หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[alternative]

ร่มเย็นเป็นสุขเพราะคนที่อยู่ด้วยกันเสมอต้นเสมอปลาย และครอบครัวรักใคร่กลมเกลียว

ขอบคุณคุณบัวค่ะ

[lune]

ก็คอยจ้องรอตอนพิเศษทุกเทศกาลนะ แต่รอบนี้พลาดมาก 
คงเป็นเพราะ เจอน้องจิณกับพี่ทิศ เลยคิดว่าคุณบัวไม่มีตอนพิเศษให้
  รอบนี้พิเศษ เพราะมี " โจ๊ก" มาเป็นแขกพิเศษ

[PsychePie]

ในบรรดานายเอกทั้งหมดของคุณบัว
ของขวัญเป็นคนผมชอบที่สุด เพราะเป็นได้ทุกอย่าง แบบครบเครื่องในตัวเอง
ตั้งแต่นายเอก ตัวร้าย พระเอก ยันตัวประกอบ

[noy]

 

[haramoonlight]

ดีใจที่ได้เจอพี่โตกับของขวัญทุกปี ปีนี้ก็น่ารักอย่างเคย คิดถึงขนมน้อยที่ตัวไม่น้อย อยากรู้ว่าโตมาจะแสบสันต์ขนาดไหน 555+

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

มีความละมุนละไมมากคร้าาาา...เค้าหวงกัน เเต่เราเขินเเทน..อิอิ

[เก้าแต้ม]

ขอบคุณคุณบัวค่า

[LadySaiKim]

 

[WilpeR]

เย้ๆ มีตอนพิเศษมาให้อ่าน ให้คลายความคิดถึงซักหน่อย ขอบคุณมากค่ะ

[Wordslinger]

้ถ้าไม่รู้สึกอะไรก็คงแปลว่าไม่ได้มีใจให้กันแล้วละค่ะ แต่นี่ยังคงหวง...แสดงว่ายังรักปักมั่น กี่ปีๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยน แต่ป้าพัชรีท่าจะอินกับละครเกินไปนะคะ อธิปไม่มีนอกใจแน่ๆ ค่ะ

ใครบางคนที่มาเข้าฉากนี่ทำหน้านิ่งนะคะ คงเพราะไม่มีใครอีกคนมาด้วย แหม...แค่เห็นชื่อก็หมั่นไส้แล้วค่ะ 555+ คิดถึงเรื่องนั้นทันที ไปหยิบเล่มมาอ่านดีกว่า ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษอบอุ่นหัวใจนี้นะคะคุณบัว สวัสดีปีใหม่ ปีต่อๆ ไปก็ขอให้ได้อ่านผลงานคุณบัวเยอะๆ เรื่องเลยนะคะ ^___^

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ของขวัญของพี่โต เป็นคนขี้หวง ไม่ว่าเมื่อไร ก็หวงตลอด 
เป็นป้ารี แค่ดูละครก็มีความสุข ได้อินกับละคร
แต่หลานรักยังไงก็มาเป็นที่หนึ่งเสมอ 

พีี่โต  จอมขวัญ   
       
 

[pukpra]

ของขวัญกับพี่โตยังคงน่ารักเสมอเลย รักความเป็นผู้ใหญ่ของพี่โตม๊าก มาก ของขวัญก็น่ารักมากๆ เช่นกัน รักคู่นี้ค่าาา

[HISY]

พี่โตผู้รักและตามใจของขวัญเสมอ
ฮาอิคุณโจ๊กตัวแถม สงสารนางนะ ฮ่าๆ
สวัสดีปีใหม่นะคะ สุขภาพแข็งแรง
มีนิยายมาให้อ่านเรื่อยๆน้า

[poontriple]

อยากอ่านขนมตอนโตมากกกก

เล็กๆ ขนาดนี้​โตขึ้นจะขนาดไหน

คงจะต้องแสบสันต์มาก​ๆ แน่เลย

[memozy]

  เข้ามาอ่านแล้วอยากให้มีภาคต่ออีก
น้องของขวัญชองพี่โต 

[malula]

HNY2019จ้า
อ่านตอนดึกหิวราดหน้าเลยทีเดียว
ของขวัญก็ยังเป็นของขวัญ กี่ปี ๆ ก็ไม่มีเปลี่ยน
ส่วนพี่โตก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย
ถึงว่าบอดี้การ์ดหน้าคุ้น ๆ โจ๊กปกครองนี่เอง

[KKKwanGGG]

น่ารักมาก ๆ ครับ

[neno.jann]

รักคู่นี้มากเลยอ่ะ ฮืออออออออ ประมาณแบบโตมาด้วยกันจริงๆ (อ่านตั้งแต่ยังเรียนไม่จบจนตอนนี้ทำงานแล้ว555)

[Snowermyhae]

น่ารักและอบอุ่นหัวใจมากค่ะ เป็นความรักที่ดีมากๆ เลย 

โจ๊กมารับงานเอ็กซ์ตร้าแล้วเหรอ 

[JanTi]

รักของขวัญกับพี่โตจังเลย

[urmein]

เพิ่งเห็นตอนพิเศษ~

สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะ

คิดถึงทุกคนเลย อยากฟัดเด็กชายขนมตัวกลม 55555
ตอนนี้มีแขกรับเชิญหน้าโหดด้วย อิอิ

[PAiPEiPEi]

กว่าจะได้อ่านตอนพิเศษสิ้นปีของของขวัญก็ตอนนี้แหละ

ขอบคุณคุณบัวเหมือนทุกๆปีที่ขอบคุณมาตลอดนะคะ  นิยายของคุณบัวยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม  ทุกๆปีเราเข้ามาอ่านเพื่อมารับความอบอุ่นที่คุณบัวฝากไว้ในผลงานนิยาย  แต่อยากอัพเดตว่าคนอ่านคนนี้ปีนี้เข้ามาอ่านพร้อมความร่มเย็นเป็นสุขเเล้วนะคะ  พออ่านแล้วยิ่งคิดว่าใช่.... นั่นแหละก็แค่ใช้ชีวิตอย่างร่มเย็นเป็นสุข แบบที่คุณกิมเธอบอก   

ยังไงก็สวัสดีปีใหม่ 2019 นะคะคุณบัว  ก็ขอให้ร่มเย็นเป็นสุขด้วยเช่นกัน

[punthipha]

WOW WOW WOW ของขวัญปีใหม่เลยนะเนี่ย

[mint_852]

เข้ามาอ่านตอนพิเศษ
คู่นี้มาเป็นเทศกาล
เห็นคุณบัวบอกเริ่มกลับมาเรียน
ก็เป็นกำลังใจให้ในทุกสิ่งนะคะ
อย่าลืมงานเขียนนะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ

[Sevenny]

อยากจะได้ผู้ชายแบบอธิปสักคน ฟ้าประทานให้ข้าพเจ้าหน่อยได้ไหมคะ แสนดีเหลือเกินพี่อธิป

[panpang]

  อยากได้ผู้ชายแบบพี่โตบ้างค่ะ5555

[Dezair]

จอมร้าย
By: Dezair

……………………….
ตอนพิเศษ เสน่ห์



   ในแวดวงธุรกิจมีงานเลี้ยงพบปะบรรดานักธุรกิจและนักคอนเนคชั่นอยู่เนืองๆ งานประเภทนี้ไม่ใช่งานในความสนใจของจอมขวัญ  วิมลกิตติมากนัก อีกทั้งโรงแรมเครือวิมาลาก็มีจักรกฤษณ์เป็นคนออกหน้าอยู่แล้ว หลานชายเจ้าของโรงแรมจึงไม่มีหน้าที่อื่นใดนอกจากทำงานในส่วนของตนเอง



   ยกเว้นก็แต่...จะถูกบังคับ



   “ต้องให้ป้าบอกกี่ครั้งกี่หน! ว่าถ้าโตไป ของขวัญก็ต้องไป!”



จะมีใครเสียอีกที่เจ้ากี้เจ้าการให้จอมขวัญออกงานประเภทนี้นอกจากคุณพัชรีผู้เป็นป้าที่รักและหวังดีต่อหลานอย่างสุดหัวใจ



   และเรื่องที่หล่อนหวังดีที่สุดก็คือเรื่องความรัก



   แม้อธิปและจอมขวัญจะคบหากันมายาวนาน ความสัมพันธ์มั่นคงแน่นแฟ้น แต่คุณพัชรีนั้นผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านประสบการณ์ทั้งจากชีวิตจริงและจากละครที่ดูมาหลายสิบปี ต่อให้ความรักความสัมพันธ์จะหนักแน่นเพียงใด แต่บทจะจางหายก็หาย บทพระเอกจะไปมีคนอื่นก็มีให้เห็นอยู่ร่ำไป แต่ดูท่าจอมขวัญจะไม่ตระหนักถึงเรื่องนี้เลยสักนิด แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อคุณพัชรีคนนี้ยังมีลมหายใจก็จะขอทำหน้าที่ ‘ญาตินางเอก’ อย่างสุดความสามารถเอง!



   “ขวัญก็บอกป้ารีกี่ครั้งแล้วว่าขวัญไม่ชอบไปงานแบบนี้” จอมขวัญตอบอย่างเหนื่อยหน่าย ปักหลักมั่นอยู่บนเก้าอี้ทำงานไม่ลุกไปไหนทั้งสิ้น แม้ว่าคุณพัชรีจะยืนจังก้าอยู่ข้างตัวในชุดผ้าไหมหรูพร้อมออกงานก็ตาม



   “ไม่ไปได้ยังไง! โตไป!”



   “พี่โตไปก็เรื่องของพี่โตสิ”



   “แล้วเรื่องของโตไม่ใช่เรื่องของของขวัญรึไง?!” ถูกคุณป้าผู้แสนดีเท้าเอวย้อนถามหน้าตาถมึงทึงแต่คำถามชวนเขินก็เล่นเอาจอมขวัญไม่รู้ว่าควรจะกลัว หรือควรจะเขินดี



   “คนละเรื่องกันแล้วป้ารี” ไม่รู้จะพูดอย่างไร ชายหนุ่มเลยเลี่ยงออกทะเลไปเสีย



   “จะคนละเรื่องได้ยังไง โตไปไหน ของขวัญก็ต้องไปกับโต! แล้วงานคืนนี้ก็จัดที่โรงแรมของเรา ของขวัญมีเหตุลอะไรที่จะไม่ไป?!”



   “เหตุผลของขวัญ คือขวัญจะทำงาน พี่จักรโยนเรื่องเปิดโรงแรมมาให้ขวัญทั้งโปรเจ็คเลย” จอมขวัญโบ้ยไปที่เอกสารบนโต๊ะ คุณพัชรีปรายสายตามองแค่แวบเดียว แล้วกลับมาจ้องหน้าหลานชาย



   “ของขวัญเห็นงานสำคัญกว่าโตหรือ” 



จอมขวัญอ้าปากค้าง จู่ๆก็ถูกดราม่าใส่เฉย



   “ใจดำ! ของขวัญบอกว่าของขวัญไม่ชอบไปงานแบบนี้ แล้วของขวัญคิดว่าโตชอบหรือ คิดบ้างไหมว่าโตจะรู้สึกยังไงที่ต้องไปงานอย่างนี้คนเดียว คุยแต่เรื่องธุรกิจ เจอแต่คนที่ต้องการผลประโยชน์ แต่พอจะพักใจพักสายตา ปรากฏว่าแฟ...เอ่อ...ปรากฏว่าของขวัญไม่ไปด้วย ของขวัญไม่สงสารโตบ้างรึไง”



   “ไปกันใหญ่แล้วป้ารี”



   “ใช่! นี่เรื่องใหญ่”



   “ขวัญไม่ได้หมายความแบบนั้น”



   “แต่ป้าหมายความแบบนั้น! นี่เรื่องใหญ่นะของขวัญ กี่ครั้งแล้วที่ปล่อยโตไปงานคนเดียว เคยคิดบ้างไหมว่าโตทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว ไปงานเลี้ยงแบบนี้ไม่ใช่งานรื่นเริง บางทีต้องคุยกับคนนั้นคนนี้ เครียดแค่ไหน บางครั้งถูกคะยั้นคะยอให้ต้องดื่มด้วย แล้วยังต้องขับรถกลับบ้านเอง ของขวัญเป็นห่วงโตบ้างไหม”



ถ้าจอมขวัญจะติดตามข่าวบันเทิงสักนิด เจ้าตัวคงรู้ว่าบทโศกแบบนี้มาจากละครดังหลังข่าว คุณพัชรีซาบซึ้งติดตรึงกับบทนางเอกเจ้าน้ำตาผู้ถูกรังแก อาศัยอินตามละครผสมกับประสบการณ์ลายครามกลั่นบทพูดน่าเศร้าน่าสงสารชนิดที่ควรได้รางวัล



   “ก็ได้ๆ ขวัญไปก็ได้” 



จอมขวัญผู้ไม่ติดตามข่าวบันเทิง ถูกดราม่าน้ำตาคลอใส่เลยต้องรีบตัดบท ทว่าพอเขาลุกขึ้นจะไปงานเลี้ยงกับคุณพัชรี คุณป้าร่างอวบกลับรั้งแขนเขาเอาไว้



   “ของขวัญจะไปไหน”



   “อ้าว ก็ไปงานเลี้ยงไง”



   “ชุดนี้?!” คุณพัชรีกวาดตาลงมองเสื้อเชิ้ตพับศอกกับกางเกงสแล็ก แม้หลานชายรูปหล่อปานพระเอกของหล่อนจะไม่ได้ทำงานคลุกดินคลุกฝุ่น แต่สภาพในยามเย็นเช่นนี้ก็ยับเยินเกินกว่าจะไปงาน


   ยิ่งเป็นงานที่อธิปไปร่วมด้วย หลานชายของหล่อนจะไปในสภาพทรุดโทรมแบบนี้ได้อย่างไรกัน!



   “ใช่สิ ใส่สูทอีกตัวก็ได้แล้ว” จอมขวัญบุ้ยไปที่สูทสีดำที่แขวนอยู่ แต่คุณพัชรีถอนหายใจเฮือก หลานชายของหล่อนนี่ช่างไม่มีความคิดสร้างสรรค์เอาเสียเลย งานเลี้ยงประเภทนี้คนอื่นไปเพื่อธุรกิจก็จริง แต่หลานชายคุณพัชรีจะไปเพื่อธุรกิจอย่างเดียวได้อย่างไรกัน



   หญิงอวบส่ายศีรษะอย่างระอาใจ ก่อนจะคว้าแขนหลานชายแล้วฉุดออกจากห้องทำงาน



...........................



   สูทสีเทาก็สวย สูทสีดำก็ดี สูทสีเบอกันดี้ก็แฟชั่นนิสต้า สูทสีขาวก็อย่างกับเจ้าชาย!



   คุณพัชรียกสูทขึ้นส่องแล้วส่องอีก สีไหนๆก็ดีทั้งนั้น ที่สำคัญคือหล่อนเชื่อหมดใจว่าหลานชายสุดที่รักของหล่อนใส่ขึ้นทุกชุด แต่สีไหนล่ะที่จะเป็นเป้าสายตาของอธิปที่สุด!



   “ป้ารี” เสียงเรียกดังขึ้น ทำเอาคุณป้าร่างอวบละสายตาจากชุดสูททั้งหลายไปมองต้นเสียง หลานชายของหล่อนนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ แน่นอนว่าเขาไม่ได้นั่งตรงนั้นด้วยตัวเองแต่ถูกหล่อนบังคับ ตามด้วยช่างแต่งหน้าและทำผมที่ถูกเรียกตัวด่วน กำลังมะรุมมะตุ้มรุมเขาจนไม่อาจลุกไปไหนได้



   “งานเริ่มกี่โมง” จอมขวัญที่กำลังถูกจัดแต่งทรงผมมองผู้เป็นป้าผ่านทางกระจก



   “ทำไม ของขวัญจะไปตัดริบบิ้นเปิดงานหรือ”



   “ไม่ใช่ แต่ขวัญว่านี่มันสายแล้ว”



คุณพัชรีอยากบอกเหลือเกินว่านางเอกก็ต้องเปิดตัวทีหลังเป็นธรรมดา แต่เรื่องอย่างนี้พูดออกไปไก่ก็จะตื่นหมด



   “ไม่สายหรอกหน่า งานจัดที่โรงแรมเรา ก้าวเท้าสามก้าวก็ถึง โอ๊ะ! ใช่ค่ะ เปิดหน้าผากอย่างนั้นเลย หล่อมาก!!”



คุณพัชรีไม่ให้ความสำคัญกับสถานที่จัดงานอีก ในเมื่องานเลี้ยงในคืนนี้จัดที่โรงแรมวิมาลา และเวลานี้หล่อนก็อยู่บนชั้นบนสุดของอาคารโรงแรม ขอแค่ก้าวขาออกจากประตูห้องแล้วกดลิฟต์ลงไปข้างล่างก็ถึงงานก่อนพวกที่ออกจากบ้านเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเสียอีก หล่อนหันไปพูดคุยกับช่างทำผมที่กำลังจัดแต่งทรงให้หลานรัก แล้วจากนั้น จอมขวัญก็ไม่อาจได้ทักท้วงอะไรอีก ได้แต่นั่งเป็นตุ๊กตาให้คุณป้าและคุณช่างทั้งหลายสนุกสนานอยู่กับผม หน้าและร่างกายของเขา



   นี่ไงล่ะ ถึงได้บอกว่าไม่อยากไปงานเลี้ยง



………………….



   งานเลี้ยงในคืนนี้จัดขึ้นในโรงแรมวิมาลาซึ่งอยู่ใจกลางเมือง จอมขวัญไม่มีข้ออ้างอื่นใดที่จะไม่มานอกเสียจากงานยุ่ง เรื่องนี้อธิปทราบดีว่าคนรักไม่นิยมชมชอบงานประเภทนี้เลย ดังนั้นเมื่อเขามาร่วมงานก็ไม่ได้คาดหวังว่าหนึ่งในทายาทของโรงแรมจะมาปรากฏตัว อีกทั้งจอมขวัญก็นัดแนะไว้แล้วว่าถ้างานเลี้ยงเลิก ให้ขึ้นไปหาที่ห้องทำงาน



   อธิปพูดคุยเรื่องธุรกิจ ทว่าใจกลับเฝ้ารอจะได้ขึ้นไปพบคนรักที่กำลังขะมักเขม้นทำงาน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้นก่อนที่งานเลี้ยงจะเลิกรา



หลังจากงานเลี้ยงเริ่มไปได้พักใหญ่ เสียงกระซิบกระซาบของสุภาพสตรี 2-3 คนก็ดังมาเข้าหูอธิป



   “คุณจอมขวัญนี่หล่อจริงๆนะ”



แค่เพียงชื่อก็ดึงความสนใจของชายหนุ่มได้แล้ว และต่อจะให้ในประเทศนี้จะมีคนชื่อจอมขวัญอีกสักกี่หมื่นกี่แสน เขาก็คิดออกแค่คนเดียวเท่านั้นที่ ‘หล่อจริงๆ’



   ...จอมขวัญ  วิมลกิตติ...



หลานชายเจ้าของโรงแรมเครือวิมาลา ทายาทผู้ที่คุณพัชรียกยอทุกวี่ทุกวันว่าหล่ออย่างกับพระเอก แต่จะมีกี่คนที่ได้รู้ว่าคนที่หล่ออย่างกับพระเอกคนนี้ตื่นเช้ายากเย็น เมื่อเช้าก็งัวเงียลุกขึ้นมานั่งแล้วก็ล้มลงไปนอนต่อจนเขาต้องไปดึงลงจากเตียงพาเข้าห้องน้ำ แถมยังมีหน้ามาบ่นว่าที่ตื่นเช้าไม่ไหวก็เป็นเพราะเขาทั้งนั้น



   คิดมาถึงตรงนี้อธิปก็อดยิ้มกับตนเองไม่ได้ ข้อตกลงระหว่างกันคือจะไม่ยุ่มย่ามในวันทำงานเพราะใครบางคนนอนดึกแล้วตื่นเช้าไม่ไหว แต่เป็นฝ่ายเขาเองที่เรียกร้อง เพราะตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมาต่างคนต่างยุ่งจนไม่ได้ใกล้ชิดกัน พอมีเวลาได้หายใจหายคอ ก็มีแต่...จะอยากใช้ลมหายใจร่วมกันเท่านั้น



   อธิปยอมรับว่าเขาเกเรไม่ทำตามข้อตกลง แต่จอมขวัญเองก็ไม่ปฏิเสธเสียงแข็งให้เด็ดขาด พอโดนตะล่อมซ้ายตะล่อมขวา สุดท้ายก็คล้อยตามจนเสร็จสมกันทั้งสองฝ่าย



   “ดูใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ”



ประโยคหนึ่งของหญิงสาวในกลุ่มข้างหลังทำเอาอธิปที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ถึงกับชะงัก เขาหันไปมองเจ้าของเสียงที่ยังคงพูดคุยกับกลุ่มหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างออกรสออกชาติ



   “แล้วดูหูตาคุณจอมสิ อู้ย แพรวพราวเหมือนเกิดมาพร้อมกับเสน่ห์”



   อธิปขมวดคิ้ว ไม่ใช่เพราะคำพูดที่ว่าจอมขวัญหล่อเหลามีเสน่ห์ แต่เพราะสงสัยว่าพวกหล่อนไปพบเจอคนรักของเขาที่ไหน



   “แต่ได้ข่าวว่าเขามีแฟนแล้วนะ”



   “แฟนคงใจกว้างมากแน่ๆ ปล่อยให้มางานนี้คนเดียวแถมปลดกระดุมตั้งสามเม็ด! ขาวจั๊วะ!” แล้วพวกหล่อนก็หัวเราะคิกคัก อธิปชักอยู่ไม่สุขแล้ว คำพูดของพวกหล่อนเป็นนัยว่าจอมขวัญมาร่วมงานนี้ หากงานจัดที่อื่น เขาก็คงไม่คิดถึงความเป็นไปได้ แต่งานคืนนี้จัดในโรงแรมซึ่งจอมขวัญทำงานอยู่ที่นี่



หาก...จะมา ก็มีโอกาส



ชายหนุ่มขอตัวจากวงสนทนาที่ตนเองยืนอยู่ ก่อนจะเริ่มออกเดินไปรอบงานทันที



   ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมวิมาลาแห่งนี้ใหญ่โตสมกับเป็นโรงแรมระดับประเทศ แขกเหรื่อในงานนับร้อยยิ่งทำให้การตามหาตัวใครสักคนยากขึ้นกว่าเดิม เขาก้าวเดิน กวาดตาอยู่พักหนึ่งก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นตาที่ยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักธุรกิจหญิงชาย



   ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ผมที่ถูกจัดแต่งให้อยู่ทรงเปิดดวงหน้าให้เห็นทั้งหน้าผาก คิ้ว ตา ลงมาจนถึงจมูกโด่งและริมฝีปากที่มีรอยยิ้มน้อยๆซึ่งมักใช้ยามอยู่ต่อหน้าสาธารณชน นอกจากนั้นชุดสูทสีเทาเนื้อดีทับเชิ้ตสีดำที่ปลดกระดุมสามเม็ดจนเห็นลำคอระหงส์ขาวผ่องก็ยิ่งส่งให้เจ้าตัวดูพราวเสน่ห์น่าจับตา



   นี่ล่ะ...จอมขวัญ  วิมลกิตติ



   แม้จะคบหากันมายาวนาน อธิปเห็นคนรักสวมเสื้อผ้ามาแล้วหลากรูปแบบ ไม่ว่าจะสูท เสื้อเชิ้ต กางเกงแสล็ก หรือเสื้อยืด กางเกงยีนส์ กระทั่งเสื้อเก่าๆกับกางเกงยางยืดเนื้อนิ่มสำหรับใส่นอนก็ยังเคยเห็น หรือ...แม้แต่ไม่ใส่อะไรเลย เขาก็เห็นมาแล้ว แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าวันนี้ จอมขวัญก็ยังหล่อเสียจนเขามองไม่วางตา



   อธิปสืบเท้าเข้าไปหาอย่างช้าๆ ดวงตาไม่ได้ละไปจากคนที่กำลังยืนยิ้มจางอยู่ในวงสนทนานั่นเลย เขาเห็นคนรักก้มลงพูดคุยกับหลานสาวนักธุรกิจหญิงชื่อดังคนหนึ่ง ท่าทางสุภาพไม่ถึงเนื้อถึงตัว แต่เสน่ห์แพรวพราว



   คาสโนว่าฆ่าไม่ตาย



   ไม่รู้ใครกล่าว แต่วินาทีนี้ ไม่มีใครเหมาะกับคำนี้มากไปกว่าจอมขวัญ  วิมลกิตติอีกแล้ว



   ตอนที่จอมขวัญเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นคนที่กำลังเดินเข้ามาหาพอดี มุมปากที่มีรอยยิ้มจางกระตุกขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ประกายพราวเสน่ห์ในดวงตาดูจะเพิ่มขึ้นอีกเมื่อสบตากับอธิป ทว่า...ไม่มีการทักทายแต่อย่างใด จอมขวัญหันกลับไปพูดคุยกับหญิงสาวคนเดิมต่อ เป็นฝ่ายคุณพัชรีเสียเองที่ร้องทักเสียงดัง



   “อ้าว โต”



   อธิปยิ้มจางแล้วยกมือไหว้ ทั้งวงสนทนาจึงหันมาสนใจเขา คนมาใหม่ไม่ได้ให้ความสนใจกับจอมขวัญมากเกินไปนัก เขาพูดคุยกับนักธุรกิจที่คุ้นเคยกันดี แต่ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ทางหางตาว่าจอมขวัญปลีกตัวออกจากกลุ่มไปพร้อมกับหญิงสาวคนเดิมที่เขาเห็นหัวร่อต่อกระซิกกัน แน่นอน...แม้จะยังอยู่ในวงสนทนาแต่ชายหนุ่มก็กวาดสายตามองไปรอบห้องเพื่อตามหาคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเดินตามรอบงาน



    พักใหญ่ถึงได้เห็นร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเทาเนื้อดีกำลังเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง เขาไม่รอช้ารีบขอตัวเดินตามออกไป และ...ทุกอย่างเกิดขึ้นท่ามกลางสายตาของคุณพัชรี  วิมลกิตติ



   “คุณรี ยิ้มอะไรหรือคะ” เสียงทักดังขึ้น ทำเอาหญิงอวบผู้ถือตัวเป็น ‘ญาตินางเอก’ มานานนมถึงกับยิ้มค้าง



   “เอ๊ะ ยิ้ม? ยิ้มอะไรคะ”



   “ก็...จู่ๆคุณรีก็ยิ้ม หรือว่ามีเรื่องอะไรดีๆ ลูกชายหลานชายจะมีข่าวดีรึเปล่า”



คุณพัชรีหัวเราะแล้วโบกมือ



   “ไม่ใช่เรื่องลูกหลานหรอกค่ะ อยู่ๆก็คิดถึงละครเมื่อคืน ถึงจะขัดใจนางเอกมาหลายตอน แต่ตอนเมื่อคืนนางเอกฉลาดมากนะคะที่รู้จักยั่วให้พระเอกหึง” แล้วคนพูดก็หัวเราะร่วนดูราวจะถูกอกถูกใจกับบทบาทนางเอกในละคร แต่จะมีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วคุณพัชรีไม่ได้คิดถึงละครเลยสักตอน เพราะเวลานี้ชีวิตจริงนั้นฟินยิ่งกว่าละครจนอยากจะกดโทรศัพท์ไปเม้ามอยกับอีกสองสาวเพื่อนร่วมสมาคมละครไทยเสียเหลือเกิน!



   ...คุณนุชคะ คุณรุ่งคะ เขาเดินตามกันต้อยๆเลยค่า!!!!...


.....................



   จอมขวัญรู้ว่าถูกเดินตาม เขาจึงเลือกที่จะไม่ไปห้องน้ำที่อยู่ใกล้ห้องจัดเลี้ยงซึ่งอาจมีแขกไปใช้บริการ แต่เดินไกลออกไปอีกหน่อยเพื่อไปยังห้องน้ำในจุดที่ค่อนข้างเงียบสงบ



   เขาไม่ได้คิดจะทำธุระส่วนตัวแต่อย่างใด ดังนั้นพอเลี้ยวเข้ามาในห้องน้ำจึงยืนพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้ารออึดใจเดียวคนที่ตามมาก็ปรากฏตัว อธิปชะงักเมื่อพบคนรักยืนรออยู่ที่เคาน์เตอร์ล้างมือยกยิ้มน้อยๆมองเขา เท่านี้ก็รู้แล้วว่าถูกล่อหลอกให้ตามมา



   “มีห้องน้ำอยู่ฝั่งนู้น พี่โตมาที่นี่ทำไม” ทายาทเจ้าของโรงแรมออกปาก ดวงตาแพรวพราวราวรู้ทัน อธิปเม้มปากเพราะไม่มีเหตุผลสักนิดนอกจากตามคนรักมา แต่พอเหลือบสายตาลงมาเห็นเสื้อเชิ้ตที่ไม่ติดกระดุมสามเม็ดบนจนเห็นแผ่นอกขาวรำไร เขาก็ตัดสินใจสาวเท้าไวไปดึงแขนคนรักแล้วพาเข้าห้องน้ำด้านในสุดทันที



   ห้องน้ำริมสุดด้านในกว้างกว่าห้องน้ำห้องอื่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคับแคบไม่เหมาะกับการที่ผู้ชายสองคนจะยืนอยู่ด้วยกันเลย ทว่าไม่ใช่ปัญหาของอธิป เพราะอย่างไรเสีย เขาก็โอบร่างคนรักเอาไว้แนบแน่นจนแทบจะหลอมรวม



   ...หลอมให้ละลายเข้ามาเป็นเนื้อเดียวกับเขาเลยก็ดี จะได้ไม่ไปโปรยเสน่ห์ให้ใครอีก...



   “ไหนบอกว่าจะไม่มา” เขาถามกระซิบ อาศัยความใกล้ชิดของการโอบกอดทำให้แม้จะพูดด้วยเสียงเบาเพียงใดก็ยังได้ยิน



   “ที่นี่โรงแรมวิมาลา” คนใช้นามสกุลวิมลกิตติตอบ ดวงตาเรียวนั้นแสนพยศจนน่าปราบ



   “แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ” คำถามนี้แน่นอนว่าไม่ได้หมายความถึงแค่การที่จอมขวัญมาปรากฏตัวในงานทั้งๆที่บอกว่าจะไม่มา แต่หมายถึงการอ้อล้อกับสตรีคนอื่นด้วย



จอมขวัญ  วิมลกิตติเลิกคิ้วเป็นเชิงว่าก็ใช่ ในดวงตาคู่นั้นแพรวพราวราวกับจะบอกว่าเขาจะทำอะไรก็ได้...ที่นี่



“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ทำได้เหมือนกัน” ประโยคนี้ของอธิปไม่ทันได้ถามให้ได้รับความกระจ่าง ริมฝีปากร้อนผ่าวก็บดเบียดลงหาริมฝีปากของจอมขวัญเสียแล้ว วินาทีแรกนั้นเกิดการต่อต้านด้วยการพยายามเบี่ยงใบหน้าหนี ทว่าอีกฝ่ายก็ตามประกบไม่ห่างจนสุดท้ายต้องยินยอมให้ทั้งเบียดทั้งดูดดึงราวกับหิวกระหาย



จูบร้อนแรงอีกทั้งยังไม่อ่อนโยนสักนิดทว่ามันกลับจุดไฟพิสวาสให้ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งกาย สองร่างเบียดชิด เสื้อสูทเนื้อหนาไม่ใช่ปัญหา เพราะอธิปส่งสองมือเข้าไปลูบไล้เนื้อตัวคนรักผ่านทางเสื้อเชิ้ตแล้ว



   “อื้อ...” ริมฝีปากถอนห่างเล็กน้อย แต่อารมณ์หวามไม่ดับเลยแม้แต่นิด จอมขวัญสะท้านไหวเมื่อยอดอกถูกบีบคลึงผ่านทางเสื้อเชิ้ต



   “คราวหลังไม่ให้ปลดกระดุมสามเม็ดแล้วนะ” เสียงกระซิบแหบพร่า อารมณ์ของอธิปก็ไม่ต่างกันเลย ร่างกายของพวกเขาพร้อมสำหรับกันและกันเสมอ ยิ่งเวลานี้จอมขวัญในอ้อมแขนของเขาดูจะถูกจุดไฟติดแบบนี้ ยิ่งน่ากระโจนเข้าหา



ทว่า...แม้จะถูกปลุกปั่นจนอารมณ์วูบไหว  จอมขวัญก็ไม่ใช่คนโอนอ่อนผ่อนตาม ดวงตาเรียวที่ฉ่ำปรือไปด้วยความต้องการจึงยังคงมีประกายถือดี



   “ถ้าปลดแล้วจะทำไม อื้อ...” ช่างปากกล้าไม่ดูทางหนีทีไล่เอาเสียเลย ใกล้แค่เอื้อมอีกทั้งยังหนีไปไหนไม่ได้ก็มีแต่จะถูกจู่โจมเท่านั้น



   ชายหนุ่มสองคนในห้องน้ำของโรงแรมนั้นคับแคบและชวนให้ตื่นเต้นเพราะเกรงว่าจะมีคนรู้เห็น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจทนต่อความเย้ายวนของอารมณ์รักที่ไหลบ่าไปทั้งเนื้อตัวได้เลย รสจูบหนักหน่วงช่วงชิงลมหายใจ เมื่อยามถอนจากไป จอมขวัญจึงได้แต่หอบเอาออกซิเจนเข้าปอด ในขณะที่อธิปยังซุกไซ้ซอกคอขาวของคนรักอย่างย่ามใจ กระดุมสามเม็ดเจ้าปัญหาในยามนี้กลายเป็นทางสะดวกให้ริมฝีปากของชายหนุ่มได้ลิ้มรสผิวเนื้อขาวอย่างที่ต้องการ



   “อื้อ!” กระแสเจ็บวาบทำเอาสะดุ้งน้อยๆ จอมขวัญก้มลงมอง สบตากับคนขบดูดผิวเนื้อของเขาที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี อธิปยิ้มกริ่มยอมผละจากซอกคอคนรักที่ฝากฝังร่องรอยเอาไว้แล้ว เขาลูบนิ้วกับผิวเนื้อที่เริ่มแดงอย่างเบามือ



   “รู้รึยังว่าปลดแล้วจะทำไม”



จอมขวัญมองคนรักอย่างไม่เกรงคำขู่ คิดหรือว่าแค่รอยจูบที่ซอกคอจะทำให้อดีตคาสโนว่ายอมอยู่ใต้อาณัติ



   อธิปคิดผิดแล้ว



   ประกายในดวงตาเรียวคู่นั้นยังแรงกล้า เจ้าตัวผลักเขาออกห่างแล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำ อธิปก้าวเท้าตาม เมื่อพ้นที่ลับหูลับตาคนก็ย่อมไม่อาจใกล้ชิด แต่ยิ่งใกล้ชิดไม่ได้ ก็ยิ่งชวนให้สายตาไล่ตามเพราะอยากรู้ว่าจอมขวัญจะทำอะไร



   หัวใจจอมขวัญยังเป็นของเขา ร่างกายของจอมขวัญก็ยังเป็นของเขา อธิปรู้ดี และเพราะรู้ ถึงได้อยากรู้ว่าคนรักจะบริหารเสน่ห์อย่างไรทั้งๆที่ใจและกายยังเป็นของเขา



   หลานชายคุณพัชรีกลับไปยืนข้างผู้เป็นป้าที่กำลังพูดคุยกับคนรู้จัก หนึ่งในกลุ่มเป็นหลานสาวนักธุรกิจคนดัง หล่อนสนอกสนใจเขาตั้งแต่เดินเข้ามาในงานแล้ว แม้จะมีข่าวลือหนาหูว่าเขามีคนรักแล้วก็ตามที



   แต่...คนรักของเขาไม่มา หรือถึงมาก็ไม่เห็นเขาจะควง หล่อนจึงถือเอาว่าเขาโสด



   “ไม่ค่อยเห็นคุณจอมมางานอย่างนี้นะคะ” ตอนที่คุณพัชรีหันไปพูดคุยกับคนรู้จักที่เดินเข้ามาทัก หล่อนจึงถือโอกาสพูดคุยกับเขาเพื่อสร้างความสนิทสนม



   จอมขวัญยิ้มจางอย่างที่มักทำบ่อยๆยามต้องพบปะผู้คนที่ไม่ได้สนิทสนม



   “จริงๆก็ว่าจะไม่มา แต่วันนี้คุณลุงไม่ว่าง ก็เลยมาเป็นเพื่อนคุณป้าน่ะครับ”



   “เป็นหลานที่น่ารักจังค่ะ” หล่อนชมพลางมองเข้าไปดวงตาของเขา ดวงตาเรียวสวยมีประกายชวนให้ค้นหานั่นถูกใจหล่อนเหลือเกิน



   “คุณเป็นคนแรกที่ชมผมแบบนี้” จอมขวัญตอบ รอยยิ้มองศาเดิมของเขายังอยู่ ดวงตายังแพรวพราวทว่า...เขาไม่ได้ขยับเข้าหาหล่อน ไม่ได้โน้มหน้าลงมา เหมือนเขาแค่บริหารเสน่ห์เฉยๆ



   หล่อนเองไม่ใช่เด็กสาวแรกรุ่น พบเจอเพศตรงข้ามมาก็มาก มีหรือจะดูไม่ออกว่าต่อให้เขาจะโปรยเสน่ห์ แต่เขามีกำแพงกั้น และ...เขาไม่ยอมก้าวข้ามกำแพงนั่นด้วยซ้ำ



   สายตาของหญิงสาวกวาดมองใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อผู้ได้รับการจัดอันดับจากคอลัมภ์แวดวงไฮโซว่าเป็นหนุ่มโสดในฝัน ทว่าพอสายตาของหล่อนกวาดลงมาเห็นรอยบางอย่างที่ซอกคอของเขา หล่อนก็รู้แล้วว่าเขาอาจจะเป็นชายในฝันของใครหลายคน แต่เขาไม่ใช่หนุ่มโสดแน่นอน



   และกำแพงที่ทำให้เขาไม่ยอมก้าวข้ามมาก็คือคนรักของเขา ต่อให้ไม่ควงมางานเลี้ยงคืนนี้ด้วย แต่เขากลับ ‘พก’ คนรักของเขาไว้ในใจ



   หญิงสาวหัวเราะกิ๊ก จากท่าทีหวานเชื่อมกลายเป็นขยับออกห่างเล็กน้อย ทว่าไม่เสียมารยาท



   “อยากรู้จังค่ะว่าคนอื่นชมคุณจอมว่าอย่างไร” จากสุ้มเสียงกระซิบกระซาบ กลายเป็นน้ำเสียงพูดคุยปกติ อดีตคาสโนว่ามีหรือจะจับสังเกตนี้ไม่ได้ เขาดูออกว่าหล่อนไม่ได้มุ่งหวังอะไรจากเขาแล้ว บางทีอาจจะรู้ด้วยซ้ำว่าเขามีคนรักแล้ว



   “ให้ทายดีไหมครับ”



   “ชมว่าหล่อนี่แน่นอน...” หญิงสาวเอ่ย



   “...มีเสน่ห์...แล้วก็แพรวพราว”


จอมขวัญหัวเราะเบาๆ



   “แฟนของคุณไม่หนักใจบ้างหรือ” ทว่าประโยคนี้ทำให้เสียงหัวเราะของจอมขวัญชะงัก เขาสบตาหญิงสาว ทว่าหล่อนกลับจดจ้องเขาอย่างรู้ทัน



   “...มาด้วยไหมคะ งานคืนนี้” จอมขวัญไม่ตอบ แต่หญิงสาวกลับขยับเข้าหา ทำทีเป็นช่วยจัดปกคอเสื้อ



   “ถ้ามา คุณก็ควรทำตัวให้ดีหน่อย แฟนหึงนะคะ ที่คุณบริหารเสน่ห์เก่ง”



   คนบริหารเสน่ห์หัวเราะในคอ มองหล่อนอย่างคนถูกคอ


   “ผมชักอยากเห็นคนรักของคุณบ้างแล้ว” หญิงสาวหัวเราะหน้าตาสดใส



   “ถ้าแต่งงาน ฉันจะส่งการ์ดเชิญคุณและแฟนของคุณ สัญญาว่าต้องพามาเปิดตัวในงานฉันนะคะ” คราวนี้เป็นฝ่ายจอมขวัญหัวเราะทว่าไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ระหว่างหล่อนแต่งงานกับเขาเปิดตัวอธิปเป็นคู่รัก ไม่แน่ใจว่าอะไรจะมาถึงก่อนกัน หรือบางทีอาจจะไม่มีโอกาสนั้นเลย



   เพราะต่อให้ไม่เปิดตัว โอหังว่ายังมีเสน่ห์ให้บริหารเหลือเฟือ แต่หัวใจของเขาเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ยอมรับผู้ชายคนนั้นเข้ามาชีวิตแล้ว



   ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ยืนข้างกันหรือไม่ แต่ร่างเงาของคนรักก็ปรากฏชัด ระบุสถานะว่าชายในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพฯไม่โสดอีกแล้ว



   ใจและกายของเขามีเจ้าของ ตัวเขาเองก็ตระหนักเสมอว่ามีเจ้าของ เสน่ห์ที่โปรยปรายจึงเป็นเพียงกลิ่นหอมหวานให้คนเข้าใกล้ ทว่าเจ้าของเสน่ห์เองต่างหากที่ไม่เคยยินยอมให้ใครล่วงล้ำเข้ามาในใจอีกเลย



   เขาก่อกำแพงแน่นหนา สงวนและรักษาความรักและคนรักของเขาเอาไว้ในนั้น ให้เป็นทั้งเจ้าของหัวใจและเจ้าของร่างกาย ทว่า...น่าเสียดายที่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเจ้าของของจอมขวัญ  วิมลกิตติคือใคร



............................   

[Dezair]

   งานเลี้ยงเลิกตอนเกือบจะค่อนคืน คุณพัชรีไม่อยากกลับจึงนอนค้างที่เพนท์เฮ้าส์ของโรงแรม คนที่ต้องตัดสินว่าจะกลับหรือไม่เป็นรายต่อมาจึงเป็นจอมขวัญ



   ทั้งพบปะ พูดคุย ฉีกยิ้มสุขุม ไหนจะต้องทั้งเดินทั้งยืน จอมขวัญรู้ซึ้งแล้วว่างานอย่างนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเมื่อย



   “ขวัญไม่อยากขับรถ เมื่อย” ต่อให้จะเป็นหนุ่มในฝันของสาวๆยามอยู่ต่อหน้าสาธารณชน แต่เมื่ออยู่เพียงลำพังกับคนรัก จอมขวัญก็กลายร่างมาเป็นคนเอาแต่ใจตามเดิม


   “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกับพี่” อธิปเอ่ยปาก



   แม้จะไม่อยู่ในพื้นที่รโหฐานเป็นการส่วนตัว แต่ก็ไม่มีผู้คนแล้ว โรงแรมอยู่ใจกลางเมืองก็จริง แต่ก็ดึกดื่น อีกทั้งยังไม่ใช่ล็อบบี้ การที่พวกเขาอยู่ด้วยกันสองคนในเวลานี้จึงไม่ใช่เป้าสายตาของใคร ทว่าก็ไม่ถึงเนื้อถึงตัว เป็นเพียงการพูดคุยอย่างธรรมดาเท่านั้นเอง



   จอมขวัญพยักหน้าเอื่อยๆ หมุนหัวไหล่คลายเมื่อย เสื้อสูทถูกถอดมาพาดแขนแล้ว เชิ้ตถูกพับศอก แต่...กระดุมสามเม็ดก็ยังเปิดหรา



   อธิปไม่พูดอะไรก้าวเท้าเดินนำ คนทั้งเมื่อยทั้งเหนื่อยไม่รู้ตัว เดินหมุนไหล่หมุนคอก้าวตาม จนกระทั่งเข้าลิฟต์



   “เฮ้ย...นี่มันไม่ใช่ทางไปอาคารจอดรถ? พี่โตจะไปไหน” จอมขวัญเพิ่งรู้สติ ลิฟต์หรูหราที่พวกเขาโดยสารในเวลานี้คือลิฟต์ที่กำลังพาเดินทางขึ้นไปยังห้องพักของโรงแรม ไม่ใช่ลิฟต์ในอาคารจอดรถ



   คนถูกถามชูคีย์การ์ดในมือให้ดู



   “ของขวัญบอกว่าไม่อยากขับรถไม่ใช่หรือ”



   “ก...ก็ใช่...ขวัญ...คิดว่าพี่โตจะขับ...” แม้จะเป็นคนรักกัน และอธิปแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยๆ แต่น้อยครั้งที่อีกฝ่ายจะค้างที่นี่ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงไม่เป็นที่รู้เห็นมากนัก หากไม่ใช่ในแวดวงของคนใกล้ชิด



   อธิปไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่เหลือบมองคนรักแล้วยกยิ้มที่มุมปาก คบหากันมาถึงเพียงนี้ มีหรือจอมขวัญจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร



   ...ปราบพยศ...



   ที่เห็นนิ่งเงียบมาตลอดทั้งงาน ทำเพียงแค่ยืนเฉยมองเขาพูดคุยกับคนนั้นทีคนนี้ทีเพราะตั้งใจรวบยอดทบต้นทบดอกเอาตอนเลิกงานอย่างนั้นหรือ



   แล้วคิดว่าคนอย่างจอมขวัญ  วิมลกิตติจะยอมให้ปราบ?


   ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงเดินนำ มีทายาทเจ้าของโรงแรมเดินตามโดยไม่มีขัดขืน แม้จะรู้แก่ใจว่าจะถูกปราบพยศ และอธิปเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ต่างคนต่างรู้ทันกัน แต่ไม่พูดออกไป กลายเป็นการลองเชิงว่าใครจะพ่ายแพ้ให้แก่ใครก่อน



   อธิปเปิดประตูเข้าไปในห้อง จอมขวัญเดินตาม อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีใด พอประตูปิดลง หนุ่มในฝันที่ไม่โสดยืนเฉยอยู่กลางห้อง หันหลังให้อีกฝ่ายด้วยซ้ำ ท่าทีของเขาเหมือนไม่หวั่นกลัวต่อเรื่องใด แต่หัวใจเต้นถี่ด้วยความตื่นเต้นว่าจะต้องพบเจอกับอะไร



   อธิปจะจู่โจมจากข้างหลังหรือไม่ จะใช้วิธีใดปราบพยศเขากันหนอ



   เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ แต่แล้วก็เลี้ยวเข้าไปยังห้องนอนด้านข้าง จอมขวัญขมวดคิ้วมุ่นมองเห็นทางหางตาว่าอีกฝ่ายหายลับเข้าไปในส่วนของห้องนอนแล้ว



   ห้องพักของโรงแรมวิมาลามีหลายระดับ และในฐานะคนรักของทายาทเจ้าของโรงแรมย่อมไม่มีทางพักห้องระดับพื้นฐานที่สุด ทว่าการเลือกพักในห้องสูทที่มีทั้งห้องพักผ่อนและห้องนอนก็ทำให้จอมขวัญที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าไปในห้องนอนทำไมชักอยากให้รีโนเวทห้องพักโรงแรมเสียใหม่



   แผนถลุงเงินโรงแรมยังไม่ทันเป็นรูปเป็นร่าง เสียงฝีเท้าเบาๆก็ดังออกมา จอมขวัญทำเป็นยืนเฉย มองวิวทิวทิศน์ของกรุงเทพจากกระจกบานสูงราวกับไม่สนใจว่าจะมีใครร่วมห้องด้วยหรือไม่



   “ถอดเสื้อผ้าใส่ถุง พี่จะส่งไปซักรีด” เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลังให้จอมขวัญหันไปมอง



อธิปยืนห่างจากเขาราวหนึ่งเมตร หน้าตาเฉยๆไม่บ่งอารมณ์ สุ้มเสียงเมื่อครู่ก็ไม่ได้ดังใกล้ราวกระซิบ ไม่ได้ดังห้วนเหมือนดุ แต่เป็นน้ำเสียงทุ้มอย่างปกติ และการยืนห่างในระดับที่...ปกติ



   ...ปกติกับผี! เมื่อตอนอยู่ในห้องน้ำข้างล่างยังทั้งเบียดทั้งลูบ!...



   “แล้วใส่เสื้อคลุมไปก่อน” ร่างสูงเอ่ยปากแล้ววางเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวลงบนโซฟา ไม่มีทีท่าจะเข้ามาอ้อล้อจอมขวัญเหมือนอย่างทุกทีจนชักหงุดหงิด



   เขาไม่รู้ว่าอธิปคิดจะทำอะไร แต่การทำเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรนั่นคิดหรือว่าจะปราบพยศคนอย่างจอมขวัญได้


   คนดื้อดึงไม่พูดอะไร แต่เดินสวนอธิปกลับเข้าไปในห้องนอนโดยไม่หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำติดมือไปด้วย แล้วพออธิปเดินตามไปดูก็พบว่าคนรักของเขาไม่ได้แข็งข้อ เจ้าตัวถอดเสื้อเชิ้ต ปลดตะขอกางเกงสแล็ก จากนั้นก็คว้าเอาผ้าขนหนูมาพันเอวแล้วยกขารูดกางเกงทั้งตัวนอกตัวในออกมา



   ทุกอย่างอยู่ในสายตาของคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง จอมขวัญในสภาพเกือบเปลือย มีแค่ผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่ เผยลาดไหล่ แผ่นอกลงมาที่หน้าท้องราบ ผิวขาวเหลืองเนียนละเอียดมีร่องรอยประปรายจากเมื่อคืน และ...รอยที่เด่นหราที่สุดคือที่ซอกคอกซึ่งเกิดเมื่อตอนค่ำ



   ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งหมดนั่นใครเป็นคนทำ ในเมื่อเนื้อตัวของจอมขวัญ วิมลกิตติเป็นของอธิปแต่เพียงผู้เดียว



   ดวงตาของอธิปคมปลาบ ยามดุมันก็ส่อแววดุ ยามหวานเชื่อมมันก็ส่อแววรักใคร่ ยามพิสวาสมันก็จับจ้องเสียจน...ร้อน...



   ทว่าแม้จะถูกมองจนร้อน จอมขวัญก็ยังตีสีหน้าเรียบเฉย



   “ขวัญอาบน้ำเลยแล้วกัน” คนที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวเอ่ย ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อสบตากับคนรัก



   “อาบด้วยกันไหม” ไม่ใช่คำเชิญชวน แต่เป็นคำท้าทาย อธิปกล้าพอจะอาบน้ำกับเขาหรือไม่ อาบโดยที่...เราต่างลองเชิงกันแบบนี้ และถ้าใครลงมือก่อน คนนั้นแพ้



   สัญชาตญานเพศผู้ยิ่งทำให้สนุก ยิ่งรู้ทันกันก็ยิ่งสนุก อธิปตอบรับคำท้าด้วยการปลดกระดุมเสื้อเดินตามอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำ ตอนแปรงฟันหน้าอ่างล้างหน้าด้วยกัน ก็ยังต่างคนต่างเว้นระยะ แต่พอต้องย้ายไปยังคอกฝักบัวที่แม้จะกว้างขวางกว่าห้องน้ำโรงแรมทั่วไป ต่อให้จะเว้นระยะเท่าไร ก็ยังต้องใกล้ชิดกันอยู่ดี



   เสื้อผ้าของอธิปถูกทิ้งไว้นอกคอกฝักบัว ในขณะที่ผ้าขนหนูของจอมขวัญถูกพาดไว้บนราว ใต้ฝักบัวแบบเรนชาวเวอร์คือชายหนุ่มสองคนที่ต่างคนต่างลูบไล้เนื้อตัวของตัวเอง



   ทั้งๆที่เนื้อตัวของอีกฝ่ายอยู่แค่เอื้อมมือ แต่...ถ้าใครแตะก่อนจะแพ้



   ไม่รู้ใครเป็นคนตั้งกติกานี้ ทว่าต่างคนต่างรู้กันอย่างเงียบๆ เกมส์นี้น่าสนุกตรงที่พวกเขาต่างกระหายอยากในกันและกัน แต่ติดที่ว่าไม่อยากพ่ายแพ้ และถ้าอยากชนะก็มีแค่เพียงโปรยเสน่ห์ให้อีกฝ่ายลุ่มหลงให้มาก และทำเช่นไรก็ได้ให้เอื้อมมือออกมา



   “ตอนอยู่ในงาน มีคนบอกว่าแฟนขวัญใจกว้าง” จอมขวัญเอ่ยปากขึ้นมาก่อน เสียงน้ำนั้นดังก้อง แต่เพราะพวกเขายืนใกล้กันมาก มีหรือจะไม่ได้ยินว่าคนเสน่ห์แรงพูดอะไร



   “ปล่อยให้ขวัญมางานแบบนี้ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ ว่ามีหลายคนอยากได้...มาก...”



   “แล้วเขาไม่รู้หรือว่าแฟนของของขวัญยืนจ้องอยู่” ต่อให้จะนิ่งได้สักเพียงใด แต่วาจากวนอารมณ์ก็ไม่อาจทำให้อธิปอยู่เฉย และการตอบโต้ของเขาก็ทำเอาคนมากเสน่ห์ถึงกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก ที่ได้เห็นอารมณ์ของคนรักแปรปรวน



   ชนะแล้วยกหนึ่ง



   “จ้องหรือ? ไม่รู้สิ เพราะขวัญก็ยังไม่รู้เลย” เจ้าตัวเอ่ยแล้วยักไหล่เหมือนไม่รับรู้แต่อย่างใด ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าถูกจับจ้องตลอดทั้งงาน ต่อให้ไม่เห็นด้วยตาก็รับรู้ด้วยประสาทสัมผัส ยิ่งถูกจ้อง จอมขวัญก็ยิ่งรู้สึกหึกเหิม ถูกรัก ถูกหวง ใครบ้างไม่ชอบใจ



   อธิปเป็นคนใจเย็น แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกร้อนผ่าวเหมือนมีไฟอยู่ใต้เท้า เขาไม่อาจปล่อยให้คนรักทำเป็นเมินเฉยต่อสายตาหรือความรู้สึกของเขาได้อีกแล้ว มือคว้าแขนจอมขวัญแล้วลากเข้ามากระแทกอก ได้ยินเสียงร้องเบาและการยันตัวออกห่าง ทว่าในชั่วเสี้ยววินาทีเขาก็ตวัดรัดรอบร่างโปร่ง ก้มหน้าลงปิดริมฝีปากที่กำลังจะโวยวาย



   แต่คนรักของเขาไม่ใช่คนว่านอนสอนง่าย เมื่อถูกบดขยี้ริมฝีปากอย่างรุนแรง สองมือจึงพยายามดันร่างออกห่าง ใบหน้าพยายามเบี่ยงหนี แต่อธิปดันร่างของอีกฝ่ายไปชิดผนังหินอ่อน ตีกรอบให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาจนไม่อาจดิ้นหนีไปไหนได้อีก ริมฝีปากไม่เพียงแค่บดเบียดแต่ยังดูดดึงราวกับจะสูบวิญญาณและหัวใจ



   ทั้งหมดของจอมขวัญต้องเป็นของเขา ของเขาแต่เพียงผู้เดียว



   “อ...อื้อ!...” ห้วงสุดท้ายก่อนที่อากาศจะหมดปอด เสียงประท้วงดังเรียกร้องขอออกซิเจน อธิปถึงได้ยอมปล่อยออก ทว่าก็ยังคลอเคลียอยู่กับมุมปากและข้างแก้มขาวที่เปียกชื้นราวกับจะฝากฝังรอยประทับของความเป็นเจ้าของเอาไว้



   “พี่โตแพ้...” แม้จะถูกจูบเสียจนหายใจไม่ทัน แต่จอมขวัญกลับกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างออกนอกหน้า



อธิปทนไม่ไหวก่อน อธิปรุกล้ำเขาก่อน อธิปพ่ายแพ้ให้แก่เขา พ่ายแพ้ให้แก่เสน่ห์ของจอมขวัญคนนี้



   “เดี๋ยวก็รู้” เสียงทุ้มดังกระซิบ จอมขวัญไม่ทันได้คิดก็ถูกดึงออกจากคอกฝักบัวแล้ว เสื้อคลุมและผ้าขนหนูที่พาดราวไม่มีความจำเป็นแต่ประกายใด



เนื้อตัวเปล่าเปลือยเปียกชื้นเมื่อพบอากาศเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศย่อมทำให้สะท้าน ทว่าสิ่งที่น่าสะท้านยิ่งกว่าคือเมื่ออธิปเหวี่ยงคนรักลงบนเตียงกว้างแล้ว เขาก็ตามทาบทับไม่ให้กระดิกแม้สักเซนติเมตร จอมขวัญไม่ทันได้ร้องสักแอะ ริมฝีปากร้อนก็บดขยี้ลงมาอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่จูบแล้ว แต่มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ



   “อ๊ะ...ย...อย่า...อื้อ...” เสียงปรามผสานเสียงครางผะแผ่วไม่ได้ช่วยให้อธิปหยุดมือและปากเลย ยิ่งลูบไล้ บดจูบ ล่วงล้ำ ก็ยิ่งปลุกอารมณ์กำหนัด จากร่างกายที่เปียกชื้นจากการอาบน้ำ ก็กลายเป็นชื้นฉ่ำด้วยอารมณ์คาวรักที่กำลังปะทุจากการถูกรูดรั้ง ส่งเสริมให้ร่างสูงเหิมเกริมหนักกว่าเก่า จับสองขาฉีกกว้างเปิดทางให้สอดแทรกความเป็นชายเข้าไปอย่างหนักหน่วง



   แม้จะคุ้นเคยกันดี แต่บทรักครั้งนี้ไม่อ่อนโยนนิ่มนวลเหมือนครั้งก่อนๆ มันเร้าใจเร้าอารมณ์จนได้แต่ครางผะแผ่วจิกขย้ำผ้าปูที่นอน



   ช่องทางร้อนผ่าวตอดรัดถี่ยิบ ตอบสนองการกระแทกอย่างดุดัน ยิ่งอธิปโหมแรง จอมขวัญก็ยิ่งครางเครือเสียวซ่าน ยิ่งช่วยกันจุดไฟรักให้โหมกระพือ



   “อื้อ!...” ร่างสูงทิ้งน้ำหนักลงราวกับจะบดขยี้ ทำเอาคนใต้ร่างถึงกับผวาสะท้านจนเกร็งเฮือก แอ่นอกหน้าแหงนเงยไปเบื้องหลัง ทว่าสิ่งที่ตอกลึกเข้ามากลับยังดันทุรังราวกับจะทะลุทะลวงให้ได้ถึงจุดลึกสุดในร่างกาย สองมือจากขยำทึ้งผ้าปูที่นอนกลายเป็นออกแรงผลักร่างหนาให้ออกห่าง ทว่าอธิปไม่เขยื้อนแม้แต่น้อย เขาบดสะโพกลงอีก บดจูบแรงๆลงกับข้างแก้มขาวแล้วกระซิบพร่า



   “ถูกคนแพ้กอดแล้วเป็นยังไง” ดวงตาเรียวเหลือบมาสบ แม้จะมันจะเต็มไปด้วยไฟปรารถนาแต่เรื่องถือดีก็ไม่ลดราวาศอก



   “ม...ไม่มีอะไรแปลกใหม่...อื้อ!!!...” ความแข็งแกร่งอัดลึกเข้ามาอีกจนอึดอัดไปทั้งช่องท้อง จอมขวัญเกร็งจนขาสั่น ยันปลายเท้าเพื่อกระถดสะโพกหนี แต่มือร้อนของอีกฝ่ายจับไว้มั่น



   “ม...ไม่มีเสน่ห์เอง อ๊ะ!” จู่ๆก็ถูกถอดถอน ร่างถูกจับพลิกให้นอนคว่ำ ทว่าไม่ทันตั้งหลัก สะโพกก็ถูกกระชากเข้าหาแท่งเหล็กมหึมาที่เต็มไปด้วยอารมณ์นั่นอีก จอมขวัญหวีดร้องเสียวซ่านถึงใจ ท่อนล่างของเขาถูกยกสูงเพื่อรองรับการจ้วงลึก มือร้อนบีบคลึงก้อนเนื้อสองข้างอย่างสาแก่อารมณ์



   เสียงครางเครือดังไม่หยุด ถูกพลิกคว่ำไปครั้งหนึ่งก็ถูกพลิกหงายกลับมาอีก ไอรักชุ่มฉ่ำที่ส่วนปลายแต่จอมขวัญไม่ถูกพาไปแตะสวรรค์เลยแม้แต่ครั้งเดียว ชั้นเชิงของอธิปพาเขาทะยานขึ้นสูง จากนั้นก็ฉุดลงต่ำ ทำเช่นนี้ซ้ำๆร่างขาวก็ปวกเปียกแทบหมดฤทธิ์ ได้แต่นอนหอบระทวยตาหรี่ปรือทว่าความต้องการยังตั้งชัน



   “อื้อ!” จอมขวัญสะท้านอีกรอบ คราวนี้ไม่ใช่เพราะถูกตอกกระแทกเข้ามาลึกสุดใจแต่เพราะความแข็งขืนของเขาถูกกอบกุมด้วยมือร้อนอย่างแรง ปลายนิ้วโป้งบดบี้ที่ส่วนปลายซึ่งฉ่ำเยิ้มด้วยอารมณ์ เพียงเท่านั้นสะโพกของเขาก็กระตุกด้วยอารมณ์ที่แทบจะล้นปรี่



   “อยากไปไหม” ใบหน้าหล่อเหลามาบัดนี้แดงซ่านด้วยอารมณ์ ความต้องการและความเหน็ดเหนื่อย ทว่า...คนดื้อด้านก็ยังดื้อด้านวันยังค่ำ



   “ค...คนแพ้ก็คือคนแพ้...อ๊า!” ท่อนร้อนถอนออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้ามาใหม่ เสียวลึกจนอารมณ์แทบทะลักทลายแต่ความต้องการกลับถูกกอบกำไว้แน่น



   “ป...ปล่อย...อ๊ะ...”



   “ไม่ปล่อย...บอกพี่มาว่าเป็นของใคร”



   “ม...ไม่ได้เป็นของใคร อื้อ!” ถูกกระแทกเข้ามาอีกในเวลาที่อารมณ์เกือบจะแตกซ่าน จอมขวัญรู้สึกเหมือนปลายประสาททั้งร่างตึงเปรี๊ยะจนพร้อมจะปริขาดได้ทุกเมื่อ



   “เป็นของใคร” เขาถามซ้ำ สะกิดส่วนปลายที่แฉะฉ่ำแล้วเสยสะโพกกระแทกจุดกระสันในช่องทางร้อนฉ่านั่นอีกครั้ง จอมขวัญสะท้านเฮือก อารมณ์พุ่งทะยานจนดิ้นพล่าน ทว่าไม่อาจแกะมือของอธิปออกจากความต้องการของเขาได้เลย หากต้องการปลดปล่อย ก็ต้องยอมละทิ้งความปากดีเท่านั้น


   “ข...ของพี่โต...”



   “ของของพี่แล้วจะจีบใครอีกได้ไหม”



   “ด...ได้...อ๊า! ม...ไม่...ไม่ได้...อื้อ...ปล่อย...ปล่อยขวัญ...อ๊ะ...”



   “ถ้าพี่เห็นของขวัญจีบใครอีก พี่จะลงโทษ...มากกว่านี้” แล้วอธิปก็กระแทกเข้าหาช่องทางร้อนฉ่านั่นอีกครั้งและอีกครั้ง ฝ่ามือที่กอบกำความต้องการของคนรักชักรูดถี่เร็ว จอมขวัญบิดเร้าไปทั้งร่าง หยัดสะโพกรับความหฤหรรษ์ที่พาเขาพุ่งทะยาน เสียงครางผสานกับเสียงกระแทกกระทั้นบอกให้รู้ถึงจังหวะดุดันของบทรักในค่ำคืนนี้



   หากนี่เป็นบทรักก็คงเป็นบทรักที่สนองอารมณ์คนชอบหว่านเสน่ห์ที่สุด แต่หากนี่เป็นบทลงโทษก็คงเป็นบทลงโทษที่ถึงอกถึงใจคนหว่านเสน่ห์ที่สุดเช่นกัน



   เสียงครางห้วงสุดท้ายนั้นคำรามก้อง อัดกระแทกจนอารมณ์กระซ่านกระเซ็น ก่อนจะทิ้งตัวลงกกกอดบดจูบกันราวกับช่วงเวลาที่ผ่านมาเป็นเพียงบทรักรูปแบบหนึ่งที่เหิมเกริมและร้อนเร่ากว่าที่เคย



   “อื้ม...ขอแก้ตัวหน่อยนะ ขวัญไม่ได้จีบผู้หญิงคนนั้น” จูบดูดดื่มหลังสงครามรักนั้นช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แถมคำแก้ตัวของจอมขวัญในยามนี้ก็ไม่มีสุ้มเสียงยั่วยุเหมือนเมื่อครู่ด้วยซ้ำ



   อธิปยอมละริมฝีปาก ชันสองแขนคร่อมร่างคนรักเพื่อยกกายขึ้นเล็กน้อยจะได้มองกันถนัด



   “ไม่ได้จีบแต่หว่านเสน่ห์” ร่างสูงหยอก ทั้งน้ำเสียงและแววตาแตกต่างจากชายหนุ่มคนเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน



   “ไม่ได้หว่านเสน่ห์ด้วย”



คราวนี้อธิปเลิกคิ้วเป็นเชิงย้อนถามว่าแน่หรือ ทำเอาจอมขวัญต้องบุ้ยปาก



   “หว่านก็ได้...แต่ไม่ได้หว่านผู้หญิงคนนั้น”



   “แล้วหว่านใส่ใคร” คราวนี้หนุ่มในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพเงียบไปอึดใจ ดวงตาเรียวเมินมองไปทางอื่นก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว



   “หว่านใส่ใครไม่รู้ รู้แต่เดินตามออกไปห้องน้ำด้วยก็แล้วกัน...” เพียงเท่านั้น คนฟังก็ถึงกับหัวเราะเบา ก้มลงงับริมฝีปากคนพูดอย่างมันเขี้ยว



   “เก่งนักนะ ตัวแสบ” จอมขวัญจะถือเป็นคำชม เพราะฉะนั้นเลยจะทำตัวใจดีอีกนิด


   “ขวัญสอนให้ไหมล่ะ...วิธีหว่านเสน่ห์น่ะ...แต่ห้ามเอาไปใช้กับใคร” อธิปหัวเราะเบาๆ



“ทีของขวัญยังใช้กับคนอื่นไปทั่วเลย”



“นั่นไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” ฟังดูเหมือนข้อแก้ตัว แต่ในความเป็นจริงพวกเขาต่างก็รู้ดีว่าจอมขวัญมีชั้นเชิงสร้างความลุ่มหลงให้ใครต่อใครได้ทุกที่ทุกเวลา เป็นพรสวรรค์ที่เลียนแบบไม่ได้และบางครั้งเจ้าตัวก็ปล่อยเสน่ห์ออกมาเพ่นพ่านโดยไม่ทันระวังตัวด้วยซ้ำ



แต่มีความลับข้อหนึ่งที่อธิปไม่รู้...แม้จอมขวัญจะมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก แพรวพราว และส่อแววเจ้าชู้ ทว่า...สิ่งหนึ่งที่แตกต่างคือยามใดที่ดวงตาของเขาสะท้อนภาพของชายหนุ่มที่ชื่ออธิป มันปราศจากกำแพงใดๆ และทุกครั้งที่อยู่ใกล้กัน จอมขวัญอดไม่ได้ที่ตั้งอกตั้งใจใช้เสน่ห์ของตนเองเพื่อเกี่ยวรั้งอธิปเอาไว้กับตัว


   แม้จะมีเสน่ห์กับคนทั้งโลก แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับ ‘ความตั้งใจ’ และ ‘ความพิเศษ’ มากกว่าใคร



   “ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แล้วก็ไม่อยากให้ใครมาสนใจอีกแล้ว...” ...มีแค่คนเดียวคนนี้ ที่อยากให้หลงเสน่ห์...



   ประโยคหลังนั้นไม่ได้พูดออกไป แต่การโอบรอบลำคอของอธิปแล้วรั้งอีกฝ่ายลงมาจนใกล้ก็เป็นการบอกความนัยได้เป็นอย่างดีแล้ว



   ...แค่คนเดียวคนนี้ ขอแค่คนเดียวที่เสน่ห์ของจอมขวัญ  วิมลกิตติมีผล...



   ...แล้วจะถูกคนทั้งโลกเมิน ก็จะไม่เป็นไรอีกเลย...


...................................   



   เสียงพูดคุยดังแว่วๆ ทำเอาคนกำลังหลับได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความง่วงงุนก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ



ห้องพักของโรงแรมมีม่านทึบแสงทว่ามันถูกเปิดออกส่วนหนึ่ง ในห้องจึงไม่มืดสนิท บอกให้รู้ว่าเป็นเวลาเช้าแล้ว เขาหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นใหม่ ก็เริ่มจับภาพได้ชัดเจน



   ต้นเสียงที่ทำให้เขาตื่นคือ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าต่างกระจกที่ถูกเปิดผ้าม่าน อธิปไม่ได้อยู่ในชุดสูทเนื้อดี หรือเชิ้ตกับกางเกงสแล็คอย่างนักธุรกิจ ทว่ามีแค่ชุดคลุมอาบน้ำติดตัวกับท่าทีเคร่งขรึมยามสั่งงาน น้ำเสียงสุภาพแต่จริงจัง



   “ถ้าอย่างนั้นตัดเรื่องนั้นออกไปเลย ไม่ต้องเอาเข้าที่ประชุม ผมจะไปคุยกับท่านเอง แล้วส่งเอกสารประชุมวันนี้มาให้ผมดูก่อน”



   ว่ากันว่าเสน่ห์ของคนมีหลายรูปแบบ เสน่ห์ของอธิปย่อมไม่เหมือนเสน่ห์ของจอมขวัญ ทว่าเวลานี้แม้แต่คนที่ถูกพูดถึงว่าเสน่ห์ล้นเหลือก็ยังยอมรับจากหัวใจว่าอธิปเป็นคนที่มีเสน่ห์เวลาทำงานจริงๆ ไม่ต้องมีเสื้อผ้าภูมิฐาน ไม่ต้องอยู่ในสถานการณ์เคร่งเครียดที่สร้างวีรบุรุษ แม้จะยืนอยู่ริมหน้าต่างกระจกในชุดเสื้อคลุม แต่ท่าทางจริงจังและน้ำเสียงของเขากลับรวมกันออกมาเป็นเสน่ห์ของบุรุษเพศที่ชวนให้หลงใหล



   เสน่ห์ของคนทำงาน เสน่ห์ของคนตั้งใจจริง เสน่ห์แบบนี้ไม่ใช่พรสวรรค์ที่ฟ้าประทานให้ แต่เป็นพรแสวงของคนที่มุ่งมั่นกับชีวิตและการทำงาน



   อธิปวางสายแล้วก็เพิ่งเห็นว่าเขาถูกจดจ้อง จากท่าทีเคร่งเครียดกลายเป็นผ่อนคลายแล้วเดินเข้าไปหาคนบนเตียงที่ยังนอนมองเขาตาแป๋ว



   “ตื่นแล้วหรือ ไปล้างหน้าล้างตาสิ พี่สั่งอาหารเช้าขึ้นมาแล้ว แต่เสื้อผ้าต้องรอหน่อยนะ” น้ำเสียงที่ร่างสูงใช้นั้นต่างกันลิบลับ จากนักธุรกิจหนุ่มผู้จริงจังกับงาน จะมีใครรู้บ้างว่าเวลาอยู่กับจอมขวัญ  วิมลกิตติแล้วเขาช่างเป็นพ่อบ้านที่ดีเหลือเกิน



   “วันนี้ไปทำงานรึเปล่า” คนที่ยังนอนเกียจคร้านอยู่บนเตียงออกปากถาม หน้ายังซุกกับหมอน ผ้าห่มคลุมถึงไหล่เพราะเนื้อตัวเปล่าเปลือยมาตั้งแต่เมื่อคืน



   “ไปสิ พี่มีประชุมบ่าย”



   “ขวัญไปด้วยได้ไหม” อะไรบางอย่างดลใจให้จอมขวัญอยากเฝ้ามองคนรักทำงานแบบเมื่อครู่นี้อีก เขาอยากเห็นเสน่ห์ในแง่มุมแบบนั้นของอธิป ทว่าคำถามนี้กลับทำให้ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างงุนงง ร้อยวันพันปีไม่เห็นเจ้าตัวจะขอติดตามเขาไปด้วย แม้ว่าเขาจะเคยชวนก็เถอะ



   “เอ่อ...แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...”



   “ทำไมจะไม่ได้ แล้วไปกับพี่ จะเข้าประชุมด้วยไหม จะได้ให้คนจัดที่” ร่างสูงถามพลางยิ้ม



   “ตลก จะเข้าในฐานะอะไร”



   “ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์...ให้คำปรึกษาพี่ทั้งคืนเลยเมื่อคืนนี้” จอมขวัญถึงกับเหวอ อ้าปากหวอที่ถูกย้อนให้รำลึกถึงคำปรึกษาเมื่อคืนที่ผ่านมา



   ‘ขวัญสอนให้ไหมล่ะ...วิธีหว่านเสน่ห์น่ะ’



   “อ...ไอ้พี่โต!” อธิปหัวเราะ แม้จะถูกอีกฝ่ายเอาหมอนฟาดใส่หลัง แต่เขาดึงหมอนทีเดียว ตามด้วยการทิ้งตัวลงทับ ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ก็ไปไหนไม่รอด ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าหล่อเหลาของคนรัก ก่อนจะลงมาหยุดที่รอยจูบที่ซอกคอขาว นิ้วยาวแตะผิวเนื้อแผ่วเบา



   “ถ้าไปออฟฟิศพี่ ห้ามจีบใครนะ”



   “ก็บอกแล้วว่าไม่ได้จีบสักหน่อย”



   “ห้ามโปรยเสน่ห์ใส่ใครด้วย”



   “แล้วถ้าไม่ตั้งใจ...”



   “ถ้าไม่ตั้งใจจะอนุโลม แต่ห้ามตั้งใจ”


   “ไม่ตั้งใจหรอกหน่า”



   “ถ้าจะตั้งใจ...ต้องตั้งใจกับพี่คนเดียว” ดวงตาสองคู่สบกัน ต่อให้เสน่ห์ของพวกเขาจะมีผลต่อใคร แต่คนเพียงคนเดียวที่อยากให้ลุ่มหลงในเสน่ห์นี้กลับเป็นคนที่อยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น



   “ก็ตั้งใจกับพี่โตคนเดียวมาตั้งนานแล้ว...” เป็นประโยคยามเช้าที่ทำให้หัวใจคนฟังพองฟู และรางวัลสำหรับคำพูดถูกใจเช่นนี้จะมีอะไรดีไปกว่าจูบแผ่วเบาที่แสนอ่อนโยน


   ‘ตั้งใจกับพี่โตคนเดียวมาตั้งนานแล้ว’


   จากอดีตจนถึงปัจจุบัน และจากปัจจุบันไปจนถึงอนาคต...


   ‘จะตั้งใจกับพี่โตคนเดียวเท่านั้น...’

...............................


   คุณพัชรีกำลังจะเดินไปยังรถแวนที่จอดรอรับอยู่ที่หน้าโรงแรม ทว่าสายตาพลันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มสองคนจากไกลๆ หล่อนรีบหันไปเรียกผู้จัดการโรงแรมเข้ามาหาทันที



   “เมื่อคืน...คุณอธิปค้างที่นี่หรือ”


แม้จะเห็นแต่ไกล มีหรือหล่อนจะจำไม่ได้ว่าหนึ่งในนั้นคือหลานรักอย่างจอมขวัญ ส่วนคนที่ยืนข้างกันก็คืออธิป คู่รักของหลานชายของหล่อน
 


   แต่เพราะเห็นแต่ไกลๆ จึงไม่อาจสังเกตว่านอกจากอธิปจะยังอยู่ในโรงแรมวิมาลาตั้งแต่เช้าแล้ว เสื้อผ้าของเขายังเป็นชุดเดิมกับเมื่อวานด้วย



   “ใช่ครับ” คุณพัชรีนิ่งไปเล็กน้อย เมื่อคืนอธิปไม่กลับ จอมขวัญก็ไม่น่าจะกลับ หรือถ้ากลับ จอมขวัญจะกลับไปเพียงลำพังแล้วมาที่นี่แต่เช้าเช่นนี้หรือ ฟังดูไม่เข้าท่า ถ้าจะเข้าท่าก็มีแค่อธิปไม่กลับ จอมขวัญก็เลยไม่กลับ ทั้งสองคนค้างที่นี่ด้วยกันเมื่อคืนนี้!


 
แล้วเหตุการณ์ก่อนค้างก็แซ่บเหลือหลาย จอมขวัญคุยกับคนนั้นทีคนนี้ทีแต่ไม่คุยกับอธิปเลยสักที พอจอมขวัญออกจากงาน อธิปก็รีบตามออกไป แม้ทั้งสองคนจะกลับเข้างานอีกครั้ง แต่ต่างคนต่างก็ไม่พูดคุยกัน หล่อนเลยตีความไปแล้วว่าพระเอกหึง ในขณะที่นางเอกยั่วให้หึง! พอเช้านี้มารับรู้ว่าอธิปค้างที่นี่ ในขณะที่จอมขวัญก็ไม่น่าจะกลับไปนอนบ้านคนเดียว สมองและหัวใจเลยฟันธงฉับว่าทั้งสองคนจะต้องค้างด้วยกันในภาวะแบบหวงๆหึงๆยั่วๆเด็ดๆ ก็มีแต่จะต้องเผ็ดมันแน่นอน!!



   แม้ดวงตาจะเป็นประกายขึ้นมาในทันที แต่หญิงอวบไม่กระโตกกระตาก หล่อนพยักหน้าแล้วเอ่ยขอบคุณผู้จัดการโรงแรม ก่อนจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถแวนส่วนตัว ทว่าพอปิดประตูรถได้แล้ว ก็รีบควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดทันที



   “คุณนุช! ขอโทษที่โทร.มาแต่เช้าค่ะ แต่มันอดไม่ไหว! อดไม่ไหวจริงๆ!”



   “อู้ย! มีมากกว่าเรื่องเมื่อวานที่เดินตามกันต้อยๆออกจากงานเลี้ยงอีกค่ะ! สองคนนั่นค้างที่นี่ด้วยกัน! ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะกล้าค้าง สงสัยโตจะทนไม่ไหว เพราะเมื่อวานของขวัญน่าตีมากกกก...คุยกับคนนั้นคนนี้ไม่หยุด โตมองแล้วมองอีกก็ไม่สน! คนนึงยั่วให้หึง อีกคนก็หึงชัวร์ๆ ดูออก!”



หัวใจแปดร้อยดวงลอยฟ่องอยู่ในมโนภาพของคุณพัชรี พร้อมกับจินตนาการอันแสนบรรเจิด



   ชีวิตญาตินางเอกคนไหนจะมีความสุขได้เท่าคุณพัชรี  วิมลกิตติอีกแล้วไม่มี!!


FIN

สวัสดีวันพฤหัส (ที่อีกชั่วโมงกว่าๆจะวันศุกร์ ฮ่าฮ่า)


จริงๆ ตอนพิเศษนี้เกิดจากมีเหตุให้ได้เจอพี่ก้อง สหรัถโดยบังเอิญค่ะ แล้วตาพร่ากับเสน่ห์พี่ก้องมากกกกก (คนเราต้องมีเสน่ห์เบอร์นี้เลยเหรอ นี่คือคำถามแรกในหัวค่ะ ฮ่าฮ่า) ก็เลยอยากให้จอมขวัญซึ่งมีตำแหน่งหนุ่มโสดในฝันแสดงศักยภาพแบบนั้นบ้าง รวมกับไม่ค่อยได้เขียนพี่โตในแง่มุมแบบ...เอ่อ...ดุๆ ก็เลยต้องจัดซะหน่อย


พี่โตก็ควรจะหึงมานานแล้วนะ เพราะแฟนพี่โตหล่อจริงๆ (หลังจากปล่อยให้ของขวัญเป็นฝ่ายหึงมาหลายตอน แม้กระทั่งตอนที่มีแมวมาเป็นมือที่สามก็เถอะ ฮ่าฮ่า)


แล้วก็...เดือนนี้มีตอนพิเศษแล้ว ก็แสดงว่ายังไม่มีเรื่องใหม่ แหะๆ


เจอกันใหม่เดือนหน้า กับอะไรยังไม่รู้เลย ขอดูเวลานิดนึงนะคะ เพราะเทอมหน้าบัวเรียนหนักมากเลย ถ้ายังไม่ได้ลงเรื่องใหม่ก็จะเอาตอนพิเศษมาลงแทนค่ะ


ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึงพี่โตของขวัญ(และป้ารี) และพื้นที่บอร์ดด้วยค่ะ

[JUST_M]

แสดงความเป็นเจ้าของกันและกันเว่อร์!!!!

อ่อยกันไปอ่อยกันมา แหม่!!!

เหม็นความรักกกกกก

ป้ารีคือผู้อยุ่เบื้องหลัง ทุกสิ่งงงงงงงงง

ป้ารีฟินทางคนอ่านก็ฟิน

[เก้าแต้ม]

ร๊ากกกญาตินายเอกอย่างคุณพัชรีเปนอย่างยิ่่ง