ตอนที่ 42
“กูไปดูมาแล้ว ทั้งที่บ้านไอ้มู่ ห้องไอ้นุชไม่มีหมาสักตัว”
“เฮ่ย! แต่มันสองคนต้องอยู่ด้วยกันแน่ๆ” เสียงเจดังจากปลายสาย ซอทำหน้าเซ็ง ก่อนจะตอบไปว่า
“มึงจะให้กูทำไงวะ บ้านไอ้มู่บอกมันไปเที่ยวบ้านไอ้นุช แต่ไอ้นุชเสือกออกจากบ้านมาแล้ว แม่งหนีตามกันเหรอ? เรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้สันดานอย่างไอ้นุชคงทำหรอก” ซอเอ่ยกระแทกกายกับเบาะรถ “กูจะลองขับรถวนไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกัน” ซอพูดออกมาในที่สุด
“กูจะรีบกลับกรุงเทพแล้วกัน”
“กลับมาแล้วช่วยห่าอะไรได้? หายหัวไปไหนก็ไม่รู้” ซอพูดอย่างมีอารมณ์ ไม่ได้หงุดหงิดที่ต้องมาไล่ตามหาตัวเพื่อน แต่หงุดหงิดที่หาเพื่อนไม่เจอแถมเพื่อนมีเรื่องอะไรก็ไม่บอกอีก
“กูไม่สบายใจนี่ อยู่ที่นี่ก็ห่วงพวกมัน กลับไปก็หาไม่เจออีก ซ้นตีน!”
“มันสองคนไม่เป็นอะไรหรอก คงอยากอยู่กันตามลำพังมากกว่า แต่ถ้ากูเจอมันนะ ตายคู่!” ข้อหาทำให้เป็นห่วง
“เชี่ย!”
“พูดมากมึง แค่นี่ล่ะกูขับรถ เดี๋ยวเกิดเอารถคุณหมอไปเฉี่ยวไปชนโดนจับผ่าหมาออกอีก”
“เออ” จากนั้นก็ตัดสายไป
ซอถอนหายใจเฮือก แต่ละคนก็ย่อมมีเรื่องมีปัญหาส่วนตัว เขาเพิ่งเคลียร์ของตัวเองไป ออกแนวก็เลวได้อีกอีกต่างหาก แต่ประเด็นนั้นจบไปแล้ว และเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกับความรักที่กำลังช่วยกันดูแลอยู่ แต่กับนุชและมู่...
ความรักไม่ได้มีแค่คนสองคน...สินะ...........................................
สองชีวิตที่หลายคนกำลังว้าวุ่นตามหาอยู่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าใครเป็นห่วงบ้างดังนั้นมู่ก็เลยจิ้มมือถือส่งข้อความให้เจ ผิง และซอ ที่แต่ละคนกระหน่ำโทรหาทั้งคืน ข้อความที่แสดงว่าเบอร์ไหนโทรมากี่ครั้งทำให้ทั้งคู่ต้องส่งข่าวไปบอก อย่างน้อยๆ ถ้าเจอหน้ากันจะได้ไม่โดนซัดสลบ
ส่วนนุชไม่ต้องห่วงเลย มือทิ้งไว้ที่บ้าน
มู่ส่งข้อความหาเพื่อนๆ ด้วยข้อความเดียว...
อยู่ด้วยกันไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะกลับไปเอง ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงข้อความแรกที่ส่งตอบกลับมา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเพื่อนคนนี้... แต่อ่านแล้ว...
“กูว่ากลับไป ไอ้ซอเตรียมชุดใหญ่ให้เราสองคนแน่”
...มึงตาย!...ข้อความสั้นๆ ที่ตอบกลับมาทำเอานุชขำ ตักหมูเด้งในชามโจ๊กของตัวเองไปใส่ในชามของมู่ แล้วตักไส้มาใส่ชามตัวเอง...
มู่ไม่กินไส้ทุกอย่าง... แต่สั่งโจ๊กจะใส่ทุกอย่างแล้วเอามาตักให้นุชจัดการแทน ส่วนนุชกินทุกอย่างนั่นแหละ แต่ตักหมูเด้งให้มู่ ไม่ใช่ว่าแลกกับไส้อ่อนหรอกนะ... แค่รู้ว่าอีกฝ่ายชอบหมูเด้งต่างหาก
ทั้งสองคนนั่งรถไฟจากแปดริ้วมาลงที่หัวลำโพง ต่อรถไฟอีกเที่ยวหนึ่งโดยไม่ได้วางแผนอะไรนอกจากรู้แค่ว่ามันจะมาที่ราชบุรี พอมาถึงก็มืดค่ำมากแล้วหาห้องพักถูกๆ พัก ตอนเช้าก็ออกมาหาอะไรทานในตลาดสดแห่งนี้แหละ ร้านโจ๊กข้างทาง...ไม่ได้มีอะไร มีแค่คนสองคน...
มู่เอาซิมของตัวเองออก เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะเอาซิมอันใหม่ที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อใส่ไปแทน แล้วฉีกเอาเบอร์ที่ติดซองออก นุชเอากระเป๋าสตางค์ของตัวเองส่งให้มู่ หมายเลขโทรศัพท์ที่ฉีกออกมาถูกสอดเก็บไว้ในช่องเล็กๆ
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรอีก มู่ชิมโจ๊กคำแรกหลังจากที่นุชทานไปครึ่งชามแล้วด้วยซ้ำ ร่างบางทำเสียงแจ๊บๆ ก่อนจะคว้าเอาขวดซอสมาเปิดแล้วเติมในชามของนุช ตามด้วยพริกไทยอีกนิดหน่อย...
นุชมันกินง่ายอยู่ง่าย อะไรมาอย่างไหนก็กินอย่างนั้น...เพราะมันปรุงไม่เป็น!มู่ก้มลงทานของตัวเอง เจ้าตัวคิดว่าโจ๊กมันรสกำลังดีแล้ว แต่จืดไปนิดสำหรับนุชเลยเติมซอสให้ ก็รู้รสของอีกฝ่ายว่าทานรสจัดกว่าตัวเอง ที่สำคัญ
กูก็แม่งปรุงให้มันตั้งแต่กินข้าวด้วยกันมื้อแรกนั่นแหละ“พี่ครับ ทุกอย่างอีกหนึ่งครับ” นุชสั่งโจ๊กมาอีกหนึ่ง ทั้งที่ตัวเองก็ยังทานไม่หมด คนไปคนมาเจอหมูอีกหนึ่งก้อนก็ตักไปใส่ชามของอีกฝ่ายที่นั่งกินเงียบๆ ไม่นานโจ๊กชามใหม่ก็มา
นุชตักหมูใส่ชามของมู่อีก รวมถึงตับทั้งหมดที่มีและแบ่งข้าวให้อีกเกือบครึ่ง ก่อนที่จะเทที่เหลือมาใส่ชามของตัวเอง
มู่เปิดซอสใส่ให้ชามของนุชตามด้วยพริกไทย ส่วนอีกคนเปิดขวดน้ำเทใส่แก้วของร่างบางก่อน ถึงเทใส่ของตัวเอง หลังจากนั้นต่างคนก็ตามทานโจ๊กของตัวเอง
...................................................
“ไปไหนดี?” มู่ถามเมื่อเดินออกจากที่พัก หลังจาทานข้าเช้าเสร็จ ทั้งสองก็ซื้อของกินเล่นติดมือมานิดหน่อย เอามาทานในห้องพัก ก่อนจะเก็บของแล้วเช็คเอาท์ออกมาตอนก่อนเที่ยงนิดหน่อย
“หาที่พักดีๆ สักที่ในเมืองนี่แหละ แล้วค่อยนั่งรถเที่ยว มีสองแถวไปทุกที่เลยดูดิ” นุชบอกพร้อมมุ่ยหน้าไปที่ถนนที่มีรถสองแถววิ่งไปมา
“อยากเที่ยวตลาดน้ำ อยากไปสวนผึ้ง อยากไปวัดขนอน พิพิธพันธ์หุ่นขี้ผึ้ง เขาแก่นจันทร์”
“พอเลยมึง พอ...กูรู้ละมึงจะโล๊ะราชบุรีทั้งจังหวัด ไปหาที่พักก่อน” นุชว่า คว้าคอของอีกฝ่ายมากอดแล้วพากันเดินไปตามถนน โดนที่มู่ไม่คิดจะมองทาง แค่เดินตามทางที่นุชพาเดิน ส่วนตัวเองเปิดไอแพดเสิร์ชหาที่พัก
.................................................................
เก๊ตเฮ้าท์แห่งหนึ่งคือสถานที่ที่ทั้งสองเลือก แพงหน่อย แต่ได้ที่พักและอาหารสามมื้อ พร้อมเจ้าของบ้านที่คอยดูแลสารพัดอย่าง แถมด้วยสภาพแวดล้อมก็ดี แม้จะลำบากเรื่องเดินทางนิดหน่อย เพราะมันติดคลองต้องเข้าออกด้วยเรือ ก็ยังดีกว่าขี่รถเข้าไปเพราะเส้นทางจะอ้อมโลก ที่สำคัญมู่โคตรตื่นเต้นกับการได้นั่งเรือแจว
“กูไม่เคยนั่งเลยมึง กูตื่นเต้น”
“กูก็ไม่เคยนั่ง แต่กูเฉยๆ” มู่เอานิ้วดันหน้าผากของนุชที่หันมาพูดด้วยจนแทบหงายตกเรือ เจ้าของบ้านrkพายเรือแจวเที่ยวเล่นตามคลองเล็กๆ นั่น เพราะตอนนี้มันสี่โมงเย็นแล้วถ้ากลับเข้าไปเที่ยวเล่นอีกคงไม่ทันได้ดูอะไรก็มืดแล้ว
“ลุงฮะลุง มีหิ่งห้อนมั้ยฮะที่นี่”
“พอมีนะไอ้หนุ่ม แต่ไม่เยอะหรอกตามต้นลำพูริมคลองนี่แหละ ไม่เหมือนที่อัมพวาหรอก” ลุงเจ้าของบ้านพักบอก แต่คำถามของมู่ที่ตามมาทำเอาคุณลุงอยากโหม่งลงน้ำคลองจริงๆ
“แล้วอัมพวาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ”
“ควาย!” ไม่ใช่ลุงที่ด่าหรอกนะ “อัมพวาอยู่สมุทรสงคราม!” นุชผลักหัวมู่จนแทบทิ่งลงน้ำ
“ก็กูเห็นเขาบอกว่าตลอดน้ำอัมพวา กูก็คิดว่ามันอยู่ราชบุรีสิวะ ที่นี่มีตลาดน้ำนี่”
แล้วไอ้ตลาดน้ำนี่มันมีแค่ที่ราชบุรีที่เดียวหรือไง... ชะมดตาหวานเพลีย
“ลุงอย่าไปฟังมันมากนะครับ” นุชหันมาบอกคุณลุงที่หัวเราะร่าอยู่
“ว่าไงอะไอ้ชะมดที่นี่ไม่มีตลาดน้ำอัมพวาจริงอะ”
“ก็เออสิ มันคนละจังหวัด ไอ้โง่!” ว่าแล้วก็ดันหน้าผากมู่อีกที
“เหี้ย! มึงหลอกกูอะ มึงบอกจะพากูมาตลาดน้ำ กูก็คาดหวังเต็มที่สิวะ” มู่โวยวาย ตีแขนนุชไม่ยั้งจนอีกฝ่ายต้องปัดมือพิฆาตนั้นออก
“ที่นี่ก็มีตลาดน้ำพ่อหนุ่ม ตลาดน้ำดำเนินสะดวก โอ้ยยย มีอะไรเยอะแยะไม่แพ้อัมพวาหรอก ส่วนหิ่งห้อยมันก็พอมี แต่ไม่มาก อีกอย่างช่วงนี้ก็ไม่ใช่ช่วงที่มันจะออกมาเยอะๆ ด้วย บางคืนมาอาจจะไม่เจอ”
“ลุ๊งงงง...ผมอยากเห็นหิ่งห้อยอะคร้าบบบบ” นึกหน้าออกใช่มั้ย มู่ไม้ตาย อ้อนตายทุกศพ...มันงัดออกมาใช้แล้ว
ผั๊วะ!ศีรษะโดยสอยจังๆ ทำเอาคนที่ตั้งท่าจะอ้อนให้ชาวบ้านเดือดร้อนหน้าเบ้คล้ำหาจุดเจ็บแทบไม่ทัน ถึงกับตาลายไปเลยทีเดียว
“มึงเห็นยังหิ่งห้อยอ่ะ วิ้งในหัวเลย”
ไอ้ชิบหายชะมด!
แต่เจ็บอยู่ด่าไม่ออก แถมลุงยังหัวเราะขำให้อาย ที่สำคัญ...
“อ้อนชาวบ้านไปทั่วอยู่ได้...ไอ้เวร กูหึง” เสียงงึมงำของคนที่นั่งอยู่ที่หัวเรือทำเอาคนขี้อ้อนแอบอมยิ้ม ก่อนจะเอานิ้วจิ้มหลังอีกฝ่าย
“งั้นจบทริปนี้แล้วพากูไปอัมพวานะ กูอยากเห็นหิ่งห้อย นะนุชนะ”
บร่ะ! อย่างนี้ไม่พาไปยังไงไหว
........................................
อาหารเย็นพร้อมกับเจ้าของเก๊ตเฮ้าท์ ฝรั่งอีกสองคนเป็นอะไรที่ง่ายๆ ผัดผักรวม น้ำพริกกะปิรสไม่จัดมาก ชะอมทอด ผักสด ต้มจืด แกงเขียวหวาน ข้าวผัดเม็ดบัว
อร่อยเชียวล่ะ...
มีของหวานเป็นทับทิบกรอบอีกคนละถ้วย...เปรมกันไป
สองทุ่มกว่าๆ มู่ลากนุชออกจากที่นอนจนได้ ทั้งสองมานั่งที่ท่าน้ำ ห้องพักห้องที่ดีที่สุดโดนฝรั่งสองคนนั้นจับจองไปแล้ว เหลือสองห้องคือห้องที่ทั้งคู่เลือก ถ้าอยากจะมองดาว มองวิวกลางคืนก็ต้องออกมานั่งด้านนอก มู่เลยลากไอ้คนต่อมโรแมนติกพิการอย่างนุชออกมาที่ท่าน้ำ
ที่ท่าน้ำเสากลางน้ำมีใต้จุดไว้สองดวง ลุงบอกว่าจุดไว้เผื่อคนใช้เรือตอนกลางคืนจะได้รู้ว่ามีท่าน้ำยื่นออกไป มู่เอาใต้อีกอันมา ก็ลุงอีกนั่นแหละที่บอกว่าจุดใต้ไม่มีแมลงมาบินกวน ไม่เหมือนเปิดไฟนีออนแมลงจะเยอะ
เสื่อหนึ่งผืนใต้จุดวางไว้ใกล้ๆ คนสองคนนอนหงายเรียงคอมองดาวที่เปล่งแสงอยู่บนฟ้า
“เยอะว่ะ ไม่เหมือนที่กรุงเทพเลย ตอนไปบ้านมึงกูก็ไม่ได้ดู”
“...” ไม่มีคำตอบอะไรจากนุชที่นอนอยู่ข้างๆ มู่ก็ไม่ได้สนใจพูดนั่นพูดนี่ไปตามเรื่องตามราว
“พรุ่งนี้วันธรรมดา คนคงไม่เยอะไปตลาดน้ำก่อนนะแล้วค่อยไปที่อื่น อยากกินมะยมเชื่อม มันจะมีขายปะ?”
“....” ก็ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่ดี ช่างมู่ก็ไม่ได้สนใจหรอก
“กูจะเตะมึงตกท่าน้ำถ้ามึงหลับ” มู่ว่า...คราวนี้มีเสียงสะอึกหัวเราะเบาๆ ทำให้มู่เบาใจ อย่างนั้นต่อมหวานของไอ้หน้าหวานนี่ก็ยังไม่เสื่อม
“โจ๊กเมื่อเช้าอร่อยดีนะ”
“จืดไป”
“กูเติมให้แล้วไง”
“...” แล้วก็เงียบอีก แต่ช่างเถอะ
“อยากกินเงาะว่ะ” เกี่ยวตรงไหน? ไม่รู้แต่มู่อยากกิน ว่าแล้วก็หันไปมองคนที่คิดว่านอนดูดาวอยู่...
สายตาสบกันทันทีที่หันไป เพราะอีกฝ่ายมองใบหน้าของเขาอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่แต่งแต้มอยู่ ไม่มีคำพูดอะไรสำหรับคนสองคนในเวลานี้ มีเพียงแค่ค่ำคืนที่เงียบสงัด แว่วเสียงแมลงมากมาย สายลมเอื่อยอ่อน แสงสลัวของใต้ทั้งสามอัน แสงดาวที่โอบล้อมไปทั้งท้องฟ้า...
ไม่มีคำพูดอะไรในบรรยากาศเช่นนี้ คำว่ารักไม่จำเป็นต้องเอ่ย...เพียงแค่ลมหายใจที่สอดประสานกัน หัวใจที่เต้นด้วยจังหวะเดียวกัน...
จูบแผ่วเบาที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววินาที....
สายตาสองคู่กลับมามองไปที่หมู่ดาวบนท้องฟ้าอีกครั้ง ใบหน้าทั้งสองเปื้อนด้วยรอยยิ้ม
“พรุ่งนี้มาดูดาวอีกนะ...”
....
...
“ไม่อะ...กูง่วง ยุ่งแม่งก็โคตรเยอะ กูไปนอนดีกว่า”
ไอ้ควายชะมด ทีต่อมเซ็กมึงไม่เสื่อมอย่างต่อมหวานบ้างวะ!
......................................................
อยากไปเที่ยววววว
ปล. ใครจิ้มน้องปั๊บคู่นิมา... รักเลยยยยย
โพลล์
หัวข้อ: ~Love mania~ รักจัดหนัก THE END [13.05.2555] [P.22] (อ่าน 158413 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก