หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[ladymoon_yy]

เลวมากกกกกกกกก 

[MEMO MINI]

ชั่วมาก


 อย่าทำอะไรกรรณ์นะ

[CarToonMiZa]

  เลวได้อีก

บวกเป็ด

[evilheart]

เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน
สนุกปนซึ้งในความรักของพี่น้อง
ความรักของเพื่อน
แต่ความรักที่กฤษณ์มี ทำให้กฤษณ์กลายเป็นคนเลว
เกินจะเยียวยา ทั้งๆ ที่กฤษณ์สงสารกรณ์
แต่เพื่อสิงห์ กฤษณ์เลวได้อีก
อย่าให้มีอะไรเกิดกับน้องกรรณ์เลย

ปล. อ่านตอนแรกๆ น้ำตาร่วงกันเลยทีเดียว

[ormn]

:fire:ไอ้สรเลว+ชั่วช้าไปเลยไอ้เวรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 :monkeysad:เริ่มสงสารน้องกรรณ์แล้วดิ

ปล.  ขอให้ช่วยน้องกรรณ์ทันด้วยนะ(คนเขียนอย่าทำร้ายจิตใจคนอ่านไปมากกว่านี้เลย

[tuek]

เลวมากมึงยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า
ไปตายซะอีกฤษขนาดน้องมึงมึงยังทำได้ลงคอ
ไหนจะกรรณ์อีก
ขอให้ภัทรกับกรรณ์รอดปลอดภัยด้วยนะ

[Kaewkaew]

ชาติหมาจริงๆกฤษณ์ =_____=
เลวแล้วเลวอีก เลวเลวเลว โคตรเรวอ้าาาา!!!
ทำไมทำตัวงี้!!! แว้กกกกกกกกก -*-

[tarkung]

จะติดตามตอ่ไปนะคร้าบบบบ

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 18







เสียงของชายร่างใหญ่สองคนกำลังถกเถียงกันอย่างเสียงดังภายในห้องแคบๆส่งผลให้หญิงสาวฟื้นคืนสติขึ้นมาพร้อมๆกับความเจ็บปวดของร่างกายไปทั้งตัวเพราะโดนพี่ชายแท้ๆของตัวเองทำร้าย ทุกครั้งที่โดนกระทำจะมีคำสบถด่าว่าเนรคุณบ้าง เลวบ้าง ทั้งๆที่ภัทรทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อต้องการให้พี่ชายหยุดทำร้ายเด็กที่น่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้น

ภัทรพยายามตั้งสติลอบมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ก็พอโล่งใจได้ที่เห็นกรรณ์ยังคงนอนหายใจอยู่ข้างๆแม้ตามใบหน้าจะมีรอยแดงเป็นรอยนิ้วจนนับไม่ถ้วน

จนถึงตอนนี้ภัทรก็ยังไม่เข้าใจจริงๆว่ากฤณ์ทำลงไปเพราะอะไร? ต้องการอะไรจากครอบครัวที่ไม่มีอะไรเลยอย่างกรณ์?

“แล้วมึงจะเอาไง จะเอาไอ้เด็กนี่จริงเหรอว่ะ กูไม่อยากทำตามที่คุณกฤษณ์บอกเลย”

“เข้าคุกแล้วมึงระวังจะไม่โอกาสได้ปล่อยนะโว้ย”

“ไอ้ควาย! คิดแต่เรื่องแบบนี้ มึงไม่สงสารเด็กมันบ้างรึไงว่ะ มึงไม่เห็นรึไงว่าแมร่งไม่สมประกอบ”

“ถุย!! ถ้ามึงจะสงสารมันแล้วใครเป็นคนที่จับมันมาทั้งๆที่รู้ว่าจะโดนทั้งมือทั้งตีนคุณกฤษณ์เขาแบบนี้ว่ะ ถ้ามึงจะสงสารทำไมไม่สงสารมันแต่แรก มาทำตัวเป็นคนดีตอนนี้มันไม่ทันแล้วโว้ย!!”

ภาษาหยาบโลนที่พูดได้ยินทำเอาภัทรที่แอบฟังอยู่ถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตระหนก เพราะใจความของหัวข้อสนทนาที่ทั้งคู่พูดกันอยู่คือการ ‘ข่มขืนกรรณ์’  แต่ที่น่าตระหนกกว่านั้นคือคำที่ภัทรได้ยิน

‘ตามที่คุณกฤษณ์บอก’

ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้ทำตัวร้ายกาจได้ขนาดนี้ ถึงจะรู้ว่ากฤษณ์เป็นพวกหัวรุนแรง อารมณ์ร้ายจนน่ากลัวก็เถอะ แต่การที่พี่ชายของเธอจะสั่งให้ทำลายชีวิตคนๆหนึ่งที่ตัวเองแทบจะไม่มีความแค้นอะไรด้วยเลยมันดูจะเกินกว่าสิ่งที่ภัทรคิดออก ราวกับว่ากฤษณ์คนนี้ไม่ใช่กฤษณ์...พี่ชายคนเธอเคยรู้จัก

แต่ตอนนี้คงจะไม่ใช่เวลาที่ภัทรจะคิดเรื่องที่ว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้ร้ายกาจเพียงนี้ เพราะว่าชายร่างใหญ่กำลังก้มตัวลงไปโอบอุ้มกรรณ์ขึ้นมาแนบที่อก ยิ้มที่ดูพึ่งใจในร่างกายของกรรณ์ยิ่งทำให้ภัทรขนลุก ถ้าทำได้ภัทรก็อยากจะลุกขึ้นไปช่วยกรณ์ทันทีแต่ติดที่ร่างกายของเธอก็ถูกมัดไว้จนไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก

“มึงแน่ใจนะไอ้ว่าจะไม่เอาไอ้เด็กนี่”

“เอาเหอะไอ้เหี้ย กูไม่อยากจะเลวขนาดนั้น”

“เฮอะๆมีหน้ามาด่ากู มันก็เลวด้วยกันหมดนั้นแหละว้า มีด้วยเหรอเลวมากเลวน้อย ในเมื่อทำชั่วเล็กน้อยแค่ไหนมันก็คือเลว!”

“เออไอ้สัส จะไปพากันไปเอาที่ไหนมึงก็ไปเลย กูจะอยู่คุมเชิงที่หน้าบ้านนี่แหละ”

“เออ ไม่รู้คุณกฤษณ์ไปซ่อนที่ไหน แต่กูอยู่ห้องด้านบนนะ ต้องพาไอ้นี่ไปล้วงหน่อยกูยังไม่อยากได้ทองก่อนเข้าคุก ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”

น้ำตาของภัทรที่ไหลออกมาตามใบหน้าพร้อมๆกับที่เจ้าของร่างพยายามกลั้นตัวเองไม่ให้สะอื้นออกมา นึกสงสารคนที่โดนพาตัวออกไปจับใจ แค่ชีวิตที่กรรณ์เป็นอยู่ก็ลำบากมากพออยู่แล้ว แต่คนเลวพวกนี้ยังคิดจะสร้างตราบาปให้กับร่างกายที่อ่อนแอนั้นอีก...พี่กฤษณ์...ใจพี่ทำด้วยอะไรกัน

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ภายในรถสปอร์ตคันคุ้นเคยที่กำลังแล่นด้วยความเร็วมากที่สุดเท่าที่คนขับจะเคยขับมา อุณหภูมิที่เย็นเชียบไม่ได้ส่งผลทำให้จิตใจที่กำลังว้าวุ่นเย็นลงได้เลยแม้แต่น้อย กรณ์นั่งกุมมือตัวเองที่สั่นอย่างห้ามไม่อยู่ใจกระวนกระวายเฝ้าคอยแต่ภาวนาขอสิ่งศักดิ์สิทธิช่วยคุ้มครองให้น้องชายของเขาปลอดภัย

ทันทีที่ได้รับติดต่อว่าพบที่ที่กรรณ์ถูกพาตัวไปไว้แล้วสิงห์ก็รีบพากรณ์ไปหาน้องชายทันที แม้ในใจจะเชื่อคำคุณหญิงที่บอกว่าให้คนดูสถานการณ์ไว้หมดแล้ว รอแค่หาจังหวะดีๆแอบเข้าไปโดยไม่ให้คนในบ้านรู้ตัวไม่อยากจะทำอะไรเอิกเกริกเพราะชื่อของเจ้าของบ้านหลังนี้คือนารี แต่กรณ์ก็ยังเป็นกังวลในใจอยู่ จิตใจของเขาว้าวุ่นไม่สงบลงทั้งๆที่จะได้พบกรรณ์แล้วแท้ๆ

แต่มันเหมือนมีบางอย่างทำให้กรณ์กังวล...กังวลว่ากรรณ์ตกอยู่ในอันตราย

“กรณ์...ไม่ต้องกังวลนะ กรรณ์ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน เชื่อพี่นะครับ”พูดทั้งๆที่รู้ว่าคนที่นั่งข้างๆไม่ได้รับฟังอยู่แน่นอน แต่ตอนนี้สิงห์ก็ไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่าให้กำลังใจ

“เป็นเพราะผมเข้ามายุ่งกับคุณสิงห์ใช่มั้ยครับ”คำพูดเลือนลอยออกมาจากปากบางๆ ดวงตาใสมีน้ำตาเอ่อเตรียมพร้อมจะรินไหลลงมาอีกรอบ คิดว่าตัวเองเป็นคนที่เข้มแข็งแต่ถ้าเป็นเรื่องของกรรณ์กับสิงห์น้ำตาของกรณ์ก็พลาดไหลลงมาอย่างง่ายดาย อย่างห้ามไม่อยู่พึ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เข้มแข็งอย่างที่อยากจะเป็น

เพราะใจมันเจ็บเหลือเกินเวลาที่คิดว่าตัวเองเป็นตัวการที่ทำให้กรณ์ต้องเจ็บ

เพราะกรณ์รักสิงห์ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่สามารถจะรักได้ ใช้หน้าตาและรูปร่างที่มีเสน่ห์กับผู้ชายทำให้สิงห์มาลุ่มหลง แค่คิดแค่นั้นมันก็เจ็บ...เจ็บจนห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ทำไมถึงพูดแบบนั้น?”

“เพราะผมเข้าใจดีว่าการ ‘ถูกทิ้ง’ มันเจ็บขนาดไหน คุณภัทรก็คงเจ็บเหมือนกันที่ถูกคุณสิงห์ทิ้ง”ทั้งน้ำเสียงเศร้าและแววตาที่กำลังจะร้องไห้ทำให้สิงห์ต้องชะลอความเร็วหันหน้ามามองคนข้างๆอย่างจริงจัง

“พี่กับภัทรเราไม่ได้รักกันนะกรณ์ ที่เราคบกันก็เพราะผู้ใหญ่สั่งให้ทำ”

“แต่ที่คุณภัทรทำแบบนี้ก็เพราะรักคุณสิงห์มากไม่ใช่เหรอครับ ถ้าไม่รักคุณภัทรก็คงไม่ทำแบบนี้ เพราะอย่างนั้น...”

“อย่ามาสั่งให้พี่ไปรักภัทร!! ไม่มีใครมาบังคับให้พี่ทำหรือไม่ทำอะไรได้เข้าใจมั้ย!!”เสียงตวาดดังขึ้นอย่างเผลอตัวกรณ์สะดุ้งจนหลังชนกับประตูรถดัง กึ่ก!! ความโกรธของสิงห์ไม่ใช่ว่าเพราะกรณ์มาบังคับสิงห์แต่เป็นเพราะกรณ์กำลังผลักตัวเองให้ออกห่าง มันเลยทำให้โกรธ

“ขอโทษครับ”

“เฮ้ออ...พี่รักกรณ์ จะให้บอกอีกกี่พันกี่หมื่อครั้งว่าพี่รักกรณ์ ไม่ต้องโทษตัวเองอีกแล้ว ถึงแม้ไม่มีกรณ์พี่ก็ไม่มีทางไปรักกับคนจิตใจหยาบช้าแบบภัทรได้หรอก!!”

“คุณภัทรคงจำใจทำ....”

“ไม่ต้องพูดแล้วกรณ์ ยังไงคนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้มันก็ ‘ไม่ใช่คนแล้ว’ ถึงจะมีความจำเป็นอะไรมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาอ้าง มันก็ฟังไม่ขึ้นหรอก ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของคุณหญิงเนตรพี่รับรองว่าเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆแค่เอาตัวกรรณ์คืนแน่นอน”

ฟังคำปรามาสที่สิงห์พูดถึงภัทรแล้วทำให้กรณ์อดไม่ได้ที่จะพูดปกป้องภัทรเพราะภัทรคือ ‘พี่ใจดี’ อาสาสมัครที่กรรณ์ให้ความสนิทสนมด้วยที่มั่นใจก็เพราะว่าหลังจากที่กรรณ์ถูกลักพาตัวไป พี่ใจดีก็ไม่เคยมาเป็นอาสาสมัครคอยช่วยดูแลเด็กๆอีกเลย

และตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมากรณ์ได้คุยโทรศัพท์กับกรรณ์ตลอด รับรู้ได้ว่าน้องชายอยู่ดีมีสุขไม่ได้เดือดร้อนแต่อย่างไร และตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็ไม่มีคำขู่ใดๆเข้ามาจนหนึ่งสงสัยและก็เป็นกรณ์เองที่อดรนทนไม่ได้จนต้องพยายามทำทุกอย่างให้มันจบให้ไวที่สุดด้วยการ ‘ยอม’เป็นของสิงห์

แต่มันไม่เป็นตามที่กรณ์คิด สิงห์ไม่ได้จะเบื่อกรณ์เมื่อได้ร่างกายที่น่าหลงใหลที่ทุกคนปรารถนา แต่สิงห์กลับลุ่มหลงในตัวกรณ์มากว่าเดิม...ทั้งรักทั้งหลง...คงไม่ผิดกับที่สิงห์เป็นอยู่นัก

เพราะแบบนั้นกรณ์เลยไม่ค่อยเข้าใจว่าภัทรต้องการอะไรจากเขากันแน่ ทั้งๆที่ตัวประกันก็อยู่ที่ภัทร ทั้งๆที่มาต่อรองกับกรณ์ได้ทุกเวลา อีกทั้งยังดูแลกรณ์ดีจนใจหายทุกครั้งที่คุยกับน้องชายกรณ์จะคอยเฝ้าถามความเป็นอยู่ของกรรณ์ตลอดเวลา และกรรณ์ก็จะบอกว่าได้ทานสตอเบอรี่บ่อยขนาดไหน ได้ทานอาหารที่บางอย่างกรณ์ก็ยังไม่รู้จัก ได้วาดรูปตลอดเวลาอย่างที่กรรณ์ชอบ

บางที...ภัทรอาจจะไม่อยากทำแบบนี้ก็ได้

ไม่นานกรณ์และสิงห์ก็มาถึงบ้านที่คนของคุณหญิงเนตรแจ้งไปว่ากรรณ์ถูกจับอยู่ภายในบ้านหลังนี้ ไม่ทันที่รถจะจอดได้สนิทดีประตูฝั่งของกรณ์ก็ถูกเปิดออกไปอย่างรีบร้อนหวังจะวิ่งเข้าไปในบ้านสองชั้นเก่าๆหลังนี้ทันทีแต่ก็ถูกผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนหลบอยู่ข้างกำแพงจับไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวครับคุณ!!!...คุณกรณ์ใช่มั้ยครับ”

“ค...ครับ ปล่อยผมไปเถอะนะครับผมต้องไปหาน้อง”น้ำเสียงปานจะขาดใจของกรณ์เล่นทำเอาใจของคนจับตัวกรณ์ไว้จะขาดใจตามๆไปด้วยแต่ก็ต้องทำใจแข็งไม่ยอมปล่อยกรณ์เข้าไปเพราะรู้ว่าภายในอันตรายอยู่ไม่น้อย

“คุณกรณ์รออยู่ข้างนอกเถอะครับ หลบๆไว้ด้วยนะครับเพราะผมก็ยังไม่รู้ว่าพวกข้างในมันรู้ตัวรึยัง ถ้าเราพลีพลามคุณกรรณ์อาจจะเป็นอันตรายก็ได้นะครับ”คำโกหกของมือขวาของคุณหญิงเนตรเพื่อที่จะช่วยทำให้กรณ์เบาใจลงทั้งๆที่จริงคนข้างในบ้านนั้นรู้ตัวแล้วว่าพวกเขาแอบดักซุ่มอยู่ทางหน้าบ้าน

“กรณ์...ไปรอในรถนะครับตรงนี้มันอันตราย”สิงห์ที่พึ่งเดินลงมาสมทบบอกกรณ์ด้วยเสียงเป็นห่วงก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับ ‘นายศักดิ์’ คนสนิทของคุณหญิงเนตรเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมด ทิ้งเพียงกุญแจรถไว้ให้กับกรณ์

ความรู้สึกว่ากรณ์กำลังเดินกลับไปที่รถทำให้สิงห์เบาใจขึ้นมานิดหน่อยที่กรณ์ยอมทำตามคำสั่งง่ายๆ แต่สิงห์อาจจะลืมไปว่า

กรณ์...เป็นคนที่ห่วงชีวิตของกรรณ์... ‘ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ภายในห้องเก็บของหลังบ้านที่ทั้งร้อนและอับชื้นไม่น่าจะเป็นที่น่าอยู่ซักเท่าไร ใบหน้าของชายหนุ่มที่แอบอยู่ในช่องมืดๆภายในห้องนี้กำลังขบแน่นด้วยความโกรธเกลียด แผนการที่เขาคิดไว้ทุกอย่างพังทลายทั้งหมด ถ้าอีกคุณหญิงเนตรไม่เข้ามาวุ่นวายเรื่องนี้ก็คงไม่วุ่นวายขนาดนี้!

แล้วอีกคนที่ไม่น่าให้อภัยก็คงเป็นใครไปไม่ได้น้องจากน้องสาวของเขา...คนที่ดันพาน้องชายของไอ้คนที่จะแย่งของรักของกฤษณ์ไปซ่อน...ทั้งๆที่ถ้ามีเด็กพิการคนนั้นอยู่กฤษณ์ก็คงใช้เป็นเหยื่อทำให้กรณ์กลายเป็นคนที่ ‘ไม่สมควรรัก’ ตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆ ถ้ามีกรรณ์...กฤษณ์คงไม่ปล่อยให้สิงห์รักกรณ์ได้ง่ายๆอย่างแน่นอน

ดังนั้นความผิดของภัทรจึงหนักกว่าใคร!!

‘แอ๊ดดด....’

เสียงเปิดของบานประตูทำให้กฤษณ์ต้องเกร็งตัวกว่าเดิม เขยิบเข้าไปในมุมมืดอย่างนึกหวาดกลัวว่าจะมีใครจะเจอ แต่ร่างที่เดินเข้ามาจากประตูเป็นร่างของคนที่ทำให้กฤษณ์เผลอตัวออกมาจากที่ซ่อนอย่างไม่ทันคิด ‘ไอ้กรณ์!!’

มือยาวของกฤษณ์คว้าเข้าที่ผมยาวประบ่าของกรณ์ออกแรงดึงจนกรณ์ร้อง โอ้ย!! ออกมาอย่างเจ็บปวด ไม่ทันที่จะรอให้กรณ์ตั้งตัวฝ่ามือที่ใหญ่เกือบเท่าใบหน้าของกรณ์ก็ฟาดลงมาแบบไม่ยั้งมือ

เพี้ยะ!!!

เสียงที่เกิดสร้างความสะใจให้กับกฤษณ์อย่างมาก มุมปากยกขึ้นนึกข้างอย่างพอใจที่ได้เห็นเลือดของคนที่เขาเกลียดออกมาจากมุมปากบางๆนั้น หน้าของกรณ์เกิดอาการชาไปเกือบทั้งซีกหน้า ดวงตากลมโตของกรณ์ค่อยๆเปิดหลังจากที่ปิดลงเพราะความตกใจ...แต่คนที่ทำร้ายกรณ์กลับทำให้กรณ์ตกใจมากกว่าเดิม

“คุณกฤษณ์!!!!!!!”

“เออ! กูเอง จะมองหน้ากูทำเหี้ยอะไร...เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ!!”ไม่ทันให้กรณ์หายตกใจฝ่ามือของกฤษณ์ก็ฟาดลงมาแบบไม่ยั้งมือเรียกเสียงร้องโอดโอ้ยของกรณ์จนเป็นที่พอใจของกฤษณ์

“ฮึ! ไม่ต้องมาทำหน้างง จะบอกให้รู้ไว้ ว่ากูนี่แหละเป็นคนบ่งการทุกอย่างรู้ไว้ซะ!!!”

“คุณ.....กฤษณ์...น้องชาย..กรรณ์...คืนกรรณ์”ใบหน้าที่เคยขาวใสตอนนี้กลายเป็นแดงช้ำไปทั่วทั้งใบหน้า มุมปากทั้งสองข้างมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว แต่เหมือนว่าคนที่ทำให้กรณ์เป็นแบบนี้ยังไม่หยุดการทำร้ายกรณ์อยู่แค่นี้...

“ฮึ...ป่านนี้น้องมึงคงได้เป็นเมียของไอ้สองคนนั้นแล้วล่ะมั้ง”

“อะ...อะไรนะ!!”

“กูบอกว่าป่านนี้น้องมึงนอนอ้าขา เป็นผัวลูกน้องกูแล้วยังไงล่ะ!!”

“คุณกฤษณ์/พี่กฤษณ์”เสียงของกรณ์ตวาดอย่างแค้นเคืองกับสิ่งที่ได้ยิน มาพร้อมๆกับเสียงของน้องสาวที่มาพร้อมกับหนึ่งในลูกน้องของกฤษณ์ ไอ้เดย์ได้ยินเสียงประหลาดๆมาจากหลังบ้านราวกับว่ามีคนกำลังต่อสู้กันจึงตัดสินใจเดินมาดูเพราะกลัวว่าจะเป็นคนที่ซุ่มรออยู่ข้างนอก แต่กลับกลายเป็นเจ้านายของตัวเองกำลังยืนกำศรีษะของคนที่ตัวเล็กกว่า จำได้ว่าเป็นคนที่กฤษณ์สั่งให้ตัวเองคอยดูพฤติกรรมมาตลอดทั้งเดือน

“อ้าว...ทำไมมึงยังอยู่นี่”กฤษณ์ถามอย่างสงสัย ไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรที่ได้ได้รับน้ำเสียงที่โกรธแค้นจากกรณ์และภัทร..น้องสาว

“เอ่อ...ไอ้ชัยมันพาขึ้นไปข้างบน”

“ฮึ แล้วมึงไม่ไปเอากับมันละ”

“ไม่...ดีกว่าครับ”

“กลัวรึไง ไม่เห็นต้องกลัวอะไร ไอ้เด็กนั้นมันบ้า มึงจะกลัวอะไร...โอ้ย!!!!!”เสียงร้องของกฤษณ์ดังออกมาอย่างเจ็บปวด...เป็นกรณ์ที่เป็นคนทำให้กฤษณ์ต้องร้องออกมา ปากบางๆของกรณ์กัดเข้าไปที่เอวของกฤษณ์อย่างไม่สนใจว่าคนโดนกัดจะเป็นอย่างไร รู้สึกได้ถึงรสชาติฝาดลิ้นของเลือดที่ไหลเข้ามาภายในปากของเขาจนเวียนหัวไปหมด

แต่เขายังหมดสติอยู่ตรงนี้ไม่ได้!!!!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!”กฤษณ์ร้องโหยหวนอย่างไม่เคยเป็น ทั้งเดย์และภัทรได้แต่ยื่นมองอย่างอึ้งๆเพราะคนที่ดูบอบบางอย่างกรณ์ที่กัดเข้าไปที่เอวของกฤษณ์สะบัดหันอย่างแรงทำให้ก้อนเนื้อที่เขากัดเข้าไปหลุดติดปากออกมาพร้อมเลือดที่ไหลทะลักอย่างน่าหวาดเสียว

กรณ์ไม่รอให้ใครตั้งสติจากภาพสยดสยองข้างหน้าสิ่งชนทั้งเดย์และภัทรจนล้มระเนระนาดอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คนตัวเล็กๆจะชนคนที่ทั้งตัวสูงใหญ่อย่างเดย์ได้ แต่เพราะกรณ์ไม่มีเวลามานั่งคิดอะไร หัวสมองเขาตอนนี้สั่งให้ช่วยน้องชายให้เร็วที่สุด

โดยไม่ลืมหยิบ ‘ของ’ ที่หล่นจากเดย์ตอนที่เขาชนมันล้มไป

“อ๊ากกกกกก ชะช่วยกูด้วย...ไอ้เดย์...ภัทร พี่เจ็บ!!!”

“ค..คุณกฤษณ์”

“นาย!! แก้มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะไปดูพี่ชายฉัน!!”

“...เอ่อ...”

“ไอ้เหี้ย!! มึงรีบแก้มัดดิว่ะ กูเจ็บจะตายอยู่แล้ว โอ้ยยยยยย”เดย์ทำตามคำสั่งภัทรด้วยมือที่สั่นไหว ไม่ใช่เพราะกลัวเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ทั้งชีวิตของมันเคยเห็นเลือด คนบาดเจ็บกระทั่งคนตายต่อหน้ามาก็เยอะแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เดย์สั่นแบบนี้เพราะชั่ววินาทีที่กรณ์วิ่งเข้ามาชนมันเห็นใบหน้าของกรณ์พอดี

ใบหน้าที่ดูหน้ากลัวเพราะความโกรธแค้นราวกับยักษ์มาร แต่ก็มีน้ำตาที่ไหลนองทั้งใบหน้าที่น่ากลัวจับใจนั่น

“ไอ้เดย์!! มึงตามไอ้เหี้ยนั้นไป... ‘ฆ่ามันซะ’”

“ค....ครับ”

“พี่กฤษณ์!!! อย่านะนาย อย่าทำนะ!!”

“นี่มึงเป็นน้องกูนะอีภัทร!!!!”

“...พี่กฤษณ์”

“ไอ้เดย์!! มึงไปเก็บมันเดี๋ยวนี้ได้ยินมั้ย!”

“อย่านะ!!”ภัทรตะโกนห้ามไว้ เดย์เองก็มีสีหน้าลังเลที่จะทำ เพราะหัวใจของเขากำลังสั่นไหวอย่างที่ไม่ควรจะเป็น ก็รู้อยู่ว่าที่ตัวเองทำมันผิด และมันเองก็ไม่เคยเกรงกลัวความผิด

แต่พอได้เห็นใบหน้านั้น...เหมือนกับว่า... ‘ไม่อยากทำ’

“มะ...ไม่เอาแล้วโว้ย!!!!”สิ้นเสียงตะโกนลั่นของเดย์มันก็วิ่งออกไปทางประตูหลังบ้าน ไม่สนใจว่าจะถูกคนที่ซุ่มอยุ่ด้านจับหรือไม่ มันแค่หนีความกดดัน...ความรู้สึกผิด...ที่กำลังกัดกินใจตัวเองอยู่

“ไอ้เหี้ยเดย์!! ....ฮึ่ย ให้มันได้ยังงี้ดิ เพราะมึงคนเดียวเลยอีน้องเวร!!”

“ภ...ภัทร”

“มึงต้องตามมันขึ้นไป แล้วฆ่ามันซะ มันเห็นหน้ากูแล้ว มันรู้แล้วว่ากูเป็นคนบ่งการทุกอย่าง......ขอร้องล่ะภัทร ถ้าครอบครัวเราไม่มีพี่ แม่จะต้องเสียใจ ทุกอย่างที่แม่สร้างมาจะต้องหายไป...ภัทร ทำเรื่องแค่นี้ให้พี่ได้มั้ย”

“แต่...”

“ภัทร...คิดดูดีๆนะ ไอ้กรณ์แค่คนเดียวแลกกับชีวิตที่มีค่าของพวกเรานะภัทร”กฤษณ์ใช้จังหวะที่ภัทรกำลังลังเลโน้มน้าวให้เขว้ตามที่ตนเองพูด รู้ดีว่าภัทรเป็นคนหัวอ่อนขนาดไหน รู้ดีว่าภัทรไม่เคยขัดคำสั่งของตัวเองได้ และครั้งนี้ก็ต้องขัดไม่ได้เช่นกัน!!

ปืนสีดำถูกวางลงที่มือบางๆของภัทร สีหน้าของภัทรซีดเผือกลงกว่าเดิมอย่าเห็นได้ชัด

“ฝากด้วยนะภัทร”คำพูดของกฤษณ์พร้อมกับรอยยิ้มเยาะส่งให้น้องสาวที่กำลังเดินจากไปตามทางที่กรณ์วิ่งผ่านไปเมื่อครู่ ไม่มีคำพูดใดๆจากภัทรแต่กฤษณ์ก็รู้ได้ว่าภัทรกำลังเดินไป... ‘ทำตามคำสั่งของเขาเช่นเคย’

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

บนเตียงไม้เก่าๆมีร่างเปลือยเปล่าที่ชุ่มด้วยหยดน้ำไปทั่วทั้งร่าง แม้จะเป็นผู้ชายแต่ร่างนี่ทั้งเล็กและดูบอบบางกว่าสตรีเพศถึงจะไม่อวบอิ่มเท่าที่ควรแต่ด้วยใบหน้าและผิวพรรณก็ช่วยให้เลือดร้อนของชายหนุ่มวันกลัดมันมีอารมณ์ได้อย่างไม่ต้องอาศัยสิ่งเร้าใดๆช่วย

ร่างสูงใหญ่ของชัยเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความอารมณ์ดี มันไม่ได้คิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามันจะถูกจับเข้าคุก ตอนนี้มันกำลังสนใจแค่ร่างที่นอนเปลือยยั่วอารมณ์ของมันจนถึงขีดสุด

ช่องทางที่มันสัมผัสตอนทำความสะอาดให้ ทั้งนุ่มทั้งแน่นและตอดรัดจัดอยากจะทำให้ช่องนั้นฉีกขาดซะตอนนั้น แต่เพราะห้องน้ำมันเล็กจนน่ารำคาญและเพราะร่างที่ยั่วอารมณ์มันนอนหลับไม่รู้เรื่อง เลยต้องจำใจรอมาทำบนเตียงแบบปรกติ

ไอ้ชัยเดินยกยิ้มมาที่เตียงด้วยความคิดลากมกที่อยู่ในหัว ช่องทางที่เล็กและแน่นนั้นกำลังจะเป็นของมัน แค่คิดแค่นี้มันก็แทบจะเสร็จทั้งๆที่ยังไม่ต้องทำอะไรเลย

ทันทีที่กางเกงยีนส์และชั้นในถูกถอดออกแก่นกายที่แข็งและร้อนก็เด่งผึ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องเล้าโลมไม่ต้องปลุกอารมณ์

‘ปึง!!!!......’

เสียงประตูที่ถูกกระชากอย่างแรงทำให้ชัยต้องหันไปมองด้วยความตกใจ แต่มันต้องตกใจมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

ไม่ใช่เพราะตรงหน้าของมันมีปลายกระบอกปืนที่กำลังสั่นเพราะความหนักของวัตถุ บวกกับคนถือมันไม่รู้วิธีใช้อย่างถูกต้องที่ยังไงคนที่ผ่านอันตรายมามากอย่างชัยคงหลบพ้นแน่ๆ

แต่ที่มันตกใจเพราะ ‘ใบหน้าโกรธแค้นที่เต็มไปด้วยน้ำตา’ แบบเดียวกับที่เดย์เห็น

ใบหน้าที่ทำให้มันรู้ว่ามันต้อง ‘โดนฆ่าแน่ๆ’







ปัง ปัง ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ 



ขอคุยกับคนอ่านหน่อยเนอะ แบบมันก็ใกล้จะถึงโค้งสุดท้ายสำหรับเรื่องนี้แล้วขอคุยหน่อย แฮ่ๆ
ที่จริงตอนคิดพลอตเรื่องนี้ขึ้นมาก็ไม่ค่อยจะอยากเขียนเท่าไร
เพราะมันดราม่าแบบหน่วงๆ ไปดราม่าที่น้องกรรณ์ที่ดันเป็นเด็กพิเศษอีกคนก็ยิ่งสงสาร
ปรกติเราก็ชอบอ่านนิยายน่ารักๆนะไม่ค่อยชอบแบบนี้เท่าไร
แล้วนิยายดราม่าจัดๆคนอ่านก็ไม่ค่อยเยอะแถมเขียนไปก็เหมือนฆ่าตัวเองอีกถ้าเขียนให้คนอ่านอ่านได้ไม่ถึง
แต่พอลงไปสองสามตอนก็รู้สึกว่าโอเค คนอ่านเยอะเหมือนกันนี่หว่า ฮ่ะๆๆ
ตอนนี้ก็พยายามเร่งเรื่องนี้ให้จบ แต่เวลาก็ไม่ค่อยจะมี(เวลาไม่ค่อยมีดันกะเดะเปิดสองเรื่อง)
ขอบคุณทุกคนที่อ่านครับ ขอบคุณจริงๆ ผมเชื่อว่านิยายที่ผมเขียนมาคงมีสาระไม่มากก็น้อยให้ทุกคนนะครับ

[gupalz]

หน่วงจริงๆ อิกฤษณ์มันเลวสุดๆไปเลยเนี่ยยย

[evilheart]

หวังว่าไอ้คุณกฤษณ์มันจะได้บทเรียนอะไรบ้่าง
 

[Tiamo_jamsai]

 :

[ormn]

  :m15:ภัทรไม่น่า้กิดเป็นน้องไอ้เหี้ยนั้นเลยอะ

อ่านแล้วสงสารภัทรจังอะ

ปล. แล้วจะรออ่านตอนหน้านะ

[Donaldye]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงง!
แล้วกรณ์เข้่ามาขนาดนี้ พี่สิงห์หายไปไหน

[fuku]

ยิงไปเลยกรณ์ เดี๋ยวเจ๊หาทนายให้

[Karn12]

เลวมาก ๆ

[♠DekDoy♠]

สงสารกรณ์ กรรณ์ และที่สุดคือภัทร

[little_nok]

มันดราม่าหนักหน่วงจริงๆ ค่ะ
บทหนักไปอยู่ที่น้องกรรณ์ และกรณ์
ส่วนสิงห์ เป็นได้แค่ไม้ประดับ
เรื่องนี้ ตัวร้ายดีเด่นคือไอ่กฤษณ์
ตัวร้ายแบบโง่ๆ โดนจูงจมูกคือภัทร
เง้อ มันทำไปได้น่ะ จะข่มขืนเด็กไม่สมประกอบ

[dawnthesky]

ดราม่าจัดหนักจริง ๆ เรื่องนี้ (แต่ก็ยังอ่านอยู่) น่าสงสารทุกตัวละคร ทั้ง สิงห์ กรณ์ กรรณ ภัทร และกฤษณ์  คนสุดท้ายไม่อยากสงสารเลย แต่การกระทำทุกอย่างมันมีเหตุผลมารองรับอยู่แล้ว และท้ายที่สุด มันคือนิยาย! (หากเป็นเรื่องจริง คงต้องเอาปืนไปยิงทิ้งแล้ว  )

ปล.ใกล้จบแล้วใช่ไหม หวังว่าคงไม่มีอะไรให้ดราม่าอีกแล้วนะ (หรือว่ามี....ฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา อุ๊บ! คงไม่ใช่นะ)

[hotladyanyavee]

  ::สงสารภัทรอะสำหรับตอนนี้สงสารมากๆๆๆๆๆ

[bulldog17]

โอ๊ยยย อยากจะร้องไห้

สงสารสองพี่น้อง

พี่ใจดีอย่าทำตามคำสั่งอิพี่ใจทรามนั่นนะ

แต่สมน้ำหน้าอิประกฤษ

[Mio]

สามคำให้อีตัวเลวร้ายของเรื่อง>>>มึง ตาย แน่ 

[iforgive]

เลวชาติหมาเลย  ขอผลตอบแทนแบบเกินคุ้มให้มันด้วย

[w1234]

สงสาร กรณ์ กรรณ์ ภัทรก็อย่าทำบ้าอะไรตามไอ้พี่บ้ามันสั่งหละ

[Pairwha]

ใครโดนยิง 

[goosongta]

ถ้าไอ้เลวกฤษณ์มันยังเลวไม่เลิกกะจะเลิกอ่านแล้ว มันปวดหัวใจ
แต่พอบอกใกล้จบหวังว่ามันคงได้บทเรียนแรงๆให้สาสม

[roseen]

พี่เลวน้องโง่คู่กันๆ พ่อแม่ช่างปั้น

[tuek]

สงสารกรณ์มากๆๆ

[santra]

ในเวลาแบบนี้ เสียงดังขนาดนี้
พี่สิงห์หายไปอยู่ที่ไหนอ่ะ
อิกฤษณ์ เลว ไปตายซะ

ทำไมกว่าจะถึงที่ๆ สมบูรณ์
ต้องมีอุปสรรคขนาดนี้ด้วยเนี่ย
สงสารทั้งน้องกรรณ์ น้องกรณ์

[choijiin]

ความรู้สึกตอนนี้แบบ
กูตายดีกว่า
 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องกรณ์ น้องกรรณ์อย่าเป็นอะไรนะลูก
คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยค่า
 
อิพี่สิงห์มันไปไหน(วะ)คะ?
ปล่อยน้องกรณ์มาโดนอิกฤษณ์ตบได้ไง