เฮ้อ
ผมพลนะครับ
ผมจะเล่าให้ฟัง ที่ว่าทำไมเมื่อตอนบ่ายผมถึงไม่ได้ยืนเฝ้าเมษา มันก็ไม่มีอะไร เพียงแค่ผมกลัวว่าถ้ามองนานกว่านั้นจะทนไม่ไหว พอดีกับที่นีน่าเธอมาขอให้ผมช่วยทาครีมกันแดดที่หลังเธอให้ ตอนแรกก็ไม่อยากไปหรอก ไม่อยากจะคลาดสายตาจากผู้ใหญ่ดื้อแต่น่ารักที่ตอนนี้กำลังลืมผมแถมยังไปตัวติดกับไอ้เหี้ยนั้นเหลือเกิน ไม่สิ ผมจะไม่เรียกแบบนั้นแล้ว เพราะจริงๆแล้วเขาก็เป็นคนดีกว่าที่ผมมคิดไว้
ไอ้ศักดิ์กับเมษมันไล่ผมให้ไปโดยสัญญาว่าจะจับตาดูให้เอง อีกอย่างผมก็เกรงใจนีน่าด้วย เพราะคราวที่เลิกกันนั้น ผมเป็นคนผิดที่นอกใจเธอแถมยังบอกเลิกเธออีก ผมยังรู้สึกผิดอยู่ถึงตอนนี้ แต่ผมก็ไม่อยากหลอกเธอต่อไป ผู้หญิงสวยที่เพรียบพร้อมแบบเธอควรจะได้เจอคนดีๆที่จริงใจกับเธอมากกว่าผม
ผมก็ทาครีมไปคุยเล่นกับเธอไป แต่พอหันมาอีกที ผู้ใหญ่ดื้อของผมก็หายไปแล้ว!!!ไอ้สองตัวที่ว่าจะดูให้ก็หายไปด้วย!!!
ผมรีบโทรหาทันที โทรเข้าหาไอ้เมษ มือถือแม่งดันทิ้งไว้ตรงเก้าอี้ชายหาดพร้อมกับเป้ของมันตรงนี้ โทรหาไอ้ศักดิ์ ไอ้เมษรับ มันบอกว่ากำลังสะกดรอยตามให้อยู่อย่าพึ่งด่ามัน ซึ่งถ้ามันไม่พูดมาก่อน ผมคงจะหลุดคำด่าถึงโคตรเหง้ามันไปแล้วจริง
ไอ้เมษบอกว่าพากันอุ้มช้อนก้นขึ้นห้อง แถมเหมือนเมษาของผมจะกึ่มๆจะร้องไห้ด้วย
หมายความว่าไงวะ ไอ้เวรนั้นทำอะไรเมษาของผม?!!!
ผมถามเลขห้องของเมษาจะตามไป แต่เหมือนมันจะเกิดเรื่อง?ได้ยินเสียงโวยวายลอดผ่านสายมา สุดท้ายสายก็ตัดไป ผมหงุดหงิดที่ไม่ได้รู้ที่อยู่ของเมษา แต่อีกใจก็ห่วงเพื่อน ไอ้เมษมันปากหมาแถมยังกวนส้นตีนอาจไปเหยียบตีนใครเข้าก็ได้ ถึงมีไอ้ศักดิ์อยู่กับมัน ไอ้นี่ใจเย็น แต่พอเป็นเรื่องไอ้เมษมันจะร้อนขึ้นมาทันทีจนผมแปลกใจ ถึงแซวเรื่องมันกับไอ้เมษเพื่อลองใจมันเนี่ยละ
ไม่ใช่ว่าผมไม่ห่วงเมษานะครับ ผมห่วงมาก แต่ว่าลึกๆผมก็รู้ดีกว่าไอ้อาจารย์นั้นน่ะดูแลเมษาได้ และผมไว้ใจเขาได้ ดังนั้นผมจึงเลือกจะตามไปดูไอ้เพื่อนตัวปัญหาของผม ได้ยินคร่าวๆว่าตอนนี้มันอยู่ที่โถงหน้าโรงแรม ให้ตายสิ วุ่นวายจริงๆไอ้ลิงเมษ!
พอไปถึงพบว่ามีปัญหาจริงๆ ไอ้เวรนั้นยืนโวยวายทะเลาะอยู่กับกลุ่มคนเกือบสิบได้ละมั๊ง ส่วนไอ้ศักดิ์ยืนคุมเชิงอยู่ข้างหลัง แต่ผมว่ามันใกล้จะทนไม่ไหวแล้วละดูจากสายตามันเนี่ย
ปัญหาแม่งเล็กตามคาด ไอ้เมษมัวแต่คุยกับผมไม่ได้มองทาง เตะกระเป๋าไอ้พวกนี้ที่รอเช็คอินอยู่กระจาย แล้วมันก็ดันโวยวายปากหมา คือมันไม่ได้ปากหมาใส่พวกนั้นหรอก มันปากหมาใส่ความซุ่มซ่ามมันต่างหาก แต่ใครจะรู้ถึงความหมายละถ้าไม่ได้สนิทกับมัน
เสียงไอ้ลิงปากหมากับไอ้พวกนั้นดังจนทางโรงแรมส่งผู้จัดการมาไกล่เกลี่ย กว่าจะคุยกันเคลียส์ก็นานโขจนผมต้องเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะ อยากจะไปก่อน แต่ก็กลัวว่าเกิดไอ้พวกนั้นลงมือจะไม่มีคนอยู่ช่วย ถึงเพื่อนผมเก่ง แต่นั้นก็2ต่อ10ไง
พอแยกย้าย ผมก็รีบถามทันทีว่าเมษาอยู่ห้องไหน แต่มันกลับส่ายหน้า เพราะว่าดันเกิดเรื่อง ดังนั้นจึงคลาดสายตาไป แม่ง!
ก่อนที่ผมจะได้เข้าไปถามข้อมูลที่รีเซปชั่น มือถือของผมก็ดังขัดขึ้นมาก่อน ผมกดรับสายและระบายเสียงหงุดหงิดลงไป เป็นไอ้อาจารย์นั้นที่โทรมา รู้เบอร์ผมได้ไงวะ?
ผมเดินไปที่มุมคาเฟ่ของโรงแรมตามที่โดนนัด ไล่ไอ้เมษกับไอ้ศักดิ์กลับไปห้อง ไม่งั้นมันคงก่อเรื่องวุ่นวายให้ผมไปหาเมษาได้ช้าลงอีก
ไอ้อาจารย์นั้นรออยู่พร้อมกับคีย์การ์ดห้องของเมษา นั้นทำให้ผมแปลกใจมาก เขาว่าให้ผมไปจัดการให้เรียบร้อย เมษานอยส์ก็เพราะผมดังนั้นก็ควรจะให้ผมเป็นคนรับผิดชอบ ผมไม่ชอบใจที่โดนสั่ง แต่ว่าตอนนี้ผมก็ไปหาเมษาได้แล้ว นั้นสำคัญกว่า
"ดูแลมันให้ดีๆ"ประโยคที่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้ผมตอบรับไปด้วยความจริงจังเช่นกัน
พอเปิดประตูเข้าไปถึง เรื่องก็เป็นอย่างที่คุณรู้
ผมเผลอตัวรุนแรงกับเจนไป คิดว่าหลังจากนี้คงต้องไปขอโทษ แต่ผมไม่ขอโทษเรื่องที่พาเมษามาหรอกนะ เพราะผมทำถูกแล้ว เมษาเป็นของผมไม่ใช่ของเจนหรือใครทั้งนั้น
เมษาแสดงท่าทางหึงหวงผมกับนีน่า เป็นครั้งแรกที่เข้าแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ แม้ผมจะแกล้งใกล้ชิดกับใคร แต่เขาก็จะเพียงแค่มองเท่านั้น เรื่องนี้ทำให้ผมน้อยใจลึกๆมาตลอด แต่ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้วเขาถึงกับพูดกับนีน่าว่าผมเป็นของเขา ให้ตายเถอะ!นั้นทำให้ผมมีความสุขมาก!!
เฮ้อ
ที่ผมพล่ามมากมายนั้น ผมก็แค่กำลังหนีความจริงอยู่น่ะ
โอ๊ย
ทำไมทำกับผมแบบนี้เมษา!!!
หลับตัดหน้ากันแบบนี้ได้ยังไง!!!
แล้วดูสิ นอนหลับตาพริ้ม อมยิ้มหวานขนาดนั้น ไหนจะผิวขาวที่โผล่พ้นเสื้อที่ถูกปลดกระดุมออกจาเผยแผ่นอกเนียนกับยอดอกสีสดน่ากินนั้นอีก โอ๊ย ทั้งที่เมษาก็ความจำกลับมาแล้ว ผมควรจะได้ในสิ่งที่ผมรอคอยมาตลอดหลายเดือนไม่ใช่เหรอวะ???
อ๊าค เครียด!
"อืม..."เสียงครางหวานๆกับการขยับเปลี่ยนท่า ผ้าห่มที่ห่มให้เลื่อนหล่นไปปลายเตียง เผยเรียวขาขาวผ่อง ขากางเกงที่กว้างทำให้มองลอดผ่านเนื้อผ้าไปได้ เหมือนจะเห็นแต่ก็เหมือนจะไม่เห็น ให้ตายเถอะ!นี่มันดูยั่วกว่าเดิมอีก!
นี่จงใจแกล้งกันใช่ไหม!!!
ไม่ทนแล้ว!!!
ขายาวก้าวเข้าไปคล่อมร่างที่นอนหลับสนิทบนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงเพื่อสัมผัสกับผิวนวลเนียนที่พ้นสาปเสื้อ กลิ่นหอมกรุ่นที่คุ้นเคยเร่งให้อารมณ์พุ่งทะยาน ริมฝีปากบางทิ้งรอยที่แสดงความเป็นเจ้าของไว้ก่อนจะละเรื่อยขึ้นไปตามซอกคอเพรียว ชายหนุ่มกดริมฝีปากลงไปทั้งยังขบเม้มอย่างลืมตัวจนเผลอทิ้งรอยฟันของตนไว้จนเห็นได้เจนตา เขายังละเรื่อยขึ้นมาตามสันกรามจนมาถึงริมฝีปากอิ่มที่ปิดสนิท ริมฝีปากที่แตะลงไปนั้นแผ่วเบา เชื่องช้าแต่ทันทีที่ริมฝีปากอิ่มนั้นเผยอคราง ชายหนุ่มก็กดจูบลงไปอย่างกระหายทันที ทั้งดูดเม้มริมฝีปากนิ่ม ทั้งส่งปลายลิ้นเข้าไปกวาด ทั้งยังพัวพันกับลิ้นภายใน แม้ไม่ได้รับการตอบสนองอย่างที่ควรจะเป็น แต่เขาก็ไม่อาจห้ามใจกับรสสัมผัสได้
นุ่มนวล อุ่นร้อน ยั่วเย้าให้ลุ่มหลง
ทั้งต้องการทั้งคิดถึง เมษาของเขา...
"ไม่อยากจะเชื่อ..."ชายหนุ่มพึมพำทั้งที่ยังไม่ละห่างจากริมฝีปากอิ่ม เขาเหลือบสายตาลงมองเป้าตนเองที่โป่งนูนออกมาจนเห็นได้ชัดเจน
"กับแค่จูบ จูบที่ไม่ได้จูบกลับด้วยซ้ำ ก็ทำให้ผมเป็นขนาดนี้แล้ว...เมษาคุณรู้บ้างไหม"เขายังคงกดจูบไม่ห่าง มือใหญ่ลูบไล้ไปตามผิวเนียนมือ ยิ่งลูบก็ยิ่งเหมือนจะทนไม่ได้ กึ่งกลางตัวที่ปวดหนึบร่ำร้องอย่างรุนแรง ต้องการ ต้องการ ต้องการ
กางเกงขาสั้นเนื้อนิ่มถูกดึงรั้งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับชั้นใน มือใหญ่ที่นวดคลึงปลายนิ้วอยู่ที่ต้นขาด้านใน กำลังจะคืบคลานลึกเข้าที่ช่องทางสีสดที่ปรารถนามานาน อยากจะสอดนิ้วเข้าไปรับรู้ถึงความอุ่นนุ่มที่คงจะทำให้กางเกงบีบรัดตัวตนของตนมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย
"อืม...พล.."เสียงหวานที่เอ่ยชื่อของตนออกมายามหลับ ทำให้มือชะงักค้าง
เสียงหวานๆกับรอยยิ้มแสนน่ารักนั้น หยุดความใคร่ของชายหนุ่มได้ชะงักงัน
จะทำลงได้ยังไง?
กับคนที่รักขนาดนี้ จะทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ยังไง
"เป็นหนักจริงๆวะไอ้พลเอ๊ย"ชายหนุ่มขยี้หัวตนเองอย่างแรง ทั้งหงุดหงิดทั้งอิ่มใจกับความรักที่ตนมีให้คนตัวเล็กตรงหน้า ความอนทนที่เขาคิดว่าตนเองมีน้อยนิดนั้นกลับเข้มแข็งขึ้นมาได้ขนาดนี้เชียวนะ
เขาเอนตัวลงนอนแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้หลวมๆ ตะแคงข้างมองใบหน้าหวานที่เหมือนกับอมยิ้มน้อยๆอยู่ในนิทราหวาน จนอดที่จะแนบจูบลงไปอย่างรักใคร่ไม่ได้
...เมษารู้บ้างไหม แค่เมษายิ้มให้พลแค่นี้ก็ทำให้พลไปไหนไม่รอดแล้ว ถัาเมษาทิ้งพลไป พลคงตายแน่ๆ ได้โปรดอย่าให้พลตายเลยนะครับคนดี...
TBC.
สวัสดีคะ อะแหะๆๆๆ สรุปก็ลักหลับไม่รอดคะ ไอ้น้องพลมันบ้า(เมษา)เกิดไปจนทำไม่ลง ติ๊งต๋องเนอะ แต่เราโคตรชอบละคะ 555555555555
วันนี้7/8 เลขสวยนะเลยเอามาลง(จริงๆจะลงเมื่อวานแต่แต่งไม่เสร็จ กร๊าก)
ตอบเมนต์
koikoi - แฮ่ เข้าใจกันซะที ไม่น่าเชื่อว่ามันจะล่วงเลยมายาวหลายตอนขนาดนี้เลย คนแต่งเวิ่นสินะ555
uknowvry - ถะถะถะถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบบบบบบ ที่เจนให้เมษากินคือยานอนหลับนั้นเอง ก็แหม เจนเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนี่ที่จะมอมยาผู้ชายแล้วปล้ำได้จริงๆน่ะ มันเป็นแผนน่ะ แผนให้พลกับเมษาแตกกันๆ
Rafael - แอร๊ย มานั่งรอเหรอคะ ชื่นใจจังขอจุ๊บที5555 เป็นยานอนหลับแน่แท้คะ ดูสิ โดนพลทำไมขนาดนั้นยังไม่ตื่นมาร่วมด้วยช่วยขยับเลย! อันนี้นอกเรื่องสุดๆ ไปต่อตุลย์มีนให้คนอ่านทีคะคุณคนแต่ง อย่าดองงงงงงงงงงงงง
p_a_n - โถะๆๆๆๆๆๆ ถ้าตื่นมานะ เมษาอาจได้โดยก่อสงครามโลกครั้งที่4นะคะ ดูจากความเก็บกดในตอนนี้แล้ว คาดว่าจองห้องสวีทให้เมษานักพักยาวไปเลยท่าจะดี!
fay 13 - พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!!!นี่ครั้งแรกเลยใช่ไหมที่คุณfay 13 พูด!!!ว้ายๆๆๆๆๆๆ นี่ดีใจจนรีบเค้นสมองแต่งเลยนะเนี่ย!!แอร๊ย
Biwty... - โถะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจนะนี่!!ทำให้คุณBiwtyมีอีโมหลากหลายขนาดนี้ได้ กรั่กๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะคะ มร๊วฟๆๆ
e-ga-g - ยินดีต้อนรับเข้าสู่เล่ห์+มารยาของลุงนะคะ อรั๊ง เจนไม่ใจคะ เจนเขาเป็นคนดีน๊า ไม่มอมยาเมษาปล้ำแน่นอนเลยคะ!
Lemon_Tea - กรั่กๆๆๆๆๆ อ่านตอนนี้แล้วจะเห็นว่าไอ้น้องพลนี่อดยิ่งกว่าตอนที่แล้วอีกนะคะ แต่งไปสงสารไป ไอ้น้องพลคงต้องทั้งกดทั้งอดทนมันสุดฤทธิ์อ่ะคะ โฮ่ๆๆๆๆ คนแต่งสะใจ!
omuya - ยินดีต้อนรับเข้าสู่เล่ห์+มารยาของลุงนะคะ
แถม
"ฝันอะไรอยู่นะ ถึงได้ยิ้มน่ารักขนาดนี้"พลที่ตัดใจยอมที่จะไม่ลักหลับแต่ก็ยังไม่ยอมลุกไป นอนกอดเมษา ม้วนผมนิ่มเล่นไปมา และอดที่จะยกมือขึ้นหยิกแก้มใสเบาๆไม่ได้
ซึ่งดีแล้วที่พลไม่รู้ เพราะถ้ารู้คงจะรู้สึกว่าตนเองงี่เง่ามาก
เพราะเมษาคนดีของเขากำลังฝันถึง กล้ามอกแน่นๆ ท่อนแขนแข็งแรง ใบหน้าหล่อเหลา กับน้องชายแน่นเนื้อของไอ้น้องพลคนดีที่หนึ่งน่ะสิ!!
รักคนอ่าน
หัวข้อ: เล่ห์+มารยา=LOVE? [ตอนที่ 51 : 4/7/58] [จบแล้วรบกวนย้ายด้วยค่ะ] (อ่าน 146745 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก