วันนี้มาแล้วค่ะ ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ เลยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมที่ให้คนเขียนคนนี้เก็บไปพัฒนางานเขียนของตัวเองค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
คำเตือน : เนื้อหาตอนนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป อาจมีเหตุการณ์ การใช้ภาษา ที่ไม่เหมาะกับผู้อ่านที่อายุต่ำกว่า 18 ปี ผู้ปกครองควรให้คำแนะนำในการอ่าน
22
อธิปพงศ์และนิธินตื่นนอนแต่เช้าเพื่อจะออกไปทำบุญที่วัดกับยายและแม่ ถึงแม้จะเป็นวันหยุดแต่ก็ไม่ค่อยมีคนมาทำบุญที่วัดหนาตา อาจจะเป็นเพราะอากาศที่ลพบุรีค่อนข้างหนาวเย็นแบบแล้ง ๆ ตามประสาเมืองติดภูเขา เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครอยากออกจากบ้านตอนเช้าก็เป็นได้ เมื่อเสร็จจากการไปทำบุญที่วัดแล้วอธิปพงศ์ตั้งท่าจะมาช่วยแม่ทำงานในสวน แต่แม่เขากลับบอกว่า
"ไม่ต้องเลย หมูพานิธินไปเที่ยวในเมืองเถอะ" คนเป็นแม่ที่กำลังนั่งลงดินอยู่ในเรือนเพาะชำออกปากห้าม เพราะงานพวกนี้ต้องใช้ความชำนาญจริงๆ ถึงจะสามารถทำได้โดยไม่เสียหาย
"งั้นแม่มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ย"
"ไม่มีหรอก นู่นไปดูยายก่อนเลยว่ากินข้าวรึยัง"
"ครับ"
อธิปพงศ์เดินไปดูยายในตัวบ้านก็พบว่ากำลังกินข้าวอยู่กับนิธิน เมื่อเห็นอย่างนั้นชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปทันที
"กินข้าวกันสองคนไม่เรียกเลยนะ"
"อ่าว ก็เห็นเอ็งไปอยู่กับแม่ ยายก็เลยชวนนิธินมากินกันก่อน นู่น อยากกินก็ไปคดข้าว"
อธิปพงศ์เดินไปคดข้าวตามที่ยายบอกก่อนจะนั่งลงข้างๆ นิธิน
"แหม ห่างกันไม่ได้เลยนะไอ้หมู" คนเป็นยายแซวหลานเพราะสังเกตมาสักพักแล้วว่าพวกเขาไม่ค่อยได้แยกออกจากกันเลย
ส่วนอธิปพงศ์ก็นั่งเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับยาย นิธินเองหันไปมองคนรักยิ้มๆ พร้อมกับสบตากันอีกครั้งก่อนจะกินข้าวด้วยกัน ทำเอายายที่นั่งฝั่งตรงข้ามต้องแซวคู่รักอีกครั้ง
"เออๆ ยายเชื่อแล้วว่าห่างกันไม่ได้จริงๆ หุหุหุ"
ทั้งสามคนหัวเราะเบาๆ และกินข้าวด้วยกันจนอิ่ม นิธินออกไปช่วยยายยกลังข้างนอก ก็กลับมาหาอธิปพงศ์ที่ยืนหันหลังล้างจานอยู่ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาแห่งความต้องการของคนรัก ที่กำลังมองดูแผ่นหลังและสะโพกกลมกลึงที่ซ่อนอยู่ในกางเกงขาสั้นเข้ารูปนิธินไม่รอช้าที่จะเข้าไปโอบกอดคนรักจากทางด้านหลัง
"อะไรเนี่ย..ที่รัก ยังเช้าอยู่เลยนะ"
แต่นิธินกระซิบแผ่วข้างหูว่า "ก้นคุณเซ็กซี่เป็นบ้าเลย รู้มั๊ย"
"อย่าพูดอย่างนั้นสิ อื้มม"
อธิปพงศ์หลุดครางออกมาเมื่อโดนคางสากๆ ถูเข้าที่ต้นคอ และมือใหญ่ ๆ นั้นกำลังฟอนเฟ้นที่บั้นท้ายเขาอยู่อย่างเร่าร้อน อธิปพงศ์จึงหันมาบอกกับคนรักว่า
"ไปเถอะ...ขึ้นบ้านกัน"
นิธินยิ้มดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น หลังจากเมื่อคืนอธิปพงศ์กับเขามีอะไรกันแค่รอบเดียวแล้ว แต่ก็ยังไม่พอสำหรับความต้องการที่ก่อตัวใหม่อยู่ดี เห็นทีว่าคงจะเป็นเช้านี้ที่จะใช้เติมเต็มความต้องการของพวกเขาได้
อธิปพงศ์จึงเดินนำหน้าคนรักขึ้นไปบนบ้านทันที คนเป็นแม่ที่เข้ามาเอาของในบ้านจึงร้องทักเมื่อเห็นลูกชายกับคนรักกำลังจะขึ้นไปข้างบน
"อ่าว หมู ไม่ได้ไปเที่ยวในเมืองแล้วเหรอ"
"ไม่อ่ะแม่..ง่วง..เดี๋ยวขอนอนสักแป๊บนะ"
อธิปพงศ์บอกกับแม่อย่างนั้นแล้วหายไปบนบ้าน ยายที่นั่งดูบิลต่างๆ อยู่ไม่ไกลจึงพูดกับแม่ว่า
"นี่แมว..แกว่าคู่นี้ใครผัว ใครเมีย"
แต่คนเป็นแม่ตอบอย่างไม่ถือสา ถึงแม้จะมีคำตอบในใจอยู่แล้วก็ตาม
"ช่างเถอะน่าแม่ ใครจะเป็นอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของเราซะหน่อย"
เธอยิ้มขำๆก่อนจะเดินจากไปกับของที่เข้ามาหยิบ ส่วนยายก็ส่ายหน้าเบาๆ และนั่งนับบิลบนโต๊ะต่อ โดยที่หญิงชรายังจำได้ถึงเสียงกระดานลั่นเอียดอาดเมื่อคืน
"ถ้าไอ้หมูมันท้องได้ ป่านนี้ชั้นคงเป็นทวดคนแล้วล่ะ"
ยายของอธิปพงศ์ขำกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะลุกไปทำงานที่อื่น เพราะไม่อยากหวาดเสียวว่าพื้นกระดานข้างบนจะพังลงมา
คนทั้งสองนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุขและตื่นนอนอีกทีก็ตอนเที่ยงวัน พวกเขาอยู่ที่บ้านช่วยยายและแม่ทำงาน จนบ่ายคล้อยก็พากันขับมอเตอร์ไซค์ออกมาเที่ยวในตัวเมืองลพบุรีอย่าง ที่วางแผนเอาไว้
อธิปพงศ์ขับมอเตอร์ไซค์พาคนรักมายังพระนารายณ์ราชนิเวศเพื่อให้ชาวต่างชาติได้ชมพระราชวังโบราณก่อนจะพาไปเดินดูเสื้อผ้าในตรอกปรางค์แขกที่เป็นแหล่งเสื้อผ้าแฟชั่นที่มีเสื้อผ้าทุกชนิดรวมอยู่ในตรอกเล็ก ๆ แห่งนี้ และเดินข้ามถนนมายังพระปรางค์สามยอดสัญลักษณ์คู่บ้านคู่เมืองของลพบุรี โดยนิธินเองก็ดูสนอกสนใจกับทุกสิ่งที่พบเห็น โดยที่เขาเก็บทุกภาพของตัวเมืองลพบุรีด้วยกล้อง DSLR ที่เขานำมาถ่ายรูปโดยเฉพาะ ก่อนจะพามานั่งกินน้ำปั่นริมทางรถไฟที่เป็นจุดนัดพบผ่อนคลายของวัยรุ่นในลพบุรีในยามตะวันโพล้เพล้
"เนี่ย รู้มั๊ยว่าตอนผมเป็นเด็ก ผมมากินน้ำปั่นกับเพื่อนที่นี่บ่อยมาก"
อธิปพงศ์ยิ้มแจ่มใสพลางตักน้ำแข็งปั่นเข้าปาก เขามองดูรอบตัวที่มีแต่นักเรียนนักศึกษาก็อดทำให้คิดถึงตัวเองในวัยเยาว์ไม่ได้ เขาหันมาถามคนรักที่นั่งยิ้มมองหน้าอยู่
"คุณว่าน้ำปั่นเป็นไงอ่ะ"
"ใช้ได้" นิธินตอบพลางหยิบแก้วน้ำมาดูด "อร่อยดี"
นิธินหันไปมองดูรอบ ๆ แล้วยิ้ม เพราะวันนี้ชายหนุ่มพบว่าบ้านเกิดของอธิปพงศ์มีอะไรหลายอย่างคล้ายบ้านเกิดเมืองนอนของเขาเหมือนกัน นอกจากจะมีลิงปีนป่ายไปมาทุกซอกทุกมุมของเมืองแล้วคนที่นี่ก็ยังมีศรัทธาในสิ่งศักดิ์สิทธิ์แบบฮินดูเหมือนที่อินเดียเช่นกัน ไหนจะมีการจราจรที่วุ่นวายและแออัดในย่านการค้าและโบราณสถานหลายแห่งที่กลมกลืนกับสิ่งปลูกสร้างสมัยสงครามโลกและสมัยใหม่ให้เห็นอยู่ทั่วทุกมุมอีก เขาหยิบกล้องถ่ายรูป DSLR ตัวเขื่องขึ้นมาถ่ายรูปคนรักที่กำลังมีความสุขกับน้ำปั่นและความทรงจำวัยเด็ก
“แอบถ่ายผมเหรอ” อธิปพงศ์หยอกเย้าช่างภาพกล้ามโตที่เขารัก เขาก็เพิ่งรู้เมื่อก่อนจะมาที่นี่เหมือนกันว่า นิธินก็มีอุปกรณ์ถ่ายรูปแบบนี้ด้วย
“อืม”
“ผมก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคุณชอบถ่ายรูปด้วย”
“ก็ ชอบหน่ะ แต่ไม่ค่อยมีเวลา” นิธินตอบยิ้ม ๆ
"เนี่ย เดี๋ยวคืนนี้เราไปเดินงานฤดูหนาวกันนะ"
"ครับ"
อธิปพงศ์ถามคนรักด้วยความเป็นห่วง "คุณหิวหรือยังอ่ะ"
"นิดหน่อยครับ"
"งั้นผมว่าเดี๋ยวเราไปในงานกันเถอะ"
"อืม ครับ"
เมื่อตะวันลับแนวเขาและลมหนาวก็มาเยือน บรรยากาศงานฤดูหนาวลพบุรีวันนี้คึกคักเป็นพิเศษ เพราะว่าวันนี้คือวันเฉลิมพระชนมพรรษา จึงมีการถวายพระพรพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ในช่วงหนึ่งทุ่ม และเริ่มการแสดงต่าง ๆ ตามปกติ
อธิปพงศ์กับนิธินจอดรถมอเตอร์ไซค์เรียบร้อยแล้ว จึงเดินข้ามสะพานลอยหน้าโรงเรียนมัธยมปลายประจำจังหวัดอันเป็นที่จัดงาน โดยงานนี้ต้องเสียค่าบัตรผ่านประตูก่อนจะเข้าไปในงาน ถึงแม้ว่าวันนี้จะมีคนเยอะแต่พวกเขาก็รู้สึกดีเพราะอากาศหนาวเย็นที่ทำให้สบายตัวมากขึ้น แล้วยิ่งมาเดินเที่ยวงานกับคนรักแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
อธิปพงศ์หันไปถามคนรักที่จับมือเดินด้วยกันมา
“คุณอยากกินอะไรอ่ะ”
“มีอะไรน่ากินมั่งล่ะ…นอกจากคุณ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้คนตัวเล็กกว่าเขินทันที
“บ้า...” อธิปพงศ์ตีแขนล่ำของคนรักเบา ๆ “เดี๋ยวนี้พูดเก่งนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ถามจริง กินอะไรดี..” อธิปพงศ์นึกออก “งั้นกินขนมจีนดีมั๊ย”
“ขนมจีน?” นิธินทวนคำเพราะไม่รู้จัก “คืออะไรอ่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้เอง” อธิปพงศ์ยิ้มให้คนรักและจูงมือเขามาทางซ้ายมือของทางเข้างานอันเป็นที่ตั้งประจำของร้านขายขนมจีนในงานนี้ เด็กลพบุรีที่ไม่ได้มาเที่ยวงานนี้นานแล้วอย่างเขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าร้านค้าที่มาทุกปีจะมีร้านไหนบ้างที่เปลี่ยนไป และก็ไม่ผิดหวังเพื่อเขาพบว่าร้านขนมจีนที่บอกยังคงอยู่ที่เดิม
“ยังอยู่จริง ๆ ด้วย..” ชายหนุ่มดีใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าคนรักร่างใหญ่ที่เหมือนจะมีคำถาม เขาเลยชี้ไปยังหม้อน้ำยาน้ำพริกและแกงเขียวหวานทางขวามือ
“นี่ น่ากินมั๊ย” บรรดาน้ำแกงเดือดปุด ๆ ส่งกลิ่นหอมมาถึงคนที่ยืนใกล้ ๆ เขาทั้งสองคนจึงนั่งข้างในร้าน
“เอา หนมจีน น้ำยาป่ามาที่นึง น้ำยากะทิ ที่นึง ใส่ไข่ด้วย” อธิปพงศ์สั่งให้เสร็จสรรพโดยมีนิธินเองรอลุ้นอยู่ สักพักอาหารที่สั่งก็มาอยู่ตรงหน้า อธิปพงศ์อธิบายให้คนรักฟังทันที
“นี่ เค้าเรียกว่า ขนมจีน”
“ขนมจีน..”
“อื้มม ลองชิมดู”
อธิปพงศ์ยื่นน้ำยาป่าให้คนรักชิมก่อน นิธินตักมาชิมหนึ่งคำ ส่วนอธิปพงศ์ก็ถามลุ้น ๆ ว่า
“เป็นไงมั่ง”
“ก็ ดีนะครับ” นิธินตอบยิ้ม ๆ ถึงแม้จะยังไม่ถูกปากเท่าไหร่ก็ตาม
“ลองชิมน้ำยากะทิดูนะ”
อธิปพงศ์ยื่นจานขนมจีนน้ำยากะทิสีส้มข้น ๆ ให้ นิธินตักขึ้นมาชิมอีกคำ แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกปากมากกว่าจานแรก
“เป็นไงมั่ง”
“อร่อย!” นิธินบอกกับคนรักอย่างถูกใจ แต่ก็ถามขึ้นมาว่า “อ่าว แล้วคุณอยากกินจานไหนล่ะ”
“จานไหนก็ได้ ผมกินได้หมดแหล่ะ คุณชอบน้ำยากะทิมากกว่าใช่มั๊ย งั้นผมกินจานนี้เอง”
“ขอบคุณครับ”
นิธินรับคำและกินต่อ ด้วยความที่กินรสเผ็ดตามประสาชาวอินเดีย เขาจึงโรยพริกป่นลงไปจนน้ำยากะทีมีสีเข้มขึ้น อธิปพงศ์บอกกับคนรักว่า
“ก็ กินกับผักพวกนี้ด้วยนะ” เขาเด็ดไปแมงลัก ถั่วฝักยาว ผักกาดดองหั่นฝอยใส่ในจาน เมื่อนิธินลองกินอย่างที่คนรักบอกก็รู้สึกถูกปากมากขึ้นกว่าเดิม
ขนมจีนของนิธินหมดไปอย่างรวดเร็ว เขาจึงสั่งจานที่สองดัวยตัวเอง
“เอา คา หนม จีน แบบนี้ จานนึง ใส่ไข่สองฟอง”
คนรับสั่งพยักหน้ารับรู้ นิธินเลยหันมาถามคนรักว่า
“คุณเอาอีกมั๊ย”
“อืม เอาแกงเขียวหวานใส่ไข่ จานนึง”
เมื่อคนรับสั่งเดินไป อธิปพงศ์จึงหันมาเย้าคนรักเล่น
“ใส่ไข่สองฟองเลยเหรอ...”
“อืม” นิธินพยักหน้า และมองหน้าคนรักแบบรู้กันว่ากินไข่แล้วดีอย่างไร
เมื่ออิ่มท้องแล้วพวกเขาก็พากันไปเดินดูรอบงาน นิธินถ่ายรูปเก็บภาพงานประจำปีแบบไทย ๆ นี้ด้วยความสนใจ ในงานมีการออกร้านจากทั้งทางภาครัฐและร้านค้าทั่ว ๆ ไป ศิษย์เก่าโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งนี้อย่างเขามองดูสภาพรอบ ๆ ที่เปลี่ยนไปของโรงเรียนแล้วก็นึกถึงตัวเองกับเพื่อน ๆ สมัยเรียนชั้นมัธยมปลายอยู่ที่นี่เหมือนกัน อธิปพงศ์ชี้ให้คนรักดูซุ้มยิงปืนและกระโดดหอคอยสูงของหน่วยทหารที่ครั้งนึงเด็กผู้ชายเกือบทุกคนต้องเคยมาเล่นที่นี่ และชายหนุ่มอย่างพวกเขาก็ไม่พลาดที่จะไปประลองฝีมือยิงปืนกันรวมทั้งม้าหมุนและชิงช้าสวรรค์ที่ทำให้เขาสนุกสนานเพลิดเพลินในสมัยวัยเด็กที่อยู่หน้าเวทีคอนเสริ์ตจากวงร็อคชื่อดังที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาแสดงทุกคืน เมื่อเขาเดินไปยังหอประชุมของโรงเรียนที่เป็นจุดออกร้านของร้านขนมชื่อดังจากทั้งในและนอกลพบุรี อธิปพงศ์ไม่ลืมซื้อขนมสาลี่จากร้านดังในจังหวัดใกล้เคียงอันเป็นที่นิยมของผู้ที่มางานนี้ด้วย
ชายหนุ่มทั้งสองเพลินเพลินกับการจับมือเดินดูรอบงาน โดยที่นิธินก็เก็บภาพต่าง ๆ ที่เขาสนใจอยู่เป็นระยะ ท่ามกลางสายตาของคนรอบข้างที่มองมายังคู่รักชายหนุ่มหน้าดีคู่นี้อย่างสนใจ ในครั้งนี้อธิปพงศ์ก็ได้เจอกับเพื่อนและรุ่นน้องบางคนที่มาเดินในงานนี้ด้วย แต่ต่างคนต่างก็แค่ยิ้มให้กันหรือทักทายกันเล็กน้อยก่อนจะแยกจากไป โดยที่พวกเขาทั้งหลายได้รับรู้สิ่งใหม่ว่าตอนนี้อธิปพงศ์ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
เมื่อเดินกันจนทั่วงานแล้วพวกเขาก็เห็นตรงกันว่าจะกลับ แต่ระหว่างที่กำลังจะเดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อออกจากงานนั้น อธิปพงศ์ได้ยินเสียงเรียกจากผู้ชายคนหนึ่ง
“หมู...”
อธิปพงศ์และนิธินหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงผิวสีแทนหน้าตาคมเข้มในชุดลำลองกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา
“ไอ้อ๊อฟ” อธิปพงศ์อุทานเบา ๆ เมื่อเห็น กรวัฒน์ หรือ อ๊อฟ เพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กเดินเข้ามาหา
“หมู...นี่หมูใช่มั๊ย”
“ใช่ครับ” เขาตอบรับ “แล้วนี่ ใช่อ๊อฟหรือเปล่าครับ”
“เออ กูเอง” หนุ่มร่างสูงผิวแทนตอบกลั้วหัวเราะ “เป็นไงมาไงวะ ไม่เจอกันนานเลย”
“ก็ สบายดีหน่ะ แล้วมึงล่ะ”
“อ่อ กูมาราชการที่นี่ว่ะ นี่กูมาเดินเที่ยว มาดูโรงเรียน”
“อืม...”
กรวัฒน์เห็นว่าเพื่อนไม่ได้มาคนเดียว พอมองไปก็เห็นว่ากำลังจับมือกับผู้ชายร่างยักษ์ที่มาด้วยอยู่ จึงลองถาม
“แล้วนี่..มึงมากับใครเหรอ.”
“อ๋อ นี่ นิธิน.แฟนกู” อธิปพงศ์หันไปมองหน้าคนรักยิ้ม ๆ
“อ่อ เหรอ...” กรวัฒน์พยักหน้ารับรู้เรื่องของเพื่อนเบา ๆ และเก็บซ่อนความรู้สึกตกใจไว้ตามประสาชายชาติทหาร อธิปพงศ์หันไปแนะนำเพื่อนให้คนรักรู้จักบ้าง
“ที่รัก นี่ไอ้อ๊อฟ เพื่อนผม”
นิธินพยักหน้าให้หนุ่มไทยที่ด้อยความสูงกว่าอย่างเป็นมิตร กรวัฒน์พยักหน้าตอบเช่นกันและ ถามเพื่อนต่อเหมือนไม่มีอะไรว่า
“เออ มึงจะกลับแล้วเหรอวะ”
“เออ”
“เฮ้ยย ไม่เจอกันนาน ไปกินเหล้ากันก่อนดีกว่าว่ะ”
“ที่ไหนวะ”
“โหย ร้านเหล้าเยอะแยะข้างสวนราชา ไปเลย ไม่เจอกันตั้งนานไปนั่งคุยกัน” ชายหนุ่มหมายถึงย่านร้านเหล้าและเกสเฮาท์ข้าง ๆ สวนราชานุสรณ์ ซึ่งเป็นสวนสาธารณะในเมืองลพบุรี
อธิปพงศ์มองหน้าคนรักเหมือนขอความเห็น “ไปมั๊ย”
นิธินพยักหน้ายิ้ม ๆ ให้คนรัก “ไปสิครับ”
“เออดี เดี๋ยวเจอกันที่ร้านละกัน”
“อืม”
อธิปพงศ์รับคำและเดินจูงมือออกจากงานไปกับคนรัก ส่วนกรวัฒน์มองตามคนทั้งคู่แบบไม่เชื่อสายตา มันเป็นไปได้อย่างไรที่เพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กอย่างอธิปพงศ์จะมีแฟนเป็นผู้ชายอย่างนี้ นายทหารหนุ่มไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้เลยจริง ๆ
คนทั้งสามก็มาถึงร้านเหล้าเล็ก ๆ ข้างสวนราชานุสรณ์ในเวลาไม่นาน เมื่อเลือกร้านและได้โต๊ะนั่งแล้ว บทสนทนาของเพื่อนที่เพิ่งพบกันก็เริ่มขึ้น
“นี่กูกับมึงไม่ได้เจอกันกี่ปีเนี่ย” กรวัฒน์นั่งนับนิ้ว “ตั้งแต่กูเข้าเตรียมทหารก็..โอ้โห 17 ปี ไอ้เชี่ย! นี่กูแก่แล้วเหรอวะ”
“เออ ฮ่ะๆๆ” อธิปพงศ์รับคำโดยที่วางมือบนต้นขาของคนรักที่นั่งโอบไหล่อยู่ไม่ห่าง พร้อมกับบอกคนรักว่า
“ไอ้อ๊อฟเนี่ยรู้จักกับผมมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว ตกใจนะที่เจอมันวันนี้”
“จริงเหรอ” นิธินประหลาดใจ
“อื้ม เลยมานั่งวัยทองรำลึกกันนี่ไง ฮ่ะๆ”
กรวัฒน์หัวเราะร่า
“ฮ่ะๆๆ เออ แล้วมึงเป็นไงมาไงเนี่ย ตอนนี้มึงอยู่ไหน ทำงานที่นี่เหรอ”
“เปล่า กูเป็นช่างตัดผมที่กรุงเทพฯ กูทำกับรุ่นพี่ที่เปิดร้านในมาบุญครองหน่ะ แล้วนี่วันหยุดกูก็กลับบ้าน พาแฟนมาเที่ยว”
“เหรอ..” กรวัฒน์รับคำเบา ๆ เพราะก็ยังรับไม่ได้ที่เห็นผู้ชายเรียกผู้ชายด้วยกันว่าแฟน
“แล้วมึงล่ะอ๊อฟ เห็นว่ามึงเป็นทหาร ตอนนี้อยู่ไหนวะ”
“อยู่ราบ 11 นั่นหล่ะ แต่นี่กูมาราชการที่ลพบุรีเลยแวะมาหาพ่อกับแม่ เลยถือโอกาสมาเดินงานฤดูหนาวด้วย”
“อ่าเหรอ พ่อแม่มึงสบายดีใช่มั๊ย”
“สบายดี” กรวัฒน์ตอบยิ้ม ๆ “พ่อกูเกษียณแล้วก็เลยมาอยู่ที่นี่ถาวรเลย”
อธิปพงศ์เลยถามเพื่อนต่อ
“เออ แล้วนี่ มึงแต่งงานยังวะ”
กรวัฒน์ตอบยิ้ม ๆ “แต่งแล้ว หย่าแล้ว”
“อ่าวเหรอ กูขอโทษ”
“เฮ้ย ๆๆ ไม่เป็นไร กูไม่ถือ” เจ้าของเรื่องไม่ถือสา “ตอนงานแต่งกูมึงก็ไม่ได้ไปนะไอ้หมู”
“ก็กูไม่รู้ มึงส่งการ์ดมาที่ไหนล่ะ บ้านที่นี่เหรอ”
“ไม่รู้ว่ะ จำไม่ได้” เขาส่ายหัวก่อนจิบเหล้า และถามนิธิน “เอ่อ คุณชื่ออะไรนะครับ”
“นิธินครับ”
“ครับ คุณนิธิน” กรวัฒน์ยิ้มให้ “ชอบลพบุรีมั๊ยครับ”
“ชอบครับ”นิธินตอบโดยมีรอยยิ้มเจือบาง ๆ กรวัฒน์เลยถามเพื่อนถึงเรื่องนี้บ้าง
“แล้วนี่ มึงไงวะ มึงชอบผู้ชายเหรอวะหมู”
“ไม่รู้ว่ะ” อธิปพงศ์ตอบไปตามความจริง เพราะเขาก็ไม่ได้ชอบผู้ชายคนอื่นนอกจากคนรัก
“อ่าว แล้วไปไงมาไงมาคบกันได้วะ แล้วนี่มึงคบกันนานยัง”
“มันเล่ายากว่ะ ก็คบกันมาสักพักแล้ว” อธิปพงศ์ตอบสั้น ๆ
“อืม ๆ ดีใจด้วยละกันนะมึง”
“เออ ขอบใจ” อธิปพงศ์รับคำเบา ๆ และหันไปมองหน้ากับคนรักยิ้ม ๆ อากาศยิ่งดึกยิ่งหนาวเลยทำให้เขาจับมือกับคนรักแน่นขึ้น โดยมีกรวัฒน์ส่งเสียงแซว
“เฮ้ย ๆ มึงเห็นใจกูมั่ง กูก็อิจฉาเป็นนะแสรดด”
“ฮ่ะๆๆๆ” เขาส่ายหน้ากับพ่อหม้ายขี้เมาตรงหน้า และก็พูดคุยเรื่องอื่น ๆ กันต่อ จนเหล้าหมดแบนก็ถึงเวลาที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันแล้ว
“เออ เอาเบอร์มาเผื่อวันหลังกูไปตัดผมกับมึง”
“ได้ ๆ” คนทั้งสองแลกเบอร์กัน แล้วก็ร่ำลา
“เออ กูไปก่อนนะ ขับรถดี ๆนะโว้ย” กรวัฒน์ทิ้งท้าย
“เออ เหมือนกัน” อธิปพงศ์รับคำ
“โชคดีนะครับคุณนิธิน”
“ขอบคุณครับ เช่นกันครับ”
อธิปพงศ์และนิธินก็ขับมอเตอร์ไซค์จากไป ส่วนกรวัฒน์ก็มองคนทั้งสองแล้วหัวเราะเบา ๆ กับเรื่องที่เจอในวันนี้
ลมหนาวกลางดึกทำให้อธิปพงศ์ที่ขับมอเตอร์ไซค์อยู่รู้สึกเย็นวาบ แต่ก็เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อน ๆ เจือกลิ่นเหล้าที่รดหลังใบหู ไหนจะมือใหญ่ ๆ ที่แกล้งมากอดเอวเข้าไว้อีก เขาจึงถามคนรักว่า
“นี่คุณเมาหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้เมาครับ” นิธินตอบเบา ๆ ที่หลังหูอันเป็นส่วนที่ไวต่อความรู้สึก ทำให้คนที่ขับมอเตอร์ไซค์อยู่นั้นรู้สึกวาบหวามขึ้นมาทันที จึงไม่ถามอะไรต่อ นอกจากเร่งบิดเพื่อให้ถึงบ้านเร็ว ๆ
อธิปพงศ์ดับเครื่องจอดมอเตอร์ไซค์ที่ชั้นล่าง และหันมามองหน้าคนรักที่ลงมาก่อน ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้เมาแต่กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ส่งผ่านทางลมหายใจนั้นก็ปลุกอารมณ์ส่วนนั้นให้ตื่นขึ้นเป็นอย่างดี ทั้งสองมองตากันและพุ่งตรงเข้าหาริมฝีปากของกันและกันทันที โดยที่นิธินรวบตัวคนรักไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะช้อนตัวขึ้นมาเพื่อที่จะอุ้มขึ้นไปบนบ้าน
เมื่อลูกบิดประตูห้องถูกกดล๊อค ร่างใหญ่ที่แข็งแรงก็ปล่อยให้ร่างเล็กสมส่วนนั้นได้ลุกยืนนิธินเบียดตัวมอบจูบเร่าร้อนให้อธิปพงศ์ที่ยืนพิงประตู เมื่อลิ้นต่อลิ้นมาเจอกันก็ทำให้อารมณ์ของทั้งคู่พุ่งทะยานขึ้น มือทั้งสองปัดป่ายบนร่างกายกันและกัน อธิปพงศ์แทบคลั่งกับรสจูบร้อนแรง ยิ่งแนวเคราบนกรอบหน้านั้นก็ให้เขามีอารมณ์เตลิดมากขึ้น นิธินซุกไซร้ซอกคอที่มีกลิ่นหอมเย้ายวนอย่างกระหาย พร้อมกับอธิปพงศ์ที่เปล่งเสียงแห่งความสุขออกมา
"อืมมมม อาา ที่รักกก..."
นิธินไม่หยุดที่จะซุกไซร้ไปยังกกหูและใบหูอย่างเร่าร้อนก่อนจะลงมาที่หน้าอกแบนราบ คราวนี้เขาจับคนรักถอดเสื้อทันที พร้อมกับจัดการกลับตัวอธิปพงศ์ให้หันหลัง เผยให้เห็นสะโพกกลมกลึงที่เขาใฝ่หา เขาปราดเข้าไปล๊อคตัวและกระซิบข้างหูว่า
"You're so hott"
อธิปพงศ์หันมามองหน้าคนรักที่เร่าร้อนและแลกลิ้นกันทันที นิธินพลางฟอนเฟ้นไปทุกส่วนของอธิปพงศ์โดยมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกางเกงของคนรักที่แอ่นสะโพกตอบรับการเสียดสีจากท่อนเนื้อที่พองตัวอยู่ในกางเกงของเขาแล้ว
"อ๊าาา..." อธิปพงศ์ครางออกมาอย่างสุขสันต์เมื่อสิ่งนั้นได้รับการทักทาย นิธินใช้มือกับความเป็นชายของเขาอย่างเร่าร้อน พร้อมกับซุกไซร้แผ่นหลังขาวเนียนนั้นอย่างเมามัน เขาลงไปสำรวจสะโพกงอนงามในกางเกงยีนส์เข้ารูปนั้นอย่างหลงใหล ก่อนจะถอดมันเพื่อจัดการกับคนรักให้จริงจัง เมื่อยีนส์ลงไปกองที่ข้อเท้า เขาก็ให้อธิปพงศ์หันหน้ามาเพื่อจัดการกับความเป็นชายของอีกฝ่ายทันที
"อื้อออ นิธินน ที่รักๆๆๆ โอ๊วว"
อธิปพงศ์แทบยืนไม่อยู่เมื่อปลดปล่อยสู่ปากของคนรัก เขามองคนรักที่คุกเข่าอยู่ตรงหว่างขาก็ไม่รอช้าที่จะก้มลงไปประกบจูบให้สาแก่ใจ และเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อกับซิปกางเกงยีนส์ของนิธิน ที่เจ้าตัวรู้งานถอดทุกอย่างออกไปจากตัวแล้ว ทำให้ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเท่าเทียมกัน อธิปพงศ์มองดูส่วนนั้นของนิธินที่แล้วค่อยเข้าไปทักทายมันอย่างคุ้นเคย
"อืมมมม ที่รักกก ซื๊ดดด"
อธิปพงศ์พยายามกลืนกินส่วนนั้นของนิธินให้มากที่สุดแล้วทำให้เข้ามีความสุขอย่างช่ำชอง เมื่อเห็นหน้าหล่อๆนั้นบิดเกร็งด้วยความเสียวจนกล้ามท้องขึ้นเป็นลูกก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้อารมณ์มากขึ้น เมื่อเห็นว่าคนรักพร้อมแล้วเขาจึงถอนปากออกมาเพื่อให้คนรักเตรียมตัวมอบความสุขให้เขาอย่างที่ต้องการ นิธินค่อยๆแทรกกายให้คนรักที่ยืนหันหลังยั่วยวนให้ เขาค่อย ๆ สำแหรกตัวเองเข้าไปในช่องแคบอันร้อนแรงของคนรัก ขณะเดียวกันก็เอื้อมมือมาลูบไล้ไปมาที่ยอดถันและหยอกล้อกับส่วนนั้นให้ตื่นตัวรับความสุขด้วย
“อื้อออ นิธินน” อธิปพงศ์ครางออกมาอย่างมีความสุข โดยที่คนรักเพิ่มความถี่และความลึกพร้อมกระซิบข้างหูแผ่ว ๆ เป็นระยะอย่างร้อนแรงว่า
“That’s awesome..Great!… yeahhhh…that’s right,baby…keep it up..”
อธิปพงศ์สุขสมแทบขาดใจในท่านั้น จึงครางออกมาเสียงดัง
“โอ๊ยยยย ที่รัก ผม..ผม..โอ๊ยยย ใช่ ๆๆ อย่างนั้น ๆ แรงอีก ๆๆ อื้อออ”
เมื่อยืนกันจนเมื่อยและเรียกเหงื่อได้พอประมาณแล้ว นิธินก็เปลี่ยนมานอนลงโดยให้คนรักเป็นฝ่ายคุมจังหวะบ้าง อธิปพงศ์ค่อย ๆ ทาเจลหล่อลื่นที่พกมาด้วยให้กับตัวเองและคนรัก ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลงไปบนสิ่งที่เขาต้องการ
“อื้มมม.....” เขาครางออกมาตามจังหวะที่ส่วนนั้นเข้าสู่ร่างกาย ส่วนนิธินนอนมองคนรักที่ตอนนี้มีความสุขสุด ๆ ทำให้ดูร้อนฉ่าน่ากินในสายตาของเขามาก ๆ อีกด้วย จึงส่งแรงขึ้นไปทักทายคนผิวขาวที่ครอบครองตัวเขาอยู่ ทำให้อธิปพงศ์เริ่มที่จะสร้างจังหวะด้วยตัวเองทันที นิธินที่จับสะโพกคนรักและบีบคลึงอย่างเมามันถึงกับร้องว่า
“โอ้วว ที่รัก You are the best jockey .Yes! keep doing”
นิธินตอบสนองกับจังหวะอันเร่าร้อนนั้นด้วยการประคองคนรักไว้แล้วลุกขึ้นมาเพื่อจะใกล้ชิดแนบเนื้อกันมากขึ้น เมื่อก่อนทั้งสองได้กลิ่นลมหายใจของกันและกันใกล้ ๆ ก็แลกลิ้นกันอีกครั้งพร้อมกับตอบสนองความต้องการกันอย่างร้อนแรง อธิปพงศ์กอดรัดร่างใหญ่นั้นเหมือนจะระบายความรู้สึกสุขสมผ่านทางสัมผัสนี้ แล้วยิ่งเวลาที่หน้าใส ๆ ของเขาโดนเคราสาก ๆ นั้นทีไรก็ทำให้เขาอยากจะคลั่งตายเสียให้ได้ทุกที
การเดินทางของทั้งคู่มาถึงโค้งสุดท้ายเมื่อนิธินพลิกตัวให้คนรักไปอยู่ข้างล่างโดยที่ไม่ได้หลุดจากกัน เขาจับข้อเท้าได้รูปของคนรักไว้แล้วกระหน่ำมอบความสุขให้อย่างที่เขาและอธิปพงศ์ต้องการ
“อ๊ะ ๆๆ ใช่ ๆๆๆ แรงอีก โอ๊ววว ที่รัก นิธินๆๆๆๆ”
“I know you like it, honey. Ohhhhhhhh ,woaaaaaaaaaaa”
“อ๊ะ ๆๆ ผม ผมผมผม ออกแล้วว อ๊า”
และอธิปพงศ์ก็เป็นฝ่ายที่ถึงเส้นชัยก่อนเป็นคนแรก โดยที่นิธินก็กำลังตามมาติด ๆ และปลดปล่อยความเป็นตัวเขาทั้งหมดลงบนหน้าใส ๆ ของคนรักทันที และพอเขาลืมตาขึ้นก็พบกับภาพอันแสนเย้ายวนนั้น ที่อธิปพงศ์กำลังปาดน้ำรักของเขาเพื่อจะกลืนกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำให้นิธินไม่รอช้าที่จะเข้าไปมอบจูบหวานล้ำให้แทนคำขอบคุณ อากาศหนาวเย็นในยามดึก คงไม่สามารถที่จะทำอะไรความต้องการอันเร่าร้อนของคู่รักคู่นี้ได้เลยจริง ๆ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: (ตอนพิเศษ น.23)Mujhe apana hatha de-Give me your hands–แบ่งรักให้อุ่นใจ (อ่าน 219549 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก