หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[Kaewkaew]

หวานเฉียบบบบ!!! 

[กระต่ายชมจันทร์]

มีเขียนผิดอยู่ตรงฉากห้องหอนะคะแต่อ่านในไอแพดมันก็อปบ่ได้ อย่างตรงช่วงบอกจิกแขนน่ะค่ะ

หนอน...เป็นช็อตที่เดาถูกและเรียกรอยยิ้มได้ดีมากเลยค่ะ5555

เอ ตกลงว่าสองพี่น้องจะรวบจับคู่กันเองเลยมั้ยคะเนี่ย ฮุๆ

[hotladyanyavee]

หวานอะ โอ๊ยอิจฉามากๆๆๆๆๆๆๆๆ

[EoBen]

น้อง กรรณ์น่ารักกกก

กลัวหนอน น้องเหมม หรอจ๊ะ

เป็นไงละโย แกล้งคนอื่นดีนัก เจอหนอนเลยไง

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[biwtiz]

เย้อ่านทันแล้ว

ชอบเรื่องนี้มักมากกๆ

[EunSung87]

หวานกันน่ารักมาก
พี่สิงห์เปลี่ยนไปเย้อะเลย

[gupalz]

แอบคิด น้องเหมจะได้กะน้องกรรณ์รึป่าวนิ

[goosongta]

ตั้งแต่อ่านมามีตอนนี้แหละไม่เครียด ชอบตอนนี้ที่สุด

น่ารักอ่ะ

คำถามก็คือน้องกรรณ์จะมีคู่มั้ย

[atblueann]

ชอบน้องกรรณ์มากๆๆ ขอตอนพิเศษ น้องได้ไหม
อยากรู้จังว่าที่ว่ากรรณ์ดื้อ ดืิ้อยังไง ต้องน่ารักมากแน่ๆเลยอ่ะ
ชอบน้องกรรณ์อ่ะ น่าร๊าก น่ารัก กลัวหนอนซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[aloney]

หวานมั่กมว๊ากก,,,,

น้องกรรณ์น่ารักที่สุด  อยากให้น้องกรรณ์เป็นปกติ
จะได้คู่กะเหม  ><

[Bowbonk]

หนอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


 

[roseen]

 :กอด1:น้องกลัวหนอนนะนั่น

[nongrak]

กรรณ์จ๋าน่ารักมากกลัวหนอนน้อย
สิงห์หวานกับกรณ์ไม่มีอายเพื่อนเลย

[LiTTlE [A]]

+1ให้กับความหวานของ 2 ตอนนี้
เหมแอบคิดอะไรกับน้องกรรณ์อ่ะป่าววววววววว

[ladymoon_yy]

  ฮาเพราะหนอนเนี่ยแหละ

[CarToonMiZa]

หวานจนน้ำตาลขึ้น

บวกเป็ด

[bulldog17]

หวานทะเลมดขึ้นแล้วมั้ง

ฮาหนอนของน้องกรรณ์

[koikoi]

น้องกรรณ์น่ารัก

[bytoey]

น่ารักมากมาก ขออีกค่ะ

[ormn]

:m20:555ซวยแล้วเหมทำไมกรรณ์ร้องบอกว่ากลัวหนอนอะอิอิ

[b2friend]

อ่านตามทันจนได้

ชอบจริงๆ ถึงแรกๆ จะดูเศร้าก็เถอะ
แต่อยากรู้จริงๆ ว่าพ่อแม่ของน้องกรณ์ กับน้องกรรณ์หายไปไหน

[Pairwha]

ขำตรงหนอนนี่ละ 

[Theodore]

อยากจะเห็นว่าหนอนตัวใหญ่แค่ไน ทำไมทำน้องกรรณ์กลัวได้ขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ

[tuek]

รักกันหวานมากๆๆ
ฮาตอนหนอนนี่แหละ 55555

[MaRiTt_TCL]

เราขำหนอน โห นั่นหรือหนอนที่ทำให้น้องกรรณ์กลัวขนาดนั้นได้อ่ะ 55

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 22






เสียงเฮฮาดังจนทำให้คนรอบข้างต้องหันมามองอย่างอดไม่ได้ แต่ทุกคนล้วนเข้าใจเพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่ถึงจะเสียงดังก็ไม่แปลกอะไร แต่เสียงที่ทำให้ผู้คนต้องมองเป็นเสียงของคนตัวเล็กที่ดูติดจะร่าเริงกับอาหารสดที่ขายเรียงรายอยู่ภายในตลาดนี้ เห็นปลาอะไรแปลกๆก็จะคอยส่งเสียงแจ้วๆ ไปให้เด็กผู้ชายอีกคนที่หน้าตาละม้ายจนเดาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนได้ไม่ยาก

กรรณ์หัวเราะเอิ้กอ้ากจนแทบจะไม่มีเค้าเดิมของคนที่ร้องไห้โยเยกลัว ‘หนอน’ อีกเลย อาจเป็นโชคดีของกรรณ์ที่เป็นเด็กพิเศษไม่ต้องมาจำเรื่องน่าอายและน่าขำอย่างเมื่อเช้า ไม่เหมือนกรณ์ที่พอรู้ว่าอะไรคือต้นเหตุที่ทำให้น้องชายต้องร้องไห้ก็อายหน้าแดงหันหน้าหนีเจ้าหนอนตัวโตที่กำลังชูคอขู่กรรณ์จนร้องไห้แทบหมดตัว

จะหันกลับไปปลอบน้องชายที่กอดตัวเองแน่นก็ไม่กล้า เพราะลุกก็ลุกไม่ไหวเพราะเรียวแรงหมดไปกับคนที่หัวเราะร่าอยู่ตรงหน้าประตู โยรินก็ส่งเสียงกรี๊ดวิ่งหนีเจ้าหนอนออกไปนอกห้องนานแล้ว

สุดท้าย...ต้องรอจนคนที่ยื่นหัวเราะขำจนพอใจถึงได้เดินเอาผ้าห่มผืนหนาที่กรณ์ขว้างทิ้งไปไกลมาปิด....หนอน....พร้อมด้วยแรงถีบจากเท้าใหญ่ๆของสิงห์ที่ส่งให้น้องชายที่แฮ้งค์ไม่รู้เรื่องรู้ราวบนเตียง

ทั้งๆที่ทำไปเพราะหมั้นไส้น้องชายตัวเองและหวังจะแก้แค้นที่ทำให้กรรณ์ต้องร้องไห้โดยไร้สาเหตุแท้ๆ แต่น้องชายของคนรักที่หันกลับไปหันภาพที่เขายกฝ่าเท้าหวังจะถีบเหมราชพอดี สายตาที่หวาดกลัวและนองไปด้วยน้ำตาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสายตาที่ไม่พอใจและเกรี้ยวกราดในทันที

‘สตอเบอรี่!!.....’

“อ๊า....อย่ามา...ใกล้นะ!”กรรณ์ส่งเสียงดังจนคนที่กำลังเดินเข้าใกล้กรณ์ถึงกับสะดุ้งแล้วยิ้มแหย่ๆให้กับกรรณ์ที่กำลังส่งสายตาดุให้ กรณ์หัวเราะคิกคักเบาๆที่ได้เห็นท่าทางของสิงห์แบบนี้ รวมถึงเหมราชและคนอื่นๆก็ด้วย

ใครจะคิด...คนอย่างราชสีห์ รสนิยมสูง อีโก้สูง จะมาทำหน้าหงอยเพราะโดนกรรณ์ดุแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะกรรณ์เป็นเด็กพิเศษสิงห์เลยยอมอ่อนให้ แต่อีกส่วนหนึ่งเพราะร่างบางที่สิงห์เดินตามต้อยๆอยู่ทั้งวัน เพราะว่ากรณ์รักกรรณ์มาก สิงห์เลยรักและเอ็นดูกรรณ์มากเช่นกันไม่ต่างจากกรณ์

“ไม่เอานะกรรณ์ พี่สิงห์เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”บอกน้องชายทั้งๆที่หน้าหวานๆของตัวเองก็กลั้นยิ้มอยู่ กรรณ์หันหน้ามามองพี่ชายด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ

“กรณ์บ้า”คำพูดของกรรณ์ทำเอากรณ์ยิ้มยิ่งกว่าเดิม ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องชายกำลังงอนเขาอยู่ที่ตั้งแต่มาเที่ยวทะเลกรณ์ก็ไม่ค่อยจะดูกรรณ์เท่าที่ควร ถึงกรรณ์จะลืมไปบ้างเวลาที่เล่นอยู่กับโยรินและพวกเหมราชก็เถอะ แต่พอเห็นกรณ์และราชสีห์พร้อมๆกันความน้อยใจก็ปรากฏขึ้นมาเป็นอารมณ์อย่างไม่มีกักเก็บ แสดงออกมาหมดจนกรณ์นึกขำ ไม่เคยเห็นน้องชายของเขาเป็นแบบนี้เลยซักครั้ง

...ก็ตลอดมากรณ์มีกรรณ์เป็น ‘คนสำคัญ’ แค่คนเดียว...

แต่ตอนนี้มีราชสีห์เข้ามาด้วย...ไม่ใช่ว่ากรรณ์สำคัญน้อยลง...แต่แค่ตอนนี้กรณ์ให้ความสำคัญกับทั้งสองคนเท่าๆกันต่างหาก

เพราะเบาใจว่าทุกคนช่วยกันดูแลน้องชายได้ เห็นทีแรกยังนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันเพราะปรกติกรรณ์จะไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากนัก ใครชวนเล่นอะไรก็จะไม่เล่นด้วย ไม่ค่อยมีสังคมเท่าไรที่แล้วๆมาจึงได้แต่เล่นกับพวกสีและกระดาษขาวๆ วาดรูปอยู่คนเดียวภายในห้อง มีครูนภาครูสมศรีที่จะมาคอยดูแล

แต่คราวนี้...ตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว แค่โยรินชวนไปนั่งรถคันเดียวกับโยรินและเหมราชซึ่งเป็นรถตู้ กรรณ์กลับยอมขึ้นไปง่ายๆทั้งๆที่ไม่มีกรณ์นั่งไปด้วย แถมลงมายังส่งเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากวิ่งลงน้ำทะเลเล่นกับกลุ่มรุ่นน้องของกรณ์อย่างสนิทสนม

“ไม่น่ารักเลยนะกรรณ์ ว่ากรณ์อย่างนี้กรณ์ก็น้อยใจนะ”ทำสีหน้าน้อยใจแต่น้ำเสียงที่บอกกลับไม่ได้เป็นไปตามสีหน้าแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงแบบนั้นกรรณ์ก็หน้าจ่อยลงยื่นกุมมือตัวเองบอกคำที่กรณ์สอนว่าใช้คำๆนี้เมื่อรู้สึกผิดกับผู้อื่น ‘ขอโทษ’

“อ่า...กรณ์ไม่ได้โกรธกรรณ์นะ อย่าทำหน้าแบบนั้นซิ แค่น้อยใจเฉยๆ คราวหลังกรรณ์อย่าว่ากรณ์แบบนี้นะ”น้องชายพยักหน้ารัวๆรับทราบคำสอนที่กรณ์บอก กรณ์เลยเอื้อมมือไปคว้ากรรณ์เข้ามากอดโดยที่น้องชายพยายามดิ้นออกเพราะอึดอัด แต่คนที่กอดกับอมยิ้มหัวเราะเบาๆกับความสุขที่อยู่ตรงหน้า

ไม่ใช่แค่กรณ์ที่ยิ้มเพราะมีความสุข แต่ทุกคน...รวมถึงสิงห์ที่ยื่นมองคนรักกำลังสอนน้องชาย เป็นภาพที่แสดงถึงความผูกพันของครอบครัวจริงๆ แค่มองก็อิ่มความสุขไปกับสองพี่น้องตรงหน้า

“พี่สิงห์ก็น้อยใจกรรณ์นะครับ คราวหลังไม่ว่าพี่สิงห์แล้วนะ”สิงห์เดินเข้าไปทักทันทีที่เห็นกรณ์ปล่อยน้องชายเป็นอิสระจากอ้อมกอด นึกอิจฉากรรณ์ที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของกรณ์เวลาไหนก็ได้แต่เขาซิ รู้ว่ากรณ์ไม่ห้ามที่เขาจะดึงกรณ์มากอดตอนไหนที่ไหนก็ได้ แต่ถ้าโจ่งแจ้งมากไปก็เกรงใจกรณ์...อีกอย่างไม่อยากให้ใครมาเห็นกรณ์เวลาอาย...เวลาที่เคลิ้มในรสจูบของตัวเอง...หรือแม้แต่ทำหน้านิ่งๆก็เถอะ

บอกตรงๆ...แค่มอง... ‘ก็หึง’

“สตอเบอรี่....ไปไกลๆๆๆ...อ่า...กรณ์ช่วยด้วย!!”แค่สิงห์เข้ามากรรณ์ก็ไล่สิงห์ออกไปทันที นึกแปลกใจที่ถึงที่แล้วมากรรณ์จะไม่ค่อยชอบสิงห์เท่าไร แต่ไม่ถึงกับแสดงท่าทีแบบนี้ใส่ กรณ์อีกก็จนใจที่จะสอนน้องให้เลิกทำตัวไม่น่ารักใส่สิงห์

เพราะการสอนกรณ์ในแต่ละเรื่องแต่ละอย่างต้องใช้ความอดทน สอนไปบ้างทีกรรณ์ก็ไม่จำ ต้องสอนบ่อยๆพูดบ่อยๆ

“อ่าวๆ ไม่ได้นะครับน้องกรรณ์ พี่ก็อยากอยู่ไกลๆแฟนพี่น้า”บอกด้วยน้ำเสียงติดขี้เล่น พร้อมกับดึงเอวบางของกรณ์ให้มาชิดกับตัวเอง

“อ๊า!! อ๊า!! กรณ์ ออกมาๆ!!”กรรณ์ทำสีหน้าขัดใจทุบรัวแบบไม่มีการออมแรงไปที่ตามตัวตามแขนของสิงห์ที่โอบกรณ์เอาไว้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันกลับเรียกเสียงหัวเราะทั้งสิงห์ กรณ์ ร่วมทั้งคนอื่นๆที่อยู่ด้านหลังด้วย

“กรรณ์อย่านะๆ อย่าทำพี่สิงห์แบบนี้ซิ”

“โอ้ยๆๆ กรรณ์ครับพี่สิงห์เจ็บแล้ว”

“เอาแรงๆเลยกรรณ์! พี่ดาฝากตบอีกทีค่า”

“ฮูเลย์ น้องกรรณ์ของพี่โยอย่าไปยอมสตอเบอรี่น้า”

เสียงเชียร์พร้อมเสียงบอกห้ามทำให้คนกลุ่มนี้กลายเป็นที่สนใจมากกว่าเดิม พ่อค้าแม่ขายที่เห็นเหตุการณ์ยื่นหัวเราะอย่างสนุกสนาน แต่สุดท้ายเหมราชที่พึ่งเดินมาอย่างไม่รู้เรื่องราวก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามกรรณ์ที่กำลังรัวกำปั้นทุบคนตัวใหญ่ที่กำลังหัวเราะไม่ได้สนใจเลยว่ากำลังถูกทำร้าย

“อะไรกันครับเนี้ย”เหมเข้ามากันทั้งสองคนแล้วถามพี่ชายที่ยิ้มแป้นด้วยเสียงเครียดๆ

“เหม!! ...สตอเบอรี่ไปไกลๆ”

“อะไรกันกรรณ์ พี่ทำอะไรให้กรรณ์ไม่พอใจเหรอครับ”

“ไป...ไป...ไป!!!”เสียงเล็กตวาดใส่คนที่เดินเขามาใกล้อย่างหวาดกลัว กรณ์ที่เห็นท่าทางไม่ดี เลยคว้ามือกรรณ์เดินพาออกไปให้ไกลๆสิงห์ก่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมกรณ์ถึงดูหวาดกลัวสิงห์แบบนี้ แต่ทั้งสีหน้าและดวงตาที่สั่นไหว น้ำตาที่เริ่มปริมทันทีที่สิงห์เขาใกล้บ่งบอกได้ว่าน้องชายของเขากลัวขนาดไหน

อาจไม่ถึงกับจะคลั่ง...แต่กรณ์ไม่ต้องการให้กรรณ์เกิดอันตราย

สิงห์ยืนมองสองพี่น้องเดินออกไปเงียบๆด้วยความสงสัย เขาเองก็เห็นท่าทางของกรรณ์แบบเดียวกับที่กรณ์เห็น ตอนรกก็กะจะหยอกกรรณ์เล่นเพราะที่ผ่านมาถึงกรรณ์จะไม่ค่อยชอบหน้าเขาแต่กรรณ์ก็จะเรียกสิงห์ด้วยชื่อเรียกที่ตั้งขึ้นเอง... ‘สตอเบอรี่’ ซึ่งกรณ์บอกมาว่าถ้ากรรณ์ตั้งชื่อเล่นให้ใครแสดงว่ากรรณ์ชอบคนนั้นหรือมีความประทับใจคนนั้นมาก

“ไงพี่...ไปแกล้งอะไรกรรณ์อีกอ่ะ?”เหมราชยักคิ้วกวนใส่ ที่จริงเหมราชไม่ได้ตั้งใจจะกวนแต่เพราะบุคลิกส่วนตัวที่เป็นคนค่อนข้างสบายๆ ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนตัดขาแค่เข่า กับคีบร้องเท้าเตะทำให้เหมือนว่าสิงห์กำลังโดนน้องชายกวนอารมณ์ใส่ตลอดเวลา

“เปล่าเว้ย...อยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่เชื่อถามพวกโยรินกับดาดิ”

“เออ...ดาก็งงว่าทำไมอยู่ๆน้องกรรณ์ถึงเป็นแบบนั้น”

ไม่ทันได้ให้สงสัยไปมากกว่านั้น กรณ์เดินจูงมือน้องชายที่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆกลับมา พยักหน้าให้โยรินว่าไม่เป็นไรเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนเป็นห่วง

“เอ่อ...วันสองวันนี้พี่สิงห์อยู่ห่างๆกรรณ์หน่อยได้มั้ยครับ”

“ง่า มันเรื่องอะไรกันล่ะครับกรณ์”สิงห์อวดครวญอย่างอดไม่อยู่ จะให้ห่างกรรณ์ก็แสดงว่าห่างกรณ์ในช่วงที่กรณ์ดูแลน้องชายด้วย

ไม่อยากจะห่างกันเลย...แม้วินาทีเดียว

“นะครับพี่สิงห์ เดี๋ยวกรณ์จะคอยคุยกับกรรณ์เอง อีกไม่กี่วันกรรณ์ก็คงลืมแล้วล่ะครับ”

“...ลืม...ลืมอะไรครับ?”

“เอ่อ...คือ...กรรณ์กลัวพี่สิงห์น่ะครับ”

“กลัวอะไรครับ พี่ทำอะไรให้กรรณ์กลัว พี่ว่าพี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“คือ...กรรณ์บอกว่า...พี่สิงห์... ‘เหยียบหนอน’ กรรณ์เลยกลัว”เสียงหัวเราะดังลั่นจากทุกคนหลังสิ้นคำบอกของกรณ์ที่ยื่นพูดหน้าแดงๆ

ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ...เหมราช...เจ้าของหนอนที่โดน ‘เหยียบ’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

หน้าบ้านพักของรีสอร์ทชื่อดังที่พวกของราชสีห์เข้าพัก ชายหญิงหนึ่งคู่กำลังนั่งรอเจ้าของห้องพักอยู่ที่หน้าบ้านเพราะคนที่เข้าพักไปเดินเล่นกันในตัวตลาดทำให้คนที่ขึ้นเครื่องบินจากกรุงเทพฯตรงมาหาต้องรออยู่หน้าที่พักเกือบจะสองชั่วโมงแล้ว ทั้งๆที่พวกเขาสามารถเข้าไปข้างในได้อย่างง่ายดายด้วยตำแหน่งของ... ‘เจ้าของรีสอร์ท’

เสือและนลินีนั่งมองกันแล้วถอนหายใจมารอบไม่รู้ที่เท่าไรของวันนี้แล้ว ทั้งคู่ตัดสินใจว่าจะมาคุยบางอย่างกับคนรักของลูกชายเพราะตลอดเดือนที่ผ่านมาทั้งคู่เห็นมั่นใจว่ากรณ์คือคนที่สิงห์เลือกแล้ว

ทั้งคู่ไม่ได้มาเพื่อที่จะขัดค้านหรือห้ามไม่ให้สิงห์คบกับกรณ์ เพราะรู้ดีว่าถึงสิงห์จะขึ้นชื่อว่าเป็นลูกของพวกเขาแต่สิงห์ก็ห่างไกลจากคำว่าครอบครัวมานาน ถึงพวกเขาจะห้ามหรือไม่ยอมให้ทั้งคู่คบกันก็คงไม่เป็นผลอะไรกับสิงห์เท่าไร

“นั้นไงมากันแล้ว”เสียงเข้มของเสือพูดเรียกให้นลินีที่นั่งทบทวนเรื่องราวเงยขึ้นมองรถตู้คันสีขาวที่สิ่งเข้ามาจอดเทียบอยู่หลังบ้านพักทั้งๆที่มีกฎว่าห้ามนำพาหนะเข้ามาในเขตที่พักแต่ดูเหมือนว่าลูกชายของพวกเขาจะแหกกฎกันเรียบร้อย เพราะรถสปอร์ตอีกคันอยู่จอดนิ่งสนิทอยู่บ้านหลังริมสุดเช่นกัน

นลินีมองตรงไปยังกลุ่มของเด็กๆที่พึ่งเดินลงกันมาจากรถ เสียงเฮฮาของกลุ่มเพื่อนของลูกชายคนเล็กดังลั่นก่อนที่จะลงมาจากรถซะอีก

“อ้าว! คุณพ่อ คุณแม่! มาได้ยังไงครับแล้วมาทำไมครับเนี้ย”เหมราชที่เดินถือถุงอาหารสีขาวเต็มทั้งสองมือร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นพ่อและแม่ของตัวเองนั่งอยู่หน้าบ้านพัก

“ฮึ...ดูลูกคุณนะบัว ดูมันถามคนเป็นพ่อเป็นแม่มัน”เสือหันไปพูดเรียบๆกับนลินีแต่ก็เรียกสีหน้าไม่พอใจให้กับเธอ เพราะเสือชอบพูดแบบนี้ ชอบว่าแต่คนอื่นที่ผิดไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองเลยซักครั้ง เพราะแบบนี้เลยทำให้ชีวิตคู่ของทั้งเธอและเสือไปกันไม่รอด...ทั้งๆที่ทั้งคู่ก็รักและผูกพันกันอยู่มาก

“ลูกของฉันมันก็ลูกคุณนั้นแหละคุณเสือ อย่ามาว่าแต่ฉัน”

“อ้าว นี่บินมาถึงภูเก็ตเพราะจะมาเปลี่ยนที่ทะเลาะกันเหรอครับ”เหมราชพูดล้อยิ้มๆ ใส่ทั้งสองคนที่ทำหน้าตาแยกเขี้ยวใส่ลุกชายจอมกวนในขณะที่ต้องรับไหว้คนอื่นๆที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน

“ตามสบายกันนะเด็กๆ แม่กับคุณเสือแวะมาทำงานที่นี่เลยเข้ามาทักทายซะหน่อย”นลินีพูดยิ้มๆพลางสอดส่ายหาคนที่ตัวเองกำลังอยากเจอแต่ไม่กล้าที่จะถามหา เสือที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นอาการของอดีตภรรยาจึงต้องถามหาคนที่นลินีหาแทน

“แล้วนี่เจ้าสิงห์มันไปไหนซะละ แฟนมันด้วย”

“อ่อ...พวกพี่เขาอยู่รถพี่สิงห์ครับ”

“เหม!!!!!....หิว!!!”ร่างเล็กของกรรณ์วิ่งมาเกาะแขนเหมราชพร้อมๆกับร้องตะโกนบอกว่าหิวอย่างเอาแต่ใจ เพราะคนตัวโตดันไปโม้ว่าตัวเองจะทำอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกให้กรรณ์ทานทันทีที่ถึงบ้าน

“อ่า เดี๋ยวเหมไปทำให้ทาน แต่กรรณ์มาไหว้ลุงเสือกับป้าบัวก่อนมา”เหมบอกคนที่เกาะแขนด้วยรอยยิ้ม ต่างจากคนสองคนที่ถูกกล่าวถึงที่ทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกตั้งแต่ที่เห็นกรรณ์วิ่งเข้ามา

พอทั้งเสือและนลินีรู้ว่ากรรณ์เป็นเด็กพิการทางสมองยิ่งทำให้ทั้งคู่ยิ่งสลดใจกับสิ่งที่ทำไป คงพูดได้ไม่เต็มปากเท่าไรว่าถ้ารู้ว่ากรรณ์เป็นเด็กพิการ...พวกเขาจะไม่เรื่องแบบนั้นกับครอบครัวของกรรณ์

เพราะเมื่อ 15 ปีก่อน...เสือ...คือชายที่หลงใหลใน ‘อำนาจ’ และ ‘เงินทอง’ และนลินีก็เป็นผู้หญิงที่ไมใส่ใจเรื่องของใคร ‘นอกจากตัวเอง’

“....ลุง...ป้า”กรรณ์ยกมือไหว้อย่างสวยงามเพราะถูกกรณ์สอนมาอย่างดี แต่สีหน้าของเด้กน้อยยังคงงงกับคำว่า ลุงกับป้าที่เหมใช้เรียกทั้งสองคนข้างหน้า

แววตาของนลินีช้อนมองไปที่ร่างเล็กอย่างรู้สึกผิด ลำแขนขาวของเธอยกขึ้นในขณะที่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัว กว่าจะรู้ตัวอีกทีฝ่ามือก็ถูกวางลงบนหัวทุยของกรรณ์ซะแล้ว แต่เพราะว่ากรรณ์ไม่รู้จักมักจี่กับเธอมาก่อนมือของนลินีจึงถึงปัดออกอย่างแรงเพราะตกใจ ร่างเล็กเขยิบเข้าไปหลบข้างหลังของเหมราชแบบทันที

“เอ่อ...แม่ครับ คือกรรณ์เขาออกจะ..“

“แม่เข้าใจจ้ะ ไม่โกรธหรอก...มันก็สมควรแล้ว”แววตาของนลินีเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด มือใหญ่ของอดีตคู่ชีวิตเอื้อมมาบีบอย่างให้กำลังใจ

“เดี๋ยวเราไปหาไอ้เจ้าสิงห์กันดีกว่าคุณ ไปทำอะไรให้น้องกินซะเจ้าเหม”เสียงสั่งเสร็จสรรพก่อนจะจูงมือนลินีให้เดินออกมาก่อนที่คนอื่นจะสังเกตเห็นความผิดปรกติในดวงตาคู่สวย

“เข้มแข็งไว้นะคุณ เรื่องนี้คุณไม่ผิดหรอก ผมเป็นคนผิดคนเดียว”เสือปลอบใจคนข้างๆทั้งๆที่ไม่รู้ว่านลินีจะรับรู้หรือไม่ ตลอดทางที่ไม่ได้ห่างกันเท่าไรของบ้านพักทั้งสองหลัง ผู้หญิงที่เดินมาข้างๆเสือราวกับคนที่กำลังจมอยู่กับความรู้สึกผิด

“อ้าว! พ่อกับแม่มาไง”สิงห์ทักคนที่เดินเข้ามาในบ้านพักอย่างงงๆ

“พ่อดีมาทำธุระเลยแวะมาหา เห็นว่าเที่ยวกันอยู่”

“มานานแล้วเหรอครับ”

“เออ รอมาเกือบสองชั่วโมงได้แล้วมั้ง”เป็นเสือที่พูดคุยกับสิงห์แทนที่จะเป็นคนช่างพูดช่างคุยอย่างนลินีเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอคงไม่มีกระจิตกระใจจะมาคุยกับใคร ดีไม่ดีอยากจะทำให้คนอื่นสงสัยอีกต่างหาก

“แล้วแฟนแกล่ะอยู่ไหน”สิงห์เหล่ตามองผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัย ด้วยเพราะรู้ว่าพ่อของเขาก็ไม่ใช่คนใจดีอะไร ติดออกจะ ‘โหดร้าย’ เสียด้วยซ้ำไป

“ฉันไม่ได้จะทำอะไรหรอกหน่า แค่จะเอาของมาให้ก่อนที่จะบินไปทำธุระที่ต่างประเทศ”เสือชูแหวนทองคำเกลี้ยงๆวงหนึ่งให้ลูกชายดู ทำเอาคนที่เห็นตกใจตาโตขึ้นมาทันทีทันใด เพราะแหวนที่เห็นคือแหวนที่พ่อเคยบอกว่าจะยกให้สะใภ้คนแรกหรือก็คือปริยาภัทร

เปรียบเสมือนว่าพ่อ ‘ยอมรับ’ เรื่องของพวกเขาแล้ว

“อยู่ในห้องครับ เข้าไปล้างหน้า”เสือพยักหน้าให้ก่อนจะหันไปจูงมือนลินีเดินเข้าไปในห้องข้างๆเช่นเคยโดยไม่ลืมบอกเจ้าลูกชายตัวดีว่าห้ามไปแอบฟังเด็ดขาด แต่สิงห์กลับทำแค่ยักไหล่แบบไม่สนใจกับคำสั่งของผู้เป็นพ่อเลยซักนิด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เปิดเลยครับพี่สิงห์ กรณ์ไม่ได้ล็อค....อ๊ะ คุณท่าน สวัสดีครับ”ตกใจจนมือไม้สั่นเมื่อเงยหน้ามามองคนที่คิดว่าเป็นสิงห์แต่กลับกลายเป็นผู้ชายหน้าเข้มที่เคยเดินชนกันหน้าห้องน้ำในห้องอาหารของโรงแรมหรู แถมซ้ำยังเป็นถือพ่อและแม่ของคนรักอีกด้วย

“คุณ...คุณ!”เสือรับไหว้กรณ์หน้านิ่งๆ หันไปเรียกสติของนลินีจนเธอสะดุ้งตกใจ

“อ๊ะ...เอ่อ...สวัสดีจ้ะลูกกรณ์”

“เอ่อ...คุณท่านมี...”

“เรียกพ่อกับแม่เถอะ เราสองคนรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับลูกชายเราแล้ว จะเรียกพ่อแม่ก็ไม่แปลก”เป็นเสือที่เอ่ยเสียงเรียบขึ้นมาขัดจนทำให้กรณ์หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย

“ค..ครับ...ว่าแต่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”เพราะสีหน้าลำบากใจของนลินีทำให้กรณ์เข้าใจว่าทั้งคู่คงมีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับตัวเอง

“จ้ะ...พอดีพวกเราอยากจะถามและขอร้องเธอซักสองสามอย่าง”

“...ขอร้อง???”

“อย่างแรก ฉันอยากจะรู้ว่าเธอรักลูกสิงห์ของพวกเรามากใช่มั้ยจ้ะ”นลินีถามยิ้มๆขัดกับแววตาเศร้าๆของเธอ หากแต่กรณ์ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับทั้งสองเลยดูไม่ออกว่านลินีกำลังกลัวคำตอบของกรณ์มากกว่าสิ่งใด มือบางที่กอบกุมอยู่กับมือของเสือชื้นเหงือจะเปียกชุ่มไปทั้งมือ

“...เอ่อ...”

“ตอบมาเถอะ..ไม่ต้องมาอายหรอก”เสียงเข้มที่จับถูกว่ากรณ์เขินอายทำให้กรณ์ยิ่งหน้าแดงไปกันใหญ่

“ครับ...ผมรักมาก”

“แล้ว...รักขนาดที่ ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่ร้ายแรงมากๆ เธอพอจะมองข้ามมันไปได้มั้ยจ้ะ”สีหน้าสงสัยในคำถามถูกส่งไปให้ทั้งสองคน กรณ์นิ่งเงียบไม่เข้าใจว่าคำถามนั้นหมายถึงอะไร

“ผมไม่เข้าใจครับ...แต่สำหรับผม คุณสิงห์ดีเกินไปสำหรับคนอย่างผมเสียด้วยซ้ำไปครับ ถ้าจะมีเรื่องร้ายแรงจริงๆคงอาจเป็นเพราะคนอย่างผมเสียมากกว่า”ยิ้มจางๆและคำตอบเศร้าๆพร้อมด้วยแววตาที่หม่นแสงลงของกรณ์ทำเอาทั้งสองคนสะท้อนใจกับคนตรงหน้า

“โถ่..หนูกรณ์”

“เฮ้อ...เราจะไม่ถามอะไรแล้วล่ะ มานี่ซิ”เสือกวักมือเรียกคนที่ยิ้มเศร้าๆให้เดินเข้าไปหา ก่อนจะสวมกอดแรงๆทันทีที่กรณ์เดินเข้าไปถึง

“รับนี่ไว้...แหวนวงนี้เปรียบเสมือนการยอมรับว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา...และฉันก็มีเรื่องอยากจะขอร้องเธอซักอย่าง”เสือปละกรณ์ออก ชายหนุ่มแสดงสีหน้างงงันอย่างชัดเจน

“อ..อะไร..ครับ?”

“ถ้าวันใดวันหนึ่งที่ฉันทำผิด...ฉันอยากให้เธอโทษฉัน...ได้โปรดอย่าเกลียดลูกชายของฉันเลยนะ”คำขอร้องที่คนฟังไม่เข้าใจแต่กลับเรียกน้ำตาของลูกผู้ชายอย่างเสือได้ไม่อยาก นลินีเองก็กำลังร่ำไห้อยู่ข้างทั้งสองคนจนกรณ์ได้แต่นิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออกในเหตุการณ์แบบนี้

น้ำตาของหนุ่มใหญ่อย่างเสือที่ไหลรินออกมาอย่างนึกเจ็บใจในอดีตของตัวเอง เขาไม่กล้าพอที่จะออกมาพูดทุกอย่างและยอมรับความผิดเพราะกลัวว่าถ้ากรณ์รู้เรื่องในอดีตที่เขาเคยทำร้ายครอบครัวของกรณ์อย่างหนักหนาสาหัสแล้วกรณ์จะนึกเกลียดไปถึงราชสีห์ผู้เป็นลูกชาย

ทั้งเสือและนลินีไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเพราะรู้ว่าทั้งคู่รักกันมากขนาดไหน

แม้จะรู้ว่าความลับมันไม่ในโลก

แต่ทั้งคู่ก็ยังภาวนา....ภาวนาในความลับนี้ยังคงเป็นความลับตราบนานเท่านาน







ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ 

[gupalz]

น้องกรรณ์นี่น่ารักจริงๆ

[YELLOWSTAR]

  พี่สิงห์โดนกรรณ์กลัวเพราะว่าเหยียบหนอน 

[playgirl]

O_O  เหตุผลของน้องกรรณ์นี่  น่ารักจริงๆๆ 55+       

[Karn12]

หักมุมตอนจบซะได้