CHAPTER 12♥
~ติ๊ดดด~
“ฮัลโหลครับ…”
‘ขอสายคุณอธิปหน่อยค่ะ’
“คุณอธิปไม่อยู่ครับ มีอะไรฝากผมไว้ก่อนก็ได้ครับ”
‘ดิน…นั้นดินใช่ไหม วันนี้คุณอธิปไม่มาทำงานเหรอ ตอนนี้มีประชุมด่วนๆๆมากๆๆเลยนะ’
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณอธิปให้นะครับสา”
‘จ๊ะๆ ติดต่อให้ด้วยนะ แล้วดินเป็นอะไรรึเปล่า เสียงดูแหบๆไปนะ’
“ผมไม่ได้เป็นไรครับ”
‘จ้าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ’
“ครับ”
ชายหนุ่มกดวาง พร้อมกับลุกออกจากเตียง เปิดประตูออกจากห้อง ไม่เห็นแม้แต่เงาของอธิป
…หายไปไหนของเขานะ…
วริณคิดก่อนจะพยุงร่างของตัวเองเข้าไปในครัว ตอนนี้ความเจ็บปวดที่สะโพกได้ทุเลาลงไปบ้างเหลือแต่ไข้อ่อนๆที่เริ่มจะหาย ชายหนุ่มรินน้ำลงใส่แก้ว พร้อมกับดื่มเข้าไปเฮือกเดียว คอนโดของอธิปถือว่าหรูมาก แถมยังเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ชายหนุ่มเดินออกจากครัว พร้อมกับนั่งลงบนโซฟานุ่มด้วยความอ่อนเพลีย
แอด…
เสียงประตูเปิดขึ้น
วริณจึงเงยหน้าขึ้นว่าเป็นใคร อธิปอยู่ในชุดเสื้อยืดธรรมดาๆแต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้ว กลับทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
“หายดีแล้วเหรอ…ผมชื่อข้าวต้มให้ดินด้วยนะ ”อธิปวางถุงข้าวต้มลงพร้อมกับนั่งลงข้างๆวริณ ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยว่าอธิปจะมาไม้ไหนอีก เพราะปกติอธิปจะใช้คุณแทนชื่อ แต่พอพูดแบบนี้แล้ว มันฟังแปลกๆพิกล
“ครับ…คุณไฟเมื่อกี้คุณสาเธอโทรมาบอกว่ามีประชุมด่วนครับ รีบไปแต่งตัวเถอะครับ”วริณพูดน้ำเสียงร้อนร้นเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ แต่อธิปส่ายหน้า ก่อนจะดึงตัวเขาเข้าไปอิงซบไหล่
“ผมจะไปได้ไงในเมื่อดินยังไม่สบาย”มือหนารูปไล้ไปตามเส้นผมนุ่ม วริณเกร็งตัวไม่ไหวติ่ง ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายลง เมื่ออธิปอ่อนโยนกับเขามากถึงเพียงนี้
“ผมหายดีแล้วครับ คุณไฟไปประชุมเถอะครับ เห็นว่าประชุมงานสำคัญมากด้วย”
“ไม่ได้หรอก…ผมไม่อยากไป…แล้วเรื่องเมื่อคืน ดินให้อภัยผมนะ”อธิปจับใบหน้าของวริณให้สบตากับเขา ทุกคำพูดที่เอ่ยออกมาเขาจริงใจ
“คุณไฟเมา…ผมไม่ได้เป็นไรหรอกครับ”วริณตอบเสียงสั่น มือหนาคลายออกไปแล้ว ……
“ผมไม่ได้เมา…ผมตั้งใจ…ผมต้องการคุณ…ดิน”
“เมื่อคุณได้แล้ว มันก็หมดความต้องการครับ”วริณตอบ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ดุของอธิป ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับกระชับกอดวริณให้แน่นขึ้น
“รักแล้ว…ได้ยินไหมว่าผมรักคุณ”อธิปกระซิบบอกวริณ ชายหนุ่มพยายามตั้งใจฟัง และคิดว่าตนกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่ๆ
“อะไรนะครับ”
“รักดิน!!! ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย”อธิปตะโกนสุดเสียงก่อนหอมฟอดแก้มนุ่มของคนที่นั่งหน้าเอ๋อแก้มแดง
“ดินรักไฟไหมครับ?”
“ไม่รู้…ผมไม่รู้”วริณตอบเสียงเบา ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกครั้ง อธิปไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขารู้สึกว่าวริณช่างบริสุทธิ์เหลือเกินทั้งร่างกายและจิตใจ บางทีความบริสุทธิ์ทำให้เขากลายเป็นคนซื่อคิดอย่างไรก็พูดมาอย่างนั้น แต่ไม่เคยทำร้ายใคร ต่างจากเขา คิดอีกอย่างพูดอีกอย่างเพื่อปกป้องตัวเองและหน้าตา แต่สำหรับวริณแล้ว ไม่มีความจำเป็นเลยที่เขาต้องโกหกและคิดอะไรให้มากมาย
“ทานอะไรหน่อยนะ”อธิปลุกขึ้น พร้อมกับจูงมือวริณให้ลุก ก่อนจะพากันเข้าไปในครัว อธิปแกะยางออก เทข้าวต้มร้อนๆลงถ้วย พร้อมกับน้ำหนึ่งแล้ว เสิร์ฟให้วริณที่นั่งยิ้มอยู่บนโต๊ะในครัว
“ข้าวต้มกุ้งร้อนๆ”อธิปวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะ พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามวริณ ชายหนุ่มตักข้าวต้มพร้อมกับจ่อไว้ที่ปากเรียว
“ผมทานเองก็ได้ครับ”วริณเกี่ยงอย่างเกรงใจ แต่ในใจเขานั้นกลับเต้นรัว ด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่แน่ใจ
“ไม่เอา อยากป้อนนะ”อธิปอ้อน เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ เขาไม่เคยรู้สึกดีอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“ก็ได้ครับ”วริณอ้าปากพร้อมกับข้าวต้นในช้อนที่ถูกป้อนเข้ามาในปาก คำแล้วคำเหล่า จนหมดไปในที่สุด อธิปเอาจานไปไว้ พร้อมกับยาอีกเม็ดยื่นให้วริณ
“ขอบคุณครับ”วริณรับยาพร้อมกับน้ำอึกหนึ่ง ก่อนที่อธิปจะพาวริณไปนอนเล่นบนเตียง พร้อมเครื่องเล่นเพลง ที่เปิดเพลงไปเรื่อยๆ
“คุณไฟไม่อึดอัดเหรอครับ กอดผมแน่นขนาดนี้”
“ไม่อะ หรือดินอึดอัด”
“ไม่ครับ ผมรู้สึกดี…มากๆเลย”
“พูดงี้ผมหลงนะ”
“……………….”อธิปหอมฟอดลงบนแก้มนุ่ม วริณหน้าแดงแจ๋ ก่อนจะกอดคอชายหนุ่มตอบ
“คนรักกันเขาต้องกอดกันแบบนี้ใช่ไหมครับ”วริณถามหน้าซื่อ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นการยั่วยวนชายหนุ่มอยู่
“ใช่ แล้วก็ทำมากกว่านี้ด้วย”
“อ๊ะ…”
.
.
.
.
“คุณไฟกับคุณดินกลับมาแล้วเหรอค่ะ แล้วหายกันไปไหนมาทั้งคืน”เสียงป้าอรถามอย่างเป็นห่วง
“ผมไปอยู่คอนโดมาครับป้า”อธิปบอก ก่อนจะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่มีความสุข
“แล้วทานอะไรกันมารึยังค่ะ ท่าทางดูเพลียๆมาทั้งคู่เลยนะค่ะ”ป้าอรถามอย่างเป็นห่วง
อธิปหันไปมองวริณก่อนจะยิ้มยั่วๆจนชายหนุ่มหน้าแดง
“ทานมาเรียบร้อยแล้วครับ สงสัยคงหักโหมไปหน่อย ป่ะ ไปพักบนห้องเถอะ”อธิปจับมือวริณพร้อมกับเดินขึ้นไปชั้นบน ส่วนป้าอรก็ยิ้มงงๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร
.
.
.
“คุณไฟครับ”
“อื้ออ”
“ผมไปรับแซมนะ”
“เดี๋ยวผมพาไป ดินไปอาบน้ำเถอะ”
“ครับ”
“แซม…แซม!”
“กอดพ่อดิน กอดพ่อไฟฮ่ะ แซมคิดถึงจังเลย ทำไมเมื่อคืนพ่อดินกับพ่อไฟไม่กลับบ้านฮ่ะ”แซมกอดพ่อทั้งสองก่อนจะจูงมือทั้งสองไปที่รถ
“พ่อดินกับพ่อไฟมีธุระนิดหน่อยครับ แซมนอนคนเดียวได้ไหมเอ่ย”อธิปลูบแซมเบาๆก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาแท้ๆเลย
“แซมให้ป้าอรกับพี่จอยมานอนเป็นเพื่อนฮ่ะ แซมกลัวผี ไม่กล้านอนคนเดียว”แซมว่าเสียงใส
“ผีไม่มีหรอกแซม เมื่อก่อนแซมไม่เห็นพูดถึงพี่เลยหนิ”วริณถามแซมอย่างสงสัย
“ก็ไอ้โจ้ไงพ่อดิน มันเล่าเรื่องผีในห้องน้ำหลังโรงเรียนจนแซมขนลุกไปหมดเลย”แซมทำงอเหมือนเด็กกำลังฟ้องอะไรบางอย่างจนอธิปอดไม่ได้ที่จะขยีหัวด้วยความหมั่นเขี้ยวทั้งพ่อและลูกเลย
“ดูเรียกชื่อเพื่อนสิแซม ผีสางถึงมีก็ไม่ควรเอามาพูดเล่นนะ จำไว้นะแซม”วริณดุพร้อมกับสอนไปในตัว
“พ่อดินดุจังเลยนะแซม”อธิปหยอกพลางมองหน้าชายหนุ่ม
“ใช่ฮ่ะ พ่อดินขี้ดุ”แซมว่าแล้วหันไปอ้อนอธิปทันที พร้อมกับเสียงหัวเราะของอธิปและหน้าบุดๆของวริณ
“พ่อไฟแซมอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้จังเลย”แซมซี้นิ้วไปที่ร้านชายสี่ทางข้าง ที่มีโต๊ะริมถนนอยู่ สามสี่โต๊ะ พร้อมกับลูกค้าในร้านไม่เยอะนัก เพราะเป็นช่วงเวลาเย็นๆพนักงานยังไม่ทันเลิกงานนั้นเอง
“ก็ได้ครับ คุณหนูแซม”อธิปว่าพลางจอดรถลงข้างทาง แซมวิ่งไปจองโต๊ะอย่างกระตือรือร้นทั้งๆที่โต๊ะก็เหลือว่างมากมาย วริณหันไปมองอธิป ชายหนุ่มทำท่าราวกับว่ามีอะไร วริณจึงส่ายหน้า เพราะที่นี่เป็นที่ที่มีเรื่องราวของเขาและอธิปไว้ เงิน100, 000บาท กับการเฉี่ยวรถสปอร์ตหรูแค่นิดเดียว
““เอาน้ำใสเส้นใหญ่ ผักเยอะๆเพราะพ่อดินชอบให้กิน แล้วก็ลูกชิ้นหมูเยอะๆฮ่ะ”แซมสั่งอย่างว่องไวเพราะมากินบ่อย และด้วยความเอ็นดูเจ้าของร้านมักแถมลูกชิ้นให้แซมเยอะๆเสมอ เพราะความช่างพูดช่างจาของแซมนั้นเอง
“ผมเอา น้ำใสเกี๊ยวหมูแดง ผักครับ”วริณบอกเฮียเจ้าของร้าน
“อ้าว คุณคนรวยจะกินอะไรดีครับ”เฮียแซวอย่างเป็นมิตร จนอธิปหน้าเสียนิดหน่อย เพราะเขาไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางมาก่อน และก็ไม่รู้จะสั่งยังไงด้วยสิ
“เอาเหมือนผมก็ได้ครับ”วริณบอกเจ้าของร้าน อธิปยิ้มอายๆส่วนแซมก็หัวเราะคิกคักขำๆ
“พ่อไฟคงกินเป็นแต่อาหารหรูๆใช่ไหมฮ่ะ”แซมถามก่อนจะรินน้ำใส่แก้วถ้วยพลาสติก
“อืม”
“เหมือนในทีวีใช่ไหมฮ่ะ”
“ใช่แล้ว”
“แซมอยากไปกินมั้ง”
“แซมอย่าดื้อ”วริรดุ
“ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ก็แซมเป็นลูกของพ่อไฟนี่นา วันหลังพ่อไฟจะพาไปกินที่โรงแรมนะครับ”อธิปบอกพลางหยิกแก้มแซมเบาๆไปด้วย
“ครับ แซมจะได้ไปอวดไอ้โจ้มัน มันขี้โอ่ แซมเหม็นขี้หน้ามัน”แซมว่าพลางสะบัดหน้าจนหน้างอลงอีกรอบเพราะโดนวริณตบหัวอย่างหมั่นไส้ ยิ่งอยู่กับโจ้มากเท่าไหร่แซมก็ยิ่งดื้อ
“ไปเรียกเพื่อนว่าไอ้ได้ไง พ่อสอนกี่ครั้งแล้วห้ามเรียก หาหาหาหา”วริณดุพลางดึงแก้มบวมๆของแซมสองข้าง ที่เริ่มกินเยอะจนแก้มบวม แต่ตัวก็ยังผอมเหมือนเดิม ดันออกแก้มซะงั้น
“โอ๊ยยย เจ็บฮ่ะ”แซมร้องน้ำตาเล็ดก่อนจะซุกหัวลงกับแขนของอธิป ชายหนุ่มหัวเราะ พลางมองหน้าดุๆของวริณ
“พ่อของแซมก็น่าหยิกนะ”อธิปว่าพลางบีบแก้มสองข้างของวริณดึงออกดึงเข้า จนแซมหัวเราะเสียงดัง คนในร้านเริ่มหันมามอง วริณก็พยายามปัดมืออธิปออกด้วยความอาย
“@$&^(*$%%$##3”
“พูดอารายหนะ”อธิปแกล้งทำเสียงอู้อี้ตาม วริณพยายามปัดมือที่แก้มของอธิปออก แต่อธิปไม่ยอมปล่อย วริณก็ได้โวยวายเสียงอู้อี้
“ฮ่าๆไม่แกล้งแล้วก็ได้”อธิปปล่อยมือออก วริณจึงยกมือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ผิวสีขาวกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงที่แก้มเพราะรอยบีบ
แป๊ะ!
“โอ๊ย! ตีผมทำไมเนี่ย”อธิปโวยวาย ลูบแขนตัวเองราวเจ็บนักหนา
“ก็คุณแกล้งผมก่อน”วริณว่าเสียงอ่อย เพราะคิดว่าอธิปคงโกรธ
“เดี๋ยวลงโทษซะเลย”อธิปพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ วริณมองค้อนๆแล้วก็ยิ้มหน้าแดง จนแซมหันไปมองซ้ายมองขวา มองพ่อสองคนอย่างสงสัย
“ลงโทษเลยฮ่ะ”แซม
“คืนนี้พ่อดินต้องโดนลงโทษหนักแน่ๆ”อธิปว่าย้ำเสียงเจ้าเล่ห์กึ่งโรคจิต ทำให้วริณหน้าแดงหนัก
“ฮ่าๆพ่อดินถูกพ่อไฟลงโทษแน่ๆ พ่อไฟอย่าลงโทษพ่อดินเยอะนะ เดี๋ยวพ่อดินก็ไม่สบาย”แซมว่าซื่อๆ คงเข้าใจกันคนละความหมาย ก็แซมเป็นเด็กนี่นา ไม่ได้เจ้าเล่ห์เหมือนอธิป วริณหันหน้าไปทางอื่น เพราะตอนนี้เขายิ้มเขินจนแก้มจะปริอยู่แล้ว อธิปก็ช่างแกล้งยั่วเขาได้ทุกเวลา
“ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆมาแล้วครับ”เฮียคนขายตะโกนเสียงแว่วมาแต่ไกล ชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆถูกยกวางไว้ตรงหน้า ลูกค้าครอบครัวหรรษาทั้งสามคน ถ้าไม่ติดที่วริณเป็นผู้ชาย เฮียคนเขียนก็นึกว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่น่ารักมากแน่ๆ แต่ก็ต้องไล่ความคิดบ้าๆนั้นออก เพราะวริณเป็นผู้ชาย ความคิดนี้ถูกถกเถียงอยู่ในใจเฮียคนขายอยู่หลายรอบ จนแกเองก็รำคานตัวเองเหมือนกัน
“อร่อยไหมครับ พ่อไฟ”แซมถาม พลางมองถ้วยก๋วยเตี๋ยวของอธิปที่กินจนเกลี้ยง
“อร่อยมากเลย ไม่น่าเชื่อร้านแบบนี้ อาหารก็อร่อยถูกปากเหมือนกัน”อธิปว่า มองวริณที่ยังกินอยู่เงียบๆ แต่ยังไม่ถึงครึ่งชาม
“ไม่อร่อยเหรอดิน”อธิปถามอย่างสงสัย เพราะวริณกินช้ามาก และทำท่าเหมือนจะไม่อยากกินแล้ว
“ป่าวครับ แต่มันเยอะผมกินไม่ไหว แล้วก็อิ่มมากๆด้วย”วริณบอก เหงื่อแตกตามไรผมจนชายหนุ่มเอื้อมมือไปเช็ดให้ วริณพยักหน้าเชิงขอบคุณ พลางกินเส้นก๋วยเตี๋ยวต่อ
“อิ่มแล้วก็ไม่ต้องกิน”อธิปว่า
“มันเหลือ…จะกินทิ้งกินขว้างได้ไง”วริณเถียง อธิปก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเส้นในชามของวริณมากิน
“ช่วยๆกัน มันจะได้หมด”อธิปว่า ส่วนวริณก็ยิ้ม แซมก็ช่วยคีบลูกชิ้นในจานวริณอีกแรง
“พ่อดิน กินเยอะไม่ค่อยได้ จะจุกแล้วก็ปวดท้องฮ่ะ”แซมบอกพลางเคี้ยวลูกชิ้นแก้มป่อง
“อิ่มแล้วก็พอ คำนี้ผมกินเอง ดินป้อนให้หน่อย”อธิปอ้อน วริณตาโตไม่ทันใจ อธิปจึงจับมือของวริณที่ถือตะเกียบถีบเส้นดึงจ่อที่ปากแล้วก็กิน
“คำนี้อร่อยมาก”อธิปบอก ตาหวานเยิ้มของเขาทำให้วริณต้องรีบหันไปทางอื่นอย่างเร็ว เพราะตอนนี้เขากำลังเขินอีกแล้ว
“พ่อดินหน้าแดง เหมือนลูกชมพู่”แซมว่า พลางเปรียบหน้าวริณเป็นลูกชมพู่เพราะตัวเองชอบกิน
“ฮ่าๆ กลับบ้านกันเถอะแซม ปล่อยใหพ่อดินนั่งเขินอยู่ตรงนี้แหละ”อธิปว่าพลางลุกขึ้น จูงมือเล็กๆของแซมเดินไปจ่ายตังค์ที่เฮียเจ้าของร้าน หันมองวริณที่ลุกตามมา หน้าก็ยังแด๊งแดง
กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าๆ แซมเข้าไปอ้อนป้าอรในครัว หาขนมหวานกิน ส่วนอธิปและวริณก็นั่งดูทีวีด้วยกันที่ห้องนั่งเล่น
“นมกับผลไม้ก่อนนอนค่ะ”สาวใช้ ยกนมสองแก้มพร้อมกับจานผลไม้
“คุณไฟอยากกินอะไรครับ มะละกอ ส้ม แล้วก็แคนตาลูป”วริณถาม ก่อนจะจิ้มมะละกอชิ้นเล็กใส่ปากอธิป
“ดินป้อนอะไรมา ผมก็กิน”อธิปว่า พลางหันหน้าไปมองทีวี แล้วก็ยิ้มพอใจ
“ไปนอนเถอะ ผมง่วงแล้ว”อธิปว่า หลังจากที่เขาและวริณผลัดกันป้อนผลไม้ให้กันแล้ว ดื่มนมเสร็จ อธิปก็รู้สึกหนักๆตาอยากนอนขึ้นมา
“ครับ เดี๋ยวผมเอาจานกับแก้วไปเก็บก่อน”วริณบอกก่อนจะเก็บจานผลไม้และแก้วใส่ในถาดแล้วยกเข้าไปในครัว พร้อมกับอธิปที่เดินไปด้วย
“แซมยังกินอยู่อีกเหรอเรา”อธิปว่าพลางมองเด็กน้อยที่นั่งกินขนมกับป้าอรแล้วก็หัวเราะคุยกัยสนุกสนาน
“อีกนิดฮ่ะ แซมจะไปนอนแล้ว รักป้าอรที่สุดเลย”เสียงใสอ้อนกอดหญิงวัยกลางคนกว่าๆพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ มือซ้ายจับมือวริณและมือขวาจับมืออธิปเดินออกจากครัว
“ผมรักพ่อดินกับพ่อไฟที่สุดเหมือนกันฮ่ะ”แซมว่าอย่างเอ็นดู
“รักแค่ไหน”วริณถาม
“รักที่สุดในโลกเลย”แซมบอก ก่อนจะยิ้ม พร้อมกับเสียงหัวเราะของเขาและอธิป
“พ่อไฟก็รักแซม…แล้วก็พ่อดินด้วยเหมือนกัน”
“รักแค่ไหนฮ่ะ”แซมถามบ้าง
“ตอนนี้ก็รักที่สุด”อธิปบอกพร้อมมองหน้าวริณอย่างมีความหมาย
“พ่อดินล่ะ รักแซมกับพ่อไฟไหมฮ่ะ”แซมหันไปถามวริณอีกครั้ง
“พ่อรักแซม…”
“แล้วพ่อไฟล่ะฮ่ะ”
“ก็รัก…”
“รักแค่ไหน”อธิปถามบ้าง
“ก็รักที่สุด”
ก็รักไงได้ยินรึยังครับ…♥
-----------------------------------
นิยายเรื่องนี้เน้นแนวหวาน ใสๆมากกว่า
หวานของคนอ่านกับคนเขียนอาจไม่เหมือนกัน เพราะแจงเป็นคนเขียนฉากหวานๆเป็นอะไรที่แข็งๆที่ทื่อๆอยู่ซะหน่อย
ซึ่งก็เป็นอิมเมจของตัวละครอยู่แล้ว ทั้งอธิปและวริณเองก็อาจจะไม่ตัวละครที่หวานแหววอะไรมากนักอย่างที่คนเขียนต้องการ
แต่ก็เป็นความรักที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ อธิปก็เหมือนคนไม่ดีที่เคยล้มมาก่อน วริณเองก็ต่างเป็นคนที่ซื่อและอาจจะไม่ค่อยเข้าใจ
ความรักเอาซะหน่อย มันก็เป็นไปอย่างที่แจงชอบ ไม่หวาน แต่ก็อบอุ่น
อธิปบางครั้งอาจจะงี่เง่าไปวะหน่อย แต่เขาก็รักจริงนะนั้น 555
ส่วน สา ใครว่า เป็นตัวร้าย ก็ไม่เชิง แต่อยากให้มีตัวละครหญิงซะคนรักวริณมากกว่า 555 สาไม่ได้เป็นสาววายหรอกนะ แต่เข้าใจ
ในความรักค่ะ ><
ส่วนยัยฟ้า ตอนนี้ยังไม่โผล่มา ก็ยังคงติดตามความร้าย เหมือนในหนังของเจ้าหล่อนได้ ตอนต่อๆไป
555
ขอบคุณที่ยังติดตามเช่นเคยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 508625 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก