ตอนที่ 32
"ผมจะขอลาออกจากงานครับ"
ผมเอ่ยคำนี้ขึ้นมาหลังจากฟื้นตัวจนกลับมาทำงานได้แล้ว ผมวางซองขาวเอาไว้บนโต๊ะเลื่อนมันไปไว้ตรงหน้าของเขาแล้วจึงค่อยเงยหน้าขึ้นจ้องมองตอบกลับดวงตาคมดุคู่นั้น
"เหตุผล?"
"ร่างกายผมไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไรนักช่วงนี้ ผมคงไม่สามารถทำงานให้คุณได้ นั่นเท่ากับว่าบกพร่องต่อหน้าที่ ดังนั้นผมจึงอยากให้คุณเปิดโอกาสให้คนอื่นมาทำหน้าที่นี้แทนผม"ผมร่ายยาว จ้องตอบดวงตาไร้ความรู้สึกที่กำลังวูบไหวด้วยดวงตาที่แน่วแน่"ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะอยู่ทำงานให้อีกหนึ่งเดือนเพื่อให้คุณหาเลขาคนใหม่เข้ามาแทนที่"
"เธอ..."พี่ศรทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่แล้วก็เงียบไป เปลี่ยนเป็นทอดถอนใจด้วยความอึดอัดแทน
แล้วดูเหมือนจู่ๆเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาจึงหยิบการ์ดเชิญสีครีมขึ้นมา ไม่บอกก็รู้ว่าการ์ดงานแต่ง
"อันนี้ของเธอ"พอเขาคลี่ออก ปรากฏว่ามีแบบเดียวกันซ้อนเอาไว้สองใบ"ดูเหมือนญาติเธอจะแต่งงานนะ?"
ญาติผม?ผมขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ใครกันที่จะแต่งงาน?
"อ๊ะ!"ผมยิ้มกว้าง เมื่อเห็นชื่อของน้องชายคนสนิทปรากฏอยู่บนนั้น ที่แท้ก็นิลนี่เอง แต่ทำไมชื่อที่อยู่ข้างๆนั่น...มันชื่อผู้ชายไม่ใช่เรอะ?
"อีกไม่กี่วันก็จะจัดงานแล้ว ยังไงเธอก็ไปกับฉันเลยก็แล้วกัน "พี่ศรชูการ์ดของเขาขึ้นมา ผมแอบเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ ดูท่าเขาจะคิดวางแผนอะไรเอาไว้กับทริประยะยาวนี้ เพราะงานนี้จัดต่างจังหวัดครับ แต่...ก็ดี แผนของผมเองก็จะได้ง่ายขึ้น
"อ่ะ...ครับ"
"ระหว่างนี้เธอก็อยู่ห้องฉันไปก่อนแล้วกันจะได้ไม่ต้องย้ายของมากให้เหนื่อย ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงไม่ใช่เหรอ?"พี่ศรรีบพูดดักคอผมที่กำลังจะเอ่ยปากขอกลับไปนอนห้องตัวเอง หึหึ ตามแผน!
ผมแสร้งทำหน้าไม่สบายใจแต่ก็ตอบตกลงแต่โดยดี
"ครับ..."
วันนี้พวกผมก็ยังคงกลับคอนโดพร้อมๆกันเหมือนกับทุกครั้ง พี่ศรแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อของสดเข้าห้องเผื่อเอาไว้ให้ผมทำอาหาร แล้วจึงค่อยเทียบรถ ณ ที่จอดบนคอนโด
ผมที่กำลังจะหิ้วถุงของสดขึ้นมาอย่างทุกครั้งก็โดนพี่ศรซึ่งออกจากโหมดเจ้านายสุดเนียบแล้วแย่งไปถือเปลี่ยนโหมดตัวเองเป็น'สามีแสนดีที่กำลังง้อภรรยาแสนงอน' ผมเองก็ออกจากโหมดเลขา มาเป็น'ภรรยาขี้งอนซึ่งรอการง้อจากสามีอย่างใจจดใจจ่อ'
ผมปรายตามองพี่ศร ก่อนจะสะบัดหน้าเดินเข้าไปในคอนโด ปล่อยให้เขาถือของตามผมมา ผมเปิดห้อง ตรงเข้าไปในครัว เาออุปกรณ์ทำอาหารออกมาตั้งวาง แล้วจึงค่อยหยิบไก่สดมาแล่เตรียมทำอาหารโดยไม่สนใจพี่ศรที่ยืนหงอยทำท่าอยากจะพูดอะไรสักอย่างอยู่ด้านหลัง
ได้เวลาที่แผนของผมจะเริ่มต้นแล้วครับ...
"โอ๊ย!"ผมอุทาน เมื่อระหว่างหั่นผักผม'เผลอ'เฉือนมีดเข้าไปในนิ้วเข้าจนเลือดไหลซิบๆเข้า และตามที่คาดไว้ พี่ศรที่ยืนดูอยู่ข้างหลังรีบกระวีกระวาด เข้ามาซับเลือดทำแผลให้ผมทันทีแถมยังไล่ให้ผมไปนั่งรอกินอาหารที่โต๊ะ เดี๋ยวเขาจะทำเอง
ผมยิ้มกริ่ม เมื่อแผนขั้นแรกประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ผมต้องการให้พี่ศร'รับรู้ถึงความยากลำบากของผมไปทีละน้อยๆ'เริ่มจากงานบ้านนี่แหละ...
ผมรออยู่ได้ราวๆครึ่งชั่วโมง อาหารหน้าตาพิลึกพิลั่นก็มาเสริฟบนโต๊ะ ผมเขม้นมองไปยังอาหารเหล่านั้นเพื่อที่จะเดาว่ามันคืออะไร?
"เลิกมองได้แล้วน่า"พี่ศรหน้าสีชมพูจางๆงับข้าวเข้าไปคำใหญ่เพื่อแก้อาการเขิน น่ารักจริงๆ หึหึหึ
ผมแสร้งถอนหายใจพึมพำๆแบบจบใจให้เขาได้ยิน
"ทำอาหารเองไม่เป็นอย่างนี้สงสัยต้องให้เข้าครัวบ่อยๆ ตอนเราไม่อยู่แล้วจะได้ไม่มีปัญหา"ถ้าถามว่าพูดไปทำไม พูดให้เขากระตือรือล้นที่จะยื้อเราไว้ไงครับ...
"เกล..."พี่ศรเปรยเสียงอ่อนทำหน้าตาอ้อนวอน"ไม่ไปไม่ได้เหรอ?"ผมแสร้งหลบตา บีบน้ำตาให้ปริ่มๆจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย
หึหึหึ จงสำนึกผิดซะที่มาทำกับผมแบบนี้ ผมไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆแน่ พี่ศร!!
ผมรีบกระวีกระวาดไปหาน้ำตาเทียมที่ซ่อนเอาไว้ในห้องน้ำมาหยอดจากนั้นก็รีบวิ่งไปซุกตัวนอนใต้ผ้าห่ม นับถอยหลังรอการมาของพี่ศร
แกร็ก...
ทันทีที่ได้ยินเสียงประตู ผมก็จัดการสะอื้นเบาๆแบบแหลๆทันทีต้องขอบคุณน้ำตาเทียมที่ทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาเป็นสายน้ำแบบนี้
"เกล...ฉันขอโทษ ต้องทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ"
ผมแอบยิ้มในใจ แต่ปากก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
"พี่ศรไม่ต้องทำอะไรหรอกครับ...เกลผิดเอง เกลผิดทุกอย่างนั่นแหละ เกลทำให้พี่ศรไม่พอใจ เกล...เกล ฮึก เกลมันไร้ค่า ไม่มีใครต้องการ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นได้แค่...แค่ เครื่องระบายอารมณ์เท่านั้นเอง ฮึก ไม่ว่ากับใคร ฮึก พี่ศรไม่ต้องมาสนใจผมหรอกครับ ผมมันไม่คู่ควรกับพี่ศรหรอก ให้ผมเป็นแค่เครื่องระบายอย่างนี้น่ะดีแล้ว ฮึก พี่ศรควรจะเจอคนที่ดีกว่านี้..."
พูดเองก็เจ็บเองเหมือนกันนะครับ แต่ไม่ได้ๆเพื่อความแนบเนียน ต้องสะอื้นหนักกว่านี้!!
"เกล...อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ"พี่ศรเอ่ยเสียงหงอยทิ้งตัวลงกอดผมไว้"ฉันไม่เคยเห็นเกลเป็นเครื่องระบายอารมณ์นะ เกลไม่เคยไร้ค่า อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้นสิ"
"แต่..แต่..."ผมยิ้มมุมปาก แต่เสียงกับคำพูดที่เอ่ยออกไปยังคงสั่นระริกราวลูกนกที่กำลังหวาดกลัวจนตัวสั่น
"อย่าพูดอีกเลย เชื่อฉันเถอะเธอไม่ได้ไน้ค่าหรอก"พี่ศรกอดกระชับตัวผมแน่นกว่าเดิม ลมหายใจร้อนๆเบาลงที่ขมับในจั๊กจี้หัวใจเล่น
"ผม...ผม..."ผมแสร้งติดอ่างอีกครั้ง รอให้เขาพูดประโยคเด็ดออกมา
"เลิกร้องไห้เถอะ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเกลเอง..."คำพูดแสนหวานมาพร้อมกับจุมพิตอุ่นร้อนที่ข้างขมับ ผมเผลอลืมสะอื้นไปชั่วขณะหนึ่ง
และไม่นานก็ดึงสติกลับมาได้ เวลาอย่างนี้...มันต้อง!
"โฮ!"ผมคู้ตัว ขุดเอาความรู้สึกเศร้าปนยินดีของทั้งชีวิตมาเพื่อกระตุ้นให้การร้องไห้ใหญ่ครั้งนี้แนบเนียนอย่างถึงที่สุด พี่ศรเปลี่ยนจากโอบผมจากด้านหลังมาเป็นกอดผมไว้ทั้งตัว และค่อยๆโยกเบาๆราวกับจะกล่อมให้ผมหลับ
ผมร้องไห้(หลอกๆ)ซบบ่าเขาอยู่นานเท่าไหร่ไม่ทราบ ก่อนจะเผลอหลับไปจริงๆ
แผนทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี คุณจะต้องรับผลที่คุณทำไว้กับผมครับ พี่ศร!!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
หยุดแล้วๆๆๆ สอบเสร็จแล้ววว จะรีบอัพแล้ววววว
ขอโทษที่ทำตัวไร้ความรับผิดชอบเป็นเดือนๆ ขอสัญญาจ้าว่าหยุดปีใหม่นี้จะอัพเร็วๆ
แผนของหนูเกลเริ่มต้นขึ้นแล้ว และกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี แม่คุณเขาตีบทแตกกระจายจริงๆ
รับรองค่ะว่าไม่มีดราม่าแล้ว เดี๋ยวจะมีแต่'การแก้แค้นแสนหวาน'ของน้องเกลเท่านั้น
ขอบคุณทุกท่านที่คอมเม้นท์นะค่ะ อ้อแล้วก็ ปีใหม่อยากได้ตอนพิเศาของคู่ไหนบ้าง
1.ตรี-มีน(รับรองด้วยชีวิตว่าพิเศษสุดๆสำหรับคู่นี้ หึหึหึ)
2.ไนติงเกล-ศร
3.คุณอินทร์-อานิล
4.อาโร กับบุคคลปริศนาอีกสองคน...(3P!!!! 
)อยากแต่งคู่นี้จังเลยอ่ะ กรี๊ดๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะค่ะ
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 441217 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก