หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[songte]

คิดถึงๆๆๆๆ
พี่โตดูแลอาขวัญดีตลอดแหล่ะ ยิ่งกว่าพระเอกนางเอกซะอีก หลานๆไม่ต้องห่วง

[Natti]

ขนมน่าเอ็นดู พี่ข้าวกลัวโดนแย่งคุณอา

อาของขวัญเป็นนางเอกให้อาโตดูแลดีกว่าเนอะขนมเนอะ

[KKKwanGGG]

ขนมน่ารักมาก

[koikoi]

ขนมจะให้ใครเป็นพระเอก

[Septemberry]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเซษนะค๊าาา ขนมฮาาาตลอดดดดดด

[whitelavenders]

เพิ่งเห็นว่ามาอัพตอนพิเศษ ฮ่าๆ
ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและน่ารักเหมือนเดิมเลย
จะกี่ปีพี่โตก็ยังดูแลน้องของขวัญได้ดีที่สุด ส่วนคุณป้าก็ยังมุ่งมั่นกับละคร (ขำ)
หลานๆ ก็น่ารักมากๆ

เชื่อว่าพอถึงวันนึงที่น้องโตพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จะไม่มีอะไรเลวร้ายค่ะ
เพราะทุกคนในครอบครัวคอยอยู่ข้างๆ อธิบายให้น้องฟัง

[punthipha]

เด็กขี้สงสัย

[Emmaline]

น่ารัก5555 ชอบความรักความเอาใจใส่ความอบอุ่นในครอบครัวของเรื่องนี้มากค่ะ พี่โตคือความสมบูรณ์แบบจริงๆ มีครบทุกอย่าง
 

[LoveAlone]

น่ารัก

[SoSweetCB]

เมนท์ตอน 1
ทำไมอ่านแล้วเรารู้สึกเศร้า สงสารของขวัญมากเลย ทั้งที่ตอนนี้ไม่ได้มีบทโศก
แต่รู้สึกอึดอัดแทน อยากร้องไห้จริงๆ น่าสงสาร T__T
แต่อย่างน้อยก็มีคนนอกอย่างอธิปเห็นความดีความน่ารักของของขวัญเนอะ

[jing_sng]

ชอบตอนพิเศษที่มาเรื่อยๆ มันเห็นถึงความสัมพันธ์ การมีชีวิตอยู่ในสังคม ครอบครัวจริงๆ ไม่ใช่แค่นางเอกรักกันอยู่ด้วยกันแล้วอวสาน

[gumrai3]

กลับมาอ่านพี่โตกับของขวัญเมื่อไรก็สนุกตลอด อบอุ่นมากก

[sailom_orn]

  

[+MooN+]

โอยยยย น่ารักๆๆ ของขวัญเหมือนจะร้ายแต่จริงๆแล้วแค่เป็นเด็กมีปัญหาเรียกร้องความสนใจ ต้องการความรักมากไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่ก็มีพี่โตคอยมอบความรักอย่างท่วมท้นให้ จนน่าอิจฉาเป็นอย่างมาก
ทุกคนรอบตัวทั้งคู่น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดยิ่งตอนพิเศษยิ่งอบอุ่น หวานๆ อวลอยู่ในอก และมีความฮาจัดเต็ม โดยเฉพาะคุณพัชรี คุณป้าที่น่ารักและรักหลานมากกว่าลูก    
ยกนิ้วให้เป็นพิเศษกับเต็ง เจ้าของประโยคที่ว่า ครอบครัวเป็น ‘งานแฮนด์เมด’ มันใช่จริงๆอะ เพราะไม่มีครอบครัวไหนเหมือนกันแม้แต่ครอบครัวเดียว
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะที่แต่งเรื่องดีๆ มีความหมายดีๆ มีข้อคิดดีๆมาให้อ่านกัน แถมเรื่องนี้ก็ยังทั้งสนุก น่ารัก ดราม่าเล็กน้อย และมีความฮาจัดมาให้เต็มเปี่ยมทั้งเรื่องเลย

[Charmy]

ฟินมาก

[Enzetsune]

งือออ ละทุนตุ้นจืกหมอนขาดไปเลยย จอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ งับ

[Dezair]

จอมร้าย
By: Dezair
………………..
ตอนพิเศษ คริสต์มาส


หญิงวัยปลายมองตัวเองในกระจกด้วยความพึงใจ


มืออูมแตะเข้าที่มวยผมเล็กน้อย หมุนตัวอีกหน่อยก็พบว่าวันนี้ทั้งการแต่งหน้าและทรงผมที่ช่างประจำทำให้ เข้ากับชุดผ้าไหมสีฟ้าเหลือบม่วงราคาแพงบนตัวเสียเหลือเกิน


...เหมาะกับการไปงานกุศลช่วงสิ้นปีจริงๆ...


พอเสื้อผ้าหน้าผมครบถ้วนแล้ว หล่อนก็หยิบกระเป๋าใบเล็กระยิบระยับเดินออกจากห้องนอน วันนี้สองสามีภรรยาวิมลกิตติถูกเชิญให้ไปเป็นเกียรติในงานการกุศลสิ้นปีของมูลนิธิหนึ่ง อันที่จริงเชิญจักรกฤษณ์ด้วย แต่ลูกชายตัวดีโบกมือขอเลี้ยงลูกอยู่ที่บ้านจะดีกว่า


“คุณย่าซ้วย สวย”


พอปรากฏตัว เสียงหลานชายคนเล็กแต่ตัวไม่เล็กก็ดังลั่นทันที เจ้าขนมทำตาวิบวับกับคุณย่าพัชรีที่เนื้อตัวระยิบระยับไปหมด


“ร่างสองของย่าเราไง” จักรกฤษณ์กัดแม่ตนเองไปคำใหญ่ๆ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่หยอกมานานแล้วว่าคุณพัชรีนั้นมีสองร่าง ร่างแรกคือร่างของคุณพัชรีที่อยู่บ้าน หน้าตาเสื้อผ้าเหมือนป้าข้างบ้านผู้ติดละครทั้งก่อนข่าวหลังข่าว ส่วนร่างสองก็ร่างออกงานนี่ไงล่ะ สวย ภูมิฐาน มีสง่าราศีสุดๆ


คุณพัชรีเกือบจะหันไปแหวลูกชายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนก้าวเท้าขึ้นมาบนเรือนเสียก่อน


“ป้ารีหวัดดี ลุงชัยหวัดดี”


เจ้าของเสียงคือหลานชายอีกหนึ่งคนของคุณพัชรี แต่รายนี้เป็นหลานป้าที่หล่อนเลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออก 


“อาของขวัญ!” เสียงหลานชายทั้งสามร้องลั่นด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งไปรุมล้อมคุณอารูปหล่อที่แวะเวียนมาที่บ้านเรือนไทยอย่างไม่ปี่มีขลุ่ย


ใช่…ไม่มีปี่มีขลุ่ยชนิดที่คุณพัชรีขมวดคิ้วฉับ!


“ของขวัญมาได้ยังไง”


จอมขวัญหันไปมองคนถาม เลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัยที่จู่ๆก็ถูกถามเช่นนี้


“ก็ขับรถมา...” 


“แล้วเราไม่ไปงานคืนนี้กับโตเหรอ”


เดิมที คุณพัชรีทราบมาจากคุณกนกนุชผู้เป็นมารดาของอธิปว่างานคืนนี้อธิปจะเป็นตัวแทนครอบครัวและบริษัทไปร่วมงาน หล่อนก็นึกว่าจอมขวัญจะไปด้วย ถึงจะไม่ได้ออกงานด้วยกัน แต่แยกกันไปแล้วไปเจอกันในงานก็ไม่เห็นจะแปลก


...ก็คนรักกันนี่! ออกงานด้วยกันจะเป็นไรไป!...


“ขี้เกียจจะตาย ไม่ไปหรอก พี่โตก็เลยให้ขวัญมาค้างที่นี่ นี่ยังไม่ได้กินอะไรเลย ป้ารีมีอะไรกินมั้ย” จอมขวัญตอบอย่างไม่เดือดร้อน แต่คนเดือดร้อนหนักคือคุณพัชรีที่ถึงกับตาเหลือกโต


“อาของขวัญนั่งเลยๆ เดี๋ยวขนมไปหาของกินมาให้”


จอมขวัญถูกหลานชายดึงไปนั่งที่ยกพื้นกลางเรือน แต่พอทรุดตัวลงนั่ง คุณพัชรีก็ก้าวฉับๆมายืนเท้าเอวค้ำศีรษะ


“ของขวัญลุกเดี๋ยวนี้!”


“ลุกไปไหน” หลานชายรูปหล่อเงยหน้าถามตาปริบๆด้วยความงุนงง


“ไปอาบน้ำแต่งตัว! ไปงานคืนนี้กับป้า!”


“ก็ขวัญบอกแล้วไงว่าขี้เกียจ” จอมขวัญตอบ อุตส่าห์เจรจากับอธิปตั้งนานที่จะไม่ไปงานคืนนี้ จนสุดท้ายรายนั้นยอมใจอ่อนแล้วให้เขามาค้างที่นี่ แต่พอมาที่นี่ก็ดันมาถูกป้าบังคับเอาเสียได้


“ขี้เกียจแล้วเสียผั…เอ่อ…” เกือบจะหลุดคีย์เวิร์ดสำคัญต่อหน้าธารกำนัลไปแล้ว ดีว่ายั้งปากทัน คุณพัชรีกวาดตามองรอบตัว ก็เห็นหลานชายยังเล็กทั้งสามคนมองหล่อนตาไม่กะพริบ


“ของขวัญลุก ไปคุยกับป้าในห้อง” หล่อนเปลี่ยนโหมด เรื่องแบบนี้ไปเจรจากันสองป้าหลานจะดีกว่า


“แต่ขวัญหิว” คนเป็นหลานซึ่งถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจเริ่มทำหน้าบูด แต่งานนี้คุณพัชรีจะไม่มีวันใจอ่อนเป็นอันขาด


ละครเมื่อคืนที่เพิ่งดูมา นางเอกก็เสียสามีเพราะปล่อยสามีไปงานเลี้ยงแล้วดันไปเจอแฟนเก่าในงาน  เมื่อคืนหล่อนดูไปด่านางเอกว่าโง่ไป แล้วเป็นยังไง! มาตอนนี้หลานชายกำลังจะทำตัวโง่เหมือนนางเอกในเรื่องนั้นไม่มีผิด!


“ป้าบอกให้ลุก!” เสียงคุณพัชรีเข้มงวดขึ้นทุกที จอมขวัญเหลือบมองพี่ชายอย่างจักรกฤษณ์เหมือนไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรวันนี้คุณป้าคนดีถึงมาเข้มงวดเอากับเขา แต่จักรกฤษณ์ไม่พูดอะไร นอกจากพยักหน้าเหมือนจะให้น้องชายทำตามคำสั่ง


หลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีถอนหายใจเบาๆอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมลุกขึ้นยืน แล้วพอลุกปุ๊บ คุณป้าร่างอวบก็คว้าหมับเข้าที่แขนแล้วลากเข้าห้องนอนของจอมขวัญทันที


ประตูปิดลง เจ้าขนมก็หันมาทางบิดาของตนเอง


“ของขวัญคริสต์มาสปีนี้ ขนมขออย่าให้พ่อบังคับขนมแบบคุณย่าบังคับอาของขวัญเล้ย! ถ้าขนมท้องอิ่ม ขนมจะยอมพ่อทุกอย่าง โอ๊ย!” ลูกชายตัวแสบโดนมะเหงกจากพ่อไปหนึ่งที บอกให้รู้ว่าของขวัญคริสต์มาสปีนี้ อาจจะไม่ได้อย่างที่ขอ...
 
............................

ในห้องนอนของจอมขวัญที่ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อยด้วยน้ำมือของคุณพัชรี จอมขวัญหันมองผู้เป็นป้าอย่างไม่เข้าใจ


“ทำไมต้องเข้ามาในนี้ด้วยล่ะ ป้ารี”


“อาบน้ำแต่งตัวซะ ไปงานคืนนี้กับป้า” ไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นคำสั่ง


ร่างโปร่งพ่นลมหายใจ แล้วเดินโซเซไปทรุดตัวลงนอนบนเตียง


“ก็ขวัญบอกแล้วไงว่าไม่ไป”


“ของขวัญไม่ไปได้ยังไง?! งานวันนี้โตก็ไป!”


“อ้าว! พี่โตไปแล้วทำไมขวัญต้องไปล่ะ”


“โอ้ย! หลานฉัน! ละครเมื่อคืนน่ะ ไม่ได้ดูรึไง?!”


คุณพัชรีทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองในตอนนี้เหมือนแม่ของนางเอกเมื่อคืนเปี๊ยบ! อุตส่าห์เบิกเนตรให้นางเอกตามพระเอกไป แต่นางเอกก็พูดอยู่ได้ว่าเชื่อใจ สุดท้ายเป็นยังไง!...ก็เสียพระเอกให้หญิงอื่นน่ะสิ!


“ละครอะไรอีกล่ะ”


“ก็เรื่องที่ออนเเอร์จันทร์อังคารไงจ๊ะ! เรื่องนี้เขาดูกันทั้งบ้านทั้งเมือง พระเอกนางเอกคบกันมาดีๆ นางเอกเชื่อใจพระเอกสารพัด แต่พอปล่อยพระเอกไปงานเลี้ยงคนเดียว ปรากฏว่าไปเจอแฟนเก่าในงาน แล้วก็โป๊ะเช๊ะเลย!!” อินเนอร์แรงกว่าแม่นางเอกในละครเมื่อคืนก็คุณพัชรี  วิมลกิตติตอนนี้


“โป๊ะเช๊ะอะไร” แค่ฟังตอนแรกว่าเป็นละครจันทร์อังคาร จอมขวัญก็ไม่สนใจแล้ว ยิ่งมาเจอศัพท์ โป๊ะเช๊ะ อะไรนี่อีก ยิ่งชวนงงเข้าไปใหญ่


“ก็ได้กันน่ะสิ!”


“แล้ว?...”


คราวนี้คุณป้าที่แสนรักและตามใจหลานชายถึงกับทำหน้ายักษ์


“ยังจะมาแล้วอีกนะ! ของขวัญไม่ควรปล่อยให้โตไปงานคนเดียว! งานวันนี้น่ะงานการกุศลนะจ๊ะ!! คุณหญิงคุณนายที่ไหนก็ปล่อยของพาลูกสาวมางานทั้งนั้น! แล้วถ้าโตไปคนเดียว คิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!”


จอมขวัญเงียบไปเล็กน้อย นิสัยขี้หวงเริ่มก่อหวอดในหัวใจ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังรู้สึกว่าเรื่องในละครที่คุณพัชรียกมาอ้าง ไม่น่าจะกลายมาเป็นเรื่องจริงได้เลย


“ละครมันก็คือละครหน่าป้ารี แล้วถึงขวัญจะไปด้วย ก็ไม่มีใครรู้เรื่องของขวัญกับพี่โตอยู่ดี แถมงานใหญ่อย่างงั้น อาจจะไม่เจอกันด้วยซ้ำ”


ทั้งจอมขวัญและอธิปคบหากันมานาน แต่คนภายนอกแทบไม่มีใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเลย เพราะจอมขวัญและอธิปแทบไม่เคยออกงานด้วยกันเลยสักครั้ง หากครั้งไหนที่มีชื่อพวกเขาร่วมงาน แน่นอนว่าครอบครัววิมลกิตติต้องไปกันหลายคน พอๆกับที่บ้านของอธิปก็ไปกันทั้งบ้าน


“ป้าไม่ได้บอกให้ของขวัญไปแสดงตัวนี่! แต่ของขวัญต้องทำให้คนอื่นรู้บ้างว่าโตมีคนที่รอเขาอยู่!”


จอมขวัญเงียบ ถึงจะขี้หวง แต่ในใจก็ยังไม่คิดว่าแค่ปล่อยอธิปไปออกงานเพียงลำพัง จะทำให้ฝ่ายนั้นนอกใจจากเขาได้


คุณพัชรีเห็นสีหน้าหลานชายก็พอรู้ว่าจอมขวัญไม่เชื่อคำเตือนของหล่อนเลยสักนิด



“เอาเถอะ ป้าไม่พูดแล้ว”


ร่างโปร่งเกือบจะยิ้มเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่บังคับเขาแล้ว


แต่…ที่ไหนได้...


“...แต่ของขวัญอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วแต่งตัวหล่อๆนะจ๊ะ ถ้าไม่หล่อ ป้าจะเข้ามาแต่งให้เอง อยากให้หลานสามคนข้างนอกล้อก็ตามใจ ว่าโตขนาดนี้แล้วยังเลือกเสื้อผ้าไปงานเลี้ยงเองไม่ได้!!” แล้วคุณพัชรีก็หมุนตัวเดินหายออกจากห้องไปในทันที ได้ยินเสียงแว่วๆพูดกับคุณชัยผู้เป็นสามีก่อนที่ประตูจะปิดว่า


“เดี๋ยวของขวัญไปด้วย แต่เอารถไปคันเดียวพอ ขากลับของขวัญจะกลับพร้อมโต”


จอมขวัญกรอกตาอย่างเหนื่อยใจ


อุตส่าห์ขออธิปแทบตาย สุดท้ายมาสิ้นท่ากับป้าตัวเอง!

………………………

งานเลี้ยงการกุศลในวันนี้ ถือเป็นงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่และร่วมระดมทุนสร้างอาคารผู้ป่วยในโรงพยาบาลรัฐ โต้โผงานคือมูลนิธิดังที่มีประธานเป็นหญิงชราร่างผอมเล็กท่าทางใจดีผู้เป็นเจ้าของร้านทองใหญ่ในเยาวราช ลำพังแค่อาณาจักรร้านทองของหล่อนก็โด่งดังในหมู่ธุรกิจเครื่องประดับและอัญมณีมากแล้ว ไหนจะทายาทอีกหลายชีวิตที่แตกสายไปทำธุรกิจในแวดวงอื่นๆอีก แขกผู้มีเกียรติในงานเลี้ยงคืนนี้จึงคับคั่ง



คุณชัยและคุณพัชรี วิมลกิตติเป็นหนึ่งในแขกของวันนี้ เจ้าของโรงแรมเครือวิมาลาที่กำลังมีโปรเจ็คร่วมทุนกับโรงแรมเชนยักษ์ใหญ่ของต่างประเทศเป็นที่สนใจของสื่อมวลชนจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนที่เดินตามหลังพวกเขาคือชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีเทาเข้ม


จอมขวัญ  วิมลกิตติผู้เคยได้รับการขนานนามว่าเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมก้าวเท้าขึ้นบันไดตามหลังมา สูทสีเทากับเสื้อเชิ้ตสีดำด้านในที่ถูกตัดเย็บอย่างดีส่งบุคลิกให้ดูสง่าผ่าเผย และนิ่งขรึมเป็นผู้ใหญ่ สายตาจากดวงตาเรียวคู่นั้นก็มีเสน่ห์เหลือร้าย ยามเขามองไปทางใด ก็มักจะมอบรอยยิ้มที่มุมปากให้ด้วยเสมอ


คุณพัชรีกวาดตามองไปรอบตัว สายตาคนทั้งงานแทบจะจำเพาะเจาะจงมาที่หลานชายของหล่อน เห็นแล้วก็ภาคภูมิใจนัก


นี่ล่ะ! หลานชายที่หล่อนชื่นชมนักหนาว่าหล่อจนพระเอกแถวหน้ายังต้องถอย!

.........................

อธิปมาถึงงานนานแล้ว ไม่รู้ป่านนี้จอมขวัญถึงเรือนไทยวิมลกิตติหรือยัง เมื่อตอนเย็น เขาชวนให้มางานนี้ด้วยกัน เพราะเห็นว่าเป็นงานการกุศลงานใหญ่ มีผู้บริหารจากหลายแห่งมาร่วม หากเขาและจอมขวัญจะมางานเดียวกันก็ไม่เป็นที่ผิดสังเกต แต่…รายนั้นปฏิเสธ


‘ขวัญขี้เกียจไปนี่นา’


เจ้าตัวอ้างว่าขี้เกียจ เห็นหน้ามุ่ยแล้วก็ไม่อยากขัดใจ ช่วงที่ผ่านมาจอมขวัญงานเยอะ พักผ่อนน้อย แล้วงานเลี้ยงประเภทนี้เจ้าตัวก็ไม่ชอบ ถึงแม้ว่าจะดูแลฝ่ายจัดเลี้ยงของโรงแรมเครือวิมาลาทั้งหมดก็ตาม


สุดท้าย เขาก็เลยยอม แต่มีข้อแม้ว่าจอมขวัญต้องไปค้างที่บ้านเรือนไทยวิมลกิตติ อธิปเป็นห่วงว่าหากอยู่คนเดียวจะเหงา หนำซ้ำอาจจะเล่นแพลงไม่มีคนดูแลอีก ส่งไปอยู่เรือนไทยวิมลกิตติเสีย นอกจากจะมีหลานๆอีกสามคนชวนเล่นแล้ว ยังมีผู้ใหญ่อย่างคุณพัชรีและคุณชัยด้วย


แต่...เขานึกไม่ถึงว่างานนี้ โรงแรมเครือวิมาลาจะส่งอดีตผู้บริหารอย่างสองสามีภรรยาวิมลกิตติมา


หญิงชายวัยปลายที่เดินเคียงกันเข้ามาในงาน ทำเอาอธิปเลิกคิ้วเล็กน้อย และพอปรายสายตาไปด้านหลังของทั้งสอง เขาก็ถึงกับนิ่งงัน


ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเทาปรากฏตัวขึ้นในงาน


อย่าว่าแต่เขาจะนิ่งเลย อธิปเห็นสายตาของสาวๆหลายคนมองตรงไปที่ชายหนุ่มคนนั้นไม่วางตา


...จอมขวัญ...


“อ้าว โต...” คุณพัชรีเดินนำโด่งมาทักทายอธิป เขาตั้งสติละสายตาจากจอมขวัญมามองคนทักแล้วยกมือไหว้


“สวัสดีครับ ลุงชัย ป้ารี” แล้วก็หันไปมองชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาที่ยืนอยู่ด้านหลังคุณชัยและคุณพัชรี


ต่างคนต่างมองกัน สบตากัน ก่อนที่จอมขวัญจะยกมือไหว้โดยไม่พูดอะไร


“คุณชัย คุณรี สวัสดีค่ะ ตายแล้วคุณรี! ไม่เจอกันตั้งนาน ไม่คิดว่าจะมางานนี้” หญิงสูงวัยในชุดผ้าไหมหรูหราเดินเข้ามาทัก ใครๆต่างก็รู้จักคุณการะเกดเป็นอย่างดี หล่อนเป็นไฮโซชื่อดัง ที่แวะเวียนไปร่วมงานการกุศลอยู่เนืองๆ แน่นอนว่าไม่ได้ไปเพียงลำพัง สมัยก่อนมักจะพาลูกสาวขนาบข้างไปด้วย พอลูกสาวแต่งงาน คราวนี้ก็หันมาหนีบหลานสาวแทน


“สวัสดีค่ะ คุณเกด” ไม่เพียงคุณพัชรีที่ยกมือไหว้ แต่จอมขวัญที่ยืนเยื้องหลังคุณป้าของตนก็ยกมือไหว้เช่นกัน คุณการะเกดมองหนุ่มหล่อทายาทเจ้าของโรงแรมดังแล้วก็ยิ้ม


“หลานชายคุณรีนี่ยิ่งนับวันจะยิ่งหล่อนะคะ สมกับตำแหน่งหนุ่มโสดในฝัน!” หล่อนชม ตาจ้องจอมขวัญไม่กะพริบ ทว่าร่างโปร่งก็แค่ยิ้มน้อยๆไม่พูดอะไร คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆ เหลือบไปมองอธิปที่ยืนอยู่ด้วย แต่หลานชายตัวดีของหล่อนกลับยอมให้คนอื่นชมเรื่องความหล่อได้ง่ายๆ


ถึงจะเป็นคนอื่นที่อายุมากกว่าป้า แต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิง!! ไม่ได้เด็ดขาด!!


“แล้วนี่ หลานสาวหรือคะ หน้าตาสะสวยเชียว” คุณพัชรีหันไปถามเรื่องหลานสาวของคุณการะเกดที่มาด้วยกัน เด็กสาวหน้าหวานยกมือไหว้คุณชัยและคุณพัชรีอย่างอ่อนช้อย


“สะสวยอะไรกันคะ เพิ่งจะขึ้นม.หกเอง ชื่อกุ๊งกิ๊ง”


เด็กสาวม.หกวัยสิบแปดปีในชุดราตรีสั้นเหนือเข่าสีชมพูหวาน แต่งหน้าและผมอย่างดีขัดกับคำปฏิเสธของคุณการะเกด


“กุ๊งกิ๊งสวัสดีพี่จอมด้วยสิลูก พี่จอมเป็นหลานชายของคุณย่าพัชรีไงจ๊ะ” คุณการะเกดสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน วางลำดับญาติให้เรียบร้อย เรียกจอมขวัญว่าพี่ เรียกคุณพัชรีว่าย่าเสร็จสรรพ


“สวัสดีค่ะ พี่จอม”


จอมขวัญยังยิ้มองศาเดิม แล้วยกมือรับไหว้


คุณการะเกดหันไปทางคุณพัชรีก่อนจะออกตัวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ


“เมื่อกี้ พี่ก็พากุ๊งกิ๊งคุยกับคุณอธิป น้องอยู่ม.หกแล้ว อีกไม่นานต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย น้องยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรดี คุณอธิปบริหารงานเก่งก็น่าเอาเยี่ยงอย่าง ส่วนคุณจอมที่ดูแลกิจการของโรงแรมได้ดีก็น่าปรึกษา” คุณการะเกดพูดแล้วมองหลานสาวที มองจอมขวัญที มองอธิปทีเหมือนไม่รู้จะเลือกฝั่งไหนดี


ตอนมองมาที่จอมขวัญ คนถูกมองก็ยังเฉยๆหรอก แต่พอเด็กสาววัยสิบแปดมองไปทางอธิป แล้วอธิปมองตอบนี่สิ คนที่ยังเฉยๆในทีแรกก็เลยต้องขยับตัว


“ที่โรงเรียนไม่มีอาจารย์แนะแนวเหรอครับ”


เป็นการขยับตัวด้วยฝีปากที่ไม่มีใครคาดถึง ทว่าจอมขวัญก็ยังทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้เห็นว่าคำพูดของตนเองกระแซะใครเข้าให้บ้าง


เสียงเพลงบรรเลงภายในงานลอยเคว้งอยู่เหนือวงสนทนาที่เงียบกริบลงในทันที คุณการะเกดหันมองคนพูด แต่คุณพัชรีไวกว่า


“ทั้งหลานของรี ทั้งคุณอธิปก็อายุไม่น้อยแล้ว เรียนจบมาตั้งนาน มาปรึกษาก็เกรงว่าจะไม่ได้อะไรกลับไปนะคะ รีมีคนที่อยู่ในวงการศึกษาที่พอจะรู้จักกัน ถ้าคุณพี่อยากจะเรียนปรึกษาท่าน รีแนะนำให้ได้นะคะ”


คุณการะเกดยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นยิ้มที่เจื่อนพอสมควร เพราะคุณพัชรีออกตัวตัดหน้าว่าหลานชายไม่สะดวก


“เอาไว้ขอพี่กลับไปปรึกษาหลานก่อนก็แล้วกันนะคะ”


 คุณพัชรีเพียงแค่ยิ้ม คู่สนทนาเลยขอตัวไปทักทายคนอื่นต่อ คุณการะเกดจากไปแล้วพร้อมกับหลานสาวอย่างกุ๊งกิ๊ง แต่สาวน้อยวัยสิบแปดหันกลับมามองที่ผู้ชายสองคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างแสนเสียดาย ก่อนที่หล่อนจะถูกพาเดินไปจนพ้นสายตา


พอวงสนทนาเหลือแค่คนกันเอง คุณพัชรีก็หันมาทางหลานชายตัวแสบที่เมื่อกี้ก่อเดธแอร์ชนิดไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม ทว่าจอมขวัญกลับทำหน้าเฉยๆ เหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรแต่อย่างใด ซึ่งอันที่จริงแล้ว คุณพัชรีก็แอบเอนเอียงเชียร์หลานชายที่ออกตัวเมื่อครู่นี้ด้วยนั่นแหละ


เป็นนางเอกที่ลงมือก่อนแบบนี้สิ! มันถึงจะถูก! ไม่ใช่ปล่อยพระเอกโดนนางร้ายคาบไปกินแบบละครเมื่อคืน!!


“ป้ากับลุงจะไปคุยกับคนรู้จัก ถ้าของขวัญจะกลับ ก็กลับพร้อมโตนะ” คุณพัชรีเอ่ยปาก ทำเอาหลานชายที่ทำหน้าเฉยๆในทีแรกถึงกับหันมอง


“อ้าว ทำไมทิ้งขวัญล่ะ”


“ป้าทิ้งที่ไหน ป้าก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่าให้กลับพร้อมโต”


จอมขวัญเหลือบมองร่างสูงแล้วนึกเคืองสายตา ‘น้องกุ๊งกิ๊ง’ เมื่อครู่เสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่โง่พอจะบอกปัดให้อธิปกลับเพียงลำพังหรอก!


…ถึงจะแสดงออกว่ามีความสัมพันธ์กันอย่างไรไมได้ แต่ก็ต้องทำให้คนอื่นหรือแม้แต่ตัวอธิปรู้ ว่ามีเขารออยู่!!...


จอมขวัญไม่พูดอะไรอีก คุณพัชรีก็เลยหันไปฝากฝังหลานชายไว้กับหลานเขย


“ป้าฝากด้วยนะ อย่าให้หลานป้าก่อเรื่องล่ะ”


อธิปหัวเราะน้อยๆ เลยถูกดวงตาเรียวๆของคนรักตวัดมาจิกไปทีหนึ่ง


คุณพัชรีและคุณชัยแยกตัวไปแล้ว สุดท้ายเลยเหลือพวกเขาแค่สองคน เสียงเพลงยังคงดังอยู่รอบตัว แต่จอมขวัญดูจะไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างกายเลยแม้แต่นิด


“ไหนบอกว่าวันนี้จะไม่มา”


…ถ้าไม่มา ก็คงไม่รู้ว่าใครบางคนเกือบได้กลายร่างเป็นครูแนะแนวให้เด็กสาวม.6...


จอมขวัญอยากแขวะ แต่คิดอีกที มันจะดูเหมือนหวงอีกฝ่ายมากไปหน่อย คนมาดเยอะเลยทำตัวตรงยืดไหล่ตั้ง อกผายไหล่ผึ่ง


“ป้ารีชวนมา”


“แล้วทำไมพี่ชวน ถึงไม่มา” อธิปถามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ สายตาที่มองคนข้างกายนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ปิดไม่มิด หากจะมีใครสังเกตพวกเขาสองคน ความสัมพันธ์ที่เก็บเอาไว้เป็นเรื่องส่วนตัวก็คงกลายเป็นเรื่องสาธารณะแน่นอน


“ไม่ดีรึไง มาคนเดียว จะได้มีคนมาขอคำแนะนำเรื่องเรียนต่อ”


กะว่าจะไม่หวง ไม่แสดงออก แต่พอปรายสายตาไปเห็นเด็กสาวมัธยมปลายที่ชื่อกุ๊งกิ๊งมองมาที่พวกเขา จอมขวัญก็ทนไม่ไหว หลุดปากออกมาชุดใหญ่


อธิปหัวเราะเบาๆ อยากโอบไหล่คนขี้หวงเข้ามาใกล้ชิด อยากจูบหนักๆที่ขมับ ที่แก้ม และที่ปากเพื่อบอกให้รู้ว่าต่อให้จะมีใครมาขอคำแนะนำอีกสักเท่าไร ชีวิตนี้ก็ไม่อยากแนะนำใครอีกแล้ว


“พี่ไม่ได้แนะนำอะไรเลยนะ ได้แต่บอกว่าให้เรียนอย่างที่อยากเรียน ไม่เหมือนบางคน โยนไปโรงเรียนถามหาครูแนะแนวน่ะ” จอมขวัญยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ที่อีกฝ่ายหยอก


“คุณอธิปครับ” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา จอมขวัญหันไปมอง พอเห็นว่าเจ้าของเสียงคือพนักงานมือขวาของอธิปที่เขาพอจะรู้จักคุ้นเคยก็เลยยกมือไหว้


“สวัสดีครับ”


คนอาวุโสกว่ายกมือรับไหว้พร้อมรอยยิ้ม


“สวัสดีครับ คุณจอม ไม่คิดว่าจะมา คุณอธิปบอกว่าคุณไม่มา”


“ก็ตอนแรกว่าจะไม่มา แต่ป้าผมไม่ยอม” คนฟังหัวเราะน้อยๆ เขาเห็นจอมขวัญมานานหลายปี และพอจะรู้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายคนนี้กับเจ้านายของเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็เห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ที่สำคัญคืออธิปยังคงตั้งใจทำงาน หรือเผลอๆอาจจะตั้งใจมากขึ้น เพราะอยากให้มีเวลาเหลือเพียงพอที่จะอยู่กับคนรักเอาแต่ใจอย่างจอมขวัญด้วยซ้ำ


“เมื่อครู่ผมเจอคุณพัชรีกับคุณชัย แกชมหลานแกใหญ่เลยว่าวันนี้แต่งตัวมาหล่อมาก” จอมขวัญเลิกคิ้วเล็กน้อย ก้มลงมองตัวเองก่อนจะหันมองคนรักเป็นเชิงถาม อธิปไม่ตอบแต่ยิ้มจางๆ


“อ้อ คุณอธิปครับ คุณกิมอยู่ทางนั้น”


คุณกิมคือประธานมูลนิธิเจ้าของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ เป็นสตรีสูงวัยเชื้อสายจีนหน้าตาท่าทางใจดี ‘มูลนิธิแซ่ตั้ง’ ของหล่อนจัดกิจกรรมการกุศลหลายอย่าง และอธิปก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมบริจาครายใหญ่มาโดยตลอด


ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญ ร่างโปร่งกำลังจะเอ่ยปากว่าให้อธิปไปได้เลย แล้วไว้เจอกันอีกทีตอนจะกลับ แต่อีกฝ่ายกลับไวกว่า


“ไปด้วยกัน”


“ไปทำไม” จอมขวัญย้อนถามหน้าตาเหรอหรา เพราะดูก็รู้ว่าอธิปคงไปพบผู้หลักผู้ใหญ่ในฐานะประธานบริษัท ในขณะที่เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียใดๆกับบริษัทของอธิปเลยสักนิด


“ไปเถอะ ไปด้วยกัน” อธิปพูดแล้วแตะข้อศอกเบาๆให้ออกเดินไปด้วยกัน จอมขวัญยังงุนงง แต่หากเขาแข็งข้อก็เกรงว่าจะกลายเป็นจุดสนใจ


ทั้งอธิปและจอมขวัญเดินผ่านผู้คนในงานไปพบ ‘คุณกิม’ ผู้เป็นเจ้าของงานในค่ำคืนนี้


หญิงชราร่างเล็กนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวใหญ่ ข้างกายมีชายหนุ่มตาเรียวหน้าตาเฉยๆยืนอยู่ แต่ดูจากสีหน้าที่ติดไปทางไม่เป็นมิตรมากนัก เลยดูออกไปทางอารักขามากกว่าจะคอยดูแล


อธิปไม่ได้ก้าวตรงดิ่งไปหาหล่อนในทันที แต่เขาเดินไปหาชายหนุ่มอีกคนผู้ที่เขารู้จักดีว่าเป็นหลานของคุณกิม ฝ่ายนั้นพอเห็นหน้าเขาก็ส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะรีบเดินนำเข้าไปหาหญิงชรา


“อาม่า คุณอธิปมาแล้ว” เขาเอ่ย เพียงเท่านั้นคุณกิมก็รีบหันมอง หล่อนส่งยิ้มเมตตาทันทีที่พบหน้า




“อ้าว คุณอธิป” อธิปยกมือไหว้ จอมขวัญก็เลยยกมือไหว้ตาม คุณกิมเลิกคิ้วเล็กน้อย ดวงตาหยีเล็กจับจ้องคนข้างกายของอธิปด้วยความรู้สึกคุ้นเคย แต่เหมือนจะไม่เคยทักทายกัน


“นี่จอมขวัญ หลานชายคุณพัชรีกับคุณชัย วิมลกิตติครับ” หญิงชราร้องอ้อเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มจาง


“อ้อ หลานคุณรีนี่เอง หน้าตาหล่อเหลาสมกับที่คุณรีเขาพูดเอาไว้ไม่มีผิด”


จอมขวัญยิ้มน้อยๆ องศาเดียวกับที่เจ้าตัวชอบยิ้มให้คนอื่นๆเป็นประจำ


คุณกิมไม่ได้พูดอะไรกับเขาแต่จ้องมองอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนจะหันมาทางอธิปที่คุ้นเคยกันมานาน


“ขอบใจคุณอธิปมากนะ ได้ยินว่าทางบริษัทมอบทุนให้มูลนิธิมากทีเดียว”


“ผมยินดีครับ เห็นว่าคุณกิมจะสร้างอาคารเรียนด้วย”


“ใช่ แต่ฉันก็ไม่ได้บอกใครหรอกนะ รู้กันแค่คนกันเอง”


“ผมอยากจะร่วมสมทบทุนด้วย คุณกิมจะว่าอะไรไหมครับ”


“ไม่ว่าหรอก คุณอธิปก็คนกันเองกับฉัน”


อธิปหยิบซองออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ข้างในซองมีเช็คที่เขาเซ็นและกรอกตัวเลขแล้ว


เขาส่งซองให้หญิงชรา ก่อนจะเหลือบตาไปมองจอมขวัญ


“นี่เป็นส่วนของผมกับคุณจอมขวัญ เราทั้งคู่อยากร่วมสร้างโรงเรียนให้เด็กๆด้วย” จอมขวัญชะงัก เพราะไม่คิดว่าชื่อของเขาจะถูกพ่วงไปด้วย คุณกิมหันมองหลานชายรูปหล่อของคุณพัชรีแล้วยิ้มน้อยๆ


“ขอบใจมากนะ คุณจอมขวัญ”


“ค...ครับ”


“ถ่ายรูปร่วมกันสักหน่อยไหม อย่างน้อยก็ทำบุญร่วมกันแล้ว”


อธิปเพียงยิ้ม ในขณะที่จอมขวัญยังนิ่งอึ้ง คุณกิมก็เลยหันไปหาคนที่ยืนขนาบข้าง


“โจ๊ก ไปตามตากล้องให้อาม่าหน่อย”


ชายหนุ่มร่างสูงตาเรียวหน้าตาเรียบเฉยดูแล้วเหมือนไม่ทุกข์ร้อนไม่สุขไม่ซึ้งกับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้พยักหน้า ก่อนจะเดินหายไปอึดใจหนึ่ง แล้วกลับมาอีกทีพร้อมกับช่างกล้องของงาน


คุณกิมลุกขึ้นยืนโดยมีชายหนุ่มหน้าเฉยคนเดิมคอยพยุงและดูแล จอมขวัญกำลังจะถอยฉากให้อธิปถ่ายรูปกับหญิงชรา ทว่าร่างสูงกลับดึงแขนเขาไว้ ดวงตาเรียวเหลือบมอง แต่อธิปดูจะไม่สนใจสายตาของเขาสักนิด


“ถ่ายรูปด้วยกัน” เขาพูดเสียงเบา ไม่เชิงสั่ง แต่จอมขวัญก็ไม่กล้าปฏิเสธ


อธิปยืนข้างคุณกิม โดยมีจอมขวัญยืนอยู่ข้างเขาอีกต่อหนึ่ง แสงแฟลชสาดขึ้นวูบหนึ่ง เรียกความสนใจจากคนรอบข้าง เวลานี้ใครๆก็มีกล้องติดตัว พอมาเห็นหญิงชราเจ้าของงานยืนเคียงกับผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์และทายาทเจ้าของโรงแรมดัง ก็เริ่มมีคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายบ้าง จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อยที่เห็นคนรุมถ่ายรูปพวกเขา แต่พอเหลือบตามองคนรักที่ยืนอยู่ข้างๆ อธิปกลับยืนยิ้มเฉย ยินดีให้กับการถ่ายรูปโดยไม่มีปฏิเสธสักคำ


“ขอบคุณอีกครั้งนะ คุณอธิป คุณจอมขวัญ”


ถ่ายรูปเรียบร้อยภายในเวลาไม่ถึงนาที คุณกิมก็หันมายิ้มให้ อธิปยิ้มตอบ


“ยินดีครับ หากมีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้เสมอ คุณจอมขวัญเองก็เช่นกัน” ร่างสูงเอ่ย หญิงชราหัวเราะน้อยๆ มองไปทางจอมขวัญที่ถูกอธิปพ่วงชื่อมาด้วยเป็นครั้งที่สอง


“คุณอธิปเล่นตอบแทนคุณจอมขวัญอย่างนี้ ไม่ถามเขาสักคำเลยหรือ” คนถูกหยอกอย่างจอมขวัญกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะยิ้มน้อยๆแบบที่มักจะยิ้มให้คนที่ไม่รู้จักมักจี่เป็นประจำ


“ผมยินดีเหมือนคุณอธิปครับ”


“ใจตรงกันเสียด้วย” คุณกิมหยอกพร้อมรอยยิ้ม อธิปชะงักไปเล็กน้อย พอๆกับที่รอยยิ้มของจอมขวัญจืดจางด้วยสังหรณ์ใจประหลาด


ทว่าหญิงชรากลับดูเหมือนจะไม่สนใจอาการของสองหนุ่มตรงหน้า หล่อนหันไปยกมือให้ชายหนุ่มคนเดิมมาช่วยประคองลงนั่ง แล้วจึงหันมาทางอธิปและจอมขวัญอีกครั้ง


“ขยับเข้ามาใกล้ๆหน่อย” หล่อนเอ่ยเบาๆ อธิปและจอมขวัญมองหน้ากัน ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงใกล้ๆ


“คุณจอมขวัญด้วย” พอพวกเขาทรุดตัวลงนั่งใกล้กันแล้ว มือเหี่ยวย่นของหญิงชราก็ยื่นไปจับมือของอธิปและจอมขวัญเอาไว้


รอยยิ้มของหล่อนยังคงประดับอยู่บนใบหน้า ดวงตาหยีเล็กนั้นให้ความรู้สึกเอื้ออาทรยามมองตรงมาที่พวกเขา มือเหี่ยวย่นบีบมือของชายหนุ่มสองคนเบาๆ


“ฉันไม่มีอะไรตอบแทนพวกคุณ นอกจากคำอวยพร...”


“...ร่มเย็นเป็นสุข” ดวงตาของสตรีผู้นี้ไม่เพียงมองความสัมพันธ์ของพวกเขาทะลุปรุโปร่ง แต่แววที่ทอดมานั้นอิ่มเอิบและเมตตา


...ร่มเย็นเป็นสุข...


คำอวยพรที่คุณกิมบอกว่าไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่ยิ่งใหญ่ท่วมท้นหัวใจคนฟัง

.........................

[Dezair]

งานเลี้ยงยังไม่เลิก แต่แขกบางส่วนกลับไปบ้างแล้ว อธิปและจอมขวัญก็เช่นกัน พวกเขาออกจากงานพร้อมกับแขกคนอื่นๆ จึงไม่เป็นที่สนใจมากนัก แต่ถึงอย่างนั้น จอมขวัญก็เเอบเห็นน้องกุ๊งกิ๊งมองตามคนรักของเขา


รถยนต์ยุโรปของอธิปเป็นรถคันใหญ่ ติดฟิล์มค่อนข้างทึบ พอจอมขวัญขึ้นรถได้ ก็ถอดเสื้อสูท ขยับเนคไท เสยผมลวกๆอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย


สายตาของสาวน้อยม.6ยังติดใจเขาอยู่เลย


“หิว” ใจยังติดเรื่องสายตาสาวม.6 แต่ปากบ่นอย่างเอาแต่ใจ อธิปหันมองคนรักที่แม้จะยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิม แต่เจ้าตัวไม่เหลือเค้าความเนี้ยบอีกแล้ว กลายเป็นจอมขวัญมาดแบดบอยแทน


สมแล้วที่มีแต่ผู้หญิงมอง แต่จะมีสักกี่คนที่นอกจากจะได้เห็นมาดดูดีของจอมขวัญแล้ว ยังได้เห็นความเอาแต่ใจแบบที่อธิปกำลังเห็นอย่างตอนนี้ด้วย


“ของขวัญอยากทานอะไรล่ะ” เขาถาม ยังคงยิ้มน้อยๆ ทว่าจอมขวัญไม่ยอมหันกลับมามอง


“ราดหน้าหมี่กรอบ”


อันที่จริงก็ไม่ได้หิวขนาดต้องทานเป็นมื้อใหญ่ แต่จอมขวัญแค่อยากหาเรื่องเกเรใส่คนขับรถเท่านั้นเอง


“หิวขนาดนั้นเลยหรือ” อธิปย้อนถาม เลิกคิ้วเล็กน้อย คราวนี้คนข้างกายรูปหล่อมาดแบดบอยเหลือบมามองด้วยสายตาเคืองขุ่น


“จะพาไปกินมั้ย ถ้าไม่จะได้เรียกเมสเซ็นเจอร์ไปซื้อมา”


สีหน้า สายตา น้ำเสียงบอกให้รู้ว่าจอมขวัญ  วิมลกิตติเวลานี้หงุดหงิดมากแค่ไหน จะเป็นเพราะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่เพราะ ‘หวงของ’


ทว่าอธิปยังไม่รู้ตัวว่าคนรักหงุดหงิดเพราะ ‘หวง’ แถม ‘ของที่หวง’ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเขานี่ล่ะ


“หิวมากมั้ย ออกจากโรงแรม ถ้าหลุดไปถึงทางด่วนได้ ก็ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมง ตอนนี้รถไม่น่าติดแล้ว” คนหงุดหงิดในคราวแรก เริ่มคิ้วขมวดหนักกว่าเดิมอย่างไม่เข้าใจ


“นี่พี่โตจะไปไหน”


“กินราดหน้าไง...” สารถีหันมาตอบ เปลี่ยนเกียร์พารถยนต์ออกจากซอง “...ราดหน้าแป๊ะเล้งเจ้าเก่า สนใจไหม” ชื่อร้านราดหน้าข้างทาง ร้านราดหน้าที่อยู่ห่างจากโรงแรมหรูหราแห่งนี้ ร้านราดหน้าริมทางที่ไม่ควรจะเป็นมื้อของพวกเขาในคืนวันคริสต์มาสเลย...


...แต่...เป็นร้านราดหน้าในความทรงจำ...


เป็นร้านที่ถ้าเมื่อใดที่พูดถึงราดหน้าขึ้นมา ร้านนี้จะเป็นร้านแรกที่พวกเขานึกถึง


ไม่รู้ว่าความหงุดหงิด ความหวงของ ความเกเรในใจจอมขวัญหายไปไหนแล้ว คิ้วที่ขมวดคลายออกจากกัน ลาดไหล่ผ่อนคลายพิงพนัก


อยู่ด้วยกันอย่างนี้มานานเท่าไรแล้วนะ...


เรียนรู้กันและกันอย่างนี้มามากเท่าไรแล้วนะ...


หลายเรื่องเป็นเรื่องใหม่ๆในชีวิตของเราสองคน มีคนใหม่ๆวนเวียนเข้ามาในชีวิต แต่...คนเหล่านั้นก็ทำได้เพียงยืนอยู่ข้างนอก...ที่ตรงนี้ของเรา ยังคงมีเรา ยังคงมีกันและกัน มีกันแค่สองคน กับเรื่องเก่า เรื่องใหม่ เรื่องที่คุ้นเคย เรื่องที่ต้องเรียนรู้ เรื่องที่ลืมไปแล้ว และบางเรื่อง...เรา...ก็ไม่เคยลืม


ไม่เคยลืมว่าร้านราดหน้าเจ้าประจำของพวกเราคือที่นั่น


ความหงุดหงิดในใจถูกปลดปล่อย ประโยคต่อมาของจอมขวัญจึงเป็นคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย


“ขวัญกินอะไรดี อยากกินทั้งหมี่กรอบ ทั้งเส้นใหญ่เลย...”


เด็กสาวคนนั้น...ก็แค่คนที่วนเวียนเข้ามาสร้างความขุ่นข้องหมองใจให้เขา หากเขาเก็บหล่อนมาใส่ใจ คนที่จะต้องหงุดหงิดต่อจากเขาก็คืออธิป


ทำไมต้องพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตของพวกเขาด้วยนะ?


ในเมื่อคืนคริสต์มาสแบบนี้...ยังมีราดหน้ารอพวกเขาอยู่


และยังมีคนที่พร้อมจะพาไปทาน นั่งอยู่ข้างๆ


“ก็สั่งสองอย่างเลยสิ” สารถีผู้ชอบตามใจอยู่เสมอหันมาบอก เปิดไฟเลี้ยวเข้าสู่ช่องทางพิเศษเพื่อขึ้นทางด่วน


“แต่ขวัญอยากกินผัดซีอิ๊วด้วยนี่นา”


“งั้นสั่งผัดซีอิ๊วมากินด้วยกัน”


“แล้วพี่โตจะกินอะไร”


“ราดหน้าเส้นใหญ่พิเศษ”


“เราจะกินกันหมดใช่ไหม”


“หมดสิ”


“เอาก็เอา งั้นราดหน้าหมี่กรอบหนึ่ง ราดหน้าเส้นใหญ่พิเศษหนึ่งแล้วก็ผัดซีอิ๊ว...” จอมขวัญทวนรายการที่จะสั่งราวกับว่าเมื่อไรที่รถจอดหน้าร้านราดหน้าปุ๊บ เจ้าตัวจะกระโดดลงไปสั่งปั๊บไม่ให้เสียเวลา


เจ้าตัวนั่งเหยียด ฮัมเพลงสบายอารมณ์ พลอยทำให้คนขับรถสบายใจไปด้วย จอมขวัญในเวลาที่กำลังอารมณ์ดีแบบนี้คือสิ่งที่เขาชอบที่สุด


“อารมณ์ดีแล้วล่ะสิ”


ร่างโปร่งหันมามอง เขาสบตากับอธิปวูบหนึ่ง อีกฝ่ายก็หันกลับไปมองถนนต่อ ทว่าจอมขวัญไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมองถนน เวลานี้เขาจึงมองใบหน้าด้านข้างของคนรักต่อ


“ขวัญขอโทษ...”


“โมโหหิว ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก” อธิปไม่นึกเคืองสักนิด จอมขวัญไม่ค่อยได้ทานอะไรในงานเลี้ยง จะหิวก็ไม่แปลก


“ไม่ได้หิว...” ถึงแม้จะไม่ค่อยได้ทานอะไร แต่ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นในอกจนไม่รู้สึกว่าท้องว่างแต่อย่างใด


“...หวงต่างหาก...” ประโยคนี้เบาและแผ่ว หากภายในรถเปิดเพลงดังกว่านี้อีกนิด อธิปคงไม่ได้ยิน


ทว่า...เสียงเพลงเบาๆนั้น ดังไม่พอจะกลบคำพูดประโยคนี้ของจอมขวัญ


‘หวง’


คนขับชะงักไปเล็กน้อย แล้วจู่ๆ หัวใจของชายหนุ่มก็พองฟูเต็มอก


เราอยู่ด้วยกันมานาน นานจนคุ้นเคย นานจนชิน นานจนลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่ง ตอนที่เราเพิ่งรู้สึกดีต่อกัน ตอนที่ความสัมพันธ์ของพวกเรายังใหม่ และไม่แน่นอน มีความกังวลและอุปสรรคเข้ามาทำให้หัวใจของเราสับสน ยุ่งเหยิง แต่...ก็เป็นรสชาติ


และวันนี้...รสชาติที่เคยเกิดเมื่อนานมาแล้ว กลับมาอีกครั้ง


มือใหญ่ละจากพวงมาลัยไปจับมือของจอมขวัญเอาไว้


“หวงบ่อยๆ พี่ชอบ” ร่างโปร่งหัวเราะร่วน แต่ไม่คิดจะดึงมือตัวเองออกจากมือของคนรักเลยสักนิด เขายังนั่งตะแคงมองใบหน้าด้านข้างของอธิปอยู่อย่างนั้น


“ชอบเห็นขวัญโมโหรึไง”


“ถ้าโมโหให้มาลงกับพี่ ห้ามไปลงกับคนอื่น ถ้าโมโหให้กลับมา เดี๋ยวพี่พาไปกินราดหน้าแป๊ะเล้งเจ้าเก่า” จอมขวัญหัวเราะร่วน


“ลงทุนมากเลยนะเนี่ย”


“พี่ให้สั่งแบบพิเศษทุกจานเลย แถมผัดซีอิ๊วด้วย”


เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้งในรถยนต์ที่มุ่งหน้าสู่ร้านราดหน้าเจ้าประจำ คนขับและคนข้างกายคนขับยังคงเป็นคนเดิมกับทุกๆครั้งที่แวะเวียนไปที่ร้านราดหน้าแห่งนั้น


บางที คำอวยพรของคุณกิม อาจจะไม่ต้องตีความอื่นไกล


‘ร่มเย็นเป็นสุข’


เรียบสงบ ร่มเย็น และ...ใจเป็นสุข


จะเป็นเพราะใครไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่คนที่อยู่ข้างกายในเวลานี้ยังคงเป็นคนคนเดิมกับหลายปีที่ผ่านมา คนที่ฝ่าฟันมาด้วยกัน คนที่ก้าวข้ามแต่ละปีมาพร้อมกัน เราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ อย่าง ‘ร่มเย็นเป็นสุข’ เหมือนปีที่แล้วมา และ...ปีต่อๆไปก็ด้วย...


“เมอร์รี่ คริสต์มาส พี่โต”


อธิปเหลือบมองคนพูดพลางยิ้มจาง


“เมอร์รี่ คริสต์มาส ของขวัญ”


FIN

มีเอ็กตร้าด้วยล่ะตอนนี้ ฮ่าฮ่า

เอ็กตร้าค่าตัวแพง มาแต่ตัวไม่มีบทพูด (อารมณ์ไม่ดีเพราะใครบางคนไม่มาด้วย กร๊ากๆๆๆ)

ถึงจะมาช้าไปหน่อย แต่ยังไงก็อยากส่งพี่โตและของขวัญเป็นตัวแทนตอนพิเศษสำหรับปลายปีนี้ (จริงๆ พี่โตของขวัญก็เหมือนเป็นตัวแทนหมู่บ้านมาเป็นตอนพิเศษปลายปีทุกทีเลย เหมือนเอาเคล็ดอ่ะ)

ขอบคุณพื้นที่บอร์ด คนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่โตของขวัญและทุกๆตัวละคร ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจ ปีนี้ชีวิตบัวเปลี่ยนหนักมากๆ เพราะเริ่มกลับมาเรียนหนังสือ แต่การได้พิมพ์นิยาย ได้ลงนิยาย (ที่แม้จะเป็นตอนพิเศษรายเดือน) ได้อ่านคอมเม้นท์ ได้รับข้อความ ได้รับกำลังใจ ก็เป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุขมากๆ ขอบคุณทุกๆคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดปี

หวังว่างานของบัวตลอดปีนี้ จะทำให้คนอ่านมีความสุขเช่นกันนะคะ ยังไงก็ฝากตัวสำหรับปีหน้า ฝากเรื่องที่กำลังลง เรื่องที่จะลงในอนาคต และเรื่องเก่าๆที่จบแล้วด้วยค่ะ

เมอรร์รี่ คริสต์มาสและสวัสดีปีใหม่ 2562 ล่วงหน้าค่ะ

(ส่วนใครไม่มีแพลนไปไหน) เจอกันวันพฤหัสกับระบบอุปถัมภ์ค่ะ

[DarkAki]

กรี๊ดดดดดดดด

ของขวัญ พี่โต คิดถึงงงงงงงงงงง

มากี่รอบๆๆก้หวานกันจนคนอ่านฉีกหมอนขาด

อินี่นอนตายแล้วจ้าาาาาาาา   

 

[AeAng11]

อยากทานราดหน้าหมี่กรอบเหมือนของขวัญขึ้นมาทันที..ขอบคุณนะคะที่ส่งพี่โตกับน้องขวัญมาให้หายคิดถึง

[@rnon]

เข้ามากอดของขวัญกะพี่โต

คิดถึงจังเลยน้า ๆๆๆๆ

เหมือนเข้ามาเจอเพื่อนเก่า แล้วเราก็เม้ากัน งุงิๆๆๆๆๆๆ

   ขอบคุณคนแต่งจ้า ..

สวัสดีปีใหม่ด้วยน้า ขอให้มีความร่มเย็น เป็นสุข ... ตลอดไปจ้า

[JUST_M]

พี่โต คือพี่โต ตามใจไม่หยุด
ของขวัญคือ ของขวัญ หวงตลอด

คิดถึงจังเลยยยยยยยยยย

[PoP~Pu]

น่ารักตลอดดดคู่นี้ ฮาคุณป้าพัชรีเหมือนเดิมขอบคุณนะคะสำหรับตอนพิเศษ ชอบอ่านตอนพิเศษคู่นี้ ขอบคุณคุณบัวนะคะ ทั้งที่ยังยุ่งๆก็อุตส่ามีตอนพิเศษมาให้อ่าน รักกก ตอนนี้เราก็เครียดๆอ่านหนังสือ แต่แว๊บมาอ่านตอนพิเศษ คุณบัวบอกคอมเม้นจากคนอ่านช่วยคุณบัวได้ นิยายของคุณก็ช่วยเยียวยาเราเหมือนกัน555

[มนุษย์บิน]

ขอแบบพี่โตสักคนหน่องจะตั้งใจเรียน 5555555

[cass-meyz]

น่าร้ากกกกกกกกกก ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงของขวัญกับพี่โต

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ 

[bun]

น่ารัก....

[Gokusan]

ตอนนี้มีอาม่าด้วยยยย ^^ คิดถึงอาม่าจังค่ะ
งานปีต่อไปน่าจะได้คนใจดีคนนั้นมาคอยดูแลอาม่าแทน แล้วลดขั้นหลานชายไปเป็นบอดี้การ์ดค่ะ 555

ของขวัญขี้หวง...เนี่ย ถ้าป้ารีไม่ลากมาจะได้กินราดหน้าเจ้าประจำมั้ย อิอิ
เด็กม.6 ก็ได้แต่มองแหละเนาะ หญ้าอ่อนไปพี่โตไม่สนหรอก ^^

[mab]

ของขวัญ..หวงเก่งงงงง

คิดถึงพี่โต-ของขวัญ นะคะ

ดีใจที่วันนี้ได้พบเจอกัน อิอิ

[todiefor]

โจ๊กกกกก

[NewYearzz]

อาม่าน่ารักจัง

โจ๊กนี้เป็น Extra ราคา 500

ของขวัญกะโตคงความน่ารักสม่ำเสมอ

คิดถึงฝีมือทำอาหารของป้ารีจัง