โจ้แซม
อะไรกันเนี่ย!!!
หลังจากวิ่งกลับมาจากห้องปกครองแล้วสภาพโต๊ะของเขาที่กระจัดกระจายไปด้วยข้าวของถูกรื้อค้น สมุดถูกฉีกทึ้งสภาพยับเยิน บางเล่มถูกกรีดด้วยคัตเตอร์จนแทบจะเป็นชิ้นเศษกระดาษ
“ไอ้เหี้ยไหนทำเรื่องแบบนี้!!”เสียงทุ้มตวาดกร้าว สายตาดุดันมองไปรอบห้อง
ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา แต่กลับส่ายหน้า ไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ร่างแกร่งหนากำหมัดอย่างแค้นใจ เก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋า ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เหี้ยโจ้!!”
เสียงทุ้มต่ำลอดไรฟันอย่างคนโกรธจัด เมื่อนึกถึงคนๆนั้นแล้วก็ยิ่งโมโหไม่คิดว่าจะทำกันขนาดนี้
“โอ๊ยย เบาๆหน่อย เจ็บๆ”
ร่างบางนั่งซูดปากซี๊ซ๊าด เมื่อถูกกดลงแผลที่มุมปาก ครูห้องพยาบาลทิ้งสำลีลงถังขยะ เท้าเอวมองขาประจำของห้องพยาบาลด้วยสายตาเอือมระอา
“คราวนี้เธอไปมีเรื่องกับใครมาอีกหละ นายวีรากร” ครูสาวถามเสียงเข้ม
“ครูมองผมในแง่ร้ายตลอด อยู่ดีๆมันก็มาใส่ร้ายผมเอง ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ”
ใบหน้ารั้นเชิดขึ้น เม้มปากแน่น ยกมือลูบแก้มที่บวมเป่งนั้นปอยๆ
“นี่เธอแกล้ง นายภานุภัทร เขาอีกแล้วเหรอ”
“ไม่ได้แกล้ง ไอ้ภีมเด็กห้องเจ็ดต่างหาก มันเข้าใจผิด ไม่ยอมฟังผมอธิบายกันเลย มองผมเป็นคนเลวกันทั้งโรงเรียนแล้วละสิ!!” โจ้เอ่ยน้ำเสียงประชดประชันปนน้อยใจ ถึงเขาจะร้ายจะเลวยังไง เขาก็ไม่ทำร้ายคนที่เขาแอบชอบมาตลอดหรอก อาจจะพูดจายียวนกวนประสาทบ้าง ต่อยกันบ้าง แต่ถึงขั้นกรีดหนังสือสมุดแบบนั้นเขาไม่ทำหรอก
“แต่ยังไงพวกเธอก็ไม่ควรใช้กำลังในการตัดสินปัญหา ถ้าคราวหลังมีเรื่องอีก ครูคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ”ครูสาวพูดเสียงดุ ก่อนจะปิดแผลที่คิ้วให้
“ขอบคุณครับ”
หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว คนตัวเล็กหน้าขาวก็เดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์ พลันสายก็ไปเห็นร่างสูงที่จ้องเขาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ เรียวปากบางกระตุกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มทักทายคนตรงหน้า
“มีอะไร ตอนเที่ยงทำร้ายร่างกายกูยังไม่พอใจอีกเหรอไง อย่าคิดว่าได้ชกหน้ากูแล้วมึงจะทำอะไรกูได้นะ ไอ้อ่อน ขนาดเมียตัวเองโดนหมาคาบไปกินแล้วยังหน้าโง่โดนผู้หญิงนั้นสวมเขาอีก” โจ้เอ่ยคำพูดร้ายกาจ คนตัวสูงกำมือแน่น เข้าไปกระชากเสื้อนักเรียนของคนปากดีติดมือ เดินตามแรงฉุดของเขาตัวปลิว
“มึงจะพากูไปไหนว่ะ ปล่อย!!” คนถูกลากปัดมือที่กระชากเสื้อของเขาออก แรงต้านทั้งหมดที่มีไม่สามารถหยุดการกระทำบ้าๆของร่างสูงได้เลย แค่พูดยั่วให้โกรธแค่นั้น ทำไมต้องรุนแรงด้วยว่ะ
พลั่ก!!
เขาผลักร่างบางกระแทรกกับผนังโรงยิมที่ปลอดผู้คนในเวลานี้ ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้มีเรื่องจนต้องเขาห้องปกครองกันอีกเป็นรอบสอง
“กูเจ็บนะไอ้เหี้ย แซม!!” คนถูกผลักโวย ลุกขึ้นปัดฝุ่นมองคนตรงหน้าด้วยสายตาโกรธเคือง
“ฝีมือมึงใช่ไหม!?”แซมตวาดกึ่งตะคอก คนตัวเล็กขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“พูดอะไรของมึง!?”โจ้ทำหน้างง
“อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย ถ้าไม่ใช่มึง แล้วจะมีไอ้เหี้ยที่ไหนทำเรื่องชั่วๆแบบนั้นอีกว่ะ!!”
อั่ก!!
คนโดนว่าเหวี่ยงหมัดใส่หน้าคนร่างสูงที่กำลังโกรธเหมือนคนบ้า แซมหันไปตามแรงเหวี่ยงของหมัด หันกลับมามองคนที่ต่อยเขา เลือดสีสดไหลออกมาจากมุมปาก
“กูไม่ได้ทำอะไรมึงทั้งนั้นแหละ อย่ามาใส่ร้ายกูโดยไม่มีหลักฐาน!!”
โจ้ตวาดกร้าว ไม่คิดว่าคนตรงหน้าที่เคยเป็นเพื่อนกันมาจะคิดกับตนแบบนั้น
คนเหี้ย คนเลวอย่างนั้นเหรอ…
“ถ้าไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นใครที่รื้อหนังสือกู กรีดสมุดกับหนังสือเรียนกูห๊ะ!!”แซมกระชากไหล่บางกำแน่นจนร่างบางรู้สึกปวดหนึบไปหมด
“ดูปากกูให้ชัดๆนะ ว่า กู-ไม่-รู้-เรื่อง !!!” คนตัวเล็กกว่ากระชากเสื้อของคนตรงหน้า เรียวปากเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะผลักร่างสูงออก และเดินออกไป
“สนุกชะมัดเลยวะ ดูหมาสองตัวมันทะเลาะกัน”
ภาณุหรือภีมหัวหน้าห้องม.5/7 มองคนสองคนที่เดินตามหลังกันมาจากโรงยิมจากอาคารเรียนชั้นบน ใบหน้าเหี้ยมเกรียมยิ้มเยาะสะใจ เกลียดมันให้มากๆเข้าไว้นะแซม ไอ้โจ้มันจะได้ไม่เหลือใคร เป็นไอ้หมาหัวเน่า!!!สาเหตุที่เขาเกลียดมันน่ะเหรอ คงเป็นตอนเด็กที่โดนมันแกล้งบ่อยๆ หรืออาจเพราะพ่อของมันทำลายครอบครัวเขาด้วยเหมือนกัน
“กลับมาแล้วเหรอแซม”วริณเอ่ยทักเมื่อเห็นแซมเดินเข้ามาในครัว
“ครับ”
“อ้าว หน้าไปโดนอะไรมา ทำไมมันถึงได้เละอย่างนี้เนี่ย” วริณเอ่ยถาม เห็นแผลบนหน้าผู้ชายแล้วใจคอไม่ดี
“มีเรื่องนิดหน่อยฮ่ะ” แซมโกหก เพราะไม่อยากให้วริณคิดมาก
“ไม่นิดแล้วนะพ่อว่า ต่อยกับโจ้มาอีกแล้วเหรอ?”
“ครับ มีปัญหากันที่โรงเรียน”
“ปัญหาอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน มาเดี๋ยวพ่อทำแผลให้นะ”
“ฮ่ะ ขอกอดพ่อดินหน่อย เหนื่อยจังเลย”แซมอ้อน วริณอ้าแขนกอดร่างสูงของแซม ที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่ม สูงนำเขาไปหลายเซน อีกนิดก็จะสูงเท่าอธิป
เด็กเดี๋ยวนี้จะโตเร็วไปไหนนะ
“คุณหนูหน้าไปโดนอะไรมาค่ะ ยังกับไปฟัดกับสุนัขมา”
ร่างท้วมของหญิงชราร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็น คุณหนูที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะมีแผลกลับบ้านมาได้ทุกวัน
“ช่างเหอะ ผมหิวแล้ว หาอะไรมาให้กินหน่อย จะขึ้นไปรอบนห้องนะ”
“ค่ะๆ คุณหนูของนม”
แม้บ้านจะกว้างราวกับคฤหาสน์เพียงใด แต่มีเพียงไม่กี่คนอาศัยอยู่เท่านั้น ถ้าไม่นับคนสวนและสาวใช้แล้ว บ้านหลังนี้ก็มีเพียงแค่วีรากรอาศัยอยู่คนเดียว
เมื่อก่อนเขาเคยมีเพื่อนเพียงคนนี้เดียว แต่ตอนนี้มันกลับเป็นอดีตไปแล้ว หลังจากขึ้น ม.ต้นได้ไม่นาน เขาและมันก็ทะเลาะกัน เพียงแค่เรื่อง ผู้หญิงคนเดียว ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังมีไอ้ภีมคนที่เขาเกลียดและเกลียดเขาที่สุดคอยหาเรื่องใส่ร้ายให้เราทั้งคู่ทะเลาะกัน จนตัดขาดความเป็นเพื่อน และเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้ ก็เป็นเรื่องของผู้หญิงคนเดียว ที่ทำให้แซมโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟจนมีเรื่องถึงขั้นชกต่อยกันกลางโรงอาหาร และเข้าห้องปกครอง
“อาหารมาแล้วค่ะ”
“วางไว้ตรงนั้นแหละ นมออกไปได้ล่ะ”
“ค่ะ ช่วงนี้คุณหนูดูซูบเซียวมากเลยนะคะไม่ร่าเริงเลย มีอะไรก็บอกนมได้นะคะ”หญิงสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ คุณหนูตัวน้อยในสายตาเธอ ร่างกายซูบผอมโปร่งบางไม่สมวัยนัก แต่ก็มีหน้าตาน่ารักเหมือนคุณหญิงของเธอ เรียวปากบาง เหมือนคุณผู้ชายจมูกรั้น ตากลมโตเหมือนคุณผู้หญิง คิ้วไม่หนาไม่บางพอดิบพอดี แต่ทุกส่วนของใบหน้า แม้จะดูน่ารักน่าชังแค่ไหนก็ถูกกลบไปด้วย รอยแผลช้ำ ต่างๆนาๆ ที่เจ้าตัวสรรหากลับบ้านได้ทุกวัน
เหมี๊ยว เหมี๊ยวๆ
เสียงร้องเหมี๊ยวๆของเจ้าตัวเล็ก แสงส่องจ้าลอดมาทางหน้าต่าง ปลุกคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น หาวหวอดๆ ก่อนจะบิดตัวงัวเงีย ทักทายเจ้าตัวเล็กด้วยการขยี้หัวมันเบาๆด้วยความเอ็นดู แมวสีขาวพันธ์เปอร์เซียกระโดดลงจากเตียง วิ่งออกไปจากประตู เพื่อรออาหารเช้าจากวริณ
“แซม หน้าเละทุกวันเลยนะ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มเนี่ย”อธิปแซว หลังจากเห็นสภาพของเจ้าลูกชายตัวดี ซึ่งไม่ต่างอะไรกับเขาตอนเด็กซึ่งย้อนกลับไปไม่กี่ปีนี่เองจริงๆ
“หล่อเหมือนพ่อไฟนั้นแหละ”เด็กหนุ่มนั่งลงบนโต๊ะอาหารเช้า อธิปไม่ได้เถียง แต่กลับยิ้มอย่างชอบใจ มันก็จริงอย่างที่แซมว่า จากเด็กน้อยหน้าตาน่ารักยิ่งโตก็ยิ่งหล่อถอดแบบมาจากอธิปไม่ผิด
“หล่อน่ะหล่อทั้งคู่ แต่คงไม่มีใครน่ารักเท่าพ่อดินแล้วอีกหละ”วริณยิ้มแป้นยกอาหารเช้าเสิร์ฟให้สองพ่อลูก อธิปและแซมแกล้งเป็นไม่ได้ยิน ทำให้วริณหน้าหยิกหน้างอ มองสองพ่อลูกด้วยความน้อยใจ
“โอ๋ๆ บ้านนี้เนี่ยไม่มีใครน่ารักเท่าวริณของอธิปแล้วครับ อย่างอน”
“ฮิๆ”แซมกินข้าวพลาง หัวเราะภาพกระหนุงกระหนิงของวริณกับอธิป ที่เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ จริงๆแล้วก็นึกอิจฉาที่ทั้งคู่มีความรักดีๆ แต่เขาพอลองจีบใครก็ชอกช้ำไปเสียทุกครั้ง พวกผู้หญิงเนี่ยชอบคนเลวทุกคนไหมนะ
แซมปิดประตูรั้วเบาๆ พลางหันไปเห็นคนที่ถือกระเป๋าอยู่ไกลๆ
แม้จะไม่ถูกกัน แต่บ้านกลับอยู่ซอยเดียวกัน เดินออกมาขึ้นรถพร้อมกัน
ร่างหนาลอบมองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเขา สภาพหน้าไม่ต่างกันเลย ยับเยิน
คิ้วแตก ปากแตกด้วยกันทั้งคู่ แต่ดูท่าแล้วคนตัวเล็กนั้นคงจะเจ็บกว่าเขามาก เพราะเรื่องวันนั้นเขาก็ปล่อยหมัดแรงไปตั้งหลายครั้ง ถึงแม้จะโดนสวนกลับบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่
ฟู่วว
เสียงพ้นลมพร้อมกับควันขาวๆลอยอยู่บนอากาศราวกับก้อนเมฆเล็กๆ ชายหนุ่มทิ้งบุหรี่ลงบน ก่อนจะใช้เท้าขยี้จนมอด
“มึงรู้รึเปล่า ว่าใครเป็นคนรื้อกระเป๋าไอ้แซม”โจ้ถามร่างสูงที่กำลังขยี้มวนบุหรี่
“ตอนนั้นกูไม่ได้อยู่ที่ห้อง กูแอบไปสูบบุหรี่กับพวกไอ้เค”
“นอกจากกู ไอ้แซมก็ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่หว่า แล้วใครเป็นคำทำเรื่องแบบนี้ว่ะ”คิ้วบางขมวดกันเป็นปม
“หรือว่าจะเป็นฝีมือไอ้ภีม!?”
“กูลืมนึกถึงมันไปได้ไงว่ะ”
ร่างบางสบถอย่างเดือดดาล เผลอกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ แม้แซมจะเกลียดเขาเท่าไหร่ แต่สำหรับเขาแล้ว แซมเป็นคนที่สำคัญที่สุด สำหรับเขา
“มึงอย่ามีเรื่อง พวกมันซ้อมมึงเละแน่”คิมเอื้อมมือไปจับแขนคนรั้นที่กำลังจะเดินออกไป
“ไม่ต้องห่วง”
“เฮ้อ ตามใจมึงแล้วกัน”ส่ายหัวอย่างเอือมระอา มองแผ่นหลังบางที่เดินออกไป
“นายวีรากร”
“…”
“นายวีรากรหายไปไหน!?”
“เอ่อ…ป่วยครับ” คิมยกมือแทน เพื่อนๆในห้องหันมามองเขา บางคนส่ายหน้าไม่เชื่อ
“ป่วยเป็นอะไร??”
“ท้องเสียครับ อาจารย์”
“ฉันไม่เชื่อ ตอนเช้าฉันยังเห็นสบายดีอยู่เลย ภาณุภัทร เธอลงไปดูหน่อยสิว่านายวีรากรอยู่ที่ห้องพยาบาลหรือเปล่า”
“ผมเหรอครับ”ร่างสูงยกขึ้น ชี้นิ้วที่ตัวเองด้วยความแปลกใจ
“ใช่ เพราะฉันไว้ใจเธอที่สุดแล้ว”
“ครับ”
แซมวิ่งลงมาจากอาคาร ตรงไปที่ห้องพยาบาล เข้าไปดูถึงเตียงผู้ป่วย แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโจ้ วิ่งไปดูที่สนามฟุตบอลก็ไม่เจอ ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินออกมาจากหลังโรงเรียน
“มึงไม่ได้ท้องเสียเหรอ”
น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ย ตอนนี้เวลานี้ เขาไม่อยากมีเรื่องกับคนตรงหน้านัก
“เปล่า” แต่คนตรงหน้ากลับตอบเสียงห้วน มือบางกุมท้อง ก้มหน้าก้มตา เรียวปากซีดเผือก
“งั้นก็ขึ้นไปเรียนอาจารย์วัชนีให้มาตาม” พยายามข่มเสียงให้ทุ้ม ขณะเดียวกันที่ดวงตากลมโตเงยขึ้นมาสบตา ก่อนจะแสร้งผลักร่างสูง และเดินออกไปอีกทาง แต่กลับถูกมือหนากระชากกลับมาอย่างแรง
“ไปเรียน!!”แซมเผลอตวาด คนหัวรั้นที่ไม่เคยสนใจใคร แต่พอเห็นหน้าใกล้ๆมันทำให้เขาคิดได้ว่าคนตรงหน้ามีใบหน้าซีดเท่าไร แทบจะไม่มีเลือดฟาดตามปกติเลย
“เป็นอะไร”
“ปล่อย กูไม่ได้เป็นอะไร”
“ก็เห็นอยู่ว่าเป็น แต่ตัวไม่ร้อนหนิ”
“ปล่อยสักทีสิว่ะ อ๊ะ…”ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นราวกับคนหมดแรง มือเรียวจับตรงอกคล้ายกับหายใจไม่ออกก่อนจะโก่งคออาเจียน เลือดสีแดงสดเอ่อหนอง แล้วทรุดฮวบลงไปนอนนิ่งไม่มีสติสัมปชัญญะชันยะใดๆหลงเหลืออีกเลย
“โจ้!!”
มือหนารวบร่างที่สลบไปแนบอก ก่อนจะรีบอุ้มร่างที่หมดสตินั้นขึ้นและรีบวิ่งไปทางห้องพยาบาล วางร่างบางไว้บนเตียง และรีบไปตามครูห้องพยาบาลให้มาช่วยอย่างร้อนร้น
“อะ…”
เสียงโอดครวญของคนเจ็บ ทำให้แซมหลุดจากภวังค์หันไปมองร่างบางที่ฝืนร่างกายลุกขึ้นมานั่ง หรี่ตามองเขา พลางขมวดคิ้ว
“กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ครูน้ำเรียกรถพยาบาลให้”
“แล้วทำไมมึงไม่กลับไปกับครูน้ำ”
“ก็กูเป็นห่วงมึง” แซมตอบหน้านิ่ง
“เป็นห่วงกูทำไม กูไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย ไสหัวกลับไปได้แล้ว”
“อุสส่าห์ช่วยไว้แท้ๆ พามาส่งถึงโรงพยาบาล แค่คำขอบคุณสั้นๆพูดไม่เป็นเหรอไง”
“ไม่จำเป็น ไม่ได้ขอให้ช่วย อยากเสร่อเข้ามายุ่งทำไม”
“เหอะ งั้นกูก็กลับก่อนละกัน คงไม่ใช่ธุระอะไรของกู” เสียงทุ้มเอ่ยกระแทกด้วยความโมโหปนผิดหวังที่คนหัวรั้นนั้นไม่เคยคิดถึงใจกันสักนิด ก่อนปิดประตูดังปังและเดินออกไป
แซมกลับไปแล้ว เหลือเพียงห้องว่างเปล่า ที่มีแค่เขาเพียงคนเดียว
“คุณหนูค่ะ กินข้าวสักหน่อยนะคะ จะได้กินยา”
“ไม่”มือเรียวปัดช้อนข้าวต้ม หกเลอะเทอะเต็มไปหมด
“แล้วจะหายได้ยังไงล่ะค่ะ ถ้าไม่ยอมกินอะไรเลย”นมพูดอย่างอ่อนใจ พอโรงเรียนติดต่อมาที่บ้านว่าคุณหนูของเธออยู่ที่โรงพยาบาล หล่อนก็รีบแจ้นมาหาทันที สิ่งแรกที่เห็นคือ ภาพคุณหนูของเธอนอนร้องไห้อยู่บนเตียงและหลับไป
“อีกสองวัน คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะกลับจากอเมริกาแล้วนะคะ”
“อะไรนะ พ่อกับแม่จะกลับมาเหรอ?”โจ้หันหลังกลับมา เสียงแหบเอ่ยอย่างตกใจ
“ค่ะ จะกลับมาทำเรื่องย้ายคุณหนูไปเรียนต่อที่อเมริกา”นมเอ่ยเสียงเศร้า รู้สึกใจหาย
“อเมริกาเหรอ ก็ดีนะ ถึงอยู่ที่นี่ผมก็ไม่มีใคร”เรียวปากบางฉีกยิ้มเศร้า นัยน์ตาเหม่อลอยเหมือนกังวล
“ผมต้องคิดถึงนมมากแน่ๆเลย”ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ นมลูบหัวคุณหนูน้อยอย่างรักใคร่ ถ้าคุณหนูไปอยู่อเมริกาก็หวังว่าเขาจะเป็นเด็กดี
แซมตื่นเช้ามาโรงเรียนเหมือนทุกวัน หวังกระเป๋าไว้บนโต๊ะ หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน พยายามทำเป็นไม่สนใจโลกภายนอก
“ไม่คิดจะไปเยี่ยมไอ้โจ้มันหน่อยเหรอ?”เสียงยียวนเอ่ย คิมหันตร์ยื่นหน้ามาตรงที่หนังสือ แซมวางหนังสือลง ในใจร้อนรุ่มไปด้วยคำถาม
“ไอ้โจ้มันอาการทรุดลงน่ะ เห็นว่าไม่ยอมกินข้าว ก็เลยไม่ได้มาโรงเรียนหลายวัน”
“…..” เป็นเพราะเขารึเปล่า
“ที่ไอ้โจ้ต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลน่ะ เพราะช่วยมึงนะ”
“พูดอะไร”คนตรงหน้ายิ้มเยาะ เหมือนเขาเป็นคนโง่ น่าสมเพช
“ก็เรื่องคนที่กรีดหนังสือสมุดมึง คือพวกไอ้ภีม”
แกร๊ก
เสียงประตูเปิด ทำให้คนที่เคลิ้มนั้นสะดุ้ง หันไปมองที่ประตู เห็นผู้ชายร่างสูงและผู้หญิงตัวเล็กๆอีกคนหนึ่ง กำลังยิ้มให้เขา
“พ่อ แม่”
“ไงล่ะเรา เที่ยวเล่นจนเข้าโรงพยาบาลเลยเป็นไง”สัมผัสอ่อนโยนของผู้เป็นบิดาลูบเบาๆที่หัว ร่างเล็กโผเข้ากอด นัยน์ร้อนผ่าว น้ำใสๆไหลออกจากตา
คิดถึงที่สุด
“โตแล้ว ยังขี้แยเป็นเด็กๆไปได้”
“แม่…”
“พ่อกับแม่ หายไปไหนมา ปล่อยให้ผมรออยู่ที่นี่…อึก” ถามพลางสะอื้น นัยน์ตาแดงก่ำ ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาอีก
“พ่อกับแม่ขอโทษ ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว เรากลับไปเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกากันนะโจ้”
“ครับ” มือเรียวเช็ดน้ำตา พยักหน้ารับรู้และยอมรับ อยู่ที่นี่ก็คงไม่มีความหมายกับใครอีกต่อไปแล้ว
“คุณพยาบาลครับ ไม่ทราบว่าคนไข้ห้อง478 ไปไหนครับ”
“อ๋อ คนไข้ย้ายออกไปแล้วค่ะ เห็นว่าจะไปรักษาตัวต่อที่อเมริกา”
“ขะ…ขอบคุณมากครับ”
แซมถือกระเป๋าเข้าบ้านรากับคนไม่มีแรง วริณลงมาเห็นลูกชายดูเศร้าๆก็รู้สึกแปลกใจ ปกติแซมเป็นคนอารมณ์ดี แต่พักนี้ดูเหมือนแซมจะไม่พูดไม่จากับใครเลย
เธอคือเธอ ที่เป็นทุกๆ อย่าง
เป็นดังดวงดาวและตะวัน
เป็นดังฤดูร้อน ที่ทำให้ฉันได้สดใส
เธอเย็นดังฤดูฝนโปรยปราย
เป็นดังฤดูหนาวที่ฉัน ยังคงเฝ้ารอและตามหา…“ฟังอะไรอยู่ว่ะ”
เสียงทุ้มดังๆขึ้น ทำให้คนที่เหม่ออยู่หมดจากภวังค์ มองเห็นเพื่อนตัวสูงนั่งลงข้างๆหยิบหูฟังจากหูเขาอีกข้างไปฟัง
“ไอ้คิม”
“เห็นในห้องเขาลือกันว่ามึงจะลาออก”
“ใช่”
“มึงจะไปไหน”
“อเมริกา”
“ไปซะไกลชิบหายเลยว่ะ”
“หึ พรุ่งนี้กูก็ขึ้นเครื่องละ มึงไปส่งกูสิ”
“พูดเป็นเล่น กูเนี่ยนะ”คนตัวสูงแหย่ โจ้ยิ้มน้อยๆรู้สึกใจหายเหมือนกัน
“แล้วมึงบอกไอ้แซมยัง”
“ยัง บอกไปก็ไม่มีความหมายหรอกว่ะ มันเกลียดกูขนาดนั้น”
ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลเขาก็ผอมลงไปมาก ทั้งๆปกติก็ผอมอยู่แล้ว นึกเกลียดตัวเอง ที่ยังรอ รอว่าสักวันใครสักคน คนนั้นจะแวะมาเยี่ยมเยือนเขาบ้างก็พอ
หลังจากได้ยินข่าวลือแล้ว ร่างสูงก็รีบลงไปจากอาคาร วิ่งไปดูที่สนามฟุตบอล สนามบาส โรงอาหารก็ไม่เจอ ในใจเขาร้อนรุ่มไปหมด จะไปโดยไม่คิดจะบอกจะกล่าวกันสักคำแบบนี้ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอไง
พลั่ก!!!
“วิ่งเข้ามาชนกูทำเหี้ยไรว่ะ ไอ้แซม ไม่ดูตาม้าตาเรือ”คิมหันตร์ปัดไหล่ที่โดนชนปอยๆ มองคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย แซมรีบขอโทษ ก่อนจะตั้งหน้าวิ่งออกไป แต่นึกได้ ก็วิ่งกลับมาที่คิมหันตร์แทน
“มึงรู้ใช่ไหม ว่าไอ้โจ้ลาออกจากโรงเรียนแล้ว” ถามหน้าตื่น
“ฮือ ทำไมเหรอ”
“มันไปไหน??”
‘ไอ้โจ้จะไปเรียนต่อที่อเมริกา พรุ่งนี้จะขึ้นเครื่องประมาณ 8.00 น.
ไปส่งมันแทนกูด้วยนะ แล้วก็พูดกับมันดีๆหน่อยแล้วกัน’
สนามบินสุวรรณภูมิ
เวลา 7.30 น.
“โจ้แม่เห็นหันไปหันมาอยู่นานแล้ว หาอยู่เหรอ”
“เปล่าครับ”
“งั้นก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ ดูทำหน้าเข้า”
“ครับ” เรียวปากฝืนยิ้ม ไม่เห็นวี่แววของไอ้เพื่อนตัวสูงที่บอกว่าจะมาส่งเขาที่สนามบินเลย
ตึ๊ง
[รออยู่ที่ร้านหนังสือ มาหาสิ]
คิมหันต์
“แม่ โจ้ขอแวะร้านหนังสือหน่อยนะ เห็นการ์ตูนมันออกใหม่พอดี”
“จ้ะ รีบๆนะ”
“ครับ”
คนตัวเล็กเดินเข้าไปในร้านหนังสือ ไม่เห็นวี่แววของคิมหันต์สักนิด
คิดจะเล่นตลกอะไรของมันนะ เขาบ่นอุบอิบในใจ หยิบหนังสือสองสามเล่มขึ้นมาดู แล้วก็วาง พลันจะหันหลังกลับก็ชนเขากับอกกว้างของใครบางคนโดยไม่ทันระวัง
“ขอโทษครับ”
ก้มหัวขอโทษขอโพยโดยไม่ได้มองหน้า ก่อนจะเบี่ยงตัวออก แต่คนตรงหน้าก็ยังยืนขวาง
“คุณครับ ขอทาง…”
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจ ต่างกันต่างสบตากันนิ่ง สุดท้ายแล้วก็เป็นคนตัวสูงที่ยอมปริปากเอ่ยคำทักทายก่อน
“ไปตั้งไกล ไม่คิดจะลากันเลยรึไง”
“โทษที พอดีลืมบอก ขอทางหน่อย”
“เดี๋ยว”แซมจับมือคนตัวเล็กไว้ คิ้วบางขมวดกันเป็นปม มองคนที่รั้งตนไว้อย่างไม่เข้าใจ
“คุยกันหน่อยสิ”
“ไม่มีอะไรจะคุยด้วยแล้ว”
“ขอบใจมากนะ กูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว”
“ช่างมันเถอะ จะพูดแค่นี้ใช่ไหม”ทำท่าจะเดินออกไป แต่กลับถูกมือหนารั้งไว้อีก
“เดี๋ยว”
“จะถึงเวลาแล้ว”
“จะกลับมาเมื่อไหร่”
“ไม่รู้”ตอบกวน
“เอาดีๆดิ” แซมทำหน้าดุ
“อีก 7 ปี”
“ได้ งั้นจะรอ”
“รออะไร”
“รอจะพูดอะไรบางอย่างกับมึง”
“อื้ม ถึงเวลาต้องไปก่อนนะ” โจ้รีบวิ่งถือกระเป๋าและวิ่งจากไป รู้สึกหวั่นใจแปลกๆ สิ่งที่แซมจะบอกเป็นสิ่งเดียวที่เขารู้สึกรึเปล่านะ คงไม่หรอก มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง เขาคิดทบทวนทุกอย่างในหัว เสียงข้อความดังขึ้นปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ โจ้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นข้อความที่เพื่อนรักตัวดีส่งมาแล้วอยากจะกลับไปเตะมันก่อนขึ้นเครื่องนัก
ตึ๊ง
[ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งที่สนามบิน แต่มีคนไปแทนแล้ว หวังว่าจะถูกใจนะ: D]
…คิมหันต์หล่อที่สุดในโลก7 ปี ต่อมา
ร่างสูงโปร่งลากกระเป๋าเดินทางใบโตจากสนามบิน หลังจากได้รับการติดต่อจากเขาไปแล้ว เพื่อนชายตัวดี ยืนยันและยินดีที่จะมารับเขาที่สนามบิน และออกไปกินเลี้ยงด้วยกันต่อด้านนอก แต่นี่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเลยด้วยซ้ำ
“โธ่เว้ย โทรไปก็ไม่รับ นั่งแท็กซี่กลับบ้านก็ว่ะ!!”
ร่างบางหยิบกระเป๋าเดินทางและลุกขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากันบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดที่เจ้าตัวแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ เดินกระฟัดกระเฟียดอยู่ดีๆก็ดันมีคนวิ่งเข้ามาชน ตัวใหญ่ราวกับยักษ์ นี่เขาปวดไหล่ไปหมดแล้วนะ !!!
“ขอโทษครับ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” มือหนายื่นเข้าไปช่วยคนที่ล้มตึงลงไป นัยน์ตาดุหันกลับมาจ้องร่างสูงที่นั่งยองอยู่แทบทะลุ ก่อนจะเบิกตากว้างเพราะคนตรงหน้าคลับคล้ายคลับครากับคนที่เขารู้จัก
“โจ้!!!”
“แซม!?”
แซมยังอยู่ในชุดสูทสุภาพ แม้จะไม่ได้เจอกันนานแต่คนตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปมาก ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สูงขึ้น และตัวใหญ่ขึ้น ร่างบางบ่นอุบอิบเพราะแม้เขาจะพยายามออกกำลังกายเท่าไหร่ก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเขาเลย
“ใช่ ขอโทษนะที่มาช้า พอดีติดประชุมนิดหน่อย” แซมในวัยผู้ใหญ่ดูเป็นคนที่อ่อนโยนมาก ร่างสูงแย่งกระเป๋าจากมือเขาไปถือ แม้เขาจะดื้อดึงไม่ยอมก็ตาม
“ไหนคิมบอกจะมารับฉันไง แล้วทำไมถึงเป็นนาย”
เรียวปากบางเอ่ยถามอย่างเอาแต่ใจ แต่การปรากฏตัวของแซมนั้น ก็ทำให้เขาประหลาดใจมาก
“ช่างเถอะ ตอนนี้ได้เจอกันแล้ว ฉันรู้สึกดีใจจริงๆ”ร่างสูงยิ้มกรุ้มกริ่ม มองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา ตัวสูงขึ้นนิดหน่อย ผิวขาวกว่าเดิมอีก ตาโตจมูกรั้น ผมยาวปรกคอ ดูดีไปอีกแบบ
แอร์เย็นเฉียบในรถ ทำให้ร่างบางนั่งกอดอกตัวเองแน่น มองผู้ชายอีกคนในรถด้วยสายตาหวาดๆเกรงๆ มือหนาเอื้อมไปกลัดเข็มขัดให้ คนตัวเล็กก็สะดุ้ง มองร่างสูงหนาข้างๆด้วยสายตาตำหนิ
“เรากำลังจะไปไหน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อ คนข้างๆขับรถไปตามเส้นทางที่เขาไม่คุ้นเคย ใบหน้าคมสันหันมายิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำให้คนถามรู้สึกอึดอัดใจจนแทบบ้า
“ลงมาได้แล้ว”
แซมสะกิดคนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ในรถ เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างช้าๆ ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“พามาที่นี่ทำไม”
“กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว”
ร่างสูงลูบท้องตัวเองปอยๆ ทำหน้าตาน่าเห็นอกเห็นใจ จนคนฟังอดที่จะลงมาจากรถไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาก็หิวมากๆเหมือนกัน
“อิ่มแล้วเหรอ”
“อือ”
“ที่อเมริกาเป็นยังไงบ้าง อยู่ที่โน้นคงมีคนมาจีบเยอะล่ะสิ” แซมถามลองเชิง แต่คำตอบที่ได้รับมากลับทำให้เขาอยากกุมขมับ
“ก็ปกติ นายก็คงเหมือนกันล่ะสิ สาวๆคงตอมรุมทึ้ง”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ร่างสูงหัวเราะ มองคนหัวรั้นปากไม่ตรงกับใจ ไม่เคยเปลี่ยนไปจริงๆ
“ขอบใจมากนะ ที่อุสส่าห์สละเวลาของนายไปรับฉันที่สนามบิน”
โจ้ยืนอยู่หน้าบ้าน แซมลงมาส่งเขา เมื่อยืนเทียบกันเขาสูงพอๆแค่ไหล่ของแซมเอง
“ไม่เป็นไร”
“งั้น เข้าบ้านก่อนนะ” โจ้ยิ้มให้ ทำท่าจะกดกริ่งให้คนมาเปิดประตูให้
“เดี๋ยว” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก กระชากแขนเล็กนั้นด้วยใจปรารถนา ดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบ เข้ามากอด ให้สมกับเวลาที่อุสส่าห์รอมานาน 7 ปี ที่ผ่านมาเขายังแอบหวังว่าจะมีใครเข้ามาทำให้เขาลืมคนตรงหน้านี้ได้ แต่เปล่าเลย มีคนเข้ามามากมาย แต่ไม่มีใครสามารถเอาหัวใจเขาได้สักคน
อุ๊บ
มือหนาดึงร่างบางเข้ามาชิดตัว ก่อนจะประทับริมฝีปากหนาบดเบียดกับเรียวปากบางดิ้นขลุกขลิก แต่ก็ยอมให้ลิ้นอุ่นเข้าไปทักทายกับลิ้นเรียวเล็ก โจ้แทบจะหมดเรี่ยวแรงเอาดื้อๆ มือหนาประคองเอวบางไว้ อีกมือหนึ่งลูบไล้แก้มนุ่มนั้นเบาๆ
อื้มม..
“จำได้ไหม เมื่อ 7 ปีก่อน ฉันเคยบอกอะไรไว้กับนาย”
เสียงทุ้มกระซิบถาม มือสองข้างยังกอดเอวบางไว้
“ฉันก็รอมา 7 ปี เพื่อที่จะฟังว่านายอยากบอกอะไรกับฉัน”
โจ้ตอบ เงยหน้ามองคนตรงหน้า ถ้ามองดีๆจะเห็นความในใจทุกอย่างของเขาสื่อผ่านสายตาหมดแล้ว
“ฉันรักนาย”
แซมบอก ดึงร่างบางนั้นมากอด สูดกลิ่นหอมจากเส้นผมนุ่มนั้น อยากจะดูแลคนๆนี้ตลอดไป
“แซม ฉันก็รักนายเหมือนกัน ”
มือบางกอดตอบ ซุกหน้าแนบอกกว้าง ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้พบเจอ ผมเองรู้สึกว่าโลกใบนี้และชีวิตของผม นั้นคงไม่เหมือนเดิม เพราะมีเขาที่เดินเข้ามา และสายตาที่ทำให้ผมนั้นหวั่นไหว เหมือนเวลามันหยุดหมุนไป ความรู้สึกผมข้างในมันละลาย
อีกครึ่งของหัวใจ…
Fin
กว่าจะจบได้ แก้ลบแก้ลบหลายวันเหมือนกันค่ะ ไม่ได้เขียนนิยายมา 1 ปีเต็มก็รู้สึกเบลอๆเหมือนกัน
ถ้ามีอะไรผิดพลาดก้ขออภัยด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกคนนะคะ ที่เม้นให้กำลังเรื่องนี้มาตลอด
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 480162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก