ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ความในใจของเกย์คนหนึ่ง.... by InLuSt  (อ่าน 199169 ครั้ง)

ออฟไลน์ nOn†ღ

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4390
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +502/-6
  o13 เป็นกำลังใจให้ค่ะ

nartch

  • บุคคลทั่วไป
ดีใจด้วยที่ทุกอย่างเข้าสู่วิถีทางที่ดีขึ้น....เป็นกำลังใจให้กันต่อไป :mc3:

ปล. รักทราย...คิดถึงอาร์ท
 :m13:

yayoy

  • บุคคลทั่วไป
 :a2: :a2: :a2:
ตามอ่านมาจนทันอีกครั้งนึง....

เฮ่อออออ.... :เฮ้อ:

เข้าใจเอ็มเลยตอนเพื่อนๆ ทำแบบนั้น....เคยมีประสบการณ์เรื่องเพื่อนคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน
เป็นครั้งแรก แล้วก็ครั้งเดียวที่เสียน้ำตาให้กับคนที่เรียกว่า "เพื่อน" *ยกเว้นตอนเรียนจบนะ*

เป็นกำลังใจให้น้องชายนะคร๊าบบบบบบบบบ
ขอโทษด้วยที่หายไปไม่ได้มาเมนท์หลายตอน  :m23:

ป.ล. ได้รับอนุญาตให้เรียก "น้องชาย" ได้ แต่ห้ามใส่ "ที่รัก" ต่อท้ายอ่ะ......

อ๊ากกกกกกกกกกกกก...จาโดนอิฐปาหัวมั้ยเนี่ย.....
หนีดีกว่า..... :mc1: :mc1: :mc1:

ออฟไลน์ ★L'Hôpital

  • แค่เราได้พบกัน...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-18
เพื่อนๆเข้าใจกันได้ก็ดีแล้วนะ เป็นกำลังใจให้นะค้าบ o13


ว่าแต่ว่า บอกได้มั้ยครับว่ารุ่น 13 น้องรหัสของพี่ชื่ออะไรอ่ะครับ  :m23:


ตอบแล้วนะคร้าบ ไปเช็คใน pm น่อ

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
**ใครที่ไหนสั่งห้ามคับพี่โยย :m16:
บอกผมจัดการให้ ไม่ให้เรียกรึ ไม่เป็นรัย ผมเรียกพี่เองก็ได้

พี่โยย...พี่แสนดี พี่สาวสุดที่ร้ากกกกกกกกก ของไอ้จา :m1: :m1:
หายไปไม่ว่าคับพี่สาว อย่าทิ้งผมเป็นพอ.....นะคับ :m13:

ป่ะอ่านต่อคับ
***************
ตอนที่ 22 : คนโรคจิต....[18 พ.ค. 50]

ผมคิดว่าการเรียนแพทย์ในปีหนึ่งนั้นมันก็ไม่ยากและก็ไม่ง่าย...เนื้อหาที่เรียนบางส่วน
จะไปซ้ำซ้อนกับที่เคยเรียนไปในตอนมอปลาย...อย่างชีวะ...ฟิสิกข์...เคมี(บางบท)...เลข(บางบท)...
และอังกฤษ...ผมเองถึงจะไม่ใช่เด็กเรียนเก่งดีเด่อะไร...แต่ก็ไม่ได้เข้าเรียนสะส่วนมาก...ถ้าถามว่าทำไมถึงโดด...
คำตอบก็คงเป็นเพราะว่า..."ขี้เกียจ"....สั้นๆง่ายๆอย่างนี้แหละครับ...และบางครั้งเข้าเรียนไปก็เรียนไม่รูเรื่อง...
เพราะเสียงในห้องบรรยายก็ดังเหลือเกิน...ผมถึงใช้เวลาส่วนมากในห้องสมุดแทน...

ผมเรียนโดยการศึกษาเองเป็นส่วนใหญ่...บางครั้งก็ติวกับทราย...เพราะทรายนั้นเรียนเก่งมากๆ...
ทรายเป็นคนที่หัวไวเข้าใจอะไรง่าย...เรียนด้านคำนวนก็ดี..ด้านท่องจำก็ดี..เธอถือได้ว่า perfect เลยทีเดียว...
แต่ด้วยความที่ว่า...เธอสามารถรักษาระยะกับคนที่เข้ามาจีบเธอได้เป็นอย่างดี...
ทำให้ทรายไม่เคยมีเรื่องรักๆใคร่ๆมายุ่งวุ่นวายสะเท่าไหร่....แต่ในความคิดของผม...
ผมคิดว่าที่ทรายไม่ได้ตอบรับใคร...อาจจะเกี่ยวข้องกับพี่ชายที่แสนดีที่เธอพูดถึงให้ผมฟังบ่อยๆก็ได้...

          พี่ชายคนนั้นชื่อ...ข้าว....พี่ข้าวแก่กว่าทรายเกือบสิบปี...ทรายเล่าให้ฟังว่า...
ทรายรู้จักกับพี่ข้าวตั้งแต่ 4-5 ขวบ...เพราะบ้านอยู่ติดกัน...พี่ข้าวเป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเธอ...
คอยดูแลเธอตลอดจนเธออยู่ประถมปลาย...ที่ครอบครัวพี่ข้าวเค้าย้ายบ้านไปต่างประเทศ...
ทำให้เธอไม่ได้เจอกับพี่เค้าอีก...จนกระทั่งปลายปีก่อนพี่เค้าย้ายกลับมาอยู่ที่เดิมแล้วทำให้เธอได้เจอกับพี่เค้าอีก...
จึงได้กลับมาสนิทกันใหม่

          ผมได้เจอพี่ข้าวแล้วสองสามครั้งตั้งแต่เปิดเทอมมาเกือบสองเดือน...พี่ข้าวเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก...
(ทรายบอกว่าหน้าตาอย่างนี้มีผู้หญิงพยายามจะจับเยอะมากๆ)...
แล้วด้วยความที่เป็นคนตัวสูงที่แต่งกายดูดีสุภาพเรียบร้อยตลอดเวลา...ยิ่งเป็นที่ต้องตาต้องใจอยู่แล้ว...
ซึ่งผมคิดว่า(คิดเอาเองอ่ะครับ)...คงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาขโมยหัวใจของพี่ข้าวไปได้หรอก...
ในเมื่อพี่เค้าเองก็ดูเหมือนว่าจะสนใจผู้หญิงอยู่แค่คนเดียว (ก็ทรายอ่ะแหละ)...
แต่ดูเหมือนว่าพี่เค้าก็เก็บท่าทีได้ลึกมากๆ (เพราะเป็นคนเงียบๆอยู่แล้ว)...
และทรายเองก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะคิดกับพี่เค้าเกินกว่าพี่ชายข้างบ้านสะด้วย...

          เรื่องของทรายผมเองก็ได้แต่แอบตามข่าว ว่าที่ผมคิดอยู่นะจริงหรือป่าว...แต่ก็ไม่ได้บอกทรายไป
เผื่อว่าที่ผมคิดนั้นมันจะเป็นที่ผมเพ้อเจ้อไปเองคนเดียว...(ซึ่งมันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น)...

          ผมใช้เวลาที่ห้องสมุดจนถึงเย็นอยู่ทุกวัน โดยมีทรายนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดียวกัน...(บางครั้งกลุ่มวิน..
หรือเพื่อนในคณะคนอื่นก็มานั่งด้วย) ...โดยทรายจะกลับบ้านเมื่อพี่ข้าวแวะมารับ...
ซึ่งบางครั้งก็จะติดผมไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย...จนผมเองรู้สึกเกรงใจพี่เค้าเสมอ...จนวันนึงที่ผมปฏิเสธ...
แล้วขอตัวกลับเอง...เพราะวันนั้นมันก็ดึกมากแล้วถ้าพี่เค้าพาไปเลี้ยงข้าวที่ไกลๆ...
ก็ต้องเสียเวลาวนรถกลับมาส่งผมอีก...ผมจึงบอกทรายว่า...ผมไม่ค่อยหิว...แล้วขอตัวแยกกลับไปก่อน...
ทรายเลยบอกลาผมก่อนขึ้นรถกลับบ้านไป...

          วันนั้นผมเดินออกจากห้องสมุดสะพายเป้ไว้ข้างตัว...ในเป้มีแค่ชีทไม่กี่แผ่นไม่ค่อยหนักอะไรมาก..
ผมเดินไปช้าๆเพราะไม่มีอะไรให้รีบมาก...ระยะทางระหว่างหน้ามหาลัยกับห้องสมุดนี่ก็ไกลกันอยู่พอสมควร...
ผมเลยพยายามเดินทางลัดที่ใกล้กว่าซึ่งจะผ่านด้านหลังตึกที่กำลังก่อสร้างอยู่...ผมเดินผ่านร้านขายขนม
ที่แยกถนนเห็นผู้ชายคนนึงกำลังยืนซื้อขนมอยู่...ชายคนนั้นใส่ชุดนักศึกษาซึ่งคงเรียนอยู่ปีหนึ่งไม่ก็ปีสอง
ไม่ต่างจากผมมากนัก.....เขามองที่ผมเหมือนกับว่ารู้จัก...แต่ผมเองไม่รู้จักเค้า...ผมเลยหันหน้ากลับแล้วเดินต่อ...
ผมเดินไปเรื่อยๆและได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมาจึงหันกลับไปดู...ผมเจอผู้ชายที่ร้านขนมคนนั้นเดินเข้ามาใกล้...

          "หวัดดี" ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น...ผมไม่ตอบอะไร...เพราะผมไม่รู้จัก...เลยเดินต่อ

          "จะรีบเดินไปไหนล่ะ...เอ็ม" เท่านั้นแหละครับผมถึงชะงัก...ไอหมอนี่มันรู้จักผมแน่ๆ

          "มีอะไร" ผมถามห้วนๆสั้นๆ

          "ไม่มีอะไรหรอกก็แค่อยากรู้จัก" เขาตอบแล้วเดินมาแตะที่บ่าผม..ผมมองมือเค้าแล้วจ้องหน้ากลับไป...
ประมาณว่ามึงเป็นใครก็ไม่รู้อย่ามาแตะถูกตัวกูจะได้มั้ย...เค้าเห็นดังนั้นเลยเอามือออก

          "ผมไม่ว่าง...กำลังจะกลับบ้าน" ผมตอบเสร็จแล้วเลยเดินต่อ

          "ไม่เอาน่า...เรามาดีนะ...แค่อยากรู้อะไรบางอย่าง" มันพูดแล้วเดินตามมาข้างๆ

          "อะไร" ผมถาม....แค่นั้น

          "เราอยากรู้ว่า...ที่เค้าบอกกันว่ามันดีเนี่ยจริงมั้ย...อยากลองพิสูจน์" มันตอบมา...ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด.....แต่ผมก็ได้รู้ในทันทีเมื่อมือข้างหนึ่งของมันเอื้อมมาจับก้นผม

          "เฮ้ย!!!!!!!" ผมร้องแล้วผลักมันออกไปห่างๆผม

          "มึงทำเหี้ยฺไร" ผมโวยลั่น

          "มึงจะร้องสะดีดสะดิ้งทำไมว่ะ...จับนิดจับหน่อย" มันตอบหน้าตาเฉย

          "สัตว์...มึงพูดยังงี้ได้ไงว่ะ" ผมอารมณ์เสีย...มันเป็นใครก็ไม่รู้มาทำอย่างนี้กับผมได้

          "อ้าว...เกย์อย่างมึงจะเลือกมากทำไมว่ะ...แค่ยัดใส่ได้ก็น่าจะพอ" มันพูด...ทำเอาผมหน้าชา...
แต่โดยไม่ทันรู้ตัวมันก็กระชากผมลงไปนอนที่พื้น...ผมถีบมันไปทีที่ท้อง...แต่ดูเหมือนมันไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่...
เลยโดนชกกลับมา

          ผมมึนไปทั้งหัว...แรงต่อยที่ได้รับทำเอางงไปสักพัก...เป็นพักที่นานพอควร...
ผมเห็นมันรีบปลดเข็มขัดแล้วควักเอาอวัยะเพศของมันออกมา...ผมในตอนนั้นยังรู้สึกเบลอๆอยู่แต่ก็รู้เรื่อง...
มันพยายามดึงกางเกงผมออก...เท่านั้นแหละผมก็ลุกขึ้นยืน...สะบัดหัวสองสามที...
มันเองพยายามดึงผมให้ล้มลงไปใหม่...แต่ผมตั้งหลักได้...ด้วยความโมโหที่ถูกทำอย่างนี้...
ผมเลยกระทืบลงไปที่หว่างขามัน ก่อนที่จะด่าทับถมมันที่ได้แต่ร้องโอดครวญอยู่อย่างนั้น

          "ถ้ามึงเงี่ยนนัก...ก็ไปหาหมาตัวเมียที่อื่นไป!!!!!"
ผมด่าแล้วรีบวิ่งออกมาจากทางนั้น....ผมวิ่งไปจนขาอ่อนแรง...ถึงหน้ามหาลัย...แล้วต่อรถกลับหอทันที....

          ผมหอบด้วยความเหนื่อยบนรถเมล์...คิดถึงไอโรคจิตคนเมื่อกี้...มันอยู่ที่มหาลัยนี้ได้ยังไง...คนชั่วๆอย่างมัน....
ไม่น่าจะมาเรียนถึงมหาลัยได้....ผมรู้สึกขยะแขยงในสัมผัสของมัน...
ตั้งแต่ผมเกิดมารู้สึกว่าไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว



..
..
..
..
.

.
(แล้วอีกไม่นานผมก็ได้รู้ว่าที่ผมคิด....มันผิด)

___________________________________________________________

   InLuSt say : สั้นไปมั้ยครับ???
                     ฝนจะตกต้องรีบกลับบ้านแล้วอ่ะ
                     ผมขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะครับ...อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากจะพิมพ์ตอนต่อไปเร็วๆ
                     ขอบคุณมากๆครับ

*******************
บทลงท้ายของตอนนี้คืออะไร???  :serius2:
อย่าลืมติดตามกันคับ ห้ามพลาด ขอบอกๆ  : 222222:

 :bye2:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-01-2008 19:15:25 โดย pajaa »

ออฟไลน์ ★L'Hôpital

  • แค่เราได้พบกัน...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-18
ไม่น่าเชื่อมีคนอย่างนั้นอยู่ในมหาลัยด้วยอะ น่ากลัวจัง  :o
          "อ้าว...เกย์อย่างมึงจะเลือกมากทำไมว่ะ...แค่ยัดใส่ได้ก็น่าจะพอ"
พูดอย่างนี้มาได้ไงเนี่ย :angry2:
น่าจับคนพูดมา...ให้สาสมแก่ใจ o3

[D]a[D]a [T]oo[N]

  • บุคคลทั่วไป
เลวมากอ่ะ

nartch

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น

  • Administrator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6853
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1320/-22
โอ่ มันสะแด่ว จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกหนอ

ไปไหนมาไหนกับเพื่อนปลอดภัยกว่านะ
 :mc2: :mc2: :mc2: :mc2:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
สนุกดีครับ มาต่อบ่อย ๆ นะครับ  :m1: :m1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
ไอ้คนนั้นมันน่า :เตะ1:จริงๆ

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
 :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
อารมณ์เสีย แมร่ง อย่างมันคงไม่มีใครเขาเอาแล้วมั้ง  :m16: :m16: :m16:
ถึงต้องมาทำแบบนี้ ไอ้เลว  :angry2:

paryjt

  • บุคคลทั่วไป
จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกหรอ

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
จะมีอะไรแย่กว่านี้อีกเหรอ???

แย่กว่ามั้ยอ่ะ..... :m15:

เฮ้อ... :เฮ้อ:

ที่นี้คนเม้นท์เยอะดีจังเลย...ขอบคุณนะครับ

ขอบคุณ gunkrub ที่ตอบนะครับ...(ผมก็ตอบไปแล้ว... :m29:)

ขอบคุณน้องจาอีกหลายๆรอบที่มาลงให้ทุกวันเลย  :mc1:

ลงเร็วแบบนี้มีหวังพี่อัพไม่ทัน (เหอๆๆๆ)  :m23:


ออฟไลน์ ~ScAreD:SAcreD~

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1811
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-2
น่าจะกระทืบซ้ำไปอีกสัก 2-3 รอบ
เอาให้ใช้การไม่ได้ไปสักปีนึงเลย แม่ม พูดมาได้ เซ็ง

ลงยาวกว่านี้อีกนื๊ดดดนึงก็ดีนะครับ เหอะ เหอะ

three

  • บุคคลทั่วไป
ทำไมพูดหมาๆแบบนั้นอ่ะ :angry2:
ไม่อยากจะเชื่อเรียนมหาวิทยาลัยนะเนี้ยความคิดอนาถจิตกับการศึกษาจริงๆ :เฮ้อ:

yayoy

  • บุคคลทั่วไป
Re: ความในใจของเกũ
«ตอบ #197 เมื่อ11-01-2008 12:59:38 »

 **ใครที่ไหนสั่งห้ามคับพี่โยย
บอกผมจัดการให้ ไม่ให้เรียกรึ ไม่เป็นรัย ผมเรียกพี่เองก็ได้

พี่โยย...พี่แสนดี พี่สาวสุดที่ร้ากกกกกกกกก ของไอ้จา 
หายไปไม่ว่าคับพี่สาว อย่าทิ้งผมเป็นพอ.....นะคับ

<<< เอิ๊กๆๆ เขิลจังน้องจา ใครจะกล้าทิ้งน้องชาย*กระซิบ : สุดที่รัก* ได้ลงคอกันเล่า

ป.ล. ไม่รอดแน่ตรูคราวนี้ 5555+

-------------------------------------------------------------------
o12 o12 o12
มีอารายที่แย่ไปกว่านี้อีกเหรอเนี่ยหมออิน.....
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

ไอ้เลวนั่นน่าจะตื้บอีกซักหลายๆ ทีนะ... :m16: :m16:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 11-01-2008 13:09:25 โดย yayoy »

ออฟไลน์ oaw_eang

  • Global Moderator
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8418
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2122/-586
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน   :angry2:

เลว


ไอ้ชั่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :mc3:
เล้าเป็ด :m1: ในที่สุด ก็เข้าเล้าเป็ดได้แล้ว คิดถึงจังเลย

ขอขอบคุณ ผู้เกี่ยวข้องทุกคนเลยคับ โดยเฉพาะพี่เรย์  :m4: :m4: :m4:

 o13 o13 o13 o13 o13

  :pig4: :pig4:
********************
ตอนที่ 23 : บอกเล่า + (เตือน)ครั้งที่ 1......[11 มิ.ย. 50]


          วันถัดมาผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทรายฟัง...เพราะผมว่าคนโรคจิตที่อยู่ในคราบนักศึกษานั้นดูยากต้องระวังตัวไว้...
แล้วยิ่งทรายเป็นผู้หญิงด้วย

          "แต่เราว่า...นายคนนั้น..มันไม่ได้ดูโรคจิตแบบว่า....ใครก็ได้นะ" ทรายท้วงขึ้น

          "ทำไมคิดยังงั้นอ่ะ" ผมถาม

          "เขารู้จักชื่อเอ็มไม่ใช่เหรอ" ทรายถามขึ้นมา

          "ก็ใช่...มันรู้ชื่อเรา....นั่นก็สงสัยอยู่เหมือนกัน" ผมตอบ

          "นั่นแหละ...แล้วจากที่เอ็มเล่าให้ฟัง...มันก็ยังแสดงให้เห็นอีกอย่างหนึ่งว่า...มันอ่ะรู้ว่าเอ็มไม่ได้ชอบผู้หญิง...
สิ่งที่รู้แค่คนในคณะนี้เท่านั้น" ทรายบอก

          "หมายความว่า...มีคนบอกมัน....งั้นดิ" ผมถาม...ไม่คิดว่าเพื่อนคนไหนจะกล้าบอก

          "อย่าลืมสิว่า...ยังมีหลายคนที่คิดว่า...เรื่องที่เอ็มเป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร...บอกใครไปก็ไม่เป็นไร"
ทรายเสริมอีก

          "อย่างนัท..." ผมต่อให้...

          "อืม....มีคนอย่างนี้ก็อันตราย....ไม่รู้ว่าจะบอกใครไปบ้างแล้ว...." ทรายพูด...ผมฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

          "ว่าแต่ว่า...เอ็มจำหน้าไอโรคจิตนั้นได้ป่ะหล่ะ"

          "ได้ดิ...เล่นมาทำอย่างนั้น...ไม่ลืมหรอก" ผมตอบ

          นอกจากทรายแล้วผมก็เล่าเรื่องนี้ให้อาร์ทฟังด้วย...อาร์ทดูกังวลใจมากเมื่อได้ฟัง (ทางโทรศัพท์)...
เตือนผมอีกล้านแปดข้อ...ซึ่งผมฟังแล้วก็ได้แต่แอบขำ...คิดในใจว่า...ผมไม่ใช่ผู้หญิงสะหน่อย....
จะมากังวลอะไรมากมายขนาดนี้...นอกจากนี้อาร์ทยังบอกอีกว่า...เขาจะมาหาผมที่มหาลัยให้บ่อยขึ้นอีก...
ซึ่งผมก็ได้แต่บอกปัดเพราะว่ามหาลัยผมกับเค้าก็ไกลกันพอสมควร...เสียเวลาเสียเงินปล่าวๆ....แต่ก็นั้นแหละ...
อาร์ทไม่ฟังผมหรอก

          หลังจากนั้นเกือบอาทิตย์ก็ไม่มีเรื่องอะไรผิดปรกติเกิดขึ้น...พี่ข้าวมารับทรายกลับบ้านตอนเย็นเหมือนเคย...
โดยไม่ได้ชวนผมเหมือนทุกครั้งแล้ว...เพราะผมอ้างว่าจะอ่านหนังสือต่ออีกแล้วค่อยกลับ...
พี่ข้าวกับทรายเลยกลับไปก่อน...เหตุผลจริงๆคือ...ผมเองไม่ค่อยอยากอยู่เป็นก้างขวางคอเท่าไหร่ด้วย...

          มีวันหนึ่งที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โรงอาหารจนเผลอหลับไปมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าเวลามันล่วงเลยไปจนถึงสองทุ่มแล้ว...
ด้วยความง่วงเลยคิดว่าจะกลับไปกินข้าวที่ห้องตัวเองดีกว่า...ผมจึงเก็บของแล้วเดินไปหน้ามหาลัย...
ด้วยความง่วงผมเลยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไหร่...มีเสียงคนเดินอยู่ข้างหลัง...ซึ่งผมก็คิดว่าคงเป็นใครสักคน
ที่คิดจะเดินไปหน้า ม. เหมือนกัน...แต่เสียงฝีเท้าที่ได้ยินนั้น...กลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
จนผมรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจจึงคิดจะหันหลังกลับไปดู...
แต่พอผมหันหน้าได้ครึ่งเดียว...ผมก็ได้ยินเสียง..."ผลั่ก"....คงเป็นเสียงอะไรกระแทกสักอย่าง...คิดได้แค่นั้น..
ความรู้สึกผมก็เริ่มวืบ...พร้อมกับความเจ็บที่แล่นไปทั่วศีรษะ...สายตามองเห็นพื้นที่เริ่มโคลง...
แล้วนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนที่ผมจะหมดสติไป...


....................

....................

...................


          ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง...ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน...ได้กลิ่มปูนกลิ่นทราย...คงเป็นตึกก่อสร้างสักแห่ง...
ผมลืมตาขึ้นมาก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำเหมือนความมืด...แต่มันไม่ใช่...ผ้า?....ผ้าปิดตา....
ผมคิดจะแกะผ้าผูกตาออก...แต่ก็ได้รู้ว่าทำไม่ได้...เพราะมือทั้งสองข้างถูกผูกติดกันแล้วโยงไว้เหนือหัวกับอะไรสักอย่าง

          ผมลองพูด...และร้อง...ซึ่งมันก็ไม่มีผลอะไรอย่างที่คาด...เพราะมีผ้าอะไรสักอย่างอัดอยู่เต็มปาก...
และรู้ได้ว่าถูกปิดทับด้วยเทปกาวอีกที....ผมลองดิ้นแรงๆหลายๆครั้ง...แต่ไม่มีวี่แววว่าเครื่องพันธนาการของผม
จะหลุดไป...สักพักผมจึงหยุด...หยุดฟังเสียงรอบๆ...

          "คิดได้แล้วสิว่าดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์" เสียงทุ้มดังขึ้น...ไม่ไกลจากผมมากนัก...สักพักก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น...ข้างหน้า...คนเดิม?...
ผมไม่แน่ใจในตอนนั้น...ไม่รู้ว่าใข่หรือป่าว...แล้วขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ก็ต้องสะดุ้งกับสัมผัสที่ใบหน้า...
มือใหญ่บีบข้างผมแน่น...ผลิกซ้ายขวา..ก่อนที่จะปล่อย

          "หน้าตาแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะขายตัว" คำพูดบาดหูเสียจนผมอยากจะรู้นักว่ามันเป็นใคร...
ผมจะตอบด่ามันไปก็ไม่ได้จึงได้แต่นั่งฟังมันพูดต่อ...เผื่อว่ามันขออะไรจะได้ให้ๆมันไป...มันจะได้ปล่อยผมสักที

          "นั่งนิ่งๆอย่างนี้แสดงว่าชินแล้ว...คงมีลูกค้าเป็นพวกซาดิสม์ด้วยสินะ...ก็ดี...สบาย" สิ้นคำพูดมือใหญ่ก็เข้ามาปลดเสื้อนักศึกษาผม...ผมร้องดังลั่นแล้วพยายามดันตัวห่าง....แต่มันกลับไม่เป็นผล...
มือนั้นยังคงจับและยุ่งอยู่กลับเสื้อ...ผมรู้ได้ว่าเสื้อของผมกำลังจะถูกถอดออกหมด...เพราะความเย็นที่สัมผัสผิวกายนั้น
เพิ่มมากขึ้น

          "อื้อ!!!!......." ผมร้องในลำคอ...เลื่อนตัวขยับออกห่างไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พ้นมือ....ต่อจากเสื้อ...เป้าหมายต่อไปของมัน
ก็กลายเป็นกางเกง...มันดึงเข็มขัดอย่างแรงก่อนที่จะกระชากออกให้หลุด...

          "เลิกดิ้นสะทีเหอะ...ของมันเคยๆกันอยู่" มันพูดเสียงนิ่งไม่มีท่าทีถึงอารมณ์อะไรเลย...แต่ผมก็ไม่หยุดนิ่ง...ในเมื่อมันพูดอะไรของมันก็ไม่รู้...ผมไม่ได้ขายตัว...
แล้วลูกค้าที่มันพูดถึงผมก็ไม่รู้เรื่อง...จะให้ผมเคยอะไรได้ยังไง

          "อ่า!!! อุด!!!!!" คำร้องห้ามของผมฟังไม่รู้เรื่อง...กางเกงนักศึกษาถูกดึงลงไปถึงเข่า....ผมยกขาเตะไปมา...
ไม่สนแล้วว่าตัวเองในสภาพนั้นจะทุเรศแค่ไหน...

          "ชิ..." เสียงแสดงความไม่พอใจหลุดออกมาจากมัน...ผมได้ทีเลยถีบๆต่อไป...แต่ไม่ทันไรขาผมก็ต้องหยุด
เมื่อมีน้ำหนักกดทับลงมาบนขาทั้งสองข้าง...มันนั่งทับขาผม...เมื่อผมไม่สามารถทำอะไรได้อีก....
ผมเลยได้แต่ตะโกนแหกปาก

          "อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
มันไม่สนใจ...มือมันล้วงผ่านกางเกงในแล้วเลยไปจนถึงแก่นกลางตัวผม...มันจับแล้วกำค้างไว้...
ผมหยุดร้องในทันที...กลัวว่ามันโกรธแล้วจะทำอะไร

          "กลัวล่ะสิ...ทำกับคนอื่นไว้..." ผมฟังแล้วนิ่งค้าง...มันเป็นคนเดียวกับคราวที่แล้ว?....ไม่ใช่...เสียงมันไม่ใช่...
ถ้าเป็นคนที่แล้วคงไม่ทำอะไรชักช้าขนาดนี้...ไอหื่นโรคจิตอย่างนั้นคงไม่มาเสียเวลาในการพูดกับผมแน่ๆ...
แต่ในเมื่อมันทำอย่างนี้ก็แสดงว่ามันรู้จักกัน....หรือว่ามันจะมาแก้แค้น

          ความคิดของผมสะดุดกึก เมื่อมาใหญ่ที่ครอบครองของสงวนลูบไปมาปลุกอารมณ์...ผมพยายามทำใจให้นิ่ง...
ไม่ปล่อยให้เตลิด...มันลูบจนสุดไปมาก่อนที่จะหยุดตรงปลายแล้วเค้นคลึง...ผมกัดผ้าในปากแน่น...
ปลายนิ้วสร้างสัมผัสที่แปลกประหลาด...อารมณ์ความรู้สีกที่ซ่อนอยู่เริ่มประทุขึ้นมาทีละน้อย...

          เกลียดตัวเอง...เกลียดเพศชาย...ที่ทำให้ผมเป็นอยู่ในตอนนี้...มีอารมณ์...แม้ว่าจะไม่ได้เต็มใจ...
อุณภูมิร่างกายที่สูงขึ้น...กับร่างกายที่เป็นไปตามการเคลื่อนไหวจากมือผู้รุกราน...ทำเอาผมรับตัวเองไม่ได้...
แม้ว่าจะข่มใจตัวเองเท่าไหร่ก็ทำไมได้...

          "ทนไม่ไหวแล้วละสิ" คำพูดที่ได้ยินยิ่งตอกย้ำถึงความน่าสมเพชของผม...การเล้าโล้มทำให้ผมค้าง...
ทำอะไรไม่ได้...ทันใดความเย็นแปลกๆก็เกิดขึ้นที่หน้าอก...หลังจากที่มันทำให้ผมถึงขีดสุด...
มันก็มาคลึงเน้นอยูที่ปลายจนปวดนึบ..ยอดอกแข็งชันอย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน

          "อื้อ.....อืม" ผมครางผ่านผ้า...กลั้นและทนต่อไปไม่อยู่...เมื่อตัวเองถูกนำพาไปอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน...
ลิ้นสากเลียผ่านหน้าท้อง...สร้างความเสียวซ่านจนขนตัวลุกชัน

          "ง่ายดีจริงๆ" ได้ยิน...แต่ไม่รู้สึก...ความรู้สึกตอนนั้นผมคงชาด้าน...
นอกจากร้องไม่ได้ศัพท ์ผมก็ทำอย่างอื่นไม่ได้จนกระทั่งความรู้สึกทางด้านหลังถูกกระตุ้น...
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออะไรบางอย่างพยายามดันผ่านช่องทางคับแคบ...เจ็บ....

          "ไอ่ๆๆๆๆ ไอ่เอา" ผมร้องแล้วดิ้นอย่างสุดกำลัง...แต่ที่ได้รับตอบมามีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอลึกๆ...
มันกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เจ็บจนจุก...รู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้อยู่...ผ้าปิดตาเปียกจนชื้น...แต่มันยังไม่หยุด....
รู้สึกได้ถึงการฉีกขาด....แต่มันยังไม่หยุดยั้ง...กระแทกซ้ำๆ...จน.....ทนไม่ไหว...อีกแล้ว


------------------------------------------------------------------

InLuSt  say : คิดนานว่าจะพิมพ์ดีมั้ย...
                       แต่ก็นั้นแหละครับ....
                       เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย....
                       คราวหน้าอาจจะมาเกาให้ดีกว่านี้ครับ
 :bye2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-01-2008 19:13:23 โดย pajaa »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ OsTrich

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 303
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-0
ค้างอ่ะ..............

รีบๆมาต่อเลยน่ะ........  :m4:

คนเรานี่ก็จริงๆเลย  ไอ้เรื่องไม่ดีนี่กล้าทำกันจัง.............. :a4:

nartch

  • บุคคลทั่วไป
:a5:
ไม่สามารถ comment ได้...
 :m15:
 o1

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
อืม เดี๋ยวนี้หญิงหรือชายก็อันตรายทั้งคู่แฮะ   :sad2:  :sad2:

ออฟไลน์ -~iK@iZ_KunG~-

  • Tomorrow Never Die!!!
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2231
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +220/-2
บอกได้คำเดียวครับว่า เลวจริง ๆ  :เตะ1: :เตะ1:

ออฟไลน์ M@nfaNG

  • ชีวิตคือการตรวจสอบ...
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +847/-18
 :o12: :o12: เคยดูหนังญี่ปุ่นเรื่องนึง Boys love
ตัวเอกก็โดนแบบนี้  มันซ้อมซะน่วมเลย
แต่ไม่คิดว่าจะมีจริงๆด้วย  :sad2: :sad2:
สังคมมันโหดร้ายกันจริ๊ง :serius2:

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15
no comment อ่ะ

 :pig4:

niph

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ @BUA@

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +427/-8

InLuSt

  • บุคคลทั่วไป
สอบเสร็จพาร์ทแรกแล้ว  :mc4: :mc3:
เลยแวะมาอ่านนิยาย  :mc1:
(เลยไม่มีเวลาอัพเรื่องตัวเองเลย เหอๆๆ :m22:)
แวะมาอ่านคอมเมนท์และให้กำลังใจน้องจาในการลงต่อไป  :m4:

ออฟไลน์ pajaa

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 735
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-5
ตอนที่ 24 : ท้อใจ.....[13 มิ.ย. 50]

  หนาว...

  เมื่อย....

  ทำไมมันหนาวอย่างนี้?.....

          ความหนาวปลุกผมให้ตื่น...ผมลืมตา...กระพริบตาหลายครั้งเพราะไม่คุ้นกับภาพที่เห็น......ที่ไหน?....
ทำไมผมมาอยู่ตรงนี้ได้.....รู้สึกหนาว...เหนียวตัว....ทราย....ทำไมตัวผมถึงมานอนอยู่ที่พื้นแล้วคลุกฝุ่นอย่างนี้นะ ......ผมเอื้อมมือมายันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง......ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ.....เจ็บ.....เจ็บไปทั้งตัวโดยเฉพาะที่บั้นท้าย.....
เจ็บจนทำให้ผมนึกออกในทันทีว่าผมมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร......ผมเหลือบไปเห็นที่ข้อมือตัวเอง....รอยปื้นแดง........
แผลถลอกที่เกิดจากการเสียดสี......เชือกที่ตอนนี้ไม่ได้พันธนาการผมเอาไว้....มันได้ทิ้งรอยไว้ให้ผมได้มั่นใจว่า
สิ่งที่ผมจำได้นั้นไม่ผิดเลย.....ผมนั่งนิ่งอยู่บนพื้น....ขยับตัวไม่ได้.....ความรู้สึกที่ไม่ดีเข้าเกาะกุม.....
รู้สึกรังเกียจร่างกายตัวเอง.....ที่........สกปรก

          ผมยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก....น้ำตาที่ไหลผ่านหน้าเปรอะเปื้อน....ผมไม่มีแรงพอที่จะเช็ด....
ปล่อยให้มันไหลผ่านไปเผื่อว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.....ผมเอื้อมลงไปหยิบเป้ที่กองอยู่ที่พื้นไม่ไกลนัก....
ค้นดูกระเป๋าสตางค์....มันยังอยู่...และยังมีเงินอยู่ครบ.....แสดงว่าไอโรคจิตคนนี้มันคงจะลืมเอาไป.....
นับได้วายังคงมีความโชคดีเหลืออยู่....ผมหัวเราะในลำคอเบาๆกับความคิดบ้าๆของตัวเอง....ทั้งๆที่น้ำตายังไม่หยุดไหล.....

          ผมสูดหายใจเข้าหลายๆครั้ง......เพื่อให้ตัวเองหยุดร้องไห้....ผมเดิน.....ก้าวเท้าอย่างเกร็งๆ.....การเสียดสี......เจ็บ.....
ผมลองเดินอีกครั้งแล้วแกล้งทำเป็นไม่เจ็บ......ผมต้องกลับบ้าน.....ถึงแม้จะรู้สึกแย่ยังไงในตอนนี้....
แต่ก็ขอให้ได้กลับไปถึงบ้านก่อน.....นาฬิกาข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่ม......รถยังพอมี....ผมกลั้นใจรีบเดินไปหน้ามอ.....
ผมทนอยู่ในมหาลัยนานกว่านี้ไม่ได้.....ผมกลัว....กลัวเกินไป.....แต่ผมก็ชะงัก.....ผมเดินมาใกล้คลองระบายน้ำที่หนึ่ง....
น้ำในคลองส่งกลิ่นโชยเหม็นเน่า.........

          ถ้าตกลงไปในคลองนี้.....ผมจะตายมั้ยนะ.....น้ำดำมืดสะท้อนเงาของผมขึ้นมา...
ผมดูโทรมและหมดเรี่ยว   แรงที่จะทำอะไร...ผมโน้มตัวลงไปเรื่อยๆ...ผิวน้ำสีเข้มดูดึงดูดให้ผมลงไป....ความตาย.....
จะถือว่าเป็นจุดจบเรื่องวุ่นวายทุกอย่างนี้หรือป่าว...ก่อนที่ผมจะหลับตาแล้วปล่อยตัวเองให้ล่วงผ่านสะพานไป....
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวใต้น้ำ....ตัวอะไร.....

          ปลาตัวน้อยว่ายขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำทำให้ผมชะงักและจ้องมองมัน....สักพักก็มีปลาอีกหลายตัว
ที่ผมไม่ได้สังเกตขึ้นมาหายใจอยู่ด้วย.....พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ในสภาพน้ำอย่างนี้........ผมเห็นแล้วจึงได้คิด.......
ปลาพวกนี้อาศัยอยู่ในคลองระบายน้ำ ที่เป็นน้ำเน่าส่งกลิ่นเหม็นแก่คนทั่วไปที่เดินผ่านแล้วต้องเดินหนี.....
พวกมันอยู่ได้ ในสภาพที่เกลือกกลั้วอยู่กับสิ่งโสมมสกปรกและปฏิกูลต่างๆ......
พวกมันไม่เห็นจะคิดสั้นฆ่าตัวตายหนีความจริงไป....มันยังพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ.....
พยายามที่จะอยู่บนผิวน้ำหายใจเอาออกซิเจนเข้าไปให้ได้มากทีสุด.....แล้วผมจะมาทิ้งชีวิตตัวเองได้ไง

          ผมยิ้มเนือยๆให้กับตัวเอง......หลังจากเวลาสั้นๆได้ผ่านพ้นไป....ความคิดของผมยุ่งเหยิงกระจัดกระจาย......
แต่อย่างน้อยมันก็ยังทำให้ผมยืนอยู่ได้.....ผมเดินต่ออีกครั้งโดยไม่คิดอะไรอีกนอกมาจุดหมายปลายทาง......
ไม่ไปคิดถึงเท้าที่ล้า.....ไม่คิดถึงความเจ็บจากการเสียดสี......ไม่คิดถึงรอยช้ำที่แขน.........คิดอย่างเดียว.......
ผมต้องไปถึงหอพักของผม


                                        -------------------------------------------------------------------------


          ผมกองเป้ไว้ที่ปลายเตียงทันทีที่เหยียบเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง.......
แต่ผลที่ได้รับคือความเจ็บแสบจนผมต้องสะดุ้งสุดตัว.....ผมกลั้นหายใจแล้วลุกขึ้น........อาบน้ำ.......
ล้างรอยเปื้อนออกไปจากตัว.....ผมเดินไปที่ห้องน้ำ........ยืนค้างอยู่ที่ฝักบัว........แล้วเปิดน้ำให้ไหลผ่านเสื้อผ้า.....
ผ่านหัวที่หนักอึ้ง.......ผมนั่งลงกับพื้นอย่างไม่กลัวที่จะเลอะ.....เพราะคงไม่มีอะไรที่จะสกปรกมากไปกว่าผมในตอนนี้ได้อีก.....
ผมเงยหน้าขึ้นรับน้ำที่หยดหยาดลงมาจนเปียกปอน.......น้ำ......จะล้างความสกปรกที่ผมได้รับออกไปได้มั้ยนะ

       ...
     
       ...
   
       ...

       ...

          "กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!"
 
          นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแผดเสียงดังลั่น.....ปลุกผมขึ้นมาจากการหลับไหล......ผมรู้สึกมึนหัว....
สมองที่เพี้ยนๆอยู่กำลังประมวลผล

          น้ำ?

          เสื้อผ้าเปียก...

          หนาว....

          ห้องน้ำ..........ผมตั้งสติแล้วค่อยๆลุกขึ้น......นึกขึ้นได้แล้วว่าผมเผลอหลับไปตอนอาบน้ำ....
ผมถอดเสื้อผ้าออกแล้วทิ้งไว้กองรวมกับผ้าที่อยู่หน้าห้องน้ำ.....ถึงแม้ว่าผมจะเบลอๆอยู่แต่ร่องรอย
บนผิวทั่วตัวก็ทำให้ผมมีสติขึ้นมาบ้าง......รอยสีแดงที่ข้อมือชัดเจนขึ้นจากเมื่อวาน....รอยขบกัดบริเวณต้นขา......
และรอยแดงจากการเม้มทั่วคอจนถึงท้องแขน......ผมเบนหน้าหนีจากกระจกแล้วคว้าเสื้อนอนมาใส่.......

          ผมเดินเซไปมา.....พยายามพยุงตัวเองจนถึงเตียงแล้วล้มลงนอน.....ปวดหัว....เหมือนหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ.....
ปวดหัวสะจนน้ำตาไหล......ไม่รู้ว่าเพราะอาการจากไข้หรือเพราะผมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานกันแน่.....ผมหลับตา.....
ต่อให้อะไรจะเกิดขึ้น....ผมก็จะทำอะไรไม่ไหวแล้ว

.....
.....
          ผมตื่นขึ้นมาหลายครั้งตลอดวัน...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....ด้วยพิษไข้ที่ขึ้นสูง.....มองภาพทุกอย่างเบลอไปหมด....
จนกระทั่งตอนเย็น....เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง....ผมเอื้อมไปดูนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลา 5.30 น.......
ผมลุกขึ้นมานั่ง....นึกไม่ออกว่าต้องทำอะไรบ้าง....รู้ว่าตัวเองขาดเรียน.....แต่ว่าวันนี้มันวันอะไรล่ะ?........
ผมนิ่งอีกครั้ง.....เหลือบสายตาไปมองปฏิทิน........คงยังเป็นความโชคดีของผมบ้าง ที่ขาดเรียนวันพุธที่มีการเรียนการสอนแค่ครึ่งวัน.......ผมยิ้มให้กับความคิดเพี้ยนๆ.....ไอโรคจิตมันคงตั้งใจขมขื่นผม
วันอังคารเพื่อให้ผมพักผ่อนหนึ่งวันละมั้ง......ไร้สาระจริงๆ.......

          ผมหยิบมือถือขึ้นมาดู...พบว่าหน้าจอของมันดับ....ผมกดเปิดเครื่องหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล....
เลยสรุปได้ว่าแบทคงจะหมด.....ผมเสียบสายชาร์จแล้วลองเปิดเครื่องอีกครั้ง.....เห็นว่ามันเปิดได้ผมก็เบาใจ.....
ผมไปรื้อยาที่เก็บไว้มากินลดไข้อีก...เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะต้องหยุดอีกวัน....กลัวว่าจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน.....
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำอีกครั้ง.....เตือนตัวเองว่าอย่าเผลอหลับอีก

          ผมอาบน้ำแล้วฝอกสบู่....พยายามถูรอยบนร่างกาย....แม้ว่าจะรู้อยู่แล้วยังไงก็ไม่ออก....
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น.....ผมล้างน้ำแล้วลูบสบู่ออกจากตัว....มือลูบไปบังเอิญโดนที่แผล.....
มันแสบจนสะดุ้ง.......ความเจ็บตอนโดนกระทำมาย้ำเตือนผมในตอนนี้....ผมกำมือแน่น....
ความรู้สึกโกรธแค้นและเกลียดอยู่ฝังตัวอยู่ลึกๆในใจ

          หลังจากแต่งตัวและทายาเสร็จแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู....
มีข้อความส่งมาบอกว่าผมไม่ได้รับโทรศัพท์ 17 สาย....เป็นของแม่ 3 สาย และที่เหลือเป็นของสาย.....ผมลังเลใจว่าจะโทรกลับหาใครก่อน....พอคิดได้จึงกดโทรกลับทันที....

 

--------------------------------------------------------------

InLuSt say : จบตอนที่ 24 แล้น.....เรียนอีกสัปดาห์แล้วสอบ...

                       คงต้องเว้นไปอีกนาน....ก็คงได้แต่ขอ...ขอให้คนอ่านไม่หนีหายไปสะก่อน...

                       รอผมคนนี้กลับมาอัพตอนต่อๆไปด้วยนะครับ
 :bye2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-01-2008 18:15:21 โดย pajaa »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด