เย้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เล้าเป็ด
ในที่สุด ก็เข้าเล้าเป็ดได้แล้ว คิดถึงจังเลย
ขอขอบคุณ ผู้เกี่ยวข้องทุกคนเลยคับ โดยเฉพาะพี่เรย์
********************
ตอนที่ 23 : บอกเล่า + (เตือน)ครั้งที่ 1......[11 มิ.ย. 50]
วันถัดมาผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทรายฟัง...เพราะผมว่าคนโรคจิตที่อยู่ในคราบนักศึกษานั้นดูยากต้องระวังตัวไว้...
แล้วยิ่งทรายเป็นผู้หญิงด้วย
"แต่เราว่า...นายคนนั้น..มันไม่ได้ดูโรคจิตแบบว่า....ใครก็ได้นะ" ทรายท้วงขึ้น
"ทำไมคิดยังงั้นอ่ะ" ผมถาม
"เขารู้จักชื่อเอ็มไม่ใช่เหรอ" ทรายถามขึ้นมา
"ก็ใช่...มันรู้ชื่อเรา....นั่นก็สงสัยอยู่เหมือนกัน" ผมตอบ
"นั่นแหละ...แล้วจากที่เอ็มเล่าให้ฟัง...มันก็ยังแสดงให้เห็นอีกอย่างหนึ่งว่า...มันอ่ะรู้ว่าเอ็มไม่ได้ชอบผู้หญิง...
สิ่งที่รู้แค่คนในคณะนี้เท่านั้น" ทรายบอก
"หมายความว่า...มีคนบอกมัน....งั้นดิ" ผมถาม...ไม่คิดว่าเพื่อนคนไหนจะกล้าบอก
"อย่าลืมสิว่า...ยังมีหลายคนที่คิดว่า...เรื่องที่เอ็มเป็นเกย์ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร...บอกใครไปก็ไม่เป็นไร"
ทรายเสริมอีก
"อย่างนัท..." ผมต่อให้...
"อืม....มีคนอย่างนี้ก็อันตราย....ไม่รู้ว่าจะบอกใครไปบ้างแล้ว...." ทรายพูด...ผมฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
"ว่าแต่ว่า...เอ็มจำหน้าไอโรคจิตนั้นได้ป่ะหล่ะ"
"ได้ดิ...เล่นมาทำอย่างนั้น...ไม่ลืมหรอก" ผมตอบ
นอกจากทรายแล้วผมก็เล่าเรื่องนี้ให้อาร์ทฟังด้วย...อาร์ทดูกังวลใจมากเมื่อได้ฟัง (ทางโทรศัพท์)...
เตือนผมอีกล้านแปดข้อ...ซึ่งผมฟังแล้วก็ได้แต่แอบขำ...คิดในใจว่า...ผมไม่ใช่ผู้หญิงสะหน่อย....
จะมากังวลอะไรมากมายขนาดนี้...นอกจากนี้อาร์ทยังบอกอีกว่า...เขาจะมาหาผมที่มหาลัยให้บ่อยขึ้นอีก...
ซึ่งผมก็ได้แต่บอกปัดเพราะว่ามหาลัยผมกับเค้าก็ไกลกันพอสมควร...เสียเวลาเสียเงินปล่าวๆ....แต่ก็นั้นแหละ...
อาร์ทไม่ฟังผมหรอก
หลังจากนั้นเกือบอาทิตย์ก็ไม่มีเรื่องอะไรผิดปรกติเกิดขึ้น...พี่ข้าวมารับทรายกลับบ้านตอนเย็นเหมือนเคย...
โดยไม่ได้ชวนผมเหมือนทุกครั้งแล้ว...เพราะผมอ้างว่าจะอ่านหนังสือต่ออีกแล้วค่อยกลับ...
พี่ข้าวกับทรายเลยกลับไปก่อน...เหตุผลจริงๆคือ...ผมเองไม่ค่อยอยากอยู่เป็นก้างขวางคอเท่าไหร่ด้วย...
มีวันหนึ่งที่ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โรงอาหารจนเผลอหลับไปมองดูนาฬิกาก็เห็นว่าเวลามันล่วงเลยไปจนถึงสองทุ่มแล้ว...
ด้วยความง่วงเลยคิดว่าจะกลับไปกินข้าวที่ห้องตัวเองดีกว่า...ผมจึงเก็บของแล้วเดินไปหน้ามหาลัย...
ด้วยความง่วงผมเลยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไหร่...มีเสียงคนเดินอยู่ข้างหลัง...ซึ่งผมก็คิดว่าคงเป็นใครสักคน
ที่คิดจะเดินไปหน้า ม. เหมือนกัน...แต่เสียงฝีเท้าที่ได้ยินนั้น...กลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
จนผมรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจจึงคิดจะหันหลังกลับไปดู...
แต่พอผมหันหน้าได้ครึ่งเดียว...ผมก็ได้ยินเสียง..."ผลั่ก"....คงเป็นเสียงอะไรกระแทกสักอย่าง...คิดได้แค่นั้น..
ความรู้สึกผมก็เริ่มวืบ...พร้อมกับความเจ็บที่แล่นไปทั่วศีรษะ...สายตามองเห็นพื้นที่เริ่มโคลง...
แล้วนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนที่ผมจะหมดสติไป...
....................
....................
...................
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง...ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน...ได้กลิ่มปูนกลิ่นทราย...คงเป็นตึกก่อสร้างสักแห่ง...
ผมลืมตาขึ้นมาก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำเหมือนความมืด...แต่มันไม่ใช่...ผ้า?....ผ้าปิดตา....
ผมคิดจะแกะผ้าผูกตาออก...แต่ก็ได้รู้ว่าทำไม่ได้...เพราะมือทั้งสองข้างถูกผูกติดกันแล้วโยงไว้เหนือหัวกับอะไรสักอย่าง
ผมลองพูด...และร้อง...ซึ่งมันก็ไม่มีผลอะไรอย่างที่คาด...เพราะมีผ้าอะไรสักอย่างอัดอยู่เต็มปาก...
และรู้ได้ว่าถูกปิดทับด้วยเทปกาวอีกที....ผมลองดิ้นแรงๆหลายๆครั้ง...แต่ไม่มีวี่แววว่าเครื่องพันธนาการของผม
จะหลุดไป...สักพักผมจึงหยุด...หยุดฟังเสียงรอบๆ...
"คิดได้แล้วสิว่าดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์" เสียงทุ้มดังขึ้น...ไม่ไกลจากผมมากนัก...สักพักก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น...ข้างหน้า...คนเดิม?...
ผมไม่แน่ใจในตอนนั้น...ไม่รู้ว่าใข่หรือป่าว...แล้วขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ก็ต้องสะดุ้งกับสัมผัสที่ใบหน้า...
มือใหญ่บีบข้างผมแน่น...ผลิกซ้ายขวา..ก่อนที่จะปล่อย
"หน้าตาแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะขายตัว" คำพูดบาดหูเสียจนผมอยากจะรู้นักว่ามันเป็นใคร...
ผมจะตอบด่ามันไปก็ไม่ได้จึงได้แต่นั่งฟังมันพูดต่อ...เผื่อว่ามันขออะไรจะได้ให้ๆมันไป...มันจะได้ปล่อยผมสักที
"นั่งนิ่งๆอย่างนี้แสดงว่าชินแล้ว...คงมีลูกค้าเป็นพวกซาดิสม์ด้วยสินะ...ก็ดี...สบาย" สิ้นคำพูดมือใหญ่ก็เข้ามาปลดเสื้อนักศึกษาผม...ผมร้องดังลั่นแล้วพยายามดันตัวห่าง....แต่มันกลับไม่เป็นผล...
มือนั้นยังคงจับและยุ่งอยู่กลับเสื้อ...ผมรู้ได้ว่าเสื้อของผมกำลังจะถูกถอดออกหมด...เพราะความเย็นที่สัมผัสผิวกายนั้น
เพิ่มมากขึ้น
"อื้อ!!!!......." ผมร้องในลำคอ...เลื่อนตัวขยับออกห่างไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พ้นมือ....ต่อจากเสื้อ...เป้าหมายต่อไปของมัน
ก็กลายเป็นกางเกง...มันดึงเข็มขัดอย่างแรงก่อนที่จะกระชากออกให้หลุด...
"เลิกดิ้นสะทีเหอะ...ของมันเคยๆกันอยู่" มันพูดเสียงนิ่งไม่มีท่าทีถึงอารมณ์อะไรเลย...แต่ผมก็ไม่หยุดนิ่ง...ในเมื่อมันพูดอะไรของมันก็ไม่รู้...ผมไม่ได้ขายตัว...
แล้วลูกค้าที่มันพูดถึงผมก็ไม่รู้เรื่อง...จะให้ผมเคยอะไรได้ยังไง
"อ่า!!! อุด!!!!!" คำร้องห้ามของผมฟังไม่รู้เรื่อง...กางเกงนักศึกษาถูกดึงลงไปถึงเข่า....ผมยกขาเตะไปมา...
ไม่สนแล้วว่าตัวเองในสภาพนั้นจะทุเรศแค่ไหน...
"ชิ..." เสียงแสดงความไม่พอใจหลุดออกมาจากมัน...ผมได้ทีเลยถีบๆต่อไป...แต่ไม่ทันไรขาผมก็ต้องหยุด
เมื่อมีน้ำหนักกดทับลงมาบนขาทั้งสองข้าง...มันนั่งทับขาผม...เมื่อผมไม่สามารถทำอะไรได้อีก....
ผมเลยได้แต่ตะโกนแหกปาก
"อื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
มันไม่สนใจ...มือมันล้วงผ่านกางเกงในแล้วเลยไปจนถึงแก่นกลางตัวผม...มันจับแล้วกำค้างไว้...
ผมหยุดร้องในทันที...กลัวว่ามันโกรธแล้วจะทำอะไร
"กลัวล่ะสิ...ทำกับคนอื่นไว้..." ผมฟังแล้วนิ่งค้าง...มันเป็นคนเดียวกับคราวที่แล้ว?....ไม่ใช่...เสียงมันไม่ใช่...
ถ้าเป็นคนที่แล้วคงไม่ทำอะไรชักช้าขนาดนี้...ไอหื่นโรคจิตอย่างนั้นคงไม่มาเสียเวลาในการพูดกับผมแน่ๆ...
แต่ในเมื่อมันทำอย่างนี้ก็แสดงว่ามันรู้จักกัน....หรือว่ามันจะมาแก้แค้น
ความคิดของผมสะดุดกึก เมื่อมาใหญ่ที่ครอบครองของสงวนลูบไปมาปลุกอารมณ์...ผมพยายามทำใจให้นิ่ง...
ไม่ปล่อยให้เตลิด...มันลูบจนสุดไปมาก่อนที่จะหยุดตรงปลายแล้วเค้นคลึง...ผมกัดผ้าในปากแน่น...
ปลายนิ้วสร้างสัมผัสที่แปลกประหลาด...อารมณ์ความรู้สีกที่ซ่อนอยู่เริ่มประทุขึ้นมาทีละน้อย...
เกลียดตัวเอง...เกลียดเพศชาย...ที่ทำให้ผมเป็นอยู่ในตอนนี้...มีอารมณ์...แม้ว่าจะไม่ได้เต็มใจ...
อุณภูมิร่างกายที่สูงขึ้น...กับร่างกายที่เป็นไปตามการเคลื่อนไหวจากมือผู้รุกราน...ทำเอาผมรับตัวเองไม่ได้...
แม้ว่าจะข่มใจตัวเองเท่าไหร่ก็ทำไมได้...
"ทนไม่ไหวแล้วละสิ" คำพูดที่ได้ยินยิ่งตอกย้ำถึงความน่าสมเพชของผม...การเล้าโล้มทำให้ผมค้าง...
ทำอะไรไม่ได้...ทันใดความเย็นแปลกๆก็เกิดขึ้นที่หน้าอก...หลังจากที่มันทำให้ผมถึงขีดสุด...
มันก็มาคลึงเน้นอยูที่ปลายจนปวดนึบ..ยอดอกแข็งชันอย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน
"อื้อ.....อืม" ผมครางผ่านผ้า...กลั้นและทนต่อไปไม่อยู่...เมื่อตัวเองถูกนำพาไปอย่างที่ไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน...
ลิ้นสากเลียผ่านหน้าท้อง...สร้างความเสียวซ่านจนขนตัวลุกชัน
"ง่ายดีจริงๆ" ได้ยิน...แต่ไม่รู้สึก...ความรู้สึกตอนนั้นผมคงชาด้าน...
นอกจากร้องไม่ได้ศัพท ์ผมก็ทำอย่างอื่นไม่ได้จนกระทั่งความรู้สึกทางด้านหลังถูกกระตุ้น...
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่ออะไรบางอย่างพยายามดันผ่านช่องทางคับแคบ...เจ็บ....
"ไอ่ๆๆๆๆ ไอ่เอา" ผมร้องแล้วดิ้นอย่างสุดกำลัง...แต่ที่ได้รับตอบมามีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอลึกๆ...
มันกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เจ็บจนจุก...รู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้อยู่...ผ้าปิดตาเปียกจนชื้น...แต่มันยังไม่หยุด....
รู้สึกได้ถึงการฉีกขาด....แต่มันยังไม่หยุดยั้ง...กระแทกซ้ำๆ...จน.....ทนไม่ไหว...อีกแล้ว
------------------------------------------------------------------
InLuSt say : คิดนานว่าจะพิมพ์ดีมั้ย...
แต่ก็นั้นแหละครับ....
เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย....
คราวหน้าอาจจะมาเกาให้ดีกว่านี้ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
