สุดขีด 22โคตรอายเลยโว้ยผมไม่กล้ามองหน้าเพื่อน สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น บ้าจริง ทำไมผมต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย ผมก้มหน้าก้มตาหุบปากเงียบ ไม่กล้าจะสู้สายตาใคร่รู้ใคร่เห็น โดยเฉพาะรอยยิ้มทำเป็นรู้ทันของโอเล่ ดูท่ามันจะสะใจน่าดูทีเดียว ทุกคนพุ่งสายตามาที่ผมกับบุคคลปริศนาแทบจะเป็นสายตาเดียว ผมรีบดึงคนข้างๆ เดินออกไปให้พ้นจากการเป็นเป้าสายตา เรียกได้ว่าแทบจะวิ่งเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากคิดเลยว่าพรุ่งนี้จะลือไปถึงไหน นี่ยังถือว่าโชคดีนะครับที่พี่เฮดีสสวมหมวกปิดหน้าปิดตาไว้ ไม่อย่างนั้นในฐานะคนที่มีชื่อเสีย(ง)ข่าวลือต้องยิ่งทวีคูณหลายเท่าตัวแน่ๆ
“รีบอะไรขนาดนั้น” คนที่เงียบมาสักพัก ปล่อยให้ผมลากมาง่ายๆ เมื่อออกมาห่างจากผู้คนก็เอ่ยถามพร้อมดึงให้หยุด ผมถอนหายใจหันไปตอบ
“นั่นเพราะใครกันล่ะครับ”
“ฉัน?” เขาเอ่ยเสียงสูง สัญญาณเตือนภัยของผมดังขึ้น น้ำเสียงของเขาลดอุณหภูมิลงอย่างรวดเร็วแบบนี้เห็นได้ชัดว่าเริ่มมีน้ำโห ผมจับมือของเขาเขย่าเตือนสติ อารมณ์ขึ้นลงเร็วจริงๆ ผู้ชายคนนี้ คราวนี้ผมจะไม่ตามอารมณ์เขาแล้วเพราะตามไม่ทันหรอก ผมอธิบายด้วยท่าทางจริงจัง
“ที่รีบแบบนี้ก็เพราะพี่จริงๆ อย่าลืมสิว่าที่นี้คณะเกษตรไม่ใช่วิศวะนะครับ พี่ถึงจะมาเดินเล่นชิวๆ ได้น่ะ”
“...นายเป็นห่วง?”
“เราจะไปไหนครับ?” ผมหันไปมองด้านอื่นแล้วเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง ทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามที่ถูกถาม ถามมาได้ เฮอะ เจตนามันก็ชัดๆ อยู่แล้วไม่ใช่หรือไงครับ บางทีเขาอาจจะแกล้งโง่ถามให้ผมต้องตอบ หรือถ้าเขาโง่จริงมันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ พี่เฮดีสสะบัดมือจากผม กอดอกจ้องเขม็งด้วยคาดคั้น ผมมองปฏิกิริยาของเขาแล้วคิดถึงเด็กๆ ที่พอไม่ได้ตั้งใจก็งอนปึงปังใส่ ผมถามอย่างใจเย็น
“อะไรครับ?”
“ฮึ วิวัฒนาการลูกหมูผู้ไม่กลัวหมาป่า”
“???”
วิวัฒนาการอะไรนะ? ผมทำหน้าสงสัย เมื่อกี้เขาพึมพำว่าอะไรนะ ผมไม่ค่อยได้ยิน ที่แน่ๆ มันต้องไม่ใช่คำชมหรือคำในแง่ดีแน่ๆ แอบด่าผมอยู่หรือเปล่าวะ พี่เฮดีสหันมาเปรยตามองผมก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ให้ความกระจ่างกันเลย อะไรเนี่ย!? เมื่อกี้เพิ่งรู้สึกได้เปรียบ ยังไม่ถึงนาทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบอีกแล้ว เขาเดินไปที่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่ผมเคยเห็นครั้งหนึ่ง ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ ไอ้คันนี้ที่เป็นตัวพาหนีไปเมื่อครั้งเกิดเรื่องวุ่นวายที่ร้านโดเรมีนั่นไง
“คือ... พี่ไปก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวผมขับรถตามไป” ผมเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางลังเลใจ จะไม่ให้ลังเลใจได้ยังไงล่ะ ตอนนั้นผมเกือบจะถูกยิงเลยนะ ความทรงจำเกี่ยวกับรถคันนี้ผมไม่อยากจะย้อนนึกถึงมันสักเท่าไร อีกอย่างผมเอารถของตัวเองมาด้วย จะให้ทิ้งไว้ที่นี้ได้ยังไงกันล่ะ เขามองผมเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ
“ได้ รีบมาล่ะ”
“ครับ”
“...” พี่เฮดีสยังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้องผมเขม็ง แม้ว่าผมจะไม่เห็นดวงตาคู่สวยที่ถูกหมวกปกเอาไว้ แต่ทำไมกันนะผมถึงหน้าร้อนผ่าวรับรู้ถึงสายตาของเขาที่จ้อง ผมกระแอมไอแล้วหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ไหวๆ ผมทนต่อสายตาร้อนแรงแบบนั้นไม่ได้หรอก หัวใจของผมมันเต้นแรงจนจะหลุดออกมาจากขั้วซะให้ได้ โอ ตายแล้วววว!
“ไอ้รัญญญ!” เสียงตะโกนดังข้ามตึกมาที่ผมซึ่งกำลังจะวิ่งข้ามไปที่รถของตัวเอง ผมหันกลับไปเห็นไอ้ซันเซ็ตกับไอ้ซีเนียร์วิ่งตีหน้ายักษ์เข้ามารวบตัวผมเอาไว้ อ๊ะ...อะไร!? พวกมันทำอะไรเนี่ย!? ผมงุนงงมองหน้าพวกมันที่เข้ามามะรุมมะตุ้ม
“เมื่อกี้มันใครวะ!?” ซีเนียร์ถามด้วยสีหน้าอย่างรู้อยากเห็นสุดๆ มันแทบจะเบียดซันเซ็ตให้กระเด็นออกนอกโคจร ซันเซ็ตไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มันเบียดซีเนียร์กลับแล้วยื่นหน้ามาถามด้วยสีหน้ากังวล
“เออ แล้วไอวี่ล่ะ!?”
“พวกมึงใจเย็นๆ ก่อนนะ” ผมพยายามทำให้พวกมันสงบสติอารมณ์ ท่าทางพวกมันทำให้ผมกลัวชะมัดยาก ยื้อแย่งแขนผมไปมา โอ๊ยยย พวกบ้านี่! แน่นอนผมไม่มีทางบอกพวกมันหรอกว่าคนๆ นั้นเป็นใคร ถ้าพวกมันรู้เข้าต้องวุ่นวายแน่ๆ ผมปิดปากสนิท ไม่ตอบคำถามที่พรางพรูออกมาจากปากเพื่อน
“ไอ้รัญญญ! พี่เฮดีสล่ะโว้ยยย!!?”
ไอ้โอเล่วิ่งเข้ามาสมทบ ผมคาดว่าพวกมันวิ่งมาพร้อมกันแต่ไอ้คนขาสั้นเพิ่งวิ่งมาถึง พอมาถึงไอ้เตี้ยนั่นก็ตะโกนลั่นทุ่ง ซีเนียร์กับซันเซ็ตอ้าปากหันควับมามองผม ผมมองคุณเพื่อนตัวเล็กอย่างปลงตก มันมาครั้งเดียว จบทุกอย่างลงเพียงเสี้ยววินาที
ไอ้... เพื่อน... บ้า... เอ๊ย!
“หมายความว่าไง!? ไอ้เฮดีสนี่ มันเฮดีสไหน!?”
“มีเฮดีสเดียวนั่นแหละสัด! จะมีเฮดีสไหนอีกจะหล่อขนาดนั้น หล่อดาดๆ อย่างมึงเทียบไม่ติดหรอก” โอเล่เอ่ยเยาะเย้ยสองหนุ่มผู้มีตำแหน่งการันตีหน้าตา เอ่อ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งโอเล่ สองหนุ่มไม่สนใจโอเล่ หันมาเบิกตาใส่ผมจะเอาคำตอบให้ได้ ผมเม้มปากเหลือบมองพื้น ไม่พูดอะไรออกไป
“ไอ้รัญ!”
“โอ๊ยยย หนวกหู!” โอเล่บรรจงเท้าถีบบั้นท้ายทั้งสองหนุ่มยัดออกไปคนละทิศคนละทาง ผมคาดว่ามันต้องพยายามเป็นอย่างมากที่จะยกเท้ายันตูดพวกสูงเป็นเสาไฟได้ โอเล่ทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายเยาะแล้วหันมามองผมด้วยสายตายิ้มๆ มันเหลียวหันมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังมองหาใครบางคน
“เอ๊ะๆ พี่เฮดีสไปไหนแล้วล่ะ?”
“กลับไปแล้ว” ผมตอบสั้นๆ และเรียนรู้ว่าจะไม่พูดออกไปทั้งหมดเด็ดขาด ผมไม่ได้โกหกนะ ก็แค่ไม่บอกทั้งหมดเท่านั้น เขากลับไปแล้วแต่กลับไปบ้านของผมเองแหละ โอเล่ถอนหายใจอย่างเสียดายที่ไม่ได้เจอกับหนุ่มหล่อ
“กูกลับได้หรือยัง?”
“เออ” มันแทบจะโบกมือไล่กันเลยทีเดียว
ผมยกมือขอตัวกับเพื่อนๆ รีบขี่เวสป้าออกมาอย่างรวดเร็ว ซันเซ็ตกับซีเนียร์ตะโกนไล่หลังตามมา ผมขอโทษพวกมันในใจอย่างรู้สึกผิด แต่ว่าผมต้องรีบไปเพราะไม่ใช่ทุกวันที่เขาจะมาหาผมนี่น่า แทบไม่รู้จะโผล่มาตอนไหนอีก ดังนั้นขอเวลาให้ผมซึมซาบความหวานในใจไว้คนเดียวก่อน
ผมมาถึงบ้านอย่างรวดเร็ว อันที่จริงหัวใจมาถึงก่อนตั้งนานแล้ว แอร๊กกกก เน่าจังเลย! พูดเองก็อายเองครับ ผมจอดรถเดินออกมามองหาคนที่มาก่อนแต่ก็ไม่เห็นแม้เงา ไปไหนของเขาหรือว่ากลับไปแล้ว? ผมถอนหายใจทำหน้าบึ้ง จะมาก็มา จะไปก็ไปโดยไม่บอกกล่าวกันก่อนเลย แล้วไอ้ผมที่รีบร้อนกลับมาจะกลายเป็นตัวอะไรไปวะ ผมหันตัวจะเดินเข้าบ้านแล้วก็ชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนเก๊กหน้านิ่งกลมกลืนกับเสาบ้าน เกือบนึกว่าเสาบ้านอยู่แล้วเชียว สีดำบนตัวของเขาทำให้โดดเด่นออกมา
มาตั้งแต่เมื่อไร? ผมมองเขาอย่างงุนงงปนสงสัย
“พี่มาตอนไหนครับ?” ผมเดินไปหาเขาแล้วเอ่ยถามทันที เขาเหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนที่จะเมินสายตาไปมองทางอื่น
“นานแล้ว นายไม่เห็นเอง”
“อ้อ แล้วพี่อยู่ตรงไหนล่ะ?”
“อยากรู้?” เขาเอ่ยเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ผมเริ่มระแวงขึ้นมา ทำไมเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยแปลกๆ ผมลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวตอบกลับ พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยหางตาคล้ายจะเสียดายโอกาสที่ใช้รังแกผมแหง
เชอะ ผมรู้ทันหรอกน่า ผมมองหน้าเขาแล้วหลุดยิ้มออกมา อ๊ะ แย่ล่ะ เผลอตัวจนได้ พอมองหน้าเขาไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกมีความสุขขึ้นมาได้ทันทีเลยล่ะ นี่ผมเป็นเอามากอยู่เหมือนกันแฮะ ผมกัดริมฝีปากของตัวเองเดินเลี่ยงจะไปเปิดประตูบ้าน ผมชะงักเมื่อถูกมือใหญ่ดึงไว้ก่อน ผมหันไปมองถูกเชยคางขึ้นเชิดขึ้น เขาใช้หัวแม่มือเขี่ยริมฝีปากของผมเบาๆ พลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“อย่ากัดปาก”
เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ โน้มใบหน้าหล่อเหลามาชิด ผมหลับตาปี๊เมื่อรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นต่อ ในความเงียบงันเสียงหัวใจของผมเต้นตึกๆ มันสั่นไหวกับสัมผัสอ่อนโยนที่ลูบไล้ริมฝีปากของผมบางเบา
เอ๋ ทำไมช้าจัง
“มัม! มัม! เย้!”
ผมสะดุ้งตัวโหยง ลืมตาโพล่งขึ้นพร้อมกับผลักคนที่กำลังโอบกอดผมเอาไว้ ผมมองไมนอสกับแมนทีสที่ถลาวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นๆ เหลือบมองคนข้างๆ ที่คิ้วกระตุกยิกๆ ผมถูกเด็กฝาแฝดพุ่งเข้ามากอดนัวเนียโดยมีผู้ใหญ่นิสัยเด็กจ้องเขม็งอย่างไม่พอใจ ผมยิ้มรับก้มตัวอ้าแขนรวบพวกเด็กๆ เข้ามาในอ้อมกอด ไมนอสกับแมนทีสส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่เป็นภาษา กอดผมแน่น ไม่ได้เจอกันเกือบสามสี่วันเลยสินะ แต่เจ้าเด็กพวกนี้กลับทำเหมือนไม่ได้เจอผมมานานแสนนาน
“พวกเราอยากมาหามัมตั้งนานแล้ว แต่ลุงบ้านั่นไม่ยอมให้พวกเรามาสักที”
“ใช่ๆ ตาลุงนั่นบ้าที่สุด!”
“ตาลุงคนไหนไม่ทราบ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแทรกเสียงโวยวายของเหล่าเด็กๆ ผมเงยหน้ามองเห็นพี่โพไซดอนยืนกอดอกหน้าบูดบึ้งจ้องฝาแฝดที่ร้องกรี๊ดกร๊าดรีบวิ่งถอยไปอยู่ด้านหลังผม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นตาลุงคนที่ว่า
ฮ่า! ผมยิ้มกว้างลุกขึ้นไหว้ทักทายพี่โพไซดอนที่ยังคงรักษาสภาพหล่อเหลาหน้าใสกิ๊งเอาไว้อยู่ คนถูกไหว้พยักหน้ารับเบาๆ แล้วโยกตัวไปแยกเขี้ยวขู่ใส่ฝาแฝดที่กรีดร้องพร้อมหัวเราะชอบใจ ผมอมยิ้มกับท่าทางร่าเริงของพวกเด็กๆ คนหลอกเด็กยืดตัวขึ้นมามองผม ผมก็ยิ้มกว้างส่งให้อีกครั้ง
หมับ!
ผมแทบจะหงายหลังเมื่อถูกมือขนาดใหญ่ปิดหน้าพร้อมดึงกลับหลัง ผมเบือนหน้าออกจากมือใหญ่ข้างนั้นแต่เจ้าของมือไม่ยอม ดึงดันจะปิดหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมถอดใจยืนนิ่งไม่ขัดขืน อะไรของเขาวะ จู่ๆ มาปิดหน้าคนอื่นแบบนี้ คิดอะไรอยู่กันแน่ ผมเหลือบหางตามองคนที่อยู่ชิดอยู่ด้านหลังอย่างสงสัย พี่เฮดีสดันผมให้ไปอยู่ข้างหลังตัวเอง เผชิญหน้ากับพี่ชายต่างแม่อย่างไม่สบอารมณ์ เขาชี้เหล่าเด็กน้อยที่มองตาแป๋วด้วยน้ำเสียงห้วน
“พี่พาเจ้าเด็กพวกนี้มาทำไม?”
“มึงนี่นะ ไอ้น้องเวร” พี่โพไซดอนถอนหายใจเบาๆ พร้อมส่ายหน้า เขามองน้องชายด้วยสายตาเอือมระอาปนสงสาร จนคนถูกมองคิ้วกระตุก พี่โพไซดอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสร้งว่าจริงจัง ผมฟังแล้วรู้เลยว่าเขาพูดไปอย่างนั้นแต่จริงๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ท่าทางกวนโอยของพี่เฮดีสมันจะถ่ายทอดทางสายเลือดนะครับ
“แกทิ้งลูกเอาไว้จนมันงอแง ไอ้เราก็คนดีมีคุณธรรมพามาหาพ่อมัน...”
“พากลับไป จะมาเป็นก้างขัดเวลาคนจะทำอะไรกัน” พี่เฮดีสไม่ฟังสิ่งที่โพไซดอนพูดแล้วแทรกเสียงขึ้นอย่างรวดเร็ว โบกมือไล่อย่างไม่สะทกสะท้าน พี่โพไซดอนเลิกคิ้วเอ่ยถามกลับ
“ทำอะไร?”
“ก็...” พี่เฮดีสกำลังจะตอบ ผมรีบเข้าไปแทรก สังหรณ์ใจว่าเขากำลังพูดอะไรชวนเข้าใจผิดอีกแน่ๆ
“พี่โพไซดอนครับ! กินข้าวเย็นมาหรือยังครับ?” ผมส่งเสียงดังตัดกลบคำตอบของพี่เฮดีส คนโดนตัดบทหันขวับมามองผมอย่างไม่พอใจที่มาแทรกบทสนทนา
“เห ยังหรอก” พี่โพไซดอนหันมายิ้มทรงเสน่ห์แล้วยักไหล่ท่าทางดูน่ารักให้ผม ไม่สนใจสายตาที่ลุกโชนด้วยเพลิงของน้องชายเลยสักนิด ผมแอบเหงื่อตกกับสายตาแผดเผาจากใครบางคน กลั้นใจเอ่ยชวนพี่โพไซดอน
“งั้นมากินด้วยกันไหมครับ?”
“กลับไปกินที่บ้าน ไป่!” พี่เฮดีสอดทนรอไม่ไหวแทรกเข้ามาตวาดไล่พี่ชาย พี่โพไซดอนทำหน้าแบ๊วใส่น้องชายที่กำลังแปลงกายเป็นอสูรร้ายพร้อมขย้ำทุกคนที่ขวางหน้า เขาเหลือบสายตามองผมนิดหน่อยก่อนจะหันไปเอ่ยกับเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ
“ไปเด็กๆ เขาไล่แล้วเราก็กลับกันเถอะ”
“ไม่เอานะ ไม่เอา!”
“ผมจะอยู่กับมัม อยู่กับมัม!”
“ปะป๊าบอกให้พวกเราอยู่กับมัมนะ!”
สองเด็กน้อยกระทืบเท้าประท้วง ขัดขืนสุดชีวิต แสดงอาการไม่ยินยอมพร้อมใจ ปัดมือของพี่โพไซดอนพัลวัน พ้นจากท่านเทพแห่งท้องทะเลก็รีบวิ่งแจ้นมาเกาะเกี่ยวกางเกงของคนธรรมดาอย่างผมเอาไว้แน่น ตีสีหน้าจริงจังต่อให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ พี่เฮดีสถลึงตาใส่เด็กๆ คนๆ นี้ก็พาลไปทั่ว ผมถอนหายใจ วันนี้ผมทำไปกี่ครั้งแล้ววะ ผมต้องแก่เร็วแน่ๆ ผมเงยหน้าพูดกับพี่โพไซดอน
“อยู่กินข้าวด้วยกันเถอะครับ กินหลายๆ คนอร่อย...”
“ไม่ดี!”
ผู้ใหญ่นิสัยเด็กคนนี้นี่มัน...
หลังจากกินข้าวมื้อค่ำที่แสนจะวุ่นวายผ่านพ้นไปด้วยดี พี่โพไซดอนอยู่จนดึกพอสมควรถึงบอกลา ตลอดเวลามีอยู่คนเดียวที่ไม่ร่วมสนุกอะไรกับเขา แม้จะพูดสักคำยังไม่ทำเลยด้วยซ้ำ เอาแต่ทำหน้านิ่งปั้นหน้าเข้ม ผมเหลือบมองเขาเป็นระยะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ถูกพี่ชายลากกลับด้วยความไม่เต็มใจ ก่อนไปไมนอสกับแมนทีสล้อมหน้าล้อมหลังผมเพื่อขอจูบราตรีสวัสดิ์
“มัม มัม จุ๊บหน่อย จุ๊บหน่อย”
“ครับๆ” ผมยิ้มรับก้มลงหอมแก้วทั้งสองข้างของคู่แฝดอย่างคละเขิน พวกเด็กๆ กรี๊ดกร๊าดดีอกดีใจกันออกหน้าออกตา ผมกำลังจะหัวเราะขำกับท่าทางโอเว่อร์แต่ก็หุบยิ้มลง เพราะบังเอิญเงยหน้าไปเจอะเข้ากับสายตาน่าสะพรึงของใครบางคนเข้าซะก่อน อ่า! อะไรกันเนี่ย ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ หรือว่าเขาจะหวงพวกหลานๆ ของตัวเอง แค่นี้ก็ต้องหงุดหงิดจ้องเขม็งกันขนาดนี้ด้วยหรือไง ผมหลบสายตาที่เหมือนเข็มทิ่มแทง
“งั้นพวกเรากลับก่อนนะเจ้าหนู ขอบคุณสำหรับมื้อเย็น”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ” ผมรีบก้มตัวขอบคุณเมื่อถูกอีกฝ่ายเอ่ยคำขอบคุณ ผมแค่เป็นเจ้าของบ้าน แถมยังไม่ได้ทำอะไรเลย นั่งรอกินเฉยๆ นอกนั้นก็เป็นคนอื่นเป็นเจ้ามือหมด ไม่ได้ออกค่ากับข้าวแถมยังไม่ได้ลงมือทำอีก ถือว่าไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย พี่โพไซดอนโบกมือรีบไล่ต้อนพวกเด็กๆ ให้เดินออกไป เกือบจะถึงหน้าบ้านเขาก็ชะงักหันกลับมามองน้องชายที่เอาแต่จ้องมองเขม็งจนตัวผมเองยังอึดอัด
จะจ้องอะไรนักหนาครับ!?
“ไอ้น้องใบ้! แกก็บอกไปสิว่าอยากได้ ‘จูบ’ ราตรีสวัสดิ์ ต่อให้จ้องจนตายถ้าไม่พูดใครมันจะเข้าใจวะ!?” พี่โพไซดอนตะโกนเสียงดัง สีหน้าขัดอกขัดใจสุดๆ เขาชี้หน้าน้องชายเอ่ยอย่างเหลืออดเหลือทน ผมผงะตกใจกับคำพูดนั้น รีบเหลือบมองหน้าคนที่ถูกพูดถึงแล้วหลบสายตาไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าแม้จะสบตาอีกฝ่ายที่ยังจ้องมองมาอย่างแน่แน่ว พี่เฮดีสยกมือโบกไล่พี่ชายโดยไม่หันไปมองแม้แต่น้อย พี่โพไซดอนพยักหน้าเข้าใจ แย้มริมฝีปากอย่างซุกซนพร้อมกับดันหลังของเด็กๆ ออกไป
“ไปๆ เด็กๆ พ่อแม่เขาจะจูบราตรีสวัสดิ์กัน”
หลังจากที่ตัวประกอบออกนอกฉากไป เหลือแต่ตัวหลักสองคนที่เอาแต่ยืนบื้อเงียบกริบ ผมก้มหน้ามองพื้นกรอกตาหลุกหลิกอย่างประหม่า พี่เฮดีสก็ยังคงจ้องมองผมอยู่นิ่งๆ แบบนั้น ไม่แม้จะพูดอะไรสักคำเดียว
“...”
“...”
สถานการณ์แบบนี้มันช่างอึดอัดเป็นบ้า พูดอะไรหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะคร้าบ~!
“ขอจูบหน่อย”
“ครับ! ห๊ะ...! เดี๋ยวนะ!!” ผมรีบพยักหน้ารับแล้วชะงักตัว เงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง เมื่อกี้นี้เขาพูดว่า ‘ขอจูบหน่อย’ หรือเปล่า!? พอผมเงยหน้าขึ้นก็ผงะตกใจจะก้าวถอยหลังแต่สะดุดเท้าตัวเองจนจะล้มหงายหลัง พี่เฮดีสก้าวเข้ามารับไว้ เขาโอบแขนล้อมเอวของผม ดันแผ่นหลังขึ้นอย่างนุ่มนวล ก่อนจะก้มหน้าประทับริมฝีปากได้รูปสวยของเขาบนริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว
ผมที่ทรงตัวไม่ได้เกาะยึดร่างสูงตรงหน้าเอาไว้เต็มที่ สมองมึนงงหมุนติ้วๆ แค่จูบราตรีสวัสดิ์ไม่ใช่หรือไง นี่เล่นจูบซะดูดดื่ม ไม่ให้พักหายใจหายคอกันแบบนี้ใครมันจะทนได้ ผมหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับรสจุมพิตแสนร้อนแรง ปล่อยตัวปล่อยใจให้เตลิบไปกับรสสัมผัสดุเดือดนี้ไปเรียบร้อยอย่างจำยอมพร้อมใจ
“เร็วหน่อย ยุงมันเยอะ!” เสียงทุ้มเข้มของพี่โพไซดอนตะโกนเตือนตามด้วยเสียงตบยุงแปะๆ เป็นเอฟเฟ็กต์ประกอบ ทำเอาผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์แสนหวาน ลืมตาขึ้นมาแล้วผลักเขาออกทันที โอ๊ยยยย! ผมลืมตัวอีกแล้ว
“วันนี้นายผลักฉันกี่รอบแล้ว!?” พี่เฮดีสถามเสียงเยือกเย็นจนผมตัวสั่นกึกๆ ผมก้มหน้ามองพื้นลนลานทำอะไรไม่ถูก ทั้งเขินทั้งอาย บรรยากาศยิ่งกระอักกระอ่วนกว่าเดิมอีก พอเงียบไปสักพักเขาก็ถามด้วยประโยคที่วันนี้เขาถามมันมาหลายรอบแล้ว
“นายชอบใคร?”
“...” ผมขมวดคิ้วเงยหน้าคนตรงหน้าที่ยืนนิ่งเอ่ยถามหน้าตาย ถ้าเขาไม่ทำสายตาจริงจัง ผมจะคิดว่าเขากำลังแกล้งถึงได้ถามแล้วถามอีก ซ้ำๆ อยู่แบบนี้ แล้วนี่ตกลงเขาคิดว่าผมจะปล่อยให้ใครมาจูบง่ายๆ หรือไงกัน ทำไมไม่คิดบ้างเล่า เอาแต่ถามอยู่นั่นแหละ!
“ผมไม่บอก ยังไงก็ไม่บอก” ผมปฏิเสธเสียงแข็งแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“นายชอบใคร?”
“ทำไมพี่ชอบถามนักนะ!”
“ก็นายไม่บอก แล้วนี่ถ้าไม่เพราะมีก้างล่ะก็...ฮึ่ม”
อ้าว กลายเป็นความผิดของผมอีก แล้วนั่นอะไรล่ะ ถ้าไม่มีพวกพี่โพไซดอนคิดจะทำอะไรกับผมงั้นเหรอ!? ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งท่านเทพมหาสมุทรมาหาผม! ผมส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตกแล้วเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนเหมือนยอมแพ้
“ถ้าพี่บอกว่าพี่ชอบใคร ผมก็จะบอก โอเคไหม?”
“ได้”
อ้าว ไหงถึงได้ยอมรับง่ายขนาดนี้กัน! ผมคิดว่าเขาจะไม่ยอมรับเงื่อนไขนี้ซะอีก ผมมองพี่เฮดีสอย่างงุนงง เขาก็ยังคงรักษาความนิ่งประดุจน้ำแข็งไว้เหมือนเดิม ผมมองดวงตาของเขาที่ไม่มีแววหวั่นไหวหรืออะไรใดๆ แล้วเริ่มกลัวว่าตัวเองกำลังจะตกหลุมพรางอะไรของนายพรานหน้านิ่งคนนี้อยู่หรือเปล่า
“พี่ชอบใคร?” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ทำใจอยู่นานกว่าจะกล้าถามว่าเขาชอบใจ พอถามไปแล้วก็กลั้นหายใจรอคำตอบ จ้องมองริมฝีปากสวยได้รูปที่กำลังเพยอเปล่งคำตอบ มือของผมเผลอกำแน่น เกร็งตัวรอรับคำตอบด้วยหัวใจที่เต้นระทึก พี่เฮดีสเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบหนักแน่น
“เพอร์ซีโฟเน่”
“...” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยคำตอบออกมานั้นสะกดให้ผมนิ่งเงียบ หัวใจของผมกระตุกไหว สายตาที่จ้องมองมามันเต็มไปด้วยความขบขันที่อ่อนโยนเอามากๆ ผมเผลอตัวสบสายตาเข้มคู่นั้นเหมือนคนโง่งม ก่อนจะรู้สึกถึงหันหน้าหนีด้วยความอาย ผมพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะหันไปส่งสายตาเขียวอย่างไม่พอใจกับการตอบที่เหมือนไม่ได้ตอบ
“ขี้โกงนี่น่า พี่เล่นตอบแบบนี้แล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่าใคร?”
เขาไหวไหล่ไม่สนใจแล้วเอียงหน้ามาถามผมด้วยท่าทางชวนโมโห
“ตานายแล้ว”
“ฮึ ผมน่ะเหรอ? ผมชอบคนที่น่าโมโหที่สุดในโลกไงล่ะ!!!” ผมทำหน้าบึ้งกระแทกเสียงตอบอย่างโมโห เขาเลิกคิ้วขึ้นย้อนถามด้วยความสงสัย
“ใคร?”
ยังมาทำไม่รู้เรื่องอีก!
“ไม่รู้!!!”
น้ำตาจะไหลได้อัพสักที 555 ย่ะฮู้~~~~~~!!!Character in This Chapter
แล้วเจอกันตอนต่อไป!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1139660 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก