันก้าวขาออกจากห้องตรวจ หมอก็กวักมือเรียก เดินเข้าไปหาถึงได้คำแนะนำแบบได้อาย...
คอผมไม่ได้เป็นอะไร[?] แต่ที่ให้ยาแก้อักเสบมา ....เพราะร่องรอยที่หมอเห็นตอนเปิดสะโพกผมเพื่อฉีดยา มันมีรอยเขียวห้อเลือดและรอยกัดของฟัน....ไม่ต้องเดาต่อจากนั้น...ผมรู้ว่าหมอหวังดี........ แต่บางทีให้ผมคิดว่ายาที่หมอให้มาเพราะผมเจ็บคอต่อไปก็ได้ แล้วยิ่งไอ้มังคุดมันมาจูบผมต่อหน้าหมออีก หึ...แสดงความเป็นเจ้าของกูเข้าไป มึงไม่เดินไปหาประชาสัมพันธ์แล้วออกไมค์เลยหล่ะว่าไอ้รอยบนตัวกูอะ มึงเป็นคนทำ....ไอ้มังคุดบ้า!!!
.................................
...............................................................
เดินตัวปลิวออกมาจากคลินิกผมก็ก้าวเอาก้าวเอา เดินตัวปลิวจริงๆครับเพราะผมไม่คิดจะถืออะไรเลย ห่อยาก็ให้มังคุดถือ ตังค์ก็ให้มังคุดจ่าย ไม่ได้เอาเปรียบแต่ ลงโทษฐานทำผมอาย ....ผมไม่ได้งกเรื่องเงินนะ แต่... อายจนไม่กล้ามองพวกที่คลินิก ก็ตอนผมโดนฉีดยาใครต่อใครเขาเห็นร่องรอยที่ไอ้มังคุดมันทำไว้บ้างก็ไม่รู้....
ฮืออออออ.... แต่งงานไม่ได้แล้วกู... ฮือออ...เพ้ออีกหล่ะ.....ยังกะมึงคิดจะแต่ง .... เถียงกับตัวเองพอประมาณฝึกสมองครับ ... เดินออกมาไกลจากคลินิก ไอ้มังคุดก็วิ่งมาจับมือผมไว้เหมือนเดิม จะสะบัดออกแต่มันยิ่งจับแน่น ผมก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปซะงั้น เรื่องนี้ยังไม่อยู่ในความสนใจเท่าเรื่องในสมองผม 'Secret Tale Project' คิดได้แค่นั้นผมก็ดึงมือมังคุดลากเข้าร้านเครื่องเขียนแล้ว... งานดีไซต์ที่ต้องส่งภายในวันจันทร์ วันนี้วันศุกร์แล้ว ทำไงดีอ่ะ....มุขทำใจใช้ไม่ได้แล้วตอนนี้ คงต้องลงมือเสียที...
กระดาษ A4 200 G.กับอุปกรณ์ พวกดินสอและโม่ดินสอ รวมไปถึงยางลบ ถูกผมจับใส่จับใส่ในตะกร้าใบเล็ก เหมือนเคยครับ มังคุดเป็นคนถือ ... พร้อมกับกุมมือผมไว้ด้วย....ผมยังงงตัวเองที่ปล่อยให้อะไรๆ มันมาถึงขั้นนี้ ปกติผมเป็นพวกไม่ชอบการผูกมัด ไม่ชอบแม้แต่การที่จะมีใครสักคนอยู่ข้างๆ 'รำคาญ !, อึดอัด! ' คำนั้นผมมักจะบ่นกับไอ้ฝิ่นหรือคนในกอง บ.ก. ที่มาวนเวียนใกล้ๆ พื้นที่ส่วนตัวของผม ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งย่าม ...แต่ตอนนี้เหมือนพื้นที่ของผมจะมีใครมาใช้ร่วมกันแล้วสิ ...
ผมสอดสายตาหาโมเดลแบบหุ่นไม้ แต่ที่หยุดสายตากลับเป็น หนังสือในชั้นวาง 'พจนานุกรม อิตาเลี่ยน-ไทย-อังกฤษ' มังคุดมันสัญชาติอะไร นะ ?ไม่รู้สิ แต่...ไม่ใช่อังกฤษแน่ๆ แล้วเรื่อง 'Secret Tale Project' ตัวละครจะใช้ชื่ออะไรดี ?... บางทีหนังสือเล่มนี้อาจมีประโยชน์ ...ผมเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มหนา พอๆกับมือใหญ่ของคนข้างๆที่คว้าหนังสือเล่มนั้นไว้ ....
"นายคงไม่ใช่ อิตตาเลี่ยนมั้ง มังคุด..?! "
"Gli italiani "
คือประโยคที่ออกมาจากริมฝีปาก ของเจ้าของมือที่กุมมือผมไว้ หึหึหึ...นอนด้วยกันมาสามคืน เล่นเอาสะโพกระบม เพิ่งรู้ว่าไอ้ที่นอนด้วยนี้มันสัญชาติอะไร ....เจริญแล้วกู....ไอเดียร์เอ้ย...
.................................
...............................................................
"ใครอ่ะไอเดียร์?!"
ไอ้ฝิ่นมันยกมือไหว้ไอ้มังคุด แล้วหันมากระซิบถามผม เพื่อนๆในห้องก็พอกัน ยกมือไหว้ตามไอ้ฝิ่นกันระนาวเลย ผมมองศาลพระภูมิเคลื่อนที่แล้วก็บ้าจี้ยกมือไหว้มันอีกคน...เป็นอุปทานหมู่ครับ ... อยู่ด้วยกันมาพอสนิทบ้างแต่เพิ่งสังเกตุ มังคุด มันดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ ผมไม่ได้ว่ามันหน้าแก่นะ แต่ความรู้สึกมันบอก ว่ามังคุดมันมีเพาว์เวอร์อะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนพวกผม ไม่รู้ดิ...อธิบายไม่ถูก...แล้วก็ไม่กล้าถามด้วยว่ามังคุดอายุเท่าไหร่
เข้ามาในห้องแอร์เย็นๆนี้ได้ผมก็จัดที่นั่งให้มังคุดก่อนเลย ที่มาที่นี้เพราะ หมอบอกว่าผมเครียดไง ตอนนี้เลยจะมาระบายความเครียดสักหน่อย ผมเดินไปที่ที่ประจำตำแหน่ง แล้ว รอไอ้ฝิ่น...เสียงกีตาร์ที่ดังขึ้นมาเบาๆ แล้วค่อยๆเร่งจังหว่ะ รับกับเสียงไอ้ไปร์ทที่ แหกปากตะโกน เรียกผมให้ลงข้อมือกับไม้กลอง !!! นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพาคนนอกเข้ามาดูการซ้อมวง และการปล่อยอารมณ์กับเสียงกลอง ที่พาให้เสียงหัวใจเต้นตาม ....นี่หล่ะวิธีคลายเครียดของผม แรงข้อมือที่โหมกดลง มันอธิบายเป็นความรู้สึกไม่ได้ ...รู้แค่มันสนุกจนใจเต้นแรงก็แค่นั้น
กี่ครั้งไม่รู้ที่ผมเทแรงทั้งหมดให้ข้อมือ ทั้งสองข้างพาไม้กลองสร้างจังหวะเสียงเต้นของหัวใจใหม่....
...มังคุดยืนกอดอกมองผมอยู่ ตรงนั้น สีหน้าเรียบมีรอยยิ้มจางๆที่มุมปาก มือข้างขวาที่ยกขึ้นมาชูนิ้วโป้งให้เหมือนเป็นภาษาสากล เห็นแค่นั้นหัวใจผมยิ่งพองโต...ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมปล่อยให้มังคุดก้าวเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัว...
.................................
...............................................................
เสียงกลองที่ผมลงจังหว่ะมันยังกระหึ่มในหูอยู่เลย สนุกจัง มึนจริง... เรื่องปกติที่พอซ้อมวงแล้วก็ตบด้วยเหล้า และกับแกล้ม ห้องซ้อมนี้เป็นของไอ้ไปร์ท นานๆทีผมกับฝิ่นจะนัดกันมา แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีใคร ถ้าไอ้ไปร์ทอยู่ ตัวตายตัวแทนไอ้ไปร์ทหาได้เสมอ เหล้าก็เหล้ามัน กับแกล้มแม่ไอ้ไปร์ทก็ทำให้ ยิ่งมีมังคุดมานั่งเป็นศาลพระภูมิสร้างความเชื่อถือข้างๆ แม่ไอ้ไปร์ทยิ่งเพิ่มการบริการ ทั่วไปพวกผมกินแค่ ต้มยำ ไข่เจียว
แต่นี้พอศาลพระภูมิตั้งตระหง่าน กับแกล้มแบบซุปเปอร์ไฮเวย์ก็มาทันที ต้มยำกุ้ง ผัดผักบุ้งไฟแดง แกงส้มปลาช่อน ไก่ตอนต้มน้ำปลา ต้มกระทิข่าไก่ ปิดท้ายด้วยเนื้อย่าง ...แม่เขาบอกว่า เผยแพร่วัฒนธรรม พวกผมเลยได้อนิสงเต็มๆ แหมกลายเป็นสัมพเวสี แย่งกันกินของไหว้ศาลพระภูมิกันอย่างสนุกสนาน...นั้งไปได้สักพักก็กึ่มๆ มองหน้าไอ้มังคุดแล้วทำไมผมอารมณ์ดีจัง...
"ฝิ่นกูไปห้องน้ำนะ... "
ผมพยุงตัวลุกขึ้นแล้วดึงแขนเสื้อให้มังคุดเดินตามเหมือนแม่ปูกับลูกปูเลย เพราะผมเริ่มเซแล้วหลังจากกรอกเหล้าเข้าไปเยอะ
"กระเพาะฉี่มึงติดกันหรือไงว๊ะไอเดียร์?มึงถึงต้องลากพี่เขาไปด้วยอ่ะ "
ไม่ตอบครับ...ผมหันไปยกนิ้วกลางให้ไอ้ฝิ่นแล้วดึงไอ้มังคุดให้เดินตาม.... มาถึงห้องน้ำผมก็ผลักมันเข้าไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่ ชักโครก... ก่อนจะปิดล็อกประตูห้องน้ำแล้วขึ้นนั่งคร่อมตักมัน ....
....น้ำเมาที่กรอกเข้าไป...มันทำให้ผมอยากฟังเสียงอื่น ....
........อยากเปลี่ยนเสียงกลองที่ยังดังอยู่ในหัว .......
....
.
............เป็นเสียงครางของไอ้ศาลพระภูมินี้จัง ....
......................
.........................................
-
:m1: :m1: :m1:
พี่มังคุดน่ารักขึ้นทุกตอนอะค่ะ
555
:m3:
-
น่ารักอ้ะ :impress2:
มีคำถามอยากถามค่ะ เมื่อไหร่สองคนนี้มันจะคุยกันรู้เรื่องเนี้ย :m28:
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่านายเอก sexy ไงไม่รู้ ^^
-
พอเหล้าเข้าปาก ความหื่นมันก็จะตามมา :m10:
-
ไอเดียร์น่ารักอ่ะแล้วก็ฮาด้วย
กรี๊ดดด อยากได้แฟนฝรั่ง ฮาๆๆๆ
สองคนนี้แม้ว่าต่างชาติต่างภาษาคุยกัยแทบจะนับคำได้ แต่ก็เหมือนจะเข้าใจกันทุกอย่าง โรแมนติกอ่ะ(?) :-[
-
เดียร์เลิกบอกว่ามังคุดตามได้แล้วนะ วันน่ี้ก็ชัดเจนแล้ว "แกชวนมังคุด!!!!"
เขินคู่นี้จริงจัง >< แบบว่า อยากเป็นจิ้งจกในห้องน้ำ
หุหุ *สครีมลั่นบ้าน*
-
กาลกีรตี บทที่ 11 [อดีต]
คราที่ทัพใหญ่แห่ง ชลเทวทหะนคร เคลื่อนพลผ่านแดนแห่ง พยุหราธรรม สิ่งสะกดสายตา ธชี พรต ทุกตน หาใช่ความยิ่งใหญ่แห่งแม่ทัพพลกอง ฤาความน่าเกรงขามแห่ง 'ชลเทวะเจ้า' ผู้เป็นนายแห่งแผ่นดิน หากแต่เป็น สองร่างที่ขนาบข้างนายแห่งแดนนั้นต่างหาก ที่ตรึงสายตา ธชี พรต ทุกผู้...
...ด้านหนึ่งนั้นเป็นร่างฉกรรจ์แห่งแม่ทัพนาม 'ไศรพมหินทร์' รัศมีแห่งมรณาสถิตเคียงร่างนั้นจนรับรู้ได้ถึงความกดดันและความทรงอำนาจ เจ้าของร่างนั้นเป็นขุนพลแห่งกรรมมา ความกริ่งเกรงใดหาได้ปรากฎในสายตา แห่งขุนพลผู้ไร้พ่าย ..
...หากแต่อีกด้านหนึ่งกลับแตกต่าง รัศมีนวลแห่งบุญญา เหมือนจะแผ่ไปทั่วดั่งแสงจันทร์ ความปราณีอันมีเฉพาะเฉก มหาปราชญ์ รัศมีแก้วแห่งบุญญากระจายฟุ้งกลบกลิ่นคาวเลือดแห่งมรณา...เจ้าของนามร่างแห่งรัศมีจันทร์นั้นคือ 'องค์ภัทรเจ้า' บุตรองค์โตแห่งชลเทวะองค์
รัศมีแห่งมรณาแลบุญญา ที่เหมือนคานอำนาจกันอยู่ในที เร่งแรงกระสันอยากให้ เหล่าธชี พรต ตกสู่บ่วงกิเลสโลภา ว่ากันว่าครานั้นถึงกับมีการพนันขันต่อ เรื่องราวของจุดจบแห่งปราณทั้งสอง ชลเทวทหะนคร จักเป็นเช่นใดต่อไป ระหว่างบุญญาแลกรรมมา ตนใดจัก คงอำนาจเหนือ บรรลังค์แห่งชลเทวทหะนคร....ดวงตานับพันคู่ แห่ง พรต ธชี คอยเฝ้าจับตามอง รัศมีใดจักสว่างจนข่มอีกแสงหนึ่ง...ให้ดับลง...ผลแห่งพนันจักเป็นของแสงใด
....นั้นเป็นสิ่งที่ เหล่าธชี พรต ตัดสินด้วยสายตาและกลิ่นแห่งบารมี...
เพราะเมื่อหากตัดกิเลสโลภา แล้วใช้สิ่งที่เรียกว่า 'ใจ' มอง จักเห็นได้ว่าแสงแห่งกรรมมาแลบุญญานั้น สว่างจนกลบสายด้ายแดงแห่งชะตาที่ผูกโยง สองบารมีไว้ด้วยกัน อำนาจแห่งมรณานั้น โอบอุ้ม แก้วแห่งบุญญาไว้เสมอ...รอยยิ้มบางแห่งขุนพลมีให้ทุกคราที่สบสายตายัง มหาปราชญ์ คำว่า 'รัก' นั้นมิต้องมีการเอื้อนเอ่ย เมื่อคำว่ารัก ทุกคำถูกถ่ายทอดเป็นการกระทำทั้งมวล ....
[หากเจ้าอยากฟังเสียงหวานยามลมหวล พี่จักเก็บดาบโล่หลาวและง้าวทวน มาหลอมรวมเป็นกระดิ่งกังสดาล]
ครั้งหนึ่ง กลีบบัวสีหวานเคยจาร ถ้อยคำนั้น ฝากผ่านพรายแห่งสายลม....
-
รักกันมาตั้งแต่อดีตรึป่าวอะ ไม่แน่ใจว่าตีความถูกรึป่าว
-
ชอบเอลอ่ะ
-
อ่านแล้วเหมือนมันไม่พออ่ะ อยากอ่านต่ออีก
-
o13 o13
-
อยากอ่านต่ออีก
-
นายเอกน่ารัก มีแบบยั่วนิดๆ
-
อยากอ่านอีก อ่านแบบยาวๆ เลย
(ขออภัยเวิ้นเฉยๆ ฮะๆ)
-
ภัทรอ้อนและยั่ว ส่วนเอลก็เอาใจตามใจสุดๆ น่ารักดีโนะ :o8:
ภพก่อนเหมือนเป็นฝ่ายตรงข้ามกัน แต่แอบรักกันนิ
-
:m1: :m1: :m1:
อยากอ่านต่ออออ o13 o13
-
ลึกลับน่าติดตามมากคะ
งานที่ภัทรได้ต้องมีอะไรแน่เลย (รึเปล่า?)
-
นิยายน้องแซ่บเวอร์ ปูมาให้ดีเลยนะ พี่คอยเป็นกำลังใจให้
-
แพ้ฟิโลโมนเอลไง อารมณ์ไอเดียร์ของเราแพ้ท้อง
^
^
^
เพิ่งอ่านเจอ เฮ้ย !! เดาถูกนิ ...+1 ให้เลย แต่มันก็ไม่เชิงแพ้ท้องหรอก ไอเดียร์มันแค่ ติดเชื้อแล้ว ...อุ๊บ!! หลุด..
-
วุ๊ยยยย
คนเขียนมีแพลมนิดแพลมหน่อยด้วยอ่ะ
น่าติดตามมาก ๆ
-
ลางดราม่า... เพราะรักกันแต่ลิขิตชีวิตไม่ราบรื่นสินะ!!
ขอแค่ชาติปัจจุบันสมหวังก็พอ ^^
-
ชอบตอนปัจจุบันอะ ตอนอดีต ศัพท์แสงสูงมาก อ่านแล้วต้องคิด แล้วก็อ่านอีกรอบ สรุปสนุกมากคะเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะะคะ o13 o13 o13
-
ข่าวยาวๆอีกหน่อยได้ไหมคนอ่านใจขาด สั้นๆอ่านไม่ค่อยได้ความ TT
-
มาขออ่านด้วยคนนะครับ :L2:
-
เค้ารัก ของเค้า มาแต่เนิ่นนาน :L1:
-
กาลกีรตี บทที่ 12
แสงสว่างของไฟห้องน้ำสีส้ม ส่องกระทบแววตาสีแปลกตรงหน้า... ผมประครองใบหน้าคมนั้นให้เงยขึ้นมาด้วยความสงสัย สติที่มันมึนๆทำให้ตาพร่าลาย... สีอะไรกันแน่ ? สีมรกตหรือเปล่า ? ถ้าเป็นดวงตาคมสีมรกต ...คุ้นๆว่าเคยเห็นที่ไหนนะ? ... สักที่หนึ่งหล่ะ... คิดไม่ออก ... ถึงผมจะกลัว แต่ก็ชอบ...ชอบที่จะจ้องมอง...
...ที่ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วสินะกี่ครั้งที่เรียกหาหรือต้องการความช่วยเหลือ ทำไมไอ้มังคุดบ้านี้ต้องมาทันเวลาตลอด ....ดวงตาคมที่เหมือนมีเวทย์มนต์ ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า ว่าผมถูกดวงตาคู่นี้เฝ้ามอง... เหมือนงูจ้องเหยื่อ...............
เอ๋!....จริงสินะ ลืมไปได้ยังไงกัน.. ดวงตา เอล เหมือนงูตัวนั้น... งูในความฝันนั้น... ลืมไปได้ไงนะ ถึงจะแค่ 'เหมือน' แต่ผมก็เป็นประเภทแค้นต้องชำระ กี่คืนที่ต้องฝันถึงไอ้งูบ้านั้น ผมบอกตัวเองมากี่ครั้งแล้ว
'สักวันผมต้องชนะไอ้งูบ้านั้น ...สักวัน ...มัน...นานเกินรอ ...ขอเป็นวันนี้เลยแล้วกัน ..'
"เอล..."
ไม่ต้องเรียกซ้ำ.... เหมือนเคย...ที่แค่มองตาทุกอย่างก็จบ ผมยิ้มแล้วตบหน้า เอล เบาๆ พร้อมยกชูมือขวาที่ใส่นาฬิกาเรือนเล็กให้ เอล ดู รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคุณมังคุดฉายหลุดออกมาจากแววตา ริมฝีปากหนายกขึ้นเหมือนยิ้มเยาะให้ผม...
"5 นาที "
" 5 minuti "
เสียงเราที่พูดออกมาแทบจะพร้อมกัน....
น้ำหนักผมที่ทิ้งตัวบนตัก เอล เริ่มถ่ายเทมาที่วงแขนผมที่โอบรอบลำคอหนา รู้ว่าตอนจูบมันต้องหลับตา แต่กับคนๆนี้ คำว่า 'ต้องชนะ' มันค้ำคอแล้วสั่งให้ผมลืมตาจ้องตอบดวงตาสีมรกต... ดวงตาที่ไม่ยอมละสายตาจากผมเหมือนกัน ...
....คนอย่างไอเดียร์ ไม่เคยแพ้ใคร นอกจากไอ้งูบ้านั้นตัวเดียว....
......................
.........................................
เสียงครางมีออกมาบ้างจากลำคอ แต่มันไม่หลุดออกจากริมฝีปากเราสองคนเมื่อ เอล มันเล่นปิดปากผมซะแน่น เป็นดิพคิส ที่ 'ดิพ' เกินไปจริงๆ มือใหญ่ที่เริ่มล้วงลึกเข้าไปในเสื้อผมแล้วลากกดลงมาตลอดแนวสันหลังทำให้เสียววูบอย่างบอกไม่ถูก เสื้อผมถูกถอดแล้วพาดลงบนไหล่กว้างของคนถอด หลุดจากจูบมาได้ก็รู้สึกเลยว่าริมฝีปากผมมันชา เอล รั้งตัวผมลงมาแล้ว ไล้งับที่ลำคอ แรงๆ ไม่ต้องเดา.... ต่อจากนี้... แน่นอน... เอล กัดผมแน่ แล้วก็อย่างที่คิด ฟันคมๆนั้นฝังลงบนลำคอผม พร้อมๆกับ ลิ้นร้อนที่ลากเลียและพรมริมฝีปากที่ ฝังจูบแรงๆ เจ็บ!แต่รู้สึกดี...
"ฮืมส์ .....อ่ะ!..."
ผมเผลอหลุดครางออกมาตอนลิ้นร้อนของ เอล ตวัดดูดเลียยอดเม็ดบนหน้าอกผมแบบเน้นๆ แล้วดันจับสะโพกผมกดลงมาให้รับรู้ถึงบางส่วนของร่างกาย เอล ที่ โป่งพอง .... ผมดันตัวออกมาจากคมฟัน แล้วยิ้มให้กับชัยชนะที่กำลังมาถึง...
ยั่วให้หลุด....
...แล้ว...
...ก็แค่นั้น เรื่องความอดทน ผมอาจติสต์เกินที่จะอดทนอะไรนานๆ แต่เรื่องอย่างว่า.... ขอโทษ.....ต่อมความอดทนผมมันสวนทางเกินคาด...
ผมทิ้งตัวแล้วกดสะโพกลงไปให้คลึงกับ เนินเนื้อที่โป่งพองจนรู้สึกได้.... เสียงครางออกไปพร้อม ยิ้มหวาน ผมโอบรอบลำคอแล้วดึง เอล มาจูบ....
.....
..
.
ทิ้งท้าย....
"The End for 5 minute .... "
ไม่ต้องอธิบายสีหน้า เอล ตอนผมผลัก เอล แล้วคว้าเสื้อมาใส่ก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำ....มันเป็นสีหน้าที่ผม...บอกได้คำเดียวว่า
....
..
ผมสะใจสุดๆ!!
......................
.........................................
"ไอเดียร์ พี่ฝรั่งนั้นหล่ะ ... หายไปนานแล้วนะ "
ไปร์ท มันถามถึง เอล ครับ นี่ผมออกมาจากห้องน้ำได้เกือบ 20 นาทีแล้ว แต่ เอล ยังเหมือนยึดห้องน้ำนั้นไว้คนเดียว... แทนคำตอบผมยิ้มให้ ไปร์ท แล้วหยิบเนื้อย่างเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อารมณ์ดี สุดๆ เจริญอาหารได้อีก กำลังก้มหน้าลงไปตักต้มยำ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกความสงบ
"Phat..."
"คร๊าพพพพพพพพพพพพ"
ผมเงยหน้ายิ้มตอบเจ้าของเสียงที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร... ทันที่ที่เจ้าของเสียงนั้นทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ รอยยิ้มหวานของผมก็ส่งให้พร้อมชิ้นเนื้อที่หยิบป้อนส่งเข้าปากคุณมังคุด มือใหญ่จับยึดข้อมือผมไว้แล้วงับชิ้นเนื้อเข้าปากพร้อมๆกับงับนิ้วผมไปด้วย .... สายตาดุๆส่งมาให้ก่อนลิ้นร้อนจะเลียนิ้วผม .....
....
...
..ความรู้สึกผมมันฟ้องว่า เอล ไม่ยอมจบแค่นี้แน่ ....
.
....
..วันนี้ 'ชิ่ง' ดีกว่าแต่ เอกสารที่อยู่ห้อง เอล ต้องกลับไปเอาด้วยสิ ...เอาไงดีหว๊ะ ? ไอเดียร์...
...โอ๊ยยยยย..คิดมากไม่ได้ ปวดหัว ......
-
เอลก็อาจจะหื่นไปนะ = = "
แต่เรื่องสมัยอดีต คือเค้ายิ่งตกไทยอยู่
ิอ่านๆไปเริ่มไม่รู้เรื่อง แฮะๆ
-
ภัทรยั่วให้อยากแล้วจากไป แต่คิดเหรอว่าจะรอดมือนายเอลไปได้ คืนนี้ยันสว่างแน่นอน 555+ :haun4: :haun4: :haun4:
ส่วน part อดีต บอกตรงๆ ว่าภาษาสวยค่ะแต่แอบอ่านยากนิด รึไม่นิดหว่า อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องกับศัพท์บางคำเหมือนกัน :try2: :try2:
-
หุหุ ไอเดียร์ เสร็จเอลแน่ มายั่วให้อยากแล้วจากไปอะ
-
สงครามยังไม่จบ สมรภูมิรักยังสานต่อได้ 5555 เสร็จแน่ๆนะเบเบ้
ปล. ตอนที่ 10 ฉกรรย์ ต้องเป็น ฉกรรจ์ จ้า ^^
-
เอลคงไม่ให้ภัทรได้หนีไปแน่ๆ
-
แอบค้างแหละ
โอ้ยลุ้นๆ
-
เด๋วโดนเอลเอาคืนร้อก คริๆๆ
-
โดนเอลเอาคืนแน่ ๆ ไอเดียร์เอ๊ย 5555
-
ชอบเอลกับภัทรมากกกก
แต่แอบงงๆกับภาษาไทย 555+ ภาษาสวยเกินอ่ะค่ะ แหะๆๆ
ต่อเร็วๆนะคะ :pig4:
-
ยั่วหรอจ๊ะ
คืนนี้เสร็จแน่ :z1:
-
พอดีงานการไม่ต้องทำ :z2:
-
โดนแน่ โดนแน่ๆ :haun4:
-
บอกได้คำเีดียว ว่า ไม่น่ายั่วงูเลย มันหนีไม่รอดหรอก :z10: :z10: :z10: น้องภัทร
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:impress2:
-
เดียร์เอ้ยยยยยย แกแย่แน่ ๆ :z1:
-
กาลกีรตี บทที่ 13
สายฝนที่เทลงมาเหมือนแกล้ง ทำเอาบอดี้การ์ดร่างใหญ่ของผมเปียกซก มันคงจะไม่เปียกขนาดนี้ถ้าไม่ทำตัวแมนขนาด....นี่ประเทศไทยครับ... ถนนเมืองไทยครับ...ถนนที่เหมาะกับการปั่นรถจักรยาน [วิบาก] .......ที่สุดในโลก .... คุณมังคุดนึกว่าเดินตากฝนชิวลมอยู่สวิตซ์เซอร์แลนด์หรือไงครับ?
ฝนตกรถติด อันนี้เป็นของคู่กันกับกรุงเทพฯ แต่การที่คุณติดอยู่ในรถ มันยังไม่ทำให้คุณลำบาก เท่าการที่ต้องมาเดินบนฟุตบาทในวันที่ฝนตกแบบไม่ลืมหูลืมตา ถามว่าทำไมต้องมาเดินล่อฟ้าล่อฝนอย่างนี้ คำตอบเดียวครับ 'ผมจะกลับบ้าน....'อะ ...ไม่เชื่อกันอีก งั้นให้ สองคำตอบก็ได้ 'ผมจะกลับบ้านไปทำงาน...กับกลัวการที่จะต้องอยู่ในห้องมังคุด ' บรรยากาศตอนนี้มัน มาคุ ยังไงชอบกล เลยคิดว่าถ้าออกมาจากห้องซ้อมบ้านไปร์ท ผมจะแวะไปส่งเอล [ก็ไปเอาเอกสารด้วยนั้นหล่ะ ทำมอง...]แล้วชิ่งกลับเลย...ลมเย็นที่พัดมาทำให้ผมต้องยืมกระเป๋าหนังใบเรียบของ เอล มาใส่เอกสาร ดูแล้วกระเป๋านี่น่าจะกันน้ำได้ ถ้าฝนตก... ก็บอกเป็นคำพูดไม่ได้ มันก็ต้องใช้การกระทำ เนียนๆเดินออกมาจากห้องนั้นแล้วขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเลย คงไม่เป็นไร อ่ะมั้ง?
หง่ะ!....ตอนนี้คงมั้งไม่ได้อ่ะแล้ว.. ก็ เอล มันเดินตามติดผมเลยพอตีเนียนขึ้นแท็กซี่ เอล ก็ยัดตัวเองเข้ามาด้วย เล่นเอาพี่คนขับถึงกับเหวอ ... จะไม่เหวอได้ไงก็ เอล ตัวใหญ่จนต้องงอตัวเอนไปด้านข้างแล้วเอาขามากายไว้ที่ตักผม...ส่วนผมก็นั่งนิ่งกอด กระเป๋าเอกสารไว้แน่น ไม่กล้าสบตา เอล มันน่ากลัวแปลกๆไงไม่รู้ นั่ง มาคุ ไปจนเกือบถึงบ้าน ผมให้พี่คนขับจอดหน้าปากซอยครับ หาทางหนีทีไล่ไว้ก่อน เพื่อเจอตรอกไหน ซอยไหนพอหลบได้ ผมได้แฝงตัวในความมืด...อย่าว่างั้นว่างี้เลย ตอนนี้ มังคุดมัน น่ากลัวเกินคาด แล้วฝนก็ตก....
... เสียงฟ้าผ่ามีมาเป็นระยะ พอให้ผมสะดุ้งนิดๆ ผมชอบมองสายฟ้าเวลาวิ่งไล่สายลงมาจากท้องฟ้าสีดำ เหมือนมันเป็นแบ็คกราวน์ของ คอมมิคไซไฟหรือพวกไตเติ้ลเกมส์ ยังไงไม่รู้... มันเลยไม่แปลกที่ทุกครั้งที่สิ้นเสียงฟ้าผ่า ผมก็แหงนหน้ามองหา สายแสงสีเงินเส้นใหม่แล้ว โดยไม่ดูเลยว่า ไอ้จุดที่ยืนอยู่เป็นส่วนไหนของฟุตบาท ไม่ต้องห่วงครับ ผมปกติสุขดีทั้งตัว... แต่คนซวยอ่ะ เป็นคุณมังคุดครับ บอกแล้วว่า... มังคุดมันแมน ....
โชว์แมนครั้งแรก...ตอนที่ผมหยุดมองหาสายฟ้าผมยืนอยู่ข้างๆฟุตบาทเลยลงไปเป็นแอ่งน้ำ พอผมหยุดเดิน รถที่ขับขนาบข้างมาเลยใช้ล้อสาดน้ำในแอ่งนั้นมาเต็มๆ...เต็ม... ตัวคุณมังคุดครับไม่ใช่ผม.. ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่มังคุดมันสลับไปยืนข้างถนนคอยบังผมไว้ จากแอ่งน้ำข้างทาง
โชว์แมนครั้งที่สอง... ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามนะ แค่แมนๆอย่างมังคุดมัดระแวงเกินเหตุ เรื่องของเรื่องคือผมเหมือนจะเดินชนกันสาดของแผงขายของข้างทาง ด้วยความไวเกินเหตุ มังคุดมันเลยเอื้อมมือปัดให้ ....ให้อีกฝากของกันสาดมันชนหลังคุณมังคุดเต็มๆ ดัง 'ปึก!'ก็น่าจะเจ็บอยู่
โชว์แมนครั้งล่าสุด ตอนผมสะดุด อิฐบล็อคข้างทางตอนเงยหน้าจาม เต็มๆครับความเจ็บแล่นลงข้อขาเต็มๆ เจ็บจี๊ดขึ้นมาโดยทันที ไม่ต้องเดา เรื่องมันเน่ามาก เน่าเหมือนน้ำในแอ่งที่ เอล โดนครับ ตอนนี้ผมกลายเป็นคนของพระเจ้าอีกแล้ว หมดทางชิ่งหนี ครับ เมื่อผมต้องขึ้นมาอยู่บนหลังให้พระเจ้าโอบอุ้มอีกครั้ง....น้ำตาจะไหล...จะหนีมัน แต่ต้องให้มันแบกไว้อย่างนี้ จะหนียังไง [ว๊ะ!!!!]
....สุดท้ายพระเจ้าก็โอบอุ้มผมมาถึงรั้วเขตบ้านพัก ....เข้าเขตรั้วบ้านพักแล้วไล่มันกลับเลย ต้องพูดยังไงเนี้ย ...หนังสือที่ซื้อมาได้ใช้แล้วกู...เหมือนสมองสักส่วนจะรู้ว่าตัวผมเองจะไร้น้ำใจไทย เข้าบ้านมาได้ ปากผมดันหนักจนพูดอะไรไม่ออกซะงั้น ฝนก็ตก มืดก็มืด แถมมังคุดมันยังสื่อสารกับคนอื่นไม่ได้อีก จะไล่มันกลับอย่างนี้จริงหรอ ? เถียงกับตัวเองแล้ว ไม่มีสมองซีกไหนชนะ ผมเลยปล่อยเลยตามเลย ให้มังคุดโชว์แมนอีกครั้ง ....คราวนี้แบกผมขึ้นชั้น 4 ครับ ....
หมดหนทาง ขนาดหมาข้างทางผมยังแอบเอาข้าวห่อไปเลี้ยงมันบ่อยๆ แล้วนี้พระเจ้าแห่งผลไม้มาเยือนบ้านพักทั้งที จะไล่พระเจ้ากลับได้ยังไง ....เข้ามากินน้ำกินท่าก่อนแล้วกัน ...ส่วนเรื่องกินเจ้าของห้องอะ ....ฝันไปเถอะ!!
......................
.........................................
ไขกุญแจเข้ามาได้ ....ขอแนะนำบ้านพักผมครับ บ้านพักผมเป็นห้องเช่าขนาดกลางอยู่แถวชานเมือง มีระเบียงแยกยื่นออกจากห้อง หลังห้องผมเป็นสวนหมาก มะพร้าว กับ มะม่วง เลยรั่วบ้านไป เป็นต้นแก้วต้นใหญ่ที่ ออกดอกส่งกลิ่นหอม ตลอดคืน ที่ระเบียงผมเป็นปูนฉลุลาย ผมปลูกต้นมะลิฉัตรกับต้นชบาไว้ อ่างบัวเคยเลี้ยงปู แต่มันหมดอายุขัยไปพร้อมกับบัวแล้ว ผมเลยทิ้งมันไว้อย่างนั้น ข้างในห้องผมค่อนข้างรก ส่วนหนึ่งเพราะความโสด ผมไม่เคยเอาใครเข้ามาในห้องนี้ และอีกส่วนเพราะความติสต์ ตามสภาพอากาศ แผ่นภาพงานดีไซต์ที่วางค้างเอาไว้ อุปกรณ์เกี่ยวกับงานที่วางระเกะระกะ กลางห้องบ้างบนที่นอนบ้าง บวกกับหนังสือที่ผมไม่กล้าเก็บเพราะกลัวหาไม่เจอ... ทำเอาพระเจ้ายืนตะลึงนิ่งอยู่หน้าห้อง ตอนวางผมลง ...
.....อายหว๊ะ....ไม่เคยอายอะไรขนาดนี้เลย ....
ผมตบไหล่ให้ เอล รู้สึกตัวแล้วเดินกะเผลกนำ เข้าไปในห้อง แต่ เอล ก็ไม่ตามมา แถมหยุดยืนอยู่แค่ปากประตู แค่นั้น.. ผมมองตามสายตา ไล่ไปจนเจอ สิ่งที่เหมือนยันต์กันพระเจ้า ....
....ภาพสีขาวดำ ของงูตัวใหญ่ ที่ผมวาดพาดอยู่บนผนังห้อง ดวงตาสีมรกตเป็นสีที่สามนอกจากสีขาวและดำที่ผมจงใจใส่สีลงไปให้แตกต่าง จ้องมองออกมาเหมือนมีชีวิต...
..มีปัญหาอะไร ...บอกแล้วไง สำหรับไอเดียร์ ผมไม่เคยยอมแพ้อะไร ...การอยากเอาชนะมันทำให้ผมวาด ไอ้งูบ้านั้นไว้ที่ผนังห้อง ...ถ้าเห็นจนชิน ถ้าจ้องตากับมันจนเบื่อ ...สักวัน...ผมคงไม่กลัวมัน...สักวัน...
ว่าผมคงติสต์ไปหน่อย ... คราวนี้ เอล มันคงขอกลับเองแน่ ใจโหวงๆเลยตอน เอล มันไม่ยอมก้าวเข้ามาในห้อง
"Phat...."
เสียงทุ้มนั้นเรียกผม พร้อมๆกับวงแขนใหญ่ที่โผเข้ามากอด เสียงทุ้มกระซิบเรียกชื่อผมซ้ำๆซ้ำๆ ....ฟันคมๆของ เอล ขบกัดลงมาที่ ช่วงไหล่ผม ในขณะที่ปลายนิ้วเย็นเริ่มไล่ปลดกระดุมเสื้อผมออก..
......................
.........................................
-
เสร็จเอลแน่ๆ
-
นั่นสิ โดนแน่ๆ
คงปลื้มใจน่าดูเลยเอล
ภัทรเล่นวาดรูปตัวเองแล้วเอาไปแปะนอนจ้องตาอย่างนั้น ฮิๆ
-
แว้กกกก น่ารักอ้าา
เอลชอบๆๆ เสร็งเอลแน่ๆๆ
-
o13 เรื่องนี้ดูสือถึงรักแท้อ่ะ :L1:
-
เอล ที่สุดของความแมน ใครไม่รักไม่หลงให้มันรู้ปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยย
น่ารักกันอย่างแรง ชอบๆๆๆ
:m1: :m1: :m1:
-
แน๊ แอบใจแป้วอ่ะดิ ร้ายนัก ยังงี้ต้องเขมือบเสียแล้ว :impress2:
-
ยิ่งวาดรูปแทนตัวแบบนี้
ไอเดียร์หนีคุณเอลไม่พ้นแน่ ๆ
-
อ้าว ยันต์รูปงูกลายเป็นยันต์เรียกงูไปซะงั้น
งี้จะรอดได้ยังไงล่ะภัทร. . .
-
มันยิ่งเป็นเครื่องยืนยันเลยดิ ... ว่าเอลสื่อถึงภัทรเหมือนกัน แล้วจะรอดหรอ? ยาก !! 5555
-
ไม่ต้องหนีแล้วม้าง ฮะๆ
-
ดูท่าจะิสร็จแฮะ ฮ่าๆ
เสร็จเถอะค่ะ คนอ่านอย่กเสียเลือด
มา่อไวไวนะคะ
-
คงไม่กลัวหรอก แต่ปลื้มมากเลยแหละ แบบว่าติดรูปสามีไว้ในห้องนอน :-[
(ไม่ใช่และๆ )
รอตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
ชอบจัง ที่เอลคอยปกป้องภัทรทุกอย่างแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อย
เอาใจใส่เป็นเลิศ
+vote+duck
-
ในความคิดของเอล น่าจะคิดว่าภัทรรักเอลมากแน่ๆเลย มีรูปเอลที่ผนังด้วย :L2: :กอด1:
-
ชอบค่ะ
น่าติดตามสุดๆ
มาต่อเร็วๆน้า
-
ดูท่า..เทพเจ้าแห่งผลไม้(คุณมังคุด)จะปลื้มน่าดูที่หนูภัทรวาดภาพเหมือนเค้าติดฝาห้องไว้ใช่ปะ
.
.โครตรชอบอะ ภัทรฮาดี
...เวลาบอกว่าไม่งั้นกูจะ...ร้องไห้แล้วนะ...(โถ่ถังไอ้เราก็นึกว่าจะสู้ -_-)
ชายไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก..สู้เค้านะภัทรรรรร
-
เอลวาดรูปภัทร ส่วนภัทรก็วาดรูปเอล ตอนเอลยืนอึ้งอยู่ สงสัยคงกำลังนึกถึงตัวเองอยู่มั้ง เดจาวู
-
พอเห็นรูป เอลเลยยิ่งมีอารมณ์อะดิ อิอิ
-
พี่!! หนูโครตชอบนิยายของพี่เลยอ้ะ o13
แต่พระเอกมันไม่พูดภาษาไทยซะที
เอาวุ้นแปลภาษาให้กินซะเลย :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกกกกกก (วิบัติเพื่ออารมณ์เลยทีเดียว)
เป็นกำลังใจให้เอลจับไอเดียร์ให้อยุหมัด
อย่าให้หนีไปไหนได้เชียว 555
-
โดนงูเขมือบแน่ :laugh:
-
เสร็จ!!!!
-
กาลกีรตี บทที่ 14
ฟันคมๆกดลงงับฝังคอผมไว้เหมือนตรึงไม่ให้ขยับ...มันเจ็บก็จริงแต่ไม่รู้ว่าทำไม ผมกลับเอียงคอ รับให้ฟันคมๆของ เอล กดลงได้ถนัด... ถึงผมจะแถเนียนแค่ไหน พอเจอไม้นี้เข้าก็ได้แต่นิ่งครับ มือเย็นที่เริ่มอยู่ไม่สุขหลังจากปลดกระดุมเสื้อผมได้ เริ่มลามลงไปรูดซิปกางเกงผมแล้ว...ไวจังนะเรื่องนี้....ไอ้คุณมังคุด !!
...ข้าวของบนที่นอนยังกองแบบรกๆเหมือนเดิม เพราะ เอล กับผมไม่ได้ย้ายไปที่ที่นอน ...ก็วงแขนใหญ่มันปิดทางหนีผมโดยการดันผมให้หันหน้าติดกับประตูแล้ว ขังผมไว้ในวงแขนนั้น แม้ผมจะพยายามปิดปากตัวเองให้สนิท แต่เสียงครางก็หลุดออกมาตั้งแต่ เอล ไล่งับกับฝังรอยฟันลงไปตั้งแต่คอลากยาวไปถึงแถบสีข้างของผมแล้ว ... คุณมังคุดครับ นี้ห้องพักนะครับ...ไม่ใช่คอนโดฯ ส่วนตัว ทำเหี้ยอะไรเกรงใจห้องอื่นเขาด้วยครับ ...ไอ้ถ้อยคำเหล่านั้น ผมได้แต่คิดครับ... เรียงประโยคในหัวเป็นภาษาอิตาเลี่ยนไม่เป็น ....ข้ามตอนนี้ไปเลยดีกว่าไหมครับ ..ผมไม่อยากเล่าถึงความล้มเหลวของตัวเอง.....
......................
.........................................
"อือ..ฟังอยู่...มึงก็พูดไปดิสัด!!!"
"เสียงเหมือนจะร้องไห้เลยหว่ะ ไอเดียร์ เป็นอะไรมากหรอเปล่าว๊ะ? มึงปวดหัวอีกแล้วหรอ? ให้กูไปหาเอาเปล่า เผื่อมึงต้องฉีดยา กูได้ช่วยลากมึงลงมาจากชั้นสี่"
"เหี้ย ฝิ่น! กูบอกว่ามีอะไรมึงก็พูดไป อย่านอกเรื่องเร็วๆ "
"เพื่อนฝูงเป็นห่วง เสือกเร่งกูอีก เสียงกูมันไม่น่าฟังเหรอไง กูนักร้องนำของวงเลยนะมึง ไอ้มือกลอง"
"ฝิ่น...กูให้เวลา หนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่รีบพูดรีบวาง กูจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แล้วไม่ว่าหน้าไหนหรือหมาอย่างมึงก็ไม่ต้องติดต่อกูอีก...ลองไหม?"
......หมดแล้วครับความอดทน ผมยื่นคำขาดเลย อย่านึกว่าขู่นะ ที่พูดไป ผมเคยทำมาแล้ว ตอนติสต์แตก และตอนนี้ผมก็อาจจะทำตัววีนแตกแบบนั้นอีกถ้าไอ้ฝิ่นมันไม่รีบพูดธุระของมัน !! ไอ้ฝิ่นมันฟังผิดเสียงผมตอนนี้ไม่เหมือนจะร้องไห้หรอกครับ...แต่มันกำลังสะอื้นเลยหล่ะ ก็ไอ้คนข้างบนมันไม่ยอม หยุดขยับ ทั้งๆที่ผมสะกิดมันแล้วว่าผมต้องรับโทรศัพท์ เรื่องสำคัญแน่นอนถ้า ไอ้ฝิ่นมันโทรมาตอนนี้ ไอ้นี่มันรู้ครับว่าหลังสามทุ่มผมไม่เคยรับโทรศัพท์ ลองมันเสี่ยงโทรมาอย่างนี้ ธุระชัวร์... ไอ้ฝิ่นมึงไม่ต้องพากูไปหาหมอฉีดยาหรอก ก็ไอ้เหี้ยมังคุดมันกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่ตอนนี้
สมองผมกำลังแยกออกจากกันเป็นสองซีก ซีกหนึ่งสั่งหูให้มีสติฟังธุระที่ไอ้ฝิ่นกำลังบอก อีกซีกหนึ่งกำลังสั่งมือให้อุดปากตัวเองกับสั่งให้ตัวเองห้ามส่งเสียงครางเข้าไปในโทรศัพท์..
ไอ้มังคุดมันแกล้งผมชัดๆ หมดภาพท่านชายไปแล้วโดยสิ้นเชิงพระเจ้าแห่งผลไม้กลายร่างเป็น ปีศาจอะไรไปแล้วไม่รู้ ตัวผมตอนนี้มีแต่รอยเขี้ยวของมันกับรอยจูบที่ทำให้ผมคิดไปเลยว่าผมเป็นกำแพงปูน ส่วนไอ้บ้าที่กำลังขยับโยกอยู่บนตัวผมเป็นไอ้ด่างข้างถนน!! แม่ง...ก็มันเล่นทำรอยบนตัวผมอย่างกับ หมาฉี่แสดงอาณาเขต จูบที่ซ้ำลงบนที่เดิม แล้วย้ายไปซ้ำที่ใหม่ พรุ่งนี้ผมคงลายเป็นตุ๊กแก... ไอ้บ้า!! หยุดสักทีได้ไหม!! แม่งเล่นกันหลายรอบไปแล้วนะ
ผมฟุ๊บหน้ากับที่นอน ในขณะที่มันยกสะโพกผมขึ้นแล้วแทรกแกนตัวเข้ามาอีกครั้ง สะดุ้งเฮือกเลยครับ จะหันไปค้อนมัน แต่ไอ้มังคุดมันคงคิดว่าผมให้เปลี่ยนท่า มันเลยโอบตัวผมขึ้นมาให้นั่งทับแกนมันแทน ฮือออออออออออออออ....ไอ้บ้า!!! อยากด่ามันแต่ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งมันขยับตัว ตรงนั้นยิ่งแน่น
.....สายโทรศัพท์ยังไม่ได้วาง ไอ้ฝิ่นมันกำลังบอกเรื่องนัดที่พี่วุฒิเพิ่งแจ้งมา กับรายละเอียดคราวๆ ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แถมยังกัดปากข่มเสียงตัวเองทุกครั้งที่ เอล มันขยับตัวแล้วกระแทกเข้ากับสะโพกผม... ไอ้บ้ามังคุดนี่เล่นไม่รู้เวลา ไอ้ห่าฝิ่นก็เสือกโทรมาไม่รู้จังหว่ะ ... กว่าไอ้ฝิ่นมันจะวางสายได้ ผมก็เผลอกัดปากจนเลือดซิบแล้ว
......................
.........................................
รสชาติของเลือดที่มาพร้อมจูบ...ทำเอาผมบ้า...เอล เองก็เหมือนกัน.... ไง? เมื่อกี้มังคุดมันส์มากใช่ไหมครับ ? สุขใจมากสิครับที่เห็นผมสะอื้นครางอยู่คนเดียว... คุณเอล... ครับ... เวลาเอาคืนมาแล้วครับ ... เตรียมใจไว้ยังครับ ...ไอ้บ้าเอล!!!
......................
.........................................
มองนาฬิกาเกือบตีสอง... หมดสภาพกันทั้งสองคนครับ ผมเพิ่งลากตัวเองกับไอ้มังคุดนี้ไปอาบน้ำตอนตีหนึ่งกว่าๆครับ แสบจี๊ดตอนน้ำที่ไหลมาจากฝักบัวรดโดนรอยที่ เอล มันฝากไว้ เป็นเซ็กส์ที่เล่นกันแรงพอดู สำรวจตัวเองแล้วผมได้แต่มองหน้าไอ้มังคุดมัน เหมือนไอ้มังคุดมันมีเวทย์มนต์....
เสกให้สุดหล่ออย่างผมกลายเป็นตุ๊กแกโดนแมวฟัดได้ ไอ้สัดเอ้ย!! เก่งเกินไปแล้วนะมึง!! แต่ก็แค่นั้น พอคุณมังคุดมันหันหลังมาให้ผมถูสบู่ ให้ ความโกรธมันก็หายไปแล้ว... ก็ไอ้ที่เป็นรอยลากของเล็บที่กรีดเป็นรอยแดงรอยซึมของเลือดเต็มหลังมันอะ ฝีมือผมทั้งนั้น แถมรอยฟันที่ ต้นคอมันอีก ....ยกนี้ถือว่าเสมอแล้วกันเนอะ....
...กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็ ทำแต้มให้ตัวเองอีกแต้ม ไอ้มังคุดบ้ามันยิงไปสองประตู จบเกมส์นั้นมันต้องอุ้มผมออกมาจากห้องน้ำ หมดแรง แค่จะยกแขนโอบรอบคอมันผมยังขี้เกียจเลย....คืนนี้หลับเป็นตาย พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ถ้าเป็นอย่างที่ไอ้ฝิ่นบอกจริง พรุ่งนี้งานใหญ่ก็รออยู่..
......................
.........................................
[ลางฝัน...]
พรายลม...แว่วส่งข่าวร้าย....เสียงกระซิบแห่งความโศก...ยิ่งย้ำให้แน่ใจ... เจ้าองค์น้อยดวงใจข้านั้น...สิ้นแล้ว.....
......................
.........................................
........โกเมนเส้นยาวที่วางพาดสายในถาดเงินนั้นงามสะดุดตา งามจนสามารถดึงความสนใจ ของเจ้าของแววตาสีมรกต ให้หยุดได้ดั่งโดนสะกด ปลายนิ้วเรียว เกือบจะเอื้อมสัมผัสสายเส้นแห่งโกเมนในถาดเงิน หากมิมีเสียงหนึ่งทัดทานไว้ก่อน
"ดูกรขุนพลท่าน โกเมนเส้นนั้นมีราคาเกินกว่าจักอยู่ในมือผู้ใด "
เสียงคงอำนาจที่กังวานนั้นดูขัดใจจนทำให้ดวงตาสีมรกตหรี่ลงด้วยความไม่พอใจ และยิ่งดูจะน่าขุนเคืองไปอีกเมื่อเจ้าของเสียงนั้นประคองถาดเงินอันพาดสายโกเมนนั้นไว้ในอ้อมอกคล้ายดั่งหวงแหนมิอยากให้ผู้ใดได้สัมผัส
"ราคาซักเพียงใดที่ขุนพลแห่งชละวเทฯ เฉกข้าจักมิอาจชำระได้ ? หากข้าประสงค์"
"สร้อยเส้นนี้ แลกมาด้วยความเจ็บปวดของดวงใจข้า..แลกมาด้วยชีพแห่งดวงใจข้า...ท่าน...คิดว่าควรให้ราคาเท่าไหร่?"
...หยดน้ำตาสีชาดนั้นไหลนองจากดวงตาเจ้าของคำตอบ...ไหลนองเสมอมันมิเคยเหือดแห้ง ริมฝีปากหนาเผยอให้เห็นเขี้ยวสีเงินแห่งยักษา ดวงตาอันแดงกล่ำจดจ้องมาที่ขุนพลอย่างคาดแค้นและมุ่งหมาย แววตาคงอำนาจแห่งยักษาคู่นั้นดั่งสะกดสติให้สถิตในความกริ่งเกรง และยิ่งตระหนกขึ้นไปอีกเมื่อประโยคอันออกมาจากคมเขี้ยวนั้นแจ้งราคา...
"ตนกูจักขายให้ หากปวงมึงจ่ายค่าสร้อยสายนี้ด้วยความทุกข์ทรมาน....ชั่วกาล ..."
...สิ้นคำภาพโกเมนสายงามในถาดเงินอันถูกประคองไว้ในอ้อมกอดนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นภาพแห่งดรุณ วงหน้านวลอันคุ้นเคย.... ขุนพลแทบหยุดหายใจเมื่อโกเมนสายนั้นบัดนี้พาดอยู่บนลำคอระหง แห่งดรุณนั้น ....หากแต่มิได้ทับทาบ เพราะสายเส้นโกเมนเหมือนบาดลึกลงไปในลำคอโดยรอบแล้วไหลรินลงมาเป็นสายเส้น กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่ว กลิ่นคาวเลือดอันหอมหวาน....
ตนรู้ดีว่ากลิ่นเลือดหวานเฉพาะนี้เป็นของผู้ใด ริมฝีปากอิ่มแห่งคล้ายเอ่ยเรียก..หากมิมีเสียงใดรอดออกมานอกจากเลือดสีเข้มที่ทะลักออกมาจากริมฝีปาก ทุกครั้งที่ผู้สวมสายโกเมนนั้นขยับริมฝีปาก...ไศรพมหินทร์ นั้นรู้ดีว่า ริมฝีปากอิ่มนั้นเพรียกชื่อตน...เสียงที่มิอาจได้ยินนั้น...พร่ำร้องให้ตนช่วยเหลือ....
...แล้วทุกสิ่งก็หยุดนิ่งเมื่อ ดรุณนั้น ปิดเปลือกตาลง วงแขนกำยำแห่งยักษา รวบกอดร่างนั้นให้แน่นกับร่างตนคล้ายดั่งมิอยากให้ผู้ใดพรากร่างนั้นไปอีก...
"ดวงใจกู...วางใจให้มึง...ดูแล...หากได้แค่นี้เองรึ !?...ไศรพมหินทร์!! ...หาให้เจอ!!...แม้จะพบเพียงผงกระดูก..ตนมึงก็ต้องหา ดวงใจกูให้เจอ!! ราคาโลหิตของดวงใจกู มากกว่าแสนพันเท่าทวีเมื่อเทียบกับ ชลเทวทหะนครทั้งแดน! ...ของกู... ดวงใจของกู ....พวกมึงพรากไปแล้วขยี้ดวงใจ..ของกู ... เอาสิ หากพวกมึงต้องการกูก็จักให้ !! จ่ายมาสิ!!มากกว่าหัวอันโง่เขลาของชละเทวะบิดาที่โง่เขลามิฟังคำอันใด...มากกว่า ไอ้ขุนพลที่ตนกูยอมไว้ใจ ยกดวงใจกูให้กับมัน...พวกมึงต้องชดใช้... พวกมึงจักต้องชดใช้ !! กูจักทำให้มึงทั้งปวงรู้ว่า....สร้อยเส้นนี้จักมีค่ามากกว่า ชละวเทหะนครทั้งแดน ! "
......................
.........................................
ในความมืดแววตาสีมรกต สว่างโพล่ง เมื่อสะดุ้งตื่นจากความฝัน เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาจนทำให้ใบหน้าชุ่มไปด้วยหยดน้ำ กลิ่นคาวของเลือดหวานยังติดอยู่ในความรู้สึก ครั้งหนึ่ง เอล ถึงกับเคยเพ้อไปคนเดียวกับความฝัน..
'รอนะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด...จะเอากลับมา แม้จะเจอเพียงเถ้ากระดูก ก็ต้องเอากลับมา...'
...สายลมพัดกลิ่นดอกแก้วลอยมาจางๆ พระจันทร์ดวงโตที่เห็นจากหน้าต่างกลมเป็นสีส้มแดง เหมือนดวงตาในความฝัน ลางร้ายเหมือนจะคอยเตือน.........
..
.... เจ้าของสร้อยเมน กำลังจะมาทวงสร้อยเส้นนั้นคืน ....
"เอล..."
คนในอ้อมกอดเหมือนละเมอชื่อตนออกมา เอล กระชับวงแขนตัวเองให้แน่นขึ้นอีก...เมื่อแสงจันทร์ส่องให้เห็นรอยลึกที่พาดกลางลำคอของคนที่กอดไว้ ภัทร ยังคงซุกตัวอยู่ในวงแขนนั้น...
.....
..
...วงแขนอุ่นโอบที่รวบเอวตนแน่น....เหมือนไอ้ตัวแสบมันจะกลัวว่า
....
.
'วันพรุ่งนี้จะไม่มีอีกแล้ว ...'
......................
.........................................
‘Mr. Ram Karun.’
นามบัตรจากคนตรงหน้ายื่นมาให้ผมรับกับมือ พื้นนามบัตรและชื่อบริษัท เป็นอักษรสีแดงจนเกือบจะดำ ตัดกับอักษรฟอนต์แปลกที่พิมพ์ชื่อ สั้นๆ ‘Mr. Ram Karun.’ ร้านกาแฟร้านประจำที่เคยใช้เป็นที่นัดคุยเรื่องงาน ถูกเปลี่ยนมาเป็นร้านอาหารริมน้ำ บรรยากาศสบายๆ สีเขียวของต้นไม้ ตัดกับสีขาวของดอกแก้วที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ลำน้ำเบื้องหน้าเป็นสีทอง...
...เวลาแสงแดดส่องสะท้อนกับผิวน้ำยามเย็น…เล่นเอาผมเคลิ้ม...นี่น่าจะเป็นร้านที่ 'ทางฝ่ายนั้น' เลือก เพราะพี่วุฒิไม่มีทางเลือกร้านแนวนี้ได้แน่ๆ วันเสาร์ครับ แต่ผมกลับโดนเรียกตัวจากเสียงโทรศัพท์ของไอ้ฝิ่นที่บอกคราวๆแล้ว เมื่อคืน 'นายจ้างต้องการบีฟงานก่อนจะเห็นงานจริงในวันจันทร์ ' ฟังดูเหมือนจะดี แต่การแข่งขันระดับนี้แล้ว ผมไม่ใช่เด็กๆนะที่จะไม่สังเกตุเลยว่า โปรเจคนี้มีการล็อคงานบ้างอย่างแน่นอน....ว่าแล้วเชียวทำไม เลือกผม
...
...ชิ!..คิดมากไม่ได้เลยช่วงนี้ หัวมันเริ่มปวดขึ้นมาอีกแล้ว ....
..
วันนี้ผมมาสายไปเกือบยี่สิบนาที เพราะเมื่อคืนหนักไปหน่อย อย่างที่รู้ แต่ถึงไม่มีเรื่องนั้นผมก็สายอยู่ดี น่าดีใจที่พี่วุฒิยังรอ ผมว่าพี่แกน่าจะเผื่อเวลาให้ผมแล้ว ก็ในกองบ.ก. พี่แกรู้สันดานผมดีกว่าใคร 'ไม่สาย ไม่เหลวไหล ไม่ใช่ไอเดียร์' แล้วก็ 'เรือนน้ำชา' ร้านนี้เป็นร้านที่ผมต้องเมมฯ ไว้ในหัวเลย บรรยากาศดีตรงใจผมโคตรๆ ผมได้แต่หันซ้ายหันขวามองบรรยากาศรอบข้างจน พี่วุฒิกระทุ้งศอกให้
“ไอเดียร์ นี่ ‘คุณราม’ ”
พี่แกแนะนำชายร่างใหญ่ผิวสีทองแดงให้ผมรู้จัก ผมยาวสีดำแกมเงินถูกมัดรวบอย่างหยาบๆแต่ดูดีในสายตา จมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วเข้ม และแผงขนตาที่ยาวเป็นแพ นี่เป็น 'คน' จริงๆ หรือโครงหน้านั่นเหมือนรูปปั้นหรือรูปสลักมากกว่า..เพราะ.. นี่เป็นภาพหน้าที่ผมมักจะตวัดปลายดินสอวาดด้วยความชินมือเสมอๆ เวลาเบื่อๆหรือเริ่มไม่สบายใจ ....
"ราม ...ราม การรุณ ...."
คงเพราะมัวแต่งงๆอยู่ พอพี่วุฒิ กระทุ้งศอกให้ผมจับมือทักทายคุณราม ผมถึงได้ยืนนิ่ง...จนมือใหญ่นั่นรวบมือผมไว้แล้วดึงเข้ามากอด ...
"....ของข้า"
ประโยคนั้นมันกระซิบอยู่ข้างหู แต่ผมฟังไม่ถนัดนัก กำลังเหวอครับ ที่กอดทักทายมันแน่นเกินไป กว่าที่ควรจะเป็น....
'ตุบ!?'
เสียงนั้นมันดังแค่ครั้งเดียว แต่ชัดเจนอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนเสียงจังหวะแรกของเสียงกลอง แต่มันดังอยู่ในอกผม...
-
ยังไงอ่าาา
-
:z3:เห้ย เกิดอะไรขึ้นนนน จะเปนไงต่อเนี่ยยยย
-
จะมาทวงคืนหรีอไร จะคืนให้ง่ายๆได้ไง เอลสู้ๆ :sad4:
-
สองคนเหรอเนี้ย แล้วใครที่เป็นยักษ์หว่า
-
ใครจะมาเอาภัทรไปแบบง่าย ๆ
เอลไม่มีทางยอมหรอก
เนื้อเรื่องกำลังน่าสนใจค่ะ
ทั้งอดีตและปัจจุบัน
คนเขียนสู้ ๆ นะคะ ^^
-
อ่านดีๆเหมือนเอลจะเป็นยักษ์ แล้ว ตัวละครใหม่เป็นแม่ทัพ รึเปล่า??
ราชาศัพท์อะไรเราติดลบมาก ย้อนอดีตทีเลยมึนๆเลยทีเดียว
อยากรู้ต่อเหมือนกันว่าอะไรเป็นเหตุที่ภัทรต้องเชือดคอตัวเองตรงหน้าผา แล้วยักษ์นั่นอะไรยังไง สรุปแล้ววอนนักเขียนมาต่อด่วนค่ะ o13
-
เนื้อเรื่องตอนนี้ช่วงท้ายน่าติดตามมากๆ มีตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว ท่าทางเอลจะต้องรับศึกหนักแน่นอน o7 o7 o7
-
เอลเป็นเเม่ทัพใช่ไหมค่ะ ส่วนรามนี้เป็นคนที่ได้สร้อยไปแล้ว สั่งแม่หัพให้ไปหาร่าง ภัทร
เราเข้าใจถูกเปล่า
-
ปกติกลัวงุมาก
เรื่องที่เกี่ยวกะงูจะไม่อ่าน
แต่เว้นเรื่องนี้ไว้เรื่องนึงล่ะกัน ฮี่ฮี่
งงๆ กะราชาศัพท์ง่ะ
-
คุณราม = ยักษ์(ไม่ทราบชื่อ) คนรักขององค์ภัทรเจ้าในอดีตชาติ
ไอเดียร์ = องค์ภัทรเจ้า
เอล = ไศรพมหินทร์
อ่านทำความเข้าใจอยู่พักนึง เข้าใจว่าคุณยักษ์เป็นคนรักขององค์ภัทรเจ้า แต่ต้องห่างไกลกันจึงฝากฝังคนรักไว้กับไศรพมหินทร์(เอล) ในช่วงนั้นเกิดเหตุร้ายไม่ทราบสาเหตุ องค์ภัทรเจ้าโดนตามล่า และตั้งใจจะไปหาชลเทวะเจ้า(พ่อ) เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่พบว่าชลเทวะเจ้าก็ร่วมตามล่าตนเอง จึงตัดสินใจปลิดชีพตน
ประมาณนี้ใช่มั้ยคะ ฮุๆ รออ่านต่อคลี่คลายปมค่ะ
ติดตาม ๆ เรื่องนี้ปมพอ ๆ กับเรื่องนู้นเลยนะคะ แต่เรื่องนี้มีตัวเอกชัดเจน(ชอบค่ะ) แล้วก็อัพสั้นกว่ามาก T^T
:o8:***แสงแห่งกรรมมาแลบุญญานั้น สว่างจนกลบสายด้ายแดงแห่งชะตาที่ผูกโยง สองบารมีไว้ด้วยกัน <<< มีแอบบอกด้วยว่าองค์ภัทรเจ้ากับไศรพมหินทร์เป็นเนื้อคู่กัน ฮุๆๆๆ
-
YenOh เดาเก่ง แต่คุณรามสำหรับ ภัทร แล้ว คุณราม เป็น 'มากกว่ารัก' เน้อ ยังเป็นปมต่อไปว่า คุณรามเป็นใคร ตอนนี้บอกได้อย่างเดียว คุณราม เก่งและมีดีพอที่จะชนกับ เอล ได้แน่ :z2: เรื่องตอนอดีต แก้ไม่ได้แล้วอะ คนเขียนแก้ภาษาให้มันง่ายลงแล้วนะ ขอโทษนะที่ต้องให้อ่านหลายๆรอบ ฝึกสมองแล้วกัน นะๆๆๆ
...ที่เดาว่า คุณยักษ์เขาฝาก องค์ภัทรเจ้าไว้กับ ไศรพมหินทร์ สปอยเลยแล้วกัน เขาไม่ได้ฝาก แต่โดนบังคับ 'ขอ' มาต่างหาก... ดวงใจ ที่ตัดสินใจยกให้...เจ้าของเขากำลังมาทวงคืนแล้ว เอล จะคืนให้อะเปล่าอะ? คนอ่านรู้อยู่แล้วนิ....ใช่ป่ะ? :m28:
-
บทจะไม่เจอก็ไม่เจอเลยสักคนมาได้เป็นนานสองนาน
พอถึงกาลจะเจอก็มาจ๊ะเอ๋เจอเอาไล่เลี่ยกันซะงั้น
แล้วใครจะชิงคนนี้ไปได้ด้วยวิธีไหนละเนี่ย
-
เอลกับภัทรช่าง...กันได้ดุเดือดถึงเลือดถึงเนื้อ ตัวลายกันทั้งคู่ สมกันจริงๆ เอิ๊กส์
...หยดน้ำตาสีชาดนั้นไหลนองจากดวงตาเจ้าของคำตอบ...ไหลนองเสมอมันมิเคยเหือดแห้ง
น่าสงสาร ท่าทางจะเศร้ามาก ยักษาตนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับภัทรหนอ
-
เอาจริง ๆ เลยนะ ตอนย้อนอดีตไม่ได้อ่านอ่ะ รอคนมาตีความให้
ไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะ แต่ขี้เกียจทำความเข้าใจ
กะว่าถ้าไม่เข้าใจเรื่องในปัจจุบันจะกลับไปอ่านทีหลัง
-
^
^
^
โห่...กล้ายอมรับมาก + 1 ให้เลย :m20: ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่อยากรู้เหมือนกันว่าใครอ่านรู้เรื่องบ้าง รอคนอ่านมาตีความให้ดีกว่า ใครเดาอะไรได้บ้างแจ้งมา ถ้าผิดพลาดจะแก้ไขให้ ที่เห็นเม้นท์บนๆก็มีเดาได้หลายคนนิ เดาถูกซะด้วย สิ ลองเดามาแล้วกัน รักเน้อ :man1:
**ปล. เชียร์ เอล ให้เขมือบ ภัทร กันมาเกือบ 2 หน้า เจอ คุณรามเข้าไป ลืม NC กันเลยทีเดียว :z2: ถ้าคุณแฟนไม่เม้นท์ ลืมก็ไปแล้วนะเนี้ย .... o22
-
^^^ ขอโทษทีไม่ใช่ว่าเขียนไม่ดีนะ แต่ด้วยชื่อและภาษาโบราณ ๆ มันต้องทำความเข้าใจนิดนึง
พอดีช่วงนี้มีเรื่องยุ่ง ๆ ในสมองเยอะมาก เวลาอ่านนิยายจะอ่านแบบ skimming น่ะ
พอเจอภาษายาก ๆ ชื่อยาก ๆ จะข้ามไปก่อน จริง ๆ แล้วชอบอ่านนิยายย้อนยุคนะ
......
เมนท์ซักหน่อย อยากบอกว่าเอลก็ชอบ แต่ผู้ชายลึกลับตัวใหญ่ล่าสุดนี่ก็ชอบมากกกก
เอลเองคงมี sense ที่จะรู้ว่าเจ้าของเขาตามมาเจอภัทรแล้ว ไม่รู้ว่าเอลจะทำอย่างไรนะ
-
คนรักในอดีตของไอเดียร์ตามมาเจอแล้ว แล้วเอลจะทำยังไงต่อไป
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากๆ
แต่ตอนย้อนอดีตนี่ยังแอบงงๆหน่อยๆ
ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกป่าว55
รอคนอื่นมาแปลดีก่า :z2:
-
รักสามเศร้า แต่ยังไงก็สงสารน้องเดียร์ :sad11:
-
สามเศร้ามาอีกแล้ว.. เรื่องนู้น ภัทรเจ้ามีแนวโน้มจะเลือกยักษ์
แล้วเรื่องนั้น ภัทรจะเลือกยักษ์หรืองู??
หรือจะเป็น เสมอ 1-1
เรื่องนี้ได้กับงูแทน.. บ๊ะ!! คนชื่อภัทรเสน่ห์แรงกับเพศเดียวกันจริงๆ อิจฉาดีมั้ยเนี่ย
อิอิ
-
กล้าอิจฉาหรือเน้อ....ภัทร แต่ละคนจุดจบดีทั้งนั้น ...ภาคอดีต ของเรื่องนี้เก่าว่าเรื่องนั้นเน้อ เรื่องนี้เป็นจุดเริ่มของเรื่องทั้งหมดที่โยงกันอยู่... บทต่อไปสั้นๆใครที่อ่านเรื่องนั้น อย่าสปอยของเขานะว่า 'มัน' เป็นอะไร :m26:
ถือว่าคนเขียนขอนะ o1
-
กาลกีรตี บทที่ 15
[อดีต]
"มิได้หรอกขอรับ"
เสียงดรุณนั้นตอบทันทีอย่างไม่ใส่ใจ แล้วถือวิสาสะโน้มตัวไปหยิบคว้า ผลไม้สีสดในถาดทองเหลืองมาเคี้ยวตุ้ยๆ
"ทำไมมิได้... เมื่อเจ้าเองก็บอกอยากเคียงข้างข้า..."
แทบสำลักกับรสหวานของผลไม้และคำพูดอันคลุมเครือของร่างใหญ่ที่นั่งอยู่สูงเหนือตน องค์ภัทรเจ้า กระแอมไอแล้วปาดมือเช็ดริมฝีปากอิ่ม ...
"เพราะข้าเจ้า หาได้เป็นอย่างที่ท่านราพณ์คิดหวัง หน่ะสิขอรับ.."
"เฉกใด? "
...แทนคำตอบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้ามองจดจ้องเจ้าของแววตาสีชาด รอยยิ้มน้อยๆปรากฎที่ริมฝีปากอิ่ม ดรุณน้อย หาได้เกรงกลัวอันใดกับอำนาจของเจ้าของแววตา...
"ความลับ...ของข้าเจ้าเลยนะขอรับ...หากแจ้ง ...องค์ราพณ์.... องค์ราพณ์ ท่านจักเก็บไว้ได้ฤ ไม่?"
"ข้าจักฝังลึกลงสุดนิรยแดน..."
"หาได้โกรธ เกลียดข้าเจ้านะขอรับ หากทราบความ..."
"จักโกรธเกลียดเจ้าได้เยี่ยงใด... ตนข้าทำได้กระนั้นรึ?"
"ตรัสแล้วนะขอรับ...ไม่ว่าอันใดก็ห้ามโกรธเกลียดข้าเจ้า..."
"ข้ารับปาก.."
"จริงนะขอรับ ? "
"ภัทระ....!"
"อย่าข่มขู่ข้าเจ้าสิขอรับ...แจ้งให้ก็ได้...ความลับยิ่งชีพเลยนะขอรับ...ราพณ์ท่าน... ตนข้าหน่ะ...หาใช่พวกเลือดบริสุทธิ์ขอรับ"
"เอาสิ่งใดมาพูด!?"
"ความจริงแลสัจจะ ขอรับ ..."
"ภัทระ...."
เสียงคงอำนาจเรียกย้ำชื่อดรุณเบื้องหน้า เหมือนมิเชื่อในสิ่งใด...พาให้ดรุณน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ แววตาสีน้ำตาลนั้นเหมือนยิ้มได้ ซ้ำยังไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสิ่งที่ตนเอ่ย มืออุ่นนั้นยังเอื้อมจับข้อเท้าร่างใหญ่ เหมือนอ้อน...
"บิดาข้าเป็นเจ้าแห่งชลวะเทฯ อันนี้แน่นอน ...มารดาข้าเจ้าก็แม่หญิงนาม จามรินทร์ อันนี้ก็สัตย์จริง... "
"แล้วใย...ว่าเจ้ามิใช่เชื้อสายนาคา ....? อย่าล้อข้าเล่น ภัทรเจ้า"
"ข้างในนี้ขอรับ ....ข้างในของข้า ...หาใช่... นาคา....ความลับนี้ ...แค่ท่านราพณ์ เท่านั้นนะขอรับ...ที่ข้าเจ้ายอมปริปากบอก..."
"เยี่ยงใด?"
"ความปรารถนาอันมิสมควรของมารดาข้าเจ้าหน่ะขอรับ .... นาง...แลกเปลี่ยนข้าเจ้ากับ 'สิ่งนี้...'"
...มือใหญ่ถูกเอื้อมจับมาให้วางทาบกับหน้าอก... เสียงที่ได้ยินผ่านสัมผัสของมือนั้น ทำให้แววตาสีชาดสว่างวาบ...
.....
..
"มิมีผู้ใดทราบความเรื่องนี้ นอกจากมารดาที่สิ้นไปของข้าเจ้า....และราพณ์ท่าน...จักเก็บลึกลงสุดนิรยแดนดั่งสัญญารึเปล่าเหล่าขอรับ?....ฤ จักทอดทิ้งให้ข้าเจ้าตกตาย... หากมีผู้ใดทราบความ?..."
......................
.........................................
'ตุบ!?'
เสียงนั้นมันดังยิ่งกว่าเสียงฟ้าที่เพิ่งผ่าไปเมื่อครู่นี้อีก...แต่มันดังอยู่ที่หน้าอกผม... ขาผมหมดแรงทันทีที่รับรู้ความรู้สึกนั้น เหมือนร่างกายมันช็อคไปชั่วขณะ ... ข้างนอกฝนยังตกหนัก พี่วุฒิกลับไปแล้ว เหลือแค่ผมที่ยังนอนนิ่งบนโซฟา นี่เป็นห้องพักของคุณราม ห้องชั้นบนที่อยู่ใน ร้านเรือนน้ำชา ...
... ผมเป็นลม...จู่ๆก็เป็นลม หูมันแว่วไปเองในขณะที่หัวใจเต้นแรง แล้วก็หมดสภาพครับ..ผมทรุดลงกับเท้าคุณรามทันทีที่เขาปล่อยผมออกจากกอดทักทาย ... ผมไม่รู้หรอกว่า พี่วุฒิแกทำหน้ายังไงที่ผมทำแกได้อาย ต่อหน้า เจ้าของงานอย่างนี้ วันนี้ผมไม่ได้สำออย แต่มันเป็น จริงๆ ....เป็นหนักกว่าทุกครั้ง จนพี่วุฒิต้องฝากผมไว้ในการดูแลของคุณราม และก็เป็นคุณราม ที่แบกผมขึ้นมาที่ห้องพักของแก
กลิ่นดอกแก้วที่ลอยมาจางๆ ทำให้สมองเริ่มผ่อนคลายมากกว่าที่เป็นอยู่...ตอนที่ผมเริ่มรู้สึกตัวก็เจอสายตาคุณรามมองมาแล้ว คุณรามนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ที่หันมาทางผมมือใหญ่ลูบผมผมเหมือน ผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ เจอความรู้สึกแปลกๆแบบนี้ทำเอาผมทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว มันอบอุ่นเกินไป... ความอบอุ่นและแววตาที่สะกดให้ผมนิ่งรับสัมผัสทั้งหมด ปลายนิ้วร้อนของคุณราม ลากไล้มาที่ลำคอผมแล้ว ลูบเบาๆ ความเจ็บมันเกิดขึ้นมาตอนปลายนิ้วนั้น กดลงบนรอยฟันของ เอล ....
"เจ็บตัวกับเจ็บใจ...อะไรมันเจ็บมากกว่ากัน ... ? หือ...ไอเดียร์ ..."
-
คุณรามจะทำอะไรอ่ะ
-
สนุกๆๆ มาต่อเร้วววคนแต่ง
ถึงจะงงไปหน่อยก็เถอะ!! เรื่องนี้เดาเนื้อเรื่องต่อไปไม่ถูกเลยอ่ะ!!
เพราะฉะนั้น รีบๆมาลงต่อได้แล้วคนเขียน :z13: :z13: :z13:
-
ตัดฉับไปเลย ค้างอ่าาา
ยิ่งกว่าตัดncอีก เอ๊ะ หรือncค้างกว่า555
ว่าแต่เรื่องนั้นคือเรื่องไหนอะ ทำให้อยากแล้วจากไปTT
-
อะไรแว้ เอลหาไปไหนหนอ ที่อยา่งงี้ละไปโผล่มา ระวังโดนคาบไปเน้อออ
-
ไม่แน่ใจว่าไอ้สิ่งนี้ที่คิดมันจะใช่รึเปล่า คงต้องดูกันต่อปาย
แต่แอบไม่เข้าใจประโยคสุดท้ายง่ะ
"เจ็บตัวกับเจ็บใจ...อะไรมันเจ็บมากกว่ากัน ... ? หือ...ไอเดียร์ ..."
ใครพูด? คุณรามเหรองับ
-
ค้างเติ่ง :m31:
-
ไม่แน่ใจว่าไอ้สิ่งนี้ที่คิดมันจะใช่รึเปล่า คงต้องดูกันต่อปาย
แต่แอบไม่เข้าใจประโยคสุดท้ายง่ะ
"เจ็บตัวกับเจ็บใจ...อะไรมันเจ็บมากกว่ากัน ... ? หือ...ไอเดียร์ ..."
ใครพูด? คุณรามเหรองับ
^
^
^
คุณราม เป็นคนถามไอเดียร์ เน้อ ซันชา... ถามตอนที่คุณรามเห็นรอยบนคอไอเดียร์นั้นหล่ะ :z10: แล้วประโยคนั้นคุณรามก็ถามตัวเองด้วย
-
เปิดตัว..ตัวร้าย???
-
เปิดตัว..ตัวร้าย???
^
^
^
อั๊ยๆๆๆๆ อย่ามากล่าวหา คุณรามของเขาเน้อ... :serius2:
-
รับทราบครับกระผม เราจะไม่สปอย (ยังงงๆว่าเราสปอย สับสน ไม่รู้ว่าที่เข้าใจแบบเดาๆจะถูก) เออนะ 555 อย่าสนใจๆ
เอาแล้ว เหมือนเอลจะไปได้ดีกับภัทร แต่ตัวแปลสำคัญก็ปรากฏออกมา ... ต่อจากนี้ละ ฉากไคลแมกซ์ใช่หรือไม่ จุดนี้อยากบอกภัทรว่า ไม่เอาใครก็บอกนะ เราจะดูแลแทน ^_______^ อิอิ :o8:
-
ไม่รู้ว่ามากันครบองค์หรือยังหนอ?
ตัวพระทั้งสองออกมาแล้ว จะมีคน?ที่สามหรือเปล่า อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
ชอบครับ วิธีการเดินเรื่องแปลกใหม่ดี เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ มาต่อเยอะๆนะครับ
-
เอลที่รัก รีบมารับตัวนัง (?) ภัทร กลับบ้านเร้ววววว
-
ลุ้น ๆ ๆ ยังไงมาอัพอีกไวไวนะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อะไรคือเจ็บตัว อะไรคือเจ็บใจฟระ
-
เสด็จแม่เอาอะไรใส่ในอกนู๋ภัทรเจ้าคะ :serius2:
-
ที่บอกว่า กรรมมาโอบอุ้มบุญมามาตลอด = Ale ดูแลไอเดียร์
และ คุณราพณ์เป็นมากกว่าคนรัก ของภัทรเจ้า = ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมากกว่าคนรัก อืมมมม เราเดาว่า ภัทรเจ้าน่าจะรักและเคารพองค์ราพณ์มากกว่า
และที่องค์ถามว่า "ทำไมมิได้... เมื่อเจ้าเองก็บอกอยากเคียงข้างข้า..." แต่ภัทรเจ้าปฏิเสธนั้น เดาว่าภัทรเจ้าน่าจะมีความรู้สึกอย่างที่บอกมากกว่า หรืออาจจะรัก แต่ติดตรงชาติกำเนิดที่มีเพียงตนเท่านั้นที่รู้ว่าไม่เหมาะสม
ส่วนกรรมมา น่าจะรักภัทรเจ้าแหละ และตอนที่มาขอ(ไม่รู้ขอไปทำไร) คงรับปากว่าจะดูแลอย่างดี แต่กลับกลายเป็นเกิดเรื่อง องค์ราพณ์เลยโกรธ และจะทวงเอาคืนในชาตินี้
บรรยากาศระหว่างภัทรเจ้ากะองค์ราพณ์ ทำไมเราไม่รู้สึกว่าเป็นบรรยากาศของคู่รักไม่รุ ไม่สัมผัส มองเห็นได้แค่ความผูกพันแบบรักใคร่เอ็นดู หรือไปฝังจิตฝังใจกะแค่ ale ไม่รู้เหมือนกัน
-
บวกกกกกกกกก + 1 :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :bye2:
เหนื่อยไหม ? ตามมาอ่านแล้วยังต้องมาแปลให้อีก ถ้าเหนื่อย อะมามะกอดให้ชื่นใจ :กอด1: ขอบคุณเน้อ :L2:
-
ที่บอกว่า กรรมมาโอบอุ้มบุญมามาตลอด = Ale ดูแลไอเดียร์
และ คุณราพณ์เป็นมากกว่าคนรัก ของภัทรเจ้า = ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นมากกว่าคนรัก อืมมมม เราเดาว่า ภัทรเจ้าน่าจะรักและเคารพองค์ราพณ์มากกว่า
และที่องค์ถามว่า "ทำไมมิได้... เมื่อเจ้าเองก็บอกอยากเคียงข้างข้า..." แต่ภัทรเจ้าปฏิเสธนั้น เดาว่าภัทรเจ้าน่าจะมีความรู้สึกอย่างที่บอกมากกว่า หรืออาจจะรัก แต่ติดตรงชาติกำเนิดที่มีเพียงตนเท่านั้นที่รู้ว่าไม่เหมาะสม
ส่วนกรรมมา น่าจะรักภัทรเจ้าแหละ และตอนที่มาขอ(ไม่รู้ขอไปทำไร) คงรับปากว่าจะดูแลอย่างดี แต่กลับกลายเป็นเกิดเรื่อง องค์ราพณ์เลยโกรธ และจะทวงเอาคืนในชาตินี้
บรรยากาศระหว่างภัทรเจ้ากะองค์ราพณ์ ทำไมเราไม่รู้สึกว่าเป็นบรรยากาศของคู่รักไม่รุ ไม่สัมผัส มองเห็นได้แค่ความผูกพันแบบรักใคร่เอ็นดู หรือไปฝังจิตฝังใจกะแค่ ale ไม่รู้เหมือนกัน
คิดเหมือนกันเลย เหมือนเป็นแบบพี่ชายน้องชายงั้นอะ
-
เรื่องนี้มันส์สุดยอดจริงๆ. o13
-
กาลกีรตี บทที่ 16
[ข้าเพียรก่อกอบกองทราย...หวังสรรคสร้างให้เป็นตัวตน... บรรจงวางทรายที่ละเม็ด.....ทุกหยดกี่หยาดเหงื่อ...เพียงเพื่อเฝ้ารอ... แล้วสุดท้าย.... เจ้ากองทรายที่ข้าก่อ...ก็โดนน้ำซัด..พังทลาย......ข้า..........เกลียดสายน้ำ...]
......................
.........................................
"เจ็บตัวกับเจ็บใจ...อะไรมันเจ็บมากกว่ากัน ... ? หือ...ไอเดียร์ ..."
"ครับ?!"
ผมงงครับกับคำถามของคุณราม และยิ่งงงตัวเองด้วยที่ยอมนอนนิ่งๆให้ เขาลูบอยู่แบบนี้ ถึงจะรู้ว่าเป็นผู้ชายด้วยกันมันไม่สึกไม่หรออะไร... แต่......มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผมที่ผมจะมีร่องรอยพวกนี้....สติกับมาพร้อมความติสต์อีกครั้ง... คิ้วผมเริ่มขมวดกันแล้ว ...
'แม่ง...มายุ่งเหี้ยอะไรกับกูว๊ะ ...?'
คิดได้แค่นั้นครับ...แล้ว.... ปลายนิ้วคุณรามก็ดีดเข้ากับหน้าผากผม...
"อย่าว่าผู้ใหญ่ในใจครับไอเดียร์..."
ยิ่งเสียงทุ้มเรียบๆนั้นเอ่ยออกมาเหมือนต่อว่า...ผมยิ่งปรี๊ด....รู้ได้ไงว๊ะว่ากูคิดอะไร? ต่อมติสต์มันแตกปุ๊ๆๆๆยังกับสปอร์เห็ด....ขืนยังอยู่ในห้องนี้ต่อไป... ผมอาละวาดแน่...
"ฝนตกหนัก...ยังไม่ต้องกลับตอนนี้หรอก...รอให้มันซ่าก่อน เดี๋ยวแม่ครัวเอาข้าวขึ้นมาให้ ทานให้อิ่ม...ก่อนหน้านี้ก็มาดูงานกันก่อนดีกว่า....ตกลงไหมครับ ? แล้วก็คิ้ว...เลิกขมวดเสียที เดี๋ยวปวดหัวอีก..."
คราวนี้ไม่ได้มีแค่เสียง...อุ้งมือใหญ่นั้นขยี้เข้าเต็มๆที่หัวคิ้วผมลามไปถึงหน้าผาก ยังไม่ทันตั้งตัวลมร้อนก็เป่าพ่วง! มาที่หน้าผาก
"เวทย์มนต์กันปวดหัว...."
เหมือนคุณรามแกล้งผมเล่น แต่ก็ไม่มีรอยยิ้มบนหน้าคุณราม เหมือนกับใบหน้านั้นเป็นแค่หน้ากาก...
ผมโดนมือใหญ่ดึงให้มายืนใกล้ โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ... ไม่สิ... นั่นมัน แบมบู!![ Wacom Bamboo] เฮ้ย! แบมบูไซต์ยักษ์ขนาดน้องๆโต๊ะไฟ!!! แทบทรุด ผมขอตัวไปกรี๊ดก่อนได้ไหม !? เห็นแล้ว ต่อมติสต์มันแตก !! ผมได้แต่บีบไหล่คุณรามแน่น เกือบจะเผลอกัดไหล่กว้างของคุณรามเพื่อเก็บเสียงกรี๊ดแล้ว ... แม่เจ้า!!! แบมบู!!!!
"ลองไหม?"
เจ้าของเขาถามพร้อมยื่นปากกาให้ผม ขอจูบปากกาก่อนได้ไหม? ผมเทิดทูลแบมบู มากเลยนะ ถึงมันจะไม่ใช่ยี่ห้อที่ดีที่สุดแต่มันก็เป็น ชื่อที่ขลังที่สุด
'พู่กันไม้ไผ่...กรีดลายเส้นได้งามที่สุด... '
ผมเพ้อไปเองหล่ะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอแบมบูไซต์นี้กับตาตัวเองแถมยังได้จับด้วย... เคลิ้มไปชั่วขณะ รู้สึกตัวอีกทีผมก็นั่งอยู่บนตักคุณรามแล้ว หง่ะ ?!...แบมบูมันมีมนต์สะกดจริงๆ ... มือข้างหนึ่งของคุณรามโอบล็อคเอวผมไว้ ส่วนอีกข้างก็ไล่เปิด งานที่ค้างไว้บนหน้าจอนั้นให้ดู สีหน้าเรียบของคุณรามไม่เปลี่ยนไปเลย แกแถเนียนได้ยิ่งกว่าผมอีก...ช่างแม่ง...ไอเดียร์...ถือว่ายอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อน้องแบมฯระยะประชั้นชิดแล้วกัน..
สายตาผมไล่ดูงานไปทึ่งไป รายละเอียด มอนเตอร์ในงานดูละเอียดมาก บางตัวแม้ดูเรียบๆแต่การวางท่าพรีเซ็นต์มันดึงสายตาจนอดทึ่งไม่ได้...
"นี่งานของอินโดฯ เห็นความแตกต่างไหม? ลายเส้นไม่รกเท่าญี่ปุ่น แต่ก็ไม่แข็งแบบตะวันตก โทนสีที่ใช้ส่วนมากเป็นโทนร้อน แต่ไม่แรงจนบาดตา งานนี้เลือกโทนน้ำตาลคุมทอง ...ส่วนอันนี้ของฝรั่งเศส เลือกใช้งานแบบ Dark มันมืดมนกับสไตล์โกสต์ฯ แต่มันไม่เหมือนจริง ... "
คุณรามอธิบายรายละเอียดของเซ็ตงานครับ อธิบายไปมือแกก็ลูบช่วงเอวผมไปด้วย ผมไม่ได้สะดีดสะดิ้งอะไร เพราะเพลินแปลกๆ ขนาดคุณราม เอาคางแกมาเกยบนไหล่ผมยังเฉยๆ
"ไอเดียร์ นายชื่อจริงว่า ไอดิภัทร พี่เรียกนายว่า 'ภัทร' ดีกว่าไหม มันคุ้นปากมากกว่า"
...กำลังเพลินๆ แต่ประโยคนั้นของคุณรามทำคิ้วผมขมวดกันอีกแล้ว ....คุณรามคุ้นปาก...แต่ ถามผมสักคำไหมว่าคุ้นหูหรือเปล่า?
"เรียกไอเดียร์ อย่างเดิมอะดีแล้วครับ ถ้ามันยากไปคุณรามเรียก 'เดียร์' ก็ได้ เรียก 'ภัทร' ผมไม่คุ้นหู เผลอๆถ้าคุณรามเรียก ผมอาจไม่หันก็ได้ "
"งั้นหรอ?..."
...ก็งั้นหล่ะครับ ชื่อ 'ภัทร' ของผม คนที่เรียกได้มีแค่ไอ้มังคุดนั้นคนเดียว ผมไม่คุ้นหูตัวเอง...ถ้าคนอื่นเรียก... ถ้าไม่ใช่ไอ้มังคุด ถ้าไม่ใช่เสียงกับสำเนียงไอ้มังคุด ต่อให้ใครเรียก ผมก็ไม่คุ้นกับชื่อนั่นทั้งนั้น...
...เอ๋?!นึกถึงไอ้คุณมังคุดแล้วก็เพิ่งคิดได้ ...นี่กี่โมงแล้ว? ผมให้มันรออยู่ที่ห้องพักนี่หว่า....!!!
......................
.........................................
"ว่ามันแปลกๆนะป้า.."
เด็กสาวแต่งตัวสีสันฉูดฉาดเท้าคางลอยหน้า มองกระติกน้ำใบย่อมที่รินใส่น้ำชาสีทองเข้าไปจนเต็ม แล้วหันซ้ายหันขวาดูภาพ 'ครุฑ' ภาพใหญ่ และรูปปั้น ครุฑ ขนาดต่างๆ ที่อยู่ๆก็โดนย้ายมาเก็บให้ห้องครัว ป้าแววแกเหลือบตามองเด็กสาวแล้วก็อดบ่นไม่ได้
"แปลกตรงไหน...เรื่องของเจ้านายเขา คุณรามเขาจะทำอะไรก็สิทธิ์ของเขา..."
"แหม..กลอยก็ว่าอย่างที่คิด แต่...เอ๋? ป้าไม่เรียก คุณรามว่า 'มิสเตอร์' แล้วหรอ?หุหุหุ ... นั่นสินะ.. ไอ้หนูก็เผลอปล่อยไก่ไปหลายตัวเหมือนกัน ..ใครจะไปคิดว่า ลูกครึ่งสเปน-อินเดีย อย่างคุณรามจะพูดไทยชัดขนาดนี้ กลับมาที่ร้านไม่เคยเห็นพูดไทยกับพวกเราสักคำ นินทาไปแกก็เฉย ไอ้หนูก็นึกว่าพูดไม่ได้ฟังไม่รู้เรื่อง... ทีวันนี้หล่ะ พูดจนฟังไม่ทัน..."
"หยุดพล่ามได้แล้วกลอย เอาสำรับข้าวกับน้ำชานี่ไปให้คุณรามข้างบนไป ดูพ่อหนุ่มนั้นด้วยว่าฟื้นหรือยัง"
"หล่อไหมป้า?"
"ใคร?"
"ก็พี่ผู้ชายที่คุณรามแกอุ้มขึ้นไปข้างบนหน่ะ เห็นพวกเด็กในร้านกรี๊ดกันใหญ่... แต่..ป้า...ป้าฟังคุณรามเขาดีแล้วหรอ? ไอ้ชาเกสรบัวเขาชงกันแบบนี้หรือ ? เสียดายของนะป้า เอาชาดีๆมาชงน้ำร้อน แล้วเทราดบนน้ำแข็ง ให้มันเย็นเนี้ย ...หนูไม่เคยได้ยินนะ แถมยังสั่งให้ทำใส่กระติกอีก อย่างจะให้ใครเอากลับบ้าน ... "
"เรื่องของคุณรามเขา! ยกสำรับขึ้นไปเร็วๆไป แกอยากเห็นพ่อหนุ่มนั้นไม่ใช่หรอ? ขึ้นไปดูเลยไป ยังอยู่บนห้องคุณรามนั้นหล่ะไม่รู้ว่าฟื้นหรือยัง "
ป้าแววแกถึงกับเอ่ยไล่ หลานสาว... ก็นั่นหล่ะนะ เหมือนกับที่กลอยมันว่า มันแปลกๆ เมื่อเย็นวานนี้อยู่ๆ มิสเตอร์ราม ก็ให้คนในร้าน รื้อภาพ ครุฑ ภาพใหญ่ที่อยู่บนห้องนอนลงมาเก็บในครัว แถมยังให้เก็บพวกปูนปั้นที่เป็นรูบครุฑกับนกทั้งหมด มารวมกันไว้ในห้องครัวอีก แล้วยังจะชาเกสรบัวที่ มิสเตอร์รามหวงนักหวงหนา วันนี้แกกับสั่งให้ชง แล้วเทรดบนก้อนน้ำแข็ง ชาร้อนรสเลิศกลายเป็นชาเย็น รสอะไรไปแล้วไม่รู้
'คนของฉันไม่ชอบ ครุฑ......คนของฉันชอบ...ชาแบบนี้ .... '
นั่นเป็นคำตอบ ตอนสงสัยแล้วอดถามมิสเตอร์รามไม่ได้ แล้วใครเป็นคนของ มิสเตอร์ราม ? ก็วันนี้นัดคุยกันเรื่องงานกับตัวแทนบริษัทในไทยไม่ใช่เหรอ ?คุณรามเพิ่งบินกลับมาจากบริษัทแม่ที่อินเดีย เพิ่งซื้อร้านเรือนน้ำชาต่อจาก คุณหว่อง ด้วยซ้ำ แล้วใครหล่ะ ....ที่เป็นคนของมิสเตอร์ราม ?
......................
.........................................
แสงแดดจ้าส่องสว่างมาที่ แผงอกกว้าง โพสต์อิท สีสะท้อนแสง แปะไว้บนร่างเปลือยเปล่าที่มีผ้าห่มผืนบาง ปิดพาดช่วงเอว บนหน้าผาก มีโพสต์อิทแปะไว้แผ่นหนึ่งเหมือนยันต์ผีดิบจีน ...บนกระดาษเขียนเป็นอักษรสามแถว
'ไปทำงาน // go to work //andare a lavorare '
บนพุงที่มีซิกแพ็คนั่นอีก
'กิน ใน ตู้เย็น// Eat in Refrigerator//mangiare in frigorifero '
และแผ่นสุดท้ายที่ปิดไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ ของคนหลับ
'รอ // wait // aspettare '
คนแปะมันจะรู้ไหมเนี้ย ไอ้กระดาษโพสต์อิทสามแผ่นนี้หล่ะ....ที่มันเป็นยันต์ กัน 'งูอาละวาด.....'
-
ภัทรมันจะน่ารักเกินไปแล้ว :-[
แอบสงสัยว่า แล้วทำไม ถึงไม่ชินถ้ารามจะเรียกภัทรด้วยเหมือนกันหล่ะ :m28:
-
:L2: :L2:
-
น่ารักเวอร์ >< ภัทรรู้ตัวไหม ว่าทำให้หัวใจงูแกว่งแน่ๆ อิอิ
มีงู และ มีครุฑ ไม่ใช่ยักษ์ อ่อ งูกับครุฑไม่ถูกกัน.. มะ แหม่.. ลุ้นกันอีกระลอก
ปล. พู่กันนะจ๊ะ ^^ ไม่ใช่ ภู่กันเน้อ
ภัทรก็ไม่เคยจะหวงตัว เขาจับเขากอดก็ปล่อยเขาไป ไม่รู้เพราะไม่ถือหรือมันแอบเคยชิน.. ยังดีใจแทนเอล.. อย่างน้อยๆ ก็มีเอลคนเดียวที่อนุญาตให้เรียกภัทร อร๊ากกก ฉันฟิน :-[
ขอบคุณคนที่มาแปล..เพิ่งเข้าใจก็เพราะแปลนี่แหละ.. อ่านตามเรื่องไปไม่รู้อะไรเลย ฮ่าๆ
-
ภัทรมันจะน่ารักเกินไปแล้ว :-[
แอบสงสัยว่า แล้วทำไม ถึงไม่ชินถ้ารามจะเรียกภัทรด้วยเหมือนกันหล่ะ :m28:
^
^
^
คำว่า 'ที่รัก' เก็บไว้ให้คนสำคัญแค่คนเดียว ....ฮิ้ววววววววว :-[ /// ฟินไปไกล ..เรื่องจริงคือมันไม่คุ้นหูอะหล่ะ เพราะมีแค่ เอล ที่ ไอเดียร์ ให้เรียก 'ภัทร' ก็แค่นั้น 2 อาทิตย์กว่าๆที่ผ่านมา ไอเดียร์มันชินแล้วกับชื่อนั้น แต่ชินกับ เอล คนเดียวเพราะสำเนียงมันแปลกกว่าเพื่อนไง
-
ภัทร ชื่อนี้มีไว้ให้คุณมังคุดเ่ท่านั้น :-[ :-[
-
ยันต์ กัน 'งูอาละวาด.....' ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทิ้งท้ายได้ฮามากอะ น่ารักสมเป็นหนูภัทร(ของเอลคนเดียว o18 o18)
ส่วนรามนี่ตกลงเป็นครุฑใช่ไหมเนี่ย เรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ น่าติดตามมากค่ะ o13
-
ภัทร ให้เอลเรียกได้คนเดียว
ส่วนที่ยอมให้คุณรามกอด...
เหมือนกับเคยชินยังไงไม่รู้เนอะ
แต่ไม่ได้รู้สึกวูบวาบเหมือนเอลกอด
ใช่ไหมล่ะภัทร ^^
-
ภัทรอย่าไปอ่อนไหวกับคุณรามนะ เอลไม่ยอมๆๆๆๆ
555+
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะค่ะ
:m1: :m1: :m1:
-
พี่ราม เหมือนพี่มาแย่งซีน เอล เลยอ้ะ :laugh:
-
ชื่อรามนี่ชวนให้นึกถึงแวมไพร์หนุ่มในละครรักไม่มีวันตายจริงๆ (เวิ้นเว้อ :z2:)
กลับไปอ่านตอนอดีตรอบสองรอบสาม แล้วเข้าใจมากขึ้นจริงๆ รักเลยนิยายแบบนี้ น่าค้นหา น่าติดตาม
-
น่าติดตามมากกก มาต่อบ่อยๆนะครับ
-
เข้าใจแปะโพสอิทเนอะไอเดียร์ :really2:
-
กระดาษสามแผ่นน่ารักมาก
ชอบจัง
-
ภัทรน่าร้ากกกกก ยันต์กันอาละวาด ไม่กล้าลุกเพราะกลัวยันต์หลุดล่ะสิเอล??? :laugh: :laugh: :laugh: :z3: :z3: :z3:
-
มีแปะยันต์ไว้ด้วย
หุหุหุ
แถมได้ผลอีก o13 o13 o13
-
แว้กกกก ยันต์กันได้ด้วยหรอน่ารักอ้าาาาาา
-
แหมๆๆ คุณรามนี่เนียนได้น่ารักอ่า
ดูอบอุ่นด้วย คอยดูแลเทคแคร์ดีสุดๆ
ส่วนหนูภัทรก็แปะโพสอิทได้ติสมั่กง่ะ
ได้ข่าวว่านาคไม่ถูกกะครุท งี้คู่นี้ไม่เป็นศัตรูตามสายพันธุ์ไปเลยเหรอ
-
คิดได้งัยเนี้ย เอาโพสอิทแปะแบบนั้นอะ คิกคิก
-
คือทั้งเอลและรามนี่มาจากอดีตกาลหรือเปล่า ทำไมเหมือนหูทิพย์ ตาทิพย์ หยั่งรู้อะไรทำนองนี้ด้วย
-
คือทั้งเอลและรามนี่มาจากอดีตกาลหรือเปล่า ทำไมเหมือนหูทิพย์ ตาทิพย์ หยั่งรู้อะไรทำนองนี้ด้วย
^
^
^
อาจมีเซ้นต์ นิดหน่อยเน้อ แต่คงไม่มากเหมือนเมื่อก่อน[หรอเปล่า?] ส่วนเรื่องที่เกี่ยวกับ ภัทร อันนี้ร่างกายมันไปด้วยความเคยชิน เน้อ...สปอยเรื่องให้ นิดนึง
ที่ว่า ครุฑ กับนาค ไม่ถูกกัน อันนั้นก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่องค์ราพณ์เคย 'ขอ' ภัทร เจ้าเอาไว้ ก็เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย... ลืมกันไปหรือเปล่าว่า นาคกับครุฑ ต่างก็เป็นเชื้อสายเดียวกัน เทพบิดรเป็น องค์เดียวกันเน้อ
-
ยันต์แค่ 3 แผ่นจะเอาอยู่เหรอ 555
แต่ว่าดูภัทรจะไม่คิดมากเลย ปล่อยให้คุณรามเข้าใกล้แบบระยะประชิดมาก ถ้าคุณงูของเรารู้กี่แผ่นก็เอาไม่อยู่ 555+
:pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบตอนที่เป็นอดีตอะ เพราะมันต้องใช้จินตนาการสูงมาก ทั้งภาษา ทั้ง สภาพแวดล้อม แต่ตอนที่เป็นปัจจุบันก็สนุกดี ปล. แล้วเอลนี่เป็นงูอะไรอะ
-
ชื่อ 'ภัทร' ของผม คนที่เรียกได้มีแค่ไอ้มังคุดนั้นคนเดียว
แหม ภัทรคนนี้ แอบโรแมนติกนะ มีกันพื้นที่ส่วนหนึ่งให้เอลด้วย
แต่รามอ่านใจได้นี่ น้อยใจไหมน้อ หรือจะไม่พอใจเอลเพิ่มขึ้นน้อ
-
รามมาจากไหนกันหว่า
แอบแต๊ะอั๋งภัทรนะนั่น
-
ที่ว่า ครุฑ กับนาค ไม่ถูกกัน อันนั้นก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่องค์ราพณ์เคย 'ขอ' ภัทร เจ้าเอาไว้ ก็เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย... ลืมกันไปหรือเปล่าว่า นาคกับครุฑ ต่างก็เป็นเชื้อสายเดียวกัน เทพบิดรเป็น องค์เดียวกันเน้อ
อ่า. . . เค้ามิรู้ง่ะว่าครุฑกะนาคเป็นญาติกันด้วย - -"
-
ป่านนี้งูขี้หึงเป็นยังไงละเนี่ย :o9:
ภัทรมันจะน่ารักเกินไปแล้ว :-[
แอบสงสัยว่า แล้วทำไม ถึงไม่ชินถ้ารามจะเรียกภัทรด้วยเหมือนกันหล่ะ :m28:
คงอยากสงวนไว้ให้งูขี้หึงอ่ะคะ :laugh:
-
มาติดตามด้วยคนค่ะ :กอด1:
partอดีต ใช้ภาษาได้สละสลวยมากเลยค่ะ แต่ว่าออกจะเข้าใจยากนิดนึง แต่เค้าชอบนะ :laugh: :laugh:
ส่วนภัทรน่ารัก มียันต์กันงูอาละวาดด้วย :m20: :m20: :m20:
-
:m32:
-
ถ้าเอลมาเจอกับรามจะเป็นไงเนี่ย
-
รามกับภัทรในอดีตความสัมพันธ์เป็นยังไงกันนะนั่น ภัทรแปะโน้ตบอกเอลได้น่ารักมาก
-
เข้าใจแปะยันต์เนอะไอเดียร์ :-[
-
กาลกีรตี บทที่ 17
"คิดว่าสู้คนอื่นเขาไหวไหม 'ภัทร' ?"
หือ.....!? ชะงักกึกครับ กำลังดูงานดีไซน์ที่คุณราม ปริ้นท์มาให้อยู่ แถมอีกมือยังตักข้าวในสำรับเล็กเข้าปากไปด้วย...พอได้ยินชื่อนั้นคิ้วผมมันก็ขมวดโดยอัตโนมัติ....อีกแล้ว ... ไหนว่าเข้าใจไง? ชื่อนั้นมันให้เรียกได้แค่บางคน...[เฟ้ย!]
“...ไม่คุ้นหูหรือ? ไม่เป็นไรหรอก...พี่เรียก ภัทร บ่อยๆเดียวก็ชินไปเอง ... โปรเจคนี้นานอยู่แล้วหล่ะ 'ภัทร' ”
“...แล้วถ้า ‘ไอเดียร์’ ไม่รับงานนี้หล่ะครับ?”
ยิ้มหวานผมส่งไปพร้อมความกวนตีนในน้ำเสียง ...เริ่มเล่นสงครามประสาทกันแล้วครับ ระหว่างผมกับคุณราม ก็บอกแล้วไม่ใช่หรอให้เรียก ไอเดียร์ ถ้ามันยากไปเรียกเดียร์ ก็ได้... ทำไมคนๆนี้คิดเองเออเองตลอด ถ้าถามผมแล้วสุดท้ายก็ทำอย่างที่ตัวเองคิดอยู่ดี งั้นก็ไม่ต้องถามให้เมื่อยปากสิ เพราะยังไงก็จะทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
“ถ้า ‘ภัทร’ ไม่ได้งานนี้ก็ต้องเป็นเพราะ ทาง ‘พี่’ไม่ปล่อยงานผ่าน ไม่ใช่เพราะ ‘ภัทร’ ปฏิเสธ ครับ ”
“แต่ผมก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกส่งหรือไม่ส่งงานก็ได้ไม่ใช่หรอครับ ? แล้วถ้าผมเห็นว่าความสามารถผมมีไม่พอบางทีผมก็อาจปฏิเสธงานนี้ก็ได้ครับคุณราม... ”
“...หรือครับ...? 'ภัทร' กล้าที่จะทิ้งงาน " Secret Tale Project " นี้จริงๆหรือครับ? หือ.....เด็กดื้อ ”
......................
.........................................
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! สงครามยกแรก แพ้อย่างหมดรูปครับ ...สำหรับผม เหมือนคุณราม หน้าตายนั้นจะรู้จุดอ่อนผมทุกอย่าง ปิดผมได้หมดทุดช่อง ดักผมได้หมดทุกทาง พอผมเริ่มจะวีนแตก พี่แกก็ดึงผมไปกอดแล้วลูบหัวซะอย่างนั้น ... ตอนแรกคิดเลยว่า งานนี้ผมบายแน่ เห็นตัวงานจากที่อื่นแล้วมันท้อครับ มาตรฐานมันต่างกันมากเลย น้ำตาจะไหล ... รับงานไปผมคงมีแต่เสียกับเสีย เสียทั้งชื่อกับเสียทั้งหน้า ....
ถามว่าอยากได้งานนี้ไหม คำถามนี้เลิกถามผมเลย ผมบอกตั้งแต่แรกแล้ว โปรเจค นี้เทพขนาดไหน เหมือนที่คุณรามแกถาม... ผมกล้าหรือที่จะปล่อยโปรเจคนี้ไป? คำตอบคือ ‘ไม่’ แต่ถ้าให้ผมทำคนเดียวงานนี้ จอดสนิท ..งานก็อยากได้ กลัวก็กลัว ...กังวลโคตรๆ กับไอ้ " Secret Tale Project " นี้หล่ะ
.....
..
“กลัวอะไร ครับ ภัทร คนเก่ง หือ...? มีพี่อยู่ทั้งคน”
“ทำไมคุณรามเลือกผม ?พี่วุฒิบอกว่า คุณรามเป็นคนคัดงานผมจาก เนมดีไซน์ ....อะไรคือ มาตรฐานที่คุณรามเลือกงานผมครับ ?ในเมื่อคุณราม มีงานดีไซน์อื่นที่ผมแทบเทียบไม่ติดด้วยซ้ำ? ”
“ตัวเธอไง ‘ภัทร’”
หง่ะ !!! เล่นเอาเสียววาบเลยครับ เสียงโทนต่ำของคุณรามอยู่ๆก็มากระซิบข้างๆ หู วงแขนที่กอดผมไว้...ก็ยิ่งแน่นขึ้นอีก...ไม่ได้กลัวนะ แต่มันเหมือนปฏิกิริยาอัตโนมัติ ผมได้แต่นิ่งอยู่ในวงแขนคุณราม แค่ขยับ ผมยังไม่กล้า...ก็ริมฝีปากกับหน้าคุณรามมันมาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ หน้าผม...ห่างไม่ถึงฝ่ามือด้วยซ้ำ....หง่ะ ! เอาคางมาเกยไหล่กูอีกหล่ะ...
“เคยฟังนิทานไหม ‘ภัทร’ เรื่องเล่าหน่ะ ... พี่ให้ ภัทร คิด...มีดินแดนหนึ่งอยู่บนหลังปลา ทุกครั้งที่ปลานั้นขยับตัว ดินแดนนั้นก็จะสั่นไหว ...ภัทร รู้ความลับของปลาตัวนั้นไหม?... มีความลับของครุฑ กับนาค ความลับของ อำนาจ... ภัทร รู้ความลับนั้นไหม? นั่นเป็นคำตอบ...ว่าทำไม พี่ถึงเลือก ภัทร ...วันไหนที่ ภัทร รู้คำตอบ ภัทร มาหาพี่ได้เสมอนะ ... ส่วนเรื่องงาน ไว้เจอกันวันจันทร์... พี่รู้ว่าเด็กดื้ออย่าง ภัทร ‘ทำได้’ คำตอบของ " Secret Tale Project " พี่รู้ว่า ภัทร ต้องรู้ ...”
เสียงกระซิบใกล้ๆซอกคอผมมัน....ใกล้เกินไป .....
......................
.........................................
ช็อคครับ!!! ...เก็บของวิ่งลงมาชั้นล่างแทบไม่ทัน ผมทั้งตกใจแล้วก็งงกับคำพูดของคุณราม ที่ว่าตกใจก็ตอนคุณราม ยึดไหล่ผมไว้แล้ว โน้มตัวลงมากัดแล้วเลียซ้ำที่รอยฟันของ ไอ้มังคุดนั้นหล่ะ... ผมวิ่งลงบันไดมาแบบลืมตาย! ถ้าโดนผู้หญิงลวนลามผมยอมพลีกาย แต่โดนผู้ชายลวนลาม ....อธิบายความรู้สึกไม่ออก ...
ถึงชั้นล่างกำลังจะเดินหลบออกจาก ร้านเรือนน้ำชาอยู่แล้ว จู่ๆ ป้าในร้านก็เรียกผมไว้ พร้อมยื่นถุงกับข้าวให้หลายถุงมีกระติกน้ำใบเล็กที่ผมเดาได้เลยว่าเป็นน้ำชาหอมๆที่ผมดื่มเอาดื่มเอาตอนอยู่บนห้องคุณราม แน่ๆ ....
“คุณคะ คุณราม เรียนสายด้วยคะ”
ป้าแกยื่นโทรศัพท์ให้.. ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากรับสายแล้ว จ้องมองขึ้นไปที่บันไดชั้นบน …
“กับข้าวรสชาติใช้ได้อยู่ พี่ให้ภัทรเอากลับไปทานบ้านครับ ...หรือจะเอาไปฝาก ‘หมา’ ที่บ้านก็ได้เผื่อมันหายหิวจะได้ลดความดุลง แต่น้ำชาพี่ให้ ภัทร คนเดียวนะครับ ดื่มแล้วคิดถึงพี่ด้วยหล่ะ ...อย่าขมวดคิ้วครับ ไม่น่ารักเลย ... แล้วเจอกันวันจันทร์นะครับ ภัทร ....เรื่องคำตอบ พี่ไม่รีบร้อน ... ”
“แล้ว....ถ้าวันจันทร์ผมไม่มาหล่ะครับ”
“ภัทร คิดว่าพี่จะกล้าไปลาก ภัทร ออกมาจากบ้านพักไหมหล่ะครับ?ถ้า ภัทร ไม่มา...หือ..?”
"ต้องทำขนาดนั้นเลยหรอครับ? คุณรามเป็นแค่ 'ว่าที่นายจ้างผม' ก็แค่นั้น..."
"ไม่หรอก...สำหรับ ภัทร พี่เป็นมากกว่านั้นเยอะครับ 'ภัทร ' "
......................
.........................................
'ดื้อ...เหมือนเดิม'
เจ้าของร้านเรือนน้ำชา ได้แต่ยิ้มกับตัวเองเมื่อสายตาที่มองลงมาจากชั้นสอง หยุดอยู่ที่ ชายหนุ่มที่ถือของพะรุงพะรัง... ตนรู้ดีว่า ถ้าเป็นเหตุการณ์ปกติข้าวของเหล่านั้นจะโดนทิ้งไว้ที่ร้านแน่ เพราะ 'ภัทร' ไม่ชอบอะไรที่เป็นภาระ แต่ถ้าลองหอบของกินกลับไปด้วยแบบนี้ แถมร่องรอยบนตัวแบบนั้นอีก... แสดงว่า โดน 'มัน' เจอแล้วสินะ ... ก็ดี ... คราวนี้มันจะได้รู้กันไป ว่า... จะเลือกใคร ... ไม่สิ......ต่อให้ครั้งนี้ ไม่เลือก ก็จะทำให้เลือก ไม่มีทางที่จะเป็นอื่นอีกแล้ว ... ทางหนีมันไม่มีอีกแล้ว 'ภัทร'
......................
.........................................
[และฉันต้องรออีกนานสักเพียงไหน ใจที่มันละลายจะเริ่มชินกับความเหงา และฉันต้องทนต้องทรมานกับความปวดร้าว
กับเรื่องของเรา และฉันจะทำอย่างไรต่อจากนี้ วันเวลาดีๆ ที่มีหมดความหมาย แล้วฉันจะทนได้นานสักเพียงไหน กับช่วงเวลาทีมันเดียวดายไม่มีเธอ และฉันต้องรออีกนานสักเพียงไหน ใจที่มันละลายจะเริ่มชินกับความเหงา และฉันต้องทนต้องทรมานกับความปวดร้าว กับเรื่องของเราอีกนานเท่าไหร่]
ในเครื่องคอมพิวเตอร์ ....เสียงเพลงนั่นมันวนเวียนกันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้... เพราะดี... แต่ฟังไม่เข้าใจ ...ลืมตาตื่นมาได้ก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่ไม่เห็น คนในความฝันที่ดันกลายเป็นความจริง 'กลิ่นหอมแปลก' ที่ติดมาจากความฝัน ไม่คิดว่าจะยังคงลอยอวลอยู่รอบห้อง และที่ยิ่งแปลก...ทำไมทั้งๆที่หลับเป็นตายขนาดนั้น ถึง 'ไม่กลับสภาพเดิม'
...กระดาษสีสดสะท้อนตา แปะอยู่ที่ช่วงท้อง หยิบคว้ามาได้ก็ทำให้อารมณ์ดีอย่างคาดไม่ถึง
'กิน ใน ตู้เย็น// Eat in Refrigerator//mangiare in frigorifero '
อักษรง่ายๆ สองบรรทัดล่างพอเข้าใจ อังกฤษ กับ อิตาเลี่ยน ...แต่อักษรแปลกบนสุด ไม่รู้เรื่องจริงๆ ความจริงภาษาอังกฤษก็พอเข้าใจอยู่ แต่ไม่ถนัดที่จะพูด ชาตินิยมมันค้ำคอ ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาบ้านเกิดสักหน่อย ทำไมต้องพูด ... ครั้งแรกที่เจอ 'ภัทร' ก็เหมือนกัน ฟังเข้าใจ จนเผลอตอบกลับไป เป็นภาษาอังกฤษ แต่อารมณ์นั้น ใครจะ 'พอ' ก็คนที่ฝันถึงมาตลอด มาอยู่ในอ้อมกอดแล้ว...ไม่เผลอ 'กินเข้าไปทั้งตัว' ก็ดีเท่าไหร่แล้ว... อยากกินเข้าไป อยากเก็บไว้คนเดียว ... แต่ถ้ากินเข้าไปแล้ว ก็จะไม่ได้เห็นดวงตาคู่นั้นอีก ไม่ได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวนั้นอีก ไม่ได้กอด ไม่ได้ ดูแล และอยู่ใกล้ๆ อีก ... อยากกินเข้าไปทั้งตัวอยู่ แต่ถ้าทำอย่างนั้นจะมีอีกหลายอย่างที่หายไป ....
ตรงหน้าอก มีกระดาษนั่นอีกแล้ว ...
'รอ // wait // aspettare '
รองั้นหรอ? ต้องให้รออีกนานแค่ไหน ? เขียนได้ พูดได้ แต่ลองมาเป็นคนที่รอสิ... เสียงนาฬิกากับเข็มนาทีที่เคลื่อนไปช้าๆ มันช้าเกินไป
แล้วก็อีกแผ่นบนหน้าผาก ...
'ไปทำงาน // go to work //andare a lavorare '
ก็เข้าใจอยู่ แต่ก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน ถ้าอยากซื้อคนในความฝัน หล่ะ ซื้อไว้กับตัว ไม่ต้องห่างกัน ไม่ต้องไปทำงาน ลายเซ็นต์ที่เซ็นต์ลงบนเช็ค ลองระบุตัวเลขเสนอมาสิ จะเซ็นต์ให้ ... ไหนๆก็ลองสินค้าไปแล้ว แถมยังถูกใจมากเสียด้วยสิ ...
...เสียงเพลงเดิมๆ ยังดังอยู่ไม่ยอมหยุด พาให้ต้องก้าวลงจากเตียง มานั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่หน้าเครื่องคอมฯ ลากเม้าส์ ให้หน้าจอคอมนั้นสว่าง 'ภาพ' อีกด้านของตัวเองที่ถูกขึ้นเป็นพื้นหลังหน้าจอคอมฯ ... อดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไปมอง อีกภาพใหญ่ที่วาดพาดไว้บนผนังห้อง ... รอยยิ้ม มันหลุดออกมาจากไหนกันนะ ...
อีกนานไหม? สำหรับงาน... ชักอยากจะกอดอีกแล้วสิ .....
-
เง้อ ร้ากเอล
-
ภัทรโดนรามล่อด้วยงานที่ชอบซะแล้ว
เอลจะซื้อให้ภัทรไม่ทำงาน คงยากส์
-
ของๆเรายังไงมันก็ต้องเป็นของเรา ไม่ว่าใครจะแย่งยังไง ก็ไม่มีทางได้ไปแน่ งูยักษ์มันก็น่ารักดีนะ
-
อ่านตอนที่แล้วท้ายๆ กับตอนนี้แล้วตะหงิดๆ กับภัทร ไม่ชอบใจอย่างแรง ยอมรับว่ามีคนรักแล้ว แต่ไปนั่งตักผู้ชายอื่นที่เพิ่งเจอกัน ยอมให้เขากอด เอาคางมาเกยไหล่ก็ไม่สะบัดออกกลับนั่งเฉย อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นคนที่ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวและง่ายจังเลยค่ะ ถ้าเราเป็นเอลแล้วรู้ว่าแฟนตัวเองมาคุยเรื่องงาน"แบบนี้" ละก็ คงเสียความรู้สึกสุดๆ เลย
-
แว๊กก รักเอล เสียดายราม เลือกสองคนเลยได้ป่ะ
-
ภัทรแพ้ทางรามจริงๆ
-
วุ้ย ภัทรแพ้ทางคุณรามจริงจริงแระ ทำเอาภัทรไปไม่เป็นเลยทีเดียว
-
ภัทรแพ้ทางรามจริง ๆ
โดนทำอะไรก็นิ่งงัน ไม่กล้าขยับตัว
เหมือนเกรงอะไรสักอย่าง
แต่ยังไงก็ตาม เราเชียร์เอลอ่ะ
ชูป้ายไฟเชียร์เอลสุดตัว!! ^^
-
รามหาจุดอ่อนของไอเดียร์เก่งเนอะ :really2:
-
แว้กกกก คุณรามนิสัยวะ :z6:เหมือนจะเห็นการเริ่มต้นสงครามมารำไรๆ :z3:
-
เอลี่...รีบมาด่วนๆ
เดี๋ยวหนูภัทรก็โดนฉกไปพอดี
-
อ่านตอนที่แล้วท้ายๆ กับตอนนี้แล้วตะหงิดๆ กับภัทร ไม่ชอบใจอย่างแรง ยอมรับว่ามีคนรักแล้ว แต่ไปนั่งตักผู้ชายอื่นที่เพิ่งเจอกัน ยอมให้เขากอด เอาคางมาเกยไหล่ก็ไม่สะบัดออกกลับนั่งเฉย อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นคนที่ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวและง่ายจังเลยค่ะ ถ้าเราเป็นเอลแล้วรู้ว่าแฟนตัวเองมาคุยเรื่องงาน"แบบนี้" ละก็ คงเสียความรู้สึกสุดๆ เลย
^
^
^
ไม่ใช่ผู้หญิงนะคร๊าพพพพพ ไม่คิดหวงตัวอย่างนั้นจริงๆ แหะแหะแหะ :m23: แถมสติมันหลุดตั้งแต่เจอแบมบู กับงานดีไซน์ แล้ว ถ้าของที่ดึงสติได้อย่างแรงมันมาอยู่ตรงหน้า ก็ไม่อยากจะไปไหนเหมือนกัน อารมณ์มันเหมือนกับผู้ชายคนอื่นเวลาได้ขับ ได้นั่งรถหรูๆ อะเน้อ
สำหรับ ไอเดียร์ เรื่องที่ให้ เอล เรียกชื่อ นั้นได้คนเดียว ไม่ได้หมายความว่า จะยอมรับว่า เอล เป็นคนรักนะ แค่มันพิเศษกว่าคนอื่นนิดนึง กับคนที่เพิ่งรู้จักถึงจะมีอะไรกัน แต่อีกฝ่ายเป็นมังคุดที่ไม่รู้ว่าวันไหนจะกลับประเทศตัวเอง มันยากที่จะยอมรับ เอล เองนอกจากการกระทำแล้ว ตอนมันไม่ได้เขียนหรือพูดยืนยันให้ แน่ใจสักนิดว่า 'มาเป็นแฟนกันนะ' อย่างที่บอกช่วงแรกๆ ที่มีอะไรด้วยก็แค่อยากลอง ที่ยอมมีอะไรด้วยอีกครั้งก็แค่ ลองกับคนอื่นแล้วมันไม่ได้อย่างที่คิด ...
เอาไงอะ เอล ? ไอเดียร์ มันไม่ใช่ผู้หญิง ที่ถ้าใครสักคนทำดีด้วยแล้วจะคิดไปเองว่า คนนั้นเขารักมัน แต่มันเป็นผู้ชายลันล้าที่ ชอบอยู่กับของที่ตัวเองถูกใจ ... ไอเดียร์ เป็น ผู้ชาย รสนิยมก็ไบฯ ไม่ใช่ว่ามันยอม 'รับ' เอล แล้ว ต่อมแต๋วมันจะแตก จนหญิงจ๋า ...ถ้ามีแบบน่ารักๆมาใกล้มัน มันก็ 'เสียบ' ได้เหมือนกัน การที่มันให้ 'รอ' อยู่ที่ห้องพักก็แสดงว่ามันยอมให้นิดนึง-มากแล้ว แต่ถ้ายังชะล่าใจ อันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ.....ว่าไง.. เอล ?
-
[color=purple
แถมร่องรอยบนตัวแบบนั้นอีก... แสดงว่า โดน 'มัน' เจอแล้วสินะ
[/color]
อยากบอกว่าหลายทีแล้วด้วย :z1:
แค่คิดว่า เอลจะเขมือบเข้าไปจริงๆ ก้อสยองงง อ่ะ o22
-
sukoi/ omoshiroi ne (สุดยอด/สนุกจัง)....กระแดะอยากใช้ภาษาต่างประเทศบ้างแต่บังเอิญไม่รู้ทั้ง อิตเลี่ยนและเสปน ฮาๆๆ
...............
สะดุดชื่อเรื่องมาหลายวันแล้ว ในที่สุดก็ตัดสินใจลองเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เห็นเรื่องเก่า มันดูแลซับซ้อนอ่านยาก(และยาวมาก)เหลือเกินเลยยังทำใจไมได้
ส่วนเรื่องนี้ ลงมาสิบแปดตอนแล้วก็รู้สึกตอนนึงมันสั้นๆ และอยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ
ขอยาวๆ นะเพราะมาอ่านรวบยอด แบบว่าเป็นคนเวิ่นเว้อพอควรน่ะ ฮ่าๆ
ภัทรนี่ฮานะ อ่านมาแรกๆ เปิดเรื่องได้สนใจมาก คือเริ่มด้วยความฮา แต่ตกใจที่พระเอกเป็นงู ฮ่าๆ
ชอบกลอน ไม่แน่ใจว่า บางอันเป็นกลอนบางอันใช้ฉันลักษณ์ฉันหรือเปล่า? คล้ายๆว่าน่าจะใช่ เป็นคนชอบอ่านกลอนก็เลยประทับใจ
ภาษาที่ใช้ในอดีต เก่ามากกกกก ยังกับอ่านพวกไตรภูมิพระร่วง หรือนิราศเก่าๆเลย ก็อ่านบ้างข้ามบ้างเพราะอ่านแล้วงง ดีใจมากที่มีคนเข้ามาแปลให้ ฮ่าๆๆ
รู้สึกชอบเอลมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ สุภาพบุรุษมีการโชว์แมนดูแลภัทรตั้งหลายที อิอิ
แต่ก็หึงโหดด้วยเช่นกัน รู้แล้วล่ะว่าพระเจ้าน่ากลัวขนาดไหน ตุลย์ก็คงสู้ไม่ได้ เพราะคงไม่โหดขนาดฆ่ากันแบบนี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ ซับซ้อนน่าลุ้น จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
ภัทรนี่ฮอตจริงๆ เดาไม่ออกเลยว่าคนไหนมาวิน สูสีๆ แต่เอลนำมาหน่อย เพราะก้าวข้ามมากกว่าคนรู้จัก 5555
เขินเอลอ่ะ >< อยากมีคนมาเพ้อใส่แบบนี้บ้าง อิอิ
-
เนื้อเรื่องเยี่ยมกู้ดเลยครับ o13 แปลกและน่าสนใจมาก
คิดอยู่ว่าถ้าเกิดจู่ๆ เอลแปลงร่างเป็นงูขึ้นมาทำไง #สะพรึง
ชอบไอเดียร์จัง คือชอบความคิดของเขา ตลกดี อ่านแล้วขำ
สงครามกำลังจะเกิดแน่เลย
ตอนนี้คุณรามกำลังทำแต้มอยู่ล่ะสินะ
เพิ่งเข้ามาอ่าน 17 ตอนรวด แฮ่กๆ
ตอนแรกไม่กล้ากดเข้ามา ชื่อเรื่องมันทำให้หวั่น
จู่ๆ กดเผลอเข้ามา แล้วก็ออกไม่ได้ เวรกรรม
ติดงอมแงมเลยตอนนี้ มาต่อไวไวนะ
-
เหมือนว่าคนรักในอดีตจะตามตัวกลับมาแล้วนะ
ไม่ชอบที่ภัทรปล่อยตัว ปล่อยให้รามมาคลอเคลีย
ทั้งๆที่ตัวเองก็แบบนะ กะมังคุดอะ -0-
ถ้ามังคุดรู้ งานนี้มีหวัง เละ !
-
กาลกีรตี บทที่ 18 [อดีต]
"มิได้เจ้าค่ะ!! ไม่ว่าเยี่ยงไร เด็กคนนี้ก็ต้องเกิดขึ้นมา!! บุตรข้าเจ้าจักต้องสถิตยัง บรรลังค์แห่ง ชลเทวทหะนคร จักต้องเป็นบุตรข้าเจ้าเท่านั้นหาใช่ ตนอื่น!!"
"หากแต่ปราณนั่นอ่อนแอเกินไป ...แม่หญิงจักทำเฉกใด หากเปลือกไข่มิฟักในเวลาอันควร?"
"หาชีพแลกมา!! ไม่ว่าจะเป็น ปราณนาค หรือครุฑ ปราณใดก็ได้ที่จะแลกกับชีพบุตรข้าเจ้า!! จักชีพใด! ยาวิเศษใด! หรือต่อให้มันเป็นยาพิษ ข้าก็ต้องยื้อชีพนี้ให้ได้!!"
"แม่หญิง?"
"...ยังมิครบกำหนด เขายังอยู่ในท้องข้าเจ้า... ต่อให้ข้าเจ้าตกตาย ข้าเจ้าก็จะไม่มีวันสำลอกไข่ใบนี้ออกมาหากต้องรู้ว่า บุตรข้าเจ้าไร้ลมหายใจ !! ช่วยข้าเจ้าเถิด ธชีท่าน ...พรตท่านเองมิใช่รึ ที่ทำนายว่าปราณนี้จักเป็นมณีแก้ว บุญญา แห่งชลเทวะทหะนคร หากเป็นเฉกนั้น ใยเขาจักสิ้นหากเพียงข้าเจ้าสำลอก ?!! "
"หากแม่หญิงยืนยัน....ข้าก็จักหาทางช่วย...แต่แน่ใจรึ...ว่า...มิว่าทางใด แม่หญิงก็จักยอมรับถึงผลแห่งมัน...?"
วงหน้านวล ของหญิงงามหันหนีจาก ธชีเฒ่า กลับมาจดจ้องที่เปลวเทียน ...แววตานางเหมือนไร้ซึ่งสติ หากแต่น้ำเสียงนั้นเด็ดขาด...
"....บุตรข้าเจ้า...ต้องถือกำเนิด...ไม่ว่าข้าเจ้าจักต้องแลกด้วยสิ่งใด...."
......................
.........................................
'นี้มันเป็น บาป... งั้นรึ? ไม่...มิใช่ ..มันเป็นหนทางต่อชีพของปราณที่ควรกำเนิดต่างหาก...พรตธชีท่าน เองก็ครองชีพมาเกินพันปีแล้ว หากดับปราณ ณ เพลานี้ก็หาได้ผิดแปลก เจ้ามิผิดหรอก จามมรินทร์ กิน...กินเข้าไปสิ เพียงแค่ มณีแห่งวณาไพร หาได้ยืนยันว่าชีพในเปลือกไข่ จักหายใจเมื่อไข่นั้นกระเทาะเปลือก มันต้องมีสิ่งยืนยัน ....
...ยืนยันว่า บุตรข้าต้องกำเนิด...กินเข้าไปสิ นี้เป็นร่างแห่ง บารมีนับพันปีเชียวนะ กินเข้าไปให้หมด ... มันต้องไม่มี 'หลักฐาน' ใดที่จะนำ 'มลทิน' มาให้บุตรข้า เฉกนั้นแล้ว ...กินเข้าไปให้หมด จามมรินทร์เทวี กินซากร่างแห่งธชีนี้ให้หมด!!! .....ธชีท่านหาได้ สาปแช่งข้าเจ้าหรอก... ธชีท่าน ปรีดาด้วยช้ำ ที่ได้พลีร่างและปราณ ให้บุตรข้า ....กระนั้น รึมิจริง?....'
หญิงงามได้แต่เฝ้าบอกกับตนเอง ในขณะที่ วงหน้านั้นเอ่อไปด้วยน้ำตา...แต่.สองมือเปื้อนเลือดนั้นก็หาได้หยุดฉีกร่าง พรตธชี ......แล้วส่งเข้าริมฝีปากอิ่ม....
......................
.........................................
"ความลับของปลาที่โอบอุ้มดินแดน? ความลับอำนาจของครุฑ? มันเกี่ยวเหี้ยอะไรกันว๊ะ!! โอ๊ย........!! ไอ้โปรเจคบ้า!! เจ้าของงานก็บ้า!!"
เสียงตะโกนที่ดังมาจากเตียงทำให้ เอล ต้องหันกลับไปมอง เหมือนชินไปแล้วกับการเห็นไอ้แสบที่นอนกลิ้งบนเตียงก้มหน้าขีดๆเขียนๆ แล้วก็ตะโกนอัดกับหมอน 'Che cosa sei?' เอลพิมพ์คำนั้นใส่ลงใน คอมฯ แล้วกดปุ่มพร้อมหันลำโพงไปหา คนบนเตียง
"เป็นอะไร? "
เสียงภาษาไทยชัดทุกตัวอักษร แถมด้วยสำเนียงตัว 'ร' ที่ชัดเจนโคตรๆ .....
...ของ.....
..เลขาชื่ออากู๋ ดังออกมาจากลำโพงนั้น ก็งี้หล่ะ ศาสดา แห่ง เทคโนโลยีองค์ที่สอง...
......
..
...ทุกสิ่ง.....
เสียงนั่นทำให้ ภัทร ผลิกตัวแล้วเดินคาบเอกสารงานมาโอบกอด คนพิมพ์ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ คางนั้นเกยเข้ากับ ช่วงไหล่กว้าง... เอล ใส่บ็อกเซอร์แค่ตัวเดียวเหมือนเรื่องปกติเวลาที่อยู่ 'บ้าน' หลังนี้ ...อาณาเขตที่ปล่อยตัวได้ตามสบาย ยกเว้นเรื่องบางเรื่อง....
วงแขนเจ้าของเครื่องคอมฯ อ้อมมาโอบกอด เอล แล้วพิมพ์ 'ความลับ ของ นิทาน ' กดมันเป็นภาษาอังกฤษ [Secrets of the tale.] แล้วย้อนมาเป็น ภาษาอิตาเลี่ยน อีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ แล้วกด ปุ่มเสียง
"I segreti del racconto. "
"มังคุดรู้ความลับไหม?"
ประโยคนั้นพูดเบาๆเป็นภาษาไทย ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะปิดทาบลงกับลำคอหนา .... พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว.... ตายแน่ไอเดียร์เอ้ย......จะเอางานอะไรไปส่งเขาว่ะ!....
..ช่างแม่ง!!! ...งานการไม่ได้ 'เอา' 'งานบ้าน' แก้ขัดก่อนแล้วกัน ..... เรื่องของพรุ่งนี้...ก็ปล่อยให้มัน เป็นเรื่องของพรุ่งนี้เถอะ...
......................
.........................................
-
พึ่งตามอ่่นทันนน(ถึงจะงงๆไปบ้างก้อวตามม)
ชอบมากเลยฮับบบบบบ
กิกิ
-
เดียร์แม่งงง น่ารักอะคู่นี้ เอางานบ้านอย่างเดียวเล้ยยยย
-
แอ๊ ชอบบบบบบบ
เอล ป่ะกลับบ้าน
-
งงกันเข้าไปกับภาษาโบราณ ที่มากเกินไปหน่อย เลยมาอธิบายศัพท์บางคำเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
ปราณ : อันนี้ความหมายคล้าย ชีพ/ ชีวิต/ ลมหายใจ แต่จะมากกว่านั้น ประมาณดวงวิญญาณ
พยุหราธรรม : เป็นดินแดนของพวกฤษี ที่บำเพ็ญพรต
ธชี /พรต : อันนี้เป็นคำเรียก นักบวช ที่ บูชาไฟ หรือพวก ฤษี บ้านเราอะหล่ะ
สำลอก: การคลอดของพวกนาค นาคจะอุ้มไข่ แล้วพอใกล้ถึงเวลาก็สำลอกไข่ออกมาจากปาก ไม่ได้คลอดเหมือนมนุษย์ หรือสัตว์อื่น ที่สำคัญ สำลอกมาแล้วก็ต้อง รอให้ไข่ฟักเองอีก ทำให้พวกที่เกิดจากไข่ โดนเรียกว่า พวก ทวิชาติ ซึ่งหมายถึง เกิด สองครั้ง
นิลกาฬ : ชื่อของแม่น้ำสีดำ ที่พาดผ่านระหว่างแดน อยู่ล่างสุดของหุบเขา ลึกมากจนมองไม่เห็นอะไรเลย ถึงได้เรียกว่า นิลกาฬ
กังสดาล : ระฆังวงเดือน ทำมาจากสัมฤทธื์ แบ่งเป็นสองประเภท ประเภทที่เป็นกลอง โบราณใช้ตีในงานใหญ่ กับประเภทที่เป็นระฆัง ใช้แขวน เหมือนโมบายสมัยนี้ เวลาดี เสียงจะดังใสและกังวาลมาก
มีคำไหนไม่เข้าใจจิ้มถามคนเขียนได้นะ... :a9:
-
อ้ากกก ชอบคุณรามอ่า เอาแต่ใจ แต่ห่วงไย น่าร้ากกกก ><"
แต่เหมือนอาหาร น้ำชา แล้วก็รอยจูบที่คุณรามวางระเบิดไว้ นายมังคุดจะยังไม่ได้รับเลยนะ
สงสัยจะเบาไป
แต่หนูภัทรก็ดูจะเหมือนว่าง่ายเกินไปด้วยแหละ
ไปนั่งให้เค้ากอดจูบลูบคลำอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
คนรู้จักมาก่อนก็ไม่ใช่ ไม่ได้มีขัดขืนเลย
-
แม่กินนักพรตเหรอเนี้ย โหใจเด็ดอะ นับถือเลย ก้อเพื่อลูกนี่นะ ภัทรก้อเอามังคุดไปส่งสิ อิอิ
-
ทำไมรู้สึกว่าเอลน่ารักขึ้นทุกวันแม้จะพูโทยไม่ได้ สื่อสารกันผ่านเทคโนโลยีแต่บางคำสั้นๆก็สื่อว่าห่วงใยได้ แม่ใจเด็ดจริงๆอ่ะแหละ
-
เอลปล่อยตัวมาก ระวังภัทรจับปล้ำนะ
(ชอบนะใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว อิอิ)
-
ถึงสุดท้ายใครจะได้ใจภัทรไป แต่ข้าเจ้าเชียร์เอล เย้วววว ><
ถึงว่าชีวิตภัทรมันสวยงามแปลกๆเพราะแม่กินธชีตอนท้องสินะ... มันเหมือนโดนสาปนะ
ถึงเจ้าของร่างจะเต็มใจแต่นักบวชที่อยู่มาหลายร้อยปี มันต้องมีผลกระทบกับชีวิตที่เกิดมาแน่นอน
ชอบตอนนี้! ผูกเรื่องดีจริงๆ o13
-
แก้ข่าว พรตธชี ไม่ได้เต็มใจเน้อ ที่หามาช่วยนั้น คือ น้ำหวานแห่งวนาไพร เป็นทั้งยาพิษและยาอายุวัฒนะ ที่ว่ากันว่าสามารถดึงชีพที่ใกล้สิ้นให้กลับมาได้ ลักษณะเป็น เม็ดอำพันสีทองขนาดนิ้วก้อย พรตธชี หาสิ่งนี้มาให้ จามมรินทร์ เทวี หากแต่นาง ต้องการสิ่งรับประกันว่า ความลับนี้จะไม่หลุดและต้องการบารมีให้ไข่ในท้อง นางจึงสังหาร พรตธชี แล้วกินร่างทั้งร่างเข้าไปเน้อ .....โหดอ่ะ แม่ของ ภัทรเจ้า อ่ะ.....
-
สยองโคตรอ่ะ o21 แหวะ :oak: จามมรินทร์กินซากธชี อึ๋ย~ นึกถึงครูพนอ เรื่องลองของ
ว่าแล้วไปโหลดดูอีกดีก่า :oni1:
-
โหดแท้เหลา :a5: :a5:
-
โอย สยอง กินเข้าไปได้ไง เราก็นึกว่าธชีท่านสละร่างให้ แต่แบบนี้คุณแม่โหดเกินไปแล้วนะ ><"
รอตอนต่อไปค่ะ
-
มาตามต่อนะคะ
อิอิ
-
แม่ของภัทรเจ้าโหด
-
รอตอนต่อไป ภัทรจะทำงานส่งรามทันมั้ยนะ
-
ภัทรจะเอาอะไรไปขายเค้าน๊า :z10:
-
:กอด1:
-
กาลกีรตี บทที่ 19
'เปลี่ยนแนวไปเขียนการ์ตูนโป๊ดีกว่า ก็ตอนนี้ไอ้ที่มีอยู่ในสมอง เรื่อง เอ็กซ์ๆทั้งนั้น ... แถมไอ้คนที่ผมกำลังขย่มอยู่บนตัวมัน ก็กำลังสนองเรื่องนี้อย่างตั้งใจเสียด้วย... ครั้งแรกที่มีอะไรด้วยกัน เก้ๆกังๆ ด้วยกันทั้งคู่ ผมก็เพิ่งเคย สวนไอ้มังคุดเองมันก็ดูรีบๆรนๆยังไงชอบกล อยากถามมันว่าครั้งแรกหรือเปล่า ก็ถามไม่เป็นแถมยังไม่อยากรู้คำตอบด้วย... กลัวคำตอบมัน.... กลัวมันตอบว่า 'ครั้งแรก' เหมือนกัน.....
.... แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด ....ภาษาร่างกายมันบอกผมทันทีว่า ไอ้เหี้ยนี้เพิ่ง'เคย' กับผู้ชายครั้งแรก ....ใช้สติปัญญามึงนิดนึงมังคุด....ถ้ามึงเพิ่งเคย แล้วมึงจะมาเสียบกูทำไม!? ในความรู้สึกผม คนเสียบมันต้องโชกโชนช่ำชอง ลื่นปรืดๆ โลกของความเป็นจริงไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดนะครับ...อ่านนิยายมากไปเปล่า ? ขนาดผมผ่านสายตามาแล้วทั้ง AV. ทั้ง GV. ยังแทบตายกับครั้งแรกของไอ้มังคุด เจ็บจริงไม่มีสลิงไม่มีตัวช่วย แถมมันยังเอาแต่ใจสุดๆ ...ตอนนี้ก็ ใช่ว่าจะมีอะไรดีขึ้นมันยังเอากับเอาอยู่เหมือนเดิม แถมมีพัฒนาการในทางเสื่อมมากกว่าเดิมเสียอีก ...... มันให้ผมขึ้นเอง .....อ่าน่ะ....ย่ำยีกูเข้าไป...มึงเป็นพระเจ้าทำได้ทุกสิ่งนิ...สัด!
ตื่นขึ้นมาแบบหื่นๆ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันจันทร์ .....แต่ผมยังไม่ได้เตรียมเหี้ยอะไรเลย กลัวๆยังไงไม่รู้ งานที่ต้องส่ง ยังกองอยู่บนเตียงแถมมีแต่สเก๊ตซ์ร่างแบบสะเปะสะปะ เนมเนิมอะไรก็ยังไม่ได้ร่างด้วยซ้ำ สงสัยหล่ะสิ...ถ้าพวกแผ่นงานยังกองอยู่บนที่นอนแล้ว ผมกับมังคุดอยู่ที่ไหน?
..............
..ในห้องน้ำครับ คำตอบสุดท้าย ....
เอ๋ ? คิดไปเองรึเปล่านะรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเกิดเหตุการณ์นี้มาก่อน ... เสียเวลาอาบน้ำแปรงฟันชะมัด เรื่องของเรื่องคือ มังคุด มันน่าจะยัง สมองค้างกับ เจ็ทแล็ก ซึ่งมันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรมากนัก ถ้าอยู่กับผม ผมตาสว่างตอนกลางคืนอยู่แล้ว แต่มันมีพ่วงอยู่นิด เจ็ทแล็กของมังคุดทำให้เวลาตื่นมัน ช้ากว่าผมประมาณ ครึ่งชั่วโมง ปกติถ้าไม่เข้าออฟฟิศส่งงาน ผมจะตื่นตอน 11 โมง ตื่นมาก็กลิ้งๆก่อนจะเปิดเน็ตทิ้งไว้แล้วเดินออกไปที่ระเบียงดูโน้นนี่นั่นที่สวนมะพร้าวหลังบ้านพัก ก่อนจะเดินเข้ามาอาบน้ำแปรงฟัน แล้วค่อยคิดทำอะไรต่อ ...เหมือนมันจะรู้เวลาอยู่ด้วยกันมาสี่ห้าวัน ผมแปรงฟันเสร็จ มันก็มาเคาะประตูแล้วเนียนมาอาบด้วยตลอด ... ส่วนมากก็อาบบ้างอะไรบ้าง แถเนียนตามประสาคนคุ้นเคยแล้วก็จบลงด้วยท่าประจำในห้องน้ำ มันนั่งบนโถชักโครกแล้วจับให้ผมขึ้นมาขย่มเองตลอด
"อ้า!! "
ผมสะดุ้งเฮือกกับลงเล็บจิกที่หลังมังคุดแบบอัตโนมัติ ....ไอ้สัด!! กูขึ้นให้เองแล้ว แม่ง!จะสวนขึ้นมาทำเตี่ยมึงหรอ!?ท่านี้จากที่ลึกอยู่แล้วพอมันสวนขึ้นมายิ่ง ลึกโคตร !! ผมอ่ะ เสร็จไปนานแล้ว นี่ก็ได้แต่รอมัน มึงจะอึดเอาโล่รึไงว๊ะ ... หงุดหงิดครับ ...อย่างแรง เรื่องที่มันอึดกว่าก็เรื่องนึ่ง...อีกเรื่องนึงก็เรื่องที่ผมอ่ะที่ลุกมาอาบน้ำนี่ก็เพราะจะให้สมองมันโล่งๆ จะได้ คิดงานได้ งานผมต้องส่งตอน บ่ายสอง แต่ตอนนี้ขอโทษ...ผมยัง ขย่มกิ่งมังคุดอยู่เลย.... ปกติเคยแต่นั่งเทียนปั่นต้นฉบับ พอมานั่งเทียนแบบนี้แล้ว คนละอารมณ์...อ้ายยยยยย....สาด....จะดูดหน้าอกกูทำไมเล่า? เลียอย่างเดียวก็พอ มึงดูดมึงขยำยังไงมันก็ไม่ใหญ่ขึ้นมาหรอกเหี้ย! แล้วมือที่บีบก้นกูอยู่เนี้ยบีบอย่างเดียวได้ไหมไม่ต้องดันให้มันกระแทก ! เซ็กส์ในห้องน้ำท่านี้...เหมือนไอ้คุณมังคุดมันกำลังเอาคืนผมยังไงชอบกล....อ้า...จริงสินะไอ้สัดเอ้ย! เรื่องวันนั้น...ที่บ้านไอ้ไปร์ท...เพิ่งรู้ว่าไอ้คุณมังคุดมันแค้นฝังหุ่นยังกับงูจงอาง...
....งูจงอาง?...
งูจงอาง?!! เอ๋????
คำตอบของปลาตัวใหญ่ที่ โอบอุ้มดินแดน ...คำตอบของครุฑกับนาค ...โธ่เอ้ย!! ก็เคยฟังเรื่องเล่าพวกนี้มาแล้วนี่หว่า ไหงลืมได้ว๊ะ ไอเดียร์!!? สมองมีไว้คั่นหูจริงๆ !!
...ฮึ! เสร็จไปหนึ่งเรื่อง.....
. เหลืออีกเรื่องที่ยังไม่เสร็จ ......อึดนักนะ... ตอนนี้ผมอารมณ์อย่างดี ...จะลองเล่นกันให้ฟ้าเหลืองไปเลยไหม? หือ... ไอ้คุณมังคุด......?
......................
.........................................
"ครับ...อย่างที่บอกไปตอนแรก ผมเลือก 'กาล' เป็นบอสตัวสุดท้าย....เป็นไคลแม็กซ์ของเกมส์ รวมทั้งเป็น ไตเติ้ลและตราประทับด้วย ตัวแบบร่างกับเนมในไคลแม็กซ์ ผมซีร็อกซ์ แจกในห้องประชุมแล้วนะครับ ส่วนเรื่องที่ทำไมถึงเลือก 'กาล' เป็น บอส เพราะ กาลเหมือนเป็นประตูสำหรับเอเชีย แต่ความลับของ กาลมีมากกว่านั้น กาล 'กิน' ทุกสิ่งครับไม่เว้นแม้แต่ตัวเอง แล้วสำหรับคำถามของคุณคิม ที่ท้วงผมเรื่อง ครุฑกับนาค หรือ สมิง หรือหมาป่า อะไรนั่น ผมคิดอยู่ครับ แต่ไม่คิดเอามาเทียบ 'กาล' คำตอบง่ายๆ ที่ผมปฏิเสธไม่เสนองานของมอนเตอร์ที่คุณคิมเสนอ เพราะมันเกร่อครับ มันง่ายที่จะฝังภาพ ครุฑหรือนาค ลงในงานของเอเชีย แต่มันยากที่จะทำให้คาแรคเตอร์ของเราโดดเด่น เรื่องที่มันเป็นสากล ไม่ว่าใครก็คิดกันครับ แต่เรื่องพื้นๆ ที่เราไม่เคยคิด ถ้าเราลองดึงจุดเด่นมันออกมา แล้วดันให้แตกต่าง ผมว่ามันก็เป็นทางหนึ่งที่จะทำให้เรา โดดขึ้นมาเหมือ่นกัน สำหรับ" Secret Tale Project " คุณรามครับ ...ช่วยแปลตามนี้ให้ทีแล้วกัน...รบกวนด้วยครับ "
ผมพยักหน้าขอบคุณคุณราม แล้วยื่นไมค์ให้แก ไม่ได้ลงไปนั่งหรอกครับยืนเก็ก แบบเจี๋ยมเจี่ยมอยู่ข้างๆแกนั่นหล่ะ ทำตัวเป็นลูกหม้อที่ดีหน่อย เพราะถ้าได้งานนี้จริงๆ ผมก็จะโดนพี่วุฒิโอนตัวไปเป็นลูกหม้อในการควบคุมของคุณรามชั่วคราวจนกว่างานจะเสร็จ ....ช่างมันเถอะ ว่าจะได้หรือไม่ได้งาน ผมว่าผมทำเต็มที่แล้วนะ ถ้าไม่ได้...มันก็ไม่ได้ จะเอามีดหรือปืนไปขู่ ให้ได้งานก็คงไม่ได้ ....แต่เอ๋ ?
เฮ้ย!! ที่บอร์ดนั่นมันอะไรว๊ะ ?! ผมว่าผมเสนอแค่ 'กาล' นะ แล้วบนบอร์ดที่เสริมมามันอะไรอ่ะ? ถึงจะฟังภาษาที่คุณรามพูดไม่ออก แต่ลักษณะการพรีเซ็นต์งานที่ดูเป็นสากลกับแบบร่างเนมและงานภาพที่แปลกตา มันดึงสายตาไปหมด ....คุณรามทำอะไร? เจ๋งสัด!!
......................
.........................................
"เซ็นต์ซะ..."
"อะไรอ่ะครับ?"
"สัญญาทาสให้ ภัทร เป็น คนของพี่ตลอดอายุสัญญา แถมด้วย การตั้งชื่อ 'ลูกของเรา' พี่ให้ภัทร ตั้ง...โทษฐานทำงานออกมาได้ดีเกินกว่าที่พี่คิด ...นึกว่าจะเบี้ยวงานนี้ซะอีก .... แต่ก็ทำมาจนได้นะ แม้จะไม่ใช่ คำตอบทั้งหมดก็เถอะ ทำไมถึงเลือก 'หน้ากาล' หล่ะ ภัทร ? "
รอยยิ้มบนหน้าคุณรามที่ผมเพิ่งเคยเห็น มาพร้อมเอกสารหนาปึก ที่วางลงตรงหน้าผม ...หง่ะ! สรุปว่าโปรเจคนี้กูเสือกได้ซะงั้น?! ทั้งๆที่เสนองานตัวเดียว แต่ที่พ่วงมาทั้งหมด ผลงานคุณรามล้วนๆ ผลงานคุณรามในชื่อของผม ... กูจะติดคุกไหมเนี้ย?!
"ทำไมถึงเลือกหน้ากาล หล่ะ ? รู้คำตอบแล้วหรอ?"
"เคยอ่านเจอมาหน่ะครับ คุณราม ปลาอานนท์ ที่รองรับแบกแผ่นดินแต่กลับกินพวกปลาด้วยกันเอง เพราะหลงใหลในรสชาติของเนื้อปลา ครุฑกับนาค ก็เหมือนกัน พี่น้องกัน แต่กินกันเอง....ไม่ได้กินให้อิ่มท้องเป็นอาหาร แต่กินเพื่ออำนาจ ครุฑกินแต่เปลวไขในท้องนาคเพื่อ คงอำนาจ ... มันน่าเศร้าเกินไป ผมเลย เปลี่ยนให้เป็นหน้ากาล ที่กินทุกสิ่งแม้กระทั่งตนเองหน่ะครับ ? ความลับ บางทีมันก็ต้องเป็นความลับต่อไป...จริงไหมครับ?"
"....เรื่องความลับ....พี่ไม่คยผิดสัญญานะครับ?"
ผมไม่ได้ทันฟังประโยคนั้นของคุณรามหรอกครับ เพราะผม...เข่าอ่อน....ทรุดฮวบลงไปแล้ว ....คงยืนนานเกินไปหน่อย..
....ดีที่คุณรามแกรวบตัวผมเอาไว้ก่อนจะลงไปกองแทบเท้าแกเหมือนวันนั้นอีก.....
.................
....
ไม่ได้ตกใจจนช็อคเรื่องที่ได้งาน................
................
.........แต่ขามันอ่อนเพราะเรื่องในห้องน้ำ ....
........
คิดถึงมังคุดจัง .....กลิ่นบุหรี่ ของมังคุด มันยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเลย กลับไปจะ เลี้ยงอะไรมันดีเนี้ย ?ที่ทำให้ผมผ่านโปรเจค ไอ้งูจงอาง เจ้าคิดเจ้าแค้น... ขี้หวง...แถมยังชอบกินงูด้วยกันเอง ....ชิ ! ไอ้งูมังคุด !! จะเลี้ยงอะไรมันดีน้า...........
......................
.........................................
-
แรกมาก็เอาซะหื่นเชียว อิอิ
ยังคง งงกับ "หน้ากาล" อยู่ รู้สึกว่าซับซ้อนจังน้า
ดีใจที่ภัทรคิดถึงแต่คุณมังคุด
หึหึ แอบรู้สึกว่าพระเอกเรื่องนี้เป็นใบ้ชอบกล
ฮ่าๆ
-
ในที่สุดก็ได้งาน รอดูว่าภัทรจะเลี้ยงอะไรงูจงอางขี้หวง
-
(http://upic.me/i/py/d5td6.jpg)
ยักษ์หน้าสิงห์โตที่เกิดจาก หว่างคิ้วของพระศิวะ เกิดมาพร้อมคำว่า 'หิว' และเริ่มกินทุกอย่าง จนพระศิวะร้องห้าม ยักษ์นี้เลยถาม พระศิวะว่า แล้วจะให้ตนกินอะไรถ้าไม่กินสิ่งอื่น พระศิวะตรัสให้ยักษ์นั้นกินแขนขาของตัวเอง ด้วยความหิวโหยยักษ์ได้กัดกินแขนขาของตนหมดแล้วยังไม่อิ่ม จึงกัดกินท้องและอกจนหมดสิ้นลามไปถึงกินคางตัวเอง เหลือเพียงส่วนหัว พระศิวะเห็นเช่นนั้นก็เกิดความสงสาร ตรัสให้พรยักษ์นั้นให้อยู่ที่ประตูวิมานของพระองค์ตลอดไป ผู้ใดไม่เคารพจะไม่ได้รับพรจากพระองค์ หน้ากาล จึงเป็นสิ่งสมมุติที่แทน เวลา เพราะมันทำลายทุกสิ่งแม้แต่ตัวของมันเอง
**ปล. หน้ากาลเป็นคนละตนกับเกียรติมุข เน้อ สังเกตุจาก คางครับ หน้ากาลไม่มีคาง แต่ อสูรที่ชื่อเกียรติมุข มีคาง เรื่องน่าเศร้าของบรรดา เทพนิยายหรืองานศิลป์ ถ้าเป็นพวกช่างโบราณ เขาจะทราบกัยดีว่า อันไหนหน้ากาล อันไหน เกียรติมุข ไม่ทำปนกัน แต่มาตอนนี้ หลายๆเวปยำเกียรติมุข กับหน้ากาล เป็น อันเดียวกันไปแล้ว เหมือนเรื่องมะลิกับดอกแก้ว ต่างชาติเรียก จัสมิน ไปหมด ... มันก็ขึ้นอยู่กับความสำคัญอะนะ บ้านเราให้ความสำคัญ แต่บ้านเขาไม่ ดอกอะไรถ้ามันอยู่ในวงศ์เดียวกัน มันก็เหมือนกัน ....[บ่นเรื่องหน้ากาลยาวหน่อย...ฝังใจจริงๆ ]
ใครที่สงสัยว่า ไอเดียร์มันโยงเรื่องของงูจงอางกับ เรื่องที่ คุณราม ถามได้ยังไง สปอยให้เลยครับ ว่ามันเกี่ยวกับการ 'กิน' จงอางเป็นงู ที่กินงูด้วยกันเอง ใครอยากเห็นตัวเป็นๆ ไปดูได้ที่เสาวภาครับ ถนนอังรีดูนังต์ เลย สีลมไปนิดเดียวเอง กรงใหญ่มีตะแกรงเยอะๆทาง ซ้ายมือ ************เตือน************ ดูห่างๆอย่าเอาหน้าไปแนบกรง มันพ่นพิษได้ แถมยืนได้สูงพอๆกับคุณด้วย....
-
เรื่องนี้ิเวลาอ่านทีไรต้องใช้ความเข้าใจมากๆ
ทำให้รู้เลยว่า กูมันโง่ไทยดีแท้ = =
-
จะให้อะไรงูน้อยดีน๊า....ช่วยคิดมั้ย :oo1: :oo1: :oo1:
-
อ่านแล้วชอบมากๆเลยคะ ภาษาสวยงามมากโดยเฉพาะภาคอดีต
เหมือนได้รื้อฟื้นภาษาไปในตัว ^^
แต่ อ่านแล้ว เชียร์คุณรามสุดตัว แต่สงสัยคุณรามจะเศร้า
รู้สึกมีแต่คุณรามที่ยังรักภัทร แต่ภัทรน่าจะลืมคุณหรือองค์ราพ์มไปหมดสิ้นแล้ว
อะไรก็มีแต่ไอ่มังคุดกับงูงู
น่าน้อยใจแทนคุณรามจริงๆ ยังไงเขาก็เชียร์คุณรามสุดใจน๊าา
-
ถึงกับเข่าอ่อนเลยหรอเดียร์จัง 5555
-
โอว. . . ที่มาที่ไปของกาลนี่ช่างลึกลับซับซ้อน
หนูภัทรจะเลี้ยงอะไรมังคุดดีอ่าเหรอ
ง่ายๆ แค่เอาตัวเองไปวางบนเตียงก็ใช้ได้แล้ว อิอิ
-
^
^
^
ให้เอลมันเขมือบหรองับ? ยังไม่อยากให้ ไอเดียร์ มันตายตอนนี้เน้อ :z10:
-
เอลไม่ค่อยเลยนะนั่น ส่วนภัทรคิดงานออกตอนอะไรเนี่ย
-
เอลนี่ไม่คิดจะทำอะไรเลยนอกจาก......ภัทร หรือไงเนี่ย??? :haun4:
-
ได้ความรู้ใหม่เรื่องหน้ากาล o13 o13 o13
-
:z1:
-
ฮาภัทร ทำไปบ่นไป(ในใจ) บ่นไปบ่นมายูเรก้าซะงั้น :m20:
งี้ต่อไป ถ้าคิดงานไม่ออก ก็...กับเอลเนาะ เด๋วคิดออก
หน้ากาล...แปลกดี ไม่เคยรู้มาก่อน บวกเป็ดจ้ะ
-
ความคิดเกี่ยวกับงานจะไหล เมื่ออะไรบางอย่างกำลังจะหลั่ง เอิ๊กกกก
-
แค่ได้กินภัทรทั้งวันทั้งคืนมังคุดคงไม่กินอะไรอีก อิอิ
-
ไม่เลยรู้มาก่อนเลยค่ะเรื่องหน้ากาล เราชอบเรื่องพวกนี้นะคะเพราะอ่านแล้วสนุกมากๆแต่ก็มีอีกหลายอย่างที่ยังไม่รุแล้วพึ่งมารู้จากนิยายเรื่องนี้อะค่ะ อย่างปลาอานนท์กินปลาด้วยกันเอง o22. ชอบมากๆค่ะคนแต่งสุดยอด o13 รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ :กอด1:
-
ถ้าจะขอมังคุดมามั่งได้ป่าว อิอิชอบค่ะชอบ
-
ได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากเรื่องนี้ สุดยอดมากเลยค่ะ o13 o13 o13
-
เวลาอารมณ์ลื่นไหล Idea ก็หลั่งไหลเช่นกัน
อืมมมมมมมม ไอ่ที่คุณรามแกทวงเค้าน่ะ ถึงไม่ได้ก็จะบังคับ โหยย ไม่แมนเลยว่ะ ไม่คิดถึงจิตใตใครเล้ยยย
ไม่แมนๆ
-
อื้อ...หือ....เรื่องมันส์ดีครับ เรื่องบนเตียง! เอ๊ย ในห้องน้ำ 555
-
อ่านทันเลี้ยววววว
ยิ่งอ่านยิ่งติดน้ะเนี่ย
รอน้ะคับ
-
โหดแท้เหลา!!!!
-
เข้าอ่อนเลยหรอ :z1:
-
กาลกีรตี บทที่ 20
'คนอย่างไอเดียร์ มันไม่เคยลำบาก ปล่อยมันไปเถอะ ....'
เพราะก๋งกับย่าเป็นคนเอ่ยประโยคนี้ และไม่ว่าใครๆที่บ้านก็มักจะพูดอย่างนี้ตรงกัน ชีวิตผมก็เลยลั้นลามาตลอด ชีวิตผมไม่เคยโดนบังคับหรือ วางกรอบ ...แต่ผมก็ไม่เคยไถลตกข้างทาง หรือตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ....ตั้งแต่จำความได้ แม่ผมเป็น Working women ครับ แม่คงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด มันเลยไม่แปลกอะไรที่พอมีผมแล้ว แม่ก็มักจะลืมไปเสมอว่า แม่ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว....
แม่เป็นคนแรกที่พิสูจน์คำพูดของก๋งกับย่า...
ครั้งแรกมีตอนผม อายุ 3 ขวบ แม่พาผมไปตลาดระยอง และลืมผมไว้ที่นั่น ....แม่กลับมาชลบุรี โดยที่ลืมไปเลยว่าเอาผมไปด้วย ตอนนั้นผมเดินตามลูกโป่งไปครับ ....และไปนอนกลิ้งอยู่ในแข่งเงาะของคนเข็นรถในตลาด ....ไม่หิวไม่ร้อง เพราะฟาดเงาะไปเกือบสี่โล....
ครั้งที่สองก็ระยองอีกเหมือนกัน ไม่ห่างจากครั้งแรก คราวนี้ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แม่รู้แต่ พ่ออาละวาดโวยวายแจ้งความเพราะแม่ทำผมหาย...อีกครั้ง...กรรมเดียวกันแต่ต่างวาระ ....ครั้งนี้พ่อเป็นคนเจอผมใต้ร้านขายผลไม้ ....ในเข่งมังคุด เหมือนเดิมครับ ไม่ร้องไม่โวยวาย ไม่หือไม่อือ....เพราะมังคุดเต็มปาก ผมหน่ะเก่งนักหล่ะเรื่องทำลายล้างไอ้เรื่องการบีบเปลือกมังคุดเผื่อกินเนื้อหวานๆติดเปรี้ยวนิดๆ ผมทำได้ก่อนจะพูดได้เสียอีก...
และจากการลืมตัวของแม่จ๋า มันก็มีหลายครั้งมากที่ผมหวุดหวิดจะเสียชีวิต แต่ผมก็รอดมาได้ทุกครั้ง จากการโอบอุ้มของพระเจ้าแห่งผลไม้ต่างๆ พระเจ้าเงาะ พระเจ้ามังคุด พระเจ้าลิ้นจี่ ลำไย ชมพู่ ละมุด ผมสนิททุกองค์
จนวันที่พ่อผมจากไป ... แม่พาผมกลับมาอยู่ บ้านสวนของก๋งกับย่า ...คงเพราะเป็นสวนผลไม้บ้านหลังนั้นถึงมีสรรพสัตว์เยอะแยะ แต่ที่มีมากที่สุดคือ ...งู...ไม่ว่าผมจะมองไปทางไหน ถ้าลองมองหา สายตาผมมักจะเห็นของที่ไม่อยากเห็นเสมอ บนขื่อ ใต้ฐานพัดลม ในร่องกระดาน หลังตู้เย็น บนกิ่งมะนาว บนต้นมะดัน หรือแม้กระทั่งท่าน้ำหน้าบ้าน ทุกที่มีแต่งูเต็มไปหมด ... นั่นทำให้ผมทั้งกลัวและเกลียดงู ...จนฝังใจ
....และแม่จ๋าก็เหมือนกัน แม่จ๋าเคยถูกงูกัดที่ข้อมือตอนแม่จ๋าตีผม และอีกเรื่องที่ผมรู้ แม่จ๋ากลัวผม...
ครั้งหนึ่งแม่จ๋าเคยตื่นมาตอนดึกๆ แล้วนั่งตัวสั่น ... เพราะกอดผม... แม่จ๋าบอกตัวผมเย็นๆลื่นๆ เหมือนงู แม่จ๋ารักผมเหมือน แม่ทั่วไป แต่ถ้ากลับมาบ้านแม่จ๋าจะนอนแยกห้องกับผมรอจนผมหลับแม่จ๋าก็จะออกไปนอนกับย่า ผมมีห้องส่วนตัวตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านสวน...ถ้าเข้ามาในห้องแล้วผมก็มักจะไม่ออกจากห้อง ไม่ใช่ว่าผมเก็บตัวหรือไม่กล้าสู้สังคม แต่เป็นเพราะผมไม่กล้าก้าวเท้าลงจากเตียง ...ในความรู้สึกผม ใต้เตียงผมมีแต่งูเต็มไปหมด งูตัวใหญ่มันเลื้อยขดอยู่ใต้เตียง....
บ้านสวนที่ครึ้มไปด้วยต้นไม้ผลไม้ มันร่มรื่นจนเรียกได้ว่าสารพัดสัตว์พากันมาอาศัย งูนี่อันดับหนึ่งหลากหลายสายพันธุ์มากในพื้นที่สวนผม และอีกอย่างที่ผมกลัว ตะขาบ อันนั้นเริ่มรู้สึกกลัวมันตอนที่คนงานที่บ้านโดนมันกัด แล้วบวมไปทั้งขา เสียงร้องที่ทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าการโดนตะขาบกัดมันทรมานแค่ไหน ขาที่ไต่ยั้วเยี้ย...กับหัวที่ต่อให้ตัดทิ้งก็ยังไม่ตาย ....ทำให้ผมอ๊วกได้ทุกครั้งที่คิดถึงมัน...
สิบสี่ปีที่อยู่บ้านสวน ...ผมเจองูมาน่าจะเกินห้าร้อยตัว ขนาดใหญ่ที่สุดที่จำได้ติดตา ขนาดท่อนขาผมตอนนี้ ...แต่ก็แปลกนะ ผมไม่เคยโดนงูหรือตะขาบกัด ตั่งแต่เล็กจนโต ร้ายแรงที่สุดในชีวิตก็ผึ้งต่อย ....ทั้งๆที่คนในบ้าน ทั้งโดนงูกัด ตะขาบกัด ต่อแตนนี้ไม่ต้องพูดถึง เป็นรังๆ แต่ผมรอดมาตลอด...
จนออกจากบ้านนั้นมาเรียนโรงเรียนประจำ ในตัวเมือง... ที่หอ...ผมเจอตะขาบ... ทั้งไต่ขึ้นมาจากท่อน้ำและทั้งที่อยู่บนที่นอน จนในหอเรียกผมว่า ตัวเรียกตะขาบ ประจำหอ...
ยิ่งตอนเรียนผมได้รู้จักพี่นพ... รุ่นพี่สุดเก๋า... แกเคยให้ผมหลอนไปช่วงหนึ่ง เรื่องมันมาจากตะขาบตัวใหญ่ที่เลื้อยมาจากไหนไม่รู้แต่ดันมาอยู่บนเตียงผม ไอ้ตะขาบตัวนั้นน่าจะนอนอยู่กับผมทั้งคืน ...จนตอนเช้าผมต้องสะบัดพับผ้าปูที่นอน มันหล่นแป๊ะ!! ลงมาจากผ้าห่มผม ......ใครว่าไอเดียร์ไม่กลัวอะไร....
ผมกรี๊ดลั่นตึก....
พี่นพ....เป็นคนแรกที่วิ่งมาโอ๋ผม... ที่สติหลุดไปอย่างสมบูรณ์ ย่าจ๋าเคยกรอกหูผมว่า ตะขาบมันกัดหมูตายมาแล้ว.. แล้วยังคนงานที่โดนตะขาบกัดนั่นอีก แผลมันดูเลวร้ายมาก ผมได้แต่ร้องไห้โฮกับกรี๊ดร้องไม่หยุด ...
พี่นพแกเลยโชวว์พาว์แกให้ผมเห็น... ผมจะได้หายกลัว....
.....
...........
...แกเอามีดมาสับ หัวตะขาบแล้วกวาดหัวมันทิ้งลงถังขยะ เหลือไว้แต่ลำตัวตะขาบที่ขายังขยับได้ แกถอดเสื้อกล้ามออกแล้วเอาตะขาบไร้หัวมาวางบนตัวแก ให้มันไต่เลื้อยบนตัวแก ให้ผมดู ....
ผลลัพย์ที่ได้ .....ผมแหกปากกรี๊ดจนคออักเสบและพูดไม่ได้เกือบ สามอาทิตย์.....
......................
.........................................
"เฮ้ย! งานวันเกิดพี่... พี่ปิดร้านเลี้ยงเลย ...เออ...ที่เดิม..คลับใบไม้ มึงมาแหละดีแล้ว มาดูวงเด็กใหม่ในร้านให้ด้วย มือกลองมันยังไม่คล่อง งานกูทั้งที มึงก็โผล่หน้ามาหน่อยสิ ไอเดียร์ พาเพื่อนมาด้วยก็ได้ แดกให้อ๊วกเลย...เออ เจอกัน ..."
กำลังจะหาร้านเลี้ยงไอ้มังคุด ร้านก็วิ่งมาหา กำลังคิดถึงประสพการณ์เลวร้ายในอดีต ไอ้รุ่นพี่ตัวตนเหตุก็เสือกโทรมา ....ผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าไอ้ที่โทรมาชวนไม่ใช่ พี่นพ ....ครับ... ไอ้รุ่นพี่ที่ทำผมช็อกคนนั้นหล่ะครับ ...ไอ้พี่นพตะขาบคะนอง ตัวเป็นๆ !!! เหอ เหอ เหอ ...จะไปดีไหมว๊ะกู ? สังหรณ์ใจแปลกๆยังไงชอบกล ...
......................
.........................................
-
นึกกลัวจริงจัง
ถ้าอยู่บ้านสวนแล้วเจอแต่งู
แต่เรื่องตะขาบในหอพักนี่ไม่ไหว สยอง แหงะ
-
ชีวิตไอเดียร์เจองูมาตั้งแต่เด็ก
ไม่แปลกที่ตอนโตก็เจอ 5555
-
ชอบครับที่คนเขียนมาต่อเรื่องเร็ว และบ่อย แต่ขอตอนยาวๆ หน่อยนะค้าบบบบบบบบบบบ o13
-
เจองู แต่ไม่เคยโดนงูกัด!!
บร๊ะเจ้า!!
-
โห. . . มีพระเจ้าผลไม้คุ้มครองแล้ว ยังมีลูกน้องงูกะตะขาบคอยคุ้มกันอีกตะหาก เทพจริงๆ
-
มิน่า ไอเดียร์ถึงได้เกลียดงู บรึ้ย
-
ชีวิตนี้เจอแต่งู
-
แหม เชื่อมโยงได้...
อยู่กับเทพเข้าผลไม้มานานเนอะ
แต่คิดว่า งูคงกลัวภัทร เพราะชาติก่อนๆ เคยเป็ฯพญางูมาก่อน (หรือเปล่า?) เจอบ่อยๆก็ดีแล้ว จะได้ชินกับสามีที่เป็นงู อิอิ
-
โอ้ยตาย....แต่ละประสบการณ์ :fox2:
ฮามากพี่นพตะขาบคะนอง 5555555
-
:กอด1:
-
ไอ้พี่นพตะขาบคะนอง ฮาได้อีก :m20: :m20:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1:
-
แม่ไอเดียร์นี่ลืมลูกได้สุดติ่งจริง ๆ เลยพับผ่าสิ
-
สงสัยงูพวกนั้น คงเป็นลูกน้องคุณมังคุดแหละ
ไม่ต้องกลัวไปหรอกเดียร์ หุึหุ
มันไม่กัดอยู่แ้ล้วว -..- ตัวเรียกงูเรียกตะขาบจริงๆ
-
ตะขาบกับงู สงกะสัยมังคุดสั่งให้มาเ้ฝ้าเเละ(:
พ่อมังคุดไปด้วยรึ? รอดูเเล้วกัน>w<
แอบสั้นนิดๆน่ะฮ้ะ :z2:
-
แม่ลืมจริงๆเหรอ หรือว่าตั้งใจ
แต่ไม่ว่าจะยังไง ภัทรก็แคล้วคลาดตลอดๆ
-
กาลกีรตี บทที่ 21
"เอล ?"
กลิ่นบุหรี่มันลอยมาจากทาง ระเบียง เอล สูบบุหรี่ สูบจัดจนทำให้คนไม่ค่อยสนใจอะไรอย่างผมรับรู้ได้....บุหรี่กลิ่นแปลกที่มักติดตัว เอล เสมอ.. เมื่อวานตอนเอาเสื้อไปฝากซัก มันมี ซองบุหรี่ขึ้นยี่ห้อแปลกๆ ที่หมดแล้วยัดอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ผมผลิกดูที่ซองน่าจะเป็นบุหรี่ต่างประเทศที่ไม่มีขายในเมืองไทย ...
.....
... แล้วก็วันนี้ .....มันหมดแล้วไม่ใช่หรอ?
.......แล้วทำไม เอลมันยังมีบุหรี่อีกซองวางอยู่บนโต๊ะคอมฯ ? ....
..รู้สึกไปเองรึเปล่า? ว่า เอล ไม่ได้ตัวคนเดียว ... เหมือนกับว่าซองบุหรี่ซองใหม่ ..นั่น ....มีคนส่งมาให้มันตลอด
...ช่างแม่ง! ผมปัดความคิดนั้นออกไปจากหัว แล้วหันไปมองเอกสารสองปึกใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะคอมฯ ปึกแรกเป็นของผม เอกสารที่รับมาจากคุณราม ผมยังไม่ได้เซ็นต์เพราะยังไม่ได้อ่านรายละเอียดทั้งหมด แต่อีกปึกหนึ่งเป็นของ เอล เอกสารจดทะเบียนบริษัท? จะว่าไปผมไม่เคยรู้เรื่องอะไรของ เอล เลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน การสื่อสารส่วนมาเป็นเรื่องพื้นฐานง่ายๆ ผมไม่ชอบที่จะเซ้าซี้ และลงลึกในรายละเอียด พวกเพื่อนๆรู้ดี ผมไม่ชอบถาม และไม่ชอบบอกต่อ ...
ไม่ว่าข่าวลืออะไร ถ้าไม่มีใครมาคะยั้นคะยอจริงๆข่าวมันมักจะจบอยู่ที่ผม ....แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมดของเหตุผลที่ผมไม่อยากรู้เรื่อง เอล ... การที่ผมอยู่กับ เอล มาได้สักระยะกำลังทำให้ผมกลัว...กลัวว่าวันหนึ่งมันจะจากผมไป เอล มันคงไม่หัวเดียวกระเทียมลีบหรอกครอบครัวมันเป็นยังไง? มันอาชีพอะไร? เคยอยู่ยังไง? มีแฟนแล้วหรือยัง? มาไทยทำไม? มาทำงาน? หรือแค่มาเที่ยวแล้วก็กลับ?.... คำตอบส่วนมากมันเลวร้ายกับผมทั้งนั้น ...ดีกว่าที่ผมจะไม่ถามจะไม่รู้.... อยู่กันให้มีความสุขแบบนี้ทุกวัน....แค่นั้นมันก็พอแล้ว ...แล้วสักวัน..
ถ้ามันจะกลับไป...
ผมก็คงไม่เสียดายเวลา....
...มากนัก..
ความสัมพันธุ์ของเราเป็นแบบไหน ผมยังไม่อยากคิดไม่อยากถาม กลัวว่าตัวเองจะเป็นแค่ 'ของเล่น' ของใครบางคน กลัวมันเบื่อแล้วก็จะทิ้งผมไป...
......................
....................................
"........"
นั่งหน้าตายมาได้สักระยะแล้ว วันนี้มีเรื่องเข้ามามากกว่าที่คิด ภัทร ไปทำงาน ไอ้ที่เรียกว่างานคงเป็นภาพร่างกับรอยขีดๆเขียนๆ ที่กระจายอยู่ทุกมุมของห้องไม่เว้นแม้แต่บนที่นอน สี่ห้าคืนมานี่ ผมกับ ภัทร ไม่ได้นอนบนที่นอน เรานอนกันบนโซฟา....
ช่วงสองทุ่มถึง เที่ยงคืน ผมจะใช้คอมฯ ภัทร ติดต่องานที่ Sicily ทั้งเรื่องสาขากับเรื่อง 'ข่าว'... ทาง Sicily กำลังจะมีปัญหา อีวาน ไม่ได้รับแต่งตั้ง ... มีคนเสนอชื่อผมขึ้นเทียบ อีวาน นั่นคือปัญหา ...ถ้าผมจะอยู่อย่างสงบกับภัทร ผมต้องทำอะไรให้ ทางฝากอีวานเห็น ว่าผม ไม่สนใจที่จะแข่ง...สำหรับผมการชนอีวานตรงๆ มันง่าย แต่เพราะมี ภัทร ผมไม่กล้าเสี่ยงอะไรทั้งนั้น แม้จะมี มาโค กับ คาร์โล ยังคอยตามดูแล ภัทร ให้ผม...มันก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ อีวาน เป็นพวกกัดไม่ปล่อย... แต่ที่ยิ่งทำให้ผมคิดมากกว่านั้น มีใครบางคนเก็บคนของ อีวาน ที่ตามสืบเรื่อง ภัทร ...มาโค เตือนผมเรื่องนี้....
......................
....................................
วันนี้ ภัทร กลับมาเร็วกว่าที่คิด เอกสารบางอย่างที่ ภัทร หอบมาด้วยถูกทิ้งไว้บนโต๊ะคอมฯ เหมือนทุกครั้งที่กลับมา ไม่ว่าผมจะทำอะไรอยู่ ภัทรก็จะลากผมลงไปนอนที่โซฟา แล้ว นอนทับ ...เหมือนเป็นการบังคับให้ผมนอน...และตัวเองก็จะได้นอนด้วย ที่ผมสังเกตุดู ภัทร จะตื่นตอน สองทุ่ม และนอนตอน ตีสาม ถ้าเทียบกับคนปกติแล้ว วงจรการใช้ชีวิตของ ภัทร ดูแปลกๆ แต่มันก็ดีกับผมหนิ....
ตื่นมาก็ตอน สามทุ่มกว่าๆ ภัทร นอนยาวกว่าเคย และดูจะรีบร้อนยังไงชอบกล ตอนตื่น ภัทร วิ่งไปอาบน้ำโดยไม่ปล่อยให้ผมเข้าไปด้วยเหมือนทุกครั้ง อาบเสร็จก็ดันผมให้อาบต่อ ผมออกมาจากห้องน้ำ ภัทร ก็แต่งตัวเสร็จแล้ว เสื้อยืดตัวบางๆที่ถูกตัดจากคอกลมให้เป็นคอวี เข้าชุดกับกางเกงยีนส์ ที่แปลกกว่านั้น ภัทร ใส่แว่น ?
ดูน่ารักดี นั่นทำให้ผมเผลอตัวดึง ภัทร เข้ามากอดทั้งๆที่ตัวผมยังมีหยดน้ำเกาะเต็ม ... ไม่มีการผลักหรือดันตัวผมออก ภัทร กอดผมตอบ แล้วเงยหน้าขึ้นมาจูบผมเบาๆ ..... จะทำให้หลงไปถึงไหนกัน? หือ....?
......................
....................................
หน้าอกโตๆ มันแนบกับท่อนแขนที่เจ้าของหน้าอกเกาะจนจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว ไอ้ริมฝีปากอิ่มช่างเจรจานั่นอีก ห่างๆจากแก้มกับซอกคอ ภัทร หน่อยได้ไหม? ผู้หญิงที่นั่งตัวติดกับ ภัทร กำลังทำให้ผมบ้า ...เมื่อเจ้าของหน้าอกตูมๆไซต์โตๆ เกาะ ภัทร ติดแจไม่ยอมห่าง .... 'หวง' คำนั้นมันแผ่รังสีออกมาทางสายตาของผม และเหมือนทั้งร้าน จะมีก็แค่เธอคนนี้คนเดียวที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสายตาผมที่จ้องอยู่ ....ภัทร คุยอะไรกับผู้หญิงคนนี้บ้างก็ไม่รู้ ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ และไม่มีวี่แววจะผลักหรือดัน แขนเล็กๆที่เกี่ยวคล้องกับแขน ภัทร ออกเลย ....สายตาคมของเธอคนนั้น เหลือบมองมาที่ผมเป็นระยะ สายที่เหมือนประกาศการเป็นศรัตรู... กับผม....ดวงตาคมที่ยิ้มหวานมาให้ ... มันมีแววท้าทายอยู่ในสายตา ....
ในคลับนี้เหมือนกำลังมีงาน ภัทร ดื่มบ้างกินบ้าง ผสมเหล้าส่งมาให้ผมบ้าง ...แต่ตอนนี้มันกินไม่ลง อยากยิงผู้หญิงคนนี้ทิ้งขึ้นมาตะหงิดๆ ริมฝีปากอิ่มสีแดง ถ้าใช้มีดกรีดมันจนกว้างกว่านี้จะยังสวยอยู่ไหม? หน้าอกตูมๆนั้น ถ้ากดปืนลงไป มันจะทะลุไหม? ....แล้วผมก็หลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง มีกลุ่มคนสี่ห้าคนเดินเข้ามาหา ภัทร แล้วคุยอะไรกันสักอย่าง ภัทร ชี้มาที่ผมแล้วยิ้มกว้าง แนะนำผมงั้นหรอ ? อยากรู้จักว่า ภัทร แนะนำผมในฐานะอะไร ? อยากฟังเข้าใจ อยากคุยภาษาไทยกับ ภัทร อยากฟังเสียงสะอื้นขอที่อยู่ใต้ร่างผมรู้เรื่อง...อยากเรียนภาษาไทย... จะให้ มาโค กับ คาร์โล หาครูสอนภาษาไทยให้อยู่ก็กลัวจะห่างจาก ภัทร ลำพังแค่อยู่ด้วยกันตอนนี้ยังมีคนทำท่าจะแย่งเลย...
ผมมองตามแผ่นหลังนั้นไป ภัทร ทิ้งผมไว้แล้วเดินขึ้นเวทีไปกับผู้หญิงคนนั้น เสียงกลองที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมอง...... ภัทร หลงไปกับ กลองชุดที่อยู่บนเวทีอีกแล้ว ทุกอย่างมันดูดี ยกเว้นการที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนร้อง ....นักร้องบ้าอะไร เดินไปกอดคอกับมือกลอง.... ริมฝีปากอิ่มสีแดงสด โน้มลงไปประทับที่ต้นคอ ภัทร จนเห็นเป็นรอยลิปติกจางๆ ติดอยู่ ...
...บรรยากาศ มันเปลี่ยนไป วงแขนนั้นโอบรอบคอ ภัทร ที่มัวแต่สนใจ จังหว่ะเพลง ..... จากบนเวที...สายตาคมคู่สวยเงยช้อนขึ้นมามองผม...แล้วจ้องอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ริมฝีปากอิ่มส่งเสียงใสไปด้วย ...
........ สายตาเธอคนนั้นท้าทายผมเกินไป....
..มันน่ายิงทิ้ง!!!
......................
....................................
-
มังคุดเกิดอาการหึงจัด แต่ทำแบบนั้นภัทรจะโกรธเอานา รีบเรียนภาษาไทยเข้าสิ
-
ใจเย็นพี่มัง 555
-
โคตรโหดอ่ะ
ภัทรทำอะไรประเจิดประเจ้อเกินไปแล้ว ไม่รู้หรือไงว่า พี่มังคุดเค้าหึงนะจ๊ะ
หุหุ
-
หึๆ มีกิจกรรมพิเศษในห้องน้ำซะด้วย
-
ยิงทิ้งเลยงูยักษ์ ยิงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเป็นใครนี่แหละ สะใจดี เนอะงูเนอะ
-
จัดการเลยเอล :z6: (อุ้ย)
-
คาดว่าผู้หญิงคนนั้นมีซัมติง แต่ไม่ใช่เชิงชู้สาว(มั้ง)ฮ่าๆๆ มังคุดหึงน่ารัก
-
มังคุดหึงโหดนะ้นี่ย o22แต่แหมมันก็น่าหึงเนอะฉะนั้น ฆ่าแม่งเลยยยยยยยย :angry2:
-
ยิงทิ้งเลยเอล :beat:
-
มังคุดหึงโหดมาก ถึงขั้นจะยิงกันทิ้งเลย
ผู้หญิงคนนั้นชอบหนูเดียจริงๆ หรือว่าจะแค่ลองใจมังคุดกัน
-
ยิงเลยจ้ะ อย่ารอช้า หึงโหดซะด้วย o18
-
เอลหึงโหดมากก
-
เค้าเป็นญาติพี่น้องกันอ๊ะเปล่า
อย่าเพิ่งหึงจ้า
-
ฮาๆ หื่นๆ ดี ชอบๆ 555 บวกค่ะ
-
โฮะๆๆ ผู้หญิงกล้าท้านรกคนนั้นคือใครละเนี่ย
ช่วงนี้ดูภัทรจะป๊อปปูล่าเป็นพิเศษนะเนี่ย
มีแต่คนแอบตาม แอบติด แอบหวง
-
ซันชาจำผู้หญิงไซต์ D คนนี้ไม่ได้จริงๆหรือ? ผู้หญิงคนเดียวที่เป็นเหมือนกระดูกขวางคอของ เอล ...ที่เอลเคี้ยวไม่ลง ... จะเป็นนางฟ้ามาช่วยหรือปีศาจมาซ้ำเดิม ก็ขึ้นอยู่กับเธอคนนี้หล่ะ .... คอนเซ็ปท์คนเขียนเหมือนเดิม เพศแม่เราบูชาคัพ D เราเทิดทูล [ตามความสนใจของคนเขียน :m25:]
**ปล ใครจำเธอคนนี้ได้แล้ว บอกแค่จำได้ก็พอ อย่าสปอย เน้อ หุหุหุ รอคุณแฟนดีกว่า คุณแฟนจะจำเธอได้ไหม ? :z2:
-
ยิงทิ้งแม่มม เลย o13 o13 o13
ยิงให้ตายตรงนั้นเลย!!! มังคุดหึงได้ใจอ่ะ!! แต่น่าจะให้มีบทพูดหน่อยยะคนเขียน :z3: :z3: :z3:
สงสารมังคุด...จะเป็นใบ้ไปทุกทีแล้ว
-
ยิงทิ้งแม่มม เลย o13 o13 o13
ยิงให้ตายตรงนั้นเลย!!! มังคุดหึงได้ใจอ่ะ!! แต่น่าจะให้มีบทพูดหน่อยยะคนเขียน :z3: :z3: :z3:
สงสารมังคุด...จะเป็นใบ้ไปทุกทีแล้ว
^
^
^
:m20: เชียร์งูยักษ์กันจัง ตอนหน้าจัดให้ แต่บอกไว้ก่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายเหมือนกิ๊กคนก่อนเน้อ... อย่างน้อยหน้าอกก็ตูมกว่า ที่สำคัญ 'เธอ' แรงและขี้หวงพอๆกับงูยักษ์ของเราเลย ...
-
ชอบเนื้อหาที่สอดแทรกอยู่ในเรื่องนะ บางเรื่องก็รู้ บางเรื่องก็ไม่รู้ ได้ความรู้เยอะดีค่ะ ^^
ชอบมังคุดอ่ะ อรั๊ยยยยยยย >///<
แม่สาวคนนั้นอาจจะเป็นตัวอะไรสักอย่างก็ได้นะ ดูกล้าท้าทายกับอิตามังคุดดี 555
รอตอนหน้าจ้า
-
ยิงเลยสิมังคุด *เป่าหู*
กิกิ
-
ไม่ต้องยิง เอาเข็มแทงเด๋วก้อแฟ่บ :z2:
-
จำไม่ได้อ่ะ หล่อนคือใครเหรอ
-
โอ้วว โหดจริงพ่อคุณ
-
กาลกีรตี บทที่ 22
ไม่ใช่ญาติ ภัทร แน่ ก็โครงหน้าคมแบบยุโรปผสมเอเชีย กับแววตากล้าดี ที่ส่งมาให้ มันยังไม่น่าโมโหเท่า ปลายนิ้วที่เริ่มจะลากไล้ไปตามไหล่ และสาบเสื้อของมือกลองที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากจังหว่ะดนตรี... ไหนจะแขนที่โอบรอบคอนั่นอีก มันเหมือนประกาศเลยว่า 'อย่ามายุ่งกับของๆฉัน ' หึ! ของใครกันแน่ !!? ถ้าไม่ใช่ของผม ภัทร ก็ไม่มีสิทธิ์จะเป็นของใครอีกแล้ว !!
เสียงเพลงหยุดลงไปแล้ว... แต่สายตาที่ท้าทายนั่นยังไม่หยุด ดวงตาคมคู่นั้นสว่างวาวก่อนริมฝีปากอิ่มจะประทับจูบที่ คนของผม!!
'เพล้ง!'
แก้วเหล้าที่ ภัทร ผสมให้มันแตกคามือผมหลุดไปแล้ว... กับภาพที่เห็น ....คนรอบข้างที่น่าจะเป็นเพื่อนกับ ภัทร ต่างหันมาสนใจผม จะมีก็แต่ ภัทร ที่กำลังสนใจบางอย่างบนเวที ไม่ได้หันมา รอยยิ้มเยาะ จากผู้หญิงคนนั้น ส่งตรงมาให้ผมจากบนเวที ใครสักคนพาผมมาที่ห้องน้ำหลัง เคาว์เตอร์ แล้วแยกตัวออกไป ...
กระจกแผ่นยาวที่ติดไว้ และการตกแต่งที่ต่างจาก คลับทั่วไป นี่น่าจะเป็นห้องส่วนตัวของร้านที่แยกส่วนให้คนใน มีผู้หญิงเอชียร่างเล็กคนหนึ่งเดินสวนผมออกไป ห้องน้ำนี่น่าจะไม่ได้แยกชายหรือหญิง ....ผมไม่ได้สนใจจะล้างเหล้าที่เลอะไปทั่วตัว .. น้ำเย็นๆจากก็อกถูกผมรองแล้ววักใส่หน้า...ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะดับร้อนหรือยิ่งทำให้ร้อน ...
"Vattene....." [ออกไปให้พ้น...]
เสียงนั้นเอ่ยเรียบๆ ข้างๆผม เธอคนนั้นหยิบลิปสติก สีส้มขึ้นมาทาย้ำอีกครั้งที่ริมฝีปากอิ่ม ดวงตาสีมรกต ที่ผมเพิ่งสังเกตุเห็นผ่านกระจก จดจ้องมาที่ผมเหมือนกัน เหมือนมองตัวเองผ่านกระจก .....
"perché?..." [ทำไม?]
"Sapete. Droga,Pericolo. " [นายก็รู้ยาเสพติดมันอันตราย *หมายเหตุ การเล่นคำของนามสกุลเอล Drogo แปลได้สองความหมาย มังกร//ยาเสพติด*]
ชัดเจนในสำเนียงและน้ำเสียง....หึ! ไอ้คำประชดประชันนั้น ...รู้สินะว่าผมเป็นใคร ?
......................
....................................
ประตูห้องน้ำปิดสนิท มันถูกล็อคจากด้านใน ฝีมือ 'เธอ' สินะ ชั่วอึดใจ เสียง 'กิ๊ก' สับไกปืนมันก็ดังขึ้นซ้อนกันสองเสียง ปากกระบอกปืนต่างจ่อเข้าที่ขมับของอีกคน เหมือนมันเป็นการทักทายปกติ...
" Andate via da Phat! " [ไปให้ห่างจาก ภัทร!!]
" Andate via da Dear! " [ไปให้ห่างจาก เดียร์!!]
-
มันสั้น และคาใจได้อีก :z3:
-
อะไรว๊า มาอีกหน่อยดิ๊ แบบนี้มันค้างคาชะมัด
ว่าแต่ใครจำได้บ้างว่าหล่อนผู้นี้เป็นใครในชาติที่แล้วหรือเปล่าฟระ
-
ผู้หญิงสวย เซ็กส์ คัพดี คนนี้ก็คือ...
คือ...
คือ!
คือ!!
คือ!!!
แวนเองคร้า :laugh:
:z6:
แอ้ก!!
ก็ได้ๆๆ
น้องโฟร์โมสต์ไงล่า โรคหัวใจกำเริบ เลิฟ เลิฟ เลิฟ เลิ๊ฟฟฟฟ :z2: :z2: :z2:
-
ไรอะ เค้ากำลังทำอะไรกันเนี่ย??
-
หล่อนเป็นใครกัน! :serius2:
มังคุดสู้ตาย
:pig4: :L2:
-
เจอคนประเภทเดียวกันเข้าแล้วสินะ
แถมดูจะชอบอะไรเหมือนๆกันซะด้วย
สาวคัพD คนนั้น ใช่คนที่อกหักจากคุณพ่อในอีกเรื่องรึเปล่านะ
-
เขาเป็นใครนะคะ ฮู้ เขาเป็นใครนะคะ
งงได้อีก โอย ใครจะเด็ดกว่ากัน เป็นคนที่รามส่งมา หรือเป็นคนอื่นกันแน่หว่า
หรือเป็นนางพญาแมงป่อง เทพีเซเคร็ด (มั่วแล้ว)
ไม่แน่นะ เป็นคู่รักชาติไหนอีกเปล่า?? ภัทรนี่เสน่ห์แรงวุ้ย
-
โอยยยยยยยยยย
ค้างงง ๆๆๆๆ
เธอเป็นใคร?
ใครเป็นเธอ?
ค้าง ๆๆๆๆ :z3:
-
เอลสู้สู้ :mc4:
-
อะไรกันนั่น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร
-
ซันชากับคุณแฟน เดาเก่ง ถูกด้วย เธอ คนนั้นคือน้องโฟร์ครับ ไอ้ที่ว่าน้องแกอกหักจากคุณพ่อ อันนี้บีบน้ำตาให้เฉยๆ กลัว ภินทร์มันมองเธอไม่ดีในสายตา :m26: หุหุหุ
เวิ่นเฉยๆ ...วันนี้โชคชะตามีจริงครับ เขียนถึงพี่นพตะขาบคะนอง จู่ๆวันนี้ไปออกงานก็เจอแกซะงั้น เรื่องของเรื่องคือมีเบอร์แปลกโทรเข้ามาที่เครื่อง เผลอรับ อ้าวเฮ้ย! พี่นพนี่หว่า ถามว่าแกอยู่ไหน แกบอกว่าเพิ่งลงมาจากเชียงราย ตอนนี้อยู่XXX อ้าว! พี่อยุ่ที่เดียวกัน นี่อยู่ชั้น G พี่แกอยู่ชั้น3 เอารถมาตรวจสภาพ ปกติจะกลับแล้ว แต่รถดันมีปัญหา .....ความบังเอิญ มันมาได้ถูกเวลาจริงๆ o13
-
โอ้ โหดเหมือนเลยแฮะ
-
สั้นไปปปปปปปปปป :sad4:
รออยู่น่ะเนี่ย>w< สู้ สู้ :3123:
-
โคตรลุ้นคันคู๊ณ!!!!!
-
เวิ่นเฉยๆ ...วันนี้โชคชะตามีจริงครับ เขียนถึงพี่นพตะขาบคะนอง จู่ๆวันนี้ไปออกงานก็เจอแกซะงั้น เรื่องของเรื่องคือมีเบอร์แปลกโทรเข้ามาที่เครื่อง เผลอรับ อ้าวเฮ้ย! พี่นพนี่หว่า ถามว่าแกอยู่ไหน แกบอกว่าเพิ่งลงมาจากเชียงราย ตอนนี้อยู่XXX อ้าว! พี่อยุ่ที่เดียวกัน นี่อยู่ชั้น G พี่แกอยู่ชั้น3 เอารถมาตรวจสภาพ ปกติจะกลับแล้ว แต่รถดันมีปัญหา .....ความบังเอิญ มันมาได้ถูกเวลาจริงๆ o13
สรุปว่าพี่ตะขาบพิฆาตคนนั้นมีจริงๆเหรอเนี่ย
-
มันคาใจอ่ะ มาต่อเร็วๆนะ o13
-
:z3: :z3: เอาหัวโขกกำแพงไปหลายที....ทำไมคนแต่งชอบตัดตอนไคลแมกซ์ทุกที :z3: :z3: :z3:
ผู้หญิงคนนั้นนนน เค้าเป็นครายยยย :serius2: :serius2: :serius2:
-
เพิ่งมาอ่านอ่ะ เนื้อเรื่องสนุกสนานมากมาย
แต่ก้อยัง งงๆ กะพวกคำศัพท์ต่างๆนิดหน่อย แต่ไม่มีปัญหา อิอิ
ผญ. คนนั้นคือใครอีกอ่ะ แถมหวงไอเดียร์อีก
เห้อออ ศัตรูหัวใจของ เอล เยอะจัง
มาต่อไวๆๆนะ รออยู่เน้ออออ
-
คิดถึงเอลคร๊าบ :กอด1:
-
รอฉันรอเธออยู่ :o12:
-
กาลกีรตี บทที่ 23
[ย้อนไปนิด....กับช่วงที่เพิ่งมาถึงคลับใบไม้... ]
"เฮ้ย! ไอเดียร์ทางนี้ !! "
มัวแต่มองเอวเล็กๆ แผ่นหลังเนียนๆ...ที่เดินเลี่ยงหลบไปทางเคาว์เตอร์หลังร้านกับใครสักคน ...อยู่ๆ เสียงเรียกของพี่นพก็กระชากประสาทผมออกมาจากความสนใจซะงั้น ...ตอนนี้ที่ผมอยู่...เป็นร้านอาหารกึ่งผับชื่อ 'คลับใบไม้ ' ครับ เป็นร้านของพี่นพกับพี่มดแฟนแก
....แต่ขอโทษ ผมเป็นคนตั้งชื่อร้านนี้เอง....เหอเหอเหอ....ฉะนั้นอย่าถามว่าสำหรับพี่นพ ไอ้น้องนอกไส้อย่างผมสำคัญแค่ไหน...
ถามอีกว่าทำไมพาคุณมังคุดมาที่นี้ด้วย...ก็ วันนี้เป็นวันเกิดพี่นพ แกปิดร้านเลี้ยง ผมเลยพามังคุดมาหาของกินอร่อยๆแถมกินฟรีอีกต่างหาก ...ข้างในร้านคนเยอะครับ เพราะปิดอีกฝากไว้ ก็เพื่อกันคนนอก พี่แกเลยปิดประตูใหญ่แล้วเปิดหลังร้านซะงั้น พื้นที่มันเลยมีน้อยกว่าปกติ แต่ก็คุ้มเพราะเป็นส่วนตัวมากกว่า ...
ไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำผมดึงแขนมังคุดแล้วพาเดินไปหาพี่นพที่โซฟามุมห้อง ตอนแรกจะนั่งใกล้มังคุด แต่อยู่ๆก็มีเด็กที่ไหนไม่รู้มาหวัดดีพี่นพ พอผมหันไปเห็นก็ค้างเลยครับว่าแล้วว่าแผ่นหลังเนียนๆกับเอวเล็กๆนั้นคุ้นๆ หน้าคมๆ อกอืมส์...แววตาสว่างวาว...หง่ะทำไมมาเจอกันในสภาพนี้ว๊ะ?
"โฟร์?! มาได้ไงเนี้ย? "
"ตามคู่หมั้นมา ..."
เสียงหวานกระซิบพูดข้างหูผมแล้วแทรกตัวมานั่งเบียด.... ตรงตำแหน่งที่เคยเป็นของมังคุด ยังไม่ทันทำอะไร วงแขนเนียนก็คล้องเข้ากับ แขนผมแล้ว...ยังเหมือนเดิมกับอาการหวงของ ....โฟร์เป็นรุ่นน้องผมครับ...แถมยังพ่วงตำแหน่งคู่นอนที่เข้าขากันที่สุดด้วย......รองจากเอลนะ ...แต่เป็นเพราะช่วงนี้ผมชิวมากไปหน่อยเราเลยห่างๆกัน ...หลายวันก่อนที่จะพบเอล โฟร์โทรมาบอกผมว่าเธอหมั้นแล้ว ...มันก็เลยเหมือนการบอกเลิกกันกลายๆ เพราะโฟร์เองที่เป็นคนขอไป
...........แต่ที่ผมไม่น่าลืมเลยก็คือ โฟร์ เป็นพวก 'หวงของ' .......
จะว่าผมชั่วก็ได้นะเพราะตอนนี้สมองผมสับสนไปหมดแล้ว ที่ยอมให้โฟร์กอดอยู่อย่างนี้ ...เพราะผมปรับอารมณ์ตัวเองไม่ถูก ..คุณลองคิดในฐานะผมดูนะ ....ผมเป็น 'ผู้ชาย' ผู้ชายที่เคยนอนกับผู้หญิงที่กอดแขนผมอยู่ ถึงจะไม่เคยมีคำว่า 'รัก' ให้กัน แต่โฟร์ก็เป็นคนสำคัญ มาวันนี้ถึงโฟร์จะอยู่ในฐานะรุ่นน้อง เพราะเธอบอกกับผมเองว่าเธอหมั้นแล้ว คงจะกับใครสักคนในงานนี้หล่ะ โฟร์ถึงได้มาอยู่ในงานนี้ได้ และคู่หมั้นคนนั้นก็คงสำคัญพอควรที่สามารถลาก ราชินี อย่างโฟร์ ออกมาจากบ้านได้ ... ระหว่างผมกับโฟร์ เมื่อก่อน เคยมีคนแซวผมเล่นๆ กระสวยอวกาศกับหมาวัด แต่ใครจะรู้ หมาวัดอย่างผมเดินเฉยๆ ครับกระสวยอวกาศเองต่างหากที่อยู่ๆก็พุ่งเข้ามาหาผมอย่างไม่ทันตั้งตัว.... แถมยังเป็นกระสวยอวกาศที่โคตรเอาแต่ใจ ...
แต่นั่นมันก็แค่อดีต .....โฟร์ มีคู่หมั้นแล้ว ผม..ก็คงเป็นได้แค่รุ่นพี่ ....
...............
...แล้วมันจะมีเหตุอะไรให้รุ่นพี่อย่างผม ...ต้องมาใส่ใจกับการกอดของโฟร์ ถ้าใจผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ มันก็แค่น้องสาวคนหนึ่ง ....
.......กอดพี่ชาย ...
......................
....................................
ผมไม่ได้หันไปมองเอลมันสักนิดตอนอยู่กับโฟร์ ....เพราะโฟร์ชวนคุยนั่นคุยนี่ และที่สำคัญ กลัวโฟร์จับได้ว่าไอ้มังคุดที่นั่งข้างๆ มันมี 'ซัมติง' อะไรกับผม...เพราะถ้าโฟร์รู้ ...พินาศบังเกิดแน่ ... แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ ....อดรู้สึกไม่ได้ว่า มังคุดมันไม่ได้สนใจผมเลย ...กับการที่มีสาวสวย เอ็กซ์ อึ๋ม มานั่งข้างๆ ผม มังคุดมันไม่แสดงอาการอะไรสักอย่าง ......สำหรับมัน..... ผมก็คงเป็นแค่เพื่อนนอนสินะ.....คงได้แค่นั้นจริงๆ..........
....................................
"ไอเดียร์ นี่ไงพวกเด็กที่กูบอก กร้า แป้น เรด ส่วนนี่ โชค กับ ไก่ เด็กในร้าน กู เอ่อ ขาดนักร้องนำไปคน ชื่อ ไอ้ตรินทร์ ...รายนั้นแล้วแต่อารมณ์มัน นี่หล่ะที่จะขอแรงมึงช่วยไอเดียร์"
"เอ่อ...พี่ไอเดียร์ นะครับ ส่วนนี่ เอล เพื่อนสนิทพี่ ..."
ผมยิ้มกว้างให้พวกเด็กๆ ที่แนะนำแค่เอล ข้ามโฟร์ไปก็เพราะ พวกเด็กๆมัน เหมือนจะรู้จักโฟร์อยู่แล้ว และถ้าผมพูดอะไรออกไปคงไม่ดีเท่าไหร่ เลยข้ามๆไป
"พี่!'งั้นตอนนี้เลยดีกว่า ช่วยหน่อยนะครับ...เห็นพี่นพบอกว่า พี่ตีกลองได้ ....นักร้องนำวงผมหายไปกับสายลมแล้ว พี่ช่วยมาสลับแทนไอ้แป้นมันหน่อย เปลี่ยนตำแหน่งกันนิดอะ พี่....เดี๋ยวไอ้แป้นมันไปเล่นเบสเอง"
"ให้โฟร์ร้องด้วยนะพี่เดียร์"
กอดนุ่มๆกับเสียงกระซิบข้างๆหูของโฟร์ ... ทำเอามึน....ท่องเอาไว้ไอเดียร์ ....หมาวัดอย่างมึง...เป็นได้แค่ รุ่นพี่...
อะนะยังไม่ทันจะว่าหรือตกลงอะไรเลยกลุ่มเด็กกับพวกพี่ในร้านสัก สี่ห้าคนก็มายืนล้อมผม....แล้ว ไอ้เด็กหัวแดงมันก็ดึงผมขึ้นไปบนเวที.. เหี้ยเอ้ย! ....กูเป็นแขกในงานนะ...เสือกใช้กูซะงั้น ...หันไปทางโฟร์ โฟร์ก็พยักหน้าพร้อมลุกตามผมออกมาอีก...ผมหันไปมองเอลที่นั่งเงียบ ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้พี่นพแกเป็นสัญญาณ ให้ดูมันแทนผมด้วย ก่อนที่ผมจะโดนไอ้หัวแดงลากลิ่วๆขึ้นเวทีพ่วงด้วยโฟร์ที่เกาะผมแน่นเป็นตังเม...
......................
....................................
"พี่เอาเพลงอะไรอะ"? "
ไอ้เด็กหัวแดงมันหันมาถามพร้อม ตั้งสายกีตาร์มันไปด้วย ...
"อ้าว...วงพวกมึงนะ กูจะรู้ไหมว่าพวกมึงเสือกเล่นห่าอะไรเป็นมั้ง"'
"ก็ผมเกรงใจพี่อะ พี่บอกมาก่อนดิว่าจะเล่นเพลงอะไร มันเป็น ธรรมเนียมวงผมอะพี่ ถ้าเล่นเพลงแรกแล้วเพลงต่อไปมันต้องแนวๆเดียวกัน "
"งั้นหรอ? เอ่อ...วงนี้ชื่อวงอะไรอะ จะได้คิดชื่อเพลงถูก"
"ลิงกินผัก อะพี่ ผมตั้งเอง บังเอิญชอบ LKP. กันทั้งวงอะพี่"
ขึ้นมานั่งตำแหน่งกลองได้ไม่เท่าไหร่ ไอ้หัวแดงมันปีนเกลียวมาตีสนิทผมซะงั้น ก็ดี จะได้ไม่เกร็ง ผมหันไปหาโฟร์แล้วบอกชื่อเบาๆเพราะโฟร์อยู่ใกล้ผมที่สุด พอโฟร์กระซิบบอกมาว่าร้องเพลงนี้ได้ ผมเลยหันกลับไปบอกพวกเด็กๆอีกที
"งั้นเพลงของ Gorillaz - Clint Eastwood ได้ป่ะ ? ยังไงก็สปีชี่ย์เดียวกัน "
...รอยยิ้มเริ่มมีจากไอ้พวกเด็กบ้าวงนี้แล้วครับ ไอ้หัวแดงเดินไปหยิบไมค์อีกตัวมา พร้อมปลดกีตาร์ออก เอาแค่นี้ก็พอรู้แล้วว่าพวกมันก็เก๋าอยู่... ที่เลือกเพลงนี้เพราะมันต้องเป็นผมที่โซโล่ก่อน พวกมันถึงจะเล่นได้ ไม่อยากเด่นนะ แต่ไม่อยากถูกลืม มือกลองอะรันทด โคตร ไม่ค่อยมีคนมองเห็นหรอก...
....
..........
ยกเว้นมือกลองอย่างผมนะ ... เพลงนี้โฟร์ได้แต่ร้องในท่อนของ D-2 ส่วนท่อนหลักไอ้เด็กหัวแดงเหมาไปหมด...ผมเพิ่งรู้ว่าเพลงนี้ เวลา เปลี่ยนเป็นผู้หญิงอย่างโฟร์ร้องแล้ว มันเซ็กซี่อย่างประหลาด ...
.......
..เพลินครับ เล่นไปหลายเพลง..เอาจนเหนื่อยอะ ..ข้อมือชาไปหมดแล้ว ...เลยขอพักนิดนึง ... พอหยุดแล้วเพิ่งรู้สึก...ผมเป็นมือกลองที่โคตรเปลืองตัวเลย ....ว่าจะไม่คิดอะไร แต่ นักร้องอย่างโฟร์ก็ไม่ยอมปล่อยผมสักที...
"โฟร์...ไปเข้าห้องน้ำนะพี่เดียร์"
เหอเหอเหอ นางพญายอมปลดโซ่ออกจากคอผมแล้ว !!!! แถมยังไม่ยอมปล่อยเปล่าๆ โฟร์ ก้มลงมาจูบแล้วเลียที่ต้นคอผมซะงั้น ....ตอนนี้ค้างครับ ...ไม่กล้าเงยหน้าหาใครทั้งนั้น ...
...นางพญาบอกว่ามากับคู่หมั้นไม่ใช่หรอ? ...กูจะจมตีนตายคาร้านไหมเนี้ย?
'โครม!'
เสียงนั้นดึงให้ผมหันไปมอง...ไอ้เด็กหัวแดงมันคง เดินสะดุดอะไรสักอย่าง ตอนนี้มันลงไปนั่ง อยู่บนพื้นแล้ว กุมขาอีกต่างหาก โฟร์เดินลงเวทีไปโดยไม่หันมาสนใจสักนิด... ผมมองไอ้เด็กนั้นแล้วหันไปมองเอล ...เอลหายไปแล้ว... ส่งสัญญาณมือถามพี่นพ พี่แก ชี้ไปทางห้องน้ำ ....ผมเลยลุกขึ้นจะเดินตามไป
....แต่ไอ้เด็กหัวแดงมันดึงขาผมไว้ก่อน
"พี่...ผมเจ็บขา ..."
"แล้วไม่ให้เพื่อนดูให้อ่ะ?"
"ไม่เอา ไอ้แป้นกับไอ้กร้า มือหนัก ...อยากให้พี่ดูให้มากกว่า..."
อ้อนกูซะงั้น...เฮ่อ....แล้วผมจะทำอะไรได้ ....นอกจากลงไปนั่งข้างๆแล้วนวดขาให้ไอ้หัวแดงเบาๆ เพื่อนๆในวงมันไม่เห็นมีใครสนใจเพื่อนมันสักคน....กูเพิ่งมาอยู่วงมึงไม่ถึงชั่วโมง...ใช้กูหล่ะ
"พี่...ผมชื่อเรดนะ...เป็นเพื่อนคู่หมั้นของโฟร์..."
เอ่อ....เอาเข้าไป.....จุดใต้ตำตอซะงั้นกู มีครบทั้งพยานทั้งหลักฐาน ซวยอีกแล้วเหี้ยเอ้ย....
"แล้วมึงบอกกูทำไม?"
"ผมเงียบได้นะ...ถ้ามีเบอร์พี่ปิดปาก...."
"....."
......................
....................................
"โฟร์?!! หน้าไปโดนอะไรมา?"
"ล้มในห้องน้ำหน่ะ พี่เดียร์"
เสียงอ้อนๆของโฟร์ สวนทางกับสีหน้าเซ็งสุดขีดที่แสดงออกมา...ผมได้แต่ขยับหลีกให้ทันทีที่โฟร์แทรกตัวลงมานั่งเบียดบนโซฟา...วงหน้าคมหันมาหาผมแล้วชี้ให้ดูร่องรอยบนใบหน้า
"ตรงนี้เลยพี่เดียร์..มุมปากนี้เลย....เจ็บม๊ากกมาก...พี่เดียร์เป่าให้ทีสิ.."
เล่นเอาอึ้งไปเหมือนกันกับท่าทางแบบนี้ ถึงจะโดนอยู่บ่อยๆก็เถอะ เจอโฟร์ทีไรผมเปลืองตัวตลอด
"โฟร์มีคู่หมั้นแล้ว...มาล้อเล่นกับพี่แบบนี้ ถ้าคู่หมั้นโฟร์เห็นพี่ก็จมตีนสิครับ..."
"คู่หมั้นก็คู่หมั้น...พี่เดียร์ก็พี่เดียร์ มันไม่เหมือนกัน ...ยังไงโฟร์ก็รักพี่เดียร์มากกว่าคู่หมั้นบ้าบออะไรนั่นอยู่แล้ว....พี่เดียร์เป่าเร็วๆสิ เจ็บม๊ากๆ"
เหมือนราชินีจะไม่ได้ดั่งใจครับ โฟร์เอื้อมมือมาจะเกี่ยวโอบคอผม...แต่มีมือใหญ่ๆปัดวงแขนนั้นออก...แล้วร่างใหญ่ก็แทรกตัวมานั่งบนตักผม....หนักอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้สนใจมากนัก ก็สายตาผมมันหยุดที่มุมปากเอล มันมีรอยเลือดติดกรังอยู่...
"เอล?!"
ดึงความสนใจผมได้ดีทีเดียวกับแผลที่มุมปากของร่างยักษ์ที่นั่งทับบนตักผม..มัวแต่ตะลึง วงแขนใหญ่ก็โอบคล้องรอบคอผมให้หันมาใกล้...ริมฝีปากหนาแนบเข้ามาโดยไม่ทันให้ผมตั้งตัว ลิ้นร้อนมันสอดเข้ามาจนผมรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือด.....
.......
..............................
'อื้อออออออออออ.......ทำอะไร?! ไอ้มังคุด!!!!'
-
นึกว่าจะฆ่ากันตายตั้งแต่ในห้องน้ำซะละ
เอลร้อนแรงจริงๆ ประกาศตัวเต็มที่ตลอด 5555
-
เรดอะไรอ่ะ แบล็คเมลขอเบอร์นี่หว่า
เอลคะ ลงโทษหนักๆเลยค่ะ อิ อิ
-
นอกจากมังคุดแล้ว โฟร์เองก็แรงใช่ย่อยนะ แต่ไอเด็กที่มาขอเบอร์อ่ะแรงสุด :laugh:
ชอบอ่ะ รอตอนหน้า :กอด1:
-
อะโห ประกาศศักดากันโดยการจูบต่อหน้าเลย
ไอเดียนี่ดึงดูดคนประเภทนี้ดีจริงๆนะ พวกคนเอาแต่ใจน่ะ
แต่กับหนูโฟร์นี่เป็นคู่นอนที่เข้าขากันที่สุดเลยเหรอ O_O"
-
แอบหวงแทนเอล เดียร์นี่ดึงดูดทุกคนจริงๆ
-
เสน่ห์แรงจริงๆแฮะ
แรงทั้งโฟร์ ทั้งเอลอ่ะ กรี๊ดดดดด จูบท่ามกลางธารกำนัล
-
โวะ...ก็ว่าแนวเรื่องเดียวกัน คนแต่งคนเดียวกันนี่เอง แต่เรื่องนี้ร้อนแรงกว่ากันเยอะเลย ชอบมังคุด 555
-
เอลแรงงง จูบเปิดตัวซะเลย
เรดเนียนขอเบอร์เดียร์
ระวังจะโดนงูกินน๊า 5555
-
เอลนั่งไปได้ยังไงเดี๋ยวภัทรก็ขาหักหรอก
-
เอลนั่งตัก :m20: ทำไปได้เนาะ 555
เออนะ น้องโฟร์โมสต์ มากับคู่หมั้น แต่มาลวนลามเดียร์ตลอดๆ ไม่ได้แคร์อะไรกันเลยใช่มะ คู่หมั้นคู่นี้อ่ะ
เรดจ๋าาาาา (กรี๊ดดดด~) เรดสนใจคนอายุมากกว่าหรอ :impress2:
อย่าไปสนเดียร์เลย คู่แข่งเป็นสิบๆ มาอ้อนเจ๊มา เด๋วซื้อขนมให้เอาป่าว (ล่อลวงสุดฤทธิ์ คริๆๆๆ)
-
เฮียแกโคตรๆอ่ะ
-
มังคุดกลายเปนคนสำคัญไปแล้ว
แต่เดียร์ยังไม่รู้ตัว อิอิ
-
เอลลมหึงขึ้นหน้าแล้ววว
จัดหนักๆไปเลยยยยย
เอาแบบไอเดียร์เขินตัวม้วนเลยอ่ะ :z1:
ชอบเรื่องนี้มากกก สนุกอ่ะ
ได้ความรู้ด้วยย o13
-
แหมๆเอล เกรงใจคนอื่นมั่งไรมั่ง :haun4: :z1:
-
โอ้วววว!! อ่านรวดเดียวเลยอ่ะ น่าติดตามมากๆ :m3: :m3:
ปมปริศนารักข้ามภพ พี่ก็เหมือนบางคนที่ว่าผ่านไปผ่านมา :m7:
ดูชื่อเรื่องแล้วตัดสินใจจะอ่านดีป่าวว้า~ กลัวศัพท์สูงแล้วไม่รู้เรื่อง :confuse:
ก็จริงอย่างที่คิด แต่ก็แค่บางส่วน แต่เจ้ากันไปเพราะโคลงเรื่องดีมาก
น่าติดตาม ขออย่างเดียวน้องนักเขียนอย่าหายไปทีละนานนานนนน~ก็แล้วกัน
o13 o13 :bye2:
-
:m15:ถึงจะอ่านแล้วงงไป. นี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดซ์ :z6: แต่เราก็ชอบนะ. คริคริ
-
ตบนังโฟร์ไปให้กระเด็นเลย จิ้
-
ยังไงต่อเนี่ย???? รอน่ะฮับ(:
-
ภัทรดูท่าจะถูกโฉลกกะพวกหึงโหดนะ ดูแต่ละคน
แต่ว่านะ ชอบมากเลยอ่ะ มังคุด สุโค่ยมาก :o8:
-
กาลกีรตี บทที่ 24
'อื้อออออออออออ.......ทำอะไร?! ไอ้มังคุด!!!!'
อึ้งครับ! อึ้ง!!! อึ้งจนตัวแข็งไปแล้ว ผมหน้าชาไปหมด ต่อหน้าประชาชี หน้าพี่นพของกูด้วย หน้าน้องโฟร์ด้วย แล้วยังไอ้เด็กหัวแดงนั่นอีก......โฮ......แต่งงานไม่ได้แล้วกู...หมดกันความเป็นชายที่เคยมี .....
......
...................เว่อร์ไปหล่ะมึง ไอเดียร์ ....
เว่อร์ไปหล่ะ !!!กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง สักที!!!
"เอล??"
ไม่ได้ผลักหรือตบหน้าไอ้มังคุดมันหรอก ทำแบบนั้นมันสะดิ้งเกินชาย ..บางทีมังคุดมันอาจแค่เมามากก็ได้ ....แค่โดนจูบทีสองที ต๋อมแต๋วผมมันคงไม่แตกกระจายเต็มร้านหรอก...
ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนมังคุดมันปล่อยคืนริมฝีให้ แต่ไม่จบ มันโอบเอวผมมากอดไว้ทั้งตัว กลิ่นเหล้าฟุ้งเต็มไปหมด มันเมามากหรือมันอาบเหล้ามากันแน่ ? มันเมามากไปหรือเปล่า ?ผมห่วงมันตรงนี้มากกว่า ....
"Lui,Non la tua. ,La mia mente."
เสียงมังคุดกระซิบเบาๆ พร้อมกระชับวงแขนที่โอบผมไว้ให้แน่นขึ้นอีกจนเหมือนจะกลืนผมเข้าไปทั้งตัว ...กอดแบบนี้ทำให้รู้สึกแปลกๆ
"..........!!!!"
เสียงของโฟร์ดังแทรกขึ้นมา สำเนียงในประโยคนั่นคล้ายๆเอล ....ผมจะหันไปหาโฟร์ แต่เอลกลับขืนวงแขนตรึงโอบหน้าผมไว้ แล้วล็อควงแขนอีกข้างไว้ที่ช่วงเอวของผม .....
.... ไม่ชินกับบรรยากาศมาคุแบบนี้ .....
"พี่เดียร์ชอบไอ้บ้านี้หรือ??!!!"
เอาแล้วครับ อดีตกระสวยอวกาศของผมเริ่มวีนแตกแล้วครับ ถึงไม่เห็นแต่ก็พอเดาสีหน้าโฟร์ออก รับรู้ได้ในความรู้สึก และลามมาถึงร่างกาย ก็โฟร์ เริ่มฉุดกระชากไอ้คุณมังคุดที่นั่งอยู่บนตักผมออก ไอ้มังคุดบ้านี้ก็เสือกโอบผมไว้แน่น ...
คิดภาพตามนะครับ ....เวลากระสวยอวกาศกับดาวหางมันพุ่งชนกัน ...คนที่ซวยที่สุดก็มักจะเป็น มนุษย์ตัวน้อยๆอย่างผม ....แล้วก็คงเหมือนกับที่ทางโบราณท่านว่าหล่ะครับ
'ยามช้างสารชนกัน.....ที่แหลกลาญ คือ.....หญ้าแพรก..'
ผมไม่รู้ว่าใครดึงใคร ? ยังไง? ท่าไหน? เพราะมันเร็วมาก และเท่าที่รับรู้ตอนนี้ ผมล้มโครมลงไปแล้วครับ แถมหลังผมมันยังกระแทกโดนเข้ากับเศษแก้วชิ้นใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ใต้โต๊ะได้ยังไง ?[ก็ว่าที่แฟนแกมันบีบแตกคามืออ่ะ ไอเดียร์------> คนเขียน ] รู้สึกเย็นวาบเป็นทางยาวตามแนวหลังแผ่นหลัง แล้วความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่เริ่มกลายเป็นความปวด....หลังจากนั่นความชื้นเหนอะมันก็เริ่มไล่ลงมาที่แผ่นหลัง ......ผมได้แต่ถอนหายใจเฮือก......
....เจ็บตัวอีกแล้วกู....
จะขยับตัวลุกก็ทำไม่ได้ ความเจ็บมันพุ่งขึ้นมาตามแนวไขสันหลังเลย หันไปมองช้างสองตัวที่ยังประสานงาชนกันอยู่...ผมถึงกับปลง...
กระสวยอวกาศกับดาวหางยังเถียงกันไม่เลิก ซ้ำไม่สนด้วยว่าผมเป็นอะไรไปแล้ว ....
ไอ้เด็กแสบหัวแดงมันวิ่งเข้ามาหาผมก่อนใคร แล้วก็เป็นมันที่ช่วยพยุงผม....ไม่ใช่เอลหรือโฟร์
......เจ็บจี๊ดที่ใจอยู่เหมือนกัน....
"ไอเดียร์ยืนไหวไหม?"
ไอ้เด็กแสบหัวแดงมันถามผมครับ ....ทำเอาน้ำตาผมเริ่มไหลพรากอีกแล้ว เจ็บหลัง ....ความเจ็บปนความชื้นที่รู้สึกได้ ...ทั้งๆที่กูเจ็บขนาดนี้แม่งยังทะเลาะกันอีก คนของกูแท้ๆแต่ไม่มีใครมาดูกูเลย .......สาดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
"ไอเดียร์เป็นอะไรไหม? ไปหลังเคาว์เตอร์ก่อนไหม?"
เสียงปลอบพร้อมอ้อมกอดหลวมๆของไอ้เด็กแสบทำผมเข้าโหมต สำออยเต็มวอลลุ่ม ต่อมน้ำตามันแตกออกมาทำนบใหญ่ มาพร้อมเสียงสะอื้นเลย ผมปล่อยโฮแล้วโถมตัวเข้าไปกอดไอ้เด็กหัวแดง
"เจ็บ...เจ็บหลัง!! ฮืออออออออออ......."
ไม่ต้องถามว่าผมร้องดังขนาดไหน .....ก็เอาเป็นว่า หยุดนิ่งกันทั้ง คลับ....พี่นพเป็นคนที่สองที่ได้สติวิ่งเข้ามาดูผม ไอ้เด็กหัวแดงมันคลายมือที่โอบหลังผมออก แล้วเอาให้พี่นพดู เลือดสีแดงเลอะติดมือมันออกมาด้วย ...
โฟร์กับเอล สงบศึกชั่วคราว แล้วหันมามองที่ผมเหมือนกัน พอไอ้เด็กหัวแดงมันโชวว์มือที่เลอะเลือดของผมให้พี่นพดูแล้วบอกว่าผมเป็นอะไรเท่านั้น พี่นพก็หันไปตะหวาดโฟร์ ส่วนเอลได้แต่ยืนนิ่ง.......
........เอ่อ......สนใจกูสักทีเถอะ...มัวแต่กัดกัน!!!..มันไหมหล่ะ ....ไม่ได้สนใจกูเล๊ยยยยยยยยยย....
โฟร์เหมือนจะเดินเข้ามาหาผม แต่โดน เอลดึงไว้ก่อน ...แล้วก็เหมือนเดิม สองคนนั้นเริ่มเถียงกันอีกด้วยภาษาที่ผมไม่เข้าใจ ....
....
................หลังจากนั้นก็.....
.......................
............................
เสียงดังฉาดใหญ่ !!!
........
.................
เอลใช้หลังมือตบโฟร์เต็มแรง ..................
เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แมนเหี้ยไปแล้วมึง!!!!!!!!!!!!
จากโหมดสำออยน้ำตาประดั่งเขื่อนป่าสักแตก ผมช็อค ครับ ไอ้ความเจ็บเป็นยังไงไม่ได้รับรู้แล้ว ผมรีบปาดน้ำตาแล้วรีบก้าวยาวๆไปหาโฟร์ ....ยังไม่ทันถึงไอ้มังคุดมันก็หันมาคว้าผมแล้ว ผลักโฟร์ออก ซะงั้น...
...โคตรแมนอีกแล้วมังคุดกู....
และก่อนที่จะทันรู้ตัว ผมก็ถูกมังคุดมันยกตัวขึ้นพาดบ่าแล้วมันก็ก้าวเท้าออกจากคลับไปทั้งอย่างนั้น....นิ่งไปทั้งร้าน ....กับสภาพของผมตอนนี้ ...จบแล้ว ชีวิตไอเดียร์ สุดหล่อ...จบสิ้นกัน.....อุตสาสร้างมากับมือ....หมดสิ้นกัน ....
หลังที่เจ็บ.....ตอนนี้ยังไม่เท่า ใจที่เจ็บ
'แล้วฉันจะมองหน้าเธออย่างไร ?'
ทั้งคลับเลยนะ ...คนกันเองทั้งนั้น.....ไม่ตายวันนี้จะตายวันไหนว๊ะ ไอเดียร์...
-
ไม่รู้ว่ามีอะไรระหว่างเอลกับโฟร์หรอกนะ แต่อยากบอกว่า สะใจว่ะ
-
O_O"
นี่แค่แอลปะทะโฟร์นะ
ถ้ามีคุณรามมาเพิ่มอีกจะเป็นเช่นไร. . .
-
พูดไม่ออกวุ๊ยยย
เอล..
นั่นผู้หญิงนะเฟ้ย!!
จะโหดไปไหน
-
อยากจะบอกว่าสะใจมากที่ตบโฟร์
ทำอะไรไร้สาระ
แต่มังคุดก็พอกันแหละ อยากตบมังคุดเหมือนกัน
-
ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดีเกียวกับเรื่องนี้ดีระหว่าง เอล โฟร์ และไอเดียร์
แต่จะบอกว่ากำลังรอตอนต่อไปอยู่นะคะรีบๆมาต่อนะ :call: :call: :call: :call:
-
ก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นด้วยกับ เอลหรอกนะ
แต่ถ้าโดนผู้หญิงแบบโฟร์ เข้าไป ก็ไม่ไหวเหมือนกัน :เฮ้อ:
-
ปวดประสาท....
สงสารภัทร... ซวยจริง ดันเสน่ห์แรงกันพวกมาเฟีย โหดเลวดี
แต่คำที่เอลพูดแปลว่าอะหยังอ่ะ??
-
5555+..... ผลกรรมที่สร้างสมไว้มลายหายไปต่อหน้าต่อตา ....เห็นภาพประมาณนี้เลย....ฮาว่ะ
-
5555+..... ผลกรรมที่สร้างสมไว้มลายหายไปต่อหน้าต่อตา ....เห็นภาพประมาณนี้เลย....ฮาว่ะ
-
5555+..... ผลกรรมที่สร้างสมไว้มลายหายไปต่อหน้าต่อตา ....เห็นภาพประมาณนี้เลย....ฮาว่ะ
-
สมน้ำหน้าทั้งที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่แล้ว
ยังจะมาสระแนห้ามนู่นห้ามนี่คนอื่นอีก
(อิชั้นกลายเป็นผู้หญิงโรคจิตไปแล้ว ฮะๆ)
-
เกินคำบรรยาย เอล โฟร์ ไอเดียร์ เฮ้อ เอาแต่ใจกันจัง
-
โฟร์อึดโคตร โดนผู้ชายร่างใหญ่ตบอย่างแรง
ก่อนหน้านั้นก็ซัดกันปากแตกแล้วรอบนึง(ทำเอลปากแตกได้ด้วย)
ยังไม่สลบ ยังไม่เข็ด ยังทะเลาะต่อได้
ตกลงผู้หญิงจริงป่าวเนี่ย
-
ป๊าดดดด
พระเอกเรื่องนี้มันโหดนัก ฮ่าๆ
แต่สะใจอะ
o18
-
โฟร์อึดโคตร โดนผู้ชายร่างใหญ่ตบอย่างแรง
ก่อนหน้านั้นก็ซัดกันปากแตกแล้วรอบนึง(ทำเอลปากแตกได้ด้วย)
ยังไม่สลบ ยังไม่เข็ด ยังทะเลาะต่อได้
ตกลงผู้หญิงจริงป่าวเนี่ย
^
^
^
จะว่าไปก็อึดนะ...เพราะ...หลังจากนี้ก็ ยังโดน ภินทร์ กับเรด?! [ที่แทบจะประเคนและยุให้ ภินทร์ จีบ โฟร์ให้ได้ ] ร้องเพลงจีบ ต่อในงาน แถมด้วย ฉากเร้าร้อนกับโฆ ที่ทำให้ ตรินทร์ ทรุดลงไปกับพื้นและเข้าโรงพยาบาล ....จำกันได้ปะ? และที่เคยถามว่า เรด ชอบใคร ถ้าคนที่ชอบเขามีเจ้าของแล้ว ยังจะชอบอยู่ไหม ? FC. ของ >29 ได้คำตอบอะยัง? ว่าเรด....ชอบใคร?
ที่ถามว่าเป็นผู้หญิงหรือเปล่า? เป็นผู้หญิงจริงๆ เน้อ ...แต่ที่ต้องให้โฟร์อึด ....มันมีเหตุผลต่อจากนี้ ต่างหาก....
**อย่าให้มังคุดมันรู้เรื่องนี้นะเรด..... :o11:
ตอนมันพ่วงกันกับอีกเรื่องอยู่ .... นิดนึง นิดเดียวจริงๆ เผื่อใครสงสัยว่า โฟร์ อึดแค่ไหน :a2:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.90
-
เอล บางครั้งเธอก็โหดไปนะ
แต่เราก็ชอบอ่ะ 555
ชอบเดียร์ขี้อ้อน น่าร๊ากกกก
ปล.สั้นจัง = ="
-
กับผู้หญิงเอลก็ยังไม่เว้นน
โหดจิงๆๆ o13
ไอเดียร์น่ารักอีกเช่นเคย อิ อิ
-
ยังไงก็รัก นะคาบบบบบบบ
-
เอล ใจร้าย :angry2:
-
เอลตบผู้ญอ่าาาา ไม่หล่อเรยยย
-
มาต่อไวๆอยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด :z3: :z3: :z3:
-
ความฝันที่บอกว่าคุณจะได้เจอเนื้อคู่
29 พ.ค. 55
ความฝันที่บอกว่าคุณจะได้พบคู่หรือกำลังจะเจอความรักทุกคนคงคิดเหมือนกันว่า "ฝันถึงงู" นี่แหละที่จะทำให้คุณเจอกับเนื้อคู่ แต่ในความฝันก็จะสามารถแบ่งย่อยออกได้อีกดังต่อไปนี้ค่ะ
"งู" ในหลาย ๆ วัฒนธรรมหมายถึง กามารมณ์ "ซิกมุนด์ ฟรอยด์" ให้ความหมายว่าเป็นอวัยวะเพศชาย บางวัฒนธรรมหมายถึงปัญญาแบบเซียนหรือหมายถึงเทพเจ้า แต่ไทยเราฟันธงมาตลอดว่า ฝันถึงงูรัดจะเจอเนื้อคู่แน่นอน คอนเฟิร์มว่าจริง!
แต่การฝันถึงงูที่เป็นการบอกเหตุล่วงหน้าว่าคุณจะเจอคู่แน่นอนนั้น ต้องมีลักษณะเฉพาะตรงตามนี้ค่ะ
1. ต้องเป็นงูรัด หรืองูไล่เพื่อจะมารัดเท่านั้น
ถ้างูนอนอยู่เฉย ๆ นิ่ง ๆ โดยเฉพาะนอนในบ้านคุณหรือกลางป่าเขาลำเนาไพร จะหมายถึง เจ้าที่เจ้าทาง ไม่ใช่เนื้อคู่ค่ะ ลืมไปได้เลย ถ้างูกัด จะไม่หมายถึงเนื้อคู่โดยตรง แต่หมายถึงการมีเรื่องกวนใจ มีปากเสียง งูนั้นต้องมีการสัมผัสร่างกายคุณเท่านั้น เช่น รัดรอบคุณ พันมือ หรือแข้งขาก็ได้ ถ้าไม่สัมผัสถูกเลยก็ไม่ใช่คู่
**โดนรัดแบบหนักมากกกกกก แถมยังโดนมันเลียอีก** :sad4:
2. ขนาดของงูมักจะปานกลางถึงใหญ่
ถ้างูตัวเล็ก จะไม่หมายถึงคู่ โดยเฉพาะถ้าตัวเล็กและมาเป็นฝูง
**ใหญ่โคตรรรรรร :sad4:**
3. สีของงู จะบอกสภาพอารมณ์ของความสัมพันธ์
- สีแดง หมายถึงรักอันร้อนแรงแบบ sexual
- สีเหลืองนวลถึงเผือก หมายถึงความรักแบบกัลยาณมิตร เอื้ออาทร เป็นรักแบบ spiritual
- สีดำ คือรักแบบคาดหวังและเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ หึง งอน แบบมนุษย์ earthy
- สีเขียวอ่อน หมายถึงสดชื่น เป็นธรรมชาติ
- สีเหลื่อมเลื่อมพิเศษ เช่น สีเขียวมรกต สีทองอร่าม สีเงินประกาย จะหมายถึงระดับฐานะของคู่มากกว่ารูปแบบควาสัมพันธ์
**สีทองส่องสว่าง ** o22
4. ลักษณะการที่งูเข้ามาหาคุณ บอกสภาพการที่คู่เข้ามาในชีวิต
เข้ามาจู่โจมอย่างรวดเร็ว = เขาเข้ามาแบบรวดเร็วปุบปับ ไม่ตั้งตัวค่อย ๆ เลื้อยช้า ๆ มาคลอเคลีย = ใช้เวลาในการสร้างความสัมพันธ์ งูไล่แล้วคุณหนีไม่คิดชีวิต = เขาเป็นฝ่ายรักหรือจู่โจมคุณก่อน
**ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้ามันแล้ว :sad3: :sad3: :sad3:***
5. สภาพอารมณ์คุณตอนเจองู สำคัญมาก ๆ
โบราณว่า "ยิ่งกลัวงูมากเท่าไร ความรู้สึกในความสัมพันธ์ยิ่งเข้มข้น"
**กรี๊ดดดดดดดด :sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5:**
6. คุณทำอย่างไรกับงู บอกว่าคุณพร้อมแค่ไหนที่จะมีคู่
ปฏิกิริยาคลาสสิกในการฝันว่างูรัดหรืองูไล่มาพันตัว คือ
- พยายามปัดหรือวิ่งหนี แต่ไม่พ้น งูตามมาจนได้ = คุณจะได้คบเป็นแฟนกับคนนี้แน่นอน
**ม่ายจริงงงงงงงงงง :serius2: :serius2:**
- ทำร้ายงู หรือกระทั่งฟันงูขาด กระทืบๆ งูจนตาย = ไม่ว่าปากคุณจะบอกว่าอยากมีแฟนกับเขาซะทีแค่ไหน ในจิตใต้สำนึก จริง ๆ คุณกลัวความรักมาก ๆ ค่ะ และความกลัวการมีคู่ กลัวมีความสัมพันธ์นี้มาแสดงออกในฝัน ยิ่งทำร้ายงูบอบช้ำรุนแรงเท่าไหร่ ยิ่งบอกความกลัวมากเท่านั้น
เพราะฉะนั้นคุณอาจเจอคนถูกใจแต่เขาจะผ่านคุณไปในชีวิตจริง โดยที่คุณจะนึกว่า "ฝันไม่แม่นเลย" แต่ที่จริงเป็นเพราะ คุณไม่พร้อมเปิดใจรับความสัมพันธ์ต่างหาก
- วิ่งหนีสุดชีวิต งูก็ไล่ไม่ลดละ จนสะดุ้งตื่น = บอกความไม่พร้อมที่จะมีแฟนของคุณ หรือบอกความกลัวที่คุณรู้สึกลึก ๆ ว่าคนคนนี้ไม่เหมาะสมกับคุณ จึงแสดงออกในฝันว่าคุณหนีงูสุด ๆ และถ้างูตามไม่ลดละ (มุ่งมั่นมาก) อาจไม่ได้หมายถึงว่าคู่ของคุณตามตื๊อคุณอย่างเดียว แต่หมายถึงว่าแม้จะไม่มีความสัมพันธ์กัน เขาก็จะยังคงยืนยันที่จะอยู่ในชีวิตคุณอีกนาน ไม่หายหัวไปง่าย ๆ (แต่อาจเปลี่ยนรูปแบบไปคบกันอย่างอื่น เช่น เป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อน หรือทำธุรกิจด้วยกัน)
- สงบสุขท่ามกลางงูรัด = มีด้วยหรือ? มีค่ะ ฉันไง นอนหลับปุ๋ยสบายเลย งูนุ่มดี เหมือนเตียงนุ่มและผ้าห่มห่มฉันให้หายหนาวเลย แสดงว่าสำหรับคู่คนนี้คุณพร้อมให้เขาเข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว และสภาพความสัมพันธ์ก็จะสบาย ๆ อบอุ่น ปลอดภัย แต่ไม่หวือหวานะ
ขอบคุณข้อมูลจาก FW Mail
*****เครดิต Sanook.com*****
-
ฝันว่าเจองูแล้วคุณพ่อกระทืบตายล่ะคะ :laugh: :laugh:
ขอบคุณสำหรับความรู้ค่า :bye2:
-
แค่โดนตบดีกว่สโดนกินนะเออใช่ปะเอล :a5:เราก็เคยฝันเห็นงูค่ะแต่บีบมันตายคามือเลย แหะ แหะ เนื้อคู่หนูไปซะแล้ววววว :laugh:
-
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณมากค่ะ
-
5555
ขอบคุณสำหรับเกร็ดความรู้ค่ะ ฮี่ฮี่
-
เคยฝันว่าโดนวิ่งไล่จนสะดุ้งตื่น กับฟันขาดสองท่อน เคยฝันว่าโดนงูเห่ารัด แต่โดนฉกรึป่าวไม่แน่ใจ แล้วก็ยืนอยู่ในที่ทีมีซากศพเป็นพันตัวเลือดสีแดงฉาน มีงูมาฉกก็เตะทิ้ง สลัดทิ้ง อิอ :z3:
-
เคยฝันว่าไปนั่งจ้องหน้างูอยู่เป็นนานสองนานแต่ก็ไม่มีอะไรค่ะ 555555555555 :laugh:
-
เคยฝันว่างูตัวใหญ่มากประมานโบกี้รถไฟไล่ตาม ในความรุสึกเหมือนมันจะไล่กิน ไม่ใช่แค่รัดหรอก สงสัยจะดูหนังมากไป 55555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
โหดสาด
แต่ชอบ
พาภัทรไปรักษาแผลเถอะ
เดี๊ยวไม่รอด ฮา
-
555
:pig4: สำหรับเกร็ดความรู้ค่ะ
-
เพิ่มเติมเรื่อง ฝันถึง 'งู' อ่านเม้นท์แต่ละคนแล้ว ไม่รู้จะสงสารคนฝันหรือสงสารงูดีเน้อ :o แต่เพิ่มเติมให้อีกนิดนึง
***หากฝันว่าเราทำร้ายงู ไม่ว่าจะฟันขาดสองท่อน o22 ...กระตืบงู :z6:...ขับรถทับ!! :sad2:หรือ เอาไม้ตีๆๆๆๆ!!!! :sad3: หรือกระทำสิ่งใดก็ตามจนงูถึงกับบาดเจ็บ หรือ มีอันเป็นไป ....โบราณท่านว่า เจ้าของความฝันกำลังจะ เจอคนที่เขามีคู่มาก่อน แล้ว หรือ เรากำลังจะไปเป็นมือที่สามเน้อ ระวังด้วย*** :a5:
-
งูตัวใหญ่อ่ะ สีดำมะเมื่อม :monkeysad: แล้วไล่แบบไม่ลดละ หนีสุดชีวิตแม้กระทั่งในความฝัน
ถามว่ากลัวไหม กลัวโคตรๆ
:monkeysad:
...
แต่รู้งี้ให้มันรัดดีกว่าใช่ไหม ไม่น่าหนีเลย เดี๋ยวขึ้นคาน -*-
-
เอลตบโฟร์ซะที สะใจ o13
-
เคยฝันว่าโดนงูไล่แบบสุด ๆ
หนีไปตรงไหนมันก็ตามไป :serius2:
-
เราเคยฝันถึงงูนะ เคยฝันว่านอนอยู่แล้วสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาค่ะ
พอลุกไปเปิดไฟหันมาก็เจองูตัวเบ่อเริ่มเลยค่ะ ตัวใหญ่มากๆและยาวมากๆเลย
เพราะจำได้ว่ามันคลานออกมาจากซอกตู้ที่มีพื้นที่กว้างคลานเลี้ยวตามแนวกำแพงแล้วยังไม่เห็นหางเลยค่ะ อีกอย่างห้องเราก็กว้างมากด้วยเลยบอกได้ว่าตัวมันยาวมากกกก
ตัวสีเหลืองมีลายเล็กๆสีขาวค่ะ คลานมาแบบช้าๆแปลกๆ ปรกติเนี่ยงูจะเลื้อยซิกแซกบ้างใช้ไหมคะ แต่เจ้าตัวในฝันมันคลานตรงมากเลยค่ะ :o12:
ในฝันตอนนั้นเรากลัวมากจนร้องไห้โฮเลย :sad4:
พยายามจะหนีแต่ประตูเปิดไม่ออกเหมือนโดนขังไว้เลยค่ะ ทุบประตูร้องไห้จนมันเลื้อยมาพันขาก็สะดุ้งตื่นเลยค่ะ
ตื่นแล้วอารมณ์ก็ยังค้างๆค่ะ เกือบร้องไห้รับอรุณ แถมตื่นมาตอนตี 5 ด้วย หัวรุ่งเลยอ่ะ :serius2:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ ชอบไอเดียร์ บ๊องดี เอะอะปวดหัว ร้องไห้ ขี้อ้อน
อีกคนที่ชอบคือพี่ราม หายไปไหนแล้วไม่รู้
เอลเหรอ นอกจากหื่นกะโหดก็ยังไม่เห็นมีไร อาจจะชอบที่หลังก็ได้ รอไปก่อน
ความรู้สึกกับงู ถ้ามีพิษก็กลัว ไม่มีพิษก็ไม่กลัว จริง ๆ แล้วหยะแหยง เคยดูสารคดีงูผสมพันธุ์ แทบอ้วก
-
ไม่เคยฝันเห็นงูสักตัวง่ะ
เฮ้อ. . .
-
กาลกีรตี บทที่ 25
[อดีต]
กลิ่นกำยาน ....ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ดรุณน้อยเปลื่อยท่อนบน แล้วนอนฟุบหน้าเข้ากับหมอนผ้าใบเล็ก ริมฝีปากอิ่มข่มเสียงตนเองแน่น ยามมือใหญ่นั้นไล้ลากผ่านแผ่นหลัง .....ไม่น่าเลยจริงๆที่ โดนส่งตัวมาหาองค์ราพณ์ ...ที่ตำหนักจันทร์ ....ไม่น่าเลยจริงๆ.....
"อึก!!! อื้อออออออ...อ๊ะ!!....!! องค์ราพณ์ !!! เบามือสิขอรับ...เนื้อหนังข้าเจ้านะขอรับ หาใช่ อิฐ หิน!!!!"
"เจ็บกระนั้นรึ?!"
"เจ็บสิขอรับ...เจ็บมากด้วย ....และยิ่งจักเจ็บ....เมื่อราพณ์ท่าน... มาย้ำซ้ำเติมข้าเจ้าเฉกนี้หล่ะ...ขอรับ...."
"...ให้เจ็บบ้างก็ดี...ภัทระ...เจ็บเสียบ้างจักได้จำ...."
"องค์ท่านก็เกินเหตุ....กล่าวเยี่ยงข้าเจ้า...เป็นตนผิด...."
"ฮึ!..หาได้ผิดอีกรึ?...เวทีประชันดาบ...มันใช่ทีที่เจ้าควรสถิตกระนั้นรึ!?ดีเท่าไรที่อรชุนนั้นยั้งมือทัน...."
"กล่าวเกินไปขอรับ...ข้าเจ้าเพียงอยู่แต่ขอบเวทีการประลอง...มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ อรชุน วาดวงดาบมายังข้าเจ้า...."
".....บังเอิญที่อรชุน วาดดาบมา....รึ..บังเอิญที่เจ้าเผลอเข้าไปบังดาบนั้นให้ ตนที่ชื่อ...ไศรพมหินทร์ ...."
"........"
ไร้คำตอบ ...ดรุณน้อย ...เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเข้ม..หลุบตาลงต่ำ ริมฝีปากอิ่มนั้นเม้มปิดสนิท ...วงหน้านวล ซบลงกับผืนผ้าที่เย็บทบกันเป็นหมอนใบเล็ก....สงบปากสงบคำ..ซ้ำยังมิกล้ามองตา...นิสัยประจำตัวยามเจ้าตัว ต้องการเลี่ยงคำตอบ....
.ริมฝีปากนั้นยิ่งเม้มแน่นขึ้นอีก เมื่อมือใหญ่ จงใจกดปลายนิ้วที่เปื้อนยาของตนลากลงบาดแผลลึกที่พาดยาวกลางแผ่นหลัง....
"พราหมณ์ควรอยู่ เยี่ยงพราหมณ์ ....สมควรรึ ภัทรเจ้า ....ที่พราหมณ์เยี่ยงเจ้าบังขวางวิถีดาบใด? หาก อรชุน ยั้งมือมิทัน แล้วเกิดเหตุกับเจ้าจริง....เจ้าคิดรึว่า อรชุน จักรักษาหัวตนไว้บนบ่าได้ ....คิดการใดก็คำนึงให้ดี...ภัทระ...อย่าได้ให้... เป็นการต่อบุญด้วยบาป"
"...ราพณ์ท่าน.....ข้าเจ้าทราบความขอรับ ....แต่.....ข้าเจ้าแค่อยากเรียนดาบ.....อยากเห็นการประลอง....มิได้.....รึขอรับ? องค์ราพณ์....."
"......เพื่อการใด?..หากได้คำตอบที่ดี...ข้าจักสอนให้......"
"มิรู้สิขอรับ..ไม่มีเหตุผล...หากแต่อยากเรียน อยากจับด้ามดาบ....เผื่อเพลาใดเพลาหนึ่ง..เกิดข้าเจ้าไร้หนทางขึ้นมาจริงๆ...มันดูมีศักดิ์ศรีกว่า..... หากข้าเจ้า....จักสิ้นด้วยคมดาบตนเอง....."
.......
..............................
...............
......................
'เจ็บมากไหม?....'
ไอ้คำนั้นมันไม่ได้หลุดออกมาจากปากมังคุดหรอก แต่มันแสดงออกมาจากทุกการกระทำ.....ที่โรงพยาบาลหมอกับพยาบาลเวรวิ่งกันวุ่นเพราะเคสของผม...เสียเลือดไปมากเหมือนกัน...ที่หลังผมเย็บไปกี่เข็ม..อย่าถาม...ผมไม่อยากจำ ....เรื่องบางเรื่อง ลืมๆมันไปบ้างก็ได้ ....ถึงไอ้เรื่องนั้นมันน่าจะเป็นแผลเป็น ประทับอยู่กลางหลังชั่วชีวิตก็เถอะ.....
ฝน....ตกลงมาอีกแล้ว และผมก็อยู่บนหลังคุณมังคุดอีกแล้ว เหมือนโดนสูบเลือด ไปหมด ทั้งๆทีนอนให้เลือดแล้วนะ...หมดแรง...ไม่อยากขยับตัวเลยอะ...ไม่อยากแม้แต่จะขยับข้อมือ...ผมไม่มีแรงยกข้อมือตัวเอง นี้ไม่ใช่เพราะเลือดที่เสียไป...แต่น่าจะเพราะแรงที่ลงไปกับเสียงกลองบนเวที มากกว่า...ข้อมือผมล้าครับ ... ที่ทำได้ตอนนี้เลยแค่เกร็งท่อนแขนล็อคแผงอกมังคุดไว้กันตัวเองตก....
"Mi dispiace...."
มังคุดมันพูดประโยคนี้เป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง....ผมไม่เข้าใจหรอก แต่น้ำเสียงกับสีหน้ามัน ทำให้ผมร้องไห้ ......ถ้าประโยคนั้นของมันแปลได้ว่า
'โครตซุ่มซ่ามเลยมึงอ่ะ'
ผมจะทำไงเนี้ย....เวลานี้ดีที่สุดแล้ว...ที่ผมจะฟังอะไรไม่เข้าใจ เสียน้ำไปเยอะ ทั้งน้ำเลือดทั้งน้ำตา ....เอาหล่ะครับ กระแสไฟในร่างกายเริ่มจะไม่เสถียรอีกแล้ว....ตาผมเริ่มพล่าเลือน ดวงดาว วิบๆมาเป็นทางช้างเผือกเลย ....จักรวาลที่เริ่มก่อตัว....เหมือนทำให้ผมรู้กลายๆไมเกรนขึ้นอีกแล้วไอ้ห่าเอ้ย!!!
'ตุบ!?'
เสียงนั้น....มันดังขึ้นมาอีกครั้ง....ดังอยู่ในหน้าอกผม....น้ำตาที่เริ่มจะแห้งอยู่ๆก็ไหลออกมา...ความรู้สึกลึกๆของผม มันเศร้ามากๆ อยากร้องไห้ อยากมีใครสักคนเป็นหลักให้ในตอนนี้ ....ใครก็ได้ที่จะไม่ทิ้งผมไป....ใครก็ได้ที่จะช่วยผมได้ .....
"ช่วยด้วย....เอล....ช่วยด้วย..."
ผมฝืนแรงยกแขนตัวเองขึ้นมากอดลำคอหนาแล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างของคนที่อุ้มผมอยู่ เศร้าเพราะอะไร? ผม...กำลังทรมานกับความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ของตัวเอง ... ความรู้สึกกลัวที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น...ใครก็ได้.........
.....................
..............
....................................'ช่วยผมด้วย'.................................
.......
..............................
ครึ่งคืนกว่าแล้ว พี่นพโทรมาถามเรื่องอาการ หลังจากนั้นก็เป็นผมที่ต้องไล่โทร ตามเบอร์แปลกที่ผมไม่ได้รับ หนึ่งในนั้นเป็นของ โฟร์ ร้อยยี่สิบห้าสาย และอีกเกือบ สามสิบสายเป็นของไอ้เด็กหัวแดง.....ผมแค่คุยด้วยสองสามคำกับเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามา ..... มีอีกเบอร์ที่เป็นของคุณราม ...น่าจะโทรมานัดเรื่องงาน....
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่มันดังตามจังหว่ะการเต้นแปลกๆของหัวใจผม....เอลหลับไปแล้ว ....แต่ผมยังไม่ง่วงสักนิด จะตีสองแล้วแต่...อาการปวดหัวของผมยังไม่หายไปเลย ....นอนไม่หลับ....คอมันแห้งไปหมด หยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่มเกือบสามขวดแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกว่า..พอ....ไม่ใช่รสชาตินี้.......ไม่ใช่แค่น้ำ......ผมบอกไม่ถูกว่าผมยากดื่มอะไร ......อะไรสักอย่างที่ชื่นคอมากกว่านี้ ....อะไรสักอย่างที่ทำให้สดชื่นมากกว่านี้ ......อะไรสักอย่าง....ที่ผมคิดไม่ออก...สมองมันตื้อๆ ....
แสงจันทร์สีนวลส่องเข้ามาที่ระเบียง... เสียงเพลงเบาๆเหมือนร่ายกลอน....ลอยมาตามลม....หึ! ผมน่าจะหูแว่วไปเองมากกว่า....แต่ก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเท้าตามแสงจันทร์ออกไปที่ระเบียง....แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือทำให้ตื่นออกจากภวังค์.....
'คุณราม???'
เผลอกดรับโดยไม่รู้ตัว เสียงทุ้มนุ่มๆ กล่าว สวัสดี....มาตามสาย ....ความอึดอัดที่อยู่ข้างในมันเหมือนจะพังทลายลงมา ....ผมทรุดตัวลงนั่งพิงระเบียงปูน แล้วร้องไห้.....ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง รู้แค่ว่า พอได้ยินเสียงคุณรามแล้วมันอุ่นใจ .....ผมกำลังกลัวอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ...ผมอธิบายอะไรไม่ได้เลย รู้แค่ว่า ผมกลัว.....
.......................
..ความรู้สึกที่อธิบายให้ เอลฟังไม่ได้ แต่กลับเป็นความรู้สึกที่คุณรามรับรู้ได้ จากปลายเสียงโทรศัพท์ .....
...........................................
..............
"..คุณราม...ช่วยผมด้วย....ช่วยด้วย....."
เสียงสะอื้นของผมออกไปพร้อมประโยคนั้น ...ให้คุณรามช่วยงั้นหรือ?? ช่วยอะไร? ช่วยจากอะไร??
"ไม่ต้องกลัวนะ ....ภัทร ทุกอย่างมันกำลังจะจบแล้ว....ไม่ต้องกลัว..."
...........................................
..............
-
ถ้าจะเจ็บมากนะ ไอเดียร์ :monkeysad:
-
บางทีคนที่รักก็ไม่ผูกพันธ์เท่าคนที่ดูแลกันมาตลอดอ่าเน้อ
อยากให้คุณรามมาเอาไอเดียร์ไปเลี้ยงดูสักพักจัง
-
บางทีถ้าเอลพูดกับภัทรรู้เรื่องกว่านี้ ภัทรอาจจะไม่เจ็บขนาดนี้ก็ได้
-
โวะ....ชาใบบัวๆ สักกาสิคุณราม!
-
มันคืออะไรกันหว่า เอาเป็นว่ากินชาคุณรามไปก่อนนะ
-
คุณรามมาแล้ว...
เป็นความสัมพันธ์แบบไหนหนอ ครูกับศิษย์หรืออะไรที่มากกว่า
-
อดีตนี้เขียนประติประต่อตามเวลาหรือเปล่าค่ะ แต่เราว่าไม่น่ะ
รอปริศนาคลาย
-
จะเป็นมือที่สามหรือเนื้อคู่เราิค้ามีคู่แล้ว งั้นมันก็ไม่ใช่เนื้อคู่เราดิเพราะมันมีคนอื่นแล้วช่างมันรองูตัวใหม่ดืก่า o18 ว่าแต่ไอเดียร์เป็นไรไปอะ :monkeysad:
-
เกิดอะไรขึ้นนนน???
-
คุณรามดูเป็นที่พึ่งพาได้
แต่ก็ยังคลุมเครือ
-
ไอเดียร์เป็นอารายอ่าาาา
-
พูดกันไม่รู้เรื่องก็อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งล่ะมั้ง
สงสัยต้องให้คุณรามเทรนมังคุดซะแล้วมั้งเนี่ย :เฮ้อ:
:กอด1: รอตอนหน้า
-
หิวอะไร กลัวอะไร?? ช่วยอะไร? งงไปหมดแล้ววววว
เอลน่าจะถามว่า เป็นไงบ้าง หรือเจ็บมากไหม มากกว่าด่าว่าซุ่มซ่ามนะภัทร ฮ่าๆ
-
เมื่อไหร่หนอเอลกับไอเดียร์จะคุยกันรู้เรื่อง
ถ้าได้ดื่มชาเกสรดอกบัวไอเดียร์จะดีขึ้นไหม :เฮ้อ:
-
มาสั๊น สั้น TAT
อยากอ่านต่อๆๆๆ
-
สวัสดีคะ เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
เป็นเรื่องที่น่าติดตามมาก ๆ เลยคะ
ต้องขอบคุณมาก ๆ นะคะที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้ได้อ่านกัน *O*
-
ไปชอบท่านไศรยซะแล้ว :กอด1:
-
จะจบยังไงอ่ะ
จบแบบนี้ไม่ได้นะ
-
แหงะ=[]=!!
คนนี้จบค้างตลอดดดดด
รอน้ะครับเป็นกำลังใจให้น้า~~
-
เอลรีบไปเรียนภาษาไทยกับครูลิลลี่นะจะได้พูดภาษาไทยได้เร็วๆ :z2:
-
อ่านตอนนี้แล้วหน่วงตามภัทร T_T
-
กาลกีรตี บทที่ 26
คงเพราะ.....
..............................อยู่ด้วยกันมาตลอด สองอาทิตย์.....
.....
..................
คงเพราะ.........
..............ไม่ว่าหันไปทางไหน ก็จะเห็นแววตาสีมรกต คู่นั้น.... จ้องมา....พร้อมรอยยิ้ม...
........................
...............เพราะอย่างนั้น..........
.... มันถึงไม่เคยคิดว่า จะต้องมีวันที่ ......
..............ตื่นขึ้นมา............
เพื่อพบความว่างเปล่า ...
...........................
..
............
.
..ใครอีกคน.....หายไปแล้ว ....
....................................
...............
ผมไม่ได้ฟูมฟายหรือมานั่งซึมนอกระเบียง..
..ที่ทำอย่างมากก็แค่ .......
..........หลับตาลงแล้วตั้งสติรีเซ็ตสมองใหม่ ..............
มันก็แค่ วันเวลาที่หายไป..
....มันก็แค่.... คู่นอนที่ต่างมีความต้องการที่ตรงกัน..มันถึงจุดอิ่มตัว .......มัน.....ก็แค่ ..นั้น
มันไม่มีหรอกไอเดียร์....ไอ้คนที่จะหลับและตื่นขึ้นมาพร้อมกันทุกวัน....
....................
.....มันไม่มีคนอย่างนั้นของนายอยู่บนโลกนี้หรอก..นั้น...ทั้งหมดก็คิดซะว่า........มันก็แค่ฝัน...........ฝัน.......มันจบลงแล้ว...
ลืมตาตื่นขึ้นมาได้แล้ว ....ตื่นได้แล้ว...ไอเดียร์...
.............
'อึก!!!! อือออออ......'
พอผลิกตัวจะขยับ .....ความตึงบนแผ่นหลังมันก็กลายเป็นความเจ็บ .... บาดแผลจากความฝันรึไง?....
...น่าตลก...........
........ความฝัน...........ที่มีร่องรอย เป็นบาดแผลแนวยาว .....
น้ำตาที่ไหลออกมา....ไม่รู้ว่ามันมาจากความเจ็บปนปวดบนแผ่นหลัง หรือ ความเจ็บปวดที่ในใจ...ที่ยังระบุสาเหตุไม่ได้ ..............
.......................
..ไม่ได้รัก ........คนอย่างไอเดียร์ไม่มีหรอกคำนั้น ...........
......มันก็แค่ความเจ็บปวด .........เจ็บเพราะแผลที่ไม่มีวันลบ....อาจจะเป็นแผลเป็นติดตัวไปตลอดชีวิต..หมดหล่อแน่คราวนี้ ไอเดียร์เอ้ย......มันก็แค่นั้นหล่ะ......
...........คงแค่นั้น ....
แค่นั้นจริงๆ .....
....................................
...............
ผมขยับแว่นสายตาให้ขึ้นมาเหนือสันจมูกอีกนิด ปกติไม่ถนัดเท่าไหร่นักกับการ ใส่แว่น แต่บางครั้งมันก็ช่วยไม่ได้ ถ้าต้องใช้สายตาตลอด.................
... ขี้เกียจใส่คอนแทคแลนส์ อย่างที่เคยทำมา ...เพราะ ถ้าเผลอหลับคาคอนแทคเลนส์ ผลเสียมันไม่คุ้มกันแน่ ....
........แล้วอีกอย่าง....อยู่กับคุณรามที่สตูฯ ส่วนตัว ของแกอย่างนี้ ...
ไม่จำเป็น ต้องหล่อ ต้องดูดี ....ใช่มะ?
....................
..สองวันที่ผ่านมานี่ผมเก็บข้าวเก็บของมานอนที่ สตูฯ คุณราม ที่ เรือนน้ำชานั้นหล่ะ...
'Secret Tale Project' เคี่ยวกว่าที่คิดไว้เยอะ แต่พอมีคุณรามช่วยตรวจกับแก้ไขให้ มันก็สบายสมองอยู่บ้าง....ถูกแล้วที่เลือกมาทำงานเต็มเวลาที่ สตูฯ ของคุณราม ...
.........แต่ที่คิดไม่ถึง.....ว่าจะได้...
....ก็มีเรื่องข้าวอร่อยๆครบสามมื้อ แถมของว่าง อีกต่างหาก ...ที่ติดใจผมที่สุดก็น่าจะเป็น น้ำชารสหอมติดหวานที่ปลายลิ้น..ใส่มาพร้อมน้ำแข็งก้อนใหญ่ ...มันทำให้สมองโล่ง....ทำให้อาการคอแห้งอยากน้ำอยู่ตลอดเวลาของผม....หายไปด้วย...
....................................
...............
"ป้าแวว....ป้าแววครับ...ป้าแววมี ยางมัดผมไหม?"
ถือว่าตีสนิทหรือเปล่าไม่รู้ ..สองวันที่ผ่านมาผมชิวมากถึงมากที่สุด ร้านเรือนน้ำชาเป็นเหมือนบ้านอีกหลัง ผมวิ่งขึ้นวิ่งลงชั้นสอง เรียกได้ว่าวิ่งวุ่นเดินสำรวจเกือบทั่วร้าน....จะมีบ้างบางจุดที่ผมไม่ค่อยเข้ามา ...ก็ในครัวที่ป้าแววอยู่นี่หล่ะ
.....ผมไม่ชอบห้องครัว....น่าจะเพราะมันร้อน ...ความร้อนจากเปลวไฟที่ใช้ทำอาหาร...ที่สำคัญห้องครัวนี้ตกแต่งอย่างแปลกๆ ....
.....ห้องครัวบ้าอะไร มีแต่รูปครุฑ เต็มไปหมด ....
.... มันร้อน ..ทั้งร้อนทั้งอึดอัด..ร้อน....จนพาลหงุดหงิด.....
"คุณไอเดียร์ จะเอาอะไรคะ? ป้าได้ยินไม่ถนัด...เดินเข้ามาอีกหน่อยก็ได้คะ "
"...ไม่ดีกว่าครับ ....ผมร้อนแปลกๆเวลาเข้าห้องครัวครับป้า...เอ่อ....ป้าครับ..ผมอยากได้ยางมัดผมครับป้า...เอายางมัดของก็ได้ ....ผมมันยาวปิดหน้าแถมทิ่มตาด้วยอะครับ ต้องขอโทษที่รบกวนป้าด้วย...."
"เอายางมัดผมดีกว่าคุณไอเดียร์ ..เดี๋ยวป้าถามกลอยมันให้ว่า เอาไว้ไหน ใช้ยางมัดของมัดแล้วมันกินผม เจ็บเปล่าๆ คุณขึ้นไปรอข้างบนเถอะ เดี๋ยวป้าให้ กลอย เอาขึ้นไปให้ ....."
"ขอบคุณครับป้า"
พูดยังไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มก็สาวเท้ายาวๆวิ่งขึ้นชั้นสองของตัวบ้าน ป้ากลอยได้แต่ถอนหายใจยาว....เป็นอันว่ารู้กันแล้ว ว่าใครคือ ' คนของคุณราม ' ป้าแกกวาดสายตามองตามรูปและรูปปั้นครุฑที่เกือบจะนับจำนวนไม่ได้ที่อยู่ในห้องครัว...พลางนึกไปถึงสีหน้าชายหนุ่มที่หลุบเปลือกตาลงต่ำมองพื้นทุกครั้งที่เข้ามาใกล้พื้นที่ ห้องครัว.....
....เห็นท่าว่าจะต้องขอคุณรามเก็บรูปภาพกับรูปปั้นพวกนี้ออกไปจากร้านเสียแล้วกระมั้ง?...
ถ้าอยากให้ คุณไอเดียร์ก้าวเข้ามาคุยกันแบบปกติๆในห้องครัวได้ ...
....................................
...............
เสียงเปิดประตูดังอยู่ข้างหลัง แต่ไม่มีคำขออนุญาติหรือเสียงเคาะประตู ...ทำให้ผมคิดไปเองว่านั่นคือ กลอย เด็กสาวที่จัดได้ว่าน่ารักสมวัย เด็กสาวที่มักจะถือวิสาสะเข้ามาในห้องสตูฯ แบบไม่ให้ทันตั้งตัวเสมอ ....ผมไม่ได้คิดอะไรมากนัก...ก็น้องเขายังเด็ก.....
..........แถมยังน่ารัก......
...............
...
"วางไว้บนโต๊ะก็ได้ กลอย ขอบใจมากๆ"
ตอนพูดกับคนที่เข้ามาในห้อง ...สายตาผมยังไม่ได้ละออกมาจาก แผ่นกระดาษที่ร่างแบบไว้ บนโต๊ะไฟ แบบงานวางซ้อนกัน จนแยกเอกสารไม่ออก ....ผมกำลังสนุก....
....ตอนนี้งานมันติดพันแบบสุดๆ สมองมันไหลลื่นได้อีก เลยไม่อยากเสียเวลา....
....................
เสียงปิดประตูดังเบาๆ พร้อมกับเสียง 'กริ๊ก' ล็อกประตู .
..เออ...นะ...วันนี้ เหมือน กลอยรู้ใจผมจัง ว่าไม่อยากให้ ใครเข้ามากวน ....เพราะบางครั้ง ลูกค้าของเรือนน้ำชาก็บังเอิญขึ้นมาที่ห้องชั้นสอง เพราะเข้าใจผิดว่านี้เป็น อีกโซน ที่เปิดไว้ หรือเป็นห้องน้ำ .....
...มันรบกวนการทำงาน...ของผมอย่างเลี่ยงไม่ได้ ....
"เวลาทำงานยิ้มหน่อยก็ได้ ภัทร ...."
เสียงทุ้มกระซิบเข้าข้างหูผม พร้อมๆกับวงแขนใหญ่ที่โอบรัดรอบคอผม...แล้วคลายออก.... คุณราม เกยคางมาที่ช่วงไหล่ผมแล้วพิงไว้อย่างนั้น....อีกแล้ว ..
......ที่เข้ามาในห้อง....เป็นคุณรามไม่ใช่ กลอย?
แล้วอย่างนั้นจะล็อกห้องทำไม??// ว๊ะ??? //
"ก...กลับมาแล้วหรอครับ?? คุณราม..."
"อืมส์....เพิ่งกลับมา...รีบออกมาก่อน อยากกลับมาเห็นคนตั้งใจทำงาน.....มันขัดกับบุคลิคปกติดี..."
"แล้ว......"
"ภัทร ....นั่งเฉยๆ ไม่ต้องพูดอะไร ....."
คุณรามเงียบไปแล้ว...ที่ผมรู้สึกได้ก็มีแค่ ความรู้สึกของปลายนิ้วที่นวดคลึงอยู่แถวต้นคอ จากนั้นก็มือใหญ่ที่รวบผมของผมไว้ แล้ว บิดไปมา ความตึงรัดที่เส้นผมคลายออกนิดหน่อย ตอน รู้สึกว่ามีอะไร มายึดที่ผม คุณรามปล่อยมือออกจากผมของผมแล้ว แต่ ไม่มีเส้นผมสักเส้นที่หลุดลงมา ..
มือใหญ่ของคุณราม จับมือผมให้มาคลำที่ ผมของผม ...
......มีอะไรบางอย่าง ปักไว้ที่ผม ปักยึดโดยไม่ใช้ ยางหรืออะไรรัด ....
"ปิ่นปักผมหน่ะ .....พี่ให้ ภัทร ....ชอบไหม? "
....................................
...............
[อดีต]
[ เหมือน.......ปราณแห่งดวงวิญญาณ นั้น................ถูกกลบฝังใต้ธารน้ำแข็ง.....งดงามแต่เยือกเย็น.....โศกเศร้า....ไม่ไหวติง...... 'รัก' ของข้ากลับคืนมาเถิด ....ลำน้ำนั้น......เหน็บหนาวมากไหม ?....เจ้านั้น...เจ็บปวดมากไหม? ....พี่อยู่ที่นี้แล้ว ...... ลืมตาตื่นขึ้นมาเถิด ....อย่าได้ทอดทิ้งพี่เฉกนี้เลย .....ภัทระ ...ของพี่..... ]
-
เอลมันหายไปเรียนภาษาไทยรึไงกันถึงปล่อยให้ไอเดียร์มาอยู่กับรามเนี่ย
-
ออ่านแล้วเป็นห่วงอ่ะ
-
เทพเจ้ามังคุดหายไปไหนคะ??
-
เอล.. แกอย่าปล่อยปลาย่างไว้กับนก!!!
ถึงเนื้อถึงตัวจริงเลยๆๆ =.,=
** เคี่ยว - เขี้ยว , น้ำ -ช้ำ
-
สรุปว่า เป็นนาคหรือครุฑ? อ๊ากกก สับสน
-
ง่ะ
ไหงเป็นงี้
-
เอลไปเรียนกับครูลิลลี่อยู่เหรอ คุณรามทำคะแนนนำใหญ่แล้ว
-
มังคุดหายยย :z3:โอกาศมาแล้วค่ะคุณรามรีบทำคะเเนนเลย o13 ว่าแต่เราเชียร์ใครแน่ล่ะเนี่ย แง แง เค้าอยากได้ทั้งสองคนเลยอะแต่ตอนนี้เชียร์คุณรามมากกว่า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พระเจ้ามังคุดหายไปไหน
-
เชียร์คุณรามต่อไป อิอิ
-
เราชอบความเห็นของ why yyy จัง เอลหายไปเรียนภาษาไทย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่....เรื่องนี้จะเป็นยังไงต่อไปนะ?? อยากรู้จัง คนแต่งรีบๆมาลงต่อนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นั่นซิ หายไปเรียนภาษาไทยหรือเปล่าคะ
ซักส่งสัย รีบ ๆ เรียนด่วนจะได้สื่อสารกันเข้าใจ สู้ ๆ
-
แวร์อิสมายมังคุด!!!!
-
เอลเป็นนาค รามเป็นครุฑรึป่าวคะ :m28:
แล้วไอเดียร์เป็นอะไรทำมัยกลัวครุฑ :m28: :m28:
-
เอลหายไปไหนอ่าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เชียร์ เอล..... หรือ เชียร์ ราม..... คนที่รักมากในปัจจุบัน กับคนที่ รักที่สุด...ในอดีต เลือกใครดีหล่ะ ....
แอบเคืองเอล ที่หายไปไม่ดูช่วงเวลา ช่วงที่ ไอเดียร์มันอ่อนแอที่สุด ก็น่าจะรู้อยู่ ว่า ต้องอยู่ข้างๆ ไอ้แสบขี้อ้อน ... ตอนหน้าไม่ต้องมาคร่ำครวญ ....
ถ้าแกยิงคุณรามทิ้งได้ แกก็ทำเลย เอล ......
...........ถ้าแกทำได้นะ...........
***ปล.อย่าลืมเน้อนี้ ยังอยู่ในช่วงย้อนเรื่อง ยังไม่ครบ 3 อาทิตย์ที่ จะมาจบตอนบทนำ....
-
เหอออ ไอเดียร์เป็นกึ่งนาคาสินะ กลัวครุฑเนี่ยยย
แล้วมังคุคไปไหนนน
รู้สึกว่าคุณรามจะเหมือนพ่อของไอเดียร์มากกว่าที่รักนะ เหอๆๆๆ
ชอบๆๆสนุกๆแบบลึกลับดี ^^
-
โว๊ะ เอลหายไปไหนอ่ะ o22
แอบเห็นด้วยกับคห. หนึ่ง (คห.ไหนไม่รู้จำไม่ได้ :เฮ้อ:)
รู้สึกเอลเหมือนเป็นใบ้ชอบกล เอ๊ะ หรือที่หายไปนี่ไปเรียนภาษากันนะ??
ไอเดียร์กลัวครุฑ? อืม เพราะอะไรกันนะ??
-
เทพเจ้ามังคุดหายยยยย :serius2:
รีบๆๆกลับมาเลยนะ :m16:
-
กาลกีรตี บทที่ 27
[อดีต]
' มีศักดิ์และสิทธิ์ เยี่ยงครุฑพ่าห์ ........ ไหนจะมาสมสู่คู่พงษ์ดิน........'
หึ! เฉกนั้นแล้วเป็นเยี่ยงไร ? ถ้อยคำมากมายที่หว่านล้อม ...ให้ตนข้า สยายปีกโผขึ้น ฟากฟ้าแต่เพียงลำพัง .... คำว่ามิสมควร ที่รู้กันแต่เพียงสอง ระหว่างข้า และ ภัทระ......ทำให้ทุกสิ่ง..จบลงด้วยความทุกข์ทน....
......ข้าเองที่โง่เขลา เชื่อคำไอ้ไศรพมหินทร์นั่น ......ความเชื่อใจที่แลกมาด้วย ชีพที่ข้ารักยิ่งกว่าปราณแห่งตนเอง.....
ภัทระแห่งข้า...จ่มจมลง ลำน้ำแห่ง นิลกาฬ ...พร้อม.......ความโศกเศร้าอันมหาศาล...ที่เป็นดั่งบ่วงผูกรัดและถ่วงซากร่างนั้นไว้ ใต้ธารน้ำแข็ง อันหนาวเหน็บ .....ข้าเพียงได้แต่เฝ้ามอง...หากมิอาจยื่นมือเข้าช่วย........ เหมือน.......ปราณแห่งดวงวิญญาณ นั้น................ยินยอมถูกกลบฝังใต้ธารน้ำแข็ง.....งดงามแต่เยือกเย็น.....โศกเศร้า....ไม่ไหวติง......
กี่กัปกัลป์อสงไขย...ที่ข้าเฝ้าเพียร วอนให้ เจ้าลืมตา ... 'รัก' ของข้ากลับคืนมาเถิด ....ลำน้ำนั้น......เหน็บหนาวมากไหม ?....เจ้านั้น...เจ็บปวดมากไหม? ....พี่อยู่ที่นี้แล้ว ...... ลืมตาตื่นขึ้นมาเถิด ....อย่าได้ทอดทิ้งพี่เฉกนี้เลย .....ภัทระ ...ของพี่.....
หากกระนั้นแล้ว .....เพียงเจ้ายอมตื่นขึ้นมาอีกครา ....พี่สัญญา....พี่จักพาเจ้าโผบินขึ้นฟากฟ้าเคียงกัน.....จักมิทิ้งเจ้าไว้เฉกครานั้น.....พี่สัญญา....
...............................
.............................................................................
เสียงเพลงหวานมันแว่วมาจากชั้นล่าง นี้เกือบ ตีสองแล้ว เรือนน้ำชาปิดแล้วหล่ะครับ จะมีก็แต่ เจ้าของร้านที่ยังตรวจความเรียบร้อยอยู่ พรุ่งนี้ เห็นคุณรามบอกว่าร้านปิดเพราะ เป็นช่วงวันพระใหญ่ คุณรามให้ คนในร้านหยุด รวมแล้วน่าจะ 3 วัน ...
ป้าแววกับน้องกลอย ที่ปกติจะอยู่พักที่ร้านชั้นล่างก็เลยถือโอกาส ลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด ...แต่เรื่องอาหารคุณรามบอกไม่ต้องห่วง........
.............
......คุณรามจะต้มน้ำใส่มาม่าให้ผมเอง......เง้ออออออออ!!!!
......................
เสียงจากชั้นล่างเงียบไปแล้ว คงจะออกไปกันหมดแล้วหล่ะ .....เสียงเพลงหวานมันดังขึ้นมาอีกเหมือนตั้งเสียงย้อนเพลงเดิมอยู่อย่างนั้น เพลงไทยเดิมหรือเปล่า ไม่รู้สิ ไม่ค่อยได้ฟังเพลงไทยแต่ก็คุ้นๆอยู่นะว่าเป็นเพลงเก่า และน่าจะเก่ามากๆเพราะปากผมยังร้องคลอตามได้อยู่ ....
หน้าต่างไม้ที่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา เปิดกว้าง....ให้เห็น แสงสีนวลของจันทร์เจ้าดวงโต กลิ่นดอกแก้วลอยมาจางๆ ....แสงไฟจากตึกสูงฝั่งตรงข้าม ส่องกระทบผืนผิวน้ำสีดำ ที่พลิ้วเป็นระลอกคลื่น...... ผมเผลอเดินไปใกล้หน้าต่างตอนไหนไม่รู้ ...รู้ตัวอีกทีผมก็ปีนขึ้นไปนั่งบนขอบหน้าต่าง.... เงยหน้าแหงนมองจันทร์ ดวงกลมที่สว่างอยู่บนฟ้า............... เสียงเพลงหวานๆนั้นมันยัง ดังอยู่ เพราะจนอดร้องคลอตามไม่ได้ ......คุณรามเป็นคนเปิดเพลงนี้สินะ.....
http://www.youtube.com/watch?v=ZUSdEZS79VA
จันทร์
จันทร์คืนแรม วับแวมอยู่บนปลายฟ้า
คงล้าอ่อนแรง ทอแสงแหว่งเว้าครึ่งดวง
คืนเหงามันเศร้ามันซึมในทรวง
จันทร์เพียงครึ่งดวง คล้ายจันทร์เจ้ารอใคร
จันทร์คืนแรม วับแวมมีเพียงครึ่งใบ
คงดังกับใจฉันที่มีเพียงครึ่งดวง
คอยรักที่จะเติมเต็มในทรวง
โอ้ใจครึ่งดวง เฝ้ารอมาเนิ่นนาน
* จันทร์เอ๋ยจันทร์ที่ลอยเด่นฟ้า
จะมีน้ำตา หลั่งมาเหมือนฉันบ้างไหม
ความรักมันช่างห่างไกลแสนไกลไม่รู้วันไหน
หัวใจถึงจะเต็มดวง
** คงมีวันที่จันทร์เจ้าจะเต็มใบ
แต่ว่าหัวใจฉันจะมีไหมวันนั้น
ฤารักฉันจะเป็นเพียงความฝัน
ไม่มีวันนั้น วันที่ใจเต็มดวง
.........ฤารักฉันจะเป็นเพียงความฝันไม่มีวันนั้น วันที่ใจเต็มดวง ........
"ภัทร....."
"เหวอ!!!"
ตกใจครับจู่ๆ คุณรามก็เปิดประตูเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอะไรเลย ผมที่กำลังเหม่อ ร้องคลอไปตามเสียงเพลงจากชั้นล่าง สะดุ้งเฮือกจนเกือบจะตก จากขอบหน้าต่าง .... ดีที่คว้าชายผ้าม่านใกล้ๆมือไว้ทัน...
"อยู่นิ่งๆ ภัทร อย่าขยับ..."
ท่าคุณรามจะตกใจมากกว่าผมอีก มือใหญ่คู่นั้นส่งมาให้ผม แหม....ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ ถึงนี่จะเป็นชั้นสอง แต่ ข้างล่างก็เป็นพื้นน้ำครับ แถมยังเป็น ส่วนที่ยื่นออกมาจาก ตัวเรือนล้ำออกมาห่างจากฝั่งพอสมควร ตกลงไปก็คงไม่เจ็บ..........
.........................
.........หรอกมั้ง ?!
"ส่งมือมา ภัทร ....."
"เหอะ.....คุณรามหลบออกไปดีกว่า......เดี๋ยวผมลงไปเอง.... "
แววตาดุๆของคุณราม เหมือนจะส่อแววกังวลใจ ดูถูกกันหว่ะ!! กับไอ้แค่ลงจากขอบหน้าต่างเนี้ยนะ ไม่ใช่เด็กเล็กๆนะเฟ้ย !!
"ส่ง...มือ...มา"
เสียงทุ้มของคุณราม เอ่ยออกมาทีละคำ ...ไม่ใช่ว่ากลัวนะ ก็แค่.....เกรงใจ...นิดหน่อย ....
ผมปล่อยมือข้างหนึ่งที่เกาะคว้าผ้าม่านไว้... แล้วยื่นนั้นมือส่งให้คุณราม....
.......................
........
'ตุบ!?'
เสียงนั้น....มันดังขึ้นมาอีกแล้ว....ดังอยู่ในหน้าอกผม ...............
..........
........เสียงนั่นมันทำให้ผมชะงักนิ่งไป.......
เรี่ยวแรงทั้งหมด ไม่มีอีกแล้ว....
..............
..ปลายนิ้วมือคุณราม สัมผัสโดนที่ ปลายนิ้วผม.......
.. แต่ไม่ทัน.......
.....
..
...........ผมทิ้งตัวลงผืนน้ำเร็วเกินไปกว่าที่คุณรามจะคว้าผมทัน........
.............................
..................
"ภัทร!!!!"
-
:z13: จิ้มคนเขียน :z13:
-
ง่ะ ตกน้ำไปซะล่ะ ภัทรเอ้ย :bye2:
-
ง่ะ!! คุณรามทำภัทรหลุดมือเหรอเนี่ย
ม่ายน้าาาาาาาาาาา
แล้วไอ้ "ตุ๊บ" นั่นมันอะไรอ่า
แต่แอบแปลกใจแฮะว่าเอลหายไปไหน
อยู่ๆก็หายไป เงียบเกินไปด้วย
-
:D :D รอจ้ารอ
-
แล้วเอลหายไปไหนแล้วอ่ะ
-
เฮ้ยยย
จะเป็นอะไรมั้ยนะ?
ปล. ถ้าให้เลือกอดีตที่ผ่านเลยไปนานแสนนาน
กับปัจจุบันที่ขาดไม่ได้ ที่รักไปแล้ว
คนเราควรอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่หรอค่ะ
-
เหม่อจนได้เรื่องเลยนะภัทร ง่าาา คิดถึงเอลแล้วนะหวังว่ากลับมาคราวนี้จะพูดกันรู้เรื่องนะ
-
ไอเดียร์จะเป็นไรไหม
-
คุณรามนะคุณรามอยู่ตรงหน้ายังทำหลุดมือ
ไปฝึกความเร็วมาใหม่ซะนะ
-
เสียงอะไรดังตุบ แล้วทำไม อยู่กับรามแล้วภัทรชอบหมดเรี่ยวแรงอยู่เรื่อง
เอลหายต๋อมเข้ากลีบเมฆ
อย่างน้อยเราก็ยังจำได้ว่า ตอนที่เล่านี่ ยังไม่ถึงบทนำนะ แสดงว่าต่อไป เอลจะกลับมา พร้อมกับพูดภาาาไทยได้ (นิดหน่อย) และสองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกัน และเอลก็แปลงร่างเป็นงูต่อหน้าภัทร
สงสัยเอลไปเรียนภาษาไทยจริงๆอ่ะ รอๆๆ
-
งะ คุณรามทำภัทรตกน้ำ(ภัทรทำตัวเองนี่หว่า 555+)
มังคุดไปไหนๆๆๆ ไหนว่าห่วงหนักหนา หายซะงั้น แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตกน้ำไปซะเเล้วคุณรามคงใจหายน่าดูก็ครั้งที่แล้วก็ตายในน้ำนี่ :เฮ้อ:
-
ค้างอ่า....
รอติดตามน้า
รักคนแต่งจ้า
-
โดดตามไปช่วยเลยคุณราม หุๆ
-
เราเข้าใจว่า
ชาติก่อนภัทรตายแล้วเก็บศพ(หรือตกลงไป)ไว้ที่แม่น้ำนิลกาฬที่เป็นน้ำแข็ง
แล้วคุณรามก็ไปคร่ำครวญหาภัทร
ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกไหม
แล้วตอนนี้เอลหายไปไหนอ่ะ
มาต่อเร็ว ๆ น๊า ^^
-
ตามังคุดหนีหายไปไหนเนี่ย
ภัทรตกน้ำรึ
-
สรุปว่าชาติที่แล้วภัทรฆ่าตัวตาย แล้วคุณรามก็เอาศพไปเก็บไว้ใต้ธารน้ำแข็งใช่ไหมคะ
ดราม่ามากเลยชีวิตชาตินั้น สงสารทุกคนเลย TT
-
อ้าวเฮ่ยยยย
ตกน้ำป๋อมแป๋มลงไปซะแล้วน้องภัทรเรา เง้ออ
-
ภัทรตกน้ำแล้วคาบบบบบบบบบบบบบบ
-
'ตอบปัญหาคาใจ'
ภัทระ เป็น เชื้อสายนาคาโดยตรง เกิดแต่จากนางจามรินทร์เทวี แรกเกิดนั้นเกือบไร้ชีวิตในเปลือกไข่ทั้งๆที่มารดายังไม่ได้สำลอกไข่ออกมาด้วยซ้ำ จามมรินทร์เทวี ไม่ยอมสำลอกไข่หากต้องรู้ว่าเมื่อไข่ออกมาแล้วบุตรจะไม่มีชีวิต นางจึงขอความช่วยเหลือจากธชีเฒ่า ให้ช่วยยื้อชีพภัทระไว้ ธชีเฒ่า หายาวิเศษนาม วณาไพร ให้ จามรินทร์ นางกินเกสรยานั้นเข้าไป แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่า ภัทระ จะรอดอยู่จนเปลือกไข่จะกระเทาะ นางจึงสังหาร ธชีเฒ่าและฉีกร่างธชีกินเลือดเนื้อรวมทั้งบารมีของธชีเข้าไปด้วย
ภัทระ จึงกำเนิดมาพร้อม บาปที่มารดาซ่อนไว้ จนเกือบจะครบอายุ ย่างเข้าวัยกำดัด (12 ขวบ) จามมรินทร์ถึงได้ทราบความว่าที่ ยาวิเศษที่ธชีเฒ่าให้ภัทระนั้น ไม่ใช่ยาวิเศษที่ชื่อ วณาไพร อย่างที่เข้าใจแต่เป็นอีกสิ่งที่คล้ายกัน สิ่งนั้นแทบทำให้นางเสียสติ เพื่อให้บุตรตนคงอยู่ นางเดิมพันสิ่งสุดท้ายถวาย ภัทระ ให้ ครุฑพันธุ์ ยอมให้ครุฑตนนั้น กินเปลวไขในตัวนางเพื่อให้ ครุฑ นั้นรับ ภัทระ ไว้ในเพศพราหมณ์เพื่อปกปิดสิ่งในอยู่ในร่าง ภัทระ ครุฑตนนั้น นาม ราพณ์
'ให้ ภัทระบุตรข้า นั้นเป็นเทพ ดีกว่าให้ ต่ำตกสิ้น ในฐานะพงษ์ดิน... '
ครบ อายุ เข้าเกณฑ์ย่างเข้าสู่วัยกำดัด ตามธรรมเนียมประเพณี ภัทระ ต้องถวายตัวให้ พราหมณเจิมพรหมจรรย์ เพื่อก้าวบาทออกจาก พรหมณ์เพศ ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะกลับไปยังชลวะเทอีก แต่ องค์ราพณ์ กลับรับ ภัทระ ไว้ในค่ำคืนนั้น และเรียกค่าไถ่ถอนจากชลวะเท เป็น ทับทิม 6 หาบไพฑูลย์อีก 6 หาบ ตามธรรมเนียม หากไม่มีผู้ไถ่ถอน ภัทระ ก็จะเป็นของ องค์ราพณ์ ก่อนครบกำหนดไศรพมหินทร์ แม่ทัพแห่ง ชลวะเท หาสิ่งไถ่ถอนนั้นมาให้ องค์ราพณ์ได้ ภัทระ จึงต้องออกจากเพศพราหมณ์ แล้วก้าวเข้าสู่ตำแหน่ง มณีปราชญ์แห่งชลวะเท
พิธี สังเวยดอกฉิมพลี (งิ้ว) กองทัพแห่ง ชลวะเทหะนคร จัดทัพเคลื่อนพลผ่าน พยุหราธรรม กลิ่นความตายที่มาจาก ไศรพมหินทร์ ถูกกลบด้วยไอบารมี บุญญา แห่ง ภัทระเจ้า จึงเกิดการพนันขันต่อระหว่าง พรตธชีในดินแดน พยุหราธรรม ว่า กาลต่อไป ตนใดจักได้ เป็น ราชาแห่ง ชลวะเทฯ ในพิธี องค์ราพณ์ ถือโอกาสขอถวายตัว ภัทระ ให้ ดำรงค์เชื่อสาย ครุฑ เฉกตน แต่ ภัทระ ปฏิเสธ เพราะความลับที่ฝังอยู่ในร่าง องค์ราพณ์จึงทำได้แค่ฝาก ไศรพมหินทร์ ตนนั้นดูแล ภัทร
เกิดศึกสงคราม ไศรพมหินทร์ ต้องออกศึก ภัทรในฐานะ มณีปราชญ์นั้นต้อง รักษาดินแดน ตามธรรมเนียม เพื่อเร่งผล การพนัน เหล่า พรตธชี ทำเรื่องและใส่ความ ภัทระ จนเกิดเหตุบานปลายกว่าที่คิด
ไร้ที่พึ่งใดๆ เมื่อองค์ราพณ์ โผบินสถิตยังฟากฟ้า ไศรพมหินทร์ เองก็ออกศึกยังแดนอื่น ส่วนบิดาก็เป็นผู้ลงมือดีดสายธนูใส่ตน
ภัทระ จึงตัดสินใจ ปลิดชีพตนเองด้วยดาบขององค์ราพณ์ ร่างนั้นทิ้งตัวลงหุบเหวลึกที่เบื้องล่างเป็น ธารน้ำเย็นที่กำลังจะกลายเป็น ธารน้ำแข็ง แม่น้ำนิลกาฬ ความทุกข์ระทมและความสิ้นหวัง ดึงร่างและพันธนาการ ภัทระเจ้า ไว้ใต้ธารน้ำแข็ง
พรายลมกระซิบแจ้งข่าวร้ายแก่ องค์ราพณ์ ณ ปลายฟากฟ้า ความโกรธและโทสะ แห่งพญาครุฑ เกือบทำให้ เกิดสงคราม องค์ราพณ์ยื่นข้อเสนอให้ ไศรพมหินทร์หาร่าง ภัทระ มามอบให้ ตน หาให้ได้แม้เพียงเถ้าธุลี
ข้อเสนอแห่งเวลาถูกยื่นมาอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะเพียรพยายามเท่าไหร่ แม้แต่ซากร่าง ไศรพมหินทร์ก็ไม่พบเจอ ....
ครบกำหนด องค์ราพณ์ ลงทัณฑ์ด้วยการเผา ชลวะเทฯ ทั้งนคร เว้นไว้แต่ชีพของ ไศรพมหินทร์ที่ องค์ราพณ์ ทิ้งให้ชีพนั้นพบเจอแต่ความเดี่ยวดายที่มิอาจพบเจอ ภัทรเจ้า
ผ่านไปเนินนานในที่สุด องค์ราพณ์ก็ตามหา ร่างแห่ง ภัทระ จนเจอ ร่างนั้นถูกฝังในธารน้ำแข็งแห่งนิลกาฬด้วยจิตสุดท้ายที่สิ้นหวังเป็นเหมือนโซ่ที่พันธนาการ ร่างแห่ง ภัทระไว้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เปลวไฟแห่ง ครุฑ ก็ไม่สามารถเผาละลายธารน้ำนั้นได้ ทำไม่ได้แม้แต่จะกระเทาะผิวเปลือกน้ำแข็งออก.....
กัปกัลป์ที่ล่วงผ่าน ....องค์ราพณ์ได้แต่เฝ้าอ้อนวอนให้ร่างนั้น สูญสลายเพื่อ จุติใหม่ หากแต่ ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่.....
คำอ้อนวอนก็ยังเป็นเพียง....คำอ้อนวอน
จนผ่านกาลล่วงมายาวนาน......
................
......
คำอ้อนวอนนั้นเป็นผล
.....................
.............
..ภัทรเจ้า จุติอีกครั้ง ....
.....
.....การเดิมพัน ของเหล่าพรตธชี กำลังจะเริ่ม เกมส์ครั้งใหม่.......................
-
เข้าใจเพิ่มนิดนึง รอคนมาอธิบายเพิ่มเติม
ยังไม่เข้าใจเรื่อง ตกลงภัทรกินอะไร ทำไมถึงโดนใส่ร้าย
ความลับที่ว่าคืออะไร แล้วทำไมแม่ภัทรถึงให้มาอยู่กับครุฑ
ภัทรเป็นนาคไม่ใช่เหรอ เอ๊ ยังงัย
-
แหม่ มันส์สุดยอด o13
-
รอตอนต่อไปนะ :z2:
-
****ตอบกระหน่ำ****
เข้าใจเพิ่มนิดนึง รอคนมาอธิบายเพิ่มเติม
ยังไม่เข้าใจเรื่อง ตกลงภัทรกินอะไร ทำไมถึงโดนใส่ร้าย
ความลับที่ว่าคืออะไร แล้วทำไมแม่ภัทรถึงให้มาอยู่กับครุฑ
ภัทรเป็นนาคไม่ใช่เหรอ เอ๊ ยังงัย
V
V
V
สิ่งที่ยื้อชีวิต ภัทระ เอาไว้ไม่ใช่ วณาไพร อย่างที่ จามมรินทร์ คิดตอนแรก สิ่งที่ จามมรินทร์กินเข้าไปจนส่งผลไปถึง ภัทระ นั้นกำลังจะส่งผล ในตอนนี้(ปัจจุบัน ) เสียง ดังที่ ภัทร มักจะได้ยิน เสียงที่ทำให้หมดแรงนั้นหล่ะ เน้อ แสดงให้ เห็นว่า 'มัน' กำลังตื่น....
เรื่องโดนใส่ร้าย พวกพรตธชี เขาคานอำนาจกันเอง จากการแบ่งพรรคแบ่งพวก ในการพนัน ฝ่ายหนึ่งอยากให้ ไศรพมหินทร์ เหนือกว่า ภัทระ แต่อย่าลืม อีกฝ่ายหนึ่งก็ยังอยากให้ ภัทระ เหนือกว่า ไศรพมหินทร์ เหมือนกัน
การที่จามรินทร์ยอมแลกชีพตนเพื่อยก ภัทระ ให้ ครุฑ นางหวังว่า ให้ ภัทระเป็นเทพ เฉก ครุฑ และอยู่ยังแดน ครุฑ ดีกว่าความลับในร่างเผยออกมา จนไม่เหลือแม้ศักดิ์ศรีแห่ง นาคา
ครุฑกับนาคา เป็นเชื้อสายเดียวกัน หากเข้าพิธี แล้วยกตนเป็น ครุฑ หาก ครุฑ อีกตนยอมแบ่งปราณให้ ก็ทำได้เหมือนกัน เหมือนกับที่ องค์ราพณ์เคยขอให้ ภัทระ เคียงข้าง แต่ ภัทระ ปฏิเสธ เพราะรู้ว่าตนไม่ได้มีสายเลือดนาคาบริสุทธิ์ที่จะเข้าพิธีแล้ว เป็นเฉก ครุฑ
-
อูยยยย~....คนเขียนเก่งจริงๆ ข้าน้อยขอคารวะ o15
คิดได้งัยเนี่ย นับถือ นับถือ o13 o13
-
ผูกเรื่องได้สนุกมากๆเลยค่ะ
ที่เรางงก็เพราะ รามพ์เค้ามีรูปครุฑ เลยนึกว่าเหมือนภัทรที่มีรูปงู (แทนคนสำคัญ)
พรหมลิขิต กับ เจ้าชีวิต สุดท้ายใครจะเป็นผู้ชนะ?
สิ่งที่อยู่ในร่างของภัทรคืออะไร? ยักษ์หรอค่ะ -0-
-
****ตอบกระหน่ำ****
ผูกเรื่องได้สนุกมากๆเลยค่ะ
ที่เรางงก็เพราะ รามพ์เค้ามีรูปครุฑ เลยนึกว่าเหมือนภัทรที่มีรูปงู (แทนคนสำคัญ)
พรหมลิขิต กับ เจ้าชีวิต สุดท้ายใครจะเป็นผู้ชนะ?
สิ่งที่อยู่ในร่างของภัทรคืออะไร? ยักษ์หรอค่ะ -0-
V
V
V
V
เรื่องรูปครุฑที่ ร้านเรือนน้ำชา เป็นของเจ้าของเก่าที่คุณรามซื้อต่อมาเน้อ สำหรับ ภัทร ที่ไม่กล้ามองรูป ครุฑ ตรงๆ เพราะมันอึดอัดใจ มันฝังอยู่ในสันดานแล้วมั้ง เพราะถ้าครั้งก่อน ยอมไปกับ องค์ราพณ์ซะ แม้จะผิดประเพณี ก็คงไม่ต้องพบจุดจบอย่างนั้น มันเลย เป็นความอึดอัดที่ส่งผลมาชาตินี้
สิ่งที่อยู่ในร่างภัทร เคยบอกไปแล้ว เพราะว่า ติดเชื้อจาก เอล เอลเองเป็นคนเร่ง ปฏิกิริยาเคมีในร่าง ภัทร //แม้ ภัทระเจ้าจะไม่ตื่นขึ้นมา แต่ 'มัน' กำลังจะตื่นขึ้นมาแทน ไม่ใช่ยักษ์ แน่เน้อ ....เหอเหอเหอ
-
อะไรที่ทำให้สายเลือดนาคาไม่บริสุทธิ์
-
***ตอบกระหน่ำ***
อะไรที่ทำให้สายเลือดนาคาไม่บริสุทธิ์
V
V
V
เม็ดสีอำพัน ที่เหมือนกันกับวณาไพร เมล็ดพันธุ์แห่งผืนดินของ สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนลึกที่สุดในพื้นป่า สิ่งที่แม้แต่สมิงยังกลัว.........................
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย!!! หลุดปากออกมาแล้ว FC. เก่าไม่ต้องบอกเลยนะว่า 'มันคืออะไร ' ที่นี้เราก็มาดูกัน ตั้งแต่แรกเริ่มของอาการมันเป็นยังไง.... :sad3: :sad3: :sad3:
-
อ้าก ๆ คาใจ สุดชีวิต ท่านนักเขียน บอกมาเถ้อ ว่า สิ่งนั้นคืออะไร คาใจมากๆๆๆ นอนไม่หลับแน่เลยคืนนี้ คิดทั้งคืนๆๆๆๆ
-
เม็ดสีอำพัน ที่เหมือนกันกับวณาไพร เมล็ดพันธุ์แห่งผืนดินของ สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนลึกที่สุดในพื้นป่า สิ่งที่แม้แต่สมิงยังกลัว.........................
ใช่ ไข่ตะบองพลำ หรือเปล่า
-
เม็ดสีอำพัน ที่เหมือนกันกับวณาไพร เมล็ดพันธุ์แห่งผืนดินของ สิ่งมีชีวิตที่ซ่อนลึกที่สุดในพื้นป่า สิ่งที่แม้แต่สมิงยังกลัว.........................
ใช่ ไข่ตะบองพลำ หรือเปล่า
V
V
V
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ถึงจะบอกไปอย่างนั้น แต่คนอื่นเขาจะรู้จักกันหรอ ? :a6: :a6: :a6: :m18: :m18:
-
เหมือนจะเข้าใจเพิ่มเติมขึ้นเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอๆกับที่มีคำถามเพิ่มขึ้นอีกเช่นกัน
ชอบเรื่องราวที่ซับซ้อน รอบทเฉลยต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น.... กินไข่งูเข้าไปเหรอ หรือว่าไร มันเกี่ยวอะไรกับเอล....
-
***ตอบกระหน่ำ****
เหมือนจะเข้าใจเพิ่มเติมขึ้นเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอๆกับที่มีคำถามเพิ่มขึ้นอีกเช่นกัน
ชอบเรื่องราวที่ซับซ้อน รอบทเฉลยต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น.... กินไข่งูเข้าไปเหรอ หรือว่าไร มันเกี่ยวอะไรกับเอล....
V
V
V
v
ไข่ตะบองพลำไม่ใช่ไข่งูเน้อ ....มันเลวร้ายมากกว่านั้นเยอะ อยากรู่ว่ามันเป็นตัวอะไร ที่อยู่ในร่างไอเดียร์ รอให้คุณรามทำ'มัน' ให้เป็นรูปร่างดีกว่า ส่วน เอล ถ้าไอเดียร์ ไม่มีอะไรกับ เอล ตั้งแต่แรก บางที 'มัน' อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาก็ได้ เชื้อของ เอล มันเร่งให้ เชื้อกระจายตัว...
-
พอคนเขียนตอบคอมเมนต์กระหน่ำแบบนี้เลยทำให้เข้าใจขึ้นเยอะ
แอบเอาคำว่า 'ไข่ตะบองพลำ' จากคอมเมนต์ด้านบนไปเสิร์ชหาในกูเกิ้ล ผลที่ได้คือ 'ตะขาบยักษ์'
โอ้วโน่ว! หรือภัทรจะเป็นตะขาบยักษ์ *คิดไปเรื่อย+โดนคนแต่งตบเสยด้วยคีย์บอร์ด*
-
***ตอบกระหน่ำ***
พอคนเขียนตอบคอมเมนต์กระหน่ำแบบนี้เลยทำให้เข้าใจขึ้นเยอะ
แอบเอาคำว่า 'ไข่ตะบองพลำ' จากคอมเมนต์ด้านบนไปเสิร์ชหาในกูเกิ้ล ผลที่ได้คือ 'ตะขาบยักษ์'
โอ้วโน่ว! หรือภัทรจะเป็นตะขาบยักษ์ *คิดไปเรื่อย+โดนคนแต่งตบเสยด้วยคีย์บอร์ด*
V
V
V
รอคุณราม มาเฉลยแล้วกัน ....มีคนตอบถูกหลายคนแล้วหนิ.... รอคุณรามเขามา ตีตรา อย่างเดียว .... เอล จะกลับมาทันรึเปล่าเหอเหอเหอ... :z10: :z10: :z10:
-
รอคุณราม มาเฉลยแล้วกัน ....มีคนตอบถูกหลายคนแล้วหนิ.... รอคุณรามเขามา ตีตรา อย่างเดียว .... เอล จะกลับมาทันรึเปล่าเหอเหอเหอ...
ไม่ย๊อมมมม!!!
เอลกลับมาด่วนเลย :m31:
-
***ตอบกระหน่ำ***
ไม่ย๊อมมมม!!!
เอลกลับมาด่วนเลย :m31:
V
V
V
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
"ตะบองพลำ" นี่ใช่ที่มันอยู่ใน "สัตวาภิธาน" รึป่าว
"ตะบองพลำใหญ่ยง อยู่ในป่าดง
ตัวดุจตะขาบไฟแดง มีพิษมีฤทธิ์เรี่ยวแรง
พบช้างกลางแปลง เข้าปล้ำเข้ารัดกัดกิน"
เคยอ่านนานมาแล้ว
โอ๊ยย ตื่นเต้น อ่านรวดเดียวจบ ได้ใจมากค่ะ
-
โอ๊ยตื่นเต้นอ่าๆๆ :serius2: :serius2:
-
ช่างเป็นอดีตที่น่าเศร้าอีกคู่หนึ่งจริงๆ
แม้ว่าคู่นี้ไม่ได้เศร้าที่การกระทำของตัวเอง แต่เป็นเพราะพวกคนรอบข้างก็เถอะ
แม่ของภัทรเจ้านี่รักลูกจริงๆนะ
ทำทุกอย่างเพื่อลูกน้อย ไม่ว่ามันจะทำร้ายใคร หรือตัวเองจะต้องเสียอะไรไปขนาดไหน
:sad11: :sad11: :sad11:
-
***ตอบกระหน่ำ****
V
V
V
v
ไข่ตะบองพลำไม่ใช่ไข่งูเน้อ ....มันเลวร้ายมากกว่านั้นเยอะ อยากรู่ว่ามันเป็นตัวอะไร ที่อยู่ในร่างไอเดียร์ รอให้คุณรามทำ'มัน' ให้เป็นรูปร่างดีกว่า ส่วน เอล ถ้าไอเดียร์ ไม่มีอะไรกับ เอล ตั้งแต่แรก บางที 'มัน' อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาก็ได้ เชื้อของ เอล มันเร่งให้ เชื้อกระจายตัว...
เชื้อของ เอล
เชื้อของ เอล
เชื้อของ เอล
เชื้อของ เอล
เชื้อของ เอล
หุ หุ ไม่ได้จะทะลึ่งนะ แต่คิดแบบนั้นจริง ๆ อ่ะ
-
อ่านแล้วง๊ง งง แต่ไม่เป็นไร รอรามมาเฉลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอไข่บ้านี่ ทำมั้ยต้องมาฝังในร่างคนชื่อภัทรทู้กที
ต่อไปเจอใครชื่อภัทร คงเกิดอาการระแวง เหอะๆๆ
เชื้อของเอล :o8: สงสัยจะมีเรี่ยวแรงแข็งขัน ว่ายน้ำเร็ว คลื่นแตกกระจาย วุ้ย~ จิ้นแล้ว~ :-[
-
ไอไข่บ้านี่ ทำมั้ยต้องมาฝังในร่างคนชื่อภัทรทู้กที
ต่อไปเจอใครชื่อภัทร คงเกิดอาการระแวง เหอะๆๆ
เชื้อของเอล :o8: สงสัยจะมีเรี่ยวแรงแข็งขัน ว่ายน้ำเร็ว คลื่นแตกกระจาย วุ้ย~ จิ้นแล้ว~ :-[
V
V
V
มันเป็นคำสาปมาอะ คุณแฟน :sad4: :sad4:
-
รอคุณรามมาเฉลย :z13: :z13:
-
อ่านเนื้อเรื่องก็สนุกนะคะแต่อ่านเมนต์คนเขียนตอบกลับคนอ่านสนุกกว่าอะ o13แต่เรื่องนี้อ่่านแล้วยิ่งน่าติดตามค่ะตกลงภัทรนี่จะกลายเป็นตัวอะไรค้า ไม่เอาตะขาบน้า o22น่ากลัวเกิ๊นนนนนน :m15:
-
อ่านเนื้อเรื่องก็สนุกนะคะแต่อ่านเมนต์คนเขียนตอบกลับคนอ่านสนุกกว่าอะ o13แต่เรื่องนี้อ่่านแล้วยิ่งน่าติดตามค่ะตกลงภัทรนี่จะกลายเป็นตัวอะไรค้า ไม่เอาตะขาบน้า o22น่ากลัวเกิ๊นนนนนน :m15:
V
V
V
อาจจะน่ารักก็ได้ ถาม ซันชา กับ คุณแฟน ดิ คุณtewava ก็รู้ ตอน เป็น 'ตะบองพลำ' ภัทร มันน่ารักขนาดไหน เหอเหอเหอ....
จะเข้าดราม่าอีกแล้ว แว้งงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: ไม่ดีกว่า ทิ้งระยะอีกนิด หา NC อ่านดีกว่า หุหุหุ :m25: :m25:
-
คุณรามมาเฉลยเร็วๆ อยากรู้ว่า "มัน" คืออะไรกันแน่
-
อ่านแล้วเคร่ง คือลุ้นมาก เครียดเพราะสองใจเชียร์ใครไม่ถูกเลย ไม่รู้ว่าจะเป็นไงต่อไป กรี๊ดดดดดด!!!! ลุ้น!!!!!!
ชีวิตดราม่าทุกชาติเลยนะ เหมือนกับว่า ชีวิตคนเรามีผลเกี่ยวข้องกับชาติที่ผ่านมา อยู่ที่จะหลุดวงโคจรที่ผูกพันกันมาได้รึเปล่า...?
หุหุ รอไคลแมกซ์ ตื่นเต้นดีจริงๆ o13
-
มันคืองู งูชัดๆ งูชัวร์ๆ เหมือนเอลไง!!! หุหุหุ
รีบๆมาลงต่อเลยนะ เราปลูกบ้านรออ่านแล้ว :z3: :z3: :z3:
-
***ตอบกระหน่ำ***
มันคืองู งูชัดๆ งูชัวร์ๆ เหมือนเอลไง!!! หุหุหุ
รีบๆมาลงต่อเลยนะ เราปลูกบ้านรออ่านแล้ว :z3: :z3: :z3:
V
V
V
รอดูกัน ..... :a2:
-
:z2: :z2:
ชอบมากๆเลยค่ะพึ่งอ่านทัน
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ ชอลเอลอ่ะ
+1 ให้ผู้แต่งน่ะค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ เอลหายไปไหนน้อแต่ภัทรน่ารักดี ต๋องๆด้วย :L2:
-
อาจจะน่ารักก็ได้ ถาม ซันชา กับ คุณแฟน ดิ คุณtewava ก็รู้ ตอน เป็น 'ตะบองพลำ' ภัทร มันน่ารักขนาดไหน เหอเหอเหอ....
จะเข้าดราม่าอีกแล้ว แว้งงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: ไม่ดีกว่า ทิ้งระยะอีกนิด หา NC อ่านดีกว่า หุหุหุ :m25: :m25:
เอ. . . รู้สึกเหมือนโดนพาดพิง
ภัทรอีกคนตอนเป็นตะบองพลำอ่าเหรอ. . . หุหุ มาดนางพญา ยั่วกระจาย เจอเด็กน่ารักเป็นไม่ได้จับกินหมด
แถมสามารถเปลี่ยนจากเดิมที่ภัทรเป็นเคะให้กลายเป็นเมะได้อ่า O_O"
แต่นั่นเป็นนิสัยทั่วไปของตะบองพลำอะป่าวนะ
-
อ่านทั้งหมดในวันเดียว
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รออ่านต่อนะค้า :z2:
-
อ่าน ตอบคำถามคาใจ แล้วสงสารคุณราม :sad4: ภัทรตกลงไปคงไม่เป็นไร แต่คุณรามที่เห็นเดจาวูคงขาดใจ
เอลไไปไหน ถ้าไม่มาจะเชียร์คุณรามแล้วนะ!
คนเขียนเก่งมากเลยค่ะ ผูกเรื่องได้สุดยอดมากๆ o13
รอตอนหน้า
-
เอ. . . รู้สึกเหมือนโดนพาดพิง
ภัทรอีกคนตอนเป็นตะบองพลำอ่าเหรอ. . . หุหุ มาดนางพญา ยั่วกระจาย เจอเด็กน่ารักเป็นไม่ได้จับกินหมด
แถมสามารถเปลี่ยนจากเดิมที่ภัทรเป็นเคะให้กลายเป็นเมะได้อ่า O_O"
แต่นั่นเป็นนิสัยทั่วไปของตะบองพลำอะป่าวนะ
อ่านแล้วค่อยโล่งอกนึกว่าตัวจะกลายเป็นตะขาบไปเลยแบบนั้นอะ ถ้าเปลี่ยนแค่นิสัยโอเคค่า o13 แต่จากเคะเป็นเมะเลยเหรอ o22มันน่าลุ้นจริงๆ
-
อ่านแล้วค่อยโล่งอกนึกว่าตัวจะกลายเป็นตะขาบไปเลยแบบนั้นอะ ถ้าเปลี่ยนแค่นิสัยโอเคค่า o13 แต่จากเคะเป็นเมะเลยเหรอ o22มันน่าลุ้นจริงๆ
V
V
V
หึหึหึ ซันซา ยังบอกไม่หมด ว่า ไอ้ที่กินเด็กน่ารักๆอะ ตะบองพลำเขากินกันยังไง แล้วก็ตอนที่ ออกอาการ หิว ตอนเรื่มต้นอะมันเป็นยังไง....หึหึหึ ถ้าหิวขึนมาเขาไม่สนหรอกว่า น่ารักไม่น่ารัก หรือเป็นใครหน้าไหน ..ซันชาลืมไปอีกเรื่องหรือเปล่า..ว่าเวลา ภัทร อีกคนลอกคราบ มันมีสภาพยังไง? หือ.....ซันชา
-
V
V
V
หึหึหึ ซันซา ยังบอกไม่หมด ว่า ไอ้ที่กินเด็กน่ารักๆอะ ตะบองพลำเขากินกันยังไง แล้วก็ตอนที่ ออกอาการ หิว ตอนเรื่มต้นอะมันเป็นยังไง....หึหึหึ ถ้าหิวขึนมาเขาไม่สนหรอกว่า น่ารักไม่น่ารัก หรือเป็นใครหน้าไหน ..ซันชาลืมไปอีกเรื่องหรือเปล่า..ว่าเวลา ภัทร อีกคนลอกคราบ มันมีสภาพยังไง? หือ.....ซันชา
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจกับไอ้ร่างตะบองพลำขึ้นมาตะหงิดๆ o22
-
V
V
V
หึหึหึ ซันซา ยังบอกไม่หมด ว่า ไอ้ที่กินเด็กน่ารักๆอะ ตะบองพลำเขากินกันยังไง แล้วก็ตอนที่ ออกอาการ หิว ตอนเรื่มต้นอะมันเป็นยังไง....หึหึหึ ถ้าหิวขึนมาเขาไม่สนหรอกว่า น่ารักไม่น่ารัก หรือเป็นใครหน้าไหน ..ซันชาลืมไปอีกเรื่องหรือเปล่า..ว่าเวลา ภัทร อีกคนลอกคราบ มันมีสภาพยังไง? หือ.....ซันชา
แหมๆๆ เรื่องนั้นมันปาเข้าไป 70 ตอนแล้วง่ะ
แถมเจ๊ตะบองพลำแกก็ผลุบๆโผล่ๆคาดเดาไม่ได้
แล้วเจ๊แกก็ลอกคราบไม่บ่อย
เค้าจะอธิบายนิสัยตัวละครที่สุดแสนจะคาดเดายากนี่ไม่ครบ ตกๆหล่นๆไปบ้างก็หยวนๆนะตะเอง
ให้นักอ่านคนอื่นเค้าไปตามเก็บเอาในฉบับเต็มละกันน้าาาา
-
มันสลับซับซ้อนขนาดน้านนนนนนเลยเหรอคะชักจะกลัวๆแล้วซิ :z3:
-
ชีวิตมันขาดมาม่าไม่ได้ :sad4: ง่ะะ...
เห้ อเป็นภัทรก็เหนื่อย คนหน้าตาดีมารักเยอะเกิน (ประเด็นไหน? -0-)
อยากจะรู้จริงๆ ... ภัทรลงไปทำอะไร? ว่ายน้ำรึ? หรือมีแรงดึงดูด :a5:
-
กาลกีรตี บทที่ 28
.............................
..................
"ภัทร!!!!"
เสียงคุณราม ดังขึ้นมาพร้อมๆกับ สัมผัสที่ว่างเปล่า......นึกว่าเล่นบันจี้จัมพ์อยู่รึไง?!!! ไอเดียร์เอ้ย!! ทำเท่ห์จนตกจากชั้นสอง ตกใจโคตรๆ อยากจะว๊าก ดังๆ แต่ส่งเสียงไม่ออก เหมือนอะไรมันมาจุกอยู่ที่ลำคอ .....
แผ่นหลังผมกระแทกผิวน้ำจนจุก แต่ที่ยิ่งแย่กว่านั้น ผมขยับตัวไม่ได้ .....เหมือนโดนอะไรสักอย่าง......กดให้ยิ่งจมลึกลงไป .....
.......................แสงสว่างจากผิวน้ำค่อยๆ ไกลออกไปทีละนิด .....สัด!!! เอ้ยยยยย....เสือกมาตกน้ำตอนหน้าฝนอีก ซวยซับซวยซ้อนจริงๆ กู....
....ในหูผมตอนนี้มีเสียงวิ้งๆๆๆ สะท้อนก้องไปหมด...เริ่มจะสำลักน้ำเข้าไปแล้ว ....ทรมานแต่ทำอะไรไม่ได้ ...แล้วจู่ๆความรู้สึกหนึ่งมันก็เกิดขึ้นมา ......
...........ในความรู้สึก ....ในผิวหนัง.....ในหน้าอกผม....... มีอะไรสักอย่าง คลานอย่างทุรนทุรายไม่ต่างจากผม.......
คงเพราะในน้ำตอนนี้มันมืดจนมองไม่เห็นอะไร คงเพราะในน้ำมันเงียบอย่างบอกไม่ถูก...และคงเพราะสมองผมไม่สั่งการณ์แล้ว .......
...ผมถึง..........ได้ยินเสียงหัวใจของ ตัวเอง..............
...........
.................เสียงหัวใจเต้นแรง..........
...................
................
.............................ที่ซ้อนกันอยู่สองเสียง!!!..................
ความกลัวที่มันเหมือนน้ำที่ห่อล้อมผมอยู่ตอนนี้ ทะลักเข้ามาในทุกส่วนของความรู้สึก กลัว...
กลัวอย่างบอกไม่ถูก !!! กลัวจนทำให้ร่างกายมันตะเกี่ยกตะกาย ดิ้นรน!!!
'ไม่เอา!! ไม่เอา!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ !!! ไม่เอา!!! มันต้องไม่จบแบบนี้ "
'' คุณราม!!!! พี่ราม!!!!!!!!!!!!!!! พี่รามช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตะโกนทั้งๆที่อยู่ในน้ำนั้นหล่ะ อากาศในสมองเหมือนจะน้อยลงทุกทีที่ผมตะโกน เพราะแค่อ้าปากน้ำมันก็ทะลักเข้าคอแล้ว ยิ่งตะโกน ฟองน้ำก็ยิ่งทำให้สำลักเข้าทางจมูกอีกทาง .....
'......หนาว..[หนาว].....มืดไปหมด...[มืดไปหมด]...ไม่อยากตายแบบนี้.... ...[ไม่อยากตายแบบนี้]....
...ทรมาน....[ทรมาน].....'
เสียงที่มาจากในหัวผม สะท้อนกับอีกเสียงที่ดังมาจากหน้าอก.... ความกลัวที่ ผมบอกความรู้สึกไม่ได้ .....ความกลัวที่มันเหมือน คืบคลานอยู่ใต้ผิวหนัง???!!!!
'' พี่ราม!!!!!!!!!!!!!!! พี่รามช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
..................................
.....................................................................................
....ช็อก..ไปเหมือนกันที่อยู่ๆ ภัทร ก็ หล่นหายไปต่อหน้า...
.
......
.........ภาพเดิมๆ มันย้อนกลับมาอีกครั้ง........
ต่างกันแค่ .....ภาพเดิมนั้นมาจากเสียงกระซิบแห่งสายลม ..
หากแต่ภาพที่เกิดขึ้น ตน....เห็นด้วยตาตนเอง..........
..................
.........ไม่ต้องรอให้มีสติหรือสมองส่วนไหนสั่ง .........
...ราม.....ปีนขึ้นหน้าต่างแล้ว กระโดดตาม ร่างนั้นลงไปทันที!!!
..
...............
..........
..................
.........
[ริมน้ำชั้นล่าง ที่ โซฟาไม้ไผ่ตัวยาว .....]
....ฝ่ามือใหญ่ของคุณรามดึงโอบหัวทุยๆ ของไอ้ดื้อตัวแสบมา ขยี้ด้วยผ้าขนหนูผืนนิ่ม เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำกันทั้งสองคน....แต่ที่แย่กว่านั้นหน่อยก็คงเป็นไอเดียร์ ที่นั่งปิดปากเงียบ...
..........แต่ดันสั่นไปทั้งตัว ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม สำลักน้ำจนกลายเป็นสีแดงกล่ำ ไปแล้ว...
"หนาวหรอ? เดี๋ยวพี่ไปชงอะไรร้อนๆให้แล้วกัน"
พอคุณรามทำท่าจะเดินลุกไป... มือไอเดียร์ก็คว้าจับชายเสื้อดึงไว้ก่อน....
"อย่าไป....อย่าทิ้งผมไป...."
ดวงตาสีแดง เจิงไปด้วยน้ำตา อีกครั้งที่ ความปวดที่หัว..มันกลืนความรู้สึกทั้งหมด...แย่ยิ่งกว่าเดิม...กับสิ่งที่เพิ่งรู้สึกได้......อะไรบางอย่างมัน 'หลุด' ออกมาแล้ว.......
......................
....นั่งจับชายเสื้อคุณรามไว้จนเกือบเช้า...นั่งอยู่อย่างนั้นทั้งตัวที่เปียกๆนั้นหล่ะ ตอนแรกก็นั่งห่างๆ แต่ก็ใกล้พอที่จะจับชายเสื้อได้ ..จนความง่วงมันซึมเข้ามา ไอเดียร์ถึงได้ คลานขึ้นไปนอนซ้อนบนตัวคุณรามที่ กึ่งนั่งกึ่งนอน อยู่บนโซฟาไม้ไผ่ .... อารมณ์ตอนนี้ ง่วงมากมาย แต่ไม่กล้าปล่อยมือออกจากชายเสื้อคุณราม ....ยังกลัวอยู่ ... แต่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร ...
'ไม่เอาหรอก...ไม่อยากโดนทิ้งไว้คนเดียว...ไม่อยากแม้แต่จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ หรือทำตัวให้ อุ่นด้วยซ้ำ .....ไม่อยากอยู่คนเดียว...กับความกลัว.....'
......................
.............................
แสงสีทองมันส่องสว่างแยงตา ....เกลียดแสงแดดชิบหาย...
ไอเดียร์ดันตัวเองขึ้นมาจาก 'อะไรสักอย่าง' เนียนๆ แต่แข็ง ลื่นมือ แต่...อุ่นๆ
ลืมตามาได้ก็เห็นหน้าคุณรามระยะกระชั้นชิดแล้ว!! หันมองรอบๆ ถึงได้รู้ว่า ตัวเองขึ้นมานอนทับบนตัวคุณราม แบบเต็มตัว .....
.....ตะคิวแดกไหมอ่ะ? ....ตัวไม่ใช่เล็กๆเลย .....เป็นนายจ้างที่ทุ่มทุนสร้างมาก
"ฮัดชิ้ว!!"
......เอ่อ.....เอาเข้าไปไอเดียร์....ตื่นมาก็จามใส่หน้าคุณรามเขาซะงั้น......
"เป็นไงบ้างเรา....หายปวดหัวหรือยัง?"
ปากถามแต่มือแถเนียน...ดึงเอาไอเดียร์ที่ดันตัวขึ้นจะลุกมากอดไว้กับตัว...พอไอ้แสบจะขยับก็โอบเอวดึงไว้ซะงั้น... ไอเดียร์ที่ไม่คิดอะไรมากเลยถือโอกาส นอนนิ่งบนตัวคุณราม ....
"หึ!! ตอนนี้...สำลัก.....จี๊ดไปถึงสมองเลยคุณราม......"
"เกือบจมน้ำตายแล้วสิ...ไม่ยอมระวัง...."
"อย่าบ่นดิครับ ผมรู้ว่าคุณรามเก่ง ยังไงก็หาผมเจอ..."
"มันก็ไม่ทุกครั้งไปหรอก....ถ้างมไม่เจอแล้ว....หายไปจริงๆ จะทำยังไง?"
"ไม่ต้องกังวลครับ ไม่เกินสองวันก็คงไปโผล่ท่าไหนสักท่า.....อ่ะ? นี้คนอื่นเขากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วหรอครับเงียบจัง?"
".........."
ไม่มีคำตอบจากคุณราม มีแต่สีหน้าที่มองแล้วรู้สึกผิด....คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ...สันกรามขบบดกันจนเห็นเส้นเลือดลางๆ...
"โกรธหรือครับ?....คุณราม?"
"โกรธ....แต่ไม่ได้โกรธภัทร ...โกรธตัวเองที่ช่วยไว้ไม่ได้ตั้งแต่ ทีแรก..."
"หง่ะ! คิดอะไรมากครับ ยังไงก็ช่วยผมขึ้นมาแล้วไง? จะโกรธอะไรอีกครับ ถ้าจะโกรธก็น่าจะโกรธผม เพราะผมทำตัวเอง..."
"....ตอนแรกที่ ภัทรไม่หายใจ พี่กลัวมากเลยนะ ....ทั้งกลัวทั้งโกรธตัวเอง.. "
แรงกอดจากวงแขนคุณรามแน่นขึ้นจน ไอเดียร์ได้แต่นิ่งฟัง.....เรื่องมันกลับกลายเป็นว่าคุณรามเป็นคนผิดซะงั้น ....แต่....
..เอ๋......ไม่หายใจ ??!!! ....
.......หรือว่า????!!!!!............
'ตอนนี้ความจริง กูตายแล้วใช่ไหมเนี้ย??!! นี่เป็นแค่วิญญาณ ???'
'.........กลับมา...กลับมา.....เพ้อเจ้อไปไกลอีกหล่ะกู ............'
...
.................
...ดึงความคิดออกมาจากจินตนาการได้ ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ....
"คุณรามนี่ก็เก่งนะครับ ขนาดผมหยุดหายใจ คุณรามยังช่วยได้ ...ทำไงอะครับ?"
ถามแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น มันหลุดปากออกไปเอง
"CPR."
'CPR. ......?! หรอครับ ? เหอะๆ....ขนาดต้อง CPR. เลยหรือครับ ?'
พอสำนึกได้ถึงคำตอบ......ไอเดียร์ก็ได้แต่นิ่ง.....ทุ่มทุนมากเลยหว่ะ คุณราม .... กล้าทำ CPR. ให้กูด้วย ...บุญคุณนี้ใหญ่หลวง ยิ่งนัก..แต่ว่าที่ทำ CPR. นี้ทำแบบ 'นิดๆ' หรือทำแบบ 'เต็มที่ครบทุกขั้นตอน?' หง่ะ!! ไม่เอาหล่ะ ไม่กล้าถาม..... เงียบๆ ไว้ดีที่สุด.....
.............
แล้วก็เป็นเสียงคุณรามที่ทำลายความเงียบ.....
"นี่ ภัทร ไปอาบน้ำดีกว่า ตัวเปียกจนชื้นแล้ว ...."
"ขี้เกียจลุกอะครับคุณราม...ผมขอนอนต่ออีกนิด คุณรามไปก่อนแล้วกัน ....นอนแช่แสงแดดอีกหน่อยเดี๋ยวเสื้อก็แห้ง..."
ไอเดียร์ เริ่มจะขืนตัวเอนตัวลงมาจากหน้าอกคุณราม....แต่ วงแขนใหญ่ยิ่งกระชับแน่น....แล้วคุณรามก็พยุงตัวลุกขึ้นทั้งๆที่ยังโอบไอเดียร์ไว้แนบอก ไอดื้อกลัวตกมันเลยเอาเท้าเกี่ยวช่วงเอวคุณรามไว้แน่น ....
"ทำ...ทำเตี่ยอะไรครับคุณราม!!!!!????? จะไปไหน???!!! "
"ไป....อาบน้ำ.....
.
.....
...
.....................
...ด้วยกัน....."
"!!!!???"
...........................
...................
-
ที่อยู่ในตัวภัทรคืออะไรหว่า ?
แล้วจะไปอาบน้ำด้วยกันจริงเหรอ o22 o22
-
ภัทรอย่าหลงกลตามไปนะ 555
เอลหายไปไหน o22
เอลกลับมาด่วนๆ
:pig4:
-
อ่า..... อาบน้ำๆ....หุๆๆ
-
เพิ่งตามมาอ่าน เป็นเรื่องที่แปลกดีครับ ชอบจัง
เอลหายไปหลายตอนเลย จะกลับมาทันคุณรามไหมเนี่ย
-
ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก แต่เอลหายไป คุณรามทำคะแนนเชียวนะ
-
ชักสับสนว่าพระเอกคือใครกันแน่ :laugh:
สงสารคุุณราม คงกลัวมากๆเลย
รอตอนหน้า :L2:
-
อาบน้ำ ด้วยกัน :o
-
อาบน้ำด้วยกันเลยเหรอ
มันจะมีหักมุมพระเอกมั้ยเนี่ยเรื่องนี้ หุหุ
-
อุ๊ย!! อย่าเผลอทำอะไรภัทรนะคุณราม :o8: :o8: :o8:
-
เพิ่งจะมาอ่านเรื่องนี้ น่าติดตามจริงๆ
ยังอ่านไม่ทันปัจจุบัน แต่อยากมาแสดงตัวว่าเรื่องสนุกๆ แหวกแนวดี ^^
ปล. เห้นด้วยกับประโยคนี้ที่สุด
"กูเกลียดไมเกรน... แม่ง...รักกูจริงๆ เครียดนิดเครียดหน่อยเสนอหน้ามาตลอด ห่างๆกูบ้างก็ได้เผื่อรักเราจะไปได้นาน..."
มันมาทีทรมานเป็นที่สุด
-
อาบน้ำด้วยกันเลยเหรอ :serius2:
เอลหายไปไหนเนี่ย
คุณรามจะกินไอเดียร์แล้วนะ :m31:
-
เดียร์อ้อนมาก ๆ เดี๋ยวคุณรามก็ตบะแตก
-
สิ่งที่อยู่ในตัวภัทรตื่นแล้วสินะ เอลกับรามจะรู้ตัวมั้ยนะว่าภัทรมีตัวอะไรซ่อนอยู่??
-
5555555555+ ไปอาบน้ำด้วยกัน 55555555+
เอางั้นเลยยยย 5555+
แต่หลุดออกแล้วสินะเพราะความกลัวตายเลยเป็นงี้ดิ เหอๆๆๆ
พ่องูเหลือมหายไปเลย(หรืออนาคอนด้า 555+)
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ภัทรปล่อยเนื้อปล่อยตัวเต็มที่ยังไงก็ไม่รู้
อารมณ์ว่ามันเบลอๆ ร่างกายเลยไปก่ายคุณรามตามสัญชาตญาณน่ะ
ส่วนคุณรามก็. . . เต็มใจและจงใจอยู่แว้ว
แต่ที่ภัทรบอกว่ามีอะไรหลุดออกมาแล้วนี่ ไม่ใช่ว่ามันออกมาทักทายคุณรามไปเรียบร้อยแล้วนะ
แต่คุณรามยังดูไม่เครียดเท่าไหร่นี่ก็คงยังมั้ง
ปะ ไปดูเค้าอาบน้ำกัน!!
:z1: :z1: :z1:
-
สำหรับคำถามว่า ถ้าคุณ...เป็นไอเดียร์ คิดว่าจะเฉลี่ยหัวใจให้ใครดี..?
ถ้าถามงี้ก็ต้องตอบว่าเอลอ่า เค้าว่าความรักกับความผูกพันธ์มันไม่เหมือนกันอ่า
ไอเดียร์ดูจะรักเอลแบบคนรักมาตั้งนานแล้ว
แต่กับคุณรามมันดูจะเป็นความผูกพันธ์ของคนที่อยู่ด้วยกัน ดูแลกันและห่วงใยกันมานาน
มันอาจจะคุ้นเคยกว่า ผูกพันธ์ก่า นึกถึงมากกว่าในยามไม่มีใคร
สำหรับไอเดียร์มันน่าจะเข้าใกล้คำว่าพี่น้องมากก่านะ
แต่ถ้าถามเค้านะ โดยส่วนตัวชอบคุณรามมากกกกกกกกกกก
เคยได้ยินไหมว่าในหนังเกาหลี พระรองมักจะหล่อและดีก่าพระเอกอ่า
อารมณ์นั้นแล หุหุ
-
เพิ่งตามมาอ่านแบบรวดเดียวเลย
เนื้อเรื่องน่าสนใจมาก
เหมือนเอาบทเรียนที่เคยเรียนมาใส่ไปด้วย
ตื่นเต้น,, ลุ้นอยู่ว่าเมือไหร่ไอ้ในตัวภัทรจะตื่นแบบจริงจัง เหอะ
แล้วก็นะ บางทีแม่ภัทรเจ้า คงทำถูกละ ที่กินธชีพรตตนนั้นไป
แล้วเอล จะช่วยอะไรได้มั้ย
ตอนนี้คุณรามมีบทบาทมากอ่ะ ^^
-
โดดลงไปช่วยจริงด้วย o7
หลังจากตะลึงไปหลายวัน (แอบแซวคนแต่ง ฮ่าๆ :laugh3:)
ตอนนี้นัวเนียกันน่าเอ็นดู๊ :o8:
ตอนตกน้ำแล้วหัวใจอีกดวงเต้นอ่ะ
นึกว่ามันจะโผล่มาซะแล้วสิ :try2:
ถ้าโผล่มาแล้วเจอะคุณราม
อูย เป็นเรื่องบนโซฟา(มิใช่เรื่องบนเตียง)แหงมๆ :o9:
แต่จะเสียวหรือจะสยองก็อีกเรื่อง
แต่เค้าไม่ชอบเรื่องสยองนะ ม่ายๆๆ :serius2:
อั๊ยๆๆ ไปอาบน้ำดีก่า o4
-
หุหุ อาบน้ำด้วยกัน อร๋ายยยย จะเป็นงัยต่อน๊า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะโดน :z6:มั้ยถ้าเราอยากให้เอลหายไปแบบว่าหายไปตลอดเลยอะ คุณรามจะได้คู่กะภัทร คุณรามขาาาาาาาา :กอด1:
-
o22 o22
เอลๆๆหายไปไหนอ่ะกลับมาน่ะ
โอภัทรจ๋าน่าสงสารมากๆเลย ยังไงเชียร์เอลเต้มกำลังสูบอ่ะ
รับไม่ได้จริงๆกับพี่รามอารมณ์พี่ชายมากกว่าอ่ะ :z3: :z3:
-
จะไปอาบน้ำกันหม่ายยยยยยยยยย..... :oni1:
-
กาลกีรตี บทที่ 29
.............................
.................." เอ่อ......คุณราม....คุณรามจะทำอะไรครับ? "
"ก็อาบน้ำไง..."
...........
...
.
......
"คุณรามจะอาบน้ำแล้ว.....
..................
..........
.
..............
.....................
........................จะพาผมเข้ามาด้วยทำไมหล่ะครับ!!!!!!!!"
".....ก็อาบด้วยกันไง....เป็นผู้ชายเหมือนกัน....กลัวอะไร?"
หง่ะ!!! เสียงคุณรามแกนิ่งได้อีก หลังจากแกแบกผมมาวางในอ่างอาบน้ำ ....
' เง้ออออออออออออออออ!!!! ฉิบหายแล้ว !!!! ก็ไอ้ที่กลัวนี่ก็เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันนี่หล่ะครับ!!!!! ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงไม่กลัวหรอกคร๊าพพพพ!!!'
......ก็ได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าพูด กลัวโดนหาว่าคิดเล็กคิดน้อยเป็นผู้หญิง ....
เลยตามเลย ผมเอนตัวแนบลงไปกับพื้นอ่างอาบน้ำ ในขณะที่คุณรามเอื้อมมือมา เปิดก็อกน้ำให้ .....
' เง้อออออออ.....ซาบาย...ค่อดๆๆ......'
เอนหลังแล้วก็มองสำรวจครับ ....ปกติผมจะเข้าห้องน้ำส่วนตัวที่อยู่ในห้องสตูดิโอ ไม่ค่อยเดินมาฝากดาดฟ้านัก....ห้องน้ำที่อยู่ตอนนี้ เป็นอีกห้องส่วนตัวของเรือนน้ำชา...อยู่ที่ชั้นสองถัดไปจากสตูฯ กว้างชะมัด....เป็นห้องน้ำกึ่งดาดฟ้า บานเกล็ดที่ออกแบบเป็นหน้าต่าง ซ่อนบรรยากาศภายในไว้จากสายตาคนนอก ที่จะมองผ่านเข้ามา แต่ถ้ามุมมองจากสายตาคนใน สามารถมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาได้ 180 องศาเลย ....
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างของคุณราม ที่ เดินไปหยิบแชมพูมาให้.....แล้วคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน....เมื่อคืนหลับคาโซฟา ทั้งๆที่ตัวยังเปียก หัวก็ยังเหนียวอยู่เลยมีโคลนติดมาบ้างเปล่าก็ไม่รู้ ...ตัวก็เหนียว....ความจริงก็อยากอาบน้ำอะหล่ะ แต่ขี้เกียจลุก....
.......กำลังคิดเพลินๆ มือใหญ่ๆ ของคุณรามก็ เอื้อมมาดึงปิ่นปักผมของผมออก เทแชมพูรดหัวผมแล้วสระผมให้ผมซะงั้น ....
................ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมาที่เจ้าของกำลังอาบน้ำให้ยังไงไม่รู้
แต่ก็....
'ซาบายค่อดๆ'
....สบายจนเคลิ้มเลยที่เดียว.....รู้สึกตัวอีกทีก็ตอน
....มีน้ำเย็นๆ.....
เทราดลงบนหัว!!!!
'แว๊กกกกกกกก!!!!!?????'
หันไปมองถึงเห็นคุณรามแกเอาฝักบัวมารดหัวผมเพื่อล้างแชมพูออก ....ดูจากสีหน้าแกแล้วแกไม่น่าจะแกล้งผม...แต่คงเป็นผมอะที่สบายจนลืมตัว ...
"แล้วคุณรามไม่อาบหรือครับ?"
หลุดถามไปซะแล้วผม....ก็พี่แกไม่เห็นทำอะไรที่จะเป็นการก่อกวนผมเลย ผมก็เลยไม่ลำบากใจอะไร....จน ....
แกลุกขึ้นถอดเสื้อออก.........
................................
.............กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!......................
เท่ห์โคตร!!!!!!!!!!!!!!!
แผ่นหลังคุณรามสักเป็นรูปปีกเต็มแผ่นหลังครับ!!! ไม่ใช่รูปปีกธรรมดา แต่เป็นเส้นลายที่ลงรายละเอียดของขนทุกเส้น ...
............
.อ๊างงงงงงงค์!!!!! เท่ห์มากๆๆๆๆๆๆๆ
.............
..
ผมได้แต่มองตามจนแกรู้สึกตัวหันมา....ที่แผ่นอกกว้างนั้นก็ด้วย มันเป็นรอยสัก อักขระแปลก แต่ก็สวยพอๆกับปีกข้างหลัง ....
...ผมหลุดไปอีกแล้ว ....
..............
...สติละลายหายไปตั้งแต่เห็นรอยสักนั่นแล้ว ...ขนาดคุณรามแก ก้าวลงมานั่งในอ่างอาบน้ำด้วยกัน ผมยังเผลอหลีกให้แกซะอย่างนั้น ....
สายตาผมไม่ได้ละออกจากรอยสักที่แผงอกแกเลย มันสวยมาก ทั้งสวยทั้งเท่ห์ และก็ดูขลังๆ ยังไงบอกไม่ถูก......
"ตอนสักเจ็บไหมคุณราม?"
ถามไปอย่างนั้น...ผมไม่อยากรู้คำตอบหรอก....ถึงจะเจ็บแล้วยังไง? ถ้าเจ็บแล้วได้ งานสักสวยๆ อย่างนี้ ....เจ็บแค่ไหนก็ยอม....
....เหมือนโดนสะกดเลย....พอคุณรามขยับเข้ามาใกล้ ... ผมก็อดไล้มือลูบรอยสักที่แผงอกคุณรามไม่ได้......สวย...สวยมาก...สวยจนไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง..................
......................ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะว่าไอ้อักขระนี้หมายความว่ายังไง .....แต่มันก็สวย.................
...................
...
"ชอบหรอ?"
"ยิ่งกว่าชอบอีกคุณราม......ออกแนวอยากได้เลยหล่ะ....สวย...สวยมากๆ เลยครับ....."
...........
....
".....อยากได้ลายสัก...แล้วอยากได้ตัวคนสักบ้างไหม? หือ..?"
................
.............
...เหอะ??????
เห็บหมาเหอะ!!!
.....พลาดอีกแล้วไอเดียร์ ..........ผมพอมีสติได้บ้างจากคำพูดนั้น ....แต่...รู้สึกตัวตอนสายไปอีกแล้ว ...........
.....
........ไม่ใช่คุณรามที่มารุ่มร่ามกับผม....
....
......แต่เป็นผมเองที่ ขึ้นมาอยู่บนตัวแกตอนไหนไม่รู้ ...เพิ่งจะนึกได้..
..คุณรามเจ้าเล่ห์ ....
ทุกครั้งที่ผมไล้มือไปตามรอยสักแก แกก็ค่อยๆ เอนตัวนอนลงไปตามระดับแนวของอ่างอาบน้ำ ....โทษแกไม่ได้....ก็เป็นผมเองนี่น่าที่ พอรอยสักนั้นมันไกลมือ ผมก็ยิ่งคลานเข้าไปใกล้ .......จนสุดท้าย ...
.......
.........กลายเป็นผมนอนทับอยู่บนตัวแก.................
....
...พลาด...ชัดๆ!!!
"ไม่ถอดหรอ?"
"ค..ครับ??!!"
"อาบน้ำ....ไม่ถอดเสื้อหรือไงเรา?"
เสียงถามเบาๆ กับวงแขนอุ่นๆ ที่โอบกอดผมไว้.......
......
..............มันทำให้คิด ......
..
....ผู้ชายเวลาเขาอาบน้ำด้วยกัน ...โอเค มันต้องถอด...อันนี้ ปกติ ....พอรับได้ ...
.....................
..........
......
แต่ไอ้ที่เอื้อมมือมาถอดให้กูแล้ว เลียซอกคอนี้!!!!! เขาเรียกว่าออฟชั่นเสริมหรือไงว๊ะ!!!!!!
...............
.......แว๊กกกกกก!!!! เสื้อกู๊!!!! โดนถอดโยนไปแล้ว !!!
... แว๊กกกกก !!! จะปลดกางเกงของผมออกทำมายยยยยยคุณราม !!!!
.........เหงอออออออออออออออ!!! แล้วจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ทำม่ายยยยยยย!!!!!
..............
........
....!!!!??????......
.....
...
...
จะจูบทำม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!????????
.................
.........................................
-
อะไรกานนนนนนน จูบทำไมมม งูหายไปไหนนน
-
ไอเดียร์ได้แต่โวยวายในใจล่ะสิ อิอิ
-
3P รึป่าวเนี่ย อิอิ ตกลงไอเดียร์ไม่กลัวนกเเล้วหรอ
-
:serius2: :serius2: ม่ายคุณรามจูบไอเดียร์แล้ว มังคุดไปไหนนนนเนี่ย
-
โป้งเอลแล้วโว๊ยยยยยย!!!!! :m31:
-
แหม. . . คุณรามนี่หลอกล่อถูกทางตลอด
ทำอะไรไอเดียร์ก็เคลิ้ม นั่งนิ่ง มองตามตาปิ๊งๆแล้วก็ขยับตัวเข้าหา
ไอเดียร์ก็น่ารักดีนะ รู้ว่าเค้าหลอก
. . . แต่ก็ไม่ขัดขืนนี่!!
แอบคาใจนิดๆ ถ้าคุณรามมีรอยสัก ที่ไม่น่าจะไปสักเองมาเล่นๆ
แล้วเอลไม่มีของแบบนี้มั่งหรือไง?
-
เห้ย ฟอร์มผิดกะตอนมังคุดเลยอ่ะ 5555+
-
ไรอ่ะ อัพไม่ครบเปล่า เหมือนเนื้อหามันจะขาด ๆ ไปนะ ตอนท้าย ๆ น่ะ
คุณรามแบบ .. ทำให้คนอ่านสยิวกิ้วไปกับไอเดียร์ด้วยเลยนะ รู้มั๊ย
-
ภัทรเป็นอะไรไปทำไมยอมคุณรามตลอดเลย เอลเมื่อไหร่จะจบคอสภาษาไทย ภัทรจะได้ผัวใหม่แล้วนะ
-
อู๊ยส์~ปาดน้ำลาย คุณรามหุ่นเท่ มีรอยสักน่าพิศวาส เซะซี่ชะมัดเตี่ย อยากลูบมั่ง เหอๆๆ
ลุ้นๆ ไอเดียร์จะได้เป็นนางวันทองป่าว อ๊ายยย~
-
อ้าวๆ เป้นไงล่ะทีนี้
ชักเลือกไม่ถูกและวุ้ยยย
มังคุดหาย ปล่อยไอเดียมาไว้กับคุณรามซะงั้น
-
อ้าวไอเดียร์แกมึนงี้ได้ไง ยอมๆคุณรามไปเหอะ(//me โดนเอลโดดถีบ 555+)
คุณรามอาศัยเคลิ้มตลอดๆอะ 555+
ว่าแต่ตอนเมื่อกี้อีกคนตื่นแล้วมะช่ายเหรออ
ตื่นเต้นๆๆ 555555+
-
เฮ้ยยยย
จบละ
-
สั้นจังเลยอ่าาา
ค้างด้วยนะ จะบอกให้ :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร๋ายยยย ไอเดียร์น่ารักอะ
-
เงิ่ม :haun4:
เอลจ๋า กลับมาด่วน
รึแกจะไม่เป็นพระเอกแล้ว
หายนานไปนะ
-
จะเป็นของคุณรามอีกหรอเนี่ย
คนหลายใจ....เชอะ
-
ทันแล้ววววว หุยยย บอกคำเดียวว่า สนุกมากกกกกกก o13 o13 o13
อ่านไปเหมือนจะเข้าใจ แต่เอ๊ะ รึไม่เข้าใจ :o10:
คงจะไม่เข้าใจแบบเข้าใจ ฮี่ฮี่ :teach: :oni2: :o11: :o11:
-
ไอเดียร์หนอไอเดียร์ :really2:
-
อั๊ยย๊ะ! ตอนหน้าจะมีเสียเลือดกันบ้างมั้ยน้ออ :z1: :z1:
-
อั๊ยย๊ะ! ตอนหน้าจะมีเสียเลือดกันบ้างมั้ยน้ออ :z1: :z1:
V
V
V
ตอนหน้ามีเสียเลือด แต่ไม่ใช่ เลือดแบบ :haun4: ///ใครเชียร์คุณราม ยกป้ายด้วยเน้อ....หลบลูกปืนเอลด้วยหล่ะระหว่างชู
ตอนหน้า สปอยเป็นอีโมฯ แล้วกัน
[ o4 ......................// :o8: ........................// :m25: ............... // :sad3: ..........................// :sad5: .......................... ]
-
^
^
^
อูยเห็นอีโมท้ายๆแล้วแอบหวั่น o12
จะรอแบบนี้ :m25: ตอนต่อไปนะค้าา :z1:
-
กาลกีรตี บทที่ 30
.............................
......หัวใจ.........
...ผม..
....
..
.
เหมือนจะหยุดเต้น.................
...
.......
...รู้สึกได้เลยว่าหน้าผม...เห่อชา...ร้อนวาบ...ไปทั้งหน้า ...
....ริมฝีปากคุณราม ทาบแตะเบาๆที่ปากผม....
ถอนออกไป.....อย่างอ้อยอิ่ง......
....กลับเข้ามาใหม่....อย่างหวานละมุน.
..........ประทับจูบเบาๆ ซ้ำๆ.....
..
..มันไม่ได้ร้อนแรง....หรือโหมไปด้วยความต้องการ ....ไม่แม้แต่จะบังคับขืน....
....แต่มัน....หวาม....หวาน...
...อ้อยอิ่ง...
..............
.เหมือน....เว้าวอน .......
.....
..
......ผมกลั้นหายใจยาว...........
...ตอนคุณราม เอียงหน้ามาแนบริมฝีปาก...ซ้ำ...อีกครั้ง ....
........
ฝ่ามือใหญ่ ...ประครองหน้าผมไว้ แล้ว บรรจงจูบ...
...อย่างแผ่วเบา......
....
ไม่ใช่ว่าผมไม่ประสีประสาเรื่องจูบ.....
......
............
.แต่จูบแบบนี้......
...มัน....
.............
..
........หวานเกินไป ....
...
.........................
หวานละมุมจนไม่กล้าปฏิเสธ..หรือผลักไส...
..............
.....
ริมฝีปากคุณรามยังชิมละเลียด คลอเคลียอยู่ที่... ริมฝีปากผม ...
ร่างใหญ่เอนตัวลงนอนแนบไปกับอ่างน้ำ....
.......
...โดยดึงผมให้ทับ....ทาบตามลงไปด้วย.....
.....
.......ความเย็นของน้ำมันตัดกับความอุ่นของผิวเนื้อ.....
.....
..............ไม่รู้สิ......เหมือนกำลังละเอียดกิน ช็อกโกแลตร้อนกับไอครีมวนิลา .......
....
...................
... นิ้วอุ่นๆ ที่อยู่ใต้น้ำ..... เกี่ยวดึงกางเกงของผมที่กระดุมและซิบโดนปลดออกก่อนหน้านี้ไปแล้ว....ให้พ้นช่วงขา....
ในขณะที่ริมฝีปากหนายังวนเวียนฉกชิม ผมอย่างแผ่วเบา.....
.ฝ่ามือใหญ่กดแรงไล้ลูบไปกับช่วงขาผม ..ที่พ้นจากเนื้อผ้า....ทั้งสองข้าง ....
คุณรามดันตัวขึ้น ....ยกสะโพกผมให้ช่วงขาคล่อมทับ เอวหนาของแกไว้...
...พอคุณรามดันผมให้นอนลงไปอีกฝากของ อ่างอาบน้ำ ...มันเลยกลายเป็นว่า ช่วงสะโพกของคุณรามแทรกอยู่ที่กลางหว่างขาของผมแล้ว .....
.....จูบหวาม...หวานที่.....เคยป้อนให้ผม ....ผละจากไปอย่าง..น่าเสียดาย.....
..............
....สมองผมไม่รับรู้อะไร ....นอกจาก...ความกำหนัด...อันหวามหวาน ...ที่ได้มาจากรสจูบ....
....ตาผมมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว.... นอกจาก.... รอยยิ้มและเรื่อนร่างใหญ่ของคุณราม ......
แผงอกกว้างที่ ประดับด้วยรอยสัก ลายแปลก ไหวขึ้นลงอย่างช้าๆ แต่ตำแหน่งผิวเนื้อที่อยู่เหนือก้อนหัวใจนั้นเต้นแรง......จนเห็นได้ชัด ....
..............
..
.......คุณราม ดันผมให้นอนแนบไปกับอ่างอาบน้ำ....แกยันตัวเองขึ้นแล้วค่อยๆปลดกระดุมกางเกงยืนของแกออก.....
......
...............................
...
"คุณรามจะทำจริงๆหรือครับ?"
"กลัวงั้นหรอ?"
"...ไม่กลัวครับ...แต่..แต่อธิบายความรู้สึกไม่ถูก...คุณรามเป็นนายจ้าง....ถ้าเป็น...คู่ขา หรือเพื่อนนอนทั่วไป....ผมคงไม่คิดมากอย่างนี้.....หรือถ้าเป็นคนรักกันมาก่อน...มันก็คงไม่กระอักกระอ่วนใจอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้..."
......คุณราม....นิ่งฟังผม....รอยยิ้มละมุนจากโครงหน้าเข้มส่งมาให้... พร้อมๆจูบเบาๆที่ละเอียดนุ่มเหมือนกำมะหยี่.....
......ร่างกายกำยำอันเปลื่อยเปล่าของคุณราม ....แทรกอยู่ ช่วงหว่างขาผม......
...........
..รั้งรอ.
.....อ้อยอิ่ง.....เหมือนรอคำตอบ.....ของการตัดสินใจ....
...............
....
....จะก้าวข้ามความสัมพันธ์....แบบเจ้านายกับลูกจ้าง...
.............
.....................
.หรือจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ ...............
...
.
.........
"...พอเถอะครับ...คุณราม ....ถ้ามันจะเกินเลยไปกว่านี้เพราะอารมณ์ชั่ววูบ....ของผมกับคุณราม....วันดีคืนดีผมคิดขึ้นมาได้....ผมจะมองหน้าคุณรามไม่ติด ...."
.......
...
".....ไม่มีอะไรต้องกลัว ภัทร....ไม่ใช่แค่คนรักหรือคู่นอนชั่วครั้งชั่วคราว .....
..พี่.
.....
..
..เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของภัทร ....เป็นมากกว่าคนรัก.."
.......................
...
...............
...
........ประโยคนั้นของคุณราม มาพร้อมความเจ็บที่แทรกเข้ามาในตัวผม...วงแขนคุณรามโอบรัดให้ แผ่นอกกว้างแนบเข้าอกผม ...
.....
..ริมฝีปากหนา ประทับจูบ................ปิด เสียงหวีดของผมที่มาจากความเจ็บ .....
..............แก่นกายใหญ่ที่แทรกดันเข้ามา.... ทรมานจนบอกไม่ถูก....
ผมพยายามดันแผ่นอกคุณรามออก...แต่กลับทำอะไรไม่ได้ มาก....
..แค่คุณราม กดย้ำแก่นเนื้อนั้นให้เข้าลึกไปอีก ....เรียวแรงผมก็หายไปหมดแล้ว ....
.....
..."ภัทร...เป็นของพี่ ....เป็นของพี่......มาตลอด....เป็นของพี่มาก่อนใครหน้าไหนทั้งนั้น......"
.................
......ผมไม่ได้ยินเสียงคุณราม...ที่กระซิบเบาอยู่ข้างหู...
...นอกจากสัมผัสร้อนที่โหมกระแทกลงมาจุดไฟในแก่นกายให้สูงขึ้นไปอีก.......
.....ความทรมาน....ความเจ็บปวด .....เริ่มโดนไฟนั้นหลอมจนเป็นความกระสันอยาก.....เซ็กส์ ....แบบที่ผมไม่เคยเจอ ....หวาน...
...แต่....
...เร้าร้อน ....
...ปราณี .
...แต่....
...ดุดัน..........................
.............................อ่อนโยน.......
..แต่......ไม่ยอมปล่อยให้ห่างหาย.........
..........
....................................
.."ราพณ์...........
....................องค์ราพณ์................องค์ราพณ์....."
...เสียงหัวเราะปนเสียงกระซิบเบา ของคนในอ้อมกอดปลุกสติของคุณรามให้ รับรู้อีกครั้ง ....รอยยิ้มเย็นที่ฉาบไว้เป็นนิจจาก ร่างอีกร่างในอ้อมกอด...ทำให้หัวใจกระตุกวาบ.......
.....................
....
"........องค์ราพณ์ ....กลัวการสูญเสียขนาดยอมขืนใจ ภัทระเจ้า กระนั้นเลยรึเจ้าคะ?"
รอยยิ้มยั่วมาจากใบหน้าของ ภัทร แต่แววตาและคำพูดนั่น บอกได้อย่างชัดเจนว่า 'ไม่ใช่'
"เจ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่......?"
"ย่ำค่ำเมื่อวันก่อน....ข้าเจ้าได้สตินานแล้ว ...ฟักขึ้นมาด้วย ....ณาณชีพแห่งองค์ไศรพมหินทร์....ถ้านับดูก็เกือบ 10 กว่าวันแต่ที่คืนสติก็คงเป็นเมื่อย่ำค่ำที่ผ่านมา...."
"...ปรากฏต่อหน้าข้า.....ต้องการสิ่งใด.....ตะบองพลำ..."
แววตาวาวสว่างโรจน์ชั่วเสี้ยวนาที ....รอยยิ้มหวานแต่เย็นเฉียบ ฉาบอยู่บนใบหน้าอย่างท้าทาย... ไม่เคยเกรงกลัว ไม่เคยแม้แต่จะยำเกรงเจ้าของปีกกว้าง ข้อเสนอถูกยื่นมาโดยไม่หวังคำปฏิเสธ...
"ข้าเจ้าต้องการ 'การตีตรา' ...สร้างตัวตนให้ข้าเจ้านะเจ้าคะ...เพียงแค่นั้น....หากได้การตีตรา...ข้าเจ้าจักสงบเสงี่ยม ....จักมิให้องค์ ภัทระ ทราบความอันใด....ว่ามีข้าเจ้าดำรงค์อยู่...."
"ข้าจักเชื่อใจ เดรฉานมากเล่ห์เฉกเจ้าได้เยี่ยงไร? มีสิ่งใดยืนยันว่าเจ้าจักมิแสดงตัวตน..."
"...ไม่มีเจ้าค่ะองค์ราพณ์ ....ข้าเจ้ามิมีสิ่งใดยืนยัน...ถ้อยคำ...หาก....แต่...องค์....ก็มิมีทางปฏิเสธข้าเจ้าเฉกกัน..................
..........
.....................ลอง....ท้าทายข้าเจ้าไหมเจ้าคะ?...ท่านจักได้รู้.....ความทรมานที่ยิ่งกว่า ทรมานของ ภัทระเจ้า เป็นเฉกใด?..ลองท้าทายข้าเจ้าไหมเจ้าคะ....องค์ราพณ์....?"
......................
......
...............................
-
ง่าาา เอลมัวแต่หายไปไหน คุณรามสอยภัทรไปกินแร้ววว
สิ่งนั้นฟื้นแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ลุ้นครับ
-
เราเสียใจ :m15:
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกนะ
-
:z3: :t3: :m15:
โอยๆๆๆๆ อะไรน้อ
o22
-
:serius2:ม่ายยยยย :m15: :m15:
เอลหายไปหนายยยยยยย โถ่ :m31:
-
ชื่อประหลาดแล้วยังนิสัยไม่ดีอีกนะยัยตะบองพลำ
-
อะไรอยู่ในตัวของไอเดียร์อ่ะ โผล่มาตอนเข้าด้ายเข้าเข็มพอดีเลยนะ 555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอว. . . มันหวานมากกก
แต่มันตะหวานกว่านี้ถ้ามันจะไม่มีใครบางคนตื่นมาแสดงตัวตอนกะลังเข้าด้ายเข้าเข็มอ่านะ T T
สรุปว่าเจ้าตะบองพลำนี่มันมีตัวเดียวแต่วิ่งเข้าได้หลายร่าง หรือว่ามีหลายตัวกันแน่เนี่ย
ก็ถ้าจำไม่ผิด คุณรามเพิ่งจะไปตีตราสร้างร่างให้ตะบองพลำในอีกเรื่องมามิใช่รึ
-
โอว. . . มันหวานมากกก
แต่มันตะหวานกว่านี้ถ้ามันจะไม่มีใครบางคนตื่นมาแสดงตัวตอนกะลังเข้าด้ายเข้าเข็มอ่านะ T T
สรุปว่าเจ้าตะบองพลำนี่มันมีตัวเดียวแต่วิ่งเข้าได้หลายร่าง หรือว่ามีหลายตัวกันแน่เนี่ย
ก็ถ้าจำไม่ผิด คุณรามเพิ่งจะไปตีตราสร้างร่างให้ตะบองพลำในอีกเรื่องมามิใช่รึ
V
V
V
ทุกดวงวิญญาณที่ต้องสาปของ ภัทร แต่ละตัวสันดานหลักแนวเดี๋ยวกัน แต่นิสัยและรสนิยม แตกต่างกันออกไปตามเจ้าของร่าง และการเลี้ยงดู....ตัวนี้ร้าย....และดิบกว่าตัวที่เพิ่งโดนตีตราเยอะ
มังคุด....ไอเดียร์โดนคาบไปแดกแล้วนะ นายพร้อมจะกลับมาหรือยัง ? ตอนนี้ผลการแข่งขัน เสมอ -เสมอ แล้วนะ
-
เอลอยู่ไหนนนนนน ;3;)
รีบกลับมาทำคะแนนสิ
-
V
V
V
ทุกดวงวิญญาณที่ต้องสาปของ ภัทร แต่ละตัวสันดานหลักแนวเดี๋ยวกัน แต่นิสัยและรสนิยม แตกต่างกันออกไปตามเจ้าของร่าง และการเลี้ยงดู....ตัวนี้ร้าย....และดิบกว่าตัวที่เพิ่งโดนตีตราเยอะ
มังคุด....ไอเดียร์โดนคาบไปแดกแล้วนะ นายพร้อมจะกลับมาหรือยัง ? ตอนนี้ผลการแข่งขัน เสมอ -เสมอ แล้วนะ
ห๊ะ!!? ร้ายและดิบก่าตัวนั้นอีกเหรอ
แต่ก็น่าจะพอฟัดพอเหวี่ยงนะ เพราะทั้งเอลทั้งคุณรามก็ดูจะของแรงใช่เล่น โหดกันใช่ย่อย
ไม่ใช่พวกโดนริดรอนพลังเหมือนในอีกเรื่อง
ถ้าไม่ร้ายพอเดี๋ยวจะไม่ได้ออกแรงกัน อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย
-
55555555+ งง คอมเม้นอื่นๆ สุดๆ เราพลาดตรงไหนหว่า เหอๆๆ
แต่มังคุคสาบสูบไปแล้ว
ย้ายข้างมาเชียร์คุณรามละ 5555555+
แต่ งง คอมเม้นจริงจัง ใครว่างมาตอบหน่อยน้า ขอบคุณค้าบบ
-
ทำไงดี ชอบทั้งสองคน o16
-
55555555+ งง คอมเม้นอื่นๆ สุดๆ เราพลาดตรงไหนหว่า เหอๆๆ
แต่มังคุคสาบสูบไปแล้ว
ย้ายข้างมาเชียร์คุณรามละ 5555555+
แต่ งง คอมเม้นจริงจัง ใครว่างมาตอบหน่อยน้า ขอบคุณค้าบบ
V
V
V
ขอโทษด้วยเน้อ เดี๋ยววันนี้ถ้าว่างจะมาเผาตะบองพลำให้ฟังว่ามันเป็นมาอย่างไร และตะบองพลำที่ว่า ร้ายแค่ไหน ....
-
ห๊ะ!!? ร้ายและดิบก่าตัวนั้นอีกเหรอ
แต่ก็น่าจะพอฟัดพอเหวี่ยงนะ เพราะทั้งเอลทั้งคุณรามก็ดูจะของแรงใช่เล่น โหดกันใช่ย่อย
ไม่ใช่พวกโดนริดรอนพลังเหมือนในอีกเรื่อง
ถ้าไม่ร้ายพอเดี๋ยวจะไม่ได้ออกแรงกัน อย่างนี้ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย
อีกเรื่องเรื่องไหนคะชื่อเรื่องอะไรจะตามไปอ่านค่า เย้เย้ คุณรามทำคะแนนมาเสมอแล้ว :-[สู้ต่อไปนะคะเรารักคุณรามค่ะ :กอด1:
-
รอจ้ารอๆ :call:
-
แหงะ...มาซะร้ายเชียว...ตกลงที่กินเข้าไปคือไข่ตะบองพลำเหรอครับ แล้วๆ ฤาษีรู้ป่าวอ่ะว่ามันคืออะไร หรือ ก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือ รู้แล้วแต่มีจุดประสงค์แอบแฝง
-
อีกเรื่องเรื่องไหนคะชื่อเรื่องอะไรจะตามไปอ่านค่า เย้เย้ คุณรามทำคะแนนมาเสมอแล้ว :-[สู้ต่อไปนะคะเรารักคุณรามค่ะ :กอด1:
V
V
V
>29 G.Become 21 Boy. ถ้ากล้ารักจะจัดให้! http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.msg2024541#top
เรื่องยาว 70 ตอนแล้วยังไม่จบ....ไหวหรือ? ที่จะตามอ่าน ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย นอกจาก
ความเป็นมาของ ตะบองพลำ //เศษวิญญาณของ ภัทร แต่ละคน // โฟร์ เป็นคู่หมั่น โฆษิต (บัพ) และรู้จักกับ เอล และไอเดียร์ //เรด เป็นเพื่อน ภัทร (ในเรื่องนั้น) // คุณราม เป็นคนเริ่มสักตรีตราให้ ภัทร ของหมอสัตรา //
-
หึหึ
แล้วจะทำอย่างไรกันต่อไปหนอ
-
การตีตราของหล่อนนี่หมายความว่ายังงัยยะ ไม่เข้าใจ
เหมือนกับที่พี่รามตีตราไอเดียร์ไปแล้วแบบนี้หรือเปล่า
ว่าแต่เอล เมียแกโดนพี่รามกินไปแล้วนะ ยังไม่มาอีกเหรอ
-
การตีตราของหล่อนนี่หมายความว่ายังงัยยะ ไม่เข้าใจ
เหมือนกับที่พี่รามตีตราไอเดียร์ไปแล้วแบบนี้หรือเปล่า
ว่าแต่เอล เมียแกโดนพี่รามกินไปแล้วนะ ยังไม่มาอีกเหรอ
V
V
V
ตอนหน้าค่อยมาดูกันเน้อว่า 'ตีตรา' เขาทำกันยังไง ....คุณรามเขายังไม่ ตีตราให้ไอเดียร์เน้อ :m29: แต่อีกเรื่องโดนไปแล้ว รายนั้นมันช่ำชอง....โอ๊ย!!! ไม่ชอบเลย ถ้าสปอย์ไปแล้วมันไปชนกับไคล์แม็กส์ อีกเรื่อง ว๊ากกกกกก!!! :serius2:
-
รู้แต่ว่าตะบองพลำคือสัวต์ในตำนานของไทย ตะขายยักษ์สินะ สรุปง่ายๆเลยอ่ะ แต่ในเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงหยอ รายละเอียดก็ไม่เคยรู้เลยด้วย
-
เอล แกรีบกลับมาด่วนเลยนะ!!
ไปเรียนภาษาไทยกับครูลิลลี่ตั้งนานแล้ว
ได้แค่ไหนเอาแค่นั้นแหละ
อัอ หนีบครูลิลลี่มาด้วยก็ดี
เอามาสอนการรักนวลสงวนตัวให้ไอเดียร์มันด้วย
ฮึ!!!
ว่าแล้วก็แอบปาดน้ำตาเงียบ ๆ :m15:
-
เอล แกรีบกลับมาด่วนเลยนะ!!
ไปเรียนภาษาไทยกับครูลิลลี่ตั้งนานแล้ว
ได้แค่ไหนเอาแค่นั้นแหละ
อัอ หนีบครูลิลลี่มาด้วยก็ดี
เอามาสอนการรักนวลสงวนตัวให้ไอเดียร์มันด้วย
ฮึ!!!
ว่าแล้วก็แอบปาดน้ำตาเงียบ ๆ :m15:
V
V
V
:m20: :m20: :m20:
ได้ใจมากๆๆๆ
-
สนุกอ่ะ หึงโหด :sad4:
-
:o12: เอลหสยไปไหนเนี้ย
ภัทรโดนคุณรามเขมือบไปซะแล้ว แงๆ
กลับมาเร็วๆหน่อยเอล
-
ชอบเรื่องนี้จัง ^^ อ่านแล้วก็ยิ่งชอบ
ยังไงเอลก็เป็นพระเอกใช่ไหมคะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง ^^ อ่านแล้วก็ยิ่งชอบ
ยังไงเอลก็เป็นพระเอกใช่ไหมคะ
V
V
V
36 เสียงต่อ 10 เสียง ที่ยังยืนยันให้เอลเป็นพระเอก...ต่อไป
-
ถ้าอีกสองตอนเอลยังไม่กลับมา จะขอย้ายข้างไปเชียร์คุณรามละนะ ชริ!
-
อิตามังคุดเอ๊ย ภัทรโดนคุณรามคาบไปแล้วลูก เอ็งหายไปไหนฟร้า :angry2:
แล้วแม่ตะบองพลำมาไงเนี่ย รอคนเขียนเฉลยดีกว่า /ว่าแล้วก็ชะแวบไปเรื่องโน้น
:กอด1: :pig4:
-
เอลไปเยนภาษากับครูลิลลี่ที่ไหนไม่รู้ ดูท่าทางเอลจะไปเรียนกับครูลิลลี่ไกลมากๆถึงไม่รู้ว่าไอเดียร์ถูกงาบไปแล้ว กลับมาเร็วๆเอล :m31:
ตะบองพลำคืออะไร
-
จะรอสมน้ำหน้าอิตาเอล ตอนกลับมา...จะไปก็ไม่บอกไม่กล่าวให้ไอเดียร์คิดว่าเฮียแกทิ้งมันไป เหมือนเล่นๆกับมัน
สมใจคนแต่งแล้ว ไอเดียร์เสร็จคุณรามจนได้...แถมฉากนั้นแค่ฉากเดี๋ยวยังหวาม หวาน กว่าตอนที่...กับเอลเป็น สิบครั้งอีก
1 : 10 แต่เหมือน 1 จะชนะขาด แถมยังเหลือขั้นตอนตีตราอีก โอ้ยจะขนาดไหน....ฮึ!!....คนแต่งลำเอียงเข้าข้างคุณราม ไปพาเอลกลับมาเลยน่ะ...ยังไงก็ Only Ale เท่านั้น จะคิดซะว่าฉากนั้น เป็นของคุณรามกับเจ้ตะบองพลำละกัน (ความชีช้ำจะได้ลดลงบ้าง ฮื่ออ)
...หรือว่าฉากที่เอลกลับมาคราวหน้า จะเป็นฉากตอนเริ่มต้นหว่า...
-
รักราม เชียร์ราม สู้สู้o13
-
แล้วตกลงใครละที่บอกว่าเป็นพ่อของลูก
ใครเป็นคนท้อง ภัทรหรือ
แล้วใครจะมาเป็นลูก ชายหรือหญิง ใช่ตะบองพรำหรือเปล่า
โอ้ยเครียด ค้าง งง สงสัย ไม่กระจ่าง พรุ้งนี้มีสอบ
โอ้ยๆๆๆๆๆๆ ต้องเก็บไปฝันอีกแน่เลย
อ่านมา 30 ตอนเหมือนกับเพิ่งเริ่มอ่านต้นเรื่อง ตอนแรกก็ไม่สนใจไอ้อันที่มีชื่อยากๆ
ที่เกี่ยวกับอดีต เพราะนึกว่ามันเป็นเนื้อเรื่องที่ภัทรจะนำไปทำในโปรเจค พอรู้ทีหลังต้องกลับไปอ่านไหม่อีก
ยังไงรีบมาต่อนะครับ ขอยาวๆแบบไม่ค้างอะครับ จะเป็นพระคุณมาก ขอบคุณครับ จะรอติดตามนะครับผม
-
แล้วตกลงใครละที่บอกว่าเป็นพ่อของลูก
ใครเป็นคนท้อง ภัทรหรือ
แล้วใครจะมาเป็นลูก ชายหรือหญิง ใช่ตะบองพรำหรือเปล่า
V
V
V
มาจากประโยคนี้หรือเปล่าเน้อ?
*** เอล !!! แน่นอนงูตัวนี้หล่ะ พ่อของลูก!!! หล่อ โหด รักจริง คนที่ฟ้าส่งมาให้ฉัน แม้จะพูดไม่ค่อยรู้เรื่องไปบ้าง ***
คือมันไม่ได้หมายความว่า ไอเดียร์มันท้องได้ แต่มันเป็นประโยคเปรียบประมาณว่า ไม่ใช่แค่คนที่นอนด้วย ไม่ใช่แค่แฟนที่คบกันสนุกๆ แต่มันเป็นเหมือนคนที่ใช่ที่สุดแล้ว....ประมาณคนนี้หล่ะพ่อของลูก เป็นสามีในทางพฤตินัยในความรู้สึกอะเน้อ
-
ภัทรของช้านน!!!!(ของเอล/ของราม ต่างหาก) เอิ๊กๆ
ออกไปเดี๋ยวนี้เลยน้า!!! ยัยตะบองเพลี่ยงพล้ำ!! :fire: :fire: :fire: :fire: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ๊าาาก องค์รามมาแรงแซงโค้งในใจเค้าไปแล้ว
บทที่แล้ว ชอบการบรรยายทุกตัวอักษรเลย
ทั้งๆที่นู๋ภัทรได้กะใครไปไม่รู้กี่ครั้ง
แต่ทำไมเราอ่านแล้วรู้สึกว่าครั้งเนี้ยมันดูเหมือนองค์รามเปิดบริสุทธิ์ภัทรเลยอ่า
ให้เดาว่าในอดีตองค์รามต้องเป้นคนแรกของภัทรแน่ๆเลยใช่ปะ
โอ๊ย มันสนุกมากๆเลย ขอบคุณนะที่แต่งเรื่องสนุกขนาดนี้ออกมาให้เราอ่าน^^
-
ทามไมคนโหวตเอลเยอะจังฟระ
แต่ตรูก็โหวตนี่หว่า
แต่เค้ารักคุณรามนะ
:-[ :-[ :-[
-
โหวตให้คุณรามจ้า อบอุ่น อ่อนหวาน ฉลาด แข็งแรง วุ้ย :-[
เอล? ใครหรอ?
จำไม่ได้แล้ว คึๆๆ o16
ตะบองพลำเรื่องนี้ดูเจ้าเล่ห์ แลสตรอเบอรี่มิใช่น้อย คันมืออยากตบ :beat: หึๆๆ
ไม่ใช่อะไร คุณเธอมาขัดจังหวะอ้ะ :m31:
-
อยากรู้ว่าตะบองพลำมีแยกเพศมั้ยคะ เห็นพูดเจ้าคะ เจ้าขา หรือว่าตะบองพลำที่อยู่ในร่างภัทรเป็นตัวเมียคะ แล้วอย่างนี้เวลาตะบองพลำตื่น ภัทรจะมีนิสัยเหมืนผู้หญิงมั้ยคะ
-
อยากรู้ว่าตะบองพลำมีแยกเพศมั้ยคะ เห็นพูดเจ้าคะ เจ้าขา หรือว่าตะบองพลำที่อยู่ในร่างภัทรเป็นตัวเมียคะ แล้วอย่างนี้เวลาตะบองพลำตื่น ภัทรจะมีนิสัยเหมืนผู้หญิงมั้ยคะ
V
V
V
ไม่มีเพศเน้อ แต่โดยปกติแล้ว นอกจากเจ้าเล่ห์อย่างหาตัวจับยากแล้ว ตะบองพลำส่วนมากจะมีสัมมาคารวะ คารม ทักษณะในด้านเจรจาหรือต่อรองเป็นเลิศ แต่ส่วนมากที่เคยเห็น (?!) ตะบองพลำชอบเด็กสาว....และถ้าหลงสาวคนไหน หน้าไหนที่ขวางทางจะโดนเขี่ยออกโดยไม่เลือกวิธี...
-
แหงะ...มาซะร้ายเชียว...ตกลงที่กินเข้าไปคือไข่ตะบองพลำเหรอครับ แล้วๆ ฤาษีรู้ป่าวอ่ะว่ามันคืออะไร หรือ ก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือ รู้แล้วแต่มีจุดประสงค์แอบแฝง
V
V
V
น่าจะไม่ทราบเน้อ เพราะมันเหมือนกันมาก แต่สิ่งที่จะพิสูจน์ว่า มันใช่หรือไม่ใช่นอกจากรอให้มันฟักแล้ว ก็มีแต่ สัญชาติญาณของสมิงเท่านั้นที่รู้ เพราะสมิงกลัวตะบองพลำ....แต่นี่ไม่มีสิ่งยืนยันแถมยังต้องทำเวลา น่าจะรีบหามาโดยไม่มีการพิสูจน์ใดๆ และสิ่งที่ได้มา มันดันเป็น ไข่ตะบองพลำ ไม่ใช่ วณาไพร
-
V
V
V
>29 G.Become 21 Boy. ถ้ากล้ารักจะจัดให้! http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32753.msg2024541#top
เรื่องยาว 70 ตอนแล้วยังไม่จบ....ไหวหรือ? ที่จะตามอ่าน ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย นอกจาก
ความเป็นมาของ ตะบองพลำ //เศษวิญญาณของ ภัทร แต่ละคน // โฟร์ เป็นคู่หมั่น โฆษิต (บัพ) และรู้จักกับ เอล และไอเดียร์ //เรด เป็นเพื่อน ภัทร (ในเรื่องนั้น) // คุณราม เป็นคนเริ่มสักตรีตราให้ ภัทร ของหมอสัตรา //
ไหวค่ะสู้แค่ตายยยยย ทำไงให้คะเเนคุณรามเพิ่มเยอะๆดีเนี่ยเผื่อจะได้ลุ้นเลื่อนขั้นจากพระรองเป็นพระเอกอะ แอบติดสินบนคนเขียนได้มั้ยคะ :impress2:
-
โอ้วม้ายยยยย ภัทรเจ้า หล่อนเสร็จรามไปแล้วเรอะ กรี๊ดดดดดด
เอลไปไหนเนี่ยกลับม้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไหวค่ะสู้แค่ตายยยยย ทำไงให้คะเเนคุณรามเพิ่มเยอะๆดีเนี่ยเผื่อจะได้ลุ้นเลื่อนขั้นจากพระรองเป็นพระเอกอะ แอบติดสินบนคนเขียนได้มั้ยคะ :impress2:
V
V
V
แค่นี้เขาก็หาว่าคนเขียนเป็นหอเอนเมืองปิซ่าแล้วเน้อ อยู่กับเอลฟัดกับคนอื่น ยังไม่หวานชื่นเท่ากับคุณรามครั้งเดียวเลย ... แต่ก็นั้นหล่ะ ตอนหน้าอนาคอนด้าเขาจะมาทวงคืนแล้วเน้อ พร้อมแขกรับเชิญที่น่าจะเป็นแขกประจำ.....หุหุหุ
-
คือแบบว่าเลือกไม่ถูก แอลก็หล่อร้าย คุณรามก็หล่อเข้ม แอร๊ยยยยยยย :-[
-
แค่นี้เขาก็หาว่าคนเขียนเป็นหอเอนเมืองปิซ่าแล้วเน้อ อยู่กับเอลฟัดกับคนอื่น ยังไม่หวานชื่นเท่ากับคุณรามครั้งเดียวเลย ... แต่ก็นั้นหล่ะ ตอนหน้าอนาคอนด้าเขาจะมาทวงคืนแล้วเน้อ พร้อมแขกรับเชิญที่น่าจะเป็นแขกประจำ.....หุหุหุ
จะเอนกว่านี้ก็ได้นะ เค้าชอบ ^ ^
งูตัวนั้นจะกลับมาแล้วเรอะ ติดยันกันงูหรือแอบปามะกรูดทิ้งไว้ตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย
-
จะเอนกว่านี้ก็ได้นะ เค้าชอบ ^ ^
งูตัวนั้นจะกลับมาแล้วเรอะ ติดยันกันงูหรือแอบปามะกรูดทิ้งไว้ตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย
+1ค่าเรามาช่วยกันติดยันต์ให้ทั่วทู้นี้เลยมะเอลจะได้กลับมาไม่ได้เนอะๆ คุณรามขาเรารักคุณรามที่สุดดดดดด :กอด1:
-
กาลกีรตี บทที่ 31
............................ผมนั่งขีดๆเขียนๆ ร่างภาพจากปลายดินสอเบาๆ ...แรกๆมันก็มีการวางแบบกันบ้าง ...แต่ไปๆมาๆ มันกลับ....หยุดไม่ได้ ....
......
..............จนมันเป็นรูปร่าง ......
ภาพที่ผมลงลายเส้นไว้.....เป็นภาพ ..เหมือนจริง....แลเงาไล่แสงจนใกล้เคียงสิ่งที่คิดไว้.....
.....ภาพที่เล่นเอาผมสูดหายใจยาว.....ตอนวาดมันเสร็จ...
ผม...กำลัง..กลัว...
หึ!....วาดเสร็จ....จะว่าประสาทไหม? ผม...ดันกลัว.....กับสิ่งที่ตัวเองวาดไว้ ...........
......................
.......ภาพนั้นมันถูกคว่ำปิดแล้ว......
ซุกใส่ไว้ใต้ภาพร่างอื่นๆ .....
.................
......แต่ต่อให้มันถูกซ่อนไว้ลึกแค่ไหน ....ผมก็รู้ว่ามันอยู่ที่นั่น.....
ต่อให้มันถูกขยำทิ้ง......ผมก็จำลายเส้นที่ผมวาดนั่นได้....
....
.ของที่มันเกิดขึ้นมาแล้ว.......ยังไงมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว....
................
.......................................
"ทำอะไร ภัทร?"
"ทำตัวหน้าตาดีอยู่ครับ...."
ผมตอบโดยไม่หันไปมองเจ้าของเสียงทุ้ม ...แล้วก็อย่างที่คิด มะเหงกโป๊กใหญ่เคาะเข้าที่หน้าผากผม....
"คุณรามอ่ะ...ชอบทำร้ายร่างกาย...."
"แล้วภัทรเคยกลัว....ไหมหล่ะ ไอ้ที่เราว่าพี่ทำร้ายหน่ะ?"
"ก็นิดนึง....แต่ปกติผมก็กลัวอยู่นะ ...แค่ผมไม่แสดงออก"
ไม่มีเสียงตอบจากคุณรามนอกจาก ฝ่ามือใหญ่ที่ค่อยๆลูบหน้าผากผม ...ตรงตำแหน่งที่โดนแกเขกนั่นหล่ะ....
อ่ะนะ...ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ...... คุณรามก้มลงมาหอมแก้มผมแล้ว ปลดดึง ปิ่นปักผมของผมออก แกสางผมให้ผมแล้ว รวบปักปิ่นให้ใหม่....ฝ่ามือใหญ่..... ย้ายลงมาไล้ลูบที่แก้มผม.....
........ เหมือนความเคยชิน ผมเอียงหน้าตัวเองแนบไปกับฝ่ามือนั่น แล้วหลับตารับสัมผัสจากมืออุ่น......
.... มันเหมือนมันเป็นเรื่องปกติของเราสองคน....
การที่ผมนอนกับคุณรามมันไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนไปเลย อยู่กับคุณรามผมก็ยังเป็นผม คุณรามก็ยังเป็นคุณราม....
................
...ที่เปลี่ยนไปก็มีแค่ .....ตอนนอนคุณรามย้ายจากห้องรับแขกด้านล่างมานอนที่สตูฯชั้นสองกับผมด้วย.....ก็แค่นั้น..............
.................................................
........................
"คุณราม....ตอนสักเจ็บไหม?"
"ถามทำไม?"
"ผมอยากได้บ้าง....ได้ไหม?"
"......ภัทร...พี่จะบอกอะไรให้ฟังนะ.....สำหรับพี่...รอยสัก...มันเป็นเหมือนการตีตรา......เมื่อก่อนการตีตรา หมายถึง การสร้างตัวตน คนแต่ละคน....รอยสักแต่ละรอยจะเป็นเหมือนเครื่องแสดงตัวตน....แสดงให้รับรู้ว่า 'เราเป็นอะไร' เราจะก้าวข้ามความกลัวในแต่ละฝีเข็มได้แค่ไหน.....
...แต่มาตอนนี้มันไม่เหมือนกัน ..... ศิลป์ในการสักมันเปลี่ยนไป .....สมัยนี้ การตีตรามันไม่ศักดิ์สิทธิเหมือนเก่า.....ภัทร อยากสักแบบไหน ? ถ้าจะสักเพื่อความสวยงาม...พี่เขียนเฮนน่าให้ก็ได้ ....แต่ถ้า ภัทร ยืนยันที่จะตีตรา จริงๆ ภัทร ลองหาภาพที่แสดงตัวตน ภัทร มาสิ ภาพภาพเดียวเท่านั้น ที่แตกต่าง....... ถ้าภัทร ยืนยัน พี่จะสักให้ .........แต่แค่ภาพเดียวเท่านั้น....แล้วหลังจากนั้นห้ามมีภาพอื่นบนร่างกายนี้ .....ตกลงไหม? ถ้าตกลง....เลือกภาพมา...พี่จะสักให้...."
"คุณราม....สักให้เลยได้ไหม?"
"พี่มีอุปกรณ์อยู่ .....แล้วเราหล่ะ? มีภาพที่อยากได้แล้วหรอ? คิดให้ดีนะ ภาพแค่ภาพเดียวที่จะติดตัวเราไปตลอดชีวิต ... "
แทนคำตอบที่คุณรามถาม ....ผมเดินไปหยิบภาพที่ซุกอยู่ใต้ภาพอื่นๆออกมา .... ภาพที่จำได้แม่นว่ามันอยู่ตรงไหน... ผมสูดหายใจยาวแล้ว...หยิบภาพนั้นออกมา ......
.............
....ภาพ.................
....
..
'ตะขาบ'
.....
...................
แววตาของคุณราม เหมือนไหววาบ....แววตาดุมันเศร้าลงจนผมรู้สึกได้ ... แล้วแกก็หยิบภาพจากมือผมไป ......ไม่มีคำถาม ไม่มีการปฏิเสธ ..... ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากแกทั้งนั้น.......
..................
.....
หลังจากผมอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว คุณรามก็ให้ผมมานอนบนโซฟา แกจิ้มปลายนิ้วลงที่หลังผมแล้วลากไปตามแนวแผลที่โดนแก้วบาด....ไม่ถามสักคำว่าผมได้แผลนี้มาได้ยังไง.......
"....แผลแห้งสมานกันดีแล้ว...พี่จะสักกลบรอยแผลนี้แล้วกัน....จะได้ไม่เห็นรอยแผลเป็นของเรา...."
......อืมส์......เอาหล่ะครับ...ผมจะอธิบายความรู้สึกในการสักครั้งแรกของผมแล้วกัน .....และมันน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเพราะคุณรามบอกว่าถ้าแกสักให้แล้วห้ามสักเพิ่มอีก....ศิษย์ที่ดี ต้องเคารพครู....ผมคิดอย่างนั้นนะ....
.............
..เรื่องรอยสัก...
ตำแหน่งที่สัก...อยู่ด้านหลังใกล้ๆสีข้างด้านซ้าย น่าจะช่วงเอวพอดี ....คุณรามแกเอาภาพที่ผมเขียนไว้มาลอกลายใส่ผิวผม แล้วใช่กระจกส่องให้ดู ผมได้แต่มองผ่านๆ ฝีมือคุณรามต่อให้ หลับตาจิ้มผมก็ยังเชื่อใจ ......
"คุณราม...เจ็บไหมอะ...? ผมปอดอะ....กลัวเข็มด้วย ...."
"งั้นปิดตานอนไปซะ..... "
คุณรามแกเอื้อมหยิบผ้าปิดตามาโยนให้ผม...ระหว่างแก จัดอุปกรณ์ ของทุกอย่างถูกเช็ดด้วย แอลกอฮอล์ นอกจาก เข็มและสี ที่แกเพิ่งแกะออกมาใหม่...
....
"ฮื้อออออออออออ........"
เข็มแรกน่าจะลงไปแล้ว มันไม่เจ็บเหมือนที่คิดผม....อธิบายไม่ถูก...ความรู้สึก....มันดีแบบแปลกๆ ไม่เจ็บแบบตอนโดนฉีดยาเข้าที่สะโพก หรือตอนเจาะเลือด .....ความเจ็บที่ผม ต้องใช้ผ้าปิดตาตัวเองให้ รับทุกสัมผัสของฝีเข็ม......
...ผมชอบความรู้สึกแบบนี้ ชอบจนต้องกลั้นหายใจยาวเพื่อที่จะได้ เก็บทุกความรู้สึกของฝีเข็มที่ คุณรามลง....เพราะรอยสักที่ผมร่างไว้เป็นแบบกึ่งภาพเหมือน คุณรามถึงได้ ใช้เครื่องสักเก็บทุกรายละเอียด อาจจะเป็นเพราะสักเครื่องหล่ะมั้งผมถึงได้ ไม่เจ็บมากแบบสักเข็มแทง.... อธิบายยังไงดีหล่ะ .....อืมส์....มันเหมือนกับการที่โดนปากกาแลนด์เซอร์ขีดบนผิวหล่ะมั้ง? อาจเจ็บกว่านั้นนิดนึง....
การลงฝีเข็มในแต่ละครั้ง.....นานพอๆกับระยะการกลั้นหายใจของผม....ทุกครั้งที่ฝีเข็มถูกยกขึ้นมาก็จะมีความรู้สึกว่าคุณรามเช็ดผิวผมตามเบาๆด้วยทุกครั้ง
"ภัทร .....พี่ใส่ภาพดอกไม้ลงไปให้เราด้วยนะ ....ลายมันจะได้ซอฟท์ลง....."
ครั้งแรกที่คุณรามเอ่ยปากกับผมครับ.....ตลอดการสักแกนิ่งปิดปากเงียบตลอด จนผมรับรู้ถึงความรู้สึกอึดอัด...
เหมือนแกใส่สมาธิทั้งหมดลงบนฝีเข็มที่แทงทะลุผิวผม....
"จะใส่รูปดอกอะไรลงไปอะคุณราม ......ดอกสุวรรณมาลี ผมไม่เอานะครับ...."
ไม่มีการรับมงมุขอะไรทั้งนั้น คุณรามเอ่ยเสียงเรียบเบาๆ กับคำถามของผม
"รูปดอกชบา....ดอกไม้บูชาไฟ ....ดอกไม้ที่พระอังคารใช้รับพระศุกร์ไว้แทบบาท...."
"....มันจะซอฟท์เกินไปหรือเปล่าครับคุณราม...ผมเป็นผู้ชายนะ..."
"ไม่หรอก ภัทร ....ดอกชบานี้หล่ะเหมาะที่สุดแล้ว.....ให้กลีบชบามันคุ้มครอง ภัทร ของพี่จากเภทภัยทั้งหมด......เหมือนที่องค์อังคาร......รับพระศุกร์ไว้.....ในความคุ้มครอง....."
...........
............................
....ฝีเข็มสุดท้าย ....ห่างจากฝีเข็มแรกประมาณ 3 ชั่วโมง ........
....คุณรามใช้พลาสติกอะไรสักอย่างมาบล็อกรอยสักผมเอาไว้ .....ความเจ็บหลังจากสักเสร็จไม่มีเลยสักนิด
"คุณรามลงยาชาให้ผมด้วยหรือครับ? ไหงผมไม่เจ็บเลยหล่ะ?"
"เปล่า...ของเราพี่สักสด ...ถ้าใช้ยามันจะมีผลต่อสีที่สัก เหมือนกันถ้าดื่มเหล้าลงไปย้อมใจก็ด้วย ....เลือดที่ออกมันจะเยอะจนเลือดปนไปกับสีที่สัก.....ดูรอยสักของเราไหมหล่ะพี่จะหยิบกระจกให้ ?"
ผมพยักหน้าแล้วหยิบกระจกจากมือคุณรามมาส่องดู.......
.....
...........รอยสักสวยมาก สวยมากกว่าภาพที่ผมร่างเอาไว้อีก ........แสงและเงามันเหมือนกับว่า ตะขาบตัวนั้นมีชีวิตจริงๆ เหนือตัวตะขาบเป็นภาพดอกชบา สีแดง การวางภาพเหมือนช่อดอกชบา หล่นทับตัวตะขาบ......
........
"คุณราม....ไม่เห็นมีเลือดออกเลย.....คุณรามสักให้ผมจริงหรือเปล่าเนี้ย...มันเหมือนกับการวาดลงไปมากกว่า.... "
ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้มเศร้าๆ ของคุณราม ........ ผมเอื้อมมือไปลูบบนแผ่นพลาสติกที่บล็อก รอยเอาไว้ ไม่เจ็บ ไม่รู้สึกเลยว่ามันมาจากการใช้เข็มสักลงบนผิวหนัง ....มันเหมือนภาพวาดสวยๆ ภาพหนึ่งมากกว่า....
....แต่หลังจากนั้น ไม่ถึงชั่วโมง พลาสติกที่คุณรามใช้บล็อกหลังผมไว้ก็เห็นผล......รอบๆ แผ่นพลาสติกนั่น ....เป็นคราบเลือด ที่ติดกรังอยู่เป็นจุดๆ......
.............คุณรามแกะพลาสติกออกให้ผมแล้ว อุ้มผมไปที่ห้องน้ำ ....อีกครั้งที่แกอาบน้ำให้ผม ....
แต่เป็นการอาบและเช็ดตัวอย่างเดียว ...ใช้แค่น้ำลูบที่ รอยสัก.....แกสั่งว่าห้ามฟอกสบู่ มันจะมีผลต่อสีที่สักลงไป หลังจากนั้นก็ใช้ผ้านิ่มๆ มาค่อยๆซับ ที่รอย....ปล่อยไว้ให้แห้งแล้ว ใช้ ครีมวาสซาลีน ตลับสีน้ำเงินมาค่อยๆ ทาบางๆ ซ้ำๆ แกบอกว่า ถ้าทาแบบนี้ตลอด รอยจะเหมือนโดนเคลือบเงา...
...ปลายนิ้วคุณราม ลูบทา วาสซาลีนให้ผม จนผมหลับไป......
.......................
...................................................
"ไม่เอาอะพี่นพ......แผลเก่าผมเพิ่งหายดีเอง....จะให้ไปเจ็บซ้ำที่ คลับใบไม้อีกหรอ? ไม่เอาหล่ะ...ผมพวกเจ็บแล้วจำครับ....ไม่ได้เจ็บที่ใจ...พี่นพเอาอะไรมาพูด ฮ่ะ!....ไม่ได้กลัวพี่นพ....เอ่อ...ครับ...ไปก็ได้ครับ....แล้วผมจะไปฟ้องพี่มดว่าพี่นพ มองสาวอื่น ..... "
วางสายไปได้ผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ...... พี่นพแกจะให้ผมไปคลับใบไม้ครับ...บอกวันเกิดไอ้เด็กชื่อเรด.....เจ้าของวันเกิดมันงอแง อ้อนให้พี่นพแกโทรมาชวนผม....ขอเบอร์บ้านคุณรามมาจาก ไอ้ฝิ่น !! เหอะ!!
จะว่าไปกับไอ้เด็กหัวแดงนี้ ผมไม่ได้ติดต่อมันเลย ตั้งแต่มาอยู่กับคุณราม โทรศัพท์ผมไม่ได้ใช้เลย ทิ้งไว้ที่ห้องพักทั้งหมด.....
ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นั่น....เหมือนที่ ไอ้มังคุดบ้านั้นทิ้งผมไปอย่างไม่ใยดี .....
...มัน....ชื่ออะไรผมจำไม่ได้แล้ว...
.........
.....
...ไม่อยากจำอะไรทั้งนั้น.....
..กับไอ้คนที่ทิ้งผมไป...โดยไม่ให้ผมได้ทันรู้ตัว ...
........................
.......
"คุณราม...พรุ่งนี้ผมไม่อยู่นะ...ฮือออออออออ!"
ยังไม่ทันจบประโยค ปลายนิ้วคุณรามที่ไล้ทาวาซาลีนบนรอยสักให้ผม ก็กดแรงลงไปมากกว่าเดิมซะงั้น....
"ให้พี่ไปด้วยไหม?"
"ไม่ต้องก็ได้ครับ....งานเล็กๆเอง...ให้คุณรามไปด้วยผมก็หมดสนุกพอดี"
"กลัวเขารู้หรือ...ว่ามีเจ้าของแล้ว.....หายากนะสมัยนี้.....
"หายากอะไรครับ? อะไรหายาก?"
"หายากนะ....ที่เมียจะกลัวผัว........."
คุณรามแกพูดมาหน้าตายมาก......มีแต่ผมหน่ะหล่ะที่อยู่ๆก็หน้าแดงกับคำพูดของแก
"คุณรามพูดไม่เพราะ......."
"เพราะที่สุดแล้ว........ 'เพราะรักที่สุด' ถึงได้ทำแบบนี้ไง............"
...............
............อั๊ยหย่ะ!!!!!!!.....................
จะมีสักครั้งไหมนะที่คนอย่างไอเดียร์ ............
.....จะไม่แพ้ทางคุณราม.........
.............................
...............................................................
แก้วเหล้าหลากขนาดตั้งอยู่หน้าผม รวมทั้งเค้กก้อนใหญ่ด้วย .....ทำเอาผมงงว่าวันนี้วันเกิดใครกันแน่?? วันเกิดของผม ? หรือของไอ้เด็กหัวแดงที่นั้งอยู่ข้างๆ ?
จะสนใจอะไร ? พี่นพให้มาผมก็มาแล้วไง? คลับใบไม้มันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนจากครั้งก่อน ........แค่ไม่บังเอิญมีโฟร์มาด้วย.....แค่ไม่มี....ไอ้บ้านั่นมานั่งข้างๆ .....แม่ง....ชื่ออะไรนะ?...ไอ้สัดนั่น.....จำไม่ได้แล้วสิ......
"ไอเดียร์...ดื่มไหม?"
ไอ้เด็กหัวแดงมันส่งแก้วให้ผมอีกแล้ว.... แต่ก็ดี.... ดื่มๆไปซะ จะได้ลืม.....
.....ทั้งๆที่ชื่อไอ้บ้านั้นก็ลืมไปแล้ว....แล้วผมยังอยากจะลืมอะไรอีก?
"ส่งมาอีกแก้วดิ..."
"ไอเดียร์.....ดื่มมากไปหรือเปล่า?"
ผมดื่มเข้าไปกี่แก้วแล้วไม่รู้ ใครส่งมาก็ดื่มทั้งนั้นหล่ะ....พี่นพหน้ามุ้ยแล้ว ที่เห็นผมดื่มแบบนั้น จะมีก็แต่ได้เด็กหัวแดงนี่หล่ะที่ได้แต่ยิ้มมองผม ไอ้สัด.....เข้ามาใกล้กูเกินไปหล่ะ.....
"อีกแก้วนะไอเดียร์"
ผมรับแก้วสีฟ้าใบใหญ่จากมือมันมาดื่มทีเดียวรวด พอวางแก้วหน้ามันก็จ่อเข้ามาเลย
"จูบได้ไหม? ไอเดียร์?"
ไอ้เด็กหัวแดงมันยื่นหน้าเข้ามา......
"ล่ามปาม...ฉันแก่กว่าแกไอ้เรด ....คราวหลังเรียกว่า 'พี่ไอเดียร์' เฟ้ย!อย่ามาเรียกไอเดียร์เฉยๆ "
ผมจับหน้ามันพลักออกไปแล้วยันตัวลุกขึ้น ....ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ..ไม่ได้ปวดหรอก....
แต่เบื่อไอ้หน้าด้านนี้ ....นั่งนานกว่านี้ผมอาจโดนลวนลาม...หรือมันอาจจะโดนผมกระทืบ
............ลุกแบบมึนๆ เดินแบบเซๆ...
.....
...................
...เห็นไฟห้องน้ำลิบๆ แล้ว ....กำลังจะก้าวขา ก็มีใครมาดึงแขนผมไว้ก่อน.....
ไอ้สัด!! แรงไม่ใช่น้อยเลยนะ....กำลังจะหันไปต่อว่า .....ใครคนนั้นก็ล็อกมือผมไว้แล้วลากผมเข้าห้องน้ำ.!!!!
.....................................
......................................................................
-
มังคุด!!!!!!!!
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณงูมาแล้ว
ใช่รึเปล่าไม่รู้แต่ภาวนาให้ใช่
-
ใครอ่ะ เอลรึเปล่า?
-
ตกลงเรื่องนี้ 3p ไหมอ่ะ
คือยังไก็ชอบเอลมากกว่า ถึงตอนอยู่กับคุณรามเเล้วไอเดียร์ดูมีความสุข :เฮ้อ:
-
อิฉันเข้าใจถูกหรือเปล่า
ตะขาบ = ตะบองพลำ
สัก = ตีตรา
ดอกชบา = การคุ้มครอง
แล้วมันมีอีกกี่ตัวที่อาศัยอยู่ในตัวภัทระ
แล้วตกลงอารมณ์ที่แสดงออกเป็นเพราะเจ้าตัวเอง หรือเพราะตัวอื่นที่อาศัยอยู่ในร่าง
เรื่องสนุกแต่บางทีก็คิดตามไม่ทัน
-
เอลช่ายหมาย~ที่ฉุด...เอ๊ย ลากหนูเดียร์??? :o8:
-
ภัทร=ตะขาบ :z3: :z3: :z3:
-
อิฉันเข้าใจถูกหรือเปล่า
ตะขาบ = ตะบองพลำ
สัก = ตีตรา
ดอกชบา = การคุ้มครอง
แล้วมันมีอีกกี่ตัวที่อาศัยอยู่ในตัวภัทระ
แล้วตกลงอารมณ์ที่แสดงออกเป็นเพราะเจ้าตัวเอง หรือเพราะตัวอื่นที่อาศัยอยู่ในร่าง
เรื่องสนุกแต่บางทีก็คิดตามไม่ทัน
V
V
V
ขอบคุณเน้อ คุณmalula ที่ถาม
- เรื่องตะบองพลำ เป็นสัตว์คล้ายตะขาบไฟ เน้อ แต่เป็นเพราะคุ้นชินแค่รูปร่าง ภัทร ถึงได้เข้าใจว่าภาพที่ตัวเองวาดมันเป็นตะขาบ
- ขอยาวๆสำหรับเรื่องการสัก/ตีตรา
เมื่อก่อน การสักของไทยจะใช้เผื่อตีตรา ตามนั้นจริงๆ เรียกว่าการสักเลก สมัยสยามโบราณ ลงสักที่ข้อมือระบุตัวตน สังกัด หน่วย มันจึงเหมือนการตีตราไปในตัว แต่สำหรับในสมัยโบราณจริงๆ การสักในสมัยโบราณของแดนสุวรรณภูมิ เคยมีการบันทึกไว้ว่า เสียมราช หรือ เสียมเรียบ โดยทั่วไปจะมีรอยสักตีตราใต้ท้องแขน
การสัก สำหรับคนโบราณถ้าเป็นประเภทไสย์เวทย์ ไม่ได้มีการเลือกลายแล้วสักเลยเน้อ เขาจะมีการดูลายให้เหมาะกับตัวเอง เช่นวันและเวลาที่เกิด หรือ คุณประโยชน์ของยันต์ที่สัก สำหรับของไทย ยันต์รูปตะขาบก็มีเน้อ จัดเป็นยันต์ประเภทคุ้มภัย จะสักเบื้องต่ำไม่เกิน ช่วงหัวเข่า เป็นยันต์ที่คุ้มในการเดินทาง....
มาเข้าเรื่องของเรากัน
- การที่ ตะบองพลำขอให้ คุณรามสักตีตราให้ คือการให้คุณรามยืนยันว่าตัวเองมีตัวตนขึ้นมาแล้ว และเป็นส่วนหนึ่งของ ไอเดียร์
-ดอกชบา สำหรับวัฒนธรรมไทย เราจะคุ้นชินว่า ดอกชบาคือดอกไม้อัปมงคล ดอกนี้ใช้เหมือนดอกพุทธพิชัยยา ที่ใช้สำหรับประหารนักโทษ เพียงแต่เป็นโทษคนละกรณี ชบาแดงใช้สำหรับหญิงกาลี หรือชายชู้ เพียงเพื่อเป็นการประจาน
แต่ในความหมายจริง ดอกชบาเป็นดอกไม้ที่ใช้บูชาพระแม่กาลี ในครั้งที่เข้าพิธีสตรีบูชา(หญิงที่เข้ากองไฟตายตามสามี) และถือเป็นดอกไม้บริสุทธิ์สำหรับพระอังคาร ดอกไฟที่แทนเครื่องหมายของไฟ และเป็นดอกไม้อันตรายในความหมายปัจจุบันด้วยเน้อ คุณรามจึงใช้ภาพดอกไม้นี่หล่ะ ข่ม ตะบองพลำเอาไว้
-ภัทร แต่ละคนจะมี ปราณตะบองพลำติดตัวมาแค่ หนึ่งเท่านั้น ซึ่งอารมณ์และนิสัยที่แสดงออกมา เป็นของตะบองพลำ ทุกครั้งที่ตะบองพลำออกมา ภัทร จะไม่รับรู้หรือรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง ...นอกจากเข้าโหมดดิบ ....อันนี้ไม่ว่าจะเป็นตะบองพลำหรือภัทรเอง ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ สิ่งที่รับรุ้จะมีแค่ความทรงจำลางๆ แต่ไม่สามารถควบคุมสัณชาติญาณของตัวเองได้
-ตะบองพลำมีทั้งความคิดและนิสัยของตัวเอง ตามพื้นฐานการเลี้ยงดูของครอบครัวภัทร นั้นๆ แต่จะถือสันดานเดิมของตัวเองเป็นหลัก....
ไม่เข้าใจอะไรถามได้เน้อ ขอโทษที่เรื่องมันซับซ้อนไปหน่อยเน้อ o1
รักมากมาย คนเขียน
-
ตกลงเรื่องนี้ 3p ไหมอ่ะ
คือยังไก็ชอบเอลมากกว่า ถึงตอนอยู่กับคุณรามเเล้วไอเดียร์ดูมีความสุข :เฮ้อ:
V
V
V
คาดว่าจะไม่ยอมทั้ง เอล ทั้งคุณรามเน้อ ....
-
กรี๊ดดดดดด แปะไว้ก่อน ๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวมาอ่าน :-[ :-[
-
เอลจะกลับมาแล้ว (รึป่าว??)
แอบสงสัย คุณรามเป็นนก แล้วตะบองพลำในตัวภัทรกลัวคุณรามไหมครับ?
-
:a5:โดนฉุด
.....มังคุด...มาทำไมตอนนี้
เค้าอุตสห์ส่งใจไปเชียร์พี่รามหมดแล้ว :o8:
-
ใครมา!!!!!!!!!!!!!! o22 o22 o22
-
เอลมาแล้ว :laugh:
-
แอบสงสัย คุณรามเป็นนก แล้วตะบองพลำในตัวภัทรกลัวคุณรามไหมครับ?
คุณรามน่าจะเป็นครุฑมากกว่าเนาะ แล้วเอลเป็นนาค
ที่ตะบองพลำมาอยู่ในตัวไอเดียร์เพราะตอนนั้นแม่ให้กินอะไรบางอย่างเข้าไป
เอ เหมือนจะเป็นเรื่องผิดพลาดหรือเปล่านะ จำไม่ได้แล้วอ่ะ
แต่สงสัยว่าทำไมตะบองพลำถึงอยากให้รามตีตรานะ
แล้วตะบองพลำที่ว่านี่จะทำร้ายภัทรหรือเปล่า
แล้วตะบองพลำนี่ มีผลอะไรกับครุฑกับนาคมั๊ย
เหมือนว่าเพราะนาค (เอล) ทำให้ตะบองพลำตื่นขึ้นมาแบบนั้นแหละ เพราะอะไรล่ะ
เออ แล้วคุ้น ๆ ว่าไอเดียร์จะกลัวรูปครุฑนะ เพราะอะไรนะ
เพราะไอเดียร์เป็นนาคเหรอ (เข้าใจเอาเองแหละ) คำถามเยอะไปมั๊ยเนี่ยะ อิ อิ
-
เอล..กลับมานี่ พูดไทยได้แล้วเรอะ
เรด..ปีนเกลียว เดี๋ยวอกหักนะ อิอิ
-
โอ้ว เรื่องนี้มันซับซ้อนดีแท้
แต่สนุกค่ะ อิอิ
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ
ผู้แต่งเขียนเก่งจังเลยค่ะ
ผูกเรื่องได้สุดยอดมากเลย
ตะบองพลำจะร้ายไหมอ่ะ?
ส่วนตัวคุณรามจะดีแค่ไหนก็รักเอลลลลล....
สู้ๆนะ รออ่านตอนต่อไปอยู่
มังคุด รีเทิร์นนนนนนนนน
-
สรุปว่าตะบองพลำเป็นคนขอให้สักเหรอเนี่ย ชักจะตามไม่ทัน 555
ว่าแต่ใครมาฉุดไป หรือมังคุดจะกลับมาแล้ว!? (แล้วตอนแรกเอ็งหายหัวไปไหนฟร้าาาา!)
อ่านเรื่องนี้มีเกร็ดความรู้ด้วย ชอบมากๆเลย
รอตอนหน้าค่า ^^
-
คุณรามน่าจะเป็นครุฑมากกว่าเนาะ แล้วเอลเป็นนาค
ที่ตะบองพลำมาอยู่ในตัวไอเดียร์เพราะตอนนั้นแม่ให้กินอะไรบางอย่างเข้าไป
เอ เหมือนจะเป็นเรื่องผิดพลาดหรือเปล่านะ จำไม่ได้แล้วอ่ะ
แต่สงสัยว่าทำไมตะบองพลำถึงอยากให้รามตีตรานะ
แล้วตะบองพลำที่ว่านี่จะทำร้ายภัทรหรือเปล่า
แล้วตะบองพลำนี่ มีผลอะไรกับครุฑกับนาคมั๊ย
เหมือนว่าเพราะนาค (เอล) ทำให้ตะบองพลำตื่นขึ้นมาแบบนั้นแหละ เพราะอะไรล่ะ
เออ แล้วคุ้น ๆ ว่าไอเดียร์จะกลัวรูปครุฑนะ เพราะอะไรนะ
เพราะไอเดียร์เป็นนาคเหรอ (เข้าใจเอาเองแหละ) คำถามเยอะไปมั๊ยเนี่ยะ อิ อิ
V
V
V
แต้งส์กิ้วเน้อ iforgive ถูกต้องเน้อมันเป็นการผิดพลาดทางเทคนิคที่ไม่นิดหน่อย แต่เป็นทั้งชีวิตของ ภัทรเจ้าล่วงมาถึงชาติภพต่อไป การที่ตะบองพลำอยากให้ คุณรามตีตราให้ ถือว่าเป็นการจองร่างนี้ไว้เน้อ ถ้าจะพูดกันตามตรงแล้ว ร่างนี้เป็นของตะบองพลำครึ่งหนึ่งจริงๆ เพราะถ้าไม่มีตะบองพลำตั้งแต่ก่อนเกิด ภัทรเจ้าก็ไม่มีชีวิตเหมือนกัน ไม่เหมือนในกรณีอื่นที่ ตะบองพลำแผงมาในวิญญาณ ตอนสิ้น
-เรื่องที่ถามว่าทำร้าย ภัทร หรือเปล่า ทำ! ถ้าสิ่งที่ตนต้องการ มีภัทรเป็นตัวขวาง ตะบองพลำจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ทุกสิ่งที่ต้องการ โดยไม่เกี่ยงวิธี
-ตะบองพลำ ไม่กลัว ครุฑ หรือ นาค โอเค สำหรับคุณรามอาจมีเกรงนิดหน่อย แต่ไม่ยอมอยู่ใต้บาทคุณรามแน่ เพราะ ตะบองพลำเป็นสัตว์พิเศษ ศักดิ์ในป่าถือว่าใหญ่สุด ใหญ่ขนาดล้มช้างได้ กลิ่นไอของตะบองพลำ สมิง(เสือ)ยังกลัว
-การที่ตื่นขึ้นมา เป็นผลจากที่เคยบอกไว้ ไม่ได้มุขแต่อย่างใด เป็นเพราะเชื้อของ เอลจริงๆ เชื้อของเอล ไปกระตุ้นไข่ที่ฝังในปราณของ ภัทร อันนี้เหมือนกับเป็น คำสาป ภัทร จะมีตะบองพลำ ฝังในตัวมาตลอด อยู่แต่ว่าโชคชะตาจะเป็นยังไง ตื่นหรือไม่ตื่น อันนี้ดวงล้วนๆ
-ที่ไอเดียร์ไม่กล้ามองรูปครุฑ ไม่ใช่ว่ากลัว แต่เป็นเพราะไม่กล้าสู้หน้า มากกว่า .....องค์รามเคยขอให้ไอเดียร์ เข้าพิธีเป็นครุฑด้วยกัน แต่ ไอเดียร์ปฏิเสธ...เพราะในตัวเองเป็น ตะบองพลำ กึ่งหนึ่ง ถ้าเข้าพิธีก็ทำได้องค์รามย่อมหาทางทำให้ได้อยู่แล้ว แต่เพราะใจกลัวว่าไม่เหมาะสม อีกใจก็กลัวจะไม่ได้เจอ ไศรพมหินทร์อีก พอเรื่องมันจบตรงที่ ภัทรเจ้าสิ้นโดยไม่มีการช่วยเหลือจากไศรพมหินทร์ สิ่งที่ได้มาคือความกริ่งใจ ถ้าตอนนั้นยอมไปกับ องค์ราพณ์ ทุกอย่างคงไม่จบอย่างนี้
มีอะไรถามมา อับดุล ตอบได้ เน้อ
-
ยอมรับว่าเรื่องนี้เข้าใจยากนะคะ
แต่เค้าก็ช๊อบบบบบ
ไม่รู้ทำไมตอนนี้ ใจเอนเอียงไปทางคุณรามเยอะเหลือเกิน :-[
-
สรุปว่าตะบองพลำเป็นคนขอให้สักเหรอเนี่ย ชักจะตามไม่ทัน 555
ว่าแต่ใครมาฉุดไป หรือมังคุดจะกลับมาแล้ว!? (แล้วตอนแรกเอ็งหายหัวไปไหนฟร้าาาา!)
อ่านเรื่องนี้มีเกร็ดความรู้ด้วย ชอบมากๆเลย
รอตอนหน้าค่า ^^
V
V
V
ตะบองพลำเป็นคนขอให้ คุณรามตีตราให้ แต่ไอเดียร์อยากได้รอยสักเพราะความติสต์ ล้วนๆ เหมือนที่ว่า ความบังเอิญมันเลือกคนและเวลา ถ้าตะบองพลำมาขออย่างเดียว คุณรามอาจไม่ตีตราให้ก็ได้ แต่พอไอเดียร์ขอ ทุกอย่างมันเลยจบ ....
-
อั๊ยหย่ะ !!!! ผลสำรวจ ณ ปัจจุบัน
เอล 41 คุณราม 14 เขาเรียกสู้กันได้ด้านตัวเลข :laugh:
-
เฮ้อ..อ่านแบบต้องใช้ความเข้าใจมากๆจริงๆ ทีแรกกะจะพอแค่ตอนที่ 2-3 เท่านั้นแต่พออ่านไปเรื่อยๆเหมือนมีมนต์สะกดให้อ่านต่อๆมาจนมาทันตอนนี้แบบหยุดไม่ได้แม้จะอ่านแบบ ต้องใช้ความสามารถและอาศัยอ่านตอนที่ตอบคอมเม้นต์ เนื้อเรื่องสนุกครับ
-
รอเอลกลับมา
-
คุณรามน่าจะเป็นครุฑมากกว่าเนาะ แล้วเอลเป็นนาค
ที่ตะบองพลำมาอยู่ในตัวไอเดียร์เพราะตอนนั้นแม่ให้กินอะไรบางอย่างเข้าไป
เอ เหมือนจะเป็นเรื่องผิดพลาดหรือเปล่านะ จำไม่ได้แล้วอ่ะ
แต่สงสัยว่าทำไมตะบองพลำถึงอยากให้รามตีตรานะ
แล้วตะบองพลำที่ว่านี่จะทำร้ายภัทรหรือเปล่า
แล้วตะบองพลำนี่ มีผลอะไรกับครุฑกับนาคมั๊ย
เหมือนว่าเพราะนาค (เอล) ทำให้ตะบองพลำตื่นขึ้นมาแบบนั้นแหละ เพราะอะไรล่ะ
เออ แล้วคุ้น ๆ ว่าไอเดียร์จะกลัวรูปครุฑนะ เพราะอะไรนะ
เพราะไอเดียร์เป็นนาคเหรอ (เข้าใจเอาเองแหละ) คำถามเยอะไปมั๊ยเนี่ยะ อิ อิ
V
V
V
แต้งส์กิ้วเน้อ iforgive ถูกต้องเน้อมันเป็นการผิดพลาดทางเทคนิคที่ไม่นิดหน่อย แต่เป็นทั้งชีวิตของ ภัทรเจ้าล่วงมาถึงชาติภพต่อไป การที่ตะบองพลำอยากให้ คุณรามตีตราให้ ถือว่าเป็นการจองร่างนี้ไว้เน้อ ถ้าจะพูดกันตามตรงแล้ว ร่างนี้เป็นของตะบองพลำครึ่งหนึ่งจริงๆ เพราะถ้าไม่มีตะบองพลำตั้งแต่ก่อนเกิด ภัทรเจ้าก็ไม่มีชีวิตเหมือนกัน ไม่เหมือนในกรณีอื่นที่ ตะบองพลำแผงมาในวิญญาณ ตอนสิ้น
-เรื่องที่ถามว่าทำร้าย ภัทร หรือเปล่า ทำ! ถ้าสิ่งที่ตนต้องการ มีภัทรเป็นตัวขวาง ตะบองพลำจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ทุกสิ่งที่ต้องการ โดยไม่เกี่ยงวิธี
-ตะบองพลำ ไม่กลัว ครุฑ หรือ นาค โอเค สำหรับคุณรามอาจมีเกรงนิดหน่อย แต่ไม่ยอมอยู่ใต้บาทคุณรามแน่ เพราะ ตะบองพลำเป็นสัตว์พิเศษ ศักดิ์ในป่าถือว่าใหญ่สุด ใหญ่ขนาดล้มช้างได้ กลิ่นไอของตะบองพลำ สมิง(เสือ)ยังกลัว
-การที่ตื่นขึ้นมา เป็นผลจากที่เคยบอกไว้ ไม่ได้มุขแต่อย่างใด เป็นเพราะเชื้อของ เอลจริงๆ เชื้อของเอล ไปกระตุ้นไข่ที่ฝังในปราณของ ภัทร อันนี้เหมือนกับเป็น คำสาป ภัทร จะมีตะบองพลำ ฝังในตัวมาตลอด อยู่แต่ว่าโชคชะตาจะเป็นยังไง ตื่นหรือไม่ตื่น อันนี้ดวงล้วนๆ
-ที่ไอเดียร์ไม่กล้ามองรูปครุฑ ไม่ใช่ว่ากลัว แต่เป็นเพราะไม่กล้าสู้หน้า มากกว่า .....องค์รามเคยขอให้ไอเดียร์ เข้าพิธีเป็นครุฑด้วยกัน แต่ ไอเดียร์ปฏิเสธ...เพราะในตัวเองเป็น ตะบองพลำ กึ่งหนึ่ง ถ้าเข้าพิธีก็ทำได้องค์รามย่อมหาทางทำให้ได้อยู่แล้ว แต่เพราะใจกลัวว่าไม่เหมาะสม อีกใจก็กลัวจะไม่ได้เจอ ไศรพมหินทร์อีก พอเรื่องมันจบตรงที่ ภัทรเจ้าสิ้นโดยไม่มีการช่วยเหลือจากไศรพมหินทร์ สิ่งที่ได้มาคือความกริ่งใจ ถ้าตอนนั้นยอมไปกับ องค์ราพณ์ ทุกอย่างคงไม่จบอย่างนี้
มีอะไรถามมา อับดุล ตอบได้ เน้อ
คุณ iforgive ครับนกในคำถามของผมคือ ครุฑนั่นแลครับ ขออภัยครับที่เขียนไม่ชัดเจน ==
ขอบคุณสำหรับคำตอบนะครับ รู้สึกเรื่องนี้เป็นนิยายที่การอ่านคอมเม้นท์ช่วยให้เข้าใจในตัวบทมากขึ้น
ซับซ้อนดีแท้ครับ ชอบ เดาทางไปไม่ถูกเลย ^^
-
ใครมาฉุดไอเดียร์อ่าาาา มังคุดกลับมาแล้วหรอ
-
เอล..
แกกลับมาแล้วเรอะ
เร็ว ๆ นะแก ไอเดียร์จะหันไปชอบคุณรามแล้ว
แม่ยกแถว ๆ นี้น้ำตาเช็ดหัวเข่ากันทุกวัน
:angry2: รีบทำคะแนนด่วนน!!!!
-
เอล..
แกกลับมาแล้วเรอะ
เร็ว ๆ นะแก ไอเดียร์จะหันไปชอบคุณรามแล้ว
แม่ยกแถว ๆ นี้น้ำตาเช็ดหัวเข่ากันทุกวัน
:angry2: รีบทำคะแนนด่วนน!!!!
V
V
V
กด+ ให้บรรดาแม่ยกเอลเน้อ....
-
โหวตเอลไปแล้ว :) ยังไงก็คิดว่าเอลเป็นพระเอกจริงๆ่ไหมคะ เรื่องสนุกมาก ตอนที่แล้วไม่กล้าเม้นเลย อึ้งที่คุณรามรวบหัวรวบหางภัทร
แต่ตอนต่อไปมังคุดกลับมาแล้ว (หรือเปล่า?)
-
โหวตเอลไปแล้ว :) ยังไงก็คิดว่าเอลเป็นพระเอกจริงๆ่ไหมคะ เรื่องสนุกมาก ตอนที่แล้วไม่กล้าเม้นเลย อึ้งที่คุณรามรวบหัวรวบหางภัทร
แต่ตอนต่อไปมังคุดกลับมาแล้ว (หรือเปล่า?)
V
V
V
แม่ยกงูเยอะจัง ...ตอนหน้ากลับมาทวงตำแหน่งพระเอกได้แล้วมั้ง เอลลี่ :a2:
-
ใครฉุดไอเดียร์เดวตะบองพลำหันไปงับหัว 555555+
ว่าไปนั่น คุณรามตามใจไอเดียร์ไปไหม 5555555+
-
อ้างจาก: savada ที่ 17-06-2012 22:50:00
ใครฉุดไอเดียร์เดวตะบองพลำหันไปงับหัว 555555+
ว่าไปนั่น คุณรามตามใจไอเดียร์ไปไหม 5555555+
V
V
V
แสดงว่าเป็น แฟนคลับคุณราม 5555+
สปอย์เรื่องหายไปตอนเล้าฯล้ม....ก็ดีเหมือนกันคนที่ยังไม่ได้อ่านสปอย์จะได้ไม่ต้องกังวลกับไอเดียร์....
ลำบากแท้เหลาเป็นไอเดียร์.....อยู่เฉยๆก็ซวยได้
-
แฟนคลับคุณราม!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขอเสียงหน่อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ต้องคุณรามเท่านั้น!!!!!
ผู้ชายอบอุ่นแต่แอบเจ้าเล่ห์ร้ายกาจนิดหน่อย(รึไม่หน่อย)
ยังไงก็ต้องคนนี้เท่านั้น!!!
แต่แอบเหลือไปเห็นผลโหวต :o12: คุณรามของฉัน
-
แฟนคลับคุณราม!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขอเสียงหน่อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ต้องคุณรามเท่านั้น!!!!!
ผู้ชายอบอุ่นแต่แอบเจ้าเล่ห์ร้ายกาจนิดหน่อย(รึไม่หน่อย)
ยังไงก็ต้องคนนี้เท่านั้น!!!
แต่แอบเหลือไปเห็นผลโหวต :o12: คุณรามของฉัน
เห็นด้วยเจ้าค่ะ ต้องพี่รามเท่านั้น
เอลกลับมาทำไม เค้าลืมเอลไปหมดแล้ว..... :o12:
-
สงสัยเป็นเอลรึป่าวล่ะนั่น จะเป็นงัยต่อน๊า
-
นั่นใช่เอลรึเปล่า
-
คุณรามมมมมมมมม คุณรามเท่านั้นที่เราต้องการ ชูป้ายไฟเชียร์คุณรามค่า :กอด1:
-
ชอบคุณรามเหมือนกัน รักแท้รักจริงและรักแบบต้องการดูแลปกป้อง
-
ใครโหวตให้โฟร์ทอะ?...... :o8: มีคน[หรือ!?] เขาฝากมาขอบคุณ :L2: ...และให้ช่วยชูป้ายลุ้นเขา[??]กับโฟร์ทด้วย...อยากได้กระสวยอวกาศ เดี๋ยวสัตว์ประหลาดจัดให้หนัก.... :m25:
กรี๊ดๆๆๆๆ โฟร์ทจ๋า โฟร์ทจ๋า.... โฟร์ทจ๋า .....จะเล่นให้น้ำตาลตกผลึกในกระแสเลือดเลย....คอยดู :a2:
-
คุณรามนี่จะทะนุถนอมภัทรไปไหนเน้อ
จะน่ารักเกินไปแล้ว
ขนาดรอยตีตรายังหาทางใส่อะไรลงไปปกป้องคุ้มครองเลย
:-[ :-[ :-[
-
คุณรามมมมมมมมม คุณรามเท่านั้นที่เราต้องการ ชูป้ายไฟเชียร์คุณรามค่า :กอด1:
ชอบคุณรามเหมือนกัน รักแท้รักจริงและรักแบบต้องการดูแลปกป้อง
คุณรามนี่จะทะนุถนอมภัทรไปไหนเน้อ
จะน่ารักเกินไปแล้ว
ขนาดรอยตีตรายังหาทางใส่อะไรลงไปปกป้องคุ้มครองเลย
:-[ :-[ :-[
แฟนคลับคุณรามถล่มทลาย ด้วยเสียงเชียร์!!!!!!!! ถึงจะไม่เท่าพระเจ้าเอลก็เถอะ
แต่ไม่คิดว่าความรักของคุณรามช่างหวานละมุมละไมซาบซ่ากันบ้างเหรอ?
เป็นคอมเมนต์ไร้สาระก็ได้โปรดให้อภัย เพราะพอเห็นแฟนคลับคุณรามเยอะมันก็เลยอดไม่อยู่
ว่าแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยนะที่รักพระรองมากกว่าพระเอก
(แอบโฆษณาด้วยว่ารับทำสารบัญ ติดต่อมาได้เลยคับผม)
-
จะเอา เอล อะ แง้ๆ เอลไปไตนๆ
-
เอลลี่
เอลลี่
เอลลี่!!!
ยังยืนยัน นั่งยัน ว่าโอฃี่เอล!!!
มาซะทีสิหายไปนานแล้วนะ
บอกเหตุผลดี ๆ มาสักข้อ
:angry2: ว่าแกหายศรีษะไปไหนมา!!
-
กาลกีรตี บทที่ 32
[ ‘ ศุกร์ปากหวาน... อังคารรับเอา ’ ]
............ลุกแบบมึนๆ เดินแบบเซๆ...
.....
...................
...เห็นไฟห้องน้ำลิบๆ แล้ว ....กำลังจะก้าวขา ก็มีใครมาดึงแขนผมไว้ก่อน.....
ไอ้สัด!! แรงไม่ใช่น้อยเลยนะ....กำลังจะหันไปต่อว่า .....ใครคนนั้นก็ล็อกมือผมไว้แล้วลากผมเข้าห้องน้ำ.!!!!
.....................................
......................................................................
ผมโดนจับกดให้หันหลังแนบหน้าไปกับประตูห้องน้ำ .......
...โลหะเย็นๆ กดจ่อเข้าที่คอผม....สะตงสติก็ไม่ค่อยมี ....ไหงพี่นพไม่บอกก่อน ...ที่คลับมีบริการนวดแบบใหม่รึไงว๊ะ?
“อเล็กซ์ ....อยู่ไหน ?”
สำเนียงแปลกๆนั่นถามผม พร้อมๆกับแรงบิดที่ ข้อมือ เสียง ‘กริ๊ก’ เบาๆ ดังขึ้น ตรงตำแหน่งที่โลหะเย็น....จ่อผมอยู่....
......................
......คือ อย่าบอกนะ...ว่า...มึง...กำลังจะปล้นฆ่าข่มขื่นกูใช่ไหมเนี้ย? แล้ว อะไรเล็กๆ.....?
...คือ.... กูว่ากูไม่เล็กนะ ….
โอเค... เทียบกับคุณรามก็ยอมรับกูเล็กกว่า.... แต่กับชายไทยกูก็ว่ากูไซน์มาตรฐานนะ ...ไม่สิ...กูอาจใหญ่กว่ามาตรฐานนิดนึง...
ถ้ามาว่าคนอย่างไอเดียร์เล็ก......กูว่า...ผิดคนหล่ะ...
“ Where???!!! ”
เล่นเอาแทบสร่าง! จากเมาๆมึนๆ แรงบีบที่กดข้อมือผมบิดมันเพิ่มแรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เจ็บจี๊ดไล่จากข้อมือไปถึงข้อแขน …คราวนี้ไม่ต้องเดาเลยว่าไอ้แท่งอะไรที่มันจ่ออยู่ที่ลำคอ...
“อะลงอเล็กซ์ เชี่ยอะไรเหล่า !! ไม่รู้จัก !!! ผิดคนแล้วไอ้สัด!! Wrong person. หน่ะมึงรู้จักไหม??!!! Wrong person.!!”
“Non, I'm think it you… ”
‘ปัก!!!’
ชัดครับทีนี้ เป็นอันว่าไม่ต้องเดาหรือคิดไปเองไอ้แท่งที่จ่อคอผมอยู่ปืนแน่นอน เห็นเต็มๆตา แถมยังฟาดมาที่หัวคิ้วอีก ....เลือดอาบสิครับผม........ เจ็บแบบปวดหนึบเลย ปวดตามแรงเต้นของหัวใจเลยอะ...เลือดไหลเข้าตาด้วย ซี๊ดเลย.....
และก็ดูท่าจะงานเข้า ....
....รูปหลายใบในมือไอ้เบื๊อกนี่เป็นรูปแอบถ่ายของผม กับไอ้ใครสักคนที่ผมลืมชื่อมันไปแล้ว...
“It’s you ,…right?”
..................
...........................................................
ทั้งๆที่คิดว่าลืมไปหมดแล้วนะ.....ทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงทั้งรอยยิ้ม....ทั้งแววตาสีมรกตที่หันหาเมื่อไหร่ก็ต้องเจอแววตานั้นสบตาตอบกลับมาทุกครั้ง...ทั้งๆที่ลืมชื่อมันไปแล้วด้วย...ชื่อของไอ้บ้านั่น ...แต่ทำไมพอเห็นภาพมัน....น้ำตาถึงได้ร่วงพราวลงมา....
.....
..........
..ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ...
....คิด...
...
.
คิดถึง
..
......
คิดถึงไอ้บ้าที่อยู่ในรูปที่สุด!!!
............
....
"What do you want?"
ผมกัดฟันถาม ..ทั้งๆที่เจ็บไปทั้งแขนแล้วตอนนี้ ...ที่คิ้วก็เจ็บ....ทั้งเจ็บทั้งแสบ...เลือดมันไหลเอ่อลงมารวมกับน้ำตาแล้ว....ไอ้สันดานนี้มันจะเอาอะไรกันแน่?
“อเล็กซ์ ....อยู่ไหน ?”
สำเนียงแปร่งๆไม่เข้าหูเอาซะเลย ....สำเนียงมันทำให้ผมรำคาญ ..ทั้งรำคาญทั้งไม่สบอารมณ์ ....อารมณ์จี๊ดของผมในตอนนี้กลายเป็นความกวนตีนไปเต็มสตรีมแล้ว ...ความกลัวที่เคยมีมันถูกกลบด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่อธิบายไม่ถูก.....
"มึงต้องการอะไรกันแน่? ถ้ามึงมีรูปกูได้ขนาดนั้น....มึงก็ต้องรู้ดี...ว่าไอ้บ้าในรูปนั่นตอนนี้...ไม่ได้อยู่กับกู....มึงจะเอาอะไรกันแน่?"
'ปึง!!'
อีกครั้งที่ไอ้สัดนี่ บิดข้อแขนผมแล้วกดกระแทกตัวผมให้ อัดกับประตูห้องน้ำ....
"Only ask, just kind ...when you die. ..จะได้..จำได้.ว่า... ยู....ตาย..เพราะใคร.... "
แรงกดของปากกระบอกปืนย้ำลงมาอีก ...และที่ผมแน่ใจว่ามันจะเป็นการกดย้ำครั้งสุดท้าย ก็เพราะเสียง ขึ้นไกเบาๆ ของมัน ......
....ไอ้สัดนี้จะยิงผม ???? เรื่องเหี้ยอะไรกันเนี้ย????!!!! กูเป็นคนโดนไอ้เหี้ยในรูปนั่นทิ้งนะ ?? โดนฟันแล้วทิ้งอีกต่างหาก!! แล้วนี่กูกำลังจะตายเพราะอะไร?? กูขอเหตุผลหน่อยดิ?? ไอ้ที่กูต้องตายนี้...เป็นเพราะ มึงมาหามันจากกู....แล้วไม่เจอมัน
...เพราะมันทิ้งกูไปแล้วใช่ไหม???
ถ้ามันยังอยู่กับกู...คนที่มึงกำลังยิงจะไม่ใช่กูใช่ไหม???
"ถ้า...ผมรู้ว่าคนในรูปอยู่ไหน ...แล้วคุณจะทำอะไรต่อ...จะปล่อยผมงั้นหรอ?"
"No, ฉันจะยิงนายต่อหน้า..อเล็กซ์..."
เอ่อ.....ดีเนอะ....สรุปไม่ว่าจะยังไงกูก็ตายทั้งขึ้นทั้งล่อง......
แถม....ตายเพราะไอ้เหี้ยที่มันฟันกูแล้วทิ้งอีก......
......
ตายในห้องน้ำอีกนะ....หึ! ดราม่าเหี้ยๆชีวิตกู....
..........แล้วสรุปเอาไง? ต้องหลับตาสงบเสงี่ยมเจี่ยมตัวให้มันยิงจ่อกระบาลกูใช่ป่ะ?..
....อืมส์...ก็ดี ...แค่หลับตาแล้วก็เบาหวิว...ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องหวังอะไรอีกแล้ว....
............
...ก็แค่นั้น....
.............................
....
แต่..เสียง 'กิ๊ก' ขึ้นไกปืน มันดังซ้อนขึ้นมากับอีกเสียง...
.."พี่เดียร์?.."
เสียงใสหวานที่เรียกชื่อผม....ดังมาจากอีกฟากประตู.....เรียกสติผมได้ดีสัดๆ ....เสียงของโฟร์ท!!!
ตอนนี้ในสมองผมไม่ได้คิดเรื่องที่ว่า..ตัวผมเองจะโดนยิงตายหรอก....แต่ผมคิดเรื่อง.. นางฟ้า...นางฟ้าของผมที่ชื่อโฟร์ท....
"...Let her go."
"No..... "
...........
....อย่างที่คิด...ถ้าไอ้เหี้ยนี่ยิงผม คนต่อไปที่มันจะยิงก็คือโฟร์ท ผมตายมันเรื่องเล็กๆ แต่ถ้าโฟร์ทเป็นอะไร เพราะผม ....
...........
....ผมก็...
.......
...ไม่เอาไอ้สัดนี้ไว้เหมือนกัน...!!!!
....
..
."โฟร์ท!! ออกไป!!!"
'ปัง!!'
เสียงปืนมันดังแสบแก้วหูเลยทีเดียว...
.....ดังในจังหวะ....
.....
..
.
...ที่ผมกระแทกขืนตัวพลิกไอ้สัดที่ถือปืน ให้เซออกไปชนกับโถชักโครก...
จากนั้นพอผมตั้งตัวได้ ก็ชกเต็มหมัดแบบไม่ยั้ง!! เจ็บมือแต่สะใจ !!! ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยชกใครเลยนะ ไม่เคยเป็นฝ่ายหาเรื่องใครก่อนเลยด้วยซ้ำ ....
แต่ครั้งนี้ขอเถอะ ทั้งมือทั้งตีนผมประเคนให้มันแบบไม่เสียดายเลย...
.
นอกห้องน้ำเสียงโฟร์ทยังดังเรียกผมซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น .... จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงทุบประตู...
ผมหายใจยาว.....แล้วกระทืบเท้าลงไปที่คอของอดีตเจ้าของปืนอีกครั้ง.....มันหมดสภาพ...นอนนิ่งไปแล้ว.....
....
...ตาผมพร่าๆ เพราะเลือดที่หางคิ้วมันไหลเข้าตา ผมพลิกตัวกลับมาพิงผนังห้องน้ำอีกฟากและเอื้อมมือปลดล็อกประตูห้องน้ำ...
..นางฟ้าของผมหน้าซีด...ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มแน่น ....ดวงตาคมสวยเริ่มจะมีน้ำตาเอ่อออกมาแล้วสิ.....
"พี่เดียร์....."
"...อย่าร้องดิ...พี่ยังไม่ตาย...เกือบแล้วหล่ะ..แต่บังเอิญเสียงนางฟ้าช่วยดึงขึ้นมาก่อน.."
หลังจากนั้นก็วุ่นวายทั้งร้านครับ....พวกพี่นพ จับไอ้คนที่นอนสลบกับพื้นห้องน้ำมัดไว้แล้วถือโอกาสกระทืบต่ออีกหน่อยก่อนใครสักคนบอกว่าจะพามันไปส่งตำรวจ ....ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไร สมองมันมึนๆแปลกๆ ...รู้สึกหวิวๆยังไงไม่รู้ ....โฟร์ททำแผลที่คิ้วให้ผม..มืออย่างนิ่มเลย.......แล้วพี่นพก็ถามอะไรผมวุ่นไปหมด....
..ทุกคนดูกังวลแปลกๆ......
...แสงไฟ..ที่อยู่บนหัวก็ด้วย .. มันพร่าเลือน...
...เสียงดนตรีในร้านเงียบไปแล้ว ....
แต่ในหัวผมยังได้ยินเสียงหึ่งๆ ยังไงไม่รู้
...ไอ้เด็กเรดมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้...เหมือนมันตะโกนถามอะไรผมนะ..
...
.....แต่ผมไม่ได้ยิน..เห็นแค่ปากมันขยับ..
.........
...แค่นั้น...
..
....
..แล้วเสียงกรีดร้องของพี่มด?? ..หล่ะมั้ง...??
ก็ดังขึ้น..
...
......คราวนี้รอบข้างจากที่คนเยอะอยู่แล้วยิ่งเยอะขึ้นอีก..ทุกคนหันมายืนรอบผมด้วยสีหน้าแปลกๆ ..
...แล้ว...
ใครบางคนแทรกฝูงชนเข้ามาหาผม ....
..แววตาสีมรกต...ไหววูบ...แรงของฝ่ามือใหญ่ ตบเบาๆที่หน้าผม ...ไม่รู้สึกอะไรนอกจากความชา..
....หลังจากนั้นอากาศรอบข้างมันก็เย็นขึ้น...
...ผมหนาว...หนาวจนสั่น....
.....หนาวจนลืมตาแทบจะไม่ขึ้นแล้ว....
.....
...แต่ไม่อยากหลับตานะ....
....ไม่อยากให้ภาพของเจ้าของแววตาสีมรกตหายไป....
มันกลับมาจริงๆใช่ไหม? หรือผมกำลังฝัน????..
อย่างนี้เขาเรียกว่าฝันดีหรือเปล่า ???
...
....
..............ถ้าเป็นฝันจริงๆ ทำไมผมถึงหนาวหล่ะ???
หนาว.....หนาวจนถึงกระดูก....
...
.."เอล....กอดหน่อยสิ...หนาว...จังเลย........"
....
...แล้วทุกอย่างมันก็หายไปหมด..
.......
...
..รวมทั้งความรู้สึกของผมด้วย...............
.
.........................
......................................................................
"คนของอีวาน....."
"จะคนของอีวานหรือของญาติฝ่ายไหนของนายฉันก็ไม่สน!! ฉันสนแค่ 'มัน' จะทำให้พี่เดียร์ตาย!!!"
เด็กสาวระเบิดอารมณ์ใส่ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่นั่งกุมมือของคนป่วยแน่น....ไม่ต้องกลัวคนหลับจะตื่น เพราะตอนนี้อาการมันเข้าระดับแย่...แย่มากๆ...เสียเลือดไปมากกว่าที่คิด ...เสียงปืนที่ดังในห้องน้ำ ....ไม่คิดว่า มันจะเจาะเข้าช่วงเอวของคนที่รัก.....
..แต่ก็นับว่ายังดี.....ยังดีที่ไม่เสีย ลมหายใจไปด้วย.....
เม็ดสีเงินคล้ายลูกปัดขนาดเล็ก สามสี่เม็ดถูกยัดใส่มือใหญ่อีกข้างของชายหนุ่มที่ยังว่างอยู่.....เด็กสาวพอจะสงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้วแต่ยังไม่ทั้งหมด...ริมฝีปากอิ่ม สะกดกลั้นอารมณ์แล้วค่อยๆเอ่ยปากกับชายหนุ่มที่นั่งนิ่ง....
"...ใช้ 'ศุภะ' คั้นมันมาให้ได้ว่ามันเป็นคนของใคร...ห้ามยิงทิ้ง....เด็ดขาด....ถ้าได้คำตอบมาแล้ว....ก็อย่าให้เหลือซากเป็นหลักฐาน...ที่ฉันบอกไม่ให้ยิงทิ้ง....เข้าใจนะ? ว่าฉันหมายถึง.....อย่าให้มัน....ตายง่ายเกินไป....แล้วตอนนี้ฉันจะเฝ้าพี่เดียร์เอง...ส่วนนายก็ทำตามที่ฉันบอก.....อย่าลืม...นายยังติดหนี้ฉันอยู่ .................อเล็กซ์.............."
...........แม้จะรั้งรอที่จะออกจากห้อง.....
...
.....แต่สุดท้าย..
.........ประตูห้องพิเศษก็ปิดลง ....เด็กสาวล็อกประตูห้องแล้วมานั่งใกล้เตียงคนป่วยที่ยังนอนนิ่ง .....มือนิ่มจับมือคนป่วยขึ้นมากุมไว้อย่างหลวมๆ ....ทั้งๆทีคิดว่าจะตัดใจจากคนๆนี้แล้ว...แต่ทำไมถึงทำไม่ได้ ...รักที่มี...ทำไมมันเพิ่มขึ้นทุกที..
....ทำไม??
"พี่เดียร์....อย่าเป็นอะไรมากนะ.....โฟร์ท...รักพี่เดียร์นะ...รักมากๆ ....อย่าจากโฟร์ทไปไหนนะ...อย่าไปไหนนะ.."
แผงขนตายาวปิดลงพร้อมๆกับน้ำตาที่เอ่อล้นไหลลงมา.....ห้องทั้งห้องเงียบกริบ.......มีแค่เสียงนาฬิกา...
....
..และเสียงสะอื้นไห้ของเด็กสาว..
...
............
-
กลับมาแล้ววว :o8: :a5:
-
กำลังจะนอน พอเห็นเรื่องนี้อัพตาสว่างเลย !!!!
เอลกลับมาแล้วใช่ไหม หายไปไหนมา
เดียร์ช่วงนี้บาดเจ็บบ่อยไปแล้ว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มังคุดไปงมอยู่ที่ไหนมาเนี่ย
เป็นตัวเอกที่เริ่มเรื่องมาแบบเท่โคตรแต่พอถึงตอนสำคัญ.......จ่อยมาก(ไร้ประโยชน์แบบสุดๆ)
แต่ดันเป็นคนที่เดียร์รัก ฮ่วยยยยยยยยยขัดใจเว่ย
-
ต่ออีกนิดได้มั้ยคะ
ในที่สุดพ่อมังคุดของเดี๊ยนก็กลับมา :impress2:
คิดถึงงงงง เราเป็น FC เอลนะ พาร์ทก่อนๆมีแต่คุณราม
ทั้งตีตรา และก็...อร๊ายยย :a5:ไม่ยอม คุณรามหน้านิ่งแต่ถ้าเผลอ
เป็นจับกด ไอเดียร์ยิ่งเบลอๆอยู่ :z2:
อ่านตอนนี้แล้วแฮปปี้(?) ไอเดียร์ยังคิดถึงมังคุด :-[
มังคุดคือนัมเบอร์วันสินะ ไอ้โจรห้าร้อยมันต้องไม่ตายดี
ช่วงนี้ไอเดียร์เจ็บตัวบ่อยเกิ๊นนนน หายไวๆนะ
ขอบคุณนะคะ
เรื่องนี้สนุกมาก o13
-
o22 ไอเดียร์ถูกยิง :m15:
:m4: ในที่สุดเอลก็มา แต่ มาช้าไปไหมห๊าาา :angry2:
แล้วโฟร์ทนี้ เอาไง? ตัวร้าย ตัวช่วย ตัวรอง หรือ ตัวแทน :confuse:
-
อาา ในที่สุดพระเอกก็กลับมามคบทอีกครั้ง 555 เป็นกำลังใจให้ทุกคน
-
ทำไมรู้สึกว่าอยู่กะเอล(ไศรพมหินทร์)ทีไร ไอเดียร์(ภัทระเจ้า) ซวยแบบถึงเลือดถึงเนื้อทุกที
-
ก่อนที่เริ่มจะทำอะไร
เอลไปยิงคุณรามก่อนไป
กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อยากเม้นตอนที่เค้าได้เสียกัน
มันแสลงในหัวจายยยยยยยยยยยยยย
-
งูยักษ์ คัมแบ็ค!!
-
เอลกลับมาภัทวก็เสียเลือดทันที น่าสงสารคุณรามอยู่ไหนค้าช่วยภัทรด้วย :z3:
-
โฟร์ทเป็นคนจากชาติที่แล้วด้วยใช่เปล่าค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกแบบนั้น
อีกอย่างถึงคุณรามจะดีอย่างไง
ในยามวิกฤตไอเดียร์ก็คิดถึงแต่เอลน้าาาาาา
แสดงว่ารักเอลคนเดียว หรือไม่ก็รักมากกว่า. หรือเปล่า
ไงก็เชียร์เอลอ่ะค่ะ ^^
-
เหวอ.. ใช้ศุภะ กัดกินร่างเหยื่อขณะมีชีวิต โหดร้ายยยย
-
รู้สึกว่าเดียร์ก็แมนเป็นด้วยแฮะ
โห สู้ชนะมาเฟียถือปืนได้ด้วย ว้าว!
-
ทั้งๆที่คิดว่าลืมไปหมดแล้วนะ.....ทั้งหน้าตาทั้งน้ำเสียงทั้งรอยยิ้ม....ทั้งแววตาสีมรกตที่หันหาเมื่อไหร่ก็ต้องเจอแววตานั้นสบตาตอบกลับมาทุกครั้ง...ทั้งๆที่ลืมชื่อมันไปแล้วด้วย...ชื่อของไอ้บ้านั่น ...แต่ทำไมพอเห็นภาพมัน....น้ำตาถึงได้ร่วงพราวลงมา....
คนของพระเจ้ายังไงก็ยังเป็นของพระเจ้าอยู่ดี :-[
แต่กว่าจะโผล่มาได้ ต้องให้ "ที่รัก" ใช้วิทยายุทธ์หมัดตะบองพลำ ไปตั้งหลายกระบวนท่า :fire:
มัวไปงมหอยอยู่รึไงยะ :angry2:
v
v
v
v
v
คราวนี้ไม้ต้อง
ไอ้เบือก
สำเนียงแปล่งๆ
อีกฝากประตู
จังหว่ะ
ห้องน้ำอีกฝาก
ได้ยินเสียงหึงๆ
อย่าโกรธเค้าน้าาาาาาา :m15:
-
ในที่สุดพี่งูก็กลับมา :เฮ้อ:
อิจฉาไอเดียร์ที่มีแต่คนรักจริงๆนะ
รอตอนหน้าค่า :pig4:
-
เฮ้อ ไอเดียร์เอ๊ย
อะไรมันจะเจ็บตัวได้เลือดกันทุกตอน
แผลไม่เต็มตัวไปหมดแล้วเรอะ :เฮ้อ:
เอล แกหายไปไหนมา
แถมกลับมาคราวนี้ความเท่ห์หดหายไปหมด
:angry2: รีบทำคะแนนด่วนจี๋เลยนะ!!
-
มังคุดเอ็งกลับมาแล้วเรอะ
ทำไมถึงทิ้งให้ไอเดียร์เจ็บตัวถึงขนาดนี้ห๊าาาาาาา :beat:
-
กลับมาได้จังหวะดีเลยนะเอล :m16:
-
งง เดียร์ย้อนไปตอนอยู่ใต้น้ำแข็งใช่ไหม เหอๆๆน่าสงสารอ่าา
ทำไมคนเชียร์คุณรามน้อยยังงี้ 55555+
เดียร์รักเอลคุณรามแห้วดิงี้ แงแง
ว่าแต่ศุภะคือ????
-
กลับมาแล้ววว :o8: :a5:
V
มังคุด....FC.นายแน่เลยอะ :laugh3:
กำลังจะนอน พอเห็นเรื่องนี้อัพตาสว่างเลย !!!! เอลกลับมาแล้วใช่ไหม หายไปไหนมา เดียร์ช่วงนี้บาดเจ็บบ่อยไปแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
V
ขอโทษทีเน้อ เรื่องนี้คนเขียนชอบอัพตอนคาบคืน แหะๆ เรื่องที่เอลไปไหนมาเดี๋ยวค่อยมาเฉลย ...ส่วนไอเดียร์ เจ็บตลอด TT^TT :sad5:
มังคุดไปงมอยู่ที่ไหนมาเนี่ย เป็นตัวเอกที่เริ่มเรื่องมาแบบเท่โคตรแต่พอถึงตอนสำคัญ.......จ่อยมาก(ไร้ประโยชน์แบบสุดๆ) แต่ดันเป็นคนที่เดียร์รัก ฮ่วยยยยยยยยยขัดใจเว่ย
V
มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่อดีตยันปัจจุบันเน้อ :เฮ้อ:
ต่ออีกนิดได้มั้ยคะ ในที่สุดพ่อมังคุดของเดี๊ยนก็กลับมา :impress2: คิดถึงงงงง เราเป็น FC เอลนะ พาร์ทก่อนๆมีแต่คุณราม ทั้งตีตรา และก็...อร๊ายยย :a5: ไม่ยอม คุณรามหน้านิ่งแต่ถ้าเผลอ เป็นจับกด ไอเดียร์ยิ่งเบลอๆอยู่ :z2: อ่านตอนนี้แล้วแฮปปี้(?) ไอเดียร์ยังคิดถึงมังคุด :-[ มังคุดคือนัมเบอร์วันสินะ ไอ้โจรห้าร้อยมันต้องไม่ตายดี ช่วงนี้ไอเดียร์เจ็บตัวบ่อยเกิ๊นนนน หายไวๆนะ ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้สนุกมาก o13
V
มังคุด....FC.นายแน่อีกแล้วอะ ...เรื่องคนที่ทำไอเดียร์ ..อย่าไปกล่าวถึงเลยตอนนี้เขาเจอยิ่งกว่าตายอีก...ไอเดียร์คงหายช้านิดนึงนะ คืออีกคู่หนึ่งเขาอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ o9
o22 ไอเดียร์ถูกยิง :m15: :m4: ในที่สุดเอลก็มา แต่ มาช้าไปไหมห๊าาา :angry2: แล้วโฟร์ทนี้ เอาไง? ตัวร้าย ตัวช่วย ตัวรอง หรือ ตัวแทน :confuse:
V
สำหรับโฟร์ท จะเป็นอะไรดีหล่ะ ?... :confuse:
อาา ในที่สุดพระเอกก็กลับมามีบทอีกครั้ง 555 เป็นกำลังใจให้ทุกคน
V
ตอนนี้มีบท ติ๊ดนึง แต่แม่ยกมาแรงกันเหลือเกิน ..... :laugh:
ทำไมรู้สึกว่าอยู่กะเอล(ไศรพมหินทร์)ทีไร ไอเดียร์(ภัทระเจ้า) ซวยแบบถึงเลือดถึงเนื้อทุกที
V
ลองสังเกตุต้องมี โฟร์ท (???) พ่วงมาอีกคนด้วย เน้อ....ไอเดียร์ถึงได้ซวยสุดๆตลอด o6
ก่อนที่เริ่มจะทำอะไร เอลไปยิงคุณรามก่อนไป กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากเม้นตอนที่เค้าได้เสียกัน มันแสลงในหัวจายยยยยยยยยยยยยย
V
ชาบู พระเจ้ามังคุด....FC.นายอะ...เชียร์ให้ยิงคุณรามทิ้งด้วย หุหุหุ เอาไงๆ กล้าปีนเกลียวอะเปล่า เอล? :o10:
งูยักษ์ คัมแบ็ค!!
V
กลับมาแล้วเน้อออออออออออ!! o7
เอลกลับมาภัทรก็เสียเลือดทันที น่าสงสารคุณรามอยู่ไหนค้าช่วยภัทรด้วย :z3:
V
คุณรามมาตอนนี้ก็บรรลัยสิเน้อ ... พี่แกยิ่งหวงห่วง ไอเดียร์มันอยู่ด้วย ขืนรู้เรื่องมีหวัง .....พินาศทั้งพระเจ้าทั้งกระสวยอวกาศ :freeze:
โฟร์ทเป็นคนจากชาติที่แล้วด้วยใช่เปล่าค่ะ อ่านแล้วรู้สึกแบบนั้น อีกอย่างถึงคุณรามจะดีอย่างไง ในยามวิกฤตไอเดียร์ก็คิดถึงแต่เอลน้าาาาาา แสดงว่ารักเอลคนเดียว หรือไม่ก็รักมากกว่า. หรือเปล่า ไงก็เชียร์เอลอ่ะค่ะ ^^
V
เดาเก่งจังเน้อ....ถูกต้องเน้อ! แต่เรื่องยามวิกฤติ ขอแก้นิดนึง ถึงตอนนั้นจริงๆไอเดียร์มันจะคิดถึงแค่คนที่มันรับรู้คนล่าสุดเท่านั้น ส่วนเรื่องรัก ...เขาเรียกกันว่ารักรึเปล่านะ? :confuse:
เหวอ.. ใช้ศุภะ กัดกินร่างเหยื่อขณะมีชีวิต โหดร้ายยยย
V
ความจำดีเลิศ ทีนี้คงไม่ต้องเดา โฟร์ท มี 'ศุภะ' แถมยังกล้าใช้มันอีก... เธอคนนี้.. ไม่ธรรมดา อู้ววว์ ไม่ธรรมดา.... :laugh3:
รู้สึกว่าเดียร์ก็แมนเป็นด้วยแฮะ โห สู้ชนะมาเฟียถือปืนได้ด้วย ว้าว!
V
เป็นผู้ชายทั้งแท่งเน้อ....แค่เรื่องบนเตียงไอเดียร์เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเท่านั้นเอง...จริงจริ๊งงงงงง แต่จบไม่สวยเลยโดนไปนัดนึง แถมไม่รู้ตัวด้วยว่าโดน....เหอเหอเหอ :sad2:
คนของพระเจ้ายังไงก็ยังเป็นของพระเจ้าอยู่ดี :-[ แต่กว่าจะโผล่มาได้ ต้องให้ "ที่รัก" ใช้วิทยายุทธ์หมัดตะบองพลำ ไปตั้งหลายกระบวนท่า :fire: มัวไปงมหอยอยู่รึไงยะ :angry2: อย่าโกรธเค้าน้าาาาาาา :m15:
V
เรื่องคำผิดไม่เคยคิดโกรธ ขอบคุณด้วยซ้ำ ....เพราะถ้าไม่บอกคนเขียนก็ไม่รู้จริงๆเน้อ พยายามแก้ไขให้โดยเร็วที่สุด....ขอบคุณเน้อ o1
ในที่สุดพี่งูก็กลับมา :เฮ้อ: อิจฉาไอเดียร์ที่มีแต่คนรักจริงๆนะ รอตอนหน้าค่า :pig4:
V
เปลี่ยนเป็นสงสารมันเถอะ...อย่าไปอิจฉาไอเดียร์มันเลยเน้อ... เจ็บตัวได้เกือบทุกตอน....เป็นที่รักของพวกแปลกๆนี้ เปลืองตัวจริงๆ o16
เฮ้อ ไอเดียร์เอ๊ย อะไรมันจะเจ็บตัวได้เลือดกันทุกตอน แผลไม่เต็มตัวไปหมดแล้วเรอะ :เฮ้อ: เอล แกหายไปไหนมา แถมกลับมาคราวนี้ความเท่ห์หดหายไปหมด :angry2: รีบทำคะแนนด่วนจี๋เลยนะ!!
V
ตั้งแต่เจอคนของโชคชะตา นักเขียนโอตาคุ ที่เคยอยู่อย่างสงบ เจออะไรบ้าง? > โดนเอลเปิดซิงในฐานะผู้ชายคนแรก > โดนเศษแก้วบาด จนเป็นแผลเป็น > โดนสักกลบรอยแผล > โดนคุณรามล่อลวง(??) >แฝดคนละฝาดันตื่นขึ้นมาอีก > โดนด้ามปืนตีหน้าและเกือบจะโดนยิงจ่อแบบเผาขน > สุดท้ายโดนไปหนึ่งนัดแบบไม่รู้ตัว......
......เลิกยุ่งกับพวกนี้ตอนนี้จะทันไหมเนี้ย? :o11:
มังคุดเอ็งกลับมาแล้วเรอะทำไมถึงทิ้งให้ไอเดียร์เจ็บตัวถึงขนาดนี้ห๊าาาาาาา :beat:
V
อย่าทับถมเอลมันเลย ....แค่นี้มันก็เจ็บใจมากพออยู่แล้วที่ ช่วยไอเดียร์ไม่ได้ ก่อนหน้านี้ :serius2:
กลับมาได้จังหวะดีเลยนะเอล :m16:
V
แหะแหะแหะ ยังดีกว่าไม่มาเน้อ...
งง เดียร์ย้อนไปตอนอยู่ใต้น้ำแข็งใช่ไหม เหอๆๆน่าสงสารอ่าา ทำไมคนเชียร์คุณรามน้อยยังงี้ 55555+ เดียร์รักเอลคุณรามแห้วดิงี้ แงแง ว่าแต่ศุภะคือ????
V
ที่หนาวเพราะโดนยิง แต่ไม่รู้ตัวเน้อ อาการเสียเลือดมากมันทำให้รู้สึก ตาพร่าเลือนและเริ่มจะหนาวสั่น ...
*ศุภะ*
ศุภะ เป็นชื่อเรียกของ หนอนร้อยศพ ใช้กำจัดซากทุกประเภท พวกอมุนุษย์ส่วนมากจะมี ศุภะ เก็บไว้กับตัวเผื่อฉุกเฉิน เวลากำจัดซากหรือศพ ลักษณะเป็นเม็ดสีเงินเม็ดเล็กขนาดหัวไม้ขีด ถ้าเจอของที่ตายหรือใกล้ตาย กลิ่นของซากจะทำให้มันฟักตัวออกมา เพื่อกิน ...ใช้กินได้ทุกสิ่งแม้แต่เสื้อผ้าหรือข้าวของเครื่องใช้ที่มีกลิ่นศพหรือเลือดเสียติด มันเลยได้ชื่อว่า สิ่งกำจัดหลักฐานชั้นดี เมื่อกินจนอิ่ม หนอนจะกลับสภาพเป็นเม็ดสีเงิน(ไข่)ตามเดิม....
-
*ศุภะ*
ศุภะ เป็นชื่อเรียกของ หนอนร้อยศพ ใช้กำจัดซากทุกประเภท พวกอมุนุษย์ส่วนมากจะมี ศุภะ เก็บไว้กับตัวเผื่อฉุกเฉิน เวลากำจัดซากหรือศพ ลักษณะเป็นเม็ดสีเงินเม็ดเล็กขนาดหัวไม้ขีด ถ้าเจอของที่ตายหรือใกล้ตาย กลิ่นของซากจะทำให้มันฟักตัวออกมา เพื่อกิน ...ใช้กินได้ทุกสิ่งแม้แต่เสื้อผ้าหรือข้าวของเครื่องใช้ที่มีกลิ่นศพหรือ เลือดเสียติด มันเลยได้ชื่อว่า สิ่งกำจัดหลักฐานชั้นดี เมื่อกินจนอิ่ม หนอนจะกลับสภาพเป็นเม็ดสีเงิน(ไข่)ตามเดิม....
**ลักษณะและวิธีการใช้งานของ ศุภะ [ยืมอีกเรื่องหนึ่งมา]**
[ กลิ่นคาวเลือดมันฟุ้งมาตั้งแต่หน้าประตู น่าแปลกที่พวก ‘เคี้ยม’ เอาเหยื่อเข้ามากินถึงรัง แต่น่าสงสัยมากกว่าทำไมถึงยังเก็บ เหยื่อกับกลิ่นเลือดเอาไว้? ผมเคาะประตูห้องของคอนโดแห่งหนึ่งแทบไม่ต้องรอด้วยซ้ำ ประตูห้องก็เปิดออก หึ! ยากนะที่จะเห็นพวกเคี้ยมกระวนกระวายเป็นบ้าเป็นหลัง !
“หมอ...ช่วยที”
ไอ้เคี้ยมเจ้าของห้องพาเดินไปที่โซฟา รอยเลือดที่หยดเป็นทางพาเอาอารมณ์เสีย! ไม่คิดจะเก็บหลักฐานกันเลยหรือไง ? ร่างเด็กหนุ่มที่นอนหายใจแผ่วบนโซฟา ทำเอาแทบจะยกเท้ากระทืบไอ้เคี้ยมที่อยู่ตรงหน้า !
“.................คิดยังไงเสือกจะแดก พวกนาคา?”
ไอ้เคี้ยมมองหน้าผมแบบงงๆ ก่อนจะหันไปมองร่างที่นอนนิ่ง... เลือดที่เริ่มจะข้นขึ้นเหมือนเป็นสัณญาณกลายๆว่า ร่างนี้กำลังจะแปรสภาพ...
“ไอ้ภินทร์มันเป็นนาคหรอ? โอ้ย !ทำไมไม่เคยรู้ว๊ะ ?! ช่างแม่งมัน! หมอตอนนี้ช่วยก่อน...”
ไอ้เคี้ยมมันเหมือนเป็นบ้า เบื่อจริงๆกับพวกสัตว์เลือดเย็นที่ทำอะไรไม่ค่อยคิด พามาขนาดนี้ยังไม่คิดจะรับรู้ว่าไอ้ที่พามามันเป็นอะไร... เหมือนยายนั่นเลยนะ ลองให้ถูกใจก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมณ์ทั้งนั้น.....
...แล้วไงหล่ะ ใครที่ต้อง ทนทรมาน ใครที่ต้องปวดใจ....
..............
............................
ผมล้วงตลับเล็กออกมาจากกระเป๋าข้างในมีเม็ดสีเงิน เล็กๆขนาดหัวไม้ขีด ไอ้เคี้ยมมัวแต่แกะผ้าพันข้อมือเด็กหนุ่มนั่นออก ไม่ได้หันมามองว่าผมกำลังทำอะไรสายตาผมมองร่างที่หายใจแผ่วมือก็หยิบโปรยเม็ดสีเงินสี่ห้าเม็ดลงบนตัวเด็กหนุ่ม ไอ้เคี้ยมมันชะงักแล้วหันหน้าขึ้นมามองผมทันทีที่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร….
..............
............................
' พลัก! '
ไม่ได้ทันตั้งตัวส้นเท้าไอ้เคี้ยมก็ฟาดเข้าที่คางแล้ว ผมล้มลงไปทั้งตัวชาไปทั้งหน้า....ตั้งแต่ที่ยายนั่นเป็นอย่างนั้น....ทักษะการระวังตัวของผมลดลงไปเยอะเลยนะ...หึ! อย่างกับผมสน...
..............
............................
ไอ้เคี้ยมไม่ได้เดินมากระทืบซ้ำผมหรอก โน้น...มันกำลังอาละวาด ไล่ตะครุบคว้า ‘ศุภะ’ ที่ขยายตัวเตรียมกิน.... กลิ่นเลือด เร่งให้มันตะกละ..
“ไอ้สัต ! กูให้มึงช่วย ! ไม่ได้ให้มึงฆ่า ! ”
ศุภะ ห้าตัวมั่งที่ผมโปรยลงไป มองไอ้เคี้ยมมันไล่กระทืบพวก ศุภะ แล้วผมก็ได้แต่คิดถึงตัวเอง... ตอนยายนั่นมีพวกบ้าๆมาวนเวียนผมก็เป็นอย่างนี้สินะ...
..............
............................
จน ศุภะ ตัวสุดท้ายถูกเขวี้ยงมาที่ผนังเหนือหัวผม...มันตกลงมาแล้วพยายามคลานเข้าไปใกล้ร่างที่ นอนนิ่งอยู่บนโซฟา...หนอนตะกละที่กินเลือดเนื้อ...รวมไปถึงกระดูก กินแม้แต่เสื้อผ้าหรือของใช้ที่ติดเลือด...
“สมิงเลือดเย็นอย่างมึง...เคยห่วงใครบ้างไหม? เคยรู้จักหรือเปล่าไอ้คำว่ารัก ! กูให้มึงมาช่วย มึงก็ต้องช่วย ! ถ้ามึงช่วยคนของกูไม่ได้...ก็
ตายกันไปข้าง ! ”
ไอ้เคี้ยมมันตะโกนใส่ผม แล้วกระทืบ ศุภะ ตัวสุดท้ายแหลกคาเท้า.....
..............
............................ ]
-
มังคุดกลับมาทวงบัลลังก์ :a2:
แล้วเฮียรามไปไหนอ่า :fire:
-
คุณรามๆๆ สู้ๆๆ
ศุภะน่ากลัวววว มากกกกกก แงแง
-
:a5: สรุปกลับมาจริงๆๆสินะงู
ทำไมพองูกลับมาภัทรต้องเสียเลือดทุกทีเลย แถมยังที่คลับใบไม้ด้วย
ว่าแต่พี่รามไปไหนไม่รีบกลับมาเอาภัทรกลับไปอยู่ด้วยละค่ะ :angry2: :serius2:
พาไปรักษาหน่อยสิค่ะ :o12: :กอด1:
-
มังคุดกลัีบมาแล้วเฮฮฮฮ :mc4: :mc4:
-
- - เอล มาแล้วหรอ รีบมาเร็วๆๆ !! ตอนน้ยังเชียร์เธออยู่แต่ถ้าทำตัวช้ากว่านี้จะเชียร์รามจริงๆๆแล้วนะ มาเร็วๆ
แต่ยังไงฉันก็จะเชียร์ผู็้่่้้ชายคนแรกของเดียร์
-
งืมม นายเอกเรา เธอช่างเปลืองตัว 555 ดูไอเดียร์จะใจดี แถมใจง่าย แหม จะได้กันทั่วถึงปะเนี่ย เหอะๆ
-
แหม่ ชักอยากได้ ศุภะ ซัก 3 กล่อง :z2:
-
มังคุดกลัีบมาแล้วเฮฮฮฮ :mc4: :mc4:
รูป avatar หวิวมากเลยอ่ะ :o8: :o8:
-
อ่านทันแล้วจ้าาา :mc4:
แม่ยกบร๊ะเจ้าเองฮ่ะะ
ในที่สุดบร๊ะก็กลับมาแล้วววววว 55555555 :laugh:
เราไม่ได้ไม่ชอบคุณรามนะฮะ เราไม่เคยแอนตี้หนุ่มหล่อล่ำ
แต่คู่นี้เค้าชอบๆกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ววว แต่น้องภัทรดันตายซะก่อน o22
ก็ปล่อยๆให้เค้าคู่กันไปเท๊ออ ส่วนคุณรามมาซบอกเจ๊นี่มา (อยากได้แฟนมีปีก :-[)
แอบเซ็งเบาๆตอนหนูภัทรได้เสียกับคุณราม "คุณราม คุณหลอกดาว !! :o12: *เช็ดน้ำตา"
หวังว่าเรื่องนี้จะไม่ 3P เพราะเราจอง หล่อ ล่ำ รักทนรักนานนนนน (เป็นชาติ) :impress2:
ส่วนหนูภัทรเอา หล่อ โหด รักจริง ไปซ๊าาาาา :angry2:
ปล.ต่อจากนี้จักติดตามเรื่องนี้ ฝากเนื้อฝากตัวน้องใหม่ด้วยคนค่า o13
-
แหม่ ชักอยากได้ ศุภะ ซัก 3 กล่อง :z2:
อยากได้มั่งเหมือนกันอะ มันจะกินเอลได้ปะ :laugh:ไอเดียร์จะได้คู่คุณราม(เเอบคิดชั่ว)/โดนแม่ยกเอล :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
อิอิ เอลกลับมาแร้วว
-
สรุปว่าที่จริงชื่ออเล็ก แต่ภัทรเรียกเอล...
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนปวดหัว...ไปหมดแล้วววววว
ลืมชื่องั้นเหรอ? หึหึ ......
-
เอลกลับมา ไอเดียร์ได้เลือด(โชกเลือด) แต่เราก็เชียร์เอลนะ ถึงคุณรามจะดูแลดี ก็เหอะ โฟร์ท นี่ คนเดียวกะพระเตรียงเปล่า แอบเดา ถ้าเดาผิดอย่าโกรธกันเน้อ เฮอๆ
-
อิตาลี VS สเปน // เอล VS คุณราม
ความบังเอิญ...ที่เป็นเรื่องจริง ..... ต๊ายยยยยยยยย! จะเชียร์ใครดีนะเนี้ย ??? ไอเดียร์ นายเชียร์ใคร บอกเราทีดิ :-[
-
อิตาลี VS สเปน // เอล VS คุณราม
ความบังเอิญ...ที่เป็นเรื่องจริง ..... ต๊ายยยยยยยยย! จะเชียร์ใครดีนะเนี้ย ??? ไอเดียร์ นายเชียร์ใคร บอกเราทีดิ :-[
เชียร์ สเปนค่ะ สเปนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ
-
งง งง อย่างแรง มาต่อโดยด้วย :m16: :m16:
-
อิตาลี VS สเปน // เอล VS คุณราม
ความบังเอิญ...ที่เป็นเรื่องจริง ..... ต๊ายยยยยยยยย! จะเชียร์ใครดีนะเนี้ย ??? ไอเดียร์ นายเชียร์ใคร บอกเราทีดิ :-[
แสดงว่าที่เงียบๆไปนี่ คนเขียนชิ่งไปดูบอลใช่ไหมหว่า?
-
แสดงว่าที่เงียบๆไปนี่ คนเขียนชิ่งไปดูบอลใช่ไหมหว่า?
V
V
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
คนเขียนเปล่าแอบไปดูบอล....แอบไปเชียร์วอลย์เลย์ กับ เขียนอีกเรื่องมา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33755.0
ลูกแกะสีขาวตัวสุดท้าย [เรื่องสั้น ตอนเดียวจบ..]
จบแล้วด้วยหล่ะ หุหุหุ
-
คนเขียนเปล่าแอบไปดูบอล....แอบไปเชียร์วอลย์เลย์ กับ เขียนอีกเรื่องมา
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33755.0
ลูกแกะสีขาวตัวสุดท้าย [เรื่องสั้น ตอนเดียวจบ..]
จบแล้วด้วยหล่ะ หุหุหุ
ห๊ะ!! โปรเจคเยอะเจงๆ
-
เปิดเจอเรื่องนี้ตอนง่วงๆกำลังจะปิดคอมนอน ณ เวลา 03.12 น.
อ่านรวดเดียวจนถึง 04.45 น. เหนื่อยแกมหมดแรง
แต่เป็นการหมดแรงที่มีความสุข + มันส์พะย่ะค่ะ
คนแต่งเริ่ด เก่ง เทพส่งมาเกิดแท้ๆ
อ่านไปนี้แบบว่าอึ้ง ทึุ่ง เสียว
พล็อตเรื่องแปลก แหวกแนวชนิดที่ลุกไปเข้าห้องน้ำไม่ได้เลย
มันติดเอามากๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งสำนวนทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งตัวละคร อ๊ากกกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะ สมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนค่าาาา o13
-
:mc4: เรื่องใหม่ที่ขบด้วย
แต่ยังไงก็มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ
อยากให้พี่รามมารับภัทรกลับไปจังเลย :z3:
:z13: :z13: :z13: คนเขียนอย่าช้านะค่ะ :L1:
-
***อิตาลี VS สเปน 0-4***
โดนหล่ะสิ!!!!!!!! :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:- :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:laugh: :laugh: :laugh:สเปน เอ๊ย คุณรามสุดที่ร้ากกกกกกกก 4-0 o13ในนี้ก็ขอแบบนั้นได้ปะ :กอด1:
-
ไอเดียร์เจ็บตัวตลอดเลยแฮะ เอลแกหายไปไหนมาเนี้ย
-
เหอๆๆๆ เค้าไม่ได้ดูบอลนะ แต่กลายเป็นว่าได้อัพเดทผลบอลไปซะงั้น
สเปน. . .คิดถึงคุณรามจัง
-
'ไมคนเชียร์มังคุดเยอะฟระ
มันมาแบบมึนๆมาถึงก็จับกินนะนั่น
ไม่เคยทันช่วยไอเดียร์ตั้งกะชาติที่แล้วยันชาตินี้
มานมีไรดีอ่า :m31:
รักคุณรามเชียร์คุณราม
รักหวานๆอญุ่ข้างๆอย่างห่วงๆ
ดูแลทุกช่วงชีวิตอ่ะ :-[
:L2:รักคุณรามตลอดไป
-
'ไมคนเชียร์มังคุดเยอะฟระ
มันมาแบบมึนๆมาถึงก็จับกินนะนั่น ไม่เคยทันช่วยไอเดียร์ตั้งกะชาติที่แล้วยันชาตินี้ มานมีไรดีอ่า :m31: รักคุณรามเชียร์คุณราม รักหวานๆอญุ่ข้างๆอย่างห่วงๆ ดูแลทุกช่วงชีวิตอ่ะ :-[ :L2:รักคุณรามตลอดไป
V
V
+1 + เป็ด นั่นอะดิ ทำไมชอบเอลกันจัง หน่ะที่โหวตให้เอล จะเก็บ คุณรามไว้กินกันเองอะดิ :m20:
-
***อิตาลี VS สเปน 0-4***
โดนหล่ะสิ!!!!!!!! :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:- :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
นั่นมันเรื่องของฟุตบอลลูกกลม ๆ
เราเชียร์สเปนอ่ะ 5555
แต่ในนี้ เอลลี่!!!คนเดียวเท่านั้น :z1:
-
ที่เชียร์เอลเพราะอยากเก็บคุณรามไว้กินเอง :laugh: :laugh: รอตอนต่อไปนะ :pig4:
-
เนื้อเรื่องสุดยอดมากเลยค่ะ คิดได้ไงเนี่ย สุดยอดมากๆ o13 o13
บางส่วนอ่านไปน่ีแบบเหมือนอ่านวรรณคดีไทยเลย
ถึงฟุตบอลจะเชียร์อิตาลี แต่เรื่องนี้แอบลำเอียงสเปนเล็กน้อย
อ่านแล้วถึงกับเครียดเลือกข้างไม่ถูก เพราฉะนั้นจะให้ดีต้อง 3p เลยย :impress2:
-
^^
-
:mc4: สเปนชนะ
เพราะงั้น คนแต่งเจ้าค่ะ ให้น้องภัทรคู่กับคุณรามซะดีๆๆนะค่ะ :impress2: :L1:
รออ่านต่ออยู่ค่ะ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: อ่านไปยังไงก็งง ผมไปต่อเรื่อง สาป รากไทร ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี :m31:
(หรือผมโง่ ขอโทษครับ) o22
แต่ไงๆ ให้รามเป็นที่ 1 ก็น่าจะดีนะครับ (ก็ถ้าไม่เจอมังคุด ตะบองพลำมันก็ไม่ตื่นนี่หว่า?) :a6:
หุๆๆ ไม่น่าเจอกับมังคุดเลย น่าจะเจอแต่คุณรามนะครับ :oni1:
ผมเชียร์คุณรามคร้าบบบบบบบบ o9 o9 o9 :give2: :give2:
-
เพราะคุณรามหล่อเลยขอเชียร์ อร๊ายยยยยยย :pighaun:
-
กาลกีรตี บทที่ 33
'กระจก?!'
.....
..
....ผม...อยู่ในห้องกระจก???!! ....งั้นหรอ?? ....ทุกด้านที่โอบล้อมผมอยู่...รอบด้าน ...มีแต่กระจกสีคราม...สีครามจนเกือบจะกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม...จวนจะดำสนิท.....
.ความมืดมิดเกินจะคาดเดา สัมผัสได้ ...จากเบื้องหลัง.....เหมือนความมืดมิดกำลัง..กลืนกินผม....
ไม่....ไม่ใช่ .....ที่นี้ที่ไหน?? ...ผมเป็นใคร??....
...
.
.....หนาว....หนาวเกินไป....
..
..
.
.ทำไม?? ...
..
..ไม่สิ....มันไม่ใช่กระจก...
.....
ไอเย็นที่ล้อมรอบ........นี่มันแผ่นน้ำแข็ง???...
....
....แสงสีขาวจ้า ...อยู่สูงไกลออกไป ....
แสงสว่าง....อยู่เบื้องบน....
......
.
แสงแห่งเปลวไฟ......ไฟ......สีแดง ...
กำลังปิดบังทุกสิ่ง....
เสียงทุบกระแทก...อยู่ยังอีกฟากของกระจกน้ำแข็ง.....เปลวไฟ..... อยู่ยังอีกฟาก....
.....ปีกใหญ่ ....สยายกว้าง โหมกระพือให้เปลวไฟ ... ลุกโชน...
....
..
....ผมได้แต่เฝ้ามอง.....
...
.
.. ....ไอเย็น..ทำให้ทุกสิ่ง.....ไร้การตอบสนอง....ผมได้แต่นอนมอง...
ภาพ ...ใครบางคน พยายามทุบแผ่นน้ำแข็งที่กั้นขวางเรา.....
ใครสักคนนั้น....ใช้ฝ่ามือใหญ่กำกระแทกทุบ... จากอีกฝาก...จน.. สันมือทั้งสองเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด......แรงของเปลวไฟ โหมกระพือ...
.....แต่ผมไม่รู้สึก......ถึงความร้อนของมัน.....
.ปีกใหญ่ สยายกว้าง...เป็นเงาโอบผมไว้ .....แทนอ้อมกอดปลอบประโลม.....
เหมือนทุกครั้งที่....เจ้าของปีก...เคยทำ...
.....ต่างกันแค่ครั้งนี้....ผมไม่รับรู้ถึงสัมผัสอุ่น....แผ่นน้ำแข็ง...กั้นเราทั้งคู่.....ให้ห่างกัน.........
...
.......ผมอยากจะบอกใครคนนั้นว่า ให้พอได้แล้ว.....มันไม่มีประโยชน์ที่จะ...ทุบแผ่นน้ำแข็งนี้....
..อีกเลย....ทุกสิ่ง....จบลงแล้ว....
.
แต่ผมทำอะไรไม่ได้ .....
นอกจากเฝ้าดู....
..ภาพคนๆนั้น....ห่างออกไป...
.
.........................................
....
..................................................................................
'อือออ.....'
แสงสีเขียวสว่างจ้าส่องเข้ามา ....จนทำให้ผมต้องลืมตา
....
ผม....ลืมตาขึ้นมาเพื่อพบกับ ...เพดานสีขาว.....
...สมองมันว่างเปล่า....
.
.
.
ไม่คุ้นชินกับ.....สภาพแวดล้อมแบบนี้.....
.
.
.ที่ไหน ?
.
.
.
นั่นสินะ?...ไม่ว่าที่ไหนๆ...ทุกที่ก็เหมือนกัน....
ผมไม่มีใคร....นอกจากตัวเอง...
.
.
.
ขอบตามันร้อนผ่าว...ความสว่างของแสงไฟ บนเพดาน ...ทำให้ผมลองพยายามเอื้อมมือคว้า....
....น้ำตามันไหล ....แต่ไม่มีเสียงสะอื้นในลำคอ....
...ไม่มีใครอยู่ตรงนี้....
..
.
.ปีกสีแดง..ที่เคยโอบผมไว้ผ่านแผ่นน้ำแข็ง.....ไม่ได้อยู่ตรงนี้ .....
...
.
.ไม่มี..ใครอีกแล้ว....
...
.
.
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!"
ผมตัดสินใจตะโกนออกมาสุดเสียงเมื่อความรู้สึกทั้งหมดมันไหลทะลักออกมาจากสมอง ร้องซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ร้องตะโกนจนสำลักไอ....เอามันออกไป...ความรู้สึกโดดเดี่ยวทรมาน....เอามัน..ออกไป...ต้องเอามันออกไปจากสมอง!!!!
"Phat!!! Phat !! ภัทร ....พอ..พอ..หยุดแล้ว..พอแล้ว...ผม..อยู่ที่นี้แล้ว...."
อ้อมกอดที่รวบตัวผมไว้ เหมือน เทแรงทั้งหมดมาให้ ...แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมหยุดตะโกนร้อง ....จนวงแขนนั้น โน้มผมลงมาให้ซุกเข้ากับแผงอกกว้าง .....
เสียงตะโกนของผมจึง...ค่อยๆเบาลง...เบาลง.....เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นของอ้อมกอด.....
"....ไม่...ร้อง...หยุด...ร้อง...ผม...อยู่ที่นี้แล้ว...อยู่กับ ภัทร..แล้ว...อยู่ตรงนี้แล้ว...."
ฝ่ามืออุ่น ดึงไหล่ผมให้ออกห่าง....หน้าผากคนตรงหน้า ชนเข้าเบาๆกับหน้าผากผม....
"คิดถึง..ภัทร..."
สำเนียงแปลกๆที่คุ้นหู...มาพร้อมสัมผัสอุ่นของลิ้น...ที่ไล้เกลี่ยริมฝีปากผม อย่าง อ้อยอิ่ง.....จนผมเผลอให้มันสอดลิ้นเข้ามา อย่าง...โหยหา....มันจูบผมซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เหมือน กำลัง ดึงสติผมให้กลับมา ....จนจบด้วยจูบหนักๆที่ยาวนาน...มันถึง ค่อยๆดึงไหล่ผมให้ออกห่างเพื่อที่จะจ้องมองผมอย่างชัดๆ
"ขอโทษ....เหงาไหม.... I อยู่กับ You ตรงนี้แล้ว Phat...."
ผมมองหน้ามันเบลอๆ เพราะ น้ำตามัน เปื้อนหน้า เลยก้มซุกกับแผงอกมัน เพื่อเช็ดน้ำมูกน้ำตา ...ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองมันใหม่...
ผม.....เห็นมัน..... แล้วก็แหกปากร้องไห้โฮ.....
สติหลุดไปแล้ว...กับคนตรงหน้า....
แววตาสีมรกตที่มองจ้องมา ...อย่างไม่วางตา ....
ผม.....ไม่ใช่นางเอกที่ฟูมฟาย ยกมือน้อยๆ ทุบแผงอกกว้าง .....แล้วร้อง
'อั๊ยๆๆๆๆ....ทำไมคุณทิ้งดาวไป....'
ผมน่าสมเพชกว่าน้องดาวนั่นอีก.....ผมช็อกจนไม่มีแรงจะยกแขนหรือ ขยับตัว.....น้ำตามันไหลลงมาอีก...พรากๆๆเลย ....
......
..
.
....มีแค่ประโยคเดียวที่หลุดออกมาจากปากผม.......
.
.
.
.....
...
.
".....ไอ้บ้า....ไอ้มังคุดเน่า....มึงโผล่มาอะไรเอาตอนนี้.....? ไอ้บ้า!!!!! .....ตอนที่กูต้องการมึง....มึงไปอยู่ไหนมา !!! ไอ้เน่า!!!!!"
......
..
ไอ้มังคุดเน่ามันทำหน้าเหวอแล้วนิ่งไป .....หลังจากนั้นมันก็ยิ้มกว้าง...............
ไม่ต้องเอาความหล่อมาล่อลวงกู ไอ้สัด!!! ..... เก็บไว้ใช้กับ ไอ้โง่ตัวอื่นเถอะ..!!! ..... ไอ้เน่า...อย่ามาแตะกูนะ ...ไอ้ควาย!!! มึงไปไถนาที่ไหนมา.....มึงทิ้งกูไปไหนมา!!!????
เหมือนเดิม ผมได้แต่ด่ามันในใจผ่านสายตา ......
..
.
.และสิ่งที่มันทำก็เหมือนเดิม ....
...
..
.
..................มันอุ้มผมเข้าห้องน้ำเฉยเลย...........
...
.
..
-
'อั๊ยๆๆๆๆ....ทำไมคุณทำดาวค้าง....' :o11:
:m20: :m20:
ที่นี้ที่ไหน>>>นี่(ดีกว่าเนอะ)
อยู่ยังอีกฝากของกระจกน้ำแข็ง.....เปลวไฟ..... อยู่ยังอีกฝาก....>>>ฟาก
พยามยามทุบแผ่นน้ำแข็ง>>>พยายาม
จากอีกฝาก...จน.. สันมือทั้งสองเปอะเปื้อนไปด้วยเลือด.>>>ฟาก...เปรอะ
โน้มผมลงมาให้ซุกเข้ากับแผงออกกว้าง
เลยก้มชุกกับแผงอกมัน>>ซุก
ผมน่าสมเพท>>>สมเพช
-
555555555+ มาคราวนี้ไทยคล่องปร๋อเลยวุ้ย
ไม่เอาคุณรามไปไหน ไองูบร้ามาแย่งไอเดียร์แล้ววว(//ME โดนFC เอล ถีบ 5555+)
ไอเดียร์น่ารักน้าาาา
-
:impress2: :impress2:
อ๋อยๆๆๆๆ เอลกลับมาๆๆๆ
แต่ตัดฉับ :z3: ขอต่ออีกนะค่ะ :3123:
-
ในที่สุดเอลมันก็พูดไทยได้ ทำไมคุณถึงทิ้งดาวไป<<< เจอประโยคนี้เข้าไปถึงกับเหวอเลย
-
เอลหลบไปซุ่มเรียนภาษาไทยจริงๆใช่มั้ย :laugh:
-
รู้สึกว่าแอบสั้นเปล่าคะ? หรือว่าเพราะว่ารอคอยมานาน 555 เลยอยากอ่านมากเป็นพิเศษ
แต่อยากไงก็แสนจะดีใจค่ะ เพราะเอลกลับมาแล้วววว อย่างเต็มรูปแบบ หุหุ คุณรามก็คุณรามเถอะ
แต่ก็แอบสงสารคุณรามเหมือนกันนะคะ (เอ๋ หลายใจนิ)
ก็คุณออกจะดีตามปกป้องตั้งแต่ชาติที่แล้วยันชาตินี้
สงสัยนิดนึงค่ะ คือคุณรามจำเรื่องชาติที่แล้วได้. เอลก็น่าจะจำได้เปล่าค่ะ จากที่คุยกะโฟร์ทเมื่อตอนที่แล้ว
แล้วทำไมใครๆก็เหมือนจะจำได้ แต่ไอเดียร์เราจำไม่ได้ หรือจะมีเหตุการณ์ระลึกได้ที่หลัง
ติดตามตอนต่อไป ฮิ้วววว เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
"....ไม่...ร้อง...หยุด...ร้อง...ผม...อยู่ที่นี้แล้ว...อยู่กับ ภัทร..แล้ว...อยู่ตรงนี้แล้ว...."
ฝ่ามืออุ่น ดึงไหล่ผมให้ออกห่าง....หน้าผากคนตรงหน้า ชนเข้าเบาๆกับหน้าผากผม....
"คิดถึง..ภัทร..."
ไอ้บ้ามังคุดกลับมาแล้วจริง ๆ
ฮืออออออออ
กว่าจะกลับมาได้ไอเดียร์ช้ำไปทั้งตัวแล้ว
:angry2: แล้วอย่าหายไปไหนอีกนะเฟ้ย!!
PS เรื่องคำผิดคนเขียนค่อย ๆ ปรับน๊า เราเป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
รู้สึกว่าแอบสั้นเปล่าคะ? หรือว่าเพราะว่ารอคอยมานาน 555 เลยอยากอ่านมากเป็นพิเศษ แต่อยากไงก็แสนจะดีใจค่ะ เพราะเอลกลับมาแล้วววว อย่างเต็มรูปแบบ หุหุ คุณรามก็คุณรามเถอะ แต่ก็แอบสงสารคุณรามเหมือนกันนะคะ (เอ๋ หลายใจนิ) ก็คุณออกจะดีตามปกป้องตั้งแต่ชาติที่แล้วยันชาตินี้ สงสัยนิดนึงค่ะ คือคุณรามจำเรื่องชาติที่แล้วได้. เอลก็น่าจะจำได้เปล่าค่ะ จากที่คุยกะโฟร์ทเมื่อตอนที่แล้ว แล้วทำไมใครๆก็เหมือนจะจำได้ แต่ไอเดียร์เราจำไม่ได้ หรือจะมีเหตุการณ์ระลึกได้ที่หลัง ติดตามตอนต่อไป ฮิ้วววว เป็นกำลังใจให้นะคะ
V
V
เอล กับ โฟร์ท จำอะไรไม่ได้เน้อ...เอล แค่รับรู้ถึงการมีอยู่ของ 'คนในฝัน' อย่างไอเดียร์ ส่วน โฟร์ท รายนั้นเป็น พวกเชื้อสายอยู่แล้ว พวก อมนุษย์ เขาใช้ ศุภะ เป็นว่าเล่นกันอยู่แล้ว ไอเดียร์นอกจากฝันลางๆที่เดี๋ยวมันก็ลืม นอกนั้นมันจำอะไรไม่ได้หรอกเน้อ....มันไม่อยากจำ...มันปล่อยทิ้งทุกอย่างตั้งแต่ตอน ปาดคอตัวเองแล้ว
-
ค้างอ่ะTTOTTโดนแกล้งอีกแล้ว :z3: :z3: :z3:
-
มาแล้ว ในที่สุดแกก็มาสักทีนะเอล
แถมมาคราวนี้พูดภาษาคนรู้เรื่องขึ้นนะย่ะ
สงสารไอเดียร์ :monkeysad:
-
อาเฮ้ย!! จำชื่อได้แล้ว จำอย่างอื่นได้หมดเลยด้วย
สงสัยตอนนั้นคุณรามไปสะกดจิตไว้แหง
แต่ฝันถึงคนนึง พอตื่นมาก็โวยวายเพราะคิดถึงอีกคนนี่ก็ไม่ไหวนะ
ถ้าสองคนนั้นรู้คงเสียใจแย่ ไม่ก็ไปฆ่ากันให้ตายไปข้าง
-
อาเฮ้ย!! จำชื่อได้แล้ว จำอย่างอื่นได้หมดเลยด้วย สงสัยตอนนั้นคุณรามไปสะกดจิตไว้แหง แต่ฝันถึงคนนึง พอตื่นมาก็โวยวายเพราะคิดถึงอีกคนนี่ก็ไม่ไหวนะ ถ้าสองคนนั้นรู้คงเสียใจแย่ ไม่ก็ไปฆ่ากันให้ตายไปข้าง
V
V
หง่ะ!? ความฝัน มันบังคับกันไม่ได้เน้อ ซันชา... :a3:
-
เป็นอย่างไอเดียร์ว่าเลย ไอ้มังคุดไปไหนมา ปล่อยให้ไอเดียร์เจ็บตัวอีกแล้วอะ
-
ง่าาา ค้างงน๊าาเนี่ยยย
ที่เอลหายไปคือไปเรียนภาษาไทยมาหรอ
-
ทำเอาค้างเลยยยยย
มังคุดกลับมาแล้ว แต่ดูพูดไทยได้เยอะขึ้นนะ
o13 o13 o13
-
แฟนคลับคุณราม ออกเสียงอีกหนึ่ง !!!!
ความรักอยู่ที่เอล ความผูกพันอยู่ที่คุณราม
ชอบสายสัมพันธ์แบบนี้ออกนะ
ถึงสุดท้ายเดียร์จะคู่กับใคร
แต่ชอบตรงความสัมพันธ์ของสามคนนี้มากกว่า
เป็นอะไรที่ประทับใจดี
ว่าแต่ สั้นเนอะ รอตั้งนานแน่ะ
-
ค้าง ค้างอย่างแรงมาต่อโดยด่วน :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
พูดได้ปั๊บก็หวานมาเลยนะพ่องูเอ๋ย
เดียร์หายงอนแล้วล่ะสิ
-
เอลจู่ ๆ ก็โผล่มา และรามล่ะหายไปไหน
-
เอลมาได้ไง :serius2:
แล้วคุณรามล่ะคร้าบบบ :angry2:
แล้ว.......ผมจำชื่อไม่ได้อ่ะ เหอๆ :z3:
ปล.ทำไมผมกดบวกเป็ดไม่ติดอ่ะครับ o22
-
ไหงงั้น
ค้างงงงงงง สั้นไปนิดนึง อยากอ่านต่อ อ๊ากกกก
-
คุณรามของอิฉันหายไปไหน...
-
สรุปเอลหายไปเพราะไปเรียนภาษาไทยจริงๆเหรอเนี่ย
5555555
-
กลับมาแล้ว ววว ว เอลไปเรียนมาเหรอ?? ช้าไปหน่อยนะ ภัทรเหงาจนงอนแล้ว //ฮิ้วววว
-
เอลมาแล้ว แล้วคุณรามล่ะ
-
เอล แกเปลี่ยนเป็น ห้องครัว ห้องรับแขก หรือห้องนอนบ้างดีมั๊ย :m26:
-
คุณราม คัมแบ็ค :dont2:
:a5: เอ่อ จะว่าไปก็สั้นจริงจริงนะ o8
คนแต่งแต่งต่อโลด... :a2:
มันค้างอ่ะ o7
-
.ปีกสีแดง..ที่เคยโอบผมไว้ผ่านแผ่นน้ำแข็ง.....ไม่ได้อยู่ตรงนี้ .....
...
^
^
คิดถึงพี่รามอ่ะ พี่รามอยู่ไหน :z3:
....มีแค่ประโยคเดียวที่หลุดออกมาจากปากผม.......
..
".....ไอ้บ้า....ไอ้มังคุดเน่า....มึงโผล่มาอะไรเอาตอนนี้.....? ไอ้บ้า!!!!! .....ตอนที่กูต้องการมึง....มึงไปอยู่ไหนมา !!! ไอ้เน่า!!!!!"
^
^
^
แปลได้ว่าตอนนี้ไม่ต้องการมังคุดหรือเปล่าเน้อ o18 o18
มังคุดหายไปนานแล้ว น่าจะหายไปเลย เรื่องนี้ให้พี่รามเป็นพระเอกเถอะ อิอิ :z2: :z2: :z2:
ป.ล. พี่ Zitraphat ค่ะ ที่มาแต่งนี้มันสั้นไปไหมค่ะ o18 o18 o18
มาแต่งต่อสักทีสิค่ะ ขอแบบยาวๆๆๆๆๆนะค่ะ :z13: :z13: :z13: :z13:
รักพี่ Zitraphat มาก ถ้าพี่ Zitraphat มาแต่งต่อไวๆๆนะ นะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รอจ้ารอ :t3:
-
รามกลับไป :angry2: เอลกลับมา :impress2:
-
ตามเก็บทันอีก 1 เรื่อง ผลงานของ Zitraphat
เหนื่อยฉิบ...อ่านไปวิเคราะห์ไป...ทำความเข้าใจไป...จนตูคิดว่าตัวเองบ้า...บ้า!
คนเขียน....เทพโคตรรรรรร(สามารถพาตูเข้าไปในโลกจินตนาการสุดโต่งของตัวเองได้ซะงั้น)
เหนื่อยว่ะ...แต่ก็มันส์ดี
ขอไรอย่างนะ(ขอแบบเหนื่อย ๆ เพราะเพิ่งอ่านเสร็จ...เหนื่อยจริง ๆ นะเว้ย!เหนื่อยกว่าอ่านtextbookหนังสือเรียนตูอีก))
ตอนที่ภัทรได้กับราม(ตูโคตรเสียใจอ่ะ..มันจะเป็นยังไงกันชาติที่แล้วช่างมันได้ป่าววะ)
ให้พี่มังคุดเป็นพระเอกเหอะ
ปล. - ไมเกรนตูขึ้นเลย ไล่อ่านวันเดียวจบ .....รับผิดชอบทีสิ!
- ภาษาที่ใช้เมนท์อาจไม่สุภาพ (แต่ก็อยากเมนท์แบบนี้อ่ะ...คงได้ล่ะเนอะ)
-
'อั๊ยๆๆๆๆ....ทำไมคุณทำดาวค้าง....' :o11: :m20: :m20:
V
V
ค้างมากไหม...ต้องให้คนเขียนสอยลงมาไหมเน้อ
555555555+ มาคราวนี้ไทยคล่องปร๋อเลยวุ้ย ไม่เอาคุณรามไปไหน ไองูบร้ามาแย่งไอเดียร์แล้ววว(//ME โดนFC เอล ถีบ 5555+) ไอเดียร์น่ารักน้าาาา
V
V
ยังไม่ค่อยคล่องต้องฝึกอีกเยอะ
:impress2: :impress2: อ๋อยๆๆๆๆ เอลกลับมาๆๆๆ แต่ตัดฉับ :z3: ขอต่ออีกนะค่ะ :3123:
V
V
รออีกนิดเน้อ
ในที่สุดเอลมันก็พูดไทยได้ ทำไมคุณถึงทิ้งดาวไป<<< เจอประโยคนี้เข้าไปถึงกับเหวอเลย
V
V
ทำม่ายยยยยยยยย
เอลหลบไปซุ่มเรียนภาษาไทยจริงๆใช่มั้ย :laugh:
V
V
ไปเรียนกับกระสวยอวกาศมาเน้อ...
ไอ้บ้ามังคุดกลับมาแล้วจริง ๆ ฮืออออออออ กว่าจะกลับมาได้ไอเดียร์ช้ำไปทั้งตัวแล้ว :angry2: แล้วอย่าหายไปไหนอีกนะเฟ้ย!! PS เรื่องคำผิดคนเขียนค่อย ๆ ปรับน๊า เราเป็นกำลังใจให้ :กอด1:
V
V
กลับมาแล้วเน้อ
ค้างอ่ะTTOTT โดนแกล้งอีกแล้ว :z3: :z3: :z3:
V
V
รอนิดนะ
มาแล้ว ในที่สุดแกก็มาสักทีนะเอล แถมมาคราวนี้พูดภาษาคนรู้เรื่องขึ้นนะย่ะ สงสารไอเดียร์ :monkeysad:
V
V
พูดได้นิดหน่อย
เป็นอย่างไอเดียร์ว่าเลย ไอ้มังคุดไปไหนมา ปล่อยให้ไอเดียร์เจ็บตัวอีกแล้วอะ
V
V
ไปเคลียร์ เรื่องบางเรื่องมาเน้อ ไม่ได้ไปเรื่องภาษาอย่างเดียว
ง่าาา ค้างงน๊าาเนี่ยยย ที่เอลหายไปคือไปเรียนภาษาไทยมาหรอ
V
V
ที่หายไปหลายเรื่องเน้อ..
ทำเอาค้างเลยยยยย มังคุดกลับมาแล้ว แต่ดูพูดไทยได้เยอะขึ้นนะ o13 o13 o13
V
V
พอฟังเข้าใจ...แค่นี้ไอเดียร์มันก็หายโกรธแล้ว
แฟนคลับคุณราม ออกเสียงอีกหนึ่ง !!!! ความรักอยู่ที่เอล ความผูกพันอยู่ที่คุณราม ชอบสายสัมพันธ์แบบนี้ออกนะ ถึงสุดท้ายเดียร์จะคู่กับใคร แต่ชอบตรงความสัมพันธ์ของสามคนนี้มากกว่า เป็นอะไรที่ประทับใจดี ว่าแต่ สั้นเนอะ รอตั้งนานแน่ะ
V
V
แหะแหะแหะ รอนิดนึงเน้อ
ค้าง ค้างอย่างแรงมาต่อโดยด่วน :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
V
V
รับทราบเน้อ
พูดได้ปั๊บก็หวานมาเลยนะพ่องูเอ๋ย เดียร์หายงอนแล้วล่ะสิ
V
V
ยังเคืองอยู่
เอลจู่ ๆ ก็โผล่มา และรามล่ะหายไปไหน
V
V
อยากให้สองคนนี้เจอกันหรือครับ
เอลมาได้ไง :serius2: แล้วคุณรามล่ะคร้าบบบ :angry2: แล้ว.......ผมจำชื่อไม่ได้อ่ะ เหอๆ :z3: ปล.ทำไมผมกดบวกเป็ดไม่ติดอ่ะครับ o22
V
V
ขนาดเพิ่งมายังคะแนนล้นหลามเลย ถ้าหายไปนาน แฟนคลับคงจับผมเชือด
ไหงงั้น ค้างงงงงงง สั้นไปนิดนึง อยากอ่านต่อ อ๊ากกกก
V
V
รอนิดๆ
คุณรามของอิฉันหายไปไหน...
V
V
ยังอยู่ที่เรือนน้ำชาเน้อ แค่ไม่ได้มาด้วย
สรุปเอลหายไปเพราะไปเรียนภาษาไทยจริงๆเหรอเนี่ย 5555555
V
V
หลายเรื่องมากกว่านั้นเน้อ
กลับมาแล้ว ววว ว เอลไปเรียนมาเหรอ?? ช้าไปหน่อยนะ ภัทรเหงาจนงอนแล้ว //ฮิ้วววว
V
V
ถ้างอนก็จะตามง้อเน้อ
เอลมาแล้ว แล้วคุณรามล่ะ
V
V
อยู่ที่เรือนน้ำชาเน้อ
เอล แกเปลี่ยนเป็น ห้องครัว ห้องรับแขก หรือห้องนอนบ้างดีมั๊ย :m26:
V
V
จะรับไว้พิจารณาเน้อ
คุณราม คัมแบ็ค :dont2: :a5: เอ่อ จะว่าไปก็สั้นจริงจริงนะ o8 คนแต่งแต่งต่อโลด... :a2: มันค้างอ่ะ o7
V
V
รอนิดๆ
คิดถึงพี่รามอ่ะ พี่รามอยู่ไหน :z3: แปลได้ว่าตอนนี้ไม่ต้องการมังคุดหรือเปล่าเน้อ o18 o18 มังคุดหายไปนานแล้ว น่าจะหายไปเลย เรื่องนี้ให้พี่รามเป็นพระเอกเถอะ อิอิ :z2: :z2: :z2: ป.ล. พี่ Zitraphat ค่ะ ที่มาแต่งนี้มันสั้นไปไหมค่ะ o18 o18 o18 มาแต่งต่อสักทีสิค่ะ ขอแบบยาวๆๆๆๆๆนะค่ะ :z13: :z13: :z13: :z13: รักพี่ Zitraphat มาก ถ้าพี่ Zitraphat มาแต่งต่อไวๆๆนะ นะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
V
V
ยังไม่อยากตายหมุ่เน้อ FC. เอล เยอะเน้อ รอนิดๆ
รามกลับไป :angry2: เอลกลับมา :impress2:
V
V
กลับมาแล้วเน้อ
ตามเก็บทันอีก 1 เรื่อง ผลงานของ Zitraphat เหนื่อยฉิบ...อ่านไปวิเคราะห์ไป...ทำความเข้าใจไป...จนตูคิดว่าตัวเองบ้า...บ้า! คนเขียน....เทพโคตรรรรรร(สามารถพาตูเข้าไปในโลกจินตนาการสุดโต่งของตัวเองได้ซะงั้น) เหนื่อยว่ะ...แต่ก็มันส์ดี ขอไรอย่างนะ(ขอแบบเหนื่อย ๆ เพราะเพิ่งอ่านเสร็จ...เหนื่อยจริง ๆ นะเว้ย!เหนื่อยกว่าอ่านtextbookหนังสือเรียนตูอีก)) ตอนที่ภัทรได้กับราม(ตูโคตรเสียใจอ่ะ..มันจะเป็นยังไงกันชาติที่แล้วช่างมันได้ป่าววะ) ให้พี่มังคุดเป็นพระเอกเหอะ ปล. - ไมเกรนตูขึ้นเลย ไล่อ่านวันเดียวจบ .....รับผิดชอบทีสิ! - ภาษาที่ใช้เมนท์อาจไม่สุภาพ (แต่ก็อยากเมนท์แบบนี้อ่ะ...คงได้ล่ะเนอะ)
V
V
ขอบคุณที่ตามงานเน้อ ...FC.คุณราม ยกป้ายสูงๆหน่อย มังคุดเขาจะมาทวงตำแหน่งคืน....
-
:pig2: :pig2: ขอยกป้าเชียร์พี่รามสุดหล่อ มาไวๆๆ เบื่อเอลมาที่ไร ภัทรเสียตัวทุกที
อยากให้พี่รามได้กับภัทรมากกว่า
เพราะพี่รามดูแลภัทรได้ดีกว่าเอลเยอะ :o8: :o8: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอรอรอรอ :z13: :z10: :z13: :z10:
-
:m20: :m20: :m20:
ประทานโทด
จากที่อ่าน แค่ 8 ตอน
เหมือนคนเขียนคนละคน
หนังคนละม้วน
จากโหด หวีด สยอง
สลายกลายเป็นฮ่ากระจายกับไอเดียร์
ได้เพลา :t3: เดียวคืนนี้มาต่อบทสยองๆ หรือจะฮ่ากลิ้งกันต่อ
-
คุณทำร้ายโผมมมมมมม >W<
ทะม้ายตัดอย่างเน้??
เป็นกำลังใจมาต่อน้ะครับ(:
-
:m20:
เรื่องนี้ ดราม่ายังฮ่า
จากสามเรื่องที่โยงกันไปมา
เรื่องนี้อ่านรู้เรื่องที่สุดดดดดดดดดดดด :laugh3:
นายเอกรั่วได้อีก
-
รีบเอามังคุดมาลงได้แล้ว
อย่าให้รอนานมากไป
อยากอ่านต่อ :z3:
-
ตามมาอ่านเรื่องยาวเรื่องแรกหลังจากอ่านลูกแกะมาแล้ว
แม่เจ้า !!! คิดผิดมั้ยเนี่ยหลงมาอ่านอ่า :z6: (คนเขียนโดดถีบ)
มันช่าง...ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน สลับฉาก แถมเทใจให้ไม่ถูก ระหว่างมังคุด กับท่านพี่ราม :m31:
แถมอึนๆ กับตะบองพลำอีกต่างหาก อย่ากระนั้นเลย ว่าแล้วเลยตามไปอ่านเรื่อง สาปรากไทร และ 29G เป็นการทำร้ายตัวเองซ้ำซ้อน 555
สาปรากไทรน่ะอ่านทันแล้ว แต่ 29G นี่ปราบเซียน ยังเพิ่งไปแค่ครึ่งทางเอง ...ข้าจะสู้ต่อไป โรบิ้น
สำหรับเรื่องนี้ รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
จริงๆเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้สองสามตอนก็หยุดไปพักนึง เพราะไม่พร้อมจะอ่านไปวิเคราะห์ไป :z3:
แต่พอไปอ่านสาปรากไทรที่เห็นว่าเป็นเรื่องสั้น ก็เห็นว่าควรจะอ่านเรื่องอื่นๆของคุณ Zitraphat ก่อน
ตั้งใจอ่านเกือบสี่ชั่วโมง...ปรากฏว่าไม่เกี่ยวกะเรื่องนั้นเลย ตามอ่านผิดเรื่องซะแล้วตรู :a5:
พอนึกดูในเรื่องสาปฯก็บอกนะว่าเป็นส่วนหนึ่งในอีกเรื่อง อิฉันผิดเอง :laugh:
แต่เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ พวกเรื่องเหนือธรรมชาติที่เกิดขึ้นนี่ทำเอาขนลุกอยู่นะ
แถมไอเดียร์ผู้น่ารักก็มีผู้มาหมายปองหลายคนให้น่าปวดหัวแทนอีก ลุ้นแทนว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ฝากเนื้อฝากตัวกับเรื่องนี้ด้วยนะคะ ส่วนอีกเรื่อง...แปะไว้ก่อน :z10:
-
คนเขียนมาต่อเร็วๆนะ คุณรามรีบมาหาไอเดียร์เร็ว
-
อร๊ายๆๆ อีมังคุดเน่า แกกลับมาทำไมตอนนี้.......
ทำไมๆๆ คุณถึงทิ้งดาวไป อะฮึกๆ
โอยขำท่อนนี้.....
มังคุด ถึงจะฟูมฟายเสียใจ
ด่าทอเพราะความโมโหมากแค่ไหน
แต่รู้ไหม... ว่าภัทรน่ะ ดีใจมากที่แกกลับมา ...
-
เรื่องในอดีตไม่เข้าใจทำไมรามต้องไม่พอใจเอลด้วย ก็ในเมื่อเอลไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นเลยนี่นา อีกอย่างเอลก็ไม่ได้อยู่ตอนช่วงเวลานั้น ซึ่งถ้าเอลอยู่เอลก็คงจะต้องปกป้องดูแลภัทรอยู่แล้ว และถ้ารามจะไม่พอใจเอลก็ควรจะไม่พอใจตัวเองด้วยสิ เพราะตัวเองก็ไม่ได้ช่วยอะไรภัทรเหมือนกัน แล้วยังทำแบบนั้นกับเอลไปแล้ว ยังไม่พอใจอีกหรอ ส่วนปัจจุบันที่ีเอลหายไปน่าจะมีเหตุผลอะไรสักอย่าง เพราะเอลคงไม่ได้อยากจะห่างจากภัทรไปไหนหรอกในเมื่อได้เจอภัทรที่อยู่ในฝันมาตลอดแล้วแบบนี้ ที่หายไปจะเกี่ยวกับเรื่องที่มีคนมาตามล่าหรือเปล่า หรือเกี่ยวกับที่โฟสท์ปรากฎตัวขึ้นมา แต่ตอนที่หายไปก็คงไปเรียนภาษามาด้วย เพราะัเอลก็คงพอจะรู้เหมือนกันว่าการที่คุยกันแล้วไม่เข้าใจก็อาจจะเป็นปัญหา ภัทรคิดมาก คงจะเพราะอยู่ในช่วงอ่อนแอนั่นแหละ แล้วอยู่ ๆ เอลก็หายตัวไป ทำให้ภัทรรู้สึกแบบนั้น พออีกคนมาใกล้ชิดช่วงเวลานั้นแล้วยังเคยเป็นคนที่เคยดูแลในอดีตทำให้ภัทรยอมโอนอ่อนไปแบบนั้น จริง ๆ ภัทรรักเอลใช่ไหม เพราะถึงภัทรจะไม่พอใจที่เอลหายไปไม่บอกกล่าว และถึงแม้จะบอกว่าลืมชื่อไปแล้ว แต่ที่จริงก็ยังคิดถึงห่วงหาอยู่ตลอดแบบนั้น เอลกลับมาแล้ว ภัทรก็อย่าเอาแต่คิดมาก คุยกันให้เข้าใจจะดีกว่า ส่วนเรื่องราม การที่รามทำแบบนั้นกับภัทร และบอกว่าภัทรเป็นของตัวเอง รามจะเอาแต่ใจเกินไปไหม ตัวรามเองก็คงรู้อยู่แก่ใจว่าภัทรไม่ได้รู้สึกกับรามเหมือนที่รามรู้สึกกับภัทร ภัทรเหมือนจะมองรามเป็นผู้ปกครองที่คอยดูแลมากกว่า แต่ยังทำแบบนั้น ถึงแม้รามจะบอกว่าเคยให้โอกาสเอลแล้วเมื่ออดีต แต่เอลปกป้องภัทรไม่ได้ แต่เรื่องแบบนี้ไม่น่าจะใช่เรื่องมาตัดสินนะ เพราะรามเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าทำได้เอลก็ต้องปกป้องดูแลภัทรอยู่แล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านทันตอนล่าสุดแล้ว เย้เย้เย้
:mc4: :mc4: :mc4:
อยากจะสารภาพว่าอ่านตอนอดีตแต่...อ่านผ่านๆ เนท่องจากพยายามทำความเข้าใจกันมันแล้ว ... แต่มันยากเกินที่หนูจะเข้าใจด้ายยยย 5555555+
อ่านจากคอมเม้นที่เรียบเรียงให้เข้าใจพอสังเขป > < แหะๆ
พยายามทำความเข้าใจกับ นาค ครุฑ ตะบองพลำ กาล ที่มาของตัวละคร ศัพท์ยากๆและบลาๆๆๆ
คนแต่งจะเก่งไปไหน เรียนเอกวรรณคดีไทยมาป่าวเนี้ยยย ???? ศัพท์สละสลวยและสูงมากกกกก
(ถ้าเรียนขอติดต่อ pmหลังไมค์ได้ม้ายยยย แบบว่าหนูเรียนเอกวรรณคดีไทยอยู่คะ เจอพวกนี้เข้าไปถึงกับอึ้ง...นี่ตรูเรียนเอกวรรณคดีไทยจริงป่าวเนี้ย 555)
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แบบว่า....ไม่เคยเจอแนวนี้มาก่อนเลยค่ะ อ่านครั้งแรก สำหรับนิยายYย้อนยุค (แต่ก็ยังมีปัจจุบันเยอะกว่า 555)
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดอะ จริงๆน้า :sad4:
แบบว่ารู้สึก...ไม่น่าเรียนเอกวรรณคดีไทยเลย เห้อออ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ยยยยยยยยย 5555+
ถาม - ตอนล่าสุดนี่ยังย้อนไม่ทันที่เกริ่นนำในบทแรกใช่มั้ยค่ะ? เพราะเหมือนไอเดียร์จะยังไม่รู้ว่าคุณเอลเป็นงู
ยังไงก็มาต่อไวๆนะคะ ^^ อยากอ่านต่อแล้วววว ขอยาวๆแบบจุใจเลยด้วย หุหุ
ปล.....อยากด้าย 3P กรีี๊สสสสสกร๊าสสสสส 555+
ทั้งรักคุณเอลลี่ ทั้งหลงคุณรามมี่ ทั้งชอบเรดดี้ (เอ๊ะ ?!)
-
นานมากแล้ว....
ถ้าพี่มังคุดเป็นผลไม้จริงคงเน่าไปแล้ว เพราะถูกด........อง
อ ย า ก อ่ า น ต่อ :m15:
-
คิดถึงเอล
คิดถึงไอเดียร์
คิดถึงคนเขียน :(
-
พี่ Zitraphat ค่ะ เรื่องรากไทรจบแล้ว
มาต่อเรื่องนี้เร็วๆๆนะค่ะ ไม่งั้นน้ำจะเป็นวิญญาณไปหลอกนะค่ะ
อุตสาหเร่งงานจนไม่ได้นอนมาทั้งอาทิตย์ เพื่อจะได้มาอ่านต่อเรื่องนี้ แต่พี่ช่างใจร้าย...............
มาต่อเร้วๆๆๆ นะค่ะ น้ำขอร้อง ไปทำงานต่อแล้ว นะค่ะ เจอกันอีกครังเมื่องานเสร็จ TT0TT
-
ดีมากๆ ด่ามันเยอะๆเลยภัทร โกรธๆๆๆ แต่ก็อภัยให้ละกัน กลับมาพูดไทยปร๋อเลย ^^ ภัทรจะได้ไม่เหงา จะได้มีคนพูดด้วยแล้ว
แต่คุณรามทำคะแนนำไปแล้วนะ สู้ๆละกัน
รอตอนหน้าค่า
-
แอบมาส่อง
เอลพูดไทยซะคล่องเชียว
-
คิดถึงไอเดียร์....คิดถึงแอล
มาแต่งต่อเถอะค่ะ
FC เพจนี้รออยู่นะ :call:
ใจร้าย....เค้าจ่ายค่าเมนท์มากกว่าค่าเสพอีก 5555+++
-
คิดถึงไอเดียร์....คิดถึงแอล
มาแต่งต่อเถอะค่ะ FC เพจนี้รออยู่นะ :call: ใจร้าย....เค้าจ่ายค่าเมนท์มากกว่าค่าเสพอีก 5555+++
V
โหวตบวกเป็ดปิดปาก.... ตามด้วยกระชากมาจูบบบบบบบบ :จุ๊บๆ: ขอเวลานิด...ตอนนี้กำลังคั่วพระพรตอยู่ :z10:
-
Thank you teacher. งั้นรอต่อไปอีกหน่อย...เห็นแก่เหตุผลดี ๆ หรอกนะ อิอิ
ป๋อล๋อ. จูบบบบบบบเค้าแรงจนปากเจ่อหมดแล้วเนี่ย :z3:
ขอบคุณนะคะ รอค่ะ...รอ
-
กาลกีรตี บทที่ 34
สวัสดีครับ....ผมไอเดียร์ครับ ...วันนี้เข้ามาที่ออฟฟิศ ไม่ต้องมองผมด้วยสายตาชื่นชม ไม่ได้ขยันขนาดนั้น ...เรื่องจริงคือสติผมยังไม่ลุกจากที่นอนเลยด้วยซ้ำ ที่เดินข้ามถนนมานี่ ร่างกายล้วนๆ...
เมื่อคืนผมกลับไปค้างที่ห้องมา ไม่ต้องถามว่าค้างกับใคร...ก็กับไอ้คนๆนั้นล่ะ เมื่อเช้ามันยังหน้ามึนไม่ยอมให้ผมออกจากห้องอยู่เลยนี่อาศัยแถเนียนเอาเรื่องงานบังหน้านะผมถึงได้ปลีกตัวออกมาได้....
ห้องผมยังคงความรกไว้เหมือนเดิม ที่ต่างออกไปมีแค่ความสะอาดที่มันเพิ่มขึ้น ฟังจากโฟร์ท ถึงได้รู้ว่า เอล มานอนที่ห้องผมหลังจากที่ผมทิ้งห้องไปนอนร้านพี่รามเกือบอาทิตย์ ผมไม่ได้ถามโฟร์ทว่าไอ้มังคุดมันไปไหนมา ไม่อยากเดาสาเหตุที่ผมต้องมานอนหยอดน้ำเกลือ เรื่องบ้างเรื่องมันไม่จำเป็นที่ผมจะต้องรู้ทุกเรื่อง ถ้ารู้แล้วมันไม่สบายใจ บางเรื่องก็อย่าไปรู้มันเลย....
ส่วนเรื่องของพี่ราม ตอนที่เข้าโรงพยาบาลพี่รามไม่ได้ไปเฝ้าผม แกไม่รู้เรื่องนี้และผมก็ไม่อยากให้แกรู้ด้วย โชคดีหรือเปล่าไม่รู้ ที่แกโดนทางบริษัทแม่เรียกตัวกลับสเปนตั้งแต่วันที่ผมมีเรื่องที่คลับใบไม้ ... ไอ้ฝิ่นเป็นคนรับสายตอนพี่รามโทรมาบอกผมว่าแกต้องบินด่วน ผมเลยสบายหูไม่ต้องรอฟังคำบ่นถ้าแกรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม กับพี่รามผมเหมือนแถเนียนอะไรกับแกไม่ได้เลย โดนจับทางได้ตลอด ...จนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน....ว่าความสัมพันธ์ของผมกับพี่รามเป็นแบบไหน...
“ไอเดียร์ ...โทรศัพท์ ”
ฝิ่นมันกระทุ้งศอกเรียกสติแล้วส่งโทรศัพท์มันให้ผม ... ‘พ่องมึงโทรมา...’ ที่ผมอ่านปากมันได้คร่าวๆมันขยับปากเป็นประโยคนั้นนะ....ผมก้มมองที่หน้าจอโทรศัพท์มัน นอกจากเบอร์แปลกๆยาวๆแล้ว มันไม่ขึ้นอะไรเลย...แต่พอผมลองเอาโทรศัพท์แนบหู... เสียงที่ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบก็ดังขึ้นมา
“ภัทรครับ? ได้กุญแจจากป้าแววหรือยัง?”
ลากไส้! พี่รามนี่หว่า! จะแถเนียนบอกพี่แกยังไงดีว่าผมยังไม่ได้กลับไปที่ร้านเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง ออกจากโรงพยาบาลมาไอ้มังคุดมันก็พาไปนอนที่คอนโดมัน พอง้องแง้งกับมันว่าผมจะทำงาน มันก็ตามมานอนด้วยที่ห้องผม ผมมีมันตามติดตลอดติดจนนึกว่ามันจะสิงผมได้อยู่แล้วตอนนี้ ที่เพิ่งห่างกันได้ก็ช่วงเช้านี่ล่ะ...
หลายวันมานี่ผมกับมันนอนตายคากองเอกสาร ทั้งเอกสารของผมและของมัน ที่แยกกันได้เพราะวันนี้มันต้องทำเรื่องยื่นขอจดทะเบียนบริษัท ส่วนผมก็ต้องมาเช็ครายละเอียดของตัวละครและแบบที่เคยร่างเอาไว้ เรื่องนี้คุยกับพี่รามก่อนหน้านี้แล้วเลยไม่ติดปัญหาอะไร ปัญหาเรื่องเดียวที่รอพี่รามก็เรื่องชื่อ ตัวเอกก็แค่นั้น ชื่อตัวเอกเรายังตัดสินใจอะไรไม่ได้ ผมเลยโยนเรื่องนี้ให้พี่ราม ที่แกโทรมาก็คงเพราะเรื่องนี้ด้วยมั้ง
“ภัทรครับ? ได้กุญแจจากป้าแววหรือยัง?”
ประโยคเดิมของพี่รามถามย้ำเมื่อเห็นว่าผมเงียบสายไป เอาไงดีวะ? ถ้าตอบเลี่ยงไปเดี๋ยวแกก็จับทางได้อีก....
“ผมไม่ได้กลับไปที่ร้านอะ พี่ราม....มานอนที่ห้อง ยังไม่เจอป้าแววเลย ...”
“แล้วภัทรจะกลับเมื่อไหร่? ตอนนี้ยังอยู่ที่ออฟฟิศกับฝิ่นใช่ไหม?”
“ยังอยู่ครับรอพรีเซ็นต์เรื่องตัวละคร ...พี่รามตกลงตัวเอกของพี่รามชื่ออะไร อะ? จะได้บอกพี่วุฒิได้ ”
“…………”
สาบานได้นะว่าพี่รามแกบอกชื่อมาแล้ว....สำเนียงแปลกๆขึ้นจมูก กับชื่อเรียกที่ฟังเหมือนคุ้นๆ แต่การออกเสียงที่แปลกออกไป ทำเอาผมมึน และยิ่งเหมือนจะมึนคูณสองเพราะสติผมยังนอนนิ่งอยู่บนที่นอน...ไอ้ที่เจรจากับพี่รามอยู่นี้ เปลือกของร่างกายล้วนๆ แกย้ำชื่อนั้นกับผมอีกสามสี่ครั้ง แต่ที่ทำได้ ผมแค่เออออ....รับทราบ แต่ไม่ได้รับสำเนียงนั้นใส่สมองเลย ไม่ได้ทวนชื่อนั้นให้แกฟังด้วยซ้ำ...
..พอแกวางสายไปแล้วผมถึงได้มีสติมานั่งกลุ้ม......
....
แม่ง.....ชื่อเหี้ยอะไรวะ ตัวเอกกู.....?
….
.
.
จะโทรกลับไปก็ไม่กล้า เบอร์แปลกๆที่โทรมา ไม่ต้องใช้ปัญญาเลย เบอร์นั้นเบอร์ต่างประเทศแน่นอน ...ดีไม่ดีเบอร์สเปนแน่ ...แล้วสมมุติว่ามีคนรับสายจะคุยกับเขาว่าอะไรอะ? สงสัยต้องแถเนียนอีกแล้ว ...หรือไม่อย่างนั้นก็ต้องภาวนา
‘อย่าเลยนะ...อย่าเสือกมีกรรมการคนไหนถามชื่อตัวเอกเลยนะ..วันนี้’
กลั้นใจส่งโทรศัพท์คืนให้ฝิ่น แต่ยังไม่ทันที่มันจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า สายเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกผมใจชื้นที่ฝิ่นมันดูเบอร์แล้ว ขยับอ้าปาก เป็นประโยคประมาณว่า ‘พ่องมึงโทรมา’ ผมรับสายมายังไม่ทันดูเบอร์ก็แนบหูก่อนเลย จะถามพี่รามเรื่องชื่ออีกครั้ง ...ให้โดนพี่รามบ่นดีกว่าโดนทางฝ่ายด่าแบบไม่รู้จบ
“Waiting me. Non,เอ่อ..รอ..หนึ่งกับสี่ ไปรับ รอ....นะ...[บลาๆๆๆๆๆ]”
เสียงที่โทรเข้ามาเล่นเอาผมขำก๊าก...เสียงไอ้มังคุดมันพยายามพูดภาษาไทย แต่ยังปนอังกฤษและเผลอผสมอิตาเลี่ยนในบางคำ...เสียงตวาดปนเหนื่อยหน่ายของโฟร์ทดังลอดออกมาด้วย ประมาณว่า ‘พูดภาษาไทย ...ไม่งั้นก็ไม่ต้องคุย’ จากนั้นก็ยาวเลยครับ ภาษานะที่เอลมันพูดออกมา เหมือนเกมผสมคำ ผมแปลอะไรที่มันพล่ามออกมาไม่ได้เลย นอกจาก ‘หนึ่งกับสี่ ไปรับ’ น่าจะหมายความว่าเอลจะมารับผมที่ออฟฟิศตอน บ่ายสี่โมง [16.00 น.] แล้วก็คุยสายอีกยาวเอลพล่ามไม่ยอมหยุด จนผมอดคิดไม่ได้ว่า ‘ให้มันเงียบเหมือนเดิมอะดีแล้ว’ แต่ผมก็ไม่ได้ขัดมันนะว่าไอ้ประโยคภาษาไทยที่เอลพล่ามมามันจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก ผมอยากให้มันพูดเยอะๆมากกว่า ไม่อยากติอะไรกลัวกำลังใจมันหดหาย ...ผมฟังเอลพล่ามน่าจะนานอยู่ เพราะรู้สึกตัวอีกที ฝิ่นมันก็กระทุ้งศอกเรียกผมแล้วว่าพี่วุฒิเรียกให้เข้าห้องประชุม ผมสกัดเอลที่พล่ามไม่หยุดแล้วบอกว่าจะรอให้มันมารับ
“....รักภัทรนะ...”
ประโยคนี้ของมันชัดที่สุดตั้งแต่ที่ผมฟังมา......
“....เหมือนกัน....”
คงเบลอกับภาษาไทยที่เอลพล่ามมาก่อนหน้านี้มั้ง? ผมถึงได้ตอบกลับปลายสายไปแบบนั้น....
“...เป็น...แฟน...กัน...นะ...”
ภาษาไทยสำเนียงเป๊ะ เอ่ยออกมาทีละคำ...แบบชัดสุดๆ ...หัวใจผมเต้นแรงมากจนรู้สึกได้ ....หน้ามันร้อนผ่าวไปหมดแล้วตอนนี้ ....ปลายสายเงียบไป....เหมือนกับผมที่เงียบพอๆกัน....
“...เป็น...แฟน...กัน...นะ...ภัทร...เป็น..คนรัก...ของ...ผม...”
สมองผมมันวิ้งๆๆ หน้าชาวูบๆๆๆ อารมณ์ตอนนี้สาวน้อยมาก...เคยนอนกับใครต่อใครมากี่ครั้งแล้ว จูบใครต่อใครมากี่ครั้งแล้ว... แต่ไอ้ที่มาถามแบบนี้ เพิ่งเคยมีครั้งแรกในชีวิตเลยนะ....แล้วจะให้ผมทำอะไรได้.......
...
.
.นอกจากคำสั้นๆคำเดียว..
.
..
.
“อืมส์...”
.
-
มาต่อแล้ว จิ้มก่อน เดี๋ยวมาเมนท์
ไรว๊า ทำไมตอบรับเป็นแฟนง่ายดายขนาดนี้
ถึงจะเชียร์เอล แต่มันง่ายไปเปล่า แล้วรามล่ะ
-
เอลน่ารักมาก ๆ ภัทรก็น่ารักนะเนี่ย แต่หนึ่งกับสี่หมายถึงบ่ายสี่งั้นหรือเนี่ย ภัทรเก่งนะเนี่ยเข้าใจเอลด้วย ช่วงที่ภัทรไม่อยู่เอลอยู่ห้องภัทร แสดงว่าเอลหายตัวไปไม่นาน แต่ภัทรคิดมากจนทำแบบนั้น
-
กรี๊ดดกร๊าดกันทีเดียวเลยตอนนี้
แอร๊ยยยยย
แต่คุณรามนี่สินะ ยังไม่เคลียร์ รอตามลุ้นกันต่อ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย กลับมานี่พัฒนาขึ้นเยอะ จะเร่งทำคะแนนแข่งกับคุณรามสินะ :laugh:
ชอบอ่ะ ให้คะแนนความพยายามของเอลไปเลย ร้อยเต็มสิบ! เว่อเนอะ 555 แต่อ่านแล้วบิดอ่ะ เขินนนนน :-[
อ่านแล้วอารมณ์ดีสุดๆ รอตอนหน้านะคะ ^^
-
ทำไมภัทรไม่คิดให้ดีก่อนตอบนะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกอะ
-
ฮิ้ววววววววว!! เอลน่ารักที่สุด แฟนคลับหัวใจพองโตมาก
แต่...ทำไมคำตอบสุดท้ายของไอเดียร์ "อืมส์..." ต้องมี สเสือการันด์ด้วยน้อ...คิดจะไป อืม กับใครอีกหลายคนรึไง ???
(นี่ตูคิดมากไปรึป่าวเนี่ย)
-
อืม...............(http://upic.me/i/dp/ois98.gif)
เอลนะเอล เล่นแย็บหมัดใส่ให้มึนๆ พอเดียร์เผลอล่ะฮุคซ้ายใส่ บรึ้มมมม ตามด้วยฮุคขวา
เดียร์น้อยไปไม่เป็นเลย ต้องยอมให้นับแปด อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย เขินแทน
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2e6dc9f1.gif)(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2e6dc9f1.gif)
บริษัทแม่เรียกตัวกลับเสปน>>>สเปน
ว่าความสัมพันธุ์ของผมกับพี่รามเป็นแบบไหน...>>>สัมพันธ์
ที่ผมอ่านปากมันได้คราวๆ>>>คร่าว (รึป่าวอะ่)
เสียงตวาดปนเหนื่อยหน่ายของโฟร์ทดังรอดออกมาด้วย>>>ลอด
-
ตอนนี้สั้นเหมือนทุกตอน ..แต่ไม่มีใครต่อว่าคนเขียนเหมือนทุกครั้ง... เพราะมัวแต่อ้างงงงงค์อั๊ยๆๆๆ กับคำตอบสั้นๆของไอเดียร์...
"อืมส์" ที่มันมี 'ส์' มันเขินนนนน... :o8:
*ปล. เขินว่ะ...เขินทั้งๆทีประโยคคำถามกับประโยคคำตอบมันธรรมดามากๆ แต่ทำไมเขินอะ :confuse:
-
โอยยยย พอมีบทแล้วเธอน่ารักมาก เอลลลลล
>< o13 o13
-
ฮัดช่า คุณรามกลับมาจะทำงัยล่ะนิ ไอเดียร์เขินน่ารักจัง
-
ตัวเธอ... อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาจะร่วง อ่านจบแล้ว ยิ้มแก้มปริ อยากจะกรี๊ดให้ปรอทแตก แต่กลัวพ่อแม่หาว่าบ้า
อีมังคุด ในที่สุด แกก็ได้เป็นแฟนกะภัทรแล้ว.... แล้วภัทร ตอบได้น่ารักมากเลย(อืมส์) อิอ๊ะ เค้าชอบ..
อีกไม่นานแล้วสินะ!!! เราจะได้เห็นอนาคอนด้ากันซะที (ย้อนกลับไปที่บทนำ)
แต่ยังงอยู่ดีว่า ใครแค้นมังคุด แล้วมังคุดกะโฟร์ทไปสนิทกันตอนไหน?
แล้ว อีกอย่าง หนึ่งกับสี่ มันต้อง 14.00 บ่ายสองไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นก็ 4pm อะไรสักอย่าง แอบงง
เค้ารอเรื่องนี้นะ มาต่อบ่อยๆ
-
ตัวเธอ... อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาจะร่วง อ่านจบแล้ว ยิ้มแก้มปริ อยากจะกรี๊ดให้ปรอทแตก แต่กลัวพ่อแม่หาว่าบ้า อีมังคุด ในที่สุด แกก็ได้เป็นแฟนกะภัทรแล้ว.... แล้วภัทร ตอบได้น่ารักมากเลย(อืมส์) อิอ๊ะ เค้าชอบ.. อีกไม่นานแล้วสินะ!!! เราจะได้เห็นอนาคอนด้ากันซะที (ย้อนกลับไปที่บทนำ) แต่ยังงอยู่ดีว่า ใครแค้นมังคุด แล้วมังคุดกะโฟร์ทไปสนิทกันตอนไหน? แล้ว อีกอย่าง หนึ่งกับสี่ มันต้อง 14.00 บ่ายสองไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นก็ 4pm อะไรสักอย่าง แอบงง เค้ารอเรื่องนี้นะ มาต่อบ่อยๆ
V
ก็งงกับมันเหมือนกัน แต่ไอ้สองคนนี้มันดันเข้าใจกันได้ ฮาาาา
ไอ้ที่เอลมันต้องการจะบอก คือ 16.00 น.ถูกแล้ว ไอ้คำว่า 'หนึ่ง' ของมัน มันหมายถึง หนึ่ง[Prima] ในภาษาอิตาเลี่ยนที่แปลว่า 'แรก' ภาษามันยังมึนตึบอยู่เหมือนเดิม และที่ซ้อนกว่านั้นหน่อย มันคุยกันเรื่องเข็มนาฬิกาไม่ได้คุยเรื่องตัวเลข ...แต่ที่แปลกคือ ไหง ไอเดียร์มันดันเข้าใจ แบบไม่ท้วงติงอะไรหรืออ่ะ? อะไรบ้างเลย ....สรุป มันเข้าใจของมันสองคน...??
-
อร๊ายยยยย
มังคุดความพยายามเป็นเลิศ
"เป็นแฟนกันนะ"
แถมไอเดียร์ตอบตกลงด้วยอ่ะ ^^
-
โฮกกกก ไปตกหลุมตกปากรับคำเค้าไปแล้วเรอะ
ไอ้อารมณ์สาวน้อยกะที่ไปหลงคารมเค้าง่ายๆเนี่ย ผลจากการเอาสติฝากไว้กะที่นอนรึเปล่าเนี่ย
แล้วก็เหมือนเข้าโหมดอึนลืมพี่รามไปเลยอ๊ะ
แต่นายเทพจริงๆนะที่แปลปริศนาคำของนายเอลออกด้วยสติอันน้อยนิดเช่นนี้ เค้าไม่สามารถขนาดนั้นเลยอ่า
-
คะแนน เอล: ราม = 69 :29 เอลยังมี FC. ได้อีก แหม....แต่เลข 69 นี่ น่ากดจริงๆนะ..... ตัวเลขหวาดเสียวมาก...เอล
-
โฮะ! เจ้าเดียร์ ไหนว่ายังไม่หายงอน พ่องูมาโทร.พล่ามนู่นนี่ไม่ทันไร
เออออ อืมๆไปเรียบร้อยซะแระ
น้อยใจแทนคุณราม พูดไปเดียร์ก็ไม่สนใจฟัง ใช่ซี๊ พระเอกมา พระรองต้องหลบ :o12:
-
กาลกีรตี บทที่ 34 <<<ช่วงแถมแบบอึนๆ>>>
[Part- เอล]
......
..
‘อืมส์….’
Si= Yes , Sure , I do, OK. , ตกลง , ครับ , โอเค ,ได้ , เป็นแฟนกัน o13
No= Non, ไม่ :sad5:
......โฟร์ท สอนมาแค่นั้น ....ถ้างั้น .....แล้วไอ้ ‘อืมส์’ ของ ภัทร มันหมายความว่ายังไง? :confuse: มันหมายความว่า Si หรือ No ล่ะ? o22
....เอล ได้แต่เงียบ คิดวนไปวนมาอยู่ในหัว คิดแค่นั้น ไอ้ ‘อืมส์’ นั้น...ความหมายมันคืออะไร ? คำสั้นๆ ที่ทำเอา เอล เครียดระยะยาว.... :freeze: นาฬิกา ตอนนี้ บ่ายสองโมงครึ่ง จะให้ทนทรมานอยู่ถึง สี่โมงรึไง? ทนไม่ได้ หรอก! :serius2: แล้วถ้า ไอ้ ‘อืมส์’ ของ ภัทร มันหมายถึง ‘ไม่’ ล่ะ? :sad3: …..
…
.
.
.
.
..
ฝันไปเถอะ!!! :o211:
ต่อให้ไอ้ ‘อืมส์’ ของภัทรนั้น หมายถึง ‘No’ ให้ตาย.... ก็จะทำให้มันเป็น ‘Si’ ให้ได้ :fire: ถ้าไม่มีทางเปลี่ยนใจจริงๆ ก็ต้องฉุดกันล่ะ!! :interest:
-
:mc4: เย้ตอนใหม่มาแล้ว
แต่ทำไมภัทรถึงยอมเป็นแฟนมังคุด อ่ะ
พี่รามแกออกจะนิสัยดีอ่ะ o22 :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
รอตอนต่อนะค่ะ เรื่องใหม่ด้วยสาป..ศิลา น่าลุ้นดี :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ฮ่าๆ น่ารักอะ
ไม่เข้าใจก็ไปถามโฟร์ทสิเอล
จะมานั่งคิดเองทำไม
-
ฮ่าๆ น่ารักอะ ไม่เข้าใจก็ไปถามโฟร์ทสิเอล จะมานั่งคิดเองทำไม
V
ถามไม่ได้ นี่มันเรื่องของ ศักดิ์ศรี :sad5:
-
กร๊ากกกกกกกก ตอนแถม
เค้าตอบแบบไหนก็โมเมไปเลยว่าใช่, yes, si, Ok, sure, absolutely
โอ๊ยยยยยยยยยยย ฮา
ยิ่งไอ้เสียศักดิ์ศรีไม่กล้าถามนี่แหละที่สุดยอด
-
5555 ไอ้งูยักษ์บ้า ถามอากู๋ก็หมดเรื่อง อืมก็อืมไง คิดมากทำมายยยยย
-
เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้รามด้วย
ดังนั้นเราจะแปลคำว่า "อืมม" เป็น "กำลังคิดอยู่ ทำตัวดี ๆ ล่ะแก"
-
เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้รามด้วย ดังนั้นเราจะแปลคำว่า "อืมม" เป็น "กำลังคิดอยู่ ทำตัวดี ๆ ล่ะแก"
V
อะน่ะ!!! :m20: :m20: :m20: ก็แถกันไป รอพี่รามกลับมาก่อนเหอะไอเดียร์เอ้ย....ตายอย่างเขียดแน่แก
-
3P เลยแหละกัน ง่ายดี
-
ว๊ากกกกส์... เป็นแฟนกันแล้วอ่ะ :o8:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาอ่ะ เอลเอ๊ย รอไปเถอะ อิอิ
-
ไม่เอาทำมัยเป็นแฟนกับมังคุดง่ายจังล่ะ พี่รามกลับด่วน
-
เอลคิดมากแบบนี้เข้าท่าแฮะ
เส้นบาง ๆ ระหว่าง Yes กับ No นั่นแหละ คือความสุขที่สุดแล้ว
มัน "ลุ้น" ดีไม่ใช่รึไง?? ตื่นเต้นดีออก
รออ่านต่อค่ะ
-
เอลอะ ไอเดียร์ตกลงแล้วอะ คิดรัยเยอะ แต่สุดท้ายกะคิดจะฉุดอยู่ดี อิอิ
-
อิๆ อุๆ งุๆ งิๆ ตลกจัง พ่องูคิดมาก น่ารักเชียว
-
อืมส์ = yes นะเอล ^^
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
V
คนของพี่ราม ????
-
ภัทร ไปเป้นแฟนกับเอลได้ไง :z3: แล้วคุณรามจะเสียใจเอานะ ไปเปลี่ยนเป็นคำว่าไม่ดีกว่านะภัทร o18
-
หนึ่งในเพลงที่เพราะที่สุด ...แต่หาฟังเต็มๆ เดี่ยวๆ ไม่เกี่ยวกับเทปรายการ ยากที่สุดใครมีเนื้อร้องช่วยหน่อยสิ เครดิต "ความฝัน ผู้คน ดนตรี " ลงเนื้อนิดนึงแต่ไม่แน่ใจว่าถูกรึเปล่า...เพลงนี้ให้ เป็นของปลอบใจ FC.คุณราม รอแกกลับมาก่อนนะ ...
***เสียงสายลมถามว่าอยากไปไหน... โลกกว้างใหญ่ฉันจะพาเธอไป... สายน้ำเย็นถามว่าเธอเหนื่อยไหม... แสงจันทรา... การจากลาหัวใจ...
http://www.4shared.com/mp3/QNNMOLKb/_online.html (http://www.4shared.com/mp3/QNNMOLKb/_online.html)
-
อืมภาษาปะกิดแปลว่าอยู่ระหว่างการประมวลผลนะแอล
อืมส์ เติม s ด้วย แปลว่าประมวลผลเยอะ คงอีกนาน หุหุ
แต่ถ้าหัวเด็ดตีนขาดก็จะทำให้มันให้มันเป็น Yes อยู่แล้ว แล้วจะถามไปทามม้ายยยยยย
ท่านปล่อยให้ทางเลือกทั้งหมดมันมีทางออกเดียวมะใช่เรอะ
ปล. เพลงเพราะจริงๆด้วย ถูกใจอะ
-
โอ้ยเครียดแทน
:serius2:
แล้วพี่รามล่ะ
จะเอาไว้ไหน
ไอ้งูยักษ์ก้อเรียนภาษาไม่จบ
:try2: :try2:
-
คุณรามขา ต่อให้ตามไปกี่ชาติ มัวแต่ช้ายังงี้ ก็รับทานแห้วไปทุกชาติสิคะ ขัดใจแม่ยกจริง ๆ
-
รอจ้ารอ ^^
-
คุณรามกลับมาเร็วๆนะ :call:
-
รอ ร้อ รอ ชูป้ายไฟเชียร์คุณรามสุดที่รัก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กาลกีรตี บทที่ 35
[อดีต]
[เจิมพรหมจรรย์ ]
จันทรา....ดวงเด่น นภา....
คืนค่ำคืนสิเนหา....เคียงค่ำ.....
หัตถ์ยกชู พวงร้อยพวงบูชา....ข้อเท้ากลมใส่บ่วง กระดิ่งดา... ก้าวน้อม
นวลแป้งนวลปรางค์ นวลหน้า...นวลนิ่งนวลบูชา เพียงพี่....
นวลจักรับคำนับรักในราตรี ....นวลจักบ่หนีกล่าวคำพรพร้อม...ถวายกาย....
.........
..
"....องค์....จักจ้องข้าเจ้าอีกนานไหมขอรับ...องค์ท่าน?"
พราหมณ์น้อย ถอนหายใจยาวแล้วถือวิสาสะ ยกชายผ้าสีครามเขียวให้พ้นข้อบาท ก้าวข้ามธรณีประตูอย่างขัดใจ เก้ๆกังๆ ด้วยข้อเท้ากลมถูกรัดไว้ด้วยกระดิ่งบ่วงที่ล่ามเข้าหากัน มันทำให้เดินได้ยากพอๆกับทำให้เกิดเสียง กรุ๊งกริ๊งเวลาเดิน ... พวงมาลัยหอมที่เคยสำรวมยกชูเหนือหัวเวลาก้าวเข้ามายังห้องหอ ตอนนี้ ภัทระจับมันยัดใส่ข้อมือตนแล้ว...หมดพิธีไปเกือบครึ่งคืน หากแต่องค์ราพณ์ยังนั่งนิ่งอยู่เยี่ยงนั้น...มิเรียก มิสนใจ จักมีก็แต่เพียงสายตาที่ทอดมา ....กั้นแค่เพียงธรณีประตู หากแต่พอองค์ราพณ์ไร้ถ้อยเจรจา ...ทำไมมันเหมือนไกล...... หัวใจ.......
........
....
.
ภัทระนั่งนิ่งอึดอัดได้ไม่นานนักหรอก... สายตาที่องค์ราพณ์ส่งมา มันแปลกไป โกรธ รึขัดใจเยี่ยงไร? หากเป็นเฉกนั้นทำไมมิพูดจา ....ตรัสสักคำ....ก็ยังดีกว่าปล่อยให้คนรอนั่งพับเพียบพนมกรก้มหน้า....
วันนี้ตั้งแต่ฟ้าสาง ยังมิมีสิ่งใดเข้าท้อง ลืมตาตื่นขึ้นมาพวกนางในก็จับเตรียมถวายตัว ผิวเนื้อถูกขัดด้วยขมิ้นจันทน์ แลชโลมด้วยกฤษณา ดินสอดำกรีดวาดดวงตาจากปลายนิ้วเหล่านางใน เส้นผมยาวที่มิเคยได้ตัดด้วยครองเพศ พรหมณ์ ถูกปลดรื้อลงมาสางสระด้วยผิวมะกรูดหอม ปลายนิ้วย้อมทาด้วยชาดแดง มิเพียงแต่ปลายนิ้วนะ ริมฝีปากก็ถูกแต่งแต้มด้วยชาดจากกลีบไม้ รสชาติหอมหวานที่ภัทระสัมผัสได้ทุกครั้งที่เม้มเลียริมฝีปากตนเอง หน้าผากมน เจิมแต้มด้วยแป้งสี แถมกุณฑลที่เจาะใส่เป็นพวงห้อยระย้าลู่เคลียไปกับไหล่ ....อาภรณ์ที่สวมใส่ จากผ้าดิบสีขาว ก็เปลี่ยนเป็นผ้าบางสีครามเขียว สีเดียวกับสีมณีแห่ง ชลวะเท...
พิธีในค่ำนี้ เรียกพิธีเจิมพรหมจรรย์ รู้อยู่เพียงนั้น.... การเจิม จักต้องทำเพื่อให้พ้นผ่านช่วงดรุณ และพราหมณ์ที่รับดรุณไว้เจิม จักเลือกดรุณเพียงหนึ่งเท่านั้นในชีวิตพราหมณ์ ....มิรู้หรอกว่าเขาทำกันเฉกใด หากแต่หาได้กังวลใจก็ด้วยตนที่รับไว้ในพิธี คือ องค์ราพณ์ ..... แม้พิธีการช่วงเช้าถึงเที่ยงที่ผ่านไปจักน่าเกรงด้วยคำมนต์ และความศรัทธาแห่งพิธีศีล แต่พอสิ้นพิธีในช่วงเย็นที่ องค์ราพณ์ ลงมีดตัดปลายมวยผมออกแล้ว ม้วนเก็บผมที่เหลือให้ ด้วยหัตถ์องค์เอง มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ....ทั้งพิธี เพิ่งได้ใกล้องค์ราพณ์ก็ครานั้น... หากแต่นี่นานแล้วที่ต้องนั่งนิ่งยกชูพวงมาลัยร้อย อยู่หน้าธรณีประตู .....ขัดใจ เมื่อองค์ราพณ์เองมิเอ่ยเรียกอันใด มิชอบเพลานี้ แห่งองค์....หน้ากากของหน้าที่ที่สวมไว้รึไร ...ที่ทำให้ห่างเหิน?
จากที่สำรวมก้มหน้านิ่ง ภัทระขยับกาย เงยหน้าขึ้นจ้องสายตาคมขององค์ราพณ์ แววตาปรานีเฉกเคย หากแต่บัดนี้มันมีแววแปลก ...เหมือนเรียกหา แต่มิเอ่ยปาก เหมือนห้ามยั้ง แต่มิกระทำการใด ....
.....
.จบทุกสิ่ง ภัทระ มองตอบสายตาองค์ แล้วลุกก้าว จับชายผ้าก้าวข้ามธรณี ประตูเข้าไปหาองค์เอง....จักทำสิ่งใดต่อไป หากมิกล่าวข้าเจ้าจักทราบพิธีไหมเล่าขอรับ??
...
........
...หลังจากเสียงถอนหายใจยาว..... รอยยิ้มจางปรากฏบนริมฝีปากหนา....แววตาคมขององค์ราพณ์ ได้แต่จดจ้อง ภัทระที่ก้าวใกล้เข้ามา.....ใต้ท่าทีที่สงบนิ่ง..... หัวใจ เหมือนกลองชัยที่ดังรัว ...ลมหายใจที่เคยถูกคุมไว้ด้วยสติและปราณ เพลานี้กลับควบคุมมันมิได้ซะอย่างนั้น.....
กลิ่นมาลัยหอมหยุดอยู่เบื้องหน้า.....สายตาตัดพ้อของดรุณที่ตนรับไว้ในชีพอันเป็นนิรันดร์ก็หยุดอยู่เพียงนั้น...จันทร์ดวงโตลอยสูงสาดแสงสีนวลตกกระทบแก้มและริมฝีปากสีระเรื่อ...
'จักลุกก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาเยี่ยงไร? มิรู้กระนั้นรึว่าข้ารับชีพเจ้าไว้หาได้ปรารถนาในร่างกาย'
เสียงสติองค์ราพณ์กล่าวเยี่ยงนั้น...หากแต่ร่างกายและหัวใจ หาได้เอ่ยคำใด....หัตถ์ใหญ่ เอื้อมลูบเบาที่ปรางค์นวล ก่อนจะน้อมร่างนั้นให้ใกล้เข้ามาบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา.....
....การเข้าพิธีหมายถึงการรับไว้....และสอน...สอนทุกสิ่งที่ดรุณน้อยจักต้องรู้เมื่อก้าวผ่านข้ามความเป็น ผู้ใหญ่.......
....................สอนด้วยร่างกาย........สอนด้วยความรู้สึกทั้งหมด......สอน....ให้...รู้สึก...และ..รับ ทุกรู้สึก....
............
...ค่ำคืนแห่งปรารถนา.....คำว่ารัก....จักถูกถ่ายทอดให้รับรู้ทุกถ้อยคำ.....
....
...
.
.......ภัทระ ไล่สายตาไปตามแผ่นหนังที่จารตวัดอักษรสีทองเรียงเป็นแนวเสมอกัน ไล่สายตามองตามจนถึงอักษรสุดท้ายแล้วถึงกับขมวดคิ้ว....
คว้าหยิบแผ่นหนังในพานเงินขึ้นมาหนึ่งแผ่น ส่วนอีกแผ่นที่จารอักษรเดียวกันทิ้งมันไว้ในพานอย่างนั้น โบกมือปัดให้นางในยกพานนั้นกลับไปที่ที่แผ่นหนังนั้นควรต้องไป....
...... สารจำต้องถูกส่ง ....แม้ถ้อยที่ตอบกลับมาในสารจักเหมือนถูกคนเขียนกำหนดไว้แล้วก็ตาม ....
.......
..
.
"หมายเยี่ยงไรขอรับองค์ราพณ์.......ทับทิม 6 หาบ ไพฑูรย์ อีก 6 หาบ...เหอะสุระ! องค์ราพณ์ ใยมิแจ้งบิดาข้าเจ้าไปเลยเล่าขอรับว่ามิอยากส่งข้าเจ้าคืน....แบบนี้องค์ชลวะเทมิเสียหน้าแย่กระนั้นรึ..."
"เสียหน้าด้วยเหตุใด? "
"เหอะ! องค์เองก็ทราบ....ด้วยสิ่งที่องค์ขอกระนั้นล่ะขอรับ....ชลวะเท เป็นเอกในมุกดาและมรกต หาใช่ ทับทิม และไพฑูรย์ สองสิ่งนั้นมันของสิงหกรรมนคร ...ผิดแดนกระนั้น...? รึจงใจขอรับ องค์ราพณ์ท่าน...? "
"...."
มิได้คำตอบใดจาก องค์ราพณ์ นอกจากการเคลื่อนหันแผ่นหลังทอดยาวไปตามแผ่นหิน....แล้วนิ่งเงียบ ....
"คิดจักรับข้าเจ้าไว้ในแดน จริงๆรึขอรับ องค์ราพณ์..."
ร่างใหญ่...ถอนหายใจเฮือกแล้ว ลุกขึ้นเดินเข้ามาโอบกอด พราหมณ์น้อย... ทุกถ้อยคำรักที่ถ่ายเทให้ มันล่วงเลยมาเกือบชนคราจันทร์เต็มดวงอีกจันทร์ .....หากแต่รักนั้นก็ยังมิหมดไป รังแต่จักเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ
'อย่าได้กลับนครเลย...อยู่เคียงข้าเฉกนี้เถิด'
เหมือนทุกครั้งที่ถ้อยนั้นมิเคยเอ่ย....ด้วยคิดว่าเล่ห์ที่คาดไว้และตรัสขอเพื่อแลกเปลี่ยนกับ รัก นั้น จักมิมีผู้ใดขัดได้ ......
...
..จักได้ รัก ไว้กับตัวโดยมิต้องกังวลในถ้อยครหา ....หรือสายตาที่แปรเปลี่ยนของ ภัทระ หากรู้ว่าตนนั้นปรารถนา ศิษย์น้อยตนนี้เพียงใด....
....
..
.'ทับทิม 6 หาบ ไพฑูรย์ 6 หาบ.....จักมีมันตนใด หาของไถ่ถอนเหล่านี้มาได้เพียง 2 ทิวา.....?'
.....
..
.
-
โธ่เอ้ย บอกไปตรงตรงซะก้อสิ้นเรื่อง
-
โฮก. . . มีพิธีอย่างนี้ด้วยเรอะ
แล้วได้ทำจนจบพิธีไหมเนี่ย
แต่องค์ราพณ์ก็น้าาา ปากหนักจริงๆ
การกระทำก็ด้วย จะถนอมกันไปถึงไหน
-
อร๊ายยย ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ? :m13: :interest:
-
พูดออกไปก็สิ้นเรื่อง
-
อุๆ มีเรียกค่าไถ่ด้วย แต่เรียกแบบที่คาดว่าคงหามาให้ไม่ได้
ดูท่าว่าภัทระคืนนี้คงทั้งงามทั้งหอมมาก องค์ราพณ์อาจอดใจไม่ไหว ขอชื่นใจบ้างไม่มากก็น้อย :o8:
-
ปากหนักไปไหนคะองค์ราพณ์
แหม่...อยากแอบใต้เตียงตอนเขาสอนกันจังเลย อิอิ
-
สรุปองราพณ์ เป็นซึนอ่ะ o18
น่ารัก :impress2:
เย้ เย้ o13
องราพณ์คัมแบค :z2:
-
"สอน....ให้...รู้สึก...และ..รับ ทุกรู้สึก" อ่านแว๊บแรกต๊กกะใจ นึกว่าสอนให้ "รุก"และ "รับ"(http://upic.me/i/gy/yenyo92.gif)
อั้ยย่ะ กำลังง่วงๆอยู่ ตาสว่างเลย เลี้ยวกลับมาอ่านแทบไม่ทัน
สรุปแล้วหลักสูตรสอนอะไรบ้าง นักศึกษาลงทะเบียนเรียนไปกี่หน่วยแล้วอ่ะ เค้าอยากรู้..... นู๋จิ้นไปไม่ถึงงงง(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2d535818.gif)
แบบว่าค่อนข้างงงๆศัพท์โบราณ อ่านไปต้องค่อยๆแปลไป แปลไทยเป็นไทย
ชักมึนๆ(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2bb4c323.gif)
อิอิ เค้าล้อเล่นน้าาาา
มันทำให้เดินได้ยากพอๆกับทำให้เกิดเสียง กรุ้งกริ้งเวลาเดิน>>>กรุ๊งกริ๊ง
แววตาปรณีเฉกเคย หากแต่บัดมีมันมีแววแปลก>>>ปรานี (เดาเอา หรือว่าเป็นพวกศัพท์โบราณรึป่าวอ่ะ )
รอยยิ้มจางปรากฎบนริมฝีปากหนา>>>ปรากฏ
แสงสีนวลตกกระทบแก้มและริมฝีปากสีระเรือ>>>ระเรื่อ
-
:m31: :m31: :m31:
-
อยากอ่านตอนปัจจุบันอ่าาาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สอนกันยังไงอะ
เค้าอยากรู้จัง อิอิ
-
องค์ราพณ์อุตส่าห์วางแผนเรียกค่าไถ่ ยังมีคนมาเอาตัวภัทระกลับไปได้อีกนะ อิอิ
-
โฮก. . . มีพิธีอย่างนี้ด้วยเรอะ
V
ตอบเน้อ....มันมีพีธีนี้จริงๆเน้อ...ไม่ได้ฟินหรือจิ้นไปเอง เป็นประเพณีของพวกที่รับเอาศาสนาฮินดูโบราณเคยมีบันทึกไว้ด้วย จำไม่ได้ว่าคนบันทึกเป็นโปรตุกีส หรือ อิตตาเลี่ยน การบันทึกครั้งสุดท้ายน่าจะเป็นของพวกพุกาม แต่ปกติเขาทำกันตั้งแต่อายุ 8-12 ขวบนะ และนักบวชที่ทำพิธีถ้าเป็นคนมีชื่อเสียงหรือเป็นที่นับถือทางพ่อแม่ของเด็กเขาจะซื้อตัวกันเลยทีเดียว เพราะนักบวชหนึ่งคนรับเด็กในสังกัดได้แค่คนเดียว พ่อแม่ที่ฐานะไม่ดีบางคนถึงกับขายของทุกอย่างเพื่อส่งตัวลูกให้นักบวชรับไว้ เขาว่ากันว่านอกจากนักบวชจะใช้พรหมจรรย์ของเด็กใส่ในถ้วยเหล้า [มันคือส่วนไหนฟ่ะ?]นักบวชบางคนถึงกับนอนกับเด็กในสังกัด แต่ไม่มีใครรู้เรื่องที่เขาว่ากันมาว่ามันจริงหรือเปล่า เพราะคนบันทึกไม่ใช่คนในพื้นที่เข้าไปดูเขาทำพิธีไม่ได้ และรุ่งเช้านักบวชจะเรียกสินไถ่ให้พ่อแม่เด็กมาไถ่เด็กคืน แต่พ่อแม่บางคนก็ไม่ไถ่ถอนนะ เพราะกะฝากให้ถือบวชไปเลย ใครเรียนโบราณคดีมา ช่วยมาเพิ่มเติมหน่อยสิ อ่านมานานแล้ว จำไม่ค่อยได้...เอ่อจำได้อีกอย่าง...ถ้าเป็นหญิง....จบจากพิธี ถ้าพ่อแม่ไถ่รับกลับมาบ้าน เขาจะจัดพิธีรับกันยิ่งใหญ่ และในพิธี แม่ของเด็กสาวจะอวยพรว่า
"ขอให้เจ้ามีผัวร้อยคนพันคน"
... :sad3:
-
กาลกีรตี บทที่ 34 <<<ช่วงแถมแบบอึนๆ>>>
[Part- เอล]
......
..
‘อืมส์….’
Si= Yes , Sure , I do, OK. , ตกลง , ครับ , โอเค ,ได้ , เป็นแฟนกัน o13
No= Non, ไม่ :sad5:
......โฟร์ท สอนมาแค่นั้น ....ถ้างั้น .....แล้วไอ้ ‘อืมส์’ ของ ภัทร มันหมายความว่ายังไง? :confuse: มันหมายความว่า Si หรือ No ล่ะ? o22
....เอล ได้แต่เงียบ คิดวนไปวนมาอยู่ในหัว คิดแค่นั้น ไอ้ ‘อืมส์’ นั้น...ความหมายมันคืออะไร ? คำสั้นๆ ที่ทำเอา เอล เครียดระยะยาว.... :freeze: นาฬิกา ตอนนี้ บ่ายสองโมงครึ่ง จะให้ทนทรมานอยู่ถึง สี่โมงรึไง? ทนไม่ได้ หรอก! :serius2: แล้วถ้า ไอ้ ‘อืมส์’ ของ ภัทร มันหมายถึง ‘ไม่’ ล่ะ? :sad3: …..
…
.
.
.
.
..
ฝันไปเถอะ!!! :o211:
ต่อให้ไอ้ ‘อืมส์’ ของภัทรนั้น หมายถึง ‘No’ ให้ตาย.... ก็จะทำให้มันเป็น ‘Si’ ให้ได้ :fire: ถ้าไม่มีทางเปลี่ยนใจจริงๆ ก็ต้องฉุดกันล่ะ!! :interest:
หมั่นไส้ ไม่รู้ก็ก็ต้องเป็นแฟทรหรอ แบร่ o15 :o9: :haun5: o1 :oni2:
พี่รามค่ะ กลับมาแล้ว เอามังคุดไปเก็บ รับบ่ได้ o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
ความจริงถ้าภัทรยอมอยู่กับองค์รามแต่แรกเรื่องน่าเศร้าทั้งหมดคงไม่เกิด
อีกทั้งถ้ามังคุดหา
.'ทับทิม 6 หาบ ไพฑูรย์ 6 หาบ.....จักมีมันตนใด หาของไถ่ถอนเหล่านี้มาได้เพียง 2 ทิวา.....?'
... มาไถ่ถอนทุกอย่างคงไม่เศร้าถึงเพียงนี้
รออ่านตอนต่ออยู่นะค่ะ อัพไวๆๆๆๆ :z13: :z13: :z13:
:c3: o11
-
น่าจะบอกไปว่าอย่างละ600หาบเนอะ จะได้มั่นใจว่าไม่มีใครหามาได้ :z3:
-
V
ตอบเน้อ....มันมีพีธีนี้จริงๆเน้อ...ไม่ได้ฟินหรือจิ้นไปเอง เป็นประเพณีของพวกที่รับเอาศาสนาฮินดูโบราณเคยมีบันทึกไว้ด้วย จำไม่ได้ว่าคนบันทึกเป็นโปรตุกีส หรือ อิตตาเลี่ยน การบันทึกครั้งสุดท้ายน่าจะเป็นของพวกพุกาม แต่ปกติเขาทำกันตั้งแต่อายุ 8-12 ขวบนะ และนักบวชที่ทำพิธีถ้าเป็นคนมีชื่อเสียงหรือเป็นที่นับถือทางพ่อแม่ของเด็กเขาจะซื้อตัวกันเลยทีเดียว เพราะนักบวชหนึ่งคนรับเด็กในสังกัดได้แค่คนเดียว พ่อแม่ที่ฐานะไม่ดีบางคนถึงกับขายของทุกอย่างเพื่อส่งตัวลูกให้นักบวชรับไว้ เขาว่ากันว่านอกจากนักบวชจะใช้พรหมจรรย์ของเด็กใส่ในถ้วยเหล้า [มันคือส่วนไหนฟ่ะ?]นักบวชบางคนถึงกับนอนกับเด็กในสังกัด แต่ไม่มีใครรู้เรื่องที่เขาว่ากันมาว่ามันจริงหรือเปล่า เพราะคนบันทึกไม่ใช่คนในพื้นที่เข้าไปดูเขาทำพิธีไม่ได้ และรุ่งเช้านักบวชจะเรียกสินไถ่ให้พ่อแม่เด็กมาไถ่เด็กคืน แต่พ่อแม่บางคนก็ไม่ไถ่ถอนนะ เพราะกะฝากให้ถือบวชไปเลย ใครเรียนโบราณคดีมา ช่วยมาเพิ่มเติมหน่อยสิ อ่านมานานแล้ว จำไม่ค่อยได้...เอ่อจำได้อีกอย่าง...ถ้าเป็นหญิง....จบจากพิธี ถ้าพ่อแม่ไถ่รับกลับมาบ้าน เขาจะจัดพิธีรับกันยิ่งใหญ่ และในพิธี แม่ของเด็กสาวจะอวยพรว่า
"ขอให้เจ้ามีผัวร้อยคนพันคน"
... :sad3:
อะจริงดิ!!
-
ปากแข็งน้อองค์รามพณ์ ถนอมอย่างเดียวระวังมีใครแย่งไปนะ :กอด1: (<< ได้ข่าวว่ามีอีกคนมาไถ่แล้วนี่ สงสารองค์รามพณ์ ><)
รอตอนหน้าค่ะ ^^
-
ปากแข็งน้อองค์รามพณ์ ถนอมอย่างเดียวระวังมีใครแย่งไปนะ :กอด1: (<< ได้ข่าวว่ามีอีกคนมาไถ่แล้วนี่ สงสารองค์รามพณ์ ><) รอตอนหน้าค่ะ ^^
V
ของที่ไม่คิดว่าจะมีใครหามาทันได้ ....มีคนเขาหามาไถ่ถอนได้จริงๆ ... :serius2:
-
V
ของที่ไม่คิดว่าจะมีใครหามาทันได้ ....มีคนเขาหามาไถ่ถอนได้จริงๆ ... :serius2:
มังคุดหามาไถ่ได้ใช่มั้ย :z2:
-
มังคุดหามาไถ่ได้ใช่มั้ย :z2:
V
'ตอบปัญหาคาใจ' ...ครบ อายุ เข้าเกณฑ์ย่างเข้าสู่วัยกำดัด ตามธรรมเนียมประเพณี ภัทระ ต้องถวายตัวให้ พราหมณ์เจิมพรหมจรรย์ เพื่อก้าวบาทออกจาก พราหมณ์เพศ ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะกลับไปยังชลวะเทอีก แต่ องค์ราพณ์ กลับรับ ภัทระ ไว้ในค่ำคืนนั้น และเรียกค่าไถ่ถอนจากชลวะเท เป็น ทับทิม 6 หาบไพฑูลย์อีก 6 หาบ ตามธรรมเนียม หากไม่มีผู้ไถ่ถอน ภัทระ ก็จะเป็นของ องค์ราพณ์ ก่อนครบกำหนดไศรพมหินทร์ แม่ทัพแห่ง ชลวะเท หาสิ่งไถ่ถอนนั้นมาให้ องค์ราพณ์ได้ ภัทระ จึงต้องออกจากเพศพราหมณ์ แล้วก้าวเข้าสู่ตำแหน่ง มณีปราชญ์แห่งชลวะเท.
อย่างที่เคยสงสัย ...ว่าอดีต... คนแรกของ ภัทระคือใคร? ไม่ต้องอธิบายแล้วเน้อ... เขาใส่พานชโลมน้ำหอม ประเคนถวายอย่างนั้น ไม่รับไว้ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว....[ปกติต้องขอสินไถ่นับแต่รุ่งสางวันแรก ....แต่นี้องค์ยึดไว้จนเกือบจะทบจันทร์เต็มดวงอีกครั้ง ....ไม่รักไม่หลงก็ไม่รู้ว่าเขาเรียกว่าอะไรอะนะ :try2:]
-
^
^
^
^
ขอบคุณที่บอกค่ะ
เราก็ว่าคุ้น ๆ เคยอ่านอยู่
แต่ว่าตอนนี้อยู่ไกลลล แถมเน็ตไม่เป็นดังใจอีก
กลับไปอ่านไม่สะดวก ^^
-
มัวแต่ปากหนักอยู่ได้ บอกไปเลยข้ารักเจ้าอย่าไปไหนะน
เดี๋ยวองค์ภัทรโดนไถ่ถอนไปจะมานั่งเสียใจหรอก
-
ไอ้เรื่องพิธีเจิมพรมจรรย์ หรือบูชาพรมจรรย์เนี่ย มันมีจริงๆด้วยอะ พออ่านตอน ล่าสุดนี้จบเรารู้สึกคุ้นมากๆอะ เหมือนเคยดูหนังที่มีเรื่องประมาณนี้ คาใจสุดๆจนต้องไปค้นดูแล้วก็เจอ เป็นหนังอินเดียเรื่อง MAYA ตามลิ้งนี้เลย http://www.imdb.com/title/tt0299027/ เนื้อหาของพิธีก็คล้ายกันคือเป็นพิธีเพื่อก้าวผ่านจากความเป็นเด็กสู่การเป็นผู้ใหญ่ นางเอกในเรื่องอายุ 12 เองก็ถูกที่บ้านพาไปเข้าพิธีนี้ แต่ว่าในหนังเด็กเค้าไม่ได้สมยอมไง เรื่องมันเลยน่าสงสารมากๆ เหมือนถูกพาไปให้ข่มขืนอะ พราหมณ์ในเรื่องก็ดูน่ากลัวสุดๆ เศร้าเลย
แต่ที่เล่ามาทั้งหมดนี้เราอยากอ่านคืนพิธี ขององค์ราพ กะภัทร อะแง้ๆ เอาแบบละเอียดๆ งื้อ นี้เราสองมาตรฐานมั้ย แต่เรารู้สึกว่า sex ของ 2 คนนี้มันหวานสุดๆ แบบอบอุ่นมว้ากกก (ย้อนไปอ่านตรงฉากในห้องน้ำตอนปัจจุบันอีกรอบ)อ่านแล้วรู้สึกดี มั่กๆ ไม่รู้แหละ เราเชียคุณรามสุดริด มังคุดหลบไปน้าาา อั๊ยๆๆๆ :serius2:
-
ไอ้เรื่องพิธีเจิมพรมจรรย์ หรือบูชาพรมจรรย์เนี่ย มันมีจริงๆด้วยอะ แต่ที่เล่ามาทั้งหมดนี้เราอยากอ่านคืนพิธี ขององค์ราพ กะภัทร อะแง้ๆ เอาแบบละเอียดๆ งื้อ นี้เราสองมาตรฐานมั้ย แต่เรารู้สึกว่า sex ของ 2 คนนี้มันหวานสุดๆ แบบอบอุ่นมว้ากกก (ย้อนไปอ่านตรงฉากในห้องน้ำตอนปัจจุบันอีกรอบ)อ่านแล้วรู้สึกดี มั่กๆ ไม่รู้แหละ เราเชียร์คุณรามสุดฤทธิ์ มังคุดหลบไปน้าาา อั๊ยๆๆๆ :serius2:
V
ขอบคุณสำหรับข้อมูลเน้อ...คนเขียนเคยอ่านมานานแล้วล่ะ เอกสารที่เก็บไว้อยู่ห้องคุณแฟนเก่า ซึ้งตอนนี้คงโดนเผาทิ้งไปหมดแล้ว...... :z3: :z3: ในเอกสารเป็นบันทึกละเอียดดี ยังเสียดายอยู่ทุกวันนี้ [เสียดายหนังสือนะ..ไม่ใช่เสียดายคุณแฟน....] เรื่องบางเรื่องมันก็เป็นได้แค่ความทรงจำเนอะ...จะให้กลับไป...หาใหม่ดีกว่า :z2:
เรื่องของการสอน.... มาแอบดูเขาสอนกันดีกว่าไหม? :m25: FC. ใครต่อใคร ว่าไงกันบ้างอะ ? FC. เอล เขาจะกินหัวคนเขียนอยู่แล้ว ... :o10:
-
V
ขอบคุณสำหรับข้อมูลเน้อ...คนเขียนเคยอ่านมานานแล้วล่ะ เอกสารที่เก็บไว้อยู่ห้องคุณแฟนเก่า ซึ้งตอนนี้คงโดนเผาทิ้งไปหมดแล้ว...... :z3: :z3: ในเอกสารเป็นบันทึกละเอียดดี ยังเสียดายอยู่ทุกวันนี้ [เสียดายหนังสือนะ..ไม่ใช่เสียดายคุณแฟน....] เรื่องบางเรื่องมันก็เป็นได้แค่ความทรงจำเนอะ...จะให้กลับไป...หาใหม่ดีกว่า :z2:
เรื่องของการสอน.... มาแอบดูเขาสอนกันดีกว่าไหม? :m25: FC. ใครต่อใคร ว่าไงกันบ้างอะ ? FC. เอล เขาจะกินหัวคนเขียนอยู่แล้ว ... :o10:
งี้ต้องแอบดูดิงับ เพื่อความกระจ่างแจ้งในวัฒนธรรมอันโบราณ เราต้องศึกษาให้ถึงที่สุด หุหุ
-
ยังตามอ่านไม่ทัน ขอแปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่อค่ะ
ปล. หนุ่มอิตาเลียน อร๊ายยย ชอบค่ะ ภาษาแอบคล้ายสเปนเล็กน้อย 5555
-
ยังตามอ่านไม่ทัน ขอแปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านต่อค่ะ ปล. หนุ่มอิตาเลียน อร๊ายยย ชอบค่ะ ภาษาแอบคล้ายสเปนเล็กน้อย 5555
V
คือพระเอกมี สองคน งับ อิตาเลี่ยนหนึ่ง // ลูกครึ่งสเปน อินเดีย อีกหนึ่ง ......แฟนคลับจะตีกันตาย :try2: ส่วนนายเอก เกือบตายทุกตอน :z10:
-
ตามมาอ่านอีกเรื่องของพี่ภัทร
อ๊าย :-[ ชอบอ่ะ แนวโบราณคงเดิมแต่เสริมด้วยมาเฟีย
ยังไงก็เชียร์มังคุดเน่าสุดใจขาดดิ้น ชอบคร๊า
+1 เป็นกำลังใจให้นะคร๊า
-
กาลกีรตี บทที่ 36
สวัสดีครับ ผมไอเดียร์ครับ หายหน้าหายตาไป หลังจากประสบการณ์ เฉียดตายแบบทำลายทุกสถิติที่ผ่านมาในชีวิต หลายท่านอาจจะลืมไปแล้วว่าผมประกอบสัมมาอาชีพอะไร ด้วยกระผมผลาญเวลาไปอย่างไม่เสียดายกับหลายเรื่องที่ประดังเข้ามา 40% เป็นเรื่องอย่างว่า 35% เป็นเรื่องเฉียดตาย และ 15% ที่เหลือเป็นเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว [ที่เหลืออีก 10% เรื่องจิปาถะครับ]และด้วยสัมมาอาชีพอย่างกระผม อยากจะตะโกนบอกคุณๆว่า !!!!!
สมการนี้มันกลับกัน ! เพราะเรื่องจริงของ Cartoonist อย่างต่ำ 70% มันต้องเป็นเรื่องงาน !!!!
........จบกันครับชีวิต ผมถูกไอ้ฝิ่นดึงตัวมาจากโลกของคนปกติ.....ฉิบหายต้นฉบับที่รับปากไว้ก็ยังไม่เสร็จ เนมเรื่องใหม่ไม่ไปไหน ดีไซน์ชุดคอสฯ ที่พวกพี่นพจ้างมาก็ยังไม่ได้จิ้มดินสอซักจึก... ไหนจะงานโชว์ใหญ่ช่วงปลายปีของสำนักพิมพ์ที่ต้องหาเรื่องแต่งคอสฯอีก [สองปีมานี้ทีมผมชนะแต่งคอสฯ ผมออกแบบชุด ส่วน โฟร์ท เป็นคนใส่ ฉะนั้นไม่ต้องถามว่าเราคบกันได้ยังไง สาวในฝันผมต้องสเป็กแบบไหน –นมใหญ่ หน้าเอ็กซ์ เซ็กส์เด็ดสะระตี่ >>>ตามนั้นเลยครับไม่เถียง ]
ฉะนั้นสองวันมานี้ หลังจากตัดสินใจ ‘ฮืมส์’ ไป .....เหตุการณ์มันเลยยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
....นอกเสียจากยิ่งแย่กว่าเดิม 28 ชั่วโมงกับอีก 47 นาที แล้วที่ไม่ได้ มีเซ็กส์ .....หรือแม้แต่จูบ....
..
..
28 ชั่วโมงกับอีก 51 นาที….
.
28 ชั่วโมงกับอีก 52 นาที….
..
..
...
.
28 ชั่วโมงกับอีก 58 นาที….
พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
และ............
ก็หลุดไปอย่างสมบูรณ์ .....
ขืนอยู่กับไอ้มังคุดแล้วผมต้องมานั่งเป็นปลาย่างล่อแมวอย่างนี้ ‘ตายกับตาย’ ว่าแล้วว่าไม่ได้เรื่องแน่เลยให้ไอ้ฝิ่นมารับครับ หอบงานใส่กระเป๋าหาถุงพลาสติกกันเปียกใส่อีกรอบ กันไว้ก่อนช่วงนี้ฝนตกบ่อย เดี๋ยวจะฉิบหายกว่าเดิม ..ถ้างานกลายเป็นกระดาษยุ่ยๆ ข้าวของที่เหลือเอาที่บ้านไอ้ฝิ่น ขานั้นมันเป็นสถาปนิก อุปกรณ์ตรึมไม่มีอยู่อย่างเดียว แบมบูไซส์ยักษ์แบบของพี่ราม [อย่าถามว่าทำไม สรรพนามเปลี่ยน...เรื่องนี้รู้กันในวงพอ ]
ตอนไอ้ฝิ่นมารับ เอล มันดูอารมณ์เสียเพราะถึงจะอธิบายแล้ว แต่มันมีต่อรอง....
....ตอนไอ้ฝิ่นลงมาข้างล่างเอลมันลากผมเข้าห้องน้ำ ปากบอกแค่จูบ....ขอโทษเถอะ จูบทีไรไม่จบที่ห้องน้ำ ที่เตียง ก็ที่ระเบียงทุกที ไม่ใช่มันที่ทรมาน ผมก็ไม่ต่างกัน แต่ก็ต้องเข้าใจนะเฟ้ย! ตอนนี้กระผมต้องเอาการเอางาน ส่วนเรื่อง [เอา] เอล เอาไว้ก่อนนะ ....
กว่าจะออกมาได้ ยื้อกันอยู่หลายรอบตบะจะแตกก็หลายรอบ ตงิดๆ เหมือนว่าผมจะติดเซ็กส์ของไอ้มังคุดอาการมันเหมือนช่วงก่อนที่ผมติดเกมยังไงไม่รู้ ด้วยสัมมาอาชีพถ้าขืนผมไม่หักดิบ.....จบกันแน่อาชีพในฝัน....
กลั้นใจ ไปลงแดงเอาภายภาคหน้า ด้วยรักในอาชีพ ผมเลยหอบผ้าหอบผ่อนหนีขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เว่อร์ของไอ้ฝิ่นมา...... มาได้กลางทางแล้ว.......แม่------งเสือกนึกได้ ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง.......
.......อีกล่ะ…………
…
.
..
.
‘ฉิบหายแล้วกู.....
..
.
.
...
หักดิบสมใจแน่มึง ไอเดียร์ เอ้ย!!!’
..
.
.
[ นับถอยหลัง 3 วันก่อนจะมาถึงบทนำ วันที่ 1 ]
เอกสารในซองฟอยด์ ถูกดึงออกมาดูแล้วเก็บใส่ซองเข้าไปใหม่ .... จากนั้นมันก็ถูกปิดผนึกอย่างดี ก่อนจะส่งมาที่ปลายทาง.... ‘ประเทศไทย’
...
..
ควันบุหรี่สีขาวกลิ่นแปลกถูกพ่นออกมา เจ้าของบุหรี่จะสูบอัดควันชุดใหม่เข้าไปสายตาสีมรกต จ้องมองไปบนฟ้า เอกสารที่ส่งไป เหมือนสารแห่งชะตากรรมที่รอการตัดสินใจ ....
“ อเล็กซ์ รู้เรื่องนี้หรือยัง? ”
“ คาดว่ายังครับ ”
“ แล้วนายคิดว่า อเล็กซ์จะทำยังไงต่อไป ถ้าหมอนั่นรู้เรื่องนี้ ? ”
“...ตอบไม่ได้ครับ....คำตอบมีได้ทั้งหมด อาจจะโกรธที่พวกเราละลาบละล้วง... หรือแม้แต่....อาจจะยิงเด็กนั่นทิ้ง...”
บุหรี่มวนต่อไปถูกส่งมาให้ แต่มือใหญ่ยกห้ามปฏิเสธ จนบุหรี่ตัวเดิมถูกทิ้งแล้วขยี้เหยียบด้วยปลายรองเท้าหนังยี่ห้อหรู...
“เลือดบริสุทธิ์..ของพระเจ้า......กำลังจะกลายเป็นแค่เรื่องเล่าแล้วสินะ....จับตาดูไว้..ถ้าเรื่องนี้รั่วอีกไม่นาน ‘อีวาน’ จะเคลื่อนไหว หึ!…’แอนตี้บอย’ งั้นรึ? ชักอยากเห็นตัวจริงแล้วสิ...นายว่าฉันจะบินไปไทย ทันก่อนอเล็กซ์จะยิงเด็กนั่นทิ้งหรือเปล่า ...อืมส์... เด็กนั่นชื่ออะไรนะ ‘ดอน’ ?...”
“ .......’ไอดิภัทร ’ ครับ...”......
-
ง่ะ ถึงกับหักดิบเลยรึ??
-
โฮ่....ขนาดนั้นเลยเหรอไอเดียร์
กลั้นใจหักดิบ จะลงแดงก็ไม่สนใช่มั๊ย....งานต้องมาก่อนนี่เนอะทำไงได้ o16
-
อ้าว แล้วอีก 10% ไปไหนอ่ะ ??
เอ่อ คุณมังคุดคะ นอกจากชอบห้องน้ำ แล้วเนี่ยมีระเบียงด้วยเรอะ!!(http://www.yenta4.com/cutie/upload/163/1163/48909937c2af0.gif)
อยากไปเกาะขอบระเบียงห้องข้างๆจัง
:m13: :m13:
ชิบหายต้นฉบับที่รับปากไว้ก็ยังไม่เสร็จ>>>ฉิบหาย
ดีไซน์ชุดครอสฯ >>>คอส(หมายถึงคอสเพลย์ป่ะ)
ไหนจะงานโชวว์ใหญ่ช่วงปลายปีของสำนักพิมพ์ที่ต้องหาเรื่องแต่งครอสฯอีก
ทีมผมชนะแต่งครอสฯ
เด็ดสาระตี่>>>สะระตี่
เดี๋ยวจะชิบหายกว่าเดิม
แบมบูไซน์ยักษ์>>>ไซส์
ตะหงิดๆ เหมือนว่าผม>>>ตงิด
ช่วงก่อนที่ผมติดเกมส์>>>เกม
-
หืมมมม สั๊น สั้นอ่าาาาา :a5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ยอมลงแดงเพื่องานเลยสินะ 555 แต่มันก็มีอีกคนนะที่จะลงแดงชักกระแด่วไปกับภัทรด้วย สมน้ำหน้า มังคุด วะฮะฮะฮ่าาาาา
แล้วพาร์ทวางแผนซัมติงไรกัน บอกหนูด้วย >[]<
รอตอนหน้าน้า ขอไวๆ และยาวได้ไหมอ่า 555 (/โดนโบก)
-
อั๊ยยะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
สงสารเอลเลยทีเดียว ภัทรทำงานข้ามวันข้ามคืนแบบนั้น แล้วไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปอีก
-
เลือดบริสุทธิ์ของพระเจ้า. . . มันคืออะไรละเนี่ย
synonym ของสิ่งที่อยู่ในตัวภัทร หรืออะไรอีกอย่างที่ภัทรเป็นกันแน่
เอล. . . นายเป็นแมวที่ตะกละมากจนปลาย่างต้องดิ้นรนซิ่งมอเตอร์ไซหนีออกจากห้องเลยนะนั่น!!
-
ยิ่งอ่านยิ่งงงเข้ไาปอีก แบบว่า ซิตร้า ทำไมไม่เขียนเนื้อเรื่องให้อยู่ในเนื้อเรื่องฮึ แบบว่า มันดูโกงๆยังไงไม่รู้ ที่ว่า ถ้าไม่อ่านตรงช่วงทอล์ค ตอบคำถามของคนอ่านก็ จะแทบไม่เข้าใจอะไรเลย
เอาล่ะ รอตอนต่อไปละกัน เผื่อว่ามันจะเคลียร์มากกว่านี้
ไอ้เซ็กส์ที่ว่านั่นคงเป็นสิ่งเสพติดขั้นร้ายแรงจนถึงขั้นเรียกว่าหักดิบ ฮ่าๆ
(นอกเรื่องนิดนึง บางทีที่ปอนด์หงุดหงิดในตอนหลังๆ ก็คงเป็นเหตุผลเดียวกับภัทรล่ะมั้ง หึหึ)
-
กาลกีรตี บทที่ 37
[นับถอยหลังวันที่ 2]
ปลายนิ้วเรียวเอื้อมหยิบขวดยาทาเล็บสีใสมาบรรจงทาเบาๆ 'เขา'ชอบสีนี้ 'เธอ'จำได้ทุกรายละเอียด....รอจนสิบนิ้วเกือบจะแห้ง ริมฝีปากอิ่มถึงได้บรรจงเป่าเบาๆบนปลายเล็บ ที่เท้าไม่ต้องทาหรอก ....'เธอ' อดอมยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุผลที่เว้นไว้ไม่ได้.....มันเป็นหน้าที่ของ'เขา' ไม่ใช่ 'เธอ'
รอให้ 'เขา'มาทาให้.....เขา' เป็นคนบอกเธออย่างนั้นเอง.....
เสียงกริ่งหน้าห้องขัดกิจกรรมยามว่าง....เธอบิดตัวแล้วเดินไปตามเสียง... มองผ่านตาแมวออกไปถึงได้เห็น 'คนส่งสาร' ประตูเปิดกว้างอย่างไม่ลังเล 'สาร' ถูกยื่นให้ ...เธอมองชื่อบนซองก่อนจะเซ็นรับ....ถึงไม่ได้ยิ้ม ให้แต่ก็ทำเอาคนส่ง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...... 'นางฟ้า' หลายคนเห็น'เธอ'เป็นอย่างนั้น....นั้นภายนอกข้างในของเธอ นอกจากคนในบ้านและสายวงศ์ ก็มีอีก 'เขา' อีกคนที่ 'เห็น' ในสิ่งที่เธอเป็น.......
เอกสารแลปและชุดทดสอบเลือดที่ใส่มาในซองฟอยด์ถูกส่งมาถึง 'มือ' แม้เจ้าของชื่อที่ระบุบนซองจะไม่ได้เป็นคนรับ แต่ภาษาอิตาเลี่ยนเชิงการแพทย์ก็ถูกสายตาคมไล่อ่านทุกตัวอักษร....
เรื่องบางเรื่องในเอกสาร คนอ่านพอคาดเดาได้ และ......'รู้อยู่แล้ว' แต่เรื่องบางเรื่องนั้น.....มันก็ไม่ต้องการ 'หลักฐาน' ที่จะ 'ตอกย้ำ'!
เอกสารทั้งหมดถูกยัดใส่ซองตามเดิม........
ถึงจะ 'รู้อยู่แล้ว' แต่พอสายตาเผลอหันไปมอง 'ชื่อ' บนซอง'เธอ'ก็อดใจหายวาบไม่ได้ เอกสารถูกหยิบขึ้นมาอีกครั้ง 'เธอ' กอดซองนั้นไว้แนบอก...ปฏิเสธไม่ลงว่าเธอหวงแหน คำถามในซอง .....
...แม้ 'คำถาม' ที่ใส่มาใน 'สาร' 'เธอ' เลือกคำตอบไปนานแล้ว.......
....แต่สำหรับเจ้าของ 'ชื่อ' ที่คนส่งเจาะจงส่งมาให้ล่ะ?
คนคนนั้น 'เลือก' อย่าง 'เธอ' เลือกหรือเปล่า?
...
..
.
ผลของคำตอบ 'ไม่อาจไว้ใจ' แม้เจ้าของคำตอบจะชื่อ......
‘Alessandro Drogo Da Smeraldo ’
....ก็เถอะ!!
...........................
....
.
เหมือนก้อนสมองมันวิ่งวุ่นอยู่ในหัวแล้วพยายามหาทางออก รู้สึกตัวอีกทีเธอก็จิกเล็บฉีกฟอยด์บนซองบุหรี่....เหมือนทุกครั้งที่ต้องการผ่อนคลาย มือไม้มันไปเองก่อนตั้งตัว ....ชะงักมองซองในมือ อึดใจกว่าจะขยำมันทิ้งแล้วเขวี้ยงลงถังขยะ...
[ เลิกเถอะ...ผู้หญิงสูบบุหรี่ดูไม่ดี...]
ประโยคนั้นมันเหมือน รหัสที่ฝังอยู่ในหัว.....ไม่เคยคิดว่าตัวเองจำเป็นจะต้องดู 'ดี' ในสายตาใคร.....
ยกเว้นในสายตาของผู้ชาย ที่ชื่อ.....
'ไอดิภัทร'
..............................
.................................................
ปืนประจำตัวถูกขึ้นลำแล้ววางบนโต๊ะ พร้อมซองเอกสาร...... เจ้าของชื่อบนซองมองหน้า เธอแล้ว มองของบนโต๊ะ.....
รอไม่ไหวกับคำตอบ ......
.............เธอเลือกที่จะปลดคำถาม............
....
"ของจาก ฟรานซ์ซิส อาดอนเป็นคนส่งมา....ผลเลือดของ พี่เดียร์...Nat + Confute.... Defeat [Drogo] "
"....."
"ฉันไม่ขอคำตอบ....เพราะนาย 'พลาด' ตั้งแต่ให้ฟรานซ์ซิส ได้ตัวอย่างเลือดของพี่เดียร์ไปแล้ว....จากนี้ 'มัน' จะ 'ล่า' พี่เดียร์ ......ถ้านายไม่เป็นฝ่ายลงมือเอง แต่ถ้านาย ลงมือ....ฉันก็ไม่ปล่อยนายไว้ เหมือนกัน.....ไปจากพี่เดียร์ซะ...เขาอาจจะเศร้าเรื่องนายแค่วันสองวัน....แต่มันก็ดีกว่าเขาต้องมาตายเพราะนาย.... ฉันเคยบอกนายแล้วอเล็กซ์ 'Sapete. Droga,Pericolo'[นายก็รู้ยาเสพติดมันอันตราย *หมายเหตุ การเล่นคำของนามสกุลเอล Drogo แปลได้สองความหมาย มังกร//ยาเสพติด*] ฉันหมายความตามนั้นจริงๆ Drogo อันตรายต่อ พี่เดียร์ ...."
"...แล้วเธอไม่ใช่ 'Drogo' หรือ 'โฟร์ท' "
แววตาเย้ยหยัน ส่งคำถามมาอย่างท้าทาย............คำถามมันไม่ต้องการคำตอบ......จุดประสงค์เดียวของมัน แค่เป็นเครื่องตอกย้ำ.....ให้ญาติผู้หญิงปากดีที่อยู่ตรงหน้า รู้สถานะตัวเอง !!
.
.......
"'.Nat + Confute.... Equal [Drogo]'ฉัน...ไม่ใช่คนของ 'Drogo'... อเล็กซ์ 'ไม่ใช่'..... มากว่า 2 ปี แล้ว..... เลือดฉันติดเชื้อจากพี่เดียร์....ติด.... เพราะฉันอยากจะติด.....ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง .....สิ่งที่ฉันจะเลือกทำ....ทุกอย่าง...เพื่อพี่เดียร์ เท่านั้น อเล็กซ์...."
................................
.....................................................................
..........
....
..
.
.
[อดีต]
"เลยจวนนายกองมาไกล จักรีบไปไหน รึขอรับ 'ท่านอรชุน'? "
"ลูกไม้มันหมดหวานแล้วกระมังขอรับ หอบมาไกลขนาดนั้น"
"ฯลฯ"
เสียงทักทายปนกระเซ้าแหย่จากเหล่าทหาร พาให้ทุกสายตาหันไปตามร่างฉกรรจ์ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ประคองถาดทองเหลืองใหญ่ที่ใส่ลูกไม้หลากสีไว้จนเต็ม.... ถาดนี้ถวายแด่ องค์ราพณ์ หากแต่ลูกไม้ในถาด เหล่าทหารในพลกองต่างรู้ความ ....ขุนพลนามอรชุน ยกลูกไม้ทั้งหมดให้ มุนีน้อยนามภัทระ....
กระทำเยี่ยงนี้มาเกือบ 6 มาส[เดือน]แล้ว หากแต่ยังมิเคยเห็น มุนีน้อยจะว่ากระไร....ก็ใครเขาจักเห็นได้...เพราะหอจันทร์หน่ะ ยังมิเปิดนับแต่รับ มุนีน้อยเข้าไปรักษาตัว...
เรื่องลูกไม้ที่คอยถวาย เขาว่ากันว่า 'อรชุนท่าน....ช่างกล้า' หากแต่เรื่องที่ล่วงกาลผ่านมา เขาว่ากันว่า 'อรชุนท่าน เกือบเสียหัว' เพราะความประหม่าและต่างอวดฝีมือกันของสองขุนพลนั้นล่ะ ที่ส่งผล เมื่อสุดท้ายฝีดาบ อรชุนท่าน ดันพลาดตวัดลงกลางหลังมุนีน้อย แทนที่จะเป็นหน้าอกองค์ไศรพมหินทร์ อย่างที่ตั้งใจ ...เขาว่า...ดีที่ยั้งมือทัน....
แต่คงไม่ดีเท่าไหร่นัก....เพราะเหตุการประลองนี้ล่ะมันทำให้ขุนพลทั้งสองตนต่างหมายหัวกันและกัน......
ไศรพมหินทร์ท่าน และ องค์อรชุน จงเกลียดจงชังกัน จนกระทั่งเป็นไม้เบื่อไม้เมามาตั้งแต่ครั้งนั้น..........
แต่จักว่าทั้งสองก็มิได้...... เรื่องของหัวใจ ใครกล้าฝืน รึ สั่งห้าม ?
ไศรพมหินทร์ท่าน ถูกเกณฑ์ไปชายแดน สิงหกรรม ในวันที่ มุนีน้อยถูกส่งตัวเข้ารักษา ณ หอจันทร์...เหลือเพียง องค์อรชุนท่าน ที่ตั้งหน้าตั้งตาถวายบรรณาการทุกเช้าวัน......
ส่วนมุนีน้อยต้นเหตุที่ทำให้ สองขุนพลหมางใจ จนป่านนี้ยังไม่ถูกปล่อยออกมาจากหอจันทร์เลย......เขาว่ากันอีกแล้วว่า องค์ราพณ์ เอง.......ก็หมายหัว สองขุนพลนี้เฉกกัน......ก็นั่นล่ะนะศิษย์รักเจ็บตัวทั้งคน...ปากเขาที่ว่ากันมา....เลยว่าอีกว่า..... 'หมายเกณฑ์ที่ ไศรพมหินทร์ท่านได้' ส่งตรงมาจาก 'นาย....แห่งหอจันทร์' เหลือตอนนี้ก็แต่ องค์อรชุนนั้นล่ะ ที่ยังไม่รู้เงาหัวตนเอง ....
คงสักวัน เหล่าทหารเขากลัวกันเหลือเกิน ...ว่าเงาหัวองค์อรชุน มันจักกุดเพราะไอ้ถาดทองเหลืองใส่ลูกไม้ ที่เฝ้าเพียรถวายอยู่ทุกทิวาวาร.....
.........................................
...................
.
.
.
"ดาบ อรชุนท่าน คมแค่ไหน? คราหน้าหากมันต้องบั่นหัวข้าจริง สิ่งเดียวที่ข้าขอ...เพียงคราเดียวเท่านั้น เพียงท่านไม่ลังเล....คราเดียวเท่านั้นที่ลงดาบ... อย่าทำให้ข้าเจ้าต้องทรมาน......"
เสียงพร่ากระเซ้าแหย่ไปยังเจ้าของอ้อมกอดที่โอบกอดตนเองไว้ หากแต่แม้เมามายเพียงใด ผู้ถูกพาดพิงก็หาได้สนุกไปตามคำ.... ด้วย 'สาร' ที่ส่งมาในถ้อยนั้น รู้กันอยู่ในที 'ถ้อยนั้น' 'หมายตามนั้น' จริงๆ ความจริงที่ไม่อาจยอมรับ.... หากเวลานั้นมาถึง......
ริมฝีปากขุนพล เลือกที่จะปิดเสียงพร่าด้วยลูกไม้สีสด... ลูกไม้รสหวานถูกป้อนจากริมฝีปากสู่ริมฝีปาก จากรสชาติลูกไม้ กลายเป็นรสหวามหวานรสชาติ....ของริมฝีปากอุ่น....จูบหวานที่ใช้ปิดเสียงอันจะก่อประโยคกรีดใจ ลูกไม้สีสวยจากแดนไกล.....หามา...บรรณาการแด่เจ้าของถ้อย 'เพียงเท่านั้น' นั่นหน้าที่ของ 'ลูกไม้' ....เหมือนชีพนี้... เฉกกัน....มันเลือกแล้วว่า 'นาย' ของชีพคือผู้ใด.....
"หากวันนั้นมาถึงจริง....ไม่ต้องกลัวสิ่งใด 'ภัทระ' จุดหมายต่อไปของคมดาบข้า...มันจักเป็นชีพของข้าเอง...ข้าจักไม่ทอดทิ้งให้เจ้าตกตายตามลำพัง.....ต่อให้จะเกิดอะไร......เยี่ยงไรก็ช่าง........ข้าจักเลือกทำ ....เพียงเพื่อเจ้าเท่านั้น ....ภัทระ......"
แสงไฟส่องสว่างไปทั่วทั้งลานหิน สายลมโหมกระโชกจากชายผา .... สู่ชายผา.......เมรัยสีครั่งกรอกเข้าริมฝีปากอุ่น แล้วทาบปล่อย....ให้ไหลลงลำคอของอีกคนที่ถูกโอบไว้ในผืนหนังและวงแขน......รัก......ถูกซ่อนในราตรี .....
คืนนี้หาได้เป็นคืนแห่งนภาใด....เมื่อเหล่าดาราส่องแสงแทน อาทิตย์และจันทรา ความลับของภัทระเจ้า หาได้มีเพียงองค์ราพณ์เท่านั้นที่รับรู้.......
....หากแต่ยังมีขุนพลอีกตนหนึ่งทราบความ..... และเลือกที่จักถวายรัก... แด่....
'ความลับต้องห้าม......'
ยามไร้จันทร์ทุกค่ำคืน ณ เชิงผา เหล่าพรายแห่งสายลม.....ได้บรรณาการอันแสนหวาน สายลมเฝ้ามองและปิดปากเงียบ.......เรื่องความลับนี้....ปิดกันด้วยบรรณาการ แห่งไอรัก......ความลับที่ว่า........
' อรชุนท่าน ......หลงรักและล่วงเกิน....เลือดมลทิน.....'
****หมายเหตุ ในเรื่อง****
1.Nat + Confute.... Defeat [Drogo] : ปรากฎว่ามีค่าผลเลือด หักล้าง เชื้อสายพันธุ์ [Drogo]
2. Nat + Confute.... Equal [Drogo] : ไม่ปรากฎว่ามีค่าผลเลือด ทุกเชื้อสายพันธุ์ [Drogo]
-
+1 ให้ด้วยรักและคิดถึงค่ะ
กาลกีรตี บทที่ 36
กว่าจะออกมาได้ ยื้อกันอยู่หลายรอบตบะจะแตกก็หลายรอบ ตะหงิดๆ เหมือนว่าผมจะติดเซ็กส์ของไอ้มังคุดอาการมันเหมือนช่วงก่อนที่ผมติดเกมส์ยังไงไม่รู้ ด้วยสัมมาอาชีพถ้าขืนผมไม่หักดิบ.....จบกันแน่อาชีพในฝัน....
กลั้นใจ ไปลงแดงเอาภายภาคหน้า ด้วยรักในอาชีพ ผมเลยหอบผ้าหอบผ่อนหนีขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เว่อร์ของไอ้ฝิ่นมา...... มาได้กลางทางแล้ว.......แม่------งเสือกนึกได้ ว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง.......
.......อีกล่ะ…………
…
.
..
.
‘ฉิบหายแล้วกู.....
..
.
.
...
หักดิบสมใจแน่มึง ไอเดียร์ เอ้ย!!!’
..
.
.
^
^
หักดิบเลิกไปเลย ไงงานต้องมาก่อนอยู่แล้ว :laugh: :laugh:
เพราะยังไงก็มีพี่รามค่อย :oo1: แทนมังคุดอยู่แล้ว :o8: :pigha2:
“...ตอบไม่ได้ครับ....คำตอบมีได้ทั้งหมด อาจจะโกรธที่พวกเราละลาบละล้วง... หรือแม้แต่....อาจจะยิงเด็กนั่นทิ้ง...”
บุหรี่มวนต่อไปถูกส่งมาให้ แต่มือใหญ่ยกห้ามปฏิเสธ จนบุหรี่ตัวเดิมถูกทิ้งแล้วขยี้เหยียบด้วยปลายรองเท้าหนังยี่ห้อหรู...
“เลือดบริสุทธิ์..ของพระเจ้า......กำลังจะกลายเป็นแค่เรื่องเล่าแล้วสินะ....จับตาดูไว้..ถ้าเรื่องนี้รั่วอีกไม่นาน ‘อีวาน’ จะเคลื่อนไหว หึ!…’แอนตี้บอย’ งั้นรึ? ชักอยากเห็นตัวจริงแล้วสิ...นายว่าฉันจะบินไปไทย ทันก่อนอเล็กซ์จะยิงเด็กนั่นทิ้งหรือเปล่า ...อืมส์... เด็กนั่นชื่ออะไรนะ ‘ดอน’ ?...”
“ .......’ไอดิภัทร ’ ครับ...”......
^
^
จะเกิดเรื่องอะไรกับภัทรอีก :m16: :m16: :m31:
....อาจจะยิงเด็กนั่นทิ้ง... อเล็กซ์ (มังคุด) แกกล้ายิงหรอ :angry2: :angry2:
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับภัทรนะ ให้พี่รามมาพากลับไปเลย :o12: :o12:
รักคนแต่งมาก :L1: :L1: กรุณามาแต่งต่อไวๆๆ อย่างทิ้งไว้ให้คิดถึงนานๆ :z13: :z13:
-
ยังไงหว่า เดียร์เป็นเลือดบริสุทธิ์แล้ว ???
หรือว่า แอนตี้บอย จะทำให้เกิดการล่มสลายของตระกูล(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a26575c04.gif)
บุ่ย เดาเป็นตุเป็นตะเลย
เอ่อ ภัทระเจ้า ตอนนี้เป็นเวอร์ชั่น พลำ หรอ ทำไมดูแบบ(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea67215a6ec9.gif)
เฮ้อ !! ตีกันตั้งแต่ชาติก่อนยันชาตินี้เลยนะ โฟร์ทกะเอล
ปฏิเสธไม่ลงว่าเธอห่วงแหน>>>หวงแหน
ขยำมันทิ้งแล้วเขวี้ยงลงทั้งขยะ>>>ถัง??
-
รอ ร๊อ รอ
-
I-Dear คร๊าบบบบบบบบ [-___<]a
ยอมลงแดงเพื่องานเลยสินะ 555 แต่มันก็มีอีกคนนะที่จะลงแดงชักกระแด่วไปกับภัทรด้วย สมน้ำหน้า มังคุด วะฮะฮะฮ่าาาาา แล้วพาร์ทวางแผนซัมติงไรกัน บอกหนูด้วย >[]< รอตอนหน้าน้า ขอไวๆ และยาวได้ไหมอ่า 555 (/โดนโบก)
>>>ต้องยอมครับ งานมันจี้ตูดมาแล้ว ดีที่พี่รามไม่อยู่ไม่งั้นคงเปื่อยยิ่งกว่านี้ ตอนหน้าที่ว่าลงให้แล้วครับ ยาวกว่าที่ลงมามั้ง? ไม่แน่ใจ แต่อาจมีใครหลายๆคนที่ไม่ชอบ เพราะตอนนี้เป็นเรื่องของ โฟร์ท [อดีตคู่นอนที่เข้าขากันที่สุดของผม]
สงสารเอลเลยทีเดียว ภัทรทำงานข้ามวันข้ามคืนแบบนั้น แล้วไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปอีก
>>>เรื่องลืมโทรศัพท์ มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วครับ ถึงไม่ลืมเอามาผมก็ปิดเครื่องอยู่ดี มันไม่มีสมาธิทำงาน
เลือดบริสุทธิ์ของพระเจ้า. . . มันคืออะไรละเนี่ย synonym ของสิ่งที่อยู่ในตัวภัทร หรืออะไรอีกอย่างที่ภัทรเป็นกันแน่ เอล. . . นายเป็นแมวที่ตะกละมากจนปลาย่างต้องดิ้นรนซิ่งมอเตอร์ไซหนีออกจากห้องเลยนะนั่น!!
>>> เขาหมายถึงเลือดของ เอล ครับ ส่วนเลือดผม เป็นลักษณะตรงข้ามที่จะหักล้างสายพันธุ์ ...จริงๆแล้วปลาย่างอย่างผมก็อยากให้แมวกินครับ แต่มันทำไม่ได้ T^T
ยิ่งอ่านยิ่งงงเข้ไปอีก แบบว่า ซิตร้า ทำไมไม่เขียนเนื้อเรื่องให้อยู่ในเนื้อเรื่องฮึ แบบว่า มันดูโกงๆยังไงไม่รู้ ที่ว่า ถ้าไม่อ่านตรงช่วงทอล์ค ตอบคำถามของคนอ่านก็ จะแทบไม่เข้าใจอะไรเลย เอาล่ะ รอตอนต่อไปละกัน เผื่อว่ามันจะเคลียร์มากกว่านี้ ไอ้เซ็กส์ที่ว่านั่นคงเป็นสิ่งเสพติดขั้นร้ายแรงจนถึงขั้นเรียกว่าหักดิบ ฮ่าๆ (นอกเรื่องนิดนึง บางทีที่ปอนด์หงุดหงิดในตอนหลังๆ ก็คงเป็นเหตุผลเดียวกับภัทรล่ะมั้ง หึหึ)
>>> เรื่องนี้แนว Comic เซอร์วิส แฟนคลับครับ บางเรื่องแปลน[คือผมวางเป็นแปลนจริงๆ ]มันมีในหัวแล้ว บางครั้งก็ยากครับที่จะดึงออกมาทุกเรื่อง แต่ถ้าขอกันมามากๆ ก็เขียนได้ครับ ตอนนี้จะหาเวลาลงตอน ถวายตัวอยู่แต่ไม่รู้ว่าจะแทรกยังไงเหมือนกัน แล้วยังเรื่องที่ แอบลงแยกไว้อีก เรื่องความลับของโฟร์ทกับเขา คนนั้น ที่คิดว่าไม่น่าจะเอามาลงในเรื่องนี้ กลัว แฟนคลับ เอลกับคุณราม เสียใจ แต่ผมยืนยันคำเดิมนะ สำหรับผม ผมไม่ได้รังเกียจผู้หญิงครับ และสำหรับผม กระเทย[สาวเสียบเป็นดอกไม้ อกเอวเป็นแจกันชั้นดี]
*นอกเรื่อง ผมตามขนมปังอยู่ครับ ตามมานานแล้วตั้งแต่เริ่มเขียนจนเกิดปัญหาทำให้เรื่องบางบทโดนลบไป...ไม่ยากบอกว่าผมยกป้ายไฟเชียร์สุดแขน จนตอนนี้ เริ่มไปขุด SIM มาเล่นใหม่แล้ว ....แต่ยังไม่มีเวลาเลยครับ....ตอนนี้ผมรอ Secret World กับ โปรเจคหิมพานต์อยู่ด้วย แต่ยังร้องเพลงรออยู่เลย โปรเจคไม่ยอมลงเสียที
+1 ให้ด้วยรักและคิดถึงค่ะ /หักดิบเลิกไปเลย ไงงานต้องมาก่อนอยู่แล้ว :laugh: :laugh: / เพราะยังไงก็มีพี่รามค่อย :oo1: แทนมังคุดอยู่แล้ว :o8: :pigha2: /จะเกิดเรื่องอะไรกับภัทรอีก :m16: :m16: :m31: /....อาจจะยิงเด็กนั่นทิ้ง... อเล็กซ์ (มังคุด) แกกล้ายิงหรอ :angry2: :angry2: /ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับภัทรนะ ให้พี่รามมาพากลับไปเลย :o12: :o12: / รักคนแต่งมาก :L1: :L1: กรุณามาแต่งต่อไวๆๆ อย่างทิ้งไว้ให้คิดถึงนานๆ :z13: :z13: /
>>>ขอบคุณครับน้องน้ำ ปีนี้ท่วมไหมครับ ? พี่ล้อเล่นนนน.... แต่รู้สึกว่า น้องน้ำนี่ FC. พี่รามพันธุ์แท้เลยนะครับ
ยังไงหว่า เดียร์เป็นเลือดบริสุทธิ์แล้ว ??? หรือว่า แอนตี้บอย จะทำให้เกิดการล่มสลายของตระกูล(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a26575c04.gif) บุ่ย เดาเป็นตุเป็นตะเลย [/color ] เอ่อ ภัทระเจ้า ตอนนี้เป็นเวอร์ชั่น พลำ หรอ ทำไมดูแบบ(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea67215a6ec9.gif) เฮ้อ !! ตีกันตั้งแต่ชาติก่อนยันชาตินี้เลยนะ โฟร์ทกะเอล
>>> แอนตี้บอย อย่างผมเป็นพวกเลือดมลทินครับ อย่างที่คุณเดา ถ้ามีผม คนล่มจ่มก็จะเป็น เอล ที่เป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ มันคานกันอยู่ครับ ส่วนสำหรับ ภัทระในตอนนี้เป็นเวอร์ชั่น พลำ พลำรักกับขุนพลนามอรชุน ครับ รักจนไม่เหลือความเลวร้าย สำหรับอรชุนท่าน พลำคือเจ้าชีวิตที่ต้องปกป้องครับ อรชุนและพลำ รักกันมากแต่ก็ประกาศไม่ได้ว่ารักกัน FC.ที่หูตาไว จะรู้ครับ ว่า แม้แต่ในปัจจุบัน รักมันก็มากและหวานขนาดไหน ....พลำ เลวร้ายสำหรับ พี่ราม และเอล แต่ก็อย่าลืมนะครับ พลำก็มีชีวิต และก็มีสิทธิในชีวิตเท่าๆกับ ภัทระ เหมือนกัน
-
ฮึก.. ตอนนี้เค้าปวดหัวอ่ะ
เข้ามาอ่านเพราะคิดถึงเอลกับไอเดียร์
แล้วมาเจอภัทระเจ้ากับอรชุน
เจ็บจี๊ดดดเข้าไปอีก
หนำซ้ำไอเดียร์ยังเป็นเลือดมลทิน
ที่เอลต้องเป็นคนกำจัดอีก
ฮึกก..
คนเขียนมารับผิดชอบเค้าเลยนะ T__T
-
มีแววได้เห็นศึกสายเลือดแฮะ
ใครจะล่าภัทรช่างปะไร มีพี่รามกะเจ๊พลำเป็นตัวช่วยอีกตั้งสองคน
พี่รามก็ดูแรงมิใช่น้อย เจ๊พลำก็คงไม่ยอมตายง่ายๆหรอกน่า
แล้วที่เจ๊พลำลักลอบไปหาชายอื่นนี่องค์ราพณ์รู้ไหมนะ
-
ฮึก.. ตอนนี้เค้าปวดหัวอ่ะ เข้ามาอ่านเพราะคิดถึงเอลกับไอเดียร์ แล้วมาเจอภัทระเจ้ากับอรชุน เจ็บจี๊ดดดเข้าไปอีก หนำซ้ำไอเดียร์ยังเป็นเลือดมลทิน ที่เอลต้องเป็นคนกำจัดอีก ฮึกก.. คนเขียนมารับผิดชอบเค้าเลยนะ T__T
>>> รับผิดชอบให้ตอนหน้าแล้วกันเน้อ ... ภัทระเจ้า[ขององค์ราพณ์] ไม่ได้รักกับอรชุนท่าน ที่อรชุนท่านรัก คือเงาจันทร์[พลำ]ไม่ใช่แสงจันทร์[มณีปราชญ์]………… คนเขียนอ่าน RE : มาจนถึงตอนนี้ เหมือนคนอ่านจะลืมบทนำที่เคยเขียนไปหมดแล้ว ลองไปอ่านดูอีกรอบไหม? ว่าความกลัวที่คนเขียนพูดถึง มันหมายถึงใครกันแน่ ...
มีแววได้เห็นศึกสายเลือดแฮะ ใครจะล่าภัทรช่างปะไร มีพี่รามกะเจ๊พลำเป็นตัวช่วยอีกตั้งสองคน พี่รามก็ดูแรงมิใช่น้อย เจ๊พลำก็คงไม่ยอมตายง่ายๆหรอกน่า แล้วที่เจ๊พลำลักลอบไปหาชายอื่นนี่องค์ราพณ์รู้ไหมนะ
>>> ศึกมีตั้งนานแล้วซันชา 5555+ แต่ที่มันไม่แสดงอาการเพราะโฟร์ทยอมถอยออกมาให้ เอล ปกป้อง ไอเดียร์เท่านั้น พลำในเรื่องนี้ไม่ใช่ ราชินี ขี้วีนอย่าง >29 G. ไม่แรงส์ แต่ฉลาดล้ำอย่างร้ายกาจและยอมทำทุกอย่างให้ได้อยู่กับ โฟร์ท [อรชุน]โดยไม่สนใจอะไร แม้แต่ชีวิตไอเดียร์ โดนอรชุนสปอยมาแบบนี้อ่ะ มาตอนนี้ยังโดนโฟร์ทตามใจอีก หึหึหึ .....พลำเรื่องนี้ ร้ายหวาน....และหวาม จนน่ากลัวเน้อ ...เรื่องที่เขากับเธอคบกัน .....ไม่มีใครรู้ ...แม้แต่ ไอเดียร์เอง .....
-
มันมีที่มาที่ไปอย่างนี้นี่เอง
รักลับ ๆ นี่ จะว่าหวานก็หวาน จะว่าเศร้าก็เศร้า
แต่มันคลาสสิคจริง ๆ นะเออ
-
wakaranai
งงภาษามากค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งมั่วเข้าไปใหญ่ ภัทรนี่แสน่ห์แรงจริงจัง แอบจิ้นว่า อรชุนคือโฟร์ท หรือเปล่า?
แอบเห็น กระทู้แยกแล้ว แต่ยังไม่ด้เข้าไปอ่านอย่างละเอียดที่จริงแล้วชอบนะ
ยูริก็น่าสนดี แต่เวลาไปตั้งกระทู้แยก มันก็น่ากลัวว่าจะโดนโมมาจัดการน่ะสิ เพราะมันเป็นหมวดบอยเลิพ
ถ้าทำเรื่องอื่นเป็นกระทู้หลัก แล้วเอายูริเป็นซัพก็ว่าไปอย่าง
ยังไงก็เชียร์ เอล ภัทรนะ ส่วนรามกับโฟร์ท บอกได้แต่ว่า สงสาร เห็นใจ เฮ้อ
-
wakaranai งงภาษามากค่ะ อ่านตอนนี้แล้วยิ่งมั่วเข้าไปใหญ่ ภัทรนี่แสน่ห์แรงจริงจัง แอบจิ้นว่า อรชุนคือโฟร์ท หรือเปล่า? แอบเห็น กระทู้แยกแล้ว แต่ยังไม่ด้เข้าไปอ่านอย่างละเอียดที่จริงแล้วชอบนะ ยูริก็น่าสนดี แต่เวลาไปตั้งกระทู้แยก มันก็น่ากลัวว่าจะโดนโมมาจัดการน่ะสิ เพราะมันเป็นหมวดบอยเลิพ ถ้าทำเรื่องอื่นเป็นกระทู้หลัก แล้วเอายูริเป็นซัพก็ว่าไปอย่าง ยังไงก็เชียร์ เอล ภัทรนะ ส่วนรามกับโฟร์ท บอกได้แต่ว่า สงสาร เห็นใจ เฮ้อ
>>> เรื่องของ อรชุนท่าน[โฟร์ท]ถ้าเอามาลงในเรื่องนี้ กลัว แฟนคลับเอล กับพี่ราม อกแตกตาย แค่แย้มๆว่า เขากับเธอ แอบคบกัน มันก็มีคนใจสลายหลายคนแล้ว :z3: แต่กลัวเรื่องโดนโมดุว่าก็กลัว จริงๆ ไม่ได้เซฟไว้ด้วยดิเรื่องนั้น จันทร์เจ้า พูดมาเลยเสียวสันหลังวาบเลย.... เอามารวมไว้เรื่องนี้ดีไหม? ถ้าอยู่ๆมันหายไป คนเขียนขาดใจแน่ :z3: :z3:
-
----- Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? -----
กลิ่นแอลกอฮอล์มันฟุ้งตีกันกับกลิ่นน้ำหอม....
...............
.....หรือว่าฉันกำลังอยู่ ..ในที่ที่ไม่ควรอยู่?
มุมปากยังเจ็บอยู่เลย ไอ้บ้าอเล็กซ์นั่นก็ฟาดมาได้ ชิ!! แมนจังเลยนะ...ไอ้พวกหวงของนี้ฉันเกลียดมันจริงๆ เกลียดแม้แต่ตัวเองที่มีนิสัยอย่างนั้นไปกับเขาด้วย ....
เจอกันอีกครั้ง...พี่เดียร์...ก็ยังคงเป็นพี่เดียร์... รอยยิ้มและท่าทางยังคงไม่เคยเปลี่ยน..... นอกจากแววตา....แววตาที่ไม่ได้มองที่ฉันเหมือนเคย .....แววตาทั้งหมดหยุดอยู่ที่ตาอเล็กซ์นั่น.....
ฮึ! ทั้งๆที่รู้....แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ....ไม่สิ ..
....อดอิจฉาไม่ได้ .....
........................
.....ก็คนของฉันหน่ะ.....ทั้งๆที่เป็นคู่หมั่นกัน แต่ดันปล่อยฉันไว้ซะงั้น......การหมั่นหมายที่อยู่ๆก็เกิดขึ้น ....
โดนทำเหมือนเป็นไม้กันหมายังไงไม่รู้ ...พวกผู้ชาย ...มองฉันที่ตรงไหน .....แค่หน้าอกหรือไง?
แล้วไอ้สิ่งที่ลึกลงไปกว่านั้นหล่ะ?
...ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่ในหน้าอกนี้หล่ะ?....เคยรู้สึกไหมว่าฉันก็มี....?
.....................
.......เกลียดตัวเองที่เป็นอย่างนี้ จัง......
..แล้วก็เกิดเรื่อง.......พี่เดียร์โดนเศษแก้วบาด................ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะฉัน .....ฉันยอมรับ
..แต่อีกครึ่ง...มันก็เป็นฝีมือไอ้สันขวานนั่นไม่ใช่หรือไง?
..แล้วทำไมคนอย่าง ฉันถึงได้ยอมหยุดให้ ไอ้อเล็กซ์นั่นอุ้มพี่เดียร์ออกไป?.....
เพราะฉันรู้ไง....พี่เดียร์ในตอนนี้....ไม่ใช่ของๆฉันแล้ว ...แววตาคู่นั้น....ไม่ได้หยุดที่ฉันแล้ว..............
...................
ไอ้คู่หมั้นเส็งเคร็งนี้ก็ด้วย ....นอกจากร่างกายฉันแล้ว.....
......แววตามันมองหาอะไร?....
การที่คนสองจะมาแต่งงานกัน....ความสัมพันธ์ที่มีแค่ร่างกายเท่านั้นใช่ไหม?.....
...........
.........................
..
.....ฉันไม่เอาด้วยหรอก!!!
.
***************************************************************************************
"สงสัยคนของฉันยังไม่เกิดซะหล่ะมั้ง?? อเล็กซ์....."
อดีตศรัตรูหมายเลขหนึ่งในตอนนั้น...กลายมาเป็นเพื่อนสนิทในตอนนี้ ....พ่วงด้วยตำแหน่งลูกศิษย์ที่ไม่เคยคิดจะรับ....
..........ลูกศิษย์ที่ไม่คิดว่าจะโผล่มาในวันที่ไม่สมควรมา .....วันที่คนอย่างมันน่าจะอยู่กับพี่เดียร์ที่สุด.........
..........................มันรู้บ้างหรือเปล่า พี่เดียร์หน่ะ นิสัยยังไง?
...พี่เดียร์หน่ะ...
เป็นประเภทที่ถ้าร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็จะตามไปด้วย.... เหมือนกัน....ถ้าจิตใจอ่อนแอ ร่างกายก็จะ แย่ตามไปอีก....แย่....ทั้งขึ้นทั้งล่อง ....
แต่ฉันก็เข้าใจนะ ...คงเป็นเพราะเราเป็นประเภทเดียวกันมั้ง ...
สำหรับฉัน..... ฉันแค่โทรไปหาพี่เดียร์ ....ทั้งที่ห่วงแสนห่วงแต่ฉันกลับไม่กล้าไปเจอหน้า....... เหมือนความผิดมันติดอยู่บนหลังห่วงแต่ไม่กล้าแบกมันไปหาพี่เดียร์.....เพราะเรื่องราวทั้งหมดฉันมีส่วนทำให้มันเกิด.....เลยพอเข้าใจความรู้สึกอเล็กซ์อยู่บ้างตอนที่เห็นสภาพอดีตศรัตรูที่หน้าบ้าน.....ทรมานยิ่งกว่าฉันในตอนนี้อีกสินะ?
......ดีที่ไม่ยิงกันตาย ....เรื่องปืน..ถูกอาดอนห้ามไว้ก่อน...หลังจากนั้นก็ปล่อยฉันกับอเล็กซ์เต็มที ซัดกันไปหลายรอบ....กว่าจะรู้เรื่อง ลุนกันด้วยหมัดล้วนๆ ยับกันทั้งสองฝ่าย ถึงฉันจะเสียเปรียบหน่อย ตรงที่เป็นผู้หญิง ....แต่ศักดิ์ศรี...มันก็เท่ากันไม่ใช่หรอ?
เรื่องที่ฉันสู้อเล็กซ์ไม่ได้....จะมีก็แค่เรื่องเดียว...
................
.....เรื่องที่พี่เดียร์มองแต่อเล็กซ์...ไม่ใช่ฉัน.....
.
***************************************************************************************
"เลิกชอบเดียร์แล้วหรอโฟร์?"
"ถามทำไม? ระแวงฉันหรืออเล็กซ์? พอเถอะ...ไปห่วงเรื่องคนอื่นดีกว่าดีกว่า...สำหรับฉัน...สงสัยคนของฉันยังไม่เกิดซะหล่ะมั้ง?? ....."
' แล้วเมื่อไหร่หล่ะที่ฟ้าจะส่งคนๆนั้นมาให้ฉันสักที? '
............................
.................................................................
***************************************************************************************
ปลายนิ้วที่สอดเกี่ยวกันอยู่ มันอุ่นจังเลยนะ......
ความสุขมันเหมือน รสเผ็ดนิดๆที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น .......
.....ความสุข....ที่มีรสชาติเสียเหลือเกิน..........
...............
........
..........................ไม่ต้องบอกว่า 'รัก' ..
...ไม่ต้องหวาน....
. แต่แค่ 'หวาม' .....ในหัวใจ ....ก็พอแล้ว....
..............
....
.....ไม่ต้องบอกใคร.....ไม่ต้องให้ใครมารับรู้หรอก.....
...เรื่องรักของเรา...
...............ขอแค่มีมืออีกมือให้จับ.......แม้จะไม่มีใครรับรู้.....
....ขอแค่...ได้อยู่ใกล้ๆ ......
เฝ้ามองเธอยามหลับไหล.....
.............
................................รอสักวันที่เธอจะตื่นขึ้นมาเพื่อฉัน..........
.....รอวันนั้นที่จะได้กุมมือเธออีกครั้ง...........
........บาปที่...เผ็ด...หวาม......
.....เธอเองก็รักฉันเหมือนกันใช่ไหม? ......
"....พลำ...."
-
----- Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? -----
"นิ่งๆนะ"
"เจ็บ...ทำอะไร?"
"เหมือนกันๆ...ใส่ให้ทีสิ...."
"ไม่ใส่เป็นคู่หรอพลำ? ตุ้มหูนี่หน่ะต้องใส่เป็นคู่นะ? "
"ก็ใส่คู่กันแล้ว...โฟร์ทอันนึง....เราอันนึง...แบบนี้คู่กันที่สุดแล้ว....."
...ประโยคที่เพราะที่สุด และหวานที่สุด...
........รอยยิ้มจางๆอยู่บนหน้าของคนที่ฉันรักที่สุด
' ก็ใส่คู่กันแล้ว...โฟร์ทอันนึง....เราอันนึง...แบบนี้คู่กันที่สุดแล้ว.....'
ความสุข...มันเหมือนจับต้องได้......บรรยากาศที่ชื้นหอม...ไอน้ำหวาน กลายเป็นฝนที่พร่างพรม....รสหวานละมุนลิ้น...
..........................
................................................................
".....พลำ...อย่าทิ้งเราไปไหนนะ?"
......เหมือนทุกครั้งที่ฉันร้องขอ....รอยยิ้มจางๆ ...........แทนคำตอบ....ที่ว่างเปล่า ....ไม่รับปาก......แต่........ไม่ปฏิเสธ ......
"พลำ.....เจ้าเล่ห์....ในการล่อลวง....."
ฉันกระซิบประโยคนั่นที่ซอกหู..... แค่กระเซ้าแหย่.....
........ ไม่ได้จงใจประชดประชันหรือต่อว่า..
..แต่............แววตาที่มองกลับมาตอนถอยออกห่างมันทำให้หัวใจกระตุกวูบ....
".....ขอโทษ.....ที่รับปากไม่ได้...."
แววตาที่มองมา......มี......หยดน้ำตาที่มองไม่เห็นไหลเอ่อ.....ฉันเพิ่งคิดได้ .....
....พลำ.....ไม่ผิดหรอก.....ที่ไม่มีคำตอบ..
..แต่ที่ผิด....คือฉัน...ที่คาดคั้นต่างหาก......
ฉันเอง....
.ที่....ลืม....
.รักของเรา......
ไม่มีคำว่า 'อนาคต'
.................
...
ทั้งหมด.............................มีแค่ปัจจุบันอันแสนสั้น..........
...
"อย่าร้องนะ......โฟร์ท ขอโทษ....จะไม่พูดอีกแล้ว....โฟร์ท ขอโทษ....."
........ฉันใช้ริมฝีปาก....แทนผ้าซับน้ำตา....ถึงจะมองไม่เห็น....แต่กลับสัมผัสได้ถึงรสขม.....ขมขื่น..ในความเป็นจริง....
.......
..
..............เราจะหลับไปด้วยกัน.....
.....เพื่อตื่นมา.....เป็นคนที่ไม่ได้รักกัน.............
.....แต่ฉันจะรอ...........รอให้เธอตื่นมาอีกครั้ง.......เพื่อเป็นคนรักของฉัน....
..
...
.
.........ในที่ของเรา..........
ที่....ที่มีแค่ 'เรา' ที่รู้เรื่องนี้.....
........บาป.....ที่เราทำ....
....
...................มันแสนหวานใช่ไหม? .........
-
-Taste of the secrets.นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด?-
ความจริงที่เจ็บปวด (http://www.youtube.com/watch?v=yIPa11xThZY&feature=related)
[ ..............เราจะหลับไปด้วยกัน.........เพื่อตื่นมา.....เป็นคนที่ไม่ได้รักกัน............. ]
...
.....วันนี้ ฝนตก ไม่ได้ตกมากมายอะไร แต่พื้นถนนก็พอเปียก ที่หน้าต่างยังมีละอองชื้นติดอยู่ ...ในห้องที่เปิดแอร์ไว้เย็นเฉียบเลยยิ่งเย็น ห้องกว้างที่เพิ่งย้ายมา อยู่คนเดียวพอฝนตกแล้วมันยิ่งหนาว แต่ก็ยังดีกว่าอยู่กับไอ้อดีตคู่หมั้นบ้าๆนั่น คนที่ผูกมัดกันด้วยร่างกาย มันก็ได้แค่ร่างกาย ที่ว่างในหัวใจ...ยังไงมันก็ไม่เต็ม....แต่กับคนที่ ผูกกันไว้ด้วยหัวใจ..... ต้องรออีกนานแค่ไหน?
ร่างกาย....มันล้าเกินจะรอแล้ว......ไม่ว่าทางไหน มันก็ทรมานไปซะหมด.....ชีวิต....มันยากจัง.....
เสียงกริ่งที่หน้าห้อง ดังสองสามครั้ง หยิบคว้าเสื้อยืดตัวใหญ่มาสวมทับเสื้อกล้ามสีครีมก่อนเดินไปดูที่ประตู ไม่เห็นคนหน้าประตูเพราะช่อดอกบัวสีชมพูอมเขียวมันบังตาแมวไปหมด ........เปิดประตูให้ ด้วยความสงสัย ไม่กลัวเรื่องร้ายอะไร ถ้าใครกล้ากับ ครูสอนมวยไทยที่พ่วงด้วยตำแหน่งนักแม่นปืนก็เชิญ
.....ทันที่ที่เปิดประตูออก ริมฝีปากอิ่ม ประทับจูบเบาๆ เอวบางของเจ้าของห้องโดนคว้ามารวบไว้ด้วยมือข้างเดียว เร็วกว่าจะได้ตั้งตัวเสียอีก กลิ่นหอมละมุนของช่อดอกบัวมันลอยอวนไปทั่วห้อง เจ้าของห้องเอื้อมมือไปปิดล็อกประตู สายฝนพรำลงเม็ดหนากว่าเดิม.....หัวใจ...มันก็พองโตกว่าเดิม ดอกบัวคงเฉาเมื่อเจ้าของช่อบัวไม่ใส่ใจมันแล้ว บัวช่อใหญ่วางทิ้งไว้บนโต๊ะกระจก.... ริมฝีปากยังไม่คลายออกจากกัน แม้ร่างบางจะถูกดึงให้ลงไปทับเจ้าของช่อบัวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา......นานกว่าจะถอนออก......
แววตาในกรอบแว่น จ้องสะกดวงหน้าคมสะกดอารมณ์ที่ครุกรุ่น ..... ต้องการ...จนอยากจะกลืนกิน.... คิดถึง...จนอยากจะให้เป็นเลือดเนื้อเดียวกัน .....แต่ก็รักมาก...มากจนไม่อาจทำลาย......
.....
.........
.
..
..
.
..."ออกมาได้ยังไง?"
คำถามแผ่วๆกระซิบเข้าข้างหู ริมฝีปากนิ่มยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง สัมผัสของผิวกายที่แนบชิดมันยังหวานละมุน เจ้าของช่อบัว พลิกตัวเอื้อมไปหยิบช่อบัวที่ถูกทิ้งมายื่นให้ ร่างเนียนแทนการเลี่ยงคำตอบ...
.....กลิ่นเฉพาะของบัวหอม....แทนของกำนัลที่ใช้ซื้อถ้อยคำทั้งหมด ......
หญิงสาว....ซุกหน้าเข้ากับแผงอกเจ้าของช่อบัว.....เมื่อคำถามถูกซื้อ..... คำตอบก็ไม่จำเป็น.....
......
......................
มือเย็นไล้ลูบไปตามแผ่นหลังเนียน วงแขนกระชับกอดร่างบางแล้วแนบริมฝีปากลงควานหาความหวาน เส้นผมยาวที่ตกลู่ลงมาเหมือนไล้หยอกผิวกาย เสื้อยืดตัวใหญ่ถูกถอดถลก เหวี่ยงทิ้งลงข้างโซฟา เนินอกสีนวลกลายเป็นสีชมพูจางทุกครั้งที่ริมฝีปากประทับจูบ...
"กอดอยู่อย่างนี้ได้ไหม?.....ไม่อยากกลับไปเลย......"
คำหวานเหมือนออดอ้อน....แต่ความหมายมันมากมายกว่านั้น ..... เหมือนกับความฝัน ....ยามค่ำคืน....ทุกครั้งที่สัมผัสนางฟ้า ....แทบไม่อยากตื่น....อยากกอดร่างเนียนไว้อย่างนั้น อยากได้ยินเสียงหัวใจ ที่แนบกัน อยากได้ยินเสียงครางเรียก ที่พร่าเลือน....อยากได้แรงกระเพื่อมของหน้าอกอิ่มที่บดเบียดเข้ามาแน่น ......แต่ความจริงมันโหดร้าย.............ฝัน .....ยังไงก็ต้องมีวันตื่น.........
...........
...
"อเล็กซ์ จะกลับมาแล้ว เรื่องของ อีวาน .....ทาง ปาร์มา ตัดสินแล้วตำแหน่งไม่ถูกมอบให้อันดับหนึ่งอย่าง อีวาน.... ความยุ่งยากต้องตามมาอีกแน่......"
"......."
"อีวาน เองไม่ปล่อย อเล็กซ์ ไว้แน่ ถ้าทำอะไร อเล็กซ์ไม่ได้ เป้าหมายจะเปลี่ยนเป็น เธอ..พลำ....อื้อออ."
เสียงครางกระเส่า เมื่อช่วงเอวถูกมือเย็นกดลงมาให้เบียดกับช่วงสะโพกของคนฟัง แรงมือกระชับกดเป็นจังหว่ะช้าๆ แล้วเร่งแรงโหมให้หญิงสาว เป็นฝ่ายตอบกลับ....กลิ่นหอมของบัวระคนไปกับกลิ่นกาย เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาแล้วหยดไหลลงบนแผ่นอก ปลายนิ้วเรียว ค่อยๆดึงแว่นที่อีกคนสวมอยู่ออก...บรรจงจูบเบาๆ แล้วยันตัวขึ้นช่วงเอวยังขยับเป็นจังหว่ะกระชั้น........แล้วแรงกดกระแทกมันก็เพิ่มขึ้นตามอารมณ์
"จะสนอะไรกับคนของ อีวาน.....คุณราม .....เก็บพวกมือปืนไปหนึ่งแล้ว....คนของอเล็กซ์เองก็ยังตามดู เราอยุ่ไม่ใช่หรอ ? ที่เหลือจากนี้ก็อยู่ที่ ไอเดียร์.....ถ้าร่างนี้จะถูกปล่อยให้ตายง่ายดายขนาดนั้น ......ก็.....ดี.....เราจะได้ไม่ต้องมาทรมานเพราะเรื่องของโฟร์ท มากมายขนาดนี้ ..... "
ประโยคที่อัดอยู่ในใจพรุ่งพล่านออกมาตามแรงอารมณ์ ... มือเย็นคลึงบีบหน้าอกใหญ่ แรงสวนกระแทกของสะโพกกลมมันบดเบียดจนทำให้สมองว่างเปล่า ริมฝีปากอิ่มอ้ากว้างหายใจหอบถี่ จนอารมณ์ใกล้ระเบิด คนข้างล่างถึงได้พลิกให้ร่างบางลงมาอยู่ใต้ตัวแล้วสวนแรงโหมกระแทกเสียเอง เสียงเม็ดฝน ที่สาดเข้ามาปะทะหน้าต่าง ดังระคนกับเสียงครางกระเส่า...และเสียงหอบหายใจ.....
....ถึงอยากจะกลืนกินหญิงสาวตรงหน้านี้ขนาดไหน ที่ทำได้ก็แค่รั้งมากอดให้แน่นมากกว่าเดิม....คำสาปที่ฝังอยุ่ทุกอณู ความเจ็บช้ำของ ชีวิตที่แลกมาด้วยชีวิต .....ปรสิต ที่ไม่มีตัวตนเมื่ออีกลมหายใจคงอยู่........คำว่ารัก พูดได้ไม่เต็มปาก เมื่อชีวิตมันไม่ใช่ของตนเพียงคนเดียว.....
สิ่งเดียวที่ยังทำให้หายใจอยู่ได้ มีเพียงหญิงสาวตรงหน้า ......คนๆเดียวที่ยอมรับและรับรู้ถึงการมีตัวตน..
.......................
....
.
...
"..โฟร์ท......แค่โฟร์ท นะ.....ที่...เราแคร์.....ที่เราห่วง...มากกว่าอะไรทั้งหมด"
...............เสียงเบาเอ่ยประโยคนั้น พร้อมกับความกำหนัดที่ทะลักออกจากแก่นกาย .........
-
คนเขียนมาเร็วเคลมเร็ว ไม่ถามล่ะว่าอยากรู้กันไหม ....แผลมันเป็นหนอง บางทีมันก็ต้องบ่ง คนเขียนเอามีดรนไฟมากรีดให้เลยแล้วกัน จะได้หายไว้ๆ ใครมีอะไรจะขว้างปา ปามาได้เลยนะ....พรุ้งนี้จะมารับความผิดที่แอบก่อ... :z10:
-
เฮ้อ... คนที่โฟร์ทรักไม่ใช่ไอเดียร์ แต่เป็น พลำต่างหาก
ความรักที่เป็นความลับนี่ ทรมานจังนะ
-
ทำไมบางทีเราอ่านแล้วเราตีความสิ่งที่คนเขียนจะสื่อไม่ออก :z3: แต่คนอื่นดันเข้าใจอ่ะดิ ฮืออออออ TT[]TT
*วิ่งกลับไปอ่านอีกรอบ*
-
ดูเหมือนว่าทุกคนจำอดีตได้หมด ยกเว้นไอเดียร์ หรือเราตกหล่นอีกละ
-
จำได้ว่าท่านพลำนี่เพิ่งตื่นมาได้ไม่นาน แล้วโฟร์ทได้เจอพลำครั้งแรกตอนไหนเนี่ยทำไมดูสนิท ผูกพันธ์กันจัง
หรือว่าโฟร์ทจะจำเรื่องราวเก่าๆสมัยเป็นอรชุนได้ด้วย
แต่ท่านพลำนี่แนวจริงๆ เอาดอกบัวมาจีบสาว ที่สำคัญ. . . มันได้ผลด้วยน่ะสิ!!!
-
ไม่ได้เข้าเล้าวันเดียว เข้ามาอีกทีมีข้อมูลเพิ่มอีกเพียบเลยแฮะ เหอะๆ
เรื่องของ Light & shadow ทำให้รู้สึกเศร้าๆ หม่นๆ แต่ก็ลึกซึ้งดี
-
-Taste of the secrets.นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด?-
แถม กาลกีรตี [2 ปีที่แล้ว.....]
[' แล้วเมื่อไหร่หล่ะที่ฟ้าจะส่งคนๆนั้นมาให้ฉันสักที? ' ]
กำลังคิดประโยคนั่นระหว่างตรวจ เซฟปืน BB ก่อนเข้าสนาม ... อยู่ๆเสียงดังแว้ดๆก็สวนกลับมาในทันที .... โฟร์ทสูบบุหรี่อัดเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วหันไปตามเสียง......
“พี่จะรอให้ฟ้าประทาน นางฟ้ามาให้พี่หรือไงคะ?!”
เสียงแว้ดโวยวายดังมาจากม้าหินใกล้ๆ ทำให้หลายสายตาต่างจ้องมอง กลุ่มคนที่ทั้งนั่งทั้งยืนรอที่จะเข้าสนาม BB ต่างวิพากษ์วิจารณ์ประโยคประชดประชันนั่น.... แต่ตัวต้นเหตุในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น กลับนั่งนิ่งท้าวคางเอียงคอมองเด็กสาวที่ยืนตะโกนต่อว่าตนเองจนหน้าแดง... ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่....แม้แต่จะสนใจฟัง…….ชายหนุ่มนั่งเอียงคออมยิ้มมองหน้าเด็กสาว ส่วนมือเรียวจับดินสอ วาดเส้นขยุกขยิกบนกระดาษปอนด์...
“หน้าตาอย่างพี่ แถวบ้านหนูเรียกว่า หน้าตาบ้านๆนะคะ...ที่มองมานี้พี่มีดีก็แค่ติสกับเซอร์ ส่วนเพื่อนหนูนางเอก MV.นะคะ แล้วไอ้การที่เพื่อนหนูมาบอกชอบพี่ นี้พี่ยังคิดไม่ได้อีกหรือคะ? หน้าตาอย่างพี่ ปฏิเสธ เพื่อนหนูได้ พี่คิดว่าหน้าตาอย่างพี่หาได้ดีกว่าเพื่อนหนูหรือคะ? ”
ไม่รู้เพราะชายหนุ่มไม่ได้เถียงหรือเด็กสาวหยุดตัวเองไม่ได้ ประโยคต่อว่ามันเลยยิ่งเลยเถิด เกินเลยจนชายจากโต๊ะข้างๆ เข้ามายืนบังคนที่โดนว่า ....
“เพื่อนหนูไม่ดียังไง แล้วพี่มีดีอะไร ถึงตอบปฏิเสธเพื่อนหนู? ”
คำถามนั้นยิงตรงมาที่ชายหนุ่ม เพื่อนชายที่ยืนกันท่าให้ หลบออกทันทีที่ ชายหนุ่มเงยหน้าลุกขึ้นยืน ถือแผ่นกระดาษปอนด์ที่วาดภาพบางภาพโชว์ให้เด็กสาวดู .....
“ผู้หญิงในสเป็กพี่ ต้อง นมใหญ่ หน้าเอ็กซ์ เซ็กส์เด็ดสุดยอด...ยิงปืนได้ด้วยก็ดี ส่วนหน้าอกคัพ B อย่างเพื่อนน้องพี่ไม่มองครับ ....ที่สำคัญ พี่ไม่ชอบผู้หญิงสูบบุหรี่ ....ไม่ชอบพวกง้องแง้งวุ่นวือ.....ที่นัดพี่มานี้เคลียร์จบนะครับ...พี่ต้องไปทำมาหากินต่อ...ไม่ว่างทะเลาะกับเด็กครับ ....เกือบลืม....พี่ไม่ชอบพวกไม่มีสัมมาคารวะด้วย......พี่ 26 แล้ว...ให้เกียรติพี่ด้วยครับ .....และหวังว่าคงไม่เจอกันอีก.... ”
รอยยิ้มกว้างจบทุกประโยค ......ชายหนุ่มดึงแขนเพื่อนชายที่ยืนอยู่ด้วยกันออกมา....
โฟร์ทมองตามร่างนั้นไปจนสุดสายตา หันมาก้มมองตัวเอง....หน้าอกใหญ่ เป็นสิ่งแรกที่โฟร์ทเห็น จากนั้นก็ ปืน BB กระบอกยาว ......โฟร์ทขยี้บุหรี่ทิ้งแล้ว ยิ้มกว้าง ......
‘สงสัยฟ้าจะส่งคนๆนั้นมาแล้วสิ ....คงถึงเวลา...เลิกสูบบุหรี่แล้วมั้ง....’
-
เอ ใครกันหว่า อยากรู้อะ
-
ง่ะ!!
-
แถมอีกนิด.....มันค้าง
[ห้องน้ำชาย-ห้างดังแถวอนุสาวรีย์ ]
“เหี้ย...มึงบอกน้องเขาไปงั้นอะนะ ไอเดียร์”
“แล้วมึงจะให้กูพูดยังไง ? งานกูยังไม่เสร็จก็ให้เพื่อนมาวุ่นวายกับชีวิตกูขนาดนั้น นี่ขนาดยังไม่คบนะ ถ้าคบไปคงไม่พาเพื่อนมาล่ามโซ่ขังกูเลยหรอ...แล้วถ้าวันไหนกูลากหญิงอื่นเข้าบ้านเพื่อนคุณเธอไม่บุกเข้ามาสับของกูโยนชักโครกหรือไง? ที่สำคัญ กูไม่ชอบเด็กวุ่นวาย...ง้องแง้งว่ะ ”
“แต่น้องเขาก็หน้าตาดีนะมึง....ลูกชายกูเสียดายแทนว่ะ...ใครจะรู้ว่าสเป็กโอตาคุอย่างมึงสูงขนาดนี้ ไม่มีแฟนเป็นพวกคอสฯ ไปเลยวะ? เลือกมากอย่างมึงระวังจะไม่ได้เมียนะ ไอเดียร์..สักวันจะได้ผัว....”
ชะงักกึกกับประโยคนั้น แววตาขี้เล่นมองผ่านกรอบแว่น ไปที่หน้าเพื่อนฝิ่น หลังจากนั้นก็ก้มต่ำลงมามองลูกชายที่ยังทำกิจในมือ....
....แล้วตอบกลับเพื่อนฝิ่นไป.....อย่างชัดถ้อยชัดคำ.....
“...เรื่องผัว...ถ้าไม่ถึงระดับห้านิ้วขึ้น ....ไม่ต้องมาพูดกับกู.......”
“แรงส์นะมึง......ระวังจะได้อย่างปาก...”
-
สมพรปากค่ะ ไอเดียร์
ว่าแต่ พี่รามกับ อเล็กซ์นี่.....
"กี่นิ้วคะ?"
-
สมพรปากค่ะ ไอเดียร์ ว่าแต่ พี่รามกับ อเล็กซ์นี่....."กี่นิ้วคะ?"
>>>ความลับระหว่างประเทศครับ ....
-
อะไรอ่ะ ??? ข้าเจ้างงไปหมดแล้ววววววววว
ช่างเหอะ....ไม่สนใจทั้ง พลำ อรชุน โฟร์ท อะไรนั่นหรอก.....ไอ้ตัวหนังสือสีเขียว ๆ นั่นเค้าก็ไม่ได้อ่านนะ (ข้ามเลย)
รอไอดิภัทรกับแอลและพี่ราม 3 ตัวเอกของเรื่องในสถานะปัจจุบันดีกว่า....เสพสิ่งที่เข้าใจง่าย ๆ สบายใจดี
...คนเขียนตามใจคนอ่านใช่มั๊ยล่ะ...ไม่ว่ากันเนอะ (จูบปลอบใจนะ & ขออภัยที่ข้ามสิ่งยาก ๆ ที่ตั้งใจสื่อ)
รอดูดีกว่าว่าแอลจะจัดการกับความต่างของสายพันธุ์ที่เป็นอุปสรรคใหญ่แห่งรักนี้ได้ยังไง
เขียนต่อไปเลย เขียนในสิ่งที่ตัวเองแพลนไว้ในหัวนั่นแหละ..ส่วนเค้าก็จะเลือกอ่านสิ่งที่เค้าสามารถรับและเข้าใจได้
แค่นี้ก็เข้าใจกันและสบายใจทั้งสองฝ่ายเนอะ ฮ่า ฮ่า
-
เหอๆ :z1:กี่นิ้วหว่า
อยากบอกคนเขียนว่า
"ชอบทุกตอนที่เขียน"
ไม่ว่าจะเป็นตอนของใครก็เหอะ
แอบอยากให้รวมเล่มจะได้ย้อนไปอ่านได้บ่อยๆ
บางทีนานไปเริ่มงง5555
เอาแบบ5-6ตอนต่อเล่มน่าจะดี ว่างั้นมั้ยคะ :กอด1: :กอด1:
-
พออ่านตอนแรก โห โฟร์ท จะบอกว่าไงดี เธอเจ๋งดีว่ะ แฟร์ด้วย แมนๆกันไปเลย o13
พอตอนต่อ ๆ มา รู้สึกมันหน่วงๆ หนึบๆ ไงไม่รู้
รักลึกซึ้งบนความเลื่อนลอย แนบแน่นแต่เบาบางเหมือนไอหมอก รู้สึก สัมผัส แต่จับต้องไม่ได้(http://upic.me/i/x0/otc7g.gif)
แล้วที่เวลาพลำมาหาโฟร์ทเนี่ย มาแบบไหนอ่ะ เหมือนฝั่งนู้นป่าวคนนึงหลับคนนึงตื่น แต่ก็ร่างเดียร์เหมือนกัน
แต่ตอนแถมเนี่ยน้าาา ออกตัวแรงนะจ๊ะไอเดียร์ สงสัยจะขอพรจากดวงจันทร์ กร๊ากกก :m20: :m20:
ทั้งๆที่เป็นคู่หมั่นกัน แต่ดันปล่อยฉันไว้ซะงั้น......การหมั่นหมายที่อยู่ๆก็เกิดขึ้น>>>หมั้น
******
อดีตศรัตรูหมายเลขหนึ่งในตอนนั้น>>>ศัตรู
ตอนที่เห็นสภาพอดีตศรัตรูที่หน้าบ้าน
หลังจากนั้นก็ปล่อยฉันกับอเล็กซ์เต็มที>>>ที่??
******
ไปห่วงเรื่องคนอื่นดีกว่าดีกว่า
******
เฝ้ามองเธอยามหลับไหล>>>ใหล
******
สะกดอารมณ์ที่ครุกรุ่น>>>คุกรุ่น
แรงมือกระชับกดเป็นจังหว่ะช้าๆ>>>จังหวะ
ขยับเป็นจังหว่ะกระชั้น
เราอยุ่ไม่ใช่หรอ>>>อยู่
ประโยคที่อัดอยู่ในใจพรุ่งพล่านออกมา>>>พลุ่ง
คำสาปที่ฝังอยุ่ทุกอณู>>>อยู่
เสียงดังแว้ดๆก็ส่วนกลับมาในทันที>>>สวน
ต่างวิภาควิจารณ์ประโยคประชด>>>วิพากษ์
แต่ตัวตนเหตุ>>>ต้น
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก
ขอเชียร์ทั้ง 2 หนุ่มเลยได้มั้ย
พี่งูก็ชอบ รอยสักของพี่นกก็เท่ :-[
-
อื้อหือ เจอกันอย่างนี้นี่เอง โฟร์ทเลยติดใจไอเดียร์นักหนา
แต่ตอนนั้นคุณพลำยังไม่ตื่นละสิ
ไอเดียร์นี่ได้รับพรจากพระเจ้าแท้ๆ สมหวังทุกประการ!!
-
โฟร์ทนี่ ได้ใจขึ้นได้อีก
สวย เซ็กส์ เอ็กซ์ เท่ ปลื้มอ่ะ :o8:
บวกๆให้สาวคนนี้^^
ไอเดียร์ ขอหญิงโนตม ก็สมใจ
ขอผัว...ใหญ่ ก็สมหวัง :z1:
แหม่ๆๆ ทำบุญด้วยอะไรหนอ
-
5555 เดียร์แรงส์....อ่าาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกตามตรงว่าตอนผลเลือดออกมานี้งงสุดๆอ่ะพี่ภัทร :m28:
แต่พอมีตอนอดีตกับภาคแถมมานี้เข้าใจแล้วหละ
อ่านตอนแถมจบนี้เป็นครั้งแรกเลยที่สงสารพลำและเห็นว่าพลำเองก็มีมุมน่ารักๆกับเขาด้วย
ต่อจากนี้คืออยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเดียร์แล้วผลเลือดนั้นมันสำคัญยังไงทำไมต้องกำจัดด้วย
พี่ภัทรอย่าลืมมาต่อให้อ่านไวไวนะค่ะ :m4:
-
เออะ o22 สมพรปากค่ะไอเดียร์
ชอบน้องโฟร์ท ฮานิ่งๆอ่ะ ><
แต่ไอเดียร์แร๊งส์มาก (วิบัติเพื่อเสียง) บางทีฟ้าอาจส่งให้มาคู่กัน ว่าแล้วก็ถีบอิตามังคุด :z6: เปลี่ยนนอร์มอลนะเรื่องนี้ ไม่งั้นก็อาทิตย์นึง สามคน(โฟร์ท ราม มังคุด)จัดสรรเวลากันเองดีมั๊ย 555555555
รอตอนหน้าค่ะ o13
-
คิดถึงมากค่ะ
+1 เป็ดเลย
ช่วงนี้งานยุ่งมากได้แต่แวะมาsave ไปอ่านนะค่ะ
ไว้มีเวลาจะมาเม้นยาวๆๆ
ปีนี้น้ำว่าจะไม่ท่วมหรอ เดียวรอพี่ๆๆ ลืมไปก่อน แล้วค่อยมาท่วมที่หลิง อิอิ (ล้อเล่น) o18 :m29:
บทนี้น่าสงสารโฟรท กับพลำจริงๆๆ
ดฟรทคืออรชุน ชาติที่แล้วใช่มั้ยค่ะ
โฟรท์เป็นคนเดียวที่รับรู้ และยอมรับ รวมทั้งอยากให้พลำในตัวภัทร ปรากฎตัวออกมาบ่อยๆๆ
รักแท้แต่ไม่อาจครอบครองได้นี้น่าสงสารจัง โดยเฉพาะคนที่อยากครอบครองนั้น ไม่มีตัวตนที่แท้จริง ของตนเอง
รักคนเขียนมาก :L1: อย่าลืมไปอัพเรื่องอื่นๆๆด้วยนะค่ะ :z13: :z13: :z13:
ส่วนเอลจะกล้าเปล่าภัทรนะ หักล้างเชื้อ drago ได้นะ อิอิ สะใจ :laugh:
ป.ล. น้ำคือแฟนคลับของพี่ราม แสนดีขนานนี้หาได้ที่ไหนเนี้ย น้ำอยากได้มาเป็นแฟน :oni2: :oni2: :mc1:
ฝันดีนะค่ะ :a12:
-
กาลกีรตี บทที่ 38
[นับถอยหลังวันที่ 2]
[อเล็กซ์....]
ปืนประจำตัวถูกขึ้นลำแล้ววางบนโต๊ะ พร้อมซองเอกสาร...... โฟร์ท มองผมอยู่ มองเหมือนคาดคั้นคำตอบให้ได้ในวินาทีนั้น....
ไม่ใช่ผมที่กระวนกระวาย แต่เป็นโฟร์ท ที่ .....
อดทนรอคำตอบไม่ไหว ......
"ของจาก ฟรานซ์ซิส อาดอนเป็นคนส่งมา....ผลเลือดของ พี่เดียร์...Nat + Confute.... Defeat [Drogo] "
"....."
ผมได้แต่จ้องหน้าโฟร์ท ....คำถามมันมีมากมาย...ผมว่าโฟร์ทเองก็รู้ดี...อาจจะ 'รู้' ดีกว่าใครทั้งหมดด้วยซ้ำ
"ฉันไม่ขอคำตอบ....เพราะนาย 'พลาด' ตั้งแต่ให้ฟรานซ์ซิส ได้ตัวอย่างเลือดของพี่เดียร์ไปแล้ว....จากนี้ 'มัน' จะ 'ล่า' พี่เดียร์ ......ถ้านายไม่เป็นฝ่ายลงมือเอง แต่ถ้านาย ลงมือ....ฉันก็ไม่ปล่อยนายไว้ เหมือนกัน.....ไปจากพี่เดียร์ซะ...เขาอาจจะเศร้าเรื่องนายแค่วันสองวัน....แต่มันก็ดีกว่าเขาต้องมาตายเพราะนาย.... ฉันเคยบอกนายแล้วอเล็กซ์ [Sapete. Droga,Pericolo] ฉันหมายความตามนั้นจริงๆ Drogo อันตรายต่อ พี่เดียร์ ...."
...ประโยคเหยียดยาวออกมาจากปากสีสด...กระวนกระวาย และร้อนรน.....เหมือนโฟร์ทกำลังผลักทุกอย่างมาให้ผม....ถ้าไม่มีสมอง ผมคงทำอย่างที่โฟร์ทว่า ....'ฆ่าภัทรซะ หรือ ออกไปจากชีวิต ภัทร' คุณว่าผมจะเลือกอะไร?
แล้วทำไมต้องเลือก?
"...แล้วเธอไม่ใช่ 'Drogo' หรือ 'โฟร์ท' "
คำถามผมส่งไปถึงเธอ .... กระวนกระวายเหมือนหนูติดจั่น .... โฟร์ท 'ปิดบังอะไร' ผมอยู่.... โฟร์ท เป็น Drogo แม้จะไม่ใช่พวกบริสุทธิ์ 100% เหมือนผม แต่เธอก็เป็นหนึ่งในเชื้อสายตรง .........ถ้าผมคบกับ ภัทร ต่อไปไม่ได้ แล้วทำไมเธอถึง 'เคย' คบได้ ?!!
.
.......
"'.Nat + Confute.... Equal [Drogo]'ฉัน...ไม่ใช่คนของ 'Drogo'... อเล็กซ์ 'ไม่ใช่'..... มากว่า 2 ปี แล้ว..... เลือดฉันติดเชื้อจากพี่เดียร์....ติด.... เพราะฉันอยากจะติด.....ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง .....สิ่งที่ฉันจะเลือกทำ....ทุกอย่าง...เพื่อพี่เดียร์ เท่านั้น อเล็กซ์...."
"ภัทร ...ไม่เคยบอกฉันว่าภัทร คบเธออยู่....ไม่สิ มันไม่ใช่หน้าที่ ภัทร ที่จะต้องบอก...แต่มันเป็นหน้าที่เธอ ที่จะต้องรายงาน ....ถ้าเจอ 'พวกเชื้อหักล้าง' เข้าใจคำถามไหม? 'Francesca'ไม่ใช่แค่ฉันที่พลาด แต่เป็นเธอที่ 'ปิดบัง' .....ทำไม?..... ภัทรเป็นอะไรกันแน่? "
"ถ้าจะเอาคำตอบให้ได้....นายก็คงต้องตายไปกับฉัน 'Alessandro' "
"'ความลับ' งั้นรึ?"
"ยิ่งกว่าความลับ....พี่เดียร์ ไม่รู้เรื่องนี้....ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวพี่เดียร์เองเป็นอะไร เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ต้องปิด ทาง Drogo แต่มันต้องปิดแม้แต่พี่เดียร์.... "
"ดอน รู้เรื่องนี้แล้ว...."
"น่าจะรู้ก่อนหน้านั้น แต่ไม่แน่ใจ...."
"เรื่องรั่วได้ยังไง?"
"....เพราะนายเป็นพวกบริสุทธิ์....ไม่สงสัยตัวเองบ้างเหรอ ? คนที่เคยคบมาหายไปไหนหมด?....พวกเราไม่เคยสงสัย...เพราะมันไม่สำคัญ ไม่เคยรักไม่เคยจริงจัง....แต่นายคงพอๆนึกได้บ้างล่ะ...คนที่นอนด้วย ถ้าไม่ใช่พวกเชื้อสายเดียวกัน ....'เราจะกินเข้าไปก่อนเช้า' มันเป็นกลไกการป้องกันตัวของเชื้อสาย... ป้องกันไม่ให้มีการติดเชื้อซ้ำที่เพิ่มขึ้น ....แต่พี่เดียร์ ไม่ใช่ ..... เชื้อของพวกเรา โดนกำจัด ไม่มีการกลายร่างในทุกเช้า ไม่มีแม้แต่บาดแผลที่เกิดขึ้น....ความสุข....มันบดบังอะไรไปหลายอย่าง อเล็กซ์ .....พี่เดียร์ ไม่เคยติดเชื้อจากพวกเรา..."
"มีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีกไหม?"
"......"
"'Francesca'?"
"....เชื้อในตัวพี่เดียร์....'ฟัก'สมบูรณ์แล้ว เพราะนาย....แต่ 'เขา' ตื่นขึ้นมานานแล้ว....เพราะฉัน....พี่เดียร์ไม่รู้เรื่องนี้....และ 'เขา' ก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ ....ผลเลือดมันเปลี่ยนไป อเล็กซ์ ....มันไม่ควรจะหักล้าง เพราะปกติมันแค่ ไม่แสดงอาการ....พี่เดียร์กำลังจะเปลี่ยนไป 'เขา' ก็ด้วย..."
"ใคร? "
"...'พลำ' กับ 'พี่เดียร์'....กำลังจะลอกคราบ....."
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
อ่านไปอ่านมาชักจะสงสัยว่าเรื่องนี้ธีมเป็นแฟนตาซีย้อนยุค หรือไซไฟกันแน่ 555
'กินก่อนเช้า' นี่น่าสยองขวัญเนอะ -*- แถมเรื่องลอกคราบ........(นึกถึงสาปรากไทร)
รอตอนหน้าคร้าบบบบบบ ^^
-
เรื่องราวชักจะเจ้มจ้น :a5:
-
ลอกคราบเป็น??
-
ลอกคราบแบบอีกเรื่องใช่ปะนี่ ถ้าใช่คุณราพอย่ายอมนะ
ไอเดียร์ทรมานตายเลย
-
ลอกคราบเป็นตัวอะไรกันล่ะพ่อคู๊ณ
นึกไปถึงงู หรือแมลงไปโน่น
ขอแบบหน้าตาดี ๆ ก็พอ เหอ เหอ
อิป้าสมองต่ำเตี้ย ค่อย ๆ ทำความเข้าใจไป
ไม่เข้าใจจะถามนะคะ
-
ลอกคราบ? o_O จะเป็นอะไรหว่า รอตอนต่อไปค่ะ
-
'เขา' ตื่นขึ้นมานานแล้ว แต่เพิ่งมา 'ฟัก' สมบูรณ์ หมายความว่าไงง่ะ
แบบว่าท่านพลำแค่รู้สึกตัว รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ออกมาพูดคุย ออกมาเดินเล่นไม่ได้เหรอ?
แล้วเจ้าเชื้อ Drogo นี่มันใช่เชื้อที่ทำให้เปลี่ยนร่างเป็นงูได้อ๊ะป่าว
อย่างกับเป็นเชื้อที่ทำให้กลายเผ่าพันธุ์ยอดมนุษย์ ที่ต้องรักษากันสุดชีวิต ไม่ให้เผ่าพันธุ์ตัวเองหายไป
เหมือนพวก Drogo เป็นเชื้อไวรัสแล้วภัทรเป็นวัคซีนซะงั้น เริ่มนึกถึงเชื้อสัตว์เลื้อยคลานใน Spiderman4 ขึ้นมาตงิดๆ
แต่นายเอลก็ยังอยู่รอดปลอดภัยดีนี่ ส่วนโฟร์ทก็ดูจะสบายดี ไม่เห็นจะผิดไปจากเดิมตรงไหน ดูมีความสุขขึ้นด้วยซ้ำ
ถ้ามันยุ่งยากวุ่นวาย ลำบากกันมากนักก็ปล่อยให้คุณรามดูแลภัทรไปก็ได้นะเอล รับรองว่าดูแลอย่างดีแน่ๆ ^ ^
-
โอ้ว!!เราไม่อยากให้ไอเดียร์ลอกคราบเลยอ่ะ
นึกถึงเรื่องสาปรากไทรแล้วสยองแทน
หวังว่าคุณรามคงจะมาช่วยใช่มั้ย
เหอๆแล้วแต่ผู้เขียนจะนำพา :sad11:
-
' .....นี้...เป็นเดิมพันของข้าเจ้า....ข้าเจ้าเคยบอกองค์แล้ว ....ข้าเจ้าทำได้ทุกวิถีทาง...หากมันจักทำให้ข้าเจ้าได้รักคืนมา.....ไม่ว่าต้องเวียนว่ายอีกสักกี่ครั้งก็ตาม.....หากองค์อรชุนสิ้น.....ภัทระก็ต้อง....สิ้นเฉกกัน......เจ้าคะ.... '
-
นิยายไทยที่ต้องแปลเป็นไทย อ่านเข้าใจยากจิงจิ๊งงง
ผู้แต่งต้องคอยอธิบายให้ไม่งั้นคงต้องเลิกอ่าน
พล๊อตเรื่องสนุกดี
-
เรื่องราวเหมือนจะเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ แต่สารภาพตามตรงเลยว่า ยิ่งอ่านยิ่งงงอิ๊บอ๋าย แต่ก็จะอ่านต่อไป
-
หึหึ!!
-
โอ้ ๆ เป็นเยี่ยงนี้นี่เอง
หนุ่ม ๆ รู้แล้ว ก็เอาใจน้องพลำเข้าไว้
ไม่งั้นต้องตามกันอีกกี่ชาติล่ะเนี่ย
-
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะพลำ
เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ นะคนเขียน
แต่ว่ายิ่งอ่านก็ "งง อิ๊บอ๋าย"
เหมือนที่คุณ iforgive ว่าไว้จริง ๆ :z3:
-
' .....นี้...เป็นเดิมพันของข้าเจ้า....ข้าเจ้าเคยบอกองค์แล้ว ....ข้าเจ้าทำได้ทุกวิถีทาง...หากมันจักทำให้ข้าเจ้าได้รักคืนมา.....ไม่ว่าต้องเวียนว่ายอีกสักกี่ครั้งก็ตาม.....หากองค์อรชุนสิ้น.....ภัทระก็ต้อง....สิ้นเฉกกัน......เจ้าคะ.... '
ใช้ไพ่ตายในมือได้มีประโยชน์แบบโหดร้ายนิดๆ ช่างฉลาดล้ำสมเป็นพลำจริงๆ
-
ไอเดียร์ จงแยกร่างได้ซะ! ปัญหาจะได้จบ ๆ
จริง ๆ แล้วเค้าเป็น fc พี่มังคุด แต่ถ้าพี่มังคุดจะเป็นตัวเร่งปฎิกิริยาแล้วล่ะก็..... :serius2:
ถ้ามองในแง่ดี...ผลเลือดที่แตกต่างจะเป็นตัวแก้ปัญหาอะไร ๆ ข้างในตัวเดียร์ได้บ้างมั๊ยน้อ
พลำน้อพลำ จะตามจองล้างภัทรทุกชาติไปเลยใช่ไหม...อิรุงตุงนัง นะเธออ่ะ...ย้ายไปอยู่กับคนอื่นเลยไป
ถามคนเขียน: ที่ภัทรเป็นแบบนี้ต้นกำเนิดมาจากตอนที่แม่ภัทรท้องแล้วกินอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม ร่างอะไรนั่นน่ะจำไม่ได้แล้ว ที่ฉีกกินอ่ะ
-
กาลกีรตี บทพิเศษ
[ตะบองพลำ]
“ปวงท่าน...ลำเอียง....
...เพียงเห็นว่า ข้าเจ้าต่ำช้าเพียงเดรัจฉาน กระนั้นรึเจ้าคะ?
...ฤ เห็นว่าข้าเจ้าเป็นเพียงเงา?
...ฤ ศักดิ์ข้าเจ้ามิอาจเทียบ ภัทระเจ้าและองค์ไศรพมหินทร์?
สิ่งใด...คือความยุติธรรม?
เมื่อร่างกายนี้ ครึ่งหนึ่งเป็นของข้าเจ้า....
ปวงท่าน....กำลังหวังสิ่งใด? ”
…
.
'ข้าเจ้า...มีตนรักชื่อ อรชุน...
องค์อรชุน..รองแม่ทัพฝ่ายซ้ายที่คุมพลกอง แห่งเสือไฟ ....รักของเรา.... มันควรจักคงอยู่.....
ตราบสิ้นลมหายใจ....
.....
..
หากมิมี ไศรพมหินทร์....
.....
..
ข้าเจ้ากรีดร้องจนมิมีเสียง.... ยามได้รับข่าวจากพรายลม....
องค์อรชุน สิ้นชีพในสนามรบ ....เพียงเพราะคำสั่งจาก แม่ทัพโฉด.....
ภัทรเจ้ามิเคยทราบความอันใด...มิเคยเลย....มิเคยทราบถึงการมีตัวตนของข้าเจ้า....พอๆกับมิทราบว่า ชีพท่านอรชุนต้องสิ้นเพียงเพราะ.....ความเข้าใจอันคลาดเคลื่อน แม่ทัพนามไศรพมหินทร์......มิยอมให้ผู้ใดคงรักใน ภัทระ ....
.....จักให้ข้าเจ้าทำเฉกใดเจ้าคะ... เมื่อมิมีผู้ใดรับรู้ว่า องค์อรชุนหาได้คงรักใน ภัทรเจ้า....ข้าเจ้าเองต่างหาก...ที่เป็นเจ้าของหัวใจราชาแห่งเสือไฟ... ความลับ ที่ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ยังคงเป็นความลับ....ปวงท่านคิดว่าข้าเจ้าต้องการกระนั้นรึ?
......ข้าเจ้าได้แต่สงสัย....เหตุใดจึงมีเพียง ภัทระที่ประสบสุข....
......เหตุใด...จึงมีเพียงข้าเจ้าที่ร่ำร้องทุกทิวาวาร......ความโศกเศร้าที่ ภัทระมิเคยได้รับรู้....
เงา จักต้องเป็นเพียงเงา กระนั้นรึ? เหตุใด ‘เงา’ เยี่ยงข้าเจ้า ต้องแบกรับทุกข์เพียงลำพัง.....
ภัทระ สรวลรับ...เพียงรอรักจากไศรพมหินทร์ ....แล องค์ราพณ์ ...แม้แต่องค์เทวะแห่งชลเทเอง บิดาตนนั้นก็รับรู้เพียง บุตรนาม ภัทระ...
...ข้า...มิมีตัวตน...
....มิเคยมียุติธรรม ....
ปวงท่านเองก็เฉกกัน....ทุกผู้ต่างหวังสุขแด่ ภัทระ .....
...แล้วข้าเจ้าเล่าเจ้าคะ?
ปวงท่าน หวัง...ให้ข้าเจ้าเป็นเฉกใด.....
....ตกตายตาม อรชุน .....ฤ ดับสิ้นเพียงให้ ภัทระ ประสบสุข
.....
น้ำตาแล ความเสียใจของข้าเจ้า....มีค่าต่ำกว่า ภัทระ กระนั้น ฤ เจ้าคะ? ’
-
เฮ้อ! มองมุมนี้ก็สงสารพลำอีก เซ็งตัวเองจัง(ใจอ่อน)
แล้วจะทำไงอะ....เค้าไม่ยุติธรรมจริงแหละ
ยอมรับก็ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
:L2:
-
ช่างเป็นเงาที่หวังสูงจริงๆ รักที่เป็นไปไม่ได้กับอรชุนก็ดีแค่ไหนแล้วยังจะหวังอะไรอีก
-
เวรกรรมหนูพลำของม่าม๊า
ม๊ารักหนูนะลุกถึงไม่มีใครสนใจ
แว๊กกกกกกกกกก!!!
อย่ากินหัวช้านนนนนน.....
o22 o22 o22
-
หัวอกตะบองพลำ :เฮ้อ:
คนที่อยู่ในมุมมืดมาตลอด ไม่มีใครรับรู้การมีอยู่ ไม่มีคนยอมรับ
แต่เมื่อคนที่ให้ความสำคัญ เห็นคุณค่า เพียงหนึ่งเดียวลาจากไป
ความขุ่นข้อง น้อยเนื้อต่ำใจ ที่ค่อย ๆ มี กลายเป็นแรงแค้น อันใหญ่หลวงยิ่งนัก
แรงอาฆาตของผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆเลย :undecided:
ข้าเจ้าต่ำช้าเพียงเดรฉาน>>>เดรัจฉาน
-
Tragedy-Thriller-Sci-Fi-Fantasy-Comic-Y-fiction
อ่า..กำลังพยายามให้คำจำกัดความเรื่องนี้อยู่ ^^
(อยากเพิ่มคำว่า Sweet กับ Erotic ด้วยอ่ะ อิๆ แต่คนแต่งจัดให้นิดเดียว อุเหม่ๆ)
เม้นตอนนี้..
น้องพลำก็มีจิตใจ ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง
มีทุกข์มีสุขผิดหวัง ไม่ต่างอะไรกับคนอื่น :monkeysad:
-
ช่างเป็นเงาที่หวังสูงจริงๆ รักที่เป็นไปไม่ได้กับอรชุนก็ดีแค่ไหนแล้วยังจะหวังอะไรอีก
..
.
กาลกีรตี บทพิเศษ
[ตะบองพลำ]
‘กระนั้น สินะเจ้าคะ....
.....เมื่อข้าเจ้ามิมีสิทธิ์หวังอันใด.....
หากเป็นเช่นนั้น....ก็เฉกกัน.....
....ในกาลนี้....หากเมื่อใดที่ข้าสิ้น องค์อรชุน....
...
.
.
ทุกหวังแห่ง ภัทระ.....
.....
..
.
...ข้าเจ้าจักดับมันให้หมด!!’
-
เฮ้อ พลำกะสงสารแฮะ
-
จำไม่ได้ว่าใครเคยถามว่าทำไม ไม่เขียนให้เข้าใจง่ายๆ แบบที่อ่านได้ในเรื่อง โห่...ก็เขาอยากให้คนอ่านมีส่วนร่วมนี้นา ไล่อ่านที่ละเม้นท์ตอบแทนนอกจากบวกเป็ด ที่มาเม้นท์ให้เขาแถมยังสนุกดีออก เพราะได้ช่วยกันคิดนิดนึง ไม่อยากให้อ่านจบแล้วจบเลย เพราะมันมีบ้างเรื่องที่ อ้าว...ไหงคิดไหงเข้าใจไม่เหมือนคนเขียนอะ? แล้วจะอธิบายยังไงอะ? มาตอบเป็นข้อๆดีกว่า ง่ายดี ตรงจุดด้วย ....ครั้งนี้เป็น เม้นท์ แรกที่ได้เล่นกับเม้นท์ + เป็ด + โหวต ให้คุณ why yyy แล้วนะแบบ กำลังหาเม้นท์ประมาณนี้มาโยงเข้าเรื่องอยู่เลย ....
[ratnalin]
อ่านไปอ่านมาชักจะสงสัยว่าเรื่องนี้ธีมเป็นแฟนตาซีย้อนยุค หรือไซไฟกันแน่ 555 'กินก่อนเช้า' นี่น่าสยองขวัญเนอะ -*- แถมเรื่องลอกคราบ........(นึกถึงสาปรากไทร) รอตอนหน้าคร้าบบบบบบ ^^
>>> คิดถึงถูกเรื่องเลย..ถ้าลอกคราบ ก็อย่าง นั้นจริงๆ
[whipcream]
เรื่องราวชักจะเจ้มจ้น :a5:
>>>ต้มมาม่ารอเลย กำลังได้ที่
[why yyy]
ลอกคราบเป็น??
>>>’ตะบองพลำ’ สายพันธุ์เดียวกับ สาป..ฯ เลย
[hewlett]
ลอกคราบแบบอีกเรื่องใช่ปะนี่ ถ้าใช่คุณราพอย่ายอมนะ
ไอเดียร์ทรมานตายเลย
>>>ถูกต้อวนะคร๊าพพพพพ!!! ยิ่งกว่าทรมานอีก ไอเดียร์มันกลัวตะขาบขึ้นสมองอย่างนั้น
[malula]
ลอกคราบเป็นตัวอะไรกันล่ะพ่อคู๊ณ นึกไปถึงงู หรือแมลงไปโน่น ขอแบบหน้าตาดี ๆ ก็พอ เหอ เหอ อิป้าสมองต่ำเตี้ย ค่อย ๆ ทำความเข้าใจไป ไม่เข้าใจจะถามนะคะ
>>>นึกได้ใกล้เคียงมากเน้อ..หน้าตาดูดีเลยล่ะ เหอเหอเหอ ยินดีให้ถามเสมอ...เอ้ย!
[chocolate_ness]
ลอกคราบ? o_O จะเป็นอะไรหว่า รอตอนต่อไปค่ะ
>>>เป็นสิ่งที่ทุกคนเขารู้ว่าเป็นแต่ไม่อยากคิดถึง
[sunshadow]
'เขา' ตื่นขึ้นมานานแล้ว แต่เพิ่งมา 'ฟัก' สมบูรณ์ หมายความว่าไงง่ะ แบบว่าท่านพลำแค่รู้สึกตัว รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ออกมาพูดคุย ออกมาเดินเล่นไม่ได้เหรอ? แล้วเจ้าเชื้อ Drogo นี่มันใช่เชื้อที่ทำให้เปลี่ยนร่างเป็นงูได้อ๊ะป่าว อย่างกับเป็นเชื้อที่ทำให้กลายเผ่าพันธุ์ยอดมนุษย์ ที่ต้องรักษากันสุดชีวิต ไม่ให้เผ่าพันธุ์ตัวเองหายไป เหมือนพวก Drogo เป็นเชื้อไวรัสแล้วภัทรเป็นวัคซีนซะงั้น เริ่มนึกถึงเชื้อสัตว์เลื้อยคลานใน Spiderman4 ขึ้นมาตงิดๆ แต่นายเอลก็ยังอยู่รอดปลอดภัยดีนี่ ส่วนโฟร์ทก็ดูจะสบายดี ไม่เห็นจะผิดไปจากเดิมตรงไหน ดูมีความสุขขึ้นด้วยซ้ำ
ถ้ามันยุ่งยากวุ่นวาย ลำบากกันมากนักก็ปล่อยให้คุณรามดูแลภัทรไปก็ได้นะเอล รับรองว่าดูแลอย่างดีแน่ๆ ^ ^
>>> พลำตื่นมานานแล้ว ซันชา ไม่ใช่เพิ่งตื่น แบบที่พลำบอกพี่ราม พลำโกหกเรื่องตัวเองเพราะต้องการปิดพี่รามเรื่อง โฟร์ท [อรชุน] ที่ตื่น ตื่นแบบมีตัวตนตอนไอเดียร์หลับ โฟร์ทคบกับพลำ แบบที่รู้กัน ส่วนไอเดียร์ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยมันเป็นไมเกรน เรื่องที่ไม่เข้าใจมันก็ไม่อยากคิด เวลาที่หายไปมันก็ไม่ได้มานั่งจำแบบภินทร์ ส่วนพวก Drogo สายพันธุ์นี้เป็นประมาณเทพ...ตอนนี้กำลังมีปัญหาเพราะอเล็กซ์จะสละตำแหน่ง แต่ทางพวกผู้ใหญ่ ไม่ให้อีวานขึ้นอันดับ เรื่องโฟร์ท ตอนนี้เชื้อที่ติดจาก ไอเดียร์ ทำให้โฟร์ท กลายร่างไม่ได้ ส่วนอเล็กซ์ ก็แค่ไม่กลายร่างในช่วงเช้าเหมือนทุกที นอกนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เว้นแต่ไอเดียร์ที่ยิ่งแย่ ตอนคบกับโฟร์ท เชื้อแค่ทำให้ พลำมีตัวตนและความรู้สึก แต่พอเจอ อเล็กซ์ ตอนนี้เชื้อติดลบ กำลังจะเข้าขั้นลอกคราบ ....แต่.... แหม ได้ทีโยนไอเดียร์ให้คุณรามเลยนะ...ปัญหาเขามีไว้ให้แก้เน้อ
[ryokijung]
โอ้ว!!เราไม่อยากให้ไอเดียร์ลอกคราบเลยอ่ะ นึกถึงเรื่องสาปรากไทรแล้วสยองแทน หวังว่าคุณรามคงจะมาช่วยใช่มั้ย เหอๆแล้วแต่ผู้เขียนจะนำพา :sad11:
>>>แล้วแต่เวรัมพาจักพาไป....
[mutoo]
นิยายไทยที่ต้องแปลเป็นไทย อ่านเข้าใจยากจิงจิ๊งงง ผู้แต่งต้องคอยอธิบายให้ไม่งั้นคงต้องเลิกอ่าน
พล๊อตเรื่องสนุกดี
>>> คนเขียนเองไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้นะ ภาษามันฝังอยู่ในหัว ตอนเขียนก็ว่าเข้าใจนะ แต่ดันเป็นเข้าใจเองคนเดียว บางทีมันก็เครียดเหมือนกัน หรือเพราะภาษาแบบนี้ไม่ค่อยมีใครเขียน?
[iforgive]
เรื่องราวเหมือนจะเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ แต่สารภาพตามตรงเลยว่า ยิ่งอ่านยิ่งงงอิ๊บอ๋าย แต่ก็จะอ่านต่อไป
>>>ไม่ชอบมาม่า แต่ดันวางพล๊อตไว้แล้ว...เหอเหอเหอ มางงกันต่อไป
[why yyy]
หึหึ!!
>>>หึหึหึ...
[malula]
โอ้ ๆ เป็นเยี่ยงนี้นี่เอง หนุ่ม ๆ รู้แล้ว ก็เอาใจน้องพลำเข้าไว้ ไม่งั้นต้องตามกันอีกกี่ชาติล่ะเนี่ย
>>>เหอเหอเหอ....ไม่จบๆ
[BitterSweet~]
เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะพลำ เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ นะคนเขียน แต่ว่ายิ่งอ่านก็ "งง อิ๊บอ๋าย"
เหมือนที่คุณ iforgive ว่าไว้จริง ๆ :z3:
>>>คนเขียนอยากตาย.....
[sunshadow]
ใช้ไพ่ตายในมือได้มีประโยชน์แบบโหดร้ายนิดๆ ช่างฉลาดล้ำสมเป็นพลำจริงๆ
>>>แสบสรรค์และเลือดเย็น กว่า 29 G.เยอะ
[Onlymin]
ไอเดียร์ จงแยกร่างได้ซะ! ปัญหาจะได้จบ ๆ จริง ๆ แล้วเค้าเป็น fc พี่มังคุด แต่ถ้าพี่มังคุดจะเป็นตัวเร่งปฎิกิริยาแล้วล่ะก็..... :serius2: ถ้ามองในแง่ดี...ผลเลือดที่แตกต่างจะเป็นตัวแก้ปัญหาอะไร ๆ ข้างในตัวเดียร์ได้บ้างมั๊ยน้อ พลำน้อพลำ จะตามจองล้างภัทรทุกชาติไปเลยใช่ไหม...อิรุงตุงนัง นะเธออ่ะ...ย้ายไปอยู่กับคนอื่นเลยไป ถามคนเขียน: ที่ภัทรเป็นแบบนี้ต้นกำเนิดมาจากตอนที่แม่ภัทรท้องแล้วกินอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม ร่างอะไรนั่นน่ะจำไม่ได้แล้ว ที่ฉีกกินอ่ะ
>>>กำลังแย่ ถ้าไอเดียร์ลอกคราบจนเห่แน่ แหมถ้าย้ายร่างได้คงย้ายไปนานแล้วล่ะตัว เรื่องของเรื่องมันอยู่ที่ แม่ภัทระจริงๆ แรงอาฆาตรและคำสาปของเลือดเนื้อธชี พ่วงด้วยไข่ตะบองพลำที่ใช้ยื้อชีพ ภัทระ ‘ก้อนบุญบนกองบาป’
[Onlymin]
เฮ้อ! มองมุมนี้ก็สงสารพลำอีก เซ็งตัวเองจัง(ใจอ่อน) แล้วจะทำไงอะ....เค้าไม่ยุติธรรมจริงแหละ
ยอมรับก็ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :L2:
>>> คงไม่ต้องสงสารแล้วล่ะ เพราะพลำไม่ยอมจบแค่นี้แน่ ...
[why yyy]
ช่างเป็นเงาที่หวังสูงจริงๆ รักที่เป็นไปไม่ได้กับอรชุนก็ดีแค่ไหนแล้วยังจะหวังอะไรอีก
>>>+ 1 +เป็ดให้แล้วเน้อ โยงมาเข้าเนื้อเรื่องกันเลยทีเดียว หุหุหุ
[ryokijung]
เวรกรรมหนูพลำของม่าม๊า ม๊ารักหนูนะลุกถึงไม่มีใครสนใจ แว๊กกกกกกกกกก!!!
อย่ากินหัวช้านนนนนน..... o22 o22 o22
>>> หึหึหึ
[RainyMooD]
หัวอกตะบองพลำ :เฮ้อ: คนที่อยู่ในมุมมืดมาตลอด ไม่มีใครรับรู้การมีอยู่ ไม่มีคนยอมรับ แต่เมื่อคนที่ให้ความสำคัญ เห็นคุณค่า เพียงหนึ่งเดียวลาจากไป ความขุ่นข้อง น้อยเนื้อต่ำใจ ที่ค่อย ๆ มี กลายเป็นแรงแค้น อันใหญ่หลวงยิ่งนัก แรงอาฆาตของผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆเลย :undecided:
>>> พลำส่วนมากเป็น ตัวผู้อะ... ส่วนพลำตัวนี้ ไม่มีเพศแค่พูดจาหวานไปนิดเอง... พลำที่ฝังร่างใน มนุษย์ หรือสิ่งมีชีวิตอื่นที่ไม่ใช่ ‘ช้าง’ จะไม่ออกไข่ หมายถึงจะไม่ใช่ ‘ตัวเมีย’
[$VAN$]
Tragedy-Thriller-Sci-Fi-Fantasy-Comic-Y-fiction
อ่า..กำลังพยายามให้คำจำกัดความเรื่องนี้อยู่ ^^ (อยากเพิ่มคำว่า Sweet กับ Erotic ด้วยอ่ะ อิๆ แต่คนแต่งจัดให้นิดเดียว อุเหม่ๆ) เม้นตอนนี้.. น้องพลำก็มีจิตใจ ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง
มีทุกข์มีสุขผิดหวัง ไม่ต่างอะไรกับคนอื่น :monkeysad:
>>>เดี๋ยวปั๊ด งับหัวคุณแฟนเลย ทำเป็นจินๆไปได้
[takara]
เฮ้อ พลำกะสงสารแฮะ
>>>สงสารแล้วอวยพรให้ โฟร์ทไม่ตายด้วย เพราะถ้าไม่มีโฟร์ทเป็นหลักให้ยึด พลำก็พร้อมจะตายได้ทุกเวลาเหมือนกัน เลยไม่รู้จะสงสารใครดี ระหว่าง พลำ หรือ ไอเดียร์ ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับใครเขาเลย
***ปล.ถามมาอับดุลตอบได้ ....ตอบไม่ได้ ติดไว้ก่อน
-
มันยิ่งกว่าเชียร์มวย
สงสัยต้องปันใจให้น้องพลำซะแล้ว
-
สรุปว่าไอเดียร์มันมึนๆอึนๆ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยตั้งแต่อดีตยันปัจจุบันเลยใช่ไหม แต่ดันรู้ว่าโฟร์ทเป็นอดีตคู่นอนที่เข้าขากันที่สุดอีกนะ
-
[malula ]
มันยิ่งกว่าเชียร์มวย สงสัยต้องปันใจให้น้องพลำซะแล้ว
>>> กระโดดจูบเลย สิ้นเดือนกินอะไรบอก เดี๋ยวพลำเลี้ยงเอง
[sunshadow ]
สรุปว่าไอเดียร์มันมึนๆอึนๆ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยตั้งแต่อดีตยันปัจจุบันเลยใช่ไหม แต่ดันรู้ว่าโฟร์ทเป็นอดีตคู่นอนที่เข้าขากันที่สุดอีกนะ
>>>ไอเดียร์ได้ฟัด โฟร์ทก่อน พลำ จะตื่นเพราะที่ พลำ ตื่นได้ ก็เพราะไอเดียร์ฟัดโฟร์ทเนี้ยล่ะ ซันชา พลำตื่น เพราะโฟร์ท แต่กำลังจะลอกคราบ เพราะ อเล็กซ์
-
>>>เดี๋ยวปั๊ด งับหัวคุณแฟนเลย ทำเป็นจินๆไปได้
เจินๆย่ะ! เนี่ย พออ่านความรู้สึกน้องพลำแล้ว แหม๊~ เพลงนี้มับรรเลงขึ้นมาในหัวเลย อิอิ
ทุกหวังแห่ง ภัทระ.........ข้าเจ้าจักดับมันให้หมด!!
แร๊งส์! แร๊งส์! แร๊งส์! โฟร์ทรีบเอาอกคัพดีมาปลอบด่วนๆ (อยากซบมั่งจัง :z1:)
-
ชอบพลำและชาบูสุดฤทธิ์!!!!!!!!!
แต่อยากรู้จังว่าคนเขียนหาข้อมูลของตะบองพลำจากไหน
สุดท้าย เชียร์พลำ อวยพลำแต่ก็รักเดียร์เหมือนกันนะ
ว่าแล้วก็แวบไปอ่านสาปรากไทร
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พลำน่าสงสารนะ แต่ถ้าร้ายกาจกัยภัทรจะกลายเป็นนางร้ายน้า :serius2:
มันต้องมีสักทางที่เธอจะมีความสุขสิ
รอตอนหน้าค่า
-
ชาบูๆ :call: :call:
ก็ได้แต่หวังว่าเนื้อหาของท่านจะไม่มาม่านะ
Ps.กินมาม่าแก้เคล็ดดีก่า^^
-
อ่านตามทันละ โอ้โห ไอเดียร์ของคนเขียนล้ำเวอร์ เราไม่ได้อ่านสาปฯ แต่คิดว่าแพทเทิร์นน่าจะคล้ายกันใช่ไหม... แอบสงสารพลำ ชีวิตรันทดมาก ถึงว่าเลยมานั่งแก้แค้นอยู่ในตอนนี้ บ๊ะ ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น จะรออ่านต่อไปนะ ว่าจะมาแนวไหน จากใจจริงๆ คิดว่าภัทรเลือกไม่ได้หรอก น่าจะควบสองทั้งคุณรามและก็เอลนั้นแหละ(เราเดาๆ) 55555 แต่จะว่าไป.. โฟร์ทตอนนี้ให้ความรู้สึกถึงตรินทร์เลยอ่ะ อารมณ์แบบสุดท้ายก็โดนทิ้งแบบว่าไม่เหลือใคร
น่าสงสาร แต่ก็... สงสารต่อไป ตึง..... o13
-
เออเนอะ ไอ้เราก็ลืมไป เห็นพูดเจ้าคะ เจ้าขา เลยหลงประเด็นซะงั้น ฮ่าฮ่า
ว่าแต่ เค้าคิดถึงโฆ-ตรินทร์แล้วอ่า :m26:
-
กาลกีรตี บทที่ 38
[นับถอยหลังวันที่ 2 ค่อนไปทาง 1]
[ไอเดียร์...]
ผมปวดหัว....ปวดจากท้ายทอยลามไล่มาถึงเบ้าตาขวาเลย .....ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไมเกรนกลับมาแล้ว .... ร่างกายผมกำลังฟ้องว่าจิตใจผมเริ่มจะตกต่ำ.....เครียดครับ เครียดเรื่องงานที่เกือบจะเสร็จ แต่ไม่ยอมเสร็จ เครียดเรื่องเซ็กที่ไม่ได้สัมผัสมาเกือบสามวัน ....
ผมยุ่งจนลืม ลืมไปว่าผมเป็นไมเกรน.... เป็นระดับพรีเมี่ยมเลยล่ะ ....แล้วมีอีกเรื่องที่คุณควรจะรู้ ถ้าคุณคิดจะเป็นเพื่อนสนิทกับไมเกรนระดับเทพขั้นพรีเมี่ยมอย่างผม.... พึงตระหนักไว้ เรื่องเซ็กมันจะไม่ใช่เรื่องของคุณเพียงคนเดียว ....สารภาพเลยว่า...ผมช่วยตัวเองไม่ได้....นั่นล่ะปัญหา [ใครอยากรู้อาการลองเป็นไมเกรนกันให้ถึงระดับผมดูนะครับแล้วคุณจะรู้ว่าสวรรค์กับนรกมันอยู่ใกล้กันแค่เสี้ยววินาทีถ้าคุณคิดจะโลกสวยด้วยมือเรา ....] ครั้นจะไปหาคนช่วยก็กลัวจะเพิ่มความซวยให้ตัวเอง ผมติดสัมผัสของไอ้มังคุด ของพี่รามก็ด้วย ของโฟร์ทเคยแต่ตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้ ....ผมกำลังจะบ้า ...ตีสองกว่าๆ เกินทนครับผม
........
...สุดท้าย ผมก็อ้อนไอ้ฝิ่นมัน... หาเรื่องแรดกันเมื่อช่วงตีสอง ฝ่าสายฝนแวะไปเยี่ยมร้านประจำแถวข้าวสาร ไม่อยากบอกว่าร้านมันปิดตอนเจ็ดโมงเช้า แวะหาอะไรทานรวมถึงอาหารตา แต่กระนั้นก็ไม่ได้อยู่ยันเช้าหรอก พวกผมกลับมาตอน ตีสามกว่าๆ
ฝนเริ่มซาเม็ดแล้ว...ในตอนที่ผมกับฝิ่นกลับมาถึงบ้าน ....เปียกซกกันทั้งสองคน แต่ผมน่าจะแย่กว่าไอ้ถึกนั้นหน่อย ...ไมเกรนกลับมาเยี่ยมเยียนอีกครั้งดูท่าจะหนักกว่าเก่า เพราะตอนหาอาหารตากระผมสูดมะเร็งเข้าไปเต็มปอด.... แหม...ประดังประเดเข้ามาใหญ่ เห็นผมเหงาๆ ไมเกรนแม่ง...เนียนเข้ามาเป็นเพื่อนซะงั้น ...
....ง่วงจะตายแต่ต้องลากสังขาร ไปอาบน้ำ จะตีสี่แล้วแต่ยังไม่ได้นอน....ต้องอาบน้ำก่อน...เพราะเปียกฝนไปทั้งตัว ขากลับรถมอ'ไซค์เสือกเสีย ไอ้ฝิ่นเข็นหาปั๊ม ทั้งๆที่ฝนตก...
แม่ง.....โคตรแมน เพราะมันให้ผมหาที่หลบฝน รอมัน ซ่อมรถ...
...ผมได้แต่สงสัย ถ้ามึงแมนจริงทำไมไม่ให้กูกลับแท็กซี่? แต่ก็ได้แค่สงสัย ไม่กล้าโวย...กลัวมันหาว่าผมทิ้งมัน...
....
.
ง่วงแสนง่วงจริงๆ ...แต่พอได้น้ำเย็นๆรดหัวเท่านั้น.... เสือกตาสว่าง....
...
..
ผมนั่งเปิดคอมฯ ไล่ดูงานที่ใกล้เสร็จ ส่วนไอ้ฝิ่นนอนกลิ้งม้วนตัวในผ้าห่มเป็นดักแด้...ดูซี่รีย์ หนังฝรั่ง อยู่ปลายเท้าผม...
......
ปวดหัวตึบยิ่งกว่าเก่า เพราะ...กลิ่นยามันเอียนกระทบจมูกยาคลายกล้ามเนื้อสองเม็ด กลิ่นแรงโคตรๆ ผมเกลียดกลิ่นยาจัง ไอ้ ฝิ่นเงยหน้าขึ้นมองผม ....มันคงชินแล้วมั้งเรื่องที่ผมกินยาเหมือนกินข้าว ...เรื่องผมปวดหัวมันก็ชิน เพราะผมปวดตลอด ปวด....เหมือนกับทุกครั้งที่งานมันพอกนั้นล่ะ...
"ไอเดียร์...สองวันมานี้.....ใช้ยามากไปรึเปล่า?"
"หึ....ปกติอ่ะ....ช่วงนี้ปวดหัวบ่อย...สงสัยสมองมันไหลมารวมกันแล้วมั้ง"
"งั้นแบ่งกูเม็ดดิ"
"ไมอะ?"
"หมู่นี้หลอนๆ ...เมื่อคืนตอนเอารถไปซ่อมแม่งเสือกเห็นเสือบินได้....สงสัยลงสกีนการ์ตูนให้นายมากไป...ภาพเลยติดตา..."
"...อาจเห็นจริงๆก็ได้ ..."
"เสือบินเนี้ยนะ? ตลกแล้วมึง...เขียนการ์ตูนจนเพ้อ มึงอะ"
…สงสัยผมจะเพ้อจริง ....กินยาเข้าไปสักพัก ตัวยาแสดงอาการครับ...สมองผมเย็นวาบเลย ....รู้สึกลอยๆเบลอๆ ....ยังไงชอบกล ...
..........
..
.
....
"ฝิ่น...กูเหงาอ่ะ....ปวดหัวด้วย"
....ตีสี่ สิบห้านาที...ที่ประโยคนั้นเทสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวผมให้เพื่อนโคตรรักที่นอนกลิ้งอยู่ข้างเท้าฟัง มืออุ่นๆเอื้อมออกมาจากผ้าห่มแล้วกระตุกขาผม ดึงลากให้ผมลงไปนอนกลิ้งกับมัน ...
...
.
.
....เราได้แต่นอนจ้องหน้ากัน ก่อนมันจะดีดปั๊ก! เข้าที่จมูกผม
"เหี้ย...เจ็บสัด!"
"เงี่ยนนักก็โทรหาเด็กในสต๊อกมึงดิ...มาอ้อนอะไรกู...."
"...ไม่มีแล้ว.....กูแดกไปหมดแล้ว....มั้ง?"
ผมตอบมันไปก็จ้องหน้ามันแล้วมองไล่ตั้งแต่ริมฝีปากมันเรื่อยไปถึง ช่วงไหล่กว้าง...ไม่รู้สายตาผมตอนนี้เป็นยังไง แต่ท่าทางของไอ้ฝิ่นมันก็ไม่ต่างไปจากเดิม....
เล่นเอาเสียอารมณ์....หรือมันมีแอนตี้บอดี การอ้อนของผมแล้ว...ก็งั้นล่ะ....อยู่ด้วยกันมานานภูมิคุ้มกันมันก็ต้องมีบ้างล่ะนะ
"เป็นเหี้ยอะไรอีก?"
"ฝิ่น.....กูสงสัย...."
"สงสัยอะไร?...."
"เด็กเก่ากูหายไปหนหมด....นอกจากโฟร์ท...กูไม่เคยเห็นเด็กเก่ากูเลยสักคน...กูแดกเข้าไปหมดหรือเปล่าวะ? "
"คนที่มึงเลิกไปแล้วมึงยังอยากเจออีกหรือวะ?"
"เปล่า....ไม่อยาก...แต่แค่สงสัย...แบบการ์ตูน Dark Monster ไง...เฮ้ย! เหี้ยเอ้ย!อย่าหลับดิช่วยกูจำเนมก่อน...เดี๋ยวกูลืมเพิ่งคิดได้นะมึง..."
"สมองเสือกบรรเจิดอีกแล้วนะไอเดียร์ ....พูดมาแล้วกันเดี๋ยวกูจำเนมให้แต่ห้ามเกินตีสี่ครึ่งนะ พรุ่งนี้กูต้องส่งโมเดลบ้าน.... "
"ฝิ่น....สมมุติว่ามึงเป็นสัตว์ประหลาด ที่ต้องกินคนเพื่อให้มึงมีชีวิตต่อไป....แล้วมึงเป็นเพื่อนกูมึงจะกินกูป่ะ?"
"มึงเป็นไม่ได้หรอสัตว์ประหลาดที่มึงว่าอะ...ทำไมกูต้องเป็นอะ?เปลี่ยนกันดิ "
"โห่...ไม่เอาอะมึงล่ะเป็น ต่อๆเลย ....สมมุติว่ามึงเป็น...แล้วมึงจะกินกูไหม?"
"ขอเวลานอก...กูขอเปลี่ยนเป็นเอเลี่ยน"
"ไม่เอา! นั่นแฟนกู!! พรีเดเตอร์ก็ห้าม กิ๊กกู !!"
"แล้วมึงจะระบุสายพันธุ์ให้กูด้วยเลยไหม? ตัวเท่ๆมึงแม่งเล่นห้ามหมดเลย"
"มึงอยากเป็นอะไรอะ?"
"มึงสักตัวอะไร?"
"ตะขาบมั้ง?ไม่รู้มันแล่นเข้ามาในหัวเอง"
"งั้นกูเป็นตะขาบตัวนี้เลย"
"ไม่เอากูกลัว..."
"กลัวแล้วสักทำเหี้ยอะไร?"
"อ้าว...กูจะได้ชินไง...ชินแล้วจะได้ไม่กลัว"
"แล้วตอนนี้อะ?ยังกลัวอยู่ไหม?"
"หึ....."
"หึเนี้ย...ไม่กลัวแล้ว?"
"ที่หึ เนี้ยหึเพราะ..ไม่ได้กลัวเฉยๆ....แต่โคตรกลัวเลย.....บางวันกูหลอนว่ามันเลื้อยได้ด้วย"
"ตลกแล้วมึง...ไหนดูหน่อยดิ"
ยังไม่ทันอนุญาตเลยครับ มือใหญ่อุ่นๆก็ล้วงถลกชายเสื้อยืดของผมออก ทั้งๆที่เรายังนอนมองหน้ากัน ...ไม่มีสะดีดสะดิ้ง ผมง่ายอยู่แล้ว มันแค่ถลกแต่ผมลุกนั่งแล้วถอดให้มันดูเลย ส่วนไอ้ฝิ่นมันนอนมองอยู่อย่างนั้น ฮ่าๆๆๆ อิจฉาอะดิ รอยสักโคตรเท่ฝีมือพี่รามอีก หุหุหุ
"เลื้อยได้จริงๆหรอไอ้ตัวเนี้ย...."
ฝิ่นมันลุกขึ้นนั่งตามผม นิ้วสากๆของมันไล้ลูบที่รอยสัก แรงกดของนิ้วมันทำให้รู้สึกแปลกๆ
"จริง....ตอนแรกกูจำได้ว่าคุณรามสักให้ที่เอวกูนะ สักปิดแผลเป็น....แต่ตอนนี้มึงดูสิ...มันขึ้นมาถึงหน้าอกแล้ว"
"อำกูล่ะมึง....."
ปากมันว่า แต่ปลายนิ้วมันยังลากตามรอยสักต่อไป ปลายหางอยู่ที่สีข้างด้านขวา....แต่ตัวมันไล่ไต่พาดขึ้นมากลางหน้าอก จนเกือบจะจบที่ แผงอกด้านซ้าย.... รอยสักมันย้ายตำแหน่งจริงๆ หรือผมจำตำแหน่งผิด...จนหลอนไปเอง????
"สรุปมึงจะกินกูไหมอะ?"
ผมยังย้ำคำถามนั้นให้มัน ....ฝิ่นมันนิ่งจ้องหน้าผม ....ก่อนจะก้มลงไปใกล้รอยสัก.....
"ถ้ากูไม่มีทางเลือกจริงๆ กูก็คงต้องกิน...กินให้มึงอยู่กับกูตลอดไป....กินให้มึง....เป็นเนื้อหนังเดียวกัน......"
......คำตอบกับสายตาที่มันมองมา ทำเอาผมเย็นวาบไปทั่วสันหลัง ความกลัวมันเหมือนอากาศที่ลอยอวลอยู่รอบห้อง ฝิ่นมันเงียบแล้วจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น ...เล่นเอาผมหัวเราะไม่ออก...ยิ่งไอ้ฝิ่นโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้ว โอบกอดผมไว้ ผมกลับไม่กล้าขยับหนี จนมันฝังฟันคมๆเข้ากับซอกคอผม...
......น้ำตาผมมันก็ไหลพรากลงมาแทนเสียงร้องห้าม....
น้ำหนักของฟันคมๆกดย้ำลงบนซอกคอ...ไม่เจ็บแต่ชาไปหมด....ชาและปวดหนึบตามจังหวะที่หัวใจผมเต้น ....จนฝิ่นมัน คลายแรงกอดกับแรงกัด.... จากที่นั่งอยู่ดีๆ ผมก็หมดแรงฮวบลงนอนบนตักมัน...น้ำตา....มันไม่หยุดไหล พอๆกับความกลัวที่มันทะลักทลาย.....
"เฮ้ย! ไอเดียร์!! เป็นเหี้ยอะไร?!กูล้อเล่น!! ไอเดียร์!!! เฮ้ย!! อย่าร้องดิมึง กูล้อเล่น!!"
"....กูกลัว.....เหี้ยฝิ่น....กู.....กลัว..."
ฝิ่นมันทำหน้ายังไงผมไม่รู้...ผมมองไม่เห็น น้ำตาผมมันบังจนทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด ...ผมกลัว...กลัวสิ่งที่ไอ้ฝิ่นมัน...ทำ....กลัวจนหยุดสั่น หยุดร้องไม่ได้ .....หยุดตัวเองไม่ได้ ...กับความกลัวที่เหมือนจะฝังอยู่ในหัว....
...............
.....
ฝิ่นมันจะดึงตัวผม ขึ้นมากอดปลอบ แต่ผมดันมันไว้แค่นั้น ตอนนี้ผมอยากนอนนิ่งๆ แค่นอนหนุนตักมัน แต่ไม่อยากให้มันทำอะไรทั้งนั้น ไม่อยากให้มันมองผมไม่อยากให้มือมันโดนผม ไม่อยากแม้แต่จะได้ยินเสียงมัน .... ห้องทั้งห้องเงียบสนิท .....
....
.
[05.45 น.]
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา....แบบงงๆ......
...... บนรถมอ'ไซค์คันใหญ่ของฝิ่น.... มือคนขับจับยึดมือผมไว้ให้กอดเอวหนา ถุงมือหนังที่จับมือผมอุ่นจนร้อน... ผมบอกได้เลยว่าคนขับ ไม่ใช่ไอ้ฝิ่น.....ถึงคนขับจะใส่หมวกกันน็อคไอ้ฝิ่นก็เถอะ.....
กลิ่นโคโลญผสมกับกลิ่นบุหรี่ ....กลิ่นที่ผมจำได้...
.....กลิ่นของ เอล.....
...
.
.
มันเช้าเกินไปสำหรับ คำว่า'สติ' ของผม ....
...ไม่ได้คิดหรอกว่า ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง เอลมาได้ยังไง ในหัวมันตื้อไปหมด....ลมเย็นๆ พัดเข้ามาในเสื้อ ที่ไม่เย็นหัวเพราะมีหมวกกันน็อคแบบเต็มใบใส่อยู่ ผมได้แต่กระชับแขนกอดมันให้แน่นกว่าเดิม กอดให้มันรู้ว่าผมตื่นแล้ว....
....
...
.
ลมเย็นๆ พัดอู้ปะทะหน้า ทันทีที่ผมถอดหมวกกันน็อคออก รอบข้างเป็นบรรยากาศแปลกๆ รูปปั้นแบบฮินดู กึ่งๆ พุทธ ...รูปของพวกเทพ?? แต่....ผมอยู่บนตึกสูง ?! เสียงวิ้งๆดังเข้าไปในหู...จนผมเผลอกุมขมับ....คนขับหันมามองผมแล้วถอดหมวกกันน็อคของตัวเองออก ....เป็น เอล อย่างที่คิด แต่สายตาคมของเอลที่มองมา มันเหมือนเปลี่ยนไป ... สายตานั่นไม่ใช่สายตาเปื้อนยิ้มเหมือนเคย...เหมือนมันไม่ใช่สายตาของเอล....เวลาที่เอล...มองผม....
....
...ปวดหัว...เพราะระดับความสูง?....ผมเพิ่มแรงปลายนิ้วกดขมับตัวเอง ....แล้วขยี้แรงๆ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย..จน...เอล มันเดินเข้ามาใกล้จับคางผมให้เงยหน้าแล้ว ครอบปากลงมา ป้อนหมากฝรั่งที่มันเคี้ยวอยู่ให้ ...
ริมฝีปากอุ่น...มันเหมือนไม้ขีดที่จุดลงบนกองไฟ เกือบสามวันแล้วที่ผมไม่ได้จูบ เอล ไม่แม้แต่จะกอด... พอก้านไม้ขีดมันสัมผัสกองไฟ...ผมก็แทบหลุด ตะกละตะกลามและเร่าร้อน เกินไป สำหรับจูบของผม ....แต่ เอลมันกลับนิ่งสนิท....มันแตะริมฝีปากมันย้ำที่ปากผมเบาๆแล้ว ผลักผมให้ห่างออกไป.....
ปกติเราสองคนไม่ค่อยได้คุยอะไรกันอยู่ แล้ว...มันคงเป็นเรื่องปกติที่ เอล มันจะเงียบ... แต่การเงียบของมันครั้งนี้ มันแปลกกว่าทุกครั้ง....
...
.
...เอล ดึงมือผมให้ เดินออกมาจากลานรูปปั้น...บนดาดฟ้าอีกด้านของตัวตึกที่เปิดโล่ง...ตึกสูงที่มองเห็นเกือบจะทั่วกรุงเทพฯ.... ถ้าไม่มีหมอกหนาเป็นกำแพงอากาศ...
...
.
"...ภัทร...เพื่อ ไอ....ยู..... ยอมตายได้ไหม?"
สำเนียงของประโยคที่ผมเหมือนจะคุ้นชิน เอ่ยออกมาเรียบๆระดับเดียวกับ เสียงลมที่พัดโกรกเข้ามา.....
แววตาที่มันมองผม....
....มันเปลี่ยนไปหรือเปล่า?
..
.
ผมไม่เข้าใจที่มันพูด.... แปลประโยคมันไม่ออก....
...หมายความว่าไง ? มันไม่ได้หมายความว่า ผมต้องตายจริงๆใช่ไหม?
หรือมันเป็นสำนวน..ที่หมายความว่า
..
.
ผมกำลังจะถูกบอกเลิก......
-
ไมเกรนขึ้นก็อมเมนทอสดิ หุๆ
เอลดูซีเรียสจัง เกิดไรขึ้นน่ะ
-
ไอเดียร์นี่เหมือนจะเซ้นส์ดี สัญชาตญาณดีนะ แต่เหมือนไม่ค่อยยอมเชื่อสัญชาตญาณตัวเองสักเท่าไหร่ มึนใส่ตลอด
แล้วที่เอลถามนี่หวังคำตอบแบบไหนละเนี่ย เอ. . .หรือว่านายเอลได้เจอท่านพลำตัวเป็นๆแล้วนะ
ปล. "ผมปวดหัว....ปวดจากท้ายทอยล่ามลงมาถึงเบ้าตาขวาเลย ....." ได้ข่าวว่าตาอยู่สูงกว่าท้ายทอยนะ
-
ยังต้องตามติดอย่างใกล้ชิด
-
ไคลแมกซ์ ไคลแมกซ์ ไคลแม็กซ์
-
+1 ด้วยความคิดถึง :L1:
กาลกีรตี บทที่ 38
"...ภัทร...เพื่อ ไอ....ยู..... ยอมตายได้ไหม?"
สำเนียงของประโยคที่ผมเหมือนจะคุ้นชิน เอ่ยออกมาเรียบๆระดับเดียวกับ เสียงลมที่พัดโกรกเข้ามา.....
แววตาที่มันมองผม....
....มันเปลี่ยนไปหรือเปล่า?
..
.
ผมไม่เข้าใจที่มันพูด.... แปลประโยคมันไม่ออก....
...หมายความว่าไง ? มันไม่ได้หมายความว่า ผมต้องตายจริงๆใช่ไหม?
หรือมันเป็นสำนวน..ที่หมายความว่า
..
.
ผมกำลังจะถูกบอกเลิก......
ูู^
^
ไอ้มังคุด แกจะทำอะไรภัทรห่ะ :angry2: :angry2:
โถ่น้องภัทรน่าสงสารจัง พี่รามมาปลอบที :oo1: :oo1: :กอด1:
ว่าแต่ เพื่อนฝิ่นหายตัวไปไหนละ คงไม่ใช่ว่า :a5: o22 o22
ภัทรนี้กลัวพลำ จริงๆๆ ยิ่งใกล้ลอกคราบยิ่งกลัว จนความรู้สึกมันออกมาภายนอกเลย น่าสงสารจริงๆๆ :m17: :sad4: :o12:
ถึงจะสงสารพลำ แต่เค้าก็เทใจไปสงสารภัทระ มากกว่า :m23: o7 o7
ป.ล. มาแต่งต่อไวๆๆนะค่ะ รักคนแต่งค่ะ :L2: :3123: :L1: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
งงงง อย่างแรง
-
เอลจะทำอะไร
เราก็ไมเกรนกำลังขึ้นเป็นเพื่อนไอเดียร์เลย T__T
-
ถ้าให้ภัทรตายทุกอย่างจะจบไม่มีชาติหน้าไม่มีพลำที่อยู่ในร่างภัทรอีกใช่มั้ย? งั้นให้ภัทรตายเถอะ สงสารภัทร!!
-
อัยย๊ะ อย่าบอกนะว่า ไอเดียร์กินฝิ่นแล้วอะ แล้วจะเกิดรัยขึ้นล่ะเนี้ย
-
กาลกีรตี บทที่ 38
[นับถอยหลังวันสุดท้าย]
[ไอเดียร์...]
…
.
.
"...ภัทร...เพื่อ ไอ....ยู..... ยอมตายได้ไหม?"
สำเนียงของประโยคที่ผมเหมือนจะคุ้นชิน เอ่ยออกมาเรียบๆระดับเดียวกับ เสียงลมที่พัดโกรกเข้ามา.....
หัวผมเย็นวาบ พอๆกับสมองที่โล่งๆเบลอๆ
..
.ทุกอย่างมันดูลอยๆ ฝันๆ ...
ผมไม่เข้าใจที่มันพูด.... แปลประโยคมันไม่ออก....
...หมายความว่าไง ? มันไม่ได้หมายความว่า ผมต้องตายจริงๆใช่ไหม?
หรือมันเป็นสำนวน..ที่หมายความว่า
..
.
‘ผมกำลังจะถูกบอกเลิก.....’
…
.
...ทำอะไรไม่ถูก ผมพยายาม มองหน้ามันเพื่อขอคำยืนยัน .....แต่มันกลับหันหนี ซะอย่างนั้น ...ทุกอย่างมันเงียบไปหมด อากาศเย็น....แต่หน้าผมทั้งชาทั้งร้อน ...
...
.
ยิ่งมันเงียบ ผมก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก .....
..
.
.
จะต้องจารึกไว้ไหม? ว่าผมถูกขอเป็นแฟน และถูกบอกเลิกในสามวันจากนั้น ....
โรแมนติคโคตร ....
มันบอกรักผมทางโทรศัพท์ แต่กลับหาที่บอกเลิกผมบนตึกสูง.....
วิวสวย... อากาศดี.... แล้วไง?
ถ้าตกลงเลิกกับมันตอนนี้ มันจะให้ผมซ้อนมอ’ไซค์กลับลงไปกับมันด้วยไหม?
แล้วถ้าผมไม่เลิกกับมัน มันจะปล่อยผมไว้บนดาดฟ้ารึเปล่า?
สมองผมมันเย็นวาบๆ จากฤทธิ์ยา ...ยาเหี้ยอะไรบ้างนะที่ผมเทคเข้าไป ล้วงกระเป๋าดู ฟอยด์แผงยา ยังอยู่ในกระเป๋าเลยนี่น่า ....
’SONERIPER M ‘
ผมหยิบแผงฟอยด์ ออกมาพิจารณา ...ลืมเรื่อง ไอ้เอลไปแล้ว ....เหมือนมันเป็นกลไกป้องกันตัวเอง..
....สมองผม... ไม่ค่อยรับอะไรหนักๆหรอก....ผมไม่เข้าใจ....
ชีวิตทำไมมันต้องยากขนาดนั้น......
เงยหน้าจากแผงฟอยด์ ขึ้นมา ....ผมเห็นแต่แผ่นหลังกว้างๆ แค่ชั่วเสี้ยวนาที ชื่อเจ้าของแผ่นหลังนั่น มันก็หายไปจากสมองผมแล้ว......
มันเงียบทำไม? มันรออะไร? รอคำว่า ‘จบ’ จากผมงั้นหรอ?
ถ้าอย่างนั้น....ทำไมไม่หันมาถามกันดีๆ ... แม่งจะเงียบทำเหี้ยอะไร?!
ไม่รู้จะรออะไร ผมหันหลังเดินห่างออกมา ย้อนกลับไปที่ลานรูปปั้น อารมณ์เหมือนมาเที่ยวมั้ง...รูปปั้นสวยดีการวางรูปแบบเท่ดี... ออกแนวบาหลี อินโดฯ สบายใจกว่าที่จะคิดและเก็บรายละเอียดของรูปปั้นพวกนี้ แทนเรื่องอื่นที่รกสมอง.....
....ช่างแม่งมัน.....
...
.
..เดินเพลิน รู้สึกตัวอีกทีผมก็ลงจากดาดฟ้ามา หน้าลิฟต์แล้ว....งงกับตัวเองว่าผมเดินลงมาทางไหน กำลังคิดว่าเอาไง ลิฟต์มันก็ เปิดตรงหน้าผม ....
...
.
.
กลับบ้านแล้วกัน....ไม่เห็นยาก...
..
.
.
ออกมาจากลิฟต์ เดินลงมา มีแต่คนมอง ...แถมไอ้ที่มองยังเป็นฝรั่งตัวโตๆอีก ....
....
บริษัทเหี้ยอะไรเนี้ย?
ช่างแม่งเหอะ ผมเดินผ่าฝูงฝรั่งออกมาโดยไม่สนใจอะไร ...มันคงมีนินทาผมบ้างล่ะ แต่จะสนหรอ? ฟังไม่เข้าใจสักหน่อย...
ออกมาจากประตูบริษัทได้... ถึงถนนผมก็โบกแท็กซี่ล่ะ นี่ถ้าก่อนขึ้นรถแล้วฝนตกนะ โห่...มันจะเข้าบรรยากาศมาก ... คนโดนทิ้งมันต้องมีสายฝนเป็นฉากหลัง....หรือไม่จริง?
“Don't leave me alone!!”
เสียงมันมาพร้อมสัมผัสเลย ไอ้มังคุดมันกระชากแขนผมแล้วดึงเข้าบริษัท ที่ผมเพิ่งเดินออกมา สายตาฝรั่งนับสิบคู่หันมามองเรา แต่ไอ้มังคุดมันไม่สนใจอะไรเลย มันจ้ำเอาๆ แถมลากผมปลิวติดมือมันไปด้วย จนมาถึงห้องใหญ่ที่ มีโซฟาสีดำ มันถึงได้ปล่อยมือผมแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบเอกสารบนโต๊ะปึกใหญ่ส่งให้ผม...
“อย่า....เดินไปอย่างนี้อีก...”
เสียงมันเค้นลอดจากริมฝีปากออกมา ....
...
.
..
.สมองผมไม่มีแล้วมั้ง? ผมไม่เข้าใจ มันต้องการสื่ออะไรกันแน่??
จะให้เลิกกัน ? จะให้ผมหายไปจากชีวิตมัน? หรือจะให้ผมตายให้มันดู??
..
“Non capisco. ”
ลิ้นผมได้ใช้แล้วล่ะ สำหรับคำที่ผมคิดว่าผมใช้กับมันบ่อยที่สุด
“Do you love me?”
“Si,ma e tu? ”
“Si, Molto… ‘’
เสียงเบากระซิบข้างหูผม วงแขนใหญ่ดึงผมเข้าไปกอด....หลังจากนั้นก็ตามมาด้วย สัมผัสจากริมฝีปากชื้น.....ผมเม้มปากตัวเองแน่น ...ไม่ให้มันสอดลิ้นเข้ามา
...
..
คิดถึงเรื่องบนดาดฟ้า....คิดถึงตอนที่ผมจูบมัน แล้วมันเองที่เป็นคนผลักผมออก....
...
.
.
ผมชักไม่ชอบจูบแล้วสิ...
...
.
ยิ่งตอนนี้จูบของไอ้เหี้ยนี้ยิ่งทำให้ผมขยะแขยง....
‘มึงจะเอายังไงกับกูแน่? จะให้กูไป หรือจะให้กูอยู่ ‘
วันก่อนผมยังลำพองใจ ที่คิดว่าผมแปลภาษากายมันออก โดยที่มันไม่ต้องพูด แต่มาวันนี้ ผมกลับไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่รู้จริงๆว่ามันต้องการสื่ออะไร...ไม่รู้จริงๆว่ามันเป็นเหี้ยอะไร
“Ti amo..capito?…Ti amo molto,e te ? ”
“Ti amo? Si?...”
ผมถามประโยคเดิมๆย้ำกับมัน.... คำตอบเดิมๆที่ออกมาจากปากมันก็เป็นคำเดิมๆ
‘ใช่...รัก...รักมาก...’
….
.
..
....เรายังเป็นแฟนกันอยู่.....เรายังรักกัน...
รักกันมากเสียด้วย....
...
..
.
แล้วท่าทางก่อนหน้านี้ของมันล่ะ ? มันหมายถึงอะไร?
….
..
.
ความสงสัยของผมตอนนี้เหมือนกำลังถ่วงอยู่บนตราชั่ง...ผมสังหรณ์ใจแปลกๆกับท่าทางของมันก่อนหน้านี้ ..เหมือนทุกอย่างจะยากขึ้น...ความมั่นใจของผมเคยมีเต็มร้อยเกินพัน...ในวันที่มันขอคบกัน ในวันที่มันบอกว่ามันรักผม....มันถล่มฮวบลงไป
...
.สายตาที่แปลกไปของมัน...กำลัง
.ถ่วงให้คำว่ารักของมัน ...
..
...น้อยลงกว่าเดิม....
...แต่ถึงอย่างนั้น ....
ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ...ห้ามไม่ให้เลิกรักมันไม่ได้ ...
“เรารักกัน....เราเป็นแฟนกัน...ภัทร..เป็นของผม...”
มันย้ำประโยคนั้นเป็นรอบที่ ร้อยแล้วมั้ง ย้ำเหมือนสะกดให้ผมรับรู้....ว่า ‘เรายังรักกัน ....’
...
-
งง อะไรเนี่ย เอลเป็นอะไร
-
ดูจากเนื้อหาแล้ว
เอลกำลังสับสนเรื่องภัทรอยู่ใช่มั้ย
เรื่องที่เลือดภัทรเป็น anti drogo
และที่ภัทรกำลังจะลอกคราบ
จากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก???
-
+1 ให้ด้วยรัก :L1:
อ่านจบแล้วถึงเข้าใจว่าประโยคนี้เอลมันจะพูดกับพลำ มากกว่าจะพูดกับภัทร ใช่มั้ย??
"...ภัทร...เพื่อ ไอ....ยู..... ยอมตายได้ไหม?"
แล้วพลำก็ส่งผลให้ภัทรเริ่มเกลียดเอล ใช่เปล่า??
ยังไงถ้าไอ้มังคุดเลิกกับภัทรได้จะดีมาก :mc4: :mc4: :m11:
แล้วให้ภัทรไปคบกับพี่ราม รับรองรัก และดูแลอย่างดี ไม่มีให้เจ็บซ้ำน้ำใจ :o8: :m1: :m3: :m1:
มาแต่งต่อไวๆๆ นะค่ะ :impress: :impress:
รักคนแต่งมากๆๆค่ะ :กอด1: :L2: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
อืม. . . เหมือนเชื้อความมึนมันจะติดต่อกันได้
ตอนแรกนึกว่าไอเดียร์มึนๆแค่คนเดียว แต่ตอนนี้เอลก็เริ่มทำอะไรมึนๆแล้ว
สองคนนี้มันจะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย มึนกันไปมีนกันมาอย่างงี้
-
อย่ามึนนานนะ
แอบสงสาร :o12:
-
ก็งงล่ะนะว่าเอลเป็นไร สับสนชีวิตหรือเปล่า
แต่คิดอีกที เวลาไอเดียร์ปวดไมเกรน เป็นตอนที่พลำกำลังจะออกมาหรือเปล่า
-
อึมครึมแฮะ
เฉลยเร็วๆนะ สงสารเดียร์
-
เอ เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี้ย
-
อ่า เราก็มึนนะ 555 แต่อ่านเม้นแล้วก็เริ่มจะหายมึน
แต่ว่าเอลทำอะไรอ่า T-T อย่าทิ้งกันและกันเลยนะทั้งสองคน หน่วง
รอตอนหน้าค่ะ เมื่อไหร่คุณรามจะโผล่มาซะทีนะ มาชิงตำแหน่งเร็ว 555
-
กาลกีรตี บทที่ 39
[วันสุดท้าย....]
[อเล็กซ์...]
.
.
.
ปลายทาง....มันมองไม่เห็นแสงสว่างเลย....
...อีกฟากของปากหลุม.....มันคง.....ลึกเกินไป...
...
.
.
หรือมันไม่เคยมี??
ผมถึงหาทางออกจาก 'หลุมรัก' ของ....ภัทร.....ไม่ได้?
..ท้ายที่สุด....ผมก็ไม่ได้ถาม โฟร์ท ว่า 'พลำ' คือใคร... เพราะรู้ดีว่า .... ต่อให้ฆ่าทิ้งก็ไม่มีทางง้างปากพวก Drogo ได้
ชื่อนั้นโฟร์ท แค่หลุดปากออกมา ...แต่...หลังจากมีสติ...... ชื่อนั้นมันก็ถูกฝังกลบลงไปตามเดิม....
...โฟร์ท สันดานเหมือนผม.....เหมือนผมกำลังมองตัวเองผ่านโฟร์ท ....
Drogo มีศักดิ์ศรี ... มีความหยิ่งทะนงในสายเลือดที่วิ่งพล่านอยู่ในทุกอณูของร่างกาย ....สายเลือดที่ใครต่อใครยกย่องว่า 'เลือดของพระเจ้า'...
...
แต่......ภัทร กลับทำให้โฟร์ท ยอมเปลี่ยน .......ยอมแม้แต่ทรยศ...ในสายเลือดตัวเอง....
..
ส่วนผม.....ผมกำลังสงสัยตัวเอง........ว่าตอนนี้ ....ผม..กำลังจะเดินตามรอยโฟร์ท....หรือเปล่า?
..
.
.
สำหรับผม ภัทร อยู่เหนือสิ่งที่ผมเคยเชื่อ.....
..ภัทร ..เป็นความฝัน ...
‘เคยไหม? เวลาที่คุณได้ของที่ไม่เคยคิดว่าจะได้มาอยู่ในมือ ... ของที่คิดว่าจะได้เจอแค่ในความฝัน ....ของที่ทำให้คุณไม่เป็นอันทำอะไร ....นอกจากรอให้ถึงเวลานอน เพื่อจะได้พบกับสิ่งนั้น.....
...ฝันของผม...ผมคว้าความฝันนั้นมาได้ ...จับต้องได้เป็นรูปร่าง .... ภัทร ...คือฝันของผม ฝันที่ผมจะไม่ปล่อยให้หลุดมือ....
....ผมเคยบอกตัวเองอย่างนั้น ....
แต่มันก็แค่นั้น....
...
..
.
โลกแห่งความเป็นจริง มันเหมือนกำลังบีบผมทุกทาง .....
..
ภัทร คือคนที่ทำลายทุกความเชื่อของผม
...ของๆ Drogo จะไม่มีทางเป็นของคนอื่น ....'ผู้หญิง'ของ Drogo ก็จะไม่มีวันอยู่กับคนอื่น ...
ถ้าเป็นของ Drogo ไม่ได้ ก็ไม่มีวันจะเป็นของคนอื่น....
แต่.....
‘ภัทร ....มีคนอื่นนอกจากผม....’
คนอื่นที่ผมเองก็แตะไม่ได้ ....กฎระหว่าง สองตระกูล Drogo [มังกร]และ Karun[ครุฑ] กฎที่ค้ำ 'มัน' กับผมไว้ .....ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรระหว่างตระกูล ผู้มีสิทธิ์เลือก คือ ‘ของ’ ไม่ใช่ ‘ผู้เป็นเจ้าของ’
‘Ram Karun’
ชื่อที่ทุกวงการขยาด..... พ่อค้าของเก่าที่ผันตัวไปเป็น จิตรกร .... นักทำนาย ที่สร้างเรื่องร้ายได้อย่างหาตัวจับยาก ....คาร์โล คนสนิทผม เจอหมอนั้นที่ร้านเล็กๆ ที่ชื่อ เรือนน้ำชา เจอมันพร้อมกับภัทร .... ผมไม่อยากคิดว่า ภัทร ก็เป็นของสะสมของมัน ... แต่ทุกการกระทำ .....
....มันสื่ออย่างนั้น ....
คาร์โล พลาด ที่ให้คนของอีวานเจอ ภัทร ....ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้เรื่องผลเลือดที่ดอน กังวล ตอนนั้น อีวานรู้แค่ว่าผมมีของเล่นใหม่ ของถูกใจที่ทำให้ผมต้องบินมาเมืองไทย มือปืนสองคนถูกส่งมากำจัด ‘ของที่ว่า’ หนึ่งในนั้นถูกคนของ Ram เก็บ ตั้งแต่เข้าใกล้ภัทร ...ส่วนอีกคน ถูกจับได้ในวันที่ ภัทร ถูกยิง ....ชิ้นส่วนหนังถูกส่งคืน อีวาน ...
ชิ้นส่วนหนังคน ที่เป็นเหมือนสารประกาศสงคราม...
..บรรยากาศมันคุกรุ่น.....
แต่...ภัทร กลับอยู่นอกเหนือทุกอย่าง.... อยู่ได้อย่างปกติสุขที่สุด ...
ไม่เคยมี ’ผู้หญิง’ คนไหนของ Drogo ที่กล้าปันใจให้คนอื่น ...ถ้าไม่เลือก ก็ไม่มีสิทธิ์เลือก .....ถ้ายังดึงดัน พวกเราก็ไม่เคยเก็บ ‘ผู้หญิงไว้ ’ Drogo หยิ่งในศักดิ์ศรีมากกว่าจะให้ของรักกับคนอื่น ....แต่ไม่ใช่กับ ภัทร....สำหรับ ภัทร ผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดเหนี่ยวไก....
......
ผมเคยเจอ Ram Karun ครั้งหนึ่ง ....
นัดเจรจาธุรกิจบางอย่างที่กำลังจะทำในไทย ....แต่พอได้คุยกันเรื่อง ‘ธุระที่ว่า’ กลับไม่มีหลุดออกมา... การเจรจาครั้งนั้นเป็นเรื่องของ ‘ภัทร’ ล้วนๆ ตระกูลเราไม่ข้ามเส้นกัน แต่ผมกับมันก็ไม่เคยจะคิดแบ่งของที่เป็นของๆเราให้ใคร ....นอกจาก ‘ภัทร’ ...สำหรับ ‘เรา’ ไม่มีทางเลือก ...เพราะคนที่จะต้องเลือก คือ ภัทร ไม่ใช่ผม...หรือมัน ....
.......
แล้วมันก็..แย่ยิ่งกว่าแย่....
...
.
ผม..ทำอะไรไม่ถูก.....ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ...
...โอเค เรื่องที่ ‘ภัทรผู้หญิง’ ของผมนอนกับ ‘มัน’ ผมยังพอใจเย็นอยู่ได้ ....หลับหูหลับตาทำเป็นมองไม่เห็น ไม่รับรู้ ...ทั้งๆที่ มีคาร์โล คอยส่งข่าวเรื่องมันกับภัทร...ทุกระยะ...จะขอบคุณ ภัทร ดีรึเปล่า ....เพราะระหว่างที่อยู่กับผม ภัทร ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องของ ‘มัน’ แต่กับ 'โฟร์ท' ทั้งที่อยู่กับผมตลอด โฟร์ทกลับกล้าทรยศ ....ข่าวที่ทำให้ผมระแคะระคายอยู่บ้าง...เรื่องที่.....ภัทร ยังนอนกับโฟร์ท .....
.....แต่ยังไม่เคยมีการจับได้แบบคาหนังคาเขา.....
จนวันที่โฟร์ทหลุดพูดออกมา ...วันที่ ดอน ส่งผลเลือดมาให้นั้นล่ะ....
....
.
‘พลำ’
..ชื่อนั้นเป็นชื่อของ ภัทร งั้นหรือ? ยังมีเรื่องอะไรอีกบ้าง ที่ ผมยังต้องเจอถ้ายังฝืนที่จะรักกับ 'คนในฝัน'...
หรือบางที ฝัน มันก็ควรจะเป็น แค่ฝัน ....มันไม่ควรจะกลายมาเป็น ความจริง ที่ผมสัมผัส และ ครอบครอง...
....
.
.
..
หรือว่าผมต้องหยุด....หยุดความฝันของผม....ด้วย....มือผมเอง......
....ใช่....ภัทรอาจไม่ทันเจ็บมากนักหรอก....ถ้าผมจ่อปืนยิงเข้าที่หน้าอก....
....แล้วเหนี่ยวไก.....
..แล้วจากนั้นล่ะ?
..แน่นอนสิ....ผมก็ต้องกินเข้าไป....
...กินความฝันของผมเข้าไปตามเดิม....
.ให้ ภัทร เป็นของผมแค่คนเดียว ...ให้ ภัทร ยังอยู่กับผมตลอด...
....
.
.
เกือบสามวันที่ผมอยู่ในห้อง ภัทร ...ผมนอนจ้องภาพเหมือนตัวเองแล้วคิดเรื่องนี้....
อะไร คือ บทลงโทษที่ ภัทร ควรจะได้รับ ?
คนรักที่ปันใจ ให้คนอื่น ....คนรักที่ กำลังจะเป็นเนื้อร้าย.... ร่างกายที่เป็น แอนตี้บอดี เลือดที่วิ่งอยู่ในตัว ภัทร ...เหมือนท้าทายสายเลือดของเทพเจ้า ถ้าปล่อยไว้มันก็เหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่า สายเลือดบริสุทธิ์ ไม่ใช่สิ่งเดียวที่ลบล้างไม่ได้ ....
จะทำยังไง ? กับคนรักอย่าง ภัทร ???
....
.
.
.
ฆ่าทิ้ง...?
หรือ
กินเข้าไปทั้งเป็นดี?
..
.
.
.
จะทำยังไง....กับคนที่ผมเพิ่งบอกคำว่ารัก และเพิ่งขอเป็นแฟน.....??...
...
04.58 AM. โทรศัพท์ของ ภัทร ดังขึ้น ....ผมตัดสินใจรับสายนั้น ....เสียงที่กรอกลงมาเป็น ภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งๆ ผมจับใจความได้คร่าวๆ ว่า มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับ ภัทร ...
...' ฝิ่น' เพื่อน ภัทร เป็นคนบอกผม...
...
.
.หลังจากวางสาย..ผมเช็คข่าวกับคาร์โล ...ใช่อย่างที่เข้าใจ ภัทร กำลังแย่....
หึ! แค่ประโยคที่ว่า 'ภัทร..กำลังแย่' แค่นั้นมันก็ทำให้ทุกอย่างที่อยู่ในหัวผมหายไปทั้งหมด สิบห้านาที หลังจากวางสาย ผมก็มาถึงบ้านฝิ่น...มันเป็นเรื่องง่ายที่ผมจะรู้ที่อยู่ของภัทร ...เมื่อภัทร มีคาร์โล คอยติดตามและแจ้งข่าวให้ผมรู้ตลอดเวลา...
...
..
.ผมเจอภัทร ในสภาพที่ ทำให้หัวใจผมเย็นวาบ ....
เหมือนไม่มีสติแล้ว....ในตอนที่ผมปลุกภัทร ให้ตื่น ภัทร เหมือนคนที่จมอยู่ในฝันร้าย แต่ผมยังพอใจชื้นอยู่บ้างที่ เหมือนว่าเสียงของผมจะไปถึงคนที่กำลังละเมอและหลับลึก ... ภัทร ปรือตาขึ้นมามองผมและโผเข้ากอด..ริมฝีปากซีด เรียกแต่ชื่อผม ...
ฝิ่นถามผมเป็นภาษาอังกฤษว่า จะเอายังไง เมื่อภัทรกอดผมไม่ยอมปล่อย...
.
...'จะไปกับผม...จะกลับห้องกับผม'
ภัทรเหมือนละเมอออกมาเมื่อฝิ่นถามภัทรว่าจะกลับกับผมเลยหรือเปล่า....
ตอบได้แค่นั้น ภัทร ก็ร้องไห้ ฝิ่นส่ายหน้าแล้ว เดินไปหยิบหมวกกันน็อคกับถุงมือหนังมาให้ ผม ....
'กลับแท็กซี่ไม่ได้หรอกเพราะ ภัทร ไม่ยอมปล่อยมือจากเสื้อผมแน่ และภัทรก็จะงอแง อยู่อย่างนี้จนกว่าจะมีสติ'
ฝิ่นบอกผมอย่างนั้น ฝิ่นเดินตามลงมาส่งหน้าประตู หมวกกันน็อคอีกใบถูกสวมให้ ภัทร ...
ผมเป็นคนขับที่ต้องระวังคนซ้อน ที่ซ้อนรถอย่างไม่มีสติเลยก็ว่าได้ ...
ลมเย็นพัดปะทะแผงอกผมจนทำให้รู้สึกชาๆ แต่อ้อมกอดที่โอบมาจากข้างหลัง มันอุ่น...บิดรถออกมาได้ครึ่งทางผมถึงได้รู้ว่า ผมจำเส้นทางไม่ได้ สุดท้ายเลยตัดสินใจ วิ่งเข้าเส้นที่ผมคุ้นเคย ...เส้นทางเข้าบริษัท ของผม .....
..
.เพราะบริษัทนี้ล่ะที่ทำให้ผมห่างกับ ภัทร จน ไอ้ 'Ram' นั่นมันเข้ามาแทรกระหว่างผมกับภัทรได้ ....บริษัท โบรกเกอร์ ค้าข้าว ที่ผม รวมหุ้น เปิดขึ้นมาเป็นนายหน้าระหว่างไทย และ อิตาลี่ เราไม่มีสต็อคสินค้า ทั้งหมดของธุรกิจ ใช้เพื่อฟอกเงินและขายแผ่นกระดาษ ทั้งหมดเป็นธุรกิจที่ขายความเชื่อใจ และซื้ออำนาจ แน่นอน ตระกูล Karun จากสเปน...เป็นหนึ่งในหุ้นส่วน
..
...แรงกอดของ ภัทร เพิ่มขึ้นในตอนที่ผมกำลังชะลอรถจอดบนดาดฟ้าตึก...
...คนในฝันออกมาจากความฝันแล้ว....
..
หมวกกันน็อคถูกถอดออกจากใบหน้าที่ผมจำได้ติดตา เพราะมันอยู่ในฝันของผมทุกคืน ภัทรจ้องหน้าผมเหมือนยังไม่มีสติ ดวงตาสีแดงช้ำมันคลอไปด้วยด้วยน้ำตาเหมือนในฝัน ...
....
.
แค่ภัทร ขมวดคิ้วแล้วกุมขมับ ขาผมก็ก้าวเข้าไปหา ภัทร แล้ว....
หมากฝรั่งในปากผมถูกป้อนให้อีกคนที่คงจะปวดหัวเพราะระดับความสูงของตึก...
ไหนว่าจะยิงทิ้ง? ไหนว่า Drogo หยิ่งในสายเลือด? ไหนว่า ผมจะไม่สนใจภัทร? แล้วทำไมผมยังแคร์ ยังห่วงใย คนตรงหน้า....
ผมผลักและละริมฝีปากของตัวเองออกมา ทันทีที่มีสติ ไม่อยากให้อะไรมันยุ่งยากกว่านี้ ...ไม่อยากยอมรับตัวเองว่า ผมอยากได้ยินเสียงครางร้อง และเสียงหัวใจที่เต้นระส่ำ ของเจ้าของจูบที่ทำให้ผมแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น....
เรื่องมันต้องจบเสียที....
ผมต้องตื่นจากฝันเสียที....
ผมสูดหายใจยาว หันหลังมองไกลอย่างไร้จุดหมาย ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมลังเลที่จะยิงได้เท่าครั้งนี้..หยิบ...ซองปืนที่ซ่อนอยู่ที่ช่วงเอวออกมา ...แค่นัดเดียวมันคงไม่ทันรู้สึกเจ็บ....แค่นัดเดียวแล้วค่อยกลืนลงไปทั้งตัว...แค่นั้น.....ภัทร จะได้อยู่กับผมตลอดไป...ชั่วนิรันดร์.
..
.
"...ภัทร...เพื่อ ไอ....ยู..... ยอมตายได้ไหม?"
...
.
.
ผมถาม....โดยที่มันไม่มี คำตอบอะไรกลับมา....
...
.
.
เมื่อผมหันหลังกลับไป....หัวใจผมเย็นวาบ ไม่มีอะไรทั้งนั้น....ภัทร ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ...
...ทุกอย่างเงียบ และโล่งไปหมด...
...ไม่มีไออุ่นจากร่างกาย ไม่มีสายตาที่มองมา ไม่มีริมฝีปากที่คอยเรียกชื่อผม ไม่มีอะไรทั้งนั้น...
...
.ถ้าผมกิน ภัทร เข้าไป ...
...
.
นี้คือสิ่งที่ผมจะต้องเจอใช่ไหม?
จะไม่ได้เห็นอีก... จะไม่ได้กอดอีก....จะไม่มีแววตาที่มองมาอีกแล้ว ...จะไม่ได้ยินเสียงครางเรียกชื่อและเร่งเร้า....จะได้แค่รู้สึกรัก...แต่ไม่ได้สัมผัสรัก...
...
.
เหมือนคนบ้าผมวิ่งตามหา ภัทร ไม่เอา!!!ผมไม่ยอมเสีย ภัทร ไปหรอก !!!
ไม่ยอมให้มันจบอย่างนี้แน่!!!! ภัทรจะมีใครก็ช่าง !!! จะนอนกับใครจะทรยศผมแค่ไหนก็ได้!!! ขอแค่อย่างเดียว ....อย่าหายไปอย่างนี้!!!!!
“Don't leave me alone!!”
ผมคว้าแขนของคนที่กำลังจะหายขึ้นรถไป...จะไปไหน จะกลับไปหา 'มัน' ใช่ไหม? ทำไม? ทำไมผมทนไม่ได้ ....ทำร้าย ภัทร ไม่ได้ ยอมเสียไปก็ไม่ได้ ....
“อย่า....เดินไปอย่างนี้อีก...”
“Non capisco. ”[ฉันไม่เข้าใจ]
แววตาแดงๆช้ำๆของ ภัทร จ้องเข้ามาในแววตาผม มันไม่มีความต้องการเหมือนตอนที่อยู่บนดาดฟ้า มันมีแต่ความเฉยชาที่เหมือนมีดค่อยๆกรีดลงบนเนื้อผม
“Do you love me?” [รักผมรึเปล่า?]
ผมถามคำถามนั้น...คำถามมันเบาเกินไปกับการคาดคั้นคำตอบ....เหมือนกับสิ่งที่ ผม ถาม ภัทร ผมไม่ต้องการคำตอบจาก ภัทร แต่ผมกำลังย้ำกับตัวของผมเอง
...“Si,ma e tu? ” [รักสิ...แต่...นายล่ะ?]
คำถามที่ถามกลับมาพร้อมเสียงสั่นเครือ...กำลังไม่มั่นใจผมสินะ ...
...
ผมไม่ได้รักหรอก...ไม่ได้รักงั้นหรอ?
...ถ้า......
ไม่ได้รัก...จะลังเลที่จะเหนี่ยวไกปืนงั้นหรือ?
...ถ้า...
ไม่ได้รัก ..จะมาคิดเป็นบ้าเป็นหลังอยู่อย่างนี้หรอ?
...ถ้า...
ไม่ได้รัก...หัวใจจะเหมือนหยุดเต้นหรือ...เวลาที่หันมาแล้วไม่เห็น ภัทร ....อย่างนั้นหรอ?
.. ใช่...ผมไม่ได้แค่รัก หรอก...แต่...
“Si, Molto… ‘’ [รัก....มากที่สุด]
ประโยคที่ผมกระซิบ มันมีรสชาติหวานปนขม...ภัทร เม้มปากตัวเองแน่น ในตอนที่ผมจูบซับน้ำตา ภัทร แล้วไล่จูบลงไปที่ริมฝีปาก เย็น...
“Ti amo..capito?…Ti amo molto,e tu ? ”[รักนะ....เข้าใจไหม? รักมากที่สุด แล้ว ภัทร ล่ะ?]
ไม่มีคำตอบจาก ภัทร นอกจากคำถามที่ถามกลับผมมา...
“Ti amo? Si?...” [รักเหรอ? จริงหรอ?]
“เรารักกัน....เราเป็นแฟนกัน...ภัทร..เป็นของผม...”
ใช่ ....มันเป็นอย่างนั้น และจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป...เรารักกัน ......ภัทร...เป็นของผม....เป็นฝันที่ผมจะไม่มีทางทำลายด้วยมือผมเองเด็ดขาด!! และก็แน่นอน ไม่ว่าจะเป็น Drogo หรือ อีวาน หรือแม้แต่ ดอน ไม่ว่าใคร...ก็แตะ ภัทร ไม่ได้ ทั้งนั้น!!!
-
แหมๆ เดียร์มึนยาจนคิดจะเคลมคุณเพื่อนฝิ่นเลยเรอะ ดีนะไอ้คุณฝิ่นมันฉีควัคซีนแล้ว เลยมีภูมิ :m20:
แต่ตอนที่ฝิ่นทำท่าจะกินน่ะ ตกใจจริงๆนะ คิดว่า เอาแล้วไง ที่ไหนได้ เพื่อนมันล้อเล่นก็แล้วไป
แล้วอยู่ๆ ไอ้คุณมังคุดคิดจะทำอะไรเนี่ย ไม่เข้าใจเลย
อารมณ์เหมือนกับกำลังจะวัดใจอะไรบางอย่าง :undecided:
นับถอยหลังวันที่ 2
ปวดจากท้ายทอยล่ามไล่มาถึงเบ้าตาขวาเลย>>>ลาม
ไอ้ฝิ่นเข็นหาปั้ม>>>ปั๊ม
บ้างวันกูหลอนว่ามันเลื้อยได้ด้วย>>>บาง
ยังไม่ทันอนุญาติเลยครับ>>>อนุญาต
รอยสักโคตรเท่ห์ฝีมือพี่รามอีก>>>เท่
พอๆกับความกลัวที่มันทะลักทะลาย>>>ทะลักทลาย
ตะกละตะกรามและเร่าร้อน>>>ตะกละตะกลาม
เอลมันกับนิ่งสนิท>>>กลับ
พลักผมให้ห่างออกไป>>>ผลัก
อึดอัด อึมครึม โอ่ยยยยยยยยยย ไอ้มังคุด
“Non capisco. ” ชริส์ :a14:
เอ่อ แอบสงสัย ไหนว่าเดียร์เป็นไมเกรนเกรดพรีเมี่ยม แล้วกินแค่ Mydocalm มันจะหายหรอ :confuse:
นับถอยหลังวันสุดท้าย
เสียงมันเค้นรอดจากริมฝีปากออกมา>>>ลอด
-
อ่าว เฮ้ยยๆๆๆๆๆๆ มาอ่านไม่ทันหรอเนี่ยเรา ช่วงนี้คุณคนแต่งฟิตจริงจัง o13
******************************
งั้นเวิ่นต่อ
เริ่มมาก็เหมือนจะดราม่ามาเชียว ที่ไหนได้ คุณมังคุดเจ้าคะ แอบเลี่ยนก่อนเข้าโหมดดาร์กหรอ
มีตกหลง ตกหลุม แอบเสี่ยวนะตัวเธอออ (แต่ชอบอ่ะ) :o8:
อยากบอกว่าชอบตอนนี้จัง มันสื่อให้เห็นถึงความขัดแย้งอย่างรุนแรงในจิตใจ
ชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งเพียบพร้อมไปทุกด้าน หน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล อำนาจทั้งในด้านมืดและสว่าง
แต่ต้องมาโดนหยามเกียรติอย่างแรง และด้วยศักดิ์ศรีมันค้ำคอ เกือบจะทำอะไรไปตามที่สมองคิดแล้วมั้ยล่ะ
แต่ก็นะ สุดท้าย สมองก็ทนเสียงเรียกร้องของหัวใจไม่ไหว...
ขอแค่มีกันต่อไป เธอจะเป็นยังไง ฉันยอม ฮิ้วววววว (บรรทัดนี้ไม่ใช่และ) :m20:
กฏที่ค้ำ 'มัน' กับผม>>>กฎ
บรรยากาศมันครุกรุ่น>>>คุกรุ่น
แต่พอได้คุยกันเรื่อง ‘ธุรที่ว่า’ >>>ธุระ
ภาษาอังกฤษสำเนียงแปล่งๆ>>>แปร่ง
ฝิ่นถามผมเป็นภาษอังกฤษว่า
-
ง่ะ ก็ว่าตอนแรกเอลมันเป็นอาราย :a5:
แค่สับสนกะตัวเองงิ o22
โอเคๆ เราก็สับสนและไม่แน่ใจในตัวไอ้มังคุดมั่งละ อิๆ :serius2:
-
เฮ้อ! ถอนหายใจหนักๆแล้วเดินจากไป.. ภัทรจะลอกครานมั้ยนะ?? มึน มึน!! *ฟิ้วววววว*
-
เข้าใจพี่เอลแล้วจ้ะ รักมากจนอยากกลืนกินน้องเดียร์ลงท้องไปเลย
จะได้ไม่หนีไปรักคนอื่นได้ เหอ..เหอ..แต่แฟนเธอเยอะนะ คงไม่มีใครยอม
ทำไงได้ คงต้องแบ่ง ๆ กันไป
เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนึงตัวเอกมีหลายบุคลิก รู้สึกจะสามมั้ง และก็มีแฟนสามคน โดยเจ้าตัวไม่รู้
จำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้วล่ะ แต่เหนื่อยแทน ฮ่าฮ่า
-
อืม. . . สรุปว่าที่นายเอลดูมึนๆนี่เพราะภัทรดันไปหักล้างความเชื่อฝังหัวเรื่องความเป็นที่หนึ่งตลอดกาลของตระกูลสินะ
ดูยังสับสนกับชีวิต แล้วก็ยังงมโข่งเรื่องตัวตนของภัทรด้วย
ก็หวังว่ามันจะเคลียตัวเองได้เร็วๆละกัน ไม่งั้นเดี๋ยวไปเจอภัทรเวอร์ชั่นพิสดารแล้วจะไปกันใหญ่
แต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าสำหรับเอล ภัทรเป็นความฝันที่กลายเป็นจริง
งั้นสำหรับคุณราม ภัทรก็เป็นอดีตที่หวนคืนน่ะสิ
แล้วทำไมถึงมีแค่คุณราม กะท่านพลำ ที่จำอดีตได้ล่ะ จำกันได้ฝังใจจนหากันเจอ
เอ๊ะหรือว่าโฟร์ทก็ด้วยอีกคน
แอบสงสัยนิดๆ ก็ทั้งๆที่ภัทรมัน Defeat Drago ถ้าเกิดเอลกินเข้าไปจริงๆก็น่าจะติดเชื้อเต็มๆเลยรึเปล่านะ
-
เอลกำลังสับสน รักมากจนทำอะไรไม่ถูก
จะปล่อยให้มีคนอื่นด้วยอย่างนี้ก็แค้นใจ รับไม่ได้
จะฆ่าหรือกินเข้าไปก็กลัวจะไม่เจอกันอีก
คิดเองเออเอง คนอื่นพลอยรู้สึกแย่
พูดคุยกันดีๆให้รู้เรื่องเถอะ อุตส่าห์ไปเรียนภาษาไทยมาแล้ว
-
ว้าว o13
ไม่ได้เข้ามาอาทิตย์เดียวอัพยาวเลยอ่ะ
รักคนแต่ง :กอด1: Thank นะคะ
-
ตกลงว่า เอลแค่สับสนในตัวเองหราเนี้ย ทำเอาไอเดียร์เศร้าเลย
-
ไอมังคุด!เมิงเป็นอารายยยยยย?
ปกติกูงงเเล้ว ตอนเน้อกูงงกว่าเดิมเเล้วคร้าบบบบบบ
((: รอน้ะๆ
-
เอลหึงจนหน้ามืด -*- ดีนะมีสติ เพราะถ้ากล้ากินเข้าไปนะ จะให้คุณรามมาสับ สับ สับ สับๆๆๆ !
เรื่องนี้กินกันทั้งเรื่องเลยแฮะ 55
รอตอนหน้าค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวมาถึงตอนนี้
ถึงจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ติด
หมั่นไส้เอล ชาติที่แล้วทำไมทนมองเค้าปาดคอตัวเองได้
ชาตินี้ทำเป็นยิงไม่ได้ ถ้าชาติก่อนแกห้ามนะ ภัทรคงไม่เป็นแบบนี้หรอก(มั้ง)
-
เอล สับสนในตัวเองอย่างมาก
แต่ตอนนี้ก็คงได้คำตอบให้กับตัวเองแล้วสินะ
แม้ว่าเกือบจะทำให้ต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักไป
จะรออ่านว่ารักของเอล...จะเอาชนะอุปสรรคใหญ่และช่วยให้ภัทรออกจากวงจรชีวิตแปลก ๆ นี้ได้รึเปล่า
บวกจ้า o13
-
กาลกีรตี บทที่ 40
[เหตุการณ์ปัจจุบัน....]
.
.
.
ใครคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนผม..เคยบอก......
.ว่า......
หลังจากที่เราจับมือแฟน...ผ่านพ้นเหตุการณ์ร้ายๆ...ที่ต้องอาศัยความเข้าใจ และความเชื่อใจ....
.
.
.
..ท้ายที่สุด....
..
.
.
..เราจะได้.....
.
.
.
'เลือดกำเดา...'
.................................................................................................
"...."
.
.
.
สุภาษิต เหี้ยอะไรของมึ้งงงงงง.......ไอ้ฝิ่น??
โน้ตสั้นๆที่ถูกส่งมาให้ยังเด่นเป็นสง่าบนมือถือ ถ้าเป็นเหตุการณ์ปกติ ผมคงกดโทรศัพท์หามันแล้วต่อปากต่อคำในทันทีทันใด...แต่ขอโทษ
...เหตุการณ์มันยังไม่สงบ.....
...
.กูไม่ขำ....
.
เจ็ดโมงเช้าพอดีที่ผมกลับมานอนกลิ้งที่ห้องของตัวเอง ไอ้มังคุดบ้าไม่ได้กลับมาด้วย ผมไล่มันกลับไปบริษัทมัน...ก็ไอ้บริษัทที่มันพาผมไปชมวิวนั้นล่ะ ....บริษัทโคตรใหญ่ ห้องทำงานของมันก็ใหญ่พอๆกัน ....มองตัวเองเทียบกับมันแล้วผมเหมือนเห็บเหมือนหมัด เกาะใบบุญมันกินยังไงไม่รู้ ....
..
.
ไม่ได้ระริกระรี้เรื่องนี้หรอก....ผมออกจะหงุดหงิดด้วยซ้ำ...
.
.
เคยไหม?
เวลาที่คุณเกิดติดใจอะไรขึ้นมา ...ในเวลาที่เรื่องมันยังไม่เคลียร์...ได้ดั่งใจ..
..
.
ทุกอย่างที่มองมันก็จะเป็นไปในแง่ลบทั้งหมด...
..
.
.
สมองกับหัวใจผมยังไม่ปกติ ....ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในหัวมันเลยเริ่มจะติดลบ...ป่านนี้ไอ้ตัวต้นเหตุมันคงเอามอไซค์ไปคืนฝิ่นแล้วคงกลับไปทำงานที่บริษัทมันแล้ว....
.
.
.
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอน ..กวาดแผ่นงานที่ทิ้งเกลื่อนลงไปที่พื้น แล้วเอาโน๊ตบุ๊คมาเช็คเมลล์ ....
'คิดถึง '
ตัวอักษรภาษาไทยสีทองกรอบแดง ตัวเท่าควาย เด้งขึ้นมาจากเมลล์ฉบับหนึ่ง ทำเอาอดอมยิ้มไม่ได้ ...เมลล์ของพี่ราม...
...คิดถึงแกแล้วมือผมก็เอื้อมไปแตะปิ่นปักผมโดยอัตโนมัติ ดึงมันออกมาดูโดยไม่สนใจเลยว่าผมมันจะหลุดลงมาปรกหน้า ....น้ำหนักของปิ่นสีทอง หนักมือพอสมควร...หนักเหมือนน้ำหนักของทอง....เหอะ....คงไม่ใช่ทองจริงหรอกนะ....หมุนๆมันดูลายสลักของปิ่น ผมชอบนะแต่ท่าจะต้องคืนพี่ราม...ไม่สบายใจเลยที่ยังใช้ปิ่นอันนี้ เหมือนราคามันสูงๆยังไงไม่รู้ ไม่กล้าใช้ ...หายไปจะยุ่ง...ส่งคืนดีกว่า ถ้าพี่รามไม่รับคืน ก็คงต้องตัดผมทิ้ง...ไม่มีผมยาวๆให้ปัก...ปิ่นก็คงไม่จำเป็นต้องเก็บไว้...
...
.
หรือไม่จริง?
..
...เซ็งๆ เช็คเมลล์ เช็คเฟส สั่งงานฝิ่นมันผ่านทางเฟสนี้ล่ะ งานเสร็จแล้ว เหลือแค่ติดสกีนกับใส่ตัวเสียง ฝิ่นมันถนัดอยู่แล้ว....ผมเลยไม่ต้องห่วง.. คราวหน้าค่อยช่วยมันตัดโมเดลแบบบ้านแล้วกัน ถือว่าช่วยๆกันไป เคลียร์เป็นเรื่องๆ ....ส่งงานเสร็จก็หยิบเอกสารที่ไอ้มังคุดให้มานอนดู ...
..
'เอกสารสมัครงาน...หัวหน้าฝ่ายศิลป์'
..
.
ผมขมวดคิ้วแล้วโยนเอกสารปึกนั้นลงข้างเตียง
'ไอ้สัด!!! ไอ้สัด!! ไอ้สัด!!!'
เหมือนโดนค้อนตอกหน้าเลย เอกสารทุกแผ่นมีลายเซ็นกำกับไว้ทั้งหมด ขาดแค่ลายเซ็นผม แค่นั้นจริงๆ เหี้ยอะไรเนี้ย อภิสิทธิ์เวชชาชีวะของ 'แฟน'ไอ้มังคุดหรือไง? เล่นเอาหน้าผมชาเลย คิดว่าผมต้องเกาะมันแดกหรือไง? ถึงงานที่ผมทำจะไม่เรียกว่างานประจำ แต่มันก็งานของผมนะ งานที่ผมชอบ ....น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ....
'ไอ้สัด...ไอ้สัดมังคุดบ้า...มึงเข้าใจอะไรบ้างเนี้ย ? '
หรือเพราะผมร้องไห้บ่อยไป... หรือเพราะผมอ้อนมันเกินไป.... หรือเพราะมันเห็นว่าผมทำอะไรไม่ค่อยได้....มันเลยหามาประเคนให้อย่างนี้.....ผมก็เข้าใจนะว่ามันหวังดี ...
...
.
แต่ไอ้ความหวังดีของมัน...
..
.
.
.
กำลังเหยียบศักดิ์ศรีผู้ชายอย่างผม .....
.
.
....พอคิดเรื่องลบๆได้ เรื่องลบๆมากมายมันก็ทะลักมาเลย ....เพราะเป็นมังคุดสินะ มันเลยคิดว่าผมกำลังต้องการทุกอย่างจากมัน ทุกอย่าง......โดยเฉพาะเงินทอง....
'Thai Girl Boom Boom'
ประโยคเหี้ยๆนี้เข้ามาในสมองผมอีกแล้ว ประโยคที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้ผมต่อยไอ้ฝรั่งบางตัวที่หลงเข้ามาจีบสาวไทยที่คลับใบไม้ พอสาวเขาไม่เล่นด้วยมันก็แสดงสันดานออกมาเลย ....ในสายตาฝรั่งทั่วไป สาวไทยหนุ่มไทยแทบจะเป็นกะหรี่ไปหมด ...สันดานฝรั่งที่ผมถือว่าเหี้ยสุดตีน .....
ผมเคยทะเลาะกับฝรั่งที่เข้ามาที่คลับและด่ามันไป ตอนมันวิจารณ์คนไทย
'...เมืองกะหรี่ ....ทุกที่ที่มันไปมีแต่ผู้หญิง ผู้ชาย ขายตัว ....'
ผมชกสวนมันไปสองหมัด ก่อนจะให้เด็กที่ร้านจับมันไว้ แล้วค่อยๆอธิบายให้มันฟัง....
...
'บ้านเมืองกูมีวัด มีของโบราณ ให้มึงดู แต่ที่ที่มึงไปดู มึงไปดูอะไรล่ะ?
มึงไปดูของต่ำๆ ไปแหล่งต่ำๆ มึงก็เจอแต่ของต่ำๆ ...มันไม่ได้ผิดที่บ้านกูเมืองกู แต่มันผิดที่มึงไปผิดที่ .....สันดานมึงต่ำมองหาแต่ของต่ำๆ ....แล้วมึงจะเจอของดีๆที่บ้านกูมีไหมล่ะ?'
....
.จากการมีเรื่องและจ่ายค่าสะใจไป 500 กับอีกสองหมัด ช่วงนั้นทำเอาผมไม่มองฝรั่งหน้าไหนทั้งนั้น ...จนลืมเรื่องนั้นไปแล้ว....
..
.
แล้วก็ได้มาเจอกับตัวเอง ...
สิ่งที่ไอ้มังคุดกำลังทำกับผม เหมือนมันกำลังใช้เงินซื้อผมเลย.....หรือในสายตามัน....มันมองผมไม่ต่างจากที่ไอ้ฝรั่งตัวนั้นมองคนไทยใช่ไหม?
..
.
.
รู้สึกแย่สุดๆ....
...............
..
.
.
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก 'ยอมรับ'.... ผม...ไม่อยากเสียมันไป ....ไม่อยากให้มันหายไปเหมือนที่มันเคยทำ....
'เรารักกัน'
ประโยคนั้นมันเหมือนโซ่เส้นเขื่องที่ล่ามผมไว้ ....
...
.
.
ใช่....เรารักกัน.....
คำว่า 'รัก'ที่ผมยอม 'รับ' ....
ต้องยอมรับทุกเรื่องของมันให้ได้ใช่ไหม? ....ถ้าเรารักใครสักคน...ต้องยอมรับคนๆนั้นให้ได้ทุกเรื่องสินะ....
การรักใครสักคน....ทำไมมันยากอย่างนี้ ....นะ
.
.
.
.
.
........
.................................................................
"อื้ออออออออออ!!!!"
ริมฝีปากชื้นๆอุ่นๆที่จู่ๆก็แนบลงมาอย่างไม่ให้ผมทันตั้งตัว ทำเอาผมดิ้นพล่าน มองไม่เห็นคนจูบเพราะฝ่ามือใหญ่กดปิดทับอยู่บนมือผมที่ผมใช้ปิดหน้า...ส่วนอีกมือ กดยึดไหล่ผมให้ติดอยู่กับที่นอน ตกใจครับ เกิดอะไรขึ้น! นี้ห้องผมนะ ประตูผมก็ล็อกเองกับมือตอนที่เข้าห้องมา กำลังจะร้องตะโกน ลิ้นมันก็สอดเข้ามา แถมมีนิ้วมือสอดเข้ามาคาไว้ไม่ให้ผมหุบปากด้วย อารามตกใจ ลืมคิดไปเลยว่าต้องทำยังไงบ้าง....จูบ....มันรุนแรงและเร่าร้อนเกินไป....มือข้างที่กดไหล่ผมไว้ก็ด้วย มันล้วงเข้ามาบีบและบี้หน้าอกผม...แรงเกินไป...
"อื้ออออออออออออออ!!"
-
--* เดียร์อ่ะ อย่าพึ่งนอยด์ดิ ก็ไหนว่ารักกันไม่ใช่หรอ มังคุดมันอาจไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นก็ได้
ถามก่อน คุยก่อน อาจไม่มีอะไรก็ได้ (มั้ง) o22
เฮ้ยยยยย Who is he??? :angry2:
ผมมันจะหลุดลงมาปกหน้า>>>ปรก
เหมือนโดนฆ้อนตอกหน้าเลย>>>ค้อน
ทุกทีที่มันไปมีแต่ผู้หญิง>>>ที่
แต่มันผิดที่มึงไปผิดที>>>ที่
-
อะอ้าว เฮ้ย!! ใครเป็นผู้บุกรุกเข้ามาขโมยจูบอ่า นายมังคุดอะป่าว?
อ่านมาจนถึงตอนนี้รู้สึกว่าจริงๆแล้วนายเอลกะภัทรแทบจะไม่รู้จักกันเลยนะเนี่ย
เหมือนอยู่ๆก็เข้ามาอยู่ด้วยกันเฉยๆโดยไม่ได้เรียนรู้นิสัยของกันและกัน และพยายามปรับตัวเข้าหากันซะเท่าไหร่
ไม่เหมือนตอนภัทรอยู่กับคุณรามที่เหมือนจะเข้ากันได้ดีไปหมด
อันนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะการสั่งสมผ่านกาลเวลาหรือเป็นเพราะนิสัยเฉพาะตัวของคุณรามกันแน่
-
รักกันแน่เหรอ? มีอะไรที่บอกว่ารักกันนอกจากเรื่องเซ็กส์ล่ะ?
-
รักของคนแบบมังคุด คงเลื้อยรัดพัวพันยิ่งกว่าสัญชาติญาณของมังคุดอ่ะแหละ
สงสารภัทรขึ้นมารำไรๆ
-
เอลไม่พูด มัวแต่คิดมาก เดียร์ก็ยิ่งคิดมากไปกันใหญ่
โอ๊ย~
แล้วใครบุกมาจูบหว่า หวังว่าเป็นเอลมาปรับความเข้าใจนะ
-
น่าสงสารจัง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฮ้ย :o
ค้างอ่ะ :a5:
ผู้ใดบุกรุก o18
สาธุ...ขอให้เป็นพี่ราม :-[
555
-
ตอนหน้าเตรียมทิชชู่ด้วยนะ :เฮ้อ:
-
ครายยอะ
-
ง่ะ :laugh: นั้นใคร
ค้างอ่ะพี่ภัทร
-
กาลกีรตี บทที่ 41
ผมย้อนกลับมา ....ในตอนที่คิดว่า.....
ทุกอย่าง....มันต้องเคลียร์ให้จบ.....
.
.
.
ใช่.....'ทุกอย่าง'
.................................................................................................
"......"
เปิดห้องเข้ามาเงียบๆ... แผ่นงานและรูปสเก็ตที่เคยวางระเกะระกะบนที่นอนโดนกวาดลงไปที่พื้นทั้งหมด ภัทร ของผมนอนหันมาทางปลายเตียง แล้วใช้สองมือปิดหน้า.....
...ร้องไห้?
..เสียงสะอื้น ออกมาเบาๆ เพราะปากนั้นเม้มแน่น....ไม่ใช่แค่แผ่นงานและรูปสเก็ต...เอกสารของบริษัทผมในมือภัทร ก็ถูกขยำและปัดลงไปที่พื้นเหมือนกัน....
"อื้ออออออออออ!!!!"
เสียงครางประท้วงจากลำคอ ดังขึ้นมาทันทีที่ผมใช้ริมฝีปากตัวเอง ทาบทับและบดลงไปกับ ริมฝีปากภัทรที่เม้มแน่น เสียงในลำคอเหมือนคำรามขู่ ภัทร ดิ้นพล่าน พยายามพลิกตัวออก แต่ผมกดยึดตัว ภัทร ไว้ มืออีกข้างของผมกดปิดล็อกลงบนสองมือของภัทร ที่ใช้ปิดหน้าตัวเองก่อน หน้านี้ .... แรงต่อต้านกับแรงขืนตัวดิ้น มันเหมือนยิ่งเร่ง สัญชาตญาณ ที่ข่มไว้...
.
.
.
จูบเบาๆ เริ่มเพิ่มความรุนแรงและกระสันอยาก....มากกว่านี้....ผมอยากได้มากกว่านี้ ....ผิวลื่นเย็นที่ผมกดปลายนิ้วไล้ลูบไม่ได้นุ่มนิ่ม แต่มันลื่นและเนียน ยอดอกที่เริ่มชูชันเป็นไตแข็งสู้มือ ทำให้ยิ่งมีอารมณ์ จากที่คิดว่าแค่จูบเบาๆแล้วค่อยเคลียร์ทุกอย่างให้ ภัทร เข้าใจ สันดานดิบของผม มันก็ทำให้ลืมเรื่องที่สมองคิดไปหมด
.....ยอมรับเลยว่าผมชอบที่เห็น ภัทร ดิ้นรนโดยไม่มีทางหนี ....ชอบที่ได้ยินเสียงครางร้องในลำคอ .....ชอบร่างกายที่สั่นกลัว ....และแข็งขืน ....ชอบเสียงหอบหายใจถี่ เสียงลมหายใจที่พยายามจะสูดหายใจยาว แต่กลับขาดช่วงและไม่เป็นจังหวะ....
จูบเริ่มรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เคย.....
มากกว่านี้อีก......กลิ่นและรสชาติเค็มนิดๆของเลือดที่ริมฝีปาก มันกระตุ้นให้ผม เริ่มใช้แรงมากกว่านี้ มือที่เคยใช้ปิดหน้าภัทร ผมใช้มันสอดเข้าไปในปากนิ่มแล้ว อ้าง้างไว้เพื่อรุกลิ้นของผมเข้าไป ภัทร หลับตาแน่น แต่ยังไม่หยุดดิ้น ....น้ำตาที่ไหลเอ่อลงมาข้างแก้ม ทำเอาผมหลุดไปทุกอย่าง .....มือที่ล็อกกดไหล่ ภัทร ไว้เปลี่ยนเป็นล้วงแล้วกดขยำแผ่นอกและบีบบดที่เม็ดไตแข็ง ผมบีบขยำเต็มแรงเมื่อเสียงครางประท้วงมันดังขึ้น ทรมานหรือ...ภัทร.....
....เจ็บใช่ไหม?
....เจ็บ....เท่าผมหรือเปล่า?
....เจ็บเหมือนที่ผมรู้ว่าภัทร มีคนอื่นหรือเปล่า?
.....ตอนนอนกับมัน ....
....เหมือนนอนกับผมหรือเปล่า?
...
.
.
ไม่หรอก....ไม่เหมือนกันแน่.....
.
.
.
ผมจะไม่ถนอม ภัทร เหมือนมันแน่ .....ให้มันรู้กันไปข้าง
.
.
.
ของๆผม ...มันก็ต้องเป็นของๆผม
จะเอาหลักฐานอะไรล่ะ.....ผมจะทำให้มันเห็นบนตัว ภัทร ทุกอย่างเลย หลักฐานที่ว่า ภัทร เป็นของผม......แค่ผม...คนเดียว....
.
.
.
ภัทร หลับตาแน่น ไม่ยอมมองหน้าผม ....ไม่อยากเห็นงั้นหรือว่าใคร? หรือไม่อยากรับรู้เรื่องอะไร? ไม่อยากรับรู้งั้นหรือว่าร่างกายนี้มันควรจะเป็นของใคร?
ผมถอนจูบและลิ้นก่อนจะกัดแรงๆที่ริมฝีปากภัทร จนภัทร กระตุกตัวหนี เนคไทเส้นใหญ่ที่ผมผูกอยู่ผมกระชากมันออกแล้วใช้มันปิดตาภัทร ผูกแน่นจนคิดว่าถ้ามันผูกที่คอภัทร ผมคงทำภัทร ตายคามือ... แรงดิ้นเหมือนจะน้อยลงไปแล้ว เพราะเสียงหอบหายใจ ค่อยๆเบาและอ่อนลง...เหมือนคนหมดแรง แรงต้านเริ่มน้อยลง......
ผมชนะ.....
เมื่อในที่สุดร่างกายข้างใต้นั้นก็ไร้แรงขืน....
เสื้อที่ภัทรใส่อยู่ผมถลกมันขึ้นมา แล้วใช้มันมัดมือทั้งสองข้างของ ภัทร ไว้
.....
ไม่อยากมองก็ไม่ต้องมอง....ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องเห็น ...
.
.
.
....ไม่ต้องรับรู้อะไรหรอก ภัทร ไม่ต้องรับรู้อะไรนอกจากนายเป็นของๆ ใครก็พอ...
....
.
.
.
.
"....เอล ..... ........เอล...."
เสียงครางเบาเรียกชื่อผมเหมือนปลุกสติ ....ร่างกายที่สั่นด้วยความหวาดกลัว ไม่มีแรงแม้แต่จะผลักผมออก....ผมทำอะไรลงไปบ้าง ....
....
.
.
เนคไท ที่ปิดตา ภัทร ไว้ หลุดหายไปตอนไหนไม่รู้ ที่เหลืออยู่มีแค่แววตาสั่นๆที่มองกลับมา ....รอยเขียวช้ำอยู่ทั่วตัว ภัทร บางที่มันช้ำจนเปลี่ยนเป็นสีม่วง ข้อมือและลำคอ เป็นรอยแดงตามแรงบีบของมือผม.....
...ริมฝีปากอิ่มห้อเลือดและแดงช้ำ...มุมปากปริแตกจนเลือดมันซึมออกมา .....
..
.ที่นอนมันยับยู่ และเลอะไปด้วยน้ำคาว ....
.
.
ภัทรมองหน้าผมนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น....
.
.
.
"Mi dispiace....I..ขอโทษ...ขอโทษ...ภัทร...I ...ขอโทษ..."
สิ่งที่ผมทำได้ แค่โน้มตัวลงไปนอนกอดภัทรที่สั่น และหอบหายใจยาว......เสียงหัวใจที่เต้นแรงของภัทร ค่อยๆเบาลง....แรงดันเบาๆจากภัทร ค่อยๆ ดันผมออกห่าง ....ภัทร จ้องหน้าผม ....แล้วค่อยๆ ลูบที่แก้มเบาๆ ผมไม่กล้าจับข้อมือที่เป็น รอยแดง เพราะ...กลัวมันจะหัก ถ้าผมจับซ้ำตามรอยเดิมที่ผมเคยกดยึดมันไว้กับที่นอน....
....
..
.
ปลายนิ้วของภัทร ที่ลูบเบาๆที่แก้มผม ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแรงตบเบาๆ...
...ภัทร สูดหายใจยาว แล้วดันตัวออกห่างจากผม ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่ง แล้วมองรอบๆห้อง .... ช่วงที่ผมขาดสติ...บนที่นอนเลอะไปหมด กับสิ่งที่ผมทำ.....คราบน้ำคาวบางส่วนยังติดอยู่ที่ตัว ภัทร ....ทั้งตัวและใบหน้า ไม่มีเสียงต่อว่า หรือ โอดครวญอะไรจาก ภัทร ....
ผมนอนมอง ภัทร นิ่ง แผ่นหลังเนียน มีแต่รอยจูบและรอยกัดของผม บางรอยกลายเป็นสีม่วง บางรอยห้อเลือด รอยเล็บ ของผมกรีดลากเป็นทางยาวกับช่วงเอว ภัทร ลำคอและไหล่ลู่ มีแต่รอยบีบของมือผม ....
...
.
.
ผมได้แต่นอนมอง ภัทร ค่อยๆก้าวลงจากเตียงไปทั้งๆที่ร่างกายเปลือยเปล่า ขวดน้ำส้มในตู้เย็นถูกริมฝีปากช้ำเปิดดื่มอึกใหญ่ ก่อน ภัทร จะสะบัดมือเหมือนยังเจ็บกับสิ่งที่ผมทำไว้ ภัทร ปิดตู้เย็นแล้วหยิบขวดน้ำดื่มติดมือมาแทน ร่างกายช้ำยืนสำรวจสภาพตัวเองหน้ากระจกบานยาว ที่ตั้งไว้ข้างตู้เสื้อผ้า มองร่างกายตัวเอง แล้วหันมามองผม แววตาที่เฉยสนิท...
ผมเพิ่งสังเกตว่า ภัทร มีรอยสัก......รอยสักรูปตะขาบ ที่พาดจากไหล่ลงไปที่หน้าอก ....รอยสักใหญ่พอประมาณ แต่ผมกลับไม่เคยสังเกตเห็น .....
ผมบอกไม่ถูกว่าชอบหรือเกลียดมันหรือเปล่า ....เพราะตอนนี้ มันทำให้ ภัทร ดูร้ายลึกๆ ยิ่งสายตาที่ผมเดาไม่ออกว่า ภัทร คิดอะไร มันยิ่งทำให้น่าค้นหา ....
ผมนอนมอง ภัทร อยู่จน ภัทร เดินเข้ามาใกล้ และก้าวขึ้นมาบนเตียง ....
....
..
.
.
.
ก้าวขึ้นมาคร่อมทับตัวผมไว้ แล้วใช้ขวดน้ำเย็นที่หยิบติดมือมาไล้ลงบนหน้าผม .....มันเย็น แต่เย็นไม่เท่าสายตา ภัทร ตอนนี้.....
ริมฝีปากช้ำกระดกดื่มน้ำเย็นเข้าไป แล้วมองหน้าผม ....ภัทร กระดกน้ำเข้าปากไปอีกอึก แต่ไม่ได้ดื่ม น้ำเย็นนั่นถูกป้อนเข้าปากผมที่แห้งผาก ป้อนซ้ำๆจนผมต้องยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาดื่มน้ำจากปากภัทร แทน กันตัวเองสำลัก ....น้ำเย็น....และหวาน...
....
.
ร่างกายเย็นๆนั่งทับอยู่บนตัวผม ขวดน้ำถูกเอาไปวางที่โต๊ะเล็กข้างเตียง เหลือแค่ ภัทรที่ยังจ้องผมใช้ปลายนิ้วลูบ ข้างแก้มซ้ายของผมเบาๆ
...
..
.
รอยยิ้มเย็น มีนิดๆที่มุมปาก ภัทร และก่อนที่ผมจะทันตั้งตัว......
ปลายนิ้วที่ไล้ลูบแก้มผม...
มันก็เปลี่ยนเป็น แรงฟาดแบบเต็มฝ่ามือจนผมหน้าหัน!!
เกิดมาผมไม่เคยโดนตบ ไม่เคยแม้แต่จะเห็นสายตาที่ท้าทายอย่างเปิดเผย จากใคร....
...แต่ผมเจอสองสิ่งนี้พร้อมกันจาก ภัทร .....สายตาท้าทาย ที่ มองมาเหมือนยั่ว มันไม่ได้มีแววโกรธเกลียด แต่มัน ท้าทายให้ผมรู้สึกแปลก.......
....
..
.
"เรารักกัน?"
ภัทรเอ่ยประโยคที่ผมเคยบอกและย้ำกับภัทร ก่อนหน้านี้
"ใช่เรารักกัน....."
นั่นคือสิ่งที่ผมตอบ ก่อนจะโน้มหน้าภัทร มาเพื่อ จูบเบาๆที่หน้าผากมน
"....ถ้ารักเอล....เรื่องแบบเมื่อกี้...ก็ต้องยอมรับให้ได้ใช่ไหม?"
"I ....ขอโทษ..."
"มันเจ็บ....ทั้งเจ็บทั้งระบมเลย....ปากแตกด้วย...เอลจะแค่พูดขอโทษหรอ?"
"...."
"ไม่ต้องพูด....แต่ต้อง 'ทำ' ลบออกไปให้หมดเลยนะ รอยที่เอลทำ....ไล่เลียให้หมด.......คราบน้ำของเอลบนตัว ภัทร นี้ก็ด้วย ..............เลียมันเข้าไปให้หมดเลยนะ.....คุณมังคุด.....อยากเล่นแบบนี้คราวหลังบอกนะ......พ่อจะจัดเต็มให้ ...."
รอยยิ้มกว้างจากภัทร ส่งให้ผมหลังประโยคนั้น .....จากนั้นผมก็แทบตาย.....
...
.ภัทร ไม่ได้กลัวอะไรผมเลย มีแต่ยิ่งร้อนแรง ...ร้อนแรงจนเราย้ายจากเตียงนอนไปที่โซฟา เนคไท ที่ผมเคยใช้ผูกตาภัทรไว้ ถูกผูกที่คอผมเพื่อให้ภัทร ใช้ดึงเร่งจังหวะขยับตัว แรงกัดของฟันคมๆฝังอยู่บนไหล่ผมแบบเต็มเขี้ยว ไอ้สิ่งที่ผมเคยสำนึกผิดเมื่อชั่วโมงก่อน หายไปจากสมองทั้งหมด ภาพร่างกายที่สั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดผม แทบไม่เหลืออยู่ในหัว ตอนนี้เหมือนมีแต่ภาพของ ควีนที่กำลังบังคับสัตว์เลี้ยง ....ปลายนิ้วเย็น ลากไล้ตามส่วนต่างๆเพื่อชี้ให้ ผมลงลิ้นเลียลบรอยทั้งหมด รอยฟันผม รอยช้ำ รอยบีบ หรือแม้แต่รอยคราบน้ำคาวจากตัวผม ....
...
.
จูบที่ต้องซี้ดปากทุกครั้งเพราะมันทั้งแรงทั้งเจ็บ เมื่อภัทรทั้งกัดและดูดลิ้นกับริมฝีปากผม....จากที่ผมเคยตักตวงทุกอย่างจากร่างกายภัทร ตอนนี้เหมือนร่างกายภัทร กำลังรีดทุกอย่างออกจากตัวผม.....
เรี่ยวแรง.....สันดานดิบ....ความกำหนัด.....แม้กระทั่งน้ำรัก.....
ผมเพิ่งเข้าใจสายตาท้าทายที่ ภัทร ส่งมาให้ แต่ไม่คิดว่าผลมันจะท้าทายผมได้ขนาดนี้
"รักกันก็ต้อง รับกันได้ ..."
ภัทร กระซิบบอกผมเมื่อผมกระซิบคำว่าขอโทษ....ขอโทษกับสิ่งที่ผมทำ รอยยิ้มของ ภัทร มีมาพร้อมๆกับแรงดึงของเนคไท ....
"ถ้าจะขอโทษจริง....ก็ 'ทำ' ดีกว่าพูดนะ เอล"
.....
..
.
.
คนในฝัน ....ได้อย่างที่ผมฝันเลยนะ ....แต่มีอีกอย่างที่คนในฝันจะต้องรู้ และยอมรับ ....ทุกอย่างมันต้องเคลียร์ .....แล้วหลังจากนี้ ....
เราจะต้องผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน..
"ภัทร ..you รัก I ....รับ I ได้ทุกอย่างใช่ไหม?"
"ไม่รู้สิ....แต่คิดว่า รักไปแล้ว....ยังไงก็คงต้องยอมรับทุกอย่างอยู่ดี....ขี้เกียจคิดมาก...ปวดหัว"
"...Ti amo , I รัก You ...ภัทร ....รักมาก...เพราะรัก...You ต้องยอมรับทุกอย่างของ I ให้ได้นะ ภัทร ....'ทุกอย่างของ I เลยนะ'"
ผมกดสะโพกตัวเองลงไปให้ใกล้ที่สุดเพื่อจะกระซิบประโยคนั้น ....ทุกอย่างมันต้องเคลียร์ 'ทุกอย่าง' ของผม ภัทร ต้องรับได้ ผมเชื่อ ....เชื่อและมั่นใจจนกล้าพนัน...
..
.
.
.
.
ผมถอนจูบออกมาจาก ภัทร จับให้ ภัทร พลิกตัวลงไปนอนบนโซฟา แทนผม ...มองหน้าภัทรแล้วจ้องอยู่อย่างนั้น ก่อนตัดสินใจ .....
...
.
.
.
ปลดเขี้ยวและร่างกายที่ซ่อนเอาไว้ออกมา .....ผมรู้ว่า ภัทร อาจตกใจ แต่ไม่เป็นไร ผมมั่นใจ ....เรารักกัน ...และรัก ของ ภัทร ...มันจะทำให้ ภัทร ...รับผม ได้ทุกอย่าง....
'ภัทร ..ผมเป็น Drogo....และ Drogo อย่างผมก็จะบอกรักภัทร ให้ได้มากที่สุดเท่าที่แรงจะมี จะรักจนกว่าเลือดของภัทร ติดเชื้อ Drogo...ผมจะรักแค่ภัทรเท่านั้น...ผมสัญญา'
-
โอ้ว...หนุ่ม ๆ ร้อนแรงกันจริง
เอลจะโชว์ร่างจริงแล้ว...ภัทรจะช็อกหรือเปล่า
แล้วถ้าภัทรโชว์อีกร่างบ้างล่ะ
-
เอลแปลงร่างเป็นงูยักษ์ ชิ้ง ชิ้ง ภัทรไม่ช็อคไปแล้วเหรอเนี่ย!!
-
ภัทรนี่มาโซนิดๆรึเปล่านะ -*-
แต่ทำไมเอลถึงพูดว่าจะรักภัทรจนกว่าจะติดเชื้อล่ะ
ถ้าติดเชื้อแล้วจะเกิดอะไรขึ้นรึไง
-
เอากันแรงงงงจริงๆ :haun4: :oo1: :oo1: :oo1:
-
อัยย๊ะ ไอเดียร์จะช๊อกมั้ยอะนั่น
-
ตอนล่าสุด คือ วนกลับไปหาตอนแรกสุดเลยไหมคะ
ที่ภัทรเห็นร่างจริงของเอล
-
เอิ่ม...... ขอช็อคเเทนภัทรเเล้วกันน่ะ o22
มาต่อน้ะครับ รอออออออออออออออออ
+1
-
โอ๊ะ เหมือนฉากนี้จะเชื่อมไปตอนแรกๆของเรื่อง
ที่ภัทรบอกว่ารับแฟน(เอล)ได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่เอลมันกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดได้นี้หละ :m20:
-
[malula]
โอ้ว...หนุ่ม ๆ ร้อนแรงกันจริง เอลจะโชว์ร่างจริงแล้ว...ภัทรจะช็อกหรือเปล่า แล้วถ้าภัทรโชว์อีกร่างบ้างล่ะ
>>ไม่เหลือครับช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ..ร่างของตัวเองอย่าให้มันโชวว์เลย เดี๋ยวมันจะช็อคยิ่งกว่านี้
[why yyy]
เอลแปลงร่างเป็นงูยักษ์ ชิ้ง ชิ้ง ภัทรไม่ช็อคไปแล้วเหรอเนี่ย!!
>>ช็อคเป็นที่เรียบร้อย
[sunshadow]
ภัทรนี่มาโซนิดๆรึเปล่านะ -*- แต่ทำไมเอลถึงพูดว่าจะรักภัทรจนกว่าจะติดเชื้อล่ะ ถ้าติดเชื้อแล้วจะเกิดอะไรขึ้นรึไง\
>> ระดับไอเดียร์มันน่าจะเกินขั้นมาโซแล้ว -_-" แต่ที่เอลมันพูดว่าจะรักจนกว่าไอเดียร์จะติดเชื้อมันอะ มันหมายถึง 'ทำรัก'
[nunnan]
เอากันแรงงงงจริงๆ
>> เขาเกิดมาคู่กัน คนหนึ่งมาโซ อีกคนซาดิส เข้ากันดี ฮาาาาาาาาา+
[takara]
อัยย๊ะ ไอเดียร์จะช๊อกมั้ยอะนั่น
>>ไม่น่าถาม แค่ตะขาบมันยังกรี๊ดจนไม่มีเสียง นี่งูยักษ์ ตัวเป็นๆนะ ถึงมันจะสีทองก็เถอะ :laugh:
[ErosAmor]
ตอนล่าสุด คือ วนกลับไปหาตอนแรกสุดเลยไหมคะ ที่ภัทรเห็นร่างจริงของเอล
>>ถูกต้องนะคร๊าพพพพพพพพพพพพพ :mc4:
[tay028643904]
เอิ่ม...... ขอช็อคเเทนภัทรเเล้วกันน่ะ มาต่อน้ะครับ รอออออออออออออออออ +1
>>ไม่ต้องช็อคแทน ไม่ทันแล้ว
[tamako]
โอ๊ะ เหมือนฉากนี้จะเชื่อมไปตอนแรกๆของเรื่อง ที่ภัทรบอกว่ารับแฟน(เอล)ได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่เอลมันกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดได้นี้หละ
>> ถูกต้องเน้อ :mc4: นี้เป็นฉากที่บรรจบกับ บทเริ่ม เหมือนที่หลายคนว่า ไอ้สองคนนี้มันเริ่มคบกันก็ด้วยเซ็กล้วนๆ ทะเลา่ะกันแค่ไหน ไม่ต้องคุย ใช้ร่างกายนี้ล่ะง่ายสุด FC .พี่รามแอบหวังอะดิว่าตอนแรกที่ เอลมันบังคับ ไอเดียร์จะเกลียดเอลมันเข้าไส้...หุหุหุ เขาเกิดมาเพื่อกันและกัน ...
ตัดเข้าโคมไฟไปเยอะ แต่ก็มีแวบๆแวมๆมาพอเรียกเลือดบ้าง พรุ่งนี้ระบมแน่ เล่นกันขนาดนั้น เล่นไม่คิด เลยจริงๆ :m20:
-
และแล้วก็ได้ฤกษ์กลับไปอ่านตอนแรกอีกครั้ง แล้วก็ฮาได้อีก อิอิ
ก็เข้าใจอารมณ์ภัทรหรอกนะ แต่ขำเอลมากกว่า
ไม่ได้เข้าใจเลยหรือไงว่ามนุษย์ปกติที่ไหนเค้าก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น
หรือว่าเห็นภัทรเป็นมนุษย์ที่ไม่ปกติไปซะแล้ว
-
เร้าใจเกินคำบรรยาย!!!!
มากรี๊ดลั่นกับคู่นี้ แม้จะแอบเศร้า
พี่รามของฉัน หายไปไหนแล้ว!!!!
เอาบทของพี่รามคืนมา!!!!!
รู้สึกเหมือนเดจาวู
ว่าแฟนๆของเอลก็เคยประะท้วงอย่างนี้ อิอิ
-
โว้ววววววววว ช่วงแรกนี่ออกแนวโรคจิตนะ คุณมังคุด เล่นเป็นพระเอกหึงโหดไม่มีทะนุถนอมกันเลย
ประกาศความเป็นเจ้าของทุกพื้นที่ พอเสร็จสมอารมณ์หมาย ไอ้อารมณ์นายเอกนั่งเป่าปี่น้ำตาไหลพรากๆ รับไม่ได้ อย่าฝัน!!
แหม้ ไอเดียร์นี่มันได้ใจจริงๆเว้ยเฮ้ย มีเติมน้ำช่วงพักยก สำรวจพื้นที่เสียหายก่อนมาเรียกค่าชดเชย
อึ้งไปเลยล่ะสิ ไอ้คุณมังคุด เจอเวอร์ชั่น เคะราชินี เข้าไป ถ้ามีแส้อีกนิดนี่...(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea6735d3b81c.gif)
เอาเป็ดไปเลยหมดเล้า กร๊ากกกกก
พยายามผลิกตัวออก>>>พลิก
ยิ่งเร่ง สัญชาติญาณ>>>สัญชาตญาณ
เจ็บ....เท่าผมหรอเปล่า?>>>หรือ
เหมือนนอนกับผมหรอเปล่า?>>>หรือ
ไม่มีแรงแม้แต่จะพลักผม>>>ผลัก
ที่ผมเคยกดยึดมันไว้กับทีนอน>>>ที่
ทั้งๆที่ร่างกายเปลื่อยเปล่า>>>เปลือย
ก้าวขึ้นมาค่อมทับตัวผมไว้>>>คร่อม
ทั้งเจ็บทั้งระบบเลย>>>ระบม
หรือแม้แต่รอยคราบนำคาว>>>น้ำ
จะรักจนกว่าเลือดของภัทร ติดเชื่อ>>>เชื้อ
-
หวาวๆ ช่างเป็นคู่รักที่แสนดุเดือดเลือดซิบๆ
ภัทรเอาคืนได้เซ็กซี่เชียว :o8:
เอลจะเผยตัวเผยใจอะไรก็เอาให้หมดเลยนะไม่ต้องกั๊กแล้ว
-
ถึงจะบอกว่าเพราะรักเลยยอมรับได้ทุกอย่างเนี่ย แต่ไอเดียร์ไม่โกรธจริงๆอ่ะ -*- (
แต่เซ็กซี่มว้าก!)
ส่วนเอลนี่ก็แย่ สุดท้ายก็จบด้วยคำว่าขอโทษคำเดียว ได้รู้สึกผิดมั่งมั๊ยเนี่ย คิดก่อนทำทุกที โกรธ! แต่เอาเถอะถ้าไอเดียร์อภัย เราก็อภัย
จบตอนนี้ก็ย้อนกลับไปหาตอนแรกใช่ม่ะ >< เป็นที่ทำให้เราปิ๊งเรื่องนี้เลยล่ะ
รอนะคะ
-
แอร๊ยยยย เอลแปลงร่างให้เดียร์ดูเลยหรอเนี่ยยยย
ไม่ใช่เดียร์ก็แปลงร่างให้ดูเหมือนกันหรอก 55555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอลมันแปลงร่างให้ไอเดียร์เห็น
ไม่อยากจะคิดว่าไอเดียร์มันจะมีสภาพแบบไหน
ป่านนี้ฟื้นหรือยังเนี่ย :z1:
-
ไม่น้า :serius2:
เฮียรามกลับมาด่วน :angry2:
เอลมันเขมือบภัทรแล้วอ่า :fire:
เอลมันฝึกภัทรเป็นราชินีSMแล้วอ่ะ o22
-
กาลกีรตี บทที่ 42
“......”
ผมนอนนิ่ง....นิ่งมากๆ นิ่งไปนานจนเริ่มจะรู้สึกว่า สมองมันกระจุกตัวอยู่ซีกขวาซีกเดียว กระจุกอัดจน ซีกซ้าย มันว่างๆโล่งๆ และการที่ผมนิ่งได้ขนาดนี้นี่น่าจะเรียกได้ ว่า การช็อก ....
.
.
จำไอ้งูบ้าที่ชอบเข้ามายึดพื้นที่ในสมองผมได้ไหม? ไอ้งูตัวนั้นล่ะ...
..
.
.
.....มันเคยหายไปนาน ....นาน...เกือบจะสองสามอาทิตย์ที่ ผมไม่เห็นมัน ในความฝัน....
.ทั้งๆที่มันคือขาประจำที่ชอบเข้ามาในพื้นที่สมองผมโดยไม่ได้รับเชิญ ....ไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะนัดมันทานข้าวในความฝัน แต่มันก็มาหาผมทุกคืน ...
การที่จู่ๆมันหายไป....ผมก็มีวาบๆในใจอยู่บ้าง...เปรียบประมาณได้ว่าผมเป็นอลิซ แล้วไม่มีพวกซอมบี้มาไล่ล่า ...ชีวิตเหมือนมันขาดอะไรไปนิดๆ ....กระนั้นผมก็ไม่ได้โวยวายคิดจะให้มันกลับมานะ....
... โล่งใจที่มันหายไป...ย่ามใจที่สามารถนอนได้เต็มที่ทุกคืน ....โอเค ที่สามารถนอนหลับได้อาจจะเพราะเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่างก็ตามเถอะ ....แต่ไอ้งูนั่น.....มันก็ทำให้ผม ย่ามใจจนไม่เคยคิดว่ามันสามารถพัฒนาและวิวัฒนาการอัพเกรดมาปรากฏตัวในโลกของความเป็นจริงแบบ ระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ ....
...
..
.
‘เกลียดอะไร ‘ได้’อย่างนั้น’
เหมือนที่ไอ้ฝิ่นมันเคยเตือน .....ผมคงเกลียดมัน มาก ....เราถึง ‘ได้กัน’ บ่อยขนาดนี้ ......
....
.
.
ไม่ได้ขยับตัวหรือหันหนีหน้ามันที่เข้ามาใกล้ขนาดลิ้นมันแตะปากผมได้ ....ผมยังนิ่ง....นิ่งจนได้ยินเสียงลมหายใจกับเสียงหัวใจของมันเต้น.... สัมผัสได้แม้กระทั่งจังหวะของหัวใจร่างใหญ่ ที่ทาบอยู่บนตัวผม
.
.
.
.นอนจ้องตามันในขณะที่สมองผมเริ่มหลุดลอย ......
...
.....ทำไมกูไม่คิดว้า.....
นับตั้งแต่ที่ไอ้เอลมันโผล่มา ....ไอ้งูเส็งเคร็งมันก็หายไป......
….
.....ทำไมกูไม่คิดว้า.....
ไอ้ตาสีมรกตของไอ้มังคุด...ที่มองมาเหมือนสะกด ....มันเหมือนไอ้งูเส็งเคร็งนั่นเหลือเกิน ......
…
..
….แล้วกูเอาอะไรคิดวะ....
..
....
.
.
ถึงไปตอบมันว่า “อืมส์” ตอนมันขอคบกัน.....
.
.
.
.
...
ฉิบหายแล้วกู .......
.
.
.
.
....ผมมองมันตาปริบๆ เขี้ยวสวยเนอะ สีเงินซะด้วย ....ดูท่าจะมีพิษเพราะมีสองเขี้ยวที่ยื่นยาวออกมา....
...
.
.แล้วกูจะโดนงับหัวไหมเนี้ย?
...
.
.
.
.
กลิ่นลมหายใจมันยังเป็นกลิ่นเดิม ....กลิ่นบุหรี่ที่มันสูบประจำ .....เอ่อ...เรื่องที่ผมรู้ว่าเป็นมันเข้ามาในห้อง ก็เพราะกลิ่นบุหรี่นี่ล่ะ…..
ไม่งั้นหลังจาก...หายตกใจกับจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ผมคงงับไอ้หนูมันขาดคาปาก ตอนที่มันยัดเข้ามาในปากผมแล้ว....
..
.
.
.
เคยแอบย่าไปดูเมียงูตอนเด็กๆ .....จับนมเมียงูก็เคย ...
...
.
.
.
แต่ไอ้ที่ไม่เคย....ก็เรื่องที่ว่าผมต้องมาเป็นเมียงูนี้อะสิ.....
...
..
.
.
จะจ้องตาอีกนานไหม? ตาลาย...เวียนหัว ....สมองกระจุกตัว....
...
..
.
เขี้ยวสวยดีนะ.....
.
.
.
..
....
..................................................
.................................
“ I เป็นผู้ชาย You ยังรับได้! I มีเซ็กกับ You ,You รับได้! I เป็นฝรั่ง You รับได้! ทำไม? เรามีเซ็กกัน เราจูบกัน ทำไมแค่ I เป็น Python You ยอมรับไม่ได้ !? ”
นั้นเป็นประโยคที่ผมพอแปลได้หลังจาก ตื่นขึ้นมา ตอนแรกนึกว่าฝันไป แต่พอเจอไอ้เอลบ้านั้นแหกปากโวยวายเรื่องที่ผมประสบกับตัวเอง ก่อนหน้านั้น...... ผมถึงรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นความจริง เอล เป็นงูตัวใหญ่ ผมไม่รู้หรือว่าเป็น พวกไหนระหว่าง Naga หรือ Python เพราะไม่ว่าจะเป็นอะไรมันก็ยากที่จะยอมรับ…..
“อย่าเงียบ ภัทร! ...ยู กำลังทำให้ ไอ กลัวนะ”
‘เชี่ย! ใครต้องกลัวใครกันแน่!’
สมองผมหมุนติ้วไปหมด อากาศเหมือนจะน้อยลงทุกที ท่า Migraine จะขึ้น เอลยังบ่นไม่หยุดเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของผมที่ไม่ยอมรับ ยอมรับไม่ได้...
‘เฮ้ย! แมร่งเป็นงูนะ You เป็น Python นะ You ไม่ได้เป็นมนุษย์นะ You ไม่ได้เป็นแค่ตาปลานะ เฟ้ย!กู จะได้ยอมรับได้ง่ายๆ’
และก่อนที่ผมจะเพ้อเจ้อกับตัวเองไปมากกว่านี้ประโยคหนึ่งก็ทำให้ทุกอย่างเงียบลง…..
“Ti amo นะ you know ? Ti amo .....ผม รัก ภัทร นะ... ”
เสียงทุ้มปนเศร้านั้นเหมือนสะกดผมอยู่ มันก็เหมือนกับทุกอย่างที่มายำรวมๆกัน สุดท้ายผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า
‘เรารักกัน’
….
.
.
.
.
.
‘ฉิบหาย.......นี่กูกลายเป็นเมียงูไปแล้วใช่ไหม?’
-
ว๊ากกกกกก เมียงู งูยักษ์ซะด้วย!!
-
5555 ไอเดียร์เป็นเมียงูแระ
-
โอยตาย เดียร์ช็อคพูดไม่ออกไปเลยอ่ะ :m20: :laugh:
นึกถึงเอลทำหน้าหงอยๆแล้วสะใจ!
รอตอนหน้าค่า ^^
-
บาทเดียวดูเพลิน อะไรไม่เกิน(ไอเดียร์)เมียงู กร๊ากกกก(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2e6f39bb.gif)
เปรียบได้กับคุณเป็นอลิช>>>อลิซ
ไอ้งูเส็งเครงมันก็หายไป>>>เส็งเคร็ง
มันเหมือนไอ้งูเส็งเครงนั่นเหลือเกิน
ผมคงงับไอ้หนูมันขาดคาปากตอนที่มันยึดเข้ามา??ยึดอะไรหรอ
-
เมียงู ของแท้
:oo1: :oo1: :oo1: :m20:
-
ต้องพาไอเดียร์ไปออกงานวัดไหมเนี่ย เมียงูของแท้ คิคิ
เอาน่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ตื่นเต้นดีออก ลุ้นว่าเอลจะเขมือบเรารึเปล่า ก๊าก...
-
คนเขียนบวก 1 บวกเป็ดกระจายสำหรับ RE: ของบทนี้ จ่ายค่า 'เมียงู' :z2: :z2: :z2:
เสียตัวให้งูไปแล้ว จะโวยวายอะไรได้ ทำใจเถอะนะ ... งูมันไม่งับหรอก แต่มันจะกลืนทั้งตัว ....ฮาาาาา :laugh: :laugh:
-
ยอมรับเถอะหนูเดียร์
เพราะหนูกลายเป็นเมียงูมาหลายครั้งแรกนะ :z2:
-
กำลังจะเครียดเพราะเอล แต่ฮาแตกตรงภัทรเครียดว่าเป็นเมียงู
อืม.... กังวลกันแปลกๆ นะตัว
-
เกลียดแบบไหน ได้อย่างนั้น
เกลี่ยดงู ได้เป็นเมียงู 555
ทำใจนะหนูภัทร งูก็น่ารักแปลกๆดีนะเออ
-
ดูเหมือนภัทรจะเลิกกลัวเอลไปแล้ว แต่ไม่รู้ที่หายกลัวนี่เพราะกลิ่นบุหรี่ เสียงบ่น หรือไมเกรนกันแน่
แต่เราว่าเป็นเพราะอย่างหลังนะ เหอๆๆๆ
-
ทำใจเหอะไอเดียร์
เป็นเมียงูมาตั้งนานแล้ว
ไม่ได้เป็นกันง่าย ๆ นะ :laugh:
-
เหอ...เมียงูวุ้ย
ถ้า ไอเดียร์ท้องได้นิ
ลูกเอลจะออกมาเป็นเหมือนเมดูซ่ามั้ย
เอ..แล้วมันจะใช่ลูกเอลอ๊ะปล่าวเนี่ยสิเรื่องใหญ่
55555+++
-
555 ตลกดี
บวกๆ
-
ชอบสองสามตอนหลังมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบที่ภัทรเหมือนมีคีย์เวิร์ดสำคัญในหัว >> ‘เรารักกัน’ <<
ไม่ว่าจะเกิดไรมาถึงคำนี้ ทุกอย่างโอเค ฮา
ไม่อยากให้มีมาม่าเลย ฮืออ *กอดเมียงู //โดนงูฟาดหาง
-
แอบสงสารไอเดียร์ ตื่นมาต้องพบว่าตัวเองกลายเป็นเมียงู 555+
-
555 sanook de
-
เมียยยยงู 555555555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก้ตามอ่านจนทัน พร้อมกับคำถามมากมาย :serius2:
บอกตามตรงว่าไม่ได้อ่านตอนที่เป็นอดีตเลย ข้ามตลอด(มันก็เลยงง)เพราะอ่านไม่เข้าใจจริง ๆ -*- :really2:
แต่ว่าชอบพลอตเรื่องมากเลยอ่านต่อมาเรื่อย ๆ อาศัยอ่านคอมเม้นทำความเข้าใจเอา :laugh:
แต่ก้ยังงงอยู่ว่าเรื่องที่เอลเป็นงู หรือ นาค หรือ มังกร หีืออะไรก็แล้วแต่ นี่เป็นเรื่องจริง ๆ ไม่ใช่แค่ในฝันแล้วใช่มั้ย แล้วก็งงเรื่องผลเลือดนิด ๆ ถ้าเลือดต่อต้านคือต้องกำจัดคนนั้น ? แล้วววว ที่บอกว่ากินเข้าไป นี่คือกินเข้าไปจริงๆเลยหรอ? o22 โหดแหะ เป็นกำลังใจให้นะ :3123:
ปล. ข้าพเจ้าเชียร์ 3p :haun4:
-
กาลกีรตี บทที่ 43 […..ไร้ถ้อยคำจะเจรจา]
ฆ่าเวลา.....ผมนั่งอ่านเนมการ์ตูนเรื่องใหม่ ของเด็กฝึกงานใน สนพ. เนื้อเรื่อง...มันสะกิดใจ ตัวเอกของเรื่องอกหักจากคนที่ชอบเลยประชดชีวิต ไปนอนกับอีกคน.....
“เป็นไงพี่ ? กระชากอารมณ์เลยป่ะ?”
เสียงเจ้าของเรื่องมันเซ้าซี้ถามผม....หมอนี่ชื่อเหี้ยริน เป็นเหลนรหัสผม รุ่นน้องโฟร์ท แต่สันดานไม่เหมือนโฟร์ท ผมไม่ชอบพวกง้องแง้ง งี่เง่า....พวกอยากได้อะไรแล้วต้องได้อย่างใจ ....
....
..สรุปแล้วก็คือ....ผมไม่ชอบพวกที่สันดานเหมือนตัวเอง....
“สิ้นคิด.....”
หลุดออกไปแล้วสำหรับคำที่วนเวียนอยู่ในสมองผม สถานการณ์เข้าสู่โหมดวิกฤติระดับสี่สีส้มแดง ...ย่ำแย่...และ เงียบกันไปทั้งออฟฟิศ .....
...
.กลายเป็นมารร้ายอีกแล้วกู ....ช่างแม่ง! หาแคร์ไม่....มันจี๊ดในสมองผมจริงๆ ผมชอบคิดเนมแบบเรื่องจริง ความเป็นไปได้และระดับการตัดสินใจของตัวละคร ....เสือกไปหลงรักเขาเอง ....พอเขาไม่รักไม่เห็นความสำคัญก็ประชดชีวิต โดยการทำให้ตัวเองเจ็บ ทำร้ายตัวเองโดยการนอนกับคนอื่นที่ไม่ได้รัก .....เสลดเป็ดเหอะ!!! ใครมันจะไปเจ็บกับมึง ....ไอ้พวกสิ้นคิด แค่ตัวมึงเองมึงยังไม่รัก แล้วใครเขาจะมารักมึง ??
….
………………………………………….
“.....”
.
.
.
“....เขาไม่รักกูแล้ว.....อ๊วกกกกกกกกกกกกกกกก......”
.
.
.
.....เกลียดยังไงได้ อย่างนั้นจริงๆ ....
.ผมเกลียดเด็กเกรียนหัวแดง เกลียดไอ้พวกที่ฟูมฟายกับความรักแบบโง่หัวไม่ขึ้น เกลียดพวกที่หนีตัวเองโดยการใช้เหล้าย้อมใจ เกลียดไอ้พวกหน้าด้านเกินบรรยาย....
...
.เกลียดโรงแรมม่านรูด......
..
.
.
.ตอนนี้เสือกได้ครบทุกอย่างที่เกลียดเลย....
......เหี้ยฝิ่น .....กูได้เป็นเมียงูมาครั้งหนึ่งแล้วก็เพราะความไม่รับผิดชอบของมึง
.ตอนนี้มึงเอาอีกแล้วนะ!!
ชวนกูออกมาเมาแล้วเสือกทิ้งกูไว้กับไอ้เหี้ยเรดหัวแดงอีกแล้ว !!!!
ไอ้สัดฝิ่น กลับมารับกูก่อนไอ้เลว!!!!!
แล้วไอ้เด็กเหี้ย!! มึงจะมาเรื้อนมาลูบขากูหาพ่องมึงเหรอ??!!!
เดี๋ยวปั๊ดให้ผัวกูจับแดกเลยไอ้สัด!!
-
เต็มปากเต็มคำอย่างนี้ ยอมรับแล้วสิ
-
ฮ่าๆๆ ภัทรฮาอ่ะตอนนี้ แม้แลดูเครียดๆ แต่ฮาจริงๆนะ ว่าแล้วก็โทรตามคุณมังคุดมาเคลียร์ดีมั้ย
-
ยอมรับไอ้งูยักษ์ว่าเป็นผัวแล้วอ่ะดิ
-
"ผัว" คำนี่ชัดมากกกก :m20: :m20: :m20:
-
เอ...รู้สึกเนมเรื่องนี้มันคุ้นๆเนอะไอเดียร์(http://www.yenta4.com/cutie/upload/673/1673/4c18a2657165a.gif)
วุ้ยๆๆๆๆมีการจะฟ้องคุณฝาละมีด้วยอ่ะ(http://www.yenta4.com/cutie/upload/100/1100/47fc410ed23bf.gif)
ผมไม่ชอบพวกง้องแง้ง งี่เง้า>>>งี่เง่า
-
เดี๋ยวให้ผัวกูจับแดกเลย 55555555555555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[
กรี๊ดดดด~น้องเรดๆๆๆๆๆ
อ่ะ พวงมาลัยติดแบงค์ เอาไปห้อยคอ แล้วเจ้ขอลูบเกรียนทีนึง ฮิๆๆ
:-[
-
เต็มปากเต็มคำนะไอเดียร์
ยอมรับแล้วอ่ะดิ :laugh:
-
สิ้นคิดเพราะตรงชีวิตจริงป่ะไอเดียร์ กร๊ากกกกกก ไม่ๆๆๆอันนั้นคือเผลอหวั่นไหวไปเท่านั้น 555
เพื่อนฝิ่นน้า ทำไปได้ คราวนี้จะได้ผัวอีกคนป่ะจ๊ะ (/โดนโบก)
-
อารมณ์แปรปรวนอย่างหนัก
ผลข้างเคียงจากการประจันหน้ากับสัตว์ประหลาดที่อารมณ์ไม่ปกติในระยะใกล้ชิด
ทำให้เกิดการถ่ายทอดความความผันผวนของอารมณ์
อาจแก้ไขได้โดยการส่งไปจูนอารมณ์กับท่านเทพผู้เชี่ยวชาญ
คุณรามมาเอาไอเดียร์ไปเก็บที!!
-
กาลกีรตี บทที่ 43 ครึ่งหลัง [.....]
สดคาปากสองครั้งก็พอแล้วมึง จะเอาอะไรกับกูอีกไอ้เหี้ยเรด!!!
เหมือนกำลังเล่นโขนสด....ผมเอาตีนเหยียบอกไอ้เรดกดมันให้จมไปกับที่นอน....เหยียบไม่ให้มันลุกขึ้นมาเรื้อนไปมากกว่านี้....
...อย่าหาว่าผมหยาบหรือเถื่อนเลย...
...
..
.
.....ก็แค่พลาดเคลิ้มไปนิดเดียว....ไอ้เหี้ยหัวแดงนี้มันก็เรื้อนเกินเยียวยาจริงๆ
.
.
.
"โหล!!! เหี้ยฝิ่น!!มึงอยู่ไหนมึงกลับมาเลยนะ!ไอ้เรดนี้เรื้อนฉิบหาย!สัดเรด !นอนอยู่นิ่งๆเลยมึงจะลูบกูทำเหี้ยอะไร??? ฝิ่น!!กูให้เวลามึง ครึ่งชั่วโมง มึงจะอยู่ที่ไหนช่างหัวมึง ถ้ามึงไม่มาถึงม่านรูดบ้าๆที่มึงเอาไอ้เรดกับกูมาทิ้ง....มึงเตรียมตัวชะตาขาดได้เลย!!!!"
วันนี้...เลวร้ายฉิบหาย.....
นึกว่าทุกอย่างมันจะดี ....แต่ไอ้เรื่องที่เจอมาทั้งวันนี้ทำเอาผมโซนอยด์ เมื่อเช้าส่งเอลไปทำงาน ตามประสา.... นึกว่าจะดีที่เอลมันมีประชุมใหญ่ เมื่อกี้ผมโทรไปสะกิดมันยังไม่เลิกประชุม....มันบอกก่อนหน้านี้แล้วละว่าน่าจะทั้งคืน เพราะเล่นประชุมกับหุ้นส่วนอีกฟากประเทศด้วย ได้ยินเยี่ยงนั้นผมก็กะลั้นลาเต็มที่ ที่ไหนได้ไปลั้นลาที่ สนพ.เสือกไปเล่นบทมารร้าย วิจารณ์งานรุ่นน้องแบบไม่แคร์สายตาใครเลย....ไม่ได้ตั้งใจ แต่ปากมันไปพร้อมสมอง ผมมีปมกับเรื่องแบบนี้ ผมไม่ชอบพวกโวยวายเรียกร้องความสนใจ แบบสิ้นคิด....
เล่าให้ฟังแล้วเหยียบไว้เลยนะ....
เมื่อก่อนผมเคยมีอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่งเพราะเธอแค่ประชดแฟน เธอนอนกับผมเพียงแค่อยากให้แฟนเธอรู้ว่าเธอมีคนอื่น อยากให้หึงแค่นั้น ....แล้วไง....แล้วไอ้โง่ควายทุยอย่างผมเป็นแค่ของเล่นชั่วคราวหรือไง พอเธอคืนดีกับแฟนผมก็กลายเป็นแค่มือที่สาม สันดาน...ทั้งๆที่เมื่อคืนร้องไห้อยู่กับผม ทั้งๆที่เธอเดินเข้ามาหาผม ทั้งๆที่มีแค่ผมคอยปลอบเธอ ...แล้วไง? ดีแค่ไหนที่ผมไม่ได้รักเธอ ถ้าเผลอไปรักสุดท้ายก็ต้องเจ็บ...เจ็บโคตรๆเลยล่ะเพราะไอ้แฟนที่เธอคิดจะเรียกร้องความสนใจ คือไอ้ฝิ่น......ไอ้น้ำตาที่ใช้ล่อลวง ไอ้สายตากับการที่เข้ามาทำดีด้วย แค่มารยาที่หลอกเพื่อเรียกร้องความสนใจเท่านั้น ....ผมไม่เข้าใจไอ้พวกเรื้อนนี้จริงๆ แค่ตัวเองยังไม่รักตัวเอง เอาร่างกายตัวเองเป็นเครื่องต่อรอง ...ขนาดมึงยังไม่รักตัวเอง แล้วกูเป็นเทวดามาจากไหนจะได้ไปรักพวกสิ้นคิดอย่างมึงแบบถวายหัว...มึงเอาสมองส่วนไหนคิดกัน ??
...พอมาเห็นงานไอ้รินผมก็ปรี๊ดเลยดิ ...ก็มันอดไม่ได้จริงๆ มันคงแค้นผมที่วิจารณ์งานมันมั้ง เพราะหลังจากนั้นมันก็ตาขวางใส่ผมตลอด ...กัดได้เป็นกัด แขวะได้เป็นแขวะ ...และท่าจะลามปาม มันเล่นแขวะเรื่องแฟนผมด้วย ....มันไม่รู้หรอกว่าแฟนผมเป็นใคร แต่ไอ้ปากปราศัยน้ำใจเชือดคอของเด็กเกรียนๆนี้ ผมเกลียดจริงๆ .... ไม่ใช่อะไร..... ไอ้เด็กพวกนี้มันไม่มีศิลปะในการเชือด..มันเลยรู้สึกรำคาญมากกว่าเจ็บ...
หงุดหงิดเรื่องไอ้รินทั้งวัน ไม่อยากฆ่าเด็กใหม่ตายคาออฟฟิศเลยชวนไอ้ฝิ่นไปแดกเหล้ากันข้างนอก ขึ้นรถมาได้ถึงรู้ว่าไอ้รินมันดันเสือกขอตามมาด้วย ...ใช้สายตาบอกใบ้ไอ้ฝิ่นแล้วนะว่าให้เอาไอ้รินไปเก็บก่อน ดันไม่ทัน เข้าร้านมาได้เหี้ยรินปรี่มานั่งแทบจะเกยผมเลย ....มึงจะเอาอะไรกับกูเนี้ย? แล้วก็ไม่ใช่แค่เหี้ยริน ไอ้ฝิ่นเสือกโทรตามไอ้เรดอีก .....จะกลับก็ไม่ทันเปิดเหล้าแล้วด้วย ......
...หนุกหนานเลยทีนี้....
ทนนั่งมึนๆไป...เมาได้เรื่อง...ไอ้รินหลอกถามไอ้ฝิ่นเรื่องแฟนผม...แต่ขอโทษถามผิดคน... ไอ้ฝิ่นไม่มีข้อมูลแฟนผมหรอก แต่ดันเสือกตอบมันมึนพูดไปเรื่อยผิดคนตลอด ...ไอ้รินถามไปเรื่อย ...ถามไปจนโทรศัพท์ไอ้ฝิ่นดัง มันมองหน้าจอแล้วยื่นให้ผม
'ผัวมึงโทรตาม'
ด่าสัดไปคำ...เกือบจะเอาโทรศัพท์เขวี้ยงหัวมัน แต่พอมองหน้าจอแล้วผมได้แต่เงียบแล้วเดินเลี่ยงไปคุยหน้าห้องน้ำแทน ....
พี่รามโทรมา ด้วยเบอร์ยาวเป็นหางว่าว...คุยกับแกไม่เยอะหรอกส่วนมากจะฟังมากกว่า คิดถึงแกแต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ไม่รู้ว่าถ้าแกกลับมาสถานะเราจะเป็นแบบไหน ...มันหน่วงๆหนักๆในใจแปลกๆ ....
กลับมาที่โต๊ะอีกที ไอ้เรดกระดกแก้วอย่างกับตายอดตายอยาก บ้านน้ำประปาไม่ไหลเลยมาหาเหล้าแดกแทนน้ำหรอไงมึง?
...
.
.
นั่งไปได้สักพัก ....เรื้อนก็เริ่มลง...ไอ้เรดมันบอกปวดฉี่แต่ดันเสือกลากผมเข้าห้องน้ำ
"ทำไมเดียร์? ที่ไม่เลือกผมเพราะผมไม่หล่อไม่รวยเท่ามันหรอ?ถึงผมจะสู้อะไรมันไม่ได้แต่ผมก็รักเดียร์นะ "
"......"
ฝิ่น...ตอนกูคุยโทรศัพท์มึงคุยอะไรกับเหี้ยเรดเนี้ย??
..
...แล้ว...จากนั้นไอ้เหี้ยเรดก็เริ่มเรื้อนลุกลาม....
ผมเองก็กึ่มๆมึนๆ เหี้ยนี้ก็ล็อกผมไว้กับประตูห้องน้ำแล้วจูบเบาๆ จูบมันย้ำซ้ำๆ รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นจูบที่แทบจะขยี้ปากกันแล้ว เมาๆกึ่มๆ อารมณ์ไม่คงที่ ผมจับหัวมันกดแน่นตอนที่มันลากลิ้นเลียลงมาที่แผ่นอก กำลังเมา ไม่รู้ว่าจะห้ามมันหรือให้มันไปต่อดี ...พอดันหัวมันออกมันเสือกหันมาจูบ แลกลิ้นจนสติเตลิด หยุดตัวเองไม่ได้ ตอนมันล้วงมือลงไปรูดซิบผมแล้วก้มลงไปโมกให้ .....
แทบจะดิ้นตายอยู่ตรงนั้น.....
ผมปิดปากตัวเองไม่ให้เสียงมันลอดออกมา เมื่อลิ้นร้อนมันลากเลียแล้วรูดแกนเนื้อผม.... ก้มลงไปดูเห็นแค่ปากแดงๆหนาๆ กับตาเยิ้มๆ กำลังทั้งโมกทั้งเลีย .....
....
....ผัวคร๊าพพพพ .....เมียขอโท้ดดดดดดดดดดด เด็กมันบังค๊าบบบบบบ......
...
.
....ออกไปสองน้ำคาปากเหี้ยเรดเลย ......
ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้นเพราะฝิ่นมันคงรู้สึกว่าเข้าห้องน้ำนานกันเกินไปแล้ว...เลยมาทุบประตู....
ออกมาจากห้องน้ำได้แทบจะซุกหน้าลงดิน ไอ้ฝิ่นมันคงจับได้บ้างล่ะเล่นตาขวางใส่ผมซะขนาดนั้น....จากนั้นก็กลบเกลื่อนกันไป
..
....
เริ่มแดกเหล้าเข้าไปแบบลืมตาย เหลือบไปมอง...เข้าทางไอ้รินอีก รายนั้นหูตั้งหางกระดิก อยากเสือกเรื่องผมเต็มทีเลย...
...
.แล้วก็จบอย่างที่เห็น ผมไล่ไอ้รินกลับบ้าน แต่ไอ้ฝิ่นลากไอ้เรดที่เมาแล้วเรื้อนมานอนม่านรูดเพราะมันเรื้อนเกินจะพากลับบ้าน...ลืมบอกไปเหี้ยฝิ่นกับเหี้ยเรดเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ....
วันเหี้ยอะไรของกูเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
..
.
.
ย้อนกลับมาที่สถานการณ์ปัจจุบัน..กำลังจะกระทืบไอ้เรดอีกดอก แต่ไอ้ฝิ่นดันมาถึงก่อน....กว่าจะออกมาจากเขตกักกันโรคได้ .....ผมเกือบเสียตัวให้มันจริงๆ .....ดีที่ฝึกกับเอลมันทุกวัน เรื่องกอดๆรัดๆ ยังไงก็กดผมไม่ลง...แต่เสียแรงไปเยอะ....เสียแรงเตะอัดไอ้เรดไปเยอะ สัด....คิดจะจับกูกดเร็วไปร้อยปีเฟ้ย!!
...............................
..............
พญาไท ตอนสี่ทุ่มครึ่งวันอังคาร....เงียบดีจัง ....ผมกึ่มๆ เริ่มสร่างบ้างแล้ว แต่มึนๆเลยมานั่งจุ้มปุกอยู่ที่บันไดรถไฟฟ้า....ไอ้ฝิ่นรับไอ้เรดกลับไปแล้ว เดี๋ยวมันคงเคลียร์กันเองล่ะว่าไอ้รอยแตกที่ปากกับรอยรองเท้าที่หลังกับอกมันได้มาได้ยังไง...
...
.
มีแต่เสียงรถ...กับเสียงเพลงจากที่ไหนสักที่...
เหงาจัง....หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พอดีกับที่เอลโทรเข้ามาพอดี ...
เอลยังอยู่ที่ออฟฟิศ ประชุมเสร็จแล้ว กำลังจะเข้าไปเคลียร์งานต่ออีกหน่อย ผมบอกมันว่าอยากเจอ มันเลยบอกให้มาหาที่ออฟฟิศ...ก็รู้ว่ามันแกล้งเล่น ...
แต่ขอโทษ ผมด้าน...จัดเต็มหลังประชุมดีกว่ามั้ง? หรือว่าไง??
....
.
.
.
บัตรพนักงานบริษัทมันผมก็มี แถมเป็นบัตรผ่านทุกประตูอีก....
..
.
.
ยิ่งใหญ่ยังกับกิ๊กประธานบริษัท
.
.
.
วิวกรุงเทพตอนสี่ทุ่มตอนมองผ่านจากกระจกชั้นสิบเจ็ด .....
...ซี๊ดดดดดดด....สุดๆ...
แผ่นหลังผมแนบลงไปกับแผ่นกระจกโต๊ะเย็นๆ ของ เอล เอกสารทั้งหมดโดนกวาดไปรวมกันที่มุมโต๊ะ หวังว่าเจ้าของมันคงรู้นะว่ากระจกมันรับน้ำหนักได้แค่ไหน เพราะตอนนี้เจ้าของโต๊ะมันขึ้นมาคร่อมผมแล้ว ....
มือใหญ่จับหน้าผมให้เงยขึ้นนิ้วเรียวสอดเข้าไปในปากผมแล้วบังคับให้อ้าออก ก่อนแท่งเนื้ออุ่นๆจะจ่ออยู่ตรงหน้า....เล่นทั้งชุดเลยนะครับ....
.
.
.
.
"...กลิ่น...เหล้า?"
.
.
เสียงเย็นยะเยือก แทรกเสียงหอบหายใจถี่ออกมาเป็นประโยคได้....เก่งนะไอ้มังคุด
"ไปดื่มกับฝิ่นมา"
.
.
...ผมลากลิ้นไปตามแนวแกนเนื้อแล้วค่อยๆอมมันเข้าไปจนสุดคอ....
.
"....กลิ่นโคโลญ....ผู้ชาย? ไม่ใช่ฝิ่น....."
.
"......"
เล่นเอาชะงักกึก ผมเงยหน้ามองมัน สายตาเย็นเกินไปล่ะ เอล.....สาดดดดดดดดดด...งูยักษ์.......แม่ง...จมูกดีได้อีกนะมึงงงงงงงงงงง...!!!!
-
หุหุ เอาแล้วงัย ไอเดียร์จะแก้ตัวงัยนิ
-
อย่างเดียวที่คิด เรดจะมีสภาพศพแบบไหน??
สับเป็นชิ้นๆ หรือค่อยๆ บั้ง
-
เหอๆๆ งูสายพันธุ์นี้จมูกดีด้วยล่ะ
คงไม่ตามกลิ่นไปเอาเรื่องหรอกนะ
แต่มีแววว่าไอเดียร์นี่ล่ะจะได้เรื่องเป็นรายแรก
-
ตายละสามีจับได้ว่านอกใจซะเเล้ว 555+
-
ถ้าให้เอลเขมือบคนที่มาเกาะแกะไอเดียร์สงสัยอิ่มข้ามปี คิคิ
-
จัดเต็มเลยพี่
คิดถึงเฮียรามอ่ะ
ยังแอบหวานโทรมา
-
รอจ้า :)
-
เก็บรวดเดียว 41-43 (แหะ แหะ โต๊ดก๊าฟ อยากอ่านแบบยาว ๆเลย )
ดั้นมาค้างเอาตอนล่าสุด
เดียร์เจ้าชู้จริง ๆ เอลจับได้แน่อยู่แล้ว..ทีนี้จะทำไงละ่เนี่ย
-
ไอเดียร์จะรอดมั้ยนะ!!
-
ทำไมไอเดียร์ไม่ค่อยจะมีสติ
หรือว่ามีแต่ไม่ใส่ใจ
จะอ้างว่าเมาหรือว่าไมเกรนขึ้น
แล้วไปมีเซ็กส์กับคนหลาย ๆคน
มันไม่ใช่อ่ะ
ตอนนี้สงสารเอล และกำลังเริ่มสงสารคุณราม :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด งานนี้ใครจะเป็นศพล่ะเนี่ย คุณสามีจมูกไวมากค่า o13
-
ไอเดียร์ ทำไม นอกใจงู ล่ะเดี๋ยวมันก็โมโห จนกินเข้าไปหรอกกกกก
-
กาลกีรตี บทที่ 43 [แถม....]
"....กลิ่นโคโลญ....ผู้ชาย? ไม่ใช่ฝิ่น....."
แค่ประโยคเดียว....หนุ่มแว่นก็คายแกนเนื้อที่อมไว้ออกมาจากปากแล้ว ....ปกติไม่ค่อยจะทำให้หรอกเรื่องแบบนี้ ถ้าอารมณ์ปกติ...ตอนแรกคุณมังคุดคิดว่าอาจเพราะเมาจนมีอารมณ์มากกว่า... แต่พอจับทางได้ถึงรู้ว่า 'ทำเพราะสำนึกผิดอะไรสักอย่าง' และดูเหมือนคุณมังคุดจะจี้ตรงจุดเสียด้วย...
"Come?(อย่างไร?)"
"Same to I do,Like this ..." [ก้มหน้าลงแล้วเอาริมฝีปากแตะแกนเนื้อข้างหน้า...]
"Con chi?(กับใคร?)"
"...." [เข้าใจแต่ตอบไม่ได้....ไม่ตอบเลยส่ายหัว]
" E 'fatto male ..., Vuoi che muoia?(It 'hurt ... Do you want me to die?)" [จับมือคนที่สั่นหัวมาทาบไว้ที่อกตัวเอง]
"...." [เข้าใจประโยคแรกแต่ไม่เข้าใจประโยคที่สองเลยเนียนไม่ตอบและสั่นหัวไม่เข้าใจ...]
คุณมังคุดหันหน้าหนี มองออกไปที่วิวข้างนอกแล้วเงียบ...คนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นเลย ค่อยๆเก็บลูกชายของคุณมังคุดไว้ที่เดิม ดึงซิบปิดแล้วยืนขึ้นเผชิญหน้า...แม้จะสูงไม่เท่ากัน....
...
.
.
" Mi dispiace (ขอโทษ...)"
คุณมังคุดยิ้มจางๆแล้วดึงท้ายทอย หนุ่มแว่นหน้าซีดมาซุกไว้ที่แผงอก....การรักใครสักคนอย่างหมดใจ....มันยากเย็นขนาดนี้เลยใช่ไหม ? กล้ายอมรับก็กล้าให้อภัย....ครั้งนี้รอดตัวไป.. ให้อภัย...แต่ถ้ามีครั้งต่อไป...ไอ้เจ้าของโคโลญ์กลิ่นมิ้นท์ ไม่เหลือซากแน่....
-
ชอบมากๆค่ะ แนวเรื่องน่าสนใจ ลึกลับดี แฟนตาซีด้วย แล้วจะมาติดตามเรื่อยๆนะคะ รักคนเขียน :กอด1:
-
รอดตัวไปได้นะ
สรุปว่าคุยกันไม่รู้เรื่องนี่เป็นเรื่องดีใช่ไหมเนี่ย
อาศัยช่องโหว่ทางกฎหมายเห็นๆ
-
ถึงจะขอโทษ ก็ใช่ว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก
ไอเดียร์เปิดช่องให้คนอื่นเข้าถึงได้ง่าย ๆ
แถมยังเพลิน...กับรสสวาทใหม่ ๆ อีกต่างหาก
รักคนเสน่ห์แรงต้องทำใจนะเอล
-
สงสารเอลนะสงสารมากๆเดียร์เลิกกับเอลเถอะ ปล่อยตัวเกินไปแล้ว เหมือนไม่รักเลย เอลก็ใจอ่อนเหลือเกิน เดียร์นอกใจไปแล้วกี่ครั้ง รู้สึกอะไรมากกว่านี้หน่อยเถอะเดียร์
รู้สึกเราจะอินมากเกินไป5555555
-
เอลต้องทำใจ คนรักสเน่ห์แรงเกินพิกัด
ทั้งชาย หญิง อ่อน แก่ แลสปีชีส์ต่างๆ หุๆ
-
รอดตัวไปนะน้องเรด ^^
แต่งวดหน้าอย่าทำงี้อีกนะไอเดียร์ T-T
-
เรดรอดตัวไปนะเนี้ย เกือบได้เป็นอาหารงูแระ
-
รู้สึกเหมือนสติสตังยังไม่อยู่กับร่องกับรอยดีเลยนะ น้องเดียร์
ตกลงรับได้แล้วใช่มั้ย กับเรื่องเมียงูเนี่ย ถึงได้ไปกลืน..แก่น..งูถึงที่แบบนี้น่ะ
-
รอดเว้ย!! แต่เอลน่าจะทำอะไรบ้างนะ
-
....การรักใครสักคนอย่างหมดใจ....มันยากเย็นขนาดนี้เลยใช่ไหม ? กล้ายอมรับก็กล้าให้อภัย....ครั้งนี้รอดตัวไป.. ให้อภัย...แต่ถ้ามีครั้งต่อไป...
ชอบสองประโยคนี้จัง o13
-
กาลกีรตี บทที่ 44
'ทำไมเดียร์? ที่ไม่เลือกผมเพราะผมไม่หล่อไม่รวยเท่ามันหรอ?ถึงผมจะสู้อะไรมันไม่ได้แต่ผมก็รักเดียร์นะ '
มีคนรัก....ใครๆก็ชอบ...ดีกว่ามีคนเกลียดล่ะน่า......
...หรือไม่จริง??
แค่ประโยคเดียวแต่ต้องมาทนทรมานทั้งคืน....บ้าชะมัด.... คืนนี้มานอนที่คอนโดฯ มังคุด เตียงคิงส์ไซส์ ที่เอาไว้เพื่อเจ้าของห้องโดยเฉพาะ .....เฉพาะตอนมันโกรธผมด้วยขอโทษ ....ไม่อยากอธิบายเดี๋ยวออกไปคงได้เห็นกัน....
นี่ผมเข้ามาอาบน้ำ ทั้งอาบทั้งแช่จนตัวจะเปื่อยแล้ว...ไม่ต้องหวังให้เจ้าของห้องมาอาบด้วยตอนนี้มันกำลังเป็นภูเขาไฟปะทุปุๆๆ... ดูหน้าไม่รู้แต่ดูได้ที่การกระทำ ไอ้งูยักษ์มันกำลังโกรธ โกรธแบบไม่แสดงออกเสียด้วย....ที่บ้านผมเองก็เป็นแบบนี้ เวลาโกรธจะไม่มีการด่าหรือใช้กำลัง แต่จะใช้การเงียบ...มันเลยชิวๆสำหรับผม ...ชิวจนเย็นยะเยือก....
.....นอนแช่อ่างอาบน้ำจนตัวเปื่อย...คิดในแง่ดี...แช่ให้กลิ่นโคโลญ์มันหาย....ขอทำใจก่อนแล้วกัน จะว่าชินก็ชินเพราะนับแต่จำความได้ก็เจอมาตลอดในความฝัน จะว่ากลัวก็กลัว เพราะในฝันก็กลัวมันมาตลอด...จะเอาอะไรกับใจมนุษย์?
......
ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ...แอร์เย็นเฉียบ...แต่พอมองผ่านไปบนเตียงกลับทำให้ผมเย็นวาบขึ้นอีก....
ไง....ว่าแล้ว.....เต็มที่นอน....เต็มสตรีม....เหอะ...ไม่โกรธ....ไม่โกรธไหงขดเต็มเตียงอย่างนั้นอะ??
ปลายหางที่ทิ้งลงมาจากที่นอนแล้วแกว่งส่ายช้าๆ....ไม่ใช่หางหมาแต่เป็นหางงู .......เหอะ....อารมณ์แบบนี้อะนะว่าไม่โกรธ...ไปอมโบสถ์มาพูดไป....
แอร์เย็นฉ่ำ...แต่ผมก็เดินไปปรับให้มันเย็นขึ้นอีก ....เผื่อไว้เพราะเคยอ่านเจอ ...ถ้างูมันโดนอากาศเย็นๆ มันจะเคลื่อนไหวช้าลง ..อย่าถามว่าอ่านที่ไหน ไม่ได้จดจำรายละเอียดขนาดนั้น...หนาวนะไม่ใช่ว่าไม่หนาวยิ่งเพิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วย... ใช้หางตามอง ปลายหางยังส่ายช้าๆในระดับไม่น่าไว้ใจ ขดซะเต็มเตียงไซส์คิงส์ คงมีที่ว่างให้นอนหรอก ... เพื่อความปลอดภัยนอนโซฟาดีกว่ามั้งผมคืนนี้ ....เช้านี้ค่อยว่ากัน หยิบเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ในตู้เอลมาสวมแล้วแทบจะพุ่งหาโซฟาเลย หนาวฉิบหาย...
....ยังไม่ทัน ทำอะไร หัวใหญ่ๆมันก็วางแหมะบนไหล่ผมแล้ว ลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอ...ยังกะหนังศุกร์ 13 อย่าถามนะว่าไม่ได้ยินเสียงเอลมันหรือ...จะได้ยินได้ไง ก็มันเลื้อยมา...
จะงับหัวผมไหมเนี้ย..
.
.
........
.......................................
เช้าที่โคตรขี้เกียจ เมื่อยไปทั้งตัวที่ต้องมานอนก่ายนอนกอดขดหางใหญ่อย่างนี้ ระยะโปรโมชั่นน่าจะหมดลงแล้ว ไม่มีกั๊ก ไม่มีแอ๊บ จำได้นะว่าช่วงที่คบกันแรกๆ มันไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวขดเต็มเตียงขนาดนี้ ...
'ทำไมเดียร์? ที่ไม่เลือกผมเพราะผมไม่หล่อไม่รวยเท่ามันหรอ?ถึงผมจะสู้อะไรมันไม่ได้แต่ผมก็รักเดียร์นะ '
ประโยคนั้นจี๊ดเข้ามาอีกแล้ว ...
....หล่อหรอ?.....
มึงมาเห็นสภาพเอลมันตอนเช้าหรือยังเรด?
....รวยเหรอ?......
ยังกะกูเกาะมันกิน ...งานกูก็มี เงินกูก็ไม่ได้ขอมันใช้....ค่าห้องค่าเช่ายังจ่ายปกติ ....ที่มีดีขึ้นมาหน่อยก็เรื่องไม่ต้องออกค่าข้าวเอง .....
'ทำไมเดียร์? ไม่เลือกผม?'
นั่นสินะ? ทำไมถึงไม่เลือกพวกปกติ....
..
.
.
...ไม่ใช่ผม...ผมไม่ได้เป็นคนเลือก....
...แต่เป็นไอ้งูยักษ์นี้ต่างหากที่เลือก.....ผม...
การรักใครสักคน...มันต้องไว้ใจและเชื่อใจ ... โอเค อาจจะมีหึงหวงกันบ้างนั้นเรื่องปกติ แต่ผมเป็นผู้ชาย เป็นผู้ชายถึงจะได้ชื่อว่าเป็น 'เมีย' มันก็เถอะ แต่ผมก็เป็นผู้ชาย...ผู้ชายที่ ยังอยากลองอยากรู้ของใหม่ๆ สมองผมไม่ได้ถูกโปรแกรมมาตั้งแต่โบราณกาลนี่นาว่า ต้องรักนวลสงวนตัว...ผมเป็นผู้ชายนะลืมกันไปหรือเปล่า ผมไม่ใช่พวกที่โดนเข้าไปทีสองทีแล้วจะได้แต๋วแตก มีนงมีนม มีรังไข่ ...ผมก็ยังเป็นผม คุณคิดว่าผมเป็นยังไง? ผมไม่ได้ง่าย...แต่ถ้าไม่รังเกียจก็ไม่ปฏิเสธ...ผมไม่ได้หล่อใส สไตล์เกาหลี แค่ผู้ชายระดับมาตรฐานธรรมดา หน้าตาไม่ดี แต่ที่มีคนเข้าหาเยอะก็คงเพราะยิ้มเก่งกับไม่ค่อยปฏิเสธใคร หนุ่มแว่นที่เงียบๆยิ้มอย่างเดียว ดูมนุษยสัมพันธ์ดีชะมัด ...ลองผมไม่อ้าปากพ่นคำหมาๆที่คิดไว้ในหัวออกมา ไม่ว่าใครก็อยากเข้ามาคุยด้วยทั้งนั้น ....
แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น.....ผมไม่ใช่พวกเลือกได้ อกหักผมก็เคย คนนะครับใครมันจะไปสมหวังได้ทุกอย่าง...ยิ่งกว่าอกหักอีกมั้ง....ที่พี่นพไปแต่งกับพี่มด...แต่ก็แค่นั้น...
...ผมไม่ได้โวยวายว่าทำไมไม่เลือกผม? ทำไมผมไม่ดีตรงไหน?
ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ต่อให้ดีแทบตาย ลองไม่รักมันก็ไม่รัก...ให้เขามาฝืนอยู่ด้วยเพราะความดี มันน่าสมเพชกว่าขอเศษข้าวเขาแดกอีก....
..
.
.
.....................................................................................
..........
"กลางวัน....มารับ...รอ.."
มองหน้าคนขับก็รู้ นั่นอะประโยคคำสั่งไม่ใช่ประโยคบอกเล่า .....ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วถึงได้ก้าวขาขึ้นตึก .....
..
.
.
ไม่อยากเจอหน้าเหี้ยรินกับไอ้ฝิ่นเลยพับผ่าดิ....
.
.
...........................
......
"เพื่อนพี่ไอเดียร์หรอ? หล่อนะครับ...พูดไทยได้หรือเปล่าครับ?"
ไม่อยากเจอไม่อยากคุย แต่มันดันแสลนเข้ามานั่งร้านเดียวกัน มาคนเดียวไม่ว่าแถมเอาไอ้ฝิ่นกับไอ้เรดมาด้วยทำเหี้ยอะไรเนี้ย!!
"รู้จักกับพี่ไอเดียร์มานานแล้วหรอครับ?"
ถามได้ถามไปไอ้ริน แฟนกูอมสาก ปากมันนอกจากคุยเรื่องงานกับคุยกับผมแล้วไม่มีวันที่จะอ้าออกมาหรอก...เดี๋ยวสากหลุด
"Very long..... "
เล่นเอาชาที่ดื่มไปแทบพุ่ง ....เอลมันอ้าปากตอบ???
"อย่างนี้ก็รู้สิครับว่าแฟนพี่ไอเดียร์เป็นยังไง? เมื่อวานผมถามพี่ฝิ่นแต่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร"
รุกเข้าไปไอ้เหี้ยริน ....ออกไปจากร้านนี้เมื่อไหร่ มึงโดนกูแน่ไอ้แส่....
"แฟนพี่ไอเดียร์เป็นแบบไหนอะครับ?สวยไหมครับ?เห็นพี่ฝิ่นบอกต้องนมโต จริงหรือเปล่า?"
ไอ้เด็กเสือก...ถามเข้าไปเหี้ยรินหัวเราะเข้าไปยิ้มเข้าไป กูขอให้เอลแม่งแดกหัว เหี้ยฝิ่นเงียบได้อีกจัดการเลยมึงรุ่นน้องมึงปากมาก เหี้ยเรดก็ด้วย มึงจะมาจ้องอะไรกู เท้ามึงจะสะกิดกูทำเหี้ยอะไร ...หลุดไปแล้ว ผมเริ่มหนีออกมาจากความจริงแล้ว ขอตัวเข้าห้องน้ำเลยดีกว่า ไม่อยากรับรู้ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นไม่ดงไม่แดกมันแล้ว นี่ถ้าสูบบุหรี่เป็นจะสูบอัดเข้าปอดแก้เครียดสักสามซอง...เข้ามานั่งในห้องน้ำ ไม่มีอะไรทั้งนั้นเข้ามานั่งทำใจ ....
...
"ภัทร..."
เสียงนี้สำเนียงแบบนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าใคร ผัวมาตาม ...ขอหายใจยาวๆเข้าปอดก่อนแล้วกัน ... ผมเปิดลูกบิดออกในขณะที่คนข้างนอกผลักประตูเข้ามา ...
มืออุ่นจับที่แก้มทั้งสองข้าง ปลายนิ้วถือวิสาสะง้างปากแล้วสอดลิ้นเข้ามา จูบที่ไม่ต้องบอกว่าต้องทำยังไงต่อ...เพราะมันค้างมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ...
"เอล...ประตู..."
เสียงผมแทบจะเป็นเสียงครางเลยตอนที่มันงับซอกคอผมเบาๆ ผมไม่ได้คำตอบจากไอ้งูยักษ์ แต่คิดว่างูรอบคอบอย่างมันคงเคลียร์ทุกอย่างแล้ว เพราะหลังจากนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าหรือเสียงอะไรนอกห้องน้ำเลย อารมณ์ที่บ่มมาแทบจะล้นจากเมื่อคืนผมเลยจัดเต็มทุกสิ่ง ไอ้งูมันก็สนองแบบไม่เม้มเลย ...ตายอดตายอยากกันทั้งสองคน ตอนนั้นสมองไม่ได้คิดเลยว่าไอ้พวกที่อยู่ข้างนอกไปไหนกันแล้ว ...คงกลับไปแล้วมั้ง
.
.
.
ผมติดกระดุมแล้วออกมาจากห้องน้ำ ซอกคอป่านนี้คงลายเป็นตุ๊กแก แต่ไม่เป็นไร ตัวเบาไปเยอะ ...เดินไปที่กระจก สำรวจคอตัวเองก่อน ไม่เข้าออฟฟิศดีกว่ากลับบ้านกับเอลเลยแล้วกันไม่อยากเจอหน้าไอ้ริน กำลังสำรวจคอตัวเอง สายตาก็เหลือบไปเห็น ร่างสูงๆที่ยืนหลบมุมอยู่ตรงประตูอีกด้าน.....
'คงกลับไปแล้วมั้ง?'
...
.
.
มั้งบ้านพ่องมึงดิ!!!!!
เหี้ยเรดจ้องผมด้วยแววตาที่ผมเองก็บอกไม่ถูก ...ประตูใหญ่ของห้องน้ำล็อก... แต่มันล็อกจากข้างใน ...และคงไม่ใช่เพิ่งก้าวเข้ามาแน่เพราะผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใครนับแต่เอลก้าวเข้ามา ดีไม่ดี บางทีเรดมันอาจตามผมเข้ามาก่อนเอลเสียอีก ...
แรงกอดของเอลกอดผมจากด้านหลัง แล้วจับให้ผมหันไปหาเรด.....ปลายนิ้วเย็นๆ ปลดกระดุมเสื้อผมออกแล้วชี้ลาก...ลงไป...พร้อมแสดงให้เห็นร่องรอยบนตัวผม....
"ตรงนี้..."
"ตรงนี้"
"นี่...."
"ทั้งหมด....เป็นของ... I...ทั้งหมด...... Do you understand,Mint boy?"
ไม่ต้องหันไปมองหน้าผมก็รู้ถึงความรู้สึกของเจ้าของเสียง....คงต้องปล่อยเลยตามเลย...ดีเหมือนกันผมได้ไม่ต้องมาคอยอธิบายอะไรให้ไอ้เรดอีก...แต่ไอ้งูยักษ์หน้าด้านนี้กลับไปคงได้เคลียร์กัน ....ไอ้งูยักษ์ครับ.....นึกว่าลืมไปแล้วนะครับ ..เมื่อไหร่นิสัยหวงของแบบนี้จะแก้หายเสียทีครับ.....????
-
งี้ก็หลอกเอล อะไรไม่ได้สักเรื่องเลยอ่าสิเนี่ย
หนีเที่ยวก็ไม่ได้ แถมจำกลิ่นตัวคนอื่นได้แม่นยำอีก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮ่าๆ น่ากลลัวเนอะ ถ้าเดินออกจากห้องน้ำ มาเจองูตัวดตนอนขดอยู่ โอย หัวใจวายตายแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
เอลแรงนะ ตั้งใจให้ เรดเห็นเลยอ่ะ
-
หุหุ งูหวงนะไอเดียร์ แต่เล่นทำให้เห็นนี่สิ
-
งูอาฆาตแรงนะเด็กสาระแหน่....
เหอๆๆๆๆ
ไม่ตายก็บุญแล้ว
-
อ่านะ นายเอลนี่แสดงความเป็นเจ้าของได้เจ็บดี
โดนไปอย่างงี้เจ็บกว่าเอาปืนไปไล่ยิงอีก
แถมได้ผลในระยะยาวอีกตะหาก
-
แสดงความเป็นเจ้าของได้น่าหมั่นไส้มาก
-
หวาย ๆๆ เอลขี้หวงเป็นเด็ก ๆ เลย
เรดเอ๊ย กลับบ้านไปทำใจเถอะ
หักอกหักใจก่อนชีวิตจะสั้น
-
เจ็บมั๊ยเรด???
-
โบกธงเชียร์เอลด้วยความชอบใจ กร้ากกกกกกกกก
แต่แอบหน่วงกับภัทรอ่า แบบว่า...
พี่รามกลับมาแล้วจะเป็นไงเนี่ย โอ้ยยย
-
งูยักษ์บุก
จัดเต็มเลยนะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
-
โว้ววว!! เอลแสดงออกให้เห็นความเป็นตัวเป็นตนแบบชัด ๆ กันไปเลย
ไอเดียร์ยอมรับได้แบบนี้แสดงว่าพี่มังคุดเป็นพระเอกเต็มตัวแล้วสิเนี่ย อิอิ
-
มังคุดจัดหนัก โชว์เต็มที่
เมื่อไหร่พี่รามจะกลับมาอ่า คิดถึง
-
อ่านจบ .... .
♫ ตึ่งๆ โป๊ะ ตึงๆ บาทเดียวดูเพลินอะไรไม่เกิน 'เมียงู' ♫ ...ร่าเริงไป...'เจ้าแห่งปีก' กลับมาเมื่อไหร่จะหายซ่า...
ขำกลิ้ง ลงไปดิ้นพลาดพลาด กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก
555555555555555555555 โอย ชอบเรื่องนี้จริงจังอ่ะ :jul3:
-
เดียร์งานเข้าเต็มๆอ่ะงานนี้
พ่องูหึงได้โหดมากอ่ะ o13
-
ตามอ่านหลายตอน มีทั้งงงและรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่อง
เพราะเขียนผิดเยอะ (เป็นเรื่องธรรมดา แก้ไขได้)
แต่พออ่านเข้าใจแล้วชอบมากเลยอะคะ
เนื้อเรื่องแปลกแล้วก็เร้าใจเรียกความอยากรู้อยากตามอ่านต่อเรื่อยๆ
ว่าตกลงจะเป็นยังไงต่อไปนะเนี่ย นายเอกเนื้อหอมเกินนนน...
เริ่มอิจฉา ฮ่าๆ ชอบทั้ง ราม และเอลทั้งคู่เลย ตัดใจไม่ถูกจะเอาคนไหน(ทำอย่างกับเป็นไอเดียร์) ฮ่าๆๆ
ตอนนี้เนื้อเริ่มทำให้เข้าใจและตื่นเต้นขึ้นมากเลยคะ
พยายามเขียนต่อให้จบนะคะ ตอบอ่านอยู่ ขอบคุณมากเลย
-
เรดกระอักเลือด
"เมื่อฟ้าส่งข้ามาเกิดแล้ว เหตุไฉนถึงส่งไอ้มังคุดนี่มาเกิดด้วย"
คอยดูนะต่อไป ตูจะไม่ใช้กลิ่นมิ้นต์อีก
:fire:
-
ไอเดียร์ทำใจได้เร็วนะ ที่เป็นเมียงูเนี่ย 555
งูงอนน่าร้ากกกกกก ><
-
โว้ววว ๆๆๆๆ เผลอไม่ได้เข้าเล้าวัน สองวัน คุณคนเขียนจัดมาซะ o13
ขอเม้นท์ 2 ตอนควบละกัน
ขึ้นมาก็ เฮ้ยยย!! อะไร มาม่านร่ง ม่า่นรูด นึกว่า...
แต่พออ่านไป อึ้งกว่าเก่า ไอ้คุณฝิ่นมันรู้มั้ยเนี่ย ว่าเดียร์กะแฟนมัน...
แต่....(แต่อีกและ)
อ้าปากค้างงง อะ ไอเดียร์ ไม่น้าาาาาาา ทำไมทำร้ายจิตใจไอ้คุณมังคุดขนาดนี้ล่ะ
ดีนะว่ายอมรับกันแบบตรงๆ คุณมังคุดมันก็คงได้แต่ปลง(เหรอ) ทำใจเพราะรักมาก
แต่ไม่ว่าใครก็ตาม คุณมังคุด ละมุด ลำไย น้องกิฟ เชอร์รี่... (เฮ่ยย มั่วและ โดนคนแต่ง :fcuk: โทษฐานพาออกทะเล 555)
...ไม่มีใครอยากให้คนรักนอกใจหรอก ไม่ว่าจะรักกันแบบ ช-ช ญ-ญ .......
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
บทที่ 43 ครึ่งหลัง
ไอ้เหี้ยหัวแดงนี้มันก็เรื้อนเกินเยี่ยวยาจริงๆ>>>เยียว
บ้านน้ำปะปาไม่ไหล>>>ประปา
ผมกึ่มๆ เริ่มส่างบ้างแล้ว>>>สร่าง
เดียร์อ่ะ บรรยายซะ สำนึกผิดบ้างม้ายยย จะเอาฮาไปไหน นอนไกวหางซะยังกะเป็นแมว :m20:
ไอ้เรดเอ๊ย ตัดอกตัดใจซะเถอะ คนนี้น่ะป๋าเขาหวง นี่แค่สั่งสอนเบาะๆนะ
เก็บหัวแกไว้เถอะ ทั้งหัวบนคอและหัวใจ อยู่เป็น ไอ้เรดหัวเกรียนต่อไป...
อย่าวอนตายเดี๋ยวจะกลายเป็น ไอ้เรดหัวกุด!!!
ไม่รู้ด้วยนะ :m26: :m26:
บทที่ 44
เตียงคิงส์ไซน์>>>คิงไซส์
ภูเขาไฟประทุปุๆๆ>>>ปะทุ
เพื่อไว้เพราะเคยอ่านเจอ>>>เผื่อ
ขดซะเต็มเตียงไซน์คิงส์ คงมีที่วางให้นอนหรอก>>>ไซส์คิง ว่าง
เช้าที่โครตขี้เกียจ>>>โคตร
ไม่ได้ถูกโปรแกรมมาตั้งแต่โบราณกาลนี่น่าว่า>>>นา
แต่ถ้าไม่รังเกียจก็ไม่ปฎิเสธ>>>ปฏิเสธ
แค่ผู้ชายระดับมาตราฐานธรรมดา>>>มาตรฐาน
คงเพราะยิ้มเก่งกับไม่ค่อยปฎิเสธใคร>>>ปฏิเสธ
ดูมนุษย์สัมพันธ์ดีชะมัด>>>มนุษยสัมพันธ์
ไม่อยากเจอหน้าเหี้ยรินกับไอ้ฝิ่นเลยผับผ่าดิ>>>พับ
มันดันแสล่นเข้ามานั้งร้านเดียวกัน>>>แสลน นั่ง
แต่คิดว่างูรอบครอบอย่างมัน>>>คอบ
-
ขอให้มีความสุขมากๆน้าาาาาา :a13:
(http://imageshack.us/a/img7/1422/t10011105c.gif)
-
สุขสันต์วันเกิดจ้า แฮปปี้ ๆ สุขภาพแข็งแรง คิดพล็อตนิยายลื่นไหล :HBD4:
-
HPB ค่า นักเขียน
-
เกลียดเดียร์อ่ะ อยู่ใกล้ใครก็โอนอ่อนปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปกับคนนั้น
นี่ถ้ามีคนอื่นเข้ามาอีกเรื่อยๆ เดียร์จะยอมเขาไปเรื่ิอยๆ ใช่ไหม
ใครอยากพาไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำ ไม่คิดที่จะปฏิเสธใครเลยเรอะ
ทั้งๆ ที่ตกลงปลงใจกับเอลไปแล้วแท้ๆ
สงสารเอลอ่ะ ยอมแล้วทุกอย่าง ยอมทิ้งศักดิ์ศรีของเผ่าพันธ์ตัวเอง
ยอมถึงแม้จะรู้ว่าเดียร์มีใครอีกหลายๆ คน เอลรักเดียร์ถึงขนาดนี้
แต่ก็ยังทำกันลง อย่าอ้างว่าเป็นผู้ชายแล้วต้องลองต้องเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเลย ฟังไม่ขึ้นหรอก
ถ้ายังไม่รู้ก็จะบอกอะไรให้ คำว่า "รักนวลสงวนตัว" ใช้ได้กับทั้งผู้หญิงและผู้ชายน่ะแหละ
ไม่จำเพาะเจาะแค่ผู้หญิงอย่่างเดียวหรอกนะ ไอเดียร์
แล้วอีกอย่างที่อยากจะรู้ ไม่มีใครสอนให้น้องเดียร์รู้จักคำว่า "ซื่อสัตย์" เลยเหรอ
ถ้ารักแล้วจะเจ็บและทรมานขนาดนี้ก็ตัดใจซะดีกว่าไหมเอล
เมื่อเขาไม่เห็นค่าก็อย่าฝืนอีกเลย มีแต่เราที่เจ็บปวด เขาไม่มารับรู้อะไรกับเราหรอก
ขอโทษที่อาจจะเม้นแรงไปนะคะ แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
สงสารเอลมากๆ มีแต่คนชอบผู้ชายอบอุ่นแสนดี อ่อนโยน ช่างเอาใจ
แล้วผู้ชายที่รักจนยอมทุกอย่างคนนี้ล่ะ ไม่มีใครสนใจเลยหรือ เศร้า :sad4:
-
กลับไปอ่านบางตอนอีกรอบ
แอบสงสัยนิดหน่อย โฟล์ทรู้ได้ยังไงคะว่ามีพลำอีกตนอยู่ในร่างเดียร์ คือเค้าไม่ตกใจเหรอ
แล้วเค้ามาหลงรักเงาได้ยังไงอ่ะคะ ทั้งๆ ที่พลำไม่มีตัวตนน่ะ
แล้วถ้าเดียร์ลอกคราบแล้วเค้าจะรับได้เหรอ ไม่วิ่งป่าราบเหรอคะ
ไศรพมหินทร์ อ่านว่าอย่างไรคะ
ไศ ระ พะ มะ หิน
ไศร พะ มะ หิน หรือ
ไศ รบ มะ หิน
แล้ว ภัทระเจ้า อ่านว่า ภัด ทระ เจ้า หรือ ภัด ทะ ระ เจ้า
-
เพราะชีวิตหลากหลาย
คนบางคนเกิดมาเพื่อรักเรา ...เราทำได้ก็แค่รับรู้หรืออาจรับรัก แต่ไม่รู้ว่าจะรักตอบได้มากเท่ากับที่เขาให้เราไหม?
คนบางคนเกิดมาให้เรารัก ... เราทำได้ก็แค่รัก จะมาคาดคั้นให้เขารักเราตอบมันใช่เรื่องไหม?
'ไส-พะ-มะ-หิน // 'พัด-ทะ-ระ-เจ้า'
-
โคตรอิจฉาภัทรเลย อยากลองมานานแล้ว นอนกอดไอ้ตัวยาวบนเตียงเนี่ย เป็นความใฝ่ฝันเลย
-
ฮ่าๆๆๆๆ คู่นี้จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าโหดก็โหด เอิ๊กก ชอบอ่ะ
ชอบมากกกก
ชอบตอนอเล็กงอนจัง เอิ๊กก ขำ
-
กาลกีรตี บทที่ 45
“ไอเดียร์....มึงเห็นลายเส้นไอ้จี ยังเหมือนมึงเลยว่ะ...ดูดิ”
ไอ้ฝิ่นส่งภาพตัดเส้นให้ผมดู ภาพบางภาพเหมือนก็อปฯงานผมออกมาทั้งดุ้น ผมดูแล้วก็ได้แต่ยิ้มๆให้ไอ้ฝิ่น สไตล์ภาพมันก็อปฯกันได้อยู่แล้ว เพราะเบสิคนักเขียนใหม่มันต้องเริ่มจากการก็อปฯลายเส้นที่ชอบแล้วค่อยมาปรับให้เป็นแนวของตัวเอง เกลาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ได้สไตล์ ของตัวเอง ...ไม่ได้ถืออะไร ออกจะดีใจอยู่นิดนึง ที่มีคนชอบงานผม นอกจากพี่รามแล้ว ก็มีไอ้เด็กจีนี้อะมั้งที่สนใจงานผมแบบออกนอกหน้า ...
ผมบอกไปหรือยัง ว่านอกจากไอ้เกือกรินแล้ว เดือนนี้ยังมีน้องเข้าใหม่มาอีกคน อายุพอๆกับไอ้เด็กริน แต่เงียบกว่าหน่อย น้องเขาชื่อ ‘จี’ เงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ต่างกับไอ้รินโคตรๆ รายนั้นผีแม่งเจาะปากมาพูด เรื่องพูดไม่เท่าไหร่ เรื่องเกือกนี้ไอ้รินเรื้อนมากกกกกกกกกกก.... เรื้อนจนผมหมั่นไส้แอบวางยามันอยู่บ่อยๆ ช่วงนี้ผมมาออฟฟิศบ่อย เพราะพี่รามยังไม่กลับมา ผมเลยไม่ได้เข้าไปทำงานที่เรือนน้ำชา จะอยู่หอ ไอ้งูยักษ์มันก็ห่วงไม่เข้าเรื่อง มันคิดไปคิดมาเห็นออฟฟิศมันใกล้ สนพ. ผม เอล มันเลยให้ผมเอางานมาปั่นที่ สนพ. เช้ามาส่งเย็นมารับ พิเศษถ้ากลางวันมันว่างผมก็มีข้าวกินฟรี เป็นงี้มาเกือบอาทิตย์แล้ว....ส่องกระจกทีเห็นตัวเองใกล้จะเป็นนกแก้วนกขุนทองขึ้นทุกวัน....ไม่กล้าคิดว่าถ้าย้ายไปอยู่กับมันที่ ปาร์ม่า ผมคงโดนล่ามโซ่ขังกรง นอนรอมันอย่างเดียวแน่ .... แค่คิดภาพตามก็ขนลุกซู่แล้ว .....
‘ครืดดดดดดดดดดดดดดด’
คิดเพลินๆ สะดุ้งเฮือกเลย โทรศัพท์มันสั่น หยิบมาดูเบอร์แปลกๆอีกละ มีเครื่องหมายบวกกับตัวเลขยาวเป็นหางว่าว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ใครโทรมา ผมเดินเลี่ยงไปทางบันไดหนีไฟ แล้วถึงค่อยกดรับโทรศัพท์
“ภัทร ....พี่คิดถึง....”
เสียงนุ่มๆกับประโยคถามไถ่ที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย มันทำให้ จิตใจปลอดโปร่งชะมัด พี่รามก็ยังเป็นพี่ราม เสียงของพี่รามยังน่าฟังเหมือนเดิม เสียงที่แทบจะอิมเมจได้เลยว่า เป็นเสียงร่ายมนต์ของพวกจอมเวทย์ ...และตอนนี้เวทย์มนต์ก็กำลังร่ายตรงมาจาก สเปน มนต์ที่ร่ายมาจากความห่วงใย ....
“...ภัทร...ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะ...”
ก่อนจะวางสาย อยู่ๆพี่รามก็พูดประโยคนั้น....เล่นเอาผมเงียบไปเลย
“...ถ้าห่วงผม ทำไมไม่รีบกลับมา.....”
อยู่ๆน้ำตามันก็ไหล ....พูดออกไปโดยไม่คิด ปลายสายเงียบไป เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็จบด้วย คำลาและประโยคที่ย้ำให้คอยระวังตัว ....ผมมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ร้องไห้ ...ในหัววิ่งวุ่นไปหมด สับสนไปทุกอย่าง ผมยังชอบพี่ราม แต่ก็รักเอล น้อยใจที่พี่รามไม่ยอมกลับมา แต่ก็หวั่นใจ ถ้า วันนั้นมาถึง.....ในวันที่พี่รามมายืนตรงหน้า ...ผมจะให้พี่รามยืนในตำแหน่งไหน?
***
“ทะเลาะกับแฟนหรือพี่ ? ”
ผ้าเช็ดหน้าสีชมพู ยื่นมาให้ผมที่นั่งพิงผนังปูน นี่อุตส่าห์หลบมาในหลืบแล้วยังเสือกมีคนเห็นอีก....
ผมปาดน้ำตาลวกๆแล้วลุกขึ้นยืน เด็กใหม่หน้าไม่คุ้น สงสัยเป็นไอ้จี สมองช่วงนี้ไม่ค่อยจำอะไรด้วยสิ
“เปล่า....มานั่งทำมิวสิคเฉยๆ”
“เช็ดหน้าหน่อยไหมพี่?”
ผ้าเช็ดหน้าผืนสีชมพูยังยื่นค้างอยู่อย่างนั้น ผมสั่นหัวปฏิเสธ กำลังจะเดินเลี่ยงออกไป แต่ก็สะดุดกับประโยคลอยๆของมันเสียก่อน
“เป็นพี่นี่ดีเนอะ หายไปก็มีคนตามหา เล่นบ้างทำงานบ้างก็ไม่เห็นมีใครบ่น กินข้าวก็มีคนเลี้ยง จะไปกลับก็มีคนรับส่ง หน้าตาเชื่องๆอย่างพี่ ทำไงถึงมีแฟนหล่อได้อย่างนั้นอะ? ใช้ดวงหรือมารยาอะพี่ ว่างๆก็สอนผมมั่งดิ ...วิธีเกาะผู้ชายกินอะ... ”
“....”
เคยไหมที่อยู่ๆก็ชาไปทั้งหน้า ......
ผมหันกลับไปมองหน้าเจ้าของประโยคนั้นอีกครั้ง มันส่งยิ้มมาให้แบบไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร
...
.
กูว่าไอ้รินเรื้อนแล้วนะ.....
..
.
ไอ้เหี้ยนี่....ยิ่งกว่าเยอะเลย.......
***
“ผมช่วยพี่!”
กำลังลงจากรถไอ้งูยักษ์ ไอ้จีก็ปรี่เข้ามาเลย มันเข้ามาเบียดแล้วช่วยผมหยิบเอกสารกับกระเป๋าออกจากรถ ในจังหวะที่ เอล ส่งแฟ้มเอกสารให้ผม ไอ้จีมันเข้ามาแย่งถือไว้เอง ไม่ได้จับผิดอะไร แต่สิ่งที่เห็นมันฟ้อง ไอ้จีมันเนียนจับมือ เอล ....ผมได้แต่มอง... ไม่ได้พูดอะไรเห็น เอล มันเงียบเลยเงียบตาม ไม่คิดอะไร เอล ขับรถออกไปแล้ว หน้าออฟฟิศเหลือแค่ผมกับ ไอ้จี ผมมองตามรถเอลไปเหมือนทุกครั้ง รอให้รถมันวิ่งออกไปถึงถนนแล้วค่อยเข้าออฟฟิศ
“พี่...ผมขอนะแฟนพี่อะ...”
ไอ้จีมันพูดลอยๆแล้วเดินเข้าออฟฟิศไป...ทิ้งให้ผมยืนงง ...
นั่นแฟนกูนะเหี้ย ...ไม่ใช่ขนมห่อละห้าบาท อยู่ๆมึงจะมาขอ .... ผมยังงงและก่งก๊ง เกิดมาไม่เคยเจอใครเนียนด้านได้โล่อย่างนี้ ...ช่างเถอะ ผมไม่ถืออะไร...แค่จะจำไว้ว่าเช้านี้โดนไปหนึ่งดอก
***
“....ขอโทษ...ผมไม่รู้ว่างานริน...ผมไม่รู้จริงๆพี่ ”
ทำงานเพลินๆ เสียงขอโทษขอโพยก็ดังมา จำได้ว่าไอ้เสียงหงอๆ แบบนี้เป็นเสียงไอ้จี เอนหัวชะโงกออกไปดูถึงได้เห็นไอ้รินหน้าแดงหน้าดำยืนนิ่ง...เอกสารในมือมันเปียกไปด้วยน้ำสีชา ....เดาได้เลยว่า เป็นน้ำชาเย็นหรือไม่ก็กาแฟ ไม่ทันห้ามครับ ไอ้รินมันขยำเอกสารในมือแล้วปาลงพื้น เถื่อนได้ใจมากไอ้น้อง หลังจากนั้นมันก็หันหลังเดินหายไปทางห้องน้ำ เสียงซุบซิบเซ็งแซ่สักพักแล้วซาไป ...เหมือนเรื่องจบแล้ว ทุกคนละสายตาจากจุดสนใจ ผมมองตามหลังไอ้รินไป ก่อนจะหันกลับมาเห็นไอ้จีเบะปากยิ้มล้อเลียน.....
...ท่าทางหงอๆที่มันขอโทษเหมือนลนลานเมื่อกี้หายไปจากความรู้สึกผม ทันที...
....
..
.
..ส่อแววเหี้ยได้โล่แล้วไหมอะไอ้นี่....
***
“ยิ้มหน่อยดิมึงงงงงงงง....หน้าเป็นตูดแล้วริน”
เย็นมากแล้วคนในออฟฟิศทยอยกลับจนเกือบหมด แต่ผมยังมีเวลาเดินมาแซวไอ้รินในแคนทีนได้ ...เห็นหน้าไอ้รินแล้วสงสาร มันนั่งจุ้มปุก เป็นหมาหงอย ค่อยๆ ลงเส้นใหม่แล้วลบ ลงแล้วลบอยู่อย่างนั้น อารมณ์แบบนี้ผมก็เคยเป็น อารมณ์ ที่โกรธหรือเครียดจนไม่มีสมาธิจะขีดเส้น... ผมขยับไปนั่งใกล้มัน แล้วหยิบกระดาษมันมาแผ่นนึง วาดภาพที่มันลบไปตามสไตล์ของผมเอง ...จากนั้นก็ ส่งให้มันวาดเติม ...รายละเอียดของภาพค่อยๆมีทีละนิด จนมันยิ้มได้แล้วยึดเอาภาพนั้นไปวาดต่อเอง นั่งเงียบๆวาดภาพกับมันจนเวลาผ่านไปเกือบ สองชั่วโมง ..อยู่ๆมันก็เอ่ยปาก
“...ผมรู้ว่ามันรู้นะพี่ว่านั้นงานผม ....ไอ้จีมันรู้...มันรู้ว่านั่นงานของผม ....”
รินพูดทั้งๆที่สายตายังจ้องอยู่ที่แผ่นกระดาษ มันไม่ได้เงยหน้ามองผม...ตอนนี้มันคงแค่อยากระบาย อยากให้รับฟัง ไม่ใช่ให้ปลอบหรือตอบคำถาม...
“เริ่มใหม่เหอะ ...เอาให้สวยกว่าของเดิมเลย..รู้ว่ามันยาก แต่ไม่มีทางเลือกวะริน ของมันเสียไปแล้ว เริ่มใหม่ได้อย่างเดียว ..ถือว่าฝึกฝีมือแล้วกัน ”
ผมตบหลังไอ้รินเบาๆ กระตุ้นให้ใจมันสู้ๆ รู้ว่างานแรกมันโดนใจสุดๆ และมันเหนื่อยแค่ไหน ที่ต้องมานับหนึ่งใหม่ ได้ถ้ามัวแต่คร่ำครวญอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง ไม่ได้ทั้งงานเก่าที่เสียไป ทั้งงานใหม่ที่ยังไม่ลงมือทำ...
“ภาพนั้นถือว่าพี่จ้างแกวาดแล้วกัน มาเลี้ยงน้ำป๋องนึง เอาอะไรไปเลือกเลยมึง”
ผมฉุดไอ้รินให้ลุกขึ้นแล้วลากมันเดินไปที่กดน้ำกระป๋อง ว่ากดน้ำเลี้ยงมันเสร็จจะกลับบ้าน เลยเอื้อมมือไปปิดไฟห้องแคนทีนก่อน ยังไม่ทันหยอดเหรียญกดน้ำกระป๋องก็ได้ยินเสียง กับสำเนียงแปลกๆ ดังเข้ามา ....
เสียงไอ้งูยักษ์ มันคุยกับใครไม่รู้ เหมือนจะเดินมาทางนี้ด้วย ผมหันไปมองไอ้รินที่ทำหน้าเอ๋อชี้น้ำกระป๋องที่มันเลือกแต่ผมไม่ยอมกดสักที ชั่วโมงนั้นผมนึกสนุกคิดจะแกล้งงูยักษ์อย่างเดียว ผมดึงไอ้รินให้เข้ามาหลบตรงหลังตู้กดน้ำกับผม...
อารมณ์ ถ้าโผล่ออกไปโป้งแปะแล้ว จะเอาให้งูยักษ์แต๋วแตกกันไปข้างนึงเลย
ผมยืนแอบนิ่งกับไอ้รินที่ทำหน้าหมางง จุ๊ปากให้มันเงียบๆแล้วรอให้เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ....
คนที่เดินนำหน้ามาไม่ใช่งูยักษ์ แต่เป็น จี ....เอล เดินตามหลังมา จนมาหยุดที่โซฟาตรงที่ผมกับริน เคย นั่งวาดภาพกันอยู่
...
“......”
....ผมเงียบไปเลยที่เห็น จี มันจับมือ เอล ให้ล้วงเข้าไปในเสื้อมัน.....
และยิ่งเงียบ....
...
.
.
....ที่เห็น เอล มันไม่ปฏิเสธหรือขัดขืนอะไร.....
ตอนที่....
จี มันดึง เอล ลงไปจูบ......
....
.
“พี่...แม่งจะเล่นหนังสดกันแล้ว.....”
....ไอ้รินกระซิบเบาอยู่ข้างหลังผม....
-
อื้อหือ. . . น้องจีแรงได้ใจ
มาขอแฟนกันต่อหน้า แถมลงมือรวดเร็วไม่ทันให้ตั้งตัวอีกตะหาก
แต่แอบสงสัยนะเนี่ยว่าเกี่ยวอะไรกะที่พี่รามบอกให้ระวังตัวรึเปล่า
-
เฮ้ยย!!!!!
ตอนแรกกำลังเซ็งๆเดียร์เลย เอาอีกแล้ว อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเนี่ย...
แต่พอเจอ นังจี โอ้วววว มึงแรดมากก (ขออภัยที่หยาบ) :angry2:
แล้วเอล อะไรอ๊ะะะะะะะะ :m31:
ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆ :m16: :m16:
ยังเหมือนมึงเลยวะ...ดูดิ>>>ว่ะ
เรื้อนจนผมหมั้นไส้แอบวางยามันอยู่บ่อยๆ>>>หมั่น
ยื่นมาให้ผมที่นั่งพิงพนังปูน นี่อุสาหลบมาในหลืบแล้ว>>>ผนัง อุตส่าห์
ว่างๆก็สอนผมมังดิ>>>มั่ง
ผมยังงงและก่งก้ง>>>ก๊ง
-
ไม่ชอบคนประเภทจีที่สุดเลย
-
ถ้าเดียร์ยังไม่เด็ดขาดและหนักแน่นอยู่แบบนี้
คนที่เจ็บปวดคงไม่ได้มีแค่คนเดียว
แต่คนที่เจ็บมากกว่าคือคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนแต่ก็ยังคงเป็นหนึ่งในตัวเลือก
ปล่อยเอลไปเถอะ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นตัวเลือกของใคร
ส่วนน้องจี ไม่รู้สิ น่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรที่เอลปฏิเสธไม่ได้
และสาเหตุนั้นอาจจะมาจากเดียร์เอง อันนี้เดาเอา
-
ไหงเป็นงี้วะ ?? ก็อย่างว่าเขาเสนอก็ต้องสนอง แต่นั่นมันงูยักษ์นะจี แน่ใจนะว่าจะเอาแฟนของไอเดียจริงๆอะ? หึหึ..
-
เรื่อยๆ เจ็บๆ สบายๆ
รอดูไอ้เดียร์ไมเกรนแดกเพราะเรื่องผู้ชาย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
หมั่นไส้มัน ฮาๆๆ :oo1:
-
อัยย๊ะ จีแรงส์จริงจริง มาขอกันแบบหน้าด้านๆ
-
กาลกีรตี บทที่ 46
....
.
“พี่...แม่งจะเล่นหนังสดกันแล้ว.....”
...ไอ้รินกระซิปเบาอยู่ข้างหลังผม....
"พี่ไอเดียร์....เพื่อนพี่คนนี้กับไอ้จีเขาเป็นแฟนกันหรอ? ผมเพิ่งรู้นะเนี้ย..."
'...กูก็เพิ่งรู้เหมือนกัน...' ผมตอบไอ้รินในใจ ไม่กล้าพูดออกมา...ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ผมดันไอ้รินให้ถอยหลังออกไป ดันให้มันไม่มีทางเห็นภาพที่ผมกำลังจะเห็น ...ถ้าเป็นผม ผมจะทำอะไร? ของเขามาประเคนถวายใส่ถาดทองถึงที่ ...สิ่งเดียวที่ผมอยากรู้คือ...ไอ้งูยักษ์นี่จะทำอะไรต่อไป ผมเงียบแล้วมอง...กอดอกยืนมองสิ่งที่ไอ้สองคนบนโซฟา กำลังจะทำ ...
...
ถามว่าเจ็บไหม?
ถามว่ารู้สึกยังไง?
ถามว่าจะฟูมฟายร้องไห้น้ำมูกโป่งไหม?
ถามว่าโกรธมันไหม?
..
.
.
คำตอบทั้งหมดคือ.......
'...ไม่...'
ผมยืนมอง ....มองเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ....ยืนมองและรอดูว่า เอลจะทำอะไรต่อไป ...ไม่ได้สนใจไอ้จี ไม่แคร์ด้วยซ้ำที่มันแทบจะเปลื้องผ้านอนบนพาน แล้วประเคนวางถวายให้ไอ้งูยักษ์
...
.
.
บนโซฟามืดๆ ผมเห็นแววตาสีมรกตสว่างวาบ พร้อมๆกับเขี้ยวยาวสีเงิน ที่แสยะยิ้ม ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ไอ้จี ร้องสุดเสียง มันลนลานลุกถอยออกมาจากโซฟา ...ส่วนผมยังยืนนิ่ง นิ่งบังไอ้รินที่ตอนนี้ท่าทางจะอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ ....
ประกายตาสีมรกต ดับลง เอลมัน ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินปรี่มาหาผม เหมือนไอ้งูยักษ์จะหัวเสียอยู่บ้างที่เห็นผมได้แต่เหยียดยิ้มมุมปาก ไม่ได้สนใจอะไร... ผมดึงมือ เอลมากำไว้หลวมๆ ก่อนจะหันมาหยอดเหรียญ กดน้ำกระป๋องสีฟ้าให้ ไอ้ริน และยังใจเย็นหยอดเหรียญอีกครั้ง เพื่อกดน้ำกระป๋องสีแดงให้ เอล .....
...
.
.
คนมันอารมณ์ดี ....ก็งี้ล่ะ....ป๋าได้อีก....
***
"ไม่หึง... ไอ.. เลย?"
ไอ้งูยักษ์มันหน้ามู่ ถามผมในขณะที่ตัวมันกำลังถอยเกียร์รถ ...ผมกับเอล อยู่บนรถแล้ว ไอ้ริน มันยังงงอยู่ว่าเกิดอะไรกับไอ้จี ผมเลยชี้ช่องทางให้มันไปคิดเล่นๆระหว่างรอขึ้นรถไฟฟ้า....ส่วนไอ้จีไม่ต้องถามถึง ป่านนี้มันยังไม่ลงมาจากตึกเลย พรุ่งนี้ไม่ไข้ขึ้นให้มันรู้ไป....
"Non ti senti essere geloso?[ไม่หึงไอเลยหรอ?]"
เอลมันยังเซ้าซี้ถามไม่เลิก และท่าจะไม่ยอมจบ เพราะพอถอยรถออกมาจากซองได้ มันก็ดับเครื่องซะงั้น ดีนะที่ตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้วชั้นจอดรถใน สนพ. เลยไม่มีใครอยู่ พวกพี่ยามเองก็อยู่ป้อมหน้า สนพ.กันหมด
"Cosa?[เรื่องอะไร?]"
"...เด็ก คนนั้นจะจูบไอ...ภัทร ไม่หึง ไอ? ไม่หึง หรอ? "
ผมมองหน้าแล้วเหยียดยิ้ม ส่งให้แทนคำตอบ ...เอล หน้าตึงแล้วตอนนี้... มันละมือจากพวงมาลัยรถหันมาจ้องหน้าผมอย่างคาดคั้น...
"ไม่หึง....ไม่มีคำนั้นอยู่ในหัว... "
"...ภัทร...ยู...ใจร้าย..."
ไอ้งูยักษ์มันตัดพ้อ...หน้าตาคุณมังคุดตอนนี้ โคตรน่าสงสาร น้ำเสียงอ้อนๆ กึ่งน้อยใจ กึ่งต่อว่า ไม่เข้ากันเลยกับผู้ชายหน้านิ่งตัวโตๆ ....แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ทำไมผมดันมองว่ามันน่ารักนะ ...
.
"ไอ้ที่ทำแบบนั้นเขาไม่เรียกว่า จูบ หรอก เอล ....จูบอะ...เขาทำกันแบบนี้ ...."
ผมโน้มคอเอลลงมาแล้วไล้ลิ้นเลียริมฝีปากหนา เกลี่ยทางเปิดปากนั้นให้ลิ้นผมสอดเข้าไปได้ แล้วรุกจูบ...จูบที่ไม่ต้องเล้าโลมหรือยั่วยวนให้อีกฝ่ายเผลอใจ...จูบที่ไม่ต้องรุกเข้าหา เพราะไม่นานไอ้งูยักษ์ของผมก็จะเป็นฝ่าย รุกเข้ามาเอง เอลปรับเบาะนั่งให้เลื่อนออก แล้วจับตัวผมให้ลุกข้ามไปนั่งคร่อมทับบนตัก...ทั้งๆที่ปากเรายังบดแนบและรุกไล่กันอยู่
"...ถ้าจะให้หึง....ก็จูบแบบนี้สิ เอล ..."
ผมถอนปากออกมาแล้วกระซิบบอกมันทั้งหอบๆแบบนั้นละ.....เหนื่อยชะมัดกับการจูบแต่ละครั้งของไอ้มังคุด ....ถามว่าผมหึงไหม ไม่อะ ไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ ....
ที่ไม่หึง ไม่ใช่ว่า ไม่รู้สึกรัก ...
..
.
.
แต่เพราะรักมาก...ผมเลยไม่หึง....
..
.
.
ผมเชื่อใจคนที่ผมรักทุกคน....
..
.
เชื่อใจว่าเขาจะไม่มีวันทรยศผม ...เพราะความรักเกิดมาจากความเชื่อใจไง ...ถึงจะเหลวไหล ถึงจะนอกลู่นอกทาง ไปบ้าง แต่ผมก็เชื่อว่า หัวใจ ดวงนี้ มีแค่ผมที่เป็นเจ้าของ
..
.
.
ถึงแม้วันไหนที่หัวใจดวงนี้ มันอาจจะเปลี่ยนจากผมเป็นคนอื่น...
ผมก็จะไม่รั้งมันไว้ ..เพราะผมเข้าใจได้...
..
ว่าผมไม่ใช่เจ้าของมันแล้ว
..
.
ไม่มีสิทธิที่จะหึงได้อีกแล้ว ...
.
.
***
......แล้วก็เข้าทางไอ้งูยักษ์ ......
"...เอล... เกินไปแล้ว...."
ผมเอ็ดและปัดมือปลาหมึกที่กำลังรุ่มร่ามกับกระดุมและซิปของผม จากจูบสาธิต เริ่มจะกลายเป็นภาคปฏิบัติจริง เพราะตอนนี้ผมยังนั่งคร่อมมันอยู่เหมือนเดิม ไอ้งูยักษ์มันไม่ยอมหยุด ปลดกระดุมกางเกงผม แถมยังล้วงมือเลื้อยเข้าไปยึดตัวน้องชายผมไว้อีก ....
"....พลีสสสสสสสส......"
อยากจะกัดลิ้นตาย ไอ้มุกควายๆ ทำตาใสวิ้งๆ แล้วจ้องหน้าอ้อนวอนนี้ใครสอนมันมาเนี้ย....
สอนได้ถูกคนจริงๆ มังคุดตัวเท่าควาย กับอาการแอ๊บใสเนี้ยนะ.....
..
.
ไม่รู้หรอว่าผมแพ้ทาง.......
"แป๊บเดียวนะ..."
งูยักษ์ไม่ตอบครับ มันดึงผมลงไปจูบแล้วปลดซิปกางเกงตัวเองลง เฮ้ย!เดี๋ยว! ไม่ใช่แค่รูดทักทายแค่นั้นหรอกหรอ??!! ผมคิดไม่ทันมัน ตอนนี้มันรูดกางเกงผมออกอย่างทุลักทุเลเพราะพื้นที่ในรถมีจำกัด นี่ขนาดรถยุโรปนะเนี้ย ...ลำบากชะมัด เอล ครางในลำคอ ก่อนจะเปลี่ยนใจ จับผมหันหลังให้ แล้วรูดกางเกงผมลงมาแค่ครึ่งเข่า ลูกชายคุณงูจ่ออยู่กับร่องก้นผม หัวมันร้อนจนผมตกใจ
"เดี๋ยว เอล ...ไม่มีเจ..."
ยังไม่จบคำว่า เจลเลย มือใหญ่ก็เอื้อมคว้า ขวดสีน้ำเงินในช่องเก็บของออกมา ...ขวดแบบเดียวกับที่คอนโดฯ และที่หอผมเป๊ะแต่ใหม่กิ๊กเพราะมันยังมีพลาสติกหุ้มอยู่ ...
...นี่อย่าบอกนะว่าไอ้งูยักษ์มันเตรียมการไว้หมดแล้ว.....???!!!
....
ไอ้งูเจ้าเล่ห์มัน ป้ายเจลเย็นลงมา แล้วจ่อดัน ลูกชายมันเข้ามาแบบสดๆ มือข้างหนึ่งรั้งเอวผมไว้ไม่ให้ถอยหนี ส่วนมืออีกข้างปิดปากผมไว้ กันผมร้อง ...
งานนี้ ผมแพ้อย่างราบคาบ...
..เอ้าท์ดอร์ ตอนทุ่มกว่าๆ ในลานจอดรถ ของ สนพ. .....เอาอะไรมาคิดไอ้งูบ้า!!!!!
***
ระทึกสุดๆ เสียวสุดๆ เสียวหลายเสียวด้วย เสียวกับแท่งร้อนที่ขย่มโยกสวนขึ้นมา แล้วกระแทกเน้น เสียวกลัวพี่ยามหรือใครมาเห็นสภาพในตอนนี้ ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น เสียวก็เสียว ความรู้สึกมันปนเปกันไปหมดแล้ว
"เอล...เร็วๆ ใกล้แล้ว..."
ผมครางขอแล้วฟุบหน้าไปกับพวงมาลัยรถ พยายามเต็มที่ไม่ให้ไปโดนปุ่มอะไรก็ตามที่มันจะทำให้เกิดเสียง เหมือนแกล้ง ทั้งๆที่กำลังจะสุด แต่ไอ้งูยักษ์มันกลับชะลอสถานการณ์ ค่อยๆดันแบบเนิบๆ โหยยยยยยยยยยยย....เอามีดมาแทงพุงผมเลยดีกว่า ไม่ได้ ดังใจเลย กำลังจะไปแล้ว มันยังจะมาแกล้งกันอีก .....ผมตีมือมันให้ปล่อยจากเอว แล้วขยับ ตัวให้ถนัดที่สุด ก่อนจะ ค่อยๆเปลี่ยนฝั่งอำนาจการควบคุมมาถือคันโยกเสียเอง ถึงมันจะลึกกว่าที่เอล ทำให้แต่มันก็เด็ดกว่าโดน เอล แกล้งเยอะ
"Feel... good..."
งูยักษ์มันคราง เสียงหลง ส่วนผมได้ แต่ขย่มกดน้องชายมันไว้แสดงอำนาจ เสียงเนื้อกระทบกันมันยิ่งกระตุ้นให้เกิดอารมณ์ร้อน แอร์ในรถเย็นเฉียบ แต่ตัวผมร้อนไปหมด เอล ครางยาวอย่างพอใจ และเริ่มกลับมายึดอำนาจคืน มือใหญ่เลื่อนออกจากเอวผมมาจับตัวประกัน ที่ตอนนี้ดีดตัวตามแรงขย่มของผม
"อะ...เอล....อย่าแกล้ง ...."
บอกไม่ทันแล้วครับ ตอนนี้มืองูยักษ์ ล็อกเอวผมไว้ ข้าง อีกข้างจับตัวประกันของผม รูดหลวมๆแต่เน้นๆ แถมยังกระทุ้ง เขย่า ขึ้นมาเองอีก ตัวผมสั่นขึ้นลงตามแรงไอ้งูยักษ์ ไม่กล้าคิดว่ารถมันจะสั่นเหมือนในหนังรึเปล่า ดีนะที่ ชั้นจอดรถ สนพ. ไม่มีกล้องติด ไม่งั้นคงได้เห็นคลิปรถผีสิง
....คิดเพ้อเจ้อไปไกล ....ผมแทบหลุดหวีดออกมา ตอน เอลมัน ใช้สองมือยึดช่วงเอวผมไว้ แล้ว รัวกระแทกเข้ามาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว
"เอล! ไม่ไหวแล้ว !! ลึกไปแล้ว !! ลึกไปแล้ว เอล !! เอล!!! เอล!!! อื้อออออออออออ!!!"
แล้วตัวประกันกับฝ่ายจับกุมก็ตายด้วยกันทั้งสองฝ่าย ...ผมหมดแรงลุกแล้ว เหนื่อยยิ่งกว่าขึ้นชั้น 17 ตอนลิฟต์เสียอีก ...นั่งนิ่งพักใหญ่ๆ ถึงได้มีแรง พลิกตัวขยับมาจัดการตัวเองแล้วหันไปจูบ ไอ้งูยักษ์ที่อิดโรยไม่แพ้กัน ...
หมดจากจูบสูบลมหายใจ ผมก็ค่อยๆคลานข้ามไปหลังรถ ไอ้งูยักษ์มันมองตามไม่วางตา ...
" ไม่ต้องคิดไกล ไม่ได้ยั่วให้มาเล่นหลังรถอีกรอบ ...เหนื่อย ..เจ็บด้วย นั่งไม่ถนัด...ขับรถกลับไปนอนคอนโดฯเลย ขึ้นบันไดที่หอไม่ไหว....ให้ว่องด้วย ง่วงนอน..."
....
..
ก็อย่างที่ ว่า ละ.....ผมไม่หึงมันหรอก .....กะอีแค่จูบแบบนั้น
..
.
.
ถ้าเก่งจริงนะไอ้จี ...
..
.
.
.
มึงลองมาทำให้ไอ้งูยักษ์ ร้อง ครางได้แบบกูก่อนดิ ...ถ้าทำได้ แล้วจะหึงให้ดู....
..
.
.
ลืมไป...
..
.
.
ไอ้จีมันยังจะกล้ามายั่วงูยักษ์อีกรึเปล่านะ เจอพ่อแยกเขี้ยวใส่ให้ระยะประชั้นชิดขนาดนั้นอะ ....
.
.
.
ฝึกฝีมือมาใหม่นะน้อง.....ขนาดพี่เอง ฝึกมา ยี่สิบกว่าปี พี่ยังไม่ชินเลย .... :laugh:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดกับเอล
พ่องูใหญ่ เวลาน้อยใจน่ารักเกินไปนะ
-
อร๊ายย เสียเลือดยามดึก :jul1:
-
:beat: :beat: :beat: แรดมากกกกกอิจี
-
ไม่คิดว่าจะมาแนวนี้เท่าไหร่ แต่คิดว่าเอลรู้ว่าภัทรยืนอยู่แน่ เพราะสัณชาตญาณดีจะตาย
-
เดี๋ยวนี้นายเอลพัฒนา มีลูกอ้อนตาวิ้งๆด้วย ไม่รู้ไปฝึกมาจากไหน
ที่สำคัญ มันได้ผลด้วยสิ!!
แต่เหมือนเดี๋ยวนี้หลังจากชินกับความแปลกประหลาดของเจ้าคุณงู ไอเดียร์ก็ดูมีบารมีขึ้นมาทันตาเห็น
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ต้องกลัว สั่งได้ เชิดได้ มีแต่นายเอลต้องวิ่งตามง้อ ตามเอาใจ
-
โหย ตลกอะ ขำไอเดียร์อะ
-
กาลกีรตี สปอยยยยย---------บทที่ 47
***
..
.
ฝนตกไม่ลืมหูลืมตาเลย ....ห้องทั้งห้องมืดไปหมด ...
...
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวตัวเอง ....กระจกด้านนอกสะท้อนแววตาสีวาว ไม่ใช่เงาคนอื่น มันเป็นภาพสะท้อนตัวผม สติเหมือนจะลอยๆ กลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมรับรู้ มาจากตัวไอ้จี ....พยายามห้ามใจตัวเองอยู่ ....
ที่จะไม่ใกล้มันมากกว่านี้ ....
..
.
แต่ทำไม่ได้ ....ฝืนไม่ได้ ....
..
.
ผมค่อยๆดันตัวมันลงนอนไปกับพื้นเตียงแล้ว ไล้จมูกตามกลิ่นหอมที่ฟุ้งออกมา ...ใช่กลิ่นนั้นละ ....กลิ่น..มันมาจากตัวไอ้จี ...
..
.
-
เห็นสปอยแล้วอยากกรีดร้องงงงงงงวว
เดียร์โดนอีกแล้วววววว
-
สรุปแล้วไอคุณจีนี่จ้องจะงาบใครกันแน่หว่า
และมันเป็นตัวอะไร
ได้โปรดมาต่อเหอะสปอยมันทำให้ค้าง.....
-
หมั่นไส้ไอเดียร์ แหม ๆ เอลอยู่ในกำมือเพราะฝีมือล้วน ๆ
-
แค่เดียร์กับจีจะฟาดกันน่ะไม่น่าตกใจเท่าไหร่หรอก
แต่กลัวเดียร์จะลอกคราบเนี่ยดิ มันต้องเป็นอะไรที่สครีมมากแน่ๆ
-
ฮากับตอนที่46 อยากอ่านตอนที่47 แล้ว
-
สัญชาตญาณเบื้องลึกค่อยๆโผล่ออกมาแล้วสิ งานนี้ไอเดียร์โดนวางเหยื่อล่อรึเปล่าเนี่ย
-
จีกะจะงาบแฟนเขา แต่เจอเจ้าตัวเขางาบซะก่อน
แล้วจะติดใจเดียร์อีกคนมั้ยเนี่ย หุๆๆ
-
อูวววววววว ไอเดียร์ ....
ตั้งแต่เป็นคุณนายเมียงูนี่ แรงและมั่นขึ้นทุกวันเลยนะ :a14:
ไอ้คุณมังคุดกะจะทำให้เขาหึงหรอ พอเขาไม่หึงทำเป็นงอน
นี่ถ้ารู้เหตุผลจริงๆนี่คงกลายเป็นงูบินได้ ตีปีกพั่บๆ
เฮ้อออออ น่าจะมีคลิปหลุด รถผีสิง เด้งดึ๋งๆจริงเลย :oni1: :oni1:
โอ้ววววว สปอยจะฆ่าช้านนนนนนน
ของเขามาประเคนถวายใส่ถาดทองถึงที>>>ที่
เอลปรับเบาะนั้งให้เลื่อนออก แล้วจับตัวผมให้ลุกข้ามไปนั่งค่อมทับบนตัก>>>นั่ง คร่อม
มือปลาหมึกที่กำลังรุ่มร่ามกับกระดุมและซิบของผม>>>ซิป
เพราะตอนนี้ผมยังนั่งค่อมมันอยู่เหมือนเดิม
แป๊บเดี๋ยวนะ>>>เดียว
มันดึงผมลงไปจูบแล้วปลดซิบกางเกงตัวเองลง
ขวดแบบเดียวกับที่คอนโดฯ และที่หอผมแป๊ะ>>>เป๊ะ
มือข้างหนึ่งรั้งเอวผมไว้ไม่ให้ถอนหนี>>>ถอย
เอ้าส์ดอ ตอนทุ่มกว่าๆ>>>เอ้าท์ดอร์
แต่ไอ้งูยักษ์มันกับชะลอสถานการณ์>>>กลับ
-
จากนี้ไป...กำลังจะเริ่มแล้วสินะ...
crawling vs missing (http://www.youtube.com/watch?v=xVQ4lRRYrfk)
-
ร้อนแรงจริงจริ๊งคู่นี้ แจ่มมากเลยเอล แยกเขี้ยวดัดสันดานเด็กแรดได้ใจมาก
โอยยยย แต่ปวดหมอง คุณพี่รามกลับมาจะทำไง 3พี ดีมั๊ย - -"
ขออนุญาตเมินสปอย เดี๋ยวค้างงงงงง 555
-
สปอยแบบนี้แสดงว่าำไอเดียร์จะลอกคราบเต็มตัวแล้วสินี่
พี่รามจะกลับมาทันไหมนะ
-
กาลกีรตี บทที่ 47
มรสุมเข้า....
ท้องฟ้ามันเลยขมุกขมัว เย็นๆชื้นๆ แปลกๆ มุมมองภาพกรุงเทพผ่านจากกระจกคอนโดฯ หมอกหนาสีหม่น...เหมือนล้อมคลุมเมืองทั้งเมืองไว้ในแดนสนธยาเลย....
...
..อากาศแบบนี้เหมือนอย่างกับอยู่ในอีกโลกหนึ่ง...ผมตื่นขึ้นมาตอนรุ่งสาง ท้องฟ้ายังมืดเพราะกลุ่มเมฆฝน สายฝนยังไม่ซาเม็ด งูยักษ์ยังนอนอย่างสบายอารมณ์บนเตียงกว้าง ภาพสายฝนที่สะท้อนผ่านกระจกด้านนอกดึงดูดผมให้ต้องก้าวลงจากเตียง ...พื้นห้องเย็นเท้า แต่ยังเย็นน้อยกว่าตอนที่แนบฝ่ามือลงบนกระจก สายฝนและเส้นสายสีเงินที่ฟาดผ่านท้องฟ้า สะกดผมให้ยืนนิ่ง...ผมชอบอากาศแบบนี้นะ แต่ไม่ชอบสภาพตัวเองในตอนนี้ ....โรคน่ารำคาญอย่างภูมิแพ้เหมือนจะกลับมาอีกครั้ง รำคาญตัวเองที่ต้องเป็นภาระให้ไอ้งูยักษ์ กับแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ... สองสามวันมานี้ เอล ทิ้งงานที่บริษัทมานอนเฝ้าผมทั้งวัน...หงุดหงิดตัวเองไม่อยากให้ เอล มันกังวลกับผม ร่างกายผมในตอนนี้เหมือนหุ่นยนต์แบตเสื่อม... ที่ เอล มันห่วงมากจนเป็นบ้าเป็นหลังหลักๆก็เรื่องการวูบไปเฉยๆของผมนี้ละ ตอนแรกที่อาการมันเริ่ม ผมอาบน้ำในอ่างกับ เอล แค่ชั่วนาทีที่ เอล หันหลังให้ ผมก็วูบแล้วจมลงอ่างอาบน้ำดีที่ เอล มันอุ้มผมขึ้นมาทัน ผมไม่รู้ตัว ไม่รู้ด้วยว่าทำไมช่วงนี้ร่างกายถึงได้เหมือนจะปิดสวิตช์ตัวเองได้ตลอดเวลา...
....เสียงครืดดังยาว ตามมาด้วยประกายเส้นสีเงินที่สว่างโร่ ผมจ้องมองแล้วลากสายตาตาม ยืนมองอยู่พักใหญ่ๆ ถึงได้ยินเสียงงูยักษ์มันคำรามเรียกให้กลับไปนอน กำลังจะหันหลังกลับเสียงฟ้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมเหลียวหันกลับไปมองทันช่วงที่เส้นสีเงินฟาดลงมาพอดี แสงสว่างชั่วเสี้ยวของสายฟ้า ..สะท้อนภาพที่ทำให้ผมตัวเย็นเฉียบ... กระจกมันสะท้อนภาพผม ภาพแววตาสีแปลกที่สว่างในความมืด ผมที่ยาวลงมาปรกต้นคอ เลยไปจนถึงแผงอก และเงาดำที่กำลังเคลื่อนไหว ....
....
.
....มันค่อยๆเคลื่อน จาก ช่วงเอวขึ้นมาที่ กลางอกผม ..เสื้อกล้ามสีขาวยิ่งขับให้ภาพมันชัด...ภาพของ 'มัน' ที่กำลังเคลื่อนไหวใต้ผิวหนังของผม !!!
...
***
"....."
ความกลัวมันยังอยู่กระทั่งตอนตื่นนอน...
...
.
......เช้านี้ผมตื่นมาแบบเนื้อแนบเนื้อ เอล มันรัดผมไว้แน่น แน่นขนาดอากาศเย็นๆแต่ไม่ต้องใช้ผ้าห่มกันเลยทีเดียว ลืมตาขึ้นมาพร้อมความกลัวที่ยังติดตา วันนี้ผมตื่นมาแบบหวาดๆ เล่นเอาหลอนครับ ....ผมคงจะเหนื่อยมากแล้วฝันเพ้อเจ้อไปเอง ว่ารอยสักบนตัวผมมันเคลื่อนไหวได้ แค่คิดถึงภาพนั้น ขนก็ลุกซู่แล้ว...
"เอล...ตื่น ...อึดอัด..."
ผมดิ้นดุกๆ ให้ เอลมันรู้ตัวแล้วคลายแรงรัดออก เช้านี้มันแปลกๆ ปกติเรานอนกอดกันนะ โอเคมันอาจมีรัดผมบ้างถ้ากลับร่างเดิม แต่ทุกทีมันไม่เคยพันเป็นเกลียวรัดผมไว้ทั้งตัวแบบนี้ เข้าใจ สภาพเขียดโดนงูรัดเลยผม ดีนะมันไม่เผลอกลืนผมเข้าไปด้วย ..
"ภัทร ....รัก ยูนะ ...."
กำลังดันหัวใหญ่ๆ มันออก ไอ้งูยักษ์ก็เริ่มกลายเป็นมังคุดร่างยักษ์ แถมละเมอแอร์พูดอ้อนๆไม่พูดเปล่าถือโอกาสโอบเอวผมซะงั้น ....คงจะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้าท่อนล่างมันไม่เป็นหางเลื้อยลูบขาผม กลับเป็นพวกครึ่งๆกลางๆอีกแล้ว ผมถอนหายใจและหันไปนอนตะแคงมองหน้ามัน ตอนสะลึมสะลือมันปล่อยเนื้อปล่อยตัวตลอด นิ้วผมลูบเขี้ยวยาวๆที่โผล่พ้นริมฝีปาก รู้ว่ามันคม แต่สงสัยว่ามันมีพิษหรือเปล่า ไม่คิดว่าตัวเองเขียนการ์ตูน คอมมิคมอนสเตอร์ วันดีคืนดีจะได้แฟนเป็นพวกมอนสเตอร์ เหมือนอย่างที่เขียน...สังคมเราถ้าสังเกตดีๆมีพวกแบบนี้เดินปะปนอยู่กับมนุษย์รึเปล่านะ ...ผมเขี่ยนิ้วลูบเขี้ยวมันเบาๆ มัวแต่สนใจเขี้ยวคม ไม่ได้มองเลยว่า ...ดวงตาสีมรกต ค่อยๆเปิดออกแล้วจ้องมองผมอยู่...
"...ภัทร อย่าจ้องใคร...เหมือนที่ทำกับไอ..."
เอลมันจับมือผมไปแตะที่ริมฝีปาก ....แววตาที่มองมามันจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่ประโยคลอยๆ....
ไม่ได้รับปากหรือยืนยันอะไร....ผมไม่เคยสัญญากับสิ่งที่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้ ...
***
มาถึง สนพ. แบบงงๆ ไม่รู้ว่าวูบหลับไปตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าออฟฟิศแล้ว เปิดประตูรถออกมาเจอ ฝิ่นกับไอ้ริน ผมเดินออกมาก่อนจะเห็นว่า เอล มันจะเรียกไอ้ฝิ่นให้เข้าไปคุยด้วย ไม่รู้ว่ามันคุยกันเรื่องอะไรเพราะไอ้รินปรี่มาดึงแขนผมเข้าออฟฟิศ มันบอกว่าจะโชว์งานใหม่ให้ดู
....
ผ่านมาเกือบจะเที่ยง ก็ยังไม่ได้ถามไอ้ฝิ่นเลยว่ามันคุยอะไรกับ เอล พยายามมองหามันอยู่ จนเห็นว่ามันเดินเข้าไปในแคนทีน เลยเดินตาม เข้ามาเห็นมันกำลังกดน้ำอยู่ ส่วนที่อ่างล้างจานผมเหลือบๆไปเห็นไอ้จี กำลังง่วนกับอะไรไม่รู้ ปิดประตูแคนทีน เสียงซ่าของฝนที่ยังตกอยู่ดังขึ้นมาเลย ไม่รู้ใครเปิดประตูหน้าต่างห้องแคนทีนไว้ อากาศชื้นๆเย็นๆ ทำให้ห้องมันมืดๆดีที่เปิดไฟอยู่
"ไอเดียร์ คืนนี้มีเลี้ยงไปปะ?”
ไอ้ฝิ่นมันหันมาถามผม พร้อมยื่นกระป๋องน้ำแดงมาให้....แหม...ทำยังกะกูเป็นกุมารทอง ...
“งานอะไรอะ? ถ้าเลี้ยงวันเกิดไม่ไป ถ้าเมาที่คลับใบไม้ก็ไม่ไป....”
“โห่คุณไอเดียร์ครับ...แดกฟรียังมีต่อรอง ”
“ลองมาเป็นกระผมบ้างไหมละครับไอ้คุณฝิ่น ! ดอกแรกเจอกระจกจิ้มหลัง ดอกสองเจอลูกปืนอัดเข้าพุง ดอกสามกระผมไม่โดนมีดปักตัดเส้นเลือดเลยหรือไงครับ ....ช่วงนี้เพลาๆเรื่องเที่ยวแล้ว พี่รามยิ่งบอกให้ระวังตัวอยู่ ...”
“เชื่องกับคุณรามจริงนะมึง มีซัมติงอะไรกันรึเปล่าวะ? ”
ไอ้ฝิ่นแซวแล้วเอากระป๋องน้ำดำเย็นๆ จิ้มแก้มผม ....หาได้แคร์ไม่....ผมยักไหล่แล้ว หันกลับไปดู ไอ้จีที่หันมามองผมพอดี แค่สบตามันก็หันกลับไปยุกยิก ที่ซิงค์ล้างมือต่อ ...เห็นไอ้จีมันกลัวๆลนๆ แล้วหัวใจผมเต้นแปลกๆ ... คงคิดมากไปเองมั้งผม ผมคุยกับ ฝิ่นมันต่ออีกนิด ยังไม่ได้ถามเรื่อง เอล เลยว่ามันคุยอะไรกัน เสียงฟ้าก็เปรี้ยงขึ้นมา ไอ้จีแต๋วแตกร้องลั่นจนไอ้ฝิ่นตะโกนแซว มันหันมาค้อนไอ้ฝิ่นแล้วบ่นอุบอิบอะไรคนเดียว มองอย่างนี้แล้วแม่งก็น่ารักดี ถ้าไม่ติดกวนตีนกับปากหมาไม่รู้กาลเทศะนะ
"เอ้ย! คุยกับผมตามองผมสิครับคุณเพื่อน ...สรุปมึงจะเอาไง ไปเปล่า? คลับใบไม้อะล่ะ ไปกับมึงมีส่วนลดตลอด แถมได้เหล้าฟรีด้วย "
ผมสั่นหัวปฏิเสธโดยทันที...ทำเครื่องหมายดอกจัน ไว้ตัวใหญ่ๆ เลยว่าไม่รับงานวันเกิด และไม่รับงานแสดงใดๆ ณ คลับไม้ใบ ...คิ้วขวากระตุกถี่ๆ แบบนี้แม่งลางร้ายชัดๆ
...
.
.
แต่ก็นั่นละ.....
..
.
.
คนมันจะซวย ....
.
.
.
ระวังยังไงมันก็ซวย.....
***
...
.
เอลติดประชุม อีกแล้ว....ผมเข้าใจ ไม่ได้งอนอะไร เพราะช่วงนี้รู้ดีว่าที่บริษัท เอล ยุ่งมาก อิตาลีมีปัญหาเรื่องค่าเงินอยู่ไม่สิ ทั้งโซนยุโรปเลยมั้ง เห็นโทรทัศน์ออกข่าวปาวๆ กำลังจะเก็บของกลับหอ ไอ้ฝิ่นก็เดินเข้ามาหา
"งานเลี้ยงรับน้องอย่างเป็นทางการ ไอ้รินกับไอ้จี ร้านอาหารแถวเกษตร ร้านเล็กๆ เงียบๆ ไม่มีตีกันแน่นอนกูรับรอง...ไม่ต้องปฏิเสธ กูขออเล็กซ์แล้วเมื่อเช้า "
....รวบรัดได้ใจมากเพื่อนผม ยังไม่ทันคิดตามเลย ก็มานั่งอัดในรถแล้ว ไอ้ฝิ่นขับรถ พี่ชิต(หัวหน้าฝ่ายศิลป์)นั่งหน้า ข้างหลัง ฤทัย(ประชาสัมพันธ์) น้องฟ้า (การตลาด) ผม ไอ้ริน และไอ้จี ไม่ต้องสงสัยว่านั่งกันมาได้ไง น้องฟ้านั่งตักฤทัย ไอ้รินนั่งตักผม ทิ้งให้ไอ้จีนั่งกลางคนเดียว ... หลังจากเย็นนั้นที่เลี้ยงน้ำมัน รู้สึกไอ้รินแม่งจะติดผมขึ้นมาโดยทันที ....มันไม่ถามผมเลยว่าผมยอมให้มันมาติดด้วยรึเปล่า...
....
.
***
ลงจากทางด่วนขับต่อมาอีก สามสิบกว่านาที ก็ถึงร้าน บรรยากาศสบายๆ มีคนอยู่บ้างแต่ไม่มาก ร้านติดหรูนิดๆ ผมกระซิบบอกไอ้ฝิ่นก่อนเลยว่าหารทุกคนนะมึง ...
เข้าร้านมาได้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย โว๊ะ!! พี่วุฒิ พี่ก้อง พี่มังกร พี่แอม แก็งค์ติ่ม พี่นพ พี่แนน ป๋า ฯลฯ วู้!!! งานรวมพลชัดๆ ไหงไอ้ฝิ่นไม่บอกก่อนวะ...
...
***
"ไอเดียร์ กลับยัง ?"
ไอ้ฝิ่นกระซิบถามตอนผมกำลังกรอกเหล้าผสมน้ำแก้วที่สิบกว่าๆลงคอ บรรยากาศดี ดนตรีไม่ได้ฟังติดคุยเพราะคนนั่งข้างๆ ก็คุยสนุก เลยดื่มจนลืมตัว หันไปกระซิบมันว่า ขอเวลาอีกนิด มันทำหน้าเซ็งๆ แล้วตักยำถั่วพูเข้าปาก ...
นั่งๆกึ่มๆ เสียงแก้วแตกเพล้ง หันไปดูเห็น ไอ้จีหน้าซีด กุมมือเลือดโชกเลย ไอ้รินยกมือไหว้ขอโทษปลกๆ เห็นหน้าแม่งไม่ชัดเลยดูไม่ออกว่ามันจงใจหรือแค่อุบัติเหตุ เล่นเอาเงียบทั้งร้าน ผมตัดสินใจเดินเซเข้าไปเคลียร์สถานการณ์ก่อนเพราะไอ้รินอะเหลนรหัสผม พนักงานที่ร้านรีบเข้ามาดูพร้อมเชิญให้ไปทำแผล บรรยากาศเริ่มไม่สนุกแล้ว ผมเลยจูงข้อมือไอ้จีให้เดินตามพนักงานไปไอ้รินจะตามมาด้วย แต่ผมพยักหน้าให้ไอ้ฝิ่นประกบไอ้รินไว้ กลัวมีเรื่องเพราะไอ้จีมันร้ายลึกเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ กลัวทางผู้ใหญ่จะมองว่าไอ้รินแกล้งไอ้จีด้วย เพราะมันเคยมีคดีกันมาก่อนหน้านี้
***
ระหว่างทางเดินผมจับข้อมือไอ้จีไว้ มันทำท่าจะดึงและแกะมือผมออกหลายครั้ง แต่พอผมหันไปมองมันก็หยุด สีหน้ามันซีดๆ มองผมหวาดๆ มืออุ่นๆของมันสั่นจนผมรู้สึกได้ ...พนักงานร้าน เดินนำมาถึงห้องห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องพักพนักงานเพราะในห้องมีทั้งเตียงทั้งโซฟา ตู้เสื้อผ้าและซิงค์ล้างมือ
....
..เลือดไอ้จีออกมากอยู่ ผมกดแผลมันไว้จนเลือดหยุดไหล ...ไม่อยากให้พวกข้างนอกกังวลผมเลยบอกพนักงานร้านว่าเดี๋ยวผมดูแลไอ้จีเองให้น้องเขากลับไปดูที่โต๊ะดีกว่า หลังจากนั้นก็มีแค่ผมที่อยู่กับไอ้จี ลากมันไปที่อ่างล้างมือ ล้างเลือดล้างมือให้มันถึงได้เห็นแผลที่ฝ่ามือกว้างพอสมควร ไม่รู้ว่าไอ้รินมันซุ่มซ่ามท่าไหน กลับไปคงต้องเจอสักโบก
...ผมชิวๆเพราะคราวนี้ผมไม่ได้เป็นคนเจ็บเอง...มือไอ้จีมันสั่นๆ แปลกๆ เงยหน้าไปดูถึงได้รู้ว่ามันร้องไห้ ....
"เป็นเหี้ยอะไร เจ็บหรอ?"
เห็นหน้ามันอย่างนั้นต่อมขี้สงสารผมก็ทำงาน ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมัน แต่มันย่นคอหนี แถมหลับตาเม้มปากแน่น หน้าขาวๆซีดลงไปอีกแล้ว
"กลัวกูหรอ?"
ผมถามแล้วใช้ผ้าซับมือที่สั่นๆของมัน
"....แฟน..พี่ไม่ใช่คน...พี่...ก็ด้วยใช่ไหม?..."
มันถามผมเสียงสั่น น้ำตาร่วงลงพื้นแล้วตอนนี้ ผมได้แต่ยิ้มบางๆ กำลังจะตอบกลับไปว่า 'ไม่ใช่' ยังไม่ทันอ้าปาก...
'เปรี้ยง!!!!'
จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาเสียงดังสนั่น ไอ้จีตกใจ ดึงมือมันกลับแผลมันเลยเปิดเลือดข้นสีแดงซึมออกมาจากแผลอีกครั้ง ผมมองมันนั่งตัวสั่นกับแผลที่มือ เลือดมันออกมามากจนหยดลงพื้น
"...จี..."
ขนาดเรียกเบาๆมันยังผวาเลย ตอนนี้ผมเลยอดสงสารมันไม่ได้ เพิ่งรู้ตัวว่า เอล เล่นมันหนักไป...ได้แต่ถอนหายใจ แม่งมันกลัวขนาดนี้เลยหรอเนี้ย รู้สึกผิดขึ้นมาเหมือนกัน ผมลูบหัวปลอบมันเบาๆ จนมันหายสั่น เลือดเจ้ากรรมก็ดันไม่หยุดไหล ขืนไม่ทำอะไรลมแดกแน่มึงไอ้จีเอ้ย.. ถือวิสาสะ ดึงแขนมันมาเช็ดเลือดอีกครั้งจะได้ทำแผลอย่างจริงๆจังๆสักที
"พี่จะทำอะไร ผม..."
ไอ้จีถามปากสั่น มือไม้อ่อนแล้ว เห็นมันยังกลัวไม่เลิก จากน่าสงสารชักเปลี่ยนเป็นน่าหมั่นไส้แล้วสิ ทำกูไว้เยอะขอคืนสักดอกแล้วกัน ผมจับมือมันมาแล้วแตะริมฝีปากซับเลือดที่ฝ่ามือมัน...ไม่ลืมจ้องตามันด้วยเพื่อความสมจริงในการแกล้ง
"...กินนายเข้าไปตอนนี้เลยดีไหม? อยู่กันสองคนด้วยสิ..."
ปรับวอลุ่มเสียงเย็นแล้วจ้องตา ...เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง ไอ้จีไม่ได้แหกปากร้อง แต่แววตาที่มันมองตอบกลับมา เหมือนกลัวสุดขีด น้ำตามันร่วงผลอย ลงมาเรื่อยๆ ... เหมือนมีแรงดึงดูด แทนที่ผมจะหยุด ผมกลับซับชิมเลือดที่มือมันอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่แค่แตะริมฝีปาก แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้ ผมเลียชิมเลือดมันเข้าไปจริง ๆ
..
.
.
.รสเลือดมันหวานมากกว่าคาว ....เหมือนได้ดื่มน้ำเย็นๆตอนคอแห้งๆ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมเลียซ้ำๆที่ฝ่ามือมัน เลียชิมจนเลือดมันหยุดไหล ควบคุมตัวเองไม่ได้ หยุดตัวเองไม่ได้
.....
ด้านนอก... ฝนตกไม่ลืมหูลืมตาเลย ....
"..พี่...ไอเดียร์ ...ผมกลัว...ผมกลัวแล้ว..."
ได้สติกลับมาอีกครั้ง ตอนไอ้จีมันปากสั่นเรียกผม
"...."
ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง มือไอ้จีซีดแล้วตอนนี้ เลือดมันหยุดไหลแล้ว ผมเลยเรียกสติตัวเองกลับมาเริ่มทำแผลให้มันอย่างจริงๆจังๆ
ห้องเงียบ ผมอึดอัดกับท่าทีของไอ้จี ตัดสินใจบอกมันไปว่าล้อเล่น มันเงยหน้าซีดๆขึ้นมา ผมย้ำประโยคเดิมกับมันก่อนจะรุกคว้าข้อมือมันให้เดินกลับไปสมทบพวกข้างนอก กำลังจะเอื้อมมือผลักประตูกระจก อยู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมา ไม่ทันนับสามไฟห้องก็ดับลง ...
ห้องทั้งห้องมืดไปหมด ...
....
..
...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวตัวเอง ... กระจกด้านนอกสะท้อนแววตาสีวาว ไม่ใช่เงาคนอื่น มันเป็นภาพสะท้อนตัวผม สติเหมือนจะลอยๆ ผมเผลอเลียริมฝีปากตัวเอง ...รสชาติของเลือดหวานๆยังติดอยู่ที่ปลายลิ้น มือผมที่จับมือไอ้จีไว้ รู้สึกได้เลยว่าไอ้จีมันผวา ตามเสียงฟ้าที่ลงมาอีกเป็นระยะๆ
...แล้วผมก็ได้กลิ่น....กลิ่นหอมอ่อนๆ ....กลิ่นหอมที่ผมต้องหันหาที่มา ... กลิ่นมันอยู่ข้างหลังผม ... กลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมรับรู้ มาจากตัวไอ้จี .... ในความมืดผมไม่เห็นหน้ามัน แต่รับรู้ว่ามันยังอยู่ เพราะผมยังจับมือมันไว้แน่น หัวใจผมเต้นแรง ...ตอนได้ยินเสียงมันสะอื้นเบาๆ ... พยายามห้ามใจตัวเองอยู่ ....
.
.
ที่จะไม่เดินเข้าไปใกล้มันมากกว่านี้ ....
..
.
แต่ทำไม่ได้ ....ฝืนไม่ได้ ....
...
.
แค่อึดใจสายตาผมก็ปรับสภาพ..ในความมืด ผมจับมือมันเดินนำไปที่เตียงพนักงาน ทั้งห้องมืดสนิทแต่สายตาผมกลับเห็นภาพในห้องชัดเจน ...เห็นกระทั่งสายตาหวาดกลัวของมัน
...
..สุดท้ายมันก็มานั่งนิ่งอยู่บนเตียง ...
...เหมือนมันจะทำอะไรไม่ถูก...
เมื่อ....ผมค่อยๆดันตัวมันลงนอนไปกับพื้นเตียง แล้วไล้จมูกตามกลิ่นหอมที่ฟุ้งออกมา
...ใช่กลิ่นนั้นละ กลิ่น..มันมาจากตัวไอ้จี....
....
.
"....พี่ไอเดียร์....จะทำอะไร...พี่....ผมกลัวนะพี่..."
-
น่ากลัวววว o22 o22 :a5: :a5:
-
โหย ลุ้นอะ
-
กรี๊ดดดดดด ไอเดียร์จะทำอะไร
มันกำลังจะออกมาใช่ไหม :serius2:
แล้วเอลทำไมปล่อยให้เดียร์ออกมาโดยที่อาการไม่ปกติ
ไอ้งูเหลือมทำไมไม่ดูแลเดียร์ดีๆ :sad4:
-
กินเลือดเข้าไปไอเดียร์จะกลายร่างหรือเปล่า
-
ไอเดียร์อย่าเปิดเผยตัวจริงนะ แล้วไอ้งูยักษ์อยู่ไหนมาเอาไอเดียร์ไปที
-
โดนเจี๊ยะแน่ :a5:
-
จะกินจริงๆเหรอ
พลำกินได้ทุกสิ่งซะด้วยสิ
-
ไอเดียร์วูบบ่อยๆยังงี้ แล้วเอลก็ดูระแวงอย่างงั้น
ไม่รู้นายเอลได้จ๊ะเอ๋กะไอเดียร์ภาคพิสดารรึยังนะ
แล้วไหงนายเอลกลับมาเปลี่ยนร่างตอนตื่นได้อีกล่ะ แม้ว่าจะแค่ครึ่งตัวก็เถอะ
ภาวะต่อต้านของไอเดียร์อ่อนลงแล้วหรือไง
ไอเดียร์เวอร์ชั่นนักล่าช่างรังแกนี่ก็น่ารักดีนะ เล่นเอากระต่ายน้อยตัวสั่นงันงก
แต่ถ้ากลายเป็นนักล่าตัวจริงจะออกหลอนไปเลยไหมเนี่ย
ปล. ที่เอลบอกว่า "...ภัทร อย่าจ้องใคร...เหมือนที่ทำกับไอ..." อยากตะโกนบอกว่า สายไปแล้วล่ะนาย เค้าเล่นเกมจ้องมองกันอย่างลึกซึ้งจนแทบจะกลืนกินกะพี่รามไปเรียบร้อยแล้ว โฮะๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!
อย่ากินนะ
อย่ากินไอจีนะ
เดี๋ยวท้องเสีย :laugh:
-
อยากให้เอลปล่อยมือเดียร์จริงๆ
ชอบทำให้เอลเสียใจนัก
ไอเดียร์จะได้เด็ดขาดซะที เลือกซะคน
-
:call: :call: :call:
-
SENGPED AWARDS 2012 [ครั้งที่ 6]
คนเขียนไม่สิทธิโหวตนิยาย อายุไม่ถึงเกณฑ์ :sad4: แต่มีสิทธิ โหวตคนอ่านละตัววววว :-[
ไม่กล้าหวังให้มีชื่อเข้าชิง เพราะ ปีนี้นิยายเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เยอะจน โมดุฯ ส่ง PM แจ้งไม่หวาดไม่ไหว เลยไม่หวังสาขาไหนเลย หวังมากเดี๋ยวจะเสียใจมาก
แต่แอบหวังอยู่ .....บ้าง.....
ถ้ามีสาขา นายเอกที่ใจโลเลที่สุด ในสามโลก
จะส่ง นาย ไอเดียร์-ไอดิภัทร เข้าประกวด ...ว่ามันต้องได้ติดมาสักรางวัลละน่า... :z3: :z3:
-
แดกเลย....
:กอด1: ค้างงงงงงงงอะ :z3:
-
^
^
^
โหดแท้หล้า....น่าส่งไปอยู่กับพลำ o22 o22
-
ไปโหวตให้เรื่องนี้ด้วยล่ะ ขอให้ได้นะจ๊ะ :กอด1:
ตอนนี้จีน่าสงสารหน่อยๆ ดันมาเจอพวกมอนสเตอร์
ร้ายไม่ออก ร้องไห้แงๆกันเลยทีเดียว เหอๆๆ
ลุ้นๆตอนต่อไป :serius2:
-
ไปโหวตให้เรื่องนี้ด้วยล่ะ ขอให้ได้นะจ๊ะ :กอด1:
V
V
V
โฮฮฮฮฮฮฮฮ....คุณแฟน :sad4: ถลาซบแทบอก :-[ :-[ :L2: :L2: :L2:
-
น้องจีเวอชั่นไม่แรดก็น่ารักดีนะ แต่ไอเดียร์น่ากลัวไปป่ะ มิน่าเอลตามแจ ตอนหน้าน้องจีจะชะตาขาด หรือจะมีใครมาช่วยกันหนอ พี่งู หรือพี่นกจะมาป่ะเนี่ย
รอตอนหน้าค่าาาา
-
เลือดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาของสปีชี่แบบไอเดียร์ ???
ดูเหมือนการควบคุมตัวเองหลุด ๆ มาสักพักแล้ว
พอเจอเลือดแล้วก็เลย.....
-
ไอเดียร์ดูหลอนๆนะตอนนี้ จะลอกคราบหรอ ไหนว่าพี่รามจะไม่ยอมไง
จะได้กินมั้ยน้า.......หรือจะกินตรงไหนก่อนดี o18 o18
เหมือนล้อมคลุมเมืองทั้งเมืองไว้ในแดนสนทยาเลย>>>สนธยา
เหมือนจะปิดสวิตท์ตัวเองได้ตลอดเวลา>>>สวิตช์
ความกลัวมันยังอยู่กระทั้งตอนตื่นนอน>>>กระทั่ง
แค่คิดถึงภาพนั้น ขนก็รุกซู่แล้ว>>>ลุก
คอมมิคมอนเตอร์ วันดีคืนดีจะได้แฟนเป็นพวกมอนเตอร์ เหมือนอย่างที่เขียน...สังคมเราถ้าสังเกตุดีๆ>>>มอนสเตอร์ สังเกต
หาได้แคร์ไม>>>ไม่
ทำเครื่องหมายดอกจันทน์ ไว้ตัวใหญ่ๆ>>> ดอกจัน
มันทำหน้าเซ็งๆ แล้วตักยำถั่วพลูเข้าปาก>>>ถั่วพู
ไอ้รินยกมือไหว้ขอโทษปะหลกๆ>>>ปลก
ผมเลยจูงข้อมือให้จีให้เดินตามพนักงานไป
น่าจะป็นห้องพักพนักงาน
ผมซิวๆเพราะคราวนี้ผมไม่ได้เป็นคนเจ็บเอง>>>ชิว
ได้ทำแผลอย่างจริงๆจังๆซักที>>>สัก
ทำกูไว้เยอะขอคืนซักดอกแล้วกัน
เสี้ยงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง>>>เสียง
อยู่ๆฟ้าก็ฝ่าลงมา>>>ผ่า
เห็นกระทั้งสายตาหวาดกลัวของมัน
-
อืม ไอเดียร์เอาจริงเหรอ
ถึงตายแบบไม่เหลือซากเลยนะนั้น
-
เมื่อไหร่คุณรามจะกลับมาขอรับ คิดถึงจะแย่แระ :impress2:
-
SENGPED AWARDS 2012 [ครั้งที่ 6]
คนเขียนไม่สิทธิโหวตนิยาย อายุไม่ถึงเกณฑ์ :sad4: แต่มีสิทธิ โหวตคนอ่านละตัววววว :-[
ไม่กล้าหวังให้มีชื่อเข้าชิง เพราะ ปีนี้นิยายเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เยอะจน โมดุฯ ส่ง PM แจ้งไม่หวาดไม่ไหว เลยไม่หวังสาขาไหนเลย หวังมากเดี๋ยวจะเสียใจมาก
แต่แอบหวังอยู่ .....บ้าง.....
ถ้ามีสาขา นายเอกที่ใจโลเลที่สุด ในสามโลก
จะส่ง นาย ไอเดียร์-ไอดิภัทร เข้าประกวด ...ว่ามันต้องได้ติดมาสักรางวัลละน่า... :z3: :z3:
เหอะๆๆ คนเขียนเด็กนะเนี่ย อายุไม่ถึงเกณฑ์
เค้าอยากโหวตคุณรามอ่า แต่มันโหวตมิด้ายยยยยย ใส่ไปในช่องพระเอกเลยได้ไหม
:o12: :o12: :o12:
-
V
V
V
โผถลาซบอกซันชา.... :o12: :o12: คุณรามของเขาไม่ใช่ตัวร้ายเน้อ...ถ้าจะกรุณาดัน เจ้าของปีกให้มีชื่อติดในแวดวงเขาบ้างก็โอเค ต้อนรับการกลับมาของพี่เขาหน่อย....อุ้ย....หลุดปาก :z10: :z10:
**ปล. ขอกดเลข 96 นะ :m25: :m25: ชอบบบบบบ...
-
V
V
V
โผถลาซบอกซันชา.... :o12: :o12: คุณรามของเขาไม่ใช่ตัวร้ายเน้อ...ถ้าจะกรุณาดัน เจ้าของปีกให้มีชื่อติดในแวดวงเขาบ้างก็โอเค ต้อนรับการกลับมาของพี่เขาหน่อย....อุ้ย....หลุดปาก :z10: :z10:
**ปล. ขอกดเลข 96 นะ :m25: :m25: ชอบบบบบบ...
โอเช จัดปายยยย
-
อ่านมาราธอนรวดเดียวสะใจมากค่ะ :-[
กรี๊ดดดดด อยากอ่านตอนต่อแล้ว รีบๆอัพนะคะ T__T
# ถ้าจะจิ้นไอเดียร์-จีจะผิดมั้ยคะะ 555555 :laugh:
-
เอลเป็นเหมือนทุกอย่าง ที่พระเอกคนๆหนึ่งจะมีในตัว เท่ห์ หล่อ เจ้าเล่ห์ ขี้อ้อน ขี้หึง และรักเมียมาก
แต่เรากลับชอบรามนะ รามมีเสน่ห์ที่ทำให้คิดว่า ความอบอุ่นมันฟุ้งอยู่ในใจ เพียงไม่กี่ตอนแต่มันช่่างตราตรึง
555555555
ยอมรับเลยว่าอ่านยากมาก ต้องมานั่งอ่านคิมเมนต์ตลอด เพื่อขยายความเข้าใจ
สงสัยว่าเราตีความภาษาไทยไม่ออกใช่ไหมบ้างที 5555
แต่ความไหลลื่นในเนื้อหา ความงมงาม เนื้อหา ปม ทำให้เกิดความน่าสนใจมากกว่าภาษาที่เข้าใจยาก
ไอเดียร์ยิ่งนานวันเข้าเหมือนได้รู้ตัวตนมากขึ้น มีความแรงในตัว ในแง่ของความเป็นคนมาก
ไม่ว่าจะความรัก หรือการดำเนินชีวิต บ้างครั้งไม่ชอบใจที่ทำไมถึงปล่อยให้เลยเถิด
ทำไมไม่ห้าม ทำไมถึงทำแบบนี้ได้นะ แต่ก็นั้นล้ะ บ้างสถาณ์รวมกับตัวตนของเดียร์แล้ว
เพราะไม่ใช่คนแบบนี้นะหรอ ถึงได้เจอเอล ได้รักกัน อาจไม่หวานฉ่ำแต่ความจิ๊ดจ๊าดการันตรีครบเครื่องเลยล้ะ
-
นิยายสุดประทับใจ
ชอบมาก supernatural :impress: :impress: :impress:
พออ่านมาถึงตรงนี้ ติดใจมาก รีบ search หาตำนานครุฑกับพญานาคมาอ่านเลย :mc4: :mc4: :mc4:
-
เอลเป็นเหมือนทุกอย่าง ที่พระเอกคนๆหนึ่งจะมีในตัว เท่ห์ หล่อ เจ้าเล่ห์ ขี้อ้อน ขี้หึง และรักเมียมาก
แต่เรากลับชอบรามนะ รามมีเสน่ห์ที่ทำให้คิดว่า ความอบอุ่นมันฟุ้งอยู่ในใจ เพียงไม่กี่ตอนแต่มันช่่างตราตรึง
555555555
โอว. . . เม้นต์นี้โดนใจมาก เห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์งับ
-
กาลกีรตี บทที่ 48
ข้าเจ้า..วิ่งตามธงทัพท่านอรชุนไปจนไร้หนทาง.... เหม่อมองริ้วธง จนสุดสายตา ...
...เฝ้ารอคอยการกลับมา ทุกโมงยาม ...
..
.
.
เฝ้ารอเพียงพบ....
.
.
.
แค่สายอุระที่ขาดเป็นสองท่อน ....................
เสียงกรีดร้องแห่งข้า.....หาได้มีผู้ใดสนใจ... ความโศกเศร้าเจียนตาย... หาได้มีผู้ใดรับรู้ ...น้ำตาที่ไหลรินเป็นสายเลือด...เหือดแห้งไปกับกาลเวลา.....และชีพที่เป็นแค่...
....เงา....
***
สองฝั่งถนนเงียบสนิท มีแค่ไฟหน้ารถที่ส่องหาหนทาง เสียงลมหายใจหอบพ่นออกมาจากปากผสมปนกับเสียงคำรามขู่ในลำคอที่ควบคุมไม่ได้ .... เจ้าของรถเหลือบมองผู้โดยสารเป็นระยะ ทุกครั้งที่ประสานสายตากันในกระจก... ไม่ใช่คนขับ แต่เป็นผู้โดยสารเองที่เบือนหน้าหนีสายตาคม...แววตาตัดพ้อ ...ของคนขับ....บาดใจจนไม่กล้ามอง...
"...หยุดตัวเอง ....เพื่อเค้าได้ไหม?..."
ประโยคนั้นเป็นประโยคแรกที่เอ่ยออกมานับตั้งแต่ขึ้นมาบนรถคัน สายตาคมละออกมาจากเงาสะท้อนของแผ่นกระจกแล้วมองไกลไปที่ถนน ผู้โดยสารกัดฟันข่มเขี้ยว กำเกร็งกรงเล็บตนก่อนจะมองกระจกแล้วฝืนตอบอย่างติดตลก
"..คนจะคลอดลูก... พลำจะลอกคราบ... ของแบบนี้ใครมันห้ามกันได้หรือโฟร์ท?"
"เค้ารู้ว่าตัวคุมมันได้....ตัวไม่มีอาการมานานแล้วนะ...แล้วทำไม? "
"...อเล็กซ์...อยู่ใกล้ เกินไป...."
คำตอบจมหายไปกับเสียงคำราม .... ผู้โดยสารเอนตัวพิงประตูรถ ข้างนอกมืดสนิท ..สายฝนซัดสายปะทะกระจกรถ แววตาสีวาวสว่างสะท้อนเงาอย่างไม่หลบตา ...มองตัวเองให้เต็มตา ...ข้างในนี่ละ...ตัวจริงที่ต้องคอยปิดซ่อน .... ตัวจริงที่แม้แต่องค์อรชุนยังหวาดกลัว .....
...
.
.
....แม้แต่องค์....กระนั้นหรือ?
.
.
.
...
"เค้าจะพาตัวไปเรือนน้ำชา...กลับไปอยู่กับคุณราม...เค้าโทรไปบอกคุณรามแล้วเรื่องตัว ..."
"....."
"อย่ามองหน้าเค้าอย่างนั้น ...ไม่ใช่แค่ตัวหรอกที่ทรมาน ...คิดว่าเค้าอยากยกตัวให้ใครต่อใครหรือไง? เป็นอย่างนี้...เค้า...เจ็บยิ่งกว่าตัวนะพลำ..."
"...."
"...เค้ามองตัวอยู่ตลอดนะ...เค้าไม่ได้ทิ้งตัว...ตัวก็รู้..."
แววตาสว่างละจากความมืดข้างถนน หันไปจดจ้องสายตาคนขับที่มองผ่านกระจกหลัง...รอยวงรอบคอกำลังปริออก ปลายนิ้วเย็นที่เริ่มจะเกร็งชา ไล้ลูบรอยนั้นเบาๆ แล้วยิ้มเหยียดโชคชะตา
"....เพราะรู้ไง...มันถึงได้เจ็บมากมายขนาดนี้..."
"...."
ความเงียบเข้ามาเป็นเพื่อนสนิทอีกครั้ง...โฟร์ท จิกกำพวงมาลัยรถแน่น ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มข่มอารมณ์ จนห้อเลือด ...
ทั้งโกรธทั้งกลัว...
...โกรธตัวเองที่ดูแลคนรักไม่ได้ ...โกรธพลำเจ้าเล่ห์ที่กำลังใช้ชีวิต ต่อรอง...ให้ตนปรากฏตัว
รู้ว่าเรื่องลอกคราบ ควบคุมมันไม่ได้ แต่การลอกคราบที่ไม่แสดงสัญญาณล่วงหน้าแบบนี้ โฟร์ทรู้ดีว่า พลำ กำลังเรียกร้องความสนใจจากเธอ ... ดีเท่าไหร่ที่เข้าไปดึง พลำไว้ทัน ...ทัน....ก่อนที่จะฝังเขี้ยวกัดเด็กที่ชื่อจี พลำกำลังเล่นกับสัญชาตญาณ รู้ทั้งรู้ว่า ถ้าได้กัดลงไปแล้วจะหยุดตัวเองไม่ได้ แต่ก็ยังจะทำ ....
....นิสัยเสียของคนรัก โฟร์ทรู้ดีกว่าใคร รู้ดีกว่าใครทั้งหมดว่าพลำเจ้าเล่ห์ ช่างประชดประชันขนาดไหน...
และเพราะรู้ดี กว่าใครถึงได้ กลัว...กลัวว่าสักวันหนึ่ง พลำจะยอมแลกทุกอย่าง กับรักที่ไม่อาจเป็นไปได้ ....
รถคันเล็กเปลี่ยนทางมุ่งหน้าขึ้นทางด่วน สายฝนยังพัดสาดตลอดเส้นทาง แอร์ในรถเย็นฉ่ำ... ชื้น... เสียงสายฝนสาดปะทะกระจก เด็กสาวใช้สมาธิไปกับถนน ขับรถโดยไม่หันไปมองคนเบาะหลัง เจ้าของแววตาวาวมองกระจกสะท้อน มองสายตาคมของคนขับที่ไม่เหลียวหันกลับมา ก่อนจะเผลอหลุดเสียงสะอื้นไห้เบาๆ ....หนาวกับแอร์เย็น... แต่หนาวที่สุดที่ความเงียบในรถเหมือนว่าคนขับกำลังจะทิ้งตนให้อยู่....
.
.
.
เพียงลำพัง.....
***
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ...
เรียกได้ว่ามันดังซ้ำๆจน เพื่อนเจ้าของเครื่องต้องเอื้อมมือหยิบมันมาขึ้นมาจากลิ้นชักหน้ารถ แล้วกดรับ ...เหมือนเดิมที่เพื่อนชาวต่างชาติ ถามถึงเจ้าของเครื่องที่ขึ้นรถหายไปกับเด็กสาวรุ่นน้อง คำตอบมันเลยคิดนานกว่าจะเรียบเรียงออกมาจากปากได้ ทั้งๆที่รับปากอเล็กซ์ไว้แล้วว่า จะพาไอเดียร์กลับไปส่งให้ถึงมือ แต่ดันช้ากว่าน้องโฟร์ทซะงั้น ถอดใจบอกอเล็กซ์ไปตามความจริง ว่า ที่ร้านมีเรื่อง ไอเดียร์เลยกลับไปกับรุ่นน้องแล้ว ปลายสายเงียบฟังแล้วตัดสายทิ้ง...
ฝิ่นถอนหายใจยาวไม่รู้ว่าจะโล่งใจดีหรือเปล่า ที่ปลายสายไม่คาดคั้นหรือต่อว่า ไม่รู้ว่าไอ้ฝรั่งดองนั้นคิดยังไง มีความสัมพันธ์ระดับไหนกับ ไอเดียร์ เพราะท่าทางที่ไอ้ฝรั่งมันทำ ....อย่างกับ 'จงอางหวงไข่' คนกลางอย่าง ฝิ่น คงจะไม่ลำบากใจถ้า 'ไข่' ใบนั้นเป็นแค่ ไข่เป็ดไข่ไก่ ไม่ใช่ ไข่จระเข้ ที่งาบเหยื่อไม่เลือกขนาดนี้ ...ดีนะที่เอะใจเดินไปดูไอเดียร์ ว่าแล้วว่ามันนานผิดปกติ ตอนแรกนึกว่าไอเดียร์มันจะเคลมไอ้จี ที่ไหนได้ มันดันปล่อยให้ ไอ้จีหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว ส่วนตัวเองหนีขึ้นรถกลับไปกับน้องโฟร์ทซะงั้น....
"เฮ้ย! รินปลุกไอ้จี ดิ หลับเพลินไปแล้วมึง...คืนนี้ไม่ต้องไปตงไปต่อไหนแล้ว แม่ง...เจ้ามือหนีกลับไปกับสาวแล้ว...เซ็งเป็ด!!"
....
-
ฮือๆ :monkeysad: สงสารโฟร์ท(คัพดี)จังเลย
วามรินทร์ นี่เรื่องใหม่หราตัว :impress:
-
และแล้วววว นังจีก็รอดพ้นจากการ "เปิบพิสดาร" :laugh:
เพื่อนฝิ่นผิดแล้ว ไม่ใช่จงอางนะ แต่เป็น...
อนาคอนด้าหวงไข่ :m20: :m20:
ปูลู เขาก็อยากโหวตมั่งอ่ะ แต่...เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตัวจริงที่ต้องคอยปิดซ้อน>>>ซ่อน
เฮ้ย! รินปลุกไอจี ดิ>>>ไอ้
-
โฮ้ย!!!โล่งอก
ค่อยยังชั่วหน่อย
ไปหาคุณรามเถอะ
แต่ที่แน่ๆสายสัมพันธ์รักแบบนี้มันประทับใจจริงๆ
คุณราม(ชื่อนี้ต้องมาก่อนใคร) เอล โฟร์ท
มันเป็นความอิลุงตุงนังที่มีเหตุและผล สุดโรแมนติก
เพ้อไปแล้ว แต่เค้าคิืดอย่างนั้นจริงๆนะ
-
สงสารน้องโฟร์ทจัง :เฮ้อ:
-
พลำทำไมทำแบบนี้ล่ะ
-
น้ำใต้ศอก (http://www.youtube.com/watch?v=xk6cvXKN-Yo&feature=g-vrec)
* ยอมเป็นวัวเป็นควาย ให้เธอใช้มาเท่าไร ยอมเป็นทาสรับใช้ ให้เธอเป็นนายในใจฉัน...
เป็นตัวจริงอย่างเขานั้นหรือ ที่เธอทำอะไรแล้วต้องยอมทุกอย่าง
หรือเป็นคนรอง อย่างฉันใช่ไหม ที่เธอทำอะไรก็ได้ทำ
คนมาทีหลังไม่ต้องพูดอะไร เสียใจไปก็เท่านั้น
หากมีน้ำตาก็ให้หันหลังไป อย่าให้ใครรู้ว่าเราเจ็บ
* ยอมเป็นวัวเป็นควาย ให้เธอใช้มาเท่าไร ยอมเป็นทาสรับใช้ ให้เธอเป็นนายในใจฉัน
** เมื่อน้ำใต้ศอกมันไหลออกจากตา มันไหลลงมาอาบท่วมหัวใจ
ไม่เคยจะยอมให้ใคร ทำไมต้องยอมให้เธอ
เมื่อน้ำใต้ศอกมันไหลออกหมดใจ เหลือเพียงร่างกาย ที่ไร้วิญญาณ
ต้องทนต้องทรมาน ต้องคอยแอบเก็บอาการ กินน้ำใต้ศอก
( * , ** )
ต้องทนต้องทรมาน ต้องคอยแอบเก็บอาการ กินน้ำใต้ศอก
-
เจ๊พลำนี่ท่าจะดื้อ และก็เอาแต่ใจมากนะเนี่ย
แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ๊แกคิดจะทำอะไรกันแน่
อยู่ๆก็เปิดเผยตัวไปทักทายคุณรามโต้งๆทั้งๆที่ปิดมาตั้งนาน
เสร็จแล้วก็หาเรื่องจะลอกคราบอีกตะหาก
แล้วสรุปว่าลอกคราบมันดียังไงอ่างับ
มันเป็นเรื่องปกติตามธรรมชาติของพลำที่ต้องทำเมื่อถึงเวลา เลื่อนเวลาได้แต่ห้ามไม่ได้
หรือว่าพลำลอกคราบโดยเจตนาเพื่อกำจัดบางอย่างหรือให้เกิดอะไรบางอย่างที่ดีกว่า
แล้วตอนลอกคราบเนี่ย ที่บางทีเจ้าของร่างรู้สึกตัวขึ้นมารับรู้เหตุการณ์ด้วยนั่น
มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือคุณพลำจงใจให้มารู้เห็นด้วยล่ะ
-
อ้าว สุดท้ายเป็นเจ๊โฟร์ทแฮะ เดาไปสอง ผิดทั้งสอง
พลำอยากจะมาก็มาเลย -*- บางทีเราก็เผลอคิดไปว่านั่นเป็นสันดานดิบของไอเดียร์ แทนที่จะเป็นพลำ
รอตอนต่อไปนะคะ ><
-
รออีกนิด จะได้เจอคุณรามแล้ว... :laugh:
-
ว่าแล้ว ต้องเป็นพลำ
แล้วมันจะลงเอยยังไงหนอ
-
...........................
คึดถึงคุณรามอ่ะ -.-
แบบว่า คนเนี๊ย สเป็กเลย ก๊ากกกกกกกกกกกกกก
หนักใจแทยไอเดียร์ เลือกใครดีว่ะ? ฮ่าๆๆ :z13:
-
เกือบแล้วมั้ยล่ะ คราวนี้เป็นโฟร์ทแฮะ
-
Vote นักแต่งให้จ้า สู้ๆ นะจ๊ะ
-
หายไปนานพอมาเจออีกทีได้อ่านยาวเลยคะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงเลยจริง ๆ ทั้งเงื่อนงำต่าง ๆ และความสลับซับซ้อนอีก ชอบมากเลยคะโดยเฉพาะพี่มังคุด *0*
-
แง่วววววว!! ภัทรจะไปอยู่กับคุณรามแล้ว สลับกันไปสลับกันมาดีแท้เหลา
ภัทร ในเวอร์ชั่นอดีต ให้เป็นของคุณรามไปเลยละกัน
ภัทร ในเวอร์ชั่นปัจจุบัน น่าจะเป็นของเอลนะ
ส่วน ภัทร เวอร์ฺชั่นหลบใน(พลำ) ให้เจ้โฟร์ทแกไปซะ
แล้วยังไงถึงจะลงตัวล่ะที่นี้..คุณรามช่วยแก้ไขสิ่งที่เกินจำเป็นที่ติดตัวมาจากอดีตของภัทร แล้วส่งภัทรกลับคืนให้เอลก็ดีนะ :laugh:
(ปล. ตอนหน้าจะแวะมาอ่านแต่จะไม่เม้นท์เพราะเราเป็นแฟนคลับเอลไม่อยากเม้นฉากบาดใจภัทรกับคุณราม 55555+++)
-
อะเหอๆๆ โปรเจคใหม่อีกแล้ว
คราวนี้ยุคไหนล่ะ รุ่นคุณพ่อหนูภังคียะ?
ปล. แรมในหัวเค้าใกล้เต็มเพราะชื่อตัวละครท่านเต็มทีแล้ว
ไม่ใช่แค่จำยากนะ เยอะด้วย T T
-
V
V
V
เอาเลข 99 ปิดปาก ....โปรเจคนี้ยังอีกนานยังไงก็ต้องให้ กาลฯ จบก่อน เพราะมันตีกันหลายเรื่องแล้ว :z3: :z3: :z3: แค่เอามาลงขั้นอารมณ์เฉยๆ กลัว FC. อเล็กซ์ ทำใจไม่ได้เรื่องคุณราม o7 o7
-
วงศาคณาญาติ กะเรื่องเก่าน่ะเอง
มีอินเซสได้อีก
ป.ล. เข้ากระทู้นู๋หมีไม่ได้อ่ะ เข้าแล้วแฮ๊งค์ทุกที ใครติดยันต์ไว้ :sad4:
-
V
V
V
แจกเป็ด เอาไปนอนกอด ชอบจริงๆทะลายจิ้น 144 เลข 4 เขาว่าเลขอาถรรพ์ เมื่อวานทะลายไปคน เข้าไม่ได้เลย เน็ตหลุดตั้งแต่ทุ่มนึ่ง :m31: :m31: :m31: เข้าได้อีกที ตีสอง ผลุบๆโผล่ๆ เป็นนู๋หมีเลย เขาเข้าได้นะ
-
กาลกีรตี บทที่ 49
‘ภัทระนาย!!’
เสียงตวาดก้อง ดังมาพร้อมแรงมือที่ฉุดกระชากให้ไกลจากไอมรณะ... เบื้องหน้าแววตาสีมรกต สว่างวาบ แล้วแปรเปลี่ยนเป็น แดงดาษ ใบหน้าคมเข้มแห่งมัจจุราช เฉียดใกล้ เพียงยังสัมผัสได้ถึงระอุลมหายใจร้อน ... ปลายกรงเล็บใหญ่ เอื้อมคว้าได้แค่อากาศ เสียงคำรามขู่เกรี้ยวกราดจากลำคอ ...โทสะปะทุเดือดเมื่อมิได้ในสิ่งหวัง ...
ภาพแห่งบุรุษครึ่งนาคาราชนั้น ค่อยๆทิ้งระยะห่างและยิ่งห่างเมื่อแรงทะยานตัวของปีกกว้างโบกกระพือพัด โดยหวังให้พ้นจากสถานแห่งนี้ให้เร็วที่สุด แรงรัดของอ้อมแขนใหญ่ รวบดึงให้นายตนให้ทะยานสูงขึ้นฟากฟ้า...ใต้ปีกแห่ง อารักษ์ กึ่งปักษินทร์กึ่งมหิงสา นาม ‘อาชา’ ผู้เป็นนาย สำคัญเสียยิ่งกว่าชีพ...
“...เกือบไปแล้วนะขอรับ...เหตุใด จึงอยู่ที่นี้ได้ ? ภัทระนาย? อย่าล้อเล่นเฉกนี้สิขอรับ นั้นราชานาคาราชนามองค์อรัญญาปักษ์ นะขอรับ หาใช่นาคาราชโดยทั่วไป ...เผชิญหน้าเฉกนี้ต่อให้เป็นมณีปราชญ์แห่งแดนก็เถิด ....จิตวิปลาสเฉกองค์อรัญญาปักษ์ ก็กลืนกินได้อย่างมิคิดสิ่งใด ...หากต้องการละปราณก็คิดถึงใจข้าเจ้าบ้างเถิดขอรับ....ภูติอารักษ์เยี่ยงข้า...ตกตายตามนายตนนะขอรับ...หากท่านสิ้น...ตนข้าเองก็สิ้นเฉกกัน...”
เสียงสายลมมาพร้อมประโยคบ่นยาว.... วงแขนใหญ่ยังโอบตนไว้เสมอเกรงเหตุร้าย ...ภาพราชานาคาราชเบื้องล่าง ค่อยๆห่างออกไปจนเป็นเพียงแค่จุดเล็กในสายตา ....แววตาสีมรกตที่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นสีเพลิงได้อย่างน่ากริ่งเกรง ยังสถิตอยู่ในความทรงจำ... แววตาเฉกไศรพมหินทร์ หากแต่คุกรุ่นไปด้วยจิตวิปลาสแลโทสะ ...
...อดีตว่าที่มหาราชาแห่งนาคาราช...ทรราชอันถูกปลดปีกและจองจำ ...
'องค์อรัญญาปักษ์'
"...อาชา....ข้าเจ้ามิทราบความอันใด...ได้สติ...ก็อยู่ยังหน้าอรัญญาปักษ์ แล้ว...."
"...หากมิใช่องค์ ...กระนั้นคงเป็น พลำท่าน ...ภัทระนาย...พลำท่านทำเกินไปแล้วนะขอรับ...แจ้งเรื่องนี้แก่ องค์ราพณ์ เถิดนาย...หาไม่แล้ว คราหน้าด้วยน้ำมือ พลำท่าน ข้าเจ้าคงได้ตกตายพร้อมองค์เป็นแน่...."
"...อาชา....เจ้ารู้ใช่ไหม...ว่าเหตุใด...พลำนั้นจึงอยากปลิดชีพตนเอง?"
"...พอทราบความบ้าง...หาก..ข้าเจ้ามิอาจตอบความได้ขอรับ ภัทระนาย....เรื่องบางเรื่อง....การได้รับรู้หาใช่ทางออกที่ดีที่สุดขอรับ....."
ประโยคนายอารักษ์ จบลงแค่นั้นก่อนปีกอันคุ้มครองชีพจักกระพือโบกแล้วโฉบเปลี่ยนเส้นทางมุ่งหน้าไปยังทิศแห่งบูรพา .... ทิศที่เจ้าแห่งปีกสายลมนาม องค์ราพณ์ สถิต...
***
กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกเหวี่ยงโยนทันทีที่มาถึง คุณรามวิ่งขึ้นเรือนไปแล้ว ทิ้งให้เด็กสาวชื่อกลอยยืนงง... สักพักถึงจะเข้าใจเรื่องอะไรได้กลายๆ กลอยเดินไปลากกระเป๋าเดินทางขึ้นตามคุณรามไป อดอมยิ้มกรุ้มกริ่มไปด้วยไม่ได้ ก็ข้างบนเรือน คุณไอเดียร์เพิ่งกลับมาถึง ...มีเด็กสาวสุดเปรี้ยวมาส่งเสียด้วย....ดูแล้วคุณไอเดียร์ท่าจะเมา ....กลอย...แอบถอนหายใจยาวที่เด็กสาวนั้นมาส่งคุณไอเดียร์แล้วก็กลับ ...ไม่อยากคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นแฟนคุณไอเดียร์ .....
ก็กลอยน่ะเชียร์คุณรามสุดใจ ......
ใครจะเชียร์คนอื่นเมื่อนายจ้างสุดเท่อย่างคุณราม กับเด็กติสมาดเซอร์อย่างคุณไอเดียร์ ทำให้จิ้นได้ตลอดจริงๆ ...แล้วท่าทีแบบนั้นของคุณราม มันก็ต้องมีซัมติง อะไรกับคุณไอเดียร์บ้างละน่า ไม่งั้นเพิ่งจะบินกลับมา ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น....
"คุณรามคะ...ให้เอากระเป๋าไว้ที่......"
ประโยคคำถามหยุดไว้แค่นั้น ...กับภาพที่เห็น ใครว่ามีซัมติงบ้าง....อย่างนี้มันไม่เรียกบ้างหรอก เรียกว่ามีเลยต่างหาก เด็กสาวยืนนิ่ง เม้มปากแน่นเก็บอาการและเสียงกรี๊ดของตัวเอง...
....
..
.
คุณราม จูบคุณไอเดียร์!!
...
.
..ไม่รู้ว่ากำลังจูบหรือลักหลับ เพราะชายหนุ่มมาดเซอร์ที่นอนนิ่ง ไม่มีอาการตอบสนองอะไรทั้งนั้น เป็นคุณรามเองต่างหากที่กำลังพรมจูบที่ริมฝีปากอิ่มแล้วไล้เรื่อยลงมาจูบซับที่ซอกคอ....อยากเห็นอะไรๆมากกว่านี้ ถ้าทำได้ขอกลายร่างเป็นจิ้งจกข้างประตูได้ไหม ? อยากทำ แต่มันทำไม่ได้ไง เล่า!! เสียงเรียกของป้าแววดังขึ้นมา กลอยแทบหยุดหายใจ ....อยากลุ้นต่อว่าคุณรามจะทำอะไรคุณไอเดียร์ แต่ก็ไม่อยากให้คุณรามหันมาเห็นตน พอเสียงป้าแววเรียกอีกครั้ง กลอยเลยได้แต่กลั้นความอยากรู้อยากเห็น วางกระเป๋าเดินทางของคุณรามไว้หน้าห้อง กลั้นใจเอื้อมมือไปปิดประตูเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน....
ก่อนจะวิ่งลงไปตะโกนกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ใส่ตุ่มน้ำที่วางโชว์อยู่หน้าร้าน.....จิ้นกระจาย.... ฟินได้อีก....โอ๊ยย..เลือดกำเดาจะไหล...
***
แสงแดดกระทบผิวน้ำแล้วสะท้อนระลอกคลื่น เหแสงขาว เข้าหน้าต่างไม้ ....สายลมพริ้วเบาๆตามแรงพัดลมตัวใหญ่ หน้าต่างไม้ทุกบานเปิดออกรับอากาศ หลังฝนที่ตกหนักเมื่อช่วงคืนที่ผ่านมา ....กลิ่นดอกแก้วลอยตามลมเหมือน ภูติพราย ชายมุ้งผ้าดิบสีครามขาว ปลิวเล่นไล้ไปกับหน้าชายหนุ่มที่นอนนิ่ง .....รอยวงรอบลำคอจางลงแล้ว....
...หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน เมื่อชายผ้า เกลี่ยไล้เหมือนหยอกเย้าคนหลับ ...
ไอเดียร์ค่อยๆลืมตา.....ตื่น.....แต่ยังไม่เต็มที่ สติมันจางๆไปกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ เลยยังไม่สร่าง สนิท ภาพเบลอๆของเรือนไม้กับวิวสวยๆริมแม่น้ำเจ้าพระยายิ่งพาให้เหมือนกับความฝัน เปลือกตาปรือหลับบ้างลืมบ้างก่อนจะก้าวเท้าลงจากเตียงเพื่อใช้สติอันน้อยนิดหยิบปิ่นทองบนโต๊ะเครื่องแป้งมาปักผมยาวๆที่ขมวดม้วนไม่ให้รู้สึกรำคาญ...สิ่งที่ตาเห็นพร่าๆเบลอๆ จะอาศัยก็แต่ความเคยชิน ชินกับเรือนน้ำชาเสียจนหลับตาคว้าหยิบแว่นสายตาที่สแปวางทิ้งไว้ตั้งแต่คราวก่อนได้ ยังไม่หิวแต่ไม่อยากอยู่คนเดียว บรรยากาศมันชวนให้อยากกอดใครบางคน ปลายเท้าเปลือยสอดสวมรองเท้าผ้ารูปหมีขาวแล้วก้าวลงบันได ตามหาเจ้าของเรือน.....
...ตามหาใครคนนั้นด้วยสติที่มีน้อยนิด ..น้อย...เสียจนลืมไปแล้วว่า เจ้าของเรือนบางทีอาจจะยังไม่กลับจาก ต่างประเทศด้วยซ้ำ....
ลงมาได้แค่บันไดขั้นแรก ยังไม่ทันก้าวลงขั้นที่สอง สายตาผ่านกระจกแว่นก็เห็นเจ้าของเรือน ....กับใครบางคน พี่รามยิ้มและหัวเราะ ....หน้าตาดูสดชื่นสุดๆ คุยอะไร? กับใคร? ตาปรือหรี่ปรือลงไปอีกที่เห็นพี่รามยิ้มบ้างคุยบ้างกับคนที่นั่งหันหลังให้ ใครคนนั้นขยำเศษกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วส่งให้พี่ราม....และก็เป็นพี่รามที่เหมือนจะค่อยๆพยายามคลี่เศษกระดาษแผ่นนั้นอย่างตั้งใจ....เห็นภาพทั้งหมด แต่สมองยังไม่ได้ประมวลผล ...ไอเดียร์มองภาพทั้งหมดผ่านๆ แล้วค่อยๆก้าวลงบันได พี่รามชี้ไม้ชี้มือมาทางนี้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหา ....สายตาปรือใต้กรอบแว่นไม่ได้สนใจมองขั้นบันได เพราะสนใจแต่คนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มมากกว่า .....
.....
สาบานได้ว่าตอนนั้นไม่ได้เบลอจนตกบันได แต่ตั้งใจกระโจนหาร่างใหญ่ของพี่รามต่างหาก
...
.
.
.
อุ่นจนต้องซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง พี่รามอุ้มลงมาคุยอะไรกับใครก็ไม่รู้ รู้แต่ไม่ไหวแล้ว..ง่วง...ขอ....นอนต่ออีกหน่อยนะ...
"ภัทร นี่ไอ้ภัทร..."
เสียงพี่รามเหมือนจะแว่วเข้ามา....พร้อมความง่วงที่ประคองกอดไว้อย่างอบอุ่น .....อยากนอนอย่างเดียวแล้วพี่ราม ....ไม่อยากทักทายใครแล้ว.....
......
.
.
'...พี่รามทนได้หรอคะ? ถ้าพี่คนนี้เขารับรู้ว่าเขากำลังจะเป็น 'อะไร'...เวลา...เหลือไม่มากแล้ว...... พี่ราม?.....'
เสียงที่ผมได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง เป็นประโยคประมาณนี้ ไม่ได้ลืมตามองคนที่กำลังคุยกับพี่ราม รู้แค่ มันเป็นเสียงผู้ชายที่มักจะลงท้ายประโยค ด้วยคำว่าค่ะ คะ แบบผู้หญิง....เสียงทุ้มปนเศร้า.... เศร้าจนถ้าได้ฟังอีกครั้งผมคงจำเขาได้ แม้จะไม่ได้เห็นหน้าเขาก็ตาม....
***
‘เคร้ง!’
ผมตื่นเต็มตาอีกครั้งเมื่อมีเสียงดังเหมือนโลหะหล่นกระทบพื้น เสียงมันดึงสติที่มีบ้างไม่มีบ้างให้กลับมา ทันทีที่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็ได้แต่ละล่ำละลักขอโทษ ชายร่างใหญ่ที่ผมน่าจะเผลอกระแทกชนจนกล่องเหล็กในมือเขาตกลงพื้น …
ลูกปัดสีเงินเม็ดเล็กๆ สี่ห้าเม็ดในกล่องเหล็กกลิ้งกระจาย จนผมต้องไล่นั่งตะครุบมัวแต่สนใจเม็ดเล็กๆที่กลิ้งหลุนๆจนไม่ได้สังเกต ใบหน้าของเจ้าของร่างใหญ่ ที่ผมเห็นตอนนี้ก็แค่ปลายรองเท้าหนังสีดำสนิท จนใครคนนั้นย่อตัวลงนั่ง ข้างๆแล้วยึดจับมือผมที่คอยหยิบเก็บเม็ดสีเงิน....
“....”
สำเนียงคุ้นหูจากริมฝีปากหนาทำให้ต้องละสายตาจากเม็ดเล็กๆนั่น... แววตาสีมรกตเหมือนสะกดลมหายใจ โครงหน้าที่คุ้นเคย ...ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่า... เขาคนนั้น.....เหมือน เอล เหมือน....จนน่ากลัว .....
"......"
สำเนียงพวกอิตาเลียน เหมือนเอล แต่รอยยิ้มเย็นที่ส่งมาให้มันทำให้กระอักกระอ่วน มือใหญ่ของเขายังจับยึดอยู่ที่ข้อมือผม แม้จะพยายามขืนดึงมือออกแต่มันก็ไม่เป็นผล เขาจับมือผมไว้อย่างนั้น และเหมือนจะยิ่งกำแน่นขึ้นอีก
“อีวาน...ใครต่อใคร...เรียกผมว่า...อีวาน...แล้วคุณ??? ”
เขาแนะนำตัวด้วยภาษาไทยสำเนียงคล้าย เอล แล้วถามผมเหมือนเรื่องทั่วไป รอยยิ้มเย็นยังฉาบอยู่บนใบหน้า แรงของมือที่บีบมายิ่งเพิ่มขึ้นเหมือนบังคับอยู่กลายๆ
"เบียร์....ผมชื่อเบียร์...."
ชื่อมันผุดขึ้นมาในสมอง โดนคุกคามอย่างนั้น ใครจะไปบอกชื่อจริง ทันทีที่ผมตอบมือเขาก็คลายแรงบีบลงจนผมกระตุกดึงมือผมออกมาได้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือมาให้ ผมไม่ได้แตะมือข้างนั้น ไม่ขอบคุณ ไม่สนใจ สิ่งที่ผมทำคือรีบลุกแล้วเดินหาพี่ราม โดยไม่สนใจจะหันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีก....
....
.
กลับมาหาพี่รามที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ถึงนึกได้ว่า เม็ดสีเงินเล็กๆนั่นยังอยู่ในมือผม ผมสะกิดพี่รามแล้ว ยื่นเม็ดสีเงินนั้นให้ พี่รามทำตาโตมองกลับมา....เหมือนเรื่องร้ายแรง ?? ไม่ได้สนใจอะไร ผมยัดไอ้เม็ดนั้นใส่มือพี่รามแล้วบอกว่าเป็นของผู้ชายชาวต่างชาติที่นั่งกับกลุ่มคนชุดดำอีกสามสี่คน ที่โต๊ะริมน้ำ เขาทำหล่นไว้ฝากคืนด้วย ....พี่รามถึงได้ถอนหายใจยาว โอบผมมากอดแล้วขยี้หัวเบาๆ .....แล้วจูบลงมาที่หน้าผาก....แหม....สนใจลูกค้าที่มองอยู่บ้างเถอะครับคุณเจ้าของร้าน...
"ไปกินข้าวเถอะภัทร... เดี๋ยวพี่เอาไปคืนลูกค้าเอง...."
...
.
-
เยยยยยยยยยย ตัวละครใหม่อีกแล้ว
บร๊ะ งานนี้พลำจะลอกคราบแล้วใครจะโดนล่ะเนี่ย
-
ในที่สุดก็เหมือนจะตามอีกเรื่องทันแล้วสินะ
แล้วสรุปไอเดียร์หยุดลอกคราบได้ด้วยเหรอ
เห็นยังมีรอยอยู่ นี่คือหยุดแค่ชั่วคราวหรือเหลือรอยไว้เฉยๆ
อ่า. . . นายอีวานมาถึงที่เลย แต่คงไม่น่าเป็นอะไรมั้ง ก็คุณรามไม่ได้กังวลอะไรเป็นพิเศษนี่
ที่น่าห่วง เจ้าเม็ดสีเงินพวกนั้นต่างหาก
มันคืออะไรอ๊ะ ทำไมทำให้คุณรามดูตกใจได้ขนาดนั้น เวลาพวกมันอยู่ในมือของไอเดียร์
-
เง้อ คุณรามกลับมาอะ ภัทรจะลอกคราบเมื่อไหร่น้า แล้วเอลจะรู้มั้ยอะ ?
-
กาลกีรตี
เกร็ดเล็กๆว่าด้วยเรื่อง บางประเภทของ 'งู'
หลายคนคงพอรู้มาบ้างว่า งูจงอาง คืองูที่กินงู โดยทั่วไปแล้ว มีงูอีกบางชนิดที่กินงูด้วยกันเอง เช่นกัน ถ้ามาดูชื่อทางภาษาไทย เราอาจไม่สามารถแยกแยะได้ว่าสายพันธุ์ไหนบ้างที่ เป็นประเภท กินพวกเดียวกันเอง นอกจากใช้ความเคยชินคาดเดาจากการ ที่พ่อแม่ปู่ย่าตายาย น้าข้างบ้าน สอนสั่งแต่ถ้าลองสังเกตชื่อในภาษาอังกฤษ สอนทริคให้ง่ายๆ สายพันธุ์ไหน ขึ้น ต้นด้วย KING สายพันธุ์นั้น จะเป็นงูที่กินงูด้วยกันเอง อทิ king cobra
อีวาน เจอ ไอเดียร์ แล้ว พี่ราม จะทำยังไง ไหนจะ เอล ที่ยังไม่รู้เรื่อง อีวาน อีก ...กระล่อนไหลให้ได้ตลอดนะ ไอเดียร์ ชื่อปลอมของนายคงพอใช้ประโยชน์ได้อยู่บ้าง อย่าออกห่างจาก คุณรามล่ะ เจ้ากรรมนายเวรเขาตามมาถึงที่แล้ว ....
*ปลาลม ซันชา ไม่เคยใช้ไอ้เม็ดสีเงินนั้นหรอ? 'ศุภะ' ไง ซันชา o22
-
พี่รามกลัยมาแล้ว :m1:
-
กาลกีรตี
*ปลาลม ซันชา ไม่เคยใช้ไอ้เม็ดสีเงินนั้นหรอ? 'ศุภะ' ไง ซันชา o22
:a5: :a5: :a5:
ง่ะ. . . แจ่มแจ้ง. . .
-
เข้าใจอารมณ์น้องกลอยใจสุดติ่ง อีหนูเอ๋ยนี่ถ้าไปเห็นเวอร์ชั่น เคะราชินี ของเดียร์เวลาฟัดกะเอล
หล่อนจะไม่กรี๊ดดดดดดดดดด จนคอแตกเลยหรอ(http://www.yenta4.com/cutie/upload/826/1826/4ea672f5d0226.gif)
แล้วอีวานจะมาทำอะไรเนี่ย
แอบสงสัย ว่า อาชา นี่เป็นลูกครึ่งอะไรอ่อ ควายมีปีก??
ใบหน้าคมเข้มแห่งมัจุราชเฉียดใกล้>>>มัจจุราช
เสียงคำรามขู่เกรียวกราดจากลำคอ>>>เกรี้ยว
จิตวิปลาศเฉกองค์อรัญญาปักษ์>>>วิปลาส
หากต้องการละปราณก็คิดถึงใจข้าเจ้าบางเถิดขอรับ>>>บ้าง
แววตาเฉกไศรพมหินทร์ หากแต่คุกกรุน>>>คุกรุ่น
การได้รับรู้หาใช้ทางออกที่ดีที่สุดขอรับ>>>ใช่
จิ้นกระจาย.... ฟิ้นได้อีก>>>ฟิน
ไอเดียร์ค่อยๆลืมตา.....ตื่น.....แต่ยังไม่เต็มที>>>ที่
พร้อมความง่วงที่ประครองกอดไว้อย่างอบอุ่น>>>ประคอง
แบบผู้หญิง....เสียงทุ่มปนเศร้า>>>ทุ้ม
กล่องเหล็กกลิ้งกระจาย จนผมต้องไล่นั่งตะคุบ>>>ตะครุบ
สำเนียงพวกอินตาเลี่ยน เหมือนเอล>>>อิตาเลียน
กลับมาหาพี่รามที่เคาว์เตอร์คิดเงิน>>>เคาน์เตอร์
-
กึ่งปักษินทร์กึ่งมหิงสา นาม ‘อาชา
ควายบิน ชื่อ ม้า :m20:
อดีตว่าที่มหาราชาแห่งนาคาราช...ทรราชอันถูกปลดปีกและจองจำ ...'องค์อรัญญาปักษ์'
คนนี้อีวานรึเปล่าเอ่ย
อิจฉาหนูกลอย เห็นฉากเด็ด :z1:
คิดถึงคุณรามจัง ^3^
-
เรื่องก็ผูกกัน ขมวดปม ไม่มีที่สิ้นสุด คิดไม่ออกเลยว่าจะจบแบบไหน แล้วก็เมื่อไหร :เฮ้อ: แต่ก็ขอบคุณที่มาต่อ รักคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ควายบิน ชื่อ ม้า :m20:
นามกู นาม 'อาชา' เป็น 'อารักษ์'
สร้างมาจาก พฤษภและกาสร
ปนร่วมกัน กับปักษี และวานร
ประสานพร พรมน้ำอบ ตบประทิน
ขากูยืน ก็ยืนเหยียบ เยี่ยง 'มนุษย์'
ปีกกูยุด กูก็หยุด ดุจ 'ปักษิน'
หน้าเป็น 'ควาย' ส่วนร่างกาย คล้าย 'กบินทร์'
กูมิสิ้น กูมิตายหาก 'นายคง'
***ปลาลม. คนเขียนไม่ได้ขมวดปมเพิ่มนะ....แค่กำลังจะคลายปมให้รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ จำการไล่ล่าได้ไหม ภัทระ สิ้นหนทางที่ หุบนิลกาฬ และ ตกตายพร้อม อาชา อารักษ์ที่สิ้นชีพหากนายสิ้น....คนเขียนแค่กำลังจะคลายปมที่อาจลืมกันไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ ความเรื่องใดกันแน่ที่ทำให้เกิดการใส่ความและไล่ล่า....จนสุดท้ายมันจบด้วยความพินาศ...
กาลกีรตี บทที่ 8 [อดีต]
[ พรายใดจักงามเท่า เจ้าพรายยิ้ม พรายใดจักเอิมอิ่มเท่า เจ้าพรายสรวญ
พรายใดทำพี่พ่ายเท่า เจ้าพรายนวล พรายใดจะครวญเท่า เจ้าพรายพราง ]
..........................
....................................................................
“หากมิกลับไป...ย่อมยอมรับว่าท่านกระทำ”
เสียงหัวหน้ากองนาม ผสุ เพลานี้ดูจะไร้ปราณีเฉกเสียงหวีดแห่งหุบกาฬอันเหน็บหนาว ภัทรเจ้า ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น ยามมองพลกองเบื้องหน้า
‘เหตุใดจึ่งมิเข้าใจ...เหตุใดจึ่งไล่ล่าข้าเฉกไพร่สถุล...’
อาชาอารักษ์ อันแฝงร่างไว้กับไอหมอกเองก็ดูจะขุ่นเคืองมิน้อย แต่กระทำสิ่งใดมิด้วยนายตนห้ามไว้เกรงเหตุจะยิ่งบานปลาย หมดสิ้นหนทางเมื่อเบื้องหน้าคือกองพลอันมิเคยรับฟังสิ่งใด นอกจากคำสั่งแห่งอาญาและเบื้องหลังคือเหวแห่งหุบนิลกาฬอันมืดดำ แม้จะเลวร้ายสักเพียงใด ภัทรเจ้า ยังศรัทธาในหนทาง และบิดานาม 'ชลเทวะเจ้า' เหนือหัวแห่งชลเทวทหะนคร
‘ใช่บิดาเจ้า หนทางรอดเพียงหนึ่งเดียวแห่งข้า!’
.....แล้วฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง...
เมื่อธนูดอกนั้นปักเข้าที่ไหล่ซ้ายแห่งองค์ ความเจ็บปวดมิได้มากกว่าความขุ่นเคือง หากแต่เมื่อมองไปยังผู้ดีดสายธนู ภัทรเจ้า ถึงกับหมดสิ้นความหวังใดๆ นายแห่งชลเทวทหะนคร!! ความรู้สึกบางอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลุบต่ำคล้ายมิอยากมองภาพใดๆ ร่างทั้งร่างนั้นชาไปหมด มือที่เคยยั้งห้าม อาชา จับแน่นที่กลางดอกธนู แล้วกัดฟันกระชากออก สัญญาลักษณ์ที่หัวธนูยังเด่นชัด ธนูแห่งบิดาข้า...
มือซ้ายอันสั่นเทาจับแน่นที่ด้ามดาบข้างกาย ยิ่งก้มหน้าต่ำเพียงใดหยดน้ำตาก็ยิ่งไหลรินมากเท่านั้น ภัทระพยุงตัวลุกขึ้นพร้อมดาบในมือที่ยกสูงเสมอตัว อาชา เองก็เผยร่างนับตั้งแต่ดอกธนูปักลงที่นายตน...การเผชิญหน้าเหมือนจะมิอาจห้ามได้...พลกองเตรียมยกคันธนูขึ้นสกัดอารักษ์ร่างยักษ์ แต่มิได้กระทำสิ่งใดนอกเสียจากเตรียมพร้อม
ภัทรท่าน ก้มหน้าลงต่ำ...มิอาจให้ผู้ใดเห็นหยดน้ำตา แม้แต่ผู้ที่เคยขึ้นชื่อว่า 'บิดา' คำถามมีมากมาย แต่ทุกสิ่งมันอัดแน่นจนจุกอยู่รวมกันเป็นความรู้สึกอันโดดเดี่ยว... นานกว่าริมฝีปากอิ่มจะมีเสียงอันแผ่วเบาเอ่ยออกมาก่อนเสียงตะโกนถามด้วยโทสะ จะดังก้องไปทั้งหุบเขา
“ รักของท่านพรากข้ามา...แล้วเหตุใดจึงขยี้ความเชื่อใจแห่งข้าด้วยธนูท่าน !! บิดา!!...หากต้องการ!! เพียงท่านเอ่ยมา...ชีวิตข้าก็จักให้...ข้าจักคืนให้!! ทั้งหมด!! ข้าเจ้าจักคืนให้!!”
สิ้นคำด้ามดาบนั้นกระชับกำแน่น เสมอคอก่อนจักคิดสิ่งใดมันก็ปาดเข้ากับลำคอระหง โลหิตสีชาด ไหลทะลักไปตามแนวคมดาบ จนลำคอขาวดั่งทาบทับด้วยสร้อยโกเมน หมดแล้วซึ่งหนทาง... หมดแล้วซึ่งศรัทธาแห่งความหวัง มิมีคำถามไถ่หรือเรียกร้องในเมื่อแม้แต่บิดายังมิเชื่อใจและช่วยเหลือ จักมีผู้ใดให้ข้าไว้ใจอีกบ้าง...
แล้วความรู้สึกก็มืดดับพร้อมกับร่างที่ทิ้งตัวลง ณ หุบเหวแห่งนิลกาฬ เร็วเกินกว่าจักขัดขวาง เร็วเกินกว่าจักเอ่ยคำใดเร็วเกินกว่าอาชาอารักษ์จักรับรู้ เมื่อร่างตนสลายทันทีที่นายตนดับสติ ทุกอย่างทิ้งไว้เพียงความมืดดำและเสียงกรีดร้องแห่งนิลกาฬ.....
เหน็บหนาวและขมขื่น ความรู้สึกเหล่านี้ได้แต่วนเวียนคล้ายสัมผัสมันอยู่ซ้ำไปซ้ำมา อีกกี่ครั้งถึงจะลืมอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจกับสิ่งที่ข้าได้รับ...
..........................
....................................................................
-
พี่รามกลับมาแล้วแล้ว แล้วคนที่คุยกับพี่รามน่าจะเป็นพลำที่อยู่ในตรินทร์มั้ยนา
-
***ปลาลม. คนเขียนไม่ได้ขมวดปมเพิ่มนะ....แค่กำลังจะคลายปมให้รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ จำการไล่ล่าได้ไหม ภัทระ สิ้นหนทางที่ หุบนิลกาฬ และ ตกตายพร้อม อาชา อารักษ์ที่สิ้นชีพหากนายสิ้น....คนเขียนแค่กำลังจะคลายปมที่อาจลืมกันไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ภัทระ ความเรื่องใดกันแน่ที่ทำให้เกิดการใส่ความและไล่ล่า....จนสุดท้ายมันจบด้วยความพินาศ...
เค้าลืมไปแล้วจริงๆด้วยล่ะ ไล่ล่าตอนไหนเนี่ย
ภัทระเจ้าไม่ได้งอนท่านพ่อแล้วฆ่าตัวตายประชดเรอะ
เอาเถอะ ช่วงนี้เค้าเป็นไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่าตัวเองความจำสั้น+สมาธิสั้นชอบกล
-
:call: :call: :call:
-
พี่รามกลับมาแล้ว คิดถึง
ชอบให้ไอเดียร์อยู่กับพี่ราม ดูอบอุ่นดี
ตัวปัญหาเพิ่มมาอีกแล้วสิเนี่ย
-
แหม อยากเป็นน้องกลอยอ่าาาาาา โอย ฟิน
ไอเดียร์ล่องๆลอยๆ ไม่เป็นตัวเอง คงใกล้แล้วล่ะ พี่รามจับผูกด่วน!
-
ง่ะไอเดียร์ o22
-
กาลกีรตี บทที่ 50
[06.45 น.]
ทุกอย่างมันลอยๆ หัวมันเย็นๆ สมองมันโล่งๆเบลอๆ .... ช่วงเวลาแบบนี้ เป็นช่วงที่ผมกลัวตัวเองที่สุด...เหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง........ทุกอย่างมันเหมือนกับความฝันไปหมด .... อากาศหนาวเกินไป ....
..
.
.
เช้าที่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรอยู่ในสมอง ...ผมเห็นแค่ภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในกระจก พี่รามกำลังหวีผมให้ช้าๆ ... ภาพที่เหมือนจะชินทั้งสายตาและความรู้สึก...ผมไม่ได้พูดอะไร ไม่คิดอะไร ..ไม่แม้แต่จะสนใจตัวเอง ...
... จนความอบอุ่นมันเข้ามา เมื่อพี่รามรวบตัวผมเข้าไปกอดทั้งตัว ...
.
.
.
เสียงกระซิบของพี่รามมันคงจะเบาไป ...
..
.
.
.
ผมไม่ได้ยินอะไรเลย...
..
.
***
[13.15 น.]
"พี่ไอเดียร์? เป็นอะไรรึเปล่า?"
รินหันมาถามผม ที่นั่งเงียบบนเก้าอี้มาตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว....เมื่อเช้าพี่รามมาส่งผมที่ ออฟฟิศ ผมไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ร้านทั้งๆที่เห็นกับตาว่าเมื่อวานพี่รามทำท่าเหมือนจะมีเรื่องกับพวกกลุ่มคนชุดดำพวกนั้น....
คิดถึงเรื่องนั้นแล้วผมก็เกลียดตัวเอง ... ทั้งๆที่รู้ว่าพี่รามกำลังจะมีเรื่อง แทนที่จะลงไปช่วย ผมกลับเดินหนี ...ผมยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่า ผมได้แต่ปรายหางตามองสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วทิ้งทุกอย่างไว้แค่นั้น.... ก่อนจะเดินขึ้นห้องแบบไม่รู้ตัว...
"พี่ไอเดียร์.....? เป็นอะไรพี่...?"
รินถามย้ำผมอีกครั้งเมื่อมันไม่ได้คำตอบ
"เปล่า...แค่แสบตา...ไมเกรนมั้งเลยขึ้นมองแสงไม่ค่อยได้..."
"ใส่แว่นไหม? มีแว่นกันแดดอยู่อันหนึ่ง..."
พูดได้แค่นั้นไอ้รินก็หันซ้ายหันขวาหาของที่มันพูดถึง แว่นกันแดดของไอ้รินยื่นให้ผมช้ากว่าไอ้ฝิ่น....
"....ใส่ซะ...ถ้าปวดหัวก็ไปนอน หรือถ้ามึงไม่ไหวก็โทรเรียกคุณรามมารับเลย...."
ผมเงยหน้านิ่งมองไอ้เพื่อนฝิ่นที่ดูจะมีสติดีกว่าไอ้เด็กริน....ไม่ต้องให้ถามหรือบังคับแว่นกันแดดอันใหญ่ของไอ้เพื่อนก็สวมเข้ามาให้ผม แรงมือดึงผมให้ลุกขึ้นเดินตามเข้าไปในแคนทีน ไอ้ฝิ่นทิ้งผมไว้บนโซฟา ก่อนจะกลับมาพร้อมกระป๋องน้ำเกลือแร่...
"ไปนอนที่ห้องฝ่ายศิลป์...ถ้าไม่นอนก็กลับไปกับกู...จะไปบ้านคุณราม หรือไปหอมึง หรือจะกลับไปหาอเล็กซ์ก็ได้ จะเอาไง?"
"...งานยังไม่เสร็จ..."
"สภาพนี้มึงทำอะไรไม่ได้หรอก ...อยู่อย่างนี้มึงเสี่ยงกว่าอยู่กับคุณรามหรืออเล็กซ์อีก ...ไม่ได้แดกเงินเดือนเหมือนชาวบ้านเขาจะฝืนทำงานทำเหี้ยอะไร? "
"...ไม่อยากกลับ..."
"งั้นก็ไปนอนห้องฝ่ายศิลป์ ...เดี๋ยวกูล็อกห้องให้ ...ติดโทรศัพท์ไว้ด้วยเผื่อโทรหากู...ทนให้ได้นะมึง....อีกไม่นานหรอก...อีกไม่นานมันจะจบแล้ว..ไอเดียร์.. "
อุ่น...ไออุ่นของร่างกาย มันอุ่นจนผมไม่อยากปล่อย ไอ้ฝิ่นกอดผมไว้แล้วพล่ามประโยคยาวที่ผมรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ...สมองผมรับรู้แค่สองอย่าง รู้ว่ามันห่วงผม และรู้ว่าร่างกายมนุษย์มันอุ่นแค่ไหน....
.
.
.
...ใช่....ร่างกายมนุษย์...มันอุ่น...
.
.
.
***
[16.45 น.]
"พี่ฝิ่น....ผมสงสัยอะพี่?"
"เรื่อง?"
"พี่ไอเดียร์...ไม่ใช่คนไทยใช่ปะ?"
คำถามของรุ่นน้องจอมจุ้นจ้านที่โพล่งขึ้นมา ทำให้ผมหยุดงานร่างในมือ หันมาเผชิญหน้ากับไอ้รินมันตรงๆ
"ทำไม?"
"ตาไงพี่....ตาพี่ไอเดียร์เป็นสีเขียว ...ผมสังเกตเห็นเมื่อเช้าอะ...แล้วคนที่ชื่อ อเล็กซ์แฟนพี่ไอเดียร์ก็เป็นฝรั่ง ...ผมก็เลยสงสัยว่า พี่ไอเดียร์ใช่คนไทยแท้ๆหรือเปล่า? พี่ฝิ่นเป็นเพื่อนพี่ไอเดียร์ พอรู้บ้างปะ?คือมันแค่สงสัยอะพี่ "
"...มันคงใส่คอนแทคเลนส์..."
ผมบอกไอ้เรื้อนรินไปแค่นั้น ...
...
นั่งทำงานได้สักพักก็ไม่ไหวแล้ว ... กระสับกระส่ายยังไงชอบกล เรื่องบางเรื่องมันกำลังทำให้ผมไม่มีสมาธิ ...จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้งานเพิ่ม...นอกจากความหงุดหงิดที่เริ่มจะทับถม ผมเลือกที่จะเดินไปหาตัวต้นเหตุที่ป่านนี้คงหลับอยู่ในห้องฝ่ายศิลป์ ตั้งใจจะพามันกลับไปพัก ส่วนจะกลับไปพักที่ไหนค่อยว่ากันอีกที...
...แม่กุญแจที่ผมล็อกยังล็อกค้างอยู่ที่ประตู....
ผมไขมันเข้าไป เพื่อเปิดห้องฝ่ายศิลป์ ... บนเตียงอเนกประสงค์ ว่างเปล่า ....ไอเดียร์...ไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว....
..
.
.
***
แท็กซี่เขียวเหลือง เพิ่งรับคนออกจากบริษัท ย่านใจกลางตัวเมือง เสียงโทรศัพท์ ของลูกค้าดังขึ้นซ้ำๆหลายครั้ง จนคนขับต้องหันไปมอง เมื่อผู้โดยสารที่เป็นเจ้าของเครื่องไม่ยอมรับโทรศัพท์ มันดังซ้ำๆอยู่อย่างนั้นจนมือใหญ่เอื้อมมาหยิบ โทรศัพท์แล้วกดสายทิ้งพร้อมปิดเครื่อง ...
..
.
นามบัตรโรงแรมหรูแห่งหนึ่งถูกยื่นให้คนขับ ...
.
.
..
ความกระอักกระอ่วนใจของโชเฟอร์ร่างท้วมเริ่มปรากฏในสายตาที่สะท้อนผ่านกระจกส่องหลัง .. เจ้าของโทรศัพท์ เหมือนไม่มีสติ ในขณะที่ผู้โดยสารอีกสองคนที่นั่งประกบข้างด้วยสีหน้าเรียบเฉย ...
.
.
เขารับผู้โดยสารคนหนึ่งมาจากออฟฟิศแถวๆตัวเมือง รับรู้ถึงจุดหมายปลายทางหนึ่ง ก่อนจะออกรถมุ่งหน้าไปที่นั่น แต่หลังจากนั้นรถก็โดนปาดหน้าจากรถคันหรู และคนในรถนั้นเดินปรี่เข้ามาในตัวรถ นั่งประกบผู้โดยสารคนแรกที่เหมือนจะหลับลึกไปแล้ว ....
.
.
.
จุดหมายของสถานที่ถูกเปลี่ยน ...
.
.
ไปเป็นโรงแรมหรูตามนามบัตร..
-
อะไรอ๊า!! ตัดบทฉับๆๆๆ :sad4:
ใครมาหิ้วไปละหนิ เดียร์จะแปลงร่างอีกไหม สงสารพลำนะแต่ก็ไม่อยากให้เดียร์เจ็บเยอะอ่า
-
เอ๊ะ! ยังไงกันนะ?
-
ทำไมดูฝิ่นเหมือนจะรู้อะไรเลย แถมเป็นห่วงจนออกนอกหน้าด้วย
แต่ไอเดียเบลอขนาดนั้นยังคิดจะทำงานอีกนะ มึนจนได้เรื่องอีกแล้วไง
-
กำ จะเป็นใครกันนะน่ะ หรือจะเป็นพวกนั้นอะ
-
มาแว้วววววววววววววววววววววววววว
สองตอนที่ผ่านมาไอเดียร์ เบลอ จนแทบจะควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้ว ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกใครทำอะไร(กร๊ากกกก สะใจ!! อย่างน้อยเดียร์ก็ไม่ทำท่าเคะราชินีกับคุณรามล่ะ(วะ) เป็นของเอลคนเดียวเนอะเดียร์เนอะท่าราชินีแบบนั้นน่ะ 5555+++)
รอตอนต่อไปค่ะ(ขุดเรื่องเก่ามาล้อเลียน555++)
-
เดียร์ บทนี้ดูหลอนๆอีกแล้ว ใกล้จะถึงเวลาแล้วหรอ...
คุณเพื่อนฝิ่นทำไมพูดเหมือนรู้ จะว่าไปรู้สึกเหมือนฝิ่นอารมณ์ประมาณ อาชา เลย(ว่าไปนั่น :laugh: )
ไอ้คุณมังคุดหายไปไหน ???? หรือโดนอีวานจัดไปก่อนแล้ว 1 ยก o18
ไอ้ฝิ่นกอดผมไว้แล้วพร่ามประโยคยาว>>>พล่าม
ผมสังเกตุเห็นเมื่อเช้าอะ>>>สังเกต
ผมเลือกที่จะเดินไปหาตัวตนเหตุ>>>ต้น
โชว์เฟอร์ร่างท้วมเริ่มปรากฎในสายตา>>>โชเฟอร์ ปรากฏ
-
กาลกีรตี บทที่ 51-สปอยยยยยยยยย
04.25 น.
...หรี่ตามองนาฬิกาบนข้อมือ ...หัวยังมึนๆ เย็นๆ อยู่ ง่วงแต่เหนียวตัวเกินกว่าจะทนนอนนิ่งๆ พลิกไปพลิกมา พอให้มีสติบ้าง ผมถึงได้ถอดทุกสิ่งทิ้งไว้ข้างเตียงบ้าง บนเตียงบ้างแล้วเดินเบลอๆเข้าห้องน้ำ....
..
.
.
อ่างอาบน้ำปกติอยู่ทางขวามือนะ....
...
.
.
แล้วแปรงสีฟันผมไปไหน ?...ทำไมมีแค่แปรงสีฟัน สีเขียวอันเดียว? ปกติเอลใช้แปรงสีฟ้า? ....ผมใช้สีม่วง ?คิดมากปวดหัว ....ช่างแม่งมัน ....มีแค่นี้ก็ใช้แค่นี้ละ...แล้วนี้ยาสีฟันเหี้ยอะไรเนี้ย...
คอลเกตรสมิ้นท์ ของผมอะ? ....'ไรวะ เอลเปลี่ยนแม่บ้านใหม่หรือไง ?
โอ้ย!!!! ไม่คิดอะไรแล้ว ปวดหัวชะมัด ทุกอย่างมันลอยๆ หัวมันเย็นๆ สมองมันโล่งๆเบลอๆ .... ยิ่งโดนน้ำรดลงมาตอนสระผม ยิ่งเบลอไปกันใหญ่ ไม่ไหวไม่ไหว ....ผมเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้ว ลงไปนอนแช่ ขืนยืนอย่างนี้ ล้มหัวฟาดพื้นตาย ....ปวดหัวจนลืมตาไม่ขึ้น แต่สติยังพอมีอยู่บ้าง ยังไงก็คงไม่จมอ่างอาบน้ำเหมือนคราวก่อนแน่ ...
น้ำอุ่น แต่ทำไม หนาวชะมัด .... อากาศหนาวเกินไป ....
....
.
.
.
อีกครั้งที่เกือบจมอ่างอาบน้ำตาย ถ้าไม่ได้แรงของฝ่ามือที่ตบเบาๆที่แก้มปลุกสติผมเสียก่อน ผมพยายามจะปรือตามอง แต่มันลืมตาขึ้นยากชะมัด เห็นแค่ภาพลางๆ กับแววตาสีมรกตที่มองจ้องมา...
.
.
.
.
.
....เอล ....งั้นหรอ ?
-
ไอเดียร์นี่มึนได้ไม่แคร์โลกสุดๆ
รู้ทุกอย่างแต่ช่างหัวมัน!!
ตาสีเขียวแต่แค่ตบแก้มนี่คงไม่ใช่เอลแล้วล่ะ
แล้วอีตานี่จะลักพาตัวไอเดียร์มาดูเล่นทำไม
สงสัยชอบของแปลก อยากสัมผัสปรากฏการณ์พิสดาร
-
เท่าที่เห็นนะ
ไอเดียร์มันไม่แคร์โลกมานานแล้วล่ะ
อะไรๆก็...ช่างแม่ง...
-
กาลกีรตี บทที่ 51
'04.25 น.'
ผม...หรี่ตามองนาฬิกาบนข้อมือ ...หัวยังมึนๆ เย็นๆ อยู่ ง่วงนะ.....แต่เหนียวตัวเกินกว่าจะทนนอนนิ่งๆได้ พลิกไปพลิกมา พอให้มีสติบ้าง ผมถึงได้ถอดทุกสิ่งทิ้งไว้ข้างเตียงบ้าง บนเตียงบ้างแล้วเดินเบลอๆเข้าห้องน้ำ....
..
.
.
อ่างอาบน้ำปกติอยู่ทางขวามือนะ....?
...
.
.
แล้วแปรงสีฟันผมไปไหน ?...ทำไมมีแค่แปรงสีฟัน สีเขียวอันเดียว? ปกติเอลใช้แปรงสีฟ้า? ....ผมใช้สีม่วง ?คิดมากปวดหัว ....ช่างแม่งมัน ....มีแค่นี้ก็ใช้แค่นี้ละ...แล้วนี้ยาสีฟันเหี้ยอะไรเนี้ย...
คอลเกตรสมิ้นท์ ของผมอะ? ....'ไรวะ เอลเปลี่ยนแม่บ้านใหม่หรือไง ?
โอ้ย!!!! ไม่คิดอะไรแล้ว ปวดหัวชะมัด ทุกอย่างมันลอยๆ หัวมันเย็นๆ สมองมันโล่งๆเบลอๆ .... ยิ่งโดนน้ำรดลงมาตอนสระผม ยิ่งเบลอไปกันใหญ่ ไม่ไหวไม่ไหว ....ผมเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้ว ลงไปนอนแช่ ขืนยืนอย่างนี้ ล้มหัวฟาดพื้นตาย ....ปวดหัวจนลืมตาไม่ขึ้น แต่สติยังพอมีอยู่บ้าง ยังไงก็คงไม่จมอ่างอาบน้ำเหมือนคราวก่อนแน่ ...
น้ำอุ่น แต่ทำไม หนาวชะมัด .... อากาศหนาวเกินไป ....
....
.
.
.
อีกครั้งที่เกือบจมอ่างอาบน้ำตาย ถ้าไม่ได้แรงของฝ่ามือที่ตบแก้มผมเบาๆปลุกสติเสียก่อน ผมพยายามจะปรือตามอง แต่มันลืมตาขึ้นยากชะมัด เห็นแค่ภาพลางๆ กับแววตาสีมรกตที่มองจ้องมา...
.
.
.
.
.
....เอล ....งั้นหรอ ?
.
.
.
"อื้ออออออออออออออออออ!!!"
ผมดิ้นพราดเลยตอนโดนกดให้จมลงไปในอ่างน้ำ เพราะไม่ได้ตั้งตัว และเพราะไม่คิดว่า เอลมันจะกล้าแกล้งแรงขนาดนี้ เหมือนแกล้งหยอกเล่น แรงกดของมือใหญ่จู่ๆมันก็ปล่อยออก ผมโผล่พรวดขึ้นมายืนสำลักไอ ปาดน้ำปาดผมที่ไหลลู่ลงมาปรกหน้า น้ำเข้าตาจนแสบ ...ยิ่งปวดๆหัวอยู่ แม่งเล่นเชี่ยอะไรไม่คิด ไม่อยากมองหน้ามัน ทั้งโกรธทั้งปวดหัว ก้าวออกจากอ่างอาบน้ำมาได้ ผมก็จ้ำเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่ เตียงเลย ผ้าเช็ดตัวไม่ตงไม่ต้องใช้แม่งแล้ว ผมรวบๆเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ ลวกๆแล้วทิ้งดิ่งลงเตียง นอนทั้งเปียกๆนั้นละ....
..
.
.
กำลังจะหลับลงไปอีกครั้ง แต่ไออุ่นมันก็มาวนๆเวียนๆแถวลำคอ มือใหญ่ๆ ลูบคอลูบคางผม มันอุ่นจนรู้สึกได้ อารมณ์โกรธผมเริ่มปะทุขึ้นอีกแล้วดิ.. เรื่องในห้องน้ำก็ทีนึงแล้ว ...
..
.
เรื่องนอนแม่งยังจะมากวนอีก ...
..แล้วก็รู้สึกว่าจะกวนแรงเกินไป แรงของมือที่กำลังรวบลำคอผมไว้ เกร็งบีบ เข้าหากันจนผมสำลัก ...สำนึกได้ว่ามันแรงเกินล้อเล่น มือผมก็ขืนดึงแล้วแกะมือมันออก
.
.
.
.
พินัยกรรมก็ยังไม่ได้ทำ ทะเบียนสมรสก็ไม่ได้จด หรือไอ้มังคุดมันคิดจะมีคนรักใหม่เลยต้องการกำจัดผม ???
.
.
.
แรงของอุ้งมือที่ค่อยๆกำแน่น ทำเอาน้ำตาไหล ผมปรือตามองมันไปสำลักไอไป...มือใหญ่ มันไม่ลดแรงบีบลงสักนิด ...
.
.
.
น้ำตาไหลพรากลงมาอีกแล้วเพราะสมองที่เริ่มจะไม่มีออกซิเจนของผมเริ่มคิดติดลบแบบสุดโต่ง ...เอ่อ...ได้ผมแล้ว..กะทิ้ง กะชิ่งกลับประเทศใช่ป่ะ? ได้แล้วเบื่อ...ได้แล้วก็หมดความสำคัญแล้วดิ ...ใช่ดิ ผมไม่ได้หน้าตาจิ้มลิ้ม มีนมตูมๆอะดิ ....ไอ้งูบ้า...
แม่งเรื่องแค่นี้กะฆ่ากันทิ้งเลยนะ...
.
.
.
ผมเริ่มหมดแรงขืน น้ำตาไหลกลบหน้าไปหมด ระดับสายตาที่สั้นเกินคนปกติบวกกับน้ำตาที่ไหลพราก ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นเลยเป็นแค่ภาพลางๆ ลางๆแต่ชัดเจน ไอ้ตาสีมรกตนั้น นอกจาก ไอ้เอล แล้วจะเป็นใครอีก ...
.
.
เสียใจ?
.
.
ไม่อะ...เพราะคิดไป คิดมา ผมก็ทำมันไว้หลายเรื่องเหมือนกัน ประเด็นหึงโหดก็อาจเป็นไปได้ ...
.
.
.
แต่อารมณ์ผมในตอนนี้ไม่ใช่ อะไร นะ ...
.
.
.
.
ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย จะตายตอนนี้ก็คงไม่ทรมานมาก ...เพราะปวดหัวและเบลอแบบสุดๆ ...
..
.
ผมปล่อยมือที่ขืนออกแล้วนอนนิ่งๆให้มันบีบคอได้ตามใจ ไม่ขัดขืนไม่โวยวายอะไรทั้งนั้น ดิ้นไปกลัวศพไม่สวย ..
.
.
.
.
แล้วมันก็หยุด....มืออุ่นๆลูบแก้มผมแล้วเลยลงไปลูบคาง ...
.
.
.
ไออุ่นของมือไล้ลงไปเรื่อย ...
.
.
.
.
อารมณ์เริ่มขึ้นแล้วอะดิ
.
.
.
.
แล้วก็หยุด...ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง เหมือนทุกอย่างมันไม่ใช่ ครั้งนี้ไอ้งูยักษ์เหมือนไร้สมอง ทำเชี่ยอะไรก็ครึ่งๆกลางๆ ผมเหมือนเป็นแมวโง่ๆนอนให้มันลูบหัวลูบคาง พอมันมันเขี้ยวมันก็บีบคอนิ่มๆของแมว ....
.
.
.
ผมนอนนิ่ง ระงับอารมณ์ ตอนมือใหญ่มันลูบเบาๆ ที่ยอดอก...
.
.
.แค่มือ...? ...ลูบเบาๆ...เบาได้ อีก??? แล้วก็ย้ายไปที่ใหม่????????????????
.
.
.
ก็สุดทนสิครับ !!!
ผมกระชากดึงมือมันก่อนจะขึ้นคร่อมตัวมันไว้เอง แล้วคำรามขู่ฟ่อ !!!
...คำรามจริงๆ ...ว่าไม่ได้ฝันไปนะ ผมว่าผมได้ยินเสียงกระโชกขู่ของตัวเองจริงๆ อารมณ์โกรธมันปรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! เกินจุดเดือด ไอ้งูบ้ามึงจะเอายังไง !!! จะฆ่าทิ้ง! จะฟัด! จะข่มขืน! ก็เอาสักอย่างดิไอ้สัด!!!! แม่งมาลูบๆวนๆ จะเอายังไงก็ไม่เอาสักที !!!! ขัดใจแม่งชิบหาย!!!!!! กล้าเสียบกูก็กล้าทำมาแล้ว ยอมให้เป็นผู้นำครอบครัวแล้วนะยังจะมายึกๆยักๆขัดอารมณ์แม่งอีก!!!!!
...
.
.
.
รู้สึกว่าตัวเองจะเกินมนุษย์ไปหน่อย ที่ผมสำทบคำรามใส่หน้ามันอีกครั้ง ก่อนจะตบหน้า..ไม่สิตบหน้าใช้กับแมลงหวี่แมลงวัน ...เรียกว่า ....ฟาดหน้าเลยดีกว่า....เอาเป็นว่าผมฟาดมือใส่หน้ามันลงไปแรงๆ อีกสองที จนมันหน้าหัน ...แล้วนิ่งไป
.
.
.
"Do you love me? Tell me ,Who's your love? What you know ? It's all ....became to me."
เสียพลังงานและเซลล์สมองตะโกนเป็นภาษาอังกฤษที่ยาวและตรงตัวที่สุดที่เคยคิดมา รู้สึกว่าตัวผมเองเท่โคตร..... ตอนพูดใส่มัน มันนิ่งไปครับ ผมเลยกระซิบประโยคสะกดจิตมันซ้ำๆ
"...Do you know...you love me..., Si...mi ami ?"
...หลังจากนั้นก็ฉวยโอกาส เดินลงมาจากเตียงแล้ว ลงลิฟต์จากมาแบบเท่ๆ
..
.
.
.
เป็นการเลิกกันที่เหมือนหนังโรงมากกกกก... เสียอย่างเดียว...ที่ฝนไม่ได้ ตก ...
.
.
.
แหม...พระเอกมิวสิคได้อีก คิดถึงฝนฝนก็มา ...กระหน่ำเข้าไป ...
.
.
แล้ว...ผมก็ยืนนิ่งให้ฝนเทใส่หัวอยู่หน้าโรงแรม....โรงแรม??
.
.
หันกลับไปมองแล้วถึงได้รู้สึก...
เดี๋ยวนะ เอลมันพักคอนโดนะ ....คอนโด เหี้ยไรมีป้ายชื่อโรงแรม ...แถม ถนนที่ยืนอยู่นี้ ก็ไม่คุ้นตา...
.
.
..
กำลังยืนงงก่งก๊ง...ประมวลเหตุการณ์ รถยุโรปสีบรอนซ์ ก็จอดป๊าบบบบบบบบบบบบ!!! ข้างหน้า ผมปาดน้ำตาและน้ำฝน มองคนขับและรถที่คุ้นตา ...
...
.
.
พลขับเป็นงูยักษ์ที่กำลังแยกเขี้ยวขมวดคิ้ว หน้านิ่วเหมือนโกรธใครมา ...
.
.
.
ก่อนจะเปิดประตูแล้วกระชากผมเข้าไป ...
.
.
.
ผมนั่งนิ่งอยู่ในสภาพเปียกซก ...เหลือบหันไปมองหน้ามัน ...
.
.
.
หน้างูยักษ์ยังคมเข้มแถมครึ้มด้วยไรหนวดนิดหน่อย แต่หน้าคมๆก็ปกตินะ ....ไร้รอยนิ้วมือ...
.
.
.
สมองผมเริ่มประมวลผลอย่างหยาบๆ ...ลงไปที่ผลสรุปเดียวที่ว่า...
.
.
.
ถึงจะคล้ายกันขนาดไหน ..แต่...คนที่อยู่ในโรงแรม...คงไม่ใช่ไอ้งูยักษ์แน่
***
'ปัง!!!!'
ตอนนี้ไอ้งูยักษ์มันกร่างมากถึงมากที่สุด ไม่ใช่ละครหลังข่าวที่พระเอกเปียกฝน แล้วพระเอกอีกคนจะประคองขึ้นห้องพัก ... ไอ้งูมันคงไม่เคยดูละครไทย เพราะที่มันทำแตกต่างมากมาย จอดรถได้มันก็ลงรถเดินมากระชากผมลง จากนั้นก็อุ้มผมพาดบ่าแล้ววิ่งขึ้นห้อง อึดมากสัดเอ้ย! แล้วมันก็โยนกระสอบข้าวสารอย่างผมลงที่นอนดังแอก!!!ก่อนจะขึ้นมาคร่อมทับ!!
..
.
ผมนอนนิ่งให้มัน ทำสิ่งที่อยากทำ ที่ไม่ขัดขืนเนี้ย... จุกตอนมันโยนลงมาครับไม่ใช่อะไร ไอ้งูยักษ์ ถอดดึงถอดดึงผมออกทีละชิ้นเลย ...เถื่อนนะมึง...ชักจะดิบเกินไปล่ะ ...กูไม่ใช่โสรยา
..
.
.
แล้วหลังจากมันปอกเปลือกผมจนหมด มันก็จับผมพลิกไปพลิกมาเป็นหมูย่าง...จะชโลมน้ำมันทาตอนย่างด้วยเลยไหมอะ?
...
.
.
ทำแบบนี้ส่งผมไปชันสูตรที่นิติเวชเลยดีกว่าไหม???
.
.
.
.
หลังจากชันสูตรสำรวจและตรวจตรา มันก็นอนกอดผมไว้แน่น ...อากาศมันหนาว ...แต่ผมไม่ได้คิดเรื่องอากาศ ...ในหัวผมมีแต่คำถามที่ว่า....
.
.
.
.
.
'เชี่ยแล้วไง...ถ้าไม่ใช่ ไอ้มังคุด......แล้ว.....กูตบหน้าใครไปวะ??'
-
นั้นสิ ตบใครอ่ะ :really2: :really2:
-
ฮาอะ ไอเดียร์ตบใครหว่า
-
ป๊าด ใครกันล่ะไอเดียร์ 555 เกือบไปขย่มใครที่ไหนก็ไม่รู้แล้วนะอิหนู
พี่งูมาได้จังหวะมาก เอาคะแนนไปโลด ^^
-
ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีใครรู้ใจไอเดียร์เท่ามังคุดหรอกกกกกกก
ขนาดแค่ปอกเปลือกสำรวจเดียร์ยังรู้สึกดีเลย แถมสติยังครบถ้วนอีกด้วย
อยู่กับคนอื่นเห็น เบลอ ตล๊อด
-
ใช่ พี่ชายอเล็กเปล่าหว่า
ไอยะ! อิจฉาไอ้เดียร์แท้!
ผู้ชายพากันรุมเร้า ก๊ากกกกกกกกก :z13:
-
กาลกีรตี บทที่ 51-[แถมนิดนึง]
เคยไหมครับ?
.
.
.
ค้างมาจากใครหน้าไหนสักคน แล้วมาอยู่ในอ้อมกอดแฟนตัวเอง....
.
.
.
ที่หลับสนิท...แถมยังเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่...
.
.
.
...เป็นครั้งแรกที่ผมเริ่มรู้สึกสงสารงูยักษ์สภาพมันตอนนี้เหมือนว่ามันเหนื่อยเกินไป...ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับตัวเองและเกิดอะไรขึ้นกับ งูยักษ์ พักก่อนที่ผ่านมามันเบลอจนสมองโล่งไปหมด...
...งูยักษ์หลับสนิทอย่างปิดไม่มิด ...เพราะ...จากขากลายเป็นขดหางยาวที่เริ่มค่อยๆเลื้อยลามลงไปข้างเตียง ผมไล้ลูบนิ้วตัวเองไปกับโครงหน้าเข้ม ไรหนวดเขียวครึ้ม ...ฉาบเป็นปื้นที่กรอบหน้า...วันนี้งูยักษ์โทรมกว่าทุกวันที่เคยเห็น... นิ้วผมยังไล้สำรวจไปเรื่อย ไล้ลงไปที่ริมฝีปากหนา....วันนี้...มันแห้ง...และซีดจาง... รอยแตกที่มุมปาก..ยิ่งสร้างความสงสัยให้ผม...ว่างูยักษ์ไปทำอะไรมา ?
.
.
.
ปกติผมไม่ชอบของดิบๆนะ ...แต่วันนี้มันแปลกไป ...สภาพงูยักษ์ตอนนี้ดูเถื่อนได้โล่ชะมัด...
....เคยไหม ? ที่อยู่ๆ มองหน้าแฟนตัวเองตอนหลับลึกแล้วเกิดอารมณ์ ?
.
.
.
.
ผมไม่เคย.....แต่กำลังจะเป็น ......
.
.
.
ปลายนิ้วไล้ลงมาที่ลำคอ เส้นเอ็นที่พาดเฉียงลงมา ต่อกับกระดูกไหปลาร้า....ลงมาที่แผ่นอกกว้าง ...ซั่มกันมาตั้งนานเพิ่งเคยสังเกตเห็นว่าแฟนตัวเองมีขนหน้าอก...ไม่มากมายอะไร แต่ก็มาดแมนได้อีก ... ชักอิจฉาที่ร่างกายนี้ที่ต่างกับผมลิบลับแล้วสิ...แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้มันเป็นของผมนี่นา ...แล้วปลายนิ้วผมก็ลากลงมาที่หน้าท้อง...ซิกแพคแข็งๆระยะประชั้นชิดที่เพิ่งเคยสังเกตอย่างจริงจัง......มันไม่ได้เป็นลูกเป็นลอนแบบที่เห็นในหนังสือเพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมอ้วกแน่ ....ผมแพ้กล้ามปู....
..
.
แล้วผมก็ถอยหลังออกไปอีกหน่อย...หายใจยาวๆอีกนิด ก่อนจะลากนิ้วลงไปให้ต่ำอีกหน่อยนึง....เพื่อเผชิญกับสิ่งเร้นลับ...
.
.
.
.
"แว้ก !!! อุ๊บ!!!......."
หัวใจหล่นวาบ!! ดีที่ปิดปากตัวเองทัน ...งูยักษ์มันพลิกตัว แล้วจับให้ผมขึ้นมานอนทับ บนหน้าอก ....ยัง...งูยักษ์ยังไม่ตื่น ....แต่คงใกล้แล้ว เพราะขดหาง เปลี่ยนไปเป็นขาแล้ว .....อดเสียดายไม่ได้ที่ อดเห็นสิ่งเร้นลับ ....อยากรู้อยู่เหมือนกัน ว่ามันต่อกันยังไง ระหว่างเกล็ดกับ เอ็นเนื้อ...เป็นอันว่าอด....
.
.
.
แต่ไม่เป็นไร ....ยังไงสักวันก็ต้องเห็น ....
.
.
.
หรือไม่จริง?
-
และแล้วไอเดียร์ก็รอดมาได้ด้วยความอึนอีกครา
คราวที่แล้วก็จากลูกกระสุนเอลทีละ
ชักสงสัยว่าพวกมาเฟียนี่แพ้อารมณ์มึนงงเหมือนแมวเมาเดาใจไม่ได้รึเปล่า
ส่วนตาคนนั้น. . . ก็ดันโลเลเองนะ
จะทำร้ายก็ไม่ที่สุด จะพิสวาสในความอึนเปลี่ยนใจมาเลี้ยงไว้ก็ยังตัดสินใจไม่ได้
สมควรแล้วล่ะที่โดนตบฟรี
ไอเดียร์งับ พอตอนมึนๆก็ไม่สนใจโลก พอหายมึนแล้วกลับกลายเป็นอยากรู้อยากเห็น ช่างสงสัยไปหมด ทำไปได้นะ
-
หุหุ ช่างสงสัยจริงนาไอเดียร์นี่ล่ะก้อ
-
แล้วใครว้าที่โดนตบอะ โชคร้ายชะมัดเลย
-
มือซนจริงๆ ระวังพี่งูจับฟัดนะจ๊ะ o18
แล้วแอลมันไปทำไรมาน่ะ โทรมขนาดนั้น = =''
-
เอลเซะซี่ :z1:
อีวานป่ะ..ที่โดนตบ
จะมาหลงเดียร์อีกคนป่ะเนี่ย
-
ขนาดไม่ค่อยมีสติยังเอาตัวรอดมาได้ เก่งนะเนี่ย
พอคืนสติ ความหื่นก็กลับเข้าร่าง จริง ๆ เลยน้าไอเดียร์
-
นี่แหละน้าไปเกรียนใส่เดียร์ตอนที่มันกำลังกึ่มๆ มึนๆ ฮีเลยวีนซะ
โดนดับเบิลตบ (http://upic.me/i/2d/ciciemoticon007.gif) ไม่รู้อะไรซะแล้วว่าขานี้น่ะ เค้าสาย SM
ยิ่งมาทำแบบนี้ มันก็ค้างน่ะสิ... :m20: :m20:
แหม้...เกือบได้เห็นกวาง(แอบ)กินงู(http://upic.me/i/56/emotion_006_onion.gif)
ผมโผล่พรวดขึ้นมา สำยืนลักไอ??
ไม่สิตบหน้าใช้กับแมงหวี่แมลงวัน>>>แมลงหวี่
เสียพลังงานและเซลสมอง>>>เซลล์
ประมวลเหตุการณ์ รถยุโรปสีบรอน>>>บรอนซ์
แล้วหลังจากมันปลอกเปลือกผมจนหมด >>>ปอก
.........
ที่หลับสนิท...แถมยังเปลื่อยเปล่าด้วยกันทั้งคู่>>>เปลือย
โครงหน้าเข้ม ไรหนวดเขียวครึม>>>ครึ้ม
แต่ก็ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้มันเป็นของผมนี่น่า>>>นา
-
อยากกกกกกกกกกกกกก รู้
อยากกกกกกกกกกกกกก เห็น
55555 กร๊ากกกกกกกก ขำไอเดียร์
-
แก....สภาพเหมือนคนแฮ้งค์ข้ามปีเลย ดีนะไม่เผลอฟิจเจอร์ริ่งกับชายแปลกหน้า
-
อ๊าคคคคคค :serius2:
อยากเห็นบ้างอ่า :z1:
-
ตบอีวานแน่เลย เล่นแรงเนอะตบซะไม่กลัวตายเลยนะไอเดียร์
-
ไอเดียร์คร๊าบมันใช่เวลาไหมที่จะมาห่วงว่าตบหน้าใคร
มันสมควรห่วงว่าตัวเองถูกใครลักพาตัวไปไม่ใช่เหรอ :angry2:
แต่ก็นะมึนๆเบลอๆเเบบนี้ก็สมเป็นไอเดียร์ดี
จะว่าไปก็เสียดายแทนไอเดียร์เหมือนกันนะ
คนอ่านก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวคนกับหางงูมันต่อกันยังไง :impress2:
-
กาลกีรตี บทที่ 52 # 1 [พิเศษสมนาคุณคนอ่าน-I Dear Thai Food]
ภาษาอิตาเลียน วันละคำสองคำวันนี้ขอเสนอคำว่า
'Sinistra.' : 'ซ้าย'
'Giusto. ' : 'ขวา'
และอีกคำที่แถมพิเศษ Piegato . : 'ก้มลง'
...
.
.
คำสามคำตอนนี้ผมใช้บ่อยมากและก็กำลังใช้อยู่ ณ ปัจจุบัน ..กำลังทำกิจกรรมแบบแมนๆกันอยู่ ในห้องน้ำครับ... งูยักษ์นั่งบนโถชักโครก ส่วนผมก็นั่งทับตักมันอีกที หลังจากจัดท่านั่งให้สะดวกต่อการปฏิบัติการ งูยักษ์เหมือนเคลิ้ม หรือง่วงก็ไม่รู้ผมแยกไม่ออก...เอาเป็นว่ามันนั่งนิ่งๆให้ผมทำทุกสิ่งก็แล้วกัน จัดการดันให้มันพิงหลังถอยออกไปนิดก่อนที่ผมจะค่อยๆ........
ใช้มีดโกน โกนไรหนวดเขียวๆให้ไอ้งูยักษ์อย่างเบามือ....
..
.
.
.
ถอนหายใจทำเตี่ยอะไรครับ ? คิดว่าพวกผมทำอะไรกันอยู่.....
โหยยยยยยยยยยย....
จะทะลึ่งไปแล้ววววววววววววววว......
...
.
.
ตอหนวดหรือเสาคอนกรีต ? สากโคตร ..แถมแข็งสุดๆ ...ไม่ไหวล่ะ ผมเอื้อมไปหยิบโฟมแล้วโปะละเลงโฟมสีขาวครีมลงไปให้มิดไรหนวดเขียวครึ้ม ...ชอบตอหนวดแบบนี้อยู่นะที่มันดูดิบๆเถื่อนๆ เหมือนมาเฟียมากกกกกกก...หลอกเด็กได้ ผมว่าเด็กเชื่ออะ แม่งโคตรเท่...ได้อีกได้อีก [ =_=" คือ...ใครสะกิดบอกมันทีดิว่า แฟนแกเป็นมาเฟียอะไอเดียร์...ไม่ใช่แค่เหมือน แต่ 'เป็น' เป็นมาเฟียอะเฟ้ย! แกรู้ตัวสักทีเต๊ออออะ....] แต่ความเท่บวกลบคูณหารกับความเจ็บแล้ว ผมเลือกที่จะไม่ทำร้ายร่างกายตัวเองดีกว่า ก็รู้ว่าเวลาเล่นกัน เราสองคนเล่นกันแรงๆ ฉะนั้นตอนมันไล้ที่ต้นคอหรือฝังหน้าลงที่ผิวผม ตอหนวดมันครูดกับผิวผมจนแดงเป็นปื้นเลยอะ ...ทั้งแสบทั้งเจ็บ ความเท่ของงูยักษ์เลยต้องยุติอยู่แค่วันนี้ ....ผมจับมันเข้าห้องน้ำแล้ว ค่อยๆลงมีดโกนไปเลยครับ ลงมีดอย่างอารมณ์ดี ไม่รีบ ลงไปแล้วใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กคอยเช็ดมีดโกนไป ..ตอนนี้งูเชื่องมาก ให้หันซ้ายหันขวา ก้มหน้า เอียงนิด...ได้หมด นี้ว่าถ้าเขาไล่ออกจาก สนพ. ผมจะไปเปิด โชว์งูกับเมียงูนะเนี้ย ....คิดไปไกล และก็อย่างกับ เดจาวู..ไอ้งูเหมือนรู้มันปรือตามองหน้าผมนิ่งๆ ....เขาล้อเล่นนนน...น่าตัว ...
แล้วก็โกนจนหมด ...ท่าด้า..........กลับมาแล้วพ่อนักธุรกิจหนุ่มของผม ........เอล มันลูบๆคางมัน แล้วเอาหน้าผากมาแตะๆกับหน้าผากผม ...
"....Ti amo...[I love you.]"
งูยักษ์กอดผมไว้แน่นแล้วกระซิบข้างหู...
"...Anche a me. [Me too]"
ผมกอดมันตอบแล้วสะดิ้งบอกเป็นภาษาอิตาเลียนเหมือนกัน ...วันนี้โลกมันสวยๆยังไงไม่รู้สิ...ตัวงูยักษ์อย่างอุ่น...อุ่นไปถึงใจเลย....
...
.
.
.
"...เอล....."
" Si? "
.
.
.
.
.
"หิวข้าว....."
.
.
.
.
.
***
(http://upic.me/i/gb/mph6i.jpg)
"....."
ไร้ถ้อยคำเจรจา ผมเอาส้อมจิ้มๆเขี่ยๆ..... ไข่มั้ง? ที่อยู่ในจานตรงหน้า มันเหมือนไข่เจียวถ้าไม่มีสภาพแหยะๆหยุ่นๆ เละๆ อี้ๆ...อธิบายไม่ถูก ...หรือผมวิตกจริตไปเองว่ามันเหมือนจะไม่สุก เกินความคาดหมายไปนิด เอล เป็นคนทำให้ผมครับ ... ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ผมมานั่งเป็นลูกค้าของเชฟที่ส่งตรงมาจากรายการกระทะเหล็กอิตาลี่ อาการหลงแฟนตัวเองเป็นยังไง ผมเจอเข้ากับตัวเลยทีเดียว เอลใส่ผ้ากันเปื้อน แล้วลงมือตักนู้นตวงนี้ อันนี้ต้องสองช้อนเป๊ะๆ อันนั้นเท่านั้น เนยต้องรสนี้ประเภทนี้ ใช้มาการีนแทนไม่ได้ ... มองไปมองมาเพลินตาจนลืมหิว สำหรับผม ไม่ว่าจะผู้ชายผู้หญิง ถ้าอยู่ในชุดกันเปื้อน มันจะน่ารักขึ้นอีก 520 % ตอนนี้สำหรับผม เอล เลยหล่อเทพไปแล้ว ...
..
.
.
และจากผลลัพธ์ทั้งหมดราวๆ ครึ่งชั่วโมงกว่า ผมก็ได้ ไข่เจียวหนาๆเละๆพร้อมส่วนผสมมากมายทางโภชนาการ ที่ปนๆกัน และมีกระทั่งกลิ่นหอมเนย พ่วงแถมด้วยไส้กรอกลูกวัวสองชิ้น .... ไม่ต้องเดา ครับ ผมกินง่ายอยู่ง่าย จิ้มไส้กรอกเข้าปากก่อนเลย ใช้ได้นะ งูยักษ์ทอดไส้กรอกอร่อยมาก ...กินเองบ้างป้อนงูยักษ์ไปบ้าง จนไส้กรอกหมดทั้งสองชิ้น แต่ผมยังไม่อยากแตะไข่ จนเอลมันตักไข่นั้นมาจ่อป้อนอยู่ที่ปากผมอะ...มองตามัน แม่งบังคับได้อีก .... หอมกลิ่นเนย ...แต่เนยกับไข่ มันทำให้รู้สึกแหยะอะดิ ...
"ไม่เคยทานหรอ? la frittata ...ออมเลต...ภาษาไทยเรียก ...ไข่เจียว"
"เหอะ....ไม่ใช่ไข่เจียวอะแบบนี้อะ..."
ผมดันตัวออกมาแล้ว....เพราะงูยักษ์ตอนนี้ขมวดคิ้วหน้านิ่งเป็นเชิงบังคับให้ทานแล้วอะ .... เพื่อเผยแพร่วัฒนธรรม และเป็นการเลี่ยงไม่ให้ไอ้ไข่เละๆนั้นไปอยู่ในท้องผมด้วยความกระอักกระอ่วน เลยยิ้มหวานๆให้มันไปแล้วท้าทายด้วยสายตา ...
..
.
.
.
"ถอดผ้ากันเปื้อนมา ...เดี๋ยวจะทำไข่เจียว อาหารประจำชาติให้ยูดู..."
.....
..
ผมหุงข้าวทิ้งไว้....ส่วนเอลทอดไส้กรอกใส่จานอีกสี่ห้าอัน ...ผมให้มันทอดเองกะทานระหว่างหิว ให้เอลทอดไส้กรอกไป ผมก็หาส่วนผสมไข่เจียวทรงเครื่องไปด้วย เปิดตู้เย็นกับตู้ใส่ของมาแทบจะเป็นลม เนย น้ำมันมะกอก ชีส ถั่ว บร็อคโคลี่ ...แล้วนี้เชี่ยไรเนี้ย มะกอกดอง ทูน่าในน้ำเกลือ....ปาปิก้าดอง...
.
.
อยากจะบอกว่า กูไม่ต้องการ...กูอยากได้แค่ น้ำมันกับไข่ไก่ แล้วก็อะไรอีกนิดหน่อย...
... เงยหน้าขึ้นมาจากตู้เย็นได้ เจอ พ่อครัวในชุดกันเปื้อน ชุดเดียวกับผมเป๊ะ ...มันมีผ้ากันเปื้อนเหมือนกัน สองชุดครับ...
เอลมองผมงงๆ ที่ผมนั่งทำหน้าปูเลี่ยนอยู่หน้าตู้เย็น ...อยากบอก เอล ว่าของในตู้เย็นเยอะมากแต่ไม่มีอะไรที่ผมต้องการเลยสักอย่าง ...
เคยไหมเวลาจะทำอะไรแล้วมันไม่สุดไม่ได้อย่างใจ ..จากแค่อะไรก็ได้ง่ายๆ แก้หิว ตอนนี้ผมดึงมือพ่องู พาเดินไปมินิมาร์ทใกล้ๆ คอนโดฯ ให้เอล ถือตะกร้าเดินตามส่วนผมก็หยิบๆๆๆ ของที่อยากได้ เลือกเพลินหยิบเพลิน จนหันไปเห็นสายตาแปลกๆที่มองมา เด็กสาวสามสี่คนหยุดยืนมองผมกับเอล เห็นนะว่ามีแอบถ่ายรูปด้วย ... ผมกำลังเลือกหอมหัวใหญ่อยู่ เห็นกล้องก็ยิ้มแบบไม่คิดเลยจริงๆ ยิ้มจน เอลมันดึงไปกอดด้วยแขนข้างเดียวพวกน้องๆ เขาถึงได้หยุดถ่ายรูป...หันไปกรี๊ดกร๊าดอะไรกันเองไม่รู้ ...อยากจะบอก พ่องูว่ามีแฟนเป็นนักเขียนดังก็งี้ ... หุหุหุ
..
.
.
เลือกจนสะใจ เดินไปเคาน์เตอร์จ่ายตังค์ ก่อนจะหันไปค้อนพ่องูทีหนึ่ง เพราะพ่องูควักบัตรเครดิตออกมา...มินิมาร์ทไม่ได้ใหญ่อะไร ถึงจะอยู่ใกล้คอนโด เห็นของมันน้อยๆด้วยผมเลยควักกระเป๋าตังค์ขึ้นมาจ่ายเอง ...
..
.
"พี่คะ...เป็นแฟนกันใช่ไหมคะ?"
พนักงานคิดเงินอยู่ๆก็หน้าแดง แต่ก็กล้าที่จะถามผมครับ... หันไปดูหน้า เอล มันขมวดคิ้วแล้วอะ ผมไม่รู้ว่ามันเข้าใจหรือเปล่าว่าน้องเขาถามอะไร ก็ระดับการแปลภาษาไทยของพ่องู ยิ่งติดลบอยู่ แถมไอ้อาการเดินเข้ามาชิดผมอย่างไร้เหตุผล นี่มันอาการงูหวงก้างชัดๆ
"เป็นแฟนกัน..จริงๆใช่ไหมพี่?"
หน้าน้องพนักงานดูมีความหวังมาก...แล้วผมจะตอบยังไงอะ เพราะน้องๆสามสี่คนที่ขอถ่ายรูปก็รอจ่ายเงินอยู่ด้านหลังด้วย ...
"ขอถ่ายรูปได้ไหมพี่ ...คู่พี่โคตรน่ารักเลย...ใส่ผ้ากันเปื้อนลายหมีเหมือนกันด้วย ..."
ยังไม่ทันเอ่ยปาก แสงแฟลชก็มาแล้วครับ เอลมันดึงผมไปกอดเลย คงตกใจอะ พอกอดได้เสียงกรี๊ดก็มาดิ น้องๆข้างหลังยกมือถือระดมรัวผมกับเอล ....เลยทำให้คิดได้ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าตอนลงมาไม่ได้ถอดผ้ากันเปื้อนออก ...มันเลยเป็นจุดเด่น แถมตอนเดินเลือกของดันเดินจูงมือกันอีก...
..
.
.
สรุปที่ขอถ่ายรูปตอนแรกไม่เกี่ยวกับนักเขียนการ์ตูนผู้ยิ่งใหญ่อย่างผมเลยใช่ไหม??
นี่น้องๆกะจิ้นกันล้วนๆเลยใช่ปะ? โห่.....วันนี้เพิ่งรู้ว่า โอตาคุอย่างผม..... แพ้สาววาย.....
.
.
.
กว่าจะขอตัวออกมาได้ เกือบห้านาที พ่องูอะดิพอแปลได้ว่าน้องๆเขาขอถ่ายรูปทำไมพ่องูเลยฟอร์มหลุด บ้ากล้องซะเอง...
.
.
ผมเครียดอะ.....เป็นอะไรมากไหมพ่องู...?
.
.
.
กว่าจะฝ่าดงวายขึ้นมาที่คอนโดได้ ยิ้มจนเหงือกแทบแห้ง...
.
.
.
มาถึงไส้กรอกที่ตักใส่จานพักไว้ก็หายร้อนแล้ว ผมล้างมือแล้วหยิบมันเข้าปากก่อนจะเอาอีกครึ่งป้อนใส่ปากพ่องู แบ่งกัน แบ่งกัน ...
.
.
.
หั่นหอมหัวใหญ่ พักไว้ก่อน ...สามหัวเลยชอบหอม... จากนั้นก็ มาตอกไข่ไก่ใส่ชามไข่ขอสี่ใบ ใส่น้ำร้อนนิดนึงให้ไข่นิ่มจากนั้นก็บีบมะนาวใส่นิดนึงให้มันฟู
.
.
.
"ใส่อะไรบ้าง ?"
พ่องูมายืนข้างๆคงแอบดูสูตรอาหารไทยอยู่ครับ....จะเอาไปจดสิทธิบัตรด้วยไหมอะ?
"ไข่ไก่ "
ผมเอาไข่ที่ตอกใส่ชามแล้วให้พ่องูดู
"Quanto? [กี่ฟอง?]"
"สี่ฟอง..."
จากนั้นก็เอาหอมที่หั่นไว้ใส่ชาม
"หอมใหญ่"
"Quanto? [กี่หัว?]"
"สามหัว"
กำลังหันไปหยิบน้ำปลา แต่พ่องูหยิบเปลือกมะนาวที่ผมบีบใส่ไปก่อนหน้านี้ขึ้นมาถามเสียก่อน
"เลมอน..กี่ออนซ์...?"
....คำถามพ่องูเล่นเอาผมงง ตอบไม่ถูกอะ ก็กะๆเอาทั้งนั้น คำถามนั้นผมเลยไม่ตอบ แต่เอื้อมไปหยิบน้ำปลามาเหยาะใส่ชามแทน
"น้ำปลา...กี่ออนซ์ ?"
"....."
"ใส่หมูด้วยหรอ? กี่กรัม?"
"...."
"น้ำมันหอย ? กี่ช้อน ? "
"....."
"ผงปรุงรส..กี่ช้อน ? "
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ผมวีนแตกแล้ว ไอ้มังคุดมันจำไมมาก ทั้งจดทั้งถาม ไม่อยากจะตะโกนใส่หน้าว่า จะกี่ออนซ์กี่ช้อน ก็ใส่ๆมันเข้าไปเถอะ!!!! อาหารไทยแท้ใครทำเขาก็กะๆเอาทั้งนั้น ไทยแท้แท้เขาไม่มานั่งตวงกันหรอก ...อยากจะบอกมันอย่างนี้ แต่ดูสีหน้าแล้ว เอลกำลังทำหน้าประมาณว่า ผมเป็นพวกหวงสูตร .....กูจะบ้าตาย...
"เอล...อาหารไทยไม่ใช่กาแฟ ที่จะบอกได้ว่า ใส่น้ำตาลสองช้อน กาแฟหนึ่งช้อน ... อาหารไทยเขาใช้ใจทำ กะๆใส่ๆ ไม่อร่อยก็ปรุงใหม่...ไอบอกยูไม่ได้หรอกว่าอะไรเท่าไหร่ ไอใช้ความรู้สึกเข้าใจปะ "
พ่องูทำหน้างงๆ แล้วเก็บอุปกรณ์การจดสูตรอาหารใส่กระเป๋า สีหน้าแบบนั้น พ่องูจะเข้าใจจริงๆหรือเปล่าเนี้ยว่าผมไม่ได้หวงสูตร แต่ผมบอกไม่ได้ว่ามันต้องใส่อะไรเท่าไหร่บ้าง เห็นหน้าพ่องูหงอยๆ ผมเลยยื่นชามไข่ที่ใส่เครื่องผสมไว้หมดแล้ว ให้พ่องูช่วยตี...ส่วนผมเองหันไปเตรียมน้ำมันกับกระทะ
"เอล...ยูตีแรงๆดิไข่มันจะได้ฟู!! "
"ทำไมต้องฟู?"
"ฟูแล้วมันอร่อยไง"
"แล้วยูรู้ได้ไง ภัทร ว่า ต้องฟู ถึงจะอร่อย?"
"ไข่เจียวมันต้องฟู"
"ออมเลตไม่ฟู..."
"ก็นั่นมันออมเลต ไม่ใช่ไข่เจียว ...ไอจะกินไข่เจียว ไม่กินออมเลต!!"
ว่าแล้วผมก็แย่งชามไข่มาตีเอง โดยมีสายตางูหงอยส่งมาให้ปริบๆ หันไปตีไข่ในชามไม่สนใจอะไรแม่งแล้ว ไอ้มังคุดงี่เง่า ผมตีไข่แรงมากฟูไต่ระดับตามแรงโกรธเลยก็ว่าได้ พ่องูเงียบไปแล้วสอดแขนมากอดผมจากทางด้านหลัง
"...ไอไม่ถามสูตรยูแล้วก็ได้ ...อย่าโกรธนะ ภัทร ..."
เสียงหงอยได้อีก ...จะต้องบอกยังไง[วะ]ว่าผมไม่ได้หวงสูตร ไอ้งูบ้า!!
..
.
.
เทน้ำมันลนไฟให้ร้อน.......
.
.
.
เอลตาโตที่เห็นผมเทน้ำมันใส่กระทะอย่างไม่เม้ม
.
.
.
"ภัทร!! ยูแน่ใจนะ??? มันมากไปหรือเปล่า???"
พ่องูลนลานถามผมเหมือนเห็นผมกำลังจะเผาบ้าน....แค่เทน้ำมันจะทอดไข่ผมทำอะไรผิด??
"ไม่มากทอดไข่ก็ต้องใช้น้ำมันอย่างนี้ทั้งนั้น ใส่น้อยเดี๋ยวไข่ด้าน"
"ใช้มาการีน หรือเนยก็ได้ ไอมีอยู่ในตู้..."
"ไข่เจียวแบบไอ ไม่ใช้เนยหรือมาการีน ....."
หมดปัญญาจะอธิบาย ไม่รู้จะบอก พ่องูยังไงว่า ออมเลต ก็ ออมเลต ไข่เจียว ก็ ไข่เจียว โอเค! อาจคล้ายกัน แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันเฟ้ย!!!
กระทะกับน้ำมันร้อนได้ที่ ผมเลยให้ พ่องูเทไข่ให้ บอกพ่องูว่าให้ยกสูงๆ แล้วเทลงไปทีเดียวเลย ไข่มันจะฟูมากกกกกก พ่องูยกชามไข่ขึ้นแล้วส่งสายตามาทางผม ...
สายตาประมาณว่า 'ไอเชื่อใจยูนะ ภัทร ' เหอะ...ทอดไข่เหอะไม่ได้ออกรบ....
***
(http://upic.me/i/gj/a0b92.jpg)
ข้าวสวยร้อนๆ โปะด้วยไข่เจียวหอมใหญ่หมูสับ สีเหลืองกรอบฟู ...แบบนี้ดิไข่เจียวแท้ๆ ผมหยิบน้ำพริกเผากุ้งที่ซื้อติดมือมาด้วย ใส่ถ้วยเล็กๆ วางข้างๆ วันนี้ไม่เอาซอสมะเขือเทศหรือซอสพริก เอาพริกเผากุ้งนี่ละ หวานๆเผ็ดๆแบบไทยดี...
.
.
.
จะให้อร่อยเลยต้องแย่งกันกิน ...ผมนั่งพิงพ่องูไป ดูการ์ตูนไป พริกเผาไม่ได้ใส่ถ้วยแล้วไม่ทันใจ ผมเอาพริกเผาใส่ไว้ข้างๆ จาน ตักกินไป ตักป้อน เอลไป ดูการ์ตูนไป จากตอนแรกๆที่เอลไม่กล้ากลืน เพราะไม่แน่ใจว่าน้ำมันมากขนาดนั้นมันจะอร่อยได้ยังไง กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนั่งเฉยๆแล้วนานๆทีเอลถึงป้อนให้ ....หันกลับไปดูเพราะว่าป้อนช้าจัง...เห็นพ่องูกำลังตักอ้ำไข่เจียวกับข้าวคำใหญ่ๆใส่ปาก....กินน้ำพริกเผาได้ด้วยดิ...
"....อร่อยไหม?"
.
.
.
.
"ยังตอบไม่ได้ ....ขออีกจานได้ไหม ภัทร ...ไอ...ถึงจะบอกยูได้...ว่าใจที่ยูใส่ไป ไอ รับมันได้ทุกจาน..."
....
.
...' ตั้งแต่เริ่มพูดไทยได้ ....วลีนี้...นาย...เสี่ยว...มาก มังคุด... =_=" '
-
หวานกันจริง เห็นไอเดียร์ทำแล้วชักอยากกินบ้างแล้วสิ
-
เหอๆๆๆ จะหวานกันไปไหน
นี่มีเผื่อแผ่ไปโปรดเหล่าสาววายด้วยเหรอ
-
ไปทำไข่เจียวกันมั่งดีกว่า ชริ
-
ก๊ากกกก รักเเรื่องนี้จัง
ตอนนี้นั่งอ่านไปสั่นไปกลัวจะหลุดหัวเราะออกมา
อ่านเรื่องนี้แล้วสบายใจและมีความสุข :L1:
-
:-[
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไปแก้มหุบไม่ด๊ายยย กร้ากกกกก
อยากให้หวานแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฮือ
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมคะ T^T
ชอบพี่รามนะ แต่ ณ นาทีนี้ เอลเชนะเลิศ *ชูกำปั้น
-
....หมั่นไส้ จริงๆ :laugh:
=_=
-
แหม ข้าวใหม่ไส้กรอกมัน ไข่เจียวฟู อิอิ
ผ้ากันเปื้อนคู่น่าร้าก :o8:
ลายหมี..กินผึ้ง ด้วยป่ะ หุๆๆ
-
เห็นเมนูข้าวไข่เจียวแล้วท้องร้องจ๊อก ๆ
ถึงจะจำไปทำบ้างก็คงไม่อร่อยเท่า เพราะ...เราไม่มีใครป้อน ชิ!!!
-
:z3:
ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o9:
-
แหมตอนพิเศษนี้มันช่าง.... :o8:
อยากจะบอกว่าตอนแรกๆ เราไม่ได้ถอนหายใจนะ แต่แบบว่า โห ไรว้าาาาา นึกว่าาา......
เค้าไม่ได้ทะลึ่งนะ แค่ลามกนิดหน่อยเอง :laugh:
ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้ จะมีตอนที่บรรยากาศน่ารักแบบนี้ด้วย ดูจุ๊กจิ๊กกันเหมือนคู่สามี ภรรยา แต่งงานกันใหม่ๆ
คุยงุ้งงิ้งๆกันสองคน เสร็จแล้วมีป้อนกันด้วยอ่ะ
ไม่คิดเลยว่าพ่องูกะแม่งูจะมาทำสวีทกันแบบนี้ มันจะน่ารักกกกกกกกกกไปไหน :m3: :m3:
อา...ข้าวโปะไข่(เจียว) ทรงเครื่องด้วยใจ ปรุงรสด้วยรัก
โอ๊ยยยยยยย อยากเป็นแคชเชียร์จะตามหิ้วของไปส่งให้ถึงครัว!!!
งูยักษ์นั้งบนโถชักโครก>>>นั่ง
จะทะลึงไปแล้วววว>>>ทะลึ่ง
ลงไปแล้วใช้ผ้าขนนูผืนเล็ก>>>ขนหนู
ไร้ถ้อยคำเจรจา ผมเอาซ้อมจิ้มๆเขี่ยๆ>>>ส้อม
ผมเจอเข้ากับตัวเลยที่เดียว>>>ที
อันนี้ต้องสองข้อนเป๊ะๆ>>>ช้อน
และจากผลลัพย์ทั้งหมด>>>ผลลัพธ์
พวงแถมด้วยไส้กรอกลูกวัวสองชิ้น>>>พ่วง
บร็อกโคนี่>>>บร็อคโคลี่(รึป่าวอ่ะ)
ยังไม่ทันเอ่ยปาก แสงแฟลตก็มา>>>แฟลช
หันหอมหัวใหญ่ พักไว้ก่อน>>>หั่น
น้ำปล่า...กี่ออนซ์>>>ปลา
ผมหวีนแตกแล้ว>>>วีน
แต่ผมบอกไม่ได้ว่ามันต้องใส่อะไรเท่าไหรบ้าง>>>ไหร่
ส่วนผมเองหันไปเตรียมน้ำมันกับกะทะ>>>กระทะ
เทน้ำมันรนไฟให้ร้อน>>>รอ??
เอลตาโตที่เห็นผมเทน้ำมันใส่กะทะอย่างไม่เม้ม
ใส่น้อยเดียวไข่ด้าน>>>เดี๋ยว
กะทะกับน้ำมันร้อนได้ที >>>กระทะ ที่
วันนี้ไม่เอาซอลมะเขือเทศหรือซอลพริก>>>ซอส
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นานละ
เลยขอแวบเข้ามาซะหน่อย กร๊ากกก
พ่องูเอ๋ย น่ารักจริงๆ
-
อาถรรพ์เจ้าแห่งปีกมีจริง...เป็ดโหวตโดนฆ่าไปหนึ่งตัว...แถมยังแก้ไขคำผิดไม่ได้ .... :z3: :z3: :z3: ครายยยยทำข้าเจ้าจะอี้ ????!!! :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ฮามากเลย แอลมันน่ารักมากเลย ปกติพี่แกก็เป็นงูต๊องๆตัวนึงเท่านั้นแหละ :กอด1:
จับแอลฟัด 1 ที :z2:
-
สรุปง่ายๆคือไข่เจียวอร่อยกว่าออมเล็ทใช่ไหม
เพิ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ยว่าออมเล็ทมันจะเครื่องปรุงเยอะขนาดนี้
กินไข่เจียวไทยนั้นอร่อยที่สุดแล้วหละ
-
ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกกก
เสียใจที่พึ่งเข้ามาอ่าน T^T
-
:z2: น่ารักอ่ะ
-
ออมเลตอร่อยกว่า หอมเนย อิอิ
ปล. ไข่ฝรั่ง เจอ ไข่ไทย เหรอ?? ทำไมไข่ฝรั่งแพ้(วะ) อย่าบอกนะว่า ไอเดียร์ชอบ.........มากกว่าพี่งู เง้ออออออ :serius2:
-
อ่านยาวตั้งแต่แรกยันตอนที่ 48 เลย
เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
ซับซ้อน ผูกเรื่องได้ดี คนเขียนเก่งโฮกกกกกกกก o13
เชียร์เอลสุดใจขาดดิ้น >.<
ตอนแรกอ่านเรื่องนี้ก็ยังงงๆ อยู่หลายเรื่อง ตอนแรกสถานที่(แล้วก็เลิกงง) ภาษาอิตาลี(ให้ปู่เกิ้ลแปล)
ภาษาโบราณบางคำก็งงและก็พึ่งปู่เกิ้ลอีกเช่นเคย อันที่จริงส่วนใหญ่มันจะค่อนไปทางสงสัยมากกว่างง
แต่ตอนนี้ก็กระจ่างไม่งงอะไรแล้ว
ตอนนี้มีแต่ความอยากรู้ แต่ก็ต้องอดใจไว้ไม่อ่าน(เริ่มไม่ว่างที่จะอ่าน)
แต่ก็พอเดาได้ว่าจะเกิดอะไรต่อ
เอ้อ เรื่องบางอย่างในเรื่องนี้ก็ต้องทำใจ ก็ที่ภัทรมันมีอะไรกะคนอื่นที่ไม่ใช่เอลนี่แหละ ชีช้ำสุดๆ
แต่ตอนมีไรกะโฟร์ทไม่เป็นไรนะเพราะรู้ว่าคือพลำ
แต่พออ่านๆไปก็นะ ยังไงๆภัทรมันก็รักเอลแหละ ถึงแม้มันจะชอบคุณรามก็เหอะ ชิ!
และเรื่องที่ต้องทำใจก็คือ งูกับตะขาบ คือเป็นคนกลัวสองสิ่งนี้เข้าไส้เลย แต่ดันเป็นตัวหลักของเรื่องนี่สิ
แม้จะมาในรูปคนเป็นส่วนใหญ่ก็เหอะนะ
แต่เป็นเพราะเรื่องนี้สนุกมากเลยกลบไอ้เรื่องพวกนี้ไปได้ :)
เอาล่ะไม่ว่าจะเป็นไปทิศทางไหนฉันก็เชียร์เอลสุดใจขาดดิ้น >.<
:bye2: :bye2:
-
(การ)กีรติ ต้องตา ฉันท์ใด
ภัทรเจ้า ต้องใจ ฉันท์นั้น
บันทึกกาล งามงด แน่ฤๅ
เอลอเล ภัทรเจ้า เคียงคู่สู่นิรันดร์
ขออภัยหากผิดแบบรูปพยางค์ แต่อ่านจบแล้วมันวาบมาเองรีบพิมพ์กลัวลืมเจ้า
สำหรับบทที่1-17
-
ข้าวไข่เจียวนี่แหละสุดยอดแล้ว ยิ่งทอดใหม่ๆนะ o13ออมเลตตกกระป๋องเลย
เป็นไงล่ะเอล อาหารไทยดีที่สุด หนุ่มไทยก็ดีที่สุดใช่ป่ะ :z1:
โอยหิวข้าว :sad4:
-
ขอสรุปสั้นๆว่า...น่ารักอ่ะ...
-
อ๊ากกกก น่ารักอ่าาาา เขินเรยยยยย :o8:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนแรกทำร้ายจิตใจคนอ่านที่สุด :o12:
แต่ตอนท้ายน่ารักให้อภัย >//< คู่นี้เค้าหวานเนอะะ
-
หวานกันจนเราอิจฉา แต่ไงก็เชียร์รามนะ
-
หลังจากหยุดอ่านเรื่องนี้ไปพักนึง กลับมาอ่านอีกครั้ง อยากกรีดร้อง....สงสารเอลอะ
จะด้วยเหตุและผลอะไรก็ตาม
จะเพราะพลำ หรืออะไรก็แล้วแต่ ไอดิภัทร นายใจร้ายมาก
เค้าขอเป็น FC เชียร์เอลแต่เพียงผู้เดียว
-
รอแอล รอไอเดียร์อยู่นะ
กินไข่เจียวจนท้องอืดหมดแย้ววววว
-
ตามอ่านทันแล้ว
เคยอ่านอะไรที่เข้าใจยากมาเยอะ..
แต่นี่..เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองโง่..
เพราะบางตอนไม่เข้าใจเลย
:z3:
-
กาลกีรตี สปอยยยยย---------บทที่ 53
***
..
.
....ว่าชินๆกับเรื่องฝันร้ายแล้วนะ แต่ช่วงนี้แม่ง ฝันโคตรเลวร้าย ... เลวร้ายขนาดผมเอามาเขียนพล็อตของกาลฯ เลยทีเดียว... ในฝันผมไม่ได้โดนอะไรกับตัว ...ส่วนมากจะอยู่ในรูปแบบของบุคคลที่สาม ...
.
.
.
ผมเป็นได้แค่คนเฝ้ามอง....
.
.
.
เฝ้ามองงูตัวนั้น ...เหมือนงูยักษ์ของผม ...แต่ไม่ใช่งูยักษ์ของผม งงล่ะสิ? แต่ผมไม่งง ...
.
.
.
ผมรู้.....รู้ว่างูตัวใหญ่ที่กำลังค่อยๆกลืนงูอีกตัวนั้น.....ไม่มีทางเป็น งูยักษ์ของผม
.
.
.
***
ซวย.......ซวยแล้ว!!!!!!
.
.
.
ผมทำปิ่นพี่รามหาย!!!!
.
.
.
ช่วงนี้กำลังงงเบลอๆ มารู้สึกตัวอีกทีตอนไอ้รินยืม พู่กันเบอร์ศูนย์...
.
.
.
ผมบอกมันว่าไม่มี ...
.
.
.
มันเลยชี้ไม่ที่มวยผม แล้วบอกว่า
'เสียบอยู่ที่หัวพี่ไงพี่...'
ผมนิ่งไปสองวิ แล้วค่อยๆเอื้อมไปดึง สิ่งที่คิดว่าเป้นปิ่นของพี่รามออกมาจากมวยผม...
.
.
.
...เป็น..พู่กันเบอร์ศูนย์อย่างที่ ไอ้รินว่า.................
........................
....
.
.
.
.
เหี้ยแล้วไง!!!!!!!!!!!!
แล้วปิ่นพี่รามละ???!!!!!
-
อยากอ่านแล้วนะ
-
พี่รามอย่าน้อยใจน้า
ก็ภัทรมันเป็นอย่างเนี้ยแหละ
-
:z3:รออ่านครับ อยากรู้ว่าคนที่ไอเดียร์ตบไปเป็นใคร?
-
งูตัวใหญ่ที่กำลังกินงูอีกตัวไม่ใช่งูยักษ์ของไอเดียร์
แต่บอกว่าฝันร้าย แสดงว่างูที่กะลังโดนกินอ่าใช่?
ตอนหน้าไอเดียร์โหมดมึนอึนอีกแล้วเหรอ เอาพู่กันไปปักหัว
แล้วอย่าบอกนะว่าที่หาไม่เจอเพราะเอาปิ่นไปวาดรูป หรือไม่ก็เอาไปคีบมาม่าแทนตะเกียบไปแล้วอ่า
-
กาลกีรตี บทที่ 53
..
.
'นักโทษ...จักถูกส่งสังเวยแด่....องค์อรัญญาปักษ์'
เป็นเสียงผมที่กระซิบประโยคนั้นกับตัวประหลาดเขาโค้ง สายตาผมได้แต่มองภาพเบื้องหน้าที่ไกลออกไป เสียงกรีดร้อง และเสียงสาปแช่ง ...ของเหล่าคนที่โดนตีตรวน ... สีหน้าหวาดหวั่นและสิ้นหวัง ยามถูกผลักให้ ตกลงไปในเหว...ผมรู้ดีว่ามีอะไรอยู่ในนั้น....
'มิมีหนทางอื่น กระนั้นรึขอรับ ? ใยต้องให้นักโทษจบชีวิต? '
'เพราะหาได้มีข้ออ้างอื่นใดที่จักให้ทักษาหารแด่ องค์อรัญญาปักษ์ น่ะสิ อาชา...'
'แต่หลายชีพ สิ้นเพียงแลกหนึ่งชีวิตกระนั้นรึขอรับ?'
'......'
.
.
.
.
ในฝันประโยคนั้นมันไม่มีคำตอบ ....
.
.
.
มีแต่ภาพ โคตรสยองที่ผมได้แต่มองโดยไม่สามารถหลับตา...
..
....ว่าชินๆกับเรื่องฝันร้ายแล้วนะ แต่ช่วงนี้แม่ง ฝันโคตรเลวร้าย ... เลวร้ายขนาดผมเอามาเขียนพล็อตของกาลฯ เลยทีเดียว... ในฝันผมไม่ได้โดนอะไรกับตัว ...ส่วนมากจะอยู่ในรูปแบบของบุคคลที่สาม ...
.
.
.
ผมเป็นได้แค่คนเฝ้ามอง....
.
.
.
เฝ้ามองงูตัวนั้น ...เหมือนงูยักษ์ของผม ...แต่ไม่ใช่งูยักษ์ของผม งงล่ะสิ? แต่ผมไม่งง ...
.
.
.
ผมรู้.....รู้ว่างูตัวใหญ่ที่กำลังค่อยๆกลืนงูอีกตัวนั้น.....ไม่มีทางเป็น งูยักษ์ของผม...เอล ของผม..คงไม่โหดขนาดนั้น...
.
.
.
เสียงกรีดร้องและเสียงขู่ฟ่อ เงียบหายไปเมื่อเขี้ยวคมนั้นกัดลงและค่อยๆกลืนร่างที่กระเสือกกระสนดิ้นหนี ...
.
.
.
แม่ง...โหดแท้หล้า.....
.
.
.
***
.
.
.
"พี่ไอเดียร์ ผมยืมสกรีนจุดเล็กหน่อยดิ "
เสียงอ้อนส้น... เยี่ยงนี้ไม่มีใคร นอกจากไอ้ริน เด็กน่ารักที่มีทุกสิ่งยกเว้นมารยาท และคำว่าเกรงใจ อยากจะสอนมันอยู่บ้างเรื่องที่มันใช้วิสาสะเกินความจำเป็น แต่ยังหาโอกาสไม่ได้เพราะไม่ได้เป็นอะไรกับมันมากมาย สถานะปัจจุบันเป็นอย่างมากก็แค่ ปู่รหัสของมันและผมก็ยังไม่อยากเลื่อนสถานะไปมากกว่านี้ กลัวชีวิตจะยิ่งพบความวิบัติเพราะมัน...
"พี่ไอเดียร์ สกรีนโทน..."
เห็นผมเงียบไปแม่งเลยย้ำอีกรอบ
"ไม่ลงคอมฯอะ? "
หันไปบ่นมันแต่ผมก็ยื่นส่งแผ่นสกรีนให้....
"ลงคอมฯ มันไม่เรียลพี่...ขอยืมโม่เหลาดินสอด้วยดิ..."
มันก้มหน้าตัดสกรีนโทน แต่ยังสามารถเอ่ยคำและยื่นมือมาขอของได้
"อย่าทำเศษไส้หล่นนะพี่สะสมอยู่ ห้ามขโมยด้วย ให้เหลาอย่างเดียว"
"คนบ้าอะไรสะสมเศษไส้ดินสอ..."
"คนที่เป็นรุ่นพี่มึงอะ ไอ้ริน...แม่งลาม..."
"งั้นขอ 2B เอาด้ามสีฟ้าไม่เอาสีดำ..."
"เอาปิ๊กม่า ไปด้วยเลยไหม เดี๋ยวมึงก็ยืม..."
"เบอร์ 0.5 "
"สัด!!! มึงย้ายมานั่งโต๊ะกูเลยมาไอ้ริน จะได้หยิบให้พอใจ"
เกินทนจนบ่นมันไปบ้าง แม่ง ... ไม่สลด หันมาทำหน้าเง้าหน้างอใส่ เดี๋ยวแม่งจับจูบโชว์แม่บ้านเลย
.
.
.
ได้แต่คิด...ไม่กล้าทำกลัวชีวิตจะสั้นลงกว่าเดิม ...จากนั้นก็นั่งร่างแบบไปคิดเนมไป หันไปบ่นไอ้รินบ้างเพราะมันยังใช้วิสาสะมากล้นเกินคนปกติได้อย่างคงเส้นคงวา ...
.
.
ดีหน่อยที่มันไม่ด้านเหมือนไอ้จี ไม่งั้นมันคงยืมไอ้งูยักษ์ผมไปควงเล่นแล้ว ....และก็ดีที่มันยังไม่รู้ว่าไอ้งูยักษ์อะแฟนผม... ไม่งั้นมันอาจจะแบกวิสาสะของมันมาขอยืมไอ้งูยักษ์ผมสักวัน .... ไอ้รินมันไม่ขี้แย่งเหมือนไอ้จี แต่มันอะขี้อิจฉา งอแงเหมือนเด็ก ผมมีอะไร ไอ้นี่ก็จะอยากใช้เหมือนผมบ้าง...ได้แตะของผมนิดๆหน่อยๆมันก็สุขใจแล้ว ...และเพราะไอ้ที่มันชอบถือวิสาสะมาใช้ของๆผมนี่ล่ะถึงทำให้ผมรู้ถึงความซวย....
.
.
.
ซวย.......ซวยแล้ว!!!!!!
.
.
.
ผมทำปิ่นพี่รามหาย!!!!
.
.
.
ช่วงนี้กำลังงงเบลอๆ มารู้สึกตัวอีกทีตอนไอ้รินยืม พู่กันเบอร์ศูนย์...
.
.
.
ผมบอกมันว่าไม่มี ...
.
.
.
มันเลยชี้ไปที่มวยผม แล้วบอกว่า
'เสียบอยู่ที่หัวพี่ไงพี่...'
ผมนิ่งไปสองวิ แล้วค่อยๆเอื้อมไปดึง สิ่งที่คิดว่าเป็นปิ่นของพี่รามออกมาจากมวยผม...
.
.
.
...เป็น..พู่กันเบอร์ศูนย์อย่างที่ ไอ้รินว่า.................
........................
....
.
.
.
.
เหี้ยแล้วไง!!!!!!!!!!!!
แล้วปิ่นพี่รามละ???!!!!!
***
[Part ริน]
"...ปิ่นกู....ปิ่นกูหายอะ...ปิ่นกู...ฮืออออออออออ.....ปิ่นกู....ไอ้ริน...ปิ่นกู....ปิ่นของกู...."
.....จบกันรุ่นพี่ที่น่าเคารพ....ผมนั่งมองความเรื้อนของรุ่นพี่หน้าเป็น แล้วหยิบแก้วเหล้าว่างเปล่ามาผสมส่งให้แกใหม่ ตอนนี้เราแอบโดดออกมาครับ แหะๆ จะเรียกว่า 'เรา' ก็อาจผิดไปนิดเพราะมีแค่ผมคนเดียวที่ต้องตอกบัตร เรื่องนี้ข้ามๆ แล้วกันเอาเป็นว่า ตอนนี้หนีงานมานั่งดื่มกันครับ เป็นล็อบบี้เลานจ์ ของโรงแรมแห่งหนึ่ง ใกล้ๆที่ทำงาน ... ผมเป็นมือชงเพราะไม่ได้เป็นคนจ่าย ส่วนคนจ่าย กำลังยกดื่ม ยกดื่ม... ไอเดียร์ [คสต. : อย่าให้แกรู้นะว่าผมไม่อยากเรียกพี่เท่าไหร่หรอก ไอเดียร์ต๊องแล้วก็หน้าเป็นเกินกว่าจะเรียกพี่] หลุดไปไกลแล้ว ตั้งแต่ผมทักเรื่องพู่กันเบอร์ศูนย์ที่แกคิดว่าเป็นปิ่นสีทองที่แกใช้ประจำ....
"แล้วทำหายที่ไหนอะพี่ ?"
"สัด!! ถ้ากูรู้ว่าหายที่ไหน มันจะเรียกหายไหมล่ะ?"
เมาแล้วเรื้อนโคตร...กร่างได้อีก ...ปกติไอเดียร์มันจะเงียบๆติสๆ เหม่อๆ แต่อย่าให้หลุดพูดออกมานะ ไม่เจ็บหูก็ได้เจ็บใจกันบ้าง แต่ก็นานๆทีจะหลุด ไอเดียร์ใจดีจะตาย ผมถึงได้ชอบขอนู้นยืมนี่ โอเคผมอาจทำตัวน่ารำคาญไปบ้าง แต่เพราะอย่างนี้ไม่ใช่หรอที่ทำให้ผมเข้าใกล้ไอเดียร์ได้อีกนิด เพราะถึงว่าจะบ่นไปบ้างแต่ไอเดียร์ก็ไม่เคยปฏิเสธอะไร...
"...ปิ่นกู...ริน...ปิ่นกู..."
แล้วก็ขยับเข้าโหมดเรื้อนขึ้นมาอีกหนึ่งเลเวล ... ไอเดียร์เริ่มยกขาขึ้นมานั่งกอดเข่าบนโซฟาแล้ว พอก้มหน้าลงไปซบเข่าแล้วเหมือนผู้หญิงเลยวะ...ที่ผมว่ายิ่งเหมือนเพราะวันนี้ไอเดียร์ปล่อยผม ไม่ได้มัดหรือรวบแล้วปักด้วยปิ่นหรือพู่กันเลยปล่อยยาวลงมา เห็นบอกว่ายังทำใจไม่ได้ เรื่องปิ่น และถ้าหาไม่เจอจริงๆ พรุ่งนี้จะไปตัดผม...
.
.
จริงจังขนาดนั้น...ผมว่าน่าเสียดาย...ไอเดียร์เหมาะกับผมยาวๆเซอร์ๆติสๆมากกว่า ...
.
.
"ริน.....ปิ่น....ปิ่น...หายไปแล้ว....ฮืออออออออออ....หายไปแล้ว....อึก..อึก...ฮืออออ..."
แล้วไอเดียร์ก็หลุดโลกไปอย่างสมบูรณ์ รุ่นพี่หน้าเป็นของผมร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร กับไอ้แค่ปิ่นอันเดียว ร้องยังกะหมาตาย...
"แค่ปิ่นอันเดียว เดี๋ยวผมซื้อให้ก็ได้พี่"
"...ไม่เอา...ไม่ใช่ปิ่นอันนั้น....จะเอาปิ่นอันนั้น...ฮืออออ..."
ดื้อได้อีก..ขนาดเมาเรื้อนยังก้มหน้าเถียงผมได้อีก ..
"แค่ปิ่น ...อันไหนๆมันก็เหมือนกันละพี่..."
"....ไม่เหมือน...อันนั้น...ปิ่นอันนั้น...พี่รามซื้อให้...อึกกกก...ฮือออ..อึก...พี่ราม...พี่ราม....พี่ราม....ผมขอโทษ...ขอโทษ..."
คำขอโทษครางออกมาแล้วหายไป คราวนี้ไม่มีเสียงร้องโฮหลุดออกมา...แต่เสียงสะอื้นกับไหล่ที่สั่นมันก็ทำให้ผมรู้ว่าไอเดียร์ร้องไห้... ร้องแต่เก็บเสียงไว้ทั้งหมด...แล้วก็น่าจะร้องหนักกว่าเก่า เพราะตอนนี้สั่นจนตัวโยนไปทั้งตัวแล้ว
"สำคัญมากเลยหรือพี่?"
"อือ..อือออ"
"ค่อยๆหาก็ได้พี่ บางทีอาจจะหล่นอยู่ที่บ้าน ปกติพี่เบลอ วันนั้นอาจจะเบลอมากหน่อยเลยลืมไว้ที่ไหนก็ได้ ....ค่อยๆคิด เดี๋ยวก็จำได้ ...สู้ๆนะพี่ อย่าเพิ่งท้อดิ"
.
.
.
แล้วก็หลับ....ดีนะที่จ่ายตังค์แล้ว แม่ง.... เลานจ์น์อย่างหรู ผมไม่รู้นะว่าไอเดียร์ชอบดื่มที่แบบนี้โอเคเคยรู้มาจากพี่ฝิ่นบ้างว่าไอเดียร์มันไม่ชอบที่คนเยอะๆเพราะเคยทั้งโดนลูกหลง โดนแทง มันเลยขยาด แต่ก็นะ ...ไม่คิดว่าจะขยาดจนยอมจ่ายเยอะขนาดนี้ ... ก็ไม่ใช่ว่านั่งแป๊บๆสักหน่อย นี่นั่งกันเกือบ 3 ชั่วโมง แถมไม่ได้นั่งเฉยๆ ไอเดียร์ยกเหล้าดื่มเป็นน้ำเปล่าเลย ...จนผมเห็นท่าจะไม่ไหว..นี่ก็กำลังพยุงกันออกมาจากล็อบบี้ คิดว่าจะกลับแท็กซี่ คืนนี้คงต้องค้างบ้านผม ผมอยู่กับพี่ชายอีกคนไม่น่าจะมีปัญหาอะไรอยู่แล้ว...
.
.....ถ้าจะเอารุ่นพี่หน้าเป็นไปนอนที่ห้องด้วย
.
.
.
"ปวดฉี่..."
ยังไม่ทันก้าวเข้าลิฟต์ คนเมาที่ซบไหล่ผมก็เริ่มงอแงแล้วครับ ...โอเค งั้นเดี๋ยวพาไปห้องน้ำก่อน ...
.
.
.
***
"........"
...เอ่อ....ไอ้คำว่าเพื่อนผมอยู่ข้างใน พูดยังไงดี ?
.
.
.
ตอนนี้กำลังวิกฤติครับผมทำอะไรไม่ได้เลย .. เมื่อกี้ผมพาไอเดียร์มาเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ออกไปรอข้างนอก...แล้วพวกฝรั่งตาน้ำข้าวนี่ก็เข้ามา...ผมยืนรอไอเดียร์อยู่ กำลังจะเดินไปตามเพราะคาดว่าไอเดียร์น่าจะหลับในห้องน้ำไปแล้ว ...แต่ผมก็ช้ากว่าฝรั่งที่กำลังเคาะห้องน้ำที่ไอเดียร์เข้าอยู่ ...
.
.
หันไปมองห้องอื่นก็ว่างนะ แล้วทำไมมาเคาะห้องไอเดียร์ของผม... ยังไม่ทันรวบรวมคำศัพท์ ไอเดียร์ก็เปิดประตูออกมาแบบมึนๆ คนที่เคาะประตูจับไอเดียร์ไว้ได้ก่อนที่จะล้มหน้าคว่ำ.....จากนั้นก็อุ้มไอเดียร์เดินออกไป......
.
.
.
'????'
ฝรั่งที่ตามมาด้วย สามสี่คน พากันกรูออกไปจากห้องน้ำแล้ว เหลือแค่ผมที่ยังยืนนิ่ง เพราะจับต้นชนปลายอะไร ไม่ถูก....
.
.
.
อย่าบอกนะว่าลักพาตัว....???? ....
.
.
.
บ้าน่า.... นี่มันเมืองไทยนะ? ชีวิตจริงนะ? แถมไอเดียร์ยังเป็นนักเขียนการ์ตูน ไม่ได้เป็นแฟนมาเฟียที่ไหนสักหน่อย...
ผมยืนนิ่งอยู่สามวิก่อนจะวิ่งตามออกไป และหยุดในทันทีที่หนึ่งในไอ้ฝรั่งตัวใหญ่พวกนั้น ขวางผมไว้และโชว์ปืนให้ดู....
.
.
.
ไม่จริงน่า..... ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี้ย???!!!
-
ใคร ??? ใครมาพาไอเดียร์ไป
รออ่านต่อค่ะ :L2:
-
อัยย๊ะ ไอเดียร์เบลอเอาพู่กันอแทนปิ่นแล้วโดนใครอุ้มอีกล่ะเนี้ย
-
ไอเดียร์โดนอุ้ม!!!!
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไม่คิดว่าไอเดียร์จะอ่อนไหวกะของแทนใจจากพี่รามขนาดนี้นะเนี่ย
ถึงขนาดทำหายแล้วมานั่งกินเหล้ารำพึงรำพัน
แล้วก็โดนลักพาตัวอีกแล้ว ช่วงนี้คดีเยอะจนไม่รู้ว่าเป็นฝ่ายไหนเลย
แต่มานุ่มนวลอย่างนี้ พวกเอลชิมิ
-
ปิ่นหาย แล้วจะกินเหล้าทำไม เหอๆ
-
โดนอ มไปแย้ววว...อ่า
-
คนของเอลรึเปล่าที่ให้มาเฝ้าไอเดียร์ไว้น่ะ
ถ้าไม่ใช้ขอเดาว่าพี่ราม :-[
เอ หรือจะอีวานดี :serius2:
ไอเดียร์คดีเยอะจริงๆ :sad4:
แต่ที่แน่่ๆ อย่ากินหมดนะหนู เดี๋ยวอ้วน :jul3:
-
มาลงชื่อก่อน เดี๋ยวแว้บไปอ่าน
-
งูยักษ์ของผม...เอล ของผม แหมๆ ไม่ค่อยจะเล้ย 555
แต่เค้าสงสัยที่รินว่า ไอเดียร์ของผม เอ๊ะ ยังไงจ๊ะ ริน :laugh:
เฮ้อ.... เอาเข้าไป ปิ่นหาย แถมคนก็ยังมาโดนอุ้มหายไปอีก ฝีมือเจ้าเก่าป่ะเนี่ย :z3:
พี่ไอเดียร์ ผมยืมสกีนจุดเล็กหน่อยดิ>>>สกรีน
พี่ไอเดียร์ สกีนโทน
หันไปบ่นมันแต่ผมก็ยื่นส่งแผ่นสกีนให้
มันก้มหน้าตัดสกีนโทน
เป็นล็อบบี้เลาจน์ ของโรงแรมแห่งหนึ่ง>>>เลานจ์
แล้วก็ขยับเข้าโหมตเรื้อนขึ้นมาอีกหนึ่งเลเวล>>>โหมด
เลาจน์อย่างหรู>>>เลานจ์
ก็ไม่ใช่ว่านั่งแป็บๆสักหน่อย>>>แป๊บ
ยังไม่ทันรวบรวมคำศัพย์ >>>ศัพท์
จับไอเดียร์ไว้ได้ก่อนที่จะล้มหน้าคว้ำ>>>คว่ำ
-
มันเป็นใครวะ ใครมาลักพาตัวไอเดียร์ไปปปปปปป :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมาอ่านน รวดเดียวจบเลยย (ขี้โม้ ที่จริงตั้งแต่เมื่อวาน)
สนุกมากกกค่าา :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :กอด1:
ขอเดา ไอเดียร์เซ้นดีขนาดนี้ ที่ฝันองค์อรัญญาปักษ์ก็ไม่พ้นพี่เจ้ามังคุดหรอก :a5:
เอาตัวไปจากห้องน้ำด้วย!?
หน้า33 บทที่41
"เน็คไท ที่ผมเคยใช้ผูกข้อมือภัทร ถูกผูกที่คอผม"
เน็คไท >> เนคไท
แล้วตอนแรกเนคไทผูกตาภัทรค่า ไม่ใช่ข้อมือ
เอ๊ะทำไมรู้สึกเราอ่านตอนนี้ละเอียดจังแฮะ :laugh: :o8:
ชอบมากมาย รอต่อด้วยคนค่ะ :L2: :impress2:
-
อืมมมม ทิ้งไปหลายตอนแล้วก็กลับมาอ่านต่อ ก็พบว่ามีตัวละครเพิ่มขึ้น
ไอ้ที่อยู่ในออฟฟิศนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ตาเขียว ตัวใหญ่ที่มาลากไอเดียร์ไปนี่มันฝั่งไหนกันแน่ฟระ
คือ ก็ยังงง ๆ ได้อีก แง่ม ๆ ๆ ตกลงพวกเมิงมีเรื่องอะไรระหว่างกันแว้
-
ที่บอกเกี่ยวกับความฝันเรื่องงูนี่ตรงเด๊ะๆ เลยค่ะ T^T
ที่เจอ ..
ตัวใหญ่โคตรพ่อ (เหมือนอนาคอนด้ายักษ์ที่อยู่ในหนังอ่ะ แบบนั้นเลย)
เลื้อยจู่โจมเร็วซะด้วย เหอะๆ
ตัวสีเผือกๆ เลื่อมๆ ทองหน่อย
ตาสีออกแดงๆ จางๆ เหมือนสีทับทิมอ่ะ
รัดเราแน่นมากกกกกกกกกก
ตอนเจอในฝันนี่ตกใจแทบช็อกอ่ะ ตื่นมาทีตัวสั่น ปวดตัวไปหมดเลย T^T (แต่ไอ้ปวดตัวนี่ไม่แน่ใจว่าอุปาทานรึเปล่านะคะ?)
แถมความรู้สึกตอนโดนรัดนี่ก็แปลกๆ นะ กึ่งกลัวกึ่งชอบยังไงไม่รู้? = =
ตอนแรกๆ วิ่งหนี หลบ แบบกะให้ไม่เห็นอ่ะ แต่แม่งก็ดันเห็นจนได้
รอบแรกฉกเราแต่ไม่โดนเลยลุกขึ้นจะหนี
รอบสองแม่งเลยรัดเราซะแน่นเลยยยยยยย ยยย ย ย ..
(นี่ถ้ามีบอกเอฟเฟคมาด้วยนี่จะมีคนบอกได้มั้ยว่าไอ้งูที่ออกมาจากพระอาทิตย์นี่มันหมายความว่ายังไง? คือเราฝันได้โอเว่อร์โอวังอลังการมากมายอ่ะ เหอะๆ = =;; )
#เป็นฝันที่สมจริงยิ่งนัก ทุกวันนี้ก็ยังจำลักษณะกับตาของไอ้งูตัวนั้นได้อยู่เลยอ่ะ อะฮรือออออออออ T[]T
-
อ่านทันแล้ววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆ น๊าาาาาาาา
T^T
-
เอิ่มมมมม ใครมาหอบไอเดียร์หายไป :serius2:
ว่าแต่ปิ่นนี่โดนเอลฉกไปหรือเปล่าจ๊ะเนี่ย
-
กาลกีรตี บทที่ 54
ทรมาน....
.
.
.
ทุกอย่างมันล่องๆลอยๆ ....เหมือนฝัน...
เหล้าเข้มที่กรอกเทลงคอ...ทำให้คอแห้งผากจนแสบร้อน....มือที่บีบคางผมแล้วจับแก้วเหล้าเทกรอก...สัมผัสและกลิ่นเหมือน เอล ....แต่ผมยังย้ำและบอกกับตัวเองเสมอว่าไอ้เบื๊อกตรงหน้านี่ไม่ใช่ เอล ...และไม่มีทางเป็น เอล ...เหมือนเป็นเรื่องสนุกที่เห็นผมไม่ขัดขืน ...เหล้า...กรอกเทเข้าปากผมจนมันไหลเลอะพื้นที่นอน...จนผมสำลักไอ ทุกอย่างถึงได้หยุด ...ไอ้แฝดนรกของเอล ปล่อยผมทิ้งไว้บนเตียงที่เปียกและคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า....ทันทีที่ถูกปล่อย ...ผมหมดแรงพยุงตัวจนทรุดลงกับเตียงใหญ่ แล้วสำรอก...เมือกขาวสีขุ่น ผสมกับเหล้าดีกรีแรง ....
.
.
.
เสียงหัวเราะ และ...รอยยิ้มเย็น...ที่ผมจำได้ติดตา...
.
.
.
...มันทิ้งผมไว้กับฝรั่งชุดดำฝูงใหญ่...แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ไยดี....อีกครั้งที่เหล้าเข้มกรอกลงคอผม...กลิ่น
เหล้า....มันคลุ้งเอียนจนเวียนหัว .....
.
.
.ผมถูกจับตรึงไว้กับเตียง...ผู้ชายร่างใหญ่ สี่ห้าคน ที่เปลือยเปล่า ....น่าสะอิดสะเอียน ...แต่ก็น่าสนุก...อากาศหนาวจน ผมรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างคนพวกนั้น ...ริมฝีปากถูกครอบครอง... ในขณะที่หน้าอกถูกมือของอีกคนบีบเค้น...ขาผมถูกจับให้แยกออก...แล้วเค้นคลึง...แสงแฟลช ยังคงสว่างเป็นระยะ ....จนน่ารำคาญ...
.
.
.
...ผมพยายามขืนปัดมือใหญ่ของใครต่อใครที่มาวุ่นวายกับร่างกาย ...แต่เรี่ยวแรงมันหายไปหมด....แสงแฟลชสว่างจนแสบตา...ร่างกายมันล้าจนไม่อยากทำอะไรแล้ว ....หนาวจนสั่นสะท้าน ....แต่ผมยังพยายามดิ้นหนีร่างใหญ่ของใครต่อใครที่เหมือนจะฉุดกระชากให้ผมกลายเป็นแค่ของเล่น ...แสงแฟลชสว่างวาบทุกครั้งที่ ไออุ่นของผิวกายแนบลงมากับลำตัว... ไม่เอา...ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งกับร่างกายแบบจาบจ้วงอย่างนี้ คนที่เข้ามาในตัวผมได้มีแค่เอลกับพี่ราม...ไม่เอา...ไม่เอาคนอื่น...ผมดิ้นรนและกรีดร้อง...แต่ที่ได้กลับมามีแค่แววตาหื่นกระหายและไร้ความปรานี ....เสียงผมจมหายไปในลำคอเมื่อมือใหญ่กดปิดริมฝีปาก...เซ็กส์หมู่ที่น่าสะอิดสะเอียน...กำลังเริ่ม...
.
.
.
แล้วมันก็....ดัง.....
.
.
.
เสียง.........กระดิ่ง.....
.
.
.
.
กังวานก้องอยู่ในหัว .................
.
.
ผมกำลังฝันไป.....ในฝัน...มันเลือนลางจนจับอะไรไม่ค่อยถูก....
.
.
.
กลิ่นไอ...ของร่างกายอุ่นๆ....กลิ่นหอมที่เย้ายวน....ผมรับทุกสัมผัสที่เข้าใกล้ ... รับจนเป็นฝ่ายเข้าหา ....
.
.
.
...กลิ่นของเลือดหวานที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายอุ่น...
.
.
.
.
....ผมต้องการ....
.
.
.
กระสันอยากในไออุ่นของร่างกาย ....
.
.
.
ผมหนาว....หนาวจนต้องการ...
.
.
.
.
เลือดอุ่นๆที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายอุ่นๆ..............
.
.
.
***
...
.
...ห้องนี้พื้นลื่นจัง....
.
.
.
ผมก้าวข้าม กองเศษเนื้อที่กระจายอยู่ทั่วห้อง...น้ำหวานสีแดงเจิ่งนองจนลื่นเท้า...
ผมก้าวเดินไปหยิบกล้องที่เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังสว่างด้วยแสงแฟลช ...จับมันโยนลงพื้นก่อนจะสำรอกเมือกข้นใส่กล้องตัวใหญ่นั่น...กลิ่นเหม็นไหม้ฟุ้งออกมาแล้วจางไปเมื่อกล้องค่อยๆละลาย....เหมือนไอศกรีมโดนแดด...
.
.
.
แสงสีทองวาวสว่างส่องเข้าตา...
.
.
.
....ปิ่นของพี่ราม....อยู่ในห้องน้ำนั่น...
.
.
.
ใช่สิ...วันนั้นผมลืมปิ่นนี้ไว้ในห้องพักที่โรงแรมอะไรก็ไม่รู้....จากนั้น เอลก็มารับ .....
.
.
.
ผมเอื้อมมือไปหยิบปิ่นขึ้นมาแล้วปักกับมวยผม....
.
.
.
กระจกที่มือผมเผลอไปโดนเลอะสีแดงสดที่เปื้อนติดมือ.....
..
.
.
....ผมกำลังฝัน......
.
.
.ผมบอกตัวเองอย่างนั้น...
ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องน้ำ....
.
.
.
....โทรศัพท์เครื่องเล็กที่อยู่ในกระเป๋าสูทที่พาดบนเตียงถูกผมถือวิสาสะกดใช้ ....
.
.
.
ในฝัน....ผมโทรหาพี่ราม ....
.
.
.
ฝันไม่ดีเอาเสียเลย.....เพราะประโยคที่ผมพูดกรอกเข้าไปในโทรศัพท์....
.
.
.
มันเป็นเสียงคำรามแทนที่จะเป็นเสียงพูดของมนุษย์....
.
.
.
สงสัยคอจะเริ่มแห้งอีกแล้ว ....ผมหิวจัง...หิวน้ำหวานสีแดงสด...มันรสละมุนลิ้น...และชุ่มคอ...ผมหันไปหามัน ถังน้ำหวานเคลื่อนที่ ...เหลือแค่ถังเดียว เพราะนอกนั้นกลายเป็นแค่เศษเนื้อไปหมดแล้ว...
...ร่างกายอุ่น..ที่มีน้ำหวานสีสดไหลเวียนอยู่ภายในกำลังสั่นระริก...แววตาอ้อนวอนแตกต่างกับแววตาที่เคยมองผมอย่างหื่นกระหายและไร้ปรานี...ผมเหยียดริมฝีปากและยิ้มหวาน...ก่อนค่อยๆโน้มตัวลงไปบรรจงจูบลำคอหนา ...แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหาไออุ่น กับร่างใหญ่กำยำที่สั่นสะท้านแต่ไม่อาจเคลื่อนไหวได้...กำหนัดและกระสันอยาก...ผมแทรกลิ้นเลียชิมแผ่นอกกว้าง...ค่อยๆละเลียดแล้วฝังคมฟันลงไปช้าๆ...แรงเต้นของหัวใจ กำลังพาน้ำหวานรสละมุนทะลักไหลเข้ามาในโพรงปาก..ชุ่มคอกว่าอะไรทั้งหมด...
.
.
.
เป็นฝันที่อิ่มอร่อย ....จนเหมือนจริงเสียเหลือเกิน ....
.
.
.
.
-
ไอเดียร์เขมือบคนแล้ววว o22 o22 :serius2:
-
หวีด สยองมาก :sad3:
-
ไอเดียร์ เปี๊ยนไป๊
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย ไอเดียร์ยังคิดว่าฝันอีกแนะ ใครจะมาก่อนกันนะ
-
ฝัน? น่าอร่อยจริง เอ้ย! น่ากลัวจริงแฮะ
-
ไอเดียร์กินเก่งจัง
-
อ่านช่วงแรกๆ ได้แต่เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่นะ ........
ที่ไหนได้ เปิดซิงครั้งแรก ฟาดไป 6 เลยเรอะ o18 o18
บอกกับตัวเองเสมอว่าไอ้เบือกตรงหน้านี่ไม่ใช่ เอล>>>เบื๊อก
แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใยดี>>>ไย
ผู้ชายร่างใหญ่ สี่ห้าคน ที่เปลื่อยเปล่า ....น่าสะอิดสะเอือน>>>เปลือย เอียน
แสงเฟลช ยังคงสว่างเป็นระยะ>>>แฟลช
แสงเฟลชสว่างจนแสบตา
แสงเฟลชสว่างวาบทุกครั้ง
แววตาหื่นกระหายและไร้ความปราณี >>>ปรานี
กังวาลก้องอยู่ในหัว>>>กังวาน
กลิ่นไอ...ของร่างกายอุ่นๆ>>>อาย
ชั่วโมงที่แล้วยังสว่างด้วยแสงเฟลช ...จับมันโยนลงพื้นก่อนจะสำลอกเมือกข้น>>>แฟลช สำรอก
ค่อยๆละลาย....เหมือนไอกรีมโดนแดด>>>ไอศกรีม
ที่เคยมองผมอย่างหื่นกระหายและไร้ปราณี>>>ปรานี
-
ง่า. . . เพิ่งเจอการเขมือบอย่างจังๆของเจ้าสายพันธุ์นี้
รู้สึกเหมือนเห็นแมวที่กำลังกินหนู ทั้งสนุกทั้งอร่อย
ดูเหมือนสัญชาตญาณของสายพันธุ์จะทำให้ตอนกำลังกินคิดว่าเป็นเรื่องปกติล่ะสิ
ก็คนเขมือบก็รู้ตัวตลอดเลยนี่ ไม่รู้ว่าพอตื่นขึ้นมาแล้วรู้เรื่องจะรับได้รึเปล่านะ
แต่อย่างไอเดียร์คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ความมึนกับการที่เจอเรื่องประหลาดตลอดเวลาคงทำให้ไม่คิดมาก
คงรู้สึกเหมือนแค่ความฝันครั้งหนึ่งจริงๆ
ว่าก็ว่าเถอะ ยังอุตส่าห์โทรไปหาพี่ราม ไปประกาศว่าข้าพเจ้าได้กลายร่างแล้วอีกนะ
ไม่รู้ว่าที่โทรไปนี่เป็นเพราะใครกันแน่ ไอเดียร์หรือเจ๊พลำ
-
เหมือนจะโดนบีบให้กลายร่างรึเปล่า
ไม่ใช่ว่าแฝดเอลกำลังดูผ่านกล้องcctvอยู่นะ :m16:
ครั้งแรกนี่ เขาให้อาหารมาเหลือเฟือเลยเนาะ^^!
คุณรามรีบมาเร้ว
-
ขอให้ไอเดียร์คิดว่าเป้นฝันต่อไปเถอะค่ะ T^T
ไม่อยากจนะนึกเลยว่าถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นอะไรและเป็นคนทำอะไรแบบนี้จะเป็นไง ฮือๆๆๆ
เอลไปไหน ทำไมไม่ตามมาช่วย พี่รามจะโฉบไปแล้วววววว
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้ำหวานนี่เลือดใช่ม้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ภัทรจ๋า .. หนูจะทำให้นิยายนี้กลายเป็นฆาตกรรมเลือดสาดไปทุกทีแล้วนะลูก
= =;;
+ เป็ด รอตอนต่อไปค่าาาาาาาา *0*
-
กินมันเลยไอ้พวกเลววววว
เสียดายไอ้หัวหน้ามันเดินออกไปก่อน ไม่งั้นจะอิ่มอร่อยยิ่งกว่านี้เนาะไอเดียร์
บวกไปค่ะ สะใจกับการกินของสปีชี่นี้จริง ๆ กินเยอะมากกกกก ยังหิวและอร่อยได้อีก
-
:กอด1: ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :L1:
-
อ่า ไอเดียร์ลอกคราบซะแล้ว
พี่รามจะช่วยเรียกสติกลับมาได้ไหมนะ
-
เย้ ไอเดียร์ เขมือบคนแล้ว :laugh:
ในที่สุดก็ตามมาอ่านทัน ดีใจจังเค้าเป็น FC เอลด้วยอีกคนนะจ๊ะ :man1:
-
กาลกีรตี บทที่ 55
ผมหยุดหัวเราะไม่ได้ ....
.
.
.
...ยิ้มให้กับอากาศที่หอมอวลไปกับกลิ่นคาวหวาน...ผมกำลังเมา...เมาในรสชาติของน้ำหวานสีสวยที่ข้นเหนียว...
.
.
.
ฝน ข้างนอกกระทบสาดแผ่นกระจก...เมฆครึ้มบังแสงสีส้มแสดยามเย็นเหลือไว้แต่ความ มืดมัว ....ข้างนอกหน้าต่าง นอกจากเสียงฝน ยังมีเสียงเรียกที่ก้องเข้ามาในหัว …เสียงนั่นเรียกหาผม…
.
.
.
ผมนอนกลิ้งบนเตียง...มองเหม่อแล้วยิ้มให้กับกระจกใส ....
.
.
.
กรงเล็บใหญ่... แนบกับผิวกระจกแล้วออกแรงดันจากข้างนอกจนแผ่นกระจกร้าวและแตกละเอียดเป็น เม็ด ... ผมยิ้มให้กับเจ้าของปีกกว้าง สีดำสนิท ... ปีกใหญ่กระพือสะบัดน้ำฝนออก...กรงเล็บใหญ่ ที่กำแน่น คลายปล่อย เม็ดลูกปัดสีเงิน ....
...
.
.
.
เสียงลูกปัดตกกระทบพื้นห้องใสน่าฟัง ...เหมือนเสียงดีดระฆังแก้ว...ผมหัวเราะแล้วยิ้มร่าจนเมื่อยแก้ม ....
.
.
.
นอนนิ่งบนเตียงแล้วมอง...
..
.....เหล่า ผีเสื้อปีกสีสวย ค่อยๆออกมาจากเปลือกไข่ ....พวกมันกางปีกสีขาวบินว่อนทั่วห้อง บินหาคราบน้ำหวานและก้อนเนื้อ กระพือปีกตามกัน...โผบินเหมือนกลีบดอกไม้ปลิวลม...
.
.
.
พวกมันกินทุกสิ่งที่มีกลิ่นความตาย ...
.
.
.
.หมดจากฝูงผีเสื้อขาว ห้องทั้งห้องเหลือเพียงแค่เม็ดลูกปัดสีเงินที่ร่วงกราวลงกระทบพื้น...
.
.
.
ตลับแก้วรูปร่างแปลกถูกวางกลางห้อง...เหล่าลูกปัดกลิ้งมารวมกันเหมือนโดนแม่เหล็กดูด....
.
.
.
...แววตาสีแดงก่ำจดจ้องมาที่ผมเหมือนกล่าวโทษ ....อมนุษย์ เขาคมโค้ง เดินดุ่มๆเข้ามาก่อนจะดึงตัวผมขึ้นมาพักไว้ที่แผ่นอก... ความฝันกำลังจะสิ้นสุด...
.
.
.
สิ่งประหลาดที่คุ้นเคย... ‘อาชา’.....ไม่สิมันเป็น ‘ฝิ่น’ ต่างหากที่อยู่ในความฝัน ... ผมยิ้มให้กับ 'อารักษ์’ที่เก็บทุกความลับทั้งหมดไว้กับตัว .....เหมือนกันกับทุกครั้งที่ฝิ่นคอยเคลียร์ทุกอย่างให้ ...
.
.
...ทุกอย่าง....
.
.
.
เป็นเพียง 'ฝัน' ที่เมื่อผมตื่น...
.
.
.
...มันก็จะจางหายไป...
***
.
.
.
"...."
"...."
มีแค่ความเงียบกับเกมจ้องตา ....
ไอ้ฝิ่นเช็ดเนื้อตัวผม แล้วมองมาด้วยสายตาดุๆเหมือนในความฝันที่จำได้ลางๆ กลิ่นเหล้ายังฟุ้งออกมาจากกองเสื้อผ้าของผมที่ ฝิ่น จับถอดกองไว้ข้างเตียง... ผมพยายามนึกว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ไร้ประโยชน์ หัวปวดหนึบเมื่อสำนึกสุดท้ายจำได้แค่ไปเมากับไอ้ริน ..เมาเรื่องปิ่นพี่รามหาย ...แต่พอคลำที่ผม แล้ว ดึงไอ้ที่ปักมวยผมไว้ออกมาดูมันก็เป็นปิ่นของพี่ราม ไม่ใช่เป็นพู่กันเบอร์ศูนย์อย่างที่จำได้...
.
.
.
สมองมันวิ่งวุ่นไปหมด...อันไหน ฝัน อันไหน เรื่องจริงกันแน่? ยังไม่ทันคิดอะไรได้ ไอ้ฝิ่นก็อุ้มยกตัวผมขึ้นแล้ว วางลงบนพื้นกระเบื้องห้องน้ำเย็นๆ มันดึงปิ่นพี่รามออกจากผมของผม แล้วเปิดฝักบัวรดน้ำเย็นๆราด กำลังจะหันไปด่า มันก็เทแชมพูใส่หัวผม พร้อมๆกับยัดฝักบัวใส่มือให้ผม ส่วนมันหันไปจัดการสระผมกับ ฟอกสบู่ให้ ... ผมได้แต่นั่งนิ่ง ...นิ่งให้มันจัดการทุกอย่าง ..
.
.
..ฝิ่น กับผม เป็นเพื่อนกันมานาน...นานตั้งแต่จำความได้ ...
..เป็นคนจัดการปัญหาต่างๆให้ผมทุกเรื่อง ..เป็นคนที่มักจะปลุกผมให้ตื่นจากฝันร้าย ..เป็นคนที่มักจะเสียแฟนสาวให้ผมคั่ว... แล้วทิ้ง ...เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด..ที่พอนึกถึงแล้ว ผมเองนั่นละที่จะกลายเป็นแค่ไอ้ชั่วคนหนึ่ง.. ที่คอยสร้างเรื่องให้เพื่อนสนิทอย่างมันตามแก้ไม่หยุดไม่หย่อน ..
.
.
"...วันนี้ไปค้างห้องไอ้จี...."
ฝื่นพูดขึ้นมาลอยๆ ระหว่างกำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม ผมได้แต่มองหน้ามัน ทำไมต้องไปค้างห้องไอ้จี? ในเมื่อผมก็มีที่ให้กลับ ทั้งคอนโดเอล ทั้งหอ และทั้งร้านพี่ราม..
"ถือว่ากูขอนะ...ช่วงนี้อย่าไปหาพี่ราม...กับเอลมึงก็ห่างๆสักพัก...ตอนมึงเมาเสือกเผลอไปมีเรื่องกับนักเลงที่ไหนไม่รู้ กูไม่อยากให้มีเรื่องตามมา เชื่อที่กูบอกเถอะ หลบไปบ้านไอ้จีมันก่อน เดี๋ยวกูไปส่ง ให้เรื่องมันซาๆลงสักพักแล้วเดี๋ยวกูไปรับ"
ฝิ่นมันก้มหน้าอธิบายยาว ... ผมก็ได้แต่ฟัง ...ในหัวมีแต่ข้อมูลที่มันยัดให้ ...
...เมื่อวานผมเมา แล้วเผลอมีเรื่องกับคนใหญ่คนโต จนมันต้องไปเคลียร์ให้ แต่ทางนั้นยังไม่ยอมจบ ฝิ่นกลัวมีเรื่องเลยจะให้ผมหลบหน้าหลบตาไปสักพัก ...หลบไปอยู่บ้านไอ้จี ที่ไม่มีใครค่อยสนใจ ตอนนี้ไอ้จีมันก็กำลังร่อแร่เรื่องฝึกงานเสียด้วย ฝิ่นมันเลยยื่นข้อเสนอให้ผมเป็นคนเซ็นผ่านงาน เหมือนกับว่าไอ้จีฝึกงานกับผม แลกกับการเอาผมไปฝากบ้านมัน???
..คือ..เท่าที่จำได้ ...ผมดื่มกับไอ้รินนะ ...แล้วไอ้ฝิ่นมาตอนไหน???
.
.
.
"เชื่อกู...อย่าพยายามคิดเรื่องไร้สาระ ที่มึงหาคำตอบไม่ได้ ..."
.
.
ไอ้ฝิ่นจับหน้าผมแล้วตอกหน้าผากมันเข้ากับหน้าผากผม...เหมือนกับทุกครั้งที่ผมฝันร้าย ...แล้วมีมันคอยปลุกให้ตื่น...และ สุดท้ายก็จบที่ผมสะพายเป้ใบใหญ่ แล้วก้าวขึ้นซ้อนรถมอ'ไซค์ของมัน เพื่อมุ่งหน้าไปบ้านไอ้จี ...
.
.
.
รถขับออกไปไกลจากกรุงเทพฯ เส้นทางไม่คุ้นเอาเลย ...แต่ก็ยังดีที่วิวข้างทางสวย...
***
...
.
....บ้านไอ้จี เป็นสวนผลไม้ อยู่ที่ จันทบุรี...สวนที่เป็นสวนจริงๆ แม่งโคตรธรรมชาติ ข้างๆบ้านเป็นบึงบัวสาย ส่วนตัวบ้าน เหมือนจมหายไปกับต้นไม้ที่คลุมไว้รอบตัวบ้าน อากาศชื้นเย็นได้ใจมากในตัวบ้านปูน แสงแดดแทบจะส่องเข้ามาไม่ได้ด้วยซ้ำ
ไอ้จีมองผมแปลกๆที่อยู่ๆไอ้ฝิ่นกับผมก็โผล่มาหามัน ฝิ่นมันต่อรองและอธิบายอะไรกับไอ้จีบนตัวบ้าน ส่วนผมก็ถือวิสาสะเดินดูรอบตัวบ้าน...ธรรมชาติได้ใจ บ้านไอ้จีมันเลี้ยงหมาด้วย เป็นหมาพันธุ์ทางแต่ขนฟูตัวใหญ่ ผมเรียกมันตอนแรกมันนิ่งๆ แต่พอเดินไปลูบหัวมัน มันก็กระโจนเข้าใส่ แล้วเลียหน้าเลียตา ...ผมชอบหมาตัวนี้จัง แล้วก็เล่นกับหมาไปจนหลับทั้งผมทั้งหมา ไอ้จีถึงได้เดินออกมาปลุก ผมสะลึมสะลือถามหาไอ้ฝิ่น แต่จีบอกฝิ่นมันขับรถกลับไปแล้ว...
..
.
.
สรุปว่าผมโดนไอ้ฝิ่นปล่อยไว้กับไอ้จี....
.
.
.
***
นึกว่าจะได้หนีส้นตีนมาพักแบบโซชิว ที่ไหนได้พอเข้าไปที่ห้องไอ้จี งานที่ผมต้องทำวางไว้แยกประเภทละเอียดยิบ บนโต๊ะมีทุกสิ่งที่ผมต้องทำเหมือนย่อออฟฟิศย่อยๆมาเลยดีกว่า แม่งว่าแล้วทำไมเป้ที่สะพายมามันหนักโคตร ที่แท้ไอ้ฝิ่นเตรียมของแม่งให้ทุกอย่าง โน้ตบุ๊ค แบบร่าง กระดาษ ดินสอ พู่กัน โม่เหลาดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด มีแม้แต่แปรงสีฟัน และเตรียมให้กระทั่งเอกสารที่ไอ้จีต้องทำเสนอโปรฯ ฝึกงาน ...
..
.
..ไหนบอกให้กูหนีมาหลบเฉยๆชิวๆไง???....
.
.
.
***
วันแรกผ่านไปอย่างทุลักทุเล...ก็รู้อยู่ว่า ไอ้จีมันกลัวผม...
ตอนนี้มันเลยยิ่งขี้ขึ้นสมอง เพราะบ้านหลังนี้มีมันอยู่คนเดียว กับหมายักษ์หนึ่งตัวที่ผมถือวิสาสะอาบน้ำอาบท่าแล้วเอาหมาขึ้นมานอนกอดบนบ้านด้วย ห้องนอนมีห้องเดียว ผมเลยนอนพื้นกอดกับหมา แล้วให้ไอ้จีนอนบนเตียง ...
วันที่สองค่อยเข้าหน้ากันติดหน่อยเพราะผมไม่ได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดขย้ำคอมันแบบที่มันคิด แถมผมยังกินกับข้าวฝีมือมันได้อย่างไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้ากิน ก็เลยพอมองๆหน้ากันติดบ้าง...แต่ส่วนมากผมมองหน้าหมามันมากกว่า ...
วันที่สาม เหมือนอาการแฮ้งค์ของผมจะหมดไป สติผมมีมากขึ้น พอๆกับความคิดถึงที่กำลังปะทุ ...คิดถึงเอล ... คิดถึงจนต้องวิ่งไปค้นหาโทรศัพท์ในเป้ แต่มันไม่มี เดินไปถามไอ้จี ไอ้จีมันก็บอกว่า มันลืมมือถือไว้ที่หอ ไม่ได้เอากลับมาบ้าน แต่ที่บ้านมีโทรศัพท์บ้านอยู่ ลองใช้ดู โทรศัพท์อยู่หลังตู้เย็น ผมเดินไปก็เห็นโทรศัพท์จริงๆ แต่พอยกหูแนบ เสียงสัญญาณมันกลับไม่มี ให้ไอ้จีมาดูมันก็บอกว่า สงสัยกระรอกน่าจะกัดสายขาด...
.
.
.
เอาเป็นว่าเลย ติดต่อ เอล ไม่ได้ แม่งเซ็งชิบ....
"งั้นไปตลาดกันไหมพี่...น่าจะมีตู้โทรศัพท์อยู่"
ไอ้จีหันมาถาม ไม่ต้องรอให้ถามซ้ำผมพยักหน้าแล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าเงินทันที
***
...ซ้อนท้ายรถจักรยานไอ้จี....มีแต่คนมอง...แถมยังซุบซิบกันทั้งตลาด ...
.
.
.
หรือไอ้จีแม่งเป็นลูกเจ้าพ่อ ?? คนเขาถึงได้ซุบซิบกันตอนมองมันแล้วมองผม??? แม่งอยู่ยากขึ้นแล้วไอเดียร์เอ้ย...
.
.
.
"หนู...กิ๊บติดผมไหมจ๊ะ? กระจกกับแป้งก็มีนะ"
กำลังคิดพล็อตภูมิหลังครอบครัวไอ้จีอย่างบรรเจิดอยู่ๆเสียงแม่ค้าขายของก็ร้องทัก ผมหันซ้ายหันขวามองหาก็ไม่เห็นใครนะ นอกจากผมกับไอ้จี ไอ้จีหน้าคม ส่วนผมก็หล่อซ้า....เลยได้แต่มองแม่ค้างงๆว่าแม่ค้าเรียกใคร
"จี...แฟนหรอนั่น ตาถึงนะเรา...ไม่ซื้อกิ๊บติดผมให้แม่หนูเขาหน่อยหรอ? "
ป้าแกยื่นกิ๊บอันเล็กๆน่ารักให้ไอ้จี แล้วส่งสายตายิ้มๆมาให้ผม....
"...."
เล่นเอาพูดอะไรไม่ออก ผมหาทางเลี่ยงสถานการณ์ มองไปเรื่อยจนเห็นป้ายร้านขายแว่นตายี่ห้อดัง เลยชิ่งบอกไอ้จีมันว่าจะไปซื้อคอนแทคเลนส์ แล้วทิ้งมันวิ่งข้ามถนนไปเลย
มาถึงร้าน ผมก็บอกความต้องการกับพนักงานชุดขาวฟ้าน่ารักที่มายืนล้อม หยิบเงินจ่ายตังค์พร้อมรับกล่องเลนส์กับน้ำยามาก็ขอเขาใส่เลยแล้วกัน เพราะตอนนี้ผมมองอะไรชัดๆได้แค่ไม่เกินช่วงแขน มองไกลๆได้ก็จริงแต่มันมัวๆเบลอๆ พาจะปวดหัวตอนเพ่งมอง ...
ขอเขาเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างมือ ใส่คอนแทคเลนส์ ...มองหน้าตัวเองที่สะท้อนชัดๆบนกระจก....
เล่นเอาผมผวา....ใคร??? อยู่ในกระจก????!!!!!
ผิวพรรณแบบนี้ผู้หญิงชัดๆ ผู้หญิงที่หน้าเหมือนผม ?????!!!!
ไรหนวดที่น่าจะมีเพราะผมจำได้นะว่าไม่ได้โกนหนวดนับตั้งแต่อยู่ที่บ้านไอ้ฝิ่น ดันไม่มี..ไหนจะหน้าหล่อๆของผมที่ตอนนี้ไม่ได้คมเข้มเหมือนผู้ชายเพราะผิวมันเปล่งปลั่งไปจากเดิม เหมือนคนเพิ่งทำทรีทเม้นท์แล้วสปาหน้าด้วยผงทอง พร้อมขัดอัญมณี พอกครีมโคลน ผสมวิตามิน ฯลฯ ที่ถ้าผมทำจริงๆคงเปลืองงบประมาณไปเยอะ ...
.
.
.
..ปลายนิ้วผมไล้ตาม โครงหน้าหวาน ตาสีฟ้าเพราะใส่คอนแทคเลนส์สี อันนี้พอเข้าใจ เพราะผมไม่ใส่คอนแทคเลนส์ใสเนื่องด้วยเวลาใส่มองไม่ค่อยเห็น ผิวเนียนนุ่มมือ แก้มสีแดงระเรื่อ รับกับจมูกเชิดและริมฝีปาก สีชมพูจางๆ ....บ้าไปแล้วเหี้ยเดียร์...มันต้องมีอะไรผิดไปแน่ๆ หรือว่าอยู่บ้านสวนของไอ้จี อากาศดี ผิวพรรณผมเลยเปล่งปลั่ง ???????
.
.
.
บ้า!!! คนนะไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่จะลอกเปลี่ยนผิวตัวเองออกมาได้ ......
.
.
.
...
"...."
ผมเงียบไป...นิ่งไปก่อนจะเลิกถลกเสื้อขึ้น....
.
.
.
ที่สีข้าง ที่ เอว ที่หน้าอก ที่แผ่นหลัง ที่ไหล่ ......
.
.
.
.
.....ว่างเปล่า.......
ไม่มีรอยสักที่พี่รามเคยสักให้ .............
ออกมาจากร้าน ผมเจอไอ้จีที่หน้าร้าน ดึงมือมันเดินหาตู้โทรศัพท์ เบอร์แรกที่ผมคิดถึงไม่ใช่เบอร์เอล เรื่อง เอล หายไปจากสมองผมแล้ว เรื่องไอ้ฝิ่นล้วนๆที่มีอยู่เต็มสมอง
ฝิ่น มึงช่วยยืนยันกับกูที ว่ากูมีรอยสัก !!!!
"....กูไม่เคยเห็นรอยสักมึงนะ...ฝันไปรึเปล่า?..."
" ไอ้สัด!! มีดิ ก็กูยังเคยโชว์ให้มึงดูเลย รอยสักรูปตะขาบที่พี่รามสักให้...ตอนนี้มันไม่มี มันหายไปแล้ว !!!! "
.
.
.
.
"ถ้ามึงมีรอยสักจริง...มันก็ต้องยังอยู่ ...แต่ถ้ามึงไม่เห็น ก็แสดงว่ามันไม่ได้มีตั้งแต่แรกแล้ว...."
".....เหี้ยฝิ่น......."
""เชื่อกู...อย่าพยายามคิดเรื่องไร้สาระ ที่มึงหาคำตอบไม่ได้ ...กูบอกว่ามึงไม่มีรอยสัก...มันก็ต้องไม่มี..."
.
.
.
.
-
อ่ะ ฝิ่นคืออาชาหรือเนี่ย ไม่อยากเชื่อ งั้นรอบตัวไอเดียร์มีคนปกติกับเขาหรือเปล่าเนี่ย
-
อะรายฟระ สรุปคือเดียร์ลอกคราบแล้ว ว่างั้น รอยสักก็เลยหายไป
ตอนนี้เดียร์ก็เลยเป็นสัตว์ประหลาดเต็มตัวไปแล้ว ขอโทษที คือไม่รู้ว่าเป็นอะไร
ระหว่างตะบองพลำ กับอะไรนะ นาค ครุฑ หรืออะไรซักอย่าง
แล้วไอ้คนที่เหมือนเอลแล้วจะมาทำอะไรเดียร์น่ะ มันเป็นใครฟระ
แล้วจะทำแบบนั้นทำไม ตกลงใครมาดีกับเดียร์บ้างน่ะ พี่ราม เอล หรือใคร
แล้วฝิ่นดูมีบทบาท มีความสำคัญ และรู้อะไร ๆ ๆ ๆ เกี่ยวกับเดียร์มากเลยนะ
เพราะอะไรล่ะ หวังว่าหลังจากเรื่องนี้จบจะมีคนมาสรุปเนื้อเรื่องให้เรานะ
มันงงอ่ะ เวลาอ่านมันติดการอ่านแบบ skimming น่ะ
เวลามันน้อยยยยยย แต่อยากอ่าน ไม่ว่ากันนะ
-
ว่าด้วยเรื่อง 'ศุภะ' นอกจาก 'หนอนร้อยศพ' จะเป็นหนอนน้อยดึบๆจริงๆตามชื่อของมันแล้ว ยังมี 'ศุภะ' อีกประเภทที่อัพเกรดกว่านั้นหน่อย .. คือศุภะ แบบ ''ปีก' เหมือนจากหนอนกลายเป็นผีเสื้อ ข้อดีของศุภะแบบนี้คือ ทำลายหลักฐานได้เนียนกว่า เพราะถ้าเป็นพวกหนอน จะ กิน และ กิน ตามอย่างที่รู้ แต่ศุภะประเภทปีก จะเลือกกิน เฉพาะ ของที่ตาย อย่างเศษเนื้อและกระดูกรวมถึงคราบเลือดที่ฝังตามเส้นใยหรือพื้นผิว ดังนั้นจึงเหมาะกับการใช้ซักผ้าเป็นอย่างมาก ที่สำคัญ เมื่อกินเสร็จแล้ว สามารถใช้ ตลับ ดูดไข่ที่เกิดกลับสภาพได้โดยไม่ต้องตามเก็บเหมือนพวกประเภทหนอนอีกด้วย.... o13
**ปลากลม....เสียใจสำหรับคนที่อยากได้ ศุภะประเภทนี้สงวนไว้ให้พวกชั้นสูงเท่านั้น ....เพราะขนาด คุณหมอกับเจ้ภัทร ยังไม่มีโอกาสได้จับเลย เหอเหอเหอ
-
กินไปลอกคราบไป
กรรมแล้วไง
ป่านนี้เอลอาละวาดไปถึงไหนล่ะเนี่ย
-
แหม่ ลอกคราบซะสวยเลยนะ อยากให้โฟร์ทเห็นเนอะ
-
อัยยะ โหดได้ใจแม่เล้าจริงๆ :jul1:
ฝิ่น...คนนี้ไม่ธรรมดา ก๊ากกกกก o18
ชอบๆๆ สนุกมากค่ะ
-
ตอนแรกนึกว่าคุณรามจะมาซะอีก แง้วๆๆ
ฝิ่นที่แท้ก็คืออาชา! โอ๊วววว~!
แล้วตัวที่กลายเป็นตรินทร์นี่คนละอาชาหรอ???
มีศุภะรุ่นผีเสื้อสวยงาม ไม่ทำลายพื้นผิวได้อีก โอ๊วววว~! so fantastic!
++
-
อัยย๊ะ ไอเดียร์ลอกคราบแล้วอะ
-
เอลต้องตะลึงแน่่ o22 o22 :a5: :a5:
-
ตอนแรกนึกว่าคุณรามจะมาซะอีก แง้วๆๆ ฝิ่นที่แท้ก็คืออาชา! โอ๊วววว~! แล้วตัวที่กลายเป็นตรินทร์นี่คนละอาชาหรอ???
V
V
V
คนละตัวกันเน้อ อาชา อย่างฝิ่นเป็นอารักษ์ที่เจ้าของ[ภัทระ]สร้างขึ้นมาและจะตกตายก็ต่อเมื่อเจ้าของตาย ส่วน ตรินทร์กับโฆ เป็น อารักษ์อีกประเภทที่ถูกสลักสร้างขึ้นมาเฝ้าสถาน อันนั้นไม่มีวันตาย แต่จะหลับใหลหาก พันธศิลานิลปิดลงเพราะนายแห่งพันธศิลา สิ้นและจะตื่นอีกครั้งเมื่อมีนายตนใหม่ ของพันธศิลานิล
** ปลากลม ตอนที่ 56 ลบออกไปก่อน กลัวทำใจกันไม่ได้ ... เดี๋ยวค่อยมาลง ใครอ่านแล้วก็ทำใจกันไปเช็ดเลือดกันไป ...ใครเชียร์ให้ไอ้เดียร์ฟาดจี ก็ยินดีด้วย ...จะเอามาลงดีหรือจะลบออกไปดีนะ คิดไม่ตก :z3: :z3: :z3:
แต่ก็นั่นละ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด... :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
ห๊ะ เดียฟาดจี ม่ายยยยยย :sad4:
-
กาลกีรตี บทที่ 56
...
.
มอ'ไซ ค์ คันใหญ่ดับเครื่องแล้วจอดข้างถนน โทรศัพท์เครื่องเล็กที่ ไอเดียร์เคยใช้โทรหาคุณราม ถูกถอดซิมออกแล้วหักทิ้ง ตัวเครื่องแยกออกจากแบตเตอรี่ ที่ถูกเขวี้ยงไปอีกทาง...ส่วนตัวเครื่องถูกปาไปบนถนนใหญ่
.
.
.
บุหรี่ถูกจุดขึ้นมาสูดควันขาว ...ฝิ่นสูดหายใจยาวเข้าปอดแล้วค่อยๆพ่นควันกลิ่นฉุนออกมา...
.
.
.
ในสมองกำลังประมวลผล...
...อีกครั้งที่ ไอเดียร์ลอกคราบ...
ตรา... ที่ถูกตีประทับไว้ด้วยฝีเข็มคุณรามหายไปแล้ว ....ฉะนั้นการให้ไอเดียร์กลับไปหาคุณราม ก็หมายถึงการฟ้องเลยว่า มีอะไรเกิดขึ้น....แย่พอๆกับการปล่อยให้ไอเดียร์อยู่กับ อเล็กซ์ ไอ้งูบ้านั้นจมูกดีจะตาย...กลิ่นสาบเลือดคาวที่ติดตัวไอเดียร์ ต้องปล่อยไว้สักพักถึงจะจาง...จะให้ไปกับโฟร์ท ยิ่งแล้วใหญ่...โฟร์ท คุ้มครองไอเดียร์จาก อีวานไม่ได้แน่ ...ดีไม่ดี โฟร์ทเองจะพลอยติดร่างแหไปด้วย และถ้าเกิดอะไรขึ้นกับโฟร์ท ...พลำ เองคงอาละวาดหนัก....
...
.
...เรื่องในสมองมีให้คิดแก้เต็มไปหมด ...การวางหมากที่แลกด้วยชีวิต ....
.
.
.
ไม่ว่ายังไงก็จะให้ไอเดียร์ตายไม่ได้ ....ชีวิต มันผูกกันไว้เหมือนคำสาป...ถึงเราไม่ได้เกิดมาพร้อมกัน ...
.
.
.
แต่เรา ....ถูกขีดให้ตายพร้อมกัน.....
...ขี้บุหรี่ถูกทิ้งลงพื้นแล้วขยี้ด้วยปลายเท้า ....
เหยื่อตัวใหญ่ที่ ชื่อจี ถูกดึงมาเกี่ยว ....เหยื่อ ....ที่สมควรจะเป็นเหยื่อ...
.
.
.
จี มีทุกสิ่งที่เหยื่อที่ดีควรจะเป็น ...
.
.
.
ตอนนี้ ไอเดียร์เห็นเหยื่อแล้ว ที่เหลือก็เพียงแค่รอเวลาให้ ไอเดียร์ฮุบเหยื่อ...
...
............กลืน จี เข้าไปซะ...แล้วลืมเรื่อง คุณราม หรืออเล็กซ์ ออกไปจากสมอง.....
นั่น..คือวิธีที่ดีที่สุด.
.
.
.
ที่ฝิ่นคิดได้....
***
.
.
.
.
.
เวลาเราอยู่ใกล้ใครสักคนมันก็ต้องมีหวั่นไหวไปบ้าง ....
.
.
.
...ยิ่งไอ้พวกหัวใจเป็นไม้เลื้อยอย่างผมด้วยแล้ว ....
.
.
.
ยิ่งไม่ต้องเดา...
"นะขอพี่เถอะนะ....พี่จะดูแลอย่างดีเลย...."
ผมกำลังคุกเข่ากอดขาอ้อนวอนไอ้จีมันอยู่ ...ยิ่งมาอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ อารมณ์แบบที่คนอื่นไม่เคยเห็นมันยิ่งมีมาก ...มากขนาดผมยอมติดกิ๊บรูปผีเสื้อที่มันเหมาป้าแม่ค้าแผงลอยมาให้กันเลยที เดียว
"ขอพี่นะจี..."
"เดี๋ยวพอเบื่อพี่ก็ทิ้ง ..."
"ทิ้งเหี้ยอะไร หมาทั้งตัวนะ....แถมไอ้แกงส้มมันก็ชอบพี่อยู่ ....ขอเถอะนะ ...หมาที่เป็นผ้าขี้ริ้วเช็ดเท้าอย่างนี้ แกเอาไว้เดี๋ยวมันก็อดตาย พี่ขอไปเลี้ยงเถอะนะ....นะ...นะไอ้จีนะ..."
.
.
.
อ้อนมันเกือบ ครึ่งชั่วโมงสุดท้ายไอ้จีมันก็ยอมยกไอ้แกงส้มให้ผม ไอ้แกงส้มเป็นหมาของไอ้จีที่ผมอาบน้ำและเอาไปนอนกอดตั้งแต่คืนแรกที่มาบ้าน ไอ้จี ...ปกติผมกอดแต่งูยักษ์ พอมาเจอสัมผัสแบบฟ่องๆฟูๆ แบบนี้เลย อยากเลี้ยงไว้เองบ้าง ปกติผมก็ชอบหมานะ อยากเลี้ยงแต่ไม่ค่อยมีเวลา เลยว่าจะๆอยู่หลายทีแต่ก็ไม่ได้เลี้ยงสักที....
"แล้วจะปล่อยผมได้หรือยัง?"
ไอ้จีมันมีบ่นแถมยังกล้าผลักผมออกอีก โห่ ....พอรู้ว่าผมไม่ได้โหดอย่างที่มันคิดแม่ง ....มาตรฐานที่สองก็ปรากฏทันที ...ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้กับไอ้จีมันเลยมีหลายอย่างที่ผมเพิ่งรู้...ไอ้จีมัน เป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่หย่ากันตั้งแต่เล็กแล้วต่างแยกย้ายไปมีครอบครัว ไอ้จีเลยไม่มีใครนอกจากป้าที่รับมันมาเลี้ยง บ้านสวนนี้ก็เป็นของป้ามัน...แล้วก็เข้าสูตรเรื่องเศร้า...ป้ามันเพิ่งตายไป เมื่อสองปีก่อน ทิ้งสวนผลไม้กับไอ้แกงส้มไว้ให้มัน....ผมสังเกตดูเวลามันทำนู้นทำนี้ มันก็จะเล่าเรื่องของป้ามันให้ผมฟังเสมอ....เหมือนนั่นเป็นสิ่งเดียวที่มัน มี...
.
.
.
เพราะอย่างนี้หรือเปล่า...เวลาเห็นใครเขามีอะไรๆ มันถึงได้อยากมีเหมือนคนอื่นเขาบ้าง...
.
.
.
"มองหน้าผมทำไม? คิดจะมีปัญหากับเจ้าของบ้านหรอพี่? "
น้ำเสียงกวนส้น...โพล่งออกมา ดึงสติผมอย่างที่ผมเคยบอกไอ้เหี้ยหน้าตาดี ต่างกับปากและนิสัย ที่ 'หมา' ได้อย่างคงเส้นคงวา...น่าจะจับขังกรงเดียวกับไอ้ริน คงสนุกพิลึก!!
***
"เร็วๆดิพี่ เดี๋ยวฝนตก"
ไอ้จีเร่งผมครับ ตอนนี้เราสองคนกับแกงส้มหนึ่งตัวกำลังตะลุยสวนผลไม้ ร้อยแปดไร่ของไอ้จีมันอยู่ ไอ้จีบอกว่าจะพาไปดูมะม่วงป่า...มันว่าหอม...จากจะไปดูมะม่วงป่าเดินไปเดิน มาดันไปไกลกว่านั้น ...ผมถือตะกร้ามาด้วย เจออะไรก็เก็บใส่ตะกร้าหมด ทั้งมะม่วงป่าหอมๆ ที่เอื้อมมือถึง ทั้งเห็ดโคนดอกโตๆ สิบกว่าดอก ทั้งมะกอกบกลูกใหญ่ ....ถ้าไม่เกรงใจว่าจะตัดกล้วยเหลืองๆลงมาสักเครือ แล้วให้ไอ้จีมันแบก...
.
.
.
ไม่รู้ว่าช่วงนี้ผมเป็นอะไร ร่างกายเหมือนจะไม่ค่อยมีแรง....
.
.
.
...เดินเพลินครับ รู้ตัวอีกทีฝนก็ตั้งเค้ามามืดตึบ เร่งฝีเท้าวิ่งได้ไม่ถึงไหนฝนก็ตกลงมาเม็ดใหญ่ ไอ้แกงส้มวิ่งลับหายไปทางตัวบ้าน เหลือแค่ผมกับไอ้จีที่ยืนนิ่งใต้ต้นขี้เหล็ก จีมันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมที่พามันมาเปียก ขี้เหล็กต้นพอเหมาะพอบังฝนเม็ดใหญ่ได้บ้าง แต่ดันบังลมฝนไม่ได้ ไอ้จีกับผมเปียกจนชื้นกับละอองฝนที่สาดเข้ามา ลมเย็นๆพัดจนไอ้จีปากซีดตัวสั่น ....แต่ผมดันชอบ...ผมชอบอากาศชื้นๆเย็นๆแบบนี้ ...ไม่ได้สนใจไอ้จีเลย..ผมได้แต่สูดหายใจยาวรับกลิ่นฝนเข้าไปให้เต็ม ปอด...หันไปดูไอ้จีมันสั่นจนปากซีด...
.
.
.
แววตาหวาดๆที่มองมาทางผม...ทำเอาผมเหยียดยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ...
.
.
.
เสียงฟ้าผ่า...ดังเป็นระยะ กลิ่นไอดินฟุ้งออกมาทั่วบริเวณยามเม็ดฝนตกกระทบผิวดิน....
...
..
.
ผมไม่ได้สนใจอะไรกับบรรยากาศรอบข้างมากนัก เพราะมัวแต่สนใจ ไอ้จี ....กลิ่นหอม...เหมือนจะฟุ้งออกมาจากตัวไอ้จี ...
ไม่ได้ร้องขอหรือแสดงอะไรให้มันรู้...
...ใต้ต้นไม้ใบหนา ...
ผมยื่นหน้าเข้าไปหามันแล้วค่อยๆละเลียดชิมริมฝีปากเย็น....
.
.
.
จูบ.....
.
.
.
.
ที่ไอ้จีไม่ได้ขัดขืน ...จูบไม่ได้หวานละมุน เพราะผมมันเขี้ยวกัดปากมันจนห้อเลือด มันซี้ดปากแล้วถอยตัวหนี แต่ผมดึงมันไว้แล้วล็อกตัวพลิกจับให้มันหันหลังให้ เสื้อยืดตัวใหญ่ของมันถูกผมจับถอด ปลายนิ้วผมไล้ลูบเม็ดอกสีเข้มของมันแล้วบีบบี้ ...ปลายจมูกซุกสูดกลิ่นหอมที่ลอยคลุ้งออกมาจากตัวมัน ..กลิ่นที่ทำให้ผมแทบจะฝังจมูกลงไปกับแผ่นหลังไอ้จี...มันเหมือนจะร้อง โวยวาย แต่ก็กัดปากปิดเสียงตัวเองแน่น ...จะมีสะดุ้งบ้างก็ตอนที่ผมขืนดึงกางเกงมันลงมาที่หัวเข่า....
ผมกดตัวมันแนบลงไปกับต้นไม้ ....ก่อนจะจับแกนกายของผมเองถูไถไปกับร่องร้อน ไอ้จีเหมือนจะขืนตัวหนีเมื่อมันรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร แต่ก็แค่นั้น ...ผมจับ แท่งเนื้อยัดใส่ ช่องคับของมันทั้งอย่างนั้น ไม่มีเล้าโลม ไม่มีผ่อนปรน หรือ ปลอบประโลม ....
.
.
.
ไอ้จีหวีดร้อง เมื่อการใส่ของๆผมเข้าไปยากพอๆกับการขยับตัว ...
.
.
.
สายฝนที่ตกลงมายิ่งทำให้รู้ถึงความแตกต่างของอุณหภูมิว่าส่วนที่เชื่อมติดกัน ของผมกับไอ้จี ร้อนแค่ไหน... ผมซี้ดปากทุกครั้งที่ขยับ พอๆกับที่ไอ้จี ตอดแน่นทุกครั้งที่รู้ว่าแกนของผมดิ้นอยู่ในตัวมัน ...ผมไล้ชิมน้ำฝนที่ตกลงบนผิวมัน ไล้จูบและดูดเลีย กลิ่นเหงื่อหอมๆ ขณะที่ค่อยๆขยับส่วนล่างของลำตัวไปด้วย จนเหมือนมันจะเข้าไปได้สุด ผมถึงดึงตัวไอ้จีออกมาแล้ว ดันให้มันก้มหน้าลงไปกับพื้นดิน อีกครั้งที่ความกำหนัดมันบดบังทุกสิ่ง ผมค่อยๆขยับและเพิ่มแรงกระแทกใส่ตัวจี เสียงร้องครางของจี มันกระชากอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ...ไม่รู้สิ ผมว่าจีมันชอบแบบเถื่อนๆแบบนี้นะ ล่อ กัน กลางสวนแบบสดๆ กับอารมณ์ที่ผมเองยังเดาทางตัวเองไม่ค่อยจะถูก รู้แค่ผมอยากกดมันแบบไม่มีเหตุผล รู้แค่ ผมอยากได้ยินเสียงมันครางชื่อผม รู้แค่ จี...มันเป็นของผม....
ผมกดฝังแกนเนื้อของตัวเอง ลงไปแล้วดึงออก กระชั้นถี่จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันแทรกมากับเสียงฝน ตัวไอ้จีทั้งอุ่น ทั้งหอม ผมกระแทกรัวเข้าไปในตัวมันอีกสามสี่ครั้ง แล้วถึงได้ชักด้ามของผมเองออกมา เลือดสีสดไหลอาบหน้าขาไอ้จี จนมันเหมือนจะร้องไห้ ...ผมสงสารมันนะ แต่มันก็ยังไม่พอให้ผมหยุด....ต่อมสงสารผมปิดตายไปแล้วตอนนี้ ...มันมีแค่ต่อมไร้ท่อที่สั่งให้ผมตักตวงความสุขจากร่างไอ้จีให้ได้มากที่ สุด...
"...จะร้องดังๆก็ได้นะ ....แต่ยังไงพี่ก็ยังไม่ปล่อยจีหรอก..."
...ผมกระซิบบอกกับซอกคอไอ้จี...
ไรผมจีมันลู่ไปกับลำคอชื้นที่เปียกเหงื่อกับละอองน้ำฝน ...กลิ่นตัวไอ้จีโคตรหอม ผมดึงตัวมันขึ้นมา พักไว้กับแผ่นอก แล้วปิดปากมันด้วยจูบ ตะกละตะกราม และกระสันอยาก มือผมลูบผิวสากๆของมันหนักๆ แล้วเคลื่อนมาจับแกนกายของมันที่เริ่มฝ่อเล็กเพราะโดนผมใส่ไปไม่ยั้งเมื่อครู่ นี้ เคลื่อนมือมาลูบและชักให้มันแรงๆจนแกนมันพองร้อนสู้มือ ...
..จนพอใจ...อีกมือที่เหลือของผมถึงได้ย้ายไปจับขามันยกพาดขึ้นเอวผม จียกขาเกี่ยวเอวผมแน่นตอนผมค่อยๆดันลูกชายมุดหัวเข้าไปในตัวมันอีกครั้ง ...สะโพกผมกดกระแทกหนักๆสองสามครั้งลูกชายผมก็มุดเข้าไปได้หมดทั้งตัว เราร่อนสะโพกเล่นกันในท่ายืนอยู่อย่างนั้นจนผมเครื่องติดอีกรอบ เสียงเจาะแจะของน้ำเมือกสีขุ่นทะลักออกมาจากตัวจีทุกครั้งที่ผมกระแทกแรงอัด เข้าไป น้ำเมือกขุ่นไหลเลอะช่วงท้องผมแล้วค่อยๆไหลลงไปสมทบกับน้ำของผมที่กำลัง ทะลักทลายอยู่ในตัวจี ...
"...พี่เดียร์...พอ..พอ..แล้วผมแสบ..."
"...ถ้าพอแล้วก็หยุดตอดลูกชายพี่สิครับ....หืมส์...จีเด็กดีนะ...อย่าดื้อดิ...อีกนิดเดียว...อะ..อีกนิดนะ.."
"พี่เดียร์!!"
มาถึงตอนนี้ไอ้จีมันจะพูดอะไรก็ช่างมันแล้ว ผมกระหน่ำแทงสะโพกสวนมันจนมันหวีดร้อง ...กลางสวนอย่างนี้คงไม่มีถ้ำมองหรอกนะ ...แต่ก็นั้นล่ะ ถึงมี...มาถึงขั้นนี้ผมก็ไม่หยุดหรอก...
เสียงจี ครางเรียกชื่อผมกระชั้นพอๆกับผมที่โหมแรงกระทุ้งใส่มันจนตัวมันสั่น ไอ้จีตัวใหญ่กว่าผมเยอะอยู่ พอลองเล่นกันแบบนี้แล้วมันเลยดูแปลกๆแต่ก็ปลุกอารมณ์ได้ดีเหลือ เชื่อ...ยอดอกมันชูแข็งเป็นไต แผงอกเปียกไปกับเหงื่อชื้น ... น่าลงลิ้นชะมัด
...ผมค่อยๆก้มลงไปงับเลียยอดอกสีเข้ม แล้วดูดดุน งับขบกับฟันคมจนได้ยินเสียงน้ำลายตัวเอง กับเสียงซี้ดปากของจี จีคงเสียวมั้ง เลยสวนสะโพกให้ผมแถมยังแอ่นตัวให้ผมได้ดูดหัวนมมันถนัดกว่าเก่า ...เล่นกันท่ายืนจนแทบหมดแรง แต่ก็สนุกจนหยุดไม่ได้...
"พี่เดียร์ แรงๆ ...."
คราวนี้กลับเป็นจี ที่กดหัวผมลงไปหาหัวนมมันอีกข้าง ผมสวนสะโพกกดเอวลงไปถี่ๆ แรงๆแล้วย้ายปากกับลิ้นไปเล่นยอดอกอีกข้างที่เหมือนจะเละตามแรงบีบของนิ้วผม ดูดและกัดจนมันแข็งชูสู้ลิ้น... ตวัดปลายลิ้นเลียชิมสร้างทั้งคราบน้ำลาย และรอยร่วมรัก ... สำหรับไอ้จีเท่าไหร่ก็เหมือนไม่พอ...มันน่ากินไปทั้งตัว ....แถมรับผมได้โดยไม่บ่นเลยซักคำ...
.
.
.
" พี่เดียร์....พี่เดียร์...ผมจะไปแล้ว!!! "
จีกระซิบข้างหูผมแล้วละเลงลิ้นมันสอดเลียเล่นกับใบหูผม...
ไม่ได้มีคำตอบอะไรให้ ผมได้แต่โถมแรงขย่มสวนเอวสอดแท่งเอ็นของผมเข้าออกช่องทางร้อนที่ตอนนี้เหมือนจะหลวมลื่นไปด้วยน้ำคาว อารมณ์กำหนัดพุ่งขึ้นสูงสุดแล้วทลายออกมาตอนผมกระแทกสวนลึกเข้าไปในตัวจี...
.
.
.
ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ผมปล่อยในใส่มันแบบสดๆกลางสวน....
.
.
สนุกกับร่างกายมันจนแทบบ้า....
.
.
.
...แล้วมาคิดได้อีกทีตอนมองหน้ามันที่มีแต่คราบน้ำตากับน้ำกามสีขุ่นของผม....
.
.
.
เนื้อตัวมันที่เต็มไปด้วยรอยฟันกับรอยดูด....
.
.
.
.
.
ตอนล่อไม่คิด.....ตอนเสร็จกิจแล้ว ถึงได้รู้ตัว
'นี้มึงทำเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรลงไป ไอ้ไอเดียร์!!!!'
-
เอล มาจัดการไอเดียร์เดี่ยวนี่เลยยยย
หายไปไหน :beat: :beat:
-
นั่นไง ว่าแล้วเชียวววววววว คุณเพื่อนฝิ่น o8
หยึยยย ไอ้เราก็นึกว่าศุภะ จะออกแนวเป็นหนอนไต่กระดึ๊บๆๆอย่างเดียว
ที่ไหนได้มีแบ่งชนชั้นด้วยเว้ยเฮ้ย แต่ก็อย่างว่าแหละ ต้องสมกับเชื้อเจ้ากันนิส
.
.
แล้วนี่...
"...อีกครั้งที่ ไอเดียร์ลอกคราบ..."
หมายความว่ายังไงอ่ะ เคยลอกไปแล้วหรอ o22
แล้วไอ้คุณอาชาฝิ่น ทำไมจะต้องไปส่งเสริมให้เดียร์มันลืมสองคนนั้นด้วยล่ะ
รู้ว่าลอกคราบแล้วไง จะไม่รัก? ความสัมพันธ์เปลี่ยน?...
แต่เจ้าชีวิตคุณเขาเล่นโทรไปคำรามใส่ซะขนาดนั้น คงไม่ต้องรอให้เห็นว่ารอยสักหายแล้วล่ะมั้ง
เฮ้อออ ส่วนไอ้ตอนล่างๆอ่ะ บอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกยัีงไงดี :m15:
สงสัยช่วงก่อนหน้านี้เดียร์มันมีแต่โดนเสียบ เลยเก็บกด!!!
:ped144: :ped144:
-55-
ยิ้มให้กับอากาศที่หอมอวนไปกับกลิ่นคาวหวาน>>>อวล
แววตาสีแดงกล่ำจดจ้องมา>>>ก่ำ
มีแค่ความเงียบกับเกมส์จ้องตา>>>เกม
หลบไปอยู่บ้านไอ้จี ที่ไม่มีใครค่อยสนใจ>>>คอย
ฝิ่นมันเลยยื่นข้อเสนอให้ผมเป็นคนเซ็นต์ผ่านงาน>>>เซ็น
ก้าวขึ้นซ้อนรถมอ'ไซต์ของมัน>>>ไซค์
แม่งว่าแล้วทำเป้ที่สะพายมามันหนักโคตร>>>ทำไม?
หนู...กิ๊พติดผมไหมจ๊ะ?>>>กิ๊บ
ตาถึงนะเรา...ไม่ซื้อกิ๊พติดผม
ป้าแกยื่นกิ๊พอันเล็กๆน่ารักให้ไอ้จี
หยิบเงินจ่ายตั้งค์พร้อมรับกล่องเลนส์>>>ตังค์
ไหนจะหน้วหล่อๆของผม>>>หน้า
เหมือนคนเพิ่งทำทรีเม้นท์แล้วสปาหน้า>>>ทรีทเม้นท์
ที่ถ้าผมทำจริงๆคงเปลื้องงบประมาณไปเยอะ>>>เปลือง
ถ้ามึงมีร้อยสักจริง...มันก็ต้องยังอยู่>>>รอย
-56-
ตัวเครื่องแยกออกจากแบตเตอร์รี่ >>>แบตเตอรี่
กลิ่นสาปเลือดคาวที่ติดตัวไอเดียร์>>>สาบ
แต่เรา ....จะตายพร้อม>>>พร้อมกัน??
อารมณ์แบบที่คนอื่นไม่คยเห็นมันยิ่งมีมาก>>>เคย
มากขนาดผมยอมติดกิ๊พรูปผีเสื้อ>>>กิ๊บ
ไอ้จีมันมีบ่นแถมยังกล้าพลักผมออกอีก>>>ผลัก
มาตราฐานที่สองก็ปรากฎทันที>>>มาตรฐาน ปรากฏ
"เร็วๆดีพี่ เดี่ยวฝนตก">>>ดิ เดี๋ยว
เจออะไรก็เก็บใส่ตระกร้าหมด>>>ตะกร้า
ผมกระแทกรั่วเข้าไปในตัวมันอีกสามสี่ครั้ง>>>รัว
สมทบกับน้ำของผมที่กำลัง ทะลักทะลายอยู่ในตัวจี>>>ทลาย
ยอดอกสีเข้ม แล้วดูดดุ้น >>>ดุน
คราวนี้กับเป็นจี ที่กดหัวผม>>>กลับ
ตวัดปลายลิ้นลียชิม>>>เลีย
อารมณ์กำหนัดพุ่งขึ้นสูงสุดแล้วทะลายออกมา>>>ทลาย
-
ไม่ได้เข้ามาแค่วันเดียวมาหลายตอนเลยนะนี่
คุณเพื่อนฝิ่นเป็นอารักษ์นี่เอง ไม่น่าล่ะถึงดูรู้ลึกรู้จริงในบางเวลา
ช่างเป็นอารักษ์ที่มีประสิทธิภาพมาก มีการวางแผนเปรียบเทียบผลได้ผลเสีย คอยสับรางให้เจ้านาย
มีการป้อนเหยื่อถึงที่ จัดการได้เนี๊ยบ แถมเนียนได้อีก ที่สำคัญท่านมีปีก บินด้ายยยยย
แต่มีเจ้านายมึนๆอย่างนี้เหนื่อยไหมเนี่ย จะปล่อยตายก็ไม่ได้
หรือว่าที่ไอเดียร์มึนๆอย่างนี้เพราะท่านอารักษ์ฝึกมาเชื่องดีแล้ว
ส่วนพวกหนอนร้อยศพนี่น่ารักกว่าชื่อเยอะเลยอ่า นึกว่าจะออกมาแบบกระดึ๊บๆซะอีก
หรือว่าได้กินบ่อยเลยมีการอัพเกรดจนบินได้เหมือนเจ้าของ
แต่เล่นเอาไอเดียร์มากบดานอย่างนี้ อีกสองคนไม่ตามหากันแย่เหรอ
โดยเฉพาะคุณราม มีการโทรไปประกาศศักดาไปแล้วนี่
-
โหย ใช้จีเป็นเหยื่อเลยหราฝิ่น
-
อ่ะ เอ่อ!!
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดียร์!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมทำแบบเน้!!!!!!!!!!!!!!!
เอลมาเก็บเดียร์ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ด่วนๆ เลย!!!!!!!!!!!
-
ok, get
ขอบคุณที่ตอบ ว่าแต่เรื่องนั้นเมื่อไหร่อัพจ๊ะ (ไม่ได้ทวง แต่คิดถึง)
เม้นตอนนี้
ฝิ่นสังเวยจีให้เดียร์ซะแล้ว
เดียร์ลอกคราบซะเคะ แต่ดันเป็นเมะดิบเถื่อน
จีก็..นึกว่าจะร้องไห้แงๆไม่เอาด้วย
ดันมาโซ ชอบแรงๆซะงั้น วุ้ย!!!
(รู้สึกว่าเอ็นซีละเอียดเจาะลึกกว่าคู่หลักอีกป่ะเนี่ย :o8:)
-
V
V
V
คนละตัวกันเน้อ อาชา อย่างฝิ่นเป็นอารักษ์ที่เจ้าของ[ภัทระ]สร้างขึ้นมาและจะตกตายก็ต่อเมื่อเจ้าของตาย ส่วน ตรินทร์กับโฆ เป็น อารักษ์อีกประเภทที่ถูกสลักสร้างขึ้นมาเฝ้าสถาน อันนั้นไม่มีวันตาย แต่จะหลับใหลหาก พันธศิลานิลปิดลงเพราะนายแห่งพันธศิลา สิ้นและจะตื่นอีกครั้งเมื่อมีนายตนใหม่ ของพันธศิลานิล
อ่า. . . เอ๊ะ!! มาอ่านเม้นแล้วมึนๆว่าตูพลาดอะไรไปตอนไหนเนี่ย
ทำไมข้าพเจ้าจำมิได้ว่าตรินทร์กับโฆเป็นอารักษ์ด้วยหว่า
-
อ่า. . . เอ๊ะ!! มาอ่านเม้นแล้วมึนๆว่าตูพลาดอะไรไปตอนไหนเนี่ย ทำไมข้าพเจ้าจำมิได้ว่าตรินทร์กับโฆเป็นอารักษ์ด้วยหว่า
พลาดไปเยอะเลยล่ะซันชา
V
V
V
>[Soul-Mate]< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35334.msg2181198#new)
-
^
^
^
อ้อ อย่างนี้นี่เอง
มันแอบโผล่มาตอนไหนเนี่ย T T
-
....ไอเดียยยยยยยยยยยยยยยยยยร์
จีน่าสงสาร =_= คงไม่ตายหรอกนะ (ข้อหาแย้งเมียงู ก๊ากกก)
-
ลอกคราบแล้วเคะ.แต่ดั๊นไม่เคะเหมือนร่างกาย
:z3:
ปล.เชียร์รามสุดใจ :-[
-
สงสัยต้องให้เอลมาจัดการสักป๊าบนึง ความเมะจะได้ลดลงมั่ง :a5:
-
กาลกีรตี บทที่ 57
..
.
.
หัวใจผมมันเต้นไม่เหมือนเดิม...
.
.
.
หัวใจมันเต้นเหมือนคนที่เพิ่งทำความผิดมา...แล้วรอเวลาโดนลงโทษ...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นกับไอ้จีทำไม...ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าผมโดนกลิ่นหอมที่ลอยอวลอยู่รอบตัวไอ้จี กำลังดึงผมเข้าหาและล่อลวง... แต่ความจริงมันก็คือความจริง เหตุผลที่ผมคิดมันไม่ใช่เหตุผลที่มนุษย์เขาใช้กัน ผมเป็นคน นะเฟ้ย ! คนเหี้ยอะไรจะหลงกับ กลิ่น...ไม่ใช่พวกแมลงหรือสัตว์สักหน่อยที่จะได้แพ้ฟีโรโมน ...
.
.
.
คิดไปคิดมาแล้วแม่ง...ทรมานตัวเองชิบ...
..คิดถึง เอล ....โครตคิดถึงเลย...
.
.
.
.
.
ผมกอดไอ้แกงส้มแล้วนอนกลิ้งบนพื้น ....
.
.
.
ลมเย็นๆพัดเข้ามาพร้อมกลิ่นฝน....ไอ้จีไปซื้อของที่ตลาด...อยากไปกับมันเหมือนกันอยากไปโทรหา เอล แต่ไม่กล้าพอ...ไม่กล้าจะคุย ไม่กล้าบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้น ...ทั้งๆที่อยากได้ยินเสียงมันแทบตาย...
.
.
...คิดถึงไอ้งูบ้านั้นจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ....
.
.
.
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง? จะคิดถึงผมหรือเปล่า? หรือว่าบางที....มันอาจทำงานจนลืมผมไปแล้ว...หรือบางที...มันอาจลืมผมแล้วหันไปคั่วคนอื่นแทนแล้วก็ได้ ...
.
.
...หน้าอก...จุกชิบหาย...แค่คิดเรื่องไอ้งูบ้าแค่นี้...ทำไมมันทรมานจัง....
.....อยากกลับกรุงเทพฯ อยากกอดไอ้งูยักษ์...
.
.
.
.
***
กำลังงงและสับสนกับตัวเอง....แค่คิด..แค่รู้สึกมากไปหน่อย....รู้สึกตัวผมก็คว้ากระเป๋าจับข้าวของยัดใส่เป้ เอาเท่าที่พอขนได้ แถมอุ้มไอ้แกงส้ม....อุ้มแล้ววาง......แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่น่า...ฝากไว้ก่อนแล้วกัน ถ้ากลับมาแล้วจะเอารถมารับ...
.
.
ช่างแม่งแล้ว ผมปิดประตูบ้านผูกแกงส้มไว้หน้าบ้านแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตัดสวนออกไปถนนใหญ่...
ข้าวปลาอะไรก็ไม่ได้กินกับเขาหรอก หมู่นี้ไม่ค่อยหิวเหมือนมันอิ่มอยู่ตลอดเวลา...เลยเฉยๆเรื่อง กิน....แต่เรื่องความคิดไม่ได้เฉยนะ ...คิดถึงไอ้มังคุดมันจนอยากถึงกรุงเทพฯซะเดี๋ยวนี้เลย
.
.
.
โบกรถ....
.
.
.
แม่งไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย....กว่าจะเข้าตัวเมืองมาได้ก็เกือบสี่ชั่วโมง....ไอ้ฝิ่นมันกะเอาผมมาปล่อยเกาะหรือไงเนี้ย...แม่ง...เพื่อนชั่ว...
.
.
.
ถามทางเขาจนมาถึงท่ารถ ...กลับรถตู้น่าจะเร็วกว่า...แต่รถทัวว์มันก็นั่งสบายกว่า ช่างใจอยู่นานอยากกลับไปกอดไอ้งูบ้า เลยเดินย้อนไปท่ารถตู้...
..
.เอ๋??
.
.
.
รถยุโรปคันใหญ่ที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงแรม....
.
.
.
เหมือนรถเอลเลย....
.
.
จากที่กำลังจะควักเงินจ่ายค่ารถ กลายเป็นผมวิ่งตามฝรั่งร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้าโรงแรม ...วิ่งไปจนใกล้....ถึงได้รู้สึกว่าแผ่นหลังในสูทสีดำนั้นไม่ใช่เอล ....
"Che cosa?"
ฝรั่งร่างใหญ่นั่นหันมาหาผม เพราะมือเจ้ากรรมของผมเผลอดึงแล้วคว้าเสื้อสูทของเขาติดมือแน่น...
"Mi dispiace, ho sbagliato."
ต้องยกมือขอโทษขอโพย... กับความคิดถึง...ผมเพิ่งรู้ว่ามันทำให้ผมรวนได้ขนาดนี้...
.
.
.
.
'มีอะไรคาร์โล เงียบไป....'
"มีสาวไทยมาทักไอวะ....สวยเสียด้วย..."
ฝรั่งร่างยักษ์พูดกับหน้าจอมอโทรศัพท์ที่ต่อเชื่อมเข้าระบบ พลางหันหน้าจอไปหาคนที่เพิ่งเดินจากไป ภาพสาว[???!!] ผมยาวกำลังหันหลังรวบผมหยาบๆแล้วปักด้วยปิ่นคือสิ่งที่ เขาเห็น ...
.
.
.
ปิ่นสีทอง...ที่คุ้นตา....มาร์โค ว่าเขาเคยเห็นปิ่นนี้ที่ไหนสักที....
.
.
.
จนร่างนั้นเดินหายแกไปจากโรงแรม
.
.
เขาถึงได้รู้สึก....
.
.
.
.
นั่นมัน คุณไอเดียร์ชัดๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ไอ้บ้า!!! นั่นคุณไอเดียร์ เมียบอสเราไง!! ฟักอิท!! แดม!!! วิ่งตามไปเลยนะควายเผือก!! ถ้าคุณอเล็กซ์รู้ว่าแกปล่อยคุณไอเดียร์เดินหายไปทั้งอย่างนี้ เงินเดือนกับเงาหัวไม่เหลืออยู่แน่ ไอ้ลูกหมา!!!"
-
:z3: :z3: :z3:
รอๆๆๆๆ ตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
ปล.ไอเดียร์ท่าจะสวยๆมากๆอ่ะ
:z2:
-
อ่ะ อ้าว เป็นลูกน้องเอลหรอกเหรอ
-
ทำไปได้น้อไอเดียร์
คิดถึงเอลแล้ว...มาแต่ลูกน้องก็พอใจเน้ อิอิ
-
โดนเจอตัวซะแล้วไง
แล้วดีหรือไม่ดีละเนี่ย
-
กลิ่นเลือดคงหาย เหลือแต่กลิ่นจีแล้วล่ะ ก๊ากกกกกก
-
ง่ะ!! ไหงในรายชื่อที่ให้โหวตผู้ท้าชิงที่ว่างในใจไอเดียร์มีชื่อจีโผล่มาด้วยง่ะ
ไม่นะ แค่นี้คู่แข่งก็เยอะจนไอเดียร์เลือกไม่ถูกแล้ว
ตำแหน่งนี้ต้องคุณรามเท่านั้น
-
5555555555555555555555555555555555555555555555+
ลูกน้องจำหน้าเมียบอสไม่ได้ซะแล้วตอนนี้ดันสวยจัด -..-
+ เป็ด รอจ้าาาาาาาาาาา
-
เอลปล่อยให้ไอเดียร์อยากขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ยยยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ่อ...ควายเผือกหรอ
555+ :pandalaugh:
-
กอดแต่ฟ่องๆฟูๆ เลยคิดถึงมันๆเลื่อมๆอ่ะดิ๊
ไม่รู้จะขำหรือสงสารจีดี ตอนแรกหวังอยากได้คนผัว ไปๆมาๆ คนเมียเลยจัดให้ซะ
ฮาอ่ะอิตาลีรู้จักควายเผือก :m20:
คิดถึง เอล ....โครตคิดถึงเลย>>>โคตร
หน้าอก...จุกชิบหาย>>>ฉิบ
แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่น่า>>>นา
แต่รถทัวว์มันก็นั่งสบายกว่า ช่างใจอยู่นาน>>>ทัวร์ ชั่ง
ฝรั่งร่างยักษ์พูดกับหน้าจอมอโทรศัพท์??
จนร่างนั้นเดินหายแกไปจากโรงแรม??
-
โครต 555+ :z1: :z1: และโครตหื่น :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :impress2:
-
สงสารจีจัง
นี่มัน ฟันแล้วทิ้งชัดๆ :a5: :a5: :z3:
จีจะรู้สึกไงเนี่ย หมาเหมอก็ไม่เอาไป :m20:
-
ควายเผือก :laugh:
สงสัยไอเดียร์จะสวยขึ้นมากจริงๆ อยากเห็นนนน .
-
รอลุ้นน้ะ
ฝิ่นจะทำยังไงเรื่องไอเดียร์ต่อเนี่ย
แอบเครียดเบาๆ ๕๕๕๕
+1
-
กาลกีรตี ---- สั้นเฉพาะกิจ -----
' กลิ่น....'
..... เคยสงสัยไหม?
ว่าจู่ๆทำไมถึงได้ 'กลิ่น' ที่หาที่มาไม่ได้ .....
.
.
.
กลิ่นที่อธิบายไม่ถูก ว่ามันเป็นอย่างไร .....แต่จมูกก็ได้ กลิ่น ....
...กลิ่น....
ที่บางที....มีแต่เราคนเดียวที่รับรู้ .......
.
.
.
...กลิ่น....
.
.
ที่ติดอยู่บนปลายจมูก
.
.
.
...กลิ่น....
.
.
.
ที่ยังคงตามวนเวียนไม่เลิก......
.
.
.
....เขาว่า กลิ่น มีอิทธิพล มากกว่าที่คุณคิด...กลิ่นขนมหวานที่หอมหวน กลิ่นสาบ ที่คลุ้งแสบจมูกจนต้องเบือนหน้าหนี กลิ่นคาวแรง ที่พานจะทำให้อาเจียน...กลิ่นหอมของดอกไม้ กลิ่นหืนอับชื้นของเชื้อรา.....
.
.
.
และบางกลิ่น....
.
.
.
ที่ทำให้คุณแทบอดใจไม่ไหว .....
.
.
.
สำหรับผม....กลิ่น...หมายถึงลางสังหรณ์.....ที่คอยเตือน...ถึงอันตราย....
.
.
.
ครั้งแรกที่ผมได้กลิ่นนั่น......
.
.
.
มันเป็นครั้งแรกจริงๆ....
***
[ ถนนลูกรัง ใต้อ่างเก็บน้ำ - สวนผึ้ง ราชบุรี พ.ศ. 2538 ]
.
.
.
"ไอเดียร์ไหวไหม? พักก่อนเปล่า?"
...ฝิ่นถามผมที่เดินไอมาตลอดทาง หัวหูผมตอนนี้ดังวิ้งๆเลย ...ปวดหนึบกับไอแดดร้อนๆที่เผาผิว ผมดื่มน้ำเป็นอาบ แต่ยังไม่วายรู้สึกว่ามันยังไม่พอ ...จนฝิ่นมันส่งน้ำขวดใหญ่ที่สะพายไว้ให้ผมอีกขวด ....
ดื่มเพราะกระหายอย่างหนัก แต่พอดื่มเข้าไปก็กระแอมไอ เมื่อเมือกใสๆมันเหมือนมาจ่ออยู่ที่ลำคอ ...หัวหน้าหมู่อย่างผมไม่ไหว ...ฝิ่นที่เป็นรองหัวหน้าหมู่ มันเลยยึดธงกับเข็มทิศที่หัวหน้าหมู่อย่างผมมีมาถือไว้เอง .... เข้าค่ายลูกเสือครั้งแรกของเด็ก ม.1 โหดชะมัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโรงเรียนชายล้วนหรือเพราะเป็นปีแรกที่เข้ามาเรียนที่นี้กันแน่ ชัฏป่าหวาย ...แม่ง...ป่าชัดๆ ....ผมพาลูกหมู่เดินมาตามคำใบ้กับเข็มทิศ แผนที่ไม่มี..... นอกจาก มาสเตอร์ที่บอกว่าให้เดินไปตามทาง เลาะจากใต้อ่างเก็บน้ำไปที่เหนืออ่าง จนกว่าจะพบค่ายที่พัก ... รถบัสปล่อยพวกเราไว้ปากทางพร้อมสัมภาระ ....ทั้งขนมทั้งขยะอะไรต่อมิอะไร จนผมแทบอยากจะเรียกมันว่า สัมพารก....
ผมอยู่หมวดกระทิง....
เป็นหัวหน้าหมวดเพราะถนัดแก้ปัญหากับใช้แรงควายๆได้อย่างที่ใครก็นึกไม่ถึง ส่วนไอ้ฝิ่นเด็กบาส เป็นรองหัวหน้าเพราะท่าทางเงียบๆเฉยๆไม่โวยวายทำมันดูเออออและเข้าขากับผมได้มากกว่าใครทั้งหมด จากนั้นก็มีไอ้นกเล็ก ไอ้ทีม ไอ้ต้น หมู่ผมมีกัน 5 คนรวมทั้งผมเพราะดันจับฉลากได้เป็นเศษ....แต่เวลาโดนเรียกให้เดินทางไกล กลับเป็นหมู่ผมที่ต้องเดินเป็นหมู่แรก...
........
..
..เดินออกจากจุดไปเกือบครึ่งชั่วโมง พวกผมก็เจอภารกิจแรกที่เป็นการตัดต้นกระถินข้างทางเพื่อเอามาทำธงและเปลสำหรับแบกของ ดีที่พกพวกมีดกับอุปกรณ์มาตามที่พวกครู กับมาสเตอร์สั่ง และเล่นเอาผมยิ้มกว้างเมื่อไอ้นกเล็กพกมีดอีโต้มาด้วยอย่างไม่ทราบเหตุผล ....
...เรื่องใช้แรงขอให้บอก ผมถนัดมากกว่าการใช้สมองเสียอีก ....
แค่เห็นว่าไอ้นกเล็กมีมีดอีโต้ด้ามใหญ่มาด้วยผมก็ยิ้มร่าเลย สำหรับหมู่อื่นผมไม่รู้ว่ามันจะค่อยๆเอามีดปอกผลไม้ค่อยๆถากต้นกระถินหรือเปล่า แต่สำหรับผม...ไม่ใช่วะ...
.
.
.
เรื่องทำลายและใช้กำลังขอให้บอกไอเดียร์ ผมก้มหยิบมีดที่ไอ้นกเล็กแล้วให้ไอ้ทีมหาเป้าหมายเหมาะๆ กำลังก้าวตามไอ้ทีมที่ชี้เป้าแต่ไอ้ฝิ่นดึงผมไว้ก่อน มันถอดผ้าผันคอออกมาแล้วเอามาพันมือผมไว้ ตอนแรกก็งงว่ามันทำอะไร แต่พอลองใช้มือที่มันพันผ้าให้กำกระชับด้ามมีด เออว่ะ....ถนัดและไม่เจ็บมือ...ดีชะมัด ..
.
.
.
ผมสูดหายใจยาว ปวดหัวตึบ..กระแอมไออย่างหยุดไม่ได้ แต่ยังพอมีแรง ...บอกให้ลูกหมู่หลบไปกำกระชับด้ามมีดแล้วฟันฉับลงบนต้นกระถิน ขนาดไม้พลอง สำหรับต้นขนาดนี้ ขอแรงทำลายแค่สามที กระถินต้นใหญ่ก็ล้มลง....
ทำลายไปได้ 5 ต้น ด้วยตัวคนเดียว...แม่งมาสเตอร์จะเอาอะไรกับเด็ก ม.1 อย่างพวกผมนักก็ไม่รู้...มือที่ใช้กำด้ามมีดลงแรงฟันต้นกระถินอย่างร้อน.... ข้อแขนล้ากันเลยทีเดียว ไอ้นกเล็กกับ ไอ้ทีม โดนใช้ให้แบกต้นกระถิน ส่วนผมมานั่งหอบแฮกๆอยู่ใต้ต้นไม้ ... ตอนออกแรงหายใจไม่ทัน เหมือนเมือกในคอมันตีขึ้นมายังไงชอบกล....ไอ้ฝิ่นส่งน้ำให้ผมอีกขวด...รับมาดื่มได้ไม่นานอาการก็ออก ผมแทบโก่งคออ้วกกันเลย เมือกใสๆ ทะลักออกมาทุกครั้งที่ผมไอ ไอ้ต้นถามว่าผมไหวหรือเปล่า แต่ไอ้ฝิ่นกลับโบกมือให้พวกมันเดินต่อ...ตรงที่ผมอ้วกเลยมีแค่ไอ้ฝิ่นที่คอยลูบหลังให้อย่างไม่นึกรังเกียจ ....
.
.
ผมมองไอ้ฝิ่นอย่างซึ้งใจ แล้วมองผ่านไปที่ ท้องฟ้าเหนือหัว กลิ่นละอองชื้น....
.
.
.
ลอยเข้าจมูกมาแต่ไกล..... กลิ่นไอดินและสายฝน .....
.
.
.
....คงเพราะ ทิ้งระยะห่างจากพวกไอ้ทีมพอสมควร ....พอผมกับฝิ่นเดินตามพวกมันมาทัน ทำเอาผมถึงกับเครียด ท้องฟ้ามืดลง...เพราะเมฆฝนแถมถนนลูกรังก็ฝุ่นแดงคลุ้งด้วยลมแรงๆ ไอ้นกเล็กชี้ไปที่ป้ายเก่าๆบอกทางไปอ่างเก็บน้ำ พวกผมกำลังชั่งใจว่าจะเดินไปตามถนนลูกรังหรือจะตัดทางเดินเข้าพงรกที่เขียนว่า อ่างเก็บน้ำดี....ใจอยากจะถึงเร็วๆใจจะขาดเพราะอาการผมแย่มากแล้วตอนนี้ จมูกชื้นเริ่มจะตีบตันแล้ว ....เพราะน้ำมูกเป็นเมือกมันเหมือนจะค้างๆแถวจมูก....หอบหายใจลำบาก....พอหายใจทางปาก ไอ้เมือกในคอมันก็เอ่อออกมา....
.
.
.
.
กำลังคิดว่าจะเอายังไง ไอ้ต้นแม่งก็เดินดุ่ยๆตัดทางรกๆเข้าไปเลย ....ไอ้นกเล็กร้องห้าม แต่ไอ้ทีมกลับวิ่งตามเข้าไปอีกคน ...ไอ้นกเล็กมองผม แล้วก็ตามไอ้สองตัวนั้นเข้าไป ....เดินลึกเข้าไปได้ ไม่นาน ไอ้ต้นก็วิ่งออกมา .... พร้อมฝูงตัวอะไรไม่รู้ที่บินตามมาด้วย มันตะโกนให้วิ่ง ไอ้ทีมกับไอ้นกเล็กก็วิ่งแบบลืมตาย ล้มลุกคลุกคลานกันจนกลับมาที่ถนนใหญ่ได้เหมือนเดิม ...ไอ้ต้นร้องไห้โฮ มันบอกว่าทั้งเจ็บและปวดตรงช่วงไหล่ ไอ้ทีม กับไอ้นกเล็กก็ไม่ต่างกัน แต่ผมว่าไอ้นกเล็กหนักกว่าตรงที่หน้ามันบวมไปข้างหนึ่ง ....
..
.
ไอ้ฝิ่นบอกว่าที่พวกมันโดนเรียกตัวต่อ ...และจากนี้ไอ้สามตัวนั่นจะเริ่มปวดมากขึ้น .... ไอ้นกเล็กผลัดมาแบกไม้กระถินกับไอ้ทีมแบกไปร้องไห้ไป ...ผมกับไอ้ฝิ่นเลยเอาท่อนกระถินมาแบกเอง...
.
.
.
...พวกเราเดินไปได้ไม่นาน ไอ้สามตัวนั่นก็ไม่เดินต่อแล้ว ผมเองก็เหมือนกันที่ปวดหัวจนอยากจะนั่งกับที่ ....ลมฝนพัดมาอีกครั้ง.....ผมสูดหายใจรับกลิ่นไอดินและความชื้น...เย็นชื่นใจเหมือนปลาได้น้ำ ....
.
.
.
แล้วฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา .....ไม่รู้ว่าพวกเราเดินถึงไหนกันแล้ว ไอ้สามคนนั้นบ่นว่าปวดเลยหยุดเดินกันหมด ....
.
.
.
แล้วก็เหมือนมีพระมาโปรด ...
.
.
.
มีรถมอไซค์แบบพ่วงข้างคันเก่าๆ วิ่งผ่านมา ผมโบกอย่างเอาเป็นเอาตาย .....
..เจ้าของรถเป็นลุงกับป้าท่าทางใจดีที่ให้พวกผมขอติดรถแกไปด้วย แต่พอมองสภาพเพื่อนแล้ว ....ผมเลือกที่จะให้ไอ้สามตัวนั่นเอาท่อนกระถินกับสัมพารกทั้งหมดรวมถึงเป้ของผมกับไอ้ฝิ่นขึ้นรถไปก่อน ส่วนผมกับฝิ่น เลือกที่จะเดินกันไปเอง เพราะสภาพยังดีกว่าไอ้สามตัวนั่น และ รถของลุงกับป้ามันก็ไม่มีที่พอสำหรับพวกเราห้าคน....
.
.
"ตกลงจะไปทางไหน?"
ฝิ่นถามผมเมื่อเราเจอทางแยกที่เหมือนกันทั้งสองฟาก....สายฝนยังคงตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ผมปาดน้ำฝนออกจากหน้าแล้วชี้ไปทางขวา ....
.
.
ไม่ได้คิดเลยว่า 'ขวาร้าย ซ้ายดี...' เดินมาไกลแล้ว แต่ยังไม่เห็นแววที่พักของชาวบ้านหรือใครให้ถามทางเลย ... หัวทั้งปวดทั้งมึน ขืนแรงเดินไปได้อีกสักพักผมก็หยุด เมื่อได้กลิ่น.....
มันเป็นกลิ่นสาบ...
.
....
..
กลิ่นสาบฉุนจมูกที่เหมือนจะดึงดูดให้ผมเดินตาม..... ฝิ่นรั้งตัวผมไว้ มันดึงไหล่ขืนแรงผมที่จะก้าวเดินตามกลิ่นนั่น .....
.
.
.
ผมถามว่ามันได้กลิ่นไหม มันบอกหน้าตายว่ากลิ่นเสือ....
.
.
.
ผมมองหน้ามันนิ่ง ....แล้วมันก็หัวเราะ....
.
.
.
โอบไหล่ผมมากอดแล้วบอกเล่นๆว่า ผมคงไม่หิวมากขนาดอยากกินเสือหรอกนะ....กินคนดีกว่า ....เนื้อหอมๆ เลือดหวานๆ ....แถมไม่มีเขี้ยวเล็บอะไร....
.
.
.
ตลกร้าย...จากรองหัวหน้าหมู่...ที่ทำเอาผมหัวเราะร่า...
.
.
.
กลางสายฝนกับถนนลูกรังเละๆ ผมกับไอ้ฝิ่นเดินกอดคอกันคุยเรื่องไร้สาระ....
'ถ้ากินคนได้ เราจะกินอะไรก่อน ?'
.
.
.
.
"กัดตรงคอก่อน ....จะได้ไม่มีเสียงร้องให้รำคาญหู...."
.....ไอ้ฝิ่นแนะนำผมแบบจริงจัง....
***
ท้องฟ้ามืดลงแบบไม่ให้ทันตั้งตัว ...
...
.
.
พวกผมเดินมาไกล แต่มันกลับไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ...จนผมสังหรณ์ใจบอกให้ ฝิ่น เดินกลับย้อนไปที่ทางเดิม... ฝิ่นหันมาปาดน้ำฝนบนหน้าผมออกแล้วบอกให้เดินต่อไปอีกหน่อย มือมันชี้ไปที่ไร่สับปะรด...หวังว่าคงมีคน...ถ้าไม่เจออะไรค่อยเดินย้อนกลับ....
.
.
.
แล้วผมก็ได้กลิ่น ....กลิ่นหอมแปลกๆ....
.
.
.
แสงไฟสีส้มๆ...เป็นจุดเดียวที่ผมสังเกตเห็นจากบ้านไม้หลังเก่าๆ ไม่สิมันน่าจะเป็นเพิงไม้มากกว่า แต่มันก็มีแสงไฟ ....
.
.
อารามดีใจ ผมวิ่งเข้าไปหาแสงนั่น .... คนที่เปิดประตูออกมาเป็น ผู้ชาย....กลิ่นหอม....มันออกมาจากตัวพี่เขา ......
.
.
.
ผมหันไปหาฝิ่น ...
.
.
แต่ว่างเปล่า....
.
.
.
ตะโกนเรียกฝิ่น แต่ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา .....
.
.
.
รอบข้างมันมืดไปหมด เสียงแมลงกลางคืนระงมไปทั่ว ... ฟ้ามืดเร็วกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ ...พี่ผู้ชายถามว่าผมมาจากไหน ผมแค่ตอบไปว่ามาเข้าค่ายแล้วหลงกับเพื่อนๆ มองซ้ายมองขวา บ้านหลังนี้มีแค่เตียงนอนที่เป็นแคร่ไม้กับ เสื้อผ้าสามสี่ชุดที่แขวนไว้กับเสากลางบ้าน ข้าวของอะไรบ้างก็ไม่รู้วางสุมอยู่ที่มุมบ้าน น่าจะเป็นพวกเครื่องมือช่าง กับน้ำมัน ไฟที่ผมเห็นสว่างเป็นไฟจากตะเกียงน้ำมัน พี่ผู้ชายยกน้ำมาให้ผมดื่ม ..ผมดื่มจนหมด แล้วขอตัวออกไปตามหาไอ้ฝิ่น ....
..แต่พี่เขาดึงมือผมไว้ก่อน แล้วบอกว่าพี่เขาเห็นแค่ผมคนเดียวที่เดินมา...เขาไม่เห็นใครมากับผมด้วยเลย...แล้วนี่ก็มืดแล้วซ้ำฝนยังตก ผมจะเดินออกไปได้ยังไงคนเดียว ผมถูกรั้งตัวให้รออยู่ในบ้าน ...จะทำยังไงอะไรต่อค่อยตัดสินใจพรุ่งนี้เช้า....
.
.
ชุดลูกเสือผมทั้งเปียกทั้งเลอะ พี่เขาเลยให้ถอดแขวน แล้วใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ๆของพี่เขาแทน ส่วนกางเกงผมเปลี่ยนเป็นผ้าขาวม้าของพี่เขา ที่ผมนุ่งไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ แต่ก็ต้องนุ่งเพราะไม่มีอะไรจะใส่ ..... ผมเก้ๆกังๆ จนพี่เขาดึงตัวผมไปพันผ้าขาวม้าให้ ....
...
"น้องนี่ขาวนะ....ขาวเหมือนพวกสาวกะเหรี่ยงเลย ...."
พี่เขาพูดตอนนุ่งผ้าขาวม้าให้ผม กลิ่นหอม มันยิ่ง อวลออกมา ...ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆไม่กล้ามองตาแววๆที่ฉายแววแปลกๆให้ผมกระอักกระอ่วนใจ ...ได้แต่คิดว่า ถ้าไอ้ฝิ่นอยู่กับผมตอนนี้ด้วย ผมคงไม่กลัวขึ้นสมองขนาดนี้
.."น้องนี่มือนิ่มนะ....ไอ้พวกเด็กในเมืองนี่ตัวหอมตัวนิ่มเหมือนกันหมดหรือเปล่า?"
...ผมนิ่งไปเลย ตอนพี่เขา โอบเอวผมไว้ให้เข้ามาใกล้แล้ว จูบลงไปที่ร่องสะดือผม ... ยังไม่ทันตั้งตัว มือกร้านก็ปิดปากผมแล้วกดขืนตัวให้นอนราบลงไปกับแคร่ไม้ ชุดลูกเสือของผมที่ถอดแขวนไว้ ถูกดึงหล่นลงมาเพียงเพราะมันหยิบ ผ้าพันคอผมมามัดปิดปากผมไว้ ...เข็มขัดลูกเสือตอนนี้เป็นแค่เชือกเส้นหนึ่งที่มัดมือผมไม่ให้ขยับตัวหนี ....
"ตัวแม่งนิ่มวะ... ทั้งนิ่มทั้งหอม ..."
สัตว์ร้ายในร่างคนมัน กระซิบเข้าข้างหูผมแล้วเลียแหย่ลิ้นเข้าไปในหู ผมดิ้นสุดแรง ตะกายขาถีบมั่วไปหมด สมองมันปวดหนึบ จนเหมือนจะระเบิดออก สะอิดสะเอียนกับตอหนวดที่ ขูดซุกเข้ากับซอกคอ กลิ่นบุหรี่ กลิ่นสาบเสื้อ กลิ่นเหล้า และกลิ่นคาวๆที่ริมฝีปาก เจ็บจนต้องครางร้องเมื่อ ตอหนวดบนหน้าหยาบของสัตว์นรกมันซุกไซ้เข้ามาอย่างหื่นกระหาย หน้าอกผมโดนตะโปมปบและบีบขยี้ เสียงร้องของผมออกมาไม่ดังไปกว่าเสียง ฝนที่ตกลงมาข้างนอก ผ้าขาวม้าถูกกระชากออกไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่มือหยาบๆมัน ตะโปมจับแกนเนื้อผมแล้วลงลิ้นละเลงเลีย ....ผมดิ้นหนีสุดแรง ที่ได้กลับมาไม่ใช่ความปรานี แต่เป็นแรงหมัดที่กระแทกเข้ามาที่ช่องท้อง ..
.
.
แรงที่สั่งให้ผมหยุดแทนคำพูด....
.
.
แววตาวาวโรจน์สะท้อนกับแสงตะเกียง มันดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ...
ผมไม่รู้ว่าผีบ้าห่าอะไรสิงให้มันน่ากลัวได้ขนาดนี้ ... ขาผมถูกจับให้แยกออกเพียงเพื่อให้มันซุกหน้าลงไปหยอกเล่นกับแก่นกายได้สะดวก ปากหนาครอบอมแกนเนื้อผมไว้แล้วดูดรูดอย่างอดอยาก ...ผมร้องห้ามอย่างไม่เป็นเสียงเมื่อผ้าพันคอมันยังมัดแน่นอยู่ที่ปาก มันไม่ได้เสียวซ่าน แต่มันน่าสะอิดสะเอียนและขยะแขยง ....เสียงน้ำลาย เสียงครางของสัตว์นรก ...มันวนเวียนอยู่ในหัวผม ...เพียงแค่ฝันร้าย แค่ฝันร้าย ....ผมหมดแรงดิ้นแล้วสะกดจิตตัวเองซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ...
.
.
.
"เอ่อ...ทำตัวดีๆว่าง่ายๆ ไม่ต้องดิ้น...เดี๋ยวมึงก็เป็นเมียกูแล้ว ...เงียบๆไว้ ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..."
มันกระซิบเบาๆข้างหูผม ....สมองผมปวดหนึบไปหมด น้ำตา....มันไหลพรากเหมือนหยุดไม่ได้ ...ผมร้องจนสำลักไอ แต่มันไม่ได้สนใจอะไรนอกจากผิวเนื้อผมที่เปลือยเปล่า มือหยาบของมันลูบกดแล้วขยำบีบ ลิ้นสากเลียแล้วกัดเม้ม ยอดอกผมโดนมันดูดจนแดงก่ำ ฟันคมๆของมันกัดลงมาบนเนื้อผมจนเป็นรอยแดง ....เสียงฟ้าร้อง กลืนเสียงร้องของผมไปจนหมด...
.
.
.
ตาผมพร่าเลือน แต่ผมก็ยังพอรู้สึกได้ ...ผมขยาดตอนรับรู้ถึงไอร้อน ที่จ่อแนบและดันขืนอยู่ที่ท้องน้อย ....มันถอดเสื้อผ้ามันออกแล้ว ปลดรูดแท่งเนื้อใหญ่ออกมา...คงเพราะอยู่โรงเรียนชายล้วน ...ผมถึงไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาขนาดที่จะไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร ...
.
.
....มันถุยน้ำลายลงกับฝ่ามือแล้วใช้รูดกับแท่งเนื้อนั่น ผมดีดตัวหนี แล้วเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ....ทั้งถีบทั้งดันไม่ให้มันเข้ามาใกล้ แรงของมือใหญ่ฟาดลงมาบนหน้าผม แต่ผมไม่ได้หยุดดิ้นรน... กลิ่นคาวเลือดขึ้นมาที่จมูกพร้อมๆกับความชาที่หน้าซีกนั้น หัวปวดจนเย็นวาบ ร้องไอจนสำลัก ความรู้สึกชา...เริ่มไล่มาตั้งแต่ปลายนิ้วผมขึ้นมาถึงแขนที่ถูกมัด ...
.
.
.
"เด็กเหี้ยนี่ เป็นเมียกูดีๆไม่ชอบ ชอบแบบรุนแรงหรือว่ะ?"
มันพูดตะคอกใส่ แล้วจับขาผมลากเหวี่ยงลงไปกับพื้นไม้... เข็มขัดที่ผูกมือผมไว้หลุดออก ผมยันตัวขึ้นแล้วเตรียมจะวิ่งให้พ้นออกไปจากประตูบ้าน ...
.
.
.
....แต่ไม่ทัน....
.
.
มือใหญ่จับไหล่ผมแล้วกระชากตัวผมกลับเข้ามา .....
.
.
.
คอผมเย็นวาบ ....และชา....
.
.
.
.
แสงตะเกียงสะท้อน เงาวาวของโลหะ....
.
.
.
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งจนตีขึ้นจมูก ....
.
.
.
ผมทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น ....เสียง....ไม่ออกมาจากปาก แต่มันเป็นแค่ลมที่หยุดอยู่ ที่ลำคอ....
.
.
.
.
.
.
ตาผมพร่าเลือน เห็นแค่ไอ้สัตว์นรกนั่น มันถือมีดเปื้อนเลือด ....
.
.
.
ไม่มีแววตาสงสาร....ไม่มีความตระหนกออกมาจากสายตามัน.....
.
.
.
มีแค่ผมที่เริ่มรู้สึกว่าตัวค่อยๆเบาขึ้น ...ร่างกาย เริ่มชาขึ้น..... กลิ่น หอมมันเริ่ม ลอย อวล ออกมา ....
.
.
.
.
'....ตรงคอก่อน ....จะได้ไม่มีเสียงร้องให้รำคาญหู....'
.
.
.
เสียงไอ้ฝิ่นเข้ามาในสติอันเลือนลางของผม .....
***
.
.
.
...
..
.สติของมนุษย์เลือนหายไปจากหัว ......ครั้งแรกที่ไม่รู้ว่า เพราะความกลัวที่เร่งสัญชาตญาณหรือเพราะความคมของมีดที่ปาดลงมาบนลำคอ...มันเร่งให้ผมรีบลอกคราบ ....
.
.
.
"...เงียบๆไว้พี่.... ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..."
.
.
.
...ผมกระซิบข้างลำคอเหวอะ....
.
.
.
เสียงอู้อี้ออกมาจากปากหนาที่ เกร็งสั่น ... นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมลอกคราบ ตอน อายุ 12 ...
.
.
.
.....กลิ่นหอม ฟุ้งไปทั่วเศษซากที่กระจัดกระจาย ....เนื้อหวาน นิ่มและลื่นคอ ....แก้กระหายได้ดีกว่าน้ำเปล่าเป็นไหนๆ ผมค่อยๆบรรจงละเลียดชิม... กัดตรงลำคอก่อน....ส่วนมัดกล้ามเนื้อที่แขน มันเหนียวไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร ....กัดย้ำลงไปให้เมือกใสที่ทะลักออกมาจากลำคอค่อยๆย่อย มัดกล้ามแล้วถึงจะมากัดกลืนเนื้อส่วนนั้นใหม่ ....
.
.
.
อร่อยจนหยุดกินไม่ได้เลยทีเดียว .....
.
.
.
.
.....ความประทับใจในครั้งแรกติดลบ....
***
.
.
.
.
...เสียงฝนฟ้ายังคะนองอยู่เหมือนเดิม ....กลิ่นคาวเลือดจางลงไปแล้วกับสายฝน ......เหลือเพียงผมกับเศษเนื้อ....
.
.
.
.
และใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านนอก......
.
.
.
ผมหนาว......
.
.
.
หนาวกับน้ำฝนและเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า......แม้จะนอนขดตัวสั่นระริก.....แต่ดันชอบ...ชอบกับความเย็นชื้นของละอองฝนที่สาดโดนผิว .....
.
.
.
ใครบางคนด้านนอกเดินเปิดประตูไม้เข้ามา....
.
.
.
เป็นไอ้ฝิ่นก้มลงมานั่งมองผม....ผมที่เปียกไปทั้งตัว .....เมือกสีเขียวใสเพิ่งแห้งหายไป.....เรี่ยวแรงของผมเองก็ด้วย....ผมได้แต่นอนนิ่ง ....ให้ฝิ่นจัดการทุกอย่าง .....
.
.
.
มันช้อนอุ้มตัวผมพาไปอาบน้ำ ตักน้ำเย็นๆในตุ่มรดราดผมด้วยสีหน้าเฉยเมย ....
จัดแจงหยิบชุดลูกเสือมาแต่งตัวให้ผมที่ขดตัวนั่งนิ่งให้มันจับพลิกได้ตามใจ เหมือนตัวผมอ่อนแรงจนไม่มีกระดูกและแรงขืน ....
.
.
.
.
...มันหยิบซากหนังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นผิวเนื้อผมขึ้นมาแล้วเทน้ำมันในตะเกียงราด...อุ้มผมออกมาจากบ้านนั่น แล้วเขวี้ยงตะเกียงน้ำมันใส่ ....สักพักไฟก็ลุกท่วม....มันลามเร็วจนนึกไม่ถึง ...
.
.
.
กลางแสงไฟที่ลุกโชน ......
.
.
ฝิ่นกอดผมไว้เบาๆ...พร้อมกระซิบ....บอก...
.
.
.
.
'ให้ลืม.....'
.
.
.
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ กลิ่น.....
.
.
.
กลิ่นเฉพาะที่ผมคิดว่ามันแสนหอม....
.
.
.
กลิ่นของความกลัว....
.
.
.
กลิ่นของ....
'เหยื่อ....'
-
ตามที่เข้าใจ ทุกครั้งที่ลอกคราบ ไอเดียร์จะสวยขึ้น?
โอ้ววววววว แบบนี้งูกระอักเลือดตายแน่
-
คือเรื่องนี้แปลกและสนุกดี แต่เข้าใจยากไปนิด
อาจเป็นเพราะลืม อ่านแบบเร็ว ๆ ด้วยมั๊ง ว่าง ๆ อาจต้องทบทวน
ตอนนี้รู้สึกว่าฝิ่นมีบทบาทและมีความสำคัญมากขึ้น
-
:a5: o22
-
สนุกมากกก :กอด1:
อ่านแล้วฮา "...เงียบๆไว้พี่.... ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..." :jul3:
เวรกรรมตามไวมาก
ฝิ่นเธอเป็นใครในชาติที่แล้วกันหนอ เคยรู้รึเปล่านะจำไม่ได้แล้ว :z3:
+1ขอบคุณค่ะ
edit แอบกลับไปอ่านตอนที่แล้ว จำได้แล้ว :m23: พี่อาชานี่เอง
-
โห. . . เล่นหัดลอกคราบตั้งแต่ยังเอ๊าะๆเลยเหรอเนี่ย
แถมยังรู้ตัวตลอดอีก
ดีนะที่ไม่กลัวจนเป็นบ้าไปซะก่อน ก็เจอเรื่องน่ากลัวๆตั้งแต่เด็กนี่
แต่เพราะอย่างนี้รึเปล่า ถึงจะเจอเรื่องแปลกประหลาดและร้ายแรงขนาดไหน ไอเดียร์ก็รับได้ง่ายๆ
-
โอ้ ลอกคราบตอนอายุ12
-
"...เงียบๆไว้พี่.... ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวก็ดีเอง..."
อ่านแล้วสะใจนิดๆ ตอนแรกไอ้หนุ่มเลวนั่นเป็นคนพูด
ตอนหลังโดนเองซะบ้าง เชอะๆๆ
อีตรงบทข่มขืนนั่น เขียนดีนะ แต่อ่านแล้วเครียด หยะแหยง อึดอัด :serius2:
-
ลอกคราบครั้งแรกอ่ะ
เสียครั้งแรกวะละ...ไอเดียร์
-
ลอกคราบครั้งแรกอ่ะ
เสียครั้งแรกวะละ...ไอเดียร์
V
V
เรื่องนั้นครั้งแรกกับผู้หญิงครับ ส่วนผู้ชายคนแรกเป็นไอ้งูยักษ์ ....ถึงจะเรียนชายล้วนแต่ก็ซิงครับ ^____^
**ปล. ความจริงไม่มีโอกาสมากกว่าเพราะมีไอ้ฝิ่นกับพี่นพคอยกันท่าคนที่เข้ามาใกล้ แหะๆๆ ช่วงนั้นผมติดพี่นพแจเลย เพราะอยู่หอเดียวกัน แถมพี่แกก็กั๊กๆผมอยู่ด้วย กั๊กแต่ไม่กินนะครับ เลยซิงจนมาเจอ เอล :man1:
-
โหหหหหห
ที่แท้คุณอาชาฝิ่น มีสอนทริคก่อนกินจริง แถมพาไปเปิบเองเลยด้วย รอเก็บกวาดเรียบร้อย ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง(http://www.yenta4.com/cutie/upload/666/1666/4c08825d2625b.gif)
ไอ้เราก็นึกว่ายังไม่เคยลอก ที่ไหนได้ ....(http://www.yenta4.com/cutie/upload/163/1163/48909949ec110.gif)
กลิ่นขนมหวานที่หอมหวล>>>หวน
กลิ่นคาวแรง ที่พาลจะทำให้อาเจียน>>>พาน
ชัฎป่าหวาย>>>ชัฏ
พวกผมก็เจอภาระกิจแรกที่เป็นการตัดต้นกระถิ่นข้างทาง>>>ภารกิจ กระถิน
ค่อยๆเอามีดปอกผลไม้ค่อยๆถากต้นกระถิ่นหรือเปล่า
กำกระชับด้ามมีดแล้วฟันฉับลงบนต้นกระถิ่น
กระถิ่นต้นใหญ่ก็ล้มลง....
มือที่ใช้กำด้ามมีดลงแรงฟันต้นกระถิ่นอย่างร้อน
ไอ้นกเล็กกับ ไอ้ทีม โดนใช้ให้แบกต้นกระถิ่น
ผมมองไอ้ฝิ่นอย่างซึ้งใจ พาลมองผ่านไปที่>>>พาน
พวกผมกำลังช่างใจว่าจะเดินไปตามถนนลูกรัง>>>ชั่ง
ไอ้นกเล็กผลัดมาแบกไม้กระถิ่นกับไอ้ทีมแบกไปร้องไห้ไป ...ผมกับไอ้ฝิ่นเลยเอาท่อนกระถิ่นมาแบกเอง
มีรถมอไซต์แบบพ่วงข้างคันเก่าๆ>>>ไซค์
ผมเลือกที่จะให้ไอ้สามตัวนั่นเอาท่อนกระถิ่นกับสัมพารกทั้งหมดร่วมถึงเป้ของผม>>>กระถิน รวม
ฝิ่นถามผมเมื่อเราเจอทางแยกที่เหมือนกันทั้งสองฝาก>>>ฟาก
แสงไฟสีส้มๆ...เป็นจุดเดียวที่ผมสังเกตุเห็น>>>สังเกต
ข้าวของอะไรบ้างก็ไม่รู้วางสุ่มอยู่ที่มุมบ้าน>>>สุม
น้องนี่ขาวนะ....ขาวเหมือนพวกสาวกระเหรี่ยงเลย>>>กะเหรี่ยง
ชุดลูกเสื้อของผมที่ถอดแขวนไว้>>>เสือ
ผมดิ้นหนีสุดแรง ที่ได้กลับมาไม่ใช่ความปราณี >>>ปรานี
ผ้าพันคอมันยังมัดแน่นอยู่ที่ปาก มันไม่ได้เสี่ยวซ่าน>>>เสียว
แต่มันไม่ได้สนใจอะไรนอกจากผิวเนื้อผมที่เปลื่อยเปล่า>>>เปลือย
ยอดอกผมโดนมันดูดจนแดงกล่ำ>>>ก่ำ
ครั้งแรกที่ไม่รู้ว่า เพราะความกลัวที่เร่งสัญชาติญาณ >>>สัญชาตญาณ
-
แล้วฝิ่นรู้ตัวตอนไหนน่ะว่าต้องดูแลไอเดียร์น่ะ :o8:
-
กาลกีรตี บทที่ 57
..ทำไปแล้ว....
.
.
หัวใจผมมันเต้นไม่เหมือนเดิม...
.
.
.
หัวใจมันเต้นเหมือนคนที่เพิ่งทำความผิดมา...แล้วรอเวลาโดนลงโทษ...ตอนโดนจับได้ ...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นกับไอ้จีทำไม...ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าผมโดนกลิ่นหอมที่ลอยอวลอยู่รอบตัวไอ้จี กำลังดึงผมเข้าหาและล่อลวง... แต่ความจริงมันก็คือความจริง เหตุผลที่ผมคิดมันไม่ใช่เหตุผลที่มนุษย์เขาใช้กัน ผมเป็นคน นะเฟ้ย ! คนเหี้ยอะไรจะหลงกับ กลิ่น...ไม่ใช่พวกแมลงหรือสัตว์สักหน่อยที่จะได้แพ้ฟีโรโมน ...
.
.
.
คิดไปคิดมาแล้วแม่ง...ทรมานตัวเองฉิบ...
..คิดถึง เอล ....โคตรคิดถึงเลย...
ยิ่งพอรู้สึกว่าตัวผมเองทำอะไรเอาไว้ กับไอ้จี ....คิดไปถึงงูยักษ์ ..... ยิ่งรู้สึกผิด..
.
.
.
.
ผมกอดไอ้แกงส้มแล้วนอนกลิ้งบนพื้น ....
.
.
.
ลมเย็นๆพัดเข้ามาพร้อมกลิ่นฝน....ไอ้จีไปซื้อของที่ตลาด...อยากไปกับมันเหมือนกันอยากไปโทรหา เอล แต่ไม่กล้าพอ...ไม่กล้าจะคุย ไม่กล้าบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้น ...ทั้งๆที่อยากได้ยินเสียงมันแทบตาย...
.
.
...คิดถึงไอ้งูบ้านั้นจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ....
.
.
.
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง? จะคิดถึงผมหรือเปล่า? หรือว่าบางที....มันอาจทำงานจนลืมผมไปแล้ว...หรือบางที...มันอาจลืมผมแล้วหันไปคั่วคนอื่นแทนแล้วก็ได้ ...
.
.
...หน้าอก...จุกฉิบหาย...แค่คิดเรื่องไอ้งูบ้าแค่นี้...ทำไมมันทรมานจัง....
.....อยากกลับกรุงเทพฯ อยากกอดไอ้งูยักษ์...
.
.
.
.
***
.....
..กำลังงงและสับสนกับตัวเอง....แค่คิด..แค่รู้สึกมากไปหน่อย....รู้สึกตัวผมก็คว้ากระเป๋าจับข้าวของยัดใส่เป้ เอาเท่าที่พอขนได้ แถมอุ้มไอ้แกงส้ม....อุ้มแล้ววาง......แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่นา...ฝากไว้ก่อนแล้วกัน ไว้ถ้ากลับมาแล้วจะเอารถมารับ...
.
.
ช่างแม่งแล้ว ผมปิดประตูบ้านผูกแกงส้มไว้หน้าบ้านแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งตัดสวนออกไปถนนใหญ่...
ข้าวปลาอะไรก็ไม่ได้กินกับเขาหรอก หมู่นี้ไม่ค่อยหิวเหมือนมันอิ่มอยู่ตลอดเวลา...เลยเฉยๆเรื่อง กิน....แต่เรื่องความคิดไม่ได้เฉยนะ ...คิดถึงไอ้มังคุดมันจนอยากถึงกรุงเทพฯซะเดี๋ยวนี้เลย
.
.
.
โบกรถ....
.
.
.
แม่ง!!! ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย....กว่าจะเข้าตัวเมืองมาได้ก็เกือบสี่ชั่วโมง....ไอ้ฝิ่นมันกะเอาผมมาปล่อยเกาะหรือไงเนี้ย...แม่ง...เพื่อนชั่ว...
.
.
.
เอ๋อ แดก...ผมเดินงงสับสนทิศทาง ...แต่ก็ถามทางเขาจนมาถึงท่ารถ ...กลับรถตู้น่าจะเร็วกว่า...แต่รถทัวร์ มันก็นั่งสบายกว่า ชั่งใจอยู่นานอยากกลับไปกอดไอ้งูบ้า เลยเดินย้อนไปท่ารถตู้...
..
.เอ๋??
.
.
.
รถยุโรปคันใหญ่ที่เพิ่งเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าโรงแรม....
.
.
.
เหมือนรถเอลเลย....
.
.
จากที่กำลังจะควักเงินจ่ายค่ารถ กลายเป็นผมวิ่งตามฝรั่งร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้าโรงแรม ...วิ่งไปจนใกล้....ถึงได้รู้สึกว่าแผ่นหลังในสูทสีดำนั้นไม่ใช่...เอล ....
"Che cosa?"
ฝรั่งร่างใหญ่นั่นหันมาหาผม เพราะมือเจ้ากรรมของผมเผลอดึงแล้วคว้าเสื้อสูทของเขาติดมือแน่น...
"Mi dispiace, ho sbagliato."
ต้องยกมือขอโทษขอโพย... กับความคิดถึง...ผมเพิ่งรู้ว่ามันทำให้ผมรวนได้ขนาดนี้...
.
.
.
.
'มีอะไรคาร์โล เงียบไป....'
"มีสาวไทยมาทักไอวะ....สวยเสียด้วย..."
ฝรั่งร่างยักษ์พูดกับหน้าจอมอโทรศัพท์ที่ต่อเชื่อมเข้าระบบ พลางหันหน้าจอไปหาคนที่เพิ่งเดินจากไป ภาพสาว[???!!] ผมยาวกำลังหันหลังรวบผมหยาบๆแล้วปักด้วยปิ่นคือสิ่งที่ เขาเห็น ...
.
.
.
ปิ่นสีทอง...ที่คุ้นตา....มาร์โค ว่าเขาเคยเห็นปิ่นนี้ที่ไหนสักที่....
.
.
.
จนร่างนั้นเดินหายออกไปจากโรงแรม
.
.
เขาถึงได้รู้สึก....
.
.
.
.
นั่นมัน คุณไอเดียร์ชัดๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ไอ้บ้า!!! นั่นคุณไอเดียร์ เมียบอสเราไง!! ฟักอิท!! แดม!!! วิ่งตามไปเลยนะควายเผือก!! ถ้าคุณอเล็กซ์รู้ว่าแกปล่อยคุณไอเดียร์เดินหายไปทั้งอย่างนี้ เงินเดือนกับเงาหัวไม่เหลืออยู่แน่ ไอ้ลูกหมา!!!"
***
รู้ตัวช้าเกินไป.... กว่าคาร์โลจะวิ่งออกมา ร่างโปร่งนั่นก็หายไปแล้ว....
การ์ดร่างสูงสบถหัวเสีย แต่ก็ยังซื่อสัตย์กับบอสใหญ่ เมื่อผิดเขาก็ยอมรับว่าผิด... โทรศัพท์ถูกกดเบอร์โทรออกอีกครั้ง ...คราวนี่เป็นเบอร์ของบอส....เบอร์ที่จะต้องโทรรายงานว่า เขา ...เจอ ‘ใคร’ ใครที่บอสกำลังตามหาเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ตอนนี้ ...
.
.
.
.....
..เดินคอตกกลับมาที่ท่ารถบัส ไอเดียร์มาทันแค่เห็นหลังรถตู้กำลังเคลื่อนออกไป ....กระเป๋าเป้ใบใหญ่แทบหล่น พอรวนไปอย่างที่เหลือก็พลาดเกือบทุกอย่าง ...มองไปที่รถทัวร์..... แต่ก็แค่นั้นอารมณ์ติสเริ่มแตก...ไม่ต้องกลับกันแล้วมั้งวันนี้ ....ไม่ทันได้คิดอะไร ขามันก็พาหันหลังเดินกลับไปที่โรงแรมเก่า หยุดอยู่ตรงรถคันเดิมที่คุ้นตา ..... ก่อนจะเดินขึ้นไปบุ๊คห้องนอนค้างที่โรงแรม...
.
.
.
นอนกลิ้งบนเตียงแคบ...กลิ้งไปกลิ้งมาจนกลิ้งไปหยุดที่ โทรศัพท์เหนือหัว ...เอื้อมคว้าโทรศัพท์ของโรมแรมมาเตรียมกดเบอร์ไอ้งูยักษ์...แต่ก็ต้องวางโทรศัพท์ไว้ตำแหน่งเดิม ....ลืมไปว่าที่จำได้ จำได้แค่เบอร์พี่รามเพราะเป็นเบอร์พื้นฐาน ส่วนเบอร์มือถือไม่ค่อยได้จำเบอร์อะไร เพราะถ้ายิ่งโทรบ่อยก็จะเมมฯ ไว้ในเครื่องแล้วกดชื่อออก...พอโทรศัพท์หายเบอร์มันเลยหายไปด้วย .....แทบจะเอาหัวโขกขอบเตียง .....
.
.
.
ไม่หิว ไม่อยากทำอะไร นอนกลิ้งๆเปิดโทรทัศน์ ดูการ์ตูนไปเรื่อย การ์ตูนจบก็มาดูสารคดี ...ยิ่งดูก็ยิ่งเหงา เพราะปกติจะนอนดูกับไอ้งูยักษ์ ... เตียงที่คอนโดฯ กว้างแต่ก็อุ่นเพราะมีไอ้งูยักษ์อยู่ ถ้าเทียบกับเตียงที่โรงแรมนี้...อย่างแคบ แต่มันกลับหนาว... หนาวกว่าเตียงกว้างๆที่คอนโดฯงูยักษ์ตั้งเยอะ....คิดถึงนะ....คิดถึงมากๆเลย...
.
.
.
.
[21.56 น.]
....สะดุ้งตื่นนอนมีคนมาเคาะประตูห้อง ... ผมยาวๆถูกเสยลวกๆ คนเพิ่งตื่นสะลึมสะลือไปเปิดประตู ยังไม่ทันเห็นว่าใคร แรงโถมมันก็พุ่งเข้ามา แรงกอดที่แน่นขนัดกับริมฝีปากที่จู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวประตูถูกเท้าใครคนนั้นยันปิด ในขณะที่มือไม้ยังไม่ยอมปล่อยคลายแรงรัด...
.
.
.
ร่างใหญ่กอดรัดและดันผลักให้ต้องถอยร่นลงไปนั่งบนเตียง ...
.
.
.
กว่าจะถอนริมฝีปากออกมาได้ หัวใจผมมันก็เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา....แววตาสีมรกตที่จ้องมา จมูกโด่งๆที่กดฝังลงแน่นลงกับแก้มผม แรงกอดรัดแน่นจนผมรู้สึกได้เลยว่าหัวใจของเจ้าของอ้อมกอดมันเต้นแรงไม่แพ้ผม ....
ไม่ได้สนใจหรอกว่ามันจะหาทางมายังไง ....
ผมรู้แค่มันอยู่ตรงนี้ ....
...แค่มันอยู่กับผมตรงนี้....แค่นั้นที่ผมต้องการ ...
.
.
คนที่คิดถึงที่สุด....คนที่อยากเจอที่สุด...
.
.
.
“เอล....”
-
อิอิ ไอเดียร์เจอเอลแล้ว แล้วจีกลับมาจะไม่ตามหาเหรอเนี้ย
-
เจอกันสักที :impress2: :impress3:
-
ลงโทษเดียร์ซักหน่อยเหอะ สงสารเอล
-
นับวันไอเดียร์ยิ่งน่ากลัว :laugh:
ลอกคราบใหม่ก็ยิ่งสวยขึ้น แต่ก็สยองขึ้นด้วย
ชอบอ่ะ ฮ่าๆๆ o13
-
ตอนท้ายแอบฟินเล็ก ๆ เห็นด้วยที่ว่าไอเดียร์น่ากลัวขึ้น ออกแนวสยองน่ะ
-
อ่า . . . เจ้างูจมูกไวตามมาเจอแล้ว
เจอกันตอนนี้แล้วเอลจะไม่ได้กลิ่นอะไรแปลกๆเหรอ
-
กรีดร้อง >< ได้อ่านสองตอนๆๆๆ
ตอนกลิ่นนี่ เราอ่านแล้วชักคลื่นไส้ บรรยายได้ทั้งโหดทั้งขนลุก ครั้งแรกของไอเดียร์ ^^ ตอนแรกคิดว่าฝิ่นไม่น่าจะมีบทบาทมากขนาดนี้นะเนี่ย
อีกตอนนึง ขอโฮกกกกกกกกกกกกกกกก ยาวๆให้พี่งู มาแล้ววววววววววๆๆๆๆ พระเอกมาแว้ว มาลงโทษเด็กดื้อซะที 555
รอตอนหน้าจ้า
-
คำตอบ - นายสะอาด by ชาญกมล (http://www.youtube.com/watch?v=IDxnIEzshBQ)
เพลง คำตอบ
ศิลปิน นายสะอาด
ผมจะไม่ตอบ สิ่งนี้ที่คุณถาม มานาน ว่าทำไม ทำไมจึงยอม ให้เธอ
และทำไมอภัย ให้เธอ เธอจะทำให้ต้องเสียใจ
ทำไมยังทนเสียใจ ทำไมยังยอมยกโทษ ให้เธอ
* ขอถามคุณดีกว่า ว่าเคยรักใครไหม สักคน
อย่างแท้จริง คนที่คุณยอมทั้งใจ
และคุณจะขาดเขาไม่ได้ เขาจะทำให้คุณเสียใจ
จะทำให้คุณช้ำใจ คุณยังคงยอมเข้าใจ เสมอ
** หากคุณรัก ใครสักคน ด้วยชีวิต ที่คุณมี
คุณนั้นจะยินดี อภัยให้เขา จะเลวร้ายซักเท่าไร
ก็จะเห็น ว่ามันเบา เพราะรักที่คุณมี ให้เขา
(มันมากมาย)
(*,**)
ให้ไปแล้วทั้งหัวใจ หมดชีวิต ที่คุณมี
คุณนั้นจะยินดี อภัยให้เขา จะเลวร้ายซักเท่าไร
ก็จะเห็น ว่ามันเบา เพราะรักที่คุณมี ให้เขา
มันมากมาย
.
เอ้อละเหย ....สงสารชะตากรรมไอ้งูยักษ์ .....รักไปแล้วหมดทั้งใจ เอลมันทำอะไรไอเดียร์ไม่ลงหรอก ยุไม่ขึ้น ฮาาาา....เป็นพระเอกเรื่องอื่นเขาคงจับขังโซ่ล่าม ตบจูบ แต่พระเอกเรื่องนี้โหดกับคนอื่นได้ แต่กับคนของตัวเอง ...
.
.
.
.
'เป็นแฟนไอเดียร์ต้องอดทน.....'
รู้ทั้งรู้ แต่งูทำอะไรไม่ได้ ..... :เฮ้อ:
-
เชียร์พี่งูคนเดียวววววว ถึงพี่รามจะหล่อเท่ห์ทรมานใจแค่ในก็ขอยกเดียร์ให้พี่งู
พี่รามเดี๋ยวเราถวายตัวดูแลเอง เราชอบชมนกชมไม้ :haun4:
-
แล้วยังไงต่อ มาถึงก็ทั้งกอดทั้งจูบ ไม่คุยกันเลย
-
ก็คนมันรัก จะทำยังไงก็รัก
จะเจ็บยังไงก็รัก
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... :undecided: :undecided:
แม่งตัวใหญ่เอาใส่กระเป๋ากลับไปไม่ได้นี่น่า>>>นา
ปิ่นสีทอง...ที่คุ้นตา....มาร์โค ว่าเขาเคยเห็นปิ่นนี้ที่ไหนสักที>>>ที่
ผมรู้แค่มันอยุ่ตรงนี้>>>อยู่
-
*ดิ้นพร่าดๆ
เจอกันแล้วววววววว
เจอกันแล้ววว
ถึงจะสงสารพี่ราม
แต่ชอบที่สุดที่สุดสำหรับคู่นี้
เอลอย่าให้เดียร์หลุดมืออีกนะ เค้าไม่อยากเห็นเดียร์โดนหิ้วไปหิ้วมา ฮือๆๆๆ
-
กาลกีรตี บทที่ 58 ---สปอยยยย..
..
.
.
...ขากลับจากบ้านไอ้จี ไม่คิดว่า งูยักษ์มันจะนึกโรแมนติกพาแวะ ที่บางแสน ...กำลังอยู่ในโหมดอ้อนงูยักษ์สุดตรีน ไอเดียร์เลยลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง ....
.
.
.
เรื่องที่ว่า บางแสน ....มันเป็นเขตห้ามเข้า ....ใครบางคนอยู่ที่นี้ ....ใครบางคนที่บ้าอำนาจและเจ้ากี้เจ้าการยิ่งกว่าพ่อ...
.
.
.
***
...แล้วก็ไม่ทัน เมื่อเจ้าของแผ่นหลังกว้างหันมาตามเสียง ไอเดียร์ ทำตัวลีบหลบหลัง เอล ปิดปากตัวเองแน่น ...ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ภาวนาให้ไอ้ใครคนนั้นอย่าหันมาเจอ ...
.
.
แต่ภาวนาไปก็แค่นั้น มือกว้างถือวิสาสะดึงไหล่ลู่ของไอเดียร์ไว้เต็มแรง รอยยิ้มแหย่ๆ ของไอเดียร์ออกมาฉาบใบหน้าชา ....มือที่จับกันกับเอลไว้.... เอลยังกุมแน่นไม่ยอมปล่อย ....สถานการณ์แม่งเลยยิ่งแย่ ....
.
.
“ไอเดียร์ ??? มาได้ไง ลงมาบางแสนทำไมไม่บอกให้ไปรับ???”
.
.
แรงกำของมือบีบแน่น อยากจะบอกให้ เอล ปล่อยมือออก แต่ดูท่าทางท่าจะยาก ... หลบไม่ทันก็เลยไม่อยากหลบ ...ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า ยิ้มเจื่อนๆ ให้เจ้าของมือใหญ่ที่ยังจับไหล่ตัวเองยึดไว้ ....ไอ้งูยักษ์แม่งเหมือนจะแยกเขี้ยวงับหัว เจ้าของมือ ....
.
.
“ลงมากับเพื่อน....อุ๊ก!!”
เจ็บแปล๊บบบบบบบบ...เมื่อไอ้คำว่าเพื่อน ทำเอาเอล เพิ่มแรงบีบให้แน่นเข้าไปอีก ...
แต่ก็นั่นละ ไอเดียร์ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากทางรอดของตัวเอง ...แค่นี้ทนได้ ...
.
.
.
“พี่มาธุระกับเพื่อน ....”
.
.
.
กัดฟันตอบไปแบบนั้น แต่สายตาที่รอดผ่านกรอบแว่นสีดำยังมองอย่างจับผิดไปที่มือเอลที่กุมแน่น ....ขนาด ส่งซิกว่า ‘พี่’ เอลแม่งยังโดนความหึงบังหน้าไม่ฟังอะไรเลย ..
“เพื่อน..แบบไหนละ ไอเดียร์ ....?? ”
น้ำเสียงแม่งคุกคามได้อีก ...น่ากลัวได้อีก ….แต่ก็แค่นั้นเมื่อจำเลยฟิวส์หลุดไปแล้วกับคำถามที่จงใจจับผิด ...คราวนี้เป็น ไอเดียร์ที่กระชับมือ เอล มาจับแน่นต่อหน้าต่อตาโจทย์เจ้าของคำถาม
“....เพื่อนที่นอนด้วยกันทุกคืนอะ....จะเซ้าซี้อะไรพี่ อีกไหม ? ไอเดียว...”
หลบไม่ได้ก็ชนแม่งเลย!! กับอีแค่น้องชายคนเดียว ....พี่มันจะชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย น้องมันก็แค่น้อง คลานตามกันมาแล้วไง?? คิดว่าจะบังคับพี่มันได้ทุกอย่างหรือไงว่ะ???
โลกมันเปลี่ยนไปแล้วเฟ้ย !!
...ขอแค่ไอ้งูยักษ์มันอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้....ไอ้พี่ที่เคยแต่ฟังคำสั่งน้องชาย มันเลยกล้าต่อกรกับน้องตัวโตหน้าแก่กว่าตัวเองขึ้นมาซะอย่างนั้น ไอเดียร์ สู้ๆ ...
.
.
ฮึกเหิม..เหมือนมีธงมาเชียร์อยู่ข้างหลังเลยวุ้ย!!
-
ญาติไอเดียร์โผล่มา1หน่อแล้ววุ้ย ตั้งแต่อ่านมาเราจำไม่ยักได้ว่าไอเดียร์มีญาติพี่น้องที่ไหนรึเปล่า :m28:เห็นมีแต่คู่ขา เอิ๊กๆ :laugh: รึว่าเราจำไม่ได้เองหว่า o22 เอาเถอะอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :call: :call:
-
เอ. . . น้องแบบไหนกันแน่นะถึงทำให้ไอเดียร์เกรงใจได้ขนาดนั้น
-
มีน้องชายด้วย ท่าจะดุ
แล้วน้องชายมีคู่อ๊ะยังจ๊ะ :fox2:
-
มีน้องชายที่หน้าแก่กว่าเหรอไอเดียร์?
-
ญาติไอเดียร์แรงอ่ะ
555
-
เด้วน้องชายก็โดนเอลงาบหัวให้หรอกกก :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามอ่านทันละ นานอยู่ :laugh:
เรื่องนี้ลึกลับซับซ้อนมากกก อ่านเเล้วมึน ต้องทำความเข้าใจ
แต่ไม่ค่อยว่างอ่ะ เลยต้องอ่านเเบบรีบๆ ไม่ลงรายละเอียด
เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใคร แต่รามไม่โผล่มาหลายตอนละ เชียร์เอลละกัน :z2:
แต่ถ้ารามกลับมาแล้ว จะอยู่ในฐานะอะไร เศร้าเเทนนน
หาคนมาดามใจด่วน แต่รามเค้ารักมั่นในภัทร เอริ้ววววว ทำไงดี
-
มาสปอยให้สงสัย แล้วก็หนีไปอีกแล้ว. . .
-
ไม่ได้อ่านตั้งนาน ไอเดียร์เขมือบคนไปเยอะเลย
หน้าตา ผิวพรรณเปลี่ยนเป็นสาวสวย แต่ความรู้สึกยังเป็นชายและกินจีเข้าไปแล้วด้วย...เง้อ
เอลตามมาเจอแบบนี้ไม่แปลกใจหน่อยเหรอ
-
มาแว้วววววววววววววววววววววว(ทั้งหนีเที่ยวทั้งไร้สาระไม่ได้แวะเข้้ามาหาไอเดียร์เลย :beat:)
เวลาที่ไอเดียร์อยู่กับเอลเหมือนจะควบคุมอะไรหลาย ๆ อย่างได้ล่ะนะ อย่างน้อยก็จิตใจเข้มแข็งขึ้น
อย่าหายไปนาน ๆ อีกนะเอล อยู่ข้าง ๆ ไอเดียร์ทุกเหตุการณ์เถอะ รับรู้ทั้งดีทั้งร้ายไปด้วยกัน
บวกค่ะ
-
กาลกีรตี บทที่ 58
...
ปลายนิ้วเรียว บรรจง ปล่อยให้เศษไม้หอมละลิ่วร่วงลงกองไฟ ....กระบวยไม้อันกลึงเกลามาจากแก่นจันทร์ กวักตักผิวน้ำผสมใบมะตูมสีเข้ม เทราดรดกองไฟอย่างเบามือ...กลุ่มควันดั่งไอหมอก สำรอกเปลวเถ้าสีแดงก่ำแล้วกราบกราน ...
...เสียงทุ้ม คงอำนาจกระหึ่มก้องร่ำร่ายมหามนต์บูชา....
ประกายตาสีเข้มเหม่อมองเปลวเพลิงที่ล้อลมตวัดสายดั่งร่ายรำ ไอควันอันคงศักดิ์แห่งใบมะตูม...งามใดจักงามเท่ายามยลเจ้า สถิตเคียงเปลวหอม... ปลายนิ้วอุ่นร้อน เพราะเปลวไฟลามเลีย หากริมฝีปากอิ่มมิเคยพร่ำบ่น จักมีก็แต่ความอิ่มเอมในกมลเมื่อได้ถวายเพลิงเทพบิดาแห่งพระอังคาร ...
...
..
.
.
โอมตัสสัต.
อ้า โอ โอม องค์พระปกปิ่นจันทร์ผ่านภพ.....ข้อยข้าขอนบมโนกรพนมบังคมถวาย.....
ให้ท้าวองค์ปกเกตุกำจัดภัย ให้ข้าองค์หวังใดๆได้ทุกประการ ให้ข้าองค์ประสบสุขเกษม ให้ข้าองค์ปราบเปรมมโนสนาน
ให้เภทภัยห่างร้างนมัสการ ให้ข้าครามในบาทบารมีองค์ ...แลด้วยการที่ข้าฯ ขอ ข้าฯรู้ที่รอเพียงประสงค์
เหตุด้วยข้าจงรักภักในองค์ พรประสงค์ข้าจักได้ ดั่งคำพร
....เฉกทั่วภัทรดรที่มโนนับน้อมในองค์ นมัสเต. นมัสเต. นมัสเต.
...
ท่วงทำนองเสนาะทุ้มร่ายร่ำเวียนซ้ำไปซ้ำมานับรอบได้เกินพัน... ราพณ์ผู้ร่ายเวทย์นั้น กล่าวพร่ำมนต์เพียงเพื่อดรุณน้อย ...สั่งสมทานญาณบารมี ....หากแต่กลับมีเพียงพรเพียงข้อเดียวที่มานพน้อย เฝ้าเพียรขอ .....
'ขอให้มีหนทางรอด...แม้ในท้ายที่สุดจักเป็นเหตุอันใด...ก็ขอให้มีหนทางรอด....หากแม้จักตกตาย ....ก็ขอตกตายด้วยน้ำมือตนเอง... '
พรนั้นส่งผล นับตั้งแต่ คมกริช กระชากเฉือน ลำคอระหง.....
.
.
.
.
.
ด้วยน้ำมือตนเอง.......
..
.
.
'เหตุใดมิขอพร ...ให้คงนิรันดร์เคียงข้างข้า...'
...นานมาแล้วเจ้าแห่งปีกเคยไตร่ถามแลคาดคั้น ...
แต่ก็เพียงนั้น ดรุณ...หยัดยืนแล้วยิ้มละมุน ....แววตาวาวไหวสั่นเพียงสำนึกผิด....ถ้อยแห่งคำตอบมิเคยถูกเอ่ย....
'....ผู้คงบาป..หาสมควรทำตนเยี่ยงเทวา...'
ภัทระได้แต่แบกความลับแห่งตน...หากมิใช่พลำที่เขลาขลาด....หาแต่เป็นข้าองค์เองต่างหากที่ปลิดชีพผู้อื่น เพียงเพื่อหนทางรอดแห่งตน...อีกปราณที่อยู่ในร่าง สำนึกได้แค่ตนเป็น ตะบองพลำอันต่ำช้า....หากแต่เอาสิ่งใดมาวัดกระนั้นฤา เมื่อปราณทั้งสองดำรงขึ้นพร้อมกัน ....ใช่ พลำ แน่ฤา ที่เป็น เดรัจฉาน ...ใช่ปราณแห่งเงาแน่ฤา ที่คงพันธุ์แห่งพื้นดิน....??'
...ถ้อยสงสัยนั้นถูกฝังลึกลงในกมลสันดาน...แลถ้อยนั้นมิเคยได้เอ่ย.....ตราบจนสิ้นลมหายใจ.....
***
...
จู่ๆงูยักษ์ก็โผล่หน้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ผลของการแอบหนีมาโดยไม่ได้บอกลา จบลงด้วยการที่ไอเดียร์แทบเป็นศพคาเตียงที่โรงแรม ....พลาดไปแล้วช่างแม่งมัน ไม่ขอพูดถึงแล้วกันว่าสะบักสะบอมขนาดไหน ... ช่วงนี้รู้ตัวว่าผิดไอเดียร์เลยยอมๆไปก่อน ... ไม่ใช่อะไร ช่วงนี้เรี่ยวแรงไม่ค่อยมีด้วยเลยไม่กล้าขัดขืน แล้วไหนจะเรื่องที่แอบทำผิดแล้วมีชนักติดหลังอีกล่ะ...
โอ้ยยยยย เยอะแยะแป๊ะขายขวดมากกกกกกกกกกกกก....
สุดท้ายไถ่บาป ไอเดียร์เลยยอมนอนตายเป็นตุ๊กตายางให้ไอ้งูยักษ์มันรัดเล่นแก้เซ็งที่โรงแรมซะสองคืน ถึงได้เตรียมตัวกลับกัน ...และก็แถมด้วยเรื่องน่าอายอีกเรื่อง ..ไอเดียร์เพิ่งรู้ว่าไอ้ฝรั่งที่เข้าใจผิดคิดว่าเป็นแอล แม่งเป็นสปาย....รู้ก็เพราะมันมาเป็นคนขับรถให้ตอนจะกลับกรุงเทพฯนี่ล่ะ...
...ขากลับ จากบ้านไอ้จี ไม่คิดว่า งูยักษ์มันจะนึกโรแมนติกพาแวะ ที่บางแสน ...กำลังอยู่ในโหมดอ้อนงูยักษ์สุดตรีน ไอเดียร์เลยลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง ....
.
.
.
เรื่องที่ว่า บางแสน ....มันเป็นเขตห้ามเข้า...
....ใครบางคนอยู่ที่นี้ ....ใครบางคนที่บ้าอำนาจและเจ้ากี้เจ้าการยิ่งกว่าพ่อ...
.
.
.
***
แวะทานข้าวทานปลาที่แยกทางเข้า ชายหาดเบื่ออาหารโรงแรมไอเดียร์เลยชี้ให้แวะที่ร้านเมี่ยงปลาเผา คุ้นๆว่าเคยแวะมากินร้านนี้แล้วนะรสชาติใช้ได้อยู่ แนะนำทั้งร้านทั้งเมนูเห็นว่าฝรั่งกับมังคุดคงไปไม่รอดเจ้าของประเทศอย่างไอเดียร์ถือสิทธิ์สั่งอาหารเอง... สั่งไปก็เล่นโทรศัพท์รอไป ไม่ได้สนใจว่าเอลมานั่งใกล้ๆแล้ววางมือลงบนตักแบบหวงก้างสุดๆ
เพราะโทรศัพท์หายเลยติดต่อใครไม่ได้ อารามอยากเป็นสัตว์สังคม ไอเดียร์เลยถือวิสาสะหยิบมือถือเครื่องละเกือบสองหมื่นของคุณงูยักษ์มากดเข้าเฟสฯเช็คสถานการณ์ ..แล้วก็เป็นเรื่อง ...
'รักนะ...คิดถึง...ติดต่อไม่ได้เปลี่ยนเบอร์อีกแล้วใช่ไหม?'
แอปฯ ตัวเท่าแม่ไก่แม่งเด้งมาในเฟสฯ เป็นสิบเล่นเอาไอเดียร์หน้าซีด เมื่อเห็นชื่อของคนที่ส่งมา ...
ไอเดียร์กลืนน้ำลายเฮือกแล้วกดส่งตอบไปว่า ...
'คิดถึงเหมือนกัน ยุ่งอยู่'
คุณงูยักษ์มองหน้าที่ซีดลงของคุณเมียแล้วก้มหอมหน้าผากเย็นที่เริ่มมีละอองเหงื่อชื้น มือใหญ่หยิบทิชชูมาซับเหงื่อให้อย่างลืมตัว ...พอเช็ดแล้วแทนที่จะดีขึ้น หน้าไอเดียร์กลับซีดลงไปอีก เมื่อ มีข้อความเด้งตอบกลับมา..
'อยู่บางแสน?? อยู่ตรงไหน?? ตอนนี้เขาออกเวร กินข้าวที่ร้านปลาเผาอยู่'
อ่านจบไอเดียร์แทบจะเผลอกดปิดแอปฯสอดรู้สอดเห็น เหลือบไปมองสถานะแจ้งพิกัด...พลาดเองที่มันขึ้นบางแสน-ชลบุรี
แล้วก็ยิ่งรู้ตัวว่าพลาดตอนเงยหน้าขึ้นไปแล้วเห็นแผ่นหลังใหญ่คุ้นตาอยู่ โต๊ะหน้าที่ถัดไปอีกสามสี่ตัว ....โครงหน้าคมกับสันจมูกโด่ง แถมยังแว่นสายตากรอบดำหนาแบบที่ใครบางคนชอบใส่ ภาพเจ้าของแผ่นหลังเห็นได้ชัดจากด้านข้าง ไอเดียร์ครางร้องแบบสิ้นหวังแล้วลุกพรวดมองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่ ลืมไปว่ามือใหญ่ของไอ้งูยักษ์มันวางอยู่บนตัก ตอนลุกงูมันเลยตกใจเผลอกระชากตัวไอเดียร์เต็มแรง จนคนโดนกระชากล้มเสียงดังข้างๆโต๊ะ
" ภัทร !! เจ็บไหม??...ไอขอโทษ!! "
เป็นไอ้งูที่ผุดลุกขึ้นมาช่วยดึง ไอเดียร์มัวแต่มองไปยังเจ้าของแผ่นหลังที่ยังนั่งเฉย...ยัง....ยังไม่รู้ตัว ...ตอนนี้น่าจะหลบทัน เก็บท้องไว้กินที่กรุงเทพฯแล้วกัน ที่สั่งมาห่อกลับบ้านเหอะมึง กำลังจะกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟมาสั่งห่อกลับบ้านแล้วจากไปอย่างเงียบๆ... ไอ้คนขับรถที่จู่ๆนึกครึ้มอกครึ้มใจอยากมีบทกับเขาบ้างก็เสียงดังทะลุกลางปล้องออกมาซะงั้น
"คุณไอเดียร์ อาหารมาแล้วครับ !!"
เรียกซะเสียงดังแถมยังสำเนียงแปลกๆ คนเขาแม่งหันมาทั้งร้าน ...
...แล้ว ก็ไม่ทัน เมื่อเจ้าของแผ่นหลังกว้างหันมาตามเสียง คิ้วเข้มขมวดชนกันพร้อมๆกับแววตาดุที่มองลอดผ่านกรอบแว่นหนาไอเดียร์ รีบทำตัวลีบหลบหลัง เอล แล้วปิดปากตัวเองแน่น ...ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ภาวนาให้ไอ้ใครคนนั้นอย่าหันมาเจอ ...
ไอ้งูยักษ์ไม่ได้เข้าใจสถานการณ์อะไรเลย ดึงมือเย็นๆของไอเดียร์ไว้แล้วก้มกระซิบถามเพราะเป็นห่วง
'ยืนนิ่งๆ ทำตัวใหญ่ๆไม่ต้องหันมา'
กระซิบบอกไอ้งูยักษ์แล้วภาวนา ขอให้ใครคนนั้นอย่าหันมาเห็น
.
.
แต่ภาวนาไปก็แค่นั้น .....
เพียงแค่ไม่ถึงอึดใจ..
มือใหญ่ของเจ้าของแผ่นหลังกว้างก็ถือวิสาสะดึงไหล่ลู่ของไอเดียร์ไว้เต็มแรง รอยยิ้มแหยๆ ของไอเดียร์ออกมาฉาบใบหน้าชา ....มือที่จับกันกับเอลไว้.... เอลยังกุมแน่นไม่ยอมปล่อย ....สถานการณ์แม่งเลยยิ่งแย่ ....
.
.
“ไอเดียร์ ??? มาได้ไง ลงมาบางแสนทำไมไม่บอกให้ไปรับ???”
.
.
...แรงกำของมือบีบแน่น อยากจะบอกให้ เอล ปล่อยมือออก แต่ดูท่าทางท่าจะยาก ... หลบไม่ทันก็เลยไม่อยากหลบ ...ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่า ยิ้มเจื่อนๆ ให้เจ้าของมือใหญ่ที่ยังจับไหล่ตัวเองยึดไว้ ....ไอ้งูยักษ์แม่งเหมือนจะแยกเขี้ยวงับหัว เจ้าของมือ ....
.
.
“ลงมากับเพื่อน....อุ๊ก!!”
เจ็บแปล๊บบบบบบบบ...เมื่อไอ้คำว่าเพื่อน ทำเอาเอล เพิ่มแรงบีบให้แน่นเข้าไปอีก ...แม่ง....ตั้งแต่ไอ้มังคุดเข้าใจภาษาไทย ไอเดียร์รู้สึกว่าตัวเองจะยิ่งอยู่ยากขึ้นทุกที...
แต่ก็นั่นละ ไอเดียร์ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากทางรอดของตัวเอง ...แค่นี้ทนได้ ...
.
.
.
“พี่มาธุระกับเพื่อน ....”
.
.
.
กัดฟันตอบไปแบบนั้น แต่สายตาที่รอดผ่านกรอบแว่นสีดำยังมองอย่างจับผิดไปที่มือเอลที่กุมแน่น ....ขนาด ส่งซิกว่า ‘พี่’ เอลแม่งยังโดนความหึงบังหน้าไม่ฟังอะไรเลย ..
“เพื่อน..แบบไหนล่ะ ไอเดียร์ ....?? ”
น้ำเสียงแม่งคุกคามได้อีก ...น่ากลัวได้อีก ….แต่ก็แค่นั้นเมื่อจำเลยฟิวส์หลุดไปแล้วกับคำถามที่จงใจจับผิด ...คราวนี้เป็น ไอเดียร์ที่กระชับมือ เอล มาจับแน่นต่อหน้าต่อตาโจทย์เจ้าของคำถาม
“....เพื่อนที่นอนด้วยกันทุกคืนอะ....จะเซ้าซี้อะไรพี่ อีกไหม ? ไอเดียว...”
หลบไม่ได้ก็ชนแม่งเลย!! กับอีแค่น้องชายคนเดียว ....พี่มันจะชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย น้องมันก็แค่น้อง คลานตามกันมาแล้วไง?? คิดว่าจะบังคับพี่มันได้ทุกอย่างหรือไงวะ???
โลกมันเปลี่ยนไปแล้วเฟ้ย !!
...ขอ แค่ไอ้งูยักษ์มันอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้....ไอ้พี่ที่เคยแต่ฟังคำสั่งน้องชาย มันเลยกล้าต่อกรกับน้องตัวโตหน้าแก่กว่าตัวเองขึ้นมาซะอย่างนั้น ไอเดียร์ สู้ๆ ...
.
.
ฮึกเหิม..เหมือนมีธงมาเชียร์อยู่ข้างหลังเลยวุ้ย!!
***
...
"กลับขึ้นไปกรุงเทพฯแล้วโทรหาผมด้วย..."
เสียงเย็นสั่งผมเหมือนกับทุกครั้ง ....แต่ครั้งนี้มีแววว่าจะเรื่องยาว กว่าทุกครั้ง ....
สุดท้ายก็ไม่ได้กงได้กินอะไร ผมเลยให้ทางร้านห่อกลับกรุงเทพฯหมดเอลมันหัวเสียที่ผมโดนคนที่มันไม่รู้จักรั้งตัวไว้ แล้วกระชากมือผมออกจากมัน ....ลืมบอกไป ไอเดียวมันไม่กลัวใคร ถึงตัวมันจะเล็กกว่าเอลนิดนึง แต่แม่ง ...แววตามันดุพอๆกัน ดุขนาดไหน ? ดุจนมันทำให้ผมที่เป็นพี่ฟังคำสั่งมันได้ก็แล้วกัน...
ผมไม่ได้กลัวไอเดียว ก็แค่เกรงใจ ....ตอนไม่มีเงินก็เคยขอมันใช้ ตอนลำบากมันก็ให้ที่ซุกหัว ตอนเซ็งๆก็มีมันนี่ล่ะที่ค่อยดูแล เพราะเราไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นเขา ไอเดียวมันเลยกลายเป็นพ่อคนที่สอง ถึงจะเป็นน้องชายแต่วิสัยทัศน์และการมองโลกของมัน ผู้ใหญ่กว่าผมเยอะ ...เยอะจนผมต้องเกรงใจมันนิดนึง...
.
.
.
***
"ใคร??"
หมดจากน้องชายที่ดุเหมือนหมา กลับกรุงเทพฯมาก็ต้องมาตอบคำถามโลกแตกของไอ้งูขี้หึงอีก...
ผมไม่ชอบถามอะไรที่ผมไม่อยากรู้...ผมเลยคิดว่า ไอ้งูยักษ์มันก็คงจะเป็นเหมือนกัน ซ้ำตอนนี้มันคงจะแทบอกแตกตาย ...
" ไอเดียว [I-Deal]...นายจักรพรรดิ ...น้องชายโดยสายเลือดที่คลานตามกันมา.. "
"ไม่เห็นเหมือนน้องชายยูเลย ภัทร ...เหมือนพ่อหรือไม่ก็แฟน...หมอนั่นแย่งมือนายไปจากไอ.."
เข้าหมวดงูงอนอีกแล้ว ...ผมแทบจะบีบจมูกโด่งๆของไอ้งูยักษ์เลยจริงเชียว ...ทีตอนอยู่หน้าไอเดียวหน้าลูกน้องแม่งฟอร์มจัด ตอนนั้นมันแทบจะงับหัวน้องชายผมอยู่แล้ว ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆไปให้มันแล้วยืนยันว่าไอ้หมาบ้านั้นน่ะน้องของผมจริงๆ ...
.
.
.
แม่ง ...แค่จับมือ เอลมันยังเลือดขึ้นหน้า....ถ้าขืนว่ามันรู้ว่า ตอนลงไปบางแสน ไอเดียวมันนอนกอดผมกับบอกรักกันทุกคืน ....
.
.
.
คืนนี้คงเป็นผมที่โดนงูงับหัวขาด..... :m29:
-
แรงส์ เอาล่ะสิ ไอเดียร์หลายเรื่องด้วยนะเนี้ย หุหุ
-
เอาละไง คุณน้องขี้หวง Vs คุณสามีขี้หึง
เป๊งๆๆๆ ยกที่ 1 :m20: :m20:
พรนั้นส่งผล นับตั้งแต่ คมกริช กระชากเฉือน ลำคอระหงส์>>>ระหง
แต่ก็เพียงนั้น ดรุณ...ยัดยืนแล้วยิ้มละมุน>>>หยัด??
เมื่อปราณทั้งสองดำรงค์ขึ้นพร้อมกัน>>>ดำรง
ใช่ พลำ แน่ฤา ที่เป็น เดรฉาน >>>เดรัจฉาน/ เดียรัจฉาน/ ดิรัจฉาน
จู่ๆงูยักษ์ก็โผล่หน้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง>>>สุ้ม
แล้วไหนจะเรื่องที่แอบทำผิดแล้วมีชะนักติดหลังอีกล่ะ>>>ชนัก
ไอเดียร์มั่วแต่มองไปยังเจ้าของแผ่นหลังที่ยังนั่งเฉย>>>มัว
รอยยิ้มแหย่ๆ ของไอเดียร์ออกมาฉาบใบหน้าชา>>>แหย
แต่สายตาที่รอดผ่านกรอบแว่นสีดำ>>>ลอด
ซ้ำตอนนี้มันคงจะแทบบอกแตกตาย
นายจักพรรดิ์ >>>จักรพรรดิ (หรือตั้งใจเขียนแบบนั้นหว่า)
เข้าหมวดงูงอลอีกแล้ว>>>งอน
-
มีแต่คนรักคนหลงนะคะน้องไอเดียร์
-
ขอให้โดนงูงับหัวนะ...
ไว้อาลัยให้ไอเดียร์
-
กลัวน้องทำไม พูดความจริงตรงๆไปเลย
-
เอ่อ เอาจริง ๆ เลยนะ เค้าไม่รู้จักไอเดียวอ่ะ มีมานานแล้วใช่ป่ะ
ตอนแรกที่อ่านนึกว่าเจอพี่ราม พี่รามเค้าหายไปนานแล้วนะ
จัดไป 1+
-
น้องจริงเหรอเนี่ย. . . ยิ่งกว่าผู้ปกครองอีก
เกาะติดแม้กระทั่งเฟส แถมแค่ผ่านมาก็ต้องรายงานตัวด้วย
แต่ถ้าเป็นน้องงี้ก็ต้องรู้จักฝิ่นอ่าสิ
-
กาลกีรตี ---- สั้นเฉพาะกิจ -----
' ไอเดียร์-ไอเดียว....'
งงกันใช่ไหมครับกับชื่อ ไอเดียว – จักรพรรดิ
งงกันก็ไม่แปลกหรอกครับเพราะผมไม่เคยเล่าถึงไอ้คุณน้องชายบังเกิดเกล้า ให้พวกคุณฟังสักครั้ง ...
ผม ไอเดียร์-ไอดิภัทร ไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบครับ ผมมีน้องชายหนึ่งหน่วย อย่าแปลกใจว่านิสัยโซติสอย่างผมเป็นพี่คนเขาได้ด้วยหรอ ...
.
.
.
ตอบเลยแล้วกันว่า ‘ไม่ได้’
.
.
.
การเป็นพี่มันยากเกินไปสำหรับคนอย่างผม และเหมือนที่ผมเคยเล่าให้ฟังว่าชีวิตผมเองต้องอาศัยปัจจัยพึ่งพา อันได้แก่ ไอ้ฝิ่น และพี่นพ ...ฉะนั้น ไม่แปลกหรอกครับที่ในสารบบผมไม่มี ไอเดียวเข้ามาเกี่ยวข้อง ..
ขอย้อนไปนิดหนึ่งแล้วกัน ผมกับไอเดียวเราเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมา ห่างกันสองปีนิดๆ ..แต่ความคิดและการดำรงชีวิตต่างกันโคตร ...
แต่ว่ายังงั้นอย่างนี้เถอะ ตอนเด็กๆพวกผมเหมือนกันอย่างกับฝาแฝดเลยนะ...ขอเผาน้องให้ฟังเลยแล้วกัน
.
.
.
คุณคงได้ยินกิตติศัพท์แม่ผมแล้ว ส่วนพ่อ ...ลืมๆไปเถอะผมจำอะไรเกี่ยวกับพ่อไม่ได้สักอย่าง ...เอาเป็นรู้แค่ว่า เราเสียพ่อไปตอนไอเดียวมันอายุประมาณ ขวบกว่าๆ เพราะห่างกันแค่สองปี เด็กๆผมกับไอเดียวเราเลยสนิทกันมากกกกกกกก ย้ำนะว่าแค่ตอน เด็กๆ...
..ขอเผาก่อนเลยแล้วกัน ...
เด็กๆเราตัวเท่ากันหน้าตาเหมือนฝาแฝด แถมแต่งตัวเหมือนกัน เพราะผมได้อะไรไอเดียวมันก็จะได้ด้วย มันขี้แกล้ง ส่วนผมขี้โวยวาย ถึงจะหน้าเหมือนกันขนาดไหนแต่ความต่างมันมากอยู่ แม่เคยเล่าให้ฟังว่าเราต่างกันขนาดไหน ขอยกตัวอย่างแล้วกัน ตอนสามขวบกว่าๆผมกลัวอึ่งอ่างภูเขาแบบที่ว่าพอได้ยินเสียงมันแล้วผมแหกปากร้องไห้โฮ ทั้งๆที่ยังไม่เห็นตัว .. ส่วนไอเดียวมันฉายแววโหดเคยตีงูกะปะตายคาไม้ตั้งแต่อายุสองขวบกว่าๆ แม่ง...โหดได้ใจ..ไหมล่ะ??.
..โตขึ้นมาอีกหน่อย ผมเกือบตายเพราะไข้หวัดธรรมดา ส่วนไอเดียวมันชิวๆทั้งๆที่มันเป็นไข้หวัดใหญ่ ...ระดับความทนทานต่างกันแม่ง...มันข่มผมเห็นๆ
.
.
แล้วก็เรื่องน่าอับอาย ที่สุดในสามโลก ...ตอนประถมที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน ไอเดียว มันได้ถ้วยพร้อมเหรียญ ตอนแข่งมวยไทย....ส่วนผมโดนนั่งแต่งสาวห่มสไบถือถ้วยถือพานเป็นนางงามเทียนพรรษา .....
เอ่อ....แล้วจากนั้นก็จุดเปลี่ยนของมันกับผม ไอเดียวมันโดนอาชวนไปเรียนต่อที่อีกจังหวัดหนึ่ง แม่งโรงเรียนสหด้วยอ่ะ !! ไม่ได้มาเรียนโรงเรียนประจำที่ตัวจังหวัดกับผม...ไม่ได้มาเจอแต่ขนหน้าแข้งกับแรงกลิ่นเต่าของพวกพี่นพกับไอ้ฝิ่น ....ผมได้แต่ข้องใจ ตอนผมทางบ้านจับยัดใส่โรงเรียนชายล้วนแต่ทำไมไอเดียวมันได้ลันล้าที่โรงเรียนสห กับมวลหมู่ดอกไม้กระโปรงบาน???...
แล้วความอิจฉาน้องของผมก็บังเกิด .
.
.
...เราเริ่มห่างกันตั้งแต่ตอนนั้น ...และเริ่มค่อยๆต่างกันในเรื่องส่วนสูงและหน้าตา ..
ตอนนั้นมัน ป.6 ส่วนผม ม.2 ...จำได้ลางๆว่าตั้งแต่ตอนที่ผมไปเข้าค่ายกลับมาแล้วเป็นไข้เลือดออกจนช็อกคาค่ายนั่นล่ะ ...ส่วนสูงผมเลยเตี้ยกว่ามัน แขนขาก็ดูเหมือนจะเล็กกว่าด้วย ...ทีนี้ก็ชีช้ำตอนมันกลับมาบ้านแต่ละที แม่ง ชอบเอาความสูงมาข่มผม ...
.
.
แล้วก็อีกเรื่อง ไอเดียวมันสัตว์สังคม ...ดื่มเหล้ายิ่งกว่าอาบ คาบสาวแบบตีเนียน ...มาดมันนิ่งได้ใจ แถมหน้ายังคมเข้มซะจนพอเทียบกันแล้ว ผมกลายเป็นน้องมันไปเลย...ดังนั้นไม่ต้องถามว่ามันรู้จักพี่นพรู้จักไอ้ฝิ่นไหม ??
.
.
.
หึหึหึ พวกนั้นสนิทกับมันยิ่งกว่าผมอีก ...
.
.
.
.
แล้วก็สุดท้าย ...ผมกับไอเดียว เราไม่คุยภาษาเดียวกัน ...เพราะมันหลักการจนผมรำคาญ ส่วนผมก็ติสซะจนมันไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด...
.
.
.
แต่เราก็รักกัน ... ไปนอนคอนโดฯมัน มันก็นอนกอดผมแน่น คงเพราะนานๆถึงได้เจอกันมั้ง มันถึงได้กล้าบอกรักกับผมแบบไม่อาย บางทีตอนมีโทรศัพท์ ไอเดียวมันโทรมาหาผมตอน ตีสามกว่าๆ โทรมาบอกว่า รัก แล้วก็วางสาย ...
.
.
.
นานๆเราเจอกันที...แต่เวลาเราเจอกันมีลิมิตแค่สองวันเท่านั้น เพราะนานกว่านี้ จากรักจะกลายเป็นชังและเริ่มเกลียดขี้หน้ากันโดยทันที คงเพราะเคมี ผมกับมันไม่เท่ากัน ...
ผมคุยโทรศัพท์กับมันไม่ได้ ...ได้ยินเสียงมันเกินสิบห้าวินาทีแล้วผมรำคาญพานอารมณ์เสีย เพราะมันชอบสั่ง ส่วนมันก็บอกว่ามันฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง ...
สรุปมันกับผมใครติสกว่ากัน???
.
.
.
แล้วก็สุดท้ายของท้ายที่สุด ...ที่ผมชินกับอารมณ์แรงๆของไอ้งูยักษ์ ส่วนหนึ่งก็เพราะ ไอเดียว ...
.
.
.
ไอเดียวมันมาดนิ่งจริง แต่ถ้ามันโกรธจนฟิวส์ขาด มันจะอาละวาดทำลายข้าวของ...
ระดับความเลวร้ายขนาดที่เคยจะเอามีดกะซวกพุงไอ้หน้าไหนก็ไม่รู้ที่มาหาเรื่อง ...อย่าถามว่าตอนนั้นผมทำยังไง ผมยอมรับเลยว่ากลัวมันจะฆ่าใครจนได้แต่กอดขามันร้องไห้โฮ...
.
.
รู้จักมันพอสมควรหรือยัง ? เพราะจากนี้ไป มันนี่ล่ะ กำลังทัพใหญ่ที่จะอยู่ฟากพี่ราม ..
นี่ล่ะครับน้องชายผม...
‘ไอเดียว....จักรพรรดิ..’
**ปล.ไม่ต้องมาจิ้นมันกับพี่รามนะครับ ...ไอเดียวมันแมนแฟนคลับสาวๆเยอะ...และมันคงไม่ชอบลองของแปลกแบบผมสักเท่าไหร่ ...เอ่อ...ที่ผมไม่อยากให้มันรู้เรื่องผมกับเอลมีซัมติงกัน ..ส่วนหนึ่งก็เพราะมันเคยกระทืบเกย์ที่หลงมาจีบนี่ล่ะ ...
-
หวังว่าคงไม่มากระทืบ งูน้อยของไอน่ะะ อิอิ :z6:
-
อ๋อ เรื่องมันก็เป็นจังซี้เอง ชอบบุคลิกของไอเดียวนะ
หวังว่าคงไม่เป็นแค่ตัวประกอบนะ
-
พี่น้องสองขั้ว
อย่ามาตีเอลเค้าละกัน แล้วจะหาว่าไม่เตือน 55
+1
-
ฮิ้ว ไอเดียร์เตรียมเจอศึกหนักแน่
-
นักมวย กับนางงามเทียนพรรษา :m20: :m20:
*0* จักรพรรดิ อยากเห็นหน้าชัดๆจริง
ทหารเอกของพี่รามรึ สู้เขานะคุณมังคุด o18
อย่าแปลกในว่านิสัยโซติสอย่างผม>>>ใจ
ฉะนั้น ไม่แปลกหรอกครับที่ในสาระบบผม>>>สารบบ
คุณคงได้ยินกิติศัพท์แม่ผมแล้ว>>> กิตติศัพท์
มันขี้แกล้ง ส่วนผมขึ้โวยวาย>>>ขี้
ตอนสามขวบๆผมกลัวอึ่งอ่างภูเขา
แล้วก็เรื่องหน้าอับอาย ที่สุดในสามโลก>>>น่า
ผมไปเข้าค่ายกลับมาแล้วเป็นไข้เลือดออกจนช็อค >>>ช็อก
บ้างทีตอนมีโทรศัพท์>>>บาง
ผมรำคาญพาลอารมณ์เสีย เพราะมันชอบสั่ง สวนมันก็บอกว่ามันฟังที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง>>>พาน ส่วน
ระดับความเลวร้ายขนาดที่เคยจะเอามีดกระซวกพุง>>>กะซวก
-
อ่านจบหน้าแรก...ตอนที่หก...หลงภัทรคนนี้...ปลื้มเอลหึงโหดได้ใจมาก....
แอบชูป้ายไฟ แฟนคลับคุณเอลเบาๆ :o8:
-
สงสารใครดี....555+
-
ทำไมไอเดียร์ไม่เกิดมาเป็นน้องซะเลยละเนี่ย จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดมาก
แถมคนอื่นจะได้ดูแลได้ง่ายๆหน่อย
แต่นายเดียวก็ดูติสใช่เล่น แต่ทำเข้มกลบเกลื่อนเท่านั้นเอง
ท่าทางจะเพราะอยู่กะไอเดียร์มากไปจนติดเชื้อมานั่นล่ะ
-
เป็นพี่น้องที่มันมาก บรรยายซะเห็นภาพ
-
เผาน้องหรือเผาตัวเองอะไอเดียร์?
-
อ่อ ไอเดียวไม่ชอบเกย์ที่มาจีบเดียร์นี่เอง
แล้วคุณรามล่ะ ยกเว้นป่ะ
ว่าแล้วก็คิดถึงคุณราม^^
-
แต่เค้าเชียร์ไอเดียวนะ
เพราะเค้าอยู่ฟากพี่รามอ่ะ 555
-
อ่านไปเปิดเพลงคลอไป....พอถึงเพลงนี้....บร๊ะ!! อย่างโดน
Broken Arrow....
http://www.youtube.com/watch?v=EOsVePY3bsY (http://www.youtube.com/watch?v=EOsVePY3bsY)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กาลกีรตี บทที่ 59
ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายตัวเป้งๆก็เข้ามา เดินลอยหน้าลอยตาแดกหญ้าอยู่ใกล้ๆ...
'กลับขึ้นไปกรุงเทพฯแล้วโทรหาผมด้วย...'
คุณคิดว่าคนอย่างผมจะฟังไอ้ประโยคนั้นไหมล่ะครับ?? คุณๆคงพอคิดกันได้ว่า สำหรับผมประโยคคำสั่ง คือสิ่งพื้นฐานที่สมองของผมปฏิเสธโดยอัตโนมัติ ฉะนั้นอย่าว่าแต่จะโทรเลย ...เฟสยังไม่ล็อกอินเข้าด้วยซ้ำ ขนาดพวกคุณยังเดากันได้ว่าผมไม่ได้สนใจประโยคคำสั่ง แล้วคิดหรือว่า ไอเดียวมันจะไม่รู้สันดานพี่มัน ...แต่ก็แค่นั้นไม่ได้สนใจ ..
..กลับมาถึงกรุงเทพฯขอพักนิดนึง ...ทำนู้นนี่นั้นลันลันลา...เล่นกับงูบ้างทำงานบ้าง ..ฟัดกันบ้างตามอัตภาพและความเป็นอยู่...
.
.
.
.
ยังไม่ทันได้สองวัน ตาขวาผมมันก็กระตุกยิกๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก ผมขนของหอบผ้าหอบผ่อนจากหอแล่นไปค้างคอนโดฯ เอลดีกว่าหาอะไรคุ้มหัวไว้ก่อนพินาศจะมาถึง ...แต่ก็นะคนเรา ผมนึกไม่ถึงว่าตอนนี้เจ้ากรรมนายเวรจะมีเยอะขึ้นมากจากวีรกรรมที่ผ่านมา ...แถมสมัยนี้เวรกรรมมันติดสปอยเลอร์วิ่งแรงแซงบุญกุลศลอันน้อยนิดของผมไปแบบไม่เห็นฝุ่น ...คงไม่แปลกอะไรที่เจ้ากรรมเจ้าเวรจะเริ่มรวมหัวแท็คทีมกันตามมาคิดบัญชีกับผมซะงั้น
....
บ่ายที่ชิวๆสบายๆ เอลไปทำงาน ผมกำลังเล่นกับหมาของร้านขายต้นไม้หน้าคอนโดฯ รถซิตี้สีแดงสดแม่งก็ปร้าดดดดดดดดดดด...เข้ามาเลย ...
สีนี้ ทะเบียนนี้ แถมยังมีลายออโตบ็อทข้างรถ ...ผมจำได้แม่นรถไอเดียวครับคันนี้ รถที่ผมโคตรเกลียดเพราะมันไม่ใช่แนว แถมผมยังไม่มีเงินซื้อแบบมัน แม่ง...เอารถมาข่มกรูอีกแล้ว ... ผมกำลังทั้งนอยด์ทั้งตะลึงว่ามันมาได้ยังไง แต่พอใครบางคนก้าวเท้าลงมาพร้อมมันผมก็เข้าใจได้อย่างดี ...เกลือเป็นหนอนชัดๆ ไอ้ฝิ่นแม่ง ทรยศผม ...
....แล้ว ตำรวจจากบางแสน ก็ตามตัวจำเลยที่หนีประกันอย่างผมได้ ...ผมโดนสายตาดุๆของไอเดียวลากขึ้นรถโดยไม่อาจขัดขืน ไอ้ฝิ่นนั่งหน้ากับไอ้เดียว ส่วนผมก้มหน้าเดินงุดๆขึ้นไปนั่งหลังรถ...เปิดประตูรถออกมาได้หัวใจก็แทบหยุด ไอ้จีนั่งอยู่ในรถด้วย มันไม่ได้หันมามองผม แต่นั่งหันหน้ามองออกไปข้างนอก จนรถแล่นไปได้สักพักผมถึงได้ขยับไปจับมือมันมากุมไว้ ...มือเราที่จับไว้ด้วยกันมันระอุชื้นไปด้วยเหงื่อ ผมได้แต่นั่งนิ่ง ตลกไม่ออกเพราะชนักที่ปักหลังกำลังกระหน่ำทิ่มลงมาจนเกินกำลังที่ผมจะรับมันไหว ...ในรถมีแต่เสียงไอเดียวคุยกับฝิ่นเรื่อยเปื่อย แต่หลังรถเงียบสนิท...ผมใช้แค่สัมผัสคุยกับจี...
ความผิดกระหน่ำแทงผมเหมือนห่าฝน ....
เจ็บปลาบขึ้นมาแถวๆหน้าอกเจ็บที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมสงสารไอ้จีหรือผมสงสารตัวเองกันแน่...
.
.
.
.
จากนั้นก็เงียบตลอด...ไอเดียวมันพาพวกผมมาที่ร้านพี่นพ แต่ยังไม่ทันจะเลี้ยวรถหาที่จอดผมก็เบรกมันก่อนเลยว่า ไม่เข้า! ย้ำว่าร้านไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ คลับใบไม้ของพี่นพ พอไอ้ฝิ่นขมวดคิ้วผมก็รู้เลยว่าถ้าเข้าไปที่ร้านพี่นพ ผมจบแน่ท่าทางอย่างนี้ ไอ้เพื่อนชั่วนี่วางแผนหาเรื่องมารอผมในร้านพี่นพชัวร์ๆ...
อาศัยความเป็นพี่สุดท้ายผมก็เผด็จการสั่งให้เจ้าของรถมันขับพากลับไปเมาที่หอ แต่ก็นั่นล่ะไม่เคยสั่งมันได้ ไอเดียวขับรถไปจอดที่โรงแรมที่มันพัก...ที่ไม่ได้ ไปนอนที่หอผมเพราะไอเดียวมันไม่ถูกชะตากับภาพวาดงูบนผนังที่ผมวาด และที่สำคัญมันบอกห้องผมรกเกินที่มันจะหาพื้นที่นอนอย่างสงบสุข ก่อนถึงโรงแรม ไอเดียวกับฝิ่น มันลงจากรถแวะเข้ามินิมาร์ท หาซื้อของขึ้นไปที่ห้องพัก เหลือแค่ผมกับจี มือเรายังจับกันแน่ และก็เป็นมันที่ยื่นหน้าเข้ามาขอจูบ....
'ครั้งสุดท้าย...'
จีบอกผมแค่นั้น มือเราปล่อยออกจากตอนพวกไอเดียวกลับขึ้นรถมาพร้อมหอบข้าวของพะรุงพะรัง ของไม่มีอะไรมากนอกจากเหล้ากับเบียร์สามสี่ขวดกับแกล้มและของว่าง ... จีขอตัวกลับไปก่อน จะขึ้นไปที่ห้องพักไอเดียว เลยเหลือแค่เราสามคน
...ผมมองหน้าไอ้ฝิ่น แล้วก็ดื่มจนหัวเกือบทิ่ม เริ่มจะไม่ไหวจนต้องเอนหัวไปซบไอเดียว ...มึนหัวโคตรๆผลมาจากการที่ผมเอาแต่ยกดื่มยกดื่มโดยไม่คุย ผมเงียบใส่ทั้งไอเดียวทั้งไอ้ฝิ่น ให้ไอ้ฝิ่นมันรู้ว่าผมโกรธที่หลอกให้ผมอยู่กับจีจนเกินเลย ...
คืนนี้ผมขอค้างกับไอเดียว ส่วนไอ้ฝิ่นจะค้างไหนก็ตามแต่ศรัทธาเถอะ เทกรอกเหล้าเข้าปากจนเมาสมใจผมก็ก้าวเท้าขึ้นเตียงแล้วหลับยาว ...ส่วนหนึ่งบอกตามตรงเลยว่าผมอยากหนีความจริงเรื่องไอ้จี ...เห็นผมเป็นอย่างนี้ แต่ผมก็รู้สึกผิดนะ มันไม่ใช่แค่ไอ้ฝิ่นที่หลอกล่อให้ผมอยู่กับไอ้จี แต่เป็นผมเองต่างหากที่หวั่นไหวไปกับมัน..
***
...
"...ตื่นมาอาบน้ำก่อน ตัวเหม็น.."
เสียงไอเดียวปลุกผม พร้อมกับมือใหญ่ที่ถือวิสาสะมาขยี้หัว....แม่ง...ลาม...นี่กูพี่นะ สาดดดดดด!!
"ไอ้ฝิ่นกลับแล้วหรอ?"
"กลับแล้ว..ไปได้สักพักแล้ว ลุกไปอาบน้ำก่อนค่อยมานอน"
...มันไม่เคยรอคำตอบเพราะตอนนี้มันฉุดตัวผมขึ้นมาถอดเสื้อผมพ้นออกจากหัวแล้ว..
.
.
.
"อาบด้วยกันไหม?"
ผมหลุดปากถามออกไปด้วยความเคยชิน ...แทบไม่ต้องรอคำตอบเดิมๆ ไอเดียวมันถอดเสื้อมันเขวี้ยงลงข้างเตียง ...
"ขัดหลังให้ด้วยสิ..."
.....
.
.
.
....น้ำจากฝักบัวรดใส่หัวผมจนเปียก...ผมยาวๆของผมไอเดียวมันสระให้อย่างเบามือ ...เราสองคนลงไปนอนเล่นในอ่างเหมือนตอนเด็กๆ ต่างกันก็แค่มันมีอะไรๆที่ใหญ่ขึ้นแค่นั้นเอง..ไอเดียวนอนพิงลงไปกับอ่าง ผมกำลังมึนๆเลยเอนนอนซ้อนตัวมันพักสายตาแล้วพิงหลังลงไปกับแผงอกมันให้มันสระผมให้ถนัดๆ
.
.
"สักมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"???!!!"
กำลังนอนนิ่งๆให้ไอเดียวมันเอาฝักบัวฉีดน้ำ สระผมอยู่ๆไอเดียวมันก็ถาม ...ผมตาโตเงยหน้าไปมองหน้ามัน มือใหญ่ๆมันโอบแขนสอดเข้ามาลูบที่หน้าอกข้างซ้ายผม...สิ่งที่ผมคิดว่ามันหายไปกลับมาอยู่ในตำแหน่งที่สูงขึ้น ...
.
.
รอยสักกลับมาอีกครั้งทั้งๆที่เมื่อเช้าแผงอกซีกซ้ายผมยังว่างเปล่า ..ไอเดียวมันเอามือมาลูบที่รอยสัก แววตาที่มันมองผมเดาไม่ออกว่ามันจะต่อว่าหรือมันจะชอบ ความจริงไอเดียวมันก็สัก แต่สักขึ้นยอดกับลงสาลิกา สักน้ำมันไม่ได้ลงสีหมึก... เพื่อไม่ให้มามีปัญหาในการทำงาน เป็นไง ไอเดียวมันทำอะไรมันคิดตลอดต่างกับผมมาก-มากที่สุด ...
"..สวยดี ใครสักให้"
มือใหญ่มันลูบแล้วกดลงตามลายเส้นรูปตะขาบ ...ผมได้แต่เงียบ...เงียบจนไอเดียวมันรั้งตัวผมเข้ามากอดแน่น ...
กอดกันทั้งๆที่เปลือยเปล่า สมองผมไปไม่เป็นแล้วกับรอยสักที่เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ อะไรเป็นเรื่องจริงกันแน่?? แล้วก็ขี้เกียจคิดผมดับสวิตช์พิงหัวเอนทิ้งตัวลงไปที่แผงอกมัน แม่ง....แน่นนะ กล้ามทั้งนั้น ต่างกับของกรูลิบลับ ...
"เป็นเชี่ยอะไร พี่กรูวันนี้ดูเครียดๆว่ะ อาบน้ำสระผมให้สมองโล่งๆดีกว่า เดี๋ยวพาไปเลี้ยง ไม่ได้ดื่มกันสองคนมานานแล้ว..."
มันพูดนิ่งๆแล้วกลับมาสระผมให้ผมที่เอนพิงตัวมันต่อ..
"...เล่นกล้ามด้วยหรือวะไอเดียว? แม่ง...แน่นนะ"
"เปล่าแค่วิ่งกับว่ายน้ำ..."
เสียงมันกระซิบอยู่ที่ซอกคอผม..
"เมื่อก่อนไอเดียวตัวเท่าพี่ ตอนนี้ทำไมเราต่างกันนักอะ?"
ผมจับมือซ้ายมันขึ้นมาแล้ววางมือผมเองลงทาบ....แม่งได้แค่ค่อนของมันเอง วางมือเทียบกับมันแล้วปล่อยให้มันสอดมือกุมไว้อย่างนั้น ....อยู่กับไอเดียวมันก็มีบ้างที่เครียด ...แต่บางทีมันก็มีบ้างที่มันทำให้ผมสบายใจ ...คงเพราะเรามีกันแค่สองคนมั้ง...
"..อิจฉาหรือ?"
"เปล่า"
"ไอเดียร์แม่งตัวนิ่มวะ"
"เขาไม่ได้โตเป็นหมีควายแบบนายนิ"
"...รักมึงนะ..."
สุดท้ายมันก็หลุดคำเดิมๆออกมา ...
"เหมือนกัน .."
ผมตอบแล้วทิ้งตัวเอนพิงแผงอกกว้างปล่อยให้มือใหญ่ๆของไอเดียวนวดไหล่ สระผมให้ไปเรื่อยเปื่อย ... แก้มเราแนบกัน แผ่นหลังผมแนบชิดแผ่นอกมัน ...สัมผัสที่ไม่ต้องคิดถึงเรื่องใต้สะดือ...เหมือนความเหนื่อยหน่ายและความล้าทั้งใจและกายมันถูกแผ่นอกกว้างๆของไอเดียวค่อยๆดูดซับไว้ทั้งหมด ...แค่อยู่อย่างนี้สักพัก มันทำให้หัวใจสบายและผ่อนคลายที่สุด...
.
.
.
"...อยู่อย่างนี้อีกสักพักนะ ....อยากกอดมึงวะไอเดียร์..."
...ผมได้แต่ยิ้มรับประโยคขอร้องนั้น วงแขนมันโอบกระชับตัวผมให้แนบตัวมันมากกว่าเดิม ใบหน้าเข้มที่มีตอหนวดคมซุกฝังจมูกแล้วสูดหอมหนักๆที่ซอกคอผม...
หึ..สุดท้ายถึงต่างกันแค่ไหนแต่ไอเดียวมันก็ยังเหมือนผม...เราคิดเหมือนกัน ต่างแค่มันทำ...แต่ผมคิด...
.
.
.
มือเรายังสอดกุมกันไว้แน่น ..เสียงหัวใจเรายังเต้นพร้อมๆกันใต้ผิวน้ำ ...
.
.
.
แค่ผู้ชายคนนี้เท่านั้น ...ที่กอดผมแล้วทำให้ผมสบายใจที่สุด...
-
ก็ได้แต่หวัง ว่าเอลคงไม่โผล่มานะ :m29:
-
ง่า. . . ไม่ชอบงูอย่างงี้คงไม่ได้ตามมาจากอดีตอีกคนหรอกนะ
แต่บอกว่าให้เดียวกอดแล้วสบายใจที่สุด แล้วกอดของพี่รามล่ะ
-
เพราะเป็นพี่กับน้องรึป่าวเลยสบายใจอะ
-
ดูรักกันดีจังเนอะ แม้ท่าทางชวนจิ้น แต่ห้ามจิ้นชิมิ อุๆ
-
อ่านแล้วมันอบอุ่นอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารน้องจี ถูกกินฟรีแล้วทิ้ง
เราพยายามจะไม่จิ้นคู่พี่น้องแท้ ๆ มันบาป
-
รอตอนต่อไปอยู่นะขอรับ...
-
มีแฟนฮอตก็แบบ ต้องช้ำใจเป็นธรรมดานะเอล...
แฟนก็ไม่ค่อยปฏิเสธใครเท่าไหร่
-
พี่น้องคู่นี้เขารักกันจนน่าอิจฉาอ่ะ
-
ไม่อยากจะบอกว่าจิ้นฝี่น้องคู่นี้ไปไกลเกือบออกนอกโลกละ อยู่กับเอลไม่เท่าไหร่ก็หนีไปอีกละ
-
อยากให้จีมีคู่
-
เป็นพี่น้องที่รักกันแบบแนบเนื้อ เอ้ย แนบแน่นดีนะ
อย่า่มาทำให้ชวนจิ้นดิ... o18 o18
เวรกรรมมันติดสปอยเลอร์วิ่งแรงแซงบุญกุลอันน้อยนิด>>>กุศล?
รถซีตี้สีแดงสด>>>ซิ
แต่ยังไม่ทันจะเลี้ยวรถหาที่จอดผมก็เบรคมันก่อน>>>เบรก
วางแผนหาเรื่องมารอผมในร้านพี่นพชัวว์ๆ>>>ชัวร์
แลก็เป็นมันที่ยืนหน้าเข้ามาขอจูบ>>>และ ยื่น
ให้ไอ้ฝิ่นมันรุ้ว่าผมโกรธ>>>รู้
เพราะตอนนี้ผมฉุดตัวผมขึ้นมาถอดเสื้อ>>>มัน?
กอดกันทั้งๆที่เปลื่อยเปล่า>>>เปลือย
ผมดับสวิชต์>>>สวิตช์
หนวดคมซุกฝังจมูกแล้วซูดหอมที่ซอกคอผม>>>สูด?
-
วันนี้จะเมนท์ว่า 'ไม่อยากเม้นท์'
สงสารเอล หลายครั้งแล้วนะไอเดียร์
ไม่ต้องมาแก้ตัวว่ารู้สึกดีแฮบปี้บริสุทธิ์ใจอะไร นั่งแก้ผ้าให้เค้ากอดอยู่ด้ายยยยย :serius2:
+1 แบบโกรธๆ :m16:
-
อย่างนี้จะไม่ให้พี่งูหึงได้ไงล่ะเนี่ย -*- (อย่าเปิดปีะตูปึ้งเข้ามาละกัน)
น้องจีน่าสงสารง่า T^T
-
จิ้นคู่พี่น้องไปไกลละ :jul1:
ไม่อยากจะจิ้นคู่พี่น้องเลยจริงๆนะ แต่มันอดไม่ไหวววว T.,T
ขอฉากหวานๆอย่างงี้กับไอเดียวอีกได้มั้ยง่า ชอบมาก 55555555
-
กาลกีรตี บทที่ 60
ขนาดเปลี่ยนร้าน....กะจะเมาตามภาษาพี่น้อง...
.
.
.
แต่แววของความซวยมันก็ตามมาอีกจนได้ ...
.....
ผมได้แต่เงียบ ตอนที่มันเริ่มจะยิ่งหนักขึ้น...
.
.
.
...ช็อตแรกมันเริ่มตอนผมเดินไปเข้าห้องน้ำ...
.
.
.
มือไอ้เหี้ยที่ไหนไม่รู้มาโดนก้น...ผมเฉยๆเพราะอาจมีมือไม้ปัดมาโดนกันบ้าง...เรื่องปกติ..
...แต่หลังจากนั้นก็ช็อตสอง ...แมร่งเต้นๆกึ่มๆอยู่ๆ มีมือดีที่ผมไม่รู้ว่ามือเดิมหรือเปล่า..มาจับก้น ...ย้ำว่าจับ...จับจริงๆไม่ใช่แค่โดนอย่างครั้งที่แล้ว...ด้วยความคิดที่อยู่ในหัว ผมหันซ้ายหันขวามองหาสาวๆ อาจเป็นสาวๆมาทักทาย หรืออาจมีใครจะจับก้นสาวแต่เสือกจับผิดคน...แต่ไร้แววสาวๆตรงจุดที่ผมยืนเต้นยืนกระโดดอยู่...ยัง....ผมยังเลือกที่จะเฉย มองโลกในแง่ดีไว้ก่อน ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะไอเดียวมันยังยกดื่มยกดื่ม อย่างสบายอารมณ์ ผมเลยไม่อยากวีนแตกขัดความสุขน้องมัน...ช่างแมร่งมันก่อน....
.
.
.
...แล้วก็มาถึงช็อตเด็ดกีฬาดัง....
.
.
.คาดว่าน่าจะเป็นไอ้เหี้ยตัวเดิมที่เห็นว่าผมไม่ได้โวยวายอะไร แมร่งคงได้ใจ คิดว่าผมสมยอมมันถึงจับผมโอบไว้แล้วซุกลงมาเลียที่ซอกคอ!! ส่วนมือมันก็จับก้นผมบีบไปด้วยกดไปด้วยให้เป้ามันเบียดกับน้องนู๋ผม สาดดดด!! น้องนู๋ของกูมีเจ้าของแล้วนะมึงงงงง!!!
.
.
.
ยังตะลึงและตกใจกับความกล้าแอนด์หน้าด้านของบุคคลปริศนา ยังไม่ทันตะโกนด่าหรือขัดขืนอะไร ไอ้หมาบ้าหวงพี่ที่นั่งยกดื่มที่โต๊ะก็กระชากผมออกมาจากสถานการณ์ล่อแหลม แล้วซัดไอ้เหี้ยนั้นก่อนเลย
เสียงดังโครมใหญ่ โครมเดียวอยู่ ผมรู้ตัวไอเดียวมันก็ซัดไอ้เหี้ยนั้นลงไปกองกับพื้นแล้ว แมร่งทีงี้นะโคตรไวเลยสาดดดดด!!
.
.
.
หลังจากนั้นก็ตะลุมบอน ใครเป็นใครบ้างไม่รู้ รู้แต่ น้องกูเริ่มกระทืบเขาก่อน ..
อื้ออออออออออออออออ!!! ผมแทบร้องไห้ ไหงเดี๋ยวนี้เที่ยวทีไรมีเรื่องตลอด ๆ ในร้านวุ่นวายไปหมด ผมตั้งสติแล้วดึงไอเดียวออกมา แมร่งไอ้หมาบ้าของผมยังจะชกกับเขาไม่เลิก สุดท้ายอาศัยความเป็นพี่ ตบหน้ามันไปทีแล้วมันหยุดทำสีหน้าจริงจังสั่งการณ์ให้มันหยุดแบบมีสติ ตอนตบบอกตรงๆว่ากลัวมันสวนหมัดกลับมา เพราะไอเดียวเวลามันบ้าเลือดแมร่งไม่ค่อยสนหน้าอินทร์หน้าพรหม เผลอๆหน้าผมอาจเป็นเป้าให้มันได้ ...
.
.
.
หลบออกจากสถานการณ์ที่เริ่มบานปลาย ผมอาศัยหลืบเล็กๆยัดตัวผมกับไอเดียวไว้ด้วยกัน มันยังฟึดฟัดจะกลับไปกระทืบไอ้บ้านั้นต่อ ผมเลยได้แต่กอดมันไว้แน่น ปากหนักไม่อยากบอกว่าพี่มึงปอดถึงปอดแหกมากไอเดียวเอ้ย...อย่าหาเรื่องให้พี่มึงเลย พี่มึงยังต้องเที่ยวต้องอาศัยเมาในกรุงเทพฯอีกนาน ...
.
.
.
แล้วก็ซวยอย่างเป็นทางการ ...
.
.
.
ไอเดียวมันเหมือนจะเห็นโจทย์เก่าที่ทำรุ่มร่ามกับผม แหมมึงจำแม่นนะ ส่วนกูอะ ขนาดมันอยู่ใกล้ๆกูยังจำหน้ามันไม่ได้เลย...
.
.
.
มันดันตัวผมออกแล้วปรี่เข้าไปกระชากไอ้ด้านนั้น ส่วนผมโผล่ออกมาห้ามมันพอดี ตรงกับช็อตเด็ดที่ไอ้หน้าไหนไม่รู้เขวี้ยงแก้วมาที่ผนังร้าน ...
.
.
.
แล้วก็เริ่มซวยอย่างเป็นการเป็นงาน มากขึ้น ...
.
.
.
ผมเริ่มรู้สึกเจ็บและเคืองตา....มือเผลอไปขยี้ตาเข้า หลังจากนั้นก็เจ็บมากขึ้น ...เจ็บมากจนต้องทรุดลงไปนั่ง แล้วตะโกนเรียกไอเดียว...
.
.
.
.
....ตาข้างขวาเจ็บมากจริงๆ....
.
.
.
***
'เศษแก้วเข้าตาค่ะ...พอขยี้มันเลยทำให้กระจกตาถลอก....70 -30 นะค่ะตอนนี้ '
เสียงหมอคนสวยลอยมาจากความรู้สึกและสามัญสำนึกสุดท้าย...
.
.
.
ที่ได้กลับมาจากน้องชายสุดที่รักคือการมาร์คปิดตาข้างขวา และค่ารักษาพยาบาลเกือบสี่พันพร้อมยาหยอดตายาป้ายตา แบบสองชั่วโมงครั้ง ยังดีที่แค่กระจกตาถลอก ถ้ากระจกตาทะลุ ผมคงได้แต่ร้องไห้โฮ จบกันอาชีพนักเขียนการ์ตูนของผม ...
ขอบคุณพระเจ้าที่ยังให้ผมมีโอกาสแก้ตัว ....
.
.
.
"ผมจะกลับ บางแสน พี่กลับไปกับผมดีกว่า ...อยู่กรุงเทพฯ ไม่มีใครดูแลพี่หรอก... "
ไอเดียวมันเริ่มเผด็จการเล็กๆอีกแล้ว ผมได้แต่ส่ายหน้า ...อยู่กับมันวันทั้งวันคงได้แต่ขลุกอยู่ในห้อง ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน....แต่อีกใจก็กลัว ....แมร่ง ขนาดแอบหนีออกมาเที่ยวยังเจ็บตัว ขืนไอ้งูยักษ์รู้สงสัยคงโดนบ่นยาว ยิ่งตอนนี้มันเข้าใจภาษาไทยมากขึ้น พอๆกับผมที่เริ่มเรียนรู้ภาษาอิตาเลี่ยนแบบงูๆปลาๆ ไอ้มุขแถเนียนฟังไม่เข้าใจ เลยใช้บ่อยไม่ค่อยได้ ...
.
.
.
แต่ก็นั่นล่ะ ...เวลาผมเกิดปัญหา ...สิ่งแรกที่ผมต้องการคือกำลังใจ กลับไปอ้อนไอ้งูยักษ์ดีกว่า อย่างมากมันก็คงแค่บ่นๆๆๆๆ จากนั้นก็โอ๋ผมตามระเบียบ....
.
.
.
...แต่เฮ้ย.....ทำไมทางที่ไอเดียวขับรถไปมันคุ้นๆว่ะ???
.
.
.
.
"กลับไปอยู่กับคุณราม ....."
...
ผมแทบสำลักน้ำลาย ....ตอนฟังไอเดียวมันชัดๆ
เฮ้ย!! รู้จักกันตอนไหนว่ะ????!!!! ไม่มั้ง.....คงไม่ใช่พี่รามจริงๆหรอกมั้ง...คงอาจจะเป็นรุ่นพี่ที่ไอเดียวมันไว้ใจ แล้วชื่อพ้องกับพี่รามเฉยๆหรอกมั้ง.....
มั้งบ้านมึงดิ!!!!
....
สุดท้ายพอรถจอดหน้าร้านผมตกใจจนถึงขั้นตะกายกระจกรถ ไอเดียวมันคงเห็นผมหลุดเพี้ยนไปแล้ว มันถึงได้เปิดประตูอีกฟากเข้ามาจับล็อกเอวผมแล้วถูลู่ถูกังลากผมออกมาจากรถ ....
ไอ้น้องบ้า ...พี่มึงหลบหน้าเขาแทบตาย แล้วมึงจะพาพี่มึงมาประเคนเขาทำม่ายยยยย....
.
.
.
"เมื่อคืนพวกผมซ่าไปหน่อย พี่ราม ...ไอเดียร์มันเลยเจ็บอย่างนี้ ...ช่วงนี้พี่ผมกลายเป็นไอ้บอดไปแล้วปล่อยมันไม่ได้ ผมเลยขอฝากพี่รามหน่อย ...พี่ผมนิสัยดี ขี้อ้อน ...ติดแต่อย่าสปอยมากเดี๋ยวเหลิง ...ส่วนผมวันนี้จะกลับบางแสนเลยอะพี่ราม เย็นนี้ต้องเข้าเวร ตอนแรกว่าจะเอาไอเดียร์กลับไปด้วย แต่กลัวมันเฉาตายก่อน ผมเลยเอามาฝากให้พี่ดูแลสักพัก ...ฝากพี่ผมด้วยนะพี่ราม..."
.
.
.
ไอ้คนบางแสนมันพูดๆๆๆๆๆๆ แล้วก็ขับรถหายไป...
.
.
.
.
ปล่อยผมให้นั่งตัวแข็งทื่ออยู่กับเจ้าของร้าน 'เรือนน้ำชา' ....
ไอ้จากที่อยากรู้ว่า สองคนนี้รู้จักกันได้ยังไง เปลี่ยนเป็น ผมจะออกจากร้านนี้ได้ยังไงดีกว่า???
.
.
.
แล้วก็แทบสะดุ้งเฮือก ...
เมื่อมืออุ่นๆของพี่ราม ลูบเบาๆที่ข้างแก้ม...
"เจ็บมากไหม?"
เสียงนุ่มๆที่ทำให้รู้สึกได้เลยว่าความห่วงใยที่มันเหมือนจะทะลักทลายออกมาจากความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร...
สัมผัสเบาๆ แต่อ่อนโยน มืออุ่นที่กุมมือผมไว้แน่น ...
ผมได้แต่บังคับกับสั่งตัวเองว่าอย่าร้องไห้ ...
.
.
.
.
....แต่สุดท้ายผมก็แพ้อย่างราบคาบ....
"....ผมเจ็บอะพี่ราม...เจ็บมากเลย....."
...อีกครั้งที่เหมือนผมกำลังตกลงบ่วงที่ผมสร้างมันขึ้นมาเอง ....ผมได้แต่โทษพี่ราม ..โทษที่พี่รามไม่เคยต่อว่าเรื่องที่ผมหายไป....โทษที่อ้อมกอดของพี่ราม มันอบอุ่นเกินไป ...โทษที่เสียงเต้นของหัวใจพี่รามมันจริงใจเกินไป...โทษที่ทุกอย่างที่พี่รามทำ...มัน....อันตรายเกินไปสำหรับผม...
.
.
.
.
เราจูบกันอีกครั้งตรงซุ้มดอกแก้วข้างๆริมน้ำ....
.
.
.
จูบที่ทำผมเจ็บจี้ดที่ตาข้างขวา ....
.
.
.
เจ็บจนร้าวมาถึงหน้าอกซีกซ้าย....
.
.
.
-
โอ้ย
ไอเดียร์ก็งี้ตลอดอะเดี๋ยวพี่งูก็ตามมาหรอก
-
เชียร์พ่องูกับ..เดียว
เอ๊ะยังไง :o8:
เดียวกลับไปแล้ววว :sad4: ชอบอ้ะ
รู้สึกอ่านมีช่วงนึงชอบราม แต่ลืมไปแล้ว = =
-
ไอเดียร์เจ็บตัวตลอดเลยอะ แล้วงูยักษ์จะไม่อาละวาดหราเนี้ย
-
อ๊าย~~ คุณราม~~ ไม่เจอตั้งนาน อบอุ่น อ่อนโยน น่าซบอกที่ซู้ด~~ :impress2:
ว่าแต่ไอเดียว... ถ้าย้อนกลับมาเห็นสองคนนี้จูบกันจะว่าไงน้อ ^^'
สวัสดีปีงู ขอให้มีความสุขมากๆตลอดปี สมหวังทุกเรื่องจ้า^^
อีดิท..มาเห็นรูปส.ค.ส.เรา ทำไมมันบึ้มขนาดนี้ :serius2: ลบออกดีก่าเนอะ แหะๆ
-
กรี๊สๆๆ พี่รามกลับมาแล้วงับ
กลับมาแบบนิ่มๆอบอุ่นให้ไอเดียร์รู้สึกผิดเล่น หึหึ
แต่ก็นั่นล่ะ นายเดียวนี่ไปรู้จักมักจี่กะพี่รามตอนไหน
ปล. ดูเรื่องโน้นแล้วตกใจ จบตอนที่ 80!!! หันมาอีกที เรื่องนี้ก็ตอน 60 แล้วนี่ ยาวได้ใจทั้งคู่
-
ไอเดียวบรรยายสรรพคุณอย่างกับสัตว์เลี้ยง
-
งูยักษ์ไม่ออกฉากเลยง่ะ ปล. HAPPY NEW YEAR 2013
-
รอพี่งูอยู่นะ :กอด1: :กอด1:
-
พี่รามกลับมาแล้ว :mc4:
ไอเดียร์ก็เริ่มอ้อนเลย
พี่รามได้มือขวาจับไอเดียร์ชนิดพิเศษซะด้วย ไอเดียร์หนีไม่รอดแน่ o13
-
== ขอลบรูปออกนะครับ ที่อยู่ของเว็บที่เอารูปมามีการแจ้งว่า มีมัลแวร์ ครับ ==
ไอเดียร์เอ้ยไอเดียร์ เดี๋ยวพี่งูก็รู้จนได้
คราวนี้จะเลือกใครกันล่ะ...เค้าเชียร์พี่งูเด้
-
เอาพี่งูกลับมา ณ บัดนาว นั้นโดนจายย แอร๊ยย ไม่ใช่แระ
คิดถึงๆๆ มังคุด
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เลือกไม่ถูกจริงๆ จะเอาใครเป็นพระเอกดี แบบว่ามีแพจเกจเหมาๆ รึเปล่า แอบรักพี่เสียดายน้อง แถมยังมีน้องเคะจีมาอีก อร๊ายยยยยย :-[
ปล.แอบกลัวฝิ่นนิดๆ รับมือได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
-
ไอเดียร์เอ๋ย ดวงเจ้าช่างเรียกเรื่องดีจริงเชียว
ว่าแต่ ทำร้ายจิตใจแฟนคลับพี่งูมังคุดอีกแล้ว ชริส์ :a14: :a14:
สวัสดีปีงูจร้าาา :mc4:
หลังจากนั้นก็ตะลุมบอล>>>บอน
ไอเดียวเวลามันบ้าเลือดแมร่งไม่ค่อยสนหน้าอินทร์หน้าพรม>>>พรหม
ไอเดียวมันเหมือนจะเห็นโจทย์เก่าที่ทำรุ่มล่ามกับผม>>>ร่าม
ตรงกับช็อตเด็ดทีไอ้หน้าไหน>>>ที่
อยู่กับมันวันทั้งวันคงได้แต่คลุกอยู่ในห้อง>>>ขลุก
-
อบอุ่นก็อยู่กับพี่รามสิ
fc พี่รามชูจุ๊กกะแร้ยกป้ายไฟ คิคิ
-
Happy New Year
:mc4:
จิ้นคู้พี่น้องได้อีก
คิดไปไกล
:z6:
-
กาลกีรตี บทที่ 61
ไม่ไหวๆ ช่วงนี้เรื่องซวยๆเข้ามามากเกินพอดี เขาว่า 'ลักกี้อินเลิฟ อันลักกี้อินเกม' แต่สำหรับผมมันเหมือนจะ 'อัน' ทุกสรรพสิ่ง ...
ผมบอกไปหรือยังว่า ตาขวาเจ็บ หมอให้งดใส่คอนแทคเลนส์ ...พองดใส่ตาขวา ตาซ้ายผมเลยหาเรื่องไม่ใส่ด้วย ...แล้วผมลืมบอกพวกคุณไปหรือเปล่า ว่าสีตาปกติของผม เป็นสีเทาจางๆเกือบสีเงิน...ไม่ผิดหรอกครับ สีม่านตาของผม..เป็นสีเทาจางเกือบเงินจริงๆ ที่คนอื่นเห็นว่าเป็นสีแปลกๆก็เพราะปกติผมใส่คอนแท็กเลนส์สีเพื่อปิดสีตาปกติ ...ทีนี้พอไม่ได้ใส่ สีตาจริงๆของผมมันเลยทำทุกคนที่ร้านเรือนน้ำชาถึงกับเหวอไปเลยทีเดียว...
แต่ปัญหานี้พี่รามแก้ได้ ...พี่แกให้ผมใส่แว่นกันแดด...โคตรสบายตาเลย ...มีความสุขมากที่ไม่ต้องมองแสงสว่างตรงๆ รู้สึกว่าเวลาใส่แว่นกันแดดจะมองชัดกว่าใช้สายตาปกติมองแสงเสียอีก..
..การมีพี่รามนี้เหมือนมีผู้จัดการส่วนตัว แต่ต่างจากผู้จัดการโคตรเผด็จการแบบฝิ่นนะ ....
ไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไง เอาเป็นว่าอยู่กับพี่รามทีไร ...
ผมเหมือนเป็นแมวทุกที...มีคนทำนู้นทำนี้ให้ มีคนเอาใจและสปอยโคตรๆ มีมือใหญ่ๆลูบหัวลูบหลัง ไม่มีอะไรทำว่างๆ พี่รามก็เดินมาหอมแก้มแล้วก็ไปนั่งทำงานต่อ...เคลิ้มๆจะหลับก็มีคนอุ้มไปนอน...เหอเหอเหอ.....ความสุข กับการรู้สึกผิด มันห่างกันแค่เส้นบางๆกั้นแค่นั้นจริงๆ...
.
.
.
ผมไม่เถียงถ้าจะมีใครว่าผมเอาแต่ได้ ...ผมไม่เถียงถ้าจะมีใครว่าผมเห็นแก่ตัว ...
ลองมาเป็นผมไหมครับ?? ลองมายืนในจุดของผมไหม??
คิดหรือครับว่าผมอยากจะให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ผมเองก็เหมือนคนปกติทั่วไป ผมเองก็อยากจะมีหัวใจให้ใครแค่คนเดียว ...แต่ผมทำไม่ได้ผมเลือกไม่ได้ ....ผมเลือกไม่ได้ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเลือก ...แต่..ถ้าวันใดวันหนึ่ง ไม่ว่าพี่รามหรือ เอล เจอคนที่ดีกว่าผมก็พร้อมจะเดินออกมาจากความสัมพันธ์แบบนี้ ...หรือถ้าทั้งสองคนจะจบความสัมพันธ์กับผม ผมก็ยินดีให้ทั้งสองคนได้อยู่กับคนใหม่ที่ดีกว่าผม ... เรื่องการคบหาผมแฟร์อยู่แล้ว ... ผมอาจงี่เง่าในบางเรื่องแต่กับเรื่องนี้ ผมใจได้อย่างที่คุณคาดไม่ถึงเลยล่ะ...
ผมรู้ว่าเคยมีพวกคุณบางคนหมั่นไส้ผม หมั่นไส้จนอยากยุให้ เอล หรือพี่รามมีคนใหม่ไปเลย ... เผื่อบางทีผมอาจจะหึงหรือหวงก้างขึ้นมาบ้าง ...
แต่ขอโทษครับ ....
สมองผมสำหรับคนที่มีทางเลือกที่ดีกว่าผม ผมไม่เคยมีคำว่าหึง หรือหวง และไม่เคยจะดึงใครกลับมาเป็นของผมถ้าเขาเลือกที่จะไป...
.
.
.
พี่นพก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้น รวมทั้ง โฟร์ทก็ด้วย ....ถึงจะรักมากแค่ไหน ลองบอกผมมาสักคำว่าจะไป...ผมก็ยินดีเปิดทางให้โดยไม่คิดมาก....
ลองคนมันอยากจะไป ....จะดึงตัวที่ไร้หัวใจไว้ก็ใช่ที่ ...ผมคิดแบบนี้มาตลอด...
.
.
.
แต่นั่นสำหรับคนที่มีตัวเลือกนะ แต่สำหรับคนที่ผมเลือก ผมไม่เคยคิดจะปล่อย ...
.
.
.
จี คือคนที่ผมพูดถึง..
.
.
.
ขอไปแล้วยังไง? จูบสุดท้ายแล้วยังไง ?
.
.
.
คิดหรือว่าผมจะปล่อยจีไป?
***
...
..เกลียดช่วงนี้จริงๆ ช่วงที่ สมองมันเบลอๆ เย็นๆ โล่งๆ ช่วงนี้เหมือนขาผมมันจะไม่ค่อยติดพื้น ทำอะไร ไม่ค่อยคิด ยิ่งมาป่วยแบบนี้ด้วย อาการยิ่งไปกันใหญ่ ...
.
.
.
ไม่รู้ว่าเอาสมองส่วนไหนคิด คงเป็นส่วนที่ดีที่ยังเหลืออยู่ในมโนสำนึกมั้ง ...
.
.
.
ผมโทรหาฝิ่น ...แอบออกมาโทรตอนพี่รามไม่อยู่ ไม่เกินสิบนาที ไอ้ฝิ่นก็เอาราชรถมารับที่หน้าร้าน มันส่งหมวกกันน็อคให้ผม และผมก็ไม่ลังเลเลยที่จะก้าวขึ้นคร่อมรถมอไซค์คันใหญ่ของมัน ไม่ต้องบอกจุดหมายเพราะกับฝิ่นแค่มองหน้ามันก็รู้แล้วว่าผมคิดอะไร ยิ่งตอนนี้สมองผมไม่รับรู้อะไรแล้ว ต่อมเอาแต่ใจมันบังไปหมด พอฝิ่นไปส่งที่หน้าออฟฟิศเอล ผมก็ไล่ไอ้ฝิ่นกลับแล้ว...
.
.
ผมเดินขึ้นตึกทั้งๆที่ใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของพี่ราม กับบ็อกเซอร์ แถมคีบรองเท้าหมีอีกต่างหาก ...
.
.
" ติดต่อคุณอเล็กซ์ ให้ที บอกว่าหัวหน้าฝ่ายศิลป์ต้องการพบ"
ผมเดินไปบอกโอเปอร์เรเตอร์อย่างนั้น
คำถามที่มีตามมาคือ 'นัดไว้หรือเปล่า?' พร้อมกับสายตาเหยียดๆ ที่มองตามมากับสภาพการแต่งตัวของผม...เห็นว่าเป็นพนักงานใหม่หรอกนะ เอ่อ..เห็นว่าสวยก็ด้วยถึงได้ยอมให้ ผมยิ้มแล้วบอกประโยคเดิม
" บอกคุณอเล็กซ์ ว่าหัวหน้าฝ่ายศิลป์ต้องการพบ"
...ตอนแรกว่าจะรอเอลที่ล็อบบี้ แต่พอนั่งรอบนโซฟา จริงๆ กลับรำคาญที่มีแต่คนมอง แว่นกันแดดที่ใส่เอาไว้ ก็ทำให้หน้าหนาได้ไม่มากไปกว่านี้ด้วยสิ สุดท้ายเลยตัดสินใจจะเดินเข้าลิฟต์ขึ้นไปหาเอลที่ห้อง กำลังจะลุกก็มีคนเดินเข้ามานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามเสียก่อน ...
.
.
.
คนที่หน้าคล้ายๆเอล ...
.
.
.
"Ciao"
ไอ้ฝรั่งดองนั่นทักทายมา จะไม่ทักกลับก็ไร้ไมตรีโดยใช่ที่
"Ciao"
ผมทักกลับไปแล้วก็แค่นั้น...มองคนตรงข้ามผ่านแว่นกันแดด.. ยิ่งเห็นไอ้ฝรั่งนี่ยิ่งคิดถึงงูยักษ์ ริมฝีปากหนาๆนั้นน่าฟาดปากฉิบ ซอกคอรวมไปถึงไหล่กว้างนั่นก็ด้วย อยากกัดชะมัด แผงอกที่อยู่ใต้เสื้อนั่นด้วย มันทำให้อยากกินจนเผลอครางในลำคอ...
อยากกินงูยักษ์จนห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เอานิ้วมากัดอีกแล้ว...กว่าจะรู้ตัวและสั่งให้ ตัวเองมีสติมากกว่านี้ก็ใช้เวลาพักใหญ่ๆ รอนานโคตร จนสุดท้ายผมขยับแว่นแล้วเตรียมจะลุกออกจากโซฟา แต่ไอ้มือร้อนๆของคนที่นั่งอยู่ด้วยมันจับข้อมือผมไว้ก่อนจะส่งสำเนียงภาษาไทยแปร่งๆ ออกมา
"เราเคยเจอกันมาก่อน ไหม?"
"....ไม่"
เรียกได้ว่าผมตอบแบบไม่คิดด้วยซ้ำ มือร้อนๆที่จับที่ข้อมือ ถ้ามันเปลี่ยนเป็นมือเอลจับที่สะโพกแล้วลูบลงมา ...โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!! ไม่ไหวไม่ไหว สมองจะไม่รับอะไรอยู่แล้ว ไอ้งูยักษ์มันเล่นของหรือไง ทำไมร่างกายผมคิดถึงแต่มันว่ะ!!!
"ผมว่าเราเคยเจอกันนะ"
หรอออออออออ...จะมาความจำดีเหี้ยอะไรตอนนี้ โอเคผมอาจเคยเจอไอ้บ้านี้ แต่ตอนนี้ไม่สำคัญ เข้าใจ? คือตอนนี้กู 'ว้อนท์' อย่างอื่น.. ไม่สิ 'นี้ด' เลยดีกว่า ถึงเคยเจอกันก็ช่างแม่งเถอะ จากกันตอนนี้เลยแล้วกัน
"Ciao Ciao"
กล่าวลาอย่างมีมารยาทแล้วกระชากข้อมือออกมา ไอ้บ้านั่นเหวอไปนิดนึงกับท่าทีมีมารยาททางสังคมของผม แล้วก็นั่นล่ะ ผมวิ่งเข้าลิฟต์แล้วกดขึ้นไปที่ชั้นบนสุดห้องทำงาน เอล ... กดรัวๆเพราะเหมือนลิฟต์มันจะปิดไม่ทันใจ
***
...
"ทีน่า...คุณที่นั่งตรงนั้นขึ้นไปข้างบนแล้วหรอ?"
"ไม่รู้สิคุณมินท์น่าจะขึ้นไปแล้วคะคุณมินท์ คุณมินท์รู้จักหรือคะ ใครหรือคะ? มาขอพบคุณอเล็กซ์ ไม่ได้นัดด้วย แล้วยังบอกให้คุณอเล็กซ์ลงมาพบอีก? เขาบอกว่าเป็นหัวหน้าฝ่ายศิลป์...หัวหน้าฝ่ายศิลป์ ของบริษัทเรามีด้วยหรอคะ ทีน่าไม่เคยเห็นหน้าสักที "
โอเปอร์เรเตอร์คนใหม่ บ่นแล้วใช้สายตาฟ้อง หัวหน้าฝ่ายต้อนรับ ...ทิ้งให้คุณมินท์ หยุดยิ้มแล้วส่ายหน้าปลงๆกับท่าทีของเด็กใหม่ ก่อนจะเอ่ยเรียบๆให้สาวเจ้ารู้ตัวว่าทำอะไรไปบ้าง
"..มี...ทีน่า มีตำแหน่งนี้ ตำแหน่งใหญ่เสียด้วย ใหญ่ขนาดสั่งให้คุณอเล็กซ์มาพบได้เลยล่ะ....แล้วนี้แจ้งคุณอเล็กซ์หรือยังว่าใครให้ลงมาพบ? "
"...ล้อทีน่าเล่นหรือเปล่าคุณมินท์?"
มินท์ส่ายหน้าแทนคำตอบ ...ปล่อยให้เด็กใหม่ครางเสียงหลง
"ทีน่า....ยังไม่แจ้งคุณอเล็กซ์เลย ทีน่านึกว่าเขาพูดเล่น เลยไม่ได้แจ้งไป กลัวจะรบกวนคุณอเล็กซ์...ก็คุณอเล็กซ์สั่งไม่ให้ใครขึ้นไปหาที่ห้องทำงาน...โอ้ยยย.. ทีน่าตายแน่เลย คุณมินท์...ตายแน่เลย..."
"...เตรียมสวดมนต์ได้เลยทีน่า..."
คุณมินท์ ตอบเบาๆแล้วหันไปมองตัวเลขลิฟต์ที่ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปชั้นบนสุด ...จากนั้นก็ได้แต่ตบไหล่เด็กใหม่อย่างให้กำลังใจ ..
มีหลายเรื่องในบริษัทนี้ที่เด็กใหม่อย่างทีน่าต้องรู้....
เรื่องที่ว่า...
'หัวหน้าฝ่ายศิลป์ ของบริษัทนี้ยิ่งใหญ่ขนาดเรียกคุณอเล็กซ์ลงมาพบได้ ก็แล้วกัน'
***
"...."
ขึ้นมาถึงห้องทำงานเอล ผมเจอพลขับของงูยักษ์เดินวนอยู่หน้าห้องทำงานด้วย ชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าผมยังไม่ทันถามอะไร พลขับก็เข้ามากอดแล้วบอกว่า
'ฝากบอสด้วย ...สถานการณ์กำลังแย่..'
.
.
.
ผมเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาถึงได้รู้ว่า คำว่าย่ำแย่มันออกจะน้อยไปสักนิด...
.
.
.
เพิ่งเกิดสงครามกันหรือไง?
.
.
.
ห้องทำงานไอ้งูยักษ์ไหงมันถึงเหมือนระเบิดลงอย่างนี้ ? แฟ้มอะไรต่อมิอะไร หล่นเกลื่อนพื้น ส่วนตู้เอกสารก็เหมือนโดนอะไรฟาดลงไปนอนตะแคงอยู่ข้างๆโต๊ะกระจกโต๊ะรับแขกที่แตกเป็นเม็ด ผมเอาเท้าเขี่ยๆเม็ดกระจกที่ร่วงกราวบนพื้น ... บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ว่างเปล่า บนเก้าอี้ตัวยักษ์ก็ด้วย ไร้วี่แววพ่องู ผมเดินสำรวจไปทั่ว จนมาเจอปลายขดหางใหญ่ที่ส่ายช้าๆ การส่ายแบบเนือยๆของงูยักษ์เนี้ยไม่ได้แปลว่าจะเหมือนหมาอารมณ์ดีการส่ายหางแบบนี้มันแปลได้ว่า เจ้าของหางอารมณ์เสียสุดๆ
" Vai via! "
เสียงดังยิ่งกว่าคำรามเสียอีก เล่นเอาผมใจแป้ว ...ไม่เคยเจองูยักษ์เวอร์ชั่นโหดครับ พอเจอจังๆถึงจะแค่เสียงก็เถอะ แมร่งงงโหดได้ใจเลยสาดดด!!
แต่ก็แค่นั้นมันก็เหมือนหมานั่นล่ะ ถึง หมามันจะดุแค่ไหน แต่กับเจ้าของ มีเจ้าของหมาดุที่ไหนบ้างที่กลัวหมาตัวเอง โอเค อาจมี แต่ก็อาจกับคนอื่นนะ ไม่ใช่ผมแน่ ... ผมนั่งเอานิ้วเขี่ยๆขดหางที่ส่ายไปส่ายมาช้าๆ ไม่รู้ว่าช่วงลำตัวกับช่วงหัวอยู่ตรงไหน เพราะงูยักษ์ของผมตัวไม่เล็กไม่สั้นเสียด้วยสิ ยิ่งเขี่ยยิ่งสนุกเพราะเหมือนเจ้าของหางจะเริ่มเล่นด้วยกับผม เสียงตวาดคำรามเบาลงไปแล้ว เหลือแค่ปลายหางที่แกว่งไปมาช้าๆหลบปลายนิ้วผมที่เขี่ยเล่น ...กับเสียงครางในลำคอแผ่วๆ
***
.
.
.
.
ปลายนิ้วร้อนๆถอดแว่นสายตาผมออกแล้วเขี่ยเบาๆที่แก้ม ...ตอนนี้ตาขวายังโดนมาร์คปิดอยู่ ผมเลยเหลือแค่ตาข้างซ้ายที่มองจ้องหน้างูยักษ์ที่เริ่มค่อยๆกลายสภาพเป็นคนปกติกับเขาเสียที...
แผ่นอกกว้าง เปลือยเปล่ากระเพื่อมไหวตามลมหายใจแรง...ริมฝีปากหยักหนา ....โครงหน้าเข้ม ตัดกับแววตาสีมรกต ...ที่เหมือนจะดึงดูดสติผมให้หลงใหลเอาง่ายๆ
"ตา เป็นอะไร ?"
งูยักษ์ปรับลดเสียงลงแล้วถามผมช้าๆ ...อยากจะเล่นมุขกลับไปว่าเป็นแฟนยาย แต่กลัวมุขไม่ฮาพางูงงผมเลยยั้งปากไว้ก่อน
"อุบัติเหตุนิดหน่อย.."
"เจ็บไหม?"
คำเดียวกับที่พี่รามเคยถามเลย แต่คำตอบของผมมันกลับต่างออกไป ผมไม่ได้ตอบอะไรงูยักษ์ แต่เลือกที่จะงับปลายนิ้วเรียวๆนั้น ....งับแล้วรูดอม ....
...
สายตาที่งูจ้องมองมาที่ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร...ผมรู้แค่ว่าผมต้องการเอล ต้องการมากๆ ต้องการตอนนี้.... เดี๋ยวนี้ ...
"อึกกก....อืมมมม..อืมส์ ...."
...อืมส์.... แรงกอดแน่นๆแบบนี้ล่ะ ที่ต้องการ ...รสจูบหนักๆที่เหมือนจะฆ่ากันให้ตาย ...
ดีกว่าที่จินตนาการไปเองเยอะ ...
แผ่นหลังผมตอนนี้แทบไม่ติดโซฟา เพราะมือใหญ่ของงูยักษ์มันรั้งเอวผมขึ้นมาแล้วอมหยอกกับไอเดียร์น้อย เซ็กส์ที่เล่นกันเหมือนตายอดตายอยาก รอยฟันที่ขบกัด ลายพร้อยไปทั่วทั้งตัวเหมือนรอยจูบที่แทรกพรมไปทั่วไม่ต่างกัน ...
"เอล...แรงๆ..."
ผมรั้งเอวใหญ่ของพ่องูให้ดันเข้าลึกขึ้นไปอีก ก่อนจะคว้าลำคอหนามารุกจูบ ริมฝีปากนี้ล่ะที่คิดถึงมาตลอด ลิ้นร้อนๆนี้ล่ะที่อยากดูดเลียแล้วให้มันไล้ไปทั่วตัว แรงโถมที่ใส่เข้ามาทำโซฟาที่ผมพิงอยู่ลั่นเอี๊ยดอ๊าด ...แต่จะสนใจอะไร สภาพห้องทำงานตอนนี้ยังไงก็คงต้องซื้อเฟอร์ฯเข้ามาใหม่อยู่ดี ซื้อโซฟาเพิ่มอีกสักตัวขนหน้าแข้งพ่องูคงไม่ร่วงกราวหรอก..
"...ภัทร... ยูกำลังจะทำไอเป็นบ้า.."
เสียงพร่าครางหอบ แล้วซุกจมูกคมลงมาที่ ซอกคอ ฟันคมๆงับลงมาพร้อมๆกับแรงกระแทกที่ทั้งหนักทั้งเน้น เจ็บที่ลำคอเทียบไม่ได้กับเจ็บที่ช่วงกลางลำตัว เรียวขายาวถูกยกให้มาพาดไหล่กว้าง โซฟาตัวใหญ่ ถูกดันให้ไปติดกับผนังห้องเมื่อแรงอารมณ์มันยิ่งคุหนัก
ฝ่ามือใหญ่ของเจ้าของห้องถูกคนตาเจ็บจับมางับไว้ปิดเสียงหวีดร้องของตัวเอง ...
กลิ่นเลือดจางๆที่ริมฝีปากทำให้สติเตลิดไปไกล แววตาสีเงินที่จ้องมาทำให้ความต้องการยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีก ...เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนจะหยุดตัวเองให้ทำตามความปรารถนาของเจ้าของแววตานั้นไม่ได้...
"Andrò a impazzire con te ..."
เสียงแหบพร่า ยังพร่ำกระซิบข้างๆแก้มเนียน เม็ดเหงื่อผุดพราวไปทั่วแผ่นหลังใหญ่ จนมันไหลเลอะลงมาเปียกแผ่นอกเนียนที่แนบติดกันตามแรงกอดที่โถมกระชั้น ...
.
.
...แค่ขยับยังเจ็บ....
.
.
.
ไอเดียร์เลยพอเห็นภาพเลยว่า คำว่า 'แหลกยับ' เป็นยังไง ...
ระบมไปทั่วตัว ระบมจนไม่อยากจะลุก และไม่คิดจะลุกเลยเพราะไอ้พ่องูมันยังไม่ยอมถอนตัวเองออกไปสักที หนาวกับเครื่องปรับอากาศจนเผลอดึงม่านที่คลุมหน้าต่างมาห่มตอนไหนไม่รู้ งูยักษ์หลับสนิท แต่ยังไม่ยอมถอนลูกงูตัวที่ยังไม่สงบออก แถมยังกอดไว้เสียแน่น เหมือนกลัวคนที่อยู่ในวงแขนจะหายไปไหนอีก ....
.
.
.
"คุณไอเดียร์ ?"
เสียงพลขับตะโกนเรียกจากหน้าห้อง ดีนะที่โซฟามันหันหลังให้ปากประตู ไม่งั้นคงมีภาพเรทอาร์หลุดออกไปให้พลขับร่างใหญ่เห็นกันบ้างไม่มากก็น้อย ไอเดียร์แข็งใจยกมือขึ้นเหนือโซฟาแล้วโบกไล่พลขับ...
"คุณไอเดียร์ คุณอเล็กซ์เป็นไงบ้างครับ ไหวไหม?"
ได้ยินคำถามแบบนั้น ไอเดียร์เลยยกนิ้วกลางชูให้แทนคำตอบ ...ก็อเล็กซ์น่าจะไหวอยู่ แต่คนที่อยู่ในวงแขนพ่องูตอนนี้อะสิ ท่าจะไม่ไหว
"ล็อกห้องให้ด้วย แล้วจะไปไหนก็ไป!"
เผลอทำตัวเป็นนายพลขับไปอีกคน เสียงกดล็อกประตูดังเบาๆ ตามมาด้วยเสียงปิดประตู
...
คนที่เหมือนจะหลับไม่รู้เรื่อง อยู่ๆก็ดันตัวขึ้นแล้วยกตัวกดให้อีกคนที่นอนทับ นอนราบคว่ำหน้าไปกับโซฟา ไอเดียร์ครางอู้ตะปบโซฟาแน่นเมื่อแก่นกายใหญ่ที่ยังเชื่อมติดอยู่นั้น เหมือนจะดันลึกเข้ามาจนแทบจุก เอี้ยวตัวจะหันไปมอง ก็โดนเสียงแหบครางขอไว้เสียก่อน
"อย่าหันมา ภัทร ...อย่ามองไอตอนนี้ ..."
เสียงพร่าเหมือนอ้อนวอน แต่แรงกระทำที่ส่งมาต่างกันเหมือนฟ้ากับเหว ...อุ้งมือใหญ่จับช่วงเอวคอดลากให้ลงไปอยู่ที่ช่วงแขนโซฟา แรงโหมค่อยๆโถมเข้ามาอีกครั้ง พร้อมๆกับเสียงครางสบอารมณ์ของพ่องู ระคนไปกับเสียงเครื่องปรับอากาศ ปล่อยให้คนที่โดนกระทำได้แต่ซี้ดปาก ครางอื้อ อ้า กำมือจิกโซฟาแน่น ...
ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ ก็ไม่ได้มีสติจะมานับขนาดนั้น ...
.
.
.
รู้แค่ว่า .....
.
.
.
ฉิบหาย ไอ้พ่องูยักษ์แมร่ง ไม่ใส่ถุงอีกแล้วสิ ....
-
ร้อนแรงมากกกกกก
-
แว้ก! ร้อนแรงกันน่าดู :z1:
พ่องูยักษ์คราวก่อนโดนแย่งซีน คราวนี้เลยจัดหนักอ่ะดิ
ยัยทีน่าก็ทีหน้าทีหลังอย่าดูถูกใครอีกนะ 555
แล้วแฝดงูป่ะที่มาทักเดียร์ มาทำไรเนี่ย?
บวกๆไป^^
-
พ่องูอาละวาทอย่างหนักเลย
:m25:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
หน้ามืด จะเป็นลม
-
:jul1: :jul1: :jul1: เลือดหมดตัว
-
ไอเดียร์กับเอล ร้อนแรงตลอดๆ :m25: :m25:
-
อื๋อ...เผลอไปจ้องติดขอบ จะเป็นตากุ้งยิงไหมนี่ คิคิ
-
คนที่ทักไอเดียร์ใช่อีวานเปล่า
ไอเดียร์หนี่พี่รามมาหาเอลอีกแล้ว พี่รามมีบทน้อยจังเลย
-
:oo1: :oo1::haun4: :haun4:
-
:z1: :m25:
-
โอ้ ร้อนแรงจริงจริง เกิดรัยขึ้นนะ
-
เดียร์น่ะ ยังจะมาฮาอีก แทนที่จะซีเครียดไปนั่งจิ้มหางพี่งูเล่นซะงั้น
ไงล่ะ เลยโดนงูจิ้มคืนชุดใหญ่เลย :m25: :m25:
อ้อ ไว้อาลัยให้ยายทีน่า 2 วิ :z2:
ลักกี้อินเลิฟ อันลักกี้อินเกมส์>>>เกม
หมอให้งดใส่คอนแท็คเลนส์>>>แทค
ที่คนอื่นเห็นว่าเป็นสีแปลกๆก็เพราะปกติผมใส่คอนแท็กเลนส์สี
แต่ต่างจากผู้จัดการโคตรเผด็จการณ์แบบฝิ่นนะ>>>การ
ผมอาจงี่เง้าในบ้างเรื่อง>>>เง่า บาง
เผื่อบางทีผมอาจจะหึงหรือห่วงขึ้นมาบ้าง>>>หวง?
และผมก็ไม่ลังเลเลยที่จะก้าวขึ้นคร่อมรถมอไซน์คันใหญ่ของมัน>>>ไซค์
กดรั่วๆเพราะเหมือนลิฟต์มันจะปิดไม่ทันใจ>>>รัว
คำว่าย่ำแย่มันออกจะน้อยไปสักนึด>>>นิด
เสียงดังยิ่งกว่าคำรามเสียอีก เล่นเอาผมใจแป๋ว >>>แป้ว
เสียงตะหวาดคำรามเบาลงไปแล้ว>>>ตวาด
แผ่นอกกว้าง เปลื่อยเปล่ากระเพื่อมไหว>>>เปลือย
ดีกว่าที่จิตนาการไปเองเยอะ>>>จินตนาการ
แรงโถมที่ใส่เข้ามาทำโซฟาที่ผมพิงอยู่ลั่นเอี้ยดอ้าด>>>เอี๊ยดอ๊าด
เมื่อแรงอารมณ์มันยิ่งครุหนัก>>>คุ
-
แหม่.... ลูกหัวปีท้ายปีแน่ๆ 555+
-
เอิ่ม. . . ไอเดียร์ ตอนแรกนายกลัวงูมากไม่ใช่เรอะ
ไหงตอนนี้ไม่หวั่นแม้งูกำลังคลั่งล่ะ
แต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าถ้าอยากให้งูเชื่อง เคลิ้ม หายจากอาการหงุดหงิดงุ่นง่านต้องเขี่ยหางเล่น!!!
แล้วพ่องูไปทำอะไรมาละเนี่ยถึงหงุดหงิดเข้าขั้น ทำเอาไอเดียร์เดี้ยงได้ขนาดนี้
-
ชอบตอนเขี่ยหางงูจริงๆ
กร๊ากกกกก
-
คู่นี้เขาร้อนแรงจริงๆ
ไม่ได้ใส่ถุงยางก็ไม่เห็นเป็นไร พ่องูทำก็ให้พ่องูรับผิดชอบสิ :z1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: ฟ้าเหลืองกันเลยทีเดียว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้งูสงบต้้องเขี่ยหางงูเล่นสินะ... :a5:
-
อืม อ่านๆไปเดียร์ไม่ต้องเลือกใครก็ได้นะ เหมาหมด 5555 :z2: :z2: :z2:
-
แอลกับไอเดยร์นี่มันเข้ากันจริง ๆ
ร้อนแรงกันทั้งคู่ :laugh:
-
ตายสนิท :pighaun:
-
เคมีเข้ากันดีนะ สัตว์ประหลาดสองตัวเนี้ย o13
-
:m25:
-
ผูกเรื่องไ้ด้สนุกมากเลย โอ๊ยชอบ ขอไล่อ่านก่อน
เก่งมากเลยอ่า ซับซ้อนดีจัง
-
จู่ ๆ ก็คิดถึงคู่นี้ขึ้นมา :กอด1:
(ปล. ไม่ได้เม้นท์ทวงนะคะ แค่แวะเข้ามาทัก ภัทรกับเอล เท่านั้น)
-
กาลกีรตี บทที่ 62
# ติดเชื้อ
...อารมณ์ แปลกๆมันคุกรุ่น แล้วเจือจาง ...
โถมมาเป็นระลอกคลื่นแล้วก็เลือนหาย... ท่อนขาเปลือยเปล่าเกี่ยวกระหวัดกับลำตัวยาวเสียดสีไปกับผิวเกล็ดวาวเลื่อมสีทอง บดเบียดผิวเนื้อกับลอนเกล็ดแล้วกอดแน่น ....
กลิ่นหอมอวนฟุ้งกระจาย ...
จนอเล็กซ์อดไม่ได้ที่จะกอดดึงร่างในวงแขนมากระชับแน่น ริมฝีปากหนาไล้เลื้อยลงไปที่ไหล่ลาด กลิ่นหอมที่เหมือนจะดึงสติให้ยิ่งจมดิ่ง ... โคนหางใหญ่เกี่ยวตวัดร่างนั้นไว้เหมือนในความฝัน รัดแน่นเหมือนจะกลืนกินอย่างลุ่มหลง ...
.
.
.
แล้วมันก็ค่อยๆเปลี่ยนไปทีละน้อย ....
.
.
.
...เกล็ดสีเงินวาว ค่อยๆไล่ซ้อนชั้นจากท่อนขาเนียน ลงไปจรดปลายเท้า
เสียงครางในลำคอแผ่วเบาแต่กรุ่นไปด้วยอารมณ์ ยิ่งอเล็กซ์ รัดแน่น อีกร่างยิ่งเกี่ยวกระหวัดและรัดตอบกลับมารุนแรงไม่แพ้กัน ...แรงรัดมันยิ่งเพิ่มความกระสันอยาก จนทำให้ อเล็กซ์ ต้องปรือเปลือกตาขึ้นมองเจ้าของสัมผัส...
สีเงินวาวสะท้อนเข้ามาในดวงตามรกต...
.
.
.
สีเงิน...มันไม่ใช่แววตาของภัทรที่จ้องมา แต่มันเป็นผิวเกล็ดสีเงินของท่อนล่างที่กลายเป็นโคนหางลากยาว แล้วเกี่ยวกระหวัดรัดไล่กับปลายหางสีทองของอเล็กซ์ ..สัมผัสที่เหมือนการลอกเลียนแบบ ...
.
.
.
หัวใจ อเล็กซ์ กระตุกวาบเหมือนหยุดเต้น ...
.
.
.
แววตาสีมรกต ได้แต่จดจ้องภาพเบื้องหน้า ...
แล้วลากสายตา ไล่ลงมาตั้งแต่ผ้าม่านผืนหนาที่ตวัดคลุมช่วงเอว ผิวเนียน สีนวล ประกอบกับเครื่องหน้าไร้การตกแต่ง มาร์คปิดตายังปิดคาดอยู่ที่ตาขวา เส้นผมยาว ขมวดรัดแล้วปักไว้ด้วยปิ่นสีทอง จมูกรั้น ซุกเข้ากับแผ่นอก จนลมหายใจอุ่นระอุแผ่วผ่าว ยามร่างนั้นสูดและผ่อนลมหายใจ ท่อนแขนข้างหนึ่งของอเล็กซ์ถูกยึดไปเกี่ยวกอด ปลายโคนหาง ขดรัดและรั้งแน่น เกี่ยวกระหวัดสลับเป็นลายเลื่อมสีทอง และเงิน ...
..
เหมือนยังจมดิ่งอยู่ในห้วง นิทรา ปลายหางเกล็ดสีเงินแกว่งไกวช้าๆ...
.
.
.
อเล็กซ์คลายแรงรัดที่โคนหางออก....พาให้ อีกร่างคลายแรงรัดนั้นเช่นกัน ปลายนิ้วแกร่ง ลองสัมผัสแล้วลากไล่ลูบผิวเกล็ดสีเงิน ...มันเย็นวาบไม่ต่างกัน ....
ลูบวนบนผิวเกล็ด ลูบลากแล้วยิ้มอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ...ความสุขใจมันเหมือน ล้นทะลักเอ่อ ..
.
.
.
เสียงครางในลำคอของคนที่ซุกอยู่บนแผ่นอกดังออกมา อย่างไม่สบอารมณ์ ผิวเกล็ดเคลื่อนไหวเหมือนหดหนี ...พอปลายนิ้วอเล็กซ์ ไล้ตามไปอีกครั้ง ขดหางสีเงินวาวก็ฟาดโครมเข้ากับพนักโซฟา เต็มแรง!!!
.
.
.
เหมือนกับมองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงากลับด้าน ...
.
.
.
ภัทร เหมือนลอกเลียนอเล็กซ์มาทุกอย่าง ....แม้แต่อารมณ์ร้อนยามไม่รู้สึกตัว...
ไม่สิ เหมือนจะเป็นเสียยิ่งกว่า ด้วยซ้ำ!!!!
***
...
นรก!!!
ตั้งแต่ตื่นขึ้นมา ไอเดียร์ วิ่งเข้าห้องน้ำแล้วเข้าห้องน้ำอีก ทรมานกับสภาพของร่างกายทั้งไอทั้งสำรอก...
รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว จนน่ารำคาญ อากาศรอบข้างมันจะร้อนก็ไม่ร้อน จะหนาวก็ไม่หนาว หัวปวดหนึบ ปวดจนเลือดใสๆไหลจากจมูกลงไปปนกับเมือกเหลวที่ร่างกายขับออกมาจากการระคายเคือง ....
เกลียดตัวเอง... แม่งงงงงงงงงง!! ตาก็ยังไม่หาย ไหนจะต้องมาพ่วงกับอากาศแปลกๆนี้อีก เกลียดตอนร่างกายอ่อนแอเมื่อสิ่งที่คิดว่าเป็นโรคภูมิแพ้มันยิ่งหนักขึ้นๆ ทั้งโกรธทั้งโมโห แต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้ เมื่อเริ่มที่จะไอและต้องสำรอกเมือกใสในลำคอออกมา...แค่หอบหายใจตอนนี้ยังย่ำแย่ เหมือนกับว่า แค่ปล่อยไว้เฉยๆ เมือกในลำคอมันก็เหมือนจะทะลักออกมาไม่หยุด
...โกรธตัวเองจนพาลไปถึงเจ้าของห้อง !! อเล็กซ์ หายหัวไปไหนไม่รู้ ตื่นมาก็อยู่ที่คอนโดอเล็กซ์แล้ว อยู่คนเดียวตามลำพังโดยไม่เห็นเงาหัวเจ้าของห้องสักนิด คิดแล้วแม่งมันน่าโมโห!!
ปลายนิ้วกำเกร็งแน่นจนปลายเล็บกดจิกเข้าผิวเนื้อ สำรอกไอจนรำคาญตัวเอง เกินทน ไอเดียร์ ล้างมือที่เลอะเมือกลื่นแบบลวกๆแล้วล้วงหยิบ มือถือเครื่องเล็กที่ฝิ่นยัดใส่มือมาตั้งแต่ตอนนั่งซ้อนอยู่บนมอเตอร์ไซค์ กดเบอร์ของฝิ่นที่เหมือนฝังอยู่ในหัวแล้วกดโทรออก...
“อยู่...คอนโดเอล...”
เค้นเสียงใส่เครื่องได้แค่นั้นก่อนจะสำลักไอแล้วสำรอกเมือกใสๆออกมาอีกครั้ง…
***
..
เสียงกริ่งหน้าประตูกดรัว เรียกสติไอเดียร์ที่กำลังกอดโถชักโครกไว้แน่นขึ้นมาได้แบบอัตโนมัติ แต่แค่ยันตัวจะลุกขึ้น เมือกใสมันก็ล้นทะลักออกมาจากลำคออีกแล้วจนต้องสำรอกออก... พัฒนาได้อีกขั้น ตอนนี้ไอเดียร์สามารถเก็บเสียงสำรอกเมือกได้แล้ว ไอเดียร์ไม่เรียกสิ่งที่ตัวเองทำว่า อ้วก เพราะแต่ละครั้งมันไม่ได้ โอ้กอ้าก เหมือนคนอ้วกหรือคนแพ้ท้อง แต่มันเป็นการขย้อน แล้วเกลี่ยสิ่งที่อยู่ในลำคอออกโดย ไม่เกิดเสียง....
...อาการ...
เหมือนงูตอนขย้อนคายเหยื่อออกมา .....
.
.
.
…เสียงกริ่งยังคงดังไม่หยุด ..
ไอเดียร์ปาดทั้งเมือกทั้งน้ำลายแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งรีบไปเปิดประตู...
จู่ๆอากาศมันก็หนาววาบ ... สติหายไปแค่นั้นเมื่อร่างทั้งร่างทิ้งตัวลงบนพื้นพรม....
.
.
.
-
ภัทรติดเชื้อจากอเล็กซ์กลายเป็นงู :a5:แล้วพลำในร่างภัทรจะทำอะไรอีกรึเปล่า
-
:sad4:ค้างง่ะ ตามมาติดเรื่องนี้ด้วยคนน้าาาาาาาาาาา :impress2: :-[ :o8:
เราแอบชอบราม 5555555 ตื่นเต้นมากอ่ะตอนนี้ งูฟาดงู :haun4:
-
หนุกแน่นนน :oo1: :oo1: :haun4: :pighaun:
-
เกิดอะไรกับไอเดียร์ หรือว่าจะลอกคราบบบบบบบบบ
-
เออะ! ไอเดียร์ ไม่ใช่กินเอลเข้าไปแล้วนะ!! (โดนโบก)
แหมมมมม พ่อเจ้าประคุณ พ่อคนเสน่ห์แรง พ่อคนหล่อเลือกได้ อย่าให้โดนเอลทิ้งละกันนะ ชิ ชะ เชอะๆๆๆ
ส่วนน้องจี ..................................ขอยืนไว้อาลัยสองวิ สู้ๆนะน้องจี!
คิดถึงคุณราม คุณรามก็มา แต่มาแวบเดียวไอเดียร์ก็ดอดมาหาพี่งูซะแล้ว -*-
รอตอนหน้าจ้า
-
เลื้อยสยอง!! กลายเป็นงูไปซะแล้ว
-
ไอเดียร์กลายเป็นงูหราเนี้ย แล้วจะเป็นงัยต่ออะ
-
กาลกีรตี บทที่ 63 สปอยยยยยยย
...
"อเล็กซ์...ถ้าเลือดนายเป็นเลือดของพระเจ้า...ตัวอย่างเลือดทิวป์นี้.....ก็เป็นของซาตาน...พระเจ้า...ไม่ควรช่วยเหลือซาตาน..อเล็กซ์..."
ดอน...เงยหน้าออกจากเอกสารทางการแพทย์ แล้วเอ่ยปราม ... เจ้าของสายเลือดบริสุทธิ์ที่ตอนนี้ยังไม่หยุดยิ้มกว้างกับผลตรวจของทิวป์เลือดที่ได้มาจากภัทร ....
.
.
.
ผลเลือดที่ยืนยันว่า การติดเชื้อ...เป็นไปอย่างสมบูรณ์....
***
"...ถ้าทำได้...ฉันอยากฆ่าเด็กนั่นทิ้ง....แอนตี้ที่โดนทำให้เป็นพวกติดเชื้อ....ในทางทฤษฎี ...ผลเลือดต้องเป็นกลางถ้าติดเชื้อ....แต่นี้ไม่ใช่.... เด็กที่ชื่อภัทร ....กำลังกลายเป็นตัวเชื้อ....เซลล์ในเลือดกำลังลอกเลียนเซลล์บริสุทธิ์...ไม่ใช่เลือดของพวกพันธุ์แท้ ....ลักษณะเลือดแบบนี้...มันไม่ใช่แม้แต่เลือดของมนุษย์....คุณสมบัติเลือดแบบนี้.....มันคุณสมบัติของพวก.... ปรสิต...."
"เด็กนั่น ....เป็นตัวอะไรกันแน่!!??"
-
นั่นสิ ภัทรเป็นตัวอะไรกันแน่
แล้วใครจะเป็นคนช่วยภัทรได้ จะใช่เอลรึเปล่า
-
เป็นปรสิต (พูดซะภัทรเสียเลย)
กลับมาอีกครั้งพร้อมกับปมใหม่ว่า...
ภัทรติดเชื้อจาเอลจนกลายเป็นแม่งูหรือจะลอกคราบเป็นงูกันนะ (เพราะได้ยินแว่วๆ มาว่าพลำไม่ได้ลอกคราบได้แค่ตะขาบอย่างเดียวแต่สามารถเป็นสัตว์ชนิดอื่นก็ได้)
ชอบพี่รามอ่ะ เวลาภัทรอยู่กับพี่รามเหมือนกับเด็กน้อยขี้อ้อนเลย ชอบภัทรแบบนี้ ส่วนเวลาอยู่กับเอลนี่ช่างร้อนแรงเหลือเกิ๊นนน
-
โอวววว เกิดอะไรขึ้น กลายเป็นหางทองกะหางเงินฟาดกันโครมครามๆ
แล้วสปอยนั่นมันอะร้ายยยยย
ติดเชื้อแล้วกลายพันธุ์/พัฒนาเกินเซลล์ต้นกำเนิด/...... o21 o21
จมูกรั้น ชุกเข้ากับแผ่นอก>>>ซุก
ปลายโค่นหาง ขดรัดและรั้งแน่น>>>โคน
ตาก็ยังไม่หาย ไหนจะต้องมาพวงกับอากาศแปลกๆนี้อีก>>>พ่วง?
มือถือเครื่องเล็กที่ฝิ่นยัดใส่มือมาตั้งแต่ตอนนั่งซ้อนอยู่บนมอเตอร์ไซน์ >>>ไซค์
เพราะแต่ละครั้งมันไม่ได้ โอ้กอาก >>>อ้าก
เหมือนงูตอนขย้อยคายเหยื่อออกมา>>>ขย้อน
-
โอ้ว ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน แต่เป็นอะไรก็ได้ ที่จะทำให้มีโอกาสเลือกแนวทางชีวิตตัวเองนะจ๊ะ แต่เป็นปรสิตฟังแล้วเสียเลย
ว่าแต่ เป็นต้นไม้ได้มะ? (เริ้มแหวกแนวไปไหม)
-
อ่านแล้วจะเป็นลม เป็นคนธรรมดาเถอะค่ะ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน
-
จะมาแว้วว :m1:
ขอบคุณค่ะ
-
งูคู่สู้สิบทิศ เอิ๊กซ์!
นักวิทย์ตกใจกลัว แต่เอลเป็นปลื้ม เหอๆๆ
-
ปรสิต ในร่างคน? มันเป็นยังไงกันนิ
น่าติดตามๆ ดีใจที่มีตอนใหม่แล้ววว
-
อร๊ายยยยยย เค้าอยากอ่านต่อแล้ว :z3: :z3: อยากรู้ว่าภัทรกลายพันธุ์แล้วอันตรายยังไง
-
เดียร์ดูจะทรมาน :sad4:
งวดนี้เดียร์ไม่ขอเป็นตะขาบแล้ว เป็นงูดีกว่าอยู่กับพ่อเอล :o8:
-
เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นท่าจะจริง
เคยเกลียดกลัวงูมากจนได้งูยักษ์มา 1 ตัว
แล้วตอนนี้ก็กำลังจะกลายเป็นงูไปแล้ว
นายเอลดูจะดีใจมากเลยนะที่เปลี่ยนไอเดียร์มาเป็นสายพันธุ์เดียวกันได้
แล้วถ้าพี่รามรู้จะเกิดอะไรขึ้นไหมนะ
ปล. ไอ้ปลายโคนหางนี่มันคือส่วนไหนละเนี่ย
-
กาลกีรตี บทที่ 63 Who are you?
...
ขาวโพลนไปหมด...
เมื่อเปลวไฟสุดท้ายมอดดับลง ....ทิ้งไว้แค่กลิ่นควันไฟ....แลเสียงร่ายมหาเวทย์บูชา....
.
.
.
ปีกสีขาว ขยับราวกับกลีบดอกไม้โดนลม ... ผีเสื้อสีขาวนับแสน...โบกปีกหยอกสายลมแล้วโผขึ้นฟากฟ้า ....กลีบปีกบางรวมกันดั่งเป็นสะพาน.....สูงขึ้นไปแล้วพลันร่วงกราวลงเป็นเม็ดฝนอันพร่างพรม เม็ดศุภะอันงดงาม กลิ้งลงเหวลึกแสนมืดมน ...ราวส่งซากร่างลงสู่นิรยะแดน.....
คำสาปส่งทั้งนครา ...ดั่งเจ้าแห่งปีก ได้ลั่นวาจา...
'หากภัทระจักต้องเหน็บหนาวในธารเหวแห่งนิลกาฬ ไฟแห่งข้า...ก็จักฝังชลวะเทฯ ทั้งแดนไว้ในเปลวเพลิง !!! '
.
.
.
***
...
" Il positivo perfetto [The perfect positive] "
เสียงของอเล็กซ์ โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ...
ทำเอาคนสามสี่คนที่อยู่ในห้องกว้างที่เปลี่ยนจากห้องประชุมเป็นห้องแลปขนาดย่อม หันมามองกันเป็นตาเดียว ...
"อเล็กซ์...ถ้าเลือดนายเป็นเลือดของพระเจ้า...ตัวอย่างเลือดทิวป์นี้.....ก็เป็นของซาตาน...พระเจ้า...ไม่ควรช่วยเหลือซาตาน..อเล็กซ์..."
ดอน...เงยหน้าออกจากเอกสารทางการแพทย์ แล้วเอ่ยปรามเจ้าของสายเลือดบริสุทธิ์ ที่ตอนนี้ยังไม่หยุดยิ้มกว้างกับผลตรวจของทิวป์เลือดที่ได้มาจากภัทร ....
.
.
.
ผลเลือดที่ยืนยันว่า การติดเชื้อ...เป็นไปอย่างสมบูรณ์....
***
....
ในห้องแลป..กาแฟดำรสเข้มถูกชงแล้วแจกจ่าย ดอน ทิ้งตัวนั่งลงไปกับโซฟา แผ่นหลังเอนพิงโซฟาแล้วสูดหายใจยาว อเล็กซ์กลับไปแล้วพร้อมรอยยิ้มที่ปิดไม่มิด ....คงกลับไปหาเจ้าของเลือดนั่น ...
.
.
.
"จะปล่อยไว้แบบนี้หรือดอน? ตัวอย่างเลือดนั่นแปลกเกินไป... "
หนึ่งในคนที่อยู่ในห้องเปิดแมสหน้ากากออกถามแล้วค่อยๆจิบกาแฟร้อนลงคอ...
"...ถ้าทำได้...ฉันอยากฆ่าเด็กนั่นทิ้ง....แอนตี้ที่โดนทำให้เป็นพวกติดเชื้อ....ในทางทฤษฎี ...ผลเลือดต้องเป็นกลางถ้าติดเชื้อ....แต่นี้ไม่ใช่.... เด็กที่ชื่อภัทร ....กำลังกลายเป็นตัวเชื้อ....เซลล์ในเลือดกำลังลอกเลียนเซลล์บริสุทธิ์...ไม่ใช่เลือดของพวกพันธุ์แท้ ....ลักษณะเลือดแบบนี้...มันไม่ใช่แม้แต่เลือดของมนุษย์....คุณสมบัติเลือดแบบนี้.....มันคุณสมบัติของพวก.... ปรสิต...."
"...แน่ใจหรือว่าเลือดนั่นเป็นของมนุษย์...นายเคยเห็นเจ้าของเลือดหรือดอน?"
รูปถ่ายที่อยู่ในซองสีน้ำตาลใหญ่ถูกล้วงออกมาแล้วโยนลงกลางโต๊ะ...ภาพถ่ายของภัทร พร้อมข้อมูลส่วนตัว ทั้งหมด...ข้อมูลที่ทำเอาหนึ่งในกลุ่มคนที่หยิบรูปเหล่านั้นไปดูถึงกับเอ่ยออกมาลอยๆ...
"เด็กนั่น ....เป็นตัวอะไรกันแน่!!??"
***
...
ท่อนหางใหญ่ แกว่งส่าย แล้วฟาดโครมลงบนแผ่นอกกว้าง ...
แรงฟาดแรงจนอัดร่างนั้นติดไปกับผนังห้อง เสียงขู่คำรามฟ่อ มาพร้อมๆกับแรงรัด ดวงตาสีเงินสว่างวาวแล้วหรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วแผ่นหลังฝิ่นก็ถูกอัดกระแทกกับผนังห้องอีกครั้งเมื่อร่างโดนโยนขึ้นสูงแล้วถูกฟาดลงมาด้วยท่อนหาง !!
ร่างช้ำ ขืนตัวลุกแล้วกางปีกหลบออกทันก่อนที่จะโดน ไอเดียร์ ฟาดหางใส่อีกรอบ ... ฝิ่นกัดฟันกรอด มองสำรวจสภาพห้องที่เสียหาย รวมทั้งมองไอเดียร์ที่กำลังแยกเขี้ยวขู่ฟ่อ ...
เหมือนสัตว์ในเทพนิยาย ร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าเป็นมนุษย์แสนงามส่วนท่อนล่างตั้งแต่สะโพกลงไปเป็นผิวเกล็ดสีเงินไล่ชั้นซ้อนกันเหมือนอัญมณีที่จิตกรบรรจงสร้าง...งาม... งดงามจนน่าหลงใหล...
แต่อันตรายถึงชีวิต!!
...ฝิ่นว่า...ตอนเป็น ตะบองพลำว่าแย่แล้วนะ ตอนนี้กลายเป็นพวกนาคา กลับแย่ยิ่งกว่า !!!
ร่างกายที่กลายสภาพแบบครึ่งๆกลางๆ ไม่รู้ว่าไอ้บ้าอเล็กซ์นั่นมันคิดยังไงถึงได้ปล่อยไอเดียร์ไว้คนเดียวแบบนี้ ... แบบที่ว่าถ้าใครเสือกโผล่เข้ามา ไอเดียร์มันคงฆ่าทิ้งแบบบี้มดเล่น!!
.
.
.
ฝิ่นสูดหายใจยาว แล้วประมวลเหตุการณ์ ..ใจอยากตะโกนเรียกให้ ไอเดียร์ ให้มีสติ แต่หลังจากคำนวณดูแล้ว ก็ต้องปิดปากแน่น ขืนไอ้แสบมีสติขึ้นมาตอนนี้ เขาจะอธิบายกับมันถึงสภาพที่ไอเดียร์มันเป็นตอนนี้ได้ยังไง ? จะบอกว่ามันกำลังฝันไปหรือคิดไปเองเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมางั้นหรือ???
สภาพแบบนี้มันคงจะเชื่ออยู่หรอก!!!
.
.
.
เพื่อนโคตรสนิทอย่างฝิ่น ทำอะไรไม่ได้..นอกจากพึ่งตัวช่วย ....อเล็กซ์ไม่ใช่ตัวเลือก...เพราะไอ้บ้านั่นมันทำให้ไอเดียร์เป็นแบบนี้ ...คงมีแค่คนๆเดียวล่ะ ที่จะกำราบพวก นาคาได้...
"...คุณราม...ผมรู้ที่อยู่ ไอเดียร์แล้ว...ครับ..ต้องการความช่วยเหลืออย่างด่วนเลยครับ"
ฝิ่นกรอกเสียงไปยังปลายสายแล้วนิ่งรอฟัง...คำตอบจากฝั่งตรงข้ามเป็นไปในแนวทางที่ดี ...แต่สิ่งที่ต้องตามแก้ไขสถานการณ์ต่อจากนี้จนถึงเวลาที่คุณรามจะมานะสิ ....
"เหวอ!!"
อีกครั้งที่หางของไอเดียร์เกี่ยวกระชากขา ฝิ่นลงไปฟาดกับพื้นห้อง ...ยังไม่ทันกะพริบตา แรงรัดก็โถมเข้ามาแน่น....ใบหน้าหวานปนโครงหน้าคม อยู่ใกล้แค่คั่นด้วยลมหายใจ ปลายลิ้นร้อนๆ ลากเลียที่แก้มฝิ่น แล้วแนบริมฝีปากบดกับเขี้ยวคมที่โผล่ยื่นออกมา ...ช่วงกลางลำตัวที่เลื่อมไปด้วยเกล็ดวาวเบียดกระชับจนฝิ่นต้องกัดฟันข่มอารมณ์ ...ปีกกว้างของฝิ่นโดนรัดจนลั่นกร็อบ..เจ็บปวดดีเสียจนต้องหุบปีกนั้นเก็บเข้าใต้แผ่นหลังตามเดิม...
.
.
.
ว่าตัวเองชินแล้วนะกับเสน่ห์แบบร้ายๆของไอเดียร์ แต่พอมาเจอเสน่ห์ดิบๆแบบที่จะ 'กลืนกิน' เข้าไปทั้งตัวแบบนี้ ฝิ่นถึงกับต้องภาวนา ...ภาวนาให้คุณรามรีบมาเร็วๆ ก่อนที่เขาจะทำอะไรตามสันดานที่โดนยั่วแบบร้ายกาจ!!!
.
.
.
นี้เป็นครั้งแรกที่อยากลาออกจากตำแหน่งอารักษ์ และเพื่อนโคตรสนิท!!!
***
...
"สงสัยคงต้องสั่งเฟอร์นิเจอร์ใหม่.."
คาร์โล บอกกับ มาร์โครขำๆก่อน ก้าวเท้าข้ามโซฟาที่ยุบลงไปเป็นแถบ สายตาใต้กรอบแว่นดำ มองสภาพโต๊ะไม้และตู้ที่ตอนนี้เหมือนจะโดนแยกชิ้นส่วน กระจัดกระจาย ..สภาพเหมือนห้องคุณอเล็กซ์ตอนเช้าๆที่ปราม่าไม่ผิด....
สองบอดี้การ์ดสำรวจความเสียหายแล้วถึงได้สงบสติอารมณ์เพื่อรอรับ แรงโกรธที่พอจะเดาได้จากปลายสาย .... สภาพห้องที่แหลกยับ คงไม่ทำให้คุณอเล็กซ์โกรธเท่าเรื่องที่คนในห้องอย่างคุณไอเดียร์ หายไปอย่างไร้ร่องรอยหรอก...
.
.
.
..
"...เป่ายิงฉุบกันไหม ว่าใครจะโทรบอกบอส "
เสียงทุ้มต่ำของสองลูกน้องมาเฟียเอ่ยออกมาแทบพร้อมกัน.....
.
.
.
-
น้อยยยจังงง :z3: :z3:
-
อึ่มหืม สปอยไง้ซะดิบดี ตอนจริงๆมาจำนวนพอพอกะสปอยเลย น้อยเกิ๊นนนนน :z3:
-
กำลังตื่นเต้นกับอิทธิฤทธิ์ของไอเดียร์ มาเจอสองลูกน้องเกี่ยงกัน
เป่ายิงฉุบ... :m20: :m20:
สูงขึ้นไปแล้วพลันร่วงกราวลงเป็นเม็ดฝนอันพรั่งพรม>>>พร่าง
ดวงตาสีเงินสว่างวาวแล้วรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์>>>หรี่
แผ่นหลังอัดฝิ่นกระแทกกับผนังหนังห้องอีกครั้ง
ฝิ่นสูดหายใจยาว แล้วประมวณเหตุการณ์>>>ประมวล
ฝิ่นลงไปฟาดกับพื้นห้อง ...ยังไม่ทันกระพริบตา>>>กะพริบ
ช่วงกลางลำตัวที่เลือมไปด้วยเกล็ด>>>เลื่อม
ส่งสัยคงต้องสั่งเฟอร์นิเจอร์ใหม่>>>สง
สองบอร์ดี้การ์ด สำรวจความเสียหาย>>>บอดี้การ์ด
-
ทำไมภัทรกลายร่างเป็นงู โอ้ม่ายยยยย แล้วอย่างงี้ภัทรจะกลับร่างเดิมได้มั๊ย
เค้าอยากอ่านต่อแล้ว :z3: :z3:
-
เละ!
ใช่สิ ก็ศุภะมันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาซากสิ่งไม่มีชีวิตนี่
คราวนี้ฝิ่นเลยจัดการให้เนียนไม่ได้เหมือนเคย
แล้วพี่รามใช้วิธีไหนกำหราบเจ้าตัวทำลายข้าวของกันนะ
มารอดูกันดีกว่าว่าพอเอลกลับมาแล้วจะมีเละรอบสองไหม หุหุ
-
น่าสงสารฝิ่น โดยหลายงานแล้ว เหอๆ
-
ตัวประหลาดของเหล่าตัวประหลาดอีกที เหอๆๆ
รู้สึกฝิ่นจะเอียงๆไปทางคุณรามอ๊ะป่าว^^
-
ชาตินี้ฝิ่นมีปีกด้วย o22
จูบกันด้วยอ้ะ :-[
-
ฝิ่นมีปีกด้วยอ่า!! คึคึ
-
ชอบลูกน้องสองคนนี่จัง ตั้งแต่ตอนเจอไอเดียร์เดินผ่านแล้วจำไม่ได้ทีนึงแล้ว... แอ๊บรั่วมาเป็นระยะ ไม่รู้ว่ากลัวนายกันจริงๆรึเปล่า
-
55555 รู้สึกบอดี้การ์ดจะเกรียนนะ มีเป่ายิ้งฉุบกันด้วยอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ต้องเกียงกันก้อได้มัง
เพราะจะโดนทั้งคู่
:laugh:
-
อเล็กซ์เจ้าเล่ห์มาก เล่นพี่รามเผลอทำให้ไอเดียร์กลายเป็นพวกตนก่อนเลย
พี่รามสู้ๆ อย่ายอมแพ้เอมไอเดียร์กลับมาเป็นปกติให้ได้
-
เอางัยดีล่ะ ให้ท่อนบนเป็นครุฑแล้วท่อนล่างเป็นนาคไหวมั๊ยอ่ะ แบ่งให้เท่า ๆ กัน
แล้วบอร์ดี้การ์ดสองคนยังจะมาเป่ายิงฉุบเอาฮากันอีกนะ
-
กาลกีรตี บทที่ 64-สปอยยยยยยยยยย [แถมตอนพิเศษมั๊กๆ – เรื่องของคนข้างๆ]
…
หุบยิ้มไม่ได้...
.
.
...นี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่อเล็กซ์ เป็นแบบนี้ ....
ครั้งแรกอาการแบบนี้เป็นตอนที่เจอ ภัทร...เจอ... แล้วมีอะไรกัน...ครั้งแรก ...
ส่วนครั้งที่สองนี้อาการ เริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อเช้า...ตอนที่ตื่นนอนแล้วเห็น ร่างข้างๆ กลายเป็นอย่างที่คิด...
.
.
.
ไม่สิ...
.
.
.
มันยิ่งกว่าที่คิด ...
สวย...กว่าที่เคยคิด...งดงาม...กว่าที่เคยคิด...
.
.
.
ถึงจะอารมณ์ร้ายไปบ้างก็เถอะ...แต่ก็นะ....อเล็กซ์ ไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นอยู่แล้ว เพราะเรื่องอื่นๆมันกลบเสียมิด ...อย่างเรื่องของ... 'รสชาติ'
รสของ..เลือด...มันหวานกว่าที่เคยรู้สึก...
รสชาติละมุนยังกรุ่นซ่านอยู่ปลายลิ้น... ความจริงแทบไม่อยากคายเลือดหวานใส่หลอดทิวป์ ไม่อยากแม้แต่จะละสายตาออกจากร่างนั้น ...ไม่อยากห่าง..ไม่อยากอยู่ไกลกันแม้แต่วินาที ..
แต่จะทำไงได้ บางทีผลแห่งความสำเร็จ มันก็ต้องการการรับรู้ การ ‘ทำ’ ให้ 'แอนตี้ฯ' กลายเป็น 'พันธุ์แท้' ได้บางทีมันก็ต้องป่าวประกาศ…หรือไม่จริง??
...
“May I help you?”
เสียงพนักงานขายแทรกเข้ามาในห้วงความคิด อเล็กซ์ หันไปตามเสียงแล้วหุบยิ้ม จริงสิ.. เสียเวลามามากพอดูแล้ว...ทั้งๆที่อยากจะตรงกลับคอนโดใจจะขาด แต่อเล็กซ์กลับเลือกที่จะแวะเลือกของพิเศษ... ตอนนี้เรื่องของ ภัทร อเล็กซ์ยังคงวางใจ ...ไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ส่งคาร์โล กับมาร์โคร ไปดูแลก่อนล่วงหน้า ... ค่อยพอวางใจได้บ้าง อเล็กซ์ ถึงหันไปมองสายหนังที่แขวนเรียงกัน แล้วไล่สายตาดูอย่างพิจารณา ...
"ปลอกคอหนัง แบบนี้ไม่บาดผิวใช่ไหม?"
ภาษาไทยสำเนียงแปร่งเอ่ยถามพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปม อเล็กซ์มองแล้วชั่งใจ อยากรู้รายละเอียดของของที่ได้มากกว่านี้ ...อยากได้สิ่งที่ดีที่สุด และเหมาะสมที่สุด ...
"ปลอกคอที่โชว์นี้หนังแท้ค่ะ เหนียวแต่นิ่ม แล้วก็ทนต่อแรงดึงอย่างที่ต้องการค่ะ ถ้าเทียบแล้วสามารถใช้ล่าม เสือหรือสุนัขระดับ มาสทิฟฟ์ ได้ค่ะ "
เมื่อลูกค้าถามมาเป็นภาษาไทย พนักงานขายจึงเลือกที่จะใช้ภาษาไทยสนทนาเสนอสินค้าสำหรับลูกค้าพิเศษ ...
มีการนัดล่วงหน้าแบบฉุกละหุกแล้ว สำหรับลูกค้าหนุ่มหล่อท่านนี้ เมื่อของที่สั่งทำ มีคำสั่งซื้อตรงแค่ครึ่งวันแล้วโหลดส่งใต้เครื่องส่งตรงมาจาก อิตาลี่ เพื่อให้ลูกค้าเลือก... มันไม่ใช่ จิวเวอร์รี่ หรือเครื่องทองเข้าชุดแบบที่ทางร้านเคยทำแต่กลับเป็น ปลอกคอหนัง...ที่มีโซ่เงินแท้เส้นหนาเชื่อมติดกันเป็นเหมือนโซ่ที่ใช้ล่ามสัตว์เลี้ยง...
พนักงานขายไม่แปลกใจเท่าไหร่นักสำหรับพวกคนรวย...ที่อาจจะทุ่มสุดตัวเพื่อสัตว์เลี้ยงสุดหรู สุนัขราคาเป็นล้านระดับมาสทิฟฟ์...เสือ หรืออาจไม่เว้นแม้แต่ สิงโต ... พาให้อดสงสัยไม่ได้ หนุ่มหล่อแบบร้ายกาจ ในมาดนักธุรกิจสุดเนี้ยบท่านนี้เลี้ยงอะไร? สัตว์ประเภทไหนที่ต้องใช้สายปลอกคอหนังแท้ที่ทนแรงดึงได้ในระดับสูง และสัตว์ประเภทไหนที่สำคัญขนาดต้องใช้เงินบริสุทธิ์ทำเป็นโซ่เส้นหนา ...
อเล็กซ์ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้สัมผัสผิวของปลอกคอหนังที่แขวนรวมกันไว้สามสี่เส้น ก่อนจะปลดปลอกคอเส้นหนึ่งออกมาแล้วส่งให้ พนักงาน...
"เอาทั้งหมด แต่แยกเส้นนี้กับสร้อยเงินที่สั่งทำพิเศษไว้...ใส่กล่องให้ด้วย "
"ขอประทานโทษคะ ..สำหรับสัตว์เลี้ยงพิเศษหรือคะ? ไม่ทราบว่าเป็นเสือ หรือสิงห์โตคะ?"
รอยยิ้มหวานของพนักงานขายถูกส่งให้เพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับลูกค้ากระเป๋าหนัก อเล็กซ์มองปลอกคอหนังที่กำลังถูกวางใส่กล่องพร้อมโซ่เงินเส้นยาวแล้วยิ้มกว้าง...
.
.
.
"..ไม่... นี่ของคนรักผม..."
***
.
.
.
...
แล้วทอร์นาโด ก็ลงรอบสองอย่างไม่ต้องคาดเดา.. คุณอเล็กซ์อาละวาดฟาดหางคำรามก้อง หลังจากกลับมาเจอสถานการณ์จริง ...
คาร์โล กับมาร์โคร ไม่ได้โทรบอกบอส แน่ล่ะเพราะผลการเป่ายิงฉุบมันออกมาเสมอตลอดๆ สองหนุ่มเลยตกลงกันว่า ให้บอสมาเจอสถานการณ์หน้างานเองดีกว่าให้เกิดทอร์นาโดหลายรอบ...
โดนฟาดหัวฟาดหางกันไปพอยับเยิน ก่อนจะโดนบอสไล่ให้ออกไปตามคุณไอเดียร์ที่หายไป ...
.
.
.
สองการ์ดร่างใหญ่ ออกมายืนหน้าตึกแล้วมองหน้ากันนิ่ง ....
เอาไงกันดีล่ะทีนี้ การตามคุณไอเดียร์ แม่งเหมือนงานประจำไปแล้ว คราวที่แล้วก็ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นโดนไล่ให้ไปถึงจันทบุรี แล้วครั้งนี้จะไปไหนดี ??
คาร์โลกับมาร์โคลรู้ดีว่าคุณไอเดียร์ หายตัวไปได้ด้วยหลายสาเหตุ แต่จากการติดตามและการคอยคุ้มกันอยู่ห่างๆ ตลอดเวลาตั้งแต่ที่ได้รับคำสั่ง ...ไม่ว่าคุณไอเดียร์จะอยู่ที่ไหน...
.
.
.
มีแค่คนเดียวที่รู้ที่อยู่ของคุณไอเดียร์... รู้แม้กระทั่งเวลาและสถานที่ที่คุณไอเดียร์ตกอยู่ในอันตราย
.
.
...คนที่รู้ความเป็นอยู่ของคุณไอเดียร์แบบเจาะลึกเข้าขั้น สโตกเกอร์ ...มีแค่คนเดียว
.
.
.
แต่คนที่มี 'ปีก' เขาเรียกกันว่าคนหรือเปล่าวะ???
***ปลากลม
สปอยให้ทำใจก่อน สำหรับตอน 64 เป็นตอนพิเศษ ของบรรดาผู้ช่วยที่มักจะซวยเพราะเจ้านายตลอดๆ สนองนี้ดตัวเองล้วนๆกับ 3P. คู่ของ 2 บอร์ดี้การ์ด หน้ามึนกับอารักษ์หน้าตาย ชดเชยตอนที่ 63 ที่ว่าสั้นเกิน...
.
.
.
-
เดี่ยวให้งูจับกินเลยย :m16: :m16:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โดนสุดๆ
แบบนี้แหละที่เฝ้ารอ
แต่ว่า ตะเองรอบหน้าอย่าลืม GPS ด้วยนะ
-
มาแบบต่อเนื่อง.... o13
เจอสปอยแล้วอยากอ่านต่อไวไว...ไม่คิดว่าคู่หูคู่ฮาจะมีคู่(คี่)กะเค้าด้วย...กรีดร้อง...
-
น่าสนุกจังเลยค่ะ เป็นสัตว์ในเทพนิยายก็ดีนะ แต่ปรสิตไม่เอาาาาาา ....(แอบมีกดดัน)
เหมือนเคยเห็น ตัวอะไรซักอย่างในเรื่องแวน เฮลซิงน้า ที่ท่อนบนเป็นคนแต่มีปีก ท่อนล่างเป็นงู แต่ดันมีเขี้ยวนี่สิ
ไม่รู้ว่าเรียกอะไรเหมือนกัน แต่ไม่ว่ายังไงก็ติดตาม ติดหนึบ เรื่องนี้แล้วค่ะ
ตอนอาละวาด คิดถึงฉากพี่น้องกอร์กอร์นที่ตีกะลูฟี่ที่เกาะสตรีเลยล่ะ (ตกลงตอนนี้ เรามิกซทั้งไทย ฝรั่ง ญี่ปุ่นแล้วนะ)
รอเฉลยดีกวา เดี๋ยวเราจะกู่ไม่กลับ
-
ระวังนะคุณมังคุด 10 มาสทิฟฟ์ อาจจะไม่สู้ 1 ไอเดียร์ ก็ได้นะ
รู้ๆ กันอยู่ว่า ของเค้าแรง!!! :laugh:
อั๊ยยะ บรรดาคนข้างนาย ใครจะเสียสาวกันล่ะนิ :oo1:
อเล็กซ์มองแล้วช่างใจ>>>ชั่ง
และสัตว์ประเภทไหนที่สำคัญขนาดต้องใช้เงินบริสุทธ์ทำเป็นโซ่เส้นหนา>>>บริสุทธิ์
-
หาไอเดียร์ไม่เจอแล้วหาอารักษ์เจอได้ไงละเนี่ย
เราว่าไอเดียร์เค้าแค่เดินดินธรรมดาแบบมึนๆ
แต่อารักษ์น่ะมันบินได้นะ แถมยังผลุบๆโผล่ๆอีกตะหาก
หาอารักษ์นี่น่าจะยากกว่าเห็นๆ
แต่ไอเดียร์แค่ดื้อดิ้นแรงไปนิดเดียว นายเอลเล่นสั่งซื้อปลอกคอเลยเรอะ
หรือตระกูลท่านเค้าเลี้ยงกันอย่างนี้เป็นปกติ
-
เค้าชอบบบบบบ :กอด1: :กอด1: อยากให้ฝิ่นมีคู่มานานแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดด อยากอ่านมากมาย
-
ขอให้ตามเจอคนมีปีกนะ
-
อ่านข้ามสปอย มาดูตรงที่พิเศษ ^^ 3p โอ้หลั่นล่า แอบหวังให้พ่อคนหน้าตายกดนะ 555
ส่วนตอน 49 เนี่ย ท่าทางพี่รามแกจะมีวิธีจัดการ ถึงพาไอเเดียร์ออกไปได้แฮะ (สมน้ำหน้าที่เอลออกไปข้างนอก วะฮะฮะฮ่า! เจ้างูจอมฉวยโอกาส!) แต่ว่าพอไอเดียร์เป็นงี้ คงไปหลั่นล้าหาใครไม่ได้แล้วมั้ง หุหุหุ
ปอลิง ฮาสองบอดี้การ์ดเป่ายิ้งฉุบ เหมือนวัดดวงกันไปตายเลย แต่เหมือนพวกเอ็งจะไม่ทุกข์ร้อนเลยนะ!
-
ไล่อ่านเองแล้วหยุดอ่านไม่ได้ ตอนนี้อ่านไล่มาบทที่ 52 แล้ว...
อยากอ่านเรื่องฝิ่นกับพวกสองเกรียนแล้วดิ...ใครรุกใครรับคาดเดาได้ยาก ...ฝิ่นมันก็แมน ไอ้สองตัวนั้นมันก็มีนายดี หรือฝิ่นจะเป็นราชินีตามไอเดียร์อะ? :laugh:
-
รอตอนพิเศษ
-
กาลกีรตี บทที่ 64 - [เรื่องของคนข้างๆ #1 -3P.]
…
หุบยิ้มไม่ได้...
.
.
...นี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่อเล็กซ์ เป็นแบบนี้ ....
ครั้งแรกอาการแบบนี้เป็นตอนที่เจอ ภัทร...เจอคนในฝัน... แล้วมีอะไรกัน...ครั้งแรก ...
ครั้งแรกที่อเล็กซ์ยิ้มกว้างได้อย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน...
ส่วนครั้งที่สองนี้อาการ เริ่มเป็นตั้งแต่เมื่อเช้า...ตอนที่ตื่นนอนแล้วเห็น ร่างข้างๆ กลายเป็นอย่างที่คิด...
.
.
.
ไม่สิ...
.
.
.
มันยิ่งกว่าที่คิด ...
สวย...กว่าที่เคยคิด...งดงาม...กว่าที่เคยคิด...
.
.
.
ถึงจะอารมณ์ร้ายไปบ้างก็เถอะ...แต่ก็นะ....อเล็กซ์ ไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นอยู่แล้ว เพราะเรื่องอื่นๆมันกลบเสียมิด ...อย่างเรื่องของ... 'รสชาติ'
รสของ..เลือด...มันหวานกว่าที่เคยรู้สึก...
รสชาติละมุนยังกรุ่นซ่านอยู่ปลายลิ้น... ความจริงแทบไม่อยากคายเลือดหวานใส่หลอดทิวป์ ไม่อยากแม้แต่จะละสายตาออกจากร่างนั้น ...ไม่อยากห่าง..ไม่อยากอยู่ไกลกันแม้แต่วินาที ..
แต่จะทำไงได้ บางทีผลแห่งความสำเร็จ มันก็ต้องการการรับรู้ การ ‘ทำ’ ให้ 'แอนตี้ฯ' กลายเป็น 'พันธุ์แท้' ได้บางทีมันก็ต้องป่าวประกาศ…หรือไม่จริง??
...
“May I help you?”
เสียงพนักงานขายแทรกเข้ามาในห้วงความคิด อเล็กซ์ หันไปตามเสียงแล้วหุบยิ้ม จริงสิ.. เสียเวลามามากพอดูแล้ว...ทั้งๆที่อยากจะตรงกลับคอนโดใจจะขาด แต่อเล็กซ์กลับเลือกที่จะแวะเลือกของพิเศษ... ตอนนี้เรื่องของ ภัทร อเล็กซ์ยังคงวางใจ ...ไม่เป็นไร เพราะยังไงก็ส่งคาร์โล กับมาร์โคล ไปดูแลก่อนล่วงหน้า ... ค่อยพอวางใจได้บ้าง อเล็กซ์ ถึงหันไปมองสายหนังที่แขวนเรียงกัน แล้วไล่สายตาดูอย่างพิจารณา ...
"ปลอกคอหนัง แบบนี้ไม่บาดผิวใช่ไหม?"
ภาษาไทยสำเนียงแปร่งเอ่ยถามพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปม อเล็กซ์มองแล้วชั่งใจ อยากรู้รายละเอียดของของที่ได้มากกว่านี้ ...อยากได้สิ่งที่ดีที่สุด และเหมาะสมที่สุด ...
"ปลอกคอที่โชว์นี้หนังแท้ค่ะ เหนียวแต่นิ่ม แล้วก็ทนต่อแรงดึงอย่างที่ต้องการค่ะ ถ้าเทียบแล้วสามารถใช้ล่าม เสือหรือสุนัขระดับ มาสทิฟฟ์ ได้ค่ะ "
เมื่อลูกค้าถามมาเป็นภาษาไทย พนักงานขายจึงเลือกที่จะใช้ภาษาไทยสนทนาเสนอสินค้าสำหรับลูกค้าพิเศษ ...
มีการนัดล่วงหน้าแบบฉุกละหุกแล้ว สำหรับลูกค้าหนุ่มหล่อท่านนี้ เมื่อของที่สั่งทำ มีคำสั่งซื้อตรงแค่ครึ่งวันแล้วโหลดลงใต้เครื่องส่งตรงมาจากอิตาลี่เพื่อให้ลูกค้าเลือก... มันไม่ใช่ จิวเวอร์รี่ หรือเครื่องทองเข้าชุดแบบที่ทางร้านเคยทำแต่กลับเป็น ปลอกคอหนัง...ที่มีโซ่เงินแท้เส้นหนาเชื่อมติดกันเป็นเหมือนโซ่ที่ใช้ล่ามสัตว์เลี้ยง...
พนักงานขายไม่แปลกใจเท่าไหร่นักสำหรับพวกคนรวย...ที่อาจจะทุ่มสุดตัวเพื่อสัตว์เลี้ยงสุดหรู สุนัขราคาเป็นล้านระดับมาสทิฟฟ์...เสือ หรืออาจไม่เว้นแม้แต่ สิงโต ... พาให้อดสงสัยไม่ได้ หนุ่มหล่อแบบร้ายกาจ ในมาดนักธุรกิจสุดเนี้ยบท่านนี้เลี้ยงอะไร? สัตว์ประเภทไหนที่ต้องใช้สายปลอกคอหนังแท้ที่ทนแรงดึงได้ในระดับสูง และสัตว์ประเภทไหนที่สำคัญขนาดต้องใช้เงินบริสุทธิ์ทำเป็นโซ่เส้นหนา ...
อเล็กซ์ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้สัมผัสผิวของปลอกคอหนังที่แขวนรวมกันไว้สามสี่เส้น ก่อนจะปลดปลอกคอเส้นหนึ่งออกมาแล้วส่งให้ พนักงาน...
"เอาทั้งหมด แต่แยกเส้นนี้กับสร้อยเงินที่สั่งทำพิเศษไว้...ใส่กล่องให้ด้วย "
"ขอประทานโทษคะ ..สำหรับสัตว์เลี้ยงพิเศษหรือคะ? ไม่ทราบว่าเป็นเสือ หรือสิงโตคะ?"
รอยยิ้มหวานของพนักงานขายถูกส่งให้เพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับลูกค้ากระเป๋าหนัก อเล็กซ์มองปลอกคอหนังที่กำลังถูกวางใส่กล่องพร้อมโซ่เงินเส้นยาวแล้วยิ้มกว้าง...
.
.
.
"..ไม่... นี่ของคนรักผม..."
***
.
.
.
...เหลื่อมกันไม่กี่นาที ระหว่างที่อเล็กซ์กำลังสาละวนอยู่กับปลอกคอหนังในร้านจิวเวอร์รี่ ...ที่คอนโดฯ ไอเดียร์กำลังเกรี้ยวกราดและคำรามขู่... ในสายตาฝิ่น คุณรามดูตื่นตะลึงไม่น้อยกับสภาพของไอเดียร์ หากแต่รอยยิ้มที่ฉาบไว้บนใบหน้าคม ฝิ่นกลับดูไม่ออกว่ามันเป็นความรู้สึกไหน ?
…
สำหรับไอเดียร์ตอนนี้ จิตใต้สำนึกรู้ดีว่ากริ่งเกรงและครามครัน หากแต่สัญชาตญาณกลับ ขัดขืน และต่อต้าน ...
‘สายพันธุ์..เจ้าแห่งปีก’
...ในตอนแรกฝิ่นยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่า คุณรามจะเอาไอเดียร์ในสภาพครึ่งคนครึ่งงูออกจากคอนโดฯ ยังไง แต่พอมาตอนนี้ข้อสงสัยทั้งหมด...หายลับไป..
ฝิ่น...ถึงกลับเบนหน้าหลบสิ่งที่คุณรามกำลังทำ ...
...
คุณรามกอดยึดตัวไอเดียร์ที่กำลังอาละวาดไว้แน่น ...
ปีกใหญ่สีเพลิงกางปกคุ้มห่อร่างนั้นไว้ดั่งหวงแหน..กรงเล็บคมของอินทรี กรีดฝังที่ท่อนแขนใหญ่ของตนเองแล้วกดลากให้ เกิดแผลลึก ....เลือดสีแดงสดที่ไหลนองถูกคุณรามแนบริมฝีปากดูดซับไว้...แล้วป้อนคายให้..อสรพิษ...
ถ้อยคำของผู้เป็นนาย..แว่วเข้ามาในจิตใต้สำนึก...
'...อย่าให้องค์ราพณ์ทราบความใดเกี่ยวกับลางร้ายแห่งข้า...เพราะหากองค์รู้..องค์จักทรงทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าได้รอด...'
***
...
แล้วทอร์นาโด ก็ลงรอบสองอย่างไม่ต้องคาดเดา.. คุณอเล็กซ์อาละวาดฟาดหางคำรามก้อง หลังจากกลับมาเจอสถานการณ์จริง ...
คาร์โล กับมาร์โคล ไม่ได้โทรบอกบอส แน่ล่ะเพราะผลการเป่ายิงฉุบมันออกมาเสมอตลอดๆ สองหนุ่มเลยตกลงกันว่า ให้บอสมาเจอสถานการณ์หน้างานเองดีกว่าให้เกิดทอร์นาโดแบบไม่รู้จักจบจักสิ้น...
และก็ดูเหมือนจะตัดสินใจไม่ผิดจากที่คาด โดยสรุปคาร์โล กับมาร์โคล โดนฟาดหัวฟาดหางกันไปพอยับเยิน ก่อนจะโดนบอสไล่ให้ออกไปตามคุณไอเดียร์ที่หายไป ...
.
.
.
สองการ์ดร่างใหญ่ ออกมายืนหน้าตึกแล้วมองหน้ากันนิ่ง ....
เอาไงกันดีล่ะทีนี้ การตามคุณไอเดียร์ แม่งเหมือนงานประจำไปแล้ว คราวที่แล้วก็ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นโดนไล่ให้ไปถึงจันทบุรี แล้วครั้งนี้จะไปไหนดี ??
คาร์โลกับมาร์โคลรู้ดีว่าคุณไอเดียร์ หายตัวไปได้ด้วยหลายสาเหตุ แต่จากการติดตามและการคอยคุ้มกันอยู่ห่างๆ ตลอดเวลาตั้งแต่ที่ได้รับคำสั่ง ...ไม่ว่าคุณไอเดียร์จะอยู่ที่ไหน...
.
.
.
มีแค่คนเดียวที่รู้ที่อยู่ของคุณไอเดียร์... รู้แม้กระทั่งเวลาและสถานที่ที่คุณไอเดียร์ตกอยู่ในอันตราย
.
.
...คนที่รู้ความเป็นอยู่ของคุณไอเดียร์แบบเจาะลึกเข้าขั้น สโตกเกอร์ ...มีแค่คนเดียว
.
.
.
แต่คนที่มี 'ปีก' เขาเรียกกันว่าคนหรือเปล่าวะ???
.
.
“โทรตามดิ...”
คาร์โล กระทุ้งศอกใส่ มาร์โคล แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ ...ไม่ต้องถามว่าให้โทรหาใคร ก็คนๆนั้นคนเดียวนั่นล่ะจะใครซะอีกคนคนเดียวที่เป็นสโตกเกอร์ คุณไอเดียร์นั่นล่ะ
“..ตามแล้วจะมางั้นเหรอ? รายนั้นก็ดื้อไม่ต่างจากคุณไอเดียร์เท่าไหร่นักหรอก...”
"ก็ลองโทรดูก่อน เผื่อจะรับสาย ... ถึงจะดื้อไม่ต่างกัน...แต่ก็ดีกว่าอยู่อย่างหนึ่ง....คุณฝิ่นไม่เคยปิดโทรศัพท์ ...หรือไม่จริง?"
"...."
***
.
.
.
...
ลึกลงไปในห้วงเหวแห่งปราณสำนึก...
…กรงเกล็ดสีทองวาว เริ่มขัดซ้อนกันเป็นกำแพงหนา ท่อนแขนเนียนเกร็งกางกรงเล็บยาวยื่นคว้าหาอิสรภาพ แล้วกรีดร้องเมื่อพื้นที่ส่วนตัวกำลังถูกรุกคืบและขังกั้นด้วยโซ่เกล็ดเลื่อม...
ปลายมือเรียว กางกรงเล็บพยายามยื่นหาอิสระอันน้อยนิด... 'พลำ' พยายามขืนตัวดิ้นรนให้พ้นแผ่นเกล็ดที่เรียงร้อยกันเป็นโซ่เส้นเขื่อง พันล่ามยึดตรึงตนเองไว้ทั้งแขนและขา... พันธนาการที่ไม่อาจขัดขืน ร่างปราณ พยายามดิ้นรนต่อต้านสุดแรง หากแต่สุดท้ายกลับไร้เรี่ยวแรงใดๆที่จะขัดขืน เมื่อปีกขนสีเพลิงกลับทับถมแผ่ปกคลุมพื้นที่แห่งอิสรภาพให้ปิดสนิท !!!
...
ไร้เรี่ยวแรงใดๆ จะต่อต้าน... ความสิ้นหวังสั่งให้ปราณกรีดร้องเพรียกชื่อหนึ่งที่โหยหา ...
‘อรชุน!!!’
...เสียงคำรามเรียกเสียดแทงเข้ามาในเสี้ยวหนึ่งของสมอง เสียงที่ไม่มีใครได้ยิน นอกจากอารักษ์ ที่ใช้ปราณเดียวกันกับปราณแห่งพลำที่ถูกล่ามฝังในเกล็ดโซ่ และปิดทับหนทางด้วยขนแห่งอินทรี ... ปราณแฝงเฉกกาฝาก!!
ฝิ่นสะดุ้งเฮือกแล้ว กอดตัวเองแน่น ...เสียงกรีดร้องของพลำ...กำลังเสียดแทงอยู่ในจิตใจ...ทรมาน ไม่ต่างจากเจ้าของเสียง ร่างช้ำของฝิ่น บิดตัวด้วยความเจ็บปวด...เจ็บ..ทั้งร่างกายและจิตใจ ...ทุกสิ่งกำลังถูกปราณแฝงเกี่ยวดึงให้ตกต่ำเสมอตน เกือบจะแหลกเหลวตามความทรมานของ พลำถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาปลุกสติให้ตื่นขึ้นก่อน ...
"....Ciao...."
เบอร์ที่คุ้นชิน กับเสียงที่คุ้นหูแว่วเข้ามา พร้อมๆกันสองเสียง...
เวลาปกติคงรำคาญถึงขั้นเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แต่พอมาตอนนี้เพิ่งได้รู้....เสียงโทรศัพท์มันยิ่งกว่าเสียงร่ายมนต์ที่กำลังดึงตัวเองออกมาจากห้วงแห่งนรก
"...อยู่ที่ห้อง.."
ฝิ่นเค้นกรอกเสียงที่แผ่วเบาของตัวเองลงไปในสาย.....ร่างกายที่ช้ำระบมจากแรงฟาดและบีบรัดของ ไอเดียร์ ยังพอฟื้นตัวได้ยังไงก็ไม่น่าเกิน สามสี่ชั่วโมง ....แต่ที่หมดสภาพอยู่อย่างนี้ เพราะพลำต่างหาก ...จิตใจถูกปราณของพลำเหนี่ยวดึงให้ตกต่ำเสมอกัน ....มันโคตรทรมาน...
จริงสินะ... โฟร์ท คงยังไม่รู้เรื่องนี้... ฝิ่นได้แต่ถอนหายใจ เมื่อนึกถึง โฟร์ท เด็กสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น อรชุน ท่าน ...ในอดีตที่แสนนาน อรชุน ท่าน เป็นเหตุในสนามรบจนทำให้ พลำนั้น จงเกลียดจงชัง ไศรพมหินทร์ ...แต่ครั้งนี้มันคงกลับกัน ตอนนี้ พลำถูกฝังทั้งเป็นในจิตใต้สำนึก...ถ้าโฟร์ท รู้เข้า..เรื่องราวมันจะเป็นยังไง? นึกแล้วสมเพชกับชะตากรรม ...
..ทั้งโฟร์ทและพลำ... ทั้งๆที่รักกันมาก..มากจนยอมทำทุกอย่าง..แม้แต่จะต้องเป็นแค่เงาของความสัมพันธ์ ..หากแต่กลับต้องเสียไป...
ฝิ่นถอนหายใจยาว ...เสียงของลมหายใจ กรอกเข้าไปในโทรศัพท์ที่เปิด โฟน...
อีกฟากกำลังหมดพลังใจ....ส่วนอีกสองคนที่ปลายสาย... กำลังกังวลใจ !!!
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณฝิ่น ..แต่เสียงที่ได้ยินในโทรศัทพ์กำลังทำให้ร้อนรน ...มาร์โคล สตาร์ทรถ ในขณะที่คาร์โล ใส่หูฟังพ่วงเข้ากับโทรศัพท์เพื่อฟังเสียงแผ่วเบาของปลายสาย...
.
.
.
...
ต่อให้โดนบอส ไล่ออกหรือกระทืบให้ตาย.....
สองบอดี้การ์ด ยังไม่กระวนกระวายเท่าได้ยินเสียงคุณฝิ่นเหมือนจะร้องไห้เลย พับผ่าสิ!!!
TBC. #2
-
สองบอร์ดี้การ์ดเป็นห่วงฝิ่นด้วย กรี๊ดๆ :o8: :o8:
-
รู้...ขนาดเบอร์โทรศัพท์ ...รู้ที่อยู่ ...รู้ด้วยว่าไม่เคยปิดโทรศัพท์ แถมยังรู้ความลับด้วยว่า ฝิ่น มีปีก....
มีซัมติงอะไรกันก่อนหน้านี้รึเปล่า?? ลืมไปแล้วนะว่าคราวที่แล้วทำไมถึงรู้ว่า ไอเดียร์ ไปอยู่ที่จันทบุรี ???
ที่รู้เป็นเพราะตามจับตาไอเดียร์หรือว่าตามมองใครกันแน่....
คุณลูกน้อง... :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
o22 :a5:
-
คิดถูกจริงๆ เพราะตอนแรกสองจิตสองใจว่าจะเป็นใครระหว่างรามกับฝิ่น แต่พอคิดไปคิดมารามไม่น่าจะใช่
และสุดท้ายก็เป็นฝิ่น
ปล.เพราะสะดุดกับคำว่าอารมณ์เหมือนไอเดียร์ยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่เลย
-
อ้าว. . . กลายเป็นการรวมหัวกันรังแกเจ๊พลำซะงั้น
แต่ดูๆไปแล้วเจ้าของร่างอย่างไอเดียร์นี่แย่กว่ากาฝากอีกนะ
โดนจับเปลี่ยนเป็นอย่างโน้นอย่างนี้โดยไม่มีสิทธิออกเสียง ไม่ให้ได้ดิ้นรน รู้ตัวรึเปล่าก็ยังไม่รู้
ขนาดเจ๊พลำที่เป็นกาฝากยังได้ออกแรงดิ้นขัดขืนบ้างเลย
ใช้ปราณเดียวกันอย่างนี้ แล้วเจ๊พลำถือว่าเป็นนายของอารักษ์ด้วยรึเปล่า
ถ้าไอเดียร์ตาย ฝิ่นก็ไม่รอด แล้วถ้าเจ๊พลำเป็นอะไรไปล่ะ?
-
จะเป็นงัยต่อล่ะทีนี้
-
วะวะวะวะว้าว
ฝื่นกับ2บอดี้การ์ด o22 :o8:
-
เอลโคตรไฮโซ สั่งทำปลอกหนังแบรนด์เนม ฟิลล์อารมณ์ดีมาก
แต่กลับคอนโด หุๆ โดนปาดหน้าเค้ก
คุณรามเอาเลือดให้กิน แล้วจะทำให้เดียร์เชื่อฟังเหรอ??
มี 3p ให้ลุ้นด้วยแฮะ คริๆๆ ^^
++
-
รอตอนต่อปายยยย ^__^
-
'ลึกลงไปในห้วงเหวแห่งปราณสำนึก...'
โอ้โห คำนี้คิดได้ยังไงน่ะ ?? เมื่อจะกล่าวถึงพลำ
ภัทรจะยอมให้เอลสวมปลอกคอให้ไหมนะ....อยากรู้...อยากอ่านตอนที่สวมให้...มันต้องไม่ธรรมดาแน่ อิอิ
+1 ขอบคุณงับ o13
-
รู้สึกสงสารพลำจัง ไม่ได้อยากเป็นร่างแฝงแต่เพราะความเห็นแก่ตัวของคนเป็นแม่แท้ๆ
สร้างความทุกข์ให้ลูกยันปัจจุบันเลย
ใช้เลือดกลบสัญชาตญาณงูเหรอ แล้วไอเดียร์จะหายไหมเนี่ย
ฝิ่นนี่เหมือนใช้วิญญาณเดียวกับไอเดียร์และพลำเลย ใครเจ็บตัวเองก็รู้สึกด้วย
-
ใช้เลือดถอนพิษกันเลยทีเดียว
เซรุ่มจากฟากฟ้า... :a1: :a1:
ภาษาไทยสำเนียงแปร่งเอ่ยถามพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปม อเล็กซ์มองแล้วช่างใจ>>>ชั่ง
ไม่ทราบว่าเป็นเสือ หรือสิงห์โตคะ?>>>สิงโต
เลื่อมกันไม่กี่นาที>>>เหลื่อม
จิตใต้สำนึกรู้ดีว่ากริ่งเกรงและครามครัน หากแต่สัญชาติญาณ>>> สัญชาตญาณ
เมื่อปีกขนสีเพลิงกลับทับถมแพร่ปกคุมพื้นที่แห่งอิสระภาพให้ปิดสนิท>>>แผ่ คลุม อิสรภาพ
อีกฝากกำลังหมดพลังใจ>>>ฟาก
สองบอร์ดี้การ์ด >>>บอดี้การ์ด
-
เป็นวิธีให้เซรุ่ม ที่ถูกใจเราม๊ากมากค่ะ ว่าแต่ถ้าน้องเดียร์มีปีกอีกคงเท่ห์น่าดูเลยน้า
-
เอาแล้วงัย
รักสาม สี่ ห้า เศร้า
ตอนจบจะเป็นเช่นไรหนอ
-
อั๊ยย่ะ
ไอเดียร์เปลี่ยนไป
แล้วฝิ่นจะรอดไหมนี่
-
เอล+ไอเดียร์ = ดราโก้
แล้ว (เอล+ไอเดียร์)+ราม = ?
อืม... o22
-
ฝิ่นแย่แล้ว!!
-
มาลงชื่อรอนะคะ
รอทั้งสองคู่เลย
-
กาลกีรตี บทที่ 64 - [เรื่องของคนข้างๆ #2 -3P.]
...'ถ้าพระเจ้าจะลงโทษใคร ...พระองค์จะประทานความรักมาให้'
ประโยคนี้ ไอเดียร์เคยอ่านให้เพื่อนสนิทอย่างฝิ่นฟัง ฝิ่นจำแค่ประโยคนั้น แต่ไม่ได้จำว่ามันมาจากหนังสือเล่มไหน และใครเป็นคนพูด แต่ก็แค่นั้นเพราะประโยคนี้ไม่ว่าไอเดียร์หรือฝิ่น ก็เห็นด้วยทั้งนั้น... เห็นด้วยแบบสุดๆ...
แต่ก็นะ...มากกว่านิดนึง ...ฝิ่นมีความคิดเห็นด้วยกับประโยคนี้มากกว่าไอเดียร์นิดนึง...
ไม่ใช่เพราะไม่เคยคิดรักใคร แต่คำว่า 'รัก' สำหรับฝิ่นมันช่างแสนยุ่งยาก ...
ไหนจะต้องคอยเรียงลำดับชีวิตตัวเอง ไหนจะต้องคอยวิ่งวุ่นจัดการเรื่องโคตรจะปวดหัวที่ ทั้งพลำทั้งไอเดียร์ประเคนมาให้คอยแก้... แถมยิ่งช่วงนี้โปรเจค อย่าง Secret กำลังถึงช่วงพีคให้ต้องคอยติดต่อ สนพ. และคอยติดต่อคนคุมงานที่อารมณ์มาคุอย่างคุณรามก็นะเพราะไอเดียร์ที่เป็นฝ่ายประสานงานเองเกิดเรื่องไม่เว้นแต่ละวันนี่นา แค่นี้ตารางชีวิตของฝิ่นก็แน่นเอียดจนไม่มีเวลามาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆกับใครเขาแล้ว ...
เหอะ ! ตอนนี้...เอาแค่คิดว่าทำยังไงไม่ให้ไอเดียร์ตาย ...สำหรับฝิ่น แค่นี้ก็ยิ่งทำให้คำว่ารักมันยิ่งห่างไกล ...ย่ำแย่...ย่ำแย่สุดๆกับการมีชีวิต ..
ลืมไปเลยเรื่องวาเลนไทน์.. ลืมไปแล้วเรื่องดอกไม้... ลืมไปแล้วเรื่องอารมณ์กรุ่น ของการกอดคนที่เคยเรียกว่า 'แฟน' ลืมแม้กระทั่งรสชาติหวานปนขมของช็อกโกแล็ตที่เคยชอบ....
.
.
.
...ฝิ่นได้แต่คิด ...ก็แค่คิด...
' ฝิ่น มีชีวิต เพื่อ ไอเดียร์ ....'
.
.
.
แล้วมันจะมีไหม? ใครที่จะยอมมีชีวิตเพื่อฝิ่น ??
***
.
.
.
"คุณฝิ่นครับ...."
"คุณฝิ่น..."
เสียงเคาะประตูมาพร้อมเสียงทุ้มที่ผลัดกันทั้งเรียกทั้งเคาะ อีกครั้งที่ฝิ่น เผลอเอียงหน้าหันไปหาโทรศัพท์ที่ตกข้างๆหู ...
"คุณฝิ่นครับ พวกผมอยู่ข้างนอก เปิดประตูให้ทีครับ..."
เสียงทุ้มสำเนียงแปลกนั้นดังซ้ำๆอยู่หน้าห้อง และดังอยู่ในโทรศัพท์ด้วยเหมือนกัน ...
"สะเดาะกลอน เข้ามาได้ไหม ..หรือจะทำยังไงก็ได้ ถ้าพวกนายอยากจะเข้ามาก็หาทางเข้ากันมาเองเหอะ... ผมขยับไม่ได้ กระดูกกำลังสมาน ขยับมากกว่านี้ขี้เกียจรอให้มันคืนตัวใหม่ .. "
กรอกเสียงเข้าไป จากนั้นฝิ่นก็เงียบแล้วเงี่ยหูฟัง ...
เสียงข้างนอกเงียบหายไปจนหัวใจโหว่ง...แล้วก็มีเสียง 'ฟุ๊บ!' และ 'ปัง!' .....
.
.
.
ลูกบิดประตูกระจุย จากแรงยิงอัดของปืนเก็บเสียง ...
ฝิ่นถึงกับเบ้ปาก...
เซ็งเป็ดจนเกือบจะยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ยังขยับไม่ได้.... นะ ...
.
.
.
น่าจะคิดได้อยู่แล้วนะว่า ไอ้ควายเผือกสองตัวนั้นมัน 'ตรง' และ 'หัวชนฝา' แค่ไหน ...
อะไร... ทำให้คิดไม่ได้กับเรื่องแค่นี้ ??
.
.
.
ร่างกายกำลังอ่อนแอเกินไป....
..หรือ หัวใจมันกำลังแปรปรวน..... เพราะไอ้ควายเผือกสองตัวหน้าประตูกันแน่?
.
.
.
"โดนไปเยอะหรือครับ?"
คาร์โล เอ่ยถามขณะหยิบข้าวของในถุงใหญ่สามสี่ถุงที่ซื้อติดมือออกมาวาง สายตาเข้มใต้กรอบแว่นกันแดดมองมายังฝิ่นที่นอนนิ่งบนเตียงนอน... นานๆครั้งที ฝิ่นถึงจะขยับและบิดตัว เสียงกร็อบเบาๆ ดังออกมาเหมือนฟ้องว่าร่างกายนี้กำลังรักษาตัวเอง มือใหญ่ หยิบล้วงหาลูกบิดประตูอันใหม่โยนให้มาร์โคล ที่กำลังรื้อหาไขควงกับตะปู...
.
.
.
ฝิ่นถอนหายในเฮือก ...ทำไมคิดไม่ได้นะว่า ไอ้ควายเผือกสองตัวนี้คิดจะยิงลูกบิดประตูห้องตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ???!!
"...ฟังหรือเปล่าครับ คุณฝิ่น ผมกำลังถามนะครับ..."
คาร์โล ถือโอกาสกระซิบถามแล้วขึ้นมาคร่อมทับ เจ้าของห้องที่นอนนิ่ง ...
.
.
.
'...มันเพราะเจ้านายพวกนายสร้างเรื่องไม่ใช่เหรอ? ผมถึงได้แหลกยับขนาดนี้ '
ฝิ่นอยากจะตะโกนประโยคนี้ใส่หน้าไอ้ควายเผือกรัก ยม แต่ก็ได้แต่นิ่งเงียบ ...
.
.
***
...
...ปลายลิ้นร้อนแฉะ..ไล่ฉกชิม ใบหูนิ่มแล้วเลียแหย่เรียวลิ้นสอดเลีย ก่อนจะถอนออกมาเลียเกลี่ยให้ริมฝีปากเจ้าของห้อง เปิดอ้าออกรับรสหวามของจูบ...ที่เหมือนจะกลืนกิน...
"...รู้สึกว่า...ผมกำลังป่วยนะ"
ฝิ่นเพิ่งได้โอกาสแย้งตอนเจ้าของจูบอย่าง คาร์โล ถอนริมฝีปากออกไป ...
เหมือนไม่สนใจ ...เจ้าของริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ...แว่นกันแดดที่สวมไว้เสมอถูกถอดออกวางบนหัวเตียง พร้อมๆกับเสียงปิดประตูดังปัง บอกให้ฝิ่นพอรู้สึกตัวว่า มาร์โคล ซ่อมประตูเสร็จแล้ว ....
"...ก็เพราะป่วยนะสิครับพวกผมถึงได้กล้า ...เพราะถ้าคุณฝิ่นสุขภาพแข็งแรง ....พวกผมจะกล้า 'ทำ' อะไรอย่างนี้หรือครับ ?"
นายช่างอย่างมาร์โคล เดินเข้ามาพูดยิ้มๆแล้วเกี่ยวดึงเนคไทที่ลำคอตัวเองออก แว่นกันแดดที่สวมปิดดวงตาไว้เสมอ ถูกถอดวางบนโต๊ะคอม พร้อมกระบอกปืน...เสื้อสูทสีเข้มกับเข็มขัดหนังถูกถอดพาดบนโซฟา แล้วก็เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในกับกางเกงสแล็กสีดำขลับ ที่สวมไว้ ... ไม่ต่างจาก คาร์โล ที่ตอนนี้แม้แต่เสื้อเชิ้ตก็ถอดออกไปแล้ว เหลือแต่แผงอกกว้างกำยำ กับปืนกระบอกเล็กที่คาดอยู่บนแผงอก ...
.
.
.
"..ต้องการอะไร? ..พวกนายจะเอาอะไรกันแน่?...ขอเถอะ..อย่ามาปั่นหัวผมตอนนี้เลย ...ถ้าเป็นเรื่องไอเดียร์ บอกได้เลยว่าอยู่กับมิสเตอร์ราม ... รู้แล้วก็ไสหัวไปเลย ถ้ากล้าก็ไปตามกันเอาเอง... ตอนนี้ผมต้องการพัก... อยากพักแบบ Relax สุดๆ "
เสียง 'กร็อบ' ดังขึ้นจากลำคอฝิ่นเหมือนยืนยันสิ่งที่เจ้าของร่างกายกำลังพูด กระดูกสมานมาจนถึงลำคอ ฝิ่น หลับตา เกร็งตัวเอี้ยวคอรับกับความเจ็บปวด ที่เหมือนน้ำเย็นๆไหลเทลงมาตามแนวกระดูก ... นานเกือบอึดใจกว่าจะ คลายแรงเกร็งออกแล้วผ่อนลมหายใจยาว...
.
.
.
"คุณฝิ่น ...."
มาร์โคล เรียกเสียงเบา...ฝิ่นลืมตาแล้ว หันไปหาเจ้าของเสียง แต่โดน ฝ่ามือใหญ่ของคาร์โล ประคองใบหน้าอย่างเบามือ ให้หันมาเสียก่อนจะต่อประโยคจากมาร์โคล ....
"เซ็กซี่ นะครับ ..."
.
.
.
แล้วก็เหมือน เสือสองตัวรุมกินลูกกวางบาดเจ็บ...
.
.
.
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!!!
"ไอ้สัด!! ควายเผือก มึงจะถอดเสื้อกูทำเหี้ยอะไรเล่า!! ปล่อยกูนะ !! แม่งงงงงงงงงง!! อย่าให้กูลุกขึ้นได้นะมึง !!! ไอ้ควายเผือกกูบอกให้ปล่อย!! ไอ้รัก ไอ้ยม ปล่อยกูนะ !! ปล่อยดิวะ!! "
เจ้าของห้องอย่างฝิ่นได้แต่ แหกปากตะโกน ทั้งห้าม ทั้งขู่ แถมยังเผลอส่งเสียงครางแปลกๆออกมาเป็นระยะ ให้อายตัวเองเล่น แต่ไอ้ควายเผือกหน้าตาดีสองตัวมันก็ยังไม่ยอมหยุดลูบหยุดเลีย ...
"พวกผมจะอ่อนโยนนะครับ..."
ไม่รู้ว่าไอ้รัก หรือไอ้ยมที่กระซิบอ้อนด้วยประโยคนั้น ไม่ทันลืมตามอง เพราะพอจบประโยค สมองฝิ่นก็ว่างเปล่า ผลสืบเนื่องของริมฝีปากหนาที่กำลังปล้นจูบที่ริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย และอีกริมฝีปากที่ครอบดูดดุนเล่นอยู่กับแก่นกาย..เสื้อผ้ากับกางเกงที่สวมไม่ต้องถามถึงมันตอนนี้เพราะมันอันตรธานไปตอนไหนแล้วฝิ่นจำไม่ได้จริงๆ
"อื้ออออออออ...ไอ้อวกอายเอือกออยอูนะ!! [ไอ้พวกควายเผือกปล่อยกูนะ!!]"
...ประท้วงได้เต็มที่แค่นั้น ฝิ่นจะเกร็งตัวขืนหลบก็ไม่ได้ เพราะร่างกายกำลังปรับสภาพ ...
อย่างระบมแล้วตอนนี้ จะกัดลิ้นไอ้ควายเผือกที่กำลังรุกจูบอยู่ก็ไม่ได้เพราะมันเล่นสอดนิ้วแข็งๆมางัดง้างไว้เหมือนรู้ว่า ฝิ่นจะกัด เสียงเฉอะแฉะของน้ำลาย เสียงดูดสูบที่หลุดออกมาจากริมฝีปาก เบื้องล่าง เสียงครางที่หลุดออกมาเป็นระยะเพราะขัดขืนอะไรไม่ได้ของฝิ่น ยิ่งทำให้ทรมาน...
.
.
.
"อึก! อื้ออออออออ......"
ฝิ่นสะดุ้งแล้วครางแรงยาวเหมือนถูกสูบพลังชีวิต เมื่อทั้งรัก ทั้งยม ไม่ได้ปล่อยให้ว่างเลย ตอนที่ปากถูกดูดกลืนเพื่อปล้นน้ำลายและเรียวลิ้น มันควบคู่ไปกับส่วนล่างที่กำลังถูกกลืนกินก็ทั้งมือทั้งลิ้นและริมฝีปากของ หนึ่งในสองการ์ด ทั้งรูดทั้งละเลงเลียจนต้องปลดปล่อยเมือกขุ่นสีขาว ....
"สัดเอ้ย!"
ฝิ่นเผลอสบถออกมาไม่ได้ ก็ตอนนี้ภาพที่ตัวเองเห็นดันเป็นภาพ น้ำรักของตัวเองเปรอะเปื้อนอยู่บนหน้าของมาร์โคล แถมไอ้ควายเผือกนั้นยังปาดน้ำนมขุ่นบนหน้ามาเลียชิมให้เห็นอีก ...
"... Relax หรือยังครับ? บอกแล้วไงครับ ว่าพวกผมจะอ่อนโยน ... "
คาร์โล กระซิบเบาแล้วขยับตัวออก ปล่อยมาร์โคลที่เพิ่งจัดการคราบนมขุ่นบนใบหน้า แทรกเข้ามาแทน มาร์โคล กอด ฝิ่นไว้หลวมๆ แล้วก้มลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากฝิ่น จูบ....แล้วป้อนก้อนกลมเล็กๆให้ชิม...
"ช็อกโกแล็ตรัม...ล่วงหน้าก่อนวาเลนไทน์...ชอบไหมครับ?"
รสชาติหวานร้อนปนขมซ่าๆ...ซ่านเข้าไปในปาก กลิ่นหอมของดีกรีแรงฟุ้งขึ้นจมูก ช็อกโกแล็ตเหล้า? ฝิ่น นอนนิ่งแล้วจ้องตามาร์โคล ถึงจะไม่รู้ว่า มาร์โคลต้องการอะไร แต่ก็ต้องยอมรับว่า ช็อกโกแล็ตที่ป้อนเข้ามารสชาติมันถูกใจ...
"นี่ก็...ล่วงหน้าวาเลนไทน์...คุณฝิ่น ..."
กลิ่นดอกกุหลาบ หอมฟุ้ง ฝิ่นหน้าชาตอนที่ คาร์โลก้มลงมาหอมแก้มเบาๆพร้อมๆกับโปรยกลีบกุหลาบสีแดงสดลงมา... สีมันสดเกินเหตุ...แต่มันก็สวยจนสะกดสายตา...
.
.
.
.
.
.
...ปีกสีดำสนิท ค่อยๆคลี่ออก ...
ฝิ่นสูดหายใจยาวแล้วกางปีกกว้างของตัวเองเหยียดออกเต็มที่... ช่วงเอวถูกพันหลวมๆไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวสีฟ้า เสียงกร็อบแกร็บของอาการกระดูกลั่น หายไปจนเกือบหมดแล้ว ...
ถ้าจะมีอะไรทำให้ฝิ่นยังไม่กล้าขยับตัวมากไปกว่าการลุกขึ้นมานั่ง ....ตอนนี้ ...ก็เหลือแค่การ์ดสองคนที่นอนประกบข้างเท่านั้น...
ทุกครั้งที่อยู่กับคุณฝิ่น ทั้งคาร์โล ทั้งมาร์โคล ต่างหลับสนิทด้วยกันทั้งคู่ ...ความรู้สึกปลอดภัยความรู้สึกไว้ใจ เหมือนมันส่งผ่านกันได้ทางความรู้สึก...
ปีกกว้างสีเดียวกับความมืดของฝิ่น กางออกแล้วคลุมร่างใหญ่สองร่างที่นอนขนาบข้าง ฝิ่นนอนก้มหน้าซุกไปกับหมอนใบเล็ก ...รู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง เพราะวงแขนใหญ่ของการ์ดทั้งสองคนเอื้อมมาโอบช่วงเอวไว้ แล้วขยับเลื่อนตัวเข้ามากอดฝิ่นหลวมๆ 'พวกผมจะอ่อนโยน' นึกประโยคนี้ขึ้นมาได้ฝิ่นก็แทบจะสำลักเพราะกลั้นหัวเราะให้ประโยคนั้น ...
.
.
.
เพิ่งรู้ว่านอกจากไอเดียร์...
.
.
.
กอดของคนอื่นก็ทำให้ฝิ่นอุ่นขึ้นมาถึงหัวใจได้เหมือนกัน...
.
.
.
ฝิ่นคิดแล้วข่มตาหลับ... ไม่กล้าคิดว่า แบบนี้มันเรียกว่า รักหรือเปล่า ?
...'ถ้าพระเจ้าจะลงโทษใคร ...พระองค์จะประทานความรักมาให้'
.
.
.
ประโยคนี้ฝิ่นกำลังเข็ดขยาด ....
ก็แค่คู่นอน ก็แค่พวกที่ต้องการตีสนิทเพราะต้องการ 'ข่าว' ไปส่งเจ้านายที่อารมณ์ร้าย อย่างอเล็กซ์...อย่างไอ้ควายเผือก รัก ยม นี้อะเหรอจะรักใครได้ ...ไม่สิ ไอ้สองตัวนี้อาจจะรักได้นะ...แต่กับคนอื่น ไม่ใช่พวก เป็นไม่ได้แม้แต่คนอย่างเขา... อีกอย่างไอ้สองตัวนี้ก็เป็นการ์ด..
.
.
.
มันก็เหมือนกับอารักษ์อย่างฝิ่นนั่นล่ะ....
.
.
.
ทุกอย่าง.....ทั้งชีวิต มีไว้เพื่อเจ้านาย เหมือนกับฝิ่น....ที่ทุกอย่าง..มีไว้เพื่อเจ้าชีวิต ....อย่างไอเดียร์
***
.
.
.
.....
ความรู้สึกผม....มันเหมือนกับการโดนกดให้จมลงในน้ำเย็นๆ... ที่พอขืนตัวโผล่พรวดขึ้นมาได้ ร่างกายทั้งหมดมันก็ทั้งร้าวทั้งระบม...
.
.
.
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องที่คุ้นตา ...กลิ่นหอมอวลที่ลอยคลุ้งอยู่ข้างๆ บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่มันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างที่สุด กลิ่นผสมของดอกไม้และยาโบราณ....
หน้าต่างไม้สะท้อนแสงวับวาวของลำน้ำ ผ่านม่านผ้า ... ที่นอนกว้าง จอ LCD. ใหญ่ ที่วางใกล้กับ Bamboo ขนาดที่ผมเคยฝันว่าได้มาอยู่ในมือ ...สายลมเย็น และความอบอุ่นของใครบางคนที่กอดผมแน่น ...ผมคุ้นทั้งภาพทั้งสัมผัส ..แต่ก็แค่คุ้น
...เพียงแค่ผมขยับตัว ....เจ้าของหน้าเข้มก็ปรือตาลืมแล้วจ้องมองกลับมาอย่างไม่หลบสายตา ....อ้อมกอดที่ยิ่งแน่นขึ้น...กดตัวผมไว้กับแผงอกกว้าง แล้วค่อยๆกดหอมแรงๆตั้งแต่หน้าผากผมเรื่อยลงมาถึงริมฝีปาก ...ผมจะทำอะไรได้นอกจากขืนตัวนิ่ง ...ปล่อยให้ใครคนนั้นกอดแน่นอยู่แบบนั้น...
"ภัทร..."
ชื่อนี้ล่ะที่ผมคุ้น...ชื่อนี้กับการเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ....'ภัทร' ชื่อเฉพาะที่ไม่ค่อยมีคนเรียกเท่าไหร่...ชื่อที่ผมมักจะได้ยินแต่ในความฝัน...
กอดที่โคตรอุ่น...ผมเพิ่งรู้ว่าการกอดกับผู้ชายมันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก โดยเฉพาะการกอดกับผู้ชายคนนี้ ....
.
.
.
ถ้าจะมีอะไรสงสัย ผมก็คงสงสัยแค่เรื่องเดียว....
.
.
.
ทำไมนอกจากกอด ผมถึงยอมให้เขาจูบ....
....ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นใคร ...ผมคือ 'ไอดิภัทร' .ใช่....ผมยังอยู่ตรงนี้...
.
.
.
แต่มันมีบางสิ่ง....หายไป....
.
.
.
ผมจำผู้ชายที่นอนกอด และกำลังจูบผมอยู่ตอนนี้.......ไม่ได้ ....
TBC.
***
ปลากลม ...ทีนี้รู้หรือยังว่าตอนที่โดนใช้ให้ไปตามไอเดียร์ที่ต่างจังหวัด ทำไม ไอ้การ์ดสองตัวนี้ถึงได้รู้จักคำว่า 'ควายเผือก'
-
:z2: :z2: ใครกออ่ัะ ตางูหื่นหรออ
-
อ้าว
เอาเข้าปายยยยยยยยย
ไมจำพี่รามไม่ได้อ่ะ
แล้วจำเจ้างูยักษ์ต่างชาติได้ป่ะนั้น
-
ม้ายน้าาาาา
จำพี่รามไม่ได้ได้ยังไง พี่รามออกจะหล่อ (เกี่ยวกันไหม)
อย่าลืมนะภัทรอย่าลืม (แต่การลืมเพื่อเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆก็ดีนะ แต่เค้าไม่เอา)
พลำก็ถูกปิดผนึกเอาไว้ไม่สามารถออกมาได้สินะ
จะสงสารก็สงสารนะ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะแรงแค้นของเธอ ถูกสะกดไว้บ้างก็คงจะดี
-
กำ จำพี่รามไม่ได้หราเนี้ย เกิดรัยขึ้นกัน
-
อ้าว ไอเดียร์ความจำเสื่อมเหรอ
-
จำคุณรามไม่ได้แล้วจะจำมังคุดได้ไม๊เนี่ย
:z3:
เกิดไรขึ้นเนี่ย...ไม่เคยเดาทางเรื่องนี้ได้เล๊ย...เซอร์ไพร์สตล๊อดๆ
-
ว้าว ฝิ่นได้หนุ่มๆมากอดตั้งสองคนพร้อมๆกัน อิจฉานะเนี่ย :impress2:
ส่วนเดียร์ ช็อกไปกับการแปลงร่างเหรอ (ถอนหายใจ...เหนื่อยแทน)
-
พึ่งมาอ่านถึงตอนที่ 16
พล็อตน่ารักดีค่ะ ภัทรจังก็น่าตีดี
ปล. แท็บเล็ต ถ้ารุ่นโปรจริงๆของวาคอมจะเป็นอินทูออสมากกว่าแบมบูนะคะ
-
เฮ้ยย ไอ้จุดๆๆ คืออะไร มันหายไปไหนอ่าาาาา :m13:
นี่แสดงว่า เราสองสามคน เค้าเคยมีซัมติงกันมาก่อนแล้วใช่มั้ยนิ
กำลังงงๆกะไอเดียร์ มาเจอตัวแดงๆข้างล่าง อดขำไม่ได้ ที่แท้ครูภาษาไทยก็คนไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง o18 o18
ลืมแม้กระทั่งรสชาติหวานปนขมของช็อคโกเล็ตที่เคยชอบ>>>ช็อกโกแล็ต
เสียงเคาะประตูมาพร้อมเสียงทุ้มที่พลัดกันทั้งเรียกทั้งเคาะ>>>ผลัด
เหมือนไม่ระยี ...เจ้าของริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย>>>ยี่หระ??
นายช่างอย่างมาร์โคล เดินเข้ามาพูดยิ้มๆแล้วเกี่ยวดึงเนคไทน์>>>เนคไท
แล้วก็เหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในกับกางเกงแสล็คสีดำขลับ>>>สแล็ก
เสื้อผ้ากับกางเกงที่สวมไม่ต้องถามถึงมันตอนนี้เพราะมันอันตธาน>>>อันตรธาน
ประทวงได้เต็มทีแค่นั้น ฝิ่นจะเกร็งตัวขืนหลบก็ไม่ได้>>>ท้วง ที่
มันควบคุ่ไปกับส่วนล่างที่กำลังถูกกลืนกิน>>>คู่
น้ำรักของตัวเองเปอะเปื้อนอยู่บนหน้าของมาร์โคล>>>เปรอะ
คาร์โคล กระซิบเบาแล้วขยับตัวออก
ช็อกโกแลตรัม>>>ช็อกโกแล็ต
กลิ่นหอมของดีกรีแรงฟุ้งขึ้นจมูก ช็อกโกแลตเหล้า
แต่ก็ต้องยอมรับว่า ช็อกโกแลตที่ป้อนเข้ามารสชาติมันถูกใจ
ฝิ่นสูดหายใจยาวแล้วกางปีกกว้างของตัวเองเหยียดออกเต็มที>>>ที่
ก็เหลือแค่การ์สองคนที่นอนประกบข้างเท่านั้น>>>การ์ด
กางออกแล้วคุมร่างใหญ่สองร่างที่นอนขนาบข้าง>>>คลุม
-
ควายเผือกของฝิ่นน่ารักมากกกก :กอด1: :กอด1:
แล้วภัทรเป็นอะไรอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับภัทร เค้าอยากรู้ :z3:
-
แล้วคนที่กอดอยู่นั้นใครอ่ะ
คุณรามรึมังคุด
-
กาลกีรตี บทที่ 65
' ทับทิม 6 หาบ ไพฑูรย์ อีก 6 หาบ...'
.
.
.
แม้เงื่อนไขแห่งพญาครุฑพ่าห์จักยากเย็น หากเพียงแค่สองทิวา ลานบูชา...มันก็แดงดาษดา กระทบแสงตะวัน แลเป็นประกายวับวาบหยอกแสงจันทร์ไปด้วยแก้วตาแห่งวิฬาร ....
ขุนพลบนม้าศึก มิเสียดายสิ่งบูชา บรรณาการสูงค่าที่ได้มาจากแดนไกล ...ถูกเทกราดราดไปกับแผ่นหินบูชา ...ที่ทำก็ได้แต่เพียงเฝ้ารอ...เมื่อสินไถ่ ถวายบูชา...ขุนพล..ก็ได้แต่รอ...
...รอเวลาที่พราหมณ์น้อยจักถูกส่งตัวคืนออกมาจาก หอจันทร์ ...
.
.
.
...เหนือขึ้นไป ....ภายใต้ม่านฟ้า ผู้ตั้งราคามองแลลงมายังลานหิน ...แม้ใบหน้าจักคงราบเรียบเสมอมิคิดสิ่งใด หากแต่กรงเล็บเจ้าแห่งปีก...กำจิกแน่น จนขอบผนังหินแหลกละเอียดคาอุ้งหัตถ์ หทัยไหววาบ...ดวงตาคมเหลียวมองร่างศิษย์น้อยแสนรักที่ยังคงจ่อมจมห้วงนิทราบนเตียงผ้า...
.
.
.
สุข...มิแค่เพียงสองทิวา ...กระนั้นมันก็ถูกพราก ดั่งโดนกระชากดวงหทัย ....
ขุนพลผู้อาจหาญ กล้าถวายสินไถ่ นามแห่งมันคือ ไศรพมหินทร์...นามที่องค์ราพณ์ จักสาปส่งตลอดกาล!!!
***
...ปวดหัวชะมัด....
สันขวานอะไรก็ไม่รู้สิ หรือว่าเมื่อคืนเมามาก ขยับตัวแต่ละที แม่งร้าวไปถึงสันกระดูก...แปลกวะ ผมว่าปกติเวลาผมเมา ผมจะเน้นหลับนะ ไม่ได้เน้นระบมทั้งตัวแบบนี้ ...ไม่รู้ว่าจะเข้าไป สนพ.ไหวหรือเปล่า..ช่างแม่ง โทรอ้อนเชี่ยฝิ่นดีกว่า อยากกินอะไรอุ่นๆด้วยสิ ...
.
.
.
นรกเหี้ยอะไรอีกละเนี้ย ?
ไอ้อาการและสภาพผมที่เป็นอยู่ตอนนี้มันน่าจะไม่ใช่อาการเมา.....
.
.
.
..ผมแทบจะแถกหนีลงพื้น ...ระบมไปทั่วทั้งตัว แถมยังมองเห็นได้แค่ข้างเดียว ตาข้างขวาโดนมาร์คปิดเอาไว้ แล้วไหนจะพอขยับหันไป ยังเจอผู้ชายที่ไหนไม่รู้มานอนกอดเสียแน่น ...ไอ้โดนกอดผมไม่ว่า เพราะเวลานอนกับน้องชายกับไอ้ฝิ่น ผมก็นอนกอดกันอยู่แล้ว ...แต่เหอะ...ไอ้ที่มานอนเกือบเปลือยกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกับผู้ชายแบบนี้บอกตรงๆ ... ผมค่อนข้างมึนกับตัวเอง....
อ่านะ...ไอ้ที่กึ่งโป๊กึ่งเปลือยกอดก่ายกันแบบโคตรแนบแน่นยังพอรับได้ แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจจริงๆคือ ทำไมมันเกินเลยถึงขั้นจูบ ...แถมพอจูบแล้วผมดันสมยอม ??
.
.
.
แต่ก็นะ....ไอ้เรื่องกอดเรื่องจูบไม่ใช่ปัญหา .....เพราะปัญหาจริงๆมันอยู่ที่ว่า
.
.
.
ผมจำผู้ชายที่นอนกอด และกำลังจูบผมอยู่ตอนนี้.......ไม่ได้ ???!!!
...
คุณๆรู้นิสัยผมอยู่แล้วนิครับ ...
ผมไม่ใช่พระเอกละครหลังข่าวที่พอตื่นขึ้นมาพูดว่า
'ที่นี่ที่ไหน?'
'คุณเป็นใคร?'
'ทำไมทำกับผมอย่างนี้ ?'
เมื่อแถกหนีไม่ได้...ก็แถเนียนสมยอมเขาไปก่อน...
อ่านะก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจกอดกับจูบของคนๆนี้เท่าไหร่ แสดงว่า คนๆนี้คงไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ไอ้การที่ผมจะโวยวายเลยไม่เข้าท่า ...เอาเป็นว่าขอแถเนียนตามๆเขาไปก่อนแล้วกันเอาไว้จำได้ขึ้นมาเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที...
...แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังมึนกับตัวเอง ....
ผมเป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้ ?
.
.
.
...ผู้ชายที่กอดผมไว้ด้วยความอบอุ่นแล้วจูบอย่างแผ่วเบา....
ผู้ชายที่เข้ามานวดข้อเท้าให้อย่างไม่รังเกียจในตอนที่ผมจะลงจากเตียงแล้วดันทรุดลงไปกองกับพื้น เพราะร้าวไปแทบทั้งตัว ....ผู้ชายที่ค่อยๆเปิดมาร์คที่ตาผมออกแล้วอุ้มผมไปล้างหน้าในห้องน้ำ...แถมด้วยการอาบน้ำให้ในอ่างอาบน้ำโคตรกว้าง .....
อ่างอาบน้ำ...
อ่างอาบน้ำแม่เจ้า!!! ไม่อยากบอกว่าผมคลั่งอ่างอาบน้ำแค่ไหน ...ยิ่งอ่างอาบน้ำที่มีวิวติดแม่น้ำเจ้าพระยาอย่างนี้ด้วย โหยยยยยย...นี้ว่าสุโค้ยแล้วนะ แต่ยังไม่ที่สุด เพราะผมแทบจะคลั่งตายอีกรอบ ตอนพี่เขาถอดเสื้อลงมาอาบกับผมด้วย พี่เขาหน้าตาโคตรดี ดีแบบที่ผมหลับตาแล้วหน้าพี่เขายังไม่ลบไปจากสมองผมเลย หน้าแบบที่ผมเคยเห็นในความฝัน ใบหน้าที่ผมมักจะเผลอหยิบดินสอมาวาดร่างบ่อยๆตอนเครียดๆเซ็งๆ ...
..ใบหน้าที่เหมือนรูปหล่อสัมฤทธิ์โบราณ เหมือนกระทั่งสีผิวสีแทนที่ออกไปทางโทนทองแดง ... แล้วไหนจะรอยสักอักขระที่แผงอก และแผ่นหลังที่สักรูปปีกไว้เต็มทั้งแผ่นหลัง...รอยสักของพี่เขามันสะกดสายตาผมไว้แค่นั้นจริงๆ..
ในอ่างอาบน้ำ...เราจูบกัน... เรากอดกัน...ทั้งๆที่เปลือยด้วยกันทั้งคู่ .. แต่พี่เขาก็ไม่ได้เกินเลยกับผมไปมากกว่านั้น... หัวใจผมมันโหว่งๆแปลกๆ มองดวงตาคมเข้มคู่นั้นแล้วผมก็ได้แต่เงียบ ....
น้ำตาผมมันเหมือนกำลังตกอยู่ข้างในอกซีกซ้าย ....
ในสมองผมมีแต่คำว่าขอโทษวนเวียนจนแทบจะหลุดออกมาเป็นคำพูด....
.
.
.
แต่มันติดอยู่ที่ว่า....ผมไม่รู้ว่าจะขอโทษพี่เขาเรื่องอะไร???
***
.
.
.
..."คือ...แบบว่ากูอาจจะล้มหัวฟาดพื้น ...ไม่สิตอนนี้ตัวกูโคตรระบมเลย ..อาจโดนรถชนก็ได้ แต่ตากูก็เจ็บนะนี่ไงยังปิดมาร์คอยู่เลย.. แต่ไม่แน่อาจจะเผลอไปกวนตีนใครแล้วเขาดักตีหัว...หรือไม่ก็เนื้องอกในสมองเบียดเนื้อสมองบางส่วน...หรือ...."
"ไอเดียร์...เอาแบบสรุป..."
"ฝิ่นคือ...กู..."
"เอาแบบสรุปเลย ไอเดียร์ ตรงๆ ...มึงต้องการสื่ออะไร ?"
..สายตาไอ้ฝิ่นมันจ้องผมแล้วเอ่ยเสียงเข้ม แต่ก็ไม่ดังไปกว่าเสียงเบสกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม ในคลับ ไอ้ฝิ่นเทผสมเหล้าใส่แก้วแล้วยื่นให้ ดูมันออกจะหัวเสียที่ผมโทรเรียกมันออกมา ไม่สิ ...เรียกว่าลากมันออกมามากกว่ามั้ง
ใช่ครับไม่ต้องเดา ผมหนีออกมาจากร้านอาหารนั่น ตรงดิ่งไปหาไอ้ฝิ่นมันที่ห้อง อยู่หน้าห้องมันแล้วผมถึงได้โทรให้มันเปิดประตูให้...
หลังจากนั้นผมก็ลากมันออกมา...
ลากมันออกมาจากห้องเพราะตอนที่มันเปิดประตูให้ผมดันเห็นฝรั่งบ้าที่ไหนไม่รู้นอนโป๊อยู่บนเตียงมัน เตียงเตียงเดียวกับที่ผมเคยนอน...แล้วไหนจะริมระเบียงที่มีไอ้ฝรั่งอีกตัวยืนโชว์ซิกแพคสูบบุหรี่แบบไม่แคร์สายตาใคร ....
.
.
.
ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้ฝิ่นมันชอบแนวนี้ ...
.
.
.
ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรกับรสนิยมเพื่อนสนิท ...
.
.
.
เรื่องแค่นี้ผมยอมรับได้ ยอมรับได้แต่เสือกเร่งให้มันไปอาบน้ำแล้วลากมันออกมาหาเหล้าแดก แดกเหล้าระบายอารมณ์ ...
กับไอ้ฝิ่นถึงผมไม่ได้รักมันแบบชู้สาวก็จริงเพราะสำหรับผม ฝิ่นมันสำคัญกว่านั้น..
แต่....
แค่คิดว่าไอ้สองตัวนั่นนอนกับไอ้ฝิ่นบนที่นอนที่ผมเคยนอน นิสัยหวงเพื่อนของผมก็ยิ่งอัพเลเวล...
ผมโคตรเกลียดความรู้สึกนี้เลย...ความรู้สึกที่เหมือนตอนโดนพี่นพหนีไปแต่งงานกับพี่มด ....
.
.
.
"...ไอ้ฝรั่งเหี้ยสองตัวนั้นเป็นใคร?"
ผมเผลอหลุดถามไปตามใจคิด หลุดออกนอกเส้นทางที่ต้องการจะถามจากตอนแรกเยอะ ..จนไอ้ฝิ่นมันชงเหล้าแก้วใหม่แล้วยัดใส่มือผมอีกครั้ง
"เมื่อกี้ กูกำลังถามมึงว่า.... มึงต้องการสื่ออะไร ? ไอ้ที่มึงร่ายยาวมา.. มึงกำลังจะถามอะไรกู ? กูถามมึงไม่ใช่มึงถามกูไอเดียร์.."
ฝิ่นมันดึงผมให้กลับมาที่คำถามเดิม ก่อนยกแก้วเหล้าดื่มทีเดียวรวด...สมองผมว่างเปล่า มันเคว้งไปหมดเลย ภาพของใครก็ไม่รู้ที่นอนบนเตียงไอ้ฝิ่นทับที่ที่ผมเคยนอน ...ถึงจะไม่ได้หึงแต่ผมก็หวง ..กับไอ้ฝิ่นที่มันเป็นยิ่งกว่าเพื่อน ....ในมโนภาพ ผมเห็นภาพตัวเอง...กำลังโดนทิ้ง...
"..ช่างแม่งเถอะ.....กู....ไม่สำคัญแล้ว...แดกเหล้าดีกว่ากูอยากเมา"
ผมสูดหายใจยาวแล้วเทเหล้าเพียวๆลงแก้ว ซัดเข้าไปกี่แก้วก็ไม่รู้ รู้แต่ผมกำลังหลบตาไอ้ฝิ่น ....ทิฐิทำให้ผมไม่กล้าบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ได้บอกมันว่าผมลืมอะไรไปบ้าง ....ทั้งๆที่ในสมองผมมีแต่เรื่องของมัน เบอร์ของมัน ความจำล่าสุดของผมอยู่ที่ผมไปดื่มเหล้ากับมัน....
***
...
"ไอเดียร์...พอแล้ว ..เฮ้ย!! "
เสียงไอ้ฝิ่นแม่งยิ่งกว่าพ่อ ...นี่เป็นครั้งแรกนะเนี้ยที่พอเข้าร้านเหล้าแล้วผมดื่มเพียวๆ ปกติจะตีมึนกับนั่งกินกับหรือของว่าง ...
สุดท้ายเพราะงอนที่ไอ้ฝิ่นมันเอาเหี้ยสองตัวที่ไหนไม่รู้มานอนบนที่นอน ผมเลยเลือกที่จะเงียบ เงียบแล้วดื่มกับดื่ม ธนูคันใหญ่ที่มีลูกศร สลักคำว่าหมาหัวเน่าเหมือนกำลังเล็งเป้าแล้วชี้มาที่ผมเลย....
'ครืนนนนนนนนนนนน..'
ผมเหลือบตาไปมองบนโต๊ะ โทรศัพท์ไอ้ฝิ่นดัง ..บนหน้าจอขึ้นชื่อภาษาอังกฤษด้วย ...
"...."
"รอนี่แป๊บนะ..."
ฝิ่นมันหันมากระซิบแล้วเดินถือโทรศัพท์เดินหายไปกับฝูงคนในร้าน ...
.
.
.
ภาพเหมือนตอนที่พี่นพรับโทรศัพท์พี่มด ...ก่อนจะกลับมาหาหมาหัวเน่าอย่างผม....แล้วบอกว่า
'พี่กำลังจะแต่งงาน......'
.
.
.
....แล้วผมก็ไม่เหลือใคร...............................................................................
***
"ภัทร...."
.
.
.
เสียงเรียกนั้นอีกแล้ว....
ผมขืนปรือตาขึ้นมา หลังจากได้ยินเสียงเรียกกับเสียงเคาะประตู ไม่รู้ว่าผมเดินหลบไอ้ฝิ่นมาเข้าห้องน้ำแล้วเสือกเผลอหลับได้ยังไง ...แต่ก็นะ ...มันอาจจะดีกว่านั่งอยู่ที่โต๊ะกับไอ้ฝิ่นก็ได้ ...ผมตบหน้าตัวเองเรียกสติแล้วสูดหายใจยาว ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออก...
...เป็นพี่คนนั้นที่ ยืนเรียกผมอยู่หน้าห้องน้ำ...
ไม่รู้ว่าพี่เขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี้ ไม่รู้ว่าพี่เขาตามผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่....
ผมรู้แค่ว่าตอนที่ผมกำลังจะไม่เหลือใคร ....และ...พี่เขาคือคนคนเดียวที่ยังอยู่กับผม...
.
.
.
"ร้องไห้ทำไม ภัทร...?"
แค่นั้น.....แค่เสียงของพี่เขาถามประโยคนั้น ...แค่นั้นจริงๆ ที่ทำผมหลุดไปทุกอย่าง ...
ผมดึงพี่เขาให้เข้ามาในห้องน้ำด้วยกัน ไม่รู้ว่าตอนไหนที่พี่เขาล็อกประตูแล้วกอดผมไว้แน่น...
ครั้งนี้ไม่ใช่พี่เขาที่ก้มลงมาจูบ....
แต่เป็นผมเองที่เอื้อมแขนคล้องลำคอหนาให้ลงมาใกล้ก่อนจะตักตวงทุกอย่างด้วยความรู้สึกอ้างว้างและมึนเมา.....
เหมือนพี่เขาเป็นฟางเส้นสุดท้าย ที่จะช่วยคนจมน้ำตายอย่างผม ...
ทุกอย่าง... ...ผมจะทำให้พี่ทุกอย่าง... ...ทุกอย่างที่พี่ต้องการ...
.
.
.
ขออย่างเดียว....
'ในตอนที่ผมไม่เหลือใคร ...พี่อย่าทิ้งผมไปก็พอ....'
TBC.
-
....ลุ้นๆ.....รอให้รัก-ยมตามพ่องูมาป๊ะกะพี่ราม แต่ความจำหายยาวขนาดนี้พ่องูเราโดนลืมแน่ๆ
ชาติที่แล้วเอาทับทิมเอยไพฑูรย์เอยมาไถ่ไปได้
แล้วชาตฺนี้จะแย่งกลับไปยังไงน๊า
:L2:
-
ภัทรน่าสงสารจังเลย
ทำไมถึงจำไม่ได้ล่ะ
-
ลืมงูยักษ์ไปแล้วรึเนี่ย!!
-
ภัทรลืมทั้งพี่ราม ทั้งเอลเลยสิเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกันละเนี่ย :z3: :z3:
-
กำแระ ไอเดียร์ลืมหมดเลยอะ
-
ภัทรจำฝิ่นได้เพียงคนเดียว
คนอื่นๆ คงจะจำไม่ได้
สงสารผีรามก็สงสาร
สงสารงูยักษ์ก็สงสาร
สุดท้ายภัทรจะต้องเลือกใคร
-
ลอกคราบนี่หมายถึงลอกความทรงจำทิ้งไปด้วยเหรอเนี่ยะ
-
ถ้าเจอเอลแล้วภัทรจะมีปฏิกิริยายังไงนะ อยากรู้
จำได้แค่ฝิ่นจริงๆงั้นเหรอ ?
-
คุณรามโคตรอบอุ่น เท่และสวยงาม
เดียร์จำไม่ได้ก็อยู่กะคุณรามไปเรื่อยๆก็ได้เนาะ หุๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ง่ะ ติดเชื้อนายเอลไปนิด กะได้จากพี่รามไปอีกหน่อย
พอเชื้อ 2 ขั้วไปรวมกันนี่เล่นตีกันจนระบบความจำรวนเลยเรอะ
แล้วอย่างนี้จำนายเอลได้รึเปล่าเนี่ย
ถ้าจำได้นี่โคตรจะไม่ยุติธรรมอ่า
-
งูกะครุฑกำลังจะเจอกันใช่ม่ะ
น้ำต้มที่เดือดมามาน
เพิ่งใส่มาม่าลงไป
รอให้มันอืดดดดดดดด
-
รอมังคุดอยู่นะจ๊ะ
-
โอยยยยย ความจำช่วงตั้งแต่มีคุณมังคุดกับพี่รามหายไปหมดเลยหรือนี่
แต่ว่าถ้าคุ้นกับพี่ราม งั้นถ้าเจอพ่องูก็น่าจะต้องรู้สึกอะไรบ้าง ใช่มั้ยเดียร์ :monkeysad:
ถูกเถกราดราดไปกับแผ่นหินบูชา>>>เท
ในสมองผมที่แต่คำว่าขอโทษวนเวียนจนแทบจะหลุดออกมาเป็นคำพูด>>>ที่มีแต่?
ฝิ่นมันดึงผมให้กลับมาที่คำถามเดิม ก่อนยกแก้วเหล้าดื่มที่เดียวรวด>>>ที
-
เข้ามาให้กำลังใจคนแต่งจ้า
แล้วเรื่องจะเป็นยังไงเนี่ย น่าลุ้น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: :z3: :z3:
-
เพิ่งไล่ตามทันค่ะ
เรื่องนี้สนุกมากกกกกก และยิ่งชอบอ่านแนวแฟนตาซีเลยยิ่งชอบเข้าไปใหญ่
แต่แอบหมั่นไส้ไอเดียร์เล็กน้อย มีเอลแล้วยังไปมีพี่ราม แล้วต่อด้วยเจอีก
ถึงยังไงก้ติดตามต่อไปค่ะ ส่วนตอนนี้ขอไปอ่านอีกเรื่องของคนแต่งก่อนค่ะ :กอด1:
-
ลุ้นๆ >< ทำไมไอเดียร์ลืมหมดเลยอ่ะ
-
:a6: รอ
-
ตอนพิเศษ [รักผม..?.]
“....หนู....เดือนหน้า...ป๋า....จะแต่งงานนะ”
“...”
มัน ชาไปทั้งหน้าเลย เสียววาบไปทั้งแผ่นหลัง... คำว่ารัก มันมีมากมายเท่าไหร่? มันกำลังพังทลายลงทั้งหมด จะร้องไห้คร่ำครวญ หรือต่อว่าอะไรกับรักที่ไม่เคยจะได้เอ่ย....ที่ผมทำได้ก็แค่พยักหน้า แล้วก้มลงไปเล่นเกมต่อ...
“...หนู....จะไปงานป๋าหรือเปล่า?”
“....ไม่ไป...มีสอบสัมภาษณ์ทั้งอาทิตย์ ...”
“แล้วถ้าป๋าเลื่อนไปอีกเดือนล่ะ? จะว่างไหม?”
“...ไม่....น่าจะกลับบ้าน”
“แล้วถ้า....”
“ป๋า!! ป๋าจะเลื่อนงานแต่งเพราะคนๆเดียวไม่ได้หรอกนะ!! ผมมันก็แค่คนๆเดียว คนๆเดียวที่ไม่มีสิทธิเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วยซ้ำ!!”
ไม่รู้เพราะรำคาญเสียงถามเซ้าซี้ หรือเพราะอารมณ์ที่หลุดไปแล้ว...ผม...เผลอหลุดตะคอกใส่จนได้ ...
รุ่น พี่ที่คอยเป็นห่วงเป็นใย รุ่นพี่ที่เกือบจะทิ้งชีวิตทั้งชีวิตไว้ที่ผม เสาร์อาทิตย์ที่ต้องขับรถจากต่างจังหวัดมาอยู่เป็นเพื่อนเด็กขี้เหงา อยู่..โดยไม่ได้อะไรตอบแทนนอกจาก ... กอดที่แสนธรรมดา
...ผมเคยสงสัยว่า คนๆนี้จะทนผมได้นานเท่าไหร่ จะทนทำดีโดยไม่มีอะไรกลับคืนได้ถึงเมื่อไหร่ ....
จนมาวันนี้ผมก็ได้คำตอบ
7 ปี ....
...
.7 ปี ที่อะไรๆ มาจนสุดทาง ....
ไม่ มีหรอกคนแสนดีที่ยอม....โดยไม่ได้อะไร ….มันก็เหมือนป๊ะกับมี้ นั่นล่ะ ไม่มีจริงหรอกไอ้พรหมลิขิตบ้าๆ จะมีก็แต่คนโง่ที่หลอกตัวเองไปวันๆ กลับมาอยู่ในโลกของความจริงสักทีเถอะ....
...เกิดมาคนเดียว จะกังวลอะไร...ถ้าจะต้องตายคนเดียว...
“...ป๋า...กลับไปหาพี่มดเถอะ...แล้วก็.....ไม่ต้องมาทีนี้แล้ว...ไม่ต้องมาอีกแล้ว....”
“...หนู....”
“ผมอยู่คนเดียวได้ .....อยู่ไม่ได้จริงๆก็ยังมีไอ้ฝิ่น ...ไปนอนค้างกับมันก็ได้ ....”
“ป๋า...แต่งแต่อะไรมันก็ไม่ได้เปลี่ยน....”
“...มันเปลี่ยน....ป๋า....มันเปลี่ยนตั้งแต่ป๋าคิดว่าจะแต่งกับพี่มดแล้ว.....”
…..
.
.
..
คงเพราะเคยแต่ได้ ‘รัก’ มาจนชิน ....ได้มาโดยที่ไม่เคยร้องขอ ทุกอย่างมันเลยเหมือนกับไม่สำคัญ ทุกอย่าง...
...ทั้ง ความห่วงใยที่มากเกินกว่ารุ่นพี่- รุ่นน้อง ทั้งชื่อเรียกที่ตั้งให้กัน อย่างไม่คิดจะหาเหตุผล ทั้งความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ เมื่อร่างกายไม่เคยแสดงออก เมื่อความรู้สึกไม่เคยส่งให้รับรู้ ....
...ไม่เคยแสดงออกสักอย่าง
.ไม่...เคย แม้แต่จะจูบ...ด้วยซ้ำ
.
.
.
.
.................................
......
“เฮ้ย!ไอเดียร์ ไม่ไปงานแต่ง พี่นพจริงๆหรอวะ? มึงนี้น้องรักของพี่เขาเลยนะ”
“....ถ้าเขารักกูจริงไมไม่แต่งกับกูอะ?”
ผมหลุดถามฝิ่นออกไป...จากนั้นก็ได้แต่เงียบ แล้วหันไปเล่นเกมต่อ ปล่อยให้ทั้งห้องเงียบลง....
“....”
.
.
.
"ถ้าเขารักกูจริง....เขาก็ต้องแต่งกับกู..."
ผม ยังเอ่ยลอยๆกับสิ่งที่คิดอยู่ในหัว...เหมือนปากมันไปเอง ทั้งๆที่ตาจ้องหน้าจอคอมฯ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ...ใจมันชาไปหมดแล้ว ที่ยังติดใจก็แค่สงสัย.....
ถ้าเขารักผมจริง
.
.
.
....ทำไมแต่งกับคนอื่น.....
END>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
-
ไรอ่ะะะ มาต่อเร็วๆน่ะ รออยู่จ้าาา :3123:
-
o13
-
อิพี่นพ...มันเป็นใคร กล้าทิ้งไอเดียร์ได้ไง
เดียร์เป็น อีหนู แล้ว พี่นพนั่นเป็นป๋าชิมิ
พี่นพเคยออกตอนไหน๋เนี่ย ไก่กาจริงๆจำไม่ได้
-
พี่นพโดนบังคับแต่งหรอ
-
อะไรยังไงงง
มาแบบงง
แล้วก็จบแบบงงๆ
สุดท้ายเลยโครตงง (จะงงอะไรหนักหนา)
แต่ที่พอจับใจความได้คืออดีตของไอเดียร์ชิมิคะ
ป๋ากับหนู เป็นชื่อเรียกที่น่าจิ้นจัง -.,-
-
รักแรกหรอกรึเนี่ย... :undecided:
พี่นพ เจ้าของคลับใบไม้ไง
ป๋า...กลับไปหาพี่มดเถอะ...แล้วก็.....ไม่ต้องมาทีนี้แล้ว>>>ที่นี่
-
ง่ะ. . . เอาแต่ใจ นอยง่ายเพราะโดนป๋าสปอยแต่เด็กปะเนี่ย
หรือมันเป็นนิสัยส่วนตัวหว่า
-
เออ เนอะ
ไอเดียร์พูดถูก
แสดงว่าป๋า รักคนอื่น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:call: :call: :call:
-
กำลังรออยู่เลย ดีใจๆ มาต่อเย็นนี้ใช่ไหม 555 o18
-
คิดถึงๆๆ อยากอ่านยาวๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไอเดียร์ตัวน้อยๆ ต้องการความรักและความอบอุ่น :กอด1:
-
กาลกีรตี บทที่ 66
.
.
.
'หายไปแล้ว.....'
อีกครั้งที่อเล็กซ์ วิ่งตาม หาไอเดียร์ ทั้งๆที่ครั้งนี้คิดว่าใกล้ที่สุด...
แต่ก็ยังหลุดมือ ...
ห้องน้ำในคลับว่างเปล่า แม้จะลองใช้โทรศัพท์ของฝิ่นโทรเข้ามือถือเครื่องใหม่ของไอเดียร์แต่มันก็มีแค่เสียงสัญญาณ ...ที่ไร้การตอบรับ ...
.
.
.
อีกครั้งที่ไม่ทันเกมของ มิสเตอร์ราม ...
.
.
.
อีกครั้งที่กลับไปต้องนั่งฟังข่าว ของไอเดียร์จากบรรดาลูกน้อง เมื่อกฎ..ต้องเป็นกฎ ...
ดราโก้ ล้ำเขต การุณ ไม่ได้ พอๆกับที่ การุณ ไม่อาจเหยียบเข้าเขตพื้นที่ของ ดราโก้ พันธสัญญาบ้าๆที่ทำให้ ทั้ง ราม และอเล็กซ์ไม่เคยเผชิญหน้ากัน แม้ต่างฝ่ายต่างอยากจะกระชากฉีกเลือดเฉือนเนื้อกันแค่ไหนก็ตามเถอะ!!
"ถูกพา กลับไปที่เรือนน้ำชาแล้วครับ คุณอเล็กซ์ ..."
คาร์โล กระซิบเสียงเบา ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้คนเป็นเจ้านาย อาละวาดทุบประตูปัง แล้วคำรามลั่น ...
'สักครั้ง !! มันต้องมีสักครั้ง ที่ มิสเตอร์ราม พลาด ..มันต้องมีสักครั้ง !!!'
อเล็กซ์ ใช้ประโยคนั้นข่มอารมณ์ ...และลดความโกรธที่สุมทวี..เฝ้าบอกตัวเองว่าอาละวาดได้..แต่ต้องไม่ใช่ที่นี่ เมื่อความโกรธนั้นกำลังจะทำให้ร่างกาย กลายสภาพ...
***
"อ้าว...คุณไอเดียร์ เมาหรือคะคุณราม?"
...กลับมาถึงเรือนน้ำชา ไม่ใช่ป้าแวว แต่เป็นเด็กกลอยที่มาเปิดประตูให้ ...
ภาพของชายหนุ่มเจ้าของร้านที่อุ้มร่างโปร่งไว้แนบอก แทบจะทำให้เด็กกลอย กรี๊ดแตก แต่จำใจต้องข่มอาการไว้ แล้วไขล็อกกุญแจ ก่อนที่จะรีบวิ่งหายไป เมื่อเจ้าของร้านอย่างคุณราม พยักหน้าบอกให้เด็กสาวเอาขันใส่น้ำอุ่นกับผ้าชุบน้ำตามขึ้นไปข้างบน ...
ร่างอ่อนปวกเปียกถูกวางบนเตียงกว้าง รามค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลของไอเดียร์ออกแต่ก็ทำได้แค่สองสามเม็ดบนเมื่อมือเย็นของคนเมา นั้นปัดวาด และดึงมือตนให้เข้าไปใกล้ ก่อนจะกุมไว้แนบอกข้างซ้ายที่แรงเต้นของหัวใจนั้นค่อยๆช้าลง...
..จนสุดท้าย รามต้องขึ้นมานั่งบนเตียงใกล้ๆกับคนเมาที่เริ่มเพ้อ..
"..คุณ...คุณ...ราม...คุณราม..."
"ครับ ว่าไงครับ พี่อยู่นี้"
น้ำเสียงทุ้มต่ำ เอ่ยย้ำความห่วงใย รามเกือบจะเอื้อมมือไปลูบหัวทุยๆของคนเมา ถ้าไม่ติดว่า คนเมาที่นอนกระสับกระส่าย ยึดมือทั้งสองข้างของเขาไว้แน่น
"...คุณราม...ผมรู้จัก...ผมรู้จักคุณราม..."
เอ่ยประโยคนั้นออกมาแล้วนิ่งเงียบ ไอเดียร์ ปรือตามองคนตรงหน้าแล้วคิดทบทวน ขุดค้นลงไปให้ลึกที่สุดของสมองสักส่วนที่พอจะจำได้ ....
ใบหน้าคม โครงหน้าเข้ม และแววตาห่วงใย ...
โครงหน้าที่เผลอตวัดปลายดินสอวาดทุกครั้งที่คิดอะไรเพลินๆ ...ใช่.....รู้จัก...ต้องรู้จักสิ....
"....ผม...เคยฝัน...ผมเคยฝันเห็นคุณราม...ใช่...ฝัน..ฝันเห็น...ต้องรู้จักกันแน่...เพราะผมฝันเห็นคุณราม...ฝันเห็นมาตลอดเลย....ฝันจนวาดหน้าคุณรามได้แล้วนะเนี้ย...."
น้ำเสียงอ้อแอ้ เบาบ้างดังบ้าง ต่อเรียงกันจนเป็นประโยคที่ทำให้คนฟังถึงกับเผลอเหยียดยิ้มกว้าง แล้วไล่เล่นเกมตอบคำถามกับคนเมา
"...ฝันถึงพี่? เราฝันถึงพี่ว่ายังไงล่ะภัทร...ในฝันของภัทรฝันถึงพี่ว่ายังไงครับ คนดี ?"
เสียงทุ้มเหมือนหลุดร่ายมนต์ พาให้คนถูกถามนิ่งแล้วค้นหาภาพที่เลือนราง ...
.
.
.
"...พี่บอกว่า....จะไม่ทิ้งผมไป...."
"ครับ...?"
.
.
.
".....แล้วพี่ก็บินหายขึ้นฟ้า.....ปล่อยให้พวกเขาฆ่าผมทั้งเป็น........"
.
.
.
"ทั้งๆที่บอกว่าจะดูแลผม....แต่..พี่ก็บินหนีไป....ทิ้งให้ผมตายอยู่คนเดียว........ทิ้งให้ผมหนาวตายอยู่คนเดียว...."
.
.
.
เมื่อประโยคนั้นทำหยุดลง ทุกอย่างในห้องก็เงียบงัน .....
.
.
.
.
ก่อนเสียงกรีดร้องของคนเมาจะดังขึ้นทำลายความเงียบของราตรี
"พี่ทิ้งผม !!! พี่ปล่อยให้พวกเขาทำร้ายผม!! ไหนว่าจะดูแลผม!! พี่ทิ้งผม !! พี่ทิ้งผม !!! "
กว่ารามจะตั้งสติได้ ภัทร ที่เมาจนควบคุมสติไม่อยู่ก็อาละวาดปัดทุกอย่างลงจากเตียง แล้วถอยหลังกรู ไปแนบหน้าต่างที่เปิดออกสู่วิวแม่น้ำเบื้องล่าง....
"..พวกเขาใส่ร้ายผม...พวกเขาทำร้ายผม....ทำร้ายผม..."
เสียง ไอเดียร์ครางต่ำแล้วบ่นพร่ำกับตัวเองเหมือนไร้สติ ...แผ่นหลังนั้นแนบถูไถตัวเองขึ้นไปกับขอบหน้าต่าง หยาดน้ำตา ไหลทะลักจากดวงตาช้ำ จนทำให้ทุกอย่างพร่ามัว ...เสียงสายลมเบื้องหลังหวีดร้องดังมาจากท้องน้ำสีดำเลื่อมประกายที่กระทบแสงจากตัวเมือง...
.
.
.
"....ทำไมถึงทิ้งผมไป....ทั้งๆที่สัญญาไว้แล้ว...."
....อีกครั้งที่ภาพเก่ามันย้อนเข้ามาติดตา ก่อนที่ร่างไอเดียร์จะร่วงปลิวตกลงยังสายน้ำ...
.
.
.
"...ทั้งๆที่องค์ สัญญา....เหตุใดจึงผิดสัตย์..ทอดทิ้งข้าไป???"
.
.
.
เสียงตูมใหญ่ดังขึ้นเมื่อโคมไฟหัวนอนถูกปัดลิ่วลงน้ำ...
.
.
.
มือใหญ่ของคุณราม เอื้อมคว้าร่างไอเดียร์ไว้ก่อนที่ร่างนั้นจะเป็นอีกสิ่งที่จมลงพร้อมโคมไฟ...
.
.
.
"....เหตุใดองค์ทอดทิ้งข้าไป??..."
...เสียงคำถามครางแผ่วเบา แล้วเงียบไปเมื่อมันถูกแทนที่ด้วยเสียงลมหายใจ ....
รามคว้าร่างไร้สตินั้นไว้แล้วกอดแน่น ...จะไม่มีสิ่งใดพรากไป...จะไม่รั้งรอ จะไม่ฝืนหัวใจ จะไม่ยกภัทรให้ใครเพราะความเชื่อใจอีกทั้งนั้น...
TBC.
-
ยังไงต่อล่ะเนี่ย? ภัทรจะอยู่กับคุณรามเหรอ?
-
ดีค่ะดี
อย่ายกภัทรให้ใครน้าาาา
ภัทรตอนนี้เหมือนสับสนกับความทรงจำในอดีต มันคงตีรวนไปหมด ทำให้แทบจะไม่มีสติ
แต่ยังดีที่เป็นพี่รามดูแล
พี่รามสู้ๆ เอาชนะพ่องูให้ได้เน้อ (ฝัน!)
-
พ่องูของหนูหล่ะลูกกกก :z3: :z3:
-
ไอเดียร์จำอดีตได้ซะงั้นอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอลมาด่วนเลยนะ ............ไม่เอาพี่ราม
-
อ้าว จำได้ตอนเมา
ตอนสร่างจะจำได้มั๊ยเนี่ย
เหมือนทุกคนจะน่าสงสารยังไงไม่รู้
-
จะเป็นงัยต่อล่ะเนี้ย สงสารไอเดียร์ก้อสงสาร สงสารพี่รามก้อสงสาร เพราะคิดว่าเงื่อนไขที่บอกไปคงไม่มีใครทำได้รึป่าว
-
:call: :call: :call:
-
โอ๋ๆ ภพก่อนคุณรามโดนหลอก ภพนี้คุณรามจะอุ้มเดียร์เข้าเอวกระเตงไว้ตลอดเลยดีป่ะ :laugh:
บวกๆ^^
-
เจออย่างนี้เดี๋ยวป๋ารามสู้สุดใจขาดดิ้นเลย มาแอบโวยวายว่าโดนป๋าทิ้งอ่า
แต่กฎอะไรมันจะศักดิ์สิทธิ์ขนาดนั้น ทำเอางูยักษ์ตกมันกะครฺุฑเจ้าแผนการไม่อาจฉะกันตรงๆได้
ทั้งๆที่ดูจากนิสัยแล้วมันน่าจะแหกกฎฟัดกันไปตั้งหลายรอบแล้ว
ไอเดียร์ละเมอเป็นคุ้งเป็นแควได้ขนาดนี้แสดงว่าระลึกชาติได้แล้วสิ
หรือว่ามันเป็นแค่ออพชั่นหนึ่งของการตีกันทางพันธุกรรมที่แสดงผลตอนไม่รู้ตัวกันนะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
พ่องูเราจะรอพี่รามพลาด....พี่รามคงไม่ยอมพลาดให้ง่ายๆแน่โดนน้องภัทรเฉ่งขนาดนี้....แล้วนตื่นมาจะเป็นภัทรหรือเป็นเดียร์?....
:z3:
ง่า.........อยากอ่านต่อ
-
ฮือ... สงสารไอเดียร์เมื่อชาติที่แล้ว พี่รามอย่าลืมดูแลน้องนะ กอดดดดด
-
และแล้วยกนี้พี่รามก็นำไปก่อน 1-0
คุณมังคุดรีบหาทางตีเสมอนะ เดียร์เริ่มจำทางโน้นได้มากกว่าแล้วอ่ะ :a6:
และลดความโกรธที่สุ่มทวี..เฝ้าบอกตัวเองว่าอาละวาดได้..แต่ต้องไม่ใช่ทีนี่>>>สุม? ที่
เสียงทุ่มเหมือนหลุดร่ายมนต์ พาให้คนถูกถามนิ่งแล้วค้นหาภาพที่เลือนลาง>>>ทุ้ม ราง
เสียงคำถามครางแผ่เบา>>>แผ่ว
จะไม่ยกภัทรให้ใครเพราะความเชื้อใจอีกทั้งนั้น>>>เชื่อ
-
อ่านทันแล้วว 2วัน หนุกมากกกกกกก :impress2:
รอติดตามอยู่น้ะค้ะ ดูเหมือนพี่รามจะไม่ยอมปล่อยเดียไปง่ายๆอีกแน่ :sad4:
เชียร์พ่องูยักษ์อยู่น้าาาา รีบมาฉกคืนเร็วๆ :o12:
-
งื้องื้อ
ตามอ่านทันแล้ว :o11:
แอบปันใจให้ไอเดียรอยู่กับรามไม่กลับไปหาเอลแหะ :laugh:
-
คิดไว้ว่าให้ยาวจะเข้ามาอ่าน ไม่งั้นไม่ปวดหัว ลุ้นจนงง แล้วคงงงแน่ๆ อ่านจนถึงตอนนี้ ถามว่าสงสารใครตอบไม่ถูกเลย ไม่ว่าจะเป็นภัทร ราม เอล พลำ ตลอดจนคนที่เกี่ยวข้องแม่ภัทร ฝิ่น จี มันเหมือนคลื่นเล็กๆบนผิวน้ำ ที่เกิดเล็กๆ โดยมีสายลมสายฝย แสงแดด ที่เรียกว่ารัก โลภ โกรธ หลง ค่อยๆปรุง กรรมนั้น หอบทุกสิ่งทุกผู้ทุกคนที่เกี่ยวข้องไปสู่ขุมนรก เรื่องนี้มันชวนเศร้า เรื่องเศร้าที่หลอกล่อเรา ด้วยความหวาน หวาม ชวนอมยิ้ม ลุ้นนิดๆ ความบ้า แบบน่ารัก พอเดินตาม การล่อหลอกไปเผลอๆไปอยู่ริมเหวแล้ว มองกลับไปก็ เจอแต่หยาดน้ำตา(คนเขียนแสดงให้้รู้แต่แรกว่าเศร้า แต่ก็อ่าน) :serius2: อ่านไปคิดไปนิดถ้าพลำกับภัทรอย่างกับฝาแฝดเนอะ เหมือนพี่น้อง ต้องอยู่ด้วยกันมานาน ขนานนั้นไม่ผูกพันกันบ้างเหรอ หรืออ่านไปก็แอบคิด บางที่ชีวิตก็ยึดติดเกินไป เรื่องที่ผ่านมาก็วางมันไม่ได้เหรอ ทำไมพลำกับภัทรไม่เกิดมาคนละร่างนะในชาตินี้ จะยึดติดกันทำไมก่อนนี้ก็คนละตน เมื่อร่างมันดับก็จากกันไปตาใจที่ปรารถนา คิดไปนั่น555 กองกรรม เวียนใหญ่ บรรทุกทั้งบุญและบาป แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องพาเราไปถึงทางออก อ่านไปมันคิดอย่างนี้ขึ้นมานะ แอบคิดนิดนึงถ้าทุกอย่างเป็นผลกรรม พ่อแม่ของภัทรเมื่อชาติก่อน คนที่ใส่ร้ายภัทร เขาเป็นใครอยู่ไหนนะ หรือแม้แต่ธชีที่โดนแม่ภัทรกิน เขาเป็นไงบ้าง ถ้าพลำโดนกินมา แล้วอยู่กับภัทร ธชีจะอยู่ไหน ท่านไปสวรรค์เหรอ พอคิดว่าท่านเป็นผู้มีศีลคงลุดบ่วงพวกนี้ไปแล้วมั้ง มันเศร้า
-
เสียใจสุดๆ :m15: :m15: :m15: :m31: :m15: เอาพ่องูกลับมา
พ่องูได้โปรดเอาถัทรกลับมา อย่าปล่อยให้เค้าเอาไป
รับไม่ได้สุดๆ เอากลับมา!!!!!!
-
รอเอล มารับภัทร :z3:
-
มาแว้ววววววววววววววววว
ภัทรลืมเอลไปแล้วอ่อ :m15:
หาภัทรให้เจอแล้วเอากลับคืนมาให้ได้นะเอล!
-
เชียร์คุณรามนะ สู้ๆ
-
ตามอ่านมาทันแล้วววว สนุกมากๆๆๆๆ ชอบแนวนี้นะ อ่านแล้วได้ฝึกสมองคิดไปในตัว
คนเขียนช่างจินตนาการบรรเจิดเหลือเกิน o13 ผูกเรื่องได้ดีมาก ซับซ้อน แล้วก็เป็นเรื่องที่ทำให้ปวดหัวมากกก เหมือนกัน
ช่วงแรกที่เล่าถึงอดีตต้องคอยอ่านช้าๆทีละประโยค เข้าใจบ้างงงบ้าง ดีนะที่ชอบอ่านเม้นทั้งจากคนอ่านและคนเขียนที่ค่อยๆมาคลายปม ทำให้เข้าใจเนื้อหาที่พยายามจะสื่อมากขึ้น (จัดบวกไป) :mew1:
ตอนนี้ยกป้ายไฟเชียร์พ่องูยักษ์ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
อีกครั้งที่กลับไปต้องนั่งฟังข่าว ของไอเดียร์จากบรรดาลูกน้อง เมื่อกฎ..ต้องเป็นกฎ ...
ดราโก้ ล้ำเขต การุณ ไม่ได้ พอๆกับที่ การุณ ไม่อาจเหยียบเข้าเขตพื้นที่ของ ดราโก้ พันธสัญญาบ้าๆที่ทำให้ ทั้ง ราม และอเล็กซ์ไม่เคยเผชิญหน้ากัน แม้ต่างฝ่ายต่างอยากจะกระชากฉีกเลือดเฉือนเนื้อกันแค่ไหนก็ตามเถอะ!!
อ้าว งั้นแสดงว่าคุณรามละเมิดกฎน่ะสิ ก็มาพาตัวภัทรจากคอนโดเอลไม่ใช่เหรอ
เปิดศึกเลยดีมั้ยเอล ไปเอาตัวภัทรคืนมาาาาา :ling1:
-
ดันพ่องู ....ตอนนี้อากาศร้อน อารมณ์พ่องูยิ่งโคตรร้อน ดันกระทู้ให้สำหรับ 'อเล็กซ์ซานโดร' แห่งชิชิลี ในสภาวะที่ไม่มีหัวใจอยู่ข้างๆ เคยบอกหรือเปล่าว่า เอล ลั่นกรุสุนใส่คนอื่นได้ .
.
.
.
โดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ ...
-
อากาศร้อน งูร้อนงูหงุดหงิดเราไม่สน
มารอพี่รามดีก่า ^ ^
-
อยากกอ่านเอลกะเดียร์ แล้วจ้า.......
-
งั้นแสดงว่าเดียร์คือเดรียสหรอ หรือไม่ใช่ แล้วมันเกี่ยวกับพลำป่าวเนี่ย งง :katai1:
พันธะสัญญาแห่ง อาโดรนิส>>>พันธ
บทเริ่มของพันธะสัญญา
จงมองความโศรกเศร้าของผู้เป็นที่รักให้เต็มตา>>>โศก
-
อั๊ยๆๆๆๆ รออยู่นาน
คิดถึงมากมายเลย
-
กาลกีรตี บทที่ 67
.
.
.
‘ปัง!’
เสียงปืน....
.
.
.
ดังแค่นัดเดียว... หลังจากนั้นร่างใหญ่ของชายในชุดดำก็ทรุดลงกับพื้นห้องอาหาร ...
.
.
.
ศพที่ 5 ของวัน....
.
.
.
และ...ศพทุกศพเป็นลูกน้องของ อีวาน ร่างไร้วิญญาณที่ถูกลากออกจากห้องนี้ไปสองสามวันมานี่รวมๆแล้วเกือบ 10 ศพ..
กระสุน 10 นัดพอดิบพอดี ที่อเล็กซ์ซานโดรเป็นคนลั่นไกยิงตรงเข้าหน้าผากของผู้ร่วมโต๊ะ ...
อาหารมื้อสุดท้าย ถูกจัดมาให้อดีตลูกน้องของทายาทอันดับหนึ่งอย่าง อีวาน ...การเคารพในเกียรติครั้งสุดท้าย ตรงตามกฎและธรรมเนียมของ ซิซิเลียน [ชิชิลี] ที่ว่า....
‘กินเสียให้พอ แต่อย่าอิ่มจนเกินไป... จงเหลือที่ไว้ให้กระสุนเสียบ้าง’
...
ศพทุกศพ อเล็กซ์เป็นคนลั่นไกในฐานะ 'ดอนดราโก้' …
ตำแหน่งที่เคยปฏิเสธ ถูกส่งต่อมาให้อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง เมื่อ อีวาน ดันถือตัวล้ำเส้น ของการุณ
ถึงจะเป็นคนของ ดราโก แต่แววตาสีมรกตก็เย็นเฉียบยามจ้องมอง ..ไม่มีการคร่ำครวญ ไม่มีการลังเลที่จะเหนี่ยวไก เมื่อทุกสิ่งมันสาสมกับการกระทำ … จบจากการลงโทษ อเล็กซ์เช็ดเศษเขม่าปืนทิ้งอย่างเหนื่อยหน่าย ตอนนี้ต่อให้ต้องจ่อขมับใครแล้วลั่นไกอัดสมองก็ไม่เห็นจะทำให้อารมณ์ดี หรือรู้สึกอะไรได้มากกว่านี้ ...สมองมันเหมือนอัดแน่นไปด้วยก้อนหิน เนื้อตัวมันเหมือนไร้เรี่ยวแรง ซังกะตายไปวันๆกับประเทศที่ร้อนพอๆกับอากาศเที่ยงวันของซิซิลี ...
เรื่องไร้สาระที่ตามมาถึงที่นี่ เรื่องที่ 'ดอน' เท่านั้นต้องเป็นคนจัดการ ..คนของอีวานทำผิดกฎ...
...
กฎ ต้องอยู่เหนือกฎ ...
เพราะผิดต่อมิตรยามสงบศึก... ดราโก ถึงต้องชดใช้ ..
.
.
.
'พันธะสัญญาของ แอนเดรียสโต '
สนธิสัญญาบ้าบออะไรนั่น ...ทำเอาอเล็กซ์หัวเสียเกือบสองครั้งแล้ว
...ทั้งๆที่รู้ว่า ไม่สมควรยุ่งกับคนของการุณ แต่ อีวาน กลับไปหาเรื่องมิสเตอร์รามถึงที่ และข่าวที่ได้มายิ่งทำให้แทบบ้า วีดีโอที่คั้นมาจากคนของอีวาน เป็นวีดีโอแค่ครึ่งม้วนที่ไม่สมควรจะบันทึกไว้เสียด้วยซ้ำ ยิ่งกว่าการเปิดสงคราม การที่ อีวานไล่ตามจับ 'คนของมิสเตอร์ราม' มา มันยังไม่แย่เท่ากับ คนที่ว่านั้นคือ ไอเดียร์ ....
.
.
.
...ดีที่วีดีโอนั้น มาร์โคล ยึดมาและทำลายได้ก่อนที่จะถึงมือ อีวาน ...
แต่ก็นั่นล่ะ ให้อีวานคิดว่า ไอเดียร์เป็นคนของมิสเตอร์ราม ยังดีกว่าให้อีวานเข้าใจว่า ไอเดียร์ เป็น 'ผู้หญิง' ของตัวเอง ... อเล็กซ์รู้ดียิ่งกว่าใคร ...ไอ้หมาลอบกัดอย่าง อีวาน นั่น ชอบที่จะทำลายของรักของคนอื่น... ไอ้พี่นอกสายเลือดนั้น ...สักวันคงไม่พ้นโดนยิงทิ้ง !!!
ตอนนี้เรื่องมันรุมเร้ากันไปหมด ตำแหน่งที่เคยหนีตอนนี้ถูกส่งต่อมาอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง เสร็จจากการพิพากษา อเล็กซ์เดินตรงขึ้นห้องพักอย่างไม่แคร์สายตาบรรดาลูกน้องที่ต้องจัดการกับศพ
...ห้องสูทสุดหรู เปิดแอร์เย็นเฉียบ ... แต่ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เริ่มรู้สึกว่ามันเย็นเกินไป ...
สายปลอกคอหนังที่สั่งทำให้ใครบางคน ยังวางไว้บนที่นอน ...
.
.
.
คิดถึง...คิดถึงห้องรกๆที่ระเกะระกะไปด้วย เศษร่างกระดาษ ...คิดถึงเสียงเพลงเบาๆที่ไม่ว่าฟังยังไงก็ไม่เข้าใจ ...คิดถึง... ใครบางคนที่ทนแรงโอบรัดที่แทบจะฆ่ากันให้ตายได้โดยไม่บ่น ...คิดถึงเสียจนแกนกายปวดหนึบจนไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ...
.
.
.
"...ภัทร..."
***
.
.
.
'...ภัทร...'
...
เสียงปลุกเรียกข้างหู กับ เช้าที่ไม่คุ้นตา...
แสงแดดที่ถือวิสาสะโผล่เข้ามาแบบหยาบคาย...
ไม่ยักกะเคยจำได้ว่า ผมชอบนอนอาบแดด...ถึงจะความจำหายไปช่วงหนึ่งก็เถอะ แต่ให้ตายห่า ต่อให้สมองหายไปทั้งซีก ผมก็ยืนยันกับตัวเองได้เลยว่า ผมไม่เคยนอนให้แดดเลียแบบนี้...
.
.
.
แล้วไหนจะเรื่องคนที่นอนข้างๆ ...
ผมได้ยินเสียงเรียกอย่างชัดเจน แต่ที่นอนข้างๆกลับเย็นวาบและว่างเปล่า ... อดสบถไม่ได้ที่ควานมือไปแล้วไม่เจอพี่ราม โอเค ถึงเราจะไม่ค่อยได้นอนด้วยกัน แต่ในบางอารมณ์อย่างนี้ ผมต้องการใครสักคนที่นอนข้างๆ ....
...ใครสักคนที่ครางเรียกแต่ชื่อผม ...ใครสักคนที่สามารถกอดรัดได้แน่นจนแทบจะขาดอากาศหายใจตาย ...
.
.
.
ใครสักคนที่...มีแววตาวาวสีมรกต...
"เชี่ยเอ้ย !!"
อยู่ๆก็ปวดหัวอีกแล้ว !!!
.
.
.
...ปวดหัวฉิบหาย...
.
.
.
..ทั้งปวดหัวทั้งอารมณ์เสีย ....
ผมแทบจะหาเมมโมรี่มายัดใส่สมองไว้เลยว่า... อย่าได้เสือกเมาแล้วร้องไห้นอน ให้แดดมันส่องหน้า....
ปวดหัวเหี้ยๆ แสบตาเหี้ยๆ ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตาแม่งทั้งช้ำทั้งบวม ... ก็ขนาดหลับตายังทั้งแสบทั้งเจ็บ ...
วันเชี่ยอะไรก็ไม่รู้ ...!!!
***
...
อย่างกับฮอร์โมน ผมไม่เสถียร ....
วันนี้ผมระเบิดอารมณ์กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง..มากเกินไป... มาก....จนเกินกว่าที่จะเป็นตัวของตัวเอง ...
.
.
.
...
เอาแมร่งเข้าไป..ไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองจริงๆ ..
...ทั้งๆที่รู้ดีว่า สภาพอารมณ์ของผมตอนนี้ ยังไม่สมควรจะออกไปเจอผู้เจอคน ...
แต่ผมก็ดันลากสังขาร เข้าออฟฟิศ ...
แหงล่ะ เมื่อโปรเจค อย่าง 'Secret Tale ' มันล่อตาล่อใจเกินไป ไม่รู้ว่าได้โปรเจคนี้มาได้ไง ทั้งๆที่เป็นเรื่องสำคัญแท้ๆ แต่สมองผมกลับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับมันสักนิด ขนาดเรื่องโปรเจคที่ว่าเมพโคตร ...ยังลืมได้ ผมอดเสียวสันหลังไม่ได้ว่ามีอีกรึเปล่า? เรื่องที่สำคัญ แล้วผมดันลืม..??
.
.
.
อารมณ์ผมไม่เสถียร พอๆกับสมองที่เหมือนยัดไว้ด้วยนุ่นเปียกน้ำ ...มันทั้งอึดอัดทั้งตีบตื้อ ...และสำหรับงานที่ต้องใช้จินตนาการเกินอาชีพทั่วไป สภาวะที่ผมเป็นอยู่นี้ กำลังจะสร้างปัญหาใหญ่
.
.
.
เอาเป็นว่า ยังไม่ทันจะพักเที่ยง ...ก็เกิดเรื่องอย่างที่คิด ...
.
.
.
"...โปรเจคของตัวเอง แต่ดันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ..ไอ้งานนี้ เอาอะไรไปแลกมาหรือเปล่า ไอเดียร์?"
"..."
อากาศร้อน ... น้ำเสียงเย็นๆที่กระซิบข้างๆหูยิ่งทำให้ร้อน ...
ตอนแรกผมไม่ได้สนใจอะไร สมองมันมึนเกินไปกว่าจะคิดอะไรทันตามที่ไอ้เด็กฝึกงานพูด... แต่เป็นเพราะมันไม่ยอมหยุด แถมยัง กระแนะกระแหน อะไรอีกก็ไม่รู้ ผมเลยเดินหนี ..
กะว่าจะเดินไปกดน้ำในแคนทีนมาดื่มดับอารมณ์ แล้วมาสู้รบตบมือกับงานที่ไม่มีภาพร่างในหัวเลยสักกะติดใหม่ ...
.
.
.
แต่ไอ้เด็กบ้านี่เสือกเดินตามผมมา แล้วก็ยังไม่ยอมหยุด ...
"...มั่วไปทั่ว...เอาตัวเข้าแลกหรือไง คุณรามถึงให้งานมา ?"
แค่ประโยคนั้น ...ก็ทำสติผมหลุด...
ปกติต่อมด้านชาผมมีมากกว่านี้ แต่วันนี้แม่งควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ผมลากไอ้เด็กเวรนั่นเข้าห้องเก็บของ ล็อกห้องแล้วหันมามองหน้ามัน เชี่ย!! ตัวต่อตัวเลยมาจะเอาไงกับกู !!??
***
"มึงจะเอาไง ?...มึงเป็นเมียกูรึไง ถึงจะต้องสนใจว่ากูนอนกับใครบ้าง?"
"ไอเดียร์!"
"...อย่าเสือกมาข้ามรุ่นเรียกกูอย่างนั้นกูเป็นพี่มึง...และที่สำคัญ กูไม่ได้สนิทกับมึงขนาดนั้น"
ผมมองหน้ามันนิ่ง ในขณะที่มันก็จ้องหน้าผมไม่วางตาเหมือนกัน ไร้สาระเหี้ยๆ ที่ต้องมาเคลียร์เรื่องไม่เป็นเรื่องกับเด็กไม่รู้จักโต
"กูกับมึงคนละรุ่น ..อย่ามาจุ้นเรื่องของกู กูจะกินขี้ปี้แดกกับใคร ก็เรื่องของกู "
หยาบคายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พูดจบผมก็เปิดประตูเดินออกมาโดยทิ้งมันไว้ในห้องเก็บของอย่างนั้น ...แล้วก็ต้องปวดหัวอีกครั้งที่มันตะโกนเรียกแบบไร้หางเสียงโดยสิ้นเชิง
"เดียร์!! ไอ้เหี้ย!! ไอ้ร่าน !! ไอ้มั่ว !!! ไอ้เหี้ย!! "
ไอ้จีตะโกนด่าเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว เล่นเอาผมแม่งปวดหัว ...เดินเข้าออฟฟิศมาแบบเซ็งๆ ไม่รู้ว่ากูแม่งไปเล่นมันตอนไหน อารมณ์ไอ้เด็กฝึกงานถึงเหมือนหมาบ้าขี้หึงอาละวาดแว๊ดๆอย่างนี้ ....
เหนื่อยหน่าย ผมถอนหายใจ ทำสมาธิแล้ว หันมาดูงานภาพต่อ กะว่าจะให้ไอ้ฝิ่นที่ลาพักร้อนวันนี้ เอาไปตัดเส้น ส่วนเรื่องลงสีไว้ค่อยคุยกันอีกที ...
"..."
"..."
ยังไม่ทันจะจับเมาส์ปากกา ไอ้จีหน้ามึนมันก็มาเท้าโต๊ะจ้องหน้าผมแล้ว ...
"...จะเอายังไงกับผม ตกผมได้แล้วจะทิ้งผมใช่ไหม?...."
อุปมาอุปมัย เหี้ยเหวอะไรอีก!!???
ผมแทบจะทึ้งผมตัวเอง สมองกูยิ่งไม่ค่อยมี นี่มึงจะมาวุ่นวายอะไรอี้กกกกกกกกกกก!!
"หลอกให้ปลาอย่างผมกินเบ็ด ...แล้วก็จะทิ้งใช่ไหม??"
"...คือ..กูไม่รู้ว่ามึงพูดเรื่องเหี้ยอะไร แต่...มึงเข้าใจอะไรไหมจี ??...ต่อให้กูเป็นเซียนตกปลา... ถ้าปลาอย่างมึงไม่เสือกอ้าปากงับเหยื่อ...ต่อให้เซียนยังไง ...มันก็ทำให้มึงงับเบ็ดไม่ได้หรอกจี...มันไม่ได้ผิดที่กู...แต่มันผิดที่มึง..เป็นคน...อ้าปากแดกเหยื่อ... "
...
อารมณ์พาไปล้วนๆ ....
ในตอนที่ผมเงยหน้าตอบ ไอ้เด็กฝึกงานที่ชื่อจี...มันมองหน้าผมแล้วยืนนิ่ง....
.
.
.
'เพี้ยะ!!'
เสียงมันดังลั่นเข้าแก้วหูผมเลยทีเดียว ..
ตอนฝ่ามือของไอ้จีมันตบลงมาที่แก้มผมเต็มแรง ...
ปฏิกิริยาเกินคาด ... ไอ้จียังง้างมือ ทั้งน้ำตา มันยืนนิ่งแล้วมองหน้าผม อยู่อย่างนั้น ...
ปากมันอ้าออกด่าอะไรผมอีกสองสามคำไม่รู้ รู้แต่ในตอนนั้น ...ผมโดนพี่ในออฟฟิศล็อกตัวไว้ไม่ให้ เข้าไปต่อยไอ้จี ....
...ทั้งออฟฟิศวุ่นวายกันไปหมด ...
ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้ต่อหน้าใคร ไม่เคยใจร้อนอย่างกับแดกภูเขาไฟมาทั้งลูก ..และ...
คนอย่างผม...ไม่เคยคิดจะสวนใคร เหมือนกับการที่ผมจะทำกับไอ้จีอย่างนี้ ...
สมองผมมันวิ่งวุ่น จิตใต้สำนึกมันสั่งเป็นคีย์เวิร์ดซ้ำๆ ว่า ไอ้เด็กฝึกงานตรงหน้า ไม่มีสิทธิ์จะทำร้ายผม ไม่ว่ากรณีใดๆ ... ให้ตัวอย่างเปรียบเทียบให้เห็นภาพเลยนะ ว่าในความรู้สึก ณ ตอนนั้น ผมกำลังเป็น ราชสีห์ แล้วอยู่ๆ มีตัวเมียในฝูงมาตบหัว ...
...แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นอย่างว่า ...ผมระเบิดลงโดยควบคุมตัวเองไม่ได้ สิครับ
***
...
เชี่ย...แม่ง...ไม่ไหว...
เล่นเอาผมซังกะตายตอนเดินฝ่าแดดเปรี้ยงๆออกมาจากออฟฟิศ ..
ขืนดึงดันอยู่มีหวังกระทืบไอ้ขี้แยนั้นจมตีนตาย ...
กรุงเทพร้อนระอุ หิวน้ำโคตร ยกกระบอกน้ำชาที่พี่รามเตรียมไว้ให้ แม่งก็เบาโหวง ...
ว่าจะเดินไปซื้อเกลือแร่ดื่มก่อนนั่งแท็กซี่กลับ แต่ยังไม่ทันเดินข้ามถนนเลย รถเก๋งที่ไหนก็ไม่รู้บีบแตรใส่ผมเสียก่อน
"คุณไอดิภัทร ! กำลังจะไปออฟฟิศหรือคะ ไปด้วยกันเลยไหม?"
แม่เจ้า...สาวออฟฟิศในชุดเดรสสีแดงสด สั้นจู๋ ชวนผมขึ้นรถครับ ...
แดดแมร่งร้อนอย่างนี้ คิดว่าผมจะเล่นตัวหรือไง เพิ่งออกมาจากออฟฟิศ แต่ก็ช่างมันเถอะ นั่งรถแช่แอร์กลับไปอีกรอบก็ได้ ...
.
.
.
....เอ่อ...
นั่งเพลินไปหน่อย ...ลงรถมาได้ แม่สาวเดรสแดงก็ลากผมไปหน้าลิฟต์แล้ว ....เป็นออฟฟิศจริงๆ ครับ แต่ออฟฟิศ เหี้ยอะไรของใครไม่รู้ แม่ง....เมาแดดหรือไงเนี้ย ออฟฟิศ สไตล์ฝรั่งจ๋านี้มันไม่มีทางเป็น สนพ. ของผมแน่ !!!!
"บอส ติดประชุมนะคะ ยังไงรบกวนรอที่ห้องบอสเลยดีกว่า "
ผู้หญิงอีกคนที่เคาน์เตอร์หันมายิ้มแล้วผายมือไปที่ลิฟต์ ผมเอ๋อๆมองซ้ายมองขวา พี่ยามหน้าดุ ก็เปิดลิฟต์พร้อมกดลิฟต์ให้ ...
.
.
.
ก็เขาทำให้กันถึงขนาดนี้ ผมจะไม่เข้าลิฟต์ก็ดูไร้มารยาท ...
ถึงใจผมมันจะค้านกันอยู่บ้างก็เถอะว่า ....
'ออฟฟิศใคร กูไม่รู้จัก????'.
.
.
ลิฟต์เปิดมาหน้าห้องทำงานโคตรหรู ...
ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ช่างแมร่งมันแล้ว ขึ้นมาถึงชั้นนี้แล้ว พี่ยามผายมือเชิญออกแล้วด้วย ผมจะทำอะไรได้นอกจากเดินไปนั่งบนโซฟา ..แช่แอร์ที่เย็นจนชุ่มปอด ...
.
.
.
หิวน้ำจนคอแห้ง ....
ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตอนไหน แต่แค่ผมขยับปากพูดคำว่าน้ำ
รสชาติของน้ำเย็นๆมันก็ไหลลงคอ น้ำเย็นที่ผมรู้สึกว่าดื่มเท่าไหร่ก็ไม่พอป้อนใส่ปากผมที่ยังไม่ลืมตา ริมฝีปากอุ่นป้อนน้ำใส่ปากผมซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เมื่อผมมีแต่ตักตวงและดูดกลืนน้ำทุกหยดที่เข้ามา ...ผมกำลังติดใจรสชาติของน้ำนี่ ติดใจจนผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นทรายแห้งๆที่ไม่ว่าได้น้ำไปเท่าไหร่ก็ไหลลงใต้ดินหมด ...
สติผมคงหลุดไปแล้ว รู้สึกตัวอีกทีตอนสัมผัสถึงไออุ่นของร่างกายที่ทาบอยู่ด้านหลัง ใครบางคนรั้งดึงตัวผมไว้ จนหลังผมไปกระแทกแผ่นอกกว้าง คิดว่าใครแกล้ง ...เงยหน้าขึ้นไปดูถึงได้เห็นไอ้ฝรั่งหน้ายิ้มนั่น นั่งซ้อนผมอยู่ แถมยังโอบกอดเสียจนตัวผมแทบจะจมมิดหายไปในแผ่นอก ....
"...amore...."
เสียงครางเบา แผ่วจางๆอยู่ข้างหู ... เหมือนมันคลอเคลียลมหายใจมัน...ผสมกับเสียงเต้นของหัวใจผม...
.
.
.
"...อึก!....อื้อออออออออ!!!! "
จูบที่โน้มลงมาแบบไม่ให้ทันตั้งตัว ทำเอาผมเกร็งนิ่ง
คางถูกจับดันให้เงยขึ้นจนหน้าหงาย จูบกลิ่นบุหรี่ที่ตวัดลิ้นกวาดละไปทั่วโพรงปาก กำลังดูดลมหายใจผมไปทั้งหมด แรงกอดจากแขนสองข้าง เหมือนโซ่ขึงตัวผมไว้ จูบมันหนักเกินไป เหมือนจงใจจะให้ผมแหลกเหลวอยู่ตรงนั้น ทั้งจูบสูบพลัง ทั้งลิ้นร้อนที่เลียและดูดดุน หมดจากจูบปล้นลมหายใจ เล่นเอาผมช็อกนิ่ง แต่มันยังไม่ยอมหยุด ฟันคมๆกับตอหนวดที่ลากไซ้ ทั้งขบทั้งกัด ...ทำยังกับตายอดตายอยาก จนผิวผมทั้งแสบทั้งร้อน เหมือนโดนไฟเผา ทั้งห้องมีแค่เสียงแอร์ กับเสียงครางของผมที่บิดตัวดิ้นเร่าหนี ใบหน้าที่ฝังทั้งคมเขี้ยวทั้งริมฝีปาก
"คิดถึง ....คิดถึง...."
...
ประโยคภาษาไทยชัดๆที่ ดังวนอยู่ รอบตัวผมตอนเจ้าของประโยคนั้นมันพรมจูบทั่วใบหน้าผมจนลามมาเกือบจะถึงหน้าอกเสื้อที่ถูกดึงรั้ง ...
.
.
.
เหมือนคนอดยา ที่เกือบจะเลิกยาได้ ...
.
.
.
แล้วโดนฉีดมอร์ฟีนเข้าเส้น...
.
.
.
สติผมหลุดไป พร้อมๆกับร่างกายที่เปิดรับไอ้ฝรั่งนั่นเข้ามา...
.
.
.
.
"...คิดถึง ยูที่สุด...คิดถึงที่สุด.."
เสียงมันพูดพร่ำ ส่วนจูบมันก็ประเคนซ้ำส่งมาให้ผมอยู่อย่างนั้น ...
กอดมันแน่นจนเหมือนจะ รัดกันให้ตาย ทั้งๆที่ผมอ่อนปวกเปียกไปหมดทั้งตัวจนหมดแรงจะดิ้นแล้วด้วยซ้ำ ...
แต่วงแขนมันก็ไม่ยอมคลายออกเสียที..
TBC.
-
ปมของตระกูลมันช่างยุ่งยากยิ่งนัก (เอ๊ะ! หรือเรามันโง่เอง)
จะพยายามจับใจความและเนื้อหามาปะติดประต่อให้ได้รูปความ
หากไม่เข้าใจจะกลับมาสอบถามแล้วกันนะคะ
-
ในที่สุด พ่องูก็กลับมา :hao5:
คิดถึงจัง :กอด1: รักมากกกกกก
-
เอ๋อ ตามไอเดียร์เลยอะ 555 สงสารจีอะ
-
ในที่สุด พ่องูยักษ์ก็ได้เจอไอเดียร์แล้ว
งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้แม่สาวชุดแดงใช่ไหม ทำหน้าที่ได้ดีจริงๆ
(ใช่คนที่ไม่ยอมแจ้งเอลครั้งที่แล้วหรือเปล่าหว่า กะจะแก้ตัวล่ะสิ) :m12:
แอบสงสารจีนิดๆ :m17:
ปล. บวกและเป็ด ขอบคุณที่ชี้ทางสว่าง เค้าหลงเข้าใจคุณรามผิด
รีบหลบดีกว่า กลัว fc คุณรามตื้บ :mc1:
-
และแล้วก็ต้องเข้ามาอ่านเรื่องนี้จนได้ ฮือ.....
จริงๆ ไม่ค่อยอยากอ่านเรื่องนี้เท่าไหร่ค่ะ ไม่ใช่ไม่ดีหรือไม่สนุกนะคะ เพียงแต่ว่าดูเหมือนเค้าจะติดนิยายของคุณหลายเรื่องแล้วอ่ะ แล้วพออ่านมันก็ดันสนุกซะงั้น ทีนี้เลยกลัวว่าเกิดติดไปหลายเรื่องของคนเดียวแล้วไม่มาต่อจะทำไงดี แค่คิดก็ TT..TT
-
บวกเป็ด
ไม่รู้จะเม้นต์อะไร ยังมึนๆงงๆ สมองช้า :hao5:
เอาเป็นสนุกมากและชอบค่ะ
รอตอนต่อไป :L2:
-
:m15: ฮือออ พ่องูคิดถึงเดียร์มากสิน้ะ
เจอกันสักที :heaven
สู้ๆน้ะค้ะ รออ่านๆ :z13:
-
ไอเดียร์กลับมาหาพ่องูแล้วความจำจะกลับมาบ้างมั๊ยเนี่ย เค้ารอตอนต่อไปอยู่นะ :mew1:
-
:mew2: ถ้าภัทร เป็นคนที่เกี่ยวกับคำสาปของอาโดรนิส งั้นภัทรจะใช่อาโดรนิสรึเปล่า แล้วถ้าเป็นอาโดรนิส งั้นภัทรก็เกิดมาก่อนหน้านี้ชาติหนึ่ง หลังจากที่รามเฝ้าพยายามให้มาเกิดนะซิ และถ้าเป็นงั้นนะ พี่รามน่าจะโคตรโกรธเอลมากกว่าโกรธละ สยองแทนเอล :katai1:
-
พ่องูมาแล้ว ชูป้ายไฟเชียร์สุดๆพร้อมกะส่ง เอสเอ็มเอส โหวตพ่องูคนเดียว
-
:heaven :heaven :heaven
-
ในที่สุดพี่งูก็มา! ปล่อยให้คนอื่น ตัวอื่น(?) มาแย่งซีนอยู่ได้ตั้งน๊านนานนม แถมมาถึงก็ปล้ำเลย เร่าร้อนจริงนะคะคุณพี่*ทำหน้าหื่น*
โถๆๆๆๆ สงสารน้องจีอ่า T^T แต่หนูตัดใจจากไอเดียร์เถอะนะ ไม่งั้นประเดี๋ยวพี่งูจะกินหัวเอา หาคนใหม่เถอะลไก น่ารักอย่างหนู ใครๆก็ชอบนะ (มาหาป้ามาม่ะ //โดนตบ)
-
จะบอกว่า เราตามอ่านทันแล้วค่าาาาา 67ตอน 3วัน ตามอ่านทันแล้ว ><
สุดยอดเลย สนุกสุดๆ อ่านแล้วเขินพ่องูมากเลยค่ะ เชียร์พ่องูสุดใจ
สงสารไอเดียร์จริง จำไรไม่ได้เลย แถมดูว่าจะจำพ่องูไม่ได้ใช่มะ ToT ฮืออออ
พ่องูสุดหล่อของเรา จะเป็นไงต่อเนี่ย เดาทางไม่ออกเลย พลิกๆได้อีก
อ่านแล้วรู้สึกเราเข็มขัดสั้นโคตร!! คุณคนเขียนเก่งจัง คิดพลอตได้ไงเนี่ย
เราได้ความรู้ปวศ. ,ภาษาไทย,ภาษาอิตาลีเยอะแยะเลย 5555 ชอบอ่านจัง ><
-
สงสารจี เหมือนโดนด่าว่าเมิงง่ายเอง กูแค่เล่นๆเหอะ :o12:
เดียร์เป็นงี้เพราะฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงกับอากาศร้อนใช่ม้าย ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงใช่ม้ายยยย :o12:
เด๋วรอดู เอลจะเจอเซอร์ไพรส์จากเดียร์บ้างไหม
-
เชียร์พ่องูสุดใจ :m3: :m3: :m3:
แต่ทำไมอยู่ๆภัทรถึงลืมอะไรๆไปหว่า :m28:
-
เย่ๆๆๆๆๆ ตามอ่านทันแล้ววว :katai2-1:
เราจะได้งง!! ไปพร้อมกับคนอื่นๆ แล้วว เย่ๆๆๆๆ :katai2-1:
รอตอนต่อไป :pig4:
-
แวะมาเล่าให้ฟังค่าาา
เพิ่งอ่าน Cloud Atlas จบ แล้วก็วนมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ
อ่านๆไปก็นึกได้ใช่เลย นี่มัน Cloud Atlas (เวอร์ชั่นไทย) ชัดๆ 5555
-
สนุกมาก :hao7:
-
แวะมาเป็นกำลังใจ รออ่านตอนใหม่ ตอนเก่าเกือบลืมหมดแล้ว
-
เล่นลืมซะหมดเลยเหรอเนี่ย
แต่ก็ใจง่ายไปกะเค้าง่ายๆเลยนะไอเดียร์ ถ้าเค้าพาไปทำมิดีมิร้ายจะเป็นไงเนี่ย
แต่เอ๊ะ. . . ก็ไม่ผิดไปจากทำมิดีมิร้ายเท่าไหร่หรอกเนอะ เหอๆๆ
-
ถึงแม้จะลืมๆไป แต่จิตใต้สำนึกมันก็ยังแอบโหยหาคุณมังคุดอยู่ใช่มั้ยล่ะเดียร์
อย่างนี้ต้องให้พ่องูมังคุดฉีดยากระตุ้นสักเข็ม สองเข็มความจำจะได้กลับมา :impress2:
อ่อ จีเอ๊ย....อยู่ในที่ๆควรอยู่เถอะนะหนูนะ
อารมณ์ผมไม่สเถียร พอๆกับสมองที่เหมือนยัดไว้ด้วยนุ่นเปียกน้ำ>>>เสถียร
อารมณ์ไอ้เด็กฝึกงานถึงเหมือนหมาบ้าขี้หึงอาละวาดแวดๆอย่างนี้>>>แว๊ด
เหนื่อยหน่าย ผมถอดหายใจ ทำสมาธิ>>>ถอน?
ยังไม่ทันจะจับเมาส์ปากกา ไอ้จีหน้ามึนมันก็มาท้าวโต๊ะจ้องหน้าผมแล้ว>>>เท้า
'เพี้ย!!'>>>เพี้ยะ
หมดจากจูบปล้นลมหายใจ เล่นเอาผมช็อคนิ่ง>>>ช็อก
-
ไอเดียร์ทำไมจำจีไม่ได้ QAQ :katai4: :katai4: ทุบแป้นพิมรัวๆๆๆ ชอบไออเดียร์จีอ่ะ จีจ๋า :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เราเชียร์พี่รามนะ แต่ดันไปโหวตเอลเพราะตอนนั้นยังอ่านไม่ถึงบทพี่ราม :ling1: :ling1:
อยากให้คู่กับพี่ราม เพราะชาติที่แล้ว พี่รามผิดหวังและพยายามตามหาร่างกายของภัทร
ทั้งๆ ที่ฝากไว้ให้เอล แต่เอลก็ดูแลไม่ได้
ชาตินี้เลยอยากให้พี่รามเป็นคนดูแล เอลจะได้ผิดหวังและเจ็บปวดบ้างแต่คงน้อยกว่าพี่รามในชาติอดีต
เพราะถ้าเราฝากสิ่งที่ "เรารัก" กับ "คนที่ไว้ใจ" แต่ผลมันออกเป็นแบบนั้น มันทรมานมากค่ะ
-
อ่านจนตาแฉะ
-
บทกวี - ARTFLOOR feat. เนย (http://www.youtube.com/watch?v=ApKLXHGFJPE)
ทุกเสียงกระซิบที่ยังอ่อนล้า
ทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
ในยามค่ำคืนที่เธอมองหา
ไขว่คว้าความสุขใด
ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย
ขอให้เป็นดั่งเช่นคำเฉลยที่ผ่านมา
และได้พบกัน
ขอให้บทเพลงที่ฉันร่ำร้อง
เป็นท่วงทำนองที่สอดคล้องไป
กับช่วงเวลาที่เธอเสียใจ
เก็บฉันไว้เถิดหนา
ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย
ขอให้เป็นดั่งเช่นคำเฉลยที่ผ่านมา
และได้พบกัน
ให้ฉันเป็นบทกวียามนิทรา
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า ให้เธอฝันสวยงาม
จากนี้จะผ่าน เรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่านพ้นไป
ทุกเสียงกระซิบที่ยังอ่อนล้า
ทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
ในยามค่ำคืนที่แสนเวิ้งว้าง
ไขว่คว้าความสุขใด
ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย
ขอให้เป็นดั่งเช่นคำเฉลยที่ผ่านมา
และได้พบกัน
ให้ฉันเป็นบทกวียามนิทรา
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า
ให้เธอฝันสวยงาม
จากนี้จะผ่านเรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่านไป
ให้ฉันเป็นบทกวีที่สวยงาม
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า
ความอ่อนล้าจงจากเธอ
จากนี้จะผ่านเรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่าน
ทุกๆข้อความ
สิ่งนั้นจะผ่านและพ้นไป
ขอให้เป็นฉันที่ได้เอื้อนเอ่ย คำเฉลยที่ผ่านมา
เพียงบทกวี หากเธอเป็นเรื่องราวที่ดีให้เราก้าวไป
หากเธอเป็นความสวยงามสว่างแสนไกล
จะอย่างไรฉันนั้นก็จะรอ
ให้ฉันเป็นบทกวีที่สวยงาม
ส่งเธอขึ้นไปบนฟ้า ความอ่อนล้าจงจากเธอ
จากนี้จะผ่านเรื่องราวใดๆก็ตาม
สิ่งที่ยังเป็นคำถาม สิ่งนั้นจะผ่าน
ทุกๆข้อความ
สิ่งนั้นจะผ่านและพ้น ไป
แสนนานซักเท่าไร ฉันยังเฝ้าคอย
สิ่งนั้นจะผ่าน ทุกๆข้อความ ผ่านไป
-
กำลังไล่ติดตามอ่านนิยายของคุณZitraphat ด้วยความบ้าคลั่ง สนุกทุกเรื่องค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
หนูมารอพ่องูเมื่อไหร่พ่องูจะมาาาาาาาาาาาาาาาา TOT
-
กาลกีรตี สปอยย ..บทที่ 68
.
.
.
เหมือนก็อป ไอเดียร์ ออกมา...
.
.
.
จะต่างกันก็แค่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เถื่อนกว่า และดูจะอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองมากไปหน่อย..
"อเล็กซ์ ...นี่ด๊าซส์...อดิด๊าซส์..."
"Capy Cat??"
""หง่ะ....อย่าใช้ศัพท์โรคจิตแบบนี้ดิ...เชี่ยด๊าซส์นี่"
.
.
.
-
@_@
แค่คนเดึยวก็มึนจนโลกปั่นป่วนแล้ว
นี่มีคนที่ 2?
-
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
เข้ามารอออออออออออออออออออออ :call: :call: :call: :call: :call:
-
""หง่ะ....อย่าใช่ศัพท์โลกจิตแบบนี้ดิ...เชี่ยด๊าซส์นี่" ใช้ โรค
ตามมารอพ่องูยักษ์กับไอเดียร์
:a3: :a11:
-
เปนคนอ่านใหม่ ที่กลับไปอ่านงานเก่าๆของคนแต่งมาแล้ว อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากที่สุด
เราเปนคนอ่านธรรมดาที่ไม่ค่อยคุ้นชินกับนิยายแนวๆนี้เท่าไหร่ พอไปอานเรื่องอื่นๆเรารู้สึก งงและหลอน นิดหน่อย(มั้ง)
แต่กับเรื่องนี้ บ่องตง(วิบัติเพื่อความซุงแหล) ชอบมากกกกกกกกกกกกกก หลงรรักทั้งราม ทั้งเอล ถึงบางตอนดูจะ งงๆไปบ้าง แต่สนุกค่ะ o13
-
สปอยล์ แล้วก็มาต่อ ว่องๆ เน้อ รออ่านอยู่จ้า
-
:z13:รอพ่องูกะนู๋ไอเดียร์
-
ตามมารออ่านพ่องูกับเดียร์ อยู่นะคะ :-[
-
กาลกีรตี บทที่ 68
..ดวงตาช้ำได้แต่จ้องมองเพดาน กับ แสงไฟ ..
อีกครั้งที่สมองยังว่างเปล่า ไอเดียร์ ตื่นขึ้นมาแบบไม่อยากมองหน้าคนข้างๆ ถึงจะมีตกใจอยู่บ้างที่คอโดนล่ามไว้ด้วยสายโซ่หนัง ..แต่ก็คงจะต่อว่าไอ้ฝรั่งที่นอนอยู่ด้วยกันได้ไม่เต็มปากนัก เพราะพอมองร่างใหญ่ที่กอดก่ายไว้ มันก็แทบจะไม่ต่างกัน ฝรั่งที่นอนหลับลึกอยู่นั้นทั่วตัวช้ำเป็นจ้ำเขียวจ้ำแดง แถมรอยเล็บคมครูดลากยังเป็นสายลงไปทั่วทั้งแผ่นหลัง..
.
.
.
"หิวหรือยัง?"
สะดุ้งแทบสุดตัว เมื่อไอ้คนที่คิดว่ากำลังหลับจู่ๆ ก็ลืมตาแป๋วขึ้นมาแล้วคร่อมทับ ..
สมองยังว่างเปล่า แต่แววตาสีมรกตมันกลับเหมือนมีมนต์ตรึงสายตา ..
อีกครั้งที่เผลอเผยอปากรับรสจูบปนกลิ่นเลือด สติกำลังจะเลือนลางกับรสสัมผัส ...เสียงครางน่าละอายถูกส่งออกมาจากลำคออย่างพึงพอใจ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เผลอโอบรอบลำคอหนาของไอ้ฝรั่งนั้นมารุกจูบเสียเอง ..ซุกไซ้แล้วขบกัด ..กอดรัด..แล้วลากลิ้นค่อยๆ เลียไล้ ...
.
.
.
สติเตลิดไปไกลจนไม่ได้สำนึกหรือคิดไปเลยว่า ท่อนขามันไม่ได้แยกออกจากกัน ...
.
.
.
ขดหางยังคงพันเกี่ยวกันอย่างกระสันอยาก ..ยากที่จะคลายเกลียว..
.
.
.
***
...ได้สติแบบจริงจังก็ตอน สิบโมงเช้าของอีกวันใหม่ ...
คราวนี้อยู่ที่ห้องพักไม่ใช่ในออฟฟิศ สมองยังคงว่างโล่ง ไอเดียร์เลยไม่ได้คอมเม้นท์ความคิดเห็นกับสภาพของตนเท่าไหร่นัก เดินไปเข้าห้องน้ำ หยิบแปรงสีฟันบีบยาสีฟันแล้วคาบแปรงไว้อย่างนั้น ก่อนจะล้างหน้า เดินเปลื่อยไปเปิดน้ำในอ่างแล้วลงแช่ แปรงฟันไป ขัดเนื้อขัดตัวไป ออกจะรำคาญนิดหน่อยที่เหมือนผิวจะลื่นๆ ติดเมือกๆ แต่ก็คงเหมือนๆกับทุกเช้า ..
.
.
.
แปรงฟันไปมองหน้าตัวเองที่สะท้อนในกระจกไป..
.
.
.
เดี๋ยวนะ....
.
.
.
แล้วที่นี้มันที่ไหน? แล้วทำไมถึงได้ทำทุกอย่างด้วยความเคยชิน อย่างกับรู้อยู่แล้วว่าอะไร มันอยู่ที่ไหน ?? แล้วทำไมถึงได้รู้ว่าแปรงสีฟันสีฟ้าที่อยู่ในตู้เป็นแปรงของตัวเอง..??!!
"..ภัทร..."
เสียงเรียกไม่ได้ดังมากนักแต่ก็ชัดถ้อยชัดคำ ...
ไอดิภัทร นั่งนิ่ง ในตอนที่ มีร่างใหญ่ก้าวสวบลงมาแช่ในอ่างอาบน้ำด้วยเหมือนกัน..
.
.
.
...
เป็นไอ้ฝรั่งนั่น หมอนั่นสระผมให้ เช็ดผมให้ ลูบหัวให้อย่างกับตัวผมเองเป็นลูกหมา เช็ดตัวแล้วกกกอด หอมแก้มแล้วพรมจูบ..อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหล ...
ผมร้องไห้..แต่เก็บเงียบไว้เก็บเสียงไว้เพราะไม่อยากให้ไอ้ฝรั่งนี้รู้ ผมกำลังมีความสุข ใช่มีความสุขมากๆ แต่ผมก็เสียใจมากๆ เหมือนกัน ...ทุกครั้งที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านเลย คงตั้งแต่เด็กแล้วมั้ง ที่พอลืมแล้วผมก็มักจะปล่อยให้ผ่านไป วัน หรือสองวัน หรือบ้างทีเกือบทั้งอาทิตย์ที่ลืม เรื่องบางเรื่องไป ..ไม่เคยคิดอยากรู้ ไม่เคยคิดสงสัย ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปในอย่างที่มันควรจะเป็น ..
.
.
.
แต่กลับครั้งนี้มันไม่ใช่ ..
.
.
.
แต่กับไอ้ฝรั่งนี้ ..แค่เรื่องนี้ ...เรื่องของคนที่กอดผมอยู่นี้ ...แค่เรื่องนี้ที่ผมไม่อยาก 'ลืม'
"...ภัทร ...ร้องไห้ทำไม?"
น้ำเสียงห่วงใย มันมาพร้อมกับปลายนิ้วที่คอยปาดน้ำตา ...ผมจับมือมันไว้แน่น กัดปากตัวเองไว้แน่นไม่ยอมให้เสียงสะอื้นมันออกมา .. ผมกลัว...ผมกลัวมันจะรู้ว่า ผม 'ลืม' ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับตัวมัน ..ลืม...ทั้งๆ ที่ร่างกายยังจำสัมผัสของมันได้ทุกส่วน..
.
.
.
***
....เรื่องบ้าบอ...
วันนี้มีแต่เรื่องบ้าบอครับ ....
และผมก็ชักจะแปลกๆกับเรื่องบ้าบอทั้งหลายเหล่ที่เหมือนจะโถมประดังเข้ามา ...
บ้าบอเรื่องแรก วันนี้ผมมาสถิตอยู่ในคอนโดฯ ของฝรั่งคู่นอนที่ผ่านมาเกือบสองวันแล้วเรายังคลุกกันอยู่บนเตียงแบบไม่หิวไม่ห่าง ทั้งๆ ที่ผมยังจำชื่อมันไม่ได้ด้วยซ้ำ..
บ้าบอที่สอง จำชื่อมันไม่ได้ แต่ในเครื่องคอมฯ ของมันกลับมีแอดเคาน์เมลล์ของผมที่ล็อกอินเข้ามาสามารถเปิดได้โดยแทบจะทันที แสดงว่าผมมาห้องนี้บ่อย? โอ้ยยยยยย...ทำไมจำอะไรไม่ได้ว่ะ???!!! เปิดเมลล์แล้วก็ต้องเข้ากลัวมันจับผิดได้ แต่พอเปิดเมลล์ สนพ.เช็คงาน เมลล์ไม่คุ้นตาฉบับหนึ่งก็ขึ้นหัวข้อว่า
'ถึงไทยภายใน 24 ชั่วโมง..'
เมลล์แปลกๆ ที่ไม่รู้ที่มาที่ไป และไม่รู้สาระใจความสำคัญอะไรมากไปกว่านี้ทั้งนั้น ...
ส่วนบ้าบอที่สาม ผมกำลังงงกับเมลล์นั่นอยู่ จุ่ๆ ไอ้ฝรั่งมันก็บอกว่าผมมีนัดกับหมอจักษุ เอ่อ...ขนาดเป็นคนเจ็บแต่ก็ยังช้าไปไอ้ฝรั่งนี้ที่ดันรู้เรื่องของผมดี..แถมยังดีกว่าตัวผมเองเสียอีก...เอ่อนะมันรู้ยิ่งกว่าเจ้าตาอย่างผมด้วยว่าตาข้างที่ปิดมาร์คอยู่ มีสาเหตุมาจากเศษแก้วปลิวเข้ากระจกตา?? ซ้ำแถมยังพามาหาหมอประจำถูกอีกต่างหาก
...ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งรอผลตรวจแบบสงบเสงี่ยมกับไอ้คุณฝรั่ง รอและฟังหมอวินิจฉัยแล้วดูสภาพตา...
มาร์คถูกปิดแล้วหยอดยาชา หมอสั่งให้กระพริบตาที่ยังเคืองๆ อยู่ กระพริบแล้วมองหน้าหมอสองสามครั้ง ลองปิดตาแล้วมองให้ชัดแต่ที่รู้สึกก็แค่ภาพมัวๆ ...
สีหน้าคุณหมอดูกังวลครับ ผมเลยยิ่งหน้าซีด..อดคิดไม่ได้ว่าน่าจะเกิดปัญหาใหญ่กับดวงตาหรือเปล่า?!
..
"...สามวันก่อน ..กระจกตาถลอก 90% .....แต่ตอนนี้กลับมาเหลือ 10%....การฟื้นฟูน่าจะเร็วเกินไปนะคะ ...ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง? ปิดตาข้างที่มองเห็นชัดแล้วมองตามนิ้วหมอนะคะ....อืมส์...เป็นยังไงคะ?"
“..มองไม่ค่อยชัดครับ...”
ผมนั่งนิ่งครับ ตอนตอบคุณหมอยิ่งนิ่งเพราะในจินตนาการ ตอนนี้เรื่องร้ายๆกำลังเบิ่งบานเต็มพิกัด ตาไม่ค่อยเคืองแล้ว แต่พอมองรอบๆ ภาพมันยิ่งมัวๆ ถึงกระพริบตาตามที่คุณหมอสั่งแต่ภาพมันก็ยังมัวๆ ...คงไม่ดีแน่ถ้าสายตาผมจะเป็นอย่างนี้.. แล้วอาชีพนักเขียนการ์ตูนที่ต้องใช้สายตาอย่างนี้ ด้วย..ถ้าเกิด.. เกิดเรื่องร้ายแรง...
.
.
.
“อย่าร้อง...”
ฝ่ามือใหญ่ๆ อุ่นๆ โอบหัวผม แล้วขยี้เบาๆ ตอนแรกว่าจะไม่ร้องอีกแล้วนะแต่พอเจอไอ้ฝรั่งนั้นมาทำอย่างนี้ ต่อมบางต่อมมันเลยขับน้ำตาออกมาอย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายพอออกมาจากห้องหมอ ผมเลยได้แต่ร้องไห้โฮ ไม่ได้สนเลยว่าคนที่รอพบหมออยู่มองผมแค่ไหน ผมร้องไห้ไป รอไอ้คุณฝรั่ง ชำระเงินและรับยา ....แม่งงง ...
“เดี๋ยวก็ดีขึ้น ....หมอบอกยูอย่างนั้นไม่ใช่หรือ?”
ปลายนิ้วปาดน้ำตา ในขณะที่อีกมือปิดฝายาหยอดตาอย่าง ชำนาญ คุณฝรั่ง เชยคางผมให้เงยขึ้นแล้วหยดยาลงไป มาร์คไม่ต้องใช้แล้ว เพราะคุณหมอบอกให้เปิดไว้ เผื่อดวงตาจะปรับสภาพได้ดีขึ้นเอง
.
.
.
“ไอเดียร์??!!”
... “อือ....”
กำลังกะพริบตา แต่ก็ดันเผลอขานรับเสียงเรียกสำเนียงแปลกๆ ผมยังไม่ทันหันมองเจ้าของเสียง แรงมือใครก็ไม่รู้แม่งก็กระตุกดึงให้ออกห่างจากฝรั่งตัวโตที่กำลังหยอดตาให้ผมอยู่ ...
.
.
.
คุณฝรั่งยังไม่ทันทำอะไร ใครบางคนก็ดึงผมให้ไปเกาะติดแผงอกกว้างๆนั่นแล้ว...
.
.
.
“..ดะ..ด๊าซส์??!!”
ชื่อนั่นหลุดออกมา ทันทีที่สายตามัวๆ เห็นคนตรงหน้าชัดๆ เหมือนก็อปฯ ไอเดียร์ ออกมา...
จะต่างกันก็แค่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เถื่อนกว่า สูงกว่า และนอกจากจะหน้าตากร้านกว่า คนตรงหน้าก็ดูจะอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองมากไปหน่อย..
.
.
.
กับผมยาวสีชมพูอ่อนที่ถูกมัดไว้ลวกๆ ...
.
.
.
“กลับมาจากญี่ปุ่นตอนไหนเนี้ย??”
“เมื่อเช้า...มาถึงก็ตรงดิ่งมาหาหมอเลย มาถอดกรามออก แม่งโคตรปวด...”
สำเนียงแปลกๆ เปล่งๆ ออกมาจากปากกว้างๆ ของอดีตเพื่อนสนิทที่เหมือนจะเป็นฝาแฝดของผมเสียมากกว่า...
"อเล็กซ์ ...นี่ด๊าซส์...อดิด๊าซส์..."
"Capy Cat??"
ด๊าซส์ แนะนำตัวเองพร้อมยักคิ้วส่งให้ ไอ้ฝรั่งนั่นอย่างเป็นกันเอง
""หง่ะ....อย่าใช้ศัพท์โรคจิตแบบนี้ดิ...เชี่ยด๊าซส์นี่"
.
.
.
"...แล้วไอ้ฝิ่นอะ? ไม่ได้ตัวติดกับมันแล้วหรือไง? "
ปากด๊าซส์มันพูดไปงับเบอร์เก้อเนื้อไป ..
"...แม่ง..มันมีแฟนแล้วเลยทิ้งกู.."
"เหอะ! ไอ้ฝิ่นเนี้ยนะทิ้งมึง??"
"..เอ่อดิ..แม่งเล่นของนอกด้วย..ทิ้งกูเลย.."
"...อ้าว? ...แล้วมึงล่ะไอเดียร์ ที่ควงอยู่นี้ไม่นอกอะไง? "
"...สัด! แดกไปเลย..."
"....เอ่อ...ไม่ต้องสั่ง 'กำลังจะหาแดกอยู่'... "
เหมือนหลอนไปเองครับ ด๊าซส์มันยิ้มเย็นๆ ให้ผม ...รอยยิ้มที่ทำให้ผมเสียววาบอยู่ข้างในลึกๆ ..
"..ปวดฉี่..ไปเป็นเพื่อนหน่อย"
ไม่ใช่ประโยคขอร้องครับ ไอ้ด๊าซส์มันพูดแล้วดึงมือผมตามไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้เดินไปที่โถฉี่ แต่มันลากผมมาเข้าห้องน้ำห้องเดียวกับมัน แล้ว พลักผมลงไปนั่ง ..
"ด๊าซส์! ด๊าซส์ ทำเหี้ยอะไร ?! "
ผมโวยวายสิครับ จู่ๆ มันก็ก้มลงมาแล้วแหกตาผม ตาข้างที่เจ็บนั่นล่ะ แหกแล้วก็จับมือผมไว้ไม่ให้ดึงมือมันออก
"..ไอเดียร์...มึงกินเยอะไปรึเปล่า? ที่ผ่านมามึงเจอเรื่องเหี้ยอะไรบ้างเนี้ย? ไอ้สัดฝิ่นไม่ได้ดูแลมึงเลยหรือไง? "
ด๊าซส์มันถามผมพร้อมๆ กับจ้องเข้ามาในตา แววตามันแปลกๆ แปลกจนผมกลัว มันเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน ความรู้สึกมันเหมือนกันเลย ...เหมือนตอนที่ผมเผลอจ้องมองตาของตัวเองผ่านกระจก..
"..ด๊าซส์..พ..พอแล้วกูกลัว.."
"...ถ้าจะกลัวกู ..มึงกลัวตัวมึงเองก่อนดีกว่า...ตอนนี้มึงกลายเป็นตัวเหี้ยอะไรไปแล้ว ไอเดียร์? "
เสียงกับสีหน้าด๊าซส์มันเหวี่ยงๆ ตวาดๆ แล้วไอ้ด๊าซส์มันก็ลากผมกลับไปที่โต๊ะ กลับมาผมไม่รู้ว่าอเล็กซ์ทำสียังไง เพราะผมก้มหน้าตลอดไม่กล้าสบตาด๊าซส์ ผมไม่รู้ว่ามันพูดเรื่องอะไร แต่ถึงอย่างนั้นผมก็กลัวเกินไปกว่าที่จะมองตามัน..
.
.
.
..
"..เมื่อก่อน ...ผมกับไอเดียร์ เหมือนกันจนขนาดใครต่อใครเขาเรียกผมกับมันกันว่าฝาแฝดเลยนะ.."
ถึงผมก้มหน้าแต่ก็ยังได้ยินเสียงด๊าซส์มันกำลังชวนอเล็กซ์คุยไปเรื่อย ..
"แต่มาตอนนี้พอเจอกันอีกที ..ไอเดียร์มันกลับสวยขึ้น.."
เสียงเรียบๆ เย็นๆ ของด๊าซส์หยุดค้างอยู่ที่ประโยคนั้น ก่อนมันจะต่อประโยคต่อมาที่ทำให้อเล็กซ์ลากผมออกมาจากเบอร์เก้อร้านนั้นในแทบจะทันที
.
.
.
'...อเล็กซ์ นายรู้ใช่ไหม? ยิ่งมันสวยเท่าไหร่..มันยิ่งอันตราย...'
-
น่าสงสารพ่องู จังเลย ภัทรจำไม่ได้
-
น้องเดียร์กลับมาแล้วววว :mc4:
เดียร์นี่ถึงจะจำพ่องูไม่ได้แต่จิตใต้สำนึกนี่จำได้แม่นเลยนะ ว่าแต่ตาเดียร์จะเป็นอะไรไหมอ่ะ
-
คิดถึงอเล็กซ์ พี่รามแล้วก็ไอเดียร์มากๆ จุ๊บๆ :mew1:
-
มารอความอันตรายต่อไปปป :ling3: :katai1:
-
คิดถึงพ่องูสุดๆ ภัทรสุดที่รักของพ่องูจะจำพ่องูได้รึเปล่า แต่ตอนท้ายเรียกอเล็กซ์แล้วนิคงจำได้แล้วมั้ง แล้วด๊าซส์นี่คือใครรอติดตามต่อไป
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อเล็กซ์คงรู้ว่าไอเดียร์เป็นอะไร
-
คิดถึงพ่องูสุดๆ ภัทรสุดที่รักของพ่องูจะจำพ่องูได้รึเปล่า แต่ตอนท้ายเรียกอเล็กซ์แล้วนิคงจำได้แล้วมั้ง แล้วด๊าซส์นี่คือใครรอติดตามต่อไป
V
V
V
จำไม่ได้เน้อ...เพราะถ้าจำได้คงไม่เรียกว่า 'อเล็กซ์' คนหนึ่งแถเนียนเหมือนจำได้ ส่วนอีกคนก็รับรู้แต่ไม่ยอมรับ
-
:mc4: :mc4:
มาแล้วๆๆๆอยากอ่านอีกมาต่ออีกนะคะผู้เขียน :L2:
คิดถึงอเล็กมากๆๆๆไอเดียร์ด้วย
อยากอ่านตอนต่อไปใจจิขาด :katai1: :ling1:
-
บวกเป็ดแล้ว
ขอแจ้งให้ทราบว่า มาแล้วกรุณาออกมาให้ครบทั้งตัว อย่าให้ต้องลงไปลากออกจากไหอีก
มาอัพให้จบซะดีๆ ไม่งั้น :hao3:
กล้าหายไป น้ำจะ............... งอล จริงๆๆ ด้วย :hao5: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
นานมาก จนเกือบลืมต้องกลับไปอ่านทวนเลยอะ
-
ด๊าซส์นี่เป็นองค์รักษ์ไอเดียร์อีกคนต่อจากฝิ่นหรือเปล่า
เรื่องนี้นะ ใครต่อใครเขาก็รู้ตัวตนจริงๆของหนูไอเดียร์กันหมด ยกเว้นตัวเอง :katai1:
จะสงสารดีไหมนะ :เฮ้อ:
-
ใ
V
V
V
ไม่ใช่อารักษ์ครับ อดิด๊าซส์ เป็นคู่ขนานของ 'ไศรพมหินทร์' ทรราชอันถูกจองจำปีก ไม่ใช่ อีวาน แต่ 'องค์อรัญญาปักษ์' คือ อดิด๊าซส์ครับ
ใช่ที่สมัยก่อนฝิ่นไปลากออกมาอ้อมอก เพราะพลำจะฆ่าตัวตายเปล่า
งั้นก็ไม่คิดร้ายกับไอเดียร์ล่ะซิ
-
นอนรอความอันตราย อร๊ายยยย ตื่นเต้น :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พันจนมึน มาใหม่อีกแล้ว :mew2:
-
:mew5: :mew5: :mew5:เมื่อไรเรื่องมันจะจบได้ด้วยดีอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ จะเกิดรัยขึ้นอีกล่ะเนี้ย
-
เรื่องมันอิรุงตุงนังมากอ่ะ
-
อ่านพรวดเดียวจบ
สุดยอดดดดดดดดด
เป็นนิยายที่ต้องละเลียดมากๆค่ะ
สนุกมาก
-
ด๊าซส์...มาใหม่ แต่รู้มากกว่าเดียร์เยอะเลย
-
กำลังเข้มข้นสุดๆ อ่านรวดเดียวจบ แรกๆงงมากกก หลังๆเริ่มชิน ไม่รู้จะเป็นเช่นใดต่อไปรอลุ้น สู้ๆ
-
แหงะ โผล่มาอีกที มีฝาแฝดของคน (?) ประหลาด โผล่มาทำอะไรประหลาดๆ ก็ไม่รู้
แต่นับถือไอเดียจริงๆ ถึงสมองจะจำอะไรไม่ได้ แต่ร่างกายจิตใต้สำนึกยังทำงานได้ดีเยี่ยมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
-
กาลกีรตี บทที่ 69
.."ไงอเล็กซ์!"
" 'ดี คุณอเล็กซ์!"
"อ้าว! อเล็กซ์มากับไอเดียร์หรือ?"
...ฯลฯ
...คือ? คืออะไร? ...ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า? ไหงทุกคนใน สนพ.ถึงได้รู้จักไอ้ฝรั่งนี้ แต่ผมไม่รู้จัก?!
.
.
.
"ออกไปหาอะไรทานข้างนอกเถอะ..."
ตัดปัญหา ...
ผมเบื่อกับการที่จะต้องมาปวดหัวว่า หลายอาทิตย์ก่อน..ไม่สิ บางทีอาจจะเป็นเดือนเลยก็ได้มั้งที่ผมลืมไปว่าเกิดอะไรขึ้น ...
.
.
.
เกิดอะไรขึ้น....จนถึงขนาดลืมไอ้ฝรั่งบ้านี้ได้ ??!!
"กินเป็ดป่ะ? อือออ...เป็นย่างชุดใหญ่ ผักสุขภาพ แล้วก็นี่ ๆๆๆๆ...บะหมี่สาม.."
กินแก้เครียด ...
ปากผมถามนะว่ามันจะกินอะไร แต่ก็ไม่ได้รอคำตอบหรอก ผมสั่งๆ สั่งอย่างที่ใจอยากทาน แล้วยื่นเมนูส่งคืนพนักงานในร้าน วันนี้คนน้อยกว่าที่คิดทั้งๆที่เป็นวันหยุด และอาหารก็มาเสิร์ฟเร็วกว่าที่คาด ผมเทของที่คิดว่าจะทานทีหลังลงไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่สบตา เด็กอีกโต๊ะที่นั่งฝั่งตรงข้าม...ก็ว่าหน้าคุ้นๆ อยู่ มองเพลินๆ ไอ้ฝรั่งนี่ดันไอออกมา ผมเลยเบนสายตาไปหาพนักงานเสิร์ฟ ขอน้ำชาเพิ่มซะงั้น
.
.
.
"Che Cosa??"
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหม้อตอนที่พ่อฝรั่งที่นั่งอยู่ด้วย เอ่ยบางประโยคที่ผมไม่เข้าใจ แต่ในน้ำเสียงนั่นแฝงไว้ด้วยอารมณ์ที่แค่ฟังดูก็รู้ว่าไม่ธรรมดา อะไรกันอีก ? ผมงับเส้นบะหมี่เข้าปากแล้วมองหน้ามัน ก่อนจะหันไปเห็นน้องโต๊ะฝั่งตรงข้ามที่มองผ่านตาไปเมื่อครู่
"พี่ไอเดียร์..."
เสียงใสครางเรียกชื่อผม ....ก่อนเจ้าตัวจะโน้มโผเข้ามากอดลำคอผมแน่น ....
"โซ่มีลายเซ็นพี่ด้วย!! โซ่มีหนังสือพี่ทุกเล่มเลย!! มีน้ำหอมกลิ่นเดียวกับที่พี่ใช้ด้วย..."
เสียง สุดท้ายเหมือนเสียงครางที่แผ่วลง น้องเขายังกอดคอผมแน่น กอดเปล่าไม่ว่า แต่นี่น้องเขาดันกอดแล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอผม เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นแค่ชั่วเสี้ยว จากนั้นเหตุการณ์มันก็ชุนละมุนกันไปหมด เมื่อพ่อฝรั่งนั้นกระชากเหวี่ยงตัวน้องเขาออก
.
.
.
'พี่ไอเดียร์....พี่..ไอเดียร์....โซ่เจ็บ...'
.
.
.
น้องเขาเบ้ปากจะร้องไห้ แรงกระแทกไม่ใช่น้อย... ผมได้แต่หันไปคาดโทษไอ้ฝรั่งร่างยักษ์ ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่การที่คนโตกว่าทำเด็กร้องไห้ มันก็ไม่ใช่เรื่องสมควร ...คนที่มาด้วยกันกับเด็กนั่นดึงน้องเขาเข้าไปกอด แต่ผมไม่รุ้ว่าอะไรที่ทำให้น้องเขาโผเข้ามาหาผม ผมที่อ้าแขนออกรับน้องเขาโดยไม่คิดด้วยซ้ำ ....
***
..
ไม่ได้คิดอะไร เมื่อดูจากท่าทางแล้ว น้องเขาก็คงจะเป็นอีกหนึ่ง....คนที่ผมลืม..
"...ไปไงมาไงอะเรา?"
ผมเอ่ยทักน้องเขาด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองที่สุดของที่สุด น้องเขาเงียบไปแต่สายตายังมองจ้องมาที่ผมแบบชื่นชม ผมแก้เก้อด้วยการตักชิ้นเนื้อเข้าปากแล้วดื่มน้ำชาตามอึก ใหญ่ ท่าจะเขินจนอาย น้องเขาได้แต่จิ้มๆ เนื้อในถ้วยเล็กแล้วนั่งจ้องหน้าผมไม่วางตา ...จนผมต้องทำเนียนคีบเนื้อชิ้นใหญ่อีกชิ้นเข้าปาก แล้วดื่มน้ำชาตามและถามประโยคเดิม...
"โซ่...เรียน จบมัธยมแล้ว...ไม่ได้ทำงาน.. ไม่ชอบ ...พี่ฟิวส์ ...อยากให้ทำงาน ..โซ่อยู่บ้านเหงา ..พี่ช้างทำงานโซ่เลยยิ่งเหงา .....โซ่อยากทำกับพี่ไอเดียร์...เหมือนเดิมได้ไหม ให้โซ่ทำนะ..."
"พร๊วดดดดดดดดดดดดดด!!!"
.
.
.
หลังจากจบประโยคนั้น ไอ้เบือกตัวเท่าควายที่มาด้วยกันกับน้องเขาก็พ่นน้ำชาที่เพิ่งดื่มพรวดลงข้างโต๊ะ ในขณะที่ไอ้ฝรั่งนี่กระชากคว้าผมไปกอดแน่นแล้วใช้เท้าถีบยันโต๊ะออกห่าง ....
.
.
.
...ทั้งโต๊ะมีแต่ความเงียบและเสียงเดือดของน้ำซุปในหม้อ จนน้องเขาทำลายความเงียบด้วยการเอ่ยย้ำประโยคเดิม ...ด้วยสีหน้าเปรี่ยมความหวัง ..
"ทำกันอีกครั้งนะ....พี่ไอเดียร์ ??"
"...."
...ใครก็ได้บอกกูที กูไปทำอะไรกับน้องเค้า.....???!!
***
..
...."ลูกมึงมาแล้วไอเดียร์"
เช้าวันใหม่ที่ค่อนข้างอึมครึม ผมหันไปตามเสียงไอ้ฝิ่น เป็นน้องเขาจริงๆ ครับ แต่ไม่ได้มาคนเดียว น้องเขามากับไอ้ผู้ปกครองบ้าที่กล้าพ่นน้ำชาในร้านอาหาร น้องโซ่เขายกมือไหว้ผม ไหว้ไอ้ฝิ่น แถมยังเรียกชื่อไอ้ฝิ่นได้อย่างสบายปาก ...ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ แกล้งทำเป็นจำเรื่องราวได้ดี ทั้งๆ ที่สมองไม่ได้มีความทรงจำอะไรสักนิดเลยในเรื่องของน้องเขา วันนี้งานคืบหน้าไปนิด เพราะต่อมสติของผมเหมือนจะค่อยๆ คืนมา เมื่อวานโทรไปปรึกษาไอ้ฝิ่นแล้วในหลายๆ เรื่อง รวมทั้งเรื่องที่ให้น้องเขาเข้ามาฝึกงานด้วย แต่ผมไม่คิดนะว่าน้องเขาจะมีผู้ปกครองอาสามานั่งเฝ้าน้องเขาแบบเต็มวัน ...
กดดันกันเข้าไปเมื่อ...ที่นั่งถูกจัดไว้แค่ที่เดียว ....
ผมให้ น้องโซ่ นั่งที่โต๊ะรกๆ ของผม น้องเขาก็นั่งทำนู้นทำนี่ไปเรื่อย ทั้งตัดต่อทั้งร่างแบบ ทั้งลงเส้น น้องเขาทำได้เกือบหมด หัวเร็วเสียด้วยสิแถมยังกลมกลืนเหมือนกับว่าเป็นคนของ สนพ.อย่างไงอย่างนั้น แต่จะมีแตกต่างบ้างก็แค่ไอ้คนที่ยืนกัดเล็บมองน้องเขานี่ล่ะ...
.
.
.
ที่รบกวนสมาธิและความเงียบ ...
"โซ่...ดื่มอะไรไหมหิวยัง?"
ผมเผลอหันไปถามเด็กมันอย่างกับว่าเรื่องที่มีเด็กนี่มานั่งข้างๆ เป็นเรื่องปกติ น้องเขาส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ ผมยิ้มตอบแล้วหันกลับไปทำงาน ไม่รู้สิเหมือนโลกทั้งโลกมันมีแค่เรา แล้วพื้นที่จำกัดบนโต๊ะทำงานนี้ก็มีแค่ผมกับน้อง...
เหมือนมันเป็นแค่อาณาเขตของเรา ผมไม่สบายตัวเวลามีใครเข้ามาใกล้ และหลายครั้งที่ผมเผลอส่งสายตาอาฆาตออกไปแบบอัตโนมัติในทันทีที่มีใครเดินเข้ามาในรัศมีโต๊ะ หงุดหงิดไม่ถูกใจ และยิ่งอึดอัดใหญ่เวลาที่ผมเงยหน้าไปแล้วเห็นไอ้เด็กจีที่เคยมีเรื่องด้วย มองจ้องมาจากอีกฟากของห้อง....
.
.
.
"ไปทานข้าวกัน..."
วันเวลามันผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ว่าน่าจะเลยช่วงเที่ยงแล้วก็ตอนที่ ไอ้ฝรั่งนั่น ...เอ่อ...เดี๋ยวนะชื่ออะไรวะ? เล็กๆ ไม่สิ...ไม่เล็กนะขนาดนั้น ....โอ้ย...เชี่ยอีกแล้วสมองไม่มีต่อมความจำอีกแล้ว เอ่อออออ....
"ภัทร จะทานอะไร ?"
....แววตาสีมรกต ที่มองมาอย่างเศร้าๆ เสียงมันที่แทบจะเหมือนเสียงคราง ไม่รุ้สิ ระหว่างเรามันเหมือนมีกำแพงอะไรสักอย่างมากั้นไว้ ต่างคนเหมือนต่างทำตัวปกติทั้งๆ ที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้สักอย่าง ...
"..อยากกิน..เอล..."
หลุดปากพูดไปมั้งในตอนที่ผมเผลอโดนแววตาคู่นั่นมันสะกด ชั่วเสี้ยวนาที สาบานได้เถอะว่าผมเห็นแววตานั่นกระพริบม่านตาแบบเดียวกับที่พวกสัตว์เลือดเย็นชอบทำ ...ตาฝาด...ตาฝาดชัดๆ ผมถอยมาตั้งหลักจะเรียกสติตัวเองแต่ไม่ทัน ไอ้ฝรั่งบ้านั่นกระชากแขนผมให้เดินตามมันไปเสียก่อน
.
.
.
เสียงประตูปิดปัง
ตามมาด้วยเสียงหลังผมกระแทกกับผนังห้องน้ำ ฝ่ามือใหญ่ปิดปากผมไว้ ส่วนเจ้าของมือใช้มือข้างที่เหลือขยำก้นผม พร้อมๆ กับเลื่อนลากมือปลดทั้งกระดุมเสื้อทั้ง กระดุมกางเกง...
.
.
.
"พี่ไอเดียร์ อยู่ในนี้ไหม? โซ่หิว..."
หัวใจกระตุกวาบ ตัวผมเกร็งจนต้องจิกเล็บกดลงบนไหล่ไอ้ฝรั่งหื่น เสียงน้องเขายังถามซ้ำๆ หน้าห้องน้ำ แต่ถ้าจะให้ผมตอบออกไปตอนนี้คงต้องฆ่ากันก่อน ...
"เอล...ปะ...ปล่อย..."
ผมครางขอในตอนที่มันดันน้องชายมันเข้ามา เรียกเอลนั่นล่ะ ไม่ต้องเรียกเล็กแล้ว เพราะไอ้ที่ค่อยๆ สวนแทรกเข้ามาในร่างผมมันไม่ได้เล็กเลย คับและจุก แถมตอนนี้ร่างกายผมยังเกร็งจนสั่น สารภาพเลยว่าผมกลัว กลัวน้องโซ่จะรู้ว่าผมกับมัน กำลังทำอะไรกันอยู่ในห้องน้ำ
"momento..."
เสียงไอ้ฝรั่งบ้ามันกระซิบข้างหูผมแล้วเลียลิ้นนิ่มๆ ลงมาจนผมผวา เสียงเดินที่ใกล้เข้ามาแทบจะทำให้ผมร้องไห้ ...เสียงเนื้อกระทบเนื้อ มันไม่ได้ถี่รัวแต่มันก็หนักเน้น ทุกครั้งที่แกนเนื้อมันแทรกเข้ามาแล้วหมุนควาน ผมแทบอยากจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้
"พี่ไอ้เดียร์? อยู่ห้องนี้หรือเปล่า?"
เสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่หน้าห้องผม...
ผมหันหน้าไปขอความเมตตา แต่ไอ้ฝรั่งบ้ามันกลับดึงผมไปจูบแล้ว อุ้มผมที่ตัวยังเชื่อมติดกับมันให้ลงมานั้งบนโถชักโครก ก่อนมันจะ ช้อนข้อพับขาผมยกขึ้นแล้วขย่มกระแทก..
"ไม...ไม่เอา..เอล..เอล..ไม่เอา.."
ผมครางเบาน้ำตามันไหลอาบหน้าลงมาแบบไม่รู้ตัว ไม่เอา ผมไม่อยากให้น้องเขารู้เรื่อง ไม่อยากให้น้องเขามองผมไม่ดี ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ ...
"ผมเองโซ่....พี่เดียร์ของโซ่ ขึ้นไปข้างบนแล้ว เห็นบอกให้รอเดี๋ยวจะพาไปทานข้าว ...โซ่ลองไปขอคุณช้างก่อนสิ บอกเดี๋ยวพี่เดียร์จะพาออกไปข้างนอก.."
เอลมันบอกประโยคยาว...
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นจากไอ้ฝรั่งบ้าฉาบอยู่บนใบหน้านั่นจนน่ากลัว ริมฝีปากหนายกยิ้มมาที่ผมแล้วกดเอวกระแทกสวน มือสองข้างที่ช้อนข้อพับผมไว้ ทั้งขืนยกทั้งปล่อยให้สะโพกผมกดกระแทก มันบดเบียดกันจนเสียววาบและยิ่งเกร็งไปทั้งร่างกาย เสียวจนแทบจะกรีดร้องแต่ผมจำเป็นต้องเก็บเสียงทั้งหมดไว้ไม่ให้มันหลุดรอดออกมา ในท้ายที่สุดผมจำเป็นต้องควานมือไปกดโถชักโครกให้มันเกิดเสียงน้ำ เสียงเดียวที่จะดังกลบเสียงเนื้อกระแทกเนื้อที่ดังอย่างถี่รัว
.
.
.
"...หิวก็กินไปให้หมดนะครับ ภัทร คนเก่ง..."
เสียงเย็นๆ ของไอ้ฝรั่งบ้ามันกระซิบพร่าแล้วครางอยู่ข้างหู จะเอ็กเซ็กส์ยังไงก็ช่าง เมื่อสติผมมันไม่รับรู้อะไรแล้วในตอนนี้
ผมเกร็งตัวกอดมันแน่น แรงกระแทกเสยขึ้นมาเหมือนจงใจแกล้ง ทรมานเหมือนจะเร่งให้ผมปลดปล่อยอารมณ์แล้วครางร้อง มันหื่นจนลืมไปหรือเปล่าว่าผนังห้องน้ำบางๆ แบบนี้มันไม่ได้เก็บเสียง ผมยังคงเกร็งเก็บเสียงเงียบในตอนที่เนื้อเราเบียดกัน และลงฟันกัดงับไหล่มันเพื่อเก็บเสียงครางในตอนที่ไม่อาจกลั้นอารมณ์ของตัวเองที่กำลังจะระเบิดในไม่ช้า...
-
คิดถึงพ่องูสุดๆ ดีใจพ่องูกลับมาแล้วแต่สงสารพ่องูภัทรก็ยังจำพ่องูไม่ได้อยู่ดี เมื่อไหร่ภัทรจะจำพ่องูได้ละเนี่ย
-
วันนี้ที่รอคอย คิดถึงเรื่องนี้มากมาย :katai4:
-
งูน้อยน่าสงสารรรร :mew4:
-
มาแล้วววววว :haun4: :haun4:
-
อัพอีก อัพอีก อัพอีก :katai4: :katai4:
-
อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกกกกกกกกกกกค่ะ :impress2:
โอ๊ย ชอบมากๆๆ >W< แต่ภัทรจำเอลไม่ได้แบบนี้ก็แย่สิ TT^TT น่าสงสารร
อ่านตอนอดีตไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องอาศัยมีคนมาแปลให้อ่านอีก ขอบคุณนะคะ o13
-
:confuse: :confuse: :confuse:
ตามอ่านมาทันถึงตอนล่าสุดจนได้ ขอสารภาพว่า งงมากๆ :really2: งงแต่ฟิน
ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ยิ่งย้อนอดีตไปภาษาที่อ่านแล้วเข้าใจยากยิ่งทำให้งงหนัก
แต่ก็แปลกนะคะ ถึงอ่านรวมๆแล้วจะงงจับต้นชนปลายอะไรไม่ค่อยจะถูก
แต่เรากลับหยุดอ่านไม่ได้ ลุ้นตามมังคุดหื่นตลอดแอบเชียร์ให้ไอเดียร์หายเอ๋อเสียที
งูยักษ์ สู้ๆ
-
ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ซึมซับรักของแอล
และเริ่มรักเรื่องนี้
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
ก็ไม่รู้สินะ แต่มันก็ฝังใจไปแล้วนี่นา ฮือๆๆๆๆ ให้เอลเป็นพระเอก...ตัวจริงของเดียร์...เถอะ :sad2:
เฝ้าระวังตอนต่อไปอย่างใกล้ชิดและขอเป็นกำลังใจให้คนเเต่งอย่างสุดซึ้งเลยนะคะ
สู้ๆค่าาาาาาาาาาาา :a2: :กอด1: :L2:
-
ความฟินจุกอก อ่านรวดเดียวจนตอนนี้......
ปกติตกไทยเป็นนิจ แต่หลงพ่องูเลยปลื้มเรื่องนี้มากฮะ>////<
รอลุ้นว่าจะฟื้นความจำได้มั้ย แต่ยำจำไม่ได้เลือด(กำเดา)ยังสาดขนาดนี้......
-
อ๊ากกกกกกกกก!!! อัพแล้วๆๆๆๆๆ สมกับที่รอคอยมานาน อัพตอนncซะด้วยยยย
อรั๊ยๆๆๆๆ เขินจุง>.< สงสารพ่อเอลอ่ะ ภัทรจำไรไม่ได้เลยสักนิดแต่ก็ยังทำเหมือนปกติ
แถมปฏิกิริยสตอบรับว่าอยากกินเอลก็แหมๆๆๆ เราเขินแทนนะ 55555
มาอัพต่อไวๆนะคะ
-
ตามอ่านจนทันแล้วก๊าบบบ
สนุกมากๆ และรักตัวละครทุกตัวเลย
ขอบคุณที่สร้างสรร ขอบคุณที่อดทนอธิบายให้ได้เข้าใจ
:pig4:
-
:ling1:
-
อ่านรวดเดียว สนุกมว๊ากกกกกกก :heaven
พล็อตนี้แหละที่ตามหามาแสนนาน เป็นแนวที่หาอ่านยากมาก
ทำไมพึ่งมาเจอเนี่ย :ling1:
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ภัทรของเรากว่าจะจบจะมีสามีและภรรยารวมกันกี่คนหว่า 5555 :hao5:
รอคนแต่งนะฮ้าบ อยากอ่านต่อมากๆ เป็นกำลังใจให้จ้า o13 :L2:
-
กาลกีรตี 70
ถ้าสมองมันสั่งรีเซตได้ ....
ตอนนี้ผมคงขอเวลารีเซตสมองตัวเองสักวันสองวัน ขอล้างระบบให้มันเข้าที่เข้าทาง ให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น เป็นเหี้ยห่าเหวอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เป็นอย่างทุกวันนี้
สนพ. นรกมาก หันขวาไปเจอไอ้จี เด็กช่างจ้อที่ตอนนี้มันตั้งหน้าตั้งตากวนตรีนและกะจะกัดผมทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ไหนจะน้องโซ่ ที่มีไอ้พี่ช้างมาคอยโอ๋ถึง สนพ. ทั้งๆ ที่น้องมันก็โตไปถึงไหนต่อไหน โซ่ติดผมมาก มากพอๆ กับที่เอลมันติดผมจนเหมือนตอนนี้ผมเป็นแม่ลูกหนึ่งที่ตกเย็นก็มีสามีมารับมาส่ง ...
‘ดูให้ดีๆ นี่ลูกมึง...’
ไอ้ฝิ่นมันมองหน้าโซ่มองหน้าผมแล้วก้มลงมากระซิบตอนเอาแผ่นงานที่ร่างไปลงสี ...มองเผินๆ มันก็เหมือนเรื่องล้อเล่นของเพื่อนฝูง แต่ถ้าลองมามองอีกแง่ในฐานะของคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร จำเชี่ยอะไรไม่ได้สักอย่าง เรื่องเหล่านั้นมันน่าหงุดหงิด!!
“ไอเดียร์ คุณรามโทรมาสายสอง..”...
“นี่พี่ด้วงฝึกงาน บก.คนใหม่...”…
“...งานอยู่ที่ไอ้จี...”...
“โซ่ พี่ช้างมา...”...
“...อุ๊ย! ขอโทษ กาแฟหกไม่ทันระวัง..”...
ปัง!! โครม!!!
.
.
.
“...”
.
.
.
ล้มโต๊ะแม่งงงงงงงงงง!!
…และแล้วมันก็เงียบ...
ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดและเงียบงัน...
โต๊ะเหล็กที่ใช้อยู่ล้มตะแคงข้าง ข้าวของที่วางระเกะระกะหล่นเกลื่อนพื้น มือขวาที่กำเกร็ง กำแน่นจนดินสอมันหักคามือ..
.
.
.
.
อารมณ์ มันเหมือนจะเตลิดไปไกล หัวใจมันเต้นแรง ร่างกายมันเย็นเฉียบ และที่ยิ่งเครียดกว่าอาการของร่างกายก็ไอ้บรรดาสายตาที่มองมานี้สิ...
“ขอโทษครับ ...คือผมเหม่อไปหน่อย ขอตัวนะครับ ....เชี่ยฝิ่น จัดโต๊ะให้กูด้วย เดี๋ยวกูกลับมา...”
.
.
.
...ดาดฟ้าโล่งๆ...
ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นสักอย่าง สมองมันเหมือนอัดไปด้วยอะไรบ้างก็ไม่รู้ที่เหมือนถูกทับปนๆ กันหลายชั้นหลายซับหลายซ้อน เหมือนกองใบไม้ตายซากที่รอวันผุพังหล่นทับลงมาเรื่อยๆ จนพื้นที่หายใจมันน้อยลง ..
.
.
.
พร้อมกลุ่มเมฆฝนลอยเอื่อย ..
แล้วหล่นลงมาเป็นเม็ดฝนพราว ...อธิบายอะไรไม่ได้ พูดอะไรไม่ถูก...เมื่อทุกสิ่งที่รับรู้ ..
.
.
.
.
.
..คือการไม่รู้อะไรเลย ....
***
... “...คุณไอเดียร์?! ไปทำอะไรมาคะเปียกหมดแล้ว ...”
เสียงเรียกที่ดังแทบจะทันทีที่เปิดประตูร้าน 'เรือนน้ำชา' เข้ามาได้ ดูไม่ดังนักแต่ก็รู้ว่าป้าเขาห่วง ...ใช่...ป้าเขาห่วง ...ห่วงทั้งๆ ที่ไอ้เด็กคนนี้จำป้าไม่ได้...จำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ...
.
.
.
“ป้า....คุณรามอะครับ?”
“...ไปรับรองลูกค้าคะ คุณไอเดียร์จะเอาอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าจะโทรบอกแกให้..”
.
.
.
...ความรู้สึกมันพังทลาย...เหมือนทุกอย่างมันตายไปแล้ว...
ทุกครั้ง...ทุกๆ ครั้งที่เรียกหา...ในเวลาที่ต้องการที่สุด...ในเวลาเหล่านั้นไม่เคยมีคุณราม...ไม่เคย..ไม่เคยสักครั้ง ...
.
.
.
“...ไม่มีอะไรหรอกป้า...ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนะครับ...รู้สึกง่วงยังไงไม่รู้...”
“ตอนตื่นอยากทานอะไรหรือเปล่าคะ? เดี๋ยวป้าจะบอกกลอยให้ยกขึ้นไปให้...”
.
.
.
ไม่ได้ตอบคำถาม ไอเดียร์ได้แต่ยิ้ม... ยิ้มอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร เพราะถ้าขืนตอบออกไป ...
.
.
.
.
คำตอบมันจะคือ ...
.
.
.
‘ผมไม่อยากตื่นอีกแล้ว..ครับป้า...’
-
อ๊ากกก น่าสงสารไอเดียร์ คุณรามนี่ไม่ได้เรื่่อง ไม่เคยช่วยไอเดียร์ได้ ตั้งแต่เมื่อก่อนและ แบบนี้ต้องกระทืบ!!! :z6:
เฮ้อ แต่ก็แอบสงสารพ่องูเหมือนกันน้า เมื่อไหร่ไอเดียร์ถึงจะจำได้นะ หรือต้องสร้างความทรงจำใหม่เลย เศร้าจัง :o12:
-
ตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนงูน้อยเถอะะ :mew2: :mew2:
-
อ๊าสสสสสส สั้นอ่ะ
สงสาร ไอเดียร์ เฮ้อ
-
อย่าหลับเลยนะ มีคนอยากอยู่ด้วยเยอะแยะ
-
มาต่อนะๆๆๆๆ :ling1:
-
มาแล้วอ้า. มาแบบเศร้าๆ
-
"I'm lost in the middle of nowhere." นี่ใช่เลย...
...อยากได้ยาวๆกว่านี้อ่าาาาาา... :-[
รอออออออออออออออออออออออออ :katai5:
-
คนกับงู เอ๊ะยังไง ขอลองติดตามอ่านนะคะ
-
โอ๊ยยยยยย สงสารไอเดียร์อ่ะ :mew4: :mew4:
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากการเป็นแบบนี้สักทีนะ
เข้าใจเลยว่ารู้สึกยังไง มีเราคนเดียวที่ไม่รู้อะไรเลย
สู้ไปในที่ที่มีแต่เรารู็และเข้าใจดีกว่า
แต่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบที่ไอเดียร์คิดหรอกนะ
สงสารคนที่ยังอยู่บ้างก็ดี สู้ต่อไปไอเดียร์เอ๋ย
-
มาแล้ววว เย้ๆ
-
กาลกีรตี 71
ความฝัน และความฝัน...
มันตีกันจนมั่วซั่ว...อึดอัด ทรมาน กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่มีแต่ความกังขาละน้อยเนื้อต่ำใจ ..
.
.
.
...กี่ครั้งที่ในความฝันต้องเฝ้ารอ...
...กี่ครั้งที่ตะโกนเพรียกหา...และได้กลับมาแค่...
.
.
.
.
ความว่างเปล่า..
.
.
.
.
ไม่มีใคร...ไม่มีใครทั้งนั้น...ทั้งตนที่เคยออกปากสัญญาว่าจะดูแล ...
.
.
.
และทั้งตน ที่ถวายบูชาสุดหัวใจ ...ไม่ว่าใคร...ไม่ว่ามันตนใด..
.
.
.
ก็ทิ้งให้ข้าตกตายแต่เพียงลำพัง...
...'ตนเรา...เกิดมาแต่ตนเดียว...ตายไป..ก็ตายแต่เพียงตนเดียว...'
.
.
.
เสียงนั้นแว่วรำพึงมาแต่แดนไกล...
'ฤ จักเถียงข้ารึ? ฤา มันมิจริง ?'
...
แสงแดดสีส้มแสด แยงตาเข้ามาในตอนที่ ป้า...
.
.
.
...ป้าแวว....เปิดม่านที่คลุมหน้าต่างออก...แสงแดดสีส้มสะท้อนผิวน้ำส่องแสงสว่างระยิบเป็นประกาย ...คลื่นที่เกิดจากเรือโดยสารกลางแม่น้ำ กระเพื่อมไหวแล้วลดระดับลงราบเรียบ...
คนบนที่นอนผยุงตัวขึ้นมานั่งนิ่ง ...สายตาที่จดจ้องผิวน้ำสะท้อนประกายแสง เปลือกตาหลุบต่ำโดยสัญชาติญาณ ...ก่อนมันจะปิดลงแล้วค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างอ่อนแรง
"..."
"คุณไอเดียร์เอาน้ำชา ไหมคะ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย หลับไปทั้งที่ยังตัวเปียกๆ ด้วย ..."
.
.
.
ไม่มีคำตอบ หรือทักทาย ...
สิ่งที่ป้าแววได้คือสายตาเย็นชาที่เหลียวสบมาอย่างแข็งร้าวจนฝ่ายคนสูงอายุกว่าต้องหลบสายตาเสียเอง ... เส้นผมยาวหล่นปรกลงมาถึงกลางหลัง ยามคนเพิ่งตื่น ก้าวเท้าเปล่าลงแตะกับพื้นห้อง ปิ่นสีทองที่วางบนโต๊ะแป้งฉลุลายข้างที่นอน ถูกปลายนิ้วเรียวหยิบขึ้นมา ม้วนปักมวยผมอย่างชินมือ...
...ท่าทางเย็นชา หากแต่งามสง่าและถือตัว ...
ป้าแววแทบจะขอตัวออกมาไม่ทันเมื่อ เด็กหนุ่มที่เคยใจดีและว่าง่ายนั้นชี้นิ้วและส่งสายตาดุๆ เหมือนไล่ให้ออกมาจากพื้นที่ส่วนตัว ...
.
.
.
...
"...กลอย...กลอยโทรบอกคุณราม ...โทรบอกคุณรามให้กลับมา คุณไอเดียร์แย่แล้ว.."
ป้าแกเสียงสั่นตอนวิ่งไปตามหลานสาว..
...เกือบสามชั่วโมงผ่านมาแล้ว ที่คุณไอเดียร์ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ..
ท่าทีแปลกๆ กับเสียงที่พร่ำบ่นเหมือนคนไม่ได้สติ บ้างคำรามบ้างพร่ำพูดเป็นศัพท์สำเนียงที่ป้าแกไม่เข้าใจ ..ภาษาแปลก..แปลกทั้งภาษาและลักษณะการออกเสียง... และที่แปลกกว่านั้น..
.
.
.
ก็คงเป็นแววตาที่สะท้อน สีเขียววาวสว่างจนน่ากลัว ...
ป้าแกเกินทน จนต้องวิ่งลงมาบอกหลานสาวให้โทรแจ้งข่าวกับเจ้านาย ..
.
.
.
แต่ยิ่งโทรไปแกยิ่งแปลกใจหนักกว่าเก่า เมื่อหลานสาวตัวแสบวางสายโทรศัพท์และตอบกลับมาว่า..
"คุณรามบอกว่า คุณไอเดียร์....ตอนนี้อยู่กับคุณราม.."
.
.
.
มือไม้ป้าแกสั่นตอนไขกุญแจห้องอาบน้ำบนชั้นสอง..
.
.
.
...
ไม่มีใคร ..ในอ่างอาบน้ำว่างเปล่า แม้จะมีน้ำที่ยังไหลล้นเพราะคนอาบเปิดก็อกน้ำทิ้งไว้...
.
.
.
ป้าแกหันไปหาหลานสาว ก่อนจะถามย้ำให้แน่ใจ ..
.
.
.
ให้แน่ใจว่าคุณไอเดียร์ไม่ได้ก้าวลงไปที่เรือนชั้นล่างแน่นอน...
-
ต่อได้มั๊ย.....Please
-
:call: :call: :call:
-
กรีดร้องงงง มาต่อแล้ว ดีใจฟุดๆ :hao5:
ไอเดียร์ คุณน้องวาร์ปได้รึ
รอตอนต่อไปนะคร๊าาา :hao3:
-
แอบนากลัวน่ะะะะะ :ling3:
-
:L1:
-
:o12: อยากจะบอกว่าไอเดียร์เริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆเลย ฮือออ
:hao5: จะทำยังไงดีเนี่ยยย
-
ง่า....ไอเดียร์น่ากลัวผุดๆ
กำลังสงกะสัยว่าใช้วิธีไหนถึงไปโผล่หาคุณรามได้เนี่ย
คงไม่ได้ดำน้ำไปนะ :mew5: :mew5:
-
:m11: :m11: :m11:
:ling1: :ling1: :ling1:
:call: :call: :call:
-
:mew1:
-
ไอเดียร์เป็นไรไปอ้า?? แอบน้อยใจแทนเอล ทุกทีที่ไอเดียร์เสียใจหรือเศร้าก็ต้องไปหา
พี่รามตลอด ฮือๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้ว มาอัพไวๆนะคะ
-
:serius2: :katai1: เกิดอะไรขึ้นอ่าาาาาาา อยากอ่านต่อเลย ใจจะขาด
-
หนูไอเดียร์เริ่มสำแดงฤทธิ์แล้ว
อยากเห็นตอนกลายร่างเป็นงูหางพันๆกันอีกดูน่ารักพิกล
มันจะเป็นร่างสุดท้ายรึป่าวนะ
-
ถ้าเราเป็นไอเดียร์คงเครียดเหมือนกัน เล่นจำใครไม่ได้แต่ต้องทำเป็นจำได้เนี่ย
เครียด :katai1:
พี่รามนี่ยังไงพลาดกันตลอด เวลาต้องการก็หายเรื่อยเลย
-
เป็นป้าตอนนี้คงหลอนหนัก
-
เริ่มแรกคงต้องขอบคุณสำหรับนิยายดีๆก่อนนะคะ :L2:
เราเพิ่งได้เข้ามาอ่านเพิ่งอ่านจบอดหลับอดนอนอ่านจนสว่างคาตาเลย :impress3:
ขอบอกว่าอ่านตอนแรกๆชอบมากเพราะแหวกแนวแต่พอหลังๆเรื่มมีอดีตกับองรามเข้ามาเกี่ยวเริ่มไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไร
เลยอ่านข้ามๆตอนที่ภัทรอยุ่กับราม(อย่าว่ากันนะ)ยิ่งตอนที่รามได้กันกับภัทรครั้งแรกยิ่งไม่อ่านเลยข้ามไปอย่ารวดเร็วจนขนาด
ข้ามไปจนหน้าสุดท้ายเลยทีเดียวเพื่อดูว่าสุดท้ายใครพระเอกแต่มันก็ไม่กระจ่างเลยทำใจอ่านจนตอนสุดท้ายขอบอกว่าไม่รุ้จะ
สงสารใครขอสงสารตัวเองแล้วกันนะฮ่าๆๆๆ
คือเราขัดใจองรามอ่ะเรื่องมันยุ่งเพราะองรามไม่ยอมปริปากว่ารักทั้งชาตินี้และชาติที่แล้วบอกแต่ของข้าๆ(รุ้สึกเหมือนเดอะลอดล์
แอฟเดอะริงไงไม่รุ้ ของรักของข้า ฮากันไป)เราชอบเอลที่สุดนะในเรื่องมันให้ความรุ้ว่าเป็นคนรักยามที่ภัทรอยุ่กับเอลแต่เวลาที่
ภัทรอยุ่กับรามมันเหมือนลูกที่อ้อนพ่อไงไม่รุ้เข้าใจว่าที่ภัทรขัดรามไม่ได้เพราะความพูกพันมากกว่ารักอ่ะเพราะภัทรอยุ่กับรามมา
ตั้งแต่เด็ก(หรือเปล่าในอดีต)ทำให้ทั้งชีวิตมีแต่รามแอบสงสารเอลเป็นบางทีฮือๆๆจะว่าลำเอียงก็ได้แต่เรามีความรู้สึกว่าองค์รามจะเป็น
พระเอกไงไม่รุ้สิ อันนี้เราคิดเอาเองนะว่าสุดท้ายภัทรก็กับไปหาองรามตอนนี้ภัทรติดเชื้อเป็นงูแล้วนิแล้วชื่อเรื่องมันก็เกี่ยวกับงู
พระเอกก็เป็นงูแล้วคนเขียนก็ย้ำหลายครั้งว่างูบางชนิดกินกันเองเรามีความรู้สึกว่าสุดท้ายเอลจะโดนภัทรกิน
ฮือๆๆๆแค่คิดก็เศร้าสงสารตัวเองจับจิตจับใจ เอล (เริ่มเพ้อ) :ling3:
ถ้าเป็นงั้นจริงคงทำใจไม่ได้อ่ะถ้าเอลไม่สมหวังก็ขอให้ไม่มีใครได้ภัทรไปสักคน(ออกแนวสาปแช่งฮ่าๆๆๆ)
ท้ายสุดนี้อยากให้มันเป็นนิยายธรรมดาที่เอลเป็นพระเอก(แต่เป็นงู)ภัทรเป็นแค่คนธรรมดาบ่ได้มีพลำเป็นงงเป็นเงาทั้งสิ้นรามก็
เป็นแค่พระรองที่ไม่มีอดงอดีตมาทำให้เรื่องมันน่าอ่านยิ่งขึ้นทำให้เอลและภัทรรักกันมากๆและสุดท้ายรามก็เป็นได้แค่พี่ชาย
:katai1: แต่มันก็แค่ฝันอ่ะนะ :z3:
(ขอโทษด้วยหากเม้มเราทำให้ใครขุนเคืองใจ กราบอภัยอย่างสูง)
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
หนาวแล้วนะ คลุมโปงรอแล้ว มาต่อเถิดนะนักเขียนคนเก่ง
-
อยากเก็บเอาไว้ทั้งสองคนได้่มะคะ :-[
-
ในที่สุดก็อ่านทัน :katai2-1:
ถ้าจะบอกว่าแอบอิจฉานายเอกเรื่องนี้ตรงที่มีคนหล่อๆมารุมล้อมนี้จะผิดมั้ย :hao7:
แต่เราสงสารนายเอกเรื่องนี้นะ คือวันดีคืนดีก็ลืมซะงั้นอ่ะ :z3:
-
รอ...ร๊อ...รอ
รอตอนใหม่ เมื่อไหร่จะได้อ่านตอนต่อไป
-
รอจ้า รอ รอ.... :call:
-
รอคอยเธมาแสนนาน :katai1:
-
รอฉันรอเธออยู่เเต่ไม่รู้จะถึงเมื่อไหร่ รอว่าเธออัพเมื่อไร รีบมาเถอะไรท์เตอรไวๆๆ ไม่งั้นฉันคงคลั่งตาย ไม่ง้ันฉันคงคลั่งตายยยย
รีบมาต่อนะค่ะ ยกสกิลปั่นงานไม่มีพักให้เล๊ยยยยTT :katai4:
-
กาลกีรตี 72
...ไม่ได้ตกใจอะไร กับน้ำเสียงของแม่บ้านที่เรือนน้ำชา สิ่งที่ มิสเตอร์การุณ ทำในตอนนี้ก็แค่กดวางหูโทรศัพท์ลง พร้อมหันไปมองคนข้างหลังที่ทิ้งตัวเอนลงนอนบนโซฟา...
.
.
.
หยดน้ำลากยาวเป็นทาง ...
ชุดที่ใส่มานั่นก็เหมือนกัน มันเปียกโชกไปด้วยน้ำที่ค่อยๆ ไหลนองจนเจิ่งเลอะไปทั่วพื้น...
"...จะไม่ถามผมหน่อยหรือครับ ว่า 'มาได้ยังไง?' "
น้ำเสียงเรียบถามเหมือนคาดหวังอะไรบางอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำให้คนอย่างคุณรามมีท่าทีกังวลใจอะไรมากไปกว่าสองขายาวๆ นั้นก้าวเข้ามาหาพร้อมผ้าขนหนูผืนนิ่ม มือใหญ่ก้มลงมาเช็ดเรือนผมที่เปียกโชกให้อย่างเบามือ ทุกการกระทำมันหวานและอบอุ่น อบอุ่นจนคนที่นอนบนโซฟา ลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้าด้วยแววตาที่ไม่ใช่แววตามนุษย์..
"พี่คิดว่าพี่รู้ทุกอย่าง...พี่คิดว่าพี่ทำได้ทุกอย่าง...พี่เข้าใจว่าพี่เป็นได้ทุกอย่าง..."
"...ภัทร?"
.
.
.
"...อย่ามาเรียกผมอย่างนั้น... ตาพี่มองเห็นใคร? ใจพี่รู้สึกกับผมยังไง? ..มันคือความรักหรือความรู้สึกผิด? พี่ตามลงมาเพราะรักผม ? หรือพี่ตามลงมาเพราะรู้สึกผิดที่...ปล่อยให้ผมตาย? "
.
.
.
ดวงตาแววกระพริบแล้วจับจ้อง ม่านตาสีทองอมมรกตสว่างเป็นประกายสะท้อนแสงไฟ จนน้ำเสียงและสำเนียงภาษามันเปลี่ยนไปเมื่อสามัญสำนึกที่ลึกที่สุดหลุดออกมาจากเขตคุมขัง...
"...."
"...นอกจากศักดิ์ศรีและฌาณสมบัติแล้ว...องค์ราพณ์ท่าน บูชาในสิ่งใด? ...นอกจากเชื้อพงศ์และนิรันดร์อันยิ่งใหญ่ ...องค์ราพณ์ท่าน จงรักในข้าจริง ฤ เปล่า? "
.
.
.
...ไม่มีคำตอบให้คำถาม ห้องกว้างมีแต่ความเงียบงัน และเสียงหอบหายใจ หลังจากนั้นมันก็ดังไปด้วยเสียงหัวเราะแกมสมเพช เสียงหัวเราะเย้ยหยันในโชคชะตาตนเอง น้ำตาของเจ้าของคำถามร่วงหล่นลงมาพร้อมกับเลือดสดๆ ที่ไหลหยดเลอะลงมาจากจมูก... มือสองข้างปาดมันไปหัวเราะไป คำตอบทุกอย่างมันมากับความเงียบงัน
"ฮะ...ฮาๆๆ ...องค์ ยังคงเป็นองค์..เป็นองค์เสมอ เฉกทุกเพลา...ที่ไม่ตรัส ฤ เพียงเพราะว่ามันตรงฤทัย?"
"ภัทร! "
"ท่านมิต้องตอบในสิ่งใด...ลืมกระนั้น ฤ องค์ ? ตนข้าเป็นผู้ใด? ตนข้าเป็นทั้งศิษย์เอก และเป็นทั้งดวงหฤทัยแห่งองค์ ...สิ่งที่องค์ต้องประสงค์ องค์คิดฤา ว่าข้ามิทราบความ?"
'เพียะ!!'
เป็นครั้งแรกที่เจ้าแห่งปีกหลุดการควบคุมสติ ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงบนใบหน้าเบื้องหน้าจนมันหันตามแรงฝ่ามือ ความชาที่แล่นลิ่วเข้ามา นอกจากความเจ็บชามันยังแฝงไปด้วยความเจ็บช้ำทรมานใจ .. เมื่อคนที่ลงไม้ลงมือด้วยหันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้งโดยไม่มีการหันหลบ ไม่มีแววตาต่อว่าหรือโอนอ่อนเมื่อ ภัทร หันไปจ้องกลับกับเจ้าของฝ่ามือใหญ่ ...
.
.
.
"...ข้าจักฝังความทรงจำ ....ข้าจักลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับองค์ .. ต่อแต่นี้ไป ชีวิตข้า ข้าจะเลือกของข้าเอง โปรดกรุณาดั่งนามองค์ โปรดอย่ายื่นหัตถ์ มาก้าวก่าย โปรดอย่ามาใยดีในตนข้า..หากหัวใจท่านมีแต่เพียงความสมเพชในชะตากรรม... หากมิคงรักในอสูรกาย..ก็ปล่อยข้าไป...ปล่อยข้าไปหาที่ตายของข้าเอง... นี่เป็นคำพร ครั้งสุดท้าย ..."
.
.
.
***
.."...เป็นอะไรมากเปล่า? ไปหาหมอไหม? "
.
.
.
เสียงไอ้เด็กจีมันถามผม ..
ถึงเสียงจะแม่งโคตรกวนตีน แต่ปลายเสียงมันก็เหมือนจะแฝงไว้ด้วยตวามห่วงใยนิดๆ ไม่รู้นะว่าผมคิดไปเองรึเปล่า แต่ก็นั่นล่ะนี้เป็นชั่วโมงวิกฤติเบอร์โทรที่ผมมีไว้ก็มีแต่เบอร์มันนี่ล่ะ ที่โทรเข้ามาสายแรกสุด มันเลยซวยสุดไปด้วย
"..เจ็บไหม?"
หันไปหาอีกที มันก็มองตามแก้มผมตาละห้อย รอยช้ำบนแก้มยังเป็นปื้นแดง แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั่นน่าจะเป็นเลือกกำเดาของผมที่ไหลไม่ยอมหยุดมากกว่า ..
"อย่ามาจับดิว่ะ อี้! สกปรก"
"ทะ...ทุเรศ! ใครกันแน่สกปรก ตัวก็เปียก เลือดกำเดาก็ไหล ...พูดงี้กลับบ้านเองเลยไป ไมต้องโทรมาให้มารับด้วย??!!"
"..แล้วมึงเสือกโทรหากูทำไม ล่ะครับไอ้น้องจี? มามะมาช่วยพยุงหน่อย เลือดกูออกมากเกินไปล่ะกูเวียนหัว..พลีสสส"
"..อย่าเอาเลือดมาป้ายผมนะ สกปรก"
"สกปรกแล้วรักกูป่ะ?"
"รักบ้าบออะไร อี้!!!!!!!!!!!!! ไอ้พี่ !! ทุเรศสกปรก!!"
ฯลฯ
.
.
.
"..."
...ถ้าถามผมว่าอะไรมันเกิดขึ้น..
บอกตามตรงว่าผมไม่รู้ ในตอนนี้ผมรู้แค่ว่า แก้มข้างขวาทั้งช้ำทั้งบวม แถมจมูกยังมีเลือดกำเดาไหลไม่ยอมหยุด แต่บางสิ่งบางอย่างที่มันเคยอัดอั้นอยู่ในใจ มันเหมือนคลายไปเปราะหนึ่งทั้งๆ ที่สมองมันโล่งเลียนเตียนราบเหมือนไม่มีอะไรเลยก็เถอะ แต่ก็แปลกนะที่ความรู้สึกค้างคา เพราะจำเรื่องอะไรไม่ได้ มันกลับไม่มี..
"..."
"..จี? ให้ช่วยพยุงกูแค่นี้แม่ง เหนื่อยจนหูแดงเลยหรือว่ะ? "
"เชี่ย!! ไอ้พี่เดียร์ มึงจะงับหูกูทำไม??!!!"
"อ้าว ?? แค่หยอกเล่น มึงจะหน้าแดงทำไม? ทำยังกะเป็นเมียกู?"
.
.
.
'ปึ๊ก!'
"..อุ๊ก...อะ...อ้าย...ไอ้เชี่ยจี !! ถองพุงกูทำเชี่ยอะไร ??!! "
"...ปากหมา.."
"ปากหวานด้วยชิมป่ะล่ะ?"
"..ก็งั้นๆ "
.
.
.
"...พูดยังกะเคยชิม?"
.
.
.
"..."
"อ้าว?? หันหน้าหนีทำไมอ่ะ ชิมดิ ชิมดิ ชิม!!"
"..ไอ้พี่เชื่ย..."
.
.
.
"นินทากูได้ยินนะจี.."
"สาสสส.."
-
เดี่ยวจับแอล มาจิ้มเลยยยย :m16: :m16:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นี่เราตาฝาดรึเปล่า
อัพจริงๆใช่มั้ย มันสั้นจนเรานึกว่าตาฝาด 55555555
คุณรามตบไอเดียร์เลยอ่อ โหดเว่อ T___T
แอบเชียร์จีดีกว่ามั้ยงี้ ให้ไอเดียร์ไปเป็นเมะที่จะรุ่งกว่านะ อิอิ :hao7:
-
มาสั้นจังเลย พี่รามตบน้องภัทรทำไม :m16:
-
ตอนนี้เบื่อพี่รามมากค่ะ ตั้งแต่ตอนก่อนหน้าแล้ววว ปากบอกรักนักหนาแต่ทำไมทำตัวอย่างนี้!!! พึ่งพาอะไรไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ชอบจีค่ะ เคะหน้าเมะแบบซึนๆนี่มัน... :hao6:
-
:sad4: :sad4: น้ำตาไหลพราก อัพแล้ว งูยักษ์หน้ามึนหายไป
-
มาแล้ว
ดีใจ
-
เอลหล่ะ...เอลหายไปไหนนนนนน
เอาพี่รามไปเก็บเลย เอาออกจากบทไปให้หมดเลย มาตบภัทรได้อย่างไร ภัทรพูดถูกหล่ะสิ!
-
บวกเป็ดให้เลยค่ะ ตอนนี้อยากให้เรื่องนี้จบสักที่ เหนื่อยใจจะรอจริงๆนะ เค้าอยากอ่านต่ออ่ะ
-
:o12: โฮกกก สรุปแล้วพี่รามแค่รู้สึกผิดงั้นหรือ แอบสงสารไอเดียร์
ไม่รู้เรื่องอะไรเลยย รู้สึกตัวอีกทีบวมไปทั้งหน้า 55555+
เอลมาลากตัวกลับไปเร็วว ก่อนที่จะมีถ่านไฟเก่ากะจี :serius2:
-
...บอกตามตรงนะว่า...
...
...
...
...เขาคงต้องกลับไปอ่านอีกรอบล่ะเตง... เง้ออออ เรื่องราวก็พอจะระลึกได้อยู่อ่ะนะ... แต่ต่อไม่ติดอย่างแรงส์ :o12:
แต่เขาก็ดีใจที่ตัวมาต่อนะ :impress:
-
ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้ค่ะ พีรอตลอดเลย
พ่องูจะมาตอนหน้าแล้วใช่ไหม..สงสารภัทร และสงสารคนที่อยู่ในตัวภัทร
รอคนเขียนมาเฉลยปมค่ะ
-
หมั้นไส้พี่รามอะ
-
หายไปนานโผล่มาอีกที พี่รามของเราถูกตัดขาดซะแล้ว
-
อ่านถึงหน้า 10 -..-
-
:ling2:
-
วอน คุณผู้เขียน เรื่องนี้ ช่วยมาต่อให้จบได้ไหมค่ะ ตามอ่านมานาน ไม่จบ ไม่ได้บทสรุป มันคาใจอะคะ
เห็นเปิดเรื่องใหม่ ก็อยากให้เจียดเวลา มาต่อเรื่องนี้สักทีเถอะค่ะ
-
สรุปงานนี้ภัทรห้ามองค์ราพณ์ยุ่ง ตกลงงอนองค์ราพณ์ น้อยใจแอล
-
ปักธงเม้นแรก ฮิ้วววววววววว
ช่วงนี้มาบ่อยดีใจจังจ้า :L2: :L2: :L2:
-
ทำไมยังไม่มาาาาาาาาา รออยู่น้า :o12:
------------
Edit มาพร้อมกันพอดีเลย
ดีใจมากๆที่ภัทรเจอเอลแล้ว เจอหัวใจตัวเองแล้ว อยากให้สองคนนี้อยู่ด้วยกัน ลืมรามไม่เถอะ
-
กาลกีรตี 73
..."..แล้วพี่จะไปไหนวะ?"
ไอ้จีมันโผล่งถามประโยคนั้นมาในตอนที่ผมพยายามฝืนอ้าปากงับช้อนข้าวต้มเซเว่นเพื่อกระเดือกลงคอ บอกตรงๆ เลยนะผมไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองไปทำเชี่ยอะไรหรือกวนส้นตรีนใครมา หน้าข้างขวามันถึงได้โดนซัดเสียจนช้ำจนเจ็บระบมขนาดนี้ ไอ้คนทำนี่ก็มือหนักเป็นบ้า !!
"..งั้นผมถามใหม่ พี่มาทำเชี่ยอะไรไกลถึงชลบุรีวะ??"
"หึ..หึหึ"
มองหน้ามันแล้วผมก็ได้แต่หัวเราะในลำคอ โอเค อาจดูกวนตรีนในสายตา แต่บอกตรงๆ นะว่าไอ้คำถามหลังเนี้ยกูไม่รู้จริงๆ ถ้ากูขอกลับไปตอบคำถามแรกยังทันไหม??
"จี...ถ้ากูเล่าอะไรให้มึงฟัง มึงจะเชื่อกูปะ?"
"..."
"กูอะ.."
"..."
"...เป็นสัตว์ประหลาด.. แดกคน พอแดกเสร็จก็จะจำศีล พอจำศีลตื่นขึ้นมากูจะจำอะไรไม่ได้...กูใช้ชีวิตอย่างเนี้ย ...วนเวียนอยู่อย่างเนี้ย...นี้อะความลับของกู"
"..."
"มึงอาจจะไม่เชื่อนะ...แต่กูพิสูจน์ได้...มึงมองมาสิ..มองตากู ข้างในตากูมีสัตว์ประหลาดอยู่..ถ้ามึงจะกล้ามองนะ..เข้ามาใกล้กูก็ได้กูไม่ว่า...ทุกอย่างมันอยู่หลังม่านตากูเนี้ย..."
เรื่องน่าตลกที่จู่ๆ ผมก็พูดสิ่งที่อยู่ในหัวผมทั้งหมดออกมา พูดออกมาแล้วใช้นิ้วแหกเปลือกตาให้มันดู ไอ้จีมันหน้าซีดลงไป แถมยังครางเรียกผมเสียงแผ่ว ผมสังเกตุนะว่ามันกล้าๆ กลัวๆ แต่มันก็ยังโน้มตัวเข้ามาใกล้ผมทีละนิดๆ
"..พี่เดียร์..."
...เสียงครางเรียกชื่อ กับไอระอุร้อนของลมหายใจ...
.
.
.
.
'จุ๊พ!'
"ไอ้พี่เชี่ยหลอกจูบกู!!"
ฮา......
ผมหัวเราะจะเป็นจะตายขนาดแก้มระบมไปทั้งซีกแต่ก็ยังยังบังคับตัวเองให้หยุดหัวเราะไม่ได้ ไอ้จีแม่งก็ซื่อเสือกเชื่อ หลอกง่ายหลอกดาย ตอนแรกผมไม่คิดว่ามันจะเชื่อ แต่พอมันเสือกเชื่อจริงๆ แล้วแม่งอดขำไม่ได้ เห็นตอนอยู่ สนพ. มันกวนตรีนไม่คิดว่าตอนนี้มันจะโคตรห่วงผมเลย ด้วยความดีตอนแรกผมว่าจะแค่ดีดจมูกมันนะ แต่พอเห็นคิ้วหนาๆ นั้นขมวดเป็นปมด้วยความสับสนผมดันจุ๊พปากมันเล่นซะงั้น ขนาดแค่จุ๊พแตะเบาๆ ไอ้เถื่อนหน้าปลาบู่มันยังดิ้นยังกับโดนน้ำร้อนลวกแล้วถ้าเสือกแดกเข้าไปทั้งตัว มันจะดิ้นขนาดไหนวะ?
"หวานไหมมึง? ปากกูอ่ะ?"
ผมเริ่มเอาตลกเข้าว่าเมื่อจู่ๆ สมองดันคิดไปไกล กว่าจะกู่กลับมาได้ไอ้ภาพปลาบู่ดิ้นหนี มันกลับไม่ยอมหายลับไปจากมโนภาพในหัวสมอง
"..."
"..อย่ามาเขินอาย หน้ามึงไม่ให้ จะมางอนทำเชี่ยอะไรล่ะ มาแดกข้าวเซเว่นก่อนกองทัพเดินด้วยท้อง เดี๋ยวเข้ากรุงเทพฯ แล้วค่อยแยกกัน"
"...แล้วพี่จะไปไหน?"
อีกครั้งที่ไอ้จีมันถามคำถามเดิมๆ คำถามเบาๆ ที่มันแฝงไว้ด้วยอะไรสักอย่างที่ผมอ่านสายตามันไม่ถูก...
.
.
.
"ชีวิตกู...กูก็ต้องไปที่ๆ กูอยู่แล้วสุขใจที่สุดดิวะ "
ผมตอบมันไปอย่างนั้นล่ะ ตอบไปแบบมาดมั่นทั้งๆ ที่ยังหาที่ที่ว่าไม่เจอ โอเค เมื่อก่อนพอบอกว่าจะไปไหน ผมยังพอบอกใครต่อใครได้ ว่าที่หอ หรือไม่ก็ห้องไอ้ฝิ่น ..แต่มาตอนนี้มันไม่ใช่ ที่หอมันอ้างว้างเกินไป ที่ห้องไอ้ฝิ่นมันก็มีควายเผือกที่ไหนมาอยู่ไม่รู้ตั้งสองตัว..จากที่ๆ เคยเป็นของผม มันเลยกลายเป็นที่ของใครก็ไม่รู้ ที่อยู่กับไอ้ฝิ่น ..
.
.
.
.
"ที่ไหน? ที่ๆ พี่จะไป ..ไม่ใช่ที่ที่ผมอยู่หรือพี่?"
"ว่าอะไรนะจี?"
"เปล่า...แค่จะถามพี่ว่าตังค์มีติดตัวไหม? เอาของผมไปก่อน เอาไปก่อนแล้วคราวหน้าค่อยคืน"
ผมหันไปหาไอ้จี ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อครู่นี้มันบ่นอะไรงุ้งงิ้งๆ รู้นะว่ามันบ่นๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะมันยื่นแบงพันกับแบงย่อยมาให้ผมแค่นั้นแล้วมันก็หันกลับขึ้นรถมอไซค์มันขับออกไป
"แต้งค์ไอ้น้อง.."
ผมได้แต่ตะโกนบอกมันคงได้ยินอยู่มั้ง เพราะถึงมันไม่ได้หันกลับมาแต่มันก็ยกมือโบกลาให้..
.
.
.
...อืมส์...
เจริญ !!! ฝนตกลงมาห่าใหญ่ สักพักหลังจากที่ไอ้จีหายลับไปสุดตา สายฝนเย็นฉ่ำ เย็นชื่นใจจนเหมือนมันเป็นสายน้ำรดราดและไล่ความอัดอั้นที่คั่งค้าง หัวสมองผมว่างโล่ง โล่งจนแทบไม่เหลืออะไร อีกกี่ครั้งที่ต้องเริ่มใหม่ ..อีกกี่ครั้งที่ต้องมากังวลใจกับสมองก้อนเท่ากำปั้นที่บางวันก็เล่นตลกให้ลืมเรื่องราวที่ผ่านไปซะอย่างนั้น ...
ผมเคยอ่านมานะ ..
จากหนังสือเล่มไหนสักเล่มล่ะที่เขียนว่า เวลาเราทุกข์ใจมากๆ ร่างกายและสมองจะปรับตัวลบเรื่องที่ทำให้เราย่ำแย่ บางคนเสือกปรับตัวดี สมองเลยลบเรื่องงี่เง่าออกไปจากความทรงจำ คิดในแง่ดี ผมอาจอยู่ในจำพวกนี้ก็ได้ ..
ใครจะรู้..
***
..
'ตนเราเกิดมาแต่ตนเดียว...ตายไป ก็ตายแต่เพียงตนเดียว...'
.
.
.
เสียงนั้นแว่วรำพึงมาแต่แดนไกล..
...แว่วมาพร้อมเสียงหัวเราะแผ่วๆ และคำถาม
.
.
.
'ฤ จักเถียงข้ารึ? ฤา มันมิจริง?'
.
.
.
"จริงโคตรพ่อง!!"
ผมหลับตาแล้วสะบัดหน้าบวมๆ ไล่ความคิดที่ตามติดมาหลอกหลอนในหัวสมอง เสียงเชี่ยอะไรอย่างกับแมลงหวี่แมลงวัน ยิ่งกว่ายุงอีกมั้งที่คอยตามลาวี ดังหวี่ๆๆๆ อยู่อย่างเนี้ย เสียงเชี่ยๆ ที่ดังเนี้ย เหมือนเสียงแววๆ ของความตาย ตอนนี้แม่งยิ่งเปียกๆ ชื้นๆ เลยอดสงสัยไม่ได้ว่า ไอ้ที่ผมหลอนอยู่เนี้ยมันมาจากฤทธิ์ใบกระท่อมหรือเปล่า อ่านะ ก็คนที่บ้านเคยเล่าให้ฟังนี้น่าว่าฤทธิ์ใบกระท่อมมันจะเสื่อมตอนโดนฝน ..หรือว่านี้ผมฝัน ไม่ฝันก็คงจะโดนไอ้ฝิ่นมันบังคับให้เคี้ยวใบกระท่อม ???
คิดเรื่อยเปื่อย ..
สาสสสสส...ผมเพิ่งได้สติในไอ้ตอนที่ยื่นตากฝนคิดไปเรื่อยๆ นี้ล่ะว่าโทรศัพท์ที่ใช้โทรหาไอ้จี มันซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง...แล้วกูยืนตากฝนทำมิวสิคทำเชี่ยอะไรเนี้ยยยยยยยยยย!!! ควายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!
สาสสสส แล้วจะโทรติดต่อใครได้ว่ะ?
ถ้าเรียกแท็กซี่ พี่แท็กซี่จะรับไอ้ลูกหมาตกน้ำอย่างกูไหมเนี้ย !!!!!!!!!
ควายเดียร์เอ้ย!!!
'ตนเราเกิดมาแต่ตนเดียว...ตายไป ก็ตายแต่เพียงตนเดียว...'
ไอ้เสียงเชี่ยนี้ก็ยังตามหลอนประสาทไม่ยอมเลิก สันดาน!!!
"คนเดียวแล้วไง?!! ไอ้พรมลิขิต มันก็มีเฟ้ย!! ควาย!!! "
'แล้วไหนล่ะพรมลิขิตของเจ้า?'
หงุดหงิดๆๆๆๆ เหมือนมันไม่ยอมแพ้ ไอ้เสียงหลอนกวนประสาทยังตามถามผมไม่ยอมเลิก...ไอ้สายฝนนี้ก็โหมเข้ามาทำห่าเหวอะไรอีก !! ไอ้แท็กซี่นี้ก็เสือกโบกไม่รับ !!! แล้วมึงจะมาขับแท็กซี่ทำเตี่ยอะไร?????!!! ด๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
"..ภัทร..."
แรงควายๆ ของใครบางคนมันดึงผมเข้าไปกอด...
กลางสายฝน กับดินโคลน ร่มคันใหญ่มันหล่นกลิ้งอยู่ข้างๆ ผมไม่ได้อายอะไร เพราะกลางสายฝนที่ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตาน่ะมันไม่มีรถคันไหนที่จะหยุดจอด ..นอกจากรถยุโรปคันใหญ่ที่คุ้นสายตา..
.
.
.
กลางสายฝน..จะมีก็แค่มันกับผม...แค่ลมหายใจระอุอุ่นที่ยังพยุงให้ผมได้ยืนกลางฝนที่เหน็บหนาว...
.
.
.
ไออุ่นๆ กับแรงกอดที่เหมือนจะรัดกันให้ตาย สุดท้ายผมก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ..
กี่ครั้งที่อยู่ใกล้มัน กี่ครั้งที่จำไอ้ฝรั่งแรงควายนี้ไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ..ก็เป็นมันที่อยู่ข้างๆ ผม..
"...หึ...หึ..ฮ่ะๆๆๆ ...ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก..ไอ้สัสนี้ไง...พรมลิขิตของกู.."
เป็นครั้งแรกที่ผมได้หัวเราะเยาะและเริ่มเถียงเสียงที่ดังอยู่ในหัว หัวเราะราวกับตัวเองบ้าและยังปากกล้าเถียงมันด้วยความมั่นใจ เถียงมันแล้วก็ร้องไห้ จู่ๆ น้ำตามันก็ไหล จู่ๆ สิ่งที่อยู่ในหัวใจผมมันก็สลายไปราวกับทรายที่โดนคลื่นเซาะ..อ้อมกอดจากวงแขนใหญ่ แรงรัดจากไอ้งูเผือก เสียงกระซิบเรียกซ้ำๆ ที่ดังอยู่ข้างๆ หู ..
.
.
.
ไม่ว่าจะฟังยังไงมันก็ยังดังเป็นชื่อผม ...ไม่ใช่คนอื่น ..
"...จี...กูเจอที่ๆ กูอยู่แล้วกูสุขใจแล้ว ...กูเจอแล้วจริงๆ "
-
กาลกีรตี 74
...".. Enough... Enough!!!"
ตะโกนได้ไม่เต็มปาก..
ในตอนนี้แค่หอบหายใจไอเดียร์ยังรู้สึกว่ามันยากที่จะทำ ไอ้พรมลิขิตที่เพิ่งเจอมันคงกลายเป็นหมาบ้าก็ขนาดใช้ทั้งขาทั้งมือทั้งยันทั้งผลักไอ้มังคุดเผือกมันก็ยังไม่สะทกสะท้าน หรือหยุดการฟัดของมันสักที
แอร์เย็นๆ กับไอร่างกายร้อนผ่าว แผ่นหลังกับมัดกล้ามแน่นเปรี๊ยะที่โถมเข้ามาแบบไม่ยั้งมันไม่ยอมเบาแรงลงพอๆกับคมตอหนวดที่ถูครูดจนแสบยามซอกคอถูไซ้จนแดงเถือก ไหล่ลาดถูกกัดงับจนรอยฟันมันฝังไปกับผิว ยิ่งนิ้วมือยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไอ้มังคุดมันไล่งับทั้งกัดทั้งดูดจนชื้นไปด้วยน้ำลาย เรื่อยลงมาถึงยอดอกที่ถูกนิ้วใหญ่ๆ บีบบี้ผ่านเนื้อผ้าพอๆ กับที่ถูกฟันคมๆ สลับขบเล่นอย่างยั่วเย้าจนต้องแอ่นอกจนแผ่นหลังตัวเองไม่ตกถึงผ้าปูเตียง ..
เสื้อแสงมันยังไม่ได้ถูกถอด หากแต่การกอดและลูบรัดโดยผ่านเนื้อผ้านั้นมันกับทำให้สัมผัสสะท้านไปทุกอณู...
"เดี๋ยว...เดี๋ยวๆๆๆๆ !!! ขอเวลาหายใจก่อน!!!"
ในตอนที่เกือบจะสำลักสัมผัสจนขาดใจตาย ไอเดียร์มันก็ตะกายตัวเองออกมาจากคุณมังคุดได้ทันในเสี้ยววินาที โดยเท้าที่ใช้ยันแผงอกกว้างๆ นั้นยังพยายามยันเอาไว้สุดแรง ...อย่างกับวิ่งร้อยเมตร เมื่อในตอนนี้ไอเดียร์แม่งโคตรเหนื่อย เหนื่อยเสียจนต้องหอบแฮ่ก เร่งกอบโกยและสูดอากาศเข้าปอดอย่างลืมตาย ทิ้งให้ไอ้มังคุดมันได้แต่เลียปากแล้วมองตาพริบๆ
.
.
.
"..อย่า..อย่า..เข้ามาใกล้นะไอ้สัส!! กูจะขาดใจอยู่แล้ว เล่นเชี่ยอะไร??!! "
"ไอไม่ได้เล่น ไอเอาจริง..นะ.."
สายตาออดอ้อนวิบวาวหวานเลี่ยนกับน้ำเสียงทุ่มๆ นุ่มๆ มันช่างปลุกขุมขนให้รุกชันเสียจริงๆ ความรู้สึกตอนนี้มันไม่ได้วาบหวาม แต่มันหวานแบบเปลกๆ หวานเอียนจนเหมือนมอมเมาให้ต้องตายกันไปข้าง เมื่อมันเริ่มจะกลายเป็นสงคราม ไอเดียร์เลยยังคงยันฝ่าเท้านั้นอยู่กับแผงอกของไอ้คุณมังคุดมันอย่างไม่ยอมแพ้ และก็เหมือนยิ่งยั่ว เมื่อไอ้มังคุดมันเริ่มคิดสนุกโน้มตัวเข้ามาดันฝ่าเท้าให้ยิ่งเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดใบหน้าฝังปากกับจมูกสูดเข้าแก้มยุ้ยๆ จนแทบจะยุบติดแก้ม..
"เฮ้ย!!!!!!!!! เจ็บบบบบบบบบบ!!!"
เสียงตะโกนเอ็ดตะโรมาพร้อมๆ กับแรงยันโครมจนพ่อมังคุดหล่นตุ๊บลงไปนอนจุกอยู่ข้างเตียง ส่วนไอ้คนยันนอนครางเสียงอ่อย ...ก็ไอ้มังคุดมันกดจูบลงมาแรงน้อยๆ เสียเมื่อไหร่ กดข้างไหนไม่กดเสือกกดลงมาข้างที่ถูกมือดีซัดจนระบม น้ำตาปริ่มแทบจะไหลพราก ปากแตกด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ หงุดหงิดอีกล่ะ ไอเดียร์ผุดลุกขึ้นมานั่งแล้วคลำแก้ม ดวงตาแดงๆ มองไอ้มังคุดที่นอนจุกอยู่ข้างเตียง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เจ็บก็เจ็บ หงุดหงิดก็หงุดหงิด อยากจะกระทืบไอ้ตัวต้นเหตุด้วยซ้ำที่นั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน...ความงอนของนักวาดการ์ตูนจอมติสเลยถูกสะกิดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ...
ประตูห้องน้ำปิดปัง!!
ทิ้งทุกอย่างไว้ในความเงียบ สักพักถึงได้มีเสียงเปิดน้ำกลบเสียงโอ๊กอากเพราะไอ้เดียร์มันเลือดกำเดาไหลอีกครั้งจนต้องล้วงคออ้วก อ้วกไปร้องไห้ไป หงุดหงิดๆๆๆๆ หงุดหงิดเพราะไอ้มังคุดมันคิดแต่เรื่องไร้สาระอะไรก็ไม่รู้ ไม่ยอมมาดูดำดูดีสักนิด!!
.
.
.
.
...
"..ภัทร.."
กว่าแขกวีไอพีของโรงแรมจะขอกุญแจแม่บ้านมาเปิดประตูห้องน้ำได้ ก็แทบจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็อยู่ในความโล่งอกโล่งใจเมื่อไอ้คนที่ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ สิ้นฤทธิ์นอนขดตัวกลมข้างๆ อ่างล้างมือ ...ลมหายใจร้อนราบเรียบเป็นจังหวะ คราบน้ำตากับเสื้อชื้นๆ ที่ยังไม่ได้ถอด พาให้คนที่เข้ามาเจอทำตัวไม่ถูก...ยิ่งมองไปที่แก้มช้ำๆ แอลยิ่งยากถอนหายใจ ..
จะโทษอะไรล่ะ? เมื่อความคิดถึง ความห่วงหา มันสั่งการณ์ให้อยากแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อยากกอด อยากกัด อยากกลืนกิน อยากจับจอง อยากโลมเลียแล้ว ฝังฝากตีตราจอง อยากกระทั่งต้องการกักขังคนตรงหน้าไว้ลำพังโดยไม่ต้องให้พบแสงสว่างใดๆ ..
.
.
.
อยากทำทุกสิ่งให้คนๆ นี้เป็นของตัวเอง..
อยาก..ครอบครอง เสียจนทำให้ลืมไปว่า คนตรงหน้าเป็นแค่สิ่งมีชีวิตแสนเปราะบาง...
.
.
.
ปลายนิ้วแกร่งลากลูบวนสัมผัสแผ่วไปที่แก้มช้ำ ยิ้มให้กับตัวเองยามที่คนหลับละเมอรำคาญพาลปัดปลายนิ้วนั้นออกแล้วขมวดคิ้วแน่น ..วงแขนคุณมังคุดอุ้มช้อนคนนอนขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ก่อนพาร่างนั้นไปวางบนโซฟา แอร์ปรับหรี่เพิ่มความอุ่น อ้อมกอดละมุนมีมาในตอนที่ปลายนิ้วนั้นค่อยๆ บรรจงปลกแกะกระดุมแล้วถอดเสื้อแสงของคนหลับ ..เสียงอัมส์เพลงอะไรสักเพลงเริ่มเป็นทำนอง ในตอนที่กางเกงนั้นถูดถอดรูด จนสุดท้ายคนหลับก็ไม่เหลืออะไรนอกจากผิวเนียนๆ ในอ้อมแขน ...
.
.
.
น้ำอุ่นในอ่างถูกเปิดเบา สองเท้าก้าวข้ามเข้าไปนั่งพร้อมๆ กับร่างที่หลับไหล อเล็กซ์ กอดร่างนั้นไว้แล้วเริ่มผ่อนคลาย ครีมเนื้อนุ่มเปิดชะโลมลูบไล้แล้วค่อยๆ นวดขัดร่างคนหลับที่อ่อนตามแรงมือ...ในตอนนี้เด็กดีว่าง่าย..ใช่ในตอนหลับลึก ไอเดียร์ ว่าง่ายและน่าหลงใหลกว่าอะไรทั้งหมด ....
.
.
.
น้ำอุ่นกำลังสบาย ปลายขดหางเริ่มคลี่คลายออกยาวพ้นอ่างขนานไปยังพื้นห้อง ..
เสียงฮัมส์เพลงยังคงดังสะท้อนอยู่ในห้องน้ำ มือไม้ยามมันได้สัมผัสผ่านคนรักมันละมุนแผ่ว ความต้องการที่แอบแฝงในตอนนี้แม้จะรุนแรง แต่อเล็กซ์ก็ยังพอจะระงับมันไว้ได้ ..ใช่ ยังไงก็คงต้องระงับไว้ก่อน ..ระงับไว้รอตอนที่คนขี้เซาตื่นขึ้นมาดีกว่า ..
.
.
.
..การลักหลับคนรักน่ะมันไม่ค่อยใช่อเล็กซ์สักเท่าไหร่..
.
.
.
.
'ถ้าไม่จำเป็นจะต้องการความตื่นเต้นจริงๆ '
-
อิ่มเลย 2 ตอนรวด ชอบจริงๆคู่นี้
-
:L2: :L2: :L2:
รอตื่น..อีก.....
แต่ก็รอแนะ..รีบตื่นน้า..
-
2 ตอนแน่ะ ปลื้มปริ่ม.... :impress:
-
ฮือสงสารเจสุดๆ :sad4: รักภัทรนะแต่ภัทรไม่รัก มันช้ำใจจจจจ!!!!
-
ว๊าวววว มาแล้วๆ
คิดถึงๆ ภัทรน่าสงสารหาที่ไปไม่ได้เคว้งคว้างๆ ดีนะเนี้ยที่เอลหาเจอ ชอบความรู้สึกเอลอ่ะ
ส่วนจีก็ทำไงอ่ะ รักคนที่เค้าไม่ได้รักแค่ได้อยู่ใกล้ๆก็ยังดีเนอะ
:pig4: :pig4:คุณzitraphatค่ะ คิดถึงมากกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาเเล้ว :man1: ภัทรๆ แอบสงสารเจเบาๆ
-
(http://upic.me/i/4d/5j321.png)
-
ว้าว..เสียโหวตในที่สุด ชอบรูปนี้จังจ้า
+1 :mew1: :mew1:
-
กำลังจะฟินเเลย มันสั้นไปปปปป :ling1:
พ่องูคัมแบ็คแล้ว :hao7: อัพอีกๆๆๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
สมัครเพื่อตามมาเม้นเลยค่ะ พ่องูมาพอดี โชคดีที่ซู้ดดดด
-
งูมาแล้ววว :hao3: :hao3:
-
คุณมังคุดนี่คิดจะทำจริงป่าวเนี้ย
-
อยากเห็นจีโดนงาบ 5555 :hao7: :hao7:
-
อ่านแล้วเคลิ้มตามอ่ะ ขอบคุณนะคะที่มาให้แบบยาวๆ :pig4:
-
เห็นภัทรในลุคนี้แล้ว...เมะหน้าโคตรเคะมันเหมาะกับเคะหน้าโครตเมะดีนะคะ ชอบจีสุดๆ!!!! อยากให้หักมุมตอนท้ายจังจีเป็นนายเอกแล้วภัทรเป็นพระเอกหรือสลับตำแหน่งกันก็ได้ของให้ภัทรได้คู่กับจีก็พอ :3123:
-
สรุปงานนี้ภัทรห้ามองค์ราพณ์ยุ่ง ตกลงงอนองค์ราพณ์ น้อยใจแอล
-
อั้ยยะ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยแหะ
อยากให้ภัทรจำอะไรได้บ้างจัง
-
อ่อยยยยยยกว่าจะอ่านทัน :katai4:
อึดอัดแทนหนูภัทรเลยอ่ะ เรื่องจำไม่ได้เนี่ย :ling1:
ตอนแรกเชียร์ราม แต่ถึงตอนล่าสุดเชียร์มังคุดดีกว่า เชอะ :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ๊ากกกก สั้นไปนะ ถึงจะสองตอนรวดก็เถอะ
-
:pig3:
คุณมังคุดอาบน้ำอุ่นสบายคลายหางทีเดียว ดีใจที่หาภัทรเจอ แอลรักภัทรมากจริงๆ
-
คิดถึงจีเคะหน้าเมะฝุดๆ :call:
-
อยากอ่านอ่า ยังรออยู่นะ
ปล.ที่จริงรอทุกเรื่องเลย :m15:
-
เรื่องนี้ไม่ต้องรีบมาก ใช้เวลาอ่านย้อนหลังนานอยู่... 555
:katai5: :katai5: :katai5:
-
กรี๊ดอ่ะ.........ชอบพ่องูสุดๆ โมเม้นท์น่าจับกินมากกกกก
-
อยากอ่านให้ครบทุกเรื่องเลยเห็นมีคนบอกว่า มีทั้งหมด 3 เรื่องที่เกี่ยวกันอยู่
ใครรู้บอกทีเรื่องอะไรบ้างคะ T___T?
-
รออ่านตอนต่อไป เอาเรื่องที่โดนลบมาแทรกจะเป็นไรไหม
-
ไม่เห็นว่ามาต่อ ขอชะแว้บบบบไปอ่านก่อนนะคะ
สองตอนรวดอย่างนี้ :hao7: o13
-
กาลกีรตี 75
.. “momento ..” [เดี๋ยวนะ...]
“che cosa?” [ว่าไง?]
“hai detto…” [นายว่าไงนะ...]
“Miglior Shark..” [ฉลามเจ๋งสุด]
“Shark???!! “ [ฉลาม ??!!]
“Shark..” [ ฉลาม...]
“Shark???!! “ [ฉลาม ??!!]
“Sì ... S –q-u-a-l-i ” [ใช่ ฉ-ล-า-ม]
.
.
.
ผมย้ำประโยคที่อยู่ในความคิดให้ไอ้มังคุดมันฟังอีกครั้ง ...
คราวนี้เล่นสะกดกันทีละคำเลยครับ เพราะดูท่าทางไอ้คนที่เป็นหมอนข้างและควบตำแหน่งเตียงนอนของผมจะไม่เข้าใจ ทั้งยังเหมือนจะไม่ค่อยยอมรับ ซักเท่าที่ควร
เรื่องของเรื่อง...คือตอนนี้เป็นวันว่าง จะบอกยังไงดีล่ะ คือ วันอังคารของคนอื่นมันก็คงไม่ใช่วันว่างหรอก แต่สำหรับการ์ตูนนิสอย่างผม วันไหนๆ ที่สมองไม่แล่น มันก็เป็นวันว่างทั้งนั้น พอมันว่างสติสตังค์มันก็ไม่ค่อยอยู่กับตัว และก็เข้าทาง เมื่อข้างนอกฝนยังตกโปรยๆ ไอ้เหตุการณ์แบบนี้ไม่ต้องมีแฟนเป็นผู้กำกับก็คงจะเดาได้ ถ้านอนตายบนเตียงในสภาวะอากาศแบบนี้ ผมคงได้โดนไอ้มังคุดแดกตั้งแต่หัวจรดหางกินกลางตลอดตัว..
อย่าหาว่ากลัวเลยนะ จะให้สารภาพแบบไม่เกรงใจเลยว่า ตอนมีอารมณ์มันก็สนุก แต่ตอนรู้สึกตัวนี้นรกแทบเห็นภาพ เวลาฟัดกันมันส์ครับ แต่เวลากลับมาใช้ชีวิตปกติ .
.
.
.
..นรก..
ฉะนั้นการหลบหลีกจึงเป็นทางที่ดีที่สุด ที่จะหยุดหนทางนรก สีกุหลาบที่ไอ้มังคุดมันพยายามล่อลวงผมมาตลอดเกือบสองวัน สองวันที่ไม่ได้มีอะไรกัน วันแรกผมใช้มารยาสาไถ ทำงานไป เดินวนรอบห้องไป วันแรกออกกำลังกายขามาก เพราะถ้าหยุดอยู่กับที่เกินสามนาที ไอ้มังคุดแม่งก็แทบจะเข้ามาสิงร่าง ส่วนเมื่อคืนที่รอดมาได้เพราะไอ้มังคุดมันติดงานครับ ช่วงเวลาที่ต่างกัน 5-6 ชั่วโมง ระหว่างประเทศมันกับเวลาราชการไทย แม่งช่วยผมเอาไว้ได้จริงๆ
แล้วก็มาถึงช่วงเช้าวันอังคาร ..
บรรยากาศฝนพรำๆ ใครบ้างจะอยากทำงานอยากจะเดิน ก็เมื่อวานผมแม่งเดินเสียจนน่องระบม ..
.
.
.
“....หือออออ...”
เอาอีกละ...เคยไหมเวลาที่เราคิดอะไรแล้วไอ้คนข้างๆ มันเมื่อเสือกจะรู้ คือแค่คิดว่าเมื่อยน่อง ไอ้มังคุดสมองดีแม่งก็ดึงเท้าผมไปนวดล่ะ ..นี้ถ้ากูคิดจะนาบนี้มึงไม่จับกูกดเบยหรอออออ?
“เฮ้ย!! ไอ้สัส !!! Enough!!!!!!”
อะ..อันตราย !!! อันตรายชะมัดกับไอ้แค่ความคิด แค่ผมแว๊บคิดไปว่าอยากมีอะไรกัน ไอ้มังคุดจิตหลุดมันก็จับผมกดแล้ว ..ไม่..ไม่ได้การณ์ ..คือกูไม่ใช่นักเรียนนะ ที่อาจารย์ภาษาอิตาเลี่ยนอย่างมึงจะให้ทำการบ้านทุกวัน สันดอน!!
“ดูสารคดีดีกว่า ..”
ผมใช้เท้าถีบยันตัวมันออกมาแล้วกดรีโหมดหาช่องทางรอดให้ตัวเอง
ช่องแรกที่กดเป็นการ์ตูน Larvas อันนี้สนุกดี แต่โทษทีผมโหลดใส่คอมฯ ไว้หมดแล้วเลยไม่ผ่าน กดเลื่อนไปอีกช่องในตอนที่รู้สึกว่านอนไม่สบายยังไงไม่รู้ ..อีกเลขเป็นแฟชั่น ..อืมส์ อูยยยยย โชว์ของเหล่านางฟ้า วิคตอเรีย ซีเคร็ท ชุดนี้ดูเอาความชิค แหม..แต่ละนางนมแน่นๆ ทั้งนั้น เห็นแล้วคิดถึงใครบางคน อย่าว่างั้นว่างี้เลย ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดสายหาคนที่ใจอยากได้ยินเสียง พอคุยไปได้สักพักไอ้มังคุดมันก็มีอาการ จู่ๆ มันก็ผุดขึ้นมานั่งแล้วดึงตัวผมไปนั่งตักมัน ..
ผมคุยกับโฟร์ท มันล้วง..
ผมหัวเราะ มันบีบ..
ผมถามโฟร์ทว่าช่วงนี้เป้นไงบ้าง...มันจะถอดกางเกงบอลโผ้มมมมมมมมมมมมมมม!!
“stop!!”
“....”
ตวาดมันก็แล้ว บอกให้หยุดก็แล้ว ไอ้มังคุดแม่งเหมือนทำมึน เรายื้อกางเกงบอลของผมอยู่สักพัก ผมถึงได้ขอโฟร์ทวางสาย พอวางสายได้ ไอ้มังคุดว่าง่ายมันก็กลับมา ..กลับมาในตอนที่ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า บนเตียงนอน ผมมานั่งซ้อนตักมันอยู่โดยที่มือไม้มันยังล้วงยังจับทั้งบนทั้งล่าง พยายามเอามือมันออกก็แล้ว แต่ดึงยังไงผมก็สู้แรงปลาหมึกไม่ได้จริงๆ เลยปล่อยเลยตามเลย ..
ผมกดรีโหมดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย เปลี่ยนไปจนเจอสารคดี ชีวิตสัตว์ ...
อันเป็นสาเหตุแห่งการโต้เถียงเบื้องต้นที่กล่าวมา
.
.
.
... “ไอว่า งู เจ๋งสุด..”
มังคุดมันพยายามโน้มน้าวให้ผมเห็น แถมยังพยักหน้าให้ดูในจอที่ฉายภาพงูขนาดใหญ่ กำลังกินจระเข้แม่น้ำ ก่อนภาพจะตัดมาที่เสือดาวตัวหนึ่งกำลังลัดเลาะริมน้ำเพื่อจัดการกับจระเข้ง่าวๆ ตัวหนึ่ง...
.
.
.
“ฉลาม...”
“..ภัทร...”
“ฉลามเจ๋งสุด..”
“อยากโดนงูรัดไหม? จะได้รู้ว่างู เดอะเบส...”
.
.
.
“...เดอะเบสแล้วยังไง?”
“ก็....”
.
.
.
.
“แพ้อยู่ดี...”
“..เดี๋ยว! ทำไมไอถึงแพ้?!”
มาในตอนนี้เหมือนเกิดสงครามย่อมๆ เอลมันกอดผมไว้แน่นแล้วพยายามออกแรงรัด คอรู้นะว่ามันเป็นพวกแพ้ไม่เป็น แต่คือเรื่องแบบนี้มันใช่เล่นไหมล่ะ ..
.
.
.
...หมดความอดทน..
ผมหันไปโน้มคอมันลงมากระซิบบอกว่าทำไม ฉลามถึง เดอะเบส ...
เอลมันฟังแล้วนิ่งไปนิดนึง ก่อนจะถามผมแบบไร้เสียงว่า ‘จริงดิ?’ ผมพยักหน้าแล้วย้ายตัวเองกลับมาหนุนตักมันเหมือนเดิม ปล่อยให้มันนั่งตัวแข็งไปในตอนที่ได้รู้ว่าทำไม ฉลามถึงเดอะเบส ..
.
.
.
....อ้าส์....
ตอนนี้ล่ะที่ผมมีเวลาตักตวงการนอนอันมีค่า ...วันเวลาแห่งสันติกาล..และความพ่ายแพ้ของอนาคอนด้าอิตาลี..
**
...เอลซึมนิ่งไปได้วันสองวัน หลังจากฟังคำจากปากผมว่าฉลาม ออนเดอะวิน
คือความจริงมันก็เรื่องธรรมชาติอะนะ แต่แม่งไหงไอ้มังคุดมันถึงได้จริงจังนักก็ไม่รู้ วันนี้ดูๆ ไปแล้วแม่งเหมือนผมทำมันเสียความมั่นใจยังไงชอบกล ปกติมันหื่นโหดจะตาย แต่วันนี้ดูหดๆ เสียจนทำเอาผมหมดกำลังใจไปด้วย ..
.
.
.
.
**
อืมส์...
ท้องฟ้าแม่งกลายเป็นสีทึมๆ อีกแล้ว ..
ฝนตกอีกแล้ว..............
.
.
.
.
แขนมันโอบมารวบกอดผมอีกแล้ว....
"จริงๆ ไอก็มี 2 นะ ..แค่ไม่เคยอยากลองใช้กับยู"
เสียง EL เหมือนจะกระซิบบอกผมเบาๆ แต่ในเวลานั้น ผมฝันไปไกลละ..
**
..
“พวกพ่อค้าแห่งวามรินทร์... เจ้าพวกที่ขึ้นมาจากมหานที เหล่านั้นบางส่วนเรียกตัวเองว่าพวก ‘เงือก’ ”
“ขอรับ?!”
เอ๋?!!!!!
อีกครั้งที่บรรยากาศรอบข้างมันไม่เหมือนเดิม ไอเดียร์ได้แต่หันรีหันขวาง ดูบรรยากาศรอบข้างและหนทางเบื้องหน้า ในตอนนี้กลิ่นคาวทะเลลอยมาแตะปลายจมูกในขณะที่ฝ่าเท้าสัมผัสได้ถึงความหยาบของแผ่นหิน
“เขาว่าหญิงเผ่ามัจฉา นั้นงดงาม ”
เสียงทุ้มสะท้อนต่ำข้างๆ ยังคงเหมือนกับอธิบายในสิ่งที่ไร้ต้นสายปลายเหตุ ได้แต่เออออไปด้วยเพราะไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร เออออไปแล้วก็ขอหันไปดูหน้าคนอธิบาย..
.
.
.
.
..แววตากลมใส เป็นลูกแก้ววาวรับกับจมูกโด่งที่คมสัน ส่วนกรามที่ไล่ลงมาจรดลำคอนั้น เหมือนเป็นช่องอากาศที่ กรีดระบายลมหายใจ..
.
.
.
ร่างใหญ่ที่เดินขนาบข้าง มันไม่ใช่คนชัดๆ!!!
“ฉ...ลาม…??!!”
.
.
.
.
“ชาร์กลัมบรา !!!”
เสียงตะโกนเรียกแหลมเสียดแก้วหูนั้นมันกลบคำว่า ฉลามเสียสนิท ไอเดียร์ได้สติหันไปตามเสียงนั้นได้ก็แทบกระอัก กับแรงรัดแรงกอดที่โผโถมเข้ามา แผ่นหลับโดนตบดังปักๆ แรงรัดมันแน่นหากแต่ไม่เหมือนตอนไอ้มังคุดมันกอดสักนิด
“เหอะ!! ขานนามข้า หากแต่ถลาไปกอดองค์ภัทรเจ้า??!! ”
“..แหม..ก็เจ้าเองมิใช่รึที่เคยบ่นว่าข้าน่ารำคาญ?”
“วาม...รินทร์..”
เสียงของตนที่เรียกตัวเองว่าชาร์กลัมบรา กดต่ำ ก่อนจะหันไปรวบกระชาก ตนที่ไอเดียร์เองเห็นหน้าไม่ถนัดให้ออกห่าง ..
เพิ่งจะสังเกต เจ้าของเสียงแหลมเล็กนั้นสวมใส่ผ้าฝ้ายสีนวลขาว เรือนผมตรงยาวเลยข้อเข่า ริมฝีปากบางคละเข้ากับแววตาสีคราม ผิวกายซีดขาว ยิ่งดูทำให้ร่างนั้นราวกับกระดาษ ทำไมเพิ่งรู้สึกจิตสำนึกสักส่วนล่ะที่บอกกับตนเองว่า ตนผู้นี้นั้นเป็น ‘ชาวมัจจา’
“สินค้าคราวนี้มีมามากกว่าที่คาด ..ส่วนหนึ่งก็เพราะพายุที่นอกชายฝั่ง แต่ที่ทำให้ข้ารีบขึ้นมาจากผืนน้ำก็เพราะเรื่องของเจ้า..”
“อ้าว..หาใช่เพราะเจ้าอยากพบข้ากระนั้นรึวาม..?”
“เหอออ...ช่างคิดนะ ชาร์กลัมบรา ท่าน ”
“แล้วเรื่องอันใดล่ะที่เจ้าจะสนใจมากกว่าข้า? ”
เอาล่ะสิ รังสีแปลกๆ กับบรรยากาศที่เหมือนจะมีนสายฟ้าจะฟาดลงมาได้ทุกเมื่อ ทำเอาไอเดียร์ถอยตัวออกห่าง ก่อนจะหงายหลังลงไปเต็มๆ เมื่อร่างเหมือนถูกดึงให้วืบร่วงลงหุบเหว!!!
.
.
.
…เสียงนาฬิกา เป็นเสียงแรกที่ได้ยินถัดมาจากเสียงลมหายใจ ..
โทรทัศน์ยังคงถูกเปิดไว้ เหมือนเดิมพอๆ กับร่างกึ่งเปลือยของไอ้คุณมังคุดที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงมืดๆ ..
คนเพิ่งตื่นเพิ่งตั้งสติปะติดปะต่อเรื่องราวที่เห็นเมื่อครู่ได้ ถึงได้รู้ว่า...ฝันไป
ฝัน??? แต่มันเหมือนจริงอย่างกับเหตุการณ์นั้นเคยผ่านมา ชาร์กลัมบรา และวามรินทร์ สองชื่อนี้ ไอเดียร์ลุกขึ้นไปเขียนแล้ว ร่างภาพสเกตคร่าวๆ ..
หาก..ชาร์กลัมบรา เป็นปลาฉลาม ที่องอาจคาแลคเตอร์ของ วามรินทร์ก็น่าจะเป็นปลาหมึก เจ้าเล่ห์..ที่พอฟัดพอเหวี่ยง..
กลิ่นไอเกลือทะเลยังติดปลายจมูก..
ในขณะที่อากาศเริ่มร้อนระอุเพราะใกล้เวลาที่ฝนจะลงเม็ด ในตอนนี้ดีเท่าไหร่? ดีเท่าไหร่ที่ได้อยู่กับไอ้มังคุดใกล้ๆ ขนาดนี้..ดีเท่าไหร่ที่ในปีหนึ่งไม่ต้องรอให้ถึงวันขึ้นฝั่งถึงจะเห็นหน้ากัน.
ริมระเบียงมืดสว่งเป็นพักๆ ด้วยแสงจากปลายบุหรี่ นาทีนี้ไอเดียร์เองที่เป็นฝ่ายก้าวเท้าเบาเข้าไปหา..
.
.
.
ไม่ได้อยากสูบบุหรี่หรอก..
แต่อยากจะแค่ลองใช้ลมหายใจร่วมกัน..
.
.
.
...ด้วยกัน...
*****************************************************************************************
กาลกีรตี *พิเศษชาวนที*
“ชาร์กลัมบรา..”
เสียงหวีดร้องนามนั้นแหบหายเข้าไปในลำคอ แล้วต่อจากนั้น ก็พลันหลุดเสียงครางหวามวาบเกินควบคุม ..ท่อนขาถูกจับให้อ้ากว้างเพียงเพื่อรักนั้นจะได้ถูกปรนเปรอด้วยแกนแท่งเนื้อร้ายทั้งสองท่อน!!
จุกเสียดแล่นลิ่วไปถึงช่วงท้อง ยามร่างใหญ่ที่หอบหายใจด้วยเหงือกนั้นมันถองกระแทก แล้วแทรกแกนร้อนเข้ามาพร้อมกันทีเดียวสองด้าม วามรินทร์ไร้เรียวแรงต่อกรกับไอ้ฉลามบ้าเลือด แต่ถึงกระนั้นสัญชาติญาณของมันสมองแห่งท้องทะเลก็ยังพยายาม เกี่ยวก่ายเอาริมฝีปากหนานั้นมาครอบครองปกปิดเสียงหวีดของตัวเอง …
.
.
.
ร่างกายถูกโอบไว้และรัดตรึงคล้ายยามผู้ล่าไม่ปราณีเหยื่อ ..
คมเขี้ยวกัดงับก่อนอุ้งมือใหญ่จะจับเรือนร่างที่อ่อนยวบราวกับไร้กระดูกนั้น กระทำซ้ำซากดั่งประกาศความเป็นเจ้าของ ร่างขาวซีดที่อยู่ข้างใต้ ยามแต่งแต้มด้วยรอยกัดที่ฝังลึก ..มันช่างงดงามเหมือนยามจิตรกร ปาดสีลง ผืนผ้าใบ..
.
.
.
กอดรัดด้วยรักร้าย ขยับกายเข้าบดเบียดแล้วโถมซัดปานคลื่นหน้ามรสุม เรียวขาขาวเกี่ยวก่ายโอบรอบลำคอ ก่อนจะกัดงับ แล้วตบฉาดด้วยฝ่ามือ..
.
.
.
แรงต่อแรงที่ปะทะกัน มันทำให้ ชาร์กลัมบรา แทบจะลืมค่ำคืนและวันเวลา ..
มันก็แค่บทหนึ่งของเรื่องราวที่ดวงตะวันไม่เคยบันทึก เรื่องราวเรื่องเล่าของชาวนที เรื่องราวความรักอันแสนดุเดือดของฉลามขาวกับปลาหมึกเจ้าเล่ห์ ชาร์กลัมบรา และวามรินทร์
**
“ฉลาม ...”
“ใช่..ฉลาม ..”
ไอเดียร์มันงับชิ้นขนมปังเข้าไปเต็มปากก่อนจะกดรีเพลย์ให้โทรทัศน์เครื่องนั้นฉายภาพช้ำ ..
ย้ำให้เอลยิ่งรู้สึกนอยด์เข้าไปอีก เพราะเรื่องที่คุยกัน มันเป็นเรื่องบนเตียงที่โคตรจะถือว่าหยามในสายพันธุ์
“จะนอยด์อะไร เห็นปะมันก็แค่เรื่องปกติ ..ธรรมชาติ ๆ”
“..ก็รู้ แต่ไอ..ไม่คิดว่า..”
“ว่าอะไร? เนี้ยดูดิ สิงห์โต แม่งนกมาเลย ทำถี่ทำบ่อยแต่ทำได้ไม่ถึงวิฯ แล้วก็เนี้ย อย่างที่บอก ..ฉลามมันชนะเลิศ ...ฉลามมันมีจู๋สองอัน .. ”
“..แต่..”
“...”
“..แล้วงูล่ะ? ”
“...”
“งูกอดอุ่นรัดแน่นนะ”
“..ถ้าพูดถึงเรื่องนั้น...เอามาเทียบกับปลาหมึกไหมล่ะ?”
“ภัทร...”
“โอเคๆๆ ยอมให้ก็ได้ งั้นเปลี่ยนเป็นงูเดอะเบส... ”
.
.
.
.
“ยอมง่ายไปไหม? ทำไมเปลี่ยนให้ล่ะ?”
.
.
.
“ง่ายดิ..เพราะแววตาดุๆของเอล...เหมือนแววตางู กอดแน่นๆ ของเอลก็เหมือนโดนงูรัด...”
“...แค่นั้น??”
“แค่นั้น..”
.
.
.
.
“...”
“เอลไม่เคยได้ยินหรือ?”
“si?” [ว่า?]
.
.
.
.
“ว่าความรัก..ทำให้ชนะทุกสิ่ง ..”
-
ม่ายมีรายมาก..อยากเป็นเม้นแรก
มาบ่อยๆ แบบนี้ชอบมากจ้า.. :mew2: :mew2:
-
เรื่องเกี่ยวพันกันจนได้
จินตนาการบรรเจิด
คุณมังคุดคงน้อยใจนะ :กอด1: :กอด1:
-
อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อัพแล้ว อัพแล้ววววววววววววววว
-
อร๊างงงง อัพแล้ววว ดีใจมว๊ากกกก คิดถึง ไอเดียร์กับคุณมังคุด(^_^) มากกก รออ่านต่อน้าาา
-
นกกับงูยังเคลียเลยนะ นี่มีหมึกกับฉลามมาจ้องงาบไอเดียร์อีกสองตัวแล้วเหรอเนี่ย สรุปแล้วเรื่องนี้กี่ Pดีคะ
-
เอลคงน้อยใจนะ
คิดว่ามีจู่สองอันมันจะชนะ
o18
-
:hao3: เอลสุดหื่นจ๋อยไปเลยยยยยย น่าสงสารร
คิดจริงจังไปหมดทุกอย่างและที่เปนเรื่องไอเดียร์ ฮิฮิ
-
เอลเอ๊ยย ยอมฉลามซักนิดตรงมี 2 อันนี่ล่ะเนาะ แต่สุดท้ายก็ตัวลอยยยย เพราะ ความรักมันชนะทุกสิ่ง นี่ล่ะ เดียร์ เริ่ดดค่าา เขิลลลแทนเลย
-
:m20: ฮาที่สู้ไม่ได้เพราะมีจ๋องอันนนนนน กร้ากกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อแบ้ววว //ปาดน้ำตาเบาๆ
-
ความรักชนะทุกอย่าง อ๊ากกกกกกกก :katai2-1:
-
เหตุผลที่ฉลามชนะมันแบบว่า เฮ้ยจริงดิ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ
เอลคงนอยด์แย่ แต่ทำไมตอนนี้กลับรู้สึกว่าไอเดียร์น่ารักอ่ะ
-
มาต่อแล้ว เย้ๆๆ จบได้เลิศมาก มาต่อบ่อยๆน่ะคับ
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 28 งงอิีิบอ๋ายเลยวุ้ย สงสัยต้องลาออก ไปงัดโหล อ่านให้ครบทุกเรื่อง จะได้หายงง ขอบคุณนะ น่าติดตามจริง ๆ ต้องไปอ่านให้ครบ ให้ทันทุกเรื่องแน่ๆ
-
ช่วงพักหวานๆประมาณนึง
-
ถึงไอเดียร์จะจำไม่ได้แต่เค้าหวานกันได้นะ :hao6:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากๆ :mew1: :mew1:
-
กาลกีรตี 76
'ง่ายดิ..เพราะแววตาดุๆของเอล...เหมือนแววตางู กอดแน่นๆ ของเอลก็เหมือนโดนงูรัด...’
‘แล้วก็นะ... ‘รัก..มันชนะทุกสิ่ง’…’
.
.
.
ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันคือความรู้สึกจริงๆ จากใจ หรือคำหวานที่มาจากการพลั้งปาก ในชั่วโมงนั้น อเล็กซ์นิ่งงันเหมือนต้องมนต์สะกด ดวงตาอ้อนๆ ที่มองผ่านตรงมาโดยไม่หลบสายตา ปลายนิ้วเย็นที่สัมผัสมามันส่งความเย็นเฉียบวาบไล่ไปทุกจุดบนใบหน้าที่ปลายนิ้วนั้นมันไล้ผ่าน แววตาสีน้ำตาลอมเขียว วาบไหวลึกลงไปที่ม่านตา ..
หลังดวงตาที่จ้องมองมา เอลไม่แน่ใจว่ามันหมายความลึกซึ้งถึงสิ่งใด
รักรึหลง เสน่หาหรือว่าอาฆาตแค้น สิ่งใดกันแน่ที่คนตรงหน้า รู้สึกลึกเกินไปกว่าความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยเท่าที่พอจะจำได้..
.
.
.
...หากความทรมานที่ทำให้หัวใจเต้นระส่ำอยู่ตอนนี้ มันมาจากเศษเสี้ยวของความอาฆาตที่มาจากหนหลังอันแสนไกล..
.
.
.
..ไม่ว่าจะเกิดอะไรในตอนท้ายที่สุด ดอนแห่ง Samuele ก็พร้อมจะน้อมรับมัน พร้อมรับโดยดุษฎีทุกอย่าง.. ‘แม้กระทั่ง...ความตาย’
**
" Secret Tale Project ??!!"
“เออ...อันนี้เนมตัวหลัก เชี่ยเถอะครับ โปรเจคมึงเองแท้ๆ แต่แมร่งเสือกจำหอกอะไรไม่ได้ กูกับไอ้ด้วงช่วยกันคิดหัวจะแตกแล้วเนี้ยดีนะที่โซ่มันมีญาณวิเศษเห็นภาพตัวเอกแต่ละเผ่าของมึง..”
“เห้ย!!??? จริงดิ???”
‘ป๊าบ!!’
“ถุ๊ย!! กูประชดเว้ย เชี่ยเดียร์!! ถ้าโซ่มันรู้พวกกูจะมารุมสับมึงอยู่นี้หรือ???!!”
ในห้องแคนทีนที่ถูกยึดมาเป็นห้องประชุมเฉพาะการณ์ ตอนนี้ไอ้ฝิ่นมันกำลังอัดผมเละ โปรเจคข้ามชาติที่ทาง สนพ. ได้มาตอนนี้เกือบจะปีล่ะ มันยังไม่กระเตื้องไปถึงไหน สมองแม่งโล่งเตียนขนาดผมหยิบแผ่นดีไซด์ตัวละครที่ออกแบบมาดูผมยังจำไม่ได้เลยว่า ตัวละครตัวนี้น่ะผมเป็นคนร่างภาพมันขึ้นมาเอง..
“ไอ้ที่มันอยู่ในสมองลึกๆ ของมึง ขุดมันขึ้นมาขายหน่อยสิว่ะไอเดียร์...”
ไอ้ฝิ่นมันพูดเสียงเย็นแล้วจงใจใช้สันแฟ้มเคาะหัวผม แต่โทษที ของแบบนี้มันรู้ทางกัน คนซวยมันเลยเป็นไอ้ด้วง รอง บก. ฝึกหัดที่ สนพ.รับมาเป็นกรณีพิเศษ ที่โดนสันแฟ้มกระเด้งใส่ไหล่แบบไม่ต้องถามเลยว่าเจ็บไหม ? เจ็บชัวร์ๆ
“เออน่า..ทุกอย่างมันต้องมีทางออกดิว้าเชื่อเฮีย”
“แล้วจะเอายังไงว่ะเฮียเดียร์? สัญยง สัญญาก็เสือกเซนไปแล้ว ถ้าเขาถามถึงความคืบหน้าของงานนี้ถึงขั้นล้มละลายนะครับตั๊วเฮี้ย??”
“ถ้าถึงขั้นนั้นจริง เราให้คุณรามช่วยไม่ได้หรือเดียร์?”
.
.
.
..ไอ้จีมันโพล่งชื่อนั้นออกมา..
.
.
.
หัวสมองไอเดียร์เหมือนชาวาบแล้วทุกอย่างก็เป็นปกติ..
.
.
.
“....ใครวะฝิ่น...คุณราม?..”
สายตาว่างเปล่ากับชื่อที่เหมือนไร้ความหมาย ชื่อนั้นไอเดียร์มันเอ่ยออกมาจากสมองที่ไม่มีเศษเสี้ยวอะไรในความทรงจำ.. ‘มิสเตอร์ราม การุณ’ ได้หายไปแล้ว...
.
.
.
การประชุมครั้งนั้นจบลงด้วยเอกสารแฟ้มใหญ่ที่ไอ้ฝิ่นมันคัดมาให้ ก่อนจะมีไอ้สองฝรั่งตัวโคตรควายมาหิ้วปีกไอ้ฝิ่นกลับไปแบบงงๆ ในห้องประชุมย่อยตอนนี้เลยเหลือแค่ไอเดียร์ น้องโซ่ กับไอ้จีที่เหมือนจะช่วยเตือนความจำว่า มิสเตอร์รามเป็นใคร แต่ให้ไอ้จีอธิบายยังไงไอเดียร์ก็จำใครคนนั้นไม่ได้ซะที หงุดหงิดจนต้องใช้เท้ายันไอ้จีออกไปแล้วหันไปถามโซ่ แต่รายนั้นก็ให้รายละเอียดอะไรไม่ได้มาก เพราะโซ่เข้ามาฝึกงานในตอนที่คุณรามไม่ได้เข้ามาใน สนพ. สรุป เรื่องของคุณรามเลยโดนพับเก็บใส่แฟ้มไป เพราะไอ้คนที่น่าเชื่อถือได้อย่างไอ้ฝิ่นไม่ได้อยู่ในวงสนทนาเสียแล้ว ..
“พี่ไอเดียร์...ไปเช็คสมองบ้างไหมครับ?”
เล่นเอาไอเดียร์ชะงักไปในตอนที่โซ่โผเข้ามากอดแล้วบอกสิ่งที่อยู่ในใจ รู้ว่าโซ่มันเป็นห่วง แต่ถ้าจะให้ถึงกับไปเช็คสมองที่โรงพยาบาล ไอเดียร์ว่า ถ้ามันถึงขนาดนั้นก็ขออย่ารู้อะไรเลยดีกว่า
“..แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ไอเดียร์ลืมโซ่ล่ะ?”
คำถามนั้นโซ่ถามมันเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ..
แต่ไม่รู้ว่าทำไม มันถึงเรียกน้ำตาของไอ้คนไม่คิดอะไรออกมาได้..
.
.
.
“พี่ไม่รู้...พี่..ไม่รู้...”
ในห้องแคนทีน มีแค่ไอ้จี กับโซ่ ที่เห็นไอเดียร์มันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
**
“สรุป..คือมึงจำคุณรามไม่ได้? ไอ้เชี่ยอย่ากัด!..เอ่ออ..จำไม่ได้ก็ช่างแม่ง..อึก!! มาโค!! ไอ้สัดหยุด!! คาร์โล อย่า!! ไอ้พวกเชี่ย!! จะกัดทำเตี๋ยมึงหรอ!!!????”
“คือ..ฝิ่น..ถ้ามึงยุ่งกับไอ้แก็งค์ควายเผือกขนาดนั้น กูว่ามึง..ป่ำป๊ามกันให้เสร็จไปก่อนดีกว่าไหมครับคุณเพิ้ล?”
“กูคุยได้..ไอ้สันดาน!! พวกมึงจะเลียทำเชี่ยอะไร???!!! เฮ้ย!! โทรศัพท์กู!!! ”
.
.
.
แล้วสายก็ตัดไป..
ปล่อยให้คนปลายสายอย่างไอเดียร์ มานั่งจ้องโทรศัพท์เล่น ซะอย่างนั้น เหตุการณ์อีกฟากคงไม่ต้องให้เดา ป่านนี้ไอ้ฝิ่นคงไม่มีหาทางหลุดออกมาจากพวกฝรั่งปัญญาอ่อนนั้นแล้วมั้ง ..
โยนโทรศัพท์ทิ้งแบบไม่แยแสอะไรไอเดียร์แต่ถอนหายใจ กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงกว้าง หอที่ไม่ค่อยได้กลับมานานยังคงมีภาพไอ้งูยักษ์ประดับอยู่บนฝาผนัง ดวงตาสีมรกตที่จ้องมาจากภาพวาด มันคล้ายๆ กับแววตาฝรั่งเผือก บอกตามตรงนะว่าจำมันไม่ได้หรอกว่ามันเป็นใคร สำคัญยังไง แต่ไอ้การที่ยอมให้อะไรๆ มันเกินเลยเป็นเพราะใช้ความรู้สึกข้างในล้วนๆ วงแขนใหญ่ๆ ที่กอดรัดมา โอเคมันหนักและรัดแน่น แต่มันก็อุ่นใจจนยอมให้กกกอด อุ่นใจจนไม่อยากให้มันหายไปจากชีวิต.. นานเท่าไหร่แล้วที่เพิ่งรู้ว่าห้องที่อยู่มันกว้างเกินไป เหงาเกินไป ปกติก็อยู่คนเดียวได้ แต่พอไอ้ฝรั่งมันเข้ามา ทำไมถึงไม่อยากให้มันเดินออกไป..
‘แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ไอเดียร์ลืมล่ะ??’
คำถามของโซ่ยังคงแว่วมา..ใช่ ถ้าวันหนึ่ง ลืมไอ้ฝรั่งเผือกนั้นไปล่ะ?? ชีวิตยังจะปกติสุขอยู่ ..หรือขาดหาย..
‘ติ่ง!!’
.
.
.
เสียงแมสเสจอยู่ๆ ก็ดังมา ไอเดียร์ กลิ้งลุนๆ ไปคว้าโทรศัพท์ก่อนจะกดดูวีดีโอคลิปที่ไอ้เพื่อนฝิ่นจัดส่งมาให้ พร้อมหัวข้อ ‘เมียงู-ดูเพลินๆ ’
“อะไรวะ?”
ไอเดียร์อดบ่นออกมาไม่ได้..ในตอนที่ยังไม่รู้ว่าเพื่อนฝูงฝิ่นมันส่งอะไรมาให้ตอนนี้..
**
แทบไม่ได้หลับได้นอน ข้อมือแม่งเคล็ดจนอยากจะบอกว่าในตอนที่เห็นแม่ง คนคงคิดว่า อักเสบ เรื่องมันเริ่มขึ้นจาก ไอ้ฝิ่น มันส่ง 'วีดีโอ Socialcam' บ้าบออะไรมาให้ไม่รู้ ..และที่บ้ายิ่งว่านั้น..
.
.
.
คือไอเดียร์มันดันดูจนจบแล้ว..
'มีอารมณ์'
อยากจะตาย ตอนดูก็ว่าอยู่นะว่าแม่งไอ้บ้านั้นมันทรมานสัตว์ แต่ไหงพอดูวนมาวนไปเสือกมีอารมณ์ได้วะ..เออ..เอาเข้าไป มีอารมณ์ไม่ว่า แต่พอมองไอ้งูตัวนั้นแล้วดันคิดถึงหน้าไอ้ฝรั่งเผือกขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลนี้สิ แม่ง รู้สึกว่าตัวเองมันโรคจิตชัดๆ ..
.
.
.
...อยากฟัดกับงูว่ะ...
.
.
.
‘bestiality’
คำนี้ถูกค้นหาในหน้า เวบฯ ลับ แต่ก็แค่นั้น มันไม่ได้อย่างใจ ซักเท่าที่ควร ไม่ใช่ประเภทของที่อยากจะลองจะรู้ คือจิตใต้สำนึกมันบอกว่าอยากได้ฟิวส์ลิ่งของ ‘งู’ นะ ไม่ใช่ พวกม้า วัว หรือเก้งกวาง ..
แววตาสีมรกตจางๆ กับความเย็นแปลกๆ ที่ผิวหนังสัมผัส..
ก็ว่านะว่าไม่เคยฟัดกับงู แต่ทำไมเหมือนร่างกายมันรู้สึกได้ดีจังวะ? อีกครั้งที่ไอเดียร์ยกโทรศัพท์แล้วจ้องหน้าจอมันอยู่อย่างนั้น...จ้องแล้ภาวนา..ภาวนาจนเหมือนว่าความง่วงมันแสดงอาการ ..ร่างกายเริ่มหนักพอๆ กับเปลือกตา มือที่ถือโทรศัพท์ ตกลงข้างที่นอน พร้อมๆ กับขนดหางยาวที่ตกลงกับพื้นข้างเตียง..ทั้งๆ ที่ในชั่วเสี้ยวความรู้สึกไอเดียร์ ยังนึกถึงอเล็กซ์ โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่าร่างกายตนเองน่ะมันแปลกไป..
.
.
.
‘กลับมาทีเถอะคุณฝรั่ง ...ตอนนี้ Fab จนข้อมือมันเคล็ดหมดแล้ว..’
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหงายังไงไม่รู้ คุณรามที่ถูกลืม
แต่หลักๆ คือ สงสารงูมั้ย ไอเดียร์
ความรู้สึกไม่น่าใช่งูที่โดนฟัด น่าจะไอเดียร์ถูกงูฟัด มากกว่า
-
ไอเดียร์ ได้ข่าวว่าคลิปนั้นน้องงูเป็นรับนะ ที่มีอารมณ์เพราะนึกถึงตัวเองหล่ะสิ :z1:
.
.
.
เอ.....หรือว่าน้องเดียร์อยากพลิกบทบาทบ้างน้า :impress2:
-
เป็นงูกันทั้งคู่แหละเนาะ
-
น้องโซ่ พี่คิดถึง มาบ่อยๆ น้า
:call: :call: :call:
-
คิดถึงไอเดียร์กับคุณมังคุด....คุณมังคุดกลับมาเถอะน้าาา
-
คุณราม เอาจริงหรอ ทนได้หรอที่จะไม่ยุ่งเกี่ยว ว่าแต่เดียร์รออะไรอยู่อะ หรอฝรั่งตาเขียวหรือว่า... :z1:
-
อีสัตว์ทะเลสองตัวนั้นมาตอนเดียวก็หายไป มาให้งงเล่นทำไมคะเนี่ย
ปล.คิดถึงน้องจีเคะหน้าเมะที่อยากให้พลิกบทบาทมาเป็นพระเอกแทน :hao6:
-
:really2: อ่านแล้วมึนงง เล็กๆ น้องเค้าโผล่ 2ที่พร้อมกันได้ยังไงคะ? หรือคือพลำ กับ ภัทร? เหมือนพลำกับภัทระ? ตัวตนในอดีตเลย
พีเอส สงสารเอลจิงๆจัง ทำไมภัทรรักทั้งคู่ล่ะ? ไม่รักแล้วยอมทำไม? เหมือนเอลยอมทุกคนเล้ยยยยยย เอลก้อร้องไห้ อาละวาดไปดิ :katai1: ตามอ่านอย่างคลั่งเลยคะ 555555
-
มานั่งนับถอยหลัง อีก 2 วันเรื่องนี้จะหายไปนาน 1 เดือน :call: :call: :call: :call:
-
งูก็มีไอ้จู๋สองอันนะคะไอเดียร์ แค่ใช้ทีล่ะอัน :katai2-1:
-
+1กาลมีต่อแล้ว ดีใจจาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาางเลย
-
ทำสารบัญมาฝากค่ะ :L2:
ฝากแปะหน้าแรกด้วยนะคะ เวลาเปิดหาจะได้หาง่ายๆ ชอบกลับมาอ่านบ่อยๆ 555
*ลิงค์ตอนไหนเปิดไม่ได้บอกได้เลยค่า
[บทเริ่ม] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1961483#msg1961483)
[บทที่ 2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1962357#msg1962357)
[บทที่ 3] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1963165#msg1963165)
[บทที่ 4] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1963625#msg1963625)
[บทที่ 5] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1965319#msg1965319)
[บทที่ 6] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1966822#msg1966822)
[บทที่ 7] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1972396#msg1972396)
[บทที่ 8] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1972688#msg1972688)
[บทที่ 9] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1973912#msg1973912)
[บทที่ 10] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1975955#msg1975955)
[บทที่ 11] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1976483#msg1976483)
[บทที่ 12] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1977782#msg1977782)
[บทที่ 13] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1979013#msg1979013)
[บทที่ 14] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1981100#msg1981100)
[บทที่ 15] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1982109#msg1982109)
[บทที่ 16] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1983750#msg1983750)
[บทที่ 17] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1986589#msg1986589)
[บทที่ 18] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1987862#msg1987862)
[บทที่ 19] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1990549#msg1990549)
[บทที่ 20] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1992151#msg1992151)
[บทที่ 21] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1993040#msg1993040)
[บทที่ 22] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1994298#msg1994298)
[บทที่ 23] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2000785#msg2000785)
[บทที่ 24] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2005195#msg2005195)
[ว่าด้วยฝันเรื่อง ‘งู’] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2007333#msg2007333)
[บทที่ 25] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2008206#msg2008206)
[บทที่ 26] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2014933#msg2014933)
[บทที่ 27] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2015862#msg2015862)
[ตอบปัญหา...สิ่งคาใจ...เกี่ยวกับ 'ภัทรเจ้า' ] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2016535#msg2016535)
[บทที่ 28] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2022834#msg2022834)
[บทที่ 29] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2024444#msg2024444)
[บทที่ 30] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2025504#msg2025504)
[บทที่ 31] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2030061#msg2030061)
[บทที่ 32] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2033629#msg2033629)
[ว่าด้วยเรื่อง 'ศุภะ'] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2034087#msg2034087)
[บทที่ 33] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2045809#msg2045809)
[บทที่ 34] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2072616#msg2072616)
[บทที่ 34 <ช่วงแถมแบบอึนๆ>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2073670#msg2073670)
[<ปีกแห่งสายลม-แด่ FC.คุณราม>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2075663#msg2075663)
[บทที่ 35] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2076623#msg2076623)
[บทที่ 36] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2091077#msg2091077)
[บทที่ 37] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092038#msg2092038)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092569#msg2092569)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092573#msg2092573)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? III] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092576#msg2092576)
[[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? IV] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2093837#msg2093837)
[<แถมอีกนิด…มันค้าง>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2093900#msg2093900)
[บทที่ 38 I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2102600#msg2102600)
[[บทพิเศษ] ตะบองพลำ <ยุติธรรม?>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2103826#msg2103826)
[บทที่ 38 II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2110424#msg2110424)
[บทที่ 38 III] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2110873#msg2110873)
[บทที่ 39] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2112383#msg2112383)
[บทที่ 40] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2113549#msg2113549)
[บทที่ 41] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2114047#msg2114047) [บทที่ 42] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2116032#msg2116032) [บทที่ 43 I] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2119326#msg2119326) [บทที่ 43 II] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2120424#msg2120424)
[บทที่ 43 <แถม>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2120908#msg2120908)
[บทที่ 44] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2121983#msg2121983)
[บทที่ 45] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2145195#msg2145195)
[บทที่ 46] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2145938#msg2145938)
[บทที่ 47] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2148428#msg2148428)
[บทที่ 48] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2153083#msg2153083)
[บทที่ 49] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2158789#msg2158789)
[บทที่ 50] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2163191#msg2163191)
[บทที่ 51] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2164642#msg2164642)
[บทที่ 51 <แถมนิดนึง>] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2165029#msg2165029)
[บทที่ 52 พิเศษสมนาคุณคนอ่าน-I Dear Thai Food #1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2167798#msg2167798)
[บทที่ 53] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2181653#msg2181653)
[บทที่ 54] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2191629#msg2191629)
[บทที่ 55] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2193090#msg2193090)
[บทที่ 56] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2193544#msg2193544)
[สั้นเฉพาะกิจ ‘กลิ่น’] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2217717#msg2217717)
[บทที่ 57] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2218565#msg2218565)
[บทที่ 58] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2233933#msg2233933)
[สั้นเฉพาะกิจ ‘ไอเดียร์-ไอเดียว’] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2234354#msg2234354)
[บทที่ 59] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2238711#msg2238711)
[บทที่ 60] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2247788#msg2247788)
[บทที่ 61] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2250721#msg2250721)
[บทที่ 62] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2273543#msg2273543)
[บทที่ 63] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2275994#msg2275994)
[บทที่ 64 เรื่องของคนข้างๆ #1 3P] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2281380#msg2281380)
[บทที่ 64 เรื่องของคนข้างๆ #2 3P] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2289449#msg2289449)
[บทที่ 65] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2291751#msg2291751)
[[ตอนพิเศษ] รักผม..?] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2309227#msg2309227)
[บทที่ 66] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2314276#msg2314276)
[บทที่ 67] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2343583#msg2343583)
[บทที่ 68] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2439508#msg2439508)
[บทที่ 69] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2495266#msg2495266)
[บทที่ 70] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2520499#msg2520499)
[บทที่ 71] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2557273#msg2557273)
[บทที่ 72] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2600430#msg2600430)
[บทที่ 73] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2632407#msg2632407)
[บทที่ 74] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2632477#msg2632477)
[บทที่ 75] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2762664#msg2762664)
[บทที่ 76] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2775071#msg2775071)
-
อ่าสม ตอนพ่องูอยู่ดันไม่ยอมให้เค้ากิน ตอนหน้าคงได้กินกันนะ :haun4: :haun4:
-
พ่องูไปไหนอะ เดียร์จะทนไม่ไหวละนะ
-
:pighaun:
-
กาลกีรตี 77
สะดุ้งเฮือกแล้วลืมตา!!
หรือว่าจะคิดเรื่อง ‘งู’ มากไป ? ในความรู้สึกมันถึงได้เหมือนกับท่อนขาตัวเองจะยาวขนานไปกับพื้นห้อง ไอเดียร์สะบัดผ้าห่มผืนใหญ่ออกแล้วนั่งจ้องขาตัวเอง โอเค โอเคที่มันยังเป็นขา ไม่ได้เป็นหางหรือแม้แต่เป็นอะไรก็ตามที่ไม่ใช่คน ..
รู้สึกจะหลอนจนใกล้บ้าชักจะบ้า..ชักจะอืมส์…รู้สึกอยากจะเป็นงูขึ้นมาตงิดๆ โอเคสำหรับผู้ชาย ผมยอมรับว่าไอ้การ Fab จนข้อมือร้าวหรือแม้แต่กระทั่งฝันเปียกนี้มันเรื่องธรรมดาโคตรๆ เคยได้ยินไหมครับว่า'ผู้หญิงใช้หัวใจของเธอตัดสิน’ ในขณะที่ผู้ชาย ‘ใช้น้องชายของเขาตัดสิน’ ไม่ต้องมาหลงผิดเบี่ยงเบนประเด็น ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เป็นเด็กสาวอายุ 2 ขวบ ฉะนั้นไม่ต้องมาทำปากจู๋ แล้วถามผมว่า น้องชายกับไอ้แท่งโคโมโซมของผมมันใช่อย่างเดียวกันไหม? โอเคนะรู้กัน
เอาล่ะเรามาว่ากันต่อ คือตอนนี้ผมมีปัญหากับสมองตัวเอง ความจำที่ขาดๆ เกินๆ น่าจะเป็นผลมาจากสมองส่วนไหนสักส่วน หรือถ้าจะให้คิดไปไกลในแบบที่ผมปฏิเสธตัวเองมาตลอดคือ ผมเป็นตัวประหลาดที่บางครั้งแดกคน..โอเค ประเด็นนี้ตัดไปเถอะ เมื่อผมก็ยังเป็นผม ยังไม่ได้มีเขี้ยวมีขา มีอะไรก็ตามที่สามารถกินคนเป็นๆ ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน ..ผมก็ยังไม่อยากเชื่อว่าผมไม่ใช่คน ..ไว้ถ้าลองมีหลักฐานค่อยเอามาค้านเหตุผลกับผมแล้วกัน ..
แล้วไงต่อ? เอ่อ? เรื่องของ EL กับมิสเตอร์ราม สำหรับ EL ไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวนั่นยังคงผลุบ โผล่ๆ เข้ามาในมโนสำนึกผมตลอด แล้วสำหรับมิสเตอร์รามนี้ไม่รอดครับ ไม่ว่าผมจะพยายามแค่ไหน สมองผมมันก็ไม่มีภาพ ของมิสเตอร์รามการุณ ฉายออกมา ..ช่างเถอะ ไม่มีก็ใช่ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ ..อย่างมากก็แค่โปรเจคถูกดองไว้ข้ามชาติก็แค่นั้น ช่างมันเหอะ
.
.
.
..แล้วก็อะไรอีกล่ะ..
พอมานอนเจียระไนปัญหาแบบนี้แล้วผมกลับคิดอะไรไม่ออก..อะไร? อะไร สักอย่างที่มันยังค้างอยู่ในใจจนทำให้อึดอัด..อะไรสักอย่างที่มันจุกอยู่ในอกจนพูดไม่ออก..อะไร..อะไรกันแน่..
.
.
.
‘Alessandro Drogo Da Smeraldo ’
หรือว่าชื่อนี้ ที่ต่อให้ยาวแค่ไหนก็ไม่ลืม..ไม่เคยลืม..
“แล้วเมื่อไหร่แม่งจะมาหาสักทีว่ะ ไอ้มังคุดดดดดดดดดดดดด....”
***
..
“..หลับแล้วหรอ? ภัทร..”
น้ำเสียงไม่ได้ดังไปกว่ากระซิบ ..สอง หรือสามวันที่ไม่ได้เจอหน้า ความคิดถึงมันเหมือนสักสามสี่ชาติ อยากกอดอยากจูบ อยากกระทั่งกอดรัดให้คนหลับกรีดร้อง ..แล้วครางเสียงหวานใส่ อยู่กับคนอื่น ดอนคนใหม่แห่งดราโก้ แทบจะเป็นกระทั่งพระเจ้า หากแต่ยามอยู่กับตนรัก ELอยากจะเป็นปีศาจ ที่คิดถึงแต่การสมสู่ ..
หัวใจ..มันอยากครอบครองจนแทบจะบ้าคลั่ง ในตอนนี้ถึงปัญหามันจะลดลง เพราะตัดเรื่อง มิสเตอร์รามไปได้ แต่ก็ใช่ว่าปัญหามันจะไม่มี เมื่อ อีวาน เองก็ยังกัดไม่ปล่อย จะทำยังไง จะทำยังไงให้เรื่องราวมันคลี่คลายไปได้ โดยไม่กระทบมาถึง ภัทร ระหว่างนักล่าที่คอยจ้อง กับเหยื่อที่อยู่ในที่แจ้ง เรื่องนี้ล่ะที่ EL กังวลที่สุด..กังวลที่สุดในเรื่องของ ‘สุดที่รัก’
“หรือว่าจะลักพาตัวไปทั้งอย่างนี้ดี ? ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใคร ไปอยู่ในที่ของเราสองคน ..ภัทร..”
EL เองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ยามอยู่กับคนอื่นเขาคือพระเจ้า หากแต่พอมีภัทรขึ้นมา หัวใจ มันกลับดึงเขามาสู่จุดต่ำสุดของความกลัว..กลัวการสูญเสีย ..กลัวการพลัดพราก กลัวทุกอย่างที่พระเจ้าของ ดอน ดราโก้ ไม่เคยกลัว..
***
“EL..”
ความสุขของมนุษย์คืออะไร ?
ชั่วเสี้ยวลมหายใจ คำถามนั้นมันแว๊บวาบเข้ามาในหัว ภัทร ลืมตาตื่นมาในตอนที่ อเล็กซ์ หลับ แต่คงจะไม่ได้หลับลึกเท่าไหร่ เมื่อมันไม่ได้มีเสียงกรนหลุดออกมาจากลำคอหนาๆ สักนิด
‘ความสุขของมนุษย์คืออะไร?’
คำถามที่ไอเดียร์เองเคยถามตัวเอง แล้วถึงรู้ว่ามันไม่มีหรอกคำตอบของคำถามนั้น..
“EL..ความสุขของมนุษย์คืออะไร ? ”
ควรนี้ไอเดียร์ถือวิสาสะถามแล้วจิ้มนิ้วลงไปที่ใบหน้าเข้ม ลากนิ้วผ่านปลายจมูกลงมาถึงริมฝีปากหนา ไม่รู้หรอกว่าไอ้มังคุดมันหลับจริงหรือแกล้งหลับ แต่กับไรหนวดและริมฝีปากอุ่นๆ ไม่ว่ากี่ครั้ง จูบที่เริ่มด้วยความรักมันก็ละมุนละไมเสมอ แม้ในตอนท้ายของท้ายที่สุดมันจะจบด้วยรสเลือดที่ติดริมฝีปากไปบ้างก็ไม่ว่ากัน ..
.
.
.
ขยับเข้าไปใกล้ร่างที่ไม่ไหวติง ลมหายใจเป็นกลิ่นเฉพาะของบุหรี่ที่เจ้าตัวสูบตลอดเวลา ลมหายใจอุ่นรดอยู่ที่แก้มมันแซมด้วยกลิ่นเฉพาะตัวเสมอ ..ทุกอย่างแม้จะเลือนรางแต่ก็ใช่ว่าจะจำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างมันต้องใช้การกระตุ้น..กระตุ้นด้วยร่างกาย..วิธีนี้ล่ะที่ไอ้นักเขียนการ์ตูนมันเลือกใช้กับคนตรงหน้า..
“..ถ้าตื่นขึ้นมาจะโดนกระทืบไหมว่ะไอเดียร์?”
ถามตัวเองแล้วตบหน้าเรียกสติ แต่จะว่าไปไอ้เรื่องที่คิดขึ้นมามันก็น่าลอง ไอเดียร์เลียริมฝีปากราวกับการเล่นสนุก เมื่อนายมังคุดในตอนนี้เป็นเหมือนเหยื่อ..เหยื่อ ตัวใหญ่ที่อยากจะกินให้อิ่มไปตลอดชาติ..
.
.
.
ครั้งแรกของความกล้ามันถูกลิ้มลองด้วยริมฝีปาก จากนั้นก็ต่อด้วยเปลือกตาของเจ้าชายนิทรา ไรหนวดที่โดนคอกับแก้มแม่งน่าจักกะจี้ชัดๆ ไอเดียร์ค่อยๆ ย้ายตัวเองไปนั่งอยู่บนตัวคนที่หลับไม่ตื่นนั่น แล้วค่อยๆ ปลดกระดุม ปลดไปได้สองสามเม็ดก็พบว่ามันไม่น่าคุ้มกับการล่าในครั้งนี้
.
.
.
“รวบรัดเลยแล้วกัน”
พูดกับตัวเองแล้วบรรจงรูดซิบปลดไอ้มังคุดน้อยออกมา ครอบปากลงไปปลุกสักนิดหน่อย แล้วค่อยๆ เลียรอบๆ ...ก่อนจะครอบปากกลืนมังกรยักษ์ของเจ้าชายเข้าไปทั้งหมด ..
“อืมส์..”
เสียงครางดังดังหลุดออกมา แต่เปลือกตาเจ้าชายยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก ไอเดียร์ถอนปากตัวเองออกมาแล้วเลื่อนตัวไปกระซิบบอกกับไอ้มังคุดมันว่า..
“ฝัน...ฝันอยู่นะครับคุณมังคุด..”
เหมือนจะได้ผล เพราะหลังจากประโยคต้องมนต์นั่น คุณฝรั่งก็สงบลงไปอีกครั้ง ไอเดียร์ถึงได้ค่อยๆ ก้มลงไปชิมยอดอกที่ชูชัน กล้าต่อกรกับปลายลิ้นชื้นๆ ...
.
.
.
เหมือนกับการค่อยๆ ละเลียดชิมเค้กรสแปลก รสชาติของผิวกายมันเหมือนแซมไว้ด้วยฮอร์โมนอะไรสักอย่างที่ยิ่งทำให้หยุดไม่อยู่ และกว่าที่ไอเดียร์จะรู้สึกตัว …หัวสมองมันก็เหมือนจะมีเลือดไปเลี้ยงไม่พอ ในตอนที่จูบเลียลงบนแผ่นอกกว้าง มันยังไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไรได้เท่ากับยามเผลอไผลสอดใส่ไอ้แกนเนื้อนั่นให้เข้าไปในตัว เจ็บเหมือนโดนฉีกออกเป็นสองซีก แต่พอผ่านมันไปได้ก็ใช่ว่าจะแย่เกินทน สมองมันพร่า ดวงตามันเห็นแต่แสงสว่าง เสียงครางถ้าหลุดออกมาได้มันคงคล้ายเสียงก่นด่าตัวเองว่าไม่น่าลอง ใช่ ..กับของใหญ่บางทีไอเดียร์มันก็ไม่น่าจะกล้าลักหลับ..
ซวยฉิบหาย อุตส่าห์เอาเข้ามาได้จนหัวปวดหนึบ แต่พอจะเอาออกมันกลับไม่มีแรงซะอย่างนั้น แล้วไอ้แท่งอะไรที่ใหญ่คับคาอยู่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหดหรือลดขนาดลง ..
‘รึว่าจะคิดผิดว่ะ?’
ประโยคนั้นไอเดียร์ยังไม่ทันจะได้พูดออกมา เมื่อไอ้เจ้าชายนิทรามันผลิกตัวขึ้นมาขึ้นคร่อมโดยไม่ยอมให้ เจ้าชายน้อยหลุดออกไปดูโลกภายนอกซักนิด!!
“EL !! ไม่ได้หลับนี้น่า!!??”
“เปล่า ไอหลับ”
“แล้ว..?? อึ๊ก !! อ่ะ!! EL ยะ..อย่าเพิ่งขย่มซี้!! EL !! EL !!”
“ไอหลับ..ถ้าไอไม่หลับ ไอจะฝันดีได้ขนาดนี้หรือภัทร..อืมส์...”
“EL !!”
“...อืมส์?”
.
.
.
“EL..ความสุขของมนุษย์คืออะไร ? ”
“..ความสุขของมนุษย์ไอไม่รู้ แต่ความสุขของไอตอนนี้..คือการได้อยู่กับยู ภัทร..แค่ยู..”
“อึ๊ก!! EL !! เบาๆ ”
“เจ็บหรอ?”
“เปล่า...เสียว..เสียวจนจะขาดอากาศหายใจอยู่แล้ว...”
.
.
.
“ภัทร...”
.
.
.
“พอ..”
“ไอยังต่อได้น่า..”
“กูกราบล่ะพอเถอะ..”
“...อืมส์..”
“...ถ้าไม่หยุดกูจะยันออกด้วยฝ่าเท้า..อึ๊ก!! อย่ากระแทกเข้ามาซี้!!”
“..แต่ไอเป็นฝ่ายโดนกระทำนะ..”
“หร๊าสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!”
“ภัทร..อืมส์...อ่าส์...ข้างหน้า..ข้างหน้าถ้าคบกัน..มัน..มันจะยังมีปัญหารอเราอีกมากเลยนะ..ยูรู้ไหม?”
“ช่างแม่งมันเถอะ EL ..”
“..ยูทนได้..?”
“..เปล่า..ไอว่ามันคงไม่มีปัญหาอะไรที่ใหญ่กว่า’น้องชายนาย’แบบที่ไอเจอหรอก..”
“ชมหรอ?”
.
.
.
“เปล่า..แค่อยากจะบอกว่า หยุดขย่มเสียที มันเจ็บ..ออกจนน้ำไม่มีจะออกแล้วนะสาสสสส!!”
-
ตอนที่แล้วจบด้วย fab จนข้อมือร้าว... ตอนนี้จบด้วยเอาจนสะโพกราน... ถถถถถถถถถถถถถถ //ปาดน้ำตาด้วยความสงสาร... :o12:
-
ทำสารบัญมาฝากค่ะ :L2:
ฝากแปะหน้าแรกด้วยนะคะ เวลาเปิดหาจะได้หาง่ายๆ ชอบกลับมาอ่านบ่อยๆ 555
กราบบบบบบบบบบบบบ o1
-
กรี๊ดดดดดด น้องเดียร์เราลักหลับเอล สุดท้ายโดนเล่นซะเอง :hao7:
ดีแล้วที่จำคุณรามไม่ได้ ลืมไปให้หมดเลย จำแต่เอลก็พอ
-
สารบัญช่วยได้เยอะ
เรื่องยังดำเนินต่อไป ในหมอก
-
ภัทรทำแอลก่อนจริงๆนี่นา :impress2:
แค่ตอนหลังแอลกลัวภัทรเหนื่อย เลยทำแทนแค่นั้นเอ๊ง!
ภัทร : หราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!
-
:m25:
-
จัดการคุณรามด้วยวิธีไหนคะกลัวว่าจะไม่หายไปจริงๆน่ะสิ ถ้าภัทรความทรงจำฟื้นขึ้นมารามจะกลับมาไหม เว้นจากเสี้ยนหนามหัวใจก็ยังเหลือเสี้ยนหนามชีวิต เฮ้อ...เมื่อไหร่จะมีความสงบแบบจริงๆหนอ
ปล.กับดักเด็กบ้านนอกๆๆๆๆ จงมาต่อๆๆๆๆ :call: :call:
-
ก๊ากกก เป็นไงละภัทร อยากได้ เอลจัดแล้วอย่าบ่นสิ :hao3:
-
ขอบอกว่า ติด...
อ่านแล้วติดมากกกก จากตอนแรกอ่านไม่ค่อยจะรู้เรื่องสักเท่าไหร่
อ่านไปอ่านมา วางไม่ลง เหอะๆๆๆ
คนเขียนแต่งได้เก่งมากเลย ชมจากใจ :mew1: :mew1: :mew1:
-
(http://www.uppic.org/image-3B65_54228309.jpg) (http://www.uppic.org/share-3B65_54228309.html)
-
กาลกีรตี พิเศษ เรื่องของอนาคต
“ราคามันสูงนะครับไอ้น้องแล้วคิดจะมาสักอย่างนี้พ่อแม่ไม่ว่าหรือวะครับ?”
คุณช่างสักปากมากอย่างไอเดียร์หรี่ตาจ้องมองมาพร้อมปลายคิ้วที่ขมวดชนกัน ซ้ำปากจัดๆ นั้นยังพร่ำสอนแล้วก็บ่นๆ บ่นจนเด็กหนุ่มที่บังเอิญเดินแวะเข้ามาในร้านต้องหันมาเผชิญหน้ากันอย่างท้าทาย แววตากวนส้นตีนแทบไม่ต่างกัน หากแต่ความถือดีนั้น บอกได้เลยว่าไอ้เด็กที่อายุน้อยกว่านั่น ‘ชนะ’ อย่างราบคาบ
“มีตังค์จ่ายอะครับ แล้วก็อยากสักด้วยสักไม่ได้หรือพี่?”
“อยากมีสักสี ว่างั้น ? อายุแม่งถึง 17 ยังเถอะน้อง?”
“ทำไมหรือครับ? สีกับเข็มของที่สักนี่มันมีเชื้อเหี้ยผสมอยู่หรือครับ ต่ำกว่า 17 ถึงสักไม่ได้ กลัวผมจะไม่เกร่งพอกั้นเชื้อเหี้ยไม่ให้มันเข้าไปในกระแสเลือดผมรึไงครับ?”
“...”
“ผมแค่ชอบลายเส้นพี่สักโชว์ติดไว้เนี้ยไม่รู้ดิแค่เห็นแว๊บแรกก็เดินเข้ามาล่ะแต่ไม่คิดว่าถ้าสักแล้วมันจะติดเชื้อเหี้ยจากคุณพี่ ”
“อ้าว..ไอ้เด็กเวรนี้พี่ก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไรนะแต่ที่พูดนี้แค่อยากให้คิดให้ดี รอยสักมันก็เหมือนกับแผลเป็นถ้าตัดสินใจสักแล้วมันลบไม่ได้ มันติดไปชั่วชีวิตหรือถ้าอยากลบจริงๆ เวลาลบค่าใช้จ่ายมันสูงยิ่งกว่าตอนสักแล้วเวลาลบก็เจ็บไม่ต่างกันเลยนะครับคุณน้อง คิดดีๆ ให้คิดอีกทีว่าอยากจะสักไหม?”
“อืมส์..ผมอยากสัก”
คำพูดตัดบทมันมาพร้อมกับการที่ไอ้เด็กปากดีนั่นเปิดเสื้อโชว์รอยแผลเป็นที่เหมือนรอยกรีดจางๆ บนแผ่นอก
“ช่วยสักกลบปิดรอยแผลเป็นนี้ได้ไหมพี่?”
คราวนี้ไม่มีคำถามอะไร นอกจากสัมผัสจากฝ่ามือที่ใช้ขยี้หัวทุยๆ ของว่าที่คุณลูกค้ารายที่สอง..
“ติดใจภาพไหนล่ะ? ภาพที่ว่าชอบลายเส้นพี่อะ?”
ลายสักจำนวนมากถูกวางให้เลือกลงตรงหน้า มันละลานตาจนเด็กหนุ่มแทบจะเลือกไม่ถูก
“เยอะอ่ะพี่ เยอะจนเลือกไม่ถูกเลยช่วยหน่อยสิ”
“งั้นก็ต้องหาลายที่ชอบก่อนชี้ชัดแบบเจาะจงอยากได้ลายไหนประมาณไหน ลายอะไร? หรือมีลายที่ชอบอยู่ในใจแล้วหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะพี่..”
เอาแล้วไงไอ้คำตอบง่ายๆ แบบตอบตาใสที่ทำให้ยิ่งเรื่องที่ว่ายากยิ่ง ดูยากและขยายวงกว้างขึ้นไปอีก
“งั้นเอาเป็นพวกสัตว์ไหม? แบบหลับตาแล้วตัวอะไรแว๊บเข้ามาในหัว ลองดูดิ”
ควรนี้เด็กหนุ่มยอมทำตาม เปลือกตาหลุบลงแล้วนั่งนิ่งๆ ก่อนสิ่งหนึ่งมันจะผ่านเข้ามาในความมืดมิดหลังม่านเปลือกตาที่ปิดสนิทลง เล่นเอาลืมตาแทบไม่ทัน เด็กหนุ่นสั่นหัวสะบัดหน้า จนถึงขั้นตบแก้มตัวเองซ้ำๆ ให้ภาพนั้นมันหายไป
“เห็นตัวอะไรวะ?”
“เห็น..ตะขาบอ่ะพี่..”
คำตอบนี้เล่นเอาเงียบไปทั้งช่างทั้งลูกค้า นั่งนิ่งมองหน้ากันอยู่นาน จนช่างสักรวมผมยาวๆ ของตนมามัดไว้ผมยาวๆ ที่ปิดบังช่วงแผ่น อกที่โผล่พ้นเนื้อกล้าม ผิวเนื้อช่วงนั้นมีรอยสักรูปตะขาบพาดอยู่
“เอารอยสักเหมือนพี่ไหม? รอยแบบพี่ก็เท่ดีนะ หายากด้วยเฉพาะ ‘พวกพิเศษ’ ”
คำเชิญชวนมาพร้อมบางสิ่งที่เหมือนจะเก็บซ่อนไว้ในดวงตาสีวาว น่าสนใจและน่าค้นหาจนอดไม่ได้ที่จะสนใจใคร่รู้ เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองรอยสักหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงอดไม่ได้ที่จะเผลอเอื้อมมือไปสัมผัสมัน สัมผัสที่เหมือนจะนูนสูงขึ้นมาอย่างกับตะขาบจริงๆ ที่พาดอยู่บนแผ่นอกอย่างน่าสะพรึ่ง..
“..เหมือนมันขยับได้เลยพี่..”
“อยากได้ไหมล่ะ? ถ้าเป็นรอยสักนี้ พี่สักให้ฟรี แต่สักแล้วลบไม่ได้นะ ชั่วกัลปาวสาน..”
ประโยคบอกเล่าที่เชิญชวนอย่างขำๆ มันไม่มีคำเชิญชวนอื่นตามมาจากพี่ช่างสักอีกนอกจาก รอยยิ้มเศร้าๆ ที่เหยียดยิ้มกว้างอย่างท้าทาย เด็กหนุ่มไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? เมื่อสิ่งที่เขาเห็นคือ รอยสักรูปตะขาบที่พาดอยู่บนผิวหนังพี่ชายช่างสักมันขยับได้อย่างเชิญชวน
***
“ไอเดียร์ มีลูกค้าไหมวะ?”
กลิ่นเหล้าฟุ้งเข้ามาเมื่อเจ้าของร้านสักตัวจริงอย่างพี่นพกลับมาจากงานเลี้ยงสังสรรค์ งานเลี้ยงรุ่นที่เล่นเลี้ยงกันข้ามวัน ข้ามคืน และก็เพราะเหตุนี้ล่ะมันส่งผลให้พ่อนักเขียนการ์ตูนอย่างไอเดียร์ เลยต้องจูนปรับเวลาตัวเองมารับงานนอกอย่างไม่กล้าออกปากปฏิเสธ
‘มาเฝ้าร้านให้กูหน่อยวันวันสองวันเองถ้าได้ลูกค้าเข้าร้านมากูแบ่งเปอร์เซ็นต์ให้ หรือถ้าลายไหนมึงสักได้ มึงเอาค่าจ้างไปเลยค่าสีค่าไฟกูไม่คิด ขอให้มีคนเฝ้าร้านก็พอ นะไอเดียร์’
ไอ้ตอนที่รับปาก รับปากแบบขำๆ ไม่คิดอะไร จนสุดท้ายดันได้ลูกค้ามาแบบงงๆ ถึงสองคนด้วยกัน คนแรกเป็นหนุ่มญี่ปุ่น ที่แสนเงียบส่วนคนที่สองเป็นไอ้น้องอวดดี ที่เหมือนจะคุ้นเคยกันมานาน..
“มีลูกค้านี่หว่าไอเดียร์”
พี่นพแกเอ่ยถามเมื่อหันไปแล้วเห็นสีที่ใช้สักมันถูกผสมเหลืออยู่
“มีมาสักสองคนพี่นพ”
“หรอ? แล้วสักอะไรไปวะไอเดียร์?”
“..สักลายเฉพาะของลูกค้า น่าตลกว่ะสักรูปเดียวกันทั้งสองคนเลยพี่นพ..”
พูดจบแล้วอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้รอยสักรูปตะขาบบนแผ่นอกแล้วรอยยิ้มกว้างก็หลุดออกมาอย่างอารมณ์ดีไม่รู้ว่าขำเรื่องที่สองคนนั้นสักรอยสักเดียวกัน หรือว่าขำเรื่องที่ว่า ไอ้เด็กหน้าตากวนส้นมันไม่ได้เลือกจะสักตะขาบเหมือนกัน หลุดยิ้มกว้างแล้วก็หลุดหัวเราะหัวเราะจนกว่าจะเงียบได้ก็ในตอนที่มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้าเครื่อง ไอเดียร์รับสายพร้อมกับกล่าวลา รุ่นพี่ที่คงน่าจะเมาข้ามวัน เดินออกมาจากร้านแล้วคิดถึงใบหน้าลูกค้าสองคนนั่น ..
บางครั้ง..
แค่บางครั้ง..
บางครั้งโชคชะตามันก็ไม่ใช่เป็นฝ่ายเลือกหนทางให้เจ้าของชีวิต คิดไปถึงเจ้าเด็กหนุ่มนั่น รอยยิ้มอวดดีกลายเป็นรอยยิ้มจางๆ หลังจากที่มือคู่นั้นละออกมาจากรอยสักรูปตะขาบบนแผ่นอกตัวเอง
‘ไม่เอาตะขาบพี่..ผมอยากได้ลายนี้..’
..อีกครั้งที่จรดเข็มลงลายเดียวกัน ลายสักที่เหมือนกันกับหนุ่มญี่ปุ่นก่อนหน้านี้ รอยสักที่มีแค่สองก็อปปี้เท่านั้น แถมยังเป็นรอยสักจากช่างคนเดียวกัน ช่างสักชั่วครั้งชั่วคราวที่คงไม่มีวันว่างจะมารับงานสักให้ใครได้อีก
'..นี้เงินค่าจ้างครับ แล้วนี้แผ่นก็อปปี้รอยสักผม ถ้ามีคนมาสักวันนี้แล้วเลือกรอยสักแผ่นนี้ เงินนี้ผมจ่ายเป็นค่าสักให้เขาด้วย'
แววตามาดมั่นหลังเลนส์แว่นที่มุ่งมั่นเหมือนกัน จนแทบจะเป็นคนๆ เดียว ‘เขาว่าพวกเนื้อคู่มักจะเหมือนกัน’ ไอเดียร์จำไม่ได้แล้วว่าใครเคยบอกไว้ เพิ่งจะเคยเจอ ไอเดียร์เพิ่งจะเคยเจอคนสองคนที่เรียกได้อย่างเต็มปากเลยว่าคนของโชคชะตา คนหนึ่งวางแผนการณ์ทุกอย่าง ส่วนอีกคนเดินตามทุกสิ่งที่วางไว้โดยไม่กังขา คนสองคนที่ท้าทายและฝ่าฝืนโชคชะตาด้วยการหาหนทางให้ตัวเอง.. ซ้ำแล้วยังจะเป็นฝ่ายชนะเสียด้วยสิ คิดแล้วอดอมยิ้มตามไม่ได้
***
“ขำอะไร ภัทร?”
เสียงดุๆ ที่ทักมาเล่นเอาชะงักเมื่อไอ้ฝรั่งรูปหล่อที่มีภูมิหลังเป็นงูยักษ์มันถือวิสาสะคว้าข้อมือไอเดียร์มากำแน่น ปล่อยให้เจ้าของข้อมือหยุดยืนอยู่ข้างๆ แล้วสายฝนจากบนฟ้าก็กระหนำลงมาอย่างกับเทน้ำทิ้งจากอ่างกะละมัง มาราดรดคนเปียกสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากัน ไอเดียร์ยกมือตัวเองขึ้นแล้วใช้สายตามองให้ไอ้คุณมังคุดปล่อยมือนั้นออก ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วใช้สองมือที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระมาประคองใบหน้าคมๆ นั้นให้ก้มลงมาแนบกับหน้าผากตัวเอง
“..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันจะเหมือนวันนี้นะ EL เราจะเดินไปด้วยกันจะเปียกไปด้วยกัน จะไม่ทิ้งกัน..”
“...”
“...”
“มันจะไม่มีวันที่ไอทิ้งยูหรอก..ไม่มีทาง..”
กลางสายฝนที่พรมหนาลงมาเหมือนม่าน ริมทางเท้าที่ไร้ร้างผู้คน จูบอุ่นๆ จากริมฝีปากหนามันละมุนลงมาแตะที่หน้าผาก เปลือกตาก่อนจะลากปลายจมูกคลอเคลียไล้ลงมาที่แก้มซ้ายขวา แล้วจบลงที่ริมฝีปากสั่นๆ อันแสนเย็นเฉียบ..
“ไอบอกกับยูแล้วไง ต่อให้ตาย..เราก็จะตายไปด้วยกัน..”
-
โฮฮฮฮ อัพสักทีท่านพี่ ตะ ตอนต่อปายยย ตามอ่านนิยายท่านพี่แต่ละเรื่องจนจะตรอมใจตายอยู่แล้วกระซิกๆค้างมากถึงมากที่สุด อย่าดราม่ามากเลยนะ อ่านนิยายท่านแต่ละเรื่องต้องทำใจไว้ล่วงหน้า :z3: :z3: :z3:
-
โหดเกิน ตายด้วยกันเรยอ่า โรมานซ์แบบดาร์คๆ
-
กาลกีรตี 78
‘..มี ฤ ข้าจักปล่อยหลุดลอยไป..’
ประโยคในความฝันมันเลือนรางพอๆ กับน้ำเสียง ริมฝีปากหนายกยิ้มแล้วยืนฝ่ามืออันประดับประดาด้วยอักขระแปลกให้ มันไม่ใช่ความหวาดกลัวหากแต่เป็นความไว้ใจ ความกริ่งเกรงคือการสบประมาทอันมาดร้าย เมื่อรู้ทั้งรู้อยู่ในกมลว่า ไม่ว่าจะพาไปยังที่แห่งไหน ผู้เป็นเจ้าของร่างใหญ่กำยำที่อยู่เบื้องหน้าก็จะมีวันปล่อยมือ
“..จะเจอกันอีกไหม?”
อีกครั้งที่ไอเดียร์เผลอเอ่ยปากถาม อ้อมกอดอุ่นนั้นถูกส่งมาให้แทนคำตอบ คำตอบที่ไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็จะไม่มีทางแปรเปลี่ยน
“ ‘เรา’ มิเคยจากกัน”
ริมฝีปากนั้นหลุดถ้อยคำในแผ่นอกอันอัดแน่น แรงกอดเพิ่มมากขึ้นพอๆ กับแรงอารมณ์ เสียงสายฟ้าทีวิ่งพาดผ่านเป็นสายสีครามเพียงชั่วเสี้ยว
“เจ็บไหม?”
คำถามดื้อๆ ที่ถามมาพร้อมกับน้ำเสียงสำนึกผิด ไม่ได้มีคำขอโทษต่อจากนั้น หากแต่มีแค่ฝ่ามือลูบอังที่ผิวแก้ม ไอเดียร์ได้แต่สั่นหน้า มันไม่เจ็บหรอกมันแค่ชาจนเกินคำว่าเจ็บ ริมฝีปากอุ่นละเลียดโลมผิวแก้ม ปลายนิ้วแข็งสอดเข้ามาง้างงัดริมฝีปากแล้วบรรจงจูบ ฝ่ามือใหญ่ลูบโลมล้วงแล้วโอบอุ้ม
“บอกกับข้าสิว่าคิดถึง..”
เสียงทุ่มคงอำนาจยังสั่นโสตประสาทแผ่วอยู่เพียงใบหู หากแต่คนฟัง ไม่กล้าตอบอะไร ไม่มีคำตอบใดๆ จะก้าวล่วงถ้อยความในกมลอันลึกล้ำ
“..ไม่ว่าอนาคตกาลจักเป็นเยี่ยงไร เจ้าก็เป็นของๆ ข้าไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะมีไอ้หน้าไหนแลกไปด้วยโกเมนสูงเท่าฟ้าหรือมุกดาทั้งมหาสมุทร ไม่ว่าจักเป็น มนุษย์ นาค ยักษ์ มาร หรือแม้แต่เดรัจฉาน ลมหายใจเจ้าตนข้าก็จะยังปกปักเสมอนิรันดร์ ”
.
.
.
“ข้า..ให้สัตย์สัญญา..”
***
“ภัทร?!”
“ฮะ..”
เสียงไอ้คุณฝรั่งมันมาพร้อมแรงกระชากปลุก เล่นเอาไอเดียร์กระดูกมือลั่นกร๊อบ ! ชั่วเสี้ยวที่ถูกปลุกเหมือนอย่างกับว่าถูกชักปลั๊กความจำ ทุกสิ่งที่เห็นและพบในความฝัน มลายหายไปอย่างกับมันไม่เคยเกิดขึ้น ..
คนเพิ่งตื่นลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ สับสนกับภาพเบื้องหน้า แสงสีครามที่ฟาดผ่านท้องฟ้าเป็นเหมือนเส้นแสงของปีกที่แผ่ขยาย ร่างใหญ่ที่คุ้นชินยืนเหยียบอยู่บนราวระเบียง
“พี่!!”
ไม่ได้สนใจเจ้าของห้อง ไอเดียร์ตะโกนก้องเรียกหาใครคนนั้นแล้วผุดลุกวิ่งไปตามภาพที่เห็น แล้วสายลมก็พัดผ่าน ไม่มี..ไม่มีใครทั้งนั้นนอกจากเงาผ้าม่านผืนใหญ่ ไม่มีใครทั้งนั้นที่ยืนอยู่ ไม่มี และไม่เคยมี..
“เป็นอะไร ?”
อ้อมกอดที่รัดแน่นโอบรวบทั้งตัวไอเดียร์ไว้ แล้วยกขึ้นเหนือพื้นคล้ายดั่งจะไม่ปล่อยให้สองขาก้าวกระโจนตามสายลมที่พัดลิ่ว ไอ้คุณฝรั่งใช้แผ่นอกกว้างของตัวเองดั่งปราการที่ตอกยึดร่างของไอเดียร์ไว้
“แค่ฝันร้าย..แค่ฝันร้ายเท่านั้นล่ะภัทร ..ยูแค่ฝันร้าย”
น้ำเสียงกระซิบแผ่วคล้ายดั่งพรำมนต์ ไอเดียร์หมดหนทางขัดขืนอะไร ดวงตาเหมือนเริ่มพร่า ความง่วงที่ถาโถมเข้ามาอย่างกับคลื่นสูง ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้นไม่มีปัจจุบันหรืออนาคต ไม่มีกระทั่งหนทางที่จะหลุดพ้นจากแรงรัดของงูใหญ่ ..
“แค่ฝันร้าย...”
เสียงเบายังคงกระซิบร่ายมนต์ไป ..พร้อมๆ กับฝ่ามือที่เอื้อมลงมาหลุบปิดเปลือกตา ในวสันต์อันชุมฉ่ำ ค่ำคืนแห่งพิรุณที่โปรยกระหน่ำ ทุกสิ่งมีเพียงเวทย์มนต์ของนาคาเท่านั้นที่เรืองอำนาจหาใช่ ไฟอันอุกอาจแห่งปักษิน..
เสียงกระหึ่มของแสงฟ้าที่ฟาดสายก้องสะท้อน ท่อนหางใหญ่ยาวขนานไปกับพื้นพรม เกี่ยวกระวัดและรัดแน่น บิดเป็นเกลียวเกี่ยวไล่แล้วคายไอพิษแห่งแรงกระสัน ข้ามน้ำข้ามทะเล เฝ้ารอเพียงพานพบทุกคืนทุกวัน อเล็กซ์ ในเวลานี้แยกเขี้ยวขู่คำรามลั่นไปพร้อมๆ กับประกาศผ่านเสียงฟ้า
“ไม่มีทางที่ข้าจะปล่อยตนรักไป! ไม่มีทาง!!”
***
...ไม่เน้นโลดโผนครับ ชีวิตผมกับไอ้ฝรั่งหน้ามึนยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็หยุด ช่วงนี้ผมเข้านอนไว เหมือนเหนื่อยๆ ยังไงๆ ก็ไม่รู้ เพราะนอนแล้วก็หลับเป็นตาย ตื่นมาอีกทีถึงได้เจอหน้าไอ้ฝรั่งมังคาที่นอนอยู่ใกล้ๆ เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว พานปวดระบมไปถึงหัวไหล่ สงสัยคงอาจจะนอนผิดท่า ผมคิดว่าตัวเองนอนดิ้นนะ หรือไม่ก็อาจจะหลับแต่ไม่ลึก เพราะทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาช่วงนี้เหมือนจะนอนไม่พอยังไงไม่รู้สิ
“EL ดื่มอะไรหน่อยไหม?”
อืมส์..ลืมตาบิดขี้เกียจแล้วถามไอ้ฝรั่งที่นอนก้มหน้า มองช่วงไหล่หนาๆ ของมันแล้วผมอดอิจฉาไม่ได้ อ้าส์..ไอ้กล้ามเนื้อนี่มันสร้างกันยังไงวะถึงได้เข้ารูปเข้ารอยอย่างนี้?
“น้ำเต้าหู้นะ เดี๋ยวลงไปซื้อให้ ”
ไม่ได้รอคำตอบอะไรหรอก เมื่อคืน EL มันคงกลับดึกมั้งผมถึงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยตอนมันกลับมา ช่วงนี้เห็นมันยุ่งๆ อยู่แต่กับเอกสารส่งออก จะถามก็ไม่กล้าเดี๋ยวจะหาว่ากวนมัน ภาษาอังกฤษผมยังไม่กระดิก นี้ภาษาอิตาเลี่ยนถ้าจะให้ช่วยคิดช่วยอะไรผมคงต้องขอบายครับ เรื่องเอกสารผมไม่สู้ ไว้ค่อยมากู้ศักดิ์ศรีกำลังใจกันบนเตียงแล้วกัน
“เอ๋?”
กำลังจะลงไปข้างล่าง..มันก็ต้องล้างหน้าแปรงฟันกันเสียหน่อย ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่ที่หน้ากระจก ตอนบ้วนปากแปรงฟันมันก็ปกตินะ แต่พอล้างหน้าล้างตาผมถึงได้สังเกตว่ามันผิดปกติ
สีม่านตาผมเปลี่ยนเป็นสีเขียว..
ไม่จริงน่า..ไม่จริงมั้ง ? อีกครั้งที่ผมกลั้นใจมองจ้องเข้าไปในแววตาตัวเองในกระจก ไม่ผิดแน่ แววตามันมันเป็นสีเขียววาวสว่าง หัวใจผมเหมือนกับถูกกระชากในตอนที่เห็นว่าหลังม่านตามันมีอะไรบางอย่างขยับเคลื่อนเหมือนมันกำลังเลื้อย ..
ความสะอิดสะเอียนที่เอ่อล้นออกมาพาให้ต้องก้มหน้าอ้วก ทุกอย่าง ทุกอย่างมันกำลังจะบอกอะไร ? เมื่อสิ่งที่ผมอ้วกออกมามันไม่ใช่เศษอาหารเมื่อคืน หากแต่เป็นเมือกลื่นๆ ที่ไม่ว่าจะอ้วกออกมาเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมหมด ..ผมกลัว..เริ่มจะกลัว..กลัวตัวเอง กลัวอะไรบางสิ่งที่เคลื่อนไว้อยู่ใต้ผิวหนังนี้..
ผมอ้วก..และเริ่มอ้วกไปเก็บเสียงไป..ไม่อยากให้ EL รู้ ไม่อยากให้ EL รังเกียจ ผมอ้วก..อ้วกจนเมือกในกระเพาะเปลี่ยนเป็นของเหลวสีดำ..ผมจ้องมองตัวเองในกระจกอีกครั้งก่อนจะปิดปากไม่ให้มันหลุดเสียงหัวเราะออกมา ..เมื่อภาพของคนในกระจกมันสะท้อนว่า ช่วงลำคอของผมเริ่มเป็นวงกรีดควั่นรอบลำคอของเหลวสีเขียวใส มันเริ่มไหลออกมาจากรอยปรินั่น..
ใครก็ได้ ..
ช่วยบอกผมทีว่าผมแค่ฝันไป มัน..ไม่ใช่ความจริง..
“พี่..ช่วยผมด้วย..ไอ้ฝิ่น..ช่วยกูที”
ผมปิดปากกลั้นเสียงที่ร้องเรียก..ผมเรียกพี่ที่ไม่รู้ว่าพี่ห่าเหวอะไร เรียกไปแล้วถึงคิดได้ว่ายังมีไอ้ฝิ่น..ไอ้ฝิ่นที่ไม่เคยทิ้งผมไปไม่ว่าผมจะเลวร้ายแค่ไหน ไม่หรอกไม่เป็นไร ในตอนนี้สมองผมแค่คิดว่า มันอาจจะเป็นโรคอะไรแค่โรคหนึ่ง โรคที่พอผมไปหาหมอหมอก็จะบอกว่า คุณไอเดียร์รอฉีดยา พร้อมกับฉีดวัคซีนตัวนี้นะครับ ..แล้วพอรักษาจบคอสของหมอผมก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
“อ้วกกกก...”
เหมือนไอ้อะไรบางอย่างที่อยู่ในหัวและอกมันประท้วงผม กลิ่นหอมเอียนที่ผสมมากับของเหลวสีดำ มันฟุ้งขึ้นจมูก สีเขียวเหมือนยางไม้ยังคงไหลออกมาจากรอยปริที่ลำคอ ในตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากเปิดน้ำในก๊อกให้มันรดราด ไอ้อะไรก็ตามที่ผมแสนรังเกียจ ..
ครั้งแรกที่ผมยกมือสวดภาวนา อย่านะ..อย่าให้ EL มันรู้เลยว่าผมเป็นอะไร อย่าให้มันเห็นผมในสภาพนี้เลย พระเจ้า พระเจ้า อย่าให้ไอ้ฝรั่งที่นอนอยู่ด้านนอกนั้นรังเกียจผมเลย ..
-
T^T โฮฮฮฮฮ สะสั้นเกินไปแล้ว :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อย่าเพิ่งจบบบบบบ ภัทรเป็นอะไร จะลอกคราบเหรอ? มาต่อเถอะน้าาาาา :ling1:
-
ถึงเวลาลอกคราบอันน่าสะพรึง :mew5:
สงสัยจังว่าคนที่จ่ายค่ารอยสักแทนคนที่จะมาสักในอนาคตนั่นเขาคือใคร
คุณพี่ Zitraphat ช่วยเฉลยหน่อยน้าาาาาา :m13:
-
พี่รามช่างกลับมาได้จังหวะซะจริง...เหรอ! หายไปตั้งนานเพิ่งจะโผล่มา ตอนที่ภัทรต้องการพี่รามที่สุดก็หายหัวแต่พอเขารักกันดีกับคนอื่นก็จะมาทวงเขาคืนซะงั้น ชาติที่แล้วก็ครั้งหนึ่งแล้วนะพี่ราม!!!!!
-
ลอกคราบแล้วกินเอลเลยไหม
-
กาลกีรตี 79
‘ไอ้ฝิ่น..’ คือตัวช่วยที่ดีทีสุด..
มันจะเป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดในโลก ถ้าผมหามันเจอนะ แต่นี้เหี้ยอะไร? มันอยู่ที่ไหนในเวลาที่ผมกำลังจะเป็นบ้าตายอย่างนี้ ชักจะเริ่มอารมณ์เสียที่ติดต่อมันไม่ได้ โอเคเข้าใจว่ามันจะต้องมีชีวิตส่วนตัวของมันบ้าง แต่ในเวลาที่ผมต้องการ นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่มัน ไม่ได้อยู่ตรงนี้
โอเค ทุกอย่างมันจะไปได้สวย ไปได้สิมันต้องไปได้ด้วยดี ผมสูดหายใจยาวแล้วทุกอย่างก็เริ่มเลวร้าย เมื่ออากาศที่ผ่านจมุกเข้าไปหัวผมมันเหมือนจะทำปฏิกิริยาแปลกๆ กะโหลกมันปวดจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ทุกอย่าง ทุกอย่างมันดูหงุดหงิดไปหมด ทุกอย่าง ทุกอย่างทั้งรถราทั้งถนนมันดูจะสับสนและวุ่นวายทุกอย่างมันดูน่ารำคาญแม้กระทั่งแสงอาทิตย์อันแผดจ้า สักที่..สักที่ที่ไม่มีแสง ผมอยากอยู่ที่ไหนก็ได้สักที่ ที่ๆเงียบๆ เย็นๆ
..อ้าส์..ชื้นเย็นและมืดมิด..
ชิบหาย!! ให้ตายเหอะในเวลาอย่างนี้สาบานได้ว่าผมยังกล้าที่จะวูบหลับ โอเค ไม่มีไอ้ฝิ่นก็ใช่ว่าจะตาย ใจเย็นๆ ไอเดียร์ ใจเย็นๆ ทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ด้วยดี อันดับแรกแก้ไขสิ่งที่มองเห็นได้ ผมเลือกที่จะเดินเข้าร้านแว่น.. ยังไงแค่ใส่คอนแทคเลนส์ปิดสีม่านตาไว้มันก็น่าจะโอเค? ใช่ไหม?! แล้วจากนี้ทำอะไรต่อ? ใช่สิก็แค่เดินไปซื้อน้ำเต้าหู้กลับไปให้ไอ้มังคุดนั่น จากนั้นก็ป๊าบๆๆ ฟัดกันบนเตียงแล้วก็นอนต่อจากนั้นก็จะเดินไปส่งมันไปทำงานที่สถานีรถไฟฟ้า..
.
.
.
ชีวิตผม ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ ..
ถ้ามันง่ายขนาดนั้นผมคงไม่มีหน้ามาร้องไห้กับเสาไฟฟ้าอย่างนี้หรอก
***
“..เมื่อไหร่มึงจะกลับไปนอนหอสักทีวะไอ้พี่เดียร์”
เสียงบ่นของไอ้จีเชี่ยมันบ่นตามมาพร้อมกล่องข้าวผัด ผมซาบซึ้งจนอยากจะบอกมันเหลือเกินว่า ‘กูสั่งหมูกระเทียมเหอะไอ้สันดาน’ ครับ ตอนนี้ผมมาถือวิสาสะนอนกลิ้งไปกลิ้งมาที่ห้องไอ้จี หอบโน้ตบุ๊คมาบังหน้าพร้อมผ้าพันคอที่ตอนนี้ไอ้น้ำสีเขียวๆ ยังปริไหลแต่ไม่ค่อยเยิ้มเหมือนเก่าล่ะ มองๆ ข้ามมันไปบ้างโอเค ไอ้แผลพวกนี้อาจจะหายในเร็ววัน มันไม่มีอะไรมากหรอก ผมแค่อาจนอนน้อยเลยเครียดไปหน่อย หรือไม่ก็ซั่มกับไอ้ฝรั่ง EL จนท้องป่อง มันเลยมีอาการแพ้ท้องเพราะฮอร์โมนไม่เสถียรเป็นแบบพวกคุณแม่ท้องแรกอะไรอย่างนี้ไง
ถุ้ยยย์!!!
“จะไม่กลับห้องจริงๆ หรือพี่ไอเดียร์”
ไอ้จีมันขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ น้ำหนักมันทำให้เตียงยวบลงไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร ไม่รู้ครั้งแรกหรือเปล่าที่เราได้ใกล้กันขนาดนี้ ปกติของปกติมีแต่มันคอยกวนตีนผมแล้วก็แกล้งงี่เง่า ฟาดงวงฟาดงาใส่ แต่ในช่วงที่ใกล้ตายแบบนี้ ทุกครั้งมันก็จะเปลี่ยนมาทำเป็นดีด้วย
“ใส่น้ำหอมหรอพี่เดียร์?”
มันถามผมแล้วก้มลงมาใกล้ๆ ผ้าพันคอ ผมได้แต่ฝืนยิ้มเฝื่อนๆ ส่งให้มันไปพร้อมๆ กับใช้มือดันหัวมันออก
“กลิ่นหอมแปลกๆ ดีพี่..แต่ก็หอม..หอมจัง”
มันส่งยิ้มมาแล้วทำตาเยิ้มๆ ส่งมาให้ ยังไม่ได้ทันคิดอะไร ตัวมันก็โถมใส่ผมแล้ว ปลายจมูกที่ซุกลงมา ซอกซอนก้มลงไปที่ผ้าพันคอ ผมขืนสุดกำลังแล้วกำผ้าเอาไว้แน่น ถ้าขืนไอ้จีมันเห็นรอยแผลผมว่าสถานการณ์แม่งต้องย่ำแย่มากกว่านี้สิบเท่า ‘จีรู้โลกรู้’ สำหรับผมแล้วคนที่เก็บความลับได้ดีที่สุดคือไอ้ฝิ่น นอกจากนี้ไม่ว่าใครก็ไม่ได้ความไว้ใจจากผมทั้งนั้น
‘โครม!’
สุดท้ายผมก็ยันไอ้จีตกเตียง เหนื่อยกับการรุกไล่ของมัน แต่ที่เหนื่อยยิ่งกว่านั้นคือในตอนที่ผมเผลอคิดไปว่า ที่ห้องผมน่ะตอนนี้มีไอ้ฝรั่งคนหนึ่งมันรอกินน้ำเต้าหู้อยู่สองสามวันแล้ว รอหน่อยนะ EL ในตอนนี้กูกลับไปหามึงไม่ได้จริงๆ ไปไม่ได้จริงๆ
***
“ไปแรดกันดีกว่าพี่!!”
นี่ก็ไม่รู้ว่าเหี้ยห่าเหวอะไร อยู่ๆ เกือบจะสี่ห้าทุ่มไอ้จีมันก็ลากผมขึ้นมาจากโต๊ะทำงานแล้วมันก็เร่งยิกๆ ให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเรียกรถแท็กซี่ไปหาที่ปลดปล่อย..
“กูไม่ไหวนะ กูอายุเยอะแล้วแข้งขาไม่ค่อยดี กูไม่เต้นนะ”
ไอ้จีมันลากผมมาที่หน้าเวที แต่ชั่วโมงนี้กูไม่ไหวจริงๆ คนแม่งเยอะมากจะอ้วก จะนอน จะเหม็นกลิ่นโคโลญ์เหี้ยอะไรขนาดนั้น ผมบอกปัดมันแต่ไม่ทันไอ้จีแม่งดันกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟมาล่ะ โอเค ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้นะกูจะก้มกราบกับความมีน้ำใจของมึงเลย แต่ขอโทษเหอะ ไอ้ในตอนปัจจุบันนี้ที่กูมีรอยบากรอยคอ กูบอกเลยนะว่ากูไม่กล้าดื่มอะไร กูกลัวไอ้ของที่ดื่มมันจะรั่วไหลออกมานอกคอจนเป็นที่จับพิรุธได้ของชาวบ้านชาวช่องพี่ไอเดียร์ของมึงยังไม่อยากถูกจับไปทดลองหรือจับไปนั่งคล้องผ้าสามสีนะเข้าใจหม้ายยยยยยยยย??!!
“จี?!”
ไม่ทันอีกล่ะครับที่จะห้าม ไอ้สัสจีแม่งมึงไม่ดูสถานการณ์ในตอนนี้เลย ว่าพี่ชายที่มึงพึ่งพาอะไรไม่ได้ตอนนี้กลายเป็นว่าที่ผีคอขาดไปแล้ว
“ถ้าเห็นว่าเป็นพี่เป็นน้องกันก็ดื่มหน่อยพี่..”
ไอ้เชี่ยจีมันมองผมผ่านสายตาอ้อนๆ คือความจริงกูไม่เคยปฏิเสธเหล้าฟรีนะ แต่ในตอนนี้ถ้ากูดื่มแล้วมันทะลักไหลออกมาจากคอกูล่ะ?
“ดื่มหน่อยนะพี่..”
ไอ้เชี่ยนี้ก็อ้อนกูอยู่นั้น สุดท้ายผมก็แพ้ไม้ตายมัน แพ้ครับ ผมแพ้แพ้เสมอในเวลาที่มีไอ้พวกตัวโตๆ มาออดอ้อนหรือมาร้องไห้ตาแดงๆ ต่อหน้า ชั่วโมงนี้แล้วเป็นไงเป็นกัน ผมกระดกดื่มแต่ไม่วายแอบใช้อีกมือกุมลำคอไว้ด้วย อย่าทะลักออกมานะไอ้น้อง..
โอเคครับ
หลังจากการกระดกดื่มแก้วแรกและแก้วที่สองสามสี่ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากไปกว่า ‘ผมเมา’ เหมือนยกภูเขาไฟฟูจี ออกจากหน้าอก เมื่อทุกอย่างมันโอเคแล้วว่าไม่มีอะไรจะหลุดไหลออกมาจากคอผมแน่ และคราวนี้ที่ย่ำแย่ก็คือไอ้จีครับ เพราะตอนนี้แทบจะไม่ต้องนับแก้วกันเลยกับการที่ผมกระดกดื่ม
ยิ่งดื่มยิ่งดึก และยิ่งดึก อะดรีนาลีนผมก็ยิ่งหลั่งทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้ผมตื่นตัวไปหมด แสงสีแสงไฟ กลิ่นบุหรี่กลิ่นน้ำหอม ทุกอย่างที่รายล้อมตัวมันกลายเป็นสิ่งกระตุ้นหัวใจให้ยิ่งเต้นแรง สนุกจนเสียงในหัวลั่นวิ้ง..แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับไปวูบ
.
.
.
..รวมทั้งความรู้สึกเป็นมนุษย์ที่อยู่ในตัว
-
มาไว ทันใจ แต่ทำไมผมค้าง???? :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: ท่านพี่!!!รังแกน้อง!!! :beat: :beat: :beat:
-
:mew2:
ตัวเองอ่ะ แกล้งว่ะ
-
ไอ้จีวอนเป็นอาหารจนได้
-
เฮ้อ เอาจริง เวลานึกถึงพ่องูทีไร จิตใจเว้าวอนอยู่แต่กับเอนซี อนิจจานายเอกติสท์เกินไป :o10:
-
วิ้งที่ว่านี่คือตื่นมาแล้วก็รับรู้ว่าได้ทำน้องจีเคะหน้าเมะให้กลายเป็นภรรยาตัวเองอีกรอบใช่ไหมคะ
สงสารเอลรอภัทรเก้อมาหลายครั้งแล้ว ครั้งที่แล้วให้อภัยได้ทึ่ไม่กลับมาเพราะความจำเสื่อม นอกนั้นไม่ยกเว้นแอบคิดว่าอยากให้เอลล่ามขังไว้ไม่ให้ไปไหนเลย สงสารกว่าจะตามตัวเจอแทบพลิกแผ่นดินแล้วพอเจอแต่ล่ะครั้งมันจะต้องมีเรื่องไม่ดีตามมาเสมอ
-
กาลกีรตี 80
ผมเคยดูอนิเมชั่นเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องของทรูปเปอร์ [TROOPER ] เรื่องราวมันก็ทั่วไปที่พวกทรูปเปอร์สำรวจไปดาวดวงนั้นดวงนี้เจอสัตว์ประหลาดอีกฝ่ายที่เป็นพวกแมลงสู้กัน ชนะ ผจญภัย มีเรื่องให้ติดตามแบบซีรี่ย์ ทั่วไป แต่ที่ไม่เหมือนทั่วไปคือ ตอนสุดท้ายที่ผมดู ตัวเอกที่น่าจะเป็นหัวหน้าของกองกำลังพยายามช่วยเหลือลูกน้องจนตัวเองกลายเป็นพวกแมลง เขากลายเป็นแมลงในร่างทรูปเปอร์ จิตใจส่วนหนึ่งเป็นของหัวหน้าที่รักลูกน้องและเสียสละ แต่อีกในส่วนเสี้ยวของความคิด เขาก็คือส่วนหนึ่งของพวกแมลง ความขัดแย้งสองอย่างที่อยู่ในตัว เคยทำให้เขาเกือบจะฆ่าตัวตาย ..
.
.
.
อนิเมชั่นเรื่องนี้ไม่ได้จบลงที่ทรูปเปอร์ตัวนี้กลับมาเป็นคนเพราะมียารักษาหรือวัคซีน แต่อนิเมชั่นเรื่องนี้จบลงที่ พวกทรูปเปอร์เจอศึกใหญ่เมื่อ ‘เขา’ กลายเป็นแมลงขั้นสมบูรณ์ที่นำทัพเหล่าแมลงเข้าต่อสู้กับพวกทรูปเปอร์ด้วยสติปัญญา แมลงตัวแรกที่พัฒนาโดยการใช้สมองสั่งการณ์สันชาติญาณ ..
และในตอนนี้..เหมือนกับว่าผมกำลังเป็นทรูปเปอร์ตัวนั้น
***
“จี..”
สติผมมันไม่คงที่คงวา รู้สึกตัวและกระซิบเรียกชื่อนั้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากเดิม แปลกไปในแผ่นอกผมตอนนี้มันเหมือนมีลาวาเหลวมาไหลวนอยู่ ลาวาที่พร้อมจะทะลักออกมาได้ทุกเมื่อ กลิ่นหอมที่คุ้นชินมันเร่งให้ฝ่ามืออดไม่ได้ที่จะล้วงไล้เรื่อยไปตามผิวสัมผัส หัวใจเต้นตุบ ร่างกายที่กำลังสูบฉีดความต้องการ อีกครั้งที่โอบกอดจีไว้ด้วยความกระสันอยาก ไม่ใช่ในฐานะรุ่นพี่
“พี่ไอเดียร์?!”
จีประท้วงได้แค่นั้น ท่ามกลางแสงไฟและฝูงคนที่ต่างเมามันกับเสียงเพลง กลิ่นของ เหยื่อมันทำให้ยิ่งเร่งปฏิกิริยา
..ไม่ใช่ ..
ไม่ใช่ จี กลิ่นหอมแบบที่ผมต้องการไม่ใช่กลิ่นของ จี ไม่ใช่กลิ่นหอมของฟีโรโมนแบบนี้ ไม่..มันไม่ใช่กลิ่นของความต้องการ ในตอนนี้ผมไม่ได้ต้องการ กลิ่นแบบนั้น ในตอนนี้ที่ผมต้องการคือ..
“...”
เสียงที่ได้ยินผมฟังไม่ชัด ฟังไม่ได้ศัพท์ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ไม่ใช่ ไม่มีไอ้จีอยู่ที่นี้ ไม่มีกลิ่นของแสงสีและกลิ่นของความวุ่นวาย ผมรู้สึกกระปรี่กระเปร่ากับความร้อนชื้นของบรรยากาศ แต่ในขณะเดียวกันความง่วงก็ไม่ได้จางหาย สติที่ตื่นขึ้นมาเป็นพักๆ เหมือนมันจะเตือนว่าทุกอย่างกำลังเกินลิมิตของร่างกาย
“เมายาหรือเปล่าพี่?”
เสียงของกลุ่มคนสามหรือสี่คนที่อยู่ตรงนี้ แต่ไม่ใช่..ไม่ใช่กลิ่นแบบนี้ ไม่ใช่กลิ่น..แบบนี้ไม่ใช่..
“..จะไปไหนนะครับ? คุณ?”
อีกแล้ว ..อีกแล้วที่ผมลืมตาขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นชิน เสียงเพลงคลอเบาๆ กับแอร์เย็นๆ แท็กซี่? อืมส์ นี่ผมอยู่ในแท็กซี่ แต่..ทำไม? ขึ้นมาได้อย่างไร?
“จะไปไหนครับคุณ?”
อีกครั้งที่ผมได้ยินพี่แท็กซี่ถาม แต่ในความง่วงที่เกินจะลืมตานั้น ผมทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยให้สีดำฉาบทุกสิ่งรอบตัว
.
.
.
“ไปร้านเรือนน้ำชาครับ..วิ่งเส้นพระรามสาม ผมจะบอกทางเรื่อยๆ”
เสียงทุ่มที่ดังอยู่ใกล้ๆ ไออุ่นและกลิ่นของความไว้ใจ มันทำให้ผมเอื้อมมือหาและคว้าชายเสื้อเขามาจับไว้แน่น..
“พี่..”
.
.
.
'นักโทษ...จักถูกส่งสังเวยแด่....องค์อรัญญาปักษ์'
ผมจำได้ จำได้ทั้งเสียงกรีดร้อง และเสียงสาปแช่ง ของเหล่าคนที่โดนตีตรวน จำได้กระทั่งสีหน้าหวาดหวั่นและสิ้นหวัง ยามถูกผลักให้ ตกลงไปในเหวลึกนั่น
'มิมีหนทางอื่น กระนั้นรึขอรับ ? ใยต้องให้นักโทษจบชีวิต? '
.
.
.
'เพราะหาได้มีข้ออ้างอื่นใดที่จักให้ทักษาหารแด่ องค์อรัญญาปักษ์ น่ะสิ ..'
'แต่หลายชีพ สิ้นเพียงแลกหนึ่งชีวิตกระนั้นรึขอรับ?'
.
.
.
“ไม่หรอก..ต่อให้ต้องใช้ชีพชนทั้งแดน ถ้าแม้นแลกเจ้าคืนมาได้ ข้าก็จักทำ”
ไกลออกไปในภพภูมิที่เหลือมซ้อนกันของมิติเวลา ปีกใหญ่กางออกแล้ว ถลาร่อนขึ้นไปยังปลายเชิงหิน สายตาคมวาว แลไปยังภาพเบื้องล่าง ก่อนจักเบือนหน้าหนีกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งภาพเดิมที่เคยเห็นจนเจนตา บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนไป..สายตาแห่งครุฑพ่าห์ หาได้มองอย่างสมเพชหยามเหยียด เฉกที่เคยเย้ยมอง อดีตราชาวิปลาส เมื่อในแดนแห่งการคุมขังเพลานี้ อสูรกายที่เผยร่างจริงและไล่ต้อนเหล่านักโทษประหารนั่น..
.
.
.
..คือตนอันเป็นที่รัก..
‘หลายชีพแลกเพียงหนึ่งเท่านั้นรึขอรับ?’
ครั้งหนึ่งองค์ราพณ์เคยได้ตอบคำถามนั้น และยังยืนยันคำตอบตามเดิมได้ทุกอย่างได้โดยไม่ผิดเพี้ยน
“หากเป็นคนสำคัญ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีพชนทั้งแคว้น ข้าก็จะแลก ภัทระ..”
ไม่มีทางจะทิ้งไปได้ ไม่ว่าจะล่วงผ่านมานานนับอสงไขย ไม่ว่าจะเป็น ในฐานะใด
'...อย่าให้องค์ราพณ์ทราบความใดเกี่ยวกับลางร้ายแห่งข้า...เพราะหากองค์รู้..องค์จักทรงทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าได้รอด...'
-
จีรอดแล้ว พี่รามมาซิวตัวไปแล้ว 5555
-
ชักไม่ชอบหน้าพี่รามมากขึ้นทุกที ไม่มาในเวลาที่ภัทรต้องการแต่จะมาเฉพาะในเวลาที่ตัวเองต้องการภัทรเท่านั้น :fire: :z6:
-
อ่านเรื่องนี้ ถึงตอนที่คุณรามออกมา แล้วนึกถึงเพลง แต่ปางก่อน เลยอะ ชอบคุณรามมากเป็นพิเศษ ไม่ชอบแอล เพราะอ่านแต่ละทีมีแต่เรื่อง sex เรื่องอื่นมีแค่ 10เปอร์เซ็นต์ น้อยไปกะการเป็นคนรักกัน
แล้วก็นึกถึงละครอีกเรื่องสมัยก่อน จำได้ว่าตัวเองประมาณ 5 ขวบ พระเอกไม่แน่ใจว่า แซม ยุรนันท์ หรือว่า ศรันยู นางเองจำไม่ได้ละ เนื้อเรื่องคือพระเอกเป็นงูเหมือนกัน รอคอยนางเอก จนได้มาเจอกัน จำได้ว่าบทละครเรื่องนั้นหวานมาก จำรายละเอียดอื่นๆ ไม่ได้ละ เพราะเด็ก และนานมากแล้ว
-
ทำสารบัญ77-80มาต่อให้ค่า :กอด1:
[บทที่ 77] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2810554#msg2810554)
[[พิเศษ] เรื่องของอนาคต] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2829793#msg2829793)
[บทที่ 78] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2830338#msg2830338)
[บทที่ 79] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2830483#msg2830483)
[บทที่ 80] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2831137#msg2831137)
ลิงค์เสียแจ้งได้น้า
-
พี่รามแน่เลยอะ
-
มีบทน้อยแต่แอ็กวานส์เลยก็โอเคเลยนะ
ให้รู้เลยว่าคนไหนตัวจริง
-
ช่วงนี้ท่านพี่คึกนะเนี่ย อัพบ่อย ถถถถถ(อย่าลืมอัพเรื่องอื่นมั่งน้า อิๆ) o13
-
ท่านราพณ์มาแล้ว
-
:hao7:
ท่านราพณ์มาแล้ว
-
ตกลงภัทรเป็นอะไร
-
บอกตามตรงว่า ยิ่งอ่านยิ่งงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ราพณ์มาอ่า! มาทำไมอีกอ่ะ! (ขออภัยแม่ยกท่านราพณ์ไว้ ณ ที่นี้)
:m5: :m5: :m5:
คิดถึงเอล!!!
อย่าให้งูยักษ์เสียใจอีกเลยน้า
o1 o1 o1
-
บอกตามตรงถึงคนอื่นงง เราไม่งงเลย เพราะไม่ปล่อยให้ตัวเองเข้าใจ รอเฉลยอย่างเดียว :katai5:
-
viUvpppp :z3: :z3:
-
.................... :katai4: :katai4:
-
แอบมาดันและแก้สารบัญนิดนึงค่ะ :กอด1:
บทเริ่ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1961483#msg1961483)
บทที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1962357#msg1962357)
บทที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1963165#msg1963165)
บทที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1963625#msg1963625)
บทที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1965319#msg1965319)
บทที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1966822#msg1966822)
บทที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1972396#msg1972396)
บทที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1972688#msg1972688)
บทที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1973912#msg1973912)
บทที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1975955#msg1975955)
บทที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1976483#msg1976483)
บทที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1977782#msg1977782)
บทที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1979013#msg1979013)
บทที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1981100#msg1981100)
บทที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1982109#msg1982109)
บทที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1983750#msg1983750)
บทที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1986589#msg1986589)
บทที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1987862#msg1987862)
บทที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1990549#msg1990549)
บทที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1992151#msg1992151)
บทที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1993040#msg1993040)
บทที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg1994298#msg1994298)
บทที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2000785#msg2000785)
บทที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2005195#msg2005195)
ว่าด้วยฝันเรื่อง ‘งู’ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2007333#msg2007333)
บทที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2008206#msg2008206)
บทที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2014933#msg2014933)
บทที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2015862#msg2015862)
ตอบปัญหา...สิ่งคาใจ...เกี่ยวกับ 'ภัทรเจ้า' (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2016535#msg2016535)
บทที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2022834#msg2022834)
บทที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2024444#msg2024444)
บทที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2025504#msg2025504)
บทที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2030061#msg2030061)
บทที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2033629#msg2033629)
ว่าด้วยเรื่อง 'ศุภะ' (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2034087#msg2034087)
บทที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2045809#msg2045809)
บทที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2072616#msg2072616)
บทที่ 34 <ช่วงแถมแบบอึนๆ> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2073670#msg2073670)
<ปีกแห่งสายลม-แด่ FC.คุณราม> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2075663#msg2075663)
บทที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2076623#msg2076623)
บทที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2091077#msg2091077)
บทที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092038#msg2092038)
[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092569#msg2092569)
[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092573#msg2092573)
[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? III (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2092576#msg2092576)
[ตอนพิเศษ] Taste of the secrets. นมข้นเผ็ด พริกหวาม แฟนฉันเป็นสัตว์ประหลาด? IV (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2093837#msg2093837)
<แถมอีกนิด…มันค้าง> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2093900#msg2093900)
บทที่ 38 I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2102600#msg2102600)
[บทพิเศษ] ตะบองพลำ <ยุติธรรม?> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2103826#msg2103826)
บทที่ 38 II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2110424#msg2110424)
บทที่ 38 III (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2110873#msg2110873)
บทที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2112383#msg2112383)
บทที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2113549#msg2113549)
บทที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2114047#msg2114047)
บทที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2116032#msg2116032)
บทที่ 43 I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2119326#msg2119326)
บทที่ 43 II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2120424#msg2120424)
บทที่ 43 <แถม> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2120908#msg2120908)
บทที่ 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2121983#msg2121983)
บทที่ 45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2145195#msg2145195)
บทที่ 46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2145938#msg2145938)
บทที่ 47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2148428#msg2148428)
บทที่ 48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2153083#msg2153083)
บทที่ 49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2158789#msg2158789)
บทที่ 50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2163191#msg2163191)
บทที่ 51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2164642#msg2164642)
บทที่ 51 <แถมนิดนึง> (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2165029#msg2165029)
บทที่ 52 พิเศษสมนาคุณคนอ่าน-I Dear Thai Food #1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2167798#msg2167798)
บทที่ 53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2181653#msg2181653)
บทที่ 54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2191629#msg2191629)
บทที่ 55 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2193090#msg2193090)
บทที่ 56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2193544#msg2193544)
สั้นเฉพาะกิจ ‘กลิ่น’ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2217717#msg2217717)
บทที่ 57 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2218565#msg2218565)
บทที่ 58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2233933#msg2233933)
สั้นเฉพาะกิจ ‘ไอเดียร์-ไอเดียว’ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2234354#msg2234354)
บทที่ 59 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2238711#msg2238711)
บทที่ 60 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2247788#msg2247788)
บทที่ 61 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2250721#msg2250721)
บทที่ 62 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2273543#msg2273543)
บทที่ 63 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2275994#msg2275994)
บทที่ 64 เรื่องของคนข้างๆ #1 3P (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2281380#msg2281380)
บทที่ 64 เรื่องของคนข้างๆ #2 3P (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2289449#msg2289449)
บทที่ 65 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2291751#msg2291751)
[ตอนพิเศษ] รักผม..? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2309227#msg2309227)
บทที่ 66 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2314276#msg2314276)
บทที่ 67 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2343583#msg2343583)
บทที่ 68 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2439508#msg2439508)
บทที่ 69 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2495266#msg2495266)
บทที่ 70 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2520499#msg2520499)
บทที่ 71 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2557273#msg2557273)
บทที่ 72 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2600430#msg2600430)
บทที่ 73 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2632407#msg2632407)
บทที่ 74 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2632477#msg2632477)
บทที่ 75 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2762664#msg2762664)
บทที่ 76 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2775071#msg2775071)
บทที่ 77 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2810554#msg2810554)
[พิเศษ] เรื่องของอนาคต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2829793#msg2829793)
บทที่ 78 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2830338#msg2830338)
บทที่ 79 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2830483#msg2830483)
บทที่ 80 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32903.msg2831137#msg2831137)
-
พ่องูยักษ์หาย :a5: :a5: รู้สึกไม่ชอบพี่รามขึ้นทุกที :hao7: :hao7: ต่อเร็วๆน้า ค้างมากก
:hao5: :hao5:
-
แอบย่องมาเม้นแล้วก็จากไป....ถถถถ ช่วยทำให้การเข้าเล้ามาแต่ละคร้้งเกิน10วิได้ไหมคะ ไม่อัพสักเรื่องเลยค่ะ เข้ามาดูชื่อนิยายแล้วออกไป :hao5:
-
เรายังเป็นFCพี่รามอยู่นะ :katai2-1:
-
เพิ่งได้มาตามอ่าน ชอบมากค่ะทั้งปมเรื่องทั้งภาษา ซับซ้อนดี
ไม่ค่อยเข้าใจ แต่เดี๋ยวจะอ่านใหม่อีกรอบระหว่างรอตอนต่อไปนะคะ 5555
เป็นกำลังใจให้
ปล.ชอบเพลงที่เอามาแปะมากๆเลย คราวหลังเอามาแปะเยอะๆเลยนะคะ ชอบบบบบ
รออยู่นะคะ ^______^
-
สนุกมากเลยค่ะ รออยู่นะคะ :sad4: :sad4:
-
~ เนียนเหลือทนแล้วนั้น ภัทรของเนียน~ ขณะนี้วันที่ 4/11/57
-
องค์ราพณ์ของน้องงงงงง
พ่องูไปอยู่ไหนคะะะ ฝิ่นไปไหนนน หายไปไหนกันหมด
-
ถถถถถถ :katai4:
-
เกิดอะไรขึ้นกับนักเขียน นิยายสามสิบเรื่องหายไปกับสายลม
คิดถึงนะ ขอบอก
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอสักตอน :call:
-
(http://www.uppic.org/image-ED5F_54D8E499.jpg) (http://www.uppic.org/share-ED5F_54D8E499.html)
-
:o12: :o12:
-
รออ่านต่อจ้า
-
เหมือนว่าจะย้ายไปลงอีกที่นะคะ.. :katai5:
-
ดัน รออ่า อยากอ่านนะ เค้ารออยู่
ได้พินาศน้อยด้วยยิ่งดี
-
กาลกีรตี 81
ครั้งแรกที่ลืมตา มันเหมือนกับว่าผมเพิ่งตื่นจากความฝัน..
ฝันมั่วซั่วที่จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกแต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่า ไอ้ที่ฝันไปทั้งหมดในตอนจบมันไม่ใช่เรื่องดีๆ ที่น่าจดจำ มันน่าพะอืดพะอมที่จู่ๆ ผมก็ตื่นมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่ ในหัวผมมีแต่ความรู้สึกที่ยากเกินอธิบาย กับร่างกายที่มันปวดร้าวเจ็บระบมยามขยับตัวแสงแดดที่ส่องเข้ามาไม่มีความรู้สึกร้อนหรือว่าส่องกระทบจนแสบตา ทุกอย่างมันเหมือนเฉยชากระทั่งความรู้สึกลึกๆ ที่ผมอธิบายไม่ได้
เสียงกระซิบในสมองที่ก้องดังแต่ลางเลือน มันเหมือนค่อยบงการสั่งงานอะไรให้ผมสักอย่าง..แต่ในเวลานี้มันคงเกินจะใช้อำนาจนั้น เพราะผมชินชาเกินไปกว่าจะฟังเสียงที่ดังน่ารำคาญไม่ต่างจากแมลง
ผมค่อยๆ ขยับร่างกายของตัวเองที่ละนิด ค่อยๆ เปลี่ยนท่าจากการนอนเงยหน้ามองเพดานของมาเป็นตะแคงนอน ก่อนจะค่อยๆ ขยับพยุงตัวเองให้ลุกนั่ง ร่างกายมันอ่อนล้าเกินไป แต่ถ้าจะให้ผมจมอยู่แต่ในความรู้สึกแย่ๆ บนเตียงผมเองก็ทนนอนต่อไปไม่ได้เหมือนกัน..
แล้วไอ้ความรู้สึกพะอืดพะอมที่กำลังปันป่วนอยู่ในท้องมันก็จวนเจียนจะสำลอกออกมาแล้วด้วยสิ..
สงสัยเมื่อคืนผมคงเมามากเกินไป เมาเหมือนกับที่ไอ้ฝิ่นมันเคยว่าถ้าเมามากก็แค่อ้วกออกมา แล้วทุกอย่างมันก็จะดีเอง..
แล้วทุกอย่างมันก็จะดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น..
ของมันเอง..
..
กว่าผมจะอาบน้ำแล้วเรียกสติตัวเองออกมาให้เข้าใจกับสภาวะรอบข้างได้ ผมว่าผมคงใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ ชั่วโมงกว่าๆ ที่อาบน้ำล้างหน้าล้างตา สระผมให้สมองมันว่างๆ และผ่อนคลายลงบ้างอย่างที่ใจคิด ..
แต่มันก็ใช่ว่าจะดีเท่าไหร่ เพราะพอสมองของผมมันได้ใช้งานจริงๆ จังๆ หลังจากเปิดประตูห้องน้ำนั้นออกมาผมถึงได้รู้สึกตัวซะทีว่า นี่ผมอยู่ผิดที่ผิดทางอีกแล้ว..
คราวนี้เป็นโรงแรม ?
ห้องที่ผมตื่นขึ้นมาไม่ใช่ที่หอหรือ สำนักพิมพ์แต่เป็นห้องพักของทางโรงแรม จะบ้าตาย..ทำไมเวลาเมาๆ มาผมถึงไม่ค่อยได้ตื่นในที่ที่ควรจะเป็นของตัวเองสักทีนะ ขืนถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปผมก็คงหวังแต่ว่าคราวหน้าผมคงไม่ต้องตื่นขึ้นมาข้างถนนหรือพาดตัวหนังสือขึ้นชื่อสีดำบนหน้าหนังสือพิมพ์ เถอะมั้งให้ตาย ให้ตายเถอะที่พอคิดได้ว่าตัวเองตื่นมาเพียงลำพังในที่ไหนสักที่แบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้ได้ ผมก็เริ่มเข้าใจในอารมณ์ที่ยากเกินอธิบายที่มันอัดแน่นในใจได้แล้วว่า ไอ้สิ่งๆ นั้นมันคือ อะไรกันแน่..
ผมควานหาโทรศัพท์..
โทรศัพท์ของผมที่ตอนนี้มันยังคงปิดเครื่องสงบนิ่ง..
ไม่ค่อยมีใครโทรเข้าเบอร์ผมมากนักนอกจากผมจะโทรออก ซึ่งเบอร์ส่วนมากก็มีแค่เบอร์ประจำของไอ้ฝิ่น แล้วก็เบอร์สำนักพิมพ์ โทรศัพท์ที่ไม่ค่อยมีใครโทรเข้า..
พอๆ กับความเป็นอยู่ของผมที่ไม่ค่อยมีคนสนใจ ผมมองโทรศัพท์ในมือของตัวเองแล้วคิดว่ามันสมควรจะเปิดเครื่องดีไหม?
บางทีในเวลาที่ผมหายไปอาจมีใครโทรเข้ามาอาจมีใครคิดถึงผมอาจมีใครใครสักคน เฝ้ารอที่จะถามผมว่าผมอยู่ไหน..
แต่ถ้ามันว่างเปล่าล่ะ?
แต่ถ้าในเครื่องนี้ไม่มีใครเลยสักคนที่จะสนใจ..
ความรู้สึกของผมมันจะแย่กว่านี้ไหม?
กับไอ้สิ่งที่เป็นเหมือนก้อนดำๆ อัดแน่นอยู่ที่ลำคอตอนนี้มันจะยิ่งเอ่อล้นออกมาหรือเปล่า?
ที่..ที่เป็นที่ของผมอยู่ที่ไหน?
ที่ที่มีแค่ผมที่เป็นคนสำคัญ ..ที่ที่รอให้ผมกลับไปได้ตลอดเวลา ..ที่ที่ไม่ต้องผะวงว่า..
‘หากผมหายไป แล้วจะมีใครเข้ามาแทนในตำแหน่งของผมไหม?’
..
‘ไอ้ฝิ่นมันมีแฟนแล้ว’
เสียงในสมองของผมมันดังแว่วออกมา แว่วประโยคที่ทำให้ผมรู้ว่าที่ข้างๆ ไอ้ฝิ่นไม่ได้สำคัญกับผมอีกแล้ว มันมีแฟนแล้ว และเพื่อน มันก็ใช่ว่าจะสำคัญมากกว่าแฟนซะที่ไหน..
อีกครั้งที่ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนในห้องพัก โทรศัพท์ในมือถูกเปิดขึ้นก่อนผมจะขว้างมันลงไปกับที่นอน..ก้อนมวลอากาศใหญ่ๆ ที่น่าอึดอัด กลิ่นของความว่างเปล่า ที่แทรกเข้ามามันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นทั้งนั้น
แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมมันก็ดังขึ้น..
ในเสี้ยววินาทีที่ความอึดอัดมันพังทลาย ผมตะกายตัวลุกขึ้นไปควานหาโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย..
เพื่อพบว่า..
.
.
.
เลขหมายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของทางเครือข่ายที่จะแนะนำบริการใหม่ และโปรโมชั่น..
และหลังจากนั้นไม่ถึงชั่วเสี้ยววินาที มันก็กลายเป็นเรื่องตลกที่ผมปาโทรศัพท์ของตัวเองลงกับพื้นพร้อมๆ กับความรู้สึกที่เหมือนกับโดนกำแพงสูงพังใส่..
น้ำตาที่มันอัดอยู่ในหัวใจ ค่อยๆ ไหลหยุดลงบนเตียงนอน ก่อนที่ผมจะร้องไห้โฮออกมา ..
ไม่มี..
ไม่มีใครหน้าไหนโทรมาทั้งนั้น..
ไม่ว่าโทรศัพท์มันจะพังหรือไม่พัง ก็จะมีใครสนใจอะไร เมื่อไม่ว่ายังไงมันก็จะไม่มีใครโทรเข้ามา ไม่สำคัญ ผมไม่ได้สำคัญสำหรับใครทั้งนั้นไม่ได้สลักสำคัญกับการใช้ชีวิตอยู่ของใครสักคนเลย..จริงๆ
.
.
.
.
..
“มึงจะโวยวายทำส้นเตี่ยอะไร?”
“...”
ไอ้ฝิ่นมันกำลังทำข้าวต้มไปบ่นไป อีกครั้งที่มันผสมหมูสับลงไปเพิ่มพร้อมๆ กับโรยกระเทียมเจียวใส่ถ้วยก่อนจะส่งเสิร์ฟให้ผม ข้าวต้มหมูสับหอมฉุยวางตรงหน้า แค่คำแรกที่ตักเข้าปากละเลียดรสชาติ แค่นั้นมันก็อย่างกับยาขนานเอกที่ช่วยขับไล่รสชาติแปร่งๆ ในปากได้เป็นอย่างดี
“มาร์โคล..แดกกระเทียมเข้าไปถ้าเขี่ยทิ้งคืนนี้มึงมีเรื่องแน่..คาร์โล กินของยูให้หมดก่อนสูบบุหรี่! ไอเดียร์..อย่ากินแต่ข้าวกินหมูด้วย!! ”
.
.
.
อีกครั้งที่ไอ้ฝิ่นมันหันมาตะคอกใส่ ผมกับไอ้ควายเผือกสองตัวช่วยกันถอนหายอย่างเซ็งๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มกันแบบไม่มีปากเสียงต่อไป ในเช้าที่อะไรๆ มันกลับมาสงบสุขตามเดิม อืมส์..ไม่สิ คงไม่เหมือนเดิมเพราะในตอนนี้เหมือนผมจะค่อยๆ แบ่งพื้นที่ให้ไอ้พวกควายเผือกเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับไอ้ฝิ่น แต่มันก็ไม่ได้ยิ่งทำให้อะไรแย่ลงนะ นอกจากจะเริ่มรู้สึกว่าบางทีมันอบอุ่นจนแน่นขนัด
.
.
.
“..มึง...อย่าคิดเยอะ ชีวิตมันก็มีแค่นี้ล่ะวะ...ร้องไห้ให้ตาบวมมันก็ไม่มีไอ้เหี้ยหน้าไหนโทรหามึงหรอกถ้ามึงไม่โทรมา..โทรศัพท์มึงกับเบอร์มึงแม่งเปลี่ยนยังกับเปลี่ยนกางเกงใน แล้วใครหน้าไหนมันจะโทรถูกเบอร์ ..ไอเดียร์ มึงต้องทำตัวนิ่งได้แล้ว อายุก็เลยครึ่งคนแล้วนะมึง จะมานอด์ยแดกน้อยใจไร้สาระไก่กาแบบเด็กๆไม่ได้แล้วนะ.. ”
ขนาดกินข้าวกันเสร็จ ไอ้ฝิ่นมันก็ยังคงตามมาบ่นผมไม่เลิก ผมได้แต่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทิ้งตัวนอนบนเตียงขนาดคิงส์ไซน์ของมัน ห้องไอ้ฝิ่นยังเป็นห้องเดิม แต่ที่เพิ่มขึ้นมาคงเป็นขนาดของเตียงนี้..
“อยากพักก่อนไหม? หลับลงไปก่อนแล้วค่อยตื่นมารวบรวมสติใหม่ว่าชีวิตมึงจะเป็นไงต่อไป เหนื่อยนักก็พักบ้างเถอะวะ ไม่เห็นต้องรีบร้อนอะไร.. ”
ผมหลับตาลง ปิดสมองเสียงไอ้ฝิ่นที่ดังแทรกเข้ามาพร้อมๆ กับเสียงกระทบกันของจานที่ไอ้พวกควายเผือกนั่นมันช่วยกันล้าง ค่อยๆ ดังไกลออกไป..
.
.
.
..เสียงลมหายใจแผ่วๆ ปลุกผมขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้กลิ่นบุหรี่ที่ผมว่าคุ้นจมูกรอยอวลอยู่ใกล้ๆ แผงขนตายาวกับสันจมูกโด่งก็ด้วย มันใกล้กับหน้าผมจนแทบจะติดกัน สมองผมว่างเปล่าในตอนที่จ้องหน้ามัน จ้องอยู่อย่างนั้นจมมันค่อยๆ ลืมตา..
แววตาสีมรกตสว่างไหวแล้วหรี่ลง เราสองคนยังคงนอนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกของผมมันอธิบายไม่ถูก อธิบายอะไรไม่ได้นอกจากความรู้สึกที่ว่าอุ่นใจ อุ่นใจที่ยังมี ‘มัน’ อยู่ใกล้ๆ อย่างนี้
“Ciao”
“Ciao ciao”
เราทักทายกันเหมือนปกติทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาออกจากกัน อีกครั้งที่มันเริ่มจะขยับเข้ามาใกล้เพื่อที่จะให้เราได้ใช้ลมหายใจร่วมกัน
.
.
.
รสชาติของจูบมันค่อยๆ เริ่มจากสัมผัสที่เลือนรางก่อนจะค่อยๆ เพิ่มความเร่าร้อนจนทำให้ที่นอนยับยู่ ..
.
.
.
เราจะยังคงอยู่กันอย่างนี้ อยู่ด้วยกันอย่างนี้เสมอไป ใช่เสมอไปจนกว่าจะมีวันไหนที่มันละสายตาให้ใครคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
“คิดถึง..”
เพียงคำสั้นๆ ที่มันกระซิบข้างหู..แค่ประโยคประโยคเดียวมันก็ทำให้ทุกอย่างกลับมาสู่ความสงบสุขอีกครั้ง ..และครั้งนี้ผมสัญญากับตัวเองได้เลยมั้งว่า..
.
.
.
ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะรักษาไอ้มังคุดนี้เอาไว้ให้นานที่สุด
.
.
.
“..คิดถึงเหมือนกัน..คิดถึงมากด้วยไอ้งูจมูกไว..”
.
.
.
******
[แถม]
“เอาไงดีวะมาร์โคล บอสแม่งยึดห้องไปแล้ว?”
“...”
“...”
.
.
.
.
“เงินก็มีลากคุณฝิ่นไปซั่มที่โรงแรมดีกว่า ฆ่าเวลาระหว่างรอ”
เสียงแก็งค์ล็อกเก็ต เอ้ย! แก็งค์ควายเผือกประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย พร้อมๆกับอาการลุกพรวดพราดออกจากเก้าอีกรับรองหน้าหอพัก เพื่อวิ่งไปลากตัวเจ้าของห้องที่ยังก้มหน้าก้มตาซื้อขนมและน้ำอย่างมีสมาธิ ..
..ก็อย่างที่ฝิ่นบอกไว้เมื่อช่วงเช้า
.
.
.
‘คืนนี้มีเรื่องแน่..’
จบภาค ๑
..TBC
-
:heaven
-
สนุกมากค่ะ รอติดตามต่อนะคะ
ภัทรxเอล <3
-
วิ่งตามฝิ่นกับสองควายเผือกไปโรงแรมอย่างไวว่อง :oo1:
ปริศนาต่อไปรอไอเดียร์มาแถลงไข รอภาคต่องับผม
-
เรื่องหนัก แต่มุมมองสว่าง
-
สนุกมาก...สุดยอดเลย
-
อ่านจบแล้ว สนุกดีค่ะ
ไปเจอเพลงนึง เข้ากับฉากตอนวิญญาณเจ้าภัทรกำลังมองแม่ทัพพยายามทำลายกำแพงน้ำแข็งมากๆค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=zLiWov6aAKc
ลองฟังดูนะคะ
-
เหมือนฝิ่นเป็นพี่เลี้ยงเด็ก :katai2-1:
-
:mew1:ชอบ
-
สนุกจิมๆๆ ปาดน้ำตาา :sad4: หลังปิดนิยายเรื่องนี้เป็นรอบที่ 3. รอบนี้เป็นรอบแรกที่อ่านจบ :กอด1: อ่านใช้เวลาวันเดียว ข้าวปลาไม่ได้กิน ห่วงแต่ภัทร 555. ว่าแต่ภัทรไม่รู้หรอว่างูอ่ะ มีเหมือนฉลามเลยนะ (สองบ้อง) :katai3:
เป็นนิยายแนวไซไฟ ที่สนุกมากกก(ได้ข่าวแนวแฟนตาซี) แต่ไม่ค่อยชอบไอ้หนอนนั้นเลยอะ :ling3: มีออฟชั่นเสริมมีปีกด้วย ถึงบรรยายแมลงชนิดอื่นยังไงในนิยายนี้ สมองก็คิดถึงอิหนอนพวกนั้นจิมๆ :mew5:
-
ขอสารภาพว่า อ่านไปมึนไป มีเรื่องย่อไหมคะ งง
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ เหอ ๆ ไปอยู่ไหนมาวะเนี่ย พล็อตสวย+ แอบสยองนิดๆ มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยให้ตามอ่านด้วย นับถือคนแต่งนะ เก่งมาก ใช้คำสวย แต่งเรื่องโบราณได้สมบูรณ์มากๆ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆให้ครบนะ
-
อ่านทีเดียว 61 หน้า มึนๆไปบ้าช่วงแรกๆแต่ปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว
-
อ่านแล้วเบลอๆกับไอเดียร์เนอะดูเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมากๆ คุณมังคุดก็รักสุดติ่งไม่ว่าจะดีจะเลวหรือร้ายก็รักอ่ะแต่ชอบแว๊บทุกทีไม่ทันเวลาไอเดียร์เดือดร้อน ทุกทีที่ลอกคราบน่าจะทันได้เห็นบ้างเนอะจะได้หาหนทางช่วยไอเดียร์ได้สักที...แอบอิน ชอบนะนิยายเรื่องนี้ภาษาสวยต้องมีแอบแปลในปู่เกิ้ลด้วย555
-
จบภาคแล้ว
ยังไม่อยากให้จบ
กำลังเพลิน
มาต่อไวๆนะขอรับ
-
จบแล้ว อ่านแล้วก็งงๆ แต่ชอบมากเลยนะ สนุกดี ตลกด้วย
-
รอภาค2
-
ยาวนานมากกกก อ่านจนตาแฉะ
รู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่งแต่ก็ยังอ่านต่อไป 5555
รอภาคสองนะคะะะ ><
ปล.เชียร์พี่มังคุดน้าาา แต่อยากให้มีโมเม้นอื่นๆนอกจากสัมพันธ์ทางกายมั่งงง แบบที่อยู่กับพี่รามงี้
-
:haun4:
-
:katai5:
-
ทำไมเราอ่านแล้ว งงๆทั้งเรื่องเลย 5555+
แต่เหมือนสนุกอ่ะ แต่เราอ่านละงง
คงเพราะเราอาจจะเป็นคนอ่านอะไรแล้วเข้าใจยากมั้ง 5555+
-
อ่านจบแล้วยังงงอยู่ งงทั้งเรื่อง คอยลุ้นเมื่อไรฉันจะหายงงสักที แค่ที่รู้คือนายเอกร่านดี :hao4:
-
มีภาค2 หรือยังค่ะ อยากอ่านมากๆเลย นี่ก็2019แล้วน้าาา
-
เริ่มงงๆ ตอนจบก็ยังงงอยู่ แงงงงง รอภาค2เน้อ
-
โอ้ย...อ่านไปเพลิดเพลินไป...ชอบมากที่สุด
แต่เพิ่งอ่านได้แค่หน้า 13 เรื่องนี้รามผิดใช่ไหมที่ไปทำพลำตื่น...เชื้อรามไปปลุกพลำเมื่ออดีตชาติไหม