โจ้ แซม ต่อให้ร้ายก็จะรัก #2
หลังจากเหตุการณ์ที่ผมอุ้มมันขึ้นรถจนกลับบ้านแล้ว ไอ้โจ้ก็โกรธแค้นผมเข้ากระดูกดำ จากที่ชอบแกล้งหาเรื่องทะเลาะให้ผมปวดหัวอยู่แล้ว ดูเหมือนเรื่องน่าปวดหัวของมันก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“การบ้านวิชาเลขของกูอะ”
“ส่งให้แล้ว”ผมบอก
“เออ ขอบใจ เดี๋ยวเย็นนี้กูจะกลับบ้านพร้อมพวกไอ้เคน มึงกลับก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ”มันบอก ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินไปยังกลุ่มพวกไอ้เคน เคนเป็นนักเลงหัวไม้หลังห้อง ซึ่งผมไม่แน่ใจนักว่านักเรียนอันธพาลขี้ยาแบบนี้ ยังสามารถอยู่ในโรงเรียนชั้นนำที่ขึ้นชื่อระดับประเทศอย่างนี้ได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเส้นสายใหญ่โต ฐานะทางครอบครัวที่เรียกได้ว่าเศรษฐี นี้ล่ะน้า ชีวิตของคนที่เกิดมาเพียบพร้อม ไม่ต้องกัดปาก แรงถีบพยายามขวนขวายโอกาสให้มากมาย แค่เพียงเอ่ยปากขอ ทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมประเคนให้โดยไม่มีข้อแม้…
ผมเฝ้ามอง คนที่ค่อยๆตีจากผมไปอย่างช้าๆ จากที่เคยตัวแทบติดกันก็ถอยห่างไปทีละนิด จากที่เคยทะเลาะกันก็ค่อยๆตีจากกันไป โจ้กำลังหัวเราะ สนุกสนามกับพวกไอ้เคน ส่วนผมกำลังเบนสายตาไปที่ใครอีกคนเช่นกัน…
“นั่งด้วยคนน่ะ”
“หวาน…”
“จ้า วันนี้ฟ้าไม่สบาย เราไม่มีเพื่อนกินข้าวเลย”หวานพูดยิ้มๆ
นี้คงเป็นอีกมื้อหนึ่งที่ผมมีความสุข มีความสุขมากกว่าเวลานั่งกินข้าวกับไอ้โจ้เสียอีก!
ปัง!
“เป็นอะไร?”ผมถาม เงยหน้ามองไอ้โจ้ที่มองผมราวกับโกรธเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน
“มึงมานี่เลย”ผมลุกขึ้นตามแรงกระชากที่น้อยนิดของมัน แต่ให้แข็งขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ไอ้โจ้ลากผมเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะปิดประตู และลงกลอน
“ไอ้เคนบอกว่ามึงเป็นแฟนกับหวานจริงเหรอเปล่า”มันถาม พร้อมกับกระชากคอผม
“แล้วมันเกี่ยวไรกับมึง?”ผมถามนิ่งๆ
“กูถามก็บอกมาดีๆสิว่ะ!”มันตะคอก
“อืม กูชอบหวาน”
“ทำไมกูไม่เคยรู้?”
“แล้วมันเกี่ยวไรกับมึง?”ผมย้อน
“ก็เพราะกูก็ชอบหวานไงว่ะ!!!”
ผมเดินออกจากห้องน้ำในสภาพที่ยับเยิน ไอ้โจ้ต่อยผมไม่ยั้ง เหมือนคนบ้า ส่วนผมก็ยืนนิ่งๆให้มันต่อย แต่สุดท้ายความอดทนอดกลั้นของผมก็ขาดพึ่ง ผมผลักมันอย่างแรง ก่อนจะสวนหมัดเต็มหน้ามันอย่างจัง เพราะคำพูดของมันคำเดียว…
“ไอ้ลูกตุ๊ด!!! ไอ้ครอบครัววิปริต!!!”
“อั่กก…ถุยย”มันถุยน้ำลายปนเลือด ก่อนจะเงยหน้ามองผม
“มึงกล้าต่อยกู?”
“กูกล้ามากกว่านี้อีก ถ้ามึงก้าวก่ายเรื่องครอบครัวของกู”ผมกระชากคอเสี้อมันเข้ามา เราสบตากัน ผมรู้ มันคงคิดว่าผมคงไม่กล้าทำร้ายมัน แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันชอบหวาน ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พยายามทำตัวกร่าง พยายามเล่นกีฬาขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จู่ๆก็อยากไปอาบแดดให้ผิวแทน ที่พยายามทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ เป็นเพราะมันพยายามทำเพื่อหวานรึเปล่า
“ไปเดี๋ยวกูพาไปทำแผล”ผมจับมือมันก่อนจะพาออกไปนอกห้องน้ำ แต่มันกลับสะบัดออกและยืนชี้หน้าผม
“กูจะแย่งหวานไปจากมึงให้ได้ คอยดูเถอะ!”
ผมเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ผมนั่งลงที่โต๊ะตามเดิม อาจารย์ยังไม่เข้า โชคดีไป คนอื่นๆเริ่มหันมามองที่ผม เมื่อมีเจ้าตัวยุ่งกลับมานั่งอยู่ข้างๆผมตามเดิม
สภาพดูไม่จืดเลย…
“มึงไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่ ไอ้เหี้ยแซม”มันกดเสียงทุ้มต่ำ ก่อนจะนั่งข้างๆ
ผมยิ้ม เพราะท่าทางจองหองนั้นไม่ได้ทำให้ผมกลัวซะนิด ดีซะอีกที่มันกลับมานั่งกับผมแบบนี้ วิชาเรียนที่น่าเบื่อก็คงจะไม่น่าเบื่อสักเท่าไหร่
กริ้ง
เสียงออดดังขึ้นแล้ว ไอ้โจ้แยกกับไปกับพวกไอ้เคน ส่วนผมเก็บกระเป๋า และตรงไปที่ชนรมบาส ซ้อมตอนเย็นตามปกติ อีกเดือนกว่าๆทางโรงเรียนก็จะคัดตัวนักกีฬาไปแข่งระดับภาคแล้ว ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะไปแข่งเหมือนกันนะ มีประสบการณ์ แถมยังได้เจอเพื่อนใหม่ และผมก็อยากจะไปดูหวานแข่งรำระดับภาคด้วยเหมือนกัน
“พี่ครับ ผมกับเพื่อนจะมาสมัครเข้าชมรมด้วยครับ”
“ไอ้โจ้! ไอ้เคน…”ผมมองไอ้โจ้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับไอ้เคน ไอ้โจ้ยักคิ้วกวนตีนให้ผม ส่วนไอ้เคนมองผมนิ่งๆ ค่อนไปทางไม่ชอบใจ
“ทำไมตกใจล่ะสิที่เห็นกู กูกับไอ้เคนจะมาสมัครเข้าชมรมบาสด้วย”
“มึงเล่นเป็นเหรอบาสน่ะ”ผมถาม เพราะจากประสบการณ์ การเล่นของมันเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว ผมขอฟันธงเลยว่าไปไม่รอด
“นี่ๆ มึงดูซะก่อนว่ากูเดินมากับใคร ไอ้เคนมันจะสอนกูเล่นบาสแทนมึง มึงอะฝีมือห่วย สอนกูกากๆ กูก็เลยเล่นไม่ได้สักที!”
“มึงนั้นแหละ…”กากเอง ผมกลืนคำพูดที่คิดลงไปในคอ เพราะไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับเด็กเอาแต่ใจกับไอ้โจ้มากนัก ก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง เพราะไม่อยากจะเสวนากับไอ้โจ้อีกแล้ว
“วันนี้วันศุกร์ กูกับพวกจะตั้งวงดื่มกันที่บ้านมึงจะไปไหม?”
“ดื่ม…ดื่มอะไรกันว่ะ”โง่ได้อีกนะมึง ผมแอบกัดไอ้โจ้ในใจ
“ก็ตั้งวงกินเหล้าไงว่ะ สาวสวยๆพรึบ! สนุกยิ่งกว่าเล่นไอ้ลูกกลมๆนี้อีกนะเว้ย”มันว่า หมุนลูกบาสในมือ
“จริงดิ ไปๆๆ”มันทำหน้าตื่นเต้น ส่วนผมที่แอบฟังอยู่ได้แต่ส่ายหัวหน่ายๆ คบกันได้ไม่เท่าไหร่ก็พากันเสียคนซะแล้ว ผมเก็บเป้ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ส่วนมันยังคุยอยู่กับไอ้เคนที่หน้าโรงยิม
เพิ่งรู้ว่าการกลับบ้านคนเดียวมันน่าเบื่อจริงๆ
ผมเดินเข้าบ้าน เห็นพ่อดินกำลังช่วยยายอรทำอาหารอยู่ในครัว ส่วนพ่อไฟก็กำลังนั่งดูข่าวอยู่ที่หน้าที่นี่
“แซม ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูก”
“วันนี้ไม่ต้องไปส่งไอ้โจ้มันฮ่ะ”ผมตอบ
“ไม่ต้องไปส่งโจ้ แต่ทำไมทำหน้าเซ็งๆแบบนั้นหว่า”พ่อไฟพูดยิ้มๆ
“พ่อไฟอะ ผมไม่คุยด้วยแล้ว ชอบจับคู่ผมให้มัน”ผมว่างอนๆ
“รู้แล้วหน่าว่าโตเป็นหนุ่มแล้ว มีแฟนสวยซะด้วย แล้วทำไมไม่ยอมพามาเปิดตัวที่บ้านบ้าง”
“ก็ไม่อยากให้พ่อดินเป็นห่วง พ่อดินไม่อยากให้มีแฟนตอนเรียนนี่ครับ”ผมบอก
“ก็พ่อเขาเป็นห่วง ไปๆไม่อาบน้ำให้เรียบร้อย เดี๋ยวพ่อดินออกมาดุอีก เดี๋ยวนี้ดุฉะมัดเลย”พ่อไฟยิ้ม ก่อนจะรีบหุบเมื่อพ่อดินโผล่ออกมาจากครัว
“ผมได้ยินนะคุณไฟ เดี๋ยวเหอะ”
“ครับๆ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยครับบ”
“ฮ่าๆ”ผมหัวเราะ ก่อนจะวิ่งขึ้นไปด้านบน รีบถอดเสื้อผ้า อาบน้ำ และจัดหนังสือนิดหน่อยก่อนจะลงไปทานข้าว
อยู่ต่อเลยได้ไหม
อย่าปล่อยให้ตัวฉันไป เธอก็รู้ทั้งหัวใจ
ฉันอยู่ที่เธอหมดแล้วตอนนี้….
ใครโทรมาว่ะ…
ผมหันกลับไปมองที่เตียง ขี้เกียจจะรับ เดี๋ยวค่อยโทรกลับไปใหม่ ผมคิดก่อนจะปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ได้หันกลับไปมอง…
15 misscall
โจ้…
ผมจ้องโทรศัพท์ก่อนจะตัดสินใจโทรกลับไป ไอ้โจ้มันมีธุระอะไรถึงได้โทรหาผมหลายรอบขนาดนี้ ปกติแค่3 สายตาผมไม่รับมันก็ถอดใจแล้ว เสียงสัญญาณดังอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย
ตื้ดดด ตื้ดดดด…
“ฮัลโหล ไอ้โจ้ไม่ว่างแค่นี้นะ พวกกูกำลังสนุกกันอยู่!”เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างเร็ว เป็นเสียงทุ้มใหญ่ ที่ผมคุ้นเคย ผมตัดสินใจโทรกลับไปอีกครั้ง แต่ไม่มีใครรับ และไม่มีสัญญาณโทรศัพท์อีกเลย
อยู่ต่อเลยได้ไหม
อย่าปล่อยให้ตัวฉันไป เธอก็รู้ทั้งหัวใจ
ฉันอยู่ที่เธอหมดแล้วตอนนี้….
เบอร์แปลกๆ ผมตัดสินใจรับ หลังจากที่พยายามคิดว่าตอนนี้ไอ้โจ้มันอยู่ไหน…เป็นอะไร และอยู่กับใคร
“ไอ้แซม! ช่วยกูด้วย ฮึกๆๆ”
“มึงอยู่ไหน ไอ้โจ้บอกกูมา”ผมถามกึ่งตะคอกอย่างลืมตัว ทันทีที่รู้ว่าเป็นไอ้โจ้ติดต่อมา เสียงมันแหบ สั้น และปนสะอื้น
“กู…กูไม่รู้ ไอ้เคนมันพากูมาที่คอนโดมัน แล้วนี่มึงหนีมันอยู่ด้านนนอก มึงต้องช่วยกูนะ”
“มึงใจเย็นๆ แล้วบอกกูก่อนว่ามึงอยู่ที่ไหน กูจะไปรับมึงเอง”
“กูอยู่ถนน XXX แถว XXX ที่มีคอนโดและโรงแรมใหญ่ๆอะ ที่ตู้โทรศัพท์ มึงต้องช่วยกูนะ มึงมารับกู อย่าบอกใครนะ กูกลัว กูไม่อยากเจอ…ไอ้เคน…ตู๊ดๆๆๆๆ”
เสียงมันร้องและสายที่ถูกตัดไป ผมพอจะรู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน อีกแปบนะ ผมจะรีบไปช่วยมัน อย่าเพิ่งเป็นอะไร อย่าเพิ่งเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย…
“แซมๆ จะออกไปไหนลูก
“พ่อไฟ พ่อๆผมขอกุญแจรถหน่อย ผมจะออกไปรับมัน”ผมบอกพ่อน้ำเสียงร้อนรน
“ให้ลุงชัยไปส่งแซมก็ได้”พ่อไฟบอก
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะครับ พ่อไฟ ผมไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหน…ไม่งั้น…”
“อะนี่ รีบไปรีบกลับนะ”
“ขอบคุณครับๆ”ผมรับกุญแจ ก่อนจะบึ้งรถไปหาไอ้โจ้อย่างเร็ว
ตลอดทางสติสตางค์ผมแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมมาอยู่หน้าคอนโดที่มันบอก ไอ้เคนคงเจอไอ้โจ้แล้วตอนหนีมา ผมจอดรถและลงไปดูลาดเลา เห็นพวกๆไอ้เคนเดินออกมาก่อนจะเดินขึ้นไป ผมสวมรอยตามพวกมันไป จนถึงหน้าห้อง ห้องหนึ่ง พวกมันเดินเข้าไป พร้อมกับไอ้เคนชะโงกหน้าออกมารับเพื่อนของมัน
ผมกดกริ่งซ้ำๆ และกดซ้ำๆเมื่อพวกมันไม่ยอมเปิดให้ผมเข้าไปง่ายๆ ผมกดอีกครั้ง และครั้งสุดท้าย ไอ้เคนก็ยอมเปิดประตู
“ไอ้ห่าแซม! นี่มึงอยากมีเรื่องหรือไง ถึงได้มากวนตีนกุถึงคอนโด”
“ไอ้โจ้อยู่ไหน!”
“พูดพล่ามอะไรของมึง ไอ้โจ้อยู่ไหนมันก็เรื่องของมันสิวะ กูไม่ใช่ผัวมันนิจะได้รู้เรืองมันทุกเรื่องแบบมึง ไอ้วิปริต!”
พลั่กกก!!!
ผมถีบเข้าใส่มันที่อก ก่อนจะเท้าอีกข้างยันอกมันเอาไว้ กวาดสายตามองไปรอบๆผู้ชายสองสามคนกับผู้หญิงสองคนกำลังโป๊ล่อนจ้อนบนโซฟามองเราตาค้าง
“ตอนนี้พ่อกูกำลังติดต่อกับพวกตำรวจ….”
“ไอ้โจ้มันอยู่ในห้อง!”เพื่อนอีกคนของไอ้เคนชี้ไปที่ประตู ผมเดินอาดๆเข้าไป ภาพที่เห็นทำเอาเข่าผมแทบทรุด ผู้ชายสองคนกำลังทำอนาจารบนเรือนร่างที่เปล่าเปลือยของมัน ปากของมันพยายามต่อสู้กับสิ่งใหญ่ยักษ์ที่ค้างคา
พลั่กกก!!! ตุ๊บบบๆๆๆ
ผมยืนหอบ ก่อนจะชี้หน้าด่าพวกอมนุษย์ลั่น ผมเดินไปที่เตียงจับร่างที่อ้อนแรงขึ้นบนอ้อมแขน ห่อตัวมันด้วยผ้าห่มผืนหนา ทันทีที่ออกจากห้องผมก็ได้ยินเสียงเอะอะลั่น ผู้ชายสองสามคนในชุดดำกำลังรุมสะกรัมพวกอมนุษย์ในสายตาของผม ผมเดินออกไปนอกห้องถึงได้รู้ว่าผู้ชายชุดดำนั้นเป็นคำสั่งของใคร
“พ่อไฟ…”
“พาโจ้กลับบ้านเราก่อน เดี๋ยวทางนี้พ่อจัดการให้รับรอง พวกเด็กพวกนี้คงจะหลาบจำไปอีกนาน”
“ครับ”
“คุณแซม มากับผมเถอะครับ”ผมเดินตามลุงชัยไปที่รถ ก่อนจะก้มมองไอ้โจ้ในผ้าห่มหนา แก้มมันแดงระเรื่อจากการร้องไห้ ส่วนหน้าของมันซุกอกผมหนีมือมันสั่นเทิ้ม ผมกระชับกอดผมแน่น หวังว่าคงจะช่วยบรรเทาความกลัวของมันได้บ้างไม่มากก็น้อย
“เดี๋ยวลุงจะพาคุณแซมกลับบ้านเอง คุณแซมอยู่กับคุณโจ้เถอะครับ ท่าทางแกคงยังตกใจอยู่”
“ครับลุง”ผมวางร่างของมันให้นั่งกับเบาะหลัง พลางแทรกตัวเข้าไป ไอ้โจ้ยังพอมีสติอยู่บ้าง ผมจับหัวมันให้ซบกับไหล่ผม ก่อนจะจัดแจงผ้าห่มที่กำลังหลุดลุ่ยให้เข้าที่เข้าทาง…
จะสงสารหรือสมน้ำหน้ามันดี ก่อนหน้านี้ชอบดูถูกผมนัก พอเจอเข้ากับตัวเองบ้างคงจะสำนึกไปอีกนาน…
“หิวหรือเปล่า”ผมถาม ขณะมองมัน นอนนิ่งๆเฉยๆเหมือนคนไม่มีสติ
“เดี๋ยวเช็ดตัวให้”ผมบอก ไม่ทันที่จะคลายผ้าห่ม ไอ้โจ้ก็ทดตัวหนี กำผ้าห่มในมือแน่น พร้อมส่ายหน้า
“เดี๋ยวไม่สบาย นี่ตัวก็ร้อนแล้ว”ผมทำท่าจะจับหัวมัน ไอ้ดจ้ก็เอามือปัดอีกจนผมถอนใจ
“โน้นก็ไม่เอานี้ก็ไม่เอา งั้นกูจะโทรบอกพ่อให้มารับมึงที่บ้านก็แล้วกัน”ผมบอกทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจริง ไอ้โจ้ลุกขวับ พร้อมกับเขย่ามือผมไปมาเหมือนเด็ก
“ไม่เอา”
“ถ้าไม่เอาก็ทาวข้าว เช็ดตัวดี โอเคไหม?”ผมถามเสียงอ่อน เพราะเห็นหน้ามันแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“ไม่เอา! ออกไป! อย่ามายุ่ง!ออกไป!!!”มันอาละวาด โยนหมอนใส่ผม ทำลายข้าวของ แล้วก็ร้องไห้ ผมถลาเข้าไปจับตัวมันให้หยุดบ้า พ่อดินเข้ามาพร้อมกับโจ๊กที่อุสส่าห์ลุกขึ้นมาทำให้ทันทีที่เห็นผมอุ้มไอ้โจ้ลงมาจากรถ
“ออกไป!!! มึงบอกให้คนใช้มึงออกไป กูไม่อยากเห็นหน้าใคร!!!”ไอ้โจ้แผดร้องลั่น ก่อนจะปาหมอนใส่พ่อดินเต็มๆ โจ๊กร้อนๆในมือแตกระเนระนาด ผมลุกจากเตียงเห็นพ่อดินกำลังค่อยๆหยิบเศษจานแล้วยิ้ม
“พ่อดินเป็นอะไรไหม ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องทำให้มันหรอก ไอ้หมาบ้านี้ฤทธิ์มันเยอะ พ่อดินไปเจ็บไหม แซมขอโทษ”ผมพูดไป แทบจะร้องไห้มือเห็นมือพ่อแสบแดงขึ้นมา พ่อดินส่ายตาก่อนจะลุกขึ้น
“พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เพื่อนเขาไม่สบาย อารมณ์ก็แปรปรวนบ้างเป็นธรรมดา แซมนั้นแหละ อย่าดุเพื่อนเข้าใจไหม คนป่วยเขาอารมณ์อ่อนไหวง่าย ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้มาอีก”
“ครับ ผมว่าพ่อดินไปพักผ่อนเถอะฮ่ะ เดี๋ยวไอ้โจ้ผมจัดการเองนะ”
“ก็ได้ๆ ไม่อยากให้พ่อเป็นก้างก็บอกมาเถอะ”พ่อดินกระซิบกับผมเบาๆแล้วหัวเราะ ก่อนจะอมยิ้มเดินออกไป ผมไม่ได้ชอบไอ้โจ้สักหน่อย โธ่!
“กูขอโทษ…กูไม่รู้”
“เออ”ผมตอบเสียงห้วน
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของมึง และกูก็ไม่ใช่ที่ข้ามึง อย่าเอานิสัยแย่ๆของมึงมาใช้ที่นี่อีกเข้าใจไหม”ผมบอก ก่อนจะเดินออกไป เพราะไม่มีธุระอะไรอีกแล้ว ในเมื่อข้าวมันก็ไม่กิน เสื้อก็จะไปเปลี่ยน ตัวก็จะไม่เช็ด งั้นก็ช่างหัวมัน!!!
“คุณไฟผมว่าพาโจ้เขาไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ ไข้ขึ้นขนาดนี้”
“ผมจะเรียกอาหมอให้มาตรวจที่บ้านดีกว่า”
“เอางั้นก็ได้ครับ แต่ผมเป็นห่วงแกจัง แซมน่ะใจร้าย แอร์ก็เปิดทิ้งไว้ซะเย็นจัด ข้าวปลาก็ไม่ยอมให้เพื่อนกิน แถมตัวก็ไม่เช็ดให้แกอีก”
“แซมเขายังเด็ก แถมเป็นผู้ชาย เรื่องหยุมหยิมแบบนี้เด็กผู้ชายเขาไม่ถนัดกันหรอกคุณ”
“แต่…”
“เอาหน่า ผมว่าคุณไปพักผ่อนบ้างดีกว่านะ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาอีกคน แล้วจะมาโกรธผมไม่ได้นะ หาว่าผมไม่เตือน”ไฟอมยิ้ม
“ผมดูแลตัวเองได้ คุณนั้นแหละ เมื่อคืนหายไปไหนมา อยู่ๆก็ออกไปเฉยๆผมเป็นห่วงนะ”
“แหม ก็ผมยังหนุ่มยังแน่นก็อยากจะหนีเมีย เอ้ย แฟน ไปดึ๋งดั๋งข้างนอกบ้าง”คนตัวโตกว่าพูดอย่างอารมณ์ดี ส่วนอีกคนหน้าตึงไปเรียบร้อยแล้ว
“อยากไปไหนก็เชิญ ผมมีสิทธิอะไรไปห้ามคุณเล่า”ว่างอนๆ
“โอ๋ๆ ผมพูดเล่นหน่า มีเมียน่ารักขนาดนี้ แล้วจะหนีไปไหนพ้น ฟอดดด”ไฟพูดพลางดึงคนตัวบางมากอดและรวบรัดมัดจำจูบเป็นที่เรียบร้อย วริณฟึดฟัดก่อนจะเดินหนีไปข้างนอก มีหวังถ้าอยู่ยาวกว่านี้ เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาตื่นมาเห็นทั้งคู่ยืนป้อล้อต่อเถียงกันอยู่ คงมองพวกเขาเป็นพวกวิปริตแน่ๆ
“ไม่เห็นพ่อจะรักแม่แบบนี้เลย…”
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 481348 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก