หัวข้อ: ~Love mania~ รักจัดหนัก THE END [13.05.2555] [P.22]

[นอนกินแรง]

มันเศร้ามากเลย ทั้งที่รักกัน

[jeeu]

หมดแรงเลยอ่ะ น้องมู่กับชะมดของเจ้~~~

[Nima4]

ตอนจบ



ความจริงอยู่ตรงหน้า การยอมรับมีโดยไม่โต้แย้งใดใดเหมือนคนอ่อนแอไร้ทางสู้ แต่สำหรับคนทั้งสองคน... ระยะเวลาต่อไปข้างหน้าอีกนานแค่ไหนไม่ทราบได้มันคือช่วงเวลาพิสูจน์ความรักที่มีให้แก่กัน...



“กูมีเวลาทั้งชีวิตไว้รอมึง”

“เหมือนกัน” เสียงจากร่างบางตอบ สองมือจับกันไว้แน่นก่อนจะเดินขึ้นเรือนไป โดยมีซอเดินตามขึ้นไปด้วย




ทั้งสองเดินขึ้นมา ทำความเคารพผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงเงียบๆ


เกือบเดือนที่ทั้งคู่หายไปด้วยกัน ไม่มีการตามหา เพราะรู้ดีว่านุชออกไปกับใครและเพื่ออะไร ไม่ใช่ไม่ห่วงใยแต่เพราะลูกชายขอเวลา...


เวลาสุดท้าย...เพื่อตามใจตัวเอง



แม่ใหญ่หันไปมองมู่ที่นั่งอยู่ข้างกายลูกชาย มือของทั้งสองยังคงประสานกันแน่น บอกไม่ถูกว่าอาการตึงที่เกิดขึ้นที่ใจ จนลุกลามมาถึงใบหน้านั้นเกิดเพราะอะไร แต่สาเหตุหลักคงมาจากท่าทางของทั้งสอง

มู่ยกมือขึ้นทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะวางมือไว้ที่หน้าขาของตัวเองอย่างสงบเสงี่ยม แต่มือของเขาก็ถูกนุชคว้าไปกำไว้อีก

ปลายนิ้วประสานเข้าหากันทีละนิ้วทีละนิ้ว ก่อนจะจับกันไว้แน่นเหมือนตอนที่เดินเข้ามา รู้ว่าผู้ใหญ่ไม่ชอบ ไม่พอใจ แต่นี้คือช่วงวินาทีสุดท้าย ก่อนทรายจะหมด...



ไม่มีใครพูดอะไรเลย... แม่เวลาจะหมุนผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว...ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะพูดอะไร เพราะต่างรู้ดีว่าพูดไปก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง


ยังไงทุกอย่างก็ต้องเป็นไป...


“แม่ครับ” นุชเอ่ยออกมาในที่สุด เขาเม้มปากก่อนคลายออก ฝ่ามือบีบมือที่ประสานกันไว้แน่น “เราจำทำตามที่แม่ขอ...แต่...” นุชเอ่ยอย่ายากลำบาก รับรู้ถึงอาการสั่นน้อยๆ ของคนข้างกายที่นั่งก้มหน้านิ่ง...


“แต่...เราเรียนที่เดียวกัน บางตัวต้องเรียนด้วยกัน อยู่กลุ่มเดียวกัน มันยากที่จะตัดกันอย่างสิ้นเชิง เพราะยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่”


“อย่าให้มีอะไรที่นอกเหนือจากนั้น...เข้าใจใช่มั้ยทั้งสองคน อย่าใช้ช่องว่างข้ออ้างอะไรก็ตามแต่”

....จะใช้มุกเนียนหากันอย่างเจทำกับผิง หรือผิงทำกับเจไม่ได้


...จะใช้วีธีตีหน้ามึนพุ่งเข้าหาอย่างซอกับแฮมก็ไม่ได้



เป็นแค่เพื่อน แค่เพื่อน...



“ครับ...” เสียงของนุชและมู่แผ่วเบา

“เราจะเป็นคนที่รักกัน แต่รักกันไม่ได้ครับ”


เสียงของนุชเรียบนิ่ง ฟังดูมั่นคงเช่นทุกครั้ง แต่บางอย่างที่ติดอยู่ในกระแสเสียงสามารถรับรู้ได้ไม่ยากเลยว่าขณะที่พูดนั้น หัวใจถูกบาดลึกแค่ไหน....


“ถ้าวันหนึ่ง...สมมุติว่า...” มู่เอ่ยขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้ใหญ่ทั้งสอง “แม่แม่พอจะรับได้สักนิด จะเมื่อไหร่ก็ได้ เราจะมีโอกาสอีกครั้งใช่ไหมครับ”



แม้จะน้อยนิด แต่ก็อยากจะมีความหวัง








การรอคอย มันทำร้ายคนรักกันได้ตั้งแต่เอ่ยถึงแล้ว... หากต้องเจอกับสภาวะนั้นจริงๆ พวกเขาก็อยากมีความหวังสักน้อยนิด



“ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หรอกนะ ไม่รับปาก” แม่ใหญ่เอ่ยเสียงเย็นชา แล้วก็เงียบไปเมื่อมู่พยักหน้าเข้าใจ “มันอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็เป็นได้”




“ไม่เป็นไรครับ” มู่ตอบ ก่อนจะเม้มปาก “ผมเข้าใจทุกอย่างแล้วครับ ผมคงต้องไปแล้วกว่าจะถึงกรุงเทพอีก กราบลานะครับแม่ใหญ่ แม่ขวัญ” มู่เข้าไปกราบผู้ใหญ่ทั้งสองที่ตัก ก่อนจะถอยออกมาแล้วลุกขึ้นยื่น




“เจอกันที่ มหา’ลัยนะมึง” นุชพยักหน้า แล้วลุกขึ้นเดินออกมาส่งมู่....











ทั้งสองเดินช้าๆ มือที่เคยจับกันมาตลอดทาง ตอนนี้อยู่ห่างกันแต่ไม่กี่เซนต์ ไหล่ที่เคยชนกัน ตอนนี้ก้อยู่ห่างกันเป็นฟุต... กายที่เคยโอบกันเดิน ต่างฝ่ายต่างก้าวเดินด้วยตัวเองช้าๆ




รถยนต์จอดอยู่หน้าบ้าน ซอทำหน้าที่เป็นสารภี... หนุ่มหน้าสวยไม่เข้ามาในบ้าน เหตุผลง่ายๆ เลยคือ “กูเป็นไม่รู้จักกาลเทสะ เกิดไปได้ยินอะไรผิดหูแล้วปล่อยหมาออกมา มันจะเป็นเรื่อง”



ความจริงแล้วซอแค่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างเป็นส่วนตัวโดยที่เขาไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวมากกว่า...


ที่มาก็เพื่อขับรถมารับเพื่อนกลับตามคำขอร้องของเพื่อนสนิทนั่นแหละ










มู่ก้าวผ่านประตูบ้านออกไป ไม่หันหลังกลับมามองคนที่หยุดยืนอยู่ที่ประตูบ้านหลังใหญ่ สายตาคู่นั้นมองตามร่างผอมบางจนอีกฝ่ายเข้าไปนั่งในรถ จนกระทั้งรถเคลื่อนออกไป...







ลับสายตา...







เวลาของคนสองคนที่รักกัน...หยุดลงแล้ว...ทุกวินาทีถูกสต๊าฟ...




ที่เหลือก็คือเพียง...




รอ...




รอให้วันที่จะกลับด้านนาฬิกาทราย....



......




.....





.....





....



....




...





...




..



.






.





(ยังไม่จบนะคะ)

[eaey]

เกือบโวยวาย ดีนะเห็นว่ายังไม่จบ

[aoihimeko]

ต่อด่วนๆกลังปวดจ

[patchylove]

 

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

 

ไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน ผ่านไปหลายตอนเลย แถมถึงตอนจบอีกต่างหาก...

คู่ซอทำให้ประหลาดใจได้เรื่อยๆ แล้วข้อสรุปก็โหดร้ายเอามากๆ

แต่ก็เข้าใจนะว่า คนเราก็อาจจะรักใครทีเดียวสองคนได้ แต่มันเป็นเรือ่งยากที่จะเลือกได้ทั้งสองโดนไม่ทำให้ใครต้องเจ็บ

ถึงจะร้ายไปบ้างแต่ซอก็ทำถูกแล้วล่ะ

คู่เจผิงคงไม่มีอะไรเพราะมันไม่มีอะไร กลับกลายเป็นว่า จากคู่รองคู่มู่นุชกลายเป็นคู่เอกไปเรียบร้อยแล้วตอนนี้

มันหน่วงอ่ะ แล้วก็เห็นใจทั้งสองคน รักกันมากแต่รักกันไม่ได้

ขอให้ตอนจบแฮปปี้เอนดิงด้วยเถิด เพี้ยงๆๆๆ

[Nima4]

สี่เดือน...ต่อมา....



“พี่ผิงครับ เพื่อนผมฝากนี่มาให้ครับ...” ถุงขนมอบลอยอยู่ตรงหน้า แต่พอจะเอื้อมมือไปรับน้ำใจจากรุ่นน้องปีหนึ่ง ถุงขนมนั้นก็ลอยหวือไปต่อหน้าต่อตา...

“ฝากขอบใจเพื่อนน้องด้วย แต่แฟนพี่ไม่ชอบกินของแบบนี้ แต่ไม่อยากให้เสียน้ำใจพี่จะให้เพื่อนพี่กินแทนแล้วกันนะ” พูดจบก็เอาเท้าสะกิดไอ้คนที่ฟุบโต๊ะหลับอยู่ พออีกฝ่ายอืออาตื่นขึ้นมาก็... “แดกทีไอ้ชะมด”



ไอ้คนโดนสั่งก็ได้แต่สีหูสีตา ฉีกถุงขนมแล้วเอายัดใส่ปากหนึ่งชิ้น... “ซื่อที่ไหนวะ แดกไม่ลง” ไม่พูดเปล่า หันไปคายทิ้งยังพุ่มไม้ รีบเปิดน้ำยกขึ้นล้างปาก “แม่งปลุกกูมาแดกของแสลงปากอย่างนี้เนี่ยนะ จัญไรพวกมึง”


“เอาเป็นว่าคราวหน้าถ้าเพื่อนน้องจะซื้อของให้แฟนพี่อีก เลือกร้านดีๆ หน่อย อะไรที่ไอ้เหี้ยนี่บอกแดกไม่ได้  รับรองคนทั้งโลกกินแล้วตายทุกคน” ผู้ชายหน้าหล่อบอก ก่อนจะมองหน้ารุ่นน้องด้วยสายตาหาเรื่องเต็มที่



คนทั้งมหา’ลัย ใครไม่รู้ก็โง่เต็มที ว่าผู้ชายที่ถูกยกให้เป็นดาวของคณะวิศวะอย่างผิง มีแฟนชื่อเจ...



มันทั้งหล่อทั้งเถื่อน และ...หวงแฟนอย่างกับจงอางปากล๊อตไวเล่อ สติลกวนตีนริ้นไรขั้นเทพ ตอนแรกพ่อคุณก็อาการหึงแบบปรกติดีหรอก แต่หลังๆ มาเหมือนแฟนคลับผิงจะมีเยอะขึ้น แถมยังไม่กลัวตายก็เยอะ เจก็เดือดได้ที่จากที่เนียนได้ทุกสถานการณ์กลายเป็นว่าอยากกระทืบได้ทุกขณะจิต


ก็นะคุณแฟนของพ่อคุณก็น่ารักขึ้นทุกวัน จากที่มีคนมองๆ หลังๆ มีถึงขั้นทำผิงแฟนเพจ...



อาเมน...ใครจะรู้ว่าผิงจะน่ารักพาวเวอร์อัพหลังจากมีสามีล่ะคร้าบบบบบบบ







น้องปีหนึ่งเดินคอตกกลับไปหาเพื่อน พอมาเจอพี่ผิงใกล้ๆ อย่างนี้ก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะ เกือบจะบอกว่าขนมนั่นเป็นของตัวเองเสียเอง พี่ผิงน่ารักชิบๆ แต่ผัวดุอย่างกับหมา!


“แกนี่ก็อีกคน ปฏิเสธบ้างเถอะอาทิตย์นี้กี่คนแล้ว”


“ความน่ารักห้ามกันไม่ได้” เจเบ้หน้าทรุดกายลงนั่งข้างกับผิง เขาเพิ่งเรียนเสร็จเลยรีบมาหาแฟนที่นัดกันไว้ว่าจะติวกันต่อ อีกสองอาทิตย์จะสอบแล้ว เขายังมึนกับไอ้ภาษาอังกฤษอยู่เลย




เด็กโยธา มีศัตรูตัวฉกาจคือภาษาอังกฤษ


“ง่วงเหี้ยๆ” เสียงของนุชงัวเงีย ก่อนเจ้าตัวจะยกน้ำขึ้นดื่มอีกรอบ แล้วเอนตัวลงกับม้านั่งหินอ่อนนอนต่อเสียอย่างนั้น

“อดหลับอดนอนมาจากไหนวะ” ผิงส่ายหน้า

“เล่นเกมส์มั้ง”

“แม่งจะสอบอยู่แล้วยังขี้เกียจ”

“นุชมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เอาเถอะเดี๋ยวมันก็ตื่นขึ้นมาเองแหละ” เจส่ายหน้ากับเพื่อน เอาเท้าถีบขากอีกฝ่ายอีกที แต่รายนั้นก็ไม่ยักกะตอบโต้ อารมณ์แบบ



ช่างหัวมึงเหอะ!



“ตะกี้ซอโทรมา มันบอกว่าเย็นนี้ไปกินหมูกระทะกัน พี่แฮมชวน” เจพยักหน้า เปิดชีทของตัวเองออก

“อยากกินมั้ยล่ะ ที่ร้านป๋าติ๋วยุ่งมะ”

“มาก เลยว่าจะไม่ไป...ไปช่วยหน่อยสิ แต่ถ้าจะไปกินไม่เป็นไร”

“ค้างด้วย”

“ก็เห็นค้างทุกที” เจยิ้ม ก่อนจะเลื่อนชีทไปตรงหน้าผิง

“บทนี้ไม่รู้เรื่องเลย แต่เสือกจะออกข้อสอบเยอะสุด” คนหน้าหล่อเอามือเท้าคางเหล่ตามองหน้าของผิงที่เอี้ยวมามองชีทชุดนั้น...

“ปิดเทอมกลับบ้านปะ?”

“สามสี่วันนะ แม่ชวนพี่เจไปด้วย ว่างหรือเปล่าล่ะ คุณลูกคนโปรด!” ผิงประชด ก่อนจะยิ้มเหมือนเห็นหน้าของคุณแฟน

“แน่นอนอยู่แล้ว”

“ไหนบอกให้พ่อมาขอไง” คนหน้าใสว่าพร้อมรอยยิ้มแก้โจทย์ที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ

“พ่อไม่อยู่นี่หว่า...ไม่รู้ตอนนี้อยู่ประเทศไหน ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ใช้นามสกุลเจนทัพศึกน่า...” แล้วเสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นจากคนทั้งสอง ก่อนนิ่งแล้วจ้องตากัน


เจยักคิ้วเข้าใส่ ผิงยิ้ม ก่อนจะเอานิ้วจิ้มหน้าอีกฝ่าย แล้วหันไปสนใจงานในมือต่อ ส่วนเจ...

“เห็นว่าสี่โมงเย็นไอ้มู่มันก็เลิกเรียนแล้วก็จะไปงานคอมมาร์ทนี่...ใช่ปะ”

“งั้นแหละ มันไม่เคยพลาดงานแบบนี้หรอก”

“ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆ ทันอยู่มั้ง”

“ทัน...ถมเถ”คู่รักพูดลอยๆ แต่กระแทกหูคนที่นอนอยู่อย่างจัง... แต่อีกฝ่ายยังคนนอนนิ่ง ซึ่งทั้งสองรู้ว่านุชได้ยินและสนใจ ดีไม่ดีมันอาจจะกำลังคิดหาทางไปเจออีกฝ่ายก็เป็นได้...ใครจะรู้

เจกับผิงยิ้ม และไม่สนใจนุชอีก...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็เป็นเรื่องของเพื่อน...


ส่วนเขาทั้งสองคน...



“พี่ผิงคร้าบบบบ ขอเบอร์พี่หน่อยครับ ผมรู้แฟนพี่ดุ แต่ผมชอบพี่จัง!”


“088-XXX-XXXX โทรมาเลย พ่อมึงรออยู่!”











....................................





“ตกลงไม่มีใครมาเหรอซอ.... พี่อยากกินหมูกระทะจริงๆ นะ” ซอกรอกตาก่อนจะยู่ปาก


“เห็นใครมากับผมมั้ยล่ะ”


“อย่ากวน”


“เอาเถอะน่า คราวหน้าก่อนเหอะนะ ไม่ทานสองคนไม่อร่อยหรอก หาอะไรง่ายๆ กินก่อน หิว” หนุ่มหน้าสวยเอ่ย... ก่อนจะพาคนรักที่นัดเจอกันบนห้างดังเดินหาร้านอะไรสักอย่างก็ได้ที่ช่วยให้เขาอิ่ม “เนื้อย่าง?” ซอหันมาถามคุณหมอที่ยังทำหน้ามุ่ยๆ อยู่ ใบหน้าหล่อๆ นั้นส่ายไม่เห็นด้วย


“อยากกินหมูกระทะ”

“คราวหน้า?”

“ก็ได้...สุกี้ดีกว่า” คราวนี้เป็นซอที่ส่ายหน้า

“เพิ่งกลับบ้านไปเจ๊พิณทำหม้อเท่าบ้านให้กิน ไม่เอานะ” ซอไม่ยอม เขาเอียนสุกี้เต็มที่ไม่ว่าจะแห้งจะน้ำ ไม่เอาสักอย่าง....

“แต่พี่อยากกินของพวกนี้นะ”

“โธ่...แฮม....” ซอทำเสียงละเหี่ยใจ ก่อนจะยอมเดินไปตามทางที่คนรักดันหลังให้ไปร้านสุกี้เจ้าเก่าที่แม้ไม่ได้มีสาขามากมายเช่นร้านสุกี้ยอดนิยม แต่แฮมกลับชอบเจ้านี้มากกว่า

 
ทั้งสองคนเข้าไปนั่งในร้าน คนไม่มากนักต่างกับร้านอื่นๆ แต่ช่างเถอะ ทั้งสองสั่งอาหารตามที่นึกอย่าง(แค่แฮมคนเดียวนะ ก่อนจะใช้เวลาในร้านนั้นกว่าสองชั่วโมง แล้วก็พากันไปเดินเล่นในห้างนั่นแหละ


เสื้อสองสีเป็นเรื่องที่น่าลำบากสำหรับซอที่ต้องเลือกแค่หนึ่งตัว ในเมื่อทั้งสองสีก็สวยเหมือนกัน... เขาลองเอามันทาบกับร่างของคนรักที่ยืนเลือกเนคไทน์เงียบๆ มองไปมองมาก็ยังคงไม่เลือกสักที


“ถ้าเลือกไม่ได้ก็วางไว้เฉยๆ ก็ได้นะครับ” คุณหมอพูด...อย่างเข้าใจ


“เลือกได้ แต่กำลังคิดว่าแฮมต้องใช้อีกสีในงานอื่นมั้ย?” ซอว่าและทำหน้าคิด ทำเอาแฮมหันมามองอย่างแปลกใจ... “ผมเลือกได้น่า แต่บางอย่าง อาจจะต้องใช้เวลาสักนิด”


คุณหมอยิ้มน้อยๆ หันไปเลือกเนคไทน์ต่อ....


ใช่แล้วล่ะ บางเร่องซอใช้เวลามากสำหรับการเลือก... แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้แฮมรอได้ก็คือ ความรู้สึกที่อีกฝ่ายส่งมาให้เสมอ ว่าโปรดอยู่ข้างๆ กัน


ในวันที่ซอบอกกับเขาว่าเลือกใคร เขาแทบจะไม่รู้สึกถึงคำว่าดีใจเลย



เขารู้...ว่าซอรักใคร
เขารู้...ว่าซอเจ็บปวดแค่ไหน
และเขารู้...ว่าซอตัดสินใจเลือกแล้วจริงๆ แม้ตัวซอเองจะต้องเจ็บปวดก็ตาม




กลับไปรักกันก็ได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เอา ยอมเป็นคนใจร้ายที่ต้องทำตัวร้ายกาจอีกครั้งกับเด็กแสนดีแบบนั้น



“ผมรักปั๊บครับ ไม่เคยเปลี่ยนไป และมันจะจะไม่เปลี่ยนไปด้วย แต่มันจบไปแล้ว...มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ผมพูด แต่...ถ้าหากกลับไปเริ่มใหม่ ผลลัพธ์มันก็จะออกมาเหมือนเดิม วนเวียนไปอยู่อย่างนั้น เรารักกัน...แต่ไปด้วยกันไม่ได้ ให้ลองปรับตัวเขาหากัน...สุดท้ายแล้วก็เหมือนเดิม”


นี่สินะที่เขาบอกว่า...เข้ากันไม่ได้


“ถ้ากลับไป...มันทำร้ายปั๊บมากกว่าที่เป็นอยู่เสียอีก ปั๊บเหมาะกับผู้ใหญ่ดีๆ สักคนที่เข้าใจและรับเขาได้ทุกอย่างน่ะครับ”
ตอนแรกแฮมไม่เข้าใจนัก แต่พอซอบอกว่าปั๊บเป็นเด็กนิสัยแบบไหน เขาก็ถึงบางอ้อทันทีว่าเพราะอะไรถึงอยู่กับซอได้ยาก
ซอกับปั๊บ...เหมือนกันเกินไป


“เอาสีชมพูนะครับ” ซอพูด ก่อนจะเอาเสื้อสีเหลืองแขวนไว้ที่เดิม แล้วเดินมาช่วยเขาเลือกเนคไทน์


“เดี๋ยวว่าจะลาพักร้อน”


“ผมปิดเทอมพอดีมั้ย?” ซอดูเนคไทน์สองสามเส้นในมือ ค่อยๆ เลือก


“ประมาณนั้น” แฮมว่า


“ไปเที่ยวมั้ยครับ”


“ไปปราณกันมั้ย?” คุณหมอนำเสนอ


“คราวที่แล้วก็ไป” ซอเอาเนคไทน์มาทาบกับเสื้อที่เลือกไว้

“ก็...” จะบอกได้ยังไง ว่าชอบบรรยากาศตอนนั้น เพียงแค่คราวนี้อยากไปกันสองคน

“พักที่เดิมมั้ย? บรรยากาศดี” ซอว่า พร้อมกับยิ้ม มองหน้าคนรักอย่างรู้ทัน “แล้วถ้าไปก็เตรียมใจไว้ด้วยล่ะครับคุณหมอ ผมใจเย็นมามากพอแล้ว”

พูดทิ้งท้ายไว้ พร้อมกับวางเสื้อและเนคไทน์ที่เลือกไว้ให้คนรัก

ทั้งสองคนเดินเล่นซื้อของกันไปเรื่อยๆ เอื่อยเฉื่อยไม่เร่งรีบ... ไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาจะเจอคนที่เหมือนกัน หรือต่างกันมากแค่ไหน ซอและแฮมยังต้องดูกันอีกมาก ความรักที่งอกเงยขึ้นต้องคอยดูแลรักษาให้มันเจริญเติบโตต่อไป

ค่อยๆ ทำความรู้จักหัวใจของกันและกัน... พากันก้าวผ่านเรื่องต่างๆ ไปด้วยกัน

“ซอ...พี่รุกได้ปะ”

“ไม่มีทาง!” ความจริงแฮมก็ไม่ใช่พวกรับหรือรุกอย่างเดียวนะ... เพราะเขารู้สึกว่าเรื่องแบบนี้มันผลัดๆ กันไปได้ แต่ดูเหมือนคนรักของเขาจะไม่คิดอย่างนั้น

“ถ้าจะรุกผมเมื่อไหร่ คุณหมอแฮมที่รักโดนปล้ำจนจำชื่อตัวเองไม่ได้แน่!”





............................................


ขอเวลาพิมพ์ นุชมู่ อีกนิดค่ะ

[gupalz]

แฮมไม่มีทางรุกซอได้เลย 555
อยากรู้เรื่องมู่สุดแล้วเนี่ย

[Nima4]

สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน




http://www.youtube.com/watch?v=t1ucTYFcEl4

เพียงแค่มองในตา ก็รู้ว่าเราชอบกัน
แต่เราสองคนต้องเก็บมันไว้
ในเมื่อความเป็นจริง ก็รู้กันในหัวใจ
เรายังเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกัน

แม้ใจเราจริงจังเท่าไร ไม่มีใครเต็มใจให้รักกัน
คงยังไม่ถึงเวลาของเรา

อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา
ให้มันหมุนช้าๆแล้วเดินไปกับมัน

อดทนเก็บความในใจ แล้วเรียนรู้กันและกัน
เพื่อให้เรามีความมั่นใจ
ว่าเรานั้นมีความลึกซึ้งเพียงใด พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน

วันนี้แม้จะเป็นเพียงเพื่อนก็ไม่สำคัญ
เมื่อใจให้กันจะหวั่นอะไร
วันข้างหน้าจะมา จะช้าจะนานเท่าไหร่
คงเป็นอะไรได้มากกว่านั้น

แม้ใจเราจริงจังเท่าไร ไม่มีใครเต็มใจให้รักกัน
คงยังไม่ถึงเวลาของเรา

อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา
ให้มันหมุนช้าๆแล้วเดินไปกับมัน

อดทนเก็บความในใจ แล้วเรียนรู้กันและกัน
เพื่อให้เรามีความมั่นใจ
ว่าเรานั้นมีความลึกซึ้งเพียงใด พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน

หากว่าเรามีความมั่นใจ หากว่าเรามีความรักแท้ในใจ
พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน

แก้มยุ้ยพองลมจนป่องริมฝีปากบางยู่เข้าหากัน ก่อนที่ร่างผอมบางจะขยับตัวดุ๊กดิ๊กไปตนชิดกับพนังของขบวนรถไฟใต้ดิน
ในช่วงที่ใครต่อใครก็เฮโล่กันออกจากงานคอมมาร์ท มู่ลี่ก็เตรียมใจไว้แล้วล่ะว่าคนจะต้องเจอสภาพปลากระป๋องอย่างนี้ กะว่าจะมาเชยชมของที่ซื้อมาเสียหน่อย... เฮ่อออ



มู่ลี่พยายามทำตัวให้ลีบที่สุดเมื่อเห็นว่าข้างๆ ของเขามีนักศึกษาสาวมายืนเบียด ไม่ใช่รังเกียจเธอ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพยายามหลบผู้คนที่เบียดเข้ามา ซึ่งส่วนมากตรงนี้ก็มีแต่ผู้ขาย


“คุณฮะ” มู่ลี่เรียกเธอเบาๆ “เปลี่ยนที่กันมั้ย? อย่างน้อย อีกด้านหนึ่งของมู่ลี่ก็เป็นผู้หญิงวัยทำงานอีกสองคนล่ะนะ เธอน่าสะดวกใจมากกว่าอยู่กลางดงผู้ชายถึกๆ แถวนั้น (ความจริงมู่ลี่ชอบ?)


“อุ้ย..ขอบคุณมากนะคะ” เธอรีบขอบคุณเขา แล้วเปลี่ยนที่ทันที เธอดูโล่งอกขึ้น ก็แหงนักศึกษาสาวหน้าตาน่ารักหุ่นดีๆ แถมมาในชุดนักศึกษาต่อให้ไม่ได้สั้นจู๋หรือรัดติ้วมากมาย มันก็เร้าใจหนุ่มตลอดนั่นแหละ


มู่ลี่เปลี่ยนที่เสร็จเขาก็แอบกลืนน้ำลายเอื้อก...เมื่อเจอเข้ากับสายตาหนุ่มที่มากันเป็นกลุ่มนั้น

เสมือนกูไปมารขัดคอพี่แกเลยวุ้ย!


เขาเป็นคนปากเก่งก็จริงนะ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะฟัดกับใครเก่ง เคยแต่โดนแฟนฟัด ซึ่งในกรณีนี้ไม่คงไม่ใช่ฟัดเดียวกัน...
พูดถึงแฟน...



เฮ่ออออ...



“คนดีจังนะมึง ระวังจะโดนรุม”




พูดถึงแฟน(เก่า) แม่ง....แฟน(เก่า)ก็โผล่





ไม่ต้องเงยหน้า ไม่ต้องสบตา แค่ได้ยินเสียงเบาๆ ที่กระซิบมานั้นก็รู้ว่าใคร กลิ่นน้ำหอมที่ผสมกลิ่นเหงื่อเป็นเอกลักษณ์ ยิ่งคำพูดคำจากวนตีนขนาดนี้...


“...” มู่ลี่ไม่พูดอะไร ไม่เอ่ยถามว่านุชมาได้ยังไง... มายืนอยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไง เอาเป็นว่ามันมาแล้ว แค่นั้นพอ





ไม่ได้เป็นอะไรกัน นอกจากเพื่อน...เหมือนเมื่อก่อน ทำตัวเหมือนตอนเป็นเพื่อนกัน ไปกินข้าวพร้อมกัน(บ้าง) เดินไปเรียนพร้อมกัน(บ้าง) เจอกันบ่อยๆ (บ้าง) เหมือนเดิมทุกอย่าง แม้กระทั่ง...


“พรุ่งนี้กูต้องจ่ายค่าเทคบุ๊ก”

“เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก่อนเอาให้”

“เอาไปจ่ายให้เลยแล้วกัน ไอ้จุนเป็นคนเก็บเหมือนทุกทีแหละ”




เอ่อ...ใช่ เหมือนทุกที...




แม่งเอาเงิน เอาบัตร เอาสารพัดมาให้เขาเก็บ ติดตัวของพ่อชะมดตาหวานก็มีแค่ใบขับขี่กับเงินไม่กี่ร้อยเท่านั้นแหละ เวลาจะซื้ออะไรแพงๆ หรือจ่ายค่างาน ค่าหนังสือ ทุกคนต่างรู้กันว่าส่วนของนุชให้มาเอาที่มู่ลี่เด็ก วิศฯคอม


เมื่อก่อนเป็นยังไงก็เหมือนเดิม คบกันก็ยังเหมือนเดิม จนทุกวันนี้กลับไปเป็นเพื่อนกันก็ยังเหมือนเดิม...



ช่วยไม่ได้...ตอนเป็นเพื่อนกับตอนเป็นแฟนมันต่างกันอยู่ไม่กี่อย่างนี่หว่า




อันนี้แม่ใหญ่พลาดเอง...ที่ไม่จำเพาะเจาะจง...



พวกเขาไม่ได้ตุกติกอะไรด้วย...ก็มันเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรก





“ถ้ากูเจอเดี๋ยวจ่ายให้ แต่ถ้ามันเจอมึงก่อนก็บอกมันแล้วกัน” นุชพยักหน้า ยืนนิ่งๆ เอามือล้วงกระเป๋าเสื้อฮู๊ดที่สวมทับชอป ไม่มีท่าทีเดือดร้อนกับจำนวนคนที่เบียดเข้ามา บางครั้งก็จำเป็นต้องขยับเข้าไปใกล้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าง ก็พื้นที่มันมีเหลือน้อยนี่หว่า



“...” มีแต่เสียงจอแจภายในขบวนรถ และเสียงประกาศบอกระยะทางแต่ละสถานี คนสองคนในหมู่คนมากมาย อื่นห่างกันไม่ถึงศอก



มูลี่เลือกที่จะวางสายตาของตัวเองไว้ที่ต่างหูรูปดาวของอีกฝ่ายที่เห็นวอบๆ แวบๆ เพราะโดนเสื้อฮู๊ดที่อีกฝ่ายเอาสวมศีรษะไว้บัง ส่วนนุช....ก็เลือกที่จะมองพวงแก้มสีเรื่อนั้น



อยู่ใกล้กันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แทบทุกอย่างมันเหมือนเดิม... แต่บางอย่างที่ตั้งแต่วันนั้น...



สิ่งที่เปลี่ยนไปแม้คนรอบตัวก็ดูออก...


ทั้งสองคนไม่เคยสบตากันตรงๆ แม้เพียงสักครั้ง...




ต่อให้เกิดความบังเอิญก็จะรีบเบนสายตาหนี




ไม่ใช่ไม่อยากมองหน้า ไม่ใช่ไม่อยากมองตากัน...





แต่หากต้องสบตากันแล้วได้รับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันที่ส่งผ่านออกมา.... ความเจ็บปวดที่คิดว่าไม่สามารถทำอะไรหัวใจตัวเองได้มันจะกัดกร่อนความรู้สึกจนอ่อนแอลง...




เรารักกัน...แต่ก็รักกันไม่ได้...


เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ของกันและกัน...ไม่อยากทำร้ายกัน





ยืนอยู่ด้วยกันนิ่งๆ อย่างนี้ ให้เวลาของคนทั้งสองคนที่หยุดนิ่งนั้นถูกกาลเวลารอบกายพัดพาไป....





แล้วสักวัน...ก็จะถึงเวลาของเราทั้งสองคน....

จบ....

............................



แค่นี้แหละค่ะ ...ห๊ะ!! อะไร? ยังไง?


คือนิมาเป็นคนเขียนนิยายไม่เก่งค่ะ ยิ่งถ้าเป็นตอนจบ ก็จะแบบนี้แหละค่ะ เป็นคนสรุปไม่เป็นนั่นเอง


เพิ่งเริ่มเขียนเรื่องแรก ทุกอย่างเป็นครั้งแรกหมดเลย...ต้องขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกรายละเอียดที่ทุกท่านบอกกล่าวกันมา ทุกกำลังใจ ทุกอย่างเลยนะคะ


แม้ว่านิยายเรื่องนี้มันจะผิดพลาดเยอะมากก็ตาม ที่ไม่น่าให้อภัยเลยก็คือ...ทำให้คู่หลักเป็นคู่รองได้อย่างมึนงงเป็นที่สุด กร้ากกก ความสามารถพิเศษที่นิมาเป็นแต่เกิด?

แต่จะพยายามแก้ตัวเรื่องหน้านะคะ (ยังจะเขียนอีก?)



แต่อย่างที่รู้กัน เจผิงเขาอิ่มตัวแล้ว แล้วนิมาก็ยังมีความสามารถในการเขียนน้อยนิด ละไว้งั้นเถอะค่ะ อย่าเอาเขามาเลย ส่วนซอกับแฮม...ไม่อยากหน่วงอีกละ รักน้องปั๊บ เบื่ออิซอ


ดังนั้น... จะพยายามขึ้นอีกนะคะ ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า อยู่กับนิมาอย่างมึนๆ งงๆ ไปก่อนนะคะ



เจอกันเรื่องหน้าค่ะ (ถ้ามีเวลาเขียน)


“Sandglass’’



หรือจะ...น้องปั๊บกับ??? ก่อนดี???



 
ขอบคุณค่ะ^^ 

 

[Ryoooo]

เอาเรื่องปั๊บด้วยยยยยยย

แต่อยากรู้เรื่องของมู่กับนุชอีกหน่อยด้วยยยยย

(กอดมับ)

[aoihimeko]

รอมู่ด้คู่นุช(จ็บปวดกินปล้ว T^T)

[zuu_zaa]

ในที่สุดก็จบ สนุกมากๆค่ะ อยากจะอ่านไปเรื่อยๆ หวังว่าจะได้ติดตามผลงานดีๆ ต่อๆไปค่ะ รักคนเขียน จุ๊บๆ

[patchylove]

    แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่    มู่ กะ นุช   

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

   จบแล้วจริงเหรอ? 

 เรื่องคู่อื่นๆ ก็คงอิ่มตัวของมันจริงๆ

เรื่องเจผิงก็ลดความสำคัญลงไปยิ่งกว่าซอนานแล้ว

คู่ซอแฮม อันนี้ก็เข้าใจว่า บางครั้งความรักอย่างเดียวแก้ไขไม่ได้ เพราะซอเอาแต่ใจตัวเองและปั๊บก็ยังเด็ก รักกันแต่ไม่เข้าใจและไม่ปรับตัวก็เข้ากันไม่ได้  ซอเลือกแฮมเพราะทั้งรัก และแฮมเป็ฯผู้ใหญ่มากพอนั่นเอง เข้าใจแล้ว...

ส่วนคู่สุดท้าย....

บางครั้งคู่รองกลายเป็นคู่หลักได้เพราะแนวเรื่องบุคลิกของตัวละครที่ดึงคนอ่านมากที่สุด
กระแสคนอ่านที่ชอบคู่นี้อาจจะทำให้คนเขียนพลอยใส่ใจคู่นี้ค่อนข้างมาก เป็นคู่ที่อ่านแล้วสบายใจที่สุดในสามคู่

และไม่อยากเชื่อเลยว่าตอนจบจะเศร้าที่สุดแบบนี้ นิมาไม่เคลียร์อะไรเลย มันเหมือนให้คนอ่านคิดกันไปเองว่าต่อไปจะมีทางที่สองคนนี้ได้กลับมาสบตากันตรงๆหรือเปล่า รักกันแต่คบกันไม่ได้ แต่ยังเจอกันอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ มันทรมานนะเราว่า

    

ขอบคุณนิมาสำหรับตอนจบที่เจ็บจริงๆ คะ

    

[ruby]

เป็นตอนจบที่เจ็บจริงสำหรับคู่มู่+นุช รอเวลาให้
ทุกอย่างดีขึ้นอ่านแล้วหน่วงๆ ใจหายด้วยที่จบแล้ว
สนุกค่ะ คู่เจ+ผิงน่ารักดีค่ะไม่น่าเชื่อว่าเจจะขี้หึง
มากขนาดนี้ ส่วนคู่ซอ+แฮม ก็สนุกค่ะ
รอเรื่องใหม่ถ้าเป็นเรื่องน้องปั๊บก็ดีนะค่ะ

[naneku]

จบแบบ.... TOT

[palm-metto]

จบแล้ว
 

จบแบบเหมือนมันยังไม่จบเลยไงไม่รู้
 

สู้ต่อไป เอาเรื่องใหม่ มาบอกด้วยนะ
 

[roseen]

 :L1:ปากบอกว่ารักลูกอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ที่แสดงออกมารักตัวเองเป็นส่วนใหญ่นะแม่ใหญ่

[@BUA@]

จบเหมือนพวกหนังอาร์ต ไม่มีบทสรุปให้
แบบว่าเชิญท่านผู้ชมไปคิดต่อเอาเองละกัน

[CarToonMiZa]

 :L2:เปนกำลังใจในเรื่องต่อไป

กดบวกเป็ด

[kataiyai]

จบได้เจ็บปวดมาก

[eaey]

อ้าาา ตอนแรกะไม่โวยวาย แต่จบแบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า

[faratellll]

ขอบคุณ นะคร้า สนุกมากมาย   
ชอบซอกะหมอแฮม ที่สุ๊ดดดด 

P.S. แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ ><"

[BeeRY]

อ่านจบแล้วเกิดอาการแบบว่า
คู่เจผิงก็พอเดาได้ว่ายังไงก็แฮปปี้ แต่ที่ทำเอาช็อกก็คู่นุชมู่นี่แหละ
ทั้งๆที่เป็นคู่ที่สร้างรอยยิ้มให้มากที่สุด แต่ตอนนี้กลับเป็นคู่ที่เรียกน้ำตายิ่งกว่าปั๊บxซอxแฮมอีกนะนี่
ขอตอนพิเศษที่ทำให้ยิ้มได้หน่อยสิคะ ตอนนี้เศร้าไปหมดเลย นุชมู่ทำเอาแซด

[choijiin]

ถ้ารู้แบบนี้ไม่เข้ามาอ่านดีกว่า
 
เจ็บนี้อีกนานนนนนนนนนนนน
 

เราอุตส่าห์สู้คิดว่ามันจะจบได้ไม่เสียน้ำตา
สู้ส่งนุชไปเรียนเมืองนอกก็ได้ยังจะดีซะกว่า
แบบนี้ทรมานโคตรๆ
ใครจะไปทนได้ต้องเจอหน้าคนรักทุกวัน
แต่แม่มรักกันไม่ได้
 

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากเอาทุเรียนฟาดหน้าอิคุณหญิงแม่ว้อย
หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆ
 

[gupalz]

แมนยูว่าไม่ได้แชมป์แล้วละเหี่ย
มาเจอคู่มู่นุช ละเหี่ยยิ่งกว่า
ขอตอนพิเศษคู่นี้อีกซักนิดได้มะเนี่ย

[aishiteru.]

จบแล้ว =[]= จริงดิ??
รักกันแต่รักกันไม่ได้ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
พยายามจะจิ้นต่อเอง T^T ให้มันแฮปปี้ อนาคตพวกผู้ใหญ่อาจจะรับได้
ระหว่างนี้ก็เจ็บปวดกันต่อไป ไม่สบตากัน กลัวเห็นความเจ็บปวด เฮ้ออออออออ
รักกันแต่รักกันไม่ได้ ฮึ่ยยยยย ทำไมสังคมมันต้องแคร์คนรอบข้างมากขนาดนี้ด้วยฟร่ะ T^T
ผิงกับเจก็สวีทหวานกันไป ครอบครัวที่ดีเชื่อใจกันรักกันอบอุ่นด้วยความเข้าใจ ก็ทำให้ลูกๆมีความสุขอ่านะ
ซอกับหมอแฮมก็เริ่มต้นใหม่ด้วยกันต่อไป สงสารนุชกับมู่อ่ะ
ถ้าต่างคนต่างไม่มีใครก็เป็นเพื่อนกันก็ดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่าเลยแล้วกันนะ รักมู่กับนุชเสมอนะ T^T
 

[moredee]

คู่เอกมันน็อคกว่าพี่บัวขาวหนีค่ายไปชกโชว์ซะอีก
 :กอด1:ก้อตามใจนักเขียนค่ะอยากให้จบแบบไหน เพราะไงก้อตามอ่านตามลุ้นกันมาตั้งแต่แรก(จากเงาสู่แสงสว่างกันเลยทีเดียว) อยากเบาๆเหมือนข้าวต้มกุ๊ยกะกับสาระพัดแซ่บ >>ขอคู่พ่อมู่กะน้องปั้บได้ม้ายยยยยยย

[kasarus]

คิดว่าเข้าใจ นุช-มู่นะ แบบว่าต่างฝ่ายต่างก็เป็นคนรักของกันและกัน แต่เราไม่ได้รักกัน
ประมาณว่ารักนะแต่ไม่แสดงออกให้ใครรู้ เรารู้ในใจเราก็พอ