คั่นจังหวะของตอนที่แล้วกันก่อนนะคะ
ตอนต่อจากนี้ จะเปลี่ยนมุม เป็นแง่มุมของป๊อปเล่าเรื่องค่ะ
ลองดูนะคะว่า นายป๊อปนั้น เค้าคิดอะไรกันแน่
--------------------------------------------------------
เช้าวันเสาร์................................
ผมนอนหลับสบาย สงสัยคงเป็นเพราะพิษเหล้าเมื่อคืน เนื่องจากดื่มหนักไปหน่อย
แสงสว่างจากแสงแดด เริ่มทำให้ห้องสว่างเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่าข้างกายผมเหมือนมีหมอนข้างขนาดใหญ่ให้กอดรัดตลอดคืน ในขณะที่ผมค่อยๆ หรี่ลืมตาจากภวังค์แห่งการหลับใหล
(นี่กูกำลังกอดใครว่ะเนี่ย เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)
“เฮ้ย! อีตุ๊ด มึงทำอะไรกับกู”
ผมตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อรู้ว่า คนที่ผมนอนกอดมาทั้งคืนนั้น เป็น.................. กระเทย!!!
(ตาย กูตาย มันทำอะไรกูบ้างเนี่ย นี่กูเสียตัวให้ผู้ชายด้วยกันเหรอ โอยๆ นี่มันอะไรกัน กูตั้งตัวไม่ถูกแล้ว)
กระเทยตัวใหญ่ที่มันนอนข้างๆ ผม สะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องแบบตกใจสุดชีวิตของผม อารมณ์ไปก่อนความคิด ผมกำกำปั้นที่หนักหน่วงไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ทุบเข้าที่หลังของฝ่ายตรงข้ามโดยที่ไม่ต้องรอให้เขาตั้งตัว
“นี่แกเป็นอะไรของแกนะ” เสียงของอีกฝ่ายแผดร้องขึ้นด้วยความตกใจ
ในตอนนี้ ผมไม่มีสมองนึกถึงความเมตตาอันใดทั้งสิ้น ผมต้องการรู้แค่ว่า มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมกับมันถึงต้องมาลงเอยกันแบบนี้ เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ผมโมโหมันสุดชีวิต
“กูถามมึงว่า มึงทำอะไรกู” ผมกระโดดหลบตัวเองออกจากเตียง เพราะรู้สึกขยะแขยงในตัวมัน ผมชี้หน้าด่ามันด้วยความโกรธ
“ชั้นไม่ได้ทำอะไรแกเลย ก็เมื่อวานแกเมา ฉันก็...........” (ก็อะไร ก็อะไรอีตุ๊ด ก็เห็นๆ อยู่ว่าตื่นมากูเจออะไรแบบนี้ มึงใช้แผนเมา แล้วลักหลับกูเหรอ ทำไมมึงสถุนแบบนี้นะ)
ผมโกรธมากจนช้างก็รั้งไม่อยู่แล้ว ถาโถมความโกรธเป็นทั้งฝ่ามือ และกำปั้น ประดังไปที่อีกฝ่ายอย่างไม่ปราณี ก่อนที่จะตบหน้ามันอย่างแรงไปอีกหนึ่งดอก
(ปวดมืออิ๊บอ๋ายเลยว่ะ อีนี่หนังทนจริงๆ)
“โอ๊ย มึงทำอะไรของมึงเนี่ย” อีกฝ่ายร้องเสียงหลง สองมือสองแขนของมันพยายามมาปกป้องตัวมันเอาไว้ แต่เอาไม่อยู่หรอก ยิ่งเห็นท่าทางมันตอนนี้ ยิ่งกระตุ้นต่อมโมโหผมมากขึ้นไปอีก
“มึงฉวยโอกาสเหรอ ห๊ะ!” “มึงทำตอนกูเมาใช่มั๊ย” “อีตุ๊ดเอ๊ย” “อีทุเรส” “อีสถุน” “ชั้นต่ำนะมึง” ตุ๊บบบบบ!!! ผลั๊กกกก! ผัวะ!!! ผมด่ามันสารพัด บวกกับสมองผมกำลังคิดถึงเรื่องที่เสียตัวให้มัน ยิ่งเหมือนกับสุมไฟเข้าไปอีก ผมทำร้ายมันโดยที่ไม่คำนึงถึงมนุษยธรรมเลย
(โอย.... เหนื่อย..... หน้ามึงช้ำ แต่มือกูก็ปวดไปด้วยนะอีตุ๊ด มึงหนิ ทนยิ่งกว่าสีซุปเปอร์ชิลด์นะมึง)
ผมหยุดพักเพราะความเหนื่อยจากอารมณ์ฉุนเฉียวยิ่งกว่าทสึนามิโหมเข้าฝั่ง ผมเห็นเลือดไหลเป็นทางอาบแก้มมัน ทำไมนะ ยิ่งเห็น ยิ่งแค้น ไม่อยากเห็นน้ำหน้ากับสภาพของมันตอนนี้เลย
(ดูสภาพมึงซิ อีตุ๊ด เลือดชั่วไหลออกเป็นทางเลยนะมึง ขยะแขยงว่ะ ไสหัวออกไปไกลๆ เลยมึง)
ผมเอามือจิกหัวมันลากออกมันมาจากห้อง
“กูเจ็บบบบบบบบ ปล่อยกู” อีตุ๊ดนั่นมันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
“กูปล่อยมึงแน่ อีเวรเอ๊ย ไสหัวออกจากบ้านกูไปเดี๋ยวนี้เลยมึง” ผมปล่อยมันลง แล้วถีบมันออกมาจากห้องผม แล้วไล่มันให้ออกไปให้พ้นๆ จากบ้านพัก เดี๋ยวเลือด เดี๋ยวน้ำเหลืองมันจะมาไหลเยิ้มแถวนี้ สกปรก
ผมปิดประตูห้อง นั่งเกาหัวยิกๆ อย่างโมโหตัวเองไปด้วยว่า ทำไม ผมถึงขาดสติทำได้ถึงขนาดนั้น สมองค่อยๆ ดึงเรื่องราวที่เกิดก่อนหน้านั้นออกมา
ในวันศุกร์ ขณะที่ผมกำลังพิมพ์ตรวจสำนวนต่างๆ ที่ผู้ใต้บังคับบัญชาผมพิมพ์ส่งมานั้น เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“อ้อ ไอ้พงศ์นี่เอง” พงศ์คือเพื่อนร่วมรุ่นนักเรียนนายร้อยตำรวจรุ่นเดียวกันกับผม และยังเป็นเพื่อนกันในสมัยมัธยมต้นอีกด้วย
“เออ ว่าไงวะ”
“ไอ้ป๊อป เย็นนี้มึงคงไม่มีโปรแกรมไปไหนล่ะสิ แวะมาบ้านกูนะมึง มาสังสรรค์หน่อย”
“เนื่องในโอกาสอะไรวะ มึงถูกหวยหรือไง”
“ไอ้เอี้ย ไม่ถูกรางวัลที่หนึ่ง กูไม่เลี้ยงหรอกโว้ย เนื่องในโอกาสกูอยากกินนี่ล่ะ เงินเดือนออกแล้ว มึงจะเอาไปเผากงเต๊กหรือไงวะ”
“เออๆ กี่โมงวะ”
“สัก 6 โมงเย็นก็ได้มึง แจ่วฮ้อนเว้ยวันนี้ พอดีเพื่อนไอ้ติ๋วมันมาจากอีสาน เห็นติ๋วมันบอกว่าทำอร่อย วันนี้มึงจะได้กินต้นตำรับเลยนะมึง”
“โอเคๆ เจอกัน”
ผมวางสายไอ้เพื่อนพงศ์ นั่งคิดเรื่องอาหารวันนี้ แจ่วฮ้อนเหรอ อาหารอีสานคล้ายๆ สุกี้ แต่น้ำจิ้มออกแนวน้ำจิ้มแจ่วแบบอีสาน (เอ้า ก็ของอิสานนี่หว่า) คิดแล้วน้ำลายไหล เหมือนท้องมันจะเรียกร้องออกมาเลย อิอิ
เพื่อนติ๋วเหรอ มาจากอีสาน ต้องเป็นครูผู้ชายที่ท่าทางตุ้งติ้งคนนั้นแน่ๆ ผมเคยเห็นเขาแล้วครั้งหนึ่งในงานวันลอยกระทง ผมไปคอยสังเกตเหตุการณ์ความสงบ และให้กำลังใจลูกน้อง
-------------------------------------------
วันนั้น ผมเห็นครูติ๋ว ซึ่งเป็นภรรยาของเพื่อนสนิทผม มาเที่ยวลอยกระทง ผมคิดว่ามันมากับไอ้พงศ์ เลยเดินไปทักครูติ๋ว ติ๋วบอกว่าไม่ได้มากับพงศ์ เพราะพงศ์ก็ไปเฝ้างานที่อำเภอมันเหมือนกัน (ผมกับพงศ์อยู่คนละ สภ.) แต่ติ๋วบอกว่ามากับเพื่อน เป็นครูมาใหม่ มาจากอีสาน
ติ๋วพูดพร้อมชี้มือไปทางผู้ชายคนนึง ที่กำลังยืนชี้สั่งของกินอยู่ทางโซนร้านค้า (โห ท่าทางสั่งเยอะ เห็นกรีดมือชี้สั่งโน่นสั่งนี่) สักพัก ชายคนนั้นก็เดินบิดตูดมาหาติ๋ว
(ไอ้นี่ท่าทางไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ ว่ะ)
“นังติ๋ว แกดูสิ ขนมเบื้องน่ากินมาเลยแก แถมร้านแกยังมีขนมรังผึ้งอีกแก หอมมากเลย แล้วก็มีปลาหมึกปิ้งด้วยดูซิ ฉันไปสาระแนกับยายป้าคนขาย แกแถมมาให้ฉันอีกไม้นึงด้วยล่ะ”
(โห น้ำเสียง ใช่เลย ตุ๊ดแน่ๆ เหอะๆ ตลกว่ะ มาแล้วก็พูดแต่ของกิน ตายอดตายอยากมาจากไหนวะ หรือแถวบ้านของครูคนนี้มันไม่มีขายเหรอ)
ผมเห็นเพื่อนครูติ๋ว กำลังชูถุงของกินอย่างภาคภูมิใจ ราวกับตัวเองจับฉลากได้รางวัลใหญ่
“แกๆ คนนี้เหรอแฟนแก หล่อดีอ่ะ” ครูคนนั้นเขาแซวผม
“บ้า แฟนอะไร นี่เพื่อนสามีฉันย่ะ”
“โอ โล่งออก นึกว่าแกจะได้แฮ๊บของอร่อย”
“บ้า แก เออนี่ อุ้ย นี่ป๊อปนะ เค้าเป็นเพื่อนสามีฉันตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว”
“หวัดดีจ๊า”
“อ๋อ ครับๆ” ครูอุ้ยยกมือไหว้ผมพร้อมถุงของกินเต็มมือ แล้วเค้าก็หยิบปลาหมึกมาคาบกิน เคี้ยวหยุบหยับๆ
“ตัวเอง น่ารักดี เป็นตำรวจด้วยอ่ะ อื้อหือ ดูบั้งซิ สิบเอกเหรอเนี่ย 5555”
(แหม ตัวเธอ ดูยศไม่ออกเหรอคร๊าบบ) อีกฝ่ายพูดแซวผม แต่ปากก็ยังเคี้ยวปลาหมึกอยู่ เหอะ มารยาทดีชะมัด แต่ทำไมผมมองที่เค้าแล้ว ดูเค้าตลก น่าพูดคุยด้วยดีจัง
“โห ผมไม่สิบเอกหรอก อย่างผมเนี่ย สี่สิบดีกรี” ผมปล่อยมุขคืนเขาไปบ้าง
“ต๊ายย เถื่อนนะตัวเอง ดีค่ะ ชั้นชอบ” อ้าว ผมหน้าซีดไปแปบนึง
“ติ๋ว เค้ามีแฟนหรือยังแก” ผมเห็นเค้าหันไปถามติ๋ว
“ไม่รู้กับมัน เธอก็ถามดูเอาเองสิ”
เค้าหันมามองผม ผมยิ้มแห้งๆ “มีแฟนหรือยังอ่ะ” (น๊านนนน ถามกรูจนได้)
“เออะๆ ยังครับ”
“ว๊ายยย ฉันก็ยังไม่มีนะ” เค้ากรี๊ดร้องดีใจ (จะดีใจทำไมว่ะ ทำยังกับจะมาจีบฉันยังงั้นน่ะ ท่าจะไม่ค่อยดีแฮ่ะ)
“เดี๋ยวผมเดินไปดูลูกน้องทางโน้นก่อนนะ” ผมหาทางเลี่ยงวงสนทนาที่ดูท่าทางจะเป็นภัยต่อผม
“เออๆ เดี๋ยวค่อยเจอกัน” ติ๋วบอกผม
“บ๊าย บาย” ครูอุ้ย โบกมือให้ผมพับๆ แล้วยิ้มหวานชวนสยอง (แต่เวลาเค้ายิ้มแล้วดูน่ารักดีว่ะ)
ผมไปหาลูกน้องผมที่เฝ้าจุดต่างๆ ตาผมก็มองดูรอบๆ แต่ทำไมตาผมถึงอยากมองหาให้เจอครูติ๋วกับครูอุ้ยนะ
สักพัก ผมก็เห็นคนคนนึงลื่นขาจุ่มลงไปในคูน้ำ ส่งเสียงร้องเอะอ่ะ มือชี้โน้นชี้นี่ไปมา ผมโฟกัสสายตาดีๆ อ๋อ ครูอุ้ยนี่เอง หึๆ ตลกชะมัดเลย
------------------------------------------------------
ผมนั่งย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่จะได้เจอกับครูอุ้ยครั้งแรกก็อดอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้
(หึๆ จะคอยดูซิว่า แจ่วฮ้อนต้นตำรับ มันจะต้นตำรับจริงๆ หรือเปล่า)
แล้วผมก็ก้มหน้าตรวจสำนวนต่อไป
พอถึงเวลานัด ที่บ้านติ๋ว ก็พบไอ้พงศ์ ครูติ๋ว และเพื่อนผู้หญิงของติ๋วอีกคนนึง ชื่อครูยุ้ย แต่เอ๊ะ ทำไมไม่เห็นครูอุ้ย สงสัยไม่มามั้ง
พูดคุยกับเพื่อนๆ ตั้งวงไปได้สักพัก ผมก็ได้ยินเสียงๆ นึงที่ฟังคุ้นๆ หู เจี้ยวแจ้วออกมาจากในบ้าน ตาเหลือบไปก็เห็นครูอุ้ยกำลังยกถาดผักออกมากับแม่ครูติ๋ว เจรจาพูดคุยกันสนุกสนานยังกะเป็นแม่ลูกกันแท้
(แปลกแฮ่ะ ทำไมผมยิ้ม เมื่อผมรู้ว่า จริงๆ แล้ว ครูอุ้ยก็มา แต่ทำอาหารอยู่ในครัว)
เหมือนผมจะยิ้มเก้อนะ เพราะครูอุ้ยยกถาดผักออกมาวางบนโต๊ะกับแม่ครูติ๋ว แล้วก็เดินบิดตูดกลับไปในครัวต่อ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าในวงนั้นมีสมาชิกมาเพิ่ม
(ผมหันหน้าไปมองแก้วเหล้า เหมือนจะงอนนิดๆ)
“นี่ นังยุ้ย แกมายกช่วยชั้นหน่อยสิยะ” ผมสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงครูอุ้ย แผดเสียงออกมาจิกครูยุ้ยที่กำลังกิน ดื่ม พูดคุยในวง
ผมมองไปที่ประตูบ้านก็เห็นเจ้าของเสียงบิดตูดกลับเข้าครัวไปอีกแล้ว ผมส่ายๆ หัวนิด
เมื่ออาหารพร้อม ครูอุ้ยก็ออกมานั่งในวง
“อ้าว นายสิบป๊อปมาด้วย มาตั้งแต่ตอนไหนน่ะ” (เหอะ แม่คุณ คนเค้ามาตั้งนานแล้ว)
“มาในตอนที่ครูอุ้ยไม่รู้ตัวครับ”
“ว๊ายๆๆ ชอบเล่นทีเผลอก็ไม่บอก ฮิฮิ ไม่เอานะตัวเอง เค้ากลัว” (แหง่วๆ) เหมือนอีกฝ่ายจะพอใจกับการได้เล่นมุขกลับมาก
ต่างคนในวงต่างพูดคุยกันสนุกสนาน ครูอุ้ยแกก็สลับเล่าเรื่องติ่งๆ เรื่องโปกฮาของแกให้พวกเราฟังตลอด และที่สำคัญในวงการครู ผมเห็นมาหลายวงละ ต้องพากันมานินทา ผอ.กันลับหลัง
(ครูอุ้ยแกตลกดีจัง อารมณ์ดี ชีวิตแกเหมือนไม่มีเรื่องเครียดๆ เลย เห็นหน้าแกยิ้มแล้วเหมือนโลกสดใส ได้คุยด้วยแล้วสบายใจดีจังเลยว่ะ แถมทำแจ่วฮ้อนอร่อยดี)
ใช่ ในคืนนั้น ผมดื่มจนเมา จนเหมือนว่า ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรแล้ว พอจะจำได้ต่อจากนี้ก็คือ เพื่อนๆ พากันคุยว่า กลัวผมจะขับรถกลับไม่ไหว ให้ผมนอนค้างบ้านติ๋ว แต่ผมไม่อยากค้าง อยากกลับบ้านพักมากกว่า เพราะมันก็ห่างจากบ้านติ๋วประมาณสามสี่กิโลเอง
แล้วดูเหมือนในวงสนทนาจะพากันตกลงว่า ให้ครูอุ้ยขับรถผมไปส่งผมที่บ้านพัก ส่วนครูติ๋วก็จะขับตามมารับครูอุ้ยที่บ้านผม แล้วให้ครูอุ้ยค้างที่บ้านครูติ๋ว พรุ่งนี้เช้า ติ๋วค่อยขึ้นไปส่งอุ้ยที่บ้านพักบน ร.ร.
ผมจำได้ว่า พอครูอุ้ยมาส่งผมที่บ้านแล้ว แกก็พยุงผมเข้าบ้าน แล้วผมก็อ้วกลงใส่พื้นบ้านตรงห้องโถง คิดว่าคงเปื้อนเสื้อผ้า เพราะได้ยินเสียงครูอุ้ยแกร้องวี๊ดๆ อยู่คนเดียว
ใช่แล้ว ผมเมามาก เวียนหัว ผมเลยบอกให้ครูอุ้ยอยู่เป็นเพื่อนผมก่อนหน่อย แล้วเด่ยวพรุ่งนี้ผมอาสาจะไปส่งเค้าที่บ้านครูติ๋วเอง
สงสัยคงเป็นเพราะผมอ้วก ครูอุ้ยเลยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผม แล้วหลังจากนั้นล่ะ หลังจากนั้น มันเกิดอะไร ผมรู้แค่ว่า ในตอนที่ผมนอนหลับเพลียตามประสาคนเมา รู้สึกเหมือนมีใครกำลังให้วคามรักความเอ็นดูไอ้ป๊อปน้อยของผมอยู่ ผมได้ปลดปล่อย ผมได้สัมผัสถึงความเบาโล่งของร่างกาย
เฮ้อ เมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ ผมแทบไม่เชื่อตัวเองเลยว่า ผมเปิดทางให้เขาเอง โดยที่ผมไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย มันเป็นครั้งแรกของผมเลยนะ ที่มีคนมาใช้ปากให้แบบนี้ เห็นแต่ในหนัง (อิอิ) ไม่คิดเลยว่า จะได้มาลองจริงๆ ขนาดกับแฟนเก่าของผม เค้ายังไม่เคยทำให้ผมแบบนี้เลย
(เฮ้ย มึงจะมาคิดแบบนี้ได้ไงวะ อีตุ๊ดนี่มันเล่นทีเผลอนะมึง ถ้ามันเป็นคนดีจริง มันน่าจะให้เกียรติเราบ้างสิ มาเล่นทีเผลอแบบนี้ได้ไง แถมอีนั่นน่ะ มันเป็นตุ๊ดนะเว้ย ไม่ใช่ผู้หญิง)
อีกความคิดหนึ่งของผมแว๊บขึ้นมาสุมอารมณ์โกรธของผมที่ดูเหมือนเมื่อกี้นี้มันจะสงบลงไป
(แต่คนที่เริ่มชวนเค้าก่อนมันคือเรานะเว้ย)
อีกความคิดของผมมันก็ออกมาขัดแย้ง
ยิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ที่ผมไปตบตีเค้าขนาดนั้น เหมือนผมจะมีความเมตตาขึ้น ผมไล่มันไปแบบนั้น สภาพแบบนั้น มันจะไปยังไงล่ะ ถ้ามันไปถึงบ้านติ๋ว แล้วติ๋วกับพงศ์เห็นมันแบบนั้น จะเป็นยังไงล่ะ
(เอาวะ ยังไงมันก็เป็นเพื่อนมนุษย์เรา)
ผมคิดแล้วก็เลยขับรถออกไปตามหามัน เพื่อที่จะไปส่งมันที่โรงเรียน ถือซะว่า ตอบแทนที่มันมาส่งผม และเช็ดอ้วกให้ผม
ขับไปได้สักพักผมก็เห็นคนคนนึงเดินอยู่ข้างถนน สภาพท่าทางจะไม่ค่อยดี แน่นอนเลย ต้องเป็นมันแน่ๆ
ผมบีบแตรรถเรียกมัน แต่มันก็ยังไม่สนใจอีกว่า มีรถบีบแตรเรียกมันอยู่ (อีนี่ อุตสาห์เรียกแล้ว ยังจะยืนเซ่ออยู่ได้)
“ยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะอีตุ๊ด กูจะไปส่งมึง” มันยังยืนทำหน้าเอ๋อ (ดูสภาพหนังหน้ามึงซิ สมเพชว่ะ)
มันจะเดินมาเปิดประตูข้างคนขับ (เว้ยๆ บ้าเหรอ จะมานั่งข้างกูทำไม ขยะแขยงว่ะ)
“มึงไปนั่งหลังโน่น อย่ามาเสนอหน้าตรงนี้”
ระหว่างทางที่ไปส่งมัน ผมแอบมองดูมันที่กระจกมองหลัง เห็นสภาพแล้วผมรู้สึกสมเพช และก็รู้สึกเวทนา มันคงไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน ดูผมทำสิ นี่ผมทำไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ
แล้วผมก็เห็นสายตาของมันเหลือบขึ้นมามองผมที่กระจกหลังบ้าง
“กูเห็นแก่ว่ายังไงมึงก็เป็นมนุษย์เฉยๆ นะ กูกลัวมึงเดินๆ ไปแล้วนอนตายกลางดอย เดี๋ยวกูจะตกเป็นผู้ต้องหา ยังดีนะ กูเมตตามึง หลังจากที่กูส่งมึงแล้ว ขอให้เรื่องทุกอย่างจบลงนะ มึงก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนี่ซะ กูนะ แทบจะไม่อยากจำอะไรเลย”
ผมบอกมัน เพราะอยากให้มันจบลง เพราะผมก็ผิดส่วนนึงที่ไปลงไม้ลงมือกับมัน
หลังจากที่ผมส่งมันแล้ว ผมพยายามที่จะคิดเรื่องอื่นให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ทำไมสมองผมกลับมีภาพมันในตอนที่รู้จักมันครั้งแรก ภาพรอยยิ้มของมัน รวมไปถึง จินตนาการถึงภาพที่มันทำกับผมเมื่อคืนนี้
“โถ่เว้ยยยยยยยยยยยย”..............................................
----------------------------------------------------------
ปฐมบทของเรื่องเล่าในมุมของป๊อป
เผื่อจะเข้าใจผู้ชายคนนี้กันมากขึ้น (หรือว่ายิ่งเกลียดไปอีกหนิ)
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) กะเทยดอย ---ตอนจบ--- 14/3/55 21.00 P.15 (เก็บเข้าคลังเลยค่ะ) (อ่าน 102308 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก