ตอนที่39
http://www.youtube.com/watch?v=aNONyTxO2hI...................................................................................................
ปั๊บกลับถึงบ้าน แม่ของเขายังไม่กลับจากซื้อของ เด็กหนุ่มเอาเจ้าลูกหมาสามตัวออกมาจากกรง จับพวกมันนอนบนเบาะที่เตรียมไว้ ก่อนจะเดินขึ้นไปห้องของตัวเองเพื่อนอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ห้าโมงเย็นก็ลงมาชั้นล่างอีกครั้งเพื่อเอานมให้เจ้าลูกหมาทั้งสาม
พวกมันซนตามประสายังไม่สาหัสนัก ถ้าโตกว่านี้อีกสักหน่อยก็ไม่แน่ เขาตั้งใจว่ารอให้แม่กับพี่ชายกลับมาก่อนแล้วค่อยช่วยกันตั้งชื่อ...
ตั้งสามตัว แม่ของเขาจะเลี้ยงไหวมั้ย?
เขาต้องไปเรียนต่างจังหวัดเอาพวกมันไปด้วยไม่ได้ ทั้งที่อยากเลี้ยงกับมือ ดูแลด้วยตัวเองแต่ก็...เฮ้อ...
กว่าจะจัดการกับทั้งสามหน่อก็หมดเวลาไปเกือบชั่วโมง เด็กหนุ่มถอนหายใจนั่งมองเจ้าสามตัวนอนดิ้นไปดิ้นมาด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาอะไรดื่ม....
พลัน....
รักไม่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ รัก เชื่อใจไว้ด้วยกัน มีเพียงแค่ใจที่ฉันรู้ ใครคือผู้อยู่ในฝัน ...เธอคือคนนั้นที่ฉันรอ
ก็เพราะใจมันขอ เพราะใจเรียกร้อง เกิดมาเพื่อเป็นของเธอเสมอไป
ก็เพราะใจของฉันไม่เคยหวั่นไหว อย่างไรมั่นว่าใช่เธอ...
ไม่มีเหตุผลที่มากมาย แค่ใจฉันรักเธอ.....
ริงโทนที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย...ริงโทนที่จะดังเฉพาะแค่เบอร์ของคนคนเดียว...
มืออันสั่นเทา สั่นมากจนไม่มีแรงแม้แต่จะกดรับ หรือไขว่คว้าเมื่อเจ้ามือถือเครื่องสวยร่วงหลุ่นลงกับพื้น ปั๊บสั่นไปทั้งตัว หมดแรงจะยืนด้วยซ้ำ....
พี่ซอโทรมา.....
พี่ซอจริงๆ ทั้งเบอร์ ริงโทน รูปภาพที่โชว์อยู่...เป็นพี่ซอแน่ๆ
พี่ซอปลดล็อกเบอร์ของเขาออกแล้วโทรมาหา...
พี่ซอ....
เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ปั๊บสะดุ้งหันไปมองก่อนจะกลืนน้ำลายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยุงตัวเองขึ้น เดินออกไปนอกบ้านเพื่อไปดูว่าใครที่มาที่บ้านตอนค่ำแบบนี้....
และคนที่เขาได้พบก็คือ...
“ขอเข้าไปคุยด้วยได้ไหม”
ผู้ชายที่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านพูดเมื่อเห็นเขา...ผู้ชายคนนั้น...
“พี่ซอ....”
.................................................................................................
สวนหลังบ้าน....
เมื่อก่อนเคยมาสองสามครั้ง ต้นไม้ยังเยอะเหมือนเดิม โตขึ้นหรือเปล่า? ไม่รู้สินะ ซอจำรายละเอียดมากมายขนาดนั้นไม่ได้...
เขายืนนิ่งสองมือล่วงอยู่ในกระหน้าของเสื้อฮู๊ดที่สวมมา...ข้างการมีปั๊บยืนเงียบอยู่....
ต่างฝ่ายต่างเงียบ...ไม่มีใครพูดอะไร
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ความเงียบก็ยังคงทำงานได้ดี...
ปั๊บไม่รู้จริงๆ ว่าซอมาหาทำไม เขาไม่อยากเดาอะไรกับผู้ชายตรงหน้า เพราะรู้ว่าเดาไปก็ไม่ถูก.. ที่ผ่านมารู้ดีและมีบทเรียนแล้ว
ยิ่งคาดหวัง ยิ่งเรียกร้อง...สุดท้ายจะไม่เหลืออะไรเลย
“จะทำยังไงต่อไป”
ถามเขา?
เด็กหนุ่มกระพริบตา ชีพจรเต้นเร็วขึ้น ไม่ใช่ไม่เข้าใจคำถาม...แต่ไม่เข้าใจว่าจะถามทำไม เพราะเขาไม่ใช่คนที่กำหนดเรื่องนี้
เขายังไม่ได้ทำอะไรให้วุ่นวายอย่างที่ตั้งใจจะทำตั้งแต่แรก... เขายังไม่ได้เริ่มที่จะแย่งซอกลับมา
ซึ่งตอนนี้...เขาไม่เหลือความมั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายกลับมารักได้ด้วยซ้ำ
แล้วเขาต้องตอบว่ายังไง....
ยังไงกัน!
“ผม...”
“พี่รักปั๊บ” ซอเอ่ย...หันมามองสบตากับแววตาตื่นตกใจนั้น
เขาไม่ได้โกหก ไม่เคยโกหกเลยสักครั้งด้วย บอกว่ารักก็คือรัก...ไม่มีอย่างอื่น ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแค่สิ่งที่บอก คำที่เอ่ยคือความในใจ...
“รักมาตลอดตั้งแต่คบกัน เลิกกัน...จนถึงตอนนี้”
ไม่เคยลดลงด้วย... ไม่เคยลืม และไม่คิดจะลืม เพราะพยายามลืมก็ลืมไม่ได้... ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องฝืน ฝืนทำไมให้เหนื่อยหัวใจ ให้เจ็บปวดใจ
“แล้ว...คุณหมอล่ะครับ” ปั๊บเอ่ยถามด้วยเสียงเบาหวิว ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าที่ได้ยินอยู่น่ะทำให้หัวใจเต้นแรง ถึงขั้นอยากจะเป็นลม...
“พี่รักเขาเหมือนกัน...เหมือนกับที่รักนายนั่นแหละ”
....
....
....
....
อะไรนะ....?
....
...
...
สีหน้าของปั๊บไม่ต้องบรรยายก็รู้ว่าเป็นเช่นไร ริมฝีปากเอ่ยแบบไม่มีเสียงด้วยความงงงวย สมองไม่เข้าใจคำพูดนั้นเสียดื้อๆ
รักเหมือนกัน...
“แต่รักนายมากกว่า”
เขาควรดีใจหรือเปล่า?
ใช่ไหม? เขาควรจะดีใจ แต่ทำไมถึงยิ้มไม่ออกเลย แม้แต่หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้น
เป็นเพราะสายตาที่มองมาทางเขาใช่ไหม? ดูมั่นใจ และมั่นคงเสียจนเขาไม่กล้าคิดอะไรต่อ
“พี่ฮะ...พี่ต้องการอะไร” ปั๊บเอ่ยถามด้วยความหวาดหวั่น สมองสั่งการให้เขาเตรียมยกมือมาปิดหู...แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม หัวใจเริ่มเต้นกระหน่ำแต่ไม่ใช่เพราะดีใจ...
บางอย่างกำลังร้องเตือนเขาจากเบื้องลึกในใจเงียบๆ
เขาต้องเจ็บปวด...ใช่หรือเปล่า?
“อย่างที่บอกปั๊บ...พี่ไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่ว่าวันไหน...เราเจอกัน เราคุยกัน เรารู้จักกัน เรารักกัน...และเรา...จบกัน...ไปแล้ว”
มันฟังดูดีมากเลย...ดูดีที่สุดเลย...
เจอกัน คุยกัน รู้จักกัน รักกัน...แล้วยังไง...
ยังไงมันก็จบกัน...
“ตอนนี้ก็ด้วยใช่ไหม”
“ใช่... ตอนนี้ก็ด้วย” ซอบตอบ แน่วแน่...และนิ่งงัน....
ยังไงมันก็คือจบ...
จบตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวินาทีนี้...และตลอดไป
รักให้ตายยังไง...มันก็ไปต่อไม่ได้“แล้วพี่... พี่...” ปั๊บห้ามน้ำตาไม่ได้ ห้ามเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้... ห้ามความจริงที่ได้ยินไม่ได้... ห้ามความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่ได้...
แม้แต่จะห้ามใจไม่ให้รัก...ก็ไม่ได้....“พี่มาบอกว่ารักผมทำไมพี่ซอ! ในเมื่อสุดท้ายก็ไม่ใช่ผมที่พี่เลือก ทำไม! ที่ผ่านมาเจ็บกันไม่พอ เจ็บไม่พอใช่มั้ย!” ปั๊บปล่อยโฮจนตัวโยน
ส่วนคนที่ยืนนิ่งๆ ไม่แม้จะเข้าไปกอดปลอบอีกคนที่ทรุดลงนั่งกอดเข่าอย่างน่าสงสาร ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปท่ามกลางเสียงสะอื้น และน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมาเงียบๆ
เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรไปมากกว่านี้ เขาเชื่อว่าปั๊บเป็นคนที่รู้จักเขามากที่สุด รู้จักดีกว่าตัวเขาเองเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อคนที่เขารักพร้อมเมื่อไหร่ จะเข้าใจเอง....ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
ปั๊บ...คือชีวิตของเขา
แต่แฮม...คือจิตวิญญาณ
เขารักปั๊บมากกว่าแฮม...
เหมือนกับคนเราที่รักชีวิตจนไม่ได้คิดถึงเรื่องจิตวิญาณ
เขาไม่อยากมีลมหายใจแต่ไร้ความรู้สึก
ความรักของเขากับปั๊บมันคือความรู้สึกมากมายที่ถูกสต๊าฟไว้ให้คงที่ มากแค่ไหนก็มากเช่นเดิม...ตลอดไป
แต่ความรักของเขากับแฮมมันคือสายสัมพันธ์ที่เติบโตต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เขาอยากให้ปั๊บรู้เอาไว้... อยากให้ปั๊บจดจำ ว่าเขาไม่ได้หมดรักไป แม้มันจะเห็นแก่ตัว และเลวร้ายต่อคนที่เขาบอกว่ารัก แต่เขาก็จะทำ...
เขาพูดมามากพอแล้ว...
เขาไม่สามารถพูดว่าขอให้เจอคนที่ดีกว่าเขา หรือแม้จะพูดว่าลืมเขาไปเถอะ...เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้วจริงๆ
สองขาเดินไปหยุดใกล้ๆ กับร่างที่ขดตัวกอดตัวเอง ก้มลงไป...จรดริมฝีปากกับศีรษะของอีกฝ่าย
เงียบงัน...
เหมือนเวลาหยุดนิ่ง...
...........
...........
อบอุ่นเพียงนิด...แต่กลับหนักจนหน่วงหัวใจ
ก่อนที่สัมผัสนั้นจะจางหายไป...
พร้อมกับร่างของใครอีกคน
ที่หายไปจากชีวิตของเขา...
.................................................................................
น้องปั๊บจะไม่มีบทอีกแล้วใน Love mania ค่ะ
จบแล้งล่ะสกหรับคี่ เหลือแต่คู่แล้ว...
พยายามแล้วนะคะ แต่นิมาทำได้แค่นี้จริงๆ ไม่เข้าใจว่าแค่ไหนถึงจะเรียกว่าดราม่า พยายามแล้วแต่ก็ทำได้แค่ จุกๆ อึนๆ
ซีนนี้ควรร้องไห้ให้ตาย แต่....
ง่าาาา... นิมาต้องพยายามอีกมากๆ ๆ ๆ ๆ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ~Love mania~ รักจัดหนัก THE END [13.05.2555] [P.22] (อ่าน 179794 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก