CHAPTER 15
เพลงอะไร-ฟลัว
ไม่เคยจะรู้ ว่าโลกใบนี้
จะมีอีกคนที่ดีและเหมือนกัน แทบทุกอย่าง
และยิ่งไปกว่านั้น คือเธอคนนั้น
เรามาพบกัน เช่นไรยังไม่รู้ ไม่เคยเข้าใจ…
ทำไมคุณทำแบบนี้…
ขอโทษ…ผมขอโทษเราเลิกกันเถอะค่ะ…มิมทนความเจ้าชู้ของคุณไม่ไหวแล้ว
ทนไม่ไหวเหรอว่าคุณกำลังนอกใจผมกันแน่ ห๊า !!
มิมไม่เคยนอกใจคุณ…!
หึ ! จะคบกับมันเหรอ ? ไอ้วัตรนั้นหน่ะ วางแผนบอกเลิกแล้วจะไปคบกับมันใช่ไหม !?
คุณมันก็คิดได้แค่นี้…
อย่า !!!
อย่าไปนะ…ผมขอโทษ…“คุณไฟ ฝันร้ายเหรอครับ”
“อ่อ…อืม ผมไม่เป็นไร”
“ผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ เข้าทำงานก็ราวๆเกือบเที่ยง คุณไฟไปอาบน้ำแล้วลงไปทานอาหารเช้าเถอะครับ”
“อ้าว นี่มันจะเที่ยงแล้ว แซมล่ะ ไปเรียนแล้วเหรอ?”
“ครับ ผมไปส่งแซมเองครับ”
“อืม”วริณปิดประตูออกไป พร้อมชายหนุ่มที่นั่งกุมขมับอยู่บนเตียงด้วยความเครียด เมื่อวานเขาเห็นมินตรา…เธอกลับมาแล้ว…
พร้อมกับไอ้สารเลวนั้น…เพื่อนทรยศ
มินตรา…
ชื่อผู้หญิงที่คุณไฟละเมออกมาในตอนเช้าจะเป็นคนคนเดียวกันกับผู้หญิงในรูปเมื่อคืนรึเปล่านะ…
ชายหนุ่มคิด ก่อนจะใช้สายยางรดน้ำไม้ดอกไม้ประดับที่คุณหญิงของบ้านเคยปลูกไว้ ทำไมช่วงนี้ทุกอย่างดูพลิกผันพิกล แซมดู
เหมือนจะซึมๆไป ส่วนคุณไฟก็กำลัง…เฮ้อ…
ผมหึงเหรอ?
อาการหึงแน่นอนใช่ไหม?
คุณไฟบอกรักผม…นั้นมันก็จริง…
แต่ความรักของคนเราต้องมีหมดลงซักวัน…ผมเป็นใครที่ไหน…ผมก็ยังไม่รู้ตัวเอง
แล้วคนอย่างคุณไฟนั้นเหรอ…จะมาปรักหลักตั้งมั่นกับความรักที่ไม่มีใครยอมรับอย่างเราไม่ได้หรอก…แล้ว ผมก็ยังเป็นผู้ชาย…
ความรักแบบนี้มันจะมีอยู่จริงเหรอ…ทำไมผมไม่คิดถึงมันตั้งแต่แรกนะ…ถ้าผมรู้จักหักห้ามใจตั้งแต่ต้น…มันคงไม่เป็นแบบนี้
หรอก…หัวใจของผมกำลังร้องไห้…ผมรู้สึกว่ามันเหงาแปลกๆเหลือเกิน…
ฉันอยากจะ… ขอคำตอบหน่อย ช่วยฉันบอก
ไม่เป็นไร หากฉันคนเดียวที่รู้สึก ฉันคนเดียวที่ฟุ้งซ่าน
แค่เพียงอยากให้เราสอง อยู่ใกล้ชิดกันก็พอ
ไม่ได้เรียกร้อง และขอ(เธอ)ให้มากมาย
ขอคำตอบหน่อย ช่วยฉันบอก
ไม่เป็นไร แต่ขอให้เธอได้มั่นใจ ขอให้เธอได้รู้สึก
ว่าทุกอย่างที่ตัวฉัน ทำและถามเธอเรื่อยมา
คือ ชายคนนี้นั้นจะคบเธอ…รักเธอ…
เหมือนเดิม ตลอดไป...
“เพลงนี้เพราะดีนะครับ”
“อืม”
“คุณไฟดูเครียดๆตั้งแต่เมื่อคืน เป็นอะไรรึเปล่าครับ”วริณอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง พร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือหนานั้นแผ่วเบา…
ไม่เป็นไรนะครับ…
ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าเราคบกันในฐานะไหน…
แต่ยังไงผมก็จะเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม…
“ผมไม่เป็นไร”อธิปตอบเสียงเย็น ชักมือกลับ พร้อมกับจับพวงมาลัยรถต่อ
ผมไม่เป็นอะไรเหมือนกัน…ผมไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆครับ…
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ หวัดดีจ๊ะ ดิน วันนี้หน้าดูเศร้าๆนะ”อริสาเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าอธิปเข้าไปในห้องทำงานก่อนแล้ว
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ออ…ฝากแฟ้มเอกสารเรื่องงบประมาณของโรงแรมให้คุณไฟด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ”
.
.
.
“เอกสารเรื่องงบประมาณของโรงแรมครับ”วริณตั้งแฟ้มไว้ตรงหน้าอธิป ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ก่อนจะจัดการเปิดแฟ้มเล่มหนา
“จะจ้องให้ทะลุเสื้อผ้าเลยเหรอไง หื้มม?”
“อ่อ…แฮะๆ”วริณยิ้มอายเมื่อโดนชายหนุ่มจับได้ ก่อนจะแสร้งหน้าหันไปมองวิวที่หน้าต่างแทน
“แหนะ เขินเหรอ หื้มม?”อธิปทำเสียงหื่น มือหนาจับใบหน้าเรียวไว้สองข้าง ก่อนจะหยิกแก้มนุ่มๆนั้นเบาๆ
“อยากกินมาชเมโล่นุ่มๆสองข้างนี้จัง”อธิปแลบลิ้น ตาคู่สวยเปล่งประกายแวววับ ก่อนจะลุกขึ้นอุ้มคนตัวเล็กที่เบาหวิวนั้น พาไปยัง
ซาฟากว้างอีกมุมหนึ่งของห้องทำงาน
“นี่มันที่ทำงานนะครับ…อึก”วริณว่า ก่อนจะรีบหลับตาปี๋ เมื่อจมูกโด่งเป็นสันนั้นซอกไซร้ตามเนื้อตัวอกและซอกคอเขาอย่างหื่น
กระหาย
“เมื่อคืนยังไม่ได้กิน…ดินเลยนะ”
“ค่อยกลับไปทำที่บ้านก็ได้นะครับ”วริณพยายามจะบ่ายเบี่ยง
“ไม่เอา…นะๆ…ขอนะ”อธิปดื้อ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมชุดทำงานของวริณอย่างช้าๆ
“คุณไฟ…อึก”วริณสะอึกเมื่อนิ้วมือสากๆสอดเข้าไปหยอกเย้ากับยอดอกที่เริ่มแข็งเป็นไต ร่างหนาของอธิปทาบก้มลงไปกัดริม
ฝีปากแดงสดนั้นเบาๆ ก่อนจะสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปสำรวจกับโพรงปากหวาน ดูดดุนลิ้นนุ่มๆที่พยายามจะหลีกหนีเขาอยู่ทุก
เวลา วริณหายใจหอบหนักใบหน้าแดงก่ำ มือบางจับไหล่หนาของอธิปไว้แน่น
“รู้สึกดีไหม?”
“….”วริณพยักหน้าแทนคำตอบ อธิปปลดเข็มขัดของตนเอง พร้อมกับรูดซิปแล้วควักเจ้าหนูน้อยออกมา อธิปจับมือของวริณให้
ทักทายกับเจ้าไฟน้อยเบาๆ แล้วค่อยๆสอนให้รูดขึ้นลงอย่างช้าๆในจังหวะที่อธิปกำหนด อธิปปล่อยมือของวริณออก ให้ชายหนุ่ม
ร่างบางทำหน้าที่ของตน วริณหน้าแดงจัดเมื่อหนูน้อยของอธิปในมือของเขานั้นไม่ได้น้อยๆซะแล้ว มันอวบและขยายใหญ่ขึ้นจน
อธิปพอใจ และเสียงครางกระหึ่มในคอดังอย่างไม่ขาดสาย
“ คุณไฟ…อือออ อะ..”วริณเอ่ยเสียงกระเส่าเมื่ออธิปใช้ริมฝีปากดูดดุนหน้าอกเข้าอย่างรุนแรง
“หืมม”
“ถะ…ถ้าผมไม่อยู่แล้วฝากดูแลแซมด้วยได้ไหมครับ”ชายหนุ่มว่าเสียงติดขัด เพราะความปรารถนาของตนนั้นเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
เกินกว่าจะห้ามไหว
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?”อธิปถาม พร้อมกับขบเขี้ยวฟันลงบนเนินท้องขาวแล้วดูดดุนมันลงไปอีกรอบเป็นการลงโทษที่วริณทำให้
เขารู้สึกใจหาย
“กะ…ก็ผมอยากให้คุณไฟสัญญา อา…เจ็บครับ”
“อืม ผมจะดูแลแซม แล้วก็คุณด้วย”อธิปตอบเสียงหนักแน่น ก่อนจะพลิกร่างบางลง เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดออก แล้วจัดการถอด
กางเกงและชั้นในของวริณเสร็จสรรพ ชายหนุ่มลูบก้นเนียนสวยอย่างช้าๆก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางภายใน วริณก้มหน้า
ซุกกับโซฟาด้วยความเจ็บ ก่อนจะผ่อนคลายขึ้นเมื่ออธิปถอนนิ้วออก แล้วเปลี่ยนมาเป็นแก่นกลางที่กำลังแข็งขืนอย่างเต็มที่และ
รอการปลดปล่อย
“อ๊ะ…”วริณเผลอกรีดร้องเมื่ออธิปจับยัดมาครั้งเดียวแน่นจนร่างของเขาทรุดราบลงไปกับโซฟานุ่ม อธิปรั้งเอวนั้นไว้ ก่อนจะค่อยๆ
ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ อธิปนิ่วหน้าด้วยความปวดปนเสียวเมื่อช่องทางของวริณตอดรัดแก่นของเขาแน่นถึงเพียงนี้
“ดินไหวไหม?”อธิปถาม ในขณะที่ร่างกายของเขานั้นยังอยู่ในร่างของชายหนุ่ม
“อะ…ผมเจ็บจังเลยครับ”วริณตอบเสียงพร่าสั้น รู้สึกเหมือนร่างกายฉีกขาด อธิปยังขยับอยู่บนตัวเขาอย่างรุนแรง ก่อนความรู้สึก
วาบอุ่นท้องและน้ำรักที่ถูกฉีดเข้ามาในร่างกายของเขา อธิปถอนตัวออก พร้อมกับวริณที่ทรุดลงไปอย่างหมดแรง
“ขอโทษนะ”อธิปเอ่ยจัดการตัวเองเสร็จแล้ว จึงอุ้มร่างบางที่หมดแรงตรงเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำเล็กๆในห้องทำงาน
“อ๊ะ…”วริณเผลอร้องเมื่อตนได้สัมผัสก้นหย่อนลงบนเก้าอี้ อธิปอมยิ้ม ก่อนจะควงปากกาทำงานบนโต๊ะของตนต่อ
“ไปพักผ่อนเถอะ นั่งอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย”อธิปดุ เหมือนเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นวริณกำลังสัปหงกอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา
“หา…อะไรนะครับ”วริณถามใบหน้าสะลึมสะลือ อธิปจึงลุกขึ้น แล้วรวบตัววริณอุ้มแล้ววางลงบนโซฟาตัวเดิมที่เพิ่งเสร็จกิจกันเมื่อ
หลายชั่วครู่นี้ และอธิปก็เป็นคนทำความสะอาดมันเอง
“นอนพักซะ ห้ามดื้อ!”อธิปชี้นิ้วขู่เมื่อวริณทำท่าจะลุกขึ้น ชายหนุ่มยอมนอนลงไปดีไม่กี่อึดใจ คนร่างบางก็เผลอหลับไปด้วยความ
ล้า…
.
.
.
แกรก…
!!!“สวัสดีคะ”
“ออ สวัสดี…มิม!!!”
“ขอบคุณนะคะที่ยังจำกันได้”
“ กลับมาแล้วเหรอ?”
“ค่ะ…กลับมาแล้วอยากเจอคุณเป็นคนแรก โชคดีที่เราเจอกันเมื่อวาน”
“คุณกับไอ้วัตร”
“ค่ะ เรากำลังแต่งงานกัน”
“หืม ยินดีด้วยนะ”
“มิมมาวันนี้ อยากเชิญคุณมางานแต่งของเราค่ะ”
“ผมไม่อยากไป!”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ทำไมคุณยังไม่ลืมมันไปอีก ในเมื่อคุณก็มีรักใหม่แล้วด้วยไม่ใช่เหรอค่ะ!”หญิงสาวกล่าว พลางโฟกัสสายตา
ไปที่ชายหนุ่มร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟา
“ไม่! ผมไม่ลืม! มีแต่คุณนั้นแหละ เลือดเย็นทิ้งผมแล้วไปมีรักใหม่กับไอ้วัตร!”
“ที่มิมมาวันนี้ มิมอยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ไม่ได้เหรอค่ะ ถือเป็นของขวัญให้มิมก่อนแต่งงาน ให้อภัยเราไม่ได้
เหรอค่ะ”หญิงสาวถามเสียงแผ่ว พร้อมกับวางการ์ดงานแต่งลงบนโต๊ะทำงานของอธิป…หันหลังกลับและกำลังก้าวขาออกไป…
เดี๋ยว!อึก…
“ไฟยังรักมิม”
“ปล่อยเถอะค่ะ เรื่องของเรามันเป็นอดีต”
“ไฟยังรักมิม เหมือนเดิม…”
“…..”
“ผมยังรักคุณนะ มิม”อธิปกระซิบเสียงแหบพร่า พร้อมกับหญิงสาวที่สลัดตัวออก แล้วรีบก้าวขาออกไป อธิปยืนค้างนิ่งอยู่ตรงนั้น
…
และหัวใจของผมก็กำลังแตกเป็นเลี่ยงๆอยู่ตรงนี้เช่นกัน…
“กลับเองได้ไหม”
“ดะ…ได้ครับ แล้วคุณไฟจะไปไหนเหรอครับ?”
“อยากไปดื่ม”
“ดื่มแล้วมันช่วยอะไรให้ดีขึ้นเหรอครับ?”
“บางทีมันก็ช่วยให้เราลืม”
“คุณไฟอยากจะลืมอะไรเหรอครับ มันจำเป็นต้องลืมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่…มันไม่ได้ช่วยได้ แต่ช่วยให้เราหลงลืมไปชั่วขณะ เวลาที่เราเจ็บปวด”
“ถ้าผมเจ็บปวดจนอยากลืม ผมอยากจะลองดื่มมันอีกซักครั้ง”
อธิปออกไปจากห้องทำงานแล้ว วริณจึงเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำให้มันดูสดชื่นขึ้นมาหน่อย ก่อนจะออกจากห้องทำงาน
และลาอริสาด้วยท่าทีอิดโรย ลงลิฟท์ไปชั้นล่าง แล้วก็เดินออกไปรอรถเมล์ที่ถนนใหญ่
ไฟยังรักมิม
ไฟยังรักมิมเหมือนเดิม…
ผมรักคุณนะมิม…
อึก…อืออออ
น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูจากเบ้าตา ผมใช้ฝ่ามือประกบกันแล้วปิดหน้า กลัวคนที่นั่งข้างๆจะเห็น กลัว…ว่าจะไม่สามารถกลั้นเสียง
สะอื้นของตัวเองได้ กลัว…ไปหมดทุกอย่างเลย
“แซม!”ผมตะโกนเสียงแซมที่นั่งอยู่ แซมหันซ้ายหันขวาแล้วรีบวิ่งแจ้นออกจากประตูโรงเรียน ผมย่อตัวกอดแซมแล้วก็หอมแก้ม
ไปหนึ่งฟอด
“พ่อดินน!”
“ครับ”
“พ่อไฟล่ะฮ่ะ”แซมถามแล้วก็หันไปมองรอบๆ
“พ่อไฟติดธุระครับ มาไม่ได้”
“แล้ว…เราจะกลับไงฮ่ะ”
“รถเมล์ไงครับ”ผมตอบ แล้วก็จูงมือแซมออกจากโรงเรียน เดินย้อนข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่ง
“แซมอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้”แซมชี้ไปที่ร้านประจำ ผมพยักหน้าแล้วก็จูงมือแซมเข้าไปในร้าน
“แซมอยากกลับไปอยู่เหมือนเมื่อก่อน…”
“หืออ? ทำไมล่ะ”
“แซมเหงา…บ้านหลังใหญ่ แต่ทำไมแซมรู้สึกไม่อบอุ่น”
“ทำไมล่ะ แซมก็มีพ่อไฟ ป้าอร ลุงชัย พี่แม่บ้านเยอะแยะ แล้วทำไมยังเหงาอีกครับ”ผมถามแล้วก็ลูบผมแซมเบาๆ
“แซมอยากกลับบ้านพร้อมกับพ่อดินแล้วก็พ่อไฟ อยากนอนกอดพ่อดินทุกคืน แล้วก็อยากกินผัดผักเปล่าๆกับไข่เจียวที่พ่อดิน
ชอบทำให้ทานบ่อยๆ…”แซมบอกแถมทำปากแบะขี้แย ผมก็ถึงกับน้ำตาซึม…แล้วก็ยิ้มถอนใจออกมา
“เอาแต่ใจอีกแล้วนะเรา”ผมพูดได้แค่นั้น แล้วก็รีบจัดการกับก๋วยเตี๋ยวร้อนๆตรงหน้า
“แซมง่วง”ผมจึงผลักหัวลูกชายอิงซบไหล่ เรานั่งอยู่บนรถเมล์สองพ่อลูก ผมทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้าเริ่มมืดสางลง
อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องราวที่ทะเลในวันก่อน เป็นความทรงจำที่ดีปนขมขื่น บางทีที่คุณไฟพาผมไปที่นั้น คงอยากหวนนึกถึงคนรัก
เก่าของเขามากกว่า ผมก็นึกสำคัญตัวเองเกินไป…
“อยากขี่หลังพ่อไหม?”ผมถาม แซมยิ้มหน้าหยีรีบพยักหน้าผมจึงย่อตัวลงแล้วให้แซมขึ้นมาเกาะบนหลัง
“เกี่ยวแน่นๆนะ ฮ่าๆ”ผมจับขาเล็กๆของแซมไว้แน่น แล้วก็วิ่งเข้าซอยทางเข้าบ้านของคุณไฟอย่างเร็ว แซมเกาะคอผมแน่น แล้ว
หัวเราะรวน
ซ่าส์….ครึกก ครืดดดดด
“หว่า ฝนตกแล้ว ฮ่าๆ พ่อดินวิ่งเร็วๆ”แซมโวยวาย เสียงเล็กหัวเราะถูกใจเมื่อเม็ดฝนใหญ่ๆตกลงมาจากหยาดฟ้า ผมรีบเร่งเท้า
รู้สึกดีจริงๆที่ฝนมันตกลงมา มันชะล้างความทุกข์ในใจผมได้เป็นอย่างดี
“ลุงชัยเปิดประตูให้หน่อยครับ!”ผมตะโกนเรียกลุงที่ชัยที่เฝ้ายามอยู่แกหันมาแล้วรีบวิ่งถือร่มเปิดประตูให้เรา
“ทำไมกลับมาซะเปียกอย่างนี้ล่ะครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายแย่”ลุงแกบ่น แซมหัวเราะคิกคักอยู่บนหลังผม แซมรับร่มอีกคันจากลุงโชค
แล้วก็ถือไปตลอดทางเข้าตัวบ้าน…
ฮัดเช้ยย !!
เสียงพ่อลูกจามออกมาพร้อมกันพร้อมกับทำเสียงฟุดฟัดในจมูก แซมหยิบยาพร้อมกับกรอกน้ำตาม แล้วก็ส่งยาอีกเม็ดให้
วริณ ชายหนุ่มรับยาจากมือลูกแล้วใส่ปากกรอกน้ำนอน
“เป็นหวัดด้วยกันทั้งคู่ สมน้ำหน้า!”วริณว่า ก่อนจะโอบมือกอดแซมแน่น
“พ่อดินก็เป็นหวัด แล้วเราก็จะเป็นตัวเชื้อโรคแพร่เชื้อหวัดไปทั้งบ้าน”แซมว่า ก่อนจะสูดน้ำมูก
“เฮ้อ…อากาศหนาวเนอะแซม”
“ฮ่ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงมีน้ำรั่วลงมาจากหลังคา เปียกไปหมดเลย..”
“ฮ่าๆนั้นสิเนอะ แล้วเราก็จะเป็นหวัดดูโอ้กันไปเลย”
“เรานอนป่วยด้วยกันทั้งคู่ตอนปีก่อน”แซมว่า
“ไม่มีใครดูแลเรา”
“แซมหายป่วยก่อนพ่อดินทุกที แซมก็ดูแลพ่อดินก่อน”
“พูดๆแล้วคิดถึงแซมตอนเด็ก น่ารักพูดง่ายกว่านี้เยอะเลยยย”
“ง่า~ เจ็บๆ โอ๊ยยยๆ”แซมร้องอวดโอยเมื่อมือของวริณหยิกลงบนร่างเด็กน้อยเบาๆด้วยความหมั้นเขี้ยว…..
แซมหลับปุ๋ยไปแล้ว
แต่ผมนี่สิ…นอนไม่หลับเลยจริงๆ…มันกระวนกระวายใจไปหมด
ผมลุกจากเตียง เดินออกไปเปิดประตู เดินผ่านห้องคุณไฟ ป่านนี้คุณไฟอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้…
จะกลับบ้านมาปลอดภัยรึเปล่านะ…?
เพล้ง !!
เสียงแก้วแตกดังออกมาจากข้างใน ผมหันกลับไป บิดประตูเข้าไปในห้อง แสงไฟที่หัวเสียงสะท้อนภาพเงาร่างใหญ่โตที่นั่งอยู่บน
เตียง เศษแก้วที่พอมองเห็นได้ลางๆว่าเป็นขวดเบียร์แตกกระจัดกระจายทำให้ผมต้องเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง คุณไฟเงยหน้า
ขึ้นมาพร้อมกับซดขวดเหล้าในอีกมือหนึ่งขึ้นดื่ม ผมค่อยๆเดินเข้าไป พร้อมกับนั่งลงข้างๆคุณไฟ
“มิม…” คุณไฟเอ่ยเสียงแผ่วนั้นเต็มไปด้วยความเมา ผมเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าในมือคุณไฟออก แต่กลับโดนผลักเข้าจนเต็ม
รัก
“อย่ามายุ่ง!”
“พอเถอะครับ”
“ไม่พอ ไม่พอๆ!!! เข้าใจไหม!”คุณไฟตวาดลั่น พร้อมเขวี้ยงขวดเหล้านั้นกระทบกับกำแพงห้องเสียงดัง
“คุณไฟ...”ผมเรียกเสียงเบา ค่อยๆเลื่อนมือไปกุมมือทั้งสองข้างของคุณไฟ บนหน้าของเขาเคร่งขรึมและดูน่ากลัว แต่ก็ซ่อนไว้ซึ่ง
ความเจ็บปวดมากมาย
“มิม…ฉันรักมิมนายได้ยินไหม ฉันรักมิม แต่ทำไมเขายังทิ้งฉันไปหามัน! เรื่องวันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ…ฉันก็แค่เผลอ…แต่ฉันก็ยังรัก
เขา!!!”
“ครับ ผมเข้าใจ”ผมเข้าใจแล้วครับ…
“หึ! นายมันไม่เข้าใจหรอกความรู้สึกของฉัน…โดนคนรักบอกเลิก แถมยังโดเพื่อนสวมเขา เหอะๆ น่าสมเพช!!!”
“ครับ นอนพักเถอะนะครับ”ผมพยายามปลอบคุณไฟให้สงบ สงสัยคงดื่มไปมากจนจำผมไม่ได้ แถมยังเพ้อออกมามากมายขนาด
นี้ เขาว่าคนเมามักไม่โกหกก็คงจะจริง…
“ฉันเสียใจ…เขากลับมาเพื่อจะแต่งงาน”
“ฉันอยากได้เขาคืนมา…จะไม่ทำผิดอีกแล้ว…”คุณไฟพูดเสียงอ่อย แล้วล้มตัวลงนอน ผมเก็บข้าวของในกล่องที่พบในคืนวันนั้น
ลงใส่กล่องของมันตามเดิม สงสัยคุณไฟคงรื้อออกมา และมันคงสำคัญมาก ไม่อย่างนั้น คุณไฟจะเก็บมันไว้อีกทำไม…
เรื่องของผม…
เขาก็แค่เผลอเท่านั้นเอง…
“ถอดเสื้อนะครับ”ผมปลดกระดุมต่อจากเม็ดที่โดนปลดไว้แล้ว คุณไฟยังไม่หลับลงไปทีเดียว กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง ผมถอดเสื้อให้
คุณไฟเสร็จก็ใช้ผ้าหมาดเช็ดไปตามแผงอกล่ำและแขนสองข้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ
“นายเป็นใคร ดูแลฉันทำไม”
“ผมชื่อวริณ”
“วริณหรือ?”
“ครับ”
“ทำไม…ถึงได้หน้าหวานขนาดนี้ล่ะ?”
“คะ…ครับ”
“ปากน่าจูบ…ขอกัดหน่อย”คุณไฟก่อนจะรั้งหน้าผมเข้าไปชิด แล้วจูบผมอย่างหนักหน่วง แถบจะไม่ได้หายใจหายคอ…
“วันนี้ฉันเซ็ง ขอซื้อนายหน่อยล่ะกัน”คุณไฟว่าก่อนจะขึ้นคร่อมตัวผม แล้วก็บรรเลงบทรักที่แสนจะซาดิสและแสนจะเจ็บปวดให้
ตลอดเวลาที่เสร็จก็มักจะเอ่ยชื่อ มิม…ออกมาให้ผมปวดใจเล่นทุกครั้ง ความอบอุ่นถูกฉีดเข้ามาในตัวของผม ครั้งแล้วครั้งเล่าจน
สุดท้ายผมก็สลบไปเพราะความล้าและพิษไข้
“อ๊าส์~”
“สลบไปแล้วเหรอ? ร่างกายของนายสุดยอดชะมัด หืมม หอมม”อธิปซอกซอนจมูกเข้าไปซอกคออุ่นก่อนจะตวัดล่ำแขนหนารวบ
กอดร่างบางไปตลอดทั้งค่ำคืน
……………………..
วันนี้อากาศดี ฝนตกแล้วมีแรงทุกที =.=
สำหรับกำลังใจที่ซัดเข้ามาให้นั้นขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้ก็ไม่เครียดกับเรื่องเรียนมากแล้วค่ะ เพราะพอรู้เรื่องแล้ว
เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับการฝึกฝนแล้วก็ทบทวนค่ะ อยากซะหน่อยแต่ก็เผื่ออนาคตอย่างที่ว่ากันค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆเม้นเช่นเคยนะค่ะ ไม่ได้มาอัพนานคนอ่านหายหมดแล้ว
เสียใจแอบไปนอนร้องไห้ ตอนนี้กำลังหาแนวของตัวเองอยู่ค่ะว่าชอบแบบเขียนอะไรแล้ว รุ่ง ริ้ง ? = =
เหอๆ ฝันดีทุกๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอเม้นหน่อยนะตะเอง
ออ สำหรับคู่กรนั้น อาจจะมาแบบตอนพิเศษ หรือถ้าหมดคอสเรียนพิเศษเมื่อไหร่ก็จะเขียนกันให้อ่าน แต่ไม่แน่นอนนะ
เพราะคนเขียนโรคจิต ชอบอ่านคู่รอง ไม่ว่านิยายเรื่องไหนก็ตาม และจากประสบกาม เฮ้ย การณ์แล้วก็ชอบเขียนคู่รองจนลืมคู่หลัก
= ="
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 508422 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก