หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[analogue]

หวานสุดๆ

[taran]

ชอบอะ ชอบมุมนี้ของพี่โต ไม่ต้องเก่งไปซะทุกอย่าง
แต่ให้ของขวัญเป็นคนแบ่งเบามาบ้าง อบอุ่น อยู่ด้วยกันไปแบบนี้ตลอด ๆ ๆ นะ

 
 

[sunshine538]

สมกับเป็นของขวัญวันคริสต์มาสของพี่โตจริงๆ 

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ

รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ 

[xeruoh]

อบอุ่นมากๆเลยค่ะ คิดถึง อ่านแล้วยิ่งมีความสุข ประมาณว่าเห็นคู่รักที่รักกันมานานๆแล้วอยู่ก้วยกันนานๆอาจจะเหมือนตอนคบกันใหม่ๆ แต่เป็นความรีกที่ละมุนอบอุ่นสุดๆเลยค่ะ

สวัสดีปีใหม่นะคะ

[reborn]

 

[z9_0]

้ป็นคู่ที่ยังน่ารักเสมอ คิดถึง

[labelle]

น่ารักมากค่ะ ของขวัญก็ยังเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพี่โตเสมอ

พี่โตถึงกับรู้สึกไม่ดีที่ไม่ได้ทำของไว้ให้

ตลกของขวัญ ก็ฟูอยากเดทบ้างไง ทำไมของขวัญไม่เข้าใจ 5555

ขอบคุณคุณบัวมากนะคะ หนึ่งตอนก็ยังดีจ้า มีความอินรออยู่ตลอด
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ

[brenda]

ฟินสุดๆ พี่โต กะ ของขวัญ ^^

[Septemberry]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย จบแล้ววอ่าาาาาา เสียใจจจจจจจจ อยากอ่านต่ออีกแปดร้อยตอน คือชอบมากกกกกกกกกก สนุกทุกตอนนนน นี่ถ้าไม่รักของขวัญมากกกกกก เราก้ออยากจะได้พี่โตมาเป็นผัวของเราเองให้รู้แล้วรู้รอดดดด ผู้ชายอะไรละมุ๊นนนละมุนนนนอบอุ่นเข้าไปถึงทรวงใน ของขวัญก้อน่าร๊ากกกกกกกก บางครั้งมีความของขวัญรู๊กกกกกก บางครั้งนางก้อร้ายกาจจจและกวนเป็นที่สุด เดี่ยวเขินเดี๋ยวขำ เป็นนิยายที่ยิ่งกว่าไบโพล่า คืออ่านๆ ไปเดี๋ยวขำ เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวเขินฟินตัวบิด ยิ้มจนแก้มจะแตก คือมันดีมากกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียดายเพิ่งได้มาอ่าน เลยไม่ทันเล่มเลยยยย แต่กำลังตามหาอยู่ เราชอบมากๆ พระนาย พี่จักร น้องเต็ง ทีมป้าๆ ลุงๆ ทีมหลานๆ หรือแม้แต่ทรงพล คือชอบบบบบมากกกกกก มันดีมันลงตัวไปหมด (ไม่ได้มีใครจ้างเรามาเด้อ แต่อยากให้รู้ว่าอินี่มันชอบจิงๆ) ไม่เคยเม้นหวีดขอบคุณนิยายเรื่องไหนได้มากมายเหมือนโดนจ้างมาขนาดนี้ พรูดเลยยยยย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่เราได้อ่านของคุณบัว แต่อ่านแล้วเราไปไล่หานิยายเรื่องอื่นๆ ทั้งหมดและฟอลในทวิตเพื่อปักหลักติดตามอย่างจิงจัง และพี่อธิปจะสิงสถิตย์อยู่บนหิ้งทองคำสามีแห่งชาติเบอร์หนึ่งของเราาาาไปชั่วกาลนานนนนน และเราจะเป็นแฟนคลับทีมป้าๆ ตลอดไปปปป รักมากสาวๆ (เหลือน้อย) แก็งนี้ นึกถึงตัวเองตอนแก่ไปอีกกกกกก 5555555555555555555555555555555

ขอบคุณคุณบัวที่แต่งนิยายสนุกๆ แถมตอนพิเศษที่เหมือนจะอันลิมิเต็ดมาให้อ่านกันอย่างไม่แทงกั๊กเลยยยยเช่นนี้นะค๊าาาาา //ปามินิฮาร์ทใส่รัวๆๆๆ

ขอลงหลักปักฐานรอตอนพิเศษอยู่แถวๆ นี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมาค่าาาา แฮ่ //ไหนๆ ก้อมีตอนคริสต์มาส สิ้นปี ปีใหม่มาหลายตอนแล้ว ทั้งขำ ขวยเขิน และน้ำตาคลอเบ้า (กับคริสต์มาล่าสุด) กันไปแล้ว ก้อหวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษวันสงกรานต์ วันลอยกระทง ฯลฯบ้างอะไรบ้างงงนะคะ อยากเห็นพี่โตคนหวงน้อง ไม่ก้อของขวัญคนขี้หึงงง เล่นสงกรานต์ แล้วก้อเด็กๆ หลานๆ และทีมสาววายยยยไรรรงี้ค่ะ แหะๆๆๆๆๆ นางคนอ่านมันโลภมากไปอีกกกกกกกกก

[Dezair]

จอมร้าย
By: Dezair
………………………….
ตอนพิเศษ Summer 2 pieces


แสงแดดในฤดูร้อนทำให้คลื่นน้ำในสระว่ายน้ำเป็นประกายระยิบ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆดังลั่นไปทั่ว เสียงพูดคุยของนักท่องเที่ยวต่างชาติ 3-4 คนที่กำลังเดินมาก็ดังผสม แต่ถึงอย่างนั้นที่เก้าอี้เอนริมสระตัวหนึ่งกลับเงียบสงบ


อธิปในชุดคลุม นอนเอนเงียบๆ ดวงตาคมภายใต้แว่นกันแดดกวาดมองไปรอบๆ เขายิ้มน้อยๆเมื่อมองเด็กๆหญิงชายที่มากับครอบครัวกำลังเล่นน้ำกันสนุก เห็นแล้วก็คิดถึงหลานๆ มาทะเลคราวนี้เขาไม่ได้พาหลานมาด้วย เพราะคนที่อยากมา...เกิดอยากกะทันหัน


เขามองเด็กๆเพลิน จนกระทั่งหุ่นสะโอดสะองของหญิงสาวก้าวขึ้นจากสระมาบดบังสายตาของเขา


หุ่นสวยด้วยส่วนโค้งเว้าของหญิงสาวอยู่ในบิกินี่ตัวเล็กจิ๋วสีชมพูสด ชิ้นบนนั้นแทบจะห่อหุ้มหน้าอกเต่งตึงเอาไว้แทบไม่อยู่ ส่วนชิ้นล่างเป็นแบบผูกเชือกเส้นเล็กๆที่ข้างสะโพก สายเชือกห้อยละต้นขาขาวพลิ้วไหวตามจังหวะหล่อนเดิน


อธิปไม่ได้มองเมินเมื่อหล่อนหันมามองเขา ดวงหน้าเปียกชื้นนั่นยิ้มน้อยๆที่มุมปาก หล่อนก้าวเท้าช้าๆตรงมาทางนี้ ชายหนุ่มไม่ได้ลุกหนี เขายังนอนอยู่ที่เก้าอี้เอน แต่เมื่อใครบางคนก้าวเท้าขึ้นจากสระ เขาก็เบือนสายตาหนีจากหล่อนไปจับจ้องร่างนั้นทันที


ร่างสูงโปร่งสมส่วน มีหยดน้ำเกาะพราวไปทั้งร่าง กางเกงว่ายน้ำแนบเนื้อเห็นชัดทุกสัดส่วน อธิปเผลอกลืนน้ำลายเมื่อเจ้าตัวเสยเส้นผมที่เปียกขึ้นให้หน้าตาหล่อเหลาฉาบด้วยแสงอาทิตย์สว่างไสว


ถ้าคุณพัชรีมาเห็นหลานรักมุมนี้ จะต้องพูดอย่างไม่อายปากแถมไม่มีใครกล้าเถียงว่า หลานชายของหล่อนนั้นหน้าตาอย่างกับพระเอกละคร!!


นอกจากหน้าตาแล้ว ฟ้าก็ยังประทานหุ่นสมส่วนมาให้แม้จะไม่ค่อยออกกำลังกาย มีกล้ามเนื้อในจุดที่สมควรมี ช่วงเอวคอด และผิวขาวเหลืองเนียนละเอียด ทำให้กลายเป็นจุดรวมสายตาคนทั้งสระว่ายน้ำได้ไม่ยาก ทว่าเจ้าตัวกลับดูไม่ค่อยจะสนใจสายตาใครนัก ขึ้นจากสระแล้วก็เดินตรงมาที่อธิป ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวจากเก้าอี้เอนตัวข้างๆขึ้นไปเช็ดหน้าเช็ดตา


"ไม่ว่ายน้ำเหรอ" มือยังง่วนกับการเช็ด แต่ริมฝีปากตั้งคำถาม อธิปถึงได้ละสายตาจากหยดน้ำหยดหนึ่งที่กำลังไหลช้าๆจากหน้าท้องขาวลงสู่ขอบกางเกงว่ายน้ำแล้วซึมหายไป


"คิดว่าไม่" เขากลืนน้ำลายก่อนตอบ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมองหุ่นผู้ชายคนไหนนานเท่ากับที่มองจอมขวัญเลย


ดวงตาเรียวเหลือบมองคนพูดที่สวมเสื้อคลุมมานั่งริมสระ


"ไม่ว่ายน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าทำไมล่ะ" อธิปไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม ตอนแรกเขาก็คิดจะว่ายน้ำอยู่เหมือนกัน แต่คิดอีกที นั่งอยู่ริมสระอย่างนี้ วิวดีกว่ากันเยอะ


"สนุกไหม" เขาถามเมื่อจอมขวัญหันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม คนถูกถามเหลือบสายตามามองอย่างคาดโทษ


"พี่โตต่างหากมั้งที่สนุก"


“พี่สนุกตรงไหน” ร่างสูงผู้อยู่ในชุดเสื้อคลุม แต่ตัวไม่เปียกแม้แต่น้ำสักหยดยักคิ้วถามพร้อมด้วยรอยยิ้มจาง แม้จะสวมแว่นตากันแดด แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องเขาด้วยสายตาวิบวับ


“สาวทูพีซนั่นไง” ไม่ต้องหันไปชี้ ก็รู้แก่ใจทั้งคนพูดและคนฟัง อธิปหัวเราะเบาๆ 


“สาวทูพีซหรือจะสู้หนุ่มทูพีซ กางเกงว่ายน้ำกับผ้าเช็ดตัวน่ะเร้าใจพี่กว่าเยอะ” อธิปพูดแล้วทำเป็นกวาดตามองตั้งแต่แผ่นอกขาวรำไรที่ไม่ถูกผ้าขนหนูคลุม ลงมายังหน้าท้องแบนราบและก่อนที่จะลดสายตาลงต่ำกว่านั้น ผ้าขนหนูของโรงแรมก็ตวัดห่อมิดชิด ทำเอาคนกำลังจะมองต่ำเลยต้องเงยมอง


“หวงซะด้วย” เขาหยอก


“ลามกแล้วพี่โต!!” คนหวงเค้นเสียงลอดไรฟัน แม้อธิปจะสวมแว่นกันแดด แต่จอมขวัญกลับรู้สึกถึงสายตาร้อนแรงนั่น ไม่คิดมาก่อนว่าผู้ชายท่าทางเคร่งขรึมคนนี้ ยามหมกมุ่นกับร่างกายของเขาจะไม่ต่างจากดวงอาทิตย์ในหน้าร้อน


ยิ่งคิดถึงความร้อนแรงของอ้อมกอดแข็งแรง จอมขวัญก็ยิ่งรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่าง มาเที่ยวด้วยกันอย่างนี้ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะใช้เวลาร่วมกันอย่างแนบแน่น แต่ตั้งแต่มาถึงที่นี่เมื่อวานตอนเย็น เขาและอธิปก็ยังไม่ได้แสดงความรักต่อกันอย่างเต็มที่เลย 


จอมขวัญชะงักเมื่อรู้สึกตัวว่าอยู่ดีๆ เขาก็กำลังโหยหาความร้อนแรงของอีกฝ่าย สองแขนกระชับผ้าเช็ดตัวคลุมร่างให้แน่นขึ้น แล้วหมุนตัวทันที


“อ้าว แล้วนั่นจะไปไหน” คำถามดังมาจากคนที่ยังนอนอยู่ที่เก้าอี้เอน


“ขวัญจะไปอาบน้ำแล้ว”


“เลิกว่ายน้ำแล้วหรือ”


“พี่โตจะอยู่ต่อก็ตามใจแล้วกัน!” 


ท่าทางกึ่งบึ้งกึ่งเอาแต่ใจของจอมขวัญทำเอาอธิปนึกสนุก แต่เขาก็ไม่คิดจะสนุกอยู่ที่นี่คนเดียวแล้วปล่อยให้คนรักกลับไปอาบน้ำอย่างลอยนวล ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้เอน คว้าข้าวของเดินตามกลับห้อง แน่นอนว่าเมื่อเขาเดินไปถึง คนที่เดินตัวปลิวมีแค่ผ้าเช็ดตัวห่มไหล่จึงยังคงยืนรออยู่ที่หน้าประตู


เจ้าตัวยืนรอหน้าบูด อธิปยิ้มน้อยๆ เดินไปเสียบคีย์การ์ดแล้วผลักประตูเข้าไป คนตัวเปียกเลยพุ่งไปที่กระเป๋าเดินทางเป็นอย่างแรก


จอมขวัญคุ้ยหาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน ยังไม่ทันหาครบ อ้อมแขนก็โอบรัดเขาจากทางด้านหลัง มือขาวที่กำลังหาเสื้อจากในกระเป๋าเสื้อผ้าจึงชะงักอยู่แค่นั้น


“จะอาบน้ำแล้วหรือ” เสียงทุ้มต่ำดังเบาๆที่ข้างหู แต่แค่นั้นก็ทำให้คนถูกกระซิบรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวแล้ว อธิปดูจะเก่งขึ้นเรื่อยๆในเรื่องที่ทำให้หัวใจเขาสั่นไหว


“อื้อ...จะได้ไปกินข้าวเย็นไง” แม้หัวใจจะกำลังสั่น และเลือดในกายจะไหลพล่านเพราะอ้อมแขนที่โอบกระชับและลมหายใจร้อนๆที่เป่าอยู่ข้างกกหู แต่จอมขวัญก็ยังพยายามบังคับเสียงของตนเองให้เป็นระดับเดิม


“หืม? ข้าวเย็นที่ไหน”


คำถามของอธิปทำเอาชะงักกึก ดวงตาเรียวตวัดมามองคนถามทันที


“อ้าว พี่โตไม่ได้หาไว้เหรอ” คำถามสั้นห้วนนั้นเหมือนกับจะบอกให้ร่างสูงตระหนักถึงหน้าที่อันสำคัญในทริปนี้


คนอยากมาคือจอมขวัญ แต่คนจัดเวลา หาวันหยุด ดูเส้นทาง เลือกร้านอาหาร รวมถึงหาโรงแรมเมื่อทายาทเครือวิมาลาอยากเปลี่ยนบรรยากาศนอนโรงแรมของคนอื่น ก็คืออธิป


“ขวัญบอกแล้วตั้งแต่ก่อนมาว่าไม่กินข้าวที่โรงแรมยกเว้นเบรคฟาสต์” จอมขวัญย้ำหน้าตาเอาแต่ใจ


ถึงแม้จะเป็นทายาทมหาเศรษฐีเจ้าของโรงแรมชื่อดัง แต่เจ้าตัวกลับไม่ติดหรูเรื่องการกินเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะร้านห้องแถว ร้านริมถนน หรือร้านแผงลอย ถ้ารสชาติอร่อยถูกใจ ก็พร้อมจะสลัดชื่อ ‘จอมขวัญ วิมลกิตติ’ ออกจากตัวแล้วกระโจนเข้าหาร้านพวกนี้ทันที ดังนั้น เรื่องดินเนอร์ใต้แสงเทียน บรรยากาศดีในโรงแรมหรูแทบจะลืมไปได้เลย เพราะรายนี้ชอบออกไปหาร้านอาหารขึ้นชื่อท้องถิ่นเสียมากกว่า 


อ้อ...ส่วนคนที่ต้องหาร้านอาหารท้องถิ่นขึ้นชื่อก็คือ...อธิป


“หาไว้แล้ว” คนรับหน้าที่สำคัญต้องรีบบอก เพราะขืนยังทำเป็นว่าไม่ได้หาเอาไว้ มีหวังคนในอ้อมแขนได้กินหัวเขาแทนแน่


“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยขวัญสิ จะไปอาบน้ำ จะได้ไปกินข้าวกัน”


“ของขวัญหิวแล้วเหรอ” ท้ายคำถามนั้น ริมฝีปากร้อนๆจูบหนักๆลงกับซอกคอขาว อ้อมแขนรัดแน่นเสียจนรับรู้ถึงความร้อนรุ่มของร่างสูงที่กอดเขาจากด้านหลัง


                “ก็…ยัง…” เจ้าของร่างเปียกชื้นตอบเสียงเบา รู้ดีว่าคำตอบของเขาคือคำตัดสิน หากเขาตอบว่า ‘หิวแล้ว’ อธิปย่อมต้องปล่อยเขาไปอาบน้ำเพื่อจะได้พาไปทานข้าว แต่ในเมื่อตอบว่า ‘ยัง’ ก็แสดงว่าไม่รีบ


                ร่างสูงยิ้มน้อยๆที่มุมปาก คลายกอดออกเล็กน้อยแล้วหมุนคนในอ้อมแขนให้หันมามองเขา จอมขวัญยังเอาแต่ก้มหน้าต่ำ จนเขาต้องเชยปลายคางขึ้นให้มองสบกัน


    ท่ามกลางลมหายใจร้อนที่ใช้ร่วมกันนั้นมีแต่ความเงียบ ก่อนที่ริมฝีปากของอธิปจะแนบลงกับริมฝีปากชื้นตรงหน้า รสจูบเริ่มด้วยความเชื่องช้าและอ่อนหวาน แต่เมื่อผ่านไปอึดใจหนึ่ง ความร้อนแรงก็เข้าแทนที่ ริมฝีปากที่เบียดกระชับกันและกันนั้นผลัดกันรุกและรับอย่างรู้จังหวะ มันบดเบียดแล้วถอยห่าง แล้วก็บดเข้าหากันใหม่อีกหน


สองมือของอธิปไล้เข้าไปใต้ผ้าเช็ดตัวที่ห่มไหล่ของคนรัก ส่วนมือของจอมขวัญเองก็กระตุกปมเสื้อคลุมของร่างสูงแล้วปัดสาบเสื้อให้ออกห่าง มือเย็นลูบหน้าท้องเปล่าเปลือยของคนรัก เกาะเกี่ยวปลายนิ้วไปตามขอบกางเกงว่ายน้ำ ทำทีเหมือนจะซุกซนล้วงลึก แต่ก็ไม่...


อธิปครางต่ำ ตะครุบมือขาวเอาไว้ให้อยู่กับที่ ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของคนรักที่ใครหลายคนในสระว่ายน้ำเมื่อครู่พากันมองซ้ำแล้วซ้ำอีก


“ซน” เขาพูดเบาๆ งับริมฝีปากแดงจัดของคนรักอย่างมันเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ พร้อมกับอาการหยุกหยิกของมือที่เขากอบกุมเอาไว้


“ไม่ให้ซนเหรอ” เจ้าตัวถามกลับ ดวงตาเรียวแพรวพราว ทั้งเจ้าเล่ห์และเจ้าเสน่ห์ เป็นสายตาที่ทำเอาอธิปได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ จอมขวัญไม่พูดอะไรอีก แต่ก้มลงซุกไซ้ต้นคอของคนรัก บดริมฝีปากร้อนลงมายังอกหนา และลงต่ำสู่หน้าท้อง


มือสองข้างยังถูกอธิปจับจองเอาไว้ สิ่งเดียวที่เหลือคือปาก


ฟันคมขบขอบกางเกงว่ายน้ำแล้วดึงรั้งลงให้ส่วนแข็งขืนผงาดใหญ่ ดวงตาเรียวมองไล่ไปตามความตั้งตรงก่อนจะเลยสายตาไปสบกับดวงตาของคนเป็นเจ้าของ


ไม่มีคำขออนุญาต ไม่มีการร้องขอให้ทำ ตาสบตา ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะครอบครองความเป็นชายของคนรัก


อธิปครางกระหึ่ม บีบมือของจอมขวัญที่อยู่ในมือตัวเองตามความต้องการที่พุ่งสูง ยามรูดรั้งขึ้นลง โพรงปากนั้นมอบทั้งความชุ่มชื้นและร้อนผ่าว ยามหยุดอยู่กับที่ ปลายลิ้นเกี่ยวกวัดไปตามท่อนความยาวแล้วบดขยี้กับส่วนปลาย ก่อนจะถอยห่างออกมาชมความสามารถของตนเองที่ทำให้ความแข็งขืนตั้งตระหง่านได้ขนาดนี้


ร่างสูงหอบหนัก ดึงร่างคนรักให้ลุกขึ้นยืน จูบริมฝีปากแดงเจ่อนั่นด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะครางซี้ดเมื่อมือเย็นๆกำลังลูบไล้ความต้องการของเขาเล่นอีกแล้ว ดูเหมือนจอมขวัญจะ ‘ซน’ จริงๆ


“ขวัญไม่ยกให้คนอื่น ทั้งตัวของพี่โต...เป็นของขวัญคนเดียว” สายตาของผู้หญิงหลายคนในสระว่ายน้ำเมื่อครู่ ไม่ใช่จอมขวัญไม่รับรู้


แม้อายุจะล่วงเลยเข้าเลขสามไปหลายปีแล้ว แต่อธิปยังเป็นที่ต้องตาต้องใจ ขนาดเมื่อครู่แค่นอนอยู่ริมสระไม่ทำอะไร ก็ยังมีผู้หญิงสนใจจนถึงขั้นเดินเข้าไปหา


จอมขวัญเลยต้องแสดงตัว ขึ้นจากสระไปยืนข้างๆ แม้จะแสดงความเป็นเจ้าของไม่ได้ แต่ต้องทำให้รู้ว่าอธิปไม่ได้ตัวคนเดียว


และทั้งหมดของอธิปเป็นของเขา


คนถูกรวบรัดให้เป็นของจอมขวัญเพียงคนเดียวหัวเราะเบาๆ งับริมฝีปากที่ช่างพูดนั่นอย่างหยอกเอิน


“แล้ววันนี้อยากทำอะไรตัวพี่ล่ะ”


“ขวัญ...จะอยู่บน”

………………….

เตียงใหญ่อยู่กลางห้อง แต่พวกเขาไปไม่ถึง เพราะจอมขวัญกดร่างคนรักลงนั่งบนโซฟา แล้วจัดแจง ‘อยู่บน’ ด้วยตัวเอง ความคับแน่นฝังตรึงอยู่ในร่าง ร่างโปร่งได้แต่แหงนเงยโกยอากาศหายใจเข้าปอด เปิดต้นคอขาวให้อธิปฝังจูบและดูดดึง ริมฝีปากของร่างสูงระรานไปตามลาดไหล่ ลงสู่ท้องแขนด้านใน ลากไล้ลงมาฝังเขี้ยวที่ข้อมือขาว แล้วแตะปลายลิ้นจากกลางฝ่ามือลากไปสู่ปลายนิ้วของจอมขวัญ


อธิปเลียปลายนิ้วของคนรักราวกับเป็นเนื้อรสเยี่ยม ในขณะที่มือบีบขยุ้มเนื้อสะโพกให้บดบี้กับแก่นกายของเขาอย่างสาแก่อารมณ์ จอมขวัญครางระโหย เหมือนมีกระแสไฟแล่นแปล่บปลาบไปทั่วทั้งร่างไม่เว้นแม้แต่ปลายนิ้ว


ดวงตาเรียวมองคนที่กำลังขบนิ้วของเขา ต่างคนต่างลุ่มหลงในความต้องการของกันและกัน เขาเกี่ยวคอคนรักเข้ามาใกล้ บดจูบหนักหน่วงแล้วยกกายขึ้น ก่อนจะกดกระแทกลงพรวดเดียวจนสุด เรียกเสียงครางของร่างสูงดังก้องอยู่ข้างหู


ทั้งแสบเสียวและสุขสม


เขาขยับกายพาความหฤหรรษ์ให้โลดแล่นไปทั่วทั้งร่าง แหงนเงยใบหน้าไขว่คว้าความรู้สึกที่กำลังลอยละล่อง ความร้อนจากการเสียดสีราวกับเป็นเชื้อเพลิงชั้นดี มันลุกโชนให้ยิ่งพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟากฟ้า ก่อนจะจุดระเบิดกลายเป็นไอร้อนขาวขุ่นเปรอะเปื้อน


เสียงหวีดดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน สองมือของจอมขวัญจิกบ่าแข็ง ส่วนสองมือของอธิปกดสะโพกขาวลงรับความร้อนที่พวยพุ่ง กล้ามเนื้อเกร็งเขม็งยามกลั่นไอระอุออกจากร่าง แม้จะเหนอะหนะแต่ต่างฝ่ายต่างก็เบียดกายเข้าหากันจนแทบหลอมรวม ความรุ่มร้อนที่เปรอะเลอะแทบไม่เป็นที่สนใจ แม้กระทั่งเสียงหอบหายใจหนักยังดังประสาน แต่เมื่อริมฝีปากอยู่ใกล้ แรงดึงดูดของมันก็ทำให้พวกเขาประกบปากเข้าหากันอีกครั้ง


แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่ร้อนแรง แต่จูบอ้อล้อยามสุขสมก็เหมือนยาเพิ่มพลัง


“เก่ง” อธิปถอนจูบออกมาชม มอบรางวัลอีกหน่อยด้วยการแนบปากกับแก้มขาว ไล่ขึ้นไปถึงติ่งหู ดวงตาเรียวเหลือบมองคนพูด กำลังจะอวดอ้างความสามารถ แต่ก็ต้องร้องเบาๆเมื่อร่างของตนเองถูกพลิกลงนอนราบกับโซฟายาว โดยมีอธิปคร่อมอยู่ด้านบน เบื้องล่างที่เลอะเทอะยังแนบแน่น


“เมื่อกี้ของขวัญอยู่บนแล้ว คราวนี้พี่อยู่บนบ้าง”


“อ๊ะ...ขวัญหิวแล้ว...”


“พี่ก็ยังไม่อิ่มเหมือนกัน” คราวนี้คนที่มีสายตาแพรวพราวกลับเป็นอธิป จอมขวัญมองคนพูดอย่างคาดโทษ


“ขวัญไม่กินข้าวเย็นที่นี่นะ” ร่างกายยังแนบสนิท แต่ให้อย่างไรก็ต้องต่อรองก่อน ร่างสูงหัวเราะคนเห็นแก่กินเบาๆ จรดริมฝีปากลงกับแก้มขาว อารมณ์ยังกรุ่นอยู่ในร่าง ดวงตาคมยังปรือปรอยด้วยความปรารถนา


                “ร้านเขาเปิดถึงดึก เรามีเวลาอีกตั้งเยอะ”


จอมขวัญสบตาคนรัก นึกหมั่นไส้สายตากรุ้มกริ่มแบบนี้ แต่...ถ้าจะพูดอย่างเข้าข้างตัวเอง อธิปไม่เคยใช้สายตาแบบนี้มองใครเลย...ยกเว้นเขา 


                “ถ้าขวัญไม่ได้ไปกินนะ น่าดู” อธิปยิ้มน้อยๆ จูบเบาๆที่ริมฝีปากของคนแสนเอาแต่ใจ


                “พี่เคยผิดสัญญาที่ไหน แต่…อาจจะได้ไปกินดึกหน่อยเท่านั้นเอง”


แล้วหลังจากนั้น ก็ไม่มีเสียงต่อรองจากจอมขวัญอีก เพราะเจ้าตัวถูกปรนเปรอด้วยความร้อนแรงของอธิปจนกระทั่งดวงอาทิตย์คล้อยต่ำแล้วหายลับไปกับขอบน้ำทะเล

..................................

                เสื้อยืดกับกางเกงเล และรองเท้าแตะคีบออกจะเป็นการแต่งตัวที่ผิดธรรมเนียมชายหนุ่มไฮโซผู้มีรสนิยมในการแต่งกายดีเยี่ยมอย่างจอมขวัญ วิมลกิตติ แต่อธิปก็ไม่ปฏิเสธว่าเสื้อผ้าแบบนี้ทำให้คนรักของเขาน่ามองไม่ต่างจากตอนใส่ชุดสูทหรูยี่ห้อดังเลยแม้แต่น้อย


   “หิวขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาถามพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามส่งกุ้งเข้าปากไปคำใหญ่ๆ นอกจากจอมขวัญจะแต่งตัวตามสบายแล้ว การกินของเขาก็สบายไม่แพ้กัน เพราะทั้งกุ้งทั้งปูไม่ต้องแกะเอง อธิปเหมาไปแกะให้ทั้งหมด


   “หิวสิ! กว่าจะปล่อย...” คนที่เพิ่งได้ออกมาทานมื้อเย็นตอนสองทุ่มครึ่งบ่นอุบ


   “พี่ปล่อยแล้วนะ...สองรอบ” อธิปเถียง ทำเอาจอมขวัญกะพริบตาปริบๆ ใช้เวลานาทีกว่าๆถึงได้เข้าใจว่าคำว่า ‘ปล่อย’ ของพวกเขา มีความหมายแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง


   “ขวัญหมายถึงปล่อยขวัญออกจากห้อง!”


ร่างสูงหัวเราะเบาๆ ดูก็รู้ว่าเข้าใจความหมายของคำว่า ‘ปล่อย’ ของจอมขวัญตั้งแต่แรก แต่หาเรื่องพูดสองแง่สามง่ามไปอย่างนั้นเอง มือใหญ่แกะกุ้งวางลงบนจานให้อีกตัว


   “หิวก็กินเยอะๆ” ถึงบางทีจะพูดจาเป็นตาลุงลามกไปบ้าง แต่เพราะช่างดูแลไปเสียทุกเรื่อง คนชอบให้เอาใจอย่างจอมขวัญจะพยายามมองข้ามความลามกไปก็ได้


   มือขาวหยิบกุ้งตัวใหม่จิ้มน้ำจิ้มเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆแล้วกวาดตามองไปรอบๆ พอไม่หิวซกแล้ว ก็ถึงได้เริ่มสังเกตว่าร้านนี้นอกจากอาหารจะอร่อยแล้ว ยังบรรยากาศดีอีกด้วย


                “พี่โตรู้จักร้านนี้ได้ไง”


                “เพื่อนบอกมา”


                “แล้วเขาไม่ถามเหรอว่าพี่โตถามทำไม”


                “ถาม พี่ก็เลยบอกว่าพาเด็กมาเที่ยว”


                “เด็ก?!” คนถูกหาว่าเด็กทำตาโต


                “ยิ่งแต่งตัวอย่างงี้ยิ่งเหมือนเด็ก หมดกันตำแหน่งหนุ่มโสดแห่งปี”


จอมขวัญก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองทันที เขาแค่เห็นว่ามาทะเลก็ต้องใส่กางเกงเล อุตส่าห์ไปหาซื้อ ไม่นึกว่าใส่แล้วอีกฝ่ายจะมองว่าเขาเป็นเด็ก จากตอนแรกที่เคี้ยวตุ้ยๆ ก็เลยพลอยกินไม่ลง ทิ้งกุ้งตัวโตใส่จานตามเดิม


   “อ้าว...อิ่มแล้วเหรอ” อธิปถาม เมื่อเห็นมือขาวเอื้อมไปดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก


   “ใครจะไปกินลง! อายุสามสิบกว่ามาถูกหาว่าเป็นเด็ก!” 


ร่างสูงหัวเราะ แต่มือยังแกะปูใส่จานคนที่ออกปากว่ากินไม่ลง คบหากันมาขนาดนี้ มีหรือที่เขาจะไม่รู้วิธีทำให้คนกินไม่ลงหันมากินอีกครั้ง


   ...ปูนึ่งเนื้อแน่นๆน่ะ ของโปรดเจ้าตัว ลองว่าเนื้ออวบๆขาวๆวางอยู่ในจาน จะมองข้ามได้อย่างไรกัน...


   “สามสิบกว่าอะไร พี่ยังเห็นของขวัญเหมือนวันที่เราไปนั่งกินราดหน้าด้วยกันครั้งแรกอยู่เลย”


ความทรงจำเก่าๆ ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นครั้งแรกของคนสองคน แต่ไม่ว่ามันจะผ่านมาสักกี่ปี ความทรงจำ...ก็ยังสดใหม่เสมอ


   ทุกครั้งที่นั่งทานข้าวด้วยกันอย่างนี้ ทุกครั้งที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างนี้ ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านของพวกเขา อยู่ในภัตตาคารหรูหรา หรือร้านข้างถนน แต่...คนตรงหน้าของอธิปก็ยังเป็นจอมขวัญ และคนตรงหน้าจอมขวัญก็ยังเป็นอธิป...เหมือนวันนั้น


   สายตาที่จริงจังและมั่นคงชวนให้เขินจนร่างโปร่งต้องเสไปตักปูเนื้อขาวๆในจานตัวเองเข้าปาก จากที่ว่ากินไม่ลงเพราะถูกหยอก ก็เลยกลายเป็นกินลงเพราะเขินนั่นเอง


   อธิปยิ้มน้อยๆที่เห็นคนรักไม่พูดอะไรอีก ตักปูเข้าปากตุ้ยๆ ทำลายภาพลักษณ์หนุ่มโสดในฝันไปอีกรอบ เขาแกะปูใส่จานให้เรื่อยจนคนตักเข้าปากชักจะรู้สึกว่าเยอะเกินไป


   “พี่โตกินบ้างสิ ทำไมแกะให้ขวัญคนเดียว”


   “ก็ของขวัญชอบ” เป็นเหตุผลของผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก จอมขวัญก้มหน้างุดอีกรอบ ไม่รู้ว่าวันนี้อธิปเจอแดดเจอลมมากไปหรืออย่างไร ถึงพูดจาชวนให้เขาเขินได้ตลอดอย่างนี้


   เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ทำเอาคนที่ก้มหน้างุดต้องเหลือบตามอง


   “หัวเราะอะไร แกะปูจนเพี้ยนรึไง”


   “หัวเราะเด็กน่ะสิ วันนี้เป็นอะไร นิดๆหน่อยๆก็เขินไปหมด”


   “ก็พี่โตนั่นแหละ วันนี้...พูดอะไรก็ไม่รู้! กินปูเข้าไปเลย! จะได้เลิกพูด!” แล้วคนเขินก็ทำตัวโหวกเหวกแก้เขิน ตักปูในจานตัวเองไปโปะใส่จานของอธิป ร่างสูงหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี ตักเนื้อปูขาวๆที่อยู่ในจานตัวเองเข้าปาก ตอนนั้นเองที่จอมขวัญเพิ่งสังเกตว่าจานของคนรักถูกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งยังมีข้าวสวยเหลืออยู่เกือบครึ่งทัพพี อีกส่วนเต็มไปด้วยซากปูและกุ้งกองพะเนิน มากกว่าครึ่งก็แกะให้เขาทานทั้งนั้น


   ดวงตาเรียวเหลือบมองไปที่จานปูนึ่งที่ยังไม่ได้แกะอีกหลายตัว ก่อนจะหยิบขึ้นมาแล้วยื่นให้อธิป ทว่าพออีกฝ่ายจะรับไปแกะ มือขาวกลับรั้งเอาไว้


   “สอนขวัญแกะหน่อยสิ ขวัญจะได้แกะให้พี่กินบ้าง” 


ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้าง หยิบปูขึ้นมาอีกตัว แล้วสอนแกะทีละขั้นอย่างใจเย็น


ปูนึ่งสำหรับจอมขวัญนั้นแกะยากนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ได้เนื้อปูขาวๆวางลงบนข้าวสวยในจานของอธิป ร่างสูงตักมันเข้าปาก เนื้อปูทั้งแน่นและหวาน แต่ที่ทำให้อร่อยยิ่งกว่าคือการที่เห็นคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตั้งหน้าตั้งตาแกะปูให้เขากิน เวลาเห็นจอมขวัญนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทีไร อธิปเป็นต้องคิดถึงวันแรกที่ได้ทานข้าวด้วยกันเสมอ


...ราดหน้าแป๊ะเล้ง...ร้านข้างถนน กับคู่กรณีที่ไม่ชอบหน้าเขาเลย...


               “ไม่น่าเชื่อว่าคนหน้าหงิกที่นั่งกินราดหน้าข้างถนนกับพี่วันนั้น จะกลายมาเป็นคนแกะปูให้พี่กินวันนี้” เขาทัก จอมขวัญเงยหน้าจากปูขึ้นสบตาคนรักก่อนจะหัวเราะเบาๆ นึกย้อนกลับไปในอดีตแล้วก็อดขำไม่ได้เช่นกัน


   “พี่โตนั่นแหละ กินข้าวกับคนหน้าหงิกแทนที่จะเซ็งตั้งแต่ครั้งแรก ก็ยังมาตามตื้ออยู่ได้” ถูกย้อนเข้าให้ บอกให้รู้ว่าความรักของพวกเขานั้นเกิดจากอธิปเริ่มก่อน


   “พี่ตื้อเหรอ?” ร่างสูงย้อนถามพร้อมรอยยิ้ม จอมขวัญพยักหน้าหงึกหงัก แต่สายตายังเพ่งอยู่กับการงัดก้ามปูออกจากกันแต่เนื้อยังติดอยู่ข้างในจนต้องเอาส้อมเขี่ย


   “ใช่สิ เห็นแต่งตัวดี มีโปรไฟล์ ก็อุตส่าห์พาไปกินข้างถนน นึกว่าจะเข็ด ที่ไหนได้...ติดกับเราซะงั้น”


อธิปทำตาโตที่ถูกกล่าวหาว่าติดกับหนุ่มหล่อชายในฝันของสาวๆ


   “แสดงว่าวางกับดักพี่งั้นสิ?” จอมขวัญยักไหล่


   “ก็หย่อนเบ็ดไปเรื่อย...ไม่นึกว่าจะได้ปลาฉลาม” คราวนี้นอกจากจะถูกกล่าวหาว่าติดกับแล้ว ยังถูกหมายหัวว่าเป็นปลาฉลามอีกต่างหาก


   ...โธ่...ถึงอธิปจะไม่ได้ตำแหน่งหนุ่มโสดชายในฝันของสาวๆทั่วกรุงเทพฯ แต่ก็ติดโผผู้ชายน่าอยู่ใกล้นะ...


   “พี่เป็นปลาวาฬต่างหาก ยักษ์ใหญ่ใจดี”


จอมขวัญหัวเราะก๊ากย้อนถาม “พ่นน้ำได้มั้ย”


อธิปหรี่ตาเล็กน้อย “จะเอาแบบติดเรทหรือไม่ติดเรท”


คราวนี้เสียงหัวเราะหยุดชะงัก จอมขวัญตาโตอ้าปากค้างเพราะอยู่ดีๆก็ถูกคนที่ออกตัวว่าเป็นยักษ์ใหญ่ใจดีลากเข้าเรื่องลามกเฉยเลย มือขาวหยิบเปลือกกุ้งปาใส่คนรักเป็นการทำโทษที่ไม่เจ็บเลยสักนิด


“กินเข้าไปเลย ไอ้ลุงลามก!” อธิปหัวเราะลั่นแต่ไม่วายย้ำ


“ลามกที่ไหน บอกแล้วว่าพี่เป็นยักษ์ใหญ่ใจดี...แถมพ่นน้ำได้ด้วย”


“ไอ้พี่โต!” จอมขวัญได้แต่ร้อง แต่พออีกฝ่ายยังเอาแต่หัวเราะ เขาก็พลอยหัวเราะตาม ต่างคนต่างหัวเราะให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เถียงกันในเรื่องที่ไม่มีสาระอะไร แต่เพราะอีกฝ่ายคือคนที่ไม่ว่าจะอีกกี่ปีผ่านไปก็ยังคงเป็นคนคนเดิม ยังเป็นคนคุยอะไรด้วยก็ได้ ยังเป็นคนที่ยอมรับในตัวตนของกันและกันได้ ยังเป็นคนที่...ไม่ว่าจะนั่งทานข้าวด้วยกันที่ไหน ก็ยังเป็นคนที่ทำให้หัวใจอิ่มเอมอยู่เสมอ


อาหารค่ำวันนี้...จะเป็นอีกครั้งที่อยู่ในความทรงจำของอธิปและจอมขวัญ

.................................

(มีต่อด้านล่างค่ะ)

[Dezair]

อิ่มจากร้านอาหารทะเล จอมขวัญก็ได้ไอศกรีมกะทิรถเข็นที่ขายอยู่หน้าร้านมาทานแก้คาวปาก ก่อนที่อธิปจะขับรถพากลับไปพักผ่อนที่โรงแรม


โรงแรมยามดึกนั้นค่อนข้างเงียบ บริเวณสระว่ายน้ำริมทะเลของโรงแรมก็ปิดบริการแล้ว ไม่มีแขกลงเล่นน้ำ มีเพียงไฟที่เปิดให้ความสว่างอย่างสลัวกับบรรยากาศยามดึกที่เงียบสงบ


ชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันไปตามทางเดินข้างสระว่ายน้ำที่ไม่มีผู้คน ลมทะเลที่พัดขึ้นฝั่งทำให้น้ำในสระกลายเป็นระลอกแล้วระลอกเล่า พวกเขานั่งลงข้างกันบนเก้าอี้เอน ดวงตาเรียวของจอมขวัญมองไปยังสระว่ายน้ำที่เมื่อกลางวันยังพลุ่กพล่านไปด้วยผู้คน


“ผู้หญิงเมื่อกลางวัน...หุ่นดีนะ”


อะไรไม่รู้ดลใจให้เอ่ยขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะเขามองอยู่ตลอดเวลาตอนที่ผู้หญิงบิกินีคนนั้นมองอธิป และอธิปก็มองตอบ


ร่างสูงเลิ่กคิ้วเล็กน้อย


“ผู้หญิงคนไหน”


“ก็...คนที่ใส่ทูพีซสีชมพูไง”


เพียงเท่านั้นอธิปก็ร้องอ๋อ เขาขยับตัวให้นั่งตรงกับจอมขวัญเพื่อจะได้มองหน้ากันได้สะดวก แม้จะมีแค่แสงสลัวจากเสาไฟ และจอมขวัญเอาแต่ก้มหน้าตักไอศกรีมเข้าปาก แต่ถึงอย่างนั้นอธิปก็ไม่หันหนีไปไหน เขายังนั่งตัวตรงจ้องมองคนรักอยู่แบบนั้น


“พี่มองเพราะเห็นว่าเขาสวย แต่พี่ไม่ได้มองเพราะว่าพี่อยากได้เขา...”


จอมขวัญเม้มปากเล็กน้อย ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายรักเขาแค่ไหน แต่เวลาเห็นอธิปมองผู้หญิงคนไหนนานๆ ก็อดใจแกว่งไม่ได้ทุกที


“ของขวัญรู้มั้ยว่าพี่อยากได้ใคร”


คำถามของอธิปไม่มีคำตอบ นอกจากดวงตาเรียวที่เหลือบจากถ้วยไอศกรีมขึ้นมามอง สายตาของอธิปยังคงเหมือนเคย หนักแน่นและทรงพลัง เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกมากล้น แค่สายตาเพียงอย่างเดียวก็ทำให้จอมขวัญหวิวหวามไปทั้งอกได้แล้ว


“พี่อยากได้หนุ่มทูพีซ...เสื้อยืดตัวนึง กางเกงเลตัวนึง แล้วก็นั่งกินไอติมอยู่ตรงหน้าพี่”


“ไหนว่าเด็กไง...” เขินนิดหน่อย เลยต้องแก้เก้อ


“เด็กสิดี จะมีสักกี่คนที่ได้เห็นหนุ่มโสดชายในฝันเวอร์ชั่นนี้ สาวๆในสระเมื่อตอนกลางวันที่มองของขวัญก็คงไม่คิดว่าหนุ่มหล่อคนนั้น จะนั่งอยู่ตรงนี้กับพี่...ใส่เสื้อยืด กางเกงเล ผมยุ่ง” มือใหญ่เกี่ยวเอาปอยผมที่ถูกลมพัดไปทัดหูให้อย่างอ่อนโยน สายตาของอธิปยังมองตรงมาแน่วแน่และมั่นคง เป็นสายตาเดียวกับเมื่อตอนกลางวันที่เขาใช้มอง ‘หนุ่มทูพีซ’ คนนั้น


แต่ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มทูพีซที่ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวแล้วเอาผ้าเช็ดตัวคลุม หรือจะเป็นหนุ่มเสื้อยืดกางเกงเลที่อยู่ตรงหน้า ก็ยังเป็น ‘ของขวัญ’ ของเขาคนเดิม


   อธิปขยับเข้าหาช้าๆ แต่ไม่ทันจะได้ใกล้ชิดยิ่งกว่านั้น ช้อนไอศกรีมก็ถูกยกขึ้นมาชนปาก ไม่ต้องพูดอะไรกัน ร่างสูงก็พอจะเข้าใจว่าสถานที่ริมสระว่ายน้ำที่มืดสลัวไม่มิดชิดพอสำหรับจอมขวัญ แต่...จะให้เขายอมปล่อย ‘หนุ่มทูพีซ’ ลอยนวลไปง่ายๆก็เห็นจะไม่ใช่ 


เขายกมือขึ้นกุมมือขาวที่ถือช้อนไอศกรีมก่อนจะส่งช้อนนั้นเข้าปาก ชิมไอศกรีมรสหวานปะแล่มทั้งๆที่ดวงตายังจับจ้องคนที่ถูกเขาบังคับให้ป้อนไอศกรีม


“แก่จะตายอยู่แล้ว ไม่อมช้อน เอาคืนมา ขวัญจะกินต่อ” คนเขินมีวิธีแก้เขินด้วยการทำเป็นดุแล้วกระตุกช้อนในปาก


   ร่างสูงยอมปล่อยช้อนออกจากปากให้จอมขวัญหันไปตักไอศกรีมทานต่อ พวกเขายังคงนั่งกันอยู่บนเก้าอี้เอน ไกลลิบๆคือแสงไฟจากเรือที่ออกหาปลา แต่สายตาของชายหนุ่มยังคงอยู่ที่คนใกล้ตัว แม้ไม่ชิดจนเนื้อแนบเนื้อ แต่เมื่อลมทะเลพัดผ่าน เสื้อของจอมขวัญก็ปะทะเข้ากับแขนของอธิป


   ไอร้อนของฤดูร้อนยังคงอยู่ในทุกอณูอากาศ แต่ลมทะเลก็คอยหอบเอาความสดชื่นมาปัดเป่า เสียงลมและเสียงคลื่นซัดสาดดังเป็นระลอก ทำให้จับใจความบทสนทนาของชายหนุ่มสองคนแทบไม่ได้ โทนเสียงทุ้มต่ำ บ้างกระซิบแผ่ว บ้างหัวเราะหยอกเอิน เสียงฝีเท้าวิ่งไล่ ก่อนที่เจ้าของเสียงทั้งคู่จะหายลับเข้าไปในห้องพัก แล้วเหลือเพียงเก้าอี้เอนริมสระว่ายน้ำที่ว่างเปล่า
............................
....................
.............
.........
...

‘พี่โตรู้ได้ไงว่าขวัญใส่ทูพีซ เสื้อยืด กางเกงเล’


‘หืม?’


‘ขวัญใส่สองชิ้นจริงๆ แค่เสื้อยืด กางเกงเล...ไม่ใส่อย่างอื่น’


ท้ายประโยคนั้น ตัวแสบหัวเราะร้าย ในขณะที่อีกฝ่ายหรี่ตาไม่เชื่อ


‘ไม่เชื่อเหรอ ไม่เชื่อก็อย่าดู’


‘อย่าท้านะของขวัญ ไม่งั้นพี่จะดูตรงนี้’


แต่ก่อนจะถูกจับมาดูจริงๆ คนหยอกให้อยากก็รีบผุดลุกหัวเราะเสียงใส อีกฝ่ายรีบลุกตาม แล้วก็เกิดการไล่จับกันอย่างกับเด็กๆ ก่อนที่จอมขวัญจะถูกอธิปฉุดหายเข้าห้องไป


FIN

จริงๆจะเอาลงตั้งแต่วันศกร์ แต่พายุเข้าหนักมากกกกกก ก็เลย...เอามาลงวันนี้แทนค่ะ เพื่อให้ได้บรรยากาศ (ไม่แน่ใจว่าตอนนี้แถวไหนฝนตกบ้าง แต่ที่แน่ๆ แถวนี้ไม่ตกแล้ว และหน้าร้อนน่าจะใกล้กลับมาเหมือนเดิมแล้ว ฮ่าฮ่า)

รู้สึกเหมือนไม่ได้เขียนฉากอัศจรรย์ของพี่โตกับของขวัญนาน แอบเขียนยาก แต่ก็หวังว่าจะทำให้คิดถึงเนื้อเรื่องหลัก และประโยคฮุค ‘ขวัญง้อเอง’ นะคะ (ชี้เป้า บทที่ 18-19 ค่ะ ฮ่าฮ่า)

ช่วงนี้ชีวิตยังวุ่นวายอยู่เลย เรื่องใหม่ก็เลยจะยังไม่มา แต่จะเอาตอนพิเศษมาลงแทนค่ะ

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงของขวัญพี่โต และพื้นที่บอร์ดค่ะ

เจอกันสัปดาห์หน้า กับตอนพิเศษของเรื่องไหนสักเรื่อง ให้ลุ้นกันเช่นเคยยยยย

[aiyuki]

พี่โตสุดยอดสามี 5555

[ryokame]

  อยากจะบอกว่าเพิ่งอ่านตอนหลักรอบที่ล้านแปด (เว่อร์มากกกก)
ขอบคุณนะคะที่มาให้หายคิดถึง ส่วนพี่โตน้านนนน ยิ่งแก่ยิ่งหื่นนะคะ 

[AeAng11]

คิดถึงของขวัญมากกำลังคิดว่าสงกรานต์นี้ของขวัญทำไมหนีเที่ยวแล้วก็หนีมาเที่ยวทะเลจริงๆ..ขอบคุณนะคะสำหรับตอนพิเศษที่ so hotมากๆของทั้งคู่จอมร้ายอีกหนึ่งในใจเรา

[JUST_M]

ของขวัญก็ยังคือของขวัญ

พี่โตก็ยังเป็นพี่โต
 

โอ๊ยยย คิดถึงทั้งคู่มากๆๆ แต่อยากรู้3 แสบเป็นไงบ้าง
 น้องโรมด้วย คนเขียนมีเวอร์ชั่น เด็กๆไหมหนอออ

[kinjikung]

ชอบ ๆ ตอนพิเศษ คิดถึงหลายคู่เลย พี่ธันกับน้องถ้วยฟู

[Naeon]

อยากได้คู่นี้มานอนกอดจัง

[Acacha]

อิจ! 

[DarkAki]

พี่โตน้องขวัญ คิดถึงงงงงงงง

พี่โตมายหลัว// โดนปืนสอย

อ่านกี่ครั้งๆก้อิจน้องขวัญจริงๆเลย ถถถถถถ

ขอบคุณนะคะคุณบัวที่พาของขวัญมาอัพเดทชีวิตคู่ 

[mayachiwit]

ดีใจน้ำตาไหลพราก คิดถึงของขวัญกับพี่โตมากๆ ขอบคุณคุณบัวมากนะคะที่อัพเดทเรื่องราวของทั้งคู่อยู่เรื่อยๆ

[noy]

 

[B52]

ไม่ว่ากี่ปีๆที่ได้อ่านเรื่องนี้จบจะได้รับความสุขกลับไปเป็นกระบุงโกยเลยค่ะ ทั้งมีความอิจฉาและยินดีในความรักของทั้งคู่ด้วย

[iNklaNd]

โตดูแลดีไม่มีเปลี่ยน
ของขวัญช่างโชคดี
ยกรางวัล 'สามีแห่งปี' ให้โตไปเลยเค๊อะ!

[inspirer_bear]

โอ๊ยยย หวานเว่อร์ กี่ปีๆพี่โตก็หลงของขวัญไม่เปลี่ยนเลย น่าอิจฉาา

[KKKwanGGG]

 

[tkaekaa]

พี่โตสุดยอดหลัวของจอมขวัญ อิอิ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบบ   คิดถึง 
พี่โต ของขวัญ   
       
 

[Kfc_Pizza]

 
หายคิดถึงนิดหนึ่ง
 
 
 

[pigarea]

อิจฉาจอมขวัญ ทำบุญด้วยอะไรถึงได้สามีดีขนาดนี้
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่เอามาลงให้แก้คิดถึงนะคะ 

[larynx]

พ่นน้ำได้ไหม? 555555555555 เนี่ย พูดอะไรก็เข้าตัวหมดเลย