หัวข้อ: (ตอนพิเศษ น.23)Mujhe apana hatha de-Give me your hands–แบ่งรักให้อุ่นใจ

[kakuro]

 :L2:ให้คุณน้ำพริกแมงดา
อยากอ่านต่อจัง
ปล. มั๊ย เป็น มั้ย ไม้โทนะไม่ใช่ไม้ตรี
หล่ะและหน่ะ เป็น ล่ะและน่ะ ไม่มี ห นำนะ

[qq_oo]

รออยู่จ้า
สนุกมากๆๆเลย

[น้ำพริกแมงดา]

วันนี้มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ เจอกันวันจันทร์ค่ะ


ปล.วันนี้เพิ่งกด + ให้ทุกคนได้ ตามไปกดแล้วค่ะ(หลังจากกดเป็ดให้อย่างเดียวมานาน) ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ


23


   และวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มทั้งสองกลับมากรุงเทพฯเพื่อทำงานตามปกติ โดยก่อนกลับอธิปพงศ์ไม่ลืมที่จะจัดเก็บห้องและซักผ้าปูที่นอนให้แม่ในสภาพเดิมด้วย หลังจากที่โดนแม่กับยายบ่นจนหูชาว่าพวกเขาทำให้ยายกับแม่ต้องนอนไม่หลับกับเสียงกระดานลั่นเอียดอาดยามดึก แต่ลึกๆแล้วแม่กับยายก็ดีใจที่เห็นอธิปพงศ์มีคนรักที่คอยดูแลเอาใจใส่และมีความเป็นผู้ใหญ่เหมือนกันอย่างนิธิน ถึงแม้ว่าลูกชายคนเดียวจะไม่มีชีวิตคู่ที่เป็นไปตามการดำรงอยู่ของครอบครัว แต่เพียงแค่คนเป็นแม่เห็นว่าลูกมีความสุขกับและเข้ากันได้ดีคนรักคนนี้ เธอก็หมดห่วงแล้ว

 ร้านพี่กุ้งในวันทำการวันแรกของสัปดาห์นี้เริ่มต้นด้วยบรรยากาศสดใส เพราะว่าทุกคนเพิ่งกลับจากเยี่ยมภูมิลำเนาของตัวเองและท่องเที่ยว ป๊อกกี้ที่ดูดี๊ด๊ากว่าใครเดินลั้นลาเข้าร้านและปราดมาหาพี่กุ้งกับอธิปพงศ์ที่จัดร้านอยู่
 "ทุกคนคะ ป๊อกกี้กลับมาแล้วค่า วันนี้มีของมาฝากทุกคนด้วย"
พี่กุ้งถามยิ้มๆ "ไปไหนมาล่ะหึ"
"ไปภูเก็ตมากับแก็งค์เพื่อนสาวค่า โอ๊ย มีแต่ฝรั่งหล่อๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ ฟินส์ๆๆ นี่ๆ ค่ะหนูมีของฝากมาให้คุณแม่และคุณพี่ด้วย"
"หืมม อะไร" พี่กุ้งกับอธิปพงศ์มองตามป๊อกกี้ที่หยิบของในถุง ก่อนจะยื่นของฝากชิ้นแรกให้พี่กุ้ง
"อันนี่ของคุณแม่ค่า" ป๊อกกี้หยิบน้ำพริกกุ้งเสียบและขนมเต้าซ้อส่งให้
"อื้ม ขอบใจนะ" พี่กุ้งยิ้มใจดีตอบรับน้ำใจของลูกน้อง ส่วนป๊อกกี้ก็หยิบของฝากชิ้นต่อมาให้อธิปพงศ์
"อันนี้ค่า หนูตั้งใจซื้อมาให้พี่หมูโดยเฉพาะเลย"
"อะไรล่ะ" ชายหนุ่มมองตามอย่างสงสัยและก็ได้รับน้ำมันสีแดงในขวดแก้วติดฉลากภาษาฮินดีมาแทน
"มันคืออะไรล่ะป๊อกกี้"
"อ๋อ มันคือน้ำมันนวดตัวค่ะ หนูซื้อมาจากร้านขายของแขกเลยนะคะพี่ เนี่ยพวกมีแฟนแขกมันบอกว่าเอาไว้ผลัดกันใช้นวดตัวกับแฟนค่ะ อโรม่าเธอร่าปี้ส์ เบาๆ"
อธิกพงศ์ยิ้มเขินๆ และขอบใจรุ่นน้องที่ซื้อมาฝาก
"อืม ขอบใจนะ"
"ค่า ใช้แล้วเป็นยังไงบอกน้องบ้างนะคะ"
“อืม ได้ใช้อยู่แล้วแหล่ะ” เขาหยิบไข่เค็มกล่องย่อมให้รุ่นน้อง “อ่ะนี่ ของแก”
“ว๊ายย เริ่ด ไข่เค็มดินสอพองลพบุรี ขอบคุณมากนะคะ”
“จ้ะ”
อธิปพงศ์ยิ้มน้อยๆให้ก่อนจะไปทำงานต่อ ป๊อกกี้จึงหันมาเมาท์กับพี่กุ้งว่า
"คุณแม่ว่ามั๊ยคะ ว่าตั้งแต่พี่หมูเปลี่ยนไปมีสามีเนี่ย พี่หมูแกสวยขึ้นทุกวันๆ เลยนะคะ"
ป๊อกกี้หมายถึง อธิปพงศ์ที่หลังจากตกลงปลงใจกับนิธินดูมีสีหน้าอิ่มเอิบและนัยน์ตาฉายแววแห่งความสุขตลอดเวลา จนคนรอบข้างอย่างพวกเขาอดรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจตาม และยิ่งวันนี้ที่พวกเขาเพิ่งกลับจากพักผ่อนมาด้วยกัน เลยทำให้คนรอบข้างรู้สึกได้เลยว่าคู่รักคู่นี้ใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุขมากเพียงใด
“อืม...” พี่กุ้งตอบรับสั้น ๆ
“โอ๊ย ทำไมหนูไม่สวยอย่างนี้บ้างคะคุณแม่ มีผัวกับเค้าทีไรโทรมเอา ๆ ยังกับศพทุกที” ป๊อกกี้ตัดพ้อ พี่กุ้งเลยบอกว่า
“ก็ผัวแกดูแลแกดีอย่างของหมูมั๊ยล่ะ”
“เออ นั่นสิคะ เฮ้ออ อิจฉาพี่หมูค่ะ เป็นผู้ชายอยู่ดี ๆ ก็ได้สามีสุดหล่อแสนดีไปนอนกินเบา ๆ”
พี่กุ้งไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากมองไปยังเจ้าของเรื่องอย่างเป็นห่วง เพราะชีวิต ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอยู่เสมอ เขาจึงกลัวว่า    อธิปพงศ์และคนรักที่กำลังมีความสุขอยู่บนก้อนเมฆอย่างนี้ จะสามารถรับกับปัญหาที่จะเจอในอนาคตได้ไหม ถึงแม้คนทั้งคู่จะไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วก็ตาม แต่ปัญหาที่เข้ามาก็จะมีความยุ่งยากแปรผันตามช่วงอายุเสมอ นี่คือสิ่งที่พี่กุ้งอดกังวลใจแทนลูกน้องคนสนิทไม่ได้

  ส่วนนิธินที่เริ่มมองหาที่อยู่ถาวรในเมืองไทยก็มีความคืบหน้ามากขึ้น เพราะมีคอนโดมิเนียมทำเลดี ๆ เปิดให้จองใหม่ และที่ขายทอดตลาดมาเป็นตัวเลือกอีกเยอะแยะ เหลือแค่คุยกับคนรักว่าจะทำอย่างไรต่อไป  ตอนนี้เขากำลังออนไลน์และลงรูปจากตัวกล้องในสู่คอมพิวเตอร์
 “ที่รัก ทำอะไรอ่ะ ลงรูปอยู่เหรอ” อธิปพงศ์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมาดูที่หน้าจอทันที
“ใช่ ๆ”
“ไหนดูสิ”
อธิปพงศ์นั่งลงบนตักของนิธินที่สวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว ก่อนเปิดไปดูรูปทั้งหมดที่แสดงบนหน้าจอ ก็พบว่าทุกรูปที่นิธินถ่ายนั้น มีแต่รูปเขาตอนที่เดินเที่ยวด้วยกันเสียเป็นส่วนใหญ่ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยสักรูป
“อ่าว มีแต่รูปผมเหรอเนี่ย”
“อืม..” นิธินยิ้มให้คนรักที่กำลังนั่งบนตัก เขากอดเอวได้รูปนั้นไว้เพื่อให้อธิปพงศ์ทรงตัวได้
“ผมไม่รู้เลยนะเนี่ย” อธิปพงศ์บอกคนรักตามจริง เพราะคิดว่านิธินถ่ายแต่รูปวิวต่าง ๆ มากกว่า
“แอบถ่ายนี่นา” เขาหยิกแก้มคนรักเบา ๆ และหัวเราะ แต่จู่ ๆ ก็มีใครคนหนึ่งทักนิธินมาทาง Facebook
“ไง นิธิน”
นิธินที่นั่งอยู่กับอธิปพงศ์ตอบทันที
“หวัดดี อัคคัส” นิธินทักทายคนรักเก่าที่เข้ามาทักใน Facebook chat
อธิปพงศ์ไม่ได้ถามอะไร นอกจากลุกออกไปเพื่อใส่เสื้อผ้า ส่วนคนที่ออนไลน์อยู่พิมต่อว่า
“สบายดีมั๊ยครับ”
“สบายดี...เราล่ะ”
“ก็ดีครับ ได้ข่าวว่าไปทำงานที่กรุงเทพฯเหรอ”
“อืม ใช่..มีอะไรรึเปล่า”
“คือ ตอนนี้ผมก็อยู่ที่กรุงเทพฯเหมือนกัน ผมมาทำงานกับกองถ่ายหนัง”  อัคคัส หมายถึงกองถ่ายภาพยนตร์อินเดียที่ยกกองมาถ่ายทำในกรุงเทพฯ ที่เขาทำงานในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ประสานงานการถ่ายทำ
“อ่าวเหรอ..”
“ผม ขอเจอคุณ ได้มั๊ย”
“ได้สิ วันไหนล่ะ”
“พรุ่งนี้ คุณเลิกงานกี่โมงล่ะ เดี๋ยวผมโทรไป”
“อืม ๆ ได้” นิธินตอบรับและให้เบอร์โทรศัพท์ไป
 “แล้วเจอกันนะครับ”
“อืม..”
   นิธินปิดหน้าต่างFacebook นั้นก่อนจะชวนคนรักดูรูปต่ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่ได้คิดจะปิดบังคนรัก แต่เขารู้ดีว่าถ้าอธิปพงศ์รู้เรื่องนี้ขึ้นมาในเวลานี้อาจจะทำให้เขาไม่สบายใจและไม่สามารถนอนหลับได้ ถ้าถึงเวลาจริง ๆ เขาก็จะบอกเอง
“ที่รัก เรื่องคอนโดอ่ะ คุณว่าไง” นิธินถามคนรักที่กลับมานั่งบนตักอย่างขอความเห็น
“อืม ไปถึงไหนแล้วล่ะ” อธิปพงศ์หันไปถามคนรักยิ้ม ๆ
“เท่าที่ผมหาข้อมูลนะ มีคอนโดใหม่หลายที่เปิดให้จอง และก็ที่เป็นอะไรนะ..ขายทอดตลาด..ก็มี ผมอยากได้ที่อยู่ใจกลางเมืองน่ะ ไปไหมมาไหนสะดวก”
“อืม ใช่ ๆ แต่มันแพงนะ ถ้าเราได้แบบขายทอดตลาดจริง ๆ ก็ดีสิ”
“แต่ตอนนี้ผมยังไม่เห็นมีเลยนะ หรือคุณว่าไง"
"ผมไม่รีบหรอก อยู่แบบนี้เก็บเงินเรื่อย ๆ ไปก่อนก็ได้"
"อืม" นิธินจับมือคนรักขึ้นมาหอม อธิปพงศ์ยิ้มให้คนรักอย่างมีความสุข ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าเขาจะได้อยู่ที่นี่ต่อหรือไม่

  วันต่อมาพวกเขาไปทำงานตามปกติ แต่เลิกงานวันนี้นิธินไม่ได้ชวนอธิปพงศ์ไปว่ายน้ำอย่างที่เคย เขากลับพาชายหนุ่มมากินข้าวและไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากนัก โดยมีชายหนุ่มอีกคนนั่งรออยู่หน้าร้านอาหารทะเลเผาแห่งนี้
"นิธิน..." อัคคัสที่เห็นนิธินเดินมาก็ยิ้มดีใจ แต่พอรู้ว่านิธินมากับชายหนุ่มอีกคนก็เจื่อนลง
ส่วนอธิปพงศ์ที่เห็นว่ามีชายหนุ่มอีกคนยืนรอพวกเขาอยู่ข้างหน้าถึงหันไปถามคนรัก
"ใครอ่ะ"
นิธินไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหันมายิ้มให้ เพื่อจะให้เขาเข้าใจ พวกเขาเดินเข้าไปใกล้ขึ้น อธิปพงศ์ก็พบชายหนุ่มอินเดียผิวขาวที่มองเขาอยู่เช่นกัน  อธิปพงศ์จึงหันไปมองคนรักด้วยสีหน้าสงสัยขึ้นกว่าเดิม
"คุณหมูครับ นี่อัคคัส" อธิปพงศ์มองไปยังชายหนุ่มอินเดียผิวขาวหน้าตาดีที่แต่งตัวทันสมัย โดยอธิปพงศ์คิดว่าน่าจะอายุน้อยกว่าเขา
"อัคคัส นี่ คุณหมู แฟนผม.." นิธินบอกกับคนรักเก่าด้วยภาษาฮินดี ทำให้เจ้าตัวยิ้มให้อธิปพงศ์อย่างมีมารยาท แต่ก็ไม่อาจซ่อนแววตาเจ็บปวดที่ได้ยินคำพูดนั้นจากคนรักเก่าได้
"เค้าเป็นใครอ่ะ" อธิปพงศ์ถามคนรัก เพราะรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขาอย่างแน่นอน
"My Ex-boyfriend" นิธินตอบตรง ๆ ให้ทั้งคนใหม่และคนเก่าได้ยินทั่วกัน
 ที่อัคคัสนัดนิธินมาเจอในวันนี้ เป็นเพราะว่าเขาอยากเจอคนรักเก่าที่เลิกรามาแรมปี โดยยังหวังเล็ก ๆ ว่าเขากับนิธินจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันได้ แต่เมื่อเห็นเจ้าตัวมากับคนใหม่ที่รูปร่างหน้าตาดีอย่างนี้แล้วก็ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น แต่ก็จำต้องฝืนปั้นหน้ายินดีและไม่ได้คิดอะไรตามมารยาท
 ส่วนอธิปพงศ์ที่มองอัคคัสอยู่นั้นก็พบว่า จริง ๆ แล้วอัคคัสจัดได้ว่าเป็นคนอินเดียที่ผิวขาวและหน้าตาดีคนหนึ่ง นอกจากจะมีรูปตากลมโตและจมูกโด่งแบบชาวอินเดียทั่วไปแล้ว ริมฝีปากกับโครงหน้านั้นทำให้หน้าดูหวานขึ้น ถ้ามองดูรายละเอียดแบบผิวเผินโดยรวมแล้ว เขากับอัคคัสเรียกได้ว่ามีรูปร่างหน้าตาใกล้เคียงกัน
 เขามองไปยังคนรักอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เพราะไม่ค่อยพึงใจเท่าไหร่เมื่อรู้ว่าตัวเองหน้าตาคล้าย ๆ แฟนเก่าของเขา
ส่วนนิธินได้แต่หันมามองหน้าคนรักนิ่ง ๆ เพื่อจะบอกว่าเขายังสนใจความรู้สึกของอธิปพงศ์เสมอ และอยากให้คนรักเข้าใจว่าที่เขาทำอย่างนี้

  พวกเขาพากันมานั่งในตัวร้านและสั่งอาหาร เมื่อพนักงานรับออเดอร์เรียบร้อยแล้ว อัคคัสจึงบอกกับนิธินว่า
"คุณยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะ"
"ขอบคุณครับ"
อธิปพงศ์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเห็นทั้งสองใช้ภาษาฮินดีในการสื่อสาร นิธินจึงหันมาแปลให้ฟัง
"เค้าบอกว่า ผมยังเหมือนเดิมเลย" นิธินละคำว่าดูดีไว้ เพราะไม่อยากให้คนรักไม่สบายใจมากกว่านี้
"อืม เหรอ"
อัคคัสหันมาถามชื่ออธิปพงศ์ตามมารยาท
"Sorry, may I know you name again?"
"หมู my name is หมู" อธิปพงศ์ก็ตอบไปอย่างมีมารยาทเช่นกัน เขาสังเกตได้ว่าอัคคัสพูดภาษาอังกฤษได้ชัดเจนกว่าชาวอินเดียทั่วไป
"Nice to meet you"
Nice to meet you too." อธิปพงศ์ตอบรับและยิ้มให้ตามที่จะเป็น แต่คนทั้งสองไม่ได้สัมผัสมือกันแต่อย่างใด
นิธินรับรู้ได้ว่าคนทั้งสองต่างคนต่างดูท่าทีกันอยู่ จึงไม่ได้พูดอะไรออกไปให้ใครรู้สึกแย่ เมื่ออาหารมาถึงแล้ว ทุกคนก็ค่อย ๆ ตักมากินกัน ทั้ง ๆ ที่ในใจไม่ได้มีจดจ่อกับอาหารทะเลตรงหน้า  เลยแม้แต่น้อย
อธิปพงศ์เข้าใจว่าทุกคนมีอดีตด้วยกันทั้งนั้น เขาเองก็เช่นกัน แต่ก็ไม่ชอบอยู่ดีที่พบว่าคนรักเก่ายังพยายามมีเยื่อใยกับแฟนตัวเองอย่างนี้
"Are you still like Salmon?" อัคคัสถามนิธินที่สั่งปลาแซลมอนอบเกลือมากิน
นิธินพยักหน้ารับ อัคคัสเลยพูดต่อว่า "I remember that you always ordered this when you went to seafood restaurant"
"อืม" นิธินยิ้มรับเพราะไม่ได้คิดอะไร แต่อัคคัสหันมามองหน้าอธิปพงศ์เหมือนจะเยาะเย้ยเล็ก ๆ อธิปพงศ์เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนมาใช้ภาษาอังกฤษในการพูดคุย อัคคัสจึงถามต่อ
"Do you know Hinndi?"
"No, I don't know any Hindi" อธิปพงศ์ตอบเรียบ ๆ
อัคคัสเหมือนจะหัวเราะเกทับ
"Why  you don't teach him Hindi, Nitin" เขาหันไปถามนิธินที่เหมือนจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่
อธิปพงศ์เลยตอบให้แทน
"I think that Hindi is too difficult for me, but it doesn't matter because Nitin asks me to teach him Thai and he is the good learner. Now,he can speak thai very well"
อัคคัสมองหน้าอธิปพงศ์อย่างไม่ค่อยจะเชื่อ นิธินเลยหันมาสมทบ
"อืม จริง ผมพยายามเรียนภาษาไทยเองแหล่ะ"
อัคคัสจึงไม่พูดอะไรต่อนอกจากกินเงียบ ๆ แต่ก็มิวายแอบมองอธิปพงศ์และนิธินที่ยังคงดูแลกันเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาจึงได้แต่เจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้ผู้ชายดี ๆ อย่างนิธินหลุดมือไปได้ในครานั้น เพราะเห็นว่าชายหนุ่มไม่มีเวลาให้เขาอย่างที่ต้องการ เขาจึงเป็นฝ่ายขอเลิกรา แต่เมื่อไปคบกับคนอื่นก็ไม่เห็นมีใครดูแลเอาใจใส่และจริงใจต่อเขาได้เท่านิธินอีกเลย ถึงแม้อยากจะเอาคืนตอนนี้ ก็คงไม่ได้เสียแล้ว เพราะนิธินก็ไม่มีเยื้อใยเหล่านั้นหลงเหลือให้เขาแม้แต่น้อย เขาจึงได้แต่นั่งกินต่อด้วยความเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเอง
 ก่อนจะแยกย้าย นิธินก็ถามอัคคัสตามประสาคนคุ้นเคยว่า
 "How long you work in Thailand"
"About week. I'm going to Samui tomorrow"
เขามองหน้าคนทั้งสองด้วยสายตาที่อ่อนลง โดยเฉพาะกับอธิปพงศ์ที่เขาอยากจะขอโทษ เขาเลยบอกเป็นนัยว่าจะไม่อยู่รบกวนคนทั้งสองอีกแล้ว
นิธินบอกกับคนรักเก่าอย่างเป็นมิตร
"อืม งั้นโชคดีละกันนะ"
"ขอบคุณครับ" อัคคัสรับคำสั้น ๆ ก่อนจะมองหน้าทั้งสองคนอีกครั้ง " Thank you, bye"
 
อัคคัสเดินจากมา พร้อมกับยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นแล้ว ที่เขานัดนิธินมาเจอครั้งนี้ก็เพราะว่าเขาจะพยายามขอร้องให้คนรักกลับมาคืนดีโดยใช้เสน่ห์ที่มีเข้าหาและถือโอกาสขอไปอยู่กับนิธินระหว่างอยู่ที่นี่  แต่จากการที่อธิปพงศ์บอกว่านิธินพยายามเรียนภาษาไทย ก็ทำให้เขารับรู้ได้ว่านิธินคงจะรักผู้ชายไทยคนนี้มากและที่สำคัญเขาก็เตือนตัวเองว่าไม่ควรคิดฝันอะไรลม ๆ แล้ง ๆ แบบนี้อีกแล้ว ที่สำคัญอธิปพงศ์เองก็ดูจริงจังกับนิธินมากกว่าตัวเขาในอดีต ชายหนุ่มหันไปมองนิธินที่เดินเคียงคู่กับคนรักใหม่ ถึงแม้เขาจะเจ็บปวด แต่ก็ไม่เลวร้ายพอที่จะทำลายความรักของใครลงได้

  อธิปพงศ์ที่เดินเงียบมาตลอดทางเพราะก็ไม่ค่อยพอใจเหมือนกันกับเหตุการณ์ในวันนี้ นิธินจึงบอกว่า
"ผม ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกคุณก่อน ผมกลัวคุณไม่สบายใจหน่ะ"
อธิปพงศ์เงียบไม่ได้ตอบโต้อะไร นิธินเลยพูดต่อว่า
"เมื่อคืนเค้าบอกว่าให้ผมออกมาเจอ ผมเลยพาคุณไปด้วย"
อธิปพงศ์ถามทันที
"เพื่ออะไร..."
"ผมไม่อยากให้ความหวังใคร และผมก็อยากให้คุณรู้ว่า ผมไม่ปิดบังคุณนะ"
อธิปพงศ์ยังเงียบ นิธินเลยเล่าเรื่องของเขาให้ฟังบ้าง
"ผมกับเค้า เคยคบกันตอนที่อยู่อินเดียหน่ะ ผมเจอกับเค้าที่บริษัทเพราะพี่ชายเค้าเป็นเจ้านายผม แต่ก็คบกันปีกว่านะ"
"แล้ว ทำไมถึงได้เลิกกันล่ะ" อธิปพงศ์หันมาถามด้วยเสียงอ่อนลง
"เค้าบอกว่า ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เค้าเท่าไหร่หน่ะ เค้าเลยขอเลิกกับผม"
"อ่าวเหรอ"
อธิปพงศ์ประหลาดใจไม่น้อยที่เพิ่งรู้ว่าคนรักเป็นฝ่ายถูกทิ้ง แต่ก็เข้าใจดีว่าความรู้สึกของคนทั้งคู่ในตอนนั้นเป็นอย่างไร เพราะเขาก็เคยผ่านมาเหมือนกัน เขาจะไม่ถามว่านิธินยังรักอีกฝ่ายอยู่หรือไม่ เพราะเมื่อครู่เขารับรู้ได้ว่าชายหนุ่มเป็นห่วงความรู้สึกของเขาคนเดียว
นิธินเห็นคนรักอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เลยค่อย ๆ เข้าไปจับมือของอธิปพงศ์และเดินต่อไปด้วยกัน
"คุณหมูครับ..."
"หืมม"
"ให้สัญญากับผมได้มั๊ย"
นิธินหันมาถามคนรักด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อะไรล่ะ"
"ถ้าผมต้องกลับไปทำงานที่อินเดีย หรือ ไปทำงานที่อื่น คุณสัญญาได้มั๊ย ว่าคุณจะรอผมมาอยู่ด้วยกันกับคุณ"
อธิปพงศ์ฟังแล้วรู้สึกวูบลง เพราะนี่คือความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขา แม้นิธินจะยื่นคำร้องกับบริษัทไปแล้วถึงเรื่องย้าย แต่ก็ยังไม่ชัดเจนว่านิธินจะได้ย้ายมาอยู่เมืองไทยหรือไม่ ชายหนุ่มเคยบอกกับเขาว่าคิดจะลาออกไปหางานทำที่บริษัทอื่น แต่คนต่างชาติอย่างเขาก็มีข้อจำกัดมากมายจากทางกฎหมายและสัญญาของบริษัทแม่ ที่สำคัญงานที่นิธินทำก็กำลังมีความก้าวหน้า ถ้าจู่ ๆ จะทิ้งไปก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายเป็นที่สุด อธิปพงศ์จึงไม่อยากให้คนรักต้องมาลำบากเพราะเขาในเรื่องนี้ เขาจับมือคนรักแน่นขึ้น พร้อมกับบอกว่า
"ครับ ผมสัญญา ผมจะรอ"
นิธินมองหน้าคนรักด้วยความรู้สึกขอบคุณจากหัวใจ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่หนึ่งเดือนที่เหลืออยู่ในกรุงเทพฯนี้ เขาจะพยายามใช้มันให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้







โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[น้ำพริกแมงดา]

:L2:ให้คุณน้ำพริกแมงดา
อยากอ่านต่อจัง
ปล. มั๊ย เป็น มั้ย ไม้โทนะไม่ใช่ไม้ตรี
หล่ะและหน่ะ เป็น ล่ะและน่ะ ไม่มี ห นำนะ

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ จะกลับไปแก้ไขและพยายามใช้ภาษาให้ถูกต้องนะคะ ขอบคุณค่ะ

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
แฟนเก่าโผล่มาซะงั้น
ใครเอาปูนขาวไปหยอดรูจ้ะคุณถึงได้โผล่มาหานิธินเค้าได้
หายหัวทิ้งเค้าไปตั้งนานสองนาน
พอเค้ามีแฟนใหม่จะกลับมาหาพระแสงด้ามยาวอะไรมิทราบ???
 
มาม่าเริ่มจะมาอีกแล้ว
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
 

[น้ำพริกแมงดา]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
แฟนเก่าโผล่มาซะงั้น
ใครเอาปูนขาวไปหยอดรูจ้ะคุณถึงได้โผล่มาหานิธินเค้าได้
หายหัวทิ้งเค้าไปตั้งนานสองนาน
พอเค้ามีแฟนใหม่จะกลับมาหาพระแสงด้ามยาวอะไรมิทราบ???
 
มาม่าเริ่มจะมาอีกแล้ว
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
 

ไม่มาม่า หรอกค่ะ สบายใจได้เลย

[BeeRY]

มันก็น้อยคนนะที่จะลักกี้อินเกมแอนด์อินเลิฟด้วยอ่ะ
เข้าใจเจตนาของนิธินนะ แต่ถ้าเค้าเป็นหมูก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ที่ได้เจอแฟนเก่าของแฟนแบบไม่ทันรู้ตัวมาก่อน
หรือว่ามาม่าใกล้จะได้เสิร์ฟแล้วอ่ะ

[yayee2]

ชอบอดีตคนรักของนิธิน เข้าใจอะไรง่ายๆดีไม่งี่เง่าไม่น้ำเน่า
ด้วยวัยและประสบการณ์ของทั้งหมูและนิธิน เชื่อว่า
ไม่ว่าจะเกิดปัญหาก็ตามใดแทรกเข้ามาในชีวิตคู่ของพวกเขา
ทั้งสองน่าประจับมือกันก้าวผ่านไปได้ด้วยดี

[silverspoon]

นิธินน่ารักจัง เปิดเผยจริงใจ

[bulldog17]

จะมีอุปสรรคอะไรมาอีกนะ

[koikoi]

ไม่รู้วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นแต่เหมือนต้องพรากจากกันแน่เลย

[Tifa]

เรื่องเเฟนเก่าไม่ค่อยห่วงเท่าไร

กลัวไอ้ที่ทิ้งท้ายไว้มากกว่า ปรื๋อ

[PEENAT1972]

โอ๊ย! ช่างมันเถิด อะไรจะเกิดก็ปล่อยมันไป แค่ได้รักกันมันก็ดีแล้วนี่คะ อุปสรรคเยอะจะได้รักกันเยอะๆ

[Mc_ma]

หวานกันเบาๆ ตลอดอ่ะ
เพิ่งรู้ว่าหนุ่มอินเดียนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ 

[Horizon]

นิสัยเป็นผู้ใหญ่กันดี น่ารัก
+1

[PetitDragon]

เหมือนจะมาม่าเบาๆ 

[samsoon@doll]

คนเรามักจะหาแฟนหน้าตาคล้ายๆของเดิม บางทีไมไ่ด้คิดจะหาแบบนั้นหรอก แต่เหมือนมันเป็นเอง มาเจอหน้าตาแบบนี้ นิสัยแบบนี้เอง ก็แปลกดีเนอะ  แต่ดูแล้ว แฟนเก่ารู้เรื่องดีไม่น่าจะมีปัญหา เหมือนอย่างปิ่นอ่ะ รู้เรื่องดี แต่นางคงไม่กลับลำนะ ไม่งั้นชั้นจะไปตบเธอ

[CarToonMiZa]

สีสันในชีวิต

บวกเป็ด

[roseen]

 :3123:รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[andy_kwan]

กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล  รอน้ำเดือดหรือเปล่า

[yeyong]

อยากจะกรีดร้องดังๆ ว่าพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร
แต่ก็ตามมาอ่านทันแล้ว  อุ่นใจอิ่มใจจริงๆค่ะ

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ 
 +โหวต& +เป็ด ทุกคนค่ะ


 24
 


 นิธินกับเพื่อนๆ มารับประทานอาหารกลางวันกันตามปกติ เวลานี้เข้าสู่ช่วงปลายปีสากลแล้ว ที่ทำงานของเขาจึงเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุขจากความหวังและการรอคอยวันหยุดและโบนัส ยกเว้นนิธินที่เพิ่งรับทราบว่าการโยกย้ายของเขานี้ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวัง
 "เออ นี่นิธิน เป็นไงมั่งวะ เรื่องย้ายอ่ะ" วิษณุถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง เพราะเขาคือคนที่บริษัทแม่ส่งมาช่วยทำงานในระยะสั้นๆ จึงเป็นไปได้ยากที่จะอยู่ที่นี่ได้ถาวร
"บอสบอกว่า หลังปีใหม่นี้ชั้นจะต้องกลับไปมุมไบทันที"
"เหรอวะ" ทุกคนซึมลงทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
"อืม แต่ก็มีอีกตัวเลือกนะ ถ้าอยากกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯ ชั้นต้องย้ายไปทำงานที่ดูไบหกเดือนให้ผ่าน ถึงจะได้มาทำงานในตำแหน่งใหม่ที่นี่"
"หะ! หกเดือนเลยเหรอ" วิษณฺตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ใช่" นิธินรับคำนิ่งๆ แต่ไม่สามารถปิดความเศร้าในแววตาได้มิด ส่วนเอเจกับแทนไทนั้นถึงกับตลกไม่ออกเลยทีเดียว
"แล้วคุณหมูรู้เรื่องนี้หรือยัง" แทนไทถามต่อ
"ยัง เพราะชั้นก็เพิ่งรู้เมื่อกี๊ ชั้นตัดสินใจกับบอสไปแล้วนะว่าจะย้ายไปทำงานที่ดูไบ"
"อืม"
ทุกคนใจหายกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน และนึกเห็นใจความรักของคนทั้งสองที่อยู่ดี ๆ จะต้องห่างกันไปแสนไกล ทั้งที่ความรักของทั้งคู่กำลังจะสุกงอมงอกงาม

 ช่วงนี้ที่ร้านพี่กุ้งคึกคักเป็นพิเศษ เพราะลูกค้าจำนวนมากต่างก็เข้ามาเสริมสวยเสริมหล่อรับปีใหม่ที่จะถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ทำให้ช่วงนี้ช่างทุกคนต้องเหนื่อยกว่าปกติ อธิปพงศ์จึงแทบไม่ได้ไปว่ายน้ำหลังเลิกงานอย่างที่เคย แต่ก็ยังดีที่ได้กลับบ้านพร้อมกับคนรักทุกวัน และได้นอนกกกอดในอ้อมแขนแข็งแรงทุกคืน
 ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังตัดผมให้คนรักที่เอาเก้าอี้มานั่งหน้ากระจก หลังจากกลับห้องและอาบน้ำด้วยกันเสร็จเมื่อครู่
 นิธินยิ้มอย่างมีความสุข เพราะเขาได้ตัดผมกับช่าง*ส่วนตัว ในเสื้อผ้าน้อยชิ้น  อธิปพงศ์เองก็สุขใจเช่นกันที่ได้ตัดผมให้คนที่เขารักในบรรยากาศโรแมนติกอย่างนี้

 "เสร็จแล้วครับ" เขาถอดผ้าคลุมออก นิธินยิ้มกับเงาตัวเองในกระจกและคนรัก
อธิปพงศ์ลูบผมคนรักที่อยู่ตรงหน้าท้องเบาๆ และจูบที่หน้าผากก่อนจะบอกว่า
"โกนหนวดกันต่อดีกว่า"
นิธินยิ้มรับและลุกขึ้นยืน เขาหยิบกระปุกโฟมโกนหนวดแล้วเขย่าก่อนจะบีบโฟมนุ่มลงบนมือแล้วป้ายลงบนคางกับเหนือริมฝีปากของคนรัก ส่วนอธิปพงศ์เองก็ทำบ้าง คนตอนนี้ต่างคนต่างดูเหมือนซานต้าครอสไปแล้ว
"โฮ่ๆๆๆ" นิธินทำเสียงล้อเลียน อธิปพงศ์ยิ้มขำและค่อยโกนหนวดนิธินไปตามแนวคางอย่างเบามือ  นิธินเองก็เช่นกันที่ค่อยๆ ใช้ใบมีดโกนหนวดของคนรักจนเกลี้ยงเกลา
"จุ๊บบบ"
 คนทั้งสองสัมผัสริมฝีปากกันเบาๆ ก่อนจะละออกมายิ้มให้กันอย่างสุขล้นหัวใจ พวกเขาช่วยกันเก็บกวาดและล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะออกมาห้างนอกห้องน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้าและเข้านอน
"เออ ที่รัก.." อธิปพงศ์นึกขึ้นได้จึงถาม มั้งที่ในใจก็รู้สึกหวั่นๆ "ตกลงว่า หลังปีใหม่นี้..ยังไงเหรอ"
"อ่อ" นิธินเงียบไป อธิปพงศ์จึงถามต่อ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
นิธินมองหน้าคนรัก แววตาของเขาบ่งบอกถึงความรู้สึกเศร้าอย่างเต็มอก
"ผมต้องย้ายไปทำงานที่อื่น..หกเดือน.. แต่คุณไม่ต้องห่วงนะ..ถ้าผมผ่าน ผมจะได้กลับมาอยู่กับคุณ..ที่นี่"
อธิปพงศ์ก็ช็อกไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขารู้สึกเหมือนหัวใจมันหล่นไปอยู่นอกกาย เขาพยายามจั้งสติและมองหน้าคนรัก
"ที่ไหนครับ"
"ดูไบ, ยูเออี"
"อืมม ผมเข้าใจแล้ว" อธิปพงศ์พยายามฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้คนรักเศร้าสร้อยทั้งที่ในใจของเขากำลังเริ่มร้องไห้ออกมา
"คุณหมู.."
"อื้ม เข้านอนกันเถอะ ดึกแล้ว"
อธิปพงศ์ล้มตัวลงนอนบนหมอน โดยมีนิธินอ้อมมากอดจากทางด้านหลัง เขาไม่กล้าที่จะหันหน้าไปนอนซบอกคนรัก เพราะกลัวว่านิธินจะไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าเขากำลังเริ่มร้องไห้
แต่ความรู้สึกของทั้งคู่ส่งถึงกัน ทำให้นิธินลุกขึ้นนั่งและก้มไปดูคนรักที่กำลังนอนร้องไห้เบาๆ
"ที่รัก.." นิธินเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงอันสั่นเครือ ทำให้อธิปพงศ์ลุกขึ้นมา จึงพบว่าใบหน้าคร้ามเข้มนั้นกำลังเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาไม่ต่างกัน
 คนทั้งคู่โผเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้มีเพียงแค่น้ำตาและเสียงสะอื้นในอกเท่านั้นที่บ่งบอกถึงความรู้สึกข้างใน
 ถึงแม้จะรับรู้และเข้าใจว่าชีวิตคือการพบเจอและการจากลา แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ที่จู่ๆ เหมือนมีสายฟ้าผ่าลงมากลางหัวใจพวกเขา น้ำตาชายหนุ่มทั้งสองพรั่งพรูออกมาราวกับทำนบแตก มีเพียงกายอุ่นๆ ของกันและกันกับเวลาที่เหลืออยู่เพียงเท่านั้นที่จะช่วยให้พวกเขาพอทำใจได้กับการห่างไกลที่กำลังจะมาถึง

  แม้ตอนนี้กรุงเทพฯจะถูกปกคลุมไปด้วยความสุขแห่งการเฉลิมฉลองในเทศกาลคริสมาตร์และปีใหม่ ทุกห้างร้านต่างก็ประดับไฟสีสันสวยงามทำให้ เต็มไปด้วยความสดใสคึกคัก แต่ไม่ใช่กับนิธินและอธิปพงศ์ที่ตื่นรับวันใหม่ด้วยหัวใจหม่นเศร้า ที่ต้องใช้ชีวิตโดยนับถอยหลังรับวันจากลา แต่ชายหนุ่มทั้งสองก็พยายามไม่แสดงอาการใดๆ ออกมานอกจากใช้ชีวิตไปตามปกติอย่างคุ้มค่าที่สุด
เย็นนี้นิธินมาหาอธิปพงศ์ที่หน้าร้าน โดยขอยืมตัวเขามาจากพี่กุ้งสักครู่เพื่อจะไปเลือกซื้อของสิ่งหนึ่งด้วยกัน
"จะพาผมไปไหนเหรอ" อธิปพงศ์ถามคนรักที่เดินจูงมือมายังร้านขายแหวนในตัวห้างที่เขาทำงานอยู่ อธิปพงศ์มองหน้าคนรักอย่างมีคำถาม นิธินเลยหันมายิ้มให้และตอบว่า
"เรายังไม่มีแหวนคู่เลยนะ"
อธิปพงศ์ประหลาดใจที่ได้ยินอย่างนั้น แต่ก็ยิ้มกลั้วหัวเราะออกมากับความโรแมนติกแบบแมนๆของคนรัก
"โหยย นึกว่าเรื่องอะไร"
"ผมกลัวหน่ะ ไม่อยู่ตั้งหกเดือน เดี๋ยวใครมาจีบคุณอีก ก็ต้องมีแหวนนี่แหล่ะที่บอกว่าคุณเป็นของผมแล้วนะ"
อธิปพงศ์หัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะพูดอย่างหวั่นใจ
"ผมหน่ะสิต้องกลัวมากกว่า"
"อย่ากลัวเลยนะครับ ยังไงผมก็รักคุณคนเดียว"
"อื้ม ผมด้วย"
คนทั้งสองส่งสายตาจริงจังให้กัน ด้วยรู้สึกดีกับคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้ ก่อนจะจูงมือกันไปดูแหวนแทนใจ ที่นิธินแอบมาเลือกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เหลือเพียงแต่อยากให้อธิปพงศ์มาเลือกอีกครั้งว่าชอบแบบไหนที่สุด และเขาทั้งคู่ก็เห็นตรงกันกับแหวนทองคำขาวเนื้อเกลี้ยง ที่เหมาะจะเป็นของติดกายหลังจากนี้ พนักงานสาวส่งแหวนนั้นให้ลูกค้าคู่รัก
"สวมเลยมั๊ยคะ" หญิงสาวกล่าวยิ้มๆ รู้สึกดีที่เห็นคนรักซื้อแหวนให้กัน นิธินหันมายิ้มให้คนขายและมองหน้าคนรักถามความเห็น
"เอาสิ" อธิปพงศ์ยิ้มให้คนรัก พร้อมกับส่งมือซ้ายให้คนรัก นิธินยิ้มพอใจและค่อยสวมแหวนให้นิ้วนางเรียวยาวนั้น ก่อนที่เขาจะยื่นมือให้อธิปพงศ์หยิบแหวนอีกวงสวมให้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขาเช่นกัน อธิปพงศ์เงยหน้ามองคนรักแล้วยิ้มให้ รู้สึกปลาบปลื้มที่คนรักทำเพื่อเขาในครั้งนี้
 เมื่อสวมแหวนให้กันและกันเรียบร้อยแล้ว นิธินก็จูงมือคนรักออกมา โดยที่พนักงานสาวยิ้มให้อย่างยินดี
"ขอบคุณมากนะคะ"
อธิปพงศ์หันไปถามคนรัก
"อ่าว แล้วไม่ได้จ่ายเงินเหรอ" อธิปพงศ์เห็นว่าเลือกแหวนแล้วก็คนรักก็พาออกมาจากร้านโดย ไม่ได้สู่ขั้นตอนการชำระเงิน นิธินจึงเฉลยว่า
"ผมจ่ายแล้ว"
"ตอนไหนอ่ะ"
"วันก่อนที่ผมมาดูไว้ สามแบบที่ให้ดูมันราคาเท่ากัน ผมก็เลยจ่ายเงินเลย"
"เหรอ" อธิปพงศ์ก็เพิ่งรู้ว่าคนรักมีความตั้งใจจะทำให้จริงๆ
"อืมม ผมดีใจนะที่คุณเลือกแบบเดียวกับที่ผมดูไว้"
"จริงอ่ะ"
"ใช่ครับ"
นิธินยิ้มให้คนรักก่อนจะเดินไปส่งที่ร้านพี่กุ้งตามเดิมและแยกไปออกกำลังกายตามปกติ ส่วนป๊อกกี้ที่อยากรู้อยากเห็นก็ปราดมาถามอธิปพงศ์ทันที
"พี่หมูคะ ไปไหนมากันมาเอ่ย อย่าบอกนะคะว่าแวะไปฟีทเจอร์ริ่งกันในห้องน้ำ"
"บ้า คนเยอะไม่ทำหรอก" อธิปพงศ์เล่นกับรุ่นน้องตัวแสบก่อนจะเดินไปทำงานต่อ
 "เรื่องไรชั้นต้องบอกแกด้วย มันเป็นเรื่องส่วนตัว หึหึ"
"แหมๆ เดี๋ยวนี้ไม่ได้เลยนะคะคุณพี่" ป๊อกกี้หยอกล้อเพราะรู้ว่าอธิปพงศ์เป็นคนที่ค่อนข้างหวงคนรัก ส่วนพี่กุ้งก็มองไปยังลูกน้องคนสนิท เพราะสังเกตุว่าช่วงนี้ชายหนุ่มเหมือนมีอะไรไม่สบายใจ เขาอยากรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้นกับรุ่นน้อง เมื่อเสร็จจากตัดผมลูกค้าแล้วเขาจึงขอคุยกับอธิปพงศ์สองคน

"พี่กุ้งมีอะไรเหรอครับ"
"ช่วงนี้หมูมีอะไรหรือเปล่า พี่เห็นช่วงนี้เราสีหน้าไม่ค่อยดีเลย"
อธิปพงศ์ยิ้มน้อย ๆ เพื่อไม่ให้พี่กุ้งกังวลใจ "เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
"หมูพูดจริงรึเปล่า หน้าตาของหมูมันไม่ได้บอกอย่างนั้นนะ"
อธิปพงศ์เลยบอกว่า
"ผมคงเพลียๆนิดหน่อยหน่ะครับ เดี๋ยวก็หาย"
แต่พี่กุ้งไม่ค่อยเชื่อ เพราะอาการที่เห็นมันต่างกับคนที่อ่อนเพลียทางกายอย่างสิ้นเชิง เขาจึงถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม
"หมู....พี่เป็นห่วงเราจริงๆนะ บอกพี่มา มีอะไร"
อธิปพงศ์เห็นสายตาของพี่กุ้งแล้วก็เลยต้องพูดความจริง
"..นิธินเค้าจะย้ายไปทำงานที่อื่นหลังปีใหม่นี้ครับ"
"ยังไงหมู.."
"เค้าจะต้องย้ายไปทำงานที่ดูไบ..หกเดือนครับ"
พี่กุ้งเองก็ตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะความรักของอธิปพงศ์กำลังไปได้สวย แต่ต้องมาสะดุดลงเพราะความห่างไกลอย่างนี้ เขามองหน้าช่างผมรุ่นน้องที่เหมือนกำลังพยายามทำใจให้กับการไกลห่าง พี่กุ้งเข้าใจดีว่าตอนนี้อธิปพงศ์รู้สึกอย่างไร
"อืม พี่เข้าใจแล้ว" ช่างผมรุ่นพี่พูดต่อ "พี่อยากให้หมูคิดว่า ช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมันจะพิสูจน์ว่าหมูกับคุณนิธินรักกันมากแค่ไหน พี่รู้ว่าตอนนี้หมูกับแฟนรักกันมาก และพี่เชื่อว่าหมูกับคุณนิธินรักกันมากพอที่จะผ่านหกเดือนนี้ไปได้"
"ขอบคุณครับพี่กุ้ง"
อธิปพงศ์ยิ้มรับกำลังใจที่เจ้านายมอบให้ พี่กุ้งเข้ามาตบไหล่รุ่นน้องเบาๆ
"จากนี้พี่ขอให้หมูและคุณนิธินเชื่อมั่นในตัวกันและกันนะ"
"ครับ"
พี่กุ้งเดินออกไปจากบริเวณนั้น ส่วนอธิปพงศ์ก็คิดตามคำที่พี่กุ้งว่าเอาไว้ ก่อนจะถอนใจและปลอบใจตัวเองว่า
"เอาเถอะ ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกหลายวัน ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดก็พอแล้ว"
  อธิปพงศ์เข้าใจดีว่าการไปทำงานครั้งนี้เป็นการลงทุนเพื่ออนาคตของพวกเขา
ชายหนุ่มจึงไม่คิดมากและพยายามไม่เสียใจกับจากที่ต้องห่างกับคนรักกะทันหันอย่างนี้ อันที่จริงเขาคิดว่าตัวเองน่าจะทำใจตั้งนานแล้ว เพราะว่านิธินมีกำหนดอยู่ที่กรุงเทพฯเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ด้วยตัวเองจริง ๆ
 เขาจะอดทนและรอคอยกับวันที่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
 "ที่รัก ปีใหม่นี้คุณหยุดงานกี่วันเหรอ" นิธินถามคนรักที่เปลือยเปล่าในอ้อมแขน หลังจากเสร็จภารกิจรักแล้ว พวกเขาจึงนอนแอบอิงไออุ่นของกันและกันเพื่อผ่อนคลาย
"สองวันหน่ะ วันที่ 31 กับ 1"
"อืม..."
"มีไรรึเปล่าครับ"
นิธินถามคนรักยิ้มๆ
"เราไปไหนกันดี"
"อืม นั่นสิ คุณอยากไปไหนล่ะ"
นิธินส่ายหน้าเบาๆ "ไม่รู้สิ ผมแค่อยากอยู่กับคุณ"
อธิปพงศ์ซบอกคนรักนิ่งๆ สักพักก่อนจะคิดออก "อืม..งั้นเราก็เที่ยวในกรุงเทพฯนี่แหล่ะ คุณยังไปไม่ทั่วเลยนะ ผมว่าเที่ยวกรุงเทพฯช่วงปีใหม่นี่แหล่ะ คนน้อยดีรถไม่ค่อยติดด้วย"
"น่าสนใจๆ" นิธินยิ้มตอบรับ ต่างคนต่างไม่พูดอะไรต่อเพราะรู้กันว่าวันที่ 2 มกราคมนี้เป็นวันที่นิธินต้องออกเดินทางไปทำงานที่สหรัฐอาหรับเอมิเรส และตอนนี้ชายหนุ่มก็เริ่มจัดเก็บข้าวของบางส่วนลงกระเป๋าแล้ว 
 ถึงแม้ตอนนี้นิธินจะยังไม่แน่นอนกับการโยกย้ายในเรื่องของงาน แต่เขาแน่ใจแล้วว่าจะมีชีวิตที่เหลืออยู่กับอธิปพงศ์ และจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะกลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้



ปล. *ช่างผมอย่างอธิปพงศ์ต้องมีอุปกรณ์ตัดผม(กรรไกรหลากหลายรูปแบบ, มีดโกน ฯลฯ) เป็นสมบัติส่วนตัวติดกายอยู่แล้ว โดยจะดูแลอย่างดีและนำไปทำงานด้วยทุกวัน และในบางครั้งช่างผมบางคนก็ให้บริการตัดผมกับลูกค้าที่นัดนอกเวลางานด้วย
(ช่วยเตือนสติคนเขียน By คุณPEENUT1972)
 



โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

[kakuro]

ขอบคุณคุณน้ำพริกแมงดา
เชื่อว่ารักแท้ของคู่นี้ไม่แพ้ระยะทาง

[bytoey]

 

[samsoon@doll]

ไม่ค่อยนอยด์เพราะยังไงเริ่มเรื่องมาก็คือตอนแข่งจูบมารอธอน อิอิ ตานิธินต้องกลับมาอยู่แล้ว

[roseen]

 

[BeeRY]

ไม่เป็นไรนะ จากกันแค่หกเดือน แล้วจะได้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต อดทนนะทั้งคู่
ไม่ชอบการจากลาเลยจริงๆให้ตาย

[choijiin]

เศร้าตามพี่หมูไปติดๆ
 
แต่เรารู้ว่านิธินต้องกลับมา
ตอนนี้ก็ทำได้แค่ทำทุกวันที่เหลือให้มีความสุขที่สุด
สู้ๆนะทั้งสองคน
 
หลังพายุจะมีฟ้าหลังฝนอันสดใสนะคะ
แจกเป็ด แจก + ให้คุณน้ำพริกแมงดาค่ะ
 

[yayee2]

ถ้าเป็นในชีวิตจริงคิดว่าก็คงเศร้าบ้าง เพราะกำลังอยู่ในระยะข้าวใหม่ปลามัน
อาจจะใจหายซะมากกว่า แต่จะอย่างไรก็ตาม ก็อยากจะปลอบหมูกับนิธินว่า
ให้ถือซะว่าเป็นการสอบวัดผลปลายภาคเรียน เพื่อจะได้เลื่อนชั้นขึ้นไปอีก
โดยมีระยเวลากับความห่างไกลของสถานที่เป็นข้อทดสอบ
ทดสอบความรัก ความมั่นคง ความซื่อตรงต่อกัน
"รักกันอยู่ขอบฟ้า        เขาเขียว
เสมออยู่หอแห่งเดียว   ร่วมห้อง..."

[Mc_ma]

"ระยะทางหรือจะสู้ระยะใจ"

เชื่อว่าทั้งสองคนต้องผ่าน 6 เดือนนี้ไปได้แน่ๆ

และคงเป็นบททดสอบที่มีแต่จะทำให้รักนี้มั่นคงและยาวนานมากขึ้นเป็นทวีคูณ
 :กอด1:เป็นกำลังใจให้นิธินและอธิปพงษ์  :กอด1:เป็นกำลังใจให้คุณน้ำพริกแมงดาด้วยค่ะ

เรื่องราวน่ารัก อบอุ่นทุกตอนจริงๆค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆ