CHAPTER 13
ผมอายจังที่ต้องพูดคำนั้นออกไป…
แต่เมื่อหัวใจเป็นของผม…
ผมควรจะยอมรับความรู้สึกของมันไว้ใช่ไหมครับ…
“ดินตื่นแล้วเหรอ”เสียงงัวเงียของอธิปดังขึ้น แล้วลุกนั่ง เมื่อร่างบางตัวตนกอดไว้เมื่อคืนได้หายไป วริณกำลังนั่งอ่านหนังสือใน
ยามรุ่งอรุณของตอนเช้า
“ครับ”ชายหนุ่มตอบ
“ทำไมตื่นไวจัง นี่มันแค่ ตี 5 เอง”อธิปยกนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ก่อนจะวางลง
“ไม่รู้สิครับ เมื่อกี้ผมลองเปิดหน้าต่างออกไปเช้าตรูแบบนี้เย็นสบายมากเลยครับ”ชายหนุ่มว่าก่อนจะวางหนังสือลง แล้วยิ้มให้กับ
อธิป ที่หัวฟูยุ่งเหยิง แต่ก็ยังดูดี อธิปยกมือปิดปากหาวหวอดๆแล้วก็เดินมานั่งข้างๆเขาที่โซฟา
“ง่วง”
“ก็ไปนอนสิครับ”วริณลูบไล้ไปตามเส้นผมนุ่ม ตอนนี้อธิปกำลังนอนหนุนตักเขาอยู่บนโซฟา
“ก็ดินไม่ยอมไปนอนด้วย”
“ก็ผมหายง่วงแล้วนี่นา”วริณว่า สบตากับอธิปสักครู่แล้วก็รีบหันหน้าหลบ
ผมฝันไปใช่ไหมครับ…
ชีวิตของผม…
ยังกับซีรี่ย์ในตอนเช้าที่เคยดู…เวลาตกงาน
แซมบอกว่าอยากเป็นเจ้าชาย
ส่วนผมเหรอ?
ผมอยากเป็นนางเอก…
ที่จะพบแต่ความโชคดีไง…
“ไหนบอกว่ารัก แต่ก็ยังหลบตา”อธิปว่าดึงมือของวริณทาบที่อกข้างซ้าย ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอัตราเต้นของหัวใจของอธิป ที่เต้น
แรงขึ้นเรื่อย เหมือนหัวใจเขาตอนนี้
ตึก
ตึก
ตึกเสียงหัวใจของผมเต้นแรงมาก…
“แล้วให้ผมทำไงครับ”วริณถาม กอดคออธิปเบาๆ ก้มหน้าลงไป
“ก็ให้ทำเหมือนคนรักไง”
“ผมไม่เคยมีคนรัก ถ้าแบบแซม ผมก็คงต้องเป็นพ่อคุณ”วริณว่าติดตลก ตลอดชีวิตนี้เขาไม่เคยสัมผัสคำว่ารักเลย นอกจากความ
รักที่เขามีให้แซม ซึ่งมันแตกต่างจากความรู้สึกของเขาที่มีให้อธิป
“ผมไม่เชื่อหรอก แฟนไง ไม่เคยมีเหรอ”อธิปถาม มือหนารูปไล้มือเนียน
“ผมไม่เคยมีแฟน…คุณไฟเคยมีแฟนมากี่คนเหรอครับ”
“อยากรู้จริงๆเหรอ…หืมม…ที่เคยรักก็มีแค่คนเดียว”อธิปบอก พลางนึกถึงความหลัง วริณหน้าเศร้าลง ไม่น่าถามให้บั่นทอนความ
รู้สึกตัวเองเลย
“เขาโชคดีมาก ที่คุณรักเขา”วริณว่า
“ไม่หรอก…เขาคงโชคร้าย…ผมไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดหรอกนะดิน”อธิปบอก ก่อนจะลุกขึ้น มองหน้าชายหนุ่ม
“ทำไมครับ…แค่คุณดีกับผม…คุณก็เป็นคนดีสำหรับผมเสมอ”วริณบอก สบตากับอธิปเพื่อสื่อถึงความในใจว่าเป็นอย่างที่พูดจริงๆ
“ผมรักดินจัง”อธิปบอกกับชายหนุ่ม ก่อนจะเอื้อมมือไปจับหน้าเรียว ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างช้าๆวริณหลับตา เหมือนล่องลอยอยู่
ในฝัน มือหนาจับเอวบางแน่นเลื่อนสัมผัสขึ้นไปอย่างช้าๆ ร่างบางตัวอ่อนยวบแต่ก็ยังเกร็งด้วยอาการประหม่า อธิปยังอ่อนโยน
และร่างกายของวริณจังอ่อนหวานเช่นเคย ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปาก กวาดทุกความหอมหวานไว้ในปลายลิ้น วริณพยายาม
ทรงตัวให้คงอยู่ เมื่ออธิปกลับทาบตัวลงมาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ราบลงกับโซฟานุ่ม
“คุณไฟ พอเถอะครับ เดี๋ยวแซมตื่น”วริณบอกเสียงแหบพร่า เมื่ออธิปลูบไล้ไปตามร่างกายของเขา
“แต่ลูกชายผมก็ตื่นเหมือนกัน ดูสิ”อธิปว่า วริณมองไปยังกางเกงนอนที่พองโตขึ้นเรื่อยๆ อธิปก้มลงไปกัดริมฝีปากแดงอย่าหมั่น
เขี้ยว เมื่อเห็นใบหน้าของวริณแดงระเรื่อ น่าเอ็นดู
“งั้นไปอาบน้ำ แต่งตัวไปทำงานดีกว่านะ”อธิปว่าก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่กระตุกให้วริณหน้าแดง ไม่ต้องรับคำตอบ ชายหนุ่ม
อุ้มร่างบางเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว…
ห้องน้ำที่ควรจะเย็นช่ำ
กลับทำให้ร่างกายสองร่างที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่นั้น รู้สึกร้อนรุ่มไปด้วยไฟรัก ที่กำลังเริ่มขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า …
“แซมไปเรียนแล้วนะฮ่ะ”แซมยกมือไหว้ แล้วหอมแก้มพ่อทั้งสอง ก่อนจะลงจากรถและวิ่งเข้าโรงเรียนอย่างเร็ว ร่างเล็กๆของแซม
หายลับไปในโรงเรียนแล้ว อธิปจึงออกรถ ก่อนจะเปิดเพลงคลอไปบนรถเบาๆ
“ดินเป็นอะไรรึเปล่า”อธิปถามอย่างเป็นห่วง เมื่อคนข้างกายมีสีหน้าซีดๆ ดูเหมือนจะไม่สบาย
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับ…แค่รู้สึกแปลกๆ”วริณก้มหน้าลงเล็กน้อย ความรู้แปลกๆอย่างที่ว่าคืออาการปวดสะโพกตุบๆ และไข้
รุ่มๆ ของวริณสาเหตุเพราะอธิปกับเขาห้องน้ำตอนเช้านั้นเอง
“ปวดเหรอ กินยาแก้อักเสบซะหน่อย ก็คงดีขึ้นมั้ง”อธิปแกล้งหยอก หยิบยาในรถยื่นให้วริณเก็บไว้
“ค่อยกิน ที่ทำงานก็ได้ ในรถไม่มีน้ำด้วยสิ”อธิปว่า วริณกำแผงยาไว้แน่น อมยิ้มที่มุมปากแล้วหันมองวิวข้างถนน…
“สวัสดีครับ คุณอา”อธิปยกมือไหว้ อานนท์ชายวัยกลางคนรับไหว้ พร้อมยิ้ม
“งานเป็นไงบ้างหล่ะ คงไม่หนักเกินสำหรับหลานหรอกนะ”
“ก็สนุกดีครับ ติดแต่ช่วงนี้ ยุ่งนิดหน่อยนะครับ”อธิปบอก
“ก็แบบนี้แหละ ช่วงเศรษฐกิจข้าวยากหมากแพง”คุณอานนท์ว่า ก่อนจะกล่าวลาและเดินแยกไปในที่ทำงานของตน
“อาต้องไปทำงานแล้วล่ะ”
“ครับ”
อธิปยิ้มส่งท้าย ก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟต์ วริณเดินตามต้อยๆ รู้สึกเหงาเล็กน้อย เมื่อเห็นอธิปคอยยิ้มรับคำทักทายของเหล่า
พนักงาน สาวสวย และหนุ่มหล่อมากมาย แม้แต่เขายังยืนอยู่ข้างๆเขา ถึงแม้จะมองเห็นแค่แผ่นหลังก็ตาม แต่อธิปทำราวกับว่า เรา
ทั้งสอง ห่างไกลกันเหลือเกิน
นี่สินะ…ความรักกับหน้าที่การงาน…จะเอามาปนกันได้ไง
ตึ้ง !
ลิฟต์เปิดออก พร้อมกับหญิงสาวที่เดินเข้ามา ‘ฟ้าใส’ เบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นอธิปกำลังยื่นอยู่ในลิฟต์
“พี่ไฟ…สวัสดีค่ะ”หญิงสาวเดินเข้ามา เบียดวริณให้ยืนเป็นส่วนเกินอยู่ด้านหลัง ส่วนเธอกำลังยืนเคียงข้างอธิป…
“สวัสดีครับ”
“พี่ไฟมาทำงานเร็วจังเลยนะค่ะ เป็นถึงท่านประธานโรงแรม และเครือบริษัทมากมาย ทำงานช้าหน่อยคงไม่มีใครว่ามั้ง”ฟ้าใสว่า
อธิปได้แต่ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ฟ้ามาทำงานเป็นเลขาให้กับคุณอานนท์ พี่ไฟไม่แปลกใจเลยเหรอค่ะ ที่เราได้เจอกัน”หญิงสาวถาม น้ำเสียงเจือน้อยใจ เพราะ
ทานข้าวล่าสุดระหว่างเธอและอธิป ชายหนุ่มทำท่าทีราวกับองค์ลง หน้าเครียดคิ้วขมวด จนหญิงสาวไม่กล้าเซ้าซี้อะไร
“งั้นเหรอครับ แต่ทางบ้านของฟ้าก็มีธุรกิจเหมือนกันทำไมไม่ทำงานกับคุณพ่อคุณล่ะครับ”อธิปถาม หญิงสาวตบลงบนแขนอธิป
เบาๆ ก่อนจะยกมือกอดอก
“ก็ฟ้าอยากอยู่กับพี่ไฟไงค่ะ แค่ได้ไปทานข้าวด้วยกัน ฟ้าก็ดีใจแล้ว อย่าลืมสิค่ะ ยังไงเราก็ต้องแต่งงานด้วยกันนะ”หญิงสาวเอ่ย
เสียงหวาน น้ำเสียงสดใส แต่มีความหมายโดนนัยให้อธิปรำลึกไว้อยู่เสมอว่าเธอเป็นใคร
แต่งงาน…
สักวันอธิปก็คงแต่งงาน…และเขากับลูกจะอยู่เคียงข้างอธิปไปได้นานซะเท่าไหร่
นิยายโดยมีเขาเป็นตัวนำเรื่อง…จะจบลงไปเมื่อไหร่…ในเมื่ออนาคตข้างหน้า…เขาลืมโลกแห่งความเป็นจริงไปเสียสนิท…
“แต่ฟ้าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้มั้งครับ”อธิปบอก ไม่ได้มองหน้าหล่อน
“ฟ้าอยากทำ พี่ไฟห้ามฟ้าไม่ได้หรอกค่ะ”หญิงสาวบอกอย่างมุ่งมั่น ก่อนลิฟต์จะเปิด หญิงสาวเดินออกไป เพราะถึงที่หมายแล้ว
เธอหันมาโบกมือ ยิ้มหวานให้อธิป คู่หมั้นของเธอ
“ดิน”
“คะ…ครับ”
ตึ้ง
ลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ชายหนุ่มรูปร่างล่ำสันเดินออกไป พร้อมกับวริณที่เดินตามแผ่นหลังที่เขาคุ้นเคยดี ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึก
มากมาย ที่คิดกลับไปกลับมาแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ
นี่เหรอความรัก…
มันวกวนขนาดนี้เชียว
“สวัสดีค่ะ ท่านประธานรูปหล่อ”อริสาทักทายอย่างสดใส พร้อมกับมองวริณที่เดินตามมาอย่างหมองๆ
“ดิน เป็นอะไรของนาย วันนี้เป็นเช้าอันสดใสของฉันเลยนะ อย่ามาทำหน้าราวกับโลกมืดมัวขนาดนั้นสิ”อริสาบ่นแกมแซว จนวริณ
อมยิ้มน้อยๆกับท่าทีของเพื่อนสาว ก่อนจะเดินตามอธิปเข้าไปในห้อง
“ท่าเดินแปลกๆนะเนี่ย หืมมม…”จนไม่วายเสียงแซวของอริสาทำให้อธิปและวริณ หูผึ่ง หน้าแดงด้วยกันทั้งคู่
“ยังเจ็บแผลอยู่อีกรึเปล่า”อธิปถาม นั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน โต๊ะประจำ
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ”วริณตอบ
“มานั่งนี่สิ”อธิปหันไปเรียก วริณจึงลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับอธิป
“ทำไมล่ะครับ”วริณถามอย่างสงสัย
“ก็จะได้มองหน้าดินไปด้วย ทำงานไปด้วย ชื้นใจ”อธิปหยอด จนวริณยิ้มออกมา
“ก็ได้ครับ”
“แหมๆ เช้าๆจ้องตากันหวานหยดเยิ้มเลยนะค่ะ นี่อะ ดินน้ำอุ่น ทานยาซะนะจะได้หายป่วย”อริสาว่า จัดแจงวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ
พร้อมกับสายตางุนงงของชายหนุ่มทั้งคู่
“รู้ได้ไงครับ ว่าดินไม่สบาย”อธิปถาม เงยหน้ามองอริสาที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์เจ้ากล
“หืออ…สาก็พอมีเพื่อนเป็นเกย์ มันก็บ่นให้ฟังบ่อยๆเรื่องประตูหลังมัน แค่เห็นท่าเดินของดิน สาก็มองออกแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่ต้อง
ห่วงนะค่ะ สารับเรื่องพวกนี้ได้อยู่แล้ว”อริสาร่ายยาวก่อนจะยิ้มออกมา ใบหน้าของเธอมักเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเสมอ อธิปคิดผิด
อริสาไม่ใช่หญิงสาวที่เย่อหยิ่งอย่างที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก
“ขอบคุณมากนะครับ”วริณบอกน้ำเสียงซึ้งใจ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ สาต้องไปทำงานก่อนนะค่ะ เชิญสวีทกันได้ตามสบายเลยนะ ครั้งนี้สาจะล็อคประตูไว้ให้ค่ะ”อริสาแซว พร้อมกับเดิน
ออกไป จัดแจงล็อคประตูไว้ให้เรียบร้อย แถมยังทำหน้าทะเล้นเป็นการส่งท้ายอีก
“คุณโชคดีนะดิน ที่มีแต่คนหลงรักคุณ ผมล่ะ หมั่นเขี้ยวคุณจริงๆเลย”อธิปพูด พร้อมกับมองใบหน้าขาวใสที่เขาหลงใหลเป็นนัก
เป็นหนา เสน่ห์อะไรกันที่ทำให้เขาหลงรักวริณ เหรอเพราะความเรียบง่ายของชายหนุ่ม และแง่มุมในหลายแง่ที่เขาไม่รู้
“คุณไฟก็โชคดีครับ”วริณบอก แกะเม็ดยาในแผง พร้อมกับหยิบยาใส่เข้าปากพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว
“โชคดีที่ดินรักผมใช่รึเปล่า”
“มั้งครับ”
“ก็ทำไมยังมั้งอีกล่ะ เมื่อวานยังบอกรักผมที่สุดอยู่เลย”
“ก็ผมไม่แน่ใจแล้ว”วริณตอบหน้าสลด
“ทำไมล่ะ”อธิปถามอย่างใจเย็น
“ในบางครั้งผมก็รู้สึกเจ็บปวด…ผมไม่แน่ใจ…อีกอย่างคุณไฟก็ต้องแต่งงานกับคุณฟ้า”
วริณตอบเสียงแผ่ว ไม่ได้มองอธิป เพราะกลัว…
“ขอโทษที่ทำให้ดินไม่แน่ใจ วันหลังผมจะเดินจับมือดินเข้าบริษัทเลยดีไหม?”อธิปถาม วริณเงยหน้า อธิปกำลังประชดเขาอยู่รึ
เปล่า…
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ…รักก็ได้ครับ…คุณไฟอย่างโกรธผมเลย”ชายหนุ่มรีบบอก หน้าซีด
ความรัก…ดูแลยากนัก
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว มันกระตุ้มอารมณ์”อธิปบอกก่อนจะยิ้มออกมา หยิบปากกาทำงานที่ค้างคาของตนต่อ ส่วนวริณก็นั่ง
มองอธิปไปเรื่อย ไม่มีเบื่อเลยแม้แต่น้อย
“เงียบจัง ผมอยากฟังเรื่องของดิน เล่าให้ฟังหน่อยสิ”อธิปเงยหน้าจากงาน สบตากับวริณที่กำลังมองเขาอยู่
“
เรื่องของผมเหรอครับ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ ผมก็แค่เด็กกำพร้า พ่อแม่ทิ้งไว้ที่ไหนซักแห่ง คงเป็นข้างถนนเหรอไม่ก็ใน
ถังขยะละมั้ง มีคนช่วยไว้ได้ ผมเข้าไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก่อนจะออกมาจากที่นั้น ตอนอายุ 18 ปีกว่าๆ ผมได้เรียนแค่
วุฒิ ม.6 แล้วก็ออกหางานทำไปเรื่อยมั้งครับ ตอนนั้นลำบากจริงๆเลย แต่เพราะอยู่คนเดียว ผมกินน้อยทานน้อย ก็พออยู่ไปได้
หลายเดือนจนชินชากับความอ้างว้าง บางครั้งผมยังอิจฉาเลยครับ เวลาที่เห็นการใช้ชีวิตของคนในครอบครัว มีพ่อแม่ลูก เหมือน
ในทีวีที่ผมดูบ่อยๆแก้เบื่อเวลาไม่ถึงกะงานที่จะทำ งานส่วนใหญ่ตอนนั้น ผมร้องเพลงอยู่ในผับหรือไม่ก็บาร์นี่แหละ เช้าๆก็แล้วแต่
งานที่รับมา นานแล้วจำไม่ค่อยได้หรอกครับ…”วริณยิ้ม ที่แปลกใหม่ ราวกับยิ้มให้เรื่องราวที่เลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว
“แล้วไงต่อล่ะ”อธิปถาม ตลอดเวลาเขาตั้งใจฟังวริณพูดเสมอ…เขาจะรู้ไหมนะว่าแววตาของตนนั้นเจ็บปวดแค่ไหน เมื่ออธิปได้
มองและรู้สึก
“อ่อ…วันนั้นผมกลับมาจากการร้องเพลงในที่ทำงาน ผมเอาขยะไปทิ้ง จู่ผมก็ได้ยินเสียงเด็ก ร้องดังขึ้นเรื่อยๆ นึกดูสิครับ ค่ำๆมืดๆ
แบบนั้น น่ากลัวแค่ไหน ผมก้มลงไปดู เห็นหนูน้อยนอนร้องไห้อยู่ในผ้าคลุม ผมอุ้มเด็กขึ้นมา หันซ้ายหันขวามองหาแม่เด็ก…เสี้ยว
วินาทีแรกผมรับรู้ได้ เด็กคนนี้โดนทิ้งแน่นอน ผมนึกสงสาร เพราะผมก็โดนทิ้งเหมือนกัน พอผมยิ้มให้ แกก็หยุดร้องเลยครับ มอง
ผมตาแป๋ว น่ารักน่าชัง ผมเลยกลับบ้าน ฝากแกไว้กับเจ้าของห้องเช่า ป้าแกใจดีครับ ถามว่าลูกใคร ผมบอกอย่างมั่นใจเลยครับ
ว่าลูกผม ป้าแกก็งงๆ ผมเลยถามป้าแกเรื่องการเลี้ยงเด็ก ใช้นมผงอะไรสูตรอะไร แล้วก็บึ่งรถออกไปร้านมินิมาร์กปากซอยทันที
กลับมาป้าแกก็บอกนู้นนี้นั้น ผมซื้อผ้าอ้อมกับเสื้อผ้าเด็กที่พอใส่ได้ครับ ตังค์ที่เก็บไว้พอมีใช้อยู่บ้าง แล้วผมก็อุ้มแกกลับห้อง ถึง
แม้ว่าผมจะเลี้ยงเด็กไม่เป็นแต่ผมก็พยายามเลี้ยงแกด้วยใจครับ เวลาเหงาๆของผม กลับมีแกเข้ามาเติมเต็ม เสียงเล็กๆร้องไห้
บางครั้งปากบางๆก็ยิ้ม ผมมีความสุขทุกครั้งเลยครับ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมมีครอบครัวจริงๆ…”วริณหยุด พร้อมกับสะอึกออกมา
มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหล เขามีความสุขมากจริงๆ ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อนในช่วงนั้นเกือบแปดปีแล้วที่เขากับแซมอยู่ด้วยกัน
มาตามประสาพ่อลูกจนๆคู่หนึ่ง ความฝัน และรอยยิ้มของลูกทำให้เขามีความสุขได้จนถึงทุกวันนี้…
“แซมใช่ไหม เด็กคนนั้น”อธิปถาม พร้อมกับถอนใจ จับมือทั้งสองข้างของวริณแล้วบีบเบาๆเพื่อส่งกำลังใจ
“ครับ…”
“มันผ่านไปแล้ว…ผมขอโทษที่เคยรังแกดิน”อธิปเอ่ย ย้อนนึกไปถึงเรื่องราวที่ตนนำสองพ่อลูกเข้ามาในชีวิต แค่เรื่องงี่เง่าที่เขา
โวยวาย คงทำความลำบากใจให้กับวริณ เจอกันครั้งที่สองในคราบหนุ่มปริศนาสำหรับวริณ ชายหนุ่มดูอ่อนแรงเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรครับ…คุณไฟดีกับผมและแซม”
“ผมรักดินต่างหาก”อธิปบอกอย่างอ่อนโยน วริณเงยหน้ามองสบตากับอธิป
“รักเหรอสงสารครับ…อย่าเอาคำว่ารักมาทำร้ายผมเลย…”
น่าสงสาร…
เพราะคำๆนี้ทำให้เขาได้รับความเห็นใจจากคนอื่นอยู่เสมอ
แล้วถ้าเขาไม่น่าสงสารล่ะ? คนพวกนั้นที่เคยบอกว่าสงสารยังจะเห็นใจผมอยู่อยู่อีกไหม?...
สำหรับคุณไฟแล้ว…เขารักผมจริงรึเปล่า…
เหรอเพราะคนว่าน่าสงสาร…ทำให้คุณไฟเผลอใจ…
และเมื่อเขาหมดความสงสารเมื่อไหร่…คุณไฟยังจะรักผมอยู่อีกไหม?
ผมไม่เคยต้องการได้ยินคำว่าน่าสงสารเลย…
เพราะบางครั้ง มันทำให้ใครหลายๆคนมองผมว่า
‘น่าสมเพช’
-------
มาต่อละนะค่ะ
สั้นไปป่าวเนี้ย เฮ้อ
บ่น : ไฟฟ้าอยาก แ_่ง เอาของ ม. ปลายมาให้เราทำ เฮ้อ
แถมกลับบ้านแล้วต้องทบทวนมันอีก ไม่งั้นไม่เข้าใจ (แต่ไม่ทำหรอก เอิ๊ก)
การบ้านก็มี แต่ดีที่เลข เรียนเรื่องถนัดเลยสบายหน่อย แต่วิย์งิ
เริ่มกลัวสายวิท-นิด กราย ๆ ช่างแม่ง
สำหรับนิยาย
ขอบคุณสำหรับเม้นต์ค่ะ อิอิ
ปล. หากเจอคำผิด คำมึน ต้องขอโทาด้วยนะค่ะ ง่วง+แสบตา เลยไม่ได้ตรวจทาน
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 508354 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก