CHAPTER 17
“วัตรเขาตายแล้วค่ะ”
“ผมเสียใจด้วย”
“ค่ะ”หญิงสาวสะอื้นเบาๆ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา
อย่าร้องไห้…
ผมอยากซับน้ำตาให้คุณนะ…
“ที่มิมเรียกคุณมาหาวันนี้ มิมอยากให้คุณอภัยให้วัตร”
“ทำไมผมต้องให้อภัยคนที่แย่งคนรักของผมไป”
“เพราะคุณทำตัวของคุณเองนี่ค่ะ…จะให้มิมทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักมิมได้ยังไง!”
“ผมรักคุณ! ตอนนี้ก็ยังรักอยู่!”
“คุณบอกว่ารักมิม…แต่คุณก็ยังนอกใจ! แล้วทำไมคุณไม่โทษตัวเองบ้าง…และมิมมีสิทธิเลือกที่จะรักกับคนที่พร้อมจะหยุดที่มิม
คนด้วย!...มิมว่าเราคุยเรื่องนี้กันมาเยอะพอสมควรแล้วค่ะ…มันควรหยุดซะที…”
“แล้วยังร้องไห้ทำไมนักหนา!”
“คุณมันไม่มีหัวใจอะ…วัตรเขาควรจะไปดี อโหสิให้กันเถอะค่ะ”
“ก็ได้ถ้าทำให้คุณพอใจ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ทำไมยังอยู่กับผม คุณควรจะอยู่ในงานศพของมันในหน้าที่ว่าที่ภรรยาของผู้ตาย!”
“มิมทนไม่ได้หรอกค่ะ…ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับวัตร มันเร็วเหมือนความฝัน”
“คุณคงเป็นผู้หญิงที่โชคร้าย”
“ไม่นะค่ะ…มิมโชคดีแล้วที่ได้รักเขา”
“เพราะวัตรเขารักมิม…”
ผมก็รักคุณ !!
ไดอารี่ของคุณมินตรา…
วริณค่อยๆเปิดแผ่นกระดาษเปราะไปด้วยฝุ่นนั้นอย่างเบามือ ลายมือหวัดเขียนอย่างบรรจง บางหน้าของกระดาษจะมีรูปแห่งความ
ทรงจำแปะไว้ด้วย เมื่อได้อ่านแล้ว วริณรับรู้ได้ถึงความรักของมินตรา และความเจ็บปวดของเธอที่ถูกขีดเขียนไว้ด้วยหมึกสีแดง
วริณเปิดไล่ไปอีกหน้า สีหน้าของเขาเรียบเฉย จวบจนหน้าสุดท้าย ตัวอักษรขนาดใหญ่ถูกขีดเขียนด้วยสายมือสั่นเทาและเลือนราง
มิมหมดรักคุณแล้ว…
วริณปิดสมุดไดอารี่ลงใส่กล่องใบเดิม ก่อนจะหยิบอัลบั้มรูปถ่ายที่หลงเหลืออยู่ ในนั้นเป็นรูปคู่ของทั้งสอง วริณเปิดดูไปอีกภาพ
ข้างหลังภาพจะมีตัวหนังสือหมึกสีดำบรรยายไว้ ไม่ได้เป็นลายมือของมินตรา แต่กลับเป็นลายมือหวัดยิ่งกว่า แต่ก็ยังเรียบร้อย
เหมือนลายมือของอธิปเวลาที่กดหัวปากกาลากไปมายามเซ็นเอกสาร
‘เดตครั้งแรกของเราที่ ร้านอาหารอิตาลี วันนี้คุณดูสวยมาก’
‘เรียนหนักไปหน่อยนะ ดูทิวลิปช่อนี้สิ ผมตั้งใจซื้อให้คุณในวันวาเลนไทน์’
วริณเปิดไปอีกภาพ เป็นภาพที่ทั้งสองจูบกัน…
‘ไอ้เพื่อนตัวแสบมันแอบถ่ายเรา เจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ผมก็อุตส่าไปขอมันมานะ ปากคุณมันนุ่มจริงๆด้วย’
อึกก…
‘รูปนี้ผมแอบถ่ายเองแหละ วันนี้คุณสวยจนสะดุดตา ผมอยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผมในวันแต่งงาน’
ฮืออๆ…
‘คุณจากไปแล้ว…เพราะผมเอง…แผ่นหลังของคุณสวยสง่าเหมือนเจ้าหญิง…ไม่ว่ายังไงผมก็อยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผมเหมือนเดิมนะ …มินตรา’วริณใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเองออก พร้อมกับเก็บของทั้งหมดใส่ลงกล่องและเก็บไว้ที่เดิม วริณนั่งลงบนเตียงขนาดใหญ่ของอธิป
เขาลูบมือไปอย่างช้าๆ ก่อนจะล้มตัวลง ปล่อยให้น้ำใสไหลลงอาบแก้มช้าๆ…รู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั้งใจและกาย…รู้สึก
เหน็ดเหนื่อยที่จะต้องการความรัก…กลับไปอยู่แบบเดิมไม่ดีไปกว่าหรือ…สำหรับเขา…ไม่รู้จะอยู่ในฐานะอะไร…
แอด…
“คุณไฟ…คะ…คือ ผม”
“หื้อ? อยากนอนก็นอนไปสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“คะ…ครับ”
“ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมานอนด้วย”อธิปปลดเสื้อผ้าลงตะกร้า ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูห่อหุ้มร่างกายส่วนล่างเข้าห้องน้ำ วริณนอน
แข็งทื่อ ก่อนค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“นั่งอยู่ทำไมล่ะ”อธิปออกมาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูผืนเดิมเช็ดผม วริณหันหน้าไปทางอื่น ก่อนจะตอบเสียงตะกุกตะกัก
“ก็ไม่อยากนอนแล้วครับ”
“เป็นอะไร วันนี้คุณดูแปลกๆนะ”อธิปแต่งตัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆวริณชายหนุ่มหันหน้ามาก่อนจะก้มหน้าหลุบตา
“อา…จะอายทำไมนักหนาเนี่ย”
“ฮืออ…”วริณเอี่ยวตัว เมื่อจมูกโด่งกับลมหายใจอุ่นๆกำลังคลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอ
“นอนนะ”อธิปโอบเอววริณลง ชายหนุ่มทั้งสองจึงลงไปนอนเตียงด้วยกัน วริณซุกหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าของอธิป ในใจสับสน
วุ่นวาย
“เวลาอยู่กับผมแล้ว คุณไฟมีความสุขบ้างไหมครับ?”
“มีสิ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?”
“เปล่าครับ”
“ตาแดงๆนะ ร้องไห้มาหรอ”อธิปว่าก่อนจะเกลี่ยเส้นผมลูบไล้ไปมา
“เปล่าครับ…”
“โกหกอีกแล้ว”
“ครับ”วริณตอบ ก่อนจะหลับตาลงเงียบๆ
“พรุ่งนี้มีประชุมเช้า…นอนกอดกันเฉยๆก็พอเนอะ”อธิปว่า ก่อนจะสูดดมความหอมจากเนื้อตัวชายหนุ่ม
“คะ…ครับ”
“แล้วแซมล่ะ?”
“แกหลับไปแล้วล่ะครับ”
“อืม”
“ดิน…”
“ครับ”
“ราตรีสวัสดิ์นะ”
“เช่นกันครับ”
.
.
.
.
“แซม ! ดิน แต่งตัวเสร็จกันยังเอ่ย?”อธิปเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของพ่อลูกอย่างถือวิสาสะ แซมนอนกอดอยู่กับเจ้าตุ๊กตาหมี
ที่อธิปเคยซื้อให้ ส่วนวริณกำลังวุ่นอยู่กับการใส่กางเกงผมเปียกโชก
“พ่อดินยังแต่งตัวไม่เสร็จเลยฮ่ะ”แซมว่าก่อนจะลุกขึ้นนั่ง อธิปยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปนอนเล่นกับแซม
“จะสายแล้วนะคุณ!”อธิปแกล้งขึ้นเสียง ก่อนจะลอบยิ้ม เมื่อคืนเผลอมีอะไรกันไปหนึ่งรอบ ตื่นขึ้นมาเห็นวริณหลับอยู่ไม่อยาก
ปลุกเลยเข้าไปอาบน้ำก่อน กว่าคนขี้เซาจะตื่นก็สายไปเยอะแล้ว
“ก็คุณไม่ยอมปลุกผม”วริณเถียง ก่อนจะปลดกระดุมเสื้ออย่างรีบร้อน
“พ่อดินขี้เซาแล้วยังมาโทษพ่อไฟอีก แซมดูดิ”อธิปหน้างอ ก่อนจะกอดแซมอ้อน
“ฮ่าๆ จั๊กจี๊ แต่พ่อดินก็ขี้เซาจริงๆนั้นแหละฮ่ะ”
“ก็พ่อเหนื่อย !”
“แค่นอนเฉยๆไม่เห็นเหนื่อยเลยนี่นา”
“นั้นสิเนอะแซม”อธิปว่า ก่อนจะยักคิ้วกวนสายตาวริณ ชายหนุ่มหน้างอ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูเช็ดผม
“สะ..เสร็จแล้วครับ”วริณว่า ก่อนจะหายใจหอบ เพราะความเร่งรีบของตน
“สภาพยังกับลูกเป็ดตกน้ำ”อธิปว่าก่อนจะลุกขึ้น แล้วเช็ดผมให้วริณ
“แห้งดีแล้วใช่ไหม?”
“ครับ”
“ไปแซมลงไปข้างล่างไปโรงเรียน”อธิปว่า ก่อนจะอุ้มเด็กชายขึ้น วริณเดินตามออกไปปิดประตูก่อนจะนั่งรถออกไปทำงานพร้อม
กับแซมและอธิป
“ทันเคารพธงชาติพอดีเลยแซม”อธิปว่ายิ้ม เด็กน้อยน่างอง้ำเพราะสายแล้วนั้นเอง
“ง่า…สายแล้วโดนคุณครูดุแล้วแน่ๆ ไปแล้วนะฮ่ะ จุ๊บๆ”แซมกอดแก้มพ่อทั้งสองอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบวิ่งเข้าประตูรั้วโรงเรียน
.
.
.
“สวัสดีครับคุณอริสา”
“สวัสดีค่ะ ท่านประธาน สวัสดีจ๊ะดิน มาทันประชุมสำคัญพอดีเลยนะค่ะ วันนี้มีประชุมเรื่องการก่อสร้างโรงแรมที่เกาะภูเก็ตนะค่ะ
แล้ววันนี้ก็มีนักออกแบบสาวเพิ่งจบจากฝรั่งเศสมาร่วมทำงานกับเราด้วยค่ะ”
“ครับ หวังว่าคนนี้จะถูกใจผมนะครับ ประชุมครั้งที่แล้วผมไม่ชอบโปรเจ็คงานของบริษัทนั้นเลยจริงๆ”อธิปว่าก่อนจะดูแฟ้มเอกสาร
งามขึ้นมาดู
“ก็น่าจะถูกใจนะค่ะ จะเริ่มประชุมแล้วล่ะค่ะ”
“ดินรอที่ห้องนะ”
“ครับ”
“เบื่อหน่อยนะดิน ช่วงนี้บริษัทของเรามันยุ่งๆ ฉันล่ะเหนื่อยจริงๆเลย”อริสาบ่น ก่อนจะยกแฟ้มเอกสารกองโตเดินตามอธิปไป วริณ
เดินเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม หันหลังกลับแต่ชมวิวเมืองจากบานกระจกใหญ่
“เขาหลับไปแล้วเหรอค่ะ?”
“คงงั้น”
“มิมไม่คิดว่าคุณจะมีรสนิยมแปลกใหม่แบบนี้ เพราะคุณต้องการประชดชีวิตเหรอค่ะ?”
“งั้นมั้ง”
“เพราะมิมเหรอค่ะ”
“คงงั้น”
“อะไรเนี่ย ทำไมคุณถึงพูดห้วนๆ”
“ก็คุณไม่ยักจะบอกว่ารับงานนี้”
“แล้วใครจะรู้”
“อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ บริษัทเครือนามสกุลผมคนใหญ่คนโตก็รู้จัก สาวไฮโซอย่างคุณจะไม่รู้ได้ไง”
“จะกลัวไปทำไมค่ะ มิมแค่มาทำงานนะ!”
“ไอ้วัตรเพิ่งจะตาย ทำไมคุณยังถึงทำงานได้…?”
“ชีวิตคนเราต้องดำเนินต่อไปนี่ค่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“มิมท้อง…”
“ อะไรนะ?”
“มิมท้อง กับวัตร”
“แล้ว?”
“มิมต้องการพ่อของลูก”
“แล้วยังไงล่ะ?”
“ก็วัตรเขาตายไปแล้ว!”
“คุณคิดจะมาจับผมรึไง!?”
“มั้งค่ะ ถ้าคุณยังรักมิมอยู่”
“ประสาท!”
“แล้วจะให้มิมทำไงล่ะ!”
“เฮ้อ!”
“เริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งได้ไหมค่ะ?”
“ผมรักคุณ แต่ผมก็ยังมีวริณกับลูก”
“เขาจะมีลูกให้คุณได้ยังไงค่ะ!”
“เขามีลูกชื่อแซม”
“คุณยังรับผู้ชายอย่างเขาได้ แต่วันหนึ่ง คุณต้องเข้าสังคม คุณจะควงเขาแต่ออกไปประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่า นี่ภรรยาของผมและ
ลูกเหรอค่ะ!?”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น!”
“เหรอคุณแค่ติดใจ”
“ไม่! ผมแน่ใจว่าผมรักเขา”
“มิมจะให้คุณได้ลองคิด ว่าอะไรคืออะไร มิมก็แค่อยากได้ความช่วยเหลือ ขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”
~จุ๊บ~“บายค่ะ”
“เฮ้ย ! ปัญหาเยอะชะมัด”
.
.
.
“อ๊ะ…”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“คุณไฟกัดผมทำไมครับเนี่ย”วริณลุกขึ้นจับต้นคอตัวเองลูบปอยๆ
“หลับสบายเลยนะ ผมต้องไปนั่งประชุมอยู่หลายชั่วโมงปวดหัวจะแย่”
“ก็ผมไม่รู้จะทำอะไรดี วันๆก็แค่มารอคุณทำงาน กลับบ้านก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย”วริณตอบ
“ก็ทำหน้าที่ ‘เมีย’ที่ดี นอกจากนั้นก็ไม่สำคัญแล้ว”
“เมียที่ใช้บำบัดความใคร่นั้นเหรอครับ?”
“ใช่!”อธิปแกล้งตอบเล่น ก่อนจะกอดชายหนุ่มแน่น แต่หารู้ไหม ว่าวริณไม่ได้คิดเล่นๆอย่างเขาเลย
“เป็นอะไรอีก”อธิปถาม เมื่อเห็นอาการคนตรงหน้าคล้ายจะเหม่อลอย
“ไม่รู้สิครับ”วริณตอบก่อนจะยิ้มบางๆ
“แววตาคุณมันไม่มีความสุขเลยนะ”อธิปจับใบหน้าเรียวนั้น ให้เงยหน้ามาสบตากับตน วริณก็ยังคือวริณเหมือนที่เขาเจอในวันแรก
คือไม่ชอบสบตา และก็ยังซื่อเหมือนเดิม
“ได้ยินหมดแล้วเหรอ?”
“อะไรครับ”
“ผู้หญิงตะกี้”
“…ยะ..ยังครับ”
“โกหก!”
“ครับ”
“งอน โกรธ หึง?”
“ไม่…ครับ”
“รู้จุดยืนตัวเองดีนี่”
“คะ…ครับ”
“ผู้ชายอย่างคุณ…ผมไม่ต้องสนใจหรอกจริงไหม?”
“ครับ…”
“ก็แค่ไว้บำเรอจริงไหม?”
“…ครับ”
“แค่นี้จะร้องไห้แล้วเหรอ?”
“ขอโทษครับ”
“นายนี่มันขี้แยจริงๆเลยนะ”
“…..”
“ให้ตายสิ วริณ!”อธิปยิ้ม ก่อนจะดึงคนขี้แยซบอก ตลอดเวลามัวแต่คิดแบบนี้อยู่สินะ…
คนอย่างคุณต่อให้ผมไปค้นหาทุกซอกทุกมุมของโลกก็คงไม่เจอแล้ว วริณก็ยังเป็นวริณอยู่อย่างนี้ สิ่งที่มีค่าอยู่กับผมแล้วทั้งคน
แล้วทำไมผมต้องไปตามหาสิ่งที่ด้อยกว่าเพื่อทดแทน…
จริงไหมครับ?
I don't care who you are
Where you're from
What you did
As long as you love me
Who you are
Where you're from
Don't care what you did
As long as you love me ...
--------------------------------------------------------------
อยากให้ดิน หอบ ลูก หอบผ้า ถ้าจะได้เจ้าดุ๊กดิ๊กมาอีกตัว หนีอยู่หรอก แต่นะ มาม่าเยอะจนอืดท้องมันก็ไม่ดี
คุณไฟของเราเนื้อหอมจริงๆค่ะ 555
บ่น : คนป่วย คอมก็ป่วย เซง ไปเรียนก็ฟูดฟิดๆ กับน้ำมูก
การบ้านก็ยังไม่ทำ
ต้องไปนอนล่ะค่ะ
ปล. อีก 3 ก็จะหมดคอสล่ะนะ รักคุณครูที่สอนจังเลย กดดันแต่ก็รู้สึกดีนะค่ะ ครูไม่ได้สอนให้เราได้แต่ความรู้เท่านั้น
ยังสอนให้เราเป็นคนที่คุณภาพของชาติต่อไปด้วย ให้ความรู้และดัดสันดาน คอยด่าเราไปด้วย เอิ๊ก มันส์ดีแท้
ฟิสิกส์ กับเลขมันจะไม่เครียดเลยค่ะ ถ้าครูไม่ถาม ข้อ 13 "คนสวยตอบอะไร"
T _ T หนูก็ไม่รู้คร่าาาา
<<< คนข้างๆบอกกรูหน่อยดิ ฮ่าๆ
เคยไหมค่ะ กดดันเพราะครูเอาแต่ถามเรา ให้ความหวังกับเรามาก เราก็อยากพัฒนาไรงี้ คิดไปคิดมา ตรูเครียดไปเองแท้ๆ
แต่ความเครียดก็ดีนะค่ะ ทำให้เรากระตุ้นตัวเองอยู่ตลอดเวลาค่ะ รักคุณครู
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 508434 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก