ฮือออออออออออออออออออออออ
เบื่อออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เบื่อที่สุดในสามโลก!!!
ร่างบอบบางในชุดยูคาตะลายไผ่กลิ้งไปมาบนเสื่อทาทามิอุ่นนุ่ม ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งงอง้ำอย่างขัดใจ มือเรียวยกมือถือขึ้นมากดดู พอไม่พบสิ่งที่ต้องการก็ปาทิ้งไปที่มุมห้องอย่างไม่สนว่ามันจะเสียหาย
ช่างสิ พังก็ช่าง ในเมื่อมันไม่มีมิสคอลจากคนที่เขาต้องการมันจะมีประโยชน์อะไรละ!
"นี่อายุมุ กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ได้ เห็นไหมว่าชายชุดมันเปิดหมดแล้ว"เสียงนุ่มดังขึ้นเหนือหัวพร้อมกับมือที่ดึงชายยูคาตะให้ปิดกลับมาบังเรียวขาผ่องที่ยั่วยวนสายตาของพนักงานที่ทำงานอยู่ไม่ไกลหลายคน สายตาเรียวคมตวัดขึ้นมองจนทำให้เหล่าผู้ที่แอบมองหลบสายตาวูบแล้วหันไปตั้งสมาธิกับงานแทนร่างบอบบางที่แสนยั่วยวนบนยกพื้นที่จำลองห้องชงชาและเป็นที่ตั้งโชว์ผลงานกิโมโนที่สูงค่าให้ลูกค้าได้เชยชม
"นี่จิกะ พี่บอกให้เรียกว่าพี่ไง เรียกอายุมุเฉยๆได้ไง!"ร่างเล็กในชื่ออายุมุโวยวาย มือดึงชายกิโมโนเนื้อหนาแขนสั้นของน้องชายอย่างแรงจนทำให้ล้มคว่ำลงไปนอนทับพี่ชาย แต่ดีที่จิกะไหวตัวทันรีบยันแขนทั้งสองรองรับน้ำหนักก่อนที่จะล้มทับพี่ชายผู้บอบบางของตนให้กระดูกหักไปซะก่อน
แล้วดูสิ เจ้าตัวที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็ยังหัวเราะร่าเผยรอยยิ้มที่ทั้งซุกซนทั้งอ่อนหวานส่งมาให้อีก ให้มันได้อย่างนี้สิพี่ชาย!อย่างนี้ไงเขาผู้เป็นน้องชายถึงไม่อยากจะเรียกพี่ให้รู้สึกกระดากน่ะ!
"ไว้อายุมุโตกว่าผม ผมถึงจะเรียก"จิกะเอ่ยพลางถอนหายใจ และคาดหวังว่าวันที่เขาจะได้เรียกพี่คงมาถึง อย่างน้อยก็ก่อน70ก็ยังดี
"จะบ้าเหรอไง จิกะก็เห็นว่าพี่หยุดสูงตั้งแต่ม.3แล้วน่ะ!ไอ้น้องบ้า!"อายุมุร้องเสียงขุ่น มือเล็กต่อยเข้าที่กลางอกกว้างของน้องชายซ้ำๆจนจิกะต้องจับข้อมือทั้งคู่ตรึงกับเสื่อทาทามิแน่นเพื่อป้องกันตนเอง แต่พอทำเช่นนั้น พี่ชายกลับยิ่งงอแงเตะขาดิ้นไปมา แถมยังยืดคอขึ้นมากัดหูจิกะจนเจ็บแปลบอีกต่างหาก!
"นี่อายุมุ!ทำตัวดีๆหน่อยสิ!ผมไม่ได้พูดเรื่องส่วนสูงเสียหน่อย โอ๊ย!"จิกะร้องออกมาเมื่อมือเล็กหลุดจากการจับกุมมาข้างแล้วฝากรอยเล็บไว้บนแผ่นอกของตนโดยตรงเพราะคอเสื้อกิโมโนที่หลุดลุ่ยจากแรงดิ้นของพี่ชาย
"แบร่!สมน้ำหน้าแล้ว จิกะนิสัยไม่ดีนอกจากแกล้งพี่แล้วยังหาว่าพี่ตัวเล็กกระจิ๊ดริ๊ดด้วย!"อายุมุยิ้มเยาะ มุมปากยกยิ้มอย่างร้ายกาจแต่เสียงหัวเราะกลับกังวาลใสจนคนมองอดที่จะโกรธไม่ลง สุดท้ายจิกะก็ไม่เคยโกรธพี่ชายคนนี้ลงเลยสักครั้ง...
"ใครที่ไหนเขาพูดแบบนั้นกันเล่า มีแต่อายุมุนั้นแหละที่ย้ำตัวเองอยู่ได้"จิกะเอ่ยพลางส่ายหน้าขำๆกับพี่ชายคนเองที่ไม่ว่าเมื่อไหรก็จะหงุดหงิดกับเรื่องส่วนสูงตลอด ถูก ว่าอายุมุเป็นคนเดียวในบ้านที่มีส่วนสูงน้อยนิดที่สุดโดยสูงกว่าแม่มาเพียงเล็กน้อย ต่างกับเขา พี่ชายคนโต และพ่อที่ค่อนข้างสูงและมีรูปร่างหน้าตาที่สมชาย
แต่ถ้าจะให้เขาพูด
จิกะไม่เห็นว่าการที่พี่ชายคนรองของตนจะไม่ดีตรงไหน กลับน่ารักเสียอีก โอเค อาจจะไม่ดีกับอีกฝ่าย แต่จิกะมองว่าพี่ชายคนรองเหมือนพี่สาวแสนงอนมากกว่าเสียอีก แต่ยังไงก็เถอะ อายุมุน่ารัก ความน่ารักชนะทุกอย่างนั้นแหละ
"พูดมาก!ถ้าจิกะพูดอีกพี่จะงอนแล้วนะ!!"อายุมุร้องทั้งยังมุ่นคิ้ว แต่ให้ตายเถอะ ยังไงก็ยังน่ารักอยู่ดีนั้นละ พอเถอะ!
"ไม่พูดๆ ผมไม่พูดแล้ว เลิกทำหน้าบูดได้แล้วน่า เดี๋ยวหน้าแก่หมดนะ"จิกะแกล้งขู่ แต่เอาเข้าจริง อายุมุที่อายุ29ยังหน้าเด็กกว่าจิกะที่อายุ25เสียอีก
"จริงเหรอ!ไม่น๊า~"อายุมุร้องลั่น มือเรียวจับแก้มทั้งสองข้างด้วยสีหน้ากังวลจนจิกะอดที่จะขำไม่ได้
"มาๆ เดี๋ยวผมจุ๊บลบรอยให้นะ"จิกะยิ้มกริ่มแล้วก้มลงแนบริมฝีปากที่หว่างคิ้วแรงๆทั้งยังเป่าเหมือนร่ายมนต์ใส่ด้วย เสียงหัวเราะคิกคักจากพี่ชายทำให้จิกะเลื่อนริมฝีปากไปที่ปลายจมูกแล้วทำแบบเดียวกัน
"จิ~กะ~"เสียงเรียกเย็นเยียบจนพาให้ขนหัวลุกดังขึ้นเหนือหัว จิกะเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าเรียวคมออกไปทางดุกำลังส่งยิ้มเย็นพอกับเสียงให้เขา
เฮือก
แม่คุณมาแล้ว!
"ไงมามิ ไปคุยงานมาเหนื่อยไหม"อายุมุที่นอนอยู่ใต้ร่างจิกะร้องทักทายหญิงสาวที่สวมชุดกิโมโนงามสง่า น้องสะใภ้คนงามของเขาเอง
"ไม่เหนื่อยหรอกคะ แค่ไปสับลูกค้างี่เง่ามา สนุกดี"มามิยิ้มตอบพี่ชายคนสวยของสามี ก่อนที่นิ้วเรียวที่ปลายเล็บทาสีแดงเข้มยื่นไปหยิกหูของสามีที่ไปนอนคร่อมพี่ชายร่างบางขึ้นมาโดยแรง จิกะร้องโอดโอยก่อนจะลุกขึ้นมากอดประจบภรรยาคนสวยของตน
อายุมุพลิกตัวขึ้นมาเท้าแขนมองน้องชายกับน้องสะใภ้พลางอมยิ้มอย่างมีความสุข
นี่ละที่เขาอยากได้ ความรักดีๆแบบนี้ละที่เขาต้องการจนลงทุนบินไปถึงไทยหลบน้องชายพี่ชายขี้หวงออกไปตามหารักแท้
อายุมุเป็นใคร?
เอ้า
นี่คุณไม่รู้จริงๆเหรอ
ก็ผมไงเล่า ผม!
สงกรานต์คนน่ารักไงเล่า~~~
งงกันละซี่~ว่าทำไมผมกลายเป็นอายุมุได้ คุณก็คิดสิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ญี่ปุ่นนะครับญี่ปุ่น ผมจะมีชื่อญี่ปุ่นบ้างก็ไม่แปลกจริงไหมละ ไม่งั้นคุณคิดดูว่าลิ้นไก่สั้นแบบคนญี่ปุ่นน่ะจะออกเสียงชื่อผมออกมาเป็นยังไงน่ะ
ดังนั้นอยู่ที่ญี่ปุ่น เรียกผมว่าอายุมุ โทชิยูกินะคร๊าบบบบบบ
ตอนนี้ผมอยู่ร้านครับ ร้านที่จัดจำหน่ายกิโมโนแต่จัดประหนึ่งอาร์ตแกลก็ไม่ปาน แต่นั้นเป็นความคิดผมเองละ แล้วลูกค้าก็ชื่นชอบเสียด้วย เพราะมันทำให้เห็นความสวยงามของผืนผ้าได้ดีกว่ากันเยอะ ดูได้จากยอดขายที่เพิ่มขึ้นกว่า30% หุหุ บ้าจริง น่ารักแล้วยังฉลาดอีกนะเราน่ะ!
ร้านนี้อยู่ในความดูแลของน้องชายผม จิกะ กับภรรยาคนสวยแต่ติดจะดุของเขา แต่ผมว่าผู้หญิงแบบนี้ละเหมาะสมกับน้องชายผมที่สุดแล้วครับ ไม่งั้นจะปรามเพลย์บอยตัวฉกาจแถมยังติดพี่ชายอย่างร้ายแรงได้เหรอ?
พูดถึงน้องชายติดพี่แล้ว ผมก็ยังมีพี่ชายติดน้องอีกคนด้วยนะ แต่พี่ชายตอนนี้ดูแลกิจการเรียวคังอยู่อีกที อันที่จริงผมก็พึ่งจะกลับมาจากที่นั้นล่ะครับ ก็ลองกลับมาญี่ปุ่นแล้วไม่ไปให้พี่ชายกอดรัดฟัดเหวี่ยงดูสิ อย่าหวังเลยว่าจะได้ไปไหนอีกน่ะ!หวงกว่าพ่อแม่อีก!
โอ๊ะ พ่อแม่ของผมก็อยู่ที่เรียวคังด้วยนะครับ อย่างที่ว่าท่านเกษียณตัวเองยกงานต่างๆให้ลูกๆดูแลหมดแล้ว แต่ก็อยู่เฉยไม่ได้ ดังนั้นจึงเปิดโรงเครื่องปั้นเล็กๆขึ้นมาข้างเรียวคังแก้ว่าง จนตอนนี้เริ่มยุ่งแทนซะแล้วละ ไอ้ผมนะก็บ่นๆว่าแทนที่จะได้พักสบายๆกลับมาทำงานอีกละ แต่แน่นอนละครับ ความหัวดื้อไม่ยอมใครคุณว่าผมได้จากไหนละถ้าไม่ใช่ท่านๆน่ะ ยังไงก็ไม่ฟังผมหรอก!
หวา ไปซะไกล ปล่อยเรื่องกิจการครอบครัวผมไปก่อน มาสนใจเรื่องผมดีกว่านะ!
จากตอนที่ผมจากไอ้เด็กหล่อ แฟนผมมา(ฮิฮิ) ก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้วละครับ ช่วงแรกไอ้เด็กหล่อก็โทรมาถี่ดีอยู่หรอก แต่พอช่วงหลังสิ ตั้งแต่เริ่มไปเข้าค่ายรับน้องที่ภูเก็ตเนี่ยละ หายจ่อมไปเลย!มีก็แค่แอบมาไลท์ฝันดี คิดถึง จุ๊บๆ บลาๆๆ แต่ไม่ได้คุยกันเลย!!!บ้าจริง!มันไม่พอนะรู้ไหม!!!
ไอ้เด็กบ้าบอกว่ารุ่นพี่ออกกฏไม่ให้ใช้โทรศัพท์ เพราะอยากให้มีเวลาที่จะใช้ร่วมกับเพื่อนรุ่นเดียวกันเพื่อกระชับความสัมพันธ์ เพราะอย่างที่รู้ หลักสูตรนานาชาติไม่มีการรับน้องที่จริงจังอะไรนัก ทำให้สายสัมพันธ์รุ่นพี่รุ่นน้อง รุ่นเดียวกันออกจะน้อยเมื่อเทียบกับหลักสูตรปกติที่มีการรับน้องอย่างเข้มข้น
ก็รู้ไงก็รู้ ก็เข้าใจเหตุผล ก็เข้าใจ แต่ทำใจไม่ได้นี่!!!
คนมันคิดถึง คนมันรักน่ะให้ทำยังไง!
อ๊ะ เจ้าน้องชายบ้านี่จูบน้องสะใภ้โชว์กันต่อหน้าต่อตาเลยเหรอ!อิจฉาเว๊ย!!!
ผมก็อยากจูบกับไอ้เด็กบ้านั้นเหมือนกัน อยากให้กอดแน่นๆด้วยวงแขนอบอุ่น ซบหน้าลงไปบนแผ่นอกกว้างที่โชยกลิ่นเบอร์เบอรี่ แนบทั้งตัวลงไปชิดกับร่างสูงใหญ่ที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามสวยงาม อยาก...
*ปึ้ง*
มือเรียวทุบลงไปที่ทาทามิอย่างแรงแล้วยันตัวเองขึ้น จิกะกับมามิสะดุ้งมองด้วยความตกใจ
"ทนไม่ไหวแล้ว ฉันจะกลับไทยละนะ!"
ลัน~ลัน~ล้า~
ผมผิวปากอย่างอารมณ์ดีเมื่อเท้าเหยียบลงบนแอร์พอร์ตของจังหวัดท่องเที่ยวที่สำคัญของไทย ภูเก็ต!
สวัสดีเมืองไทย สงกรานต์กลับมาหารักแล้ว~~~
ก่อนมานี่ลำบากน่าดู กว่าจะสลัดจิกะออกมาได้ ให้ตาย เด็กคนนี้นี่จนแต่งงานแล้วก็ยังติดเขาไม่หายจริงๆ ดีนะที่ได้มามิช่วยปรามไว้ ไม่งั้นกว่าจะได้กลับไทยคงต้องยืดไปอีก2-3วันแน่เลย
ผมเดินไปรับรถที่เช่าไว้ก่อนจะขับไปรีสอร์ทที่ขอที่อยู่มาจากเซบาส ยิ่งใกล้ผมก็ยิ่งยิ้ม จนผมไม่แน่ใจว่าพอเจอหน้าไอ้เด็กบ้า ผมจะกลายร่างเป็นแป๊ะยิ้มรึเปล่านะ?
ถึงแล้วววววววววววว
หวา บรรยากาศดีเป็นบ้า ตกแต่งให้เข้ากับบรรยากาศทะเลแบบโมเดิร์น แต่ก็แฝงความหรูหราตามประสา5ดาว สายลมที่พัดเอากลิ่นทะเลมานี่ทำเอารู้สึกดีเป็นบ้าเลย!
ผมไปเช็คอิน แต่ก่อนที่ผมจะขึ้นห้องไปพักผ่อน ขาผมกลับเลือกจะเดินไปหาหัวใจ วุ๊ย เน่าวะตู!นี่ติดไอ้น้องพลมาแน่!
ผมถามกับรีเซปชั่นถึงกรุ๊ปนักศึกษาที่มาพักจนได้รู้ว่าพวกเขาจองบังกะโลติดหาดทั้งหมดของโรงแรมไว้ ถ้าเดินไปทางหาดจะต้องได้เจอแน่
เสียงเฮฮาของดังอยู่ไม่ไกล ผมเห็นเด็กหลายคนกลิ้งเกลือกอาบแดดกันอยู่ที่หาดบ้าง ลงไปขี่เจ็ตสกีบ้าง ว่ายน้ำแข่งบ้าง เล่นวอลเล่ย์ชายหาดบ้าง และนั้น!ไอ้เด็กบ้า ไอ้เด็กหล่อ ไอ้น้องพลอยู่นั้นเอง!
อั๊ย ไอ้น้องพลกระโดดตัวลอยตบลูกที่น้องเมษเซ็ตส่งให้ลงฝั่งตรงข้าม อย่างเท่!ว้าย แฟนใครน่ะทั้งหล่อทั้งเท่ ดูซิกแพคงามๆนั้นสิ ไหนจะรอยยิ้มที่โชว์ให้เห็นเขี้ยวน่ารักๆนั้นอีก อ๊าค!!!อยากจะวิ่งเข้าไปหอมแก้มแรงๆชะมัด!
...
ไม่ต้องทำแล้ว
มีคนวิ่งเข้าไปทำแทนผมแล้ว
...
นี่น่ากับกลุ่มเพื่อนหน้าแย่ของเธอกรี๊ดวี๊ดว้ายทั้งยังกระโดดกอดแสดงความยินดีกับชัยชนะของพวกเขา ไม่สิ ของพวกเธอด้วย ผมพึ่งสังเกตว่านอกจากไอ้น้องพลกับน้องเมษแล้วยังมีพวกนี่น่าอยู่ในทีมด้วยอีก3คน พวกเขาผูกผ้าสีแดงไว้ที่ข้อมือซ้ายตรงข้ามกับอีกฝั่งที่ผูกข้อมือสีฟ้า
ไอ้เรานึกว่าจะได้เห็นไอ้เด็กบ้านั่งหงอยนิดๆ แต่ที่ไหนได้ สุขสบายดีนี่หว่า!!!ทั้งยิ้มแก้มปริ ไหนจะกอดอย่างแนบแน่นกับสาวสวย 'แฟนเก่า'อย่างดีเลยนี่หว่า!!!
ว่าแต่นีน่าเธอไม่ได้อยู่วิศวะไม่ใช่เหรอ บัญชีไม่ใช่เหรอไง ทำไมมาได้ละ นัดกันมาละสิ!หนอย!!!
มือผมยกขึ้นคอลไปหาไอ้เพื่อนรักทันทีโดยไม่ต้องคิด
"สันติ มึงมาหากูที่ภูเก็ตเดี๋ยวนี้เลย!!!"
ในเมื่อไอ้เด็กบ้าไม่สน ผมก็จะไม่สนไอ้เด็กบ้าด้วย ค่อยดูนะจะแกล้งให้หึงจนกระอั่กเลือดเลย!!!
TBC.
สวัสดีคะ อืม ไม่ได้อัพมาเดือนนึงแน่ะ อืม อืมมมมมมมมมมม ขอโทษค่าาาาาาาาา
ตอนนี้ได้รู้เรื่องของลุงเยอะขึ้นอีกนิด ชื่อ"อายุมุ" เป็นชื่อที่ชอบมาก ถ้าจำไม่ผิดนะน่าจะแปลประมาณประกายแสง รึเปล่านะ อืม ผิดแหง...
ตอนนี้น้องพลไม่ได้พูดซักแอะ มีพ่อจิกะนี่ละ พูดเยอะแยะ แถม แต่งเองก็รู้สึกชอบเอง น่ารักเนอะ!XD อยากจับมาเล่นชะมัด แต่เสียดายมีมามิจังแล้ว แล้วมามิจังเอง คนแต่งก็ชอบมากเหมือนกัน ว๊า~
ไม่ได้ตอบเมนต์ แต่รักทุกคนนะ จุ๊บจร๊วบมร๊วฟซ๊วบ
ปล.ใครทวงข้ามเรื่องก็อย่าลืมมาอ่านนะเคอะ
ปล.2ก็ยังไม่ได้บอกอยู่ดีอะ แต่ตอนหน้านี้ละ!!!
รักคนอ่าน
หัวข้อ: เล่ห์+มารยา=LOVE? [ตอนที่ 51 : 4/7/58] [จบแล้วรบกวนย้ายด้วยค่ะ] (อ่าน 163172 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก