รักเหรอสงสารครับ…อย่าเอาคำว่ารักมาทำร้ายผมเลย…”
CHAPTER 14
“ผมเรียนรู้คำว่ารัก ก่อนจะมาสงสารคุณซะอีก…ดิน”อธิปตอบ กุมมือบางไว้แน่น สายตาสื่อความหมายต่อกัน อบอุ่น และ
แฝงไปด้วยความหมายต่างๆชัดเจน และคำว่ารักของอธิปนั้นวริณสามารถสัมผัสได้จากแววตาสีดำสนิทคู่นั้น…
“คุณอธิปค่ะ เรื่องเอกสารของทางบริษัท สาได้จัดการติดต่อให้กับบริษัทเรื่องการโฆษณา……”
“ครับ แล้วจะมีประชุมกี่โมง”
“ 11 โมงค่ะ”
“อืม”
อธิปหายเข้าไปในห้องประชุมพร้อมอริสา งานช่วงนี้จะยุ่งนิดหน่อย สังเกตได้จากท่าทางตึงเครียดของอธิป วริณนั่งโดดเดี่ยวอยู่
ในห้อง เขาลุกขึ้น มองออกจากกระจกใส เป็นจุดชมวิวชั้นดี เขายืนมองและคิดเรื่องราวต่างๆไปเรื่อยๆ อนาคตจะเป็นอย่างไรเขาก็
ไม่อาจรับรู้ และก็ไม่อยากคิดอะไรให้ปวดหัวมากนัก
แกรก…
วริณวางรูปถ่ายของอธิปลงกับโต๊ะทำงาน ก่อนจะหันไปมองบุคคลที่เข้ามา
“คุณกร…สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณดิน แล้วไอ้ไฟมันหายไปไหนครับเนี่ย?”ภัทรกรเดินเข้ามาพร้อมกับนั่งลงโต๊ะรับรองแขกภายในห้อง
“คุณไฟมีประชุมครับ”วริณตอบ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ออ ครับ”
“คุณกร อยากดื่มอะไรรึเปล่าครับ ผมจะไปชงมาให้”
“ไม่เป็นไรครับ คุณนั่งคุยเป็นเพื่อนผมดีกว่า”
“อะ…ครับ”วริณผยักหน้า ก่อนจะมองหน้าภัทรกรหรือกร เพื่อนของอธิป รูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กัน ผิวสีเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียว ทุก
ส่วนรับเข้ากัน ยกเว้นแต่นัยน์ตาที่ดูดุไม่เบาเลยทีเดียว
“คุณดินมาทำงานกับไอ้ไฟมันนานยังครับ”กรเอ่ยถาม มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า วริณเป็นชายหนุ่มผิวขาว ใบหน้าดูซื่อๆ ถ้า
มองดีๆแล้วจะติดตาดูไม่เบื่อเลย
“ก็ราวๆเกือบ 3 เดือนแล้วล่ะครับ”
หน้าเขามีอะไรติดอยู่นั้นเหรอ คุณภัทรกรถึงได้มอง แถมยังทำตาดุ เขาไม่พอใจเรารึเปล่า…?
“ไอ้ไฟเคยบอกคุณไหมครับ ว่าคุณน่ารักดี?”
“ก็…ก็คงไม่มั้งครับ”วริณตอบ รู้สึกขัดเขินพิกล คุณไฟทำมากกว่านั้นอีกครับ
“ฮ่าๆ คุณน่ารักดีจริงๆนี่ ไอ้ไฟคงหลงคุณหัวปรักหัวปรำ ถึงมันไม่บอกผมก็ดูออกว่ามันน่าจะชอบคุณ…ผมทายถูกไหม…คุณกับไฟ
กำลังคบกันอยู่”
“ไม่ใช่นะครับ…”คุณไฟไม่เคยขอคบกับผมซักครั้ง เป็นอะไรก็ไม่เคยบอก แล้วผมจะตอบคุณกรไปว่าอะไรดี ในเมื่อมันไม่มีความ
แน่ชัดเลย
“งั้นก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเรารู้ๆกันอยู่แล้วกันนะ”
“อะ…ครับ”
แกรก…
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มร่างบางยืนปาดเหงื่อ ในมือถือถุงข้าวกล่อง ก่อนจะยืนค้างอยู่แบบนั้นเพราะไม่กล้าเข้ามา
“ขอโทษครับ”
“เดินมานี่สิ”กรออกคำสั่งกับเด็กหนุ่มคนนั้น อายุราวๆ 20 ต้นๆ ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา วริณจ้องใบหน้าที่ดูเหนื่อยหอบ เขาวางถุง
ข้าวกล่องบนโต๊ะ
“อาหารเที่ยงครับ ผมขอตัวนะครับ”เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าว ก่อนจะก้าวขาออกไปข้างนอก
“เธอจะไปไหน”วริณเรียกไว้ กรหันมาจ้องหน้าวริณเชิงสงสัย
“ผมจะออกไปรอข้างนอกครับ”
“ไม่ต้องหรอก นั่งกินด้วยกันก็ได้นี่ ใช่ไหมครับคุณกร”วริณถามโดยไม่ต้องรอคำตอบ เขาลุกขึ้นหาจานที่พอมีเก็บไว้อีกมุมหนึ่ง
ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มคนนั้นนั่งลงข้างๆภัทรกรแล้วก้มหน้า
แกรก…
คุณไฟ…
“อ้าวไอ้กร มาหากูทำไมไม่โทรมาบอกก่อนว่ะ”อธิปยิ้ม วางเอกสารลงบนโต๊ะทำงาน แล้วก็เดินมาสมทบที่โต๊ะรับแขกที่กำลัง
กลายเป็นโต๊ะอาหารไปเสียแล้ว
“กูมาเซอร์ไพรส์มึงไง”กรตอบกวนๆ อธิปนั่งลงข้างๆวริณ
“เซอร์ไพรส์อะไรของมึง งานกูยุ่งจะตาย แล้วนั้นใคร”อธิปหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าข้างๆภัทรกร
“คนใช้…คนดูแล เด็กขาย เด็กกู คนของกู เรียกว่าไรดีว่ะ?”ภัทรกรตอบกวนๆอีกครั้ง คล้ายไม่ได้แยแสนัก วริณรู้สึกไม่ชอบใจ
ภัทรกรกำลังดูถูกเด็กคนนั้นอยู่
“แกล้งเด็กทำไมว่ะมึง หน้างอจะร้องแล้ว แต่หน้าคุ้นๆว่ะ”อธิปมองหน้าพลางขมวดคิ้ว วริณก็คุ้นหน้าเด็กคนนี้อยู่เหมือนกัน
“ก็เด็กเมื่อคืนวันนั้นไง ที่มาเสนอตัวให้กู”ภัทรกรตอบ
“อ่อ เด็กขายนี่หว่า มึงอุปการะเลี้ยงดูน้องเขาเหรอว่ะ”อธิปถาม
“ไม่เชิง ช่างมันเหอะ กูหิวข้าว กินๆเหอะ”ภัทรกรว่า ก่อนจะจัดแจงข้าวกล่อง 3 กล่องลงบนจานแล้ว เลื่อนให้วริณและอธิป
“แล้วน้องเขาหล่ะครับ”วริณถามด้วยความสงสาร ก่อนจะแบ่งข้าวอีกจานให้เด็กหนุ่ม
“พี่กินไม่เยอะหรอก ช่วยพี่กินหน่อยล่ะกัน”วริณตั้งจานให้ เด็กหนุ่มรับมา แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร กินไปอย่างเงียบๆ อธิปกับภัทรกร
คุยกันเรื่องธุรกิจต่างๆที่วริณไม่รู้ และเลือกที่จะกินข้าวไปเงียบๆเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มคนนั้นแทน
“ผมเก็บจานให้นะครับ”เด็กหนุ่มร่างผอมก้าง เก็บจานซ้อนกัน แล้วเดินออกจากห้อง วริณมองเห็นท่าทีเหงาๆของเด็กคนนั้น ไม่
ต่างจากเขาเมื่อก่อนเลย ถ้าไม่มีแซมเขาก็คงเป็นเหมือนเด็กคนนั้น เป็นเด็กขาย ที่ใครๆก็คงดูถูก แต่ทุกคนก็ล้วนมีเหตุผลของตัว
เองทั้งสิ้น ตอนนี้เขาโชคดีแล้วที่มีอธิปดูแล แล้วเด็กคนนั้นจะอยู่กับใครหนอ…
“ดินคิดอะไรอยู่ ผมเรียกอยู่ตั้งนาน”อธิปถามอย่างเป็นห่วง
“ผมคิดว่า น้องเขาออกไปนานแล้วนะครับ”
“สงสารเขาเหรอ ไหนดินบอกว่าไม่ชอบให้ใครสงสาร น้องเขาก็คงไม่ชอบให้ดินไปสงสารเขาเหมือนกันมั้ง” อธิปออกความเห็น
เขาได้ฟังเรื่องราวของเด็กหนุ่มคนนั้นจากปากเพื่อนรักอยู่พอสมควร ลึกๆแล้วแอบสงสารอยู่เหมือนกัน แต่จะให้ทำไงได้ น้องเขา
โชคร้ายที่เจอกับคนร้ายๆอย่างไอ้กร
“ผม…ครับ แล้วคุณกรไปไหนแล้วล่ะครับ”วริณมองไปรอบๆห้อง หลังจากที่ตื่นจากภวังค์ของตนเองแล้ว ในห้องมีแต่เขาและอธิป
“ออกไปตามน้องเขาล่ะมั้ง แล้วก็คงจะกลับไปเลย”
“อืม ครับ แล้วคุณไฟมีงานต่ออีกไหมครับ”วริณถาม พร้อมจ้องมองใบหน้าที่อบอุ่นของอธิป
“ช่วงบ่ายก็คงไม่มีอะไรแล้ว เราออกไปข้างนอกกันดีไหม?” อธิปถาม
“ก็ได้ครับ”
.
.
.
.
“ดินหลับตา”
“ทะ…ทำไมหล่ะครับ”
“เอาน่า หลับตานะ”อธิปบอก วริณหลับตาลงพร้อมกับรถที่ยังเลื่อนไปเรื่อยๆ อธิปขับรถออกมาจากชานเมือง ไกลมาก หลาย
ชั่วโมง ถามว่าไปไหนก็ไม่ยอมบอกเอาแต่ยิ้ม และบอกว่าดินต้องชอบ สำหรับผมแล้ว คุณไฟจะพาไปไหน ขอแค่มีผมและคุณไฟ
ผมก็รู้สึกดีครับ
“เปิดตาดูสิดิน”ผมออกจากรถโดยมีคุณไฟคอยพยุงไว้ ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สายลมปะทะผ่านใบหน้า ผมทอดสายตาไปแสน
ไกล มองขอบสุดที่ไกลโผ่นออกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้คุณไฟ
ทะเล…
“ฮ่าๆๆ โอ๊ยๆไม่เอาแล้ว”ผมหัวเราะ พร้อมกับขวิดน้ำใส่ตัวคุณไฟ ตอนนี้เราเปียกปอนด้วยกันทั้งคู่ คุณไฟสะบัดน้ำใส่ผมอีกครั้ง
ก่อนจะฉุดผมให้ล้มลงไปโดยมีน้ำทะเลรับน้ำหนักไว้ เค็มปี๋เลยครับ ผมปล่อยน้ำทะเลออกจากปาก คุณไฟหัวเราะร่วนเป็นเด็กๆ
ผมอ้าแขนล้มทับคุณไฟบ้าง ก่อนจะโดนคลื่นทะเลซัดเข้าไป จนทำให้ผมไอแค่กๆ เพราะสำลักน้ำเข้าไปเต็มๆ
“หน้าแดงหมดแล้ว ไหวป่ะเนี่ย”คุณไฟล้อ จับหน้าผม แล้วก็จุ๊บลงที่ปาก ผมผลักไหล่คุณไฟเบาๆ เพราะตอนนี้ยังมีคนอื่นเดินเล่น
อยู่เยอะเลย
“ฮ่าๆ อะไรเนี่ย คนเขาอุสส่าต์จุ๊บปลอบ”คุณไฟแกล้งบ่น ผมก้มลงไปงมเปลือยหอยในคลื่นที่ซัดเข้ามา เราเล่นอยู่ในคลื่นที่ซัดมา
เลยครับ เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น และก็ไม่กล้าออกไปที่ลึกๆด้วย
“ดินมานี่!”คุณไฟโบกมือให้ผม ผมส่ายหน้า เพราะคุณไฟอยู่ห่างออกไปสองสามเมตร ในใจผมกลัวจริงๆครับ
“ไม่ลึกเลย เดินมาเร็ว”คุณไฟเรียกอีกครั้ง ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา คุณไฟก็ยิ่งว่ายออกไปลึก น้ำอยู่ระดับเอวผมแล้ว ผมเริ่มทรงตัว
ไม่อยู่ คุณไฟหันมายิ้มให้อีกครั้ง ผมพยายามเดินเข้าไปใกล้ อีกนิดเดียว ระดับอกแล้ว คุณไฟหันมองหน่อยสิ…ผมพยายามต้าน
แรงคลื่นเข้าไปใกล้ คุณไฟว่ายน้ำมากอดผม ถ้ามาไม่ทันผมคงจมน้ำตายแน่ๆ
“หน้าซีดเชียว กลัวเหรอ”คุณไฟถาม พร้อมกับลูบหัวผมขยี้เบาๆ ผมส่ายหน้า พร้อมเกาะไหล่กว้างๆของคุณไฟไว้แน่น
“ขี่หลังผมเร็วๆ”คุณไฟสั่ง พร้อมกับหันหลังให้ ผมกดไหล่คุณไฟ พร้อมกับกระโดดขาเกี่ยวเอวไว้แน่น น่าแปลก ผมว่าผมตัวหนัก
นะ แต่คุณไฟกลับรับน้ำหนักผมได้สบายๆ
“คุณไฟหนักไหมครับ”ผมถาม พร้อมกับกอดคอคุณไฟไว้แน่น
“ไม่เลย ตัวดินเบาจัง”
“ไม่จริงซะหน่อย”ผมบอก พร้อมกับก้มลงไปแนบคางกับไหล่ คุณไฟหันมา ริมฝีปากเราห่างกันนิดเดียวเอง
“น่ารักจัง”
.
.
.
“ขอโทษนะค่ะ ช่วยถ่ายรูปให้เราหน่อยได้ไหมค่ะ”
“อะ…ครับ”
ผมมองคุณไฟที่กำลังถ่ายรูปให้คู่รักชายหญิงคู่หนึ่ง สีหน้าคุณไฟดูเศร้าลงไป ผมใช้นิ้ว กดลงไปบนผืนทราย พร้อมกับวาดเป็นตัว
อักษรอย่างลืมตัว
ดิน ♥ ไฟ
“ขอบคุณค่ะ”
ผมใช้มือปัดตัวหนังสือของผมออก พร้อมกับคุณไฟที่นั่งลงข้างผม เราหันหน้ามองทะเล ผมเห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังทอแสงเป็นสี
ส้มเหลือง ค่อยๆหายจมลงไปในผืนท้องทะเล …
พระอาทิตย์ตกน้ำ…
ผมคิด ก่อนจะเอียงหัวซบลงบนไหล่คุณไฟ ไม่รู้ทำไมผมถึงทำเช่นนั้น แต่ผมรู้สึกอบอุ่นดี
“กลับบ้านไปดิน” นั่งอยู่นาน ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับลุกขึ้น เดินตามแผ่นหลังของคุณไฟ ช่างดูดีจริงๆเลยครับ ผมหันไปล่ำลาให้กับ
ชายหาดผืนสีส้มแดง อีกมุมหนึ่ง ผมเห็นสายตาของผู้หญิงคนนั้นมองผม ผมไม่ได้หลบ เพราะเธอนั่งอยู่ไกลพอสมควร ผมคิดไป
เองมากกว่า ผมยิ้มพร้อมกับโบกมือลา ทะเลครั้งแรกที่ผมมา พร้อมกับเดินตามคุณไฟไปที่รถ
โชคดีที่คุณไฟมักพาเสื้อผ้าติดรถไว้เสมอ เราจึงเช็ดตัวและเปลื่อนเสื้อผ้ากันในรถ ดีนะที่แถวนี้ไม่มีคนเท่าไหร่ ผมเลยเปลื่อน
เสื้อผ้าได้อย่างสะดวก ถึงแม้จะอายๆคุณไฟบางก็ตาม
“ดิน หิวรึยัง”
“ยังครับ ผมว่านี้ก็เย็นมากแล้ว เรากลับบ้านกันดีกว่าครับ”ผมเข้าไปในรถ พร้อมกับหลับเป็นตาย เนื่องจากไม่ค่อยสบายเพราะเล่น
น้ำนาน ตื่นมาอีกที ก็ถึงบ้าน เจ้าแซมวิ่งเจ้นเข้ามาหาผมพร้อมกับอ้าแขนอ้อนเต็มที่
“พ่อดิน กลับบ้านช้าจังเลย แซมรออยู่ตั้งนาน”
“ขอโทษคร๊าบบ แล้วแซมกินไรยังลูก”
“เรียบร้อยแล้วครับพ้ม!”แซมยิ้ม พร้อมกับจูงมือผมกับคุณไฟเข้าบ้าน พอถึงโต๊ะอาหารคุณไฟเลี่ยงเดินขึ้นห้องไปก่อนเพราะไม่
หิว ส่วนผมนั่งทานข้าวคนเดียว แซมนั่งเป็นเพื่อน
“แซมแล้วหน้าไปโดนอะไรมา”ผมสังเกตเห็น เพราะหน้าแซมมีรอยช้ำนิดหน่อย
“ก็แซมชกกับไอ้โจ้”แซมบอกเสียงแผ่ว ส่วนผมถอนใจอย่างระอา
“แล้วไปมีเรื่องอะไรกับโจ้”
“มันหาเรื่อง มันด่าแซม ว่าแซมเป็นตุ๊ด”แซมฟ้อง
“โจ้เขาก็แกล้งเล่น แซมร้อนตัวไปเอง”
“ก็มันว่าแซมหลายครั้งแล้ว”แซมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมลูบหัวแซมเบาๆแล้วโอบกอด
แซมตัวเล็กลงไปมากโดยไม่รู้สาเหตุ ช่วงหลังๆมักไม่ชอบกินข้าวเท่าไหร่ ผมพยายามถามหลายครั้งว่ามีปัญหาอะไร ก็ไม่ยอม
ตอบ จนผมเริ่มกังวล ปัญหาคงเป็นเรื่องเพื่อนอีกแน่นอน
“พ่อไฟล่ะฮ่ะ”แซมล้มตัวลงนอน ผมห่มผ้าให้ พร้อมกับลูบหัวแซมไปมา
“พ่อไฟเขาเหนื่อย คงอยากพักผ่อน แซมก็นอนได้แล้ว”ผมบอก พร้อมกับลูบหัวแซมแล้วร้องเพลงกล่อมเบาๆ ซักพักแซมก็ค่อยๆ
หลับไป ผมก้มลงหอมแก้มนุ่มๆของแซม เดินออกจากห้องแล้วลงไปข้างล่าง คุณไฟยังไม่ได้ทานอะไรเลย นมอุ่นๆซักแก้วคงจะดี
ผมรินนมอุ่นใส่แก้ว เดินขึ้นไปข้างบน ประตูห้องไม่ได้ล็อค ผมค่อยๆเปิดเข้าไป ห้องมืดสนิท คุณไฟคงเข้านอนแล้ว ผมวางนมลง
บนหัวเตียง มองใบหน้าที่นิ่งสงบของคุณไฟ หลับอยู่ในความมืด หน้าต่างยังเปิดอยู่ ผมจึงปิดให้ พร้อมกับสะดุดกับอะไรบางอย่าง
เข้า กล่องบนตู้จึงตกลงมา แต่เสียงดังไม่มากนัก คุณไฟยังหลับอยู่ ผมค่อยๆเก็บข้าวของที่ตกออกจากห้อง เป็นผ้าพันคอสีสวย
กับไม้ทักนิตติ้ง สมุดไดอารี่เล่มหนา ผมค่อยๆเก็บเข้ากล่องอย่างเบามือ …ผมกวาดสายตาอีกครั้ง…พร้อมกับรูปภาพใบหนึ่งที่ตก
ออกมาจากสมุดจดเล่มสีน้ำตาล ผมมองรูปนั้นในความมืดสลัวไปด้วยแสงไฟเบาบางจากหัวเตียง ในรูปเป็นรูปผู้หญิงกับผู้ชายยืม
จับมือกันที่ชายหาดแห่งหนึ่ง กับอีกใบเป็นรูปถ่ายคู่กันหน้ามหาลัยแห่งหนึ่ง ผมพยายามรูปนั้นอีกครั้ง
ก่อนจะนึกขึ้นได้ ความรู้สึก
ชาวูบไปทั้งตัว…ผมเขย่งเท้าวางกล่องใบบนตู้อีกครั้ง…เดินออกจากห้อง…พร้อมกับปิดประตู…เดินเข้าไปในห้อง เปิดหน้าต่าง พร้อมกับทอดสายตา มองออกไปนอกหน้าต่าง…
ดวงจันทร์สีนวลสวยสง่าอยู่บนท้องฟ้า…
ถ้าผมอยู่ช้าอีกนิด…คงจะเห็นพระจันทร์ขึ้น ลอยสง่าอยู่กลางทะเล…
ผู้หญิงที่ชายหาด…
เขามีคนอื่นแล้วใช่ไหมครับ…-------------------------------------------
ใครว่าดราม่าอะ ไม่มี๊ ไม่มี
บ่น : ช่วงนี้ไม่อยากอัพนิยายเลย เครียดมาก ไฟฟ้าอะไรไม่รู้ การคำนวณตัวต้านทานครูสอนย๊ากยาก คณิตก็ * ยากขึ้นมาอีกแล้ว
ครูก็ชอบพูดบั่นทอนจิตใจเราจัง แต่ก็ดีที่ครูเขาสอนยากๆให้ เราจะได้ มีพื้นฐานเข้าสายวิทย์-คณิต โอ๊ยเครียด - -
ฟิสิกส์โครตง๊ายง่าย -ประชด - -* ชิ เบื่อโว๊ย จบ.
นิยาย: ขอกำลังใจจากการเม้นหน่อยนะค่ะ อาทิตย์หนึ่ง หยุดเรียนวันเดียว เหนื่อยๆ T _ T
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 508599 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก