หัวข้อ: ตกลงเราเป็นอะไรกัน (เต-ชีน) เตมาเอง 13/11/55 จบแล้ววว รบกวนย้ายให้หน่อยครับ

[JA(e)jung]

จืด ต่อ สู้ๆ

 

[Mura_saki]

รักซีน

[hello_lovestory]

จืดกับต่อรีบๆตกลงปลงใจกันเต๊อะ อยู่แบบนี้ไม่มีความสุขหรอก

[Bejae]

แวะมากดดันคุณดิว เอ้ย มาบอกว่าคิดถึงคุณดิวค่าา 

[due]

"ชีน ปีใหม่นี้ไปเที่ยวบ้านกูมั๊ย?" นั่งกินข้าวเช้าก่อนไปเรียนกันเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันน่าง่วงงุนจนเกินไป เหตุผลเพราะผมเพิ่งขุดมันมาจากเตียงนอน เดี๋ยวนี้นาฬิกาปลุกไม่จำเป็นแล้ว เสียงผม มือผม บางทีก็ตีนผมล้วนๆ
แล้วดูมันนั่งหัวจะทิ่มถ้วยข้าวต้มอยู่แล้ว
"ค่อยคิดได้มั๊ย กูง่วง" กูเห็นแล้ว เพราะหัวมึงทิ่มถ้วยข้าวต้มไปเรียบร้อยแล้ว
"เอ้าๆๆๆ นั่นหัวมึง...โวะ" ลำบากผมอีกละซิที่ต้องไปยกหัวมันขึ้นมา...ผมเบียดๆมันแล้วนั่งลงข้างมันบนเก้าอี้ตัวเดียวกันนั่นแหละ
"อะไร กูง่วง แล้วจะมาเบียดทำไม"
"หิวมั๊ย?"
"อืม แต่ง่วงมากกว่า" แล้วมันก็ฟุบลงกับโต๊ะอีกครั้ง
"อ้าปาก"
"หืม?" มันตะแคงหน้ามาถามทั้งที่ฟุบแบบนั้นแหละ
"อ้าปาก เดี๋ยวกูป้อนให้ "
"ง่วงนะ ไม่ได้พิการ....อ้าาาาาาาา...อ้ำ" ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แล้วผมก็นั่งป้อนมัน ป้อนตัวเองจนกินหมดทั้งถ้วยของมันของผม
อ้อ แล้วไอ้ที่มันง่วงๆนะ ไม่ใช่เพราะผมแน่นอน แต่วันนี้มันมีควิซสำคัญมาก มันเลยอ่านหนังสือเกือบค่อนรุ่ง กว่าจะได้นอนก็ตี 5 แล้วมั้งส่วนผมหลับอุตุหาได้สนใจมันไม่ ก็มันเป็นคนไล่ผมไปนอนเอง แล้วถ้าถามว่าทำไมมันไม่อ่านก่อนหน้านี้ คงบอกได้แค่อาาจารย์มันเพิ่งบอกเมื่อวานไง ท่านคงคิดว่านักศึกษาจะขยันอ่านหนังสืออยู่เสมอ เพราะงั้นบอกปุ๊บ สอบปั๊บได้เลย...กรรม

"ชีน สภาพมึงแบบนี้นั่งสอบได้เหรอ" ผมมาส่งมันหน้าตึึก แต่ยังห่วงอยู่เพราะมันโงนเงนเหลือเกิน ไอ้พีทก็ยังไม่มา ไม่รู้จะฝากฝังกับใครดี
"มึงไปเรียนเหอะ...กูไหว  ไปนะ" แล้วมันก็หันหลังเดินไป 3 ก้าว ผมก็เรียก
"ชีน ไปไหน?" ผมลงจากมอไซต์แล้วเดินไปดักหน้ามันไว้
"ขึ้นตึกเรียนไง"
"ตึกเรียนทางนี้ กลับหลังหันแล้วตรงไปต่างหาก"ผมชี้สวนทางกับทีมันหันหน้าอยู่
"เออเออ จริงด้วย"
"ไหวจริงป่ะเนี่ย...รอไอ้พีทก่อนมั๊ย"
"ไหวๆ" ทำไมเป็นมากขนาดนะ....ตัวมันรุมๆด้วย
"งั้นกูขึ้นไปส่ง"
"กูไหว มึงไปเรียนเหอะ"
"อย่าดื้อได้มั๊ย ขึ้นไปเลยไปเดี๋ยวกูเดินไปส่งหน้าห้อง" มันก็ออกเดินไป ผมก็เดินตามมันเยื้องหลังหน่อยๆ พอจะประคองมันบอกไม่ต้อง ผมเลยได้แต่คอยระวังเท่านั้น

"มึงกลับไปได้แล้วไป กูถึงห้องแล้ว" เห็นแล้วครับคุณแฟน
"สอบเสร็จรีบโทรหากูเลยนะ เดี๋ยวกูมารับไปส่งห้อง" หน้ามันแดงๆ มีเหงื่อซึมๆด้วย ป่วยชัวร์
"ช่วงบ่ายกูมีเรียนอีก"
"ไม่ต้องเรียนแล้ว กลับไปนอนพัก สภาพนี้มึงไม่หลับในห้องสอบก็ถือว่าเก่งแล้ว"
"ห่วงกูเหรอ?" โลกนี้มีแค่เราสอง ที่เดินผ่านไปมาคือต้นไม้ ก้อนหินเท่านั้น
"ก็รักแล้วนิ"
"หึหึหึ...สอบเสร็จจะรีบโทรหา"
"อย่าป่วยนะ...กูปวดใจ"
"อยากให้กูข่มขืนมึงตรงนี้เหรอครับ....ไปเรียนเหอะ กูเข้าห้องก่อน"
"อืม อย่าลืมโทรหาด้วย"


ผมนั่งเรียนไป ใจก็ลอยไปหาชีนแล้ว
ป่านนี้มันจะเป็นไงบ้าง จะปวดหัวมั๊ย
แล้วมันจะเป็นลมมั๊ย
"ไอ้ต่อ กูฝากแลคด้วย กูกลับก่อนนะ"
"อ้าวเอ๊ย มึงจะไปไหนเต?"
"กูรีบ ไปละ"
แล้วผมก็ย่องๆออกทางประตูหลัง เรียบร้อยครับอาจารย์ไม่เห็น
น้องๆอย่าดูเป็นเยี่ยงนะครับ แต่อย่าเอาเป็นอย่าง เพราะนี่นิสัยไม่ดี แต่ทำไงได้ ผมเป็นห่วงชีนมาก นั่งเรียนไปก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี
ตัวกับใจต้องอยู่ด้วยกัน ใจผมอยู่กับมันแล้วตอนนี้ เพราะงั้นตัวผมก็ต้องตามไปด้วย

มานั่งรอมันใต้ตึกคณะเกือบชั่วโมง
มันก็ลงมาโดยมีไอ้พีทเดินตามมาติดๆ ถ้ามันสิงร่างแฟนผมได้ มันคงทำไปแล้ว
"อ้าวเฮีย ไม่มีเรียนเหรอ?"
"โดด ชีนเป็นไงบ้าง?" ผมรีบไปพามันมานั่งลงก่อน
"ท่าทางไม่ดีเลยเฮีย ผมว่ารีบพามันกลับไปพักเหอะ..."
"ชีน กลับห้องกัน เดินไหวมั๊ย...หรือว่าให้กูกลับไปเอารถยนต์มาก่อนมั๊ย?"
"ไม่ต้องๆ กูซ้อนมอไซต์ได้...พีทกูฝากด้วยนะ"
"ได้เพื่อน"
"ขอบใจ...เต"
"หืม?"
"กูไม่ได้เป็นไรซะหน่อย อย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ" ผมไม่รู้ว่าผมทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่คาดว่าคงไม่ดีเท่าไร
"กลับห้องนะ"
"อืม"



"ชีน เดี๋ยวมึงนอนก่อนเลย" ผมจัดให้มันนอนบนเตียง แต่มันก็ยังขัดโน่นนี่นั่นตลอด
"เดี๋ยวดิ เข็มขัด ถุงเท้าไรยังไม่ถอดเลย ขอถอดก่อน" มันจะลุกขึ้นมา ผมเลยผลักอกให้มันล้มลงไปอีก
"นอนลงไปเลย เดี๋ยวกูทำให้" ผมก็ลงมือถอดเข็มขัดมันก่อน ได้ยินมันมันหัวเราะหหึหึหึลงคอด้วย
"ขำไรครับมึง?"
"เปล่า"
"เปล่าก็ดี หลับตาได้แล้ว"
แล้วผมก็จัดการถอดถุงเท้าให้มันต่อ ตัวมันร้อนมากๆ
"เดี๋ยวกูไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้นะ" ไม่มีเสียงตอบรับ สงสัยหลับไปแล้ว

ผมก็จัดการเช็ดตัวให้มัน เอายามาป้อนให้กิน แล้วก็ปล่อยให้มันหลับ แต่ผมก็ไม่ได้ไปไหนเลย นั่งอยู่ข้างๆมันนั่นแหละ
ต้องคอยเอาผ้าประคบหน้าผากเพื่อลดไข้มันตลอด

"ชีน ชีนครับ ตื่นก่อนนะ กินข้าวแล้วก็กินยา"
"อืมๆๆๆ"
"กูทำข้าวต้ม กินก่อนนะ จะได้กินยา"
"กี่โมงแล้วเต?"
"2 ทุ่ม กินก่อนนะ  จะได้กินยา"
"แล้วทำไมมึงยังไม่เปลี่ยนชุดอีก อย่าบอกนะว่านั่งเฝ้ากูตลอด" ตามนั้นแหละครับ ผมนั่งข้างมันตลอด ชุดเชิดก็ไม่ได้เปลี่ยน ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน
"กินเหอะนะ นะครับ"
"ดื้อที่หนึ่ง้ลยมึงเนี่ยะ" ปากมันบ่นแต่ก็อ้าปากรับอาหารที่ผมกำลังจ่อปากมันอยู่
มันกินข้าวเสร็จ ผมก็ให้มันกินยาแล้วก็จัดการเช็ดตัวมันอีกรอบ...ผมเอาของจะไปเก็บนอกห้องนอน
"ขอบคุณ"
"กูมีความสุขที่ได้ทำให้มึงนะ แต่ไม่ชอบเลยที่มึงป่วยแบบนี้ " ผมลูบหน้าผากมันเบา แล้วเลื่อนมือมาปิดตามันทั้งสองข้าง ก่อนจะจุ๊บปากมันเบาๆ แต่สั่นสะเทือนไปทั้งใจ ปากมันร้อนมากและสั่นน้อยๆด้วย
เอ๊ยๆๆๆ มือมึงอย่าเลื่อยดิชีน...ผมตีมือมันเบาๆไปทีหนึ่ง
"ป่วยแล้วยังไม่เจียมอีกนะครับมึง"
"กูมีแรงพอเหอะ ลองมั๊ยละ"
"ปากดี...ปล่อยมือจากเอวกูได้แล้ว จะเอาของไปเก็บ อาบน้ำด้วย ตัวเหม็นแล้วเนี่ย"
"ไม่เห็นจะเหม็น ห้อมหอม นี่ไง" แล้วมันก็ตวัดมือดึงเอวเข้าไปประชิดหน้ามัน แล้วก็เอาหน้าซุกๆไซ้ที่หน้าท้องผม อุ่นๆ
"ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาชีน ไม่เล่นแล้ว ปล่อยยยยยยยย" ผมดันหน้ามันออก หน้ามันแดงเถือกเลย
"ไม่เหม็น กูพิสูจน์แล้ว งั้นนอนกับกูเลยนะ"
"ไม่เอา ปล่อยมือเลย" ผมแกะมือปลาหมึกแต่ไม่สำเร็จ ป่วยแล้วชอบงอแงนะมึง
"ถ้าอยากให้ปล่อย จูบก่อน" มันทำปากยื่นๆ น่ารักนะ แต่ผมหมั่นไส้มันไง เลยดีดปากไปทีหนึ่งแล้วรีบชิ่งจากห้องทันที เพราะถ้าอยู่ต่อนะผมก็ต้องใจอ่อนกับมัน เน่ากันพอดี


ทำธุระเสร็จทุกอย่างผมก็ล้มตัวนอนบ้าง เหนื่อยก็เหนื่อยนะ แต่ก็เต็มใจและมีความสุขที่จะทำ
เอื้อมมือไปวัดไข้มัน อืม ไข้ลดแล้ว
ผมขยับนอนห่างมันออกมาหน่อยคืนนี้
"กลัวติดไข้กูเหรอ" อ้าว นึกว่าหลับไปแล้ว
"เปล่า"
"แล้วทำไมนอนซะห่างเลย"
"ก็กลัวมึงอึดอัด"
"ขยับมาอีกดิ นอนขอบเตียงซะขนาดนั้น ขยับตัวนิดเดียวก็ตกแล้ว" อ้อนวะ
"มึงไม่อึดอัดแน่นะ"
"ถึงอึดอัดก็ยอม ขยับมาเร็ว" คงไม่ทันใจมันมั้ง เลยคว้าหมับเข้าที่เอวแล้วลากเข้าหาตัวมันเลย ป่วยยังไง แรงเยอะชิบ
 เลยนอนจ้องตากันในระยะที่จมูกชนกันพอดี หวานไปแล้วนะชีวิตกู
"ขอกอดได้มั๊ย?"
"จะถามทำไม ก็ในเมื่อมึงกอดกูอยู่นะชีน"
"กอดแบบ" รู้เลย ตามึงฟ้องซะขนาดนี้
"โนครับ มึงป่วยอยู่ อย่าหื่นพร่ำเพรื่อชีน นอน"
"โอเค..."
"กอดกันเฉยๆก็อุ่นไปถึงใจแล้วนะ"
"ก็กูอยากอุ่นจนร้อนนิ" ทะลึ่ง ผมเลยจิ้มที่หน้าผากมันไปทีหนึ่ง หน้าหงายกันเลยทีเดียว
"เจียมตัวเหอะมึง ป่วยอยู่นะ นอนๆ หลับตา หุบปากด้วย" หึึหึหึ



"พีท"
"ว่าไงครับเฮีย โทรมาแต่เช้าเชียว แล้วชีนเป็นไงบ้าง"
"จะโทรมาเรื่องนี้แหละ ชีนดีขึ้นแล้ว แต่กูอยากให้มันหายสนิทก่อน วันนี้มันไม่ไปเรียน ฝากมึงด้วยละกัน"
"ได้เฮีย หายห่วงได้ เฮียดูแลมันดีดีนะ เย็นนี้บอกมันด้วยว่าผมจะเข้าไปหา เฮียแค่นี้นะ ผมเข้าห้องเรียนก่อน"
"ขอบใจพีท"

เช้านี้ผมไม่ได้ปลุกมันเหมือนทุกวัน อยากให้มันนอนเยอะๆ จะได้หายป่วยไวๆ
เลยมานั่งทำข้าวต้มไว้ให้มันกินเช้า นี่ก็ทำจนเสร็จมันก็ยังไม่ตื่นอีก
เลยลุกออกมานั่งดูทีวีแล้วก็โทรหาพีทเมื่อกี้
"เออ ว่าไงจืด" โทรศัพท์มีสายเข้าพอดี จืดนั่นเอง
"มึงไม่มาเรียนเหรอวันนี้" เออวะ ผมลืมเรื่องตัวเองไปเลย มัวแต่ห่วงชีนเลยได้แต่โทรบอกไอ้พีท แต่กลับลืมโทรบอกเพื่อนตัวเอง
"โทษทีวะจืด กูลืมโทรบอก วันนี้กูไม่เข้ามหาลัยนะ ชีนมันไม่ค่อยสบาย"
"หยุดดูแลผัวว่างั้น" เชี่ยยยยย!!!!!! ตรงไปไหนมึง
"กูรักของกูเหอะ ฝากแลคด้วยละกัน"
"ได้"
"แล้วไอ้ต่อมายัง?"
"เรื่องที่กูต้องรู้รึไง?" ผมไม่ไปเรียนวันนี้ มันจะตีกันตายมั๊ยวะ
"ตกลงมันมายัง?"
"นั่งหน้าเหียกอยู่หน้ากูนี่แหละ พอใจยัง?" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ต่อคงกำลังพ่นไฟใส่หน้าจืดอยู่แน่ๆเลย
"อย่าตีกันตายนะพวกมึง วันนี้กูไม่ได้ไปเป็นกรรมการ"
"พูดมากวะ แค่นี้แหละ" แล้วมันก็ตัดสายไปเลย นิสัย

ผมนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆจนเกือบ 10 โมง
"ทำไมไม่ปลุกกู" มันมานั่งแหมะข้างผม นั่งบนตักกูเลยมั๊ยชีนถ้าจะเบียดกันขนาดนี้ ไม่พอ มันยังเอาหัวมาซบกับไหล่ผมด้วย จะว่าไปมันป่วยก็ดีเหมือนกันนะ ขี้อ้อนมากๆ  ซึ่งถ้าปกติมันจะไม่ทำเลย
"ไหนวัดไข้หน่อยซิ" ผมก็เอามือไปจับหน้าผากมัน ซอกคอ แล้วก็หน้าอก ตัวยังรุมๆ แต่แค่นิดหน่อย
"อย่าวัดเยอะ เดี๋ยวตื่น" อ้อ ไม่ได้ขี้อ้อนอย่างเดียวนะ หื่นอย่างแรงด้วย
"แล้วจะซบกูอีกนานมั๊ยเนี่ย"
"ตลอดชีวิต" มันพูดโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองผมหรอก พูดไปเรื่อยๆของมัน แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่ รู้สึกว่ามันอิ่ม สุข ผมเลยนั่งนิ่งๆให้มันซบอยู่อย่างนั้นแหละ
สรุปคือมันหลับไปทั้งที่ซบผมอยู่แบบนั้นแหละเป็นชั่วโมงๆ

พอตื่นอีกครั้งผมก็ไล่ให้มันไปล้างหน้า แปรงฟัน ส่วนผมก็จัดการอุ่นข้าวต้มอีกครั้ง
"เต?"
"หืม?" ผมเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้ม
"....." มันไม่พูดแต่กลับยิ้มใส่ตาผม ผมเลยยิ้มตอบกลับไปเหมือนกัน
บางครั้งคำพูดที่สวยหรูดูดี ก็ไม่จำเป็นหรอก ถ้าเรามองตาแล้วก็เข้าใจกัน เหมือนผมกับมันตอนนี้ไง

วันทั้งวันผมตัวติดกับมันตลอด
ผมนั่งดูทีวีมันก็นอนหนุนตัก
กินข้าวมันก็ให้ผมป้อน
ฟังเพลงก็แบ่งกันคนละหู
นอนมันก็กอดผมตลอด
อยากบอกว่าวันนี้ผมโคตรจะมีความสุขเลย
ไม่ต้องไปเที่ยวไกลๆ
ไม่ต้องกินอาหารหรูๆ
ไม่ต้องสร้างบรรยากาศให้โรแมนติก
ไม่ต้องพูดคำหวานเยอะ
ไม่ต้องมีของขวัญให้กัน
ไม่ต้อง ไม่รู้แล้วคิดไม่ออก
รู้แค่ว่าแค่เรามีเรา ความสุขก็อยู่ตรงแล้วครับ






ตอนนี้มีมีแค่เตกับชีนเท่านั้น
ยิ้มกันได้นะครับ

ปล. ดิวต้องขอโทษทุกคนจริงๆนะครับที่มาลงให้ไม่ต่อเนื่อง
บางครั้งก็เว้นไปหลายวันเลย
ขอโทษจริงๆนะครับ
ขอบคุณด้วย
แต่สัญญาว่าจะลงให้จบแน่นอน

[Bejae]

ชีนป่วยแล้วดูน่ารักกว่าเดิมเยอะเนอะ
ขี้อ้อนกว่าเดิมด้วย แต่ความหื่นนี่คงเส้นคงวานะ
หรือจะมากกว่าเดิมก็ไม่รู้นะเนี้ย ฮ่า าา
เตดูแลชีนดีมากกกกกกกกกกกก ดูรักชีนมากๆๆๆๆๆๆๆอ่ะ
อ่านคู่นี้แล้วยิ้มตามตลอดเวลา สุขใจ
ว่าแต่ต่อจืดมันคงไม่ตีกันตายก่อนนะ
ยังไงก็รอได้เสมอค่ะคุณดิว
เป็นกำลังใจให้คุณดิวเสมอค่ะ

[shoi_toei]

อ่านแล้วนั่งยิ้มเป็นบ้าาาาา

น่ารักไปนะ !!!!

[Rafael]

ป่วยแล้วขี้อ้อนนะชีน อิอิ
น่ารักจังเลยย

[mystery Y]

หวานจริงจริ๊ง~ชีนไม่สบายพี่เตก็ดูแล ห่วงใย รักกัน อ่านไปยิ้มไปมีความสุข~

[why yyy]

ชีนน่ารักอะ ^_^*

[faratellll]

นู๋ชีน โครตน่ารัก ป่วยก็ยิ่งน่าทนุทนอม  แบบนี้สินะ ที่เค้าเรียกว่ารักปานแหกตูดดม
ต่อ-จืด จะลงเอยกันเมื่อไร่เนี่ย เจ๊ว่าจืด แปลกๆ แบบน่าสงสัยอยู่นร้าาาา 

P.S.  ไอ้นู๋พีท ริอาจกล้าจีบทอมนะยะ หญิง ชาย เกย์ไม่เอา เอาทอม เลิศศศ

[mild-dy]

น่ารัก

[hello_lovestory]

ซีนน่ารักเว่อร์

[nutsumi]

เตชีน  น่ารักจริงๆอ่ะ

เฮ้อ! ขอจอมต่อบ้างซิค่ะ มันค้างๆกับความรู้สึกของ 2 คนนี้ รอคุณดิวเสมอค่ะ:กอด1:

[lazat.mchub]

ชีนน่ารักกกก 

[CarToonMiZa]

น่ารักมากกกกกกก
เตดูแลดีขนาดนี้
หายป่วยไวแน่ๆๆ

[due]

"ชีน ไม่หยุดอีกวันเหรอ หน้ามึงยังซีดๆอยู่เลยนะ"
"มึงจะหยุดเป็นเพื่อนกูมั๊ยละ?" พูดกันไปแต่ต่างคนก็ต่างขมักเม้นแต่งตัวจะไปมหาลัย เห็นมันคุ้ยๆในลิ้นชักในตู้ สงสัยหาเข็มขัดไม่เจอ แน่สิก็ผมเป็นคนถอดให้มันเมื่อคืนก่อนว่าแต่ผมเอาไปเก็บที่ไหนละ...ผมก้มไปดูใต้เตียง อ้อ เจอแล้ว
ผมเอาไปยื่นให้มัน มันก็มองหน้าผมนิดหนึ่งก่อนจะรับไป
"วันนี้กูหยุดเป็นเพื่อนมึงไม่ได้หรอก จะสอบแล้ว อีกอย่างมึงก็ดีขึ้นเยอะแล้ว แต่ถ้ามีไรก็โทรหากูได้ หยุดอีกวันเหอะ กูไม่ไว้ใจ" ผมพูดไปตาก็ก้มมองตัวเองที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่
"ไม่เอา กูไม่อยากอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวทีไรรู้สึกห้องกว้างขึ้นทุกที" มันแต่งตัวเสร็จก็เดินนำผมไปที่โต๊ะกินข้าวก่อน นั่นสินะ ห้องมักจะกว้างขึ้นทุกครั้งที่เราต้องอยู่คนเดียว

นั่งกินข้าวต้มกันไป ผมกินไปก็จ้องหน้ามันไป 2-3วันนี้ผมทำข้าวต้มสำหรับมื้อเช้าตลอดเพราะชีนมันจะได้อุ่นๆสบายท้อง ไม่หนักท้องจนเกินไป
"จะจ้องอีกนานมั๊ย?"
"......."
"เต จ้องไรนักหนา" มันเพิ่มเสียงขึ้นมาหน่อย
"........" ผมก็ยังคงนั่งตักข้าวต้มเข้าปากและตาก็ยังคงมองมันอย่างแน่วแน่
"ถ้ายังไม่พูดนะ กูจะปล้ำมึงตรงนี้แหละ " ไม่พูดเปล่ามันยังยื่นหน้าข้ามโต๊ะจนหน้ามันกับหน้าผมห่างกันซักเซนได้มั้ง ไข้ลดแล้ว แต่ทำไมความหื่นมันไม่ลดลงเลยละ งง
"เอาหน้ามึงออกไปเลยชีน" มันก็เชื่อฟังอย่างดีเยี่ยมนะ โดยการจุ๊บปากผมเบาๆก่อนจะกลับไปนั่งซดข้าวต้มต่อ
"ตกลงจ้องหน้ากูไม?"
"ก็แค่อยากมอง ไม่ได้มีเหตุมีผลไรเลย อยากมองก็เลยมอง แค่นั้น" แค่นั้นจริงๆครับ อยากมองก็เลยมอง
อ้อ ตอนเย็นไอ้พีทมาเยี่ยมมัน แต่ผมไม่แน่ใจว่ามันจะเยี่ยมหรือมาแช่งชีนกันแน่ มาถึงนะไอ้พีทก็แย่งขนมชีนกินจนหมด พอชีนจะดูทีวี มันก็แย่งรีโมตไปเปลี่ยนช่องตามใจชอบมัน พอชีนจะนอนพักมันก็ขุดๆคุ้ยๆจนชีนนอนไม่ได้ เห็นพวกมันสองคนล้งเล้งไรกันตลอด ไอ้พีทสนุกที่ได้แกล้งชีน ส่วนคนของผมก็สุดตีนเหมือนกัน ขึ้นได้ตลอด
แต่พอมันจะกลับนะ เห็นสั่งเสียชีนซะอย่างกับมันเป็นพ่อของแฟนผมงั้นแหละ อย่านอนดึก ห่มผ้าด้วย กินยา ห้ามอาบน้ำเช็ดตัวไปก่อน ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ไหวก็หยุดต่ออีกวัน และที่สำคัญอย่าเพิ่งยุ่งกับผม แต่ที่ผมฟังนะ เหมือนไอ้พีทจะสั่งผมมากกว่าชีนนะ
สั่งกูทำไม ชีนสะกิดกูก่อนตลอดเหอะ


ผมมาส่งชีนที่ตึกคณะมัน วันนี้แปลกที่ไอ้พีทมารอชีนอยู่แล้ว เห็นทุกทีป่านนี้อยู่กับน้องฝนสาวหล่อตลอด
"ทำไมวันนี้มาเช้าได้ละ?" ผมถามมันแต่ตาก็คอยมองชีนตลอด
"ก็เป็นห่วงชีน กลัวมันขึ้นตึกคนเดียวไม่สะดวก"
"รักกูขนาดนั้นเชียว?" ไอ้ตัวดีมาทันพอดี
"กูรักมึงมากกว่าที่มึงรู้อีกนะเว่ย"
"พอๆ อย่ามาเป็นชู้กันต่อหน้ากู ชีน เดี๋ยวตอนเที่ยงกูมากินข้าวด้วยนะ "
"อืม ไปเรียนเหอะ"


ผมมาที่ตึกก็เห็นจืดนั่งรออยู่แล้ว แต่ไอ้ต่อยังไม่เห็นเงาหัวมันเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทำไมต้องรอให้พร้อมกันถึงจะขึ้นเรียนได้ หรือมันเป็นประเพณีไปแล้ว
"ไอ้ต่อยังไม่มาเหรอ?" ผมว่าพลางนั่งลงตรงข้ามมัน อู๋ยยยยย ไหงหน้ามึงเป็นตูดซะขนาดนั้นวะ
"แล้วมึงเห็นมั๊ยละ?"
"อ้าวเชี่ยนี่!!! เหวี่ยงกูหาซากอ้อยมึงเหรอ กูถามดีดี"
"ตัวไม่ได้ติดกัน กูจะรู้ได้ไงว่ามันไปไหนกับใครหรือไปเอาใครที่ไหน?" ชัวร์
"เมื่อวานพวกมึงพ่นไฟเผาหัวกันใช่ัมั๊ย"
"กูไม่ว่างพอไปทำไรไร้สาระพรรนั้นหรอก" คร้าบบบบบ พ่อคนมีสาระ
"เอ้ออออ กูละหน่ายกับมึง แล้ววันนี้ไม่ควงสาวดาวดิ้นเหรอมึง?"
"พักบ้างเหอะ กูไม่ได้อึดเหมือนสุดที่รักของมึงนิ ทำทุกคืน"
"เชี่ยนี่!!!!!!!" ผมโบกหัวมันไปทีหนึ่ง อยากจะเถียงแต่คิดอีกทีไม่เถียงดีกว่าเดี๋ยวเข้าตัวมากไปกว่านี้

เอ๊ย!!!!!!!!!!นั่นไอ้ต่อกับน้องดิมไรนั่นนี่หว่า ทำไมมาพร้อมกันได้วะ
ผมก็เหมือนนกรู้นะ ตบหัวจืดให้หันไปทางที่ไอ้ต่อกำลังเดินมาพอดี
ชะงั้กกันทั้งผมทั้งจืด แต่ดูจืดจะได้สติก่อน เห็นเปิดหนังสือมั่วทั่วไปหมด
"หวัดดีครับพี่จอม หวัดดีครับพี่เต"
"หวัดดี" ผมตอบไปพร้อมขยับให้ไอ้ต่อนั่งลงข้างๆ ส่วนจืดมันยังนั่งเฉย จนผมต้องเตะขามันเบาๆ มันจึงขยับหลีกทางให้ดิมนั่งลงบ้าง
"อืม ดี"
"แล้วนี่ทำไมมาด้วยกันได้"
"กูเก็บตกมันได้หน้ามอ เห็นหน้าคุ้นๆเลยให้ซ้อนมอไซต์มา" ปากดีนะมึงไอ้ต่อ
"หน้าคุ้นๆ ถามจริงเหอะพี่ต่อ นี่ตกลงพี่จำชื่อผมได้ยัง?" น้องมันก็ไม่ได้อารมณ์เสียแต่อย่างใด ออกจะกวนตีนซะมากกว่า
"โห แค่กูคุ้นหน้ามึงนะ ก็บุญเหลือหลายของมึงแล้ว" มั่นมากครับไอ้ต่อ
"จำคำของพี่ไว้ให้ดีละกัน รักผมขึ้นมาวันไหน พ่อจะปั่นหัวให้หมุนเป็นลูกข่างไฟฟ้าเลย"
"สาธุ ขอให้มึงทำสำเร็จละกัน กูจะรอ"
"ผมนะฝันให้ไกล จะไปให้ถึง คอยเฝ้าดูชมละกัน ผมไปเรียนแล้ว หวัดดีพี่ๆทุกนะครับ ยกเว้น พี่ต่อ"
ดิมเดินจากไปขณะที่ผมยังงงอยู่ คือ อะไร เมื่อกี้ คือ พวกมึงสองคนมาจัดทอล์คโชว์ให้กูดูใช่มั๊ย มาถึงก็พูดๆแล้วก็จากไป มาเล่นบทพ่อกวนตีนมา แม่ปากหมากลับกันว่างั้น
"จืด หน้ามึงจะมุดเข้าไปในหนังสือแล้วนะ อ่านแบบนั้นเดี๋ยวสายตาก็เสียหมดหรอก"
"เรื่องของกู เสือก"
"อ้าวเชี่ยนี่ กูเตือนดีดี" พูดดีกันไม่เกิน 5 ประโยคจริงๆคู่นี้ ภาระผมต้องห้ามอีกละสิ
"พอๆทั้งคู่นั่นแหละ ขึ้นเรียนให้ไวเลย" ผมผลักไอ้ต่อให้เดินนำไปก่อน ส่วนจืดนี่ผมยึดไว้ข้างตัว ปล่อยไปเดี๋ยวมันจะไปงับหัวกันอีก
ตามเสต็ปครับ จืดตั้งหน้าตั้งใจเรียน ส่วนผมก็คุยกับไอ้ต่อ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันชอบคุยตอนเรียน มันน่าตื่นเต้นดี
"ตกลงนี่มึงคบกับดิมแล้วเหรอ?"
"ดิม ดิมไหน?....อ้อ ไอ้คนเมื่อเช้าที่หน้าคุ้นๆอ่ะนะ"
"เชี่ย นี่มึงแกล้งจำไม่ได้หรือจำไม่ได้จริงๆวะ"
"กูจะจำเฉพาะคนที่กูสนใจเท่านั้น มึงก็รู้นี่หว่า ถ้ากูไม่สนแม้แต่ชื่อกูก็ไม่จำ"
"เชี่ย แล้วมึงจะไปยุ่งกับน้องมันทำไม มึงคิดประชดโดยการลากคนอื่นมาร่วมด้วย มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอวะ?"
"กูก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นซะหน่อย อย่างน้อยกูก็พอจะคุ้นๆหน้ามันบ้าง"
"ยังมีหน้ามาพูดอีกนะมึง กูสงสารน้องมันจริงๆ"
"เอาหน่าไอ้น้องนั้นมันก็ไม่ได้สนใจกูมากนักหรอก เห็นดีแต่กวนตีน คงอยากหนุกๆ ท่าทางก็ไม่ได้บ่งบอกซักหน่อยว่าพิศวาสตัวผู้ด้วยกัน ออกจะเสือผู้หญิงด้วยซ้ำ"
"อย่าตัดสินคนแค่ภายนอกสิมึง...แต่ยังไงกูขอเตือนว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกของคน เพราะคนถูกเล่นเค้าไม่มีความสุขหรอก "
"คนที่เล่นก็ใช่ว่าจะมีซะหน่อย"
"แล้วเล่นทำไม?"
"แก้เครียด แก้เหงา แก้อาการป่วย.....................ทางจิต"
"เห็นแก่ตัวสุดๆอ่ะมึง ไอ้ต่อ" มันเบะปากแบบ กูก็ว่างั้น
"พวกมึงสองตัวท่าจะแหกปากกันขนาดนี้ ออกไปแหกนอกห้องเลยไป กูจะเรียน" จบ

ตอนเที่ยงชีนโทรมาบอกว่าไม่ต้องไปหามันแล้วเพราะต้องรีบกินและรีบขึ้นเรียนเลย
ผมเลยต้องมานั่งแหง็กอยู่ในวังวนสงครามประสาทระหว่างไอ้สองตัวนี่
ที่ว่าสงครามประสาท คือประสาทเงียบนะครับ แต่เงียบแบบโคตรอึดอัดโคตรอึมครึม
เมื่อก่อนตอนที่จืดเพิ่งรู้ว่าไอ้ต่อคิดไม่ซื่อกับมันไม่เห็นจะจิตกันขนาดนี้เลย ทุกอย่างยังคงเป็นไปเหมือนที่เคยเป็นมา
เรื่องราวเริ่มไม่ปกติก็ตอนที่น้องดิมไรนี่เข้ามา แต่จะไปโทษดิมก็ไม่ถูกหรอก เพราะคนที่ชวนมันเข้ามาในวังวนนี้คือ จืดเอง
เรื่องมันเริ่มแย่เพราะไอ้ต่อคิดว่าจืดผลักไสมันไปให้คนอื่น ไม่ต้องการมันไม่ว่า แต่ทำไมต้องเที่ยวไปยกมันให้ใครต่อใคร นี่คือประเด็นหลักที่มันไม่พอใจ
ส่วนจืดนี่คิดว่าอยากให้ไอ้ต่อมีใครซักคน อยากให้ไอ้ต่อมีความสุขจริงๆกับคนของมัน คนของมันจริงๆ
ต่างคนต่งอยู่กับความคิดตัวเอง คิดกันไปคนละทาง เรื่องมันเลยเป็นที่เป็นอยู่อย่างนี้ไง เอ้อ.....คิดถึงชีน
"เต มึงถอนใจทำไมนักหนา น่ารำคาญ"
"กูคงจะยิ้มหน้าระรึื่นชื่นมื่อท้าลมอยู่หรอกนะ มีเพื่อนกับเค้าอยู่แค่สองคนแต่กลับมาแง่งใส่กันเอง โห้ยยยยกูโคตรจะมีความสุขเหอะ"
"เชี่ย กูถามนิดเดียว ด่ากลับมาเป็นขบวนเลยนะมึง"
"หรือไม่จริง?"
"แล้วแต่มึงจะคิด...กูไปซื้อข้าวมายัดปากก่อนนะ"
"อืม เผื่อกูด้วยดิ ขี้เกียจต่อคิว"
"ตลอดเลยมึง เอาไร?"
"เหมือนมึง"
"ง่ายแบบนี้นี่เอง ชีนมันถึงติดใจ"
"เชี่ยนี่" มันหัวเราะเอ๊กอ๊ากถูกใจวิ่งแนบไปต่อคิวซื่อข้าว ผมหันมาก็เห็นจืดเดินมาจะถึงโต๊ะแล้ว...อ้อ ด้วยประการละฉะนี้
จืดนั่งลงปุ๊บ มันก็โซ้ยปั๊บ มีถามด้วยสายตาว่าแดกก้วยกันมั๊ย แต่ผมส่ายหน้าตอบกลับไป
แป็บหนึ่งไอ้ต่อก็มา ไม่รู้ไปใช้มารยาเล่มไหนถึงได้มาเร็วขนาดนี้ ปกตินี่ต้องรอคิวจนไส้เกือบกิ่วกว่าจะได้ข้าวมากิน

กินเสร็จก็หาที่นั่งย่อย เพราะกว่าจะเรียนอีกทีก็เป็นชั่วโมง ไม่มีที่ไหนเหมาะแก่การนอนเท่าห้องสมุดเพราะเค้างดใช้เสียง เงียบ สงบ แอร์เย็นฉ่ำ โป๊ะเชะห้องส่วนตัวว่าง พวกผมเลยเข้าไปสิงสถิตทันที
ห้องสมุดส่วนตัวนี่จะมีโต๊ะกลมตัวหนึ่งมีเก้าอี้ล้อมรอบ4ตัว เก็บเสียงได้สนิท แบบว่าส่วนตัวมากๆ คนก็ไม่เดินพลุกพล่านเพราะอยู่ชั้น 5 เปรมละกู

จับจองที่นั่งกันคนละตัวปุ๊บ หัวแต่ละคนก็เริ่มเข้าสู่ภาวะไร้น้ำหนัก โงนเงนๆจนต้องวางแหมะลงกับโต๊ะ จนผมเริ่มเคลิ้มเท่านั้นแหละ
"เชี่ย ไอ้ต่อ มึงเอาหัวมึงมาโขกหัวกูทำไม?" อะไรของพวกมันอีกวะ
"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ...เจ็บมั๊ย?"
"อืมๆ ช่างเหอะ......ว่าไงครับน้องเนย..................พี่มีเรียนอีกทีบ่าย 2 ...........ออกไปหาไม่ได้ครับ ตอนนี้กำลังเก็บแรงอยู่.......ไม่ได้จริงๆครับ ไม่อยู่กับสาวที่ไหนด้วย อยู่กับเพื่อนพี่เอง.................ไม่ต้องมาหาหรอกครับ เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปหาเนยเอง...........สัญญาครับ งั้นแค่นี้นะครับ "
"คนนี้ดูมึงคบนานนะ จะจริงจังแล้วสิ?"
"ก็เริ่มเบื่อๆแล้ว ไม่ใช่เค้าไม่ดีหรอก แต่กูมันเชี่ยเอง ไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักหยุด" เอ๊ย นานแล้วนะที่ผมไม่ได้ยินมันสองคนคุยกันดีดี
"ที่มึงไม่หยุดเพราะมึงยังไม่เจอคนที่ใช่"
"เป็นคำแก้ตัวที่ดูดีนะ แต่ยังไงกูก็ยังเลวอยู่ดี"
"จืด?"
"หืม?"
"ฟังนี่ดิ" ผมไม่ได้มองพวกมันหรอก แต่ได้ยินเสียงเหมือนไอ้ต่อทำไรกกับโทรศัพท์มันซักอย่าง แล้วก็มีเพลงนี้ขึ้นมา

พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้

แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร

อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย

ยังไม่คิดยอมแพ้ ฉันเพียงแต่อ้อนล้าก็เท่านั้น
ภายในใจยังคงรักเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน
คงจะดีไม่น้อย ถ้าเธอบอกให้ฉันได้รับรู้
ความในใจของเธอ เหตุผลต่างต่างที่ยังซ่อนไว้

ว่าทำไมเดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร

อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที
ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย มีความหมาย

อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย

อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย

*** เพลง ไกลแค่ไหนคือใกล้

"เพลงเพราะดีเนอะ มึงชอบเหรอ?"
"ไม่รู้ดิ ฟังแล้วใจมันสั่นๆ"
"เน่าวะมึง"
"หรือมึงใจไม่สั่น"
"ฟังแล้วหน่วงๆมากกว่า"
"มึงว่าไง?"
"ว่าไง คืออะไร?"
"สุดท้ายกูมีความหมายกับมึงมั๊ย?"
"มึงอาจไม่รู้ตัวว่ามึงอ่ะโคตรจะมีความหมายกับกูเลย"
"แล้วกูต้องไกลแค่ไหน?"
".............."
"ต้องไกลกว่านี้อีกเหรอ?"
"กูขอโทษ"
แล้วผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดแทบจะในวินาทีเดียวกัน

"มึงจะแกล้งหลับอีกนานมั๊ยเต หูผึ่งซะขนาดนั้น กูคงไม่รู้หรอกนะ"
"จืด...."
"อย่าทำหน้างั้นดิ กูไม่เป็นไรซะหน่อย"
"แต่หน้ามึง.....กูถามจริงนะ มึงคิดยังไงกับไอ้ต่อกันแน่" ที่ผมถามเพราะรู้สึกได้ว่าจืดเองก็มีไรที่แปลกๆไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนจืดคงไม่แสดงหน้าแบบนี้ออกมา
"ไม่รู้ดิ กุแยกไม่ออกหรอกว่าไอ้ระหว่างความรักกับความผูกพันมันต่างกันยังไง แล้วตอนนี้กูก็ไม่คิดจะหยุดอยู่กับใคร กูอาจจะรักมันอยู่บ้างก็จริง แต่ัมันก็ไม่มากพอที่จะทำให้กูหยุดได้ เพราะงั้นให้มันเป็นอย่างนี้แหละ อย่างน้อยถึงกูจะเหี้ย จะเลว จะระยำแค่ไหน กูกับมันก็ยังเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
"มึงเจ็บมั๊ย?"
"แค่หน่วงๆ"
"แล้วไอ้ต่อ?"
"เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง เชื่อกู กูให้มันได้แค่นี้จริงๆ แค่วิธีนี้จริงๆที่กูจะรักษาให้มันอยู่ข้างๆกูได้ตลอดไป"
ผมเดินอ้อมหลังมันแล้วสวมกอดมันไว้ ผมรู้ว่ามันเลือกวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่จะมีกันและกันตลอดไป




เรื่องระหว่างต่อกับจอมเดินมาถึงตอนจบแล้วนะครับ
ทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง เหตุผลที่จะรัก หรือเหตุผลที่จะไม่รัก
ไม่มีใครถูกใครผิดหรอกสำหรับเรื่องนี้
มันก็ไม่ถึงกับผิดหวังหรือเศร้า แค่รู้สึกว่ามันเป้นสีเทาๆแค่นั้นเอง
ว่ามั๊ยครับ
 ปล.พยายามจะลงเพลงแต่ลงไม่เป็น แฮะๆๆๆ

[why yyy]

ต่อกับจืดจบลงแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่หวังว่าสักวันความรักของจืดจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนหยุดอยุ่ที่ต่อได้นะ T_T

[Rafael]

คู่นี้
เอาจริงๆนะคงต้องรอให้ถึงที่สุด ที่สุดของอารมณ์
แบบว่าขาดๆกันไปเลยถึงจะพอเข้าใจ
เฮ้อ แต่แบบนี้ก็พอเข้าใจอะนะ
จบไปแบบนี้ก็ดีแล้วสำหรับคู่นี้
เวลาจะเป้นเครื่องช่วยตัดสินหัวใจ

[nutsumi]

'ไกลแค่ไหนคือใกล้' เพลงนี้กำลังฟังอยู่เลยค่ะ โดนจริงๆ เฮ้อ! ไม่มีทางจริงๆสินะ จอมต่อ

[pahpai]

สุดท้ายคู่นี้ก็ลุ้นไม่ขึ้น สงสารทั้งคู่ สงสารน้องดิมด้วย หลงเข้ามาอยู่ในวังวนอะไรเนี่ย =="

แต่คู่ไหนจะเทากันยังไง ช่วงนี้เตชีนก็ยังรักกันสดใสเหมือนเดิมเนอะ ^^

[Bejae]

ทำไมต้องเพลงนี้ ฮื้ออออออออออ
คุณดิวรู้รึป่าวเนี้ยว่าเราร้องไห้เพราะเพลงนี้ตั้งแต่วันแรกที่ได้ฟัง
มันทั้งหน่วง ทั้งจุก บอกไม่ถูกเหมือนกัน
ได้แค่นี้จริงๆใช่มั้ยต่อกับจืด เฮ้อออออออ
ทุกคนต่างมีเหตุผลของตัวเองเรารู้ แต่ก็อดสงสารต่อไม่ได้อยู่ดี
มันจะมีวันที่ความรักของจืดมากพอที่จะทำให้หยุดที่ต่อได้รึป่าว
ต้องให้ไกลกว่านี้อีกมั้ย ฮื้อออออออออ คุณดิวบ้า!

[Mura_saki]

คิดถึงมากเลย

[shoi_toei]

อืมเข้าใจ แต่ก็หนักใจนะ เหอ เหอ

[Zalzah_iP]

อ่านแล้วหน่วงๆ ในตอนท้ายๆ แฮะ
มันให้อารมณ์หม่นๆ ยังไงไม่รู้
ไม่ถึงกับเศร้าจนบ่อน้ำตาแตก และก็ไม่ดราม่าเดิินความจริง
อ่านแล้วให้ความรู้สึกประมาณว่า 'เนี่ยแหละ ชีวิตจริง'

[JA(e)jung]

อารมณ์สีเทาจริงๆ 

[lazat.mchub]

ทั้งจืดและต่อก็รักกันแต่ก็เข้าใจนะ เพราะคำว่าเพื่อน เลยทำให้ยอมได้ทุกๆอย่างที่จะรักษามันไว้ให้นานที่สุด

[CarToonMiZa]

หวังว่าสักวันสีเทาๆๆ
จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีอื่นแทน

[due]

น้องดิมครับ



ครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าพี่ต่อเดินผ่านไปมาในมอ
คิดเพียงแต่ว่า ไอ้พี่นี่หน้ากวนตีนดีวะ ดูท่าแล้วหยิ่งๆ ไม่น่าคบเอาเลย ผมก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจอะไร ผ่านก็คือผ่าน
แต่แปลกทั้งที่ผมไม่ได้ใส่ใจจะจดจำ แต่ผมกลับจำหน้าพี่เค้าได้ไม่ลืมเลย ทั้งที่เจอกันก็ไม่ได้บ่อย นานๆถึงจะพบซักที
แต่ด้วยความที่โลกกลมหรือโลกเบี้ยวก็ไม่รู้ที่พี่จอมดันกลายเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ต่อได้
แล้วผมรู้จักกับพี่จอมได้ยังไงนะเหรอ มันมีที่มาครับ คือพี่จอมไปเมาแล้วไปเปรี้ยวตีนกับลูกค้าคนอื่นที่ร้านที่ผมเล่นดนตรีอยู่
ผมเข้าไปช่วยพูดให้พี่แกเพราะเห็นพี่แกมาคนเดียว อีกฝ่ายมากันเป็นสิบ
หลังจากนั้นก็นานๆเจอกันที ก็เจอกันที่ร้านนั่นแหละครับ มีสวนทางกันบ้างที่มหาลัยแต่ก็ไม่ได้นั่งคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว แค่พยักหน้าเออๆออๆแล้วก็ผ่านกันไป

แล้วอะไรที่ทำให้ผมหน้าหนาเดินไปบอกว่าชอบพี่ต่อได้
งั้นจะบอกให้ว่าเพราะพี่จอมนั่นแหละ
วั้นนั้นพี่จอมเห็นผมนั่งคุยอยู่กับลูกค้าผู้ชายที่มาเที่ยวในร้าน ผมก็นั่งคุยปกตินะ ไม่ได้คลอเคลียอะไรกันเลย
เค้าชงมาให้ ผมก็รับมาดื่ม
แล้วผมก็ขึ้นไปเล่นดนตรีบนเวที
ช่วงพักเด็กก็เดินมาบอกว่าคนโต๊ะนั้นอยากคุยด้วย
ผมมองตามก็เห็นพี่จอมนั่งโบกมือให้อยู่
"หวัดดีพี่....ผมสงสัยมานานละ ทำไมพี่ชอบมานั่งคนเดียวละ มาที่แบบนี้ต้องยกมาเป็นแกงค์ดิถึงจะมัน" ผมรับแก้วที่พี่จอมส่งให้แล้วกรอกเข้าปากทันที
ที่จริงผมไม่จำเป็นเลยที่จะต้องมานั่งดื่มกับลูกค้าเพราะผมไม่ใช่เด็กนั่ง แต่ที่มานั่งเพราะความพอใจล้วนๆ บางโต๊ะเรียก แต่ไม่อยากนั่ง ก็เดินกลับห้องพักเฉย อย่างว่าแหละ ร้านนี้ร้านพี่ชายผมเอง แต่เรื่องเล่นดนตรีผมไม่มีเบี้วยนะ ไม่ได้มีอภิสิทธิ์แต่อย่างใด เหมือนนักดนตรีคนอื่นๆทุกประการ
"บางครั้งก็อยากอยู่กับตัวเองบ้าง แต่ให้อยู่ห้องคนเดียวมันก็เหงา ออกมาเที่ยวที่แบบนี้ คนรอบกายเยอะแยะ แต่ก็เหมือนอยู่คนเดียว แค่รู็สึกว่าเหงาแต่ไม่โดดเดี่ยว"
"โหพี่...เป็นไรมากป่ะ พูดอย่างกะคนแก่เลย"
"เหรอ...." แล้วพี่แกก็ดื่มจนก้นแก้วกระดก พี่แกไม่ได้สนใจคนรอบข้างอย่างที่พูดนั่นแหละ แกแค่อยากให้มีคนอยู่รอบๆ แต่ไม่ได้อยากให้มาวุ่นวายด้วย
"พี่เหงาเหรอ?"
"ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าเติมเท่าไรก็ไม่เคยเต็ม ยิ่งเติมก็เหมือนยิ่งขาด"
"ก็สิ่งที่เติมเข้าไปนะไม่ใช่สิ่งที่พี่ต้องการนิ แล้วมันจะเต็มได้ไงละ"
"ช่างเรื่องของพี่เหอะ ว่าแต่มึงนี่กูเห็นแพรวพราวเหลือเกิน บางคืนกูก็เห็นนั่งกับสาว บางคืนก็นั่งกับหนุ่ม ตกลงเอาไง?"
ผมยกแก้วขึ้นดื่ม อีกครั้ง ไม่เป้นไรผมดื่มเยอะเดี๋ยวช่วยแชร์ค่าเหล้า
"พี่เคยเป็นมั๊ยละ เวลาที่เรารู้สึกดีกับใครซักคน เราก็อยากอยู่ใกล้กับคนๆนั้น ผมรู้สึกดีกับพวกเค้าก็เลยเข้าไปอยู่ใกล้ๆไง"
"กูว่ากะล่อนมากกว่า แต่ละคืนกูเห็นมึงใกล้ไม่เคยซ้ำหน้าเลย"
"อ้าว ผิดเหรอที่ผมรู้สึกดีกับใครหลายๆคนในเวลาเดียวกัน แค่รู้สึกดี ไม่ใช่ชอบ ไม่ได้รัก แค่รู้สึกดี"
" แต่ยังไงกูก็ว่ามึงกะล่อนวะ"
" เอาจริงๆนะพี่ ผมก็ว่างั้นแหละ" แล้วพี่จอมก็ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกที่คุยกันในคืนนี้ ยิ้มที่เป็นยิ้มจริงๆ ไม่ใช่ยิ้มแค่ปาก
นั่งคุยกันซักพัก เพื่อนในวงก็เรียกผมให้ขึ้นไปเล่นดรตรีต่อเพราะหมดเวลาพักแล้ว
"พี่จอม จะกลับยัง?"
"ยั้งมั้ง ไม่รู้ดิ เรื่อยๆมากกว่า"
"งั้นเอางี้ อย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวรอบนี่ผมเล่นไม่นาน แป๊บเดียว เดี๋ยวลงมานั่งดื่มด้วย "
"เอางั้นก็ได้"
"งั้นเดี๋ยวเจอกันพี่"

ผมขึ้นไปเล่นดนตรี แต่ตาก็คอยมองพี่จอมอยู่ตลอด
มีคนเดินมาชนแก้วกับแกหลายคน แต่สิ่งที่แกทำคือส่ายหน้าแล้วก็ยิ้ม
ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าพี่แกเป็นไรมากรึเปล่า จะให้ผมถามเราก็ไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น
เลยได้แต่นั่งเป็นเพื่อน

เล่นเสร็จเพื่อนๆในวงก็เดินกลับห้องพัก ส่วนผมเดินตรงมายังโต๊ะที่พี่จอมนั่งอยู่
ระหว่างทาง
"คุณครับ?"
"ครับ?"
"นั่งดื่มกันหน่อยได้มั๊ย?"
"ถ้าคืนอื่นนะได้ครับ แต่คืนนี้ผมมีคนนั่งแล้ว" ผมยิ้มให้เค้าทีหนึ่ง
"น่าเสียใจนะ"
"เดี๋ยววันหลังผมปลอบใจให้ ไปนะครับ เพื่อนรอแล้ว"

"กว่าจะมาถึงกู มึงโดนแทะไปเท่าไรแล้วละ"
"โหพี่ แค่นี้เบบี๋มากๆ...ดื่มไปเยอะแล้วนิ แล้วจะกลับห้องไหวเปล่านิ"
"กูกลับไม่ไหวมึงก็ไปส่งดิ" แต่ดูท่าทางแล้วพี่แกไม่ได้เมานะ
"พี่ดิมครับ พี่ดามบอกให้ไปดูแลแขกโต๊ะนั้นหน่อยครับ" น้องในร้านคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกผม พี่ดามนี่พี่ชายผมเองครับ
"อืมเดี๋ยวพี่ไปดูเอง...พี่จอมเด๊่ยวผมไปดูแลลูกค้าแป๊บนะ"
"อืม"

โต๊ะที่ว่าก็อยู่ใกล้ๆกับโต๊ะที่พี่จอมนั่งนั่นแหละครับ
"สวัสดีครับสาวๆ มีไรให้ผมช่วยดูแลมั๊ยครับ" มีสาวๆนั่งอยู่ห้าคนมั้ง มันสลัวๆมองไม่ค่อยชัด ฮ่ะๆๆๆ แต่ที่ชัดคือ ทุกคนอย่างแจ่ม
"คืออยากฟังดนตรีสดอีกนะค่ะ ไม่ทราบพอจะเล่นให้ฟังหน่อยได้มั๊ยค่ะ?" สาวเดรสน้ำเงินหรือดำก็ไม่รู้ถามขึ้น แต่ที่ชัดคือ กระโปรงแค่คืบ ตอนนี้ตาผมเลยต่ำ ฮ่ะๆๆๆๆๆ
"คือทางร้านเราตอนนี้หมดช่วงเล่นสดแล้วครับ ฟังจากที่ดีเจเปิดก็สนุกนะครับ เพลงเพราะทุกเพลง"
"แต่เจนนี่อยากฟังสดนี่ค่ะ" นั่นไง แอบบอกชื่อกับกูเป้นนัยๆ
"ถ้าคุณเจนนี่อยากฟังสด ที่นี่มีทุกคืนครับ หลายวงเปลี่ยนกันเล่น แต่แจ่มทุกวงครับ เล่นคืนละสองรอบ "
"แต่พราวอยากฟังคุณเล่นนี่ค่ะ "
"เชิญสาวๆมาพรุ่งนี้ได้เลยครับ ผมยินดีและเต็มใจเล่นให้ฟัง รับรองอิ่มแน่ครับ แต่ยังไงคืนนี้ฟังจากแผ่นไปก่อนนะครับ ของดีจริงรอคืนพรุ่งนี้ เดี๋ยวผมจัดชุดใหญ่ให้"
"งั้นคืนนี้พวกเราขอชนแก้กับคุณ..."
"ผมดิมครับ"
"งั้นคืนนี้เราขอชนแก้กับคุณดิมก่อนนะค่ะ"
"ผมชอบอยู่แล้วครับชนกับสาวสวยๆเนี่ย" ชนอะไรก็แล้วแต่จะคิดกันไปนะครับ แต่สาวๆตรงหน้าผมนี่ยิ้มกันใหญ่เชียว บางคนมีหลบตาอาย แต่บางคนนี่สู้ตามากๆ
ผมก็ไล่ชนแก้วไปทีละคนจนครบ แต่จะหยุดนานหน่อยก็ตรงพราวนี่แหละครับ สเปกผม หน้าหมวย ตัวเล็ก อกโต ฟันเหล็ก
เลยมีการแลกเบอร์กันนิดหน่อยก่อนผมขอตัวกลับมานั่งกับพี่จอมต่อ


"มึงนี่ร้ายวะ กะล่อนกว่าที่กูคิดไว้อีก"
"ผมเปล่าซะหน่อย แค่อัธยาศรัยดี"
"แล้วนี่ตกลงมึงยังไง กูเห็นเดี๋ยวเจ๊าะแจ๊ะกับหนุ่ม แป็บเดียวไปอี๋อ๋อกัยสาวซะงั้น"
"ผมคุยกับใคร เพศไหนก็ได้ครับ ถ้าทำให้ผมยิ้มได้ หัวเราะได้ มีความสุขได้ ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธ ตราบใดที่ผมยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน ผมก็คุยไปได้เรื่อยแหละ"
"งั้นถ้าผู้ชายมึงก็ไม่เกี่ยง"
"เกี่ยงหรือไม่เกี่ยงมันขึ้นอยู่กับว่าผมคลิกกับเค้ารึเปล่า ไม่ได้เกี่ยงเพราะเค้าเป็นตัวผู้เหมือนผมแน่นอน"
"งั้นถ้าพี่แนะนำให้มึงคนหนึ่ง มึงจะสนใจมั๊ย?"
"ใคร?"
"เพื่อนพี่เอง" ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าประโยคนี้ของพี่จอมน้ำเสียงแกแปลกๆ สั่นๆ เหมือนไม่มั่นใจจะพูด แต่ก็พูดออกมา
"เพื่อนพี่เป็นเกย์เหรอ หรือว่าสาวเลย?"
"มันก็แมนๆเหมือนกูนี่แหละ"
"อ้าว ถ้างั้นพี่จะแนะนำให้ผมทำไมละ "
"เผื่อมึงสนใจไง ว่าแต่สนเปล่า?"
"ผู้ชายที่ผมคุยด้วยทุกคนต่างก็เข้าหาผมก่อนหมดเลย ผมไม่เคยเข้าหาใครก่อน"
"แต่เพื่อนพี่คนนี้น่าสนใจมากๆ หล่อลาก นิสัยก็ดีนะ แต่ก็กวนตีนเยอะ"
"ดีขนาดนั้น ทำไมพี่ไม่เก็บไว้เองละ?" ผมเห็นแววไหววูบนิดหนึ่งในตาของพี่จอมตอนท่ผมพูดประโยคนี้ ก่อนจะกลับมาทำหน้าแยกเขี้ยวใส่ผม
"เชี่ย ก็มันเป็นเพื่อนกู"
"แล้วทำไมพี่ถึงอยากให้เพื่อนพี่คนนี้ชอบผู้ชายด้วยกันละ ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย"
"ถามมากจริงเว่ย...ตกลงมึงสนใจเปล่า?"
"อ้อ...ที่พี่ไม่เก็บไว้เองเพราะเค้าเป้นเพื่อนพี่ ไม่ใช่เพราะเค้าเป็นผู้ชายใช่มั๊ย" ผมถามไป แต่ตานี่สังเกตรีแอคของพี่จอมตลอด ดูพี่แกอึดอัดที่จะตอบหรือไม่สะดวกใจที่จะพูด ผมว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน
"เชี่ยนี่ ถามไรมากวะ"
"อ้าวพี่ ผมจะไปจีบใคร ผมก็ต้องรู้จักเค้าก่อนดิ เดินไปจีบสุ่มสี่สุ่มห้าโดนตีนกลับมา ใครจะรับผิดชอบละ เห็นพี่บอกว่าเพื่อนพี่ยิ่งกวนตีนอยู่ด้วยนิ"
"เพื่อนพี่คนนี้เค้าเป้นคนดี อบอุ่น เอาใจใส่ เสียแต่อารมณ์ร้อนกับปากหมาแล้วก็กวนตีนนี่แหละ"
"ดูพี่จะรู้จักเพื่อนคนนี้ดีนะ"
"คบกันมาตั้ง 3 ปี ไม่รู้จักสิแปลก"
"พี่รู้จักเพื่อนพี่ แต่พี่รู้จักใจตัวเองรึเปล่า?"
"............."
"อ่ะๆๆ งั้นผมจะไปดูหน้าเพื่อนพี่ก่อนละกัน ถ้าผมเห้นแล้วใจสั่น ผมก็จะลองทำตามที่พี่เสนอดูละกัน แต่ถ้าผมใจไม่สั่นผมบายนะ"
"โอเค"
"แล้วผมจะเจอเพื่อนพี่ได้เมื่อไร?"
"พรุ่งนี้เช้า แปดโมงครึ่ง หน้าตึกกู"


นี่คือที่มาทั้งหมดที่ผมได้เริ่มรู้จักกับพี่ต่อผ่านพี่จอม มันอาจจะดูแปลกๆไปซะหน่อย
ผมไม่รู้หรอกว่าพี่จอมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร เพื่อใคร ทำไปทำไม
แต่ผมก็รับปากว่าจะลองดู ไม่ใช่เพื่อพี่จอมอย่างเดียวหรอก แต่เพื่อตัวผมด้วย บางทีเพื่อนคนนี้ของพี่จอมอาจจะเป็นคนที่ผมรออยู่ รอมาตลอดชีวิต
หรือถ้าไม่ใช่ผมก็จะได้พี่เพิ่มมาอีกคนหนึ่งหรือไม่ก็ได้ตีนมาเป็นของแถมเล่นแก้เบื่อ



คั่นเวลาด้วยเรื่องของน้องดิมนิดหนึ่งนะครับ
แล้วทุกคนจะเห็นว่าน้องดิมน่ารักน่าหลงแค่ไหน หรือน่าประเคนตีนถวายมากกว่า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

[Rafael]

ชักน่าสนเหมือนกันนะคู่นี้ อิอิ
ตามกันต่อค่ะ
กอดคุณดิว