ตอนที่ 35 : กุญแจห้อง....[30 ต.ค. 50] ทีมองหน้าผม...สีหน้าที่แสดงความเป็นห่วงเปลี่ยนไป....กลายเป็นความสงสัยปน
กังวล....ผมไม่พูดอะไรอีก...ยืนพิงโต๊ะนิ่งๆ...รอคำตอบจากที...ถึงแม้ว่าเขาจะเป็น
คนช่วยผม...แต่ถ้าผมคิดถูก...สิ่งที่เขาทำก็ต้องผิด...
"ทำไมเหรอเอ็ม" ทีถาม...คิ้วขมวดเป็นปมน้อยๆ
"เอ็มถามว่าทีเข้ามาในห้องได้ยังไง" ผมถามซ้ำ...และทียังคงนิ่ง....
ทีก้มหน้ามองพื้น...ก่อนที่จะมองหน้าผมอีกครั้ง
"ขอโทษ" ทีตอบผม....แต่มันไม่ใช่คำตอบของคำถาม....
ผมเลยยังยืนนิ่งอย่างเดิม
"ทีไขกุญแจเข้ามา" ทีตอบเสียงแผ่ว...เขาไม่กล้ามองหน้าผม
"เอากุญแจห้องเอ็มมาจากไหน" ผมถามต่อ
"คือ....เอ็ม...." ทีเริ่มได้แค่นั้น
"ยังไง"
"ทีเคยปั๊มกุญแจห้องของเอ็มไว้" ในที่สุดทีก็ตอบผม....
คำตอบที่ทำให้ทั้งผมและเขาเงียบ...
"แต่ทีไม่ได้คิดร้ายกับเอ็มนะ...แค่คิดว่ามีเผื่อเอาไว้" ทีพยายามอธิบาย
"ตั้งแต่เมื่อไหร่....นายปั๊มไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมจำไม่ได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันผม
เคยปล่อยให้เขาถือกุญแจผมเมื่อไหร่
"วันแรก" ทีตอบเสียงอ่อยลงเรื่อยๆ....
วันแรก...วันไหนกัน...ในที่สุดผมก็นึกออก...
วันที่ทีรู้จักห้องผมเป็นวันแรก...วันที่ต้อมรู้จักห้องผมเป็นวันแรก.....
วันที่ผมได้รู้ความจริงเป็นวันแรก....และทั้งๆที่ผมยังไม่ไว้ใจเขาในวันแรก...
ทีกลับเอากุญแจห้องผมไปปั๊มเก็บไว้
"นายมีกี่ดอก" ผมถามเสียงเรียบ...ผมไม่ได้โกรธที...แต่ความรู้สึกในตอนนี้
เป็นเพียงความไม่ไว้ใจ
"3 ดอก...อยู่ที่บ้านอีกสอง" ทีตอบ...ผมเชื่อว่าเขาไม่กล้าโกหกผมอีก
"นายปั๊มกุญแจห้องเราทำไม...ตั้งใจไว้ใช้ทำอะไร" ผมถามอีก
"ทีตอบเอ็มไม่ได้...ตอนนั้นอยู่ดีๆก็มีความคิดที่จะปั๊มขึ้นมา...
แต่ทีสัญญาได้เลยนะ...ว่าไม่เคยคิดจะใช้กุญแจนี้มาทำร้ายเอ็ม"..ทีตอบ
"แล้วอย่างนี้...เอ็มจะไว้ใจทีได้ยังไง" ผมถามเหมือนประโยคบอกเล่า...
ทีเงยหน้าขึ้นมองผม...แววตามีแต่ความเสียใจ
"ทีขอโทษ" คำพูดนี้ของทีไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว...
ทีก้มหน้าหลบตาผมที่มองไปยังเขา
"งั้น....ทีไปเอากุญแจมาคืนเอ็มละกันนะ..." ทีพูดจบ
แล้วก็ก้าวเดินไปจากห้องผม....ผมยืนมองเขาหันหลังเดินจากไป....
ในใจรู้สึกแปลกๆ....ไม่ถูกสิ....ไงๆไม่รู้แหะ...ผมกำกุญแจที่ทีให้ไว้ในมือ...
ก่อนที่จะตัดสินใจบางอย่างแล้วล็อกประตูห้องเดินตามทีออกมา
"ที.." ผมเรียกชื่อเค้าเสียงดัง....ทีหันหลังมามองผม.....
ชะงักโดยอยู่ที่ประตูรถ....เขามองหน้าผมเชิงถาม....ผมที่เดินตามมา...
ก็ลืมไปว่าเรียกทีทำไมกัน....
"เอ่อ....." พูดไรดีอ่ะ...
"...ตกลง....ดูหนังรอบกี่โมง" ผมพูดไปโดยคิดอะไรไม่ออกแล้ว
"อะไรนะ" ทีถามกลับมาด้วยความแปลกใจ....ทำไมอ่ะ...
ก็เอ็มอยากดูหนังนี่น่า
"เอ็มไม่โกรธทีเหรอ" ทีถาม...
"ไม่รู้....เอ็มอยากดูหนัง....ไว้ดูหนังเสร็จค่อยโกรธ" ผมตอบไปมั่วๆ....
แต่ทียิ้ม....ยิ้มกว้างอย่างดีใจ...แล้วผมก็ขึ้นรถ...โดยมีทีเป็นคนขับที่ยิ้มตลอดเวลา
"จะยิ้มอะไรหนักหนา" ผมถามประชด.....ทีส่ายหัวแล้วหุบยิ้ม
"ต้องขอบคุณ deathnote ที่ทำให้เอ็มยังไม่โกรธทีตอนนี้" ทีพูดติดตลก
"คงใช่" ผมตอบ...ก็มันไม่รู้จะตอบอะไร...คงเป็นเพราะหนังผมถึงยังไม่โกรธ..
ต้องใช่แน่ๆเลย
ถ้าถามผมว่าหนังเรื่องเดธโน๊ตแตกต่างกับหนังเรื่องอื่นยังไง....
ผมคงตอบไม่ได้มาก....อาจเพราะว่ามันทำมาจากการ์ตูนที่ผมชอบ...
หรือเพราะว่าคนแสดงเป็นแอลน่าตาดี....หรือเพราะว่าการ์ตูนเรื่องนี้
อาร์ทเป็นคนแนะนำให้ผมอ่าน....ผมก็ไม่รุ้ว่าคำตอบไหนเป็นคำตอบที่ถูก....
แต่มันก็ทำให้ผมแปลกใจว่า....ผมอยากดูหนังเรื่องนี้มาก
จนทำให้ผมหายโกรธทีได้หรือป่าว.....ซึ่งมันไม่น่าเป็นไปได้ซักเท่าไหร่......
เนื้อเรื่องในหนังแตกต่างจากในการ์ตูนไปพอสมควร.....
ที่ต่างแน่ๆคือหน้าตาของไลท์ที่ในการตูนบรรยายไว้ว่าหล่อ
แต่คนแสดงกลับหน้าบานได้อย่างไม่น่าเชื่อ...เอาเถอะ....
อย่างน้อยแอลยังน่าตาดีสมกับที่รอคอย...พอหนังจบผมเลยอดไม่ได้ที่จะบ่น...
เรื่องหนัง...ดีจริงๆที่ทีก็เคยอ่านการ์ตูนเรื่องนี้ไม่งั้นก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง...
"ไลท์หน้าตาไม่ได้เรื่อง....สู้แอลก็ไม่ได้" ผมบ่น...
"เอ็มชอบอย่างแอลเหรอ" ทีถาม
"อืม...ใช่....ผิวขาวตัวสูง...ผมดำ..." ผมตอบไปตามความคิด
"แล้วไม่ชอบคนผิวเข้มเหรอ.."
"ก็...แล้วแต่...อย่างบางคนก็ดูดี...หะ.." ผมตอบอย่างลืมตัว...
พอนึกขึ้นได้หันไปเห็นทีแอบอมยิ้ม...เออ....วันหลังจะไม่เผลอแล้ว...
แล้วผมก็เลิกคุยเรื่องหนังอีก...กลัวว่าจะโดนหลอกถามอะไรแปลกๆอีก....
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าว.....แต่ตอบไปทีไร...รู้สึก....ทุกทีเลยแหะ......
ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถ...ก็เดินผ่านร้านสเวนเซ่น....
เลยรู้สึกอยากกินขึ้นมาทันที.....บังเอิญชอบกินของหวาน...
และก็ดูเดธโน้ตแล้วอยากกินขึ้นมาอีกต่างหาก
"ที....กิน 59 กัน" ผมชวน...ทีชะงัก...ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ....
ตอนนี้เป็น 59 banana แหะ....
"เอ็มชอบกินของหวานเหรอ" ทีถามหลังจากสั่งไอติมเสร็จ...
"ทีไม่ชอบเหรอไง" ผมถาม...เขาส่ายหัวตอบ
"ก็กินได้...ไม่ได้ไม่ชอบ" ทีตอบ...อืม...ผมตั้งใจว่าจะเลี้ยงทีกลับบ้าง...
เพราะรู้สึกผิดที่ให้ทีจ่ายทุกอย่าง...ถึงจะบอกว่าไถ่โทษ
แต่ทีก็ไม่ได้รวยขนาดจะเลี้ยงไปได้เรื่อยๆ
หลังจากกินเสร็จผมก็นั่งรถทีกลับบ้าน...ในหัวของผมตอนนั้น
เริ่มคิดที่จะเลิกให้ทีมารับส่งแล้ว...ปิดเทอมก็ถือว่าจบก็คงดี...ผมได้แต่คิดในใจ...
ถ้าผมเลิกติดต่อ...ทีก็คงไม่ติดต่อมาเหมือนกัน...
จะได้จบความสัมพันธ์แปลกๆนี้สะที...ทรายจะได้เลิกล้อด้วย...
"พรุ่งนี้ทีเอากุญแจมาคืนเอ็มละกัน" ทีพูดทำลายความเงียบ....เอ....
ผมไม่แน่ใจในเวลา
"ไม่รู้สิ...เอ็มอาจจะกลับบ้านเร็ว" ผมตอบ...เอาไงดี
"งั้น...เปิดเทอมนะ" ทีเลือกเวลาใหม่.....อ้าว...ยังงี้
หลังปิดเทอมก็ยังเจอกันอีกสิ....ความคิดที่จะจบตอบปิดเทอมหายวับไปกับตา...
แล้วทำไมเป็นพรุ่งนี้หละ....ยังไงก็กลับเองอยู่แล้ว...ผมเริ่มงงตัวเองที่ตอบไปอย่างนั้น....
"อืม.....ก็ได้" ผมตอบด้วยความเซ็งตัวเอง
แล้วทีก็มาส่งผมถึงหอ....อวยพรให้ผมโชคดีช่วงปิดเทอม.....
แล้วก็ลาผมไป....ผมเดินขึ้นห้องแล้วนึกบางอย่างขึ้นได้...
ตกลง....
ผมโกรธทีเรื่องที่เขาปั๊มกุญแจหรือป่าว?
(นั่นสิ...)
-------------------------
เพลงประกอบเรื่องคับ รักไม่มีกฎเกณฑ์ เอามาจากทู้ของหมออินที่นู้นคับ
หล่ะก็ mv ใครเคยดูแล้วบ้าง ถ้ายัง... กลับไปดูที่หน้า 1 คับ
ถ้าบอกว่า mv ของเขาน่ารักนี่จะแปลกมะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
