หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[P-o-r-m-u-h-M]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0







Intro....



พวกคุณเคยเฝ้ามองใครด้วยความรักกันบ้างมั้ย? การเฝ้ามองคนบางคนด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาภายในใจหรือที่เขาเรียกกันว่า ‘แอบรัก’ ถ้าคุณเคย...พวกคุณคงเข้าใจความรู้สึกของผมได้ดี

ผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถที่จะรักได้ ผมแอบรักคนอยู่คนๆหนึ่ง ผมรู้ชื่อเขาในขณะที่เขาไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ ผมรู้ที่อยู่เขาเพราะผมเคยแอบตามเขาไปเพียงเพื่ออยากจะเฝ้ามองโดยที่เขาไม่รู้ตัว ผมคอยแต่จะมองเขาอยู่ห่างๆชื่นชมและปลาบปลื้มในทุกครั้งที่เขาทำหน้าตามีความสุข เพียงแค่ ‘ผู้ชาย’ คนนั้นมีความสุขผมก็พลอยยิ้มตามอยู่ในมุมเงียบๆ

เพราะเขาเป็น ‘ผู้ชาย’ เป็นผู้ชายที่ไม่มีทางมาชอบผู้ชายด้วยกันเองแน่ๆ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมตัดใจและคอยมองไปที่เขาอย่างเดียว สาเหตุจริงๆคือผมกลัวบาป...

มีเพื่อนสนิทผมแค่เพียงคนเดียวที่รู้ว่าผมแอบชอบคนคนนั้นอยู่ เพื่อนสนิทผมถามมาว่า ‘ในเมื่อรู้ตัวว่าชอบ...แล้วทำไมไม่เข้าไปจีบ?’ ครั้งนั้นผมแค่ยิ้มและใช้ความเงียบเป็นคำตอบให้เพื่อนของผม แต่ถ้าให้ตอบจริงๆแล้วล่ะก็...ผมไม่อยากสร้างบาป...

อาจจะดีกว่าก็จริงถ้าผมทำแบบที่เพื่อนผมบอก...อาจจะได้มาครอบครอง...แต่ผมกลับคิดต่างออกไปจากนั้น ผมพอใจกลับสิ่งที่เป็นอยู่ตรงนี้ ถึงรูปร่างและหน้าตาที่ทำให้ผู้ชายหลายคนมาชอบผมนั้นอาจจะทำให้ความหวังครั้งนี้เป็นจริงแต่ผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นเพราะเขาคือ ‘ผู้ชาย’ คนหนึ่งที่รักและชอบ ‘ผู้หญิง’ อย่างคนธรรมดาสามัญทั่วไปการที่เขาจะคบกับผมจึงเป็นเหมือนการดึงให้เขาเข้ามาในเส้นทางที่ผิดแปลกไป

ผมคิดแบบนั้น...คิดแบบที่ว่าตัวเองตอนนี้คือสิ่งที่ ‘แปลกแยก’

ด้วยกรอบเกณฑ์ที่ธรรมชาติและสังคมสร้างขึ้นมาทำให้ผมวางตัวลำบากในสังคมบางที่ เพราะคนเราคิดต่าง ผมไม่สามารถจะไปบังคับใครให้ยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น ผมเลยต้องเลือกที่จะอยู่กับคนที่ยอมรับผมได้ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมากกว่าชีวิตคนๆจะหาสิ่งนั้นเจอ

‘สังคมที่ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของเรา’

ผมเองก็ยังหาสังคมสำหรับตัวผมไม่เจอ ตั้งแต่เล็กผมก็ไม่เคยเจอที่ที่ผมจะอยู่ได้อย่างถาวร ผมไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง

เห็นมั้ยว่าการที่ผมจะได้คู่กับเขาเป็นอะไรที่มันยากซะเหลือเกิน ยากเกินกว่าที่ผมจะทำใจดึงผู้ชายคนหนึ่งลงมาเผชิญอะไรๆแบบที่ผมเจอในเมื่อตลอดชีวิตของเขาไม่น่าจะเคยเจออะไรที่มันลำบากขนาดนั้น

เขาคือลูกชายคนโตของวงศ์ตระกูล นามสกุลก็ดังจนไม่น่าจะมีคนๆใดที่ไม่รู้จัก ธุรกิจนับๆสิบอย่างที่อนาคตจะต้องตกมาถึงมือของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย แค่โปรไฟล์ที่ผมรู้แค่นี้ก็ทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับชีวิตคนคนนั้นแล้ว ไม่รวมคู่หมั้นของเขาที่ทั้งสวยและแสนดีด้านฐานะและหน้าตาทางสังคมก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเท่าไรทั้งคู่คือกิ่งทองใบหยกสำหรับความคิดของทุกคนที่รู้และความคิดผมก็เหมือนกัน

บ่อยครั้งที่จะเห็นเขาและเธอเดินเคียงข้างกันไปไหนมาไหนในมหาวิทยาลัย แม้เขาจะอยู่คณะวิศวกรรมฯแต่เขาก็มากินข้าวกับคู่หมั้นของเขาบ่อยๆที่คณะนิเทศฯ นั่นทำให้ผมได้พบเจอกับเขาคนนั้นและได้ตกหลุมรักจากมุมมุมหนึ่งที่อยู่...ไกลๆ

อาจจะเพราะด้วยรูปทรัพย์ของเขาที่ทำให้ผมต้องมองด้วยความสนใจ คงเหมือนกับใครหลายๆคนที่มองเขาแทบจะเหลียวหลังเวลาที่เขาเดินผ่าน ผมเองก็เป็นเช่นนั้น เพราะเขาทั้งสูงหุ่นดีและหล่อกว่าพระเอกทุกคนที่ผมรู้จัก ใบหน้าที่เนียนใส่ผิวขาวอย่างคนสุขภาพดีตัดกับคิ้วดกดำแต่ไม่ดูรกส่งให้ดวงตาโตและดูมีเสน่ห์คู่นั้นฉายแววรับกับจมูกโด่งเป็นสันได้อย่างเหมาะเจาะ

เพียงแค่เห็นครั้งแรกผมก็รู้สึกเหมือนต้องมนต์ สะกดของเขาเข้าเสียแล้วทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยเขาแค่เดินผ่านไปและยิ้มให้กับแฟนของเขา...แค่นั้นเอง

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 1




เสียงคุยจอแจของผู้คนที่เข้ามารับประทานอาหารตอนเที่ยงซึ่งเป็นเวลาพักของนิสิตทุกคณะ โรงอาหารจึงเป็นแหล่งรวมของผู้คนที่เกียจคร้านออกไปทานข้างนอกบ้าง ผู้ที่มีเรียนต่อในตอนบ่ายบ้าง ผู้ที่มานั่งพักบ้างหลากหลายผู้คนหลากหลายจุดประสงค์ที่มารวมอยู่ที่ที่เดียวกัน หนึ่งในนั่นคือคนๆหนึ่งที่มานั่งทานโรงอาหารนี้ประจำเพื่อมองไปยังคนที่เขาแอบชอบแบบเงียบๆ

กรณ์ เด็กหนุ่มหน้าหวานที่เป็นที่ต้องตาต้องใจของชายหลายคนด้วยใบหน้าที่สวยหวานรูปร่างเล็กน่ากอดผิวขาวอมชมพูบวกกับรอยยิ้มของกรณ์ทำให้หลายคนต้องตกหลุมรักคนคนนี้เข้าอย่างจังแต่ไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้กรณ์ไปได้มากกว่าการพูดคุยเพราะว่ากรณ์มีคนที่ชอบอยู่แล้ว คนที่กรณ์แอบชอบ...

‘ราชสีห์’หรือสิงห์ ชายหนุ่มที่กรณ์หลงรัก ด้วยหน้าตารูปร่างและฐานะทำให้สิงห์เป็นผู้ชายที่มีสาวๆกรี๊ดมาชอบมากที่สุดในหมูนิสิตรอบกายของสิงห์มีแต่คนที่ฐานะเดียวกันทั้งสิ้น ไม่มีที่ว่างสำหรับการทำความรู้จักสำหรับกรณ์แม้แต่น้อย

กรณ์นั่งมองไปยังกลุ่มชายล้วนที่มีมากกว่าห้าคนแต่ละคนล้วนหน้าตาดีรูปร่างดีและฐานะดีดูคล้ายกลุ่มลูกคุณหนูมากกว่ากลุ่มเพื่อนในมหาวิทยาลัย นานแค่ไหนแล้วที่กรณ์ได้แค่มองอยู่แบบนี้ อยู่อย่างที่อีกฝ่ายไม่มีทางได้รู้ความในใจ และจะไม่มีวันซะหรอกที่จะรู้เพราะกรณ์ไม่ได้คิดจะเข้าไปบอกซะตั้งแต่แรก

เพราะฐานะที่แตกต่างและสังคมที่แตกต่าง...ส่วนที่สำคัญที่สุดคือ ‘สิงห์เป็นผู้ชาย’

เป็นผู้ชายที่เป็นผู้ชายจริงๆมีแฟนเป็นผู้หญิงแถมคนๆนั้นยังสวยน่ารักเหมาะสมกันกับสิงห์ไปเสียแทบทุกกระเบียดนิ้ว กรณ์ไม่กล้าหรอกที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายที่ทำให้ชีวิตของทั้งคู่ต้องแปดเปื้อนด้วยเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องในคณะของเขาแถมยังเป็นญาติของเพื่อนสนิทของกรณ์อีกด้วย...ญาติแบบห่างสุดๆ

“กลอนจ๋ากลอนนนนนนนนน”เสียงเรียกทักของคนข้างๆกรณ์ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้ง หญิงสาวที่เรียกก็หัวเราะสนุกที่ได้เห็นเพื่อนขี้ตกใจสะดุ้ง สะดุ้งแบบนี้น่ารักกว่าผู้หญิงเสียอีกถึงเธอจะเป็นผู้หญิงก็ยังคิดว่ากรณ์ ‘น่ารัก’

“มีอะไรเหรอโย”เสียงถามเรียบๆของคนที่ตกใจกับการเรียกชื่อตัวเองดังๆ ดังจนลั่นโรงอาหาร แถมยังเรียกด้วยความหมายแปลกๆที่ไม่ใช่กรณ์ แต่เป็น กลอน แบบกลอนประตูด้วยเหตุผลที่ว่าหน้าตากรณ์กลมคล้ายน่ารักแบบกลอนลูกบิดประตูเลยนิยามชื่อใหม่เพื่อนว่าเป็นกลอนไม่ใช่กรณ์ทั้งๆที่ก็อ่านเหมือนกัน

“เขาไปแล้วจะนั่งเหม่ออีกทำไม”โยรินลูกครึ่งไทย-เกาหลี เพื่อนสนิทที่สุดของกรณ์บอก เธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเพื่อนของเธอชอบใคร ไม่นึกแปลกใจที่กรณ์จะชอบผู้ชายเพราะทุกวันนี้คนที่เข้ามาจีบกรณ์ก็มีแต่เพศเดียวกับกรณ์ทั้งนั้น แต่ก็อดหนักใจไม่ได้เพราะผู้ชายที่กรณ์แอบชอบดันเป็นคนที่ไม่ควรชอบมากที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นฐานะหรือรูปร่างราชสีห์ก็มีพร้อมไปทุกอย่างมันเลยไม่แปลกที่สิงห์จะกลายเป็นคาสโนว่าตั้งแต่อายุไม่เท่าไร ประสบการณ์ความรักของสิงห์เรียกว่าโชกโชน น้อยคนจะไม่รู้จักสิงห์ โยรินก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยปลื้มแต่ก็แค่ปลื้มไม่ได้คิดจะเข้าไปจีบ ยังไงซะเลือกของความเป็นคนไทยที่มีอยู่ครึ่งหนึ่งของเธอก็เรียกร้องให้เธอเป็นหญิงไทยที่รักนวลสงวนตัว

“เราไม่ได้เหม่อนะโย กำลังคิดว่าเย็นนี้จะไปเดินเล่นแถวพระรามแปด โยว่างมั้ย?”

“ไม่ว่าจ๊ะ วันนี้ชั้นต้องไปงานสมาคมกับคุณแม่ ว่าแต่กลอนเถอะวันนี้ไม่ได้ทำงานเหรอถึงถ่อไปซะไกลเลย”

“อื้ม วันนี้เฮียปิดร้าน ลูกเฮียเขาคลอดน่ะ แล้วคุณหญิงสบายดีเหรอเราไม่ได้เจอท่านเลย”

“ก็ตามประสาแหละ”โยรินตามอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจ นึกถึงเรื่องเย็นนี้แล้วต้องเบะปากทำให้กรณ์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีไม่บอกก็รู้ว่าประโยคต่อไปของโยรินต้องเป็นบ่นคุณหญิงแน่ๆ

“นี่กลอนรู้มั้ย พอคุณพ่อบอกว่าจะลงหลักปักฐานที่ไทยไม่กลับไปบ้านเกิดแล้วคุณแม่นะพยายามหาคู่ให้ชั้นจนชั้นแทบจะบ้าเลย ไปงานนี่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องแนะนำลูกของพวกทูตคนไหนให้รู้จักอีก ชั้นล่ะเบื่อ”โยรินบ่นออกมาอย่างที่กรณ์คิด ก็โยรินเป็นถึงลูกสาวคนรองของที่ปรึกษาทูตของเกาหลี  สำหรับคนธรรมดาอย่างกรณ์โยรินทำตัวเป็นเหมือนคนระดับเดียวกันทั้งๆที่บางทีกรณ์ก็ไม่กล้าจะคุยเล่นกับโยรินมากนักเพราะเขาเจียมตัวคิดว่าตัวเองไม่เท่าเทียมต่างกับโยรินที่เห็นว่ากรณ์คือคนที่น่าคบหาไม่เคยคิดว่ากรณ์ของเธอต่ำต้อยซักครั้ง...มนุษย์เราเท่าเทียมกันหมดเพราะเป็น ‘แค่’ มนุษย์เหมือนๆกัน

“กลอนนี่ก็นะ หัวเราะอยู่ได้”โยรินทำแก้มป๋องพองลมแล้วก็ยิ่งทำให้กรณ์หัวเราะเบาๆเข้าไปกันใหญ่ สนุกที่มีเพื่อนดีๆอย่างโยริน มีคนเข้าใจตัวเอง แม้จะเหนื่อยกับการใช้ชีวิตอยู่บ้างแต่กรณ์ก็ดีใจที่ชีวิตเขามีเพื่อน มีคนที่หวังดีกับเขาอย่างโยริน

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ท้องฟ้ามืดครึมแต่ก็ยังดูสว่างเพราะแสงไฟสีส้มที่สาดส่องตามท้องถนนยามค่ำคืน กลางสะพานขนาดใหญ่ที่รถรากำลังจอแจเพราะเวลานี้เป็นช่วงที่ผู้คนขับรถกลับบ้าน ส่งผลให้ทัศนีภาพความสวยงามของแม่น้ำเจ้าพระยาลดลงไปบ้างเพราะความวุ่นวาย

กรณ์ยืนเกาะราวสะพานใหญ่มองดูผิวน้ำที่เคลื่อนตัวอย่างเอื้อยๆมีแสงไฟนีออนสีส้มนวลสะท้อนกับผิวน้ำเป็นแสงระยิบระยับราวกับบุษราคัม ตึกรามบ้านช่องที่ยังคงเสน่ห์ของสมัยก่อนช่วยทำให้รู้สึกไม่ขัดหูขัดตาเวลามองไป

ร่างบางที่ยืนมองผิวน้ำแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย ใบหน้าที่หากมีคนได้มาเห็นคงกำลังคิดว่าผู้ชายหน้าสวยคนนี้กำลังมีเรื่องเศร้าแน่ๆ เพราะดวงตาที่ฉายชัดบนใบหน้าเนียนนั้นกำลังคลอด้วยน้ำตา มันไม่ได้เอ่อไหลลงมาเพราะกรณ์กำลังกลั้นมันไว้อย่างสุดกลั้น ในหัวของกรณ์มีแต่เรื่องราวที่กำลังเผชิญ

กรณ์ก็แค่คนที่ธรรมดาคนหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำให้กรณ์แตกต่างจากคนอื่นทั่วไปคือเขาเป็นกำพร้า มีน้องชายอีกคนที่ต้องฝากเลี้ยงไว้สถานรับเลี้ยงเด็ก

กรรณ์...น้องชายคน ‘พิเศษ’ ของกรณ์ เด็กชายที่เกิดมาอย่างผิดพลาดแม้ตอนนี้กรรณ์จะอายุมากกว่าสิบห้าปีแต่ทางด้านพัฒนาการของกรรณ์กลับมีเพียงไม่ถึงครึ่ง

กรณ์และกรรณ์ถูกนำมาทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตอนกรณ์อายุสิบขวบและกรรณ์อายุห้าขวบ กรณ์เองก็ลืมหน้าตาพ่อแม่ของเขาไปหมดแล้วรู้แค่ว่าพ่อแม่ของเขาเอาเขาและน้องมาไว้หน้าสถานรับเลี้ยงบอกว่าเดี๋ยวจะมารับบอกว่าให้ดูแลน้องดีๆบอกว่ารักน้องให้มากๆ และบอกว่า ‘รัก’ กรณ์และกรรณ์มาก

วันแรกที่ต้องเฝ้ารอกรณ์อุ้มน้องชายอายุห้าขวบที่กล้ามเนื้อแข็งแรงดีแต่ไม่เดิน ไม่ใช่ว่าเดินไม่ได้ แต่กรรณ์ไม่ยอมเดิน รอคอยผู้เป็นผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนอยู่หน้าสถานรับเลี้ยง อาจารย์นภา ผู้อำนวยการศูนย์ฯออกมาหาและพูดคุยเพื่อที่จะรับเด็กทั้งสองคนเข้าไปข้างในด้วยรู้แล้วว่าคงไม่มีใครมารับเด็กสองคนนี้แน่ๆแต่กรณ์ยังคงยืนกรานจะอยู่รอขอแค่พาน้องชายเขาไปพักเขาจะยืนรอพ่อแม่เอง

เผื่อว่าพ่อกับแม่จะมาดึกๆ...ถ้ากลับมาแล้วไม่เจอพ่อกับแม่จะหาเขาและน้องไม่เจอเดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

ครบอาทิตย์ที่กรณ์นั่งรอพ่อแม่ห้องสถานรับเลี้ยง มีเต็นท์เก่าๆที่อาจารย์นภาให้ยืมมาด้วยความสงสาร มีอาหารสามมื้อที่มีคนเอามาให้ทาน กรรณ์เองก็ร้องไม่เป็นคำพูดอยู่ข้างๆและคำพูดแรกของเด็กห้าขวบคือ ‘กลับบ้าน’ พร้อมกับชี้ไปในสถานรับเลี้ยง เป็นคำพูดที่ทำให้เด็กสิบขวบอย่างกรณ์ต้องทำใจและยอมรับว่าตอนนี้บ้านที่เขามีคือตึกเก่าข้างหลัง...กรณ์ร้องไห้แล้วกอดน้องชายที่เริ่มพูดไว้แน่น กรรณ์สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดอย่างอึดอัดแล้วทำหน้าโกรธพี่ชายตัวเองที่ทำให้เจ็บ

หลังจากอาทิตย์นั้น...ทั้งกรณ์และกรรณ์ก็ถูกเพิ่มชื่อเข้ามาในสถานรับเลี้ยงเด็ก เด็กทุกคนในนี้ถูกทิ้งไว้เหมือนกรณ์และกรรณ์เกือบทั้งหมดแต่สิ่งที่ทำให้อาจารย์นภาสงสารสองพี่น้องมากกว่าคนอื่นก็เพราะกรรณ์ที่เป็นเด็กพิเศษ ทำให้อาจารย์นภาเอ็นดูทั้งกรณ์และกรรณ์ส่งเสียให้กรณ์เรียนสูงๆเพื่อที่ว่าต่อไปในอนาคตกรณ์จะได้เลี้ยงดูน้องชายและยืนด้วยขาของตัวเอง

เรื่องราวของชีวิตที่เรียกได้ว่าไม่ถึงกับโชคร้ายของกรณ์แต่เมื่อไรที่ชายหนุ่มนึกถึงมันก็ต้องเสียน้ำตาทุกครั้งไป หลายครั้งที่เขานึกถึงพ่อแม่ กรณ์จะมานั่งมองแม่น้ำเจ้าพระยาที่สะพานแห่งนี้ ตรงจุดๆนี้ เหมือนกับว่าที่ตรงนี้เป็นที่ประจำของเขาไปแล้ว

“อ๊ะ หนูมาอีกแล้วเหรอจ้ะ”หญิงชราอายุราวๆหกสิบที่กำลังนั่งข้างพุทราเชื่อมที่ทำเองขายเองประทังชีวิตทักกรณ์ที่กำลังเข้าไปหารถกลับหอพัก กรณ์หันไปยิ้มอย่างคุ้นเคยให้คุณยายท่านนั่น ทั้งสองค่อนข้างคุ้นเคยกันดี กว่าแปดปีที่ผ่านมากรณ์มาเดินทอดอารมณ์ที่สะพานแห่งนี้ทุกครั้งที่มีโอกาส หลายปีที่แล้วกรณ์ก็มาเดินเล่นอยู่ตามปรกติ จนได้เจอคุณยายที่นั่งขายพุทราพร้อมๆกับเด็กชายตัวเล็กกว่ากรณ์คงอายุราวๆเกือบสิบปี ด้วยความซนของเด็กน้อยทำให้กรณ์ได้เข้าไปช่วยเหลือเด็กคนนั้น

ก็เพียงแค่ช่วยปิดพลาสเตอร์ยาแผ่นเล็กๆแต่กลับได้รับมิตรภาพที่มากล้นจากทั้งสองคน

“ครับ คุณยาย วันนี้ขายดีมั้ยครับ”กรณ์ยิ้มตอบ

“ก็พอกินพออยู่จ้ะลูก ยายเองก็อยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่เจ้าอั้มต้องเข้าเรียนมัธยมมันก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านแม่มันกับพ่อเลี้ยงมัน ยายก็เลยต้องอยู่คนเดียว แต่ก็ดีแล้วแหละลูกเอ้ย ถึงพ่อใหม่เจ้าตั้มไม่จะไม่ได้ร่ำได้รวยแต่เขาก็ยังพอส่งเสียมันเรียนไปได้ ดีกว่ามาอยู่จนๆกับล่ะเนอะ เฮ้อออ แต่ยายก็คิดถึงมันเหลือเกิน”คุณยายขายพุทราเล่าเรื่องราวเดิมๆที่ฟังมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วให้กรณ์ฟัง ประมาณสามปีก่อนหลานชายตัวเล็กของคุณยายต้องย้ายไปอยู่กับแม่แท้ๆ ถึงคุณยายจะเหงาแต่เพื่ออนาคตของหลานชายเพียงคนเดียวจึงยอมให้ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ของลูกสะใภ้

“แต่อั้มเขาก็กลับมาเยี่ยมเกือบทุกอาทิตย์ไม่ใช่เหรอครับ”กรณ์ยิ้มแล้วตอบ

“จ้ะ ยายเลยมีชีวิตอยู่ได้ อยากไปรับปริญญาเจ้าอั้ม”

“คุณยายได้อยู่รับแน่นอนครับ คุณยายยังดูสาวและยังดูแข็งแรงขนาดนี้”

“อย่ายอคนแก่เลยลูก”ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้ากลับแย้มยิ้มอย่างมีความสุขและความหวังขึ้นมาอย่างเต็มเปี่ยม

“งั้นกรณ์ขอตัวก่อนนะครับคุณยาย”

“จ้ะ นี่จ้ะลูกเอาไปกินซิ”คุณยายยื่นพุทราเชื่อมให้กรณ์ถุงใหญ่ กรณ์หยิบถุงนั้นแล้วกล่าวขอบคุณอย่างทุกที ไม่มีประโยชน์ที่จะปฏิเสธเพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้รับ จึงรู้ดีว่าถึงไม่รับคุณยายก็จะไม่ยอมอยู่ดี

ระหว่างอยู่บนรถประจำทางกรณ์ยิ้มอย่างมีความสุขให้กับชีวิตของตัวเอง เขามีคนรอบข้างที่ดี มีชีวิตที่ถึงจะลำบากแต่ก็มีความสุข มีน้องชายที่น่ารักถึงแม้จะเป็นเด็กที่พิเศษแต่กรรณ์ก็ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนั่นทำให้กรณ์ยิ้มได้

สิ่งที่มองไปในอนาคตคือสังคมที่จะยอมรับในตัวกรณ์และที่ที่จะให้กรรณ์อยู่ได้โดยไม่ลำบาก ในความคิดที่กรณ์คิดจะทำตอนนี้พุ่งเป้าไว้ที่น้องชายทั้งหมด

ความรัก...ก็แค่ความรู้สึกหนึ่งที่ทำให้ชีวิตของกรณ์มีความสุข สุขที่ได้เฝ้ามอง สุขที่ได้รับรู้แต่ไม่อยากจะได้อะไรมากกว่านั้น ไม่เคยจะหวังว่าคนๆนั้นจะรักตอบเพราะตัวเองก็ไม่เคยไปทำอะไรให้คนๆนั้นรับรู้อยู่แล้ว

ทั้งๆที่ตัวเองยังนึกแปลกใจว่าทำไมถึงไปชอบคนๆนั้นได้ทั้งๆที่ผ่านมามีคนเข้ามาจีบแต่กรณ์ไม่ได้ทำท่าทีสนใจ ไม่มีเวลามากนักที่จะเอามาคิดเรื่องความรัก ตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น กรณ์ก็ได้เข้าไปทำงานในร้านอาหารขนาดกลางๆของเฮียกวงที่อาจารย์นภาฝากให้เด็กอย่างกรณ์เข้าไปทำงาน และหลังจากนั้นกรณ์ก็ทำงานกับเฮียกวงส่งตัวเองเรียนและเอาเงินมาซื้อของเล่นให้น้องชายตลอด แม้เงินแต่ละเดือนได้ไม่เยอะแต่ด้วยความรักและสงสารจากเจ้าของร้านทำให้กรณ์ได้รับเงินช่วยเหลืออีกหลายอย่างซึ่งกรณ์เองก็ยิ้มแล้วกล่าวขอบคุณจากใจจริง

แม้เงินจะได้มาจากความสงสาร...แต่กรณ์ไม่จำเป็นต้องมีศักดิ์ศรีในเมื่อเงินนั้นมันสามารถช่วยทำให้น้องชายของเขามีความสุขได้

“สวัสดีตอนเย็นกรรณ์ จะนอนแล้วเหรอ”เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ขนาดแค่แสดงเบอร์โทรเข้าโทรออกยังทำไม่ได้เพราะจอมันลางเลือนเต็ม แต่ไม่จำเป็นต้องเดาในเมื่อคนที่รู้เบอร์นี้มีแค่สามคน และเวลานี้ก็เป็นเวลาประจำของน้องชาย

“อืม...กรณ์...คิดถึง”ประโยคที่ต้องตั้งใจฟังถึงจะรู้เรื่องทำให้กรณ์ยิ้มออก น้องชายของกรณ์ตอนนี้พูดได้สื่อสารได้ ถึงจะไม่ค่อยเก่งเรื่องที่จะพูดประโยคยาวๆเพราะสมองของกรรณ์มีพัฒนาการที่ช้ากว่าปรกติอยู่มากแต่แค่นั้นกรณ์ก็พอใจแล้วอย่างน้อยกรรณ์ก็เข้าใจในสิ่งที่กรณ์บอก

กรรณ์จะทำอะไรแบบเดิมๆเกือบทุกวัน ตื่นเช้าโทรหากรณ์ กินข้าวเสร็จก็นั่งวาดรูปเล่นระบายสีเล่นไปเรื่อยๆ จนบ่ายถึงลุกไปกินข้าวอีกรอบก่อนจะมานั่งวาดรูปต่อจนกระทั่งเย็น หลังจากกินข้าวมื้อสุดท้ายกรรณ์จะไปนั่งดูทีวีพอรายการโปรดของกรรณ์จบก็จะโทรหากรณ์อีกครั้งทุกวันจนเวียนไปอย่างนี้

เมื่อก่อนกรณ์ซื้อโทรศัพท์ให้น้องเป็นแบบระบบเติมเงิน กรรณ์ตื่นขึ้นมาแล้วโทรหาพี่ชายไม่ติดจนคลุ้มคลั่งอาจารย์นภาต้องโทรเรียกกรณ์ให้มาหากรรณ์ถึงสงบลงได้ หลังจากนั้นกรณ์เลยต้องเปลี่ยนระบบโทรศัพท์ของน้องชายเป็นแบบรายเดือนแทนถึงจะแพงแต่ก็ดีกว่าจะทำให้กรรณ์ต้องอาละวาดเพราะเด็กแบบกรรณ์กลัวอะไรที่เปลี่ยนแปลง ชอบทำอะไรแบบเดิมซ้ำๆ

ดังนั้นเงินเดือนแต่ละเดือนที่กรณ์ได้มาจึงทุ่มลงไปที่ค่าโทรศัพท์กับค่าเครื่องเขียนของน้องชายเป็นส่วนใหญ่

“กรณ์ก็คิดถึงกรรณ์เหมือนกัน วันนี้โดนคุณแม่นภาดุมั้ยกรรณ์”

“ไม่...คุณแม่ใจดี...สอนวาดรูป”

“เหรอ เดี๋ยวมาสอนกรณ์บ้างซิ กรณ์ก็ยังวาดรูปเป็น”

“ได้...รูปภาพ...สวย”

“อืม นอนได้แล้วกรรณ์...ก่อนนอนต้องบอกว่าไง?”

“ราตรีสวัสดิ์ครับ”กรณ์ยิ้มให้กับคำพูดที่ตัวเองพยายามพร่ำสอนน้องชาย กว่าสองเดือนที่กรรณ์จะจำได้ มีหลายคำที่กรณ์สอนน้องตลอดจำได้บ้างจำไม่ได้บ้างแต่ถ้าเป็นเรื่องของพี่ชายของกรรณ์ เด็กน้องผู้พิเศษคนนั้นจะสามารถจำได้ทันที อย่างเมื่อตอนสอนวิธีโทรฯหาพี่ชาย กรรณ์สามารถทำครั้งเดียวได้โดยไม่ต้องสอนทุกวันแบบอย่างอื่นๆ

“ราตรีสวัสดิ์เหมือนกัน อย่าลืมกินนมก่อนนอนนะ ไปหอมแก้มแม่นภากับแม่สมศรีด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้วันศุกร์เรียนเสร็จตอนเช้ากรณ์จะรีบกลับไปหากรรณ์เลยนะ คิดถึงกรรณ์มากๆ”

“จะรอ.....”กรณ์ยิ้มให้โทรศัพท์เครื่องเก่าแล้วกดตัดสายน้องชายเนื่องจากรู้ว่าน้องคงไม่คุยต่อแล้วแต่กรรณ์จะไม่ยอมวาง จะนั่งถือโทรศัพท์จนกรณ์เป็นคนวางไปเอง เก็บมือถือลงใส่กระเป๋าสะพานที่เก่าไม่เกินไปกว่ามือคือเครื่องเมื่อครู่ก่อนจะมุ่งหน้ากลับหอพักของตัวเอง








ฝากเรื่องด้วยครับผม อยู่เบื่อๆเลยแต่งๆดู

[♠DekDoy♠]

น้องกรรณ์น่าสงสาร

[Horizon]

รับเรื่องใหม่
อย่าเศร้ามากนะ แค่เริ่มต้นก็น้ำตาซึมแล้ว
น้องเป็นเด็กพิเศษ รูปที่วาดก็ขายได้นะ
เด็กแบบนี้มักฝีมือดี จะได้ใช้เป็นทุน
+1

[GoonKGiinK]

นี่ตอนแรกยังเศร้าขนาดนี้,, ,แต่จะรอเศร้าในตอนต่อไปอยู่นะคะ 

[roseen]

 

[Karn12]

มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ

[atblueann]

ชอบนะแต่เศร้าจัง กรณ์ดูน่ารักดี แต่แอบชอบกรรณ์น่ะ น่ารักดี ดูใสซื่อบริสุทธิ์ จะเศร้าไหมค่ะ มาต่อบ่อยๆๆ ไวไวนะค่ะ จะรอติดตาม ขอบคุณค่ะ

[winndy]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ธีมเรื่องดูเศร้า เหงา แต่ก็ยังแฝงด้วยความรักและความอบอุ่น
รออ่านต่อนะค๊ะ

[LUCKY STAR]

+ เป็ดแรกค่ะ

มาทำให้รักแล้วต้องมาลงให้จบนะคะ
ไม่งั้นไม่ยอมจริงๆด้วย

 

[gupalz]

 

[fuku]

ตกหลุมรักวิธีเล่าเรื่องแล้วค่า
รักกรณ์ง่ายๆซะงั้นเลย

[เด็กหญิง]

เศร้าจัง

[yayee2]

ชีวิตของกรณ์และน้องกรรณ์ อะไรจะน่าสงสารขนาดนั้น
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

[iforgive]

ชอบจัง 

[Giniz]

เขียนดีอ่ะ กด+ 

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 2


สามทุ่มแล้วแต่ย่านหอพักของนิสิตยังคงคึกคักไม่ต่างจากทุกวันกรณ์เดินลัดเลาะมาตามซอยร้านรวงต่างๆจนสุดท้ายก็มาโผล่หน้าร้านอาหารที่ใต้หอเป็นร้านอาหารตามสั่งขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แต่ก็เป็นร้านที่ถือว่าเป็นร้านยอดนิยมของเด็กนิสิตแถวๆนี้เพียงแต่ว่าวันนี้ร้านนี้กลับมีป้ายปิดร้านเด่นอยู่หน้าร้าน

กรณ์เดินหลบไปทางข้างๆของร้านอาหารมันเป็นทางขึ้นไปยังชั้นบนของตึกห้องแถวนี้ ตึกนี้เป็นตึกของเฮียกวงคนที่เป็นนายจ้างของกรณ์ เมื่อรู้ว่ากรณ์สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่อยู่ในละแวกร้านของตัวเองเขาก็ยินดีที่จะแบ่งห้องเก็บของที่ชั้นสามให้ลูกจ้างขยันที่น่าสงสารของเขา

แต่การมาอยู่ที่นี่นอกจากทำงานแล้วยังต้องคอยทำความสะอาดห้องน้ำห้องส้วมคอยดูแลร้านตอนกลางคืนเฝ้าข้าวของต่างๆถึงเฮียกวงบอกกรณ์ว่าไม่ต้องเครียดกับหน้าที่เพิ่มเติมพวกนั้นแต่กรณ์ยังคงยินดีทำดีกว่าไปจ่ายค่าหอเดือนละสามพันสี่พันอย่างน้อยอยู่ที่นี่ก็ข้าวฟรีน้ำฟรี

สองวันนี้ถือว่าเป็นวันพักผ่อนที่นานๆครั้งจะมีได้ ภรรยาของเฮียกวงปวดท้องคลอดเจ้าของร้านเลยสั่งปิดร้านเพื่อไปเฝ้าภรรยากรณ์เลยถือโอกาสขอลาหยุดในวันเสาร์อีกหนึ่งวันเพื่อที่จะได้หยุดยาวต่อในวันอาทิตย์ซึ่งเฮียกวงก็เข้าใจดีเลยยอมให้หยุด

ภายในห้องพักของกรณ์มีเฟอร์นิเจอร์แค่สองชิ้นคือโต๊ะอ่านหนังสือเก่าๆกับชั้นวางหนังสือ มุมห้องขนาด 4*4 เป็นที่สำหรับนอนมีฟูกสีหม่นๆถูกพับทับด้วยหมอนและผ้าห่มผืนบางที่วางซ้อนกันอย่างเรียบร้อย เสื้อผ้าที่ใช้บ่อยๆหรือที่ยังใหม่ๆก็แขวนกับเชือกฟางที่ขึงเอาไว้ใกล้ๆกับที่นอนส่วนเสื้อผ้าชิ้นเก่ากรณ์จะพับไว้ในกล่องกระดาษใต้ราวเสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ

กรณ์ขึ้นมาเก็บกระเป๋าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงผ้าร่มขาสั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปหาอะไรกินนอกร้านทั้งๆที่ทำกินเองแบบปรกติก็ได้แต่ทุกครั้งที่ทำอาหารกินเองจะอยู่ในสายตาเจ้าของร้าน บอกให้เจ้าของรับรู้ก่อนว่ากรณ์จะใช้วัตถุดิบอะไรบ้างครั้งนี้กรณ์จึงเลือกออกไปหากับข้าวของนอกกิน

กรณ์เลือกนั่งกินก๋วยเตี๋ยวชามละยี่สิบห้าบาท เป็นร้านที่ถูกและอร่อยเหมาะสมกับราคาที่สำคัญก๋วยเตี๋ยวแต่ละชามก็ให้เส้นเยอะกว่าร้านอื่นๆแม้เนื้อสัตว์ในชามจะน้อยแต่สิ่งที่ทำให้ท้องอิ่มคือผักบุ้งและเส้นก๋วยเตี๋ยวกรณ์เลยไม่แคร์เท่าไรที่จะมีหรือไม่มีเนื้อสัตว์อยู่ในชาม

“พี่กรณ์...พี่กรณ์”เสียงใสของหญิงสาวที่เรียกคนที่กำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่เงียบๆในมุมเงียบๆ เป็นผู้หญิงตาโตกลมสวย ผมยาวหุ่นเล็กกะทัดรัด กรณ์เห็นคนเรียกเลยยิ้มให้ทันที

“อ่าว น้องดา มาทานข้าวเหรอ?”

“ค่ะ พอดีดาจะไปนั่งดื่มกันกับเพื่อนๆ เลยมาหาอะไรทานซักหน่อย”ดาริกาเป็นน้องรหัสในคณะที่ค่อนข้างจะสนิทกับกรณ์และโยริน ด้วยความสดใสและคุยง่ายกับทุกคนดาริกาเลยเข้ากับรุ่นพี่ทั้งสองคนที่เป็นที่กล่าวขวัญว่าเป็นคู่ที่เข้าหายากที่สุด คงจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ากรณ์และโยรินเป็นคนที่น่าคบมาก กรณ์เป็นคนที่จิตใจดีมีเมตรากับทุกอย่างจนเหมือนว่าเป็นคนอ่อนต่อโลก ส่วนโยรินเป็นผู้หญิงที่เหมือนห้าวแต่กลับเป็นคนอ่อนโยนเข้าใจคนอื่นเสมอ

“พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ? ทำไมจะดื่มล่ะ?”

“แหม..คลายเครียดกันหน่อยค่ะพี่กรณ์ นี่ก็พึ่งจะมาครั้งแรกหลังจากมิดเทอมเองนะ พอดีเป็นวันเกิดเพื่อนด้วยมันชวนให้มานั่งดื่มกันน่ะ ไม่ได้ไปผับหรอกค่ะแค่บาร์นั่งดื่มชิวชิว”

“อ่านะ อย่าให้มันเมาแล้วกันนะดา พรุ่งนี้ต้องไปเรียนด้วยนะ”

“ค๊า ค๊า ที่จริงดาตั้งใจจะไปหาพี่กรณ์นะแต่ร้านมันปิด กดออดเรียกพี่ก็ไม่ตอบดาเลยลองเดินมาร้านประจำของพี่กรณ์ดูแล้วก็เจอจริงๆด้วย”

“หืม? มีเรื่องอะไรกับพี่หรือเปล่า?”

“แหะๆ ก็ที่จะไปวันนี้อ่ะ ดาว่าจะชวนพี่กรณ์ไปด้วยกัน...อ่า อย่ามองดาแบบนั้นซิคะ ดารู้ว่าพี่กรณ์ไม่ชอบเที่ยวที่แบบนี้แต่เพื่อนดามันขอร้องให้ดามาชวนพี่ไปให้ได้เลย แล้วไปไม่ไกลจากร้านเฮียกวงด้วย ไปนะคะ”

“แต่พี่ไม่มีเสื้อผ้าใส่ไปเที่ยวหรอกนะ”

“เสื้อเชิ้ตของขวัญวันเกิดที่ดาพึ่งซื้อให้ไงคะ ดาจำได้ว่ายังไม่เคยเห็นพี่กรณ์ใส่เลยซักครั้ง”

“ไม่เอาล่ะ พี่ขอตัวแล้วกัน เปลืองเงินเปลืองทองโดยใช่เหตุ”

“ไม่เปลืองนะคะ งานนี้ฟรี”

“แต่พี่ไม่ชอบไปนี่”

“นะคะๆ ไปโชว์ตัวหน่อยพวกเพื่อนๆดาก็อยากรู้จักพี่รหัสของดากันจะตาย ดาไปคุยเอาไว้เยอะด้วยว่าพี่กรณ์จริงๆแล้วเป็นคนน่ารักขนาดไหน นะนะ ไปแค่แปบเดียวก็ได้ไหนๆเฮียก็ปิดอยู่แล้วถือโอกาสเลยนะ”

“...เฮ้อ งั้นพี่อยู่ถึงแค่เที่ยงคืนนะดา พรุ่งนี้พี่เรียนเช้า”กรณ์ตอบไปอย่างเสียไม่ได้ หลายครั้งที่น้องรหัสพยายามจะชวนกรณ์ไปเที่ยวกลางคืนเพราะไปคุยโม้เรื่องความดีของพี่รหัสตัวเองเอาไว้ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครเชื่อว่าคนที่ไม่สนใจใครอย่างกรณ์จะมีนิสัยน่ารักน่าคบอย่างที่ดาริกาบอก

การที่ดาริกาพยายามชวนบ่อยขึ้นๆทำให้กรณ์ตัดสินใจบอกเรื่องชีวิตของตัวเองทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะบอกใคร ทั้งเรื่องฐานะและเรื่องน้องคนพิเศษของตัวเอง เพราะใครก็ตามที่ได้รู้เรื่องของกรณ์ก็มีแต่จะยิ่งถอยห่างจากกรณ์มีเพียงแค่โยรินเพียงคนเดียวที่รับรู้แต่ยังคงอยู่ข้างๆ แต่...ดาริกาคือคนที่สอง

“เส้นใหญ่ทุกอย่างชามหนึ่งค๊า”ดาริกาตะโกนบอกเมนูแล้วนั่งลงหน้ายิ้มแป้นดีใจที่วันนี้พี่รหัสตัวเองตกลง ตัวเองก็ไปโม้ไว้เยอะเรื่องของกรณ์ว่าเป็นคนใจดี พูดเพราะ หน้าตาน่ารัก แต่ไม่เคยพูดถึงเรื่องส่วนตัวของกรณ์ซักครั้งเพราะรู้ดีว่ากรณ์ไม่ชอบให้ใครมารู้เรื่องของตัวเองมากนัก เลยทำให้ทุกคนเข้าใจว่ากรณ์เป็นคนปิดกั้นตัวเองออกจากคนอื่น

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

เสียงเพลงของวงดนตรีสดที่กำลังเล่นเพลงเอนเตอร์เทรนอย่างสนุกสนานภายในร้านบาร์เหล้าเล็กๆ เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานทำให้บรรยากาศในบาร์ยิ่งคึกคัก เพราะความสนุกแบบนี้นิสิตมากมายจึงเลือกสถานที่แบบนี้เป็นที่พักผ่อนยามค่ำคืน

โต๊ะที่ดาริกาพากรณ์มาเป็นกลุ่มเล็กๆไม่ใหญ่มากมีเพื่อนของดาริกาที่กรณ์พอจะจำหน้าได้ว่าเป็นรุ่นน้องของตัวเองอยู่สี่คนเป็นผู้ชายสามผู้หญิงอีกหนึ่งคนรวมดาริกาและกรณ์เข้าไปทำให้โต๊ะเล็กๆมีสมาชิกทั้งหมดหกคน

เพื่อนๆของดาริกาทำหน้าแปลกใจระตกใจที่เจอพี่รหัสที่เพื่อนคุยให้ฟังบ่อยๆว่านิสัยน่ารักแถมเป็นพี่ที่ดีที่สุดเท่าที่ดาริกามีมาจนเพื่อนๆหลายคนสงสัยว่าทำไมดาริกาเพื่อนของพวกเขาถึงไปติดใจกรณ์ที่ทั้งหยิ่งและเป็นที่กล่าวขวัญว่าเข้าถึงยากที่สุดแถมชอบทำตัวให้ดู ‘ไฮโซ’ ด้วยการคบลูกสาวของผู้ช่วยทูตฯอย่างโยรินทั้งที่กรณ์ก็แค่เด็กกำพร้าจนๆคนหนึ่ง

คนในโต๊ะยกมือไหว้กรณ์ตามมารยาททางสังคมที่สมควรกระทำต่อรุ่นพี่แต่ยังคงมีสีหน้าที่ยังข้องใจกับข่าวไม่ดีๆของรุ่นพี่หน้าสวยตรงหน้า พอมาเห็นใกล้ๆกรณ์ยิ่งดูเป็นผู้ชายที่คงมีแต่ผู้หญิงมาอิจฉา

ในมหาวิทยาลัยกรณ์จะใส่แต่ชุดนิสิตเรียบร้อยไม่แต่งหน้าทำผมก็ว่าเป็นผู้ชายที่ดูน่ารักอยู่แล้ว ครั้งนี้กรณ์ใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนมีแบรนต์รูปหัวใจเล็กๆที่อกด้านซ้ายที่ดาริกาและใส่กางเกงยีนส์ไม่มีแบรนด์สีสนิมพอดีตัวที่ซื้อไว้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ใส่ทำให้กรณ์ดูน่ามองมากกว่าเดิม ไม่แปลกใจว่าทำไมดาริกาถึงยกยอปอปั่นพี่รหัสของเธอนัก

“พี่กรณ์ ยัยนี่ชื่อบี ผู้ชายตัวสูงๆนั่นชื่อเหมเจ้าของวันเกิด ผู้ชายข้างๆชื่อหยกส่วนอีกคนชื่อชาย”

“ยินดีที่รู้จักครับ”กรณ์ทักทายอย่างสุภาพด้วยเสียที่ไม่ค่อยดังเท่าไรพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร คนในโต๊ะทุกคนชะงักกับรอยยิ้มที่ดูอย่างไรก็ดูจริงใจและไร้พิษเคลือบของกรณ์ ต่างกับที่ได้ยินมาอย่างกับไม่ใช่คนเดียวกัน

“โทษที่นะน้องเหม พี่ไม่มีของขวัญมาให้เลย พอดีน้องดาพึ่งมาชวนพี่น่ะ”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ”

“คนนี่คือคนที่เขาเกลียดขี้หน้ากันทั้งคณะใช่มั้ยยัยดา?”

“แกพูดเบาๆหน่อยยัยบี พี่กรณ์เขาไม่ใช่คนแบบที่คนอื่นพูดกันซะหน่อย ชั้นก็บอกแกมาตั้งหลายรอบแล้วทำไมไม่ยอมเชื่อกันบ้าง นี่กว่าจะลากตัวมาได้ก็ยากแสนยาก ที่นี่ล่ะพวกแกจะได้รู้ว่าพี่กรณ์ไม่ใช่แบบที่คนอื่นเขาพูดกัน”ดาริกาบอกอย่างมั่นใจหันไปมองคนที่ยืนยิ้มอย่างเป็นมิตรให้รุ่นน้องแล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่าข่าวแย่ๆทำไมถึงต้องมาเกิดกับพี่รหัสที่แสนดีของเองด้วย

เมื่อสามเดือนที่แล้วที่ดาริกาเข้ามาเป็นปีหนึ่งใหม่ๆก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับรุ่นพี่ที่ชื่อกรณ์อย่างหนาหู ยิ่งพอเห็นว่ากรณ์ไปไหนมาไหนกับเพื่อนที่ชื่อโยรินเพียงคนเดียว พอมีคนเข้ามาคุยกับสองคนนั่นก็จะคุยกับโยรินเพียงคนเดียวโดยมีกรณ์ที่ทำหน้านิ่งๆอยู่ข้างๆทำให้ดาริกาและเพื่อนปีหนึ่งคนอื่นในรุ่นยิ่งเชื่อในข่าวลือไปกันใหญ่

แต่พอได้รู้ว่าตัวเองเป็นน้องรหัสของกรณ์ความคิดแรกคือ ‘ซวย’ ดาริการู้สึกแย่ทันทีที่ได้พี่รหัสที่นิสัยไม่ดีแบบนั้น แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนความเชื่อทันที่ที่ได้เจอ ‘รอยยิ้มแรก’ ของพี่รหัส มันเป็นรอยยิ้มที่กรณ์ไม่ได้ยิ้มออกมาบ่อยเป็นรอยยิ้มที่สื่อความหมายว่าคนที่ยิ้มกำลังดีใจ มันทั้งใสซื่อและทำให้ข่าวลือที่ดาริการับรู้กลายเป็นเรื่องที่ไร้สาระไปทันที  ยิ่งพอได้รู้จักยิ่งได้รู้ว่ากรณ์เป็นคนที่ทั้งใจดีทั้งมีเมตราทั้งๆที่ตัวเองไม่ใช่คนที่พร้อมแต่ก็แบ่งปั่นสิ่งเล็กๆน้อยๆที่ตัวเองสามารถให้ได้เสมอก็ยิ่งทำให้ดาริกานับถือในตัวกรณ์มากขึ้นไปอีก และเพราะกรณ์ต้องทำงานต้องแต่เลิกเรียนทุกวันยกเว้นวันอาทิตย์ยิ่งทำให้ไม่มีใครที่ได้พูดคุยและรู้จักกรณ์ได้อย่างที่โยรินและดาริการู้จัก

เริ่มดึกบรรยากาศยิ่งเริ่มสนุกมากขึ้น เสียงเพลงเองก็ดังขึ้นจนพูดคุยกันเหมือนตอนที่เข้ามาแรกๆไม่ได้แล้ว กรณ์เลือกที่จะส่งยิ้มให้รุ่นน้องแล้วนั่งชงเครื่องดื่มให้มากกว่าจะเป็นฝ่ายดื่มเสียเอง จนรุ่นน้องถึงกับถามว่ากรณ์เสิร์ฟและชงได้คล่องแคล้วจนเหมือนเป็นพวกดื่มบ่อยๆแต่ทำไมถึงไม่ยอมกิน...กรณ์แค่ยิ้มไม่ตอบอะไร ดาริกาที่นั่งข้างๆก็ยิ้มเศร้าๆเมื่อนึกว่าที่พี่กรณ์ทำได้คล่องแคล้วแบบนี้คงมาจากงานที่ทำทุกวัน

ถ้าเพื่อนๆเธอรู้ว่าพี่กรณ์มีชีวิตอย่างไรจะยอมรับแบบเธอ...หรือจะยิ่งรังเกลียดพี่ชายที่แสนดีของเธอ

ใกล้เวลาเที่ยงคืนที่กรณ์ตกลงกับดาริกาเอาไว้ บนโต๊ะเล็กมีขวดเบียร์เปล่าๆมากกว่าหนึ่งโหลที่วางเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบรุ่นน้องเกือบทุกคนก็เริ่มแสดงสีหน้าบอกว่าแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเริ่มจะออกฤทธิ์บ้างแล้ว เสียงพูดคุยก็ที่ดังขึ้นตามระดับของมึนเมาที่ดื่มเข้าไปแม้กรณ์จะฟังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเด็กพวกนี้คุยเรื่องอะไรกันแต่กรณ์ก็นั่งฟังนิ่งๆและคอยเติมเครื่องดื่มให้น้อง

แต่กรณ์ก็หยุดชะงักเมื่อจู่ๆคนที่เขาแอบมองมาตลอดมาหยุดอยู่ตรงหน้า...แม้จะไม่ได้มองมาที่กรณ์ก็ตามที

“อ้าวพี่สิงห์  มาซะช้าเลย วันเกิดน้องทั้งที” ‘เหมราช’ ทักพี่ชายแท้ๆของตัวเองที่พึ่งจะมาฉลองวันเกิดของน้องในเวลาที่เกือบจะหมดวันไปแล้ว ราชสีห์หันไปรอบๆโต๊ะรับไหว้จากเพื่อนน้องที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี แต่...มีผู้ชายหน้าหวานที่เหมือนนั่งนิ่งมองมาที่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ราชสีห์ไม่รู้จัก

“บ่นทำไมว่ะเหม ก็มึงเล่นนั่งแดรกกันร้านแบบนี้ กูชอบซะที่ไหน”

“ไม่ใช่แนวพี่แต่แนวผมหนิหว่า ว่าแต่วันนี้พี่จะนอนไหน หรือกลับบ้านกับผม”

“คงกลับคอนโดฯ...ว่าแต่ ใครวะ”ราชสีห์ถามถึงผู้ชายที่ยังคงมองตัวเองด้วยตาโตๆ ใบหน้าที่มีแสงไฟเพียงเล็กน้อยก็ยังสามารถดูออกว่าหวานเพียงใด

“พี่กรณ์ รุ่นพี่ที่คณะแล้วก็เป็นพี่รหัสไอ้ดา”

“กรณ์...ใช่กรณ์ที่เขาลือกันเปล่าวะ?”

“ใช่พี่..คนเดียวกันนั่นแหละ”

“แล้วมึงชวนเขามาทำไม มันรู้หรือเปล่าว่ามึงรวย ได้ยินมาว่าถ้ารู้ว่าใครรวยมันจะเกาะคนนั้นเลยไม่ใช่เหรอ”

“พี่สิงห์ก็พูดไป ผมว่าพี่กรณ์ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะ”

“เฮ้ย! ว่าได้ที่ไหน ไม่มีมูลหมามันไม่ขี้กันหรอก ระวังไว้เถอะหน้าตามันก็ดีขนาดนี้ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเป็นตามข่าวลือ”

“ผมไม่พูดกับพี่แล้วว่ะ พี่อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงก็ดูเอาเองแล้วกัน”เหมราชตัดบทสนทนาของพี่ชายเอาดื้อๆ เบื่อที่ต้องคุยไม่รุ้เรื่องกับพี่ชายอาจเพราะข่าวลือของกรณ์ที่ได้ยินมามันมีแต่เรื่องหนักๆ จนมันลือไปทั่วทั้งคณะอาจจะลามไปถึงหลายๆคณะและถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงมีคนได้ยินข่าวลือนี้ไปทั้งมหาวิทยาลัย

การได้มานั่งคุยกันถึงจะไม่ได้คุยกับกรณ์โดยตรงทำให้เหมราชรวมถึงเพื่อนอีกสามคนรู้สึกว่ากรณ์ ‘ไม่น่าจะ’ เป็นคนแบบในข่าวเสียๆแบบนั้น แม้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกรณ์มากนักแต่กรณ์ไม่ใช่คนที่ถือตัวคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่นแน่ๆ

“เอ่อ...ดา พี่จะกลับแล้ว”

“อ่า...เที่ยวคืนแล้ว ซินเดอเรล่าจะคืนร่างแล้วเหรอค่ะ”

“เดี๋ยวเถอะๆ พี่ไปก่อนนะ....พี่ไปก่อนนะทุกคน...มีความสุขมากๆในวันเกิดนะครับน้องเหม”

“ขอบคุณครับพี่กรณ์ แล้วพี่กรณ์กลับยังไงครับเนี้ย”

“พี่พักอยู่แถวๆนี้ เดินไปแปบเดียว อย่าดื่มกันเยอะนะพรุ่งนี้มีเรียนกันด้วยนิ”

“ครับผม...ขอบคุณที่มาครับพี่กรณ์”กรณ์ยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะออกจากร้านไปด้วยหัวใจที่สั่นรั่วกรณ์ไม่เขามองสิงห์ในระยะประชิดขนาดนี้มาก่อน แค่ทำให้ไม่ผิดสังเกตคนอื่นๆก็ยากแล้วสำหรับกรณ์ยังดีที่เสียงดนตรีมันดังกลบเสียงหัวใจของกรณ์ได้พอดี

แต่...ไม่มีใครทันสังเกตุเหมือนกันว่าในช่วงที่กรณ์ยิ้มลา คนที่พึ่งมาใหม่ก็ใจเต้นรัวดังแข่งกับเสียงเพลงเหมือนกัน

กว่าสิงห์จะรู้ตัวว่าคนที่ยิ้มเมื่อครู่เดินผ่านตัวสิงห์หายไปจากร้านนี้แล้วจะหันไปมองรอยยิ้มที่ทำให้ใจกระตุกอีกครั้งก็ไม่ทันเสียแล้วนึกเสียดายที่ไม่ได้ทำความรู้จักว่าเป็นคนแบบที่ข่าวลือหรือไม่อย่างที่น้องชายบอก

แกร๊ก...

เสียงของกระทบกับแก้วของสิงห์ทำให้คนที่จะวางแก้วต้องสนใจสิ่งของที่สนใจขัดขวางที่วางแก้วของตัวเอง เป็นโทรศัพท์ตกยุคเครื่องเก่าที่ไม่น่าเชื่อว่ายังมีคนใช้อยู่ ถามคนในโต๊ะก็รู้ว่าเป็นของคนที่พึ่งกลับไปเพราะดาริกาเคยเห็น

ราชสีห์ยกยิ้มตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ไว้เอง ไม่ไหว้วานให้ดาริกาเอาไปคืนอ้างว่าดึกแล้วเดี๋ยวเขาขะคืนให้พรุ่งนี้เอง ดาริกาที่เริ่มมึนเมาแล้วตอบตกลงอย่างง่ายดาย สิงห์มองโทรศัพท์เครื่องเก่าอย่างนึกแปลกใจ ไม่คิดว่าคนในข่าวลือที่ลือไปถึงขนาดว่าเป็น 'เด็กขาย' จะใช้โทรศัพท์เครื่องเก่าแบบนี้ ทำให้สิงห์สนใจเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้โดยไม่รู้เลยว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ราชสีห์คิดว่าไม่มีราคาค่างวดและไม่มีความจำเป็นที่จะคืนทันทีทำให้เจ้าของต้องเดือดร้อนขนาดไหน...





ขอบคุณสำหรับการต้อนรับครับ 

[fuku]

แย่แล้วเรา ทำไมอินง่ายจังเนี่ย
*ภาวนาไม่ให้สิงห์คิดอะไรไม่ดีกับกรณ์

[atblueann]

อ่า ชอบจัง ชอบอ่ะ กรณ์น่ารักจัง ใครน้าช่างใจร้ายจัง ปล่อยข่าวลือของกรณ์ นิสัยไม่ดีเลย
กรณ์น่าสงสารจัง ตกลงเศร้าไหมอ่ะ เรื่องนี้ จะได้ทำใจ แต่อย่าเศร้าเลยน่ะ แค่ชีวิตของ
กรณ์ก็เศร้าพอแล้ว มาต่อไวไวน้า จะรอ

[Horizon]

รอเรื่องดีๆ มาก่อน แล้วจะกลับมาอ่านนะ
ขอทำใจก่อน รันทดทุกตอน

[♠DekDoy♠]

กรณ์จะซวยอะไรมั้ยอ่ะ น้องกรรณ์ต้องโทรมาหาด้วยนินา

[YELLOWSTAR]

จะเกิดอะไรขึ้นกับกรณ์บ้างเนี่ย
เมื่อไรพระเจ้าจะเห็นใจคนดีๆอย่างกรณ์บ้างหละ   

[T0ffyAeung]

ชอบน้องกรณ์มากเลยครับ
เข้มแข็งเข้าไว้



อย่าให้เขารู้ว่าเราอ่อนแอนะครับ
สู้ๆครับน้องกรณ์
 

[gupalz]

เด๋วกรรณ์ต้องโทรมาแล้วมีปัญหาแน่ๆ

[roseen]

อย่าดราม่ามากนักสงสารน้องเขา


 

[iforgive]

อ่านแล้วใจโหวง ๆ ว่ะ  แบบมันอินน่ะ 

[LiTTlE [A]]

กรณ์น่ารักจัง

พระเอกอย่าร้ายกับนายเอกนะ
แค่นี้กรณ์ก้อน่าสงสารพอแระ
 

[MiU]

อยากอ่านต่อจังเลยค่า พระเอกอย่าร้ายมากน้า อิ่มมาม่าแล้ว กินมาก ผมร่วงเน้อ 

[JayCin]

บทเกริ่นนำ น่าสนใจค่ะ ในความคิดตัวเอง สิงห์ในการบรรยายผ่านมุมมองนายเอก ดูดีจัง แต่พอเจอะกับนายเอกของเรื่อง เริ่มพูด เริ่มรู้สึกว่าคนละแนวกับที่คาดไว้ เหอะๆๆๆ รอตามต่อว่า เรื่องราวจะเป็นอย่างไร

ให้กำลังใจคนแต่งนะ   

[samsoon@doll]

อร๊าย สนุก เอาอีกค่ะ เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก