หัวข้อ: [เรื่องสั้น]"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษวัดหยุด P.29 (01/05/59)

[soda]

น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ชอบตะวันจังเลยอ่า ดื้อเหมือนน้องแมวน้อยจริงๆๆซะด้วยยยยยย

[timvasabi]

เรื่องนี้ึพึ่งได้อ่าน น่ารัมาๆๆๆเลยค่ะ
ชอบอิมเมจพระเอกแบบนี้อะนะ นิ่งๆแต่ไม่งี่เง่าดี
ส่วนนายเอกก็ไม่สู้คน ซื้บื้อ แบบนี้ซิเหมา เชียร์ค่ะเชียร์ ฮูเร่ฮูเร่

[boylove_yj]

อิมเมจ ดวงตะวัน นันทสินธุ์

1. เรียยร้อย พูดน้อย ชอบพูดเสียงเบา
2. เวลางง ชอบทำตาโต แล้วกระพริบไปมา
3. มีโลกส่วนตัวสูง (บางเวลา)
4. ใจน้อย ขี้น้อยใจ ขี้กลัว อ่อนไหวง่าย
5. เวลาดีใจ ชอบฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบ 32 ซี้
6. ชอบแมว รักแมว โลกนี้มีแต่แมว Crazy cat!!
7.ไม่ชอบหนังรักสามเศร้า เพราะไม่ชอบที่พระเอกโลเล ไม่ชอบหนังผีเพราะเป็นคนกลัวผีอยู่แล้ว เกลียการลุ้นระทึกในฉาก
8. ไม่ชอบผู้ชายหลายใจ เกลียดการนอกใจ เกลียดคำโกหก
9. ทานได้ทุกอย่างยกเว้น "พริก"
10 และชอบน้ำเก๊กฮวย

........และชอบ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า "ภัทร เกียรติบูรพา"

[HappyMelon]

น่ารักจังเลย มีเอาของมาให้ด้วย กรี๊สสสสสสส
ตะวันน่ารักอ่า ดูดื้อซนๆดี
จีบให้ติดนะภัทร ดูเหมาะกันดีนะคู่นี้ 555

[LalaBam]

ดวงตะวัน น่ารักเนอะ

[silverphoenix]

เล่นทำแบบนี้ไม่ว่าใครก็ละลายได้ทั้งนั้นล่ะเน่อ

ขึ้นอยู่กับว่า  พระเอกคนนี้จะมาหลอก
ดวงตะวันของเราอ๊ะป่าว

ซึ่งคงไม่ใช่น้าาาาา  สงสารตะวันแย่เลย

+1 ให้จ้าาา

[smirnoi]

อยากให้มาต่อวันละ5ตอน

[MoMoRin]

อ๊ายยยยย ตะวันมีอิมเมจที่น่ารักเกิ้นนน อิอิ แบบนี้ฟันธงว่าภัทรคงต้องทั้งรักทั้งหลงแน่ๆแหงแซะ ฮ่าๆๆๆๆ // ปล.ภาพอิมเมจในแฟนเพจเล่นเอากรี๊ดคอดแทบแตก ทำไมน่ะเหรอคะ? ก็เพราะมันเห็นภาพเลยน่ะสิคะ โฮะๆๆๆ

[ขนมสัมปันนี]

ขอบคุณครับ สนุกมากน่ารักใสๆ

[ordkrub]

เรื่องน่ารักดีครับ

[kazhiki]

น่ารักกก
ขอบคุณมากค่ะ 

[kunfon]

ให้สามคำ   น่ารักอ่ะ

[takara]

ตะวันน่าร๊ากกกกก

[Glico519]

อ๊ายยยยยยยยยยย ชอบเรื่องนี้มากอะ ภัทรสุดยอดรุกหนักน่าดู ตะวันน่ารักเกิ๊น ใสๆแบ๊วๆ จะทันใครเขามั้ยเนี๋ย

[CarToonMiZa]

ตะวันนนนนน่ารักเกินไปแล้ว

[koikoi]

ภัทรสุดยอดชอบผู้ชายแบบนี้แหละ

[Panehove]

ตามมาจากเรื่องสะใภ้เถื่อนเลยนะเนี่ย สนุก น่ารักจังเลยนะ นายเอกน่ารักน่าหยิกมากอ่ะ  นายเอกน่ารักขนาดนี้หวังว่าพระเอกจะทะนุถนอมให้มากๆนะจ๊ะ  เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[nongrak]

ตะวันน่ารักอย่างนี้ ภัทรน่าจะเร่งมือจียหน่อย

[AnimajuS]

  รอตอนตอ่ไปนะ

[bytoey]

 

[junjou]

มะ มะ มะ มะ มะ มะ ไม่รัก ไม่รัก ไม่รักได้ไงมะ มะไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้เท่าไร 

ฉันมีแต่เธอ ไม่เคย ไม่เคยสนใคร มะ มะไม่รัก ไม่รัก ไม่รักได้ไง 

ถ้าเจอะอย่างเงี้ยแล้วฉันไม่รัก ฉันจะมีหัวใจไว้ทำไม 

ถ้าเจอะอย่างเงี้ยแล้วฉันไม่รัก ฉันจะมีหัวใจไว้ทำไม 

ตะวันน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ 
มันรู้สึกนุ่มนิ่มไปหมดเสียทุกอย่าง
อยากให้แมนกว่านี้นิดนึงมันจะเยี่ยมมากเลย   แต่ขอแมนแบบนุ่มนิ่มๆ (?)
พี่ยังเขียนสนุกเหมือนเดิม เป็นนักเขียนอีกคนที่พออ่านแล้วก็รู้สึกได้ถึงเอกลักษณ์ประจำตัว
แบบว่าอ่านแล้วจะรู้สึกว่าคุ้นๆนะ ลักษณะการเขียนแบบนี้เคยอ่าน
แต่ออมยังไม่สามารถขนาดอ่านแล้วรู้เลยว่างานใคร (อันนั้นขั้นสูง) 5555555
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ เลิฟยุเบบี๋ 

*ดิท* ปล. อ่านอิมเมจตะวันแล้วนึกถึงแอฟ ทักษอร อ่ะ 55555555555

[boylove_yj]

บทที่ 4





แขกไม่ได้รับเชิญ..






“ขอต้อนรับพี่น้องชาววิทยาศาสตร์ทุกคนเข้าสู่งาน สานสัมพันธ์ชาววิทยาศาสตร์”   ขัน ตัวแทนจากเอกชีววิทยารับหน้าที่เป็นพิธีกรให้งานนี้




งานสานสัมพันธ์ชาววิทยาศาสตร์ จัดขึ้นทุกปีจุดประสงค์หลักก็คือต้องการให้นักศึกษาที่เรียนสายวิทยาศาสตร์ทุกคนได้รู้จักและคุ้นเคย โดยมีสี่สาขาวิชาหลักได้แก่ สาขาวิชาชีววิทยา สาขาวิชาฟิสิกส์ สาขาวิชาเคมี สาชาวิชาวิทยาศาสตร์ทั่วไป อีกทั้งยังจัดขึ้นเพื่อให้น้องๆปีหนึ่งที่เป็นเฟรชชี่น้องใหม่ของมหาวิทยาลัยได้รู้จักรุ่นพี่ อาคารสถานที่ และรู้จักเพื่อนให้มากขึ้น โดยมีรุ่นพี่ปีสามของแต่ละสาขาวิชาร่วมมือกันทำงาน และเจ้าภาพงานในปีนี้ตกเป็นของสาขาวิชาชีววิทยาของดวงตะวัน เมื่อปีที่แล้วเป็นของสาขาวิชาฟิสิกส์ หน้าที่เจ้าภาพจัดงานจะสลับกันในแต่ละปี




“พี่ชื่อขันนะครับ อยู่ชีวะ ....น้องๆชีวะที่น่ารักทุกคนของเสียงหน่อยเร้วว!”   




“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว”      ดวงตะวันมองนักศึกษาปีหนึ่งที่มีป้ายชื่อแขวนคอและมีเอกวิชาที่กำลังศึกษาอยู่ด้วยความเอ็นดู เพราะถ้าจับสายรหัสกันแล้ว น้องๆรุ่นนี้ก็จะเป็นหลานรหัสของเขานั่นเอง หลายคนจำเขาได้เพราะเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนมัธยมปลาย แต่เขาก็ไม่เข้าใจ ทักเฉยๆน่ะได้ แต่ทำไมต้องยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ถ่ายรูปเสร็จแล้วกรี๊ดกันทำไม เกือบจะเข้าไปถามอยู่แล้ว พุฒเพื่อนยากก็มาลากตัวเข้างานไปเสียก่อน




“แหม คุณขันคะ ไม่ค่อยจะลำเอียงเลยนะคะ”   ฟ้าหม่น หญิงแกร่งแถมสวยจากฟิสิกส์ ดวงตะวันอดที่จะชมเพื่อนหญิงสาวไม่ได้ เพราะฟ้าหม่นมีดีทั้งหน้าตา การศึกษา และฐานะ ผู้ชายคนไหนได้ไปครอบครอง คงจะโชคดีอยู่ไม่น้อย ฟ้าหม่นและดวงตะวันสนิทกันพอสมควรเพราะไปเจอกันโดยบังเอิญที่ห้องสมุดของมหาลัยเป็นประจำ




“ไม่ครับ ผมไม่ได้ลำเอียง .......แต่ผมรักทุกคน”  ขันยังคงเดินหน้าปล่อยมุกออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะบรรยากาศในห้องประชุมตอนนี้ต่างเส็งแซ่ไปด้วยเสียงพูดคุยของรุ่นพี่ด้วยกันเองเท่านั้น ส่วนน้องๆปีหนึ่งทำได้เพียงแค่นั่งเงียบฟังพี่ๆคุยกันเท่านั้น  คงตื่นเต้นกับงานและรุ่นพี่อยู่มิใช่น้อย เพราะเมื่อครั้งที่ตนอยู่ปีหนึ่ง ก็มีท่าทางอย่างนี้นี้แหละ




“เราอย่าเสียเวลากันเลยค่ะ กราบเรียนเชิญคณบดีคณะวิทยาศาสตร์กล่าวเปิดงานและให้โอวาทแก่นักศึกษาในลำดับต่อไปด้วยค่ะ”




พิธีเปิดเป็นไปอย่างกระชับและรวดเร็ว เพราะกิจกรรมในวันนี้ค่อนข้างจะมีเยอะอยู่พอสมควร มีทั้งสันทนาการ พาน้องเข้าฐาน เล่นเกมส์ และเดินดูห้องปฏิบัติการต่างๆเพื่อให้น้องๆได้รู้จักกับสถานที่เรียนมากยิ่งขึ้น ดวงตะวันรับหน้าที่เป็นแจ๋วก้นครัว ที่คอยส่งข้าวกล่องให้กับรุ่นน้อง ซึ่งเพื่อนคนอื่นๆต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ดวงตะวันเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ที่สุด




“คณบดีหวังเป็นอย่างยิ่งว่า การจัดงานให้ครั้งนี้จะทำให้พี่กับน้องรักใคร่กลมเกลียวกันยิ่งขึ้น ขอเปิดงานเลยนะคะ..”   สิ้นเสียงกล่าวของคณะบดีฯ เสียงปรบมือก็ดังกึกก้องขึ้นมาทันที น้องๆปีหนึ่งมองรุ่นพี่ที่เดินขวักไขว่ไปมาด้วยแววตาที่ชื่นชม หารู้ไม่ว่า.......หลังจากนี้ไป นรกมีจริง!




“เอาแป้งมา!! ใครหน้าไม่ขาว เราไม่ยอม!” สิ้นเสียงประกาศของขัน ปีสองก็กรูกันเข้าไปปะแป้งน้องกันอย่างสนุกสนาน เป็นแป้งฝุ่นยี่ห้อดังบ้างก็ผสมน้ำแล้วแต่สต๊าฟปีสองว่าจะอยากให้น้องหน้าเละแค่ไหน ถึงแม้ปีสามอยากจะทำบ้าง แต่ก็ไม่ได้รับอนุญาตเพราะอยากให้ปีสองกับปีหนึ่งได้คุ้นเคยกัน รุ่นพี่ปีสามจึงเป็นเพียงผู้เฒ่า ผู้แก่ ที่มองดูเด็กๆ ยิ้มและหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข มองดูโดยรวมแล้วก็ค่อนข้างเละอยู่พอสมควร หางตาแวบๆเห็นพุฒให้สิทธิ์พี่ว๊ากในตำนานไล่ปะแป้งปีสองอยู่บริเวณท้ายแถว




“เห็นพี่รังแกน้อง เอ๊ย! เอ็นดูน้องมามากพอแล้ว พี่ขันสุดหล่อคนนี้อยากเห็น ความกล้าของน้องปีหนึ่งสักหนึ่งคน ลุกขึ้นมาปะแป้งพี่ปีสาม ชอบคนไหนก็ปะได้เลยครับ ไหน...คนไหนกล้าที่จะเป็นคนกล้าเพียงคนเดียว ลุกขึ้นมาเลยครัรบ!!” สิ้นเสียงประกาศ น้องปีหนึ่งก็หันหน้าคุยกันเสียงเซ็งแซ่ และมองหาผู้กล้าไปด้วยว่าใครที่จะเป็นผู้กล้าลุกขึ้นมา ปะแป้งพี่ปีสาม  ดวงตะวันมองเฟรชชี่ของมหาลัยด้วยสายตาที่เอ็นดู และอยากรู้เหมือนกันว่าใคร




“ผมครับ”   เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่รั้งท้ายยกมือและลุกขึ้นยืนตามลำดับ เรียกได้ว่าศูนย์รวมสายตาไปอยู่ที่ร่างนั้นแทบจะทันที




“ออกมาเลยครับสุดหล่อ ทำไมเด็กสมัยนี้มันโตแล้วหล่อกันทุกคนเลยครับคุณฟ้าหม่น”   สองพิธีกรทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดี
ฃเยี่ยม หนุ่มหล่อสาวสวยยืนเคียงกันอย่างนี้ยิ่งทำให้น่ามองขึ้นไปอีก ขันซักถามฟ้าหม่นเพื่อลดอาการเกร็งให้กับรุ่นน้องปีหนึ่งที่กำลังเดินออกมายังบริเวณด้านหน้า




“อย่างนี้ดิฉันต้องรีบทำความรู้จักเป็นการส่วนตัวเสียแล้ว ........เดินมาถึงพอดี แนะนำตัวเลยค่ะสุดหล่อ”  ฟ้าหม่นยื่นไมค์ลอยให้กับรุ่นน้องใจกล้า สาวๆหลายคนส่งเสียงกรี๊ดให้กำลังใจกันอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งเป็นไปตามกฎธรรมชาติ ‘ผู้หญิงชอบคนหล่อ’




“สวัสดีครับ......”




“ก่รี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”   เพียงแค่ชายหนุ่มเอ่ยพูดคำว่า ‘สวัสดีครับ’ เสียงกรี๊ดถูกอกถูกใจก็ดังขึ้นแทรกทันที ดวงตะวันมองน้องปีหนึ่งที่กล้าแสดงออกอย่างชื่นชม เพราะถ้าเป็นตนเองคงไม่กล้าลุกขึ้นมาพูดขนาดนี้




“ใจเย็นๆค่ะสาวๆ เดี๋ยวให้น้องเขาแนะนำตัวก่อน แล้วสาวๆตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสามค่อยกรี๊ดนะคะ”  ฟ้าหม่นเอ่ยสัพยอกเหตุการณ์ความวุ่นวายจึงเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง




มองดีๆ ก็โอเคอยู่นะ ...............แต่ก็เฉยๆ สู้ ‘ใคร’  อีกคนก็ไม่ได้




ใครอีกคนที่เรียน ‘คณะบริหารธุรกิจ’





“สวัสดีอีกครั้งนะครับ ผมชื่อโซ่ ครับ อยู่เอกฟิสิกส์ครับ”   




“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!”  เสียงดังเส็งแซ่ยิ่งกว่าครั้งแรก เป็นที่โจษจัณฑ์ในสายวิทยาศาสตร์อยู่แล้วว่า ฟิสิกส์ ศูนย์รวมคนหล่อ! เพราะไม่ว่าจะผ่านไปกี่รุ่นต่อกี่รุ่น ฟิสิกส์ก็ยังคงครองแชมป์ผู้ชายหล่อไว้อย่างเหนียวแน่น ผิดกับสาขาชีววิทยาที่หาผู้แทบจะไม่มี และในสุภาพบุรุษเหล่านั้นยังหาชายแทบจะไม่เจอ




“สวัสดีครับน้องโซ่ อะไรดลใจทำให้น้องโซ่กล้าออกมายืนอยู่ตรงจุดนี้ครับ”   ขันเอ่ยถามโซ่ แล้วอยู่ๆ น้องเขาก็หันมาแล้วยิ้มให้ผม ...............ยิ้มให้ทำไม แต่ในเมื่อมายิ้มให้อย่างนี้ ดวงตะวันก็ส่งยิ้มกลับไปตามมารยาท




ยิ้มให้ผมทำไม?...................ไม่เข้าใจ




“เพราะผมประทับใจรุ่นพี่คนหนึ่งมากครับ เขาเป็นคนให้ผมยืมดินสอ 2B เมื่อตอนที่ผมมาสอบรอบโควตาครับ”     




“แล้วน้องโซ่จำรุ่นพี่คนนั้นได้ไหมคะ”   




“จำได้ครับ”   




“บอกได้ไหมว่าเป็นใคร”  ขันส่งคำถามต่อเนื่อง แต่บุรุษผู้กล้าส่ายหน้าปฏิเสธ”




“ผมขอเดินให้ปะแป้งพี่เขาทีเดียวเลยได้ไหมครับ เดี๋ยวพวกพี่ก็รู้เอง”  ขันและฟ้าหม่นพยักหน้ารับ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังอยู่รอบกาย ทุกคนอยากรู้ว่าคนๆนั้นคือใครเช่นเดียวกับดวงตะวันที่อยากจะรู้ว่าใครคือ รุ่นพี่ใจดีคนนั้น




“โอเค! งั้นน้องเอาแป้งไปปะรุ่นพี่คนนั้นเลยครับ เอาเลยเต็มที่”    ขันยัดขวดแป้งแคร์ขนาดเล็กสีชมพูให้มือรุ่นน้อง ทุกสายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มอย่างลุ้นระทึก ห้องประชุมที่จุนักศึกษาอยู่ประมาณ ห้าร้อยคนเงียบสนิท ทุกการก้าวเดินของโซ่อยู่ในสายตาของคนทั้งหอประชุม




และแล้วรุ่นน้องสุดหล่อก็มาหยุดยืนอยู่หน้าเขา..................




เป็นเขาเหรอเนี่ย!!!
 



“ผมขออนุญาตปะแป้งพี่ได้ไหมครับ?”   ดวงตะวันมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นตนเอง ดวงตากลมโตเบิกขึ้นกว้างด้วยความตกใจแกมแปลกใจ สมองลำดับเหตุการณ์อย่างช้าๆ พยายามนึกว่าเคยให้โซ่ยืมดินสอ 2B ตอนไหน




“พี่เหรอ?  แน่ใจนะว่าเป็นพี่...แต่พี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าให้น้องยืมดินสอตอนไหน”  สรรพสิ่งรอบกายเงียบงันเสมือนรอฟังการสนทนาของดวงตะวันและโซ่ ไม่เว้นแม้แต่คณบดีที่ยังดูอยู่ข้างๆเวทีด้วยความสนใจ





“พี่นึกไม่ออกไม่เป็นไรครับ แต่ผมจำพี่ได้........ขอบคุณนะครับที่ให้ผมยืมดินสอ ถ้าไม่มีพี่ผมคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้”   โซ่ พูดเสียงนุ่มเจือแววหวาน ชายหนุ่มมองรูปหน้าเรียวของรุ่นพี่ที่ตนเองแอบปลื้มตั้งแต่แรกเห็นด้วยความชื่นชม เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้สบตาเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนไปในทันที







‘น้อง!  ทำไมไม่รีบเข้าห้องสอบ’  ผู้ชายตัวเล็กผิวขาวถามเขาเสียงดุ ผู้ชายที่มีส่วนสูงเพียงแค่หัวไหล่มีรูปร่างที่เพรียวและบางและส่วนผสมบนใบหน้าโดยรวมแล้วเรียกว่า ‘น่ารัก’  โซ่นิ่งงันไม่คิดว่าโลกนี้จะมีผู้ชายที่น่ารักกว่าผู้หญิงเสียอีก ความประทับใจแรกที่เขาไม่เคยลืม และจะไม่มีวันลืม


‘คือเอ่อ.... ผมไม่มีดินสอ2B ฝนข้อสอบครับ’ เพราะความเร่งรีบทำให้โซ่ลืมกระเป๋าดินสอไว้ที่บ้าน และมารู้สึกตัวเมื่อใกล้ถึงเวลาเข้าห้องสอบเสียแล้ว จะกลับลงไปซื้อที่สวัสดิการของมหาวิทยาลัยก็คงไม่ทัน ในใจร้อนรุ่มจนทำอะไรไม่ถูก


‘โอเคๆ รอสักครู่...ขอเวลาหาก่อน’  ผู้ชายตัวเล็กที่เรียกตัวเองว่าพี่ ก้มลงค้นกระเป๋าผ้าของตัวเอง เลยทำให้โซ่มีโอกาสมองโครงหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างใกล้ชิด ‘โคตรน่ารัก!’


‘เจอแล้ว!...อ่ะเอาไป! รู้ไหมว่าการมาสอบเข้ามหาลัยอย่างนี้ต้องเตรียมตัวมาดีๆ............โชคดีนะ’ พูดเสร็จก็หันหลังและเดินออกไปทันที โซ่มองแผ่นหลังบางที่หายลับเข้าไปในลิฟต์  เขาก้มหน้ามองสิ่งที่ค้างอยู่ในมือ ...ดินสอแท่งปานกลางที่ถูกใช้งานมาอย่างหนัก และสิ่งที่สะดุดตาก็คือกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนชื่อของผู้เป็นเจ้าของและปิดทับด้วยเทปใส จะมีสักที่คนที่เขียนชื่นตัวเองลงบนเครื่องเขียนอย่างนี้นะ


‘ดวงตะวัน ’






“พี่นึกไม่ออกไม่เป็นไรครับ......ขออนุญาตปะแป้งนะครับ”   ดวงตะวันพยักหน้าแล้วส่งยิ้มขอลุแก่โทษไปให้อีกฝ่าย นึกโทษหัวสมองน้อยๆของตัวเองที่จำหน้าและเหตุการณ์ที่อีกฝ่ายกล่าวมาไม่ได้ สงสัยช่วงนั้นคงมีเหตุการณ์สำคัญๆเกิดขึ้นรอบกายมากมาย เลยทำให้หลงๆลืมๆว่าตนเองเคยไปให้ความช่วยเหลือกับรุ่นน้องสุดหล่อคนนี้




“ได้เลยครับ เต็มที่เลยพี่ไม่ห้าม!”  สิ้นเสียงอนุญาตของดวงตะวันโซ่ก็ยกมีที่มีแป้งฝุ่นเพียงเล็กน้อยเข้าไปหาใบหน้าของดวงตะวัน แต่ยังไม่ทันที่ฝ่ามือหนาจะสัมผัสกับพวงแก้มนุ่ม เสียงกรีดร้องอย่างาตื่นเต้นก็ทำให้ดวงตะวันต้องหันหน้าออกไปดูว่าต้นเหตุของเสียงคืออะไร




 เพียงปลายนิ้วที่ได้สัมผัสผิวแก้ม................




“คุณภัทร เกียรติบูรพา หนุ่มหล่อแห่งคณะบริหารฯ มาทำอะไรที่งานวิทย์สัมพันธ์ฯ ของคณะวิทย์ฯครับ”  ขันพูดผ่านไมค์ถามเพื่อนสนิทต่างคณะที่ทำงายช่วยเหลือมหาลัยด้วยกัน ทำเอาภัทรที่อยากเข้ามาดูงานและดูคนอย่างเงียบๆต้องส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้พิธีกรมาดกวนที่ยืนส่งยิ้มยั่วอยู่บริเวณด้านหน้า ความจริงเขามายืนดูอยู่บริเวณทางเข้าหอประชุมนานแล้ว แต่ไม่กล้าเข้ามาด้านในถึงแม้สต๊าฟด้านหน้าจะบอกว่าเข้าได้ก็เถอะ และถ้าหากเด็กปีหนึ่งคนนั้นไม่เดินเข้าไปขอปะแป้ง ‘ว่าที่หัวใจ’ ของเขา หนุ่มหล่อคณะบริหารคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้!




‘ดวงตะวันดวงนี้....มีเจ้าของแล้ว’




“ขอเชิญคุณภัทร ด้านหน้าเลยค่ะ ไม่ต้องอายค่ะไม่ต้องอาย ไม่ต้องยิ้มด้วยนะคะ แค่นี้สาวๆคณะวิทย์ฯก็ใจระทวยแล้วค่ะ”   ภัทรตีหน้านิ่งเดินเข้าหอประชุมด้วยท่าทีสง่างามทุกสายตาจับจ้องมาที่ชายหนุ่มอย่างชื่นชม ไมเว้นแม้แต่ดวงตะวันที่มองมายังชายหนุ่มแล้วอดจะชื่นชมกับความสมบูรณ์แบบไม่ได้ ร่างสูงชะลอจังหวะก้าวเดินเมื่อมาผ่านดวงตะวัน ริมฝีปากหนาส่งยิ้มให้เล็กน้อย ดวงตาคมเข้มมองเลยไปยังร่างสูงของโซ่ที่ยืนอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก




‘หึ!...หมาเห่าเครื่องบิน’




“นี่ไม่ใช่แขกรับเชิญนะครับน้องๆอย่าเพิ่งเข้าใจผิด...... ชีววิทยาปี3 ไม่ได้ติดต่อไปทางคุณเลย ไม่ทราบว่าคุณมาอยู่ในงานนี้ได้อย่างไร”  ขันยื่นไมค์ให้เพื่อนสนิทต่างคณะแล้วยืนยิ้มรอดูว่า ‘ดาราประจำมหาลัย’ จะตอบคำถามนี้ว่าอย่างไร




ภัทรรับไมค์มาถือไว้นิ่งๆ เพื่อรอเสียงกรี๊ดที่ดังอยู่รอบกายเงียบสงบ สายตาคมเข้มทอดมองไปยังตำแหน่งที่ดวงตะวันยืนอยู่ ร่างสูงเห็นว่าคนเอวบางที่อยู่ในกรอบสายตาทำสีหน้าท่าทางล้อเลียนใส่ตนอย่างสนุกสนาน ริมฝีปากหนาหลุดยิ้มเล็กน้อย




‘สว่างสดใสเหลือเกิน....ดวงตะวัน’     




“มาให้กำลังใจใครบางคนครับ” ตอบเสร็จภัทรก็ส่งไมค์ให้ขันและเดินตรงมายังทิศที่ดวงตะวันยืนอยู่  เสียงฮือฮาดังไปทั่วหอประชุม ดวงตะวันมองไปที่ร่างสูงของภัทรด้วยสายตาคาดโทษ ร่างบางมีความรู้สึกว่าเหตุการณ์หลังจากนี้คงจะวุ่นวายน่าดู ดวงตาคมเข้มสบกลับมา ภัทรยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างบางที่ตนหมายตาหมายใจยืนหน้างอมองมาที่ตนอย่างไม่ชอบใจ เด็กปีหนึ่งคนนั้นกลับเข้าไปนั่งที่แล้ว ภัทรหยุดยืนเบื้องหน้าของดวงตะวัน ดวงตาเรียวเข้มไล่มองโครงหน้าหวานอย่างสำรวจและหารอยแป้งฝุ่น จนคนร่างบางที่ถูกจับจ้องอยู่อดโวยวายไม่ได้




‘เพียงแค่นี้ คนทั้งหอประชุมก็รู้ว่า ภัทร เกียรติบูรพา มาหาใคร.......’




“มองอะไรครับ!”   ดวงตะวันถามเสียงไม่มั่นใจ ดวงตากลมโตหลุบมองปลายเท้าของตนเอง ไม่กล้าเงยหน้าสู้สายตาคมกล้าของอีกฝ่าย 




“เมื่อกี้โดนปะแป้งหรือเปล่า?”   ร่างสูงถามเสียงเรียบ ท่อนขาเรียวยาวก้าวมายืนเคียงข้างแล้วส่งสายตาไปยังพิธีกรหนุ่มหล่อเพื่อนสนิทให้ดำเนินงานต่อไป เพราะไม่อยากให้ตนและคนข้างๆตกเป็นเป้าสายตาอีกแล้ว




“ปะแป้งเหรอ?”  ดวงตะวันเงยหน้าขึ้นมองคนถามแล้วลูบหน้าของตนเองไปมา เมื่อกี้สติมัวจดจ่ออยู่กับคนรูปหล่อที่ยืนอยู่ข้างๆตอนนี้ เลยลืมไปว่ามีรุ่นน้องปีหนึ่งขอปะแป้งตน   ลูบไปลูบมาก็ไม่พบผงแป้งที่คาดไว้ว่าจะเปรอะเต็มหน้า




“ไม่โดนมั้ง .....ทำไมเหรอครับ”    มือบางลูบแก้มตัวเองไปมาอย่างเผลอไพล




“ไม่โดนก็ดีแล้ว”  ริมฝีปากบางขมุบขมิบไปมาล้อเลียนคำพูดของภัทร ทำเอาร่างสูงถึงกับตาพร่าเพราะความน่ารักน่าใคร่ของอีกฝ่าย ถ้าอยู่ด้านนอกสาบานได้ว่าจะคว้าคนเอวบางด้านข้างมาสำเร็จโทษด้วยการหอมแก้มซักฟอดสองฟอดแน่ แม้จะโดนอีกฝ่ายตบตีก็ตามที





“แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ คุณอยู่บริหารไม่ใช่เหรอ?” 




“ผมมาไม่ได้เหรอ?”  ร่างสูงถามเสียงนิ่ง พลางมองพวงแก้มใสของคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆ 




“ก็.............มาได้ครับ”    ดวงตะวันตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นไปสนทนาโดยตรงกับอีกฝ่าย เพราะแค่นี้อาการเขินมันก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ มือบางทั้งสองข้างจับกันแน่นอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง ความสงสัยผุดขึ้นมาข้างในใจ




‘ทำไมต้องเขิน...........ก็แค่ปลื้ม’




“คุกกี้อร่อยมาก ขอบคุณนะ”  ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องเพื่อลดความอึดอัด เพราะถ้าหากไม่ทำอย่างนั้นคนข้างๆคงจะก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนี้อีกนานสองนาน และก็ได้ผลทันที ทันที่ที่ดวงตะวันได้ยินคำว่า ‘คุกกี้’ เจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานมาให้ 




“คุณทานแล้วใช่ไหม.....มันอร่อยใช่ไหมครับ?”  ความกลัวและกังวลต่างๆนานาเพราะไม่มั่นใจในรสชาติของคุกกี้ตัวเองจะทำให้ ภัทร ท้องเสียและไม่สบายได้ แต่เมื่อได้มาฟังอย่างนี้ความดีใจก็หลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ดวงตะวันไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อได้ยินอีกฝ่ายชมว่าอร่อย ความดีใจก็ไหลทะลักออกมาจนแทบจะล้นออกมาจากทรวงอก




“อร่อยซิ แม่ผมยังบอกว่า คนที่ทำได้อร่อยขนาดนี้ต้องเก่งมากแน่เลย”  ภัทรเอาคุกกี้ของเขาไปให้มารดาทานด้วยเหรอนี่ มือบางยกขึ้นมาทาบอกอย่างตกใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าเอาไปให้ผู้เป็นแม่ทาน




“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น” 




“ก็ไม่คิดว่าคุณจะเอาไปให้แม่ทาน ไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านจะเป็นอย่างไร”




“วางใจได้ ท่านสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วย .......วันหลังทำให้กินอีกซิ”   ร่างสูงเอ่ยขึ้นลอยๆ พลางมองไปยังเบื้องหน้าที่มีนักศึกษาปีหนึ่งคณะวิทยาศาสตร์กำลังนั่งปรบมือร้องเพลงตามรุ่นพี่ที่สรรทนาการอยู่ด้านหน้า




“...................เอ่อ......................”   ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ หัวสมองตีวุ่นสับสนวุ่นวายไปหมด จนแทบจะลำดับคำพูดไม่ได้





“ผมจะรอนะ”    ร่างสูงหันมายิ้มให้กับคนตัวเล็ก มือหนายกขึ้นสัมผัสหลังมือบางอย่างแผ่วเบา พูดเสร็จภัทรก็เดินออกไปจากหอประชุมทันที ทิ้งให้ดวงตะวันมองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆห่างสายตาออกไปอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องรอ......เราจะได้พบกันอีกเหรอ?








๐ เธอคือดวงตะวัน เธอคนเดียวเท่านั้น เป็นดังดวงตะวันแห่งชีวิต…เพลงนี้เพราะจังเลยน้าๆ
๐ขอโทษที่มาต่อช้า นิยายหลายเรื่องไปหน่อย 555+
๐ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ที่พิมให้ทั้งคำแนะนำและให้ทั้งกำลังใจ ขอบคุณมากๆค่ะ






-    www.twitter.com/muayyunho twitter ของนักเขียนเองค่ะ
 
-   https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084 อันนี้เป็นแฟนเพจค่ะ

-   ติดตามความเคลื่อนไหวของนิยายได้ทั้งทวิสเตอร์และเฟชบุคนะคะ





รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[LalaBam]

มีก้างอีกแล้วสิเนี่ย

[didi]

 

[k00_eng^^]

ชั้นชอบผู้ชายคนนี้ 

[moobarpalang]

ไอย๊ะๆ

[yeyong]

อ่านแล้วอายแทนดวงตะวัน นึกถึงชีวิตจริง คงไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไหน 555
ภัทรช่างกล้า

[iforgive]

ตอนเราเรียนทำไมไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นกับเราบ้างวะ

[takara]

ตะวันเขินได้น่ารักจริงจริง อิอิ

[shockoBB]

ภัทรรุกขนาดนี้น้องแมวตะวันจะหนีไปไหน