มาและ...
อีกครึ่งทีเหลือ...
“ อ่ะ... กินยา ” หลังจากที่ภีมกินข้าวต้มเสร็จเราก็ยื่นยาให้มันกิน
“ ขอบใจ... ” ภีมรับยาไปจากเราแล้วก็กิน
“ ยังตัวร้อนอยู่เลยอ่ะ ” เราพูดหลังจากที่เอามือไปจับที่ซอกคอมัน
“ ยาอันไหนกินตอนไหนบ้างเนี่ย? ” ภีมถามหลังจากกินยาเสร็จ
“ แกดูเอาที่หน้าซองแล้วกัน... เค้าเขียนเอาไว้ให้แล้ว ” เราพูด
“ อืมๆ... ” ภีมพูด
“ อยากดูหนังมั้ย? เดี๋ยวเค้าเปิดให้ ” เราพูด
“ ไม่เอาอ่ะ... เดี๋ยวไว้ดูตอนเบื่อๆ ตอนนี้อยู่กะแกก่อน ” ภีมพูด
“ แกจะกินผลไม้ป่าว? เค้าจะได้ปอกให้ ” เราพูด
“ งั้นกินส้มแล้วกัน ” ภีมพูด
เราก็เลยหยิบส้มมาปลอกให้มัน แล้วก็ป้อนให้มันกิน
มันก็นอนกินส้มไปดูทีวีไปด้วย
สักพักก็มีคนโทรมาหามัน
ภีมหยิบโทรศัพท์มาดูแล้วก็ลังเลสักพักก่อนที่มันจะกดรับ
“ สวัสดีครับ ” ภีมพูด
“ ใช่ครับ.. ภีมเองครับ ” ภีมพูด
“ เอ่อ.. ถามแบบนี้เลยเหรอ? ” ภีมพูด
“ คือผมมีแฟนแล้วครับ ” ภีมพูด
“ ได้ครับ.. แต่ผมมีแฟนแล้วนะ... ” ภีมพูด
ตอนที่คุยเราก็มองหน้ามันประมาณว่าเมิงคุยกะใคร
มันก็รู้นะว่าเราฉุนๆ มันก็คุยไปมองหน้าเราไป
แล้วในตอนนั้นโทรศัพท์เราก็มีคนโทรมาหาเหมือนกัน
เราก็เลยกดรับสายทีนทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ใคร
“ ว่าไงฮัท ” เราจงใจพูดเสียงดังให้ภีมได้ยิน ซึ่งก็ได้ผล... ภีมมันหันมามอเราด้วยท่าทางตกใจ
“ ว่างคุยรึป่าว? ” ฮัทถามด้วยเสียงเกรงใจ
“ ว่างไม่ว่างก็คุยได้... ถ้าเป็นฮัทหนะ.. ” เราจงใจพูดหวานๆให้ภีมได้ยิน
ภีมก็มีท่าที่สนใจเรามาก แม้ว่ามันจะคุยกะใครไม่รู้ที่คาดว่าจะโทรมาจีบมันอยู่
เมื่อเราเห็นว่าภีมมีท่าทีสนใจว่าเราคุยกะฮัทเรื่องอะไร
เราก็เลยทำเป็นเดินออกไปคุยที่ระเบียงแล้วก็ปิดประตูกระจกซะ
“ ปากหวานนะเดี๋ยวนี้.... ให้ฮัทเป็นไม้กันหมาใครรึป่าวเนี่ย? ” ฮัทพูดแบบรู้ทัน
“ นิดหน่อยหนะ..... ” เราพูด
“ เมื่อวานโทรหาฮัทมีไรรึป่าว? พอดีฮัทยุ่งๆเลยพึงได้โทรกลับ ” ฮัทพูด
หลังจากที่เรากะฮัทคุยกันครั้งโน้น......
เรากะฮัทก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
แต่เมื่อวานที่เราโทรหาฮัทเพราะว่าจะชวนฮัทมาดูละครเวที
เห็นมันชอบดูเราก็เลยโทรไปตั้งใจว่าจะชวนมันมาดู
“ ปอว่าจะชวนฮัทมาดูละครเวทีอ่ะ... แต่ปอไม่ได้เล่นนะปีนี้ ” เราพูด
“ ทำไมอ่ะ... ไม่ยากเล่นเหรอ? ” ฮัทพูด
“ ไม่ใช่หรอก... แต่ปอเคสบทไม่ผ่านต่างหาก ” เราพูด
“ เหรอ... น่าเสียดายเนอะ.... ” ฮัทพูด
“ ไม่เป็นไรหรอก... เราไม่ซีเรียสเท่าไหร่... แล้วตกลงฮัทมาดูได้ป่ะเนี่ย? ” เราพูด
“ เล่นช่วงไหนล่ะ ? ” ฮัทถาม
“ วันที่................................................................ ” เราพูด
“ โห... สงสัยจะไม่ได้ไปอ่ะดิ ช่วงนั้นที่มอฮัทสอบพอดีเลยอ่ะ ” ฮัทพูดแบบเสียดาย
“ ว๊า.... อดเจอกันเลย.. ” เราพูด
“ ไว้ใกล้ๆแล้วฮัทดูอีกทีแล้วกันว่าฮัทจะไปได้รึป่าว?.. ” ฮัทพูด
“ อืมๆ... ถ้ามาไม่ได้แล้วจะเสียดายนะ เพราะละครเวทีปีนี้เป็รคอมมาร์ดี้ด้วย.. ฮาสุดๆ ” เราพูด
“ จริงดิ.. ” ฮัทพูด
“ จริง.... แต่ละคนนะ.... ตัวฮาทั้งนั้นที่เคสบทได้อ่ะ.. ” เราพูด
“ อยากดูอ่ะ.... ” ฮัทพูด
“ อยากดูก็มาดูดิ... จะได้เจอกันด้วย... ถ้ามาก็บอกปอนะ... ปอจะได้จองบัตรไว้ให้ ” เราพูด
“ คร๊าบบบบ... แล้วเรื่องมันเป็นยังไงอ่ะ.... เอาแบบย่อๆอ่ะ ” ฮัทพูด
เราก็เลยเล่าเรื่องให้ฮัทฟังคร่าวๆ
ตอนที่เล่าเราก็มองเข้าไปในห้องด้วย เห็นฮัทนอนหันหลังอยู่
มันวางโทรศัพท์ไปแล้ว... สงสัยมันจะหลับไม่ก็มันคงงอนเราไปแล้ว
เราก็คุยกะฮัทอีกพักใหญ่... ก็อย่างว่าอ่ะนะ...
คนเคยใกล้ชิดกันแล้วไม่ได้คุยกันนานก็ย่อมมีเรื่องให้คุยกันเยอะแยะไปหมด
สุดท้ายฮัทก็เป็นคนวางสายไปก่อนเพราะว่าวันรุ่งขึ้นมีเรียนเช้า
พอวางสายจากฮัทเราก็เดินเข้ามาในห้องภีม
ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้มองห้องภีมแบบเต็มๆ
และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เราเข้ามาในห้องมันด้วย
มองไปที่ผนังห้องข้างๆโต๊ะทำงานของมันก็จะเห็นรูปมันที่เราเป็นคนทำให้มันแล้วก็ไปใส่กรอบให้
มันยังเก็บเอาไว้อย่างดี..... ทั้งๆที่เราให้มันตั้งแต่ที่จบมอปลาย
แต่มันก็ยังเก็บไว้อย่างดี
เราเดินมานั่งที่โต๊ะมัน เปิดลิ้นชักมาดู
เราก็ได้เห็นเฟรนด์ชิปที่เราเป็นเขียนให้มัน
เฟรนด์ชิปหนึ่งเล่มที่เราเป็นคนเขียน
เราเขียนทุกความรู้สึกที่มีให้มันลงในนี้.......
เราเปิดแต่ละหน้ามาดู... อ่านไปบางประโยคก็อดที่จะขำตัวเองไม่ได้
เพราะบางประโยคไม่รู้เราเขียนไปได้ไง.... น้ำเน่าสุดๆ
มองดูสิ่งที่ตัวเองทำที่ตัวเองคิดในตอนนั้นแล้วก็หัวเราะมันออกมา
ไม่รู้ว่านับจากนี้ไป เรื่องของเรากะมันจะกลายเป็นเรื่องตลกได้มั้ยถ้าเวลามันผ่านไปแล้ว
เราจะหัวเราะหรือร้องไห้ เมื่อมานึกถึงสิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนี้........
นั่นก็สิ่งที่เรารู้สึกในตอนนั้น
เราดีใจที่ได้เห็นว่าภีมยังเก็บทุกอย่างที่เราให้มันไว้เป็นอย่างดี
มันไม่เคยทิ้งขว้างเลย...
เฟรนด์ชิปหนึ่งเล่มที่มันเป็นคนขอให้เราเขียนให้ และเราก็ยอมเขียนให้มัน
ทุกๆหน้าได้ถูกเปิดอ่าน และเรามั่นใจว่า.... มันถูกเปิดอ่านมากกว่าหนึ่งครั้งแน่นอน
แต่ใครจะรู้ว่า..... ไม่ใช่ภีมคนเดียวที่ได้เปิดอ่านมัน........
“ ภีม..... ” เราหันหน้าไปมองภีมซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ภีมลืมตาขึ้นมาพอดี
แต่พอเราเรียกชื่อมัน... มันดันหลับตาลงเหมือนเดิม
เราก็เลยเดินไปหามันที่เตียง....
“ ภีม..... ภีม.... หลับเหรอ?... เมื่อกี๊เค้าเห็นแกลืมตาขึ้นมาแล้วนะ ” เราพูดพร้อมกับเขย่าที่แขนมันเบาๆ
“ ภีม..... อย่ามาเนียน..... ” เราพูดอีก เพราะภีมยังนอนนิ่งไม่ไหวติง
“ งั้นเค้ากลับก่อนนะ.. ” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้น
“ เดี๋ยวก่อนดิ... อย่าเพิ่งกลับ ” ภีมพูดแล้วก็ดึงเราไว้แล้วมันก็มาหนุนที่ตักเรา
“ ทีเมื่อกี๊ปลุกล่ะ... ทำเป็นเนียน ” เราพูดแล้วก็เอามือลูบผมมันแล้วก็มาลูบที่หน้าที่ยังร้อนอยู่
“ ฮัทโทรมาทำไม? ” ภีมพูดเสียงเรียบ
“ โทรมาขอคืนดี.. ” คราวนี้ล่ะที่เราบ้างแล้ว
“ เหรอ?.... แล้วแก.... ” ภีมพูดเสียงเอื่อยๆ ยิ่งทำให้เราได้ใจ
“ เค้าก็ยังไม่รู้หรอก.... คงดูๆกันไปก่อน ” เราพูดแกล้งมันอีก เพราะเรากะภีมก็คุยกันแบบเพื่อน
และฮัทก็รู้เรื่องเรากับภีมด้วยว่าเป็นยังไงกัน
“ แกไม่เคยเห็นบอกเค้าเลย ” ภีมพูด
“ ก็เพิ่งคุยกันตอนช่วงที่แกกะเค้าทะเลาะกันเรื่องอีอ๊อฟแหละ เลยไม่ได้บอก... ” เราพูด
“ จริงอ่ะ? ” ภีมทำท่าทางเหมือนเริ่มไม่ค่อยเชื่อ.. มันก็เลยหยิบมือถือเราไปดู
ตอนแรกเราก็ทำท่าปัดป้องนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมมัน
เพราะเรากะฮัทก็คุยกันจริง.....
เราก็เลยอยากจะรู้บ้างว่าคนที่โทรมาหาภีมเมื่อกี๊เป็นใคร
เราก็เลยมองหาโทรศัพท์ภีมบ้าง พอเจอเราก็รีบหยิบมาดู
แต่แล้วก็พบว่าหน้าจอมือสนิท เพราะภีมมันถอดแบตออกไปแล้ว....
ร้ายนะมัน...
“ เฮ้ย... ทำไมทำแบบนี้อ่ะ... ” เราพูดด้วยท่าทางเซ็งสุดๆ
“ อยากรู้อ่ะดิ... ว่าใครโทรมาจีบเค้า ” ภีมพูดแล้วหัวเราะ
“ ทำเป็นหัวเราะไปเหอะ.... เดี๋ยวจะหัวเราะไม่ออก ” เราพูดเสียงดัง
ภีมมันได้ยินก็หุบยิ้มแทบไม่ทัน
จากนั้นมันก็เลยมาดูที่โทรศัพท์เราอีกที เพราะมีเสียงข้อความเข้า
“ เอาโทรศัพท์มานี่ดิ๊... จะดูว่าใครส่งข้อความมา ” เราพูด
“ ไม่ต้องๆ... เดี๋ยวดูเอง ” ภีมพูดเสียงเข้ม
“ ฝันดีนะ..... อย่านอนดึกนักล่ะ... เดี๋ยวถ้าฮัทตัดสินยังไงจะโทรไปบอกอีกทีนะครับ ” ภีมอ่านข้อความที่ฮัทส่งมาด้วยเสียงแบบกระแนะกระแหน
“ ทำไมต้องทำเสียงอย่างนั้นด้วยอ่ะ ” เราพูด
“ หมั่นไส้ว่ะ.... เมื่อกี๊ก็พึงจะคุยกันหยกๆ... นี่ส่งข้อความมาอีกแระ.... รวยจริงๆนะเมิง ” ภีมพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด
“ ทำไม... จะไปยุ่งอะไรกะเค้าล่ะ... ” เราแกล้งทำเป็นพูดกวนๆมันบ้าง
“ แตะไม่ได้เลยน๊า............ เออ... เค้ามันไม่ดีหนิ... ไม่ตี๋เหมือนไอ้ฮัทมันด้วย....” ภีมพูดด้วยท่าทางงอนเป็นเด็กๆแล้วนอนหันหลังให้เรา
เราก็เลยทำเป็นเดินออกไปนอกห้อง
ตอนแรกภีมมันก็ทำเหมือนจะหันมามองแต่มันก็ห้ามตัวเองไว้ทัน
เราก็ทำทีเหมือนว่ากลับ แต่ที่จริงเราออกไปเอาน้ำตั้งใจว่าจะมาเช็ดตัวให้มัน
พอเราเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นภีมนอนอก่ายหน้าผากเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
แต่พอมันเห็นเรายืนอยู่ที่ประตูมันก็ตกใจแล้วมันก็เปลี่ยนท่าเป็นนอนหันหลังให้เราอีก
งอนเป็นเด็กๆอ่ะมัน
เราก็เดินไปนั่งลงข้างๆมันแล้วก็จับแขนมันหวังว่าจะพลิกตัวให้มันนอนหงายจะได้เช็ดตัวให้มัน
แต่ภีมมันก็ขืนตัวเองไว้ไม่ยอมหันมาง่ายๆ
“ หันมาจะเช็ดตัวให้ ” เราพูดเสียงนิ่มๆ เหมือนง้อเป็นนัยๆ
“ หลับแล้ว..... ” ภีมพูด
“ เพิ่งรู้นะเนี่ย... ว่าคนหลับแล้วพูดได้ด้วย ” เราพูดแล้วก็อดขำมันไม่ได้
“ เออนั่นแหละๆ... ง่วงแล้วจะนอน.... ” ภีมพูด
“ น่าเช็ดตัวก่อนเร็ว.. ตัวยังไม่หายร้อนเลย... จะได้สบายตัวด้วย ” เราพูดง้อมันอีกรอบ
“ ไม่เอา... ไม่เช็ด... หนาว ” ภีมพูด
“ เฮ้ย.... อย่าเรื่องมากดิ...” คราวนี้เราทำเป็นตะคอกเสียงดังทำเอาภีมสะดุ้ง มันก็เลยยอมหันหน้ากลับมาโดยดี
เพียงแต่ทำน้าหงิกๆ
พอมันหันหน้ามาเราก็จัดการถอดเสื้อมันออก แต่ยังเหลือบ็อกเซอร์ไว้ที่เราไม่ได้ถอดเพราะอาย
เราเช็ดตัวให้มันทั้งที่มันยังทำหน้าหงิก
“ ทำไม... หึงเค้าเหรอ? ” เราพูดส่วนมือก็เช็ดตัวมันไปด้วย
“ ป่าว? ” ภีมพูดห้วนๆ
“ แล้วเป็นอะไร... ถ้าไม่ได้หึง ” เราพูด
“ ก็แค่ไม่ชอบให้แกไปยุ่งกะคนอื่น.... แต่เค้าก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปห้าม ” ภีมพูดหน้านิ่งๆ
“ นี่เค้ายังทำให้แกเชื่อใจไม่ได้อีกรึไง?.... ว่าเค้ารักแกขนาดไหน ” เราพูด
ภีมได้ยินมันก็เลยหันหน้ามาสบตากะเรา ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ อย่าบอกนะว่าแกอำเค้าอ่ะ? ” ภีมพูดเสียงดัง แต่เราไม่ตอบเพราะได้แต่กลั้นหัวเราะ....
“ อำใช่มั้ย?.... งั้นเจอดีแน่..... ” ภีมพูดแล้วมันก็ลุกขึ้นแล้วผลักเรานอนลงบนเตียง
ตอนนั้นเรากะภีมอยู่ในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ
เพราะว่าเรานอนราบกับเตียงโดยที่มีภีมนอนคร่อมเราอยู่ด้านบน
แขนเราสองข้างก็ถูกภีมมันล็อกไว้เหนือศีรษะ
ภีมยิ้มทำหน้ากรุ่มกริ่ม
“ แกจะทำไรอ่ะ.... แกป่วยอยู่นะ... ” เราพูดเพราะหน้าเรากะภีมยู่ใกล้กันแค่คีบ
ใกล้กันจนเราสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากตัวมัน
“ เดี๋ยวก็รู้... ว่าเค้าจะทำอะไร ฮึฮึ.....” ภีมพูดพรอ้มกับหัวเราะในลำคอ...
จบตอน............. ดีกว่า....
เมื่อยแขนสุดๆ......
ขอพักก่อน.....
พรุ่งนี้ค่อยมาต่อให้.....
#######################################################################
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 290323 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก