“ไม่เห็นพ่อจะรักแม่แบบนี้เลย…” ร่างบางในผ้าห่มพึมพำเบาๆ ก่อนจะกอดตัวเองด้วยความหนาว ทั้งกลัวละเหงาจับใจ
ภาพความโหดร้ายไหลเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบคลั่ง ถ้าแซมเข้ามาช่วยไม่ทัน
มีหวังเขาคงโดนพวกนั้นรุมโทรมและถ่ายคลิปประจานแน่ๆ
“ยังไม่หลับอีกเหรอ”
“…”
“พ่อดินใช้ให้กูมานอนเป็นเพื่อนมึง”
“ไม่จำเป็น”
“กูก็ไม่ได้อยากนอนกับมึงหรอก”ผมว่าเสียงขุ่น ทำเป็นสำคัญตัวเองผิดไปได้ ผมเดินไปที่เตียง กระชากผ้าห่มหนาที่ติดมาจากคอนโดไอ้เคนออก ในเมื่อไม่ยอมให้ผมเช็ดตัวให้ดีๆก็คงต้องใช้กำลัง
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยแซม เอาผ้าห่มคืนมานะโว้ย” ไอ้โจ้พยายามลุกเข้ามาแย่งผ้าห่มในมือ ผมแกล้งจ้องหุ่นมันที่โป๊อยู่ตรงหน้า ก่อนจะยิ้ม
“มองอะไร เอาผ้าห่มคืนมานะไอ้สัด”มันทุบลงบนอกผมแทบจุก ก่อนเขวี้ยงผ้าห่มไปอีกทางก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างมันไว้ด้วยมือข้างเดียว
“ถ้าไม่อยากอยู่เป็นชีเปลือยแบบนี้ ก็ยอมให้กูเช็ดตัวให้ซะดีๆ”ผมบอกเสียงดุ แต่มีเหรอที่คนอย่างมันจะกลัว
“ปล่อย!! กูเช็ดเองได้ มึงไม่ต้องเสือก”ยังมีหน้ามาด่าผมอีก ไม่น่าช่วยมันเลยจริงๆ
“ขนาดจะดิ้นให้หลุดจากมือกูยังทำไม่ได้ มึงก็ควรจะอยู่นิ่งๆซะ ถ้าป่วยขึ้นมา มันจะเป็นภาระให้กูต้องมาดูแลมึง”ผมว่า ก่อนจะจับมันให้นอนลงบนเตียง มันหันหน้าไปทางอื่น ยอมอยู่นิ่งๆตั้งแต่แรกก็ดีอยู่หรอก
ผมเปิดไฟที่หัวเตียง ลุกขึ้นไปหยิบผ้าหมาดๆเช็ดลงบนแขนของมัน แสงสว่างจากโคมไฟทำให้ผมเห็นผิวของมันชัดๆ ข้อมือมันเต็มไปด้วยรอยถลอกแดงๆเหมือนโดนเชือกมัด ทั้งตัวมันมีแต่รอยแดงๆเต็มไปหมด
“พวกมันทำอะไรมึงบ้าง?”
“ก็ตามที่มึงเห็น”มันว่า พลางเบือนหน้าไปทางอื่น ผมเห็นสายตาที่เจ็บปวดของมัน และผมก็ไม่อยากจะซักอะไรอีก เพราะหลักฐานทั้งหมดมันปรากฏที่ตัวของไอ้โจ้หมดแล้ว
“เสร็จหรือยัง กูหนาวจะแย่อยู่แล้ว”
“เสร็จแล้ว เดี๋ยวกุไปหยิบเสื้อกูในตู้มาให้ใส่ จะได้นอนกันสักที
“ลุกขึ้นมา”ผมเรียก วางโจ๊กไว้ข้างเตียง
“มีอะไร กูเหนื่อยจะนอน”
“กินโจ๊กแล้วกินยาก่อน ค่อยนอน”มันยอมลุกขึ้นนั่งอย่างว่าง่าย
“ไม่ต้องป้อน กูจะกินเอง”
“ไม่ต้อง กูจะป้อนมึงเอง”มันก็ไม่ได้โวยอะไรยอมกินต่อไปเงียบๆ
“แล้วนี่ยา กับน้ำ”มันรับไปกิน แล้วล้มตัวนอน
“กูปิดไฟแล้วนะ”ผมปิดไฟแล้วนอนข้างๆมัน เห็นมันนอนขุดคู้ในผ้าห่ม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกอยากกอดแผ่นหลังนั้นขึ้นมา ผมโอบเอวมันเข้ามากระชับตัว ร่างในกอดมันดิ้นขลุกขลิก แต่ไม่โวยวายอะไร เพราะต่างคนต่างเหนื่อยด้วยกันทั้งคู่ หัวถึงหมอนไม่นานก็หลับไปเลย
เสียงคนพูดคุยกันปลุกผมให้ตื่นขึ้น ผมเห็นพ่อไฟกำลังคุยกับผู้ชายแก่ในชุดขาว
ก่อนจะหันไปอีกทางเห็นพ่อดินกำลังเช็ดตัวให้ไอ้โจ้
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอแซม ”
“ใครเป็นอะไรเหรอครับ แล้วคุณหมอมาที่บ้านทำไม?”
“โจ้ไม่สบาย พ่อไฟโทรไปหาคุณอาหมอเอง คุณหมอฉีดยาให้แล้ว นอนอีกสักพักไข้ก็คงจะลดลง”
“อ๋อ คนอย่างมันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ไม่น่าจะเรียกคุณอาหมอมาให้เสียเวลาเลย”
“แซม”พ่อดินตาเขียวใส่
“แต่ไม่รู้ใครน้า กอดโจ้ไว้ไม่ยอมปล่อยเลย ขนาดไม่ชอบหน้ากันนะเนี่ย”
“พ่อไฟ!! ผมไม่ได้…”
“ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลยนี่นา แต่ติดต่อพ่อกับแม่โจ้ไม่ได้เลยเหรอ ลูกหายไปทั้งคนแบบนี้พ่อแม่เขาน่าจะเป็นห่วงแย่นะ”
“พ่อกับแม่มันแยกทางกันครับ เห็นว่าตอนนี้อยู่ต่างประเทศทั้งคู่”
“ตายจริง น่าสงสารแกจัง คงเหงาแย่อยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียวแบบนั้น”พ่อดินพูดพลางลูบหัวไอ้โจ้ที่หลับตาพริ้มอยู่เบาๆ
“ถ้าพ่อดินรู้นิสัยมันจริงๆพ่อจะไม่พูดแบบนี้”
“แซม”พ่อดินดุผมอีกแล้ว เพราะตัวปัญหานี่แท้ๆ ผมลุกออกไปจากเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าลงไปกินข้าวด้านล่าง
“วันนี้พ่อต้องเข้าบริษัทกับพ่อไฟ แซมต้องดูแลโจ้ด้วยนะ”
“อ้าวแต่วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนนี่อะ” เพื่อนที่ว่าคือหวานเองครับ เพราะตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย
“แซม จำที่พ่อสอนได้ไหม ว่าเวลามองคนให้มองลึกไปถึงใจ อย่าให้อคติมอง โจ้เขาไม่ใช่เด็กร้ายกาจหรอกนะ เราต้องใช้ใจมองเขาดีๆ”
“ครับ”ผมยิ้มเศร้า ผมไม่ได้เกลียดอะไรโจ้มันขนาดนั้น แต่นี่เป็นอีกครั้งแล้วเหรอที่ผมผิดนัดกับหวาน
“ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นหละเรา”
“พ่อไฟ”
“เป็นอะไรหื้อ?”
“เปล่าฮ่ะ”
“ทำหน้าแบบนี้หมดหล่อเลย”
“เจ็บอะ…วันนี้ผมนัดกับหวานไว้”
“แฟน?”
“ครับ”
“แล้ว?”
“แต่พ่อดินให้มันอยู่ดูแลไอ้โจ้”
“อ้าวแล้วทำไมไม่บอกพ่อไปตรงๆละว่าเรามีนัด”
“ผมไม่กล้านี่ ดูพ่อดินจะถูกชะตากับไอ้โจ้มากขนาดนั้น อีกอย่างพ่อดินก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ ผมไม่อยากทำให้พ่อดินไม่สบายใจ”
“ดีแล้ว พ่อเองก็ถูกชะตากับโจ้นะ แต่ที่พ่อดินอยากให้แซมดูแลโจ้ เพราะว่าแซมกับโจ้เป็นเพื่อนกันมานาน อีกอย่างเมื่อคืนโจ้เองก็ไม่รู้โดนอะไรมาบ้าง….”
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
“งั้นพ่อไปทำงานก่อนนะ คืนนี้คงจะกลับดึกหน่อย…”พ่อไฟทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะกระซิบที่หูผม
‘วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน เข้าใจพ่อนะแซม หึหึ’
“ฮ่าๆๆ งั้นไม่ต้องกังวลเลยครับ เรื่องที่บ้านแซมจัดการเอง”ผมขยิบตาให้อย่างรู้ทัน พ่อไฟโยกหัวผมเบาๆก่อนจะเดินออกไปที่รถ
เที่ยงกว่าๆแล้ว ไอ้โจ้ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย ผมลงไปหาอะไรกินในครัว เห็นยายอรกำลังวุ่นอยู่ในครัวไม่รู้ทำอะไรอยู่เหมือนกัน
“อ้าวคุณหนู คุณโจ้ตื่นรึยังค่ะ”
“ยังเลยครับ ยายกำลังทำอะไรอยู่ ท่าทางน่าอร่อย”ผมยิ้ม ฝีมือการทำอาหารของยายอรนั้นยอดเยี่ยมมากครับ
“กำลังทำลอดช่องน้ำกะทิค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว คุณหนูขึ้นไปรอบนห้องเถอะคะ เดี๋ยวยายจะให้แจ๋วนำขึ้นไปให้นะคะ”
“ครับ”
ผมเดินออกไปจากครัว เดินกลับขึ้นไปบนห้อง เห็นไอ้โจ้กำลังเดินโงนเงนออกมา เหมือนคนไม่มีแรง
“จะไปไหน”
“ปล่อยกูจะกลับบ้าน!!”
“กลับได้ไง สภาพแบบนี้ อีกอย่างที่บ้านก็ไม่มีใคร มึงก็อยู่กับกูที่นี่แหละ”
“ไม่ กูไม่อยากอยู่ที่นี่ ปล่อย!!”มันตวาดพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการกอบกุมของผม
“กลับเข้าไปในห้อง ตัวก็ร้อนเหมือนไฟ ยังมีหน้ามาอาละวาดใส่คนอื่นอีก”
“โอ๊ย กูเจ็บนะไอ้สัด”ผมจับมันลากเข้าไปในห้อง ผลักให้มันนั่งบนเตียงเบาๆก่อนจะยกมือกอดอกมองไอ้คนเจ้าปัญหา
“มึงทำแบบนี้ทำไม?”
“แบบไหน?”
“ที่มาดูแลกูแบบนี้ กูไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร”
“กูก็ไม่เก็บมาคิดบุญคุณอะไรหรอกนะ แต่น้อยๆคนเขาอุสส่าห์ไปช่วยก็น่าจะรู้จักขอบคุณกันบ้าง พูดเป็นไหม คำว่าขอบคุณหนะ”
“…….” เงยหน้ามองผมตาเขียว
“ไม่น่าไปช่วยเลย…”
“ขอบคุณ!!”พูดกระแทกเสียงทำท่าจะลุกไปอีก
“ลงไปกินข้าวล่านล่างกัน จะได้กินยาด้วย”ผมฉุดมือมันให้เดินผ่านผมมาด้านล่าง ไอ้โจ้ทำหน้าเหมือนจะโวยวายใส่ผมอีกรอบ แล้วก็หงอยไป ไม่สบายแบบนี้ก็ดีนะ สงบปากสงบคำแล้วดูน่ารักดี
หลังจากจับไอ้โจ้ทานข้าวทานยาเสร็จแล้ว ผมก็ลากมันขึ้นไปบนห้องอีกรอบ เช็ดตัวให้มัน ถึงแม้มันจะโวยวายเอาเป็นเอาตาย เปลี่ยนชุดให้แล้วก็ให้มันนอนพักเหมือนเดิม
เถียงกับผมจนเหนื่อยสุดท้ายก็ผล็อยหลับไป ผมมองหน้ามันเวลาหลับใกล้ๆแบบนี้
ปากก็แดง ผิวก็ขาวแต่กลับขาวซีดเหมือนคนสุขภาพไม่ดี อันนี้ผมพึ่งมารู้ทีหลังว่าที่มันหายหน้าหายตาไปบ่อยๆเพราะไปนอนกินน้ำเกลือเล่นอยู่ที่โรงพยาบาลนี่เอง ตัวก็ผอมไม่สมส่วนเหมือนเพื่อนผู้ชายในห้องรุ่นเดียวกัน แต่ที่น่าหมั้นเขี้ยวสุดๆก็เป็นไอ้ปากแดงๆที่ขี้โวยวายนี่แหละ ผมค่อยๆก้มลงไปอีก หน้ามันก็เนียนดีนะ ไม่แปลกเลยที่มันจะโดนไอ้พวกนั้นทำเรื่องเหี้ยๆ ก็ไอ้เคนมันเป็นเกย์ แต่ไอ้โจ้คงไม่รู้ เพราะคนอย่างมันเกลียดพวกแบบนี้จะตายไป
ตื๊ดด ~ ตื๊ดด~
เสียงโทรศัพท์เรียกผมให้ห่างจากหน้าไอ้โจ้ ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกออกไปรับโทรศัพท์
[หวาน]
“หวานเองเหรอ โทรมามีอะไรเปล่า”
‘แซม นี่แซมจำไม่ได้เหรอว่าเรานัดกันไปเที่ยวอะ’ ตายจริงผมลืมโทรไปบอกหวานว่าไปไม่ได้ แถมยังลืมเรื่องหวานสนิทเลย
“อ๋อ เราขอโทษนะพอดี เราติดธุระที่บ้านอะ หวานไม่โกรธแซมนะ”
‘จ้า ไม่โกรธก็ได้ หวานรอแซมอยู่ตั้งนาน ดีที่เจอกิ๊บก็เลยไปเที่ยวด้วยกันแทน’หวานพูดงอนๆ
“แซมขอโทษจริงๆนะ”
‘จ้า เราโทรมาถามเพราะเป็นห่วงหนะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ’
“ครับ”
หวานวางสายไปแล้ว ผมรู้สึกผิดมากๆที่แทบจะไม่เคยใส่ใจอะไรหวานเลย ทั้งๆที่เป็นคนไปจีบเขาก่อนแท้ๆ หันกลับไปมองคนที่อยู่บนเตียงแล้วถอนใจ นี่ผมมัวแต่สนใจมันจนลืมหวานไปเลยเหรอเนี่ย ปวดหัวจริงๆ
“ไอ้เหี้ยแซม!!”
“ไอ้แซม”
“แซม!!!”
เสียงใครที่ไหนเรียกวะคนจะหลับจะนอน ผมขยี้ตาตื่น เห็นไอ้โจ้กำลังทำหน้ายักษ์ใส่
“เรียกทำไมวะ โอ๊ย~”
ตุบบ
“นี่มึงถีบกูทำไมวะ”ผมโวยวาย เจ็บนะเนี่ย
“แล้วใครใช้ให้มึงมานอนกอดกูวะ ไอ้สัด ขยะแขยง”มันว่า ทำท่าจะโยนหมอนใส่ผม
“ก็คนมันง่วง แล้วมีแค่มึงกับกูบนเตียงจะให้กูไปกอดใครที่ไหน โอ้ย!~”ปาหมอนมาจริงๆครับ ใบเบอเร้อ
“กูหายแล้ว จะกลับบ้าน!!”
แตะผมอีกครั้งก่อนวิ่งลงไปเลย ไอ้ตัวแสบ…
ก็อากาศมันหนาวน่านอนก็เท่านั้นแหละ ใครอยากไปกอดมึงว่ะ
อัพต่อเรื่อยๆแล้วนะคะ
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 480123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก