-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://i.imgur.com/LV09c1e.gif)
(http://image.free.in.th/z/ik/q6lqw.jpg)
(http://i.imgur.com/YLY0D9E.png)
สุดขั้ว 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1805490#msg1805490) สุดขีด 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1816125#msg1816125) / สุดขั้ว 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1827453#msg1827453) สุดขีด 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1838242#msg1838242) / สุดขั้ว 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1911522#msg1911522) สุดขีด 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1925366#msg1925366) / สุดขั้ว 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1941625#msg1941625) สุดขีด 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg1969795#msg1969795) / สุดขั้ว 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2006737#msg2006737) สุดขีด 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2018383#msg2018383) / สุดขั้ว 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2122357#msg2122357) สุดขีด 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2125474#msg2125474) / สุดขั้ว 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2148779#msg2148779) สุดขีด 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2160233#msg2160233) / สุดขั้ว 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2215439#msg2215439) สุดขีด 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2245466#msg2245466) / สุดขั้ว 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2262780#msg2262780) สุดขีด 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2274168#msg2274168) / สุดขั้ว 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2290287#msg2290287) สุดขีด 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2307032#msg2307032) / สุดขั้ว 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2309651#msg2309651) สุดขีด 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2327295#msg2327295) / สุดขั้ว 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2340026#msg2340026) สุดขีด 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2353366#msg2353366) / สุดขั้ว 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2433592#msg2433592) สุดขีด 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2446207#msg2446207) / สุดขั้ว 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2447991#msg2447991) สุดขีด 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2450506#msg2450506) / สุดขั้ว 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2501762#msg2501762) สุดขีด 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2504958#msg2504958) / สุดขั้ว 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2511599#msg2511599) สุดขีด 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2516070#msg2516070) / สุดขั้ว 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2523385#msg2523385) สุดขีด 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2527666#msg2527666) / สุดขั้ว 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2541318#msg2541318) สุดขีด 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2547423#msg2547423) / สุดขั้ว 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2562865#msg2562865) สุดขีด 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2584259#msg2584259) / สุดขั้ว 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2595963#msg2595963) สุดขีด 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2600800#msg2600800) / สุดขั้ว 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2603946#msg2603946) สุดขีด 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2621849#msg2621849) / ตอนพิเศษ Before when he met his Persephone (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2622746#msg2622746) / สุดขั้ว 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2640108#msg2640108) สุดขีด 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2661344#msg2661344) Special Hades’ Made (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2662804#msg2662804) / สุดขั้ว 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2663858#msg2663858) สุดขีด 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2666721#msg2666721) / สุดขั้ว 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2671787#msg2671787) สุดขีด 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2678534#msg2678534) / สุดขั้ว 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.2100) สุดขีด 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2728734#msg2728734) / สุดขั้ว 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2732776#msg2732776) สุดขีด 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2738280#msg2738280) / สุดขั้ว 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2746759#msg2746759) สุดขีด 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2756530#msg2756530) / สุดขั้ว 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2762457#msg2762457) สุดขีด 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2773149#msg2773149) / สุดขั้วสุดขีด 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2783162#msg2783162) / สุดขั้ว 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2802525#msg2802525) สุดขีด 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2804405#msg2804405) / สุดขั้ว 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2805247#msg2805247) สุดขีด 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2816750#msg2816750) / สุดขั้ว 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2822267#msg2822267) สุดขีด 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2833639#msg2833639) / สุดขั้ว 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2845443#msg2845443) สุดขีด 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2854020#msg2854020) / สุดขั้ว 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2857694#msg2857694) สุดขีด 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2861049#msg2861049) / สุดขั้ว 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2864731#msg2864731) สุดขีด 35(END) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31146.msg2867745#msg2867745)
-
อ่าฮะ น่าสนใจจัง เทวดากับซาตาน น่าอ่านจังเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ เจิม มให้กับเรื่องใหม่ค่ะ
-
เรื่องจะใหญ่แค่ไหนนะมาตามรออ่านอิอิ :impress2:
-
อั๊ยยะ ตามมาจิ้มเรื่องใหม่ แล้วว่าแต่
เรื่องนั้นอะ ... ปอแก้วอ๊า ยังอยากอ่านอยู่นะ
-
:3123:
-
อยากรู้เรื่องจะมาแนวไหนเอ่ยยย
SMหรือเปล่าลุ้นฮับบ5555
-
:z13:จิ้มๆคนเขียน
:mc4:ฉลองเรื่องใหม่
ชื่อเรื่องน่าดี :laugh:
อยากรู้ว่าเป้นแนวไหนอ่า (อย่าตอบว่าแนวyaoiมาล่ะ :really2:)
:3123:ให้คนเขียนๆ
-
มาเจิมเรื่องใหม่ค่ะ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ว้าว น่าติดตามมากๆเลยจ้า
-
ว้าว! เรื่องใหม่ๆ
น่าสนใจดีค่ะ
:L1:
-
น่าสนแฮะ
-
:mc4: :mc4:
ติดตามจ้า
-
มารอค่ะๆ :3123: :3123:
-
ชื่อเรื่องน่าสนใจเลยเข้ามา
แค่เริ่มเรื่องนะๆๆๆอยากจะอ่านต่อเลยล่ะ ว่าเมื่อสุดขั้วเจอกันมันจะวุ่นวายจริงหรือป่าวเนี่ยยยยยย
ติดตาม!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: o13 o13 o13
-
อุ๊ยๆ มารอตอนที่หนึ่งนะจ๊ะ
-
เรื่องใหม่น่าอ่านมากๆเลยค่ะ จะติดตามน่ะค่ะ สู้ๆจ๊าาา
-
น่าสนใจจจ ตามมมม ><
ชูป้าย 555
-
น่าสนใจติดตามดีครับ จะติดตามดูนะ
-
น่าสนใจ จะรออ่านนะครับ แต่ไอ้ที่ว่าดีสุดขั้วกับชั่วสุดขีดเนี่ย มันคงจะไม่ดีไปซะหมดและชั่วไปซะหมดหรอกมั้ง
-
ติดตามครับ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
รูปการตูนน่ารักค่ะ ติดตามเรื่องใหม่เช่นกานนน :mc4:
-
สุดขั้ว 1
คุณคิดว่าเด็กคณะเกษตรเป็นอย่างไร...
ดิบ? เถื่อน?
หัวรุนแรง?
ซกมก? สกปรก?
ขี้เหล้า? บ้านๆ?
04.00 น.
กริ๊งงง!!!
เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังขึ้น ผมยกมือไปปิดทันที ผมค่อยๆ งัวเงียลุกขึ้นมานั่ง พยายามเบิกตาตื่น ผมหย่อนเท้าก้าวลงเตียงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว อาการสะลึมสะลือถูกน้ำเย็นๆ พัดหายไปกว่าครึ่ง เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยทำให้เช้านี้มีอาการมึนๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำผมหยุดส่องกระจกเช็คความเรียบร้อย พ้นจากห้องน้ำมาผมบิดตัวขี้เกียจซ้ายขวาจนเป็นที่พอใจ เดินมาเปลี่ยนชุด หวีผมเข้าทรงแล้วยิ้มให้ตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่
“อรุณสวัสดิ์เนรัญ!”
ผมเอ่ยทักตัวเองในกระจก แจกยิ้มต้อนรับวันใหม่ ผมถือคติว่าตื่นเช้ามาต้องเจออะไรดีๆ ถึงจะโชคดีไปทั้งวัน ผมเดินมาหยิบกระเป๋า สะพายขึ้นไหล่ก้าวออกไปจากห้องนอน แวะหยิบกุญแจรถเวสป้า ล็อกประตูบ้าน
“อรุณสวัสดิ์ไอ้เพื่อนยาก”
ผมเดินมาหาเจ้าเพื่อนยากที่จอดอยู่ข้างๆ บ้าน ยกมือตบเบาะเบาๆ ทักทายเจ้ารถเวสป้าคันเก๋า จากนั้นก็เหวี่ยงตัวนั่งคร่อม ใส่กุญแจและสตาร์ทขับออกไป ผมขับรถมาเรื่อยๆ เลี้ยวซอยนั่นซอยนี่อย่างชำนาญทาง ไม่นานข้างหน้าของผมก็ปรากฏประตูขนาดใหญ่ ผมเร่งความเร็ววิ่งฉิวเข้าไปใน ‘วัดอรุณแจ้ง’ ผมจอดรถไว้ข้างศาลาแล้วเดินขึ้นไปข้างบนศาลา ผมสูดอากาศเข้าเต็มปอด เช้าๆ แบบนี้อากาศสดชื่นเพราะยังไม่มีมลพิษทางอากาศจากรถ
“สวัสดีครับคุณยาย”
ผมยิ้มทักทายพร้อมกับยกมือไหว้เหล่าผู้สูงอายุที่มานั่งรวมตัวกันบนศาลา นั่งเป็นทิวแถวเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ผมเลือกนั่งข้างหลังสุด หยิบหนังสือสวดมนต์มาด้วย
เมื่อถึงเวลาตีห้าพอดิบพอดีไม่มีขาดหรือเกิน หลวงพ่อเดินขึ้นศาลามานั่งข้างหน้าสุด จากนั้นพระท่านนำญาติยมทั้งหลายสวดมนต์ทำวัตรเช้า ผมก้มกราบเชื่องช้าไม่รีบเร่ง ตั้งใจทำวัตรเช้าด้วยจิตใจที่ผ่องใส ตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มผมนั่งสวดมนต์อย่างไม่มีตกบกพร่อง
หลังจากทำวัตรเช้าเสร็จหลวงพ่อให้โอวาทเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินลงจากศาลาไป ผมมองหลังตามหลวงพ่อ ก้มลงกราบแล้วรีบเดินลงบันไดไป หลวงพ่อหยุดและหันมามองผมที่เดินตามหลังมาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขุม ผมนั่งย่องตัวลงเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น
“หลวงพ่อจะไปบิณฑบาตเช้าไหมครับ?”
“ไปสิโยม”
“ผมขอไปด้วยครับ จะได้ถือข้าวของช่วยหลวงพ่อ”
“โยมไม่มีเรียนรึ?”
“มีครับ ตอนสายๆ”
“โยมไม่ต้องตามอาตมาไปบิณฑบาตหรอก จะวุ่นวายเสียเปล่าๆ หากมีเวลาก็ไปทำวิปัสสนากรรมฐานเถิด”
หลวงพ่อตอบพร้อมแย้มยิ้มนิ่งๆ แล้วหันตัวออกเดินไป ผมมองตามหลวงพ่อแล้วถอนหายใจเบาๆ บางทีผมไม่ตามไปด้วยจะเป็นการดีแล้วล่ะมั้ง ก็ทุกครั้งที่ผมตามไปมักจะเกิดเรื่องวุ่นๆ เป็นกระบุงทุกที อย่าถามผมเลยว่าทำไมเพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมตัดสินใจเดินขึ้นมาบนศาลาอีกครั้ง ตอนนี้ศาลาเงียบชะงัด เพราะแม่ออกแม่ชีบางส่วนก็แยกย้ายกันไปแล้ว เหลือบางคนที่นั่งทำวิปัสสนากรรมฐานต่อ ผมหาจุดนั่งลงกราบพระรัตนตรัย เริ่มทำวิปัสสนากรรมฐานบ้าง
กิจวัตรเริ่มต้นในแต่ละเช้าของผมนั้นต้องเริ่มจากมาทำวัตรเช้านั่งทำสมาธิ จากนั้นกลับไปที่บ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ทานข้าว ออกไปเรียน แต่ถ้าเป็นวันหยุดไม่มีเรียน ผมก็จะอยู่บ้านทำงานบ้าน หรือทำอะไรเรื่อยเปื่อย
ผมนั่งทำสมาธิอยู่นาน จนกระทั่งได้ยินเสียงนาฬิกาเตือนครบรอบชั่วโมง ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยกมือสวดแผ่เมตตาแล้วก้มลงกราบสามครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใจสงบนิ่ง ผมแย้มยิ้มนิดๆ หันไปสบตาเข้ากับหญิงวัยกลางคนที่ดูสง่างาม ท่าทางเหมือนผู้ดีมีตระกูล เธอนั่งไม่ไกลจากผมนัก เธอมองผมด้วยความแปลกใจ จึงเป็นสิ่งที่ผมชินซะแล้ว คนมาฝึกปฏิบัติใหม่ๆ จะมองผมด้วยสายตาแบบนี้อยู่เรื่อย และผมก็ไม่ได้แปลกใจหรือสงสัยอะไร เข้าใจด้วยซ้ำว่าพวกเขาคงจะสงสัยว่าเด็กๆ อย่างผมมาทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“อ๊ะ ขอโทษนะจ้ะ คือป้าเห็นพ่อหนุ่มมาบ่อยๆ ก็เลยแปลกใจนิดหน่อย ปกติแล้วไม่ค่อยเห็นเด็กอายุน้อยๆ มาทำอะไรแบบนี้นะจ้ะ” คุณป้าคนนั้นเอ่ยขอโทษมาเมื่อเห็นผมมองเธออยู่ ผมโบกมือ ยิ้มกว้างอย่างเข้าใจ
“ไม่เป็นไรครับ”
“หนูยังดูเด็กอยู่เลย ขอโทษนะจ้ะ อายุเท่าไรแล้ว?” คุณป้าเอ่ยถามอย่างสนใจ ผมยิ้มรับ
“ปีนี้ 19 ครับ”
“โอ๊ะ อายุน้อยกว่าลูกชายคนสุดท้องของป้าอีก”
ผมนั่งคุยต่อเล็กน้อย ได้รู้ชื่อคุณป้าด้วย ท่านชื่อดวงใจ เพิ่งมาทำวัตรเช้าได้อาทิตย์กว่าๆ มิน่าถึงได้มองผมแปลกๆ ถ้าเป็นแถวนี้จะรู้จักและคุ้นชินกับผมเป็นอย่างดี จะว่าไปแล้วคุณป้าค่อนข้างแต่งตัวดี แถมยังรู้สึกถึงความเป็นผู้ดีไฮโซ นับครั้งได้ผมจะเจอพวกผู้ดีมาทำวัตรเช้าบ้าง คุยได้สักพักผมขอตัวกลับก่อนเพื่อจะอาบน้ำไปเรียน ผมเดินมาที่เจ้ารถเวสป้าคู่ใจแล้วขับกลับบ้าน
กลับมาถึงบ้านแล้วแต่ยังไม่อาบน้ำหรอกนะครับ ผมเดินมาหลังบ้านหยิบฝักบัวรดน้ำต้นไม้ไปเติมน้ำ รดให้กับผักสวนครัวที่ผมเป็นคนปลูกเอง รดเสร็จค่อยเดินเข้าบ้านอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเพื่อทำมื้อเช้า บ้านหลังนี้เป็นบ้านเล็กๆ ของผมเอง คุณแม่ของผมท่านเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมอายุได้สิบขวบ ไม่นานหลังจากนั้นคุณพ่อของผมท่านก็ตัดสินใจออกบวช ซึ่งก็คือหลวงพ่อนั่นเอง ท่านเป็นพ่อแท้ๆ ของผม เพราะเหตุนี้ผมถึงเทียวไปวัดอยู่บ่อยๆ ใกล้ชิดกับคำสอนของศาสนามากกว่าเด็กทั่วไป
ผมไม่คิดว่าตัวเองดีอะไรมากมาย แต่คนอื่นๆ ชอบเรียกผมว่า ‘เทวดา’ ซึ่งในความคิดของผมนั้น มันมากเกินไปหน่อย ผมเองก็เป็นเหมือนคนทั่วๆ ไป ไม่มีอะไรแตกต่างเลย จริงๆ นะ! ทานข้าว ทำความสะอาดบ้าน ผมก็ขับเจ้าเวสป้าเพื่อนยากไปเรียน เจ้าเวสป้าของผมอายุค่อนข้างมากแล้วล่ะ แฮะๆ แล้วผมยังมีเจ้าจักรยานอีกคันที่จอดไว้ข้างๆ บ้าน ถ้าไปใกล้ๆ ไม่เร่งด่วนผมจะใช้บริการมัน ผมขับเข้าตัวมอแวะไปที่แปลงสาธิตของคณะเกษตรฯ มาดูแปลงสักหน่อยน่ะครับ พวกเราชาวเด็กเกษตรจะมารดน้ำแปลงของตัวเองในตอนเช้าแบบนี้ทุกวัน บางทีก็จะถูกรุ่นพี่นัดตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมาลงแปลงกัน
ผมเป็นน้องใหม่เฟรชชี่คณะเกษตรศาสตร์ เดือนแรกก็ลำบากอยู่เหมือนกัน ทั้งรับน้อง ทั้งเรียน ผมต้องปรับตัวอย่างสุดชีวิต แต่โชคดีที่มีรุ่นพี่ใจดี ช่วยอะไรหลายๆ อย่างก็เลยปรับตัวเข้ากับการเรียนของที่นี้ได้ ผมเดินมาดูแปลงของตัวเอง รดน้ำ ถอนเจ้าศัตรูร้ายบนแปลงที่จะเข้ามาแผ้วพานผักของผม
“งายยย มาตรงเวลาเลยนะโว้ยรัญ!”
“อย่าเสียงดังสิวะไอ้ซัน ถ้าลูกๆ ของกูตกใจเสียงมึงจนเหี่ยวเฉาตายไปจะทำยังไง?”
ผมหันไปปรามเจ้าเพื่อนที่เดินเข้ามาในแปลงสาธิตด้วยใบหน้าบาน จะตะโกนเสียงดังทำไมวะเนี่ย? อ๊ะ ตกใจอะไรกันครับ ก็บอกแล้วว่าผมไม่ใช่เทวดา คาดหวังการพูดสุภาพราวผ้าพับไว้ของผมอยู่งั้นเหรอ? การพูดคุยกับเพื่อนๆ ของผมก็เป็นแบบธรรมดาๆ นี่แหละ ไม่ได้แปลกแยกเลยนะ แต่ผมไม่ค่อยออกสิงสาราสัตว์เท่านั้นเอง ก็แหมมันหยาบคายนี่น่า ยกเว้นตอนผมโกรธมากๆ อาจจะมีหลุดไปบ้าง แต่ผมก็ยังไม่เคยโกรธถึงขั้นนั้น
ซันเซ็ตเดินไปดูแปลงของตัวเองด้วยใบหน้าบึ้งแกมหงุดหงิดเพราะคำปรามของผม ผมกับเขาเพิ่งจะมารู้จักกันเมื่อไม่นานมานี่เอง ก็ตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละ กลุ่มของผมก็มีอยู่ด้วยกันห้าคน คนในคณะเรียกพวกเราว่า ‘ตัวประหลาด’ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเรียกกันแบบนั้น ไม่เข้าใจเท่าไร เพราะผมกับเพื่อนในกลุ่มไม่เห็นจะมีใครแปลกสักคนนี่น่า
“เอ้อ แล้วนี่มึงทำงานของอาจารย์สมหมายเสร็จยังวะ?”
ซันเซ็ตรดน้ำแปลงของตัวเองเสร็จก็เดินมานั่งใกล้ๆ ผม กระซิบถามเสียงเบา ผมหันไปมองแล้วถอนหายใจ ไอ้บ้านี่ก็ช่างประชดจริงๆ เลยนะ บอกไม่ให้พูดเสียงดัง มันก็มานั่งกระซิบกระซาบข้างหูแทน กวนแต่เช้าเลยนะ! พูดถึงงานของอาจารย์สมหมายซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมนอนไม่ครบแปดชั่วโมง กว่าจะนั่งทำเสร็จก็ปาไปตีหนึ่ง ผมได้นอนแค่สามชั่วโมงเอง ให้ตาย!
“เสร็จแล้ว แต่ไม่ให้มึงลอกหรอก”
ผมตอบมันกลับไปอย่างรู้ทัน ไอ้นี้หวังจะลอกงานของผมแหงๆ ขอใครไม่ขอมาขอผมเนี่ยนะ? รู้ไหมว่าลอกน่ะมันเป็นวิสัยที่ผิดๆ นะ!
“โธ่เอ๊ย! แค่นิดหน่อยไม่ได้หรือไงวะรัญ นะมึง?”
ยังจะมากระซิบข้างหูอ้อนวอน ผมถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ก็คือไม่สิวะ”
“แค่นี้ก็ช่วยเพื่อนไม่ได้?”
ซันเซ็ตลุกขึ้นพรวดแล้วเอ่ยเสียงดัง เวรรร! คุณมึงกำลังทำเสียงดังอีกแล้วนะโว้ย ผักในแปลงตกใจช็อกตายขึ้นมา จะทำยังไง? จะรับผิดชอบไหม ห๊า!? ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้ลอกๆ ถ้าผมให้มันลอกก็เป็นการส่งเสริมนิสัยไม่ดีของไอ้เพื่อนน่ะสิ! เพื่อนแท้เขาไม่ส่งเสริมเพื่อนไปในทางไม่ดีนะ
“ซัน กูสอนมึงได้นะแต่ถ้าให้ลอกกูขอปฏิเสธว่ะ”
ผมเงยหน้ามองมันแล้วพูดอย่างจริงจัง ผมจริงใจกับเพื่อนทุกคน อะไรที่ผิดผมไม่สนับสนุนแน่นอน! ซันเซ็ตมองผมอย่างจนใจ มันพยักหน้ายอมรับอย่างไร้ทางเลือก
“เอ่อๆ สอนก็ได้ เดี๋ยวกูทำเอง”
ผมยิ้มรับแบบมีชัย ต้องอย่างนี้สิวะไอ้ซัน ลอกมันไม่ดีต้องทำเองสิ! ซันเซ็ตเดินออกไปดูแปลงของคนอื่นๆ ระหว่างที่ผมดูแลเอาใจใส่ผักบนแปลง มีคนเดินเข้ามาในแปลงสาธิตอีกคน หนุ่มร่างสูงโปร่งไว้ผมยาว หน้าก็หวานๆ ถ้ามองด้านหลังอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าเป็นผู้หญิง เอ่อ ผู้หญิงที่ค่อนไปทางบึกบันนิดๆ น่ะนะ เขายกมือทักทายผม
“หวัดดีวะรัญ”
“หวัดดี”
ผมพยักหน้ารับ ไอ้บ้านี่มันชื่อ ‘ซีเนียร์’ หน้าตาดีเลยมีผู้หญิงมาติดเยอะ ซันเซ็ตบ่นอิจฉาอยู่ตลอด ทั้งๆ ที่มันเองก็พอกัน จากที่ผมสังเกตซีเนียร์นี่คบกับใครไม่ค่อยยืด แป๊บๆ ก็ควงคนใหม่ให้เห็นอยู่ตลอด ถึงหน้าจะหวานแต่นิสัยไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลย เห็นนิ่งๆ เงียบๆ แต่ขอโทษเถอะครับ ไอ้นี้มันโคตรจะบ้าเลยเถอะ ตอนรับน้องที่ผ่านมาทำเอาผมรู้ซึ้งความบ้าของมัน
ซีเนียร์รดน้ำแปลงของมันเสร็จ ก็เริ่มเปิดเพลงคลาสสิกในมือถือให้บรรดาน้องผักฟังอย่างทุกที มันบอกว่าเด็กๆ ที่กำลังโตต้องฟังเพลงคลาสสิกจะได้เจริญเติบโตมาอย่างแข็งแรงและฉลาด ถึงผมจะสงสัยว่าผักมันจะฉลาดไปเพื่ออะไรก็เถอะ ฟังเพลงก็เพราะดีผมถึงไม่บ่นอะไรมาก จากนั้นพวกเราก็ยกโขยงไปเรียนพร้อมกัน
:L2:ต่อรีล่าง :L2:
-
“ดูสิ รัญกำลังอ่านหนังสืออยู่ล่ะ”
“ต้องเป็นหนังสือพวกจิตวิทยา หรือไม่ก็หนังสือพวกตลาดหุ้นแน่ๆ เลย”
“ตั้งใจอ่านแบบนั้นแล้วดูน่ารักเนอะ”
“รัญนี่ทำอะไรก็ดูดีมีสกุลไปหมดอะ!”
“ที่บ้านต้องมีห้องสมุดส่วนตัวห้องใหญ่ๆ แน่ๆ เลย”
เสียงซุบซิบดังจากข้างหลังของผม พวกเพื่อนๆ ที่นั่งด้วยก็ทำสีหน้าแตกต่างกันไป โอเล่ทำหน้าอิจฉา ซีเนียร์เลิกคิ้วชะโงกหน้ามาอ่านกับผม ซันเซ็ตทำหน้าเอือมระอาและสุดท้ายมอตโตยกมุมปากยิ้มขำเล็กน้อย ผมก็หนักใจอยู่เหมือนกัน เสียงซุบซิบพวกนั้นทำให้ผมรู้สึกผิดบาป ก็เพราะตอนนี้ผมกำลังอ่าน...
การ์ตูนขายหัวเราะ เล่มละสิบกว่าบาทอยู่น่ะสิ!
“พวกนี้แม่งสติไม่ดีแหงๆ ไอ้บ้ารัญมันทำอะไรก็คิดไปกันเว่อร์ มันนั่งขี้ก็คงจะบอกว่านั่งจิบน้ำชาสินะ!”
ซันเซ็ตบ่นงึมงำไม่พอใจที่พวกสาวๆ นั่งซุบซิบแล้วเอาแต่มองมาที่ผม มึงก็พูดเกินไป อีกอย่างกูก็คงจะไม่ไปนั่งขี้ให้พวกเขาเห็นหรอก วางใจได้! เมื่ออ่านการ์ตูนขายหัวเราะจบส่งต่อไปให้ซีเนียร์ที่รออ่านต่อ ผมจึงหันมาพูดกับซันเซ็ต
“ซัน มึงอย่าพูดให้พวกเขาเลย พวกเขาไม่ได้ผิด”
“เออ! พวกนั้นไม่ผิดหรอก มันผิดที่มึงนั่นแหละ สัด!” มันชี้หน้าและโจมตีเข้ากลางใจดังฉึก ผมขมวดคิ้วถามกลับ
“มึงจะมาเหวี่ยงทำด๋อยอะไรวะ?”
“กูอิจฉา สาดดด!!!”
“อารมณ์อิจฉาริษยามันเป็นกิเลส มันเกิดจากความอยากได้ อยากมีแล้วมันจะทำให้มึงทุกข์ใจ คิดมากไม่สบายใจ มึงไม่ควรอิจฉากู มึงก็ดูดีในแบบของมึง จงพอใจในสิ่งที่มึงมี”
“สาธุ~ พวกกูบรรลุแล้วครับหลวงพี่!”
โอเล่กับซันเซ็ตยกมือกราบผมแบบเบญจาเต็มรูปแบบ เอ่อ กูยังไม่ได้บวช ไม่ต้องกราบกูหรอก อีกอย่างอย่ามาเรียกกูว่าหลวงพี่นะ! เฮ้อ ผมถอนหายใจกับเจ้าเพื่อนสองคนนี้ โดยเฉพาะเจ้าซันเซ็ต สักวันผมต้องหาทางพามันเข้าวัดฟังธรรมบ่อยๆ กิเลสจะได้เบาบางลง ผมเป็นห่วงเพื่อนจริงๆ นะครับ โอเล่ก็อีกคน ตั้งแต่รู้กิจวัตรประจำวันของผมก็เรียกผมว่า ‘หลวงพี่’ มาตลอด ห้ามก็ไม่เคยฟัง
“พวกมึงจะแวะไปแปลงเปล่าวะ?”
มอตโตถามขึ้นหลังจากที่ไม่มีบทอะไรเลยมาตั้งนาน มันชอบนั่งเงียบๆ ฟังพวกผมคุยกัน บางทีก็หัวเราะร่วมบ้าง แต่ไม่ค่อยได้แสดงความคิดเห็นหรือพูดอะไรออกมาเท่าไร ถ้ามันจะพูดมันก็จะพูดว่า ‘นั่นสินะ’ หรือ ‘อะไรก็ได้’ และ ‘แล้วแต่มึงล่ะกัน’ สามประโยคนี้เป็นประโยคฮอตฮิตของมอตโตมันล่ะ
“กูจะไปดูแปลงหน่อยว่ะ พวกมึงไม่ไปดูเหรอ?” ซันเซ็ตพยักหน้ารับเป็นงานเป็นการ
“กูไปดูแล้วตอนเช้า” ไอ้ซีเนียร์เงยหน้ามาตอบแล้วก้มลงไปอ่านขายหัวเราะต่อ ซันเซ็ตพยักหน้ารับแล้วหันไปถามเด็กน้อยผู้น่ารัก
“มึงล่ะไอ้โอ วันนี้รดน้ำแปลงมึงหรือยัง?”
“เมื่อเช้ากูฝากไอ้ซีเนียร์รดให้แล้ว” โอเล่หันมาตอบ แต่ว่าเมื่อเช้านี้ผมไม่เห็นซีเนียร์มันจะรดน้ำแปลงของโอเล่เลยนะ เห็นมันรดแปลงตัวเองแล้วเปิดเพลงคลาสสิก ร้องเพลงให้ผักมันฟังจนกระทั่งมาเรียนนี่แหละ ซีเนียร์เงยหน้าขึ้นมาจากการ์ตูนอีกครั้งแล้วมันก็เอ่ยหน้านิ่งๆ
“อ้อ โทษทีว่ะ กูลืมรดแปลงให้มึง”
“อ้าว เชี่ยซี มึงทำอย่างนี้ได้ยังไงวะ ป่านนี้แปลงผักกูเหี่ยวหมดแล้ว เฮอะ!” ไอ้โอเล่หันมาเหวี่ยงใส่ทันที เอาน่า แปลงมีระบบรดน้ำอัตโนมัติอยู่ น้ำคงจะพ่นไปแปลงมึงบ้างล่ะน่าไอ้โอ
“กูลืมจริงๆ มัวแต่ร้องเพลงให้แปลงกูฟัง” ซีเนียร์ยังเอ่ยขอโทษหน้านิ่ง ดูจะไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเท่าไรนัก จนโอเล่มันทำหน้าหงิกแล้วหันไปบอกกับไอ้มอตโต
“ไอ้มอตกูไปด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้แปลงกูจะเป็นยังไงแล้ว ไว้ใจไอ้ห่าซีไม่ได้เลยว่ะ”
โอเล่บ่นไอ้ซีเนียร์อยู่พักใหญ่ แต่ซีเนียร์ก้มหน้าอ่านขายหัวเราะไม่สนใจสักนิด โอเล่มองไอ้ซีเนียร์อย่างอารมณ์เสียแต่ทำอะไรมันไม่ได้ มอตโตก็หันมาถามพวกผม
“สรุปแล้วจะเอายังไง พวกมึงจะไปไหม?”
“ไปก็ไป” ซันเซ็ตยักไหล่แล้วตอบแบบไม่จริงจังอะไรมากนัก พวกผมก็เลยย้ายที่สิงจากโต๊ะม้าหินอ่อนข้างคณะไปที่แปลงของคณะเกษตร
“เฮ้ย มึงจะไปกับใครวะรัญ?”
“กับใครก็ได้ว่ะ ขอให้กูไปถึงอย่างปลอดภัยก็พอ”
“มานั่งซ้อนกูก็ได้”
ซีเนียร์กวักมือเรียกผมไปนั่งซ้อนรถมอเตอร์ไซค์คันโก้ของมัน ในมือมันถือขายหัวเราะอยู่ ที่อันเชิญผมไปเป็นคนขับเพราะอยากจะนั่งอ่านการ์ตูนสินะ เจริญเหอะมึง! มันยื่นกุญแจรถมาให้ผมก็รับมาแล้วเดินมาใส่กุญแจขยับรถออกมา รถของซีเนียร์ที่มันตั้งนิกเนมว่า ‘ไอ้แก่’ ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมครับว่าสภาพมันเป็นอย่างไรแล้ว
“ตายแล้ว รถของรัญเหรอนั่น?”
เปล่า ไม่ใช่ครับ เวสป้ารุ่นเก๋าของผมเกิดขัดข้องต้องจรลีเข้าอู่ไปเมื่อเช้าตอนมาเรียนนี่แหละครับ โชคดีที่ตอนนั้นมีซันเซ็ตกับซีเนียร์อยู่ด้วย ไม่งั้นผมคงจะมาเรียนไม่ทันแน่ๆ เฮ้อ ไอ้เก๋านะไอ้เก๋า มาเสียอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ สาวๆ ในคณะน่าจะเป็นรุ่นพี่เดินผ่านมาซิบซุบกันใหญ่
“คลาสสิกเนอะ”
“อยากซ้อนท้ายไปด้วยจัง”
“กูอยากบ้า! ขนาดมันขับรถเศษเหล็กยังมีคนหลงผิดเลยว่ะ!” ซันเซ็ตประชดอย่างเหลืออดเหลือทน มึงจะพูดทำไมเนี่ย เดี๋ยวเจ้าของรถมันจะเสียใจเอานะโว้ย มันก็ไม่ได้ถึงกับเป็นเศษเหล็กอะไรขนาดนั้น แต่ว่านะซีเนียร์มึงล้างไอ้แก่บ้างนะโว้ย จะดูไม่ออกอยู่แล้วว่ามันเป็นรถมอเตอร์ไซค์ ผมสตาร์ทรถกว่าจะติดก็ยากลำบากมากครับ โถ ซีเนียร์มึงใช้งานมันหนักมากขนาดนี้ก็ควรจะปลดเกษียรมันได้แล้วนะเพื่อน นี่มึงคงจะไม่ใช้แรงงานมันเยี่ยงทาสแบบนี้ไปตลอดหรอกใช่ไหม? ซีเนียร์กระโดดขึ้นมานั่งซ้อนเมื่อผมสตาร์ทรถติด
เตรียมพร้อมเสร็จ ก็ได้ฤกษ์ออกตัวไปที่แปลงของพวกเรา อาณาเขตคณะเกษตรกินบริเวณใหญ่ที่สุดในบรรดาคณะต่างๆ ของมหาวิทยาลัย ใช้เวลาขับรถนานสักหน่อย แต่ไม่เกินสิบนาทีก็มาถึง พวกเราจอดรถไว้ตรงหน้ารั้วเดินแยกย้ายไปที่แปลงของใครของมัน
แปลงสาธิตหนึ่งตรงนี้เป็นแปลงของปีหนึ่ง แปลงถัดไปจะไล่ตามลำดับชั้นปีครับ ยังมีบ่อปลา สวนสัตว์ขนาดย่อมเยา ทุ่งดอกไม้ซึ่งจะปลูกตามนโยบายคณะ อาณาเขตของคณะเรามีทั้งอย่างครบถ้วน ตั้งแต่พืชสวนครัวไปจนพืชไร่ขนาดกว้างขวาง ที่ๆ เรายืนกันอยู่ตอนนี้มีไว้ปลูกผักสวนครัว จะปลูกพืชอะไรก็ได้มีข้อแม้เพียงข้อเดียวคือ ต้องดูแลรักษาแปลงของตนเอง นอกจากนั้นยังมีรุ่นพี่สายตรวจมาสำรวจไม่เคยขาด แปลงไหนปล่อยให้พืชผักเฉาตายจะโดนหักคะแนน แถมถูกเรียกไปอบรมอีกด้วย มันไม่น่าลองนักหรอก กับประสบการณ์นั่งฟังบรรยายสี่ชั่วโมงเลวร้ายนั่น ผมไม่เคยหรอกครับแต่พวกรุ่นพี่เล่าและยืนยันเสียงแข็งทีเดียว บางทีผมอาจจะได้คำยืนยันจากคนใกล้ตัวเร็วๆ นี้ ดูท่าแปลงของโอเล่เกือบม่องอยู่รอมร่อ
ผมมองสำรวจความเรียบร้อยของแปลงตัวเองจนพอใจ จึงตัดสินใจเดินมาหาโอเล่เพื่อดูแปลงที่ใกล้เข้าฝั่งเต็มทน ส่วนเจ้าของแปลงกำลังก้มหน้าก้มตากดมือถือหัวเราะคิกคักกับตัวเอง สงสัยกำลังคุยบีบี ผมรู้จักแต่ถ้าถามว่าเคยเล่นไหม? คำตอบคือไม่ ผมไม่เล่นบีบี มือถือของผมแค่จอสีถ่ายรูปได้ก็พอแล้วล่ะครับ จะเอาอะไรมากมายล่ะ กับแค่โทรเข้าโทรออกก็พอแล้วนี่น่า และใช่ว่าทุกคนจะคิดแบบผม โอเล่เป็นคนอินเทรนด์ทันสมัย เสื้อผ้าหน้าผมของเขาอินแฟชั่นตลอด เขาแต่งตัวเก่งมากและมันดูดีสุดๆ ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมส่ายหน้าไม่เอาด้วย โอ ไม่ล่ะครับ ธรรมชาติๆ นี่แหละดีที่สุดแล้ว
ผมมองไปที่มอตโตเพื่อนคนสุดท้ายของกลุ่ม หนุ่มแว่นเด็กเนิร์ดสุดชิว อารมณ์ยอดนิยมของเขาคือเฉย เฉยสนิท เหมือนคนปลงแล้วซึ่งทุกอย่าง บางทีผมยังนับถือเขาเลย นี่สิที่เรียกว่าบรรลุแล้ว(?) ผมเทียบกับเขาแล้วไม่เห็นฝุ่น เพราะผมยังยึดติดกับสิ่งต่างๆ ใช้ไม่ได้เลย ในความคิดของผมมอตโตควรจะถูกเรียกว่าเทวดามากกว่า อืม หรือ ‘หลวงพี่’!
“อ๊ะ กูต้องกลับแล้วว่ะ”
โอเล่ลุกเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอแบล็กเบอรี่ เขาเก็บมันในกระเป๋าหันมาบอกพวกผมด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ หน้าตาหลั่งความระรื่นออกมาทุกรูขุมขน ให้ตาย ถ้าผมไม่รู้มาก่อนว่าเขาไม่ได้เล่นลอตเตอรี่ ผมคงคิดว่าเขาถูกรางวัลที่หนึ่งไปแล้วล่ะ ผมพยักหน้าให้แล้วโบกมือลา มอตโตพยักหน้าเรียบๆ แล้วหันไปสนใจแปลงผักของเขา ส่วนซันเซ็ตกับซีเนียร์มองตามโอเล่ไปด้วยสายตาจับผิด ชนิดที่ใช้เลเซอร์สแกนกันเลยทีเดียว
“ไปแรดล่ะสิไอ้โอเล่!” ซันเซ็ตตะโกนตามหลังไป ไม่เสียเวลาคิด
“แรดบ้านมึงสิ ไอ้เหี้ยซัน!” โอเล่หันมาตอบกลับ พร้อมยกนิ้วกลางให้ เฮ้ยๆ มันหยาบคาย ไม่ควรทำ! โอเล่สะบัดหน้าเดินต่อ เอ่อ ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่ท่าเมื่อกี้มันดูแรดมากว่ะโอเล่ เอ๊ย ไม่สิ ผมควรพูดว่ามันดัดจริตมากเกินงามใช่ไหม? แรดมันไม่สุภาพ(?) ซีเนียร์หัวเราะหึๆ ในลำคอ เอียงคอกระซิบกระซาบกับพวกผม
“ไปหาผัววิศวะแน่ๆ เลยว่ะไอ้เหี้ยโออะ”
“ไปหาผะ... สามี? โอเล่เป็นกะเทยเหรอวะ เท่าที่ดูมันเป็นผู้ชายธรรมดา” ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง หันไปมองซีเนียร์ที่กลับไปก้มหน้าอ่านการ์ตูนขายหัวเราะต่อ เดี๋ยวซี! เงยหน้ามาอธิบายให้ฟังก่อน! ซันเซ็ตมองหน้าผมแล้วหัวเราะก๊าก มันพยักหน้าหงึกๆ แล้วอธิบายให้ผมฟัง
“ผู้ชายจริงว่ะ แต่มันเป็นผู้ชายแรดก็เลยมีผัวไง!”
หะ? แรดเลยต้องมีสามีสินะ(???)
ผมยิ่งไม่เข้าใจกันไปใหญ่
“ซัน มึงอย่ายัดของไร้สาระเข้าหัวรัญมันได้ไหม คราวที่แล้วมึงก็ยัดความคิดเหี้ยๆ ให้มันไปแล้วทีหนึ่ง” มอตโตพูดขัดทัพด้วยใบหน้าจริงจัง ผมขมวดคิ้ว ความคิดเหี้ยๆ? ตอนไหนวะ? อ้อ! คงจะเป็นตอนที่บอกว่าผู้หญิงที่มากับมันในแต่ละวันเป็นเพื่อน ผมเองก็ไม่ได้เชื่อหรอก ไอ้บ้าซันมันเล่นควงวันละคนขนาดนั้น เชื่อก็บ้าแล้ว ไม่รู้จะพูดยังไงดีเตือนแล้วเตือนอีกก็ยังไม่สำเร็จ ถ้าไปทำผู้หญิงท้องขึ้นมาจะทำยังไงล่ะวะ? แถมการมีอะไรกับผู้หญิงที่ไม่ใช่ภรรยาถูกต้องตามกฎหมายและประเพณี มันก็เป็นการทำผิดศีลข้อสามนะ!
“เฮ้ย กูพูดถูกนะโว้ย ก็ผู้หญิงเต็มใจเอง เขาเสนอมากูก็สนองให้สิวะ!”
ซันเซ็ตยักไหล่เอ่ยด้วยหน้าตาไม่รู้สึกไม่รู้สา ผมนี่ฉุนกึกเลยล่ะ ถึงเขาจะเต็มใจมึงก็อย่าไปสนองเขาสิวะ! ยิ่งเป็นเจ้าเพื่อนบ้านี่แล้วด้วย เล่นกับพวกผู้หญิงไปเรื่อย ไม่เคยจริงใจกับใครสักคน ผมสงสารพวกผู้หญิงเท่านั้นแหละครับ ยังไงผู้หญิงก็เป็นเพศแม่ของเรา
“ถ้ามึงไม่ชอบ มึงก็อย่าไปทำสิวะ”
“เหอะ กูรู้แล้วล่ะว่าทำไมมึงถึงถูกแฟนเลิกไปตลอดน่ะไอ้รัญ! มึงคงจะไม่ทำอะไรเขาจนผู้หญิงพวกนั้นเบื่อล่ะสิ อ๊ะ ถูกเหรอวะ? ฮ่าๆๆๆ กูว่าล่ะ!”
ผมชักสีหน้าเล็กน้อย ซันเซ็ตก็หัวเราะชอบใจ เหอะ กูไม่ทำอะไร เพราะกูให้เกียรติพวกเขาหรอกโว้ย! แล้วที่กูโดนแฟนที่แล้วๆ บอกเลิก นั่นก็เพราะเขามีคนที่เขารักคนใหม่ต่างหาก! ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่กูไม่แตะต้องเขาสักหน่อย มึงอย่ามาเดาส่งเดชนะโว้ย ผมพยายามจะเถียงกลับ
“ไม่เห็นมันไม่เกี่ยวอะไรกัน”
“โคตรเกี่ยวเหอะไอ้รัญ! พวกหล่อนแม่งอยากให้มึงเอาจนตัวสั่น แต่มึงดันเป็นหลวงพี่ไม่ทำอะไรเลย พวกหล่อนก็เลยต้องโบยบินไปหาคนอื่น โฮ มึง สมัยนี้ผู้หญิงร้ายกว่ามึงคิดไว้นะโว้ย!” ซันเซ็ตมองผมด้วยสายตาเวทนาสงสาร พูดเกือบเป็นเย้ยหยันเล็กๆ
“ใช่ๆ ผู้หญิงดีๆ น่ะเหลือไม่มากหรอกว่ะ” ซีเนียร์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือขายหัวเราะ มันพยักหน้าเอ่ยสนับสนุนด้วยใบหน้าเข้มเครียดจริงจัง
“ผู้ชายอย่างพวกเราเลยต้องค้นหาสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองโว้ย”
“ใช่อย่างที่ไอ้ซีมันพูด เดี๋ยวนี้ผู้ชายแม่งก็น้อย บางส่วนเสือกโตเป็นสาวแรดออกแบบไอ้โอเล่นั่นอีก เหลือผู้ชายดีๆ แบบพวกกูน้อยยิ่งกว่าน้อย ดังนั้นพวกกูเลยต้องเลือกแม่พันธุ์ที่ดีที่สุด บังเอิญกูก็แบบว่า... หล่อเลือกได้ว่ะ”
ใครหมั่นไส้ไอ้ซันเซ็ตยกมือ?
ผมแหละคนแรกที่ยก! ช่างกล้า พ่อคนหล่อเลือกได้!
“รัญ~~!!! ไอ้น้องเลิฟ~!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อของผมดังขึ้นจากหน้าประตูรั้ว ผมกับสามคนที่เหลือหันไปมองพี่ลูกหมีที่โบกมือยิ้มร่าให้ เขาเป็นพี่รหัสของผมเองครับ ถึงพี่เขาจะชื่อลูกหมี แต่รูปร่างหน้าตาควรจะชื่อว่าพ่อหมีมากกว่า! ตัวอ้วนใหญ่ พุงล้ำหน้า ไว้หนวดไว้เครายิ่งกว่ามหาโจรอีก พี่ลูกหมีเดินเข้ามาในแปลง พวกผมยกมือไหว้พร้อมเพรียง สวยงาม และนอบน้อมยิ่งกว่านางสาวไทย เหอะๆ
“รัญ เย็นนี้พี่จิ๋วจะเลี้ยงสายที่ร้านโดเรมีว่ะ เจอมึงก็ดีแล้วพี่จะไม่ได้เปลืองค่าโทร”
“นั่นมันร้านเหล้านี่พี่หมี หลวงพี่เขาเข้าไม่ได้นะครับ เดี๋ยวมันอาบัติ!” ซันเซ็ตท้วงแสร้งทำเสียงสูงปรี๊ดแล้วหัวเราะคิกๆ ผมหันไปมองตาขวาง ก็บอกแล้วไงว่ายังไม่ได้บวช!
พี่หมีเลิกคิ้วเหมือนเพิ่งคิดได้ หันมามองผมอย่างลำบากใจ คนในคณะเขารู้หมดแหละครับว่าผมไม่กินเหล้า เพราะเหตุการณ์วันนั้นแท้ๆ ที่พวกรุ่นพี่ให้น้องๆ เฟรชชี่กินเหล้า ผมน่ะพยายามรักษาศีลห้าไว้อย่างสุดชีวิต ปฏิเสธไม่ดื่ม พวกรุ่นพี่ก็มาลงผมแล้วเรื่องอะไรผมจะยอม ผมไม่ได้ทำผิดสักหน่อย เรื่องราวมันก็ลามไปใหญ่โตรุ่นพี่แต่ละปีมารุมผมคนเดียว ไอ้กลัวก็กลัวอยู่หรอกแต่ผมต้องรักษาอุดมการณ์ศีลห้าของผมไว้ให้ได้ สุดท้ายผมก็ลืมตัวเทศนารุ่นพี่ซะยกใหญ่จนอีกฝ่ายยกธงขาวยอมแพ้ไป จากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมาพวกเขาก็เรียกผมว่าเทวดา หรือที่หมั่นไส้หน่อยก็เรียกว่าหลวงพี่ เฮ้อ เป็นเรื่องที่ชวนหนักใจจริงๆ!
“พี่ไม่ให้มึงกินหรอกน่า มึงแดกเป๊ปซี่ไปนั่นแหละ วางใจได้ ไม่มีใครทำให้มึงศีลแตก รับรองด้วยเกียรติเนตรนารี” พี่ลูกหมียกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วทำหน้าจริงจัง ถึงขั้นเอ่ยปฏิญาณตน ว่าแต่พี่เคยเรียนเนตรนารีหรือไงวะ!? นั่นมันหลักสูตรของผู้หญิงนะโว้ย กวนฉิบหาย!
“ถ้าพี่ว่าแบบนั้น ผมไปก็ได้ครับ”
อันที่จริงผมไม่คิดจะปฏิเสธหรอก แต่ถ้าเลี่ยงสถานที่เสี่ยงต่ออบายมุขทั้งหลายได้ผมก็ขอเลี่ยงล่ะ เพราะมนุษย์เราน่ะถูกล่อลวงให้ติดกับพวกอบายมุขพรรค์นี้ได้ง่ายนักล่ะ
“พี่หมี แต่ร้านนั่นมีแต่พวกวิศวะนี่หว่า พี่ไปกินแบบนั้นมันจะดีเหรอ?” ซีเนียร์ถามอย่างเป็นกังวล พี่หมีแกก็ทำเสียงฮึ เชิดหน้า(พยายาม)ทำหยิ่งยโส
“กูอยากไปกินร้านนั้น ทำไมต้องกลัวพวกวิศวะมันด้วยวะ มันไม่ได้เป็นเจ้าของร้านสักหน่อย หมั่นไส้ว่ะ มีเกียร์แล้วยังไง มีเสื้อช็อปแล้วยังไง! หน้าแม่งก็เหี้ยพอๆ กับกูนั่นแหละว้า”
ด่าตัวเองทำไมอะพี่?
“โฮ กดไลค์เลยว่ะพี่หมี! ผมก็หมั่นไส้ไอ้เด็กวิศวะมันจะตาย ถือว่ามีเกียร์มีเสื้อช็อปแล้วทำเป็นยืด ทำไมคณะเราไม่ทำสัญลักษณ์แบบพวกมันบ้างวะพี่ ผมจะได้เอาไปโชว์สาวบ้าง” ซันเซ็ตรีบยกมือยกนิ้วโป้งกดไลค์ ทำเป็นเฟซบุ๊คไปได้นะ แถมยังทำหน้าเสียดายถึงทรวง
“คิดดูสิพี่ พวกมันมีเกียร์ พวกเราก็มีเสียมมีจอบ!”
“พวกมันมีเสื้อช็อป พวกเราก็มี...”
“เสื้อตัดอ้อย” ซีเนียร์ตอบเมื่อซันเซ็ตโยนจังหวะไปให้มัน
“ถะ ถะ ถูกต้องนะครับ!!!”
สัญลักษณ์น่ากลัวไปไหน? เสียมจอบ!! ถ้าแบบนั้นล่ะก็พวกมึงอย่ามีเลยดีกว่าว่ะ! แล้วไอ้เสื้อตัดอ้อยนั่นอีก เสื้อตัดอ้อยที่ว่านั้นเรียกหรูๆ ว่าเสื้อลายสก๊อตครับ เป็นเสื้อประจำของเด็กคณะเกษตรฯ เลยก็ว่าได้ ผมก็ว่ามันเท่ดีนะ คล้ายๆ คาวบอยอะไรพรรค์นั้น ถ้าเสื้อลายสก๊อตหมวกฟางล่ะก็ไม่ต้องสงสัย นั่นแหละเด็กเกษตรฯ และถ้าตามมาด้วยออฟชั่นพวกเสียมจอบ คณะผมชัวร์!
“เออ ความคิดของมึงแนวดีวะไอ้ซัน”
“ถือสร้อยเสียมจอบไปโชว์สาว แม่งเท่โคตรเลยว่ะ!”
“เดี๋ยวนี้เสื้อตัดอ้อยกำลังอินเทรนด์เลยนะมึง”
ไอ้คุณสามตัวนี้ก็คุยกันไม่จบสิ้นกับเรื่องสัญลักษณ์ ผมฟังพวกมันแล้วอดที่จะหัวเราะขำไปกับความคิดบ้าบอนั่นไม่ได้ แถมพวกมันยังคิดจะร่างข้อเสนอนี้ยื่นคณบดีอีกแน่ะ โฮ ดูมันเอาจริงมาก
“ถ้าพวกเราได้สร้อยเสียมจอบบวกกับเสื้อตัดอ้อยหมวกฟางสุดแนวของพวกเราแล้วล่ะก็...สาวๆ จะหนีไปไหนพ้น”
“และแล้วสร้อยเกียร์ก็ดับอนาถ!”
“กูว่าพวกมึงนั่นแหละดับ” มอตโตที่เงียบจนถูกลืมโพล่งประโยคสังหารด้วยใบหน้านิ่งแฝงสมเพชหน่อยๆ เป็นวิธีตัดบทพวกบ้าบอนี้อย่างดีเลย พวกนั้นยืนทำหน้าอึ้งรับประทานกันเป็นแถบ
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
มาต่อให้แล้วนะคร๊าฟ~
อยากได้เด็กเกษตรฯ บ้าง วิศวะกับเกษตร ความรักดั่งโรมิโอจูเลียต(???)
ถามว่าแนวไหน? เหอะๆ อยากบอกว่า...ไม่รู้อ่ะ 555
ฝากเสื้อตัดอ้อย
(http://www.fashionhotman.com/image/mypic_product/fmts127-17.jpg)
หมวกฟาง
(http://i.kapook.com/kongpob/0110/07/rufi/02.jpg)
และเสียมจอบ
(http://www.thaigoodview.com/files/u3212/img7.gif)
ไว้ในดวงใจด้วยน่า~~!!!
-
น่าสนใจ แอบสนุกนะเนี่ย
-
วิศวะมาแล้วชิมิ :laugh:
-
หลวงพี่รัน นึกไม่ออกมันจะไปได้กะพระเอกยังไง
-
:กอด1:
-
5555สร้อยเสียมจอม คิดไ้ไงเนี้ย
-
อย่างฮาาาาาา เสียมจอบ สู้เกียร์ได้แน่น๊อนนน :m20:
-
อยากให้ตอนหน้าเร็วๆ อิอิ
-
ธรรมะสุดๆ พ่อพระเอกเราจะเลวขนาดไหนเนี่ย :impress2:
-
ชอบซันเซ็ตอ่ะ :impress2:
-
โอ้ยตายแล้วหนูรันมีคนดีๆๆๆจริงๆๆเลยลูกไหว้พระสวดมนต์ด้วย......ไม่อยากขึ้นเลยเทวดาขอเจ้ จะเจอซาตาน จะเป็นอย่างไร....เจ้:pig2:++++++1...... ให้นะเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะค่ะ :pig4:
-
เกษตร-วิศวะเหรอ คู่ปรับตลอดกาลเลยนะนั่น
จะเจอกันแล้วใช่ไหม ลุ้น ๆๆ
-
ลุ้นกะรุ่นน้อง ธรรมะธรรมโมอย่างนี้คณะหาอย่างอยากเลย แรว์ไอเท็มมาก แบบนี้จะไปสู้เด็กวิดวะได้งั้ยยยย
-
:z2:รอ
-
สองคณะนี้คู่ปรบตลอดกาลอยู่แล้ววววววว รอติดตามอ่านนะคะ พ่อหนุเทวดา กับ พ่อเทพบุตร(??)ซาตาน
แต่ฮาจอบเสียมค่ะ ถ้าเกิดเจอแบบนี้...สั่น// แต่วิศวะเรามีแค่เกียร์จริงๆค่ะ สู้จอบเสียมไม่ได้ ฮา
ปล. แอบตกใจเรื่องวิศวะกับเกษตร สองคณะนี้แอบอริเหมือนมหาลัยที่เราเคยเรียนอยู่หนะคะแต่ตอนนี้รอซิ่วแล้ว ปล.เราอยู่คณะวิศวะ หนะคะเลยไม่รู้สึกมุมมองของคณะเกษตรเจอแต่มุมของวิศวะ ปิดปากขำ// เจออริแบบนี้ทำเอาเรานึกถึงตอนนั่งมอไซค์เพื่อนขับผ่านแปลงของคณะเกษตรก็บิดเกือบตายเหมือนกัน กลัวจอบกลัวเสียม เสื้อฟอร์มลายสกอตเหมือนกันด้วย
(อดใจเม้นไม่ได้ แอบเป็นผีอยู่นานเจอคู่อริแบบ คณะวิศวะคณะเกษตร อดใจนึกถึงอดีตมหาลัยไม่ได้ เลยต้องขอเม้นแสดงความคิดเห็นสักหน่อย)
-
ตามมาจิ้มตูดคนเขียนด้วนคนนนนน
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
สุดยอดของทุกคณะใน ม.นี้เลย
-
:laugh:
ฮามากอะ
รออ่านค่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
ฮา เสียมจอบ และเสื้อตัดอ้อย!! หวังว่าคณบดีจะอนุมัตินะ :laugh: :laugh:
เรื่องน่าติดตามดีค่ะ นายเอกมีบุคลิกที่น่าสนใจมาก
ถ้าจะคนดีขนาดนั้น พูดเพราะอีกนิดแนะนำให้ไปบวชเถอะ
แต่ยังไม่เปิดตัวคุณพระเอกเลยอ่ะ อยากรู้ว่าจะร้ายขนาดไหน
-
ถ้าแฟนจะนิสัยเเบบเนรัญ จะห้อยจอบเเขวนเสียม เราก็ยอม 55+
ป.ล. เรื่องฮามากมายค่ะ
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
รอๆๆๆๆๆ มาต่อให้ไวเลยยย
-
มารอเฮดีสจ้า
-
สุดขีด 1
หลังจากที่ผมทนฟังการประชุมร่างมติเสนอคณบดีเรื่องสัญลักษณ์จอมเสียมเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมให้ซันเซ็ตมาส่งที่อู่ซ่อมไอ้เก๋าแล้วขับกลับด้วยกัน ซันเซ็ตพักอยู่หอนอกครับ บ้านมันรวยที่หอยังมีรถเก๋งจอดไว้เปลืองทรัพยากรพื้นที่จอดรถของหออีกหนึ่งคัน หอที่เขาพักอยู่คนละซอยกับบ้านของผมนี่เอง ผมจอดทักทายเหล่าป้าๆ ที่ตลาดสดสักหน่อย FC ของผมเองครับ ฮ่าๆๆๆ เดินมาทีไรได้ของติดไม้ติดมือตลอดแหละครับ ผมเองก็เกรงใจเหมือนกัน ถ้ามีเมล็ดพืชดีๆ ผมจะนำมาแบ่งปันให้พวกเขาเป็นของตอบแทน ผมรู้จักแถวนี้ดี เพราะอยู่มาตั้งแต่เด็กเลยนี่น่า ตลาดนี่ก็วิ่งเล่นมาทุกซอกทุกมุมแล้วด้วย
ก่อนกลับบ้านผมแวะเอาบัญชีมาอัพเดต ดูเงินของเดือนนี้ว่าเข้าหรือยัง ก่อนที่แม่จะเสียชีวิต ครอบครัวของผมมีอยู่มีกินแบบธรรมดาทั่วไป พ่อแม่ของผมเปิดบริษัทสร้างห้องเสื้อเป็นแบรนด์ของตัวเอง แม่ของผมเป็นดีไซเนอร์ชั้นยอดจนกระทั่งแม่ของผมเสียชีวิตไปด้วยโรคประจำตัวที่มีมาตั้งแต่เกิด ตอนแม่ตายพ่อไม่ได้อยู่ดูใจเพราะติดงานดังนั้นพ่อจึงเสียใจมาก พ่อตัดสินใจวางมือจากงานหลังจากที่แม่เสียไปได้สองปี พ่อให้น้าสันต์น้องชายแท้ๆ ดูแลแทนแล้วเดินสู่เส้นทางธรรม จากนั้นทุกๆ เดือนทางบริษัทจะส่งเงินเข้าบัญชีของผมในฐานะหุ้นส่วนของบริษัท หุ้นส่วนเกือบทั้งหมดเป็นของผมนั้นเดิมทีเป็นของพ่อแม่ แต่ก่อนที่พ่อจะบวชท่านตัดสินใจโอนมันให้ผมทั้งหมด แต่ผมไม่ได้เข้าไปบริหารจัดการอะไรกับบริษัท ปล่อยให้พวกคุณน้าๆ อาๆ บริหารน่ะครับ
ผมมองบัญชีที่เลขขยับเขยื้อนแล้วสงสัย เดือนที่แล้วก็ไม่มี เดือนนี้ก็ไม่มา ชักจะได้กลิ่นแปลกๆ แฮะ เดือนที่แล้วพวกคุณน้าบอกว่าไม่มีเวลาเพราะกำลังเปิดตัวสินค้าใหม่ของบริษัท แต่เดือนนี้ก็ยังไม่เข้าอีก สงสัยผมจะต้องโทรไปหาทางนั้นซะแล้ว ผมเก็บสมุดบัญชีไว้แล้วเดินมาที่เจ้าเก๋าเพื่อนยากเพื่อขับกลับบ้าน
จอดเวสป้าสีน้ำตาลซีดๆ ไว้ข้างบ้านเหมือนอย่างเคย ผมเข้าไปในบ้าน มองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจเฮือก ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟทำให้ห้องสว่างโร่ ในสายตาคนอื่นบ้านหลังนี้เป็นบ้านเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่สำหรับผมแล้วมันใหญ่เกินที่จะอยู่คนเดียว อาจจะเป็นเพราะผมต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ เวลาเห็นครอบครัวอื่นไปเที่ยวด้วยกันมันยากที่จะไม่อิจฉาพวกเขา การต้องอยู่คนเดียวนานๆ มันก็เหงาเหมือนกันนะครับ
ผมเปลี่ยนเป็นชุดเล่นที่ดูดีแต่ก็ไม่ได้หรูหราอะไรมาก ที่เสื้อผ้าของผมดูมีระดับแบบนี้ นั่นเพราะว่าพวกพี่ๆ ที่บริษัทชอบส่งเสื้อผ้ามาให้ผมลองใช้เป็นคนแรกเสมอน่ะ อ้อ ถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่เรียนต่อเกี่ยวกับการบริหารหรือเกี่ยวกับเสื้อผ้าอะไรพวกนี้ ง่ายๆ นั่นก็เพราะผมไม่ชอบ ผมชอบปลูกผักปลูกต้นไม้มากกว่า
พี่ลูกหมีนัดเจอกันที่ร้านตอนหกโมง ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ผมสะพายเป้ออกมาจากบ้านเดินมาที่เวสป้าคันเก่า รุ่นน้องอย่างผมต้องไปให้ตรงเวลาครับ ไม่อย่างนั้นรุ่นพี่จะอารมณ์เสียลงโทษกลางร้านได้ ผมขี่มอเตอร์ไซค์มาทางโรงเบียร์ซึ่งเรียกขานกันว่า ‘ซอยโลกีย์’ ทำไมถึงได้ตั้งชื่อได้น่ากลัวแบบนี้กันนะ? เฮ้อ
ผมเลี้ยวซอกซอยอย่างชำนาญทาง อ๊ะ อย่าไปเชื่อเจ้าซันมันนะครับ ผมเคยเข้าร้านเหล้ามาหลายรอบแล้วแต่ไม่ได้ดื่มเท่านั้นเอง ก็มากับเจ้าพวกนั้นแหละครับ มาทีไรเดือดร้อนผมคนไม่เมาทุกที จนผมอยากจะเมาแล้วหลับไม่รู้เรื่องแบบพวกมันบ้าง ฮึ!
“ไอ้รัญโว้ย ทางนี้!” พี่หมีโบกมือเรียกผมหย็อยๆ ข้างๆ พี่หมี คือ หนุ่มร่างใหญ่หน้าเข้มผิวเข้มหน้าตาเหมือนเป็นญาติกับยักษ์วัดแจ้งนั้นคือ ‘พี่จิ๋ว’ ปีสามครับ ให้ตาย ใครเป็นคนตั้งชื่อให้? มันจิ๋วตรงไหนวะนั่น! แม้หน้าตาของพี่จิ๋วจะเหี้ยมขนาดไหนก็ตามแต่จริงๆ แล้วพี่จิ๋วเป็นคนใจดี แถมยังเป็นคนที่มีเหตุผลไม่เข้ากับหน้าตาโหดเหี้ยมนั้นเลย ถ้ามองผ่านๆ เหมือนผมกำลังจะถูกโจรห้าร้อยสองคนจับมาเรียกค่าไถ่ ก็ดูพี่หมีกับพี่จิ๋วดิวะ โฮ! มหาโจรชัดๆ!!
“รัญ เข้าร้านเหล้าได้หรือเปล่าวะ ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่พาไปที่อื่น” พี่จิ๋วถามด้วยความเป็นห่วง อย่างที่บอกนั่นแหละครับ พี่จิ๋วเป็นคนใจดีมากแต่ว่า... ไมถามแบบนั้นวะพี่จิ๋ว? ร้านมันไม่ได้ติดยันต์กันไอ้เนรัญสักหน่อย!
เข้าได้!
“ผมเข้าได้น่าพี่ อย่าห่วงเลย” ผมยืนยันด้วยความเซ็งเล็กน้อย
“เอ่อ พี่จิ๋วอย่าเป็นห่วงไอ้รัญมันเลยว่ะ เดี๋ยวผมดูให้” พี่หมีหันมาคอนเฟิร์มให้อีกแรง พี่จิ๋วเลยพยักหน้าคลายความกังวลลงมาบ้าง พี่จิ๋วพาพวกเราเดินเข้าร้าน มาหยุดที่โต๊ะซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะ เธอเงยหน้าขึ้นมามองพวกเราพร้อมกับรอยยิ้ม ผมตกใจเล็กน้อยเพราะเธอสวยมาก พี่จิ๋วเผยมือแนะนำ
“นี่ พี่ไอติม พี่ปีสี่”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ นี่ผมมีพี่ปีสี่เป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย? แถมสวยอีกต่างหาก! หึๆ ไปโม้ให้เจ้าซันอิจฉาเล่นดีกว่า พี่ไอติมยิ้มกว้างโบกมือให้พวกเรานั่ง ว้าว! มีอาหารวางเรียงเต็มโต๊ะเลย
“พี่เพิ่งเห็นรัญครั้งแรก ตกใจหมดเลยล่ะ” พี่ไอติมหัวเราะร่าเริงพร้อมเอ่ยทักกับผมเป็นคนแรก ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะครับ?
“ยิ่งกว่าที่เขาลือไว้ซะอีกนะ หึๆ” พี่ไอติมหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย
“หลงมาเข้าคณะเราได้ยังไงวะเนี่ย”
แล้วคนสวยๆ อย่างพี่หลงเข้ามาในคณะนี้ได้ยังไงล่ะครับ?
“เอ้า ฉลองๆ! นานๆ ทีสายเราจะมีคนหน้าตาดีแบบฉันหลงมา ฮ่าๆๆๆ” พี่ไอติมยกแก้วขึ้นแล้วชวนพวกผมดื่มด้วย ท่าทางพี่เขาห้าวมากเลยครับ แถมคล่องเรื่องแอกอฮอล์อีกด้วย ดูสิเทแล้วจับกรอกพรวดเดียว! ผมนั่งจิบน้ำโค้กที่พี่หมีสั่งมาให้ ขวดใหญ่เชียวล่ะ หมดขวดนี่คืนนี้จะเข้าห้องน้ำกี่รอบวะเนี่ย?
ผมมองไปรอบๆ ร้านที่ตกแต่งด้วยโทนสีดำแบบเรียบง่าย แต่คงไว้ซึ่งความหรูหราเป็นเอกลักษณ์ ร้านนี้ดูมีระดับมาก แล้วเด็กเกษตรอย่างพวกผมมานั่งได้เป็นเพราะว่าพี่จิ๋วแกรวยครับ ดีจังเลย ผมมีพี่รหัสรวย หึๆ! สาธุ นี่เพราะบุญสะสมมาแน่ๆ เลย!
ข้างในร้านมีเวทีเล็กๆ ซึ่งมีเครื่องดนตรีวางไว้ สงสัยจะมีนักร้องล่ะมั้ง ไม่นานก็เป็นไปตามที่ผมคาดไว้ มีคนขึ้นมาประจำเวทีนั้นแล้วร้องเพลงขับกล่อมด้วยเสียงเพราะๆ ให้คนในร้านฟัง ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จัง ถ้าไม่นับเรื่องสุราเมรัยล่ะก็มันเยี่ยมมากเลยล่ะ
“เรียนเป็นไงบ้างรัญ? ที่คณะโอเคหรือเปล่า?”
“ก็เรื่อยๆ ครับ ส่วนที่คณะก็โอเคดี”
“ถ้ามีรุ่นพี่แกล้งวิ่งมาบอกพี่ได้ เดี๋ยวเจ๊จะเตะมันให้” พี่ไอติมหัวเราะเอ่ยอย่างคะนอง ผมเนียนชี้นิ้วไปทางพี่หมี แหม คนแรกเลยครับ พี่หมีนี่แหละตัวดี เตะมันเลยครับ มันแกล้งผมบ๊อยบ่อย! ตอนไปล่าลายเซ็นกว่าจะได้นะ ผมต้องอายแล้วอายอีก ให้ทำนั่นให้ทำนี่ โอ๊ยยย ถึงผมจะหน้าด้านไปนิ๊ดแต่ก็มียางอายอยู่นะครับ
“อะไรของมึงไอ้รัญ ขี้ฟ้องว่ะ!” พี่หมีขมวดคิ้วแล้วปัดมือของผมออก
“พี่ติมถามผมก็มีหน้าที่ตอบครับ”
“อ้อเหรอ? แม่ง ใครว่ามันเป็นเทวดาวะ! กูคนแรกอยากบอกว่าไม่ใช่เล๊ยยย”
ผมไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นเทวดานี่ ก็คนธรรมดานี่แหละ
“ก็หน้าตาไง เทวดาสุดๆ” พี่จิ๋วพูดพร้อมกับยิ้มมาให้ พี่ไอติมก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หมดกัน พี่สาวคนสวยของผม!
เสียงผู้คนในร้านดังแบบไม่สนใจใครเป็นใคร แต่จู่ๆ มันก็เงียบลงฉับพลัน ผมมองซ้ายมองขวาอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้น? ผมมองตามสายตาของพวกพี่ๆ ไปเจอะเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินเข้ามาในร้าน แค่ผู้ชายคนนั้นปรากฏตัว ทุกเสียงพร้อมใจกันเงียบลงอย่างมิได้นัดหมาย ผมกะพริบตาปริบๆ บรรยากาศในร้านที่กำลังคึกคักสนุกสนานกลายเป็นเงียบฉี่ราวป่าช้าที่เย็นยะเยือกจนขนลุก
ผมลอบสังเกตผู้ชายคนนั้นอย่างสนใจ เขาตัวสูงมาก หุ่นดีราวกับรูปปั้นเทพเจ้ากรีกในรูปที่ผมเคยเห็น ขนาดมีเสื้อผ้ายังมองเห็นความสมบูรณ์แบบของรูปร่างนั้นได้ชัด บรรยากาศรอบตัวให้ความรู้สึกสูงส่งไม่เหมือนคนธรรมดา เสียงรองเท้าของเขาที่ก้าวเดินอย่างสง่าดังกระทบพื้นคลิกๆ คอของเขาตั้งตรงมองไปข้างหน้าอย่างเดียว ไม่แม้จะหันมองข้างซ้ายหรือขวา เดินตรงอย่างไม่ใส่ใจใครหน้าไหน ใครที่ขวางทางอยู่ก็รีบหลบให้เขาในทันที กลายเป็นทะเลแหวกให้เขาเดินได้อย่างมหัศจรรย์ ราวกับมีพลังบางอย่างผลักผู้คนออกไปอย่างนั่นแหละ
ใบหน้าด้านข้างที่ผมเห็นบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อมาก สาบานได้ว่าเขาหล่อที่สุดในบรรดาผู้คนที่ผมได้พบเจอ แบบไร้ที่ติเลย จมูกเป็นสันตรงดูจากข้างๆ ยิ่งเห็นชัด ริมฝีปากอิ่มได้รูปสีสวยชวนจับจ้อง คิ้วหนาเข้มโก่งพอเหมาะ โดดเด่นสุดคือดวงตาคมกริบคู่นั้น มันสวยมากในขณะเดียวกันมันก็ดูน่ากลัวชวนขนลุกอย่างประหลาด
ดวงตาสีดำเข้มไร้แววชีวิตชีวาคู่นั้นเหลือบมามองผมแวบหนึ่ง เพียงชั่ววินาทีนั้นเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลแปลบๆ มาช็อตร่างของผม บางอย่างที่อยู่ลึกของตัวกระพือไหว พลังบางอย่างบีบให้ผมตัวแข็งทื่อ หายใจไม่ออก ผมบีบมือของตัวเองที่สั่นหงึกๆ ความรู้สึกรุนแรงท่วมท้นถาโถมเข้าใส่ผมจนตัวชา
ดวงตาคู่นั้นน่ากลัว เย็นยะเยือกชวนขนลุก ไร้ความรู้สึก ไร้แววของชีวิต แต่ไม่ใช่ มันไม่ได้ทำให้ผมกลัว มันห่างไกลจากคำว่ากลัวมาก ผมไม่รู้มันคืออะไร แต่มันรุนแรงขนาดที่สั่นสะเทือนถึงจิตวิญญาณจนผมอยากจะร้องไห้ ราวกับส่วนลึกภายในใจของผมกำลังร่ำร้องหาอะไรบางอย่างที่แม้แต่ตัวผมเองยังไม่รู้ว่าคืออะไร
“รัญ ไอ้รัญ!”
ผมตกใจสะดุ้งโหยง พี่หมี พี่จิ๋วและพี่ไอติมมองผมด้วยสายตางุนงง พวกพี่ๆ ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“นายโอเคหรือเปล่า?”
“ผมไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มนิดๆ พยายามที่จะไม่ทำให้พวกพี่ๆ เป็นห่วงและหมดสนุกเพราะผม หลังจากที่ทำให้พวกเขาสบายใจได้ ผมก็แอบสอดส่องสายตามองหาผู้ชายคนนั้น และเห็นเขานั่งอยู่ตรงมุมร้านที่ค่อนข้างมืดทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา ที่สำคัญเขาไม่ได้นั่งคนเดียวมีสาวๆ นั่งอยู่ด้วยเต็มโต๊ะ ออเซาะนัวเนียกันสุดๆ อิจฉา เอ๊ย! ไม่ช่ายยย บัดสีบัดเถลิงที่สุด! ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำตัวกลมกลืนกับพวกสาวๆ เลย เขานั่งนิ่งเป็นรูปปั้นปล่อยให้พวกสาวๆ คลอเคลียออเซาะฝ่ายเดียว
“วันนี้โชคสุดๆ เลยว่ะ” พี่ไอติมเอ่ยขึ้นมาแล้วเหลือบไปมองโต๊ะที่ผมกำลังแอบมองอยู่ ผมหันมามองพี่ไอติมอย่างไม่เข้าใจ ส่วนพี่หมีกับพี่จิ๋วก็ส่ายหน้าหวือ เบ้ปากแบบไม่เห็นด้วย
“โชคดีที่ไหนวะพี่ ดันมาเจอเทพเจ้าแห่งความตาย มันเป็นลางบอกเหตุว่ากูจะตับแข็งตายพรุ่งนี้หรือเปล่าวะไอ้รัญ?” พี่หมีหันมาถามผมด้วยใบหน้าซีเรียส อาจจะใช่ก็ได้นะครับพี่ แดกมันเข้าไปสิไอ้เหล้าน่ะ ได้ตายไวแน่ๆ ผมฟันเฟิร์ม! แล้วเทพเจ้าแห่งความตายนี่มันอะไรกันครับ? พี่หมีมีซิกเซ้นส์?
“เฮ้ยๆ ไม่ได้หาง่ายๆ หรอกนะที่เขาจะมาร้านกิ๊กก๊อกแบบนี้น่ะ” พี่ไอติมหันมายิ้มระรื่นยิ่งกว่าเดิม ผมสังเกตรอบๆ รู้สึกว่าคนในร้านเองก็มองไปที่โต๊ะนั้นเป็นตาเดียว สีหน้าของแต่ละคนแสดงความแปลกใจไม่แพ้พี่ไอติมเลย
“ร้านกิ๊กก๊อกแบบนี้? แต่เล่นทำเอากระเป๋าผมแฟบไปเลยล่ะ” พี่จิ๋วหยิบกระเป๋าของตัวเองมานับแบงก์ด้วยใบหน้าหดหู่ พี่ไอติมยักไหล่ ผมมองพวกพี่ๆ แล้วมองไปโต๊ะนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มีสะดุ้งเพราะดันหันไปสบตาเข้ากับดวงตาคมกริบยิ่งกว่ามีดคู่นั้นเข้าพอดี ผมทำคอแข็งแล้วเบือนหน้าออกมาก่อน
ฮู้ว! แค่สบตาแวบเดียวเอง เหมือนโดนสูบพลังชีวิตไปหมดตัวแน่ะ
นี่มันตัวอันตรายชัดๆ!
“นั่งดูไปไอ้น้อง เดี๋ยวมีเรื่องสนุกๆ แน่” พี่ไอติมหัวเราะเสียงต่ำ หน้าสวยๆ นั้นมีเขาซาตานแวบๆ อะไรวะ? ดูบ้าเลือดมากเลยนะเมื่อกี้นี้ ไม่นะ พี่ไอติม! พี่ต้องเป็นพี่สาวคนสวยที่แสนดีของผมสิ อย่าเพิ่งบ้าเลือดสิครับ แล้วที่สำคัญ อย่าพูดเป็นลางแบบนั้นได้ไหมเนี่ย!?
พวกผมนั่งกินต่อไม่ได้สนใจหรือใส่ใจใคร แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ชอบเหลือบไปมองโต๊ะนั้นอยู่บ่อยๆ แต่ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่เป็นหรอก คนอื่นๆ ก็แอบมองเขาเหมือนกัน ถึงจะดูน่ากลัวแต่เขากลับดึงดูดความสนใจของผู้คนได้อย่างประหลาด ก็นะ เขาหล่อมากขนาดนั้นใครเล่าจะไม่มอง ผมคุยกับพวกพี่ๆ พยายามที่จะไม่สนใจคนโต๊ะนั้นอีก แต่สายตาจอมทรยศก็ไม่เคยให้ความร่วมมือเหลือบไปมองอีกจนได้ แล้วต้องสะดุ้งอีกรอบเพราะอีกฝ่ายก็จ้องตอบกลับมาทันที
โอ๊ะ เปล่าครับ! ผมไม่ได้หาเรื่อง ตามันเหลือบไปเอง!
“สัดเฮดีส!!! มึงออกมาเลยไอ้เหี้ย!!” เสียงตะโกนที่ระคายหูผมเอามากๆ ดังขึ้นขัดเสียงเพลง พี่ไอติมแสยะยิ้มถูกใจ แต่ผม พี่หมีและพี่จิ๋วหน้าซีดกันเลยครับ จู่ๆ คนท่าทางแปลกๆ ก็เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับอาวุธครบมือ พวกเขาตะโกนเสียงดัง ถีบโต๊ะตัวนั้นโต๊ะตัวนี้โครมคราม ความโกลาหลเกิดขึ้นทั่วร้าน
เวร! ถ้าจะมีเรื่องกันก็รอให้ผมกลับก่อนได้ไหม?
“เหี้ยเอ๊ย!!! อีร่านนี้ มึงมานี่เลย!!!” คุณอันธพาลเดินเข้ามาชี้หน้าผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มที่นั่งกับชายหน้าตายคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้าแล้วเบียดเข้าหาคนที่ยังนั่งนิ่งท่าเดิมไม่หวั่นไหว ไม่แม้จะตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ คนที่ไวสุดรีบใส่เท้าหมาหนีไปจากร้าน พี่หมีวิญญาณเฉินหลงเข้าสิงกระโดดออกจากหน้าต่างอย่างว่อง! ทำไมไม่พาผมไปด้วยล่ะ? ไม่ยุติธรรม!!!
“รัญ อย่าทิ้งพี่ไว้คนเดียวนะ พี่เป็นผู้หญิงอ่อนแอ แกทิ้งพี่ลงเหรอวะ?” พี่ไอติมรีบคว้าแขนของผมที่กำลังจะปีนหน้าต่างหนีแบบพี่หมีและพี่จิ๋ว แม่ง! อย่างไวเลยสองคนนั้น! ผมแทบจะหลั่งน้ำตา พี่ไอติมครับ หน้าตอนนี้ของพี่มันไกลจากคำว่าผู้หญิงอ่อนแอมากเลยนะครับ!
“ไม่มาเหรอวะอีห่า!!! หนอยยย!!! สันดานมึงนี่แก้ไม่หายจริงๆ!!”
“กูบอกให้มึงมา!! หรืออยากตายพร้อมไอ้ห่าเฮดีส!!”
แม้จะถูกตะคอก ดุ ด่ายังไง ผู้หญิงคนนั้นก็ส่ายหน้าอย่างเดียว อันธพาลนักเลงไม่ไหวจะทน
“เออ!!! มึงอยากตายมากนักกูก็จะสนองให้!!!”
โครม!!!
ก่อนที่ไอ้หัวโล้นนักเลงเกรดต่ำจะทำอะไร โต๊ะที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งไปใส่ซะเต็มรัก! คนที่ถีบโต๊ะไม้หนักๆ กระเด็นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หนุ่มหล่อหน้านิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นนั่นแหละ! เขายังยกเท้าค้างเอาไว้ก่อนจะตวัดขาไขว้ห่างนั่งเอียงตัวพิงพนักเก้าอี้ ด้วยท่าทางแสนเท่และหน้าพิมพ์เดียวตลอดศก ผมอ้าปากค้างกับความนิ๊งนิ่งของเขา พี่ไอติมตบมือแปะๆ ชื่นชม สีหน้าของเธอแทบจะคลั่งไคล้หลงใหลกลายเป็นแฟนเกิร์ลในทันที ไม่เกรงไม้หน้าสามที่พวกนักเลงถือมาเล๊ย!
“เวรเอ๊ย เหี้ยเฮดีส! วันนี้มึงอย่าอยู่เลย!”
ชายหัวโล้นลุกขึ้นยกโต๊ะไม้หนักๆ ออกมาจากตัว เหวออออ!!? หัวแตกเลือดพุ่งเลยครับ เขาชักปืนออกมา ยกเล็งไปทางชายหน้านิ่ง เขากล้ามเนื้อหน้าตายหรือไง!? ขนาดถูกปืนจ่อหน้ายังนิ่งได้ หน้าไม่ขยับเลยสักมิล! ดวงตาสีดำที่น่ากลัวคู่นั้นจ้องอีกฝ่าย ไร้ชีวิตน่าขนลุกยิ่งกว่าเดิม มันแผ่บรรยากาศกดดันจนนักเลงหัวโล้นคนนั้นมือสั่นหงึกๆ กลืนน้ำลายลงคอแล้วตวาดเสียงดัง
“มึงคิดว่ากูไม่กล้าเหรอไอ้เหี้ย!!?”
ปัง!!!
ผมใจหายแวบเมื่อเสียงลั่นไกดังขึ้น แต่ผิดคาด เจ้าหัวโล้นไม่ได้ยิงเขากลับยิงเด็กเสิร์ฟที่หลบอยู่ใกล้ๆ แทน ให้ตาย!!! ผู้หญิงที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรโดนลูกหลง ผมอ้าปาก เรื่องนี้ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเด็กเสิร์ฟคนนั้นเลย! เสียงกรีดร้องดังระงมประกอบด้วยร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดของคนโดนยิง ตอนนี้จิตใจของผมกำลังต่อสู้อย่างดุเดือด กลัวจะตายห่าแต่ผมไม่อยากเห็นใครมาตายต่อหน้าอีก!
หลังเสียงปืนลั่นไม่มีใครขยับแม้แต่สักคน พวกเขาหวาดกลัว เจ้าโล้นใจชั่วหัวเราะชอบใจ ชี้ปากกระบอกมาหาคนที่ยังไร้อารมณ์ร่วม อ๊ะ...อะไรของเขา!!!? คนอื่นหน้าซีดปากสั่นไปหมด แต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ยังคงนั่งนิ่งที่เดิมเหมือนกำลังนั่งดูหนังอยู่ในห้องพักผ่อนอย่างไรอย่างนั้น แถมดูจะไม่สนใจคนโดนยิงหรือปืนที่จ่อหน้าเลย!
“อะ...อะไรของมึง กวนส้นกูหรือไง!!!? มึงแน่มากหรือไงวะไอ้ห่าเอ๊ย!!!”
ปัง! ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นอีกสองนัด มันหลับตายิงไปมั่วๆ ไม่ถูกเป้าที่เล็งไว้เลย กลับไปถูกคนไม่รู้เรื่องรู้ราวนู้น ทำไมผมต้องมาเจอสถานการณ์นองเลือดแบบนี้ด้วย!? ผมที่ยืนอยู่ตรงมุมล้วงหามือถือโทรแจ้งตำรวจและโรงพยาบาล ทำไมคนหนีออกไปถึงไม่โทรแจ้งวะ!? แย่สุดๆ เลย!!!
“เป็นไงล่ะไอ้เฮดีส!!!? มึงกลัวหรือยัง!! มึงมันซวยเองที่มายุ่งกับผู้หญิงของกู!!!”
ไอ้โล้นมันตะโกนเสียงเหี้ยมอย่างพอใจ แต่...
“...” นิ่งมากกก!!!
ท่ามกลางซากพังๆ ของร้าน เลือดแดงฉาด เสียงโหยหวนเจ็บปวดของคนถูกยิง แต่ยังมีคนๆ หนึ่งที่ดูจะไม่สนใจหรือใส่ใจอะไรกับสิ่งรอบตัวเลย เขายังนั่งนิ่งเหมือนเดิม ปืนที่จ่อหน้าไม่ทำให้รู้สึกอะไรสักนิด ผมกลัว...กลัวผู้ชายคนนี้! จะไร้ความรู้สึกเกินไปแล้ว ใช่คนหรือเปล่า!!!?
“มึง!!!?”
เจ้าหัวโล้นมันโมโหหน้าแดงหน้าดำ เหนี่ยวไกจะยิงเจ้าคนที่มองกลับมาด้วยสายตาว่างเปล่า แต่นั่นเหมือนเป็นการเยาะเย้ยในความคิดของเจ้าโล้น เจ้าโล้นปากสั่นหน้าซีดเหมือนตัวมันเป็นคนจะโดนยิงซะเอง แต่แล้วมันก็สูดอากาศลั่นไกปืนเต็มเหนี่ยว ผมไม่รอช้า รีบวิ่งพุ่งไปกระแทกไอ้โล้นแบบไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง ปืนยิงขึ้นฟ้าไปเพราะแรงกระแทกของผม
“ไอ้ห่า!!!” ไอ้โล้นตะโกนใส่ผมอย่างโมโห ยกกระบอกปืนชี้มาทางผม เวรแล้ว!!! โดนปืนจ่อหน้าเต็มๆ!! แม่คร้าบบบ ผมกำลังจะไปหาแม่แล้ว!!! ผมเบิกตาหวาดกลัว
“รัญ!!!” เสียงพี่ไอติมตะโกนดังลั่นพร้อมๆ กับเสียงปืนลั่น
ปัง!!!
ผมหลับตาปี๊ด เสียงปืนดังลั่น แอ๊ก!!! ยิงโดนหรือเปล่า!!? แต่ผมไม่ยักจะเจ็บแฮะ เอ๊ะ? เอ๊ะ? หรือว่าผมตายก่อนจะรู้สึกเจ็บ? เมื่อกี้รู้สึกเหมือนโดนกระชากหรือเปล่า? ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา กลับมองอะไรไม่เห็นเลย มันมืดไปหมด รู้สึกเหมือนถูกใครกอดเอาไว้ ผมเงยหน้าขึ้นเจอเข้ากับเขาคนนั้น! ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร เขาก็ผลักผมไปติดผนังเป็นตุ๊กแกแดดเดียว
โครม!!!
จากนั้นเขาก็กระโดดฟาดขายาวๆ ลงก้านคอไอ้โล้น จนหันหัวเลือดพุ่งยิ่งกว่าอมน้ำเฮลบลูบอยไว้ในปาก ไอ้โล้นนั่นสลบเหมือดตาเหลือกไปเลย ผมอ้าปากเหวอ โคตรโหดเลย! ผมตัวสั่นแหงกๆ กลัวแทบฉี่ราด เมื่อกี้ผมทำอะไรไปวะ เกือบขึ้นสวรรค์ไปหาแม่แล้วไงล่ะ!! ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก หัวใจเต้นสูบฉีดไปทั่วร่าง แม่งงงง!! ยิ่งกว่าดูหนังแอ๊กชั่นซะอีก
พวกลูกน้องของไอ้โล้นเห็นลูกพี่สลบไปก็ตาลีตาลานเข้ามาจะจัดการกับชายหน้านิ่ง แต่ก็โดนสอยร่วงอย่างง่ายดาย พวกมันอ่อนหรือว่าพี่หน้าตายนี่มันเทพเกินกันแน่เนี่ย!!? จัดการได้ทำไมไม่จัดการตั้งแต่แรก นั่งเก๊กหาพระเจ้าสามเหาเหรอ!!!? เจ้าหล่อนั่นจัดการทุกคนด้วยใบหน้าพิมพ์เดียวไม่เปลี่ยน หลังจากจัดการเสร็จ เขายืนนิ่งเหลือบสายตามองมาหาผมที่ติดแปะอยู่กับผนัง เขาเดินดุ่มๆ เข้ามา แว๊กกก!!! ผมไม่ใช่พวกเดียวกันกับไอ้โล้นนั่นนะ! ผมหดตัวหลับตาปี๊ดอย่างกลัวสุดขีดชีวิต
หมับ!
ผมลืมตามองมือที่จับคอเสื้อเต็มไปด้วยความกังวล จากนั้นร่างของผมก็ถูกยกลอยขึ้น แอ๊ก! ผมแทบหายใจไม่ออก จะให้ลุกก็บอกดีๆ สิครับ ผมลุกเองได้ ไม่ต้องหวังดีประสงค์ร้ายดึงคอเสื้อลุกแบบนี้! เขาไม่พูดไม่จาลากผมติดออกไปจากร้าน ทำไมถึงได้ทำเหมือนหิ้วข้าวของกลับบ้านแบบนี้ล่ะ!? ผมพยายามดิ้นบอกให้เขาปล่อยแต่ผมก็ไม่ฟังเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์สี่สูบคันใหญ่ที่จอดเป็นสง่า เขาปล่อยมือจากคอเสื้อของผมตวัดขาคร่อมรถคนนั้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ดึงผมที่ยังงงขึ้นมาด้วย
เดี๋ยวๆๆๆ!!!
“จะไปไหนครับคุณ!?”
เขาไม่ตอบ จับแขนผมแน่นแล้วดึงผมขึ้นซ้อนท้าย ผมขืนตัวไว้ไม่ยอมขึ้น ตาสีดำเข้มคู่นั้นตวัดมามองแววแสงเหมือนเริ่มโกรธ ไม่รู้ทำไมผมถึงยอมปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายแต่โดยดี เอาน่าถ้าไม่ทำตามอาจโดนพี่แกจับบีบคอสลบไปอีกรายก็ได้ รถออกตัวแรงจนผมล้มชนหลังเขาดังปุก บ้าเอ๊ย ออกนิ่มๆ ไม่เป็นหรือไง!?
บรื้นนน!!!
แถมยังขับแบบเร็วนรกอีกต่างหาก!!
ผมกอดเอวเขาไว้แน่น
จะพาผมไปไหนวะ!!!?
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
-
พีี่แกจะเฉยไปไหนนิ
-
สถานการณ์อย่างนี้พี่ยังนิ่งได้อีกเหรอพี่เฮดีส
รัญออกแนวฮาต๊อง
แล้วนี่เขาจะไปไหนกันล่ะ
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
ค้างงงงงงงงอ่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านพาร์ทเทวดาจบถึงขั้นอุทานว่า สาธุ ออกมาเลยนะคะนี่ - -" แต่เราอ่านแนวคนดีได้กะคนเลวทีไร เราแอบอยากให้ซาตานโดนเทวดากดทุกที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม สงสัยหมั่นไส้ 5555 แต่ปกติคนร้ายๆมักเป็นเมะทุกที orz
-
สงสัยต้องยิงเฮดิสสักปัง
ถึงจะเปลี่ยนสีหน้า
นิ่งมากกกกกกก พ่อคุณ
-
แล้วจะเอารัญของเราไปไหนล่ะนั่น :laugh:
-
-..- เฮียดีส เฮียยอดมาก! เป็นพระเอกที่ตอนเปิดตัวไม่มีบทพูดสักคำ เอิ่มรู้สึกว่ามันค้างนะคะขอตอนต่อไปด่วนค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
เจอกันแล้ว อิอิ
-
เปิดตัวพระเอกเราได้อลังการงานสร้าง อย่างกับหนังบู๊แอ๊กชั่นจริงๆ o13
อย่างที่คนเขียนบอก ทั้งตอนยังไม่พูดซักคำ แล้วจะฉุดหนูรัญไปไหนนั้น
ส่วนเรื่องสัญลักษณ์จอบเสียมนี่เอาจริงเรอะ :a5:
-
เทวดาน้อยโดนหิ้วไปไหนกันละนี่ -_-???
-
อั๊ยย่ะ
ต่างกันขนาดนี้จะจูนกันยังไงนะ...
-
โอ้ววว รัญโดนลากไปซะแล้ว
-
ต่างสุดขั้วขนาดนี้ จะได้กันตอนไหน สนุกเกินห้ามใจ มาต่อไวๆนะครับ :-[
-
:impress2: :impress2: :impress2:อ๊ายยยยยยยยยยยค้างอย่างแรง มาต่อเด๋วเน้น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
พระเอกเรานิ่งมาก
:o8:
รออ่านค่ะ
-
น่าสนใจจังเลย คนที่มีภาพลักษณ์แบบตรงกันข้ามมาอยู่ด้วยกันจะเป็นไง ?
ติดตามต่อไปค่ะ :oni1:
-
สนุกมากกก แค่แรกๆก็สนุกแล้วว
เฮดีสนายเอาใจไปเลย o13
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
มาไวไปไว
พากันไปแบบนี้เลยเรอะ 555
-
เฮ้ย ๆ ๆ ๆ น่า รัก ดี อ่ะ
เหอ เหอ ชอบ เรื่อง นี้ ๆ ๆ ๆ
อิ อิ :m25:
-
หนูรัญน่าร้าก กกกกกกกกกกกกกก
จับกด จับกด จับกด จับกดจับกดจับกด
เฮดีส เเกนี่มันหน้าตายจริงๆเเล้วจะพาหนูรัญฉันไปไหนย ยยยย :z3:
:กอด1:มาต่อเร้วๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
อ๊ายยย เจอหน้าก็พาไปซะแล้ว อิอิ
-
มารอออออออ
หนุกโฮกกกก :call:
-
พระเอกเปิดตัวแบบสุดยอดเลย o13
-
น่าติดตามมากค่ะ :m4: ขอสมัครเ็ป็น fc นิยายเรื่องนี้เลย :m3:
มีแววมันส์มาก ><'' :a2:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ :L2: :L2:
-
สนุกดีครับเรื่องนี้ ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องก็ว่าคุ้นๆ
มันคล้ายกับ ร้ายสุดขั้ว ชั่วสุดขีด(คล้ายนะอันนั้นตัวเอกนะ ร้าย+แรงทั้งคู่เลย)
สนุกมากอ่ะ แต่พระเอกเปิดตัวมายังไม่ได้ยินเสียงแม้แต่นิดเดียว 5555+
-
ชอบเรื่องนี้อ่า เฮดีสจะเอาหนูรัญไปทำไรเนี่ย
ชอบรัญมากอ่ะ ดูเอ๋อๆ ต๊องๆดี ><
-
สุดขั้ว2
ผมถูกลากให้มานั่งอยู่ในห้องกว้างๆ ห้องหนึ่ง ผมนั่งสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้าทรง ในห้องนี้ไม่มีอะไรพอจะปลอบขวัญให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้เลยสักอย่าง มองไปทางไหนก็ดำ! ดำ! ดำ! ดำไปหมดทั้งห้อง ท่าทางจะชอบสีดำน่าดูสินะ อะไรก็ดำไปหมด แม้กระทั่งโซฟาที่ผมนั่งอยู่นี่ด้วย ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ชุดที่เขาใส่มันเสื้อสีดำ กางเกงยีนก็ยังสีดำ
มันจะยึดติดกับสีดำมากเกินไปแล้ว!
ตอนขามาผมนั่งหลับตาสวดภาวนาเป็นร้อยจบให้พระคุ้มครอง เพราะกลัวเหลือเกินว่ารถมันจะสไลด์ลงข้างทาง โฮ ขับรถอย่างกับอยากไปทัวร์นรกเล่นแบบนั้นน่ะ! ให้ตายเถอะ แถมไม่พูดไม่จาฉุดกระชากลากถูยิ่งกว่าละครจำเลยรัก ทำให้ผมได้มานั่งแหมะอยู่บนนี้ยังไงล่ะครับ ส่วนเจ้าของห้องสีดำทะมึนห้องนี้หายหัว เอ๊ย หายตัวไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
พอพูดถึงก็เดินออกมาจากห้องอะไรไม่รู้ แหงละ ผมไม่สามารถไปรู้ได้หรอกนะ ก็ห้องนี้ไม่ใช่ของผมสักหน่อย เขานั่งลงตรงข้ามกับผม วางกล่องอะไรสักอย่างที่เป็นกล่องสีดำ ตรงกลางมีเครื่องหมายกากบาทสีแดง หรือว่านี่จะเป็นกล่องพยาบาล? บาดเจ็บงั้นเหรอ? ผมเงยหน้ามองใบหน้านิ่งๆ นั้นอย่างสงสัย พอสังเกตดีๆ ก็เห็นตรงแขนเสื้อขาดแหว่งไป ผมมองเขาถอดเสื้อออก เผยให้เห็นรอยเลือดยาวตามแขน แว๊กกก!!! บาดเจ็บจริงๆ ด้วย! ผมมองเขาด้วยความตกอกตกใจ ไม่เห็นจะรู้เลย ปกติคนบาดเจ็บมันทำหน้านิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นแบบนี้น่ะเหรอ!?
บ้าไปแล้ววว!
โดนตอนไหนวะ? หรือว่าตอนที่เข้ามาช่วย(?)ผมไว้หรือเปล่า? ผมนั่งมอง ไม่รู้จะทำอะไร เห็นอีกฝ่ายเช็ดแผลด้วยใบหน้าที่เฉยสนิทแบบนั้น มันยิ่งทำอะไรไม่ถูก จะให้เข้าไปช่วย มันก็ไม่รู้จะไปช่วยอะไร เจ็บหรือเปล่าวะ? ผมมองอีกฝ่ายพลางอ้ำๆ อึ้งๆ
“เอ่อ... คุณครับ”
“...” ให้ความสนใจแต่ไม่ขานรับ เขาเงยหน้ามามองผมแวบหนึ่งแล้วกลับไปสนใจแผลของตัวเอง
เป็นใบ้เหรอวะ? ไม่พูดอะไรสักแอะ ตั้งแต่อยู่ในร้านแล้วนะ หรือว่าเขาจะเป็นใบ้!? ถ้าอย่างนั้นหูก็ต้องหนวกด้วยน่ะสิ อ๊า! งานเข้าสองเท่าเลยครับ ทีนี้ผมจะสื่อสารยังไงดีล่ะเนี่ย ไม่เคยเรียนภาษาใบ้มาซะด้วยสิ ถ้าผมทำมือไปมั่วๆ ทำให้เขาเข้าใจผิดล่ะก็ยิ่งไปกันใหญ่เลยนะ
ผมนั่งใบ้แดกพอๆ กับอีกฝ่าย ในห้องโคตรเงียบได้ยินแต่เสียงหายใจของสองคน เฮ้ย! เขาหายใจด้วยวะ!? นึกว่าเจอผีดิบตัวเป็นๆ หรืออาจจะแฟนตาซีกว่านั้นก็พวกแวมไพร์ ดูจากห้องของเขาสิครับ สีดำล้วน! ถ้าเจอโลงผมว่ามันใช่เลยนะ!
“ให้ผมช่วยไหมครับ?” ผมถามไป เมื่อเห็นเขาเหมือนจะทำแผลไม่ถนัด ยังไงซะผมก็เป็นต้นเหตุให้เขาต้องบาดเจ็บ ผมสมควรทำแผลให้เขา มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รับดูหรือรับฟังผมเลยสักนิด ใบ้แล้วก็หนวกจริงๆ เหรอเนี่ย? ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปแย่งเขาทำแผลมันซะเลย
เขามองหน้าผมเหมือนแปลกใจ อะไรแว๊ แค่ช่วยทำแผลตอบแทนที่ช่วยไว้เท่านั้นเอง มีอะไรนักหนา จ้องซะทำอะไรไม่ถูก ผมพยายามไม่สนใจสายตาอันว่างเปล่าและเย็นยะเยือกนั้น กลั้นใจทำความสะอาดแผลแล้วก็ทานั่นทานี่ตามสเต็ปที่ควรจะเป็น ตลอดช่วงทำแผลไม่ได้ยินเสียงจากอีกฝ่ายเลยสักครั้งเดียว ไม่มีร้องจ้ากหรือฮืออืออาอะไรสักอย่าง หมอนี่มันไอรอนแมนเหรอวะ!?
ระหว่างที่ทำแผลผมสังเกตสีหน้าและท่าทางของเขา มันไม่มีอะไรเลย นอกจากนิ่งและนิ่งจนผมคิดว่าเขาเป็นตุ๊กตา หรือไม่ก็หุ่นยนต์เหมือนคนแบบในหนังหรือการ์ตูน ใบหน้าที่นิ่งแผ่ไอเย็นเล็กๆ ยิ่งตอกย้ำความคิดที่ว่ามานั้น ขนาดผมที่เป็นผู้ชายยังยอมรับเลยว่าเขาหล่อจริงๆ หล่อแบบเห็นครั้งเดียวก็จำไปทั้งชาติ หล่อไม่พอแถมนิ่งโคตะระ นี่มันตุ๊กตาหรือหุ่นยนต์แน่ๆ เขาไม่ใช่คนหรอก!
“เสร็จแล้วครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณบาดเจ็บ”
“...” เงียบ
อ้อ ลืมไปว่าเขาหูหนวกและเป็นใบ้ แล้วจะสื่อสารกันยังไงล่ะฟะ!? ผมหันซ้ายหันขวาเห็นกองกระดาษที่วางไว้เป็นปึกก็หยิบมาพร้อมกับปากกาเมจิ เขียนอย่างรวดเร็วชูให้อีกฝ่ายอ่าน เขาเหลือบตามามอง ทำไมผมต้องรู้สึกดีใจกับอีแค่กำลังจะคุยกับเขารู้เรื่องแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำการติดต่อกับมนุษย์ต่างดาวยังไงไม่รู้แฮะ
‘ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้’
เขามองกระดาษแผ่นที่ผมเขียนนิ่ง เงยหน้ามามองผมด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงสักนิด แต่เมื่อกี้เหมือนแววตาเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง ผมอาจจะมองผิดไปก็ได้ เขาไม่ได้พูดอะไรก้มมองสำรวจแผลของตัวเอง ผมนั่งใบ้แดกอีกครั้ง เพราะความเงียบมันกดดันจึงตัดสินใจหาเรื่องคุย ผมก้มหน้าเขียนลงไปในกระดาษอีกครั้ง
‘คุณชื่อเฮดีสเหรอครับ?’
ถ้าจำไม่ผิดตอนอยู่ที่ร้านพี่ไอติมเรียกเขาอย่างนั้น เขาไม่ตอบรับอะไร ทอดสายตาน่าขนลุกมาแวบหนึ่งแล้วลุกยกกล่องปฐมพยาบาลไปเก็บไว้ ดีนะที่แผลนั้นเป็นแผลถากๆ ถ้าโดนยิงฝังในไม่รู้จะเป็นยังไง อีกอย่างตำรวจหายหัวไปไหนวะ? บ้านเมืองเรามันเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนหรือไงกัน? ถึงได้มีเหตุการณ์แบบนี้ได้!
เขาเดินออกมามองผมเล็กน้อยแล้วนั่งลงตรงข้ามกับผม เราสองคนเงียบ อ๊ะ ผมลืมไปว่าเขาเป็นใบ้และหูหนวก ผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนสินะ ว่าแต่ตอนนี้ผมอยู่ไหนวะเนี่ย? แล้วนี่มันกี่โมงแล้ว ป่านนี้พวกพี่ๆ จะเป็นยังไง? ผมก้มตัวเขียนลงบนกระดาษอีกครั้ง
‘ที่นี้ที่ไหนเหรอครับ? ผมอยากกลับบ้าน’
“...” เงียบเหมือนเดิม
อ้อ ผมลืมไปว่าเขาไม่มีอะไรให้เขียนสื่อสารได้ ผมก็เลยยื่นกระดาษพร้อมกับปากกาเมจิไปให้ เขานั่งไขว้ห้างมองกระดาษกับปากกาสักพักใหญ่ เงยมองหน้าผมอีกครั้งก่อนจะหยิบกระดาษและปากกาเมจิไป เขาเขียนสั้นๆ แต่ตัวบิ๊กเบิ้มเต็มหน้ากระดาษ
‘ไอ้โง่’
“...” เป็นผมเองที่อึ้งแดก!
เขาก้มลงเขียนอีกแผ่น ยกขึ้นโชว์ด้วยใบหน้านิ่ง
‘พ่อแม่กูสอนไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าแบบมึง’
เปรี้ยง!
แล้วพาคนแปลกหน้าแบบผมมาทำไมมิทราบ!?
‘ปัญญาอ่อน’
ปิดท้ายแบบแซบไปทั้งทรวง!
“...” ผมขันติแทบแตก!
กวนตีนเหลือเกินไอ้หน้ากล้ามเนื้อตายด้านนี่! ต่อให้เป็นคนดีมีคุณธรรมแค่ไหน แต่มาเจอแบบผมอาจจะสติแตกซัดหมัดไปสักเปรี้ยงแน่ ที่ผมไม่ทำเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขา ‘คุณพี่หน้านิ่งกวนติ่ง’ คนนี้ชกต่อยเก่งสุดๆ น่ะสิ แค่ตบยุงผมก็แย่แล้ว จะเอาอะไรไปสู้เขาล่ะครับ! ผมพยายามทำเป็นไม่สนใจแล้วสื่อสารต่อ
‘ไม่คุยก็ได้ครับ แต่บอกทีว่าที่นี้ที่ไหน?’
‘ที่นี้ห้องกู’
ขันตินะมึง!
‘ห้องคุณอยู่ที่ไหนล่ะครับ?’
‘ห้องกูอยู่ที่นี้’
งานนี้ไม่จบแน่ๆ ครับ ถ้าไม่มีใครได้ปากแตกสักคน! ก่อนที่ขันติของผมจะแตกแล้วกระโจนไปบีบคอหาเรื่องตายนั้นเสียงมือถือของผมก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน ผมล้วงมือถือมองเบอร์ที่โชว์มาแล้วขมวดคิ้วนิดๆ พี่หมีโทรมาครับ ผมกดรับสาย ได้ยินเสียงของพี่ไอติมดังแว้ดเข้ามา
[รัญ! ปลอดภัยไหม!?]
“ปลอดภัยดีครับ”
[แล้วตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย?]
ไม่รู้อยู่ไหนเหมือนกันครับพี่ ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเหลือบไปมองเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำหน้านิ่งเหมือนตัวเองไม่ใช่ต้นเหตุเรื่องพวกนี้ มันคือจะน่าหมั่นไส้แท้!
[รัญ เป็นอะไรหรือเปล่า?]
“เปล่าครับ ว่าแต่พี่นั่นแหละ ที่ร้านเป็นยังไงบ้างครับ?”
[อ้อ ตอนนี้ตำรวจกำลังสอบปากคำอยู่น่ะ ส่วนคนเจ็บก็ขนไปโรงพยาบาลหมดแล้ว]
สมกับเป็นตำรวจ มาทีหลังตลอดศก!
“ไม่มีใครเป็นอะไรมากสินะครับ”
จริงๆ แล้วอยากถามว่าไม่มีใครตายใช่ไหม แต่กลัวจะเป็นการแช่งไปซะเปล่าๆ
[ไม่มี ว่าแต่ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร?]
เสียงของพี่ไอติมดูจะเบาลงเล็กน้อยเหมือนจะถามแบบไม่ค่อยมั่นใจ
“ไม่รู้อะครับ ผมสื่อสารกับเขาไม่ค่อยได้ แย่มากเลยครับ เขาเป็นใบ้แล้วก็หูหนวกด้วย! ตอนนี้ผมพยายามถามทางเพื่อจะกลับบ้านอยู่ ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องหรือเปล่า?” ผมระบายออกมายาวเหยียด หันไปมองตัวต้นเหตุที่จ้องผมนิ่ง ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรเป็นอย่างแรก ระหว่างพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้เผลอสติแตกไปกระทืบหาเรื่องตายหรือพยายามถามทางกลับบ้านจากเขา
[เป็นใบ้? หูหนวก? นายอยู่กับใครน่ะ?]
พี่ไอติมขึ้นเสียงสูงปรี๊ด ครับ ผมก็ตกใจเหมือนกัน
“ผมไม่รู้จัก”
[งั้นโบกแท็กซี่กลับสิรัญ แถวนั้นมีรถแท็กซี่ไหม?]
“เออ จริงด้วย!”
ผมลืมไปได้ยังไงวะ? แค่บอกแท็กซี่ว่าจะไปไหนเรื่องมันก็จบแล้ว ผมคุยกับพี่ไอติมต่อนิดหน่อยก็วางสายเมื่อพี่สบายใจเรื่องผมแล้ว ผมถอนหายใจ เงยหน้ามองหาเจ้าของห้องเพื่อจะไปกล่าวลากลับบ้านตามมารยาท เจ้าของห้องสีดำหายไปไหนก็ไม่รู้ สงสัยจะหายไปตอนที่ผมคุยเรื่อยเปื่อยกับพี่หมีที่แย่งมือถือมาเม้าท์แตก
เสียงดังเพล้งเหมือนมีอะไรแตกดังเข้าหู ผมลุกขึ้นไปดูเห็นเจ้าของห้องผู้ที่มีหน้าใบนิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นหินอ่อนยืนไว้อาลัยให้กับแก้วที่แตกกระจายบนพื้น เขาเดินเลี่ยงเศษแก้วแตกไปหยิบแก้วใบใหม่ แต่เหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้นอีกซ้ำๆ นี่มันฆาตกรรมหมู่แก้วชัดๆ ผมทนดูไม่ไหวเดินอ้อมเศษแก้วไปหยิบแก้วให้ เขาใช้แขนข้างไม่ถนัดหยิบเลยดูเก้งกางไม่ถนัดมือทำให้แก้วร่วงลงไปแตก
“จะทำอะไรเหรอครับ? เดี๋ยวผมทำให้ คุณไปนั่งเฉยๆ จะดีกว่า เดี๋ยวแผลจะอักเสบ” ผมบอกเขาด้วยความหวังดี เพราะยังไงเขาก็เป็นคนที่ช่วยผมไว้ อีกอย่างแขนที่ได้รับบาดเจ็บดูเหมือนจะเป็นแขนข้างถนัดซะด้วย ถนัดข้างซ้ายสินะ? ระหว่างเราเกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง
เอ่อ จริงสิ เขาเป็นใบ้และหูหนวกนี่น่า! ผมลืมนึกเรื่องนี้ไปเลย ผมพยายามสื่อสารเป็นภาษาใบ้สุดชีวิต ชี้ที่แก้วแล้วชี้มาที่ตัวเอง จากนั้นพยายามพูดช้าๆ ให้อีกฝ่ายอ่านปากที่ผมพยายามจะสื่อ
“จะทำอะไรครับ เดี๋ยวผมทำให้”
ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจหรือเปล่า แต่ดวงตาน่ากลัวนั้นเหลือบมองไปข้างๆ ผม ผมหันตามก็รู้ทันทีว่าเขาต้องการอะไร เขาอยากจะชงโกโก้น่ะครับ! ผมยิ้มกว้างแล้วหันมามองเขา ไม่รู้ทำไมแต่ผมรู้สึกดีใจที่เราคุยกันรู้เรื่อง
“โกโก้ร้อนสินะครับ เดี๋ยวผมชงให้!”
ผมเตรียมชงโกโก้อย่างไม่รีรอ ระหว่างที่ชงเจ้าของห้องก็ไม่ได้เดินไปไหน ยืนคุมอยู่ข้างๆ นั่นแหละครับ พอผมจะหยิบขวดโกโก้ เขาก็ชี้ไปที่ขวดที่วางไว้ตรงปลายแถว อืม โกโก้ของแท้ ยี่ห้อนอกอีกต่างหาก ผมเปิดฝาขวดจะตัก เขาก็ยกนิ้วขึ้นเป็นจำนวนช้อนให้ผมรู้ จู่ๆ ผมก็รู้สึกสนุกขึ้นมาซะเฉยๆ ผมหัวเราะเสียงเบาหันไปยิ้มให้อีกฝ่าย
พอโกโก้ชงเสร็จ เขาก็ถือแก้วเดินออกไปโดยไม่ขอบคุณสักคำ เออวะ เขาเป็นใบ้จะพูดขอบคุณผมได้ยังไงล่ะ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเขาก็หยุดมองเศษแก้ว
“เดี๋ยวผมเก็บให้เองครับ” ผมรีบเสนอตัวทำให้ทันที ถือว่าผมแทนคุณที่ช่วยชีวิตไว้จากไอ้โล้นนั่นล่ะกัน เขาเหลือบสายตาเย็นมาทางผม จากนั้นก็เดินออกไปเงียบๆ
ผมทำหน้าที่เก็บกวาดเศษแก้วกวาดทิ้งขยะเรียบร้อย แล้วเดินออกมาเจอเขาที่นั่งจิบโกโก้ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม ว่าแต่เขาชื่อเฮดีสหรือเปล่า? เอาเถอะ จากนี้ไปผมจะเรียกว่าเขาว่าเฮดีส คุณเฮดีสทำงานอะไรกันนะ? แล้วอายุเท่าไรหว่า? ดูๆ ไปแล้วหน้าประมาณนี้ ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ต้องอายุสักยี่สิบห้าแน่ๆ!
“เอ่อ ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมยิ้มเล็กน้อย พยายามทำตัวลีบเดินออกไปแบบเนียนๆ อีกฝ่ายยังจิบโกโก้ไม่ขยับเขยื้อนมาสนใจผมเสียด้วยซ้ำ จนกระทั่งผมเดินตัวลอยมาถึงหน้าประตูทางออก
เพล้ง!
ผมสะดุ้งโหยง ไม่ได้ตกใจเสียงแก้วแตก แต่ตกใจแก้วกับน้ำร้อนๆ ที่ถูกเหวี่ยงเฉียดหน้าไปนิดเดียวเท่านั้น! ผมยืนตัวแข็งทื่อ รับรู้ได้ถึงบรรยากาศโดยรอบที่เย็นฮวบติดลบ ขนลุกซู่แบบไม่มีความหมาย ผมกลั้นหายใจหันกลับไปมองด้านหลัง
พระพุทธเจ้า!!! นั่นมันปีศาจชัดๆ!!!
ดวงตาสีดำทมิฬที่ลึกล้ำยากหยั่งถึงมีโทสะเล็กน้อย ใบหน้าเรียบนิ่งดุจรูปปั้นหินอ่อน และที่น่าหวาดหวั่นมากกว่านั้นก็คือมือใหญ่ที่กระดิกนิ้วเป็นสัญญาณเรียกตัวผมกลับ ผมกลั้นใจเดินกลับไปอย่างว่าง่าย กลัวตายเหมือนกันนะครับพี่น้อง!
พอเดินกลับมาสัมผัสถึงไอทมิฬมาจับตามตัว ตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้จะส่งเสียงออกไป ผมเม้มริมฝีปาก หัวใจเต้นตุ้บๆ ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ? ชงโกโก้ห่วยไม่ถูกปากหรือเปล่า? หรือว่าไม่พอใจที่ผมจะกลับ? ตอนนี้สมองของผมตีกันวุ่นวายไปหมด คุณเฮดีสหยิบกระดาษแปะติดหน้าผากของผม ผมแกะกระดาษนั้นพลิกลงมาอ่าน
‘มึงต้องรับผิดชอบ เป็นแขนซ้ายให้กูจนกว่าจะหายเป็นปกติ’
“...”
คิดในแง่ที่ดีคือ... มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำ เขาบาดเจ็บเพราะผม
คิดในแง่ร้ายคือ... ผมต้องอยู่เป็นทาสรับใช้ไอ้หน้าตายเป็นรูปปั้นนี่น่ะเหรอ!?
เขายื่นกระดาษมาอีกแผ่น ผมมองหน้านิ่งๆ ที่จ้องเขม็งมาอย่างน่ากลัว แค่นี้ผมก็จะฉี่ราดอยู่แล้ว จะขู่กันไปถึงไหน!? อยากจะร้องไห้ บรรยากาศมันกดดันซะเหลือเกิน ผู้ชายคนนี้น่ากลัวแท้! ผมก้มหน้าพลิกกระดาษขึ้นมาอ่าน
‘ชื่ออะไร’
“ผมชื่อธรรมปพน ธราธรรศเทพครับ ชื่อเล่น เนรัญ อยู่ปีหนึ่ง คณะเกษตรศาสตร์ครับ”
จะไปบอกเขาทำไมซะเต็มยศแบบนั้นวะ!
ความกลัวทำให้คนเราบอกทุกอย่างที่นึกได้ออกมาเสมอนั่นแหละ เขาพยักหน้ารับแล้วเงียบไป เอ่อ คุณจะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอครับ? แต่ช่างเถอะผมรู้ไปก็เท่านั้นแหละ ผมยืนอยู่ด้วยความรู้สึกกระวนกระวาย อยากจะกลับบ้านแต่ที่ผมรีๆ รอๆ อยู่ก็เพราะไม่กล้าน่ะสิ
“เอ่อ... ผมกลับบ้านได้หรือยังครับ?”
ใจกล้าถามออกไปแบบไม่กลัวตาย เขายื่นกระดาษตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ผมอ่านแล้วแทบจะหงายหลัง
‘เคยเห็นแขนกับตัวแยกกันเหรอ?’
ม่ายยย~!!!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
:laugh: :laugh:
-
สนุกดี :laugh:
ถ้าเฮดีสพูดรัญคงตกใจมากเลยนะ
-
อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเฮดีสเป็นเด็กเอาแต่ใจที่ไม่ยอมพูดเลย 5555
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
โถ่พ่อแม่ไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้า
แล้วไปลากเขามายังงี้เนี๊ยน่ะ
-
:jul3: :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: นั่นสินะ แยกกันไม่ได้สินะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หายไปไหนอ่ะ เราคิดถึงเธอ :z3: :z3:
สงสารเนรัญเบาๆ คุณพี่เฮดีสค่ะเก๊กจริงไรจริง
-
55555555555555555555555555555555555555
พระเอกกกก จะฮาไปไหนนนนนนน
โอ้ยยยยยยย ปวดท้องงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ฮาแบบใบ้ๆ ๕๕๕
-
ชอบอ่าฮามากตอนที่นายเอกเราบอกว่าเค้าเป็นใบ้หูหนวก ถ้าเราเป็นเฮดีสคงขึ้นหน้าดูอิอิ
-
555 คำ แรก ที่ หลุด ออก มา คง เป็น
" ไอ้โง่ :ped144:"
-
ผู้ชายคนนี้ :impress2:
-
กีซซซซซซซซ
ชอบอะ
ตลกดี :laugh:
คนอ่านก็จะรอลุ้นค่า
-
เฮดีสตลกอ่ะ อยากให้เนรัฐเค้าอยู่ใกล้ๆล่ะสิ ฮิ้วว :-[
-
พระเอกเป็นใบ้และหูหนวก
เต็มที่เลยนะรัญ กร๊ากกกกก
-
เป็นพระเอกที่มึน อึน และน่ากลัวได้ตลอดเวลา :a5:
ถ้าเราเป็นรัญคงช๊อคตายไปก่อนแล้ว
แอบคิดในใจว่าแค่แกเปิดปากพูด ก็ไม่ต้องลำบากเขียนตอบไปมา
แถมมีการไม่คุยกับคนแปลกหน้าอีก ถึงเค้าคุยกับแกเค้าก็ไม่กล้าล่อลวงแกไปทำมิดีมิร้ายหรอก
ลุ้นว่าตอนหน้ารัญจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วตาเฮดิสพระเอกสุดแนวของเราเค้าจะมีบทพูดหรือไม่ :z2:
-
น่าจะพูด ไอโง่ คำแรก 555555
-
รัก รัก รัก :L2:
เค้าหลงรักเรื่องนี้ :-[
-
โหพี่เฮดีสเอาแต่ใจน่าดูชม
แม่ไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้า แต่ไม่ยอมให้คนแปลกหน้าห่างตัว คิคิ
-
พระเอกเรื่องนี้ สุดยอดอ่ะ
เฮดีสเท่มากกก><
-
รัญฮาค่อดๆ คืดไปได้ไงว่าทั้งหูหนวกทั้งเป็นใบ้ 555
แล้วพระเอกก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ... กรรม
-
พี่พระเอกเราจะประหยัดคำพูดไปถึงไหนนิ ! สงสัยประโยคแรกที่พี่พระเอกเราพูดคงจะเป็น ไอโง่ งี่เง่า อะไรเทือกๆนี้แน่เลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
เฮ้ย น่ารักว่ะ เขียนเก่งดีจัง งุงิ หัวเราะทั้งเรื่องเลย
หนูรัญน่ารักมากค่ะ เเ้้ล้วเฮดีสเเกจะไปว่ารัญทำไมฟะ
หรือเเกหวกเเะใบ้จริงๆ :a5:
ติดตามๆๆๆๆ เรื่องนี้หนุกมาก มาต่อๆเร้วๆน่อ :กอด1:
คิดในเเง่บวก เฮดีสต้องพูดชื่อรัญเเน่เลย
คิดในเเง่ความจริง ...ไอ้โง่
:laugh: :laugh: :laugh:
-
คุณเฮดีส ทำตัวสมกับ concept เทพเจ้าแห่งความตายจริง ๆ ห้องสีดำ เฟอร์นิเจอร์สีดำ แม้แต่กล่องปฐมพยาบาลยังเป็นสีดำ !!!
ทำเอาน้องรัญ ผู้ใส ซื่อ เป็นเหมือนแสงสว่างสีขาวเรืองรองเพียงอย่างเดียวในห้องนั้นเลย :m13:
ตอนนี้น้องรัญเป็นแค่แขน ยังไม่ยอมให้แยกจาก ขืนต่อไปกลายเป็นหัวใจ จะเอาไปเก็บไว้ตรงไหนกันล่ะ ? ฮิ้ว... :give2:
-
ฮามาก...55555555
-
ประโยคแรกต้องเป็นคำที่เจ็บแสบมากๆแน่ :z3:
-
อ่านไปเรื่อยๆก็หัวเราะขึ้นมาเลย :laugh:
-
เฮดีส กวนมากกกกกก
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
บ้าๆบอดี แต่ชอบนะครับ รอชมจ้า
-
สุดขีด2
คุณเคยเกิดอาการแบบนี้บ้างไหม?
นอนไม่หลับ!
ผมนอนลืมตาโพลงเป็นนกเค้าแมวอยู่บนโซฟายาวนอกห้อง หนาวไหม? เออ! โคตรหนาว มันจะเปิดแอร์เอาโล่เหรอวะ? โคตรหนาวเลยเว้ยเฮ้ย นี่มันต้นเหตุของโลกร้อนเลยนะ ไอ้การเปิดแอร์ทำลายทรัพยากรธรรมชาติแบบนี้เนี่ย! บ่นไปอย่างนั้นแหละครับ ผมก็แค่อยากจะระบายความอัดอั้นตันใจสุดที่จะประมาณได้แล้วในตอนนี้ มาเจอแบบผมซะก่อนสิครับ คนบ้าอะไรกวนตีนแม่งฉิบหาย อ๊ะ ต้องขออภัยในความไม่สุภาพของผมเพราะตอนนี้มันสุดจะทนจริงๆ นะครับ!
ไอ้คุณเฮดีสแม่ง...!!!
หลังจากที่โดนปฏิเสธไม่ให้กลับผมก็นั่งหมดอาลัยห่อเหี่ยวคิดถึงเตียงนอนที่บ้าน คุณพี่เฮดีสแกก็ไม่ทำให้ผมนั่งห่อเหี่ยวอยู่นานหรอกครับ ขยันหาเรื่องให้ผมปวดหัวได้ทุกวินาทีสิน่า คนอะไร้ช่างขยันทดสอบความอดทนของผมซะเหลือเกิน แหม่ ถึงจะอดทนไม่ได้ผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้นี่นะ เรื่องนี้พักไว้ก่อนละกันน่ะครับ มาพูดเรื่องคุณเฮดีสดีกว่า
จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นไม่พูดไม่จา เออ เป็นใบ้นี่นะ เดินเข้าไปในห้องอะไรไม่สามารถรู้ได้นานมากกว่าจะเดินออกมา นานขนาดผมยังเผลอตัวไถลนอนไปกับโซฟาที่นิ่มและนุ่มโคตรๆ กว่าจะรู้ตัวก็ถูกกองหนังสือและของอื่นๆ ทิ้งลงบนตัว ผมนี่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที มองหนังสือที่ถูกโยนลงมาแล้วหน้าซีดครับ แต่ละเล่มหนาพอๆ กับพจนานุกรมหรือแฮร์รี่ พ็อตเตอร์พันหน้าเลยนะ
หัวไม่แตกก็โชคดีแค่ไหนแล้ว!
“จะให้ผมทำอะไรครับ?” ผมก้มตัวเก็บหนังสือที่กองบนตัว บางเล่มก็หล่นลงพื้นเงยหน้าถามคนที่ยืนตัวสูงโด่เป็นรูปปั้น ยืนโคตรนิ่งอะครับ หายใจบ้างเปล่าวะ คุณเฮดีส(ต้องเรียกให้เกียรติครับ)ขยับตัวแล้วยื่นกระดาษมาให้กับผมหนึ่งแผ่นพร้อมกับชี้นิ้วไปทางห้องที่ผมเห็นเขาเดินเข้าไปนั่นแหละครับ ส่วนกระดาษที่เขายื่นมาก็เขียนด้วยลายมือที่เป็นระเบียบสวยงาม
‘จัดหนังสือเข้าชั้น’
หนังสือพวกนี้น่ะเหรอ? ผมมองหนังสือในมือแล้วเกิดความสงสัยบางอย่างขึ้นมาในใจ ขอบคุณว่ะที่อุตส่าห์หอบหนังสือมาทิ้งใส่กบาลของกระผมจนเกือบแตกแบบนี้ แทนที่จะเดินมาบอกดีๆ กลับเดินถือออกมาจากชั้นแล้วปาใส่ผมนี่นะ เหอะ ตลกแหละ!
ได้แต่บ่นในใจทั้งนั้นแหละครับ ผมลุกขึ้นหอบหนังสือกองใหญ่เข้ามาในห้องเพื่อจัดเก็บเข้าที่ อืม ทำไมห้องนี้ถึงได้มีชั้นหนังสือเยอะแยะขนาดนี้นะ อย่างกับห้องสมุดแน่ะ แถมแต่ละชั้นก็เขียนรหัสไว้เป็นระเบียบ จัดวางไว้ที่เดิมง่ายและค้นหามาอ่านก็ง่ายอีกด้วย ไฮโซจริงๆ ว่ะ
ระหว่างที่จัดหนังสือเข้าชั้นนั้นผมก็เริ่มคิดได้ว่าคุณพี่เฮดีสแกหอบหนังสือพวกนี้ออกไปได้ยังไง หอบมือเดียว? บ้าแล้ว ผมหอบมาสองมือยังหนักขนาดนั้น อืม ไม่แน่นะ คุณพี่เฮดีสอาจจะเหมือนเฮอร์คิวลิสทรงพลัง อ่าฮะ ชื่อของคุณพี่แกก็ไปทางเทพนิยายกรีกนี่นะ ผมสงสัยจริงๆ พี่น้องของคุณเฮดีสนี่ชื่ออะไรกัน อย่าบอกนะว่าชื่อซุส โพไซดอน อาเรสอะไรพวกนี้ เหอะๆ
ผมจัดหนังสือเข้าชั้นเรียบร้อยแล้ว ดูจากจำนวนหนังสือท่าทางจะเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือน่าดูเลยนะครับ ส่วนมากหนังสือจะเป็นพวกแมธฯ เรียงกันเป็นตับ แถมยังมีหนังสือเกี่ยวกับการบริหารจัดการ พวกเศรษฐศาสตร์ การตลาดอะไรพวกนี้เยอะแยะ อืม คุณเฮดีสเขาทำงานอะไรกันแน่เนี่ย เป็นพวกพนักงานบริษัทเหรอ? ผมจัดไปคิดไปเพลินๆ จัดหนังสือเสร็จก็เริ่มลามไปจัดโต๊ะกวาดห้องเก็บทุกอย่างในห้อง ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับเวลาได้จับทำอะไรสักอย่างก็จะทำมันทุกอย่างจนเรียบร้อย
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็เลยเปิดดูหนังสือที่วางเรียงกันบนโต๊ะเหมือนจะถูกอ่านค้างไว้ ผมก้มอ่านสักพักก็อยากจะอ้วก ตัวเลขหรือสูตรแน่นเอี๊ยดเต็มหน้า พระเจ้า! ผมไม่ถูกกับคำนวณแบบสุดๆ เห็นตัวเลขก็แทบจะวิ่งหนีสุดชีวิตแล้ว แหะๆ ใจกล้าอีกนิดครับแอบเปิดสมุดที่วางไว้ข้างๆ
โอ้โฮ!
สมุดจดขั้นเทพครับ สูตรเต็มหน้ากระดาษเหมือนเดิม แถมยังมีคำนวณยุบยาบเต็มไปหมด ตัวหนังสือก็เป๊ะสุดๆ ท่าทางคุณเฮดีสจะเป็นคนเนี้ยบน่าดูเลยนะครับเนี่ย ก่อนที่ผมจะได้นั่งทำความเข้าใจสูตรตัวเลขเป็นพืดประตูก็ถูกกระชากเปิด ผมสะดุ้งโหยงยืนตัวตรงมองผู้บัญชาการที่เดินคอตั้งตรงมาสั่งการ
มีอะไรให้รับใช้ครับผู้บัญชาการ!?
คุณเฮดีสยื่นกระดาษแทบจะปาใส่หน้ามาให้ผมแล้วเดินออกไปไม่ได้สั่งอะไรไว้ อ๊ะ ลืมอีกแหละว่าคุณเฮดีสเขาเป็นใบ้พูดไม่ได้ หลังจากที่อีกฝ่ายเดินออกไปผมก็ก้มอ่านกระดาษในมือ ผมยืนนิ่งอ่านกระดาษนั้นซ้ำไปซ้ำมาแล้วเบิกตาโต
นี่มันแรงงานทาสชัดๆ!
ผมใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะทำตามคำสั่งประกาศิตของท่านเฮดีสเทพเจ้านรกเสร็จสิ้น ตอนนี้มันจะเที่ยงคืนแล้วครับ เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง มองไปที่ผู้กุมอำนาจสูงสุดที่นั่งกระดิกเท้ากินไอติมที่ผมวิ่งลงไปซื้อมาให้ พี่ท่านอยากกินไอติมตอนดึก แหม่! มันจะอินดี้ไปไหนวะ!?
“คุณเฮดีสครับ ผมทำงานเสร็จแล้วขอกลับบ้านได้ไหมครับ?”
“...”
เท่านั้นแหละครับ! เหมือนผมไปเปิดประตูนรกเข้าให้ คุณพี่เฮดีสที่กำลังอารมณ์ดี(?)สะบัดหน้ามา(แยกเขี้ยว)ขู่ผมฟู่ๆ ผมนี่ตัวหดลงเกือบจะเหลือแค่นิ้วเดียว ง่า น่ากลัวจัง ยิ่งไอ้ตานั่นเบิกกว้างถลึงตาใส่ยิ่งสยองหนาวไปถึงกระดูก! หน้าตาแบบหงุดหงิดเอาการ
“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ” ผมรีบพูดแก้ทันควัน ชีวิตไม่รู้จะรอดปลอดภัยถึงพรุ่งนี้หรือเปล่าหนอกู คุณเฮดีสก็หันหน้าไปทางอื่นเอี่ยวตัวไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเล่น แต่หนังสือเล่มนั้นดันเป็นหนังสือภาษาอังกฤษทั้งเล่ม บึ๋ย! ผมแค่หน้าแรกก็ตาลายเป็นลมแล้ว!
“...”
ผมไม่มีอะไรทำ นั่งมองคนอ่านหนังสือฆ่าเวลาไปพลางๆ แล้วก็เริ่มกระสับกระส่าย ผมไม่ใช่คนไฮเปอร์ที่จะอยู่กับที่ไม่ค่อยได้นะครับ แต่จะให้นั่งเงียบๆ เป็นป่าช้าแบบคุณเฮดีสนี่ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ผมนั่งทำตัวหลุกหลิก อยากกลับบ้านจะตายชัก ถ้าผมค้างอยู่ที่นี้จริงๆ ล่ะก็ตอนเช้าผมจะไปทันทำวัตรเช้าเหรอ แล้วเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนล่ะ!? พรุ่งนี้มีเรียนตอนเช้าด้วยนะ แถมต้องไปดูแปลงอีก
ทำไงดีวะ?
ผมนั่งจ้องคุณเฮดีสเขม็งจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ แล้วหยิบกระดาษเขียนอะไรสักพักก่อนจะยื่นมาให้ผมอ่าน
‘ปวดก็ไปเข้าห้องน้ำ’
“...ผมไม่ได้ปวดเข้าห้องน้ำครับ”
ขอบคุณในความหวังดีที่ผมไม่ต้องการ
พี่แกก็ไม่ได้พูดอะไรต่อหันเหความสนใจไปที่หนังสือเหมือนเดิม ว่าแต่จะให้ผมนั่งจ้องคุณพี่อ่านหนังสืออยู่แบบนี้เหรอครับ เอ่อ... ขอถามอีกเรื่องได้ไหม? ให้ผมค้างที่นี้จริงๆ เหรอวะ? ผมกับคุณก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเลยนะ แถมเพิ่งเจอกันวันนี้เองด้วย
“เอ่อ...” กำลังจะอ้าปากแย้งเรื่องค้างแล้วจะขอกลับบ้าน แต่พอเห็นสายตาดุเข้มที่แสนจะเย็นยะเยือกแช่แข็งทำเอาผมกลายเป็นน้ำแข็งก้อน ผมกลืนน้ำลายลงคอทำใจถามออกไป
“ผมไม่มีชุดเปลี่ยนนะ พรุ่งนี้ผมมีเรียนแต่เช้าด้วย”
คุณเฮดีสไม่ได้พูดอะไร ปิดหนังสือเสียงดังปึก! แล้วลุกเดินหนีไปที่ห้องแต่งตัว ห้องนี้ไฮโซมากขนาดผมทำความสะอาดต้องอ้าปากค้างแล้วค้างอีก ห้องแต่งตัวมีห้องน้ำขนาดใหญ่ด้วย แถมยังแยกจากห้องนอนโดยสิ้นเชิง คุณเฮดีสต้องโคตรรวยแน่ๆ ต้องทำงานที่ได้เงินดี ความคิดเพ้อเจ้อของผมก็ผุดขึ้นมา
คงจะไม่ได้เป็นมาเฟียหรอกนะ?
น่ากลัวอย่างกับมาเฟียในหนัง ไปๆ มาๆ มาเฟียในหนังยังดูน่าคบกว่าเลย! เห็นมือของอีกฝ่ายกวักเรียกหาผมก็ต้องลุกขึ้นไปรับใช้องค์ราชา เดินเข้ามาในห้องแต่งตัวที่ต้องชะงัก เพราะดันมาเจอคนโป๊อย่างกะทันหันน่ะสิ แว๊กกก! ใส่อะไรก่อนค่อยเรียกได้ไหมครับ
ผมไม่อยากเห็นสัตว์สงวน!
คุณเฮดีสสะบัดเสื้อคลุมอาบน้ำใส่เรียบร้อยแล้วหันมามองผม เออ ค่อยยังชั่วหน่อยที่ยังไม่เห็นสัตว์สงวนของใครเข้า เฮ้อ ฝันร้ายตอนตื่นชัดๆ! แต่จะว่าไปพี่แกนี่หุ่นโคตรดีเลยเนอะ อิจฉาว่ะ อยากได้แบบนั้นบ้าง อุตส่าห์แบกเสียมขุดดินเต็มที่มันก็ยังได้แค่นี้แหละครับ เอาเถอะ จะกล้ามใหญ่ๆ หุ่นล่ำๆ ไปทำไม สมัยนี้กล้ามเนื้อนิดๆ กำลังมาแรง! (พยายามปลอบใจตัวเอง เฮ้อ)
“คุณจะอาบน้ำเหรอครับ?”
แล้วแผลที่แขนจะทำยังไงล่ะ เดี๋ยวมันก็โดนน้ำหรอก! ผมยืนครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วถอนหายใจมองหน้าอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรใดๆ ตอบกลับมา ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่รู้สึกว่ากำลังจะถูกใช้งานในบางสิ่งที่ไม่อยากจะทำเอาซะเลย เขาจ้องผมนิ่งแล้วเดินเข้าห้องน้ำพร้อมกับกวักเรียกผมไปด้วย
นั่นไง กูว่าแล้ว!
ผมเดินหงอยๆ ตามเข้าไป คุณเฮดีสชี้นิ้วสั่ง ผมก็จำเป็นต้องถ่อสังขารอันอ่อนล้ามาเตรียมน้ำใส่อ่างให้กับท่านเฮดีสพระราชาแห่งความมืด จากนั้นเฮียแกก็เดินหายตัวไปจากห้องน้ำปล่อยให้ผมเฝ้าอ่างน้ำคอยเช็กความอุ่นของน้ำไว้รอ สักพักน้ำในอ่างก็ได้ระดับที่ต้องการ ผมจึงเดินออกไปจากห้องน้ำเพื่อตามหาเขา
“คุณเฮดีส น้ำพร้อมแล้วครับ”
ผมตะโกนบอก เห็นเขากำลังยืนคุยโทรศัพท์ เอ่อ จะเรียกว่าคุยได้ไหมวะ ก็เฮียแกไม่ได้ใช้เสียงอะไรสักแอะนี่น่า ยืนเก๊กถือมือถือแนบหูไว้เฉยๆ นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงจากคู่สาย ผมก็จะคิดว่าเฮียแกบ้ายืนถือมือถือแนบหูเฉยๆ อืม เป็นใบ้แต่ไม่ได้หูหนวกงั้นเหรอวะ? เพราะจากที่ผ่านๆ มาคุณพี่เฮดีสเหมือนจะรู้เรื่องที่ผมพูดนะ
เขาวางมือถือแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว แต่มือถือเครื่องนั้นก็ยังสั่นเตือนสายเข้าอยู่ไม่หยุด ผมสงสัยนานแล้วเพราะได้ยินเสียงมือถือสั่นครืดๆ อยู่เกือบจะตลอดเวลา มันมาจากมือถือเครื่องนี้นี่เอง! ผมเดินมาดูหน้าจอที่มันกระพริบไฟหน้าจอ จอย? ผู้หญิงล่ะมั้ง? อ๊ะ ตัดสายไปแล้วแฮะ หือ? หนูเล็ก? อันนี้ก็ผู้หญิงนี่หว่า ผมยืนดูอยู่สักพัก แต่ละเบอร์ชื่อไม่ซ้ำกันเลยครับ โฮ!
โป๊ก!
ผมหันกลับหลังพลางลูบหัวของตัวเองที่ไม่รู้ว่ามันจะโนหรือเปล่า ก้มมองขวดแชมพูเจ้าปัญหาที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น เก็บมันขึ้นมาแล้วมองไปที่เจ้าของสถิติปาหัวแม่นยำ ถ้าขวดใหญ่กว่านี้ผมอาจจะความจำเสื่อมได้นะคุณพี่!
“...” ใจมันหวิวเมื่อเห็นนิ้วชี้กระดิกเรียกหา
โตแล้วพี่ก็อาบน้ำเองสิครับ!
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างจำใจ ยิ่งเข้าไปยิ่งตกใจมากกว่าเดิม ไม่ต้องนู้ดเป็นรูปปั้นเดวิดให้ผมเห็นจะได้ไหม!? โธ่เอ๊ย ของสงวนก็ควรสงวนไว้บ้างสิครับ คุณไม่ต้องมาโชว์ให้ผมเห็นแบบนี้จะได้ไหม เดี๋ยวผมเกิดความอิจฉาอยากมีอยากได้แบบนี้มันจะไม่ดี! คุณพี่เฮดีสทำตัวเยี่ยงองค์ราชาที่มีนางกำนัลอาบน้ำให้ ท่าทางคุ้นชินมาก จะพูดว่าด้านโคตรๆ ก็ได้เลยน่ะเนี่ย ช่างเถอะ ยังไงก็ผู้ชายด้วยกันล่ะนะ ดีกว่าไปเห็นของผู้หญิงไม่งั้นมันจะอาบัติ เอ๊ย ผมไม่ได้บวชนี่หว่าจะอาบัติทำไมฟะ?
คุณเฮดีสลงอ่างไปแล้วนอนแช่น้ำอุ่นพร้อมกับกระดิกนิ้วเรียกใช้ผมที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมวางผ้าปิดแขนที่เป็นแผลเดี๋ยวน้ำจะถูกแล้วมันจะอักเสบ จากนั้นก็ลงไม้ลงมืออาบน้ำให้องค์ราชา เอาว่ะ คิดซะว่ากำลังอาบน้ำให้เด็กอยู่ ผมกวักน้ำในอ่างลูบตามตัวเขา ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้กับคนที่ไม่สนิทชิดเชื้อด้วยวะเนี่ย เฮ้อ คิดซะว่าทำเพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้!
ผมมองลงไปในอ่าง โชคดีจริงๆ ที่ฟองศีลธรรมทำงานได้ดีเยี่ยม ไม่พบเห็นอนาคอนด้าใต้น้ำแต่อย่างใด ถึงยังไงมันก็แปลกๆ อาบน้ำให้ผู้ชายเนี่ย แถมไม่ใช่เด็กเล็กด้วย ผู้ใหญ่ที่ตัวโคตรใหญ่! อืม คิดในแง่ดีล่ะกัน เขาอาจจะใช้แขนไม่ได้ เดี๋ยวแผลโดนน้ำจะอักเสบ อืมๆ แค่อาบน้ำให้ก็ไม่ได้ทำผิดศีลธรรมนี่หว่า ระหว่างอาบน้ำให้อีกฝ่ายผมก็คิดไปต่างๆ นานาก่อนจะหยุดคิดเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องหน้าผมเขม็ง ผมเลิกคิ้วขึ้นมองเขา
“หน้ามึงโคตรตลกเลยว่ะ”
“...!?”
ผมหันขวับมามองคุณพี่เฮดีส มะ เมื่อกี้นี้!? เฮ้ย! เสียงหล่อทุ้มต่ำในลำคอแบบว่าเสียงชวนเคลิ้มสุดๆ! เดี๋ยว! เดี๋ยว!! พูดได้เหรอวะ พูดได้งั้นเหรอ!!? แล้วทำไมเพิ่งมาพูดตอนนี้วะ หรือว่าเมื่อกี้นี้ผมหูฝาดไป อาจจะเป็นเสียงนกเสียงกาแถวนี้บินผ่าน?
“คุณพูดได้เหรอครับ?”
“หึ ปัญญาอ่อน”
พูดได้จริงๆ ด้วย เฮ้ย! ไม่ใช่แค่พูดได้เท่านั้นแต่เสียงหล่อระดับพระเอกเลยทีเดียว เสียงเป็ดแบบผมนี่เหี่ยวเลย ทำไมเพิ่งมาพูดวะครับ!? ปล่อยให้ผมเป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียว คิดแล้วโคตรอายเลยครับ! อยากจะไสหน้ามุดอ่างหนีความอายครั้งนี้จริงๆ! หน้าของผมมันไม่รู้จะแดงไปถึงไหน มันอายจนจะระเบิดอยู่แล้ว!
“งี่เง่า” เขาหันมามองผมแล้วกระตุกมุมปากยิ้มเยาะ พูดด้วยน้ำเสียงโคตรเรียบ
ซ่า~
คุณเฮดีสลุกขึ้นจากอ่างน้ำแล้วก้าวออกมาจากยืนกอดอก เอ่อ... ขอโทษนะครับ เต็มหน้ากูเลยครับ! อ๊ากกก!!! อนาคอนด้ารุกรานผมแล้ววว!!! ผมแข็งทื่อไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้แม้แต่นิดเดียว เขาก้มลงมากระซิบเสียงแผ่วที่เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก
“กูจะพูดกับคนที่อยากพูดด้วยเท่านั้น”
พูดจบแล้วยังหัวเราะเยาะตบท้ายคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาสวมแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ผมคิ้วกระตุกยิกๆ เออ มึงไม่อยากพูดกับกูก็ไม่ต้องพูด สะเออะพูดทำไม!? เป็นใบ้ให้ตายไปเลยสิ! ผมลุกขึ้นเดินบ่นประชดอยู่ด้านหลัง ต่อหน้าไม่กล้าหรอกครับ กลัว!
“อ้อ อย่าลืมอาบน้ำก่อนนอนล่ะ”
จู่ๆ เขาก็หันมา ผมนี่แทบจะเปลี่ยนสีหน้าไม่ทัน เกือบตายแล้วไหมล่ะ!? ให้อาบน้ำงั้นเหรอ? แล้วผมจะใส่อะไรนอนล่ะครับ
“ชุดเปลี่ยนล่ะครับ?”
“ลิ้นชักด้านซ้ายข้างล่างสุด”
เขาชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ติดกับผนังห้องด้านนู้น ผมก็เดินไปเปิดดู อ่าฮะ มีเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้น ว่าแต่... ชั้นในล่ะครับพี่!? หันไปมองคุณพี่เฮดีสแต่ไม่กล้าถาม คุณพี่เขากำลังเปลี่ยนชุดอยู่ ลองค้นไปลึกๆ แล้วดันเจอชั้นในขาวสะอาดพับเป็นระเบียบ เอ่อ ขอจิกใช้นะครับ เดี๋ยววันหลังจะซักคืน!
คุณเฮดีสเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกไป ไม่พูดไม่จาทำหน้าพิมพ์เดียวตลอดศก ผมก็ได้ฤกษ์อาบน้ำ หุๆ ไม่เคยใช้อ่างใหญ่ๆ แบบนี้สักที เห็นแต่ในทีวีกับในอินเตอร์เน็ต ขอลองใช้ดูสักครั้งเถอะ! จากนั้นผมก็เตรียมน้ำให้ตัวเองแล้วลงไปแช่น้ำอุ่นๆ ผ่อนคลายความตึงเครียดที่เจอมา วันนี้มันเหนื่อยจริงๆ นะครับ เจอแต่เรื่องเหนื่อยกายเหนื่อยใจ เฮ้อ
อาบเสร็จผมก็เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดตัวใหญ่โคร่ง กางเกงขาสั้นจุดจู๋ เดินออกไปจากห้องแต่งตัวมองซ้ายมองขวาในห้องสีดำไม่เห็นเงาของเจ้าของห้อง อ่า! สงสัยจะเข้าห้องนอนไปแล้วล่ะมั้งครับ ตอนนี้ผมรู้ส่วนต่างๆ ของห้องนี้ทั้งหมดแล้วล่ะ ห้องครัว ห้องแต่งตัว ห้องเก็บของ ห้องนอนแล้วก็ห้องทำงาน จะบอกว่าคอนโดนี่ไฮโซโคตรๆ! ว่าแต่ผมจะนอนไหนวะ? ผมเดินกระย่องกระแย่งมาเคาะประตูห้องนอนของไอ้คุณเฮดีส รอสักพักก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับก็เลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป
เห็นไอ้คุณท่านที่ใส่ชุดนอนสีดำนอนอ่านหนังสือสบาย ผมมองไปรอบๆ ห้องนอน เตียงสีดำ! หมอนก็ดำ! ผ้าห่มก็ดำ ดำ! ดำ! ดำมันทั้งห้องอีกแล้ว พี่แกจะยึดติดกับสีดำมากไปแล้วนะ!
“คุณครับ จะให้ผมนอนตรงไหน?”
“โซฟาข้างนอก”
“...มันเล็กอะ ผมตัวใหญ่”
เฮ้ย! เรื่องไรจะไปนอนข้างนอกวะ เตียงในห้องก็โคตรจะกว้างนอนได้สี่ห้าคนเลยน่ะนั้น! ผมมองเตียงนั้นแล้วย้ายสายตาไปมองคนที่นอนตรงกลางเตียง ขอนอนบนเตียงด้วยสิครับ อย่าใจร้ายไส้ระกำไล่ผมไปนอนโซฟานั้นได้ไหม!? คุณเฮดีสวางหนังสือไว้แล้วลุกขึ้นมานั่งมองผมนิ่งๆ ผมนี่ใจเต้นตุ้บๆ ต่อมๆ ก่อนจะโล่งอกเมื่อเขาตบมือลงบนเตียง แต่มันก็โล่งได้แค่เสี้ยววิเพราะประโยคที่เอ่ยออกมาทำเอาผมวิ่งไปนอนบนโซฟาแทบไม่ทัน
“อยากเป็นเมียกูก็ขึ้นมานอน”
ขอโทษครับ! ขอผมนอนบนโซฟาเถอะ!
ด้วยเหตุนี้ผมถึงมานอนกลิ้งเกลือกนอนไม่หลับอยู่บนโซฟา อ่าฮะ โซฟามันใหญ่พอที่ให้ผมนอนเลยครับ แถมยังนุ่มด้วยน่า~ หมอนกับผ้าห่มด้วยความอนุเคราะห์จากคุณเฮดีสผมก็ได้มาครอบครอง นอนไม่หลับว่ะ สงสัยจะมาผิดที่ผิดทางผมเลยนอนไม่หลับ พรุ่งนี้จะเอายังไงวะ จะไปวัดยังไง แล้วจะไปเรียนทันไหม? ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมาถึงเรื่องของอีกคนที่นอนอยู่ในห้องนอนนู้น
จะว่าไปชื่อเฮดีสนี่เหมือนผมจะเคยได้ยินมาก่อนแฮะ อืม แต่จำไม่ได้ว่ะ คุณเฮดีสไปทำอะไรถึงมีนักเลงวิ่งมาเอาปืนจ่อหาเรื่องแบบนั้น แต่ที่น่าทึ่งสุดก็ไอ้อาการนิ่งโคตรๆ ของพี่แกนี่แหละ เหมือนเคยชินไม่กลัวไม่หวั่นกับสถานการณ์แบบนี้
แล้วที่ข้องใจที่สุดคือ...
ทำไมผมต้องซวยมาเป็นทาสให้เขาจิกใช้แบบนี้ด้วยวะ!? หรือว่าผมไปทำกรรมอะไรกับเขาไว้? มันคงจะไม่ใช่โชคชะตาผลบุญแน่ๆ ต้องเป็นเวรเป็นกรรมจากชาติปางก่อน
ชัวร์!
“เฮดีสเหรอ เคยได้ยินจากไหนน่า?”
เอาเถอะ ตอนนี้คิดไม่ออกไว้ค่อยคิดใหม่ละกัน ผมควรจะนอนพักเอาแรงไว้ต่อสู้อดทนอดกลั้นกับสิ่งที่ต้องเผชิญในวันพรุ่งนี้ดีกว่า ไม่รู้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ผมต้องใจเย็นและใช้สติในการดำเนินชีวิต ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นแบบนี้ไง ไม่น่ากระโดดไปขวางทางปืนเลยกู!
ขาดสติเพียงเสี้ยววิ ซวยบัดซบทั้งชีวิต!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
น้องใสซื่อ(บื้อ)ของเค้า
ตลกไปมั้ย
น้องเป็นคนดีแบบนี้โดนจับกินแล้วยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง
-
พูดประโยคแรก ก้อจิ๊ดและ
-
รึว่าผู้ชายหล่อเขาชอบของแปลก อิอิ
-
สงสารนิ้วชี้ของเฮดีสจริงๆ ใช้งานหนักกว่าปากเสียอีก
ฮ่าๆๆๆๆ
-
:-[
ให้อาบน้ำให้ด้วยอะค่ะ
กีซซซซซ
ใช้งานเยี่ยงทาสจริงๆ
รออ่านค่า
:impress2:
-
ในที่สุดนายเฮดีสก็มีบทพูดกะเค้าซะทีนะ :z2:
หนูรัญก็เอ๋อๆเออออรับใช้พ่อพระเอกเราต่อไป
-
“กูจะพูดกับคนที่อยากพูดด้วยเท่านั้น”
แน่นอนจริงๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ในที่สุดเฮดีสก็พูดแล้ว ประโยคแรกเล่นเอาเจ็บจี็ดดดดเลยทีเดียว
-
แห๊มม รัญน่าจะไปนอนในห้องเฮดีสน่ะ o18
-
โถ เด็กชายเทวดา ต้องมาเป็นทาสเหรอเนี่ย...น่าเห็นใจจัง(หรอ?)
รออ่านต่อนะจ๊ะ
เรื่องน่ารักดี
:กอด1:
-
อาเฮียพูดมากกว่านี้ได้ปะ? :angry2:
รัญน่ารักจัง :-[
กอดคนเขียน :กอด1:
-
กวนเบื้องล่างดีจริงๆเลย :laugh:
-
แอร๊ยยยย!!!! อยากเป็นเมียกูก็ขึ้นมานอน
-
กว่าจะพูดได้นะเธอ
-
:angry2: ค้างงงอย่างแรงงง
-
เรามาทวง อ่อนเพลียนั้นไม่สำคัญ ชะช่ะช่า
ทวงกันมันส์ ทวงกันให้มนัเต็มที่ งุงิ
มาทวงคร่า าาาา ติดตามเรื่องนี้ อยากอ่านมาก
หนูรัญน่าร้าก กกกกกกก
ไอ้เฮดีส เเกมันเกรียน :a5:
-
พ่อคนพูดน้อย จะใช้แรงงานทาสไปอีกนานไหมคะ คิดอะไรอยู่
คำพูดคำแรกน่าให้น้องรัญขาคู่มาก แต่น้องเราไม่กล้าเห็น 5555
-
แต่ละคำที่ออกจากปากช่างปวดร้าวนัก
-
รอค่ะรอพ่อคนพูดน้อยมีสเน่ห์ยิ่งนัก :-[
-
ต้องบอกว่า ไม่ใช่ทาสเฉย ๆ งานนี้ทาสในเรือนเบี้ยเลยแหละ :m29:
ในตอนนี้น้องรัญคงได้อารมณ์เหมือนตกนรกอ่ะนะ ก็สมกับการมาอยู่กับคนที่ชื่อ เฮดีส ( จ้าวนรกตามตำนานเทพเจ้ากรีก )
ณ เวลานี้ก็อยู่รับใช้ในนรกพลาง ๆ ไปก่อน รอสักวันที่เจ้านรกจะพาน้องรัญขึ้นสวรรค์(ชั้น 7 ) :haun5:
-
น้องรัญน่ารักจังงงง :-[
ในที่สุดเฮียดีสก็พูดแล้วว
ทนความน่ารักของน้องรัญไม่ไหวล่ะสิ :z1:
-
รัญก็ซื่อเหลือเกิน :laugh:
-
Like เรื่องนี้อย่างแร๊งส์อ่ะ :-[ :-[
นูู๋รัญน่ารัก คุณเฮดีสก้จะหยิ่งไปถึงไหน :laugh: :laugh:
สงสารนู๋รัญณ๊าา
...รีบมาต่อเร็วๆน่ะ o13 o13
-
เย้....มีบนกะเค้าแล้วนะเฮดีส
-
เฮดีสนี่สุดยอดๆๆๆจิง
นิ่งได้อีกนะ
ชอบรัญอ่ะซื่อๆๆๆน่ารักดี
-
รัญฮาดี
รออ่านเน้อ
-
รอตอนใหม่อยู่นะครับ
-
มาต่อเร๊วๆๆๆนะคร๊าาา
รอๆๆๆๆๆ
-
ต่อให้ว่องๆๆๆๆ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านต่อนะครับ อย่าลืมมาต่อนะ หรือจะมาแจ้งข่าวก็ยังดีนะครับ
-
นานไปแล้วววววววววววววววววนะ
-
รอค่ะ :sad4: :z2:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่า น่าสนใจมาก
-
next pageeeeeeeeee
-
ใช้งานเยี่ยงทาส
นานเข้า
อนาคตคงได้ผันตัวเป็นภรรเมีย^^
-
มะไหร่ จะ มาต่อนี่ครับบบบ อยากอ่านมากกกก
-
คนเขียนอยู่หนใด มาต่ิอได้แล้ววว มันค้างงงงงงงงงงงง
:call: :call: :call: :call: :call:
-
o11 o11 o11
-
:L2: สนุกมากค่ะ
-
มต่อร็ว
-
สนุกมากจ้าาา มาต่อเร็วๆน้า o11
-
อยากอ่านต่อจังเลยครับ กลับมาต่อเถอะนะครับ
-
น่ารักอะ!!!!น้องเทวดาน่ารักอะ!!!!!ไอ้คุณซาตานก็หล่อกระชากไส้อะ!!!!!!ชอบจังเลยคะ ชอบแนวนี้อยู่แล้วด้วย
จะรอติดตามนะคะ! o13
-
ช่วยกลับมาต่อด้วยนะค่ะ รอนานแล้วอ่ะ เป็นเรื่องที่น่าติดตามนะ แต่ อย่า ค้างไว้นานเลย สงสาร คนอ่านบ้าง :z10:
-
อัพเดี๋ยวนี้ :angry2:
-
U sad,
-
คนแต่งอยู่ไหนเอ่ย ????
-
มาแต่งต่อเร็วๆๆน้าาาาา รออยู่..,,,,,
-
สุดขั้ว 3
เอ๋? ที่นี้ที่ไหนกันเนี่ย?
ผมมองไปรอบๆ ตัวที่มีแต่ต้นไม้หนาทึบ และน่าแปลกมากกว่านั้นก็คือมันมีใบสีดำ ต้นไม้บ้าอะไรวะมีใบสีดำ! ที่นี้ไม่เจริญหูเจริญตาเลยแม้แต่น้อย ผมพยายามเดินต่อไปเพื่อหาทางออกจากป่าสีดำมืดนี่ อะไรเนี่ย ยิ่งเดินอากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นทำให้ผมตัวสั่น ร่างกายมันพยายามสั่นเพื่อปรับร่างกายสู้กับความหนาวยะเยือกนี้ ป่าสีดำมืดที่มีไอหมอกมองแทบไม่เห็นทางข้างหน้ามันทำให้ผมกลัว
เสียงคำรามของสัตว์ป่าที่น่าหวาดกลัวทำให้ใจของผมเต้นรัว ที่นี้มันที่ไหนกันแน่เนี่ย!? ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง!? ผมพยายามก้าวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า ไม่นานผมก็หยุดเดินแล้วเหลียวมองด้านหลัง พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้ๆ สั่นไหวและมีบางอย่างกระโจนพรวดออกมา
แว๊กกก!!! นั่นมันสิงโตนี่หว่า!!
เวรแล้ว!
ผมกำลังเริ่มออกตัววิ่งแต่ต้องหยุดชะงัก สิงโตตัวนั้นวิ่งหนีไปอย่างตื่นตระหนก ไม่เหลือบแลมาหาผมแม้แต่น้อย ไม่เพียงแค่สิงโตเท่านั้น สัตว์ทั้งป่าต่างวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น เหมือนพวกมันกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวกว่า ผมมัวแต่ยืนขาแข็งมองภาพนั้นอย่างแปลกใจ เสียงต้นไม้ล้มครืดๆ ไล่เข้ามาใกล้ทุกที ที่สุดก็มีบางอย่างพุ่งทะยานออกมาด้วยความเร็วสูง
ผมตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้าง ตรงหน้าของผมมันคือ งูยักษ์สีดำทมิฬ!
มันคาบกวางตัวใหญ่ไว้ในปากแล้วกลืนกินไปทั้งตัวในครั้งเดียว แว๊กกก!!! นี่มันบ้าอะไรกันฟะ!!? ในโลกนี้มีงูดำที่ตัวใหญ่ขนาดนี้เลยหรือไง!!? ผมอยากจะกรีดร้องแต่มันเหมือนโดนอะไรบางอย่างสกัดไว้ที่คอหอย เจ้างูยักษ์กลืนเหยื่อลงท้องแล้วหันมาทางผมที่ยืนตัวสั่นหงักๆ ตาอันน่ากลัวของมันเป็นสีดำวับวาวเหมือนห้วงน้ำลึกที่หยั่งไม่ถึง มันแสยะปากเผยให้เห็นเขี้ยวที่ยาวและใหญ่เทียบกับงาช้าง จ้องมาทางผมนิ่ง
กลั้นหายใจแล้วจะรอดไหมอะครับ!!? เมื่อเจอกับงูผมต้องทำตัวยังไงไม่ให้เป็นเหยื่อมัน? แกล้งตายดีไหม!? เขาบอกว่าเวลาเจองูต้องให้มีสติแล้วดูว่างูมันเป็นงูอะไร มีพิษไหม? แต่ว่า... แต่ว่านะ ถ้าเจองูตัวเท่าบ้านที่ล้มต้นไม้ กลืนกวางตัวใหญ่ในคำเดียว ถ้าคุณยังมีสติอยู่ผมก็ขอนับถือจากใจ เพราะผมทำไม่ได้!
แม่เจ้า! เลือดยังหยดติ๋งจากปากมันอยู่เลย!
เรี่ยวแรงของผมหดหายไปหมด อยากจะเป็นลมให้มันรู้แล้วรู้รอด ถ้าเป็นลมเวลาโดนกินมันจะไม่รู้สึกเจ็บใช่ไหม? เจ้างูยักษ์ขยับลำตัวใหญ่โตของมันพุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว
พระพุทธเจ้าาา!!!
“อ๊ากกก!!!” ผมร้องสุดเสียง งูยักษ์สีดำพุ่งเข้ามารัดตัวผมไว้แน่นขยับหรือดิ้นไม่ได้เลย แถมแรงรัดยังมหาศาล เหมือนกระดูกทั้งตัวของผมจะถูกบดเป็นผุยผง ผมล้มตึงลงพื้นเจ็บแปลบไปทั้งตัว เจ็บจนน้ำตาไหล หางของงูยักษ์ตวัดทำเอาต้นไม้รอบๆ ข้างล้มครืน จะร้องขอความช่วยเหลือก็ทำไม่ได้ เพราะแรงรัดมันมากเสียจนเค้นเสียงลำบาก ได้แต่ร้องไห้ทำใจ
กูตายแน่...
ผมหลับตาปี๋ คุณงูครับถ้าจะกินก็กินไปทั้งตัว อย่าทำให้ผมเจ็บละกัน! เอาแบบทีเดียวไม่เหลือเลยนะ ขอร้องอย่าทำให้ผมเจ็บ! ผะ... ผมตายหรือยังวะเนี่ย? คุณงูกินแบบไม่รู้สึกตัวเลย ไม่เจ็บสักนิด! ผมผ่อนลมหายใจเบาๆ เอ๊ะ ทำไมตายไปแล้วยังหายใจอยู่ล่ะ? ผมค่อยๆ ลืมตาแล้วแทบผงะ
เหวอออออ!!!
ตาขนาดยักษ์สีดำจ้องผมเขม็ง แถมยังเหมือนมันแสยะยิ้มเยาะ เขี้ยวของมันโคตรหวาดเสียว แถมยังมีเลือดไหลเปรอะ สยองโคตรๆ! แง้~!!! จะกินก็กินไปสิวะ ลีลาเป็นหมาหยอกไก่ไปได้! ลิ้นยาวๆ ของมันตวัดแผล็บๆ ตีหน้าผม เล่นหัวอยู่นั่นแหละไอ้งูเวรนี่! จู่ๆ ก็มีหมูป่าโผล่เข้ามาไม่ดูตาม้าตาเรือ งูยักษ์พุ่งหัวไปฉกกัดอย่างรวดเร็ว ผมนี่อ้าปากเหวอหัวใจเต้นรัวตุ้บๆ เหงื่อไหลพราก มันคาบหมูป่าตัวนั้นมาที่ผม เลือดของหมูป่าไหลหยดติ๋งๆ เปื้อนหน้าของผม ไม่นะ...
“ว๊ากกก!!!”
ตุ้บ!
ผมตะเกียกตะกายตัวขึ้นมานั่ง หายใจหอบแฮก ยกมือลูบหน้าลูบตาที่มีเหงื่อไหล่ท่วมเหมือนเพิ่งไปวิ่งรอบสนามมาหมาดๆ ผมตั้งสติได้ก็หันมองไปรอบๆ ตัว สีดำ... หันไปไหนก็สีดำ ดำ ดำ! จริงสิ ผมนอนอยู่โซฟาห้องของคุณเฮดีสนี่น่า เฮ้อ เพราะอยู่ในสิ่งแวดล้อมสีดำแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้ผมฝันประหลาดแบบนั้น จะว่าไปตอนตื่นขึ้นมารู้สึกเหมือนมีอะไรโยนมาฟาดหน้าเลยแฮะ
ตาของผมเหลือบไปเห็นปีศาจ เอ๊ย เห็นเจ้าของห้องยืนทำหน้าทะมึนอยู่หน้าห้องนอน เอ่อ... เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ? ผมมองหน้าเขาแล้วทำหน้างุนงงใส่ แบบว่าไม่เข้าใจสถานการณ์ คุณเฮดีสเดินย่ามสามขุมมาอย่างเงียบกริบ ไม่พูดอะไรไม่เอ่ยอะไรสักคำ ก้มตัวหยิบหมอนขนาดใหญ่บนพื้นขึ้นมา เอ๊ะ หมอนใบนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? หรือว่าเจ้าหมอนใบนี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้หน้าของผมเจ็บแปลบๆ อย่างนี้?
“เอ่อ...” หรือว่าผมส่งเสียงร้องลั่นในฝัน ในความจริงผมก็ร้องออกมาเหมือนกัน และดันไปปลุกปีศาจ เอ๊ย ปลุกคุณเฮดีสขึ้นมาทำให้เขาหงุดหงิดความดันต่ำ ผมกำลังเอ่ยขอโทษออกไป แต่พออีกฝ่ายหันมามองด้วยใบหน้าที่นิ่งดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด มิเตอร์เตือนภัยของผมก็ดังขึ้นเตือนทันที ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในเมื่ออ้าปากจะพูดแล้วผมต้องพูดต่อให้จบ
“ขอโทษนะครับ ผมฝันร้ายนิดหน่อย” ผมพูดเสียงเบา บางทีอาจจะเป็นเพราะผมนอนต่างที่ต่างถิ่นด้วยล่ะมั้งถึงได้ฝันเป็นตุเป็นตะ
“...ฝัน?”
“อ่า ใช่เลยครับ ฝันร้ายในรอบปีเลยล่ะ! โดนงูสีดำตัวใหญ่รัดนึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก” ผมรีบพูดเสริมออกไปเมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะสนใจ(?) คุณเฮดีสนิ่งไม่พูดอะไร จะหาว่าผมเป็นเด็กๆ ละสิที่กลัวอะไรในฝันแบบนี้ แต่ว่ามันน่ากลัวจริงๆ นะ น่ากลัวมากๆ!
“ฝันดีไม่ใช่เหรอ?” คุณเฮดีสพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับไปห้องนอนเงียบๆ ปล่อยให้ผมมองตามอย่างไม่เข้าใจ
ฝันดีอะไรฟะ!? น่ากลัวขนาดนั้น! ผมเบ้หน้าไม่สนใจอีกฝ่าย ล้มตัวนอนลงนอนเหมือนเดิม ครุ่นคิดเรื่องความฝันเมื่อสักครู่ ฝันว่างูรัด? หือ? เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนี้เหมือนกันแฮะ อืม เรื่องที่ว่าถ้าฝันว่างูรัดจะได้เจอเนื้อคู่?
งูยักษ์สีดำในป่าสีดำ?
แอบเหลือบสายตาไปมองห้องนอนแล้วส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง คิดอะไรอยู่ฟะ!? ไม่มีทาง! ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ใช่หรอก! ไม่เอา! ไม่เอาแบบนี้เด็ดขาด ขอเป็นสาวๆ หน้าตาพอดูได้แต่เป็นคนจิตใจดีงามได้ไหม!? เจอเนื้อคู่งั้นเหรอ? เรื่องจริงหรือเปล่า เฮ้อ ถ้าสาวสวยจิตใจงดงามก็ดีน่ะสิ แต่ว่าแบบนั้นจะมีอยู่หรือเปล่านะ? ผู้หญิงแบบนั้นน่ะหายากอย่างที่ไอ้ซันเซ็ตพูดไว้จริงๆ นั่นแหละ ผมคิดอะไรเพลินๆ ก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
“หือ...อือ...” ผมพลิกตัวสลับข้างแล้วนอนต่อ โบกมือปัดบางสิ่งที่ถีบเอาๆ อะไรวะ คนจะนอนนะโว้ย มาถีบอยู่ได้! ผมพยายามไม่สนใจการกลั่นแกล้งแบบเด็กๆ แล้วนอนต่อ อืม เฮ้ย! มันไม่ใช่สะกิดให้ตื่นแล้วมั้ง นี่มันเล่นเตะกันเลยนี่หว่า ผมขมวดคิ้วผุดลุกขึ้นแล้วลืมตาอย่างช่วยไม่ได้ ลูบสีข้างที่โดนเตะจนเจ็บแปลบ
เกิดอะไรขึ้นวะ มันเช้าแล้วเหรอ? เหมือนผมเพิ่งนอนไปเอง คงเพราะฝันร้ายเมื่อคืนทำให้นอนหลับยาก ผมกำลังมึนๆ ไม่เข้าใจสถานการณ์หันไปเจอคุณเฮดีสที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่ข้างๆ อ๊ะ ตกใจหมด! อะไรของเขาวะ!? พอเห็นผมตื่นแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป ลับเงาของยักษ์ผมนั่งสัปหงกจะล้มตัวนอนอีกครั้ง
อ่า ง่วงจริงๆ อยากนอนต่อง่า~
“ถ้ามึงจะนอนต่อ รอบนี้กูจะเอาน้ำสาด” คุณเฮดีสโผล่หน้ามาขู่เสียงเอาจริงเอาจังเสียผมต้องรีบเด้งตัวขึ้นมานั่ง ไม่กล้าจะโน้มตัวลงไปนอนต่อเลย เขากลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ผมก้มลงมองเจ้าหมอนน้อยกลอยใจ ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ~ แต่มันดูเหมือนไกลแสนไกล~ ห่างแค่นี้เอง!
ผมพยายามตั้งสติไม่ให้เผลอใจไปนอนซบหมอน ตัดสินใจลุกขึ้นมาดูนาฬิกา หือ? นี่มันหกโมงเช้าแล้วเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าคุณเฮดีสจะเป็นคนที่ตื่นเช้าขนาดนี้แฮะ ผมเกาหัวแกรกๆ ไม่ใช่ว่าคันรังแคแต่ผมกำลังพยายามทำตัวให้ตื่นเต็มตา ในหัวมันเหมือนมีเสียงวิ้งๆ อยู่ตลอดเวลา
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมาหัวดำๆ เปียกลู่น้ำมาเชียว แสดงว่าสระผมสินะ แล้วทำไมครั้งนี้ถึงอาบน้ำเองได้ล่ะ แถมยังอาบน้ำเร็วด้วย ผมจ้องมองเต็มไปด้วยความสงสัย ไอ้แขนที่พันผ้าพันแผลน่ะถูกแกะออกแล้วก็เปียกตามพี่แกไปเรียบร้อย เจ้าบ้านี่! ทำแบบนี้แผลมันก็หายยากสิฟะ เห็นแล้วขัดใจนิดหน่อย เรียกไปอาบให้ก็ได้นี่แต่ดันไม่เรียกซะนี่
“ทำไมไม่เรียกผมไปช่วยล่ะครับ แบบนี้แผลจะอักเสบน่ะครับ”
“ลืม” คุณพี่ตอบกลับมาห้วนๆ แล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวไปไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมนี่ยืนค้างเลย ลืม? เยี่ยม! คำเดียวนี่แหละที่ทำให้ชีวิตซวยๆ ของผมยืดยาวต่อไปอีก ถ้าแผลมันหายช้าผมก็เป็นไทช้าไปด้วยน่ะสิ!
เสียงโครมครามดังขึ้นจากห้องแต่งตัว รู้สึกว่าคุณเฮดีสช่างเป็นทำชอบทำลายข้าวของจริงๆ นะครับ เข้าห้องไหนพังห้องนั้น ผมสาวเท้าเดินไปดูแบบไม่รีบร้อน เห็นคุณพี่เขากำลังง่วนอยู่กับเครื่องเป่าผมและหวี ดูท่าทางเก้งก้างไม่คล่องตัวอาจจะเป็นเพราะเจ็บแผลก็ได้ล่ะมั้ง ผมคิดแบบนั้นนะแต่หน้าเขาปกติไม่มีอาการใดๆ เลยแม้แต่น้อย ผมยืนดูอยู่สักพัก ท่าจะไม่ไหวจริงๆ นั่นแหละ
“ให้ผมช่วยไหม?”
“มันคืองานของมึงอยู่แล้ว”
แทบจะขว้างมาให้ผมเลยล่ะครับ โฮ ผู้ชายคนนี้ไม่มีส่วนน่ารักเลยสักนิด พูดง่ายๆ ก็คือไม่น่าคบเลย! พอโยนมาให้ผมเสร็จเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก ทำอย่างกับผมเป็นช่างเสริมสวยประจำตัว ผมก็ต้องทำตัวเป็นช่างชั่วคราว เป่าผมให้ท่านชายเขาล่ะครับ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
ระหว่างที่ผมกำลังตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเอง บังเอิญเห็นคุณเฮดีสแอบมองผมอยู่ อะไรหว่า? หรือว่าผมเป่าร้อนไปงั้นเหรอ งั้นปรับระดับความแรงลงละกัน หรือว่าหวีแรงไป?
“สภาพเพิ่งตื่นของมึงมันโคตรอุบาทว์เลยว่ะ”
ใครมันจะตื่นขึ้นมาแล้วหล่อเพอร์เฟ็กท์แบบคุณล่ะครับ! เดี๋ยวหวีให้ผมร่วงทั้งหัวเลยดีไหม? ไม่เห็นต้องพูดเรื่องที่น่าจะรู้ๆ กันอยู่ ตื่นขึ้นมาใครจะหน้าเป๊ะกันบ้างล่ะ เหอะ ผมแอบมองตัวเองในกระจก นี่ผมหน้าอุบาทว์ชาติขนาดนั้นเชียว บั่นทอนความมั่นใจของผมลดฮวบหาบ
พอเป่าผมจนแห้งเสร็จท่านชายก็สั่งให้ผมไปเตรียมทำแผล ผมเดินออกไปจากห้องเอากระเป๋าพยาบาลมาวางรอไว้ที่โซฟา ไม่นานท่านชายบังเกิดเกล้าของผมก็เดินออกมาด้วยมาดที่มีอยู่เกินร้อย เซ็ตผมแบบง่ายๆ ไม่ยุ่งยากแต่อยากบอกว่าโคตรเท่เลยว่ะ อิจฉา คนหน้าตาดีทำอะไรก็ดูดีดูหล่อไปซะทุกอย่าง!
คุณเฮดีสใส่กางเกงเรียบร้อยแต่ท่อนบนใส่แค่เสื้อกล้ามสีดำ นี่พี่ท่านจะไม่ใส่สีอื่นนอกจากสีดำเลยหรือไง!? ทำไมถึงได้ยึดติดสีดำขนาดนี้กันนะ ผมไม่เข้าใจระดับความคลั่งไคล้สีดำของเขาเลยสักนิด พอมานั่งผมก็ทำแผลให้กับเขาพร้อมกับบ่นสารพัดอย่างตามปกติของผมนั่นแหละครับ มันเป็นความเคยชินของผมไปซะแล้ว พวกเพื่อนๆ ยังบอกว่าผมน่ะเป็นตาแก่ขี้บ่น
“ยังไม่แปรงฟันช่วยหุบปากด้วย”
“...”
ผมหุบปากสนิท เอ๊ะ หรือว่าผมมีปัญหากลิ่นปากงั้นเหรอ? ฮือ...นี่มันทำให้ผมหมดความมั่นใจในตัวเองแบบสุดๆ เลยนะ แล้วใครกันเล่าที่ทำให้ผมไม่มีเวลาไปแปรงฟัน พอทำแผลเสร็จคุณเฮดีสก็ลุกขึ้นไปในห้องแต่งตัวเหมือนเดิม แถมชี้นิ้วสั่งให้ผมทำข้าวเช้าอีกแน่ะ
ผมก็เลยจำใจเดินเข้าห้องครัวไป เปิดตู้เย็นที่มีวัตถุดิบทำกับข้าวแค่ไม่กี่อย่าง ผมก็เลยทำอะไรง่ายๆ ตามมีตามเกิดขึ้นมา คุณเฮดีสเดินเข้ามาในห้องครัวมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ผมหันไปมองเห็นพี่แกนั่งอ่านอะไรบางอย่าง ดูท่าทางจะเป็นสมุดจดอะไรสักอย่างนี่แหละ พอผมทำไข่เจียวสูตรพิเศษที่มีอะไรยัดใส่ให้หมดเสร็จก็หยิบขวดซอสมะเขือเทศบรรเลงบนหน้าไข่เจียวหอมกรุ่น ผมยกไปเสิร์ฟให้คุณเฮดีสที่นั่งกอดอกรออยู่
“ไข่เจียวบ้านๆ?”
“มันช่วยไม่ได้นี่น่า ก็ตู้เย็นของคุณมีแค่ของแบบนี้ ทำได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว” ผมทำหน้าบึ้งแล้วอธิบาย ไข่เจียวบ้านๆ นั่นแหละคืออาหารชั้นเลิศ อย่าดูถูกอาหารคนธรรมดานะโว้ย! คุณเฮดีสกำลังลุกขึ้นแต่ผมรู้ทันดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้แล้วรีบตักข้าวในจานยัดปากอีกฝ่ายแบบไม่กลัวตาย
“ทำอะไรวะ!?”
“ผมเป็นแขนของคุณนี่น่า แขนตักอะไรปากก็ต้องกินสิครับ” ผมยิ้มกว้างประกอบคำพูดออกไป คุณพี่เฮดีสนั่งเงียบไปเลยครับ ไอ้กระผมก็สู้คนนะครับ! คุณเฮดีสทำหน้าน่ากลัวมาก ผมเกือบจะถอยไปแล้วละ แต่ไม่ทันได้ถอยคุณพี่แกก็งับช้อนกินเข้าไปแล้ว ระหว่างอีกฝ่ายจำใจเคี้ยวผมก็รีบถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เป็นไงบ้างครับ?”
“เพิ่งเคยกินอาหารที่รสชาติห่วยแตกขนาดนี้เป็นครั้งแรก”
เมื่อผมถามคุณเฮดีสก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและว่องไว เสียบแทงเข้าไปในหัวจิตหัวใจของผมแทบจะทรุดหมดแรง มันห่วยแตกขนาดนั้นหรือไงวะ? ผมลองกินของตัวเองบ้าง อื้ม~ รสชาติยอดเยี่ยมเหมือนเดิมเลยนี่หว่า ไม่เห็นจะห่วยตรงไหน?
ไอ้หมอนี่มันจอมหาเรื่องชัดๆ ผมไม่สนใจเจ้าคนไม่รู้รส รีบกินในส่วนของตัวเองจนหมด ผมหันมามองคุณเฮดีสที่กำลังจะเดินกลับไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง เห...ไหนว่าห่วยแตกฟะ!? คุณมึงเล่นแดกหมดจานก่อนกูซะอีก! ไอ้อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ? ซึน? ผมแอบหัวเราะเล็กน้อย
โธ่เอ๊ย เจ้าคนปากไม่ตรงกับใจ!
“คุณเฮดีสครับ! เอ่อ...ผมจะแปรงฟันยังไงอะ? แล้วชุดที่ต้องเปลี่ยนล่ะครับ? ยังไงวันนี้ผมก็ขอตัวกลับบ้านก่อนได้ไหมครับ” ผมรีบถามก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกห้องไป เขาก็ไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมถามเลยแม้แต่น้อย เดินเข้าห้องแต่งตัวไปหน้าตาเฉย อะไรกันวะ ช่วยตอบหน่อยก็ไม่ได้ ผมถอนหายใจปลงตกแต่ไม่นานคุณเฮดีสก็เดินออกมาพร้อมกับโยนเสื้อผ้าให้กับผม พวกมันคือแปรงสีฟันอันใหม่ที่ยังอยู่ในกล่อง ผ้าขนหนูผ้าใหญ่ ชุดนักศึกษาด้วย!
“ขอบคุณครับ” ผมเงยหน้ามองเขาแล้วก็ยิ้มเอ่ยขอบคุณ คุณพี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกแล้วเดินกลับไปในห้องเหมือนเดิม ผมมองตามเขาแล้วยิ้ม บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนใจร้ายเท่าไรหรอกมั้ง? ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
ชุดศึกษาตัวนี้ทำไมมันไซ้ซ์ใหญ่จังวะ ดูสิครับ ผมใส่แล้วอย่างกับพวกฮิปฮอปแร๊ฟโย่ว ช่วงขาของกางเกงย่นแบบไม่น่าให้อภัย ขาตูก็ไม่ได้สั้นทำไมมันช่างแตกต่างกันแบบนี้ ผมใส่ชุดเสร็จเรียบร้อยแล้วฉุดคิดอะไรบางอย่างได้ เอ่อ...อาจจะช้าไปหน่อยแต่เจ้าชุดนี้มันเป็นของใครงั้นเหรอครับ!?
เมื่อคิดขึ้นมาได้ผมก็ตกใจยกใหญ่ นะ...นี่มันคงจะไม่ใช่ของคุณเฮดีสใช่ไหม? เอ๊ะ เอ๋? คุณพี่เฮดีสยัง...ยังเรียนอยู่งั้นเหรอ!? ผมอ้าปากเหวอกับความคิดนี้ ไม่จริงใช่ปะ? ไอ้ท่าทางที่ดูเกินกว่าจะเป็นนักศึกษานั่นมันอะไรกัน ให้ออร่าเหมือนพวกผู้บริหารระดับสูงเลยนะ! เอ๊ะ จะว่าไปในห้องทำงานก็มีหนังสือเรียนหรือแม้แต่สมุดเล็กเชอร์ด้วยนี่หว่า! แงะ! คุณพี่เฮดีสยังเรียนอยู่ละคร้าบ!
ช่างมันเป็นข้อเท็จจริงที่น่าตกใจอะไรขนาดนี้!?
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มองคุณพี่เฮดีสที่นั่งอยู่บนโซฟา เอ่อ...เสื้อสีดำตัวนั้น เสื้อทรงนั้นมัน สะ...เสื้อ เสื้อช็อป? ไอ้ตราเกียร์ที่เสื้อนั้นมัน...!!!? พระพุทธเจ้า!!! ผมยืนอ้าปากพะงาบๆ คุณเฮดีสยังเรียนอยู่ แถมยังเป็นวิศวะอีกต่างหาก! ไม่ผิดแน่ๆ ไอ้ตราเกียร์ที่ลือเลื่องนี่ เสื้อช็อปสีดำนี่อีก!
วิศวะโยธา!
“มองอะไร?”
“เปล่าครับ ว่าแต่คุณเรียนอยู่ปีไหนงั้นเหรอครับ?”
อย่าบอกนะว่าปีหนึ่ง มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน!?
“ปีสาม”
ขอบคุณพระพุทธเจ้า! ถ้าปีหนึ่งมาทำหน้าไม่ถูกเลยน่ะเนี่ย ผมทำหน้าโล่งใจอย่างมหาศาล คุณพี่เฮดีสมองหน้าผมนิ่ง อะไรเหรอครับ? มองไปที่ปลายเท้าของผม ผมก็มองตาม อะไรงั้นเหรอ? ปลายกางเกงที่โคตรจะย่นบ่งบอกถึงความแตกต่างของช่วงขา คุณพี่เฮดีสมองนิ่งมากถึงมากที่สุดแล้วพ่นลมจากจมูกเหมือนหัวเราะดูถูก
“ย่นได้ทุเรศมาก”
“มันเรื่องของผมน่า!”
ใครมันจะไปสูงแบบพี่ท่านล่ะครับ!? ผมพยายามดึงกางเกงขึ้น ไม่สนใจอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นมายืน คุณพี่เฮดีสมองนาฬิกาแล้วหันมาถามผม
“จะไปไหน?”
“เอ๊ะ? ผมเหรอ?” ผมตกใจเมื่อเขาหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ สายตาบ่งบอกว่าอย่าให้ต้องถามซ้ำ ผมก็เลยรีบตอบแบบที่ยังไม่ได้คิดทบทวนให้ดี
“ปะ...แปลง!”
“แปลงเกษตร?” คุณพี่เฮดีสเอ่ยทวนแล้วเดินออกไปทันที ผมรีบเดินตามหลังเขาอย่างตกใจ เมื่อกี้พอมองหน้าอีกฝ่ายแล้วมันเผลอตอบไปแบบไม่คิด แปลงเกษตรนะครับคุณพี่! ทำเหมือนกำลังจะไปโรงช็อปของวิศวะไปได้! ผมพยายามห้ามเขาเอาไว้ วิ่งหอบมาถึงรถคันหนึ่ง เอ๊ะ ไม่ใช่รถมอเตอร์ไซค์คันเดิมแต่เป็นรถสปอร์ตคันหรู
“จะไปจริงๆ งั้นเหรอครับ?”
“ทำไม?”
หันขวับมาถามผมด้วยสายตาอันตราย ผมถึงกับสะดุ้งโหยง นี่พี่ไม่รู้หรือไงว่านั่นมันอาณาเขตของคณะเกษตรนะครับ พี่เล่นใส่เสื้อช็อปไปยืนโดดเด่นอยู่คนเดียวแบบนี้ ผมคาดว่าต้องมีเรื่องกันแน่ๆ แถมวันนี้มีรุ่นพี่มาตรวจแปลงซะด้วย คุณพี่เฮดีสได้เละเป็นโจ๊กน่ะสิ อีแบบนี้ผมคงได้รับผิดชอบรับใช้พี่แกไปทั้งชาติแน่!
“วะ...วันนี้น่ะมีรุ่นพี่ไปตรวจด้วยนะครับ คุณไม่ต้องไปหรอก ส่งผมลงใกล้ๆ แถวนั้นก็พอแล้ว”
“ทำไม?”
ถามกลับมาเหมือนไม่เข้าใจที่ผมจะสื่อ ให้ตายเถอะ
“ก็ถ้าคุณไปล่ะก็ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ น่ะสิ!”
“น่าสนุกนี่”
สนุกกะผีเด้!!! พูดเท่าไรก็ไม่ฟังกันเลยครับ ผมอยากจะร้องไห้ คุณพี่เฮดีสดูมีแรงฮึดแปลกๆ รีบลากผมยัดเข้ารถไปแล้วขับไปที่หมายอย่างรวดเร็ว ผมนี่พูดอะไรไม่ออกนั่งหน้าซีดอย่างเดียว หวังว่าผมคงจะไม่ถูกเหมารวมว่าเป็นพรรคพวกเดียวกันกับคุณพี่เฮดีสหรอกนะ เขาหันมามองผม อาจเพราะผมนั่งหน้าซีดขาวอย่างกับจะเป็นลมก็เลยพูดให้ผมคลายความกังวล
“จะกลัวทำไม มีกูอยู่ทั้งคน”
มีคุณนั่นแหละถึงต้องกลัว! บ้าเอ๊ย!!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
:z13:
เนรัญ นายเข้าใจถูกแล้วล่ะเรื่องฝัน เนื้อคู่นายก็เฮียเฮไงล่ะ!! :laugh:
เฮียเฮ ที่ไปส่งนี่คิดจะแกล้งเค้าล่ะสิ!! 55+
มาซะทีกับนิยายราย(เกือบสอง)เดือน
สู้ๆนะคะ!! อัพต่อไวๆนะ!! :L2:
-
รีบๆๆมาต่ออีกนะ :call:
-
:z13: จิ้มๆๆๆๆๆ
:z13: :z13:
:z13: :z13: :z13:
รายเดือนจริงอ่ะนะพี่ :a5: เเละเเล้วรัญก็รู้ว่า เฮีสนั้น วินเเค่ไหน :laugh:
หนูรัญน่าร้าก กกกกกกกกก บ่นในใจตลอดเลย
:กอด1:มาต่อเร็วๆนะค่ะ เรื่องนี้สนุก มว๊ากก กกกกกก [๕๕๕+]
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สุ้ๆรีบเขียน งั่มๆ o13
-
พี่เฮดีสโหดได้อีก
:laugh3:
นึกว่าคนเขียนหายไปซะแล้ว :o11:
-
เฮดีสมั่นใจในตัวเองจริงๆ :laugh:
-
พระเอกโคตรตรงเลยว่ะ :laugh:
-
:L2: :L2:
-
หวายๆๆๆ น้องรัญฝันว่างูสีดำรัดด้วยล่ะ
คนนึงเอาแต่ใจ อีกคนพร้อมจะยอม น่าสนุก ๆ
-
โล่งใจที่คนเขียนยังต่ออยู่ :-[
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก!!!ชอบจังเลยคะ อร๊าย~~~คุณพี่เฮดีสช่างจี๊ดใจ!!!"มีกูอยู่ กลัวอะไร"กรี๊ด!!!!!หล่ออะ!!!!!!โฮก!!!!!
-
อ้ายๆๆๆๆ ตำนานรัก ณ.แปลงเกษตร :-[ :-[
“จะกลัวทำไม มีกูทั้งคน”
เขียนคำว่า อุบาทว์ ผิดนะคะ >_<
-
ขอเป็นนิยายรายอาทิตย์ไม่ได้เรอะ :z3:
อยากอ่านต่อแย้วน่ะ
-
มาต่อแล้วดีใจจัง
-
กลับมาซะที :sad4:
น้องรัญเรื่องใหญ่แน่หุหุ
ฝันแบบนี้ดำๆใช่เลย
-
ชอบๆๆๆ....,,, >< มาอัพอีกไวๆ น้าาาาา
-
เฮดีสมั่นมาก ท่าทางจะเป็นพวกหลงตัวเอง(รึเปล่า)นะ 55555 หนุกเค้าชอบรีบมาต่อนะ งุงิงุงิ
-
:3123: :3123:
-
:z3:
เอาอีก ๆ พี่เฮดิส เถื่อนได้ใจ
มาต่อไวๆๆนะครับ
:L2:
-
หายไปนานมากกกมายยยย เกือบลืมเรื่องนี้เเล้วนะเนี่ย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ฝันดี ฝันว่าจะเจอเนื้อคู่ คุณเนรัญนี่ชั่งฝันดีจริง(หรอ)
:z3: ฝันดีสุดๆอะ
-
มาต่อแว๊วววววววววววววววววว
ติดตามๆๆๆ
ชอบๆๆๆ
-
มาต่อไวไวเน้อ อยากอ่านต่อแล้ว
คุณพี่เฮดีสนี่กวนใช่เล่น
-
กรี๊ซซซ ดีใจ มาต่อแล้ว55
-
เนรัญน่ารักอ่ะ :laugh:
-
หายไปนานเหลือเกิน :sad4: ในที่สุดก็กลับมาต่อ :sad4:
อย่าทิ้งกันไปนานนักสิ เราคิดถึงเนรัญนะ :z3: :z3:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุก น่าติดตามดีจัง
น้องเนรัญ เป็นเทวดาที่น่าสงสารมาก เหมือนโดนกระชากปีกลงสู่นรกเลยอ่ะ :z6: (โดนพ่อเฮดีสถีบ)
อารมณ์เรื่องนี้เหมือนโรมิโอ-จูเลียต (?) ที่ต่างฝ่ายต่างอยู่คณะคู่ปรับ เห็นทีจะเกิดนองเลือดที่แปลงเกษตรซะละมั้งเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
สนุกอ่ะ
อย่าทิ้งระยะนานนักสิโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิดถึงหนูรัญอ่ะ :-[
-
เหมือนจะหายไปนาน คิดถึงจัง 555
ฮาความเป็นตัวตนของรัญ น่ารักมากกกกกก
-
อ๊าาาากกก ติดตามต่อไปนะครับ สนุกมากจริงๆ .,... มาอัพไวๆน้า
-
มาต่อไวๆนะคร้าบ บบบบบบบ
อยากอ่านๆๆๆๆๆ :m31:
-
กร๊ากกก นี่แหละเนื้อคู่
5555
-
ตื่นๆ มาอัพแว้วววววววววว TT^TT
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยยยยยย นายเอกน่าร้ากกกกกกก ><
คนอะไรก็ไม่รู้ อร๊ายยยยย~ อยากกระโดดกัดปาก
ว่างๆ อารมณ์เปลี่ยวๆ ก็มาอัพบ่อยๆนะคะ
ขอให้คนแต่งมีอารมณ์มาอัพบ่อยๆทีเถ๊อะ สาธุ!! >/\<
-
ลุ้นๆ
-
:3123: :3123: :3123: :3123:
ส่งดอกไม้เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง อย่างมากมาย
ชอบเรื่อง หลายๆ :กอด1: รักเลยทีเดียว
รอให้มาอัพต่อ :L2:
-
มาติดตามนะค้าบบบบ ^^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ เนรัญชื่อก็น่ารัก แถมยังทำตัวน่ารักอีก หลงค่ะหลง ^^
ส่วนคุณพี่เฮดีส เป็นคนที่พูดน้อยแต่ต่อยหนักมากนะคะ แต่ละคำนี่แบบกวนมากจริงๆ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
อยากฝันแบบรัญบ้างอิอิ
ส่วนเฮียดีส ช่างซึนได้ใจ
เฮียดีสก้อทำเหมือนกับจะไปขอสะใภ้
-
มาอัพ อีกนะครับ ชอบๆ
-
ตลกมากเลยอะ จะรอนะคะ
-
โอ๊ยบอกได้คำเดียว เรื่อง ฮา มมากเลยอะ :mc4:
-
อ๊ากกกกก
อยากอ่านต่อ
รอเรื่องนี้นะคะ
คนเขียนสู้ๆ
o13
-
มาอัพอีกไวๆ น้า...
-
ใครจะกล้ามีเรื่องกะเฮดีสละเนี่ย
ต่อตามอารมณ์นักเขียน แล้วเมื่อไหร่นักเขียนจะมีอารมณ์ละ :m20:
-
สุดขีด 3
เช้านี้ที่แปลงสาธิตของคณะเกษตรก็ยังสดใสและสงบสุขเช่นเดิม... เหอะๆ หวังว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้น รู้สึกว่าผมเหมือนเดินถือระเบิดเข้ามาในถิ่นของตัวเองยังไงไม่รู้แฮะ ไม่ค่อยสบายใจเลย ผมเดินมาที่แปลงของตัวเองทำกิจวัตรประจำวันที่เคยทำจนคุ้นชิน จับบัวรดน้ำไปรองน้ำแล้วมารดผักที่แปลง การกระทำของผมเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกเซ็ตเอาไว้ ไม่มีกะจิตกะใจทำเอาซะเลย ถ้าเป็นปกติผมจะทำงานด้วยจิตใจเบิกบาน แต่วันนี้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เลยเพราะอะไรน่ะเหรอ? เหอะๆ
ก็เพราะเจ้าคนที่ยืนทำหน้านิ่งยิ่งกว่ารูปปั้นข้างๆ นี่น่ะสิ!
คุณพระ! จะตามเข้ามาทำไมครับ!!?
ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนวันนี้ที่แปลงจะมีเพื่อนๆ ร่วมชั้นปีเดียวกันมาดูแปลง และรอให้รุ่นพี่มาตรวจอยู่กันให้พรึบเชียว แถมตั้งแต่ผมเดินเข้ามาไม่มีใครทักผมสักคนเลย มันแปลกมาก ปกติทุกคนพอเห็นผมเดินมาจากที่ไกลๆ ก็จะรีบส่งเสียงทักทายกันเจี๊ยวจ๊าว แต่วันนี้ไม่เลย เงียบกริบ! แถมยังพากันยืนตัวแข็งทื่อเบิกตากว้าง อ้าปากเหวอยิ่งกว่าเจอผี!
บรรยากาศผิดๆ เพี้ยนๆ นี้ดำเนินไปเรื่อยๆ จนผมรดน้ำแปลงผักเสร็จ และเดินไปเก็บฝักบัวเรียบร้อย กลับประจำที่แปลงของตัวเอง เหลือบมองพวกเพื่อนๆ ที่ตั้งแต่ผมเข้ามาสรรพเสียงทุกอย่างเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่เลยทั้งๆ ที่มีผู้คนยืนทำหน้าสลอนกันเต็มแปลง ผมเริ่มประหม่าอย่างช่วยไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเพราะมีเด็กวิศวะที่เป็นคู่แค้นของคณะมาก็เลยทำให้ทุกคนไม่พอใจที่มีศัตรูหน้าด้านหน้าทนบังอาจเข้ามาในเขตแดน คงจะเหมือนโดนหยามกลายๆ
ผมเหลือบไปมองคุณพี่เฮดีสที่ยืนทำหน้านิ่งๆ มองแปลงผัก เขาเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังมองอยู่เลยเอียงหน้ามามองผมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้ผมว่า ‘มองทำเตี่ยเหรอ?’ ผมนี่เหงื่อไหลซก คนๆ นี้เขารู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังอยู่ในเขตศัตรูน่ะ ผมอุตส่าห์ส่งสายตาเป็นห่วงให้น่ะเนี่ย ยังจะมาถลึงตาดุใส่อีก ไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวเกินไปแล้วมั้ง!?
ผมเริ่มมองหาเพื่อนในแก๊ง ซันเซ็ตยังไม่โผล่ อ๊ะ ซีเนียร์นี่น่า! ผมพยายามจะทักทายซีเนียร์ที่เดินดุ่มๆ เข้ามาที่แปลง ดีใจจัง! ในที่สุดเพื่อนของผมก็มาสักทีจะได้หลุดจากสภาพเงียบงัน ผมพยายามโบกมือยิ้มกว้างให้กับซีเนียร์ ไม่เคยรู้สึกดีใจที่ได้เจอเท่าวันนี้เลยน่ะเนี่ย!
“ซีเนียร์! ทำไมมาสายจังเลยวะ!?”
ซีเนียร์ทำหน้ามึนๆ เหมือนยังไม่ตื่น มันเงยหน้ามามองผมเล็กน้อยจากนั้นก็เบิกตาค้างตัวแข็งทื่อ อะไร!? เกิดอะไรขึ้น? ผมมองเพื่อนอย่างแปลกใจและเริ่มเป็นห่วง สีหน้าเหมือนคนจะเป็นลม หรือว่ามันยังไม่ได้กินข้าวเช้ามา?
“ซีเนียร์เป็นอะไรหรือเปล่า?”
ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง ซีเนียร์ยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาติ จากนั้นก็เดินเลี่ยงไปแปลงของตัวเองอย่างรวดเร็ว ไม่เหลียวกลับมามองผมเลย อ๊ะ อะไรกันวะ!? ไอ้ปฏิกิริยาเหมือนกลัวจนหน้าซีดแบบนั้น ผมมองตามหนุ่มผมยาวไปอย่างไม่เข้าใจ
ไม่นานโอเล่หนุ่มตัวเล็กก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มสดใสร่าเริง แต่พอผมทักเหมือนม้วนฟิล์มฉายซ้ำ โอเล่มีปฏิกิริยาเหมือนกับซีเนียร์เปี๊ยบ! รีบพาตัวเองไปที่แปลงโดยไม่มองสบตากับผมเลย แถมยังบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างบ้าคลั่งว่า ‘โลกกำลังจะแตกแล้ว!’
ผมโดนเพื่อนๆ เมินใส่เพราะว่าเป็นคนพาศัตรูเข้ามางั้นเหรอ? ผมหันไปมองไอ้โอเล่ แปลงมันอยู่ถัดจากผมใกล้ๆ นี่แหละครับ มันเองก็แอบมองผมอยู่เหมือนกัน โอเล่~! มึงยังไม่เกลียดกูใช่ไหม? เราเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม!? ผมพยายามจะส่งสายตาสื่อสารกับโอเล่แต่เพื่อนบ้านั่นกลับปฏิเสธการสื่อสาร หันหน้าหนีไปกดบีบีของมันอย่างดุเดือด ไอ้บ้าโอเล่! มึงเห็นบีบีสำคัญกว่าเพื่อนเหรอวะ!?
“งายยย รัญญญ~”
เสียงโผล่มาก่อนตัวแบบนี้มีคนเดียวครับ ซันเซ็ตนั่นเอง! คนที่ผมหวังพึ่งก็มีแต่มันนี่แหละ ในที่สุดก็มาสักที ปล่อยให้กูรอตั้งนาน! ซันเซ็ตเดินเข้ามาพร้อมกับมอตโต มอตโตมองคนข้างๆ ผมอย่างแปลกใจแต่ไม่ใส่ใจอะไรมากมาย ไม่ต้องถามถึงซันเซ็ต รายนั้นแทบจะไม่สนใจคนที่ยืนหันหลังให้กับมัน มุ่งความสนใจมาคุยจ้อกับผมเหมือนเดิม
“เมื่อวานมึงไปกินเลี้ยงที่ร้านโดเรมีใช่ปะ กูได้ยินข่าวว่าเกิดเรื่องที่ร้านนั้น มึงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“กูไม่เป็นไรว่ะ ขอบใจที่เป็นห่วง” ผมส่ายหน้าไปมา
“เอ่อ ก็ดีแล้ว น่ากลัวฉิบหาย ได้ยินว่าต้นเหตุเป็นเด็กวิศวะปีสามด้วย”
ต้นเหตุคนนั้นยืนอยู่ข้างมึงไงไอ้ซัน!
ผมยิ้มแห้งๆ รับ ไอ้ซันนะไอ้ซัน เรื่องอื่นมีให้พูดเยอะแยะ ทำไมมึงไม่พูดถึงวะ พูดเรื่องนี้ทำไม!? มึงอยากตายก่อนวัยอันสมควรเหรอ!? ถึงมึงอยากแต่กูไม่อยากนะโว้ย ซันเซ็ตยังเม้าท์มอยเป็นต่อยหอย
“ชื่ออะไรน่ะ เฮดีสล่ะมั้ง? กูเคยได้ยินชื่อมาบ่อยๆ เหมือนกันนะ ดังน่าดูเลยล่ะ เห็นว่าหล่อโคตรๆ แต่นิสัยนี่แดกไม่ลง แต่แม่งผู้หญิงคลั่งไคล้มันจะเป็นจะตาย เชอะ กูไม่เห็นว่ามันจะหล่อตรงไหน กูกับมึงยังหล่อกว่าตั้งเยอะ!”
หล่อกว่ากูกับมึงรวมกันอีก! ได้โปรดอย่าลากกูไปมีส่วนได้ไหม!?
“มึงเคยเห็นเขาเหรอ?”
“เคยว่ะ คนบ้าอะไรเก๊กหน้าแข็งๆ ทำเหมือนตัวเองเท่ซะเต็มประดา! เอ่อ! ทำหน้าแบบนี้เลย! ประมาณนี้แหละ เหมือนเป๊ะเลย!” ซันเซ็ตทำหน้าเคียดแค้นอย่างจริงจัง หันมามองคนข้างๆ แล้วชี้หน้าพยักหน้ายกตัวอย่างประกอบ เอ่อ ซันเซ็ต ไม่ใช่แค่เหมือนหรอกนะเพื่อน นั่นน่ะ... ตัวจริงนะโว้ย!!! ผมตัวสั่นหงึกๆ บรรยากาศเหมือนจะเย็นยะเยือกขึ้นมาทันตา
“ทำไมเหมือนหนาววูบๆ วะ อากาศเมืองไทยนี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย อ๊ะ...” ซันเซ็ตจ่อไม่หยุด มันหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกครั้ง มันหลุดอุทานออกมาเบาๆ แล้วยืนค้างเหมือนโดนทำลายสมองไปหมดสิ้น คุณพี่เฮดีสเชิดหน้าสูงยิ่งกว่าปกติ เหลือบตาลงมามองเพื่อนของผม ท่าทางดูถูกแบบร้ายกาจที่สุด! ซันเซ็ตยืนสั่นสะท้านกับที่
“รัญเพื่อนรัก”
“ว่าไง?” ผมขานรับเสียงเบา
“กูเพิ่งคิดได้ว่ามีธุระสำคัญต้องไปทำว่ะ โชคดี!” ซันเซ็ตเอ่ยอย่างรวดเร็ว รีบปลีกตัวไปที่แปลงของตัวเองราวกับพายุพัดผ่าน ความเร็วแบบทำลายสถิติเลยน่ะนั้น!
มอตโตมองคุณพี่เฮดีสอย่างพินิจพิจารณาอยู่ตั้งนานสองนาน คุณพี่เฮดีสก็ไม่ยอมแพ้ จ้องกลับไปแบบนิ่งและเหี้ยมที่สุด การแข่งจ้องตากันดำเนินไปอย่างเงียบๆ เป็นฝ่ายมอตโตที่ยอมแพ้ก่อน มันหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วเดินจากไป อ๊ะ มอตโตเงียบจังเลย! เอ๊ะ ปกติเจ้านั่นก็เงียบอยู่แล้วนี่น่า ผมยืนเงียบอย่างไม่ชอบใจ บรรยากาศแบบนี้ไม่คุ้นเลยแฮะ ผมค่อยๆ ทำแก้มพองลม
แปะ!
“อ๊ะ!”
จู่ๆ มาตบหน้ากันแบบนี้มันเจ็บนะครับคุณพี่เฮดีส! แก้มพองลมโดนตบจนแฟบเหมือนเดิม คนทำยังจ้องหน้านิ่ง อะไร!? จะหาว่าทำหน้าตลกอีกหรือไง จ้องอยู่สักพักมือที่กุมแก้มของผมทั้งสองข้างก็ตบแปะๆ อย่างกับกำลังนวดแป้ง ถึงจะตบเบาๆ แต่ทำหลายครั้งมันก็เริ่มเจ็บเหมือนกันนะ!
“กูมาด้วยทำให้มึงไม่พอใจ?”
ก่อนที่ผมจะทันได้โวยวายคุณพี่เฮดีสก็เอ่ยถามเสียงเบา หือ? ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ สีหน้าก็ดูเหมือนจะอ่อนๆ ลง ไม่น่าจะใช่แฮะก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ ผมมองเป็นอ่อนลงได้ยังไง สงสัยสมองของผมมีปัญหาแหงๆ! ผมกำลังจะพูดแต่มีเสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นขัด
“แว๊กกก!!!”
“เฮ้ยยย!!!”
ผมหันไปมองต้นเสียง พี่ลูกหมียืนอ้าปากเหวอชี้นิ้วสั่นๆ มาที่ผม ด้านหลังของพี่หมีก็ยังมีพวกพี่ๆ ปีสองและพี่ปีสาม แต่ละคนนี่ทำหน้าตกตะลึงตึงโปะกันสุดๆ แล้วรุ่นพี่ที่ผมจำได้ว่าชื่อ ‘ซันไรส์’ เดินแหวกฝูงคนเข้ามาเผชิญหน้ากับคุณพี่เฮดีส พี่ซันไรส์คนนี้เวลาทำกิจกรรมผมมักจะเห็นพี่เขาบ่อยๆ ก็เลยรู้ชื่อมา ได้ยินมาว่าเรียนก็เก่ง กิจกรรมก็เด่น ให้อารมณ์เหมือนนักเรียนดีเด่น เคยคุยกันสองสามครั้ง ค่อนข้างเป็นคนดีเลยล่ะ
“เฮดีส! ทำไมมึงมาอยู่ที่นี้!?”
คุณพี่เฮดีสเหลือบสายตาไปมองพี่ซันไรส์ แล้วมองเลยผ่านเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนในสายตา พี่ซันไรส์ไม่ได้โมโหอะไรแต่ทำหน้าจริงจังยิ่งกว่าเดิม
“อย่ามารังแกรุ่นน้องของกู!”
รุ่นพี่ซันไรส์ช่างเป็นคนดี! ช่วยผมด้วย!!!
ผมมองพี่ซันไรส์เหมือนเป็นพระมาโปรด แล้วคอของผมก็แทบจะหักเพราะเจ้าคนที่กุมหน้าของผม กระชากหันกลับมาที่ตัวเอง ไอ้บ้า! คอคนน่ะเฟ้ย ไม่ใช่ตุ๊กตาจะหันได้สามร้อยหกสิบองศาตามที่ต้องการน่ะ
“เนเน่ ทำไมที่นี้ถึงมีแมลงเยอะจังเลย เสียงดังหึ่งๆ หนวกหู!”
เนเน่น่ะใครรร!?
ผมยืนเป็นใบ้ให้อีกฝ่ายถูมือดึงแก้มของตัวเองเล่นตามใจชอบ พวกรุ่นพี่อ้าปากเหวอแต่ก็รีบตั้งสติ และไม่มีใครเข้ามาช่วยผมเลย พวกเพื่อนเวรที่สมควรตายก็พากันแอบส่องสถานการณ์แบบเกาะติด ไม่มีใครห่วงกูเลยสักคนใช่ไหม ห่วงแต่เรื่องสนุกกันใช่ไหม!?
“เฮดีส! มึงนี่มัน...” พี่ซันไรส์กัดฟันอดกลั้นอารมณ์สุดชีวิต
“เข้ามาเหยียบถิ่นคณะกูนี่ช่างใจกล้าน่าดู มึงคิดว่าเข้ามาแล้วจะออกไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอ!!?”
“เนเน่ ถ้ากลัวพวกเราก็คงไม่เข้ามาหรอกเนอะ”
ไม่ใช่พวกเรา แล้วก็ไม่ใช่เนเน่ด้วย!!!
คุณพี่เฮดีสมองผมแล้วพูดตอบกลับไป ช่างเป็นสถานการณ์ที่ผมอยากจะหนีไปให้พ้นๆ ผมไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คุณพี่เล่นพูดแบบหน้าตายสุดๆ มันช่างขัดต่อคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเหลือเกิน แล้วหยุดเรียกคนอื่นด้วยชื่อน่าขนลุกนั่นได้ไหม!? ชื่อของผมออกจะเท่ว่าเนรัญ เรียกว่ารัญก็ยังดูดี เรียกว่าเนเฉยๆ ก็ยังอภัยให้ได้แต่นี่ดันเล่นเรียกว่าเนเน่!
อยากจะบ้าตาย!
“ไอ้เฮดีส”
คุณพี่ซันไรส์เริ่มจะไม่สุภาพแล้วครับ เจออาการกวนตีนระดับเทพของคุณพี่เฮดีสเข้าไป เหอะๆ ขนาดผมที่ว่าไม่ค่อยโกรธใคร มาเจอคนๆ นี้ยังขันติเกือบแตกแน่ะ ช่างเป็นบุคคลที่กวนเบื้องล่างได้ดีจริงๆ
“เนเน่เรียกพี่เหรอ?”
แอ๊กกก!!!
พี่เพ่ออะไรกันเล่า!!?
“ผมไม่ได้เรียกคุณ! พี่ซันไรส์เรียกต่างหาก!”
ทนไม่ไหวแล้วครับ โดนสถานการณ์กดดันแบบนี้ มันสุดๆ จริงๆ ไอ้คำพูดชวนคลื่นไส้กับหน้านิ่งกล้ามเนื้อตายนั่นไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด ฮือ...ปล่อยลูกช้างไปเถอะ ลูกช้างจะทำบุญส่งไปให้ ถึงจะเป็นเทพเจ้านรก ลูกช้างก็จะทำไปให้!
พอผมพยายามแกะมือที่ทำเป็นเนียนจับไม่ปล่อยออกจากหน้า ไอ้หน้านิ่งๆ นั้นก็ดูเหมือนจะมีแววเย็นสยองแผ่กระจายออกมา ผมชะงักมือ คุณพี่เฮดีสนิ่งแบบเหมือนตอนอยู่ในร้านเหล้าเมื่อวาน เขาปล่อยมือจากหน้าของผมแล้วเดินไปที่พี่ซันไรส์ก่อนจะลงมือชกอีกฝ่ายอย่างแรง
“เฮ้ยยย พี่ไรส์!!”
ทุกๆ คนต่างตกใจช็อกตาตั้ง จู่ๆ อีตาเฮดีสเกิดบ้าอะไรขึ้นไม่ทราบเดินดุ่มๆ ไปชกหน้าของพี่ซันไรส์เฉยเลย หมัดเดียวทำเอามุมปากของพี่ซันไรส์แตก เลือดกบปาก คงจะแรงมาก ท่าทางจะเจ็บน่าดู ผมยืนทำอะไรไม่ถูก คุณพี่เฮดีสตามไปคว้าคอเสื้อของพี่ซันไรส์แล้วซัดหน้าแบบไม่ยั้ง
“ม่ายยย หน้าหล่อๆ ของพี่ไรส์!” โอเล่ดิ้นไปดิ้นมาด้วยความไม่พอใจ ไอ้บ้า! ไปห่วงหน้าของพี่ซันไรส์ทำไมฟะ มึงควรห่วงชีวิตของพี่เขาไม่ใช่หรือไง!? คนอื่นวิ่งเข้ามามุงดูแต่ไม่กล้าเข้าไปช่วยพี่ซันไรส์สักคน แหงล่ะ ไอ้คนลงมือซ้อมอยู่นั้นน่ะน่ากลัวฉิบหาย! เข้าไปก็ไม่รู้จะกลายเป็นกระสอบทรายคนต่อไปหรือเปล่า?
“มึง! ไอ้ห่า เฮดีส!”
พวกรุ่นพี่ปีสองเริ่มคลั่ง ทนดูรุ่นพี่โดนซ้อมอยู่ฝ่ายเดียวไม่ไหว ข่มความกลัวเข้าไปช่วยกันทันที คุณพี่เฮดีสปล่อยมือจากพี่ซันไรส์ลุกยืนขึ้นมาเหวี่ยงหมัดใส่พวกที่สะเออะเข้ามายุ่ง พวกปีสองรีบถอยกลับ แถมไม่วายใช้เท้ากระทืบพี่ซันไรส์ต่ออีก นี่คุณไปเคียดแค้นอะไรพี่ซันไรส์ตั้งแต่ชาติปางไหน! ซีเนียร์กับซันเซ็ตมุดเข้ามายืนข้างผมมองสถานการณ์ด้วยสีหน้าวิตก
“ไอ้ห่ารัญ! มึงไปห้ามสิฟะ!”
“ห้าม? มึงจะบ้าเหรอ!?”
ผมมองการตะลุมบอนระหว่างคนเป็นฝูงกับคนๆ เดียว แต่ดูเหมือนคนๆ เดียวจะได้เปรียบ การต่อสู้นี่มันวุ่นวายเสียจนเข้าไปขัดไม่ได้เลย ถ้าห้ามได้คงไม่ยืนบื้อเป็นไทยมุงแบบนี้หรอกโว้ย! ซันเซ็ตทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม ทำอย่างกับมันเป็นความผิดของกูอย่างนั้นแหละ!
“มึงเป็นคนพาเทพแห่งความตายมานะโว้ย”
“ใช่! มึงต้องรับผิดชอบ!”
“ด้วยการไปเป็นเหยื่อสังเวยซะ!”
ซันเซ็ต ซีเนียร์และโอเล่บรรจงยกเท้าถีบผมพร้อมกัน ผมกระเด็นเข้าไปกลางวงต่อสู้ แว๊กกก! ไอ้พวกบ้าเอ๊ย ถีบกูมาได้นะ แล้วกูจะเอาปัญญาที่ไหนมาหยุดการต่อสู้นี่ล่ะ แต่ละคนนี่หน้ามืดตามัวกันไปหมดแล้ว ผมยังไม่ได้ทำอะไรก็ถูกใครก็ไม่รู้เตะเข้าที่ท้องล้มกลิ้งไปกับพื้น
แม่จ๋า! หนูเจ็บ!
“ไอ้ไม่ได้เรื่องเอ๊ย!!!”
ไอ้พวกเพื่อนสมควรตายพูดพร้อมกัน ทำอย่างกับผมเป็นตัวไร้ประโยชน์ เชอะ ถ้าพวกมึงแน่จริงก็มาห้ามเองเซ่โว้ย! ผมพยายามลุกขึ้นแล้วตะโกนบอกให้ทุกคนหยุด แต่เสียงของผมโดนเสียงเชียร์ของไทยมุงกลบไปหมด โธ่โว้ย! ไอ้คุณเฮดีสโคตรเก่งเลย ซัดพวกรุ่นพี่ของผมหมอบไปหลายรายแต่ตัวเองกลับไม่เป็นอะไรเลย
“หยุดดด! อย่าตีกัน!!”
ตะโกนเท่าไรก็เปล่าประโยชน์ โว้ยยย!! แปลงผักวอดวายหมด ผมแทบจะร้องไห้ แปลงผักของผม!!! โมโห! โมโหแล้วนะโว้ยยย!!! ผมวิ่งไปหยิบถังน้ำตักน้ำวิ่งมาสาดใส่เจ้าพวกหมาบ้าที่ฟัดกันเอาเป็นเอาตาย ถังเดียวไม่ทำให้พวกนั้นหยุด ผมก็เลยสั่งให้พวกเพื่อนๆ ไปตักน้ำแล้วสาดใส่พวกมัน เจ้าพวกเพื่อนๆ ก็อิดๆ ออดๆ ไม่อยากจะทำ
“กูบอกให้ไปทำ!” ผมตวาดใส่อีกฝ่ายเสียงดัง เจ้าพวกนั้นเบิกตากว้างมองผมอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งไปทำตามแต่โดยดี พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้กูโมโหก่อนถึงจะไป ฮึ! พอสาดไปพวกนั้นถึงได้หยุด แต่ละคนนี่เปียกโชกเชียว ผมมองพวกหมาบ้าแล้วถอนหายใจทำใจเย็น
“นี่มันอะไรกันวะ!?”
“พี่เงียบไปเลย! ถ้าอยากจะตีกันก็ไปตีกันต่อที่อื่น อย่ามาทำแปลงของพวกเราเสียหายนะ!”
ผมผลักพี่หมีที่เริ่มโวยวายคนแรก พี่หมีมองผมอย่างแปลกใจแล้วก้มมองแปลงของพวกเราที่โดนเหยียดจนเละ เจ้าของแปลงแต่ละคนมองแปลงของตัวเองที่โดนทำลายแล้วเริ่มคร่ำครวญ
“รัญ พี่ขอโทษว่ะ” พี่หมีบ่นพึมพำทำหน้าสำนึกผิด
“พี่เป็นต้นเหตุเอง ขอโทษด้วย” พี่ซันไรส์พยายามลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลมาขอโทษรุ่นน้อง ผมเม้มปากแน่น จ้องไปที่อีกคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุที่แท้จริงของเรื่องมากกว่าพี่ซันไรส์ เขากลับไม่พูดอะไรสักคำยืนทำหน้านิ่งปั้นหน้าเย็นชาเป็นน้ำแข็ง
“เหอะ น่าเบื่อ” เขาเหลือบมามองผมก่อนจะเอ่ยเยาะแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี
ผมก้มมองแปลงของตัวเองที่อุตส่าห์ปลูกมันขึ้นมา อุตส่าห์มารดน้ำทุกวัน ใส่ใจดูแลมันมาโดยตลอดแล้วดูสิว่าคนที่ทำพวกมันให้กลายเป็นแบบนี้กลับทำหน้าไร้ความรับผิดชอบแล้วยังบอกว่าน่าเบื่ออีก ผมตัวสั่น น้ำตาทะลักกลั้นไม่อยู่
ไอ้เฮงซวยเฮดีส!!!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
เฮ้ย คนแต่งอย่าหายไปนานดิ 55
คนรออ่านมันค้างนะรู้ไหม ??
ตอนนี้สงสารเนเน่(?)
น้องผักที่อุตส่าห์เฝ้าฟูมฟัก กลับกลายเป็นไม่เหลือซาก
เฮ้อออออ คุณพี่เฮดิสแกนี่ก็ดาย - -
ไม่มีความรู้สึกกับเขารึไง ?
เหอะ อยากรู้จริงๆถ้าเห็นเนเน่ร้องไห้แล้วจะสำนึกบ้างไหม
รออ่านนะคนแต่ง คึคึ
+เป็ดดด
-
นิยายรายเดือนมาแล้วววว
แซวนะคนเขียน
เฮดีสกลับมาง้อเนเน่ด่วนเลย
-
สงสารแปลงผัก
เฮดีสนิ่งได้อีกอ่ะ
-
อ๊ายๆๆๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้ที่ซู้ดดดด
-
เนเ่น่(?) เฮดีสดูชินจังด้วยหรอ อิอิ เรียกมาได้นะแบบหน้าตายซะด้วย
ปล. อย่าหายไปนานน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา เค้าปวดจัย
-
ขอไว้อาลัยแก่เหล่าผักทั้งหลายในแปลงเป็นเวลา 1 นาที... :undecided:
เป็นการเปิดตัว คุณเฮดีสของเนเน่(?) ในถิ่นศัตรูคู่อาฆาตที่อลังการ วินาศสันตะโรมาก ๆ
เนรัญ กลายเป็นเทวดาน้อยในมือพญามารไปแล้ว
แต่รุ่นพี่ในคณะคงไม่ยอมยกน้องเนให้เฮดีสไปง่าย ๆ สินะ ตบตีกันอีกนานแน่นอน :z2:
-
ทำเนเน่ร้องไห้ เฮดีสต้องรับผิดชอบบบบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เนเน่ ชื่อน่ารักจังเลย กรี๊ด :impress2: :impress2:
เฮดีสบังอาจ!!!! ทำนางฟ้าร้องไห้เรอะ!!!
คนเขียนมาต่อไวๆเน้อ :call:
-
เหอะๆๆๆๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เนเน่ เมื่อไรจะมาอัพนะ!
-
ก็ป็นซบบนี้ล้วจรักกันด้งว
-
สงสารเนเน่ :monkeysad:
-
:L2:
-
สมกับเป็นเทพแห่งความตาย ไปที่ไหนที่นั่นเละ
เนเน่ไม่เข้าใจทำไมต้องเหยียบย่ำน้องผักของเนเน่ด้วย :monkeysad:
-
อ๊ะ ท่านเฮดีส เถื่อนได้ใจ
-
น่าสงสารแปลงผักอะ
อีคุณพี่เฮดีสนี่ก็จริงๆเลยนะ
ตลอดๆๆ สงสารเนรัญจัง
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววว
ตอนต่อไปมาไวๆนะคร๊าาาา
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮดีส ใจร้าย ทำหนูรัญ เสียใจได้ไง แต่ เนเน่ ก้อน่ารักดีนะ :m13: :m13: :m13: มาต่อไวไวนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
เฮือก!ต้องการอ่านต่อเดี๋ยวนี้!อึก!สงสารคนอ่านเถอะคนแต่ง!กำลังสนุกเลยอ่ะ!!!น้องเนเน่เราโกรธด้วย อั่กๆๆๆ ไอ้คุณพี่เฮดีสแม่งหล่อเหี้ยๆ(ขอโทษที่หยาบคายนะคะ) บ้าจริงคะพี่หึงเพราะน้องเนเน่สนใจมากกว่าตัวเองอ่ะ อร๊าย~~~~
-
แง เนรัญของพี่ :เฮ้อ:
-
เฮดีส สสสสสสส เเกทำเนเน่เสียนํ้าตา ตานซะ :z6: :z6: :z6:
เเอร้ย ยยยยย ตอนตบเเก้มน่ารักมากเลย
เฮดีส เเกหึงเนเน่ กับพี่ซัันไรส์ใช่ม๊า อิอิ :impress2:
:กอด1: +๑ มาตลอดนะค่ะ สนุกมว๊าก กกกกกกก
มาต่อเร็วๆน่อ :bye2:
-
ตอนนี้เนเน่โกรธด้วย!!
เฮียใจร้ายจัง
ทำเนเน่ของเค้า(?)ร้องไห้!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก อยากอ่านต่อ!!~~
น้องผักจ๋าไปสู่ที่ชอบๆเถอะนะน้องงงงง
-
สงสารรัญอาา แล้วแบบนี้จะรักกันรอดไหมเนี่ยคู่นี้ -*-
-
เนเน่จัง นู๋คงโมโห(โกรธ)มากสินะ
อัดมันเลยยยยย
-
เฮดีสมีหึงเนเน่ด้วยอะ :impress2:
เมื่อเนเน่โกรธนี่มัน :z3: :z3:
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
โหด มันส์ ฮามากเลยเรื่องนี้ อ่านไปหัวเราะไป
มองไม่ออกเลยว่าทั้งสองคนจะรักกันได้อย่างไร
แต่ยังไงก้อจะติดตามต่อไปนะ มาอัพตอนต่อไปเร้ว ๆ นะฮับ เป้นกะลังใจให้ :yeb: :yeb: :yeb:
-
เฮดีสคิดอะไรกับเนเน่(?)ป่าวเนี้ย เห็นจับแก้มไม่ปล่อยเลย 5555
ขอให้คนแต่งมีอารมณ์เปลี่ยวเยอะๆน่ะ :call:
-
เฮดีสเข้าใจตั้งชื่อนะ
เนเน่ น่ารักดี :laugh:
-
ง่ะสงสาร "เนเน่" อ่ะ T^T มาต่อเร็วๆๆๆน้าาาา
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สู้ไอ้พี่เฮดีสเลย เนเน่..เอ๊ย รัญ ต่อยมันเลย
:o10:
-
มาติดตามต่อค้าบบบบ อย่าใช้อิโมติคอนเยอะสิคับๆ
-
เฮดีสจะฮาหน้าตายไปมั้ย
กวนเป็นที่สุดอ่ะ
สนุกมากๆๆๆ ชอบๆ
มาต่อบ่อยๆนะคะ รออ่านอยู่จ้า
-
หา!!! มีอารมณ์เปลี่ยวเมื่อไหร่จะมาแต่งต่อ
เฮ้ออออ แล้วเมื่อไหร่ละเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
-
เนเน่!!!!
อ่านชื่อแล้วขำเลย
เรียกซะน่ารักน่าชังเชียวค่ะ
รออ่านต่อ นะจ๊ะ
-
เฮดีสทำน้องรัญโกรธแล้วนะ
ไปขอโทษเร็วๆเลยยย
-
ซันเซ็ต ...นายฮาได้โล่มาก ฮาไม่กลัวตายจริงๆ
เฮดีส ร้ายสมคำร่ำลือ ไปป่วนเค้าซะแปลงพังไปหมด น้องเนเน่ (!!!) ถึงกับฟิวส์ขาด ร้องไห้ไปเลยเนี่ย
ดูดิ๊ ว่าเฮดีสจะใจดำกับน้องเนเน่ได้แค่ไหน
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ปล. ฉากน้องเนเน่แก้มป่องเป็นปลาทองแล้วโดนตบ ... มันฮาน่ารักอ๊ะ !!!
-
เนเน่น่าร๊ากกกกกกกที่สุด
คุณพี่พระเอกเหอะ...อย่าทำให้น้อง(ที่แสนจะซื่อ)เสียใจได้ม้ายยยยย
ปล.อย่าหายไปนานเลย แค่นี้ก็จะขาดใจแว้วว
-
เกิดค้างเล็กน้อยถึงปานกลาง ! คนเขียนอย่าหายไปนานนะคะ คนอ่านค้างมากมายยย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
มาต่อได้แล้วววววนะ
คอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตลก และสนุกมาก o13
รันนายสุดยอดของเทวดาเลยล่ะ :m20:
+1 ให้เลย :L2: รีบมาต่อไวๆน้า
-
เนเน่ น่ารักจังครับ แอบรั่ว
มาต่อไวๆๆนะครับ ไม่งั้น เรื่องนี้ถึงครูอังคณาแน่ *-*
-
รอตอนใหม่อยู่นะครับ
-
สุดขั้ว 4
กริ๊งๆ
“ยินดีต้อนรับสู่ร้านของเราครับ”
เสียงระฆังสั่นเมื่อประตูถูกเปิดเข้ามาในร้าน พนักงานของร้านเอ่ยประสานเสียงพลางโค้งตัวลงเล็กน้อย เสียงเพลงบรรเลงแผ่วเบาเป็นทำนองเพลงรักสดใส ในร้านมีกลิ่นหอมหวานของเนยลอยอบอวล ไม่ว่าจะเป็นขนมเค้ก ขนมปังก็ดูน่ากินไปหมด ผมยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน กลุ่มที่เข้ามาเป็นสาวๆ สี่คน พวกเธอมองผมเล็กน้อยแล้วเดินผ่านไปนั่งที่โต๊ะว่าง ส่วนมากร้านเบอเกอรี่หลังมอเป็นสถานที่ของเหล่าสาวๆ และคู่รักเลือกมา ในร้านจึงมีผู้หญิงเยอะเป็นพิเศษ
“นี่เมนูครับ” ผมเดินเข้ามาพร้อมกับวางเมนูให้ตามจำนวนคน แล้วยืนรอรายการที่ลูกค้าจะสั่งอย่างสงบ
“เอ่อ... ไม่เคยเห็นคุณที่ร้านมาก่อน” อีกฝ่ายมองหน้าผมมีแววลังเลก่อนจะค่อยๆ เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ผมเพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกครับ” ผมแย้มยิ้มรับเล็กน้อยแล้วตอบออกไปอย่างสุภาพ
“เหรอคะ เอ่อ ขอเค้กนมสดหนึ่งปอนด์ค่ะ”
“ครับ” ผมก้มหน้าจดรายการที่ลูกค้าเริ่มสั่งอย่างรวดเร็ว แต่ละคนเปิดเมนูไปเรื่อยๆ เพื่อหารายการที่สนใจ บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมาถามคำถามกับผม พวกเธอใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานตามประสาสาวๆ ผมได้ถือรายการที่สั่งมาส่งต่อได้ พอนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อพักผมก็ถอนหายใจยาว
“เฮ้อ”
หลังจากทั้งวันที่ผมนั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องเงินในกระเป๋าอยู่นาน ผมก็ขอให้เพื่อนช่วยหางานพิเศษให้ทำ คำนวณเงินในกระเป๋าตอนนี้แล้วน่ากลัวว่าจะอยู่ไม่รอดถึงสิ้นเดือนแน่ๆ ถึงอยากจะโทรไปหาพวกคุณอาก็เถอะ แต่ผมก็โตเกินกว่าจะไปแบมือรับเงินโดยที่ตัวผมเองไม่มีส่วนร่วมกับงานนั้นเลย สุดท้ายผมก็มาทำงานอยู่ในร้านเบอเกอรี่ของพี่ที่รู้จักของซีเนียร์ ซีเนียร์เองก็ทำงานร้านนี้เหมือนกัน
“ถอนหายใจทำให้แก่เร็วนะโว้ยรัญ” ซีเนียร์ทำหน้านิ่งๆ นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์เป็นแคชเชียร์เก็บเงิน หันมาพูดกับผมด้วยท่าทางสบายๆ ผมหันไปมองมันแล้วทำหน้าบึ้ง
“มึงก็ลองออกไปรับหน้าสาวๆ พวกนั้นสิ”
“อะไรวะ โดนลวนลามมาหรือไง? เดี๋ยวก็ชินเองแหละ”
ซีเนียร์ยิ้มๆ แล้วพูดปัดความรับผิดชอบ แหงละ มันสบายนี่น่านั่งรอเก็บเงินอย่างเดียว ส่วนผมต้องไปรับหน้ากับสาวๆ ทั้งที่อารมณ์ไม่ได้ดีมากมาย จะอะไรอีกล่ะครับ เป็นผลพ่วงจากเรื่องเมื่อตอนเช้าอย่างแน่นอน ทำเอาผมอารมณ์ไม่ดีไปทั้งวัน
ต้นเหตุของเรื่องก็ชิ่งหนีไปไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ดีเหมือนกันมันทำให้ผมหลุดพ้นจากเจ้าปีศาจนั่นได้ เจ้าตัวบอกว่าน่าเบื่อก็คงจะไม่มายุ่งกับผมอีกแล้วละ เหอะ มันน่าโมโหชะมัดเจ้าบ้านั่น มาทำแปลงของพวกผมซะเละเทะไปหมด น่าจะแสดงความรับผิดชอบหรือพูดขอโทษบ้างก็ยังดี แต่นี่อะไร เล่นหายหัวเงียบไปเลย เมื่อก่อนผมก็ไม่เชื่อข่าวลือที่ได้ยินมาบ่อยๆ หรอกนะ แต่พอเกิดเรื่องนี้แล้วผมก็เริ่มจะเชื่อ เป็นคนนิสัยเสียจริงๆ งั้นหรือนี่?
จากที่ได้ยินพวกซันเซ็ตพูดถึงหมอนั่น สรุปว่าเป็นคนที่เกินจะเยียวยายิ่งกว่าซันเซ็ตซะอีก ทั้งมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว เรื่องผู้หญิงก็ใช่ย่อย ทำเรื่องเลวร้ายเยอะแยะไปหมด ผมนั่งคิดเรื่องของเขาแล้วส่ายหน้าให้เลิกคิด ก็ดีแค่ไหนที่เขาไม่มายุ่งเกี่ยวกับผมอีก ไม่งั้นชีวิตที่เรียบง่ายของผมคงจะป่นปี้ด้วยน้ำมือเจ้าปีศาจนั่นแน่ๆ!
กริ๊งๆ
เสียงระฆังหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง ผมลุกขึ้นตั้งใจยิ้มต้อนรับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน
“ยินดีต้อนรับครับ...!?” ผมยิ้มค้าง เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นลูกค้าซึ่งเดินเข้ามาในร้าน สาวๆ ในร้านหันไปมองคนมาใหม่เป็นตาเดียว แถมบางคนแอบกรี๊ดกร๊าดดีใจกันยกใหญ่ ทำอย่างกับเจอดารา ตรงกันข้ามกับผมที่อยากจะหนีไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด
“เฮดีสคะ คิดยังไงถึงได้มาที่นี้กันล่ะเนี่ย แปลกจัง ปกติเธอไม่น่าจะชอบขนมพวกนี้นี่น่า” สาวสวยที่เกาะแขนของหนุ่มหล่อกล้ามเนื้อหน้าตายเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ทางนี้ต่างหากที่อยากจะถาม! ผมยืนตัวแข็งทื่อ ไม่นะ ผมตาฟาดใช่ไหม? นี่มันบ้าไปแล้ว เขามาทำไมที่ร้านนี้กัน!?
เฮดีสยืนจ้องหน้าผมนิ่งแล้วผู้หญิงที่มาด้วยกันก็ลากเขาไปนั่งโต๊ะว่าง ผมถอนหายใจโล่ง เมื่อกี้เขาจ้องหน้าผมทำไมกัน น่ากลัว! ผมทำใจหยิบเมนูแล้วเดินมาวางไว้บนโต๊ะของพวกเขา ตามองหนุ่มสาวที่นั่งเบียดกัน อีกฝั่งก็ว่างแต่ดูเหมือนสาวคนนี้จะไม่สนใจนั่งเลยแม้แต่น้อย ไปนั่งเบียดกับไอ้บ้าเฮดีสอย่างพออกพอใจ ในที่สาธารณะแบบนี้มันจะแนบชิดเกินไปแล้ว เป็นผู้หญิงก็ควรสงวนเนื้อสงวนตัวบ้างสิ
“เมนูครับ” ผมเอ่ยสั้นๆ พยายามจะสุภาพให้มากที่สุด จากนั้นก็ยืนเงียบเพื่อรอให้พวกเขาสั่งรายการมา สาวสวยคนนั้นหยิบเมนูขึ้นมาเปิดแล้วเธอก็ขมวดคิ้วมุ่นบ่นอย่างไม่พอใจ
“อืม... มีแต่ของทำให้อ้วนทั้งนั้นเลยอะ”
“ร้านของเรามีแบบโลว์แคลอรี่เมนูอยู่หน้าแปดครับ หรือคุณลูกค้าสนใจวุ้นผลไม้สดไร้ไขมันซึ่งดีต่อสุขภาพไหมล่ะครับ” ผมเอ่ยแนะนำไปตามบทบาทที่ควรจะเป็นของพนักงานร้านขนมหวาน ไม่ลืมจะยิ้มให้กับเธอแบบอ่อนโยนเป็นพิเศษ น่าจะรับมือกับลูกค้าได้บ้างละนะ ผมมองปฏิกิริยาของสาวคนนั้นอย่างแปลกใจ เธอหันมามองผมแล้วจ้องตาค้าง หือ? มีอะไรผิดปกติบนหน้าของผมงั้นเหรอ?
“อ๊ะ งั้นเอาวุ้นผลไม้สดก็ได้ค่ะ แล้วเครื่องดื่มมีอะไรน่าสนใจไหมคะ?” เธอสะดุ้งเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง รีบก้มหน้ามองเมนูในมือขณะที่ใบหน้าแดงระเรื่อ หือ อะไรหว่า? หรือว่าอายที่ผมได้ยินเธอบ่น? ผมกำลังจะแนะนำเครื่องดื่มแต่พอเหลือบไปเห็นตาของคนที่นั่งอยู่ถัดจากหญิงสาวเท่านั้นแหละขนทั้งตัวก็ลุกซู่ เย็นสันหลังวาบทันที
เวร ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ!? ทำไมต้องจ้องกันด้วยสายตาแบบนั้นด้วย ผมแค่ทำหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น ไม่ได้จีบหรือหว่านเสน่ห์ใส่ผู้หญิงของเขาเลยนะ ผมเม้มปากพยายามทำใจกล้า แนะนำเครื่องดื่มไปด้วยใจที่สั่นกลัว เหงื่อเริ่มผุดทั้งๆ ที่ร้านนี้ก็เปิดแอร์ค่อนข้างเย็นจนหนาวด้วยซ้ำ
“เฮดีสคะ จะสั่งอะไรอีกไหม?”
เมื่อสั่งส่วนของตัวเองไปเยอะแล้วเธอก็หันไปถามเอาใจคุณพี่เฮดีสที่นั่งปั้นหน้านิ่งตลอดศก เฮดีสไม่ตอบอะไรก้มหน้ามองเมนูเงียบๆ แต่ดูเหมือนคนที่มาด้วยจะชินแล้ว เพราะไม่เห็นทำหน้าสลดลงแต่อย่างใด เธอกลับพูดจาชวนคุยไปเรื่อยเหมือนเป็นนกแก้วนกขุนทอง อีตาเฮดีสนั่นก็ทำหูซ้ายทะลุหูขวา ช่างเป็นภาพที่ชวนขำเป็นบ้า ปกติเวลาเข้าร้านอาหารหรืออะไรแบบนี้เขาสั่งเมนูยังไงวะ? รู้สึกว่าคุณพี่แกเคยบอกว่าจะพูดกับคนที่อยากพูดด้วยเท่านั้นนี่น่า
“จริงสิ เฮดีสชอบทาร์ตไข่นี่น่า สั่งทาร์ตไข่ไหมคะเฮดีส?”
หา? อย่างเจ้าหมอนี่ชอบทาร์ตไข่? ไม่ได้เข้ากับหน้าเลยสักนิด! ผมพยายามจะไม่แสดงออกทางสีหน้าให้มากนัก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะจับความรู้สึกเก่งเอามากๆ หันมาจ้องผมอย่างหาเรื่องทันที รีบๆ สั่งได้ไหม นานแล้วน่ะเฟ้ย ยืนจนขาแข็งเป็นโต๊ะแล้ว
“มิกซ์ฟรุ๊ตพุดดิ้งสองแล้วก็ชาเขียวปั่นสอง”
“อ๊ะ” แม่สาวคนนั้นหันไปมองไอ้บ้าเฮดีสเหมือนเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกผุดขึ้นมากลางร้าน ผมจดรายการพลางชำเหลืองมองเธออย่างสงสัย อะไรกันหว่า? เมนูที่สั่งธรรมดาจนน่าแปลกใจก็จริงนะ แต่ไม่น่าจะตกใจขนาดนั้นนี่น่า สาวสวยคนนั้นมองหนุ่มข้างกายอย่างปลื้มปีติ ยิ่งเพิ่มความออเซาะกอดแขนบิดตัวเขิน
“สั่งให้ฉันด้วยเหรอ น่ารักจัง”
“...” คุณพี่เฮดีสไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย
“ไม่ทราบว่าจะรับพุดดิ้งแบบธรรมดาหรือแบบอินเลิฟครับ?”
พอผมถามไปแบบนั้นก็ดูเหมือนผมทำผิดอะไรเข้าอย่างนั้นแหละ เขาตีสีหน้าทะมึนใส่ผมทันที อะไรแว๊ ก็แค่ถามไปตามหน้าที่เท่านั้นเอง คุณพี่เฮดีสทำหน้าคิด(ล่ะมั้ง)อยู่นานสองนานเหมือนลำบากใจ เอ่อ... ก็แค่แบบอินเลิฟมันเพิ่มแยมสตรอว์เบอรี่ที่วาดรูปหัวใจบนพุดดิ้งเท่านั้น ทำไมต้องคิดนานขนาดนั้นด้วยฟะ!?
“แบบอินเลิฟจ้ะ”
นานจนผู้หญิงที่มาด้วยกันต้องเป็นคนตอบแทน ผมพยักหน้ารับเอ่ยทวนเมนูก่อนจะถามลูกค้าอีกครั้งเพื่อยืนยันรายการ เมื่อทำเสร็จผมก็รีบเก็บเมนูเดินไปส่งต่อให้พนักงานอีกคน ให้ตายสิ บรรยากาศโคตรอึดอัดเลยว่ะ ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วโคตรจะเปลืองแรงกายแรงใจ
“ไอ้รัญ แม่ง! ทำไมคุณพี่เทพเจ้าแห่งความตายบ้านั่นถึงโผล่มาที่ร้านเราได้วะ?”
“กูจะไปรู้ได้ยังไง”
พอผมเดินมานั่งที่เดิม ซีเนียร์ก็รีบหันมาถามผม หน้าของมันมีความกังวลอยู่เจ็ดส่วนอีกสามส่วนเป็นความแปลกใจล้วนๆ ผมพอเข้าใจความกังวลของซีเนียร์ล่ะนะ จากที่ซันเซ็ตบอกทุกที่ที่เจ้าปีศาจนี่โผล่ไปมักมีเรื่องทุกครั้งเลยนี่น่า
“สงสัยเขาจะพาแฟนมาเดตมั้ง” ผมลองสันนิฐานเล่นๆ
“เจ้าบ้า! ระดับคุณพี่คนนั้นไม่มีทางเข้าร้านพื้นๆ แบบนี้หรอกนะโว้ย” ซีเนียร์รีบโต้แย้งข้อสันนิฐานเล่นๆ ของผมทันที อ้าว ถ้ามันไม่ใช่แบบนั้นก็ไม่รู้แล้วละ บรรยากาศในร้านที่มีแต่คนแอบมองคุณพี่เฮดีสเริ่มร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ก็นะถ้าไม่นับนิสัยไม่น่าอภิรมย์ก็ออกจะหล่อล่ะนะ ซีเนียร์แอบมองไปทางนั้นอย่างพินิจพิจารณา
“กูว่าพี่เขาคงจะตามมึงมาแหงเลยว่ะ” นานพอสมควรเจ้าเพื่อนหนุ่มผมยาวก็หันมาเอ่ยกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“ตามกูเนี่ยนะ ตามมาทำไม?” ผมเลิกคิ้วมองซีเนียร์อย่างงุนงง
มึงเอาอะไรคิดวะ เขาจะตามกูมาทำไม? ผมคิดตามไอ้ซีเนียร์แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไร้สาระจริงว่ะ ซีเนียร์หันไปเก็บเงินกับลูกค้า ผมแอบคิดต่อเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อคิดได้ เวร คงไม่ใช่ว่าตามผมไปเป็นทาสเหมือนเดิมหรอกใช่ไหม? ไม่เอานะ แบบนี้ผมก็จะต้องซวยต่อไปน่ะสิ!
“กูถามมึงจริงๆ นะรัญ มึงเคยไปขัดแข้งขัดขาพี่ท่านหรือเปล่าวะ?” หลังจากทำหน้าที่เสร็จซีเนียร์ก็หันมาถามผมอีกครั้ง
“ไม่นี่” ผมส่ายหน้าหวือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว มึงก็น่าจะรู้ว่าอย่างกูจะไปมีเรื่องกับใครได้กันเล่า แถมกับไอ้คนที่น่าอันตรายสุดขีดแบบนั้นด้วย กูไม่กล้าไปขัดแข้งขัดขาเขาหรอกโว้ย ไม่ได้บื้อขนาดเอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่นหรอกนะเฟ้ย
“หรือว่ามึงไปทำอะไรให้พี่ท่านไม่พอใจ?”
ผมพยายามจะนึกแต่ก็นึกไม่ออก เอ๋? หรือว่าการที่วิ่งหน้าโง่ไปขวางตอนนั้น จะทำให้เขาไม่พอใจแล้วตามมาราวีผมวะ? คงจะไม่ใช่ล่ะมั้ง ซีเนียร์ทำหน้าจริงจัง
“งั้นก็มีอย่างเดียวล่ะว่ะ”
“อะ...อะไรวะ?”
“กูคิดว่าพี่เฮดีสแกต้องตามจีบมึงอยู่แหงๆ!”
“...” ผมมองไอ้ซีเนียร์ด้วยสีหน้าว่างเปล่า
ไอ้บ้า! คิดไปได้! ซีเนียร์เอ๊ย เอาอะไรคิดวะไอ้บ้า! กูอุตส่าห์ซีเรียสมึงกลับมาล้อเล่นกูอยู่ได้ มันไม่ขำน่ะเฟ้ย อีกอย่างมึงเอาตาข้างไหนมองกันถึงได้เห็นว่าไอ้คนที่ควงสาวสวยระดับนางแบบนั่นตามจีบกู ถุย!
“ไม่ใช่เหรอวะ?”
ยังจะมาถามอีก!
“อยากให้กูตลกกับมุขมึงไหม?”
“กูไม่ได้ล้อเล่นน่ะเนี่ย”
นี่ยังไม่เลิกอีกนะ ผมส่ายหน้ากับข้อสันนิฐานของไอ้บ้าซีเนียร์
พี่ในร้านเรียกผมให้นำของไปเสิร์ฟลูกค้า อ๊ะ ทำไมล่ะ ผมมีหน้าที่รับรายการจากลูกค้าเท่านั้นนะ พี่เขาขอร้องน้ำตานองหน้าให้ผมเอาไปเสิร์ฟแทน ผมลำบากใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมทำให้ ท่าทางของพี่คนนั้นน่าสงสารจริงๆ ผมกรีดร้องในใจอย่างเสียใจที่ดันรับปากก่อนจะถามว่าไปเสิร์ฟโต๊ะไหน ก็ไอ้ที่พี่แกให้ผมไปเสิร์ฟนี่มันโต๊ะของไอ้คุณพี่เฮดีสชัดๆ! กะให้ผมไปตายแทนสินะ โธ่โว้ย! อะไรๆ ก็ผมตลอดเลย ผมยกถาดมาวางบนโต๊ะแล้วทยอยเสิร์ฟขนมให้ไม่พูดไม่จาอะไร รีบๆ ทำแล้วจะได้ไปเร็วๆ พอวางเสร็จผมก็หันตัวกลับทันที
“เดี๋ยว”
กริ๊งๆ
พอดีกับที่ลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน ผมก็เลยเดินไปต้อนรับเมินเสียงเมื่อกี้อย่างจงใจเป็นที่สุด ยิ้มสุภาพต้อนรับอีกฝ่ายอย่างอบอุ่น เหล่าสาวๆ ก็ยิ้มตอบกลับแล้วเดินมาที่โต๊ะว่าง ผมเดินมาหยิบเมนูวางบนโต๊ะแล้วทำหน้าที่เป็นพนักงานที่ดีเหมือนเดิม รอการสั่งออเดอร์อย่างใจเย็นเพราะกลุ่มสาวๆ ที่มาใหม่ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะสั่งเท่าไร เพราะมัวแต่มองและชวนผมคุย เอาเถอะ ยังไงก็ดีกว่าต้องไปยืนอึดอัดกับเจ้าบ้าเฮดีสละกัน!
“เนรัญใช่ไหมคะ?”
“ครับ”
“ว้าว! เพิ่งเห็นตัวจริงครั้งแรกเลยน่ะเนี่ย ที่คณะวิทย์เธอดังมากเลยล่ะ”
“งั้นเหรอครับ?” ผมยิ้มรับ เอ่ยตามน้ำไป
“พวกเราเรียนที่คณะวิทย์ปีหนึ่งแต่ไม่ยักจะเห็นนายเลย น่าเสียดายที่ไม่ได้เรียนเซ็ตเดียวกัน” พวกเธอพากันชวนคุยโดยไม่สนใจใยดีกับเมนูเลย ผมก็ได้แต่ยิ้มรับอย่างลำบากใจ อีแบบนี้ต้องโดนพี่ผู้จัดการร้านเหวี่ยงแน่ๆ
“รัญ ได้เวลาเปลี่ยนเวรแล้ว” ซีเนียร์เดินเข้ามาแทรกระหว่างผมกับพวกสาวๆ มันแย่งสมุดโน้ตเล็กๆ ไปจากมือของผมแล้วขยิบตาให้ ผมหน้าตาสดใสขึ้นมาทันตา
อ่า... เพื่อนรัก ขอบใจว่ะที่มาช่วย!
ซีเนียร์คงจะเห็นผมลำบากใจก็เลยเข้ามาช่วย สาวๆ กลุ่มนั้นทำหน้าไม่พอใจ แต่พอซีเนียร์หันไปยิ้มให้เท่านั้นแหละ พวกเธอก็มองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปทันที ผมถึงปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นได้ เพราะอยู่ไปก็กลายเป็นส่วนเกินซะเปล่าๆ ผมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน
“เดี๋ยว”
ไม่ใช่ผมหรอกมั้ง ผมเดินต่อไป
“กูบอกว่าเดี๋ยว หูหนวกหรือไง” เสียงหล่อเข้มที่เริ่มส่ออาการไม่พอใจอย่างแรงดังขึ้น
“ไม่ทราบว่า ‘คุณลูกค้า’ ต้องการสั่งอะไรเพิ่มหรือครับ?” ผมหันตัวกลับไปแล้วยิ้มใจเย็นเอ่ยถามเขา ไอ้เจ้าบ้าเฮดีสนั่นมองผมแล้วชี้นิ้วไปตรงที่นั่งตรงกันข้ามที่มันว่างอยู่
“นั่งลง”
“หากไม่ต้องการอะไรเพิ่ม ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ” ผมพยายามทำใจกล้าเอ่ยปฏิเสธออกไป เฮดีสมองผมด้วยสายตาเย็นเฉียบแต่ผมไม่สนใจ
เหอะ ไอ้บ้าที่มาทำร้ายแปลงของผม!
สาวที่เขาพามาหันมามองผมด้วยแววตาแปลกใจ คุณพี่เฮดีสไม่พูดอะไรต่อปล่อยให้ผมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน เฮอ โชคดีหน่อย ผมนึกว่าหมอนั่นจะหาเรื่องผมมากกว่านี้ซะอีก ยังไงเขาก็พาแฟนมาล่ะนะคงจะไม่กล้าทำอะไรมาก
“ทั้งหมดสองร้อยยี่สิบบาทครับ”
ผมทำหน้าที่เก็บเงินแทนซีเนียร์ ดูเหมือนไอ้บ้านั่นกำลังอู้งาน คุยกับสาวๆ โต๊ะเดิมที่ผมเดินจากมานั่นแหละ ไอ้บ้าเอ๊ย หาทางอู้งานจนได้สิน่า เดี๋ยวกูจะไปบอกพี่ผู้จัดการ คอยดู! ผมรับเงินแล้วจัดการเก็บก่อนจะหยิบใบเสร็จยื่นไปให้พร้อมกับส่งยิ้มกว้าง เอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล
“แล้วแวะมาอีกนะครับ”
ลูกค้าผู้ชายยื่นมือมารับใบเสร็จจากผมพร้อมกับจ้องผมนิ่ง ก่อนจะหน้าแดงเมื่อผมเอียงหน้าเลิกคิ้วขึ้น ลูกค้าคนนั้นกระแอมเหมือนกับกำลังไอแก้เขิน พอดีกับผู้หญิงที่น่าจะเป็นแฟนของเขาเดินกลับมา เขาเลยเดินไปหาแฟนแล้วเดินออกไปจากร้านด้วยกัน แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่วายหันกลับมามอง ผมก็เลยส่งยิ้มให้ เขารีบหันขวับกลับแล้วผลักประตูร้านเดินออกไปอย่างรวดเร็ว อะไรหว่า ไอ้ท่าทางแบบนั้น? ผมมองตามผู้ชายคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“อ่า! ให้ตายสิ ผู้หญิงพวกนั้นร้ายเป็นบ้าเลยว่ะ” ซีเนียร์ไปส่งออเดอร์เรียบร้อยแล้วเดินมานั่งเก้าอี้ที่ก่อนหน้านี้ผมเคยนั่ง พอนั่งลงก็ทำหน้าเหนื่อยแสนเหนื่อยเหมือนมันออกไปทำงานมาทั้งวัน แถมยังบ่นพึมพำให้ผมฟังอีกแน่ะ
“งั้นเหรอ?”
“อะไรกันวะ ทำเสียงไม่เชื่อกูอีก”
จะให้กูเชื่อมึงได้ยังไง หน้ามึงดูสดใสอย่างกับตอนซันเซ็ตที่อยู่ท่ามกลางสาวๆ ผมทำงานอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงของสาวที่คุณพี่เฮดีสพามาเริ่มออดอ้อนไปที่อื่น ลูกค้าเดินมาจ่ายเงิน ผมก็หันความสนใจมาที่ลูกค้าอย่างช่วยไม่ได้ เริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นมาเมื่อเห็นบุคคลอันตรายมีท่าทีจะจากร้านนี้ไปสักที
“ทั้งหมดสองร้อยห้าสิบบาทครับ”
ผมรับแล้วทอนเงินให้แก่ลูกค้าพร้อมใบเสร็จ ไม่ลืมจะมอบยิ้มหวานให้ลูกค้า พี่ผู้จัดการบอกว่าสิ่งที่ดีที่สุดในการบริการก็คือรอยยิ้ม โดยเฉพาะผมพี่เขาบอกว่าให้ยิ้มเยอะๆ ยิ้มเข้าไว้ลูกค้าจะได้ติดใจแล้วมาอีก แต่ก็นะถึงจะไม่มีคำสั่งผมก็ยิ้มเป็นปกติอยู่แล้วล่ะ
“แล้วมาอีกนะครับ”
“ไอ้รัญ หมดกะแล้วไปหาอะไรกินต่อเถอะว่ะ”
ผมกำลังส่งยิ้มให้กับลูกค้า ซีเนียร์ก็เข้ามาสะกิดแขนของผมยิกๆ ชวนไปหาอะไรกิน ผมมองนาฬิกา อ่า สองทุ่มแล้วเหรอนี่? ผมผละออกจากเครื่องคิดเงินแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับซีเนียร์ข้างหลังร้าน ใส่ชุดนักศึกษาเดินออกมา
“แล้วจะไปกินอะไรดีวะ?” ผมก้มหน้าติดกระดุมเสื้อเอ่ยถามเพื่อน อืม เสื้อตัวใหญ่เป็นบ้า อ๊ะ จะว่าไปแล้วชุดพวกนี้ก็ไม่ใช่ของผมนี่หว่า ซีเนียร์สะกิดแขนของผมยิกๆ อะไรของมึงวะ กูกำลังติดกระดุมเสื้ออยู่นะ สีหน้าของซีเนียร์เหมือนกังวลนิดหน่อยแล้วชี้ให้ผมมองไปที่โต๊ะเจ้าปัญหา
“เฮดีส! เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ!?”
“ถ้ากินเสร็จแล้วก็กลับไปซะ”
“งั้นรีบไปคิดตังค์แล้วเราก็กลับกันเถอะ วันนี้น่ะฉันว่าง...”
“ฉันบอกให้เธอกลับไปคนเดียว ไม่ใช่เรา”
“เอ๊ะ เฮดีสหมายความว่าไงคะ ทำไมถึง...”
“อย่าให้พูดซ้ำ รีบไสหัวไป”
ผมกับไอ้ซีเนียร์อาจจะรวมไปถึงคนทั้งร้านที่ได้ยินคำพูดของคุณพี่เฮดีสที่โคตรจะเฉยชาบวกกับน้ำเสียงเย็นยะเยือก ต่างก็อ้าปากเหวออย่างตกใจกันถ้วนหน้า นี่พี่แกพูดเหมือนไล่หมูไล่หมา ไม่สนใจหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อย สาวเจ้าคนนั้นสวยสุดๆ เลยนะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวโดนตบหรอกพ่อคุณ! ผมมองเธอที่จ้องคนไล่ด้วยแววตาเหลือเชื่อ เธอผุดลุกทำหน้าไม่พอใจ ตายล่ะว้า โดนตบแหงแซะ!
“แล้วฉันจะโทรหานะเฮดีส” เธอพูดแล้วยิ้มให้คนที่ไม่ได้สนใจจะมองเธอแม้แต่น้อย สาวสวยคนนั้นพยายามข่มใจก่อนจะเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว อ๊ะ ไม่ตบแฮะ แถมยังบอกว่าจะโทรหาอีกแน่ะ เชื่อเขาเลยวะผู้หญิงสมัยนี้ชอบคนเลวจริงๆ ด้วยสินะ มิน่าคนดีๆ แบบผมถึงไม่มีใครสนใจ!
“ไปเถอะว่ะซี” ผมชวนเพื่อนเดินออกไปจากร้าน พวกเราเดินเอื่อยเฉื่อยอยู่ที่ลานจอดรถเพื่อหาไอ้แก่ของซีเนียร์ จู่ๆ ก็มีคนเดินมาจากข้างหลังแล้วกระชากแขนผมอย่างแรง
“มานี่”
“รัญ เฮ้ย ไอ้รัญ!” ซีเนียร์ผงะตกใจเมื่อผมถูกคว้าหมับแล้วลากไปด้วยแรงมหาศาล ขณะที่ออกห่างจากเพื่อนผมได้ยินแค่เสียงตะโกนเรียกด้วยความงุนงง ซีเนียร์ยืนมองอยู่อย่างนั้นทำอะไรไม่ถูก ผมสิทำอะไรไม่ถูกมากกว่า มองคนที่จับแขนแน่นอย่างไม่เข้าใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน!? มายุ่งอะไรกับผมอีกครับคุณพี่เฮดีส!
“ปล่อยผมนะ! มันเรื่องอะไรอีกเนี่ย!?”
“หุบปาก!”
ง่า! ทำไมจู่ๆ คุณพี่เขาถึงเหมือนไปโกรธใครมาสักสิบชาติขนาดนั้นได้ล่ะครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ ผมหุบปากรูดซิปสนิทเพื่อไม่ให้มีเสียงอะไรใดๆ หลุดลอดออกไป ถูกลากให้เดินไปเรื่อยๆ เข้าในซอยเปลี่ยว เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะ เข้ามาในนี้ทำไม ไม่จริง! นี่เขาคิดจะฆ่าหมกศพผมงั้นเหรอ!!?
“นี่คุณทำไม...”
จู่ๆ เขาก็หยุดแล้วหันตัวกลับมาดันผมติดกำแพงจับคอเสื้อของผมดึงขึ้น อย่าดึงขึ้นสูงสิ มันหายใจไม่ออกนะ! คุณพี่เฮดีสตีสีหน้าทะมึนน่ากลัวเหมือนยักษ์แล้วก้มหน้าลงมาทำเสียงขู่
“กูปีสามมึงปีหนึ่ง อย่ามาพูดเหมือนกูเป็นเพื่อนเล่น”
เพื่อนเล่นอะไรเล่า ก็ไม่ได้เรียกเหมือนเพื่อนเล่นสักหน่อย อยากจะเถียงตอบกลับไปแต่ก็ไม่กล้า สีหน้าของหมอนี่เหมือนจะฆ่าผมให้ได้ แง้! ซีเนียร์มึงตามมาช่วยกูด่วน! ผมเม้มปากแน่น พยายามไม่สั่นกลัว จ้องอีกฝ่ายกลับไปตรงๆ หว่า! ตาโคตรน่ากลัว ผมทำใจกล้าเอ่ยถาม
“แล้วจะผมให้เรียกยังไงล่ะ?”
“คิดเองไม่เป็น?”
“อ๊ะ...”
จะขยับเข้ามาใกล้ทำไมมม!!? ผมร่ำร้องในใจ หมอนี่ขยับเข้ามาชิดตัวผมขึ้นเรื่อยๆ ไม่นะ! สภาพของผมติดแหง็กกับกำแพง แถมยังโดนรุกแบบประชิด หือ! ไอ้สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกันเนี่ย!? คุณพี่เฮดีสยกมือลูบไล้หน้าของผมแล้วจับคางของผมเอาไว้ ผมมองหน้าของเขาที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนปลายจมูกแตะกันอย่างงุนงง ดวงตาสีดำสนิทหลุบต่ำลง เขาเอียงหน้าเล็กน้อย หือออ!!? หัวใจของผมเต้นแรง
เหวออออออ คิดอะไรทำอะไรกันแน่!?
ผมรีบหลับตาปี๋ เม้มปากแน่น ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้ผมไม่กล้าขยับตัว เสียงหัวใจเต้นระทึกราวกับตีกลอง รู้สึกถึงสัมผัสที่ริมฝีปากแผ่วเบา ถึงผมจะถูกคนอื่นว่าซื่อบื้อแต่ว่าสถานการณ์อย่างนี้ผมก็พอรู้เหมือนกัน เขาเรียกว่าจูบสินะ! ผมกำลังถูกจูบ!? แล้วทำไมคุณพี่ท่านถึงจะจูบผมล่ะ ทำไมมม!!?
แต่แล้วสวรรค์ก็มาโปรดคนดีอย่างผม
“ไอ้สารเลวเฮดีส!!! วันนี้คือวันตายของมึง!!!”
มีเสียงตะโกนที่โคตรหยาบระคายหูดังขัดจังหวะได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
:z13:
เฮียหึงหรอ!! :laugh:
เฮียอยากให้เนเน่จังเรียกว่าอ่ะไรหรอคะ??!!
เนเน่โดนเฮีย(ของเค้า OxO )จูบซะแล้ว
อย่ารุนแรงกะเฮียเค้ามานะ 555 :L2:
-
โอ้ว ถ้าเรื่องนี้ถึงเฮดีสเราคงตายแน่ๆ 5555
น้องเนรัญน่ารัก จริงอย่างที่ว่า พี่เฮดีสอยากให้น้องเรียกอะไรก็บอกไปเซ่ 555
มาขโมยจูบเค้าแบบนี้ ไม่ดีเลยน้าาา
-
เนรัญ น่าร๊าาาากก^^
-
พ่อเทวดารัญ มาดหลุด :laugh:
เหมือนรัญจะหว่านเสน่ห์ไปโดยที่ไม่รู้ตัว :impress2:
ฮาดีลหึง เลยจูบซะเลย เค้าชอบๆๆ
ฮาดีลรุกอีก เอาเลยๆ สู้ๆ o13
-
เรียกที่รักเลยเนเน่
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ค้างอ่ะ :a5:
จะรอต่อไปน่ะจ่ะ o13 o13
-
:z2:ค้างสุดๆอะ มาต่อเร็วๆนะค่ะ สนุกมากค่ะ
-
กว่าจะได้คุยกันจริงๆจังๆ
เฮดีสคงต้องพาเนรัญขึ้นห้องแล้วแหละ
-
มขัดทมT^T
-
มันช่างเก๊กซะจริงๆ คุณพระเอกนี่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อัพแล้วววว~ ><
ตัดฉับมากค่า TT^TT คือแบบว่า....ค้าง!!!
หลงเนรัญ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >////< #แพ้เคะอะเกน 555555
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆเน่อ ^^ :3123: :3123:
-
งะ อยากเมนต์ แต่พอเจอประโยคเรื่องถึงพี่เฮดีสทีนี่
อร๊าย เค้าอยากเจอพี่เฮดีสสสสสสสสสสสสส
:-[
ดีใจจังคะ อร๊ายยยยยย รัญนี่โปรยเสน่ห์โดยไม่รู้ตัวเรี่ยราวโดนพี่เฮดีสโกรธอย่าแรงเลยนะนี่555
-
เรียกที่รัก ดิ่ 5555555+ ><
-
ใครว่ะช่างมาขัดจังหวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย :m31:
-
เนเน่ น่าร๊ากกก
ขอกอดที :กอด1: (จะโดนคุณพี่เฮเดสกระทืบมั้ยเนี่ย)
-
พี่เฮดีสขา ถ้าพี่จะจีบน้องรัญ กรุณาลดความโหดลงซักครึ่ง
-
เนรัญนี่ต้องเป็นเจ้าของออร่าเจิดจ้า รอยยิ้มกระชากวิญญาณสินะ
กวาดเรียบไม่แยกเพศและวัย
เหอๆ เฮดีส์ อยากรู้ว่าจะทำไงจริงๆ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
"ตามจีบ โอ้วววบระเจ้าโจ้ก "
เนเน่ ไม่รู้รึไง ว่าพี่เฮดีส สั่งชาเขียว พุดดิ้งแบบอินเลิฟ ให้ เองหง่ะ ไม่เข้าใจพี่เฮดีส เลยย
นี่แหละ สาเหตุที่พี่แก โกรธ และอีกอย่างไปโปรย เสน่ห์ ซะ ให้แก โมโห โอ้ววว น่ากัววว
แทนเนเน่ อ่ะ พี่เฮดีวอยากให้เรียกกก "พี่" ม้างงงง อิอิ <<< เนเน่ จะโดนจูบ เห็นหม่ะ ไม่เชื่อ ไอ่ซี ว่าพี่แก ตามจีบ ไม่มาหาเองแล้วมาหาหมาที่ไหนฟ่ะ ร้านระดับนี้พี่แกไม่เข้ามาหรอก เหอะๆๆ ตายๆๆ จีบกันรุนแรงเสียจิง
เอิ้กๆๆ
-
เนรัญบริหารเสน่ห์แบบไม่รู้ตัวซะแล้วววว 555
คุณพี่เฮดีสอาการหึงเลยกำเริบสินะ อิอิ
+1 ให้จ้าาาาา มาไวๆเน่ออออ
-
มาต่อแล้ว >< พี่เฮดีสแบบว่า เก๊กโคตรรรรร
เนรัญก็น่ารักไปน่ะ พี่แกหึงแน่ๆเลยเนี่ยยย ชัววว
-
จูบก่อนสิ !! แล้วค่อยไปตีพวกนั้น :impress2:
-
นี่เค้าเรียกอาการตามจีบเรอะ!!
=[]= *ช็อค*
-
หา !!! ถ้าไม่เม้นต์เรื่องนี้ถึงพี่เฮดีสแน่เหรอ :a5:
ไม่นะ เค้ายังไม่อยากตายยยยย
ตอนนี้พี่เฮดีส... จะจีบ จะง้อ รึว่าจะหึง เลือกเอาให้ชัดๆ ซักอย่างสิคะคุณพี่
น้องเนรัญไม่เข้าใจหรอกนะ รวมทั้งที่หว่านเสน่ห์ไปทั่วร้านนั่นด้วยอ่ะ
ว่าแต่... ใครมันช่างมาขัดจังหวะฟระ ขอให้พี่เฮดีสตื้บให้หนัก :fire: (เยอะไปมั้ย !! )
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
หึงล่ะซี่ กิ้วๆ
-
เนเน่จังเหมือนจะหว่านสเน่ห์โดยไม่รู้ตัว
คุณพี่ท่านหึงเลยย :m20: :m20:
-
กลายเป็นว่า... คนสุดซึน ปากหนัก อย่างคุณเฮดีสต้องมาตามหึง ตามหวง คนซื่อเสน่ห์แรง(แบบไม่เจตนา)อย่างหนูเนรัญ
งานนี้ถ้าคุณเฮดีสไม่ยอมบอกตรง ๆ เข้าใจง่าย ๆ คอยแต่สั่งให้น้องเนรัญคิดเอาเอง ชาตินี้จะลงเอยกันได้ไหมเนี่ย ?
ว่าแต่เค้ากำลังจะเข้าด้าย เข้าเข็ม ใคร(เสือก)โผล่มาหาเรื่องเอาตอนนี้เล่า ??? :angry2:
-
คร๊ายยยยยยยยยยย ใครบังอาจมาขัดจังหวะ ว่าแต่จะให้เนเน่เรียกว่าไรอ่ะ คุณพี่เฮดีสป่ะ อิอิ
มัวแต่ซึนเนเน่เค้าไม่เข้าใจหรอกนะตะเอ๊ง
-
เฮดีส! นายมันซึน นนนนนนนนนนนนน :laugh: :laugh: :laugh:
ตามมาเฝ้าก็บอกเนเน่ไปเซ่! เนเน่ซื่อบื้อไม่รู้หรอกเฟ้ย!
กรี๊ด ดดดดดดดดดดดดด จุ๊บกันเเล้วอ่า น่ารักมากเลย :impress2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:มาต่อเร็วนะค่ะ ค้างอ่ะ ถ้าจบเมื่อไหร่นี่จองหนังสือเลยนะ สนุกโฮกๆๆๆ
เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ บรรยายได้ถึงใจ มาก o13
-
:a5: ต้องรีบเม้นเดี๋ยวเรื่องนี้ถึงเฮดีสแล้วจะซวย ระทึกทั้งตอนเนเน่โดนจูบระทึกตอนสุดท้ายด้วย อะไรจะค้างขนาดนี้~~นิยายรายเดือนนนนนน 555555 มาต่อยำยำ ไวไว นะ ติดตามๆ ชอบตั้งแต่อินโทรเรื่องแล้วววววว มันตื่นเต้นแหวกดี o13
-
ค้างง ง ง ง ง
เวอร์
กว่าจะรักกันนี้ น้องรัญ ถ้าจะช้ำเลยนะเนี่ย
-
โอ๊ะ ใครมาขัดเวลาอยู่ที่เปลี่ยวหน่ออ :serius2:
-
คุณเฮดีสสสสสสสสสสสสส
จะซึนไปไหนเนี่ย?
เนเน่น่ารักเนอะ ><'
-
เฮดีสสนใจเนรัญ แต่แสดงออกแบบนี้น้องจะเข้าใจไหมละ o16
-
ใครหว่าาาา
-
อ๊ายยย ค้างอ่ะ ใครบังอาจมาขัด! :beat:
เนเน่กับคุณพี่เฮเค้าเกือบจะได้(จูบ)กันแล้วเชียว
ต่อไวๆนะคะ :L2:
-
เฮดีสดูซึนมากอ่ะ :laugh:
ว่าแต่ว่าใครมาขัดจังหวะกันล่ะเนี่ย -"-
-
หึงละสิ ฮี่ๆๆๆๆๆ
-
เฮดีสปากแข็งจังเลยยย กิ๊วๆๆ ><
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
โอ๊ย ๆ ค้า ง
-
เห็นทีต้องเชื่อ คุณพี่ท่านไปที่ไหนมีเรื่องตลอดเลย
555 มาติดตามอีกคน o13
-
555 ตลกอะ ลุ้นจะเป็นงัยต่อนะ
-
มาเชียร์เนรัญกะเฮดีสด้วยคน คู่นี้น่ารัก
-
รอครับ *--*
-
:a5: อ้าวเฮ้ยกำลังเคลิ้ม ใครว่ะ ขัดจังหวะ :angry2:
-
:m9: :m9: :m9: :m9:
กะลังมันส์เลยอ่ะ แล้วมาอัพเร้ว ๆ นะ
ชอบเฮดีสมากมายสมกับเป้นเทพแห่งความตาย :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
:กอด1: รอครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบ....
อ่านเเล้วปลื้มมม... อยากเป็นคนดี 5555 (ทุกวันนี้เเค่เกือยเป็น หุหุ)
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
เนรัญ โปปรยเสน่ห์โดยไม่รู้ตัว
อุ๊ยยยย กำลังจะ จะ จะ
เสียดาย
-
รออ่านนะคะ เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากกกกกกกกก
อ๊ากก รอ รอ
-
รอนานเเล้วนะเออ :monkeysad: :monkeysad: :m15: :m15:
คิดถึงเอดีส กะ หนูรัยอ่ะ :z3:
-
รอๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :m15:
-
เห้ยยยยยย !!!
นานนมถมถือ แล้วนะคนเขียนหายไปไหน ฟ่ะ รีบมาต่อหน่อย ดิ ฟ่ะ
โอ้ยยยยย อยากอ่าน ว่ะ
> ,.<
-
อยู่กกับเฮดีสมีแต่เรื่องระทึกใจ ^^
อยากอ่านในมุมของเฮดีสบ้าง
-
ติดตามอ่านอยู่นะครับ เนเน่ จะทำยังไง เฮดีส อยากให้เรียกแบบไหนนะ :-[
-
สุดขีด 4
ผัวะ!!!
เข้าดั้งเต็มๆ เลยครับ เจ็บแทน ผมยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ในขณะที่คุณพี่เฮดีสเดินไปลงทัณฑ์พวกที่โผล่มาไม่ดูเวล่ำเวลา เสียงชกแต่ละครั้งทำเอาผมปวดกระดูกแปลบๆ โอ๊ย เจ็บแทน! การลงโทษจากเทพเจ้าแห่งความตายก็ยังดำเนินไปอย่างต่อเนื่องไร้ซึ่งความปรานี เหมือนผมยืนอยู่ในดินแดนปรโลกของจ้าวแห่งนรก ผมยกมือปิดตาเอาไว้ ให้ตายเถอะ เลือดสาดกระเซ็นยิ่งกว่าฉากสยองขวัญในหนังผี
ผัวะ!!!
เสียงร้องโอดครวญของพวกที่โดนยำ มันช่างน่าสงสารจริงๆ พวกนั้นร้องขอแค่ไหนคุณพี่เฮดีสก็หน้านิ่งลงมือลงเท้าแบบไม่ออมแรงเหมือนเดิม ทำไมเขาถึงได้โหดร้ายขนาดนี้กัน!? ทำเกินไปแล้ว ผมแค่ยืนดูยังสั่นไปด้วยความกลัว แม่จ๋า! ผู้ชายคนนี้ยิ่งกว่าปีศาจซะอีก! ผมเม้มปากกระโดดหลบซากศพที่ถูกเหวี่ยงมา ผมเซล้มนั่งปุ๊กกับพื้น มองภาพตรงหน้าที่เหมือนอยู่ในนรก
“อ๊ะ อย่าครับ! ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ!” ผมร้องเสียงหลง โบกมือปฏิเสธพัลวัน
จู่ๆ ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้พุ่งมาทางผมแล้วฟาดไม้เต็มแรง ผมกลิ้งหลบได้ทันแต่มันก็ยังตามมาทำร้ายผมไม่เลิก ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยวะ!? ไอ้ที่ดูเหมือนจะหลบง่ายๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เห็นในละครเขาทำได้ง่ายๆ แต่ความจริงนั้นมันไม่เหมือนกันเลยสักนิด อะจ๊าก! ผมเบิกตามองเงาทะมึนตรงหน้าที่กำลังง้างมือกะจะฟาดเต็มแรง ผมหลับตาท่องบทสวดมั่วซั่วเท่าที่คิดได้
พระพุทธเจ้าช่วยลูกด้วย!
“...” เอ๋? ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรเลยสักนิด
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง พระพุทธเจ้ามาช่วยผมเหรอ?
ตรงหน้าของผมมีชายคนหนึ่งที่น่ากลัวดั่งปีศาจยืนกันไม้ให้กับผม ไม่น่าจะใช่พระพุทธเจ้า อีแบบนี้มันยักษ์มารชัดๆ! ใบหน้านิ่งนั้นจัดการไอ้คนที่ไล่ตีผมแบบไม่ยั้งมือจนล้มลงไปกองกับพื้น คุณพี่ยังไม่สะใจมากพอตามไปกระทืบซ้ำจนอีกฝ่ายจมดิน เสียงกรีดร้องของผู้โชคร้ายทำให้ใจของผมสั่นสะท้าน แม้จะเป็นคนมาทำร้ายผมก็ตามแต่เขาก็ดูน่าสงสาร
“หนอยยย! ไอ้เฮดีส!!” ตัวหัวหน้ากรีดร้องไม่ยอมแพ้แม้จะถูกต่อยหน้ายับไปแล้ว มันลุกขึ้นหยิบไม้หน้าสามที่หล่นอยู่ใกล้ๆ ลากพื้นเหวี่ยงใส่เจ้าคนที่ยังทำหน้าตายด้าน เฮดีสรับไม้ที่เหวี่ยงมาด้วยมือเปล่า บิดทั้งไม้ทั้งแขนของไอ้หัวหน้านั้นเต็มแรงจนมันร้องเจ็บปวดเสียงดังลั่นพร้อมๆ กับเสียงกรุบคล้ายเสียงกระดูกหัก ไม้หล่นจากมือมันแล้วทรุดตัวลงบนพื้น แขนตกห้อย อา แขนหลุดแน่เลย! เฮดีสถีบมันจนหน้าถลาไปกับพื้นและกำลังตามไปซ้ำอีกครั้ง
“เหวอออ!” ผมร้องเสียงหลงพร้อมกับโยกตัวหลบไม้หน้าสาม
อีกแล้วเหรอ!?
ผมก็ยังถูกปองร้ายอยู่ดี จะเอาอะไรกับกูนัก! เห็นกูสู้ไม่ได้ก็เข้ามารุมกูจังเลย แน่จริงไปสู้กับไอ้คุณพี่เฮดีสสิว่ะ นั่นศัตรูของพวกมึงไม่ใช่หรือไง!? ผมหลบพวกนั้นแบบหวุดหวิด ไม้เฉียดหัวไปนิดเดียวเอง โฮฮฮ~! อย่าแห่มารุมได้ไหม แค่หลบไม้คนสองคนก็หลบไม่ทันอยู่แล้ว ยังจะแห่มาอีก! ไม่ไหวแล้วนะ ผมหยิบไม้ที่ตกข้างๆ หวดใส่พวกมันบ้าง
จริงๆ ผมก็สู้คนนะ!
ผัวะ!
“โอ๊ย!”
พวกมันตีไม้ในมือของผมจนกระเด็นปล่อยจากมือ แง้~ มือของผม เจ็บแปลบเลยอะ สุดท้ายผมก็ต้องโดนตีเหมือนเดิมสินะ โธ่เอ๊ย! โอ๊ยยย~!!! หือ? อ้าว! ไม่โดนตีนี่หว่า ผมอุตส่าห์เอามือปกป้องหัวตัวเองไว้อย่างดี แถมยังซ้อมร้องไว้ก่อน แต่ก็ไม่รู้สึกเจ็บใดๆ เลย ผมมองไปข้างหน้า มีคนเดียวแหละที่มาช่วยผมได้
“บอกแล้วว่ามีกูทั้งคน จะกลัวอะไร”
ไม่ซึ้งครับ เพราะมีพี่ ผมถึงได้เจอประสบการณ์เสี่ยงตายแบบนี้!
คุณพี่เฮดีสดึงผมลุกขึ้นแล้วพาบุกตะลุยนรกต่อ ไม่ต้องพาผมมาด้วยได้ไหมครับ ปล่อยผมไว้ที่เดิมเถอะ! เตะสูงฟาดก้านคอจนเจ้าพวกจนสลบเหมือด เฮือก เตะได้มุมสวยมาก ผมอ้าปากเหวอเมื่อโดนดึงกระชากไปอีกทางแล้วขายาวๆ ของคุณพี่เฮดีสก็ถีบคนที่เข้ามาทางด้านหลัง ผมโดนดึงไปด้านหลัง คุณพี่เขาก็หมุนตัวเองไปถีบแล้วชกเจ้าพวกนั้นซะร่วงไปเป็นกลุ่ม
มันทำให้ผมคิดถึงฉากต่อสู้ในหนังแอ๊กชั่นที่พระเอกจะจับมือนางเอกแล้วสู้ไปด้วย แต่ทำไมตอนนี้ตูกลายมาเป็นนางเอกซะเองล่ะโว้ย! ถูกดึงไปมาจนมึนหัวไปหมดแล้ว ผมถูกดึงกลับมาเซไปตกเข้าแขนของคนที่ดึงผม เอิ่ก! นี่มันฉากโรแมนซ์ในหนังเลยน่ะเนี่ย ขนลุกโว้ย! ดันสบตาเข้ากับเทพเจ้าแห่งความตายซะด้วย ผมตัวแข็งทื่อทำหน้าเหวอแดก พี่แกก็เอานิ้วมาจิ้มหน้าผากของผม
“ทำหน้าตลกว่ะ”
“ยกโทษให้ไม่ได้!! ไอ้เฮดีส!!” เจ้าหน้าลิงลูกน้องเบอร์หนึ่งลุกขึ้นมาแล้ววิ่งเข้ามาใส่ คุณพี่เฮดีสผลักผมออกไปทันที โธ่ ไอ้หัวหน้ากลุ่มนี่มันยังมีแรงลุกขึ้นมาอีกเหรอ? ผมยืนมองท่านเฮดีสกระทืบอีกฝ่ายอยู่ข้างเดียว ผมว่าหมอนั่นไม่น่าลุกขึ้นมาเลยว่ะ แบบนี้เจ็บกว่าเดิมอีก ไม่รู้จะบอกว่าโง่หรือกล้าดีนะเนี่ย ระหว่างที่ผมยืนดูโดยไม่ระวังตัวก็มีคนเข้ามาจับตัวผมล็อกแขนเอาไว้ แถมยังเอามือเค็มๆ มาปิดปากผมไว้อีก อะไรกันวะ เฮ้ย!!
“เดี๋ยวนี้ไอ้เวรเฮดีสมันเปลี่ยนมาแดกถั่วดำแล้วเหรอวะ?”
“เออว่ะ หน้าสวยดีนะโว้ย”
“แบบนี้กูก็ชักจะสนใจขุดทองเหมือนกันว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
อ้าวเฮ้ย ไอ้เหี้ยมไม่มีมอม้า! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ!? ถึงมึงอยากจะเป็นเจ้าของเหมืองแต่กูไม่ยอมเป็นเหมืองให้มึงขุดหรอกโว้ย ผมดิ้นสู้สุดฤทธิ์ ไอ้พวกบ้านี่มันก็เล่นชกหน้าท้องของผมจนจุก กรรม! เห็นแต่ในละครโดนจริงๆ เจ็บกว่าที่คิดไว้อีก ปัดโธ่! สงสัยต้องขอความช่วยเหลือแล้วล่ะครับ
“อือ! อือ!”
คุณพี่เฮดีส! ช่วยผมหน่อยเซ่!! อย่ามัวแต่กระทืบไอ้หน้าลิงนั่นได้ไหม ทางนี้กำลังแย่แล้วนะ! ผมพยายามตะโกนออกไปแต่มันก็ทำได้แค่เสียงในลำคอ โธ่โว้ย!! เจ้าพวกนี้ลากผมออกไป พวกมึงจะพากูไปไหนวะ!? ผมรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายสะบัดตัวออกจากพวกมันแต่ก็โดนรวบตัวไว้อย่างรวดเร็ว
บัดซบ!! พวกมึงจะทำอะไรกู!!? คุณพี่เฮดีสก็ยังติดการต่อสู้ตรงนั้น ผมถูกโยนเข้ามาในซอกมืด ไอ้พวกนั้นก็เข้ามายุ่งกับเนื้อตัวผม โว้ยยย! หยุดนะเจ้าพวกบ้า อย่ามาแตะต้องกู ผมใช้มือปัดป้องตัวเอง ไอ้พวกนั้นก็รุมปิดปาก ยึดแขนยึดขาของผมเอาไว้
แควกกก!!!
เสียงเสื้อนักศึกษาถูกดึงกระชากออกอย่างแรง ดีนะที่ใส่เสื้ออีกชั้นไม่งั้นตอนนี้ผมเปลือยไปแล้ว มืออันน่าขยะแขยงของไอ้เวรตัวไหนก็ไม่รู้สอดเข้าไปใต้เสื้อของผม ไม่นะ! ขยะแขยงจนขนลุกเกรียวไปหมด อยากจะร้องไห้! ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง ไอ้พวกนี้ก็หัวเราะเสียงหื่นกามที่สุดในสามโลก
“ยิ่งดิ้นยิ่งดี พี่ชอบ!”
“เพิ่งเข้าใจโจรข่มขืนก็ตอนนี้แหละว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ม่ายยยย!! โจรข่มขืนมันฉุดแต่สาวๆ นะโว้ย พวกมึงจะวิปริตผิดเพศเกินไปแล้ว ปล่อยกู! ผมกัดมือที่ปิดปากของตัวเองเอาไว้เต็มแรงจนเลือดของมันออก ไอ้พวกบ้านั่นรีบเอามือของตัวเองจากปากผมแล้วร้องเสียงหลง ตอนนี้แหละ!! ผมตะเบ็งเสียงร้องไปสุดเลเวล
“รุ่นพี่!! ช่วยผมหน่อยโว้ย!!”
“...” เงียบไร้เสียงตอบรับ ไอ้บ้าเฮดีสมันหนีไปโดยทิ้งผมไว้หรือไงวะ!? โธ่เอ๊ย!! กูจะโดนข่มขืนอยู่แล้วนะโว้ย~!!
“พี่คร้าบ!! ช่วยผมหน่อย...อือ!!” ผมพยายามร้องตะโกนอีกครั้ง คราวนี้ไอ้บ้านั่นก็ตบหน้าผมแล้วเอามือมาปิดปากเอาไว้ หน้าที่โดนตบแม่งโคตรแสบ ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยวะ!?
“หึๆ เรียกไปก็เท่านั้นแหละ ยอมเป็นเมียพี่ดีๆ ซะเถอะ ถ้าบริการดีๆ เดี๋ยวพี่จะเก็บน้องเอาไว้เลี้ยง”
สาดดด!! กูไม่เอาอาเฮียหน้าเหี้ยอย่างมึงโว้ย! ผมหลับตาปี๋เมื่อไอ้หน้าเหี้ยๆ กำลังก้มลงมาหาผม
“โอ๊ยยย!!”
ก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงอะไรมาโดนตัว เสียงร้องโอดโอยก็ดังขึ้นรอบตัวผม ผมรีบลืมตาขึ้นมามอง เห็นคุณพี่เฮดีสกำลังดึงผมของไอ้หน้าเหี้ยที่บังอาจคิดจะเป็นอาเสี่ยของผม คุณพี่เฮดีสทำหน้าซะน่ากลัวกว่าเดิมอีก ปกติพี่แกทำหน้านิ่งไร้อารมณ์แต่ตอนนี้กลับยิ้ม อย่าคิดว่ามันเป็นยิ้มที่ดูดีนะครับ มันช่างเป็นยิ้มที่ชวนขนลุกและน่าสะพรึงที่สุด!
คุณพี่เฮดีสดึงผมของไอ้บ้านั่นขึ้นสูง อูยยย! ปวดหนังหัวแทน ไอ้บ้านั่นร้องน้ำตาไหลพราก สงสัยจะเจ็บมากแน่ๆ จากนั้นเขาก็เหวี่ยงมันไปกระแทกเข้าเหลี่ยมเสาจนหัวแตกเลือดไหลอาบหน้าทันที คุณพี่เฮดีสหัวเราะในลำคอพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง พระเอกที่มาช่วยผมกลับทำตัวน่ากลัวสยดสยองยิ่งกว่าพวกตัวร้ายเสียอีก! ผมอ้าปากแทบไม่กระดิกตัว สาบานเลยว่าชาตินี้ผมไม่ต้องการเห็นคุณพี่เฮดีสยิ้มแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สองแน่!
คุณพี่เฮดีสลากไอ้พวกที่คิดจะฮุบเหมืองของผมมายำทีละคน แต่ละคนจัดหนักซะเละไม่มีชิ้นดี กระทืบแล้วกระทืบอีก แถมแรงชนิดที่ครั้งเดียวแข้งขาหักเป็นชิ้นๆ แต่นี่พี่แกเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมว่ามันไม่ใช่แค่หักแล้วล่ะ มันมีโอกาสเป็นพิการตลอดชีวิตแน่! เสียงร้องโอดโอยขอความเห็นใจของพวกมันดังโหยหวน ผมรีบลุกขึ้นยืน โอ๊ย! ผมกุมท้องที่เจ็บแปลบ สงสัยจะเป็นตอนถูกชกแน่ๆ ผมมองคุณพี่เฮดีสที่เหมือนคนเสียสติ เขาหัวเราะสะใจไปกระทืบพวกมันไปไม่มีท่าทางจะหยุด
“รุ่นพี่ หยุดเถอะครับ!” ผมเรียกเขาแต่ก็เหมือนลมที่ผ่านพัดทะลุหูของพี่แกไป เดี๋ยวพวกมันตายนะครับ! หยุดทีเถอะ ผมไม่อยากถูกมองว่าสมรู้ร่วมคิดกับฆาตกร!
“พี่ครับ! ผมบอกให้หยุดไง!!”
“พี่เฮดีส!!!” ผมตะโกนสุดเสียง เขาก็หยุดชะงักแล้วหันมามองผม
“เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ?”
หะ!? หรือว่าเขาจะไม่ชอบให้ใครมาเรียกแบบสนิทสนม? ผมพยายามถอยตัวออกห่างเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เขาเลิกสนใจซากศพในมือเดินมุ่งหน้ามาหาผมด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ความเร็วระดับเทพ เฮ้ยๆ เดี๋ยว! แว๊กกกก!!! อย่าทำอะไรผมเลย ผมขอโทษ! ผมถอยมาจนมุมรีบยกมือไหว้อย่างเคารพแต่เขาก็ไม่ได้ตีผมแต่อย่างใด กลับเอ่ยถามเสียงเหมือนตื่นเต้น
“เมื่อกี้เรียกว่าอะไร?”
“เอ๊ะ? พี่เฮดีส?” ผมเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างงุนงงแล้วตอบกลับไป
“...เออ กลับ” คุณพี่เฮดีสเงียบไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าแล้วหันตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ผมมองตามเขาไปด้วยความแปลกใจ อะไรของเฮียแกวะ? ผมไม่เข้าใจเลยว่ะ ผมวิ่งตามหลังพี่เฮดีสพอใกล้จะถึงก็หยุดเดินแทน ผมกับพี่เฮดีสเดินเว้นระยะห่างกันพอสมควร พวกเราเดินออกจากซอยเปลี่ยวมาที่ลานจอดรถข้างร้านขนมหวานร้านเดิม ตอนนี้ผู้คนกำลังคึกคักเชียวครับ หลังมอช่วงนี้เป็นช่วงที่ผู้คนออกมาสังสรรค์กัน ผมมองสภาพของตัวเองแล้วรีบเดินมาอยู่ข้างๆ คนที่เดินนำหน้า ใช้ตัวใหญ่ๆ ของเขาบังตัวผมเอาไว้
เวรเอ๊ย แต่ละคนมองผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นสุดๆ แต่พอเห็นว่าใครเป็นคนเดินอยู่ข้างๆ ผมก็อ้าปากเหวอรีบหันหน้าหนีหวาดกลัวกันสุดชีพ เสียงซุบซิบอย่างกับเสียงฝูงผึ้งบินว่อนทำให้ผมประหม่า พรุ่งนี้คงจะไม่มีข่าวแปลกๆ เกี่ยวกับผมใช่ไหม? ไม่นะ! จู่ๆ ผมก็ถูกดึงเข้ามากอด ผมเงยมองคุณพี่เฮดีสอย่างสงสัย ผมไม่ได้ผลักเขาออกแต่ใช้ประโยชน์จากตัวสูงๆ บังหน้าของตัวเองไว้จนกระทั่งไปถึงรถ
“พี่ เราจะไปไหนเหรอครับ?”
“กลับห้อง”
“วันนี้ขอกลับบ้านได้ปะ?”
เมื่อเข้ามาในรถผมก็ถามขึ้น อยากจะกลับบ้านน่ะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยๆ ยังไงชอบกล ถ้าได้กลับบ้านก็คงจะดีแต่ว่าผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอกนะ แค่ขอไปอย่างนั้นแหละ รู้อยู่ว่าเขาเป็นคนตามใจฉันไม่ใช่ตามใจคุณ! ระหว่างที่สตาร์ทและขับออกมาจากลานจอดรถ เราสองคนเงียบ ผมมองมือของตัวเองที่วางไว้บนตักเกือบจะหลับอยู่แล้วจนกระทั่งได้ยินเสียงของคนข้างๆ
“ทางไหน?”
“ว่าอะไรนะครับ?”
“บ้านไปทางไหน?” พี่เฮดีสถามเสียงเรียบ ผมก็เลิกเอ๋อรีบบอกทางไปทันที
ไอหยา ไม่คิดเลยว่าเขาจะไปส่งผมจริงๆ ด้วย ดีจังที่เสี่ยงถามไป เฮ้อ ไอ้เวสป้าเพื่อนยากที่ขอร้องให้พี่ลูกหมีเอากลับมาบ้านมันอยู่ดีหรือเปล่าน่า แค่ไม่ได้อยู่บ้านวันเดียวผมก็กังวลใจจริงๆ แปลงผักหลังบ้านจะเป็นยังไง ไม่ได้รดน้ำตั้งวันหนึ่งแน่ะ เฮ้อ...
“บ้านผมหลังนี้ครับ”
พอถึงบ้านผมก็รีบบอกทันที พี่เขาก็จอดตรงหน้าบ้านเป๊ะ
“ขอบคุณครับ” ผมรีบลงรถแต่ถูกดึงแขนเอาไว้ก่อน ชะเอ่อ... มีอะไรงั้นเหรอครับ? ผมรู้สึกเป็นกังวลชอบกล ไม่นะ บางทีผมอาจจะคิดไปเอง คุณพี่เฮดีสปล่อยแขนของผมแล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“เปิดประตูให้ด้วย จะเอารถเข้าไปจอด”
“อ้อ ครับ” ผมพยักหน้าไปอย่างเอ๋อเหรอ เดินมาเปิดประตูโรงจอดรถให้ อืม ทำไมต้องเอารถเข้ามาจอดด้วยล่ะ เอ๊ะ นี่เขาคงจะไม่คิดค้างที่นี้หรอกนะ!? เฮ้ย! ผมจ้องเขม็งจนกระทั่งอีกฝ่ายขับรถมาจอดไว้ เขาก้าวลงจากรถแล้วเดินมาที่ผม
“พี่จะค้างที่นี้เหรอครับ?”
“อืม” เขาพยักหน้าแล้วเดินนำไปอย่างกับเป็นเจ้าของบ้าน ปล่อยให้ผมอ้าปากเหวอ
อะไรกันเนี่ย!? คิดว่าจะได้พ้นเจ้าบ้านี่ซะอีก แต่ทำไมกลายเป็นว่าผมพาผู้ชายเข้าบ้านแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย! อีแบบนี้ผมก็หนีพี่ท่านไม่พ้นน่ะสิ! รู้จักบ้านแบบนี้ต้องตามมาจิกหัวผมแน่ๆ โฮ~! นี่มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดดด~! ผมรีบเดินตามหลังของเขาล้วงเอากุญแจเปิดเข้าบ้าน
พอเข้ามาในบ้านผมก็วิ่งวุ่นเอารองเท้าใส่ในบ้านมาให้ คุณพี่เฮดีสก้มมองรองเท้าอยู่นาน แอ๊! นี่มันรองเท้าพิกเล็ตสีชมพูแหววเลยนี่หว่า ผมรีบเปลี่ยนคู่เป็นเจ้าหมีพูห์ทันที คุณพี่แกก็ยังยืนนิ่ง เอ่อ... คู่นี้ดีที่สุดแล้วครับ ถ้าไม่ใส่ก็เอาเจ้าคิตตี้ไปใส่แทนก็ได้นะ ผมหยิบทิกเกอร์มาใส่แล้วกำลังเดินไป แต่ดูเหมือนสายตาของแขกกำลังจ้องทิกเกอร์ของผมเขม็ง เอ่อ... หมีพูห์ก็เท่นะครับ โอเค! เปลี่ยนกันก็ได้ จ้องอยู่นั่นแหละเจ้าบ้าเอ๊ย! ผมถอดทิกเกอร์แล้วไปใส่หมีพูห์แทน ในที่สุดคุณพี่เฮดีสก็ยอมถอดรองเท้าแล้วใส่เจ้าทิกเกอร์ เชอะ หมีพูห์ออกจะเท่!
“พี่ใช้ห้องของพ่อแม่ผมละกัน ห้องนี้ครับ ไม่มีใครใช้นานแล้วล่ะ แต่ผมทำความสะอาดตลอดนะ ใช้ได้เลย อ่า เดี๋ยวผมไปเก็บผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟันให้นะครับ” ผมเดินเข้าห้องตัวเองเพื่อมาหยิบผ้าขนหนูในตู้และหยิบแปรงสีฟันใหม่ พอลุกขึ้นแล้วหันตัวออกเดินก็ไปชนเข้ากับคนที่ยืนแข็งทื่อเป็นตอ เฮ้ย ตามมาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ!?
“ห้องนายเหรอ?”
“เอ่อ ครับ” ผมพยักหน้ารับมองหน้าอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ จู่ๆ เปลี่ยนมาใช้สรรพนามสุภาพเฉยเลย ก่อนหน้านี้ยังหยาบคายยิ่งกว่าจิ๊กโก๋ พี่เฮดีสมองไปรอบๆ ห้องอย่างสำรวจ เอ่อ ไม่ต้องสนใจห้องของผมขนาดนั้นก็ได้ มันไม่มีสมบัติซ่อนอยู่หรอก
“เล็กจัง”
“ครับๆ มันเล็ก เพราะฉะนั้นพี่ต้องไปอยู่ห้องใหญ่นู้น!” ผมโยนผ้าขนหนูและแปรงสีฟันให้แล้วดันเขาออกไปจากห้อง ดันอีกฝ่ายมาถึงห้องใหญ่ซึ่งเคยเป็นห้องของพ่อแม่ผม
“ร้อน”
ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ขี้บ่นจัง!
“เดี๋ยวผมเปิดแอร์ให้ พี่ก็ไปอาบน้ำได้แล้ว เอ่อ... จริงสิ แผลที่แขนล่ะ!?”
ฉิบหายแล้ว เขามีแผลที่แขนแต่ดันไปบู๊ซะแหลกลาน ป่านนี้แผลมันคงจะไม่อักเสบเป็นหนักกว่าเดิมหรือไง พอผมพูดเรื่องแผลขึ้น คนหน้านิ่งก็เหมือนคิดได้
“มิน่าล่ะถึงรู้สึกเจ็บขัดๆ แถมยังชกไม่เต็มแรงเลย”
นั่นยังไม่เต็มแรงอีกเหรอครับเฮีย!? เห็นชกแต่ละทีเลือดกบปากแน่ะ ผมถอนหายใจยาวแล้วเดินมาดึงเสื้อช็อปให้เขาถอด เจ้าบ้านี่ก็เริ่มทำสำออย ยกแขนไม่ขึ้น แกะกระดุมไม่ได้ ถุย! ทีตอนกระทืบคนไม่เห็นจะยกลำบากตรงไหน ผมเร่งให้เขาถอดเร็วๆ เพราะจะได้ดูแผลแล้วเตรียมทำแผลให้ เขามองผมเล็กน้อยก่อนจะเหลือบสายตาไปมองทางอื่นแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“อย่าใจร้อนน่า คืนนี้ของเรายังอีกยาว”
ไม่ยาวเฟ้ย ตูอยากอาบน้ำนอนแล้ว!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
:z13:
เฮียโหดจัง ชอบๆๆ :laugh:
คืนนี้จะทำอะไรกันอ่ะ 5555
คราวนี้เนเน่จังก็หนีเฮียไม่พ้นแล้วสินะ!!
พาเฮียเข้าบ้านเลย!!
อยากให้เป็นนิยายรายวันจัง>.< //โดนพี่ปอยเตะ :L2:
-
555
คืนนี้ยังอีกยาว
ยาวจริงไหมน อย่างนี้ต้องพิสูจน์ กร๊ากก
-
เจ็บแขนแล้วก็ทำไหว 5555
-
มาแล้ว ฟังประโยคสุดท้าย นึกถึงเพลง "คืนนี้อยากได้กี่ครั้ง" :m25:
ปล. ผ๊มมม ไม่ได้ตั้งใจนะ Rep. 299 :z10:
-
แหมท่านพี่เฮดีส ท่านยังมีอารมณ์พูดส่ออีกหรอฮ่ะ -..- (กระซิบคนเขียนเค้าแอบลืมเนื้อเรื่องอ่ะ ต้องไปอ่านใหม่หมดเลย)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
“อย่าใจร้อนน่า คืนนี้ของเรายังอีกยาว”
เฮดีสพูดแบบนี้หมายความว่าไง :haun5:
-
:z1: :z1: พี่เฮดีสสสสสสสสสสสสสส อยากเรียกมั้งอะ ชอบตอนนายเอกเรียกว่าคุณรุ่นพี่ ฟังดูเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นเลย ชอบ :impress2: :impress2: :impress2: นอนค้างบ้านด้วย อยากรู้ตอนกลางคืนจะเกิดอาไรขึ้น รีบมาต่อนะค่ะ :กอด1:
-
รอค่คืนที่ร่ร้อน...อ๊ยยวนน ^^
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ชอบอ้ะ สนุกมากกกกก
ป.ล. ถ้ามาอัพบ่อย ๆ น้ะจะเยี่ยมกว่านี้อีก
:laugh: :laugh:
-
“อย่าใจร้อนน่า คืนนี้ของเรายังอีกยาว” :impress2:
-
กร๊าซ ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซววว
อยากอ่านตอน 5 เเย้ว ววววว เฮดีสนายมีอ้อน อิอิ
ขนาดไม่เต็มเเรงนะนั่น อยากอ่านต่อง่ะ ฮือๆๆ
รายเดือนจริงอ่ะ :a5: :a5: o22 o22
:z3:นานเเค่ไหนก็รอนะ....กระซิกๆ มาต่อเร็วๆน่อ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ รออ่านเนเน่ :bye2: :bye2: :bye2:
-
คืนนี้ยังอีกยาวเลยยย ><
เฮดีสอยากให้ เนเน่ เรียกว่าพี่นี่เอง ว่าแล้วเชียวว :o8: :o8:
-
คืนนี้ยังอีกยาววววว 5555
เฮียแกคิดไปไหนเนี่ย
-
รอตอนต่อไปนะคะเกือบไปแล้วเนเน่เรา :o12:
-
55555555555555555555555 เนรัญกูเสร็จแน่
-
คืนนี้ยังอีกยาววว ท่านพี่เฮดีสจะทำอะไรเนเน่ o18
เฮ้อ เปลี่ยนเป็นรายอาทิตย์ก็ดีน่ะ :เฮ้อ:
-
คุณพี่เฮดีสมีทำสำออยด้วย จะอ้อนอะดิ แถมไอ้นั่นที่ว่า“อย่าใจร้อนน่า คืนนี้ของเรายังอีกยาว” คืนนี้พี่แกคิดจะทำอะไรอ๊ะป่าว :impress2: :impress2:
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววว
-
อืมๆ รายเดือนจริงอะไรจริง :sad4:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า :o12:
-
บู๊เสร็จแล้วกะเอารางวัลหรือเปล่าเนี่ย
คุณพี่ท่านเท่ห์ได้ใจจริงๆ
-
เฮีย......
ใจดีึและพูดเยอะขึ้นมาผิดหูผิดตาเลยนะคะ :z3:
-
ค่ำคืนอีกยาวนาน พี่ท่านทำท่าเหมือนจะกลืนกินหนุ่มน้อยเทวกาของเราซะแล้ว
-
คุณพี่เฮดีสสำออยหน้าตายมากกกก 555555
อยากอ่าน "คืนนี้อีกยาว" ต่อแล้วอ่าา คึๆๆๆๆ :-[
><
-
นิยายรายเดือน 1 ปี = 12 ตอน :a5: :a5: :a5:
อ๊ากกกกก!!!!! :serius2: :serius2:
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
:o8: มาเเล้ววววววว... อิอิ คุณพี่ดูหวานเเหวว(?)ขึ้นนะ 5555
เนรัญย่าสงสาร แต่ก็อยากให้เจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ ดูเป็นนางเอกหนังแอ็คชั่นดี
:กอด1: นิยายรายเดือน== อืมๆ... ยังไงก็รอได้จ้าาาาา
ฮาดีสxเนรัญ โอยยย... มีพัฒนาการไปในทางที่ดีเเล้วววววว
-
งะ พูดจริงเหรอคะ เป็นรายเดือนจริงอ่ะ อะฮึก เราจะรอคอยให้ครบ30วันอีกครั้งนะคะ โฮ!!!
ตอนนี้พี่เฮดีสล๊อหล่ออ่ะคะ แอร๊ย ชอบ เท่อ่ะ!ชอบผู้ชายรุนแรงงงงงงง
น้องเนเราเกือบซวยแล้วอะ ดีนะใส่เสื้อกล้ามไว้ แต่รับรองได้เลยมันต้องมีข่าวลือกระฉ่อนในวันถัดไป ออกมาจากซอยเปลี่ยวกับพี่เฮ เสื้อกล้าม มีรอยบนตัวนิดหน่อย แถมพี่เฮกอดเดิน โฮกกกกกกกกกก แค่นี้ก็จิ้นไปถึงดาวเสาร์ได้แล้ว!!!
-
พูดอะไรของแกอ่ะ น้องยังเด็กนะเว่ย :laugh:
-
ฮาอะ พี่เฮดีสแกจะทำรัยต่อนะ
-
พระเอกโหดได้ใจ ชอบๆ
-
หนุกจังเลย หนุกมากเลย
ดีสุดขั้วโดนเครมแน่ๆ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
รอ NC ตอนต่อไปนะฮับ
-
:-[ ฉากต่อไป :oo1:
-
พี่เฮดีสโหดสุดๆ อ่ะ :sad3:
เนเน่ยังไม่รู้ตัวว่าจะโดนฮุบเหมืองซะแล้ว :z1:
-
ช่าย ย ย ....คืนนี้ยังอีกยาว ว่าแล้วก็รอตอนใหม่ที่คาดว่าจะมาเร็ว ๆ นี้น่ะค่ะ :laugh:
-
:sad4: ขออีกตอนได้ไมครับ
รายเดือนรายปีก็ว่ากัน แต่ขออีกตอน :oo1:
-
รายเดือน << เราตาฝาดไปเองใช่มั้ยคะคนดี :sad4:
:กอด1: อืมม คืนนี้ยังอีกยาวนานจริงๆแหล่ะ อิอิ :กอด1:
-
อ้ายยยย ชอบเฮดีส กุกิ :o8:
พูดน้อยดีจัง ตอนพี่แกต่อยกันแบบ โห สุดยอดอะ
-
มาแล้วนิยายเดือนละตอน = =”
น้องเนนี่ก็จิตใจดีงามเหลือเกิน
ส่วนคุณพี่แกก้อยังเหี้ยมเหมือนเดิมเลยนะ
5555
ปล.จะมาอีกทีเดือนหน้าหรือคนเขียน
มาเร็วๆเท้อออ คนอ่านใจจะขาด TT
-
แนะคืนนี้อีกยาวงั้นเรอะ!!!
แย่ละ ดันเปิดโอกาศให้เค้าเข้าบ้านแบบนี้จะหนีไปได้ยังงายยยยย
สู้ๆ นะจ๊ะ เทวดาน้อยย
ขอบคุณ และรออ่านจ้า
-
เฮียแกเหมืนจะไร้ความรู้สึกมากเลย
แต่พอเจอรัญเข้าไปนี่เปลี่ยนเชียว 555
-
เรื่องนี้อ่านแล้วกรี๊ดทุกตอน แอรรรรร๊ ><
เนรัญน่ารักอ่ะ ชอบตอนรองเท้าใส่ในบ้าน
ทิกเกอร์กะหมีูห์ 5555555555
อยากเห็นตอนรักกันจัง พี่เฮดีสคงโรแมนติกแบบซึนๆ
ไม่หวานจ๋อยเลี่ยน แต่น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก *เพ้อ*
อารมณ์แบบฮวางแทคยอง (you're beautiful)
แต่ดูโหดกว่า ดาร์กกว่า เข้าถึงอยากกว่า แบบคูณ 1000
-
5555 ชอบจัง อยากอ่านต่อเร็วๆ
-
ว๊ากกกกก คืนนี้ยังอีกยาวไกลลล พี่เฮดีส จะทำไรเนรัญอ่าเนี่ย
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรายเดือน :m16: :m16: :m16: นานไปหนาาาาาา
-
เรื่องนี้มันช่างน่าค้นหาจริงๆ อ่านไปก็หลงรักเนเน่อ่า :impress2:
-
คืนนี้ของเรายังอีกยาววววววววว :laugh:
-
คืนนี้ยังอีกยาว :impress2:
เราจะรอ รอคอย คืนนี้มันยังอีกยาว
-
จัดมาให้สักหน่อย สิครับ คนอ่าน
ตั้งตา รอ
ตั้งตา คอย
และก็ คอย
คอย
เข้ามาไม่ได้อ่าน
ก็จะคอย
ต่อๆไป มาลงเถอนะครับ $ ,. $"
-
น่าัรักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก .\\\\\\\\\\\\\\\\.
-
ดีใจที่ได้อ่านตอนใหม่ จะติดตามต่อไปนะครับ
-
มา ต่อไวๆ นะครับ กำลัง สนุก
อยากรู้ว่าเพ่เฮดีส จะ ไปแนวไหน
-
เค้ารออ่านอยู่นะ
มาไวไวไวไวไว ^^
-
มื่อหร่จมสักที
-
เมื่อไหร่ จะ มา มา มา ต่อ อีกอะนะ
รอ รอ
ลง
ให้หน่อย ครับ
อยากอ่าน
นะนะ
-
:call: :call: :call: :call:
เข้า
มา
รอ
ด้วย
คน
o13
-
คืนนี้ของเรายังอีกยาว หึหึหึหึหึหึ เสร็จแน่ๆๆ :oo1: :oo1:
-
กรี๊ดดดด เฮดีสหล่อพิฆาตที่สุดอ่ะ
แต่เราชอบที่หนูเนเน่ชอบบ่นงุงงิงในใจจังเลย
เพราะมันอย่างฮาา
-
อั้ยย่ะ
เป็นนิยายรายเดือนหรือนี่
แต่สนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกอะ
ติดตามนะคะ
รู้สึกว่าพี่เฮดีสจะเริ่มหลงเสน่ห์น้องเนเน่แล้วล่ะซิ
หนูเนเน่ก็ดูซื่อๆดีจัง
ชอบจังเลยค่ะ :impress2:
-
มต่อร็วๆน
-
มาต่อไวๆนะค๊าา..สนุกมากกก :-[
-
5/5/55 ตอนล่าสุด
วันนี้ก้25/5/55 แล้วนะงับ มันนานมากแล้ว T_T
-
:sad4:
-
แง้ว แง้ว แง้ว เมื่อไหร่จะมาต่อค๊าา รออยู่น๊าาา
-
รอ..... :z1:
-
แอร๊ก คนเขียนจะทำเป็นนิยายรายเดือนจริงๆเหรอคะ แง เสียดาย
เรื่องสนุก(มาก)ออกนะคะ น่าจะมาบ่อยๆ ถ้าเป็นรายเดือนงั้นขอครั้งละสามตอนได้ป่ะ *_* (โดนคนเขียนต่อย)
เวลาอยู่กับเนเน่(แหม พี่แกคิดได้ไง น่ารักสุดจิตจริงๆชืื่อนี้ กร๊ากกก)เราว่าเฮดีสออกจะฮาพิลึก
แถมคุณนายเอกเธอก็แอบรั่วด้วย เลยเป็นส่วนผสมที่ทำให้เรื่องน่ารักปนฮา
ภาวนาให้คนเขียนมาต่อไวไว แต่นี่ยังไม่ครบเดือนเลยอ่ะ คนเขียนจะมาในเร็ววันนี้ม๊ายยยยย~~~
-
สุดขั้ว 5
“ทำไมถึงได้มีแต่เรื่องตลอดเลยนะ แล้วแบบนี้เมื่อไรแผลมันจะหายกันล่ะครับ!”
ผมทำแผลให้กับพี่เฮดีสใหม่ หลังจากที่หลอกล่อให้เขาไปอาบน้ำแล้ว ต้องใช้คำว่าหลอกล่อครับ อย่างกับผมรับเด็กมาเลี้ยงเลยว่ะ ยากฉิบหาย! เจ้าเด็กอนุบาลนี่ก็มานั่งทำหน้าบูดหน้าบึ้ง(ผมคิดซะว่าเขาทำหน้าแบบนี้ละกัน)อยู่หน้าทีวี ตามประสาของผมละนะทำไปบ่นไปเหมือนเดิม เขาก็เงียบไม่พูด จะทายาอะไรหรือทำหนักมือไปสักหน่อยก็ไม่สะดุ้งสะเทือน สรุปว่าด้านสุดๆ เลยว่ะ หนังคนหรือหนังควายวะเนี่ย?
“เสร็จแล้วครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”
“รีบอาบ”
ผมที่กำลังลุกชะงักตัวกึกกลางอากาศ อะไรวะ? เมื่อกี้เหมือนบอกให้รีบอาบใช่ไหม? ผมพยักหน้ารับไปมึนๆ แล้วเดินเกาหัวเข้ามาในห้องของตัวเอง ปกติผมก็เป็นคนไม่อาบน้ำนานอยู่แล้วล่ะ จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่น่า อาบเสร็จแล้วออกไปหามื้อดึกกินหน่อยดีกว่า
ใช้เวลาไม่นานผมก็เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนเป็นกางเกงขาสั้นเสื้อยืดเดินออกมาจากห้องของตัวเอง เพิ่งนึกได้ว่าชุดนักศึกษาที่ยืมเขามามันมีสภาพที่ไม่น่าจะใช้การได้ถาวร เพราะรอยเปื้อนเกาะแน่นน่าดูแถมยังขาดอีก ผมต้องซื้อใช้สินะ ผมเดินมาหยิบกุญแจรถเวสป้าเจ้าเก่า เดินผ่านคนที่นอนแผ่บนโซฟาเป็นเจ้าของบ้านอยู่หน้าทีวี
“จะไปไหน?” พอเห็นผมเดินผ่านก็ส่งเสียงเข้มถามทันที นี่กูได้เมียแก่ขี้ระแวงมาหรือไงวะ? เฮ้อ!
“จะไปซื้ออะไรมากินหน่อยน่ะครับ จะฝากซื้ออะไรไหมครับ?”
“...ไม่”
เออ ก็ดีแล้ว อยู่เฝ้าบ้านนี่แหละครับ! ยี่ห้อยามเฮดีสถ้าโจรขึ้นบ้านผมก็สงสารโจรคนนั้นจับใจเลยแหละ ผมสวมรองเท้าเตรียมตัวจะออกไป แต่จู่ๆ พี่เฮดีสก็ปิดทีวีแล้วเดินเข้าห้อง กลับมาพร้อมกับกระเป๋าสตางค์ใบหนา ผมมองอย่างเศร้าสลดใจ เมื่อกี้คุณมึงปฏิเสธกูไม่ใช่เหรอ เอาเถอะวะคิดซะว่า ATM เคลื่อนที่ละกัน!
“กูเปลี่ยนใจจะไปด้วย”
ครับ แล้วผมกล้าปฏิเสธพี่ไหมล่ะ? ผมยืนมองคนที่กำลังเปลี่ยนรองเท้า ร่างสูงในเสื้อยืดกางเกงขายาวรุ่นพ่อ แถมยังใส่รองเท้าแก้วสีดำมันวิ้งอย่างกับผู้บริหาร ประทานโทษ! แฟชั่นยุคไหนครับเฮีย!?
“พี่ใส่รองเท้าธรรมดาเถอะ”
“คู่ไหน?”
“คู่ไหนก็หยิบๆ ใส่มันไปเถอะครับ” ผมรีบพูดอย่างเหนื่อยใจ แล้วคุณพี่เฮดีสก็เลือกรองเท้าเก่าของพ่อผมมาใส่ อืม เสื้อก็รุ่นพ่อ กางเกงก็รุ่นพ่อ รองเท้ายังรุ่นพ่อ งั้นผมจะคิดซะว่าไปเดินซื้อของกับพ่อละกัน!
พอเตรียมตัวเสร็จผมกับพี่เฮดีสก็มาที่รถเวสป้า เฮียเฮดีสมองผมด้วยสายตาเหมือนจะคัดค้าน อะไร? เขาก็ชี้ไปที่รถคันใหญ่ของตัวเอง ทำให้ผมเข้าใจได้ในทันที
“โฮ พี่ เซเว่นมันอยู่ใกล้แค่นี้เองนะครับ จะขับรถไปทำไมให้เปลืองน้ำมัน”
“จะใช้เจ้ารถคันนี้น่ะเหรอ?” เขามองมาที่ไอ้เวสป้าเก่าๆ ของผมด้วยสายตาดูแคลนเป็นที่สุด บ๊ะ! ถึงมันจะแก่ไปสักหน่อยแต่มันเชื่องนะจะบอกให้! ผมทำหน้าเข้มพยักหน้าหงึกๆ ให้ พี่เฮดีสทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ มองไอ้เวสป้าโลหิตจางของผม ทำหน้าหยามเหยียดมันอย่างเปิดเผย เรื่องมากจริงโว้ยไอ้คนรวยนี่! กูไปคนเดียวก็ได้ คิดว่าอยากจะให้คุณมึงไปด้วยมากหรือไง!?
“ถ้าพี่ไม่ไป ก็อยู่บ้าน เดี๋ยวผมมา” ผมพูดตัดตอนไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เสียบกุญแจจูงเวสป้าสีน้ำตาลซีดๆ ของตัวเองออกไปหน้าบ้าน เจ้าคนเรื่องมากก็ยังตามมาไม่ยอมอยู่ดี
“แล้วใครจะเป็นคนขับ กูไม่เคยขับรถเล็ก”
“ก็ผมนี่ไง” ผมหันไปตอบอย่างรวดเร็ว ก็ใช่ว่าพี่คนเดียวที่มีแขนมีขาขับรถเป็นนี่ ผมก็ขี่มันมานมนานแล้วเหมือนกัน ซี้กับมันมากด้วย! รับรองขับฉิว~! พี่เฮดีสทำหน้านิ่งแอบจะขมวดคิ้วหน่อยๆ อะไร? ไม่เคยซ้อนท้ายรถใครหรือไงถึงได้ทำหน้าแบบนั้นน่ะ เหอะๆ! อีแบบนี้ท่าทางจะทำใจเป็นสก๊อยส์ซ้อนท้ายไม่ได้ ผมแอบหัวเราะหน่อยๆ กับสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของเขา โคตรตลกเลยว่ะ!
“พี่จะไปไหมเนี่ย?” ผมขึ้นมาสตาร์ทรถแล้วหันมาถามคนที่ทำหน้าเข้มเหมือนจะไปฆ่าคน กะอีแค่ซ้อนท้ายรถเวสป้าคันเล็กนี่ต้องเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ!? ไม่มีคำตอบจากคนที่ยังมองเบาะ ผมก็เริ่มบิดออกตัวค่อยๆ แต่ก็ถูกดึงแล้วไว้ก่อน คุณพี่เฮดีสกระโดดขึ้นมาซ้อนท้ายผมเงียบๆ
“พร้อมปะพี่ ผมจะออกตัวแล้วนะ”
“...” คุณพี่เฮดีสไม่พูดอะไรสักนิด แถมยังหันหน้าไปมองด้านอื่นอีก
หึๆ ก็แค่ซ้อนท้ายเอ๊ง~ จะคิดมากไปทำไมวะ? ผมก็เริ่มออกเดินทางไปเซเว่นแหล่งโอเอซิสของเด็กมหาวิทยาลัยยามดึก ไม่นานผมก็สะดุ้งตัวเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงมือขนาดใหญ่มาจับเอว ไม่ได้จับเหมือนคนทั่วไปด้วย นี่เล่นลูบขึ้นลง เฮ้ย! ทำอะไรของเขาเนี่ย!?
“พี่ทำอะไรน่ะ!?” ผมหันมาถามคนข้างหลังที่ไม่ได้สนใจอาการของผมแม้แต่นิด เอาแต่มองเอวของคนอื่นแล้วลูบอยู่นั่นแหละ แม่ง กูจั๊กจี้!!
“เอวคอดเล็กกว่าที่คิด” พี่เขาพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วปล่อยมือไม่สนใจอีก ผมหายใจโล่ง ให้ตายเถอะเกือบจะพารถล้มแล้วไง จู่ๆ ก็มาลูบเอวของคนอื่นแบบนี้ โรคจิตเปล่าวะ!? ผมจอดที่หน้าเซเว่นอย่างปลอดภัยแล้วผู้ชายสองคนก็เดินย่ำต๊อกเข้าเซเว่นแหล่งอาหารอันอุดมสมบูรณ์
ผมเดินเข้าไปหยิบตะกร้าสีแสดเป็นสิ่งแรกแล้วเดินเลาะตั้งแต่แผนกสบู่ แชมพู แป้ง มันเป็นนิสัยส่วนตัว เวลาเดินเซเว่นทีไรผมก็จะเริ่มเดินตั้งแต่ซอยแรกยันซอยสุดท้าย ถึงไม่ได้ซื้อก็เดินผ่านดูว่ามันมีของใหม่มาหรือเปล่า เดินไปเรื่อยๆ หยิบขนมขึ้นมาดูแล้ววางไว้ ก่อนจะหยิบอันใหม่ต่อไปอย่างสบายอารมณ์
ตรงกันข้ามกับคนที่มาด้วย พอเข้ามาปุ๊บแผนกแรกที่คุณพี่พุ่งไปคือตู้เย็นขนาดใหญ่ของเซเว่น แลนดิ้งที่สุดตู้ซึ่งเป็นพวกแอลกอฮอล์นั่นเอง ผมมองเขาที่ไม่มีความลังเลแม้แต่สักนิดที่จะหยิบติดมือออกมาสองขวด ผมเดินผ่านหยิบนมถั่วเหลืองแล้วไม่ลืมโยเกิร์ตไว้กินก่อนนอน
ผมกลับไปเลือกขนมปัง เห็นคุณพี่เฮดีสหยิบปลาหมึกแห้ง ถั่วบ้าง กับแกล้มสินะ? พี่เฮดีสเดินมาใส่ในตะกร้าของผมก่อนจะวางเงินให้ทั้งกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากเซเว่น ผมก็ได้แต่มองตามไปโดยพูดอะไรไม่ได้ นี่เห็นเราเป็นแม่บ้านส่วนตัวหรือไง? วางแล้วทิ้งเงินจากไปหน้าตาเฉยเลย แล้วดูสิไอ้ของในตะกร้ามันช่างแม็ตช์กันโคตรๆ!
ผมเดินเลือกของต่ออีกสักพัก ก่อนจะเดินมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ พนักงานเงยหน้ามองผมนิดหน่อยส่งยิ้มให้ก่อนจะคิดเงินอย่างช้าๆ พลางเหลือบมองหน้าผมไปด้วย ผมไม่สนใจอาการนั้นของพนักงาน ก้มหน้าหยิบกระเป๋าอันหนาปึกของเฮียเฮดีสมาเปิดแหงมดูสตางค์ในกระเป๋า อู้ว! พกเงินสดเยอะสุดๆ แถมทั้งหมดเป็นแบงก์พันใหม่เอี่ยมด้วย พนักงานเซเว่นคิดราคาเสร็จ ผมก็เก็บกระเป๋าเงินของเขาไว้แล้วควักเงินตัวเองจ่ายไป เฮ้อ! มันจะพอเดือนนี้ไหมเนี่ย
เมื่อรับเงินทอนมาเรียบร้อย ผมก็หิ้วถุงเดินออกมาจากเซเว่น มองหาคนที่ออกมาก่อน ไปเจอะอยู่ที่มุมเซเว่นแถมยังยืนอยู่กับสาวสวยที่แต่งตัวเฉียวสุดๆ ทั้งสองคนกำลังจะคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ผมเดินไปนั่งรอที่รถเวสป้าเงียบๆ แหม น่าอิจฉาชะมัด แค่ออกมาจากเซเว่นไม่นานก็มีสาวสวยเข้ามาประกบ แม้จะใส่ชุดรุ่นพ่ออยู่ก็ไม่ได้ทำให้เขาดูดีน้อยลงสินะ ผมนั่งรออยู่นาน ชะโงกหน้ามองก็ยังเห็นทั้งสองหยิบมือถือแลกเบอร์กันอยู่ ผมนั่งรอต่อไปเงียบๆ อืม... รู้สึกว่าพอเป็นผู้หญิงเขาก็พูดจาด้วยเป็นปกติดี แต่พอเป็นผู้ชายน่ะนะทำตาขวางเชียว
ถ้าจะคุยนานขนาดนี้ก็ไปต่อกันสองคนเลยดีไหม? ตูอยากจะนอนแล้วนะโว้ย ผมนั่งรออย่างห่อเหี่ยวแล้วพี่เฮดีสกับผู้หญิงคนนั้นก็โบกมือลากัน อ่า! คุยเสร็จแล้วสินะ ผมค่อยโล่งใจหน่อย คุณพี่เฮดีสยืนรอผมที่หน้าเซเว่นต่อ เอ๋? หรือว่าเขาจะไม่เห็นตอนผมออกมาจากเซเว่นวะ? นี่แหละน่า มัวแต่จีบสาวอยู่ล่ะสิ!
“พี่! จะกลับได้หรือยัง?” ผมเรียกเขาออกไปทำให้อีกฝ่ายหันมาเห็นผมแล้วเดินมาทันที
“ออกมานานยัง?”
“นานแล้ว”
“ทำไมไม่เรียก”
“พี่ว่างให้เรียกหรือไง?”
“เห็นเหรอ?”
“เห็นสิ เต็มสองตาเลยล่ะ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มใช้นิ้วจิ้มมาที่ตาตัวเอง พี่เฮดีสไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมหันไปเสียบกุญแจสตาร์ทเครื่องรอให้อีกฝ่ายขึ้นซ้อน เริ่มออกตัวเดินทางกลับผมเริ่มเอะใจว่าทำไมมันรู้สึกเงียบวังเวงชอบกล แต่ว่าปกติเขาก็เงียบอยู่แล้ว ผมขมวดคิ้วมุ่นตัดสินใจพูดขึ้นมา
“พี่ทำได้ไง ออกมาแป๊บเดียวก็ตกเบ็ดได้ทันที เจ๋งว่ะ”
ผมพยายามเหลือบมองอีกฝ่ายที่ไม่ตอบอะไรกลับมาเงียบเชียบสุดขีด พระเจ้า! ผมไปเหยียบกับระเบิดลูกไหนของเขาเข้าล่ะเนี่ย? ให้ตายเถอะ! ตามอารมณ์คนแก่ไม่ทัน บทจะพูดก็พูดซะเราตามไม่ทัน บทจะเงียบก็เงียบไปแบบใจหาย อะไรของเขาวะ? ผมถอนหายใจเซ็งๆ ไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม สักพักผมก็รู้สึกถึงแขนที่กอดเอวของผมพร้อมซบหน้าลงไหล่ของผมเหมือนกอดทั้งตัวกลายๆ
พี่น้อง! อะไรของเฮียอีกล่ะวะ!?
“ถ้าง่วงก็อดทนหน่อยล่ะกันใกล้จะบ้านแล้วครับ”
สงสัยจะง่วงล่ะมั้ง? ผมหันไปมองเขาแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ กลับมา ผมขี่รถมาจอดที่หน้าบ้าน กระทู้ให้เขารู้ตัวว่ามาถึงบ้านแล้ว นี่คงไม่ใช่แอบงีบหรอกนะ!
“พี่เฮดีสถึงแล้วนะครับ”
เขายังนิ่งอยู่เหมือนเดิม สักพักก็ค่อยขยับตัวลงไปยืน ะปิดปากหาวหวอดๆ ง่วงจริงเหรอเนี่ย? ผมส่ายหน้าเล็กน้อยเข็นเจ้าเวสป้าเข้ามาจอดที่เดิมที่เก่าของมัน หยิบถุงที่ถลุงเงินไปไม่น้อยเดินเข้าไปในบ้านตามหลังพี่เฮดีส พอเข้าบ้านพี่ท่านก็ทรุดตัวนั่งบนโซฟาเปิดทีวีดู ผมวางถุงข้าวของไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา
“พี่จะเอาแก้วไหม?”
“ไม่”
“งั้นผมไปเอาที่เปิดให้นะ”
ผมเดินไปครัวเพื่อหาที่เปิดขวด ไม่เอาแก้วแล้วจะกินยังไงวะ? ถึงผมจะไม่แตะแอลกอฮอล์แต่ผมก็ไม่เคยไปห้ามใครดื่ม นั่นมันเป็นสิทธิ์ของเขา ผมก็ได้แค่เตือนไม่ให้ดื่มมากไปนั่นแหละ ผมหยิบที่เปิดขวดมาวางไว้บนโต๊ะแล้วจะหยิบขนมปังและนมมาแกะกินอยู่สุดขอบโซฟา
ดูสิครับ พื้นที่ของเจ้าของบ้านกับแขกมันช่างสลับกันเหลือเกิน! แขกนอนเหยียดตัวอย่างเกียจคร้านกินพื้นที่ไปเกือบหมด แต่เจ้าของบ้านกลับต้องมาขดตัวนั่งอยู่ขอบๆ โซฟาซะงั้น พี่เฮดีสเปลี่ยนช่องทีวีไปมาเหมือนหาอะไรดูแต่ก็ไม่เจอที่ถูกใจก่อนจะเหลือบมามองผมเล็กน้อย ผมกอดเข่ารีบจัดการดื่มนมจนหมดกล่องแล้วลุกขึ้นเอ่ยล่ำลา
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“ใครอนุญาตให้มึงไปนอน”
“หา? ผมง่วงจะตายอยู่แล้วนะ พี่จะเอาอะไรอีก?” ผมถามอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด กูอยากจะนอนตายห่าอยู่แล้วโว้ย! คุณพี่เฮดีสไม่สนใจอารมณ์หงุดหงิดของผม เหลือบมองผมด้วยสายตาเยือกเย็นติดลบสิบองศา อ่า แช่แข็งคนได้เลยนะสายตาแบบนั้นน่ะ เขาเอื้อมมือไปเปิดฝาขวดเบียร์ก่อนจะกระดกเข้าปากไปทั้งขวด หันมาเอ่ยกับผมเรียบๆ
“กูบอกแล้วว่าคืนนี้ของเรายังอีกยาว”
ผมนั่งทำหน้าหิวนอนอยู่หน้าทีวี อยากนอนจะตายชัก! แต่ไอ้บ้าเฮดีสขู่ว่าถ้าผมไปนอนก่อนจะเผาบ้านผมให้เกรียม ชั่วร้ายที่สุด! ผมนั่งกัดฟันอดทนฝืนไม่ให้ตัวเองเผลอหลับตานอนไปก่อน ส่วนคุณพี่เฮดีสน่ะเหรอ? หึๆ คุณมาที่บ้านผมตอนนี้สิจะได้เห็นเทพเจ้าแห่งความตายดูบอลอย่างความเคร่งเครียดเสียยิ่งกว่าตอนที่ลงทัณฑ์พวกที่มาหาเรื่องซะอีก สาเหตุที่คืนนี้ยังอีกยาวเพราะคืนนี้มีเตะบอลน่ะสิ! ผมต้องนั่งถ่วงตารอดูบอลเป็นเพื่อนเขานี่แหละ เลวร้ายสุดๆ!
ผมเหลือบไปมองคนที่จ้องหน้าจอเขม็งขมวดคิ้วหน่อยๆ ศอกวางบนหัวเข่ามือประสานรองคางแบบจริงจังสุดๆ ตั้งใจดูพิจารณาสุดชีวิต บางครั้งบางคราวมือก็จับขวดเบียร์มากรอกใส่ปากเป็นระยะ พอถามว่าเชียร์ทีมไหนเขาก็บอกแต่โดยดีแต่ผมไม่อยากจะเชื่อเลยน่ะสิ เพราะว่าตอนทีมที่เชียร์เตะเข้าพี่แกก็จะเปลี่ยนท่ามากอดอกแล้วส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่พอใจ ในทางกลับกันถ้าอีกทีมที่พี่แกไม่ได้เชียร์ยิงเข้าก็จะดีดนิ้วเสียงดังทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนสะใจซะเต็มประดา ถ้าไม่ได้โกหกล่ะก็เขาคงจะเป็นมนุษย์ที่ขัดแย้งในตัวเองอย่างสุดๆ ผมไม่มีทางเข้าใจแหงๆ
จบครึ่งแรกผมก็เริ่มกระสับกระส่าย แม่ง! ทำไมบอลถึงได้แข่งกันนานแบบนี้นะ กูจะตายอยู่แล้ว รีบๆ เตะสิว่ะจะได้จบๆ ไปสักที ผมนั่งขมวดคิ้วมุ่นฝืดไว้เต็มที่ เบิกตาจ้องเขม็งไปที่หน้าจอ เยส มันเริ่มครึ่งหลังแล้วครับ เตะเร็วๆ โว้ย! ดูไปดูมาผมก็ไม่รู้ว่าผมวูบไปตอนไหน พอรู้ตัวอีกทีก็กำลังนอนซบไหล่ของคนที่ตั้งใจดูบอล
ง่ะ! นี่เผลอหลับไปงั้นเหรอ!? คงไม่ใช่ว่าโดนเผาบ้านไปแล้วหรอกนะ ผมดีดตัวเองขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ อ่า ยังไม่โดนเผาสินะ ค่อยยังชั่วหน่อย! ผมกลับมานั่งดูเหมือนเดิมจนกระทั่งบอลเตะเสร็จ ผมแทบจะลุกขึ้นเขย่งเท้ากลับห้อง บร๊ะเจ้า! มันจบแล้วคร้าบ~ ผมจะได้นอนแล้ว!!
พอเหลือบไปมองนาฬิกาก็แทบจะเหี่ยวลงทันที อีกสิบห้านาทีตีสี่! ไม่นะ แบบนี้ผมก็ไม่ได้นอนน่ะสิ โฮกกก!! เจ้าตัวต้นเหตุวางขวดเบียร์ที่ว่างเปล่า เดินลอยชายไปที่ห้องนอนหน้าตาเฉย ไอ้บ้าเฮดีสเอ๊ย! ไอ้มารนรก!!! ฮือออ!!! พอประตูห้องปิดลงผมก็ลุกขึ้นกระทืบบาทาชี้นิ้วอย่างโมโห แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมได้แต่เดินคอตกปิดทีวีเก็บข้าวของทำความสะอาด ก่อนจะเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาของตัวเองให้สดชื่นแล้วเดินมาหยิบกุญแจรถเวสป้าเดินออกจากบ้าน ยังไงวันนี้ผมก็ต้องไปวัดให้ได้ ยังไงผมก็ต้องไป!
ผมขี่มอไซค์มาที่วัดด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด เดินขึ้นมาบนศาลาที่เริ่มมีเหล่าผู้สูงอายุทยอยกันมาเพื่อจะมาทำวัตรเช้าร่วมกัน ผมหันไปมองพวกเขาทุกคนก็ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี โอ๊ะ ผมรีบปลดปมคิ้วที่ขมวดไว้ยิ้มทักทายเหมือนที่เคยทำมาตลอด เมื่อกี้ลืมปรับสีหน้านิดหน่อยทำเอาพวกคุณตาคุณยายขวัญกระเจิงเชียว
“หนูเนรัญนี่เอง! พวกป้านึกว่าใครซะอีก”
“หลวงพ่อล่ะครับ?”
“หลวงพ่อท่านอยู่ข้างล่างกำลังขึ้นมาแล้วล่ะจ้ะ”
ผมพยักหน้ารับ นั่งต่อแถวรอทำวัตรเช้าอย่างเงียบๆ ไม่ไหวแฮะ ผมง่วงมากจริงๆ โธ่เอ๊ย! รู้สึกว่าวันนี้การทำวัตรเช้าเป็นอะไรที่ทรมานกับผมมาก อยากจะนอนจะตายอยู่แล้ว! หน้าของผมบึ้ง คิ้วขมวดเข้าหากันแทบจะชนกันอยู่แล้ว เฮ้ยๆ ไม่ได้ๆ ผมควรตั้งใจเพราะนี่เป็นการฝึกตัวเองไปด้วยเหมือนกัน อ่า! ให้ตายสิ จนแล้วจนรอดผมก็หงุดหงิดตลอดการนั่งสมาธิจนกระทั่งเลิก ผมก็รีบบึ่งไปหาหลวงพ่อ
“นมัสการครับหลวงพ่อ”
“สีหน้าของโยมไม่ดีเลยนะ”
“ผม...ยังไม่ได้นอน”
“...โยมไม่ควรมาบ่อยๆ หากไม่สะดวก อย่ากลัว ยังมีหลายคนที่รักโยมและอาตมาก็อยู่ที่นี้ ไม่ได้หายไปไหน” หลวงพ่อเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมฟังแล้วก็ไหล่ตกทันทีแต่ก็พยักหน้าเข้าใจก้มกราบลา ผมเดินลงไปข้างล่างแล้วเงยหน้ามองข้างบนศาลา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกแล้วเดินมาขึ้นรถกลับบ้าน
ผมไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนใจบุญใฝ่พระธรรม แต่เพราะที่นี้มี... พ่อ
ผมถึงได้มาแทบทุกวัน ผมรู้ว่าท่านไม่ได้ไปไหนแต่มันก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าหากพ่อเป็นเหมือนแม่ล่ะ? ความรู้สึกนั้นของผมเป็นตัวผลักดันให้ผมมาที่นี้เสมอ มาเพื่อดูว่า... ผมยังเหลือพ่ออยู่ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว...
จอดรถไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้ามาในบ้านที่มืดแทบไม่มีแสงใดๆ ผมมองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจยาว รู้สึกเหนื่อยมากกว่าปกติ เดินไร้วิญญาณเข้ามาที่ห้องของตัวเอง ขึ้นไปนอนบนเตียงหลับตาแล้วครุ่นคิดคำพูดของพ่อ อย่ากลัวงั้นเหรอ? แต่ทำยังไงได้ล่ะไม่ว่ายังไงผมก็กลัวนี่น่า
ผมถอนหายใจยาว พยายามจะข่มตาหลับแต่ก็ไม่หลับสักที ทั้งๆ ที่ผมง่วงขนาดนี้ ลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ตัวก่อนจะตัดสินใจลงจากเตียง เปิดประตูห้องดิ่งไปที่ห้องฝั่งตรงกันข้าม ก่อนจะบิดกลอนเปิดประตูเข้าไป บนเตียงขนาดใหญ่มีใครบางคนที่กำลังนอนหลับเงียบเชียบ ผมเดินอ้อมมาอีกฝั่งปีนขึ้นมาบนเตียงล้มตัวลงนอนเงียบๆ เหลือบสายตาไปมองคนข้างๆ ที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับผ่อนคลายอย่างประหลาด ใบหน้านิ่งสงบนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ไร้ความกังวล อ่า... ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว ผมสงบจิตใจลงได้ก็หลับตาลงเพื่อนอนหลับ
ในที่สุดผมก็หลับได้สักที...
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
จิ้มก่อนอ่าน
-
วิ้วววว มาแล้วววว
ตอนหน้า จินตนาการไปไกลโพ้นแล้วจ๊ะ
-
โอ๊ะโอ่ หนูเนรัญเข้าหาพ่อเฮดีสเองเลยรึ กระไรกันนี่ :z2:
-
มล้วๆอย่ว่ต่ตกจลยพรมันมกกว่นั้น รอตอนหน้อย่งจดจ่อ
-
แอบมีซึ้งตอนท้ายเล็กน้อย
เฮดีสนี่ไม่มีชุดอยู่บ้านหรอเนี่ย 5555
-
เนรัญน่ารักอ่ะ แต่ตื่นมามันจะรอดมั้ย
-
ตอนท้ายน่ารัก
-
กล้าไปนอนหลับข้างๆได้อีกนะ เดี๋ยวตื่นมาระวังเป็นเรื่อง หึหึหึหึ :z2:
-
เย้มาแรววววว เดวไปอ่านก่อน
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :pig4:
มีลูบเอวด้วยอะ :z1: หนูเนรัญกลัวเดี๋ยวเค้าไปนอนเป็นเพื่อนไหม :m13:
-
เฮดีสเคยบอกว่าคนที่นอนเตียงเดียวกะเขา
จะต้องเป็นเมียเขาไม่ใช่เหรอ
:-[ :-[
-
ฮ่าๆๆๆ
หนูเนเน่แอบไปขึ้นเตียงเดียวกันกับพี่เฮดีส
เริ่มคุ้นชินกับการมีอยู่แล้วเหรอคะ^^
นอนคนเดียวนอนไม่หลับ :z1:
-
หุหุ
รอตอนหน้านะคะ ฮิ้วววว
-
เนรัญปีนไปนอนเตียงเดียวกัยเฮดีสซะงั้น 55+
ตื่นเช้ามาจะเป็นยังไงเนี่ยยยย ><
-
อร๊ายยยย เนเน่จังย่องเข้าหาคุณพี่เฮดีสซะงั้น
-
โดนแน่ 5555
-
เน่เน่บุกไปนอนข้างคุณพี่เฮดีสซะงั้น ตื่นมาจะเป็นไงน้า ฮิฮิฮิ ตอนต่อไปรีบมาน๊าาาาาาาา
-
จะเป็นนิยายสองเดือนตอนหรือป่าว
รอลุ้นต่อไป 555
น้องเนไม่ได้หึงชิมิๆ
แต่ที่แน่ๆ คิดว่าคุณพี่เขาหวังให้น้องหึงแหงมๆ
-
รอ
-
จะรอดมั้นเนี่ยเดินไปหาเองด้วย :laugh:
-
เฮดีสเคยบอกว่าคนที่นอนเตียงเดียวกะเขา
จะต้องเป็นเมียเขาไม่ใช่เหรอ
อ่านคอมเม้นต์ของคุณ Alone Alone แล้วเพิ่งนึกข้อนี้ออก (เพิ่งอ่านไปแต่เราความจำสั้นมากเลย)
อู้ววว~เอาแล้วไงเนี่ย
ตอนหน้าหนูจะรอดเงื้อมมือเฮดีสไหมเนี่ย แต่เราขอให้รอดนะ!
เฮดีสนี่ดูแล้วก็เหมือนจะเข้าใจยาก แต่จริงๆก็คงไม่ยากที่จะเข้าใจมากขนาดนั้น
เห็นเนเน่นั่งสังเกตพฤติกรรมอยู่ ไอ้อาการแสดงออกด้วยท่าทางขัดแย้งกับสิ่งที่คิดของเฮดีสนี่ก็แอบแปลกอยู่นะคะ
อย่างอาการชอบแล้วส่ายหน้านี่เคยเห็น แต่ไม่ชอบแล้วดีดนิ้วอย่างกับชอบใจนี่ไม่เคยเจอนะ ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปค่า
-
น่ารักดี......อย่าหายนานนะค่ะคุณผู้เขียน+++เค้าอยากอ่าน NC แล้วค่ะ....ท่านเทพจะจีบมักเน่ก็บอกมาเถอะ
-
อยากดูมุมมองเฮดึสตอนนี้มากค่ะ :-[
-
ในที่สุดก็มา มันเป็นการรอคอยที่แสนยาวนาน :laugh:
-
:laugh:คืนนี้ยังอีกยาว เข้าใจพี่ท่านก็งานนี้ :a5:
:pig4:
-
พี่เทพเราเนียนกับเนเน่อ่ะ จีบก็รุกเลยเฮีย เนเน่คนจองเยอะ :laugh: :laugh: :laugh:
อยากอ่านตอนหน้า อร้ายๆ ขอเป็นมุมของพี่เทพนะ๊ฮ๊าฟฟฟฟ
:กอด1:ขอบคุณที่มาต่อมากๆนะค่ะ คิดว่าจะัได้อ่านเดือนหน้าซะเเล้ว
ช่วยมาต่อเร็วๆด้วยเถิ๊ด ดดดดดดด :call: :call:
-
เนย่องขึ้นเตียงเขาระวังเน้อ
-
โอ้น่าติดตามครับ
เนื่อเรื่องมาแปลกแหวกแนวดีครับ
แถมการดำเนินเรื่องก็ลื่นดีนะครับเป็นธรรมชาติดี
ขอบคุณนะครับ แล้วอย่าลืมรีบมาต่อนะครับ
-
โด่ย!พี่เฮแม่งไม่ใจเลยอ่ะ!โด่ย อยู่บ้านเขา นั่งติดกัน กลางค่ำกลางคืน จนเช้า แต่ไม่ได้ซักแอะ พี่ท่านไร้น้ำยาใช่หรือไม่!!!
แต่ตอนท้ายนี่นะ เนเอ๋ย ทำขนาดนั้น รู้หรอกว่าเพราะกังวลใจ แต่อีกคนไม่รู้นะ!จะเป็นอย่างไร จะเสียตัวรึไม่ แต่คนอ่านเชียร์อย่างยิ่งนะ!อั่ก!!!
-
รีบมาต่อความน่ารักด่วน หนูเนของเราเหงา ฮิฮิ
-
จะรอดหรือไม่รอดน้า
เนน่ารักมากกกกก ^^
-
อยู่ๆทำไมไปขึ้นพายถวายตัวเองให้เทพเขาอย่างนั้นอ่ะจ๊ะ เนเน่ -O-
-
o13
-
รอๆๆ
-
อ่าววว ไม่ใช่ทั้งคืน แบบนั้นหรอ 55555
ตื่นมาอีกทีคงอยู่ในอ้อมกอดของเฮดีสแหงๆเลยอ่าาา
มาต่อไวๆๆน๊าาาา
:L1: :L1: :L1:
-
ปูเสื่อรอ งึกๆๆๆๆ
-
เค้านอนด้วยกันแล้วว อิอ๊างง :z1:
-
ในที่สุด...
ก็มาต่อให้สักที
รอมานาน
เช็คทุกวัน
อย่าหายไปนานอย่างนี้สิคะ :sad4:
-
สุดยอดอ่ะเรื่องนี้ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะค่ะ o13
-
เอาแล้วว รัญเอ้ยย แกจะโดนเฮียดีสกะทำรป่าวเนี่ย
ฮ่า ๆๆลุ้นมากกกก
-
ตอนนี้น่ารักมาก
ตอนที่แล้วรู้สึกเป็นห่วงน้องเนเน่เพราะคำพูดทิ้งท้ายของท่านพี่เฮดีส "คืนนี้ของเรายังอีกยาวไกล" ที่ไหนได้ ท่านพี่นั่งดูบอลซะงั้น :z6: (โดนท่านพี่โดดถีบ)
แต่พออ่านที่มาของการไปวัดตอนเช้าของน้องเนเน่แล้วอดสงสารน้องเนเน่ไม่ได้ แต่ แต่...
น้องเนเน่ ที่ปีนขึ้นไปขอนอนกับท่านพี่เฮดีสน่ะ คิดอีกทีก่อนม้ายยยยย :a5:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
แหม นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว...
แต่คราวหน้าคงไม่แน่ :haun4:
-
โถๆๆๆๆ โดนบังคับให้ดูบอลหรอกเหรอคะ
ไม่ได้น่าสงสารเล้ยยยยย 5555
ดูเป็นเพื่อนเค้าไปสิลูก ไม่ได้ยาก เด๋วโดนบังคับให้ดูอย่างอื่น จะยากกว่านะคะ
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
:L2: :L2:
-
สุดขีด 5
หือ? แหงมๆ จั๊กจี้เฟ้ย!
ผมขมวดคิ้ว ปัดอะไรสักอย่างที่มารบกวนตามหน้าของผม อืมมม...มันยังไม่เลิกอีก คนกำลังนอนจะมากวนทำไมนักวะ? ผมพยายามจะพลิกตัวหนีแต่เหมือนโดนทับไม่ให้หนี อะไรกันเนี่ย ไม่จริงน่ะ! หรือว่านี่จะเป็นผีอำ!? งั้นผมควรจะท่องบทสวดแผ่เมตตาสินะ อ่า... สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น...
“ถ้าตื่นแล้วก็ลืมตาซะ”
เห?
ผีอำมีสั่งให้ลืมตาด้วยโว้ย ใครจะไปเชื่อผีกันเล่า!
ผมเริ่มท่องต่อ
...จงเป็นสุขๆ เถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
ผมท่องต่อไปไม่ได้นานนัก จู่ๆ ผีอำที่ทับตัวผมไว้ก็เริ่มเหี้ยนจัด บีบจมูกผมซะแน่น แม่ง! อีแบบนี้ไม่เคลียร์ ผีอำกลายเป็นผีอาฆาตพยาบาทแบบนี้ไปได้ยังไง ผมที่เกือบหายใจไม่ออก รีบอ้าปากพะงาบๆ เอาอากาศเข้าไปในปอด ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ตื่นแล้วสินะ”
“มาปิดจมูกกันแบบนี้ก็ต้องตื่นสิครับ!” ผมโวยเสียงดัง หงุดหงิดอยู่สองในห้าของอารมณ์ ส่วนที่เหลือก็คือตกใจล้วนๆ อะไรเนี่ย!? แล้วทำไมพี่เฮดีถึงได้ขาดความอบอุ่นกะทันหันมากอดรัดตัวผมไว้แทบจะกลายเป็นคนเดียวกันอยู่แล้วล่ะเนี่ย? คนเพิ่งตื่นมาก็เจอแบบนี้ทำเอางงน่ะเนี่ย!
“กูเคยบอกไปแล้ว”
บอก? บอกอะไร? ผมมองหน้าของเขาที่อยู่ใกล้ซะเห็นรูขุมขนบนใบหน้า นี่มันใกล้ไปแล้ว ถอยออกไปหน่อยสิ!
“พี่เคยบอกอะไรเหรอ? แล้วก็ถอยออกไปหน่อยมันอึดอัด”
“กูเคยบอกมึงว่า...” พี่เฮดีสไม่ขยับออกไปแม้แต่มิลเดียว แถมยังขยับเข้ามาชิดมากกว่าเดิม
เฮ้ยๆ! ผมพยายามกดตัวเองฝังลงไปในหมอน จ๊ากกก! เมื่อกี้แม่งเกือบเสียความบริสุทธิ์ของริมฝีปากให้กับผู้ชายซะแล้ว อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้ เดี๋ยวทั้งผมทั้งพี่จะเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันทำให้ฟ้าผ่าได้นะ ผมขอร้องด้วยความจริงใจ! พี่เฮดีสตบมือลงบนเตียงนอนเสียงดังแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม
“อยากเป็นเมียกูก็ขึ้นมานอน มึงทำแบบนี้จะให้คิดยังไง?”
ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นแหละครับ! ผมแค่... นอนไม่หลับ เหงาชั่วคราวเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการจะมีสามีเป็นตัวเป็นตน แอ๊กกก! อย่าเข้ามา!! ผมเบือนหน้าไปสุดชีวิต
“หยุด! พี่คิดจะทำอะไรน่ะ!?”
“ทำอย่างที่มึงต้องการไง”
“ผมไม่ได้ต้องการอะไร หยุด!” ผมร้องเสียงดัง พยายามหยุดอีกฝ่ายที่เข้ามาลวนลามทางเพศ
อะไรเนี่ย!? ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆ ก็ถูกผู้ชายด้วยกันมาจู่โจม ให้ตายสิว่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ผมหลบหลีกใบหน้าที่ซุกไซ้ลิ้นเปียกชื้นที่ตวัดสัมผัสลำคอทำเอาผมขนลุกซู่
“พี่เฮดีสสส!! หยุดนะโว้ยยย!!!” ผมอดกลั้นอารมณ์โมโหจนถึงขีดสุดตะโกนออกมาเสียงดัง ดันอีกฝ่ายที่ชะงักตัวเพราะเสียงตะโกนของผมออกห่าง จากนั้นผมก็ลุกขึ้นฟาดแขนตีเขา พี่เฮดีสลุกขึ้นจากตัวผมแล้วรับแขนของผมไว้อย่างสบายๆ ส่วนผมน่ะเหรอ? หายใจหอบหมดแรงกับคนหน้าตายนี่ไปเยอะเลยน่ะสิ
“ที่นี้มันบ้านผมนะ นี่ก็เตียงผม ไม่ใช่เตียงพี่สักหน่อย”
“...”
“เพราะฉะนั้น! ก็ถือว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ต่างหากที่มานอนเตียงเดียวกับผม ไม่ใช่ผมมานอนเตียงเดียวกับพี่! โอเคปะ?”
“...”
งงใช่ไหมล่ะ กูก็งงเหมือนกัน! ไม่รู้ล่ะโว้ย นี่บ้านกูสิทธิของกูจะนอนที่ไหนก็ได้ ผมเห็นเขานิ่งไปนานก็สะบัดแขนออกจากมือของเขา ฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายกำลังงงกับเหตุผลบ้าบอของผมก็รีบลุกออกจากเตียง แต่โดนรวบเอวเหวี่ยงกลับมาที่เตียงเหมือนเดิม อะไรอีกกก!
“เหตุผลของมึงไม่ผ่านมติว่ะ มันฟังไม่ขึ้น”
ให้มันผ่านเถอะครับ! ขอร้องงง~
“เหตุผลของพี่ก็ฟังไม่ขึ้นเหมือนกันนั่นแหละ ทำไมแค่นอนเตียงเดียวกันต้องเป็น... ด้วยเล่า ไม่เคยนอนกับเพื่อนหรือไงกัน?”
“กูไม่เคยนอนร่วมเตียงกับใคร... โดยที่ไม่ได้ทำ” เขาตอบกลับหน้านิ่งมาก
ทำไมพี่ถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ!? โอเค! พี่ไม่เคยนอนกับใคร แต่! ผมเดาเลยว่า... เรื่องนี้มันสำคัญมาก! ตอนนี้ผมกลัวเสียตัวจนลืมกลัวเขาไปแล้ว กลัวโดนปล้ำมากกว่าน่ะสิ! ผมเม้มปากแน่นแล้วรวบรวมความกล้าพูดออกไปเสียงเบา
“แต่นั่นก็ผู้หญิงนี่ครับ ผมเป็นผู้ชายนะ!”
“ก็ใช่”
“นั่นไง! ถือว่าผมเป็นเพื่อนคนแรกที่นอนด้วยล่ะกัน” ผมรีบร้องออกไปเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับ พี่เฮดีสทำหน้านิ่งมาก เขาหลับตาลงแล้วเหลือบขึ้นมามองหน้าผมด้วยสายตาเย็นเฉียบ
“แล้วมันต่างกันตรงไหน ผู้ชายน่ะแค่มีรูก็เอาได้หมดนั่นแหละ”
อ๊ากกกกกกก!!!
ผู้ชายคนนี้นี่มัน... สุดจะบรรยายแล้ว!
ขณะที่ผมกำลังปลงตก เขาลุกขึ้นปล่อยตัวผม ผมหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ พี่เฮดีสเหลือบหางตามามอง ผมก็ขยับตัวอย่างระแวง
“ถ้าไม่เต็มใจ กูก็ไม่บังคับแต่มีข้อแม้...”
ผมที่กำลังจะเตรียมโห่ร้องดีใจก็ชะงักกึกกลางอากาศ ข้อแม้? ข้อแม้อะไรอีก!? พี่เฮดีสนิ่งไปสักพักก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ ผมตกใจถอยหลังเกือบตกเตียง โชคดีที่เขาคว้าแขนผมไว้ทัน พี่เฮดีสกระซิบเบาๆ บอกข้อแม้ที่ทำเอาผมอยากจะปล่อยตัวเองตกเตียงไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
“จูบกูแล้วกูก็ไม่ทำอะไรมึง... ก็แค่ครั้งนี้ล่ะนะ” มีแสยะยิ้มที่มุมปากทำเอาผมขนลุกขนพองไปทั้งตัวด้วย ทำไมพี่ต้องอะไรนักหนากับผมด้วย! ผมเป็นผู้ชายนะโว้ย พี่ก็เป็นผู้ชาย! ไม่คิดขยะแขยงกันบ้างหรือไงวะ!? ผมถูกกำคอเสื้อกระชากเข้ามาใกล้ๆ
“จะเอาไง จะทำหรือจะจูบ”
ผมเป็นใบ้แดก จะให้เลือกได้ยังไง!? อย่างไหนก็ไม่เอาทั้งนั้นเฟ้ย ขอปฏิเสธมันทั้งหมดนั่นแหละ ทำไมไอ้การที่มานอนเตียงเดียวกันมันถึงได้เป็นเรื่องที่ร้ายแรงขนาดนี้เนี่ย ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย เมื่อก่อนผมยังนอนกับเพื่อนบ่อยๆ พวกซันเซ็ตก็มานอนบ้านผมบางครั้งบางคราว แถมเพื่อนสมัยเด็กของผมก็ยังเคยมานอนด้วยเลยนะ
“เลือก!”
“...จูบครับ”
ผมตัวหดเหลือแค่สองนิ้วกะอีกหนึ่งเซนต์ แม่ง ตะคอกใส่หน้าด้วยหน้าทะมึนตึงน่ากลัวกว่าพี่ว้ากของคณะเกษตรฯ อีก ผมตอบออกไปแบบช่วยไม่ได้ จูบก็ได้ยังดีกว่าต้องถูกทำอีกอย่างที่มันเสี่ยงต่อการถูกฟ้าผ่าล่ะนะ พอผมเลือกได้พี่เฮดีสก็ปล่อยจากคอเสื้อของผม เฮอ เกือบตายกี่รอบแล้วเนี่ย?
เขากระดิกนิ้วเรียกแล้วหลับตาลง ผมหนีไปตอนนี้ได้ไหมวะ? แต่พอขยับตัวเท่านั้นแหละมือของพี่เฮดีสก็คว้าแขนของผมไว้เหมือนรู้ทัน ให้ตาย นี่ตกลงผมจะต้องจูบผู้ชายจริงๆ งั้นเหรอ? โถ ถึงจะไม่ใช่จูบแรกก็เถอะ แต่ผมเคยจูบแค่ผู้หญิงนะ เหลือบมองคนที่หลับตาพริ้มรอ จ้องที่ริมฝีปากได้รูปสวยของอีกฝ่ายแล้วใจห่อเหี่ยว ผมต้องทำจริงเหรอ!?
“เฮ้ย เร็วๆ!”
ไม่ต้องมาเร่งกันก็ได้ครับพี่ ให้เวลาผมทำใจหน่อย ผมมองริมฝีปากสีแดงระเรื่อสุขภาพดีของเขาเขม็ง เอาว่ะ คิดซะว่ากำลังจูบกับสาวสุดสวยคนหนึ่งล่ะกัน ผมมองแต่ริมฝีปาก ตั้งสมาธิเล็งเป้าหมายให้มั่นแล้วจากนั้นก็ขยับตัววางมือไว้บนไหล่หนา ก้มลงสัมผัสริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว
“...นี่มึงเรียกว่าจูบเหรอวะ?” พี่เฮดีสลืมตาขึ้นมานิ่งไปนานค่อยๆ มองหน้าผมแล้วเอ่ยถาม น้ำเสียงดูถูกกันสุดๆ ผมก็พยักหน้ารับอย่างพาซื่อ ก็จูบคือปากแตะปากไม่ใช่เหรอ? พอผมพยักหน้าเขาก็จับมือผมที่วางบนไหล่ออกมาแล้วบีบไว้แน่น อะไรอีกเล่า! ก็เมื่อกี้จูบไปแล้วไง จะเอาอะไรอีก!?
“เด็กอนุบาลยังจูบได้ดีกว่ามึงเลย!” เขาตวาดผมเสียงดัง กระชากตัวผมเข้าไปใกล้ ผมรีบยกแขนตั้งการ์ดป้องกันตัวเองพร้อมกับหลับตาปี๋
อย่าตีผมเลยคร้าบ! ผมไม่รู้ว่าจูบต้องทำยังไงจริงๆ! เคยถูกเด็กผู้หญิงขโมยจูบ เขาก็แค่เอาปากมาแตะๆ แบบนี้ ผมไม่เคยเรียนรู้จูบจริงๆ ยกโทษให้ผมเถอะ! แขนของผมถูกจับเอาไว้ พอผมลืมตาขึ้นก็เห็นใบหน้านั้นเข้ามาใกล้แทบชิด เขาเอียงหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากร้อนชื้นประกบริมฝีปากของผม ก่อนจะดูดคละเคล้านิ่มนวล
ผมนั่งตัวแข็งทื่อ....
ลิ้นสากไล้เลียริมฝีปากของผมแล้วค่อยๆ สอดเข้าไปภายในโพรงปากของผม ผมสะดุ้งพยายามจะขัดขืนแต่ถูกอีกฝ่ายยึดแขนไว้ ประกบปากไว้แน่น ลงลึกมากกว่าเดิม ลิ้นของอีกฝ่ายที่เข้ามาพัวพันพร้อมกับดูดเคล้าไปทั่ว แม้ผมจะพยายามแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดได้ แถมลิ้นที่คลึงเคล้าภายในก็ทำเอาผมแทบจะเป็นบ้า ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ามันรู้สึกดีมากๆ นี่มันจูบงั้นเหรอ? อ่า ช่างเป็นอะไรที่รุนแรงและชวนเคลิบเคลิ้มจริงๆ
พี่เฮดีสค่อยๆ จูบไล้ตามริมฝีปากบน กลับมาดูดริมฝีปากล่าง ก่อนจะผละออกแล้วจูบเบาๆ ประทับซ้ำ ริมฝีปากร้อนผ่าวนั้นยกขึ้นจูบหน้าผากของผมแล้วกระซิบบอกเสียงแผ่ว
“นี่สิเขาถึงเรียกกว่าจูบ เจ้าเด็กอนุบาล”
ผมเงียบไม่ตอบ เขาก็ปล่อยแขนของผมแล้วเดินจากไป ผมรีบก้มหน้างุดลงเตียง เสียงประตูห้องน้ำปิดลงผมก็รับรู้ถึงอุณหภูมิที่สูงปรี๊ดของใบหน้า ผมจับหูและใบหน้าของตัวเองที่มันร้อนผ่าวเหมือนกำลังจะเดือด มันคงจะไม่แดงเถือกหรอกนะ? ทั่วทั้งร่างกายเหมือนมีหัวใจเต้นตุ้บๆ ไปทุกส่วน บ้าเอ๊ยยย!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆ ทำไมผมถึงรู้สึกดีไปกับจูบของผู้ชาย แถมอีกฝ่ายยังเป็นเทพเจ้าแห่งความตายแบบท่านเฮดีสอีกต่างหาก
กูบ้าไปแล้ว!!!
เพราะเพิ่งนอนกันตอนเช้ามืดทำให้พวกเราตื่นมาก็บ่ายโมงแล้ว ผมตัดสินใจหาอะไรมายัดใส่ท้องก่อนเป็นอันดับแรก ดังนั้นผมจึงทำกับข้าวง่ายๆ กินเอง ค้นของในตู้เย็นมีแค่ผักเล็กๆ น้อยๆ กับเนื้อนิดหน่อยก็เลยทำผัดผักกิน ครั้งนี้คุณพี่เฮดีสไม่ยักจะบ่นอะไรสักคำ ทำหน้านิ่งกินไปเงียบๆ ผมคอยระแวงอยู่ในตอนแรกๆ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีจะทำอะไร ผมก็เลยเลิกระแวงไปเอง
“กูกลับละ”
ย่ะฮู้~!!! ไปดีมาดีครับพี่!!!
หลังจากทำความสะอาดจานถ้วยและห้องครัวเสร็จ พี่เฮดีสก็เดินเข้ามาบอกผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเดิม ผมดีใจโห่ร้องก้องข้างใน แต่ภายนอกก็รักษาความปกติไว้พยักหน้ารับเฉยๆ
“ครับ โชคดีครับ”
“มึงก็ต้องไปด้วย”
ผมหันขวับมามอง ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม
“มึงลืมไปหรือไงว่าเป็นอะไรของกู?”
อะไรฟะ? เป็นแขนงั้นเหรอ? โอเค! นี่ผมแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพี่แกเป็นแผลที่แขน โอ๊ะ เมื่อกี้นี้ผมดิ้นแรงเหมือนกันนะ ฉิบหายแล้ว! แขนของเขาคงจะไม่เปิดอีกหรอกนะ โธ่เอ๊ย! แล้วแบบนี้เมื่อไรแผลมันจะหายสักที!? พี่เฮดีสมองผมแล้วเอ่ยออกมา
“แผลไม่เป็นไร แค่แรงมดไม่สะเทือนหรอก”
ครับ กูมันแรงมดแต่อย่าดูถูกมดล่ะกัน มดก็กัดเจ็บแถมคันอีกนะเออ!
“รีบไปอาบน้ำได้แล้ว” พี่เฮดีสออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเผด็จการ
โธ่ ประเทศไทยเปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยตั้งแต่ปี 2475 แล้วนะ ถึงผมจะไม่เต็มใจยังไงก็ต้องเดินต้อยๆ เข้ามาในห้องอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว เพราะแววตาของเขาเหมือนจะเอาจริง ถ้าผมแย้งอะไรออกไปต้องโดนทำอะไรแปลกๆ อีกแน่ ฉะนั้นผมไม่เสี่ยงดีกว่า
ผมถอดเสื้อผ้าเหลือบไปมองมนุษย์อีกคนที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียงนอนของผม แถมยังจ้องมาที่ผมด้วยสายตาคมกริบ จะเข้ามานั่งดูทำไม ผมไม่หนีไปไหนหรอกน่า ผมถอดเสื้อแบบเหนียมอายเล็กน้อย จะไม่ให้อายได้ยังไงเล่า คนเพิ่งรู้จักชื่อกันแค่ไม่กี่วัน ยังไม่รู้จักมักจี่กันดีเลยแต่มาจ้องเอาๆ แบบนี้ จ้องอย่างกับจะเอาไปทำวิจัย!
ผมจับผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวแล้วถอดกางเกง ปกติผมก็ถอดหมดไม่อายแต่นั่นมันตอนผมอยู่คนเดียวน่ะนะ เฮ้อ มันช่างเป็นการถอดเสื้อผ้าที่ลำบากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ พอถอดเสร็จผมก็รีบเข้าไปในห้องน้ำด้วยความไวแสงหนีเอาร่างกายน่าอายโคตรๆ มาลี้ภัยชั่วคราวในสวรรค์น้อยๆ ที่เรียกว่าห้องน้ำ
ผมค่อยๆ อาบน้ำไปอย่างช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้เรียกได้ว่าถูแล้วถูอีก ขัดแล้วขัดอีก เอาให้ขี้ไคลมันอันธพาลหายไปหมดนั่นแหละครับ ระหว่างที่กำลังลันลากับน้ำเย็นชุ่มจากฝักบัวอาบน้ำ ผมก็แข็งทื่อเมื่อจู่ๆ ประตูห้องน้ำถูกกระชากเปิดออก ผมหันขวับไปมองด้วยสัญชาตญาณ พี่เฮดีสปรากฏตัวที่หน้าห้องน้ำด้วยท่าทางหงุดหงิด
“มึงจะอาบน้ำเอาโล่เหรอวะ?”
“จะ...จะเสร็จแล้วครับ” ด้วยความตกใจผมพูดติดอ่างเล็กน้อย พี่เฮดีสพยักหน้ารับแล้วหันตัวกลับแต่ก่อนที่จะเดินออกไปหางตาเหลือบมามองผมหัวจรดเท้า แม่ง ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว สายตาแบบนั้นมันโคตรน่ากลัวเลย ฮือ! ทำไมต้องเป็นผมด้วยที่มารับเคราะห์แบบนี้ ทำไมวันนั้นถึงไม่ใช่ตาสีตาสาที่เข้าไปขวางลูกปืนไว้นะ!
ด้วยความรวดเร็วผมก็ออกมาจากห้องน้ำ เหลือบไปมองแขกที่นอนตะแคงข้างอ่านหนังสืออะไรบางอย่างบนเตียงนอนของผม แขกทำตัวเยี่ยงเจ้าของบ้านก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละว่ะ ผมไม่สนใจ เริ่มปลงตกกับมันแล้ว ระหว่างใส่เสื้อผ้าก็เหมือนมีสายตาจับจ้องมาที่ผม พอเหลือบไปมองอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยกันก็เห็นกำลังอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิม หรือว่าผมรู้สึกไปเองวะ? ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จคนที่อ่านหนังสืออยู่ก็วางหนังสือไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นหันไปที่หัวเตียง
“มีอะไรเหรอครับ?” ผมเดินมามอง เห็นเขาจ้องกรอบรูปบนหัวเตียงของผมเขม็ง อะไรหว่า พี่เฮดีสเงยหน้ามามองผมนิ่งๆ แล้วหันกลับไปมองกรอบรูปที่วางบนหัวเตียง ผมมองตามไป สนใจสิ่งรอบข้างกับเขาด้วยเหรอ นึกว่าจะเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากตัวเองซะอีก ผมเดินเข้าไปดูแล้วถามเขาอย่างสงสัย
“พี่ดูอะไร?”
เขาหันมามองผมอีกครั้งแล้วยกมือจับปลายเส้นผมของผม
“ทำไมตัดผมล่ะ?”
อ๊ะ ผมร้อนวูบจนขนลุก รีบยืดตัวขึ้นจนมือของพี่เฮดีสหลุดจากผมของผม เขาจ้องหน้ารอคอยคำตอบ ผมเลิกคิ้วแปลกใจก่อนจะหันไปมองกรอบรูปบนหัวเตียง อ้อ รูปสมัยตอนเรียนมัธยมปลายนี่เอง ตอนเรียนมอปลายโรงเรียนของผมไม่ค่อยสนใจทรงผมของนักเรียนเท่าไร จะทำทรงไหนก็ได้แต่ผมต้องเป็นสีดำเหมือนเดิม เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผมขอให้ผมไว้ผมยาวด้วย ผมก็เลยไว้มาตลอดเพิ่งมาตัดตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยนี่แหละ
“ผู้ชายผมยาวนี่มันไม่ไหวครับ ยุ่งยากดูแล” ผมหันมายิ้มนิดๆ แล้วตอบ พี่เฮดีสมองผมนิ่งก่อนจะหันไปมองรูปอีกครั้ง อะไรครับ? ติดใจอะไรนักครับ ผู้ชายผมยาวมันแปลกมากหรือไงครับ? หรือว่าผมไว้ผมยาวแล้วมันแปลก!?
“ที่ไว้ผมยาวก็เพราะมีคนบอกให้ผมไว้ เพิ่งตัดนี่เอง ตอนผมยาวผมเป็นไง ดูดีไหม?” ผมหัวเราะเบาๆ ถามหยอกกลับ ตอนนั้นที่โรงเรียนผมก็ค่อนข้างป๊อบนะ ไม่ปฏิเสธหรอกว่ารู้สึกภูมิใจสุดๆ มันเหมือนกับเป็นผู้ชนะอารมณ์นั้นเลย
“เหอะ” พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกไม่ตอบอะไรใดๆ ดันผมให้เลี่ยงทางก่อนจะเดินลงจากเตียงออกไปจากห้อง ผมมองไปอย่างหมั่นไส้ อะไรของพี่แกวะ? ไม่เห็นจะต้องทำหน้าดูถูกขนาดนั้นเลยนี่หว่า
ผมหยิบกรอบรูปของตัวเองขึ้นมาดู โธ่เอ๊ย สมัยนั้นเขาฮอตจริงๆ นะ ขนาดยุคไอทีแบบนี้ยังมีคนส่งจดหมายรักมาให้ผมตั้งเยอะแน่ะ! ผมภูมิใจไม่ได้นานก็สลดลงเล็กน้อย ก็ไอ้จดหมายพวกนั้นส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายน่ะสิ ส่วนผู้หญิงเขาจะมาสารภาพตรงๆ กับตัว มีส่วนน้อยล่ะนะที่จะเขียนจดหมาย เฮ้อ แต่ก็มีผู้หญิงมาชอบผมเยอะเหมือนกันนะ!
“เฮ้ย!” เสียงไซเรนเตือนภัยดังขึ้น ผมวางกรอบรูปไว้ที่เดิม รีบพาตัวออกมาจากห้องด่วนจี้ ออกมาจากบ้านเปิดประตูไว้รอท่าให้คุณเจ้านายได้ถอยรถอย่างสะดวกสบาย พอรถคันโก้หรูที่ชาตินี้ผมไม่มีปัญญาได้ซื้อถอยออกมาเรียบร้อย ผมก็ปิดบ้านแล้วเดินมาปิดประตูหน้าบ้านเดินมาเปิดประตูรถเข้าไปนั่งอย่างว่องไว
พอผมขึ้นมานั่งรถก็ค่อยๆ แล่นออกจากหน้าบ้านของผม ผมนั่งหันซ้ายนั่งขวาบรรยากาศในรถเงียบสนิทไม่มีใครพูดอะไรสักอย่าง ผมหันมาเห็นพี่เฮดีสใส่ชุดช็อปตัวเมื่อวานแล้วคิดถึงชุดนักศึกษาตัวที่ผมยืมมา
“ชุดเมื่อวานนี้ เดี๋ยวผมจะซื้อให้ใหม่นะครับ”
“ไม่จำเป็น”
“แต่ว่า...”
“กูสั่งตัดเอง ไม่จำเป็นต้องเอาเสื้อตามตลาดมาให้กู”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วในใจก็คิดสารตะทันที
รวยขนาดชุดนักศึกษายังสั่งตัดเลยโว้ย! อยากรู้ชะมัดยากว่าพ่อแม่ของพี่เฮดีสท่านทำงานอะไร ทำไมลูกมีเงินใช้ขนาดนี้กันนะ สงสัยจะเป็นเจ้าของบริษัทพันล้านอะไรพวกนั้นแน่เลย ผมเคยดูแต่ในละคร ชีวิตจริงมันก็มีอยู่จริงๆ สินะคนประเภทนี้ มันช่างห่างชั้นกับคนธรรมดาอย่างผม
ใช้เวลาสักพักพวกเราก็ออกมาจากเขตมอ มุ่งหน้าไปที่คอนโดกลางใจเมืองของเหล่าคนรวยอาศัยกัน ผมไม่พูดอะไร ปล่อยให้บรรยากาศในรถวังเวงเงียบเหงา ไม่นานผมก็ทนไม่ไหว พยายามคิดหาเรื่องมาคุยเพื่อไม่ให้รู้สึกอึดอัดแบบที่เป็นอยู่นี้
“เอ่อ...ตอนวันหยุดพี่จะทำอะไรบ้างเหรอครับ?” ถามไปด้วยอาการกล้าๆ กลัวๆ พี่เฮดีสก็เงียบไม่ตอบ เอาเถอะ ผมทำใจแล้วล่ะว่าเขาจะไม่ตอบ การสนทนาของเราแค่คำถามแรกก็จอดกึกอยู่กับที่
“แล้วมึงอยากทำอะไร?”
“หา? ผมเหรอ?” ผมแปลกใจนิดหน่อยที่จู่ๆ ถูกถามกลับมาแบบนี้ ผมครุ่นคิดอย่างจริงจัง อุตส่าห์เขาคุยตอบโต้กับผมทั้งที ผมก็ต้องรับมาคิดอย่างจริงใจสิ จะว่าไปแล้วตอนแรกผมตั้งใจที่จะทำความสะอาดบ้านแต่อาทิตย์คงจะไม่ได้แล้ว งั้นผมควรจะทำอะไรดีล่ะ ผมก็คิดถึงเงินในกระเป๋าที่ร่อยหรอ
“ผม...อยากจะ...ไปทำงานพิเศษล่ะมั้ง? ตอนนี้นะผมแกลบสุดๆ เลยนี่น่า”
“เมื่อคืนกูให้กระเป๋าเงินไปทำไมไม่ใช้”
“ใครจะไปกล้าใช้เงินพี่กันเล่า อีกอย่างผมเป็นเจ้าของบ้านก็ต้องเลี้ยงแขกอยู่แล้ว”
“หึ ไม่เจียม” น้ำเสียงดูถูกดูแคลนอย่างแรง ทำเอาแก้มผมป่องขึ้นมาทันควันก่อนจะปล่อยลมออก โอเค ไม่เจียมจริงๆ นั่นแหละ ผมยอมรับก็ได้ แกลบจะตายยังมีหน้าไปเลี้ยงชาวบ้านเขาอีก
ผมกับพี่เฮดีสไม่พูดอะไรกันอีก ไม่นานก็มาถึงที่คอนโดกัน รถแล่นมาจอดอย่างแม่นยำแล้วพวกเราก็ลงจากรถ พี่เฮดีสล็อกรถแล้วเดินฉับๆ เข้าไปในลิฟต์ ผมก็วิ่งตามหาติดๆ ระหว่างที่ขึ้นไปห้องพี่เฮดีสก็ล้วงสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิดเครื่อง เท่านั้นแหละครับก็มีเสียงดังขึ้นติดๆ กันทั้งข้อความทั้งคนโทรมา พี่เฮดีสเดินออกจากลิฟต์พร้อมกับจัดการข้อความและสายต่างๆ ที่ดังกันวุ่นวาย เฮ้อ ต้องแบบนี้สิเขาถึงเรียกกว่าฮอตจริงๆ
พี่เฮดีสรูดคีย์การ์ดแล้วกดรหัสอะไรบางอย่างที่ประตูหน้าห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าสู่แบล็กรูม ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะกลับเข้ามาสู่ดงสีดำเหมือนเดิม แล้วดูสิ วันนี้ผมใส่เสื้อสีขาวมา พอมายืนอยู่ในห้องนี้โคตรโดดเด่นเลย ผมนั่งลงบนโซฟามองพี่เฮดีสจัดการกับมือถือของเขา ดูเหมือนจะมีคนโทรเข้ามาไม่ให้ว่างเว้นเลย พี่เฮดีสถึงโยนมือถือที่กรีดร้องเสียงดังมาให้กับผม สงสัยจะหมดความอดทน แต่ก็อดทนได้นานเหมือนกันน่ะเนี่ย
“รับแทนกูด้วย กูจะไปอาบน้ำ”
“เอ๋!? ผมเนี่ยนะ?” ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่ไม่อยู่ฟังคำคัดค้าน เขาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว
โธ่ ฟังหน่อยก็ไม่ได้ ผมก้มหน้ามองมือถือที่ถูกโยนมาไว้ข้างๆ พอหยิบขึ้นมามันก็ส่งเสียงร้องดังเชียว อ่า ผมต้องรับจริงๆ งั้นเหรอ? ผมกลืนน้ำลาย ไม่มั่นใจและกลัวๆ แล้วกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
[ เฮดีสเหรอคะ? นี่ ชมพู่เองนะคะ วันนี้เราไปดูหนังด้วยกันไหม หรือจะไปไหนก็ได้แล้วแต่คุณ นี่คุณไม่มีนัดใช่ไหม ชมพู่พยายามโทรหาคุณตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ไม่ติดสักที ]
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ตอนนี้พี่เฮดีสอาบน้ำครับ”
[ นั่นใคร!!? ]
อ่า... น้ำเสียงนางฟ้าเปลี่ยนเป็นนางมารบัดดล
“ผม...รุ่นน้องของพี่เฮดีสครับ”
[ รุ่นน้อง? ]
อีกฝ่ายแสดงความแปลกใจสุดๆ ผมตกใจสะดุ้งเมื่อมือถือในมือสั่นเตือน มองดูหน้าจอก็พบสายซ้อน แม่ง ผมพักสายจากคุณชมพู่ไปรับอีกคน ไม่นานก็มีสายซ้อนเข้ามาอีก เป็นแบบนี้เกือบครึ่งชั่วโมง ผมเริ่มมึนตึ้บ อะไรเนี่ย!? ผมกำลังทำสงครามสมาร์ทโฟนอยู่หรือไง รู้สึกว่าความอดทนของผมเริ่มถึงขีดจำกัดอย่างรวดเร็ว แอบซูฮกความอดทนของพี่เฮดีสที่ยืนเคลียร์อยู่นานกว่าผมมาก ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เห็นพี่เฮดีสพันผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนเลือกชุดที่จะใส่ เมื่อผมเดินมายืนอยู่ข้างๆ พี่เฮดีสเอียงหน้าเหล่หางตามามอง
“พี่ ผมจะบอกพวกเธอยังไงดี?”
“บอกไปว่าอาทิตย์นี้กูมีคนเดตด้วยแล้ว”
ผมกรอกเสียงตอบเหล่าสาวๆ ที่กระหน่ำโทรจนสมาร์ทโฟนที่ว่าดีโคตรๆ เกือบรวนไปหลายรอบ
“ครับ อาทิตย์นี้พี่เฮดีสมีคนเดตด้วยแล้วครับ...” พออีกฝ่ายถามกลับมา ผมลดไอโฟนหันมาถามเจ้าตัวที่ยังคงยืนวางมาดเลือกชุดที่จะใส่ “พี่ เขาถามว่าใคร?”
พี่เฮดีสหยิบไม้แขวนเสื้อออกมาแล้วตอบด้วยใบหน้าตาย
“ก็มึงไง”
“ก็มึง... เอ๊ย!! พี่ว่าอะไรนะครับ!!?” ผมยกไอโฟนกรอกเสียงตอบ ก่อนจะสะดุ้งตัวโหยงหันมาถามเจ้าตัวที่กำลังใส่เสื้อ พี่เฮดีสติดกระดุมเสื้อเสร็จก็หันมาหาผมพร้อมกับคว้าไหล่ของผมไว้ ตอบอย่างช้าๆ และชัดเจน ไม่แค่นั้นยังชี้นิ้วจิ้มใส่หน้าผากของผมแบบเน้นๆ
“ก็...มึง...ไง!”
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
ตอนที่เห็นรูปนี้แล้วนึกถึงเฮดีสตอนอาบน้ำเสร็จเลย *O*
(http://upic.me/i/zz/tumblr_lkyjzdhz0x1qak5azo1_500.png)
เฮียอึนมูกยอลหล่อจริงโว้ยยย!!!
[/color]
-
อยากรู้เฮียแกคิดไรอยู่ ทิ้งสาว ๆ มาตามติดเนเน่
-
อยากรู้เฮียแกคิดไรอยู่ ทิ้งสาว ๆ มาตามติดเนเน่
มาไม่ทัน แง่ๆๆๆ
-------------------------------------
:o8: ยากให้ได้นอนรวมเตียงกันครั้งที่ 2จัง จะเกิดอะไรขึ้น /นายเอก รั่วจัง :m20:
-
อ๊ากกกกกก >< เฮดีสแอบเจ้าเล่ห์น่ะเนี่ย
หนูรันก็ซื๊อซื่อ น่าักที่สุดเลย
มาอัพบ่อยๆอย่างนี้อีกน่ะค่ะชอบๆ ^^
-
เกือบโดนเฮดีสขย้ำแล้วมั้ยล่ะ
-
สนุก แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
อ๊ายยยยย :-[รูปแบบว่า อยากไปนั่งดูตอนอาบน้ำจังเฮดีสจะกินหนูเนรึยังนะ :z1:
ขอบคุณค่า :3123:
-
ฮิ้วนรัญจด้ปดทล้ว
-
ลอยยยยยยยยยยย
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
นุกดี มาต่อเร้วๆ นะฮับ
-
อยากอ่านต่อแล้ว
รอจร้าาาาา
-
:o8: :o8: :o8: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
โอ้วมีความสุข
แล้วรีบมาต่อนะครับ
-
:m3:กำลังหาแนวนี้อ่านอยู่พอดีเลย ประเภทนายเอกดีสุดขั่ว น่ารักเกินคำบรรยาย
กับพระเอกชั่วสุดขีด หล่อ เลว ใช่เลย เรื่องนี้ตรงมาก ดีใจ >////<
รันน่ารักมากๆ ออกแนวรั่วๆนิดๆ (หรือไม่นิดแล้วหว่า ฮ่าๆ)
เทวดาผู้แสนอ่อนโยน ดีเลิศในทุกเรื่อง
กับเฮดีส พูดน้อย ต่อยหนัก (อาจถึงตาย)
เจ้าแห่งความตาย ผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยเรื่องเลวร้าย
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ ลงตัวสุดๆ คนหนึ่งสีขาวอีกคนสีดำ
-
สนุกมากมาย มาต่อไวๆนะคราฟ
-
เฮียแกมีแผนชัวร์
หลงรัญแล้วอ่าสิ ><
รูป โฮกกกมากกก >.,<
ขอตายจมกองเลือด :jul1: :jul1:
-
หุหุ
ก็มึงไง 555 ชัดมั้ย
ยังไม่รู้ตัวอีกนะ ทำขนาดนี้แล้ว
-
อ๊ายยยย น่ารักจังเลย รีบตอบรับไปเลยคะลูก
ปล.เจ๊คะ แก้นิดนึงนะคะ ตรงประเทศไทยเปลี่ยนแปลงการปกครอง ตอน พ.ศ. 2475 นะคะ ไม่ใช่ 2575 ค่ะ ^^
-
:-[ อิอิ น่ารักอ่ะ... 555 แอบอึนๆนะคุณพี่เฮดีสเนี่ย หลอกให้จูบอ่ะป่าวววววววว
วันหยุดนี้ไปเดทกัน เเต่ก็นะ...เนรัญกำลังลำบากอ่ะ พี่เฮดีสหางานที่เงินดี ให้ชีวิตเนรัญไม่ลำบากทีดิ
เฮดีสรวยมากๆอ่ะ... มันตะหงิดๆยังไงไม่รู้ ไม่ใช่ลูกลุงป้าของรัญใช่มั้ย(คิดไปไกลมาก ถึงขั้นวิตกจริตเเล้ว)
เอาเป็นว่าไปเดทกันก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันเน๊อะ!!! :กอด1: ดีสจัดการน้องเนเเลย555
เหมือนเฮดีสจะเริ่มตะหงิดๆใจตัวเองเเล้วล่ะ... รักเนรัญใจ่ก๊ะ :impress2:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ก็มึงไง :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
รอจ้ารอ :L2:
-
โห ตอบตรงใจม๊ากมากค่ะ
-
เดทด้วยทั้งอาทิตย์....อืม....
คงได้เรื่องแล้วล่ะค่ะ คุณน้อง ฮา....
รออ่านต่อ และเป็นกำลังใจให้จ้า...
-
อ่อมส์!!!
เฮดิส...ชอบน้องก็บอกน้องไปเซ่!!!
จะมาอมพะนำ อมลูกกระเดือกเพื่อ?
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
จอมมารร้ายกับนายใสซื่อ อิๆๆๆ รีบมาอัพนะจ๊ะรออยู่จ้า :กอด1:
-
เฮียจะไปเดทกับเนเน่ หรอ :impress2: :impress2:
-
อิมเมจอึนมูกยอล เหมาะมากๆ
พออ่านจบเข้าใจชื่อตอนทันทีเลย ไม่รู้พระเอกคิดไรอยู่นะเนี้ย
-
ถ้าเป็นแฟนกัน งี้รัญก้อลำบายแย่อ่ะสิ คงโดนพวกผู้ญ รุมแหงๆเลยอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนอยู่บนรถไฟฟ้า กลัวมากว่าจะโดนข้างๆหาว่าบ้า ยิ้มแก้มแตกตลอดเวลาเลยคะ อะฮึก!
-
:z1: รอตอนต่อไปครับ
-
รูปเหมือนกำอะไรอยู่สักอย่าง :z1:
-
ติดใจจูบเนเน่เค้าล่ะสิ :m12:
-
อย่างฮาอะ
-
พี่เฮดีส หล่อลาก ล่ำเบาๆ น่าซบ ><
นึกว่าจะโดนพี่เฮดีสกินซะแล้วนะเนี่ยหนูรัน
-
อยากให้คุณพี่เฮดีสเป็นคนเล่าเรื่องบ้าง
-
รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
มาต่อหน่อย ครับ
อยาก
อ่าน
แล้ว
รอ
มา
นาน
แล้ว หง่า
-
เพราะสนุกจึงเข้ามาดูทุกวันนะคะเนี่ย5555
มาต่อเร็วๆนะคะ :monkeysad: :sad4: :impress2:
-
เห็นครบเดือนไปแระ เลยเข้ามาปูเสื่อรอ :call:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่า จิงๆๆน๊ะ คนแต่งห้ามหายน๊ะคร๊
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รออยู่น้าาาาาาาาค้าาาาาาาาาาาาาาาา
-
เฮีย เนเน่ กลับมาทีเท้อออออออออออออออออออออออ
-
ชอบคู่นี้จัง
รีบกลับมาต่อนะ
ตอิตาม
-
รีบมานะตัวเอง เค้าคิดถึง :sad4: :sad4:
-
เกินเดือนแล้วนะนาย
-
เข้ามาดูอยู่เนืองๆ แต่ไร้เงาคนแต่งเลย
อยากอ่านต่อจะแย่แล้วจ้าาาา >///<
-
อ๊าก กกกกกกกก น่ารักสุดๆเลยวุ้ย ยยยย :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงเนเน่กับคุณพี่เฮดีส
:call: :call:
-
เฮีย เนเน่ ถ้าไม่รีบมาเค้างอนเเล้วนะ!!!! TT :sad4: :o12: :m15: :monkeysad:
(งอนเเล้วรักมั้ย...อยากบอกตรงๆว่า.........มากกกกกกกอ่ะ)
นักเขียนคะ กลับมาได้มั้ย....... :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ควรทำโทษนักเขียนด้วยการ เอาลง 10 ตอนรวดนะอย่างนี้ :z10:
-
คนแต่งหายไปไหนอ่ะ
รู้ป่ะเค้าคิดถึงตัวเองทุกลมหายใจเข้าออกเลยนะ TT^TT
-
รัญน่ารักมากกก หน้าตาต้องน่ารัก ค่อนไปทางสวยมากแน่ ๆ ลูกค้าถึงได้เกิดอาการเบลอเวลาเจอรอยยิ้มการค้า
อ่านตอนแรกก็ยังคิด คนที่ถือศีล ปฏิบัติธรรมขนาดนี้ พอต้องมาเจอกับนายเอก(ที่ยังไม่ออกมา)ที่ขึ้นชื่อว่าอยู่คนละฝั่ง
จะเป็นยังไง แบบไหน แต่พออ่านไปแล้วก็ชอบ ขอเรียก เนเน่บ้างนะ ฮา น่ารักมาก ๆ เลย
รัญก็เป็นผู้ชายธรรมดา ห้าวบ้างอะไรบ้าง มีสีสัน ตอนที่รู้ว่าไปเพราะต้องการไปหา "หลวงพ่อ"
รู้สึกซึ้งมากค่ะ น้ำตาจะไหล รัญคงเหงานะ จะเรียกว่าไปเฝ้าหลวงพ่อได้มั้ย
อย่างน้อยก็คงเพื่อให้แน่ใจ ว่าหลวงพ่อยังอยู่ใกล้ ๆ โถ น้องรัญ ....
คุณพี่เฮดิส จะผิดมั้ยถ้าเราจะบอกว่าพี่เฮดีส น่ารักมากกกก ฮา ๆ
ซึน ๆ อึน ๆ .... อย่างที่เพื่อนวิเคราะห์แน่ ๆ คนเราเพิ่งเจอกัน แถมพี่แกยังไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายสุงสิง
อยู่ ๆ จะเก็บน้องรัญไปรังสีดำของตัวเองทำไม จู่ ๆ จะมาเฝ้ามาตามอะไรนักหนาทำไม ถ้าไม่ใช่ ตามจีบบบบ
หน้าตาตลกของรัญ มันหมายถึงน่ารักใช่มั้ย เพราะดูเหมือนพี่เฮดีสจะมีรีแอคชั่นที่ตรงข้ามเสมอ
ตอนที่จับเอวอ่ะ สยิวกิ้วมาก ตอนที่โมโหแล้วดึงเข้าซอยอ่ะ หึงใช่มั้ยที่มีหนุ่มมีสาวมามองเนเน่
เฮดีสให้ืลุคของแบดบอยวายร้ายแต่หล่อเทพมากค่ะ ชอบจัง เทพเจ้าแห่งความตาย โหดไม่ปราณีใคร
อยู่ตรงไหนก็ดึงให้เกิดเรื่องได้ตลอด อย่างนี้ต้องมีเทวดาน้อยน่ารัก(แต่นิสัยห้าวนะ)มาไว้ข้าง ๆ กายบ้างนะ
แต่ไม่รู้หรอกนะ จะช่วยอะไรได้ อาจจะเกิดเรื่องบ่อยกว่าเดิมเพราะคนจะเข้าหาเทวดามากไปหน่อย เทพเจ้าอาจจะหงุดหงิด 55++
แอบจับเอววว น่ารัก
-
อูว..ว.....อาบน้ำเสร็จหมาดๆ รูปสุดท้ายให้อิเมจผู้ชายน่าหม่ำๆมาก มิน่า สาวๆมาเป็นพรวนจนระบบโทรแทบล่ม
-
สองเดือนผ่านไป ไวเหมือนโกหก
-
บอกตามตรงว่าโครตชอบ ก็ มึง ไง กรี๊ดดดดดด
เนเน่น่ารักมากกกกก อยากอ่านต่อแล้ว รีบมาต่อไวน้า
มันคงเป็นเดทที่สนุกสุดเหวี่ยง ลุ้นระทึกมากแน่ๆเลย
เป๊นกำลังใจให้คนแต่ง กอดดดด :กอด1: :กอด1:
-
:call: :call:
คนเขียนหายไปไหนนนน
-
รออ่านต่ออยู่นะครับ
-
สุดขั้ว 6
พรึบๆ
เสียงกระดาษถูกเปิดรวดเร็วตามมือของผมที่พลิกค้นหา...
เดตมาจากทำภาษาต่างประเทศ date หมายถึง การนัดพบ............ อ้อ! นัดพบกันนี่เอ๊งงง ฮ่าๆๆๆ ผมพยักหน้าหงึกๆ นึกว่าอะไรซะอีก!
เฮ้อ ผมเกือบเหวี่ยงมือถือโคตรแพงเครื่องนั้นลงพื้นหลังจากได้ยินคำพูดล้อเล่นบ้าๆ ของเขา ให้ตายเถอะ พูดตรงๆ ผมโคตรตกใจเลย ตัวแข็งทื่อ สมองเกือบระเบิดทำลายตัวเอง ยังดีที่เขาพูดแล้วก็เดินไปห้องทำงาน ไม่มีท่าทางจะสนใจจะทำอะไรผม ไอ้คำพูดชวนเข้าใจผิดนั่นก็คงจะแค่ล้อเล่นเฉยๆ ไม่นานเขาก็เดินกลับมาพร้อมทั้งลากผมไปที่ห้องทำงานของเขาด้วย ผมที่ไม่มีอะไรจะทำก็มานั่งเปิดพจนานุกรมเล่มหนาเล่นๆ เอาจริงๆ ก็คือหลบหน้าพี่เฮดีสด้วยแหละ โชคดีที่เขากำลังทำรายงานด้วยท่าทางเคร่งเครียดอยู่
ผมหยิบหนังสือบนชั้นมาเปิดดูฆ่าเวลาไปพลางๆ นี่มันอะไรน่ะ รวมภาพสัตว์งั้นเหรอ? ผมเลิกคิ้วอย่างสนใจ เปิดอัลบั้มรูปในมือไปเรื่อยๆ ให้ตายสิ พวกมันน่ารักชะมัดยาก มีทั้งหมา แมว กระต่าย สัตว์ตัวเล็กๆ น่ารักที่สุด ผมเปิดดูอย่างเพลิดเพลินจนหยิบเล่มแล้วเล่มเล่าดูต่อ ผมเปิดดูรูปน่ารักๆ จนกระทั่งถึงตอนสี่โมง หน้าของพี่เฮดีสที่มุดอยู่ในหนังสือเล่มหนาก็ดีดขึ้นมา เขาหันมามองผมที่กำลังดูอัลบั้มรูป พอถูกจ้องผมก็สะดุ้งโหยง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
เขาไม่ตอบ
มือใหญ่ปิดหนังสือไว้แล้วลุกจากเก้าอี้นวมที่แสนนุ่มนิ่ม ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดตรงหน้าของผม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก้มมองอัลบั้มรูปในมือของผม ผมมองตามสายตาของพี่เขาแล้วรีบปิดอัลบั้มรูปเก็บเข้าที่เดิมอย่างรวดเร็ว อ่า! แย่แล้ว นี่ผมคงไม่ได้ไปแตะต้องสิ่งต้องห้ามหรอกใช่ไหม? ผมก้มหน้าเกร็งตัวรอคำพิพากษา แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าที่เดินออกไป ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นแผ่นหลังของเขาหายลับไปจากคลองสายตาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ดีจังที่ไม่โดนด่า เฮ้อ
ผมผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะชะงักเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ มันน่าแปลกใจนะครับ ก็ลองคิดตามผมดูสิ ทำไมที่ชั้นหนังสือของคุณพี่เฮดีสถึงได้มีอัลบั้มรูปสัตว์พวกนี้อยู่เยอะแยะขนาดนี้กันล่ะ? แถมไม่ได้มีแค่นั้น อัลบั้มรูปยังมีอีกเยอะเลย ไม่ใช่แค่สัตว์ ยังมีดอกไม้ ต้นไม้ วิวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภูเขา น้ำตก ทะเล อย่างกับเป็นรูปที่ถ่ายเอง นะ... นี่คงไม่ใช่ว่าเขาถ่ายเองหรอกนะ...
อึ้งสิครับ! ...อย่างที่หนังสือว่าไว้เลย คนเรามองจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริงๆ!
“ชักช้า”
พอผมเดินออกมาจากห้องก็ถูกหน้าหล่อๆ หันมาต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก พี่เฮดีสนั่งไขว้ห้างเอนตัวพิงพนักโซฟา ผมเลิกคิ้วเอ่ยถามเขาไป
“ขอโทษครับ ว่าแต่พี่จะทำอะไรต่อครับ?”
“กินข้าว”
“ให้ผมทำมื้อเย็นสินะครับ?”
“เหอะ อาหารบ้านๆ น่ะเหรอ?” เขาเหยียดริมฝีปากก่อนจะเอ่ยอย่างเยาะเย้ย
ผมแทบอยากจับแทงเข่าจริงๆ ไม่ต้องย้ำคำว่าบ้านๆ ขนาดนั้นก็ได้ ผมเองก็ใช่ว่าจะทำอาหารเก่งอะไรมากมาย ทำพอกินได้มันก็ดีแค่ไหนแล้ว ชีวิตของคนเรากินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน แล้วถ้าผมไม่ทำจะออกไปทานข้างนอกหรือยังไง? ผมไม่พูดอะไรต่อ ยืนรอผู้มีอำนาจตัดสินใจที่ยังนั่งทำตัวสบายอกสบายใจ
เอ่อ ตกลงจะเอายังไงครับ?
“หรือว่าพี่จะออกไปทานข้างนอก?” ผมเอ่ยถามอีกครั้ง
“ไม่” เขาก็ปฏิเสธทันที
...มันก็ไม่ได้ผิดคาดแต่อย่างใด แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับ จะให้นั่งรออยู่เฉยๆ อาหารมันจะถูกเนรมิตขึ้นมาเองได้หรือไง? เอ๊ะ ไม่แน่นะพี่เฮดีสอาจจะเรียกเชฟใหญ่จากภัตตาคารมาปรุงอาหารมื้อเย็นทุกๆ วันก็ได้ อาจจะเป็นไปได้ก็เขารวยไม่ใช่หรือไง!? ความคิดนี่แหละเข้าท่าที่สุด ผมเบิกตากว้าง จ้องเขม็งไปที่ประตูห้อง
นั่นไง!
พี่เฮดีสเหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนัง นี่คงจะรอเชฟใหญ่เดินทางมาสินะ สมกับเป็นคนรวยจริงๆ! อีกเดี๋ยวพ่อครัวและลูกมือก็จะเดินทางมาเป็นขบวน เพื่อเนรมิตอาหารมื้อเย็นชั้นยอดให้ทาน ว้าว แค่คิดก็น้ำลายจะหกแล้วล่ะครับ อย่างพี่เฮดีสต้องทานอาหารไฮโซอย่างอาหารฝรั่งเศสหรือไม่ก็อิตาเลียนแน่ๆ
ผมเฝ้ามองด้วยใจจดจ่อ พี่เฮดีสลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปเปิดประตูต้อนรับคณะพ่อครัวชื่อดัง...
อ้าว! เดินเข้าห้องครัวเฉยเลยเฮ้ย
ผมขมวดคิ้วเอียงหน้าอย่างงุนงง ก่อนจะถูกเรียก ผมเดินเข้าไปในครัว เห็นพี่เฮดีสยืนอยู่ข้างตู้เย็นพร้อมทั้งกระดิกนิ้วเรียกให้ผมไปหา
“เปิดตู้เย็น”
บอกมาผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย พอเปิดตู้เย็นก็จะเห็นข้างในนั้นเต็มไปด้วยวัตถุดิบนานาชนิดที่เห็นได้ตามซุปเปอร์มาเก็ตอัดแน่นกันอยู่เพียบ มันหมายความว่ายังไงกันหว่า จะให้ผมทำมื้อเย็นงั้นเหรอ? ก็ไหนบอกว่าของบ้านๆ ไงล่ะ ผมเงยหน้าเหลอหลามองคนยืนปั้นหน้านิ่ง
“ยืนบื้ออยู่ได้ หยิบออกมา”
“หะ? อันไหนเหรอครับ?”
“อยากกินอะไรก็หยิบอันนั้นนั่นแหละ”
หะ? อยากกินอะไรก็ให้หยิบงั้นเหรอ? ผมหันไปมองตู้เย็นที่เปิดอ้าไว้อยู่นานสองนาน(เฮ้อ เปลืองไฟสุดๆ) ค่อยๆ หยิบนั่นหยิบนี่ออกมาวางบนโต๊ะใกล้ๆ ไม่พูดไม่ถามอะไรอีก เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็ไอ้สายตาที่มองอย่างทิ่มแทงนั่นน่ะสิ! ถ้าผมถามออกไปอีก มีหวังพรุนไปทั้งตัวแหงๆ สายตาอย่างกับทิ่มแทงคนได้เลย
“พอหรือยังครับ?”
นี่ผมจะขนออกมาหมดตู้แล้วนะ
พี่เฮดีสไม่ตอบ ยืนกอดอกมองของบนโต๊ะเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ผมเหลือบสายตามองหน้าด้านข้างของเขาเงียบๆ เฮ้อ ถ้าทำหน้าดีๆ ก็ดูหล่อสุดๆ เลยไม่ใช่หรือไง แต่ดันชอบทำตัวเย็นยะเยือกจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ อ้อ ยกเว้นพวกสาวๆ ใจกล้าละนะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแม่พวกนั้นไปเอาความกล้ามาจากไหน
“นั่งลง”
หะ... โบกมือแล้วชี้นิ้วสั่ง
ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ เลื่อนเก้าอี้นั่งลง อีแบบนี้มันเหมือนเจ้าของสั่งหมาน้อยนั่งเลยโว้ย ไอ้เราก็ดันทำตามไม่บ่นสักแอะ เออ เอาเถอะ ผมคิดในแง่ไม่ดีมากเกินไป เขาคงไม่คิดจะทำเหมือนผมเป็นหมาหรอก
“ดี นี่รางวัล”
พูดอย่างราบเรียบแล้วยกมือลูบหัว
“...”
เดี๋ยวนะ นี่มัน...
“ผมไม่ใช่หมานะ!”
“เรอะ?”
ไม่ต้องตอบกลับหน้าตายกวนชาวบ้านแบบนั้นก็ได้ โธ่เอ๊ย! ถ้าไม่ทำตามผมก็เป็นศพแรกน่ะสิ! ผมปัดมือที่ลูบหัวของตัวเองออกอย่างเคืองๆ แต่ไม่ทันหรอก เขายกมือออกไปก่อนอย่างกับรู้ล่วงหน้าแน่ะ ชิ!
ผมนั่งมองเขาจัดของต่างๆ เหมือนจะ... เหมือนจริงๆ ไม่มีทางน่า เป็นไปไม่ได้หรอก! อะไรกันเนี่ยยย!?
...อย่าบอกนะว่าคุณพี่เฮดีสจะทำอาหารเองน่ะ!
ไม่จริงใช่ไหมมม!?
ผมอ้าปากอยากถามจะตาย แต่ไม่มีจังหวะให้ถามหรือมีช่องว่างให้สอดปากเข้าไปได้แม้แต่น้อย
ร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำทะมึนเคลื่อนตัวอย่างว่องไว จัดเตรียมสับซอยคล่องตัวเหมือนมืออาชีพสุดๆ ผมนั่งมองตาปริบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์แบบนี้ดี ทั้งอึ้งทั้งช็อก
อ๊ากกกกกก!
นี่คงไม่ใช่พิธีบูชายัญขุนแล้วเชือดที่หลังหรอกใช่ไหม!? ผมนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ ทำไมรู้สึกมันหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงชอบกล จู่ๆ มาทำข้าวให้กินนี่มันจะใจดีเกินไปไหม!?
“อ๊ะ”
สายตาหวาดๆ ของผมสบเข้ากับสายตาอันเยือกเย็นไม่มีที่ติ
“ห้องน้ำอยู่โน้น”
“...ผมรู้น่า”
ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำสักหน่อยยย!
“ให้ช่วยอะไรไหมครับ?”
“ช่วยนั่งเงียบๆ ต่อไป”
“...ครับ”
ด้วยเหตุนี้ผมถึงได้นั่งเงียบๆ ต่อไป นั่งมองดูเขาทำอาหารแล้วมันจั๊กจี้ยังไงไม่รู้แฮะ ก็ผมไม่คิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้ได้นี่น่า คิดว่าจะทำอะไรเว่อร์ๆ อย่างเรียกเชฟมาปรุงให้ สงสัยผมจะบ้านิยายเกินไปแฮะ พอเห็นตอนทำอาหารแบบนี้แล้วเขาก็ดูเหมือนคนปกติทั่วไป จากที่ดูๆ มาเขาทำคล่องมือขนาดนี้คงจะทำมานานแล้ว งั้นที่เคยบอกว่าไม่ชอบกินข้าวข้างนอกคงเป็นเรื่องจริง
เอ๋ ทำไมกันล่ะ? จะว่าไปแล้วผมเคยสงสัยว่าถ้าพี่เฮดีสไปร้านอาหารจะสั่งเมนูเขายังไง ก็เขาจะไม่พูดกับคนอื่นนอกจากผู้หญิงนี่น่า ส่วนใหญ่ตามร้านก็มีแต่พนักงานผู้ชาย(หรืออาจจะชายแต่ไม่แมน)ทั้งนั้น อืม นี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่ชอบไปทานข้าวข้างนอกก็ได้
ผมนั่งจ้องพี่เฮดีสอยู่นานแล้วหันไปมองทางอื่น สายตาดันไปจ๊ะเอ๋เข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่น่าจะอยู่ในห้องอันดำทะมึนแห่งนี้ มันแขวนไว้ติดซอกลืบของตู้ ผมหันมามองพี่เฮดีสอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจ ไม่ใส่จริงๆ ด้วยแฮะ ผมลุกขึ้นเดินตรงไปหยิบมันออกมา
“พี่เฮดีส ทำไมพี่ไม่ใส่ผ้ากันเปื้อนล่ะครับ? หึๆ” ผมยิ้มกว้าง โชว์ผ้ากันเปื้อนลายน่ารักคิขุที่มีลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มขึ้นมานำเสนอ คนที่กำลังหั่นเนื้ออยู่เงยหน้ามา มือยกมีดในมือค้างไว้ ดวงตาสีดำเข้มประกายเย็นยะเยือก ผมทำใจสู้ยิ้มรับ
“ทำไมล่ะครับ น่ารักออก!”
ไม่กล้าล่ะซี~ ตอนนี้ผมต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ทำไมถึงได้คึกอกคึกใจแหย่มือน้อยๆ เข้าปากเสือกันนะ พี่เฮดีสสับมีดไว้คาเขียงแล้วยืดตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่ไม่รู้ทำไมมันดูน่ากลัวพิลึก ผมใจหวิวๆ กับท่าทางไม่ใส่ใจนั้น เขาหรี่ตามองผมแล้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ถ้ามันน่ารักมึงก็ใส่ซะสิ”
“...ก็แค่ใส่” ผมดื้อดึงตอบกลับ ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ เขาก็เลิกคิ้วเหมือนรอชม ผมจับผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วเดินเฉิดฉายไปมาเลียนแบบนายแบบในทีวี เก๊กหน้าเคร่งเครียดหมุนตัวโอเว่อร์ขนาดนายแบบมืออาชีพยัง(ต้อง)อาย พี่เฮดีสกอดอกทำหน้านิ่ง ก่อนจะหันไปสนใจเนื้อบนเถียงต่อ ไม่วายจะจิบกัดตามสไตล์เฮดีสเทพแห่งความตาย
“ฮึ ประสาท”
“อะไร้~ ผ้ากันเปื้อนลายน่ารัก ส่วนคนใส่ออกจะเท่ขนาดนี้ ประสาทตรงไหนกาน~” ผมไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ หรอกน่า ต้องทำให้เขายิ้มสักหน่อยก็ยังดี แต่ทว่าเขาก็ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร พี่เฮดีสจะเส้นลึกเกินไปแล้วนะ อุตส่าห์ลงทุนทำฮาขนาดนี้ หน้ายังไม่เปลี่ยนไปสักมิลเดียว!
“เท่? เหอะ”
“ถ้าไม่เท่แล้วจะอะไรล่ะ?” ผมทำแก้มป่องยกแขนกอดอกไม่พอใจกับน้ำเสียงดูถูกดูแคลนจากเขา อะไรกัน ถึงผมจะไม่ได้หล่อเทพแต่ก็เท่บ้างล่ะหว่า เนอะ!?
“...” เขาพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆ
“หะ พี่ว่าอะไรนะ?” ผมเงี่ยหูฟังอีกครั้งเมื่อได้ยินอะไรแว่วๆ เข้าหูแต่ฟังไม่ชัดเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ขยับตัวเข้ามาใกล้อย่างลืมตัว คุณพี่เฮดีสเหล่สายตามามองผมแล้วหยิบมีดบนเถียง
เฮ้ยๆ อันนี้ใจเย็นนะครับ!
‘อย่า-วุ่น-วาย’
“...ครับ”
ดวงตาที่แสนน่ากลัวนั้นเบิกกว้างขึ้น สื่อความหมายอย่างชัดเจนที่สุดทำเอาผมตัวลีบ เดินจ้อยๆ กลับมานั่งเงียบๆ ไร้ตัวตนเช่นเดิม
ผ่านไปนานกว่าอาหารจะสำเร็จเสร็จทุกอย่าง จานแต่ละอย่างถูกวางเรียงรายตรงหน้ากลิ่นหอมเรียกน้ำลายดีแท้ หน้าตาออกมาน่ากินสุดๆ แต่ไม่รู้ว่ารสชาติมันจะน่ากินแบบหน้าตาหรือเปล่า ว่าแต่... มันจะดีเหรอครับ ไอ้ผมซึ่งปกติครบทุกส่วนนั่งอยู่เฉยๆ ให้คนบาดเจ็บทำนั้นทำนี้ให้แบบนี้ แย่ล่ะสิ ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย! ผมมองหน้าพี่เฮดีสอย่างตื่นตระหนก
“แขนพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
“เพิ่งคิดได้?”
“ขอโทษครับ”
อะไรผมก็ผิดครับ เชอะ
ผมหันมาสนใจอาหารตรงหน้าที่ชวนให้น้ำลายไหล มันคงจะไม่เหมือนคนทำใช่ไหมที่มีดีแต่หน้าน่ะ คงจะกินได้สินะ ผมลองตักมาชิมนิดหน่อย น้อยเกินกว่าจะรับรู้รสชาติแฮะ ลองอีกทีล่ะกัน ผมตักมาอีกครั้ง พอเคี้ยวไปแล้วซึมไปเลย
นี่มันอะไรกันนน!?
แค่หน้าตาก็กินขาดอยู่แล้ว แต่ดันทำอาหารได้อร่อยเหาะอีก! ถ้าผมเป็นผู้หญิงก็ต้องชอบพี่เฮดีสอยู่แล้วล่ะ โฮกกกกก! เพิ่งจะรู้ว่าสวรรค์ก็รักใคร่ผู้คนไม่เท่ากันวันนี้นี่แหละ กรอดดด~ หล่อ รวย เก่งแล้วยังจะทำอาหารอร่อยอีก คนแค่คนหนึ่งจะเอาอะไรมากมายนัก!
ไม่ๆ อย่านะไอ้รัญ อย่าอิจฉา! อย่างน้อยแกก็เจียวไข่อร่อยแหละน่า... ผมเม้มปากขจัดความอิจฉาในอกออกไปแล้วเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า
พวกเรานั่งทานมื้อเย็นกันเงียบๆ ด้วยความเร็วในการจ้วงเข้าปากของผมอยู่ที่ระดับสาม ทำให้อาหารเริ่มพร่องลงไปมาก มีอาหารดีๆ ฟรีๆ ตรงหน้า มีรึคนแกลบๆ แบบผมจะปล่อยให้มันลอยนวล หึๆ ไม่มีทางซะหรอก! ผมทานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมาเห็นคนนั่งตรงกันข้าม เขากำลังมองผมอยู่ ไม่รู้ว่าถูกมองด้วยความรู้สึกแบบไหนอยู่ เพราะผมแปลสีหน้าของเขาไม่ออก
“อ๊ะ จริงสิ” ผมกลืนข้าวลงคอแล้วพูดขึ้น
“อร่อยมากๆ เลยล่ะครับ สุดยอดเลย! เกิดมาก็เพิ่งเคยกินข้าวอร่อยขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลย!! ขอบคุณนะครับ”
ตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้างสุดๆ ที่ชมไปน่ะไม่ได้ยกยอหรอกนะ นี่ชมจากใจจริงๆ!
หลังจากที่ขอบคุณอย่างเป็นทางการแล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินอีกครั้ง แอบเหลือบสายตาไปมองพี่เฮดีสที่หันหน้าไปอีกด้าน มือลูบต้นคอของตัวเองไปด้วย อะไรน่ะ อย่าบอกนะว่านั่นคือ อาการเขินของเขา! ผมจ้องตาเป้งจนอีกฝ่ายหันกลับมา หือ? หน้าก็นิ่งเหมือนเดิมนี่หว่า หรือว่ายุงกัดต้นคอวะ?
“มองอะไร?”
“เอ่อ... ไม่มีของหวานตบท้ายเหรอครับ?”
เวร!... ผมไม่ใช่คนโลภนะครับ แต่มันนึกคำแก้ตัวไม่ออก
พี่เฮดีสหรี่ตาลงพร้อมขมวดคิ้วทำหน้าทะมึนใส่ผม แง้~ ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะท้วงถามเรื่องของหวานจริงๆ นะ! ไม่มีก็ไม่เป็นไรครับ... แต่ถ้ามีก็ดี แฮะๆ
“ถ้าอดอยากนักก็ไปดูในตู้เย็น!” พี่เฮดีสกระแทกเสียงเหมือนไม่พอใจ
ผมกะพริบตาปริบๆ รีบพยักหน้ารับไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก นั่งกินอย่างเจียมบอดี้พยายามที่จะไม่ทำให้เทพแห่งความตายองค์ลงไปมากกว่านี้
ผมทานไปอย่างเอร็ดอร่อยและฟาดมันซะเรียบ พี่เฮดีสอิ่มก่อนผมไปได้สักพักแล้ว เขาลุกไปไหนก็ไม่รู้ ผมลุกขึ้นเก็บจานชามทำความสะอาดอย่างรู้หน้าที่ พี่เฮดีสเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับคุกกี้ในมือ ผมหันไปมองอย่างสนใจ กลิ่นคุกกี้มันช่างหอมเสียจริงๆ ท่าทางน่าอร่อยจังเลยเนอะ พี่เฮดีสเห็นสายตาของผมที่มองก็รีบเมินมองไปทางอื่น และหยิบคุกกี้ในถุงกินคนเดียว ผมก็ยังมุ่งมั่นใช้สายตามองไปอย่างมีความหมาย
ขอให้เค้าสักชิ้นเถอะ~~ !
“แม่ง! มีขอทานจ้องแล้วกินไม่อร่อยเลยเฟ้ย” พี่เฮดีสสบถอย่างอารมณ์เสีย เหวี่ยงถุงคุกกี้ปาใส่หัวผมก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว ผมสะดุ้งตัวโหยงตอนที่พี่เขาสบถหยาบคายแบบนั้น นึกว่าถึงคราวซวยแล้วซะอีก ผมเก็บถุงคุกกี้ขึ้นมาจากพื้นแล้ววางไว้บนโต๊ะ
พี่เฮดีสเขาเป็นอะไรไปน่ะ โมโหขนาดนั้นเชียว? ก็มันน่ากินนี่น่า กลิ่นมันหอมชวนรับประทานสุดๆ เลยนะ ผมล้างจานต่อไปเงียบๆ แล้วหันไปมองประตูห้องครัวเป็นพักๆ เผื่อเจ้าของห้องจะโผล่มาอีกครั้ง อะไรวะ? แค่แบ่งขนมให้ผมนี่มันน่าโมโหขนาดนั้นเลยเหรอ? ตัวเองเดินมากินให้เห็นเองแท้ๆ เฮ้อ
ผมล้างจานเสร็จก็เดินมาสังเกตสังกาเจ้าถุงคุกกี้ต้นตอสำคัญที่ทำให้ท่านเทพแห่งนรกพิโรธ
ฟิดๆ อ่า กลิ่นมันหอมจริงๆ นะครับ
ผมหยิบถุงนั้นมาแล้วล้วงเอาคุกกี้ออกมาชิมอย่างอดใจไม่ไหว สุดยอดเลยนี่! ไม่แข็งเกินไป ไม่หวานเกินไป หอมอร่อยกรุบกรอบสุดๆ! มิน่าพี่เฮดีสถึงได้โกรธซะขนาดนั้น จริงๆ แล้วนี่อาจจะเป็นคุกกี้ของโปรดของเขาก็ได้ ผมเองก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกัน งั้นไปขอโทษเขาดีกว่า ผมเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถุงคุกกี้ในมือ
พี่เฮดีสนั่งฟังอยู่เงียบๆ บนโซฟา
“พี่ครับ ขอโทษนะครับที่ไปแย่งของชอบของพี่ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าพี่จะชอบคุกกี้ขนาดนี้ คืนให้ครับ” ผมรวบรวมความกล้าทั้งชีวิตเดินเข้าไปขอโทษเขาแล้วยื่นถุงคุกกี้ไปให้
พี่เฮดีสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองผม เขาขมวดคิ้วเข้าหากันทันควัน มุมปากกระตุก เสียงไซเรนเตือนภัยดังขึ้นอีกรอบแล้วครับ ท่าทางพี่เฮดีสจะโมโหขึ้นมาจริงๆ! หน้าหล่อๆ นั้นแดงระเรื่อ เขาลุกขึ้นพรวดแล้วใช้เสียงทุ้มต่ำตวาดใส่ผมดังลั่น
“เจ้าโง่เอ๊ย!”
ผมผงะถอยหลัง
“อยากจะแดกก็แดกสิว่ะ พูดมากอยู่ได้ รำคาญ!”
“ขอโทษครับ!”
แง้~ !!!
ผมรีบหดตัวถอยหลังหลบฉากออกห่างจากจอมปีศาจอย่างรวดเร็ว หน้าซีดเป็นไก่ต้ม หัวใจเต้นรัวทั้งตกใจทั้งกลัว ฮือ... ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เฮดีสต้องโมโหถึงขนาดหน้าดำหน้าแดงแบบนั้นด้วย ก็แค่เรื่องคุกกี้เอง
พี่เฮดีสทำเสียงในลำคอแล้วล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างหงุดหงิด ผมก็ค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงบนพื้น ล้วงคุกกี้มากินอยู่เงียบๆ
แหวะ ชิ้นนี้ไม่เห็นอร่อยเลย ความรู้สึกบางอย่างมันจุกอยู่ในอก ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันอึดอัดและทรมาน บรรยากาศตอนกินข้าวยังดีๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงกระอักกระอ่วนแบบนี้ไปได้นะ ขอบตาของผมเริ่มร้อนผ่าว ในหัวมันมึนๆ ตามไปด้วย
ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ!?
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
โอ๋ ๆ น้องรัญไม่ได้ทำผิดอะไรหรอก
อิพี่เฮดีสมันบ้า เก๊กโหดอยู่ได้
-
สงสารเนเน่ :กอด1:
คุณพี่เฮดีสก็ซึนเกินไปนะคะ เห็ฯมั๊ยว่าทำเนเน่เสียใจเลยอ่ะ :a14: :a14:
-
อัพแล้วเย้้ >< ยังไม่ได้อ่าน ดีใจมากกกที่เห็น
เลยมาคอมเม้นก่อน ><
-
พี่เฮดีสแกยังเท่เหมือนเดิมอ่ะ
-
โอ๋โอ๋ อย่าร้องน๊า
-
มาต่อแล้ว :mc4:
ช่างน่าสงสานอย่าคิดมากนะแค่พี่เขาแสดงออกไม่ค่อยเก่ง
-
:กอด1 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ: เฮดีส ซึนอ่ะ!!!!!... เขินก็ไม่บอก หน้าก็ตายซะขนาดนั้น
แล้วยังโมโหเนรัญเรื่อง????... หรือว่าจริงๆแล้วอยากให้น้องรัญกินอยู่เเล้ว แต่ไม่รู้จะให้ยังไง
เลยเดินกินมาอวดให้น้องเค้าอยากกิน พอน้องเอามาคืนเลยโกรธงี้ป่ะ???
:o8: เนรัญตอนหนูกินข้าวอย่างเป็นสุขคิดตามเเล้ว... ฟิน(แค่กินข้าวก็ฟินเเล้ว จิตมากกกก55)
-
กินคุ้กกี้ทั้งน้ำตา สงสารเนรัญ
-
เฮียโหดอ่า มาต่อแล้วเย้ ขอบคุณมากค่ะ
o13 :L1: :pig4:
-
เนเน่เสียใจเลยเห็นไหม
-
เฮดีสสสสส นายมันซึนเกินไปแย้วววน้าาาา
สงสารน้องรัญ T^T
-
โอ๊ยย สงสารรัญจัง
อีตาเฮดีสนี่ก้จริงๆเลยนะ ทำหน้าเก๊กอยู่ได้
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
ปูเสื่อรอมาพักนึง เห็นท่านพี่เฮดีสควงน้องเนเน่มาเลยรีบเปิดอ่านโดยว่อง
ช่วงแรกอ่ะ ตอนท่านพี่เฮดีสตวัดตะหลิวทัพพีทำอาหารให้น้องเนเน่กินมันช่าง...
น้องเนเน่ก็นะ... ยิ้มมหาเสน่ห์ใส่ท่านพี่เฮดีสเป็นการตอบแทนได้ดีมาก เล่นเอาท่านพี่มีเขิน :o8:
แต่...แต่... แล้วไง :a5:
ท่านพี่เฮดีสคะ ... อยากให้น้องขอคุ้กกี้กินดีๆ ก็บอกน้องสิคะ เอาแต่ทำตัวซึนผสมเหี้ยมแบบเนี้ย น้องมันจะไปเข้าใจท่านพี่ได้ยังไง
สงสารน้องเนเน่... คุ้กกี้ติดคอตายแน่งานนี้
ตอนหน้า... ถ้าท่านพี่เฮดีสไม่ทำอะไรสักอย่างให้น้องเนเน่รู้สึกดีขึ้น รับรองเรื่องนี้ถึงหูครูอังคณาแน่ !!!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
เฮดีสดุจังสงสารเนเน่บ้างซิ :m16:
-
"ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ?"
โอ๊ย โอย ประโยคนี้มันน่ารัก น่าสงสาร จนแทบจะโดดเข้าไปลักพาตัวน้องเนออกมาเลย โอ๊ย น่ารัก คุ๊กกี้ขมด้วย โอ๊ย น่ารักเว่อๆ//เป็นลม
-
อร๊ายยย!
นิยายรายเดือนกลับมาแล้ว o7
อย่าหายไปอีกนะคะ :dont2:
-
สงสารเนเน่ :monkeysad: พี่เฮดีส พูดดีๆกะน้อง. มันจะตายช่ายยยยยยยยม๊ายยยยยยยยยยย :angry2: :beat: o18
-
โถเน่เน่ ไอ้คุณพี่เฮดีสอ่ะ อย่าขู่จิ เน่เน่หงอเลยเห็นมะ
-
โอ๊ยยยยยย :z6:
ไอ้บ้าเฮดีส ดุอ่ะ!!!
เนเน้จะร้องไห้แล้วนะ ง้อด่วนเลย :m16:
เนเน้น่าสงสาร หนีเลยลูกไม่ต้องไปอยู่ด้วย
เชอะ! :fcuk: สวยเลือกได้
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
ชอบเนเน่ กับ เฮดีสมากกกกกกกกกกกกกก
คนเขียนเขียนสนุกมาก o13
เนเน่สู้ๆ
เฮียแกแค่แอ๊บโหดแค่นั้นแหละ
-
:really2: :really2: :really2: :really2:
-
พี่แกน่ารักเนอะ
คนอะไรซึนมากอ่ะ ถ้าน้องเนน่ารักมาก อดใจไม่ไหวก็จัดการเลยค่ะ เชียร์ๆ ฮ่าๆๆ
-
โอ้ยยสนุกมากกกกกกกกกกกกกกก ไม่ได้โม้จริงๆ
เป็นไปได้อยากให้อัพบ่อยๆมากเลย เดือนละ2-3ครั้งยิ่งดี(ถ้าไม่ว่างไม่เป็นไรค่ะT^T)
ชอบเรื่องนี้สุดๆเลยอะ จัดไว้ในเรื่องแรกๆเลยนะ เป็นกำลังใจให้จริงๆค่ะ
ปล.อย่าพึ่งให้น้องรัญเราเสียตัวไวน้าตะเอง ไม่ชอบเลย อยากให้อบอุ่นหวานๆอย่างนี้ต่อไปนานๆอิอิ^^
-
เฮียโมโหอะไรเนี่ย น่ากลัวมากๆ
-
ถ้มันจขินหดบบนี้ล่ก็น.....ฮ้อ~~~
-
:call: :call: :call: :call:
เฮียเขินเหรอค่ะ :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากเลย :impress2:
เฮดีสจะซึนไปไหน :serius2:
รอต่อไปค่ะ
-
ก็น้องรัญน่าแกล้งนี่คะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักสนุกกกกก
-
เฮจัง ซึนนี่หว่าาาา 555
-
เฮียเฮดีสซึนสุดยอด เห็นมั้ยน้องน้อยใจแล้วน่ะ เรื่องนี้สนุกมาก กริ๊ดเฮียหล่อเพอร์เพ็กส์ไปไหน
-
เห็นหัวเรื่องมาวนเวียนในสายตาอยู่สองสามวันแล้ว แต่ไม่ได้เข้ามา
สารภาพกับคนเขียนเลยว่าแอบลืมว่าตามเรื่องนี้อยู่ด้วย แป่ว ขี้ลืมเว่อร์อ่ะเรา
ขอบคุณคนเขียนที่กลับมาเขียนต่อนะคะ หลังจากนี้จะไม่ลืมแล้ว จะรอต่อไป
ผิดคาดเหมือนกันนะเนี่ยที่เฮียเฮดีสแกทำอาหารเก่งขนาดนั้น ครบเครื่องจริงๆ
แต่ก็นะ ขาดก็แต่ต่อมแสดงอารมณ์แปรปรวนกว่าชาวบ้านชาวช่องคนปรกติเนี่ยแหละ
เนเน่ต้องใช้สัมผัสที่หกสอดส่องดูอารมณ์พี่แกแล้วล่ะ ฮ่าาาา
ก็เว่อร์ไป -_- เอาแค่คอยสังเกตกับคาดเดาพฤติกรรมก็พอเนาะ
อย่างอีตอนโยนคุกกี้กับสบถนั่นคิดว่าคงหมายถึงให้เน่เอาไปกินเลยนั่นแหละ
แต่พี่แกทำดีไม่เป็นหรือเขินก็ไม่รู้นะ เลยออกแนวข้าต้องฮาร์ดคอร์ตล๊อดๆ
เนเน่สอนพี่แกใหม่ด้วยเถอะ เอาให้เหมือนฝึกสุนัขไปเลย กร๊ากกก
-
สุดขีด 6
บรรยากาศอึดอัดหายใจยากดำเนินต่อไปไม่หยุด ในห้องไม่มีใครพูดอะไรมีเพียงเสียงเพลงที่เปิดไว้ดังอยู่ ผมอยากจะหายตัวไปจากที่นี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด ผมไม่ขยับ เขาก็ไม่ขยับ ตอนนี้เหมือนเรากำลังแข่งกันว่าใครจะเงียบได้นานกว่ากัน ผมนั่งอยู่ที่เดิมกอดเข่ามองไปที่โซฟาซึ่งไม่มีการเคลื่อนไหวนาน เขาไม่พูดผมก็ไม่พูดเหมือนกัน ฮึ! ไม่เข้าใจเลยสักนิด ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่น่า ทำไมต้องโกรธกันขนาดนั้นด้วย
สักพักผมก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนที่นอนอยู่บนโซฟา เขาลุกขึ้นมานั่งยกรีโมตปิดเสียงเพลงที่ไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นแม้แต่น้อย พี่เฮดีสลุกขึ้นเดินทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเข้าไปในห้องแต่งตัว สงสัยจะไปอาบน้ำล่ะมั้ง แน่นอนว่าสายตาไม่ได้เหลือบแลมาที่ผมเลย แต่ช่างเถอะ ทำไมผมต้องอยากได้ความห่วงใยจากคนที่เพิ่งรู้จักกันด้วยล่ะ มันน่าขำเกินไปแล้ว ชิ ไอ้ความหงุดหงิดพิลึกๆ นี่มันก่อตัวมาจากอะไรกันล่ะ?
โอ๊ย! ดูท่าผมจะมีอะไรผิดเพี้ยนซะแล้วล่ะ
ผมล้วงคุกกี้มากินอย่างเคียดแค้น เชอะ! ไม่กินก็ไม่กินซี ตูกินคนเดียวให้หมดเลย! เคี้ยวกรุบๆ ครั้งแล้วครั้งแล้ว ฮึ โบราณบอกไว้ว่าอย่าโมโหคนบ้าอย่าถือสาคนพาล! กินคุกกี้จนเลี่ยนปาก ผมก็เลยลุกขึ้นไปหาอะไรในตู้เย็นมาดับความเลี่ยนในปาก ฮึ ก็ผมมันคนอดยากนี่น่า จะเปิดตู้เย็นหาอะไรกินมันผิดตรงไหน? เจ้าของก็อนุญาตแล้วด้วย
เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาเปิดแล้วยกขึ้นดับความเลี่ยนก่อนจะสำลักน้ำ
แม่ง! ไม่น่ายกกรอกเลยว่ะ
สำลักจนออกทางจมูก โคตรแสบ นี่มันเพราะพี่เฮดีสนั่นแหละผิด! ทำไมไม่วางแก้วเอาไว้ใกล้ๆ ตู้เย็น เห็นไหมผมต้องกรอกแล้วสำลักแบบนี้!.... โธ่เอ๊ย! เป็นบ้าอะไรของผมวะ!? ทำตัวพาลแบบเด็กๆ อยู่ได้ ตอนนี้ตัวผมดูไม่ได้เลย กระทั่งแค่เรื่องดื่มน้ำยังโวยวายซะขนาดนี้ เอาล่ะๆ ใจเย็นๆ ตั้งสติไว้ เดี๋ยวอารมณ์เย็นหน่อยก็คุยกันรู้เรื่องแล้วล่ะ
ไอเย็นจากตู้เย็นอาจจะมีส่วนทำให้ผมสงบใจเร็วขึ้น เมื่อคิดดูแล้วท่าทางของพี่เฮดีสนี่จะว่าแปลกก็แปลกนะ มาคิดดูดีๆ แล้วเขาเป็นคนที่มีรีแอ๊กชั่นรุนแรงขนาดนั้นเชียว? ถ้าเป็นปกติเขาต้องทำหน้าหยามเหยียดหรือแค่เค้นเสียงขึ้นจมูกเท่านั้นไม่ใช่หรือไง? แต่นี่รีแอ๊กชั่นตะโกนเสียงดังหน้าแดงแปร๊ด....
หือ?
“พี่จะทำอะไรน่ะ!?”
จู่ๆ ผมก็โดนล็อกคอจากด้านหลังไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกลากออกไปจากห้องอย่างทุลักทุเล
อะไรเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าจะพาผมไปฆ่าทิ้งน่ะ ไม่นะ! ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากแขนของเขา แต่ยิ่งดิ้นยิ่งโดนรัดแน่นมากขึ้น อ๊อก! ผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว! จะตายแล้วเฟ้ยยย~! ผมหยุดดิ้นไม่ขัดขืน เขาจึงปล่อยผมเป็นอิสระ เฮอ~! นึกว่าจะตายแล้วซะอีก แล้วนี่เขามาอารมณ์ไหนอีกฟะถึงได้ถูลู่ถูกังผมมาขนาดนี้
ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่ใส่รองเท้าเหมือนจะออกไปข้างนอก แถมชุดก็เป็นชุดใหม่ซะด้วยสิ(แต่ก็สีดำเหมือนเดิม) อะไรน่ะ? จู่ๆ ก็จะออกไปข้างนอกกะทันหันแบบนี้น่ะเหรอ? ผมมองอย่างงุนงงจนกระทั่งเขาใส่รองเท้าเรียบร้อยพร้อมที่จะออกไปข้างนอก เขาหันมามองผมที่ยังยืนเอ๋ออยู่ที่เดิม
“พี่จะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”
“เรา”
“หือ? เรางั้นเหรอครับ? ผมด้วยเหรอ?”
พี่เฮดีสพยักหน้านิ่งๆ ไม่พูดอะไรอีก
อะไรวะ? จะให้ไปด้วยก็ไม่บอกดีๆ ดันล็อกคอลากออกไปแบบนี้ เหอะ
ผมใส่รองเท้าก้มมองตัวเองแล้วเหลือบไปเปรียบเทียบกับคนข้างๆ ชัดเลย! นี่มันคุณชายกับเด็กรับใช้ชัดๆ! ผมเม้มปากเล็กน้อย เดินตามคนขายาวที่เปิดประตูห้องได้ก็ก้าวออกไปพรวดๆ ไม่เห็นใจคนตามที่ขาไม่ยาวแบบผมเลยสักนิด
พี่เฮดีสพาผมนั่งรถไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึง ‘ตลาดเที่ยงคืน’ ซึ่งเป็นตลาดตอนกลางคืนของคนธรรมดา ผมรู้จักเพราะพี่ข้างบ้านที่ผมสนิทชิดเชื้อกันชอบพามาบ่อยๆ แถมพี่เขาก็ทำงานอยู่ที่นี้อีกด้วย บางครั้งผมก็มาเองเพราะในช่วงหลังเที่ยงคืนจะมีสินค้าลดราคา เป็นธรรมดาที่ผมจะมาซื้อของในช่วงที่ค่อนข้างอดยาก แต่ที่น่าสงสัยก็คือ พี่เฮดีสรู้จักตลาดเที่ยงคืนของคนธรรมดาแบบนี้ด้วยเหรอ?
พอหาที่จอดรถได้ผมกับพี่เฮดีสก็เดินเข้าไปในตลาด ผู้คนที่มาเที่ยวซื้อของเยอะเหมือนครั้งที่ผมเคยมา ยิ่งเป็นวันหยุดแบบนี้แล้วด้วย เมืองที่แม้แต่กลางคืนก็ยังไม่หลับใหล มีเหล่าคนกลางคืนที่อาศัยอาหารจากตลาดนี้ประทังชีวิตและจับจ่ายใช้สอยกัน แถมเผลอๆ ตลาดนี้ก็เอาไว้ให้พวกคู่รักมาเดต เพราะแสงไฟนวลๆ กับการออกแบบของตลาดมันดูโรแมนติกดี
ดะ... เดี๋ยวนะ!
นี่พี่เฮดีสคงไม่คิดจะเดตหรอกใช่ไหม!? แค่คิดผมก็หนาวสั่นแล้ว บรืออออ~!
พี่เฮดีสจับหมวกสีดำที่หยิบมาจากในรถสวมไว้ ดึงลงซะต่ำปิดหน้าปิดตาไปซะครึ่ง พวกเรายืนนิ่งอยู่ที่หน้าตลาดไม่มีใครพูดอะไรเหมือนมีสุญญากาศล้อมตัวพวกเราเอาไว้ เอายังไงดีล่ะ? แล้วพี่เฮดีสมาที่นี้ทำไมกันหนอ? ไม่รอให้ผมเป็นฝ่ายชวนให้เดินออกไป เขาเดินนำผมไปหลิ่วๆ.... ท่าทางมาบ่อยนะเนี่ย ชำนาญทางเชียว!
ผมเดินตามหลังของพี่เฮดีสไปห่างๆ เอาน่า เดี๋ยวถ้าเจอพวกสาวๆ ที่โทรมาซะมือถือไหม้ล่ะก็ผมอาจจะโดนจิกหัวตบเลยก็ได้ เพราะฉะนั้นรักษาระยะห่างไว้ก่อนเป็นดี ระหว่างทางผมเดินมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ ไม่ได้มาที่นี้ระยะหนึ่งแล้ว ร้านค้าเอาของใหม่ๆ มาลงเยอะเลย มองได้ไม่สะใจเท่าไรเพราะผมต้องคอยเดินตามพี่เฮดีสไม่งั้นอาจจะคลาดจากสายตาได้ แต่ผิดคาดที่ไม่ยักกะเห็นเขาจะเดินเร็ว ค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ เหมือนคอยผมอยู่เลย
ผมมองเขาอย่างแปลกใจ อ่า นี่ไม่ใช่ว่ามาที่นี้เพราะผมหรอกนะ?
พวกเราเดินผ่านโซนแฟชั่นข้ามสะพานมาสู่โซนของกิน เฮ้อ เพราะกินอาหารหรูมาแล้วทำให้ผมไม่ค่อยสนใจจะมองหาของกิน ผมเดินตามหลังพี่เฮดีสมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงโซนที่ผมชอบที่สุด โซนนี้มักจะมีต้นไม้ดอกไม้ไอเดียเก๋ๆ มาวางขายตลอดเลยครับ
ผมมองสำรวจตั้งแต่ร้านแรกยันร้านสุดท้าย เผลอลืมตัวว่าไม่ได้ตัวคนเดียว ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นพี่เฮดีสเลย ไอย่า หลงกันซะแล้วสิ นี่ผมโดนร้านพวกนี้ดึงดูดจนลืมคนที่มาด้วยทุกทีเลยสิ ให้ตาย ผมลองเดินหาพี่เฮดีสสักพักก็ไปสะดุดตาเข้ากับคนชุดดำตั้งแต่หัวจรดเท้าซึ่งนั่งอยู่หน้าร้านสัตว์เลี้ยง
เอ่อ... พี่เฮดีสเขาทำอะไรอยู่น่ะ?
เจ้าของร้านไม่กล้าเข้าไปทักเขา รอบๆ มีแต่ผู้หญิงห้อมรอบแต่ไม่มีใครเข้าไปคุยด้วย ผมไม่ได้อิจฉานะ ฮึ อย่างว่าแหละขนาดใส่หมวกยังปิดความหล่อไม่มิด นี่พี่เฮดีสอยากเลี้ยงหมางั้นเหรอ เห็นนั่งจ้องอยู่นาน ผมยืนดูเขาเงียบๆ อีกฝ่ายเอามือจิ้มลูกหมาเล่น เจ้าลูกหมาตัวนั้นก็รีบเข้ามาคลอเคลียนิ้วของพี่เฮดีส....
คุณพระ!!!
ผมอ้าปากเหวอเหมือนเจอเรื่องมหัศจรรย์พันลึก!
นั่นพี่เฮดีสกำลังยิ้มใช่ไหม!?
แทบจะมองไม่ทันแต่พี่แกยิ้มจริงๆ นะครับ! สงสัยจะชอบลูกหมาจริงๆ ด้วย บรรยากาศรอบตัวดูไม่น่ากลัวอย่างเคย ผมแทบไม่เชื่อว่าพี่เฮดีสจะมีช่วงอารมณ์แบบนี้เหมือนคนอื่น เฮอ จริงๆ แล้วก็ยิ้มเป็นสินะ ผมยิ้มยืนมองคนตัวสูงที่กำลังฟังเจ้าของร้านพูด จากนั้นเขาก็หันมาเห็นผมที่ยืนอยู่ไม่ไกล ผมเดินเข้าไปหาเขาอย่างช่วยไม่ได้
พอผมเดินมาถึงเท่านั้นแหละ พี่เฮดีสอุ้มลูกหมาตัวสีขาวไว้ในมือแล้วชูขึ้นสูง เฮ่ย ทำไมต้องยกขึ้นมาเทียบข้างๆ หน้าผมด้วยมิทราบ เขามองลูกหมาทีหนึ่งแล้วก็หันมามองหน้าผมทีหนึ่ง สลับไปมาจากนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วก็หัวเราะเบาๆ ผมกะพริบตา มันไม่ใช่ภาพล้วงตาใช่ไหม!?
“ว่าแล้ว เหมือนมึงเลยเน”
จะบ้าเหรอ!? ผมจะไปเหมือนหมาได้ยังไง!!?
อยากจะเถียงแต่ผมกลับยืนเป็นใบ้ หาเสียงไม่เจอลืมแม้กระทั่งต้องปฏิเสธ รอยยิ้มนิดๆ บนใบหน้านั้นบวกกับเสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อของผม จู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม หน้าร้อนวูบ ได้ยินเสียงเต้นรัวของหัวใจที่อยู่ในอก ดะ...เดี๋ยว เดี๋ยวเซ่! ทำไมผมต้องหัวใจเต้นแรง แถมยังหลบตาเขาอีก
ก็แค่... ก็แค่ยิ้มเท่านั้นเอง
ว๊ากกกกกก!
หน้าของผมทำไมมันร้อนแบบนี้ด้วย! เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่!!?
“เป็นอะไร?” พี่เฮดีสคืนลูกหมาให้กับเจ้าของร้าน หันมาถามผมด้วยใบหน้านิ่ง ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!
หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจผมอีกเดินนำไปข้างหน้าเหมือนเดิม ผมรีบเดินตามไปจนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในร้านเหล้าปั่นร้านหนึ่ง
อ้าว ร้านนี้นี่มัน...
พวกเราเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสองที่เป็นดาดฟ้าโล่ง ไฟสลัวได้บรรยากาศกลางคืน ชั้นแรกมีนักร้องขับกล่อมเพลงให้ผู้มาดื่มด่ำบรรยากาศเพลิดเพลินไปกับค่ำคืนเย็นสบาย
พนักงานเดินมายื่นเมนูให้พวกเราที่นั่งโต๊ะริมระเบียง มองออกไปนอกสามารถเห็นตลาดได้ทั้งหมด ผมหยิบเมนูก้มลงมองแล้วขมวดคิ้ว อ่า นี่มันมีแต่เหล้า เบียร์อะไรก็ไม่รู้ เฮ้อ สุดท้ายผมก็ต้องสั่งน้ำส้มคั้นซึ่งเป็นเมนูเดียวที่ผมดื่มได้ ไม่เห็นต้องมองกันแปลกๆ แบบนั้นเลย ดีแค่ไหนที่ไม่สั่งชานมเย็นน่ะ! เหลือแต่พี่เฮดีสที่เอาแต่เงียบและเงียบ เขาเหลือบมองพนักงานชายในชุดเสิร์ฟเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้สั่งอะไรจนพนักงานต้องถามซ้ำด้วยน้ำเสียงสุภาพนิ่มนวล
“รับอะไรดีครับ?”
พี่เฮดีสไม่ตอบ หันมามองหน้าผมแล้วเปิดปากพูด
“บอกเขาทีว่ากูสั่งจินแอนด์โทนิกหนึ่งแก้ว”
“เอ่อ... จินแอนด์โทนิกหนึ่งแก้วครับ”
พี่คร้าบบบ! พูดขนาดนั้นเขาก็ได้ยินอยู่แล้วล่ะครับ
ผมมองหน้าพนักงานอย่างหวั่นๆ กลัวเขาจะหาว่าพี่เฮดีสกวนตีน แต่โล่งใจที่ไม่เห็นความโกรธบนหน้า เขายิ้มรับอย่างมืออาชีพแล้วจดรายการที่สั่งลงไป ก่อนจะเอ่ยทวนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ จากนั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว และแล้วผมก็รู้ซึ้งแล้วล่ะครับว่าพี่เฮดีสสั่งเมนูยังไง ดีแล้วล่ะครับที่พี่เขาไม่ค่อยเข้าร้าน ไม่งั้นอาจจะเกิดเรื่องได้ ระหว่างที่รอเครื่องดื่มผมก็ชวนเขาคุย
“พี่อยากเลี้ยงลูกหมาเหรอครับ?”
“เปล่า”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
เห็นไปนั่งดูอยู่ตั้งนานแน่ะ
“เดี๋ยวมันตาย” เขาตอบกลับน้ำเสียงเรียบชวนขนลุก ฟังดูวังเวงยังไงชอบกล มันจะตายได้ยังไง ถ้าดูแลมันดีๆ ก็ไม่ตายหรอก เหมือนผมถามผิดเรื่อง บรรยากาศมันกดดันขึ้นมาปุบปับ
“ไม่เห็นจะยากเลยครับ หมามันไม่ตายง่ายๆ หรอก แค่ให้อาหารมันทุกวันก็พอแล้ว”
“หึ”
ไอ้ยกมุมปากแล้วทำเสียงขึ้นจมูกนี่มันหมายความว่ายังไงวะ?
ผมกับพี่เฮดีสไม่พูดอะไรกันอีก พวกเราหันไปดูบนเวทีที่นักร้องกำลังร้องเพลงอยู่ อ๊ะ นั่นมันพี่ดาวนี่น่า นักร้องคนนี้ผมรู้จัก เขาเป็นเพื่อนของพี่ข้างบ้านคนที่ผมเคยบอกนั่นแหละ นักร้องสาวสวยกำลังร้องเพลง เธอยิ้มกว้างสว่างไสวในแสงสว่างทั้งเสียงทั้งหน้าตามอมเมาให้ผู้ชายในร้านเมาโดยไม่ต้องดื่มอะไรอีก ผมโยกตัวไปตามจังหวะ เผลอยกมือโบกให้กับพี่สาวคนสวย พี่เขาก็ยกมือโบกตอบกลับมาเมื่อเห็นว่าเป็นผม เท่านั้นแหละพี่เฮดีสก็หันขวับมาจ้องผมทันที เอ๊ะ อะไรเหรอ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า?
“รู้จัก?”
“อ่า ครับ เพื่อนของพี่ยูน่ะครับ”
พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาเย็นยะเยือกแช่งแข็งผมในพริบตา อะไรว้า!? ผมแค่รู้จักกับพี่ดาวมันผิดหรือไง ห๊ะ!? เขาหันไปมองพี่ดาวเขม็ง อืมมม... ชักได้กลิ่นแปลกๆ แฮะ ตกลงพี่เฮดีสตั้งใจมาที่ตลาดนี้เพื่ออะไรกัน? หรือว่า... ผมมองพี่ดาวที่ร้องพลางโยกตัวไปมาอย่างน่ารักก็พยักหน้าเข้าใจทันที
อย่างนี้งั้นหรอกเหรอ? งั้นเหรอๆ!
และแล้วพี่คนข้างบ้านที่ผมที่สนิทก็ออกมาร้องเพลงแทนพี่ดาว
พี่ยู!
เพราะเพียงรอยยิ้มเล็กเล็กของเธอครั้งเดียว
ก็ทำให้ฉันไม่เหลียวไปมองที่ใด
เธอสะกดฉันไว้ด้วยเวทมนตร์ที่ใช้แค่เพียงมุมปาก
ไม่เคยจะคิดว่ายิ้มของเธอคนนี้
จะทำให้ฉันนั้นห้ามใจยาก
อยากขอได้ไหม อย่ายิ้มให้ใครอย่างนี้
ฉันขอ
เธอมัดใจฉันเอาไว้
ทั้งใจด้วยเพียงรอยยิ้มของเธอ
ผมยิ้มเมื่อพี่เฮดีสหันมามอง หันมามองผมทำไมอะ?
เพลงจบผมก็โบกมือให้กับพี่ยู พี่ยูเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เขายิ้มและโบกมือตอบกลับมา จากนั้นก็ไปคว้าคอพี่ดาวมาร้องเพลงพร้อมกัน ผมแอบเหลือบไปมองพี่เฮดีสที่ทำหน้าซะขั้วโลกเรียกพี่ เหอะๆ พี่ยูยังไม่รู้ถึงอันตรายยังกอดพี่ดาวต่อไป ชี้นิ้วมาที่ผมโบกมืออย่างร่าเริง ผมยิ้มแห้งๆ แล้วยกมือตอบกลับ ซวยแล้วตู บรรยากาศรอบตัวแทบจะเป็นขั้วโลกใต้ เมื่อกี้ผมเห็นหมีขาวเหล่านกเพนกวินน้อยเดินผ่านแวบๆ!
พี่ยูร้องเพลงจบก็ส่งไมค์ไปให้อีกคนที่กำลังเล่นกีต้าร์ให้มาร้องแทน คนๆ นั้นผมก็เคยเห็น ชื่ออะไรนะ? ผมจำไม่ได้แฮะ พี่ยูพูดอะไรบางอย่างกับพี่คนนั้น แถมยังชี้ไม้ชี้มือมาทางผมด้วย ระหว่างนั้นพนักงานก็ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้กับพวกผมและแล้วพี่ที่เล่นกีต้าร์ก็มาร้องเพลงแทน
อืม เสียงดีใช่เล่นนี่น่า
ตั้งแต่ได้เจอกับคุณหัวใจก็ไม่คุ้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งมีก็ยิ่งมี
ถ้าหากได้เจอกับคุณทั้งวันก็คงดี จะแฮปปี้ที่สุดเลย
คุณๆๆ คือผมไม่รู้เป็นไง มีอะไรก็ชอบร้องเป็นเพลง
ก็ลูกไม้เดิมๆ แหละ ใช้กันมาเพื่อบอกความในใจ
แค่อยากจะบอกรัก แค่อยากจะฝากรัก
ถ้าไม่ลำบากนัก รักกันรักกันเถอะ เย้...
ก็อยากรัก อยากเอ่ยคำว่ารัก แค่อยากเป็นที่รัก
ของคุณของคุณ ไม่รู้ให้ผมเป็นได้หรือเปล่า
ก็อยากให้คุณได้ยินได้ฟังแต่เพลงนี้ ผมขอรบกวนพี่ดีเจ
Would you please play this song every day,
จะ thank you ที่สุดเลย
ผมกะพริบตาปริบๆ พอพี่ยูโบกมือมาให้ ผมก็โบกมือตอบไปโดยอัตโนมัติ ว่าแต่พี่ที่ร้องเพลงอะ ทำไมต้องมองผมไปร้องไปด้วยเนี่ย หรือว่าผมคิดไปเอง? เสียงกระแทกแก้วทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างตกใจ แก้วจะแตกเปล่าวะ? แล้วทำไมพี่เฮดีสต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย!? ผมหันไปเจอพี่ยูกำลังจับพี่ดาวเต้นรำ มิน่าถึงทำให้พี่แกถึงอารมณ์ขึ้นเชียว พอเพลงจบผมก็หันมาจิบน้ำส้มคั้นเพื่อหนีบรรยากาศอันแห้งแล้ง
อ่า อร่อยจัง สดชื่นสุดๆ
เสียงเงียบลงสักพักก็เป็นเสียงพี่ดาวมาร้องเพลงต่อ
“โฮ! ไอ้รัญงี่เง่า ทำไมแกถึงได้เย็นชาอย่างนี้วะ เห็นไหมไอ้พอลมันซึมไปเลย”
“หา?” ผมมองพี่ยูที่มายืนข้างๆ อย่างงุนงง
มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยวะ? ผมยังไม่ได้พูดอะไรกลับไป พี่ยูหันไปมองคนที่นั่งเดียวกันกับผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น คงจะสงสัยว่าผมมากับใครสินะ แบบนี้ผมต้องแนะนำให้พี่รู้จักกันใช่ไหมครับ? อะแฮ่ม แล้วผมจะแนะนำสองคนนี้ยังไงดีวะ?
“อ้าว มึงก็มาเหรอวะเฮดีส นึกว่ามึงจะไม่มาแล้วซะอีก ตอนโทรไปไม่เห็นพูดอะไร”
“...พี่ยูรู้จักเหรอครับ?” ผมมองเลิกคิ้ว พี่ยูยิ้มกว้างนั่งลงบนแขนของเก้าอี้แล้วโอบแขนกระแทกไหล่ของพี่เฮดีสอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ แถมยังพูดจาสนิทสนม
เอ๋? โทรไป? หมายความว่ายังไงวะ!?
“แกยังไม่รู้เหรอวะ นี่เพื่อนสนิทของพี่เอง เรียนด้วยกัน มันไปเล่นบ้านพี่บ่อยๆ ยังไม่ได้แนะนำให้แกรู้จักเหรอวะ?”
“ไม่นี่”
พี่ยูหันมาถาม เมื่อผมส่ายหน้าให้พี่แกก็หัวเราะร่าอย่างไม่ยี่หระแม้แต่น้อย เอ่อ...พี่ยูที่นิสัยแบบนี้กับพี่เฮดีสเป็นเพื่อนกันงั้นเหรอ!? เฮ้ย นี่มันบ้าแล้ว!
“อ้าว สงสัยลืมว่ะ ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่... มึงใส่หมวกทำไมวะ?” พี่ยูพยายามถอดหมวกจากพี่เฮดีสแบบไม่กลัวตายเลยแม้แต่น้อย ขณะที่พี่เฮดีสทำหน้ารำคาญอย่างชัดเจน
เอ่อ...ตกลงใช่เพื่อนกันจริงๆ ปะ?
“ไม่ต้องกลัวโว้ย ถ้ามีคนมาตีกันที่ร้านกู ยังไงมึงก็จ่ายค่าชดเชยให้อยู่แล้ว กูหาเงินทำชั้นสามอยู่!” พี่ยูหัวเราะพูดอย่างไม่ใส่ใจ พี่เฮดีสหยุดชะงัก จากนั้นก็เป็นโอกาสของพี่ยูได้ฉวยหมวกออกจากหัวพี่เฮดีสได้สำเร็จ พี่ยูหัวเราะแล้วกอดพี่เฮดีสท่ามกลางสายตาประชาชีที่หันมามองผู้ชายหล่อๆ สองคนกอดกันกลางร้าน
ผมกะพริบปริบๆ มองภาพนั้นอย่างประหลาดใจ นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งของพี่เฮดีสสินะ ดีจังที่เขายังมีเพื่อนอยู่นึกว่าจะไม่มีเพื่อนซะอีก ผมยิ้มโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก พี่เฮดีสมองมาที่ผมแล้วผลักพี่ยูแทบกระเด็น พอดีกับพี่ดาวเดินขึ้นมาชั้นสอง
“รัญ! มาด้วยเหรอ?”
“สวัสดีครับพี่ดาว” ผมยิ้มให้เอ่ยทักพี่ดาวที่เดินรี่เข้ามาหาผม
“เอ่อ... อืม! ดีใจนะที่เธอมา นึกว่าจะเข้าร้านเหล้าไม่ได้ซะอีก” พี่ดาวหัวเราะอย่างสดใสแล้วเอ่ยหยอกล้ออย่างที่เคยทำ ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรตอบกลับ ขนแขนก็ลุกซู่
ทำไมจู่ๆ อากาศมันเย็นเฉียบแบบนี้ล่ะ!?
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
เฮดีสนี่เป็นบุคคลลึกลับจริงๆเลย
-
ปริศนาเยอะจริง
ยังไม่เคลียร์สักเรื่องเลยอะ มาต่อไวๆนะคะ
-
ชอบพระเอกมีปริศนา ชวนน่าค้นหาดี อิอิ :impress2: :a5: :a5:
-
พี่เฮดีส ผช.ที่ลึกลับ แต่น่าค้นหา ฮ่าๆๆ
น้องเนดูมึนๆ งงๆ ทุกตอน ชอบอ่ะ
-
ว้าว ตอนต่อมาแล้ว
หลายๆครั้งเฮดีสก็เดาความคิดยากจริงๆนั่นแหละ
อย่างตอนท้ายๆที่มีตัวละครโผล่มาเพิ่มนี่ก็ทำให้สงสัยหลายเรื่องอยู่
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
กริ๊ดดดมาต่อแล้ว แอบบอกนักเขียนว่าคนอ่านคนนี้อ่านซ้ำไปซ้ำมา3รอบแล้วอะ ชอบเรื่องนี้สุดๆ
เฮดีสหึงน่ารักกกกชอบบๆ หึงเยอะๆเลยค่า~~~~ :-[
-
เฮดีสหึงเนเน่ใช่ป่ะเนี้ย
-
ถ้าให้เดานะ พี่เฮดีสนี่ ขี้อายสุด ๆ เลยต้องเก๊กโหดเข้าไว้
แต่ไอ้ทำอย่างนี้ น้องรัญไม่เข้าใจน่ะสิ
คิดยังไงก็พูดออกมาบ้างเหอะ
-
นิยาเรื่องนี้เดือนละตอนจริงๆใช้ไหมเนี่ย ยยยยย :z3: :z3:
ยังไงก้จะรอนะค่ะ สนุกจริงๆ
อยากให้เีฮียเฮดีสพูดบ้่างอ่ะ เนเน่น่าร้าก กกกกกกก
เอาอีก เอาอีกนะค่ะ อยากอ่านอีกอ่ะ >W<
ใกล้สอบเเล้ว ขอให้สอบได้นะค่ะ เเล้วก็กลับเขียนเนเน่เร้วๆด้วยนะค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรางง อ่า ต้องมาต้องนะ จะได้ไม่งง 555+
-
รีแอคชั่นเฮีย้ค้ารุนแรง้หลือเกิน
รอตอนหน้าค่ะ
-
ปริศนาเยอะจิงๆมาต่อเร็วๆน้า ^^
-
เฮดีสนี่ลึกลับจังเลยน้า
แต่ทำไมถึงได้ไปดูลูกหมาได้น้า พี่เฮดีสอึมเมตไม่เหมาะกับเรื่อง แบบนี้เลย
+1 กับ +เป็ดให้เเล้วนะคะ
-
จะเกิดศึกในร้านเหล้ารึเปล่า :a11:
-
เฮดีสน่ารักอ่า ไม่นึกว่าจะมีมุมแบบนี้ด้วย
พี่เฮดีสนี่แอบชอบน้องรัญมาตั้งงนานแล้วหรือเปล่าน๊าา~~
อาจจะแอบเห็นน้องรัญตอนไปบ้านพี่ยูแล้วปิ๊งปั๊งแน่ๆเลย ><
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ที่จริงเฮจังคงแอบซุ่มมองมานานแล้วก็ได้นะเนี่ย หึหึหึ
-
รอจ้า
-
ว๊ายยย พี่ยู เฮดิสของเนเน่นะ
ไปกอดมือกีต้านู่นเลย
-
:3123: :3123: :3123:
-
ค้งกันต่อป
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงคุณพี่ บ้าบออะ!งือ!
น้องเนเราช่างใสซื่อ ให้ตายเถอะ!
จริงๆพออ่านมาได้หลายตอนแล้วก็เริ่มคิดว่า"ชั่วสุดขีด"นี่มัน ไม่ได้เขากับคุณพี่เขาเลยคะ เขาชั่วตรงไหนกัน???ไม่มี~~~~~
ตอนหน้าจะมีฉากต่อยปากไอ้พี่พอลรึไม่ที่บังอาจจีบน้องเนของพี่เฮ ฮึ!
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
:-[ ลูกหมาสีขาววววว น้องรัญของพี่เฮ... ว่าเเต่ทำไมไม่เลี้ยง มีอดีตอะไรอ่ะคุณเพ่
พี่ดาวกับเฮดีสมีไรกันรึป่าว ดูไม่สบอารมณ์กันยังไงไม่รู้ดิ
พี่เฮดีสเคยเห็นรัญมาก่อนใช่มั้ยยยยยย... ก็ไปเล่นบ้านพี่ยูมานี่นา...(แต่น้องรัญไม่เห็น==)
:เฮ้อ: อย่าให้พี่ดาวกับเฮดีสมีเรื่องไรในกอไผ่เเล้วกันนะ สงสารน้องรัญ ยิ่งหวั่นไหวอยู่
-
คึคึ นึกว่าจะไม่มีมุมนี้ซะแล้วพระเอกของเรา :impress2:
-
วุ้ย พี่เฮดีสมีมุมน่ารักด้วยแฮะ
-
แว้กกก ท่านพี่เฮดีสกับน้องเนเน่ ตอนใหม่ตามมาติดๆ :a5:
ท่านพี่ยังคงซึนผสมเหี้ยมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย จะทำอะไรก็ไม่บอกไม่กล่าว ลากเอา ลากเอา น้องเนเน่ช้ำหมดแล้วครับท่านพี่...
แต่ตอนที่ท่านพี่นั่งจิ้มน้องลูกหมา แล้วมันรีบเข้ามาคลอเคลียน่ะ ท่านพี่ยิ้มจริงๆ ใช่มั้ย เพราะมันเหมือนน้องเนเน่...???
ว่าแต่... ฟินมากกับประโยคที่เรียกชื่อน้องเนเน่อ่ะ ... "ว่าแล้ว เหมือนมึงเลยเน" :-[
ถึงแม้ว่า ...สงครามขั้วโลกจะปะทุขึ้นในภายหลังก็ตาม
แอบเห็นด้วยกับหลายๆ ความเห็น ...จริงๆ แล้วท่านพี่เฮดีสแอบส่องน้องเนเน่มาก่อนหน้านี้แล้วรึเปล่า เพราะจะบอกว่าที่ท่านพี่หนีบน้องเนเน่กลับบ้านด้วยตั้งแต่แรกเห็นวันแรกอ่ะ ก็ดูจะขัดกับท่านพี่ยังไงบอกไม่ถูก หุหุหุ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call: ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนสอบได้คะแนนงามๆ นะคะ
-
ตกลงพี่เฮดีสเป็นอะไร
หึงรัญหรอ ว่าแต่หึงใครละ พี่ยูหรอ หรือพี่ดาว เอ๋....หรือพี่ที่เล่นกีต้าร์
งงไปหมดแระ มาแก้ปมด่วนเรยนักเขียน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลึกลับซับซ้อน
-
ขอให้พี่เฮดิสได้ ขอให้น้องเนรัญผู้น่ารักโดน :call:
-
เพิ่งเจอเรื่องนี้ พลาดไปได้เยี่ยงไร!!!
สมัครเป็นFC น้องเนด้วยคนครับ
-
เฮดีสสสสสสสสสสสสสสส
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ ....
รออย่างใจจดใจจ่อ รีบมาต่อนะคะ สนุกมากกก >w<!!!!!!!!
-
สุดขั้ว 7
ผมพยายามไม่มองไปที่ฝั่งตรงข้าม ไม่รู้ว่ามันเป็นที่ตั้งของภูเขาน้ำแข็งหรือยังไงถึงได้เย็นยะเยือกแบบนี้! พี่ยูอยู่ในสถานะเดียวกันกับผมหันมองคนนู้นทีคนนี้ที สุดท้ายแล้วพี่แกก็หัวเราะร่าพยักหน้าเหมือนเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด เข้าใจแล้วใช่ไหมครับพี่ยู? เพราะฉะนั้นพี่อย่าเข้าไปเกาะแกะพี่ดาวอีกเป็นอันขาด!
“มิน่า~ ที่มันไปเล่นบ้านกูบ่อยๆ นี่เป้าหมายมันอยู่ข้างรั้วนี่เอ๊ง!”
พลั่ก!
บาทาของท่านพี่ไปเร็วยิ่งกว่ามือ ถีบพี่ยูกระเด็นหวือข้ามโต๊ะแน่ะ
“โอ๊ย ห่า! เล่นจริงเจ็บจริง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน! ไอ้เวรเฮดีสเตะมาได้นะมึง!” พี่ยูบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนจะหุบปากสนิทเมื่อเห็นพี่เฮดีสหรี่ตาลงทำหน้าเอาจริง พี่ยูผู้เอาตัวรอดเป็นยอดดีก็เปลี่ยนท่าทีทันใด
“เฮ้ย ใจเย็นสิว่ะ” พี่ยูลุกขึ้นมาตบไหล่พี่เฮดีสเบาๆ อย่างปลอบประโลม
กรุณาปลอบเขาให้เร็วๆ ด้วยครับ เพราะตอนนี้ผมจะกลายเป็นตุ๊กตาหิมะอยู่แล้ว พี่ดาวมองพี่ยูอย่างไม่เข้าใจแล้วหันไปมองพี่เฮดีสเล็กน้อย ก่อนจะหันมาชวนผมคุยเล่นเป็นปกติ นี่พี่ดาวไม่รับรู้อุณหภูมิติดลบบ้างหรือไงครับ? พี่ยูโบกมือเรียกเด็กๆ ในร้านยกเก้าอี้มาเพิ่มทำให้กลุ่มขยายใหญ่ขึ้น
“มีการบ้านไหมวะ?”
พี่เฮดีสส่ายหน้าให้คำตอบ
“เออ ดีแล้ว ขี้เกียจฉิบหาย เรียนไปก็ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน น่าเบื่อ” พี่ยูเริ่มเปิดบทสนทนาเป็นคนแรก
ตามสเต็ปของพี่ยูล่ะ ขี้เกียจตัวเป็นขน อาทิตย์หนึ่งแกไปเรียนกี่ครั้งนับนิ้วยังมีมากเกินพอเลย อินดี้มากไปจะกลายเป็นแบบพี่ยูได้ ชาวบ้านชาวช่องไม่เป็นแบบพี่แกหรือไม่เข้าใจพี่แกนักหรอก จะว่าไปแล้วเพราะนิสัยแบบนี้หรือเปล่าถึงได้คบกับพี่เฮดีสได้?
“แล้วรัญเป็นยังไงบ้าง ช่วงนี้ไม่เห็นตามยูมาเที่ยวตลาดเลย”
“อ้อ ช่วงนี้กิจกรรมที่คณะเยอะ ไม่ค่อยมีเวลาได้มาน่ะครับ”
“ปีหนึ่งนี่นะ กิจกรรมก็เยอะอยู่แล้ว สู้ๆ นะจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”
ตลอดการสนทนาของผมกับพี่ดาวนั้นมีสายตาจ้องมองมาเสียเขม็ง ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเลยเลี่ยงด้วยการยกน้ำส้มมาจิบมันซะเลย พี่ยูหัวเราะออกมาเพื่อแก้สถานการณ์ แต่รู้สึกว่ามันจะทำให้บรรยากาศย่ำแย่ไปมากกว่าเดิมซะอีก
โธ่ ดนตรีก็สนุกสนานคึกคัก แต่ทำไมโต๊ะนี้มันมีบรรยากาศเหมือนญาติตายแบบนี้กัน!? ผมพยายามไม่เหลียวไปมองเครื่องผลิตหิมะ เพียรส่งซิกไปให้พี่ยูที่ยังรักษาใบหน้ายิ้มไว้ได้อยู่ ไม่นานพี่ยูก็เหมือนจะรับรู้ซิกแนลจากผมได้ พี่ยูถอนหายใจหันไปชักชวนพี่เฮดีสคุย
“อื้อ~ พรุ่งนี้มึงว่างหรือเปล่าวะ?”
พี่เฮดีสเงียบไร้ปฏิกิริยาตอบสนองทำเหมือนเสียงของพี่ยูเป็นเพียงสายลมพัดผ่านไปวูบหนึ่งเท่านั้น พี่ยูยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าแต่คิ้วกลับขมวดหน่อยๆ ก่อนจะทำหน้าหน้าครุ่นคิดบางอย่างจริงจัง ไม่นานพี่เขาก็ยกมือตีไหล่พี่เฮดีสแล้วโวยเหมือนไม่ได้รับความยุติธรรม
“ห่า มึงงอนอะไรกูวะ? กูยังไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลยน่ะโว้ย”
พี่เฮดีสก็ยังมีท่าทีเฉยชา ไม่สนใจเหมือนเดิม
“เวร ไอ้คุณเพื่อน มึงจะงอนกูก็บอกเหตุผลหน่อยเถอะว่ะ กูจะได้ง้อมึงถูก!”
ขอโทษนะครับพี่ยู ขอเวลาแป๊บหนึ่ง ผมอดไม่ไหวจึงต้องหันไปลอบสังเกตสีหน้าพี่เฮดีสแต่หน้าเขาก็นิ่งเหมือนปกติ เอ่อ...พี่ยูครับ นี่คืออาการของ ‘คนงอน’ งั้นเหรอครับ!? ผมเอาคำว่า ‘งอน’ นั้นมาเชื่อมโยงสัมพันธ์กับพี่เฮดีสตอนนี้ไม่ได้เลย! พระเจ้า พี่ยูสมแล้วที่เป็นเพื่อนของพี่เฮดีสสามารถรับรู้อารมณ์จากใบหน้านิ่งนั้นได้
ผมพยายามจ้องเพื่อหาจุดสังเกตแต่ก็หาไม่เจอ ผมคงจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ไม่ได้ เพราะสกิลสังเกตของผมมันไม่เทพแบบพี่ยู ดูยังไงก็ไม่เห็นคำว่างอนบนใบหน้าของเขาเลยสักนิด!
“มองอะไรของมึง?” พี่เฮดีสเหลือบตามาเห็นอาการจดๆ จ้องๆ ของผมก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต่ำกว่าปกติเล็กน้อย ผมกะพริบตา ทำหน้าเอ๋อๆ ก่อนจะตอบออกไปแบบไม่คิด
“อ๋อ หาคำว่า ‘งอน’ บนหน้าพี่น่ะครับ”
พอผมตอบออกไปแบบนั้นพี่ยูก็ระเบิดหัวเราะอย่างไม่เกรงใจชาวบ้าน ขนาดพี่ดาวยังหลุดหัวเราะออกมาแน่ะ และที่สำคัญผมแอบเห็นหางตาของพี่เฮดีสกระตุกเล็กน้อย
อ๊ะ ผมตอบกวนไปงั้นเหรอ?
ตาอันคมกริบทิ่มแทงมาที่ผมทันที ง่า ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมพยายามขอโทษขอโพยทางสีหน้าและแววตาอย่างสุดความสามารถที่จะทำได้ พี่เฮดีสสะบัดหน้าไปทางอื่นโดยที่ยังไม่ได้ต่อว่าผมแม้แต่คำเดียว
เฮอ รอดไปว่ะ
พี่ยูหยุดหัวเราะอย่างยากลำบาก พยายามหยุดแกล้งทำเป็นไอแค่กๆ พอพี่เฮดีสเริ่มเล็งเป้าไปหา พี่ยูฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเรียกผมด้วยท่าทีทะเล้นหน่อยๆ
“รัญญญ~ รัญๆ!”
เมื่อผมหันไปสนใจพี่ยูก็ยกนิ้วส่ายไปมาอย่างวางมาด
“จุ๊ๆ พี่จะบอกอะไรให้นะเด็กน้อย ไอ้เฮดีสน่ะจะสังเกตหน้ามันอย่างเดียวไม่ได้ เพราะไอ้หมอนี่น่ะมันเป็นโรคกล้ามเนื้อบนใบหน้าตายตั้งแต่เกิด น่าสงสารปะล่ะ?” พี่ยูอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง ผมกะพริบตาด้วยความประหลาดใจ
พี่เฮดีสเป็นโรคกล้ามเนื้อบนใบหน้าตายจริงๆ งั้นเหรอ!? ไม่น่าเชื่อเลย! แต่มิน่าล่ะถึงทำหน้าแบบนั้นตลอดเวลา ที่แท้ก็เป็นโรคติดตัวมาตั้งแต่เกิดนี่เอง โถ ไม่น่าเลย ผมหันไปส่งสายตาเห็นอกเห็นใจพี่เฮดีสที่ก้มหน้าลง พี่เฮดีสก็คงจะเสียใจเหมือนกันสินะ โถ!
“พี่จะสอนให้นะรัญ เรื่องความรู้สึกน่ะเราต้องใช้ตรงนี้สัมผัสไงล่ะ!” พี่ยูทำหน้าจริงจังแล้วเอามือทุบอกซ้ายเบาๆ แต่หนักแน่น
“ให้ใช้หัวใจงั้นเหรอครับ?”
“ถูกต้อง! โดยเฉพาะเจ้าหมอนี่ เราจะต้องทำความเข้าใจทำความคุ้นเคยสนิทสนมแนบชิดแบบเนื้อแนบเนื้อเลยนะ แกเข้าใจไหมรัญ?” พี่ยูฉีกยิ้มก่อนจะโผเข้าไปซุกอกของพี่เฮดีสแล้วถูหน้าไปมาสองสามที รีบดีดตัวขึ้นมานั่งพร้อมกับยกนิ้วให้กับผม ผมยิ้มรับตามไปนิดหน่อย
หือ ต้องแนบชิดแบบเนื้อแนบเนื้องั้นเหรอ? ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะแต่ก็เอาเถอะ ผมพยักหน้ารับเหมือนเข้าใจ
“ดี! งั้นลองทำเลย” พี่ยูยิ้มรับแบบหน้าชื่นตาบาน ก่อนจะเผยมือไปทางสิ่งมีชีวิตที่จะต้องเข้าไปทำความคุ้นเคยสนิทสนมแนบชิด ผมยิ้มค้างไปอึดใจหนึ่ง
“...เห? ไม่ดีมั้งครับ”
โบกมือปฏิเสธเกรงอกเกรงใจแบบไม่ลังเลสักนิด
“จะไม่ดีได้ยังไง! นี่มันคือการทำความเข้าใจในขั้นแรกเลยนะ ใช่ไหมวะเฮดีส?” พี่ยูหันไปถามพี่เฮดีสที่ยังก้มหน้าท่าเดิมจากเมื่อกี้ ไม่ขยับตัวหรือทำท่าทางใดๆ ตอบรับ พี่ยูยิ้มกว้างหันมาโชว์ฟันขาว
“พุ่งมาเลยรัญเอ๊ย ไอ้เฮดีสมันไฟเขียวแล้ว พุ่งเข้ามาถูไถแนบชิดได้ตามสบายเลย!”
“ยู นายทำบ้าอะไรน่ะ? อย่าแกล้งรัญให้มากนักสิ” พี่ดาวถลึงตาใส่พี่ยูที่พยายามส่งเสริมให้ผมทำความรู้จักกับพี่เฮดีสแบบแนบชิด พี่ยูส่ายหน้าดิกๆ
“ไม่ได้แกล้งนะ! กำลังแนะนำน้องด้วยความรักต่างหาก เอาล่ะไอ้น้องรัก”
พี่ยูลุกขึ้นจากเก้าอี้พรวดแล้วเดินอ้อมมาหาผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ผสมเสียงหัวเราะคึๆ แบบยียวนกวนประสาทพยายามจะผลักผมไปทางพี่เฮดีส แง้! อย่าแกล้งผมได้ไหมพี่ยู!!? ผมพยายามขัดขืนเจ้าพี่บ้านี่สุดแรงเกิด แต่ก็เพราะถึกน้อยกว่าหรือยังไงถึงโดนกระชากเหวี่ยงอย่างกับตุ๊กตา
“เอ้า! โผเข้าสู่อ้อมกอดพี่เฮดีสเลย!”
แว้กกกกกกก!!!
ผัวะ!
แม่งงงง! จมูกกู!
เจ็บอะ ชนเข้ากับอะไรก็ไม่รู้ แข็งโป๊กเลย ผมพยายามลูบๆ คลำๆ สิ่งที่ตัวเองชน คงจะไม่ได้ไปชนเสาใช่ไหม? ลูบๆ ไปแล้วรู้สึกว่าเสามันคล้ายๆ จะเป็นคน? ผมลืมตาขึ้นมามองเห็นเจ้าสิ่งที่ผมไปชนเต็มๆ ตา
เอ่อ... คุณพี่เฮดีสนั่นเองครับ
“ขะ...ขอโทษครับ!” ผมรีบแงะตัวออกมาจากอกกว้างๆ ล่ำๆ น่าซบ เอ๊ย ไม่ใช่ละ นี่มันเวลาเล่นมุกหรือไงวะ!? จริงจังกว่านี้หน่อยเซ่ไอ้เนรัญ! แต่มันก็แกะตัวเองออกมาได้ไม่เท่าไรหรอกครับ เพราะโดนอีกฝ่ายรัดแน่นเสียจนผมหายใจไม่ออก
“แค่กๆ”
พี่ครับ! ผมจะตายแล้วววววว!
ผมพยายามกระตุกกระติกตัวเพื่อประท้วง พี่เฮดีสคลายแรงออกเล็กน้อยผมถึงขยับตัวได้ ไม่ทันจะได้พูดอะไร พี่ยูก็กระโดดเข้ามาตัดบท
“บราโว่~! รับได้สวยเฮดีสเพื่อนรัก....!!!?”
โครม!!!
กรี๊ดดดด!!!
เสียงกรี๊ดตามมาติดๆ กับเสียงโครม พี่ยูเต้นแทงโก้หมุนติ้วเข้ามาใกล้พวกเรา พี่เฮดีสก็ไม่รอช้ายกเท้าถีบพี่ยูกระเด็นไปชนโต๊ะของแขกล้มระเนระนาด เวรของกรรม! ผมหลับตาปี๋เพราะรู้สึกเจ็บแทนพี่ยู ไม่ใช่แค่บาดเจ็บเฉยๆ แล้วแบบนี้ ผมว่าต้องได้เข้าโรงพยาบาลแหงๆ อีกอย่างแขกโต๊ะนั้นดูไม่ธรรมดาซะด้วย
ซวยแล้วครับพี่น้องงง!!!
“เฮ้ย! ไอ้น้อง! มึงหาเรื่องเหรอวะ!!?”
ตามคาดครับ แขกโต๊ะนั้นหันมามองพี่เฮดีสอย่างอารมณ์เสีย มองตาขวางเลย แต่ละคนนี่ผมเห็นแค่ลายสักก็ขาสั่นแล้ว แง้! แล้วอีกอย่างน่ะ ทำไมพี่เฮดีสถึงได้จงใจถีบพี่ยูใส่โต๊ะแขกกลุ่มนี้กัน ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้อยู่ใกล้เลย
นี่มันจงใจชัดๆ!
พี่เฮดีสยังเงียบ ไม่ยอมเอ่ยปากกับคนแปลกหน้า
“โอ๊ย...ใจเย็นครับพี่!” พี่ยูลุกขึ้นมาจากซากโต๊ะพังๆ เข้ามาแทรกระหว่างพี่เฮดีสและแก๊งแขกผู้ไม่ธรรมดา
ผมรู้สึกเบาใจเล็กน้อยที่เห็นพี่ยูไม่เป็นอะไรมาก พี่ยูไกล่เกลี่ยให้เร็วเลยครับ เดี๋ยวแขกก็หนีกลับกันไปหมดหรอก! พี่ยูถอนหายใจเบาๆ แล้วหันมามองพี่เฮดีส
“เอาไงวะ?” พี่ยูหันมาถามเพื่อน พี่เฮดีสไม่ตอบเหมือนเดิม แต่พี่ยูนี่พยักหน้าหงึกหงักๆ
“จ่ายสองเท่านะโว้ย โทษฐานมึงทำให้กูบาดเจ็บ!”
“ให้สาม” พี่เฮดีสเอ่ยเบาๆ ตอบกลับทำเอาพี่ยูสะบัดหน้ากันมามองขวับอย่างแปลกใจสุดๆ แล้วพี่ยูก็พยักหน้ารับหัวเราะแหะๆ ทำตัวเหมือนพวกเสี่ยวเอ้อประจบลูกค้า พี่ยูรีบเดินหลบออกไปอย่างรวดเร็ว แถมยังตะโกนไล่ลูกค้าอีกแน่ะ
อะไรของพี่วะ!?
“ทุกๆ ท่านครับ! จะมีการตีกันแล้วนะครับ รีบๆ ออกจากร้านอย่างว่องเลยครับ!”
ไม่นานลูกค้าก็ออกไปหมดร้าน แม้แต่พี่ดาวก็ยังโดนไล่ไปเหลือแต่พวกเราและแขกโต๊ะเจ้าปัญหา ผมก็อยากไปกับพี่ดาวนะแต่ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะผมถูกกอดไว้แน่นเลยน่ะสิ ปล่อยผมไปหาที่ปลอดภัยเถอะครับบบ!
พี่ยูเคลียร์พื้นที่เสร็จก็จรลีมายืนประจบอยู่ข้างๆ กลุ่มแขกเจ้าปัญหาแต่ละคนนี่กัดฟันกรอดๆ ทำหน้าทะมึนเคียดแค้นเหมือนโดนหยามศักดิ์ศรีและเกียรติยศอย่างมหาศาล
“กวนตีน!”
พี่เฮดีสเงียบจ้องพวกนั้นไม่ยอมพูดเหมือนเดิม
“ซับไตเติ้ล~ มันพูดว่า ‘แล้วไงวะไอ้เหี้ย?’ น่ะครับ” พี่ยูรีบแทรกมาอธิบายทันที
พี่ยูครับพูดจากใจเลยนะครับพี่ พี่น่ะไสหัวไปไกลๆ ซะเถอะ! ไปพูดแบบนี้ยิ่งจะทำให้เรื่องลุกลามกันไปใหญ่
“มึงอยากตายขนาดนั้น พวกกูก็จะจัดให้!”
“ไอ้พวกเด็กเวรเอ๊ย!”
พวกเขาสบถกันหยาบคายยิ่ง ผมนี่เม้มปากแน่นยิ่งพวกนั้นเดินใกล้เข้ามายิ่งขยับตัวกอดพี่เฮดีสไว้แน่น ไม่นะครับพี่! ห้ามมีเรื่องนะครับ พี่ยังบาดเจ็บอยู่นะ! พี่เฮดีสขยับตัวจะเดินไปข้างหน้า แต่โดนผมเกาะติดทำให้ลำบากในการเคลื่อนไหว เขาพยายามจะแกะผมออกแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะผมเกาะแน่นหนึบ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วพยายามขอร้องพี่เฮดีส
“พี่ครับ อย่ามีเรื่องกันเลยนะ พูดกันดีๆ ก็ได้นะครับ นะครับพี่”
“.....”
“ซับไตเติ้ล~ ‘ไม่เป็นไรหรอกครับที่รัก พี่น่ะทั้งแข็งทั้งแกร่ง’ ฮิๆ”
โครม!!!
และแล้วผู้ทำซับไตเติ้ลก็กลายเป็นศพแรกของงานนี้!!!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?”
พี่ดีดกีต้าร์คนนั้น อืม... ชื่อพอลหรือเปล่านะ พี่ยูเรียกว่าอย่างนั้นนี่น่า พี่พอลคนนั้นวิ่งขึ้นมาบนชั้นสองด้วยใบหน้าตื่นสุดขีด พอเห็นพี่ยูที่นอนแผ่ท่ามกลางซากโต๊ะยิ่งตกใจมากกว่าเดิม แต่ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร เหตุการณ์มันเกิดอย่างรวดเร็วมากครับ
ผมโดนสลัดออก พี่เฮดีสจับเก้าอี้เหวี่ยงหวือไปหาคนพวกนั้นที่กำลังเผลอมองพี่พอลกันอยู่ เสียงโครมอย่างดังผมหลับตาปี๋รู้สึกเจ็บแทน เก้าอี้ปลิวว่อนอย่างกับฉากหนังบู๊ พี่พอลร้องเสียงหลงเพราะเก้าอี้พวกนั้นถูกเหวี่ยงไปทางเขาด้วย ขนาดวิ่งหลบแล้วแต่ดูเหมือนคนโยนจงใจ เพราะแต่ละครั้งเกือบโดนพี่พอลเป็นส่วนใหญ่
“แก้แค้นส่วนตัวชัดๆ เลยว่ะ นี่มันเป็นเทพแห่งความอาฆาตแค้น ไม่ใช่เทพแห่งความตายหรอก!” พี่ยูที่รอดชีวิตมาอย่างมหัศจรรย์บ่นงึมงำอยู่ข้างๆ ผม
ผมนี่หันไปมองพี่ยูแล้วต้องตกใจ แม่งงงง! เลือดอาบหน้าแล้วยังจะชิลได้อีก! พี่ครับ ขอร้องล่ะ เจ็บปวดกับเขาบ้างสิ แบบนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!!! พี่ยูหันมามองผมด้วยดวงตาปรือๆ เหมือนจะหลับ
“รัญ ฝากดูไอ้เฮดีสด้วยนะ ส่วนพี่... ขอตัวเข้าเฝ้าพระศิวะที่เขาไกรลาสก่อนล่ะ แอ๊ก!”
เดี๋ยวสิครับพี่!!!
พูดจบแล้วก็หลับเป็นตายเลยครับ
โธ่! พี่ยู ทำไมมาทิ้งปัญหาให้ผมแบบนี้กันล่ะ!? แล้วจะให้ผมดูยังไงเล่า ผมหันไปมองนรกที่เปิดฉากกันดุเดือดแล้วอยากจะร้องไห้สลบไปแบบพี่ยูให้มันรู้แล้วรู้รอด ฮือๆ ทำไมช่วงนี้ผมถึงต้องมาเจอะเจอสถานการณ์แบบนี้อยู่บ่อยๆ ด้วยนะ
สภาพร้านที่สวยหรูกลายเป็นซากอะไรสักอย่างที่พังยับไปทั้งร้าน เสียงขวดเสียงแก้วดังเพล้งทำเอาผมปวดร้าวไปทั้งใจ เสียงผัวะเสียงพลั่กไม่ใช่เอฟเฟ็กท์ที่อยู่แต่ในหนัง แต่ตอนนี้ผมได้ยินมันชัดเจนก้องอยู่ในหู
ฮือออ... นั่นมันปีศาจชัดๆ!
ขนาดโดนผู้ชายตัวบิ๊กเบิ้มสี่ห้าคนรุมก็ยังไม่เป็นอะไรสักนิด แถมยังเล่นไล่กระทืบทีละตัว เสียงร้องโอดครวญทำเอาผมประสาทหลอนรับไม่ได้อย่างแรงกับภาพที่ได้เห็น
นี่มัน... กำลังสนุกอยู่ชัดๆ! หน้านิ่งแต่แววตาเปลี่ยนไป มันดูบ้าคลั่ง เพราะอย่างนี้แหละผมถึง... บอกว่าตอนนี้พี่เฮดีสดูน่ากลัวมาก น่ากลัวจริงๆ! ผิดกับตอนปกติลิบลับ แม้ปกติจะดูนิ่งเหมือนกันแต่มันไม่ใช่แบบนี้!
“รัญ! เป็นอะไรหรือเปล่า!?” พี่พอลหลบมาได้อย่างปลอดภัย เพราะตอนนี้ซาตานตนนั้นกำลังเล่นสนุกอยู่อีกฝั่ง เขาใช้จังหวะนี้รี่เข้ามาหาผมพร้อมกับจับมือสำรวจร่างกายวุ่นวาย
“ผมไม่เป็นอะไรแต่พี่ยูน่ะสิ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ดึงมือของตัวเองกลับมา หันเหความสนใจของพี่พอลไปหาพี่ยูที่นอนสลบอยู่ข้างๆ พี่พอลเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก
“ไอ้ยู! พี่ว่ารีบพาไอ้ยูไปรักษาก่อนเถอะรัญ ไป!” พี่พอลขยับไปพยุงพี่ยูขึ้นแล้วเอื้อมมือจับแขนผมดึงลุกขึ้นตามไปด้วย เอ๊ะ แต่ว่าผมต้อง... ผมยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไรก็เกือบหงายหลังเพราะแรงดึงจากแขนอีกข้าง
“มึง... เป็นแขนของกู คิดจะไปไหน?”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกที่สามารถหลอกหลอนประสาทดังขึ้นจากด้านหลัง หัวใจของผมมันเต้นตูมตามกระหน่ำอยู่ในอก ผมหันกลับไปมองด้วยตัวที่สั่นระริก แวบหนึ่งนั้นเหมือนเห็นพี่เฮดีสยิ้มแสยะสยดสยองยิ่งกว่าฉากหนังผีที่น่ากลัวที่สุด มือหนึ่งกำแขนผม อีกข้างนั้นลากกระสอบทรายมีชีวิตติดมือมาด้วย ผมเห็นแล้วอยากจะเป็นลม พยายามบิดแขนตัวเองออกจากมือของพี่พอลแล้วเดินมาหาบุคคลอันตรายที่สุดในที่นี้
“พอเถอะครับ ผม...”
จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าแข้งขามันไร้เรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน ผมเกือบจะล้มคะมำลงไปกองกับพื้น โชคดีที่พี่เฮดีสทิ้งซากศพในมือแล้วฉวยเอาร่างอ่อนปวกเปียกของผมได้ทันการณ์ ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยๆ แล้วพึมพำเบาๆ
“ผมเหนื่อย ง่วงนอนแล้ว”
พี่เฮดีสไม่พูดอะไร ใช้แขนข้างเดียวเกี่ยวตัวผมขึ้นอุ้มอย่างง่ายดายแล้วเดินผ่านหน้าพี่พอลและพี่ยูไปเงียบๆ
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
แวะมาแอบจิ้มเบาๆ ฮุฮุ
อ่านตอนนี้แล้ว เฮียเฮดีสเท่สุดๆไปเลยอ่ะ มีหวงเนด้วย >_<
เฮียเป็นเพื่อนกับยู ที่เป็นรุ่นพี่ข้างบ้านของเน
แสดงว่าเฮียเฮดีสต้องเคยเจอเนแน่ๆเลย
แต่อย่างฮานิสัยของเฮียยู พึงออกแต่เรียกเสียงฮากระจาย
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ เนเน่กับเฮียเฮดีส ช๊อบมากๆ
สอบสู้ๆนะค๊า จะรอติดตามตอนต่อไปจ๊า ^-^
-
กรี๊ดกร๊าาาาด มาแล้ววนิยายรายเดือนน
พี่เฮดีสหึงโหดค่าาา น่ารักมากเลยอยากอ่านต่ออย่างแรง
-
ท่านพี่เฮดีสดูมีความสุขกับการได้มีเรื่องกับชาวบ้านเหลือเกิน
อย่าเอาน้องรัญไปเสี่ยงอย่างนั้นสิ งือ...
ชอบที่พี่ยูมันแปลซับไตเิติ้ล
-
กร๊ากกก โรคกล้ามเนื้อตายแต่กำเนิด พี่ยูช่างคิดได้
แต่คงตายแค่ส่วนใบหน้าน่ะนะ แขนขากำปั้นอะไรเนี่ยชักกระตุกตลอดอ่ะ
พี่ยูแกบุคลิกฮาดีนะ เหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนเลย แต่ละอย่างแต่ละท่าทางที่ทำ
โอย แอบกุมขมับ สงสัยก็แต่ว่าเป็นเพื่อนกับเฮดีสจริงๆน่ะ =[]=?!
ระหว่างสองคนนี้คงเหมือนจิ๊กซอว์ที่ลงตัวกันมั้ง คนนึงก็กล้ามเนื้อตาย อีกคนก็ไฮเปอร์เอ็นเตอร์เทนไปเลย
เนเน่บรรยายท่าทางเฮดีสตอนสู้ได้สมกับฉายา ถึงจะบรรยายไม่ละเอียด แต่ทำไมเราก็แอบกลัวอยู่นิดๆก็ไม่รู้
เหมือนแอบจิตๆกระหายเลือดกระหายการต่อสู้อะไรแบบนั้น บรึ๋ย
รอตอนต่อนะจ๊ะ
-
ยูมันเกรียนจริงๆ
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดด มาจนได้มาจนด๊ายยยยย
รอคอยกับเรื่องนี้เวอร์ อยากอ่านอีกฮืออ
ตั้งใจสอบนะคะ o13
-
โอ๊ย เนเน่ บรรยายซะเห็นภาพเป็นฉาก ๆ ๆ ลอยมาเลย .... พี่เฮดีส พี่หึงใช่ไหม !!! วิธีการพี่นี่รุนแรงจริง ๆ .. (แต่เค้าชอบ) :-[ :-[
-
โหดเกิ๊นไปแว้วพ่อเฮดีส
-
เห้ยย รุนแรงไปป่ะ
เนเน้กลัวจนตัวสั่นเลยอ่ะ
-
โฮยย
พี่เฮดีสโหดเวอร์ค่ะ อิอิ
สงสารน้องบ้างอะไรบ้างน้า
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่เฮดีสโหดดเว่อร์อ่ะ
ชอบซับไตเติ้ลของพี่ยู
-
สงสัยถ้าพวกนั้นรู้ว่าประโยค "ผมเหนื่อย ง่วงนอนแล้ว" ช่วยแยกเฮดีสออกไปจะคิดยังไงเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ เรื่องน่ารักดี ชอบๆ :L2:
-
โอ๊ย น่ารัก!!!เป็นลม!!!น้องเน!!!!น่ารัก!!!!!อ๊าค!!!!!นี่มันบ้าบอ นึกคำอย่างอื่นไม่ออกนอกจากน่ารัก!!!!!!!!จริงๆนะ!!!!
-
มาแย้วว พี่เฮดีสเท่มากเลยอ่ะ ><
ชอบพี่ยูออกมาตอนเดียวเด่นกว่าพี่เฮดีสซะงั้น
-
ฮากับซับไตเติ้ลของยู :laugh:
-
พี่ยูจะฮาเกินไปมั้ย
เจ็บแล้วยังฮาอยู่อีก
แต่พี่เฮดีสเนี่ย พอน้องบอกหน่อยเดียว
ยอมฟังทันทีเลยนะ
-
เนเน่หนูง่วงได้ถูกสถานการณ์มากค่ะ :laugh:
-
โคร - ตะ -ระ โหดเลยอ่าส์ อาเฮียแกได้ใจสุด ๆ นู่รัญจะรอดไหมเนีย ขี้หึงขนาด
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1: + :3123:
-
o13 o13 o13
เทพแห่งความอาฆาตแค้น >> พี่ยูคิดได้ไงอ่ะ
-
พี่เฮเดสเนี่ย เชื่องกะ นู๋เนเน่ คนเดียวใช่มะเนี่ย
นู๋เนเน่ก็บื้อไปนิดนะ แต่ก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
เฮียโหดจิ๊ง ซับไตเติ้ลก็แจ่ม อึดอย่างกะแมลงสาบ 555555 เนเน่ก็น่าร๊ากก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ชอบซับไตเติ้ล :laugh: :laugh:
ยูน่ารักมาก
ปล.รอตอนต่อไป :กอด1:
-
ในที่สุดก็มา
หวังว่าตอนต่อไปคงจะไม่นานนะคับ
ติดตามคับ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ชอบยูอ่ะะะะะ แอบอยากหาคู่ให้ยู กร้ากกกกก
-
และแล้วก็มาอัพ
หลังจากหายไปสองชาติเศษๆ (แหะๆ)
ประเด็นคือ..เราต้องอ่านเรื่องนี้ใหม่แต่ต้นเพราะจำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้ว = ="
-
รักนะ แต่ไม่แสดงออกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
พี่เฮดิสน่ากลัววววววว
-
ฮากับยูจริงๆ น้องรัญเราตัดบทได้เจ๋งมากทำเอาเฮดีสใจอ่อนยวบ (รึเปล่า?)
-
อร๊าย สถานการณ์อย่างนี้ยังหลับได้อีกเหรอลูก!!
-
อู้ววว ดุเดือดดดดดด :impress2:
-
ฮาซับไตเติ้ลพี่ยูเหมือนกัน :laugh:
เราว่าพี่เฮดีสคงหาใครซักคนที่ซื่อและเข้าใจ
พี่เขาและไม่กลัวเขาเหมือนน้องรัญ :laugh: :laugh:
-
ซับไตเติ้ลพี่ยูเจ๋งมากกก
-
o13 555 ชอบๆอะ พี่เฮดิสนี่บุคลิกสุดยอดมากๆอะ
ตอนล่าสุดนี่ทำให้รู้เกี่ยวกับเฮียเพิ่มมาเยอะเลยว่า
ต้องรู้ เคยเห็น หรืออาจจะแอบชอบเนรัญมาก่อนแน่เลย
คนรู้เรื่องดีนี่เลยพี่ยูพี่ข่างบ้านคนสนิท
-
:m20: พี่ยูฮามากกกกก... เฮียเเกเหมือน(เน้นว่าเหมือน!) จะเป็นคนเหล็ก(ไหล ไฟเบอร์)
สุดท้ายก็แป๊ก ฮาาาา... o13 สมเป็นเพื่อนเฮียเฮดีสจริงๆ... ทำซับประกอบใบหน้าพี่เฮดีสได้อีก
เออเน๊อะ! คนเรา...
:o8: แอบเขินนะ พี่เฮดีสมีกอดไม่ปล่อย หึงออกนอกหน้า(ตาย) วุ้ยยย!! พัฒนาไปได้อย่างร้ายาจ
:กอด1: รอตอนต่อไป... (เฝ้าดูพฤติกรรมและพัฒนาการพี่เฮดีส VS ชะตารักรันทดของน้องเนรัญ *3*)
-
ฮาพี่ยูแกอ่ะ ชอบตรงซับไตเติ้ลจังเลย อิอิ
อยากอ่านตอนหน้าแล้วค่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
จอง....น้องเนเน่
-
รู้สึกว่ามันค้างอ่ะพี่ ค้าง งงงงงงงงง
:a5: :a5: :a5:
มันจะค้างเกินไปเเล้วนะ :z3:
โรคกล้ามเืนื้อหน้าตายตั้งเเต่เด็ก พี่ยูนะพี่ยู ก็คิดได้
ได้ทำชั้นสามสมใจเเล้วนะพี่ งุงิ
มาต่อนะค่ะ รอๆๆๆ :กอด1:
พี่เฮดีสจะเเอบส่องเนเน่เรามาตั้งนานป่ะเนี่ย แยากรู้ๆ
-
ชอบยูจังเลยนืสัยฮาดีน่ารักอ่ะ มีคู่กะเขาไหมให้เป็นเคะได้ป่ะ แหมแต่ถ้าเป็นเคะก็คงเป็นเคะที่ทนมือทนเท้าดีแท้หนอ
-
ฮาแบบโหดๆนะ แต่ชอบพี่ยูอะ o13
-
จะติดตามต่อไปนะคร้าบบบบบบบ...
-
พี่ยูนี่Mใช่ไหม โดนถีบกี่ทีๆก็ไม่สะทกสะท้าน เหอๆๆ
-
อั้ยย่ะๆๆๆ ชอบจริงๆ เชียวววววววววววววว :m4: :m4: :m4: :m4:
เฮีย เฮดิส เจ๋งฟร่ะ o13 o13 o13 o13 o13 o13
ส่วนนู๋ เนเน่ น่ารักเกินไปล่ะ หุหุหุ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
และก็มาต่อไวๆเน้อออออออออออออออออ :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
เฮดีสจะนิ่งไปไหนเนี่ย
น้องรัญก็น่ารักดีเนาะ งงๆ เอ๋อๆ ฮ่า
-
สุดยอดเลยค่ะพี่เฮ แบบว่าเป็น sm เลยชอบบบบบ :impress3: แต่นู๋เน่จ๊ะ พี่ว่านู๋น่ะหนีไม่รอดหรอกลูกเอ๋ย :z13:
อ่ะ ปล.หวัดดีค่ะเป็นน้องใหม่สำหรับเล้าค่ะ ^^
-
เนเน่น่ารักมากกกกก :impress2: รีบกลับมาต่อนะคะ
-
สนุกมากค่ะ o13
น้องเนเน่น่ารักกกก
พี่แฮกริด เอ๊ย เฮดิสก็ เอ่อ..โหดจริงอะไรจริง แต่พักหลังเริ่มน่ารัก(?)เพราะเทวดาน้อยอิๆ
จะดีแค่ไหนน้อ ถ้าคนแต่งมาอัพบ่อยๆ :m13:
-
พึ่งเคยอ่าน (บ้านนอก!)
เขาว่ากันว่านิยายสนุกมักต้องรอคอย สงสัยจะจริง o18
ติดตามจ้า
-
+1 ให้น้องเนเน่ & ฮาดีส รอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
เฮดิสโหด พี่ยูอึดมาก o13
-
เฮียต้องเจอเน่เน เเล้วเเน่ๆเลย
-
พี่เฮดีส อุ้มรัญไปหนายยยยยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกก โอ้ยยชอบมากค่ะ >____<
แต่มันเป็นนิยายประจำเดือนจริงหรอค่ะ :z3: :z3:
รอตอนต่อไปค่า ^^
-
สุดขีด 7
ถึงจะบอกไปว่าง่วงแต่เอาเข้าจริงผมก็กลับหลับไม่ลงเลย จะให้หลับลงได้ยังไงล่ะครับ เฮ้อ ตั้งแต่กลับมาจากตลาดพวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมรู้สึกกลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขา เราแยกย้ายกันอาบน้ำและนอนอย่างเงียบๆ ผมยึดที่มั่นเป็นโซฟายาวตัวเก่าตัวเดิม หลังจากมานอนทอดร่างบนโซฟาผมเอาแต่พลิกตัวไปพลิกตัวมา เฮ้อ นี่ผมถอนหายใจไปกี่ครั้งแล้ววะ รู้สึกว่าช่วงนี้มันเยอะผิดปกติ จะอายุสั้นก็คราวนี้แหละว่ะ
ผมพยายามข่มตาให้หลับแต่ก็ไม่หลับสักที ทำได้แต่เพียงหลับตาเฉยๆ ทำแบบนี้อีกเดี๋ยวมันก็หลับไปเอง เหมือนผมจะคิดผิดเพราะหลับตายังไงก็ไม่ทำให้ผมหลับเลยสักนิด ในหัวมันกังวลตีกันวุ่นวายไปหมด ไม่สงบนิ่งเหมือนเคย ผมลืมตาโพลงในความมืดจ้องมองอากาศว่างเปล่าตรงหน้า ในหัวมันมีแต่เรื่องของอีกคนในห้อง
พ่อเคยพูดไว้เสมอว่าทุกการกระทำของมนุษย์มีสาเหตุเบื้องลึกเบื้องหลังอยู่เสมอ ไม่ว่าการกระทำนั้นจะถูกตัดสินว่าถูกต้องหรือผิดก็ตาม สาเหตุที่ทำให้ผมนอนไม่หลับก็คงเพราะคิดไม่ออกว่าสาเหตุที่พี่เฮดีสทำไปนั้นคืออะไร อาจจะเป็นเพราะผมยังไม่รู้จักเขาดี อย่าว่าแต่ไม่รู้จักดีเลย ขนาดบางคนที่เราคิดว่ารู้จักดีก็อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่รู้อยู่ก็ได้ ผมคิดไปเรื่อยเปื่อย นิ้วเคาะเป็นจังหวะตาม
แต่ว่าแบบนี้มันไม่ดีแน่ ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ผมคิดว่าจะเกิดผลเสียมากกว่าผลดี ไม่ใช่แค่ตัวคนอื่นแม้แต่ตัวของเขาเองก็เถอะ ถ้าหากมันไม่ใช่แค่การทะเลาะธรรมดาๆ ล่ะ ถ้าเกิดมันลุกลามใหญ่โตอาจจะไม่จบแค่ข้าวของพังและเจ็บนิดๆ หน่อยๆ แต่อาจจะถึงขั้นบาดเจ็บหนัก ร้ายแรงที่สุดก็คือถึงขั้นชีวิตเลยก็ได้ ผมทำหน้าเครียดเม้มปากเล็กน้อยกับความคิดนี้
ไม่ได้การล่ะ!
ถ้าปล่อยเอาไว้มีหวังเป็นแบบนั้นแน่ๆ ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น ยังไงก็ตามผมต้องพยายามขัดขวางและยับยั้งไม่ให้มันเกิดเหตุขึ้น ก็... อุตส่าห์ได้รู้จักกันนี่นะ อีกอย่างผมก็รู้สึกว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างมันอาจจะแย่ขึ้นมาจริงๆ ก็ได้ คนที่ทำอาหารอร่อยขนาดนั้น แถมยังทำให้ผมกินอีกด้วย คงจะไม่ใช่คนเลวอะไรหรอกมั้ง! บางทีเขาอาจจะแสดงออกไม่ค่อยเก่ง?
อันดับแรกผมต้องทำความรู้จักเขาให้มากขึ้น!
พี่ยูพูดไว้ว่าอะไรนะ?
‘… จะต้องทำความเข้าใจทำความคุ้นเคยสนิทสนมแนบชิดแบบเนื้อแนบเนื้อ…’
… อืม
ยากจังเลยแฮะ
ผมถอนหายใจแล้วพลิกตัวกลับมาอีกด้านก่อนจะชะงัก สายตาที่เริ่มคุ้นเคยกับความมืดมองเห็นประตูห้องนอนค่อยๆ เปิดออกอย่างเงียบงัน แสงสว่างจากข้างในลอดผ่านเงาสีดำทะมึนสายหนึ่งที่เดินออกมาจากห้องนั้น สงสัยเขาจะปวดชิ้งฉ่องล่ะมั้ง
ผมมองตามเขาที่เดินเข้าห้องน้ำอย่างเงียบกริบ แทบจะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดิน ทักษะการเดินแบบนี้ในหนังจีนเขาเรียกว่าฝีเท้านักฆ่าเลยนะเนี่ย! ถ้าผมหลับรับรองไม่รู้สึกตัวแน่นอน ไม่นานนักผมก็เห็นเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ
หือ?
ทำไมรู้สึกว่าเงามันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แถมเข้ามาใกล้ขนาดนี้นะ?
ผมกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับทัศนียภาพ แต่ก็เหมือนเดิมแถมยังชัดกว่าเมื่อครู่อีก พี่เฮดีสเดินมาหยุดตรงโซฟาที่ผมนอน อะไร!? จะมาดูอะไรกันครับ!? เพราะความมืดทำให้ผมมองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เพื่อความปลอดภัยผมจึงรีบหลับตาแกล้งเป็นนอนหลับแต่ไม่วายแอบส่อง
เงาทะมึนก้มลงมาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมเกร็งตัวทันที อะไร? จะทำอะไรครับพี่!? คงไม่ใช่จะมาลอบบีบคอตอนผมหลับอยู่หรอกนะ!? ผมพยายามหดคอของตัวเองแล้วเขยิบชิดโซฟาถ้าซุกเข้าเป็นเนื้อเดียวกันได้ผมก็จะทำ! ผมรู้สึกถึงมือขนาดใหญ่สอดเข้ามาใต้ตัวชั่วอึดใจตัวผมก็ถูกยกลอยขึ้นจากโซฟาอย่างนุ่นนวล ผมตกใจลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความตกใจปนสงสัย
พี่เฮดีสอุ้มผมเดินมาที่ห้องนอนอย่างง่ายดาย เพราะแสงจากห้องทำให้ผมเห็นหน้าของอีกฝ่ายซึ่งยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เขาจะทำอะไรน่ะ!? จู่ๆ มาอุ้มกันเข้าห้องแบบนี้ คิดจะทำอะไรกันแน่!? อย่างกับอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องหอ แอ๊กกก! ผมเบิกตากว้าง ถ้าทำมิดีมิร้ายผมสู้ตายนะเออ!
พี่เฮดีสวางผมไว้บนเตียงแทบจะไม่รู้สึกถึงแรงกระแทกเลย เพราะมันนิ่มนวลแผ่วเบาเอามากๆ ผมกะพริบตาถี่ๆ อีกฝ่ายจัดผ้าห่มปกตัวของผมแล้วชะงักตัวเมื่อเราสบตากัน อ๊ะ! แย่แล้วสิ ลืมแกล้งหลับตาไปเลย! ผมกะพริบตาปริบๆ แล้วค่อยๆ คลี่ยิ้มแห้งๆ ออกมาท่ามกลางบรรยากาศที่กระอักกระอ่วน
พี่เฮดีสไม่ได้พูดอะไร เขายกมือตบศีรษะของผมเบาๆ แล้วหันตัวเดินอ้อมไปนอนอีกฝั่งของเตียง เพราะเตียงมันกว้างมากขนาดผู้ชายสามสี่คนนอนได้สบาย แค่สองคนนอนทำให้มีพื้นที่เว้นห่างมากพอ โคมไฟถูกปิดลงทำให้ห้องมืดสนิท ผมเหลือบตาไปมองอีกคนบนเตียงที่นอนหันหลังให้ เห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้าง ผมยกมือแตะศีรษะของตัวเอง ขบริมฝีปากเอาไว้แต่มันก็ห้ามไม่อยู่ทำให้คลี่รอยยิ้มออกมา
ความรู้สึกบางอย่างมันทำให้ผมนอนหลับไปทั้งๆ ที่ยังยิ้มอยู่
-----
ผมนั่งปิดปากหาวอยู่หน้าทีวี สงสัยเมื่อคืนนอนช้าไปหน่อยทำให้รู้สึกนอนไม่อิ่ม ผมขยี้ตาเบาๆ ปลุกตัวเองให้ตื่นจากอาการง่วง มีเสียงกึกดังอยู่ตรงหน้าทำให้ผมที่กำลังจะหลับไปอีกรอบ ลืมตาขึ้นมาเห็นถ้วยเล็กๆ วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ผมหันไปมองทันเห็นแผ่นหลังไวๆ ของอีกฝ่ายที่เดินหายลับไปในห้องครัว
งืม อะไรหว่า?
ผมยกขึ้นมาจิบนิดๆ รสเปรี้ยวๆ หวานๆ แบบนี้ต้องเป็นน้ำมะนาวแน่ๆ แถมยังอุ่นๆ อยู่เลย ทั้งกลิ่นหอมของมะนาวและน้ำผึ้งนิดๆ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายและบรรเทาอาการง่วงไปมากโข แหม ดีจริงๆ เลยว่ะ อย่างกับมีพ่อบ้านส่วนตัวแน่ะ
ผมเปิดทีวีนั่งจิบละเอียดไปกับน้ำมะนาวอุ่นๆ ส่วนเจ้าของห้องน่ะเหรอ? อยู่ในครัวครับกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ ใช่ว่าผมจะงอมืองอเท้าไม่ไปช่วยนะ แต่ผมถูกไล่ออกมาต่างหากล่ะ เชอะ บอกว่าผมอยู่ไปก็เกะกะไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น (มันก็ถูกของเขาละนะ) ทำให้ผมมานั่งสบายอุราอยู่หน้าทีวีนี่ไงล่ะครับ
จิบน้ำมะนาวหมดก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากกว่าเดิมตั้งเยอะ ไม่มีอะไรทำผมจึงตัดสินใจอาบน้ำ ผมเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวค้นเสื้อผ้าและผ้าขนหนูมาใช้แบบเป็นธรรมชาติอย่างที่สุด ไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของห้อง เขาอนุญาตแล้วนี่น่า ขนาดเสื้อที่ใส่อยู่นี่ก็ของเขาไม่ใช่ของผมสักชิ้น เดี๋ยวค่อยขอไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านหน่อยดีกว่า
ผมอาบน้ำเสร็จพร้อมกับที่พี่เฮดีสทำมื้อเช้าเรียบร้อย พวกเราจัดการอาหารบนโต๊ะอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ ทำไมบรรยากาศมันชักจะอึดอัดชอบกล? ผมเงยหน้ามองอีกฝั่งที่ทำหน้านิ่งไม่มีอะไรผิดปกติแม้แต่น้อย ไม่นานเขาก็อิ่มแล้วลุกเดินออกไป ผมได้แต่มองตามอย่างแปลกใจ ตั้งแต่ตื่นมานี่พี่เฮดีสยังไม่พูดอะไรสักแอะ จะบอกว่าปกติมันก็ใช่ละนะแต่มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล
ผมรีบจัดการอาหารเช้าอย่างรวดเร็วแล้วทำหน้าที่เป็นแผนกล้างจาน เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วเดินย่ำเท้าตามหาเจ้าของห้องที่หายตัวไป ไปไหนวะ? หาจนทั่วแล้วไม่เจอแม้แต่ห้องทำงานก็ยังไม่เห็น เหลือแต่ห้องน้ำสงสัยจะอาบน้ำอยู่ล่ะมั้ง ผมเดินเข้าในห้องแต่งตัวแล้วเงี่ยหูฟังเสียงน้ำ อืม แช่น้ำหรือเปล่านะ? ไม่ได้ยินเสียงน้ำเลย ผมถอยทัพมานั่งรอที่โซฟาเปิดทีวีดูการ์ตูนจบไปสองสามเรื่องก็แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววเจ้าของห้องจะโผล่ออกมาจากห้องน้ำสักที
อยู่ห้องน้ำจริงๆ หรือเปล่าวะ? นานขนาดนี้มันต้องอาบน้ำเสร็จแล้วนี่น่า ผมลุกขึ้นแล้วเดินมาเคาะประตูห้องน้ำ เงียบ ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับ ไม่ได้อยู่ห้องน้ำงั้นเหรอ? ผมผลักประตูเข้าไป โอ๊ะ มันไม่ได้ล็อกแฮะ พอผลักเข้าไปผมก็ชะโงกหน้าเข้าไปเอี่ยมๆ มองๆ ข้างในแล้วแทบผงะหงายหลัง
ขอโทษคร้าบบบ! ผมไม่ใช่โรคจิตแอบดูนะครับ! อย่าเข้าใจผิด!!
“มีอะไร?”
“เปล่าครับ นึกว่าไม่มีใครอยู่ ขอตัวนะครับ”
ผมพยายามทำตัวนิ่งสุดชีวิตโบกมือปฏิเสธแบบไม่มีพิรุธใดๆ แล้วรีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วแทบจะทำลายสถิติโลก
..... อ๊ากกก!!! เต็มๆ ตาเลย!!!
ภาพติดตาติดคาอยู่ในสมองแบบที่สลัดยังไงก็สลัดไม่ออก ฮือออ! แทนที่คนถูกเห็นจะเป็นฝ่ายเขินอายแต่กลับกลายเป็นฝ่ายเห็นอย่างผมอายแทนซะนี่ ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ!!! จับอกซ้ายที่เต้นรัวตุ้บๆ จับหน้าที่มีอุณหภูมิสูงขึ้นกว่าปกติ อ๊ากกกกก! นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิงล่ะก็คงกระโจนเข้าไปปล้ำซะให้มันรู้แล้วรู้รอด อ่า! สภาวะแบบนี้เสี่ยงมากๆ ผมต้องหาอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจ!
ผมพยายามใช้สปองบ๊อบปลอบใจ...
... แม่ม !
เคยได้ยินจากใครสักคน สปองบ๊อบแม่งเกย์
เกย์--? เกย์----?? เกย์-----??? เกย์----------!!!?
ปิ๊บ!
ปิดมันแล้วพยายามคิดหาเหตุผล ใจเต้นกับผู้ชายไม่ใช่จะเป็นเกย์สักหน่อย..... ผมทอดสายตามองไปไกลแล้วหัวเราะนิ่งๆ ก็แค่ตกใจก็เลยใจเต้นแรงไง! พอคิดได้ผมก็สงบขึ้นมาและใจเย็นมากขึ้น เห็นพี่เฮดีสเดินผ่านด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็ยิ้มรับอย่างเยือกเย็น เฮ้อ นั่นไง ไม่รู้สึกอะไรเลย สงสัยผมจะเพี้ยนไปชั่ววูบ ผมหัวเราะในลำคอแล้วเอ่ยถามอีกฝ่ายไปอย่างอยู่เหนือกว่าเล็กน้อย
“อาบน้ำสนุกไหมครับ?”
“...เพี้ยนหรือไงวะ?”
พี่เฮดีสมองผมอย่างกับผมเป็นบ้าไปแล้ว ผมส่ายหน้าแล้วยิ้ม พี่ไม่เข้าใจหรอกครับ ตอนนี้น่ะผมปกติดีเมื่อกี้น่ะสิถึงจะเพี้ยน! พี่เฮดีสขมวดคิ้วหน่อยๆ แล้วเดินเข้าห้องครัวไป และเดินกลับมาพร้อมกับถือกระป๋องน้ำอัดลมซดโฮกด้วยมาดสุดเท่แบบที่พรีเซ็นเตอร์โฆษณามาเห็นยังต้องอาย พี่เฮดีสเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง ไม่นานนักก็เดินออกมาในสภาพที่เรียบร้อยสมบูรณ์แบบ เสื้อเชิ้ตดำ กางเกงเดฟสีดำแบบเดียวกับเมื่อวานและวันที่ผ่านๆ มาเป๊ะ! ผมขมวดคิ้ว
“พี่ไม่มีเสื้อผ้าสีอื่นบ้างเหรอครับ?”
“ไม่มี”
ชอบขนาดนี้เลยเรอะ? ผมไม่ได้ถามอะไรต่อ กลัวจะไปสะกิดต่อมโมโหของเขา ส่วนอีกฝ่ายก็ยืนมองผมนิ่งไม่ยอมเอ่ยอะไรสักแอะ เอาเถอะ คงต้องเป็นผมอีกนั่นแหละ
“แล้ววันนี้พี่จะทำอะไรบ้าง?”
“ไปเดตกัน”
หะ!!!?
ผมอ้าปากเหวอตกใจเสียจนลืมไปเลยว่าจะพูดอะไรต่อ และก็ถูกอีกฝ่ายลากถูไปอีกจนได้ ผมทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งมานั่งเงียบอยู่บนรถแล้วล่ะครับถึงได้สติกลับคืนมา
ไปเดต?
พูดซะให้เข้าใจผิดเลยนะครับ ไปเที่ยวเล่นก็บอกมาตรงๆ เถอะ ทำไมต้องไปดงไปเดตด้วย ผมนั่งเงียบไปตลอดทางใช้เวลานานพอสมควรรถก็มาจอดที่ลานจอดรถในชั้นใต้ดินห้างขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
“ทำไมมาไกลขนาดนี้ล่ะครับ ใกล้ๆ ก็มีห้างให้เที่ยว” ผมปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วถามขึ้นด้วยความแปลกใจ มาตั้งไกลแน่ะ อยู่ใกล้ๆ แถวนั้นก็มีห้างใหญ่เหมือนกันทำไมไม่ไปกันล่ะ ได้ข่าวว่ามันก็เหมือนๆ กัน
“ไกลจากมอ” พี่เฮดีสตอบสั้นๆ ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วลงจากรถไป
ผมหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ไกลจากมองั้นเหรอ? ผมก้าวลงมาจากรถแล้วปิดประตูเดินตามหลังเขาไปติดๆ คราวนี้พี่เฮดีสไม่สวมหมวกเหมือนตอนไปตลาด มันเกี่ยวกับการที่เขาเลือกมาที่นี้หรือเปล่านะ? เอาล่ะ ผมจะพยายามทำความเข้าใจการกระทำของพี่เฮดีสเพื่อความสนิทสนม! (วิธีของพี่ยูผมขอผ่านครับ)
ผมกับพี่เฮดีสเดินตะลอนๆ ตั้งแต่ชั้นแรกขึ้นไปทีละชั้น ระหว่างทางแต่ละคนมองตามพี่เฮดีสกันใหญ่ผมเข้าใจครับ การที่จะได้เจอคนหน้าตาและหุ่นขนาดนี้นั้นมันยากจึงต้องเก็บเกี่ยวให้มันได้มากที่สุดในช่วงเวลาอันจำกัดแบบนี้ บางคนส่งยิ้มมาให้ผมก็ส่งยิ้มกลับไปอย่างปกติ แต่เวลาที่ทำแบบนี้ทีไรคนที่เดินอยู่ข้างหน้าก็มักจะหันมาจ้องผมเสียเขม็งทุกครั้งไป ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผมทำแบบนี้มันไม่ดีตรงไหนกัน? คนเราต้องมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีต่อกันนะครับ!
พี่เฮดีสเดินเข้าไปดูของในร้านส่วนผมก็เดินเล่นใกล้ๆ รอ เดินไปเดินมาผมก็ถลาจับกบกลางห้าง
“เป็นอะไร?” พี่เฮดีสเดินมาถาม ผมที่พลาดจากการจับกบก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
อายโคตร!
“ไม่เป็นอะไรครับ แค่นี้สบายมาก”
ผมโบกมือปฏิเสธ รีบดันอีกฝ่ายให้เดินเข้าร้านไปเหมือนเดิมส่วนตัวผมก็เดินเล่นรอ จากนั้นผมก็เริ่มพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ชนนั้นชนนี้ไปเรื่อย ตอนไปเข้าห้องน้ำเกือบถึงฆาตเพราะป้ายไฟตกเฉียดผมไปนิดเดียวเอง! ขนาดขึ้นบันไดเลื่อนผมยังก้าวพลาดหกล้มกลิ้ง ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก ผมหอบสังขารมาหาพี่เฮดีสที่มองผมด้วยสายตาต่างจากปกติเหมือนงงๆ ปนกังวลใจ ผมหัวเราะกลบเกลื่อนสถานการณ์ไปเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไร! สบายดี! ว่าแต่พี่มาซื้ออะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
“เปล่า”
ผมขมวดคิ้วทำหน้าบึ้ง อะไรของเขาวะ ให้เดินไปเรื่อยเปื่อยในห้างใหญ่ขนาดนี้น่ะเหรอ!? ด้วยสภาพที่ซวยเกือบหาชีวิตไม่มาแล้วผมก็เลยระวังทุกฝีก้าวแต่น่าแปลกที่ไม่เกิดอะไรขึ้นเลย เดินตามจนขาลากในที่สุดพี่เฮดีสก็แวะเข้าร้านตุ๊กตา
หา ตุ๊กตา!!?
ผมมองไปรอบๆ ร้าน นี่มันมีแต่ของน่ารักๆ ทั้งนั้นเลยนี่หว่า! พี่เฮดีสเข้ามายืนอยู่กลางร้านโดดเด่นไม่เข้ากันเลยสักนิด
“ขอบคุณที่อุดหนุนค่ะ”
อะไร? ผมเดินเข้ามาดูอย่างสนองสนใจ พี่เฮดีสซื้ออะไรมาวะ? ผมมองกล่องนั้นแล้วอ้าปากเหวอ ถ้าจำไม่ผิดนี่มันตุ๊กตา danbo นี่หว่า! คนอย่างพี่เฮดีสซื้ออะไรที่น่ารักแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ!? ผมขมวดคิ้วเจอเรื่องประหลาดใจเข้าอีกแล้ว พี่เฮดีสหิ้วของออกมาจากร้านเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยกับร้าน ผมเดินตามและมองเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากจะถามสุดๆ พี่เฮดีสเดินแวบไปร้านนั้นแวบไปร้านนี้ จนกระทั่งพาผมเข้าร้านไอศกรีมเพื่อพักชั่วคราว
พอมานั่งในร้านพี่เฮดีสก็ทำสเต๊ปเดิมสั่งไอศกรีมผ่านทางผม พนักงานผู้หญิงมองผมกับพี่เฮดีสด้วยสายตาแปลกๆ แล้วยิ้มๆ ให้ ทำไมผมรู้สึกขนลุกลุกพองกับรอยยิ้มของเธอกันนะ? พี่เฮดีสไม่พูดไม่จาเริ่มแกะกล่อง danbo ผมได้แต่นั่งมองไม่สามารถเอ่ยใดๆ แทรกบรรยากาศนี้ได้เลย พอแกะออกมาก็เจอกับเจ้า danbo น้อย ระหว่างนั้นพนักงานสาวคนเดิมก็ยกไอศกรีมมาเสิร์ฟ
ผมยิ้มแล้วเอ่ยขอบคุณ เธอคนนั้นก็ยิ้มรับแล้วเดินกลับไป แต่ไม่วายจะหันกลับมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ ที่ระยิบระยับของเธอ อะไรวะ? รู้สึกแปลกๆ หนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รู้ รีบกินรีบไปดีกว่า ผมที่กำลังสนใจพนักงานประหลาดคนนั้นเริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ จากสายตาลูกค้าในร้านซึ่งมองมาที่โต๊ะของผมแล้วแอบยิ้มกันถ้วนหน้า(โดยเฉพาะสาวๆ) ผมหันกลับมาที่โต๊ะของตัวเองแล้วถลนตาตาเป็นไข่ห่าน
พี่เฮดีสสส!?
สมองของผมเกือบจะถูกทำลายเพราะความตกใจสุดขีด พี่เฮดีสจัดแจงน้อง danbo ทำท่ากินไอติมแล้วควักมือถือมาถ่ายแชะๆ ถ้าไม่บอกว่าเป็นพี่เฮดีสผมจะคิดว่าไอ้คนๆ นี้มันกำลังบ้าเห่อ! บ้าเห่อของเล่นใหม่แน่ๆ!! แต่นี่มันคือพี่เฮดีสน่ะสิ ใบหน้านิ่งเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็งถือสมาร์ทโฟนถ่ายรูป danbo กินไอศกรีม ดูยังไงมันก็ขัดแย้งกันเป็นบ้า! ผมตักไอศกรีมขึ้นมากินพยายามมองข้ามภาพตรงหน้าให้มากที่สุด
“พี่ชอบ danbo เหรอครับ?”
แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ต่อแรงขับภายใน ผมตักไอศกรีมไปได้สักพักก็รวบรวมความกล้าถามขึ้นด้วยความสงสัยที่ตกตะกอนมาตั้งแต่แรกเห็น พี่เฮดีสตักไอศกรีมกินแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม
“อืม ชอบสิ ตัวเล็กๆ หน้าเอ๋อๆ ดี”
“ระ เหรอครับ?” ผมพยักหน้ารับเสียไม่ได้จากนั้นก็ก้มหน้ากินไอศกรีมตรงหน้า
เวรเอ๊ย! พูดตะกุกตะกักเกือบไปไม่ถูกเลย ไอ้คำพูดมันก็กวนตามปกติของเขาล่ะนะแต่ทำไมผมถึงต้องหน้าร้อนวูบด้วย!? หรือว่าวันนี้ผมจะไม่สบายวะ? ผมลูบหน้าตัวเองแล้วเงยหน้าตักไอศกรีมกินต่อ มองพี่เฮดีสแล้วมองน้อง danbo อดคิดถึงไอ้ตุ๊กตาอีกตัวไม่ได้ เจ้า domo น่ะครับ แหม มันช่างเหมือนกับพี่เฮดีสจริงๆ
“เนเน่ชอบกินช็อกโกแลตเหรอ?”
หา? ผมเลิกคิ้วขึ้น ถามผมหรือเปล่าวะ? แต่ทำไมก้มหน้าก้มตามองน้อง danbo ไม่ได้มองหน้าผมสักนิด เอาเถอะ ตอบๆ ไปล่ะกัน อีกอย่างไอศกรีมที่ผมกินอยู่ก็เป็นช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ด้วย คงจะถามผมนั่นแหละ
“ก็ชอบนะครับ แต่ชอบเรนโบว์มากกว่า”
พี่เฮดีสเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตา danbo ที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้วยไอศกรีมของตัวเอง
“กูไม่ได้ถามมึง กูถามเนเน่”
ผมคิ้วกระตุกกับไอ้หน้านิ่งน้ำเสียงกวนทีน
ไอ้พ่อ domo เอ๊ย!!!
“รีบกินเถอะ จะแวะไปดูไอ้ยูสักหน่อย”
ผมพยักหน้าแล้วตั้งใจจ้วงต่อทันที
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
(http://upic.me/i/2i/174010.jpg)
น้องเนเน่ 555
(http://upic.me/i/56/4240865576_a0fc8229e8.jpg)
น้อง danbo กับ domo
-
From... 111223
แวะมาแอบจิ้มเบาๆ ฮุฮุ อ่านตอนนี้แล้ว เฮียเฮดีสเท่สุดๆไปเลยอ่ะ มีหวงเนด้วย >_< เฮียเป็นเพื่อนกับยูที่เป็นรุ่นพี่ข้างบ้านของเนแสดงว่าเฮียเฮดีสต้องเคยเจอเนแน่ๆเลย แต่อย่างฮานิสัยของเฮียยูพึงออกแต่เรียกเสียงฮากระจาย เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริงๆ เนเน่กับเฮียเฮดีส ช๊อบมากๆ สอบสู้ๆนะค๊า จะรอติดตามตอนต่อไปจ๊า
Ans... พี่ยูก็รู้เยอะอยู่เหมือนกัน 555 ขอบคุณที่ติดตามค่า~
From... KoROGeFeE
กรี๊ดกร๊าาาาด มาแล้ววนิยายรายเดือนน พี่เฮดีสหึงโหดค่าาา น่ารักมากเลยอยากอ่านต่ออย่างแรง
Ans... ตกลงพี่เฮดีสน่ารักงั้นเหรอ 555
From... malula
ท่านพี่เฮดีสดูมีความสุขกับการได้มีเรื่องกับชาวบ้านเหลือเกิน อย่าเอาน้องรัญไปเสี่ยงอย่างนั้นสิ งือ... ชอบที่พี่ยูมันแปลซับไตเติ้ล
Ans... มีความสุขอยู่แหละนะ น้องรัญเสี่ยงตลอดเวลาที่อยู่กับเฮียอยู่แล้ว! ว้าว พี่ยูมีความนิยมเหมือนกันนะเนี่ย
From... RoseBullet
กร๊ากกก โรคกล้ามเนื้อตายแต่กำเนิด พี่ยูช่างคิดได้ แต่คงตายแค่ส่วนใบหน้าน่ะนะ แขนขากำปั้นอะไรเนี่ยชักกระตุกตลอดอ่ะ พี่ยูแกบุคลิกฮาดีนะ เหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนเลย แต่ละอย่างแต่ละท่าทางที่ทำ โอย แอบกุมขมับ สงสัยก็แต่ว่าเป็นเพื่อนกับเฮดีสจริงๆน่ะ =[]=?! ระหว่างสองคนนี้คงเหมือนจิ๊กซอว์ที่ลงตัวกันมั้ง คนนึงก็กล้ามเนื้อตาย อีกคนก็ไฮเปอร์เอ็นเตอร์เทนไปเลย เนเน่บรรยายท่าทางเฮดีสตอนสู้ได้สมกับฉายา ถึงจะบรรยายไม่ละเอียด แต่ทำไมเราก็แอบกลัวอยู่นิดๆก็ไม่รู้ เหมือนแอบจิตๆกระหายเลือดกระหายการต่อสู้อะไรแบบนั้น บรึ๋ย รอตอนต่อนะจ๊ะ
Ans... พี่ยูเป็นคนแบบนั้นแหละ แท้ๆ เลยนานๆ จะหาสาระได้ ฮิๆ เหตุผลที่สองคนนี้เป็นเพื่อนกันเดี๋ยวคงจะรู้กันเอง เฮียเฮแค่หงุดหงิดนิดหน่อยไม่แอบจิต(?)
From... gupalz
ยูมันเกรียนจริงๆ
Ans... จริงๆ ยืนยัน!
From... cattydoggy
กริ๊ดดดดดดดดดดดดด มาจนได้มาจนด๊ายยยยย รอคอยกับเรื่องนี้เวอร์ อยากอ่านอีกฮืออ ตั้งใจสอบนะคะ
Ans... ขอโทษที่ให้รอนานนะจ้ะ
From... MiU
โอ๊ย เนเน่ บรรยายซะเห็นภาพเป็นฉาก ๆ ๆ ลอยมาเลย .... พี่เฮดีส พี่หึงใช่ไหม !!! วิธีการพี่นี่รุนแรงจริง ๆ .. (แต่เค้าชอบ)
Ans... = = แสดงว่าเป็นคนชอบความรุนแรงน่ะเนี่ย คึๆ
From... ♥lvl♀‘O’Deal2♥
โหดเกิ๊นไปแว้วพ่อเฮดีส
Ans... โหดกว่านี้ยังมี
From... cher7343
เห้ยย รุนแรงไปป่ะ เนเน้กลัวจนตัวสั่นเลยอ่ะ
Ans... อันนี้ยังเบาะๆ นะเนี่ย
From... Rafael
โฮยย พี่เฮดีสโหดเวอร์ค่ะ อิอิ สงสารน้องบ้างอะไรบ้างน้า รอตอนต่อไปค่ะ
Ans... แหม เฮียเฮคงไม่โหดกะน้องหรอกกก~
From... Only_oil
พี่เฮดีสโหดดเว่อร์อ่ะ ชอบซับไตเติ้ลของพี่ยู
Ans... พี่ยูเริ่มป๊อบ
From... ชะรอยน้อย
สงสัยถ้าพวกนั้นรู้ว่าประโยค "ผมเหนื่อย ง่วงนอนแล้ว" ช่วยแยกเฮดีสออกไปจะคิดยังไงเนี่ย ฮ่าๆๆ
Ans... สงสัยจะกระอักเลือกรอบสอง 555
From... pim_onelove
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ เรื่องน่ารักดี ชอบๆ
Ans... ยินดีต้อนรับฮับ
From... rubymoona
โอ๊ย น่ารัก!!!เป็นลม!!!น้องเน!!!!น่ารัก!!!!!อ๊าค!!!!!นี่มันบ้าบอ นึกคำอย่างอื่นไม่ออกนอกจากน่ารัก!!!!!!!!จริงๆนะ!!!!
Ans... อันนี้เป็นโรคคลั่งน้องเนเน่น่ะเนี่ย ฮี่ๆ
From... honeystar
มาแย้วว พี่เฮดีสเท่มากเลยอ่ะ >< ชอบพี่ยูออกมาตอนเดียวเด่นกว่าพี่เฮดีสซะงั้น
Ans... ที่มันเด่นกว่าเพราะเฮียเฮไม่ค่อยพูดหรือเปล่า 555
From... n2
ฮากับซับไตเติ้ลของยู
Ans... ได้รับความนิยมจริงๆ
From... myd3ar
พี่ยูจะฮาเกินไปมั้ย เจ็บแล้วยังฮาอยู่อีก แต่พี่เฮดีสเนี่ย พอน้องบอกหน่อยเดียว ยอมฟังทันทีเลยนะ
Ans... เขาเชื่อง!
From... a_tapha
เนเน่หนูง่วงได้ถูกสถานการณ์มากค่ะ
Ans... เนเน่พยายามแก้สถานการณ์
From... arisa_sa
โคร - ตะ -ระ โหดเลยอ่าส์ อาเฮียแกได้ใจสุด ๆ นู่รัญจะรอดไหมเนีย ขี้หึงขนาด ขอบคุณมากค่ะ
Ans... นี่แค่เบาๆ นะ!
From... BasicYsin
เทพแห่งความอาฆาตแค้น >> พี่ยูคิดได้ไงอ่ะ
Ans... พี่ยูคิดมาจากที่เห็นกับตา ฮิๆ
From... NONSENSE
พี่เฮเดสเนี่ย เชื่องกะ นู๋เนเน่ คนเดียวใช่มะเนี่ย นู๋เนเน่ก็บื้อไปนิดนะ แต่ก็น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
Ans... เนเน่ไม่บื้อไปนิดล่ะมั้ง 555
From... qq_oo
รอๆๆๆๆจ้า
Ans... มาแล้วน่า
From... andear
เฮียโหดจิ๊ง ซับไตเติ้ลก็แจ่ม อึดอย่างกะแมลงสาบ 555555 เนเน่ก็น่าร๊ากก
Ans... จริงๆ แล้วพี่ยูค่อนข้างถึกและเก่งพอตัว
From... e-ga-g
ชอบซับไตเติ้ล ยูน่ารักมาก ปล.รอตอนต่อไป
Ans... ยูมันป๊อบจริงๆ!
From... tankungza
ในที่สุดก็มา หวังว่าตอนต่อไปคงจะไม่นานนะคับ ติดตามคับ
Ans... ไม่นานใช่ไหม?
From... มะมะมะหมิว
ชอบยูอ่ะะะะะ แอบอยากหาคู่ให้ยู กร้ากกกกก
Ans... อีกแล้ว ยูมาแรงจริงๆ!
From... tong_pub
และแล้วก็มาอัพ หลังจากหายไปสองชาติเศษๆ (แหะๆ) ประเด็นคือ..เราต้องอ่านเรื่องนี้ใหม่แต่ต้นเพราะจำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้ว = ="
Ans... เอ๋ มาสี่ตอนต่อเนื่องติดๆ กันอยู่นะ T T
From... armmyrine
รักนะ แต่ไม่แสดงออกกกกกกกก
Ans... รักใครอ่า คนแต่งเปล่า 555
From... paul frank
พี่เฮดิสน่ากลัววววววว
Ans... อืม จริงๆ
From... aoihimeko
ฮากับยูจริงๆ น้องรัญเราตัดบทได้เจ๋งมากทำเอาเฮดีสใจอ่อนยวบ (รึเปล่า?)
Ans... เฮดีสใจอ่อน?
From... loveview
อร๊าย สถานการณ์อย่างนี้ยังหลับได้อีกเหรอลูก!!
Ans... โอ้ เนเน่แค่หาข้ออ้างไม่ได้ง่วงจริงๆ
From... karenlarent
อู้ววว ดุเดือดดดดดด
Ans... อ่านะ
From... Mekaming
ฮาซับไตเติ้ลพี่ยูเหมือนกัน เราว่าพี่เฮดีสคงหาใครซักคนที่ซื่อและเข้าใจ พี่เขาและไม่กลัวเขาเหมือนน้องรัญ
Ans... ซื่อ? เข้าใจ? ไม่กลัว? นั้นเนเน่เหรอ!? ซื่อน่ะซื่อจริงแต่เข้าใจกะไม่กลัวเนี่ย คงไม่ใช่มั้ง 555
From... HISY
ซับไตเติ้ลพี่ยูเจ๋งมากกก
Ans... พี่ยูอีกแล้วววว
From... theWinDy
555 ชอบๆอะ พี่เฮดิสนี่บุคลิกสุดยอดมากๆอะ ตอนล่าสุดนี่ทำให้รู้เกี่ยวกับเฮียเพิ่มมาเยอะเลยว่า ต้องรู้ เคยเห็น หรืออาจจะแอบชอบเนรัญมาก่อนแน่เลย คนรู้เรื่องดีนี่เลยพี่ยูพี่ข่างบ้านคนสนิท
Ans... แล้วเราจะได้รู้อะไรอีกหลายๆ อย่างของเฮียเฮ พี่ยูก็น่าจะรู้บ้างบางส่วนล่ะนะ
From... U_Ton
พี่ยูฮามากกกกก... เฮียเเกเหมือน(เน้นว่าเหมือน!) จะเป็นคนเหล็ก(ไหล ไฟเบอร์) สุดท้ายก็แป๊ก ฮาาาา... สมเป็นเพื่อนเฮียเฮดีสจริงๆ... ทำซับประกอบใบหน้าพี่เฮดีสได้อีก เออเน๊อะ! คนเรา... แอบเขินนะ พี่เฮดีสมีกอดไม่ปล่อย หึงออกนอกหน้า(ตาย) วุ้ยยย!! พัฒนาไปได้อย่างร้ายาจ รอตอนต่อไป... (เฝ้าดูพฤติกรรมและพัฒนาการพี่เฮดีส VS ชะตารักรันทดของน้องเนรัญ *3*)
Ans... เนเน่ไม่รู้ว่าเหตุใดเฮียถึงเป็นอย่างนั้นแต่คนอื่นน่าจะรู้นะ เฝ้าดูต่อไปนะจ้ะ
From... marionatte
ฮาพี่ยูแกอ่ะ ชอบตรงซับไตเติ้ลจังเลย อิอิ อยากอ่านตอนหน้าแล้วค่ะ
Ans... พี่ยูป๊อบจริงๆ นะเออ!
From... acorntan
จอง....น้องเนเน่
Ans... ระวังเฮียเฮตามหลอน!!
From... GUNPLAPLASTIC
รู้สึกว่ามันค้างอ่ะพี่ ค้าง งงงงงงงงง มันจะค้างเกินไปเเล้วนะ โรคกล้ามเนื้อหน้าตายตั้งเเต่เด็ก พี่ยูนะพี่ยู ก็คิดได้ ได้ทำชั้นสามสมใจเเล้วนะพี่ งุงิ มาต่อนะค่ะ รอๆๆๆ พี่เฮดีสจะเเอบส่องเนเน่เรามาตั้งนานป่ะเนี่ย อยากรู้ๆ
Ans... สมใจสุดๆ แหละพี่ยู เรื่องพี่เฮดีสนี่ต้องรอพี่ยูมาแฉ 555
From... capool
ชอบยูจังเลยนืสัยฮาดีน่ารักอ่ะ มีคู่กะเขาไหมให้เป็นเคะได้ป่ะ แหมแต่ถ้าเป็นเคะก็คงเป็นเคะที่ทนมือทนเท้าดีแท้หนอ
Ans... อืมมม ก็รอดูกันต่อไปล่ะนะ
From... murasakisama
ฮาแบบโหดๆนะ แต่ชอบพี่ยูอะ
Ans... พี่ยูคนชอบเยอะจริง!
From... tarkung
จะติดตามต่อไปนะคร้าบบบบบบบ...
Ans... จ้า
From... เกริด้า(๐-*-๐)v
พี่ยูนี่Mใช่ไหม โดนถีบกี่ทีๆก็ไม่สะทกสะท้าน เหอๆๆ
Ans... แหม พี่ยูไม่ได้เป็นเอ็มหรอก แต่เพื่อนมันเอส 555
From... kwangkoyha
อั้ยย่ะๆๆๆ ชอบจริงๆ เชียวววววววววววววว เฮีย เฮดิส เจ๋งฟร่ะ ส่วนนู๋ เนเน่ น่ารักเกินไปล่ะ หุหุหุ และก็มาต่อไวๆเน้อออออออออออออออออ
Ans... มาต่อแล้วจ้า
From... zeazaiz
เฮดีสจะนิ่งไปไหนเนี่ย น้องรัญก็น่ารักดีเนาะ งงๆ เอ๋อๆ ฮ่า
Ans... ถ้าได้เจอกับเฮียเฮ ใครๆ ก็ต้องงงๆ เอ๋อๆ อยู่แล้ว ฮี่ๆ
From... mammam
สุดยอดเลยค่ะพี่เฮ แบบว่าเป็น sm เลยชอบบบบบ แต่นู๋เน่จ๊ะ พี่ว่านู๋น่ะหนีไม่รอดหรอกลูกเอ๋ย อ่ะ ปล.หวัดดีค่ะเป็นน้องใหม่สำหรับเล้าค่ะ ^^
Ans... เอ๋ sm เหรอ มันเป็นยังไงอ่า ยินดีต้อนรับสู่เล้าจ้ะ!
From... เทพมังกร
เนเน่น่ารักมากกกกก รีบกลับมาต่อนะคะ
Ans... รีบสุดขีดเลย
From... JingJing
สนุกมากค่ะ น้องเนเน่น่ารักกกก พี่แฮกริด เอ๊ย เฮดิสก็ เอ่อ..โหดจริงอะไรจริง แต่พักหลังเริ่มน่ารัก(?)เพราะเทวดาน้อยอิๆ จะดีแค่ไหนน้อ ถ้าคนแต่งมาอัพบ่อยๆ
Ans... แฮกริด!? ตอนล่าสุดเฮียเฮน่ารักปะ 555 อ่า จะพยายามมาอัพบ่อยๆ นะ T T
From... Crossley
พึ่งเคยอ่าน (บ้านนอก!) เขาว่ากันว่านิยายสนุกมักต้องรอคอย สงสัยจะจริง ติดตามจ้า
Ans... อ่า ไม่บ้านนอกหรอก เรื่องนี้มันค่อยเป็นค่อยไป 555
From... darling
+1 ให้น้องเนเน่ & ฮาดีส รอตอนต่อไปจ้า
Ans... ขอบคุณจ้า
From... slurpee04
เฮดิสโหด พี่ยูอึดมาก
Ans... ถึงได้เป็นเพื่อนกันได้ไง ฮิๆ
From... gumrai3
เฮียต้องเจอเน่เน เเล้วเเน่ๆเลย
Ans... ต้องรอเฉลยต่อไป
From... yowyow
พี่เฮดีส อุ้มรัญไปหนายยยยยยย
Ans... กลับห้องไง ฮิๆ
From... TAYJae1108
เรื่องนี้สนุกมากกกกกก โอ้ยยชอบมากค่ะ >____< แต่มันเป็นนิยายประจำเดือนจริงหรอค่ะ รอตอนต่อไปค่า ^^
Ans... เอ่อ ก็ไม่เป็นนิยายรายเดือนหรอกนะ แต่ตามอารมณ์คนแต่ง 555 (ยิ่งกว่าเดิมอีกแน่ะ)
ขอบคุณมากจ้า~!!!
-
เฮียแกต๊องรึเปล่า :-[
-
ตกลงเฮียแกบ้าตุ๊กตาเหรอเนี่ย ช่างเป็นหนุ่มวิศวะที่หลุดบุคลิกแบบหน้ามือเป็นหลังเท้าจริงๆ 555555 :m20:
-
ว้าย ดีใจ เมื่อวานพึ่งอ่านทวนอีกรอบ วันนี้ได้อ่านตอนใหม่ เลิฟๆคนแต่ง :กอด1:
อุ๊ พี่เฮของเขาชอบแบบนี้เหรอ มิน่าถึงชอบเน!!!แต่เนน่ารักกว่าเยอะเลยนะคะพี่เฮ ดังนั้นพี่เฮต้องชอบมากกว่าไปจนถึงรักเลยใช่ม๊า อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
น้องเนเรานี่น๊า ไปยิ้มให้คนอื่น ดีเท่าไหรแล้วที่พี่แกไม่ฆ่าไอ้คนที่ส่งยิ้มให้น้อง หรือลากน้องไปสำเร็จโทษในห้องน้ำน่ะ!!!
ปล.ยังยืนยันคำเดิม น้องเนน่ารักมาก!!!!!!
-
นึกภาพตามแล้วแบบว่ามันขัดกับลุคมากอะพี่ ฮ่าๆ
ปริศนาของพี่เฮดีสก็ยังเยอะเหมือนเดิมเลยนะ
เปิดเผยตัวตนออกมาบ้างก็ได้นะ ฮ่าๆ
-
เฮดีสนี่มึนสุดๆ เลยนะ
น่านิ่งมากๆๆ
-
พี่เฮดีสมีมุมนี้ด้วย แบ๊วซะ
จริง ๆ พี่แกก็แอบอบอุ่นอ่อนโยนเหมือนกันนะ
-
เฮ้ยยย่ะ ==' เฮียเฮดีส เฮียอย่าทำตัวแบบนี้ดิ มันไม่ดีต่อสุขภาพจิตคนอ่านนะ (*ขนลุก*)
ตอนหน้าพี่ยูจะมาเเล้วหรอ ><" ดีใจอ่ะ
+1 กับเป็ดก๊าบๆ ให้เเล้วนะคะ รอตอต่อไปค่า เป็นกำลังใจให้ค่ะ ♥
-
พี่เฮดีสน่าร๊ากกกก :-[
รอตอนต่อไปค่า
สู้ๆระคะ
-
เฮียน่ารักระเนี่ยมีถามเนเน่ด้วย
เขินอ่ะเซ่กิ๊ว กิ๊ว~
น้องเนนี่ก้ซื่อ(?)เหลือเกินนะลูก
รีบๆทำตามพี่ยูแนะนำเร้วววว
-
มาแว้วววว
-
คึคึ ตอนนี้น้องเนเน่ใจเต้นด้วยอ่ะ :z1:
-
บ้าตุ๊กตาจริงอ่ะ
แอบเอาเป็นตัวแทนใครเปล่า
ตอนหน้าพี่ยูจะมีบทใช่ไหม คิดถึงพี่ยู
-
เฮดีสบ้าตุ๊กตา ฮันแน่มีการตั้งชื่อว่าเนเน่ด้วย
แอบเอาตุ๊กตาเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่าเอย
แต่อ่านตอนที่เฮดีสอุ้มเน่มานอนด้วยแล้วอยากกรี๊ดมากๆ
อ๊ายยย เมื่อไรคู่นี้จะลงเอยกันน๊า
>///< อยากรู้คู่นี้เขาจะแสดงความรักกันแบบไหนน๊า
หลังจากเป็นแฟนกันแล้ว คงน่ารักมากแน่ๆ
-
แหมมมมมม เนเน่น่าจะลองทำตามที่พี่ยูแนะนำนะ
ท่าทางน่าสนุก...โฮะๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดด
อย่างแรกนะ ขอกรี๊ดดดด ก่อน...
อ๊ายยยยย เฮดีสน่ารักอ้ะ ><! น่ารักสุดๆไปเลย..มีการอุ้มไปนอนบนเตียงด้วย!!
ห่วงเนเน่ชิมิล่า??!!
(ว่าแต่..คลับคล้ายว่าคนที่ขึ้นไปนอนบนเตียงพี่แกได้จะต้องเป็น..ฮืมมม หึๆ =w=)
ไม่น่าเชื่อ! ป๋าเฮดีสชอบโดโน่? =[]=!!....
ช็อคกว่านั้นคือ..ถ่ายรูปตุ๊กตากับไอศกรีม..?? =[]=!
ชะ...เอิ่ม...
ว่าแต่ ที่เรียก 'เนเน่' เนี่ย...ความจริงเรียกตุ๊กตา หรือเรียกเนเน่ที่เป็นคนจริงจ๊ะ? =w=
รอตอนต่อปายยยค่า
ปล. ได้โปรด อย่าเป็นนิยายรายเดือนเล๊ยยย..รายอาทิตย์ก็ยังดีค่ะ T[]T (รายวันยิ่งดีใหญ่ ก๊ากก)
-
:a5: o22 เฮียเฮดีสชอบแบบนี้เรอะ ผิดคาด ตกใจนีสหน่อย :laugh: :laugh:
ตอนหน้าพี่ยูออกมาอีกแล้วซินะ :impress2: ท่าจะฮาเนอะ :impress2: :impress2:
-
อิอิ น่ารักอ่ะ เดทๆๆๆๆๆๆๆ
-
นึกภาพไม่ออก เข้าใจเลย ทำไมเนเน่ถึงอึ้งตอนพี่แกเล่นตุ๊กตา 55555
-
พี่ยูคะแนนนิยมเยอะ แต่หนึ่งเดียวในใจตลอดกาลคือเฮดีสจ้า~
ตกใจมาก เหมือนมีรางสังหรณ์ว่าจะมาโพสต์ต่อวันนี้ แล้วก็จริงๆ5555
อย่าเป็นนิยายรายเดือนเลยน้าตัวเอง แค่นี้เค้าก็รอแล้วรอเล่าแล้วง่า TT เรื่องสนุกมากกกก
ปล.ชอบเนรัญมาก ดีเวอร์55555
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้
ชอบมากๆเลยค่ะ สนุกมาก
แต่ถ้าจะอัพบ่อยกว่านี้จะดีมากเลย
55555+
-
พี่เฮดีสของน้องงงงงงง. น่ารักอ้ะ :-[ :-[ :-[
-
ไม่คาดคิดว่า เฮียแกจะชอบตุ๊กตาด้วย อ่านะ o22
-
พี่เฮดีสชอบของน่ารัก นึกภาพแล้วมันฟินอะ :-[
-
ใคร...นี่มันใครกัน?!
ผิดจากตอนแรกหน้ามือเป็นหลังมือเลยนะพ่อพระเอก
-
ขอกริ๊ดดังๆให้เฮดีส ทำไมตอนนี้มันน่ารักจังว๊า
-
เฮียก็แอบมีมุมต๊องๆนะยะ รู้สึกว่ายังมีอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกหลายอย่างที่เราๆยังไม่รู้
ช็อค! ตอนที่บอกว่า “กูไม่ได้ถามมึง กูถามเนเน่” =[]=!!!!!!
โอ้-พระ-เจ้า! ถึงว่าทำไมเป็นเพื่อนกับพี่ยูได้ ฮ่าาาาา
:jul3:
-
//ค่อยๆย่องมาเม้น
เฮียเข้าแอบชอบเนเน่มานานแล้วหรอเนี่ย!!(ใช่รึป่าววว 5555) :o8:
เนเน่ ตอนนี้ ใจเต้นเพราะเฮีย เริ่มรู้สึกอะไรบ้างปะ >.<
พี่ยู นิสัยน่ารักดี ดูเข้าใจเฮียมากๆ :laugh:
ปล. พี่คะ เรื่องนี้ ขอเป็น รายสัปดาห์ น้าาาาา :L2:
-
พึ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
มันคล้ายกับเป็นความแตกต่างที่ลงตัวกัน(เอ๊ะ!งงๆ555) รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เฮียแกชอบ danbo >O<
รู้สึกขัดๆกับลุคน่ะ 555
เป็นผู้ชายที่น่าค้นหาจริงๆ
# ไม่เอานิยายรายเดือน เรารายสัปดาห์ได้ป่ะ
-
ตอนนี้หลุดฮาไปหลายรอบ
นึกภาพตามตอนเล่นกับ danbo แล้วมันขัดกันจริงๆนะ :laugh:
เฮดีสแอบอ่อนโยนเบาๆ :o8:
เนรัญเป็นอะไรเดี๋ยวล้มเดี๋ยวชน :laugh:
-
เนเน่ :laugh:
-
พี่เฮดีสน่ารักอะ ชอบตุ๊กตาด้วยหราเนี้ย แถมยังแอบกวนรัญด้วยอะ อิอิ
-
แหมะ ชื่อเนเน่ซะด้วยยย ที่ว่าหน้าเอ๋อๆดี นี่แน่ใจนะว่าตุ๊กตาอ่ะ
-
:a5: :a5: :a5:
ไม่น่าเชื่อเฮดีสชอบ danbo
-
เย้ยยยเพิ่งเคยเห็นน้องdanbo กับน้องdomo น่ารักสุดๆ :m1:
เป็นสุดยอดอิมเมจพระเอกนายเอกจริงๆ :pig4:
-
พี่เฮดีสน่ารักจังเลย
ชอบตุ๊กตาด้วย
ตั้งชื่อให้เป็นตัวแทนใครรึเปล่า เนเน่
น้องเนรัญก็น่ารักมากกกกกกกกกกก
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ
-
มาต่อแล้วตอนต่อไปต้องเดือนหน้าซินะ
แต่ก็จะรออะนะ
-
เฮดีสตลกอ่ะ ซินเดเระมากกกก ><
น้องเนก็เอ๋อดี เฮดีสชอบแกล้งน้อง คิคิ
-
เฮีย...จำได้นะ ว่า 'เนเน่' อ่ะ เฮียเคยใช้เรียกหนูรัญ
อย่ามาซุย น่ารักว่ะเฮีย ยยยยยย o13
หน้าเอ๋อๆ ตัวเล็กๆ ก็น้องรัญเลยนะ!
รอๆๆๆพี่ยูผู้น่าฮัก! เเต่ยังไงก็เชียร์เฮียนะ
ถึงเฮียจะซึนก็เถอะ! รัญคิดว่าเฮียเป็นพ่อบ้านอ่ะ!
เเต่ก็เหมาะนะ พ่อบ้านของหนูรัญ
รอวันที่เรื่องนี้จะกลายเป็นนิยาย รายสัปดาห์นะค่ะ! รายวันยิ่งดีพี่!
:กอด1: :กอด1: :กอด1:รอเสมอค่ะ
-
ฮาประโยคนี้ “เนเน่ชอบกินช็อกโกแลตเหรอ?”
ตอนแรกก็ไม่ฮานะ แต่พอนึกถึงหน้าพี่เฮดีสพูดประโยค ขำเลยเรา ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่น่าเชื่อว่าเฮียจะมีมุนน่ารักกับเค้าเหมือนกันนะเนี่ย น่ารักอ่ะ
-
พี่เฮตีสเนี่ยโคตรอึนเลย ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่จีะ อิอิ
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
“อืม ชอบสิ ตัวเล็กๆ หน้าเอ๋อๆ ดี”
^
^
^
^
ตายเลย...เฮดีส.........
-
สนุกอ่ะ ฮาด้วย :laugh:
-
มาต่ออีกกกกกกกกกกกก รัญน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :L2:
-
แทบสะดุดลมหายใจตอนอ่านถึง เฮียแกหยิบไอโฟนมาถ่าย danbo :a5:
เฮียแม่มมม โคตะระน่ารักเลยฟร่ะ หึหึหึ o8
-
แหม อีตานี่มันฟอร์มได้ตลอดจริงๆ
เนเน่ อุ๊ย น้องรัญเราน้ารักอ่ะ
ปล.ดีใจมากๆที่เห็นว่ามาอัพเร็ว :กอด1:
-
ตอนท้ายรัญเงิบเลย "กุถามเนเน่ ไม่ได้ถามมึง" :laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แว้กกก ตอนที่แล้วอ่านเพลิน ลืมเม้นต์อ่ะ เค้าขอโต้ดน้า :z6: (แกทำตัวอย่างนี้ได้ไง คนเขียนโดดถีบ 555)
จะบอกว่า ในความเป็นผู้ป่วยกล้ามเนื้อใบหน้าตายของท่านพี่เฮดีส พี่ยูเป็นเพื่อนที่นรก (หรือสวรรค์ ?) ประทานมาให้จริงๆ ถือเป็นโชคดีของท่านพี่เฮดีสมาก แล้วซับไตเติ้ลนั่นน่ะ ไม่ใช่พี่ยูไม่กล้าพูดนะเนี่ย ถึงแม้ว่าสุดท้ายปลาหมอก็ตายเพราะปากก็ตาม :laugh:
ส่วนน้องเน... ตอนที่แล้วคาดว่าจะเป็นอาการขั้นสุดท้ายของคนตกใจจนสิ้นสติ แต่น้องเข้าใจว่าตัวเองง่วงอ่ะ คิดไปได้... แอบเขินที่ท่านพี่เฮดีสมาอุ้มน้องเนเข้าไปนอนด้วยนะ แถมมีการตบหัวแปะๆ ก่อนนอนด้วย เป็นการปลอบใจน้องรึเปล่า แล้วที่ท่านพี่เฮดีสอวตารเป็นพ่อครัวเสริฟน้ำเสริฟข้าวน้องเนนั่นก็ด้วย เอาอีกๆ เค้าชอบ หุหุ
การไป ออกเดต ในครั้งนี้ ท่านพี่เฮดีสดูจะเป็นตัวของตัวเองมาก... สรุปน้องเนเน่อ่ะ หมายถึงตุ๊กตารึว่าน้องเนกันแน่ มีชมว่าน่ารักด้วยนะ ไม่เห็นจะชมน้องเนตรงๆ แบบนี้บ้างเลย (คราวที่แล้วก็ชมผ่านน้องหมาไปทีแระ) น้องเนน่ะแสนซื่อ ไม่บอกตรงๆ คงไม่รู้ตัวหรอกน้า...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
-
พอนึกถึงพี่เฮดีสทำหน้าตายถ่ายภาพdanboกินไอศครีมแล้ว น่าร๊ากกกกกกกโคตร+แบ๊วมาก โฮกก :z3::-[ :o8: :-[
ปล.มีใครรู้สึกบ้างว่าdanboนี่มันน้องเนชัดๆ น่ารัก เอ๋อๆซื่อๆบื้อๆ เหมือนมากค่า :oni1::m3:
ปล.2พี่ยูจะออกอีกเปล่าอ่า คิดถึงพี่ยู :-[
-
ชอบพี่ยูอ่ะ>///<
แบบว่าชอบคนรั่วอะไรเทือกนี้
คู่เนก็คงจะโอเคแล้ว(มั้ง
)
กราบคนแต่งใด้โปรดหาคู่ให้พ่อซับไตเติ้ลเขาด้วยเถอะ(-/\-)
-
:impress2: :impress2:
-
>//<
-
ชอบอ่ะ :o8:
เทพเจ้าแห่งความตายชอบเล่นตุ๊กตา :a5:
-
:call: :call: :call:
แวะผ่านมา :z2:
-
สนุกมากค่ะ ตลกดี แต่เหนื่อยๆกะพระเอกพิก๊ล
-
จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะ
-
ว๊ายยยยยเฮียเฮท่ีซื้อหนูDanboมาเนี่ยต้องการเอาเป็นตัวแทนไว้หลอกล่อที่จะคุยกับเนเน่น้อยรึเปล่าจ๊ะเนี่ย อิอิกิ้วๆ
คนที่ตอบโจทย์ทั้งหมดได้คือยูสินะ อั้ยย้ะ รอจ้า~
-
ชอบพี่เฮดีสอ่ะ
-
“อืม ชอบสิ ตัวเล็กๆ หน้าเอ๋อๆ ดี”
เอ๋อ :-[ มันตรงมากเลยอะ
ตรงกับคนตรงน่าเอ๊ยเลยวะค่ะ
:give2: :give2: :give2:
-
ซับทำเอาพี่ท่านรั่วไปเลย ยกนิ้วโป้งให้พี่ยู ช่างไม่กลัวตายจริงๆ
-
น่ารักจริงๆทั้งเนรัญและคุณพี่เฮดีล
แต่ว่านะเฮดีลน่าจะลดความซึนซะหน่อยนะ...อย่างนี้น้องเนก็น่าสงสารแย่
ขอกรี๊ดพี่ยูด้วยคนชอบคุณมากๆๆ^^
ปล.เนเน่<-----/>///<\
-
พ่อ Domo !! :m20:
-
เฮียแอบน่ารักนะเนี่ย
หนูเนน่ารักอ่ะ เอ๋อจริงๆด้วย
-
สุดขั้ว 8
หลังจากทานไอศกรีมเสร็จ พวกเราแวะซื้อโดนัทกล่องใหญ่ไปเยี่ยมพี่ยู พี่เฮดีสขับรถไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง จอดที่ป้อมคุณยามเพื่อรับบัตรอนุญาตให้เข้าไป พอพี่เฮดีสเลื่อนกระจกลง เท่านั้นแหละคุณยามก็ทำหน้าตกใจจนตาเหลือก รีบออกมาจากป้อมถอดหมวกที่สวมไว้ผงกศีรษะปลกๆ แทบจะปูพรมแดงให้รถวิ่งแน่ะ พี่เฮดีสขับรถตามทางที่คุณลุงยามโบก พอจอดรถพวกผมก็ลงมาจากรถ ระหว่างนั้นคุณลุงยามก็ยังทำตัวประหม่าเช่นเดิม ผมหันไปมองป้ายที่ติดเอาไว้
‘ที่จอดรถผู้บริหารโรงพยาบาล’
ผมขมวดคิ้วหันมามองพี่เฮดีสที่กำลังพยักหน้าเรียบๆ ให้คุณยามแล้วพยักพเยิดส่งสัญญาณให้ผมเดินตามไป อะไรกันเนี่ย? ทำไมพี่เฮดีสถึงได้มาจอดที่จอดรถของผู้บริหารได้ล่ะ? ผมหันหลังกลับไปมองลานจอดรถซึ่งที่จอดอื่นๆ ก็ยังว่างอยู่อีกเพียบ ไม่จำเป็นถึงขนาดที่ต้องให้จอดตรงนั้นก็ได้ ทันทีที่เดินเข้ามาในตัวตึกอากาศเย็นๆ ของเครื่องปรับอากาศก็ปะทะเข้าหน้า อากาศมันเปลี่ยนไปมาจริงๆ ข้างนอกร้อนจนตับแลบแต่ข้างในกลับเย็นอย่างกับฤดูหนาว
ผมหิ้วกล่องโดนัทเดินตามหลังพี่เฮดีสเงียบๆ พร้อมทั้งมองสำรวจรอบๆ ตัว ให้ตายสิ โรงพยาบาลนี้ข้างนอกว่าหรูแล้ว ข้างในกลับหรูหรากว่าเยอะจนไม่เหมือนโรงพยาบาล ค่าพยาบาลต้องแพงบานตะไทแน่ๆ พี่ยูรวยขนาดนี้เชียวเหรอ!? ผมกับพี่เฮดีสใช้ลิฟต์ไม่นานมันก็พาเรามาถึงชั้นที่พี่ยูรักษาตัวอยู่ พี่เฮดีสเดินฉับๆ อย่างว่องไว เขาเลื่อนเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยไม่เคาะขออนุญาตแม้แต่น้อย ผมอ้าปากเหวอ มารยาทเบื้องต้นที่พึงจะทำเขาก็ไม่สนใจทำเหมือนเดิม!
“ขออนุญาตนะครับ” ผมพึมพำเบาๆ ที่หน้าห้องแล้วเดินเข้าไปในห้องไม่ลืมที่จะปิดประตูห้อง เดินเข้ามาข้างในแล้วทึ่งกับความอลังการของห้องพัก จะว่าไปแล้วที่ประตูหน้าห้องก็มีป้ายติดไว้ว่า ‘VVIP’ นี่น่า ไม่ใช่แค่ห้องพิเศษธรรมดาแต่มันเป็นพิเศษมากๆ! หรูกว่าบ้านผมเสียอีก จะว่าไปแล้วมันหรูกว่าบ้านพี่ยูเป็นร้อยเท่าแน่ะ! พี่ยูไปรวยมาจากไหนถึงได้พักอยู่ที่นี้ได้ล่ะเนี่ย
“อ้าวๆ ไอ้น้องหลังเขาคนนั้นน่ะ เมื่อไรจะหุบปากแล้วมานั่งสักทีล่ะครับผม?”
ผมรีบหุบปากที่อ้าเหวอหันไปมองเจ้าของเสียงแซวอันเกียจคร้าน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็พี่ยูนั่นแหละ! ฮึ ปากแบบนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมากสินะ! ผมเดินมานั่งโซฟา ระหว่างนั้นพี่ยูกับพี่เฮดีสก็พูดกันเล็กน้อยแล้วชายชุดดำก็ลุกขึ้นยืนหันมาสั่งผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“รออยู่นี่ เดี๋ยวมา”
ก้มลงมาสั่งเสร็จก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพสักคำ! ผมมองตามไปเล็กน้อยแล้วหันมามองพี่ยู แทบจะผงะเพราะอีกฝ่ายเบิกตาจ้องชนิดที่เด็กเห็นก็ต้องร้องไห้จ้า
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เปล่า กล่องในมือนั่นน่ะเอามาให้พี่หรือเปล่า?” พี่ยูรีบส่ายหน้า ชี้มาที่กล่องโดนัทบนตักของผม
เชอะ จมูกดีเหลือเกินนะ ผมลุกขึ้นส่งโดนัทให้กับพี่ยูที่ถูมือยื่นมารับ พอได้ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเปิดกล่องหยิบเข้าปากด้วยความเร็วชั่วพริบตา ผมยืนอึ้ง
พี่ยูครับ เพราะค่าห้องแพงก็เลยไม่มีเงินซื้อบริการของทางโรงพยาบาลใช่ไหม เขาถึงไม่ให้พี่กินอะไรเลยถึงได้ตายอดตายยากขนาดนี้ กินเกือบหมดเหลือชิ้นสุดท้ายพี่ยูกัดไปเกือบครึ่งแล้วหันมามองผม ทำหน้าคล้ายจะนึกได้ว่ายังมีผมอยู่ในห้องด้วย คนเจ็บชูโดนัทในมือยื่นมาให้กับผมแล้วเอ่ยชวนด้วยสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทน
“กินไหมรัญ?”
“ไม่ละครับ พี่กินเถอะ”
“งั้นไม่เกรงใจนะ”
พี่ไม่เกรงใจตั้งแต่แรกแล้วโว้ย!
ผมกลับมานั่งที่โซฟา พี่ยูกินเสร็จก็เอี่ยวตัวไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม ผมมองพิจารณาดูพี่ยูเป็นครั้งแรก มีผ้าพันแผลที่ศีรษะนิดหน่อย นอกจากนั้นก็ดูเป็นปกติดี
“พี่ต้องพักกี่วันหมอถึงอนุญาตให้กลับได้?”
“ก็สักอาทิตย์หนึ่งล่ะมั้ง”
“นานจัง แบบนี้ก็ต้องหยุดเรียนน่ะสิ”
“ดีแล้วเฟ้ย! อันที่จริงอยากจะหยุดสักเดือนหนึ่งด้วยซ้ำ อ่า แต่ไอ้หมอแก่นั่นกลับเซ็นรับรองแค่อาทิตย์เดียว บ้าฉิบ กะฉวยโอกาสหยุดยาวสักหน่อย ฮึ” พี่ยูบ่นเสียดายพร้อมทำหน้าเคียดแค้นหมอผู้มีจรรยาบรรณสูงส่งคนนั้น ผมถอนหายใจโล่ง พี่ยูไม่เป็นอะไรมากจริงๆ ด้วย แถมยังดูเหมือนจะดีใจที่ได้หยุดพักอีก
“จริงสิ แล้วทำไมแกถึงได้มาที่นี้ถูกล่ะ?”
“เอ๋?” ผมทำหน้าไม่เข้าใจที่พี่ยูถามสักนิด “ก็พี่เฮดีสเขาพามาน่ะสิครับ”
“ห๊า แกมากับไอ้เฮดีส!?” พี่ยูที่เอนตัวนอนอย่างเกียจคร้านสะดุดตัวลุกขึ้นสีหน้าแตกตื่น จนต้องกุมแผลของตัวเองร้องโอดโอย ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย เมื่อคืนผมก็มากับพี่เฮดีสไม่ใช่หรือไง ตอนนั้นไม่เห็นจะตกใจแบบนี้เลยนี่ พี่ยูเงยหน้าน้ำตาคลอเบ้าเพราะเจ็บแผลขึ้นมามองผม
“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้แกก็มากับไอ้เฮดีสน่ะ?”
ผมพยักหน้ารับเรียบๆ แล้วพี่ยูก็ตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างอ้าปากเหวอเป็นรูปปั้นหินไปทันที พอเห็นปฏิกิริยาของเขาผมก็ชักจะใจเสีย รีแอ็กชั่นรุนแรงเหลือรับจริงๆ พี่ยูค่อยๆ หันมาเบิกตามองผมที่ทำหน้าเอ๋อเหรอรับแบบไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว
“ฉันคิดว่าแกบังเอิญไปนั่งโต๊ะเดียวกันกับไอ้เฮดีสซะอีก”
ผมยกคิ้ว เมื่อคืนนี้พี่ยูเข้าใจว่าผมบังเอิญไปนั่งโต๊ะเดียวกับพี่เฮดีสอย่างนั้นเหรอ? พี่ยูเงียบนิ่งไปเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น
“แค่ไม่ได้ไปเรียน ไอ้เฮดีสก็แอบงาบน้องกูแล้วเหรอเนี่ย?”
เอ่อ พี่ยูครับ พึมพำอะไรของพี่น่ะ แล้วงาบที่ว่าหมายความว่ายังไงมิทราบ? พี่ยูถอนหายใจมองผมด้วยสายตาครุ่นคิดก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ ที่ทำให้ผมเกือบหมดความอดทนก็ไอ้สายตาที่ทอดมองผมอย่างสงสารในตอนท้ายของพี่ยูนั่นแหละ
อะไรกันนัก!?
“แกไปเจอกับมันได้ยังไง วันไหนที่นรกเปิดขนาดนั้นกันวะ?”
นรกเปิดอะไรกันเล่า เว่อร์ไปแล้ว
ผมเริ่มเล่าตั้งแต่แรกที่เจอกับพี่เฮดีสจนถึงเรื่องเมื่อวาน ระหว่างที่เล่านั้นก็เกือบๆ จะประทุษร้ายคนฟังที่หัวเราะลั่นเสียมารยาทหลายต่อหลายครั้ง นี่เห็นว่าเป็นคนเจ็บอยู่หรอกนะ พอเล่าไปแล้วมันก็สบายใจขึ้นมานิดหน่อย สงสัยเก็บกดมานาน พี่ยูหัวเราะจนต้องนวดกรามของตัวเอง
“จะว่าไปแกนี่มันก็ไม่กลัวตายหรือไงวะถึงเข้าไปขวางทางปืนแบบนั้น เจ้าโง่บัดซบนี่” พี่ยูทำหน้าจริงจังเขกมะเหงงลงกลางกบาลของผมอย่างจัง เจ็บน้ำตาเล็ดแน่ะ พี่ยูบุ้ยปากพร้อมส่ายหน้าเอือมระอา เอาน่าพี่ยูล่ะก็ผมคงไม่มีโอกาสได้เห็นใครเอาปืนมาข่มขู่ชาวบ้านอีกแล้วละ เอ่อ...ล่ะมั้ง? พอคิดถึงเด็กเจ้าปัญหาที่มาด้วยกันก็ชักจะไม่แน่ใจ ว่าแต่เขาก็ออกไปนานแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ
“เอ่อ รัญ แกไปเอาขนมในตู้เย็นมาให้พี่ที เปิดทีวีให้ด้วยนะ”
“ครับๆ” ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อจะเอาขนม แต่ดันซุ่มซ่ามเท้าไปเตะเข้ากับโต๊ะอย่างจัง ผมแทบทรุดตัวร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด บ้าเอ๊ย เจ็บโคตรๆ! พยายามกลั้นความเจ็บปวดเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขนมที่อัดแน่นเต็มตู้ออกมา พี่ยูยังเป็นคนที่กินอะไรไม่มีประโยชน์ทางโภชนาการเหมือนเดิม ผมปิดตู้เย็นแล้วตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ แก้วบนชั้นวางของหล่นลงพื้นเฉียดหน้าผมไปแค่นิดเดียว!
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?” พี่ยูถามขึ้น สงสัยจะได้ยินเสียงแก้วแตก
“ไม่มีอะไรครับ ผมไม่ระวังเลยทำแก้วแตกน่ะครับ” ผมรีบตอบกลับไปเพื่อไม่ให้พี่ยูเป็นห่วง หันมามองเศษแก้วบนพื้นแล้วถอนหายใจ วันนี้รู้สึกตัวเองซุ่มซ่ามผิดปกติจริงๆ ผมเดินหอบขนมไปให้กับพี่ยูแล้วเปิดทีวีให้ จากนั้นก็ขอตัวไปเก็บกวาดเจ้าเศษแก้วแตกเจ้าปัญหา เฮ้อ ให้ตายสิน่า ผมหยิบเศษแก้วอย่างระมัดระวังแต่ก็ไม่วายทำมันบาดนิ้วตัวเองจนได้ บ้าเอ๊ยยย! วันนี้มันเป็นวันอะไรซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อน!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“โอ๊ะ ไม่เป็นไรครับ บาดนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ผมหันไปโบกมือปฏิเสธ
พี่ยูมาทำไม ทำไมไม่นอนกินขนมดูทีวีนู่น ตกใจหมดเลย ผมทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเดินมานั่งที่เดิม พี่ยูเองก็กลับมานอนบนเตียงอีกครั้ง
“รัญ ตั้งแต่วันนั้นแกก็เจอกับไอ้เฮดีสทุกวันเลยสินะ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ใช่ครับ”
จู่ๆ พี่ยูก็หันมาถาม ผมพยักหน้ารับไป รวมๆ แล้วก็สี่วัน พี่ยูมองผมอย่างกังวลเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลำบากใจที่จะพูดออกมา ผมกะพริบตาปริบๆ พี่ยูเป็นอะไรหรือเปล่า? หรือว่าเจ็บแผลงั้นเหรอ!?
“พี่ยูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าๆ พี่ว่าแกอยู่ห่างๆ ...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ”
ระหว่างที่พี่ยูกำลังพูดอะไรบางอย่างก็มีแขกโผล่เข้ามาแทรกเสียก่อน พี่ยูทำปากยื่นสบถออกมาอย่างไม่พอใจ ผมถูกแขกที่เข้ามาดึงดูดความสนใจไป คนที่เข้ามานั้นเป็นนางพยาบาลชุดขาวคนสวยและแพทย์หนุ่มหล่อ
“ตาแก่นี่อีกแล้วโว้ย” พี่ยูบ่นพึมพำงึมงำในลำคอ ผมมองพี่ยูแล้วมองไปที่แพทย์คนนั้น เอ่อ ก็ไม่ได้แก่อะไรนี่ครับพี่ยู ตอนแรกผมนึกว่าแพทย์คนนั้นก็แก่ขนาดผมขาวโพลนทั้งหัวซะอีก จะว่าไปผมเหมือนเคยเห็นคุณหมอมาก่อนเลยแฮะ หน้าคุ้นๆ?
“ขออนุญาตเช็กอาการประจำวันนี้ครับ”
“อ๊ะ ครับ! ตามสบายเลยนะครับ” ผมลุกขึ้นยืนผงกศีรษะให้กับหมอที่มองผมแล้วยิ้มให้อย่างอบอุ่น ดูเป็นผู้ใหญ่จังเลย ผมยิ้มตอบกลับแล้วหันไปบอกกับพี่ยู
“พี่ครับ ผมขอตัวไปข้างล่างแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวมานะ”
“อย่าลืมซื้อเครปญี่ปุ่นร้านใกล้ตู้น้ำให้พี่ด้วย”
เมื่อกี้พี่เพิ่งกินไปไม่ใช่หรือไง!? แค่แป๊บเดียวจะกินอีกแล้วเหรอ!? ผมพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปจากห้อง ใช้ลิฟต์ลงไปข้างล่าง จะว่าไปแล้วพี่เฮดีสหายไปตั้งนานยังไม่กลับมาเลย หายไปไหนของเขากันวะ ผมลองเดินหาแต่ก็ไม่เจอ เฮ้อ หายไปไหนของเขาวะ ผมตัดสินใจหาร้านเครปที่พี่ยูฝากซื้อเพื่อจะกลับขึ้นไป บางทีเขาอาจจะกลับไปที่ห้องแล้วก็ได้
ผมสั่งเครปแล้วนั่งรออยู่หน้าร้านจนกระทั่งมีกลุ่มคนเดินผ่านพร้อมทั้งคุยกันเสียงดัง ผมเงยหน้ามองดูพวกเขาแล้วต้องตกใจ รีบหลบทันที ผมจำได้ว่าพวกเขามีเรื่องกับพี่เฮดีสอยู่ในซอยตอนนั้นนี่! แล้วทำไมคนพวกนั้นถึงได้มารักษาที่โรงพยาบาลนี้ได้ล่ะ บังเอิญเกินไปแล้ว!
ผมลุกขึ้นเดินไปรับเครปแล้วรีบจรลีออกไปก่อนที่พวกเขาจะจำผมได้ ผมพยายามทำตัวลีบๆ ก้าวเท้าด้วยความเร็วแล้วไปชนเข้ากับใครบางคนที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วไม่แพ้กัน ผมผงะล้มลงไปกับพื้น แง่ง! หัวก็เจ็บ ก้นก็เจ็บ! โธ่เอ๊ย วันนี้มันอะไรกันนักกันหนาวะ!?
“โอ๊ะ ขอโทษจริงๆ หนุ่มน้อย เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
คนที่ชนผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแสดงความเสียใจแล้วยื่นมือมาเพื่อช่วยดึงผมลุกขึ้น ผมส่ายหน้าแล้วจับมือข้างนั้นลุกขึ้นทำให้ได้เห็นคนที่ชนเขาใส่สูทสีขาวทั้งตัว ผมกะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าอันหล่อเหลาที่แย้มยิ้มนิดๆ ท่าทางที่เป็นกันเอง ดูเป็นสุภาพบุรุษ ให้อารมณ์เหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากนิทานเลย
หือ? หน้าแบบนี้เหมือนคล้ายเห็นที่ไหนมาก่อนแฮะ จริงๆ นะครับ ยิ่งดูก็ยิ่งคุ้นๆ! เอ...ใครกันวะ ใครกันนะ? อ้อ! ใช่แล้ว เหมือนพี่เฮดีสนิดๆ โดยเฉพาะตานั้น เหมือนเปี๊ยบเลย!
“ผมต่างหากที่ไม่ระวัง ขอโทษครับ” ผมค่อยๆ ก้มศีรษะขอโทษอีกฝ่ายอย่างสุภาพ เขายิ้มแล้วตบไหล่ผมเบาๆ
“หนุ่มน้อย ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันไปละนะ” พูดเสร็จเขาก็ผละเดินไปอย่างรวดเร็วผมมองตามด้วยความสงสัย
บังเอิญล่ะมั้ง? หรือเขาจะเป็นญาติกับพี่เฮดีสหรือเปล่า? ผมยืนครุ่นคิดอยู่นานสองนานแล้วถอนหายใจปลงๆ ช่างเถอะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย เมื่อกี้นี้เครปดันถูกผมทับจนแบน คงต้องซื้อใหม่อีกรอบ เฮ้อ ผมหมุนตัวกลับเพื่อไปซื้อเครป แต่ไม่ทันไรก็ถูกคนที่วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนชนโครมเข้าอีก
เวรเอ๊ย! หลายรอบแล้วนะ!!
“ท่านซูสครับ!? เดี๋ยวก่อนครับ!”
อะไรของเขาวะ!? ชนแล้วไม่ขอโทษอีก เฮ้อ ผมลุกขึ้นมาอย่างโมโห ทำไมวันนี้ผมถึงได้ซวยแล้วซวยอีก ให้ตายเถอะ โชคดีที่โรงพยาบาลทำความสะอาดพื้นซะเอี่ยม ขนาดใช้เป็นที่นอนได้เลย เสื้อผ้าของผมจึงไม่เปื้อน เจ้าคนเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? ซูสงั้นเหรอ? ผมยืนตัวสั่น ไม่มั้ง ไม่น่าจะใช่ ซูสนี่ คงไม่ใช่เทพซูสตำนานกรีกโบราณใช่ไหม!? บังเอิญขนาดนั้นเชียว! ผมปัดความคิดไร้สาระออกไปจากหัวแล้วเดินมาซื้อเครปใหม่
โธ่เอ๊ย เสียเวลาเป็นบ้า ผมกลับมานั่งรอเครปที่เดิมอีกครั้ง คนขายมองผมด้วยสายตาแปลกๆ คงจะคิดว่าผมตะกละมาก ซื้อไปแป๊บเดียวกลับมาซื้ออีกรอบในเสี้ยวนาที ผมหันหน้าไปมองข้างนอกแล้วก็เห็นใครบางคนที่หายตัวไปนาน ผมยิ้ม เจอจนได้! นึกว่าหายไปไหนซะอีกที่แท้มานั่งหลบมุมอยู่ใกล้ๆ ตรงนี้นี่เอง ผมกำลังจะลุกเดินไปหาแต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารักๆ เดินเข้าไปหาพี่เฮดีส
เฮ้ย! อย่านะหนู อย่าเข้าไป! เดี๋ยวก็โดนกินหรอก!
ผมควรจะไปหยุดสิ่งที่เกิดขึ้นหรือเปล่า? ไม่ได้การละ ผมต้องไปช่วยชีวิตเด็กคนนั้น!
ผมชะงักตัวมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยตาเบิกกว้างแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ไม่จริงน่า! พี่เฮดีสคนนั้นน่ะเหรอจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปอุ้มเด็กซะเอง แถมฉีกยิ้มสดใส ผมอึ้ง คิดอะไรไม่ออก นั่งมองอยู่เงียบๆ ยิ่งดูก็ยิ่งไม่เข้าใจ ท่าทางสนิทกันดี แถมยังดูสนุกกันใหญ่เชียว ผมไม่คิดเลยว่าจะเห็นมุมที่คาดไม่ถึงของพี่เฮดีส ใครจะไปเชื่อว่าเขาอยู่กับเด็กได้น่ารักขนาดนี้!
ผมมองอยู่นานจนคนขายเครปตะโกนเรียกเสียงดัง ผมรีบลุกขึ้นไปรับเครปจากคนขายที่ดูหงุดหงิดชอบกล ขอโทษจริงๆ ครับ ผมรับควักเงินจ่ายค่าเครปแล้วหันไปมองข้างนอกอีกครั้ง อ้าว หายไปแล้ว? ผมพยายามมองหาแล้วก็เจอพวกเขาที่เดินเข้ามา อีแบบนี้ก็ต้องเห็นผมแน่ๆ ผมควรทำยังไง!? ไม่ได้การ ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว!
“พี่ครับ ขอผมหลบหน่อยนะครับ ได้โปรดเถอะครับ ไม่งั้นผมอาจโดนฆ่าก็ได้!”
ขอร้องละ ให้ผมเข้าไปหลบหน่อยคร้าบ~!
คนขายเครปทำหน้างงๆ แต่ยอมเปิดประตูร้านให้ผมเข้าไปซ่อน ผมรีบเข้าไปแล้วย่อตัวหลบอยู่ใต้เคาน์เตอร์ อ๊ากกก! หวังว่าเขาจะไม่เห็นผม ผมกอดเข่าลุ้นระทึกสุดตัวแล้วก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเด็กผู้ชายร้องเรียกพ่อตัวเอง
“ป่อ ป่อ ป่อ ไมจะเอา”
“ไมนอส อย่าทุบพ่อสิครับ”
“ป่อเจ็บเหยอ?”
“ไม่เจ็บหรอก ไมนอสอยากกินอะไรครับ?”
“เอานี่ นี่ นี่”
ผมอึ้งยิ่งกว่าอึ้งกับคำพูดที่ดูเหมือนเป็นครอบครัว ยิ่งไปกว่านั้นผมยังจำได้ว่าเสียงผู้ใหญ่น่ะเป็นเสียงของพี่เฮดีสแน่ๆ! นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่!? เด็กน่ารักๆ คนนั้นเป็นลูกของพี่เฮดีสงั้นเหรอ!? แต่พี่เฮดีสเรียนปีสามอยู่นะ จะมีลูกได้ยังไงกันจะว่าไปผู้ชายไม่ได้คลอดลูกเองนี่หว่า! พี่เฮดีสไปทำผู้หญิงท้องก็เลยมีลูกทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ?
นี่ผมดันมารู้อะไรที่ไม่สมควรรู้เข้าหรือเปล่าวะ!?
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
ไปเจอเรื่องอะไรแปลกๆอีกแล้ว :laugh: :laugh:
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ฮ๊ะ ? อะไรนะ เฮเดสมีลูก ??
-
มีลูกแล้วเรอะ !! :o
-
อ้าว เด็กโผล่มาจากไหนนั่น !!!! แอบมีลูกก็ไม่บอกเนเน่เหรอพี่เฮดีส :a5:
-
เฮดีสมีลูกและ หรือว่าแค่คนหน้าคล้าย
-
:m20: เนเน่... มันอาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้นา... อาจเป็นลูกพี่ชายเขาก็ได้
เอ่อ.... เเต่ถ้าเป็นจริง แล้วที่ท่านพี่เฮดีสแกขายขนมจีบเนเน่อยู่นี่ล่ะ...
:o8: ไม่เป็นไร สร้างครอบครัวพ่อ พ่อ ลูก กันก็ได้555 ถ้าไม่มีชะนีมาประกาศตัวตัดหน้าน่ะนะ
วันซวยของเนสินะ อุบัติเหตุเกิดตลอดเวลาแม้แต่ตอนเจอจ้องไมนอสกับป๊ะป๊าเฮดีส :z2:
-
รอติดตามค้าาา
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ้วววววว กว่าจะมา หรือเรานั่งนับวันที่เร่องนี้ลงก็ไม่รู้สิ เดือนกว่า แตู่้รู้สึกนานแปลกๆ
ลูกของซูสหรือเปล่า แอร้ยยยยยยยย
แล้วที่พี่ยูพูดไม่จบประโยคนั่นมันคืออะไร แอร้ยยยยยยยยย
อิฉันจะคลั่งตายแล้วเจ้าค่า มาต่ิออีกไวๆนะคะ +1 โลดดดดดดด♥
-
o22 o22 o22 o22 o22 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
หุหุ พี่เฮดีสมีลูกแล้วเหรอเนี้ย
-
ลูกเฮดีสจริงๆเหรอ เอ๊ะหรือจะเป็นลูกพี่ชาย :m28:
เนเน่ยังไม่ทันรักเฮดิสเลย แต่ทำไมชักเริ่มสงสารแล้วอ่ะ :m17:
-
พี่ยูจะบอกอะไรรัญอ่ะ ??
รู้สึกจะเป็นวันซวยของรัญหรือเปล่า เตะโต๊ะ แก้วบาด โดนชน
พี่เฮดีส มีลูก !!!! หรือว่าลูกของใคร ??? :serius2: :serius2: :serius2:
-
ครอบครัวนี้มาจากเขาโอลิมปัสกันใช่มั๊ยเนี่ย ฮ่าๆ แตาเด็กน้อยน่ารคกจัง
รู้สรคกค้างนิดๆ มาต่อเร็วนะค่ะ
-
เอ้าเฮีย
หนีไปมีลูกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
รออ่านต่อน้าาาพี่ปอย
-
พี่เฮดีส ของเราเป็นพี่คนเสียแล้ว เอาไงดีอะรัญ ก็ดีเน๊อะไม่ต้องเสียเวลาทำ 55+ :laugh:
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
รันจังเตรียมตัวเป้นแม่ได้แล้วล่ะ :laugh:
-
:a5: :a5:มีลูกแล้ว!!! จะจีบเน่เน่ไปเป็นหม่าม้าหรอ อิอิ :impress2: :impress2:
-
มันคือเรื่องเข้าใจผิดๆ :oni3:
รอตอนต่อไป :z2:
-
:call: :call: :call: :call:
-
เด็กนั้นลูกใคร? อ๊ากกกกกกกกกกก
ไม่จริงใช่มั้ย เฮียเฮดีสมีเมียเเล้วเหรอ :z3:
-
:seng2ped:
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4:
-
เรียกผิดหรือเปล่า จริงๆ เรียกพี่ป่าววว 555
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
เด็กคนนั้นเป็นลูกเฮดีสจริงๆเหรอ o22
-
หลานหรือน้องแน่เลยย :z2:
-
เฮดีสดูมีความลับและลึกลับมากจริงๆ มีเรื่องให้ได้ตื่นเต้นตลอดเวลาม๊ากกกก
ปล.พี่ยูนี่แอบคู่กับคุณหมอรึเปล่าหนอออ จิ้นล่วงหน้า แอร๊ยยยยยยย
-
สนุกมาก ๆ ติดเลย มาต่อไว ๆ นะครับ
-
วันนี้มันวันซวยของเนเน่จริงๆเลยยย
ว่าเเต่นั้นลูกเฮดิสจริงๆป่ะนั้น
-
:mc4:พี่เฮีดีสกับหนูรัญมากเเล้ว :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
นิยายเรื่องนี้รอนานมว๊าก กกกกกกกก เเต่ก็ยังรอตลอดนะค่ะ!
รอตอนหน้านะค่ะ จะได้รู้ว่าท่านซูสนี้คือพ่อ หรือพี่ชายของเฮียเฮดีส
ส่วนหนูไมนอส....อาจจะเป้นหลายก็ได้มั้ง! รอๆๆๆ :L2:
:กอด1: :กอด1:จะมาลงอีกทีตอนวันปีใหม่หรือวันวาเลนไทน์หรือค่ะ! :z13:
:call: ตอนหน้ายาวๆๆๆๆๆ ฉากหวานๆเยอะๆ! ไม่ต้องยาวเเต่เยอะก็ได้เจ้าค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้อารมณ์ไม่ซ้ำกันซักตอน
ตอนนี้เจอตอนค้างๆแล้ว
ด้วยความอยากรู้ว่านั่นลูกใคร
แล้วบ้านพี่เฮดีสท่าจะชอบอ่านปรนัมกรีก
ตั้งชื่อลูกแต่ละคน
-
ไม่ทราบว่าบ้านนี้เป็นอะไรกับเทพกรีกป่าวครับ= =;
-
สนุกมากกกก น่ารักมากกกกกก อ่านไปก็หลุดขำคิกๆ แล้วก็อุทานว่าน่ารักว่ะ ตลอดเวลาเลยจ้า >..<
ชอบมากเลย หลงรักเนรัญกับความซึนของเฮดีสมาก จะขอตามติดเรื่องราวแบบเหนียวแน่นเลยน้า
ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนอีกแรงนึงน้า :กอด1:
-
:a5: เฮีย มีลูกเรอะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
พี่ลูกหมี พี่จิ๋วเป็นรุ้นพี่ที่หน้ายกย่องมา :sad3: เมื่ออัยตรายมาเยือนเราต้องหนีให้เร็วที่สุด :sad5:
-
นานๆมาที
แถมมายั่วให้อยากและจากไปอีกตะหาก :serius2:
-
...........ถ้าอ้างตามชื่อ......ไมนอส ;3;....อืม......ลูกxx สินะ โอ๊ยคนหล่อมีลูกแล้ว
-
ท่านพี่เฮดีสพาน้องเนมาทิ้งไว้กับพี่ยูแล้วตัวเองหายไปเล่นอยู่กับลูกชาย... เหรออออ... :a5:
ไม่นะ เค้าไม่เอาท่านพี่เฮดีสเวอร์ชั่นลูกติดอ่ะ :serius2:
ว่าแต่ พี่ยูอ่ะ จะบอกอะไรน้องเนกันแน่ คุณหมอแก่ๆ (?) ไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย (แต่ก็ทำให้คนอ่านหันไปลุ้นพี่ยูกับคุณหมอพักนึง หุหุ)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อย่าลืมจ่ายค่าตัวท่านพี่เฮดีสนะคะ ตอนนี้ออกมาน้อยมากอ่ะ :call:
-
ง่ะ..เฮดีสมีลูกกกกกกกกOoO
อย่างนี้ต้องอธิบายด่วน!!!
วันนี้เนเน่ซวยจริง..หวังว่าจะไม่ซวยไปมากกว่านี้อีกนะ
ปล.พี่ยูกะคุณหมอแก่(?)คนนั้น.....><
-
หายไปนานเลยนะฮะ
รออ่านอยู่เสมอ
-
อะไรอ่ะ!!!!!!! ยังไม่ทันได้รักกันเลย เฮดีสแอบไปมีลูกซะละ
สงสารเน่ หรือว่าเฮดีสไม่ใช่พระเอก น่าจังใช่มั้ง :m15:
สงสารเน่ น้องเน่ที่ร้ากกกกกกก อย่าพึ่งคิดมากน้า~
-
โอ๊ะ!! แอบรู้แล้วว่าไมนอสลูกใคร
ไม่รู้ว่าจะใช่หรือเปล่านะ คิๆๆๆ ><
รอนะค่ะ X)
-
รู้สึกว่ายิ่งนายเอกยิ่งใกล้เฮดีสยิ่งซวย เฮดีสต้องเป็นพวกชอบมีเรื่องซวยเข้ามาพัวพันแหงมๆ ยูก็คงรู้ เลยไม่โกรธเฮดีส ไรงี้
-
o22 o22 o22
ค้างอ่ะ ตกลงหนูน้อยคือลูกใคร
-
เฮดีส มีลูกแล้วหรอออ :confuse:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าว่าทำดีได้ดี แต่ว่าจนถึง ณ ตอนนี้รัญทำดีได้อะไร
-
อาจจะเก็บมาเลี้ยง(?)
-
ถ้าไม่ใช่น้องหลงก็คงเป็นลูกพี่ชาย เนรัญน่าสงสารซวยจริงๆ เพราะเฮดีสรึเปล่า?
-
อย่าคิดมากน่าหนูเน ทีเรื่องอื่นละคิดซะเยอะ เรื่องนี้กลับคิดซะวุ่นนะคะ น่ารักจริงเชียว
พี่ยูคะ จะไปห้ามน้องทำไม ปล่อยให้น้องได้มีความสุขมีซะมีเป็นตัวเป็นตนค่อยปกป้องดูแลก็ดีแล้วนี่คะ ยิ่งเอ๋อๆอยู่ เดี๋ยววันดีคืนดีถูกไอ้หน้ามืดที่ไหนจับปล้ำไปก็จะได้มีพี่เฮไปกระทืบแล้วช่วยออกมาได้ไง! :impress2:
-
เนเน่เอ้ยยยยยย ช่างคิดเป็นตุเป็นตะจริงๆเล้ย
-
อ๊า ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานแล้ว
สงสัยต้องเริ่มอ่านตั้งแต่แรกอีกรอบ
พี่เฮดีสหลังๆนี่เผยตัวมากขึ้นเลยอ่ะ
น้องเนเน่ก็น่ารักอึนๆ
แต่ว่าแต่ว่า พี่หมอซูสกับน้องยูแน่ๆเลย เดาเอา 5555
-
เหยยยยยยยยย พี่เฮไปมีลูกตอนไหนฮะ
-
มีแต่ลูกชายก็ยังโอเค หวังว่าเฮียคงไม่ได้แอบซุกเมียไว้ด้วยน้าาาาา
-
:z10:
-
ตายแล้ว พี่เฮดีสไปทำท่าไหนว่ะเนี่ย
-
มาติดตามอ่านครั้งแรกค่ะะะ
มาตอนสุดท้ายก็รู้เรื่องเลย
ฮ่าๆ
น้องไมนอสเป็นลูกเฮดีสจริงหรือเนี่ยย ไม่อยากจะเชื่อเลยยยยย
-
พอแม่ที่ใหนเขาตั้งชื่อลูกเป็นเทพหมดเลยนี่ ระวังจะโดนคำสาปจากเทพตัวจริงเอานา..55+
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
รอออออ
-
สนุกมากกกกกก จะรอติดตามจ้า :กอด1:
-
สนุกมากๆ เมื่อไหร่จะมาต่อนะ ติดหนึบเลย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ยังรออยุ่นะค่ะ^^
-
สุดขีด 8
“มาอยู่นี่เอง แม่ตามหาตั้งนานแน่ะ ได้เวลาตรวจร่างกายแล้วนะจ้ะ”
“คุณแม่?”
“ไมนอสมาหาย่าสิจ้ะ”
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงที่ค่อนข้างนุ่มนวลอ่อนโยนเข้ามาพูดกับพี่เฮดีส และเรียกตัวเองว่าแม่ด้วย ผมเงยหน้าขึ้นไปเห็นคนขายยื่นเครปที่เพิ่งทำเสร็จร้อนๆ ให้กับพี่เฮดีสที่ยื่นเงินมาจ่ายแล้วหันไปตอบใครคนนั้น
“วันนี้ผมไม่ตรวจได้ไหมครับ?”
“ทำไมล่ะจ๊ะ?”
“ยุ่งยากจะตาย” พี่เฮดีสแลบยิ้มอย่างลำบากใจ
“ไม่ได้จ้ะ ใกล้วันผ่าตัดแล้วยิ่งต้องตรวจให้ละเอียด”
“เฮ้อ ตรวจทุกวันมันน่าเบื่อนี่ครับ”
ผมขมวดคิ้วแปลกใจกับบางอย่าง ไม่ได้แปลกใจกับการได้เจอคุณแม่ของพี่เฮดีสหรือเรื่องผ่าตัด แต่ที่ผมแปลกใจก็คือ ท่าทางของพี่เฮดีสกับน้ำเสียงของเขาน่ะสิ มันแปลกๆ แปลกตรงไหนผมเองก็ไม่แน่ใจแต่มันไม่เหมือนเดิม จะให้พูดยังไงดีล่ะ ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“วันนี้เขามาด้วยนะครับ แม่เห็นหรือเปล่า?”
“ไม่เห็นเลยนะ”
“เจ้าบ้านั่นคงจะหนีไปอีกแล้วละสิ”
“เขาอาจไม่อยากเจอแม่ก็ได้”
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวแม่ก็ได้เจอเขาแน่ๆ”
เสียงของทั้งสองคนค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงของพวกเขาผมจึงค่อยๆ ขยับลุกขึ้นมาชะโงกหน้ามองตามพวกเขาที่เดินออกไปไกลแล้ว เห็นพี่เฮดีสยิ้มกว้างซะตาหยีดันหลังแม่เดินเลี้ยวหายไป หว่า อดเห็นหน้าของแม่พี่เฮดีส แต่ว่าเวลาพี่เฮดีสอยู่กับครอบครัวนี่อย่างกับคนละคนกับที่ผมรู้จักเลย
“ขอบคุณครับ”
เมื่อแน่ใจว่าพวกเขาไปไกลแล้วผมก็หันมาขอบคุณเจ้าของร้านเครปที่ให้ที่ซ่อนตัว ผมเดินออกมาจากร้านเพื่อกลับขึ้นไปหาพี่ยู ระหว่างรอลิฟต์เจอะเข้ากับคุณหมอคนที่ไปตรวจพี่ยูเดินออกมาจากลิฟต์พอดี สงสัยจะตรวจเสร็จแล้วล่ะมั้ง คุณหมอยิ้มให้กับผมนิดหน่อยก่อนจะเดินผ่านไปพร้อมกับคุณพยาบาลคนสวย ผมเหลียวหลังมองตามอย่างสนใจ คุณหมอคนนี้ ท่าทางเป็นคนใจดี
ผมเดินเข้าลิฟต์ ระหว่างนั้นในหัวก็มีเรื่องของพี่เฮดีสย้อนกลับไปวนกลับมา เฮ้อ ทำไมผมต้องมารู้เรื่องส่วนตัวของเขาขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งๆ ที่ไม่ได้สนิทสนมกันเลยแม้แต่น้อย ทั้งเรื่องคนชื่อซูส เรื่องลูกชายชื่อไมนอส คุณแม่ของพี่เฮดีส แถมยังเรื่องผ่าตัดอีก พี่เฮดีสป่วย? ผมขบคิดจนเหม่อลอย ขนาดเดินมานั่งบนโซฟาในห้องพักของพี่ยูตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย
“เฮ้ย! เครป! ไอ้รัญโว้ย! ส่งเครปมาเร็วๆ นั่งเหม่ออยู่นั่นแหละ!”
ผมค่อยๆ หลุดออกจากห้วงความคิด พี่ยูโวยวายจะเอาเครปที่ผมถือเอาไว้ คนๆ นี้ก็คิดจะกินอย่างเดียว เฮ้อ ทั้งๆ ที่ตัวเองป่วยอยู่แท้ๆ ไม่สำเหนียกเอาซะเลย ผมยื่นเครปไปให้ตามคำเรียกร้องที่ค่อนข้างเหมือนเด็กสามขวบ พอได้ของกินรีบหุบปากนอนกลิ้งกินงับๆ ผมมองไปรอบๆ ห้อง พี่เฮดีสก็ยังไม่กลับมา ผมหันกลับมาหาเพื่อนร่วมห้องอีกคนก่อนจะตัดสินใจถามออกไปเพื่อสนองความใคร่รู้ที่ค่อยๆ เพิ่มพูนมากขึ้นทุกขณะ
“พี่ยูเป็นเพื่อนกับพี่เฮดีสมานานแล้วเหรอครับ?”
“ก็นะ ตั้งแต่ปีหนึ่งนู่นแหละมั้ง?”
“งั้นพี่ก็ต้องรู้จักครอบครัวพี่เฮดีสบ้างน่ะสิ?”
“ก็พอรู้”
“พี่เฮดีสมีพี่น้องกี่คนเหรอครับ?”
พี่ยูกินเครปหมดแล้วหันมามองผมอย่างแปลกใจวูบหนึ่งแล้วตอบ
“มีสามคน มีพี่ชายสองคนและน้องสาวหนึ่งคน พี่ชายคนโตชื่อซูส พี่ชายคนรองชื่อโพไซดอน ส่วนน้องสาวคนสุดท้องชื่ออะโฟรไดท์ จริงๆ แล้วก็เป็นน้องสาวบุญธรรมละนะ เขาว่ากันว่าเป็นสาวสวยสุดๆ ไปเลย อยากจะเจอตัวจริงๆ เหมือนกันว่าจะสมคำลือหรือเปล่า...”
ไหนบอกว่าพอรู้บ้างแต่นี่มันรู้ละเอียดเลยไม่ใช่เหรอ!? ตกลงว่าเมื่อกี้ผมชนเข้ากับพี่ชายของพี่เฮดีสจริงๆ สินะ ชื่อว่าซูส ว่าแต่ไม่มีใครแปลกใจบ้างเหรอ ว่าทำไมชื่อของครอบครัวนี้ถึงได้แปลกๆ แบบนั้นน่ะ!? ชื่อเป็นเทพเจ้ากรีกทั้งหมดเลย ไม่ทราบว่าโคตรเหง้าตระกูลชอบอ่านตำนานเทพเจ้าหรือไงกัน? พี่ยูยังคงเอ่ยเล่าเป็นคุ้งเป็นแกว สงสัยตั้งแต่นอนพักที่นี้พี่แกเหงาปากล่ะมั้ง
“รู้ละเอียดดีนะครับ”
“ก็นิดหน่อย” พี่ยูเอียงหน้าแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้าเป็นปกติ ราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดามากๆ ที่รู้เรื่องพวกนี้ ทำหน้าเหมือนเรื่องของครอบครัวพี่เฮดีสใครๆ รู้อย่างนั่นแหละ หรือว่าเรื่องที่พี่เฮดีสมีลูกแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่ใครๆ ก็รู้ด้วยหรือเปล่า? ผมเม้มปากแล้วชำเลืองมองพี่ยู
“เออ... พวกพี่ๆ คงจะแต่งงานมีครอบครัวกันแล้วใช่ไหมครับ? ก็พี่เฮดีสเป็นลูกคนที่สามอยู่ตั้งปีสามแล้วนี่น่า” ผมพยายามอ้อมสุดขอบโลกเพื่อไม่ให้พี่ยูจับพิรุธได้ และโชคดีที่พี่ยูไม่ได้เอะใจอะไรใดๆ แถมยังเล่ามาหมดเปลือก ไม่ต้องเสียเวลาถามเพิ่มแม้แต่น้อย พี่ยูทำหน้าครุ่นคิดแล้วเอ่ยอย่างไม่แน่ใจนัก
“อืม...ก็น่าจะแต่งงานกันหมดแล้วล่ะมั้ง ที่ได้ยินมาถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ท่านพี่ซูสมีลูกชายหนึ่งลูกสาวหนึ่ง ลูกชายชื่อเพอร์ซีอุส ส่วนลูกสาวชื่อเฮเลน ส่วนท่านพี่โพไซดอนมีลูกชายหนึ่งคน ชื่อว่าเฮฟเฟสตัส”
“เอ๊ะ แล้วไมนอสล่ะครับ?”
ฟังๆ มาแล้วทำไมไม่มีชื่อไมนอสเลยล่ะ? ผมขมวดคิ้วแล้วหลุดปากถามออกไป
“หือ? ใครน่ะ ลูกของไอ้เฮดีสเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า!” พี่ยูทำหน้างงๆ เอ่ยตามน้ำแล้วหัวเราะขบขันกับมุกตลกของตัวเอง มันไม่ใช่มุกตลกนะพี่ยู แต่นี่มันเป็นเรื่องจริง!
ขนาดพี่ยูแค่ได้ยินชื่อก็ยังบอกว่าเป็นลูกของพี่เฮดีสเลย แล้วผมที่ไปเห็นโต้งๆ จะๆ คาตาจะปฏิเสธได้ยังไงกันเล่า! จริงๆ แล้วพี่เฮดีสมีลูกแล้วสินะ แถมยังปิดเป็นความลับอีกต่างหาก แอ๊ก! แล้วทำไมผมถึงได้เสนอหน้าไปรู้เข้าล่ะเนี่ย ผมยิ่งโกหกคนไม่เป็นอยู่ด้วยคิดแล้วก็แอบกังวลใจหน่อยๆ ถ้าพี่เฮดีสรู้ว่าผมไปเห็นความลับนี้เข้า จะไม่ฆ่าปิดปากผมเลยเหรอ!?
“แต่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เจ้าบ้านั่นมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลแบบนี้น่ะ”
เอ๋? ผมมองรอยยิ้มของพี่ยูที่ดูแจ่มใสเกินควร เหมือนดีใจและมีความสุขเอามากๆ เพิ่งเคยมาโรงพยาบาลครั้งแรกงั้นเหรอ? หือ? ทำไมมันขัดแย้งกับคำพูดก่อนหน้านี้ที่พูดว่าตรวจทุกวัน? ตกลงนี่ก็เป็นความลับเหมือนกัน?
“กลับมาแล้วเหรอวะ? หายหัวไปไหนมาตั้งนาน ปล่อยให้เทพีเพอร์ซิโฟเนบ่นหาอยู่ได้”
ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดตามด้วยเสียงฝีเท้า พี่ยูอ้าปากบ่นด้วยใบหน้ากวนเบื้องล่างสิ้นดี สงสัยพี่ยูกำลังหาเรื่องหยุดเรียนต่อแหงๆ แล้วไอ้เทพีเพอร์ซิโฟเนนี่หมายถึงใครกัน นั่นน่ะรู้สึกว่าจะเป็นชายาเทพฮาเดสไม่ใช่เหรอ? มันเกี่ยวอะไรกัน? พี่เฮดีสไม่ตอบเหลือบมองพี่ยูแบบเลยผ่าน เมินคำถามที่เหมือนหาเรื่อง ก้มลงมามองผมแล้วเอ่ยถามห้วนๆ เหมือนเดิม
“มีอะไร?”
“เปล่าครับ พี่ไปตั้งนานก็เลยถามหาเฉยๆ” ผมโบกมือปฏิเสธทันที พี่ยูผิวปาก หรี่ตามองพี่เฮดีสอย่างมีเลศนัย
“วู้ว! มันยอมรับด้วยโว้ย”
พี่ยูต้องการหยุดเรียนอีกสักเดือนสินะ ผมชักจะเป็นห่วงพี่ชายคนสนิทซะแล้วละครับ ปากหาเรื่องจริงๆ พี่คนนี้! โชคดีที่เฮดีสไม่สนใจอาการกวนบาทาของพี่ยู เขานั่งลงบนโซฟาข้างๆ ผมแล้วเงียบ หัวคิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อยเหมือนมีเรื่องยุ่งยากให้ขบคิด ผมแอบมองคนข้างๆ รู้สึกเหลือเชื่อมาก คนแบบนี้มีลูกแล้วนะเฟ้ย ไม่อยากจะเชื่อเล๊ย เรื่องที่ผู้หญิงติดเขาตรึมก็แทบไม่อยากจะเชื่อ(แต่หลักฐานมันฟ้องเลยเชื่อ) แล้วก็ไม่เหมือนคนที่กำลังจะผ่าตัดเลยสักนิด (คนป่วยที่ไหนจะไปหาเรื่องชาวบ้านแบบนั้นบ้างล่ะ?)
“เฮ้ย มึงรู้หรือเปล่า มันเริ่มแล้วนะโว้ย ทำไมถึงออกอาการเร็วขนาดนี้วะ ปกติก็ห้าหกวันถึงจะเป็นไม่ใช่หรือไง?”
“ไม่รู้”
“หะ? มึงไม่รู้? แล้วจะทำยังไงล่ะที่นี้”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไร ก็แค่ไม่ต้องเจอกันก็พอ”
“เหอะ ถ้ามึงคิดอย่างนั้นก็ตามใจมึง”
ผมมองพี่ยูสลับพี่เฮดีส พูดอะไรกันน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด แถมพี่ยูยังทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด อาการอะไรกัน? หรือว่าพี่ยูรู้เรื่องที่พี่เฮดีสไปตรวจร่างกายเพื่อจะผ่าตัด? เรื่องนี้ไม่ใช่ความลับหรือไง? บรรยากาศมาคุแบบแปลกๆ เข้ามาปกคลุมพวกเราที่กำลังนั่งคิดเรื่องในหัวของใครของมัน
พี่เฮดีสทำหน้าเรียบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนพี่ยูก็ใช้ความเงียบมาสู้ เหลือผมที่เริ่มอึดอัดกับบรรยากาศระหว่างเพื่อนทั้งสอง ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะแก้สถานการณ์ยังไงให้มันดีขึ้น พี่เฮดีสลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงแขนผมให้ลุกตาม พี่เฮดีสเดินออกไปไม่พูดไม่จา แถมยังไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดล่ำลาพี่ยูสักคำ
“ไอ้ขี้ขลาด”
เท่านั้นแหละ พี่เฮดีสชะงักเท้าหยุดยืนอยู่หน้าห้อง ผมสะดุ้งตัวโหยง พี่ยู!? เครปมันใส่ยาไว้หรือไง ทำไมพี่ยูถึงได้ใจกล้าบ้าบิ่นพูดแบบนั้นกับพี่เฮดีสได้! ผมอดจะหวั่นใจแทนพี่ยูไม่ได้ ถ้าพี่เฮดีสหันกลับไปกระทืบคนเจ็บ ผมจะมีปัญญาห้ามไหมเนี่ย? พี่ยูตะโกนถามเสียงดังน้ำเสียงเยาะเย้ยชัดเขน
“ทั้งชีวิตมึงจะอยู่แบบนี้หรือไงวะ!?”
“อย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร” พี่เฮดีสเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นติดลบแฝงไปด้วยท่าทางโมโหคุกรุ่นอยู่ข้างใน ผมที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินยังตัวสั่นเลยครับ หนาว!
“กูไม่เข้าใจหรอกโว้ย!”
“ไอ้...”
พระพุทธเจ้า...
คำหยาบคายที่เคยได้ยินมาทั้งชีวิต ถูกพี่เฮดีสรวบรวมมาสบถรวดครั้งเดียว ผมเม้มริมฝีปากมองหมัดที่กำแน่นจนสั่น หยา ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ! ใจของผมเต้นตูมตามด้วยความกังวล พี่เฮดีสคลายหมัดคว้าแขนผมลากออกจากห้อง โอ๊ะ โชคดีจังที่พี่ยูรอดวิกฤตอย่างหวุดหวิด ผมโล่งอกอยู่แค่สามวินาที พี่เฮดีสกดลิฟต์ให้เปิดออกแล้วผลักผมเข้าไป ส่วนตัวเองยืนอยู่นอกลิฟต์
“พี่...”
“ไปรอที่รถ”
“เอ่อ...แล้วพี่ล่ะ?”
“ไปรอดีๆ”
“อ๊ะ...”
ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร ประตูลิฟต์ก็ปิดตัวลง บ้าเอ๊ย เมื่อกี้ไม่ได้แค่พูดเฉยๆ แต่มันคือคำขู่ต่างหากล่ะ! บอกกลายๆ ว่าถ้าเสนอหน้าไปยุ่งล่ะก็ผมมีหวังเละเป็นโจ๊กอีกคนแน่ๆ นิ้วจิ้มชั้นล่างสุดแล้วสวดภาวนาขอให้พี่ยูไม่เป็นอะไรมาก ขอโทษนะครับพี่ยู อย่างน้อยพวกพี่ก็เป็นเพื่อนกัน แต่ผมนี่สิไม่ได้เป็นอะไรเลย เพราะฉะนั้นเทียบกันแล้วพี่ยูน่าจะมีโอกาสรอดมากกว่าผมอีก ขอให้โชคดีนะครับพี่ยู สาธุ!
ผมเดินออกมาจากลิฟต์อย่างช้าๆ เหลียวหันไปมองข้างหลังไม่เห็นอะไรหรอกครับแต่อยากจะหันไปมอง เฮ้อ ผมเดินเอื่อยๆ ออกจากโรงพยาบาล หันมองซ้ายหันมองข้างขวาแล้วไปเจอะเข้ากับครอบครัวหนึ่ง ซึ่งมีคุณแม่อายุค่อนข้างมากอุ้มลูกน้อยไว้แขนข้างหนึ่ง อีกข้างก็จับมือลูกอีกคน ด้านหลังมีคุณยายค่อนข้างชรามากแล้วถือตะกร้าเดินตามมา ดูแล้วคงจะเป็นคนงานมาทำงานที่โรงพยาบาลล่ะมั้ง
ผมเดินเข้าไปหาคุณยายคนนั้นแล้วขอถือของช่วย ท่านมองผมด้วยดวงตาที่ฝาดฟางอย่างคนชราทั่วไป ผมยิ้มกว้างเพื่อให้อีกฝ่ายไว้ใจ สมัยนี้นี่มันแย่จังเลยนะครับ ขนาดคนมาช่วยเหลือก็ต้องระแวงไว้ก่อนว่ามาดีจริงหรือเปล่า เจ้าพวกคนไม่ดีนี่ทำให้คนดีๆ ที่อยากทำดีต้องเดือดร้อนไปด้วย เฮ้อ หนำซ้ำยังทำให้คนที่คิดจะทำดีอีกหลายคนไม่อยากทำเพราะแบบนี้นี่แหละ ผมช่วยพยุงคุณยายข้ามฝั่งพร้อมกับโบกรถให้หยุดเพื่อให้เด็กๆ ข้ามฝั่งอย่างปลอดภัย
“นี่ครับคุณยาย”
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม”
“ไม่เป็นไรครับ”
“อ๊ะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเอาให้นะ”
ลูกของคุณน้าคนนั้นโยนลูกบอลเล่นแล้วทำมันหล่นกลิ้งไปอีกกลางถนน กำลังจะวิ่งกลับไปเพื่อเก็บลูกบอลนั้น แต่ผมร้องห้ามก่อนแล้วอาสาเดินไปเก็บมาให้ ผมส่งลูกบอลให้กับเด็กคนนั้นพร้อมกับลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู เฮ้อ เด็กๆ นี่น่ารักจริงๆ ผมโบกมือลาพวกเขาแล้วเดินข้ามถนนเพื่อไปรอที่รถ
ถ้าเกิดพี่เฮดีสมาที่รถแล้วไม่เห็นผมรอที่รถดีๆ ล่ะก็ โอ ไม่อยากจะคิดภาพหรอกนะ ไม่แน่ ห้องข้างๆ พี่ยูอาจจะเป็นของผมก็ได้! ระหว่างที่กำลังเดินข้ามถนนผมหันไปเห็นรถขนของคันหนึ่งแล่นเข้ามาใกล้ แต่ผมก็ไม่ใส่ใจเพราะยังไงคนขับรถก็น่าจะเห็นว่ามีคนกำลังข้ามถนนอยู่ คงจะชะลอความเร็วให้ผมข้ามไปได้นั่นแหละ
“ระวัง---!!!”
“ว้ายยยยย---!!!”
อะไร!?
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกน ผมหันไปมองแต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นรถคนนั้นแทนที่จะชะลอความเร็วกลับเร่งความเร็วพุ่งเข้ามา เสี้ยววินาทีที่ผมกลั้นหายใจเบิกตากว้างสมองว่างเปล่า เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมๆ ภาพตรงหน้าที่มืดสนิท ผมหลับตาปี๋ยกมือป้องกันตัวเอง
เอี๊ยดด---ด!!! โครมม---ม!!!
เสียงโครมดังลั่นเหมือนมีการระเบิดเกิดขึ้น แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไรเลย หรือว่าผมช็อกมากจนไม่รู้สึกเจ็บ หรือว่าผมตายทันทีเลยไม่เจ็บไม่ปวด? ผมลืมตาขึ้นกะพริบตาปริบๆ มองภาพรอบตัว เห็นผู้คนอ้าปากกว้างแทบจะยัดไข่เป็ดเข้าไปได้ทั้งฟอง แต่ละคนช็อกเหมือนกำลังเห็นเณรน้อยอิกคิวซังขี่ช็อปเปอร์แล่นผ่านไป
เดี๋ยวๆ ! เมื่อกี้นี้รถพุ่งมาชนผมไม่ใช่เหรอ!? แต่ทำไมผมถึงยังยืนไม่เจ็บไม่ปวดตรงนี้ได้ล่ะ มีคนวิ่งโร่เข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว หนึ่งในนั้นมีคุณยายคนที่ผมเพิ่งช่วยถือของ แต่ละคนพูดอะไรไม่รู้เรื่องจับมือผมเขย่าเสียยกใหญ่ และแล้วผมก็ได้เห็นสภาพรถคันที่พุ่งเข้ามาชนคันนั้นชนเข้ากับเสาไฟฟ้าข้างถนนใกล้ๆ นี่เอง วินาทีสุดท้ายที่รถพุ่งเข้ามาหาผม มันกลับหักเลี้ยวออกไปชนเสาแทน!?
นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ!!!
“คนดีผีคุ้มลูกเอ๊ย!”
“โชคดีจริงๆ!”
คนเห็นเหตุการณ์ต่างพูดกันอย่างเหลือเชื่อที่ผมไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย เหมือนมีอะไรบางอย่างคุ้มครองผม ปัดเอารถคันนั้นออกไปชนเสาข้างถนนแทน เป็นเรื่องเหลือเชื่อมากๆ เสียงผู้คนที่เข้ามารุมผมนั้นเกือบจะทำให้ผมเป็นลม ไม่รู้ว่าใครพูดอะไรบ้างมันดังสอดแทรกกันมั่วไปหมด ฟังแล้วปวดหัวเสียจริงๆ และแล้วคณะแพทย์ก็แห่กันเข้ามา นำคนขับรถออกมาจากรถวางบนเตียงผลักเข้าไปห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน ผมมองภาพตรงหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ ผมควรจะเป็นคนที่นอนบนเตียงนั้น นี่มันโชคดีสุดๆ เป็นไปได้ยังไงเนี่ย!?
ผมถูกคุณหมอคนที่ไปตรวจพี่ยูเข้ามาสอบถามอาการแต่ผมไม่เป็นไร ผมปกติสุดๆ แม้จะรู้สึกช็อกหน่อยๆ แข้งขาอ่อนแรงนิดๆ แต่ตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรเลย ผมยืนยันกับคุณหมออย่างหนักแน่น ปฏิเสธไม่ขอตรวจเช็กอะไรใดๆ ทั้งสิ้น คุณหมอพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปสมทบคณะแพทย์ที่เดินไปล่วงหน้า
ไม่นานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็กลับมาเป็นปกติ เหล่าไทยมุงทั้งหลายทยอยออกไปจากผม เฮ้อ แต่ที่น่าหนักใจนั้นก็คือผู้เห็นเหตุการณ์เล่าขยายความโดยไม่จำเป็นให้แก่ผู้ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ซึ่งสนใจฟัง แล้วหันมาทำตาโตมองผมอย่างกับพระเอกหนัง ผมยืนยึกๆ ยักๆ อยู่ไม่เป็นสุข สายตาที่มองมานั้นมันทำให้ผมอึดอัดใจ จนกระทั่งเห็นพี่เฮดีสเดินตรงเข้ามา เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีใจที่ได้เห็นพี่เฮดีส มันเป็นอะไรที่ยอดมากครับ
พอพี่เฮดีสปรากฏตัว เสียงที่ดังหึ่งเหมือนเสียงฝูงผึ้งก็พลันเงียบกริบทันควัน พี่เฮดีสหยุดพยักหน้าส่งสัญญาณให้ผมเดินตาม ผมอยากออกไปจากที่นี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็รีบเขย่งเท้าเดินตามหลังเขาไปทันที แต่เดินไปไม่ทันไรเขาก็หยุดทำให้ผมหยุดตามแล้วมองคนข้างหน้าที่หยุดยืนนิ่งอย่างแปลกใจ
“วันนี้มันวันอะไรกันวะ คนไข้ห้องฉุกเฉินพร้อมใจกันตายตั้งห้าคน แถมยังรถชนเด็กที่หน้าตึกอีก ซวยฉิบหายเลยว่ะ”
“นั่นสิ ขนาดคนไข้ห้องฉุกเฉินสองที่อาการดีจนเกือบจะย้ายออกไปอยู่ห้องปกติได้ก็อาการทรุดหนักกะทันหัน ตอนนี้พวกแพทย์วุ่นวายพยายามช่วยชีวิตกันอยู่ แล้วไหนจะคนถูกรถชนนั่นอีกล่ะ”
เอ่อ... เด็กถูกรถชนนั่นหมายถึงผมหรือเปล่านะ? แต่ผมก็ไม่เด็กขนาดนั้นหรอก แล้วคนเจ็บน่ะไม่ใช่คนถูกชนนะครับแต่เป็นคนขับรถมาชนต่างหากล่ะ! ผมมองเหล่าบุรุษพยาบาลที่ช่วยกันเข็นเตียงเปล่าๆ ผ่านหน้าไป พวกเขาบ่นกันไม่จริงจังมากนัก อึ้ย นั่นคงไม่ใช่เตียงที่เพิ่งไปส่งคนไข้ที่เสียชีวิตใช่ไหม? จู่ๆ ผมก็รู้สึกขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เกือบไปแล้ว! เกือบเป็นผมแล้วที่ต้องนอนเตียงนั้น โชคช่วยแท้ๆ หรือว่านี่คือผลบุญที่ผมพยายามทำมาโดยตลอดกันนะ?
พอพูดถึงห้องฉุกเฉินก็คิดถึงพี่ยูขึ้นมาได้ ผมเพ่งสายตาไปที่หลังของคนข้างหน้าด้วยอาการอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม พวกเราเดินมาถึงรถ พี่เฮดีสปลดล็อกรถ พี่ยูถูกจัดการเรียบร้อยแล้วแหงๆ!? ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งนิ่ง ชำเหลืองมองคนขับนิดหน่อยก่อนจะรีบหลบสายตาแทบไม่ทันเพราะอีกฝ่ายจ้องเขม็งอยู่ก่อนแล้ว ผะ... ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า? ทำไมพี่เฮดีสถึงได้จ้องผมเขม็งแบบนั้น? จากนิ่งๆ ตอนนี้ก็เริ่มกระวนกระวายใจ พี่เฮดีสถามเสียงห้วน
“มีอะไร?”
“เอ่อ... พรุ่งนี้พี่จะมาเยี่ยมพี่ยูอีกไหมครับ? คือ... ผม...”
“ที่เฮงซวยแบบนี้ มาแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว” เสียงลอดไรฟันฟังดูเหี้ยมเอ่ยตัดบทดังฉับ ผมกะพริบตาปริบๆ แล้วค่อยๆ ก้มหน้าลงอย่างหงอๆ เมื่อปะทะกับสายตาน่ากลัวที่เย็นยะเยือกชวนขนลุก พวกเราไม่พูดอะไรกันอีกจนกระทั่งมาถึงบ้านของผม พี่เฮดีสไม่พูดอะไรนั่งเงียบ ผมเลยทำตัวไม่ถูก ตัดปัญหาด้วยการเปิดประตูก้าวออกไปจากรถ
“โชคดี”
“ครับ?”
ระหว่างที่ผมกำลังจะปิดประตูรถเหมือนได้ยินเสียงของพี่เฮดีสพูด ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยถามอะไร รถก็บึ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่มองตามตาปริบๆ จนไม่เห็นแม้แต่เงาของรถ
เมื่อกี้พี่เขาพูดว่าโชคดีหรือเปล่านะ? มันหมายความว่าอะไรกันวะ? คำพูดทิ้งท้ายของเขาทำให้ผมงุนงงสับสน ไม่ใช่ฝันดีแต่เป็นโชคดี อย่างกับเป็นคำบอกลาอย่างนั้นแหละ หรือว่าจะหมายถึงผมเป็นอิสระแล้วหรือเปล่า?
อ่า... ถ้าอย่างนั้นผมก็เป็นอิสระแล้วน่ะสิ!!!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
ชื่อเทพเจ้ากันทั้งบ้านอ่ะ
-
หมายความว่าไงจะไม่ตอแยเนเน่จังแล้วหรอ
-
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
-
ดีใจมากมายค่าาา มาต่อแล้ววว ขอให้มีความสุขทั้งปีนะคะ :mc4:
พี่เฮดีสเป็นตัวโชคร้ายอะไรรึเปล่าเนี่ย อยู่ที่ไหนก็ดูมีแต่เรื่องไปหมด
แบบนี้ถ้าน้องเนเน่เป็นตัวโชคดีก็ควรอยู่ด้วยกันตลอดนะ อิอิ
แต่ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วทำให้น้องเนเน่ต้องซวยนี่ก็แย่ไปเลยนะ
รอติดตามจ้า :กอด1:
-
:angry2: ยังไงอ่า
-
เฮดีสต้องเป็นตัวนำความโชคร้ายแน่ๆ
-
พลังวิเศษรึเปล่าน่ะ ทำไมรถมันถึงปัดออกไปทางอื่นได้
แถมห้องผู้ป่วยยังมีคนตาย รึว่าเพราะช่วยนายเอกไว้
เลยต้องแลกกับชีวิตคนอื่น?? โอยยยเริ่มงงแล้วค่ะ
มาต่อตอนหน้าให้หายข้องใจนะ :กอด1:
-
ที่เริ่มแล้วนี่หมายถึง ลางร้ายรอบตัวเนที่มาจากเฮดีสรึเปล่าคะ
ถึงได้มีแต่เรื่องร้ายๆเข้ามาหาเน
แต่เนเป็นคนดีทำบุญมาเยอะก็เลยรอดพ้นมาได้ตลอดๆ
น่าจะใช่นะเนี่ย
ต้องอ่านสักสองรอบถึงจะเข้าใจ
และอาจต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้า เพราะคนเขียนเว้นว่างนานเกิน ฮะๆๆๆ
จะรออ่านต่อนะค้า :กอด1:
-
แหม่ ชอบเรื่องนี้เหลือหลายจริงๆ อีตาเฮดีสนั่นเขามีปมอะไรเยอะแยะล่ะ
หรือไปอยู่ที่ไหนก็พาซวยไปหมด เลยบอกลารัญเสียเลย? เดาไม่ถูกแฮะ
ตอนแรกก็คิดว่าต้องมาต่อก่อนสิ้นปี แล้วก็มาจริงๆด้วย555 มาต่ออีกไวๆนะคะ ^^
-
สุขสันต์ปีใหม่ล้วงหน้าค่ะคนแต่ง^^
:mc3: :mc2:
-
หรือครอบครัวนี้จะมีพลังพิเศษ? ปริศนาเพิ่มขึ้นอีกเรื่อยๆ
แต่ไม่อยากให้ห่างเนเน่เลยยย ที่บอกกับยูนี่หมายถึงเนรึเปล่า โฮฮฮฮฮ T_______T
-
หมายความว่าไง ไม่เข้าใจอะครับ งง :serius2:
-
หมายความว่าไง ไม่เข้าใจอะครับ งง :serius2:
-
:a5: เนรัญเกือบได้นอนบนเตียงขาวเเล้ว... ขนลุกวาบ แอบอดคิดไม่ได้ว่า... เกี่ยวกับพี่เฮดีส
เอ่อ... ยิ่งได้ยินบุรุษพยาบาลพูดกันอีก พี่เฮดีสพูดว่าโชคดีอีก... คิดว่าไม่ได้หมายถึงเป็นอิสระอ่ะ
รู้สึกเหมือนเป็นการปัดรังควานปัดโชคร้ายมากกว่า555 เพราะเนรัญพึ่งผ่านเรื่องราวช็อคโลกมา
พี่เฮดีสคงไม่ใช่เทพความตายจริงๆแบบไม่เเค่ฉายาใช่มั้ยเนี่ย... เนรัญเป็นคนมีบุญนะ สะสมบุญไว้เยอะ
เลยเเคล้วคลาด แต่ก็ไม่รู้เกี่ยวอะไรกับพี่เฮดีสหรือเปล่า?... ถ้าเกี่ยวก็ถือว่าเป็นบุญอยู่นะ อย่างน้อยๆ
ก็มีความจายเป็นเพื่อน5555 (ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่?)... :กอด1: ปลอบขวัญเนรัญ พี่เฮดีสจะไปไหนล่ะ
ตกลงน้องไมนอสเป็นใครล่ะเนี่ย... :serius2:
-
ฮือ ได้อ่านพี่เฮดีสกับเนเน่ก่อนปีใหม่เป็นอะไรที่สุขขีปรีดามากมาย :o12:
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆที่เอามาลงส่งท้ายปี สุขสันต์ปีใหม่นะ!!!
:กอด1: :กอด1:ถึงจะมาลงช้ามาก! (นิยายรายสองสามเดือน) ก็ยังอ่านอยู่เสมอนะค่ะ
เเล้วที่เฮียเฮดีสพูดมันคือ? จะปล่อยน้องเหรอเห้ย! เเล้วเฮียเป็นอะไรอ่ะ!
งงๆๆ ที่โชคร้ายทั้งโรงพยาบาลเฮียจะบอกว่าเฮียมาเร้อ???
เเต่หนูรัญก็โชคดีเพราะอยู่กับเฮียนะเห้ย! (?) :z3: :z3:
อย่าทิ้งน้องนะเฮี้ย ยยยยยยยยยยยยย
-
เฮดีสบอกว่าโชคดีกับเน
มันหมายความว่าอะไรกัน :serius2:
-
ครอบครัวพี่เฮตีสมากันยกเขาโอลิมแผัสเลยจ้า อิอิ
ถ้ามีชื่อสัตว์ประหฝาดโผล่มาด้วยนี่ คงฮาอ่ะ
แต่ว่าน่องเนเน่เจอพาเฮตีสอวบพรว่สโชคดีเนี่ย มันจะโชคดีจริงหรือเปล่า ฮ่าๆ
พี่ยูยังตลกเหมือน้ดิม อิอิ
-
โชคดี เฮียเฮดีสพี่แกหมายถึงหยังหว่า ???
-
เฮ่ยยย
นี่มันอะไรกันนนน
อ๊ากกกกกก
-
อะไรคือ "โชคดี" เนี่ย??
-
มันแนวแฟนตาซีเหรอคะเนี้ย ลุ้นนนน.....คืออะไรกันแน่.....
-
ไม่เข้าใจ ... :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
:pig4:
-
เป็นอิสระ :serius2:
-
มันคาใจอ่าาาาาาาาา
จะมาบอกโชคดีแล้วชิ่งหนีหรอพี่เฮ
จะทิ้งน้องเนเนเได้จริงอ่ะ
ไม่ยอมน้าาาาา :z3:
-
'โชคดี' 'อิสระ' ค้างงงงงงงงง :z3:
-
เรื่องชักจะมัน มาต่อเร็วๆน้าาา :impress:
-
โชคดีมากเลยนะนี่ที่ไม่ถูกชน แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหว่า
-
o2 o2 o2
งง งง
-
ปริศนาเยอะจริง o22
-
แอบคิดเบาๆ ว่าเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดกับน้องยูของเรา มันดูไม่ธรรมดา ตั้งแต่ที่เดินในห้างมาจนถึงโรงพยาบาล แต่ท้ายที่สุด ก็รอดมาได้คิด แอบเดาเฉลยไว้ในใจว่าเพราะอะไร แล้วจะมารอคุณนักเขียนเฉลยค่ะ อิอิ
-
พี่เฮดีสของแปลกขนานแท้
สิ่งมีชีวิตที่ยากคาดเดา
-
เกิดอะไรนะ งง จริง ใครถูกรถชนกัน
อยากรู้ รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
ตกลงลูกใครอ่ะ.
คือจะสื่อว่าเฮดีสเป็นเทพความตาย ไปไหนคนก็ดวงตกหมดใช่ไหม. แต่นายเอกเป็นคนดีเลยรอดมาได้. มิน่าล่ะเลยอยู่ด้วยกันได้
แต่ไอ้ "โชคดี"นี่มันอะไรกัน
-
คืออะไรยังไง งงอ่าาา ตามไม่ทัน :confuse:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องมันเริ่มจะซับซ้อนขึ้น!
แต่...'โชคดี' :z3: :serius2:
-
เหตุการณ์ที่โรงพยาบาลนี้มันแปลกๆ ชวนให้สงสัยจริงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ค้างสุดๆ ไปเลย
พี่เฮดีสอย่าทิ้งน้องเนเน่ไปนะโว้ยยย :angry2:
-
สงสัยจะเป็นเทพมาเกิดจริงๆ คนไทยทั้งน้านแต่ตั้งชื่อฝรั่กันทั้งบ้าน(ก๊าก)
-
:call:
รีบกลับมาอีกเร็วๆนะ
-
ตะกูลเทพ
-
:z13:
-
อ่านตอนนี้ซ้ำ 2 รอบแบบรัวๆ ... เค้างงอ่ะ ขอเข้าไปแอบฟังท่านพี่เฮดีส "จัดการ" พี่ยูหน่อยสิ พี่ยูต้องรู้อะไรดีๆ แน่ๆ เลย :z3:
ว่าแต่น้องเนเน่ บุญที่ทำไว้จะต้องใช้จนหมดในชาตินี้รึเปล่าเนี่ย แต่ท่านพี่เฮดีสอุตส่าห์อวยพรให้ "โชคดี" ไปแล้วนะ... คิดว่าเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นกับน้องเนเน่ น่าจะเป็นเพราะอิทธิพลจากท่านพี่เฮดีสนี่แหละ เพราะฉะนั้น ท่านพี่เฮดีสกลับมารับผิดชอบน้องเนเน่เดี๋ยวนี้เลยน้า !!! :serius2:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ปูเสื่อ
นั่งอย่างสุภาพเรียบร้อย
รอชมตอนต่อไปจ้า :man1:
-
เฮ้อ เรื่องนี้ ต้องมีสารเสพย์ติดลอยมากับกระแสไฟที่มาเข้าเครื่องแน่ๆเลย เฮ้อ ยิ่งอ่านยิ่งอยากได้มากขึ้นเรื่อยๆ!
-
อ่านประโยคนี้ถึงเก็ทว่าทำไมรัญเรียนเกษตร
"ปล่อยให้เทพีเพอร์ซิโฟเนบ่นหาอยู่ได้”
มันลึ้กซึ้งนะค้าาาาาาา
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรก อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ววว
สนุกมากเลยค่า น่ารักดี ชอบ พระเอกเราที่จริงก็อ่อนโยนเนอะ ฮ่าๆ
ทำไมถึงแสดงออกแบบนั้น มันดูเกินกว่าคำว่า ซึน ยังไงยังงั้น
อิพี่ยูที่ออกมาทีหลังก็ฮามาก ฮ่าๆ
ทีแรกได้ยินแต่ชื่อนึกว่าจะแนว พี่ชายใจดี แสนอบอุ่น จะมาเป็นพระรองในเรื่องนี้
ว่าแต่ ทำไมอ่านตอนล่าสุดแล้วมันดูแฟนตาซียังไงชอบกล = =lll
เหมือนพระเอกเรามีเลือดสัตว์ประหลาดอะไรซักอย่างอยู่ในตัวงั้นแหละ
แบบพระจันทร์เต็มดวงแล้วอาการจะกำเริบไรงี้...ขออย่าให้เป็นขนาดนั้นเลยนะ หักมุมเกิ๊นน เราช็อค
ยิ่งนึกย้อนไปถึงตอนพี่แกมีเรื่องแล้วแบบ คนเดียวชนะขาด แถมยังมีสีหน้าสนุกด้วยใช่มะ อะไรจะลงตัวขนาด
แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ><
-
นายมันขี้ขลาดเฮดีส ถ้าการหนีคือทางออกก็เชิญเถอะ เนรัญจะได้เจอคนใหม่ เชอะ (สะบัดบ๊อบ)
-
เฮ้ยย เรื่องมันเป็นยังไงเนี้ย
โชคดี หมายความว่าไงอ่ะ??
-
กางเต้นท์นอนรอ
อ่านแล้วติดง่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ :bye2:
ชอบเรื่องนี้มากเลย :impress2: :กอด1:
-
ตอนเริ่มเรื่อง กับตอนปัจจุบัน คนละขั้วเลย :z3:
รีบมาอัพไวๆนะคะ :กอด1: :L2:
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด !
หมายความว่าไงอ่าาา O[]o พี่เฮดีสทำให้คนตายหรอ
เกี่ยวกับดวงซวย ของเนเน่ป่ะ ไม่อาวววว อ่าาา
ทำงี้ไม่ได้น๊าาา าา ทำให้รักแล้วจากไปเนี่ยนะใจร้ายที่สุดอ่ะ TT^TT
รีบมาต่อไวๆ นะคะ :sad4: ลุ้นมากกกกกก
-
มารอเนเน่
-
สุดขั้ว 9
“ไม่เห็นหนูรัญมาหลายวันแล้ว พวกป้ายังกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหนูหรือเปล่า?”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ ผมแค่...” ผมชะงักตัวไม่สามารถบอกความจริงออกไปได้จึงเงียบแล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน
หลังจากที่ผมไม่ได้มาทำวัตรเช้าซะนานก็มีโอกาสกลับหวนสู่ตารางกิจวัตรตามปกติ พวกป้าๆ ทั้งหลายเข้ามาถามไถ่ผมที่หายหน้าหายตาจากกิจกรรมนี้ไปนานด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พวกท่านกังวลว่าผมอาจจะไม่สบายหรือเกิดอะไรไม่ดีขึ้น พวกท่านจ้องมองรอให้ผมพูดต่อแต่จะให้ผมพูดได้ยังไงล่ะ ที่สำคัญผมไม่อยากจะโกหกด้วย
“ผมยุ่งมากเลยละครับ” ผมหลุบตาลงมองพื้นตอบหลบหลีกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาผิดปกติ หัวใจเริ่มเต้นตุบตับกลัวจะมีใครเซ้าซี้ต่อ แต่คุณป้าผู้ใจดีทั้งหลายก็ไม่มีใครสงสัยติดใจสักคน พวกท่านยิ้มรับกับคำตอบที่ได้แล้วเอ่ยคำบ่นที่แฝงไปด้วยความห่วงใยทุกคำ อ่า แย่จัง มโนธรรมในใจปวดแปลบๆ ขอโทษนะครับ ผมไม่อยากบอกว่ายุ่งเพราะอะไรจริงๆ
หลังจากที่ทำวัตรเช้าเสร็จเรียบร้อย ผมพูดคุยกับเหล่าคุณป้านิดหน่อยก็ขอตัวไปหาหลวงพ่อ ผมใช้เวลาคุยกับหลวงพ่อไม่นานก็ขอตัวกลับ เพราะผมต้องไปเช็กสภาพแปลงที่โดนทำลายเสียหายไปเมื่อครั้งก่อน วันนี้ตั้งใจจะแวะไปดูแต่เช้าสักหน่อย เฮอ หลายวันทีเดียวที่ผมไม่ได้สัมผัสความสุขสงบแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าการมาวัดเป็นสิ่งที่วิเศษสุดจริงๆ
“สวัสดีจ้ะรัญ!”
“สวัสดีครับหนูเล็ก”
ระหว่างที่ผมเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้าตรู่ตรงหน้าศาลา ก็มีเสียงตะโกนทักดังลั่นทำเอาผมที่กำลังผ่อนคลายตกใจขวัญแทบกระเจิง ผมหันไปมองเจ้าของเสียงทักอันสดใสแล้วทักตอบกลับ เธอวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาด้วยรอยยิ้มกว้าง สาวแว่นผมเปียคนนี้เป็นคนรู้จักของผมเอง เธอเป็นเพื่อนในคณะและมักจะมาวัดในตอนเช้าเหมือนกัน ทำให้ผมสนิทกับเธอในระดับหนึ่ง
“ไม่เห็นนายมาตั้งหลายวัน นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก”
“ติดธุระนิดหน่อยนะ อาทิตย์ที่แล้วหนูเล็กมาทุกวันเลยเหรอ?”
“ใช่น่ะสิ อุตส่าห์นึกว่าจะเจอรัญแท้ๆ เชียว”
“หือ?” ผมหันไปมองเธอที่บ่นพึมพำเสียงเบาทำให้ผมได้ยินไม่ถนัดนัก หนูเล็กยิ้มด้วยท่าทีประหม่าเล็กๆ เหมือนเมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไร ผมก็ไม่ติดใจสงสัยเอ่ยขอโทษเธอพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ แสดงความเสียใจอย่างจริงจัง
“โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่บ่นไปอย่างนั่นแหละ นี่รัญจะกลับแล้วเหรอ? ไม่อยู่...เอ่อ...ช่วยหลวงพ่อบิณฑบาตเหรอ?”หนูเล็กรีบโบกมือปฏิเสธ เธอเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อหันมามองเจ้าเวปป้าคันเก่งของผม ผมคิดเองหรือเปล่านะว่าน้ำเสียงของเธอคล้ายกับเสียดาย แต่ผมไม่รู้ว่าเธอเสียดายอะไรน่ะสิ ผมพยักหน้าตอบตามตรง
“ครับ หนูเล็กมีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก แค่สงสัยว่าทำไมวันนี้นายกลับเร็วจัง ทุกทีต้องอยู่รอจัดของบิณฑบาตเสร็จแล้วค่อยกลับนี่น่า”
“อืม แปลงของผมมีปัญหานิดหน่อยก็เลยอยากจะไปจัดการให้เรียบร้อยเร็วๆ น่ะ แต่ถ้าหนูเล็กมีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจหรอก เราเป็นเพื่อนกันนี่น่า” ผมอธิบายเมื่อถูกถาม ปกติผมจะกวาดลานวัดหรือไม่ก็ทำความสะอาดศาลารอจนหลวงพ่อและพระรูปอื่นๆ กลับมาจากบิณฑบาตเช้าเพื่อจัดข้าวของช่วยเด็กวัดถึงจะกลับบ้าน วันนี้ที่กลับก่อนเพราะอยากจะไปดูแปลง แต่ถ้าเพื่อนมีปัญหาแน่นอนว่าผมต้องช่วย ไม่ดูดายแน่นอน
“...จ้ะ ถ้ามีจะบอกนะแล้วก็เสียใจด้วยกับเรื่องแปลงน่ะ โชคร้ายจังเลยเนอะ” หนูเล็กยิ้มน้อยๆ รับ มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนฝืน ผมครุ่นคิดอย่างสงสัย เธอกำลังเศร้ากับอะไรบางอย่างอยู่หรือเปล่า? ไอ้ผมก็บื้อๆ เรื่องนี้ซะด้วยสิ แต่ว่าไม่นานอารมณ์เศร้าใจของเธอก็หายไปก่อนจะเอ่ยปลอบใจผมเรื่องแปลงผัก อืม... สงสัยจะเศร้าเรื่องแปลงโดนทำจนเละล่ะมั้ง เรื่องนี้ผมเองก็รู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้วละ ผมยิ้มรับเล็กๆ
“ไม่หรอก โชคดีแล้วที่ไม่มีใครบาดเจ็บมาก เรื่องแปลงน่ะปลูกใหม่ก็ได้”
“รัญ... นายเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ โลกนี้ยังมีคนดีขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย!?” หนูเล็กอ้าปากอุทานเสียงดังลั่น
“ประชดกันหรือเปล่า?” ผมหัวเราะเบาๆ กับคำชมของเธอ ดวงตาใต้แว่นของเธอเบิกกว้างประกายระยิบระยับจับจ้องผมราวกับไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน มันทำให้ผมรู้สึกประหม่านิดหน่อย
“เปล่านะ ชมจากใจเลยต่างหาก!”
“งั้นก็ต้องขอบคุณใช่ไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว สาวสวยอุตส่าห์ชมทั้งที”
“ขอบคุณคร้าบ~ งั้นผมขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกัน” ผมยิ้มอารมณ์ดี รู้สึกขำนิดๆ ที่สาวเจ้าทำท่าค้อนขวับแถมยังชมตัวเองหน้าบานเชียว ผมขอตัวกลับอย่างสุภาพพร้อมกับโบกมือบอกลา
“จ้ะ แล้วเจอกัน”
ผมหันมองหนูเล็กที่โบกมือลาเล็กน้อยแล้วหันกลับมาขับเจ้าเวปป้ามาที่บ้าน เพื่อเปลี่ยนชุดนักศึกษาก่อนจะออกไปที่แปลง ผมยังไม่ได้ทานข้าวเช้าอย่างที่ควรจะทำ เพราะลืมเตรียมข้าวของทำอาหารเช้าไปเสียสนิท เมื่อคืนนี้ผมมึนงงหรือไม่สบายกันแน่นะ? ขนาดนึกย้อนกลับไปยังแทบจะจำไม่ได้เลยว่าเมื่อวานตัวเองทำอะไรไปบ้าง จำได้แต่ว่า...
‘โชคดี’
นั่นแหละ คือ สิ่งที่ผมจำได้จากเมื่อวาน ถ้าเป็นปกติผมต้องซื้อขนมนมเนยมาเลี้ยงฉลองให้กับความเป็นไท แต่ไม่รู้ทำไมอารมณ์มันถึงได้ค้างเติ่งดูว่างเปล่าแบบนี้ จะให้พูดตามตรงมันคาใจมากกว่า เมื่อวานนี้ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันจนผมตั้งรับไม่ทัน เฮ้อ อาการแบบนี้ชวนให้รู้สึกทะแม่งๆ ทั้งๆ ที่ผมควรจะดีใจกับอิสรภาพที่ได้รับกลับคืนมา แต่ทำไมมันรู้สึกดีใจไม่ออก ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
ผมมาถึงแปลง จอดรถไว้หน้ารั้วเหมือนทุกครั้ง แปลงที่เสียหายบางส่วนถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว สงสัยวันหยุดที่ผ่านมารุ่นพี่ต้องเกณฑ์ไพล่พลมาทำแปลงใหม่แล้วแน่ๆ แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่เรียกผมมาด้วยกันนะ ผมเดินมาหยุดที่แปลงของตัวเองแล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นมันถูกปลูกใหม่อย่างเป็นระเบียบ มีใครบางคนกำลังยืนรดน้ำอยู่ด้วย ผมกะพริบตาปริบๆ เรียกอีกฝ่ายอย่างงุนงง
“พี่ลูกหมี”
“อ้าว ไอ้รัญ มาแล้วเหรอวะ? หายหัวไปไหนตั้งหลายวัน ไม่เห็นมาที่แปลงเลย นี่เพิ่งจะปลูกใหม่เดี๋ยวมันก็ตายอีกรอบหรอก” พี่ลูกหมีหันมามองผม ทำหน้าเข้มเปิดปากบ่นในทันที ผมยิ้มรับอย่างเขินๆ ให้ตายสิน่า พี่ลูกหมีเป็นคนปลูกให้กับผมงั้นเหรอ? น่าอายจริงๆ ที่ปล่อยให้พี่รหัสมาดูแลแปลงแทนแบบนี้ แต่ก็แอบดีใจอยู่นิดๆ แฮะที่มีพี่รหัสใจดี
“ขอโทษครับ”
“เอ่อ ขอโทษอย่างเดียวไม่พอหรอกโว้ย เลี้ยงข้าวด้วยสิมันถึงสมน้ำสมเนื้อกับเรี่ยวแรงที่ลงทุนไป” พี่ลูกหมีวางบัวรดน้ำแล้วหันมาทวงบุญคุณอย่างไม่รอช้า รู้ว่าเขินนะครับพี่แต่โปรดให้ผมซึมซาบกับความมีน้ำใจที่ใสบริสุทธิ์ของพี่ให้นานกว่านี้หน่อยเถอะครับ โธ่ ไอ้อาการปิ๊งๆ เมื่อกี้หายไปหมดเลย พี่หมีนะพี่หมี!
“พี่หมีกำลังรีดเลือดกับปูอยู่นะครับ” ผมท้วงด้วยท่าทางหงอยๆ
“ดีสิ กูชอบกินปู”
“...” ไม่รู้กับพี่ชายคนนี้แล้วละครับ
ผมย่อตัวนั่งลงมองแปลงของตัวเองที่ถูกดูแลอย่างดี ดูจากดินบนแปลงและผักที่ดูสดชื่นพวกนี้ก็รู้ได้เลยว่าพี่รหัสของผมเป็นมืออาชีพในด้านนี้จริงๆ เอาว่ะ อุตส่าห์พี่รหัสลงทุนมาทำแปลงให้ขนาดนี้ แค่เลี้ยงมื้อเดียวจะเป็นอะไรไป ผมก็ไม่ได้ขี้เหนียวด้วย ผมยิ้มให้กับผักบนแปลงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองพี่ลูกหมี
“ขอบคุณมากครับพี่ เดี๋ยวไว้ผมมีเงินแล้วจะเลี้ยงข้าวแน่นอน”
“เออ กูจะจดบันทึกเอาไว้ในไดอารี่ ถ้ามึงลืมได้เห็นดีกันแน่ไอ้น้อง”
“ครับๆ”
“เฮ้ยยย~! ไอ้รัญญญ~!”
เสียงมาก่อนตัวแบบนี้มีแค่คนเดียวนั่นแหละครับ เอกลักษณ์ของซันเซ็ตเลยละ ผมหันไปมองซันเซ็ตที่วิ่งเข้ามาในแปลงพร้อมกับตะโกนเรียกผมตั้งแต่หน้ารั้วยันแปลงของผม ซันเซ็ตทำหน้าทะเล้นเหมือนเคย
“เสาร์อาทิตย์หายไปไหนวะ ไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่ กะจะชวนไปนัดบอดกับสาวๆ ซะหน่อย”
“มีเรื่องนิดหน่อยแล้วก็ขอทีเถอะว่ะไอ้เรื่องผู้หญิงน่ะ แค่นี้มึงยังไม่พออีกเหรอวะ?”
“โธ่ หลวงพี่ครับ ชีวิตคนเราคือการค้นหา เพราะฉะนั้นกูก็ต้องค้นหาต่อไปถ้ายังไม่เจอของแท้”
“ระวังเถอะไอ้ซันเซ็ตเลือกมากจะเจอของเทียมเข้าสักวัน” พี่ลูกหมีเบ้ปากหมั่นไส้ไอ้หนุ่มหล่อเลือกได้ เอ่ยเสียงขึ้นจมูกแขวะได้ตรงกับใจผมเป๊ะ ซันเซ็ตย่นหน้าเป็นหมาบลูด็อกตอบกลับ
“พี่หมีแม่งปากอัปมงคลฉิบหายเลยว่ะ”
“อะไร้ กูเตือนมึงด้วยความหวังดีนะโว้ย หึๆ สมัยยิ่งแยกของแท้ของเทียมยากอยู่” พี่ลูกหมีหัวเราะอย่างพึงพอใจที่ทำให้เพลย์บอยตัวพ่อหน้าซีดเป็นไก่ต้มได้ พี่หมีพาร่างใหญ่ๆ ตันๆ เดินไปตบไหล่ของซันเซ็ตแล้วหัวเราะในลำคอเดินจากไปพร้อมกับชัยชนะในกำมือ
“สาธุ ขอให้พี่หมีเจอตอก่อนกู!” พอพี่ลูกหมีเดินไปไกล ซันเซ็ตแยกเขี้ยวพ่นคำสาปแช่งตามหลังไปทันที ไอ้บ้านี่ก็จริงๆ เลยถึงพี่ลูกหมีแกจะปากปีจอไปหน่อยแต่ก็เตือนด้วยความเป็นห่วง ยังจะไปแช่งพี่แกอีก ผมส่ายหน้าไปมา ซันเซ็ตหันมาบ่นพึมพำกับผมด้วยใบหน้าเซ็งๆ
“พอมึงไม่อยู่ กูก็ถูกไอ้พี่เวรใช้เอาๆ ทำอย่างกับกูเป็นข้ารับใช้ใต้ฝ่าพระบาทมันอย่างนั่นแหละ เหอะ ถ้าไม่เห็นว่าเจ็บอยู่นะกูกระทืบซ้ำไปนานแล้ว”
“มึงมีพี่ด้วยเหรอ?” ผมหันมาถามด้วยความข้องใจ ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าไอ้ซันเซ็ตมีพี่ด้วย ก็มันไม่เคยพูดถึงนี่น่า
“อ้าว มึงยังไม่รู้เหรอวะ? ก็ไอ้ซันไรส์ห่าเหวนั่นไง ชื่อก็น่าจะเดาได้แล้วนะมึง”
หะ พี่ซันไรส์ผู้แสนดีกะไอ้ซันเซ็ตจอมมั่วนี่นะพี่น้องกัน!? ผมอ้าปากแอบช็อกเบาๆ แฮะ จะว่าไปแล้วชื่อมันก็เข้าคู่กันจริงๆ ด้วยว่ะ โธ่เอ๊ย ทำไมผมถึงไม่เคยเอะใจเลยวะ!
“เรื่องจริงเหรอวะ?” ผมเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อสักเท่าไรจนไอ้ซันเซ็ตแอบทำหน้าเหวี่ยงใส่ จะให้เชื่อง่ายๆ ได้ยังไงเล่า ดูจากพฤติกรรมของพี่ซันไรส์แล้วไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นได้นี่น่า ไอ้เพื่อนของผมมันต้องบ่นโอเว่อร์ไปเองแน่ๆ อีกอย่างพี่ซันไรส์บาดเจ็บคงจะเคลื่อนไหวตัวลำบากสินะ จะว่าไปแล้วผมก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่เขาบาดเจ็บด้วยแหละ เฮ้อ รู้สึกผิดจังเลย
“ขอโทษว่ะ”
“หือ มึงจะมาขอโทษกูทำไมวะ?” ซันเซ็ตทำหน้างงๆ เมื่อผมเอ่ยขอโทษมัน ผมถอนหายใจเบาๆ
“พี่ซันไรส์เจ็บแบบนั้นต้นเหตุมาจากกูแท้ๆ ขอโทษที่ทำให้มึงลำบากไปด้วยแต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วละ”
ใช่แล้วเพราะว่าตอนนี้ตัวต้นเหตุจริงๆ ได้หายไปจากชีวิตของผมแล้วนี่นะ ผมคงจะไม่มีวันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสถานการณ์นองเลือดแบบนั้นอีกแน่ ซันเซ็ตมองผมอยู่นานเหมือนกำลังสำรวจหาอะไรบางอย่างแล้วมันก็เอ่ยถามถึงบางอย่างที่ผมไม่อยากจะคิดถึงเลย
“มึงเกี่ยวข้องยังไงกับเขาวะ?”
“ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน เพิ่งรู้จักแต่ก็แค่นั้นแหละ คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ”
“เหรอ? เออ ดีแล้วละ กูกะจะเตือนมึงให้อยู่ห่างๆ เขาไว้เหมือนกัน ไอ้มอตโตบอกว่าบางอย่างในตัวของหมอนั้นมันอันตราย” ซันเซ็ตทำหน้าโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบของผม ก่อนที่มันจะเล่าด้วยท่าทางสบายๆ ผมเลิกคิ้วเมื่อได้ยินซันเซ็ตอ้างถึงเพื่อนอีกคนในกลุ่มซึ่งเพิ่งถูกพูดถึงปุ๊บก็เดินเข้ามาในแปลงปั๊บ
“หวัดดีมอตโต”
“ไงวะมอตโต!”
ผมกับซันเซ็ตหันไปทักทายเหนุ่มแว่นสุดเท่ที่สาวๆ หลงใหลได้ปลื้มความเงียบขรึมดูลึกลับของเขา มอตโตพยักหน้ารับไม่พูดอะไรตอบกลับ แต่กลับกวาดสายตามองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาสำรวจหาจุดสึกหรอ จะว่าไปหน้าตาของหมอนี้เหมือนใครสักคนที่ผมเพิ่งพบมาหรือเปล่านะ? แล้วคนๆ นั้นเป็นใครกันล่ะ? ผมขมวดคิ้วครุ่นคิดในระหว่างนั้นซันเซ็ตเปิดประเด็นหารือกับมอตโตอย่างจริงจัง
“เฮ้ มอตโต ไอ้รัญปกติดีไหมวะ?”
“ออร่าอ่อนลงไปนิดแต่ไม่มากพอที่จะเป็นอันตราย โชคดีที่รัญเป็นคนมีโชคมากกว่าคนทั่วไป”
“อะอืม” ซันเซ็ตทำหน้างงๆ แต่ก็พยักหน้ารับคำตอบที่ได้มา มันถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมหัวเราะนิดหน่อยกับสีหน้าเอ๋อของเพื่อนที่มีต่อคำตอบแปลกๆ ของมอตโต
หนุ่มแว่นผู้เงียบขรึมที่ชอบพูดอะไรแปลกๆ ออกมา ในบางครั้งบางคราวซึ่งมันค่อนข้างจะไม่เป็นวิทยาศาสตร์เอาซะเลย อย่างกับว่าเขามองเห็นบางอย่างที่คนอื่นไม่เห็น และที่สำคัญพวกเพื่อนๆ ก็ชอบให้มอตโตตรวจสอบอะไรบางอย่างทำอย่างกับว่ามอตโตเป็นหมออย่างนั่นแหละ
หือ? หมองั้นเหรอ?... โอ๊ย! ให้ตายสิ! ใช่แล้ว ทำไมผมถึงได้ความจำสั้นขนาดนี้กันนะ มิน่าถึงได้คุ้นๆ ว่าเคยเจอที่ไหน ที่แท้หมอคนเมื่อวานที่เข้าไปตรวจพี่ยูคนนั้นเหมือนกับเพื่อนของผมคนนี้เปี๊ยบเลยนี่! อย่างกับฝาแฝดคนละฝาอย่างนั่นแหละ ผมเบิกตาด้วยความตื่นเต้นเมื่อคิดได้
“มอตโต! นายมีญาติที่โรงพยาบาลxxxหรือเปล่า?”
“พ่อกูทำงานอยู่ที่นั้นน่ะ ทำไมเหรอ?” มอตโตหันมาตอบเสียงเรียบๆ
โป๊ะเชะ!
“มิน่าล่ะ! เมื่อวานนี้กูไปที่โรงพยาบาลนั่นแล้วเจอกับคนที่หน้าเหมือนมึงอย่างกับแกะเลยละ” ผมพูดอย่างตื่นเต้น เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคุณพ่อของมอตโตเป็นถึงแพทย์โรงพยาบาลใหญ่ขนาดนั้น ถึงว่ามอตโตหัวดีมากๆ เลยนี่
“อืม ใครๆ ก็พูดอย่างนั้น”
“อะไรๆ พ่อของไอ้มอตโตเหรอ!? เป็นแพทย์ด้วย โฮ~ ยอดเลยว่ะ!” ซันเซ็ตกระโดดเข้ามากอดคอผมแล้วพยายามเข้ามาร่วมแจมบทสนทนา ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับซันเซ็ต มอตโตทำหน้านิ่งเหมือนเดิมก่อนจะเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ
“แล้วมึงไปทำอะไรที่โรงพยาบาลนั้นล่ะ?”
“เออ จริงด้วย! ไปฝากครรภ์เหรอวะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่าไอ้บ้า กูไปเยี่ยมพี่ยูที่บาดเจ็บนิดหน่อยก็เลยเข้ารักษาตัวอยู่ที่นั่น” ผมหันขวับมาโบกหัวซันเซ็ตที่หัวเราะขำกับมุกสิ้นคิดของตัวเองก่อนจะหันไปตอบกับมอตโต ซันเซ็ตที่หนีรอดจากการโบกหัวหวุดหวิดอุทานออกมาอย่างแปลกใจ
“พี่ยูนี่นะ? รายนั้นเจ็บเป็นด้วยเหรอวะ!?”
“ก็ต้องเจ็บเป็นสิวะ”
“จุ๊ๆ หายากน่ะเนี่ยที่พี่ยูโคตรอึดคนนั้นล้มป่วยเข้าโรงพยาบาลได้ พี่แกออกจากโรงบาลยังวะ? ถ้ายังพวกเรายกพลไปเยี่ยมกันเถอะ!”
พวกเพื่อนๆ ของผมน่ะรู้จักกับพี่ยูกันทุกคน เพราะพี่ยูอยู่ข้างบ้านและเจ้าพวกนี้มักจะไปค้างที่บ้านของผมบ่อยๆ โดยเฉพาะซันเซ็ตเป็นเพื่อนที่พักหอใกล้ๆ บ้านของผมทำให้มันมีโอกาสได้เจอกับพี่ยูบ่อย และรู้สึกว่าจะเป็นคนประเภทเดียวกันทำให้ทั้งสองคนค่อนข้างสนิทกันเลยละ
“ก็ดีนะ กูเองก็อยากไปเยี่ยมอีกเหมือนกัน” ผมพยักหน้าเห็นด้วย ซันเซ็ตยิ้มแป้นหันไปขอคำตอบจากหนุ่มแว่นร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรสักอย่าง มอตโตขยับตัวเล็กน้อยแล้วเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปที่แปลงของตัวเอง
“ไม่ละ ไม่อยากโดนคุกคามทางเพศ”
ผมกับซันเซ็ตทำหน้างงแล้วหันมามองหน้ากัน ซันเซ็ตหัวเราะขำอย่างมีเลศนัยเหมือนเข้าใจสิ่งที่มอตโตพูด เหลือแต่ผมที่ทำหน้าเอ๋อเหรอตามลำพัง คุกคามทางเพศ!? หมายความว่ายังไงกันมอตโต พี่ยูเคยทำอะไรนายอย่างนั้นเหรอ!?
“มิน่าล่ะ หึๆ”
ซันเซ็ต มึงเข้าใจแล้วก็อธิบายให้กูเข้าใจด้วยที ผมพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากมันแต่ไอ้เพื่อนไม่รักดีกลับหัวเราะร่ายกมือตบหัวของผมเบาๆ
“มึงยังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องนี้ว่ะรัญ”
หะ? ได้ข่าวว่ากูเกิดหลังมึงไม่กี่เดือนนะ!
ซันเซ็ตไม่อธิบายอะไรใดๆ เดินผิวปากอารมณ์ดีไปที่แปลงของตัวเอง ปล่อยให้ผมยืนมองตามหลังไปด้วยใบหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามใหญ่เบ้อเริ่ม จนแล้วจนรอดผมก็ไม่เข้าใจคำพูดปริศนาของมอตโตเลยสักนิด ระหว่างที่ผมยืนใช้ความคิดซีเนียร์ก็เดินเข้ามา พร้อมกับโอเล่ที่มีรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจผิดแปลกไปจากปกติที่ตอนเช้ามักความดันต่ำหน้าบึ้งเสมอ
“สวัสดีรัญ~!” โอเล่เขย่งเท้าเข้ามาทักทายผมด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส จากนั้นก็ฮัมเพลงไปที่แปลงของตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มขนาดบิ๊ก ผมมองตามเพื่อนตัวเล็กของกลุ่มไปด้วยความงุนงง ปกติแล้วตอนเช้าๆ โอเล่จะความดันต่ำไม่ใช่เหรอ ไหงวันนี้ถึงได้หน้าบานปานกระด้งขนาดนั้นได้ ผมเหลือบไปมองซีเนียร์ที่ยังทำหน้ามึนๆ เหมือนยังไม่ตื่นนอนดี
เออ นี่สิถึงเป็นสภาพปกติ
“ซีเนียร์ โอเล่มันเป็นอะไรไปน่ะ?”
ซีเนียร์เกาหัวแกรกๆ หันไปมองโอเล่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย จากนั้นก็หันมาส่ายหน้าให้กับผม
“ไม่ต้องใส่ใจหรอกรัญ คงเพราะเมื่อคืนผัวมันทำให้จนอิ่มล่ะมั้ง”
“หา?” ผมทำหน้างงยิ่งกว่าเดิม
อิ่ม? แฟนโอเล่พาไปกินข้าวงั้นเหรอ? เรื่องแค่นี้ก็ทำให้เขาอารมณ์ดีเหมือนโลกนี้ช่างสวยงามนักได้ขนาดนั้นเชียวเหรอ? สงสัยโอเล่จะรักแฟนคนนั้นมากแน่ๆ เลย
ซีเนียร์มองหน้าผมแล้วหัวเราะมีเลศนัยแบบเดียวกับเมื่อกี้ที่ซันเซ็ตเพิ่งทำไป เหมือนย้อนฟิล์มฉายซ้ำ ผมเงยหน้าเลิกคิ้วถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเหมือนเดิม นอกจากฝ่ามือที่วางลงบนไหล่อย่างปลอบโยนและคำพูดที่เหมือนถูกดูแคลนอย่างแรง
“มึงยังเด็กไปที่จะเข้าใจเรื่องนี้ว่ะรัญ”
(อีกครั้ง) ได้ข่าวว่ากูเกิดหลังมึงไม่กี่เดือน!!? เรื่องมันซับซ้อนขนาดที่อายุเกือบจะยี่สิบอย่างผมไม่เข้าใจงั้นเหรอ? นี่มันเรื่องอะไรกัน ใครก็ได้ช่วยบอกผมที!
ผมมองซีเนียร์ที่เดินจากไปด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบเหมือนเดิม หันไปมองซันเซ็ตก็ฝอยแตกกับเพื่อนคนอื่นอยู่ หันไปมองมอตโตที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ กลับ หันไปมองโอเล่ที่เข้าไปสู่โลกสวยงามส่วนตัวไปซะแล้ว
โอเค กูโง่! ตกลงมันคือเรื่องอะไรกันวะ!? ช่วยบอกกูที
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
:call:
-
นู๋รัญ หนูยังเด็กนักเอาไว้ค่อยไปศึกษาเรื่องนี้กับเฮียเฮดีสเองก็แล้วกันนะ
ทั้งภาคปฏิบัติทั้งทฤษฏีมั่นใจว่าเฮียแกต้องเต็มใจและตั้งใจสอนให้นู๋รัญอย่างถึงเนื้อถึงตัวอย่างแน่นอน :laugh:
-
รัญยังเด็กอยู่นะลูกกก555555
คิดถึงเฮียเฮดีสจังค่ะ :กอด1:
-
ขำรัญ ตามไม่ทันสักอย่าง
-
o18 รัญยังเด็กเกินไปที่จะรู้เรื่องนี้จริงๆน่ะเเหละ... แต่ทุกคนพูดเหมือนรัญไม่ได้อายุเท่ากันเลยเน๊อะ555
รัญจ๋า :impress2: ถ้ารัญอยากรู้ ลองไปถามท่านพี่เฮดีสดูสิ... ถามเฮียคนนี้รัญคงได้รู้ลึกรู้จริงชนิดซาบซึ้ง
ลงตับกันเลยทีเดียว... จอดสนิทไร้คำถามตลอดกาล555 อยากรู็ว่าพี่ยูเคยไปทำอะไรเอาไว้กับมอตโต้...
ดูมอตไม่อยากคบพี่ยูเลย :laugh: หิหิ... เคยไปลวนลามมอตโต้รึเปล่าเนี่ยพี่ยู... ที่เเท้คุณหมอก็พ่อมอตโต้
เอ๊ะ! งั้นเเล้วคุณหมอชอบมีพฤติกรรมเเปลกๆกับพี่ยูนี่... จะเกิดศึกสายเลือดรึเปล่า??? หรือสัมผัสพิเศษจะบอกว่า
มอตจะได้เเม่ใหม่เป็นพี่ยู หรือคุณพ่อมีลางว่าลูกชายจะเเเต่งศรีภรรยาชื่อยู :-[ (ทุกเรื่องเราสามารถเชื่อมโยง
ให้เข้ามาหาพี่ยูในทางเสียหาย :laugh: )
-
รัญน่ารักอะ บริสุทธิ์ไปไหนเนี่ย5555
-
รัญอึนจริงๆลูก
-
หนูรัญผู้ใสซื่อ ฮ่าๆ รอตอนต่อไปนะคะ
-
รัญช่างไรเดียงสาจริงๆ :laugh:
-
ต้องให้พี่เฮดีส มาติวเข้มให้ซะแระ นู๋รัญ ว่าแต่ออร่าอ่อนลงทุกครั้งที่เข้าใกล้พี่เขา งี้จะคบกันยังไงอ่ะ
-
รัญยังเด๋ก้กินไปจ้า อิอิ
พี่เฮตีสหายไปไหนแล้ว
-
น้องรัญเดียงสาแบบนี้ก็ดีแล้วนินา :impress2:
-
เนเน่อ่อนต่อโลกสุดๆอ่ะ
-
นู๋รัญชั่งใสซื่อจริงๆ...ถ้าอยากรู้ก็ต้องไปถามพี่เฮดีสแล้วละนะ อิอิ^^
รอพี่เฮดีสมาสอนนู๋รัญ/><\(พี่เฮดีสหายไปไหนอะ...รีบกลับมานะ)
-
คุณพี่เฮดีสขราาาา มาติวให้เน่เน่ที :impress2: :impress2: :impress2:
-
เนเน่ใสซื่ออย่างนี้ต้องให้พี่เฮดีสติวเข้ม คิคิ
-
น้องรัญใสจริงๆ เลย
แบบนี้แหละน่ารัก
-
เฮดีสหายไปหนายยยยยย
กลับมาสอนเรื่องที่รัญอยากรู้ซิเฮดีส :laugh:
-
:m20: :m20: :m20:
-
หนูต้องไปหาผู้เชี่ยวชาญแล้ว หุๆ พี่ยูทำไรมอตโตนะ? เฮดีสหายอ่ะ?
-
เฮดีสมะได้ค่าตัวอะตอนนี้ =_=
-
ใครที่อยู่ใกล้พี่ฮาเดสจะมีอันเป็นไปใช่ไหม
เรื่องที่รัญเกือบโดนรถชนเป็นเหตุให้พี่ฮาเดส
ปล่อยรัญให้เป็นอิสระ
-
น่ารัก//ยกมือป้องปาก
-
ไปติวกับเฮียเฮดีสแบบเข้มข้นทั้งวันทั้งคืนเลย รับรองเนเน่เข้าใจแน่ๆ
ไม่เข้มข้น เราไม่นอน! :z1:
-
รู้อะไรกับเค้าบ้างเนี่ยรัญ
-
ชอบครับ o13
ลึกลับๆดี หึหึ
-
ถ้ารัญอยากรู้เรื่องราวว่าเป็นยังไง ไปศึกษากับพี่เฮดีสซิจ๊ะ 55555555555
-
ให้พี่เฮดีสสอนรัญสิ จะได้รู้ลึกรู้จริง หมดไส้หมดพุงไปเล้ยยยย 555555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูรัญยังใสซื่อเหมือนเดิมเลยอะ น่ารักอะ
-
เฮีย มาเก็บนู๋รัญไปติวที หุหุหุ :z2:
-
หนูยังเด็กเกินไปจริงๆ :laugh:
-
เนเน่ หนูใสซื่อเกินไปที่จะรู้เรื่องพวกนี้นะ
เมหือนไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานมาก กกกกกกกกกก
วันนี้เปิดมาเเล้วเจออัพปริ่มเลย :o12:
:call: :call:โอมๆๆ ด้วยความเมพของเจ้าพ่อเฮดีส
จงมาๆ บทที่ 10 จงมาภายในเร็วไว!!! :call: :call:
-
ใสซื่อจริ๊งงงงง
-
เนเน่เอ๊ย... เหมือนโดนโดดเดี่ยวจาก "เรื่องของผู้ใหญ่" ยังไงบอกไม่ถูกเนอะ... :เฮ้อ:
หลังจากที่ น้องเนเน่โดนผูกขาดจากท่านพี่เฮดีสมาหลายเพลา เหล่าพี่ๆเพื่อนๆ ก็ได้กลับมาพร้อมเพรียงกันในตอนนี้ แถมหนึ่งในนั้นแอบมีซัมติงรองกับพี่ยูเสียด้วย (อ้าว...แล้วที่คนอ่านลุ้นกับคุณหมออยู่ล่ะ นี่ลุ้นผิดพ่อลูกกันเลยเหรอ :a5:)
ท่านพี่เฮดีส... หลังจากที่ดูดเอาพลังบุญจากน้องเนเน่ไปซะเยอะ ก็เล่นตัว ไม่ยอมออกมาแบบตัวเป็นๆ ไม่คิดถึงเนเน่เหรอคะ น้องยังแอบคิดถึงท่านพี่อยู่หลายแว่บอยู่นะ ...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ถามพี่เฮดีสซิจ๊ะน้งรัญ รับรองว่าครบทั้งทฤษฎี และปฏิบัติ แต่อาจจะเน้น practice มากหน่อยเพื่อความคุ้ยเคย 55
-
อ่านตอนแรกๆว่างง อ่านไปอ่านมาก็หายงง
แต่มาสองตอนหลังเริ่มงงอีก เกิดอะไรขึ้นกับพี่เฮดีสหว่า ส่งรัญละกลับเลย
หรือจะเกี่ยวกับที่ต้องผ่าตัดหว่า
เรื่องครอบครัวพี่เฮดีสอีก งง
-
สุดขีด 9
กริ๊งๆๆ
“เชิญครับ”
ผมยิ้มและเอ่ยทักทายลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ผมกลับมาทำงานที่ร้านเบเกอรี่ร้านเดิมได้สองสามวันแล้ว ทำให้ช่วงนี้มีเงินใช้บ้าง เงินในบัญชียังไม่ขยับเหมือนเดิม แต่ผมยังไม่ติดต่อไปหาพวกคุณน้าคุณอา เพราะผมไม่อยากรบกวนบางทีพวกท่านกำลังยุ่งกับการเปิดตัวสิ้นค้าชิ้นใหม่ของบริษัท
ไม่รู้ทำไมเวลาได้ยินกระดิ่งหน้าประตูร้านทีไร ผมรู้สึกผวาแทบทุกครั้ง เมื่อไม่ใช่คนที่ผมกังวลไว้ก็โล่งใจมหาศาล หลายวันแล้วที่ผมไม่เห็นเขา เหมือนกับว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นมันเป็นความเพ้อฝันไปเองข้างเดียวของผม จู่ๆ ก็เข้ามายุ่งวุ่นวายแล้วก็ตีจากไปอย่างไร้ร่องรอย ทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกแบบนี้กันนะ?
กริ๊งๆๆ
“ยินดีต้อนรับครับ”
หือ?
ผมแปลกใจนิดหน่อยที่เจอคนที่รู้จัก กลุ่มที่เข้ามาใหม่น่าจะเป็นแก๊งเพื่อนที่มีกันห้าหกคน พูดกันเสียงดัง พวกเขาใส่เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา ป้ายชื่อติดอกบ่งบอกว่าพวกเขาเรียนอยู่คณะแพทย์ ผมนึกว่า ‘เขา’ เรียนคณะวิศวะแบบพี่ยูซะอีก ไอ้ซีเนียร์เดินเข้าไปรับออเดอร์ เมื่อพวกเขาเลือกที่นั่งได้แล้ว ผมเลิกสนใจกลุ่มนั้นจนกระทั่งรู้สึกว่ามีใครจ้องมา ผมหันไปก็พบกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ผมยิ้มตอบ ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย เขาคนนั้นหันไปพูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนแล้วลุกเดินมาหาผมที่หน้าเคาน์เตอร์เก็บเงิน
“สวัสดีครับ ทำงานพิเศษอยู่ร้านนี้นานแล้วเหรอครับ?”
“ก็ไม่นานหรอกครับ เพิ่งจะมาทำได้สองวัน” ผมตอบออกไปแล้วเราก็เงียบเมื่อไม่มีใครคุยกัน พี่เขายิ้มและมองจนผมเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาแปลกๆ ที่เขาใช้มองผม
“เอ่อ พี่พอลมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ?”
“อ้อ รัญได้ไปเยี่ยมเจ้ายูหรือเปล่า?”
“เอ่อ ผมกับเพื่อนๆ วางแผนจะไปเยี่ยมวันศุกร์นี่น่ะครับ”
เพราะหลายวันมานี้ พวกเราถูกเกณฑ์แรงงานตามประเพณีรับน้อง เหล่ารุ่นพี่คณะของผมชอบนัดรวมพลกันเหลือเกิ๊น พวกเรายุ่งอยู่กับการทำการคัดเลือกตัวแทนไปแข่งขันเจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรในงานราตรีต้นกล้า มันเป็นงานเลี้ยงประจำปีของเหล่าเฟรชชี่ปีหนึ่งคณะเกษตรโดยเฉพาะ เจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรที่ว่านั้น อธิบายง่ายๆ มันก็คือตำแหน่งดาวกับเดือนธรรมดาๆ แต่คณะของเราคือคณะเกษตร ดังนั้นผมคาดเดาว่าพวกรุ่นพี่รุ่นก่อตั้งคณะคงอยากได้ชื่ออลังการก็เลยตั้งแบบนั้น แถมยังมีตำแหน่งพิเศษคือควีนโรซ่าอีกหนึ่งตำแหน่ง ทำไมต้องเป็นควีนโรซ่าน่ะเหรอ? ก็ง่ายๆ ครับ ดอกกุหลาบคือราชินีแห่งดอกไม้ทั้งมวล และโลกตะวันตกยกย่องให้ควีนเป็นตำแหน่งสูงสุด ดังนั้นมันจึงเป็นควีนโรซ่า
ผมหวิดเกือบได้เป็นผู้เข้าชิงตำแหน่งเจ้าป่า โชคดีที่รุ่นพี่ถามถึงความสามารถพิเศษ ผมตอบไปด้วยความมั่นใจทันทีว่าสวดพระคาถาชินบัญชรได้หลายเวอร์ชั่น เท่านั้นแหละสีหน้าพวกพี่ๆ ก็เปลี่ยนไปแล้วหันไปคว้าซีเนียร์กันแทบไม่ทัน โชคดีจริงๆ ที่ตอบไปแบบนั้น ซีเนียร์ที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่เงียบๆ พลอยงานงอกแทนผมทันที งานนี้เดือดร้อนไปถึงซันเซ็ต ผู้เป็นเดือนเฟรชชี่ของมหาวิทยาลัยประจำปีนี้มาเป็นโค้ชให้ ซึ่งเจ้าตัวรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าตำแหน่งเจ้าป่าต้องเป็นเพื่อนรักเท่านั้น มันทำหน้ามั่นใจเสียจนผมสงสัยว่ามันไปเอาความมั่นใจพวกนั้นมาจากไหน?
“เจ้ายูมันบ่นถึงเธอใหญ่เลยแหละ อย่างกับพวกตาแก่บ่นหาลูกหลาน”
“พี่ไปเยี่ยมพี่ยูมาเหรอครับ?” ผมหัวเราะหน่อยๆ กับคำเปรียบเปรยชวนขำ
“ใช่ เมื่อวานนี้พี่ไปเยี่ยมกับพวกเพื่อนๆ ที่ร้านน่ะ จะให้ทำยังไงล่ะ? ร้านปิดต่อเติมชั้นสามอยู่พวกพี่ก็เลยว่างงานกันถ้วนหน้าเลย” พี่พอลหัวเราะแล้วเอ่ยตอบแบบไม่จริงจังมากนัก ร้านปิดต่อเติมชั้นสาม? นี่พี่ยูไปรีดไถเงินจากพี่เฮดีสได้จริงๆ เหรอเนี่ย? ให้ตายเถอะ มันคุ้มค่ากับการที่ตัวเองต้องเจ็บแบบนั้นไหมเนี่ย? ผมพยักหน้ารับจากนั้นพวกเราก็เงียบ พี่พอลพยายามหาเรื่องมาพูดกับผมอยู่นาน
“เอ่อ เมื่อวานนี้ดาวถามถึงรัญด้วย เธอสบายดีใช่ไหม?”
“ผมสบายดีครับ ฝากขอบคุณพี่ดาวที่เป็นห่วง”
“ได้ แน่นอน ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นพวกเราก็เป็นห่วงเธอมากเลย ว่างๆ ก็แวะไปที่ร้านบ้างนะ”
“ครับ ถ้าเปิดเมื่อไหร่ผมจะแวะไปทักทาย”
“แล้วพี่จะรอนะ!” พี่พอลยิ้มกว้างอย่างสดใส โบกมือ ขอตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะร่วมกับพวกเพื่อนๆ ของตัวเองเหมือนเดิม ผมก็กลับมาทำงานต่อ
“มึงนี่เสน่ห์แรงจริงๆ”
“อะไรนะ?” ผมหันไปมองซีเนียร์ที่เดินมานั่งอยู่ด้านหลัง มันบ่นงึมงำตีสีหน้าไม่เข้าใจใส่ผม ไอ้เพื่อนตัวดีไม่อธิบายอะไรแต่กลับยักไหล่ ก้มหน้าสนใจการ์ตูนในมือของตัวเอง ผมเลิกสนใจหันมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อจนกระทั่งเลิกทำงาน พวกเราช่วยกันปิดร้านเก็บข้าวของเรียบร้อย โบกมือลากลับไปพักบ้านใครห้องมัน
ผมขี่เวสป้ากลับมาที่บ้าน ตั้งแต่เริ่มทำงานพิเศษตอนช่วงเย็นๆ ผมมักจะกลับบ้านดึกกว่าปกติ แต่โชคดีที่บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากตัวมอมากนัก สี่ห้าทุ่มยังเป็นเวลาที่เหล่านักศึกษายังพุ่งพล่านอยู่ พอผมมาถึงหน้าบ้านอดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้านของตัวเอง ผมร้องทักออกไป
“พี่ฟีฟ่า!”
“รัญ ทำไมไม่รับโทรศัพท์? ป่านนี้แล้วทำไมเพิ่งกลับบ้าน!”
“ผมเพิ่งเลิกงานพิเศษน่ะ เอ่อ...พี่โทรหาผมเหรอ? ขอโทษครับไม่รู้สึกตัวเลย” ผมเข็นรถเข้าบ้านแล้วหันไปพูดกับพี่ฟีฟ่าที่เปิดประตูรั้วให้ เธอเป็นลูกสาวของคุณอาน่ะครับ นานๆ ทีจะมาเยี่ยมผม พี่ฟีฟ่าถอนหายใจแล้วเดินตามผมเข้ามา หลังจากที่เข้ามาในบ้านผมก็รีบยกน้ำยกท่ามาเสิร์ฟแขก
“พี่มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”
“อืม แกทำงานพิเศษงั้นเหรอ?”
“เอ่อ ครับ คือว่า...เงินมันไม่พอก็เลยต้อง...”
“เอ้า นี่! แล้วก็ไม่ต้องไปทำงานพิเศษอีกนะ กลับดึกๆ แบบนี้มันไม่ดีเดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาจะว่ายังไงยิ่งอยู่คนเดียวด้วย” พี่ฟีฟ่าเปิดกระเป๋าสะพายใบเก๋ของตัวเอง ล้วงเอาอะไรบางอย่างโยนลงตรงหน้าของผม อ่า เงินเป็นปึกนั่นเอง ผมกะพริบตามองธนบัตรกองโตตรงหน้าแล้วเงยมองพี่ฟีฟ่าอย่างแปลกใจ ปกติแล้วคุณอาจะโอนเงินเข้าบัญชีนี่น่า แล้วทำไมคราวนี้พี่ฟีฟ่าถึงได้ถือเงินสดมาให้เองแบบนี้ล่ะ?
“โทษทีที่เอามาให้ช้า ช่วงนี้ที่บริษัทมี...เอ่อ...งานยุ่งนิดหน่อย พวกเรากำลังจะเปิดตัวสินค้าใหม่น่ะก็เลยวุ่นวายกับการเตรียมตัว”
“อ้อ ครับ ไม่เป็นไร แค่สงสัยว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับพวกคุณอาหรือเปล่า? แต่พี่มาด้วยตัวเองแบบนี้ทั้งๆ ที่กำลังยุ่งอยู่แท้ๆ ผมต้องขอบคุณพี่ซะอีก” ผมพยักหน้ารับแล้วยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ยุ่งงานนี่เอง ผมนึกว่าที่บริษัทจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเสียอีก พี่ฟีฟ่าเอนตัวพิงโซฟายกขาไขว้ห้างด้วยท่าทีราวกับนางพญาก็ไม่ปาน บวกกับการแต่งตัวแฟชั่นวาบหวิวที่สมกับเป็นดีไซเนอร์ชวนให้คลั่งไคล้หลงใหลเป็นพิเศษ นี่ถ้าซันเซ็ตมาเห็นล่ะก็มันคงจะตาโตละเมอเพ้อฝันอย่างแน่นอน
“ปัญหาเหรอ? มันเกิดขึ้นอยู่ทุกวันอยู่แล้วละ บริษัทไหนไม่มีปัญหาบ้าง? มันขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นปัญหาเล็กหรือปัญหาใหญ่” พี่ฟีฟ่าเอ่ย ใบหน้าเรียบๆ แล้วเหลือบดวงตามามองผมพร้อมกับหัวเราะขำ
“อีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้เจอแกนานแล้ว แวะมาดูหน้าน้องนุ่งบ้างจะเป็นอะไร? แถมตาแก่ก็ฝากให้มาสอดแนมว่าแกแอบเอาสาวมากกในบ้านหรือเปล่า? แต่พนันได้เลยว่าไม่มีทางร้อยเปอร์เซ็นต์ที่แกจะเอาสาวมากกที่บ้าน ถ้าเป็นไอ้ส้มหวานก็ว่าไปอย่างละ”
คุณอากลัวผมจะเอาสาวมากกที่บ้าน?
โธ่ ผมมีเวลาไปจีบสาวซะที่ไหนกันล่ะคุณอา วันๆ เอาแต่เรียนและทำกิจกรรม ทั้งของคณะทั้งของมหาวิทยาลัย มันก็แทบจะไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นแล้ว อีกอย่างยายส้มหวานมามีส่วนอะไรกับการที่ผมจะเอาสาวกกมากอดล่ะนี่ ยายนั่นเป็นผู้หญิงนะครับ!
“ว่าแต่ไอ้ส้มหวานมันไปเรียนต่อที่ไหนเหรอ?”
“ก็ไม่ไกลจากที่นี้หรอกครับ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ส้มหวานก็กลับมาตลอด ถ้าไม่ติดงานอะไร”
“ฉันแปลกใจจริงๆ ที่มันยอมไปเรียนที่อื่นได้ นึกว่าจะตัวติดกับแกเป็นฝาแฝดอินจันเสียอีก” พี่ฟีฟ่าเลิกคิ้วเรียวที่ถูกบรรจงเขียนอย่างโค้งสวย แล้วหัวเราะเอ่ยแดกดันคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้ พี่ฟีฟ่าล่ะก็ ผมกับส้มหวานจะเป็นฝาแฝดอินจันได้ยังไงกันเล่า คนละเพศกันนะครับ ส้มหวานที่พวกเรากำลังนินทา เอ๊ย กำลังพูดถึงอยู่นี่คือเพื่อนสนิทมากๆ ของผมตั้งแต่เด็กนู่นแหละครับ
“พี่ว่าจะมาพักที่นี้สักสองสามวัน รบกวนแกหรือเปล่า?”
“ไม่เลยครับ!” ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่รบกวนเลยแถมยังดีมากๆ เลยล่ะครับ! ดีจังที่ไม่ได้อยู่คนเดียวแถมยังเป็นครั้งแรกที่พี่ฟีฟ่ามาค้างด้วย ผมเต็มใจให้รบกวนเลยล่ะ! ผมกระโดดเข้าไปกอดพี่ฟีฟ่าอย่างดีใจ พี่ฟีฟ่ามองผมที่แสดงความตื่นเต้นดีใจออกหน้าออกตาแล้วส่ายหน้าบ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“นี่แกอายุเท่าไรกันแน่ หา”
-----
“รัญ มาเร็วๆ สิว่ะ มัวยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ!” ซันเซ็ตหันมาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเห็นผมยืนอยู่รั้งท้ายของกลุ่ม ก็จู่ๆ โอเล่หายไปนี่ผมเลยต้องหยุดมองหาเพื่อนตัวเล็กที่อาจจะพลัดหลงหายไปจากกลุ่ม ซันเซ็ตเดินฉับๆ เข้ามาพร้อมกับซีเนียร์ ปิดท้ายด้วยหนุ่มแว่นประจำกลุ่มมอตโต
“มีอะไรวะ?”
“กูไม่เห็นโอเล่ว่ะ”
“หา ไอ้เวรนั่นมันหายไปเหรอ?” ซันเซ็ตหางตากระตุก เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ จะว่าไปแล้วอาทิตย์หนึ่งจะมีหนึ่งวันที่มันจะมีอารมณ์ปรวนแปรแบบนี้ นั่นเป็นเพราะวิชาทั่วไปพวกเราดันได้มาเรียนไกลถึงอาคารที่ตั้งอยู่กลางคณะวิศวะแบบนี้ยังไงล่ะ
อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าคณะของผมค่อนข้างจะมีความสัมพันธ์ที่เลวร้ายมากๆ กับคณะวิศวะ มันย่ำแย่ถึงขั้นไหนน่ะเหรอ? เอาเป็นว่าถ้าคุณเรียนคณะเดียวกันกับผม อย่าริอาจกล้าหาญชาญชัยเดินเฉิดฉายมาเดี่ยวๆ ผมขอเตือนด้วยความหวังดี และเพราะด้วยสาเหตุนี้เวลาพวกเรามาเรียนที่คณะวิศวะจึงต้องมาเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่เข้าไว้ ถึงจะดูเด่นสะดุดตาไปบ้าง แต่คนเยอะปลอดภัยกว่าแน่นอน
สำหรับพวกเราซันเซ็ตบอกว่าไม่ต้องไปพร้อมกับพวกเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ เพราะแค่มีผมก็เอาอยู่แล้ว มันหมายความว่ายังไงกันนะ? ผมคนเดียวจะไปสู้พวกวิศวะได้ยังไง? ซันเซ็ตนี่มันมั่วจริงๆ
“หรือว่ามันไปหาพี่ดราฟต์?” ซีเนียร์ออกความเห็น
“ใช่ เดินมานู่นแล้ว”
ไม่ทันที่ซันเซ็ตจะโวยวาย มอตโตก็ยืนยันข้อสันนิฐานของซีเนียร์ได้แทบจะทันที พวกเราหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ยิ้มแย้มมีความสุข เดินเข้ามาพร้อมกับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผิวเข้ม ผู้ใส่เสื้อช็อปสีน้ำตาลแดงเป็นเอกลักษณ์ของเด็กวิศวะเครื่องกล ผมเลิกคิ้วอดแปลกใจไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องที่โอเล่เดินมากับรุ่นพี่วิศวะ เพราะผมก็รู้จักพี่คนนั้นเหมือนกัน แต่แปลกใจตรงที่ว่าพวกเขาทั้งสองคนสนิทสนมขนาดควงแขนกันได้ตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมผมถึงไม่เคยรู้?
“โทษทีๆ พอดีเห็นพี่ดราฟต์ก็เลยเข้าไปคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ” โอเล่เอ่ยขอโทษพร้อมกับยิ้มๆ ท่าทางไม่ได้รู้สึกผิดอย่างที่กล่าวมาเลยสักนิด ผมไม่ได้ติดใจว่าอะไร หันไปสนใจทักทายคนที่เดินมาพร้อมกับโอเล่แทน
“สวัสดีครับพี่ดราฟต์ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ”
“อ่า~ ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ นั่นแหละ แต่น้องรัญก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” พี่ดราฟต์พยักหน้ารัวๆ เอ่ยรวดเร็วแทบไม่ติดเบรก พร้อมกับถลาเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของผมเหมือนกับยินดีมากที่ได้เจอกัน
ผมยิ้มรับก้มมองมือที่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้ พี่ดราฟต์นี่ก็ยังเป็นคนถึงเนื้อถึงตัวเหมือนเดิม ผมค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกมาจากอีกฝ่ายด้วยความนุ่มนวล เป็นเวลาเดียวกันกับที่โอเล่แทงศอกเข้าสีข้างของพี่ดราฟต์อย่างจัง จนคนโดนกระทำร้องเสียงหลง
“แอ๊ก! โอเล่ทำอะไรน่ะ?”
“ไล่จิตหื่นกามน่ะครับพี่ดราฟต์!” โอเล่ยิ้มจนตาหยี ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานสดใส แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันช่างน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก? ซันเซ็ตกับซีเนียร์แอบหัวเราะหึๆ ในคอ ส่วนมอตโตส่ายหน้าแล้วหันไปสนใจทางอื่นแทน
“ทักทายเสร็จก็รีบไปได้แล้วครับ พวกเพื่อนๆ ของพี่คงจะรอกันแก่หงักแล้ว”
“อะไรกัน เพิ่งได้พูดกับน้องรัญแค่ประโยคเดียวเองนะ”
“แค่นั้นก็เกินพอแล้วครับ!” โอเล่กัดฟันแทบจะแยกเขี้ยวตอบ พี่ดราฟต์หันมามองผมแบบอาลัยอาวรณ์ ทำไมสถานการณ์มันแปลกๆ? ผมมองโอเล่กับพี่ดราฟต์ที่เหมือนพวกเขากำลังมีปากเสียงกัน แต่กลับให้ความรู้สึกว่าพวกเขากำลังหยอกล้อกันมากกว่า พี่ดราฟต์ที่โดนว่า ไม่มีท่าทีจะโมโหแม้แต่น้อยยังคงยิ้มหน้าระรื่น
“น้องรัญที่น่ารักของพี่ พี่ไปก่อนนะครับแล้วเจอกันน่า~!”
“ยังไม่ไปอีก!”
อีกฝ่ายหันมาล่ำลาผมด้วยสายตาละห้อย ก่อนจะเดินออกไปไม่วายจะหันมามองทุกๆ ก้าว ทำให้โอเล่ปรี๊ดแตกตวาดเสียงแข็งแล้ววิ่งตามไปดันอีกฝ่าย ให้เดินจากไปจากบริเวณที่พวกผมยืนอยู่เร็วๆ พอสองคนนั้นไปไกล ซันเซ็ตกับซีเนียร์ก็หัวเราะออกมาอย่างเปิดเผย
“ไม่รู้พี่ดราฟต์ทำกรรมอะไรไว้ ตั้งใจจะมาจีบเทวดาแต่ดันได้แรดไปแทน!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อกี้โคตรจี้เลยว่ะ พี่ดราฟต์แม่งน่าสงสารจริงๆ”
ผมยิ้มๆ ไปกับพวกเขาสองคน ถึงจะรู้สึกทะแม่งๆ กับประโยคที่พวกนั้นพูด แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจอะไรมากมาย โอเล่ทำหน้ามุ่ยวิ่งกลับมาหาพวกผม บ่นไม่พอใจพี่ดราฟต์ยกใหญ่ พวกผมค่อยๆ เดินไปอาคารข้างหน้าอีกครั้ง พักกลางวันแบบนี้บริเวณโดยรอบก็เลยมีเด็กวิศวะอยู่ตามจุดต่างๆ ใส่ชุดช็อปบ้าง ใส่ชุดนักศึกษาบ้าง บ้างก็นั่งคุยกันอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใต้อาคารเรียน และเหมือนพวกผมจะเป็นจุดสนใจของพวกเขาเสียด้วยสิ นี่ขนาดใส่ชุดนักศึกษาเนกไททั่วไปแล้วนะ ถ้าใส่เนกไทของคณะมาล่ะก็ไม่รู้ว่าจะได้เดินไปถึงอาคารเรียนหรือเปล่า?
“จิ๊ มองอยู่ได้ น่ารำคาญโว้ย” ซันเซ็ตบ่นพึมพำเบาๆ กับพวกผมด้วยใบหน้าบูดบึ้งหน้ายับย่น แต่พอกลุ่มสาวๆ วิศวะเดินผ่านมันก็รีบคลี่หน้ายับๆ มาเก๊กหน้าหล่อหลอกลวงสายตาสาวๆ อย่างรวดเร็ว พอไม่มีผู้หญิงเฉียดใกล้ มันก็กลับมาทำหน้าบูดบึ้งตึงเหมือนเดิม
แหม นี่มัน...จะเชี่ยวชาญเกินไปแล้ว!
เสียงซุบซิบจากเหล่าผู้สวมชุดช็อปดังตามหลังพวกเรามา ผมได้ยินไม่ชัดเจนว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ได้ยินบางคำเท่านั้นมันไม่ได้ไขความคับข้องใจเลยแม้แต่น้อย ซันเซ็ตยกมือขึ้นแล้วหยุดเดินทำให้พวกผมหยุดเดินไปตามๆ กัน เจ้าคนที่เดินนำหันกลับมาแล้วชี้นิ้วสั่ง
“เฮ้ย ไอ้รัญ ส่งยิ้มหวานๆ ไปให้กลุ่มหมาเห่าเครื่องบินกลุ่มนั้นหน่อยสิ”
“เอ๋? ทำไมล่ะ?”
“เอาเถอะน่า!”
ผมย้อนถามไปอย่างไม่เข้าใจ แต่ซันเซ็ตก็ไม่ได้อธิบายอะไร แถมยังพูดเร่งด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง ผมถอนหายใจเล็กน้อย หวังว่าเจ้าบ้านี่คงจะไม่แกล้งคนอื่นอยู่หรอกนะ ถึงผมจะไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่ก็ยอมทำตามคำขอของเพื่อน ผมหันไปมองกลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ใกล้ระเบียงทางเดิน พวกเขากำลังมองมาทางนี้พอดี ผมก็เลยส่งยิ้มตามปกติไปให้ พวกเขานิ่งเงียบไปจนผมหน้าแดงรู้สึกอายนิดๆ
หว่า! พวกเขาคงจะงงว่าทำไมผมถึงยิ้มให้สินะ น่าขายหน้าสุดๆ เลย! ผมกำลังจะลากเพื่อนเดินชิ่งหนีไป แต่พวกเขาโบกมือส่งเสียงตอบกลับอย่างกระตือรือร้นซะก่อน แปลกใจนิดหน่อยแฮะ ความจริงแล้วเด็กคณะวิศวะก็อัธยาศัยดีเหมือนกันนี่น่า หลงนึกกลัวอยู่ตั้งนาน ผมรู้สึกครึ้มใจเผลอโบกมือตอบกลับไปพร้อมกับอ้าปากเหวอประหลาดใจที่พวกเขาตอบกลับมา พวกนั้นหัวเราะคิกคักกับท่าทางเสร่อๆ ของผมหรือเปล่าน่ะ?
“มาเรียนเหรอครับ!? ตั้งใจเรียนน่า~!”
“โอ ขอบคุณครับ!” ผมรีบพยักหน้าแล้วตอบกลับไปอย่างลืมตัวอีกครั้ง อ๊ะ พวกเขาหัวเราะกันอีกแล้วหรือว่าผมทำอะไรเปิ่นๆ ไปหรือไงกันนะ? ยิ่งพวกเขาหัวเราะผมยิ่งหน้าแดงทำตัวไม่ถูก เดือดร้อนพวกเพื่อนๆ ต้องลากผมเดินต่อไป
“ก็คงจะมีแต่ไอ้รัญนี่แหละ ที่ต่อให้มาเดินในคณะวิศวะคนเดียวก็ไม่มีใครทำอะไรมัน” โอเล่เอ่ยขึ้นลอยๆ น้ำเสียงเหมือนอิจฉาผมเอามากๆ ซันเซ็ตยกนิ้วส่ายไปมาอย่างไม่เห็นด้วย
“ใครว่าล่ะ ลองให้ไอ้รัญเดินคนเดียวดูสิ ไม่ถึงวินาทีหรอก โดนฉุดไปทำมิดีมิร้ายแน่!”
“ไม่โดนรุมตื้บแต่โดนรุมโทรมแทน หึๆ” ซีเนียร์พยักหน้าสนับสนุนพร้อมกับหัวเราะหึๆ โอเล่ยื่นปากอย่างไม่พอใจ
“แบบนั้นกูก็อยากโดนอะ”
“โอ๊ยยย ไอ้แรด!”
ระหว่างที่พวกเราโต้เถียงกันเสียงรอบข้างก็พลันเงียบหายไป เหลือแต่เสียงของพวกเราทำให้ผมแปลกใจ ข้างในอกมันหายวูบรู้สึกคุ้นกับเหตุการณ์แบบนี้เอามากๆ ผมกำสายกระเป๋าของตัวเองแน่นเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกตื่นเต้นปนหวาดกลัวนิดๆ แล้วผมก็ได้เจอเขาจนได้
พี่เฮดีส!
ระเบียงทางเดินที่ทอดยาว ไม่นานก็ร้างผู้คนเพราะพวกเขารีบหลีกทางให้กับชายหนุ่มที่กำลังเดินทอดน่องปล่อยแรงกดดันที่ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ผมยืนนิ่งมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายที่จู่ๆ ก็ถาโถมเข้ามาใส่แบบไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ดวงตาน่ากลัวที่เย็นยะเยือก ไม่เปลี่ยนไปจากตอนเจอครั้งแรก
ระยะห่างเริ่มลดลงเรื่อยๆ ผมขมวดคิ้วแน่น กำสายกระเป๋าไว้ในมือแน่นยิ่งกว่าเดิม หลุบสายตาต่ำลงมองพื้นจนกระทั่งเขาเดินมาถึงจุดที่ผมยืน เสียงหัวใจเต้นระรัวอยู่ในอกดังก้อง จนแม้กระทั่งตัวเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ขนาดตาที่ตั้งใจว่าจะไม่สน กลับอดเหลือบมองอีกฝ่ายที่เดินผ่านหน้าไปไม่ได้ ผมมองตามแผ่นหลังของเขาจนลับตาจึงก้มหน้าลงมองพื้น เดินตามพวกเพื่อนๆ ที่เริ่มเดินไปเรียนอย่างไร้วิญญาณ
ทั้งๆ ที่ผมควรจะรู้สึกสบายใจ แต่ทำไมผมกลับเจ็บแปลบอยู่ข้างใน ลำคอเหือดแห้งจุกจนไม่สามารถพูดอะไรใดๆ ออกไปได้แม้แต่คำเดียว นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำอย่างกับว่าพวกเราไม่เคยพูดคุยกันหรือว่ารู้จักกันอย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่ไม่กี่วันก่อนยังคุยกันดีๆ อยู่เลย แต่ทำไมวันนี้แม้กระทั่งหน้าก็ยังไม่ยอมมอง! เหมือนกับว่าผมไร้ตัวตนไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่มีความหมายอะไรให้สนใจ มันน่าเจ็บใจ ขนาดหางตาของเขาก็ยังไม่เหลือบแลมาเลยแม้แต่น้อย!
นี่มันเกินไปแล้วนะ!!!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
-
เฮียเฮเดส :a5: ทำไมทำกับนู๋รัญเยี้ยงนี้
นี้เฮียได้แล้วทิ้งหนูรัญหรอ ชิๆ
รีบมาง้อนู๋รัญด่วนที่รักแสนดี ท่องชินณบัณชรได้อย่างนี้หาได้ที่ไหน :laugh:
-
หนูรัญชอบพี่เฮดีสแล้วช่ายเนี้ย
-
:dont2: :dont2:
-
ฮาประโยคมาจีบเทวดาแต่ได้แรดด กร๊ากกกกกกกก แอบอยากรู้เรื่องพี่ดราฟกับโอเล่ ท่าทางจะมันส์แน่ๆ
ตอนนี้สงสารเนเน่จริงๆ พี่เฮดีสพระเอกพันล้านตอนหน้าขอบทพระเอกเยอะๆทีนะค้าา ไม่เอาแค่เดินผ่านฉาก ขอเป็นซีนพระนาง 555555
-
น้องรัญท่องชินณบัญชรได้หลายเวอร์ชั่น 5555555555555555555555555
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
-
หา!! ว่าไงนะ ท่านพี่เฮดีสยอมปรากฏตัวแล้ว !!! :a5:
... แค่เดินผ่านเนี่ยนะ ... :z3: (โก่งค่าตัวไปถึงไหนคะท่านพี่ คุณคนเขียนเค้าจ่ายไม่ไหวนะ 555)
น้องเนเน่ยังคงน่ารักเสน่ห์แรงเหมือนเคย ขนาดเดินไปคณะศัตรู (!!??) ยังมีคนหลงเสน่ห์เอ้า !! ถ้าท่านพี่ไม่รีบกลับมาเอาน้องเนเน่กลับไประวังน้องถูกโฉบไปนะเออ หุหุหุ
พูดถึงเรื่องครอบครัวของน้องเนเน่บ้าง ... เปิดตัวพี่สาวคนสวยอีกหนึ่งคน ซึ่งการมาพร้อมเงินปึกใหญ่ทำให้อาการยาจกซูของน้องเนเน่หายไปเลย (คนอ่านแอบคิดไปว่าน้องเนเน่ต้องโดนลอยแพไปแล้วตั้งแต่ไม่มีเงินเข้าบัญชีอ่ะ) แต่ถ้าจะบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรที่บริษัท คงไม่ใช่แน่ๆ เลย หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงนะ
ดีใจทุกครั้งที่เห็นเรื่องนี้อัพ คุณคนเขียนพยายามเข้านะคะ ^-^
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
โฮโฮโฮ
คุณพี่ใจร้ายมากมาย
ให้น้องหนีไปบวชเลยดีมั๊ยเนี่ย
-
ติดใจว่าเขียนลื่นจริงๆ
ตอนนี้ติดใจนู๋รัญ
แง่ม ๆๆๆ เฮียจะโก่งค่าตัวไปถึงไหน
กลับมาได้แล้ว เล้าให้อภัย
กดบวกปล่อยเป็ด
-
โอเล่นี่ตรงจังนะ 5555
หนูรัญยังมึนเหมือนเดิม
-
เฮียเฮดีสสสส ทำไมทำแบบนี้
ไม่เข้าจายยย กลับมาเคลียร์กันก๊อนนนนนน
รอมาต่อนะคะพี่ปอยยยย อิอิ
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
ว่าแต่พี่เฮดีสเป็นอะไร
เดาอารมณ์เฮียแแกไม่ถูกนะเนี่ย
-
:L1: :L1:
-
น้องรัญน่ารักสุดๆอะ ชอบมาก น้องใส(ซื่ิอ)ตลอดเลยนะคะ555 :กอด1:
-
:sad4:แอบตามมาอ่าน 5555 อ่านในเด็กดี อ้าววว มีในเล้าด้วยนี่หว่า :z2:
หาที่ทวงได้อีกที่แล้ว 55555 :bye2:
-
พี่เฮดีสเมินเนเน่หรอ ใจร้ายยยย :impress2: :impress2: :impress2:
-
เฮดีสใจร้ายยยยยย
-
เฮดีสเป็นหยังหนิ รัญเสียใจหมด
-
ตอนนี้พี่เฮดีสออกมานิดเดียวเอง
-
พี่เฮดีสเป็นอะไร กำลังมีปัญหาอะไรอยู่ใช่มั้ย ทำไมถึงต้่องเดินผ่านน้องไปเฉย ๆ
หรือว่าโมโหป่าวที่รัญไปยิ้มให้กลุ่มนั้น ฮึๆๆๆ อยากรู้นะ รัญน่ารักอ่ะ ยิ้มทีหนุ่ม ๆ ชะงักกึกจ้า
คงอึ้งในความน่ารัก เค้าเรียกน่าัรักเกินหน้าเกินตาคนในคณะนะ ดีใจที่ญาติเอาเงินมาให้รัญแล้ว
คิดว่าจะโดนโกงซะแล้วสิ อยากรู้เรื่องของพระเอกจริง ๆ ฮีเป็นอะไร
ขอบคุณค่ะ
-
*ทุบกระปุกหมูของคนหุ่นหมูๆ*
เฮียเฮดีสคะ เรามีเงิน(เหรียญ)อยู่20บาท!!
กลับมาแสดงเดียวนี้!! #จ้างมันหน้าด้านๆ20บาทนี้แหละ555
จะโก่งค่าตัวเกินไปแล้วนะ น้องเนเน่แสดงทุกตอนแทบจะออกมาทุกฉาก
ยังไม่ค่อยจะพอกินเลย มาเอาน้องไปเลี้ยงเดียวนี้
อย่ามาเมินกันแบบนี้นะ!! สงสารหนูเนมากโร้ยยยยยยยยยย
-
ทำเมินกันเหรอพี่เฮดีส เดี๋ยวเนเน่เมินมั่งนะลูก ชิส์...
-
จริงๆในใจพี่เฮดีสอาจจะดีใจที่ได้เจอก็ได้ แต่เก๊กขรึมไปงั้นแหละ -..-
-
น้องรัญรุกพี่เค้าเลยยลูก แกล้งเก๊กขรึมไปงั้นแหละ
-
ส่งคนใหม่มาให้รัญที
-
พี่เฮดีส เหตุใดทำกับหนูรัญเยี่ยงนี้ :o7:
รออยู่ตั้งนาน มาเดินผ่านฟิ้ววว..เดียว :a6:
เดี๋ยวจะยุหนูรัญให้มีแฟนใหม่เหอะ ชิ :a14:
-
:z13: จิ้มคนเขียนนนนนนนน
:m31: :m31: :m31:
-
ทำไมถึงทำแบบเน้
-
เนเน่น้อยใจพี่เขาหรอลูก
โอ๋เอ๋น้าาาๆๆๆ
อยากอ่านพาร์ทเฮดีสบ้างอ่ะ
-
:pig4:
-
:sad4: ตามมาจากในเด็กดี >//////< เห็นในเล้าตั้งนานแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะอัพในนี้เยอะกว่า :impress2:
ดีใจมากอ่ะ ที่เปิดเข้ามาอ่าน อิๆ :กอด1: คิดถึงเนเน่จังไม่ไหวแล้ว :impress3:
-
:pigha2: :laugh: :laugh: :m20: ฮาพี่ยูอ่ะ ตอนสุดขั้ว7 ผู้ทำซับไตเติ้ล ตลกอ่ะ 55555 เนเล่าเรื่องได้เก่งมาก
เนเน่จัง ผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผ่อง :impress2: ต้องมาทนรับอารมณ์สุดโหดของอิพี่ฮาดีส ขี้หึง ขี้หวง สุดๆอ่ะ :fire:
ตอนสุดขีด 7 ชอบ danbo กับ domo ฮ่าๆๆๆๆ ไม่คิดว่าเฮดีสจะมีมุมนี้ :man1:
-
:angry2: :serius2:ใช่นี่มันจะมากไปแล้วนะ อิพี่เฮดีส มาทำเป็นเมินเฉยใส่เนเน่จังแบบนี้ได้ยังงายยยยยยยยยย :o12: :sad4:
คอยดูนะ ถ้ากลับมาคุยกับเนอีกล่ะก็ จะยุให้เนทำเป็นไม่รู้จักแล้วก็งอนเยอะๆเลย ชิ กล้าทำกับ เทพีเพอร์ซิโฟเน เมินเฉย
ความรู้สึกของเนเน่ :monkeysad: เหนเนเน่เป็นอะไร :sad11: พี่พอลพระเอกใช่มั้ย เรื่องนี้ :laugh: :laugh:
ฮาเนตอนส่งยิ้มให้พวกวิศวะ ตลกอ่ะ :jul3: ชอบบุคลิกเนมากๆๆๆๆๆๆ :z2: กลับมาอัพอีกน้าาาา อ่านทันแล้ว o18
มันช่างเป็นตอนที่กึกมากอ่ะ อ่านแล้วแบบอึดอัดหัวใจ T T :z3:เป็นกำลังใจสู้ๆ :pig4: มาไวๆน้าาาาา
-
แค่เฮียเดินผ่าน ก็รู้สึกว่าจะเด่นเกือบทั้งเรื่อง อ่ะคึๆ คึๆ :m11:
-
สนุกมากกกกก
ใครอยู่ใกล้เฮดีสแล้วจะซวยหรอ??
-
พี่เฮดีส ตีเนียน เก็กขรึมได้ดีเชียว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3: :z3: :z3:
-
เอ้า อะไรกันน่ะ. ทำไมทำแบบเน้. :m31:
-
เฮดีสส ใจวร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
อยู่ ๆ เมินกันด้วยเหตุผลอะไรนะ :o12:
-
แค่เดินผ่านยังสัมผัสความเท่ได้เลย :-[
-
หาใหม่ๆๆๆ :a14: :a14:
-
:z3:
-
แบบนี้ต้องตาม! :angry2:
-
อร๊ายยยย
หนูรัญเค้าเจ็บ!!!
-
เนเน่แม่งเอ๋ออะ :laugh:
น่าเอ็นดู๊ววววววววว :กอด1:
เฮดีสแกล้งอะไรน้องเนี่ย ระวังน้องเอาคืน :angry2:
-
สุดขั้ว 10
“...เฮ้อ”
“นี่!!! แกเป็นอะไร ห๊ะ ฉันเห็นแกมานั่งถอนหายใจทิ้งตั้งแต่กลับมาแล้วนะ ขืนทำต่อไปอายุแกได้เหลือไม่ถึงปีแน่!”
ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงแผดแหลมหันไปมองพี่ฟีฟ่าที่ยืนเท้าสะเอวจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัวอย่างความแปลกใจ พี่ฟีฟ่ามาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ? ทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลย ตั้งแต่กลับมาบ้านผมก็มานั่งครุ่นคิดเรื่องพี่เฮดีสที่ม้านั่งข้างสวนผักหลังบ้าน นานแค่ไหนนั้นผมเองก็ไม่รู้สึกตัวเหมือนกัน เอ๊ะ มันค่ำขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ?
“ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“โถ เจ้าหนู! ต่อให้อมศาลาการเปรียญมาพูดฉันก็ยังไม่เชื่อแกเลย ไม่ได้เป็นอะไรแต่มานั่งถอนหายใจอย่างกับคนถูกอกหักมาอย่างนั้นแหละ!”
พี่ฟีฟ่าแว้ดกลับแบบไม่ไว้หน้ากันสักนิด แล้วอีกอย่างศาลานั้นใหญ่มากผมย่อมอมมาพูดไม่ได้หรอกครับ ผมหันไปมองพี่สาวด้วยความข้องใจ ผมเหมือนคนอกหักจริงเหรอ?
“เหมือนคนอกหักขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“แกอกหักมาจริงๆ เหรอ!!? ไอ้ฉันก็นึกว่าแกตัวสมองเท่ากับเด็กประถมซะอีก!”
พี่ฟีฟ่าเบิกตากว้างมองผมด้วยสีหน้าตกใจแบบสุดๆ แต่ผมตกใจความคิดของพี่มากกว่านะ! ไอ้ที่ว่าสมองเท่ากับเด็กประถมนี่มันยังไงกัน!? ผมขมวดคิ้วมองพี่ฟีฟ่าแอบเคืองนิดๆ พี่สาวผู้มาดมั่นยักไหล่กับสายตาของผม
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นย่ะ ฉันพูดถูกแล้วต่างหาก แกน่ะตัวมัธยม สมองประถม อารมณ์ทางเพศเด็กอนุบาล”
“...” ขนาดเลยเหรอ!?
“ผมไม่ได้อกหักซะหน่อย ก็แค่...”
ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องในการพูดแต่ก็หยุดชะงัก นั้นสิ ตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่ารู้สึกยังไงอยู่ตอนนี้ ถ้าจะให้อธิบายมันก็มีอยู่หลายๆ อารมณ์ด้วยกัน ทั้งเสียใจ ทั้งสงสัย และแปลกใจมากๆ ที่ตัวเองมานั่งคิดมากกับเรื่องพรรณนี้
“แค่?” พี่ฟีฟ่านั่งลงข้างๆ ผมแล้วถามขึ้น
“วันนี้น่ะไปเจอคนรู้จักน่ะครับแต่เขากลับเดินผ่านไปไม่ทักกันสักคำเลย”ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเล่าเรื่องแบบย่อๆ ให้พี่ฟีฟ่าฟัง
“จากนั้นแกทำยังไงต่อ?”
“ก็ไม่ได้ทำอะไร”
“เขาอาจจะไม่เห็นแกล่ะมั้ง คิดมากน่า”พี่ฟีฟ่ายกข้อแก้ต่างแล้วตบไหล่ของผมเพื่อไม่ให้คิดมาก แต่ว่า...
“เดินผ่านหน้าเลยนะครับจะไม่เห็นได้ยังไงล่ะ”
“... เขาจำแกไม่ได้ล่ะมั้ง?”
“เพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่วันเนี่ยนะ?”
“แกไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า?”
“เปล่าสักหน่อย”
“เหอะ งั้นคราวหน้าถ้าเขาไม่ทักแก แกก็ไปทักเขาก่อนสิ ง่ายจะตาย!”
พี่ฟีฟ่าถอนหายใจแล้วพูดสรุปรวมอย่างหงุดหงิดเล็กๆ ผมเลิกคิ้วแล้วเงยหน้ามองพี่ฟีฟ่าด้วยความฉงนสนเท่ห์
“มองอะไรย่ะ?”
“เปล่า! ขอบคุณมากครับพี่ ทำไมผมลืมนึกเรื่องนี้ไปได้นะเขาไม่ทักผมผมก็เป็นคนไปทักเขาเองก็ได้นี่น่า! ใช่ๆ เรื่องมันง่ายๆ แค่นี้เอง!!”
ผมยิ้มออกมาแล้วหัวเราะสบายใจราวกับได้ยกภูเขาออกจากอกแต่แล้วผมก็หยุดหัวเราะ ก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกลุ้มใจ
“แล้วถ้าเขาไม่ตอบกลับมาล่ะครับ?”
“โอ๊ยยย จะอะไรกันนักกันหนา ถ้ามันไม่ตอบก็ไม่ต้องไปสนใจหัวมันสิ!”
พี่ฟีฟ่าร้องเสียงแหลมแล้วจิ้มนิ้วผลักหน้าผากของผมสองสามที สีหน้าของพี่ฟีฟ่าเหมือนคนจนใจไม่มีทางไปต่อ ผมลูบหน้าผากที่ถูกจิ้มเบาๆ แล้วถอนหายใจแผ่วเบา
ไม่ต้องสนใจงั้นเหรอ?
ทำไมผมจะไม่อยากทำอย่างนั้นกันเล่า!? ผมไม่อยากจะสนใจ ไม่อยากจะคิดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขาคนนั้นแม้แต่เรื่องเดียว แต่ผมบังคับตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้ พอเผลอตัวหน่อยก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงอีกฝ่ายจนได้ถึงจะพยายามควบคุมความนึกคิดของตัวเองแค่ไหนก็ตาม ลักษณะแบบนี้มันเริ่มเป็นหนักข้อขึ้นทุกทีจนผมหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ และบางทีผมอดที่จะหวาดกลัวคำตอบนั้นก็เป็นไปได้!
“....ดีล่ะ! ฉันตัดสินใจแล้ว!!”
“หือ? พี่พูดว่าอะไรน่ะครับ?”
“ฉันบอกให้แกโทรไปชวนเพื่อนๆ ของแกไปเที่ยวไนท์คลับกันไงเล่า!”
“ห๊า!!?”
ผมถลึงตาเมื่อได้ยินคำพูดที่เพิ่งหลุดออกมาจากปากอันอวบอิ่มของพี่สาวคนสวย ไปเที่ยวไนต์คลับนี่นะ!? ผมอ้าปากเหวอระบบสมองรวนไปชั่วขณะ แต่เมื่อตั้งสติได้ก็ขมวดคิ้วส่ายหน้าปฏิเสธอย่างแข็งขัน
“ไม่ครับ! พวกเราไม่ควรไปเที่ยวในที่แบบนั้น”
“ก็แบบนี้แหละฉันถึงบอกว่าแกมันเด็กอนุบาล!”พี่ฟีฟ่าชัดสีหน้าใส่ผมแล้วเบ้ปากอย่างไม่พอใจ
“เที่ยวกลางคืนมันไม่ดีนะครับ อีกอย่างวันพรุ่งนี้ยังมีเรียนตอนเช้าด้วย”
ผมพยายามอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง สถานที่เที่ยวแบบนั้นมันเป็นแหล่งอบายมุขชัดๆ เป็นที่เสี่ยงต่ออันตรายมากมายโดยเฉพาะผู้หญิง ผมไม่ได้เป็นห่วงตัวเองหรอกนะแต่เป็นห่วงพี่สาวคนสวยข้างกายในตอนนี้ต่างหากล่ะ
“สมัยที่ฉันเรียนอยู่ก็เที่ยวจนเช้าก็ยังไปเรียนได้เลย ข้ออ้างนี้ตกรอบย่ะ”
“พี่เป็นผู้หญิงน่ะครับ”
“ฉันก็ยังไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายนี่! แล้วที่สำคัญนะเจ้าเด็กอนุบาล แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกย่ะห่วงแต่ตัวเองเถอะ! อีกอย่างฉันแค่จะพาแกไปเปิดหูเปิดตาเรียนรู้สังคมแบบนี้บ้างจะได้รู้เอาไว้ประดับสมองกลวงๆ นี้ยังไงล่ะ แถมได้ไปปลดอารมณ์เบื่อๆ เซ็งๆ ไปด้วย ไม่เห็นความห่วงใยของพี่สาวคนนี้หรือไงยะ!?”
พี่ฟีฟ่าร่ายยาวไม่หยุดหายใจแม้แต่น้อย ผมกำลังอ้าปากจะเถียงตอบไป แต่พี่ฟีฟ่าก็ใช้มือปิดหูของตนแล้วส่ายหน้าไปมาไม่ยอมรับฟัง
“โทรไปชวนเพื่อนแกมาเลย ยิ่งเยอะยิ่งดี ณ บัด นาววว!!”
“...”
ผมมองดูท่าทางเอาแต่ใจและไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นใดๆ ของพี่ฟีฟ่าแล้วอดที่จะทอดถอนใจไม่ได้ ผมจำยอมต้องพยักหน้ารับ ไม่เช่นนั้นหูของผมต้องมีอันเป็นไปเป็นสิ่งแรกแน่ๆ ถ้ายังปล่อยให้พี่ฟีฟ่าบ่นเสียงดังประชิดหูอยู่แบบนี้ พอผมพยักหน้ารับ พี่ฟีฟ่าก็กระโดดตัวลอยทำหน้าดีอกดีใจที่เอาชนะผมได้ เฮ้อ เห็นท่าทางมีความสุขแบบนั้นทำให้ผมจนคำพูดจริงๆ
“เอาล่ะๆ แกโทรไปนัดเพื่อนด่วนจี้ เดี๋ยวฉันจะไปแต่งตัวรอ โอเคนะ?”
“ครับๆ”
“น้องรักของพี่ น่ารักจริงๆ เลย!”พี่ฟีฟ่ายิ้มแก้มปริพร้อมกับหันมาดึงแก้มของผมเบาๆ แล้วรีบผละเข้าไปในบ้าน
ผมมองตามร่างอรชรที่หายลับไปจากสายตาแล้วล้วงเอามือถือขึ้นมากดหาเบอร์เหล่าเพื่อนๆ คนที่น่าจะชวนแล้วไม่ปฏิเสธคนแรกก็ต้องเป็น... ซันเซ็ตแน่นอนอยู่แล้ว! ผมกดโทรออกไม่นานปลายทางก็รับสาย ซันเซ็ตทักด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นตามแบบฉบับของหนุ่มแอ็กทีฟ
[ โหล~! สิบขีด! มีอะไรวะ? หรือว่ามึงจะโทรมาชวนไปเที่ยวไนต์คลับ? ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ! ]
“อืม ไปเที่ยวไนต์คลับไหม?”
[ … ]
“เฮ้ย ซัน เป็นอะไรวะ?”
เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างล้มตึงเสียงดังและเสียงของซันเซ็ตที่ร้องโอดโอยตามหลังเสียงนั้นมาติดๆ อะไรของมัน? จู่ๆ ก็ล้มงั้นเหรอ? เสียงกึกกักๆ ดังลอดออกมาตามด้วยเสียงของซันเซ็ตที่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดังก้องหู
[ มึงว่าอะไรนะ!? ]
“หา อ้อ ไปไนต์คลับกันไหม? หรือว่ามึงไม่ว่าง?”
[ มึงเป็นใครรร!? เอามือถือไอ้เนรัญมาได้ยังไง!? ]
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับเสียงตวาดของเพื่อน อะไรของมันวะ?
“กูก็เนรัญไง”
[ ไม่ใช่แน่ๆ มึงต้องเป็นไอ้รัญตัวปลอม ไอ้เนรัญเพื่อนกูไม่มีทางโทรมาชวนไปเที่ยวกลางคืนแบบนี้หรอก! อย่างมันต้องโทรมาชวนไปฟังเทศน์ที่วัดหรือไม่ก็ไปทอดผ้าป่านู้น! ]
“...กูเนรัญตัวจริง”
ถึงที่พูดมานั้นจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ แต่ไม่ใช่ผมสักหน่อยที่ชวนไปแต่เป็นพี่ฟีฟ่าต่างหากล่ะ ผมแค่มีหน้าที่มาชวนเท่านั้นเองนะ
[ ไอ้ขี้ฮก! มึงไม่ใช่เนรัญญญ~! ]
ผมถอนหายใจอย่างอับจนหนทาง จากนั้นก็พยายามพูดทำความเข้าใจกับเพื่อนที่เริ่มสติแตกไปแบบกู่ไม่กลับ ผมก็พอจะเข้าใจอยู่ความรู้สึกของซันเซ็ต ไอ้การที่ผมโทรชวนไปเที่ยวแบบนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้พอๆ กับที่จะให้ไอ้ซันเซ็ตเลิกนิสัยกะล่อนของมันนั้นแหละ ถ้าเกิดวันหนึ่งจู่ๆ ซันเซ็ตก็ทำตัวจริงจังมีสาระผมคงจะมีปฏิกิริยาแบบเดียวกับมันตอนนี้แน่ๆ
[ สรุปว่าพี่สาวมึงมัดมือชกให้ไปเที่ยวเป็นเพื่อน? ]
“อืม”ผมยอมรับแบบไม่สู้ดีนัก ไอ้ซันเซ็ตก็เงียบไปสักพักมันก็ถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น
[ พี่สาวของมึงสวยเปล่าวะ? ]
“อืม สวย”
[ งั้นโอเคเลย! กูถึงบ้านมึงภายในหนึ่งนาทีนี่แหละ! ]
ไอ้ซันเซ็ตตอบตกลงอย่างรวดเร็วแล้วชิงตัดสายไปไม่รอดให้ผมพูดเออออกับมึงแม้แต่คำเดียว ไอ้นี่นิพอพูดถึงเรื่องนี้ก็มาเร็วเชียวนะ ผมส่ายหน้าเอือมระอากับนิสัยเจ้าชู้ไก่แจ้ของเพื่อนคนนี้แล้วกดค้นหารายชื่อคนต่อไป และตามเคยครับผมต้องเสียเวลาอธิบายอยู่นานโขกว่าพวกนั้นจะหายตื่นตระหนกตกใจ
[ กูนึกว่าโลกกำลังจะแตกซะแล้ว! หลวงพี่เลยเปลี่ยนมาเข้าโลกโลกีย์แทน! ]
โอเล่หัวเราะขบขัน สักพักก็พยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ ผมถอนหายใจรู้สึกเหนื่อยกับการที่ต้องอธิบายให้เพื่อนที่เคารพรักแต่ละคนเข้าใจ โอเล่ตอบตกลงแล้ววางสายไปผมก็โทรไปหาคนสุดท้ายของกลุ่ม นั้นก็คือมอตโตนั้นเอง เสียงรอสายดังเป็นเวลานานสุดท้ายมอตโตก็รับสายด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวหนองน้ำที่ไร้คลื่น
[ โทษที วันนี้คงไม่ได้ เพราะพี่ชายของฉันพาพวกเรามาทานข้าวที่ภัตตาคารน่ะ ]
“งั้นเหรอ? ไม่เป็นไร! แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ ทานให้อร่อยล่ะ”
[ อืม ไว้คราวหน้านะ ]
ผมวางสายจากมอตโตไป ตอนนี้รู้สึกราวกับได้ปฏิบัติภารกิจสุดหินสำเร็จอย่างไรอย่างนั้น ผมยังซึมซับเอาความรู้สึกยินดีไม่ได้มากก็มีเสียงเรียกดังแปดหลอดขัดบรรยากาศฉลองชัยเงียบๆ ของผม
“รัญโว้ยยย! พี่สาว...เอ๊ย รัญมึงอยู่ไหนนน~!?”
ครับ ไอ้คนที่สนองหน้ามาคนแรกก็คือไอ้ซันเซ็ตที่อยู่หอใกล้ๆ นี่เอง และเมื่อกี้มันก็แย้มสันดานเบื้องลึกออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเปลี่ยนตลบประโยคอย่างรวดเร็วเพื่อรักษาภาพพจน์ที่เจ้าตัวมันคิดว่ายังมีอยู่ ผมลุกขึ้นเดินเข้าบ้านเพื่อไปเปิดประตูรับเพื่อน
แต่ผมก็ชะงักเมื่อเห็นพี่ฟีฟ่าเดินออกมาจากห้องด้วยรูปลักษณ์ที่แต่งองค์ทรงเครื่องพร้อมพรรค พี่ฟีฟ่าส่งสัญญาณบอกผมว่าตัวเองจะไปเปิดประตูให้ ผมพยักหน้าแล้วเดินตามหลังพี่สาวไปเงียบๆ รอดูปฏิกิริยาของไอ้เพื่อนตัวดีว่าจะเป็นอย่างไร
ก็ขนาดผมยังแอบชื่นชมเล็กๆ พี่ฟีฟ่าที่แต่งจัดเต็มสวยอย่างกับนางแบบบนปกนิตยสารแน่ะ ชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำที่เน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของเพศหญิงออกมาได้น่ามอง สีดำเข้มของชุดขับให้สีผิวยิ่งขาวเนียน ช่วงคอเว้าลึกที่แอบหวาดเสียวเล็กน้อยเมื่อก้มตัวลง ด้านหลังโชว์แผ่นหลังเปลือยเปล่า ผมลอนใหญ่คลอเคลียใบหน้าที่แต้มสีสันสวยงาม พูดได้เต็มปากว่าพี่ฟีฟ่าช่างเป็นผู้หญิงที่สวยชวนให้หลงใหลคลั่งไคล้จริงๆ!
“จะไปกันเลยหรือยังวะระ...รัญ?”
เมื่อประตูบ้านเปิดออกซันเซ็ตก็รีบพูดทักแต่พอเห็นคนเปิดประตูให้ก็ถึงกับหยุดชะงักตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ผมแอบหัวเราะกับท่าตกตะลึงของเจ้าเพื่อนจอมกะล่อน พี่ฟีฟ่าแย้มยิ้มทรงเสน่ห์
“เข้ามาก่อนสิจ้ะ”
“...คร้าบ~”ไอ้ซันเซ็ตตาลอยเอ่ยรับอย่างว่าง่าย
La Mano Arriba Cintura Sola
ยกมือขึ้น ส่ายสะโพกหน่อย
Da Media Vuelta Danza Kuduro
ส่ายไปรอบๆ เต้นให้กับ Kuduro
No Te Canses Ahora Que Esto Sólo Empieza
อย่าเพิ่งถอดใจ มันเพิ่งจะเริ่ม
Mueve La Cabeza Danza Kuduro
ส่ายหัว เต้นให้กับ Kuduro
(Don Omar - Danza Kuduro ft. Lucenzo)
http://www.youtube.com/watch?v=ReNKBjMPOlM (http://www.youtube.com/watch?v=ReNKBjMPOlM)
“...”
เพลงอะไรวะ? ฟังไม่รู้เรื่องสักกะติ๊ด!
ผมนั่งงงๆ อยู่บนเก้าอี้มองเหล่าเพื่อนๆ ที่ไปแด๊นซ์ออนเดอะฟลอร์อย่างสนุกเมามันสุดเหวี่ยง พี่ฟีฟ่าที่คว้าสองหนุ่มหล่อ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ก็ซันเซ็ตกับซีเนียร์นั้นแหละ ตอนเข้ามาในร้านพวกสาวๆ มองพี่ฟีฟ่าอย่างอิจฉาที่ควงหนุ่มหล่อมามากมาย ขวาซันเซ็ต ซ้ายซีเนียร์แถมจูงมือผมมาตามหลังอีก พวกผู้ชายก็มองพี่ฟีฟ่าด้วยสายตาเสียดายและอิจฉาพวกผมที่ควงสาวสวยสุดเซ็กซี่เข้ามา
พี่ฟีฟ่าพาพวกผมเข้าไนต์คลับที่หรูหรา ดูจากการแต่งตัวของคนในร้านก็รู้เลยว่าร้านนี้อยู่ในระดับสูงพอสมควร แถมเมนูแต่ละอย่างแพงหูฉีก! ผมเลยสั่งเครื่องดื่มที่ราคาถูกที่สุดนั้นก็คือน้ำส้มคั้น (หนีไม่พ้นจริงๆ!) ภายในไนต์คลับที่มืดสลัวที่มีแสงสีส่องหมุนไปมาแทบจะทำให้ผมเวียนหัวตาลาย
พวกพี่ฟีฟ่านั่งจิบน้ำมึนเมาอารมณ์มึนๆ สักหน่อยก็ชวนกันไปเต้นกลางฟลอร์ที่มีดนตรีโคตรน่าเต้นเปิดอยู่ตลอดเวลา เสียงร้องคลอตามเพลงอย่างมัน ขนาดผมที่ปฏิเสธไม่ไปร่วมวงแด๊นซ์ยังอดโยกตัวตามดนตรีไม่ได้เลยครับ เสียอย่างเดียวที่มันเสียงดังเกินไปนี่แหละ!
“เฮ้อ เต้นแล้วคอแห้ง”โอเล่เดินโซเซมานั่งที่แล้วยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบดับกระหายจากการเสียเหงื่อไปมาก
จากนั้นโอเล่ก็ชวนผมคุยรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเพราะเสียงเพลงดังจนแทบไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ก็ได้แต่เออๆ ออๆ ตามน้ำไป ไม่นานโอเล่ก็เหล่สายตาไปมองกลางฟลอร์แด๊นซ์แล้วทำหน้าบึ้งลุกพรวดจ้ำเข้าไปในวงแด๊นซ์ ผมมองตามไปอย่างงงๆ เกิดอะไรขึ้น? พอโอเล่เข้าไปกันท่าเหล่าสาวๆ ที่เต้นรอบๆ ตัวของพี่ดราฟต์ จะถามว่าพี่ดราฟต์มาได้ยังไงน่ะเหรอ? พี่เขามาพร้อมกับโอเล่น่ะครับ สองคนนี้สนิทกันจริงๆ สินะ
ผมนั่งเฝ้าโต๊ะอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของสถานที่แห่งนี้ นั่งปลงกับตัวเองได้ไม่นานผมก็รู้สึกปวดเบาขึ้นมา จะไม่ให้ปวดได้ยังไงล่ะครับตั้งแต่เข้ามาที่นี้ผมก็เอาแต่จิบน้ำอยู่ตลอดนี่น่า ผมลุกขึ้นไปถามทางห้องน้ำกับพี่ฟีฟ่าที่กำลังอินกับเพลง คำตอบคือการชี้นิ้วไปมั่วๆ อย่างไม่ใส่ใจมากนักผมก็ต้องทอดถอนหายใจแล้วเดินหาห้องน้ำด้วยตัวเอง พอมาถึงที่นี้ก็ถูกทิ้งขวางไม่สนใจไยดีกันเล๊ย
ระหว่างทางที่เดินหาห้องน้ำผมรู้สึกกระดากอายเป็นบ้า ยิ่งเข้าเส้นทางมือสลัวก็ยิ่งเจอเป็นคู่ๆ นัวเนียกันไม่ห่าง ให้ตายเถอะ ไอ้เรื่องแบบนี้เขามาทำกันโจ่งแจ้งขนาดนี้ไม่อายหรือไงนะ? ไอ้แค่ลูบๆ คลำๆ จูบกันผมจะไม่อะไรมากมายหรอกนะครับแต่ไอ้เกินขอบเขตจากนั้นนี่สิเป็นปัญหา! ผมพยายามจะไม่มองให้เสี่ยงต่อการเป็นตากุ้งยิงแล้วรีบจ้ำเข้าห้องน้ำที่เห็นอยู่ลิบๆ
ผมเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วปลดเบาแล้วโล่งท้องไปเลย จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลยนี่น่า เฮ้อ ที่นี้ก็มีแต่กับแกล้ม ไม่มีของให้กินอิ่มท้องเลยสักอย่าง ผมล้างไม้ล้างมือแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถูกสาวสวยที่ยืนหน้าห้องน้ำเอ่ยทัก
“สุดหล่อ~ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?”
“เอ่อ...ไม่ครับ ไม่มี”
ผมโบกมือปฏิเสธสาวสวยสุดเซ็กซี่ในชุดนุ่งห่มน้อยชิ้นที่ปิดแต่ส่วนที่ไม่ควรเปิดเผยไว้อย่างหวาดเสียวจนผมไม่รู้จะเอาตาไปวางไว้ตรงส่วนไหน ผมกระแอมแล้วเซสายตาไปมองด้านอื่นแล้วขอตัวไปอย่างสุภาพ
“คิก น่ารักจัง หรือว่าเพิ่งจะมาที่แบบนี้ครั้งแรก?”
“เอ๋ รู้ได้ยังไงครับ?”
ผมเผลอไปตอบรับอีกฝ่ายด้วยการถาม อ๊า! ไอ้รัญบ้าเอ๊ย!! พอเห็นรอยยิ้มที่ลงลึกอย่างเจ้าเล่ห์และดวงตาที่หวานเหยิ้มพยายามจะหว่านมนต์เสน่ห์ ผมก็ยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่
“แหม ดูออกง่ายจะตาย แต่แบบนี้แหละที่ตรงกับสเปก”
เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนแล้วเขยิบพาตัวเข้ามาคลอเคลียผม มือจับคอเสื้อของผมแล้วลูบไล้เบาๆ ลิ้นสีแดงเลียไล้ริมฝีปากที่ทาลิปสติกสีสด ผมยิ้มรับแห้งๆ แล้วถอยตัวเดินจ้ำหนีมา เดินหนีมาได้ไม่เท่าไรก็ถูกฉุดแขนเอาไว้
“มาคนเดียวเหรอครับ?”
เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายถามด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ขนลุกซู่ ผมยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ผู้ชายตัวโตตรงหน้าเขยิบเข้ามาใกล้มากพร้อมกับกระซิบเสียงพร่า เอาแล้วไง งานเข้ากูจนได้! แค่มาปลดเบาเฉยๆ ทำไมกลายเป็นว่าผมถูกเชิญชวนล่ะเนี่ย!?
“มาสนุกด้วยกันนะครับคนสวย?”
คนสวยบ้าอะไรเล่า!?
ผมพยายามเดินเลี่ยงแต่อีกฝ่ายก็เดินตามไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ ผมถอยหลังจนไปชนกำแพงหมดหนทางหนีจนได้!
ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!!
“จะหนีทำไมเล่า หรือว่าไม่เคย?”
ผมไม่ตอบอะไรออกไปพยายามคิดหาทางออกอย่างสุภาพมากที่สุด เมื่อผมเงียบเขาก็ยิ่งได้ใจ ชะอุ้ย! ประทานโทษครับ! มือคุณไปจับอะไรอยู่มิทราบ!!? ผมเหงื่อไหลพรากทั้งๆ ที่อากาศไม่ได้ร้อนสักนิด ชายหนุ่มตรงหน้าเอื้อมมือมาจับไหล่ของผมแต่ผมจับแขนเขาไว้ขัดขืนเต็มความสามารถแต่ก็พยายามไม่ทำรุนแรง
แม่เจ้า! ผมจะโดนทำมิดีมิร้ายแล้วคร้าบ!
ไม่น่ามาที่นี้จริงๆ นั้นแหละ!!!
“โอ๊ย!!!”
“อื้ม!!!”
ทุกอย่างเกิดอย่างรวดเร็วจนผมงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น! จู่ๆ เจ้าคนที่กำลังข่มเหงผมก็ร้องเสียงหลงกระเด็นวูบไปชนกำแพงเสียงดัง จากนั้นเงามืดๆ ก็เข้ามาประชิดรวบตัวผมเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนที่แน่นรัด ก้มลงมาขโมยจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ผมขัดขืนพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดหนาแน่น จูบที่ดุดันและรุนแรงแทบจะทำให้หมดเรี่ยวแรงทั้งยืน
“เฮ้ย! แม่งเอ๊ย!! มึงทำเหี้ยอะไรวะ!!?”
“ไสหัวไปไกลๆ”
ร่างสูงตรงหน้าผละริมฝีปากออกไปแล้วหันไปพูดเสียงเย็นเฉียบน่ากลัวเสียจนผู้ชายคนนั้นสะดุ้งตัวหน้าซีดแล้วกุลีกุจอหนีไป หัวใจของผมเต้นรัวแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของคนที่สูงกว่า บังเอิญเกินไปแล้ว! ผมเบิกตากว้างมองเสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาเหมือนเคยอย่างสับสนไม่เข้าใจ
“พี่เฮดีส”
“...” เขาหันกลับมาแล้วก้มหน้าลงมองผมไม่พูดอะไร
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
ไปปีนภูลังกาที่บึงกาฬมา คิดว่าจะไม่มีชีวิตรอดกลับมาซะแล้ว :monkeysad:
เป็นอะไรที่ทรหดมากกกกก! หลังจากลงมาจากภูขาเดี้ยงเลยทีเดียว
บ่นพอประมาณแหละ กลับมาสู่นิยายก่อนเถิด ตอนนี้ก็... อืม!
เฮดีสกลับมาปรากฏตัวอีกครั้งและสร้างความงุนงงกับเนเน่และคุณผู้อ่าน(?)
ตอนต่อไปความลับเล็กๆ(?)ของเฮียเฮและพี่ยูที่ได้ออกจากโรงบาลสักที 555
-
เฮียนี่ผีเข้าผีออกเจงๆๆ รักน้องแต่ไม่ยอมแสดงออก ซึนๆๆๆจิงๆๆๆ :m16:
-
“...” :a5:
ท่านเทพเฮดีสสส มันค้างงงงงงง ง ง นะ!! :z3: :z3: :z3:
อุอุ เนเน่ ตัวมัธยม สมองประถม อารมณ์ทางเพศเด็กอนุบาล :m20: :m20: :m20:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่าาาาาา ชอบๆ :กอด1:
-
อืม เฮียแกค่าตัวแพงเจงๆ โผล่มาแค่เนี๊ย แต่แย่งซีนชาวบ้านหมดเบยยย :laugh: :laugh:
-
ไม่ถนัดพูดแต่ถนัดปฏิบัติใช่ไหมพี่เฮดีส คิคิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
พีเฮดีสจะระเบิดคาร้านอีกมั๊ยเนี่ย
:a6:
-
กรี๊ดๆๆๆ พี่เฮดีสมาช่วยน้องรัญน้อย :-[
มาต่อเร็วๆน้าา
-
พี่เฮดีสนี่เขามีปมอะไรนั่น คาใจเกิ้น
น้องรัญน่ารักยังไงก็น่ารักอยู่วันยันค้่ำ ใสซื่อมากๆๆ แต่ดูเหมือนใกล้จะไม่ใสซื่อแล้วสิ 5555
ปล.พี่ยูจะออกจากรพ.แล้ว เย้เย้ พี่ยูฮาอะ ชอบ555
-
คนน่ารักและแสนดีไปอยู่ที่แบบนี้นี่มันอันตรายจริง ๆ ดีใจที่พี่เฮดีสมาช่วยทันพร้อมขโมยไปหนึ่งจูบ
รัญกำลังคิดมากอยู่เชียวเรื่องพี่แก เออ แล้วแกเป็นไรถึงมาทำเย็นชา อยากรู้เหตุการณ์ต่อจากนี้
อยากอ่านตอนหน้ามว้ากกกก
ขอบคุณค่ะ
-
รออออออออออ
คนแต่งมาไข่ทิ้งและให้ร๊ออออ อีก
ความลับของเฮดิส......
-
ค้างอ่ะ ... มาทำให้อยากแล้วจากไปปป~~~~ ฮือๆๆ
-
กรี๊ดดดดด
-
:-[พี่เฮดีสมาแว้วววววว
-
เห็นพี่เฮดิสแล้วนึกถึงรุ่นน้องคนนึงที่ร.ร.
แม่งเอ้ย คนอะไรหน้าตายโคตร ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ยืนทำหน้าเดียวอยู่ได้
ไอน้องคนนั้นเลยได้ฉายาจากข้าพเจ้าไปว่า น้องหน้าตาย
(ถ้าคุณได้เห็นคุณคงจะคิดว่าหน้าตายสมคำล่ำลือ หึหึ) :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดเอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆอ่านไม่สะใจเลย
พี่เฮดีสนี่จะนรกมาโปรดรึสวรรค์มาโปรดดีเนี่ย
แต่เนรัญมาเข้าไนท์คลับครั้งแรกก็เจอดีเลยนะจ้ะ
:z2:
-
ชอบเฮียหน้าตายจัง :o8:
-
เฮียเฮดีสๆๆๆๆๆ เฮ้ยหายไปไหนมาคะ
แต่ว่าข้อหาทำตัวมีปม ทำให้เนเน่ไมสบายใจเพราะงั้นรีบห้ามมาจูบเนเน่เฉยๆ นะ อธิบายมาซะดีๆ
-
ฮะ?!!!!!!
ค่าตัวแพงมากสินะท่านครับ :a5: :z3:
-
เฮียนี้นับวันค่าตัวยิ่งแพงขึ้นทุกวัน
ตอนที่แล้วเดินผ่าน ตอนนี้ออกมาตอนท้าย =w=
แต่ฮันแน่รักชอบหนูรัญ แต่ทำไมต้องทำเป็นซึนด้วยอ่ะ
ทำตัวเป็นเพลง "รักนะแต่ไม่แสดงออก" ไปได้ เฮ๊อ
-
เจ๊เขาแรงได้ใจจริงๆ :laugh:
พี่เฮดีสมาช่วยเนเน่ได้ทันเวลาพอดี
มันต้องมีการเข้าใจผิดแล้วเนเน่จะโดนพี่เฮดีสลากกลับห้อง แอร๊ยยยย :-[
:กอด1: :L2:
-
รอดตัวไป ตอนหน้ามาเร็วๆนะ
-
โอ๊ะ พี่เฮดีสมาถึงกะจูบเลยแฮะ
-
เฮดีสเค้ามาในตอนท้ายแล้วก็หายไปพร้อมกับคนเขียน 555
-
พี่เฮดีสมาได้ถูกจังหวะม๊ากกกกกกก ยังกะพี่ท่านตามติดชีวิตเนเน่เลยแฮะ
เนเน่ก็เกือบไปแล้วว ดีนะได้พี่เฮดีสช่วย แถมเสียจูบอีก พี่เฮดีสแอบเนียนรึเปล่า 555555
-
เอิ่ม...ไอ้เข้ามาช่วยอ่ะเข้าใจนะ...แต่ไอ้ที่จับจูบเลยนี่คืออะไร??????????????????????
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เฮดีส...นายมันแมนมาก!!!
ปล.อยากจะรบกวนคุณคนเขียนสักนิดนะคะ...
กรุณามาอัพให้เร็วกว่านี้ก่อนคนอ่านคนนี้จะขาดใจตาย....
มันค้าง!!!!!!!!
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ค้างมากกกกกกกก :z3:
มาต่อไวๆๆเลยนะคะ ><
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ เย้ๆๆๆๆ
-
555 พี่ฟีฟ่าด่าได้เจ็บจริงๆ
-
พี่เฮดีสอย่างเท่มาช่วยเนเน่ทันเวลา :-[
-
สนุกมากเลยยยยยยยยยยยจร้า :z2:
มาต่ออีกนะ
:L2:
-
คุณพี่มาพร้อมความค้างงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เย้ มาต่อแล้ว ดีใจมากกกกกกกกกกกกก
ตอนหน้ามีความลับอะไรอ่ะ?
อยากรู้จังรีบๆมาต่อเร็วๆน้า
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เกลียดพี่เฮดิส!!!!!!!!!!!!!!
แม่งโคตรมาช๊ฮตเดียวเอาใจไปทั้งดวงเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำไมพี่หล่องี้วะ!!!!!!!!!!!!!~
-
ค้างงงอย่างแรงงงงง
มาต่อเร็วๆนะค้าา
อยากอ่านจังงง
-
โฮกกกกกกกกกก :o12: :o12: รอนานมากอ่ะ ในที่สุดเนเน่จังก็กลับมา ^ ^
เฮดีสสสสสสสสสสสสสสส ทำเป็นเมินใส่เนเน่ ปล่อยให้เนเน่คิดมาก จนถูกล่อลวง ? มาเที่ยวผับ
55555 เห็นด้วยกับเพลงที่เปิดในคลับ ภาษาอะไรง่ะ แต่จังหวะมันส์ดี อิๆ
เอาล่ะซี อยากรู้จังว่าพี่เฮดีส จะบอกกับเนเน่ว่าไง มาไวๆน้าาาาาาาาาาาา :call:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย ย มาแล้วๆ
-
ทำไมเฮดีส ค่าตัวแพงจริงไรจริง อะ...ออกนิดเดียว
-
พี่เฮมาช่วยน้องเนได้เร้าใจมากอ่ะ :-[
-
:-[ พี่เฮดีสหายไปไม่มาหาเน... แต่โผล่มาทีมีเเบบ เซอร์ไพรซ์ซะด้วย เป็นเนรัญเราก็คงยืนไม่อยู่... แบบว่า กลัวพี่เเกอ่ะ555
:a5: เนรัญไปครั้งเเรกก็เจอเรื่องเลย ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง แล้วก็คนคุ้นเคย... :serius2: พี่เฮดีสเเกจะเอายังไงกับเนรัญเนี่ย
เหมือนจะเข้าหา แต่เเล้วก็หายไป ไม่มาหา ไม่เจอหน้า เจอก็ไม่ทัก... ทำแบบนี้หมายความว่าไง :angry2: เนรัญเค้าฮอทนะ
จริงๆเเล้วมีทั้งหนุ่งทั้งสาวๆมาสนใจ... เดี๋ยวพี่เฮดีสก็ไม่ทันคนอื่นจนได้หรอก เนรัญยิ่งน่ารักใสซื่อ เกิดถูกล่อลวง จับกด หมด
ทางหนี แบบนั้นพี่เฮดีสคงต้องนั่งกัดผ้าเช็ดหน้า หลั่งน้ำตาอยู่ในมุมมืดคนเดียวเเล้วล่ะ :o8: คิดดูแล้วกันว่าเเย่เเค่ไหนถ้าไม่มี
เนรัญสักคน... :impress2: ใสๆเเบบนี้ หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะ
-
อุ้ยย จูบแล้วๆ :mc4:
-
เอาอีก ๆ :z3:
-
ค้างมากมายค่าาา อัพต่อไวๆน้าา :z3:
เฮดีส โผล่มาก็จุ๊บเลยอ้าาา น่ารักๆ คิดถึง น้องเนรัญ อ่ะจิ ฮุๆๆ :-[
-
:mc4: :mc4: :mc4: เย้เฮียมาช่วยทัน
-
นานๆๆพี่แกจะออกมาที :mc4: ฉลองซะหน่อย 5555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างงงงงงง!!!!!!
มาต่อเร็วๆ น๊าาาาา
:m5:
-
หา !! ว่าไงนะ ท่านพี่เฮดีสออกโรงแล้ว :a5:
แล้วทำไม ทั้งเรื่องเห็นแต่พี่ฟีฟ่าอ่ะ ... ท่านพี่เฮดีสแทบจะกลายเป็นอัศวินปริศนาไปซะแล้ว ถ้าน้องเนเน่ไม่เรียกชื่อตอนจบอ่ะนะ
แต่เหมือนท่านพี่แอบเก็บกด โผล่มาก็ใช้กำลัง แถมฉวยโอกาสอีกต่างหาก นี่มันไนต์คลับนะท่านพี่... :z3:
เอาเหอะ เห็นท่านพี่เฮดีสกลับมารับงานคนอ่านก็ดีใจแล้ว ท่านพี่มีปริศนาอะไรก็รีบๆ เฉลยซะนะ น้องเนเน่เค้าคิดมากอยู่รู้มั้ย...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
นู๋รัญออกมาเปิดหูเปิดตากับแสงสีเสียงยามค่ำคืน
แต่ดูท่าน้องจะไม่ค่อยเหมาะกับสถานที่แบบนี้เนอะ :o8:
ส่วนเฮียเฮดีส เฮียมาเร็ว เคลมเร็วมากกก แอบ งง ว่าเฮียมันโผล่มาจากไหนวะ ฮ่าาๆ ๆ :laugh:
-
:z3: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮียมาแล้วๆ ๆ เฮียมาแล้ววววววววววววววววววว
คิดถึงเฮียม้วฟๆๆ คึ คึ
นู๋เนรัญ เสน่ห์แรงจริงๆเล้ย ทั้งผู้หญิงและผู้จายยยย :z2:
-
เนเน่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก !
เฮียเฮก็ซึนได้ใจจริงๆ 5 5555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก สนุกมาก~~~
รู้สึกว่าพี่เฮดีสจะคอยตามเนเน่อยู่ตลอดเวลาเลยนะ เพราะคงไม่บังเอิญเจอกันบ่อยๆหรอกใช่ไหม??
-
พี่เฮดีสมาแรงอ่ะ มาปุ๊บจุ๊บปรั๊บ อั้ยย๊ะ o13
-
เฮียมาได้ถูกที่ถูกเวลาสุดๆ
ว่าแต่เฮียมาทำไรน้องเนน่ะ
แอบค้างนิดๆ รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
พี่เฮดีส ไวดีแท้ มาจากไหนเนี้ย ทันเวลาพอดีเลยยย เบนตามทันแร้วววเย้ ตอนแรกไม่กล้าอ่านเรื่องนี้กลัวดาม่าาา แต่พออ่านแร้วโคตรฮา 55555
-
รัญมีปัญหาเรื่องฮอร์โมนหรือเปล่า
อัตราการเจริญเติบโตไม่สอดคล้องกันสักเรื่อง 555
รออ่านต่อจ้า
-
คนแต่งค้าบ มาอัพได้แล้วน๊าาาาา :sad4: :sad4: :sad4:
-
:z3: :z3: :z3:
มาได้แล้ววววววววววว รอเนเน่จังโดนงูยักษ์สีดำเขมือบอยู่ :z6:
-
สุดขีด 10
“พี่...”
“โง่!”
“อะ หา?”
ผมกำลังเอ่ยเรียกอีกฝ่ายแต่ดันโดนเสียงต่อว่านั้นกลบไปหมด ผมยืนเอ๋อ พี่เฮดีสปล่อยตัวผมแล้วก้าวถอยหลังออกห่าง อะไรน่ะ? ทำอย่างกับผมเป็นตัวเชื้อโรคไม่ควรเข้าใกล้อย่างนั้นแหละ
“มาทำไมที่นี้? หน้าโง่เอ๊ย! ไม่เจียมตัวเอาซะเลย คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน งี่เง่า! ไอ้งั่ง!”
“...”
เดี๋ยวนะ ทำไมผมต้องถูกพี่ว่าแบบนั้นด้วย! ผมชักสีหน้าเริ่มกรุ่นๆ บ้างแล้ว ผมยืนขมวดคิ้วมองดูคนที่ถอยหลังกรูพลางสาดคำด่าใส่ผมแบบไม่ยั้ง มีคำด่าไหนในโลกนี้พี่เขาสรรหามาชี้หน้าด่าผมแทบจะครบ
“ไสหัวกลับไปนอนได้แล้ว! ที่นี้ไม่ต้อนรับเด็กอมมือ!”
“แล้วทำไมผมต้องเชื่อคุณด้วยไม่ทราบ! ผมจะไปไหนก็เรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย!”ผมตะโกนตอบกลับด้วยความโมโหอย่างรุนแรง อ่า ทำยังไงดีล่ะ ผมเผลอตัวพูดออกไปแล้วทั้งๆ ที่เขาอุตส่าห์มาช่วยผมไว้แท้ๆ แต่มันน่าไหมล่ะ โดนด่าฉอดๆ แถมเจ้าตัวยังเดินถอยห่างออกไปแบบนั้น ท่าทางรังเกียจกันเสียเต็มประดา มันก็ต้องโมโหอยู่แล้ว!
พี่เฮดีสหรี่ดวงตาลง ขบกรามแน่น ผมแอบผวาเบาๆ กับท่าทางแบบนั้นของเขา นี่คงจะไม่พุ่งเข้ามาจัดการกับผมหรอกนะ ท่าทางจะโมโหที่ผมตะโกนตอบโต้ไปแบบนั้น ดวงตาน่ากลัวนั้นทอประกายเย็นยะเยือกอย่างรุนแรง จ้องผมเขม็งอย่างกับผมเคยไปเหยียบเท้าเขา ร่างสูงในชุดสีดำหันหลังเดินจากไป
“เดี๋ยวสิ!”
ผมพยายามเรียกเขาเอาไว้และวิ่งตามแต่ไม่ทันซะแล้วล่ะครับเพราะอีกฝ่ายหายตัวไปกับความมืดอย่างรวดเร็ว ผมวิ่งตามมาก็หันรีหันขวางเพื่อหาตัว คนๆ นั้นใส่ชุดสีดำมันทำให้หายากในสถานที่แสงสลัวๆ แบบนี้ ผมมองหาอยู่นานแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เศษเล็บก็เลยเลิกหา ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้เป็นวิญญาณหรือตัวเป็นๆ กันแน่? เฮ้อ ทำไมถึงหายตัวไปเร็วแบบนั้นน่ะ เขาทำได้ยังไงกัน?
ผมเดินหอบความผิดหวังกลับมาหาพวกเพื่อนๆ ที่โต๊ะซึ่งมีซีเนียร์กำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ สงสัยจะแด๊นซ์จนเหนื่อยแล้วล่ะมั้ง ผมเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่เดิมแล้วก้มหน้าครุ่นคิดเหตุการณ์ที่คิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ทำไมกันนะตอนที่ถูกช่วยไว้ผมกลับลืมความรู้สึกหวาดกลัวคนสถานการณ์และดีใจที่คนมาช่วยเป็นเขา นี่มันแปลกเกินไปแล้ว แถมยัง... เฮ้อ
พอคิดถึงเรื่องโดนจูบแล้วยิ่งสับสน ทำไมต้องจูบด้วยล่ะ? หรือว่าจะเป็นการแสดงเพื่อไม่ให้ผู้ชายคนนั้นเซ้าซี้? มันก็ได้ผลจริงๆ นั้นแหละผู้ชายคนนั้นถึงได้หนีหางจุกตูดไปอย่างนั้น แต่ว่า... ให้ตายเถอะ ผมกลับรู้สึกดีกับจูบหลอกๆ นั้นซะได้ นี่มันพิลึกจริงๆ นั้นแหละ พิลึกพอๆ กับที่ดีใจที่จริงๆ แล้วพี่เฮดีสไม่ได้ลืมเขาแต่ยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีกว่าทำไมตอนนั้นถึงทำเมินกัน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เป็นอะไรวะ? เบื่อเหรอ?”ซีเนียร์เลิกคิ้วถามผมด้วยความแปลกใจที่จู่ๆ ผมก็ถอนหายใจยาวเป็นนาที ผมเงยหน้ามองเพื่อนแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“หรือว่าง่วงนอนแล้ว?”
“อืม ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง”ผมพยักหน้ารับไป จะว่าไปนี้มันก็ถึงเวลานอนของผมแล้ว พูดแล้วก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเลยแฮะ ซีเนียร์หัวเราะผมนิดหน่อยแล้วยกมือขยี้ศีรษะของผมเบาๆ จากนั้นก็หันไปโบกมือไปหาพวกพี่ฟีฟ่าที่กำลังเต้นกันมันกระจาย นี่พวกนั้นไม่รู้จักเหนื่อยกันหรือไง?
“มีอะไรวะ?”ซันเซ็ตที่เดินมาถึงเป็นคนแรกถามขึ้นทั้งๆ ที่ยังไม่ได้นั่งลงเลย เหมือนเตรียมพร้อมจะไปลุยต่อได้ทุกเมื่อ ซีเนียร์บุ้ยปากมาทางผมเป็นคำตอบนัยๆ
“เอาล่ะๆ พวกเรากลับกันเถอะเพราะนี่ก็เลยเวลาที่เด็กจะนอนแล้ว!”พี่ฟีฟ่าที่เดินมาทีหลังเมื่อเห็นไอ้ซีเนียร์บุ้ยปากมาที่ผม ก็ยิ้มนิดๆ พยักหน้าเข้าใจในทันที ซันเซ็ตโห่ออกมาด้วยความเสียดายอย่างสุดซึ้ง ถ้ามึงไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับก็ได้นะไอ้ซัน ทำอย่างกับเอ็งไม่เคยมาเที่ยวงั้นแหละ
“กำลังสนุกอยู่เลย”
“นั้นสิ!”
ซันเซ็ตกับโอเล่จับมือกันประท้วงอย่างเข้าขา จนพี่ฟีฟ่าถอนหายใจพยักหน้ารับอย่างใจอ่อนแล้วปล่อยให้คนที่อยากอยู่สนุกต่อให้พวกมันอยู่ต่อไป พี่ดราฟต์อาสาอยู่ต่อแล้วจะไปส่งทุกคนกลับเอง ทำให้พี่ฟีฟ่าวางใจระดับหนึ่ง สุดท้ายแล้วคนที่กลับก็มีแค่ผมกับพี่ฟีฟ่า
“งั้นพี่พาเด็กน้อยเข้านอนก่อนนะ ไว้ว่างๆ เดี๋ยวมาสนุกด้วยกันอีกล่ะกัน”
“เย้~!! ผมจะตั้งตารอเลยล่ะครับ!!”ซันเซ็ตรีบเอ่ยอย่างรวดเร็วแล้วพยายามรั้งตัวพี่ฟีฟ่าเอาไว้อย่างอาลัยอาวรณ์ ผมเคยสงสัยมาก่อนว่าไอ้เพื่อนคนนี้มันเป็นญาติกับแฮร์รี่ พ็อตเตอร์หรือเปล่า? ก็แหมดูมันสิครับ ช่าง(ทำ)หม้อเหลือเกิน! พี่ฟีฟ่าโบกมือให้ผมออกไปรอก่อนเพราะจะไปเอารถที่จอดอยู่ด้านหลัง ผมพยักหน้ารับเข้าใจแล้วเดินออกมายืนรอที่หน้าร้าน
“...”
ผมยืนตัวเกร็งเล็กน้อย หัวใจเริ่มแกว่งไกวอยู่ในอก อ่า ทำไมพอตอนที่ไม่ได้เตรียมใจจะเจอกลับมาเห็นง่ายๆ เอาแบบนี้กันนะ ผมชำเหลืองสายตาไปมองอีกฝั่งพยายามไม่ให้เขารู้ตัวว่าผมกำลังแอบมองอยู่ พี่เฮดีสยืนพิงกำแพงกอดอกอย่างเท่ ปากคาบบุหรี่ไว้หมิ่นเหม่จนผมกลัวว่ามันจะหล่นไปไหม้เท้าพี่เขาเสียจริงๆ
“เอ่อ...”
มะ ไม่ต้องจ้องกันขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ!? พอผมเริ่มต้นอ้าปากจะพูดอีกฝ่ายก็หันมามองด้วยสายตาเย็นชาจนคำพูดที่ผมจะเอ่ยไปมันจุกตันอยู่ที่ลำคอหมด ผมอ้าปากพะงาบๆ อ้ำอึ้งอยู่นาน อ๊าก! ถ้ามัวแต่พูดติดอ่างอยู่แบบนี้พี่เขาจะรำคาญผมหรือเปล่าวะ? ขนาดตัวผมเองยังรำคาญตัวเองเลย! ผมกลั้นหายใจแล้วรวบรวมความกล้าด้วยการถอนลมหายใจเข้าปอดช้าๆ
“คือ...ที่ช่วยไว้เมื่อกี้นี้...ขอบคุณมากครับ”
“...”
พี่เฮดีสไม่ตอบอะไรกลับมา ใช้มือคีบม้วนก่อสารมะเร็งที่ผมอยากจะเอามันไปทิ้งไกลๆ เสียจริงๆ! กลิ่นบุหรี่ทำให้ผมอยากจะอ้วก แถมยังทำผมแสบตาบวกกับง่วงทำเอาตาแดงแสบจนน้ำตาจะไหลอยู่แล้ว
พี่เฮดีสดีดบุหรี่ในมือไปที่ดับบุหรี่อย่างแม่นยำ นี่ถ้ามันไม่ลงช่องล่ะก็อาจจะไฟไหม้ได้เลยนะ! แต่ก็ต้องขอบคุณที่โยนมันไปไกลๆ อากาศเริ่มน่าสูดเข้าปอดหน่อย อ๊ะ นี่คงไม่ใช่ว่าเขาทิ้งบุหรี่ที่ยังเหลืออีกเยอะแบบนี้เพราะผมหรือเปล่านะ? อืม มันจะเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่า? ผมกำลังจะพูดอะไรออกไปแต่ก็มีเสียงแทรกเข้ามาแทน
“เฮดีส~ รอนานหรือเปล่าคะ? ไปกันเถอะ!”
สาวสวยในชุดรัดติ้วเนื้อนมไข่แทบจะเอาไม่อยู่มันจะทะลักออกมารอมร่อโผล่เข้ามากอดแขนของพี่เฮดีสพร้อมกับเอ่ยเสียงหวานออดอ้อนอย่างน่ารัก ผมหน้าแดงเมื่อร่างอ้อนแอ้นสุดวาบหวิวกระแซะเข้าแนบชิดกับร่างสูงที่ยังคงนิ่งเงียบ
“เฮดีสคะ?”
สาวเจ้าเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับก็เอียงหน้าเอ่ยเรียกอีกครั้ง พี่เฮดีสขยับก้มลงไปมองคนที่กอดแขน หว่า ขนาดผมสูงแค่นี้ยังเห็นอะไรต่อมิอะไรเกือบจะชัดเจนทุกส่วนคงไม่ต้องพูดถึงคนที่สูงและใกล้กว่าหรอกว่าเห็นขนาดไหน!? สาวสวยยิ้มหวานให้แล้วสังเกตเห็นผมยืนมองอยู่ใกล้ๆ ก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“คนรู้จักเหรอคะ?”
“ไปกันเถอะ”
พี่เฮดีสไม่ตอบกลับชวนเธอเดินออกไปด้วยกันไม่สนใจคำถามนั้นแม้แต่น้อย ผมมองตามทั้งสองไปด้วยตาปริบๆ อะไรกันน่ะ? ไอ้อาการเจ็บแปลบที่อกนี้มันอะไรกัน? ผมก้มมองอกซ้ายแล้วยกมือลูบเบาๆ อย่างไม่เข้าใจ มองสองร่างนั้นเดินเบียดกันไปแล้วมันหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะครับ
รู้สึกอายนิดหน่อยที่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาดับบุหรี่เพื่อผมแต่มันเป็นเพราะคนที่เขารอมาถึงแล้วต่างหากล่ะ เหอะๆ ให้ตายเถอะ! ผมเม้มปากแน่น รู้สึกชาเหมือนโดนหมัดตรงชกเข้าหน้าอย่างจัง อ่า~ ทำไมมันถึงได้รู้สึกอึดอัดขนาดนี้กันนะ?
ปิ๊นๆ
เสียงแตรรถดังขึ้นผมเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นพี่ฟีฟ่าที่ขยับกระจกรถกวักมือเรียกให้มาขึ้นรถ ผมก็ถอนหายใจแล้วเดินมาเปิดประตูขึ้นรถไป พอขึ้นรถไปผมก็เงียบไม่พูดอะไร พี่ฟีฟ่าหันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะใช้มือผลักศีรษะของผมเบาๆ แล้วเอ่ยปลอบปนขำ
“อดทนหน่อย อีกเดี๋ยวก็ได้นอนแล้ว”
ผมไม่ตอบอะไรออกไปพยักหน้าแล้วเอนตัวซุกเบาะหลับตาพัก จากนั้นรถก็ค่อยๆ ออกตัวแล่นไป ไอ้ความรู้สึกหนักแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยมากกว่าปกติ อยากให้ถึงบ้านเร็วๆ จังจะได้พักสักที เฮ้อ ผมเป็นอะไรกันแน่? ทำไมช่วงนี้ถึงได้รู้สึกเหมือนตัวเองติดอยู่ในบ่อโคลนที่ค่อยๆ จมลงไปและหายใจไม่ออก?
:L2:
“เฮ้ย มึงไหวไหมเนี่ย?”
“ไหวๆ”
ผมมองไอ้คนที่พยักหน้ายืนยันแบบไม่ค่อยน่าเชื่อถือสักเท่าไร ไหวบ้านเอ็งน่ะสิ ตอบเสียงเหมือนคนเมาขนาดนั้นน่ะ ผมถอนหายใจพยายามดูแลเจ้าพวกที่ท่องราตรีไม่หลับไม่นอนให้มันเดินดีๆ ไม่ไปชนเข้ากับเสาเสียก่อน มอตโตส่ายหน้ากับสภาพของพวกเพื่อนๆ ที่ไม่เมาค้างก็ง่วงสะลึมสะลือตาจะปิดอยู่รอมร่อ
“ไว้มาคราวหน้าไหม?”
“จะบ้าเหรอวะ อุตส่าห์มาถึงที่มันแล้วจะมาใหม่หาหอกเหรอ!?”ซันเซ็ตตอบกลับอย่างรวดเร็วเมื่อมอตโตเสนอความคิดเห็น เจ้าคนที่ไม่เห็นบุญคุณแถมยังส่งค้อนให้ทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ มอตโตยักไหล่เลิกสนใจซากศพเดินได้แล้วหันมาคุยกับผมที่ยืนเหม่ออยู่
“รัญ? เฮ้ย รัญ”
“หือ?”
“เป็นอะไร?”มอตโตมองผมด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย ผมส่ายหน้า
“ไม่มีอะไร แค่คิดว่าพี่ยูจะออกจากโรงบาลวันไหนน่ะ?”
“พ่อบอกว่าวันนี้แหละ”
“งั้นเหรอ?”ผมพยักหน้ารับ ค่อยโล่งอกหน่อย อาการดีขึ้นมากแล้วสินะ หลังจากเลิกเรียนพวกผมตัดสินใจยกพลมาเยี่ยมพี่ยูตามที่ได้นัดกันเอาไว้ แถมมาได้ถูกวันเสียด้วยเพราะพอขึ้นไปที่ห้องพักก็เห็นคุณหมอหรือก็คือพ่อของมอตโตกำลังเก็บกระเป๋าพลางเทศนาพี่ยูอยู่พอดีเลยล่ะครับ
“พี่ยู!!! เป็นยังไงบ้างครับ~!?”
“พวกเอ็งจะเสียงดังทำไม!!? ที่นี้โรงพยาบาลนะ มีมารยาทไหม!?”พี่ยูที่อารมณ์บูดเพราะมีคุณหมอเจ้าของไข้บ่นอยู่ข้างๆ ก็หันมาตวาดไอ้ซันเซ็ตที่เปิดประตูโผล่เข้าไปพร้อมกับถามเสียงดัง
“เธอนั้นแหละที่เสียงดัง”คุณพ่อของมอตโตหันมาดุพี่ยูทันทีทำเอาคุณพี่ชายของผมทำหน้าบึ้งหนักข้อเข้าไปอีกแถมยังทำปากขมุบขมิบไม่หยุด พวกผมเดินเข้ามาในห้องคุณพ่อของมอตโตก็ยิ้มอบอุ่นต้อนรับ มอตโตเดินไปช่วยพ่อของตัวเองเก็บข้าวของ ผมก็รีบเข้าไปช่วยอีกแรงแต่คุณพ่อของมอตโตโบกมือแล้วบอกให้ผมไปนั่งตามสบาย
“อ่า~~!!! มอตโต! มานี่ๆ ปล่อยให้ตาแก่เก็บไปคนเดียวเถอะ!”
พี่ยูที่นั่งบึ้งเห็นมอตโตก็ทำตาเป็นประกาบวิบวับแล้วทำตัวดี๊ด๊ามีความสุขขึ้นมาทันควัน ผมที่ยืนอยู่ข้างๆ มอตโตได้ยินเสียงถอนหายใจเบื่อจากเจ้าตัวอย่างชัดเจน แต่ก็เดินไปหาพี่ยูอย่างว่าง่าย พี่ยูยิ้มกว้างแล้วคว้าหนุ่มแว่นสุดเท่กอดหมับพร้อมกับหอมแก้มหลายฟอดในทันที ผมอึ้งเงียบ ทุกคนในห้องมีปฏิกิริยาเหมือนผมเป๊ะยกเว้นคนเดียวก็คือคุณพ่อนั้นเอง!
ทำไมคุณพ่อถึงได้ใจเย็นขนาดนั้นกัน? ยังเก็บข้าวของต่อไปพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผมเป็นปกติ ผมค่อยๆ ยิ้มตอบกลับไปอย่างมึนงง พี่ยูสนิทกับมอตโตขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? โอเล่อ้าปากเหวอชี้หน้ามอตโตแล้วถามออกมาอย่างรวดเร็ว
“มึง...มึงคบกับพี่ยูเหรอวะ!?”
คบ? หมายถึงเป็นแฟนกันงั้นเหรอ? ผมเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทำไมโอเล่ถึงถามไปแบบนั้นล่ะ? ก็แค่กอดกับหอมแก้มเอง? ผมยังสงสัยแค่สองคนนี้สนิทกันตั้งแต่เมื่อไรแค่นั้นเอง ทำไมโอเล่ถึงได้ถามอะไรที่ข้ามขั้นแบบนั้นไปล่ะ? อีกอย่างพี่ยูก็เป็นผู้ชายส่วนมอตโตก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ อืม พี่ยูเป็นเกย์งั้นเหรอ? เฮ้ย ไม่จริงน่ะ ผมเติบโตมาด้วยกันกับพี่ยูเชียวนะ!
“ให้สิบล้านยังไม่เอาเลย”มอตโตปฏิเสธด้วยใบหน้านิ่งที่มีแววเบื่อหน่ายสุดๆ
“อย่าเอาหน้านั้นพูดแบบนี้นะ!”พี่ยูโวยวายแล้วปิดหน้าเหมือนจะร้องไห้ มอตโตถอนหายใจอีกรอบ
“ดีแค่ไหนที่ไม่บอกว่าไปตายซะ”
“อ๊ากกก! หน้าเหมือนกันขนาดนี้แท้ๆ แต่ทำไมนิสัยถึงได้ตรงกันข้ามแบบนี้กันนะ!”
“มอตโต อย่าไปแกล้งพี่เขาสิลูก ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงเราก็ไม่เคยพูดออกไปนะ”คุณพ่อเข้ามาห้ามปรามคุณลูกชายที่กำลังจะพูดทิ่มแทงพี่ยูที่ดูเหมือนกำลังเสียสูญจุดยืนของตัวเอง แต่ดูเหมือนพี่ยูจะเป็นหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก พวกผมยืนงงกับสถานการณ์กลายเป็นส่วนเกินไป
“ไม่เข้าใจเลยว่าพี่โพมชอบอะไรหมอนี้นัก”มอตโตเดินส่ายหน้าออกมาแล้วบ่นพึมพำกับพ่อตัวเอง
“คนเราก็หลงผิดกันได้นะลูก”คุณพ่อยิ้มกว้างแล้วตบไหล่ปลอบใจลูกชายที่ทำเอาพี่ยูแผดร้องเสียงดัง
“พ่อลูกคู่นี้นิสัยแย่พอกัน!”
“เอ่อ ผมขอตัวไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะครับ”ผมเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างเหนื่อยๆ ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่วะ? ไม่เข้าใจ! ไอ้ซันเซ็ตรีบเกาะผมตามออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว พี่ยูก็ร้องตามหลังผมมาทันที
“รัญญญญ! อย่าลืมซื้อขนมมาด้วยนะ!!”
จะกลับอยู่แล้วยังจะกินอีกนะครับพี่! ผมถอนหายใจ ชักจะเข้าใจความรู้สึกของมอตโตและคุณพ่อซะแล้ว คนชื่อโพมคงจะเป็นพี่สาวของมอตโตล่ะมั้ง? นี่พี่ยูมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ? ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย จะว่าไปแล้วทำไมผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรกับเขาเลยหรือไงเนี่ย!? ซันเซ็ตที่เกาะผมเดินโซเซอย่างกับคนจะเป็นลมทำให้พยาบาลที่เดินผ่านมาทักขึ้นอย่างเป็นห่วง ไอ้เพื่อนตัวดีนามสกุลพ็อตเตอร์ก็ยิ่งอาการหนักมากกว่าเดิมแล้วเข้าไปเกาะแกะคุณพยาบาลคนสวยแทน ทำเอาคุณพยาบาลแตกตื่นรีบพาเพื่อนผมไปตรวจเช็คอาการ
ผมว่าคุณคุณพยาบาลถูกมารยาล้านเล่มเกวียนเข้าซะแล้วล่ะ!
ผมเดินมานั่งที่ม้านั่งนอกตึก ตั้งแต่มาถึงที่นี้ผมก็รู้สึกอึดอัดมาตลอดก็เลยมาหาอากาศปลอดโปร่งข้างนอก ผมเหม่อคิดถึงวันที่มาครั้งแรก เฮ้อ ผมท่าทางจะเป็นเอามากเลยทีเดียว แป๊บๆ ก็คิดถึง พอเผลอตัวทีไรก็เป็นอันต้องมีภาพอีกฝ่ายลอยเข้ามาอยู่ในสมองแบบไม่ตั้งใจทุกทีสิน่า นี่ผมคล้ายเหมือนมีอาการของคนตกหลุมรักเลยน่ะเนี่ย แต่อีกฝ่ายเป็นพี่เฮดีสน่ะสิผมถึงไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้น!
ผมนั่งเหม่อมองยอดต้นไม้สีเขียวที่ไหวตัวเพราะลมพัดเบาๆ และรู้สึกเหมือนมีใครเดินมานั่งม้านั่งตัวเดียวกันกับผม แถมยังมานั่งมองยอดไม้ด้วยกันอีก หรือจะเป็นไอ้ซันเซ็ต? ไปหลอกลวงนางพยาบาลมาเร็วนี่น่า เงียบกันอยู่นานผมก็ตัดสินใจจะชวนเพื่อนกลับไปที่ห้อง ผมหันไปมองกำลังเอ่ยปากชวนอีกฝ่ายลุกขึ้นแต่ก็รีบกลืนคำพูดนั้นลงคอทันที
นี่มันอะไรกันน่ะ!!?
ผมประสาทหลอนหรือเปล่า!?
ผมหันขวับกลับมาอย่างตกใจสติแทบจะหลุดลอยออกจากตัว เมื่อกี้ยังคิดถึงอยู่แป๊บๆ ตอนนี้กลับโผล่มาแบบตัวเป็นๆ เลย! หัวใจของผมเต้นโครมครามรู้สึกตื่นเต้นยากต่อการระงับอาการแต่แล้วมันก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติแถมยังเต้นอืดเสียอีก อะไรกัน เดี๋ยวก็เมินเดี๋ยวก็มาสนใจ นี่กำลังเล่นอะไรอยู่งั้นเหรอ? เอาแต่ปั่นหัวคนอื่นแบบนี้มันสนุกหรือไงกัน!?
ผมเหลือบมองพี่เฮดีสด้วยหางตาพยายามไม่มองเขาอย่างโจ่งแจ้ง เหอะ ใครใช้ให้มาเมินผมก่อนล่ะ! ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ พี่เฮดีสใส่ชุดของโรงพยาบาลด้วยล่ะครับ!? น่ะนี่มันหมายความว่ายังไงกัน เมื่อคืนยังดูแข็งแรงดีอยู่เลยนี่! หรือว่าระหว่างขากลับไปมีเรื่องมาอีกแล้ว ผมเผลอตัวหันไปมองตรงๆ เพราะรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา อย่าบอกนะว่าไอ้ตอนที่ผมได้ยินเรื่องผ่าตัดอะไรกันหรือเปล่า!? พอโดนผมจ้องเขาก็หันมามองผมพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้...
“...”
รอยยิ้มที่ทำเอามึนงงพร้อมๆ กับรู้สึกแปลกใจ นี่ใช่พี่เฮดีสจริงๆ งั้นเหรอ? พี่เฮดีสยิ้มได้แบบนี้ด้วยเหรอ? เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่เขายิ้มเต็มๆ ตาแบบนี้แฮะ ผมตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแม้แต่มารยาทพื้นฐานอย่างยิ้มตอบกลับเมื่อคนยิ้มมาผมยังลืมทำเลยครับ! ได้แต่นั่งสมองว่างเปล่า
“วันนี้อากาศดีนะครับ”
หือ?
“อ่า นั้นสินะครับ”
ผมตอบตามน้ำไปในทันที อะไรกัน? ความรู้สึกนี้มัน... ต่างกันจริงๆ! ถ้าผมไม่หันมามองหน้าเขาก็คงจะไม่คิดว่าคนๆ นี้จะเป็นพี่เฮดีสได้หรอก ผมขมวดคิ้วข้องใจหันไปมองคนข้างๆ อีกครั้งแล้วก็เจอกับรอยยิ้มประดับใบหน้าหล่อเหลาเช่นเดิม ผมเม้มปากไว้แน่นก่อนจะค่อยๆ เรียกอีกฝ่าย
“เอ่อ...พี่เฮดีส?”
“เรียกผมว่าอะไรนะครับ?”
เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะเอียงหน้าถามกลับมาเหมือนไม่แน่ใจว่าได้ยินสิ่งที่ผมพูดถูกต้องหรือเปล่า เขากะพริบตาปริบๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมากว้าง ผมก็ค่อยๆ เอ่ยกลับไปอย่างช้าๆ และชัดๆ
“เอ่อ...เฮดีส?”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่เฮดีสหรอก”
คนที่มีใบหน้าเหมือนพี่เฮดีสอย่างกับโขกออกมาจากพิมพ์เดียวกันหัวเราะหน่อยๆ ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ผมเบิกตากว้าง ไม่ใช่พี่เฮดีส!? งั้น...งั้น...แล้วเป็นใครกันล่ะ!? ทำไมหน้าเหมือนพี่เฮดีสขนาดนี้!!? เขามองผมแล้วหัวเราะเสียงเบาก่อนจะแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มซึ่งเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าคนๆ นี้ต่างแตกจากพี่เฮดีสคนละขั้วเลยล่ะ!
“ผมเป็นพี่ชายของเฮดีสน่ะครับ”
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
ความลับเล็กๆ น้อยๆ (?)ของเฮดีสเฉลยแล้วหนึ่ง!
จริงๆ แล้วคนที่อยู่โรงพยาบาลไม่ใช่เฮดีสแต่เป็นพี่ชายของเฮดีสจ้า~
แต่ความลับของพี่ชายคนนี้ยังไม่หมดหรอกนะ
ตอนหน้ามาทำความรู้จักกับเฮดีสเวอร์ชั่นหนุ่มอ่อนโยนกัน!
-
พี่ซุส ? รึเปล่า แต่ทำไมดูแปลกๆหว่า
-
เฮียทรุด เอ๊ย ซุสรึเปล่าอ่อ?
เวอร์ชั่นนี้น่ารักเนาะ ฮิฮิ
-
เฮดีสใจร้าย :beat:
-
น้องรัญจะเฉาตายแล้ว พี่เฮดีสทำบ้าอะไร
แล้วพี่ชายนายเฮดีสนิสัยต่างกันสุด เดี๋ยวเชียร์คุณพี่ชายซะหรอก
-
พี่ชายฝาแฝด?? เฮดีสนี่ความลับเยอะจริงๆด้วย เหมือนยิ่งค้นยิ่งมีปริศนา
แต่ตอนนี้เนเน่น่ารักกกก กับอาการตกหลุมรักและพยายามทำความเข้าใจเนี้ยย >\\\\\\\<
-
คือ รู้สึกไปเองรึปล่าว ว่ามันสั้น เเละเนื้อเรื่องไม่เดิน ตัวละครเหมือนจะมีคาแรคเตอร์เด่นน่าสนใจ แต่บางทีก็ฉาบฉวย ตัวละครใหม่โผล่มาเรื่อยๆ ทั้งๆที่ตัวละครเดิม ยังไม่มีการ เอ่อ ก้าวเดิน? พัฒนา? วุ๊ย ใช้คำไม่ถืก เอ้ย ถูก อันนี้ติเพื่อก่อนะจ๊ะ หรือเพราะเรารออย่างใจจดใจจ่อว่าจะออก พอออกมานิดเดียวเลยอกหักมั๊ง ^^
-
โอ๊ะ !! เจอพี่ชายล่ะ คึ คึ คึ ซำแดงว่า :z2:
-
กริ๊ดดดดดดดดดด สั้นไปไหนเนี่ย
หรือเราอยากอ่านเยอะๆหว่า
55555 ยังไงก็รีบมาต่อน้าตัวเอง เรารออยู่ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
เอ๊ะ พี่เฮดีสนี้ยังไงคะ มาทำน้องเนเน่เสียใจแบบนี้
ชิชะ โดนคนอื่นจีบตัดหน้าไปจะสมน้ำหน้าให้
ปล.พี่ยูน่ารักนะนั้น ชอบลวนวามน้อง(แฟน)เนอะ :laugh:
-
โอ๊ะโอ เป็นพี่ชายฝาแฝดป่ะเนี้ย
-
งอนเลยเนเน่ เจอกันคราวหน้าไม่ต้องมอง ไม่ต้องพูดด้วย
คิดว่า"โพม" คงไม่ใช่ชื่อผู้หญิงละมั้ง ชอบเฮียยู ขอบทเพิ่มหน่อยค่ะ
-
เปลี่ยนมาเชียร์คุณพี่แทนได้มั้ยย
เฮียเฮดีสแกเข้าใจยากมาก
ไม่อยากเชียร์แล้วววววว
-
ตัวละครโผล่มาอีกคนละ
-
เมินเฮียกลับมั่งสิเนเน่
ปล.คุณพี่ดูใจดีจังเลย อร๊าย :impress2: :impress2:
-
แฮ่ๆๆๆๆๆ หล่อชะมัด ให้ตายเถอะ พี่ชาย~~~~
มาแป๊บเดียวก็เหมือนโดนขโมยใจไปเสียอย่างนั้น
-
ความลับเยอะจริงๆ
คงเฉลยแบบเคลียร์ๆตอนจบแน่เลย
พี่ยูน่ารักอ่ะ
-
เฮดีส เฮียแกรวยเพราะค่าตัว แหงๆ ออกแต่ละซีน กะจึ๋งนึง
แต่ซีนนี้เฮียแกพูดยาวที่สุดแล้วนะเท่าที่สังเกตุมา กร๊ากกก
แต่ยังดีมีพี่ชายมาแทนค่อยโอเคหน่อย
จะมีพาร์ทของเฮียเฮดีสมั๊ยอ่ะ อยากอ่านมั่ง
ขอบคุณคนเขียนที่น่ารักมากๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปมเยอะจริงพี่เฮดีสคนนี้
-
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆเถอะ = ="
คนเขียนมาต่อเรื่องนี้ทีไรเราต้องย้อนไปอ่านตอนที่แล้วก่อนทุกที...ลืม
5555555555555555
-
พี่ชายฝาเเฝดป่ะเนี่ยย
เฮดีสนี่ความลับเยอะจริงๆ
-
อร๊ายใครอ่ะ
-
พี่ชายกับน้องชายช่างแตกต่างกันมาก
พี่เฮดีสเย็นชาจังมาจูบน้องให้สับสนแล้วก็จากไป แถมยังมาควงสาวให้เห็นให้รัญปวดใจจี๊ด ๆ เอง
แต่ที่ด่าว่าก็เพราะเป็นห่วงสินะ รัญก็ไม่เหมาะกับที่แบบนี้จริง ๆ แหละ
ขอบคุณค่ะ
-
:really2: ดีๆๆเปลี่ยนมาชอบพี่ชายเลยนู๋รัญ
-
ฝาแฝดของเฮดีสเรอะ~
ทำไมต้องทำให้เนเน่หวั่นไหวแล้วจากไปด้วยนะ
-
คนเขียน ถ้าจะผูกปมไว้แน่นหนาขนาดนี้นะ o18
-
เย้! รู้ที่มาของชื่อเรื่องแล้วว(มั๊ย?) :confuse:
หึหึ ทีนี้แหละพี่เฮดีสทำเมินน้องเนเน่ :laugh3:
-
มาต่อไวๆนะครับ
-
นานมากกว่าจะมาต่อ และน้อยมาก :z3:
เฮดีส มีพี่ชายฝาแฝด o22 o22
-
ค้างงงงงงงงงงง :z3: :z3: มาต่อเร็วๆนะ :z3: :z3:
-
อร้ายยย ความลับจะไม่ลับอีกต่อไป
ตื่นเต้นจัง คึคึ
รออ่่านต่อ อยากเห็นภาคอ่อนโยนบ้างจ๊ะ
-
:pig4: มาต่อเร็วๆ น๊าาา ^^~
-
พี่เฮดีสจะลึกลับเกินไปแล้วววววว
เดี๋ยวเข้าหาเดี๋ยวหลบหน้าแบบนี้ สงสารเนเน่แย่เลย
เอาความลีบของพี่ท่านมาแบ่งปันแบบด่วนๆเลยค่ะ
คนอ่านรอใจจะขาดแล้ววววววววว
-
เย้!! มาต่อแล้ว ดีใจจัง
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
เปลี่ยนจากน้องให้กลายเป็นมาได้กับพี่ดีไหม
หมั่นไส้อ่ะ ชิชิชิ :m16: :m16: :m16:
ปล.เรารู้สึกหน่วงๆไปกับรัญเลย :sad4:
-
เอ๋ ~ ~ พี่ชายอ่อ แอบมึนเบาๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สุดขั้ว 11
“ผมเป็นพี่ชายของเฮดีสน่ะครับ”
พี่ชาย!!?
จากที่จำได้พี่ยูเคยเล่าให้ฟังพี่เฮดีสมีพี่ชายอยู่สองคน นั้นก็คือพี่ซูสซึ่งผมเคยเห็นมาแล้ว และแน่นอนว่าไม่ใช่คนๆ นี้ งั้นก็เหลือแค่คนเดียวแล้วล่ะ พี่โพไซดอนงั้นเหรอ!?
“พี่โพไซดอนงั้นเหรอครับ?”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ไม่ใช่หรอกนะ ผมไม่ได้เป็นเทพแบบพวกนั้น ก็แค่คนธรรมดาๆ นี่แหละ อ๊ะ จริงสิ ลืมแนะนำตัวไปเลยเนอะ ผมชื่อไนซ์ เป็นพี่ชายฝาแฝดของเฮดีสครับ” เขาหัวเราะคิกคัก มันทำให้เขาหล่อเปล่งประกายสุดๆ ผมกะพริบตาปริบๆ เคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนุ่มนวลนั้น
ฝาแฝด?
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
พี่ไนซ์ยื่นมือมาหาผมก็ยื่นมากลับไปจับ อ๊ะ ลืมตัวอีกแล้วเผลอตามน้ำอีกจนได้ มองมือตัวเองที่ถูกเขย่าเบาๆ อย่างไม่เข้าใจ คนๆ นี้ทำให้รู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้แฮะ ดูเป็นคนไม่มีพิษไม่มีภัย ต่างจากพี่เฮดีสคนละเรื่องเลย! ฝาแฝดงั้นเหรอ? พี่ยูไม่เห็นจะเคยพูดถึงเรื่องนี้เลยนี่น่า ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไนซ์งั้นเหรอครับ?”
“อ่า ไนซ์ที่แปลว่าดีงามไงล่ะ เอ็น-ไอ-ซี-อี ไนซ์”
ไนซ์? แปลกจัง ทำไมเขาถึงไม่มีชื่อพวกเทพๆ เหมือนพี่น้องที่เหลือล่ะ? ผมจำได้จากที่พี่ยูเล่าให้ฟังมันไม่มีชื่อนี้ในแผนผังครอบครัวพี่เฮดีสนี่ และยังไม่เคยพูดถึงเรื่องพี่ชายฝาแฝดของพี่เฮดีสเลยสักครั้ง! ผมเก็บงำความสงสัยเอาไว้ในใจแล้วเอ่ยบอกชื่อตัวเองบ้าง
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อเนรัญครับ”
“ยินดี เธอเป็นเพื่อนเฮดีสงั้นเหรอ?” ใบหน้าที่เหมือนพี่เฮดีสฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเบิกตากว้างมีแววอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ อ๊ะ ให้ตายเถอะ ผมรู้สึกแปลกชะมัดยากที่เห็นใบหน้าของพี่เฮดีสแสดงสีหน้าอารมณ์แบบนี้ ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ผมจ้องหน้าเขาอย่างลืมตัวไปชั่วครู่ ทำให้พี่ไนซ์เลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มๆ บนใบหน้า
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เปล่าครับ” ผมรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ให้ตายเถอะ ทำไมจู่ๆ ผมก็นึกสงสัยขึ้นมาได้ว่าพี่เฮดีสเคยยิ้มหรือหัวเราะแบบคนธรรมดาทั่วไปหรือเปล่านะ? ทำไมผมถึงได้คิดว่าอยากให้พี่เฮดีสยิ้มและหัวเราะแบบคนๆ นี้บ้างกัน? สงสัยจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ นั้นแหละ
“แล้ว...?” เขาเอียงหน้านิดๆ แล้วเอ่ยถามใคร่รู้ ให้ตายเถอะ เขาเป็นหนุ่มหล่อมากๆ คนหนึ่งเลยนะ!
“เอ่อ เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ แค่รู้จักผ่านๆ ไม่ได้สนิทอะไรมาก”
“งั้นเหรอ? แย่จัง” พี่ไนซ์พยักหน้าเข้าใจพร้อมกับทำหน้าหดหู่ เหมือนต้นไม้ที่จู่ๆ เฉาลงทันตาจนผมรู้สึกผิด
“ขอโทษด้วยนะครับ”
“ช่างเถอะ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาขอโทษผมหรอก” พี่ไนซ์ยิ้มเล็กน้อยแล้วโบกมือไปมา คนๆ นี้ยิ้มง่ายเป็นบ้าเลยแฮะ ก่อนที่ทำหน้าคิดได้ เขาหันมาถามผมพร้อมกับทำหน้าสงสัย
“แล้วทำไมถึงเรียกหมอนั้นว่าพี่ได้ล่ะ?”
เขาไม่ปิดบังความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย ผมคิดว่าเขาเป็นคนซื่อตรงดีนะ
“อ้อ ก็พี่เขาให้เรียกแบบนี้น่ะครับ”
ผมเคยเผลอเติม ‘คุณ’ นำหน้าชื่อแล้วก็โดนว่ากลับมาทุกครั้ง ดีนะที่ไม่เรียกว่า ‘ท่าน’ ไปน่ะ มันแปลกๆ ผมก็เลยเรียกว่า ‘พี่’ แล้วเขาก็โอเคกับมัน จากนั้นมาผมก็เรียกเขาว่าพี่มาตลอด
“เอ๋? หมอนั้นเนี่ยนะให้เรียก?” พี่ไนซ์ทำหน้าไม่เชื่อถือกันสุดๆ หน้าบิดเบี้ยวเหมือนได้กินของผิดสำแดงเข้าไป
ยิ่งคุยกับคนๆ นี้นานเท่าไร ผมยิ่งรู้สึกถึงความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของเขาและพี่เฮดีส ถึงจะหน้าตาเหมือนกันยังไงก็รู้สึกได้ว่าคนๆ นี้ไม่ใช่พี่เฮดีส เขามีบรรยากาศนุ่มนวลคล้ายกับลมที่พัดมาอ่อนๆ คลายความร้อนอบอ้าวซึ่งต่างจากพี่เฮดีสที่มีบรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกเหมือนเป็นพายุที่พร้อมจะทำลายล้างทุกๆ อย่างในพริบตา
และผมก็ได้รู้ว่าเด็กน้อยที่ชื่อไมนอสก็เป็นลูกชายของเขาคนนี้นี่เอง แถมอีตานี้ยังเป็นคุณพ่อลูกสองทั้งๆ ที่อายุห่างจากผมแค่สองปีเอง! ไวไฟเกินไปแล้ว! นิสัยจัดได้ว่าเป็นประเภทเดียวกันกับพี่ยู? ร่าเริงไร้สติสุดๆ เลยล่ะ! อดแปลกใจไม่ได้ นี่มันใช่คนไข้โรคหัวใจที่กำลังจะมีการผ่าตัดหรือเปล่าวะ? ผมแอบถอนหายใจเบาๆ หันไปเจอสายตาจ้องเขม็งของพี่ไนซ์เข้าพอดี อ๊ะ จ้องหน้าผมทำไมน่ะ?
“มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก ผมรู้สึกคุ้นๆ หน้าเธอ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่ง”
“อ่า~ ผมหน้าโหลซ้ำกับคนอื่นล่ะมั้ง”
“โฮ ไม่หรอก! หน้าอย่างเธอจะโหลได้ยังไงกันเล่า อืม เคยเห็นที่ไหนกันนะ?” พี่ไนซ์ขมวดคิ้วจ้องหน้าผมพยายามคิด ผมเริ่มจะกังวลขึ้นมาทันที นี่คงไม่ใช่ว่าเห็นผมตอนที่แอบฟังครั้งนั้นหรอกใช่ไหม!?
“ถ้าคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดหรอกครับ” ผมยิ้มแห้งๆ พยายามกลบเกลื่อนเปลี่ยนไปเรื่องอื่น พี่ไนซ์ยกมือตัดใจยอมแพ้ เลิกคิดเรื่องเคยเจอผมที่ไหนแล้วยิ้มออกมานิดๆ
“เนรัญนี่เป็นเด็กดีจังเลยนะ น่าเสียดาย อยากจะให้ไอ้น้องชายโง่นั้นสนิทกับเธอจัง”
“เอ๋? ผมกับพี่เฮดีสน่ะเหรอ?” ผมชักสีหน้าทันที อ่า ก็ไม่ได้อคติอะไรมากมายหรอกนะ แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอกครับ! พี่ไนซ์พยักหน้าอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ใช่ ถ้าหมอนั้นรู้จักกับเธอล่ะก็ต้องชอบเธอแน่ๆ”
ความจริงมันตรงกันข้ามต่างหากล่ะครับ! ถูกเขากลั่นแกล้งล่ะสิไม่ว่า เมื่อวานก็โดนต่อว่าเสียๆ หายๆ แถมยังโดนเมินอีก ผมแย้งคำพูดของพี่ไนซ์ในใจเงียบๆ ฮึ่ม คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็อดจะรู้สึกโมโหไม่ได้ทุกทีสิน่า พี่ไนซ์ยกแขนบิดตัวคลายเมื่อย ก่อนจะชะงักแล้วร้องอุทานออกมา
“อ้อออ! คิดออกแล้ว มิน่าล่ะถึงได้จำไม่ได้ทันที ที่เห็นฉันน่ะเป็นรูปเธอตอนผมยาวแถมยังเห็นแค่แวบเดียวเอง!” พี่ไนซ์เอาแขนลงแล้วหันมาเอ่ยกับผมอย่างตื่นเต้น หือ? รูปของผมตอนผมยาว? พี่ไนซ์กระพริบตาปริบๆ มองผมอย่างแปลกใจแถมยังมองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทันที
“ไอหย่า~ เห็นแค่แวบเดียวนึกว่าผู้หญิงซะอีก เป็นผู้ชายหรอกเหรอ?” เขาบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่มันเสียงดังเกินไปนะครับ ผมที่นั่งใกล้ๆ ก็เลยได้ยินไปด้วยเลย รูปของผมงั้นเหรอ? แล้วเขาไปเห็นที่ไหนล่ะนั้น? ผมสงสัยอยู่ในใจจะถามก็ไม่มีโอกาส เพราะดูเหมือนพี่ไนซ์จะเข้าสู่โหมดเพ้อกับตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
“มิน่าล่ะ ถึงให้เรียกว่าพี่! อ่า~! ทำได้แค่เป็นสโตกเกอร์? ไม่กล้าเข้ามาทำความรู้จัก ให้ตายสิ ทำไมแกถึงได้น่าสงสารแบบนี้ไอ้น้องโง่เอ๊ย พี่จะช่วยแกยังไงดี?” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้นยินดีเหมือนค้นพบอะไรบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ เดี๋ยวทำหน้าสงสารเวทนาเหมือนจะร้องไห้ เดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นหน้าครุ่นคิดจริงจังแล้วก็ส่ายหัวสติแตก ช่างเป็นคนหลากหลายอารมณ์เสียจนชวนหัวเราะสุดๆ เพราะผมกำลังคิดว่า ถ้านี่คือพี่เฮดีส...
อุ๊บ! พี่เฮดีสเวอร์ชั่นรั่ว!!!
“ดีล่ะ ตัดสินใจแล้ว!”
ผมสะดุ้งตัวโหยงมัวแต่มองสีหน้าต่างๆ ของเขาเพลินไปหน่อย พี่ไนซ์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับชูมือที่กำหมัดไว้แน่นแล้วเอ่ยเสียงดังฟังชัดหนักแน่นเต็มร้อย ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ตัดสินใจอะไรงั้นเหรอ? มัวแต่มองจนลืมฟังว่าเขาพูดอะไรบ้าง พี่ไนซ์ทำสีหน้ามุ่งมั่นทรุดตัวนั่งลงแล้วกุมหน้าอกซ้ายพร้อมกับหายใจหอบ ใบหน้าซีดเผือกลงอย่างรวดเร็ว ผมมองดูอาการของเขาแล้วชักจะไม่สบายใจ เพราะอีกฝ่ายร่าเริงเกินไปจนผมลืมไปว่าเขากำลังป่วยอยู่!
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า!?”
“...แฮ่ก...แฮ่ก...”
“ผมจะไปเรียกพยาบาลมาช่วยนะ!”
“อย่า! ...แฮ่ก มะ ไม่ต้อง...เดี๋ยวก็หาย...” พี่ไนซ์รีบจับผมไว้ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นไปตามนางพยาบาล เขาเอ่ยห้ามเสียงเบาเหมือนไม่มีแรงผมก็เลยเป็นห่วงเขายิ่งกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอครับ? ผมว่าให้หมอดูอาการหน่อยดีกว่า” ผมพยายามเกลี่ยกล่อม แต่เขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธอยู่ดีแถมยังจับผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผมถอนหายใจกับอาการดื้อรั้นของเขา บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เขามีเหมือนพี่เฮดีส!
พี่ไนซ์นั่งพักอยู่ชั่วครู่แล้วสีหน้าก็ค่อยๆ ดีขึ้นแต่สีหน้าก็ยังซีดเซียว
“เนรัญ ผมมีเรื่องจะขอร้อง”
“ให้ไปตามหมอมาใช่ไหมครับ?”
“ไม่ ไม่ใช่ครับ เป็นเรื่องอื่น”
“อะไรงั้นเหรอครับ? ถ้าผมทำให้ได้ผมก็จะทำให้”
“เธอเป็นเด็กดีเนรัญ ผมอยากให้เธอช่วยพาเฮดีสมาที่นี้ที ขอร้องล่ะ ช่วยผมหน่อยได้ไหม”
“ผมคงจะช่วยไม่ได้หรอก...” ผมฟังคำขอจากเขาแล้วเงียบไปทันที ไม่คิดเลยว่ามันจะเกี่ยวข้องกับคนๆ นั้น! สีหน้าหม่นหมองของพี่ไนซ์ทำให้ผมรู้สึกผิดเต็มอก อ๊า! อย่ามองผมด้วยสายตาผิดหวังแบบนั้นนะ! เรื่องคนๆ นั้นลำพังแค่ตัวผมมันจะไปสำเร็จได้ยังไงเล่า! เขาไม่เคยพูดดีๆ กับผมสักครั้งเลยนะ!!!
“ขอร้องล่ะ ช่วยหน่อยเถอะนะ ผมอยากให้คุณแม่เจอกับเขาสักครั้งก็ยังดี คุณแม่อยากเจอเขามาตลอดแต่เขากลับไม่เปิดโอกาสให้คุณแม่ได้เจอเลย เฮดีสน่ะยังไม่เคยเจอแม่ของตัวเองตั้งแต่เกิด ผมอยากให้เขาได้คุยกับแม่แท้ๆ ของตัวเอง”
ผมขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงยิ่งเห็นสีหน้าซีดๆ ไร้เรี่ยวแรงก็ยิ่งปฏิเสธยากเข้าไปอีก โธ่เอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!? พี่เฮดีสไม่เคยเจอคุณแม่เลยงั้นเหรอ!? มันจะเป็นไปได้ยังไง!? ผมเงียบยังสับสนไม่รู้จะตอบอะไรไปดี อยากจะช่วยนะแต่ก็กลัวมันไม่สำเร็จ อยากจะรู้เรื่องแต่ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย โอ๊ยยย ทำยังไงดี!?
“ขอร้องล่ะ ก่อนที่ผมจะเข้ารับการผ่าตัด จะลากหรือฉุดมันมาก็ได้ นะครับ ขอร้องจริงๆ ครับ ช่วยผมด้วย!” พี่ไนซ์ทำหน้าจริงจังมากจนผมเริ่มใจอ่อน ไอ้จะลากหรือฉุดนั้นน่ะผมทำไม่ได้ทั้งสองอย่างนั้นแหละ! ถอนหายใจเฮือกยาวแล้วพยักหน้ารับ คนขอร้องก็เบิกตากว้างแทบจะร้องไห้ซาบซึ้งจะโถมตัวเข้ามากอดขอบคุณ แต่ผมยกมือห้ามไว้ก่อน เขาเลยจับมือของผมเขย่าแทน
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ! รบกวนเธอแล้วล่ะ ขอบคุณ!”
“ผมไม่รับรองว่ามันจะสำเร็จนะครับ”
“ไม่เป็นไร! ขอแค่เธอรับปากก็ดีแล้วล่ะ”
“งั้นก็รบกวนช่วยเล่ารายละเอียดให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ?”
หลังจากที่เราตกลงกันอย่างเป็นทางการว่าผมจะช่วย โดยอีกฝ่ายต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังว่ามันมาความเป็นมายังไง เฮ้อ นี่มันปัญหาครอบครัวชัดๆ ทำไมต้องอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเขาด้วยเนี่ย!? นี่มันเป็นการสอดรู้สอดเห็นชัดๆ ถ้าพี่เฮดีสรู้เข้าล่ะก็ผมต้องโดนอัดแน่ๆ เลย แง้~!!! อยากรู้แต่ก็กลัว!
“จริงแล้วๆ เฮดีสถูกพ่อเลี้ยงดูมา ส่วนผมน่ะอยู่กับแม่ เรื่องมันเริ่มมาจาก...”
:L2:
ตั้งแต่รับปากคำขอร้องมา ผมก็คิดแผนการหลอกล่อสารพักวิธี แต่ก็ไม่กล้าทำสักกะอย่าง! แถมช่วงนี้ผมไม่ได้เจอกับเขาเลยนี่น่า อุตส่าห์พยายามไปเดินคณะวิศวะบ่อยๆ แล้วนะ มันคงจะไม่เจอง่ายๆ สินะ ถ้าไม่นับตอนนั้นที่บังเอิญเจอนอกจากนั้นก็ไม่เคยเจอกันที่คณะนั้นอีกเลย อีกอย่างผมก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่เฮดีสไปที่ไหนบ้าง? สุดท้ายแล้วผมก็จนปัญหาโดยแท้ ช่วงนี้ผมไปที่โรงพยาบาลแทบจะทุกวันเพื่อมาคิดแผนการร่วมกันกับพี่ไนซ์ โธ่เอ๊ย! ขนาดพี่ชายแท้ๆ ยังไม่รู้ว่าน้องตัวเองไปไหนบ้าง แล้วผมจะไปรู้อย่างนั้นเหรอ!?
กำหนดการรับการผ่าตัดของพี่ไนซ์ก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้ผมอดเครียดไม่ได้ ทำไมเวลาอยากเจอถึงไม่เห็นหัวเลยนะ!? ในเมื่อพี่ไนซ์ไร้ประโยชน์ ผมก็ต้องหาตัวช่วยใหม่ซึ่งน่าจะได้ข้อมูลอะไรดีๆ นั้นทำให้ผมมายืนอยู่หน้าบ้านของผู้ป่วยที่กลับมาพักฟื้นที่บ้านเมื่อหลายวันก่อน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ คนข้างบ้านนี่แหละ ใช่แล้วครับ พี่ยูนั้นเอง!
ผมเปิดรั้วบ้านแล้วเดินเข้ามาในบริเวณบ้าน สะดุ้งตากับรถสปอร์ตคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้านของพี่ยู อืม รถคันนี้มันคุ้นๆ ตาอย่างบอกไม่ถูกแฮะ อ่า~! ใช่แล้ว หัวใจของผมฟองโตขึ้นมาทันที เห็นแสงแห่งความหวังแล้ว! รถคนนี้คล้ายกับรถของพี่เฮดีสเลยน่ะสิ หรือว่าพี่เฮดีสจะอยู่ในบ้านของพี่ยู ใจของผมเต้นตึกตักดังคับอก ไม่รู้ว่ามันดีใจเรื่องที่ใกล้จะทำคำขอร้องสำเร็จ หรือว่าดีใจเพราะได้เจอเขากันแน่? ผมรีบสาวเท้าก้าวมาเคาะประตูบ้าน
“พี่ยู! พี่ยูอยู่หรือเปล่าครับ!?”
เอี๊ยด~
ประตูที่ผมกำลังเคาะอีกครั้งค่อยๆ เปิดแง้มออกพร้อมกับพี่ยูที่ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาเล็กน้อย ทำไมพี่ยูต้องทำลับๆ ล่อๆ ไม่ยอมเปิดประตูบ้านกลับแง้มแล้วโผล่มาแต่หัวแบบนี้เนี่ย? พี่ยูยิ้มแล้วเอ่ยถาม
“มีอะไรเหรอวะไอ้น้อง?”
“พี่ทำอะไรน่ะ?”
“เอ่อ...ตอนนี้พี่โป๊อยู่ว่ะ รีบๆ พูดธุระมาก่อนเถอะ!”
มันน่าสงสัย! น่าสงสัยสุดๆ!
“มีเรื่องอยากจะถามน่ะครับ ว่าแต่รถใครอยู่หน้าบ้านอะ?”
“หา...เอ่อ...อ้อ รถเพื่อนพี่มาฝากไว้น่ะ รอแป๊บ พี่แต่งตัวก่อน!”
เมื่อผมถามออกไปพร้อมกับชี้นิ้วไปที่รถคันนั้น พี่ยูอ้าปากเอ่ยติดอ่างอยู่นานสองนานก่อนจะตอบแบบขอไปทีแล้วรีบเปิดประตูบ้านกลับไป ไอ้ท่าทางอย่างนี้ต้องมีอะไรอยู่ข้างในบ้านแน่ๆ!? ผมมั่นใจ! สักพักพี่ยูก็ออกมาเปิดประตูให้ด้วยท่าทางเหนื่อยๆ
“เข้ามาสิไอ้รัญ”
ผมเดินเข้าไปข้างในแล้วเหลียวซ้ายแลขวาสำรวจความผิดปกติทันที อืม ไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตอื่นใดในบ้านแล้วไอ้ท่าทางแปลกๆ ของพี่ยูมันคืออะไรกันล่ะ? พี่ยูรีบผวามาลากผมไปที่โซฟานั่งเล่นก่อนที่ผมจะได้เดินสำรวจบ้านอย่างละเอียด พอได้นั่งพี่ยูก็ถอนหายใจเฮือก ผมมองแก้วน้ำและขนมที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าแล้วเริ่มแน่ใจมากขึ้น ก่อนหน้านี้ไม่นานมีคนมาที่นี้จริงๆ ด้วย!
ตอนนี้วิญญาณโคนันเริ่มเข้าสิงผมแล้ว หึๆ มีแก้วน้ำสองใบและมันวางอยู่ตรงข้ามกัน พี่ยูคงจะไม่ใช้แก้วสองใบหรอกมั้ง ถ้าจะใช้มันก็ต้องวางใกล้ๆ กันสิ! อีกอย่างรองเท้าที่วางอยู่หน้าบ้านตอนเข้ามา ผมเห็นมันวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยต่างจากรองเท้าของพี่ยูที่วางระเกะระกะ ดูจากลักษณะและขนาดของมันแล้วต้องเป็นผู้ชายตัวใหญ่แน่ๆ
และตอนนี้เขาก็อยู่ในบ้านหลังนี้อย่างแน่ๆ!
ฮึ! ถ้าหากว่าคนๆ นี้เป็นเพื่อนพี่ยู แล้วทำไมพอผมมาก็ต้องรีบซ่อนตัวหนีหน้าแบบนี้ด้วย? ไม่มีเหตุผลซะเลย นอกเสียจากเป็นคนๆ นั้นน่ะ! พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วมันรู้สึกเจ็บปวดอย่างห้ามไม่ได้ นี่รังเกียจกันถึงขั้นไม่อยากเจอหน้าขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!? หนอย! มันมากไปแล้วนะ!!!
“แกจะถามอะไรวะ?” พี่ยูถามขึ้นเมื่อผมไม่เริ่มเปิดฉากถามสักที
“อ้อ วันนี้ผมขอนอนด้วยนะไม่ได้นอนกับพี่ยูมานานแล้ว อีกอย่างตอนนี้พี่ก็น่าจะเคลื่อนไหวไม่สะดวกใช่ไหมครับ มีผมอยู่จะได้สะดวกขึ้นไง” ผมลองถามออกไปเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของพี่ยู
“หะ! วันนี้ไม่ได้หรอก ช่วงนี้แกทำตัวเหมือนยุ่งไม่ค่อยอยู่บ้านแล้วทำไมวันนี้ถึงอยากมานอนด้วยล่ะวะ?” พี่ยูชะงักตัวแล้วรีบปฏิเสธอย่างมีพิรุธ จัดการเปลี่ยนเรื่องโยนมาถามผมแทน ฮึ ผมรู้ทันหรอกน่าแต่เอาเถอะ ตอนนี้ปัญหามันคือจะทำยังไงถึงทำให้คนที่ซ่อนตัวอยู่ออกมาได้ต่างหากล่ะ
“คงไม่ใช่ว่าพี่ซ่อนแฟนตัวเองไว้อยู่หรอกนะ?”
“ห๊ะ!?” พี่ยูอุทานเสียงหลงดังลั่นอย่างตกใจ
โครม!
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนซึ่งมีเสียงดังโครมเกิดขึ้น พี่ยูเงยหน้ามองตามไป แวบหนึ่งสีหน้ามีแววโมโหก่อนจะปรับสีหน้าเมื่อผมหันมามองอย่างสงสัย พี่ยูเผยสีหน้าจนใจก่อนจะพยายามแก้ตัวไปอย่างน้ำขุ่นๆ เสียงหัวเราะก็ฝืดเต็มกลืน
“แมวจรจัดแถวนี้ล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แมวมันคงจะตัวใหญ่น่าดูเลยนะครับ” ผมหัวเราะตามไปจนทำให้พี่ยูหัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิมแต่สีหน้าเหมือนอยากร้องไห้มากกว่า ผมถอนหายใจไม่เซ้าซี้เรื่องนี้เพราะไม่อยากจะให้พี่ยูลำบากใจ ตัดสินใจล้มเลิกแผนการที่จะดึงใครบางคนออกมาแล้วเอ่ยถามพี่ยูเหมือนจะเป็นการบอกนัยๆ ให้แมวตัวใหญ่นั้นรู้ด้วย
“ผมไม่ค้างก็ได้ แต่ช่วยบอกพี่เฮดีสให้หน่อยได้ไหมครับว่าผมอยากจะเจอมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะครับ”
“โอ๊ะ!? อยากเจอเฮดีส!?” พี่ยูเบิกตากว้างแล้วฉีกยิ้มกว้าง น้ำเสียงประหลาดใจแต่ก็มีแววยินดีเต็มเปี่ยม แล้วทำไมพี่จะต้องตื่นเต้นด้วยล่ะเนี่ย? ผมพยักหน้ายืนยันเจตนาอีกครั้ง
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
“มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน่ะครับ ยังไงพี่ยูก็ช่วยบอกพี่เฮดีสให้ด้วยนะครับ เรื่องนี้สำคัญจริงๆ!”
เรื่องมันคอขาดบาดตายมากเลยนะครับพี่ยู! เพราะฉะนั้นทำยังไงก็ได้ให้เขายอมเจอผมสักครั้งก็ยังดี ไม่ใช่เอาแต่หลบอยู่แบบนี้! ถึงเขาจะไม่เต็มใจเจอผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก ผมทำใจแล้วล่ะ ดูจากท่าทีของเขาแล้วเหมือนจะไม่อยากเจอผมสักเท่าไร แต่ขอแค่ได้พูดก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสได้พูดขอร้องเลย
พี่ยูหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้ารับปากอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ได้สิ วางใจได้เลย!”
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
คือ รู้สึกไปเองรึปล่าว ว่ามันสั้น เเละเนื้อเรื่องไม่เดิน ตัวละครเหมือนจะมีคาแรคเตอร์เด่นน่าสนใจ แต่บางทีก็ฉาบฉวย ตัวละครใหม่โผล่มาเรื่อยๆ ทั้งๆที่ตัวละครเดิม ยังไม่มีการ เอ่อ ก้าวเดิน? พัฒนา? วุ๊ย ใช้คำไม่ถืก เอ้ย ถูก อันนี้ติเพื่อก่อนะจ๊ะ หรือเพราะเรารออย่างใจจดใจจ่อว่าจะออก พอออกมานิดเดียวเลยอกหักมั๊ง ^^
อืมมมม ช่วงนี้เนื้อเรื่องอืดๆ อย่างที่ท่าน yearrayoeng รู้สึก ต้องขออภัยจริงๆ เพราะอยากจะเน้นถึงอารมณ์สับสนของเนรัญ ต่อไปเนื้อเรื่องจะเริ่มพัฒนาขึ้นค่ะ ขอบคุณมากที่ช่วยท้วงติง เพราะแค่คนเขียนคนเดียวก็คงจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร 555 คนเขียนจะได้พยายามแก้ไขเพื่อให้นิยายออกมาดีที่สุดค่ะ ส่วนตัวละครฉาบฉวย? พัฒนา? เพราะตัวละครที่ทยอยออกมานั้นจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับปมต่างๆ ของเรื่อง อ่า จะพยายามนะจ้ะตัวเอง T T
งอนเลยเนเน่ เจอกันคราวหน้าไม่ต้องมอง ไม่ต้องพูดด้วย คิดว่า"โพม" คงไม่ใช่ชื่อผู้หญิงละมั้ง ชอบเฮียยู ขอบทเพิ่มหน่อยค่ะ
แหม ยูเองก็บทเยอะอยู่นะที่รัก ถ้าเพิ่มขึ้นมาอีกเดี๋ยวจะบทเยอะกว่าพระเอกของเรื่อง(ซึ่งโผล่มาแป๊บก็จากไปอย่างรวดเร็ว 555)
เปลี่ยนมาเชียร์คุณพี่แทนได้มั้ยย เฮียเฮดีสแกเข้าใจยากมาก ไม่อยากเชียร์แล้วววววว
คุณพี่ไนซ์พ่อลูกสองแล้วนะจ้ะที่รัก!
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆเถอะ = =" คนเขียนมาต่อเรื่องนี้ทีไรเราต้องย้อนไปอ่านตอนที่แล้วก่อนทุกที...ลืม 5555555555555555
อ๊ะ ขออภัยอย่างยิ่งที่ให้รอนานนะจ้ะ ช่วงปิดเทอมนี่แหละ จะค่อนข้างมาบ่อยขึ้นแล้วแน่นอน!
คนเขียน ถ้าจะผูกปมไว้แน่นหนาขนาดนี้นะ o18
ที่รักล่ะก็! ทางนี้ก็ทยอยแก้ปมเรื่อยๆ และพยายามแซมคำใบ้แทรกเนื้อหาตลอดเลยนะจ้ะ T T ปริศนาเฮดีสช่างเยอะมากมายจริงๆ อ๊ากกก!
ป.ล. อย่าถือสาที่แทนคุณผู้อ่านว่าที่รัก เพราะคนเขียนชอบเรียกคนอื่นที่คุยด้วยว่าที่รักน่ะ 555
-
แมวตัวนี้คงตัวใหญ่ แถมหล่อมากแน่ๆ เนอะรัญเนอะ ~ ~ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ: ทำไมไม่คุยกันซะทีละคะเฮดีสสสสสสสสสส เด่วแม่ดีด
-
ตั้งป้อมแม่ยกไนซ์ค่ะ คนอะไร้ หล่อ น่ารัก รั่วเวอร์ เป็นกามเทพที่น่ารักจริงๆ :o8:
เฮดีสถ้าแกยังไม่รีบทำอะไรให้ชัดเจน น้องเนจะงอนแล้วนา
-
เนรัญน่ารัก + ซื่อม๊วกกกกกกกกกก!!! :man1:
-
เฮียขาอย่ามัวแต่สโตกเนเน่ รีบๆโผล่หัวออกมาได้แล้วค่ะ :impress2: :impress2:
-
ไอย๊ะ!
แมวตัวโตที่บนห้องรับรู้ด้วยเน้อ โฮะๆๆ :haun5:
ทำไมบางทีเนรัญก็โง๊โง่ บางทีล่ะฉลาดเชียว
เอาเถอะ...
ช่วงนี้พระเอกเหมือนสายลมผ่านมาแว๊บหนึ่งก็หายไปอย่างรวดเร็ว ฮะๆๆ
'โพม' ที่ว่าเนี่ยใช่ชื่อคุณหมอมั้ยคะ?
ถ้าใช่ขอตอนพิเศษคู่นี้ก็ดีนะคะ :interest:
-
เฮดีสสสสส ขำอะ5555555 ทำไมรู้สึกว่าฉากแอบในบ้านยู เฮดีสมันน่ารักอย่างเนี่ยะ!
-
คนซ่อนคนไม่ใช่เฮดีสแน่ๆ เหอะๆน้องรัญเข้าใจไปนู่นแล้ว
-
เนเน่หาแฟนใหม่ไปเลย
-
เฮดีสขึ้นค่าตัวรึเปล่าาาา ตอนนี้ไม่เข้าฉากเลย มาแต่ชื่อและรถ 5555555 คนอ่านคิดถึงมากกกก
-
อีตาพี่เฮดีสทำตัวลึกลับ เดี๋ยวน้องรัญก็ไม่คุยด้วยตลอดชีวิตเลยนิ หึหึหึ(โหดไปไหม)
รอตอนต่อไปจ้า
-
โคนันน้อย 55+ รอน๊ครับ
-
ดีนะ ที่ทักว่าเป็นแมว ถ้าบอกว่าหมาละก็ พี่ยูได้เข้าโรงบาลอีกรอบแหงๆๆ 5555555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แสดงว่าพี่เฮดีสสโตกน้องรันมานานแล้วละสิ อิอิ
ซึนเดเระจิงๆนะคนนี้ :เฮ้อ:
-
ตายเลยเฮดีส...เทพเจ้ากรีกหลายมาเป็นแมวจรจัดได้เยี่ยงไร?
555555555555555555555
มาอัพอีกๆๆ เย้ๆๆ สัญญานะว่าจะมาให้เร็วกว่านี้ แอร๊ยๆๆ ><
-
มีแอบด้วยเว้ยเฮ่ยย
เล่นซ่อนแอบกันรึงาย
ไอคุณพี่เฮดีสชอบทำตัวมีความลับเยอะจริงจริ๊งงงง
-
มันจะวางใจได้มั้ยเนี่ย 555 :pig4:
-
ใครคู่กะพี่ยูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวไวน่ะค่ะ
-
แมวตัวนั้นเป็นใครกันเนี่ย
-
แมวตัวนั้นจะใช่พี่เฮดีสหรือเปล่านะ :m28:
-
:-[ มาอัพตอนไหนเนี่ยยยย ตอนที่แล้วเลยไม่ได้เมนท์ให้เลย T T ก็ว่าอยู่ทำไมหายไปนาน :sad4:
แบบว่า ต่างกันสุดขั้วจริงๆ พี่ชายฝาแฝดของเฮดีส อยากอ่านตอนต่อไปมากๆอ่ะ อยากรู้ว่าเนเน่จะทำสำเร็จมั้ย
แผนพี่ไนซ์เนี่ย 555555 เฮดีส ต้องแอบชอบเนเน่มานานแล้วแน่ๆ :o8:
แต่อ่านความรู้สึกเนเน่ทีไรแล้ว ปวดใจทุกทีเลย :monkeysad: :sad11:
-
แมวตัวใหญ่งั้นรึ ???
เอๆๆ ยู นี่เคะปะเนี่ย :z1:
ละมะกี้นี้ทำอะไรอยู่กะแมวตัวนั้นน้าาาา :z1: :z1: :z1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
มีอดีตแอบแว๊บมา แอบชอบเขาก็ไม่บอกนะ เฮดีส อิอิ
-
เล่นแง่จริงๆเฮดีสเดี๋ยวตบก้นแตกเลย
วันไหนเนเน่ไม่สนใจจะรู้สึก
ชอบพี่ยู ><
-
อัพแล้ววววววววววว
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกก
คิดถึงทั้งพี่เฮดิส ทั้งหนูเน แล้วก็คนเขีียนด้วย>..<
-
เป็นพี่เฮดีสแน่ ๆ ที่หลบอยู่ในบ้าน ไรอ่าพี่ หลบทำไม
หาตัวยากจริง ๆพระเอกนี่ แล้วไม่ใช่คนที่ใครจะบอกให้ทำอะไรได้ง่าย ๆ นะคนนี้
ได้แต่เอาใจช่วยรัญและพี่ไนซ์
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดด เรื่องมันเป็นมายังไง ... (จุด จุด จุด) คืออะไร ไม่รู้จัก แง้ :z3:
รอนะค้าาาาา ฮือออ คิดถึงเฮีย เสป็กเค้าเลยนะนั่น! :เฮ้อ:
ปมเยอะมาก เปลี่ยนจากผูกเงื่อนตายเป็นเงื่อนพิรอดแทนนะ จะได้แก้ง่ายๆ ฮาาาา o18
-
แล้วพี่เฮดีสแกซ่อนทำไมเนี๊ย
มาปรึกษาปัญหาหัวใจกับพี่ยูอ่ะเปล่า
-
คงเป็นแมวตัวใหญ่มากเนอะ เสียงดังขนาดนั้น
-
หึ หึ หึ เฮียแบบว่าตามติดชีวิตเนรัญมากอ่ะ 5555++
-
หนูรัญนึกว่าซ่อนชู้ไว้(?) :m4:
แมวตัวโต๊โตเนาะ :z1:
-
ทำไมปมมันเย๊อะะะะะะะะะ?? :really2:
อยากอ่านเร็วๆอ่ะมันค้างคา :z3:
เนรัญความจำเสื่อมป่ะเนี่ย -..- สงสัยๆๆ
ชอบเรื่องนี้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆๆๆๆ :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
คนที่ซ่อนอยู่ใช่เฮียเเกเหรออ
เเฟนพี่ยูหรือเปล่าอ่ะ เห็นดูลับๆล่อๆ
-
เฮียเฮดีสมาแค่ชื่อกับรถ ยังเรียกเรทติ้งขนาดนี้ สามารถจริงๆ :m20:
เฮียมัวแต่สโตร๊กอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวยุเฮียไนซ์จีบแทนซะเลยหนิ
ว่าแต่เฮียไนซ์ลูกติดแต่ไม่มีเมียใช่เปล่า หุหุ
-
5555 มารอจ้า
พี่เฮดีสเป็นหยัง งอนหรอ อิอิ
เอาใจช่วยน้องเนเน่น้า
สู้สู้จ้าคนเขียน จุ้บ >3<
-
พี่เฮดีสคะ ปกติพี่โผล่มาแว้บ ๆ ก็ไม่ค่อยจะพูดจะจา นี่เล่นซ่อนแอบอีก
ค่าตัวของพี่คงจะแพงมากจริง ๆ
-
เนเน่ น่ารักจัง ..^ ^
-
:กอด1:
-
รออยู่นะครับ *0*
-
เสียงดังขนาดนั้น
จะฟันหักมั๊ยเจ้าแมวน้อย(เกี่ยว???)
-
แปะไว้ก่อนเน้อ...............
.......................................
-
สนุกจังเลย สงสัยใคร่รู้ที่มาที่ไปของหลายสิ่งในเรื่อง อยากรู้สุดคือเฮียเฮทำเมินเนเน่ เพื่อออ :angry2: น่าติดตามๆ
//ตอนพี่ยูทำตัวลับๆล่อๆ แถมบอกว่า โป๊อยู่?!! ใจหนึ่งไพล่คิดไปว่า...พี่ยูกับพี่เฮดีส...ได้กันเองซะรึเปล่า อุ๊บส์ :oo1:
ประโยคเด็ดโดนใจโดยเฮ(ฮา)ดีส : "...เคยเห็นแขนกับตัวแยกกันเหรอ" 555 กร๊ากกก คุณ lie-boy คิดได้ไงเนี่ยมุขนี้ จังหวะนั้นอย่างฮาอ่ะ
-
สุดขีด 11
หลังจากที่ผมพยายามยืนยันให้พี่ยูรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แล้วก็เดินกลับมาบ้านของตัวเองแต่ก็ไม่วายจะหันกลับไปมอง ในใจลึกๆ แล้วคาดหวังว่าจะได้เจอกับเขาโดยบังเอิญ ผมนั่งลงบนม้านั่งหน้าบ้านแล้วครุ่นคิดเหตุผลที่เขาจงใจหลบหน้าหลบตา แต่ว่าบางทีมันอาจจะไม่เกี่ยวกับผมก็ได้ล่ะมั้ง ผมคิดมากไปเองหรือเปล่าวะ? ผมถอนหายใจเบาๆ รู้สึกกลัดกลุ้มใจเต็มไปในอกไม่รู้จะระบายมันออกมาได้ยังไง
พี่เฮดีสมาหาพี่ยูมันไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร เพราะพวกเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทที่เรียนอยู่ในคณะและสาขาภาควิชาเดียวกัน ก็แล้วทำไมผมต้องรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างนี้ด้วยล่ะ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันย่อมต้องไปมาหาสู่มากกว่าจะมาหาผมที่รู้จักกันแค่ผิวเผิน อะไรกัน แบบนี้มันก็เท่ากับว่าผมต้องการให้พี่เฮดีสมาหาตัวผมเองน่ะสิ?
ทะ...ทำไมล่ะ?
จู่ๆ หัวใจของผมก็เต้นตึกๆ ท่ามกลางความเงียบงันโดยรอบ ผมหน้าร้อนผ่าวเหมือนคนเป็นไข้ หว่า! นี่มันปฏิกิริยาบ้าบออะไรกันเนี่ย!? อย่างกับ...อย่างกับว่า...ผมกำลัง...
“เฮ้ยยย! รัญ! พี่บอกไอ้เฮดีสให้แล้วนะ พรุ่งนี้เลิกเรียนมาที่บ้านพี่นะมันจะรอเจอแกอยู่ที่นี้”
“...ครับ” ผมนิ่งก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าส่งยิ้มแทนคำขอบใจไปให้กับพี่ชายผู้แสนดี
ผมลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วเอ่ยขอตัวเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว จนพี่ยูตะโกนไล่หลังถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย บ้าเอ๊ย! เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะ!? ทำไมผมถึงดูน่ารังเกียจอย่างนั้นกัน! ทั้งๆ ที่พี่ยูอุตส่าห์ช่วยพูดให้เขายอมมาพบกับผม แต่ผมกลับอิจฉาที่พวกเขาทั้งสองดูสนิทสนมกันมากแบบนั้น ชั่ววูบหนึ่งของความน่ารังเกียจผมกลับคิดร้ายเสียจนตัวเองละอาย
ผมเกิดความรู้สึกสับสนและวุ่นวายจิตใจเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจบึ่งรถออกจากบ้านมาทำจิตให้สงบเหมือนเดิม ใช่แล้วล่ะครับ สถานที่พึงพาทางใจของศาสนา ต้องช่วยผมให้รู้สึกผ่อนคลายและตัดจิตใจอันน่ารังเกียจนั้นได้แน่ๆ ตอนนี้ก็เย็นเงียบสงัด ซึ่งเป็นเวลาที่บริเวณเงียบสงบมีผู้คนอยู่บางตา ส่วนมากนั้นเป็นเหล่าผู้คนที่มาเดินจงกรมบ้าง นั่งสมาธิภาวนาบ้าง ผมจอดรถแล้วเลือกสถานที่เหมาะๆ สักแห่งเป็นจุดเริ่มต้นในการทำสมาธิ
ใจเอ๋ย สงบโดยไว!
ผมหลับตาแล้วสูดอากาศเข้าไปในปอดก่อนจะก้าวเดินอย่างช้าๆ ตั้งสมาธิอยู่ที่ปลายเท้าของตัวเอง เดินไปเรื่อยๆ และเริ่มคิดพิจารณาหาต้นเหตุของความทุกข์ เพื่อแก้ไขตามหลักของอริยสัจสี่
อืม ต้นเหตุของความวุ่นวายใจนี่ มันมาจากอะไรกันนะ? จู่ๆ ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาซะเฉยๆ เมื่อดันไปคิดว่าพี่ยูกับพี่เฮดีสพวกเขาสนิทสนมกัน และวูบหนึ่งก็แอบคิดว่าสองคนนี้มีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า? พี่ยูบอกว่าโป๊อยู่ด้วยยิ่งทำให้ผมคิดไปไกล อ่า พี่ยูน่ะมีแฟนอยู่แล้วจะไปมีอะไรกับพี่เฮดีสได้ยังไง? แถมทั้งสองยังเป็นผู้ชายอีกด้วย เฮ้อ คิดอะไรไร้สาระจริงๆ ว่ะ ถ้าทั้งสองจะมีอะไรเกินเพื่อนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วย ทำไมผมต้องไปโมโหพวกเขา บ้าเอ๊ย ไม่เข้าใจเลย ผมขมวดคิ้วมุ่นพยายามขบคิดจนหัวจะแตกแต่ก็ไม่ได้อะไรคืบหน้าเลย
ยิ่งคิดก็เหมือนจะยิ่งสงบใจไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ผมทรุดตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ บรรยากาศเงียบสงบทำให้ผมผ่อนคลายและนั่งเงียบๆ พิจารณาตัวเองอย่างจริงจัง ช่วงนี้ผมยุ่งมากจริงๆ แถมยังเหนื่อยกว่าปกติ มันล้าทั้งร่างกายและจิตใจเลยล่ะ ภายนอกน่ะไม่แปลกเท่าไรหรอก เพราะผมเทียวไปคณะวิศวะบ้าง แวบไปโรงพยาบาลบ้าง มันก็ต้องมีล้ากันบ้าง แต่ไอ้ใจนี่สิเหนื่อยเพราะอะไรกัน? หรือนี่จะเป็นเพราะความคิดขัดแย้งกันในใจที่เกิดขึ้นตั้งแต่รับปากพี่ไนซ์กันนะ? จากตอนนั้นผมก็คอยปฏิเสธกับตัวเองว่าที่ผมรับปากไม่ใช่เพราะอยากจะเกี่ยวข้องหรือยุ่งกับเขา ก็แค่ผมอยากจะช่วยพี่ไนซ์เท่านั้นเอง ไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงใดๆ ทั้งสิ้น จึงมันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ
ผมนั่งกลุ้มใจกับตัวเองแล้วเริ่มยอมรับเงียบๆ ว่าจริงๆ แล้วที่รับปากจะช่วยพี่ไนซ์ก็เพื่อเป็นข้ออ้างเท่านั้นแหละ ใช่แล้วล่ะ! ก็ผมน่ะไม่ได้หน้าด้านที่จะไปเจอกับคนที่ไม่อยากจะเจอผมหรอกนะ มันก็ต้องหาเหตุผลไปเจอน่ะสิ! อีกอย่างก็แค่อยากรู้เรื่องของเขาเท่านั้นเองนะ ไม่ได้มีเจตนาร้ายสักหน่อยนี่น่า และผมเองก็อยากจะให้เขาได้เจอกับคุณแม่ด้วย บางทีเขาอาจจะไม่ทำตัวเป็นทุกข์แบบที่เป็นอยู่ก็ได้ ก็แค่อยากให้เขายิ้มได้เหมือนพี่ไนซ์บ้าง
...หืม?
ผมชะงัก นั่งตัวแข็งทื่อแข่งกับต้นไม้ข้างๆ อยู่เป็นเวลานาน เมื่อกี้เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้แฮะ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามเข้มแล้วหัวเราะแห้งๆ
ไม่มั้ง ไม่น่าใช่หรอก ฮ่าๆๆๆ....
ม่ายยยยนะ!!! ผมไม่ได้...ไม่ได้...ชะ...ไม่ช่ายยยยย!
ผมกำลังโวยวายปฏิเสธกับตัวเอง สุดจะรับตัวเองไม่ได้ นี่มันอย่างกับว่าผม...ผม...โธ่เอ๊ย! มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะ เฮ้ย! ไอ้เรื่อง...เรื่องบ้าบอแบบนี้น่ะ ไม่อยากจะเชื่อ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่ ผมอาจจะเข้าใจผิดคิดไปเองก็ได้
ระหว่างที่ผมกำลังคร่ำเครียดพยายามหาข้อแก้ต่างให้กับตัวเอง เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้น อ่า ใครโทรมาตอนนี้วะ? ผมล้วงยกขึ้นมาดูหน้าจอ
‘พี่ไนซ์’
โทรมาทำไมกันน่ะ? อ๊ะ จะว่าไปแล้วผมยังไม่ได้บอกพี่ไนซ์เลยว่าพี่เฮดีสยอมพบแล้ว จะให้ทำยังไงต่อไป ผมรีบกดรับสายแล้วกำลังจะเอ่ยทักทายอีกฝ่ายด้วยมารยาทของสากลในการรับสาย แต่ทว่ากลับมาเสียงเอ่ยเจื้อยแจ้วดังขัดขึ้นมาก่อน
[หวัดดีฮับ! ป๋มชื่อไมนอ~ แล้วน้านใครอา?]
ไมนอ? ไมนอสหรือเปล่าวะ?
ผมเกาหัวแกรกๆ หรือว่าลูกพี่ไนซ์จะเล่นมือถือกดมั่วๆ มาหาผมวะ? เสียงอ้อแอ้ๆ ของเด็กก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมาย นี่ผมควรจะกดตัดสายดีหรือเปล่า? แบบนี้มันหมดเงินค่าโทรเปล่าๆ นะ ผมกำลังกดตัดสายแต่ก็ชะงักเมื่อไมนอสพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมยังไม่ได้ตัดสาย
[แม่ชื่ออารายเหยอ? ป่อบอกไมว่าถ้าป่อไปยุที่ไกลๆ กลับมาไม่ล้าย น้องจายป่อจะรับพวกเราไปเลี้ยง ป่อบอกว่าตอนน้านพวกเราจะมีแม่ล้วย! แต่ไม่เอาหยอก จำไมต้องให้ป่อไปไกลๆ ถึงจะมีแม่ได้ล่า! ไมไม่ยอมหยอกกก! แง้~~~~~~~~!!!]
“...”
จู่ๆ เด็กมันก็ร้องไห้ ผมควรทำยังไงดีวะ? ผมได้แต่อึ้งไม่รู้จะปลอบใจเด็กยังไงดี แถมยังไม่รู้เรื่องด้วยว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไร ผมยื่นมือถือออกห่างจากหู เพราะไมนอสเริ่มแหกปากร้องกรอกเสียงมาหาผมเต็มที่ จากนั้นสายก็หลุดไปซะเฉยๆ อะไรกันวะ? ผมมองมือถือของตัวเองอย่างงงๆ ไม่นานก็โทรกลับมาอีกครั้ง ผมกดรับทันที
“สวัสดีครับ”
[หวัดดี! ฮ่าๆๆๆ เมื่อกี้ขอโทษนะ เจ้าลูกบ้านี่มันดันเอามือถือไปเล่นน่ะ!]
เสียงอันเป็นเอกลักษณ์สดใสร่าเริงของพี่ไนซ์ลอดตามสาย เสียงหัวเราะร่าของเขายังเหมือนเดิมไม่มีผิด แล้วไอ้ดราม่าเล็กๆ เมื่อกี้มันอะไรกันวะ? ผมเอ่ยตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เขาเป็นกังวล เสียงร้องไห้ของเด็กก็ไม่มีแล้วด้วย สงสัยไมนอสโดนลากไปเก็บซะแล้วล่ะมั้ง?
“อ้อ ไม่เป็นไรครับ”
[ว่าแต่เป็นยังไงมั้ง พอจะมีหวังบ้างไหม?]
“จริงสิ ผมกำลังโทรไปบอกพอดีเลยครับ พรุ่งนี้พี่เฮดีสจะมาที่บ้านเพื่อนของพี่เขาแล้วจะให้ทำยังไงต่อดีครับ?”
[จริงเหรอ!? ดีล่ะ พรุ่งนี้เธอมารับผมที่โรงพยาบาลนะ ผมจะพูดกับเฮดีสเอง!]
“ได้ครับ” ผมตอบตกลงไปอย่างเสียมิได้ เพราะว่ายังไงเรื่องครอบครัวมันก็ควรจะให้คนในครอบครัวเป็นคนพูดถึงจะดูเข้าท่ากว่านี่น่า แถมถ้าผมเป็นคนพูด มันก็ดูเหมือนไปแทรกแซงเรื่องส่วนตัวของพวกเขา
ผมคุยกับพี่ไนซ์สองสามประโยคแล้ววางสายไป ไม่นานผมก็นึกขึ้นได้ พี่ไนซ์เป็นคนไข้ไม่ใช่เหรอจะออกมาได้ยังไงล่ะ? เฮ้ย นี่คงไม่ใช่ให้ผมพาหนีออกมาจากโรงพยาบาลหรอกใช่ไหม!? ไม่หรอกมั้ง พี่ไนซ์อาจจะขออนุญาตออกมาก็ได้ ผมพยายามจะไม่คิดมากในเรื่องนี้แล้วลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าเวสป้าคันเก่งเพื่อกลับบ้าน
:L2:
“เดี๋ยวๆ! ทำไมกูจะต้องแสดงด้วยวะ?” ผมร้องประท้วงอย่างไม่พอใจเมื่อเพื่อนยื่นบทละครมาให้ดู
ตอนนี้ผมอยู่ที่คณะ และกำลังเตรียมการซ้อมการแสดงในวันงานราตรีต้นกล้า แน่นอนว่าตัวแทนเจ้าป่าและเทพีฯ ของเราจะต้องเป็นตัวเด่นในการแสดงในครั้งนี้ ผู้เข้าแข่งขันจำเป็นต้องโชว์ความสามารถหลากหลายของตัวเอง และหากอยากแสดงให้เห็นถึงความรักความสามัคคีกันในหมู่คณะในการร่วมมือร่วมใจกันก็ต้องแสดงละครสถานเดียว ดังนั้นการแสดงละครสั้นจึงนิยมนักแล!
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า มันเหลือบทนี้บทเดียว วันนั้นมึงไม่มาเข้าประชุมเองแถมโดดซ้อมไปตั้งหลายรอบแล้วด้วย อย่าโวยวาย!” ซันเซ็ตผู้เป็นเจ้าพ่องานกำกับเบื้องหลังสวนกลับมาอย่างไม่เกรงใจ แถมยังดูเหมือนหงุดหงิดเมื่อเอ่ยถึงช่วงนี้ที่ผมทำตัวเป็นนินทาหายแวบๆ โธ่เอ๊ย กูกำลังทำความดีช่วยเหลือคนอยู่โว้ย แต่นักแสดงสมทบอย่างผมจะเอาอะไรไปเถียงท่านผู้กินกับได้ล่ะครับ ผมเดินคอตกมานั่งมองบทของตัวเองแล้วถอนหายใจเฮือก
จะไม่อะไรเลยน่ะ ถ้าบทนี้มันไม่ใช่บทตัวโกงน่ะ!
“รัญ เปลี่ยนกับกูไหมล่ะ?” โอเล่ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามยิ้มแจ่มใสมาให้กับผม พยายามจะแลกบทของตัวเอง
อะไรของมึงวะโอเล่? ทำไมถึงอยากจะเปลี่ยนขนาดนั้นกัน!? ผมระแวงกับความมุ่งมั่นแลกเปลี่ยนของโอเล่ พยายามกุมบทที่ได้มาไว้แน่น อยากเปลี่ยนขนาดนี้เจ้านี่ต้องได้บทที่แย่มากแน่ๆ!
“มึงแสดงเป็นอะไรวะ?” ผมถามออกไปเบาๆ โอเล่มันก็ฉีกยิ้มแล้วโบกมือไปมาด้วยสีหน้าล่อลวง
“โอ๊ย บทง่ายๆ มึง! พูดสองสามคำเอง”
“บทอะไรวะ?”
“ก็แค่เพื่อนสาวนางเอกเอง”
“...กูขอปฏิเสธ!” ผมรีบเอ่ยปัดแล้วลุกพรวดเดินจ้ำมานั่งกับมอตโตที่กำลังนั่งทาสีฉากอยู่
เกือบไปแล้วไหมล่ะ? ถ้าผมไม่เอะใจซะก่อนป่านนี้ได้บทที่ย่ำแย่กว่าเดิมเสียอีก นี่ใครเป็นคนคิดบทนรกๆ แบบนี้ออกมากันนะ? ซันเซ็ตใช่ไหม!? ผมเหลือบมองมอตโตที่ไม่พูดไม่จา นั่งละเลงสีอย่างเงียบๆ ชักจะอิจฉานิดๆ แฮะ
“ทำไมมึงถึงไม่ได้แสดงวะมอต?”
“ไม่รู้” มอตโตหยุดมือแล้วหันมาตอบด้วยหน้าตาย ผมมองเพื่อนแล้วเข้าใจทันทีว่าทำไมถึงให้มันมาเป็นคนทำฉาก! ผมถอนหายใจเฮือกแล้วหยิบบทมาอ่านอีกครั้ง ก่อนจะทำใจไม่ได้จนต้องตะโกนถามผู้กำกับที่กำลังบอกบทให้แก่พระนางของละครเรื่องนี้
“ซัน! ไม่มีบทต้นไม้หรือก้อนหินบ้างเหรอวะ!?”
“ไม่มีโว้ย!”
“เป็นเสาก็ได้” ผมพยายามต่อรอง
“มึงเงียบไปเลยรัญ! กูเสียสมาธิหมด!” ซันเซ็ตนิ่วหน้าจนยับยู่ยี่อย่างเหลืออดเหลือทนกับผม มันหันหน้ามาแล้วชี้หน้าผมก่อนจะเอ่ยสั่งย้ำเสียจนผมไม่กล้าพูดอะไรกับมันอีก ทำไมซันเซ็ตมันน่ากลัวจังเลยวะ? ใครไปทำอะไรให้มันเครียดขนาดนั้น ผมถอนหายใจปลงๆ แล้วตั้งใจท่องบทในมือ
“ช่วงนี้มึงไปทำอะไรที่โรงพยาบาลวะ?”
“ห๊ะ? อะไรนะ?”
มอตโตหันมาถามผมแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้ผมสะดุ้งโหยงหันหน้าลอกแลกอย่างมีพิรุธ โชคดีที่คนถามผมเป็นมอตโตที่ไม่มีวิสัยชอบเสือกเหมือนตัวที่เหลือ เขาแค่เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามเซ้าซี้อะไรกลับมา
“ไปเยี่ยมคนรู้จักน่ะ แล้วมึงรู้ได้ยังไงวะ?”
“พ่อกูบอกน่ะ”
อ๊ะ จริงสิ! ผมลืมไปว่าพ่อของมอตโตทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนั้น อา~ รู้สึกโล่งอกหน่อยนึกว่ามีข่าวลืออะไรซะอีก ยิ่งตอนนี้ข่าวลือมันระบาดเร็วกว่าปกติซะด้วย พอได้คำตอบมอตโตก็หันไประบายสีฉากต่อเงียบๆ เหมือนเดิม
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา อันที่จริงแล้วผมกะจะแวบหายไปแต่เห็นพวกเพื่อนๆ แล้วรู้สึกผิดที่ไม่ได้ใช้อะไรเลย ทำให้ผมมานั่งท่องบทแทนที่จะไปรับพี่ไนซ์อย่างที่นัดกันเอาไว้ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับผมโทรไปบอกพี่ไนซ์กับพี่ยูแล้วว่าจะช้ากว่ากำหนดหน่อยเพราะติดงานที่คณะ
“โอเค ฉากนี้ผ่านแล้ว เฮ้ย! ไอ้รัญท่องบทได้หรือยังวะ เหลือมึงคนเดียวแล้วนะโว้ย!” ผู้กำกับตะโกนข้ามหัวมาที่ผมซึ่งกำลังนั่งท่องบทด้วยความงุนงงไม่เข้าใจ ไอ้ที่ถามว่าจำได้ไหมน่ะเหรอ? เรื่องนั้นไม่น่าห่วงเท่าไรหรอกครับ ที่น่าเป็นห่วงน่ะมันควรจะเป็นไอ้บทในมือของผมมากกว่านะ! คุณผู้กำกับตะโกนถามความพร้อมของผมอยู่หลายครั้งกดดันให้ผมต้องลุกเดินไปหามัน
“มึงจำบทได้แล้วใช่ไหม?”
“คิดว่า” ผมพยักหน้าเนือยๆ ให้มันอย่างไม่มั่นใจ ผมยกบทขึ้นมาอ่านอีกรอบแต่มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เฮ้อ~ ผมทำหน้ากลุ้มใจจนผู้กำกับเข้ามาชักความเข้าใจเกี่ยวกับบท พร้อมกับอธิบายตำแหน่งจุดยืนในแต่ละฉาก การเคลื่อนไหว การแสดงอารมณ์ โอเค กูเข้าใจมึงนะซัน แต่มึงคิดยังไงถึงให้กูเล่นบทนี้ด้วย นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ!
“เอาล่ะๆ พยายามใส่อารมณ์เข้าไปให้บทให้ได้ความที่สุด เอาเต็มที่ของมึงอะ ได้เท่าไรก็เท่านั้นแหละ” ซันเซ็ตตัดบทรวบรัดพูดแบบมันไม่ค่อยคาดหวังอะไรกับผมเท่าไร มันตบไหล่ของผมเบาๆ แล้วตบมือเรียกเหล่านักแสดงที่เข้าฉากมาเริ่มซ้อมกันต่อ ผมมองบทพยายามจดจำมันอีกครั้ง
“อย่าซีเรียสมึง สบายๆ” พระเอกของเรื่องเดินเข้ามาพูดกับผมด้วยท่าทางผ่อนคลาย ชิวสุดๆ ทำไมมันไม่ตื่นเต้นอะไรกับเขาบ้างวะ? ผมขมวดคิ้วแล้วมองไปที่นางเอกของเรื่องกำลังเตรียมตัวอยู่อีกฝั่งแล้วหันมามองซีเนียร์ พอจะเข้าใจความรู้สึกของมันครับ เอาเถอะครับ จะอะไรมากมาย คณะของเราแค่หาผู้หญิงได้ก็ดีถมแล้ว อย่าไปคาดหวังอะไรมากเลย!
“เอ้าๆ! เตรียมพร้อมนะ ฉากที่หนึ่ง เริ่มได้!”
[กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ได้มีอาณาจักรที่งดงามและกว้างใหญ่จึงปกครองโดยราชินีแดง แต่แล้ววันหนึ่งราชินีแดงก็สิ้นพระชนม์ไปอย่างกะทันหัน ทิ้งไว้เพียงเจ้าชายหนุ่มรูปงามเอ็ดเวิร์ดผู้โศกเศร้าเสียใจกับการสูญเสียมารดา]
สัญญาณจากผู้กำกับดังขึ้น เหล่านักแสดงก็เริ่มเข้าบทบาทกันทันที เริ่มจากผู้กำกับหนุ่มหล่อไฟแรงเริ่มบรรยายไปตามท้องเรื่องเกริ่นเปิดด้วยน้ำเสียงอันแสนจะน่าฟัง จากนั้นก็ถึงฉากเปิดสักที ผมกับซีเนียร์รีบเดินเข้าฉาก พระเอกหรือในบทก็คือเจ้าชายเอ็ดเวิร์ดนั่งคุกเข่าแล้วเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ
“โฮ~~~~~!!! เสด็จแม่~! ไม่นะพระเจ้าค่ะ กระหม่อมไม่เชื่อ! พระองค์ยังไม่ตาย!!!”
“ฝ่าบาทระงับความเสียใจบ้างเถิด” ผมเอ่ยคำพูดแรกออกไปพยายามทำตัวนิ่งๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มเต็มที่ ซีเนียร์เงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมกับทำหน้าโศกเศร้าเสียใจ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าหน้าฮาอย่างนี้วะ? แม่ง เกือบเผลอหลุดมาดขรึม หัวเราะมันแล้วนะเนี่ย ผมเม้มปากเป็นเส้นตรงขมวดคิ้วพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้
“ท่านลอเรนซ์ เสด็จแม่มาด่วนจากไปเช่นนี้ เราควรทำอย่างไรดี?”
ครับ ในละครผมชื่อลอเรนซ์ เป็นขุนนางคนสนิทและเป็นตัวร้ายของเรื่อง!
“มิต้องทำอันใดฝ่าบาท กระหม่อมได้จัดเตรียมเอาไว้แล้ว”
พูดเสร็จผมก็ตบมือไปตามบท ซีเนียร์ก็ทำหน้างุนงงสงสัย จากนั้นเหล่านักแสดงสมทบก็เดินขบวนเข้ามาเป็นแถวซึ่งพวกเขารับบทเป็นทหารน่ะครับ
“ฝ่าบาทเตรียมพิธีสถาปนาขึ้นครองบัลลังก์เรียบร้อยแล้วพระเจ้าค่ะ”
“เห ยังเร็วไปที่จะเอ่ยเช่นนั้น เรายังไม่ได้เป็นพระราชาสักหน่อย” ผมพยักหน้ารับยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากตามบทที่เขียนไว้แล้วโบกมือปฏิเสธ ซีเนียร์ลุกขึ้นจากพื้นแล้วถามเสียงดัง
“นี่มันหมายความว่าอย่างไรท่านลอเรนซ์!?”
“ก็หมายความว่าราชินีนั้นตายก็ต้องมีคนขึ้นปกครองแทนน่ะสิ และแน่นอนคนนั้นย่อมไม่ใช่เจ้า แต่เป็นข้า! ข้า ลอเรนซ์ ผู้นี้ต่างหากล่ะ”
“คัท!!!”
ละครกำลังดำเนินไปอย่างไหลลื่น จู่ๆ ผู้กำกับก็ตะโกนสั่งคัทเสียงดังแล้วเดินดุมๆ เข้ามาหาผม กูทำอะไรผิด? เมื่อกี้พูดตามบทเป๊ะๆ แล้วนะ ซันเซ็ตส่ายหน้าไปมาอย่างไม่พอใจในการแสดงของผม มันเม้มปากมองหน้าผมด้วยสีหน้าท่าทางดูแคลนกันสุดๆ ถ้าไม่พอใจมึงมาแสดงแทนกูเถอะ กูไม่เสียดาย!
“มันไม่ได้! ลอเรนซ์ต้องเหี้ยมกว่านี้! ร้ายกาจกว่านี้! ทำหน้าให้มันเลวๆ หน่อย!!!”
ทำหน้าเลว มันทำยังไงวะ? ผมฟังคำวิพากษ์วิจารณ์ของคุณผู้กำกับแล้วนิ่งไปเลย กูทำสุดความสามารถแล้วโว้ย จะให้ทำหน้าชั่วไปถึงไหน? กูชั่วได้แค่นี้ ถ้ายังไม่พอใจกูก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ซันเซ็ตทำหงุดหงิดแล้วมันก็ชี้เข้าตัวเอง
“ดูกูเป็นตัวอย่าง!”
“เออๆ” ผมกอดอกมองผู้กินกับจะแสดงเป็นตัวอย่าง ซันเซ็ตเริ่มจากท่าทางนักเลงหัวไม้
“ฝ่าบาท! หึ ระงับความเสียใจบ้างเถิด” มันพูดอย่างกับหาเรื่องชาวบ้านเขาเลย แถมยังทำตัวทุเรศ ขากถุยปานกุ๊ยข้างถนน โอ้โห ประโยคเดียวกันแต่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันลิบลับ นี่สิตัวโกงที่แท้จริง! มึงมาแสดงแทนกูเลยดีกว่า ง่ายกว่าเยอะ!
“...แน่นอนคนนั้นย่อม...ไม่...ใช่...เจ้า! แต่เป็นข้า! ข้า ลอเรนซ์ผู้งดงามผู้นี้ต่างหากล่ะ ก๊ากๆๆๆ!!”
เดี๋ยวๆ ไอ้คำว่างดงามมันผุดมาจากบ่อฟะ!?
ซันเซ็ตหันมามองผมแล้วพยักหน้าชี้ให้ดูตัวอย่างจากมัน เสียงหัวเราะที่แม้แต่ตัวโกงในหนังจีนกำลังภายในยังต้องหลบทางให้ ฟังดูแล้วมันชั๊วชั่ว! คนอื่นๆ พยักหน้ามองซันเซ็ตอย่างทึ่งๆ
“โถ คำพูดเดียวกันแท้ๆ แต่ให้ความรู้สึกต่างกันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?”
“หึๆ” ซันเซ็ตยิ้มกระหยิ่มรับภาคภูมิใจเอามากๆ ไม่มีท่าทางถ่อมตัวแม้แต่น้อย ซีเนียร์พยักหน้ารับ
“เออว่ะ ให้ความรู้สึกต่างกันจริงๆ อย่างกะคุณชายกับกุ๊ยข้างถนนเลย!”
“ไอ้เวร! ใครเป็นกุ๊ยวะ!!?” ซันเซ็ตที่กำลังทำหน้าภูมิใจหันขวับมามองแทบไม่ทัน มันยกขาฟาดซีเนียร์ที่หัวเราะหึๆ ในลำคอที่ได้ด่าเพื่อนอย่างสมใจอยาก คนอื่นๆ พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยอย่างแรง เดือดร้อนจนเจ้าตัวต้องตะคอกให้กลับไปประจำตำแหน่งเดิมของใครของมัน ซันเซ็ตหันมาพูดกับผม
“มึงทำได้สักครึ่งหนึ่งของกูก็ยังดีว่ะ ตามนี้นะ”
“...” เกรงว่าแค่หนึ่งในสี่กูก็ยังไม่ได้!
แล้วพวกเราก็เริ่มซ้อมกันอีกครั้ง แต่ละครั้งผมก็ถูกผู้กำกับตะโกนคัทอยู่ตลอด ผมพยายามเต็มที่แต่ก็ยังถูกไอ้ผู้กำกับเฮงซวยตะโกนแผดเสียงใส่หน้าอยู่เหมือนเดิม โว้ย! คนยิ่งรีบๆ อยู่ด้วย ผมก้มมองดูเวลาอย่างเป็นกังวล นี่มันก็ใกล้จะเย็นแล้วแต่ผมก็ยังติดแหง็กอยู่ที่นี้เหมือนเดิม ไอ้ผู้กำกับของเรื่องก็ยังจะ...
“เอาใหม่!ๆๆๆ”
“เอาใหม่โว้ยยย!”
ทำยังไงแม่งก็ไม่ถูกใจสักที ผมเองก็ชักจะอารมณ์เสียเหมือนกันนะ ซันเซ็ตเดินมาคุยกับผมด้วยสีหน้าจริงจังและเข้มเครียด อธิบายฉากต่อไปที่เป็นการต่อสู้ระหว่างพระเอกกับตัวร้ายเพื่อแย่งชิงนางเอก เป็นฉากคลาสสิกใช่ไหมล่ะครับ?
“มึงด่าใส่อารมณ์ไปเต็มที่แล้วฟันดาบไปที่ไอ้ซีเนียร์เดี๋ยวมันจะหลบ จากนั้นก็ฟันแบบนี้...”
หลังจากที่ผู้กำกับอธิบายทุกอย่างเสร็จ ก็เริ่มซักซ้อมการแสดงแบบปลอมๆ กันไปก่อน เพราะพระเอกผู้ไม่มีความกระตือรือร้นใดๆ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมจึงต้องซ้อมฟันดายกับซันเซ็ตไปพลางๆ
“เอาล่ะ อย่างที่กูบอก ทำหน้าดูถูกแล้วด่าใส่กูเต็มที่เลยนะ เอ้า เริ่มเลย”
“กากเดนหน้าโง่ๆ! อย่างเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ยังใจกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีก อยากตายนักข้าก็จะทำให้สมหวัง หึๆ ตายซะเถอะ!!!” ผมตะโกนเสียงดังตามบทแล้วเหวี่ยงไม้ในมือที่ติงต่างว่าเป็นดาบใส่ซันเซ็ตที่ยืนเอ๋อ มันโดนผมฟาดใส่เต็มเหนี่ยว เฮ้ย! ทำไมมึงไม่หลบวะ!? คุณผู้กำกับหงายล้มไปกับพื้นเล่นเอาคนอื่นๆ วิ่งเข้ามาดูอาการ
“กูไม่เป็นไรโว้ย แค่ตกใจเฉยๆ!” ซันเซ็ตรีบลุกขึ้นมาแล้วโบกไม้โบกมือไล่คนที่เข้าไปมุงออกห่างจากมัน จากนั้นมันก็หันมาหาผมเหมือนกับคนอื่นๆ ที่มองผมอย่างแปลกใจ อะไรงั้นเหรอ? พอซีเนียร์เดินเข้ามาผมก็เปลี่ยนไปซ้อมกับพระเอกของเรื่อง ผู้กำกับตะโกนเริ่ม ผมก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้าตะโกนเสียงดัง
“กากเดนหน้าโง่ๆ อย่างเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ยังใจกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีก อยากตายนักข้าก็จะทำให้สมหวัง ตายซะเถอะ!”
“คัท!” เสียงผู้กำกับดังขึ้นขัดทำให้ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว ซันเซ็ตขมวดคิ้วแล้วเดินเข้ามาแทรกระหว่างผมกับซีเนียร์ มันมองผมนิดหน่อย
“เอาแบบซ้อมเมื่อกี้สิวะ ไอ้เมื่อกี้อย่างกับจะเอาไม้จิ้มฟันไปจิ้มพุงมันเล่นแน่ะ ไม่มีความหนักแน่นเหมือนที่ซ้อมกับกูเลย อีกรอบๆ!”
“กากเดนหน้าโง่ๆ อย่างเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ยังใจกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีก อยากตายนักข้าก็จะทำให้สมหวัง ตายซะเถอะ!”
“คัททททท! อีกรอบบบบ!”
“กากเดนหน้าโง่ๆ อย่างเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ยังใจกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีก อยากตายนักข้าก็จะทำให้สมหวัง ตายซะเถอะ!”
ผู้กำกับสั่งคัทแล้วคัทอีก ผมก็พูดจนเสียงแหบเสียงแห้ง โว้ยยยย! เมื่อไรจะผ่านสักทีโว้ย!!?
“กากเดนหน้าโง่ๆ อย่างเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ยังใจกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีก...”
“คัทโว้ยยยยย!!!”
“ไหน! มึงลองพูดอีกรอบสิ!” ซันเซ็ตเดินเข้ามาเป็นรอบที่ร้อยแล้วให้ผมฝึกพูดบท ผมมองหน้ามันแล้วขมวดคิ้วนิ่วหน้า แม่ง ไม่ให้กูผ่านสักที ห่านิ มึงจะทำละครเวทีระดับโลกเลยหรือไงวะ!? จะอะไรนักกับกูเนี่ย! ถ้ามันยุ่งยากขนาดนี้ส่งกูไปเป็นเด็กหลังฉากแบบมอตโตเฮอะ! ผมสูดลมแล้วกัดฟันพูดออกไปอีกรอบพร้อมกับถลึงตาจ้องหน้าไอ้ผู้กำกับเรื่องมากเขม็งเหมือนจะหาเรื่อง
“กากเดนหน้าโง่ๆ!!! อย่างเจ้าจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้ ยังใจกล้าเสนอหน้ามาที่นี้อีก อยากตายนักข้าก็จะทำให้สมหวัง หึๆ ตายซะเถอะ!!! พอใจหรือยังวะไอ้ห่าซันเซ็ต!!!?”
“...ผ่าน” ซันเซ็ตที่ถูกตะโกนตอกหน้าสะดุ้งโหยงแล้วรีบโบกมือให้ผ่านทันที ผมทำเสียงขึ้นจมูก กว่าจะผ่านต้องให้กูโมโหก่อนตลอด! ก่อนที่จะเดินแยกย้ายกันไปผมก็หันไปพูดกับผู้กำกับอย่างห้วนๆ
“เฮ้ย วันนี้กูมีธุระ จะซ้อมก็รีบซ้อม”
“ไม่มีปัญหา...ไอ้พวกซื่อบื้อ!!! มัวแต่นั่งอยู่นั้นแหละ รีบๆ เข้ามาซ้อมจะได้เสร็จเร็วๆ! คุณเนรัญเขามีธุระโว้ยยย”
ผมยืนมองซันเซ็ตที่เดินไปเตะเหล่านักแสดงที่นั่งพักกันอยู่แล้วตะโกนบอกอย่างเคร่งเครียด ซีเนียร์มองหน้าผมแล้วก็ลุกขึ้นเดินมาเตรียมซ้อม ส่วนคนอื่นๆ พากันส่ายหน้าหัวเราะคิกคักกับท่าทางรนๆ ของผู้กำกับ เฮ้ย กูรีบจริงๆ นะโว้ย ยังจะมานั่งกินนมปั่นเม้าธ์มอยสบายใจอยู่อีก ไอ้พวกนี้นี่ อาทิตย์นี้ยิ่งเครียดๆ และอารมณ์เสียง่ายๆ อยู่ด้วย หน้าของผมที่เพียรพยายามรักษาความเรียบเฉยเอาไว้ก็เริ่มลงเหวไปเรื่อยๆ
“เร็วๆ สิโว้ย!!!”
“...อะไรเล่า จะรีบทำไม รัญมีธุระนี่ ไม่ใช่พวกเราสักหน่อยที่มี เนอะๆ”
“กู...จะ...กลับ...แล้ว” ผมพูดออกมาอย่างช้าๆ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋ายัดไอ้บทงี่เง่าใส่เข้าไปแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจกับปฏิกิริยาท่าทางของเหล่าเพื่อนๆ ที่ตกอกตกใจ ซันเซ็ตตะโกนตามหลังมา
“ไอ้รัญ! พวกนั้นแค่ล้อเล่นเอง”
“ก่อนจะล้อเล่นช่วยดูหน้ากูด้วย” ผมหันกลับมาพูดเสียงเรียบๆ ก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ พวกเพื่อนๆ เงียบกริบไม่มีใครพูดอะไรตามหลังผมมาเลยสักคนเดียว
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
คนยิ่งเครียดๆ กันอยู่ยังจะมาทำให้อารมณ์เสียอีก เนอะรัญ!?
ไม่รู้หรือไงว่าการเผชิญหน้ากับเฮดีสมันต้องเครียดขนาดไหน!
อ๊ะ ตอนหน้าถึงคราวเฮดีสมาแบบเต็มๆ ตัวแล้วล่ะ!!!
-
คิดถึงเฮดีสแล้วง่ะ :man1:
-
อ๊ากกก
เนรัญขึ้นแล้วนะทุกคนนน
ทำไมทำตัวกันแบบนี้ 55555
ตอนหน้าเฮียมาแล้ว แต่ไม่รู้จะมารูปแบบไหนนี่สิ เง้ออ
-
:m20: เพื่อนๆ แอบช็อคกันอ่ะดิ๊ o18
เย้เย่ เฮียเฮดีสจะมาแล้วววววววววววววววววววววววววววว :mc4:
-
นั่นไง น้องเนเน่ของขึ้นซะแล้ว o3 o3
ตอนหน้าเฮียจะโผล่แล้ว คิดถึงจัง :man1: :man1:
-
รัญตอนโกรธน่ากลัวมากกกกอะ คนเงียบๆแบบนี้โหดสุด
-
ในที่สุดคนเขียนก็เก็บตังค์มาจ่ายค่าตัวเฮียเฮดีสครบแล้วววว :mc4: :mc4:
น้องเนเน่โมโหแล้วน่ากลัวนะคะเนี๊ย ดูๆ ไว้นะคะอิคุณพี่เฮดีส ถ้ายังทำตัวแบบนี้ระวังเจอเนเน่โหมดนี้เข้านะ
ส่วนเรื่องพี่ไนซ์แลดูดราม่าเล็กๆ งืออออ สงสารน้องหนูไมนอส
-
หึงงง แล้วพาลลลล :angry2: :angry2: :m31:
-
รัญเครียดดดด !!!!
o22 o22
-
หนูรัญโกธรด้วยอะ!!! พยายามนึกหน้าตอนหนูโกธรอยู่นะ55555
ป.ล.พี่เฮดีสค่าตัวแพงเหมือนเดิม โผล่มาแค่ชื่อเองอะ รอตอนหน้าค่าาา อยากเจอเฮียแกเต็มๆ
:laugh:
-
เนรัญอนาคตหึงโหด เฮดีสงานงอกแน่
-
อย่างฮาอะ คิดได้งัยให้เนรัญเป็นตัวร้ายอะ
-
o22 รัญเปลี๊ยนไป
-
รัญเริ่มหึง เริ่มหวง
-
เนเน่น่าจะเอาอารมณ์โกรธ ๆ แบบนี้ไปใช้กับพี่เฮดีสบ้าง เผื่อจะหงอ
-
ไอ้พี่เฮดีส ทำเป็นหลบหน้าหลบตา อย่าให้เจอนะ :m16:
-
หนูรัญน่ากลัวแท้ๆ โกรธทีนี่วงแตกชัวร์
คิดถึงเฮียเฮดีสอะ ค่าตัวแพงไปป่าวว บู่~ ;3;
-
รันรันเริ่มหลุด :laugh:
-
หนูรัญวีนแตกกกกก
-
เนเน่จังโกรธแว้วๆๆๆๆๆ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
o3 o3 o3 o3 o3 o3 o3
-
กะเฮดีส ทำให้ได้อย่างนี้มั่งสิ!
-
นู๋เนเน่มาดโหดก็ยังน่ารัก >////<
-
เราเตือนคุณแล้วเนอะรัญเนอะ
:กอด1:
-
:m20: เนรัญเวอร์ชั่น 2013 ...5555 เพื่อนคงช็อคกันน่าดู เนรัญเวอร์ชั่นฌกรธขนาดหนัก ก็เข้าใจนะ เเบบเราจริงจังเเล้ว มีธุระ
ใหญ่หลวงต้องไปทำอีก ยังมาเล่นกันอยู่ได้ เเถมซ้อมยังไงก็ไม่ผ่าน เนรัญยังมีความเป็นคน ไม่ใช่พระพุทธรูปปางลีลา เลยสงบ
ไม่อยู่เเล้ว... งานนี้สงสัยเพื่อนๆคงไม่มีใครกล้าทำให้ยอดมนุษย์ใจเย็น เทพบุตรของมวลมนุษยชาติต้องโกรธอีก...
พี่เฮดีสจะมาจริงๆใช่มั้ย ไม่งั้นงานนี้คงได้เห็นเนรัญกระชากคอเสื้อเอาหัวโหม่งหน้าพี่เฮดีสบ้างเเหละ 555 :laugh: เนรัญเลือดเดือด
น้องไมนอสน่ารักจังเลย พูดไปพูดมา ร้องไห้เฉยเลย น่าเอ็นดูอ่ะ อิอิ... น่าสงสารด้วยไม่อยากจากพ่อจ๋าใช่มั้ยล่ะ
-
ตอนหน้าเฮดีสจะได้มีบทกะเขาซะที
เนเน่เล่นร้ายไม่ขึ้นหร๊อกกก
-
สวัสดีค่ะ
ครั้งแรกของการอ่านและคอมเม้นท์ที่นี่
เคยเห็นเรื่องนี้ผ่านตาบ้างสองสามครั้ง เปิดมาเจอตอนแรกเลยแอบกริ่งเกรงนิดหน่อย เพราะเริ่มต้นก็เข้าวัดเข้าธรรมซึ่งไม่ใช่แนวคนอ่านแม้แต่น้อย ฮ่า
แต่พอได้โอกาสจังหวะเหมาะมานั่งอ่านดีดีแล้ว ต้องพบว่าตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ที่ต้องมาคอมเม้นท์ต้องบอกว่ารู้สึกสนุกและประทับใจมาก เสียดายที่ก่อนหน้านี้แอบหวาดไป แต่ก็ถือเป็นการสะสมพลังไว้หลายตอนทีเดียวค่ะ ฮ่า
น้องเนใสมากจริงๆ ซื่อด้วย แบบนี้ก็เหมาะกับการมีเฮียเคียงข้างอย่างที่สุด!
เคมีแบบหยินหยาง ไม่ต้องเข้ากันได้แบ่งเขตกันไว้ แต่อยู่ด้วยกันแล้วลงตัวก็พอ
ติดตามตอนต่อไปค่ะ อยากช่วยหารค่าตัวเฮียจริงๆ เมื่อไหร่จะได้ออกบ้างน้า นี่ตกลงเป็นพระเอกจริงๆใช่มั้ย มาเอาคิสแรกของน้องไปแล้วกลับลำไม่ได้นะเฮีย!
:-[
-
แอร๊ย ย ย ย เนเน่ตอนนี้น่ารัก 5555 อันที่จริงก็น่ารักทุกตอนนั่นแหละนะ เนเ่น่โกรธด้วยนะ ><) รอดูว่าเฮดีสจะออกมายังไง 555
-
ได้เห็นรัญ โหมดอารมณ์เสีย
-
ทำหน้าเลวๆมันทำยังไงวะ ประโยคนี้อย่างฮาอะ :m20:
ตอนแรกพยายามเลวแทบตาย แต่ตอนท้ายนี่สิ ทำเอา..อึ้ง
-
รัญตอนโกรธน่ากลัวอ่ะ
คิดถึงพี่เฮดีสสสสสสสสส
-
คนยิ่งเครียดๆ อยู่ไม่รู้หรือไงว่าการที่ไม่ได้เจอหน้าพี่เฮดีสมันทำให้อารมณ์เสียแค่ไหน!
หนูเนเน่คงอยากจะบอกแบบนี้มากกว่านะ :jul3:
-
น้องเนเน่จะลูก? แต่ถ้าเสียพี่ไนซ์ไป :m15:
สงสารไนซ์อ่ะ พี่เฮดีสหลบหน่าเนเน่ทำไม!!!!! :m31:
-
555555 เจอพ่อเทพบุตรเทวดาไปเป็นไงละ เงิบกันหมด
รอตอนหน้า พี่เฮดีสจะโผล่แร้ววววว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่น้องรัญร้ายแล้วหรอทำไมแลดูน่ารักๆ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ ^_^/
-
เนเน่เอาคืนเลย จับกดเลย ๆ :ped149: :ped149:
-
บอกแล้วอารมณ์ไม่ดี โหดใส่แล้วเป็นไงละ กริบเลยๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
รัญรับหลายเรื่อง...ตอนนี้รัญเครียด!!!!!
-
เนเน่อารมณ์ขึ้น!! คึคึ
-
รอเฮดีสสสสสสสสสส .. :กอด1:
-
:sad4: :sad4: บทที่เนเน่จังเล่น ช่างตรงข้ามกับความเป็นจริงมากกกกกกกกกกก 55555
ซันเซ็ตเหมาะที่สุดอ่ะ :pigha2: เพิ่งเห็นเนรัญในอารมณ์นี้นะเนี่ย แสดงว่า พี่ไนซ์หรือเฮดีสน้าาาา
ที่มีความสำคัญกับเนเน่จังขนาดนี้ >//////<
อยากอ่านต่อแล้วง่ะ
มาอัพไวๆน้าาาา
อย่หายไปนาน
ได้โปรดเถอะ
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :call:
-
ห้าห้าห้า
ขอบอกว่า
สะใจมาก!!!เนลูก เนลูกทำตัวได้จี๊ดใจแม่มากคะลูก ชอบอ่ะ คนแม่งยิ่งยุ่งๆยังมากวนอีก สมน้ำหน้า!!!!!
ชอบ!!!
-
เอาเลยเนเน่!!!
ให้ทุกคนได้รู้ว่าเราก็น่ากลัว!
เฮียเฮดีสจะมาแล้ว ระวังโดนหนูเนเหวี่ยงใส่นะจ้ะ
-
รอ รอ รอ ...
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :hao4: :hao4: :mew2: :mew2:
-
สั้น มาก มาก อยาก อ่าน ต่อ อ อ อ อ อ . . .
//กากเดน หน้าโง่ๆ, กากเดน หน้าโง่ๆ ...มาจนจำได้เบย จะติดไปพูดมั้ยเนี่ยเรา 555 :hao7:
-
(http://i.imgur.com/ITjlnnx.png)
สุดขั้ว 12
ผมขี่รถออกมาจากมอค่อยใจเย็นลงหน่อย คิดๆ แล้วเหมือนตัวผมจะเหวี่ยงพวกเพื่อนๆ ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย เฮ้อ รู้สึกผิดจริงๆ เดี๋ยวค่อยไปขอโทษพวกนั้นล่ะกัน ผมเดินทางมาโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเพื่อรับพี่ไนซ์ เส้นทางค่อนข้างไกลหน่อยครับ เฮ้อ ในแต่ละวันผมต้องขับไปมาคิดดูว่าเหนื่อยแค่ไหน ผ่านไปสักพักก็มาถึงโรงพยาบาลผมจอดรถเอาไว้ก่อนจะจิ้มเบอร์ของพี่ไนซ์ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เขาจะเตรียมตัวแล้วหรือยัง ระหว่างรอสายผมก็เดินเข้าไปในตัวตึก
[ ฮัลโหล ]
ในที่สุดพี่ไนซ์ก็รับสายแล้วครับ ผมรีบบอกให้พี่ไนซ์ลงมาข้างล่างเพราะตอนนี้ผมมาถึงแล้ว ผมนั่งรอพี่ไนซ์อยู่เก้าอี้ทางเข้ามองคนเดินผ่านไปผ่านมาแล้วรีบก้มหน้าเมื่อพวกนักเลงที่เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับพี่เฮดีสเดินผ่านมา เวร พวกนี่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกเหรอวะ? ผมชำเหลืองมองพวกนั้นที่สวมชุดไปรเวตเดินออกจากตึกไป พวกมันก็ยังคุยกันเสียงดังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เฮ้อ รีบๆ กลับไปได้แล้วเจ้าพวกไม่มีมารยาท ที่นี้โรงพยาบาลน่ะโว้ยไม่ใช่ตลาดสดจะคุยกันก็เกรงใจคนป่วยบ้าง
“หึๆ แม่ง มีแต่ได้กับได้ว่ะงานนี้”
“ใช่ๆ แค่รายงานความเป็นไปของไอ้เฮดีส หาเรื่องมันนิดๆ หน่อยๆ ก็ได้เงินบานตะไท”
“ลูกพี่คราวนี้เราจะเอาเงินไปใช้อะไรดี?”
“ไปเที่ยวเกาะทางใต้ดีไหมวะ หาสาวฝรั่งกินกัน ฮ่าๆ”
“โห ไปไกลขนาดนั้นเดี๋ยวเงินก็หมดหรอกพี่”
“เงินหมดก็ไปหาเรื่องไอ้เฮดีสอีกสิวะ จะไปยากอะไร!”
“นั้นสิ ฮ่าๆๆๆ”
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนมองพวกเขาที่เดินผ่านประตูออกไปข้างนอกนิ่ง เมื่อกี้ว่ายังไงนะ? เจ้าพวกนี้ทำไมถึงได้หัวเราะกันสะใจขนาดนั้นกันแถมยังไม่รู้จักเข็ดหลาบจะไปหาเรื่องอีกเหมือนเดิม แถมฟังจากที่พวกมันพูดเหมือนพวกมันจะได้เงินแลกกับการที่มาหาเรื่องวิวาทกับพี่เฮดีสเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันน่ะ หรือว่าที่ผ่านมาไอ้ที่เกิดเรื่องมันจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?
“อ้าว รัญหรือเปล่าน่ะ?”
“อ๊ะ สวัสดีครับพี่พอล มาทำอะไรเหรอครับ?”ผมหันไปมองเสียงทุ้มอันนุ่นนวลทักขึ้นจากด้านหลัง พอหันไปก็เจอกับว่าที่แพทย์หนุ่มผู้ซึ่งมีรอยยิ้มอบอุ่นส่งยิ้มเดินเข้ามาหาผม พี่พอลที่สวมเสื้อกาวน์หยุดอยู่ตรงหน้า
“พี่มาฝึกปฏิบัติน่ะ ว่าแต่รัญเถอะเห็นมาที่นี้บ่อยๆ แต่ไม่มีโอกาสเข้ามาทักน่ะ”
ชะอุ้ย! เป็นคนรู้จักอีกคนที่เห็นผมมาที่นี้บ่อย ถึงจะไม่ใช่ความลับอะไรแต่มันก็ไม่อยากให้คนเขาเอาไปลือแปลกๆ หรอกนะครับ ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการแตกตื่นใจ ไม่คิดว่านอกจากพ่อของมอตโตแล้วจะมีคนรู้จักอยู่ที่โรงพยาบาลนี่ ทำไมพี่เขาถึงได้มาฝึกปฏิบัติอะไรไกลขนาดนี้กันนะ!?
“ฝึกปฏิบัติงั้นเหรอครับ? ปีสามก็ได้ฝึกแล้วเหรอครับ?”
“อืม เป็นปฏิบัติในวิชาน่ะ อีกอย่างก็มีดูๆ หัวข้อจะทำวิจัยด้วย”
“ฟังดูยากจังเลย”
“ก็นิดหน่อยแหละ มันเกี่ยวพันกับชีวิตนี่นะจะทำเล่นๆ ได้ยังไง”พี่พอลตอบกลับเมื่อเห็นผมทำหน้ามุ่ยบ่นพึมพำ อ๊ะ นั้นสินะ แพทย์ต้องช่วยชีวิตนี่นะมันต้องลำบากอยู่แล้ว ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“เรายังไม่ได้ตอบพี่เลยว่ามาทำอะไรที่นี้”
ผมชะงักตัวเมื่อพี่พอลวนกลับมาที่คำถามแรก นี่นึกว่าพี่เขาลืมไปแล้วนะเนี่ย อุตส่าห์เปลี่ยนเรื่องพูดขนาดนั้นยังกลับมาที่เดิมจนได้ ผมลังเลที่จะเอ่ยตอบไปแต่พี่พอลก็ไม่ได้เซ้าซี้เมื่อเห็นผมลำบากใจที่จะตอบ เฮ้อ ดีจัง ผมเองก็ไม่อยากจะโกหกซะด้วยสิ ระหว่างที่พวกเราคุยกันพี่พอลก็หันไปทักชายหนุ่มซึ่งสวมใส่สูทสีขาวสะอาดที่กำลังเดินจ้ำออกไป เอ๋? ผู้ชายคนนี้หรือว่าจะเป็น...
“จะกลับแล้วเหรอครับพี่ซูส?”
“อืม จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้วว่าจะกลับไปดูเฮเลนหน่อยน่ะ”ท่านพี่ซูสเปลี่ยนทิศทางเดินเลี้ยวตัวมาหาพี่พอลแล้วเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนใจ นั้นไง! ท่านพี่ซูสจริงๆ ด้วย ผมจำได้แม่นเลยล่ะ แต่ว่าทำไมพี่พอลถึงได้พูดคุยกับท่านพี่ซูสอย่างสนิทสนมแบบนี้ได้เนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็นญาติกันน่ะ!?
“ยัยหนูนั้นเป็นอะไรงั้นเหรอครับ?”
“ก็ตามเดิมนั้นแหละ ทะเลาะกับอะโฟร์น่ะ”
“สองคนนี้โตๆ กันแล้วยังแกล้งกันอย่างกับเด็กๆ เฮ้อ”พี่พอลส่ายหน้าอย่างเอือมระอาพลางถอนหายใจเฮือกด้วยความปลงตก สีหน้าไม่ต่างจากท่านพี่ซูสสักเท่าไร ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองมาที่ผมอย่างสนใจใคร่รู้ พี่พอลก็หันมาหาผมแล้วแนะนำให้ท่านพี่ซูสรู้จัก
“อ้อ นี่รุ่นน้องที่มหา’ลัยของผมเองครับ ชื่อเนรัญครับ แล้วนี่คือพี่ซูส พี่เขาเป็นญาติพี่น่ะ”
“เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เช่นกันครับ”
ผมรีบยกมือไหว้พี่ซูสแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยื่นมือมาก็รีบจับมือนั้นตอบกลับอย่างกระวนกระวาย ย่าส์ พี่พอลเป็นญาติกับพี่ซูสงั้นเหรอ? งั้นก็เป็นญาติกับพี่เฮดีสด้วยน่ะสิ!? ผมนึกถึงเหตุการณ์ในร้านตอนนั้นขึ้นมาทันที ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสองคนนี้เขาเป็นญาติกัน! แล้วนี่คงไม่ใช่ว่าพี่พอลก็มีชื่อเป็นเทพเหมือนครอบครัวนี้หรอกนะ ผมนึกสงสัยอยู่ในใจแล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าของพี่ซูสที่แย้มยิ้มให้กับผมอย่างเป็นกันเอง
“จริงๆ แล้วชื่อเจ้านี่น่ะคืออะพอลโล ชื่อเทพเจ้าเหมือนครอบครัวผมนั้นแหละ เธอเป็นคนรู้จักของเฮดีสงั้นเหรอ?”
“คะ ครับ”ผมสะดุ้งโหยงเมื่อถูกพี่ซูสเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าท่าทางแสดงสนองสนใจ เดี๋ยวนะ! ผมยังไม่พูดอะไรสักคำเลยนี่น่าแล้วทำไมคนๆ นี้ถึงได้รู้เรื่องที่ผมคิดกับตัวเองล่ะเนี่ย!? ผมมองพี่ซูสด้วยความแปลกใจ หรือว่าสีหน้าของผมมันแสดงชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมจับหน้าของตัวเองด้วยความรู้สึกกังวลใจ
“เอ๋ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยนะ?”
“...” ก็คงจะเป็นตอนที่ถูกชนครั้งนู้นล่ะมั้ง ผมยิ้มตอบกลับเล็กน้อย พี่เขาจะจำผมไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะตอนนั้นเหมือนจะรีบๆ อยู่นี่น่า พี่พอลทำเสียงจุ๊ปากแล้วเข้ามาแยกผมออกจากพี่ซูส
“พี่อย่ามาใช้มุกจีบโบราณแบบนั้นเลยน่า”
“...ห๊ะ?”พี่ซูสเลิกคิ้วตกใจหันไปมองพี่พอลอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วส่ายหน้าพร้อมกับโบกมือปฏิเสธอย่างจริงจัง
“จีบอะไรกัน ก็เคยเห็นที่ไหนมาก่อนจริงๆ อ่า ตอนนั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมต้องไปทำธุระก็เลยรีบเดินไปหน่อยน่ะ”พี่ซูสหันมาเอ่ยขอโทษกับผมอย่างสุภาพ อ๊ะ จำได้ด้วยงั้นเหรอ!? ผมทำหน้าแปลกใจอีกฝ่ายก็แค่ยิ้มรับแล้วหันไปหาพี่พอลที่มองพี่เขาอย่างระแวง
“พี่ซูสครับ รีบไปหาเฮเลนไม่ใช่เหรอครับ?”พี่พอลเตือนเสียงราบเรียบ พี่ซูสหันมองคนเตือนพร้อมกับหรี่ดวงตาลงด้วยครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่พี่เขาจะยกมือเอื้อมไปจับไหล่ของพี่พอล
“โอ๊ย!”
จู่ๆ พี่พอลก็สะดุ้งโหยงเหมือนถูกไฟช็อตก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงพี่พอลกัดฟันกรอดกุมไหล่เงยหน้าถลึงตาใส่พี่ซูสอย่างโมโห พี่ซูสยักไหล่ไม่สนใจใยดีก่อนจะหันไปมองผมที่มองมือข้างลำตัวของพี่ท่านอย่างสงสัย พี่ซูสยกมือนั้นขึ้นมายื่นมาหาผมที่ยืนใจเต้นตูมตาม วินาทีที่กำลังจะถูกจับพี่พอลก็ลุกขึ้นมาดึงตัวผมให้หลบไปเสียก่อน พี่ซูสมองผมที่ถูกดึงตัวปลิวแล้วยิ้มค้างบนใบหน้าก่อนจะกรีดนิ้วมือกำหมัด
เฮ้ย! จะชกกันเลยเหรอครับ!? พวกพี่เป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ!? เมื่อกี้ยังดีๆ กันอยู่เลย พี่พอลดันผมออกห่างเมื่อพี่ซูสส่งหมัดแย็บมาอย่างรวดเร็ว พี่พอลรับหมัดนั้นเอาไว้พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น อย่าใช้กำลังในโรงพยาบาลกันเลยครับ มันรบกวนคนไข้! ผมยืนเหงื่อแตกพรากมองพี่สองคนที่ยืนจ้องกันเขม็ง พี่ซูสฉีกยิ้ม
“อ้อ~ แกชอบน้องคนนี้งั้นเหรอ? ถึงว่าแกถึงได้มีปฏิกิริยาแบบนี้กับฉัน หึๆ”
“อย่ามาอ่านความคิดของคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าสิครับ!”พี่พอลสะบัดมืออกจากพี่ซูสอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่จะหันมาหาผมด้วยสายตาหวั่นๆ ส่วนผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจเมื่อทั้งสองเลิกทะเลาะกันสักที ฟู่ นึกว่าจะเกิดการวิวาทซะแล้วสิ พี่ซูสกันมาหาผมแล้วหัวเราะเล็กน้อยพี่เขาหันตัวโบกมือลาไปเงียบๆ แต่แล้วก็เหมือนจะคิดอะไรได้ก็หมุนตัวกลับมา
“เอ่อ! เธอน่ะชอบเฮดีสสินะ?”
“แค่กๆ!”ผมถึงกับไอออกมาทันที พูดอะไรบ้าๆ!! ผมยกมือขึ้นพยายามจะโบกมือปฏิเสธข้อกล่าวหาแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ โธ่เอ๊ย! ผมไม่อยากจะโกหกเลย ชอบหรือไม่ชอบตัวผมเองก็ยังสับสนอยู่เลย! พี่ซูสหัวเราะร่าแล้วส่ายนิ้วไปมา
“มันได้ยินจากตรงนี้ของเธอ”พี่ซูสใช้นิ้วจิ้มลงบนอกซ้ายของตัวเองแล้วหมุนตัวเดินละลิ่วจากไปอย่างไม่หวนกลับมาอธิบายใดๆ หา? ตรงอกซ้าย? หัวใจ? บะ...บ้าน่ะสิ! หัวใจของผมมันจะไปมีเสียงได้ยังไง!? อีกอย่างขนาดตัวผมยังไม่รู้เลยแล้วคนอื่นจะมารู้ดีไปกว่าผมได้ยังไง!? นี่มันเรื่องล้อเล่นใช่ไหม!? ละ...แล้วทำไมผมต้องหน้าแดงด้วยฟะ!?
“อย่าไปสนใจคนๆ นั้นเลย พวกบ้าน้องน่ะ”พี่พอลโพล่งขึ้นมากลางปล่องความคิดอันวุ่นวายสับสนของผม ผมหันไปมองพี่พอลที่ยกมุมปากยิ้มเยือกๆ ยังไงพิกล ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจท่าทางของเปลี่ยนไปนิดๆ ของเขา คงจะโกรธพี่ซูสอยู่ล่ะมั้ง? เอ๋? ว่าแต่ตอนนั้นพี่ซูสทำอะไรพี่พอลถึงขนาดทรุดตัวหมดแรงขนาดนั้นได้น่ะ?
“รัญเองก็รีบๆ กลับดีกว่าไหม? ที่นี้ไกลจากบ้านรัญเดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน”
“อ้อ ครับ คือผมรอเพื่อนอยู่น่ะ”
“งั้นเหรอ งั้นพี่รอเป็นเพื่อนนะ”
“เอ่อ...”ผมอยากจะปฏิเสธแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะรอยยิ้มที่เหมือนจะกดดันไม่ให้บอกปัดของพี่พอลแข็งทื่อ ไม่ต้องรอนานพี่ไนซ์ที่ใส่ชุดไปรเวตก็เดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทีร่าเริงเป็นปกติ โบกมือเรียกผมพร้อมกับยิ้มมาแต่ไกลเลยล่ะครับ พี่พอลหันไปมองแล้วเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“เฮดีส?”
นั้น ว่าแล้วต้องเข้าใจผิดเป็นพี่เฮดีสแน่ๆ พี่พอลถลึงตาแทบจะกระดอนออกจากเบ้าเพราะพี่เฮดีสที่เจ้าตัวคิดไปเองเดินยิ้มร่าเข้ามานั้นเอง ถ้าพี่พอลเป็นญาติกับพี่ซูสล่ะก็ต้องรู้จักพี่เฮดีสแน่ๆ นั้นทำให้เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ถูกไปชั่วคณะ พี่ไนซ์เดินมาหยุดตรงหน้าของผมและพี่พอล
“เฮดีส?”
“ครับ?”พี่ไนซ์เอียงหน้ายิ้มเล็กน้อยแล้วตอบรับอย่างสุภาพ ปฏิกิริยาตอบกลับอย่างสุภาพชนที่ทำเอาพี่พอลหน้าซีดเผือก พี่ไนซ์รับเป็นพี่เฮดีสทำไมอะ? ผมกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่พี่ไนซ์ขยับตัวแล้วมาหาผมแล้วใช้ไหล่กระแทกผมเบาๆ อย่างสนิทสนม พี่พอลจ้องพวกเราสองคนเขม็ง ทำไมล่ะ!? เดี๋ยวพี่พอลก็เข้าใจผิดหรอกครับ ผมเงยหน้ามองพี่ไนซ์อย่างไม่เข้าใจ
“รัญ พี่ขอตัวก่อนล่ะกัน”พี่พอลหันมามองผมแล้วเอ่ยลาอย่างยากลำบากก่อนจะชำเหลืองสายตาไปมองพี่ไนซ์ที่ยังยิ้มกว้างบนใบหน้า พี่พอลคิ้วกระตุกยิกๆ ก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไปอย่างไวจนผมยังไม่ทันได้เอ่ยลาสักประโยค
“นั้นใครน่ะ?”หลังจากพี่พอลเดินไปลับตา พี่ไนซ์ก็ก้มหน้าแคะเล็บเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ญาติพี่ไง”
“หือ? ไม่ยักกะรู้ว่ามีญาติไร้ความเป็นมิตรขนาดนั้นอยู่ด้วย”
ก็แน่ล่ะ เล่นไปพังร้านที่เขาทำงานขนาดนั้นแถมยังตั้งใจทุ่มโต๊ะเก้าอี้กะจะเอาชีวิตกันแบบนั้นจะให้เป็นมิตรมันก็ออกจะทำร้ายจิตใจกันเกินไป ผมตัวสั่นเมื่อคิดถึงเหตุการณ์วินาศสันตะโรในครั้งนั้น พี่ไนซ์ไม่พูดอะไรอีกพี่เขากระโดดกอดคอผมแล้วลากเดินออกไปนอกตึกพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เอาล่ะ พวกเรารีบไปจัดการธุระสำคัญกันดีกว่า ป่านนี้เจ้าบ้านั้นรอจนแก่แหงกแล้วมั้ง หึๆ”
“ผมขอทำใจก่อนได้ไหม?”
พอคิดถึงบุคคลที่ได้นัดไว้แล้วจิตใจพาลห่อเหี่ยวแห้งแล้งขึ้นมาทันที เฮ้อ รู้สึกเครียดจนผมจะหงอกหมดหัวแล้วเนี่ย ทำไมผมต้องมาเจอะเจอกับปัญหาหนักอกหนักใจแบบนี้ด้วย ไม่รู้ว่าตอนเจอหน้าผมควรจะทำตัวยังไงดี ก็ดันไปล่วงรู้ในสิ่งที่แม้แต่ญาติหรือเพื่อนสนิทของเขาไม่รู้นี่น่า พี่ไนซ์หัวเราะเบาๆ กับคำบ่นของผม
“เอาน่า ระหว่างไปก็นั่งทำใจไปพลางๆ ล่ะกัน เอากุญแจมาเดี๋ยวพี่ชายคนนี้จะขับเอง”
“พี่รู้ทางเหรอ?”
“เธอก็บอกสิ”
พี่ไนซ์ยักไหล่ตอบอย่างสบายๆ แบมือกระดิกนิ้วขอกุญแจรถจากผม ผมล้วงเอากุญแจวางบนมือนั้นอย่างไม่วางใจนัก มันจะดีเหรอที่ให้คนป่วยใกล้ผ่าตัดมาขับเนี่ย? พี่ไนซ์ใส่กุญแจสตาร์ทเครื่องอย่างคล่องแคล่วจากนั้นก็โบกมือเรียกให้ผมไปซ้อนท้ายพร้อมกับยื่นหมวกนิรภัยมาให้ด้วย ผมรับมาสวมแล้วกระโดดขึ้นซ้อนท้ายรวดเร็วแล้วพวกเราก็ออกเดินทางกันเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้
“เมื่อกี้ผมเจอพี่ซูสด้วย”
“อ่าฮะ มีบุญวาสนาได้เจอท่านประธานซะด้วยสิ”พี่ไนซ์หัวเราะ ผมยกคิ้วขึ้น ท่านประธานงั้นเหรอ?
“นั้นพี่ชายของพี่ไม่ใช่เหรอ?”
“โอ๊ย พี่ชายของเฮดีสหรอก ก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่าพี่ไม่รู้จักครอบครัวทางพ่อ”พี่ไนซ์ตอบกลับน้ำเสียงเรียบๆ
พี่ไนซ์ไม่รู้จักครอบครัวทางพ่อเลยสักคนเดียวตรงกันข้ามกับพี่เฮดีสไม่รู้จักญาติทางแม่แถมยังไม่รู้จักแม่ของตัวเองอีกต่างหาก ทำไมครอบครัวนี้ถึงได้พิลึกขนาดนี้กันนะ พี่ไนซ์เล่าให้ฟังว่าตอนเกิดแม่พาพี่เขาหนีไปจากพ่อ นี่ทำให้ผมติดใจสงสัยเป็นอย่างมากเลยล่ะ ทำไมคุณแม่พวกพี่ต้องหอบลูกหนีสามีของตัวเองด้วยวะ? พี่ไนซ์สันนิฐานว่าเพราะตอนนั้นพ่อมีภรรยาอยู่แล้วอาจจะทำให้แม่เสียใจหอบลูกหนีล่ะมั้งแล้วผมก็ถามต่ออีกว่าทำไมเอาแต่พี่ไนซ์ไปล่ะ? พี่ไนซ์ก็สันนิฐานอีกรอบว่าหอบเด็กหนีสองคนพร้อมกันอาจจะลำบากก็เลยเอาไปคนเดียว และนั้นแหละครับคือปัญหาของเรื่อง!
พี่เฮดีสอยู่กับพ่อและพี่ไนซ์อยู่กับแม่ คู่แม่ลูกหนีไปตั้งหลักปักฐานที่ประเทศแคนาดา ระหว่างนั้นพี่ไนซ์รู้ว่าตัวเองมีน้องฝาแฝดอยู่อีกคนซึ่งอยู่กับพ่อที่ประเทศบ้านเกิดเพราะคุณแม่รู้สึกผิดมากที่ตอนนั้นไม่สามารถเอาพี่เฮดีสมาด้วยได้ พี่ไนซ์พูดว่าคุณแม่ของพี่เขาเป็นทุกข์อย่างมากกับเรื่องนี้เพราะกลัวพี่เฮดีสจะกลายเป็นแบบพ่อ ฟังถึงตรงนี้ผมก็ติดใจสงสัยอีกรอบ แบบพ่อนี่หมายถึงยังไง? หมายความว่าพ่อของพวกพี่เป็นคนไม่ดีอย่างนั้นเหรอ? อาจจะใช่ก็ได้นะขนาดตัวเองมีลูกมีเมียแล้วยังจะมายุ่งกับผู้หญิงอื่นอีก แบบนี้ต้องไม่ใช่คนมีศีลธรรมแน่ๆ เลยครับ
และเรื่องก็มาถึงจุดสำคัญพี่ไนซ์ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งรู้จักกับพี่เฮดีสทำให้พี่ไนซ์ตัดสินใจกลับมาที่เมืองไทยเพื่อตามหาน้องชายและอยากจะให้แม่ได้เจอสักครั้ง ในช่วงนี้พี่ไนซ์พูดด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ ที่ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ! ลางสังหรณ์ของผมมันเตือนอย่างชัดเจนเลยล่ะ สรุปพี่ไนซ์ดั้นด้นที่ไทยเพื่อหาน้องชายฝาแฝดในที่สุดก็เจอแต่ทว่า...น้องชายคนนั้นกลับไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพี่ชายฝาแฝดและแม่เลยแถมยังเย็นชาจนน่ากลัว พี่ไนซ์บอกว่าตอนแรกไม่กล้าเข้าไปทักด้วยซ้ำเพราะกลัวตาย ฮา! เหมือนผมเลย ตอนแรกที่เจอกลัวแทบแย่แน่ะ
พี่ไนซ์ปฏิบัติตามตื้อน้องชายให้ไปเจอแม่แต่ก็ถูกเมินเฉยอยู่เสมอจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้คุณแม่ของพี่ไนซ์และพี่เฮดีสเดินทางกลับมาที่เมืองไทยประกอบกับพี่ไนซ์ก็พบว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจก็เลยร้อนใจอยากให้พี่เฮดีสได้คุยกับแม่สักครั้งก็ยังดี ทำไมชีวิตของพวกพี่ถึงได้เหมือนนิยายจังวะ ผมยังไม่มีอะไรดราม่าขนาดนี้เลยนะ นี่มันละครน้ำเน่าดีๆ นี่เอง!
ใช้เวลาพอสมควรพวกเราก็มาถึงบ้านของผมจนได้ ผมเบิกตามือจับเอวพี่ไนซ์แน่น แม่ง! พี่เป็นยังไงน้องก็เป็นอย่างนั้น!! พี่ไนซ์ขับรถได้เสี่ยวม้ามมากครับ ซิ่งยิ่งกว่าพี่เฮดีสซะอีก!!! ผมวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่างแน่ะ นี่มันคนป่วยจริงๆ เหรอวะ!? ไม่ค่อยจะเชื่อเล๊ย พอรถจอดผมก็รีบกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์ราวกับมันเป็นของร้อน เดินโซเซกุมหัวใจที่แทบจะวายป่วง พี่ไนซ์จอดเวฟป้าเดินเข้ามาดูอาการของผมด้วยท่าทางชิวเหลือหลาย ผมหรือพีไนซ์เป็นโรคหัวใจกันแน่เนี่ย?
“เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าซีดมากเลย”
“ไม่เป็นอะไรครับ แค่ตกใจนิดหน่อย”
“นี่ก็ขับธรรมดาแล้วนะ”พี่ไนซ์พึมพำทำหน้าไม่ค่อยเข้าใจกับอาการของผม ผมขึงตาใส่พื้นเบื้องล่าง ปกติพี่ขับรถยังไงไม่ทราบ!? เร็วท้าทายยมบาลขนาดนี้ยังเรียกว่าธรรมดาอีก! พี่ไนซ์ตบหลังของผมอย่างปกปลอบใจ ผมหายใจคล่องแล้วยืดตัวขึ้นยืนตัวตรง โอเค ตอนนี้เกือบจะปกติร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วแต่ว่าในใจมันรู้สึกหวั่นๆ ยังไงไม่รู้ แค่คิดว่าอีกเดี๋ยวต้องไปยืนต่อหน้าของพี่เฮดีสแล้วท้องมันปั่นป่วนวุ่นวาย สมองเริ่มติดๆ ขัดๆ ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ โอ๊ย ไอ้รัญอย่าเพิ่งอาการกำเริบสิโว้ย!
“ไปๆ! บ้านพี่ยูอะไรนั้นอยู่ไหนล่ะ?”พี่ไนซ์เดินเข้ามากอดคอผมอย่างสนิทสนม อ่า อย่าเพิ่งมาเร่งกันสิครับพี่ ผมเพิ่งฟื้นคืนชีพจากรถเที่ยวด่วนตายไม่นานเลยนะ ผมชี้นิ้วไปที่บ้านถัดไปคนตัวสูงกว่าก็ลากคอของผมมาที่บ้านพี่ยูในทันที อ่า! ให้ตายสิ ในที่สุดมันก็ถึงเวลาแล้วสินะ ผมกลั้นหายใจพยายามปลุกใจให้ฮึมเหิมด้วยการชูหมัดที่กำแน่นขึ้นปฏิญาณ พี่ไนซ์หัวเราะขำกับท่าทีปลุกขวัญกำลังใจของผมแล้วดึงมือผมเดินข้ามรั้วบ้านพี่ยูเข้าไป
ปัง!
“ไอ้รัญญญ! มาช้า...อ๊ากกก ผีหลอกกก!!!”พี่ยูเปิดประตูบ้านพุ่งออกมาด้วยสีหน้าโมโหโวยวายไปได้แค่ครึ่งประโยคก็ชะงักเมื่อเห็นคนที่มากับผม พี่ยูหันกลับไปมองข้างหลังแล้วหันกลับมามองข้างหน้า หน้าของพี่ยูเขียวคล้ำอย่างรวดเร็วก่อนจะร้องเสียงหลงดังลั่นซอย พี่ยูกระโดดเหยงๆ หลบไปแอบประตูอย่างว่องไวก่อนจะโผล่หัวออกมามองแล้วเบิกตากว้าง
“แม่เจ้า! ไอ้เฮดีสแยกร่าง!!”
“อะแฮ่ม สวัสดีครับ”พี่ไนซ์แอบขำก่อนจะกระแอมในลำคอแล้วหันไปยิ้มกว้างเอ่ยทักทายพี่ยูอย่างเป็นกันเอง พลังรอยยิ้มอันสดใสสยบใจนางพยาบาลทั่วหล้าของพี่ไนซ์ทำให้พี่ยูกระพริบตาปริบๆ แล้วแก้มแดงหลุบไปแอบหลังประตูก่อนจะค่อยๆ โผล่มาเมียงมองด้วยอาการเขินอาย พี่ยูครับอย่าเพิ่งหลงเสน่ห์เจ้าพ่อลูกสองอย่างหมอนี้นะครับ ใจเย็นๆ ครับพี่ยู!
“...มาที่นี้ได้ยังไง?”เสียงทุ้มต่ำที่เย็นยะเยือกดังขึ้นทำให้บรรยากาศขำขันของพี่ยูถูกพัดหายไปลับตาโดยมีลมหนาวเหน็บเข้ามาแทนที่ เงาดำที่สูงใหญ่หน้าประตูค่อยๆ เดินออกมาปรากฏตัวด้วยใบหน้าทะมึนตึง คิ้วเข้มขมวดจนชิด ดวงตาดุร้ายราวกับสัตว์ป่าจ้องคนที่เหมือนตัวเขาอย่างกับแกะโรจน์แววแสง ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น รู้สึกว่ามือเย็นไร้ความรู้สึกเมื่อถูกดวงตาไร้ชีวิตชีวาชวนขนลุกคู่นั้นเบือนมาจับจ้อง พี่ไนซ์บีบมือของผมแน่น ยิ้มรับแล้วเอ่ยตอบด้วยท่าทางสบายๆ
“ก็มาหาน้องชายที่ใจจืดใจดำไม่ยอมไปให้เห็นหัวน่ะสิ”
พี่เฮดีสหลับตาลง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง เวลาแค่พริบตาเดียวแต่ผมเหมือนมันนานแสนนานพี่เฮดีสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เหมือนกำลังอดกลั้นบางอย่างด้วยความยากเย็น แนวกรามขบกันแน่น ผมยังสั่นงัก ท่าทางแบบนั้นน่ากลัวเป็นบ้าเลยเหมือนภูเขาไฟค่อยๆ ปะทุอย่างช้าๆ แต่รุนแรง
“...รนหาที่ตายจริงๆ”พี่เฮดีสหันตัวก้าวเท้ามาที่พี่ชายฝาแฝดด้วยดวงตาวาวแสง ผมกับพี่ไนซ์สะดุ้งโหยงก้าวถอยหลังอย่างลืมตัวเพราะบรรยากาศกดดันแทบจะหายใจไม่ออก ผมอยากจะร้องไห้ มันน่ากลัวจริงๆ นะครับ พี่ยูเห็นท่าไม่ดีแล่นออกมาจากเกาะกำบังมาคว้าตัวของพี่เฮดีสเอาไว้แน่น
“ใจเย็นโว้ยเพื่อน!”
“ปล่อย!”
พี่เฮดีสตวาดเสียงแข็งกร้าวและดุร้ายน่ากลัวจนผมกลัวแทนพี่ยู พี่ยูผู้รักตัวกลัวตายรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว เป็นผมผมก็ปล่อยเหมือนกันแหละ พี่เฮดีสจ้องเขม็งพี่ไนซ์อย่างไม่พอใจแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ต่างจากเดิม
“กูบอกให้ปล่อย! ไม่ได้ยินหรือไงวะ!?”
“กูปล่อยนานแล้ว!”พี่ยูแทบจะร้องไห้
“ไม่ใช่มึง กูหมายถึงนั้นต่างหาก!”
พี่เฮดีสถอนหายใจอย่างหงุดหงิดหมุนตัวไปเตะพี่ยูดังป้าบแล้วกัดฟันกรอดชี้นิ้วยิกๆ มาทางผมกับพี่ไนซ์ ห๊ะ? นั้นที่ว่าเนี่ยหมายถึง... ผมก้มตัวลงมองมือของตัวเองกับพี่ไนซ์ที่จับกันแน่น(เพราะความกลัว) พวกเราผงะรีบปล่อยมือกันทันที พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูก
“...ฮึ ทุเรศ”
หัวใจของผมหล่นวูบ
(http://i.imgur.com/YdqduQg.png)
แปะๆ ขอต้อนรับการกลับมาของเฮดีส ซูส และอะพอลโล!
แหม่ ครอบครัวเทพทยอยกันมาจริงๆ และทยอยเปิดเผยความลับ(?)
ตอนหน้าเฮดีสกับไนซ์มีปากเสียงกันแน่ๆ จะเป็นศึกชิงนาย(?)หรือเปล่า 555
ป.ล. ว่างๆ จะลงสีล่ะกัน ตอนนี้ไม่ว่าง!
-
อ๊ากกกกก ค้าง
อิพี่หึงโหด น้องรัญจะทำยังไงล่ะเนี้ย
มาต่อเร็วๆน้า :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮียเฮดีสหึงเนเน่ก็บอกตรงๆ เหอะ ^^
-
สั้นจัง หรือคิดไปเอง
-
หมั่นไส้ไอ้พี่เฮดีสอ่ะ :m16:
-
เฮดีสหึงรัญสินะ หึหึุ :katai3:
-
โถถถถ...น่ารักกันจริงๆ
โดยเฉพาะเฮดีส หึงเขาก็บอกกันดีๆก็ได้นะจ๊ะ^^
ครอบครัวนี้ชั่งมีความลับ ซับซ้อนเยอะจริงๆ
เอาใจช่วยนู๋รัญน๊าาาาาาา>O<
-
มีการชี้มือแล้วพูดด้วยอะ อย่างฮาอะพี่เฮดีส :m20:
หึงโหดแต่ทำไมมันน่ารักนักก็ไม่รู้ :mew2:
พี่ซูสอย่างเท่ห์ :hao5:
-
หึงเขาซะขนาดนี้ ยังทำเป็นซึนอีกนะพี่ฮาดีส
เฮียแกซึนตัวพ่อเลยอ่ะ พูดก็ไม่พูด พอไม่พอใจก็ใส่อารมณ์
เฮ๊อออออ หวังว่าพอคบกับหนูรันแล้ว เฮียแกจะดีขึ้น
-
มีหึงแฮะ
-
ครอบครัวนี้ เป็นเทพมาจุติรึไงเนี่ยยยย :hao7:
-
หายไปก็นานนะเฮดีสแต่โผล่มาแค่เนี่ย!!! โถวววววว ตอนหน้าๆๆ มาอัพเร็วๆเลยคนเขียนนนนนนนน
คนอ่านคนนี้ว้อนท์มากกกกก
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อยากอ่านต่ออออออออออ ค้างอ่ะ!! TT^TT :ling1: :ling1: :ling1:
พี่เฮดีสแอบหึงรัญด้วย 555555555 *ดีใจ* :hao5: :-[ :hao7:
-
โอ้ เจอกันแล้วแฮะ จะเป็นงัยต่อนะเนี้ย
-
ค้างงงงงงสุดๆ :katai4:
-
โฮะๆ หึงโหดอะเดะ
-
ค้างงง! :katai5: เฮดีสค่าตัวแพงมากกกก โผล่มานิดเดียวอีกละ!! :katai4:
-
เฮเดส อย่าฟอร์มเยอะ :hao4:
-
พระเอกซึนสาดดดด555555555
คือมันแอบชอบมานานแล้วสินะ? สโตรคมากเพ่
รัญก็มึนๆเด็กๆเนอะ น่ารักอ่ะ ฮาาาา :o8:
โอ้วววววพี่เฮหึงละเฟร้ยยย น้องรัญสู้กับพี่มันต่อไปค่ะ ฮ่าๆๆ
มาต่อไวไวจ้ารอๆ :กอด1:
-
ฮาไอ้ตรงให้ปล่อยมือนี่แหละ เจอพี่ไนซ์ยังไม่โมโหเท่าพี่แกมาจับมือรัญ
โอย ตอนหน้าท่าทางจะหนักหน่วงสำหรับรัญคนดีนะ
ขอบคุณค่ะ
-
:ling1: สั้นง่าาาา
เอาอีกๆๆ
-
บ้านนี้เทพกันทั้งบ้าน
เฮดีส เวลาแกโมโหน่ากลัวว่ะ สงสารเนรัญจังกลัวจนตัวสั่น
หึงโหดมาก รอตอนต่อไปจ้า
-
ครอบครัวใหญ่ๆนี้เอาแต่จะตีกันท่าเดียว :เฮ้อ:
-
แว้กกกกก เฮียแกหึงโหดตลอด! :hao7:
มาปล่อยให้ค้างอย่างนี้เค้าทำใจไม่ได้น้าาา รีบมาต่อไวๆ นะคะ :katai1: :ling1:
-
:katai2-1:
แปะๆๆ วู้ๆๆๆ
:hao7:
เชียร์อยู่ข้างสนาม
ยกที่หนึ่งเริ่ม! เอ๊ย! ไม่ใช่ละ... :katai5:
-
:angry2: พี่เฮดีสใช้คำว่า "ทุเรศ" ใช้กับใครห๊ะ!... อย่าบอกนะว่า ว่าเนรัญอ่ะ... :katai1: พี่เฮดีสทำไมต้องโกรธขนาดนั้น
ตัวเองถอยห่างจากเนเน่ที่น่ารักเองเเท้ๆ คุณพ่อลูกสองอย่างพี่ไนซ์ก็น่าจะมีโอกาสไม่ใช่เหรออออออ (ประชดนะ5555)
พี่เฮดีสทำให้เนรัญกลัว :ling3: (คนอื่นๆก็กลัว) พี่เฮดีสเป็นอะไรกันเเน่ เรื่องมันไม่ได้เป็นเเค่ที่พี่ไนซ์เล่ามาหรอกใช่มั้ย???
โกรธเกลียดอะไรกันขนาดนั้น... เนรัญกับพี่ยูถูกลากมาเอี่ยวด้วยเเล้ว จะรอดมั้ยเนี่ย สองผู้บริสุทธิ์ ให้ความรู้สึกเหมือนเนรัญ
กับพี่ยูยืนอยู่ในสนามรบที่ไม่รู้ว่ามีระเบิดฝังอยู่ตรงไหนบ้าง หรือจะมีทหารเฮดีสโผล่มาสาดกระสุนใส่เมื่อไหร่ โดยมีพลทหาร
ไนซ์เป็นตัวจุดชนวน ความรู้สึกนี้เลย 5555 :katai5: เนรัญจะรอดมั้ยเนี่ย พี่เฮดีสหวงได้ชัดเจนมาก แต่ได้โปรดยืนยันสถานะ
ของเนเน่ให้ชัดเจนด้วยจะดีมากเลย... ดีกว่าไม่บอกว่ารัก แถมผลักไส แต่ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ เก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัว :hao5:
-
นี่โกรธที่เนเน่โดนจับมือเหรอเนี่ย?
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่มันอะไรก๊านนน
ปมเยอะขนาดนี้
อยากรู้ไวๆจัง
-
หึงอ่ะเด่ โด่
-
:ling1: ทำไมสั้นแบบนี้ :hao5: มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน้าาาาาา
อิพี่เฮดีสนี่จริงๆเลย ชอบเค้าแล้วยังจะไปว่าเค้าแบบนั้นอีก สงสารเนเน่จัง :mew4:
-
ค้างๆๆๆ รีบมาต่อนะ สู้ๆ
:call:
-
เฮดีส บทหน้าขอความชัดเจนด้วย จะเอาไงกับน้องเค้ากันแน่ ...ทำไม่สน แต่ดันมีหึง อุวะ
//สำหรับที่มาที่ไปของครอบครัวเทพเจ้า วอนผู้ใจบุญทำแผนผังต้นไม้หรือแผนภูมิก้างปลาให้ดูที มึนตึ้บเบาๆ :mew5:
-
มานิดเดียวเอง ค้างอ่ะ :mew6:
-
เครียดดดด หลังจากอ่านตอนหลังๆ แล้ว เริ่มรู้อะไรมากขึ้น
แต่พอตอนสุดท้าย จากที่เครียดมานานๆ ฮาก๊ากกกก เลย ประโยคที่บอกให้ปล่อยเนี่ยละ 555555
-
ไม่รู้เป็นไงแต่ตอนนี้เฮดีสดูน่ารักอ่ะ :katai2-1:
-
เนเน่
ค้างมากกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
สั้นอ่ะ สั้นอ่ะ สั้นมากค่ะ :mew6: :mew6:
อยากให้เกิดศึกชิงนายจัง เฮดีสไม่มีบทนานมากแล้ว
สงสารเนรัญบ้างสิ รีบๆกลับมาหาน้องได้แล้วว :ling1: :ling1: :ling1:
-
โด่วว หึงก็บอกไปเส่ :katai5:
-
ทุเรศหรือหึงครับพี่เฮดิส?? :laugh:
-
:hao6: หึงแรงนะจ้ะ ปากร้ายจริงๆเลยเฮดีส
-
ชอบๆๆๆๆ
-
มารอค่าาาา :hao7:
-
ค้างอะ :ling1: :ling1: :ling1: :katai1: :katai4: :katai4: :z3: :z3: :m31: :m31: :angry2: :serius2: :serius2: :m16:
-
สุดขีด 12
บรรยากาศระหว่างพวกเรามันช่างย่ำแย่ ผมหุบปากเงียบก้มหน้าเฉมองพื้นไปเมื่อเจออาการโมโหพาโล แน่นอนว่าไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเขาจะมาใส่ใจเรื่องแค่นี้ทำไม? พี่ยูทำหน้าแปลกๆ ยื่นปากเหมือนกลั้นหัวเราะ สงสัยพี่ยูจะเป็นคนเดียวที่อยู่ในอารมณ์รื่นเริง พี่ไนซ์ขยับตัวอย่างอึดอัดแล้วเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมเฮดีส?”
พี่เฮดีสเหลือบมองพี่ชายฝาแฝดด้วยสายตาคมกริบแล้วเอ่ยปฏิเสธอย่างเย็นชา
“ไม่จำเป็น ไสหัวกลับไปซะ”
“มีเหตุผลหน่อยเฮดีส นายคิดว่ามีแต่นายหรือไงที่เจ็บปวดกับเรื่องนั้นน่ะ! แม่กับฉันก็เสียใจไม่แพ้นายหรอกเจ้าเด็กบ้าเอ๊ย!!”พี่ไนซ์สูดอากาศพยายามระงับอารมณ์โมโหแล้วเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น พี่เฮดีสมองพี่ไนซ์ด้วยหางตาที่ดูเย็นชายิ่งกว่าเดิม ดวงตาสีดำลึกล้ำยากจะหยั่งถึงมีไฟโทสะปะทุภายใน ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงก็กระตุกโค้งขึ้นเหมือนกำลังแสยะยิ้มดูถูก
“เสียใจ? เหอะ ไอ้ความรู้สึกกะจ้อยร่อยนั้นช่างน่าสมเพช”
“เฮดีส!”พี่ไนซ์คำรามอย่างเดือดดาลกับท่าทางไม่ใส่ใจใยดีของน้องชาย
สถานการณ์เริ่มไม่ดีเอามากๆ ผมควรทำยังไงดี? พี่ไนซ์พยายามระงับอารมณ์โมโหของตัวเอง กำหมัดแน่นจนมือสั่น ผมมองพี่ยูเพียรส่งสายตาขอความช่วยเหลือเร่งด่วน พี่ยูมองตอบกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ ทำอะไรสักอย่างสิครับ! ผมส่งความทางสายพี่ยูถอนหายใจแล้วส่งสายตาตอบกลับอย่างลำบากใจ ก่อนจะเอ่ยแทรกบรรยากาศน่าขยาด
“เออ เข้าไปคุยในบ้านก่อนไหม?”
“รบกวนด้วยนะครับ”
พี่ไนซ์ครุ่นคิดเมื่อพี่ยูเอ่ยปากเชื้อเชิญ ก่อนจะพยักรับแล้วยิ้มเล็กๆ เป็นการขอโทษทางสายตา
“เฮดีส ขอร้องล่ะ ช่วยฟังหน่อยได้ไหม? ครั้งนี้จะเป็นสุดท้าย”พี่ไนซ์หันมาเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ขนาดผมฟังยังรู้สึกเจ็บปวดแทนเลย แต่ทว่าพี่เฮดีสกลับเดินผ่านพี่ไนซ์ไปอย่างไม่แยแสต่อคำขอร้องนั้นแม้แต่น้อย
“เฮ้ย มึงจะไปไหนวะ?”พี่ยูร้องถามเมื่อเห็นเพื่อนเดินไปคนละทางกับคนอื่นๆ
“กลับ”พี่เฮดีสตอบสั้นห้วนไม่แม้กระทั่งจะหันหน้ากลับมา พี่ไนซ์ถอนหายใจเฮือกอย่างสิ้นหวัง
ผมมองพวกเขาทั้งสองคนที่มีใบหน้าเหมือนกัน แต่ตอนนี้กำลังแสดงออกตรงกันข้ามแล้วมันหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมพี่เฮดีสถึงไม่ยอมเจอแม่ของตัวเอง... เทียบกับผมสิ ผมอยากเจอแม่และยายมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะพวกท่านไม่อยู่ตั้งนานแล้ว พี่เฮดีสเดินผ่านผมแล้วหยุดชะงัก
ผมกำชายเสื้อสีดำเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เขาเดินไป พี่เฮดีสปัดมือผมออกจากเสื้อของเขาแต่ผมก็หมุนตัวคว้าแขนของเขาแต่ก็โดนสะบัดออกอย่างรวดเร็ว เขาก้มหน้าหรี่ตามองผมด้วยสายตาเฉยชาปนไม่พอใจ ผมใจเจ็บแปลบไม่กล้าจะแตะตัวเขาอีกเพราะท่าทางแบบนั้น มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ต้องการให้ผมแตะต้องตัว ผมหรุบตามองพื้นก้มศีรษะลงแล้วเอ่ยขอร้องเขาด้วยเสียงแผ่วเบา มันคือความพยายามครั้งสุดท้ายแล้ว
“ขอร้องล่ะครับ ช่วยอยู่คุยกับพี่ไนซ์หน่อยนะครับ”
“...”
“เฮดีส ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ”พี่ไนซ์เอ่ยขอร้องอีกเสียง
คนถูกขอร้องนิ่งเงียบไม่ตอบ นานกว่าเขาจะเอ่ยปฏิเสธเหมือนเดิมไม่ยอมเปลี่ยนใจ ผมเงยหน้าขึ้นมามองจะเอ่ยขอร้องอีกครั้ง แต่ก็หยุดชะงักพูดอะไรไม่ออกสักคำ เหมือนสมองมันตื้อ เพราะอะไร? ทำไมพี่เฮดีสต้องทำสายตาเจ็บปวดขนาดนั้นด้วย ทั้งๆ ที่ฝ่ายพวกผมต่างหากที่โดนปฏิเสธ แต่เขากลับทำเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายถูกปฏิเสธซะเอง แววเว้าวอนวูบผ่าน ผมนิ่งอึ้งมองดวงตาสีดำเข้มคู่นั้นแต่แป๊บเดียวดวงตานั้นวาวโรจน์ฉับพลัน
“เฮดีส...”
“ไม่เข้าใจหรือไง! คนใกล้ตายอย่างแกน่ะ อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีก!! อยากตายเร็วกว่าเดิมหรือไง!?”พี่เฮดีสชักสีหน้าแล้วตวาดเสียงดังจัดชุดใหญ่รัวใส่ไม่ยั้งจนหอบ พวกผมผงะเมื่อเขาพุ่งเข้าคว้าคอพี่ไนซ์บีบจนอีกฝ่ายหน้าเขียว
“อึก!”
“เฮ้ย ไอ้เฮดีส!”
“พี่ไนซ์!”
ผมกับพี่ยูเต้นอยู่ข้างๆ ไม่กล้าเข้าไป ก็แน่สิ! คนที่บีบคอคนอื่นอยู่นั้นน่ะทำหน้าอย่างกับยักษ์แน่ะ ดวงตาวาวโรจน์ พี่เฮดีสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเป็นน้ำแข็งพันปี
“พวกแกสองคนแม่ลูกทำไมต้องโผล่หัวมาด้วย อยู่ที่นั้นก็ดีอยู่แล้ว การมีแม่หรือไม่มีมันไม่สำคัญอะไรสำหรับฉันเลยสักนิด หนำซ้ำมันน่าลำบากเสียอีก!!!”
พูดจบก็เหวี่ยงพี่ไนซ์ใส่พวกผมที่ยืนอึ้งรับพี่ไนซ์ได้พอดี พี่เฮดีสมองพวกเราแล้วสะบัดตัวเดินจากไปราวกับพายุ ดูท่าจะอารมณ์เสียโคตรๆ ถ้าเป็นคนปกติทั่วไปคงจะพูดได้ว่าโกรธหน้าดำหน้าแดงควันออกหูอะไรแบบนี้ แต่พี่เฮดีสคงจะใช้คำพวกนี้ไม่ได้เพราะหน้าเขานิ่งเป็นนิตย์นี่นะ ผมมองเขาก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปลับตา
“แค่กๆๆๆ”เสียงไอของพี่ไนซ์ดึงความสนใจจากผมกลับมา ผมสำรวจมองคอพี่ไนซ์อดจะใจหายไม่ได้ ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะครับ กะเอาให้ตายแน่ๆ ผมกลืนน้ำลายเมื่อเห็นรอยมือเป็นปื้นบนลำคอของพี่ไนซ์
“พี่ไนซ์กลับโรงพยาบาลดีไหมครับ?”ผมเอ่ยถามความเห็นเจ้าตัว ดูจากรอยแผลแล้วน่าจะกลับไปโรงพยาบาลรักษาตัวก่อนเป็นอันดับแรกน่าจะดีที่สุด พี่ไนซ์ไอแค่กๆ ยังพูดอะไรไม่ได้แต่ก็พยักหน้าให้กับผม
“โรงพยาบาลไหน?”พี่ยูถามสวนขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วแย่งพยุงพี่ไนซ์ลุกขึ้น ผมชะงักตัวกึกแล้วหันไปมองพี่ยูอย่างไม่เข้าใจ พี่ยูทำหน้าจริงจัง
“มืดค่ำปานนี้แกจะไปยังไง ให้ฉันขับรถไปส่งดีกว่า”
“พี่ยูมีรถงั้นเหรอครับ?”ผมถาม จำได้ว่าพี่ยูไม่มีรถนี่น่าแล้วจะเอารถของใครไปส่งกันล่ะ? พี่ยูทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วบุ้ยปากตอบ
“เออ เพิ่งซื้อวันนี้! แกยังจะสอบปากคำอะไรอีกไหม? เจ้าหมอนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มน้ำปลาแล้วนะโว้ย!”
ผมหันมามองพี่ไนซ์ที่จะไม่ไหวแล้วพยักหน้าช่วยพยุงเขาไปที่รถของพี่ยู พี่ยูล้วงกุญแจเปิดประตูรถ พวกเราช่วยกันผลักและดันร่างไร้เรี่ยวแรงของคนป่วยขึ้นรถ เฮ้อ! ผลออกมาแย่ยิ่งกว่าแย่เสียอีก คนป่วยอาการจะกำเริบหรือเปล่าวะ? ผมยืนมองด้วยความกังวลใจ พี่ยูปิดประตูเดินอ้อมไปที่คนขับพร้อมกับชี้นิ้วสั่งผม
“แกอยู่เฝ้าบ้านนะ”
“อ้าว ผมไม่ได้ไปด้วยเหรอ?”กำลังจะเปิดประตูรถแต่ถูกพี่ยูเอ่ยขัดไว้ก่อน ผมร้องถามทันที พี่ยูถอนหายใจอย่างเอือมระอา โบกมือตัดบทอย่างไร้เยื่อใย
“แกเฝ้าบ้าน เดี๋ยวฉันมา”
“ครับๆ”ผมยอมจำนนแบบไม่มีทางสู้ เดินออกห่างมองพี่ยูขับรถออกไป
อ้าว! ผมยังไม่ทันได้บอกชื่อโรงพยาบาลเลย! ผมหันไปกวักมือพยายามเรียกรถพี่ยูกลับมาแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว โธ่เอ๊ย พี่ยู! จะไปถูกไหมเนี่ย!? ผมพยายามคิดในแง่ดี พี่ยูถามพี่ไนซ์ได้ล่ะน่า อืม ถ้าพี่ไนซ์มีสติขึ้นมาตอบมันก็อีกเรื่อง ผมถอนหายใจปลงตกแล้วเดินกลับมานั่งที่ม้านั่งรากไม้หน้าบ้านพี่ยู รอพี่ยูกลับมาถึงคลายความกังวลใจ
ไม่รู้ทำไมตอนที่นั่งรอ สิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวที่ว่างเปล่ากลับเป็นดวงตาที่มักจะมองคนอื่นอย่างเย็นชาแวบหนึ่งนั้นกลับมีแววเศร้าหมองใจพาดผ่าน ผมคิดไปเองหรือเปล่าวะ แววตาขอร้องคู่นั้นทำให้ผมสะท้อนใจวาบ ผมนวดมือที่เริ่มชา ในใจเริ่มอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกแค่ว่าอยากจะเจอเขาตอนนี้เลย เฮ้อ น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าคนป่วยซะอีกครับ ผมถอนหายใจอดขมวดคิ้วไม่ได้
“เฮ้ย ไอ้รัญ!!!”
ผมสะดุ้งโหยง หันซ้ายหันขวามองคนที่เรียกผมซะเหมือนบ้านไฟไหม้ ไอ้คนที่โผล่หัวมาจากมุมความมืด ผมเกือบจะร้องหวีดแล้วล่ะครับถ้าไม่เห็นหน้ากวนๆ ของไอ้ซันเซ็ตเสียก่อน ไอ้เวรเอ๊ย โผล่มาเงียบๆ กูหัวใจจะวาย! มันยิ้มระรื่นเดินเข้ามานั่งแล้วหัวเราะกวนตีนตามสไตล์ของมัน อะไรของมึง ไปเมายาคูลท์มาหรือไง? ผมมองหน้ามันอย่างหวาดระแวง
“มึงทำธุระเสร็จแล้วเหรอวะ?”มันหันขวับซ้ายขวากลับมามองหน้าผมแล้วถามขึ้นมา ผมพยักหน้ารับ จริงๆ ไม่มีอารมณ์จะกวนกลับ ตอนนี้เหนื่อยเกินจะตอบปากตอบคำกับมัน ไอ้ซันเซ็ตมองหน้าผมเงียบๆ ก่อนที่มันจะปลุกฮึดกำลังใจกลับมายิ้มกว้างหน้าระรื่นอีกครั้ง เอี่ยวตัวไปหยิบอะไรบางอย่างมาวางไว้บนโต๊ะ
“กินข้าวหรือยังวะ กูซื้อข้าวห่อมาฝาก ของชอบมึงเลยนะ”
ผมมองไอ้ซันเซ็ตนั่งจีบปากจีบคอพยายามเชื้อเชิญให้ผมเปิดห่อข้าวในถุง ผมนั่งกอดอกมองถุงตรงหน้านิ่งไม่เคลื่อนไหว ไอ้ซันเซ็ตถอนหายใจแล้วพูดคล้ายบ่น จับถุงข้าวหยิบห่อแกะยางวางไว้ตรงหน้า
“เฮ่ย ทำไมทำหน้าเครียดอย่างนี้วะ กินๆ”
“มึงมีอะไร ลีลาอยู่ได้”
สุดท้ายผมก็ถอนหายใจแล้วขยับตัวเปลี่ยนท่าทาง ถามมันพร้อมกับหยิบช้อนมาตัดๆ ขี้เหนียวแล้วตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ไอ้ซันเซ็ตลอบถอนหายใจโล่งอกแล้วยิ้มหน้าสดใสกว่าตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด อย่างกับก่อนหลังการใช้ครีมหน้าเด้ง หน้ามันผ่องเชียวล่ะครับ ผมเก๊กไว้นิดหนึ่ง รู้แล้วว่าไอ้ซันเซ็ตมันมาทำอะไร เดาว่าต้องเป็นเรื่องตอนเย็นแน่ๆ
“เรื่องเมื่อตอนเย็นน่ะพวกมันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะโว้ย”
“เออ กูรู้”
“มึงไม่โกรธใช่ไหมวะ?”มันลอบมองผมพยายามทำเป็นสนใจเนื้อแดดเดียวตรงหน้า
“ไม่หรอก ตอนนั้นกูอารมณ์เสียก็เลยพาลนิดหน่อยนะ”ผมปรับเสียงเป็นปกติแล้วตอบพลางหัวเราะเบาๆ แล้วยิ้มให้กับไอ้ซันเซ็ตเพื่อให้มันสบายใจ ไอ้บ้านั้นลุกขึ้นแล้วขยี้หัวผมจนผมบนหัวฟู ผมเม้มปากพยายามไม่ถือสามัน เพราะตอนที่มันดีใจไม่รู้ทำไมไอ้เวรนี้ชอบขยี้หัวผมเป็นประจำเลย ไอ้ซันเซ็ตนั่งลงบนม้านั่งแล้วเริ่มชวนคุย
“ช่วงนี้มึงมีอะไรให้ทำวะ แป๊บๆ ก็หายแวบตลอด”
“เฮ้อ พูดแล้วเรื่องมันยาวว่ะ”ผมเคี้ยวข้าวเหนียวแล้วถอนหายใจ พอพูดถึงเรื่องนี้แล้วรู้สึกแซดจริงๆ ผมบอกปัดไอ้ซันเซ็ตไม่อยากจะพูดเรื่องลับลมคมในของคนอื่น เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นพวกปากสว่างไม่มีหูรูด ไอ้ซันเซ็ตไม่ถามเซ้าซี้เหมือนกันเพราะรู้ว่าผมไม่อยากพูดก็จะไม่พูดเด็ดขาด
“เออ ไม่เล่าก็ไม่เป็นไร แต่พวกกูเห็นมึงซึมๆ ก็เลยเป็นห่วง”
ผมยิ้มรับ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อยที่พวกเพื่อนๆ เป็นห่วง ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมเอาแต่วิ่งตามพี่เฮดีสจัดการเรื่องราวเกี่ยวกับพี่น้องฝาแฝดผู้มีความลี้ลับ ทำให้ไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนเท่าไรแต่ว่ามันคงจะจบแล้วล่ะ จบแบบไม่สวยซะด้วยสิ เหอะๆ กูจะตอกย้ำความล้มเหลวของตัวเองทำไมวะ
“แล้วทำไมมึงต้องให้กูเล่นเป็นตัวโกงด้วยวะ”
หลังจากนั่งกินข้าวได้ครึ่งห่อ ผมก็คิดเรื่องละครได้จึงถามไอ้ผู้กำกับอย่างจริงจัง ด้วยความข้องใจจริงๆ ครับท่านผู้กำกับโปรดให้ความกระจ่างด้วย ไอ้ซันเซ็ตกำลังเคี้ยวเนื้อก็พ่นข้าวจากปากแล้วหัวเราะขำจนหน้าแดงก่ำ ผมจ้องมันเขม็ง กูไม่ขำด้วยนะโว้ย! ไอ้ซันเซ็ตพยายามหยุดหัวเราะแล้วเหลือบมองหน้าของผมแล้วอมยิ้มแก้มตุ่ย
“อืมมมม กูอยากเห็นมึงร้ายๆ บ้างนี่หว่า”
“เหตุผลบ้าอะไรของมึงเนี่ย”ผมยื่นปาก เคืองมันนิดหน่อย ไอ้ห่านี่เห็นกูเป็นของเล่นอีกล่ะ ไอ้ซันเซ็ตมองผมแล้วยิ้มกว้างก่อนจะยื่นมือมาจัดทรงผมใหม่ให้กับผมอีกครั้ง เวรเอ๊ย ผมกูยิ่งยุ่งๆ อยู่ด้วย
“แค่นี้ภาพพจน์แสนดีของมึงคงจะไม่เสื่อมหรอกน่า”
“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นสักหน่อยแต่กูเล่นไม่ได้จริงๆ”ผมพูดอย่างเพลียๆ
“เอาน่า มึงแสดงได้น่ารักดีออก”
“...ฟาย”
ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังโว้ย ไม่หลงกลง่ายๆ!
“อย่าลืมท่องบทนะโว้ย อาทิตย์หน้ามีซ้อมอีก อย่าลืมล่ะ!”
ไอ้ซันเซ็ตกินข้าวห่อหมด มันก็ขอตัวกลับหอไปเตรียมตัวเดินทางไกล มันบอกว่าต้องไปทำธุระแทนพี่ซันไรส์ เหอะ ไอ้หน้าหม้อเอ๊ย กูรู้หรอกว่ามึงจะไปทำอะไร ผมไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวไร้สาระของมัน ยกมือไล่มันไปให้พ้นๆ
หลังจากที่ไอ้ซันเซ็ตกลับไปผมก็นั่งรอพี่ยูต่อ มันนานแล้วนะเนี่ย ทำไมยังไม่กลับมาสักที ป่านนี้ยังไปไม่ถึงโรงพยาบาลหรือเปล่าวะ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกลางทาง? นั่งก้นไม่ติดคิดกระวนกระวายได้ไม่นาน แสงไฟที่สาดเข้าเบ้าตาเต็มๆ ผมหรี่ตามองเห็นพี่ยูโผล่ออกมาจากรถคันนั้น ผมลุกขึ้นหรี่เดินเข้าไปหา
“พี่ไนซ์เป็นยังไงบ้างครับ?”
“อ่าฮะ สบายใจได้ ปลอดภัยครบสามสิบสองส่วน! ว่าแต่เถอะ ทำไมถึงเป็นห่วงเป็นใยสุดหล่อคนนั้นจังฮะ?”พี่ยูเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มระรื่นบนหน้า คว้าไหล่ของผมเหล่สายตามอง อะไรของพี่ครับ? คนรู้จักกันต้องเป็นห่วงอยู่แล้วล่ะ ผมไม่ใส่ใจคำพูดซ่อนนัยท่อนท้ายๆ แต่สนใจคำตอบในส่วนแรก
ปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะ ผมโล่งใจแล้วจึงขอตัวกลับบ้าน พี่ไนซ์ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ แต่ว่าคนน้องล่ะจะเป็นอะไรหรือเปล่า? เฮ้อ ผมถอนหายใจเสียงดังอย่างเผลอตัว
“อ๊ะ จริงสิ วันนี้ไปนั่งรถเล่นกินลมกับพี่ดีกว่า ฉลองรถใหม่ ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ?”พี่ยูขัดจังหวะที่ผมกำลังหมุนตัวเดินออกไป อะไรนะ ให้ไปนั่งรถกินลมเนี่ยนะ ว่างเกินไปแล้วนะครับพี่
“น่าๆ ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย!”พี่ยูถลาเข้ามาคว้าแขนของผมแล้วทำหน้าออดอ้อน
“วันนี้พี่ว่างมากเลย อยากจะไปแก้เซ็ง อุตส่าห์หายเจ็บแล้วยังได้รถใหม่มาด้วย ต้องลองเครื่องสักหน่อย!”
ไม่พูดเปล่าใช้กำลังลากผมมาที่รถโดยไม่ฟังความคิดเห็นกันก่อนแม้แต่น้อย มัดมือชกมาก ผมพยายามหาข้ออ้างปฏิเสธแต่มันก็ผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาของพี่ยู
“ไปทั้งชุดนี้เลยเหรอ ไม่ดีมั้งครับ”
“ชุดไปหาเปลี่ยนข้างหน้าก็ได้!”พี่ยูโบกมือไม่นำพาข้ออ้างของผมเลยสักนิด ผมนั่งนิ่งมองออกไปข้างนอกอย่างเป็นกังวล รถค่อยๆ ออกไปแล่นด้วยความเร็วคงที่ ผมหันมาถามพี่ยูที่กำลังสาละวนกับการขับรถและมือถือ
“เราจะไปไหนกันเหรอครับ?”
“แป๊บๆ”พี่ยูโบกมือให้กับผมแล้วคุยโทรศัพท์ เหมือนจะคุยกับเพื่อนนี่แหละครับ สงสัยกำลังนัดกันไปเที่ยวแหงๆ เฮ้อ แล้วทำไมต้องลากผมมาด้วยล่ะเนี่ย ผมหันหน้าไปมองข้างทาง ปล่อยให้พี่ยูโทรคุยกันเพื่อนอยู่หลายคน ตลอดทางพี่ยูเหมือนถามหาใครสักคนกับคนในสาย รถพี่ยูแล่นเข้าไปในห้างแห่งหนึ่ง
“พี่มาทำอะไรที่นี้อะ?”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าไง”พี่ยูหันมาตอบผมยิ้มๆ ก่อนจะพารถไปลานจอด ผมมองพี่ยูอย่างแปลกใจ ไม่แปลกได้ยังไงล่ะครับ พี่ยูจะลากผมมาเที่ยวด้วยเนี่ยเป็นเรื่องที่น่าสงสัยพออยู่แล้ว เพราะปกติแล้วพี่ยูมีเพื่อนเที่ยวเยอะแยะ ไม่จำเป็นต้องลากผมมาด้วย ที่สำคัญพาผมมาด้วยเหมือนเอาภาระติดตัวมาซะเปล่าๆ
“มันไปที่นั้นหรือเปล่าวะ? ไม่เหรอ? เออๆ แค่นี้แหละ เออ เดี๋ยวว่างๆ แวะไปหา”พี่ยูเปิดประตูก้าวลงจากรถทั้งๆ ที่ปากก็ยังคุยติดพันกับคนในสาย พอวางก็จิ้มโทรหาอีกคนทันที ไม่เปิดโอกาสให้ผมชักถาม ผมจำใจเดินตามพี่ยูที่เดินนำไปลิวๆ
“เออ มึงเห็นมันไหม? โอ๊ะ ไม่เหรอวะ? เออ กูสบายดี ขอบใจที่เป็นห่วง แค่นี้ก่อนนะ”
“เลือกๆ”วางสายแล้วหันมาพูดกับผม ชี้นิ้วไปมั่วๆ ในร้านเสื้อ ผมหันไปมองในร้านแล้วหันไปหาพี่ยูแต่พี่ยูกลับเดินไปคุยโทรศัพท์อยู่นู้นแหละ พี่ยู ผมไม่ได้พกเงินมาซื้อเสื้อผ้านะครับ ผมยืนบื้ออยู่หน้าร้านอยู่อย่างนั้น พนักงานก็เดินไปมาในร้านหันมามองกดดันผมเป็นพักๆ สงสัยผมอยู่บังหน้าร้านอยู่แน่ๆ ผมขยับตัวมายืนอยู่ข้างๆ ร้าน พอพี่ยูเดินมาก็เห็นผมอยู่ข้างร้านก็แปลกใจ
“ยืนทำอะไรที่นี้วะ เลือกเสร็จแล้ว?”
“ผมไม่ได้พกตังค์มา”
“ห๊ะ โธ่เอ๊ย เดี๋ยวพี่จ่ายเองน่า”พี่ยูหัวเราะขึ้นมาทันทีที่ผมทำหน้าตึงๆ ใส่ พี่ยูจูงผมเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วเลือกชุดให้กับผมแล้วผลักเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด
ผมมองชุดในมือแล้วหันมองไปรอบๆ ห้อง ไม่ได้ครับ เวลาเปลี่ยนชุดในห้องลองที่ไหนต้องระมัดระวังให้ดีว่ามีอะไรแอบซ่อนไว้หรือเปล่า สังเกตกระจกข้างหน้าไว้ให้ดีนะครับ อาจมีภัยซ่อนเอาไว้ ผมขอเตือน
ผมเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วเดินออกมา พี่ยูจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วพาผมเดินออกมาจากร้าน ตอนนี้พี่ยูไม่ได้โทรศัพท์แล้วครับ
“เราจะไปไหนกันครับเนี่ย?”
“ไปดริ๊งก์ปลดปล่อยอารมณ์เซ็งๆ ในใจไง ดีกว่านั่งเครียดอยู่บ้านคนเดียว”พี่ยูหันมาขยิบตาให้กับผมอย่างรู้ทัน ผมก็ไม่พูดอะไรตอบเพราะกลัวอีกฝ่ายจะล่วงรู้ความในใจ ไม่เคยรู้เลยว่าพี่ยูแกจะเข้าอกเข้าใจผมขนาดนี้ ใช่แล้วล่ะ ถ้ากลับบ้านไปไม่พ้นต้องนั่งคิดมากเครียดอยู่คนเดียวแน่ๆ เลย แต่ว่าไปเที่ยวกลางคืนนี้มันจะดีแน่เหรอ?
“ไม่ต้องคิดมากน่า ไปนั่งจิบน้ำเปล่าฟังเพลงส่องสาวเท่านั้นแหละ ฮ่าๆ!”พี่ยูตบหลังผมเบาๆ ดันหลังขึ้นรถ มุ่งไปจุดหมายทันที ผมไม่รู้จะตอบอะไรแต่ได้เออออตามน้ำ พี่ยูขับรถมาไกลมากครับ ขนาดผมยังไม่รู้เลยว่าแถวนี้มันมีที่เที่ยวด้วย พวกชอบเที่ยวนี่ไม่ว่าอยู่ไหนก็ดั้นด้นไปจนได้สินะ
“จริงๆ แล้วไอ้เฮดีสมันก็ไม่อยากจะพูดแบบนั้นหรอก มันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแน่ๆ”
“เหตุผลอะไรก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่ครับ”ผมหันมามองพี่ยูแล้วเอ่ยตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว...รวดเร็วเกินไปด้วยซ้ำ! จู่ๆ ทำไมพี่ยูถึงพูดถึงพี่เฮดีสวะ ไม่ทันได้ตั้งตัว ผมไม่ได้เครียดหรือคิดมากขนาดที่ต้องให้พี่มาปลอบหรอกน่า ผมออกอาการสนใจเรื่องนี้มากเลยหรือไง? พี่ยูมองผมหัวเราะหึๆ ในคอกับอาการร้อนเนื้อร้อนตัวของผม
“ระหว่างไปส่งไนซ์ พี่คุยกับเขาก็เลยสรุปอะไรได้นิดหน่อย แต่นั้นแหละถึงรู้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น แต่ถ้าเป็นแกล่ะก็ต้องช่วยไอ้เฮดีสได้แน่ๆ”
ผมกะพริบตาถี่ๆ กับคำพูดของพี่ยู ช่วย? ให้ช่วยอะไร? ผมเงยหน้ามองพี่ยูเล็กน้อย ผมน่ะเหรอจะช่วยได้? ทำไมถึงได้พูดอย่างมั่นใจขนาดนั้นว่าผมช่วยได้ อย่างผมจะไปมีปัญญาช่วยอะไรเขาได้เล่า ที่ๆ ดูก็น่าจะรู้ผลอยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ ขนาดแค่จะให้คุยกับพี่ชายยังทำไม่สำเร็จเลย!
“ผมไม่เห็นว่าพี่เฮดีสมีอะไรที่ต้องให้คนอื่นช่วย”
“แกก็มีความเศร้าใจของแก ไอ้เฮดีสก็เหมือนกัน ไม่ต่างจากคนอื่นหรอก”พี่ยูเอ่ยแก้ตัวแทน
“แล้วทำไมต้องเป็นผมด้วยเล่า พี่เป็นเพื่อนเขาก็ช่วยได้นี่น่า”
“เออ แต่พี่น่ะช่วยมันไม่ได้ทุกอย่างหรอก เรื่องของใจมันก็ต้องใช้ใจช่วยสิว่ะ”
“ใจ!? พี่ยูพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย!”
พี่ยูพูดออกมาหน้าตาเฉยทำเอาผมผงะตกใจ อายจนต้องแกล้งโวยวายกลบเกลื่อน พี่ยูมองผมแล้วหัวเราะเหมือนเห็นเรื่องสนุกสนานชวนขบขำ ก่อนจะเอ่ยแก้ตัวไปแบบหน้าซื่อตาใสจนผมต้องส่งค้อนขวับให้
“ความจริงใจไง ความจริงใจ! แกคิดว่าอะไร ฮึ!”
“แล้วมีแต่ผมหรือไงที่มีแต่ความจริงใจ พี่ไม่มีเหรอ?”ผมเอ่ยถามประชดหลังจากอดทนฟังเสียงหัวเราะชวนหมั่นไส้
“ก็มีนะแต่ไม่เต็มร้อยแบบแกไง เอาล่ะ มาถึงแล้ว ถ้าแกไม่เห็นแก่ไอ้เฮดีสก็เห็นแก่ไนซ์ล่ะกัน เขาออกจะเป็นคนดี แกไม่คิดจะช่วยคนดีๆ คนหนึ่งสมหวังมีกำลังใจก่อนรับผ่าตัดบ้างเหรอ? ขืนปล่อยไปแบบนี้ไม่ต้องรอให้ผ่าตัดชิงหง่อยตายก่อนแน่ๆ”พี่ยูดับเครื่องแล้วเปิดประตูก้าวลงไปจากรถ ผมรีบออกไปรถแล้วเดินตามหลังพี่ยู
“ไหนพี่บอกว่าพี่ไนซ์ปลอดภัยสบายดีไง”
“สบายกายแต่ใจก็อีกเรื่อง”
หรือว่าจะได้รับความกระทบกระเทือนใจกับท่าทางและคำพูดของพี่เฮดีสจนตรอมใจ? ผมขมวดคิ้วอดคิดไปแบบนั้นไม่ได้ ก็ขนาดผมไม่ใช่พี่น้องยังรู้สึกเจ็บปวดแทนเลย เท้าเดินเข้าร้านผมเงยหน้ามองป้ายชื่อร้านแล้วมองเข้าไปข้างใน ไม่ใช่ผับอะไรที่เปิดเพลงเสียงดังมีวัยรุ่นมาแด๊นซ์กระจายครับแต่เป็นบาร์ที่เปิดเพลงเบาๆ คลอ บรรยากาศสลัวชวนจิบเครื่องดื่มอย่างเคลิ้มๆ
พี่ยูเข้ามาส่งสัญญาณบางอย่างกับพนักงานในร้าน ท่าทางจะสนิทสนมกันเสียด้วย ทางนั้นชี้ไม้ชี้มือไปข้างบนร้าน พี่ยูก็พยักหน้ารับแล้วดึงผมเดินขึ้นไปอีกชั้น พวกเราเดินมาหยุดที่ห้องสุดทางเดิน บรรยากาศเงียบกริบ ดูวังเวงชอบกล
“แกเข้าไปรอก่อน พี่ขอตัวไปคุยกับเพื่อนแป๊บหนึ่ง จะสั่งอะไรก็ถามเอากับเพื่อนพี่ในห้องนั้นแหละ”
“เอ๊ะ เพื่อนพี่เหรอ?”
พี่ยูพยักหน้ารับส่งๆ ก่อนจะโบกไม้โบกมือเดินลงไปข้างล่าง ปล่อยให้ผมยืนยึกๆ ยักๆ อยู่หน้าห้องๆ นั้น เดี๋ยวสิครับพี่ยู! ผมไม่รู้จักเพื่อนพี่เลยสักคน ถ้าเข้าไปแล้วเขาจะรู้เหรอว่าผมเป็นใครน่ะ? ผมเดินลงไปตามหาพี่ยูข้างล่างแต่ร้านมันใหญ่มองหาพี่ยูไม่เห็นแม้แต่เงา ผมถอนหายใจโบกมือปฏิเสธพนักงานที่เข้ามาถามด้วยความใส่ใจ ผมกลับมายืนอยู่หน้าห้องที่เงียบกริบนั้นอีกครั้ง ก่อนจะทำใจกล้าเปิดประตูเข้าไปผัวะ!
เงียบกริบ...
ในห้องนั้นว่างเปล่า อ๊ะ ไม่สิครับ มีคนอยู่คนหนึ่ง! เขานั่งกลมกลืนห้องสีทึบๆ ทำให้ไม่ทันได้สังเกตเห็น ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป เขาเอ่ยขึ้นมาก่อน คล้ายกำลังรอทำโทษผู้ต้องหา น้ำเสียงราบเรียบแฝงไปด้วยความเย็นเฉียบที่ผมคุ้นเคย
“มาถึงแล้วก็รีบมานั่ง ก่อนที่กูจะไปลากมึงด้วยตัวเองไอ้ยู”
ผมยืนตัวแข็งทื่อ แม่จ๋า! พี่ยูไม่เห็นจะบอกว่าเพื่อนที่ว่าน่ะจะเป็นคนๆ นี้นี่น่า! ไม่ต้องเดาให้ยากหรอกครับ คนที่ทำให้ผมเหงื่อตกหัวใจเต้นตูมตามแทบจะหลุดออกมาดิ้นนอกอกแบบนี้ มีคนเดียวเท่านั้นครับ
พี่เฮดีส!
ผมกลืนน้ำลายลงคอยากลำบาก ถึงจะบอกมาเป็นห่วงอยากเจอแต่กะทันหันแบบนี้มันก็ทำใจไม่ทันนะครับ ผมยืนหน้าประตูอยู่นานสองนานจนทำให้เขาเริ่มหงุดหงิด หันมาตวาดข่มขู่
“กูบอกให้เข้ามา!”
เขาชะงักตัวกึกเมื่อเห็นผมแทนที่จะเป็นพี่ยู คิ้วเข้มขยับเข้าหากัน ขึงตาดุดันเพิ่มความเหี้ยมเกรียม กลางตาเหมือนมีดวงไฟลุกโชน แทบจะทำให้ผมกลัวหัวหด ยังดีที่จับประตูพยุงตัวเอาไว้ก่อน
พี่ยู!!! ทำไมทำกันอย่างนี้ล่ะครับ!? ส่งผมมาเป็นบรรณาการแก่ท่านเทพเจ้าแห่งความตาย ตัวเองกลับหนีเอาตัวรอดไปหน้าตาเฉย!!!
(http://image.free.in.th/z/io/umtbc.jpg)
ช่วงนี้เป็นยังไงไม่รู้แฮะ ชักจะขี้เกียจ
-
ส่งหนูรัญไปตายเรอะพี่ยู o22
-
จะรอดมั๊ยยยย :hao7:
-
ปรับอารมณ์ไม่ถูกเบย
ระวังตัวหน่อยนะพี่เฮดีสกำลังของขึ้น เนรัญสู้ๆ
-
เนเน่จังผู้น่าสงสาร 55555 :laugh: :laugh: :laugh:
มาต่อเร็วๆ นะ รออ่านอยู่ :กอด1: :กอด1:
-
ปรับความเข้าใจกันไวๆเถอะ
-
แน่ใจว่าจะให้น้องเนเน่มาปรับความเข้าใจ เหมือนส่งน้องมาโดนพี่เฮดีสแกพิพากษามากกว่านะ คิคิ
-
ก่อนจะได้คุยกันคงเจอสายตาพิฆาตฆ่าตายซะก่อนแน่ๆ
-
เ่อ่อ.....เราไม่ขอเม้นท์นะตอนนี้เพลียเกิน :katai1:
รอตอนหน้าค่ะ
:mew5:
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปน้าาาาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ....... o13
-
เป็นพระเอกที่โหดที่สุดในสามโลกอะ T^T
น้องรัญน่าสงสารจัง
-
น้องรัญเข้าใจถูกแล้ว 55 ไอ้พี่ยูกะเข้าใจส่งรัญไปเป็นของขวัญนะเนี้ย
-
ส่งรัญไป เซ่น หรอเนี้ยยย พี่ยู
-
พี่พระเอกฮะ มีอะไรก็คุยกับหนูรัญสิคะ อย่าทำหน้าตาน่ากลัวใส่สิ
น้องเค้ากลัวนะ ตัวเป็นพระเอกนะ ไม่ใช่ตัวร้าย :katai4:
-
ค้างงงง :katai4: :ling1: :katai1:
ขอตอนต่อไปไวไวนะ :mew2:งุงิงุงิ :mew6:
-
คือหนูรัญคนดีมากลูก น่ารัก สู้ๆ ^^
-
งิค้างอีกแย้วววววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แอ๊กกกกกกกกก :mew5:
หนูเนเน่ โดนตลอด พี่ยูตัวแสบ
ตอนนี้เป็นอืดๆยังไงก็ไม่รู้ :katai1:
-
:katai2-1: เนรัญ ได้โอกาสเเล้ว อยู่สองต่อสองเเบบนี้ ใช้ใจรักษาเลย 555555... พี่ยูทิ้งเนเน่ให้อยู่กับมนุษย์เลือดเดือดหลบใน
เเบบพี่เฮดีสได้ไงเนี่ย... เนรัญเคลียร์ให้ได้นะ พี่เฮดีสมีอะไรในใจกันเเน่ ถึงได้ไม่ชอบเเม่ ไม่ชอบพี่ไนท์ขนาดนั้น ทั้งๆที่พี่ไนท์
เเกก็เป็นเเค่เด็กคนนึงที่เเม่พาตัวไปอยู่ด้วยเฉยๆ... :hao5: พี่เฮดีสใจดีกับเนรัญหน่อยสิ เเค่ที่ผ่านๆมาก็ใจร้ายพอเเล้ว ควงหญิงอื่น
จูบเเล้วชิ่ง อยู่ดีดีก็ทิ้งกัน เเค่นี้โทษของพี่มันก็ใหญ่หลวงเเล้ว อยากให้เนรัญรัก เห็นใจ เข้าใจตัวเองก็หัดเห็นใจ เข้าใจเนรัญบ้างสิ
น้องเค้าหวังดีหรอกนะ... :katai5: ถ้าใจร้ายอีกนะ จะพาเนรัญหนี ไม่ให้ตามเจอเลยคอยดู
-
:ling1:ทำไมชอบทำให้ค้างแบบนี้!!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
สงสารเนเน่จังกับพี่ไนซ์ :hao5: :hao5: พี่ยูทำได้ดีมาก o18
รีบมาต่อให้เลยน้าาาาา พลีสสสสสสสสส :mew2: :mew4: :mew6:
-
เอาชีวิตรอดกลับบ้านให้ได้นะเนเน่!!
-
5555 ลุ้นๆๆๆๆ น้องเราจะเจออะไรเน้อ อาจเป็นจูบหนักๆ ทั้งฟัดทั้งไซร้ ว่าไปนั่น
อย่างเฮียเฮดีสเรอะจะทำอย่างนั้น ไม่เดาละรออ่านตอนต่อไป :katai4: :katai4:
-
คือแบบอยากให้มีพาร์ทของเฮดีสบ้างไรบ้าง
อยากรู้ความคิดของเฮียเฮด์ไง 5555
สงสารเนเน่อ่ะ บอกจากใจเลยนะ
-
ตอนนี้แหละ ปรับความเข้าใจกันซะ!
เราว่าเฮดีสก็คงมีปัญหาของเค้าเหมือนกันถึงพูดกับพี่ไนซ์ไปแบบนั้น รอหนูรัญมาช่วยเหลือ มาดามใจ ฮิ้ววว
-
เข้าใจกันเร็วๆ นะ เฮดีส เนเน่
-
เห้ยยย ห้ามขี้เกียจนะ :angry2: :angry2: :angry2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
นู่รัยจะกลายเป็นเครื่องสังเวยหรือไม่?
ต้องรอตอนต่อไป :katai1:
-
เมื่อไหร่คู่นี้เขาจะหวานกันบ้างหนอ :katai1:
-
โหดเกินไปเปล่า เนเน่กลัวจนตัวสั่น
-
งื้อ ตัดตอนได้ค้างคามาก
รอจ้า
-
พี่ยู นี่เจ๋งงงงง o13
-
:katai1:
-
สงสารน้องเนเน่
ถูกส่งมาบรรณาการ :z1: :z1: :z1:
-
น้องรัญลากพี่เฮดีสเข้าวัดเลยค่ะ
o13 o13
-
หายไปนานเลยอ้าาา :o12:
-
ส่งเนื้อเข้าปากสิงโต.....
ขอให้โชคดีนะหนูรัญ.................
-
เข้ามาดูถุกวันเลยยย ย รอหนูรัญเจอ เฮดิส
-
เอิ้ววววว เป็นไงต่อทีนี้ ตามมม :hao7:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1:
สนุกมาก รอๆ ติดตาม :katai4:
มาต่อไวๆนะ
ขอบคุณค่ะ
-
เริ่มนานไปแล้ว...
นิยายไม่ใช่กิมจินะคะถึงจะได้ดองไว้แรมปีแล้วค่อยกิน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ฮือออออ คิดถึงเนเน่อ้ะ คนเขียน!!!!! :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ยังไม่มาอีกหรอเดือนนี้เรารอนานแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาา :serius2: :serius2:
รีบๆมาเลยไม่งั้นเราจะ......................จะ...................
จะ...........................
.
.
.
.
รอต่อไป :เฮ้อ:
-
ขอ NC ณ ฉากนี้เจ้าค่าาาา :hao6:
-
ชอบอ่ะ เนื่อเรื่อง าษาการเขียน สนุกดี แต่จะดีกว่านี้ถ้าคนแต่งมาต่อให้ไวเลยนะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงง :call: :call:
-
ตามมาจากเด็กดี รออยู่นะคะ มันสนุกดีอ่ะชอบเนรัญ
-
มารอตอนต่อไปครับผม
-
:call:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
รอคนแต่งมาแต่งต่อ
รออ่านนะจ๊ะ
-
สุดขั้ว 13
พี่เฮดีสหันกลับ ไม่สนใจ ท่าทางไร้เยื่อขาดใยแบบนั้นกลับทำให้ผมฉุนกึกในใจ อุตส่าห์เป็นห่วง ดูท่าความเป็นห่วงของผมท่าจะเป็นหมันซะแล้ว เฮ้อ! มานั่งจิบเหล้าสบายอกสบายใจแบบนี้ คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง? ผมเม้มปากก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ไม่เต็มใจเท่าไร ในห้องมีโซฟากำมะหยี่สีแดงซึ่งถูกพี่เฮดีสจับจองไปแล้ว กับโต๊ะที่วางเครื่องดื่มสารพัด นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรเลย แถมห้องยังมีสีทึมๆ มืดมัว โธ่ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์! ห้องนี้เหมือนห้องลงทัณฑ์พิจารณาโทษอะไรเถือกนั้น หรือผมคิดฟุ้งซ่านไปเอง? ผมยืนเงอะงะทำอะไรไม่ถูก ไม่นานผมก็ชำเหลืองสายตาไปมองมนุษย์อีกคน เพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว
จ้อก... ในห้องเงียบ มีเพียงเสียงน้ำสีอำพันไหลจากปากขวดลงสู่แก้ว นี่มันเกินกว่าจะเรียกว่าอึดอัดแล้ว! ตัวผมไม่กล้าแม้จะเปิดปากพูดก่อน เพราะเกรงว่าจะทำให้ใครบางคนไม่พอใจ ผมยืนมองเขาอย่างครุ่นคิด ท่าทางนิ่งเงียบแบบนี้เล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูก ถึงในตอนแรกที่เจอกันเขาจะไม่พูดอะไร แต่มันไม่เหมือนตอนนี้เลยสักนิด เพราะตอนนั้นเขาไม่พูดก็ยังมีปฏิกิริยาตอบกลับมาบ้าง แต่นี่เล่นทำให้คนอื่นเป็นอณูธาตุเป็นอากาศ มันก็ต้องเสียเซลฟ์เป็นธรรมดา ผมถอนหายใจเบาๆ ระบายความคับข้องใจ
ลองคิดทบทวนคำพูดพี่ยู ประมวลคำขอร้องของพี่ไนซ์อยู่นาน ก่อนจะกลั้นใจเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา กำมะหยี่นุ่มนิ่มก้น นั่งชิดขนาดแขนชนแขน พี่เฮดีสที่กำลังยกแก้วจิบเหลียวมามองหน่อยๆ หน้านิ่งสนิทอย่างกับเอาเตารีดทับครั้งแล้วครั้งเล่า ท่าทางไม่แปลกใจกับพฤติกรรมไม่กลัวตายดังกล่าว หัวใจของผมเต้นตุ้บๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัวอีกฝ่ายด่าหรือเป็นเพราะกลิ่นหอมบางๆ ชวนวาบหวิวจากคนข้างๆ กันแน่? ผมค่อยๆ รวบรวมกำลังใจเงยหน้ามองไปที่เขา
“ผมชอบนั่งโซฟากำมะหยี่ มันนุ่นดี”
ผมร้องเสียงหลงในใจ อยากจะโขกหัวตัวเองสักร้อยครั้งกับข้ออ้างแสนห่วยแตกนี้! นี่ผมไปกินใจหมีที่ไหนมาถึงได้มีความกล้าผิดปกติแบบนี้ได้? งงตัวเองจริงๆ! พี่เฮดีสไม่พูดอะไร ขยับห่างไปเงียบๆ ผมเม้มปากมองท่าทางไม่อินังข้างขอบนั้นยิ่งรู้สึกฮึดหนักกว่าเดิม ผมขยับตามไปแบบไม่กลัวตาย เขาชะงักกึกแล้วขยับตัวออกห่างอีก ผมก็ขยับตามไปไม่ลดละ คราวนี้เขาขยับไปนั่งชิดขอบโซฟาเลยทีเดียว อะไรของพี่คนนี้กันนะ? รังเกียจกันจัง! ขนาดนอนร่วมเตียงกันมาแล้ว แค่นั่งใกล้แค่นี้จะเป็นอะไรไป? ด้วยความรู้สึกไม่พอใจที่ผุดขึ้นมาหนึ่งขุม ผมเขยิบพาตัวเข้าไปใกล้อีกครั้ง เขาหันมาจ้องผมเขม็ง อ้าปากจะต่อว่าแต่ผมรีบชิงแก้ตัวเสียก่อน
“ตรงนั้นอากาศเย็นน่ะครับ!”
เสร็จกัน! ข้อแก้ตัวนี้มันห่วยยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก!
พี่เฮดีสจ้องผมนานมากเหมือนกำลังคิดหาคำพูด ทางผมพยายามที่ขึงตาตอบไม่ยอมแพ้ พี่เฮดีสถึงกับเผลอหลุดอาการงุนงง แสดงความสับสนว้าวุ่นออกมาทางสายตา ก่อนที่จะค่อยๆ ดำดิ่งลับไปในห้วงสีเข้มของดวงตา อะไรบางอย่างในแววตานั้นทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว หน้าร้อนวูบต้องหลบสายตาออกมาก่อน อะไรกันน่ะ? ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก มือไม้เกะกะแทบจะพันกันอยู่แล้ว โอ๊ย แย่ขนาดหนักเลยครับ เสียงหัวใจเต้นดังตุ้บๆ อย่างกับมันออกมาเต้นข้างหู ฮือ จะเสียงดังไปไหนกันวะ!?
พี่เฮดีสเซสายตากลับไปเติมเครื่องดื่มในแก้วแล้วนั่งจิบเงียบๆ ผมจึงสงบจิตใจที่แตกซ่านค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ เฮ้อ เกือบไปแล้วสิ ผมนั่งถอนหายใจโล่งหันไปมองเพื่อนร่วมห้อง นี่เขาจะไม่พูดอะไรกับผมเลยหรือไง? ตั้งแต่ตอนนั้นมา เขาก็ไม่เคยพูดกับผมสักคำทั้งๆ ที่ก็พูดกับพี่ยู หรือแม้กระทั่งคนอื่นๆ เป็นปกติ แต่ทำไมถึงมีแต่ผมที่เขาไม่พูดด้วยล่ะ? ระหว่างที่ผมกำลังขบคิดเรื่อยเปื่อย ก็ถูกสายตาที่จับจ้องแน่วแน่คู่นั้นทำให้หลุดจากภวังค์ ผมกะพริบตาปริบๆ เอียงหน้าแล้วยิ้มนิดๆ
“มีอะไรเหรอครับ?”
แม้แต่ขนคิ้วของเขาก็ไม่ขยับตอบแม้แต่เส้นเดียว เอาเถอะ ผมชักจะชินกับอาการนิ่งของเขาซะแล้วล่ะ พี่เฮดีสจ้องมองผมไม่ละสายตา เขายกแก้วขึ้นจิบอย่างใจเย็น เอ่อ...ผมไม่ใช่กับแกล้มของพี่นะครับ การถูกจ้องไม่วางตาแบบนี้มันทำให้รู้สึกอึดอัด จะพูดอะไรก็ไม่พูดเอาแต่จ้องอยู่ได้ แก้วว่างเปล่า เขาถึงผละสายตาจากไป ผมรีบฉวยโอกาสสร้างผลงาน รีบชิงขวดเครื่องดื่มที่มือของเขากำลังคว้ามาถือไว้
“เดี๋ยวผมเติมให้”
รู้สึกดีนิดหน่อยที่เขาไม่ปฏิเสธ ผมรีบเติมเครื่องดื่มและส่งแก้วไปให้เจ้าของ พี่เฮดีสนิ่งไม่ขยับมารับ ผมถือค้างไว้นานสองนาน อีกฝ่ายก็ไม่มีวี่แววว่าจะรับแก้วไปจากผมเลยสักนิด แล้วผมก็วางแก้วในมือไว้บนโต๊ะ แอบมองซีกหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยความเคลือบแคลงใจ
“มีธุระอะไร?” เขาถามเสียงห้วนสั้น จับความรู้สึกโกรธคุโชนได้เป็นอย่างดี
นี่ผมถูกเขาโกรธอยู่หรือเปล่า? มาคิดดูแล้ว ผมกับพี่เฮดีสรู้จักกันไม่นานเท่าไร แต่ดูสิ่งที่ผมทำลงไปสิครับ คิดแล้วก็รู้สึกอับอายขายขี้หน้า อยากจะมุดลงดินให้รู้แล้วรู้รอด ผมนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ ความรู้สึกช้าไปไหน? เรื่องส่วนตัวแบบนั้นใครบ้างที่จะไม่โมโหหรือโกรธ? ถ้าเป็นผมถึงไม่โกรธก็ต้องมีชักสีหน้าบ้างล่ะ ผมยอมรับตัวเองด้วยอารมณ์หดหู่
“ขอโทษนะครับ” ผมเอ่ยเบาๆ แสดงออกทั้งสีหน้าและท่าทางว่ารู้สึกผิดจริงๆ ที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายโดยไม่เจียมตัวว่าตัวเองเป็นใคร ผมสำนึกผิดแล้วเพราะฉะนั้นขอร้องล่ะ พูดกับผมหน่อยเถอะ! ผมจ้องพี่เฮดีสละห้อยเพื่อสื่อว่าตัวผมรู้สึกผิดแค่ไหนที่ไม่ทันได้คิดถึงความรู้สึกของเขา ฮือ...ยกโทษให้ผมเถอะครับ!
พี่เฮดีสยิ่งทำหน้าถมึงทึงกว่าเก่า หนำซ้ำยังจ้องเขม็งระแวงตัวแจ
“ผมรู้สึกผิดจริงๆ ขอโทษที่เข้าไปยุ่งย่ามกับเรื่องส่วนตัวของพี่ ยกโทษให้ผมเถอะนะ!” ผมไม่ยอมแพ้ เอ่ยคำขอโทษไปอีกครั้ง พยายามขอคืนดี(ที่ไม่รู้ว่าพวกเราเคยดีกันตอนไหน) แต่ไม่รู้ทำไมบรรยากาศดูเหมือนจะแย่ลงกว่าเดิมอีก พี่เฮดีสทำท่าหวาดระแวงเหมือนแมวที่ขนลุกชันเต็มไปด้วยความระวังจากศัตรู คือ...ผมไม่ได้จะมาไม้ไหนเลยนะ ผมขอโทษจากใจจริงๆ! เห็นอีกฝ่ายไม่ไว้ใจขนาดนั้นผมก็รู้สึกเพลียหัวใจ
ผมก้มหน้าเงียบ มองมือที่วางไว้บนตัก ก็นะ เขาคงจะไม่ยกโทษให้ผมง่ายๆ เพียงแค่พูดคำขอโทษหรอก เกิดความเงียบของห้วงอวกาศคั่นกลางระหว่างเราสองคน ผมกัดริมฝีปากเบาๆ โธ่เอ๊ย ทำไมผมรู้สึกเสียใจกับท่าทางไม่ไว้ใจของเขาด้วยวะ มันก็สมควรแล้วล่ะ ดันไปทำอะไรบ้าๆ แบบนั้น ไอ้รัญมึงนี่มัน...เบอะจริงๆ! ผมพร่ำโทษตัวเองอยู่ในใจ หือ? เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินเสียงคนข้างๆ นะ? ผมเงยหน้าแล้วตกใจแทบจะกลั้นหายใจ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาอยู่ใกล้แบบไม่รู้ตัว
“...เอ่อ...เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ?” ผมพยายามทำใจแข็งเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างยากเย็น เสียงที่หลุดออกไปนั้นแผ่วเบาและสั่นไหว หัวใจเริ่มหวั่นๆ เพราะความหล่อชวนหวั่นไหวอยู่ใกล้แค่นี้เอง มากขนาดปลายจมูกชนกันเลยล่ะ ตอนหันมาผมตกใจสติสตางค์ตีลังกาหลายตลบ ผมหรุบตาลงต่ำ ไม่มีความกล้าที่จะมองหน้าหรือตาของเขา
ผมยิ่งนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อพี่เฮดีสค่อยๆ ก้มหน้าลงมาชิด อ๊ากกก! ก้มลงทำไมครับ!? จะใกล้กันเกินไปแล้ว! ลมหายใจร้อนระอุของเขาทำให้ผมขนลุกเกรียว หัวใจเจ้ากรรมเต้นโครมครามหมุนติ้วอย่างกับนักกีฬายิมนาสติกหมุนตัวบนบาร์ ร่างกายผมสั่นสะท้าน ทั้งตื่นกลัวและตื่นเต้น สมองพลันนึกไปถึงเหตุการณ์วาบหวิวแสนเร่าร้อน ผมใช้ลิ้นเปียกชื้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ดวงตาดุเข้มขึ้นหรี่ลงมาจับจ้อง รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเหยื่อผู้โง่งมที่ถูกดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นตรึงร่างเอาไว้อยู่กับที่ มือขนาดใหญ่ยกขึ้นมาเขาใช้นิ้วเรียวยาวจิ้มหน้าผากของผมเบาๆ น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น
“เจ้าโง่”
ผมกะพริบตาทำหน้างง อะไรนะ? เจ้าโง่งั้นเหรอ? คำพูดแรกคือเจ้าโง่อีกแล้ว! ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี? ดีใจอยู่หรอกที่เขาพูดด้วยแต่ไอ้คำพูดที่พูดออกมานี่สิ มันชวนเศร้ายังไงไม่รู้สิ?
“ทำหน้าตลกชะมัด” พี่เฮดีสพูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เขาเตรียมนิ้วหมายจะดีดหน้าผากของผม ผมรีบหลับตาปี๋ทันที
แทนที่จะรู้สึกเจ็บที่หน้าผาก แต่กลับรู้สึกขนลุกวาบกับสัมผัสลูบไล้แผ่วเบานุ่มนวลบริเวณข้างใบหน้า มันชวนจั๊กจี้และรู้สึกวูบวาบแปลกๆ ตอนนี้หัวใจของผมเต้นรัวจนเจ็บคับอกอย่างกับเป็นคนเป็นโรคร้าย ไม่ไหวแล้ว! ผมรู้สึกเวียนหัว อยากจะสลบให้มันรู้แล้วรู้รอด มือสากขนาดใหญ่ลูบไล้ใบหน้าของผมแล้วทาบฝ่ามือร้อนผ่าวนาบแก้ม ออกแรงดึงเล็กน้อย
ผมซึ่งหลับตาอยู่ไม่กล้าแม้จะลืมตาขึ้นมาเลยล่ะครับ การที่มองไม่เห็นภาพมันทำให้ผมรู้สึกกลัวและที่มากกว่าความกลัว มันคือความตื่นเต้น คิดแล้วอยากจะกรีดร้อง ผมจะตื่นเต้นบ้าอะไรกัน! รีบลืมตาแล้วผลักผู้ชายคนนี้ออกไปสักที ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรหรอกแต่มันไม่ควรจะเกิดเหตุการณ์บ้าบอนี้ระหว่างผู้ชายสองคน ถึงมันจะไม่ใช่สิ่งที่สมองบรรจุขี้เลื้อยของผมจินตนาการไปไกลก็เถอะ แต่แบบนี้มันชวนให้เข้าใจผิดได้ง่ายเลยนะ คนหนึ่งหลับตาพริ้ม(ถึงหลับตาเพราะความกลัวก็เถอะ) อีกคนมือทาบใบหน้าและดึงเข้าหาตัวเอง ท่าทางแบบนี้ถ้าคนอื่นเข้ามาเห็นเป็นต้องเข้าใจผิดทุกรายแน่!
การไม่เห็นทำให้สัมผัสด้านอื่นๆ ของผมดีกว่าปกติ หูได้ยินเสียงสวบสาบของเนื้อผ้า เหงื่อยิ่งผุดไหลพราก ผิวหน้าต้องลมหายใจร้อนระอุที่รดระรินชวนวูบวาบ ยิ่งภาพในสมองที่เกิดขึ้นด้วยความเพ้อเจ้อผมก็รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าวอย่างกับเตาไฟ โอ๊ยยยย!!! จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ ตอนนี้ผมมึนงงไปหมดแล้ว อยากให้มันจบๆ ไปสักที เหมือนตัวเองพร้อมจะเป็นลมอยู่ทุกเมื่อ แข้งขาไร้เรี่ยวแรง อ่อนระทวยไปหมดแล้ว!
ผมแทบจะหยุดหายใจ เมื่อรู้สึกถึงสิ่งหยุ่นนุ่มสัมผัสริมฝีปากของตัวเอง มันปัดผ่านเฉียดเลยไป หัวใจที่เจ็บปวดเพราะเต้นรัวแรงพลันระเบิดดังตูม พี่เฮดีสจูบผม!? ร่างกายเหมือนกรีดร้องด้วยเสียงแปดหลอด รู้สึกประหม่าสุดขีด รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจอยู่จึงรีบสูดอากาศเฮือก แต่แล้วอาการมึนงงก็เข้าโจมตี เพราะฝ่ามือขนาดใหญ่เคลื่อนมาบีบคางของผมอย่างแรง ลมหายใจร้อนระอุที่เคยผินผิวหน้าก็หายไป
แอร๊ยยย มันเจ็บนะครับ!
“ง่วงก็กลับไปนอนซะ” เสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้นแล้วสะบัดมือปล่อยคางของผมเป็นอิสระ ผมรีบลืมตาขึ้นมาแตะคางของตัวเอง น้ำตาคลอ รู้ตัวดีว่าไม่ได้เจ็บขนาดที่ต้องร้องไห้แต่ไอ้น้ำตานี่มาได้ยังไงผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกสมเพชตัวเองนิดหน่อยที่วูบหนึ่งคาดหวังอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ความผิดหวังและความอับอายกำลังโจมตีเข้าสู่กลางหัวใจ ทำเอาผมรู้สึกหมดเรี่ยวแรงจะเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับความเป็นจริง สับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ มันเหมือนได้ขึ้นสู่ที่สูงยังไม่ทันได้สำรวจภาพงดงามจากข้างบนก็หล่นร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว
เสียงแก้วกระทบดึงความสนใจให้ผมหันไปมอง พี่เฮดีสวางแก้วเปล่าในมือไว้บนโต๊ะกระจกเบื้องหน้าและไม่ขยับเคลื่อนตัวใดๆ อีก ผมจ้องมองแก้วที่ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนเติมและวางเอาไว้ นี่เขาหยิบมันขึ้นไปดื่มงั้นเหรอ? ตาชำเหลืองมองคนนั่งข้างๆ ที่นั่งเงียบงันไม่พูดหรือขยับ ใบหน้าหล่อเหลาประหนึ่งเป็นภาพวาดหรือรูปปั้นชั้นเลิศ หน้านิ่งไร้อารมณ์ ยิ่งมองมากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่าตอนเขาเกิด พระเจ้าคงจะตั้งใจสร้างสรรค์คัดแต่ส่วนดีๆ ให้เขาแน่ ขนาดทำหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกก็ยิ่งชวนให้น่าคลั่งไคล้หลงใหล หล่อ! หล่อเกินไปแล้ว! คนไทยแท้หรือเปล่า? ดูยังไงก็ไม่เหมือนเลย ให้ตายเถอะ!
“พวกพี่มาร้านนี้ประจำเหรอครับ?”
ผมข่มใจเก็บความรู้สึกใส่ลงไปในลิ้นชักที่ลึกสุด ก่อนจะเอื้อมมือหยิบขวดสีใสรินเติมใส่แก้วที่ว่างเปล่า แป๊บเดียวก็เต็มเหมือนเดิมเพราะแก้วยกสูงแบบนี้บรรจุได้น้อย ผมเอ่ยถามเพื่อคลายบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างผมกับพี่เฮดีส เขาพยักหน้าและตอบสั้นๆ
“ที่นี้เงียบ ไม่วุ่นวาย”
งั้นเหรอ เขาไม่ชอบความวุ่นวายสินะ? ข้อมูลที่ได้มาไม่ทำให้ผมแปลกใจเลยสักนิดและอดที่จะแย้มยิ้มเล็กๆ ออกมาไม่ได้ ว้า นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย? แค่นี้ก็ดีใจแล้วงั้นเหรอ? มักน้อยไปหรือเปล่านะเรา? แต่ก็ยอมรับเรื่องหนึ่งล่ะว่าผมสนใจเรื่องของเขาคนนี้เอามากๆ มันเป็นความอยากรู้อยากเห็นอันน่าสมเพชของมนุษย์สินะ
“นี่คืออะไรเหรอครับ?”
ผมมองขวดในมืออย่างสงสัย สูดจมูกฟุดฟิด กลิ่นมันหอมๆ ขวดนี้ที่พี่เฮดีสกำลังดื่มอยู่ถูกแช่อย่างเย็นจัดในถังน้ำแข็งก้อน ผมวางขวดไว้ที่เดิมแล้วหันมาถามด้วยความอยากรู้ จะว่าไปบนโต๊ะมีขวดเครื่องดื่มวางไว้เยอะแยะเลย ทั้งขวดทรงกลม ทรงเหลี่ยม ขวดเล็ก ขวดใหญ่ ซึ่งผมไม่รู้จักสักขวด แถมแต่ละขวดก็เป็นภาษาต่างประเทศทั้งนั้นเลย อ่านไม่รู้เรื่อง
“ยิน” พี่เฮดีสตอบด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ เขาตวัดสายตามามองผมแวบหนึ่งแล้วหันไปสนใจแก้วในมือ ผมพยักหน้ารับ
ยิน? อืม จำได้คับคล้ายคับคลาครั้งหนึ่งพี่เฮดีสก็เคยดื่มอะไรที่ขึ้นต้นว่ายินเหมือนกัน อืม อะไรนะ? ผมขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่สักพักถึงจำได้ อ้อ ยินแอนด์โทนิค! แล้วมันต่างจากยินตรงไหนกัน? เออ ช่างเถอะ ผมหันมามองพี่เฮดีสระหว่างที่เขานั่งจิบยินไปเรื่อยๆ ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ นิ้วเรียวยาวของเขาดีดเป็นจังหวะบนขอบปากแก้ว ถ้าเดาไม่ผิดผมคิดว่าตอนนี้พี่เฮดีสกำลังอารมณ์ดีเชียวล่ะ!
นั่งจ้องคนข้างๆ อยู่นานสองนาน ยิ่งดูก็ยิ่งต้องยอมรับว่าเขาคนนี้เหมือนหลุดมาจากภาพวาดไม่มีผิด เจริญหูเจริญตาเป็นบ้า เฮ้อ! ทำไมถึงได้ดูดีแบบนี้นะ? ผมมองเขาค้างไม่กะพริบตา รู้สึกตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้วล่ะว่าเขาช่างเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างร้ายกาจจริงๆ ขนาดผมเป็นผู้ชายเหมือนกันยังอดที่จะมองแล้วมองอีกไม่ได้เลย นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นสาวๆ ล่ะก็คงจะยอมสยบแทบเท้าแน่ๆ คิดนั้นคิดนี้จนกระทั่งผมคิดถึงวันสุดท้ายที่กลับมาจากโรงพยาบาลวันนั้นขึ้นมา ผมขยับตัวแล้วโพล่งถามไปไม่มีเกริ่นแม้แต่น้อย
“วันนั้นที่พี่บอกผมว่า ‘โชคดี’ มันหมายความว่ายังไงเหรอครับ?”
พอหลุดปากถามออกไปแบบไม่ทันได้คิดล่วงหน้าไว้ มันทำให้ผมแทบอยากจะชกตัวเองสักครั้ง บรรยากาศที่เริ่มดีขึ้นกลับมาเยือกเย็นในพริบตา แย่แล้ว! สัญญาณเตือนภัยดังหวอขึ้นมา เห็นใบหน้าที่แข็งกระด้างของพี่เฮดีส ผมก็รู้ว่าตัวเองได้เผลอถอดสลักระเบิดไปแบบไม่รู้ตัวเรียบร้อยแล้ว รอแค่ให้มันระเบิดตูมเท่านั้น
พี่เฮดีสเงียบไม่ตอบ ดวงตาสีดำเข้มคล้ายๆ เลื่อนลอย ผมจับจ้องปฏิกิริยาของเขาด้วยหัวใจที่เต้นตูมตาม ผมเม้มปากแน่นเกร็งตัวรอเสียงแผดร้องด้วยโทสะของอีกฝ่าย แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงค่อยๆ คลายความหวาดหวั่นลง ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ในลำคอ เหลือบสายตาไปมองเขาที่ยังคงเงียบไม่พูดอะไรและดูเหมือนจะค่อยๆ สร้างกำแพงก่อเมืองขวางกั้นตัวเอง โอ ไม่นะ เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลยนี่! ผมอุทานใจเสีย ถ้าปล่อยไป เขาอาจจะไม่พูดไม่จาทำตัวประหนึ่งคนไม่รู้จักกันอีกน่ะสิ ด้วยความร้อนร้นผมก็หลุดปากออกไปอีกครั้ง
“คือ...หลังจากวันนั้นพี่ก็หายหน้าไปเลย ผมก็เลยเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไร” สั้นห้วน ได้ใจความ
ผมมองสำรวจตรวจตราอีกอย่างระมัดระวัง โอ อารมณ์ดีขึ้นนิดหน่อยแล้วแฮะ แต่ยังไม่พ้นคำว่า ‘อันตราย’ สักนิด ผมชั่งใจลังเลที่จะเอ่ยอะไรออกไป เฝ้ามองเขาที่นิ่งสงบดุจรูปปั้นหินอ่อนอีกครั้ง บรรยากาศเงียบสงัดเข้ามาแทนที่ระหว่างพวกเรามันทำให้ผมอึดอัด พี่ยูไปมัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาสักที!? ผมคร่ำครวญในใจอย่างเศร้าโศก ไม่มีตอนไหนที่จะรู้สึกคิดถึงพี่ยูมากเท่าตอนนี้เลย!
“คือ... วันนั้นผมเห็นพี่ที่คณะวิศวะน่ะครับ พี่ไม่เห็นผมเหรอ?”
“แล้วไง?” เขาหันมาย้อนกลับด้วยหน้าตีรวนเหมือนหาเรื่อง วุ้ย อะไรฟะ จู่ๆ ตั้งป้อมหาเรื่องกันอย่างกะทันหัน ให้ตาย ผมไม่ทันอารมณ์คนแก่จริงๆ ครับ ผมส่ายหน้าแล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆ ไม่รู้สึกอะไรมาก พยายามจะไม่ทำให้มันดูเหมือน...งอน
“เปล่าครับ เรารู้จักกันแต่ทำไมไม่ทักกันบ้างเลย”
“แล้วเรื่องของพี่ไนซ์...” ผมเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อบทสนทนาส่อลงเหว
พี่เฮดีสแกว่งแก้วในมือเหลือบไปมองทางประตูห้อง สักพักใหญ่ก็เงยหน้ามามองผมพร้อมกับหรี่ดวงตาคู่สวย ผมใจเต้นตึกๆ มองริมฝีปากสวยได้รูปที่ค่อยๆ แย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาวางแก้วในมือ โน้มตัวเข้ามาประชิดผมอย่างรวดเร็ว อะ...อะไร!? ผมเอนตัวออกห่างด้วยความระแวง
“อยากให้ทัก?”
เอ๊ะ คิดไปเองหรือเปล่า? ทำไมเสียงของเขามันชวนให้ร้อนวูบวาบแบบนี้นะ? เคลิบเคลิ้มไปครู่หนึ่งผมก็เริ่มสะดุ้งรู้สึกตัว ทำใจสู้พยักหน้ารับ หยา! มัวแต่หลงไปกับเสียงทุ้มต่ำน่าฟัง ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ผมถูกกักขังไว้ในแขนทั้งสองข้างของเขา พี่เฮดีสจะทำอะไรกันเนี่ย!? อากาศเย็นแต่ตัวผมเหงื่อไหลหน้าร้อนผ่าว จังหวะหัวใจเต้นเสียงดังระงม ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว เมื่อกี้เขายังเหมือนคนหาเรื่องอยู่เรื่อย แต่ทำไมตอนนี้ถึง...
สมาธิผมแทบจะกระเจิงทุกทิศ สัมผัสจากมือเรียวสวยที่เคล้าคลึงริมฝีปากของผมเบาๆ อีกข้างไล้ไต่ตามร่องสันหลัง ตั้งแต่หัวจรดเท้าของผมเต้นระริก ดวงตาสีเข้มจับจ้องจนรู้สึกสั่นสะท้านข้างใน เสียงทุ้มต่ำเย้ายวนกระซิบข้างหูเนิบนาบเจตนาล่อลวง
“นายว่าซื่อสัตย์มันดีไหม?”
“กะ...ก็ต้องดีสิครับ”
แอ๊กกกก เสียงสั่น!
ในหัวของผมว่างเปล่า กะพริบตาปริบๆ รู้สึกแต่มือที่คอยวนเวียนแตะต้องเนื้อตัว ช่ำชองมีลีลา ไม่ได้ทำให้รู้สึกตื่นกลัวกลับเพิ่มพูนความวาบหวามตามผิวกาย ตาหรุบมองริมฝีปากสวยได้รูปที่ขยับเอื้อยเอ่ยแล้วใจลอย ลำคอแห้งเหือดขึ้นมาทันที ให้ตาย! นี่ผมชักจะโรคจิตขึ้นทุกที ทำไมรู้สึกว่าปากสีสันสวยๆ นั้นมันน่า...กินจัง ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
“นั้นสินะ บางครั้งก็ต้องซื่อสัตย์กับตัวเองใช่ไหม?”
“คะครับ”
ลมหายใจสะดุดกึก คิดอะไรไม่ออก มืออุ่นร้อนลูบลงตามราบคอกระตุกปกคอเสื้อของผมเบาๆ ผิวกายที่ถูกลูบไล้รู้สึกร้อนวูบวาบ ชีพจรเต้นเสียงดังกลบเสียงรอบข้าง จะทำอะไรน่ะ? ปลดกระดุมเสื้อของผมทำไม!? ผมเริ่มตื่นตระหนก พยายามจะใช้มือมาขัดขวางแต่ถูกจับยึดเอาไว้แน่น ผมตาโตเงยหน้ามองสบตาเขาอย่างไม่เข้าใจ พี่เฮดีสทอดมองผมจากเบื้องบนอย่างใจเย็น
“ฉันเองก็ต้องเริ่มซื่อสัตย์กับตัวเองบ้าง”
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม!!?
“พี่!” ผมเรียกเสียงดัง เริ่มกลัวขึ้นมาจับใจ
ปัง!
“เฮดีส อย่านะมึง!”
ประตูห้องเปิดดังผัวะพร้อมกับพี่ยูพุ่งเข้ามาแทบจะกลิ้งคลุนๆ เขายืนตัวตรงทำหน้าเข้มขึงชี้มาที่พวกเราแล้วตะโกนเสียงดัง พี่เฮดีสเหลือบไปมองอย่างไม่แปลกใจเลยสักนิด อย่างกับเขารู้อยู่ก่อนแล้วอย่างนั้นแหละ! ผมเหลือกตาด้วยความตกใจ พี่ยูเข้ามาได้ยังไง!? พยายามจะลุกขึ้นหนีจากท่วงท่าที่ชวนเข้าใจผิด แต่คนอยู่ข้างบนไม่ยอมกดผมนอนลงเหมือนเดิม ให้ผมลุกขึ้นเถอะครับ! ผมปิดหน้าหนีอาย
“น้องกูยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่ใช่ไหมไอ้ห่าเฮดีส!?”
พี่ยูถามอะไรแบบนั้นวะ!?
“อ่า! รัญ มานี่ๆ!” พี่ยูกวักมือเรียก
พี่ครับ! ดูสภาพของผมก่อน ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะลุกแต่มันลุกไม่ได้ พี่ยูทำหน้าฮึดฮัดเรียกผมอีกครั้ง พี่เฮดีสรวบตัวผมขึ้นมากอดเอาไว้แน่น หันหน้าไปส่งสายตาท้าทายพี่ยูที่เต้นผ่างๆ เหมือนพื้นมีถ่านร้อนยืนไม่ได้ พี่เฮดีสยกนิ้วกลางให้เป็นของแถม
“ไอ้ห่าเฮดีส!” พี่ยูหัวเสีย
พี่เฮดีสยกตัวผมขึ้นอย่างง่ายดาย โอ๊ย อะไรจะแข็งแรงขนาดนั้น ขยับครั้งเดียวก็อุ้มผมขึ้นได้ ผมที่ไม่พูดอะไรก็เริ่มจะประท้วงลงจากอ้อมแขนเข้มแกร่ง พี่เฮดีสก้มหน้าลงพร้อมส่งสายตาเลเซอร์ดังชิ้ง ผมเงียบหยุดดิ้นเกาะไหล่เขาไว้ เห็นสภาพตัวเองแล้วรับไม่ได้จริงๆ พี่ยูที่กำลังโมโหก็กุมท้องหัวเราะตัวงอกลิ้งไปกับพื้นแน่ะ ผมหน้าแดงอับอายมากๆ ยังดีที่ตอนเดินมาถึงหน้าประตูเขาปล่อยผมลงพื้นให้ยืนเอง ไม่ลืมคว้ามือผมไปกุมไว้ กลัวผมวิ่งหนีไปหรือไง? พี่เฮดีสเปิดประตูแต่ก่อนจะเดินออกไป เขาหันไปพูดกับพี่ยู สีหน้าเหี้ยมโหดฉับพลัน
“พรุ่งนี้กูจะมาเอาโทษกับมึง”
“ไอ้เทพจอมอาฆาต!”
พี่เฮดีสไม่สนใจเสียงโอดครวญของพี่ยู ดึงผมออกมาจากห้องเดินลงมาจากชั้นสองรีบตัดร้านเดินออกไปจากร้าน เสียงแซวดังตามมาจากด้านหลัง พี่เฮดีสหันไปถลึงตาใส่เหล่าหนุ่มๆ ที่เป่าปากตบมือโดยมีพี่ยูเป็นผู้นำ พี่คนนี้ช่างไม่กลัวตายจริงๆ ว่ะ พี่เฮดีสชี้หน้าพี่ยูปล่อยมือผมแล้วกระโดดไปครั้งเดียวถึงใจกลางทันที กลุ่มก่อกบฎถึงกับหน้าเหวอแตกรังไปอย่างรวดเร็วแต่ผู้นำกบฎไม่รอดครับงานนี้ พี่เฮดีสจับคอเสื้อของพี่ยูแล้วยกขึ้นจนอีกฝ่ายร้องเสียงแหลม คนอื่นๆ ในร้านส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดขยับหนีกลัวตายกันถ้วนหน้า แต่มีหนุ่มหล่อคนหนึ่งยืนเชียร์อย่างกับเชียร์มวย
“เอาเลย! เอาเลย!”
“ไอ้ลาเต้! อย่ายุมันซี!!” พี่ยูหันมาตวาดตาขวางใส่ผู้ชายคนนั้น ผมยืนดู ไม่เข้าไปห้ามหรอกครับ เพราะดูยังไงมันก็เหมือนกับเป็นการหยอกล้อกันของเพื่อนฝูง พี่เฮดีสยังไม่ได้เอาจริงเลยสักนิด ที่ผมรู้ก็เพราะผมเคยเห็นตอนเขาสู้มาแล้วนี่น่า พี่เฮดีสเขย่าพี่ยูหัวสั่นหัวคลอนแล้วเหวี่ยงลงพื้น อ๊ะ เบาๆ หน่อยครับเดี๋ยวก็ได้กลับไปอยู่โรงพยาบาลอีกรอบ แต่ว่าพี่ยูคงจะชอบเพราะได้หยุดต่อ เฮอะๆ พี่เฮดีสก้มชี้หน้าข่มขู่อีกรอบแล้วเดินกลับมาหาผม เขาดึงผมเดินออกไปจากร้าน
“พี่โกรธอะไรพี่ยูเหรอครับ?” ระหว่างที่ถูกลากไป ผมเงยหน้าถาม พี่เฮดีสหันมาตอบด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว กัดฟันตอบ
“มันด่าฉันว่าโง่!”
ผมกะพริบตาปริบๆ พยายามก้มหน้าลงแล้วฉีกยิ้ม
“ยิ้มอะไร!?”
“ฮี่ๆ”
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
นานแล้วนะตัวเธอที่ไม่ได้มาอัพ เอาล่ะ
ถ้าไม่มีตัวกระตุ้น พระเอกเราก็ไม่กระตือรือร้น
เรื่องพี่ไนซ์รัญยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ
จะเป็นยังไง รอดูว่ารัญจะกล่อมอสูรร้ายได้หรือเปล่า?
-
:z13: กระโดดเอาหัวโหม่งแทบไม่ทัน
แอบงงตอนแรกๆเพราะหายไปนานกว่าจะนึกตอนเก่าออก
พี่เฮดิสบอกว่าจะซื่อสัตย์กับตัวเองเเล้วใช่มั๊ย
จะยอมรับว่ารักแล้วใช่มั๊ยยยย
-
หายไปนานเวอร์ค่ะ กลับมาน้อยจังงง อยากอ่านอีก แอบรู้สึกว่าชีวิตน้องรัญเริ่มสีเทาแล้วนะเนี่ย เพราะพี่เฮดิสแหงๆ555555
สงสารน้องรัญ อยู่กับคนน่ากลัวอย่างพระเอกเรา อีตาเฮดีสนี่ก็แข็งเกิ้น ไม่หวานเอาซะเลยนะเธอ แต่หลังจากนี้ละไม่แน่ หึๆๆ
-
กรี๊ดดดด ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
ตอนนี้พี่เฮดีสได้ใจอะ :katai1:
-
โอ๊ยย มันก็ยังค้างคา
อีพี่เฮดีสช่างเป็นพระเอกที่แม่มมมมมม
โคตรเข้าใจยากกกกกก
สงสารน้องงงง
-
ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง....
ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่~ :hao6:
โอ้ยยยย เฮียแกยังคงเข้าใจยาก มันเป็นอะไรที่ ฟหกด่าสว มากกก :hao7:
-
เฝ้ารอมานานแสนนานน แค่ได้อ่านก็ปริ่มแล้ววว :mew6:
-
พี่เฮดีสน่ารักขึ้นนะเนี่ย
-
อร๊าย น่าจะซื่อสัตย์ได้นานแหละ
-
พี่เฮดีสพระเอกเรามีพัฒนาการเพิ่มขึ้นอีกติ๊ดนึงแล้ววววว
-
เย้ๆๆๆๆ หายไปนาน มาต่อแล้ว ดีใจจัง
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ
-
นานๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆ จนเกือบลืมรายละเอียดแล้วนะ ดีใจที่ได้อ่านต่อซะทีแม้จะกลับไปอ่านทวนก็เถอะ
-
น้องรัญของเรามาแว้ว ฮิ้วๆๆไ
-
มะ...มา แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เขาถึงเรียกว่า
โฉมงาม กับ เจ้าชายอสูร
ใช่ไหมนิ
โหดแท้พี่เฮดีส ระหว่าง เนเน่ จะกลัวไปมากกว่านี้น่ะ
-
จะพาเนเน่ไปไหนอ่า??
-
กลับมาแล้ว หายไปนานเลย
พี่เฮดีสจะทำอะไรรัญ แล้วรัญจะรอดไหม
-
แนะน่ารักนะ :mew1:
พี่เฮดีสตามใจตัวเองแล้ว
รัญจะไม่โชคร้ายใช่ไหมค่ะ
ถ้าโชคร้ายก็ขอเบาๆนะแค่สดุด ก็พอ
-
พี่เฮดีส o13
-
กรี๊ดๆๆๆดังๆ :mc4:
ในที่สุดก็มาอัพ
น้องเนรัญน่ารักมากๆ
ว่าแต่เฮดีสจะพาน้องไปไหนหว่า :hao6:
ปล.ในเมื่อตอนนี้มาช้ามากกกกกกกกกกกกกกกกก ต้องมาต่ออีกตอนนะเดือนนี้อ่ะ :กอด1:
-
เฮดีสน่ารักก ก
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ มาติดตาม เนรัญหลังๆนี่ศีลแตกนะเรา
อย่าโดนเฮดีสล่อลวงง่ายสิ
-
แง่งงงง!!!! คนแต่งมาโพสต่อแล้วววว
ดีใจปานได้เห็นเซบาสเตียนจูบชิเอล?
มาต่ออีกไวๆน๊าาา
ยังค้างง หุหุ
:L2: :L2: :L2:
-
^^ มาแล้วมาแล้ว
-
รัญ เสร็จแน่เรยยย
-
รู้สึกไหมว่า เรื่องมันไม่เดินไปถึงไหนเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาเเล้วอ่า...
เรื่องนี้ หายไปนานขนาดไหน?
เเต่ผมไม่เคยลืมเลยน้ะ จิบิ
มาต่อเร็วๆน้าาาาา <3
-
มาดันจ้า
-
:hao4: เราเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
มาเม้นในนี้ต่อ :hao5: :hao5: รีบมาอัพนะรออยู่ทุกวัน อ่านซ้ำหลายรอบเลย :mew2:
-
มารอคร้าาา :hao5: :hao5:
-
สุดขีด 13
หลังจากขึ้นรถตามเขาไปแต่โดยดี ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอกครับ แค่อยู่เป็นเพื่อนเล่นให้พ่อคนขี้เหงา เอาแต่ใจ(?)อยู่ในถ้ำสีดำเท่านั้น อ่า ผมว่าเขาก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไรนักหรอก อาทิตย์นี้ของผมผ่านไปอย่างดีเยี่ยม อาหารอร่อย สบายทั้งท้อง ทั้งใจเลยแหละ ทั้งจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้าคุยอยู่คนเดียวก็ตามแต่ผมรู้สึกว่ามัน... เฮ้อ! มีความสุขมากๆ เลย!! วันอาทิตย์พี่เฮดีสมาส่งผมที่บ้าน ก่อนกลับพวกเราแลกเบอร์โทรกันและเขาบอกจะติดต่อมา
“ฮิๆ”
“...”
“คิกๆ”
“รัญ ช่วยติดอันนี้ให้หน่อย”
“ได้ๆ!” ผมหันมารับกระดาษจากเพื่อนร่วมสาขา เรากำลังทำอุปกรณ์แสดงละครเวทีที่จะแสดงกันในอาทิตย์หน้านี่แหละครับ ผมหัวเราะอารมณ์ดีติดกาวไปอย่างสุขใจ ทำไมอาทิตย์นี้ผมรู้สึกว่าโลกช่างดูสดใส มองไปทางไหนก็ชวนมีความสุขเสียนี่กระไร
“รัญญญ ตัดนี้ด้วยนะ”
“ได้!”
เอามาๆ เดี๋ยวรัญจัดให้เอง
“รัญญญ ช่วยทำนี้ให้หน่อย”
“รัญญญ ช่วยทำนู้นทำนั้นทำโน่นให้หน่อย”
“ได้ๆ!”
ตอนนี้ผมอารมณ์ดีให้ทำอะไรทำได้หมดเลย พวกเพื่อนๆ กุลีกุจอทิ้งงานให้ผมทำ จนตัวผมเริ่มสังเกตว่างานรอบๆ ตัวของผมทำไมมันเยอะอย่างนี้นะ ก่อนจะเหลียวไปมองพวกเพื่อนๆ ที่มือว่างจนต้องเอาไปเกาก้นเล่น เจ้าพวกนี้นิ เห็นว่าเรากำลังอารมณ์ดี แต่ช่างเถอะ ผมอารมณ์ดี!
“รัญญญ! ยืมตังค์หน่อย”
“เอาสิ!”
ผมอารมณ์ดี แม้คำขอร้องแบบหน้าด้านๆ ของซันเซ็ตผมก็ทำให้ได้ ผมนั่งจัดการทำงานที่กองตรงหน้าต่อไปทีละชิ้นๆ จนเกือบจะเสร็จ ใบหน้าของผมที่ยังยิ้มระรื่นไม่เปลี่ยน โอเล่มองผมด้วยสายตางุนงง ในมือก็เย็บชุดเจ้าชายตัวละครพระเอกของเราไปด้วย
“มีอะไรดีๆ หรือไงวะ ทั้งอาทิตย์นี้มึงเอาแต่ยิ้มบ้าบออยู่ได้”
ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็ไม่เข้าใครออกใคร โอเล่ขมวดคิ้วถามผมอย่างจริงจังกะจะเค้นเอาคำตอบ ผมอมยิ้มหันไปมองโอเล่แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอก”
“หรือว่ามึงจะไปเจอสาวมาวะ!?” ซันเซ็ตโผล่เข้ามากลางวงพร้อมกับยกนิ้วก้อยชูขึ้นตรงหน้า สายตาของมันที่มองผมเต็มไปด้วยเลศนัยแสนลามก ไอ้นี่มันคิดว่าผมไปทำอะไรมากันแน่ สายตามันส่อไปในเรื่องต่ำกว่าเข็มขัดเป็นบ้า! เมื่อเพื่อนๆ ในสาขาได้ยินว่าผมไปเจอสาวเต็มสเป็กก็แห่กันมารุมจ้องผมอย่างกับไม่เคยเห็น
“อะไรนะ!? รัญไปเจอสาวที่ชอบแล้วงั้นเหรอ!?”
“ใช่ แม่ชีในวัดหรือเปล่าวะ!?”
“ไม่จริงงงง รัญต้องชอบเดี๊ยนสิ!”
“รัญมีแฟนแล้วเหรอ? ไม่จริงนะ!!”
หลายเสียงพูดกันต่างๆ นานา ผมหลับตาถอนหายใจปลงตกกับอาการสติแตกของพวกเพื่อนๆ แล้วเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ใช่สักหน่อย คิดกันไปถึงไหนแล้วนั้น”
“อ้าว ไม่ใช่หรอกเหรอ โฮ หมดสนุกเลย!”
ผมคิ้วกระตุก เจ้าพวกนี้คิดว่าชีวิตของผมมันเป็นเรื่องสนุกหรือยังไงกันนะ ให้ตายเถอะ พอเรื่องกระจ่าง ไม่มีอะไรในกอไผ่ทุกคนก็สลายโต๋ไปทำภารกิจกันต่อ เหลือไว้แค่พวกผมเหล่าแก๊งที่นั่งเอาใจช่วยโอเล่เย็บชุดเจ้าชาย ส่วนซันเซ็ตที่ทำหน้าเซ็งเป็ดใส่ผมก็ถลาตัวนอนกลิ้งกับพื้นเหมือนเดิม เออ นั้นแหละ เอาเสื้อมึงเช็ดพื้นไปเวลาเก็บกวาดจะได้ทำเสร็จเร็ว มอตโตกำลังทำดาบเจ้าชายก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับผมแต่ก็ไม่พูดออกมา
ซีเนียร์พระเอกคนสำคัญเดินปิดปากหาวหวอดๆ มันไปประชุมเรื่องลำดับการแสดงมาครับ พวกเราเงยหน้ารอผลการจับสลากว่าได้ลำดับทีเท่าไรในการแสดง แต่ไม่ทันที่พ่อพระเอกจะพูดอะไร สาวโคตรสวยที่ยิ้มมาแต่ไกลวิ่งพุ่งเข้ามาหาพวกผมพร้อมๆ กับสาวแว่นผมเปีย ซันเซ็ตผิวปากตาเป็นประกายเหมือนจะเกิดเรื่องสนุกอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ผมถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความลำบากกำลังจะขึ้นตรงหน้า
“รัญจ๋า! พี่มาแล้วจ้า~!” สาวสวยระดับพระกาฬของคณะเกษตร สมบัติอันสำคัญยิ่งยวดพุ่งเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใสเช่นเคย เธอคนนี้คือพี่ไอวี่ปีสองครับ เมื่อปีที่แล้วเธอเป็นเดือนคณะด้วยและมีความสวยระดับที่หนุ่มๆ ในคณะเทิดทูนบูชา แต่เธอกลับไม่สนใจใครเลย เอ่อ...นอกจากผม ไม่รู้ผมมีอะไรถึงได้ทำให้เธอมาติดแจได้ ว่างทีไรพี่ไอวี่ก็จะพุ่งเข้ามาหาผมแทบจะทันที
“พี่ไอวี่ เรายังคุยเรื่องละครไม่จบเลยนะค่ะ!” สาวแว่นผมเปียนามว่าหนูเล็กกอดอกขมวดคิ้วต่อว่ารุ่นพี่สาวอย่างไม่พอใจ พี่ไอวี่หันไปตอบเสียงแหลมพร้อมทั้งเข้ามานั่งข้างๆ ผมดึงแขนผมไปกอดเอาไว้ด้วย
“คุยจบแล้วไงจ้ะหนูเล็ก...เล็กจริงๆ นั้นแหละ” พี่ไอวี่จ้องไปที่หน้าอกของหนูเล็กระหว่างที่พึมพำเสียงเบา คนรอบข้างหัวเราะคิกคักทำเอาสาวแว่นผู้แฟนคลับไม่น้อยหน้าแดงวูบก่อนจะผุดขึ้นมาเอ่ยกลับอย่างไม่ยอมพ่าย
“ยังค่ะ เรากำลังคุยเรื่องสำคัญ จู่ๆ พี่ก็วิ่งหน้าแรด...เอ๊ย หน้าเริดมาที่นี้”
เสียงหัวเราะจากบรรดาตัวประกอบดังขึ้นอีกครั้ง พี่ไอวี่อ้าปากแสร้งทำตกใจ เธอหันมามองผมแล้วซบหน้ากับไหล่ของผมพร้อมทั้งเอ่ยฟ้องด้วยน้ำเสียงฉอเลาะชวนเวียนหัว
“ดูสิรัญ! เด็กคนนี้พูดอะไรน่าเกลียดจริง พี่อุตส่าห์รีบมาตามนัดของเราแท้ๆ!”
นัดกันตอนไหนเหรอครับ? ผมทำหน้าลำบากใจ พยายามจะเอาตัวออกห่างจากปลิงที่เกาะหนึบซึ่งรู้สึกว่าจะไปอัพเลเวลมา สงสัยไปทากาวตราช้างเพิ่มแน่ๆ ผมแกะแล้วแกะอีกก็ยังไม่หลุดสักที ไม่นะครับ ผมไม่ได้จะแต๊งอั๋งอะไรใดๆ ทั้งนั้น ให้ตายสิ ผมไม่ใช่คนที่จะเอาเปรียบผู้หญิงได้หรอกนะ! ผมพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ แต่พวกมันกลับทำเป็นมองเดือนมองดาว ไม่รู้ไม่เห็นใดๆ ทั้งสิ้น โธ่เอ๊ย เจ้าพวกเพื่อนทรยศ!
“รัญ!”
“อะไรเหรอ?” ผมตกใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงแข็งกร้าวอันดังลั่นของหนูเล็ก ตัวก็เล็กนิดเดียวทำไมเสียงดังจังเลย? ผมหันไปเอ่ยรับคำเรียก หนูเล็กที่หน้าทะมึนไปทั้งแถบถลึงตาใส่ผม เหมือนผมเป็นคนทำผิดอย่างนั้นแหละ
“เธอนัดพี่ไอวี่มางั้นเหรอ!?”
“เอ่อ...จำไม่ได้ว่านัดนะ” ผมตอบเสียงเบาเล็กน้อย หนูเล็กทำหน้าเหมือนชนะแล้วเหลือบมองไปที่พี่ไอวี่แล้วก้มตัวลงมาดึงร่างบอบบางของรุ่นพี่คนสวยออกจากผมอย่างสุดแรง ผมโดนลูกหลงล้มกลิ้งไปด้วยคน หนูเล็กรีบปล่อยมือจากพี่ไอวี่ถลาเข้ามาหาผมอย่างเป็นห่วง เธอไถ่ถามผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับลูบคำไปตามตัวเพื่อหาส่วนสึกหรอ
“เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะรัญ?”
“เอ่อ...ขอบคุณ แต่ผมไม่เป็นอะไร” ผมจับมือของเธอออกจากตัวแล้วยิ้มตอบไปอย่างสุภาพ นี่ถ้าผมคิดเข้าข้างตัวเองล่ะก็ เมื่อกี้เหมือนโดนลวนลามยังไงไม่รู้สิ มันรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยผมจึงรีบเอามือนั้นออกไปจากตัว หนูเล็กทำหน้าเสียดายหน่อยๆ เสียดายอะไรกัน!? แต่ก็ยอมถอยแต่โดยดี ผมลอบถอนหายใจโล่งอก
“ยัยผู้หญิงหน้าด้านลวนลามผู้ชายหน้าตาเฉย!” พี่ไอวี่ทำหน้าบึ้งแล้วปรักปรำหนูเล็กอย่างไม่พอใจ แต่ไม่ทันหนูเล็กจะพูดอะไรไป ซันเซ็ตก็พูดสวนขึ้นอย่างลอยๆ
“มันก็ดีกว่าผู้หญิงใจง่ายล่ะหว่า”
“หมายความว่ายังไง!?” พี่ไอวี่หันมาตวาดเสียงแข็ง แจ้งคนพูดอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ซันเซ็ตที่นอนทอดตัวเกียจคร้านแทะจมูกเล่นๆ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ตามตัวเลยเจ๊”
“อ๊าย! ใจง่ายก็ง่ายกับคนบางคนหรอก ส่วนคนบางประเภทน่ะอย่าฝันเลย!”
“โอ๊ย ไม่อยากจะฝันนักหรอกครับ กลัวแต่จะเป็นฝันร้ายน่ะสิ!” ซันเซ็ตยิ้มทะเล้นแล้วเอ่ยพร้อมกับหัวเราะร่า พี่ไอวี่โมโหจนหน้าแดงกระทืบเท้าปึงปังเดินออกไปทันที หนูเล็กที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบตามรุ่นพี่สาวไปติดๆ พอลับหลังทั้งสองสาวพวกเพื่อนๆ ก็เริ่มเปิดปาก
“แม่ง ขนาดโกรธหน้าแดงยังน่ารักเลยว่ะ สมกับเป็นสาวสวยอันดับของคณะ”
“ฮะๆ ใช่ไหมล่ะ? ท่ากระทืบเท้านั้นก็น่ารักสุดๆ” ซันเซ็ตหัวเราะสมทบแล้วเอ่ยเสริมอย่างคึกคะนอง ผมมองเจ้าเพื่อนตัวดีแล้วส่ายหน้าพร้อมๆ กับซีเนียร์ พี่ไอวี่กับหนูเล็กทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติมากๆ ครับ แต่ทุกอย่างจะจบลงแบบทุกทีก็ต้องมีซันเซ็ตแซวพี่ไอวี่จนโกรธปึงปังไปแบบนั้นแหละครับถึงจะปิดฉากอย่างสมบูรณ์ ผมเองก็ไม่เข้าใจเท่าไรพ่อหนุ่มคาสโนว่าของกลุ่มทำไมชอบทำตัวน่าเกลียดกับพี่ไอวี่เสียทุกครั้ง ซึ่งหาได้ยากจากพ่อหนุ่มเพลย์บอยคนนี้เอามากๆ ผมเคยคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่หน้าเหมือนมังกือล่ะก็ซันเซ็ตเอาได้ทุกคนซะอีก!
คุณผู้กำกับหน้าบานเป็นจานดาวเทียมก็สั่งให้ทุกคนทำงานกันต่อไป และลากคุณพระเอกของเรื่องไปไถ่ถามเรื่องการประชุม ผมนั่งลงทำการติดกระดาษต่อ ให้ตายเถอะ พอเจอสองสาวนี้ทีไรผมต้องมีเรื่องเจ็บตัวตลอดเลยสิน่า ระหว่างที่นั่งทำงานไปเงียบๆ เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้น
เยส!
ทั้งวันผมเฝ้ารอให้มือถือดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว พอมีสายเข้าผมก็แทบจะกระโดดตัวลอย พวกเพื่อนๆ มองผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมก็ต้องยิ้มกลบเกลื่อนแล้ววิ่งจรลีไปรับสายอย่างว่องไว พอควักออกมาจิตใจก็ต้องห่อเหี่ยวฉับพลัน มันไม่ใช่สายที่ผมรอคอยแต่กลับเป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไหนไม่รู้ ผมถอนหายใจแล้วกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
[สวัสดี พี่เองนะ]
“เอ่อ...พี่ไนซ์?”
[ปิ้งป่อง!]
อ่า ตกใจหมดเลย เสียงคล้ายๆ คนที่ผมรอเลย แต่มันไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่เอ่ยมานั้นมันเจือแววร่าเริงสดใส จึงต่างจากเขาที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ไร้ความเป็นมิตร แต่ทว่ามันทุ้มต่ำหยั่งรากลึกไปถึงจิตใจ
“พี่ไนซ์มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
จะว่าไปอาทิตย์ผมก็ไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ไนซ์เลย มัวแต่ยุ่งกับการซ้อมละครเวที ให้ตายสิ ผมรู้สึกผิดนิดๆ เลยแฮะ พี่ไนซ์หัวเราะร่าเริงเหมือนเคย เฮ้อ คนๆ นี้ทั้งที่เจอกับเรื่องร้ายกาจขนาดนั้นก็คงหัวเราะสดใสได้เหมือนเดิมเลย นับถือจริงๆ
[วันนี้พี่จะเข้าผ่าตัดล่ะ]
“เอ๋? วันนี้แล้วเหรอครับ? กี่โมงเหรอครับ? เดี๋ยวผมจะแวะไปเยี่ยม”
[ตอนหกโมงเย็นน่ะ อย่าลืมแวะมานะ!]
“ครับๆ เลิกเรียนแล้วผมจะรีบไป” ผมรับปากอย่างหนักแน่น วันสำคัญขนาดนี้เลยนะ ผมจะต้องไปให้ได้เลย อย่างน้อยผมจะเป็นคนหนึ่งแหละที่จะอยู่เป็นเพื่อนพี่เขา เฮ้อ ผ่าตัดเชียวนะ ช่วงอันตรายแบบนี้ใครๆ ก็ต้องกลัวและอยากได้เพื่อนร่วมผ่านช่วงเวลาแบบนี้กันทั้งนั้น
[มีคนจะแนะนำให้รู้จักด้วย มาให้ได้นะ!]
“ครับๆ ไปแน่ครับ” ผมถอนหายใจแล้วหัวเราะหน่อยๆ และรับปากอีกครั้ง พี่ไนซ์วางสายไปแต่แล้วก็โทรกลับมาอีกครั้งและขอคำยืนยันจากผมอยู่หลายครั้งจนผมแปลกใจนิดหน่อยที่เขาถามซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ แต่ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร คิดว่าเป็นเพราะความกังวลเรื่องผ่าตัดล่ะมั้ง ผมพูดปลอบใจพี่ไนซ์สองสามประโยคแล้ววางสายไป ผมคิดจะเดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆ แต่แล้วก็เปลี่ยนเดินไปห้องน้ำแทน อ่า ปวดนิดหน่อยแฮะ
มือถือของผมดังขึ้นอีกครั้ง ผมถอนหายใจ นี่คงไม่ใช่ว่าพี่ไนซ์โทรมาถามอีกหรอกนะ ผมกดรับสายแล้วกรอกเสียงไปโดยไม่ได้ดูหน้าจอ อูย พอใกล้ถึงห้องน้ำแล้วกลับปวดยิ่งกว่าเดิมแน่ะ
“ผมไปแน่น่า”
[ไปไหน?]
ผมยืนตัวแข็งทื่อกับน้ำเสียงทุ้มต่ำแสนจะเย็นยะเยือก ผมกะพริบตาปริบๆ ยกมือถือมาดูหน้าจอก่อนจะเบิกตากว้าง อ้าปากพะงาบๆ ไร้เสียง ก่อนจะขยี้ตาซ้ำไปซ้ำมา ยื่นมือถือออกห่างแล้วขยับเข้ามาใกล้ ไม่จริงนะ! นี่เขาโทรมาจริงๆ ด้วย! ผมเต้นรำคนเดียวอยู่สักห้าวินาทีได้ ถึงโดนเสียงไม่สบอารมณ์จากอีกฝั่งของสายดึงกลับมาโลกแห่งความจริง
[เฮ้ย]
“ครับ? พี่มีอะไรเหรอ?”
[จะไปไหน?]
ผมเม้มปาก ถามอย่างกับคุณมอสระเอียแน่ะ แต่น้ำเสียงน่ากลัวกว่าเยอะ ผมกำลังตั้งท่าจะบอกแต่ก็หยุดชะงัก เดี๋ยวๆ ใจเย็น ถ้าผมบอกไปว่าจะไปเยี่ยมพี่ไนซ์คุณชายท่านนี้ต้องสติแตกแน่ ผมขบคิดจนตกก็สรุปออกมาว่าไม่ต้องบอกจะปลอดภัยกว่าแน่ อืม แต่ผมไม่อยากจะโกหกเลยแฮะ ถ้าเลี่ยงไม่ตอบเดี๋ยวถูกสงสัยอีก ให้ตายเถอะ ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันช่างยากเย็นกว่าการโกหกภรรยาที่บ้านว่าประชุมทั้งๆ ที่อยู่กับอีหนูกันนะ!? ตาของผมเหลือบไปมองห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้าก็อ้อมแอ้มตอบไปอย่างอายเล็กน้อย
“ห้องน้ำน่ะครับ จะไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ”
ผมไม่ได้โกหกน่ะ ผมจะไปห้องน้ำจริงๆ! เขาเรียกว่าการตอบอย่างซิกแซก พี่ฟีฟ่าสอนผมมา! เขาเงียบไปจนผมใจเสียเกือบจะพูดความจริงไปแล้ว แต่เขาก็พูดต่อไม่มีท่าทางว่าจะต่อว่าต่อขานอะไรผมถึงได้สบายใจไปเปลาะหนึ่ง เราคุยกันสองสามประโยชน์สั้นๆ
[แล้วเจอกัน]
“อ้อ ครับ แล้วเจอกัน” ผมตอบกลับเหมือนคนโง่งม อย่างกับโดนมนต์สะกด ขนาดเขาวางสายไปตั้งแต่นานแต่ผมก็ยังยืนอยู่ท่าเดิมอยู่ราวๆ หนึ่งนาที รอทั้งอาทิตย์แต่คุยกันไม่ถึงสามประโยคก็วางสายแล้ว ให้ตายเถอะ นี่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียความตั้งใจรอคอยนี่ไปเปล่าๆ ปลี้ๆ หรือเปล่า? ผมเก็บมือถือแล้วพุ่งเข้าห้องน้ำ โอเค! เรื่องอื่นค่อยว่ากันต่อ ตอนนี้ขอปลดเบาก่อนล่ะกัน
หลังจากทำธุระผมก็กลับมานั่งติดกระดาษต่อ ซ้อมละครไปอย่างราบเรียบไร้รอยต่อ ผมก็ถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ ผมคว้าเจ้าเวฟป้าเพื่อนยากแล้วรีบเดินทางไปโรงพยาบาล เพราะอีกไม่นานก็จะได้เวลานัดกับบุคคลอันตรายแล้ว ถ้าไปไม่ตรงเวลาสักนาทีดูสิครับ ผมไม่อยากจะจินตนาการภาพนั้นเลย ผมบิดเร่งเครื่องพาตัวเองมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ครั้งนี้ต้องทำลายสถิติครั้งก่อนๆ อย่างแน่นอน ใช้เวลาแป๊บเดียวก็มาถึง คงเป็นเพราะชำนาญทางมากขึ้นก็เลยเสียเวลาน้อยลงล่ะมั้ง ผมจอดรถไว้เดินเข้าตึกไปทันที
ระหว่างที่เดินเข้าไปในตึกนั้นผมก็ไปเจอะเข้ากับพี่พอลหรือชื่อเต็มๆ ก็คือ อะพอลโล อีกครั้ง อ่า รู้สึกว่าช่วงนี้ผมจะเจอกับเขาบ่อยขึ้นนะ พี่พอลกำลังคุยกับนางพยาบาลที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ พอหันมาเจอผมก็ฉีกยิ้มโบกมือให้ในทันที ผมยิ้มตอบแล้วโบกมือกลับตามมารยาท และหวังว่าเขาจะไม่เข้ามายุ่งย่ามกับผมต่ออีก เพราะตอนนี้ผมควรจะรีบไปเยี่ยมพี่ไนซ์แล้วรีบบิดเวฟป้ากลับบ้านน่ะสิ ไม่งั้นผมต้องไปตามนัดไม่ทันแน่ๆ แต่เหมือนฟ้าจะไม่เป็นใจเท่าไรนัก พี่พอลทำท่าจะคุยกับนางพยาบาลคนสวยเสร็จอย่างรวดเร็ว เขาเดินมาหาผมที่กำลังรอลิฟต์อยู่
โอย ลิฟต์มาเร็วๆ หน่อย!
แต่ไม่ว่าลิฟต์จะมาทันหรือไม่นั้นเขาก็เดินมาถึงผมก่อนแล้วล่ะครับ ไม่นะ นี่ผมต้องเสียเวลาคุยอีกกี่นาทีกันล่ะเนี่ย พี่พอลยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทักทายผมเหมือนเดิม
“หวัดดีครับ วันนี้มาทำอะไรเอ่ย?”
“อ้อ มาเยี่ยมคนรู้จักน่ะครับ”
“อ้าว ใครเป็นอะไรล่ะ?”
“คือเขาจะผ่าตัดวันนี้น่ะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
พอดีกับที่ลิฟต์เลื่อนตัวลงมาและเปิดประตูรับผู้โดยสาร ผมก็ตัดบทขอตัวเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างรีบเร่ง พี่พอลก็เดินตามเข้ามาด้วยท่าทางผ่อนคลาย ผมชะงักตัวเล็กน้อย สงสัยจะมีธุระขึ้นไปชั้นอื่นล่ะมั้ง ผมกดชั้นที่ต้องการแล้วหันไปถามเขา
“ชั้นไหนครับ?”
“...คิก อันที่จริงก็อยากจะเล่นมุกว่าฉันรักเธออยู่หรอกนะ แต่ว่ามันเลี่ยนจะตายไม่ไหวหรอกเนอะ” เขาเอ่ยปนหัวเราะขำ
ผมกะพริบตาปริบๆ จะเล่นมุกอะไรก็ว่ามาเถอะครับ ตอนนี้ผมรีบ! ผมเลิกคิ้วด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ เขาก็ถอนหายใจแล้วบอกผมว่าไปชั้นเดียวกันกับผมนั่นเอง เมื่อลิฟต์เปิดออกผมขอตัวกับพี่พอลอีกครั้งแล้วรีบไปห้องพักของพี่ไนซ์ พอมาถึงหน้าประตูผมก็เคาะประตูไปสองสามก๊อก พร้อมกับหันมาขมวดคิ้วมองพี่พอลที่เดินทอดน่องเข้ามา อะไรหว่า? เหมือนเขาตามผมมาอย่างนั้นแหละ
“เชิญฮะ” ประตูห้องเปิดพร้อมกับเจ้าตัวน้อยแก้มป่องคนหนึ่งที่เงยหน้ามองผมอย่างสนอกสนใจ ผมก้มลงมองอย่างแปลกใจเล็กๆ พร้อมกันนั้นในใจเกิดข้อสงสัยขึ้นว่าเด็กคนนี้คือใครกัน ไม่ใช่หนูน้อยไมนอสที่ผมเคยเห็น เจ้าหนูนี่คือใครกันหว่า? และแล้วผมก็ชะงักเมื่อคิดขึ้นมาได้ อ่า ลูกอีกคนของพี่ไนซ์แน่ๆ เลย
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทักทาย เด็กคนนั้นยืนอ้าปากเหวอมองผมอย่างกับไม่เคยพบไม่เคยเห็นผมมาก่อน อะไรน่ะ? ผมก็ยิ้มค้างอยู่บนใบหน้าอย่างนั้น เด็กคนนั้นเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ แล้วกระโจนเข้ามากอดผมซะเต็มรัก แอ๊ก อะไรกันครับ ไอ้รัญงง!
“มอม! มอม!”
เอ๋? ผมลงมองตัวเอง มันก็ไม่ได้สกปรกมอมแมมอะไรนี่น่า จะมาหาว่าผมมอมได้ยังไง? ผมทำหน้างุนงงอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เด็กน้อยกอดผมอยู่อย่างนั้น พี่ไนซ์โผล่มาพร้อมรอยยิ้มและอุ้มไมนอสมาด้วย แน่นอนผมคล้ายเห็นไมนอสแล้ว จากตอนนั้นไงล่ะครับ โอเค มันเป็นการแอบมองนั้นแหละ ไมนอสเงยหน้ามองผมแล้วมีปฏิกิริยาแบบเดียวกันเป๊ะ อ้าปากเหวอเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ อะไรอีกล่ะเนี่ย?
“มอม!” ไมนอสแหกปากดังกว่า ดิ้นลงจากพี่ไนซ์แล้วพุ่งเข้ามากอดขาอีกข้างของผม โอเคๆ มอมก็มอม นี่ผมสกปรกขนาดนั้นเลยหรือไง? ผมขยับไปไหนไม่ได้เพราะเจ้าเด็กสองตัวนี้กอดขาผมร่ำร้องแสงแผดดัง มันหนักน่ะเนี่ย ผมถอนหายใจเหลือบสายตาไปมองพี่ไนซ์ที่มองลูกชายทั้งสองของตัวเองด้วยสายตาแปลกๆ ก่ำกึ่งความเศร้ากับความเสียใจ ผมเรียกเขา แววตานั้นก็เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม
“ไง หัวดำๆ นั้นไมนอส หัวน้ำตาลทองๆ นั้นแมนทีส”
เรียกลูกตัวเองเป็นหัวเลยเหรอครับ? ผมไม่รู้จะกล่าวอะไรกับเรื่องนี้ก็ได้แต่พยักหน้ารับไป พี่ไนซ์เดินเข้ามาแกะลูกน้อยที่ทำตัวเลียนแบบหมีโคล่า แต่พอไปแตะเท่านั้นแหละเจ้าสองตัวนี้โวยวายทันที พี่ไนซ์ถอนหายใจเฮือกก่อนจะจับหน้าน้อยๆ แหงนขึ้นมามองผมแล้วอธิบายด้วยท่าทางจริงจัง
“มัมมี่ของหนูผมยาว ผิวเข้มกว่านี้ แล้วก็ไม่สวยอย่างนี้หรอก”
“อือ” เด็กสองคนนั้นพยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยผมแต่โดยดี ว่าแต่นั้นมันคำอธิบายอะไรกันนะ ผมควรดีใจไหม? แต่ช่างเถอะ ตกลงที่เรียกมอมๆ อะไรนั้นที่แท้หมายถึงมัมมี่ แม่หรอกเหรอ? นี่ผมหน้าคล้ายแม่ของพวกเด็กนี่สินะ มิน่าถึงทำท่าแตกตื่นกันขนาดนั้น พี่ไนซ์ลากเด็กน้อยลากคนเข้าห้องอย่างยากลำบากแล้วเงยหน้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆ อะไรเหรอ? ผมหันตัวกลับไปเห็นพี่พอลยืนกะพริบตาปริบๆ ตรงหน้าประตู
เวรรร! ไหงพี่พอลมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ!?
“เฮดีส?” เขาขมวดคิ้วมองพี่ไนซ์อย่างระแวงตัวจัด ก่อนจะลองเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ อะไรกันเนี่ย? ผมแทบจะกุมขมับกลุ้ม ให้ตายเถอะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ผมมองพี่ไนซ์พร้อมกับส่งสายตาขอโทษขอโพยที่ไม่ระวังจนมีคนตามมาแบบนี้ พี่ไนซ์มองผมนิดหน่อยแล้วหันไปพูดกับพี่พอล
“ผมไม่ใช่เฮดีสครับ ผมชื่อไนซ์”
“หะ? นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ?” พี่พอลดูจะสับสนในชีวิตมา เขาหันมาถามผมแบบจับต้นชนปลายไม่ถูก ผมถอนหายใจแล้วหันไปขอคำปรึกษาจากพี่มีอำนาจ พี่ไนซ์เองก็ถอนหายไม่ต่างจากผมแล้วเงยหน้าพูดกับพี่พอล
“เข้ามาก่อนสิครับแล้วจะเล่าให้ฟัง” พี่ไนซ์เอ่ยจบก็อุ้มเด็กๆ เดินเข้าไปในห้องพัก พี่พอลขมวดคิ้วทำหน้าลังเลก่อนจะเงยหน้ามามองผมอีกครั้ง เขาถอนหายใจแล้วก้าวเข้ามาในห้อง ในที่สุดก็มีคนเข้ามาร่วมรับฟังความลับนี้จนได้! ระหว่างที่พี่ไนซ์อธิบายต้นเหตุของเรื่องราวให้พี่พอลผู้ทำหน้าดำคล้ำเครียดฟัง ผมก็ถูกเด็กๆ มาเกาะแกะไม่ยอมปล่อย แถมเรียกผมว่ามอมๆ อยู่นั้นแหละ ก็บอกแล้วไงว่าเนรัญ เจ้าเด็กพวกนี้ก็สนใจกันเล๊ย เฮ้อ!
“ฝาแฝด? ทำไมพวกเราไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะ? แล้วที่พี่ซูสมาที่นี้ก็เพราะคุณงั้นเหรอ?” หลังจากรับฟังมาได้สักพักพี่พอลก็เอ่ยถามอย่างข้องใจ ก่อนจะทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออกจึงหันไปมองพี่ไนซ์ด้วยสีหน้าจริงจัง พี่ไนซ์ยิ้มแล้วพยักหน้า
“งั้นเหรอ? ผมนึกว่ามาดูแลความเรียบร้อยซะอีก” พี่พอลถอนหายใจแล้วคลายปมที่คิ้วออกจากกัน จากนั้นก็เงยหน้ามองพี่ไนซ์อย่างพินิจพิจารณา มันเหมือนมากใช่ไหมล่ะ ขนาดผมยังแยกไม่ออกถ้านิสัยไม่แตกต่างกันสุดขั้วแบบนี้ มีหวังแยกไม่ออกแน่ๆ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณชื่ออะไรนะ?”
“ผมชื่อไนซ์ครับ”
พี่พอลพยักหน้ารับแล้วทำหน้าเคร่งเครียดแต่ไม่พูดอะไรออกมาอีก พี่ไนซ์เลยหันมาคุยกันผมแทน ตกลงคนที่อยากจะแนะนำให้รู้จักก็คือ ลูกชายฝาแฝดสองหน่อนี่เองครับ ผมมองเด็กๆ แล้วส่ายหน้าปลง ฝาแฝดอีกล่ะ แต่นี่แยกออกง่ายเพราะหัวคนละสี และพี่ไนซ์ก็เฉลยว่าที่จริงแล้วเมื่อก่อนหัวสีเดียวกันแต่คุณแม่ของพี่ไนซ์แยกหลานไม่ออกก็เลยจับอีกคนไปย้อมสีผมมันซะเลย ถึงแยกออกได้ง่าย ตอนที่ได้ยินผมก็อึ้งไปเลย คุณแม่ของพี่ไนซ์ทำไมถึงขวานผ่าซากอย่างนี้ ชักจะสังหรณ์ใจรุนแรงซะแล้ว
“อันที่จริงผมอยากขอให้เธอช่วยอะไรหน่อยน่ะ”
“เอ๋? ช่วยอะไรเหรอครับ?”
“ช่วยเอาเด็กๆ ไปอยู่ด้วยหน่อยสิ แค่ตอนฉันผ่าตัดนี่แหละ เจ้าสองตัวนี่งอแงไม่อยากอยู่กับคุณแม่น่ะ” พี่ไนซ์เอ่ยถามด้วยความเกรงใจ ผมกะพริบตาปริบๆ เป็นผมก็ไม่อยากอยู่ด้วยหรอกครับ แค่แยกไม่ออกว่าเป็นใครก็ถูกจับไปย้อมผมแบบนั้นน่ะ แต่ว่าจะให้ผมหิ้วเด็กๆ ไปด้วยมันจะดีเหรอ? อย่าลืมสิว่าตอนนี้ที่บ้านของผมมียักษ์อยู่นะครับ!
“เอ่อ...”
“เธอก็อยู่คนเดียวด้วยนี่ เอาเด็กๆ เป็นอยู่เป็นเพื่อนสักอาทิตย์สิ” พี่ไนซ์พูดด้วยความหวังดีแต่มันช่างทำร้ายผมเหลือเกิน จะบอกยังไงดีล่ะว่าอาทิตย์นี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว! แถมตอนนี้มีพี่พอลจ้องเขม็งอยู่แล้วจะบอกว่าสุดสัปดาห์ผมเล่นเป็นเพื่อนพี่เฮดีสอย่างนั้นน่ะเหรอ? บ้าสิ! พูดไม่ได้หรอก! ผมพยักหน้ารับอย่างจำนน เด็กๆ ก็กรีดกราดเข้ามามะรุมมะตอมผมทันที
ฮือๆ ตายแน่กู!
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
ตอนต่อไปพอลกำลังเปิดเผยเงื่อนงำสำคัญ!
และการลงโทษของเทพเจ้าเฮดีส
มันจะโหดแค่ไหนกันนะ? 555
-
เรื่องใกล้จะเผยแล้วววว
แฝดน่ารักกกกกกกก :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านต่อออจังเลยค่ะ :katai1:
-
อยากอ่านอีกอ่าาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ฮ่าๆๆ ชักจะสงสารเนรัญล่วงหน้า :hao7:
อยากอ่านตอนต่อไปแย้ววว
-
น้องรัญจะเลี้ยงเด็กไหวไหมนี่
รอตอนต่อไปเฮดีสจะลงโทษใคร อิิอิ
-
คาดว่าเนเน่ไม่เหลือซาก :katai5:
-
ถ้างั้นก็ให้เฮียเฮดีสมาคุมเด็กด้วยสิคะ จะได้ไม่ซน หึหึ :z1:
-
อ่านไว้นาน เริ่มลืมเนื้อเรื่องแล้ว
คงต้องกลับไปอ่านตั้งแต่แรกใหม่สินะเนี่ย
-
นู๋รัญน่ารักสุดๆ....
แถมยังไม่บอกพี่เฮดีสอีก
แล้วแบบนี้จะโดนลงโทษอะไรนน๊าาาา...อิอิ
-
พ่อ แม่ ลูก
โอเค ครบ ครอบครัวสุขสันต์ เฮ่
:hao6:
-
ตายยยยยยยอีหนูรัญตายแน่ๆ55555555555555555555
โอ้ยรอเรื่องนี้นานมาก น้ำตาจะไหลในที่สุดก็อัพค่ะTT_TT
รอตอนต่อไปค่าาาาา :กอด1:
-
รอพบกับการลงทัณฑ์ของเฮดิส กรี๊ด... รอค่า
-
เตรียมรับมือกับเด็กๆให้ดีล่ะ ท่าทางจะซนน่าดู
แต่คนที่ต้องเตรียมรับมือมากที่สุด คือพี่เฮดิส
ท่าจะรับมือยากสุดๆ สู้ๆนะเนรัญ
ปมกำลังจะคลายออก รอตอนต่อไป
-
งานงอกอีกแล้วเนเน่
-
พ่อเทวดานี่เนื้อหอมไม่เลิกจริงๆ ได้หมดทุกเพศทุกวัย
กลับบ้านไปก็ไม่ต้องกลัวพี่เฮดีสหรอกนะ เอาความใสเจ้าสู้สิจ้ะ
:กอด1:
-
ตอนนี้เฮดิสมาแต่ชื่อและเสียง :o8: :o8:
-
เฮ้ยยยยย ไมนอสกับแมนทีสนี่ลูกซุสกับยูโรป้ารึเปล่า :katai1:
แล้วทำไมเนเน่ถึงไปเป็นแม่ของสองหนูนี่ :a5: o22 :serius2:
ไม่น้าาาาาาา อิฉันจิ้น อิฉันฟินไปแล้วว่าเนเน่ เน่จัง คือเพอซีโฟเน่ของเฮดีส! :angry2:
-
รออัพ
-
รัญฮ้าาาาาาา จากที่ดั้นแอบส่องนางและรูปหล่อเฮดีสมาโดยตลอด :hao4: ดั้นว่ามันคงถึงเวลาแล้ววววนะฮ้าาาาาา :hao3:ที่นางกับเฮดีสจะ :haun4:
โฮะะๆๆๆๆๆๆๆ :hao6:
-
:hao7:
-
เนรัญตายแน่ งานนี้ จะเจออะไรบ้างอะเนี้ย
-
โอ๊ย
จากดวงดี จะซวยเอาน่ะเนเน่
พี่เฮดีสลงโทษแน่ๆๆ โทษฐานโกหก
-
งิอยากอ่านอีกอ่ะ แงๆๆๆๆๆ
-
แฝดน่ารักอะ ฟินๆ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆดังๆเลยงานนี้ เดือนนี้มี 2 ตอน วู้ๆๆๆๆ
พี่เฮดีสมีบทน้อยมาก แต่เนรัญน่ารักเหมือนเดิม สาวรุมตรึม คิกๆ
แล้วนั่นพี่ไนซ์หาความลำบากมาให้น้องเนเราทำไม ถึงแฝดนั่นนจะน่ารักก็เถอะ
ปล.ก็หวังอยู่ลึกๆว่าเฮดีสจะรักหลาน แล้วก็เราอยากเห็นภาพ พ่อ แม่ ลูก อ่ะ อิอิ :hao7:
-
ท่าทางจะหนีเรื่องนี้ไม่พ้น
ยังไงพี่เฮดีสก็ต้องรู้สินะ
-
เค้าว่างานนี้ยุ่งเหยิงแน่นอน ทั้งแฝด ทั้งเฮดีส :z2:
-
เนเน่ต้องแย่แน่ๆ ไหนจะแฝด ไหนจะพี่เฮดีสอี!!
-
ชอบเรื่องนี้ มารอตลอด แต่คนแต่งมาช้าอ่ะ (-3-)บู่
รัญกลายเป็นแม่ลูกอ่อนไปซะแล้ว หึหึ
-
รู้สึกอึดอัดใจแทนรัญนะ ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับอะไรก็ไม่รู้
ไม่ใช่เรื่องของตัวเองทั้งนั้นเลย
ไร้สาระ
-
ตอนหน้าขอบทลงโทษแบบซาบซ่านนะคะ อิอิ
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้
-
:o8: :o8:
พี่เฮดีสโทรมาลแล้ว :-[
รอตอนหน้าแทบไม่ไหวอ่ะ :hao5:
-
เด้วเด็กๆไปเจอเฮดีส มีหวังหงอยแหงมๆๆอ่ะ 55555
-
จะนานแค่ไหนก็จะรอ แต่อยากอ่านไวๆ นะครับ
-
สุดขั้ว 14
รับปากจะดูแลลูกของพี่ไนซ์อย่างดิบดี อย่างนี้ผมก็ปล่อยให้ลูกของเขาเป็นอาหารของยักษ์ไม่ได้น่ะสิ! โฮ ขนาดตัวผมเองยังจะเอาตัวไม่รอด จะไปมีปัญญาที่ไหนไปปกป้องคนอื่นเขาอีกเล่า ผมให้กำลังใจพี่ไนซ์สองสามประโยค ปล่อยให้เด็กๆ จูบลาแด๊ดดี้แล้วผมก็จูงพวกเขาบอกลาพี่ไนซ์ออกมาจากห้อง พอออกมาจากห้องเท่านั้นแหละผมก็ถอนหายใจยาวเลย ก่อนจะสะดุ้งตัวโหยง นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย!?
“รัญ” พี่พอลเรียกผมด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ผมที่กำลังกังวลเรื่องนัดกับปีศาจ หันไปเลิกคิ้วเป็นคำถาม พี่พอลถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ทำเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูด ทำแบบนี้อยู่หลายครั้งจนผมต้องโบกมือห้ามปราม
“ถ้าลำบากใจจะพูดก็ไม่ต้องพูดหรอกครับ” ผมยิ้มเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้สึกผิดที่พูดไม่ออก พี่พอลเลียริมฝีปากตีหน้าขึงขัง ก้มลงมองเด็กๆ ที่ไม่สนใจอะไรนอกจากอมยิ้มขนาดใหญ่ในมือ เขาเงยหน้ามามองผมเม้มปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คนๆ นั้นจะอายุ 21 ปีแล้วใช่ไหม?”
หมายถึงพี่ไนซ์น่ะเหรอ? ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยถาม แต่ว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้ถามเรื่องอายุของพี่ไนซ์ล่ะ? ผมจ้องกลับด้วยความงุนงง พี่พอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพึมพำอะไรบ้าง ผมใจหายวาบแล้วเอ่ยถามบางอย่างที่กังวล
“เรื่องผ่าตัดมีปัญหาเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก มันผ่านไปได้ดีแน่”
ผมถอนหายใจโล่งอก
“แต่หลังจากนั้นเขาไม่รอดเหมือนเดิม”
“หะ? พี่พูดอะไรน่ะ ก็การผ่าตัดผ่านไปได้ดีนี่น่า ผมไม่เข้าใจ” ผมทำหน้าบึ้งจู่ๆ มาบอกคนอื่นว่าไม่รอดในตอนที่เขาจะผ่าตัดเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเนี่ยนะ เหลวไหลน่า! พี่พอลทำหน้าจริงจังไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย เขาเสยผมที่ปรกหน้าออกแล้วมองหน้าผมนิ่ง
“พี่บอกอะไรไม่ได้มากหรอกเพราะมันเป็นกฎของตระกูล บอกได้แค่ว่ามันเกี่ยวกับชื่อ ชื่อของเขากับชื่อของพวกเรามันต่างกัน ยังไงมันก็เป็นกฎ เขาไม่มีรอด” พี่พอลบอกใบ้บางอย่างที่ทำให้ผมงุนงง น้ำเสียงของเขาไม่เหมือนปกติมันฟังวังเวงชอบกล ผมกลืนน้ำลายแล้วคิดตาม ชื่ออย่างนั้นเหรอ? ต่างกัน? ต่างกันตรงไหนกันล่ะ? หรือว่าชื่อของพี่ไนซ์ไม่ใช่ชื่อของเทพเจ้างั้นเหรอ? ผมเงยหน้ามองพี่พอลด้วยความไม่เข้าใจ
“ชื่อมันมีความหมายมากนะ พี่บอกได้แค่นั้น ทำใจซะ” พี่พอลถอนหายใจแล้วโบกมือเดินแยกออกไปทันที ปล่อยให้ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
อะไรกัน ก็แค่ชื่อเอง ทำไมมันถึงได้ไปเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายได้ล่ะ? แถมอายุ 21 ปีงั้นเหรอ? ผมเม้มปาก สมองทำงานหนักจนมันเดือดปุดๆ นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันแน่เนี่ย ให้ตายเถอะ! ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย! ก่อนที่ผมจะสติแตกไปมากกว่านี้เสียงมือถือก็ดังขึ้น ผมพักสมองล้วงเข้ามือถือขึ้นมาแล้วความกลัวที่คาดไว้ก็มาถึง คนโทรมาคือ พี่เฮดีส!
แย่แน่ๆ ผมแย่แน่ๆ! ผมร่ำไห้ในใจแล้วจำใจกัดฟันกดรับสาย ค่อยๆ ยกมือถือจ่อหูด้วยอาการใจเต้นตุ้บๆ ต่อมๆ เสียงเย็นยะเยือกของเขาดังขึ้นอย่างนิ่งๆ ไม่มีเค้าความโกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด
[อยู่ไหน?]
ผมกลั้นหายใจแล้วตอบออกไป
“โรงพยาบาลXXXครับ”
[อยู่ที่นั้น เดี๋ยวไปรับ]
“ครับ”
[ทำตัวดีๆ ล่ะ]
“ครับ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก ทำหน้าเจี้ยมเจี๋ยมที่สุดที่จะทำได้
ทำไมผมถึงรู้สึกว่าไอ้อาการนิ่งๆ นี่มันน่ากลัวกว่าอารมณ์โกรธเกรี้ยวของเขาซะอีกนะ หรือผมจะคิดไปเอง? ผมวางสายแล้วอาการไร้เรี่ยวแรงทั้งหายทั้งใจ สมองและร่างกายของผมมันล้าสุดขีด ใครก็ได้ช่วยผมให้ผ่านวิกฤตนี้ไปด้วยเถิด! ในสมองของผมวุ่นวายสับสน ผมครุ่นคิดอย่างเหม่อลอยจับมือเด็กๆ เดินลงมารอพี่เฮดีสอยู่ข้างล่าง ผมทรุดตัวนั่งลงแล้วถอนหายใจยาวเหยียด
“มัม มัม”
“อะ หนม ยิ้มๆ!”
ผมพิงหน้าไปมองเจ้าเด็กแก้มป่องทั้งสองแล้วค่อยๆ ยิ้มออกมากับการกระทำน่ารักน่าหยิกของพวกเขา ยื่นอมยิ้มที่มีน้ำลายติดเยิ้มมาให้พร้อมกับฉีกปากยิ้มกว้าง เฮ้อ เด็กหนอเด็ก!
ผมกอดอกคิดเรื่องที่พี่พอลพูดก่อนจากไปแล้วค่อยๆ พิจารณาว่าควรจะบอกพี่เฮดีสดีไหม? เขาจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ไหมนะ? แต่ถ้าเขารู้อยู่ก่อนแล้วแต่ไม่ช่วยล่ะ? ไม่หรอกมั้ง? เอ๊ะ? ทำไมผมชักจะไม่แน่ใจกันล่ะเนี่ย แต่ว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวพันกับชีวิตของคนๆ หนึ่งเชียวนะ ผมต้องคุยเรื่องนี้ให้ได้! จะออกหัวหรือก้อยก็ต้องเสี่ยงดูล่ะ
เมื่อคิดตกแล้วก็เริ่มสบายใจขึ้นเปลาะหนึ่ง ผมมองไปรอบๆ ตัวแล้วเอนกายกับเก้าอี้ เพราะทั้งวันต้องทำนั้นทำนี้แถมยังมาเจอเรื่องใช้สมองนี่อีกทำให้ผมเหนื่อยล่ะมั้ง อืม ง่วงจัง อยากนอนจังเลย หิวก็หิว! ปัญหาเริ่มรุมเข้ามาขณะที่ท้องของผมส่งเสียงร้องโครกครากๆ ไม่นะ ไม่เอาอมยิ้มน้ำลายเยิ้มนะ ไม่ต้องเสนอให้เลย!
อ่า อะไรน่ะ? แผ่นดินไหวงั้นเหรอ? แต่ว่าเหนื่อยจังเลย อืม นี่น่ะมันทั้งอุ่นทั้งสบายเลยนี่น่า ว้าว! เก้าอี้ที่โรงพยาบาลหรูๆ เนี่ยมันคนละชั้นกับโรงพยาบาลรัฐเลยแฮะ ทั้งหอมทั้งนุ่ม ผมซุกตัวปรับท่าให้นอนเอนตัวสบายขึ้น เอ๋? ทำไมมีเสียงคุ้นๆ ดังบนตัวผมล่ะ ผมรีบลืมตาขึ้นแล้วตกใจตื่นเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังลอยสูงจากพื้น
หว่า! นี่มันอะไรกันเนี่ย!? ผมเงยหน้าขึ้นเห็นพี่เฮดีสแล้วยิ่งงงกันไปใหญ่ ผมกะพริบตาปริบๆ มองไปรอบๆ ตัวแล้วหน้าแดงระเรื่อด้วยความอับอาย
มุดลงดินซะไอ้เนรัญ!
“นิ่งๆ!” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดสั้นๆ ผมก็แข้งทื่อไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย ผมขบฟันข่มความอายเอาไว้ โอเค มันน่าอายมากที่ถูกผู้ชายอุ้มออกมาแบบนี้ แต่มันจะดีกว่าถ้าไม่ไปทำให้เขาโกรธขึ้นมาน่ะนะ ผมพยายามทำตัวให้เล็กมากที่สุดเพื่อซ่อนตัวจากเหล่าสายตาสอดส่องไปทั่วของคนอื่นๆ
หลังจากสงบสติที่แตกซ่านได้ ผมก็นึกถึงเด็กๆ ไม่ใช่ว่าถูกยักษ์ไล่ไปแล้วหรอกนะ แต่ไม่ทันที่ผมจะเปิดปากถามก็เหลือบไปเห็นเจ้าเด็กสองคนนั้นยิ้มหน้าบานเดินเรียงหน้ากระดานด้วยความเรียบร้อยอยู่ข้างๆ เฮอะๆ พี่เฮดีสจัดการเด็กได้ดีเลยนี่
พอถึงรถเขาก็เปิดประตูวางผมอย่างนุ่มนวลลงเบาะ เฮ้อ แอบเขินเล็กน้อยตอนที่เขาเหลือบสายตามามองก่อนจะผละออกไปอย่างรวดเร็ว ก็ตอนนั้นหน้ามันใกล้มากเลยนี่ครับ! หัวใจของผมมันส่งเสียงดังโครมครามแน่ะ
เด็กๆ ปีนขึ้นมาในรถอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเปลืองน้ำลายบอก แถมยังแสนรู้ไปนั่งด้านหลังอีกแน่ะ ระหว่างกำลังเตรียมตัวออกรถ เขามองผมเล็กน้อยแล้วขยับตัวข้ามมาคาดเข็มนิรภัยให้กับผม โธ่เอ๊ย บอกผมก็ได้ไม่เห็นต้องทำให้แบบนี้เลย อ๊ะ แล้วเวสป้าของผมล่ะ? ผมกำลังจะถามเขาแต่ก็ไม่ถาม พี่เฮดีสหันข้างหลังแล้วชี้นิ้วสั่ง เด็กๆ ก็ทำตามอย่างเชื่อฟังสุดๆ เหวอ นี่ไม่ใช่ว่าเด็กๆ กลัวจนถูกล้างสมองไปแล้วหรอกนะ? เอาเถอะ เรื่องเวสป้าเอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน ถือว่าแวะมาดูอาการของพี่ไนซ์ไปด้วยเลย
ในรถนอกจากเสียงทำงานของแอร์ที่พ่นไอเย็นซึ่งเริ่มหนาวยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ ทำไมเขาไม่พูดอะไรบ้างเลยนะ ผมเริ่มรู้สึกกังวลเล็กๆ หรือว่าผมควรจะแกล้งทำเป็นหลับดี? ผมก้มลงยกมือขึ้นมาดูเล่น หลบเลี่ยงบรรยากาศน่าอึดอัดใจในรถ ผมควรจะเริ่มพูดอะไรก่อนดีล่ะ? ระหว่างที่ผมพยายามใช้สมองครุ่นคิดอยู่นั้น ไมนอสกับแมนทีสก็ร้องเจี้ยวจ้าว
“ป่อ ไมอยากกินปิดจ้า! อยากกินๆ!”
“แด๊ดดี้! แมนก็อยากกิน ปิดจ้าๆ!”
ผมตกใจจนตัวแข็งทื่อ เจ้าพวกเด็กไม่รู้รักตาย! คงเพราะหน้าของพี่เฮดีสเหมือนพี่ไนซ์อย่างกับแกะเลยทำให้พวกเด็กๆ เข้าใจผิดว่าเป็นพ่อตัวเองล่ะมั้ง ผมไม่รู้จะจัดการความไร้เดียงสาของเด็กยังไงดี ถึงจะบอกไปว่าไม่ใช่พ่อแต่พวกเด็กๆ จะเชื่อผมเหรอ? หน้าเหมือนกันซะขนาดนั้น เด็กๆ ครับ นี่ไม่ใช่แด๊ดดี้นะ นี่มันยักษ์!
ผมเหลือบมองพี่เฮดีสอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาเย็นชาสุดขีด เย้ย! แย่แน่งานนี้! พวกเด็กๆ ยิ่งเรียกร้องกันหนักข้อขึ้นจนผมเองยังรู้สึกหนวกหู ฮือ! ทำไมลูกของพี่ถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้กันล่ะครับพี่ไนซ์!?
“ป่อออ!!!”
“แด๊ดด!!!”
จะป่อหรือแด๊ดไปมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะเจ้าหนู อีกอย่างพี่เฮดีสไม่ชอบทานข้าวนอกบ้านด้วย เด็กๆ ร้องโวยวายทำปากเบ้จะร้องไห้ หน้าของพี่เฮดีสเย็นชากลายน้ำแข็งก้อนใหญ่ สถานการณ์มันย่ำแย่สุดขีดผมรีบชะโงกไปเอ่ยปลอบใจพร้อมกับยิ้มแย้มชวนให้เด็กๆ เลิกล้มความคิดจะไปกินพิซซ่า
“เด็กๆ ครับ พิซซ่าไว้กินวันหลังนะ”
“ไม่! ไมจะกินปิดจ้า!”
เจ้าเด็กดื้อ!
ไมนอสแผดเสียงยืนยันจะกินพิซซ่าเหมือนเดิม แต่แมนทีสกลับเงียบไปแล้วมองผมนิ่ง อ๊ะ อย่างที่คิดเอาไว้เลย แมนทีสมีความเป็นผู้ใหญ่กว่าไมนอสตั้งเยอะ เด็กน้อยมองผมตาปริบๆ แล้วเอ่ยถามเสียงเบา
“มัม?”
“ว่าไง?” ผมเออออไปกับแมนทีสทันที มัมก็มัมเอา! ตอนนี้จะอะไรก็เอาเถอะ ขอแค่หยุดร้องเสียงดังก็พอ เดี๋ยวพี่เฮดีสจะกลายเป็นภูเขาน้ำแข็งเดินได้ไปซะก่อน แมนทีสร้องไห้สะอึกสะอื้นมากกว่าเดิมเสียอีก อ้าว ไหงเป็นอย่างนั้นเล่า!?
“มัมรักแด๊ดไหมฮะ?”
จู่ๆ ถามอะไรแบบนี้ล่ะครับแมนทีส!?
ผมงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ไมนอสที่ร้องโวยวายจะกินพิซซ่าหยุดมองน้องของตัวเองก่อนจะเบ้ปากร้องไห้ไปอีกคนเมื่อผมไม่ตอบ จากนั้นเสียงร้องโวยวายก็เปลี่ยนเป็นเสียงคร่ำครวญทั้งน้ำตาของเด็กน้อยทั้งสอง ผมล่ะตามอารมณ์เด็กไม่ทันจริงๆ สมความที่เป็นหลานพี่เฮดีส! เปลี่ยนอารมณ์ได้ภายในสามวินาที ผมหันมามองพี่เฮดีส อีกฝ่ายก็ทำหน้านิ่งไร้อารมณ์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน มองไม่ออกว่าตอนนี้กำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่ โชคดีที่เขาไม่ชักจะอารมณ์เสีย
ผมหันมาเผชิญหน้ากับเด็กๆ อีกครั้ง ทั้งสองก็โวยวายต่อว่าผมเป็นชุดๆ ว่าไม่รักแด๊ดบ้างล่ะ ทิ้งแด๊ดไปบ้างล่ะ ไม่สนใจพวกเขาบ้างล่ะ ผมเกือบจะร้องไห้ตามไปด้วย หรือว่าแม่แท้ๆ ของเจ้าฝาแฝดนี่จะทิ้งพี่ไนซ์ไปงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นเป็นบ้าอะไรน่ะ ผู้ชายหล่อเหลา นิสัยดีขนาดนั้นยังทิ้งไปได้ลงคอ แถมยังทิ้งลูกน้อยน่ารักน่าชังนี่อีกด้วย ยัยนั้นใจหินเกินไปแล้ว!
“โอเค! รักก็รัก!”
“รักแด๊ด?”
“จ้าๆ รักแด๊ดๆ”
“รักมากขนาดไหน?”
“มากๆ!”
“แล้วพวกเราล่ะ?” ถามทั้งใบหน้านองน้ำตา โอย น่ารักเกินไปแล้ว ชักอยากมีลูกเป็นของตัวเองบ้างแล้ว ผมมองเจ้าเด็กน้อยแก้มป่องด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนยิ้มปลอบเอ่ยตอบไป
“แน่นอน ก็ต้องรักสิครับ”
“งั้นพาไปกินปิดจ้าเลย!”
“ห๊ะ?” ผมมองเจ้าเด็กน้ำตานองที่จู่ๆ วกกลับมาเรื่องกินพิซซ่าหน้าตาเฉย อะไรเนี่ย!? เจ้าเด็กพวกนี้หลอกผมอยู่งั้นเหรอ!? มันจะเจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็กเกินไปแล้ว ผมกะพริบตาปริบๆ เอาเป็นว่าผมตามเด็กๆ ไม่ทันล่ะกัน หลังจากทำใจจากการช็อกได้ และจดจำเอาไว้ว่าลูกของพี่ไนซ์ร้ายกาจมาก! ผมก็หันมามองพี่เฮดีส ปัญหามันอยู่ที่คนๆ นี้ต่างหากล่ะ! แล้วผมจะพูดยังไงให้เขาพาเด็กๆ ไปทานพิซซ่าล่ะเนี่ย แถมฐานะผมก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะร้องขออะไรได้ด้วยสิ
“พี่ครับ เอ่อ...เด็กๆ อยากจะไปกินพิซซ่าน่ะครับ” ผมเปิดปากด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา คนขับรถไม่แม้จะหันหน้ามามองหรือส่งเสียงอืออาตอบกลับเลยสักนิด ผมกลืนน้ำลายลงคอแล้วเอ่ยซ้ำประโยคแต่อัพเลเวลเสียงให้ดังขึ้นมานิดหนึ่ง เขาถึงหันมาแวบเดียวแล้วกลับไปมองถนนข้างหน้า
“แล้วไง?” น้ำเสียงที่ถามกลับมันช่างเย็นชาและห่างเหิน วางตัวเสมือนคนนอก ประดุจว่ามันไม่ใช่เรื่องของกู ผมเม้มปาก นี่มันหลานพี่นะครับ! ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วพูด
“พี่เองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นใช่ไหมล่ะ งั้นเราก็ไปทานพิซซ่าเป็นมื้อเย็นด้วยกันเลยไงครับ ไม่ดีเหรอ?” แอบปอดในท่อนท้าย ผมก้มหน้าพึมพำกับตัวเองก่อนจะเงยชำเหลืองมองไปที่เขา พี่เฮดีสเหลือบมาจ้องผมเขม็ง ปากบ่นพึมพำอะไรบางอย่างอยู่ ขอร้องขนาดนี้แล้วยังไม่ได้ผลอีกเหรอ? ผมหันไปส่งซิกแนลให้เด็กๆ สองตัวข้างหลังที่รีบร้องออดอ้อนอย่างรู้จังหวะ ลูกพี่แสนรู้มากครับพี่ไนซ์!
“น่าแด๊ดดด!”
“นะๆ ป่อออ!”
“นะครับพี่”
แท็กทีมทำหน้าออดอ้อนใส่คนที่ยังขับรถนิ่ง โอย! ขนาดนี้ยังไม่สะเทือนติ่งหูของพี่เฮดีสเลยครับ ผมล่ะนับถือความใจแข็งของเขาจริงๆ ผมมองไปด้านหลังเห็นหมาน้อยสองตัวทำตากลมโตออดอ้อนแล้วใจอ่อนยวบ ทำไมพี่เฮดีสใจยักษ์ปฏิเสธเด็กน่ารักขนาดนี้ได้ลงคอกันนะ! ผมกัดฟันเอ่ยออกไป ตายเป็นตายว่ะ!
“ให้ทำอะไรก็ได้ ช่วยพาเด็กๆ ไปหน่อยนะครับ”
หือ!? เขาหันมาสนใจนิดหน่อยแฮะ ผมทุ่มหมดตัวเพื่อเด็กน้อยที่น่าสงสารทั้งสอง
“ผมพูดจริงๆ พี่จะให้ผมทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง”
“แค่หนึ่ง?”
เปิดปากพูดแล้วครับ! แสดงว่าข้อเสนอนี่ได้รับพิจารณา ผมยิ้มออกแล้วหันไปมองเด็กๆ ที่พยักหน้ารับส่งเสริมกันยกใหญ่
“กินติมด้วย!”
“งั้นถ้าพาไปกินไอติมด้วย ให้สองอย่าง!” ผมใจป้ำทุ่มทุนสร้างรีบบอกแล้วยกนิ้วชูเป็นรูปตัววี พี่เฮดีสเงียบไปสักพักก่อนจะหักเลี้ยวรถเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าในย่านกลางเมือง เอ๊ะ นี่มันคนละทางกับทางกลับบ้านนี่น่า ผมหันไปมองนอกรถอย่างแปลกใจ ก่อนลางสังหรณ์จะค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ไม่จริง หรือว่า...
“ฮึ ทำอะไรก็ได้สินะ” พี่เฮดีสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนผมขนลุกเกรียว ผมยิ้มแข็งทื่อไปเลย จริงๆ แล้วก็ตัดสินใจจะพามาตั้งแต่แรกแต่ไม่ยอมพูดอะไรเท่านั้นเอง ทำไมถึงเป็นคนเจ้าเล่ห์แบบนี้กัน! ผมเริ่มท้อแท้ใจและเริ่มสำนึกขึ้นมาว่าตัวผมกำลังอยู่กับใคร!
หลังจากหาที่จอดรถได้พวกเราก็เดินตามพี่เฮดีสที่เดินกอดอกก้าวฉับๆ นำไปอย่างรวดเร็ว ผมจับมือเด็กๆ รีบเดินตามเขา นี่พวกเรามีเด็กๆ มาด้วยนะครับ ไม่เห็นต้องเดินเร็วขนาดนั้นเลย พวกเด็กนี่ก็ตื่นเต้นวิ่งวุ่นจนผมต้องเปลืองพลังตามจับกลับมามากโข ทำอย่างกับไม่เคยมาห้างอย่างนั้นแหละ
“เป็นครั้งแรกเลยนะที่มาเที่ยวพร้อมกันทั้งมัมและแด๊ด” แมนทีสจับขากางเกงของผมทำหน้าเคลิบเคลิ้มแล้วเอ่ยอย่างดีอกดีใจ ผมก้มมองเด็กน้อยด้วยความเวทนา โธ่เอ๊ย แม่ของพวกเธอก็ช่างกล้าทิ้งเด็กน่ารักๆ แบบนี้ไปได้ลงคอ! ผมวางมือเบาๆ บนศีรษะเล็กๆ ของเด็กน้อยทั้งสอง อดสงสารพวกเด็กๆ ไม่ได้ พอพี่ไนซ์เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลก็คงจะเหงากันสินะ? ผมเข้าใจดีเลยล่ะ
ถึงแม้เราจะเป็นเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวคนหนึ่งแต่เราก็สัมผัสถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปเหมือนกัน และพวกเราเด็กๆ นั้นไม่ชอบความเปลี่ยนแปลงนั้นเลย ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วจับมือน้อยๆ ทั้งสองไว้แน่น อดจะรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดทิ้งท้ายของพี่พอลไม่ได้ คิดแล้วก็ตัวชาวาบถ้าพี่ไนซ์เป็นอะไรไปแล้วเด็กสองคนนี้ล่ะ จะเป็นยังไงต่อไป? ยังไงก็เถอะขอให้การผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดีเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเด็กๆ นะครับผมจะดูแลพวกเขาให้เอง! ผมพูดให้สัญญากับตัวเองอีกแล้วครั้งเล่า พี่ไนซ์อุตส่าห์ไว้ใจผมฝากลูกๆ ของเขามา ผมก็ต้องแสดงสปิริตดูแลพวกเขาไม่ให้มีตกบกพร่อง
พวกเราเดินเข้ามาในร้าน พนักงานรีบรี่เข้ามาหาพวกเราอย่างกระตือรือร้น และแน่นอนว่าพี่เฮดีสถือคอนเซ็ปต์เดิมคือ ไม่พูดกลัวดอกพิกุลร่วง ผมจึงเป็นคนคุยกับพนักงานของร้านเช่นเดิม เด็กๆ หัวเราะคิกคักปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ เปิดเมนูด้วยความตื่นเต้น ผมจัดให้เด็กๆ นั่งเรียบร้อยแล้วค่อยนั่งลงเปิดเมนู ระหว่างสั่งรายการก็ต้องคอยถามทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ เฮ้อ นี่ผมพาเด็กที่บ้านมาเที่ยวหรือยังไงกันนะ? เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กเล็กเด็กใหญ่ก็ตอนนี้แหละครับ พอสั่งรายการไปพวกเราก็นั่งรอ
ผมมองไมนอสที่นั่งฝั่งเดียวกันกับพี่เฮดีสอย่างเป็นห่วง เจ้าเด็กคนนี้ไม่กลัวอะไรเลย บุกลุยแหลก ไม่ได้มองหน้าเย็นปานน้ำแข็งขั้วโลกของพี่เฮดีสสักนิด แต่โชคดีหน่อยที่พี่เฮดีสไม่ได้พูดอะไร หรือก็คือขี้เกียจเสวนากับเด็กนั่นเอง ผมมองใบหน้ากลมของเด็กน้อยที่มีแววจะเติบโตแล้วหล่อเหลาเช่นเดียวกับผู้เป็นพ่อและคุณอา มันมอมแมมเป็นหนวดแน่ะ ผมหัวเราะออกมาหน่อยๆ แล้วตัดสินใจพาเด็กๆ ไปเข้าห้องน้ำทำความสะอาดหน้าตาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
“พี่ เดี๋ยวผมจะพาเด็กๆ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ” ผมลุกขึ้นบอกต่อพี่เฮดีสแล้วคว้าตัวเด็กๆ เดินหาห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานมากนัก ผมกับเด็กๆ ก็เดินกลับเข้ามาในร้าน และเจอกับสาวๆ กลุ่มใหญ่ที่ห้อมล้อมโต๊ะที่พวกเรานั่งก่อนหน้านั้น ถ้าให้ผมเดาล่ะก็ ต้นเหตุมาจากคนที่นั่งทำหน้านิ่งเป็นรูปปั้นหินอ่อนอยู่กลางกลุ่มแน่ๆ ผมหยุดยืนมองเงียบๆ ไม่รู้จะเข้าไปรบกวนยังไง บรรยากาศเสมือนฮาเร็มของราชาขนาดนั้น มันเข้าไปแทรกยากจริงๆ
“แด๊ด!” แมนทีสกรีดร้องเสียงแหลมแล้วสะบัดมือจากผมวิ่งเข้าไปหาพี่เฮดีส เรียกได้ว่าเจาะกลุ่มเข้าไปกลางวง พยายามฝ่าดงพงไพรเข้าไปหาอย่างกล้าหาญ ผมอยากจะตบมือชมเชยชะมัด เมื่อเห็นน้องฝ่าดงเข้าไปไม่กลัวตายไมนอสก็รีบเอาแบบอย่าง มุดเข้าไปกลางวงปล่อยให้ผมยืนเงียบเหงาอยู่คนเดียว ให้ตายเถอะ ผมถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี้แล้วมันรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้าเลย
“ป่อ! ป่อ!”
“ต๊าย! เด็กน่ารักจังเลย” เหล่าสาวๆ ยิ่งชอบใจมากขึ้นไปอีกเมื่อมีชายหนุ่มหล่อเหลาผนวกเข้ากับเด็กน้อยที่น่ารัก อย่างกับซื้อหนึ่งแถมอีกหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น เฮ้อ เมื่อไรพิซซ่าที่สั่งจะมาสักทีนะ ยืนเมื่อยแล้วเนี่ย
“มัม! มัม! มานั่งจิ!” แมนทีสเด็กน้อยแสนรู้ร้องเรียกให้ผมไปนั่งด้วย ขอถามว่าให้นั่งที่ไหนไม่ทราบ มันไม่มีที่เหลือพอจะวางก้นของผมลงไปได้เลย เหล่าสาวๆ มองมาที่ผมอย่างสนอกสนใจ ผมก็ต้องแสดงมารยาทพื้นฐานยิ้มส่งไปให้พวกเธอนิดๆ สาวๆ ก็ยิ้มตอบกลับมาให้กับผมแล้วลุกขึ้นมาลากผมเข้าไปนั่งด้วย
“แกลุกสิย่ะ ให้น้องคนนี้นั่ง!”
“อ้าว แกก็ลุกสิย่ะ เรื่องอะไรฉันจะต้องเสียสละให้”
“มาๆ ค่ะ มานั่งข้างฉันก็ได้”
ผมถูกฉุดแขนไปซ้ายบ้างไปขวาบ้าง โอเคครับ มันไม่มีที่นั่งเหลือพอให้ผมนั่ง จะต้องมีสักคนเป็นผู้เสียสละ แต่ผมจะเอาเปรียบสาวๆ ได้ยังไงล่ะ ผมโบกมือปฏิเสธอย่างสุภาพแล้วให้พวกเธอนั่ง ทำเอาพวกเธอมองผมอย่างซาบซึ้งในความเป็นสุภาพบุรุษชน คนที่นั่งนิ่งไร้การเคลื่อนไหวก็เริ่มขยับตัวยกมือมาทางผม เอ๋? อะไรงั้นเหรอครับ? ผมมองพี่เฮดีสแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น เขายื่นมือค้างอยู่อย่างนั้น ผมก็กะพริบตาปริบๆ มองมือของเขาอย่างงุนงง หมายถึงขอมือหรือยังไงกันนะ? ผมยื่นมือไปวางจากนั้นเขาก็ใช้แรงนิดหน่อยดึงผมเข้าไปหา จับผมนั่งบนตักของเขา
“แค่นี้ก็หมดปัญหา” เขาพึมพำแล้วพ่นลมหายใจออกมาคล้ายกับหมดความอดทนกับการฉุกกระชากของเหล่าสาวๆ รอบโต๊ะเงียบกริบในทันที แบบนี้มันไม่หมดปัญหาหรอก ตรงกันข้ามมากกว่า! ผมหน้าม้านก้มมองโต๊ะไม่กล้าเงยหน้าสบสายตาของใคร
“ต๊าย! น่ารักจังเลย อย่างกับครอบครัวแสนสุขแน่ะ” เหล่าสาวๆ ยังยิ้มหัวเราะกันได้แม้จะฝืดๆ อยู่ก็ตาม
“ก้อครอบครัวน่ะจิ!” ไมนอสรีบพูดเสียงดังลั่น เชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ ไม่แค่นั้นแมนทีสชี้แจงต่ออย่างละเอียด นิ้วป้อมๆ ชี้มาที่ผม จากนั้นก็พี่เฮดีสที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อะไรใดๆ
“นี่มัม นี่แด๊ด ไมนอสแอนด์แมนทีส ใช่ไหมฮะแด๊ด?”
“ตามนั้น” ไม่รู้อะไรดลบันดาลให้พี่เฮดีสเกิดอารมณ์นึกคึกเล่นตามน้ำไปกับพวกเด็กๆ เขาพยักหน้ารับหน้าตายมากกกก! ผมคาดไม่นึก ตกใจอ้าปากเหวอเลยทีเดียว
“แล้วแด๊ดก็รักมัมมากด้วยนะ! ใช่ไหมฮะ?” แมนทีสยังไม่สะใจพอ รีบเอ่ยแทบจะลิ้นพันกันแล้วหันมาทำตาโตใส่แด๊ดดี้
“ใช่สิ มากที่สุด” ฝ่ายที่ถูกอุปโลกน์เป็นแด๊ดก็ยังไหลตามกระแส พยักหน้าหงึกหงัก เอ่ยตอบเสียงนุ่มลึกชวนหวั่นไหว มือลูบไล้ใบหน้าของผมลงมาตามลำคอ ผมตัวสั่นหัวใจเต้นโครมคราม แว๊ก! มันเสียววาบเลยแน่ะ
“เอ่อ...เพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ!”
“นั้นสิ ขอตัวก่อนนะ!”
สาวๆ ทยอยลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปอย่างว่อง เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีโต๊ะก็เหลือแต่พวกเรานั่งอยู่
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
มัวแต่นั่งดูหนังจีนอยู่ ก็เลยมาช้าเล็กน้อย อ่า...ง่วงเป็นบ้า!
ตอนนี้ใบ้ไปอีกอย่างเกี่ยวกับความสำคัญของชื่อ ชื่อมันสำคัญมากนะจ้ะ
และดูเหมือนว่าพี่เฮดีสจะทำตัวดีขึ้นแล้วนะเธอ อย่าได้เม้าธ์เฮียเป็นอันขาด 555
-
มัม แด๊ด น่ารักจริงเด็กสองคนนี้
-
เฮดีสตอนนี้แอบหวาน
-
ไม่กล้าเม้าเฮียแกค่ะ กลัวโดนถีบ5555555 นิ่งเกิ้นนนน(นี่คือไม่เม้า??)
มาต่ออีกไวๆน้าาา ^^
-
เฮดีสน่ารักอ่ะ
โอ๊ยยย เขินนนนนน
:o8:
-
กรี๊ดดดด มาแว้วววว
อยากรู้ว่าเฮดีสจะให้เนเน่จังทำอารายยย :hao6:
-
:katai1: ค้างงงงง ง
-
เขียนเดือนผิดน๊าาา ต้องเดือน 8 จ๊า ตอนแรกนึกว่ายังไม่อัพ 555
เฮดีสตอนนี้น่ารักมากๆๆๆๆเลย เริ่มเปิดขึ้นเรื่อยๆล่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ที่เฮดีสบอกว่ารักมากที่สุดนี่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจเลยใช่ไหม
-
ขอหวานๆ มุ้งมิ้งๆ สักตอนนะ โอยย ชอบเด็กๆสองคนนี้จัง ช่างชง เข้าทางแด๊ดเลยนะ 5555
-
ต๊าย ครอบครัวสุขสันต์ 555+
-
รู้สึกว่า พี่เฮดีส แม่มมม น่าร๊ากกกก :hao7:
-
ฮุ ฮุ ... แอบอ่านเวลาทำงาน นี้มันห้ามยิ้มลำบากจริง ๆ จะยิ้มทีโต๊ะข้าง ๆ ก็หันมามองที :mew5:
ลำบากจริง ๆ พี่เฮดีสจะเจ้าเล่ห์ไปไหน น้องรัญก็ใสซื่อ เจ้าแฝดก็น่ารักจริง ๆ รอติดตามตอนต่อไปค่า :hao7:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เฮดีสน่ารักมากกกกกกกกกกกกก อ๊ายยยยย เขิน :-[
แล้วฝันเราก็เป็นจริงครอบครัวสุขสันต์ ฮ้าาาาา :heaven
เราจะรอ รอวันที่เนรัญโดนสองอย่าง อิอิ
-
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเห็นพี่เฮดีสอารมณ์นี้ โว้ๆๆๆ
-
เฮดิสเฮียแกยังคงคอนเซปเดิม แต่ดูจะอ่อนโยนกว่าเก่านิดนึง
(แต่ต้องใช้แว่นขยายส่องเพราะมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น) น่ารักครอบครัวสุขสันต์
มารอปมปริศนาเรื่องชื่อคลี่คลาย แง้มมานานแล้วนะประเด็นนี้อ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อะไรก็ได้ 1 อน่าง แย่แล้ว...555
รออ่านต่อจ้า
-
โอยยยย ใจละลาย น่ารักอ่าา :-[
-
เฮียหวานรับมือยากกว่าปกติ
-
อยากให้พี่เฮดีสกับเนเน่หวีดหวานๆๆ :hao5: แต่ไม่เอาหวีดหยองนะ :katai1:
-
พี่เฮดีสสสสสส....น่ารักขึ้นเยอะเลย
เขินแทนนู๋รัญ>///<
แถมยังมีลูกๆ(?)มาช่วยเป็นสื่อกลางให้แบบนี้จะรอดไปได้ยังไง อิอิ
-
กรี๊ดดดด
เจ้าเด็กสองคนนี้มันน่ารักจริงๆให้ตายสิ
แล้วเฮดีสจะให้น้องรัญของเราทำอะไรกันนะ หึหึ
-
ครอบครัวสุขสันต์น่ารักอะ
-
:ruready :ruready :ruready หึ หึ หึ ครอบครัวสุขสันต์
-
พี่เฮดีสมึนๆเลยอะ5555555555555555
เด็กแฝดน่ารักสุดดดด รอตอนอต่อไปน้า
ไม่อยากให้มีไนซ์เป็นอะไรเล้ยT_T
-
เจ๋งมาไมนอส 555 วิธีกำจัดผุ้หญิงที่มียุ่งกับพ่อ 5555
-
เห้ยๆ ตัดฉับเฉยเบยย
อยากอ่านต่ออีกกก ><
เป็นมัม กับแด็ดซะแล้วววว
:z2:
-
แด๊ดดี้กะคุณลูกทั้งสองสุดยอด สมกับที่จะมาเป็นพ่อลูกกัน
คนหนึ่งนิสัยเหมือนพี่เฮดีส อีกคนเหมือนพี่ไนซ์ เจ้าเล่ห์พอกัน
คนที่จะหัวหมุนที่สุดก็คือรัญ แล้วยังไปตกหลุมพี่เฮดีสอีก จะให้รัญ
ทำอะไรน๊า รอ รอ รอตอนต่อไป
-
อร๊ายยยย ตอนนี้ชอบพี่เฮดีสมากถึงมากที่สุด
ชอบเด็กๆด้วย สะใจมากมายตอกหน้าผู้หญิงพวกนั้นซะหน้าหงายเลยฮิฮิ
รัญสู้ๆ
-
เด็กๆๆร้ายกาจนัก!! 555555
-
ครอบครัวสุขสันต์ เด็กๆน่ารัก :mew1:
-
พี่เฮดีสน่าร๊ากกกกก รักมัมมากที่สุด พูดมาด้ายยยย
อร๊ายยยยย :-[ :-[ :-[
-
อ่านทันแล้ววว
รัญ เฮดีส น่ารักกก :กอด1: :impress2:
มาต่อเร็วๆๆน้าา :L2: :bye2:
-
ตาม อ่านจนทันแต่ก็งง อยู่ดี
จะชอบพี่ยูมากเลยถ้าพี่ยูไม่มาขวางเนี่ย กิกิ
-
สนุกมากๆเลย :hao7: :o8: :o8: :call: :pig4: :heaven
-
อ่านรวดเดียวจบ หนุกมากค่ะ รอตอนต่อไป รอเฉลยด้วย
-
เอาไปล้านๆๆจุ๊บเลยไมนอสกะแมนทีส ไม่ทนกับมุมน่ารักของเฮียเฮดีส 5555555
-
ตามอ่านจนทันแล้ววววววววว ชอบลุคท่านเทพแห่งความตายมาก
พี่แกดูจะซึนมากเลยนะ มีความลับเต็มไปหมด :hao7:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :mew1:
-
กลายเป็นครอบครัวอบอุ่นไปซะแล้ว
-
ครอบครัวสุขสันต์
น่ารักดีตอนนี้
ไนซ์จะรอดไหมเนี่ย
มีปริศนาเยอะมากครอบครัวนี้
รออ่านตอนถัดไป
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
สุดขีด 14
ผมลุกขึ้นเดินไปนั่งที่เดิมแล้วถอนหายใจกับเหล่าคนเจ้าเล่ห์หน้าเป็นและหน้าตายพวกนี้ เอาเถอะ ผมจะถือว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรก็แล้วกัน ไม่นานหลังจากนั้นรายการอาหารที่พวกเราสั่งก็ทยอยกันมาเสิร์ฟเรียงรายเต็มโต๊ะ ผมดูแลพวกเด็กๆ ให้กินพิซซ่ากันเรียบร้อย โชคดีหน่อยที่ทั้งสองทำตัวน่ารักว่าง่าย แหงล่ะ ลองไม่ทำตัวน่ารักว่าง่ายดูสิ พ่อจะริบพิซซ่าคืน หึๆ! หลังจากจัดการพวกเด็กๆ ได้ผมก็ลงมือหยิบให้ตัวเองบ้างแต่ก็ชะงักเพราะพลังงานรุนแรงบางอย่าง ผมเงยหน้าเหลือบไปมองอีกฝั่ง พี่เฮดีสนั่งกอดอกจ้องผมเขม็ง ผมเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่กินเหรอครับ?” ผมเอ่ยถาม เขาก็นั่งเงียบเป็นเป่าสาก ต้องการอะไรจากสังคมกันแน่ครับพี่? ผมก้มลงหั่นชิ้นในจานของตัวเองแล้วทานไปสักพัก คนนั่งเงียบอยู่ก็ออกอาการพาล อารมณ์จากดีๆ ดิ่งลงเหวไปแบบที่ผมงุนงงเป็นที่สุด จะเอาอะไรก็ไม่บอก เป็นอะไรก็ไม่กล่าว ผมจะไปรู้ไหมเนี่ย?
“อ้าม~~!” ไมนอสผู้ไม่กลัวตายหั่นพิซซ่าเป็นชิ้นเล็กๆ ใช้ส้อมจิ้มยกไปทางพี่เฮดีสด้วยความกระตือรือร้น แต่ถูกแด๊ดดี้ผู้กลายร่างเป็นภูเขาไฟน้ำแข็งปฏิเสธด้วยสายตาน่ากลัว และแน่นอนไมนอสผู้ไม่กลัวตายมีรึจะรู้สึกรู้สากับการปฏิเสธเล็กๆ นี้ได้ ไม่มีทาง จัดการกินพิซซ่าชิ้นนั้นอย่างไม่แคร์
เจ้าเด็กน้อยแก้มป่องเปื้อนซอสมะเขือเทศผู้นั่งข้างๆ ผมเงยหน้ามองผมด้วยสายตาดูซื่อๆ แต่ผมเรียนรู้แล้วว่าเจ้าเด็กมันร้ายกว่าพี่มัน! แมนทีสบุ้ยปากให้ผมเช็ดแก้มเปื้อนๆ ของตัวเองด้วยกิริยาน่ารักน่าชัง โอ๊ย ถึงจะร้ายแต่ก็น่ารักเกินห้ามใจจริงๆ! ให้ตาย พี่ไนซ์เลี้ยงลูกมายังไงกันนะ? ผมหยิบทิชชู่สองสามแผ่นมาเช็ดแก้มเนียมนุ่มของแมนทีส และไม่รู้เพราะอะไรสายตาของพี่เฮดีสที่ยังคงเพียรจ้องเขม็งอยู่นั้นแลดูอัพความน่ากลัวมากขึ้น เหลือบมองเจ้าเด็กน้อยแมนทีสด้วยท่าทางน่ากลัว
“มัม ไม่ดูแลแด๊ดเยย” หนูน้อยแมนทีสที่กลับมาหล่อเหลาก็เปิดปากทำหน้าที่เรียกร้องความยุติธรรมให้กับแด๊ดดี้
“เอ๋?” ผมทำหน้างงแล้วหันไปมองพี่เฮดีสที่ยังไม่ลงมืออะไรสักอย่าง อย่าบอกนะว่าผมต้องจัดแจงให้เขาเหมือนเด็กๆ ด้วยนะ? ให้ตายเถอะ โตแล้วนะครับพี่ ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีได้แต่ถอนหายใจยาวเฮือก ตกลงวันนี้ผมถอนหายใจไปกี่รอบแล้ววะ? อายุหดลงทุกชั่วโมงเลยเถอะ
ผมถูกเหล่าปีศาจรุ่นเล็กบีบบังคับด้วยอาการร่ำร้องจึงตัดสินใจลุกขึ้นมา จัดพิซซ่าให้แก่เด็กที่อายุเยอะที่สุด เอ้า! หั่นให้ด้วยเลย ผมวางมีดและปักส้อมบนพิซซ่าแต่ก่อนที่จะปล่อยมือ พี่เฮดีสจะฉวยโอกาสจับมือของผมไว้แล้วบังคับให้ผมยกส้อมขึ้น เขาขยับตัวอ้าปากงับพิซซ่าเข้าไปในปาก ท่าทางเหมือนฝืนใจกินเข้าไป ผมมัวแต่ตกใจจนลืมปล่อยมือปล่อยให้เขากุมอยู่ตั้งนาน จนกระทั่งได้สติเพราะเสียงเด็กๆ พูดขึ้น
“ป้อน! ป้อนไมด้วย!”
“โอเคๆ เงียบๆ ได้แล้ว” ผมพยายามที่จะควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันเต้นตูมตามอยู่ในอก และภาวนาไม่ให้หน้าของตัวเองแดงเกินไปนัก ผมรีบดึงมือออกจากมือของเขา แต่อีกฝ่ายอ้อยอิ่งไม่ยอมไปสักที นี่จะแกล้งกันถึงไหนเนี่ย? ผมลนลานดึงมือตัวเองออกแล้วไปนั่งที่เดิม ก้มหน้าก้มตาหั่นชิ้นพิซซ่าป้อนปิดปากเด็กทั้งสองที่แก่แดดแซวอย่างไม่เจตนา
“มัมหน้าแดง! หน้าแดงเหมือนก้นลิง!” ไมนอสหัวเราะชอบใจ ผมรีบยัดพิซซ่าใส่ปากเจ้าเด็กคนนี้เป็นคนแรก กินซะแล้วก็เงียบไปเลย! ส่วนคนเป็นต้นเหตุก็ทำหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ ทำตัวเสมือนคนนอกเหตุการณ์ก็มิปาน
ทำไมผมรู้สึกว่าวันนี้พี่เฮดีสตั้งอกตั้งใจกลั้นแกล้งผมโดยเฉพาะกันนะ? หรือว่าเพราะโมโหที่ผมปิดบังเรื่องไปโรงพยาบาลงั้นเหรอ? มิน่าปกติน่าจะออกอาการโกรธเกรี้ยวดั่งยักษ์ร้าย แต่ครั้งนี้กลับมาอย่างนิ่งๆ และเชือดอย่างนิ่มๆ กำลังของผมเหลือแค่ก้นหม้อ ไอ้ท่าทางแบบเดิมก็รับมือยากอยู่แล้วยังมาแนวนี้ยังรับมือยากกว่าเดิมอีกแน่ะ อันตรายทั้งกายทั้งใจเลย ไอ้เนรัญเอ๊ย แกล้งตายไปเลยจะดีกว่าไหม?
ผมต้องคอยดูแลทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่รู้สึกเหนื่อยกับการมากินพิซซ่าในครั้งนี้มากเป็นพิเศษ สามเดือนต่อจากไปนี้ผมจะไม่มากินพิซซ่าอีกเลย ขอลืมเหตุการณ์บ้าๆ บอๆ ในวันนี้ให้ได้ก่อนล่ะกัน เจ้ามือในครั้งนี้คือ พี่เฮดีส สตางค์ในกระเป๋าของผมก็เลยยังมีน้ำหนักเท่าเดิม โครงการอิ่มจังตังค์ยังครบมันดีแบบนี้แหละครับ
หลังจากพวกเราออกมาจากร้านพิซซ่าก็ตรงดิ่งไปทานไอศกรีมต่อ พนักงานร้านนี้สวยเป็นพิเศษ แน่นอนว่ามีความกระตือรือร้นที่จะบริการให้กับกลุ่มของพวกเรามากถึงขั้นสูงสุด และเป็นเรื่องที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งคือ ผมต้องเป็นคนคุยกับพนักงานเหมือนเดิม ให้ตายเถอะ พี่เฮดีสยังถือคติที่ว่าจะไม่คุยกับคนแปลกหน้าหรือคนที่เจ้าตัวไม่ต้องการจะคุยนั่นเอง พวกเราใช้เวลานานกว่าจะจัดการกับไอติมของตัวเองเสร็จ และแน่นอนว่าตั้งแต่ร้านพิซซ่ายันร้านไอติมพี่เฮดีสไม่ลืมที่จะพกเนเน่มาแชะสักรูปสองรูป นี่พกมาด้วยงั้นเหรอเนี่ย? ผมมองด้วยสายตากึ่งอึ้งและทึ้ง ผู้ชายคนนี้มาเหนือตลอด!
และนึกว่าพวกเราจะกลับกันเลย แต่พี่เฮดีสกลับเดินนำลิ่วเข้าไปไม่บอกกล่าวกันก่อน ผมรีบพาเด็กๆ วิ่งตาม พยายามเดินเข้าไปถาม
“พี่จะไปไหนน่ะ?”
“ซื้อชุด”
“อ้อ” ผมพยักหน้ารับแล้วถอยฉากออกมา
ที่แท้ก็มาซื้อเสื้อผ้านี่เอง ก็ไหนตอนนั้นบอกว่าเสื้อผ้าจะสั่งตัดยังไงล่ะ ผมเดินตามหลังพี่เฮดีสเข้าร้านฮิวโก้บอส ห๊ะ!? ฮิวโก้บอสงั้นเหรอ!? ผมถอยหลังออกมาดูเล็กน้อย ถึงผมจะเป็นคนไม่ใส่ใจแฟชั่นแต่อย่าลืมว่าครอบครัวของผมทำงานทางนี้ ดังนั้นผมจึงรู้เรื่องแบรนด์เนมมาไม่น้อย ผมมองพี่เฮดีสที่เดินฉับๆ เข้าไปด้วยมาดของนายท่าน เหล่าพนักงานในร้านแต่งตัวดูดีก็รีบกระพือปีกเข้าใส่นายท่านประดุจขั้วแม่เหล็กขนาดใหญ่ ผมเดินตามเข้ามาเนือยๆ พี่เฮดีสคุยอะไรสักอย่าง ได้ยินพูดว่าผู้จัดการร้านด้วย!? ผู้ชายคนนี้เส้นใหญ่ชะมัด!
ผู้จัดการพยักหน้ารับอย่างนอบน้อมแล้วหันไปบอกพนักงานคนข้างๆ ที่คอยบริการอยู่แล้ว จากนั้นใช้เวลาไม่นานพี่เฮดีสก็ได้ชุดมาลองเป็นทิวแถว และแน่นอนว่าทุกตัวเป็นสีดำ คนๆ นี้คงไม่มีวันหยุดคลั่งไคล้สีดำแน่ๆ พี่เฮดีสถือเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องลองเสื้อ ไม่นานก็เดินออก ผมหันไปมองแล้วต้องถอนหายใจอย่างชื่นชมเหมือนเหล่าผู้จัดการร้านและพนักงานหนุ่มสาว ให้ตาย มันดูเท่ชะมัดยาก อย่างกับเดินออกมาจากนิตยสารแฟชั่นหรือไม่ก็บนแคทวอร์ทอย่างไรอย่างนั้นเลย
“นี่คือคอลเล็กชั่นฮิวโก้ล่าสุดครับ”
“อืม” พี่เฮดีสพยักหน้ารับ หันซ้ายขวาสำรวจดูชุดที่ตัวเองใส่ ใบหน้านิ่งเรียบนั้นหรี่ตาด้วยอัปกิริยาที่ผมเดาว่าเขากำลังพอใจอยู่ ไม่ให้พอใจได้ยังไงกันเล่า ไอ้ทั้งชุดที่ใส่อยู่น่ะ มันกี่ตังค์เข้าไปแล้ว พี่เฮดีสจัดการกวาดคอลเล็กชั่นแบล็กมาทั้งหมดทำเอาผู้จัดการร้านยิ้มแก้มปริ หลังจากเหมาฮิวโก้บอสเขาก็ลากพวกเรามาที่คริสเตียนดิออร์ต่อ ฮือ เลือกแต่แบรนด์แพงๆ ทั้งนั้น!
คราวนี้ไม่ได้ซื้อให้ตัวเองแต่ซื้อให้เจ้าเด็กสองตัวที่กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจเมื่อแด๊ดดี้ใจดีซื้อเสื้อผ้าให้ หนู! ชุดพวกนั้นมีค่าพอๆ กับค่าอาหารหลายเดือนเลยนะ แต่พอเห็นไอ้ท่าทางดีอกดีใจอันแสนบริสุทธิ์ของเด็กน้อยก็ทำเอาผมคัดค้านไม่ออก พอฝาแฝดใส่แล้วมันดูดีมากๆ เลยล่ะ สมแล้วที่เป็นดิออร์ น้ำตาของผมแทบจะหลั่งไหลเพราะความฟุ้งเฟือนในครั้งนี้ ผมขยับตัวเข้ามากระซิบกระซาบกับพี่เฮดีส
“พี่ ไม่ต้องซื้อของแพงๆ แบบนี้ก็ได้มั้ง”
พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายเฉยชาแล้วตอบกลับมาตามสไตล์ของเขา
“หรือจะให้เด็กพวกนี้นุ่งกางเกงพ่อของนาย?”
กางเกงพ่อของผมไม่ดีตรงไหนมิทราบ? ผมเกือบจะสะบัดหน้าค้อนขวับให้ โอเค ผมลืมคิดนึกเรื่องเสื้อผ้าของเด็กๆ ไป แปลกใจนิดหน่อยที่พี่เฮดีสคิดเรื่องนี้ได้ แต่ยังไงก็ตามพรุ่งนี้ค่อยไปเอาที่โรงพยาบาลก็ได้นี่น่า หรือไม่ก็ซื้อที่ตลาดหรือร้านค้าเล็กๆ ก็ได้ แค่ชุดใส่ค้างชั่วคราวไม่ต้องเล่นแบรนด์ขนาดนี้เลย
“ไม่ต้องพูดมาก ฉันมีเงินซื้อ” ผมกำลังอ้าปากแย้งแต่โดนพี่เฮดีสพูดตัดบทสนทนาแล้วเดินฉับๆ ออกไปเลย ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ครับ พี่มีเงินซื้อ! เอาล่ะ มันเป็นเงินของคนอื่นผมจะไปเดือดร้อนให้ทำไมกัน ฮึ! ผมขยับปากพึมพำตามหลังเขาไป นึกหมั่นไส้พ่อเศรษฐีเงินถุงเงินถัง เชอะ ไม่จนบ้างให้มันรู้ไป!
พ่อเศรษฐียังพาพวกผมช็อปปิ้งกระจาย ผมจะพูดอะไรได้ล่ะ เขามีเงินปล่อยให้เขาซื้อไปสิ เชอะ เด็กๆ ได้ของเล่นหอบกลับเยอะแยะแทบจะไม่ต้องพูดอะไรมาก เชื่องกับพี่เฮดีสปานลูกข่างที่จะจับหมุนไปทางไหนก็ได้ ที่สุดท้ายพี่เฮดีสเดินเข้าร้านขายซีดี วีดีโอ ผมแปลกใจมากที่เห็นเขาดูหนัง ดูละครเหมือนคนปกติทั่วไปด้วย เด็กๆ รีบถลาไปหามุมการ์ตูนทันที ส่วนผมน่ะเหรอ? แฮะๆ ก็ต้องมาดูการ์ตูนตามเด็กๆ อยู่แล้ว ของมันแน่ ผมชอบดูจะตาย!
พวกเรากองๆ ที่เคาน์เตอร์คนจ่ายย่อมไม่ใช่ผมแน่นอน ผมกับเด็กๆ ไปรอที่หน้าร้านอย่างว่าง่ายเป็นที่สุด และแล้วพี่เฮดีสก็เดินออกมาพร้อมกับถุงในมือพะรุงพะรัง ผมเดินเข้าไปช่วยถือคนละไม้คนละมือพร้อมกับจูงมือเด็กๆ ไปด้วย ภาพนี้มันเหมือนกับครอบครัวแสนสุขเลยแฮะ นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่วะ!? ผมถอนหายใจแล้วเดินตามหลังคนที่เดินกอดอกนำหน้าลิ่วๆ
ครั้งนี้พวกเรากลับกันจริงๆ แล้ว และผมมีความสุขเป็นพิเศษเพราะอาทิตย์นี้ไม่ต้องไปอยู่ถ้ำสีดำนั้นอีก ผมกับพี่เฮดีสตกลงแบบเด็ดขาดแล้วว่าจะสลับค้างคนละอาทิตย์ที่บ้านของผมกับที่คอนโดของพี่เฮดีส กว่าจะเถียงชนะได้เล่นเอาผมเปลืองตัวถูกแทะเหลือแค่ขานู้นแหละ พอมาถึงบ้านผมก็กระโดดออกมาจากรถอย่างกระตือรือร้น หอบเหล่าเด็กๆ เข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกถึงสายยตาทิ่มแทงจากด้านหลัง ผมรีบวางเด็กๆ แล้วแล่นมาช่วยขนถุงเสื้อผ้า ของเล่น ของจิปาถะทั้งหลาย ส่งสายตาขอโทษขอโพย
“ที่นี้คือที่ไหนเหยอฮะ?”
“บ้านของพี่เองครับ”
“บ้านของมัมเหยอ?”
“เอ่อ ใช่ๆ” ผมพยักหน้าตามน้ำไป สองพี่น้องฝาแฝดก็วิ่งไปโน้นไปนี้ สีหน้าตื่นเต้นกับบ้านหลังนี้สุดๆ ผมมองแล้วยิ้มกว้าง ตลกกับท่าทางโอเวอร์ของเจ้าเด็กสองคนนี่ พี่เฮดีสวางของในมือแล้วทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาก่อนจะขมวดคิ้วหน่อยๆ ผมหันมาเห็นเข้าก็เลิกคิ้วสงสัย
“เป็นอะไรเหรอครับ?”
“ร้อน”
“อ้อ เดี๋ยวผมเปิดแอร์ให้” ผมรีบเดินไปเปิดแอร์ให้กับคุณชายที่เอนตัวครอบครองโซฟาตัวใหญ่คนเดียว ไม่เอื้อเฟื้อแบ่งปันให้ใครเลยสักคน จากนั้นผมก็พาเด็กๆ ไปอาบน้ำที่ห้องของผงเพื่อเตรียมตัวเข้านอน
เฮ้อ เพิ่งจะรู้วันนี้แหละว่าการอาบน้ำให้เด็กมันเหนื่อยขนาดไหน ทั้งวิ่งวุ่นทั้งอยากรู้อยากเห็นจนบางครั้งผมก็ขี้เกียจ ถามซ้ำอยู่นั้นแหละ ผมอาบน้ำแปะแป้งให้กับเด็กๆ เรียบร้อยแล้วได้ยินเสียงวุ่นวายดังมาจากข้างนอก ผมโผล่หน้าออกไปแล้วเห็นพี่เฮดีสยืนทำหน้านิ่งมองเหล่าคนที่หามโซฟาและเตียงของผมออกจากบ้าน แถมโซฟาที่วางแทนที่นั้นก็หรูหราและไฮโซกว่าเดิมอย่างที่เทียบไม่ติด เอ๊ะ ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ พวกนั้นมันเฟอร์นิเจอร์ที่พี่เฮดีสไปยืนดูตั้งนานสองนานแล้วชี้นิ้วสั่งให้จัดส่งถึงที่ นึกว่าส่งไปคอนโดแต่ปรากฎว่ามันส่งมาที่บ้านของผมเองนี่หว่า! ผมรีบเดินย้ำเท้ามาหาพี่เฮดีสแล้วถามเสียงเครียด
“นี่มันอะไรกันครับ?”
“ตาบอดหรือไง? โซฟากับเตียงนอนไง” เขาตอบกลับมาอย่างชวนโมโห ผมไม่ได้ตาบอดครับ แต่ผมถามว่าทำไมของพวกนี้ถึงได้ได้มาอยู่ที่นี้ต่างหากล่ะ แล้วนั้นจะขนโซฟากับเตียงบ้านผมไปไหนล่ะนั้น! ผมขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งกับการเฉไฉไม่ตรงประเด็นของเขา พี่เฮดีสไม่สนใจผมสักนิด เขาหันไปเว็นอะไรบางอย่างให้กับพนักงานที่ขนของมาให้ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาตัวใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม ทำตัวประดุจเจ้าของบ้านเสียจนเจ้าของบ้านตัวจริงอย่างผมพูดอะไรไม่ออกสักคำ!
“พี่จะมาเปลี่ยนของที่บ้านผมเองแบบนี้ไม่ได้นะ!” เรื่องนี้ผมไม่ยอมง่ายๆ หรอก ยังไงนี่ก็บ้านผมนะ เขาจะมาทำอะไรตามใจชอบแบบนี้ไม่ได้! ผมทำหน้าจริงจังเข้าไปเปิดประเด็นก่อน พี่เฮดีสไม่เปิดปากพูดกลับทำแค่เอนตัวลงนอนบนโซฟาแล้วหันหลังให้กับผม ผมมองเขาอย่างหงุดหงิด ได้แต่กลอกตาขึ้นฟ้า ทำอะไรไม่ได้เพราะคู่กรณีนอนหันหลังเหมือนขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับผม ผมหมดความอดทนเรียกเขาเสียงดัง
“พี่เฮดีส!”
“ทำไม? เก่าก็ต้องเปลี่ยน มันก็เท่านั้น” พี่เฮดีสหันขวับมาอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงห้วนแกมรำคาญหน่อยๆ ผมตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังคงยืนยันสิทธิของเจ้าของบ้านเอาไว้ ผมเชิดหน้าถามกลับไป
“แล้วทำไมไม่ปรึกษาผมก่อนล่ะ? ที่นี้มันบ้านผมนะ จะทำอะไรก็ต้องขออนุญาตผมก่อน”
“เฮอะ ฉันเลือกไม่ดีหรือไง มันเข้ากับห้องนี้ออก ถึงห้องมันจะเล็กไปหน่อยก็เถอะ” เขาเหล่มองผมด้วยสายตาประเภทที่เอาไว้ดูถูกดูแคลนชาวบ้าน ก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูกเหยียดหยาม แล้วชี้นิ้วที่โซฟาใต้ร่างของเขา สีหน้าเรียบนิ่งและน้ำเสียงที่เสียดสีจนผมต้องเซถอยหลัง ผมมองโซฟาแล้วเคืองเล็กน้อย มันเข้ากับบ้านหลังนี้จริงๆ นั้นแหละ แต่ว่า...
ทำไมต้องเป็นสีดำด้วยล่ะ!?
“แต่ผมไม่มีเงินใช้คืนพี่หรอกนะ เพราะฉะนั้นมันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน ตัวเดิมก็ดีอยู่แล้ว”
“ฉันพอใจจะซื้อ ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนี้”
“จะให้พี่ซื้อให้ฟรีๆ แบบนี้ได้ยังไงกันเล่า” ผมทำหน้าจนใจแล้วเอ่ยอย่างยอมจำนน พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย ผมยืดตัวตั้งท่ารับอย่างรู้ล่วงหน้า ถ้าเขาทำท่าทางมีเลศนัยแบบนี้ทีไรเป็นต้องมีเรื่องให้ผมต้องเหนื่อยใจทุกที พี่เฮดีสเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“งั้นนายมานั่งให้ฉันนวดให้เป็นค่าตอบแทนสิ”
หะ? นี่ผมฟังผิดไปหรือเปล่าวะ? ไม่ใช่ให้ไปนวดให้แต่ผมไปนั่งให้เขานวดเนี่ยนะ? นี่มันค่าตอบแทนประเภทไหนกันเนี่ย!? ผมทำหน้าเหลอเหลามองมือที่หงายแล้วกระดิกเข้าหาตัว
“พี่จะนวดให้ผม?” ผมถามเสียงสูงอย่างเหลือเชื่อ พี่เฮดีสพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
“ใช่”
พี่เฮดีสลุกขึ้นนั่งขยับที่ว่างให้ ผมเดินมานั่งโซฟาอย่างงุนงง ไม่กระจ่างแก่ใจสักเท่าไร มันต้องให้ผมนวดให้สิ แต่นี่อะไรสลับกันหรือเปล่าวะ?
“นวดๆ ไมนวดด้วย!” ไมนอสกับแมนทีสเข้ามาส่งเสียงอย่างร่าเริง มือจับขยุ้มอากาศ ตาเปล่งประกาย พี่เฮดีสโบกมือไล่พวกเด็กๆ ออกไปแล้วหันไปหยิบถุงของเล่นส่งไปให้กับทั้งสอง
“ไปเล่นในห้องนู้นไป่”
“ฮะ~~~”
แค่นี้ก็เอาอยู่หมัด! ผมมองสองพี่น้องที่หัวเราะคิกคักเดินจากไปด้วยความรู้สึกหวั่นเล็กๆ เริ่มจะคิดว่าที่เขาซื้อของเล่นเยอะแยะขนาดนั้นก็เพราะเอามาหลอกล้อเด็กๆ หรือเปล่า? เมื่อเด็กสองคนนั้นหายเข้าไปในห้องของผม พี่เฮดีสก็เดินตามไปล็อกประตูทันที เฮ้ยๆ! นี่มันอะไรกันเนี่ย!? ผมเริ่มระแวงกับใบหน้าแสยะยิ้มชวนขนลุกนั้นแล้วสิ! คิดจะทำอะไรกันแน่ครับ!? พี่เฮดีสก้าวย่างสามขุมเข้ามา ผมที่กำลังจะลุกก็ถูกจับไหล่ดันให้นั่งลงเหมือนเดิม เขาก้มหน้าตามลงมาแทบจะชิด ผมรีบเอนตัวออกห่างเพราะไม่อย่างนั้นมีอันต้องมีเหตุการณ์เม้าท์ทูเม้าท์แน่ๆ
“เอาล่ะ มาเข้าคอร์สนวดพิเศษกันเถอะ”
“ไม่ดีมั้งครับ ผะ...ผมนวดให้พี่ดีกว่า”
“ฉันนวดน่ะดีแล้ว นอนลง!”
“เอ๊ะ? ทำไมต้องนอนด้วยล่ะ?” ผมเงยหน้าถามอย่างไม่เข้าใจ พี่เฮดีสทำหน้าขู่เอ่ยลอดไรฟันด้วยน้ำเสียงโทนต่ำและเย็นยะเยือก
“เงียบ ห้ามถาม! ทำตามที่ฉันสั่ง นอนลง!”
เผด็จการโคตร! นี่ผมกำลังใช้บริการนวดแผนฟาสซิสต์อยู่หรือไงวะ? ผมเอนตัวนอนทอดตัวยาวบนโซฟาตัวใหม่ที่ทั้งหอมทั้งนุ่ม อ่า สบายกว่าโซฟาตัวเดิมตั้งเยอะเลย! ผมนอนคว่ำถูไถหน้ากับความนุ่มนิ่มของโซฟาตัวใหม่ กำลังเคลิ้มๆ กับความนิ่มสบายผมก็สะดุ้งวาบกับสัมผัสมือร้อนผ่าวบริเวณเอว หัวใจเริ่มกระดอนออกมาทางปากแน่ะ!
“เอ่อ...” ผมใจคอไม่ดี พยายามจะลุกขึ้นแต่ถูกกดไว้ด้วยมือข้างเดียว แม้ผมจะพยายามแทบตายก็ไม่สู้แรงมือข้างเดียวของเขาได้ โธ่เอ๊ย ศักดิ์ศรีลูกป่าไม้อย่างผมถูกทำลายย่อยยับ! ผมกัดฟันข่มความอับอายเอาไว้ลึกสุดใจ ท่องในใจว่าเดี๋ยวก็เสร็จ อีกหน่อยมันก็จบแล้ว!
ว่าแต่ทำไมการนวดมันถึงได้เนิบนาบช้ายิ่งกว่านวดหอยทากขนาดนี้กันเนี่ย? ผมพยายามเหลือบไปมองพี่เฮดีสที่ยืนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าอันหล่อเหลาไร้ที่ตินิ่งไร้อารมณ์ ขนตายาวหลุบมองต่ำทำให้เห็นได้ชัดเจน มันงอนหนาดำเป็นแพเลย อ่า น้ำหนักมือกำลังแรงพอดิบพอดี ผมหลับตาผ่อนคลายกับเซอร์วิสอันคาดไม่ถึง เมื่อหลับตาลงก็รับรู้ถึงมือขนาดใหญ่อันเรียวยาวสวยที่กำลังนวดเฟ้นตามเนื้อตัวของผม จากต้นคอเรื่อยไปตามลาดไหล่ เคล้าคลึงตามแผ่นหลัง เลื่อนต่ำลงไปยังเอว นิ้วของเขาเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วอย่าให้แซดเลย ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาในพริบตา ว้าว! นวดแผนฟาสซิสต์มันยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวมากครับ
“พลิกตัว”
ผมกำลังเคลิ้มๆ ก็ทำตามคำสั่งที่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเย็นแต่ไม่ได้รู้สึกน่าหวาดกลัวอะไรนัก มันกลับนุ่มนวลอย่างคาดไม่ถึง ผมพลิกตัวแล้วหลับตาพริ้มรอบริการจากหัตถ์มหาเทพ ผมพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับแรงที่นวดเฟ้นขา คลายความเหนื่อยล้าอ่อนแรงของกล้ามเนื้อของผมได้มากโข นี่พี่เฮดีสไปเรียนนวดจากวัดโพธิ์มาหรือไงนะ? อย่างเทพ! มือที่นวดเฟ้นนวดต้นขาทั้งสองข้างของผมนานเสียจนผมต้องลืมตาขึ้นมาดู เขาก็ขยับมานวดแขนผมแทน หือ? ผมคิดไปเองล่ะมั้ง ผมหลับตาเคลิ้มอีกครั้ง โอย มันดีจริงๆ นะ! ผมนอนหลับตาพริ้มเพลิดเพลินกับการบริการอันยอดเยี่ยมของพี่เฮดีส เกือบผล็อยหลับไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะจู่ๆ ก็มีน้ำหนักขนาดใหญ่นั่งทับผมไว้ ผมลืมตาขึ้นมาเห็นพี่เฮดีสที่กำลังก้มลงมองผมด้วยสายตาอันลึกลับ คาดเดาไม่ได้
“เอ๊ะ เฮ้ย เดี๋ยวนะ!” ผมหันมองซ้าย มองขวา ขยับแขนของตัวเองที่ถูกเขาจับรวบเอาไว้บนศีรษะ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด ผมทำหน้าตกตื่น ช้อนตามองคนที่คุกเข่านั่งกลางตัวของผมอย่างงุนงง มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันน่ะ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวเลย!
“พี่จะทำอะไรนะ!?” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อเขาโน้มตัวลงมาใกล้ ผมดิ้นรนด้วยแรงเฮือกสุดท้าย บ้าเอ๊ย! เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าไอ้นวดเมื่อกี้มันพรากเอาพละกำลังของผมไปหมดน่ะ? ไม่จริงนะ! พี่เฮดีสเอียงหน้าใช้หางตามองมาอย่างไม่ใส่ใจกับการเอาตัวรอดจะเป็นจะตายของผม
“พี่เฮดีส! ปล่อยผมนะ! คิดจะทำอะไรกันแน่?”
“ถามได้ดี ฉันก็กำลังลงโทษเด็กนิสัยไม่ดีที่พูดโกหกยังไงล่ะ”
“ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย” ทำปากแข็งเอ่ยแย้งไป พร้อมกับหลบสายตาที่จ้องเขม็งอยู่ใกล้แค่คืบ โธ่เอ๊ย ถอยห่างๆ หน่อยได้ไหมครับ? ใกล้แบบนี้ผมไม่มีสมาธิ!
“งั้นก็ต้องใช้เวลาสักหน่อยกับผู้ร้ายปากแข็ง” เขาเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงสบายๆ นุ่มนวลไพเราะ ไม่ใส่ใจกับท่าทีการปฏิเสธแม้แต่น้อย เสียงของเขามันทุ้มต่ำน่าฟัง ซึ่งผมเองก็เพิ่งเคยได้ยินน้ำเสียงที่ชวนให้อยากยอมจำนนโดยดุษฎีแบบนี้เหมือนกัน แค่เสียงที่ชวนหวาบหวามนั้นก็ทำผมย่ำแย่อยู่แล้ว ยังมีริมฝีปากที่คลอเคลียใบหูอ่อนนิ่ม นิ้วเรียวยาวที่ลูบไล้เคล้าคลึงตามลำคอ ผมแทบตาเหลือก หน้ามืด ตาลาย หายใจแรง อาการคล้ายหัวใจจะวาย
ไม่ไหวแล้ว! ผมกำลังจะตาย!
“ขอโทษครับ! ต่อไปผมจะไม่ปิดบังอะไรพี่อีกแล้ว!” ผมตะโกนสาบานต่อฟ้าโดยเอาชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน ไม่ไหว ถ้าขืนยังเป็นอย่างนี้ล่ะก็ผมได้หัวใจวายหน้ามือสลบสไลไปอย่างแน่นอน ผมน้ำตาคลอ กลัวจะตายอยู่แล้ว! ปล่อยผมไปเถอะ! พี่เฮดีสปล่อยมือจากผมแล้วกระโดดขึ้นยืนตัวตรงอย่างรวดเร็ว ผมรีบลุกขึ้นหายใจเอาอากาศเข้าปอดเร็วจนสำลักอากาศ ไอแค่กๆ ออกมาจนหน้าแดงก่ำ จากที่แดงอยู่แล้วมันก็แดงขึ้นไปอีกแทบจะแดงไปทั้งตัวอยู่แล้ว!
“ไปอาบน้ำดีกว่า” คนต้นเหตุทำหน้ามึนไม่รับรู้สภาพอเนจอนาจของผมเลยสักนิด เขาเหลือบมองผมหน่อยๆ แล้วสะบัดตูดเดินไปห้องของตัวเองอย่างไร้ความรับผิดชอบเป็นที่สุด! ไอ้อาการร่าเริงจากการได้แกล้งของเขามันกระเด็นเข้าตาผมจนเคืองสายตา ผมส่งค้อนตามหลังไปให้ในทันที
เมื่อได้อยู่คนเดียวผมก็รู้สึกโล่งอกเป็นล้นพ้นที่ผ่านวิกฤตอันตรายไปได้ ผมถอนหายใจเฮือก ยกมือที่สั่นระริกของตัวเองมาดู เผลอเป็นไม่ได้ต้องเข้ามาทำให้หวั่นไหวทุกทีเลย ผมเม้มปากแน่น กำมือแน่น ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ อันตรายต่อหัวใจเกินไปแล้ว!
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
อะไรนะ? ไม่เชื่อสายตาล่ะสิ ไม่ต้องขยี้ตาหรอก มาจริงๆ
มาเร็วเกินไปงั้นเหรอ!? โอเค ครั้งนี้มาช้าๆ เหมือนเดิมล่ะกัน 555
เฮดีสน่ะนะเป็นมากกว่าท่อนไม้แข็งทื่อน่ะเธอ
ไม่ได้มีแค่หล่อเท่านั้นนะ คุณท่านมีมากกว่านั้น ไม่งั้นสาวๆ จะติดตรึมฤา!
ปล. คำผิดอาจจะเยอะสักหน่อย เดี๋ยวมาแก้ให้น่า :hao5:
-
มาไวๆแบบนี้ดีแล้วค่าาาา ตอนแรกเห็นแล้วตกใจปนดีใจเว่ออออ5555
-
มาเร็วๆแบบนี้เถอะ ชอบบบบบ !!!!
-
:z1: เฮียแกยังพกเนเน่อยู่อีกเหรอเนี่ย
-
ไม่อยาจะคิดถึงตอนต่อไปแอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาตอนนี้พี่เฮดีสได้ใจไปเต็มๆ แต่แอบง้องแง้งไปนะพี่
ต้องมีให้ป้อนด้วย...แหมๆ
แต่ที่โซฟาอ่ะ....แค่คิด...โอ๊ะ...ไม่คิดละ...รอตอนต่อไปเลยละกัน
ปล.ไรท์มาไม่มาเร็วกว่าปกติหรอกค่ะ แต่ไรท์กำลังจะเปลี่ยนมาอัพบ่อยขึ้นใช่ไหม?ค่ะ...อิอิ
เพราะเดี๋ยวมันก็จะเป็นปกติดังนี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาแล้ววว ชอบอ่ะตอนนี้ ครอบครัวสุขสันต์ :oni2:
-
รู้เพิ่มขึ้นอีกหน่อยคือเฮียมือไวมากกกก
-
เฮดีส มือไวไปนะ :hao7:
-
:hao6: :hao6: มาเร็วๆแบบนี้ล่ะดีแล้วว จะลงแดงตายยยย
-
มาต่อแล้ว เนเน่แพ้ทางเฮดิสซะขนาดนี้มีหวัง เสร็จเฮดิสแบบเรียบร้อย
เงียบเชียบเป็นแน่แท้ รออ่านต่อค่ะ
-
เฮดีสทำตัวน่ารักขึ้นมากอ่ะ
-
มาเร็วๆ อย่างนี้ดีแล้วค่ะ
ติดใจสองแฝด น่ารักเชียว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ดังๆอีกสีกรอบ
แล้วก็+1และเป็ด โทษฐานที่มาเร็ว และขอให้มาเร็วต่อๆไป
เมื่อไหร่น้าเมื่อไหร่กันที่พี่เฮดีสจะได้ครอบครองร่างกายของน้องเนรัญ
ใจไม่ต้องพูดถึงเพราะเนของเรามอบให้ไปแล้วใช่ไหมจ๊ะ :mew3:
แล้วมาต่ออีกนะค่ะ :bye2:
-
:laugh: โถ่ๆ เฮียเฮดีส แค่นี้ก็ต้องอิจฉาเด็ก
อุตส่าห์ลุ้น ลุ้นไม่ขึ้นอีกจนได้ รอตอนต่อไปนะคะ :call:
-
สนุกละสิได้แกล้งเนเน่
อยากให้พี่เฮดีสเอาจริงซะที คนอ่านลุ้น...
-
โธ่ กดเลย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เอ่อให้มันรู้บ้าง เค้ามากันเป็นครอบครัว
อย่ายุ่งนะนะ
แอบมองอยู่ห่างๆดีกว่า
ฮิฮิ
-
เนรัญโดนพี่เฮดีสลงโทษแทบขาดใจ
-
เนเน่โดนแกล้งงงงงง
-
อ๊าย เห็นแล้วแทบกรี๊ด
ในที่สุด พี่เฮดีสก็อัพแล้ว เย้ๆๆๆ
-
ดีใจเป็นที่สุด มาเร็วได้ใจมั๊กมากค่ะ มาอย่างนี้อีกบ่อยๆรักตายเลยนะเนี่ย
จะได้ไม่ต้องทนคิดถึงนานๆค่ะ ฮิฮิ
-
น้ำตาไหล ดีใจมากกกกกกก คนเขียนมาไว
ขอให้ไฟลุกเขียนไวต่อไปนะคะ=.,=
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก นายเอกน่ารัก พระเอกดูรักเดียวใจเดียวดี นิสัยโหดมึนด้วย แอร้ยยยย
-
ท่านพี่เฮดีสมาสำแดงเดชได้รวดเร็วมากครับท่าน!!! คนอ่านปลื้มปริ่มสุดๆ (แกต้องชมฉันไม่ใช่เรอะ !! คนเขียนโดดถีบ :z6:)
สงสารเนเน่เบาๆ แค่ท่านพี่เฮดีสก็จะเอาตัวไม่รอดแล้ว ยังจะมีแฝดจอมแสบแทคทีมมาป่วนอีก แต่บรรยากาศมุ้งมิ้งเป็นครอบครัวสุขสันต์นี่มันก็น่ารักจริงๆ นะเออ
ท่านพี่เฮดีสไปร่ำเรียนวิชาหัตถาเทพมาจากไหนหนอ รู้นะว่าอยากบริการเนเน่หลังจากเหนื่อยกายเหนื่อยใจมาทั้งวันอ่ะ แต่รู้สึกว่าพักหลังๆ ท่านพี่เฮดีสแกชอบแอบหยอกๆ เนเน่พอให้ใจหายเล่นเนอะ แน่จริงลงมือเลยท่านพี่!!! หุหุหุ :katai5:
ไม่ได้เข้ามาเม้นต์ให้ตั้งนาน จริงๆ คือไม่ได้มาเม้นต์ในเล้านี้ตั้งนานเลยแหละ มีเหตุให้เฟลล์กับการเม้นต์ในเล้านิดหน่อย แต่คนอ่านสัญญาว่าต่อไปจะไม่ขาดเม้นต์แล้วนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
เฮียหลอกอะไรเด็กมันนนหาาา
ทำแบบนี้ไม่เคลียร์ กลับมาเคลียร์กันยาวๆหน่อยเสะ กร๊ากกกก
-
พี่เฮดีสน่าจะจับเนรัญจูบไปเลยนะ :heaven
-
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนแต่งมาอัพแย้ววววว
พี่เฮดีสเมื่อไหร่จะกดเนรัญ -..-
-
เนรัญเกือบโดนสอยไปซะแร้วววว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คำผิดค่อยแก้ทีหลัง ตอนต่อไปมาก่อนได้ไหมค่ะ
-
ทำไมตอนนี้น่ารักจังอะ??
-
หุหุ เป็นการลงโทษที่ได้ผลดีเลยช่ายป่ะ อิอิ
-
ทำไมไม่จับกดไปเลยล่ะคะคุณพี่ :hao6:
-
หนูรัญเคลิ้มขนาดดดด เฮดีสมือขั้นเทพจริงๆ
รอวันความจริงเปิดเผยและเฮดีสทนไม่ไหวจนต้องจับเนรัญกินค่า
-
อ่านไปอ่านมาก็เริ่มจะงงๆเอ๋อๆเหมือนเนรัญแล้ว ดูเหมือนในเกือบทุกตัวละครจะขมวดปม มีเขบ็ดไว้หลายอัน แล้วก็ทิ้งไว้ให้ฉงงนานเกินไปรึเปล่า จนไม่รู้จะไปโฟกัสที่ใครก่อนดี แต่ยังไงก็รออ่านนะครับ
-
ชอบเฮดีสสส
-
อยากให้พี่เฮดีสนวดให้บ้างงงงงง :impress2:
-
อยากอ่านแล้วมาต่อเถอะค่ะ
-
หายไปหลายวันเลย รอสุดขั้วอยู่ครับ
-
อ่านแล้วสนุกดีค่า
แต่ปมเยอะไปหน่อย
แถมยังออกแนวแฟนตาซีด้วยนิ่
แปลกแต่สนุก555 :hao5:
-
:hao5: เมื่อไหร่จะเอาพี่เฮดีส มาเสิร์ฟ :ling1:
เรารออยู่นะ :katai1:
ปล. ไอ๊ย๊ะ พี่เฮดีสรุกแล้ว :hao7: :hao6:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :-[ :-[ :-[ :heaven :pig4: :pig4:
-
เข้ามารอทุกวันเลย
-
รอเรื่องนี้อย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ
ว่าแต่คนเขียนหายไปเกือบเดือนเลย
-
เมื่อไหร่ เนเน่ จังจะมา :mew6:
-
สองแฝดน่ารักมาก
รออ่านต่อไปค้าบบบ
-
:sad4:ง่ะ รู้สึกเหมือนพระเอกไม่ค่อยสนใจ เด็กๆๆเลย นายเิกก็ด้วยแต่นายเอกไม่เท่าไรเพราะไม่ได้เป็นญาติเหมือนพระเอกในอนาคตถ้าพี่ชายฝาแฝด พ่อของเด็กๆๆๆ เสียไปจริงๆๆๆ สงสารเด็กๆๆอ่าาาา เค้าอยากให้เด็กๆแบบว่า อบอุ่น อบอุ่นอ่า อยากให้แบบครอบครัวอบอุ่นๆๆๆ รออ่านอยู่ครับป่ม
-
ปมปมปมป๊มมมมม :z3:
แฝดน่ารักม๊ากกกกกกก คุณพี่เฮเดสก็ :o8:
-
มันนานแล้วนะเมื่อไรจะมา :katai1: :katai1:
-
ตามอ่านทันแล้วจ้า
ใจเฮดิสยากแท้หยั่งถึงจริงๆ
-
นานอีกแล้ว....
คนเขียนอัพถี่ๆ 2 ปีอัพครั้งแบบนี้รักตาย...เหอๆ = ="
:ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready :ruready
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อยากอ่านต่อค่า
รีบๆมาอัพนะคะ กำลังสนุกเลย :call: :call:
อยากรู้ว่าความลับเกี่ยวกะชื่อนี่มันคือยังไงกันแน่ :ling1:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อน้าาาาาาาาา เค้ารอร๊อรอมานาน :mew2: :mew2:
-
หือ??
สุดขีด 15 มาแล้ววว ว ว
ไหนๆๆ ๆ ๆ อยู่ไหนนน :confuse:
-
ตอนที่ 15.1
กว่าจะจัดการเจ้าแฝดสองคนนั้นให้นอนได้เล่นเอาผมเสียเหงื่อไปสองกะมะลังครึ่ง เล่นงอแงจะให้ผมไปนอนท่าเดียว ตอนแรกผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ออกอาการงอแง(เงียบ)จับผมไม่ยอม ถามก็ไม่ตอบว่าต้องการอะไร ผมต้องอดทนดูเด็กงอแงผู้ใหญ่ดื้อดึงจนปวดสมองตึบๆ สุดที่ท้ายเด็กงอแงก็สู้ความดื้อดึงของผู้ใหญ่ไม่ได้ สองฝาแฝดยกมือยอมแพ้เข้าห้องนอนแต่โดยดี
หลังจากที่ส่งเด็กๆ เข้านอนเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ต้องมานั่งอึดอัดกับผู้ใหญ่ที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป เล่นนั่งเงียบสนิทไอ้รัญต้องส่ายหน้า ใครไปปิดสวิตช์ลำโพงเฮียแกวะ? ผมขยับตัวเปิดทีวีเพื่อเลี่ยงความอึดอัดที่ก่อตัวขนาดมโหฬาร การดูละครช่วยเลี่ยงความคลุมเครือในบรรยากาศได้มากโขเลยล่ะครับ ระหว่างที่เอ็นจอยกับละครน้ำเน่าชั้นดีบางครั้งผมก็หันไปมองเขาเป็นระยะๆ อีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่งทำหน้าราบเรียบดั่งเตารีดทับไว้ไม่เปลี่ยน
คิดดูสิครับ ผมนั่งอยู่นี่เปลี่ยนท่าไปก็หลายสิบท่านั่งแล้วแต่พี่เฮดีสกลับนั่งนิ่งท่าเดียวอยู่อย่างนั้น มีปัญหาเรื่องกล้ามเนื้อตายแน่ๆ ระหว่างที่ละครพักโฆษณาผมก็หันมาสังเกตคนข้างๆ อย่างละเอียด มองไปมองมาเหมือนคนที่จมอยู่ในกระแสความคิดส่วนตัวเลยแฮะ ผมเองก็ย้อนกลับไปเห็นเรื่องเด็กๆ เลยไปถึงเรื่องของพี่ไนซ์ นั้นทำให้ผมตัดสินใจเอ่ยทำลายความเงียบ
“พี่เฮดีส เมื่อตอนเย็นพี่พอลบอกว่าถึงพี่ไนซ์จะผ่าตัดแต่เขาก็จะไม่รอดอยู่ดี แถมยังพูดถึงชื่ออะไรก็ไม่รู้เกี่ยวกับตระกูลของพวกพี่ ผมไม่เข้าใจเลย ชื่อมันเกี่ยวอะไรกับที่พี่ไนซ์จะไม่รอดด้วย พี่รู้หรือเปล่า?”
พี่เฮดีสนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูด ผมเงียบรอคอยอยู่นานก็แปลกใจไม่ได้ว่าเขานอนหลับในหรือเปล่า? นั่งนิ่งแม้แต่ตายังไม่กะพริบตาเลย ผมเม้มปากแล้วเอ่ยต่อไป
“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง พอจะมีทางแก้ไขหรือเปล่า? ผมไม่อยากให้พี่ไนซ์เป็นอะไรไป...” ผมหยุดเอ่ย สายตาเห็นปฏิกิริยาจากเขาที่เกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย เขาชำเหลืองมองมาที่ผมอย่างรวดเร็วแล้วกลับไปมองทางอื่นเมื่อมองเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติเย็นชาหาที่ใดเปรียบ ผมเรียกความมั่นใจบอกความรู้สึกจริงๆ ออกมา
“ถ้าพี่ไนซ์เป็นอะไรไป พวกเด็กๆ ก็น่าสงสาร ผมอยากจะช่วยพวกเขาจริงๆ นะครับ เอ่อ...ที่สำคัญผมน่ะ...” ผมเม้มปากแน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เงยหน้ามองเขาที่ตอนนี้หันมาจ้อง ผมค่อยๆ คลี่ยิ้ม เป็นยิ้มที่ผมส่งมันมาจากใจ จากข้างในจริงๆ
“ผมอยากให้พี่มีความสุข ว่าไงล่ะ แบบว่า...เอ่อ...ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญใช่ไหมล่ะ เอ่อ...คือ...ผม...อยากช่วย” ผมเริ่มพูดตะกุกตะกักเพราะสายตาที่อีกฝ่ายใช้จ้องตอบกลับมามันทำให้ผมประหม่า ผมกลืนน้ำลายแล้วเริ่มใช้มือลูบต้นคอเพื่อสงบอารมณ์ อุณหภูมิในร่างกายเพิ่มขึ้นจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว โอย ตัวผมจะไหม้หรือเปล่า!?
“ฮึ ฉันน่าสงสารขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ผมชะงัก เบิกตามองเขาแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา
“พี่เนี่ยนะน่าสงสาร ผมมองไม่ออกเลย”
เขาทำตาขวางใส่ผม
“ฉันดูไม่มีความสุขขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ก็ผมเห็นเหมือนพี่แบกโลกทั้งใบไว้คนเดียว” ผมตอบออกไปแบบเล่นๆ ไม่จริงจัง แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่ได้เกินความเป็นจริงเท่าไร เขาไม่ได้น่าสงสารเลยสักนิดและเหมือนคนไม่มีความสุข เป็นแอตลาสผู้แบกโลกมากกว่าเฮดีสซะอีก
“ทำไม?” พี่เฮดีสถามกลับมาเสียงเบา ผมเงียบ เหงื่อไหลพราก
เอ่อ...นั้นสิ! มันคงจะแปลกๆ สินะ ที่จู่ๆ คนรู้จักกันไม่นานมาพูดอะไรที่เหมือนหวังดีคล้ายกับจะมีจุดประสงค์แอบแฝง แต่ว่าผมไม่ได้หวังอะไรเลย มันแค่อยากให้เขาได้ยิ้มบ้างเท่านั้น นานมาแล้วตั้งแต่คุณยาย คุณพ่อคุณแม่ของผม แน่นอนพวกท่านเป็นคนที่ผมรักมาก อยากให้พวกท่านมีความสุข และเขาก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ผมอยากให้มีความสุข ยิ้มสนุกสนาน อยากทำอะไรบางอย่างให้โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ อาจจะด้วยบุคลิกของเขาหรือพฤติกรรมขัดแย้งในตัวเองของเขา แม้แต่ตัวผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร
“ผมพูดจริงๆ นะครับ พี่ไม่ได้น่าสงสารเลย ผมแค่อยากให้พี่มีความสุข” ผมส่งยิ้มให้ เขาก็หลบตาไปอย่างรวดเร็ว ใช้มือปิดหน้าของตัวเองเอาไว้ หัวใจของผมเต้นตึกตัก บรรยากาศเหมือนมีปุยนุ่มนุ่มๆ ล่องลอยในอากาศ อะไรกันน่ะ? ถ้ามันไม่ตาฝาดล่ะก็ผมเห็นพี่เฮดีสหน้าแดงด้วยล่ะ ผมกัดริมฝีปากกลั้นยิ้มเอาไว้ มองคนปิดหน้าปกปิดความเขินอายของตัวเอง
“อือ” เขาส่งเสียงรับในลำคอทั้งๆ ที่ยังปิดหน้าปิดตาอยู่ ผมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยล้อด้วยน้ำเสียงขบขันหน่อยๆ
“พี่เขินเหรอ? ถึงได้แดงเถือกไปทั้งตัวเลย”
“เปล่า!” พี่เฮดีสหลุดตวาดเสียงสูง
ผมผงะตกใจเล็กน้อย ก็แค่ล้อเล่นอันที่จริงเขาไม่ได้แดงอะไรมากหรอก ไม่คิดว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบกลับรุนแรงขนาดนี้ พี่เฮดีสพ่นลมหายใจใช้มือเสยผมแก้เก้อเขิน ริมฝีปากได้รูปสวยสีแดงระเรื่อเม้มเป็นเส้นตรง พยายามที่จะสงบสติอารมณ์จึงเขาก็ทำได้อย่างรวดเร็วเอามากๆ ช่างเป็นคนที่ควบคุมตัวเองได้เป็นอย่างดีจริงๆ ผมนับถือเลย พี่เฮดีสใช้หางตามามองผมแล้วเอ่ยแก้ตัวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ก็แค่อายแทนเจ้าคนที่สารภาพรักมาหน้าตาเฉยนั้นแหละ”
“หือ หมายถึงใครเหรอครับ?”
“ฮึ จะใคร ก็นายไง” พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูก หรี่ตามองผมจากที่สูง
ผมสะดุ้งตัวโหยง เฮ้ย! สารภาพรักอะไรกันล่ะ!? เอ๊ะ!? ผมคิดถึงคำพูดของตัวเองแล้วหน้าก็แดงแปร๊ดขึ้นมาเอง ไม่ใช่นะ! ผมไม่ได้หมายถึงอะไรอย่างนั้นสักหน่อย ผมลนลานจะแก้ตัว มือไม้โบกยิ่งกว่าที่ปัดน้ำฝนหน้ารถ
“มะ...ไม่...ผม เปล่า ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...”
ยิ่งปฏิเสธก็เหมือนหน้าก็ยิ่งแดงจนจะสุกได้ที่ เสียงเต้นของหัวใจดังมาก ตุ้บๆ อยู่ในอก ผมลูบหน้าลูบตาของตัวเอง พยายามจะระงับอาการตื่นเต้นที่จู่ๆ ก็โหมเข้าหา ผมเริ่มจะเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง ผมลอบมองพี่เฮดีสที่มองมาที่ผมนิ่ง ไม่มีท่าทางอะไรใดๆ ยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“ขอจูบหน่อย”
“ไม่ได้!”
จู่ๆ เขาก็เอ่ยโผขึ้นมาหน้าตายเฉย ทำเอาใจของผมตีลังกาตลบหลังอย่างตกใจ ผมทำตาโตใส่อีกฝ่ายแล้วตอบปฏิเสธกลับอย่างรวดเร็ว จู่ๆ ก็มาขอจูบจะบ้าเรอะ! พี่เฮดีสส่งสายตาเย็นเยียบมาให้ในทันที เขาหันไปมองทางอื่นปากบ่นพึมพำงึมงำกับตัวเอง
“ไหนบอกอยากให้มีความสุข เฮอะ โกหกชัดๆ”
ผมได้ยินชัดเต็มสองหูเลยล่ะแต่ทำเหมือนไม่ได้ยิน เขานั่งนิ่งไม่พูดอะไรอีกเหมือนจะงอน แต่ผมไม่ง้อให้เปลืองตัวหรอก เรื่องอะไรจะมางอนเพราะผมไม่ให้จูบ แปลกเกินไปแล้ว! อยากจูบก็ไปจูบหลานพี่สิครับ เกี่ยวอะไรกับผมด้วย! แม้จะผ่านไปนานแต่คนงอนก็ไม่ยอมขยับตัวหรือส่งเสียงใดๆ เลย ผมถอนหายใจเปิดคำถามด้วยเรื่องอื่น
“พี่จะเข้านอนตอนไหน?”
เขาเหลือบมามองผมนิ่งๆ ดวงตาขยับมาเล็กน้อยแทบจะไม่เคลื่อนไหวส่วนใดๆ ของร่างกายเลย ผมประหลาดใจเป็นบ้า เขาทำมันได้ยังไงวะ? นั่งนิ่งไม่ขยับตั้งนานอย่างกับหุ่นแน่ะ พี่เฮดีสไม่ได้ตอบผมในทันที เขาเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนแล้วค่อยเอ่ยออกมาหน้าตาย น้ำเสียงคล้ายๆ จะยังไม่หายเคือง
“จะนอนด้วยหรือไง?”
หา? ผมทำหน้างงหน่อยๆ ก็ตอนแรกผมจะนอนกับพวกเด็กๆ พี่ก็ไม่ให้ไปนอนพอตอนนี้กลับมาถามแบบนี้ จะเอายังไงกันแน่เนี่ย? ตกลงจะให้ผมนอนไหน? อะไรวะ ผมเป็นเจ้าของบ้านนะ! ทำไมต้องมารอถามแขกตัวเองด้วยว่าต้องนอนไหน? ทำไมมันกลับตาลปัตรกันแบบนี้ไปได้เนี่ย
“งั้นผมไปนอนก่อนนะ” ผมกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ถูกดึงให้นั่งลงเหมือนเดิม พี่เฮดีสมองมามองผมแบบหันมาทั้งตัว ไอ้แบบนี้มันเหมือนกำลังเผชิญหน้ากันอยู่เลยแฮะ ในทางจิตวิทยามันไม่ค่อยดีเท่าไรน่า ผมเริ่มกังวลหน่อยๆ เริ่มคิดถึงไอ้ตอนเข้าคอร์สนวดแบบฟาสซิสต์กับคำขอหน้าตายของเขา หน้าก็เห่อร้อนทันที ผมรีบเอ่ยขัดขึ้น
“วันนี้ไม่มีเตะบอลนะครับ”
พี่เฮดีสออกอาการมากขึ้นนิดหน่อย เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง เหมือนจะหัวเราะด้วยล่ะ ผมแปลกใจนิดหน่อย ไอ้ประโยคเมื่อกี้มันก็ไม่ได้ชวนหัวเราะอะไรนี่น่า อีกอย่างผมจริงจังน่ะนั้น!
“อย่าเพิ่งนอนเลย ทำอย่างอื่นกันดีกว่า”
ผมชะงัก สาบานได้ว่าน้ำเสียงของเขาแปลกไปนิดหน่อย ยังคงความเย็นเยียบเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้เหมือนเพิ่มความยั่วยวนชวนจั๊กจี้ใจในนั้นด้วย ผมกลืนน้ำลายแล้วถามออกไปอย่างหวั่นๆ
“ทำอะไรครับ?”
“ดูหนัง”
พอได้คำตอบผมก็โล่งอกอย่างกับยกภูเขาออกไปทั้งลูกแน่ะ ไอ้เราก็แอบกลัวนิดๆ ว่าจะให้ทำอะไรซะอีก พี่เฮดีสปล่อยมือจากผมแล้วหันไปคุ้ยแผ่นดีวีดีที่ถอยออกมาจากร้านใหม่ๆ เขาหันมามองผมด้วยใบหน้าราบเรียบหล่อเหลาเป็นปกติ แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันออกจะมีเลศนัยนิดๆ นะ เขาใส่แผ่นรอให้เครื่องเล่นสักหน่อยก็ย้อนกลับมานั่งข้างๆ ผมเอนตัวรอดูด้วยท่วงท่าสุดแสนผ่อนคลาย ผมมองเขาอยู่สักพักพอหันไปมองหน้าจอผมก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม
ไม่ ไม่เอานะ!
พี่เฮดีสเหลือบมองมาที่ผมอย่างมาดมั่น อะไร? มองผมทำไมเล่า? เขานั่งกระดิกเท้าอย่างคนอารมณ์ดี ผมถึงกับพูดไม่ออก เหลือบมองหน้าจอแล้วมือเย็น หัวใจเต้นช้าลง เหงื่อแตกพลั่กตั้งแต่เห็นชื่อเรื่อง ใครก็ได้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี้ที! ถึงผมจะเข้าวัดเข้าวาบ่อยแต่ไม่ใช่ว่าความกลัวเรื่องผีสางวิญญาณหลอนจะลดลงตามไปด้วยหรอกนะ! ผมกลัวขึ้นสมองเลยล่ะ!! เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่ชอบอยู่คนเดียวไงเล่า
เสียงซาวด์หลอกหลอนเข้ามาในหูทำเอาผมขนลุกซู่ ผมหลับตาเอามือปิดหู ไม่เอานะ ให้ผมนั่งดูบอลสิบแม็ตช์ต่อกันยังได้เลย ขอแค่ไม่ดูหนังผีพวกนี้ก็พอ! ผมจะขยับนั่งหันหลังให้หน้าจอ พี่เฮดีสกลัวเหวี่ยงแขนพาดไหล่ของจับล็อกให้เผชิญหน้ากับจอภาพ อะไรเนี่ย!? แกล้งกันแน่ๆ เลย! คนๆ นี้รู้ว่าผมกลัวผีหรือเปล่าวะ!? มันเป็นความลับของผมเลยนะ มีแค่ไม่กี่คนหรอกที่รู้เรื่อง อ๊ะ จะว่าไปพี่ยูก็รู้นี่น่า นี่คงไม่ใช่เอาเรื่องนี้ไปเผาให้คนๆ นี้ฟังแล้วหรอกนะ แค่เริ่มเรื่องผมก็ลืมตัวผวาไปกอดคนข้างๆ สักพักก็รู้ตัวมากำลังกอดใครก็รีบปล่อยมือแล้วขยับมานั่งเกร็งตัว สะดุ้งเป็นพักๆ กับบรรยากาศของหนัง
เนื้อเรื่องเข้มข้นจนหนักเกินกว่าที่ผมจะต้านรับไว้ ผมตัดสินใจยื่นมือไปสะกิดคนที่ตั้งหน้าตั้งตาดูหนังที่กำลังเล่น เขาหันมามองผม
“ผมปวดฉี่”
เอาล่ะ พอฉี่เสร็จผมก็จะขังตัวอยู่ในห้องทันทีเลย พี่เฮดีสพยักหน้ารับด้วยใบหน้าราบเรียบ อ่าฮะ! ทางโล่งแล้วครับ ไม่มีทางที่ผมจะกลับมาดูหนังนี้เด็ดขาด! ผมรีบลุกขึ้นยืน เดินไปได้นิดหน่อยเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกของพี่เฮดีสก็ดังตามหลังมา
“ระวังด้วยล่ะ”
ผมหันขวับกลับไปแทบจะทันที
ระวัง...ระวังอะไร!? ผมหน้าซีดขาวเป็นกระดาษ ใจฝ่อแฟ่บไม่เหลือ กัดฟันรีบสาวเท้าเข้าห้องน้ำด้วยอาการหวาดผวา ระแวดตัวจัดมองไปรอบๆ อย่าล้อเล่นน่า! มันไม่โผล่มาในห้องสว่างโร่แบบนี้หรอก ผมทำธุระด้วยอาการกระสับส่าย แปรงฟันก็แทบจะบ้วนไม่สะอาด ล้างหน้าด้วยความไวที่แม้แต่ตัวเองยังทึ่ง ทำนั้นนี้ลุกลี้ลุกลน แง้! ทำไมมันเงียบวังเวงแบบนี้วะ?
ผมสะดุ้งตกกับเงาของตัวเองในกระจก เวรเอ๊ย แค่เงาของตัวเองยังตกใจแทบฉี่ราด ผมถอนหายใจก้าวออกไปจากห้องน้ำ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน! ผมหันมองซ้ายมองขวาอย่างงุนงง จำได้ว่าตอนผมเข้าห้องน้ำผมเปิดไฟในห้องแล้วนี่น่า แล้วทำไมมันถึงมืดตึดตืดแบบนี้ล่ะ!? ผมขนลุกซู่ ต้องลูบแขนปลอบใจตัวเอง บางทีผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ อาจจะลืมเปิดแล้วเดินห้องน้ำไปเลยก็ได้ ผมเปิดไฟในห้องสว่างโร่แล้วเดินมาที่เตียงนอนขนาดใหญ่ในห้องของพ่อแม่ที่วันนี้ผมทำความสะอาดเอาไว้เรียบร้อย ผมเปิดโคมไฟแล้วปิดไฟในห้อง แสงสว่างมัวๆ จากโคมไฟไม่ได้ช่วยให้ใจของผมสงบลงเลยแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้จินตนาการมันบรรเจิดยิ่งกว่าเดิม ผมไม่รอช้ารีบปีนขึ้นเตียงนอนห่มผ้าแล้วหลับตาในทันที ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแหละ!
ก๊อกๆ กึกๆ
ผมพลิกตัวเม้มปากนิดๆ กับเสียงกุกๆ กักๆ โธ่ อย่าสิ ทำไมจู่ๆ ต้องมีเสียงอะไรเกิดขึ้นด้วยวะ ไอ้เราก็ยิ่งเด็กจินตนาการก้าวไกลอยู่ด้วย ผมตัวแข็งทื่อเมื่อจู่ๆ เสียงประตูเปิดเอี๊ยด พระรัตนตรัย ช่วยลูกด้วย! ผมไม่กล้าลืมตาไปดูว่าทำไมถึงประตูเปิดได้!? รู้แค่อย่างเดียวว่าตอนนี้ผมโคตรกลัวเลย หัวใจเต้นรัวในความเงียบอันวังเวง พี่เฮดีสแกล้งหรือเปล่าวะ? ผมภาวนาให้เป็นเขา ถึงจะเป็นการกลั่นแกล้งที่ไม่น่าให้อภัยแต่ก็ดีกว่าเจออย่างอื่นล่ะกัน!
กึก เสียงประตูปิดลง ผมทนไม่ไหวรีบลืมตาขึ้นหันไปมอง ผมถอนหายใจเข้าปอด เบิกตากว้าง ตัวแข็งทื่อแทบจะลืมหายใจ เงาผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าเตียงของผม แสงจากโคมไฟไม่สว่างพอที่จะทำให้ผมเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น เธอสูงโปร่งและสวมชุดสีขาวยาว ชุดมาตรฐานของเหล่าผีสางในละคร เหวออออ! ใจหวิวๆ คล้ายจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ ไม่ไหวแล้ว โผล่มากันจะๆ แบบนี้! เธอคนนั้นค่อยๆ ยื่นมือมาหาผม ใกล้เข้ามาทุกที หัวใจของผมเต้นด้วยความถี่สูง ยิ่งระยะใกล้เข้ามาเท่าไรยิ่งเต้นเร็วขึ้น มือสว่างด้วยไฟสีนวลแตะลงบนหน้าผากของผม เย็นวาบขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ผมกลั้นหายใจแล้วแหกปากร้องลั่น
“ว้ากกก!!!”
ผมน็อตหลุด ร้องไม่ได้สติ ผุดลุกขึ้นจากเตียง หลับหูหลับตาพุ่งออกไปจากห้อง ความเร็วแบบทำลายสถิติ ชนเข้ากับบางอย่างจนล้มหงายหลัง ผมร้องอีกครั้งด้วยความตกใจ เสียงเย็นเยียบคุ้นเคยดังขึ้นใกล้หูพร้อมกับร่างกายใหญ่โตที่โอบรอบ ผมลืมตาขึ้นเห็นพี่เฮดีสโอบกอดตัวผมไว้แน่น ผมตัวสั่นเทากลัวจนคิดอะไรไม่ออก ยกมือกอดเขาไว้แน่นเป็นที่ยึดเหนี่ยว พี่เฮดีสพยายามทำให้ผมสงบลง เจอหน้านิ่งที่ต่อให้ฟ้าดินถล่มทลายลงมาก็ไม่มีอาการตื่นตกใจของเขาแล้วผมก็รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
ผ่านไปสักพักผมก็ค่อยๆ สงบใจได้และเริ่มขบคิดกับสิ่งที่ได้เจอะเจอ ให้ตายเถอะ ผีคือกลุ่มก้อนก๊าซความร้อนไม่ใช่หรือไง!? ทำไมถึงได้โผล่มาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้! ผมเริ่มหายใจติดขัด ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เมื่อกี้มันจับตัวผมเย็นอย่างกับน้ำแข็งแน่ะ ฮือออ! แบบนี้ผีแน่ๆ เลยครับ!
“ชู่ว ไม่มีอะไร ไม่ต้องกลัว”
“เป็นอะไร?” พี่เฮดีสกระซิบถามผมเสียงเบาราวกับกลัวว่าผมจะตกใจ ผมส่ายหน้าไปมากับอกกว้าง สะอึกสะอื้นตอบไม่ได้ศัพท์ พี่เฮดีสลูบหลังของผมเอ่ยถาม แต่แล้วผมก็ขนลุกชันอีกครั้งเพราะดันไปคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้ตายเถอะ อยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิดทำไมเพิ่งมาโผล่เอาตอนนี้กัน
“เมื่อกี้มี...มีใคร...อึก...เข้ามาในห้อง...ผม...เขา...”
“ใจเย็นๆ ยัยนั้นทำอะไร?”
ผมค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ หลับตา ซึบซับเอาความสงบนิ่งจากอีกฝ่าย ผมเช็ดน้ำตาป่อยๆ แล้วชะงักตัว เดี๋ยวนะ! ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหงื่อเย็นไหลลงตามใบหน้า สันหลังเย็นวูบ ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าคนที่เข้ามาในห้องเป็นผู้หญิง แล้วทำไมเขาถึงพูดว่ายัยนั้น!? ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสอย่างรวดเร็ว เห็นเขากำลังคุยกับใครบางคนด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ผมแทบจะลมจับ! ผงะถอยห่างจากเขา แต่โดนจับเอาไว้ก่อน
“เป็นอะไร?”
“พี่ปล่อยผมก่อน” ผมร้องขึ้นเสียงสูงแทบจะร้องไห้ อยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิดเพิ่งมาเจอผีเอาวันนี้ มันแปลกๆ ที่แท้ดันชักศึกเข้าบ้านนี่เอง โธ่เอ๊ย! ก็ลืมนึกไป ‘เฮดีส’ คือ เทพแห่งนรกภูมิ ขนาดผียังมาหาเลย สมแล้วที่เป็นเฮดีส! ผมหน้าซีดพยายามดึงตัวออกจากเขา พี่เฮดีสถอนหายใจเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของผม เขาหรี่ตาเล็กน้อยแล้วขู่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ถ้ายังดิ้น ฉันจะบอกให้พวกมันมาจับนายกิน”
กึก! ผมหยุดดิ้นแทบจะทันทีทันใด พระเจ้า! พูดเรื่องน่ากลัวได้หน้าตาเฉยเลยว่ะ ผมเหงื่อแตกพลั่ก กลั้นหายใจโดยอัตโนมัติ เขาส่ายหน้าเล็กน้อยเหมือนเอือมระอา ยกมือโยกหัวของผม
“หายใจด้วย”
เฮือก! ผมรีบหายใจเสียงดัง แฮะๆ ขอโทษครับ ลืมหายใจไปแวบหนึ่ง
“พี่รู้ได้ยังไงว่าเป็นผู้หญิง ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ทันได้บอก”
เมื่อตั้งสติได้ผมก็ทำสีหน้าจริงจังแล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงเข้มที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่เฮดีสปล่อยผม ผมใช้โอกาสนี้ถอยร่นออกห่างจากเขาทันที พี่เฮดีสย้อนถามกลับมา ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“...ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ?”
ผมไม่หลงกลง่ายๆ หรอก
“แล้วเมื่อกี้พี่คุยกับใคร?”
เขาเหลือบมามองผมด้วยสายตาเย็นเยียบเป็นน้ำแข็ง เล่นเอาผมขนลุกขนพอง มันเย็นยิ่งกว่าถูกผีจับตัวซะอีก ผมกัดฟันรอคำตอบ
“เพ้อเจ้อ ฉันจะคุยกับใครถ้าไม่ใช่นาย”
“อย่าโกหก! ผมเห็นพี่เงยหน้าคุยกับใครสักคน ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผม! ขอร้อง ผมกลัวจริงๆ นะ!” เสียงของผมสั่นเคลือ เหมือนคนกำลังจะร้องไห้
“กลัว?” สีหน้าของคนที่ยืนไม่ไกลตีสีหน้าทะมึนใส่ เขาเอ่ยทวนคำเสียงสูง ผมจ้องเขม็งแล้วพูดดักก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิดคิดไปเอง
“ผมกลัวผี ไม่ได้กลัวพี่!”
พี่เฮดีสนิ่งเงียบไป เขาเหลือบมองผมเร็วๆ แล้วเชิดหน้าไปทางอื่น
“ฮึ น่าเชื่อหรอก พอฉันเข้าใกล้ทีไรก็เห็นนายตัวซีดตัวสั่นทุกครั้ง”
ไอ้ประโยคที่เหมือนคนขี้ใจน้อยนั้นทำให้ผมประหลาดใจมากพอแล้ว แต่ไอ้อาการใช้หางตามองเหมือนคนน้อยใจนี่สิ ทำเอาผมเกือบจะหลุดหัวเราะอยู่แล้วเชียว พี่เฮดีสเนี่ยนะหรือผมมโนไปเอง ผมพยักหน้ายอมรับตามสิ่งที่เขาพูด มันก็ถูกที่ว่าผมตัวซีดตัวสั่นทุกครั้งที่เข้าใกล้เขา แต่นั้นไม่ใช่เพราะกลัว โอเคก็กลัวอยู่นิดหน่อย
“ผมกลัวผีมากกว่าคนเป็นๆ”
“ฉันน่ากลัวกว่าผีอีก นายไม่รู้เหรอ?” พี่เฮดีสเอ่ยตอบกลับพร้อมกับกระตุกมุมปากเหมือนกับยิ้ม ยิ้มที่ทำให้ใจของผมสั่นไหว อะไร? น่ากลัวกว่า? มันหมายความว่ายังไง? เสียงหัวใจของผมที่เต้นตึกๆ รัวในอก สมองหยุดแล่นไปชั่วขณะ เขาค่อยๆ เดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ ทุกก้าวย่างทำเอาผมตัวสั่น ไม่ใช่กลัวแต่มัน... อธิบายลำบาก ตื่นเต้น? กังวล? ผมเหม่อเผลอก้าวถอยหลังทำให้เขาหยุด
“เห็นๆ กันอยู่ว่านายกลัวอะไรมากกว่ากัน” พี่เฮดีสเอ่ยเสียงเย็นชาและมองผมอย่างผิดหวัง
ไม่ ไม่ใช่นะ ผมก็แค่... ก็แค่...
พอเห็นผมนิ่งเงียบเขาก็เดินหนีกลับไปที่ห้องนั่งเล่น ผมถึงหลุดจากภวังค์แสนวาบหวามน่าหวาดเสียวแล้วสูดอากาศเพิ่มออซิเจนในสมอง เอ๊ะ แล้วคำตอบของคำถามที่ผมถามไป เขาตอบหรือยังวะ? เท่าที่จำได้ยังไม่ตอบนี่หว่า หรือว่าเขาตั้งใจเลี่ยงคำตอบ?
“พี่กำลังนอกเรื่องอยู่นะครับ คิดว่าจะทำให้ผมลืมได้ล่ะสิ เมื่อกี้พี่พูดกับใคร?”
“...” ทีนี้นิ่งเงียบเป็นหุ่นไปเลยครับ
หนอย ใช้ความเงียบมาต่อสู้งั้นเหรอ!? งานนี้ผมไม่อยากปล่อยผ่านไปง่ายๆ หรอก! บางทีการเป็นคนเห็นผีได้ต้องเป็นอะไรที่พิเศษ และอาจจะเกี่ยวกับสิ่งที่พี่พอลบอกใบ้ก็ได้ ชื่อยังไงล่ะ! ชื่อเฮดีสอาจจะทำให้เห็นผีได้!? ผมเริ่มใช้พลังจินตนาการแต่แล้วก็ต้องทำใจรับไม่ได้ นี่มันแฟนตาซีเกินไปแล้ว แค่ชื่อจะไปทำให้มีพลังเห็นผีได้ยังไงกัน ไม่เข้าท่าสุดๆ ถึงจะไม่เชื่อผมก็ต้องให้เขาอธิบายเจ้าสิ่ง(ไม่)มีชีวิตชุดขาวโปร่งแสงที่ผมเห็นให้ได้!
แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สนใจผมเลย ตั้งหน้าตั้งตาดูหนังสยองขวัญเลือดสาดเหมือนมันโคตรสนุก จะกะพริบตาก็เสียดายว่าจะพลาดฉากเด็ด ผมยืนกอดอกพยายามไม่ใส่ใจกับเสียงหวีดร้องขวัญผงาจากหนัง แต่สมองเจ้ากรรมยิ่งพยายามจะละเลยเสียงนั้นยิ่งได้ยินชัดเจน ทำไมเสียงมันโหยหวนขนาดนั้นวะ? มันต้องน่ากลัวมากแน่ๆ! หยุดเลยไอ้เนรัญ จะไปจินตนาการภาพทำไมวะ?
ผมเริ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเผลอตัวกรีดร้องพร้อมกับตัวประกอบของหนัง พอได้สติก็แทบจะมุดพื้นหนีอาย ผมตัดสินใจหันไปเผชิญหน้ากับทีวีที่ฉายภาพไม่เจริญหูเจริญตา สะดุ้งแล้วหลับตาปี๊ดกับภาพแสนโหดร้ายนั้น ควานหารีโมตรีบกดปิดทีวีแล้วหันมาพูดกับพี่เฮดีสที่นั่งทำหน้าเมินเฉย
“ผมว่าเรามาคุยกันจริงๆ จังๆ กันดีกว่า”
เขายังคงนิ่งเงียบเหมือนเดิม
“ผมอยากรู้เกี่ยวกับตระกูลของพี่ที่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของพี่ไนซ์ ได้โปรด ผมอยากรู้จริงๆ” ผมยื่นความจำนงอย่างเด็ดขาดและจริงจัง พี่เฮดีสมองมาที่ผมแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นสุดขั้ว แต่มันไม่ทำให้ผมเจ็บปวดเท่าคำพูดของเขา
“มันไม่เกี่ยวกับนาย เรื่องของตระกูลคนนอกไม่มีสิทธิ์รู้”
“อย่าอ้างอย่างนั้นขนาดพี่ยูยังรู้ได้เลย! ทำไมพี่จะเล่าให้ผมฟังไม่ได้ล่ะ!?” อะไรมันดลใจให้ผมตอบกลับไปอย่างนั้นกันนะ พอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวในครอบครัวของเขามากเกินไป แถมยังเอาพี่ยูพี่ชายแสนดีมาเกี่ยวอีก ผมก็รู้สึกผิด พยายามระงับอารมณ์กรุ่นๆ ในใจและกำลังจะเอ่ยขอโทษ
“เจ้านั้นไม่เหมือนกัน”
พอพี่เฮดีสเอ่ยประโยคสั้นๆ ที่ทิ่มแทงใจของผมแทบพรุนไปทั้งดวงทำเอาผมยืนเซ่อไปเลย
อ้อ ผมไม่เหมือนกับพี่ยู ผมเข้าใจ ผมไม่ใช่เพื่อน พี่คงไม่ไว้ใจผมที่จะเล่าเรื่องราวของตัวเองให้ฟัง ผมเข้าใจดีว่าเราอาจจะรู้จักกันได้ไม่นาน แน่ล่ะ มันจะเหมือนกับเพื่อนที่คบกันมานานได้ยังไง ผมนี่มันบ้าชะมัด ผมยกมือนวดดวงตาอันเหนื่อยล้าอ่อนแรง มันปวดหนึบและร้อนผ่าว ทั้งๆ ที่ผมเข้าใจแต่ทำไมถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้กันนะ? ผมจ้องเขาด้วยดวงตาอันพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อท่วม แข็งใจบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น เสียงที่พูดออกมามันก็น่าสมเพชอยู่ดี
“ผมเข้าใจ พี่ไม่ไว้ใจผม”
พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วขมวดคิ้ว เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ผมยกมือขัดขึ้นก่อน บ้าเอ๊ย ทำไมขอบตาถึงได้แสบขนาดนี้กัน ผมพยายามกักน้ำตาไม่ให้ไหลแต่แล้วก็ทำไม่ได้ มันไหลตามแรงโน้มถ่วงธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ของโลก ทั้งๆ ที่ปวดหัวแทบจะระเบิดแต่ผมก็พยายามจะยิ้ม กลายเป็นว่ามันเป็นยิ้มที่ดูไม่ได้เลย
“ผมขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ ขอโทษที่ยุ่งกับเรื่องของพี่มากไป ขอโทษจริงๆ”
“อย่าร้องไห้” พี่เฮดีสลุกขึ้นยืน เขายกมือขึ้นห้ามแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันทุ้มต่ำ มันฟังดูเหมือนเขาตกใจ ผมช้อนตามองไปที่เขา เขาขมวดคิ้วตีสีหน้าลำบากใจทำอะไรไม่ถูก ผมหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลรินแล้วเอ่ยปลอบใจ ไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกผิดกับอาการบ้าๆ ของผมในตอนนี้
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่รู้สึกสับสนกับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น อย่าสนใจเลย” ผมถอนหายใจปิดตาลงอย่างเชื่องช้า ขอผมพักสักหน่อย ตั้งแต่เจอกับเขา มีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะแยะจนผมรู้สึกรับมือไม่ทันเหมือนกัน และเหตุการณ์น่ากลัวเมื่อกี้ก็ทำให้ผมอ่อนแอกว่าปกติ
ผมตัวสั่นเมื่อรับรู้ถึงการโอบกอดอันนุ่นนวลจากใครบางคน ผมตกอยู่ในความอบอุ่นของอ้อมกอด แรงกอดรัดที่เหมือนหวงแหน ท่าทางทะนุถนอมของการประคองกอดของเขาทำให้ผมใจเต้น ร่างกายที่สูงใหญ่แผ่ความอบอุ่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมและน้ำยาปรับผ้านุ่มบนเสื้อผ้าของเขาทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ผมเอนตัวพิงเขาปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ออกมาในครั้งเดียว
“ขอโทษจริงๆ ครับ”
...ที่มาร้องไห้ร้องห่มอย่างกับเด็กๆ แบบนี้ ผมเสียใจแต่มันหยุดไม่ได้
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ” พี่เฮดีสถอนหายใจ เขากระซิบข้างหูของผมแผ่วเบาเหมือนสายลมแผ่ว โอบกอดผมไว้แน่นหนาราวกับกำลังปกป้อง มือใหญ่ที่ลูบหลังปลอบประโลมผมนุ่มนวลอ่อนโยน
ผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะมั่นคงของเขาแล้วเริ่มสงบจิตใจ กลับมาควบคุมตัวเองได้ และเริ่มรับรู้ถึงพฤติกรรมอันชวนอับอายของตัวเอง ใบหน้าของผมร้อนเหมือนมีถ่านไฟแนบ แย่แล้ว! ตอนนี้ผมจะผละออกยังไงดีถึงไม่ทำให้บรรยากาศไม่อึมครึมไปกว่านี้? ผมเงียบด้วยความจนปัญญา เกร็งตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้จะขยับ
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
โย่ว! ตายแล้ว ผ่านมาเกือบจะสองเดือน เห็นคนอ่านแทบจะแช่งปอย 555
ขอโทษน่า~~~ :mew2: จะพยายามมาชดเชยนะจ้ะ จะพยายาม!
-
:pig4: :pig4:
-
ขอจิ้มก่อน หึหึ มาสายนะเนี่ยคุณนักเขียน ต้องทำโทษโดนการแถมอีกตอนนะ อิอิ ^_^
...........................................
เฮดีสเริ่มมีพัฒนาการด้านกล้ามเนื้อและจิตใจแล้ว แอบดีใจเล็กๆ แต่สงสารหนูรัญ ไปสารภาพรัก(โดยไม่ได้ตั้งใจ/ไม่รู้ตัว)กับคนกล้ามเนื้อตายซะงั้น -*-
-
:mc4: :mc4: :mc4: จุดพลุๆๆ เย้ๆๆน้องรัญมาแว้วว
-
ถ้าอยากชดเชย
ต้องมาต่อบ่อยๆนะคะ
รออยู่ค่าาา
แล้วสรุปเฮดีสคุยกะใคร???
-
ไม่น่าอ่านตอนดึกๆเลย ง่ะ!! เค้ากลังน้าาาาา!!!
-
แย่แล้วววววววว เฮดีสคุง ทำเนรัญน้อยร้องไห้ติดๆกันภายในตอนเดียว แต่ปลอบน้องได้โคตรจะอบอุ่นนุ่มนวล การกระทำสวนทางกับคำพูดอย่างยิ่ง พ่อหนุ่มซึนของเรา 555555555555
เรารอเรื่องนี้อย่างใจจดใจจ่อเลยนะคะ ชอบมากหนุ่มน้อยซื่อๆน่ารักๆกับพระเอกโหดๆเงียบๆขรึมๆแต่ใจจริงแล้วทั้งรักทั้งหวงนายเอกนะจ๊ะ อะไรแบบนี้ ฟินมาก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียน T____T หายไปนานเบย คิดถึงนะคะ อย่างน้อยส่งข่าวมาหน่อยก็ยังดี คนอ่านจะได้ไม่เป็นห่วงนะจ๊ะ ♥
เอาเป็นว่า รอติดตามตอนต่อไปเช่นเคยจ้า~
-
เหยดดดดดด!!!เห็นตอนแรกนึกว่าตาฝาด!! :laugh: :mc4:
-
:m2: ขอบคุณที่กลับมา น้ำตาไหลพรากๆเลย
-
คลิกเข้ามานี่มือสั่นเลย ดีใจที่มาต่อ 555
ทำน้องร้องไห้อีกแล้วนะ
-
มาเพิ่มอีก ตอนเดียวไม่พอ :ling1: :ling1: :katai1:
-
เอิบ...ตกลงผู้หญิงคนนั้นคือใคร??
เมียเฮดีสอ่อ?(โดนตบ)
ปล.ครั้งที่แล้วทวงนิยายคยเขียนไปโดน -1 เลย เออ...สงสัยคงใช้คำพูดไม่สุภาพ
ขอโทษนะคะ หึหึ
-
มาแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่เฮดีสคุยกับผีได้...จะน่ากลัวไปไหน
แต่ตอนนี้พี่แกเริ่มมีมุมอบอุ่นอ่อนโยนนิด ๆ ละ
-
พี่เฮดีส ทำไมมันลึกลับขนาดนี้
จับเนรัญทำเมียจะได้เป็นคนในตระกูล อุ้ย! คิดอะไรออกไป
-
ไดอ่านต่อแล้ว ดีใจสุดๆเลย
-
คนแต่งหายไปนานนนนมาก จนจำเนื้อเรื่องแทบไม่ได้ ขอบคุณมากค่ะ มาช้าดีกว่าไม่มาเลย :pig4:
-
เฮีย
จับรัญปล้ำเลยเหอะ เชียร์ๆ
กร๊ากกกกก
-
:z13: :z13: :z13:
-
นึกว่าเรื่องนี้จะไม่มาต่อซะแล้ว ^^
แต่เนื้อเรื่องเริ่มดำเนินไปช้าๆนิสนึงเนาะ
-
ตอนแรกมองผ่านไปแล้วก็ต้อง หือ...กลับมาดูใหม่นึกว่าตาฝาด
กรี๊ดดดดดดดดด มาอัพแล้วจริงๆด้วย
น้องรัญโดนแกล้งน่าสงสาร หมั่นไส้เฮดีสว่ะ
แล้วนั่นผีผู้หญิงจริงป่ะ อยากรู้จริงๆ
สัญญาแล้วนะว่าจะกลับมาชดเชย มาเร็วๆเลย
เรารออยู่ :mew1:
-
ลืมเนื้อเรื่องจนต้องกลับไปอ่านตอนแรกเลยค่ะ555555555555
เฮดีสทำเนเน่ร้องไห้อีกแล้วววววว :angry2:
ปมเยอะจริงไรจริงคะเรื่องนี้ ว่าแต่ผีนั่นเอามาหลอกเนเน่หรอเฮดี้สสส?
รอตอนต่อไปน้า คิดว่าจะดองเค็มซะแล้วเรื่องนี้ :m15:
-
:m3: :m3: :m3: :m3: ว้ายยยยยย มาแล้ววววววววววววว
คราวนี้เฮียแกพาลูกน้อง(?)มาด้วย เอามาหลอกเนเน่หรา ทำเนเ่น่เสียขวัญเลย กอดปลอบถึงเช้าไปเลยค่ะเฮีย :hao6: :hao6: :hao6:
-
คถ.เฮดีสกับเนรัญสุดๆ ><
-
ไม่เสียมารยาทใช่ไหมคะ ถ้าจะบอกว่าถึงกับขยี้ตาที่เห็นว่าเรื่องนี้อัพ!!! // โดนถีบ :z6:
แต่ว่าละลายแทนอ่า พี่เฮดีสแกเล่นกอดแบบอบอุ่น ละลายยยยย><
อัพช้าไม่เป็นไร เห็นว่าพี่แกหล่อ ให้อภัยละกัน จุ๊บ ><
-
ลืมตอนเก่าแล้วอะ เหอะๆ
-
เหนื่อยจริงๆด้วยล่ะ บางทีความห่วงใยของเรากลับเป็นการล้ำเส้นซะอย่างนั้น
เจ็บมากๆเลยเนาะ เนรัญ TT
-
ไม่ใช่คนในตระกลูแต่กำลังจะเป็นว่าที่สะใภ้ตระกูล พอป๊ะ!!! ฮิฮิ
-
นั่งรอสุดขีดจ๊ะ!!
พี่เฮดีสจะนิ่งไปไหน
พี่เฮดีสคะ ไม่ใช่คนในตระกูลเดี๋ยวอีกหน่อยก็ใช่ล่ะค่ะ!
ว่าแต่ นั้นผีหรือคน ทำเอาหนูรัญกลัวเชียว (พี่เฮดีสเลยกอดปลอม อาย~)
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแย้วววว
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อิอิ พี่เฮดีสสสสส หล่อฝุดๆ
-
อืมม ตอนนี้รู้สึกว่าจะท่วมท้นด้วยบทบรรยายความรู้สึกของเนเน่ เพราะท่านพี่เฮดีสเล่นสต๊าฟตัวเองอย่างเดียวเลย นี่ถ้าไม่ใช่เนเน่นี่คงทนท่านพี่เฮดีสไม่ได้นะเนี่ย
แต่ที่สงสารเนเน่สุดๆ ก็คือ ท่านพี่เฮดีสแกล้งด้วยการบังคับให้เนเน่ดูหนังผีนี่สิ !!! แถมยังปล่อยให้ "ยัยนั่น" เข้าไปหาเนเน่ถึงในห้องนอนด้วย :katai1: เป็นคนอ่าน มีเผ่นออกจากบ้านตัวเองบ้างแหละ ท่านพี่เฮดีสจะน่ากลัวไปไหน จริงๆ แล้วแอบเลี้ยงกุมารทองและแม่ย่านาง นางไม้ นางตะเคียน รึเปล่าเนี่ย !!!
เอาเหอะ เจอผียังไม่น่าเศร้าเท่าท่านพี่เฮดีสพูดให้เสียใจ คนอ่านฟังก็เสียใจนะ ท่านพี่จงปลอบเนเน่ด่วนเลย (แต่แค่ได้ยินท่านพี่เอ่ยขอโทษ ก็อภัยให้ไปกึ่งหนึ่ง 555) :hao3:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
สุดขีด 15
ผมหยุดร้องไห้ไปนานแล้วแต่ทว่าตอนนี้มันกลับไม่ได้น่ายินดีอะไรเลยสักนิด ผมอยากจะร้องไห้ต่อชะมัดเลย ผมอดทนที่จะไม่ขยับแต่สุดท้ายก็ไม่ไหวต้องเคลื่อนไหวยุกยิกส่งสัญญาณให้อีกคนรู้ว่าผมต้องถอยออก ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปผมต้องมึนงงไปกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเขาแน่ ขนาดตอนนี้ผมยังรู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับเนื้อเลย พี่เฮดีสยอมปล่อยผมจึงถอยฉากกลับมาตั้งหลัก เอาล่ะสิ บรรยากาศช่างน่าหนักใจเสียจริงๆ ผมไม่กล้าแม้จะมองเขา ได้แต่ก้มมองพื้นอย่างตั้งอกตั้งใจ
“เอ่อ...” เกิดห้วงสุญญากาศขนาดใหญ่ระหว่างเรา ผมจึงรับบทบาทเป็นผู้ทำลายมันลง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ก็ได้แต่เออๆ อาๆ ใช้เท้าเหวี่ยงเตะอากาศแก้เก้อไปพลางๆ
“ง่วงแล้ว ฉันจะนอน”
“อ้อ! ครับ นอน!”
พี่เฮดีสเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ ผมถึงโล่งอก เงยหน้าขึ้นมายิ้มรับอย่างขัดเขินเล็กน้อย แหม ก็คนมันอายนี่น่า เมื่อกี้ร้องไห้อย่างกับเผาเต่า บ้าชะมัด แต่โชคดีหน่อยที่เขาไม่พูดถึงมันและทำหน้าตานิ่งไม่เปลี่ยนจากปกติ พี่เฮดีสจ้องผมอยู่ไม่นานก็เบือนหน้าออกไป ผมเลิกคิ้วมองตามแผ่นหลังงกว้างที่เดินลิบเข้าไปในห้องนอน
คิดไปเองหรือเปล่านะ เมื่อกี้เห็นพี่เฮดีสกำหมัดแน่น ขบกรามจนนูนออกข้าง เหมือนกำลัง... ‘อดทนอดกลั้น’ เออ! คำนี้เลย อดทนกดกลั้น! ผมจิ้มศีรษะตัวเองเบาๆ ครุ่นคิดสิ่งที่เขาพยายามจะอดทนด้วย มันอะไรกันนะ? หรือว่าอยากจะโกรธแต่พยายามอดทนไว้งั้นเหรอ? แต่พี่เฮดีสก็ไม่เหมือนคนกำลังโมโหเลยนะ ผมคิดว่ามันคล้ายกับพวกลงแดงอะไรสักอย่าง อยากจะกินใจแทบขาดแต่ไม่ได้กินอะไรทำนองนี้ บางทีตาของผมอยากจะสังเกตไม่ดีนัก
ปึง!
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งแทบจะกระโดด มองเลิ่กลั่กซ้ายขวา หลับตาปี๊ดแจ้นเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้นี้มันอะไรกันนะ! ของตกหรือว่า...ผู้หญิงคนนั้นกัน!?
ผมกระโจนขึ้นเตียงแบบไม่รีรอมากความ ซุกตัวเข้าผ้าห่มแทบจะคลุกโปงเลยทีเดียว ผมเขยื้อบตัวเข้าใกล้อีกร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวนิ่ง พยายามกระแซะเพื่อลดช่องว่าง คิดดูสิครับ เธอคนนั้นอาจจะมานอนตรงกลางระหว่างผมกับพี่เฮดีสก็ได้! แต่เดี๋ยวก่อน อีแบบนี้ข้างๆ ผมที่เหลือพื้นที่เยอะแยะตรงนี้ล่ะ!? ผมหมุนซ้ายหมุนขวาขยับตัวไปมาไม่อยู่นิ่งจนคนที่นอนก่อนคำรามออกมาอย่างเหลืออด
“ดิ้นอยู่ได้โว้ย! อยากมีผัวคืนนี้เลยใช่ไหม?”
ผมที่มัวแต่กลัวผีสะดุ้งลุกขึ้นพรวด มองคนที่ชำเหลืองสายตาอันน่ากลัวอย่างเกรงอกเกรงใจ ผมผงกศีรษะรับโทษ
“ขอโทษครับ”
และแอบตอบในใจว่า... ไม่ว่าคืนนี้หรือคืนไหนผมก็ไม่อยากมีผัวหรอกครับ
ผมค่อยๆ ล้มตัวนอนลงใกล้ๆ พี่เฮดีส อย่างน้อยอยู่สองก็ดีกว่าอยู่หนึ่งล่ะวะ ผมส่งสายตาขอร้องแกมอ้อนวอนไม่ให้เขาโวยเรื่องนี้อีก ผมพยายามจะนอนนิ่งๆ ที่สุด พี่เฮดีสขมวดคิ้วแล้วพลิกตัวหันหลังให้ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ผมขยับตัวไปแทบจะอิงหลังของเขา ผมถือคติที่ว่า อยู่ใกล้ผู้ใหญ่ผีไม่หลอก! เพราะฉะนั้นพี่สาวสุดสวยชุดขาว อย่าได้มาหลอกมาหลอนกันอีกเลยนะครับ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอสำหรับคนขวัญอ่อนอย่างผมแล้ว
รัญขอร้องงง~
อุ่นใจได้สักพักผมก็รู้สึกว่าด้านหลังของเย็นๆ ยังไงชอบกล ผมขมวดคิ้วหลับตาแน่น พยายามไม่สนใจอะไรสิ่งใด ตั้งหน้าตั้งตานอนให้หลับ แต่ความเย็นมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนมีก้อนน้ำแข็งยักษ์วางอยู่ด้านหลังของผมเลย! ผมหายใจหนักหน่วง เม้มปากแน่นแล้วค่อยๆ เหลือบมองไปด้านหลังช้าๆ หางตาของผมเจอเข้ากับผมยาวสีขาวยวงแผ่กระจายบนเตียงนอน ผมถอนสายตากลับมาปากสั่นแง่กๆ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว แม้จะไม่เห็นทั้งตัวแต่เห็นแค่ผมก็เกินพอสำหรับคนกลัวผีเข้าสายเลือดอย่างผมแล้วล่ะครับ
“พี่” ผมกระซิบเรียกพี่เฮดีสพร้อมกับขยับตัวคว้าร่างนิ่งๆ นั้นมากอดเข้าไว้ หางตาเหลือบแวบไปด้านหลังแล้วแทบจะหยุดหายใจเมื่อเจอเข้ากับร่างๆ หนึ่งที่นอนแผ่หลาด้วยชุดขาวระยิบระยับ ผมหวีดร้องสุดเสียงแล้วซุกตัวเข้าหาพี่เฮดีสอย่างเสียขวัญ
“ขยับออกไปห่างๆ!” คนใจร้ายตะคอกกลับมาอย่างไม่สนใจใยดี แถมยังปัดแขนขาของผมออกจากตัว ผมผงาคว้าเขามากอดแม้ถูกสะบัดหลุดแต่ก็กลับมาเกาะหนึบไม่ยอมปล่อย
“พี่ ข้างหลัง! ข้างหลังผม!”
“อยากถูกปล้ำหรือไง!? ระยำเอ๊ย คิดว่าฉันมีความอดทนสูงหรือไง ห๊ะ!?” พี่เฮดีสลุกขึ้นเหวี่ยงผ้าห่มออกจากตัวแล้วหันมาขึ้นเสียงกับผมด้วยสีหน้าทะมึน ผมผงะเบิกตากว้างตกใจยิ่งกว่าเจอผี รีบถีบตัวออกห่างจากเขาแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งขยับตัวกลับมาทีเดิม เพราะอีกด้านนั้นถูกจับจ้องด้วยร่างสีขาวซีดของใครบางคนที่ผมไม่อยากจะเจอ พี่เฮดีสมองผมแวบหนึ่งแล้วหันไปมองเหลือเกิน ถอนหายใจเฮือกแล้วมองคนๆ นั้นด้วยสายตาเย็นเยียบ
“ลินเช่ย์ ถึงเจ้าเด็กบ้านี่จะน่าแกล้งแต่ก็อย่าให้มากเกิน”
ลินเช่ย์!?
เหวอออ! รู้จักกันด้วย!
“เธอทำอะไร? ไม่ทำก็ดี ขอบใจในความหวังดีแต่ไม่ต้อง กลับบ้านไปซะ” พี่เฮดีสชักสีหน้าชวนสะพรึงใส่ ไม่นานก็ผ่อนคลายสีหน้า เขาโบกมือไล่แล้วล้มตัวลงนอน
เฮ้ย! นี่มันไล่ผีกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ!? ผมหันมองทางซ้ายทางขวาอย่างสับสนงุนงง ทั้งทึ่งและกลัวปะปนกันไปหมด ผมทำใจแข็งกัดปากแน่นมองไปหา ‘ลินเช่ย์’ พระพุทธเจ้า!! แม้เธอจะซีดไปนิดแต่เธอสวยมากกกกก! การันตีด้วยการลากเสียงของผม สวยหวานเหมือนสาวตะวันตกถ้าไม่นับความซีดของเธอ ผมยกให้เธอเป็นสาวสวยที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมาเลยล่ะกัน สวยอย่างกับเทพธิดาน่ะ!
ลินเช่ย์ทำหน้าบูดบึ้งใส่พี่เฮดีสแล้วหันมามองผมรวดเร็วจนผมผงะหน้าซีดพอๆ กับสีผิวของเธอ ลินเช่ย์ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหายแวบไปพริบตาเดียว ผมตาโตเท่าไข่ห่าน จ้องพื้นที่ว่างเปล่าที่เมื่อกี้นี้ยังมีร่างขาวซีดของใครบางตน(?)นอนทอดกายอยู่ แต่บัดนนี้มันกลับหายไปเสียดื้อๆ อย่างกับว่ามันไม่มีตั้งแต่แรกแล้ว ผมยื่นมือกล้าๆ กลัวๆ ไปสัมผัสพื้นที่อันตรายซึ่งมันก็ปลอดภัยดี ผมขมวดคิ้วในใจมีความสงสัยผุดขึ้นอย่างรุนแรง
พี่เฮดีสสั่งผีได้ดั่งใจ!
ผมเขยิบตัวถอนห่างจากคนที่นอนไปก่อนแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ ขอโทษที ผมอยากจะรู้ว่าตอนนี้มันเป็นความฝันเพ้อเจ้อของผมหรือเปล่าวะ? ทำไมมันถึงได้ดูหลุดจากความปกติธรรมดาขนาดนี้! แฟนตาซีไปไหน!? ผมฝันอยู่ใช่ไหม ผมฝันอยู่สินะ!!! ผมถอนหายใจ ปวดหัวตุบๆ แย่ล่ะสิ สมองมันตื่นตัวจนผมข่มตานอนไม่หลับเลย! ผมพยายามหลับตาสะกดจิตให้ตัวเองนอนหลับ ใช้วิธีนอนนับแกะจึงแกะมันจะล้นฟาร์มอยู่รอมร่อ
ผมลุกขึ้นนั่งหันตัวไปมองพี่เฮดีสที่หลับอย่างสบาย ไม่รับรู้ถึงความวุ่นวายใจของผมเลยสักนิด! นี่มันยุติธรรมกันแล้วเหรอครับ!? ผมเป็นเจ้าของบ้านแต่กลับต้องมานอนไม่หลับเพราะแขก ส่วนแขกกลับนอนหลับปุ๋ยไม่มีท่าทีจะตาค้างสว่างโร่แบบผมเลยสักนิด มันโคตรจะไม่ยุติธรรมกับผมเลยวะ!? ผมจิ้มนิ้วลงไปบนหลังของพี่เฮดีสแล้วลากเป็นตัวอักษร เห็นคนที่นิ่งเริ่มขยับตัวยุกยิกพร้อมกับทำเสียงในลำคอหึ่มๆ ผมหดมือกลับอย่างหวาดกลัว ขนาดตอนนอนยังน่ากลัวเลย! ผมถอนหายใจล้มตัวนอนลงอีกครั้งและคราวนี้ผมต้องนอนให้ได้ ผมหลับตาลงพยายามนับแกะสร้างฟาร์มอีกรอบ
แกะตัวที่หนึ่ง... แกะตัวที่ห้าสิบหก... แกะตัวที่เจ็ดสิบสอง... แกะตัวที่ร้อยสิบเก้า... Zzzzzz
:L2:ต่อรีล่างเลยจ้า :L2:
-
หือ?
ผมกำลังปั่นจักรยานอย่างขะมักเขม้น คนซ้อนท้ายข้างหลังที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจิ้มลูกชิ้นปิ้งเคี้ยวตุ้ยๆ เต็มปาก ไม่รักษาภาพพจน์ของผู้หญิงเลยสักนิด สาวทอมบอยที่ถูกแม่บังคับขู่เข็ญให้ไว้ผมยาวให้สมกับเป็นผู้หญิงและยัดเหยียดให้ผมไว้ตามนั้นเอง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ยัยนี้ชื่อส้มหวาน ซึ่งไม่หวานเหมือนชื่อมันเลย พวกเราขี่จักรยานไปกลับโรงเรียนเป็นประจำ ก็ไม่ไกลมากเท่าไรครับ ไม่เกินสิบห้านาทีก็ถึงแล้ว
“จอดๆ! จอดสิโว้ยไอ้รัญ!”
“ก็กำลังจอดอยู่นี่ไง แกคิดว่าบอกปุ๊บจะจอดได้ปั๊บเหมือนใช้ยางมิชลินเรอะ?”
“เดี๋ยวนี้นิสัยเสียนะโว้ย ย้อนผู้หลักผู้ใหญ่!”
“แก่ตายล่ะแกน่ะ”
“ที่แน่ๆ แก่กว่าเอ็งสองเดือนล่ะกัน”
สองเดือนมันก็นับ! ผมถอนหายใจ คร้านจะเถียงคำกับเพื่อนสาว(หรือไม่สาววะ?) เถียงทีไรต่อยืดยาวไปเป็นเมตรๆ ไม่เคยจบสิ้นกันสักที ส้มหวานหยุดรถเพราะมันตั้งใจจะไปเดินเลาะตลาดหาสาวแซวให้ชื่นใจก่อนกลับบ้าน มันเคยชวนผมหลายรอบแต่ผมปฏิเสธทุกที ว่างจัดหรือไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้ไปแซวแม่ค้าในตลาด
ผมโบกมือลามันแล้วปั่นจักรยานสีแดงเลาะไปตามถนน เลือกซอกซอยเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีรถราผ่าน ขี้เกียจวุ่นวายกับเรื่องมารยาทการขับรถไม่ค่อยดีของเหล่าคนมีเงินซื้อรถขับ ผมขี่ผ่านร้านเสริมสวยมองทะลุเข้าไปข้างใน จะว่าไปแล้วก็ชักจะคันหนังหัวอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวแวะเข้าร้านสระผมใกล้ๆ บ้านดีกว่า เฮ้อ ผมล่ะเกลียดนักไอ้การไว้ผมยาวเนี่ย ดูแลผมยาวๆ มันลำบากต้องทำนู้นทำนี้เยอะแยะ ไม่อย่างนั้นนกจะเข้าใจว่าเป็นรังของมันแล้วมาวางไข่ก็แย่สิครับ
ผมแวะสระผมที่ร้านเจ้าประจำ ที่พอเห็นผมก็รู้ในทันทีว่ามาทำอะไร จริงๆ แล้วใจผมอยากจะตัดสั้นให้มันเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปแต่ไอ้ส้มหวานขู่ว่าถ้าผมตัดสั้นมิตรภาพระหว่างมันกับผมก็ขาดสะบั้นเหมือนกัน ผมก็เลยจำใจไว้มันมาตลอดตั้งแต่ขึ้นมอต้นแล้ว ตอนนี้ผ่านไปสี่ปีมันยาวแตะก้นเลยแน่ะ แต่การดูแลผมไม่เหนื่อยเท่ากับการถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิง มันเทียบกันไม่ได้เลย ให้ตายเถอะ! ถูกสาวที่แอบปิ๊งปฏิเสธด้วยเหตุผลแสนไม่ยุติธรรม อุตส่าห์รอจนแฟนเลิกร้างเขาถึงทำใจกล้าไปสารภาพรักแต่เธอคนนั้นกลับบอกว่าเกลียดเขาซะได้ เหตุผลก็คือแฟนเก่าของเธอบอกว่าชอบเขามากกว่าก็เลยขอเลิกไป เหตุผลซั่วๆ!
หลังจากแปลงผมจนสลวยสวยเก๋ผมก็ปั่นจักรยานกลับบ้าน เก็บรถไว้ข้างบ้านที่เดิม ผมล้วงกุญแจในกระเป๋ามาไขประตูหน้าบ้าน แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงอะไรแซ่กๆ คล้ายพุ่มไม้สั่นไหว หน้าบ้านของมันถูกตกแต่งด้วยดอกไม้พุ่มชนิดต่างๆ ซึ่งผมดูแลใส่ใจมันอยู่ตลอดถึงได้ผลิดอกออกใบสวยขนาดนี้ ผมจ้องไปที่พุ่มไม้สูงเลยเข่าเล็กน้อยนิ่ง ก่อนจะผละความสนใจมาเปิดประตูบ้าน ผมเดินเข้าไปในบ้านวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะกระจกหน้าทีวี
ปัง!
ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองประตูบ้านที่เปิดไว้ ตอนนี้มันกลับปิดสนิททำให้บ้านมืดตึ๊ดตื๋อมองอะไรไม่ชัด ผมขมวดคิ้วงุนงง ลมพัดแรงจนประตูมันปิดเองหรือไงกันนะ? ผมเดินคลำทางไปสัมผัสสวิชต์ กำลังจะกดเปิดผมกลับตกใจร้องลั่นแต่เสียงกลับอุดอู้เมื่อถูกตะปบปิดปากด้วยมือขนาดใหญ่ ผมดิ้นต่อสู้ความกลัวแล่นเข้าสู่ใจอย่างรวดเร็ว สัญชาติญาณสั่งให้ต่อสู้สุดกำลัง
“อื้อ! อื้อ!”
ร่างทะมึนใหญ่ที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลจับผมันเข้ากำแพงบ้านแล้วรวบมือของผมไปด้านหลังไม่สะดุ้งสะเทือนกับแรงอันด้อยนิดของผม ผมหายใจหายช่วง ตัวสั่นด้วยความกลัว เสียงทุ้มต่ำอันเย็นเยียบกระซิบขู่ไม่ให้ผมส่งเสียงดัง ผมพยักหน้ารับพยายามที่จะไม่ขัดขืน นิ่งเอาไว้เพื่อให้คนร้ายไม่เกิดโทสะลงมือทำรุนแรงกับผม ผมกลืนน้ำลายลงคอภาวนาขอให้คนร้ายเอาแต่เงินหรือทรัพย์สินไปล่ะกัน! ผมเหลือบมองมือใหญ่ที่กดเปิดสวิชต์ไฟจนบ้านสว่าง ผมรู้สึกกดดันจนสมองปวดจี๊ดๆ ฟังจากเสียงกับมือขนาดใหญ่ เรี่ยวแรงเยอะแบบนี้ต้องเป็นผู้ชายอย่างแน่นอน
“นี่ใช่บ้านยูหรือเปล่า?”
ห๊ะ? คนร้ายถามว่าอะไรนะ!? ผมมัวแต่คิดวิธีหลบหนีจนไม่ทันได้ฟังว่าเขาถามถึงอะไร คนร้ายกดตัวลงกับกำแพงแล้วเอ่ยถามเสียงเย็นจนหนาวไปถึงกระดูกเลยล่ะครับ ผมตัวสั่นเทาด้วยความกลัว พี่ยูคือพี่ชายข้างบ้านของผมเองครับ คนๆ นี้ถามหาพี่ยูไปทำไมกัน? คิดจะไปทำร้ายพี่ยูหรือเปล่า? พี่ยูไปทำอะไรไว้กันล่ะเนี่ย? ผมคิดจนหัวหมุน
“ตอบ!” เมื่อยังไม่ได้คำตอบ คนๆ นั้นก็ทำเสียงเข้มคาดคั้นเอาคำตอบจากผม เขาจับแขนของผมแล้วลงแรงนิดเดียวก็ทำให้ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!? คราวเคราะห์ของผมงั้นเหรอ? ผมเม้มปากแน่นเพราะอาการเจ็บแปลบๆ ที่หัวไหล
“ไม่ใช่ครับ”
“แล้วบ้านมันอยู่ไหน?”
เขาถามผมต่อ ชัดเลย คนๆ นี้ไม่ใช่เพื่อนของพี่ยูแน่ๆ เพื่อนที่ไหนจะรู้จักบ้านของเพื่อนกันล่ะ ถึงไม่รู้จริงๆ ก็โทรถามกันก็ได้แต่นี่อะไร มาข่มขู่เอาคำตอบจากคนอื่นแบบนี้ ต้องเป็นพวกไม่คิดดีแน่ๆ ผมหลับตาแล้วตอบเสียงดัง
“ผมไม่รู้”
“โกหก” เจ้านั้นกระซิบกลับทันที หัวเราะฮึในลำคอครั้งหนึ่ง เหมือนกำลังดูแคลนทักษะโกหกของผม โธ่เอ๊ย!
“แกรู้ บอกมา”
ไม่ว่าเปล่า เจ้านั้นใช้มือไล้ตามใบหน้าและลำคอของผมอย่างช้าๆ ผมอยากจะขยับตัวหนีเป็นบ้าแต่จนปัญญาจะสู้แรงได้ ผมเงียบไม่ตอบทำให้อีกฝ่ายไม่สบอารมณ์คว้าปลายคางของผมบีบอย่างแรง ผมขมวดคิ้วเม้มปากเมื่อด้านหลังถูกเบียดชิดด้วยร่างกายอันอุ่นจนร้อนซ่าน ผมหดตัวให้ลีบเท่าที่จะทำได้ มันถามหาบ้านของพี่ยูอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม ผมไม่ยอมตอบ
“อยากถูกข่มขืนไหม?”
ได้ยินผมก็ตัวสั่นด้วยความกลัว แข้งขาพาลอ่อนปวกเปียก มันกระซิบขู่ผมและเร่งให้ผมบอกที่อยู่ของพี่ยูมา ไม่อย่างนั้นมันบอกว่าผมจะต้องเสียใจแน่ ผมเม้มปากหนักใจ ตัวเองก็ห่วง พี่ก็ห่วง! ผมสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเปิดปากตอบไป
“ผมบอกก็ได้แต่ช่วยปล่อยผมก่อนได้ไหม?”
“รีบบอก! อย่าตุกติก”
ผมถอนหายใจเมื่อมันไม่ยอมหลงกล เชอะ ไอ้โจรฉลาดเอ๊ย
“อย่าคิดจะโกหกล่ะ ไม่งั้นแกเจอดีแน่”
ผมใจหายวาบ เมื่อกำลังจะตอบมั่วๆ ไป จะบอกก็ไม่ได้ แต่ไม่บอกผมก็ถูกข่มขืน! ผมตัวสั่นไม่หยุด กลัวจนคิดอะไรไม่ออก ผมกลั้นหายใจเมื่อมือขนาดใหญ่ล้วงเข้าไปลูบไล้ ลมหายใจร้อนผ่าวรดต้นคอ ริมฝีปากอุ่นปัดเฉียดผิวกาย ผมตัวแข็งทื่อหลับตาปี๊ด เอาเถอะ! รีบๆ ทำ รีบๆ จบ ผมกัดริมฝีปากปกปิดความหวาดหวั่นในใจ
แต่แล้วคนร้ายก็ผละออกผมแล้วหัวเราะเสียงดัง ผมยืนนิ่งงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมหันไปมองคนร้ายที่นั่งลงไปกับพื้นแล้วหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ผมขมวดคิ้วนิ่วหน้า มองคนร้ายที่เงยหน้าขึ้นมามองผม เขายิ้มที่มุมปากนิดๆ ทำเอาหัวใจผมเต้นตึกๆ เร็วขึ้นมาอย่างไม่รู้ที่มา ผมตกใจนิดหน่อยกับรูปลักษณ์ที่ผิดคาดจากที่คิดไว้ เขาโคตรจะดูดีเลยล่ะครับ ไม่ดูเหมือนโจรโรคจิตสักนิด
เป็นคนร้ายที่หล่อที่สุดเลยด้วย!
ใบหน้าหล่อเหลาที่เปรอะเปื้อนเลือดแดงฉาดชวนขนลุกขนพอง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่าเขาดูไม่น่ากลัวเลยสักนิดออกจะดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด แต่ว่าต้องระวังตัวเอาไว้อยู่ดีผมถอยเว้นระยะจากเขาทันที การเคลื่อนไหวของผมทำให้เขาหรี่ตามองมาด้วยสายตาเย็นดั่งน้ำแข็งมาให้
“ฉันไม่มีรสนิยมชอบข่มขืนหรอก ชอบแบบสมยอมมากกว่า”
ผมมองเขาอย่างระแวงอยู่ดี ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนนี่ครับ! จู่ๆ ก็เข้ามาข่มขู่กันแบบนี้ไม่ระแวงก็บ้าแล้ว ผมสำรวจคนตรงหน้า เลือดเต็มไปหมด ขนาดใส่ชุดสีดำจึงรู้เลยว่าเนื้อตัวมีแต่เลือด ผมกลืนน้ำลายลงคอ เลือดคนอื่นหรือเลือดของเขากัน? ผมข่มความหวากกลัวแล้วถามออกไป
“คุณบาดเจ็บเหรอ?”
“ใช่ มีมือถือไหม? ยืมหน่อย” เขาพยักหน้ารับอย่างง่ายๆ แล้วถามถึงมือถือ ผมกะพริบตาปริบๆ มองเขาแล้วขยับตัวไปหยิบกระเป๋าล้วงเอามือถือส่งไปให้ ผมถอยห่างออกมามองเขา ไม่รู้ทำไมถึงเขาจะทำท่าทางไม่เป็นมิตรแต่ผมก็ไม่ยักจะกลัวเท่าตอนแรก ผมมองเขาอยู่ไม่นานก็วิ่งไปหาของบางอย่าง สักพักก็เดินออกมา เขาเงยหน้ามองผมอย่างแปลกใจ ผมเม้มปากก้มหน้านิดๆ
“ผมรักษาแผลให้ไหมครับ?”
“...ก็ดี” เขานิ่งไปนานก่อนจะพยักหน้ารับเรียบๆ ผมยิ้มนิดๆ ให้แล้วรีบเดินเข้าไปจัดการแผลให้กับเขา
อะไรกันเนี่ย มีแผลที่เหมือนโดนมีดบาดด้วย แถมแผลยังลึกชะมัด มิน่าเลือดถึงมากขนาดนั้น แถมยังเยอะซะจนผมยังรู้สึกเจ็บแทน แต่ทำไมเจ้าตัวถึงไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาว สะดุ้งสะเทือนอะไรมันสักอย่างทำเหมือนมันไม่เจ็บเลย บาดแผลมันเยอะจนผมอดที่จะถามออกไปไม่ได้
“ผมว่าไปโรงพยาบาลดีกว่าไหมครับ?”
“ไม่” เขาตอบกลับมาอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด ปิดประตูไม่ให้ต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น
ผมก็เลยเงียบไป ไม่กล้าเอ่ยถามว่าเขาไปโดนอะไรมา ทำเพียงก้มหน้าเช็ดคราบเลือดให้กับเขาแล้วทำแผลให้ ใช้เวลานานพอสมควรในการทำแผลที่มีอยู่ทั่วทั้งตัว ผมมองกะละมังจากน้ำเปล่ากลายเป็นน้ำแดงสีเข้ม ผมลุกขึ้นเก็บของข้าวแล้วค้นหาเสื้อผ้าเก่าๆ ของพ่อมาให้เขาใส่ไปก่อน
“ผมจะซักเสื้อผ้าให้ คุณใส่ชุดนี้ไปก่อนล่ะกัน นี่รีโมตทีวีถ้าเบื่อก็เปิดดูได้ เดี๋ยวผมไปซักผ้าก่อน เอ้อ คุณหิวหรือเปล่า? ถ้าหิวผมจะทำไข่เจียวกินรองท้องไปก่อน” ผมวางชุดให้เขาแล้วหยิบรีโมตทีวีให้ด้วย ก่อนที่หมุนตัวเดินออกไปก็คิดได้ว่าตอนนี้ก็เย็นมากแล้วเขาอาจจะหิวอยู่ก็ได้ จึงหันกลับไปถามเขา คนๆ นั้นมองผมนิ่ง สายตาที่มองมานั้นทั้งประหลาดใจและงุนงง เขาหลบสายตาไปเมื่อเห็นผมจ้องตอบกลับ
“ไม่กลัวฉันขโมยอะไรหรือไง?”
“คุณใส่แบรนด์แสดงว่าฐานะของคุณต้องดี คงไม่มาขโมยอะไรพื้นๆ ที่บ้านผมหรอก”
และอีกอย่างที่ผมบอกไม่ได้คือ ผมรู้สึกว่าเขาจะไม่มีวันทำร้ายผมแน่นอน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ความรู้สึกนี้มันรุนแรงมากเสียจนผมยังแปลกใจ ผมยิ้มเมื่อเขาเงียบและหันไปมองทางอื่น ก่อนที่ผมจะเดินออกไปเขาก็เอ่ยขึ้นช้าๆ น้ำเสียทุ้มต่ำแม้จะเย็นชาเหมือนเดิมแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นดี
“ฉันชื่อเฮดีส”
“ส่วนผมชื่อเนรัญ เรียกรัญก็ได้ครับ สั้นดี”
“ขอบใจเนรัญ”
คำพูดสั้นๆ และเหมือนคนพูดไม่ค่อยยินดีที่จะเอ่ย แต่มันกลับทำให้หัวใจของผมฟู่ฟองคับอก ผมยิ้มกว้างพยักหน้ารับแล้วตอบว่าไม่เป็นไร จากนั้นผมก็หมุนตัวเดินต่อเพื่อไปซักเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดเหม็นคาวและทำกับข้าวง่ายๆ ให้เขาทานรองท้อง
หลังจากทานข้าวง่ายๆ เสร็จ ผมถามว่าเขาติดต่อคนรู้จักได้หรือยัง เขากลับบอกว่าติดต่อไม่ได้เพราะเขาลืมไปว่าไม่ได้จำเบอร์ใครไว้สักคน แล้วเขาก็ถามผมเรื่องบ้านของพี่ยู คราวนี้ผมยอมตอบเขาว่าบ้านพี่ยูอยู่ข้างๆ บ้านของผมแต่ตอนนี้พี่ยูไม่อยู่เพราะเดินทางไปเที่ยวภูเก็ตเมื่อวันก่อน อีกสามวันถึงจะกลับมา เขาถึงกับกุมขมับกลุ้มไปเลย แล้วผมก็บอกให้เขาค้างกับผมจนกว่าพี่ยูจะกลับมา เขามองผมแล้วคิดอยู่นานสุดท้ายเขาก็ตอบตกลง
ที่แท้เขาเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของพี่ยูนี่เอง บังเอิญเกิดเรื่องขึ้นแถวๆ นี้และจำได้ว่าบ้านพี่ยูอยู่ที่นี้ก็เลยถ่อสังขารมาหา แต่ดันมาจำไม่ได้ว่าบ้านหลังไหน มาเจอผมพอดีก็เลยกะจะถามทางไปบ้านของพี่ยูหน่อย ผมอยากบอกว่าการถามทางของเขามันน่ากลัวโคตร! อยู่ด้วยกันหลายวันทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่น่ากลัวสักนิด ก็แค่เป็นคนเงียบมากและก็ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นเอง!
ผ่านไปอย่างรวดเร็วในความรู้สึกของผม พอผมกลับมาจากโรงเรียนเขาก็ไม่อยู่แล้ว แสดงว่าพี่ยูกลับมามาจากภูเก็ตแล้วเขาก็คงจะติดต่อกับครอบครัวได้แล้ว ผมวางกระเป๋าไว้ที่เดิม บอกตามตรงผมรู้สึกใจหายนิดๆ หลายวันมานี้อุตส่าห์รู้สึกว่าพวกเราสนิทกันแล้วเชียว ไม่นึกว่าเขาจะไปโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ ผมนั่งถอนหายใจจึงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมรู้สึกแบบนี้
ผ่านไปเกือบเดือนผมก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย แต่ผมดันเป็นเอามาก พอกลับมาบ้านทีไรก็รู้สึกคิดถึงช่วงเวลานั้นขึ้นมาทุกที ผมกลับมาจากโรงเรียนตามปกติ และมองไปที่บ้านของพี่ยูทุกครั้งที่เห็นรถมาจอดที่หน้าบ้านของพี่ยู ลึกๆ ผมคาดหวังจะเห็นใครบางคนที่เป็นเพื่อนกับพี่ยู แต่ผ่านไปหนึ่งเดือนผมต้องผิดหวังทุกครั้ง ครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกันแต่ว่าผมก็ยังดันทุรังมองหาอยู่ดี ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมถึงได้ยึดติดกับคนแปลกตาที่รู้จักแค่สามสี่วันคนนั้นด้วย
“โอ๊ะ”
ผมอุทานเสียงเบากับตัวเอง เมื่อเห็นร่างสูงกับชุดสีดำทั้งตัวยืนอยู่หน้าบ้านของพี่ยู หัวใจของผมเต้นรัวขึ้นอย่างคาดหวัง และไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็หันมามองผมด้วยดวงตาคู่สวยที่มีกะไอเย็นเยือกเหมือนน้ำแข็ง ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจ ในใจปลาบปลื้มยินดี เหล่าแฟรี่น้อยทั้งหลายดึงสายรุ้งฉลองกันใหญ่ ในที่สุดเขาก็มา!
“พี่เฮดีส!” ผมเรียกเขาเสียงดังแล้วสาวเท้าเดินไปริมรั้วซึ่งกั้นระหว่างบ้านของผมกับบ้านของพี่ยู พี่เฮดีไม่ขยับตอบเขาทำแค่มองมานิ่งๆ ผมที่ยิ้มเบิกบานเริ่มค่อยๆ ยิ้มห่อเหี่ยว หรือว่าเขาจะจำผมไม่ได้กัน ผ่านไปแค่ไม่กี่สัปดาห์เขาก็ลืมผมไปแล้วงั้นเหรอ? ผมมองละห้อย กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกหัวใจมันโหวงเหวงชอบกลเมื่อคิดว่าเขาจำผมไม่ได้
แต่แล้วเขาก็เดินตรงมาที่ผม หัวใจของผมเต้นตึกตักชักเจนในอก ใบหน้าพาลร้อนผ่าวอย่างกับมีของร้อนแนบหน้า เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผมก็แทบจะกลั้นหายใจ พี่เฮดีสยื่นถุงในมือมาให้กับผมด้วยใบหน้าเย็นชา
“เอาไป”
“ครับ? นี่อะไรครับ?” ผมมองถุงในมือของเขาอย่างงุนงง พี่เฮดีสชำเหลืองมองผมรวดเร็ว มีแววขุ่นเคืองเล็กน้อย
“ภูเขาฟูจิล่ะมั้ง!”
“เอ่อ... ขอบคุณครับ” ผมรับมาแล้วเปิดในถุงดูเป็นขนมเค้กและเบเกอรี่หน้าตาสีสันน่ารับประทานกลิ่นหอมเหมือนเพิ่งออกมาจากเตาอบใหม่ๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สงสัยนิดหน่อยว่าของพวกนี้เขาตั้งใจเอามาให้ผมงั้นเหรอ?
“ไอ้ยูมันไม่อยู่นายก็เอาไปกินล่ะกัน” พี่เฮดีสเอ่ยตัดความหวังอันเรืองรองของผมซะกระจุย ผมพยักหน้ารับแล้วชวนเขาเข้าบ้านเพื่อไปกินขนมกับชานมที่ผมทำเอาไว้เมื่อวาน พวกเราได้คุยกันและผมก็รู้ว่าที่เขาหายไปเป็นเดือนเพราะที่บ้านเป็นห่วงให้นอนพักรักษาตัวจนกว่าแผลจะหายดี ผมก็เลยเบิกบานขึ้นมาอีกนิด
ผมกับพี่เฮดีสได้เจอกันบ่อยๆ เพราะถึงวันหยุดพี่เฮดีสก็มาหาพี่ยู แต่แปลกๆ ตรงที่ว่าเขาชอบมาหาพี่ยูตอนที่พี่ยูไม่อยู่แทบทุกครั้ง ไม่รู้ทำไมผมกลับรู้สึกว่าเขามาหาผมและเอาพี่ยูมาเป็นข้ออ้าง! ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่มันทะแม่งๆ เมื่อตอนที่ผมอุตส่าห์หวังดีจะเรียกพี่ยูให้ เขาก็หงุดหงิดใส่พาลไม่คุยกับผมเลย ก็ไหนบอกว่ามาหาพี่ยูไงผมก็อุตส่าห์จะเรียกให้ ยิ่งเห็นเขาทำปึงปังใส่แบบเงียบๆ ผมก็ยิ้มกว้าง อ่า เขามาหาผมจริงๆ นั้นแหละแล้วทำไมไม่ชอบพูดตรงๆ เอานู้นเอานี้มาอ้างตลอดเลย!
ผมนั่งทำการบ้านไปเงียบๆ พี่เฮดีสเองก็ไม่ได้ทำอะไร เขางีบหลับอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละ ผมเหลือบมองแล้วยิ้มที่เห็นใบหน้าหล่อเหลานอนหลับปุ๋ย สงสัยจะเหนื่อยเพราะช่วยผมปลูกผักในสวนล่ะมั้งถึงเขาจะไม่ได้ช่วยอะไรมากก็เถอะ ผมก้มหน้าทำการบ้านต่อ นานกว่าจะทำเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมา ผมกะพริบตามองพี่เฮดีสที่นอนตะแคงจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
“เนเน่”
พี่เฮดีสจะเรียกผมแบบนั้นล่ะครับ ผมเคยถามเหมือนกันว่าทำไมต้องเรียกให้มันดูน่ารักแอ๊บแบ๊วซะขนาดนั้นด้วย เขาบอกว่ามันไม่เหมือนคนอื่นดี และยังบอกว่าก็มันน่ารักสมตัวนั้นแหละถึงได้เรียก จำได้ว่าตอนนั้นผมงี้อายจนแดงแปร๊ดไปทั้งตัว
“ครับ?” ผมตอบรับเสียงแผ่วเบาแล้วทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย เขาก็แค่เรียกเท่านั้นเอง!
ผมยิ้มให้กับเขาบางๆ พี่เฮดีสลุกขึ้นมานั่งเขาขยับมากุมมือของผมเอาไว้ บรรยากาศลมพัดสบายยามเย็น ทุกอย่างรอบข้างเงียบสงบเสียจนได้ยินแต่เสียงหัวใจที่เต้นรัวสะท้อนในอก ผมมองหน้าของเขาแล้วต้องรีบหลบหนีไป นี่มันอะไรกัน ไอ้สายตาจริงจังชวนเขินอายแบบนี้น่ะ!? มือที่ถูกกุมร้อนชื้นขึ้นตามความรู้สึกที่ถูกสีหน้าเอาจริงเอาจังของเขากระตุ้น
“เป็นแฟนพี่นะ?”
ผมเบิกตากว้างตกใจกับคำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของพี่เฮดีส ใจของผมชักกระตุกอย่างรุนแรง เมื่อกี้นี้เขาพูดอะไรนะ!? ผมได้ยินถูกหรือเปล่า? น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เจือด้วยความอ่อนโยนอบอุ่นทำให้คิดอะไรไม่ออก ทำตัวไม่ถูกเลย ดวงตาของเขาก็วาววับอ่อนหวานเหมือนมีดาวแห่งความหวังอยู่ในนั้น
“รังเกียจพี่เหรอ?”
แม้หลายครั้งที่เขาแทนตัวว่า ‘พี่’ ผมก็รู้สึกเฉยๆ แต่ทำไมครั้งนี้ผมกลับเขินชะมัดยาก! โอ๊ย จะอ้อนไปไหนครับ? แค่นี้ผมก็เขินจนจะระเบิดอยู่รอมร่อ ผมไม่กล้าจะมองพี่เฮดีสตอนนี้เลย ให้ตายสิ ก็คนมันเขินนี่น่า! จู่ๆ มาพูดอะไรแบบนี้ผมก็ตั้งตัวรับไม่ทันน่ะสิ ผมยังคงเงียบและก้มหน้า ตอนนี้ผมต้องหน้าแดงเป็นตูดลิงอยู่แน่ๆ เลย!
“ตอบสิ รังเกียจหรือเปล่า?”
เสียงทุ้มต่ำที่เคยเย็นเยียบแต่ตอนนี้มันกลับฟังเหมือนเด็กรั้นกำลังออดอ้อนเอาแต่ใจตัวเอง ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่กล้าส่งเสียงไปแต่กลัวเสียงของตัวเองตอนนี้จะสั่นจนฟังไม่รู้เรื่อง ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เหมือนโล่งอกดังอยู่เหนือร่างของผม ผมเกร็งตัวเมื่อถูกรวบตัวเข้าไปกอดแน่น
“งั้นก็เป็นอันตกลงว่านายเป็นแฟนพี่แล้วนะ”
“เปล่า ผมยังไม่ได้พูดเลย” ผมบ่นอุบอิบออกไปเมื่อเขาสรุปรวบรัดเข้าข้างตัวเอง พี่เฮดีสทำเสียงฮึดฮัดในลำคอแล้วดันปลายคางผมให้เงยหน้าขึ้น ผมหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นระรัวตกอยู่ในมนตราแสนหวานละมุนละไม
“งั้นจะจูบจนกว่าตอบตกลงล่ะกัน”
ผมทำตาโตเมื่อเขาขยับเข้ามาจู่โจมแบบไม่แทบจะทันทีที่พูดจบ ผมนึกว่าเขาจะพูดหยอกไปอย่างนั้นแต่ดันเอาจริงซะนี่ ผมมึนงงสำลักความตื่นเต้นที่ถูกเขาบดเบียดริมฝีปาก ไอร้อนจากร่างกายของเขาทำให้ตัวของผมรู้สึกวูมวาบ ผมค่อยๆ ผ่อนแรงขัดขืนแล้วหลับตาพริ้มจูบตอบแบบเก้ๆ กังๆ ตามระดับฝีมือสมัครเล่น ลมหายใจที่แทบจะเป็นจังหวะเดียวกัน จูบที่เต็มไปด้วยความเว้าวอนผนวกกับเรียกร้องอันแรงกล้า ผมตัวอ่อนปวกเปียกพ่ายต่อความร้อนแรงจากเขา ร่างของผมนอนราบกับพื้นอย่างนุ่นนวลตามด้วยร่างแสนจะร้อนเร่าที่แนบทับลงมา ฝ่ามืออุ่นซ่านเคลื่อนลูบไล้ตามเนื้อตัว ผมเอ่ยเรียกเขาเสียงแผ่วเบา
“พี่เฮดีส...”
“เฮ้ย!!!”
ผมสะดุ้งเฮือก ลืมตาพรึบขึ้นมา
“ปิดนาฬิกาปลุกที มันหนวกหู! คนจะหลับจะนอน!!!”
แลซ้ายแลขวาไม่เข้าใจในสถานการณ์ เสียงตะโกนดังอย่างไม่พอใจทำให้ผมตื่นขึ้นมา ผมค่อยๆ ลุกขึ้นสะลึมสะลือ มองไปเห็นพี่เฮดีสที่ทำหน้ายักษ์ทะมึนตึงกับนาฬิกาปลุกในมือ ผมรับนาฬิกามาปิดเสียงรวดเร็ว เมื่อเสียงปลุกถูกปิดไปผมก็เงยหน้ามองพี่เฮดีสนิ่ง
“มองอะไร?”
ผมหน้าแดงด้วยความอับอายเมื่อเขาย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดขั้วโลก มองผมตาขวางอย่างไม่พอใจ ผมรีบส่ายหน้าแล้วถอยห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว พี่เฮดีสหัวเราะดูแคลนแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ ไม่สนใจผมอีก
ผมเม้มปาก ตัวยังร้อนผ่าวไม่หาย หัวใจยังเต้นรัวทั่วร่างไม่ผ่อนลงเลย ผมเอามือทาบอกที่เต้นกระแทกอกแล้วยกมือแนบแก้มที่ร้อนฉ่าแม้อากาศในห้องจะเย็นชุ่มไปด้วยแอร์ก็ตาม แล้วจากนั้นก็ถอนหายใจกลุ้ม เมื่อกี้มันฝันอะไรกัน? ทำไมฝันมันเป็นฉากๆ แบบนั้นได้ล่ะเนี่ย แถมยังบ้าบอคอแตกที่สุด! ผมผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติแล้วเหลือบมองร่างที่นอนนิ่งอยู่ไม่ไกล
คิดทบทวนความฝันที่เหมือนจริงมากเสียจนจำมันได้ทุกอณูภาพ ท่าทางอ่อนโยน น้ำเสียงอบอุ่น สายตาที่อ่อนหวานของใครบางคนยังลอยวนเวียนจนเผลอเคลิ้ม ผมสะดุ้งเฮือกแล้วหน้าแดงอีกรอบ อะไรดลใจให้ผมฝันลามกแบบนั้นกัน!? ผมชำเหลืองมองพี่เฮดีสแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ส่ายหน้าไปมา เมื่อคิดได้ว่ายังไงตัวจริงก็ไม่มีทางเป็นแบบในความฝันได้หรอก!
เอาจริงๆ ตัวผมเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีกับความฝันที่ตัวเองพร่ำด่าอยู่นี้มากแค่ไหน และยิ่งเศร้าใจเมื่อรู้ว่าความจริงกับความฝันมันแตกต่างกันมากแค่ไหน เฮ้อ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วจับผมของตัวเองก่อนจะหยุดมือที่ต้นคอ ทำไมในความฝันของผมถึงได้ย้อนกลับไปตอนมอสี่นู้นล่ะ? ทั้งๆ ที่ผมน่าจะฝันถึงตัวเองตอนนี้ไม่ใช่เหรอ? ปกติผมจำความฝันไม่ได้แม่นตั้งแต่ต้นจนจบขนาดนี้ด้วย นี่มันอย่างกับฉายภาพอดีตซ้ำเลย ผมถอนหายใจกับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง แต่แล้วไอ้ภาพสาวสวยปานเทพธิดาสีซีดๆ ก็แวบเข้ามาในหัว ลินเช่ย์แตะหน้าผากตัวผมก็หนาววาบไปทั้งตัวแล้วยังไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทิ้งท้ายนั้นด้วย
มันจะเกี่ยวอะไรกันหรือเปล่า?
(http://i.imgur.com/8aIgEY1.png)
ตอนนี้ยาวจนเกือบเป็นสองตอนเลยทีเดียว ถือว่าชดเชยให้แล้วนะจ้ะ! 555
ปล. ถ้าหายไปนานก็ทวงนิยายได้ค่ะ ไม่เป็นไร เพราะมันเป็นแรงดันอย่างหนึ่ง
ที่ทำให้ปอยพยายามกระเสือกกระสนมาแต่งนิยายต่อ ไม่ปล่อยร้างไปนาน
แต่อย่าทำตัวใหญ่เป็นพอ ปอยตกใจ 555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เอาจริงๆนะ..มันลึกลับไปมั้ยอิครอบครัวนี้อ่ะ
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
มาแบบนี้ เดาเรื่องต่อไปไม่ถูกเลย
น่าสนใจ o13
-
ฝีมือลินเซ่ย์หรอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาแล้วๆตอนใหม่มาแล้ว อดีตที่รัญลืมไปหรือเปล่าหนอ:katai2-1:
-
โอะ! เนเน่ลืมอะไรไปหรือเปล่า
พี่เฮดีสในอดีตดูน่ารักกว่าตอนนี้เยอะเลย :mc4:
-
เนเน่ทำไมจำพี่เฮดีสไม่ได้
-
หึหึ :hao3: เนเน่ นายลืมอะไรไปรึป่าว ต้องขอบคุณลินเช่ย์
แต่อยากให้คนเขียนมาต่อไวไวอ่ะ มันขาดตอนแล้วไม่หนุก
-
พี่เฮดีสคะ ฉันเชื่อล่ะค่ะว่าพี่ไม่เคยกลัวไรเลย กระทั่งผีพี่ก็สั่งและไล่ได้ -_-'
ว่าแล้วว่าต้องฝัน พี่เฮดีสเรียกเนรัญว่าเนเน่ ขอเนเน่เป็นแฟน ทั้งที่พี่เฮออกจะนิ่งเหมือนหุ่น - -'
ยาวมากค่ะ ขอบคุณนะคะที่อัพยาวๆมาให้อ่าน
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อดีตของเนเน่กับเฮดีสนี่น่ารักจัง ฮี่ๆๆ
-
อ่านสะใจมากๆ ขอบคุณคนเขียนจ้าาา :o8:
แต่แอบสงสัยว่าจนกระทั่งจบเรื่องเฮดิสเค้าจะหวานเป็นบ้างมั้ยเนี้ยะ
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน จริงๆเรื่องนี้ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดด
นี่มันอะไรกันแน่เนี่ยยยย
เดาไม่ถูกเลยย
-
มันคืออดีตที่ขาดหายไปเพราะอะไรบางอย่างของเนรัญรึเปล่า ถึงว่าทำไมเฮดีสดูไม่ค่อยพอใจตอนเจอกันกับน้องตอนแรก เพราะน้องจำไม่ได้สินะแถมยังเคยเป็นแฟนกันด้วย เอ๊ะ รึตอนนี้ก็เป็นนะ? เอาเถอะยังไงก็ถือว่าปมเริ่มคลายแล้ว ต้องยกความดีให้ลินเซย์นะเนี่ย ปล.เอามาแถมอีกสักตอนไม่ได้หรอ (อินี่อย่าโลภเดี๋ยวเขาไม่มาต่อหรอก)
-
ดีใจค่ะที่ลง2ตอนติดต่อกัน คนอ่านสุขใจ^^ ว่าแต่รัญโดนเข้าแล้วละ กร๊ากกกก
เอ... ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ >< คือรู้สึกว่าเคยอ่านว่าบรรยายถึงลักษณะ/หน้าตาของรัญในตอนแรกน่ะค่ะ ไม่รู้จำถูกหรือเปล่า เป็นโพตส์ข้างหน้าตอนแรกเลย แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว เผลอลบไปหรือเรามึนงงไปเองหว่า แหะๆๆ (คือมาอ่านใหม่แล้วมันไม่มีบอกง่า อยากรู้ว่ารัญหน้าตายังไง แต่ถ้ามีบอกตอนไหนแล้วเราเบลอๆก็ขอโทษด้วยน้า>_<)
-
จะมีจานบินปะเนี่ย แหวกซะ
-
เนนายลืมเรื่องอดีตไปหรอ
พี่เฮดีสกับเนเคยเป็นแฟนกันหรอ??
งง เจ้าค่ะ รีบๆมาต่อเลยนะคะ
-
ลินเช่ย์ช่วยให้เนเน่จำอะไร ๆ ได้สินะ
ถ้าเป็นอย่างในฝันได้ก็ดีสิ
-
ครอบครัวนี้ลึกลับเนอะ
อยากอ่านต่ออะ คนอ่านรีบมาต่อนะคะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
มันมีหลายจุดที่มันกระตุ้นต่อมอยากรู้
นี่เราพลาดอะไรไปนะ
เกิดอะไรขึ้น นี่เรืองจริงหรอ แล้วทำไมถึงลืม
แล้วทำไมฝันถึงขนาดนี้แล้วยังจำไม่ได้อีก
อยากรู้จังค่ะ
-
ทำไมเนเน่ถึงฝันแบบนั้นกันนะ?? :hao3: :katai5: :katai5:
-
เข้ามาติดตามเป็นเอฟซีเนเน่ และเฮดีส คนแต่งมาต่อไวๆน้าาาา อยากอ่านอีก TT # รอๆๆๆๆๆๆ
-
:oo1: เนเน่กับพี่เฮดีสเคยมีซัมติงกันรือนี่ อร้าย!! จิ้นๆฟินชรุง :hao6:
-
นี่นิยายแนวไหนค่ะ
สยองขวัญ แฟนตาซี เฮฮาไร้แก่นสาร มาเฟียสุดโหดหรืออะไร
งงมาก มีผีโผล่มาซะงั้น รอตอนต่อไปจ้าา :กอด1:
-
เอ๊ะ เนรัญ(ชอบชื่อจังเลยย)เคยเจอพี่เฮดีสมาก่อนแล้ว? เคยจีบกันด้วย??? โอ๊ะ :z2: :impress2:
แต่พระเอกของเรานี่จะแน่เกินไปแล้วนะ ออกปากไล่ผีได้ด้วย o22
-
เคยเป็นแฟนเฮดีสมาก่อนเหรอนี่ คนเขียนรีบมาเฉลยโดยเร็วค่ะ กรี๊ด...
-
เฮียเฮกับน้องเนน่ารักมากกกก
มาต่อไวๆนะคะ ^^
-
สุดขั้ว 16
ผมเตรียมตัวจะไปวัดเหมือนที่เคยทำ พอเดินผ่านห้องของตัวเองก็หยุดชะงักเพราะร่างน้อยๆ สองร่างจ้องมองผมอยู่หน้าห้อง ผมมองพวกเด็กๆ อย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าจะตื่นกันเช้าขนาดนี้ สีหน้างัวเงียเหมือนยังไม่ตื่นดีนัก ผมเดินเข้าไปหาพวกเขาก็ยกมือเข้ามากอดผม
“มัม จะไปไหนฮะ?” หัวดำ เอ๊ย ไมนอสถามผมด้วยน้ำเสียงแหบๆ ของคนเพิ่งตื่น ผมคุกเข่าย่อตัวนั่งลงพื้นเงยหน้ามองเด็กทั้งสองที่จ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาใส จับแขนของผมไว้แน่นราวกับว่ากลัวผมจะหนีไปไหนสักแห่ง ผมยิ้มให้พวกเขา
“ไปทำวัตรเช้าครับ เดี๋ยวก็กลับมา”
“กลับมาจริงๆ นะฮะ?” ไมนอสถามอีกครั้งเพื่อย้ำความแน่ใจ
ผมพยักหน้ายืนยันด้วยความจริงจัง ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมทั้งสองถึงได้จับผมไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหนีแบบนี้ นั้นก็คงเพราะกลัวผมจะหนีไปแบบเดียวกับแม่แท้ๆ ของพวกเขาแน่ๆ เลยครับ ผมลูบหัวน้อยๆ ทั้งสองด้วยความเข้าใจ
“จริงครับ ไมนอสกับน้องไปนอนต่อสักหน่อยนะครับ อีกเดี๋ยวก็เช้าแล้วเดี๋ยวพี่จะไปปลุกนะครับคนเก่ง”
“ฮะ” ไมนอสยิ้มตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง แต่แมนทีสยังคงอยู่มองผมนิ่งไม่ขยับตัวเดินไปตามพี่ชายฝาแฝดของตน ผมขยับยิ้มให้ เด็กน้อยก็เดินเข้ามาหาผมแล้วกอดคอของผมไว้เอาแน่น
“เดี๋ยวก็กลับมาแล้วครับ”
“ป๋มรู้ฮะ”
“งั้นก็ไปนอนต่อนะครับเด็กดี” ผมแกะแขนเล็กๆ นั้นออกแล้วมองใบหน้าแก้มป่องเอ่ยบอกอย่างใจเย็น แมนทีสส่ายหน้าแล้วโผเข้ามากอดผมไว้เหมือนเดิม เด็กน้อยตัวร้ายออดอ้อนเสียงหวาน
“แมนไปด้วยนะฮะ นะฮะมัม”
“ผมไปวัดนะครับ ไม่ได้ไปเที่ยว”
“แมนรู้ รอแป๊บนะฮะ” แมนทีสพยักหน้ายืนยันจะไปกับผมด้วย
ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเด็กน้อยก็ผละจากผม ยกมือให้สัญญาณ ปล่อยมือจากผมเดินเข้าห้องไปแต่ไม่วางใจ หันมาจับมือของผมแล้วดึงให้เข้าไปในห้องด้วยกัน แม้ผมจะงุนงงว่าเขาจะทำอะไรแต่ผมก็ลุกเดินตามไปแต่โดยดี
ในห้องไมนอสนอนต่ออย่างไม่สนใจใครหน้าไหน สงสัยเจ้าเด็กนี้จะง่วงจริงๆ ด้วย ผมมองเด็กหัวดำนอนบนเตียงแล้วอมยิ้มนิดๆ แมนทีสกระตุกมือของผมแล้วชูไม้บรรทัดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ ผมขมวดคิ้วงงอยู่ครู่ใหญ่
“ทีนี้แมนไปกะมัมได้แย้วใช่ไหมฮะ?”
เมื่อเข้าใจสิ่งที่เด็กคนนี้พยายามสื่อผมก็หัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างขำขัน โธ่เอ๊ย เจ้าเด็กคนนี้... คิดว่าผมจะไปวัดก็เลยรีบมาหยิบไม้บรรทัดเพื่อจะไปด้วย แมนทีสมองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรน่าหัวเราะ ขมวดคิ้วมองผม ผมหยุดหัวเราะเหลือเพียงยิ้มนิดๆ แล้วค่อยๆ อธิบายให้เด็กน้อยฟัง
“ไม่ได้ไปวัดความยาวครับ พี่จะไปวัดที่เป็นสถานที่ทางศาสนา แมนทีสเคยไปพวกโบสก์หรือเปล่า? นั้นเป็นสถานที่ทางศาสนาเหมือนกันแต่เป็นศาสนาคริสต์ ส่วนที่พี่จะไปนั้นคือวัดเป็นสถานที่ทางศาสนาพุทธครับผม”
แมนทีสพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจแต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาเข้าใจจริงๆ หรือเพียงพยักหน้าไปอย่างนั้น แมนทีสมองไม้บรรทัดในมือของตัวเองแล้วหน้าแดงเหมือนอายๆ เขารีบวางไม้บรรทัดเอาไว้ที่เดิมแล้วเดินมาจับมือของผมไว้
“จะไปทำมิสซาเหรอฮะ?”
ผมส่ายหน้าก้มมองเด็กน้อย ดูเหมือนเขาจะเข้าใจคำอธิบายของผมจริงๆ ด้วย และยังเคยไปโบกถ์มาก่อน
“ไม่ใช่ครับ มิสซาเป็นของคริสต์ แต่ที่พี่จะไปนี่เป็นนั่งสวดมนต์ทำสมาธิครับ”
“แมนไปด้วยนะฮะ”
“ไม่ง่วงนอนเหรอครับ?”
“ไม่ฮะ เมื่อกี้ได้ยินเสียงดังก็เลยตื่น ไม่ง่วงแล้ว” แมนทีสเล่าเสียงแจ้วๆ บอกผม ผมพยักหน้าเข้าใจ สงสัยจะเป็นตอนที่พี่เฮดีสตะโกนบอกให้ผมปลุกนาฬิกาปลุกแน่ๆ เลยครับ ผมอุ้มเด็กน้อยแล้วเดินออกไปจากห้องค่อยๆ ปิดประตูอย่างแผ่วเบา ไม่ให้รบกวนคนที่นอนหลับอุตุบนเตียง
ผมพาแมนทีสมาด้วย รู้สึกทึ่งทีเดียวที่เด็กอายุแค่เกือบสองขวบดูเป็นผู้ใหญ่ รู้เรื่องรู้ราวกว่าเด็กอายุมากกว่า ระหว่างที่ผมสวดมนต์นั่งสมาธิ แมนทีสไม่ร้องหรือวุ่นวายอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ทำเพียงนั่งมองคนนู้นคนนี้อยู่เงียบๆ แถมยังก้มกราบโดยที่ผมไม่ต้องบอกเลยสักคำ เหมือนเขาเคยทำเช่นนี้มาก่อน ผมมองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร หน้าตาเหมือนภาคภูมิใจในตัวเองของเจ้าเด็กนี้ทำให้ผมอดที่จะหมั่นไส้ปนเอ็นดูไม่ได้
หลังจากทำวัตรเช้าเสร็จ แมนทีสก็เป็นที่สนใจของเหล่าป้าๆ ยายๆ ที่เห็นหน้าก็อุทานบอกว่าน่าเกลียดน่าชังเป็นที่สุด เจ้าเด็กตัวร้ายมันก็ทำเป็นเขินอย่างรู้บทบาท ผมมองลูกของพี่ไนซ์แล้วพาลนึกสงสัยไอ้ท่าทีไร้เดียงสานั้นมันช่างแตกต่างกับตอนเมื่อวานที่ยังเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจอย่างสิ้นเชิง นี่เขาเรียกว่าผู้ร้ายหน้าซื่อตาใสหรือเปล่าวะ? อดคิดไม่ได้ว่าจริงๆ แล้วเจ้าเด็กนี้เอานิสัยมาจากพ่อของตัวเองหรือเปล่า? ดูพี่ไนซ์เป็นคนดีไม่มีนอกไม่มีในแต่กลับมีลูกชายเป็นตัวเป็นตนตั้งสองแน่ะ นี่มันแอบร้ายชัดๆ!
ช่วงเหล่าพ่อออกแม่ออกมาถวายอาหารเช้า เจ้าเด็กที่มากับผมนั้นแทบจะกอบโกยขนมนมเนยเอาไว้คนเดียวหมด อะไรๆ ที่ดูน่าอร่อยเหล่าคนเฒ่าคนแก่ก็หอบมาให้หลายชายคนโปรดคนใหม่หมด ผมเฝ้ามองอยู่เงียบๆ มองท่าทีน่ารักน่าเอ็นดูของแมนทีสที่เป็นขวัญใจคนใหม่ แหม ผมไม่ได้เสียอกเสียใจกับการเสียตำแหน่งนี้ไปหรอกนะครับ พ่อแท้ๆ ของผมหรือหลวงพ่อจะเอ็นดูเจ้าเด็กนี้เกินหน้าผมไปนิดก็ตามเถอะ ผมก็แค่อุ่นใจที่เห็นเจ้าเด็กนี่อยู่ท่ามกลางญาติผู้ใหญ่ที่รักและเอ็นดู ยิ่งพอผมเล่าเรื่องคร่าวๆ ให้ฟังก็ยิ่งเรียกคะแนนสงสารเห็นใจให้กับเด็กน้อยอย่างท่วมท้น และดูเหมือนคนที่จะติดอกติดใจแมนทีสมากที่สุดจะเป็นคุณป้าดวงใจนะครับ
ตั้งแต่แนะนำให้ท่านรู้จัก ก็มองแมนทีสด้วยสายตาอบอุ่น กอดแนบข้างไว้อยู่ตลอด เจ้าเด็กนั้นก็ไม่ยักจะบ่นอะไรสักคำ ปล่อยให้คุณป้าดวงใจกอดฟัดตามต้องการและดูเหมือนเจ้าตัวออกก็ชอบคุณป้ามากๆ ด้วย ขนาดถึงเวลากลับซึ่งทางบ้านของคุณป้าขับรถหรูมารับถึงที่เชียว (ผมว่าแล้วต้องเป็นไฮโซผู้ดีเก่าแน่ๆ) เจ้าตัวก็ไม่ยอมปล่อยแมนทีส ทำหน้าเหมือนถูกพรากจากกันอย่างนั้นเลย
“พรุ่งนี้มาอีกนะลูก เดี๋ยวป้าจะเอาขนมอร่อยๆ มาให้อีก” คุณป้ากอดเจ้าตัวเล็กแล้วเอ่ยบอกด้วยความเอ็นดู แมนทีสก็พยักหน้ารับยิ้มแฉ่งอย่างสดใสให้ ทำเอาคุณป้าดวงใจทั้งรักทั้งหลงเลยทีเดียว ก่อนจากกันหอมแก้มป่องๆ ทั้งสองข้างแล้วส่งเด็กมาให้กับผม ไม่ลืมกำชับแมนทีสให้มาพรุ่งนี้อีกรอบ
“ไม่ต้องห่วงครับคุณป้า หากแมนทีสไม่ตื่นเดี๋ยวผมจัดการลากมาเอง” ผมเอ่ยยืนยันแกมหยอกนิดๆ คุณป้าเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาเกรงอกเกรงใจผมใหญ่
“โอย ไม่ต้องขนาดนั้นจ้ะหนูรัญ แค่ป้ารั้งหนูเป็นเพื่อนสายโด่งขนาดนี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจดี แมนทีสน่ารักจริงๆ นั้นแหละครับ”
“น่ารักจริงๆ จ้ะ” คุณป้าดวงใจเอ่ยสีหน้าอบอุ่นเมื่อมองแมนทีสที่กอดแขนของผมไว้แน่น “เหมือนลูกชายคนเล็กของป้าเมื่อตอนยังเด็ก ป้าก็เลยอดใจไว้ไม่ได้” คุณป้าดวงใจถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเศร้าใจหน่อยๆ แต่ไม่นานก็เงยหน้ามายิ้มให้กับผมด้วยสายตาอ่อนโยน ผมเองก็ยิ้มตอบกลับให้
“ป้าไปก่อนนะจ้ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันจ้ะ”
“ครับ โชคดีนะครับ” ผมก้มตัวโค้งให้เล็กน้อยแล้วโบกมือลาส่งคุณป้าเดินขึ้นรถไป พวกเรายืนมองจนรถคันสวยหายลิบไปถึงค่อยปั้นจักรยานกลับ ไม่รู้ว่าปานนี้ที่บ้านจะวุ่นวายอยู่หรือเปล่า? อีกอย่างไมนอสตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นน้องชายจะเป็นยังไงบ้างนะ? ผมรีบเร่งความเร็วให้มากขึ้นเพื่อจะได้ถึงไวๆ
เมื่อผมมาถึงบ้าน ทุกอย่างเงียบเป็นปกติไม่มีอะไรผิดปกติ หรือว่าสองคนนั้นยังไม่ตื่นหรือไงนะ? แมนทีสกระโดดลงจากจักรยานหิ้วถุงขนมที่ได้จากเหล่าผู้ใหญ่ใจดีเข้าบ้านไปอย่างร่าเริงสดใส ผมรีบจอดเก็บจักรยานแล้วเดินเข้าบ้านตามไปติดๆ เข้ามาแล้วยิ่งแปลกใจเมื่อไม่เห็นไมนอสอยู่ในห้องนอน แม้กระทั่งพี่เฮดีสก็ยังไม่อยู่เลย ผมงุนงง คิดอะไรไม่ออก สองคนนี้หายไปไหนกันเนี่ย? แมนทีสเองก็มองผมหน้าซีดเผือกไม่ต่างกัน ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วเดินสำรวจห้องครัวแต่ก็ไม่มี ผมจูงมือแมนทีสเปิดประตูด้านหลังออกไปข้างหลังบ้าน
“ป่อฮะ! ตรงนี้เสร็จแย้ว!”
พอออกมาด้านหลังบ้านผมก็ได้ยินเสียงของไมนอสดังชัดสองหู แมนทีสกำลังจะวิ่งไปหาพี่แต่ถูกผมดึงเข้าไว้ก่อน ผมบอกให้เขาใส่รองเท้าก่อนเดินออกไป เด็กน้อยก็ทำตามอย่างว่าง่ายแล้ววิ่งเร็วจี๋ไปหาฝาแฝด ผมเองก็เดินตามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น พี่เฮดีสพาไมนอสมาทำอะไรอยู่สวนหลังบ้านกัน พอไมนอสเห็นน้องชายก็ร้องลั่นด้วยความดีใจ ผมมองไมนอสที่เปียกปอนไปทั้งตัวด้วยความสงสัย แต่ไม่นานผมก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเจ้าตัวรีบรายงานด้วยความกระตือรือร้น
“มัมจ๋า ไมรดน้ำให้น้องผักในสวนด้วย เก่งไหมฮะ?”
“อ้อ ครับ เก่งมาก” ผมมองสวนผักของตัวเองเล็กน้อยแล้วหันมาชมไมนอสที่ยิ้มแป้นชื่นมื่น
ผมบอกคู่ฝาแฝดให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดในบ้านแล้วหันมาหาอีกคน ผมมองพี่เฮดีสที่นอนเหยียดเกียจคร้านบนเปลญวน ผมเดินเข้าไปหาและเห็นเขานอนหลับตาอยู่ ผมก้มหน้าลงมองด้วยความรู้สึกหลากหลายปนกัน จู่ๆ ภาพความฝันก็แวบเข้ามาในหัวทำให้ผมหน้าร้อนผ่าว ยิ่งมาเห็นหน้าชัดๆ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้ภาพสุดท้ายก่อนตื่นมันชัดเจนยิ่งกว่าชัด ผมถอนหายใจแผ่วเบาแล้วตัดสินใจเรียกเขา
“พี่ครับ”
พี่เฮดีสลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง เมื่อเห็นเป็นผมเขาก็หลับต่อไม่สนใจ ผมยืนนิ่งมองใบหน้าที่หลับของเขาแล้วสะกิดให้คิดถึงภาพในความฝันเมื่อคืนนี้ มันดูเหมือนกันมาก ผมใจหายวาบต้องหายใจเข้าแรงๆ ผมพยายามกดมือที่อกแล้วเอ่ยเรื่องมื้อเช้า เขาพยักหน้ารับไม่พูดอะไร ผมก็เลยหันหลังเดินเข้าบ้านปล่อยให้เขานอนอยู่ตรงนั้น
ผมไปช่วยเด็กๆ อาบน้ำและช่วยสวมเสื้อผ้า หลังจากนั้นก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาจัดการกับข้าวที่รับมาจากวัด ตักข้าวให้กับเด็กๆ และไปเรียกคนที่นอนเปลอยู่ข้างนอกมาทานข้าวเช้า
หลังจากที่ดูแลเด็กๆ กินข้าวเสร็จและปล่อยให้พวกเขาออกไปเล่นตามใจชอบ ผมก็เก็บจานชามเตรียมทำความสะอาด พี่เฮดีสทานข้าวเสร็จนานแต่เขากลับนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แถมผมยังรู้สึกถึงสายตาที่มองตามหลังอยู่ตลอด ไม่ว่าผมจะขยับตัวเดินไปไหนสายตานิ่งๆ นั้นก็ตามติดอยู่ตลอด ผมแสร้งทำตัวเป็นปกติทำนั้นทำนี้เหมือนไม่รับรู้สายตาแรงกล้านั้น ผมเม้มปากท่าทางเกร็งๆ ทำอะไรไม่ถูกที่ถูกจ้องเอาๆ แบบนี้ เอาแต่จ้องไม่ปริปากพูดอะไรเลยสักคำ เมื่อล้างทำความสะอาดเสร็จผมก็จำใจหันไปเผชิญหน้ากับเขา
“วันนี้พี่จะทำอะไรหรือเปล่า?”
พี่เฮดีสเขาพยักหน้ารับแต่ไม่อธิบายหรือบอกเล่าอะไรเพิ่มเติม ผมมองเขาพร้อมกับชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ก็เอ่ยปากบอก
“เดี๋ยวผมจะไปโรงพยาบาลเอารถกลับมา และจะแวะเยี่ยมอาการพี่ไนซ์ด้วยนะครับ”
พี่เฮดีสไม่ได้หืออืออารับใดๆ เขานั่งมองโต๊ะนิ่ง ไม่มีอาการต่อต้านหรือจะห้ามปรามผม ผมรู้สึกแปลกใจตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ เขาดูจะไม่โวยวายเรื่องของพี่ไนซ์อย่างที่ผมเป็นกังวล เขาแค่นิ่งไม่ตอบรับใดๆ กับเรื่องนี้ ผมเช็ดมือแล้วเดินมานั่งตรงข้าม พี่เฮดีสเงยหน้าขึ้นมามองตรงมาที่ผม ดวงตาสวยคู่นั้นเจือด้วยความเป็นห่วง มันทำให้ใจผมเต้นรัวตึกๆ มันใกล้เคียงกับสายตาในความฝันเมื่อคืนมาก
“ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า รีบไปรีบกลับ” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเบาแบบห้วนๆ ฟังเหมือนออกคำสั่ง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกดีใจ ปลาบปลื้มในอกแปลกๆ ผมยิ้มรับแล้วพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย พี่เฮดีสเหลือบมองผมเร็วๆ แล้วเมินไปมองทางอื่น ดวงตากลับมาเย็นชาเหมือนเดิม
ผมจ้องเขาอยู่เนิ่นนานมองใบหน้านิ่งเย็นชาต่อทั้งโลกนั้นแล้วเกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ ในตอนแรกทำไมเขาพาผมไปที่ห้องของเขาด้วยทั้งๆ ที่เขาก็ไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น ภาพความฝันย้อนกลับเข้ามาวนเวียนในหัวอีกครั้ง มันแปลกมากที่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับผม ราวกับว่าเราเคยรู้จักกันมากนานแสนนานแล้ว ผมเหม่อลอยมองพี่เฮดีส
“ผมเคยรู้จักพี่มาก่อนหรือเปล่า?” ผมหลุดถามออกไปเสียงแผ่วเบา
พี่เฮดีสหันมามองผมอย่างรวดเร็วจนผมเองยังตกใจกับปฏิกิริยานั้นของเขา เหมือนตกใจที่ผมถามไปแบบนั้น อาการแตกตื่นในสีหน้าของเขาทำให้ผมตื่นเต้นอย่างไม่รู้ตัว ความหวังพุ่งสูงขึ้นจนตัวเองยังหายใจ ผมกลืนน้ำลายรอคอยคำตอบที่มันช่างนานแสนนานในความรู้สึก พี่เฮดีสหันไปมองทางอื่น
“ไม่” คำตอบสั้นๆ แต่ชัดเจนดังออกมาจากเขา
ผมหยุดนิ่งแล้วค่อยๆ พยักหน้ารับ ยิ้มออกมากลบเกลื่อนความผิดหวังในใจที่ค่อยๆ ลุกลามไปทั่วทั้งตัว ไม่รู้จะผิดหวังไปทำไมในเนื่องคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว ถ้าเคยรู้จักกันจริงผมก็ต้องจำเขาได้สิ เมื่อกี้ผมคาดหวังในเรารู้จักกันงั้นเหรอ? เฮ้อ เพ้อเจ้อชัดๆ! ผมสลัดความคิดน่าอายในหัวออกไป
“นั้นสินะ ผมนี่โง่จังที่ถามอะไรบ้าๆ แบบนั้นไป ถ้าเคยรู้จักกันผมก็ต้องจำพี่ได้ พี่ออกจะโดดเด่นจำง่ายขนาดนี้ งั้นผมขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนนะครับ เอ้อ ว่าแต่พี่จะกลับมาตอนไหนเหรอครับ?” ผมลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่ก็หยุดเมื่อคิดได้ว่ายังไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน จะได้กำหนดการได้ถูกว่าจะทำกับข้าวสำหรับกี่คนในมื้อเที่ยงนี่
“เย็นๆ” พี่เฮดีสกลับมาเป็นรูปปั้นน้ำแข็งเหมือนเดิม
“โอเค เดี๋ยวผมจะทำกับข้าวตอนเย็นเผื่อไว้ให้...”
“ไม่ต้อง จะพาไปกินที่อื่น”
“พี่จะพาไปกินข้าวข้างนอกเหรอครับ?” ผมถามอย่างแปลกใจที่เขาจะพาไปกินข้าวนอกบ้านเพราะพี่เฮดีสไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านนี่น่า เขาพยักหน้ารับนิ่งๆ ไม่พูดอะไรอีก ผมเองก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ บางทีเขาอาจจะอยากพาเด็กๆ ไปเที่ยวเล่นกินข้าวนอกบ้านก็ได้
พี่เฮดีสขับรถออกไปทำธุระ ส่วนผมกับเด็กๆ ก็นั่งรถสองแถวมาลงที่หน้าโรงพยาบาลเอกชนที่ค่ารักษาแพงหูฉีก ไม่รู้ว่าพี่ไนซ์รวยแค่ไหนถึงได้นอนพักรักษาตัวอยู่ที่นี้ได้ ผมพาเด็กๆ เดินเข้าไปในโรงพยาบาลที่ยังดูหรูหราและสะอาดสะอ้านเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แถมนางพยาบาลยังมีแต่สาวน่ารักๆ ทั้งนั้น ผมเดินมาที่เคาน์เตอร์บริการเพื่อสอบถามเรื่องห้องของพี่ไนซ์ นางพยาบาลสาวสวยทั้งสองก็ยิ้มรับตอบด้วยท่าทางใจดี
“น้องหมายถึงคุณดนุนัยใช่ไหมคะ? คุณดนุนัยเข้าพักฟื้นจากการผ่าตัดที่ห้อง VVIP9 ค่ะ”
คุณนางพยาบาลคนสวยเอ่ยแนะนำทางด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานสมเป็นนางฟ้าชุดสีขาว ผมยิ้มรับฟังคำแนะนำแล้วเอ่ยขอบคุณ ก็เพิ่งรู้ชื่อจริงของพี่ไนซ์ก็ตอนนี้นี่แหละครับ ดนุนัย...ชื่อเพราะจัง ผมถอนหายใจโล่งอก รู้สึกยินดีที่พี่ไนซ์ผ่านการผ่าตัดไปด้วยดี ตามคำบอกของนางพยาบาลคนสวยทั้งสองบอกว่าอาการฟื้นตัวก็ดีมากๆ เมื่อสักครู่นี้ก็ได้สติขึ้นมาแล้วเพิ่งหลับไป
ผมขึ้นลิฟต์ไปตามเส้นทางที่นางพยาบาลบอกไว้ สุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าห้อง VVIP9 ผมกำลังจะเคาะประตูห้องแต่ฝาแฝดดันดึงตัวผมเอาไว้ ผมก้มหน้ามองทั้งสองอย่างแปลกใจ ไมนอสกับแมนทีสดึงมือผมให้เดินออกมาจากหน้าห้อง พยายามลากถูกกันสุดความสามารถแต่ว่าเด็กตัวเล็กๆ สองคนจะสู้แรงผู้ใหญ่อย่างผมได้ยังไงล่ะครับ ผมฉุดมือตัวเองไว้
"เป็นอะไรครับ เราจะเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อของไมนอสกับแมนทีสกันไงล่ะครับ”
“อย่า ไม่เอาตอนนี้ มัมมานี้ก่อนเร็วเข้า” ทั้งแมนทีสทั้งไมนอสฉุดกระชากมือของผมให้เดินตามไป ผมมองหน้าน้อยๆ เคร่งเครียดราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่างที่อันตราย ผมถอนหายใจเดินตามพวกเขาไปแต่โดยดี บางทีทั้งสองคนอาจจะยังไม่พร้อมจะเข้าไปเยี่ยมคุณพ่อก็ได้ ไมนอสกับแมนทีสดึงตัวผมมาซ่อนที่ทางบันไดหนีไฟ ฝาแฝดตัวน้อยเกาะเหลี่ยมผนังแง้มหน้าไปมองดูทางอย่างหวาดระแวง เหมือนพวกเขาหลบใครอยู่
“ทำอะไรนะ?”
“ชู่ว!” ทั้งสองก็หันมาพร้อมกันแล้วจุ๊ปากห้ามให้ผมส่งเสียง สมกับเป็นฝาแฝดกันเลยแฮะ เมื่อกี้ไม่ได้เตรี้ยมกันไว้แต่ก็ทำพร้อมกันโดยอัตโนมัติเลย ผมนั่งลงข้างๆ เด็กทั้งสองแล้วชะโงกหน้าออกไปดูบ้าง อยากรู้เหมือนกันว่าฝาแฝดคู่นี้เขากำลังหลบอะไรอยู่
ผมจ้องเขม็งไปที่หน้าห้องพักของพี่ไนซ์ซึ่งประตูห้องเปิดออกมาพอดีพร้อมๆ กับร่างเพรียวบางของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมไล่สายตาขึ้นไปมองใบหน้าของคนๆ นั้นแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ ถ้าจำไม่ผิด คนๆ นี้คือแม่ของพี่ไนซ์ที่ผมเคยเจอเมื่อตอนซื้อเครปให้พี่ยูนี่น่า ตอนนั้นผมยังเข้าใจผิดว่าพี่ไนซ์เป็นพี่เฮดีสอยู่เลย นั้นแม่พี่ไนซ์หรือก็คือ ย่าของพวกฝาแฝดแต่ทำไมเด็กพวกนี้ถึงได้รีบร้อนหลบหน้าหลบตาแบบนี้กันล่ะ? ผมมองสาวใหญ่ที่ยังสวยพริ้งแถมยังแต่งตัวแฟชั่นจ๋ามาก
“แย่จริงๆ ที่ไมนอสกับแมนทีสไม่อยู่ ลูกน่าจะให้เด็กๆ อยู่กับแม่”
“ไม่รบกวนคุณแม่หรอกครับ พวกเด็กๆ อยู่กับเพื่อนของผม สนุกสนาน ปลอดภัยดีแน่นอนครับ”
“เอาเถอะ เดี๋ยวแม่มาเยี่ยมใหม่นะจ้ะ บ๊ายบาย”
ผมมองคุณแม่ของพี่ไนซ์โน้มตัวลูกชายเข้ามากอดแล้วจูบแล้วช็อกอ้าปากค้าง นี่มันอะไรกันน่ะ!? แม่ที่ไหนจูบลูกชายดื่มด่ำขนาดนั้น!? ถ้าผมไม่รู้มาก่อนว่าเธอคือแม่ของพี่ไนซ์ ผมจะโมเมว่าเธอเป็นแฟนของไนซ์แทนแน่ๆ ผมมองภาพนั้นแล้วหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ร่างเพรียวระหงเหมือนนางแบบเดินทอดน่องมาตรงมาที่พวกผมด้วยความมั่นอกมั่นใจ สายตาคมแปลบเสียจนผมอดปอดแหกรีบซ่อนตัวด่วนจี๋ พวกเรานั่งตัวแข็งกลัวถูกจับได้ว่าซ่อนตัวอยู่ที่นี้ สักพักใหญ่ผมก็ได้ยินเสียงประตูลิฟต์เปิดและปิด
ผมกับลูกชายของพี่ไนซ์ค่อยๆ ชะเง้อไปมองไม่เห็นใครแล้วถอดหายใจเฮือกโล่งอกพร้อมๆ กัน พวกเรามองหน้าแล้วหัวเราะเบาๆ ออกมา ไมนอสกับแมนทีสดูโล่งอกมากที่ไม่ต้องเจอกับย่าของพวกเขา ทั้งสองกระโดดเข้ามากอดผมเอาไว้แน่น ยิ้มกว้างอย่างปลอดโปร่งสบายใจ ผมสงสัยจริงๆ ว่าทำไมเจ้าเด็กพวกนี้ถึงต้องหลบหน้าย่าของตัวเองด้วย!? ผมก้มมองพวกเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นมา
“ทำไมต้องหลบคุณย่าด้วยล่ะครับ?”
“ไมไม่ชอบเขานี่ฮะ”
“เขาไม่ชอบพวกเราสองคนฮะ”
ไมนอสกับแมนทีสเงยหน้ามองผมแล้วตอบพร้อมกัน ไมนอสทำหน้าฮึดฮัดไม่พอใจ ส่วนแมนทีสย่นจมูกน้อยๆ ของตัวเอง ยิ่งทำให้ผมแปลกใจเข้าไปใหญ่ อะไรเนี่ย? คำตอบถึงจะแตกต่างกันแต่มันก็ผนวกเข้าหากันแล้วแปลว่า แม่ของพี่ไนซ์ไม่ชอบสองฝาแฝดพาลทำให้สองฝาแฝดไม่ชอบแม่ของพี่ไนซ์? นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ผมลูบหัวน้อยๆ ทั้งสองมองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ ตอนที่ผมเห็นเธอใจดีอ่อนโยนออกขนาดนั้น?
“คุณย่าไม่ใจดีเหรอครับ?”
“เขาใจดีเฉพาะต่อหน้าป่อนั้นแหละ ลับหลังเขาใจร้ายมาก เคยตีพวกเราด้วย” ไมนอสแสดงสีหน้าเกลียดชังออกมาจนผมยังตกใจ
“จริงๆ นะฮะมัม ผมกลัวมาก เขาบอกว่าเราแย่งแด๊ดไปจากเขา” แมนทีสพูดไปแล้วเหมือนจะร้องไห้ที่ผมยอมเชื่อ ผมต้องกอดปลอบเขาด้วยความสงสาร ผมมองเด็กๆ ด้วยความหนักใจ ทั้งตกใจกับสิ่งที่ทั้งสองพูด พวกเด็กๆ คงไม่โกหกผมหรอก พวกเขาจะโกหกไปทำไมกัน? ผู้หญิงคนนั้นเคยทำร้ายเด็กๆ ด้วย! นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว ใจของผมโมโหสุดๆ ก้มลงไปถามเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปลอบใจ
“คุณพ่อไม่รู้เรื่องนี้เหรอครับ?”
“พวกเราไม่กล้าบอกฮะ เขาขู่ว่าจะเอาพวกเราไปทิ้งที่ไกลๆ ไม่ให้เจอแด๊ดอีก”
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะครับเด็กดี” ผมปลอบเด็กทั้งสองที่เบ้ปากร้องไห้กันเสียงระงม เด็กสองคนนี้ก็ผวาดเข้ามามะรุมมะตุ้มจนแออัด มือจับผมแน่นจนผมรู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรไป ปล่อยให้ทั้งสองฟูมฟายร้องไห้นองหน้า เฮ้อ ปลอบเด็กนี่มันงานหนักเลยน่ะเนี่ย ผมโอ๋พวกเขาอยู่สักใหญ่
“ผมอยากอยู่กะมัม อย่าทิ้งพวกเรานะฮะ”
“ผมก็อยากอยู่ ให้เราอยู่ด้วยนะฮะ”
“ครับๆ” เจอเด็กส่งสายตาวอนขอทั้งน้ำตาจะให้ปฏิเสธก็เสียใจใจดำเกิ๊น ผมจึงได้แต่พยักหน้ารับ ปลอบกันอยู่นานถึงหยุดร้องไห้ หน้าตามอมแมมมีลวดลายพาดเป็นลูกเสือกันทั้งสองคน ผมถอนหายใจโล่งที่ปฏิบัติการปลอบใจเด็กได้สำเร็จ ก่อนที่จะเขาไปเยี่ยมพี่ไนซ์ผมก็แวะพาเจ้าฝาแฝดสองคนนี่ไปล้างหน้าล้างตาลบคราบน้ำตากันซะก่อน
ผมพาเด็กๆ เข้าไปเยี่ยมพี่ไนซ์ในห้อง พี่ไนซ์กำลังนอนพักผ่อนไม่ยังไม่ทันได้หลับ พอเจอหน้าพ่อเจ้าเด็กสองคนนี้วิญญาณร่าเริงเข้าสิงร่างกระโดดโลดเต้นอย่างบ้าพลังต่างจากเมื่อครู่ที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย ผมถอนหายใจกับอาการเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือของเด็ก เปลี่ยนอารมณ์เร็วเสียจนตามไม่ทัน พี่ไนซ์เห็นลูกชายก็ยิ้มไถ่ถามเรื่องต่างๆ แม้จะดูอ่อนเพลียก็ตาม ผมมองพี่ไนซ์อย่างพิจารณา ถ้าผมบอกเรื่องที่ลูกชายของเขาถูกแม่ของเขาทำร้ายและข่มขู่ เขาจะเชื่อผมไหมนะ? ก็คงจะไม่เชื่อแน่ๆ แหงล่ะ นั้นแม่นะครับ ส่วนผมก็แค่คนที่บังเอิญรู้จักกันเท่านั้นเอง แล้วผมควรทำยังไงดีล่ะ? พี่ไนซ์ควรรู้เรื่องนี้มากกว่าผมซะอีก เขาเป็นพ่อนี่น่า
“รัญ เป็นอะไรครับ? ดูเหม่อลอย”
“เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรนิดหน่อย” ผมหันไปตอบพี่ไนซ์พร้อมกับยิ้มส่งให้ พี่ไนซ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่เซ้าซี้ถามอะไรผมต่อ เขาหันไปคุยกับลูกชายทั้งสองเหมือนเดิม เล่นกันสักพักพี่ไนซ์ก็ขอพักยกเพราะรู้สึกเหนื่อยๆ ผมพาเด็กๆ ออกมาไม่ให้ไปรบกวนคนป่วยที่สีหน้าซีดเซียวอิดโรย ผมน่าจะให้เขาพักผ่อนมากกว่าเล่นกับเด็กๆ บ้าพลังพวกนั้น
“เด็กๆ ดื้อหรือเปล่า? ถ้าเหนื่อยมากเดี๋ยวพี่ให้เด็กๆ ไปอยู่กับคุณแม่ก็ได้นะ”
พวกเด็กๆ ที่อยู่ข้างหลังรีบกระตุกชายเสื้อของผมแรงแทบจะขาด ผมส่ายหน้าแล้วตอบกลับไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุกดี”
“เหรอ? งั้นรบกวนด้วยนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย” ผมยิ้มกว้างแล้วเอ่ยรับปากพี่ไนซ์อย่างมั่นใจเพื่อให้เขารู้สึกวางใจไม่คิดมาก จะได้พักผ่อนมากๆ อาการดีขึ้นเร็วๆ พี่ไนซ์ยิ้มให้ผมแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ แล้วหลับตานอน
ผมกับเด็กๆ ก็ได้ฤกษ์ออกจากห้องปล่อยให้พี่ไนซ์ได้นอนพักผ่อน ผมปิดประตูแล้วสะดุ้งเมื่อพวกเด็กๆ กระโดดกอดผมแน่นแถมยังดึงมือผมแรงๆ ทำท่าหวาดกลัวจนหน้าซีด ผมมองทั้งสองอย่างแปลกใจแล้วหันหลังไปก็แทบจะผงะถอยหลังชนประตูห้อง ทั้งเนื้อทั้งตัวชาวาบขนลุกซู่ ผมรีบรวบร่างเด็กๆ เข้าหาตัวเองเพื่อปกป้องพวกเขาแล้วมองคนตรงหน้าด้วยความหวาดระแวงสงสัย ผมเม้มปากจ้องร่างนั้นเขม็ง ทุกอณูของร่างกายเกร็งรับเคร่งเครียด คนๆ นี้โผล่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน? ไม่ใช่กลับไปแล้วงั้นเหรอ!?
คนที่ทำให้ผมแตกตื่นได้ขนาดนี้ ไม่ใช่ใครหรอกครับ แต่เป็น...
แม่ของพี่ไนซ์!
TBC.
แหม่! กำลังมันนนนนนเลยยยยยยยยยย! :katai4:
ปอยตื่นเต้นมากกกก แต่ต้องหยุดมือเอาไว้แค่นี้ก่อน :hao7:
เพราะวันนี้ปอย... เปิดเทอมแล้วจ้าาาาาาาาา!!!!!(แง้!) :ling1:
ปล.อย่าใส่ใจว่านิยายเรื่องนี้เป็นแนวไหน เพราะมันเป็นแนวเค้าไง(ปอยเองจ้า) 555
-
:m16: :m16: แม่ของไนซ์นี่ยังไงๆๆ :m16:
-
โอ้ จะเป็นงัยต่อล่ะเนี้ย
-
ไม่อยากจะคิดเลยยยยย :ling1:
-
มีจุดที่อยากรู้หลายจุด และลุ้นให้เฉลยทีละปมทุกๆตอนอย่างใจจดใจจ่อ
สนุกมากๆ
ถ้าว่างมาต่อด่วนๆๆ น้าาาา คนเขียน
-
:L1: :pig4:
-
อะไร? เอ๊ะ!ยังไง
ทำไมคุณแม่ของไนซ์ทำอย่างงี้วะ หลงรักลูกตัวเอง?? :katai1: :katai1:
-
อ่านไปเกร็งมือจนมือหงิก...
ลุ้นเกิน!!
แม่บ้าอัลลายมาจูบกับลูกชายตัวเอง
นี่ถ้าจุ๊บพอเข้าใจแต่นี้จูบนะแกรรรรรรรรรรรร
:mew5: :mew5: :mew5:
-
ต้องมีเรื่องยุ่งๆตามมาอีกแน่
-
แม่หรือเมียกันแน่ถึงจูบกันขนาดนั้น??
-
เรื่องนี้มีแต่ปริศนา ตอนนี้เพิ่มมาอีกเรื่องละ 55555
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมาก มีเรื่องให้ลุ้นและชวนสงสัยเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1:
-
เปิดเทอมไวจังเลยค่ะ เราพึ่งปิดเอง แต่เดี๋ยวก็จะเปิดเหมือนกันละ (หยุดน้อยขนาดนี้ เรียนแบบnon-stopเหอะ!)
ติดตามอยู่ตลอดค่ะ สู้ๆนะ
-
กรี๊ดดดด
แล้วทีนี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปเนี่ยยย
รีบๆมาต่อนะคะพี่ปอยยย อิอิ
-
:pig4:
-
จะเกิดอะไรขึ้นละทีนี้
-
เธอเป็นย่าของเด็กๆจริงเหรอ หรือแค่เป็นเมียพ่อ
-
หรือว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่มดใจร้าย
-
กรี้ดดดดดดดด ลุ้นไส้จะเกร็งแล้วค่ะ พฮือออออ
ลุ้นได้ลุ้นดีนิยายเรื่องนี้ มาอัพบ่อยๆนะคะ :sad4:
-
ใจร้ายจังเลย
-
กีตตตตตตตตตตตตตตตตตตต เอาตอนต่อไปมาเลยค่ะ อยากอ่านต่อมาก แม่พี่ไนซ์มาไง แล้วพี่เฮล่ะ? :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
หวาาา มาไงเนี่ย
-
ทำไมพี่เฮดีสไม่ยอมรับว่าเคยรู้จักรัญมาก่อนนะ หรือเพราะว่ากำลังกลัว?
พี่ไนซ์ผ่าตัดสำเร็จดีใจด้วย แต่ก็พ่วงมาด้วยปัญหาอย่างย่าของเด็กแฝด
ถ้าพี่ไม่คิดลึกจนเกินไปนะน้องปอย พี่คิดว่าแม่ของไนซ์คงรักลูกชายเกินไป
จนทำให้เกิดความรู้สึกที่ผิดๆแบบอยากได้มาเป็นของตัวเอง อาการประมาณว่าหลงรักลูกตัวเองอะไรงี้อ่ะ
ไม่อยากให้มีคนอื่น เพราะกลัวจะไม่รักตัวเอง แล้วยิ่งไนซ์ไปมีภรรยาแถมมีลูกด้วยก็คงยิ่งเกลียดคนที่มา
แย่งความรักของไนซ์ไปจากตัวเอง ซึ่งนั่นก็คือเด็กแฝดและแม่ แต่ตอนนี้แม่ของเด็กไม่อยู่แล้วใช่ไหม
ก็เลยเหลือแค่แฝดเป็นเป้าแทน
ไม่รู้ว่าน้องรัญเจอแบบนี้เข้าจะทำไงนะ แต่ยังไงก็อย่ายอมให้เขาเอาเด็กไปได้นะ สู้ๆ บอกไนซ์เลยก็ดีเรื่องเด็กๆ
ปล.เฮดีสมานิดเดียวเองอ่ะ คิดถึงงงงงงงงง รวมน้องปอยด้วยนะ :mew1: :กอด1:
-
อย่าขยับ นี่คือการจี้ให้มาต่อตอนต่อไป ฮือ... มาต่อไวๆน้าาา อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอะ
-
พึ่งมาอ่านจ้า สนุกมากๆเลย :katai2-1:
ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ความลับของเฮดีส
ทำไมเป็นคนดูลึกลับขนาดนี้นะ 5555
จะติดตามนะจ๊ะ :กอด1:
-
งิ ค้างอ่ะ มาต่อไวนะ
-
ชอบเฮดีสจริงๆ
-
โว่ว ไม่ได้มาอ่าน เดือนนึง ขยับไปไกลเรย อิอิ
-
แสดงว่าเฮียเฮดีสต้องรู้จักรัญมาก่อนแน่ๆเลย แต่มันต้องมีเรื่องอะไรซักอย่างที่ทำให้เฮียแกบอกไม่ได้ ชัวร์!!!!
รู้สึกเกลียดแม่พี่ไนซ์ขึ้นมานิ๊ดนึง 555+
แต่ฝาแฝดยังคงความน่ารักได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ...มันน่าสงสัยมากกก เป็นย่าน่าจะรักหลานนะ
-
สาวๆในเทพนิยายกรีก มักจะเป็นแนวตัวร้ายซะส่วนใหญ่ซะด้วย
-
:mew2:
-
สุดขีด 16
แม่ของพี่ไนซ์มองผมไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สแกนอย่างละเอียดยิบ ผมรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ กับตาที่กรีดอายไลเนอร์ซะเฉียว เธอค่อยๆ เงยมาจ้องหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มพิมพ์นิยมออกมา
“อุ้ยตาย หนูเป็นใครกันจ๊ะ?”
“เอ่อ...ผมเป็นเพื่อนของพี่ไนซ์น่ะครับ”
“อ้อ” เธอเหลือบมองเด็กๆ ที่อยู่ขนาบทั้งสองข้างของผมส่งเสียงสูงพยักหน้าหงึกๆ แล้วเม้มริมฝีปากปั้นยิ้ม “จ้ะ คนที่ไนซ์ฝากเด็กๆ ไว้น่ะเอง บังเอิญจังเลยนะจ้ะ ฉันเป็นแม่ของไนซ์เองจ้ะ ชื่อแก้วตา ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เธอแนะนำตัวแล้วยื่นมือออกมาหาผม มือเรียวขาวทาเล็บสีแดงแปล๊ดทำให้ผมลังเลที่จะยื่นมือไปจับ กลั้นใจยื่นมือออกแต่ไม่ทันใจคุณแม่แก้วตายขยับตัวเข้ามาจับมือผมเอาไว้แน่น ผมสะดุ้งตัวโหยง หน้ายิ้มแต่มือดันบีบซะแรง!
“คุณน้ามาเยี่ยมพี่ไนซ์เหรอครับ?”
“อ๊ะ ฉันเข้าไปเยี่ยมมาแล้วจ้ะ แต่รู้สึกสังหรณ์ใจนิดหน่อยก็เลยย้อนกลับมาที่นี้ แหม ไม่เห็นพวกเธอเดินสวนทางกับฉันเลยนะ หึๆ” คุณแม่ของพี่ไนซ์พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเป็นกันเอง ใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตรแต่คำพูดที่ออกมากลับสวนทางกับสิ่งที่แสดง ผมดึงมือของตัวเองกลับแล้วยิ้มไม่เอ่ยตอบอะไรใดๆ สังหรณ์ใจงั้นเหรอ? คนๆ นี้มีเซ้นต์ดีเป็นบ้าเลยแถมฉลาดมากจับข้อสงสัยได้เร็วสุดๆ
“ผมมาเยี่ยมนานแล้วล่ะครับ ต้องขอตัวกลับก่อน โชคดีครับ” ผมที่ไม่เคยจะเสียมารยาทเอ่ยตัดบทสนทนาอย่างรวบรัดแล้วจูงมือเด็กๆ รีบจ้ำอ้าวหนีผู้หญิงคนนี้ อะไรกันเนี่ย!? ความรู้สึกของผมมันรุนแรงมาก ผู้หญิงคนนี้อันตรายสุดๆ ไปเลย! ท่าทางผิดกับตอนที่อยู่กับพี่ไนซ์ลิบลับ หรือว่าสิ่งที่เด็กๆ พูดมันจะเป็นความจริง!?
ผมเดินมาหยุดกดเรียกลิฟต์ มองกลับไปหาแม่ของพี่ไนซ์อย่างหวั่นใจ เธอมองตามพวกเรามาแต่ไม่ได้เดินตามมาทำเพียงยืนส่งยิ้มอยู่ที่เดิม ทำไมรอยยิ้มนั้นถึงทำให้ผมกังวลขนาดนี้กัน! ผมมองลิฟต์อย่างกระวนกระวาย เมื่อไรจะมาสักที! เสียงรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดดังกึกๆ เข้ามาใกล้ ผมใจหายแวบ
เธอกำลังเดินมาทางนี้!
ผมจับมือของเด็กๆ ไว้แน่น พวกเด็กๆ ก็เบียดผมแทบจะไม่มีที่ว่างให้เล็ดลอดผ่าน เหงื่อของผมหลั่งไหลพราก ยอมรับเลยว่าผมกลัวสุดๆ ไม่ได้กลัวเกี่ยวกับตัวผมหรอกนะแต่ผมกลัวเด็กๆ จะเป็นอะไรไปต่างหากล่ะ เสียงรองเท้าดังเข้ามาเรื่อยๆ ยิ่งทำให้หัวใจของผมเต้นรัวเร็ว ภาวนาให้ลิฟต์มาทันเวลาที!
กึก!
“เดี๋ยวสิจ้ะหนู น้ายังไม่รู้จักชื่อของหนูเลย ชื่ออะไรงั้นเหรอจ๊ะ?” คุณแม่ของพี่ไนซ์หยุดยืนไม่ไกลจากพวกผมนัก เธอเอ่ยถามด้วยใบหน้าอ่อนโยนไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ทำไมภายในใจของผมถึงได้ต่อต้าน ความรู้สึกระวังภัยพรั่งพรูแตกพลั่กไปอาบทั้งร่างของผมไว้ คำถามธรรมดาๆ ไม่มีอะไรแปลกแต่บางอย่างห้ามผมไม่ให้ตอบ ห้ามตอบเด็ดขาด!
“ต้าย ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอกจ้ะ สบายๆ เป็นกันเองได้ เพื่อนของไนซ์ก็เหมือนเพื่อนของฉันนั้นแหละ” เธอหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี มองตรงมาที่ผมแสดงความเป็นกันเองอย่างที่พูด แต่ผมกลับรู้สึกว่าเธอกำลังคาดคั้นเอาคำตอบ
“อ้อ ครับ เอ่อ...ผม...ชื่อ...เนเน่ครับ”
“ชื่อน่ารักจังเลยนะจ้ะ”
“ขะ...ขอบคุณครับ” ผมยิ้มรับพร้อมกับกลืนน้ำลาย โอเค รอดไปที ไม่รู้ทำไมชื่อนี้ถึงได้ผุดขึ้นมาในหัวของผมในเวลาแบบนี้ ผมก็ไม่ได้โกหกแหละ ผมชื่อ ‘เน’ ถึงจะเติม ‘เน่’ ต่อท้ายแทน ‘รัญ’ ก็เถอะ พระพุทธเจ้า เหงื่อของผมไหลอย่างกับเขื่อนแตกแน่ะ ลิฟต์ปิ๊งดีดตัวเปิดประตูแยกออกห่างจากกัน ผมรีบเดินเข้าไปและแน่นอนว่าเธอก็เข้ามาด้วย!
“แหม อยู่คุยเล่นกับฉันก่อนสิจ้ะ ฉันเองก็ไม่มีโอกาสเจอกับเพื่อนของไนซ์บ่อยนัก”
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้ะ ฉันก็ไม่ค่อยได้ดูแลไนซ์เท่าไร ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยก็เอาแต่ยุ่งกับธุรกิจส่วนตัว ฉันอยากจะรู้ว่าหนูไปมารู้จักสนิทกับไนซ์เขาตอนไหนน่ะ?”
ไม่ได้เกรงใจแต่ผมไม่อยากคุยด้วยต่างหาก! ทำไมลิฟต์ถึงได้เคลื่อนตัวช้าขนาดนี้กันนะ ผมอยากจะออกจากที่แคบๆ น่าอึดอัดตรงนี้เร็วๆ ผมยิ้มแบบไม่เต็มใจนัก มองคนที่ปั้นหน้าส่งยิ้มเต็มที่มาให้แล้วหนาวจับใจ ทำไมจู่ๆ ผมถึงรู้สึกเย็นวูบแบบนี้กันนะ!?
เมื่อลงมาข้างล่างคุณน้าแก้วตาคว้าข้อมือของผมไว้แน่น ไม่อยากปล่อย จากนั้นก็ลากมานั่งคุยด้วย พวกเด็กๆ นั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ ผม ตั้งแต่เห็นคนๆ นี้ไม่ส่งเสียงส่งแอะ หลานกับย่าคู่นี้แปลกดีแท้ต่างฝ่ายต่างทำเหมือนไม่เห็นกันซะงั้น
พอมาถึงเธอก็เปิดประเด็นตรงเป้าทันที
“รู้จักกับไนซ์ตั้งแต่เมื่อไร?”
“เอ่อ...ผมมาเยี่ยมพี่ที่โรงพยาบาลนี้แล้วเจอกับพี่ไนซ์ เราคุยกันถูกคอจากนั้นก็เริ่มสนิทกันครับ”
“หือ? เธอเข้าไปคุยกับไนซ์เขาก่อนเหรอ?”
“เปล่าครับ พี่ไนซ์เข้ามาคุยกับผมก่อน”
“แล้วเธอก็มาหาไนซ์เขาบ่อยๆ เหรอ?”
“ไม่บ่อยครับ”
“แล้วจะเรียกว่าสนิทกันได้ยังไงล่ะ?”
ท่าทางและการกระทำของคนๆ นี้ชักจะเริ่มห่างไกลจากคำว่า ‘แม่’ เข้าไปทุกทีจนผมรู้สึกติดใจสงสัย หรี่ตาจับผิดผมแถมยังทำเสียงเหมือนเหยียดหยามกันแบบนี้มันเหมือน... เหมือนกับเจ๊คนนี้แกหึงผมที่เข้ามาสนิทกับพี่ไนซ์อย่างนั้นแหละ
ผมถอนหายใจไม่ตอบแล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่เท่านั้นแหละเหมือนมีใครบางคนกดตัวผมให้นั่งลงที่เดิมด้วยพละกำลังมหาศาล ผมมองซ้ายขวาอย่างตื่นตระหนก ไม่มีใครอยู่ด้านหลังของผมแล้วอะไรที่กำลังบีบไหล่บังคับให้ผมนั่งอยู่นี่ล่ะ? ผมพยายามขัดขืนแต่แรงบีบบังคับนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ปวดเหมือนกระดูกจะร้าว ผมพยายามจะเปล่งเสียงออกมาก็ติดอยู่ที่ลำคอ ร่างกายของผมสั่นสะท้านเย็นวูบไปด้วยความหวาดกลัว นี่มันอะไรกันนะ เกิดอะไรขึ้นกับผม!?
“ถ้าฉันยังไม่ได้คำตอบที่พอใจอย่าหวังจะได้ลุกไปจากตรงนี้” แก้วตาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำแฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครสนใจมองมาเลย แม้แต่สองฝาแฝดที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ปกติเหมือนไม่เห็นผมดิ้นทุนรนทุราย คนพวกนี้ไม่เห็นผมขัดขืนหรือพยายามต่อสู้กับคนพวกนี้อยู่หรือไง? ผมหน้าซีดเผือก กลัวสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองในตอนนี้ และเหนือสิ่งอื่นใดกลัวผู้หญิงตรงหน้าคนนี้!
ใครก็ได้มาช่วยผมไปจากที่นี้ที!
พี่...พี่เฮดีส!
ผมกำลังแตกตื่นกับสิ่งที่กำลังเผชิญหน้า ชื่อที่ผุดขึ้นมากลับเป็นคนที่ผมไม่คิดว่าจะนึกถึงเป็นคนแรก ผมคิดถึงเขาเอามากๆ คิดถึงความนิ่งสงบราวกับไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดๆ บนโลกใบนี้ ถ้าเป็นเขาล่ะก็... ผมรู้ว่าพี่เฮดีสต้องช่วยผมได้อย่างแน่นอน! ผมเริ่มหายใจติดขัด ร่างกายเริ่มปั่นป่วน ท้องไส้หมุนบิดเป็นเกลียวด้วยความกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้ ผู้หญิงตรงหน้ามองหน้าผมแสยะยิ้มสะใจประดับใบหน้าสวยๆ นั้น มันช่างเหมือนนางแม่มดร้ายในนิทาน!
“โอ้ ตายล่ะ เป็นลมตอนนี้ไม่ได้นะฉันยังถามไม่จบเลย”
“ฮึ!” ผมทำเสียงในลำคอแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ คนๆ นี้ไม่ควรเป็นแม่ของพี่ไนซ์เลย ไม่เหมาะกับย่าของฝาแฝดที่น่ารักขนาดนี้เลย! ยัยแม่มดเอ๊ย!! ผมเบิกตากว้างนิ่วหน้า สำลักไอแค่กๆ เมื่อมีมือที่มองไม่เห็นบีบคอผมอย่างแรง สีหน้าของค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเขียวเกือบม่วง คอแสบร้อนเหมือนกำลังไหม้ ตัวชักกระตุก อากาศหายใจเริ่มขาดช่วง
“ทุกสิ่งจงหยุด!”
เสียงตะโกนดังก้องที่แทรกเข้ามาท่ามกลางความมืดมิดของสติที่กำลังดับวูบของผม แรงบีบหยุดชะงักลง
“ไปให้พ้นไอ้ผีโสโครก!”
จากนั้นไม่กี่วินาทีแรงกดหนักบนร่างของผมก็อันธพาลหายไป ทุกอย่างพร่ามัว ร่างอ่อนปวกเปียกของผมทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วง ผมไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะพยุงตัว ผมหลับตาปล่อยให้ร่างค่อยๆ ร่วงลงไปกับพื้น ยอมรับชะตากรรม ผมชนเข้ากับวัตถุแข็งโป๊กที่เกือบทำให้หัวของผมปูดโน แต่ไม่ยักกะเจ็บเท่าไร
ผมหายใจเข้าอย่างช้าๆ เอาออกซิเจนเข้าปอดทดแทนเมื่อครู่ที่เกือบจะขาดใจตาย ในหัวของผมยังมึนงงไม่หาย ประสบการณ์เฉียดตายเมื่อกี้ไม่น่าพิสมัยเท่าไรนัก ระหว่างที่ผมยังไม่ได้สติมีใครบางคนโอบร่างของผมไว้อย่างอบอุ่น เจ้าสิ่งที่ผมชนเข้ามีจังหวะเต้นดังตุบๆ ฟังแล้วชวนใจสงบนิ่ง ผมเอนตัวซบสิ่งนั้นอย่างผ่อนคลาย
“เฮดีส! โอ๊ย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในที่สุดฉันก็ได้เจอกับเธอ! พระเจ้า โชคดีจริงๆ ฉันอยากจะเจอเธอมานานแล้ว แหม ดูสิ เธอเหมือนไนซ์มากจริงๆ โอ๊ะ ไม่สิ ฉันควรจะพูดว่าเธอเหมือนพ่ออย่างกับเป็นคนๆ เดียวกันแน่ะ อ่า! เฮดีส ยอดเยี่ยมเลย”
เสียงของแก้วตาอะไรนั้นกรีดร้องเสียงแหลม ตื่นเต้นตกใจและยินดีปรีดาสุดชีวิต เธอพูดพร่ำอย่างน้ำไหลไฟดับอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า ผมขมวดคิ้วหน่อยๆ เริ่มขยับตัวเมื่อได้ยินชื่อของใครบางคนที่ผมกำลังคิดถึง
เขามาจริงๆ น่ะเหรอ?
พี่เฮดีส...
ผมลืมตาขึ้น กะพริบปรับแสงที่จ้าเกินไป ผมกำมือแน่นมองสิ่งที่ผมเกาะไว้ สิ่งที่ผมเห็นเป็นอย่างแรกคือสีดำ อ่า ชุดสีดำ ผมหัวใจเต้นรัว ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เป็นความยินดีและเบื่อหน่ายสุดๆ กับแฟชั่นสีดำทั้งตัวของเขา เฮ้อ วันหน้าผมจะพาเขาไปซื้อชุดสีอื่นมาใส่บ้างแล้ว เล่นใส่แต่สีดำไว้อาลัยให้ใครทุกวันแบบนี้กัน ผมยิ้มนิดๆ ซุกตัวกอดรัดรอบลำตัวแข็งแกร่งของเขาอย่างอุ่นใจ ผมรู้ว่าถ้ามีเขาอยู่ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
พี่เฮดีสขยับตัวก้มลงมามองผมเล็กน้อย ดวงตาของเขาประกายวูบ ก่อนจะเงยหน้าไปมองผู้หญิงที่จ้องเขม็งมาด้วยสีหน้าเหมือนคนกำลังจะบ้า
“ฉันไม่ได้เจอเธอมากี่ปีแล้วนะเด็กน้อยของฉัน”
“ผมไม่เคยเป็นของคุณ”
“ฉันเป็นแม่ของเธอนะ!”
“ฝันอยู่เรอะ?” พี่เฮดีสย้อนกลับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ท่าทางไม่ยอมรับแถมยังมองด้วยสายตารังเกียจเหมือนเธอคนนั้นเป็นสิ่งไม่ควรค่าแก่การมอง ทำเอาเจ๊แม่มดกรี๊ดดังลั่นอย่างขัดใจ หน้าตาที่ดูสวยงามบิดเบี้ยว พี่เฮดีสไม่สนใจเขาเอ่ยไล่อีกฝ่ายด้วยใบหน้านิ่งสนิท ไม่สะดุ้งสะเทือนกับเสียงที่บาดแก้วหูนั้นเลย
“ผมว่าคุณน่าจะรีบไปจากที่นี้ก่อนที่ผมจะเอาจริง”
“เอาซี! ที่นี้คือโรงพยาบาลที่มีคนป่วยอยู่มากมาย กว่าเธอจะจัดการฉันได้อยากรู้นักว่าจะมีคนตายสักกี่ราย” ยัยแม่มดแก้วตาอะไรนั้นสงบสติอารมณ์เป็นปกติมองพี่เฮดีสแล้วทำเสียงขึ้นจมูก ยักไหล่ไม่แคร์สิ่งที่พี่เฮดีสพูด เธอเชิดหน้าหยิ่งยโสแล้วเอ่ยท้าทายกลับมา
“คิดว่าผมสนแรอะว่าใครจะตายบ้าง?” พี่เฮดีสสวนกลับอย่างรวดเร็ว คำพูดที่เหมือนเยาะเย้ยแสนจะเย็นชาไร้เห็นใจใดๆ นั้นทำให้ผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว คนๆ นี้รู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ไม่ใช่แค่คำขู่เล่นๆ!
และเหมือนคนที่ท้าทายไว้ในตอนแรกจะรับรู้เช่นเดียวกับผม ยัยแม่มดเล็บแดงนิ่วหน้าพูดอะไรไม่ออก ทำได้แต่กระแทกส้นเท้าเดินออกไปอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินออกไปไกล เธอหันกลับมาทิ้งท้ายไว้ด้วยสายตาอาฆาตแค้นรุนแรง แม้แต่ผมยังหวาดกลัวต่อสายตานั้น
“แกมันก็ไร้หัวใจเหมือนกับพ่อของแก!"
"ฉันจะทวงของทุกๆ อย่างที่สมควรเป็นของฉันคืนมาให้ได้!”
ผมมองคนๆ นั้นที่เดินหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับหายตัวได้ ผมกะพริบตาปริบๆ กุมมือที่ลำคอมันปวดแสบปวดร้อน ในสมองกำลังตีกันวุ่นว่าย นี่มันเรื่องอะไรฟะ!? หนังแฟนตาซีเรื่องใหม่เหรอ!? ทั้งสิ่งที่ทำให้ผมขยับตัวไม่ได้ ร้องก็ไม่ออก ไอ้สิ่งลึกลับที่บีบคอผมจนเกือบจะตายตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น มันคืออะไรกัน!? ครอบครัวนี้มันตัวอะไรกันเนี่ย!!?
:L2:อ๊ะๆ ยังไม่หมด ต่อรีล่างจ้า :L2:
-
ยิ่งคิดสมองยิ่งอ่อนล้าหมดแรง เงยหน้ามองอีกคนที่ยืนนิ่งกลายเป็นตอไม้ ผมตัวแข็งทื่อตาเบิกโพล่งจ้องร่างหญิงสาวผมสีขาวในชุดสีขาว ทะ...ทำไมกัน! กลางวันแสกๆ แบบนี้ผมกลับเห็นผีตัวเป็นๆ ลอยอยู่ตรงหน้า สวดแผ่บทเมตตาตอนนี้ยังทันอยู่ไหม!? สมองน้อยๆ หยุดชะงักไปชั่วคราว ผมกลืนๆ น้ำลายแล้วทำเหมือนมองไม่เห็นสิ่งนั้น ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองดูคนรอบข้าง ทะเลาะกันขนาดนี้น่าจะกลายเป็นแหล่งไทมุงชั้นดีแน่ๆ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ผมอยากเช็กสายตาหรือไม่ก็สมองมันซะตอนนี้เลย!
ผมสายตาไม่ดีหรือเพี้ยนไปแล้ววะ!?
ปากของผมค่อยๆ อ้าจนเหวอค้างไปหลายวินาที รอบข้างตัวของผมนอกจากพี่เฮดีสแล้วทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนถูกกดปุ่มสต็อปค้างไว้ สรรพเสียงเงียบงันเหมือนเมืองร้างทั้งๆ ที่มีคนอยู่เต็มโรงพยาบาล เจ้าฝาแฝดสองตัวที่นั่งอยู่ข้างๆ ของผมก็นั่งหน้าบึ้งไม่ขยับไหวติ่ง กระทั่งตาก็ยังไม่กะพริบเลย สังเกตดีๆ เข็มของนาฬิกาเรือนยักษ์นั้นก็ไม่กระติกสักนิด! ผมกวาดสายตามองไปทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่าง หรือว่า...ที่เป็นแบบนี้เพราะพี่เฮดีส? คำถามที่เคลือบแคลงผุดขึ้นมามากมาย ผมคิดอะไรไม่ออกสมองมันตันไปหมด
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย!?
“กลับ!” พี่เฮดีสผลักตัวผมเกือบจะหงายหลังล้มไปกับโต๊ะ เขาหมุนตัวหันกลับหลังตวาดเสียงดังสะบัดแขนพรึบ! อย่างกับจอมยุทธ์ของหนังจีนแน่ะ ผมสะดุ้งตกใจ เหมือนมีใครบางคนกดปุ่มเพลย์อีกครั้ง ทุกสิ่งทุกเสียงระเบิดตูมในครั้งเดียว ผมยกมือปิดหูหลับตาปี๊ด
“มัมเป็นอะไรน่ะ?”
“เอ๋?” ผมค่อยๆ ลืมตา เห็นสองฝาแฝดนั่งมองผมด้วยสายตาแปลกๆ
ผมยิ้มเก้อๆ รู้สึกอายยังไงไม่รู้ ค่อยๆ เคลื่อนตัวลงมาจากโต๊ะอย่างช้าๆ มองไปรอบๆ มีคนมองมาที่ผมอย่างสงสัย สายตาของพวกเขาที่มองมาเหมือนกับคู่แฝดนี่เปี๊ยบ ผมก้มหน้ากุด อับอายขายขี้หน้าเพิ่มเป็นสองเท่า ให้ตายเถอะ ไปนอนแผ่หลาบนโต๊ะแบบนั้นคนเขาจะมองผมว่าไม่บ้าก็ไม่เต็มนั้นแหละ!
“เฮ้ย!”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมาพี่เฮดีสกระดิกนิ้วเรียก เสียงที่ใช้ฟังเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร ผมถอนหายใจ สงสัยเขาจะเคืองยัยแม่มดนั้น เอ๊ย แม่ของตัวเองอยู่ล่ะมั้ง ว่าแต่เมื่อกี้นี้มันเกิดอะไรขึ้น?
ผมรู้สึกงุนงงสับสนเมื่อกี้นี้มันความจริงหรือจินตนาการเพ้อเจ้อของผมกันนะ? ผมมองพี่เฮดีสอยากจะถามเหลือใจแต่สภาพอากาศมันไม่เป็นใจเอาซะเลย ดูสิครับ หน้านิ่งก็จริงแต่อารมณ์ยังคุกรุ่นเป็นภูเขาไฟรอเวลาระเบิดตัว ผมสัมผัสถึงรังสีการทำลายล้างรอบๆ ตัวของเขาได้เลย!
สองฝาแฝดพอเห็นพี่เฮดีสก็เฮโลเข้ามามะรุมมะตุม ส่งเสียงร้องแย่งชิงความสนใจของคนที่จ้องเขม็งมาที่ผม
“ป่อ!”
“แด๊ด!”
ไอ้สองตัวนี้มันยังแยกพ่อกับอาของตัวเองไม่ออกอีกเหรอ!? ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ก็เพิ่งเข้าไปเยี่ยมพ่อที่นอนหน้าซีดบนเตียงอยู่เลย ไหงคราวนี้ยังเรียกพี่เฮดีสว่าพ่ออยู่อีก ไม่เอะใจบ้างหรือไงว่าทำไมเดี๋ยวพ่อก็ยิ้มทำตัวบ้าบอเดี๋ยวก็เงียบกริบอย่างกับป่าช้า! ผมถอนหายใจกับความซื่อบื้ออย่างไม่น่าเชื่อของไมนอสกับแมนทีส ทีเรื่องอื่นฉลาดรู้เยอะกันจัง!
ผมรีบก้าวเท้าเดินไปหาพี่เฮดีสแต่ไม่กล้าเข้าใกล้มาก เกรงใจลินเช่ย์ที่ล่องลอยหมุนเวียนรอบๆ ตัวพี่เฮดีส!
“ว่าแต่คนๆ นั้นหายไปไหนแล้ว?” ไมนอสมองหาใครบางคนด้วยสีหน้าระแวงนิดๆ ผมคิดว่าเขาต้องมองหาคุณย่าของตัวเองอยู่แน่ๆ ผมเหลือบมองพี่เฮดีส เขาไม่พูดอะไรสักคำเดินนำหน้าไปเหมือนอย่างเคย ผมเองก็คิดว่าไม่พูดจะดีกว่า ไอ้ประสบการณ์เสี่ยงตายสุดพิลึกพิลั่นแบบนั้นพูดไปใครมันจะมาเชื่อผมกัน! โชคดีที่ไมนอสยังเด็กนัก พอไม่เห็นคุณย่าใจร้ายคนนั้นก็สบายใจหันมายิ้มและจับมือผมดึงให้ออกเดิน
“รีบๆ เดินเถอะฮะมัม ป่อไปไกลแย้วนะ!”
“เร็วๆ สิฮะ!” แมนทีสก็ช่วยพี่ชายดึงมืออีกข้างของผมให้ออกเดินเร็วๆ เพื่อจะให้ทันคนที่เดินนำลิ่วไปไกลนู้น! ผมยิ้มนิดๆ ดึงเด็กน้อยเอาไว้ก่อนจะเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงใจเย็น
“รีบๆ มากเดี๋ยวหกล้มนะครับ ค่อยๆ เดินไปนี่แหละ”
อันที่จริงผมไม่อยากบอกเลยว่า...เดินอยู่ไกลๆ แบบนี้น่ะดีแล้ว! ขืนไปเดินอยู่ใกล้ๆ สาวซีดจางบอบบางจนแทบมองทะลุตนนั้นมีหวังผมต้องกลัวจนหัวโกร๋นจับไข้น่ะสิ! แค่พูดถึงก็พาลทำให้ขนลุกแล้ว บรื๋อ! ผมพยายามยิ้มให้เด็กๆ คล้อยตาม ไมนอสเบ้ปากอย่างไม่ยินดีแต่เลิกดึงแขนของผมแล้ว ส่วนแมนทีสจ้องผมเขม็งด้วยสายตาแปลกๆ ผมก้มมองเขากลับแล้วถามขึ้น
“มีอะไรครับ?”
“เมื่อกี้ทำไมมัมต้องโกหกด้วย?” เด็กน้อยถามด้วยสีหน้าจริงจังจนผมยังแปลกใจ ไมนอสหันมามองผมกับน้องชายที่เล่นจ้องตาวัดใจกัน โกหกงั้นเหรอ? ทำไมผมต้องมาถูกเด็กสองขวบตราหน้าว่าโกหกด้วยเนี่ย!? ผมค่อยๆ ตอบกลับพร้อมกับยิ้มนิดๆ
“ไม่ได้โกหกครับ กลัวจะล้มจริงๆ”
“โกหก!” แมนทีสตะโกนเสียงดังทำหน้าโมโหใส่ผมที่ได้แต่ยืนงุนงงอยู่กับที่ เจ้าหัวทองสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งบึ่งหน้างอไปหาพี่เฮดีส ผมมองตามร่างเล็กๆ นั้นอย่างไม่เข้าใจอาการโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง ไมนอสมองผมสลับกับน้องชายไปมาแล้วถอนหายใจ ผมก้มมองฝาแฝดคนพี่แล้วเลิกคิ้ว ไมนอสยื่นปากน้อยๆ ของตัวเองบอกเล่าด้วยความเสียงไม่พอใจปนอิจฉา
“ถ้าป๋มโกหกเจ้านั้นจะจับได้ทุกครั้งเลยฮะ ป่อบอกว่าแมนเป็นเครื่องจับโกหกที่ดีที่สุด”
หะ? พี่ไนซ์ให้ลูกกินเครื่องจับเท็จตั้งแต่เกิดเลยหรือไง!? ผมพยักหน้ารับแต่ไม่ใส่ใจกับคำพูดของเด็กๆ สงสัยอยากจะไปหาพี่เฮดีสเร็วๆ แล้วทำเป็นงอนผมวิ่งออกไปก่อน ผมจับมือไมนอสแล้วเดินทอดน่องเนือยๆ ไปหาสองคนนั้น พยายามจะรักษาระยะความปลอดภัยเอาไว้ แต่ไม่วายสบตาเข้ากับลินเช่ย์อย่างจัง
เหวอ!!!
ผมผงะถอยหลัง อยากจะวิ่งหนีใจจะขาด ผมทำเนียนเฉตาไปมองทางอื่นแต่ทางนั้นไม่ยอมปล่อยเลยไป เล่นลอยพุ่งตรงมาที่ผมซะนี่! ผมหยุดเท้ากึกตัวแข็งทื่อ เหงื่อเริ่มผุด ไมนอสเงยหน้ามองผมส่งสายตาเป็นคำถาม ผมไม่สนใจจะตอบแล้วล่ะ เพราะตอนนี้สติของผมมันแตกโพละไปเรียบร้อยแล้ว เจ้าหล่อนเล่นมายิ้มใส่หน้าในระยะประชิดแทบจะเข้ามาสิงร่างผมอยู่แล้ว! ผมทำหน้าอยากร้องไห้ส่งสายตาไปขอความช่วยเหลือจากใครบางคนที่ทำหน้าทะมึนอยู่ไกลๆ หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้นเมื่อร่างขาวซีดเข้ามากอดคอคลอเคลียแบบชิดใกล้ ผมอยากจะเป็นลมมันซะตอนนี้เลย!
“พอได้แล้ว มานี่!” พี่เฮดีสเดินฉับๆ ย้อนกลับมาคว้าคอของผมแทบจะลากให้เดินออกไป จ้องตาเขม็งกัดฟันไล่ลินเช่ย์ให้ออกห่างไป สายตาแลน่าสะพรึงยิ่งกว่าตอนปะทะกับยัยแม่มดแก้วตาอีก ผมรีบคว้าตัวของพี่เฮดีสไว้เป็นไม้กันผี มองลินเช่ย์ที่ทำหน้าหง่อยๆ อย่างหวาดหวั่น อย่า! อย่ามองอย่างกับว่าผมเป็นคนใจร้ายแบบนั้นได้ไหม!? โอ๊ย ผีตัดพ้อคนก็เป็นด้วย!
“มัมขี้โกง! กอดป่อคนเดียวแล้วไมล่ะ!?” ไมนอสร้องโวยวายไม่พอใจกระโดดดึ๋งๆ กระทืบเท้าปึงๆ
ผมชะงักมองตัวเองที่กอดตัวพี่เฮดีสไว้ซะแน่น วะ...โว้ย! ไม่ใช่นะ! แค่เอามากันผีไว้เฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะลวนลามหรือคิดอะไรอกุศลแบบนั้นเลย พี่เฮดีสพ่นลมหายใจแรงๆ ออกมาครั้งหนึ่งเหมือนไม่เต็มใจแต่ทำไม่ได้อะไรทำนองนั้น ผมรีบสะบัดตัวออกจากเขาทันที เฮอะ! ถ้ารังเกียจกันนักทำไมไม่บอกให้ปล่อยเล่า ทางนี้ก็ไม่ได้อยากกอดขนาดนั้นสักหน่อย!
“รีบเดินได้แล้ว เสียเวลา” พี่เฮดีสหันมาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม
พวกเราจึงยกพลเข้ามาอยู่ในรถคันสวยของพี่เฮดีส ผมจำได้ว่าเป็นคนละคันกับตอนเช้า สงสัยจะเปลี่ยนรถตอนไปทำธุระ (เปลี่ยนรถเป็นว่าเล่น อะไรจะรวยขนาดนั้น!) ส่วนเจ้าเวฟป้าเพื่อนยากของผม พี่เฮดีสบอกว่าให้คนจัดการส่งไปที่บ้านของพี่ยูเรียบร้อยแล้วแต่ผมก็ยังอดกังวลใจไม่ได้ ผมมีแค่มันคันเดียวนี่ครับ ไม่ได้มีสำรองไว้แบบพี่เฮดีสที่อยากเปลี่ยนอารมณ์ขับคันไหนก็เปลี่ยนได้ทุกเมื่ออย่างนั้น
รถแล่นไปเรื่อยๆ ผมกับคู่แฝดหลับๆ ตื่นๆ ไปหลายยก พวกเราสะดุ้งตื่นเมื่อรถเหวี่ยงตัวเลี้ยวเข้าประตูรั้วเหล็กสีขาว ผมยืดตัวตรงมองไปที่พี่เฮดีสอย่างสงสัย เมื่อกี้ตั้งใจหรือเปล่าวะ? เล่นหักเลี้ยวยิ่งกว่าแข่งดริฟรถ!
ผมหันไปมองนอกรถเมื่อเด็กน้อยสองตัวออกอาการตื่นเต้นร้องอุทานเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ผมมองสวนที่ตกแต่งด้วยพรรณไม้ต่างๆ ดูร่มรื่นน่าอยู่แถมยังตกแต่งซะสวยงาม รถแล่นผ่านสวนวนอ้อมสระน้ำพุขนาดใหญ่ที่มีรูปปั้นดอกไม้ที่พ่นน้ำเป็นสายเล็กๆ ผมเอนตัวเงยมองคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านข้างหน้า ตกตะลึงอึ้งทึ่งกับความใหญ่โตมโหฬารและความงดงามอลังการตามแบบโบราณของมัน ผมอ้าปาก เบิกตากว้าง ก่อนจะหันไปมองคนขับรถ ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย
ที่นี้คือที่ไหน? แล้วทำไมเขาถึงพาพวกเรามาที่นี้?
พี่เฮดีสหยุดรถที่หน้าประตูทางเข้าของคฤหาสน์ เขาหันมามองผมก่อนจะเปิดประตูรถออกไป พวกเด็กๆ ก็รีบลงรถกันท่าทางกระตือรือร้นกันสุดๆ ผมรีบเปิดประตูออกไปยืนมองคฤหาสน์หลังยักษ์ ยิ่งเข้ามาใกล้ก็ยิ่งเห็นความสวยงามของมันชัดเจน นี่บ้านคนหรือพระราชวังกันแน่! แล้วอย่าบอกนะว่าบริเวณบ้านหลังนี้มันตั้งแต่เลี้ยวเข้ามาประตูแรกนู้นแน่ะ โอ แม่เจ้า พื้นที่มันกว้างขนาดนี้ได้ยังไงกัน!? นี่ผมยังยืนอยู่ในเมืองหลวงของประเทศไทยอยู่หรือเปล่า!? ผมตะลึงงันอยู่กับที่ พี่เฮดีสเดินผ่านหน้าผมจึงได้สติรีบเดินตามไปกระซิบถามอย่างกังวล
“พี่พาพวกเรามาที่นี้กันทำไมครับ? แล้วที่นี้มันที่ไหน?”
พี่เฮดีสเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วหันกลับมามองผมที่ทำหน้าแตกตื่น เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“นายอยากรู้เรื่องของตระกูลฉันไม่ใช่เรอะ?”
“เอ๊ะ แต่พี่บอกว่ามัน...” ผมพยักหน้ารู้สึกตื่นเต้นที่เขาจะเล่าให้ผมฟัง แต่เดี๋ยวก่อนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการมาที่นี้ อีกอย่างไหนเคยบอกว่ามันเป็นเรื่องของตระกูลบอกอะไรไม่ได้ยังไงล่ะ ผมกำลังเอ่ยแย้ง เขาก็ตัดบทซะเรียบเตียน
“ฉันมีวิธี”
“วิธี? วิธีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ฉันพูดอะไรนายก็แค่เออออตามก็พอ” พี่เฮดีสจ้องกลับด้วยสายตาเย็นชาจนเย็นยะเยือก ผมถึงได้รูดซิปปิดปากอย่างรวดเร็ว
อ่า วิธีอะไรของเขากันนะ? แล้วที่นี้มันที่ไหน? เกี่ยวอะไรกับตระกูลของพี่เฮดีสกัน? เอ๊ะ? ว่าแต่...ผมชะงักตัวแล้วแหงนหน้ามองรอบๆ ตัว เริ่มเอะใจอะไรบางอย่าง อย่าบอกนะว่า... ที่นี้คือบ้านของพี่เฮดีส!!? ผมทำตาโตตกใจเมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ ไม่จริงน่ะ! ก็รู้อยู่หรอกว่าเขารวยแต่นี่มันยิ่งกว่าอภิมหาเศรษฐีแล้ว!
“เข้าใจที่พูดไหม?”
“เอ๋ อ้อ ครับๆ” ผมพยักหน้ารับอย่างเอ๋อๆ เมื่อพี่เฮดีสถามแทรกเข้ามาระหว่างที่ผมกำลังทึ่งจัดกับที่อยู่อาศัยอันโอ่อ่าหรูหราโอเว่อร์ที่สุดในสามโลก จริงดิ? ที่นี้มันบ้านของพี่เฮดีสจริงๆ งั้นเหรอ!? พี่เฮดีสพยักหน้ารับแล้วหันกลับไปเดินต่อ พวกเด็กๆ ส่งเสียงเฮวิ่งตามหลังของเขาไป แทบจะวิ่งสำรวจทุกเส้นทางไม่ยอมเหนื่อยกันเลย
พอเข้ามาในบ้าน มีชายวัยกลางคนสูงผอมยืนรอท่าต้อนรับพวกเรา เขาโคงตัวทำความเคารพพี่เฮดีสด้วยใบหน้าจริงจัง ผมสำรวจเครื่องแต่งกายของเขาแล้ววิเคราะห์ได้ว่าคนๆ นี้จะต้องเป็นพ่อบ้านอะไรนั้นแน่ๆ คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้มันต้องมีแหละน่า พี่เฮดีสพยักหน้ารับพูดอะไรเล็กน้อยแล้วเดินต่อไป ชายใส่สูทดำแบบพ่อบ้านเซบาสเตียนพยักหน้ารับคำสั่ง เมื่อผมเดินผ่านเขาก็ยิ้มแบบคนขรึมโค้งตัวให้ ผมก็รีบโค้งตอบกลับทันที
พวกเรานั่งรวมตัวกันที่ห้องรับแขกซึ่งกว้างกว่าบ้านของผมทั้งหลัง ผมหันซ้ายมองขวาอยู่ไม่นิ่งรู้สึกกระวนกระวาย คนรับใช้ที่แต่งตัวด้วยเครื่องแบบเรียบร้อยเดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำชาเสิร์ฟขนมเต็มโต๊ะ พวกเขาถอยกลับมาเงียบๆ ไม่ลืมโค้งตัวอย่างมีมารยาท บรรยากาศเหมือนผมหลุดเข้ามาอยู่ในพระราชวังอย่างไรอย่างนั้น แย่ล่ะสิ ผมชักเกร็งๆ ซะแล้ว!
ผมเหลือบมองพี่เฮดีสกับเด็กๆ ที่เอ็นจอยกับน้ำและขนม ไม่มีวี่แววที่ใครจะรับรู้ความเครียดของผมเลยสักนิด คุณพ่อบ้านเดินเข้ามาพร้อมกับหีบขนาดพอดีวางไว้บนโต๊ะ แล้วเขาก็ถอยออกไปยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากพวกเราเหมือนยืนรอรับคำสั่งของเจ้านาย
พี่เฮดีสวางแก้วน้ำชาลงยื่นมือไปเปิดหีบสีทองนั้น เขาเลือกอะไรบางอย่างออกมา มันเป็นตลับสีเงินแวววาวลวดลายสวยงาม ท่าทางจะแพงมากแน่ๆ พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วใช้สายตาจิกเรียก ร่างกายของผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ โดยอัตโนมัติ ขนาดตัวเองยังงงเลยว่ารู้ได้ยังไงว่าเขาบอกให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ
“เงยคอ”
ผมทำตามอย่างงงๆ แล้วพี่เฮดีสก็เปิดตลับในมือใช้นิ้วแตะครีมสีนวลๆ ขึ้นมาลูบไล้ไปตามลำคอของผม ผมตัวแข็งทื่อ จะกลืนน้ำลายก็ไม่กล้า จะขยับหนีก็ไม่กล้าอีก ได้แต่นั่งทื่อๆ ปล่อยให้เขาดูแลไปเงียบๆ ที่แท้ตลับนั้นคงจะเป็นยาอะไรสักอย่างแหละ ผมตื่นเต้นจนลืมไปว่าตัวเองเพิ่งถูกบีบคอมายังแสบร้อนอยู่เลย ผมหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นสายตาของเหล่าคนรับใช้ที่ยืนมองมาที่เรา แม้พวกเขาจะทำหน้านิ่งประดุจว่าไม่รับรู้อะไรใดๆ แต่สายตาของพวกเขาส่อแววประหลาดใจกันสุดๆ พี่เฮดีสเงยหน้าไปมองทำให้พวกเขาหันหน้าหนีไปทันที จากนั้นเขาก็กลับมาตั้งอกตั้งใจไล้นิ้วมือไปตามคอที่ถูกประทุษร้ายของผมอย่างช้าๆ อาการแสบร้อนบรรเทาลงไปบ้างแต่ทำไมผมกลับรู้สึกทรมานยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!
“พี่ ผมทาเองก็ได้นะครับ”
“เฉยๆ เถอะ”
ความหวังของผมถูกฟันกระจายด้วยประโยคสั้นๆ เหมือนถูกสั่ง พี่เฮดีสหันตัวของผมให้เอนนอนไปกับพนักอันนุ่มนิ่ม เขาเอนตัวเข้าหา ใบหน้าก้มแทบจะชิดลำคอของผม โอ๊ย! หัวใจของผมเต้นรัวอย่างกับตีกลองเพลงร็อกกระชากวิญญาณ นี่มันทายาประเภทไหนกัน!? มันจะใกล้กันเกินไปแล้ว!!
พอทีเถอะ ผมจะต้านความรู้สึกแปลกๆ นี่ไม่ไหวแล้วนะ! ผมเม้มปากพยายามต่อต้านความหวั่นไหวที่เข้ามาจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ปลายจมูกที่ปัดผ่านเล่นเอาผมขนลุกเกรียว ไอ้แบบนี้มันไม่ใช่ทายาแล้ว! ผมดันไหล่ของเขาไว้ นี่ถ้าผมไม่ได้คิดไปเองเขากำลังลวนลามผมท่ามกลางคนนับสิบ ทำไมจู่ๆ เกิดกลัดมันกับผมได้ล่ะเนี่ย!? พี่เฮดีสจับข้อมือที่ผมใช้ดันตัวเขาออกไปแล้วเงยหน้าจ้องผมนิ่ง โอย... ใครจะได้ช่วยมาบีบคอผมที ตอนนี้เลยนะ! ผมกำลังพ่ายแพ้ต่อสายตาผู้ชายคนนี้! เราสบตากันนิ่งเงียบ ผมแทบจะกลั้นหายใจเมื่อเขาขยับหน้าเข้ามาใกล้
“อ๊ะ ฝนตก!!!” ไมนอสร้องตะโกนดังลั่นทำลายบรรยากาศคลุมเครือระหว่างผมกับพี่เฮดีสลงในพริบตา
ผมสะดุ้งตกใจผลักพี่เฮดีสออกไปจากตัว พี่เฮดีสเกือบหงายหลังหล่นไปกองพื้น ดีที่คว้าพนักโซฟาไว้ได้ทันก่อน ด้วยความขัดเขินเกินทนไม่รู้จะมองหน้าคนข้างๆ ด้วยสีหน้าท่าทางยังไง ผมก็เลยตัดปัญหาหันไปมองหน้าต่าง ฝนตกจริงๆ ด้วย ข้างนอกมีสายฝนโปรยปราย มีเสียงท้องฟ้าคำรามและแสงวูบวาบจากสายฟ้า ทั้งๆ ที่วันนี้ไม่มีวี่แววเค้าของพายุฝนเลยสักนิด ผมมองสภาพอากาศข้างนอกอย่างแปลกใจ พี่เฮดีสหันไปมองนอกหน้าต่างแล้วพ่นลมหายใจเหมือนไม่พอใจ เขาบ่นน้ำเสียงเอือมระอา
“ฮึ น่ารำคาญ มาพร้อมกันทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”
TBC.
เอาล่ะนะ ตอนนี้แฟนตาซีมากเลยล่ะ ตอนหน้าแฟนตาซีกว่า!
ตอนต่อไปสามมหาเทพมาอยู่พร้อมหน้ากันแล้วจ้า
รู้จักพี่ซูสกันไปแล้ว มารู้จักพี่โพไซดอนกันบ้างล่ะ
แน่นอนว่าถึงเวลาเปิดเผยปริศนาของตระกูลนี้แล้ว!
-
น่ากลัวมาก ผู้หญิงคนนี้ :katai1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดด
เนื่อเรื่องมันแฟนตาซีมากค่ะ
ฮ่าๆๆๆ
รอดูเทพทั้งหลายมารวมตัวกันนะคะ
ท่าทางจะมันส์ใช่เล่น อิอิ
-
เริ่มออกแนวแฟนตาซีแล้ว สนุกไปอีกแบบ
-
พร็อตเรื่องพลิกแนวไปจากตอนแรกเลย
นึกไม่ถึงเลยว่าจะกลายเป็นแฟตาซี
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะจ๊ะ :จุ๊บๆ:
-
ท่านเทพๆๆๆๆๆ กรีดร้องๆๆ
-
นี่มันครอบครัวอะไรกันเนี๊ย :a5: o22
-
แฟนตาซีจะมาแล้วหน้าหนุกจัง
-
อ๊ากกก ตื่นเต้น อยากรู้ๆ ค่า
แต่ก็แอบกลัว :mew2:
-
ทำไมมันน่ากลัวขึ้นทุกที เป็นห่วงรัญจัง
-
โอ้ เกือบไปแล้วนะเนี้ย จะได้รู้จักครอบครัวของพี่เฮดีสแว้วววว
-
เริ่มเปลี่ยนแนวซะแล้วว แต่สนุกเหมือนเดิมฮับบ
ติดตามฮับบบ :L2:
-
กางเต้นท์รอตอนต่อไป...
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
สรุปตระกูลนี้มันไม่ใช่คน! เป็นพวกเทพจำแลงกายมารึเปล่าเนี่ย 555 ไม่ก็จุติลงมาเกิดทั้งโอลิมปัส
หนูเนรัญคงเป็นมนุษย์ปุถุชนเพียงคนเดียวในเรื่องซะล่ะมั้ง (ไม่นับพวกตัวประกอบทั้งหลายแหล่)
ปล.จากตอนแรกออกแนวสบายคลายเครียด เริ่มเปลี่ยนมาเป็นแนวแฟนตาซีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แบบว่าพอเปิดอ่านปุ๊บ กลิ่นอายแฟนตาซีแตะจมูกโดยไว
-
เป็นครอบครัวผู้วิเศษกันหรือเปล่าเนี่ย
-
หลงรักเทพเจ้าแห่งความตายเข้าแล้วสิเรา! :impress2: :impress2: :oni2: :oni2: o15 o15 :impress: :impress:
-
เรื่องราวกำลังจะเปิดเพยแล้ว รอตอนต่อไป
-
ผิดคาดตั้งแต่เนเน่เจอผีแล้วพี่เฮแกสั่งผีล่ะ เราก็นึกเลยว่าเรื่องนี้มันต้องแฟนตาซีชัวร์ ไม่ยักกะรู้ว่าแฟนตาซีจริงๆ หนุกมาก พล๊อตเรื่องแบบตอนแรกนึกว่าธรรมดา ที่ไหนได้มีกลิ่นอายของแฟนตาซีมาด้วย ชอบอ่ะ *0*
รอตอนต่อไปจ้า
-
รีบๆมาต่อเลยนะคะ
ค้างงงงง
ต้องการสมการแก้คำตอบตระกูลเทพ
-
กลายเป็นแฟนตาซีซะแล้วเรอะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อุ๊ยตาย. ตอนนี้เริ่ดค่ะ
น่าสงสารลินเช่ย์แบบเนเน่ยังไม่คุ้นชินซะที 555
-
เรื่องนี้กลายร่างเป็นแฟนตาซีไปแล้ว
แต่เราก็ชอบค่ะ ช่วงนี้กำลังหาแฟนตาซีอ่านอยู่ด้วย
แต่แบบ พี่เฮดีสคะ หนูเนเน่เขาเป็นคนธรรมดา
ชอบถนุถนอมหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ><
แต่ชอบน้องแมนมากๆ กินเครื่องจับเท็จ 555
หนูเนเน่โกหกไม่ได้แล้ว
รักคนเขียนนะคะ เปลี่ยนแนวได้ตรงใจ รอบนี้ต่อไวด้วย
ปกติเราจะต้องเอาไปแอบบ่นกับเพื่อนทุกทีว่านิยายที่รอไม่อัพ 555
-
ตอนแรกที่อ่าน ดูจากชื่อเรื่องก็คิดว่า รัญคงเป็นดีสุดขั้ว พี่เฮดีสก็คงเป็นชั่วสุดขีด พออ่านไปเรื่อยๆ พี่เฮดีสก็ไม่ได้เลวอะไรหนักหนานิหน่า เอะหรือมีเบื้องหลัง พออ่านไปสักพักเริ่มมีตัวละครเทพโผล่มาเรื่อยๆ ก็คิดอีกว่า พ่อแม่บ้านนี้แปลก ทำไมตั้งชื่อลูกเป็นชื่อเดียวกับเทพละ ไม่ดีเลยนะ เด็กจะพาลป่วย เพราะชื่อมันสูงเกินไป แต่ก็ไม่คิดไร ก็นิยายนินะ และพออ่านมาเรื่อยๆจนถึงตอนล่าสุดเนี้ย ก็เริ่มเข้าใจละว่าทำไม เทพทั้งหลายมารวมตัวกันท้องฟ้าเลยปั่นป่วนสินะ แล้วที่ต่างมีผีหรือภูติอะไรก็ตามแต่อยู่ข้างตัวตลอด ก็แปลว่าครอบครัวนี้ไม่ใช่ครอบครัวธรรมดาแล้วละ
ลุ้นจังว่าต่อไปจะเป็นยังไงต่อ
ทำไมพี่ไนท์ถึงป่วยหนัก ทำไมถึงชื่อไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้า ทำไมเป็นลูกยายคนนั้นแล้วไม่มีพลังวิเศษ หรือว่าเพราะใกล้ชิดกับพวกนี้ก็เลยป่วยหนัก เหมือนที่พี่เฮดีสเคยบอกว่าถ้าใครอยู่ใกล้ตัวจะซวย เกิดอันตราย เลยถอยออกจากเนรัญไปพักนึง
โอ้ยยย อยากรู้เยอะแยะเลย
-
o22 o22 ...ช็อก!! คนเขียนอัพบ่อย!
อิอิ แซวเล่นค่ะ ไม่ค่อยได้มาคอมเม้นต์เรื่องนี้(หรือไม่เคยเลยหว่า orz) แต่ชอบมากๆเลยนะคะเรื่องนี้!
รอตอนต่อไปค่ะ หวังว่าจะเร็วๆนี้นะคะ ( _ _ )
-
ตอนหน้าก็จะรู้แล้ว ตื่นเต้นอ่า!!!
-
ไหงกลายเป็นนิยายแฟนตาซี
-
ตัดฉับ !! อ๊ากกกกกกกกกกก
อยากรู้อะ :hao5:
-
เรื่องนี้มันอยู่นอกเหนือการคาดเดาเสมอเลย :m29:
-
อะไรกันเนี่ยยย นี่มันแนวแฟนตาซีนี่หว่า แบบนี้ชอบบบบบ :katai2-1:
-
:L1: :pig4:
-
บ๊ะ ตอนหน้า พี่โพไซดอน พระราม9 ออกโรง 55555
-
เรื่องนี้มันมีปริศนาเยอะจริงๆ # ปล. ชอบฉากทายาที่สุดเลยอะ เขิน -//-
-
ฟินๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยย อยากรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว รอให้ถึงตอนหน้าเร็วๆ :mew1:
-
กรีดร้องงงงง สนุกฝุดฝุด
-
เข้าใจว่าคนในตระกูล ทุกคนได้รับเชื้อเทพ ล่ะถ้าไม่ตั้งชื่อตามนั่นก็จะตาย เผอิญเฮดิสดันได้เชื้อเทพแห่งตวามตายมา ใครอยู่ใกล้ก็จะบาดเจ็บหรือตายในเร็ววัน ใช่ป่ะ?
-
ไม่ได้อ่านนาน ค่อนข้างจะลืมๆเรื่องราวไปบ้างแล้ว
5555555555555555555555
ต้องไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกแล้วสินะ . . .
สนุกดีอ่ะ ตอนหน้าจะได้เจอโพไซดอนด้วย
ไม่รู้จะเป็นยังไง
รอจ้ะ
ขอบคุณคนเขียนเน้ออออออออออ
มาจุ๊บที :mew1:
-
ยัยคุณแม่แก้วตานี่ต้องเป็นแบบที่เราคิดแน่เลย ประเภทหลงรักลูกตัวเอง
เนรัญน่าสงสารมากที่ต้องมาโดนพิษแรงหึงขนาดนี้
พี่เฮดีสต้องปกป้องน้องให้ดีๆนะ
ปล.ใกล้จะรู้ความเป็นมาของตระกูลนี้แล้ว อยากให้มาต่อเ้ร็วๆจัง :hao7:
-
ชักสงสัย เป็นย่าหรือเมียกันแน่ร้ายยยจัง :katai1:
-
วู้ สนุกอ่ะ เราปล่อยเรื่องนี้รอดสายตาไปได้ไงหว่า
ชอบๆอ่ะ ชอบเฮดีสกับเนเน่มากๆ :กอด1:
-
เพิ่งเคยเข้ามาอ่าน
อ่านรวดเดียวถึงตอนนี้เลย
ตอนแรกๆ ก็เหมือนนิยายพระเอกซึน นายเอกเอ๋อธรรมดา
แต่พอลินด์เซย์โผล่มา พร้อมกับเงื่อนงำของพลังพิเศษของตระกูลเทพนี่
โอ้ เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นไอความมหัศจรรย์อย่างคาดไม่ถึง
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ
หรือน้องเนจะเป็นเทพีเพอร์ซิโฟนีจริงๆ
คนเขียนจ๋า
เค้าไม่อยากเดาเองแล้วอ่ะ
อยากอ่านต่อแล้ว มาเฉลยเร็วๆ เถอะนะคะ
;_;
-
มานั่งรอ
-
รอๆ ค่าาาา อยากอ่านต่อง่ะ :hao5:
-
คือจริงๆ แล้วก็พอจะรู้สึกอยู่ลางๆ แล้วนะ ว่าที่ท่านพี่และครอบครัวใช้ชื่อเทพยกเซ็ตกันแบบนี้ ถ้าไม่ตลกร้ายก็คงมีอะไรแอบแฝงอยู่ ก็นะ... นี่ประเทศไทย ใช้ชื่อเทพเจ้ากันซะขนาดนั้นก็ต้องน่าสงสัยสินะ 555
แต่คงเพราะการดำเนินเรื่องช่วงแรกที่เน้นปูพื้นความสัมพันธ์ของทุกๆ คนพร้อมๆ กันปล่อยปมนู่นนี่มาให้ชวนสงสัย ทำให้ความเป็นแฟนตาซียังไม่ชัด มาจะๆ เอาตอนลินเซ่ย์โผล่นี่แหละ 555 แล้วยังท่านแม่จอมโหดอีก ... สงสารเนเน่จัง ถ้าท่านพี่เฮดีสมาช่วยไม่ทันนี่คงแย่แน่ๆ :z3:
อืม... ท่านพี่เฮดีสพาเนเน่เข้าบ้านเหรอ คงไม่ใช้ "วิธี" แปลกๆ หรอกนะ ที่แน่ๆ ท่านพี่เล่นหยอกน้องอีกแล้ว คราวนี้ลวนลามกันเห็นๆ ทนเข้าไว้ท่านพี่ ทนไว้ :hao6:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
สุดขั้ว 17
ใครมางั้นเหรอ?
ผมได้ยินคำบ่นของพี่เฮดีสแล้วเกิดคำถามในใจ มันเกี่ยวอะไรกับฝนและสายฟ้าพวกนี้หรือเปล่า? พี่เฮดีสหันกลับมายืดตัวนั่งตัวตรงยกแขนพาดบนพนัก ผมมองเขาที่วางท่านั่งเต็มที่อย่างงุนงง ผมมองไปรอบๆ ห้องโถงที่ประดับประดาด้วยของชั้นเลิศ มองไปทางไหนก็ระยิบระยับแยงตาแทบจะบอด จะว่าไปแล้วทำไมพี่เฮดีสถึงได้ไปอยู่ที่คอนโดนั้นแทนที่จะอยู่ที่นี้ล่ะ? บ้านก็ออกจะกว้างใหญ่มโหฬารขนาดนี้ ยังจะไปอยู่คอนโดนั้นคนเดียวอีก แปลกจังแฮะ
“อ๊า!!! คุณลุงงง~~ ซูสสส~~!!!” เสียงกรีดร้องตื่นเต้นยินดีของคู่ฝาแฝดตัวน้อยดึงความสนใจของผมให้หันไปมอง หน้าห้องโถงมีแขกคนใหม่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ บนใบหน้าหล่อเหลาที่ใสวิ๊งเหมือนเทพบุตร คงจะเรียกว่าแขกไม่ได้หรอกครับ เขาน่าจะเป็นเจ้าของบ้านมากกว่า
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเทานวลย่องตัวนั่งลงอ้าแขนรับตัวไมนอสกับแมนทีสที่วิ่งพุ่งเข้าหาด้วยความเร็วและแรงชนิดกะจะทำทัชดาวน์คู่ ผมมองทั้งสามคนทักทายกันอย่างแปลกใจ เฮ้ย ไปสนิทสนมกันได้ยังไงน่ะ? ฝาแฝดยังกระดี๊กระด๊าทำตัวสนิทสนมกับพี่ซูสออกหน้าออกตาเหมือนรู้จักกันมานานแรมปี
“เป็นยังไงบ้างเด็กๆ โตขึ้นหรือเปล่าเนี่ย?”
“ฮะ! พวกเราสูงขึ้นนิดหนึ่ง!”
“ดีมาก! กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ เหมือนลุงกับคุณพ่อไง”
“คร้าบบบ!”
อาการของเด็กน้อยสองตัวนี่ยิ่งทำให้ผมสงสัยหนักข้อขึ้น ดูสิครับ ทำตาโตเปล่งประกายระยิบระยับอย่างกับแฟนคลับเจอไอดอลในใจอย่างนั้นเลย แถมยังทำตัวบ๊องแบ๊วออดอ้อนสมวัยกันสุดชีวิต ไอ้ตอนที่อยู่กับผมน่ะทำตัวแซบทรวงไม่ได้แอ๊บแบ๊วน่ารักคิขุกันแบบนี้เลย เจ้าเด็กสองตัวนี่น่ากลัวชะมัด!
“เฮ้ย รายการซูสพบประชาชนเอาไว้ก่อนได้ไหม? ช่วยๆ หลีกทางและลดเสียงให้ที ปวดหัวโว้ย!” แขกคนใหม่เดินเข้ามาส่งเสียงเตือนอย่างขุ่นเคือง ผมมองไปก็ต้องตกใจกับรูปร่างอันสูงใหญ่ของเขา เรียกได้ว่าสูงและใหญ่กว่าพี่ซูสกับพี่เฮดีสซะอีก แถมผมเผ้ายาวยุ่งเหยิงไว้หนวดไว้เครารกรุงรังปิดหน้าปิดตายิ่งกว่ามหาโจรเสียอีก! เขาใช้เท้ายันหลังพี่ซูสเบาๆ ทำเสียงฮึ่มๆ ในลำคอ
ไมนอสกับแมนทีสเงยมองแขกคนใหม่แล้วร้องโวยวายกอดคุณลุงไว้แน่น คุณลุงขมวดคิ้วอุ้มเด็กๆ ขึ้นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหมี ฝาแฝดแหกปากลั่น
“แว๊กกก! คุณลุง หมีบุกกก!”
“หมีบ้านพ่อแกเหรอ จะหล่อขนาดนี้ ไอ้เด็กเวรนี่!” คนที่ถูกว่าเป็นหมีคิ้วกระตุก กัดฟันกรอดแล้วตวาดกลับเสียงดัง ทำท่าจะเข้ามาจับตัวคนกล่าวหาที่พร้อมใจกันแหกปากร้องขอความช่วยเหลือจากคุณลุงที่ทำหน้าบิดเบี้ยวไม่พอใจกับสภาพแขกตรงหน้า พี่ซูสเอ่ยเตือนน้ำเสียงเข้ม
“โพซ อย่าพูดหยาบคายต่อหน้าเด็ก”
“หยาบตรงไหนเฮี้ย~ แล้วผมก็หล่อจริงๆ นะ!”
เฮียคนนั้นก็มั่นใจในตัวเองสุดๆ! ผมมองหน้าคนที่ประกาศดังก้องว่าตัวเองหล่อแล้วขำพรืด ไม่รู้ว่าหล่อจริงหรือเปล่า เพราะผมยาวๆ และหนวดเคราพวกนั้นมันบังซะมิดชิด ไมนอสกับแมนทีสเมื่อมีคุณลุงคอยหนุนหลังก็หันไปแย้ง
“ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเยย! คุณลุงซูสหล่อกว่าตั้งหลายเท่า”
“หมีจะหล่อได้ยังไง!”
“หนอยยย! ไอ้เด็กตาต่ำ!” คุณหมีคำรามเสียงดังกระโจนเข้าใส่อย่างหัวเสีย แต่สองฝาแฝดถูกคุณลุงซูสอุ้มเดินหนีไปก่อน ทั้งสองหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาหยอกล้อหมีป่าตัวโตอย่างเป็นต่อ ทำให้พ่อหมีตัวโตหน้าเหี้ยมเพิ่มดีกรีความน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบเท่า เขาก้าวย่างสามขุมแล้ววิ่งไล่เกือบจะถึงตัวฝาแฝด สถานการณ์ปั่นป่วนเล็กๆ หมีเกิดออกอาการคลุ้มคลั่งไล่จับเด็กๆ ไม่ยอมอ่อนข้อให้
“จะหนีไปไหน หา!”
“ว๊ากกก! ช่วยด้วยจ้า หมีจะกินเด็กแล้วววว!”
สองฝาแฝดกระโดดจากพี่ซูสร้องกรี๊ดกร๊าดทำเหมือนกลัวกันเสียเต็มประดา แต่หน้าเนี่ยฉีกยิ้มถึงใบหูแน่ะ ไมนอสแมนทีสวิ่งหนีหมีกันชุลมุนวุ่นวาย เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสนุกสนานกันใหญ่
ตอนแรกผมจะเข้าไปช่วยพวกเด็กๆ แล้วล่ะแต่พี่เฮดีสดึงเอาไว้ก่อน พอนั่งมองดูต่อไปก็เห็นได้ว่าคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหมี ไม่ได้จริงจังเลยเหมือนกำลังหยอกเล่นซะด้วยซ้ำ พี่เฮดีสยกถ้วยชามาจิบไม่สนใจละครลิงตรงหน้า พี่ซูสเดินมานั่งตรงกันข้ามกับพวกเรา สาวใช้ในชุดเครื่องแบบเรียบร้อยก็เข้ามารินน้ำชาให้
“สวัสดีครับเนรัญ มานานแล้วเหรอครับ?”
“สวัสดีครับ ไม่นานหรอกครับ เพิ่งมาถึงก่อนหน้าพี่นิดหน่อยครับ” ผมละสายตาจากละครหมีโหดโหมดคลั่งมาตอบพี่ซูสซึ่งเอ่ยทักทายขึ้นมาก่อน เขาเอนตัวพิงพนักด้านหลังนั่งไขว้ห้างด้วยท่าทางสบายเป็นกันเอง ผมยิ้มอย่างขัดเขินเล็กน้อย
ผมลอบมองพี่ซูสที่กำลังก้มหน้าจิบน้ำชา อ่า เป็นครั้งแรกที่มีโอกาสสังเกตใกล้ขนาดนี้ จะว่าไปแล้วพี่ซูสเหมือนพี่เฮดีสไม่น้อย ผมสีดำที่ตัดสั้นเป็นทรงสุภาพ ตาสีน้ำตาลทอง ผิวขาว หน้าตาแนวตะวันตกชัดเจนกว่าพี่เฮดีส ที่เคยสงสัยว่าพี่เฮดีสต้องเป็นลูกครึ่งคงจะไม่ผิดซะแล้วล่ะครับ ก็พี่ชายของเขาหน้าฝรั่งจ๋าขนาดนี้นี่น่า
พี่ซูสเงยหน้าขึ้นจากถ้วยชาแล้วยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก แม้ภายนอกจะคล้ายกันแต่บรรยากาศรอบตัวกลับแตกต่างจากน้องชายอย่างชัดเจน พี่ซูสเหมือนเจ้าชายในนิทาน พูดจาสุภาพอ่อนโยน เป็นมิตร เข้าถึงได้ง่ายแต่ก็เย่อหยิ่งทะนงตน ถ้าพี่เฮดีสเปรียบเป็นราชาแห่งความมืด พี่ซูสก็ต้องเป็นราชาแห่งสรวงสวรรค์!
“บอกไว้ก่อน ถ้าจะคุยอะไรล่ะก็ให้คุยหลังฉันได้นอนแล้ว”
ผมผงะตกใจกับการโผล่เข้ามากะทันหันของหมีหน้าเถื่อน เขาจับเด็กๆ โยนไปนั่งข้างพี่ซูสแม่นยำอย่างกับจับวาง แถมคู่แฝดไม่ร้องโอดโอยสักแอะ ซ้ำยังหัวเราะคิกคักชอบใจ เสียงเข้มพูดรัวเร็วตัดบทคนอื่นๆ พลางเดินอ้อมมานั่งลงข้างพี่เฮดีส เขาเอนตัวไปด้านหลัง แขนยกขึ้นพาดบนพนัก ขาตวัดไขว้ห้าง เชิดหน้าอย่างโอหัง
เอ๊ะ เดจาวู!!?
ผมยกคิ้วขึ้น รู้สึกเหมือนเคยเห็นใครสักคนทำท่าแบบนี้ แน่ล่ะ มันเหมือนท่าวางมาดของพี่เฮดีสก่อนหน้านี้เปี๊ยบเลย! ถึงคนหลังเนี่ยออกจะดิบเถื่อนกว่าหลายเท่าก็เถอะ แล้วไอ้รังสีอันตรายรอบตัวแบบนั้นก็ช่างเหมือนพี่เฮดีสเหลือเกิน! หน้าเยี่ยงมหาโจรไม่พอยังมีท่าทางดุดันทำเอาผมไม่กล้าแอบมองเขาเลย คนรับใช้ยังตัวสั่นหน้าซีดกลัวอย่างเห็นได้ชัด รีบวางถ้วยไว้ตรงหน้าของเขาแล้วถอยหนีแบบไม่คิดชีวิต
พี่ซูสเปรยตามองงคนๆ นั้นอย่างเร็วๆ เหมือนไม่ชอบใจเท่าไรแต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาหันมาเอ่ยกับผมอย่างเกรงใจ
“ต้องขอโทษแทนน้องชายด้วยนะเนรัญ เจ้านี่เหนื่อยนิดหน่อยเลยหงุดหงิดน่ะ”
“นิดหน่อย? เฮอะ ต้องปุเลงๆ ขับรถกลับมาตั้งกี่ร้อยกิโลคงจะแค่เหนื่อยนิดหน่อยหรอก!” เจ้าตัวที่ถูกขอโทษแทนทำเสียงขึ้นจมูก เอ่ยน้ำเสียงประชดประชันสุดชีวิต
“โพซ แกเงียบก่อนได้ไหม?” พี่ซูสเหลืออดกับคำบ่นงึมงำของพ่อหมีป่าหันไปเตือนด้วยสายตาเย็นเฉียบ แต่คนที่เขาเรียกว่าน้องชายกลับยักไหล่ไม่สะเทือนสะท้านแถมไม่สนใจพี่ซูส
ดวงตาสีครามคู่สวยซึ่งมันแดงก่ำเหมือนคนอดหลับอดนอนหันขวับมามองพี่เฮดีสแล้วแยกเขี้ยวขู่เสียงต่ำ แค่นั้นยังไม่พอ การกระทำของเขาทำเอาผมสะดุ้งโหยง ก็เขาเล่นวางมือบนหัวพี่เฮดีสแล้วกดต่ำลงเลยน่ะสิ! แย่แล้ว คนๆ นี้หาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ!
“ไอ้เสือ ถ้าธุระของเอ็งไม่สำคัญล่ะก็พ่อจะเตะให้ช้ำในตาย!”
“พี่กล้า?” พี่เฮดีสหันไปสบตาแล้วเอ่ยตอบกลับนิ่งๆ ผมใจเต้นตึกตักกลัวจะมีการวางมวยเกิดขึ้นกลางห้องรับแขกนี้ หมีหน้าโหดหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอแล้วตบหัวของพี่เฮดีสดังปึง เขาเอ่ยทับน้ำเสียงหมั่นไส้
“เออ ยิ่งกว่ากล้าอีกโว้ย! อยากลองไหม?”
ผมใจหายวาบ คนๆ นี้เป็นใครกันเนี่ย!? กล้าตบหัวของพี่เฮดีสได้หน้าตาเฉยเลย โอ๊ยยย!
“ไม่คิดว่าน้องจะคิดถึงบ้างเหรอ?” พี่เฮดีสที่ถูกตบหัวไม่โต้ตอบอะไรกลับไปใดๆ เขาเอ่ยถามกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ไอ้ประโยคที่ว่านั้นทำเอาพี่ซูสสำลักน้ำชาไอแค่กๆ จนหน้าแดง ผมเหวอแดก และพี่หมีทำหน้าบิดเบี้ยวยิ่งดูเหี้ยมกว่าเดิม เขาหันไปถมน้ำลายขยับตัวออกห่างจากพี่เฮดีสด้วยความไวแสงเหมือนกลัวจะติดเชื้อโรค
“ถุย! ขนตูดแม่งลุก ห่าเอ๊ย พูดมาได้นะเอ็ง” เขาสบถเสียงดัง แจกลูกถีบอย่างแรงแถมฟรีให้อีกดอก
พี่เฮดีสล้มถลามาทางผม ผมก็กะจะรับตัวเขาเอาไว้แต่มันพุ่งมาเร็วมาก เฮ้ยๆ! อีแบบนี้คงได้ไปนอนกองกับพื้นทั้งสองคนแน่ ผมหลับตาปี๋ กลั้นหายใจรับการกระแทกลงพื้น แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้สึกแค่ถูกกอดรัดแน่นเท่านั้น เอ๋? เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ผมลืมตาขึ้นมาสบตากับดวงตาสีดำเข้มของพี่เฮดีสพอดี อ๊ะ มันอะไรกันเนี่ย? ผมงุนงงกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่
“เฮ้ย เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง ถ้าเงี่ยนให้ไปทำในห้องมิดชิด อย่าประเจิดประเจ้อ” เสียงเตือนเรียบๆ ดังมาจากหมีเถื่อนทำเอาผมหน้าแดงระเรื่อรีบผลักพี่เฮดีสออกเร็วแบบเสี้ยววินาที ทั้งอายทั้งโมโห อยู่ดีๆ ก็มากอดกันหน้าตาเฉย แถมไอ้คำพูดนั้นก็ชวนให้เข้าใจผิดสิ้นดี ใครอยากจะไปทำอะไรในห้องก็ไปคนเดียวเถอะ!
พี่ซูสกระแอมเบาๆ ใช้สายตานิ่งๆ เตือนมา ผมก้มหน้าหนีอาย ไม่กล้าจะมองหน้าพี่ซูสตอนนี้เลย ไม่รู้เขาจะคิดยังไงเมื่อเห็นน้องชายมากอดฟัดกับผู้ชายด้วยกันแบบนี้ ให้ตายเถอะ แถมยังไม่ใช่แค่พี่ซูสคนเดียวด้วย แม้ห้องจะเงียบเหมือนร้างคนแต่อย่าลืมสิครับว่าคนรับใช้ยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเรา พวกนั้นยืนมองชนิดจดจ่อเลยล่ะ!
พี่เฮดีสกลับมานั่งทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในแบบของเขา ส่วนหมีในร่างคนไม่สนใจใครหน้าไหนเอนตัวนอนจะหลับมิหลับเหล่อยู่แล้ว! พี่ซูสราชาแห่งสวรรค์แทบจะดับยิ้มออร่าสว่างไสวเมื่อเห็นสภาพนั้น คิ้วเรียวชักกระตุก มุมปากกดลึกเหมือนกำลังข่มอารมณ์ขุ่นมัวในใจ เขากัดฟันตวาดเสียงแข็ง
“โพไซดอน! ลุกขึ้นมานั่งดีๆ!”
“ดีที่สุดแล้ว” คนถูกตวาดพึมพำตอบกลับรวดเร็ว ไม่แม้จะลืมตาขึ้นมาด้วยซ้ำ พี่ซูสถึงกับต้องกำหมัดข่มโทสะ เขาถอนหายใจเอือมระอาพลางยกมือปิดหน้าอย่างกลุ้มใจ แล้วหันมามองผมด้วยสายตาขอโทษอย่างแรงกับพฤติกรรมสุดเพี้ยนของน้องชาย ผมยิ้มรับแห้งๆ มองหมีที่นอนขึ้นอืดด้วยความไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
คุณพระช่วย! หมีเถื่อนตัวนี้ก็คือ...พี่โพไซดอน นั่นเอง!!!
“ขอโทษแทนน้องชายจริงๆ นะเนรัญ อ้อ เธอคงยังไม่รู้จักเจ้านี้สินะ น้องชายของพี่เอง ชื่อไพไซดอน มันเพิ่งเดินทางมาจากการดูงานต่างจังหวัดก็เลยเหนื่อยอย่างที่เห็นแหละ”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มรับอย่างเข้าใจ แม้ในใจจะอึ้งแค่ไหนก็ตามเถอะ นี่พี่โพไซดอนจริงๆ งั้นเหรอ? โอ๊ยยยย ต่างจากจินตนาการของผมลิบลับเลย! ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็นหนุ่มมาดเนี้ยบผู้เคร่งขรึม แต่นี่ดันเป็นไอ้หนุ่มร่างหมีทั้งเนื้อทั้งตัวดิบเถื่อนหาความเป็นสุภาพชนแบบพี่ซูสไม่เจอเลยสักนิด! แถมหน้าตายังไม่หล่อเหลางดงามเหมือนพี่ซูสกับพี่เฮดีส ผ่าเหล่าผ่ากอสุดโต่ง!
“ดีสจะเอายังไงต่อ?”
“ไว้คุยหลังพี่โพซตื่นก็ได้” พี่เฮดีสมองพี่ชายคนรองที่เริ่มกรนครอกๆ ในลำคอ หันมาตอบพร้อมกับยักไหล่นิดๆ เหมือนจะบอกว่าคุยตอนนี้ไปก็ไร้ประโยชน์เพราะท่าทางจะปลุกตื่นได้ยาก พี่ซูสพยักหน้าเข้าใจ พอหันไปมองน้องชายตัวใหญ่แล้วกุมขมับกลุ้ม สีหน้าเริ่มอนาถากับท่านอนสุดพิลึก
“เอาเถอะ ก็แล้วแต่นายล่ะกัน งั้นไว้คุยกันหลังมื้อเย็นล่ะกัน ตอนนั้นเจ้านี่น่าจะตื่นแล้วล่ะ” พี่ซูสพูดราบเรียบตกลงกับพี่เฮดีส เมื่อทั้งสองฝ่ายโอเคเขาก็ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเดินออกไปพี่ซูสก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรขึ้นได้ เขาหันมาหาผมแล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
“คงจะไม่ช้าไป ถ้าจะพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับสู่บ้านก็อดไลค์เนส’ ครับเนรัญ”
ก็อดไลค์เนสงั้นเหรอ?
“รบกวนด้วยนะครับ” ผมลุกขึ้นแล้วผงกศีรษะรับ พี่ซูสยิ้มนิดๆ แล้วเดินไปสั่งพ่อบ้านให้มาจัดเก็บ เอ๊ย จัดการพาหมีที่นอนกรนครอกๆ ไปนอนให้เรียบร้อย พี่เฮดีสมองพี่ชายตัวใหญ่แล้วส่ายหน้าไปมา แล้วบ่นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายแต่ผมคิดว่ามันฟังเหมือนเป็นห่วงมากกว่า
“พอออกไปทำงานคนเดียวทีไรกลับมาสภาพนี้ทุกที”
“มึงหัดดูแลตัวเองบ้างสิวะ แบบนี้มันลำบากพี่ลำบากน้องโว้ย” พี่ซูสขมวดคิ้วกอดอกแล้วบ่นสมทบอย่างอารมณ์เสีย ท่าทางสุภาพชนหายแวบ แถมยังยกเท้าเตะตัวน้องชายที่สะลึมสะลือขึ้นมาตอบ แม้จะง่วงแทบตายก็ไม่วายกวนโอยเหมือนเดิม
“หัดทำไม มีเฮี้ยกับไอ้ดีสก็เอาอยู่แล้ว”
“เอาอยู่พ่องงงงมึงสิ! กูก็มีลูกมีเมียให้ดูแล ไอ้ดีสก็เหมือนกัน ถ้าไม่ดูแลเองมึงควรจะหาเมียเป็นตัวเป็นตนมาดูแลได้แล้ว อายุมึงก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วด้วย” สบถลั่นทิ้งระเบิดลูกหนึ่งลงกลางกบาลของคนง่วงนอนอย่างรวดเร็ว ตามด้วยรายการบ่นไปเตะไปแต่คนนอนก็หาได้สนใจไม่ มองพี่ซูสตอนนี้แล้วอย่างกับตาแก่ที่กำลังบ่นลูกหลานเลยแฮะ
“เฮี้ย! ผมก็อยากได้อยู่นะ ไอ้ครั้งจะเลือกมันยากว่ะ แบบว่าเอก็สวย บีก็น่ารัก ซีก็เซ็กซี่ ดีก็เอาใจเก่ง ปัญหามันเยอะ เฮี้ยไม่เข้าใจคนเสน่ห์แรงหรอก ใช่ไหมวะดีส เอ็งก็พอๆ กับข้านี่แต่ข้าเยอะกว่าหน่อย อุ๊บบบบ!!!” พี่โพไซดอนแทบสำลักเมื่อพี่เฮดีสเล่นยัดขนมกำใหญ่เข้าปากระหว่างที่เขากำลังพูด เยอะกว่าอะไรนี่แหละครับ ผมฟังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจแต่เห็นพี่เฮดีสเหล่มองมาที่ผมนิดหนึ่งเท่านั้นเอง พี่ซูสหัวเราะชอบใจยกนิ้วให้กับพี่เฮดีส พี่โพไซดอนส่งสายตาเขียวปั๊ดมาให้น้องชาย
“พี่ง่วงไม่ใช่เหรอ รีบไปนอนไม่ดีกว่าหรือไง?” พี่เฮดีสออกตัวก่อนอย่างรวดเร็ว พี่โพไซดอนทำเสียงในลำคอ ไม่ว่าอะไรทำแค่เคี้ยวขนมในปากตุ้ยๆ พี่ซูสหันไปกระชับคุณลุงพ่อบ้านอีกครั้ง
“ลุงช่วยโกนหนวดตัดผมให้มันดูเป็นผู้เป็นคนด้วยนะครับ เห็นแล้วรำคาญสายตา”
ฝาแฝดตัวน้อยเมื่อเห็นพี่ซูสจะเดินออกไปก็กระวีกระวายเข้ามาขออนุญาตกับผม ผู้ซึ่งเป็นผู้ปกครองชั่วคราว
“มัมมมมจ๋า~ ให้เค้าไปกับคุณลุงซูสนะ น่า~”
“ไม่ได้ครับ รบกวนคุณลุงทำงานซะเปล่าๆ”
ผมอายนิดหน่อยที่พวกเด็กๆ เรียกผมซะติดปากแบบนั้น เฮ้อ เอาไว้ว่างๆ ค่อยอธิบายให้พวกนี้เข้าใจซะแล้ว ต้องแก้คำเรียกนั้นให้ได้ก่อนที่ใครๆ จะพาเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ผมเงยหน้ามองพี่ซูสอย่างลำบากใจ ไม่อยากรบกวนครับ กลัวพวกเด็กๆ จะไปกวนเวลาทำงานทำการของพี่ซูส
พี่ซูสมองพวกเด็กๆ ที่ส่งสายตาเว้าวอนน่าเห็นใจโอเว่อร์เสียจนผมหมั่นไส้ตะหงิดๆ เขาหัวเราะขำ
“ไม่เป็นไรหรอกครับเนรัญ ให้พวกเด็กๆ มาเถอะ ตอนบ่ายนี้ผมยกเลิกงานแล้วครับ”
“เย้~~!!! รักคุณลุงซูสที่สุดเยยยยย!” ไมนอสกับแมนทีสกรี๊ดกร๊าดกระโดดเหยงๆ เข้าหาคุณลุง หน้าตาดีใจกันสุดฤทธิ์ ชักจะสงสัยแล้วสิว่าพวกเขาไปสนิทกันตอนไหน? ท่าทางพวกเด็กๆ จะชอบพี่ซูสจริงอะไรจริง ถึงขนาดทิ้งร้างคุณแด๊ดดี๊ที่นั่งทำตัวเป็นคนนอกแบบนี้ ปกติเห็นติดแด๊ดจะตาย พูดคำสองคำก็แด๊ดๆ ไปซะหมดแบบนั้น พอมีลุงรูปหล่อใจดีเข้ามาหน่อยทิ้งแด๊ดหน้าตายไปเลยทีเดียว
ผมมองตามพี่ซูสกับเด็กๆ เดินออกไปจากห้องเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวอย่างเป็นห่วง เกรงใจจังเลยครับ พี่ซูสจะต้องปวดหัวกับความซุกซนของฝาแฝดจอมแสบนั้นแน่ๆ แต่อย่างว่าแหละเจ้าสองตัวนั้นอาจจะทำตัวเรียบร้อยเมื่ออยู่กับพี่ซูสก็ได้ พอเด็กน้อยทั้งสองไม่อยู่บรรยากาศก็เงียบตามไปด้วย ผมหันมามองพี่เฮดีสซึ่งกำลังช่วยพยุงร่างหมีๆ ของพี่ชาย แหม ก็ตัวใหญ่เกิ๊น คนหิ้วปาไปตั้งสี่คนแน่ะครับ ไม่งั้นหิ้วกันไม่ไหว!
แต่เมื่อกี้นี้ผมประหลาดใจเอามากๆ เลยนะ ไม่คิดว่าพี่น้องจะมีความสัมพันธ์ที่ดีมากขนาดนี้ นึกเอาไว้ว่าพี่น้องจะเขม็งกันเองหรือพี่เฮดีสจะต้องเย็นชากับพี่ชาย ชอบอยู่โดดเดี่ยวเป็นราชาอยู่บนยอดเขาอะไรอย่างนี้แต่เท่าที่เห็น... ผมเม้มปากพยายามจะไม่หัวเราะ ...เขาหงอกับพี่ชายสุดๆ เลย! โดยเฉพาะพี่ชายคนรอง ท่าทางจะสนิทสนมกันมากซะด้วยสิ อารมณ์ของผมปลอดโปร่งแจ่มใสขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นมุมคาดไม่ถึงของพี่เฮดีส นึกว่าจะมีดราม่าพี่น้อง ผิดจากที่คิดไว้ลิบลับเลย!
พอส่งพี่โพไซดอนไปนอนเรียบร้อยพี่เฮดีสก็ย้อนกลับมาหาผมที่ห้องรับแขก เขานั่งลงที่เดิมแล้วเงียบไม่พูดอะไรสักคำ เอ๊ะ นี่เหลือพวกเราสองคนอยู่ที่นี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย? ผมมองหาพวกพ่อบ้านและเด็กๆ ในเครื่องแบบแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่คนเดียว หายไปไหนกันหมดนะ? ผมก้มพิจารณาขนมบนโต๊ะแก้ขัดบรรยากาศที่ไม่รู้ทำไมถึงได้แปลกๆ ไปจากเดิม มันชวนให้ประหม่าทำอะไรไม่ถูกทั้งๆ ที่พี่เฮดีสแค่นั่งนิ่งๆ เหมือนที่ผ่านมาเท่านั้น แต่ทำไมผมถึงใจเต้นตูมตามเหมือนทั้งตัวมีกลองชุดตีรัวเป็นจังหวะเร็วและแรงแบบนี้วะ หรือผมกำลังตื่นเต้นที่จะได้รู้ปริศนาเบื้องหลังอันสำคัญของตระกูลนี้งั้นเหรอ? คงจะเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เลยครับ
“...จะพาไปดูห้อง”
“เอ๊ะ? อ้อ ครับ!” ได้ยินเสียงของพี่เฮดีสพูดดังแทรกเข้ามาในห้วงความคิด ผมทำหน้าเอ๋อนิดหน่อยเพราะเมื่อกี้มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ จนไม่ได้ยินคำแรกๆ แต่พอจะเดาจากท่อนท้ายๆ ของประโยคได้
เขาบอกว่าจะพาไปดูห้อง? หรือว่าผมจะได้ค้างที่นี้ในคืนนี้งั้นเหรอ? คุณพระ! เป็นครั้งแรกที่ผมได้มีโอกาสพักในสถานที่หรูหราโอ่อ่าอลังการแบบนี้ ผมเดาว่าห้องมันต้องดูดีกว่าโรงแรมห้าดาวแน่ๆ ผมพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เป็นการดีทีเดียวที่ได้หลุดพ้นจากบรรยากาศชวนให้หวิวๆ หัวใจไปเปิดหูเปิดตากับคฤหาสน์หลังโตอันสวยงามแห่งนี้แทน
พี่เฮดีสลุกขึ้นเดินนำออกไปเหมือนกับทุกที ผมก็ลุกเดินตามไปติดๆ เขาพาผมเดินมาทางเดียวกันกับที่ลาก เอ๊ย ที่พาพี่ไพไซดอนไปเข้านอน เดินขึ้นบันไดหินอ่อนที่กว้างขวางมากไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุการชนกันที่บันไดตรงนี้ เดินขึ้นมานิดหน่อยจะเป็นชั้นพักของบันไดซึ่งจะมีบันไดแยกไปสามทางด้วยกัน
ที่บนผนังชั้นพักมีภาพวาดขนาดใหญ่เป็นรูปวาดหญิงสาวผมทอง นัยน์ตาสีฟ้าใส เธอมีรอยยิ้มอ่อนหวานมีเมตตา มือของเธอวางอยู่บนศีรษะของชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งคุกเข่าบนพื้น ข้างๆ หญิงสาวผมทองนั้นมีหญิงสาวอีกคนซึ่งยืนหันหลังทำให้ไม่เห็นด้านหน้าเห็นเพียงด้านหลังและผมสีน้ำตาลเข้มยาวสลวยของเธอ ภาพวาดนี้แขวนประดับไว้โดดเด่นไร้คู่ต่อสู้ที่จะมาเทียบรัศมีได้ สีที่พลิ้วไหวและละเอียดกลมกลืนทำให้ภาพวาดนี้ดูงดงามจริงๆ!
“นี่ภาพวาดใครเหรอครับ? มันสวยมากเลย” ผมหยุดยืนมองภาพวาดนั้นอย่างสนใจ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าแต่ผมชอบภาพวาดนี้มากเลย รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่อได้ยืนอยู่ตรงหน้าภาพวาดนี้ เหมือนมีไออุ่นจากหญิงสาวผมทองผู้งดงามดุจเทพธิดาคนนั้นแผ่เข้ามาโอบอุ้มจิตใจและร่างกายเอาไว้ มันอ่อนโยนเหมือนถูกแม่ขับกล่อมไว้แนบอก ผมหลับตาซึมซับความรู้สึกแสนวิเศษนี้เอาไว้ให้มากที่สุด
“ภาพนี้ชื่อว่า ‘เทพีเฮร่าประทานพร’ หญิงสาวผมทองที่เห็นในภาพคือเทพีเฮร่า” เสียงของพี่เฮดีสดังอยู่ด้านหลังของผมไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ผมจ้องเทพีเฮร่า อ่า เทพีเฮร่างดงามมากจริงๆ ดูอ่อนหวานมีเมตตาต่างจากที่ผมเคยได้อ่านหรือจินตนาการไว้ ซึ่งส่วนมากผู้คนจะคิดว่าเทพีเฮร่าเป็นหญิงสาวผู้หึงหวงสามีเท่านั้น แต่ภาพนี้กลับวาดออกมาได้สง่างาม มีเมตตา สมเป็นพระมารดาแห่งสรวงสวรรค์จริงๆ แล้ว...ผู้หญิงผมสีน้ำตาลกับชายหญิงที่นั่งคุกเข่านั้นล่ะ?
ผมหันไปมองพี่เฮดีส สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขายืนอยู่ด้านหลังผมใกล้เสียจนตัวชิดกัน ทำไมผมถึงไม่รู้ตัวเลยว่าเขายืนอยู่ใกล้ขนาดนี้? และราวกับได้ยินเสียงถามในใจของผม เขายกมือวางลงบนไหล่ทั้งสองข้างของผมแผ่วเบาก้มหน้าลงมาตอบ
“ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เทพีเฮร่าก็คือ... เทพีเพอร์ซีโฟเน่ พระชายาอันเป็นที่รักหนึ่งเดียวของจ้าวแห่งนรกฮาเดส”
ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยประกายระยิบระยิบอ่อนโยน จ้องลงมาที่ผม ตรึงสายตาให้สบตาเขานิ่ง สมองของผมเหมือนถูกลบล้างมันว่างเปล่าไปทันทีที่สบตากับเขา ความคิดความอ่านใดๆ หายไปหมด เหลือเพียงแค่รู้สึกถึงเขาที่อยู่ตรงหน้า น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นก็นุ่มนวลชวนเคลิ้มฝัน หัวใจของผมกระตุกสั่นสะท้านหวั่นไหว ยากจะขัดขืนแรงปรารถนาที่ลุกลามแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว
แม้ก่อนหน้านั้นผมจะพยายามทำเหมือนไม่สนหรือไม่ใส่ใจมันแค่ไหนก็ตาม แต่ตอนนี้ผมไม่ยอมรับมันไม่ได้แล้วเพราะว่าหัวใจและร่างกายของผมมันดำดิ่งตกลงไปในหลุมแห่งรัก มันลึกมาก ลึกเกินกว่าผมจะตะเกียกตะกายพาตัวเองกลับขึ้นมา
เหมือนมีแรงดึงดูดอันแรงกล้าระหว่างเราสองคน มันค่อยๆ ชักจูงผลักดันผมและเขามาใกล้กัน ใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจ ผมเผยอริมฝีปาก ปิดตา ปล่อยจิตใจนำพาร่างกายไปตามความต้องการ รับรู้ถึงริมฝีปากที่แตะต้องกันอย่างนุ่มนวลละมุนละไมหวานซ่านไปทั้งตัว ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของผมมันสั่นไหวราวกับว่ากำลังกรีดร้องด้วยความตื่นเต้นยินดีกับการยอมรับความรู้สึกของตัวเองในครั้งนี้
หัวใจของผมพองโตและหวานล้ำเหมือนสายไหมก้อนยักษ์ พอถูกแรงบดเบียนที่หนักหน่วงขึ้นก็ละลายง่ายๆ กลายเป็นน้ำเชื่อมไปเสียแล้ว มันเนินนานจนลมหายใจของผมติดขัดและเรียนรู้ที่จะหายใจทางปากแทน พี่เฮดีสเคล้าริมฝีปากไม่ยอมห่างเฝ้าคลอเคลียจูบแล้วจูบเล่าอีกกี่ครั้งก็ยังไม่พอ
มันเร่งเร้าเว้าวอนเหมือนกับจะบอกผมว่า...อยากได้มากกว่านี้!
ร่างกายของผมตอบกลับการเรียกร้องไร้เสียงนั้นทันที เนื้อตัวร้อนวูบวาบ สติของผมเตลิบไปไกลแบบกู่ไม่กลับ แม้พี่เฮดีสจะยุติการจูบมาราธอนจับมือผมจูงมาส่งห้องพัก หรือแม้กระทั่งเขาพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเดินจากไป ผมก็ยังไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
ร่างไร้สติสตางค์ของผมนั่งตาลอยเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง บรรยากาศหลังฝนหยุดตกมีไอร้อนจากพื้นดินที่ระเหยขึ้นมาทำให้ร้อนอบอ้าว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่รับรู้ถึงมันสักนิด เฝ้าย้อนคิดถึงจูบแสนหวานและร้อนแรงนั้นซ้ำๆ ผมเอื้อมมือแตะริมฝีปาก แน่ใจว่ามันคงจะบวมเป่งเพราะถูกขบถูกดูดนับครั้งไม่ถ้วน ผมเม้มปากหน้าร้อนผ่าว
เฮ้อ ผมชักอาการหนักซะแล้วล่ะครับ
“มัมมมมม!!! ทางนี้!!!” เสียงเรียกแหลมปรี๊ดผ่าห้วงสีหวานฉ่ำของผมกระจุยกระจายแตกโพละเหมือนฟองสบู่ ผมกะพริบตาปริบๆ สติที่ตีตั๋วทัวร์รอบโลกเดินทางกลับเข้ามาอยู่ที่มันอีกครั้ง ผมก้มลงไปมองข้างล่าง เห็นไมนอสกับแมนทีสพยายามโบกมือหย่อยๆ และตะโกนเรียกผมจากด้านล่าง ผมยกคิ้วขึ้นนิดหน่อย เอ๋? ผมเห็นสองคนนั้นกำลังขี่ม้า ใช่หรือเปล่า?
“ขี่ม้ากันไหมฮะ!!?”
โอ้ ซ่าร่า มันยอดจริงๆ! ที่นี้มีม้าไว้ขี่ด้วยงั้นเหรอ? พระราชวังหรือยังไงกัน!? ผมหลุดอุทานด้วยความมหัศจรรย์ใจ สองฝาแฝดนั่งบนหลังม้าโดยมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด ส่วนพี่ซูสนั้นผมไม่เห็นนะ แม้ผมไม่อยากขี่ม้าเท่าไรนักแต่ด้วยความเอาแต่ใจอย่างร้ายแรงของเด็กสองคนก็ทำให้ผมยอมพยักหน้าตกลงร่วมกิจกรรมขี่ม้าทัวร์รอบคฤหาสน์ด้วยกันกับคู่แฝด
กว่าผมจะลงมาหาพวกเด็กๆ ได้ เล่นเอาเสียเหงื่อไปมากพอตัว ก็คฤหาสน์มันกว้างขนาดนั้นนี่น่า! ผมเดินออกมาจากห้องแล้วเดินหลงทางวนเวียนกลับไปกลับมา มาหาทางออกไม่เจอ ถ้าตอนเดินมามีสติล่ะก็คงจะไม่ต้องรบกวนเด็กๆ ที่กำลังทำงานปัดกวาดแถวๆ นั้นให้นำทางมาแบบนี้แน่ๆ หว่า ขายขี้หน้าชะมัดยากเลยอะ!
“เอาล่ะ ตามกัปตันไมนอสมาได้เลย!”
ครับ เมื่อผมมาถึงโครงการดื่มฟรี กินฟรี ขี่ม้าทัวร์ไปกับกัปตันไมนอสก็เริ่มต้นขึ้น ผมที่ไม่เคยขี่ม้ามาก่อนได้นั่งคนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย โชคดีที่มีคนดูแลช่วยจูงม้าอีกแรง ผมชักจะเห็นใจเขาอยู่เหมือนกัน เพราะไอ้คฤหาสน์หลังนี้มันกว้างใหญ่มากๆ กว่าจะขี่ม้าชมทั่วก็นู้นแหละครับ เย็นนู้นเลย! พวกเขาต้องเดินจูงม้าไปกี่ชั่วโมงกัน ผมยังได้นั่งบนหลังม้าสบายกว่าหน่อย เอ๊ะ หรือว่าเดินมันจะสบายกว่านั่งโยกไปโยกมาบนหลังม้ากันนะ?
“เด็กๆ แล้วคุณลุงซูสไปไหนเหรอครับ?”
“มีงานสำคัญเข้ามาด่วนฮะ คุณลุงบอกว่าให้พวกเรามาขี่ม้ากันก่อนแล้วตอนเย็นๆ ค่อยว่ายน้ำด้วยกัน” ไมนอสเป็นคนตอบคำถามของผม ส่วนแมนทีสน่ะเหรอ? รายนั้นไม่รู้เป็นอะไรไม่ยอมพูดกับผมเลย งอนอยู่ได้ไม่หายโกรธกันสักที เฮ้อ นี่ผมจะต้องง้อเด็กนี่หรือเปล่าเนี่ย? ทั้งๆ ที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเนี่ยน่ะ?
เกิดเป็นไอ้เนรัญมันต้องอดทนจริงๆ!
TBC.
ต้องรอพี่โพไซดอนตื่นก่อนถึงจะเฉลยปริศนาได้!
แต่บอกที่มาของตระกูลนี้ไปแล้วเต็มๆ เลยนะ
คงพอจะเดากันออกหรือว่าไม่? 555
และแล้วก็เข้าใจว่าการหาภาพอิมเมจที่ตรงกับจินตนาการนั้นมันยากแค่ไหน!
(http://i.imgur.com/KbTCDfX.png)
"สามพี่น้องมหาเทพ"
ปล. พี่โพไซดอนเป็นแบบที่คนอ่านคิดไว้หรือเปล่า?
-
มาอ่านรวดเดียว บอกได้คำเดียว สนุกมว้ากกกก!!!
+1 ให้เลยค่า :oni2:
-
ปริศนากำลังจะคลี่คลายแล้วใช่ไหมครับคนแต่ง เปิดเข้ามาเห็นนิยายเรื่องนี้มาอัพตอนใหม่ ดีใจมาก คลิกเข้ามาอ่านทันที # มาต่อไวๆ อย่าหายไปนานอีกนะครับ คนอ่านรอคอยอยู่ครับผม
-
พี่น้องตระกูลนี้น่ารักเนอะ
-
'เทพแห่งนรก'ผู้มีใจรักหนึ่งเดียว!!!!!! :haun5: อร๊ายยยยยยยยยยยยย!ฟินนนน! :hao6:
-
อ่านจบแล้วก็อยากอ่านต่อเลย
:katai1: :katai1: :katai1:
เค้าเรียกโรคเสพติดเฮดีสเนรัญขั้นรุนแรง
(ไม่ต้องเป็นหมอก็วินิจฉันได้ 555)
:hao6: :hao6: :hao6:
ระหว่างรอพี่โพซตื่นจัดแต้มสักหน่อยสิพี่เฮดีส....
-
พี่โพซต่างจากที่คิดไว้เยอะเลย โคตรเถื่อนอะ!!
-
คนเขียนน่ารักมากกก ขยันอัพไม่ทิ้งช่วงนาน ไม่งั้นจะต้องกลับไปอ่านเนื้องเรื่องใหม่เพราะลืม :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากรู้ประวัติ แอบเอาไปเสริทมา 555555
-
ชอบตอนนี้ ได้เห็นอีกมุมของพี่เฮดีส
ชอบตอนพี่เฮดีสนุ่มนวล คริๆ :impress2:
เทพีเพอร์ซิโฟเน่ ที่หันหลังนั่น เนเน่ แน่ๆ เลยอ่ะ :hao5:
-
คิดถึงเรื่องนี้มากๆอ่ะ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
-
o22 อดทนไว้นะลูก เนรัญ :-[
-
เมื่อไหร่จะได้กัน รอมานานแล้วนะ 5555555555 :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดด
เขาจูบกันแล้ววว
แอร๊ยย เขินอะ
รีบมาเฉลยๆเร็วๆนะคะพี่ปอยยย จุ๊บๆ
-
ต้องรออีกนานไหม ที่จะหายงง
ชอบเรื่องนี้มากแต่ยังต้องทำความเข้าใจอีกเยอะ
-
ตอนนี้มีจูบกันด้วยอ่ะ กรี๊ดดดดด ฟิน.
พี่โพฮามาก ซูสก็ดูเป็นผู้ใหญ่เหมือนเดิม
เนรัญเริ่มปล่อยตัวให้เฮดีสมากขึ้นแล้ว :-[
ว่าออกไปขี่ม้ากันคงไม่มีอะไรใช่ไหม?
รอเฉลยตอนหน้าจ้า :mew1:
ปล.มาเร็วๆเน้ออออออออ
-
พี่เฮดีสสสส!!! ทำเอาเนรัญมึนไปเลยโนะ :katai2-1:
ชื่อแต่ละคนสุดยอดกันทั้งน้านน
รีบมาต่อไวๆน๊าาาา
:pig4: :pig4:
-
มานั่งรอค่ะ อ่านแบบสนุกๆนะ เจอ TBC นะ เงิบเลย655555555555555
-
น่าสนใจมากเลยค่าาาาาาาาาาาา
><
ชอบมากๆๆๆๆ :katai2-1:
-
เพอร์ซีโฟเน เนรัญ สินะคะ
รอบทเฉลยตอนหน้าอยู่นะ
-
เพอร์ซีเฟอร์เน่~ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บอกตรงๆ รูปที่แปะมา ฟินเวอร์อะแกกกกร์ กร๊ากก
-
:ling1:
-
บอกคำเดียวหลังจากอ่านตอนนี้จบ ฟินเวอร์
-
โพไซดอนนี่โผงผางสุดๆ
:กอด1:
-
โพไซดอนหลุดวงโคจรไปไกลสักหน่อย
แต่แหมแทพฮาเดสเฮ้ยพี่ฮาดีสทำไมไม่รุกน้องเนเน่มากกว่านี้หน่อยนะ :hao6:
-
โอ้ย รู้สึกชอบเฮดีสตอนนี้จัง ปุิ้ง :impress2:
-
ยังคงงงๆกับบ้านนี้อยู่ รอพี่โพซตื่นแล้วค่อยว่ากันดีกว่า :laugh:
น้องรัญของพี่จะถูกเผด็จศึกมั้ยเนี่ย เข้าถ้ำเสือขนาดนี้แล้ว :z2:
-
วุ้ย โดนขัดจังหวะซะได้
-
อยากรู้ปริศนาของตระกูลนี้จะแย่แล้วค่ะ
ในรูปนั้น เทพีเฮร่าใช่แม่ของทั้งสามรึเปล่า
แล้วแม่(ตัวร้าย)ของพี่ไนส์ล่ะ (พี่ไนส์ด้วย) มาไง
งงๆ
อยากรู้แล้วค่ะ
-
เรื่องลึกลับเกี่ยวกับครอบครัวนี้ชักจะมากขึ้นทุกที = =^
อยากรู้แล้วอ่า สรุปมันเป็นอะไร? ยังไง?
-
พี่น้องตระกูลนี้นิสัยยยยย
แตกต่างกันมากกกกกกก :katai5:
-
พะ พี่ซูสมีลูกเมียแล้ว?? :katai1:
ก็ดูพี่น้องตระกูลนี้เข้าก็รักกันดีนะ
แล้วตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะ
คงไม่ใช่แม่ของเฮดีสกะไนท์หรอกมั้ง
เน่เน่เคลิ้มเลยนะ อิอิ :-[
-
อ่านไปตื่นเต้นไป
-
ย้อนกลับไปอ่านตอนแรกๆแล้วรู้สึกเอะใจกับป้าดวงใจมาก
ป้าดวงใจเป็นแม่ของเฮียเฮดีสหรือเปล่า?
คิดเล่นๆว่าคล้องกับแก้วตา-ดวงใจ ฮาาาาาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ตามอ่านมานานแต่เพิ่งมาเม้น(แอบเลว)
ง่า ต่อไปนี้สัญญาว่าจะเม้นให้ทุกตอนเลยฮับ แหะๆ
-
หล่อ หล่อ หล่อ 3คำสำหรับพี่น้องทั้ง3. 55555
-
แงงงง ><
มาต่อเร็วๆน๊า อยากอ่านต่อแล้วอ่า
-
ตามอ่านทันจนได้ เนื้อเรื่องกับชื่อตอนเริ่มไกลจากกันเรื่อยหรือเปล่าคะ
แต่จากที่อ่านโดยรวมแล้วชอบค่ะ เรื่องมาแนวแฟนตาซีแล้วลุ้นดี
จะได้ไขปริศนาของครอบครัวนี้สักที รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
สู้สู้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ #^_^
-
สุดขีด 17
ตกเย็นหลังจากขี่ม้าทัวร์รอบคฤหาสน์ ดูนั้นดูนี้ไปจนทั่ว พี่ซูสโผล่มาพร้อมรอยยิ้มเจ้าชายแห่งแสงอันสว่างไสวยังแสบตา แถมยังแต่งองค์ทรงเครื่องจัดเต็มพร้อมจะกระโดดลงสระว่ายน้ำได้ทุกเมื่อ ผมและพวกเด็กๆ ถูกไล่ตอนให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซึ่งไม่รู้ว่าจะรอบคอบกันไปไหน เตรียมทุกอย่างให้พร้อมเสร็จสรรพจนผมเหนื่อยที่จะร้องโอ้โหพร้อมทำตาโตตื่นเต้นแล้วล่ะ มันหมดโควตาตั้งแต่ทัวร์รอบคฤหาสน์แล้ว!
ผมนั่งปักหลักอยู่ริมสระน้ำขนาดกว้างใหญ่ตามสัดส่วนคฤหาสน์หลังบิ๊กๆ มองพี่ซูสกับเด็กๆ เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พี่ซูสดูคุ้นเคยกับการเลี้ยงเด็กทีเดียว ก็นั้นสินะ เขาอายุมากแล้วถึงจะดูไม่ค่อยออกก็เถอะ แถมยังมีลูกตั้งสองคนแน่ะ คงจะผ่านการเลี้ยงเด็กมาบ้าง ผมแกว่งขาตีน้ำไปมา ยิ่งมาเห็นภาพนี้ก็ยิ่งอยากจะช่วยพี่ไนซ์มากขึ้นไปอีก ได้อยู่พร้อมหน้ากันมันน่ามีความสุขกว่าสิ? พวกเด็กๆ เองก็เข้ากับที่นี้ได้ขนาดนี้ เพิ่มพี่ไนซ์เข้ามาอีกคนจะต้องสนุกแน่ๆ!
“ไอ้พวกเด็กเหลือขอ หลีกไป! ตัวจริงจ้าวแห่งผืนน้ำมาแล้ว!” เสียงแหบเฮ้วตะโกนดังลั่นทั่วสระว่ายน้ำอย่างร่าเริง ผมหันไปมองเห็นขากางเกงยีนของใครบางคนวิ่งผ่านหน้ากระโจนลงสระดังตูม
ผิวน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง กระแสน้ำพุ่งสูงเป็นน้ำพุยักษ์สาดกระเซ็นไปทั่ว หน้าของคนในสระรับการโจมตีเปียกกันตั้งแต่หัวจดเท้าถ้วนหน้า ผมถอนหายใจปลงตกกับสภาพหมาตกน้ำของตัวเอง ตั้งใจจะไม่เปียกแต่ก็ไม่รอดจนได้ พี่ซูสตะโกนด่าทันทีที่ตั้งหลักได้ ผมเนี่ยเหวอแดกเมื่อเจออาการน็อตหลุดของพี่ซูส เอาออกอากาศไม่ได้ครับ บอกได้คำเดียวว่า... แรงงงงงงงงส์!
“ก๊ากกกกกกกก!!!” ตัวต้นเหตุยืนหัวเราะลั่นกลางสระกับสภาพดูไม่จืดของพี่ชายคนโต หัวเราะมากไปจนสำลักน้ำลายตัวเองจนหัวเราะหน้าดำหน้าแดง พี่ซูสกัดฟันกรอดยกมือขึ้นเหนือหัวคล้ายจะทำอะไรสักอย่าง แต่โดนพี่โพไซดอนร้องแทรกเตือนขึ้นมาซะก่อน
“เอาเลยครับเฮี้ยยย! แต่อยากบอกไว้ว่าในสระนี้ไม่มีแค่ผมเท่านั้นนะ สายฟ้ามันจะช็อตใครบ้างอันนี้ผมไม่เกี่ยวด้วยนะคร้าบ”
พี่ซูสมองเด็กๆ และผมแล้วลดมือลง สูดลมหายใจลึกๆ พยายามจะไม่มองหน้าคนที่ยิ้มเกรียนอย่างได้ใจตรงหน้า พี่โพไซดอนยักไหล่หัวเราะหึๆ อย่างเป็นต่อ
“ไม่แน่จริงอะ งั้นผมไม่เกรงใจนะเฮี้ย ฮ่าห์!” พี่โพไซดอนยิ้มกว้างจนตาหยีอย่างอารมณ์ดี ยกมือโบกไปด้านข้าง น้ำหมุนตัวเป็นเกรียวคลื่นพุ่งไปกระแทกพี่ซูสจนลอยละลิ่วไปอีกด้านของสระ ร่างของพี่ซูสตกลงสระดังตูม น้ำสาดกระเซ็นเป็นม่านน้ำอีกครั้ง พี่โพไซดอนฮัมเพลงในลำคอ โบกมือไปมาเหมือนกำลังบังคับอะไรบางอย่าง และตอนนั้นฝาแฝดกรีดร้องพร้อมกันเสียงดัง น้ำใต้ตัวดันทั้งสองลอยขึ้น ผมเบิกตากว้างอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า!
ไมนอสและแมนทีสจากตอนแรกยังกล้าๆ กลัวๆ ตอนนี้กรี๊ดกร๊าดตื่นเต้นไปกับเกรียวน้ำขนาดใหญ่คล้ายงูยักษ์ซึ่งพาพวกเขาลอยฉวัดเฉวียนไปรอบๆ สระ เสียงหัวเราะดังสนุกสนานของเด็กๆ ทำให้ผมหลุดออกอาการอึ้ง ผมสะบัดหน้าไปมา ตบแก้มสองสามทีเพื่อเรียกสติแล้วกลับมามองเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง คุณพระช่วย... ผมไม่ได้เสียสติ! น้ำมันมีชีวิตขึ้นมาจริงๆ! ได้ยังไง? เป็นไปได้ยังไง? สมองของผมมึนตึบมืดแปดด้านกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติในครั้งนี้
“ระวังหน่อยโพซ! เดี๋ยวพวกเด็กๆ ก็ตกลงมาเจ็บตัวหรอก” พี่ซูสขึ้นมาจากสระตะโกนเตือนน้องชายด้วยความเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กๆ ไม่มีท่าทีจะตกอกตกใจอะไรเลย ผมมองพี่ซูสแวบหนึ่งแล้วพุ่งเป้าไปที่พี่โพไซดอน เขากระดิกนิ้วเหมือนกำลังเรียกงูน้ำขนาดยักษ์เข้ามาหา เมื่อมันพุ่งพามาพี่โพไซดอนก็กระโดดขึ้นไปยืนกับพวกฝาแฝดบนหัวของมัน ทั้งสามเริ่มเหินฟ้าด้วยงูน้ำขนาดมหึมา ผมก้มมองน้ำในสระที่เหือดแห้งไปเกือบหมด ก็แน่ล่ะ มันไปรวมตัวเป็นงูน้ำตัวนั้นนี่น่า! มันเรื่องอะไรกัน? ความสงสัยที่ผมพยายามที่จะไม่เก็บมาคิดเมื่อครั้งเกิดเรื่องที่โรงพยาบาลในวันนี้ก็ย้อนกลับมาโจมตีอย่างกะทันหัน เร่งให้ผมคิดขึ้นมาจนได้
หรือว่าทุกคนในครอบครัวนี้จะ... ไม่ใช่คนธรรมดา!?
ผมลุกขึ้นพรวดอย่างตื่นตระหนก มันจะเป็นไปได้เหรอ? ในโลกนี้มีเรื่องพิลึกหลุดโลกแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ!? ผมเม้มปากขมวดคิ้วพยายามหาเหตุผลมาอธิบายแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะไม่ว่าทฤษฏีวิทยาศาสตร์เรื่องไหนก็อธิบายไอ้งูน้ำมีชีวิตตัวนั้นไม่ได้เลย! เรื่องอื่นๆ อาจจะพอปลอบใจไปได้บ้างแต่ไอ้เหตุการณ์ตรงหน้าตอนนี้ทำเอาผมเป็นใบ้จำใจยอมรับแบบที่แย้งอะไรใดๆ ไม่ออก โลกใบนี้ยังมีเรื่องพิลึกพิลั่นที่ยังไม่ถูกเปิดเผยอยู่สินะ! โอ ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่ามนุษย์ต่างดาวเองก็มีอยู่จริงๆ น่ะ! พระคุณเจ้า เรื่องนี้มันเป็นไปได้อย่างนั้นเหรอครับ!?
“เป็นอะไร?”
“อ๊ะ! ปะ เปล่าครับ” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ พี่เฮดีสก็โผล่เข้ามาที่ด้านหลังแบบเงียบกริบ เขาถามขึ้นตอนที่ผมกำลังติดอยู่ในความขัดแย้งระหว่างเชื่อและไม่เชื่อ พี่เฮดีสมองผมที่ทำท่าทางลุกลิกอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามอะไรต่อ เขาหันไปมองพี่ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“แด๊ดดดด! มาขี่งูน้ำด้วยกันไหมฮะ!?” แมนทีสยกมือป้องปากตะโกนถามเสียงดัง ไมนอสหันมาเห็นแด๊ดดี๊ที่ยืนทำหน้านิ่งก็ร้องตะโกนเชิญชวนอีกแรง ไม่ต้องรอถามคำตอบ พี่โพไซดอนจัดการพุ่งเข้ามาในจุดที่ผมกับพี่เฮดีสยืนอยู่อย่างรวดเร็ว แว๊กกก! จะเซอร์วิสกันเกินไปแล้วคร้าบบบ ผมไม่อยากถูกตัวที่ไม่ทราบสปีชี่ย์ชนตายหรอกนะ! ผมทำอะไรไม่ถูกจะวิ่งก็กลัวจะลื่นหกล้มเจ็บตัวอีก
ผมยึกๆ ยักๆ รีรอตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำยังไง ตรงกันข้ามกับพี่เฮดีสที่ยืนสงบนิ่งไม่หวั่นไหวแม้วันมามาก เขาใจเย็นเสียจนผมดูเป็นเจ๊กตื่นไฟ พี่เฮดีสยกมือขึ้นห้าม โอ๊ยยยย ไม่นะ พี่จะไปสู้กับงูน้ำยักษ์ตัวนั้นด้วยมือข้างเดียวนี่นะ!? ผมตกอกตกใจกับความบ้าบิ่นของพี่เฮดีส รีบพุ่งตัวเข้าไปกอดช่วงเอวของเขา กะจะลากตัวให้พ้นจากระยะการพุ่งตัวของงูน้ำ เอาเข้าจริงผมไม่มีแรงลากพี่เฮดีสให้ขยับได้เลย ผมกอดพี่เฮดีสแน่นหลับตาปี๋เมื่องูตัวนั้นเข้ามาใกล้พร้อมพุ่งตัวเข้าใส่แบบจังๆ แว๊กกกกกก!!!
“จงกลายเป็นน้ำแข็ง”
ผมได้ยินเสียงพี่เฮดีสพูดอะไรบางอย่างตามด้วยเสียงกรอบดังต่อๆ กันเหมือนเสียงโดมิโนแก้วล้มต่อกัน เสียงร้องดังตกใจดังจากสองฝาแฝดเหมือนพวกเขาเห็นอะไรที่น่าตื่นเต้นตกใจ ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง กะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นก้อนคล้ายน้ำแข็งทอดตัวยาวเป็นสายเหมือนสะพานน้ำแข็งตรงหน้า เอ๊ะ นี่มัน...งูตัวนั้นนี่! ทำไมมันถึงได้แข็งเป็นน้ำแข็งก้อนแบบนี้ไปได้ล่ะ!?
“น่าเบื่อฉิบหาย ไอ้บ้าดีสสส!” พี่โพไซดอนที่ยืนอยู่บนหัวงูน้ำที่แข็งตัวเป็นน้ำแข็งก้มลงมาต่อว่าน้องชายที่ยืนนิ่งอยู่ พ่อหมีเถื่อนทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนขัดความสนุก เขาหิ้วตัวเด็กๆ ลื่นไถลลงมาโดยใช้งูน้ำแข็งต่างสไลเดอร์ ลื่นปรืดเดียวถึงพื้นอย่างปลอดภัยหมดจด พี่โพไซดอนส่งตัวเด็กน้อยฝาแฝดมาให้ผมแล้วเดินออกไป ปากบ่นอะไรพึมพำคนเดียว
“เฮ้ย อย่าเอาตัวเปียกๆ เข้าบ้าน เช็ดตัวก่อน!” พี่ซูสตะโกนบอกตามหลังน้องชาย พี่ซูสนี่สมกับเป็นพี่ชายคนโตจริงๆ นั้นแหละ บ่นเรื่องหยุมหยิม ซีเรียสในเรื่องที่เป็นจุดปลีกย่อยเล็กๆ น้อยๆ
พี่โพไซดอนไม่หยุดเท้าเลยสักนิด เขาแค่ปรบมือหนึ่งครั้ง น้ำในตัวก็พุ่งออกมาจากสาดลงไปในสระพอดิบพอดี ที่ทำให้ผมทึ่งสุดๆ ก็คือตัวของพี่โพไซดอนแห้งสนิท! ขนาดผมที่เปียกลู่จับตัวเป็นก้อนก็กลับมาพลิ้วสลวย! เจ๋งสุดๆ ไม่ต้องเสียเวลาเช็ดตัวเลย! พี่ซูสสาวเท้ามาหยุดยืนข้างพี่เฮดีสตะโกนกำชับน้องชายที่ยังคงสภาพโจรป่าไว้ทุกระเบียบนิ้ว
“ไอ้โพซ! รีบโกนหนวดโกนเคราตัดผมให้เรียบร้อยก่อนกินข้าวด้วยนะโว้ย! ได้ยินหรือเปล่า!?”
“คร้าบบบบบ” พี่โพไซดอนโบกมือตอบกลับเสียไม่ได้ ท่าทางไม่ใส่ใจจะทำตาม พี่ชายผู้เหมือนจะควบตำแหน่งพ่อถอนหายใจกลุ้มแล้วหันมารับเด็กๆ จากผม
“ดีสจัดการให้เรียบร้อยแล้วพาเนรัญไปอาบน้ำเตรียมตัวทานมื้อเย็น” ใบหน้าหล่อมีแววเหนื่อยนิดๆ เอ่ยกับพี่เฮดีสด้วยเสียงราบเรียบแล้วพาเด็กๆ เดินออกไปเช็ดเนื้อเช็ดตัว
พี่เฮดีสพยักหน้ารับนิดๆ แล้วหันมามองน้ำแข็งก้อนใหญ่ตรงหน้า ซึ่งถ้ามองผ่านๆ เหมือนเป็นประติมากรรมน้ำแข็งเลยแฮะ ทิ้งไว้แบบนี้ก็สวยดีแต่สยดสยองยังไงชอบกล ถ้าคนอื่นมาเห็นจะต้องเกิดเรื่องใหญ่แหงๆ ไอ้ที่บอกว่าจัดการให้เรียบร้อยคงจะหมายถึงให้จัดการไอ้ก้อนน้ำแข็งนี่สินะ? มันก้อนใหญ่ขนาดนี้แล้วจะจัดกวาดยังไงให้มันเรียบร้อยได้ล่ะเนี่ย? ผมจ้องพี่เฮดีสรอดูว่าเขาจะทำยังไงด้วยความสนอกสนใจ พี่เฮดีสเอียงหน้ามองมาที่ผมแล้วหันกลับไปมองงูน้ำแข็งตรงหน้า เขาสะบัดข้อมือพึมพำเบาๆ งูน้ำแข็งตัวนั้นก็แตกโพละค่อยๆ แตกร้าวเปลี่ยนสถานะจากของแข็งไปเป็นของเหลวอย่างมหัศจรรย์สุดๆ แล้วมันก็ค่อยๆ ไหลลงไปในสระ ไม่นานงูน้ำตัวนั้นก็หายตัวไป และน้ำในสระก็กลับมามีปริมาณและระดับความสูงเท่าเดิม!
“ทำหน้าเหมือนผิดหวังอยู่นะ”
“เปล่า...เอ่อ ก็นิดหน่อยครับ” ผมเงยมาปฏิเสธอย่างรวดเร็วแต่ก็ชะงักเปลี่ยนใจตอบเสียงงุบงิบกลับไปตรงๆ แหม ไอ้เราก็นึกว่าจะได้เห็นอะไรอลังการฟูลเพาเวอร์กว่านี้ซะอีก ถึงมันน่ามหัศจรรย์แค่ไหนแต่ถ้าเทียบกับพลังบังคับน้ำสุดอลังการงานสร้างของพี่ไพไซดอนแล้วล่ะก็...พลังของพี่เฮดีสน่าเบื่อสุดๆ ไปเลย! ใช้คำพูดงั้นเหรอ? แหม อย่างกับจะประชดกันแน่ะ คนพูดน้อยดันมีพลังใช้คำพูดซะนี่! สีหน้าของพี่เฮดีสเริ่มตึง ผมจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“พี่ทำแบบเมื่อกี้ได้ยังไงเหรอครับ?”
“ฮึ” พี่เฮดีสทำเสียงในลำคอเหมือนรู้ทันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาดึงผมให้เดินตาม ระหว่างนั้นก็เอ่ยขึ้นเสียงราบเรียบ
“ถ้ามีจิตใจมุ่งมั่นและความพยายามแรงกล้า ไม่ว่าจะเป็นคำพูดใดก็จะกลายเป็นความจริงได้ทั้งนั้นแหละ”
ไม่จริงอะ! ถึงผมจะมีใจมุ่งมั่นและความพยายามแค่ไหน ก็ไม่มีทางสั่งให้น้ำแข็งตัวได้หรอกนะครับ! พี่เฮดีสเหลือบมองผมด้วยหางตา ถอนหายใจเบื่อหน่ายเหมือนผมเป็นตัวโง่งม ผมย่นหน้าใส่ตอบกลับ
“คนธรรมดาไม่มีทางทำได้หรอกน่ะครับ”
“งี่เง่า แม้แต่คนธรรมดาถ้ามุ่งมั่นและพยายามมากพอ ไม่ว่าจะได้ลั่นวาจาอะไรไว้ก็ย่อมทำให้คำพูดนั้นเป็นจริงได้ทั้งนั้น”
ผมพยายามครุ่นคิดคำพูดของพี่เฮดีสที่อุตส่าห์อธิบายอะไรยาวๆ ให้ฟัง ซ้ำยังเป็นประโยคที่ลึกซึ้งมากซะด้วย ถึงผมจะบื้อไปนิดแต่ไม่ถึงกับโง่หรอกนะครับ เขาไม่ได้หมายถึงสิ่งที่เขาทำแน่ แต่หมายถึงถ้าเราพูดอะไรไว้ มันจะกลายเป็นความจริง ถ้ามีความมุ่งมั่นและพยายามมากพอ... ผมยิ้มออกมานิดๆ เงยหน้ามองพี่เฮดีสซึ่งเดินทอดน่องอยู่ข้างๆ
“ผมว่าประโยคเมื่อกี้ ไม่พี่ซูสก็พี่โพไซดอนเป็นคนพูดไว้แน่ๆ ใช่ไหมครับ?”
“...” พี่เฮดีสเร่งความเร็วเดินหนีออกไปด้วยความไวอันน่าเหลือเชื่อทันที
หว่า~ แค่แซวนิดแซวหน่อยไม่เห็นต้องงอนกันเลยนี่น่า ผมยักไหล่แล้วก้าวขายาวๆ เพื่อตามคนข้างหน้าให้ทัน เอาล่ะ พอทานข้าวเสร็จผมก็จะรู้เรื่องราวสุดมหัศจรรย์พันลึกของตระกูลนี้แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับเหล่าทวงเทพแห่งโอลิมปัสกันแน่? ทำไมพวกเขาถึงได้ทำสิ่งเหนือธรรมชาติแบบนั้นได้? ตกลงพี่ไนซ์จะเป็นยังไง? อีกเดี๋ยวผมก็จะได้รู้แล้ว ตอนนี้ชักจะเริ่มตื่นเต้นแล้วแฮะ!
ช่วงมื้อเย็นมีคนร่วมโต๊ะมากกว่าที่คิดไว้ทำให้ผมนั่งตัวเกร็งตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม เหงื่อไหลจนกลายเป็นน้ำตกอยู่แล้วครับ ผมจะแนะนำคนที่เพิ่มมาล่ะกันนะครับ ผมนั่งข้างพี่เฮดีสยิ้มนิดๆ ให้กับสาวผมทองคนสวยซึ่งนั่งอยู่ข้างพี่ซูส อ่า ไม่ต้องเดาให้ยากหรอกครับ นั่นแหละภรรยาสุดที่รักของพี่ซูสเขาล่ะ บอกได้คำเดียวว่าสวยโคตรอย่างกับนางฟ้าซีเคร็ตวิคตอเรีย เธอกระตือรือร้นทำความรู้จักกับผมด้วยท่าทางเป็นกันเอง และแนะนำตัวว่าชื่อ ‘เรเนีย’ เป็นคนฝรั่งเศสตั้งแต่เกิด เธอพูดไทยได้ด้วยถึงจะไม่ชัดแต่เดาออกว่าพูดอะไร
คนที่นั่งถัดไปเป็นสาวน้อยผมน้ำตาลแดงมะฮอกกานีซึ่งสวยสุดๆ เช่นกัน มีเค้าหน้าของพี่ซูสและพี่เรเนียชัดเจน จากที่พี่ยูเคยเล่าให้ฟังผมเดาไว้ว่าต้องเป็น ‘เฮเลน’ ลูกสาวของพี่ซูสแน่ๆ ดูจากภายนอกไม่น่าจะอายุเกินสิบห้าปี เธอไม่ค่อยสนใจผมค่อนข้างจะไม่ชอบเสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าเธอเกลียดผม นี่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ผมรู้สึกอึดอัดไม่น้อยกับการตั้งแง่ของเฮเลนแต่จะโทษเธอไม่ได้หรอกครับ ก็ผมเป็นคนนอกที่จู่ๆ ก็เสนอหน้ามานั่งทานข้าวแบบไม่มีที่มาที่ไป
และคนสุดท้ายคือ ‘อะโฟรไดท์’ น้องสาวคนเล็กของสามพี่น้องมหาเทพที่พี่ยูย้ำนักย้ำหนาว่าสวยยยยยยโคตรรรรรร! และมันก็สวยยยยยยโคตรรรรรร! จริงๆ ครับ! แวบแรกที่เห็นผมอ้าปากค้าง หัวใจเต้นตึกตัก รู้สึกขัดเขิน ทำอะไรไม่ถูก ได้พี่เฮดีสตบยุงที่เกาะบนแก้มเต็มฝ่ามือถึงเรียกสติกลับมาได้ ให้ตายเถอะ ขนาดตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บแปลบๆ ตรงแก้มอยู่เลย ถ้าไม่บอกว่าตบยุงผมคงคิดว่าเขาหวงน้องสาวอยู่แน่ๆ ตบมาได้แรงฉิบ! อะโฟรไดท์น่าจะอายุไล่เลี่ยกับพี่เฮดีสเพราะเวลาเธอพูดกับพี่เฮดีสเรียกธรรมดาไม่มีพี่นำหน้า และเธอก็จดๆ จ้องๆ ผมพรางยิ้มๆ ไปด้วยมันเป็นท่าทางที่น่าสงสัยอย่างยิ่ง
ไอ้การที่ถูกสาวสวยระดับมหากาฬทั้งสองมองพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้แบบนี้ มันน่าจะทำให้ผมเจริญอาหารใช่ไหมล่ะครับ แต่ทำไมกันนะผมถึงรู้สึกว่ามันชวนขนลุกยังไงไม่รู้ สายตาที่มองมานั้นห่างไกลคำว่าชื่นชอบหลงใหลแต่มันกลับเต็มไปด้วยความทึ่งปนเห็นใจ อะไรหนอที่ทำให้สองสาวมองผมด้วยสายตาเช่นนี้
ผมก้มหน้าก้มตาทานข้าวซึ่งแน่นอนว่าเป็นอาหารที่หรูกว่าทุกครั้งที่เคยกินมา สมาชิกครอบครัวเหมือนมาไม่ครบเพราะผมยังไม่เห็นพ่อหรือแม่ของพวกพี่เฮดีสเลย จากที่จำได้พี่ยูบอกว่าพี่ซูสมีลูกสาวหนึ่งลูกชายหนึ่งซึ่งผมเห็นแค่ลูกสาว เพอร์ซีอุสหายไปกัน? แล้วยังมีลูกของพี่โพไซดอน เอ๋...จำได้ว่าเป็นลูกชายน่ะ ชื่อ...อืม เฮฟเฟสตัสนี่แหละ เอ๊ะ? หรือเปล่า? แต่พี่ซูสพูดเหมือนพี่โพไซดอนยังไม่แต่งงานนี่? แล้วมีลูกแล้วอย่างนั้นเหรอ? ผมเอียงหน้าครุ่นคิดอย่างงุนงง
หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ พี่ซูสเปิดรายการซูสพบประชาถามไถ่สาระทุกข์สุขดิบของสมาชิกในครอบครัวแล้วจึงปล่อยให้ไปพักผ่อนตามอัธยาศัย เฮเลนขออนุญาตไปค้างบ้านเพื่อน ตามด้วยอะโฟรไดท์ที่ขอตัวไปเที่ยวกับเพื่อนเช่นกัน ส่วนพี่เรเนียภรรยาของพี่ซูสขอตัวไปพักผ่อนเพราะรู้สึกเพลียๆ สองฝาแฝดไมนอสกับแมนทีสถูกพ่อบ้านหน้าขรึมพาเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ ทั้งสองหน่อเล่นน้ำจนเหนื่อยระหว่างรอทานมื้อเย็นเลยเผลอผล็อยหลับไป ดังนั้นคนที่เหลือจึงมีด้วยกันทั้งหมดสี่คน พวกเรานั่งอยู่ในห้องโถงที่เดิมและกำลังรับฟังพี่ซูสบ่นเป็นตาแก่วัยกลางคน
“ฉันบอกให้แกโกนหนวดไม่ใช่เหรอวะไอ้น้องเวร!?”
“โอ๊ย ผมไปไว้หนวดบนหัวเฮี้ยหรือไง บ่นจัง” พี่โพไซดอนย้อนกลับมันซะทุกประโยค พี่ซูสไม่ยอมแพ้ พยายามเกลี่ยกล่อมให้น้องชายละเส้นทางมหาโจร พี่โพไซดอนก็เอาหูไปนานเอาตาไปไร่ ฟังหูซ้ายทะลุหูขวา พอพี่ซูสเงียบไปเพราะเหนื่อยพี่โพไซดอนก็โต้กลับด้วยการยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่น
“เฮี้ยไม่รู้หรือไง หนวดมันเสน่ห์ของลูกผู้ชายนะโว้ย ไม่โกนหรอก!”
“เออ รู้โว้ยแต่ที่แกไว้เนี่ยมันเป็นฤๅษีแล้ว!”
“ดีเลย จะได้เข้าป่าไปบำเพ็ญศีล” พี่โพไซดอนบอกหน้าตายกลับทำเอาพี่ชายคนโตเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆ สั่งจริงจังด้วยท่าทางเด็ดขาด แข็งไม่ยอมถอย
“ถ้าพรุ่งนี้ยังเห็นอยู่ล่ะก็กูจะเอาไฟเผาให้เรียบเลย มึงรู้ว่ากูพูดจริง!”
“...แม่ง ทีตัวเองไว้ไม่เห็นมีใครว่าอะไร” พี่โพไซดอนบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ พี่ซูสทำเสียงในลำคออย่างดูแคลน
“อย่างน้อยตอนกูไว้ก็ดูดีกว่ามึงตอนนี้ล่ะกัน”
พี่เฮดีสที่นั่งฟังพี่ชายทำศึกน้ำลายอยู่นานก็ขยับตัวส่งเสียงเป็นครั้งแรก อ้าว ไม่ได้แอบหลับอยู่หรอกเหรอ? โอเค! คงรู้ว่าผมแค่ประชดเท่านั้นเอง
“เมื่อไรจะเข้าเรื่องครับ จะได้ไปหลับไปนอนกันสักที”
“แหม อยากส่งตัวเข้าหอเร็วๆ อะดิ” พี่โพไซดอนหัวเราะคึๆ ในลำคอมองพี่เฮดีสแบบรู้ทัน เขาเอ่ยกลั้นเสียงหัวเราะและยิ้มล้อเลียนให้กับคนที่นั่งหน้านิ่งเป็นพื้นปูนซีเมนต์ เมื่อคนถูกแซวไม่มีท่าทีจะเขินหรือเล่นด้วย พี่โพไซดอนก็ต้องเงียบไม่เซ้าซี้และทำหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ดวงตาสีครามซึ่งแตกต่างจากเหล่าพี่น้องเหลือบมองมาที่ผม
“เอาล่ะ วันนี้ฉันจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังล่ะกัน อะแฮ่ม เป็นการเฉลิมฉลองในวันมงคลสำคัญยิ่งของน้องชายที่ร้ากกก ก็อย่างว่าล่ะ ตอนนี้มันหุงข้าวแดงไม่ทันแล้ว เฮ้อ ใครจะไปคิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้กันล่ะ ไอ้เรารึก็นึกว่าจะได้เห็นวันนี้ตอนที่มีลูกสามลูกชายบวชนู้นแต่ดันโดยมันชิงตัดหน้าไปซะก่อน แถมยังเจริญรอยตามพี่ชายคนโตสวมวิญญาณเป็นนางงามอมตะ รักเด็กกินตับเด็ก!”
“พอเถอะ! มึงจะแซะกูอีกนานไหม!?” พี่ซูสไม่ไหวจะอดลุกขึ้นตวาดเบรกการจิกกัดนอกกรอบของน้องชาย ชายผู้มีมาดสุภาพชนที่สุดโมโหจนควันออกหู หน้าแดงก่ำซึ่งอันนี้ผมเองไม่รู้ว่าเป็นเพราะอายหรือโมโหกันแน่ กินดงกินเด็กอะไรของเขาวะ? ผมไม่เห็นจะเข้าใจ พี่โพไซดอนฉีกยิ้มกว้างยักไหล่ไม่มายด์ โบกมือให้พี่ชายนั่งลงเมื่อพี่ซูสนั่งลงก็เริ่มเล่าอีกครั้ง ผมยืดตัวขึ้นเบิกตารอคอยด้วยความตื่นเต้น
“อะแฮ่ม กาลครั้งหนึ่ง...น๊านนานนนน!” พี่โพไซดอนหยุดแล้วถอนหายใจเฮือก ผมเลิกคิ้วกับท่าทางของเขา พี่ซูสเองก็ทำหน้าเอือมระอาเอ่ยออกไป
“เป็นอะไรของมึงอีก?”
“มันนานเกินไปอะเฮี้ย ผมเหนื่อย”
“เหี้ยยยยย” คำด่ามาพร้อมกับฝ่ามือเทพที่โบกศีรษะของคนเหนื่อยเต็มแรงจนหน้าเกือบทิ่มโต๊ะ พอได้ลงไม้ลงมือพี่ซูสเหมือนรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างยิ่ง กลับมานั่งรอคอยคนเล่นตลกไม่ดูเวล่ำเวลาเล่าเรื่อง
โชคดีที่พี่ซูสชิงลงมือไปซะก่อนไม่งั้นพี่โพไซดอนเจอของหนักกว่านี้แน่ ผมแอบเห็นพี่เฮดีสคว้าขวดใกล้ๆ มือมาถือไว้น่ะครับ แหม เกือบหัวแตกแล้วไหมล่ะพี่โพไซดอน!
“ถ้ามึงยังเล่นมุกควายอีกล่ะก็ได้กินมื้อดึกแน่” พี่ซูสเอ่ยดักเอาไว้กลัวน้องชายจะเลี้ยวออกนอกทางอีก พี่โพไซดอนหันไปมองพี่ชายทำตาโตสนใจ
“กินอะไรเหรอเฮี้ย?”
“ยำตีน!”
สั้น กระชับ ได้ใจความ พี่โพไซดอนเงียบไปเลย
:L2:อ่านต่อรีล่าง :L2:
-
“มันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของตระกูลก็อดไลค์เนสที่เวลารับสมาชิกครอบครัวคนใหม่จะต้องเล่าเรื่องราวครั้งเก่าครั้งก่อนของบรรพบุรุษโคตรเหง้าเหล่าตระกูลให้ฟัง อะแฮ่ม ไอ้หนู ตั้งใจฟังนะ” พี่โพไซดอนหันมาบอกผมแล้วเล่าต่อแบบไม่ติดขัด ว่าแต่สมาชิกคนใหม่งั้นเหรอ? หมายถึงใครกันน่ะ? ผมไม่ทันได้คิดพี่โพไซดอนก็เล่าขัดขึ้นมาก่อน
“เมื่อห้าร้อยปีก่อนคริสตกาล ณ นครรัฐแห่งอารยธรรมกรีกโบราณมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง ทั้งสองศรัทธาต่อเหล่าเทพเจ้าอย่างมาก พวกเขาได้แต่งงานและสาบานต่อหน้ารูปปั้นเทพีเฮร่าว่าจะรักกันจนฟ้าดินสลาย...โคตรโรแมนติกเลยว่ะ คู่สามีภรรยาใช้ชีวิตทำปศุสัตว์เล็กๆ ที่นอกเมืองอย่างสุขสงบ วันหนึ่งภรรยาได้เสียชีวิตอย่างกะทันหันหลังจากที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นเวลาสามปีทำให้ผู้เป็นสามีโศกเศร้าเสียใจ เขากอดศพของภรรยาร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอนต่อเหล่าเทพเจ้าไม่ได้กินไม่ได้นอนอยู่หลายวันแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ศพไม่เน่าเหรอวะ? สามีผู้ใจสลายจากความผิดหวังค่อยๆ อ่อนแอลงและท้ายที่สุด...” พี่โพไซดอนเงียบเว้นวรรคอยู่นาน ผมลุ้นจนตัวโก่ง ผู้ชายคนนั้นตายตามภรรยาไปอย่างนั้นสินะ! หรือว่าเขาฆ่าตัวตาย!?
“เขาก็ลุกขึ้นมาแบกศพของภรรยาเดินออกไปจากบ้าน สามีผู้โศกเศร้าเดินถามผู้คนไปเรื่อยๆ ว่า ‘ข้าพเจ้าอยากพบเทพฮาเดสต้องทำอย่างไร?’ ผู้คนล้วนมองเขาเป็นตัวประหลาดและตอบว่า ‘ก็ไปตายซะสิ!’...ก็ถูกของมันนะ ชายผู้มีศรัทธาไม่ยอมย่อท้อเขาเดินไป และถามคนที่เขาพบเจอ ผ่านไปสิบคน ร้อยคน พันคน แน่นอนว่าคำตอบที่เขาได้รับไม่ต่างกันเลย ไม่มีใครบอกทางไปพบเทพฮาเดสให้แก่เขาได้ สามีผู้เริ่มอ่อนล้าเดินไปพร้อมแบกร่างภรรยาจนกระทั่งเขาเข่าอ่อนสะดุดก้อนหินหกล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง...แบกได้ขนาดนี้ก็ถึกโคตรๆ แล้ว การเดินทางไกลแสนไกลและไม่ได้กินอะไรเป็นเวลานานส่งผลให้ร่างกายของเขาซูบผอมหมดเรี่ยวแรง ชายผู้กำลังสิ้นหวังร้องไห้ตัดพ้อเหล่าปวงเทพ ‘โอ ท่านที่เคารพ ไยท่านต้องไร้เมตตาเช่นนี้! ตอบข้าสิเทพีเฮร่า ไยท่านไม่คุ้มครองชีวิตสมรสของพวกเรา!’ เสียงแหบแห้งของเขาค่อยๆ เบาลงจนกระทั่งร่างของชายผู้น่าสงสารก็นิ่งไป...” คนเล่าเรื่องเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วเอ่ยถามว่า
“ทายสิเขาจะตายไหม?”
“เอ่อ...ไม่น่าจะตายล่ะมั้งครับ”
อาจจะมีเทพโผล่เข้ามาช่วย! ต้องใช่แน่ๆ นิทานแต่ละเรื่องก็เป็นอย่างนั้นแหละ ตัวเอกของเรื่องไม่ตายง่ายๆ หรอก พอผมตอบออกไป พี่โพไซดอนก็ยิ้มจนหนวดกระตุก
“ไม่นานชายคนนั้นสิ้นลมหายใจ เขาตาย...”
เฮ้ย ไหงตายซะงั้น!!? เรื่องมันจบแค่นี้น่ะเหรอ!? ไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับการที่พวกพี่มีพลังพิเศษเลยนี่น่า! ผมอ้าปากเหวอจะเอ่ยท้วง แต่พี่โพไซดอนยกมือห้ามและเอ่ยถามขึ้นมาตัดบท
“ยังจำได้หรือเปล่าว่าตอนที่เขาเดินถามคนว่าจะไปพบเทพฮาเดสต้องทำยังไง คำตอบก็คือ จะต้องตายนั่นเอง! ใช่แล้ว ในที่สุดชายผู้โง่ขลาดก็ได้พบกับเทพฮาเดสจ้าวแห่งปรโลก! เขารีบบอกความต้องการของตัวเองพอเทพฮาเดสได้สดับฟังก็เอ่ยตอบชัดเจนว่า ‘เมื่อวิญญาณได้ลงมาสู่ดินแดนของข้าแล้วย่อมไม่อาจหวนกลับไปได้’ สามีผู้มีจิตใจแน่วแน่นพยายามอ้อนวอนขอความเมตตาจากเทพผู้ยุติธรรมและเถรตรงที่สุดในสามโลกกกก แน่นอนแดกแห้วจนอิ่มแปล้กันไป เทพฮาเดสไม่มีทางฝ่าฝืนกฎที่เขาตั้งขึ้นมาได้ เมื่อสิ้นอายุขัยก็ต้องตายเป็นกฎอันเด็ดขาด ส่งไม้!”
หือ? ส่งไม้อะไร? ชายคนนั้นทำอะไรงั้นเหรอ? ผมที่ตั้งอกตั้งใจฟังขมวดคิ้วเมื่อพี่โพไซดอนยื่นมือไปหาพี่ซูส พี่ชายคนโตที่นั่งไขว้ห้างเอนตัวฟังอย่างสบายลุกขึ้นมามองน้องชายด้วยสายตาเย็นชา ผมเอ๋อมองคนนู้นทีคนนั้นที พี่ซูสถอนหายใจแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาเล่าต่อจากพี่โพไซดอนหยุดเอาไว้ อ้อ ส่งไม้ก็คือส่งต่อให้พี่ซูสเล่านั้นเอง ไอ้เราก็นึกว่าชายในเรื่องส่งไม้ให้เทพฮาเดสซะอีก โธ่!
“ระหว่างที่ชายคนนั้นเผชิญหน้ากับความสิ้นหวังและร่ำไห้เสียใจ เทพีเพอร์ซีโฟเน่ก็ปรากฏพร้อมกับเทพีเฮร่า เมื่อทั้งสองเห็นความวุ่นวายตรงหน้าก็ไถ่ถามเรื่องราวจากเทพฮาเดส เทพีเพอร์ซีโฟเน่ผู้งดงามและจิตใจอ่อนโยนได้ฟังเรื่องของชายผู้บ้าบิ่นคนนี้ถึงกับร้องไห้ด้วยความเห็นใจช่วยอ้อนวอนขอร้องผู้เป็นพระสวามีอีกแรง แต่ก็นั้นแหละ... เทพฮาเดสใจแข็งดั่งภูผาปฏิเสธคำขอร้องไม่มีความลังเลใดๆ”
“หลังจากนั้นฉันว่าเมียไม่ให้เข้าห้องแหง อยากทำทำเท่ไม่ดูหน้าเมียแม่งอดเป็นเดือนแน่ๆ” พี่โพไซดอนเอียงตัวมากระซิบกระซาบกับผมเบาๆ ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา แหม ช่างหาเรื่องกัดซะเหลือเกิน ผมพยายามตั้งสมาธิฟังพี่ซูสเล่าต่อแต่ไอ้เรื่องที่พี่โพไซดอนพูดมันก็วกมาทำให้ไขว้เขว้ตลอด เออ ตกลงหลังจากนั้นเทพฮาเดสได้เข้าห้องปะวะ? แน่ะ พี่โพไซดอนพานอกเรื่องจนได้!
“เทพีเฮร่าเอ่ยเสนอวิธีแก้ปัญหาเรื่องนี้โดยให้ชายผู้นี้ไปหาวิญญาณของภรรยาในขุมนรกหากหาเจอก็ให้พามาที่นี้ภายในเวลาที่กำหนด หากหาพบเทพฮาเดสจะต้องทำให้ทั้งสองฟื้นชีพแต่ถ้าหาไม่พบทั้งสองก็ต้องตกนรกไปด้วยกัน เทพฮาเดสชั่งใจก่อนแล้วตอบตกลงข้อเสนอนี้ ชายหนุ่มดีใจเมื่อเห็นทางสว่างเขารีบลงไปตามหาวิญญาณของภรรยาในขุมนรก และเขาก็พบกับความจริงที่ว่าในขุมนรกมีวิญญาณหลายล้านดวงและวิญญาณพวกนั้นมีรูปลักษณ์บิดเบี้ยวน่าเกลียดชวนคลื่นไส้แถมยังมีกลิ่นเหม็นเน่ารุนแรง ชายหนุ่มรับรู้ว่าไม่มีทางหาวิญญาณภรรยาเจอในเวลาสั้นๆ ที่กำหนดไว้ได้แน่ เทพฮาเดสเองก็รู้เรื่องนี้ดีถึงได้ตกลงตามข้อเสนอ
เมื่อพบกับความสิ้นหวังอีกครั้งเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะก้าวเดิน เขาหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพักก็ฮึด กัดฟันอดทนต่อภาพสยดสยองและกลิ่นเกินบรรยายของวิญญาณเดินหาวิญญาณของภรรยา เวลาเองก็ดำเนินไปไม่หยุดจนเหลืออีกไม่นานจะหมดเวลาแต่ชายคนนั้นก็ยังไม่พบวิญญาณของภรรยา เขารีบเร่งมองหาและไปสะดุดตาเข้ากับนกยูงตัวสวยบินโฉบไปมา ชายหนุ่มชะงักและวิ่งตามนกยูงตัวนั้นไป ในที่สุดเขาก็ได้พบกับวิญญาณของภรรยา!
ชายหนุ่มดีใจเป็นอย่างมาก เขารีบวิ่งเข้าไปหาหวังจะพาภรรยากลับไป เมื่อเข้ามาใกล้เขาชะงักกับร่างอันเน่าเปื่อยชวนอาเจียนของภรรยา มันบิดเบี้ยวแทบดูไม่เหมือนตอนเป็นมนุษย์เลย ชายคนนั้นยืนตัวแข็งทื่อ ใช่แล้ว เทพฮาเดสได้คิดเอาไว้แล้วว่าข้อตกลงนี้เขาได้เปรียบเพียงใด ในขุนนรกมีวิญญาณนับล้านดวงแม้จะหาเจอแต่ไม่มีทางที่มนุษย์ซึ่งยึดติดกับรูปลักษณ์ภายนอกจะทนรับสภาพน่าสะอิดสะเอียนของวิญญาณได้ เห็นๆ กันอยู่ว่าข้อตกลงนี้เทพฮาเดสมีโอกาสชนะมากแค่ไหน ชายคนนั้นมองภรรยาของตัวเองนิ่งแล้วเขาก็เริ่มร้องไห้อย่างหนัก คิดว่าเขาร้องไห้เพราะอะไรรู้หรือเปล่าครับเนรัญ?” พี่ซูสหยุดเล่าแล้วหันมาถามผม ระหว่างนั้นก็จิบน้ำชาแก้กระหายเนื่องจากเล่ามายาวเหยียดแบบไม่ได้หยุด พี่โพไซดอนพยักพเยิดหน้ากับพี่เฮดีสแล้วพึมพำ
“เป็นคนทั่วไปน่ะเผ่นหนีตั้งแต่เจอภาพสยองของวิญญาณแล้ว ทนได้ขนาดนี้ก็เชื่อแหละว่าเฮียแกรักเมียจริง”
ผมเห็นด้วยกับคำวิพากษ์วิจารณ์ของพี่โพไซดอน ไม่ว่ามันจะจบอย่างไร ผมก็เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นรักภรรยาของเขาจริงๆ และเขาได้พยายามถึงที่สุดแล้ว ถ้าเป็นผมก็ไม่รู้ว่าจะทำแบบเขาได้หรือเปล่า? ที่เขาร้องไห้คงจะเป็นเพราะเสียใจที่ไม่กล้าแตะต้องวิญญาณของภรรยาและคงจะเจ็บใจที่ทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จล่ะมั้ง
พี่ซูสตบมือบนไหล่ของพี่โพไซดอนเบาๆ แล้วเอนตัวพักผ่อน คนที่ถูกส่งต่อถอนหายใจสั้นๆ แล้วเล่าต่อ
“ชายคนนั้นร้องไห้เพราะสงสารภรรยาที่กลายเป็นเช่นนี้ เขาพุ่งเข้าไปกอดวิญญาณอันเน่าเปื่อยของภรรยาไว้แน่นก็สาบานว่าจะต้องพาเธอกลับไปให้ได้ สุดท้ายเรื่องนี้ก็จบลงอย่างแฮปปี้เอนสะดิ้ง เทพฮาเดสแพ้ต้องคืนชีพให้กับคู่สามีภรรยาและถูกเมียห้ามไม่ให้เข้าห้องนอนหนึ่งเดือน...อันนี้คำสันนิฐานส่วนตัวของฉันเอง เทพีเฮร่ากับเทพีเพอร์ซีโฟเน่พาสามีภรรยาคู่นี้มาส่งมาที่โลกมนุษย์ ก่อนกลับสามีหนุ่มก็ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้~ พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป~... โอเค เสียงดีไม่ตกจริงๆ นะเรา”
“...” ผมกับอีกสองคนมองคนที่ลุกขึ้นพรวดร้องเพลงใส่อารมณ์เต็มที่ด้วยสายตาว่างเปล่า พี่โพไซดอนนั่งลงกระแอมนิดๆ
“อะแฮ่ม ชายหนุ่มกล่าวขออภัยต่อเทพีเฮร่าและขอบคุณที่ช่วยเหลือเขาในครั้งนี้ เทพีเฮร่ายิ้มหันไปมองเทพีเพอร์ซีโฟเน่แล้วเอ่ยว่า ‘ขอบคุณเทพีเพอร์ซีโฟเน่ดีกว่าที่มองสวามีได้ทะลุปรุโปร่งและคิดแผนการนี้ขึ้นมา’ จากการวิเคราะห์มาหลายปีของฉัน สรุปได้ว่าเทพีเฮร่ารู้เรื่องชายคนนี้ก่อนแล้วและขอให้เทพีเพอร์ซีโฟเน่ช่วยเหลืออีกแรง จากนั้นก็เสนอการแก้ปัญหาที่ดูเหมือนส่งผลดีต่อเทพฮาเดสจนทำให้หลงกลตอบตกลง เทพีเฮร่าก็ส่งสัตว์เลี้ยงประจำตัวไปช่วยตามหาวิญญาณ นกยูงคือสัตว์ประจำตัวของเทพีเฮร่านะจ้ะเด็กๆ จำให้ดี ตรงนี้ออกข้อสอบน่า~ ยิ่งไปกว่านั้นยังใช้สภาพวิญญาณที่เน่าเปื่อยพิสูจน์รักของผู้ชายคนนี้อีกด้วย แหม่ ผู้หญิงคนนี้ช่างฉลาด วางแผนซะเนียนเล่นเอาสวามีตามไม่ทัน มึงก็ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ” พี่โพไซดอนฉะเป็นข้อๆ ให้ฟังตามการสันนิฐานของตัวเอง และหันไปจับไหล่ของพี่เฮดีสเอ่ยเตือนด้วยความห่วงใยแต่โดนศอกแทงกลับทันที
“เอาล่ะๆ ใกล้จบแล้ว อดทนหน่อย แหมนั่งตาปรือเลยนะตาแก่! เทพีเฮร่ากล่าวกับสองสามีภรรยาว่าเธอซาบซึ้งและชื่นชมทั้งสองที่มีรักแท้หนึ่งเดียวต่อกัน...แน่นอนล่ะเทพีเฮร่าไม่ได้สิ่งนี้จากพระสวามี อะแฮ่ม ดังนั้นก่อนกลับสวรรค์เทพีเฮร่าได้ขอให้ชายหนุ่มและภรรยาช่วยเหลือเธอบ้าง แน่นอนว่าทั้งสองตอบรับคำอย่างยินดี เพื่อเป็นการตอบแทนในการช่วยเหลือครั้งนี้เทพีเฮร่าได้ประทานพรให้แก่พวกเขา นั้นก็คือ...ตระกูลของเขาจะเจริญรุ่งเรืองร่ำรวยไปด้วยเงินทองและอำนาจไปตราบชั่วนิรันดร์ เงื่อนไขคือทายาทผู้สืบทอดสายเลือดของเขาทุกคนจะต้องตั้งชื่อด้วยชื่อของเทพเจ้าโอลิมปัสซึ่งจะทำให้มีพลังเหมือนเทพองค์นั้น หากทายาทคนใดตั้งชื่อผิดจากนี้ถือว่าผิดพันธะสัญญา ไม่เพียงเท่านั้นเทพีเพอร์ซีโฟเน่ยังประทานเทพธิดาเรียกมหาโชคมหาลาภให้อีกด้วย นับตั้งแต่นั้นมาก็ได้เกิดตระกูลก็อดไลค์เนสขึ้นมาด้วยประการฉะนี้ครับผม! จบแล้ว เย้~ ได้ไปนอนแล้ว!” พี่โพไซดอนปรบมือรัวๆ เมื่อเล่าเรื่องนิทานก่อนนอนจบ พี่ซูสก็เผลอปรบมือตามไปด้วย
“เดี๋ยวนะครับ การตั้งชื่อด้วยชื่อของเทพมันเป็นการช่วยยังไง?”
“เฮ้อ ว่าล่ะจะต้องมีคำถาม การตั้งชื่อทำให้มีพลังเหมือนเทพนั้นช่วยในการระบายพลังที่อัดแน่นจนเกินไปของเทพเจ้าได้น่ะสิ ลองคิดภาพตามนะ เทพเจ้าแต่ละองค์มีพลังมหาศาลอยู่ในตัวถ้าใช้ไปไม่หมดพลังนั้นก็สะสมเพิ่มขึ้นๆ จนกระทั่งถึงจุดอิ่มตัวมันก็จะระเบิดตูม!!...กลายเป็นโกโกครั้นช์”
แม่ง จากภาพเทพเจ้าผู้สง่างามทรงอำนาจกลายเป็นพี่หมีในทุ่งข้าวสาลีเต็มไปด้วยช็อกโกแลตแสนอร่อยเลย!
“อ๊ะ โทษที มันเผลอน่ะ ถ้าพลังของเทพเจ้าระเบิดก็จะเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติได้อาจถึงทำลายระบบนิเวศน์และทำให้โลกระเบิด สิ่งมีชีวิตล้มตาย ดังนั้นเทพีเฮร่าจึงคิดวิธีแก้ คือ...แบ่งพลังให้คนอื่นช่วยใช้ทีละนิดทีละน้อยเป็นการระบายพลังไปเรื่อยๆ ไงล่ะ แหม ทำหน้าสงสัยอีกแล้ว คงจะสงสัยล่ะสิว่าทำไมพวกเทพถึงไม่ใช้พลังเอง...”
“เปล่า ผมกำลังคิดว่า...พี่พูดเหมือนเทพเจ้าเหล่านั้น...มีตัวตนอยู่จริงๆ” ผมส่ายหน้าแล้วโพล่งสิ่งที่ตัวเองคิดสงสัยในใจตั้งแต่เริ่มเล่าเรื่องนี้แล้ว พี่โพไซดอนยิ้มให้กับผม
“ไอ้หนู โลกนี้ยังมีเรื่องราวอีกเยอะแยะมากมายที่น่าเหลือเชื่อและมหัศจรรย์ซึ่งวิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับว่าเธอจะไปเจอมันหรือเปล่าต่างหาก อีกอย่างตอนเย็นวันนี้มันไม่ได้ช่วยทำให้เธอยอมรับเรื่องที่เป็นไปไม่ได้...ได้เลยอย่างนั้นเหรอ?” พี่โพไซดอนเอ่ยเป็นคำถามให้ผมคิดตาม เขาเงียบปล่อยให้ผมใช้ความคิดของตัวเอง มันขึ้นอยู่กับว่าจะไปเจอหรือเปล่างั้นเหรอ? และเมื่อตอนเย็น...มันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปทำได้อย่างแน่นอน จะใช้วิทยาศาสตร์อธิบายก็ไม่ได้เหมือนกัน ผมกลืนน้ำลายเงยหน้ามามองพี่โพไซดอน โอเค...แสดงว่าเทพเจ้ามีอยู่จริงสินะ!
“แล้วถ้าไม่ตั้งชื่อเทพจะเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอครับ?” ผมกลับมาสู่ประเด็นสำคัญที่อยากรู้
“เรื่องนี้ก็ต้องเริ่มเล่าตั้งแต่สาเหตุล่ะนะ พรจากเทพีเฮร่าดีเยี่ยมเลยล่ะแต่ใช่ว่ามันจะดีเสมอไป ทุกอย่างก็เหมือนเหรียญที่มีสองด้าน ยิ่งตั้งชื่อเทพพาวเวอร์เยอะๆ คนๆ นั้นก็ต้องรับความเสี่ยงที่สูง ถ้าร่างกายรับแรงกดดันจากพลังมหาศาลของเทพไม่ได้ก็จะตาย ความเสี่ยงแค่นั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ตายก็คือตาย แต่ปัญหามันเกิดขึ้นกับคนที่ร่างกายรับไหวแต่จิตใจไม่เสถียรมากมากพอจะควบคุมพลังของตัวเอง ถ้าเกิดมีบางอย่างเข้ามากระทบกับอารมณ์ความรู้สึกอย่างรุนแรงจะทำให้คนๆ นั้นขาดสติและจะทำตามสัญชาตญาณซึ่งบางครั้งมันก็รุนแรงมาก เคยได้ยินมาว่าในอดีตซูสรุ่นที่ 35 เกิดคลุ้มคลั่งเพราะพ่อแม่ของเขาเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต เขาควบคุมพลังไม่ได้...สายฟ้าฝ่าลงมาบริเวณนั้นอย่างหนักทำให้มีคนเสียชีวิตไป 51 คนรวมทั้งตัวเขาด้วย
นั้นแหละทำให้คนเริ่มกลัว ไม่มีใครอยากเสี่ยงตายเลือกชื่อของเทพระดับไฮคลาส พวกเขาแก้ไขปัญหาโดยการใช้ชื่อของเทพเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีบทบาทหรือแทบจะไม่เป็นที่รู้จักเลย และแน่นอนว่ามีพวกที่ไม่ยอมตั้งชื่อตามเหมือนกัน จากที่ฉันได้อ่านบันทึกของตระกูลระบุไว้ว่าคนพวกนี้สุดท้ายก็ตาย บ้างเกิดอุบัติเหตุ บ้างก็ถูกฆาตกรรม บ้างก็เพราะเป็นโรคอย่างฉับพลัน เยอะแยะมากมายแต่ในเหตุการณ์เหล่านี้มีจุดๆ หนึ่งที่เหมือนกันก็คือ...พวกเขาตายตอนอายุครบ 21 ปีบริบูรณ์”
ผมเม้มปากแน่น ฟังเรื่องราวที่พี่โพไซดอนอธิบายเป็นฉากๆ แล้วรู้สึกเห็นใจพวกเขาอยู่เหมือนกัน ทุกคนๆ ใช้ชีวิตอยู่ในจุดเสี่ยงด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าคนจะมีชื่อตามเทพเจ้าหรือไม่มีล้วนแล้วแต่จบอนาถไม่แพ้กัน ยิ่งตอนที่เล่าเรื่องซูสในอดีตที่คลุ้มคลั่งนั้นยิ่งทำให้ผมขนลุก แอบมองพวกเขาสามคน ใช่แล้ว ชื่อของพวกเขาทั้งสามตั้งตามชื่อมหาเทพที่มีพลังมากที่สุด! เฮ้ย เดี๋ยวนะ ถ้าผมเกิดเผลอไปทำให้พวกเขาโกรธขึ้นมามันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!? ผมนั่งหน้าซีดเงียบกริบ
“ฉันจะโมโหมากเลยล่ะเวลาที่เห็นคนนั่งหน้าซีดตัวสั่นอยู่ตรงหน้าน่ะ” พี่โพไซดอนโพล่งขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังชำเหลืองมองมาทำเอาผมสะดุ้งโหยงเงยมองเขาอย่างเหวอๆ แม่งหน้าโคตรโหดเลยครับ ผมซีดมากกว่าเดิมซะอีกแน่ะ แถมยังน้ำตาคลอเบ้า
“พี่ หยุดแหย่เจ้านี้สักที! เดี๋ยวก็กลัวจนเป็นลมหรอก” พี่เฮดีสยื่นมามือขวางพี่ชายของตัวเองไว้แล้วเอ่ยห้ามปรามด้วยน้ำเสียงเข้ม ผมเกาะแขนของพี่เฮดีสไว้อย่างรวดเร็ว ตัวเลือกมันไม่มีให้เลือกมากนัก ผมขอเลือกคนที่ดูน่ากลัวน้อยกว่าล่ะกัน! พี่โพไซดอนหัวเราะหึๆ ในคอเสียงทุ้ม
“หึๆ กลัวจนตัวสั่นเลยนะไอ้เด็กบ้า แค่นี้ไม่ทำให้พวกเราเสียการควบคุมง่ายๆ หรอกน่า อย่ากลัวไปเลยแค่ขู่เล่นๆ น่ะ”
“ใช่แล้วครับ เธอไม่ต้องกลัวพวกเราหรอก รับรองว่าปลอดภัยแน่นอน วางใจได้” พี่ซูสยืนยันอย่างหนักแน่นอีกเสียง ผมมองพวกเขายังไม่วางใจดีนัก เขยิบตัวมานั่งชิดเกาะกำบังเอาพี่เฮดีสเป็นที่ลับภัย คนที่ถูกยึดไว้ไม่ได้พูดอะไรหันไปคุยกับพวกพี่ๆ เมื่อทางนั้นถามขึ้นมา จะว่าไปแล้วผมยังไม่รู้เรื่องของครอบครัวพี่เฮดีสเลยนี่น่ารู้แค่เรื่องตระกูลเท่านั้นเอง แต่จะให้ผมขัดจังหวะการคุยของพวกเขาตอนนี้ก็ยังไงอยู่ เพราะทั้งสามคุยกันจริงจังซะเหลือเกิน
“แล้วแกกำหนดวันพิธีหรือยังวะ? ฉันจะได้เตรียมทำตัวว่างได้ถูกเวลา”
“ผมยังไม่ได้คิดไว้”
“งั้นพี่จัดการให้แกเองล่ะกัน อยากได้งานแบบไหนล่ะ? จัดที่คฤหาสน์นี้ไหม? หรือว่าจะจัดที่โรงแรมของเรา รีสอร์ตริมทะเลก็โอเคนะ แล้วจะเชิญแขกมากี่คน?”
ผมมองพวกเขาคุยกันอย่างงงๆ จะจัดงานอะไรงั้นเหรอ? พี่ซูสเนี่ยทำหน้าเคร่งเครียดจริงจังเอามากๆ เลย แถมยังถามไถ่รายละเอียดปลีกย่อยเอาให้ละเอียดยิบ โดยมีพี่โพไซดอนเสริมเติมเต็ม บางครั้งก็หันมาถามผมซึ่งก็ออกความคิดเห็นไปแบบมึนๆ หลังจากคุยกันเรื่องนี้เสร็จพี่ซูสได้รายละเอียดงานไปจนเป็นที่พอใจแล้วพวกเขาก็แยกย้ายกัน พอมาถึงบันไดทางสามแยกซึ่งมีรูปภาพบอกเล่าเรื่องราวของบรรพบุรุษของพวกพี่เฮดีสแขวนไว้ ภาพ ‘เทพีเฮร่าประทานพร’ พี่ซูสเดินแยกไปทางตรงกันข้าม พี่โพไซดอนเดินไปอีกทาง ผมกับพี่เฮดีสก็ไปอีกทาง
“เอ้อ นี่! คงจะไม่ช้าไป ถ้าจะพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับสู่บ้านก็อดไลค์เนส’ นะ...” เสียงของพี่โพไซดอนตะโกนข้ามฝั่งมาดังลั่น ผมเคยได้ยินประโยคนี้มาจากพี่ซูสแล้วล่ะ ผมยิ้มกว้างกำลังก้มผงกศีรษะรับ...
“น้องสะใภ้!!!”
:o
TBC.
ถามว่านิยายเรื่องนี้มันแนวไหนน่ะเหรอ เรื่องนี้มันเป็นทุกแนว
ฮา ดราม่า แฟนตาซี ดาร์ค ลึกลับ หักมุม โรแมนติก อีโรติก! 555
ขออภัยจริงๆ นิยายเกือบทุกเรื่องของปอย มันไม่ปกติธรรมดาไปซะหมด บ้าพอๆ กับคนแต่งเนี่ยแหละ :hao7:
เราค่อยๆ เฉลยปริศนาทีละอย่างไปล่ะกัน... ตอนหน้าอย่าตกใจล่ะ ทำใจดีๆ ไว้ มีเซอร์ไพรส์ ! :hao6:
(http://i.imgur.com/VP1D26U.png)
เรียงตามลำดับ 'เรเนีย เฮเลน อะโฟรไดท์'
เอ... ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ >< คือรู้สึกว่าเคยอ่านว่าบรรยายถึงลักษณะ/หน้าตาของรัญในตอนแรกน่ะค่ะ ไม่รู้จำถูกหรือเปล่า เป็นโพตส์ข้างหน้าตอนแรกเลย แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว เผลอลบไปหรือเรามึนงงไปเองหว่า แหะๆๆ (คือมาอ่านใหม่แล้วมันไม่มีบอกง่า อยากรู้ว่ารัญหน้าตายังไง แต่ถ้ามีบอกตอนไหนแล้วเราเบลอๆก็ขอโทษด้วยน้า>_<)
ตอบจ้า ขออภัยที่ตอบช้าน่า :hao5: เกริ่นนำตอนแรกปอยลบออกเองจ้า เนรัญ (ณ ปัจจุบัน) ผมยาวปะบ่าผมสีน้ำเข้ม ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้ะ เป็นคนผิวขาว สูง 175 cm. ประมาณหน้าขาวปากแดงแลดูจิ้มลิ้ม ตาหวานมีน้ำคลอเสมอเว (ทำให้ดูน่าแกล้ง เอิ๊ก!) แถมยังชอบทำหน้าเอ๋อๆ มันก็เลยดูน่ารักน่าแกล้ง อิๆ
-
อัพตอนต่อไปเลยได้ไหม~ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก หลงรักเทพีเพอซิเฟ่อเน่~
น้องสะใภ้ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๊ายยยย เน่เน่จะเข้าพิธีกับพี่เฮดีส :hao6:
-
ชอบมากยิ่งอ่านยิ่งชอบ.มีหลายอารมณ์มาก
ในเรื่องนี้ แปลกไม่เหมือนที่เคยอ่านมา
-
หักมุมจริงๆ อยู่กลายเป็นแฟนตาซีเฉยเลย แต่ชอบค่ะ
หนูเนเน่น่าร๊าก
-
กรีีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องสะใภ้ 5555
เนเน่คือเทพีเพอร์ซิโฟเน่กลับชาติมาเกิดแน่ๆเลย ' w')๘
-
แต่งงาน แต่งงาน แต่งงาน
-
เปิดตัวมาแรกๆนึกว่าจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความรักในรั้วมหาลัยซะอีก
อ่านไปเรื่อยๆ นานวันเข้านานวันเข้า ปริศนามาเต็ม
อ่านต่อไปอี๊ก แฟนตาซีมาด้วย ครบทุกรสจริงๆเลย
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
แนวดีไม่เคยอ่านนิยายแนวผสมปนเปเยอะขนาดนี้ 555555555
อร๊ายยยยยยย :hao7: :hao7: :impress2: ในที่สุดเนเน่จังก็ได้เป็นสะใภ้บ้านนี้ซะแล้ววววววว
เอาอีกกกกกกกกกกกก อยากอ่านฉากแต่งงาน เข้าเรือนหอไวๆ แต่เอ๊ะ ดูถ้าหนูเนเน่จะท้องก่อนเเต่งรึเปล่า
มีแววว่าจะเป็นยังงั้น 55555 :oo1:
-
จะจัดงานแต่งหรอค้าาาา
-
เนเน่นางไม่รู้อะไรสักอย่าง
โดนล่อลวงมาแบบเนียนๆ
แลัวงี้พี่ไนซ์จะเป็นไงต่ออ่ะ
-
5555 เนเน่ กำลังจะโดนจับแต่งงานกะพี่เฮดีสแว้ว
-
:hao7: :katai5: :katai5: :katai2-1: ห้าๆ ชอบจัง สู้ต่อไปนักเขียน เราก็จะตามต่อไป ^^
-
:a5: อ้อ เรื่องมันเป็นเช่นนี้เอง สามพี่น้องวางแผนแต่งงานของดีสกับเนรัณแน่ๆ แต่นายเอกของเราช่าง ไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้ยเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่าง ฮาๆๆๆ
ชอบใจตรงประโยคสุดท้ายนี้แหละ น้องสะใภ้ :katai2-1:
-
มาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ช่วงนี้มาอัพรวดเร็วทันใจมาก :3123: :pig4:
-
แอร๊ยย
พี่เฮดีสหลอกเนเน่มาแต่งงานเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ
ร้ายกาจอะ
รออ่านต่อนะคะ
ลุ้นดีจังง
-
อย่างนี้นี่เองง
พลิกล็อกจากตอนแรกมากๆ ก็ว่าอยู่คนอะไรจะดาร์ดได้ขนาดนั้น
แล้วสองคนนี้เค้าไปตกลงแต่งง่นกันตอนไหนนิ
-
ตอนนี้...เอิบ...ขอทำความเข้าใจ
ช๊อกไม่แพ้เนรัญประเด็นคือ...ไนซ์...นี่ชื่อของเทพหรือไม่ใช่
เพราะเฮดีสบอกว่าไนซ์จะตายเพราะตัวของไนซ์เองเพราะชื่อ??
ฮืออออออ
แต่ตลกโพซมากนะ...ตอนร้องเพลงคุกเข่า นี่ฮาจริงจัง
:m20: :m20: :m20:
-
สุดๆอะ อยากอ่านต่ออ่า
-
อะไรกันเขาพามาเปิดตัวขนาดนี้หนูยังมึนไม่รู้เรื่องอีกนะหนูรัญ
แบบนี้ไม่ต้องรองานแต่งหรอกจับเข้าห้องหอเลยดีกว่า อิอิ
ปล.ขอบใจปอยมากเลยที่มาต่อได้รวดเร็วทันใจ หวังว่าตอนหน้าจะมาเร็วๆนะ
เราอย่างรู้เรื่องเซอร์ไพรส์ :hao7:
ปล.2 นึกว่าตระกูลก็อตไลน์เนสจะเป็นนักล่าแวมไพร์ซะอีก :mew5:
-
ชอบตอนนี่สุดๆ ได้หลายอารมณ์มากยกเว้นมาม่า อิๆ
หน้าเนเน่คงเป็นแบบนี้ o22
-
เฮดิส!!!! แกมัดมือชกเนเน่ชัดๆ! :angry2: ปล.พี่โพซแกเกรียนแตกไปนะ!แต่ก็โคตรชอบพี่แกเลยอ่ะ! o13 :m3: :m3:
-
เนเน่โดนหลอกมาเข้าพิธีซะเระ :impress2: :impress2: :impress2:
-
น้องสะใภ้ โอวววววว -.-
-
:a5:น้องสะใภ้
-
ถ้าอย่างนั้นพี่ไนท์ก็ต้องตายน่ะสิเพราะไม่ได้ชื่อเป็นเทพน่ะ แล้วสุดที่รักพี่ซูสนี่พี่ยูหรือเปล่าคะเนี่ยคุ้นๆนะ :confuse:
เหมือนจะเคยอ่านและจำได้ราวๆ
-
เนเน่ผู้น่าสงสารรรรรร :laugh: :laugh:
-
พิธีอะไร พิธีแต่งงานจ้ะลูก ตรงนี้ออกข้อสอบบ่อยๆนะ ครูเห็นมาหลายปีแล้ว #เลียนแบบพี่โพไซมั่ง 55
น้องซาไพ้~ ฮิ้ววว~ :hao7:
-
“น้องสะใภ้!!!”
คำนี้กระชับได้ใจความไม่ต้องมีบรรยาย ความหมายตรงตัว คึคึ :hao7: :hao3:
-
ถ้าพี่เฮดีสอยู่ปี 3 จริง
ตอนนี้ก็น่าจะอายุ 21 ใช่ไหมคะ
แล้วพี่เฮดีสจะเป็นอะไรไหม
หรือพี่ไนซ์รับเคราะห์ไปแทนหมดแล้ว T T'
คิดถึงพี่ไนซ์จัง
:hao5: :hao5:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบอ่า เราชอบแนวนี้นะ มันแฟนตาซี ปนขำๆ
ชอบสามพี่น้องนี้มากเลย โดยเฉพาะพี่โพซ 55555
ว่าแต่นะ...นี่พี่ดีสจะแต่งแล้ว ไอ้คุณเจ้าสาวมันรู้ตัวหรือยังนั่น :z2:
-
‘ยินดีต้อนรับสู่บ้านก็อดไลค์เนส’ นะ
น้องสะใภ้...
ย๊ากกกก ฟินเฟ่อออออออ >O<
นี่มันแฟนตาซีชัดๆๆๆ
เอาอีกๆ *-*
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อร้ากกกกกกกกกกก น้องสะใภ้
บ้านนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
-
เวลาอยู่กับพี่ๆ เฮดีสดูซอล์ฟน่าเข้าใกล้กว่าเดิมเยอะเลย
:กอด1:
-
พี่เฮดีสสุดยอดดดดดดดดด
น้องสะใภร้
-
สนุกมาต่อไวๆๆนะ
-
อ๋ออออ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เจ๋งอะ เยี่ยงนี้ พี่เฮดีสถึงคุยกะวิญญาณได้สินะ
ว่าแต่ที่จัดงาน งานอะไร ยังไง เนรัญรู้ตัวบ้างหรือเปล่าลูก 55555
-
เนเน่มีเงิบล่ะงานนี้ โถกลายเป็นสะใภ้ตระกูลเทพแบบไม่รู้ตัว ตั้งสติหน่อย
หลุดบ่อยไปแล้ว เรื่องน่าตกใจคงจะมีอีกเยอะ
-
ตั้งหน้าตั้งตารอตอนที่ 18 เลยค้าาา
น้องสะใภ้ 555 เหมือนหนูเนถูกล่อลวงมาเลยเนอะ
:o8: :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คงไม่มีอะไรทำให้คนอ่านแปลกใจได้มากกว่านี้แล้วค่ะ
แต่ว่า หนูเนเน่ลูก ไม่คิดจะถามเลยเหรอ? 5555
-
ชอบบบบบบบบบบ
-
ฮ่า เริ่มจะกลายเป็นแนวแฟนตาซีละ >.<
-
โพไซดอนตลกอ่า 55555
ชีวิตนางคงไม่เคยเครียดเลยสินะ
เล่าเรื่องไปก็ฮาไป น้องเนจะมาเป็นสะใภ้บ้านนี้ละ
กำลังสนุกเลย รอตอนต่อไป อิอิ
-
:mew1: สนุกมากครับ มาต่อเร็วนะครับ :mew1:
-
:katai4:
-
มารออออ อค่ะ อยากรู้เนเน่จะทำเยี่ยงไร
-
แว้กก ตามทันซะที :try2:
ที่แท้ทุกคนก็มีพลังจิงๆด้วยยย :z2:
เนเน่ได้เข้าบ้านพี่เฮดีสแล้วว :impress2:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
นั่งรอตอนต่อไป สนุกมาก
เน่น่ารักสุดพลัง ดีสก็ดูแลเน่เป็นอย่างดี
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ รอๆ
-
ต่อไปก็คืนส่งตัวสินะ อุอิ :katai2-1:
-
:mew1: สนุกมากเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1:
-
มาต่อไวๆนะคะ อย่าดองข้ามเดือนเลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
มาต่อเร็ว ๆ นะ
ชอบมากเรื่องนี้
ปมเยอะดี :mew1:
-
อยากอ่านต่อ :katai1:
ว่าแต่ตอนหน้าเข้าหอรึเปล่าอ่ะ :z1:
-
สุดขั้ว 18
ห๊ะ? เมื่อกี้พี่โพไซดอนพูดว่าอะไรนะ? คำเรียกเมื่อกี้ทำเอาผมติดสตั้นไปสิบวินาที พอได้สติพี่โพไซดอนก็ไม่อยู่ให้ถามซะแล้ว ผมหันไปมองอีกคนที่ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าเขาเดินเร็วเป็นบ้า เดินนำไปไกลนู้นแน่ะ ผมเกาหัวแกรกๆ อะไรวะ? หรือว่าฟังผิด? เอ๊ะ เมื่อกี้พี่โพไซดอนพูดว่าซะไพรส์อะไรงี้หรือเปล่า มันคล้ายๆ เซอร์ไพร้ส์นะ กะ...ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละเนอะ ฮ่าๆ ผมกรอกตาไปมา เดี๋ยวนี้หูชักฟังเพี้ยนบ่อยๆ สงสัยลืมแคะมานานแล้วแน่ๆ ผมถอนหายใจเดินขึ้นบันไดไปห้องพักของตัวเอง
ว่าแต่พี่เฮดีสใช้วิธีอะไรทำให้พี่ชายทั้งสองคนมาเล่าเรื่องตระกูลให้ผมฟังแบบนี้ได้วะ? ไหนบอกว่าเป็นคนในตระกูลถึงจะมีสิทธิ์รู้ได้ ผมชะงักเท้ากึก ความคิดแปลกๆ แวบเข้ามาในหัวสมอง เฮ้ย คงไม่ใช่ว่า...ไม่ล่ะมั้ง ไม่ใช่หรอกมั้ง ฮ่าๆๆ! ผมหัวเราะกับตัวเองแล้วยิ้มเจื่อนๆ ลง เริ่มคิดอย่างจริงจังมากขึ้น
ไม่จริงน่า! ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ถามจริงคนบ้าที่ไหนจะใช้วิธีนี้กันล่ะ? มันเป็นวิธีที่สิ้นคิดเป็นบ้า แถมยังเป็นไปไม่ได้สุดๆ เดี๋ยวสิถ้าเป็นอย่างนั้นจริงครอบครัวของเขาจะมีท่าทีปกติขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ? ถ้าน้องชายกำลังคิดจะออกนอกลู่นอกทาง คนเป็นพี่ก็ต้องห้ามปรามหรือไม่ก็คัดค้านไปแล้วสิ แต่นี่พวกเขาไม่พูดอะไรเลยสักนิด นั้นสินะ คนบ้าที่ไหนมันจะคิดแต่งงานกับผู้ชายด้วยกันล่ะ!? เฮ้อ ผมนี่ชักจะคิดเพ้อเจ้อไปใหญ่!
“น้องสะใภ้”
นั่น... ต้องเป็นเพราะหูเพี้ยนฟังผิดเองแน่ๆ!
ผมเดินก้มหน้างุดๆ ไปที่ห้องพัก ตอนนี้จำได้แล้วล่ะครับถึงจะกว้างไปหน่อยแต่ก็จัดเป็นสัดส่วนให้จำง่ายๆ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วกรีดร้องเสียงดังลั่น คุณพระ! หัวใจข้าน้อยตกไปอยู่ตาตุ่มแน่ะ! ผมหน้าแดงด้วยความอับอายที่ออกอาการขี้ขลาดตาขาวไม่สมกับเป็นผู้ชายอกสามศอก แต่จะโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกนะครับ ก็พี่เฮดีสเล่นยืนซุ่มเงียบอยู่ตรงมุมมืดแบบนี้ เป็นใครมันก็ต้องตกใจกันเป็นธรรมดานั้นแหละ พนัน...เอ๊ย แหม พนันมันไม่ดีเนอะ งั้นเปลี่ยนเป็น...รับรองได้ว่าเป็นคุณ คุณก็ต้องตกใจผวาแบบผมแน่ๆ
พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตานิ่งที่ผมรู้ว่ามันออกไปทางเอือมระอากับอาการขวัญอ่อนของผม แหม ก็ใครจะไปขวัญกล้าเทียมฟ้าแบบพี่เขาล่ะครับ ขนาดผีลินเช่ย์เฮียแกยังโบกมือไล่มาแล้ว! แล้วพี่เฮดีสมายืนเก๊กเป็นคนในมุมแบบนี้ไปทำไมวะ? หรือว่ากำลังรอผมอยู่? ผมจำทางได้แล้วน่า ไม่หลงแบบเมื่อตอนเย็นอีกหรอก รับรองได้เลย!
“พี่มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เรื่อง...หมอนั้น”
หมอนั้น? หมอโรงพยาบาลไหนกันล่ะ? แล้วผมจะไปรู้กับพี่ไหมล่ะครับเนี่ย ถามหาหมอไปทำไมกัน? หรือว่าพี่เฮดีสจะบาดเจ็บงั้นเหรอ!? เอ๊ะ ทำไมต้องทำหน้าสมเพชกันขนาดนั้นด้วย ไม่ได้หมายถึงหมองั้นเหรอ? แล้วหมายถึงใครกันล่ะ? ผมยืนคิดแล้วค่อยๆ หัวเราะแหะๆ ออกมา แบบว่าโคตรอายเลยครับพี่น้อง! เขาหมายถึงพี่ไนซ์ไม่ได้หมายถึงหมอจริงๆ สักหน่อย โธ่เอ๊ย ไม่ใช่แค่หูเพี้ยนเท่านั้น สมองผมก็เริ่มเพี้ยนอีกด้วย!
“พี่ไนซ์? เอ้อ จริงสิครับ ผมยังไม่ได้ถามเรื่องของพี่ไนซ์เลยแล้วนี่มีทางแก้ไขไหมครับ? แบบว่าคนที่ไม่ได้ตั้งชื่อเทพจะต้องยังไงถึงจะไม่ต้องตาย”
เมื่อพูดถึงเรื่องซีเรียสผมก็จริงจังขึ้นมาทันที แน่ล่ะ นี่มันเกี่ยวกับชีวิตของคนทั้งคนเลยนะครับ พี่เฮดีสมองผมนิ่งเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่ อะไรน่ะ? หน้าของผมมีอะไรติดอยู่งั้นเหรอ? ผมเลิกคิ้วแล้วลูบหน้าของตัวเองอย่างสงสัย พี่เฮดีสหันไปมองทางอื่นเขาถอนหายใจเอ่ยหน้านิ่ง
“ฉันเองก็เพิ่งรู้เรื่องอายุอะไรนี่พร้อมกับนายนั้นแหละ”
“เอ๋! พี่ไม่รู้งั้นเหรอครับ!?” ผมตกใจหน่อยๆ ที่เขามาสารภาพแบบนี้ พี่เฮดีสไม่รู้เรื่องมาก่อน เป็นไปได้ยังไงอะ?
“ฉันไม่สนใจเรื่องยิบย่อยพวกนี้หรอก” เจ้าตัวรีบหันมาอธิบายด้วยสีหน้าตาย น้ำเสียงแข็งๆ ขึ้นมาเหมือนจะสื่อว่าเรื่องไร้สาระที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแบบนั้นจะไปจำทำไมให้รกหัวฟะ ผมมองเขาเขม็งแล้วแย้งไป
“แต่พี่พอลยังรู้เลยนี่ครับ”
“ฉันไม่ใช่ไอ้พอลนี่” พี่เฮดีสสวนกลับเสียงเย็นเฉียบตัดคำโต้แย้งของผมขาดเป็นสองท่อน ครับ พี่ไม่เหมือนพี่พอลและไม่ใช่พี่พอลแน่นอนครับ ผมเลิกเซ้าซี้ถึงเรื่องนี้แล้วเปลี่ยนหัวข้อไปเรื่องอื่น
“แล้วมันพอมีทางแก้ไขไหมครับ?”
“ไม่รู้ ต้องถามพี่โพซ เขาเคยอ่านบันทึกของตระกูลคงจะรู้วิธีแก้ไข”
“แล้วพี่จะอายุครบ 21 ปีตอนไหนเหรอครับ?” ผมรีบถามต่อด้วยความเป็นกังวลว่าถ้าชักช้าเรื่องนี้อาจจะไม่ทันการ เพื่อต้องได้ทำอะไรใช้เวลานานจนเลยวันครบรอบไปพี่ไนซ์ก็แย่น่ะสิ
“เฮอะ จะบอกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นจำไว้ให้ดีล่ะ...” พี่เฮดีสชำเหลืองมามองผมแล้วเชิดหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่เต็มใจอยากจะบอกเรื่องนี้กับผม ทำไมอะ? ก็แค่วันเกิดเอง จะบอกไม่ได้เลยหรือไง?
“2 กันยา”
สิ้นคำก็เดินหนีไปด้วยความไวแสง ไม่ถงไม่ถามสุขภาพกันเลยสักคำ! ผมจะเรียกเขาไว้ก็ไม่ทันซะแล้ว อะไรของเขาวะ? แค่บอกวันเกิดเฉยๆ ทำไมต้องเดินหนีไปกันด้วย ผมเกาหัวด้วยความงุนงงและสับสนกับพี่เฮดีส เมื่อกี้วันไหนนะ? สองกันยา?
“ใกล้แล้วนี่!” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อรู้วันครบรอบกำหนดเส้นตาย แย่ล่ะสิ มีเวลาไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ! ผมถอนหายใจเฮือก หวังว่าพี่โพไซดอนจะมีวิธีรับมือกับเรื่องนี้ ตอนนี้ถึงผมจะเป็นกังวลไปมันก็เท่านั้น เฮ้อ รู้สึกว่าวันนนี้เหนื่อยเป็นพิเศษเลยแฮะ ทั้งวันผมเจออะไรมาเยอะแยะ รวบรวมตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบันยังไม่เท่ากับเจอในวันนี้วันเดียวเลย! ผมชักเริ่มง่วงแล้วสิครับ
ผมเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเข้าไปมุ่งหน้าไปเตียงนอนทันที พอเปิดไฟในห้องเท่านั้นแหละผมก็อยากจะเป็นลมล้มตึง!
ลินเช่ย์ แม่ง นอนบนเตียงผมมมมมม~~~ !
แม่เจ้า ผมอยากจะร้องไห้ ทำไมเธอถึงได้จ้องแต่จะยึดพื้นที่บนเตียงของผมเสียทุกครั้งเลยนะ นี่คงไม่คิดจะมานอนด้วยกันหรอกใช่ไหม!? ถ้าเป็นอย่างนั้นมีหวังผมต้องนอนตาค้างทั้งคืนแน่ๆ โอ๊ยยยย คนยิ่งง่วงๆ อยู่ จะบ้าตายยยย! ผมยืนมองร่างซีดๆ ไร้คำพูดจะเอ่ยกล่าว
ลินเช่ย์ลืมตาขึ้นมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ เธอกะพริบตาปริบๆ แล้วเบิกตาโตกว้างเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าเตียง โอ ตื่นแล้วเหรอขอรับ? ถ้าตื่นแล้วเชิญเสด็จออกไปจากห้องผมซะดีๆ เถิด! ให้ผมได้นอนอย่างสบายใจนะ ขอร้องงงง!
“...” ลินเช่ย์ยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วขยับปากพูดอย่างรวดเร็วแต่ทว่ามันกลับไม่มีเสียงอะไรใดๆ ออกมาเลย ผมเลิกคิ้วเอียงหน้ามองอย่างงุนงง เธอทำอะไรนะ? จะพูดก็ออกเสียงด้วยสิครับ ผมไม่ได้ยิน ไม่มีหูทิพย์นะเออ ลินเช่ย์พยายามพูดอยู่หลายครั้งแต่ผมก็ไม่ได้ยินอะไรเลย เธอพยายามอยู่นานแต่ก็เหมือนเดิมจนเจ้าตัวก้มหน้าทำเหมือนจะร้องไห้ เฮ้ย! เป็นอะไรเนี่ย ร้องไห้ทำไมครับ!?
“เอ่อ...อย่าร้องไห้เลยนะ เป็นอะไรเหรอครับ?”
ช่วยไม่ได้นะครับ ผมมันเป็นคนแพ้น้ำตาของสตรีเพศศศศศ! ถึงจะเป็นผีก็เถอะแต่ผมก็อดจะใจอ่อนไม่ได้ วันข้างหน้ามีหวังโดนผีสาวบีบน้ำตาใส่แล้วหลงกลโดนกินแหงเลยว่ะ ลินเช่ย์สูดอากาศเข้าไปในจมูกอันแดงแจ๋ที่เกิดจากการร้องไห้เบาๆ เธอชี้ปากของตัวเองแล้วไขว้มือเป็นกากบาทชี้ตัวเธอสลับกับตัวผม จะสื่อว่าเธอพูดกับผมไม่ได้หรือเปล่านะ?
“หมายถึงเธอพูดไม่ได้ใช่ไหม?”
ลินเช่ย์พยักหน้ารัวๆ ผมก็เข้าใจทันที เป็นใบ้นั้นเอง เอ๊ะ จะว่าไปแล้วตอนแรกที่เจอกับพี่เฮดีสเขาเงียบซะผมคิดเองเออเองว่าเขาเป็นใบ้เหมือนกัน แต่นี่เป็นใบ้จริงๆ แฮะ ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วพูดเสียงอ่อนๆ
“เขียนเอาได้ไหม?”
ลินเช่ย์เบิกตากว้างรีบพยักหน้ารับ ยกนิ้วให้กับผม แน่นอนอยู่แล้ววิธีนี้ผมปล่อยไก่เป็นฟาร์มตอนที่ใช้วิธีนี้คุยกับพี่เฮดีสน่ะสิถึงได้หน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บ ก็เลยจำฝังใจ! ลินเช่ย์ยื่นปาก ทำท่าน่ารักแล้วโบกมือไปกลางอากาศเบาๆ ควันประกายสีทองระยิบระยับโผล่ขึ้นมาเป็นตัวอักษร... ผมมองแล้วยิ้ม
เวร! ภาษาอะไรฟะ อ่านไม่ออกเฟ้ย! คล้ายๆ ภาษาอังกฤษแต่มันไม่ใช่ครับ!
“เอ่อ...เปลี่ยนเป็นภาษาไทยได้ไหมครับ?” ผมเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ ลินเช่ย์ก็ทำหน้างงๆ มองตัวอักษรควันสีทองแล้วทำหน้าเหมือนคิดได้ รีบโบกมือผ่านอีกรอบ คราวนี้เป็นภาษาไทยแล้วครับ แหม แบบนี้ค่อยสื่อสารกันได้หน่อย
...จะนอนแล้วเหรอ?...
“ครับ”
...คุยแป๊บนึงได้ไหม?...
“ก็...ได้ครับ” กลั้นใจพยักหน้าตอบตกลง โอ๊ยยย ทำร้ายผู้หญิงไม่ลงครับ! เห็นทำหน้าจะร้องไห้แบบนี้แล้วมันปฏิเสธไม่ออก ลินเช่ย์ยิ้มกว้างแล้วสะบัดมือผ่านควันสีทองนั้นอีกครั้ง
...ข้าไม่ใช่ผี ไม่ต้องกลัว ข้าเป็นเทพธิดา...
เทพธิดา? มิน่าล่ะถึงได้สวยขนาดนี้! ก็ว่าแล้วดูไม่เหมือนผีเลยสักนิด ผีอะไรสวยขนาดนี้! ผมพยักหน้ารับรัวๆ เทพธิดา...? อย่าบอกนะว่าเป็นเทพธิดาที่เทพีเพอร์ซีโฟเน่มอบให้กับตระกูลก็อดไลค์เนสตนนั้นน่ะ!? ผมอ้าปากค้างมองลินเช่ย์เขม็ง หน้ายังอ่อนๆ อยู่เลยนี่น่า แต่ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสองพันกว่าปีมาแล้วไม่ใช่เหรอ!? เธออายุเท่าไรกันเนี่ยยยย!?
...ความจริงมันรับยากล่ะสิ แต่เธอก็จะยอมรับและก้าวผ่านมันไปได้ใช่ไหม?...
ประโยคต่อมาของลินเช่ย์ทำให้ผมรู้สึปแปลกใจและงุนงงกับคำถามนั้น เธอหมายถึงเรื่องที่เพิ่งจะได้รับรู้เกี่ยวกับตระกูลนี้งั้นเหรอ? อันที่จริงถ้าเป็นปกติเรื่องแบบนี้มันน่าเหลือเชื่อเกินไปสักหน่อย แต่จะให้ผมไม่ยอมรับได้ยังไงล่ะ ในเมื่อหลักฐานของเรื่องราวที่ไม่น่าเป็นไปได้อยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมถอนหายใจแฝงความอ่อนล้าแล้วจ้องมองใบหน้าขาวสว่างของลินเช่ย์
ลินเช่ย์มองผมด้วยแววตาเป็นกังวลและเป็นห่วงจนผมรู้สึกสงสัย ทำไมเธอจะต้องเป็นห่วงผมขนาดนั้นกันนะ ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งเคยเห็นผมได้ไม่ถึงสองวัน แถมผมยังเอาแต่กลัวและวิ่งหนีเธอทุกครั้งด้วยซ้ำ ผมมองเธออย่างพินิจพิจารณาอย่างละเอียดแล้วหลับตาลง จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้น่ากลัวมากนักแค่ซีดไปหน่อยเท่านั้นเอง ผมก็ขี้ขลาดเกินไปหน่อยไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายอกสามศอกเอาซะเลย จากนี้ถ้าผมยังคบหาพี่เฮดีสอยู่ก็ต้องทำใจให้คุ้นชินกับเทพธิดาตัวซีดตนนี้แหละนะ ผมขยับยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยให้อีกฝ่ายคลายความกังวลใจ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ถึงมันจะน่าเหลือเชื่อแต่ผมก็พอยอมรับเรื่องนี้ได้บ้างแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”
ลินเช่ย์มองผมนิ่งก่อนจะค่อยๆ พยักหน้ารับ เธอก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางไว้บนตักแล้วค่อยๆ ยกขึ้นปัดกลุ่มควันสีทองที่เริ่มแปรเป็นตัวอักษรอย่างรวดเร็ว ผมตั้งใจอ่านเพราะประโยคยาวเหยียดเชียวครับ
...ข้าเองก็เชื่อว่าเจ้าเป็นคนเข้มแข็งสามารถผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้อย่างแน่นอน เมื่อก่อนข้าคิดว่าการลืมเรื่องเลวร้ายไปจะดีกว่าจดจำเอาไว้แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว การรับรู้ความจริงเอาไว้จะดีกว่าไม่รู้อะไรเลย แม้บางครั้งความจริงมันจะเลวร้ายก็ตาม คนเราเรียนรู้อดีตอันโหดร้ายเพื่อที่จะเข้มแข็งมากขึ้นไม่ใช่เหรอ? เจ้าก็คิดเช่นนี้ใช่หรือไม่?...
ผมไม่ตอบออกไป ยืนมองลินเช่ย์ที่ยังก้มนิ่งไม่ขยับเขยื้อน สิ่งที่เธอกำลังสื่อมันคืออะไร? ผมไม่เข้าใจสิ่งที่ลินเช่ย์บอกเลยแม้แต่น้อย ผมครุ่นคิดอย่างหนักเพื่อแปลความนับแอบแฝงของคำพูดนั้น เรียนรู้จากอดีตอันโหดร้ายเพื่อเข้มแข็งขึ้น?
ลินเช่ย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มขำ
...เจ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรหรอก เจ้าคงจะเหน็ดเหนื่อยมากแล้วข้าจะไม่รบกวนแล้วล่ะ ขอให้ฝันดี...
“เช่นกันครับ”
แล้วเธอก็หายแวบไปต่อหน้าต่อตาผมทั้งอย่างนั้นเลย! ผมอ้าปากค้าง โอ๊ยยย! เล่นเอากระดูกส้นหลังของผมเย็นวาบเลย ตายๆ! ดันมาหายต่อหน้าต่อตาแบบนี้ คนกลัวผีขึ้นสมองอย่างผมก็นอนหลับไหมล่ะคืนนี้!? วันนี้มันเรื่องเยอะจริงๆ ไม่รู้จะทำความเข้าใจเรื่องไหนก่อนดี มันชักจะตีกันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว เฮ้อ ผมล่ะอยากจะจับเรื่องพวกนี้มาเขย่าเข้าด้วยกันแล้วกลืนลงท้องทำความเข้าใจมันในครั้งเดียว ผมปีนขึ้นไปนอนบนเตียงที่กว้างขวางได้อีก
นอนไปสักพักมันก็ยังตาแข็งทั้งๆ ที่รู้สึกง่วงอยากหลับจะตายแต่ทำไมมันถึงได้ลืมตาโพล่งเป็นนกเค้าแมวแบบนี้กันวะ เฮ้ย! ไอ้รัญเอ๊ย รีบๆ นอนได้แล้วนะไอ้บ้า อย่าเพิ่งคิดอะไรมันตอนนี้สิว่ะ อย่าไปคิดดดด! เรื่องเยอะสมองของผมก็ต้องทำงานหนักเพื่อย่อยข้อมูลแต่ละเรื่องราวเข้ามาบันทึกไว้ในลิ้นชักความทรงจำ ว่าแต่...ทำไมรู้สึกว่าห้องนี้มันกว้างขนาดนี้กันนะ? เงียบมากด้วย... เฮ้อ นอนไม่หลับเหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่างซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมพลิกตัวตะแคงข้างมองพื้นที่ว่างบนเตียงแล้วถอนหายใจ
อาร้าย!
ผมไม่ได้คิดอยากให้ใครมานอนเป็นเพื่อนสักหน่อย ไม่ใช่เด็กเล็กๆ นะครับ ผมแค่รู้สึกโล่งอกเท่านั้นที่หันมาแล้วไม่เจอลินเช่ย์นอนอยู่ข้างๆ ที่ถอนหายใจน่ะทำไปด้วยความสบายใจล้วนๆ นะ! แว๊กกกกก พอทีเถอะ เหมือนตัวเองกำลังจะบ้าเข้าไปทุกที นอนก็ไม่หลับแล้วยังจะมาเถียงกับตัวเองอีก ท่าทางผมจะเป็นเอามากเลยว่ะ ผมข่มตาพยายามนอนให้หลับ...
เฮ้อ
ทั้งๆ ที่อุตส่าห์เลิกเรียนได้กลับบ้านตั้งแต่บ่ายแบบนี้แต่ผมกลับไม่มีโอกาสได้พักตางีบหลับสักที หลังจากกลับมาถึงผมอาบน้ำเสร็จก็มีคนมาเรียกทันที ครั้งแรกเป็นพวกพี่บูรณ์ที่มาส่งของหวานที่แม่ของพี่เขาทำเยอะก็เลยแบ่งมาให้ บ้านของเขาอยู่แถวเดียวกันกับผมนี่แหละครับ หลังจากที่ผมเดินเข้าบ้านกำลังจะเช็ดผมเปียกๆ ก็มีคนมาเรียกอีกครั้ง คราวนี้เป็นพี่ป้อมที่อยู่อีกซอยแล้วเขามาเรียกผมทำไมกันวะ? ผมยิ้มให้กับเขาแล้วเอ่ยถามไถ่อย่างสุภาพ
และเมื่อเสร็จธุระผมกลับมาเช็ดผมจนแห้งหมาดก็มีเสียงมาเรียกที่หน้าบ้านอีกครั้ง ผมยืนหัวฟูอย่างลำบากใจ ไอ้ผมยาวๆ นี่มันแห้งช้าเป็นบ้าเลย! โอ๊ยยย! แล้วทำไมวันนี้ถึงได้มีคนแวะมาบ่อยจังวะ? ผมรีบหวีผมให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปหาแขกที่อยู่หน้าบ้าน โอ๊ะ นั้นมันพี่ชัยนี่น่า ไม่เห็นตั้งนานได้ยินว่าไปเรียนต่อมอรัฐบาลที่ภาคเหนือแล้วทำไมถึงมาที่นี้ได้ล่ะเนี่ยหรือว่าเรียนจบแล้ว? ผมคุยกับพี่ชัยอยู่สักพักพี่เขาก็ขอตัวกลับ อุตส่าห์แวะมาทักทายผมเลยเหรอเกรงใจจังแฮะ
“โหหห บ้านมึงกลายเป็นส้วมสาธารณะตั้งแต่เมื่อไรวะ กูไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย”
“พูดอะไรของแกวะส้ม?”
ไอ้ส้มหวานเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวที่คบกันมาตั้งแต่อนุบาลหมีน้อยโผล่หัวมายืนอยู่หน้าประตูรั้วแล้วร้องโหมาแต่ไกล ส้วมสาธารณะอะไรของมัน ผมเดินไปเปิดประตูรั้วให้ชายชาตรีในร่างสาวเดินเข้ามาในบ้านได้ ส้มหวานเหล่มองมาที่ผมแล้วแสยะยิ้มลูกตาหลุกหลิกไม่น่าไว้ใจ
“อ้าว ก็กูเห็นคนวนเวียนมาบ้านมึงเยอะนี่หว่า ไปๆ มาๆ กูคิดว่าบ้านมึงจ่ายเงินฟรีหรือเปล่าถึงได้มีคนมาบ่อยซะกระไดบ้านไม่แห้งแบบนี้น่ะ เอ๊ะ หรือว่าพวกนั้นมันเล็งแกไว้หรือเปล่าวะ แม่ง มิน่าล่ะวันๆ เอาแต่มาด้อมๆ มองๆ บ้านมึงอยู่ได้ วันหนึ่งกูว่าเห็นพวกมันเที่ยวมาเที่ยวไปหลายรอบ แม่ง เบื่อขี้หน้าฉิบหาย”
“เพ้อเจ้อน่ะเอ็ง พวกเขามีธุระทั้งนั้นแหละ” ผมถอนหายใจเอือมระอากับไอ้เพื่อนที่ตั้งแต่เดินเข้ามามันก็พูดไม่หยุด นี่มึงหายใจทางไหนวะ? หรือว่ามีความสามารถพิเศษหายใจทางผิวหนังได้? ส้มหวานเบ้ปากให้กับผม
“เฮอะ พวกมันแทบจะแดกมึงทางสายตากันอยู่แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกไอ้โง่”
“มึงนั้นแหละหยุดพูดแปลกๆ ได้แล้ว คนรู้จักกันทั้งนั้นแถมพวกเขายังเป็นผู้ชายมีลูกมีเมียกันแทบทุกคน ขืนมึงพูดเสียงดังกว่านี้อีก พรุ่งนี้กูถูกเมียพวกเขาเข้าใจผิดมาดักตบกูล่ะก็ความผิดของมึงเลยไอ้ส้ม” ผมส่ายหน้ากับความคิดอันไร้สาระของเพื่อนผลักมันเข้าบ้านไปก่อนที่ปากหมาๆ ของมันจะโพนทะนาบ้าบออะไรของมันจนชาวบ้านชาวช่องเข้าใจผิดเอาไปลือกันทั่วอีก ไอ้ส้มหวานสะบัดตัวทำหน้าบึ้งเป็นตูด
“ฮึ ถ้ามึงถูกรุมโทรมกูก็ไม่แปลกใจเล๊ย”
ไอ้นี่ดักมาแช่งกันอีก! นี่ถ้าไม่เห็นกับมิตรภาพอันดีระหว่างผมกับมันล่ะก็... ผมจะด่ามันว่าไอ้บ้า! เชอะ ส้มหวานมาทำการบ้านกับผมเพราะเราสองคนนอกจากจะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เพื่อนสนิท เพื่อนบ้านยังเป็นเพื่อนร่วมห้องอีกด้วย โคตรจะเบื่อขี้หน้ามันเลย เจอมันตั้งแต่เช้าจรดเย็นทุกวันอีกด้วย สาเหตุที่พวกเราขยันทำการบ้านตั้งแต่วันศุกร์นี่ก็เพราะว่าวันหยุดนี้ครอบครัวไอ้ส้มจะยกครัวไปเยี่ยมตายายที่อยู่ต่างจังหวัดกันครับ
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะมึงอะ ดึกๆ ดื่นๆ มีคนเคาะประตูก็อย่าปิดให้นะโว้ย”
“รู้น่า” ผมรับคำอย่างโมโห เมื่อไรมันจะไปสักทีเนี่ยพูดย้ำประโยคเดิมอยู่นั้นล่ะ มันเห็นผมโง่ขนาดนั้นเลยหรือไงวะ!? ไอ้ส้มหวานไม่ยอมไปง่ายๆ ครับ มันยังชี้นิ้วกระชับนั้นนี้ไปทั่ว มึงไม่เตือนให้กูเข้านอนตอนสี่ทุ่มตื่นหกโมงเช้าเลยล่ะ โอ๊ย! ได้ข่าวว่าผมก็มีแม่คนเดียวนะแล้วไอ้คนตรงหน้านี่มันใครกันวะ วิญญาณแม่ของผมสิงมันอยู่หรือไงกัน!? ผมดันไอ้ส้มหวานออกจากบ้านอย่างยากลำบาก
“ถ้าคนแปลกหน้ามามึงอย่าออกมาให้ไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าแล้วโทรไปแจ้งความ ก่อนนอนมึงต้องเช็กประตูหน้าต่างว่าล็อกไว้ทุกบานหรือยัง แล้วก็...”
“ไอ้ส้ม! ถ้ามึงยังพูดต่ออีกกูจะเรียกมึงว่าแม่แล้วเนี่ย!” ผมหัวเราะขำกับเพื่อนขี้ห่วงซึ่งมันก็เป็นแบบนี้ตลอดตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่คนเดียวที่บ้าน บางวันมันเป็นเอาหนักขนาดหอบที่นอนหมอนมุงมานอนบ้านผมเลยทีเดียว ทำตัวอย่างกับยามที่เฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ดีขึ้นหน่อยตอนขึ้นมอปลายแล้วนี่แหละ ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงซึ่งอยากจะขอบคุณมันมากแต่มันก็มากไป บ่นมากไปแล้วโว้ย กูไม่ใช่เด็กอนุบาลนะโว้ยยยย!
“ใครเป็นแม่มึงวะ!? กูเป็นองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงต่างหาก”
“ฟาย ใครเป็นเจ้าหญิงของมึงกัน รีบๆ ไปเลย” ผมส่ายหน้าเอือมระอากับท่าเก๊กที่ยิ่งกว่าขบวนการเรนเจอร์มาเอง ไอ้ส้มหวานหัวเราะหึๆ ในลำคอแล้วกระโดดกอดตัวผมรัดแน่นจนผมแทบจะสำลักอากาศ ผมล่ะเกลียดการกอดกับมันสุดๆ ไม่รู้ว่าโรคจิตหรืออะไรของมันเวลากอดทีไรมันชอบรัดคออีกฝ่ายแน่นหนึบ นี่มันกอดหรือฆาตกรรมมิทราบบบบ!?
“ไปล่ะ อย่าลืมล็อกบ้านดีๆ นะ!”
“อย่าลืมของฝากล่ะกัน”
“โหหหห เดี๋ยวนี้แม่งทวงของฝากเชียวนะไอ้รัญญญ! จะอวยพรอะไรก็ไม่ทำนะ”
โถ ไอ้ส้ม! ใครจะไปทำอะไรมึงได้วะ กูโคตรมั่นใจว่าไม่มีอะไรที่เอาชนะมึงได้เพราะฉะนั้นมึงปลอดภัยแน่นอน! ผมหัวเราะคิกๆ ตามหลังส้มหวานมองเพื่อนเดินลับตาเข้าบ้านของตัวเองไปแล้วค่อยหันตัวเดินเข้าบ้านไป อืม วันนี้ผมจะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเลยดีกว่า รู้สึกง่วงตั้งแต่บ่ายแล้ว เฮ้อ
:L2:อ่านรีต่อไปจ้า :L2:
-
“ว๊ากกก!!!” พอเงยหน้าขึ้นมาเจอเข้ากับพี่เฮดีสที่ยืนกอดอกอยู่ในเงามืด ผมตกใจแทบช็อกเผลอร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะเห็นว่าเป็นใครแล้วค่อยโล่งอก ฟู่~ นึกว่าจะมีโจรบุกมาข่มขืนอย่างที่ไอ้ส้มหี่นมันแช่งเอาไว้ซะอีก ผมยิ้มนิดๆ แล้วเดินเข้าไปหาพี่เฮดีส
“พี่เฮดีสมาตอนไหนเหรอครับ?”
“...” เงียบ! ผมชะงักตัวเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไม่ตอบอะไรใดๆ กลับมา ผมพยายามเพ่งสายตามองใบหน้าของเขาที่อยู่ในเงามืด อ๊ะ เรียบสนิทแถมคิ้วยังขมวดแทบจะเป็นเส้นตรง สีหน้าขุ่นเคืองใจแบบปิดไม่มิดเลย! เป็นครั้งแรกที่เห็นอารมณ์บนหน้าของเขาชัดเจนแบบนี้ เสียงหายใจเข้าออกหนักๆ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้แตะแขนของเขาเบาๆ แล้วเงยหน้าถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า...!?”
ยังถามไม่จบประโยค ตัวของผมก็ถูกกระชากเหวี่ยงไปติดประตูบ้านดังตึก! ผมตกใจกับการกระทำอันรุนแรง จุกเพราะแรงกระแทกจนพูดอะไรไม่ออก นี่มันอะไรกันเนี่ย!? พี่เฮดีสบีบต้นขาของผมแน่นแล้วก้มหน้าลงจูบบดขยี้ริมฝีปากของผมรุนแรงหนักหน่วงเหมือนกำลังคลุ้มคลั่งไม่ได้สติ ผมก็ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายบดเบียนริมฝีปากและร่างกายเข้าหาดุดันไม่ผ่อนปรน มันรุนแรงจนผมรู้สึกปวดแปลบที่ริมฝีปาก หายใจไม่ทัน
ผมสั่นกลัวเล็กน้อยเพราะไม่เคยถูกพี่เฮดีสทำรุนแรงแบบนี้มาก่อนเลย ที่ผ่านมาพี่เฮดีสอ่อนโยนกับผมมาตลอด เกิดอะไรขึ้นกัน! ทำไมจู่ๆ พี่เฮดีสถึงกลายเป็นคนละคนแบบนี้กันล่ะ!? ผมพยายามขัดขืนซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ยิ่งทำให้เขารุกหนักกว่าเดิม ผมหัวหมุนติ้ว หัวใจเต้นรัวตึกๆ สติสตางค์เหมือนไม่อยู่กับตัว ทั้งๆ ที่ถูกข่มเหงขนาดนี้แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกตื่นเต้น ทั้งเนื้อทั้งตัวสั่นสะท้านคาดหวังอะไรบางอย่างซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ผมที่ไม่ประสีประสาอะไรละอายใจอย่างที่สุด
“นายเป็นของฉัน ใครหน้าไหนก็แตะไม่ได้ทั้งนั้น!”
พี่เฮดีสผละริมฝีปากออกเล็กน้อยแล้วกระซิบด้วยเสียงหนักแน่นเด็ดขาด ผมเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าที่ไม่สนหน้าพรหมหน้าอินทร์จับผมจูบลูกเดียว เมื่อกี้ได้หายใจนิดเดียวเองนะ! ผมคร่ำครวญอยู่ในใจ แล้วนึกสงสัยว่าอะไรทำให้พี่ท่านประกาศเอาแต่ใจแบบนั้น แต่ก็นะมันทำให้ผมรู้สึกเป็นปลื้มนิดหน่อย เหมือนเขากำลังหึงหวงผมอยู่เลยล่ะ แหะๆ เอ๊ะ...อย่าบอกนะว่าพี่เฮดีสมาเห็นตอนที่ผมถูกไอ้ส้มหวานกอดน่ะ! หว่า! นั้นมันเพื่อนผมนะครับ เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว!
“โอ๊ย!” ผมอุทานเสียงเบาเมื่อจู่ๆ รู้สึกว่าเจ็บริมฝีปากแปลบ เอ๊ะ นี่มันรสชาติแปลกๆ แฮะ เค็มนิดๆ พี่เฮดีสหยุดแล้วถอยห่างอย่างตกใจ หน้าของเขาแสดงความสับสนออกมา ผมแสบปากจี๊ดยกมือแตะริมฝีปากเบาๆ ไม่แปลกใจเมื่อเห็นปลายนิ้วแต้มไปด้วยเลือดสีแดง เฮ้อ จูบรุนแรงเกิ๊นเลือดออกเลยไหมล่ะ? ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่หน้าซีดมองผมด้วยดวงตาเบิกตาและถอยหลังออกไปด้วยกำลังหวาดกลัว ผมแปลกใจในท่าทางของเขาจะเดินเข้าไปหาก็ถูกตะคอกเสียงดัง
“อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามาใกล้ตอนนี้! ถอยออกไปห่างๆ!”
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมพยักหน้าเข้าใจไม่เดินเข้าไปหาเขาแล้วถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะท่าทางของเขาเหมือนคนสับสนในตัวเอง สีหน้าเหมือนคนกำลังต่อสู้กันเอง พี่เฮดีสพึมพำบางอย่างด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผมได้ยินแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง เขากำลังรู้สึกผิดอยู่? ผมถอนหายใจแล้วกลั้นยิ้มอดรู้สึกตลกไม่ได้ โธ่เอ๊ย ผมไม่โกรธแค่เพราะพี่จูบผมจนได้เลือดหรอกน่า! ท่าทางที่เหมือนกลัวผมเกลียดนั้นน่ะมันดูน่ารักเป็นบ้าเลย ถึงพี่เฮดีสจะไม่เคยพูดแต่ผมรู้ว่าเขาคงจะรักผมมากเลยแหละ เพราะอย่างนั้นถึงได้กลัวว่าผมจะเกลียดเขา อ่า... อะไรกัน? ทำไมตอนนี้ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยนะ
“พี่...”
“อย่าเข้ามา!!!”
ปึง!!!
ร่างของผมปลิวมากระแทกประตูแล้วตกลงมากองกับพื้นอย่างแรงจนผมร้องโอดครวญมึนหัวไปพักใหญ่ เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะ? ทำไมจู่ๆ ตัวของผมก็เหมือนถูกดีดกระเด็นมากระแทกประตูแบบนั้นได้!? ผมยกมือลูบหัวตัวเองที่เจ็บแปลบๆ สงสัยหัวกระแทกประตูแน่ๆ
“ขอโทษ! เป็นอะไรหรือเปล่า!?” พี่เฮดีสก็ดูเหมือนตกใจเหมือนกันรีบร้อนวิ่งเข้ามาแต่ก็หยุดชะงักไม่กล้าเข้ามาใกล้ เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดโมโหแล้วหันหลังทิ้งตัวนั่งลงนิ่งเงียบไป ผมกุมศีรษะที่ยังมึนๆ อยู่แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก มองพี่เฮดีสที่หันหลังแล้วคลานเข่าเข้าไปหา แต่คนที่หันหลังอยู่กลับตวาดกลับมาเสียงดัง
“บอกว่าอย่าเข้ามาไงไอ้โง่!”
ผมหยุดเคลื่อนไหวแป๊บหนึ่งแล้วคลานต่อไม่สนใจเสียงตะคอกแดกดันเสียๆ หายๆ ของคนที่ทำหน้าเจ็บปวดยิ่งกว่าคนเจ็บตัวจริงๆ ผมไม่สนใจคำด่าที่วอนออกมาจากปากของเขาเลยสักนิด ผมรู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ แค่พูดให้ผมโกรธเพราะไม่อยากให้ผมเข้าใกล้เขาเท่านั้น ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขาชอบโมโหก็เพราะกลบเกลื่อนความเจ็บปวดของตัวเองไม่ให้ใครได้รู้
“โง่หรือไงวะ!? บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้! รำคาญ!!”
“ก็ผมมันโง่ ถึงได้ชอบพี่ที่งี่เง่าแบบนี้ไงล่ะ!”
พี่เฮดีสเงียบ ผมก็ฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายไร้การ์ดปกป้องเข้าไปกอดเขาแน่น ซบหน้าบนไหล่กว้างแล้วพึมพำข้อร้องเสียงเบา
“ผมไม่เข้าใจหรอกว่าพี่เป็นอะไร แต่อย่าหันหลังให้ผมได้ไหม?”
นานอยู่พักใหญ่ที่พี่เฮดีสจะขยับตัว เขาหมุนตัวกลับมาแล้วจับตัวผมไว้แน่น เขาถามด้วยสีหน้าจริงจังมาก
“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?”
“...อย่าหันหลังให้ผม โอ๊ย พี่หยิกผมทำไมอะ?”
“ประโยคก่อนหน้านั้นต่างหากเล่าเจ้างี่เง่า! อย่าทำเป็นโง่นะ” เขามองตอบกลับด้วยสีหน้าราบเรียบเหมือนเดิม อืม แบบนี้สิถึงค่อยสมกับเป็นพี่เฮดีสหน่อย ผมลูบต้นแขนที่โดนหยิกเนื้อแล้วทำหน้าบึ้งนิดๆ เชอะ พูดอะไรน่ะเหรอ? ใครจะไปจำได้! ผมจำอะไรไม่ได้หรอกกก!! ผมเม้มปากไม่ตอบแต่พอมองพี่เฮดีสที่จ้องเขม็งรอคอยด้วยความคาดหวังแบบนั้นมันทำอมยิ้มนิดๆ ผมหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อคิดจะพูดอะไรออกไป อ่า นี่เป็นความไม่ละอายของคนที่กำลังมีความรักสินะ!
“ผมจำไม่ได้แล้วว่าพูดอะไร แต่พี่รู้ไหมตอนนี้ผมอยากพูดอะไร”
“...อะไรล่ะ?” พี่เฮดีสเงียบแล้วกลั้นหายใจถามกลับมาเสียงเบาด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กๆ ผมยิ้มกว้าง กวักมือเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ พี่เฮดีสหรี่ตามองผมอย่างไม่พอใจที่ลีลาไม่ยอมพูดออกมาสักที เขาทำเสียงในลำคอเหมือนขัดใจแต่ก็ยอมขยับตัวเข้ามาแต่โดยดี ระยะทางยังห่างอยู่ดีผมถอนหายใจถ้าให้อีกฝ่ายขยับมาอีกคงจะโวยวายแน่ๆ ผมก็เลยขยับไปใกล้เขาแล้วโน้มริมฝีปากชิดใบหู รู้สึกได้ว่าพี่เฮดีสเกร็งตัว
“ผมเกลียดพี่...”
“หะ!?” พี่เฮดีสส่งเสียงออกมาด้วยความผิดหวัง ชักสีหน้าอารมณ์บูดบึ้งผลักผมออกจากตัวทันที ผมหัวเราะคิกคักอย่างขบขำ ว่าแล้วเขาต้องคาดหวังเอาไว้สูงแน่ๆ พี่เฮดีสถลึงตาใส่อย่างแค้นเคืองสุดขีด ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เมื่อกี้ยังพูดไม่จบเลยนะ ถ้าพี่ไม่อยากฟังก็ต่อผมก็ไม่ว่าอะไร” ผมยิ้มกว้างยักคิ้วให้กับพี่เฮดีสที่มองมาอย่างงุนงง ผมลุกขึ้นเดินไปที่ห้องของตัวเองไม่สนใจคนที่ยังไม่เข้าใจ จนกระทั่งจะเข้าไปในห้องพี่เฮดีสก็เปิดปากถามขึ้น
“แล้วจะพูดว่าอะไรล่ะ?”
“ผมเกลียดพี่! เพราะพี่ไม่ทำอะไรเลยนอกจากจูบน่ะสิ”
“...แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ?” สีหน้าของพี่เฮดีสนิ่งไปเหมือนถูกคำสาปหินแล้วค่อยๆ ยิ้มที่มุมปากเอ่ยย้อนกลับมาอย่างใจเย็น ผมหน้าแดงแปร๊ด ตัวสั่น ไม่ไหวแล้วววว!
“ไม่รู้สิครับ!” ผมหมุนตัวปิดประตูห้องทันที พอเข้ามาในห้องแล้วถอนหายใจเฮือก เมื่อกี้นี้มันอะไรวะ!? โอ๊ยยย ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ ครับ!!! เมื่อกี้ทำให้ผมหัวใจจะวายตาย! หัวใจแม่งเต้นแรงไปไหนแล้วยังหน้าร้อนผ่าวไปหมด อายก็อาย เขินก็เขิน! ดีจังที่หนีเข้ามาในห้องได้ทัน ไม่อย่างนั้นผมคงระเบิดตัวเองตาย!
แกรก...
หือ? เสียงเหมือนประตูเปิดเลยแฮะ? ผมหันไปมองด้านหลังมองคนเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยความงุนงง เอ๊ะ ทำไมประตูห้องมันเปิดได้อะ!? เฮ้ยยยย!!! ไม่จริงใช่ไหมมมมม ผมลืมล็อกประตู!!!
“อ้าว” พี่เฮดีสทำหน้าตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาได้ เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมที่ยืนช็อกอยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มกว้างซึ่งผมรู้สึกว่ามันน่ากลัวชะมัดยาก! ผมรีบเบรกอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาใกล้
“พะ...พี่เข้ามาทำไมอะ ผมจะนอนแล้วนะ”
“หือ? อย่าเพิ่งเลย~ มาทำอะไรมากกว่าจูบกันเถอะ” พี่เฮดีสไม่หยุดเลยสักนิด เอ่ยชวนเหมือนชวนไปเล่นเตะบอลอะไรแบบนี้ ผมส่ายหน้าหวืดก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ เขาก็เดินตามประกบไม่ห่าง
“ไม่ได้~ ฉันไม่อยากโดนนายเกลียดนี่”
“ผมแค่...ล้อเล่น...”
“แต่ฉันจริงจัง”
“ว๊ากกก!” ผมถอยหลังจนชนเข้ากับเตียงล้มหงายหลังลงไปนอนบนเตียง พี่เฮดีสทำหน้าครุ่นคิดแล้วเลิกคิ้วมองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากผมหนึ่งทีแล้วยิ้มกระหยิ่มแบบรู้ทัน
“ทั้งคำพูด ทั้งเข้าห้องนอนโดยไม่ล็อกแล้วก็ล้มลงบนเตียง...อื้ม~ จริงๆ แล้วนายจงใจยั่วฉันสินะ”
ไม่ช่ายยยยยยยย!!!
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบหรอกนะ โคตรชอบเลยล่ะ นะ...อะแฮ่ม ตลกดี!”
ผมหน้าแดงก่ำแก้มแทบจะระเบิดตูม
ตลกเนี่ยนะ? ไปตายซะไอ้บ้าเฮดีส!!!
TBC.
ทำไมกันน่า ถึงแต่งฉากนั้นไม่ได้สักที เฮ้อ
หรือว่าเพราะรัญใสซื่อสะอาดเกินไป!?
ก๊ากๆ งั้นงดฉากอย่างนั้นในเรื่องนี้ล่ะกัน! OxO
ต๊ายตาย จะเจอม็อบมาประท้วงไหมเนี่ยยยย
ใจเย็นนนน!!! ทางเราแค่ชะลอไว้เท่านั้น ไม่ได้ตัดหรอกกกกกก
ปล. เซอร์ไพร้ส์ไหมจ๊ะ? วันเกิดของเฮดีส (เฮียไม่เคยบอกใครเลยนะเนี่ย!)
กลัวคนอื่นจะน้อยหน้าเฮดีส ก็เลยบอกวันเกิดทุกคนพร้อมอย่างอื่นแบบย่อๆ
เฮดีส ก็อดไลค์เนส (ดีส)
ชั้นปี 3 คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมโยธา
สถานะ : วางแผนสละโสด(?)
วันเกิด : 2 กันยายน อายุ : 20 ปี (จะ 21 แล้วล่ะ)
เชื้อสาย : กรีซ-ไทย
กรุ๊ปเลือด : AB
ส่วนสูง : 185 cm.
น้ำหนัก : 76 kg.
สีตา : ดำ
สีผม : ดำ
อื่นๆ : เสมือนเทพ <ใช้คำพูด>
ธรรมปพน ธราธรรศเทพ (เนรัญ)
ชั้นปี 1 คณะเกษตรศาสตร์ สาขาพืชสวนครัว
สถานะ : มึนๆ งงๆ
วันเกิด : 30 มิถุนายน อายุ 19 ปี
เชื้อสาย : ไทย
กรุ๊ปเลือด : A
ส่วนสูง : 175 cm.
น้ำหนัก : 56 kg.
สีตา : น้ำตาลอ่อน
สีผม : น้ำตาลเข้ม
ไนซ์
???
สถานะ : พ่อม่ายลูกสอง
วันเกิด : 2 กันยายน อายุ : 20 ปี
เชื้อสาย : กรีซ-ไทย
กรุ๊ปเลือด : AB
ส่วนสูง : 185 cm.
น้ำหนัก : 76 kg.
สีตา : ดำ
สีผม : ดำ
อื่นๆ : ??? <???>
ซูส ก็อดไลค์เนส (ซูส)
ประธานบริษัท และ CEO ของโอลิมปัสเอ็นเตอร์ไพรซ์ (Olympus enterprise)
สถานะ : เมียหนึ่งลูกสอง
วันเกิด : 1 กรกฎาคม อายุ : 39 ปี
เชื้อสาย : กรีซ-ไทย-อังกฤษ
กรุ๊ปเลือด : A
ส่วนสูง : 186 เซนติเมตร
น้ำหนัก : 75 กิโลกรัม
สีตา : สีน้ำตาลทอง สีผม : สีน้ำตาลเข้ม
ภรรยา : เวเนีย ก็อดไลค์เนส อายุ 33 (อดีตนางแบบเซเลบชื่อดังของฝรั่งเศส)
ลูก : เฮเลน ก็อดไลค์เนส อายุ 15 ปี
อื่นๆ : เสมือนเทพ <ใช้สายฟ้าและอ่านใจคนได้>
โพไซดอน ก็อดไลค์เนส (โพซ)
CEO โอลิมปัสเอ็นเตอร์ไพรซ์และโอเชี่ยนเอ็นเตอร์ไพรซ์ (Ocean enterprise เป็นบริษัทของโพไซดอนไม่เกี่ยวอะไรใดๆ กับตระกูล)
สถานะ : โสด
วันเกิด : 3 กุมภาพันธ์ อายุ : 29 ปี
เชื้อสาย : กรีซ-บราซิล
กรุ๊ปเลือด : B
ส่วนสูง : 193 เซนติเมตร
น้ำหนัก : 85 กิโลกรัม
สีตา : สีครามทะเล
สีผม : สีดำ
อื่นๆ : เสมือนเทพ <ควบคุมของเหลว>
...จากประวัติข้างต้นจะรู้ได้ว่าปะป๊าของสามมหาเทพน่ะเสน่ห์แรงมว๊ากกกก(มีพ่อเดียวกันแต่คนละแม่นะจ้ะ)
-
โอ๊ยยย ย ลุ้น ๆ น้องเนเน่
-
กรี๊ดดดด
ตอนหน้าสินะ สินะสินะ
กระโดดกอดพี่ปอย จุ๊บๆสองที
-
เฮดีสจัดให้เนเน่หน่อยสิเรารออ่านอยู่ อิอิ
-
อุ๊ย รอออออ
เนรัญจ๋า ถึงจะไม่ได้ตั้งใจยั่ว แต่บทมันลงแบบนี้แปลว่าสวรรค์เป็นใจน่ะ :laugh:
-
o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ดิสแกท่าทางจะเป็นคนหึงโหด(มากกกกกกก!)นะเนี่ย! :m26: เนรัญ!นายเป็นคนซื่อที่........น่ารักที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลยอ่ะ! :m3: :m3:
-
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีฉากนั้นเราจะประท้วงที่กรมวายแห่งชาติ ( =w=)
ไหนๆเนก็ยั่วเฮียดิสมาซะขนาดนี้แล้ว ตอนต่อไปจัดเลยได้มิ ฮุฮุ
เวลาหึงเฮียแกแอบโหดเนอะ แต่ก็อีกเคยมีเวลาไหนที่เฮียไม่ค่อยโหดบ้าง
จะว่าไปก็มีนะเวลาแกไม่โหด เวลาเนเน่ยั่วไง จากเสือกลายร่างเป็นหมาป่าทันที 555
จะรอติดตามตอนต่อไปน้า จะค่อยรอลุ้นว่าเนเน่จะโดนกินเมื่อไร (ไม่ค่อยหื่นเลยเนอะเรา)
-
อ๊ากกกก พี่เฮดีสจัดการเรย
-
เนเน่ไม่รอดแน่ๆ เพราะพี่เฮดีสไม่อยากถูกเกลียด
ฟิน รอ :z1:
-
:o8: :o8:
-
อยากเห็นคนโดนกดไวๆ จ้าาาาาาา :call:
-
อ๊ายยยยย
เนรัญ เส็ดแน่งานนี้
-
ปูเสื่อรอเนรัญโดนเปิดซิง
55555555555555555555555555555555555
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อายุพี่น้องบ้านนี้ห่างกันเยอะจัง
-
โอ๊ะ ไม่รู้ว่าเข้าใจไปเองหรือเปล่า ว่ากำลังฝันถึงเรื่องในอดีตอยู่ ใช่ไหมนะ ว่าแต่ทำไม รัญถึงได้ลืมละ เกี่ยวอะไรกับที่เทพธิดาลินเซ่ พูดไหม
-
ขอตอนหน้าอย่างไวๆเลยนะครับผม # รอๆๆๆ
-
ย้อนอดีตสินะ ฮุฮุ น้องเนเน่ถ้าจำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว จะเป็นยังไงน้อ.. :z1:
-
แอร๊ยยย พี่เฮดีสหึงโหด
-
ยั่วอีกเนเน่ ยั่วเยอะๆเลย!
-
แอบเขินตอนพี่เฮดีสในอดีต :-[
-
พี่เฮดีสในอดีตน่ารักอะ
อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมน้องเนเน่ถึงจำพี่เฮดีสไม่ได้
-
อ๊าย เกิดอาการ "เอาตอนต่อไปมาซะ" ลุ้นอ่ะลุ้น แบบว่าเนเน่จะโดน...ตอนไหน?(ไม่ค่อยคิดเล๊ย)
มีฉากพ่อของพี่เฮออกไหมคะ? อยากเห็น > w <
เพิ่งเคยเห็นพี่เฮดีสเค้าออกอาการแบบนี้นะคะ 5555555555 เนเน่จะจำได้ไหม? เนเน่ต้องมีอะไรแน่ๆเลยอ่ะถึงจำไม่ได้ เอ๊ะ หรือพี่เฮเค้าทำให้เนเน่จำไม่ได้กันนะ อ๊าย ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ลุ้นอ่ะ
-
น้องรัญยั่วแบบตลกๆงงๆ สับสนในชีวิต เหอะๆจะรอดบ่
-
อยากรู้จักพ่อของพี่ ๆจัง :mew1:
-
มารอเนเน่เสียตัว :hao6:
-
กรี้ด พี่เฮดีส เขาก็เกลียดพี่เหมือนกันนะ :-[
-
เนเน่ โดนกด...เนเน่ โดนกด....
เน่ จะโดนดิสเสียบ โอ๊วว!!! เน่ จะโดนดิสเสียบ โอ๊วว!!! :hao6: :hao6:
ม่าย.........
ชั้นทำอะไรลงไป 555+ :-[
รอจ้า....... :call:
-
“ผมเกลียดพี่! เพราะพี่ไม่ทำอะไรเลยนอกจากจูบน่ะสิ”
กล้าพูดมากนู๋เนรัญ :hao3: :hao3:
พอพี่เฮดิสจะทำนอกจากจูบขึ้นมาจริง ก็ทำเป็นป๊อด อ่ะ :hao7: :hao7:
พอนู๋เนรัญโดนพี่เฮดิสกด คึคึ :hao6: :hao6:
-
เด็กมันยั่วขนาดนี้แล้ว พี่ดีสก็อย่าไปทนเลยละกันเนอะ :hao6:
ชอบประวัติของตระกูลนี่จังเลย โดยเฉพาะพี่โพซ..คนนี้เราชอบสุดเลยอะ o18
-
อิอิ เนเน่ โดนกดแน่อะ
-
มาเจอเรื่องนี้ สนุดมากกกกกกกกกกกกกกกกก...
มาต่อไวๆอีกนะ :m4:
-
ชอบมากค่าาาาา
รอยู่นะคะ
^^ :-[
-
อ่านตอนนี้แล้วงงนิดหน่อย แต่....กรี๊ดดดดดดดดด
ฟินแปป :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เนเน่พูดอะไรออกไป 555555
น้องอ่อยขนาดนี่เฮดีสอย่ายอมนะ กร๊ากก~
+1
-
ฮุ ฮุ ฮุ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใกล้เเล้ว ใกล้แล้ว
รออ่านฉาก :haun4: อยู่นะค่ะ
เฮดีส สู้ๆ :katai2-1:
-
รอๆ ตอนต่อไป
-
ตอนหน้า... :haun4: :haun4: :haun4: รึป่าวน๊าาาา
-
สุดขีด 18
“มะ...ไม่ ผมแค่...ละ...ล้อเล่นเฉยๆ พี่จับอะไรน่ะ!!?” ผมปฏิเสธปากคอสั่นไปหมด จู่ๆ อีกฝ่ายทำหน้าจริงจังปีนขึ้นมาคร่อมตัวผม แถมยังวางมือไว้ตรงกลางตัวแบบพอดิบพอดี แว๊กกกก! ผมประท้วงเสียงดังลั่นพยายามปัดมือเขาออก หน้าร้อนวูบ ตอนนี้ไม่รู้จะอายยังไงแล้ว โธ่เอ๊ย ตอนพูดมันไม่คิดพอเขาจะทำจริงเสือกปอดแหกอีก ผมหายใจเข้าออกแรง จะขยับตัวหนีก็ถูกกดทับเอาไว้
“เลิกหนีสักทีเถอะน่า รีบมาทำกัน”
ว๊ากกกก! จะพูดหน้าตายไปไหนวะ? พี่เฮดีสถอนหายใจแล้วส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายกับการขัดขืนของผม
“ก็ไหนเคยบอกว่าไม่ชอบข่มขืนยังไงเล่า ตอนนี้ผมกำลังปฏิเสธอยู่นะ!” เมื่อพี่เฮดีสเผลอผ่อนแรงที่ยึดตัวผมไว้ ผมก็พยายามตะเกียกตะกายพลิกตัวคลานหนี
ตุบ!
“แอ๊ก!” คลานไปได้หน่อยก็ถูกตัวหนักๆ หล่นทับ ผมแทบจะแบนเป็นปลาหมึกแผ่น แม่ง ไส้จะทะลักออกข้างอยู่แล้ว!
“ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจน่ะ ไม่นับหรอก”
ใครรรร!!? ผมโคตรปากตรงกับใจเลยนะครับ!!!
“อ๊ะ...!” ผมหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อลิ้นร้อนชื้นเลียเล็มใบหูของผม ขนลุกซู่เลยล่ะครับ รู้สึกร้อนวูบวาบกับมือที่สัมผัสเคล้าคลึงไปทั่วทั้งตัว เขากอดรัดผมไว้แน่นเหมือนงูเหลือมตัวยักษ์ แถมใช้ลิ้นหยอกล้อใบหูของผมอย่างต่อเนื่อง จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ หนักฉิบ! ผมพยายามปัดป้องใบหูที่อ่อนไหวของตัวเอง
“ไม่ขัดขืนแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคล้ายล้อเลียน หัวใจของผมเต้นตึกๆ น้ำเสียงที่ปกติจะเย็นชาตอนนี้กลับฟังเหมือนขี้เล่นหยอกเย้า พี่เฮดีสยกตัวขึ้น น้ำหนักที่ทับตัวของผมอยู่หายไปทำให้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้น อ่า ค่อยยังชั่วหน่อย หนักจนหายใจไม่ออก พี่เฮดีสจับไหล่ของผมแล้วดึงให้พลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ
ง่ะ! อย่าจ้องกันแบบนั้นสิครับ ผมไม่หน้าหนาเท่าไร ยังเขินเป็นอยู่ พอถูกจ้องหน้าใกล้ๆ แบบนี้ ผมก็ทำอะไรไม่ถูก มือไม้เริ่มเกะกะไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน ผมหรุบสายตามองต่ำแล้วค่อยๆ รวบรวมความกล้าแอบช้อนตาขึ้นมองคนที่นิ่งไป ในความเงียบผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวเสียงดังชัดเจน พอสบเข้ากับดวงตาสีดำเข้มนั้นผมก็สลายกองไปกับพื้นแล้ว หัวใจยิ่งเพิ่มแรงกระแทกผนังอกเหมือนมันอยากจะกระโจมออกมาข้างนอก พี่เฮดีสจ้องตรงมารอคอยอย่างเงียบๆ ผมหน้าแดงเมื่อรู้ว่าเขากำลังรออะไรอยู่
โอ๊ย! นี่มันแกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย!? ทำไมไอ้คนที่ดูเหมือนไม่สนความรู้สึกคนอื่นถึงได้มัวเกรงใจไม่ลงมือสักทีแบบนี้กัน!? จะบังคับกันไปเลยแล้วค่อยขอโทษทีหลังผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่...แม่เจ้า! ผู้ชายคนนี้กลับทำให้ผมแปลกใจแบบสุดๆ เขารอให้ผมยินยอมจริงๆ ด้วย! นี่ถ้าผมปฏิเสธเขาจะไม่ทำอย่างนั้นเหรอ!? ผมครุ่นคิดในใจอย่างหนัก ให้มันได้อย่างนี้สิน่า จะมาเป็นสุภาพบุรุษอะไรตอนนี้ครับ!!?
ผมขยับตัวอย่างอึดอัด ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง หน้าก็แดงเอาๆ คิดแล้วอายที่สุด ชาตินี้ผมคงไม่รู้สึกอายมากขนาดนี้อีกแล้ว ผมพยายามกดความอายเอาไว้ ขับไล่มันไปไกลๆ และปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไรน่ากลัว กล้าๆ ไว้ไอ้เนรัญ ถึงเขาจะไม่เคยพูดอะไรที่สื่อถึงความรู้สึกที่มีต่อผมแต่ผมรับรู้ผ่านทุกการกระทำของเขาได้ พี่เฮดีสชอบผม... ผมเม้มปากเอื้อมมือไปวางบนมือของคนที่ยังนั่งเงียบรอคำตอบ ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
พี่ชอบผมเหมือนที่ผมชอบพี่...ใช่ไหมครับ?
พี่เฮดีสคลี่ยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ผมเกือบจะหยุดหายใจ พระเจ้า! เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นพี่เฮดีสยิ้มสดใสขนาดนี้ ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้เลย แค่เหยียดมุมปากก็ถือว่าเป็นยิ้มที่มากที่สุดแล้ว แต่ไอ้ยิ้มจนตาหยีแบบนี้ไม่ควรมีเลย! เขายิ้มเหมือนมีความสุขและมันมากขนาดที่ผมสัมผัสได้ทันที หัวใจของผมพองโตคับอก ขยับยิ้มตอบกลับอย่างอัตโนมัติและเอ่ยบางอย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติ ไม่มีความเคอะเขิน มีแค่ความจริงใจอยู่ในนั้น
“ผมชอบพี่”
“...อืม” สายตาของพี่เฮดีสอ่อนโยนมาก เขาพยักหน้ารับแล้วโน้มตัวเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ ผมหลับตายกแขนโอบไหล่กว้าง ริมฝีปากของเราแตะเบาๆ แล้วเคล้าคลอกันนุ่มนวล ค่อยๆ เพิ่มความสนิทแนบชิดมากขึ้น เขาดันท้ายทอยของผมอย่างนุ่มนวล ดันลิ้นสากร้อนเข้ามาในโพรงปากของผม สัมผัสคลุกเคล้าเกี่ยวรัดลิ้นเบาๆ
นับว่าเป็นจูบที่ดีที่สุดของผมเลยก็ว่าได้ อ่า มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หรือว่าผมถูกพี่เฮดีสจูบอยู่บ่อยๆ หรือเปล่านะถึงจูบได้นานขึ้น รู้จังหวะการหายใจมากขึ้น ผมถูกดันให้นอนลง เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ไม่รู้ว่าถูกปลดกระดุมไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกลูบไล้ผิวเปลือยเปล่าอย่างแผ่วเบานุ่มนวล อ่า มือของเขาทั้งใหญ่และร้อน ถึงจะจั๊กจี้นิดหน่อยแต่รู้สึกดีจัง พี่เฮดีสผละริมฝีปากออกแล้วบรรจงแตะริมฝีปากที่มุมปาก จูบไล้ตามลำคอลงต่ำมาที่กระดูกไหปลาร้า มือทั้งสองข้างนวดเฟ้นตามเนื้อตัวลูบไล้ไปทั่วทุกส่วน รู้สึกแปลกๆ มันรู้สึกดีจนอยากจะร้องออกมา ผมเม้มปากกลั้นเสียงเอาไว้ ลิ้นร้อนลากเลียสัมผัสผิวไร้การปกปิด มือใหญ่และอุ่นร้อนลูบคลำตามตัวผม
“อ๊ะ อึ๊อ อื้ม”
เสียงครางแผ่วหลุดจากริมฝีปากของผม ยอดอกถูกลิ้นนุ่มปัดผ่านและตวัดหยอกล้อ อีกข้างถูกนิ้วบีบขยี้เบาๆ ผมแอ่นอกขึ้น ท้องน้อยปั่นป่วน รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงช่วงล่าง เขาเลียดูดสลับขบเบาๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกมากขึ้น แทบไม่รู้เลยว่าถูกทำแบบนี้จะทำให้เกิดอารมณ์และตื่นตัวได้ ผมรู้สึกดีแทบจะล่องลอย พี่เฮดีสจูบเม้มตามผิว มือล้วงเข้าไปสัมผัสส่วนอ่อนไหวที่สุดของผม ทำให้ผมเรียกสติกลับคืนมาและขยับตัวด้วยความกังวลใจ รู้สึกเขินที่มีคนมาใกล้ชิดส่วนนั้นนอกจากตัวเอง
พี่เฮดีสยกตัวขึ้นมาจูบ เสียงลมหายใจหอบดังของเราสองคนผสมผสานกัน เสียงของลิ้นและริมฝีปากโรมรันเกี่ยวรัดกัน มือคลึงเคล้ายอดอกของผมไปมาแล้วค่อยๆ ลูบต่ำไปลงสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวอีกครั้ง ผมชะงักตัวเปล่งเสียงเบาๆ เมื่อถูกปรนเปรอด้วยมือสากร้อน ริมฝีปากได้รูปสวยขยับตามมาบดจูบกลืนกินเสียงครางของผม เนิ่นนานกว่าจะละจากแล้วเลื่อนตัวลงต่ำ หยุดที่ช่วงอก ลิ้นและมือผลัดกันทำปลุกเร้ายอดอกจนแข็งชูชันเป็นตุ่มเม็ดเล็ก
“อ๊ะ พี่...ผม...อ๊ะ...ไม่ไหวแล้ว...ฮ๊า...จะถึง...อึ๊ม...แล้ว...อ๊า อ๊า!” ผมรู้สึกว่าอุณหภูมิในตัวมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ เสียงที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ยังหลุดออกมา ทั้งๆ ที่ทรมานแต่ก็รู้สึกดีจนไม่อาจหยุดตัวเองได้ รู้สึกเพียงแค่ว่า...ต้องการมากกว่านี้ หากเขาหยุดลงตอนนี้ผมคงจะขาดใจ ความรู้สึกภายในพุ่งทะยานขึ้นสูง ปวดจี๊ดในหัว ร่างกายเกร็งขึ้นฉับพลัน ร้องครวญครางออกมาไม่เป็นประโยค
“คิก เสร็จเร็วจัง”
ไอ้บ้าเฮดีส!
ผมที่ไม่พูดอะไรไม่ออก ทำเพียงนอนหายใจหอบ และถลึงตาใส่คนที่ก้มหน้าล้อเลียน บ้าเอ๊ย! อารมณ์ดีเกินไปแล้ว ไม่เห็นต้องหัวเราะเพียงแค่ผมเสร็จไวเลยนี่ ผมหน้าแดงแปร๊ด มันช่วยไม่ได้นี่น่า มันรู้สึกดีเกินไปแล้วที่เป็นแบบนี้ก็เพราะพี่นั้นแหละ ไอ้คนบ้า! ผมปิดหน้าตัวเองหนีอายแต่ถูกรู้ทางซะก่อน เขาก้มลงจูบมือสลับเลียตามนิ้วของผม ผมจั๊กจี๊ยกมือหนีทำให้เขาฉวยโอกาสก้มประกบจูบ
เจ้าเล่ห์เกิ๊น! ผมแขวะในใจเมื่อเสียรู้ให้คนเจ้าเล่ห์ ก่อนจะปัดความคิดทุกอย่างออกไปแล้วจูบตอบ เลื่อนมือลูบไล้ตามบ่ากว้างที่แน่นขนัดไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง พี่เฮดีสถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งแล้วค่อยๆ พลิกตัวนอนลงข้างๆ เขาเบียดชิดหัวไหล่สอดแขนไปใต้หลังของผมแล้วดึงตัวผมตะแคงหันมาหาเขา ผมหน้าร้อนวูบเมื่อพี่เฮดีสจับมือของผมไปจับส่วนที่ร้อนซึ่งพองโตเต้นตุบๆ ในมือของผม
“ขยับมือหน่อย” พี่เฮดีสกระซิบเบาๆ ข้างหูของผม จับมือของผมขยับคลึงขึ้นลงเป็นจังหวะ ผมเม้มปากแล้วขยับตามที่เขานำทางให้ ไม่นานเขาก็ปล่อยมือออกแล้วให้ผมขยับเอง เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบข้างหูสั่งให้ทำนู้นนี้นั้น เสียงของเขาที่กระเส่าผสมเสียงลมหายใจที่แรงขึ้นทุกขณะ ลมหายใจร้อนๆ ที่รดต้องผิวทำให้หัวใจของผมเต้นรัว หน้าเห่อร้อนเหมือนมีถ่านแนบหน้า
ผมเงยมองใบหน้าที่แนบชิด ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยราบเรียบแดงระเรื่อ เม้มริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงเหมือนกำลังทรมาน ผมตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนทำให้เขาเป็นเช่นนี้ ผมตั้งอกตั้งใจทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง และสังเกตสีหน้าที่เริ่มจะเหยเกของเขาด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ค่อนข้างจะพึงพอใจเลยล่ะ พี่เฮดีสเหลือบตามามองแล้วขยับตัวหันมาบดริมฝีปากผมอย่างหนักหน่วงทำให้ผมอดเห็นสีหน้าตอนที่เขาถึงจุดสุดยอด เสียดายนิดหน่อยแฮะ
จากนั้นพี่เฮดีสก็พาผมมาล้างเนื้อล้างตัวและเข้านอนตามปกติ ทำให้ผมเข้าใจว่าเซ็กส์ระหว่างผู้ชายด้วยกันมีแค่นี้
ไม่นานผมก็รู้ว่าผมคิดผิด!!!
หลังจากที่เรามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน พี่เฮดีสก็อยู่กับผมนานขึ้น จากที่เคยมาแค่ตอนเย็นวันศุกร์แล้วกลับไปเย็นวันเสาร์ก็เริ่มขยับขยายเวลาขึ้นเรื่อยๆ และทุกครั้งที่เขาค้าง เราก็สานสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมได้ทำอะไรหลายอย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ทำและรู้อะไรหลายอย่าง แม้ผมจะคิดว่าเราร่วมรักกันแล้วแต่พี่เฮดีสกลับบอกว่ามันไม่ใช่การร่วมรักแบบจริงๆ จังๆ แล้วทำไมไม่ทำจริงๆ จังๆ ล่ะ? ผมสงสัยมาก เขาก็บอกแค่ว่าต้องทำให้ผมชินก่อนถึงทำจริงๆ ได้ ผมอยากจะรู้แต่ไม่มีใครให้ถามเลย และสุดท้ายผมก็ไม่จำเป็นต้องไปถามใคร เพราะคำตอบมันแล่นมากระแทกเข้าใส่จนผมร้องไม่ออก
“อ๊ะ! พะ...พี่! อ๊ะ โอ๊ย...ฮือ...”
ผมร้องลั่นเมื่อแท่งเนื้อร้อนผ่าวสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลัง ดวงตาของผมเบิกกว้างงุนงงและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมแหงนหน้าเม้มปาก มือกำผ้าปูเตียงแน่น ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วตัว น้ำตาคลอเอ่อล้นออกมาจากดวงตา ยิ่งมันเข้ามาลึกเท่าไรผมเหมือนส่วนนั้นกำลังฉีกขาด พี่เฮดีสขยับตัวลงมาจูบตามใบหน้าของผมแล้วหยุดลงที่ริมฝีปากที่สั่นเทา เขาอ่อนโยนเหมือนกำลังปลอบคนที่กำลังแตกตื่น เสียงทุ้มต่ำกัดฟันกระซิบข้างหู
“พี่จะพยายามทำเบาที่สุด เนอดทนอีกหน่อยนะครับ”
ตัวผมสั่นระริกและสมองพยายามจะสั่งให้ร่างกายกำจัดสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย แต่เพราะเสียงปลอบประโลมทุ้มต่ำที่แสนจะอ่อนโยนและหวานล้ำนั้นทำให้ผมกัดฟันพยายามอดทน พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากของผมเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าปนเสียงหอบ
“เก่งมากเด็กดี”
ผมหายใจหอบ ส่วนนั้นของผมมันคับแน่นมากและรู้สึกดีกว่าตอนแรกมาก ตอนนี้คนที่ทำหน้าเหยเกร้องโอดครวญไม่ใช่ผมแต่เป็นเขาที่กัดฟันข่มอารมณ์ไว้ ใบหน้าหล่อเหลาที่มีหยาดเหงื่อเกาะแดงระเรื่อ เสียงสูดปากดังจากเขา ผมรู้สึกแปลกใจที่เห็นเขาเหมือนกำลังจะตาย พี่เฮดีสขบกรามจนนูน เขานิ่งอยู่นานมาก ผมก็ค่อยๆ ชินกับความคับแน่นนั้นและมีความรู้สึกแปลกๆ เข้ามาแทน
“ซี๊ด...ฮ๊า...อา...” พี่เฮดีสเริ่มขยับช้าๆ เขาเปล่งเสียงในลำคอ
“อ๊ะ อ๊ะ อึ๊อ อ๊า”
การเสียดสีช้าๆ ที่ขยับเข้าออกตรงบริเวณนั้นทำให้ผมรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร ผมหอบหายใจแรงขึ้น เสียงร้องครางเปล่งออกมาเมื่อรู้สึกไม่ไหวกับความทรมานที่ปริ่มเปรม เสียงเริ่มถี่ขึ้นเมื่อการเคลื่อนไหวเริ่มทวีความเร็ว เพิ่มพูนความร้อนระอุให้แก่ร่างกายที่บิดเร้าเพราะอารมณ์ความรู้สึกกระจายไปทั่วตัว มันค่อยๆ ดึงสติสตังให้หายไปและดันความต้องการให้พุ่งขึ้นสู่ปลายยอด
แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว ทุกส่วนของร่างกายตึงเครียด เสียงเนื้อกายกระทบกันผสมผสานเสียงครวญครางราวจะขาดใจของเราดังก้องในโสต พี่เฮดีสโน้มตัวลงมากอดกระชับร่างของผมไว้แน่น ผมสบหน้ากับไหล่หนา เนื้อตัวเสียดสีแนบแน่นจนรู้สึกเหมือนเรากำลังละลายหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ร่างเกร็งชักกระตุกเป็นจังหวะ ผมครางระงมดังลั่นเมื่อบางอย่างในตัวระเบิดออก เนื้อตัวเบาหวิวราวจะล่องลอยได้ กอดรัดร่างหนาเป็นที่ยึดเหนี่ยวไว้แน่น แรงกระแทกกระทั้นเร็วแรงจนตัวโยกคลอน ตามมาด้วยเสียงกระหึ่มดังในลำคอ เขาทิ้งร่างลงบนตัวผมอย่างไร้เรี่ยวแรง ลมหายใจหอบถี่ พี่เฮดีสเงยหน้าขึ้นแล้วจูบผมอย่างดูดดื่ม จากนั้นเราสองคนก็กอดกันไว้แน่นไม่ยอมผละห่างจากกัน เหมือนไม่อยากให้ความรู้สึกของตอนหลอมรวมกันจางหายไป
“พี่! ทำไมไม่บอกผมก่อนว่ามันต้องใส่เข้าไปตรงนั้น คนบ้า!”
เมื่อทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ สติของผมก็กลับมาครบถ้วนสมบูรณ์ ผมยกหัวขึ้นร้องถามเสียงแหลมด้วยความเคืองใจ ดีแค่ไหนที่ไม่ลงมือทุบเขาด้วย มิน่าล่ะถึงได้ชอบเอานิ้วไปแหย่! ก่อนหน้านั้นผมสงสัยว่าทำไมต้องทาเจลลื่นๆ แล้วแหย่เข้าไปในนั้นทุกครั้งที่เราทำกัน ที่แท้เพื่อเตรียมพร้อมเอาอย่างอื่นเข้าไปแทนนี่เอง บ้าชะมัด! ตกลงนี่คือเซ็กส์จริงๆ จังๆ ที่เคยพูดไว้ใช่ไหม!? พี่เฮดีสขยับดึงผมให้นอนลงแล้วกอดก่ายขาพาดตัวผมทำเหมือนผมเป็นหมอนข้างใบโปรด เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นเสียไม่ได้
“ถ้าบอกก่อนนายก็กลัวจนคิดฟุ้งซ่านน่ะสิ ไม่รู้น่ะดีแล้ว”
“ไม่ดี! ผมตกใจแทบแย่!” ผมขึงตาใส่เขาแล้วยกมือจะตีแต่ถูกพี่เฮดีสพลิกตัวขึ้นคร่อม แยกต้นขาของผมออกกว้างแล้วแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผมร้องเสียงหลง พี่เฮดีสเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง
“ไม่ดี? งั้นฉันขอแก้ตัวอีกรอบล่ะกัน”
“เหวอ!!!”
ผมผวาลุกขึ้นพรวด เหงื่อไหลท่วมตัวยิ่งกว่าวิ่งมาราธอนมา ลมหายใจหอบถี่ ใบหน้าแดงผ่าวเหมือนมีไข้สูง ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ในลำคอแล้วลูบหน้าลูบแขนลูบตัวที่ขนลุกซู่ ในความเงียบผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวแทบจะระเบิดออกมาจากอก ผมยกมือทาบบนอกซ้ายแล้วกำมือแน่น
มันอะไรกันน่ะ? ผมเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอถึงได้เก็บเอาไปฝันลามกสุดๆ แบบนี้ แค่ถูกจูบนานไปนิดผมกลับเอามาฝันต่อยอดถึงขนาด... โอ๊ยยยย ให้ตาย!!! มันเหมือนจริงเป็นบ้า ทุกสัมผัสเหมือนตกค้างอยู่ในตัวจนผมขนลุกไปหมด ไอ้รัญเอ๊ยไอ้รัญ! เป็นบ้าอะไรวะถึงได้ฝันเป็นตุเป็นตะปะติดปะต่อเป็นเรื่องราวต่อเนื่องกันได้ขนาดนี้เนี่ย? ผมกุมหัวสะบัดไปมา เริ่มสติแตกอีกครั้ง หรือว่าจริงๆ แล้วผมจะมีความต้องการสูงก็เลยฝันจัดเต็มแบบนี้!?
ไม่นะ ไม่จริงงงงง!!!
:L2:อ่านต่อรีล่าง :L2:
-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เฮือก!
เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งรู้สึกตัว จริงด้วย นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วเนี่ย? ผมหันซ้ายหันขวามองหานาฬิกาแต่ก็ไม่เห็นเลยตะกายตัวลงจากเตียง เดินหัวฟูหน้าไม่ล้างไปเปิดประตู พอเงยหน้าขึ้นมองก็แทบอยากจะปิดประตูมันซะเดี๋ยวนั้น อยากจะตายยยย ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่นะครับบบบ ทำไมถึงได้มาเคาะประตูตั้งแต่เช้าแบบนี้กัน!? แน่นอนครับคนที่มาเคาะประตูก็คือ ‘พี่เฮดีส’ โจทก์ที่ผมไม่อยากเจอในตอนนี้ที่สุด! เขาหันมามองแต่ผมรีบหลบสายตาในทันที แย่แน่ๆ! แม้แต่หน้าผมยังไม่กล้ามองเล๊ย แค่แวบเดียวมันก็ทำให้ผมคิดถึงไอ้ความฝันโคตรหื่นกามของตัวเองแบบชัดแจ๋ว ขอร้องล่ะ อย่าให้หน้าของผมแดงแปร๊ดเหมือนก้นลิงเลย!
“อีกเดี๋ยวก็ถึงเวลากินข้าวแล้ว เพิ่งตื่นเหรอ?”
“เอ่อ...ครับ เพิ่งตื่น” ผมพยักหน้าตอบโดยไม่มองหน้าเขา พยักหน้าให้กับประตูแทน พี่เฮดีสเงียบไปแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนปกติ แต่ทำไมผมถึงได้คิดถึงเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำในฝันได้ล่ะเนี่ย!? ให้ตายเถอะ พอสักทีโว้ย จะหื่นไปไหน!?
“เรื่องแต่งงานอะไรนั้น...”
“แต่งงาน!?” ผมอุทานแทรกเสียงแหลมหันควับไปมองเขาแล้วเบิกตากว้าง พอสบตากับดวงตาเย็นชาตรงหน้าก็เกิดสะเทินอายที่ดันเอาเขาไปฝันสนองตัณหาก็ค่อยๆ เลี่ยงสายตาไปมองทางอื่นด้วยความไวแสง บ้าเอ๊ย ไม่กล้าจะมองนานเกินสองวินาที!
“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ มันก็แค่เรื่องสมมติไม่ได้แต่งจริงๆ สักหน่อย ฉันพูดไปแบบนั้นเพื่อให้พวกพี่ๆ ไว้ใจในตัวนายโดยเฉพาะพี่โพซ จริงๆ แล้วพี่โพซโหดร้ายกับคนอื่นยิ่งกว่าฉันซะอีก ถ้าเกิดเขารู้ว่านายไม่ใช่แฟนฉันล่ะก็...ถูกเฉือนทั้งเป็นแน่”
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ยิ่งตอนพูดว่าเฉือนทั้งเป็นนั้นน่ะน้ำเสียงชวนขนลุกเป็นบ้าเลย แต่พี่โพไซดอนเนี่ยนะจะโหดร้ายเป็น? ถึงจะดูเหมือนอย่างนั้นก็เถอะ ผมลังเลไม่กล้าเชื่อเหตุผลที่เขาใช้อ้างแต่ตอนที่เขาพูดสีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เอ๊ะ หรือว่ามันจะเป็นเรื่องจริง!? ผมชักจะลังเลเมื่อคนที่พูดคือพี่เฮดีสซึ่งเป็นน้องชายของผู้ถูกพาดพิง
“เพราะฉะนั้นอย่าให้ถูกจับได้ล่ะว่าโกหก นายแกล้งทำตัวเป็นว่าที่เจ้าสาวไปพลางๆ ล่ะกัน พวกพี่ๆ ถามอะไรก็ตอบเออออตามน้ำไปอย่าให้ถูกสงสัยได้ เข้าใจไหม?”
“ว่าที่เจ้าสาว...? เอ่อ...แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ” ผมทำหน้างุนงงหรือว่าผมยังไม่ตื่นดีวะ อีกฝ่ายพูดออกมาหน้านิ่งอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญสุดๆ พี่เฮดีสเหลือบสายตามามองอย่างเย็นชาตามปกติแล้วยกคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วไง?”
“ว่าแต่...ไม่มีใครพูดอะไรเลยหรือครับที่จู่ๆ พี่พาผมมาแนะนำให้ฐานะนี้นะ? ไม่มีใครคัดค้านหรือประท้วงบ้างเหรอครับ?” ผมข้องใจมากจนต้องถามออกไปเพราะดูจากท่าทีของพี่เฮดีสกับคนอื่นๆ ในครอบครัวแล้วทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติซะงั้น ไม่มีใครออกมาแสดงการคัดค้านหรือต่อต้านเลยหรือไงที่จู่ๆ สมาชิกในครอบครัวพาผู้ชายมาบ้านแล้วบอกว่าจะแต่งงานด้วยน่ะ!? พี่เฮดีสชักสีหน้าเหมือนไม่พอใจ
“หา? ฉันอยากแต่งงานกับใครมันก็เรื่องของฉัน ใครจะกล้าค้าน!”
“เอ่อ...สรุปว่าไม่มีใครว่าอะไรเลยเหรอครับ?”
“ก็ไม่เห็นมีใครว่าอะไร”
บ้าไปแล้วววว!!! ครอบครัวนี้เขาใช้ตรรกะยังไงคิดวะ!?
ผมยืนอึ้งอยู่ตั้งนาน ไม่รู้จะพูดยังไงดี มีแต่เรื่องที่ทำให้ประหลาดใจชะมัดยากไอ้ครอบครัวนี้นิ พอพี่เฮดีสทำเหมือนจะเดินเข้ามาในห้อง ผมก็สะดุ้งแล้วรีบถอยออกห่างเพื่อรักษาระยะ แถมตาก็เหล่มองไปทางอื่น ท่าทางโคตรน่าสงสัยอย่างที่สุด! เขาขมวดคิ้วมองผม พี่เฮดีสคงไม่สงสัยว่าผมจะขโมยของในบ้านเขาหรอกใช่ไหม?
“รีบไปอาบน้ำเข้าสิ ยืนทำบื้ออะไรอยู่”
“ละ...แล้วพี่จะเข้ามาทำไมล่ะครับ?” ผมถามออกไปแบบใจคอไม่ค่อยดี อย่าเข้ามาเลยครับ ขอร้อง! ตอนนี้ผมยังอารมณ์ค้างจากความฝันอยู่เลย ถ้าเกิดผมบ้าบิ่นคิดจะทำอะไรพี่ขึ้นมา เดี๋ยวจะหาว่าไอ้รัญไม่เตือนนะ! (พูดเหมือนกูจะไปทำอะไรเขาได้อย่างนั้นแหละ)
พี่เฮดีสไม่สนใจสีหน้าขอร้องแกมอ้อนวอนของผมเลยสักนิด เขาชนผมจนกระเด็นแล้วเดินเข้าไปในห้อง โธ่ คนๆ นี้เคยฟังผมบ้างหรือเปล่าวะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พี่ท่านหาญกล้าไปนอนอล่างฉ่างอยู่บนเตียงพร้อมทำหน้าเหมือนจะถามว่า ‘ทำไม? มีอะไร? ฉันจะอยู่ที่นี้ มีปัญหาเหรอ?’ คร้าบ ใครมันจะไปกล้ามีเรื่องกับคุณพี่ได้ล่ะ เฮ้อ! ผมปิดประตูห้อง เตรียมตัวจะอาบน้ำ แต่...ทำไมไอ้หัวใจข้างในอกซ้ายมันเต้นรัวขนาดนี้วะ!? นี่ผมคิดอะไรอยู่
อ๊ากกกก หยุดที! ไอ้สมองลามกนี่!!!
ผมใช้เวลาไม่นานสำหรับการแปรงฟันอาบน้ำจัดการธุระส่วนตัว พอเดินออกมาก็เห็นพี่เฮดีสหลับตานอนนิ่ง เฮ้ย ผมอาบน้ำนานขนาดที่เขาเผลอหลับระหว่างรอเลยงั้นเหรอ!? ไม่จริงมั้งงงง นี่ผมอาบน้ำเร็วสุดๆ แล้วนะเนี่ย ผมเดินมาชะเง้อมองคนนอนบนเตียง ปิดตาเฉยๆ หรือว่าหลับไปจริงๆ เนี่ย? ยืนรออยู่นานคนบนเตียงก็ไม่มีท่าทางจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด งั้นแสดงว่าเขาหลับไปจริงๆ ด้วย! ผมยืนจ้องพี่เฮดีสที่หลับอยู่บนเตียงนานสองนาน คุณพระ!? ถ้าคนในความฝันของคุณมานอนหลับไม่ทันระวังตัวต่อหน้าแบบนี้ ขอถาม! คุณจะทำยังไงครับบบบ!? ให้ตายยยย เหมือนโดนล่อลวงยังไงก็ไม่รู้
อดทนไว้นะไอ้เนรัญญญ!!!
“เอ่อ...พี่ครับ พี่ครับ! พี่เฮดีส!!”
พี่เฮดีสค่อยๆ ขยับตัวเมื่อผมกัดฟันปลุกเขาเสียงดัง กว่าจะทำใจให้ปลุกเขาได้มันต้องใช้ความกล้ามากขนาดไหนรู้บ้างไหม!? รีบๆ ตื่นเลยครับ! มานอนให้ท่าแบบนี้ เดี๋ยวผมหน้ามืดขึ้นมาจะทำยังไงเล่า!? พี่เฮดีสค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง หน้าของเขาบูดขยี้ตาเหมือนเด็กๆ เพิ่งตื่นนอน ผมต้องรีบหันหน้าหนี ไม่งั้นไม่ไหวแน่ๆ แอ๊กกกกก น่ารักเกินแล้วววว!!!
“เฮ้ย ชักช้าอะไรอยู่ รีบๆ เดินมาได้แล้ว”
“ครับๆ!” ผมรีบวิ่งตามพี่เฮดีสที่เดินนำหน้าไป แค่เพ้อฝันบ้าบอคนเดียวเท่านั้นแหละครับ ได้โปรดอย่าใส่ใจเลยยย!
ระหว่างเดินไปห้องทานข้าว พี่เฮดีสก็บอกว่าต้องลงไปพร้อมกันไม่งั้นคนในบ้านจะผิดสังเกตได้ ว่าแต่ผิดสังเกตอะไร? เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าคนพวกนั้นเข้าใจว่าผมกับพี่เฮดีสนอนห้องเดียวกัน! ผมทำหน้าตกใจเมื่อคิดได้ เป็นแบบนั้นแน่ๆ! ไม่งั้นจะลงมาด้วยกันเพื่ออะไรล่ะ!? เหมือนเป็รการบอกว่าเมื่อคืนพวกเราอยู่ด้วยกันถึงได้ลงมาพร้อมกันแบบนี้! ผมจับแก้มที่ร้อนวูบด้วยความอายเต็มกำลัง พี่เฮดีสก็มองมาด้วยสีหน้าแปลกๆ เหมือนกำลังมองคนบ้าไม่เต็มอย่างไรอย่างนั้นเลย!
พอลงมาถึงห้องทานข้าวซึ่งมีสมาชิกน้อยกว่าเมื่อวาน เก้าอี้ที่ถูกจับจองมีไม่กี่ตัว ตรงหัวโต๊ะแน่นอนว่าต้องเป็นพี่ซูสที่นั่งรอเหล่าสมาชิกครอบครัวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสว่างสไวดังแสงแดดยามเช้า ถัดมาคือพี่โพไซดอนที่กางหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านซะปิดหน้าปิดตา อีกฝั่งคืออะโฟรไดท์ที่กำลังคุยกับพี่ซูส ปิดท้ายด้วยสองฝาแฝดที่ร่าเริงกันตั้งแต่เช้า เฮเลนไม่อยู่ผมไม่แปลกใจเพราะจำได้ว่าเธอขออนุญาตไปค้างบ้านเพื่อนแต่พี่เรเนียไม่อยู่นี่สิแปลกจัง
“มัมมมมม!!” ไมนอสกับแมนทีสรีบกระโดดลงจากเก้าอี้ถลามากอดผม ทั้งสองยิ้มแฉ่งสดใส ผมก้มหน้ายิ้มตอบกลับเอ่ยทักทายเด็กๆ สงสัยจะนอนเต็มอิ่มถึงได้อารมณ์ดีกันตั้งแต่เช้าแบบนี้ แถมแมนทีสยังหายงอนแล้ว เอ๊ะหรือลืมงอนวะ? พวกเด็กๆ มักจะลืมโกรธง่ายๆ แบบนี้แหละครับ
“แหม น่าอิจฉาจัง ครอบครัวสุขสันต์ อยากมีแฟนบ้างจัง” อะโฟรไดท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียนพร้อมกับหัวเราะ เธอมองมาที่พวกเราด้วยความสนอกสนใจ ครอบครัวสุขสันต์อะไรกันครับ? ผมอุ้มไมนอสขึ้นแต่พอหันไปมองคนข้างๆ ซึ่งอุ้มแมนทีสอยู่ ผมก็บางอ้อในทันทีพร้อมกับหน้าแดงด้วยความขัดเขินที่ยากจะปิดให้มิด แอร๊ยยยย!!! ไม่ใช่นะครับ มันแค่ดูคล้าย ไม่ได้ตั้งใจให้มันดูเป็นครอบครัวแสนสุขแบบที่เป็นอยู่ในตอนนี้เลยนะ!
ผมพยายามหาข้อแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่พอเห็นพี่ซูสยิ้มอบอุ่นมาให้เหมือนเขากำลังยินดีกับน้องชายจากใจจริง ผมก็คิดอะไรไม่ออกเลย นี่ถ้าพี่เขารู้ว่าจริงๆ แล้วมันเป็นแค่เรื่องที่กุขึ้นมาจะเป็นยังไงกันนะ โอ๊ยยย หวังว่าเขาจะไม่เกลียดขี้หน้าผม! พอเราสองคนเดินลงมานั่งเตรียมพร้อมทานมื้อเช้า เหล่าเด็กๆ ในบ้านก็ยกอาหารออกมาวางตระเตรียมทุกสิ่งอย่างรวดเร็ว ไม่มีขาดตกบกพร่องภายใต้การควบคุมของลุงพ่อบ้านสุดเนี้ยบนั่นเอง
“แล้วนี่เรเนียไปไหนตั้งแต่เช้า มีใครรู้ไหม?” พี่ซูสขมวดคิ้วเอ่ยขึ้นระหว่างที่กำลังลงมือทานข้าว คนบนโต๊ะมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครตอบได้สักคน
“เฮี้ยเป็นผัวยังไม่รู้แล้วคนอื่นจะไปรู้เหรอวะ?” พี่โพไซดอนที่ยังจดจ่อกับหนังสือพิมพ์ตอบแทนพรรคพวกที่ได้แต่หันมองกันไปมา พี่ซูสเหลือกตาใส่น้องชายทันทีเพราะคำตอบมันตรงไปนิด ถึงจะตรงกับใจที่ผมคิดไว้ก็เถอะ แต่ช่วยพูดให้มันละมุนละม่อมกว่านี้หน่อยเถอะ คนโดนเขม่นไม่มีกลัว โชว์ลูกคอสิบชั้นพร้อมกับโยกตัวไปมาเข้าจังหวะอีกแน่ะ
“มีเมียเด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็กใครโทรมา อย่าเอาหูไปนา และอย่าเอาตาไปไร่~~ ได้เมียยังสาว โบราณกล่าวอย่าไว้ใจ ควายไม่ล้อมคอกโบราณบอกจะเสียใจ ถ้าถูกขโมยลักไปจะเอาควายไหนไถนา~~”
“เวรนี่! กินข้าวได้แล้วโว้ย ถ้าจะอ่านหนังสือพิมพ์ก็ออกไปอ่านที่อื่น!” พี่ซูสเริ่มไม่ทนน้องชายที่คึกแดกดันเขาตั้งแต่หัววัน พี่ซูสกัดฟันเอ่ยเตือนเสียงเข้ม พี่โพไซดอนพับหนังสือพิมพ์ยื่นไปด้านหลัง เด็กๆ ที่ยืนรอรับคำสั่งเดินเข้ามารับไว้แล้วถอยห่างออกไป
“อย่าอารมณ์เสียแต่เช้าน่าคุณพี่ ระวังตีนกาจะขึ้นถาวรน่ะเออ เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เตือน”
“เออ มึงก็ระวังตีนกูไว้ล่ะกัน!”
“คร้าบ ส่วนพี่ก็ระวัง...เมียพี่มีชู้ คนเขารู้กันทั่ว~~”
“ไอ้ @$#%^&”
ครั้งนี้เป็นผมที่ต้องตกใจแบบเซอร์ไพร้ส์เหี้ยๆ เอ๊ย! เซอร์ไพร้ส์มากๆ ไม่ใช่ที่พี่ซูสพ่นด่าชนิดรุนแรงไม่ควรออกอากาศแบบนั้นหรอกนะครับ แต่เป็นหนุ่มหล่อมาดแมนตรงหน้านี้ต่างหาก! นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงก่อนล่ะก็ผมคงคิดว่าเป็นคนอื่นไปแล้วแน่ๆ! ผมตะลึงกับโฉมหน้าอันเกลี้ยงเกลาของพี่โพไซดอน มันแตกต่างจากเมื่อวานแบบลิบโลก พอโกนหนวดโกนเคราตัดผมเข้าทรงก็เปลี่ยนจากลุคหมีป่าสุดเถื่อนมาเป็นหนุ่มหล่อสุดเท่ทันที!
ถึงจะไม่หล่อเหลาสง่างามสว่างไสวอบอุ่นดั่งเจ้าชายที่ยิ้มทีสาวๆ แทบละลายเหมือนพี่ซูส และจะไม่หล่อเหลาลึกลับชวนหลงใหลแบบราชาแห่งความมืดที่ไม่ต้องทำอะไรแค่นั่งเฉยๆ ก็ทำให้เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ยอมสยบแทบเท้าเหมือนพี่เฮดีส แต่เขาก็หล่อดิบเถื่อนเปี่ยมเสน่ห์ชายชาตรีอย่างยอดนักรบในตำนาน ถ้าสาวๆ ได้เห็นคงแดดิ้นเพราะพีโรโมนอันเข้มข้นที่ชวนให้คลั่งตายแน่ๆ สมแล้วที่เป็นพี่น้องกับพี่ซูสและพี่เฮดีส สามคนสามสไตล์ เป็นผมก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน (คงไม่มีโอกาสได้เลือกด้วย เฮอะๆ)
“อะแฮ่ม ขอเตือนไว้ก่อน ฉันไม่สนใจเมียน้องชายหรอกนะ ไม่ชอบคนอายุน้อยกว่าด้วย!” พี่โพไซดอนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเอ่ยออกตัวด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างสุดๆ ดวงตาสีฟ้าครามจ้องเขม็งตรงมาที่ผมอย่างดุดัน
ผมทำหน้าตกใจจะปฏิเสธแต่ก็ถูกพี่เฮดีสถวายหลังแหวนแทบจะหัวปักลงจานข้าวตรงหน้า แม่ง ตบมาได้ไม่แคร์คนเจ็บบ้างเลย! ผมมองเฉยๆ ไม่ได้คิดอกุศลแบบนั้นเลยนะ แค่อยากหล่อเข้มๆ อย่างนี้บ้าง! ผมถูกคนนั่งข้างๆ มองด้วยสายตาเย็นเฉียบก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าตักข้าวยัดท้องว่างๆ ของตัวเองไปเงียบๆ
ทานไปได้สักพักพี่ซูสก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่เรเนียก็รีบร้อนออกไปทันที ปล่อยให้คนที่เหลือมองตามและสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้ทำท่าทางร้อนร้นขนาดนั้น และจากนั้นพ่อบ้านก็เข้ามากระซิบอะไรบางอย่างกับพี่เฮดีส เมื่อรายงานเสร็จพี่เฮดีสก็ลุกเดินตามพ่อบ้านออกไปโดยกระชับผมให้รอเขาอยู่ที่นี้ แถมยังฝากฝังพี่โพไซดอนช่วยดูแลอีกแรง ต่อมาอะโฟรไดท์ก็อิ่มแล้วลุกขึ้นกลับห้องตัวเอง เหลือแค่ผม พี่โพไซดอนและฝาแฝด พวกเรานั่งเล่นรอคนอื่นๆ อยู่ที่ห้องโถง ระหว่างนั้นพี่โพไซดอนก็คุยโทรศัพท์ไปด้วยท่าทางเคร่งเครียด
“เอ่อ...พี่เฮดีสกับพี่ซูสเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ผมเอ่ยถามพี่โพไซดอนหลังจากที่เขาวางสายไป มันอดเป็นห่วงไม่ได้นี่ครับ จู่ๆ ก็หายไปแบบนี้แถมยังหายไปนานแล้วด้วย! พี่โพไซดอนหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะยักไหล่
“คงไม่เป็นอะไรหรอก ไอ้ดีสแค่ไปหาแม่มัน ส่วนเฮียเนี่ย...กำลังฆ่าชู้รักของเมียเด็กอยู่ล่ะมั้ง หึๆ” พูดเองขำเองเสร็จสรรพ ตามคอนเซ็บต์ ใครไม่ขำข้าขำเองของพี่โพไซดอน ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะโฟกัสส่วนไหนของประโยคดี แต่ที่ผมสนใจมากที่สุดจนลืมขำตามมารยาทอันดีคือส่วนแรกของประโยคนั้นแหละ
แม่ของพี่เฮดีส!?
หมายถึงยัยป้าแม่มดเล็บแดงคนนั้นน่ะเหรอ? นี่คุณเธอมาถึงที่นี้เลยหรือไงกันน่ะ มิน่าตอนที่ได้ยินพี่เฮดีสถึงได้ทำหน้าเคร่งเครียดแบบนั้น ยัยป้านั้นจะมาแก้แค้นผมหรือว่าจะมาเอาเด็กๆ ไปหรือเปล่า? ผมหันไปมองพวกเด็กๆ ที่นั่งเล่นของเล่นจำนวนมากมายกองพะเนินให้เลือกสรรอย่างอดเป็นกังวลไม่ได้ ผมเงยหน้ามองพี่โพไซดอนแล้วถามต่อ
“คุณแก้วตาเธอมาทำอะไรที่นี้งั้นเหรอครับ?”
“หา? ยัยบ้า เอ๊ย ยัยป้าแก้วตาเนี่ยนะมาที่นี้? ฮ่าฮ่าฮ่า! ฝันกลางวันอยู่หรือไงไอ้หนู!? ลองมาดูสิพ่อจะไล่หวดให้จำทางกลับไม่ได้เลย” พี่โพไซดอนชะงักแล้วมองผมด้วยสายตางุนงง ก่อนจะทำหน้าเหมือนเย้ยหยันหัวเราะเสียงดังลั่น เมื่อหยุดหัวเราะเขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเหี้ยมโหดชวนขนลุกขนพอง
แม่ง! ตกลงพี่ท่านจะอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่!? จะงง จะขำหรือเหี้ยมก็เลือกเอาสักอย่างสิครับ นี่เล่นประโยคเดียวเปลี่ยนมันครบถ้วนทุกอารมณ์ ผมชักจะกลัวคนๆ นี้ขึ้นมาซะแล้วสิ หัวเราะเฮฮาอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าเหี้ยมได้ฉับพลัน!
ผมลอบสังเกตการณ์อารมณ์ของพี่โพไซดอนด้วยความระมัดระวัง นึกว่าจะรอดจากพี่เฮดีสที่ทำหน้าเรียบเฉยเดาอารมณ์ไม่ถูกแล้วเชียว แต่ดันมาเจอคนหนักกว่าที่แสดงอารมณ์ทุกอย่างออกทางสีหน้าชัดยิ่งกว่าชัดแต่เล่นเปลี่ยนทุกสองวินาที แบบนี้ผมก็เดาทางไม่ออกเหมือนกันนะ! พอเห็นอารมณ์ของพี่โพไซดอนกลับมาเป็นปกติ ผมก็กลั้นใจถามออกไป
“ขอโทษนะครับ คือผมไม่เข้าใจ ถ้าไม่ใช่คุณแก้วตาแล้วพี่เฮดีสไปหาคุณแม่คนไหนอีกเหรอครับ?”
“มันก็มีแม่เดียวมาตั้งแต่เกิดแล้วนะ”
“หะ?” ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่เข้าใจ พี่โพไซดอนก็ขมวดคิ้วมองผมด้วยความหงุดหงิดที่เหมือนคนหัวขี้เลื่อยเข้าใจอะไรยากจนน่ารำคาญ ผมกำลังสับสน พยายามอธิบายทุกอย่างที่วิ่งชนกันไปชนกันมาในหัวให้พี่โพไซดอนฟัง
“แม่ของพี่ไนซ์คือคุณแก้วตา แล้วพี่เฮดีสก็มีแม่อีกคนหนึ่ง หมายความว่าพี่ไนซ์กับพี่เฮดีสไม่ใช่พี่น้องกันเหรอครับ?”
“อ้อ~ ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!”
พอเห็นคนหล่อๆ มาโพสท่าบ้าบอแบบนี้แล้วผมไม่รู้จะฮาหรือสะพรึงดีวะ? พี่โพไซดอนพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงได้เข้าใจได้ยากเย็นขนาดนี้ เขาหัวเราะแล้วโบกมือด้วยท่าทีผ่อนคลาย
“เป็นเมียไอ้ใบ้ก็ต้องทำใจหน่อยแหละ มีอะไรให้พี่อย่างฉันพูดแทนตลอด เวลาทำลูกมันจะให้กูพูดแทนอีกเปล่าวะ?” เขาหยุดมองผมแล้วยิ้มขำๆ ก่อนทำสีหน้ามีเลศนัย “แต่...คงจะไม่หรอกมั้ง เพราะตอนทำไม่จำเป็นต้องพูด แค่ใส่มันลูกเดียว เคี๊ยกกกก!”
ผมนั่งหน้าแดงพูดอะไรไม่ออก เสียงหัวเราะสะใจของพี่โพไซดอนทำเอาผมอับอายยิ่งกว่าเดิม สมองเพี้ยนๆ นี่ก็เอาแต่จะย้อนภาพความฝันบ้าบอนั้นอยู่ได้ เรื่องชักจะออกอ่าวออกทะเลเกินไปแล้วล่ะครับ พี่โพไซดอนกระแอมเบาๆ ในลำคอแล้วเริ่มแก้ปมในหัวของผม
“เฮ้อออ...เรื่องยุ่งๆ ทั้งหลายทั้งแหล่มันเกิดขึ้นเพราะเสน่ห์อันล้นหลามของคุณป๋าตัวดีนั้นแหละน่า มันช่วยไม่ได้ คุณป๋านับว่าหล่อพอตัวถึงจะหล่อไม่เท่าฉันก็เถอะ!” พี่โพไซดอนพยักหน้าบ่นพึมพำกับตัวเอง พี่หล่อมากครับ แต่ช่วยๆ ข้ามมันไปแล้วเล่าประเด็นสำคัญได้ไหมครับ? ตกลงมันอะไรกันแน่!? คุณพ่อทำอะไรไว้อย่างนั้นเหรอ? โอ๊ย! ครอบครัวนี้มันจะยุ่งเหยิงไปไหน!?
“จะให้เล่าตั้งแต่เมียคนแรกของคุณป๋าเลยไหม? อืม...ตั้งแต่...โอ๊ย เยอะๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องย้อนกันนานหน่อยนะ”
“ขอข้ามมาเรื่องแม่ของพี่เฮดีสเลยเถอะครับ” ผมรวบรัดอย่างรวดเร็ว ดูท่ามันจะเยอะกว่าจะถึงคิวของแม่พี่เฮดีสก็คงจะหมดไปสองตอนแล้ว! พี่โพไซดอนพยักหน้าแล้วใช้เวลาครุ่นคิดเล็กน้อย เขาถอนหายใจแล้วเริ่มเล่าอย่างจริงจัง เอ่อ...ก็นับว่าจริงจังล่ะนะ
“ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ คุณป๋าเล่าให้ฉันฟังน่ะ เรื่องมีอยู่ว่าตอนคุณป๋าอายุย่างสี่สิบแต่ดันคิดว่าตัวเองยี่สิบ อยากได้ลูกอีกสักคนก็เลยเสาะหาผู้หญิงที่คู่ควรเป็นแม่พันธุ์ ฉันไม่ได้พูดดูถูกหรอกนะแต่ว่าคุณป๋าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คุณป๋าเลือกเป้าหมายเป็นตระกูล ‘ภฤตย์ปรเมษฐ์’ ซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่ แน่นอนพวกเขาพิเศษตรงที่เป็นตระกูลผู้ใช้มนตรา...” พี่โพไซดอนเล่าไปเรื่อยๆ แต่ความคิดของผมสะดุดตั้งแต่ได้ยินชื่อของตระกูลนั้นแล้ว!
ภฤตย์ปรเมษฐ์!?
นั้นมันนามสกุลของไอ้มอตโตไม่ใช่เหรอ!!!?
TBC
รีบอัพแล้วรีบเข้านอน เรียนเช้าาาาาาา TT_TT
เพลินไปหน่อย โอ๊ยหนอ กำลังจะได้เล่าอยู่แล้วเชียว!
แต่มีคนเดาได้แล้วล่ะนะว่าใครเป็นแม่ของเฮดีส เห็นเม้นเอาไว้
จับหลักได้ถูกต้องแล้วล่ะ ชื่อมันคล้องจองกันไง 555
และใครจะไปรู้ว่าแก๊งของเนรัญเองก็ไม่ธรรมดาซะทีเดียวหรอกนะ
จริงๆ เค้าก็แอบแง้มๆ ว่ามอตโตมีซัมติ้งที่อยากจะพูดแต่มันเล่นตัวไม่พูด!
มอตโต พี่ยูและ(เปิดตัว)แฟนพี่ยูกำลังจะมีบทบาทอีกครั้ง
เอ๊ะ!? ยังมีตัวละครพวกนี้อยู่เหรอ? หายไปนานมากกกกก อ่า~ ขอโทษนะยู!
และขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ
-+-+-+ แถม {สภามหาเทพ} +-+-+-
ตอนที่เฮดีสนวดตัวให้กับเนรัญ มีคนอ่านท่านหนึ่งเม้นถามไว้ว่า
'พี่เฮดีสนวดเก่งเพราะเข้าอาบอบนวดบ่อยใช่ไหม?'
ไปฟังคำตอบกันนนน~~
เฮดีส : ใช่ -_- ช่วงแตกเนื้อหนุ่มเท่านั้นแหละ ยังไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไร มีคนๆ หนึ่ง(เขาห้ามไม่ให้บอกชื่อน่ะ)
บอกว่าจะพาไปหาประสบการณ์อันยิ่งใหญ่ ก็เลยยอมตามไปด้วย ปัจจุบันก็ไปบ้าง
เพราะต้องไปตามคนๆ นั้นที่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง จริงๆ แล้วไม่อยากไปหรอก
แต่ทำยังไงได้ พี่ชายเล่นไม่กลับบ้านเป็นอาทิตย์ก็เลยต้องไปตาม จำเป็นจริงๆ
โพไซดอน : ถุย ตอแหลได้อีกกกก!
ซูส : ก็อย่างว่าล่ะนะครับ ^_^ ทุกคนคงรู้อยู่ว่าใครมันพาน้องไปเสียคน ฮึ!
โพไซดอน : ผายลม! พาไปเสียคนที่ไหนกัน พาไปเปิดจิ้นต่างหาก!
( -3-) (-_-;;) (-*- )
โพไซดอน : อะไรเล่า ฉันเลิกไปนานแล้วนะเฟ้ย
ซูส & เฮดีส : ก็(มึง/พี่)ไปร้านเ(ห)ล้าแทนน่ะซี หนักกว่าเดิมอีก!
โพไซดอน : -^- ชิ (พวกมันรู้ได้ไงวะ?)
ซูส & เฮดีส : สันดาน(น้อง/พี่)ทำไมจะไม่รู้วะ!? =_=;;
-
เย้ๆ จิ้มๆ :z13:
มาอ่านอย่างดึก แต่ก็มาต่อพอดีเลย555
-
เนรัญฝันได้หื่นมาก 55555555
พี่โพซเป็นบุคคลที่กวนตรีนส์มาก
555555555
-
ทำเป็นเก๊กโหด
ที่แท้เฮดีสมันหื่นมากๆๆๆๆๆ
-
อุตส่าห์ดีใจ :ling2:
-
นิยามพี่โพซ = โหด ดิบ เถื่อน สถุล บ้าบอ โรคจิต จิตวิปลาส บลาๆๆๆๆๆๆๆ :o แต่เห็นว่าหล่อเซอร์ล่ะนะ!...ให้อภัยๆ :z1: :hao6:
-
คือเค้าอยากรู้ว่า 'ยู' เปนเคะ หรือ เมะ อ่า แต่แอบหวังเล็กๆ(เล๊กกกเล็ก ^^) ว่าจะ 'เคะ' คึคึคึ (แอบยิ้มหื่นๆ เห่อๆ)
ได้คู่กะพี่โพซยิ่งดี โหด ดิบ เถื่อน 5555
-
ตกลงเนเน่หื่นหรือพี่เฮดีสหื่น
คิดถึงพี่ยู อยากให้พี่ยูเป็นเคะ
-
ที่เนรัญฝันเนี้ยจำได้ หรือจินตนาการจ๊ะ คิคิ
-
แม่พี่เฮคงไม่ได้ชื่อว่าเฮร่าหรอกนะ 5555555555
-
ทำไมมันถึงกลายเป็นแค่ฝันล่ะเนี่ย!!
-
น้องเนเสียตัวให้พี่เฮดีสในอดีตแล้วใช่มั้ย?
แต่อะไรทำให้น้องลืมละเนี่ย หรือจะเกี่ยวกับที่ลินเซ่ย์พูด
-
พี่เฮดีสไปเข้าฝันมาหรือเปล่าเนี่ยเอาจริงๆ ฮ่าๆๆ
ดูเรียลมากอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเรากำลังจะขึ้นสวรรค์ แต่โดนถีบลงมากลางทาง
~ทำไมถึงทำกับฉันได้~ (โหยหวนมาเป็นเพลง) อุสาคิดว่าจะจุดพลุฉลองซะหน่อย
แต่ที่แน่ๆเรื่องที่เนฝันต้องเกี่ยวกับอดีตแน่ๆเลย หรือว่าเนเคยเสียจิ้นให้เฮียดิ้ลไปแล้ว >.,<
จะเปิดตัวแฟนพี่ยูแล้ว ตอนแรกคิดว่าพี่ยูจะได้คู่กับพี่โพซ เหมาะกันดี น่ารักกกก
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว :)
-
อร๋ายเนเน่ถึงกับเอาไปฝันหราเนี้ย เก็บกดป่ะ
-
อร๊ายยยยยยย ของเนเก็บไปฝันขนาดนั้นเชียว นี่ถ้าพี่เฮดีสรู้คงทำให้ความฝันเป็นจริงแน่ๆ :hao6:
-
ว้าวๆเนเน่น่ารักเว่อร์
เผลอจิ้นรอไปตั้งไกล รอคนเขียนมาต่ออิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้เราก็นึกว่าเป็นเรื่ิองจริง :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเรากำลังจะขึ้นสวรรค์ แต่โดนถีบลงมากลางทาง
~ทำไมถึงทำกับฉันได้~ (โหยหวนมาเป็นเพลง) อุสาคิดว่าจะจุดพลุฉลองซะหน่อย
แต่ที่แน่ๆเรื่องที่เนฝันต้องเกี่ยวกับอดีตแน่ๆเลย หรือว่าเนเคยเสียจิ้นให้เฮียดิ้ลไปแล้ว >.,<
จะเปิดตัวแฟนพี่ยูแล้ว ตอนแรกคิดว่าพี่ยูจะได้คู่กับพี่โพซ เหมาะกันดี น่ารักกกก
เรื่องยูคู่กับพี่โพซเนี่ยเค้าเห็นด้วย 100% 1000% และล้านๆเปอร์เซ็นเลย 555 :oo1:
-
โถ น้องเนไม่ใสอย่างที่คิด 5555555
ถึงขนาดเก็บไปฝันเลยนะ อุตส่าห์คิดว่าเรื่องจริง
-
อืมๆๆ ที่แท้ลินเซ่ย์เป็นเทพธิดาสินะ ไม่ใช่ผี
แล้วพี่เฮดีสหายไปไหนแล้วอ่ะปล่อยน้องนอนคนเดียว
อดีตที่หายไปกลับมาต่อแล้ว หึหึ เฮดีสหึงแรงตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอเนี่ย
แต่ไม่น่าเชื่อว่าหนูรัญของเราจะยั่วแบบไม่รู้ตัวอีกแล้ว
ไม่รู้ว่าจะโดนกดไปหรือยัง ยังไงก็รอดูตอนหน้าดีกว่า
มาต่อเร็วๆนะหนูอย่าปล่อยคนแก่คอยนาน :hao6:
-
o13 o13 o13 o13
สนุกมากรีบมาต่อด่วนเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เฮดีสโปรดมาสานฝันให้เป็นจริงที :m3:
-
เง้อออ อะไรยังไง มอตโตมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย??? :m28:
รอนะฮะ :')
-
ตกลงไงเนี่ยเริ่ม
งงแล้วนะ แต่ต้อง
อ่านต่อเพราะความ
งงเนี่ยแหละ :m21:
-
เสียใจเป็นแค่ฝันนนนนน
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอ
:hao5:
-
เนเน่...นี่ธอร์ฝันจริง หรือว่าอดีตกันฮ้า!!~ นี่แสดงว่าโดนกินไปตั้งแต่สมัยยังเด็กเลยสิเนี่ย เฮดีสนี่นายเสี่ยงคุกมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยสินะ
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ชอบบบบบบบมากเลยค่ะ
อ่านรวดเดียวจบเบย
มาต่อไวๆนะค้า
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
-
ฝันของเนเน่ หื๊นหื่นจัง
เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นฝันในอดีตอ่ะเปล่า
มาเป็นฉากๆๆ
-
o13 :pig4:
-
ยังรออยู่นะคะ
-
สุดขั้ว 19
“คุณป๋าได้รู้จักกับสองสาวที่เป็นพี่น้องกัน คนพี่ชื่อ ‘แก้วตา’ คนน้องชื่อ ‘ดวงใจ’ ใช่แล้วล่ะ สองสาวเป็นตัวเลือกที่คุณป๋าเล็งเอาไว้ คนในครอบครัวนั้นก็รู้นะว่าคุณป๋ามีเป้าหมายอะไรแต่ก็ไม่คัดค้าน แหงล่ะ คุณป๋าหน้าตาดี รวย ตระกูลดี ใครจะไม่อยากดองด้วยเล่า สรุปทางนั้นก็สนับสนุนล่ะนะ ส่วนเจ้าตัวก็รู้โดยเฉพาะคนพี่ แถมยังหลงคุณป๋าหัวปักหัวป๋ำ หล่อนมีพลังในตัวสูงมากด้วย คุณป๋าก็สนใจอยู่เหมือนกัน ถ้าได้พรสวรรค์นั้นมาเสริมลูกที่เกิดมาต้องต้านคำสาปของตระกูลได้แน่ ส่วนคนน้องดันมีสุขภาพอ่อนแอตั้งแต่เกิดก็เลยทำให้คุณป๋ามองข้ามไป แต่ทุกอย่างก็พลิกล็อกคุณป๋าดันไปเลือกคนน้องซะอย่างนั้น ทำให้ใครบางคนผิดหวังอย่างรุนแรง และมันก็เป็นต้นเหตุของเรื่องราวยุ่งๆ ทั้งหลาย...”
ผมฟังเรื่องราวทั้งหมดอย่างตั้งใจ พยายามคิดตามสิ่งที่พี่โพไซดอนเล่ามาเพื่อทำความเข้าใจ คุณพ่อกับสองสาวพี่น้องแก้วตาดวงใจ... คุณพ่อเลือกคนน้องนั้นก็คือ ‘ดวงใจ’ ไม่เลือกคนพี่ ‘แก้วตา’ งั้นแสดงว่าแม่ของพี่เฮดีสกับพี่ไนซ์ก็คือคนที่ชื่อ ‘ดวงใจ’ อย่างนั้นสินะ อ้าว? แล้วพี่ไนซ์ไปอยู่กับคุณแก้วตาได้ยังไงล่ะ แถมยังบอกว่าเป็นแม่ของตัวเองอีก แล้วไอ้มอตโตมันเกี่ยวอะไรกับตระกูลนี้หรือเปล่า? ทำไมถึงได้มีนามสกุลเหมือนกันได้? ไอ้บ้านั้นมันก็หุบปากเงียบตลอดไม่เคยจะปริปากพูดเรื่องตัวเองซะด้วยสิ โอ๊ย สงสัยโว้ย! ผมขมวดคิ้วเงยหน้ามองพี่โพไซดอนที่ยิ้มมุมปากอยู่ก่อนแล้ว เขาเอ่ยต่อเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
“หลังจากที่คุณป๋าแต่งงานกับคุณน้าดวงใจ อ่า ต่อไปฉันจะเรียกแม่ของดีสว่าคุณน้าล่ะกันเพราะเธออายุมากกว่าเฮียซูสแค่ไม่กี่ปีเอง คุณป๋าแต่งงานกับภรรยายังสาวที่อายุห่างกันเกือบ 15 ปีแน่ะ ทำไปได้!” พี่โพไซดอนชะงักแล้วเหลือบมาอธิบายด้วยใบหน้าเหมือนกินยาขม ท่าทางจะไม่ค่อยชอบเรื่องอายุที่ห่างกันมากของคุณพ่อและคุณแม่คนใหม่ ถ้าแม่ใหม่อายุไม่ค่อยต่างจากเราเท่าไร ถ้าเป็นผมก็คงจะรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันล่ะมั้ง โล่งอกหน่อยที่ผมไม่ต้องเจอกับประสบการณ์คุณแม่ยังสาวเพราะพ่อของผมเข้าทางธรรมไปแล้ว!
“เล่าต่อล่ะกัน แก้วตาอะไรนั้นน่ะหลังจากงานแต่งเจ้าหล่อนก็หายตัวเข้ากลีบเมฆเงียบหายไปเลย คุณป๋าก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร จนกระทั่งเรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่คุณน้าดวงใจคลอดลูกนี่แหละ เพราะไม่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็เลยไม่มีใครระวังตัว ไอ้หนูแกน่าจะเดาได้นะว่าเกิดอะไรขึ้น ยัยแก้วตานั้นขโมยเด็กไปคนหนึ่งน่ะสิ”
ขโมยเด็ก!?
หรือว่าเด็กที่ถูกขโมยไปจะเป็น... พี่ไนซ์!? ผมทำหน้าตกใจแทบช็อก ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะกลับตาลปัตรพลิกหงายขนาดนี้ สรุปแล้วยัยคุณแก้วตาอะไรนั้นขโมยลูกของน้องสาวไปแล้วอ้างตัวว่าเป็นแม่อย่างนั้นเหรอ!? อะไรเนี่ย แถมตอนอยู่โรงพยาบาลนั้นยังทวงความเป็นแม่กับพี่เฮดีสซะอีก ท่าทางเธอคนนี้จะคิดว่าตัวเองเป็นแม่ของพวกพี่เฮดีสจริงจังอย่างสุดๆ
“จริงๆ แล้วเกือบเอาไปได้ทั้งสองล่ะนะ แต่คุณป๋าเอะใจซะก่อนก็เลยไปทันช่วยไว้ได้แค่คนเดียว คุณป๋าโมโหสุดๆ แต่ยังไม่ทันได้ตามยัยแก้วตาไป คุณน้าดวงใจดันอาการทรุดหนักหลังคลอด เดิมร่างกายอ่อนแออยู่แล้วยิ่งมาคลอดฝาแฝดก็เลยทำให้สุขภาพย่ำแย่ลงไปอีก คุณป๋าลังเลว่าจะทำยังไง ระหว่างช่วยลูกหรือรีบกลับมาดูอาการภรรยาสาวที่เจียดจะสิ้นลม ยัยแก้วตาจึงสบโอกาสหนีไปพร้อมกับเด็กได้สำเร็จ คุณป๋าปิดเรื่องนี้เอาไว้และบอกทุกคนว่าหนึ่งในฝาแฝดตายระหว่างคลอด ด้วยเหตุนี้เลยทำให้เราทุกคนไม่รู้เรื่องฝาแฝดอีกคนที่ยังมีชีวิตอยู่จนกระทั่งอีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นนี่แหละ” พี่โพไซดอนถอนหายใจกับความยุ่งยากนิดๆ นี่ก่อนจะยักไหล่ตบท้าย
“ทำไมคุณพ่อต้องโกหกอย่างนั้นด้วยล่ะครับ เขาไม่ตามหาลูกอีกคนที่ถูกลักพาตัวไปเลยเหรอ!?” ผมรู้สึกข้องใจกับเรื่องนี้มาก ทำไมเขาถึงได้บอกว่าพี่ไนซ์ตายไปแล้วแทนที่จะบอกว่าถูกลักพาตัวแล้วให้ทุกคนช่วยกันตามหา แบบนี้มันก็เหมือนกับว่าพี่ไนซ์ถูกทอดทิ้งแบบไม่รู้เรื่องเลยน่ะสิ ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ! คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยกลับกลายเป็นพี่ไนซ์ที่เชื่อมั่นว่าน้องชายเป็นคนถูกแม่ทอดทิ้ง แต่นี่กลายเป็นว่าพี่ไนซ์ต่างหากที่ถูกพ่อแท้ๆ ทอดทิ้ง!
“ถ้าให้เดาก็คงเพราะสุขภาพของคุณน้าดวงใจแย่มาก จนคุณป๋าไม่อยากให้เรื่องนี้กระทบกระเทือนจิตใจล่ะมั้ง อีกอย่างคุณน้าดวงใจคงไม่มีทางเชื่อเรื่องที่พี่สาวแท้ๆ ขโมยลูกของเธอหรอก พวกซื่อก็อย่างนี่แหละ น่ารำคาญ” พี่โพไซดอนเอ่ยคาดเดาพร้อมกับพึมพำเบาๆ และเหล่หางตามามองผมด้วยแววตาอ่านไม่ออก เอ่อ... แล้วทำไมต้องเหลือบมามองผมด้วยสายตาแบบนั้นด้วยล่ะครับ?
“สรุปว่าฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันเชื่อว่าคุณป๋ามีเหตุผลมากพอที่จะตัดสินใจทำแบบนั้น” เขาสรุปแบบเสียไม่ได้
“โดยทอดทิ้งลูกแท้ๆ ที่ไม่รู้จะเป็นหรือตายนี่น่ะครับ?” ผมย้อนกลับอย่างเสียไม่ได้ รู้สึกโมโหและเจ็บใจแทนพี่ไนซ์ เมื่อคิดถึงคนที่เอาแต่ยิ้มบ้าบอเหมือนไม่ซีเรียสแม้ว่าตัวเองจะป่วยหนักขนาดนั้นก็ตาม หนำซ้ำยังมีหน้าไปเป็นห่วงน้องชายฝาแฝดซะอีก โดยไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วตัวเองต่างหากที่น่าเป็นห่วงมากที่สุด ผมลืมตัวเผลอแทรกอารมณ์ตำหนิไปในน้ำเสียงแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเจอรอยยิ้มเย็นเยือกของคนตรงหน้า
“ในสายตาของคนอื่นๆ คุณป๋าอาจจะเหี้ยมาก แต่สำหรับฉันแล้วเขาเป็น ‘พ่อ’ ที่ยอดเยี่ยมสมบูรณ์แบบที่สุด อย่ามาใช้มาตรฐานของแกมาตัดสินคนอื่นจะดีกว่า ลับหลังจะด่าคุณป๋ายังไงก็ได้แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าฉันอย่าได้ทำ เพราะมันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่แกจะได้ทำ เข้าใจไหมไอ้หนู?” น้ำเสียงของเขาฟังราบเรียบธรรมดาๆ แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกกดดันและเย็นวูบไปทั้งตัว ผมพยักหน้ารับแล้วก้มหน้ามองพื้น อ่า ผมลืมไปว่าคนๆ นี้ก็เป็นลูกคนหนึ่งเหมือนกัน ต่อให้พ่อนิสัยยังไงลูกก็ต้องรักพ่อรักแม่ของตัวเองอยู่แล้ว ผมโมโหจนลืมไปเสียสนิท
“ขอโทษครับ ผมโมโหไปหน่อย” ผมเงยหน้าขึ้นเอ่ยขอโทษออกไปด้วยความเสียใจ ลองมองกลับกัน ถ้ามีใครมาว่าพ่อผมเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน พี่โพไซดอนเหลือบสายตามามองแล้วยักไหล่ด้วยท่าทางปกติ ไม่ถือโทษโกรธเคืองใดๆ ผมเลยคลายความกังวลใจได้นิดหน่อย
“ก็พอเข้าใจว่าทำไมไอ้น้องเวรมันถึงชอบแกล่ะนะ เฮ้อ น่าเบื่อฉิบ ไม่ว่าฮาเดสรุ่นไหนมันก็มีสเป็กแบบนี้กันทุกคนเลย!”
“เอ่อ...คือ...แฮะๆ”
ผมพูดอะไรไม่ออก หน้าแดงก้มหน้าหัวเราะแห้งๆ กับตัวเองกับสิ่งที่พี่โพไซดอนบ่นออกมา โอ๊ยยยย!!! พี่คนนี้พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย จู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาหน้าตาเฉย! ผมพยายามที่จะไม่ใส่ใจและขอบคุณพี่โพไซดอนที่ไม่แซวเรื่องหน้าเปลี่ยนสีได้ของผม ไม่รู้เพราะขี้เกียจแซวหรือว่าไม่ใส่ใจก็ตามแต่ขอบคุณมากที่ไม่ทำให้อายไปมากกว่านี้ พอผมหายจากอาการหัวใจปั่นป่วน (แค่เอ่ยถึงยังเป็นขนาดนี้แล้วเจอตัวจริงผมจะเป็นยังไงวะ คิดแล้วอยากกระโดดลงคลองจริงๆ!) พี่โพไซดอนก็กลับเข้าเรื่องเดิม
“คุณป๋าเองก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดที่จะทิ้งลูกชายของตัวเองอย่างที่แกเข้าใจหรอกนะไอ้หนู แต่มันเป็นตามหาไม่ได้ไม่ใช่ไม่ตามหา ที่ผ่านมาคุณป๋าเองก็พยายามทุกวิถีทางเพื่อตามหานานเป็นสิบๆ ปีแค่เพียงเขาไม่เคยบอกใครเท่านั้น เฮอะ ขนาดเจอแล้วยังไม่บอกเลย หึๆ ช่างเป็นคุณป๋าที่แสนจะขัดใจซะเหลือเกิน” พี่โพไซดอนหัวเราะในลำคอเหมือนแอบเคืองพ่อบังเกิดเกล้าอยู่หน่อยๆ ด้วย
“ทำไมถึงตามหาไม่ได้ล่ะครับ?” ผมถามประเด็นที่คาใจ ทั้งๆ ที่ออกจะรวยขนาดนี้แต่บอกว่าตามหาไม่ได้เนี่ยนะ ถึงโลกมันจะกว้างอยู่บ้างแต่ถ้าคนระดับนี้ไอ้เรื่องสืบหาใครสักคนน่าจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร แถมมีพลังเทพเจ้าไม่ใช่เหรอ? หรือว่าไม่มีใครสักคนในตระกูลจะช่วยตามหาได้?
“เรื่องนั้นก็เพราะยัยแก้วตานั้นแหละ อย่างที่เคยพูดไว้ตั้งแต่แรก หล่อนมีพลังสูงสุดในตระกูลแทบจะเป็นสุดยอดอัจฉริยะในรอบร้อยปีเลยก็ว่าได้ พลังคาถาว่าสุดยอดแล้วนะแถมยังบังคับใช้พวกผีเร่ร่อนได้อย่างชำนาญอีก หล่อนคงจะทำอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้ใครตามหาตัวเจออย่างใช้ผีบริวารบังไว้อะไรงี้ อย่าว่าแต่ตอนนั้นเลยแม้กระทั่งตอนนี้กลิ่นของหล่อนพวกเราก็ยังหาไม่เจอเลย เฮอะ พูดตามตรงฉันเองก็ไม่อยากเจอนักหรอก”
คุณแก้วตาคนนั้นเก่งมากเลยเหรอ!? ก็คงจะเก่งอยู่นั้นแหละ ขนาดอำพรางตัวไม่ให้ใครหาเจอตั้งยี่สิบกว่าปีขนาดนั้น! ผมกลืนน้ำลายคิดย้อนไปเมื่อวานที่ถูกเธอใช้อะไรบางอย่างจับขึงไว้ หรือว่ามันจะเป็น...ผีบริวาร? แว๊กกกก! รู้สึกขอบคุณพี่เฮดีสอีกครั้งที่ไปช่วยเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นผมคงถูกผีบีบคอตายไปแล้วแน่ๆ! ตายเพราะผีเนี่ยผมไม่เอาด้วยหรอกนะ! พูดถึงผีแล้วแม่งขนลุกขึ้นมาเลยอะ บรื๋อส์! ขอให้ไม่ได้พบไม่ได้เจอกันอีกเลยนะ ขอล่ะ ขนาดพี่โพไซดอนยังไม่อยากจะเจอเลยนี่น่า ผมคนธรรมดาจะเอาอะไรไปสู้กับยัยป้าแม่มดนั้นกันเล่า!? ถ้าได้เจอกันอีกผมคงไม่รอดแง่ม
“เฮ้อ กว่าจะฆ่าได้คงต้องเหนื่อยแหงๆ คิดแล้วก็ไม่อยากเจอเลยว่ะ ขี้เกียจ”
ห๊ะ? ผมเงยหน้ามองคนที่ส่ายหน้าพึมพำเบาๆ ด้วยท่าทางของคนเกียจคร้านตัวเป็นขน อาร้ายยยย! ที่ไม่อยากเจอเพราะขี้เกียจ ไม่ใช่ว่ากลัวอย่างนั้นเหรอ!? โอ๊ยหนอ! ผมแทบจะส่งค้อนให้กับคนที่เริ่มเอนตัวนอนสบายๆ เป็นหมีจอมเฉื่อย ผมเลิกสนใจพี่โพไซดอนแล้วกลับมาครุ่นคิดเรื่องพี่ไนซ์ต่อ
แล้วนี่พวกเขาไม่คิดจะเล่าความจริงให้พี่ไนซ์ฟังบ้างเลยเหรอ? ปล่อยให้พี่ไนซ์เข้าใจผิดๆ แบบนั้นอยู่ได้ แต่ว่าถ้าพี่ไนซ์รู้เรื่องนี้เขาจะมีปฏิกิริยายังไงกันนะ? เสียใจ? โมโห? หรือว่าแค้น? ผมถอนหายใจพยายามที่จะไม่คิดแง่ร้าย ที่แน่ๆ ผมคิดว่าพี่ไนซ์คงไม่เชื่อเรื่องนี้แน่ๆ คิดดูสิครับ จู่ๆ ไปบอกว่าคนที่เลี้ยงดูตัวเองมาตั้งยี่สิบกว่าปีไม่ใช่แม่แท้ๆ แบบนี้ใครจะไปเชื่อกันเล่า ถ้าลองได้เชื่ออะไรบางอย่างมาตลอดทั้งชีวิต จู่ๆ มันก็ไม่ใช่ขึ้นมาคงจะทำใจยอมรับยากอยู่ ความเชื่อมันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆ ล่ะนะ ถ้าบอกไปแล้วเชื่อกันง่ายๆ โลกนี้คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายชวนปวดตับหรอก แล้วยังเรื่องชื่อเทพอะไรนั้นอีก นี่ก็ใกล้จะถึงวันเกิดครบรอบ 21 ปีแล้วด้วย
ผมเพิ่งจะนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ก็รีบหันไปถามผู้รู้ที่กำลังเริ่มป่ายปีนขึ้นเขาไกรลาส ผมลังเลใจไม่กล้าจะเข้าไปขัดจังหวะพี่โพไซดอน แต่ไม่นานเขาก็ขยับตัวนั่งพลางถอนหายใจเสียงดังหันมาถามผมด้วยท่าทางเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน
“อะไรอีกล่ะ?”
“เอ่อ...เรื่องชื่อน่ะครับ ถ้าไม่ใช่ชื่อเทพจะทำให้มีอันเป็นไปตอนอายุ 21 ปีใช่ไหมล่ะครับ? แล้วมีทางแก้ไขหรือเปล่า?”
“เรื่องนี้เองเหรอ? ง่ายจะตาย ก็แค่เปลี่ยนชื่อเป็นชื่อเทพ ทำการลงบันทึกชื่อในสมุดประวัติตระกูลก็เรียบร้อยแล้ว!” พี่โพไซดอนโบกมือไปมาไม่ใส่ใจมากนัก พอได้คำตอบผมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ไม่ต้องบุกน้ำลุยไฟอย่างที่กลัวเอาไว้ ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ ต้องแก้ชื่อทันวันเกิดแน่ๆ เท่านี้พี่ไนซ์ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว!
ว่าแต่...เทพกรีกที่เหมาะกับพี่ไนซ์เนี่ยอะไรดีน่า?
ระหว่างที่ผมกำลังทบทวนรายชื่อเทพเจ้ากรีกที่พอจะจำได้ คุณพี่โพไซดอนก็หันไปสนใจมือถือที่ส่งเสียงดังของเขา สงสัยจะเป็นธุระสำคัญแน่ๆ เพราะเห็นเบอร์ปุ๊บก็รีบกระโจนกดรับปั๊บ ผมเลิกคิดชื่อที่เหมาะกับพี่ไนซ์แล้วมองไปรอบๆ ห้อง มันเงียบเสียจนรู้สึกว่าพอสมาชิกครอบครัวไม่อยู่บ้านหลังนี้มันใหญ่เกินไป เฮ้อ เมื่อไรทุกคนจะกลับมากันนะ พี่เฮดีสก็หายไปนานแล้วด้วย นอกจากนั้นสมาชิกคนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดเนี่ย ไม่ว่าจะเป็นอะโฟรไดท์ เฮเลน เพอร์ซีอุส พี่ซูส พี่เรเนียแล้วยังเฮฟเฟสตัส คุณพ่ออีก ไปไหนกันหมด!
“แม่ง ผิดคาดเหี้ยๆ ‘เฮเคต’? นี่มันอย่างกับเสือติดปีกเลยนี่หว่า เออ ขอบใจว่ะคลิโอ ถ้าฉันไปกรีซเดี๋ยวเลี้ยงข้าวมื้อหนึ่ง เออน่า อะไรนะ? อพอลโล? แล้วทำไมแกไม่โทรไปบอกน้องชายแกเองวะ!? ฉันไปเป็นผู้ส่งสารให้แกตั้งแต่เมื่อไร!? โพไซดอนนะโว้ยไม่ใช่เฮอร์มีส อะไรนะ!? อยากลองดีหรือวะ? หนอยยยย ขอให้ผัวแกทิ้งในเร็ววัน!”
ผมได้ยินชัดและเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งเพราะมันเป็นภาษาไทย แถมสายปลายทางยังพูดตะโกนแช่งพี่โพไซดอนเสียงดังลั่นพอพี่โพไซดอนแช่งกลับเสียงกรี๊ดแปดหลอดชนิดที่นักร้องโซปราโนต้องยอมโบกธงขาวให้ พลังทำลายล้างของเสียงกรี๊ดนั้นทำเอาพี่โพไซดอนมึนอยู่พักใหญ่ ดีที่พี่โพไซดอนตัดสายไปซะก่อนไม่งั้นอาจถึงขั้นสลบ สงสัยจังว่าเธอเป็นใคร? ได้ยินพูดชื่อพี่พอลด้วย อาจจะเป็นญาติๆ กันล่ะมั้ง ที่แน่ๆ ต้องไม่ใช่แฟนของพี่โพไซดอน เพราะจากที่ได้ยินบทสนทนานั้นถ้าบอกว่าเป็นศัตรูกันผมก็จะไม่สงสัยเลย
“มัม! ไมปวดฉี่!”
ผมรีบลุกขึ้นไปลากเจ้าเด็กที่ยืนบิดตัวไปมาตรงหน้าเพื่อพาไปเข้าห้องน้ำ บัดซบบบบ! ทำไมมันไกลแบบนี้วะ!? เพราะบ้านหลังนี้มันใหญ่เกินไปกว่าจะพาไมนอสปลดเบาเป็นที่เป็นทางได้ เจ้าเด็กนี่ก็เอาแต่ร่ำๆ บอกว่าจะราดแล้วอยู่ทุกสามวินาที ทำเอาลุ้นแทบแย่ว่ามันจะราดกลางทาง พอทำธุระส่วนตัวจนโล่งไมนอสก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกที่ไม่ได้ทำให้บ้านหรูแปดเปื้อนด้วยชิ้งฉ่องของเด็ก
ผมพาไมนอสกลับมาที่เดิมซึ่งมีแค่พี่โพไซดอนที่เอนตัวนอนด้วยท่าทางสบายอุรากับแมนทีสน้องชายฝาแฝดของไมนอสที่นั่งเล่นรถไฟปู้นๆ ไม่แม้จะแลพี่ชายตามประสาเด็กกำลังเห่อของเล่น ไมนอสงอแงให้ผมเล่นด้วยเพราะไม่มีเพื่อนเล่น ก็เพื่อนที่ว่าดันปู้นๆ ไปคนเดียวไม่สนคนอื่นนี่นะ ผมก็เลยต้องลดอายุนั่งเล่นด้วยแต่ไม่นานเจ้าเด็กเอาแต่ใจก็ไล่ผมไปเพราะฝีมือห่วยแตกในการต่อเลโก้ของผมนั่นเอง ก็แค่ไม่มีพลังจินตนาการเท่านั้นเอง ทำไมผมต้องถูกเด็กสองขวบไล่ด้วยเนี่ย!
“สนิทกันดีนะ”
“ครับ?” เมื่อผมกลับมานั่งที่เดิม พี่โพไซดอนก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทั้งที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นสมาร์ทโฟนในมือ ผมเลิกคิ้วรับอย่างไม่เข้าใจ หมายถึงอะไรงั้นเหรอ? แล้วเขาก็ชี้นิ้วไปที่ฝาแฝดซึ่งก้มหน้าก้มตาเล่นไม่สนใจใครหน้าไหน ผมร้องอ้อแล้วหัวเราะออกมานิดๆ ด้วยความขำ จริงๆ แล้วผมกับฝาแฝดเพิ่งได้เจอกันเองแต่ดูเหมือนพวกเราสนิทกันสินะ
“ก็คงจะเป็นแบบนั้นล่ะมั้งครับ”
หือ? ทำไมเขาถึงได้มองผมแปลกๆ อย่างนั้นล่ะ? ผมกะพริบตามองตอบกลับอย่างไม่เข้าใจเมื่อพี่โพไซดอนเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาจ้องเหมือนกำลังหาอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ ผมเริ่มใจไม่ดีเพราะดันมีชนักติดหลัง นี่คงจะไม่สงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพี่เฮดีสใช่ไหม!? ผมพยายามยิ้มสู้
“มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เปล่า พ่อของเจ้าพวกนี้น่ะเป็นยังไงเหรอ?” พี่โพไซดอนยักไหล่แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดไปเหมือนจะไม่ใส่ใจเรื่องก่อนหน้านี้เท่าไร เมื่อถูกถามกลับมาผมก็เริ่มทำการขบคิดถึงบุคคลที่ถูกถามถึง
“ภายนอกเหมือนกับพี่เฮดีสเปี๊ยบเลยล่ะครับ แต่นิสัยเนี่ยต่างกันสุดขั้วเหมือนสีขาวกับสีดำเลย พี่เฮดีสจะนิ่งๆ พี่ไนซ์ก็เป็นพวกอยู่ไม่สุข พี่เฮดีสหน้านิ่งอย่างกับฉาบด้วยซีเมนต์แต่พี่ไนซ์หน้าจะยิ้มบานแฉ่งตลอดเวลา” พอพูดแล้วผมก็ประหลาดใจชะมัดยาก ทำไมฝาแฝดคู่นี้ถึงได้ตรงกันข้ามกันขนาดนี้กันนะ ทั้งๆ ที่หน้าตาเหมือนกันขนาดนั้นนิสัยกลับต่างกันสุดขั้ว! พี่โพไซดอนพยักหน้ารับด้วยความสนใจ เอ๋? หรือว่าเขากำลังอยากรู้เรื่องน้องชายที่ไม่เคยเจอกันอย่างพี่ไนซ์ ผมรู้สึกมีความหวังขึ้นมา เท่าที่ดูครอบครัวนี้อบอุ่นไม่เลว ไม่สิ ดีมากๆ เลยล่ะจนผมไม่ต้องเป็นห่วงว่าพวกเขาจะไม่ยอมรับพี่ไนซ์เข้าเป็นสมาชิกในแฟมิลี่
“แล้วแกชอบแบบไหนล่ะไอ้หนู?”
“ห๊ะ!? เอ่อ...เรื่องนี้น่ะ...จู่ๆ ทำไมถึง...แหม...” ถูกยิงคำถามมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเล่นเอาผมสมองสับสนวุ่นวายจัดระเบียบคำพูดไม่ได้เลย แต่เมื่อตั้งสติได้ผมก็สะกิดใจอะไรบางอย่างในคำถามเรียบๆ นั้น ในบทบาทสมมติผมอยู่ในฐานะคนรักของพี่เฮดีสนะ (หน้าแดง) มาถามแบบนี้ก็เหมือนกับว่าพี่โพไซดอนกำลังสงสัยว่าจริงๆ แล้วผมชอบพี่เฮดีสจริงๆ หรือเปล่าน่ะสิ?
เอ๋? ทำไมจู่ๆ ถึงได้เกี่ยวโยงไปถึงพี่ไนซ์ได้ล่ะ? ผมพยายามเค้นสมองคิดทบทวนแล้วต้องตกใจ จะว่าไปแล้วผมเอาแต่ถามเกี่ยวกับพี่ไนซ์นี่น่า แถมยังห่วงออกหน้าออกตาอีกด้วย แบบนี้มันน่าสงสัยสินะว่าตกลงแล้วผมใช้ประโยชน์จากพี่เฮดีสเพื่อพี่ไนซ์หรือเปล่า!? แง๊! ไม่ใช่นะ ไม่ช่าย! ผมไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยนะ เมื่อตั้งสติได้ผมก็ตอบออกไปเบาๆ แค่เล่นไปตามบทบาทไม่ให้ความจริงแตกเท่านั้น ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้วะ!? ไม่ได้สารภาพรักจริงๆ สักหน่อย
“กะ...ก็ต้องชอบแบบ...พะ...พี่เฮดีสสิครับ”
แอร๊ยยยย!!! ตะกุกตะกักได้อีก น่าสงสัยได้อีกกกก!!!
ผมก้มหน้ากุดไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นสบตาใครหน้าไหนทั้งนั้น รู้สึกว่าหน้ามันร้อนจนแทบจะละลายเหมือนไอติมถูกไฟลน พี่โพไซดอนนิ่งเมื่อได้คำตอบจากผมแล้วจากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ก็ดีแล้ว ได้ไอ้ดีสเป็นผัวคุ้มไปสิบชาติเลยนะ มันรวยยิ่งกว่าอะไร ชาตินี้รับรองได้ว่าไม่ต้องกินแกลบแน่ๆ ถึงจะหมดตัวพอมันไปเข้าคาสิโนไม่ถึงสองนาทีก็รวยเหมือนเดิมแล้ว!”
“ครับ” ผมพยักหน้าหงึกๆ รับไปแบบงงๆ แค่ท่อนแรกของประโยคก็เหมือนหมัดตรงอันหนักหน่วงที่ทำให้ผมเซแซดๆ ยืนเซบนสังเวียน พี่โพไซดอนหัวเราะอย่างมีเนศนัยแล้วเอ่ยประโยคที่เปรียบเสมือนหมัดฮุคกระแทกหน้าผมจนน็อกเอาท์ในคราวเดียว
“ใช่ไหมวะไอ้เสือ?”
ผมสะดุ้งตัวโหยง พอเงยหน้าไปก็เห็นบุคคลอันตราย(ต่อหัวใจ)ที่สุดยืนกอดอกทำหน้านิ่งประดุจฉาบด้วยปูนซีเมนต์สามสิบชั้นอยู่ด้านหลังของพี่โพไซดอน เลือดทั้งหมดในตัวของผมพร้อมใจพุ่งปรี๊ดขึ้นหน้า ยิ่งได้ตัวบิลต์อารมณ์ระดับพ่อเป่าปากแซวเกือบทำให้ผมระเบิดตัวกลายเป็นฝุยผง ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย! ปิดหน้าหนีมันดื้อๆ นี่แหละ!!! พอทำแบบนั้นพี่โพไซดอนก็ยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม ครอบครัวนี้ทำไมถึงได้มีแต่ปีศาจใจร้ายทั้งนั้นเลยนะ! ไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นเอาซะเลย บ้าที่สุด!
“ข้างบนเลยไอ้น้อง เต็มที่ไม่ต้องห่วง บ้านเรากำแพงอย่างหนา หึคึๆๆ”
ว๊ากกกกกกก! เฮียคนนี้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว!!!
“พี่โพซ พอเถอะครับ” พี่เฮดีสเอ่ยปรามพี่ชายด้วยความเสียงเรียบๆ เป็นปกติ ไม่มีท่าทางจะรู้สึกอะไรบ้างเลย ทำเอาผมหมดอารมณ์ที่จะเขิน ส่วนพี่โพซเองก็หมดอารมณ์ที่จะเล่น พี่เฮดีสเดินมานั่งทิ้งตัวลงข้างๆ ผมพร้อมทั้งยกแขนพาดพนักด้านหลังแต่มันทำให้ผมสะดุ้งเฮือก บ้าชะมัด ไอ้พิษร้ายจากความฝันลามากมันทำให้ผมกลายเป็นคนขวัญอ่อนไปแล้ว! แค่แตะนิดแตะหน่อยหัวใจเจ้ากรรมพลอยเต้นบ้าคลั่งไปซะได้ โธ่เอ๊ย หยุดนะ! หยุดบ้าได้แล้ว!!
“คุณน้าเป็นยังไงบ้างล่ะ?”
“ไม่สบายเหมือนทุกทีนั้นแหละครับ ตอนนี้นางพยาบาลให้กินยาแล้วนอนพักอยู่ครับ” พี่เฮดีสตอบเรียบๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ พี่โพไซดอนพยักหน้ารับไม่แปลกใจอะไร คุณแม่ของพี่เฮดีสร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เกิดนี่นะ ยิ่งพอคลอดพวกพี่เฮดีสก็ยิ่งทำให้สุขภาพแย่ลงกว่าเดิมอีก คงจะป่วยบ่อยๆ จนไม่มีอะไรน่าแปลกใจแล้วล่ะมั้ง?
“แล้ววันนี้แกวางแผนว่าจะทำอะไรบ้างวะ?”
“ว่าจะพาหมอนี้ไปหาพ่อแล้วค่อยไปส่งที่บ้าน มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“แหม ไปแนะนำตัวแฟนให้คุณป๋ารู้จักอย่างนั้นสินะ สมกับเป็นแกจริงๆ ว่ะ” พี่โพไซดอนพยักพลางยิ้มเหล่ตามามองผมเป็นประกายล้อเลียน เฮอะ ผมไม่สะท้านหรอก อย่ามาล้อซะให้ยาก พอเห็นผมไม่เล่นด้วยก็หันไปพูดกับพี่เฮดีสต่อด้วยสีหน้าท่าทางแสนจะผ่อนคลายสบายอุรา “ไอ้ที่ถามก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากรู้ว่าแกจะไปเยี่ยมพี่ชายฝาแฝดไหม ฉันจะได้ไปด้วย ยังไม่เคยเจอน้องชายคนนี้เลย หน้าตาเป็นยังไงวะ ขี้เหร่เหมือนแกหรือเปล่า?”
ผมก็แทบจะหัวเราะออกมา แหม พูดมาได้นะครับ ถ้าพี่เฮดีสขี้เหร่ ใครมันจะหล่อบ้างวะ!? ถ้าไปถามพี่โพไซดอนเขาคงจะตอบอย่างมั่นใจว่าตัวเองแน่ๆ เลย! พี่เฮดีสเงียบไม่ตอบอะไรใดๆ
:L2:อ่านต่อที่รีล่าง :L2:
-
“อ้าว พวกแกยังอยู่อีกเหรอ? แต่ก็ดีแล้วล่ะ! ฉันมีอะไรจะบอก” พี่ซูสเดินเข้ามา พอเห็นพวกผมก็อุทานด้วยสีหน้าแปลกใจเหลือล้น พี่ซูสแปลกใจออกหน้าออกตาขนาดนั้นแสดงว่าพ่อน้องชายสองคนนี้ไม่ค่อยจะอยู่บ้านสินะ พี่ชายคนโตยิ้มระรื่นชื่นบานแม้จะโดนพี่โพไซดอนกัดไปคำใหญ่ก็ไม่สะเทือนสะท้าน ยิ้มอารมณ์ดีเหมือนเดิม อะไรหว่า?
“โอ๊ย ตาแก่! มีอะไรก็รีบๆ บอกมาสักทีสิว่ะ ยิ้มอยู่ได้ ขนลุกเฟ้ย!”
“หึๆ แบบว่า...คืองี้นะ ฮ่าๆๆ” พี่ซูสยิ้มเรี่ยราดหัวเราะอย่างอารมณ์ดีจะพูดก็ไม่พูด เอาแต่ยิ้มอย่างสุขใจอยู่คนเดียว อะไรของเขาวะ ไม่ใช่แค่พี่โพไซดอนที่เริ่มหมั่นไส้แม้แต่ผมก็เริ่มที่จะไม่ไหวแล้ว ท่าทางของพี่ซูสเหมือนถูกรางวัลลอตเตอรี่ชุดใหญ่ ยิ้มเลี่ยนอยู่ในบรรยากาศหวานแหววคนเดียว พอพี่เรเนียเดินเข้ามาสมทบพี่ซูสก็ถลาไปหาคุณภรรยาแล้วรีบประคองมานั่ง ปรนนิบัติพัดวีเอาใจกันอย่างสุดๆ ปล่อยให้พวกผทงุนงงไม่เข้าใจต่อไป ตกลงมันเรื่องอะไรกันวะ?
“พี่ เมื่อกี้จะบอกอะไรวะ?” พี่โพไซดอนเป็นคนทวงคำตอบที่ทุกคนอยากรู้มาก พี่ซูสก็หันมายิ้มให้พวกเราแล้วหันไปมองภรรยาสาวของตัวเองด้วยสายอบอุ่นเจือความหวานที่ชวนให้ขนลุก พี่เรเนียเองก็ยิ้มหวานละมุนและเป็นคนตอบคำถามแทนคุณสามี
“พี่ท้องสามเดือนแล้วจ้า!”
“หา!” อันนี้พี่โพไซดอนเป็นคนร้องครับ
“ใช่แล้ว! ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นผู้ชายจะตั้งชื่อว่าเพอร์ซีอุส ถ้าเป็นผู้หญิงจะตั้งชื่อว่าธาเลีย” พี่ซูสเอ่ยต่อด้วยความตื่นเต้น ท่าทางมีความสุขมากๆ
“หา!!” และที่นี้เป็นผมเองที่อุทานออกมา
และดันร้องในจังหวะแปลกๆ ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวแน่ะ เอ่อ... ไม่มีอะไรก็แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง ผมหัวเราะแห้งๆ แล้วทำหน้าเอ๋อๆ ไม่เข้าใจ เดี๋ยวนะ! ถ้าจำไม่ผิดพี่ยูเคยบอกว่าพี่ซูสมีลูกอยู่สองคนคือเฮเลนกับเพอร์ซีอุสไม่ใช่เหรอ? แล้วลูกคนนี้จะชื่อเพอร์ซีอุสอีก มันแปลกๆ ไม่ใช่เหรอ!?
“ไงล่ะไอ้โพซ ฉันแซงหน้าแกไปสองคนแล้วนะโว้ย นี่อุตส่าห์เบรกรอให้แกตีเสมอตั้ง 10 ปีแต่แกก็ยังศูนย์เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ” พี่ซูสหัวร่อเอ่ยข่มพี่โพไซดอนยกตัวอยู่เหนือกว่าด้วยความสะใจเหลือหลาย พี่โพไซดอนเบะปากโต้กลับไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“เฮอะ แต่งงานมาตั้งนมตั้งนานเพิ่งมีสองคน เขาเรียกว่าไร้น้ำยาครับเฮี้ย ผมต่อให้เฮี้ยสองเลยล่ะกัน คอยดูผมจะผลิตแซงหน้าแบบไม่เห็นฝุ่น”
“ก่อนที่จะพูดอย่างมั่นใจแบบนั้น มึงหาเมียให้ได้ก่อนเถอะว่ะ อย่ามัวแต่คุยโว” พี่ซูสซัดไม้ตายตอบกลับทำเอาพี่โพไซดอนกัดฟันสะบัดหน้าหนีไม่ตอบโต้กลับมา ผมคอยจังหวะที่ทุกคนเงียบก็ยกมือขึ้นเพื่อถามข้อสงสัย ทุกคนมองอย่างงุนงงแม้แต่พี่เฮดีสยังไม่เว้น พี่ซูสยิ้มเอ่ยถามผมอย่างใจดี
“มีอะไรเหรอครับเนรัญ?”
“เอ่อ พี่ซูสมีลูกกี่คนกันแน่ครับ?”
“ห๊ะ? หมายความว่ายังไง!?” พี่เรเนียส่งเสียงแหลมปี๊ดแสบแก้วหูแล้วเหวี่ยงสายตาอันคมกริบไปหาพี่ซูสในทันที พี่ซูสที่ทำหน้างุนงงสะดุ้งโหยงรีบส่ายหน้าพร้อมโบกมือปฏิเสธคุณภรรยาที่จ้องเขม็งอย่างน่ากลัว
“เนรัญถามอะไรแบบนั้นครับ พี่จะไปมีลูกที่ไหนได้อีก มีแค่เฮเลนกับคนในท้องที่ยังไม่ได้เกิดนี่แหละ จริงๆ นะเรเนีย เธอก็น่าจะรู้นี่น่า พี่ไม่เคยเจ้าชู้เลย นั้นมันไอ้โพซต่างหาก”
“อ้าว เฮี้ย อย่ามาโยนขี้ให้กันนะโว้ย หรือว่าไปไข่ไว้ที่อื่นจริงๆ วะ? แหม ก็เป็นซูสนี่นะ ซูสจอมเจ้าชู้นั้นเลยนะ!” พี่โพไซดอนชะงักเมื่อโดนดึงเข้าไปมีเอี่ยวด้วยแล้วเริ่มใส่ไฟใส่พี่ชายด้วยใบหน้าเยาะเย้ย พี่เรเนียหันไปเงื้อมมือใส่คุณสามีที่ยืนทำอะไรไม่ถูก พี่ซูสเริ่มรนรานปฏิเสธพัลวัน พี่โพไซดอนรีบราดน้ำมันชั้นดีส่งเสียงเชียร์ให้ลงมือ
“เอาเลยๆๆ!”
“ไม่มีจริงๆ ครับ! อย่าเพิ่งโมโหนะ! ถึงซูสนั้นจะเจ้าชู้แต่ซูสนี้ไม่เจ้าชู้แน่นอนนนนน! โอ๊ยๆๆๆ” พี่ซูสที่ถูกภรรยาหนีบใบหูขึ้นสูงจนแดงก่ำ เจ้าตัวก็ดิ้นพรวดๆ ด้วยความทรมาน น้ำตาคลอเบ้า น่าสงสารสุดๆ ภาพหนุ่มสมาร์ทในวันวานปลิวหายไปกับสายลม พี่โพไซดอนหัวเราะชอบอกชอบใจที่พี่ชายโดนพี่สะโภ้รังแก
“ก๊ากๆๆๆ! เชื่อแล้วโว้ยว่าซูสนี้ไม่เจ้าชู้แต่แม่งกลัวเมีย ก๊ากกกกกก!”
“เฮ้ย นายถามแบบนั้นหมายความว่ายังไง?” พี่เฮดีสรีบกระทุ้งศอกใส่ผมแล้วถามเมื่อสภาพพี่ชายคนโตเริ่มย่ำแย่ลงไปทุกที ด้วยน้ำมือของภรรยาและแรงส่งเสริมจากน้องชายตัวใหญ่ ผมมองทุกคนไปมาอย่างงุนงงแล้วค่อยๆ พูดออกไป
“ก็ตอนที่ผมถามพี่ยูเรื่องครอบครัวของพี่เฮดีส พี่ยูบอกว่าพี่ซูสมีลูกสาวชื่อเฮเลนกับลูกชายชื่อเพอร์ซีอุส ส่วนพี่โพไซดอนมีลูกชายชื่อเฮฟเฟสตัสนี่ครับ ผมก็เลยงงๆ ว่าตกลงอะไรยังไง? หรือว่าพี่ยูมั่ว?”
“เฮ้ย ฉันยังไม่แต่งงานน่ะเฟ้ย ไม่มีลูกแน่นอน!”
“พี่ก็มีแค่สองคนนี้จริงๆ นะ”
สองหนุ่มผู้ถูกพาดพิงรีบออกตัวแถลงข่าวแก้ไขความเข้าใจกันทันที
“ไอ้ยู? แต่ฉันไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับครอบครัวให้มันฟังนี่น่า...หรือว่าจะเป็นพี่โพม?...อืม...ก็น่าจะเป็นไปได้” พี่เฮดีสครุ่นคิดอะไรบางอย่างแล้วเหมือนจะเริ่มเข้าใจอะไรเป็นอะไรก่อนคนแรก เขางึมงำๆ ในลำคอไม่ยอมขยายส่วนให้คนอื่นรับรู้ด้วยเลยสักนิด พี่โพไซดอนเลิกคิ้วแล้วร้องอ้อ
“ไอ้เชี่ยโพมมันมีแฟนด้วยเหรอวะ!?” พี่โพไซดอนอุทานอย่างตกใจ เอ่อ ตกใจคนละประเด็นแล้วมั้งครับพี่!
“เด็กที่เห็นอนาคตคนนั้นน่ะเหรอ? งั้นลูกคนนี้ก็คงจะเป็นผู้ชายสินะ เฮ้อ ไม่เซอร์ไพร้ส์เลย” พี่ซูสก็เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาเหมือนกัน เขาถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา พี่เรเนียที่เห็นสามีหดหู่ก็เอ่ยปลอบใจ
“บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้นี่คะ”
“โอ๊ย จะอะไรนัก โทรถามมันก็สิ้นเรื่องแล้ว” พี่โพไซดอนบอกปัดแล้วหยิบมือถือมาจิ้มๆ แล้วแนบหู ไม่นานเขาก็คุยกับใครสักคน
“ว่าไงนะ มึงอยู่ไทยเหรอ!? กลับมาจากฝรั่งเศสตอนไหนวะ? เฮ้ย อย่าลืมแวะมาหาเฮียนะเฟ้ย เอ้อ มีอะไรจะถามมึงหน่อย” พอทักทายกันหอมปากหอมคอก็เข้าสู่ประเด็นกันอย่างรวดเร็ว ทุกคนรุมล้อมตั้งอกตั้งใจฟังกันอย่างตื่นเต้น อ๊ะ คนที่พี่โพไซดอนคุยด้วยแฟนของพี่ยูสินะ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนพี่ยูเป็นคนยังไง?
“เออๆ ตกลงมันยังไงกันแน่วะ? มึงเห็นหลาน? มีเฮเลนกับเด็กผู้ชายชื่อเพอร์ซีอุส เออๆ เรื่องของเฮียซูสอย่าอธิบายมากข้ามไปเรื่องของกูเลยดีกว่า ตกลงมึงเห็นลูกกูกี่คน โอ้! ห้าคนเลยเหรอวะ? กูแม่งขยันฉิบ แล้วเมียกูสวยเซ็กซี่เปล่าวะ?...”
“ไอ้เชี้ย!” พี่ซูสตบหัวน้องชายที่ดันมาข้ามช็อตเด็ดของตัวเองไปหน้าตาเฉยแถมยังเอาแต่จ้อเรื่องของตัวเอง
“ก็ผมเป็นคนเสียค่าโทรนะโว้ย!” เจ้าตัวรีบแก้ตัวเข้าข้างตัวเองสุดๆ และก็ไม่มีใครเถียงบุรุษปากคมกริบได้จึงละความสนใจจากคนที่ดูท่าทางจะบินไปถึงฟินแลนด์ พี่ซูสพาพี่เรเนียไปพักผ่อนพร้อมกับเอาพวกเด็กๆ ไปนอนด้วย เพราะฝาแฝดเริ่มงอแงอยากนอนหลังจากเอาแต่เล่นของเล่นมาทั้งวัน ตอนแรกผมว่าจะพาเด็กๆ ไปนอนเองแต่พี่ซูสอาสาผมก็เลยได้นั่งอยู่ที่เดิม พี่เฮดีสลุกขึ้นพยักหน้าให้ผมลุกเดินตามเขาไป ผมมองไปยังพี่โพไซดอนที่ยังโม้กับแฟนพี่ยูเป็นคุ้งเป็นแกวแล้วรีบลุกเดินตามพี่เฮดีสไป ผมวิ่งตามหลังมาจนทันแล้วหยุดเดินอยู่ข้างๆ เขา
“เราจะไปไหนกันเหรอครับ?”
“ก็บอกแล้วไงว่าจะพาไปหาคุณพ่อ”
“ห๊ะ!?” ผมเบิกตากว้างเท่าที่จะกว้างได้
ตอนนี้เลยงั้นเหรอ!? ไม่ใช่แค่พูดไปงั้นๆ หรอกเหรอ!? นี่จะพาผมไปแนะนำกับคุณพ่อจริงๆ เหรอครับ!!? เดี๋ยวสิ! ผมยังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลยนะ อ๊ากกกก ไปเจอคุณพ่อของพี่เฮดีสงั้นเหรอ!? ถ้าเกิดว่าผมไปทำตัวบ๊องตื้นต่อหน้าคุณพ่อแล้วท่านเกิดไม่ชอบผมขึ้นมาล่ะ? แล้วผมจะทำยังไง!? ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน โอ๊ย เริ่มจะเข้าใจหัวอกลูกสะใภ้ในละครน้ำเน่าขึ้นมาตะหงิดๆ ว่าแต่พวกเราแค่สมมติบทบาทไม่ใช่เหรอครับ? ทำไมต้องพาไปแนะนำกับคุณพ่อด้วยเล่า!?
นี่มันชักจะจริงจังเกินกว่าจะเป็นแค่เรื่องสมมติแล้วนะ!
TBC
รู้สึกว่าการรวบรวมรายชื่อเทพเจ้ากรีกทั้งหมด มันเป็นอะไรที่ยุ่งยากฝุดๆ
ชื่อมันจะเยอะไปไหน!? เมียเยอะไปไหน!? ลูกเยอะฉิบบบบบ!!!
แค่ซูสคนเดียวก็มีเมียไปยี่สิบกว่าคน นี่ยังไม่นับบรรดาลูกของซูสนะ
แล้วบรรดาลูกๆ ของโอเชียนัสที่เยอะแยะมากมายมโหฬารมหาศาลยิ่งยวด โอ๊ยยยย! เยอะ
ล้มตัวนอนบนเตียงอย่างทุกข์ทรมาน ฮือ! ถ้ามันจะเยอะขนาดนี้นะ โอ๊ยหนอ!
แล้วยังจะชื่อของเทพแต่ละองค์อีก เยอะไปไหน ทั้งกรีก ทั้งโรมัน นั่งมึนตั้งแต่เช้ายันเย็น
-
เนจะได้เจอ(ว่าที่)พ่อซะมีแล้วว ฮิ้ว
-
เนเน่ต้องไปเจอคุณพ่อสามีซะและ
อยากรู้เรื่องพี่ยู
-
เนเน่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย ตอนหน้าจะไปหาพ่อ (สามี) แล้ว
อยากรู้จริงๆว่าอะไรทำให้เนเน่ลืมเหตุการณ์ในอดีต
แต่โชคยังดีที่พี่ไนซ์ยังมีโอกาสรอด เฮ๊ออออออ
-
เอาจริงอ่ะ?
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
หุหุ ได้ฤกษ์เปิดตัวน้องเนกะคุณพ่อแว้ว
-
เนเน่ต้องไปเจอคุณพ่อสามีซะและ
อยากรู้เรื่องพี่ยู
นั่นสินั่นสิ เค้าก้ออยากรู้เรื่องของยู อยากรู้ว่ายูเป็นเคะหรรือเมะอ่ะ แต่สาธุขอให้เป็นเคะทีเถ๊อะ
โพมเป็นเมะ โพมเป็นเมะ โพมเป็นเมะ ยูเป็นเคะ ยูเป็นเคะ ยูเป็นเคะ :call: :call: :call: :call: :call:
:z1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
จากรั้วมหาลัย สู่ ปราสาทสิ่งเล้นลับ
เรื่องนี้มีอะไรมากกว่าที่คิดได้อีก
-
มาจนถึงตอนนี้หนูรัญยังไม่รู้อีกหรอว่าพี่เขาจริงจัง ไม่ใช่สมมุติ
เฮดีสจะพาไปฝากตัวกับคุณพ่อด้วยอ่ะ เอ๊ะ หรือว่าจะให้คุณพ่อช่วยฟื้นความจำกัน
ดีใจที่รัญบอกว่าชอบเฮดีสอ่า :o8:
แฟนพี่ยูชื่อโพมหรอ? ย่อมาจากอะไรนะ แถมรู้อนาคตซะด้วยแบบนี้พี่ยูก็มีกิ๊กไม่ได้อะดิ
เพราะแฟนรู้หมด อิอิ
ดีใจกับพี่โพซด้วยนะที่จะได้เมียในอนาคตอันใกล้แล้วก็มาปั๊มลุกแข่งกับพี่ซูส หุหุ
แต่ที่น่าตกใจนี่น่าจะเป็นเรื่องยัยแม่มดแก้วตานี่แหละ ชั่วจริงๆ สงสารพี่ไนซ์จัง
รอตอนหน้าจ๊ะมาเร็วๆนะ :mew1:
-
เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องที่มหากาพย์รวมเหล่าเทพแน่ๆเลย 55555
รอลุ้นว่าคุณป๋าขะชอบลูกสะใภ้คนนี้มากแค่ไหน
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อค่า
-
จะชื่อกรีก หรือโรมัน ก็เทพองค์เดียวกันนี่ค่ะ :mew2:
แต่คิดว่าถ้าจะมีตัวละครเพิ่มน่าจะให้เป็นชื่อกรีกตามตัวละครแรกๆ
ที่ออกมาแล้วจะดีกว่านะค่ะ มันจะได้ไปทางเดียวกันหน่อย ดูไม่เละเทะด้วย
สู้ๆ นะค่ะ o13 :bye2:
-
มันไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องจริงในอดีตชิมิล่า :katai3:
-
โพมนี่ คงไม่ได้ย่อมาจาก โพรมีเทียส หรือ โพรมีทีอูส เทพยักษ์ไททันที่ขโมยไฟจากเฮสเทียหรอกนะ = = แล้วคุณพ่อจะชื่อไรอ่ะ เดี๋ยวๆมีอพอลโลก็ต้องมีอาธีน่า กับอาทิสมีสด้วยนะ โว้ย แค่ชื่อกรีกนี่ก็ยาวแล้วนะ โรมันก็เพิ่มไปอีกก็เยอะมากอ่ะ (เข้าเรื่องเหอะ)
สมมุติถ้าตั้งชื่อพี่ไนซ์ใหม่ก็คงจะไดโอไนซูส เทพแห่งไวน์ล่ะมั้ง 555555
รอตอนต่อไปจ้า
-
ขอจิ้มก่อนอ่าน
จุ้บๆ
-
เราก็เริ่มงงเหมือนกัน :m28: :m28:
-
พี่โพซลูกดกไปนะคะ 5555555555555
พี่เฮดีสไม่เขินน้องเลยหรอ
น้องอุตส่าห์บอกว่าชอบพี่มากกว่าพี่ไนซ์แล้วนะ
โหยไรอ่ะ นึกว่าจะมีฉากพี่เฮดีสเขิน
-
เนเน่เกือบทำเค้าบ้านแตกแล้วไหมหล่ะ ฮะฮะ
เรื่องแต่งพี่เฮดีสอ่ะ มันเรื่องหลอก โกหกตัวเองไปป่าวววว
อยากรู้จังถ้าเจอคุณพ่อพี่เฮดีสแล้วท่านจะว่าอย่างไงบ้าง
-
ขอบคุณที่อัพค่ะ รอมานานเลย
เรื่องชื่อกรีก ลองอ่านเพอร์ซีย์ แจ๊กสันดูนะค่ะ เรื่องนี้ชื่อกรีกเยอะ
ในภาคต่อก็มีชื่อโรมันของเทพแต่ละองค์ด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ o22
-
เนรัญเอ้ยย ยังไม่รุ้ตัวอีกหรือว่าเฮดีสสมันเอาจริงงงง :laugh:
-
อ่า เซอร์ไพรท์จริงๆ
-
555+
เนเน่จะไปแนะนำตัวกับคุณพ่อสามี
-
ขอบคุณ :)
-
จะได้ไปฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อสามีแล้วนะเนเน่
-
เจอพ่อสามีแล้ว คงหล่อเหมือนลูกๆละสินะ
หึหึ นั้นไม่ใช่ความฝันหรอกเนเน่แต่มันเป็นเรื่องในอดีตที่เนเน่ลืมไปต่างหากหละ :hao6:
-
:pig4:
-
เทพแห่งการทำนาย นี่คืออะพอลโล นี่นา
โพมนี่ใครเอ่ยยย?
-
พี่เฮดิสแกเอาจริงหรือหลอกเล่นกันแน่นะ!? :m28: พี่เฮดิสแกนี่ก็จริงๆให้เน่ไปถามทุกอย่างจากคนอื่น!พี่แกจะเป็นใบ้จริงๆใช่ไหม๊! :m14: มีแต่คนชอบแกล้งเน่อ่ะ o9 รออ่านตอนต่อไปนะครับ :impress:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มารอ
เอาใจช่วยเนเน้จัง จะได้เจอคุณพ่อปู่แล้วนะตัวเอง :mew1: :mew3:
-
พี่ไนต์จะเป็นยังไงต่อไป
รอนะคะ สนุกมากๆ
-
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ คุณพ่อซะมี 55555
-
คุณพ่อสามี>w<... อิอิ
-
ถ้าพึ่ไนจะเปลี่ยนชื่ิอก็เปลี่ยนเป็นชื่อไนกี้ดิเป็นเทพองค์เล็กๆของกรีกเป็นเทพแห่งชัยชนะน่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาตามอ่าน สนุกมากเลยค่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
คุ้มค่ากับการรอคอย เมอร์รี่คริสมัส จ้า :L2:
-
:mew1:
-
นานจุง
-
ขอให้พี่ไนซ์รอดและมีสามีด้วยเถอะ :hao6:
-
เฮดีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส เนเน่น่น่น่น่น่น่น่น่น่น่น่น่ ><
น่ารักกกกกกก ชอบหวานๆจุง
อยากให้เฮียเฮตัวจริงเป็นเหมือนในความฝัน 555555
ลินเช่ ทำอะไรน้า ทำไมเนเน่ฝันแบบนั้น? หรือมันจะเป็นความจิง เอ๊ะ! ยังไง?
อยากรู้แล้วววววว ปอยรีบบอกทีน้า 55555
รอมาอัพต่อคร้าาาา ติดทั้งเฮียเฮ ทั้งวินเซอร์เบย ขอบอก :impress2: :impress2:
-
ข้ามปีแล้วนะ หนูเนรัญมาซะทีสิ :o12: :o12:
สวัสดีปีใหม่แล้วก็รอต่อไปค่ะ :hao5:
-
สุดขีด 19
พี่เฮดีสเดินมารับผ้าปูพื้นผืนเล็กกับตะกร้าหวายจากคุณพ่อบ้านซึ่งโผล่มายื่นให้ระหว่างทางเดิน แหม่ โผล่มาได้จังหวะเหมาะเหม่งเลยแฮะ สุดท้ายก็เอามงกุฎดอกไม้มอบให้แล้วผลุบจากไปอย่างรวดเร็ว โห เป็นพ่อบ้านที่ทำงานได้รวดเร็วมากๆ ไปมาเงียบไร้เสียงอีกต่างหาก ผมเลิกสนใจคุณพ่อบ้านที่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้หันกลับมาสนใจสิ่งที่พี่เฮดีสถือ เขาวางมงกุฎดอกไม้บนหัวของผมแล้วยื่นตะกร้าหวายมาให้ผมถือ อ๊ะ หนักเหมือนกันน่ะเนี่ย ผมถือตะกร้ามือเดียวอีกมือก็จับมงกุฎดอกไม้บนหัวไว้ กลัวมันจะหล่นตกพื้นน่ะครับ พี่เฮดีสหอบผ้าปูเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็วเช่นเดิม ผมพยายามจ้ำอ้าวให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะเดินทันคนขายาว
พวกเราออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ทางด้านหลังเดินตามถนนหินสีขาวนวลท่ามกลางหญ้าสีเขียว ผมมองไปรอบๆ ตัวอย่างแปลกใจ พี่เฮดีสบอกว่าจะพาไปหาคุณพ่อของเขาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงได้พาเดินมาด้านหลังบ้านแบบนี้กันเนี่ย ตอนที่ทัวร์รอบคฤหาสน์เนี่ยด้านหลังไม่มีอะไรนอกจากสวนกับสนามกว้างๆ โล่งๆ เท่านั้นนี่น่า ผมนึกว่าเรากำลังจะไปคฤหาสน์อีกสองหลังที่เหลือซะอีก นอกจากคฤหาสน์ที่พี่น้องมหาเทพอยู่แล้ว(หลังที่ผมพักอยู่นั้นแหละครับ) บริเวณเขตของตระกูลนี่ยังมีคฤหาสน์อีกสองหลังตั้งห่างออกไปอีก ยังจำสามแยกในตอนแรกก่อนเข้ามาได้ไหมครับ? ก็นั้นแหละ แต่ละแยกมุ่งหน้าไปสู่คฤหาสน์หลังต่างๆ ที่ตอนผมถามผู้ดูแลม้าเขาบอกว่าเป็นบ้านของญาติๆ ของพวกพี่ซูส อ๊ะ งั้นพี่พอลก็อยู่แถวนี้ด้วยน่ะสิ?
“เฮ้ย เหม่ออะไรของนาย เดี๋ยวก็เดินชนต้นไม้หรอก”
“ใครจะบ้าเดิน...โอ๊ย!”
ยังไม่ทันสิ้นประโยค หัวหนาๆ ของผมก็ชนเข้ากับเสาจังเบ้อ เสียงตอนชนเนี่ยดังฟังชัดแจ๋วไม่ต้องอาศัยเอฟเฟ็กต์ใดๆ ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่กลั้นเสียงโอดโอยเอาไว้สุดความสามารถ เต้นดุกดิกดีดดิ้นแด่วๆ แบบไม่มีเสียง พยายามบรรเทาความเจ็บปวดที่เริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ อย่างเงียบเชียบที่สุด ถ้าผมแหกปากร้องไปล่ะก็บังเอิญคุณพ่ออยู่แถวนี้พอดีจะคิดว่าผมเป็นพวกซุ่มซ่ามชอบโวยวายน่ะสิ ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่เหมือนจะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ จากเขา พอผมหันไปมองเขาก็เมินหน้าหนีไปทางอื่นทันที อะไรน่ะ!? ไม่ใช่ว่าหัวเราะขำผมอยู่หรอกใช่ไหม!!? จะเก๊กก็เก๊กให้เนียนหน่อยเถอะครับพี่ หลังนี่สั่นกระเพื่อมใหญ่เชียว ชิ! ไม่ลองเดินชนเสาบ้างล่ะ เจ็บจะตาย นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ! ผมถูหน้าผากที่ไม่ทราบว่ามันแดงหรือโนแค่ไหนแล้วเดินไปหาอีกคนที่หยุดหัวเราะกลับมาเก๊กหน้านิ่งดุจรูปปั้นอีกครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แหม่ โป๊กเกอร์เฟสมืออาชีพยังอายเลย!
“เดินดีๆ เสาตรงนี้มันเยอะ ไม่อยากหาเสาใหม่มาเปลี่ยน”
“รู้แล้วครับ ไม่เห็นต้องตอกย้ำกันก็ได้”
ผมชนนิดชนหน่อยคงไม่ถึงขั้นต้องเปลี่ยนเสาหรอกมั้ง! พี่เฮดีสไม่พูดอะไรต่อเดินนำเข้าไปในสวน ผมยืนมองอย่างสงสัย คุณพ่อไปทำอะไรในสวนงั้นเหรอ? ทำไมถึงได้พาผมมาที่นี้? ผมเดินตามพี่เฮดีสไปติดๆ พยายามที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคันปากแล้วถามออกไปเหมือนทุกที
“คุณพ่อมาทำอะไรในสวนงั้นเหรอครับ?”
“นอน” พี่เฮดีสหันมาตอบสั้นๆ แล้วเดินต่อไปไม่อธิบายอะไรให้กระจ่างเหมือนเดิมทุกครั้ง ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่าคุณพ่อกำลังนอนพักอยู่ในสวนแล้วพี่เฮดีสจะพาผมมารบกวนเวลาที่ท่านกำลังผ่อนคลายทำไมกัน เดี๋ยวก็ถูกดุหรอก ผู้หลักผู้ใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่แบบนี้เอาไว้ตอนที่ท่านว่างๆ ดีกว่าไหม? ไม่ต้องรีบร้อนแบบนี้ก็ได้นะครับ ยังไงมันก็ไม่ได้สำคัญเร่งด่วนอะไรมาก
“คือ...ถ้าท่านพักผ่อนอยู่ล่ะก็รอให้ท่านว่างๆ ค่อยไปพบดีกว่าไหมครับ?”
“ตอนนี้แหละดีแล้ว”
“งั้นเหรอครับ?”
“อืม”
อีกฝ่ายมุ่งมั่นตอบฉะฉานหนักแน่นจนผมต้องเลยตามเลยเหมือนเคย เฮ้อ เอาจริงงั้นเหรอวะ? นี่ผมต้องไปเจอพ่อของพี่เฮดีสจริงๆ เลยงั้นเหรอ!? โอ๊ยยย รู้สึกถึงแรงกดดันที่หนุนหลังอยู่ จะถอยหลังกลับตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว ผมครุ่นคิดจินตนาการหน้าตาของคุณพ่อของพี่เฮดีส ที่แน่ๆ คุณพ่อจะต้องเป็นหนุ่มหล่อมากทีเดียว ไม่งั้นลูกชายทั้งสาม เอ๊ย สี่คงไม่หล่อกันขนาดนี้หรอก ใจเต้นตึกตักตื่นเต้นเหมือนผมกำลังไปขอลูกสาวจากพ่อแม่มาแต่งงานด้วยเลย (ตรงกันข้ามล่ะมั้ง)
“ถึงแล้ว”
“เอ่อ...คะ...ครับ” ผมสะดุ้งตัวโหยงเมื่อได้ยินเสียงของพี่เฮดีสเอ่ยแทรกขึ้นในบรรยากาศเงียบสนิท ผมเริ่มเหงื่อไหลพราก อากาศก็ไม่ได้ร้อนอะไรนัก แถมยังอยู่ใต้ร่มต้นไม้ใหญ่อีก พี่เฮดีสปูผ้าออกแล้วนั่งลง ผมเงยหน้าจากพื้นขึ้นไปมองแล้วเลิกคิ้วงุนงง มองไปรอบๆ ตัวอย่างไม่เข้าใจ
เอ๊ะ...อะไรกัน? คุณพ่อ? ไม่จริง?
“มานั่งนี่” พี่เฮดีสเงยหน้ามาสั่งผมที่ยังยืนหันรีหันขวางดูเหมือนคนเงอะงะไปเลยล่ะ ผมพยักหน้าแล้วถอดรองเท้าไปนั่งข้างพี่เฮดีส เบิกตามองป้ายหินตรงหน้าด้วยความประหลาดใจปนตกใจสุดๆ นี่...อย่าบอกนะว่าคุณพ่อของพี่เฮดีส... ไม่จริงน่ะ!? ผมกลืนน้ำลายลงคอ ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเลย ไม่คิดว่าคุณพ่อของพี่เฮดีสจะเสียชีวิตไปแล้ว นึกว่ายังมีชีวิตอยู่ซะอีก! ผมกำมือบนหน้าตักเหลือบมองคนนั่งข้างๆ ที่กอดอกจ้องป้ายหลุมศพของคุณพ่อนิ่ง ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยหรือถ้ามีมันก็ยากที่จะรู้ว่าเขารู้สึกยังไงอยู่ ผมรู้สึกเศร้าเล็กๆ
“มาเยี่ยมครับคุณป๋า”
คุณป๋างั้นเหรอ!!?
อย่าว่ายังงี้ยังงั้นเลยนะครับ ผมรู้สึกว่าคำนี้หลุดออกมาจากปากพี่เฮดีสแล้วมันพิลึกยังไงไม่รู้ ดูไม่เข้ากันสุดๆ ถ้าเป็นพี่โพไซดอนล่ะก็ผมจะไม่รู้สึกแบบนี้เลยนะ พี่เฮดีสเอ่ยทักทายสั้นๆ ตามวิสัยกลัวดอกพิกุลทองร่วง เขาหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วหันไปพูดกับคุณป๋า(ผมลองเรียกมั้ง)
“คุณป๋าไม่ต้องห่วง ผมสบายดี ส่วนหมอนี้... คุณป๋าก็คงรู้จักอยู่แล้ว”
หา? หมายถึงผมงั้นเหรอ? ไปรู้จักกันตอนไหนครับ!? ไม่ใช่ว่าคุณป๋ามาเข้าฝันผมหรอกใช่ไหม? ไม่เอานะ! ถึงจะเป็นคุณป๋าถ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้วผมก็ไม่ขอยุ่งด้วย อย่ามาให้เห็นแบบตัวเป็นๆ นะครับคุณป๋า ขอร้องเลย พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วพยักพเยิดไปทางคุณป๋า จะบอกผมว่าให้ผมทักทายคุณป๋าสินะ? เอ่อ จะพูดอะไรดีล่ะครับเนี่ย? เดี๋ยวนะ ทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยวะ? ไม่ใช่เจอตัวเป็นๆ สักหน่อย
“เอ่อ สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมเนรัญครับ”
เฮ้อ โชคดีที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ไม่งั้นผมเผ่นเป็นคนแรกแน่ๆ! หลังจากทักทายคุณป๋าเรียบร้อยผมก็เงียบปล่อยให้พี่เฮดีสนั่งทำสมาธิ เอ่อ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละครับ ก็พี่แกเล่นนั่งจ้องป้ายหลุมศพซะเขม็งขนาดนั้น ถ้าบอกว่ากำลังคุยทางจิตกับคุณป๋าผมก็เชื่อนะเนี่ย หน้าป้ายหลุมศพของคุณป๋ายังมีดอกไม้อีกสองช่อวางอยู่หน้าป้ายหลุมศพ ยังสดอยู่เลย แสดงว่าเพิ่งเอามาวางไว้แน่ๆ เดาว่าดอกคาลล่าลิลลี่นั้นน่าจะมาจากลูกชายคนโต ส่วนดอกไลแลคสีม่วงมาจากลูกชายคนรอง หึๆ เรื่องดอกไม้ล่ะก็ผมรู้จักเยอะเลยล่ะ เพราะอย่างนี้ไงถึงได้เรียนเกษตร!
OCEANUS GODLIKENESS
A SUPREME FATHER
AWESOME KHUNPA
AND BELOVED HUSBAND
IN FOREVER MEMORY
ผมมองป้ายหินสีขาวที่สลักเป็นตัวอักษรสีดำเข้มชัดเจน คุณป๋าของพี่เฮดีสชื่อ ‘โอเชียนัส ก็อดไลค์เนส’
โอเชียนัส? โอเชียนัสเนี่ยเป็นชื่อของเทพไททันร่างยักษ์หรือเปล่านะ? ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเทพเกี่ยวกับทะเลคล้ายๆ โพไซดอนนี่แหละมั้ง ผมไล่อ่านตัวอักษรที่สลักไว้แล้วหยุดยิ้มนิดๆ ตรงออวซั่มคุณป๋า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวรรคนี้ใครเป็นเจ้าของไอเดีย
ผมไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงวรรคสุดท้ายที่ทำให้ผมตกใจยิ่งขึ้น นี่มัน... คุณป๋าเพิ่งเสียไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง มันไม่นานเลยนี่! เฮ้ย อย่าบอกนะว่า... ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่ใส่ชุดสีดำคอนเซ็ปต์เดิมไม่เปลี่ยน ไม่หรอกมั้ง ขนาดพวกพี่ซูสกับพี่โพไซดอนยังใส่สีปกติเลยนี่น่า มีแต่พี่เฮดีสเท่านั้นที่ใส่สีดำ คงไม่ได้ใส่ไว้อาลัยหรอก น่าจะเป็นเพราะรสนิยมส่วนตัวมากกว่า
“ดอกไม้บนหัวน่ะ เอาไปวางข้างบนนั้น” พี่เฮดีสชี้นิ้วสั่งอีกตามเคย ผมจับมงกุฎดอกไม้บนศีรษะไปวางบนป้ายหลุมศพของคุณป๋าอย่างเบามือและระวังไม่ให้มันตกลงพื้น รู้จักดอกไม้มาก็เยอะนะครับแต่นี่ผมไม่รู้จัก ดอกสีขาวตรงกลางเป็นสีเหลืองดูแปลกตาดี ผมเองก็เพิ่งเคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้เป็นครั้งแรกแล้วทำไมต้องทำเป็นมงกุฎด้วย? เอามาวางเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้งั้นเหรอ?
“นี่ดอกอะไรเหรอครับ?”
“แอสโฟเดล”
“แอสโฟเดล?”
ชื่อไฮโซเกิน ไม่เคยได้ยิน
พี่เฮดีสพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อเรียบๆ
“ดอกไม้แห่งความตาย (Flower of Hades)”
“...!?” ผมทำตาโตในทันที
ดะ...ดอกไม้แห่งความตายงั้นเหรอ!!? มิน่าถึงเอามาให้คุณป๋า แต่ว่า... เอามาให้ผมทำไมมม ต้องการอะไรจากผมงั้นเหรอ!? นี่เป็นการแช่งผมทางอ้อมหรือเปล่า? ดันเอาดอกไม้แห่งความตายใส่ไว้บนหัว จะแกล้งอะไรก็ให้มันมีขอบเขตกันมั้งสิครับคุณพี่ อย่ามาล้อเล่นกับความเป็นความตายของคนอื่นจะได้ไหม? ผมได้แต่ประท้วงอยู่ในใจ แอบซับน้ำตาเงียบๆ อยู่คนเดียว เพราะตัวต้นเหตุหันไปมองทางอื่นไม่สนใจอาการกังวลของผมเลยสักนิด
“แล้วทำไมต้องเอามาให้ผมใส่ด้วยล่ะ แกล้งกันชัดๆ”
“ดอกแอสโฟเดลเป็นดอกไม้ที่เพอร์ซีโฟเน่ใช้ทำมงกุฎ”
“อ้อ ก็เลยทำเป็นมงกุฎสินะครับ”
“อืม”
หือ? คำตอบมันไม่ตรงกับคำถามหรือเปล่าวะ?
“ผมถามว่าเอามาให้ผมใส่ทำไม? ไม่ได้ถามว่าทำไมต้องทำเป็นมงกุฎสักหน่อย”
“ฉันตอบไปแล้ว” พี่เฮดีสเหลือบมามองแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย
ผมแอบสะดุ้งเบาๆ ตกใจหมด! จู่ๆ ก็แสยะยิ้มชวนให้หวาดหวั่นพิลึก ว่าแต่เขาตอบตอนไหนวะ? ผมขมวดคิ้วคิดทบทวนคำพูดของพี่เฮดีสอย่างไม่เข้าใจ อะไรกัน? ตอบตอนไหนวะ? ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด พี่เฮดีสเปิดตะกร้าหวายออก ผมก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของขนมปังที่อบใหม่ๆ ทันที หว่า ดูขนมปังพวกนั้นสิครบ น่าอร่อยจัง คุณพ่อบ้านสมกับเป็นพ่อบ้านจริงๆ!
เขายื่นมาให้ผม ผมก็รีบรับเอาไว้ทันที กินเพลินจนลืมไปเลยว่าตอนนี้กำลังอยู่หน้าหลุมศพคุณป๋าโอเชียนัส แถมเรื่องดอกไม้อะไรนั้นก็ลืมไปหมดเลยด้วย ให้ตายเถอะ ถ้าผมอยู่ที่นี้นานกว่านี้ต้องถูกขุนจนอ้วกแน่ๆ เลย พี่เฮดีสแบ่งขนมใส่จานแล้ววางไว้หน้าหลุมศพของคุณป๋าพร้อมทั้งรินน้ำสีแดงๆ น้ำหวานหรือไวน์ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าจะเป็นน้ำหวานน่ะครับ ใครที่ไหนจะจิบไวน์พร้อมกับกินขนมปังไปด้วยเล่า
ผมชะงักเมื่อมีมือเรียวสวยเช็ดมุมปากของผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองเขาที่เลียนิ้วของตัวเองพร้อมกับยกมุมปากเล็กน้อย วะ...แว๊กกก!!! ไอ้รัญจะไม่ทนนน!!! หน้าของผมแดงแปร๊ด เงอะงะทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ สมองของผมต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ถึงได้มองผู้ชายด้วยกันเองว่าเซ็กซี่ได้!? ผมก้มหน้าก้มตากินขนมจนติดคอ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ เมื่อกี้ยังอายไม่หายตอนนี้อายยิ่งกว่าเดิมอีก ผมพยายามทุบอกตัวเอง
ป้าบ!
แค่ก...!?
ฝ่ามือเดียวลงกลางหลังทำเอาขนมปังที่ติดคออยู่ไหลลงกระเพาะไปอย่างสวัสดิภาพแต่หลังผมไม่สวัสดิภาพด้วยน่ะเซ่! ตอนแรกแค่ขนมปังติดคอ ตอนนี้อาการหนักกว่า เกรงว่าจะช้ำในเลยด้วยซ้ำ โห! ตบมาแรงฉิบหาย นี่กะจะให้ตายในฝ่ามือเดียวเลยหรือไง? ผมขึงตาใส่คนหวังดีประสงค์ร้ายที่มองกลับมาด้วยใบหน้านิ่งไม่รู้สึกใดๆ
“ไม่ขอบใจแล้วยังจะจ้องแบบนั้นอีก”
โห คุณพี่ครับ! ผมเกือบจะตายเพราะฝ่ามือของคุณพี่แล้วยังจะให้ขอบคุณอีกเหรอออ!? ผมยิ่งจ้องอย่างขุ่นเคืองใจ นี่ตกลงจะแกล้งกันไปถึงไหนกัน? เห็นผมเป็นของเล่นเอาไว้แหย่เล่นเอาสนุกหรือไงกัน!? ผมถอนหายใจเสียงดัง ไม่สนใจคนที่ทำหน้านิ่งเดาไม่ออกว่าอยู่อารมณ์ไหน พับผ่าสิ แสบหลังจี๊ดๆ เลยอะ มันช้ำจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย? ยังไม่หายเจ็บอีก ผมพยายามเอื้อมมือไปแตะหลังด้วยความทุลักทุเล เฮ้อ ใครแตะหลังตัวเองได้ก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะครับ
“สำออยจริง ไม่ได้ตบแรงขนาดนั้นสักหน่อย”
ได้ยินคำพึมพำของอีกฝ่ายแล้วทำให้ผมฉุน ไม่แรงบ้านพี่สิวะ!? ถ้าเพิ่งแรงอีกหน่อยหลังมีสิทธิ์หักได้เลยนะ! นี่แกล้งไม่รู้ว่าตัวเองมือหนักอยู่ใช่ไหมเนี่ย? ตอนที่มีเรื่องชกต่อยกันน่ะ ไอ้พวกถึกๆ โดนหมัดเดียวก็เลือดกบปาก แล้วนี่มาตบหลังอันบอบบาง(?)ของผู้ชายตัวเล็กๆ ไม่มีทางสู้ คิดดูสิว่ามันจะสาหัสขนาดไหน ท่าทางไม่รู้สึกผิดของเขาทำให้ผมปลงคิดว่าอีกฝ่ายคงจะช่วยจริงๆ (ช่วยไปนรกเร็วขึ้น) แต่ลงมือหนักไปหน่อย พี่เฮดีสพ่นลมหายใจเหมือนรำคาญแล้วโน้มตัวเข้าหายึดข้อมือของผมเอาไว้แน่น
“หันหลัง”
“หา หันทำไมครับ?” ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อแสนจะไร้ที่ติที่ซูมเข้ามาใกล้แทบชิดหน้าจอแล้วประหม่าแปลกๆ ทำไมไอ้สมองทึ่มๆ ถึงได้คิดภาพความฝันลามกก่อนหน้านั้นขึ้นมาตอนนี้อีกเนี่ย!? แอร๊ยยย! หยุดจินตนาการได้แล้วไอ้รัญ! พี่ท่านจะอธิบายสักคำก็หาได้ทำไม่ ใช้กำลังช้างสารบังคับให้หันหลังแล้วเอามือล้วงเข้าไปข้างในเสื้อ เฮ้ยยย! จะทำอะไรกันครับบบ!? ผมยิ่งตื่นตระหนกตกใจไปใหญ่เมื่อถูกบังคับเลิกเสื้อขึ้น
“ก็ไม่เห็นมีรอยอะไรนี่ ฮึ สำออย” พี่เฮดีสเงียบไปก่อนจะเอ่ยเบาๆ นี่ตกลงแค่จะดูหลังของผมที่ถูกประทุษร้ายยังไงเหรอ!? ครั้งหน้าบอกดีๆ ก็ได้นะครับ ไม่เห็นต้องใช้กำลังขืนบังคับกันแบบนี้เลย ให้ตาย เสียดาย เอ๊ย ตกใจหมด ผมถอนหายใจอีกครั้งเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสลูบตามแนวร่องสันหลัง
วะ...วะ...อ๊ากกกก!!!
“ไม่มีก็ไม่มีครับ! แต่อย่าลูบได้ไหม!!?” ผมยอมจำนนต่อท่านจ้าวนรกหันหน้าไปร้องประท้วงเสียงแหลมด้วยความรนรานกรรมแล้วสิครับ แทนที่จะหยุดไว้เท่านั้นแต่เหมือนคำห้ามปรามของผมจะส่งผลตรงกันข้าม จ้าวนรกหน้าเรียบนิ่งทิ้งตัวกดผมลงกับพื้นแถมยังก้มหน้าซุกซอกคอพยายามเข้าใกล้หน้าผมอีก ว๊ากกก!!! ขอกลั้นใจตายตอนนี้เลยได้ไหม!? ไดอิ้งเมสเซจ...เฮดีส! แอร๊ยยย ลมหายใจร้อนๆ ของพี่เฮดีสทำให้ผมจั๊กจี้
“นี่ ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง?”
“ห๊ะ มะ...มัน...”
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ?”
“อ๊ะ...คะ...คือ...ร้อน...มันร้อนไงครับ! ปล่อยผมได้แล้ว!” ผมรนรานตอบตะกุกตะกัก คิดอะไรได้ก็พูดแก้ตัวเอาชีวิตรอดไป พี่เฮดีสเหลือบสายตามามองแล้วทำเสียงขึ้นจมูกเบาๆ ขนตาโคตรยาวเลยอะ พี่เฮดีสตายสวยจริงๆ นะครับ ยิ่งมาปรือตามองแบบนี้ใกล้ชิดก็ยิ่งทำให้ผมใจเต้นเหมือนมันกำลังบ้าคลั่ง
“มุสาวาทา เว้นจากการโกหก ศีลห้าข้อสี่ไม่ใช่เหรอ?” เสียงกระซิบจากนรกที่เบาแสนเบาที่กลับมีพลังทำลายล้างอย่างมหาศาล ผมกะพริบตาปริบๆ พอเข้าใจแล้วอยากจะเอาหัวโขกพื้นให้สลบไปให้รู้แล้วรู้รอด ระ...เรื่องแบบนี้ ผิดศีลห้าอย่างนั้นเหรอ!? เอามาอ้างแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลยน่ะสิ โธ่เอ๊ยยย! แต่จะให้ยอมรับความจริงว่าที่ใจเต้นหน้าแดงเพราะผู้ชายคนนี้ล่ะก็ไม่มีทางเด็ดขาด!
“ผมไม่ได้โกหก มันร้อนจริงๆ!”
“แล้วไอ้เสียงหัวใจเต้นอย่างกับจะหลุดออกมานี่ล่ะ เพราะร้อนเหรอ?”
“ตกใจต่างหากล่ะครับ!”
“ฮึ อยากตกใจมากกว่านี้ไหมล่ะ?” พี่เฮดีสทำเสียงไม่พอใจก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนหนาวยะเยือก ตกใจกว่านี้!? นี่เขาคิดจะทำอะไรน่ะ!? นี่มันกลางวันแสกๆ แถมยังอยู่ต่อหน้าหลุมศพคุณป๋าเลยนะ พี่เฮดีสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมหลับตาปี๋ทันที ม่ายยยย!
“ไอ้เวรดีส! มึงจะแสดงหนังสดต่อหน้าคุณป๋างั้นเหรอ? ช่างกล้า อยากตายเหรอวะ!?” เสียงตวาดดังลั่นของพี่โพไซดอนเปรียบดังระฆังสวรรค์มาช่วยชีวิตอันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องของผมเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จ้าวนรกจะทำประเจิดประเจ้อต่อหน้าพระบิดา ผมรีบผลักพี่เฮดีสออกกลิ้งม้วนตัวหนีอย่างรวดเร็ว เสียงของพี่โพไซดอนสวดน้องชายที่นั่งคิ้วกระตุกเป็นระยะๆ
ผมถอนหายใจโล่งแล้วมองหาพี่โพไซดอน เอ๊ะ? ไหนพี่โพไซดอนล่ะ!? ผมหันมองซ้ายขวาซอกมุมทุกแห่งหนแต่ก็ไม่เห็นตัวพี่โพไซดอนแม้แต่เส้นขนเดียว แล้วเสียงของพี่โพไซดอนมาจากไหนกันล่ะ!?
“...ไอ้น้องเวร! ใครเลี้ยงมึงให้เป็นแบบนี้กันวะ!? หลุมศพคุณป๋าเปรียบเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์นะโว้ย มึงจะเล่นหนังสดก็หาห้องหับให้มิดชิดสิว่ะ ถึงคุณป๋าจะชอบดูหนังสดก็เถอะแต่มึงก็ห้ามไปทำที่หน้าหลุมศพ เข้าใจไหม!?”
“คนเลี้ยงมันนิสัยเชี้ยๆ ก็เลยติดเชื้อมา”
“ไอ้เชี้ยยยย มึงด่ากูงั้นเหรอ!?”
ผมจ้องเขม็งที่ลูกน้ำกลมๆ เท่าลูกปิงปองสีแดงที่ลอยอยู่ตรงหน้าพี่เฮดีสจึงมันกำลังส่งเสียงเถียงกับพี่เฮดีสอยู่ อะ เสียงของพี่โพไซดอนก็ออกมาจากลูกน้ำกลมๆ นั้นด้วย! นี่มันอะไรกันเนี่ย พี่โพไซดอนกลายเป็นน้ำก้อนเล็กๆ ไปแล้วงั้นเหรอ!? ผมเบิกตากว้างด้วยความทึ่งปนงุนงง ปล่อยให้พี่น้องถกเถียงโต้กันเผ็ดร้อน สิ่งมหัศจรรย์พันลึกของตระกูลนี้ยังไม่หมดง่ายๆ สินะ ผมมองลูกน้ำสีแดงด้วยความสนใจ พี่โพไซดอนแยกร่าง? ก้อนลูกน้ำกลมสีแดงตวัดตัวไปมาเหมือนคนกำลังอารมณ์เสียที่น้องชายเถียงคำไม่ตกฟาก
“เออ! รีบกลับเข้าคฤหาสน์เร็วๆ มีผู้ปกครองมารับเมียมึงแล้ว!” พี่โพไซดอนทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ จากนั้นลูกน้ำกลมๆ ก็หมุนคว้างทิ้งตัวลงในแก้วน้ำอย่างสวยงามไม่หกรดพื้นเปรอะเปื้อน ผมแทบอยากจะตบมือให้กับการแสดงอันน่าทึ่งของพี่โพไซดอน ว่าแต่ผู้ปกครองที่ว่าน่ะใครกัน?
“ยืนบื้ออะไรอยู่ มาช่วยกันเก็บ เร็ว”
ยืนบื้อเลยงั้นเหรอ? พี่คนนี้ไม่คิดจะพูดดีๆ กับเขาบ้างเลยหรือไงกัน? แต่ละคำที่หลุดออกมาจากปากไม่ว่าก็สั่ง เฮ้อ ผมรีบช่วยคุณชายเก็บข้าวของใส่กลับลงไปในตะกร้า สักพักพวกเราก็ล่ำลาคุณป๋าโอเชียนัสแล้วเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ ผมเหลือบมองพี่เฮดีสที่เดินอยู่ด้านหน้า ไม่ผิดจากที่คิดเอาไว้สักเท่าไร เขาหน้านิ่งเป็นรูปปั้นเหมือนเดิม ทำให้ผมรู้สึกว่าเมื่อกี้นี้มันเป็นความฝันหรือไงกันนะ? ผู้ชายอารมณ์เดียวตลอดศกคนนี้ใช่คนเดียวกันกับที่ไล่ต้อนผมให้จนมุมหรือเปล่า? เดี๋ยวก็ปั้นหน้านิ่ง เดี๋ยวก็นึกคึกแกล้งคนอื่น ผมรับมือไม่ทันเลยจริงๆ นะ เป็นอะไรที่ปุบปับกะทันหัน เล่นเอาสติสตางค์ของผมหลุดลอย พอย้อนคิดกลับไปแล้วอยากจะกระโดดถีบตัวเองจริงๆ ที่ตื่นเต้นมากเกินไปจนรนรานทำอะไรไม่ถูก ต่อไปผมต้องตั้งสติอยู่ทุกขณะจิตให้ได้
“นี่...”
“...!!!”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเขาผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองแล้วต้องเบิกตากว้าง ในหัวขาวโพล่ง พี่เฮดีสหันกลับมาก้มตัวประทับจูบเบาๆ รวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ติด ผมผงะตกใจก้าวถอยหลังออกมาจากวายร้ายหน้าตายที่เพิ่งขโมยจูบชาวบ้านไปหน้าตาเฉย! ผมยกมือปิดปาก เลือดในตัวมารวมพลที่หน้าจนแดงแจ๋ ถลึงตาใส่คนที่หรี่ตาลงทำหน้าเหมือนสนุกนักหนาที่เห็นผมอายหน้าแดงแบบนี้ ผมรู้สึกโกรธอีกฝ่ายขึ้นมาในทันทีก็เลยเผลอต่อว่าออกไปเสียงดัง
“หยุดแกล้งกันสักทีเถอะครับ! มาจูบผู้ชายด้วยกันแบบนี้ไม่ขยะแขยงบ้างหรือไงกัน!?”
“นายขยะแขยงเหรอ?” สีหน้าและน้ำเสียงตกวูบสู่อุณหภูมิติดลบ
ผมชะงักตัว ใจหายวาบขึ้นมา อ๊ะ โกรธเหรอ? ผมไม่ได้หมายความว่า... อะไรวะ? ไม่เข้าใจเหมือนกันน่ะเนี่ย แต่ปกติแล้วผู้ชายเขาไม่จูบผู้ชายด้วยกัน แถมออกจะรังเกียจซะด้วยซ้ำ ไม่ใช่หรือไง? อย่างเจ้าพวกซันเซ็ตตอนที่เล่นเกมอะไรพวกนี้ยังแสดงท่าทางรังเกียจสุดชีวิตเลยนี่ แต่คนๆ นี้กลับจูบผมหน้าตาเฉยถึงแค่แกล้งเล่นสนุกๆ ก็เถอะ หือ? ทำไมผมถึงรู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดว่าเขาแค่ล้อเล่น แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ต้องพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจซะก่อน
“ไม่ได้หมายความว่าผมรังเกียจพี่หรอกนะ แต่ปกติผู้ชายเขาไม่ได้จูบกันหรอกนะครับ ถึงจะแกล้งเล่นก็เถอะ”
“แกล้งอะไร?” พี่เฮดีสถามกลับรวดเร็ว จ้องเขม็งมาซะน่ากลัวเลย ผมกลั้นใจฝืดความหวาดหวั่นตอบออกไปตรงๆ
“ก็พี่แกล้งผมเล่นแบบนี้ไง ถึงจะสนุกแต่ไม่...”
“โง่จริง! ไอ้บ้าที่ไหนจะจูบเพราะแค่อยากแกล้งเล่น!” พี่เฮดีสทำหน้าเคร่งเครียดตวาดเสียงดังเกรี้ยวกราด สายตาที่มองมาก็เย็นยะเยือกไปถึงกระดูก ผมสั่นกลัวเล็กน้อยที่จู่ๆ เขาก็ตวาดเสียงดังใส่ พี่เฮดีสเงียบไปแล้วทำเสียงขึ้นจมูกแสดงความขุ่นเคืองออกมาชัดเจน เขาแค่ขยับ ผมก็สะดุ้งหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นเป็นการ์ดป้องกันโดยอัตโนมัติ
“คิดว่าฉันจะตีนายหรือไง!? ระยำเอ๊ย! ไม่มีไอ้เหี้ยตัวไหนจะตีคนที่ชอบหรอก!”
ห๊ะ? เมื่อกี้ว่าไงนะ?
สมองผมเออเร่อล่มไปทั้งระบบ ยืนอึ้งไร้ปฏิกิริยาตอบกลับจนเขาทำเสียงฮึดฮัดโยนตะกร้าและข้าวของในมือทิ้งไว้ลงพื้นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเงยหน้ามองตามหลังที่ค่อยๆ เล็กลงไปเรื่อยๆ ของเขาไป เพราะเล่นน้ำเมื่อวานหรือเปล่าหูของผมถึงได้ฟังเพี้ยนๆ ได้ยินอะไรที่ไม่มีทางเป็นไปได้ มีน้ำขังอยู่ในหูหรือเปล่าวะ? ผมลองตบหูตัวเองเบาๆ เอียงหัวเอาน้ำในหูออกแต่มันก็ไม่มีอะไรเลย ผมคิดย้อนประโยคเมื่อกี้นี้แล้วลูบหน้าที่ร้อนเหมือนกองไฟใหญ่ในค่ายลูกเสือตอนกลางคืน แถมหัวใจมันก็เต้นแรงอย่างกับกลองที่ถูกตีรัวๆ
คนที่ชอบงั้นเหรอ?
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
เย้~~~!!! ในที่สุดก็ปั่นจนได้หนึ่งตอนแล้ว ฮือ ลำบากมากเลยน่ะเออ!
ไม่พูดอะไรมาก ขอตัวก่อนนะจ้ะ สุดท้ายก็...สวัสดีปีใหม่จ้าาาาาาา!
(http://i.imgur.com/9sjbiH3.png)
ดอกไม้ในตอนนี้ค่ะ
1. ดอกแอสโฟเดล เป็นดอกไม้ประจำตัวของเทพเฮดีสกับเพอร์ซีโฟเน่จริงๆ และเป็นชื่อของดินแดนแห่งหนึ่งของนรก มันเป็นดินแดนที่สวยงามน่าอยู่ว่างั้นเถอะ ส่วนมากจะเป็นวิญญาณเด็กหรือพวกแพะรับบาป หรือนักรบที่ตายในสงคราม พวกวีรบุรุษมักมาทำภารกิจในดินแดนนี้บ่อยๆ ถัดจากดินแดนนี้อีกหน่อยก็จะเป็นที่อยู่ของเหล่าเทพในปรโลกเช่น ธานาทอส ฮิปนอส จึงต่อจากนั้นก็เป็นราชวังของเทพเฮดีส จริงๆ อยากให้ดอกไม้สีดำเป็นดอกไม้ประจำตัวของเฮดีสเช่น คาลล่าลิลลี่สีดำ เนระภูสีงี้ แต่เอาเถอะ ใช้ดอกแอสโฟเดลก็ได้
อันนี้ดอกคาลล่าลิลลี่สีดำ ดูขลังดีเนอะ
(http://i.imgur.com/RxXNsfj.jpg)
(http://i.imgur.com/L0NenOG.jpg)
(http://i.imgur.com/eQ6RUxg.jpg)
ยังไงก็คิดว่าดอกไม้สีดำเนี่ยดูขลังจริงๆ 555+
2. ดอกคาลล่าลิลลี่ เป็นดอกไม้ประจำตัวของซูส เพราะคิดว่ามันแลดูไฮโซหรูเรียบอย่างยิ่ง ก็เลยให้เป็นดอกนี้ซะ(สิ้นคิด 555+) ซึ่งจะหมายถึงความสง่างาม สวยตราตรึง อ๊าง เหมือนพี่ซูสไงเล่า
3. ดอกไลแลคสีม่วง ดอกไม้ประจำตัวของโพไซดอน ไลแลคหมายถึงความรักครั้งแรก ใช่แล้ว รักแรกกกกของโพไซดอน (แอร๊ยยยย >_<) ในบางความหมายอาจจะหมายถึงความตายด้วยก็ได้ คิดว่าเหมาะกับโพไซดอนดี
"แล้วเจอกันตอนหน้าฮับ"
(http://i.imgur.com/JPl4wMJ.gif?1)
ขอบคุณสำหรับคนที่ทักท้วงมุสาวาทามานะจ้ะ ศีลห้าข้อสี่ ขออภัยอย่างยิ่ง! :hao5:
-
หลุดปากออกมาแล้วววววว
-
ก็ทำหน้านิ่งแบบนั้น เนเน่จะเข้าใจได้ไงล่ะ
-
ขัดใจกะอิพี่เฮดีส ชอบน้องมันแต่แสดงออกประหนึ่งว่าขู่กรรโชกทรัพย์เลยนะเนี่ย
:katai3: :katai1:
-
เนรัญจะไม่ทน!!!! ฮ่าๆ
น่ารักได้อีก อ่า เฮดีสยอมบอกแล้วนะ
จะทำมึนอีกนานมั้ยจะเนเน่ คิคิ
ขอบคุณนะคะที่มาอัพ จะรอตอนต่อไปน๊า
-
อิอิ
ในที่สุดเทพฮาเดตเราก็หลุดปากออกมาแล้ว
เนรัญน่ารักอะ
ชอบเรื่องนี้สุดๆๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เนเน่มาแบ้ว
ดีใจ
-
ชอบเค้าแล้วทำไมไม่บอกเค้าไปตรงๆตั้งแต่แรกเล่าาาเฮียย
ทำแบบนี้ใครเขาจะไปรู้ล่ะ
อารมร์แปรปรวนงายขนาดนี้
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ อิอิ
-
ตอนนี้มีให้จิ้น ฟินกระจุย
-
ฟินมากอ่ะตอนนี้
เขินแทนเนเน่
-
กรี๊ด เนเอ้ย อย่ามัวเขิน ไปง้อพี่เฮดีสซะเซ่ อ๊าย พี่เฮดีสเค้าอุตสาห์บอกรัก(?)เลยนะ >///<
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ในที่สุดเฮดีสเราก็พูดออกมาแล้ว
เนรัญเิองก็รีบตั้งสตินะ แล้วตามไปง้ออย่างด่วนเลย
เสียดายที่คุณพ่อเสียแล้ว
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ รีบๆมาเด้อกำลังลุ้น
ปล.ดอกไม้สวยมาก :mew1:
-
อั๊ยย่ะ พี่เฮดีสงอนนนน เนรัญ เธอตามไปง้อด่วนๆๆๆ (ตีความประโยคนั้นก่อนด้วยนะ ฮ่าๆ)
ปล.ดอกคาลล่าฯดูไฮโซมากก :a5:
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
คุณพี่เฮดีสหลุด เนเน่เขินเบย :-[ :-[ :-[
ว่าแต่ผู้ปกครองเนเน่นี่ใครเอ่ย
-
:mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ดีใจจังน้องเนพี่เฮมารับปีใหม่ :L2:
มีความสุขมากๆนะค่ะ และร่างกายแข็งแรงๆ จะได้สมองโปร่งๆมีแรงปั่นนิยาย :hao7:
-
:-[
:-[
:-[
-
กรี๊ดดดดดด
ขอได้ไหมผู้ชายตระกูเทพ
รักเลยอ่ะ :m3: :give2: :จ้อบจัง1:
-
ไม่มีไอ้เหี้ยตัวไหนจะตีคนที่ชอบหรอก~~~~~
ตายไปเลยกับประโยคนี้~~ :o8: :o8:
-
อืม ท่าทางของรัญเนี่ย อยากบอกจริงอะไรจริงว่าซื่อมากกกก
แต่... น่ารักดี เฮดีสต้องบอกตรงถึงจะรู้นะเนี่ย เอาใจช่วย
-
น้องรัญของเราก็ยังคงมึนๆต่อไป พี่เฮดีสแกสารภาพขนาดนี้แล้ว
พยายามเข้าใจไลฟ์สไตส์พี่แกหน่อยแล้วกันนะ :z2:
-
รู้ตัวได้แล้ววววว
-
ก็พี่มาซึนใส่คนมึน แล้วชาตินี้จะรู้ใจกันเมื่อไรคะเฮดีส
:กอด1:
-
:pig4:
-
ช่างไม่รู้อะไรเลยนะ เนเน่ :hao7:
-
แอร๊ยยยยย พี่เฮดิสบอกแย้ววว
รู้สึกถึงความมุ้งมิ้งในตอนนี้ยังไงก็ไม่รู้
อ๊างง :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
และแล้ว เฮดีสก็บอกว่าชอบเนเน่ :o8:
ปล. +1 จ้า
-
พี่เฮดีสพูดว่าชอบแล้วไง ยังจะมึนอีกหรือเปล่า ถ้าเค้าไม่ชอบไม่สนใจไม่เอามาไว้ข้างตัวหรอก เนรัญเอ้ยย
เป็นเบนหน่อยไม่ได้ เหอะ
อิจฉา จริงๆ 55555
-
เนเน่ยังซื่อและรั่วเหมือนเดิม
-
สรุป เนเน่ ซื่อบื่ออย่างที่พี่เฮดีส บอกเป๊ะ
-
แม่เจ้า!!! ผ่านมาเกือบ 40 ตอน (แบบรวมสุดขั้วกับสุดขีดด้วย 555) ท่านพี่เฮดีสสารภาพรักกับน้องเนเน่แล้ว !!! ( ตรงไหน :z6: ท่านพี่เฮดีสโดดถีบ )
อย่างน้อยเนเน่ก็ไม่ต้องอกหักรักคุดฝ่ายเดียวแล้วนะ แต่คงต้องเตรียมเจ็บตัวกับการแสดงออกอันรุนแรงของท่านพี่แทน (เช่น ช่วยให้หายสำลักแต่หลังหักแทน ประมาณนั้น หุหุ :hao3:)
ถึงจะยังสงสัยอยู่มากกับฝันแปลกๆ ของเนเน่ ทั้งเรื่องอดีตและเรื่องอิโรติก (คือ... แอบเชื่อไปแล้วด้วย แต่ทะแม่งๆ ว่ามันจะเดินเรื่องเร็วไปรึเปล่าหว่า ก็พอดีน้องเนเน่ตื่นมาซะก่อน เฮ้อ.. :katai1:) แต่ก็ยังคงอ่านอย่างสนุกและลุ้นต่อไปอย่างเหนียวแน่นค่ะ
สวัสดีปีใหม่คนเขียนย้อนหลังค่ะ ปีนี้ก็ขอให้เขียนนิยายมาให้คนอ่านได้อ่านชโลมจิตใจต่อไปนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
มาดหลุดซะที :mc4: :mc4:
-
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้ ปริศนาเยอะแยะมากมายคาดไม่ถึง :m8:
แต่แหม นี่ขนาด ต่างคนต่างรักกันแล้วแท้ๆ พี่เฮดีสน่ะทำให้เนเน่เข้าใจผิดว่าไม่รักอยู่ได้ กว่าจะยอมบอก :m16:
ถ้าลดความซึนลงกว่านี้จะดีมากกกกกกกกก เอาแบบในฝันเนเน่อ่ะค่ะ :impress2: สรุปว่า ในฝันเนเน่นี่เรื่องจริงปะคะ ถ้าจริงทำไมเนเน่จำไม่ได้ อะไรทำให้เนเน่ฝันถึง :m28: (แอบจิ้นให้แฝดเป็นลูกเนเน่กับพี่เฮดีสจริงๆ กรี๊ดดดดด :m3:) ผู้ปกครองเนเน่คือใครอ่ะ :m28: โอ๊ย ปริศนาเยอะแยะ :dont2: อ้อ คุณป๋าตายเพราะอะไรเนี่ย :katai1:
มาต่อไวๆนะตัว ให้รอเป็นเดือน เค้าได้ลืมพอดีว่าอ่านเรื่องนี้อยู่ 555 :m7: ล้อเล่นๆ ติดตามค่ะ :a9: :a1: :a11: :a3:
-
อ่า..ป๋าชอบดูหนังสดเหรอป๋า เปรี้ยวไม่เบาเลย
-
ชอบรูปที่ผู้ชายที่นั่ง
ตักของคนเขียนอ่ะ ดู
น่ารักดี :mew3:
-
“มุสาวาทา เว้นจากการโกหก ศีลห้าข้อสามไม่ใช่เหรอ?”
พี่เฮดีส มุสาวาทา เป็นศีลข้อสี่นะ
เนเน่ พี่เฮดีสเขาเผยความในใจแล้วนะ รีบไปง้อเลยยยยย
-
เนเน่เคยเจอคุณแม่ดวงใจแล้วนี่
ตอนที่ 1 ที่วัด ช่ายม้ายยยยยยย
-
อ่านทันจนได้
เฮดีสนายปากหนักมาก กว่าจะบอกว่าชอบ
-
สุดขั้ว 20
คนที่ชอบงั้นเหรอ?
เดี๋ยวๆ! ผมจะดีใจทำไมวะ? เขาอาจจะไม่ได้หมายความไปในเชิงนั้นก็ได้ อาจจะหมายถึงมิตรภาพของลูกผู้ชายอะไรแบบนี้ อย่างที่ผมเองก็ชอบเพื่อนๆ ของผมทุกคน พวกพี่ๆ ที่ผมรู้จักผมก็ชอบเหมือนกัน มันอาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้ เออ นั้นสิเนอะ!? แล้วนี่ผมจะอึ้งไปเพื่ออะไร? แย่ที่สุด! ดันคิดไปในเชิงชู้สาวซะได้! โอ๊ยยยย เพราะไอ้ความฝันบ้าบอนั้นแหละที่ทำให้ผมจิ้นไปไกลถึงขนาดนนี้ได้ บ้าเอ๊ย! มิน่าเขาถึงได้โมโหซะขนาดนั้น ขายหน้าเป็นบ้า ดันคิดเกินไปกว่าที่เขาจะสื่อ เข้าข้างตัวเองได้อย่างหลงตัวเองที่สุด
ผมอายจัง ไม่กล้าไปเจอหน้าพี่เฮดีสแล้วด้วย!
“เฮ้ย ไอ้หนู! ยืนแสดงละครใบ้อยู่หรือไงฟะ จะปล่อยให้ชาวบ้านตาดำๆ รอไปถึงเมื่อไรกัน!?”
“อ๊ะ พี่โพไซดอน?” ผมเงยหน้าเห็นเจ้าลูกน้ำกลมๆ ที่คราวนี้ลูกใหญ่ขึ้นกว่าเดิม แถมยังเป็นน้ำเปล่าใสแจ๋วอีก ลูกน้ำลูกนั้นพุ่งตรงเข้ามาเกือบจะชนหน้าของผม
“เออ! รีบเดินตามมาได้แล้ว รอนานแล้วโว้ย”
“ครับๆ!” ผมพยักหน้าแล้วเดินตามลูกน้ำกลมๆ ที่ลอยนำหน้าไป
งะ นี่ผมเสียมารยาทให้เจ้าบ้านรอนานจนอีกฝ่ายได้มาตามแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย!? ผมถอนหายใจเสียงดัง ตั้งแต่รู้จักกับพี่เฮดีส ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยอยู่บ่อยๆ หือ? จะว่าไปแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกับพี่เฮดีส นี่ก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้วสินะ เวลามันเดินรวดเร็วจริงๆ หือ? หนึ่งเดือน? นี่มันใกล้เคียงกับวันที่คุณป๋าเสียชีวิตเลยนี่น่า! ก่อนที่ผมจะทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีร่างปริศนาพุ่งเข้ามาคว้าตัวผมกอดหมับไว้แน่น ตามด้วยเสียงทำลายแก้วหู จริงๆ นะ ตะโกนข้างหูเลย!
“ไอ้น้องเวรรรร! หายไปไม่บอกไม่กล่าวกันเลยยยย! ฉันตกใจแทบตาย!!!”
อ้อ ผู้ปกครองที่ว่าเนี่ยหมายถึงพี่ยูเองสินะ!!!
พี่ยูกอดผมพร้อมกับต่อว่าต่างๆ นานา ส่วนผมก็ได้แต่เอ่ยขอโทษออกไปด้วยความรู้สึกผิด จะว่าไปแล้วทั้งพี่ยูกับไอ้ส้มหวานเวลาที่ผมหายตัวไปไหนก็จะโทรจิกโทรตาม ให้รายงานตลอดว่าจะไปไหนมาไหน เฮ้อ คนพวกนี้กลัวอะไรกันนักหนา ทำเหมือนจะมีใครมาทำอะไรผมอย่างนั้นแหละ พี่ยูเหมือนกลัวจริงๆ ไม่ได้แกล้งล้อเล่น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม ผมทำหน้าหง่อยๆ แล้วเอ่ยขอโทษอยู่หลายครั้ง พี่ยูยังบ่นอย่างหัวเสียต่อไปจนมีเสียงเอ่ยห้ามปรามขึ้นมาอย่างใจเย็น ผมหันไปมองไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด แต่ว่าสวยชะมัดเลย แต่งตัวแนวโลลิต้าอย่างกับคุณหนูผู้ไฮโซยุควิคตอเรียแน่ะ
“น่าๆ น้องก็ขอโทษแล้วนายก็พอก่อนเถอะ”
“ฮึ! ดีนะที่ครั้งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั้นมันก็เพราะไอ้เวรเฮดีสแท้ๆ ที่ลักพาตัวน้องกูมา! ความผิดของมึงเลยไอ้บ้าเฮดีส!!!” พี่ยูฮึดฮัดแล้วเบี่ยงเข็มไปหาเพื่อนที่นั่งไม่สนใจฟ้าดิน พี่ยูชี้นิ้วโยนความผิดให้กับอีกฝ่ายจังเบอร์
“น่าๆ ยู พอได้แล้ว” ส่วนฝ่ายห้ามทัพก็ตามมาคั่นกลางเอ่ยปรามเสียงอ่อน
“แล้วไง จะให้ตบแต่งเข้าตระกูล รับผิดชอบตอนนี้เลยไหมล่ะ?” ส่วนคนถูกกล่าวหาตอบกลับเสียงเย็นชา
“ฝันหวานไปเถอะ! กูไม่ยกให้มึงง่ายๆ หรอก” พี่ยูยกนิ้วกลางให้ในทันที ผมถอนหายใจกับอาการห่วงใยจนบ้าคลั่งของพี่ยู ส่วนอีกคนที่ตอนนี้ผมไม่กล้าเผชิญหน้าก็แสยะยิ้มเชิดหน้าท้าทาย ทำตัวอยู่เหนือกว่าได้อย่างน่าหมั่นไส้สุดๆ ทำให้หนุ่มจุดเดือดต่ำอย่างพี่ยูฟิวส์ขาดจะกระโจนเข้าสู้แบบไม่กลัวตายให้ได้
พอเป็นเรื่องผมทีไรพี่ยูขาดสติไม่กลัวตายทุกทีเลยสิน่า ทำตัวอย่างกับคุณพ่อหวงลูกสาวเลยสิน่ะ ผมค่อนข้างชินกับอาการนี้ของพี่ยูเพราะมีให้เห็นอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่สมัยผมยังเรียนมอปลายอยู่นู้นแหละ อ๊ะ พอมาคิดจริงๆ จังๆ แล้วอาการวิตกกังวลมากเกินเหตุนี่เป็นมาตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนล่ะมั้ง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่เป็นแท้ๆ เกิดอะไรกันนะถึงทำให้ทั้งพี่ยูกับไอ้ส้มหวานกลายร่างเป็นพ่อแม่งูจงอางหวงไข่แบบนี้?
“พี่บอกให้พอได้แล้ว ยู!”
เอ๊ะ? เสียงมันห้าวๆ แมนๆ แฮะ?
ผมมองสาว(?)หวานที่ทำเสียงเข้มจริงจังจนพี่ยูที่ไม่เคยฟังหน้าพรหมหน้าอินทร์ที่ไหนก็ยังยอมเชื่อฟังแต่โดยดี แถมยังไม่โวยวายสักคำเดียว ดึงผมไปนั่งด้วยเงียบๆ ทำตัวเรียบร้อยว่าง่าย นี่มันผิดพิสัยหนุ่มยี่ห้อสิงห์คะนองนาที่ชอบลุยแบบพี่ยูสุดๆ เลยแฮะ ผมหันไปมองสาวสวยคนนั้นด้วยความสงสัยปนประหลาดใจ เขาคนนี้เป็นใครกันแน่เนี่ย? ปราบพี่ยูได้อยู่หมัดเลย
“เออ! สงบหูกูหน่อย ให้ตายเถอะว่ะไอ้ห่าโพม แฟนมึงเป็นลำโพงหรือไงวะ? เสียงแปดหลอดบาดหูกูฉิบ” พี่โพไซดอนทำท่าแคะหูพลางบ่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด พี่สาวโลลิต้าคนสวยก็ยิ้มหวานหยดให้กับพ่อหมีที่บ่นเป็นหมีหิวน้ำผึ้ง
“ต๊าย ถ้างั้นให้เค้าใช้ร่างกายไถ่โทษเอาไหมล่ะจ๊ะเฮียจ๋า?”
“อย่าเลย กูไม่อยากฝันร้ายตอนกลางวันแสกๆ” พี่โพไซดอนตอบกลับทันทีและชัดเจนเป็นที่สุด ส่วนพี่ยูก็เหลือบมองคนข้างๆ สีหน้าไม่สบอารมณ์
“โธ่เอ๊ย ได้ลองแล้วจะติดใจนะจ้ะที่รัก”
“หยุดกระแดะใส่กูสักทีไอ้โพม กูจะอ้วก! แม่งเอ๊ย ไปอยู่ฝรั่งเศสไม่ได้ช่วยอะไรเลย อาการหนักกว่าตอนอยู่ไทยซะอีก เวรกรรม!”
“แหม พี่ก็เหมือนกัน ยิ่งแก่ยิ่งหล่อแซ่บน่ากิน ซวบ!”
พี่น้องมหาเทพสะดุ้งโหยงพร้อมกัน ผมต้องกลั้นยิ้มเลยล่ะครับ หน้าเหวอของสองคนนี่มันฮาสุดๆ ยิ่งตอนเลียลิ้นดังซวบทำเอาพี่โพไซดอนเงียบกริบไปเลยครับ สาว(?)ใจกล้าก็หัวเราะอย่างสนุกสนานที่ได้เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของพ่อหมีตัวโต โพม? นี่มันชื่อของแฟนพี่ยูหรอกเหรอ? อ่า แฟนพี่ยูสวยมากเลยแต่ทำไมเสียงถึงได้ทุ้มจัง แถมพยายามดัดสุดฤทธิ์สุดเดชอีกต่างหาก!
ผมเริ่มแน่ใจว่าแฟนพี่ยูต้องไม่ใช่ผู้หญิงแท้ที่มีมดลูกอย่างแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์! ท่าทางส่งสายตาหวานเยิ้มเคลิบเคลิ้มใส่พี่โพไซดอน ทำเอาพ่อหมีเริ่มพะอืดพะอมกวักมือเรียกหากระโถน พี่ยูทำเสียงจิ๊จ๊ะๆ ในคอ กระแทกไหล่ใส่คนข้างๆ เตือนเบาๆ ว่าไม่พอใจ พอถูกแฟนสะกิดเขาก็หันมายิ้มหวานจนตาเชื่อม ยกมือลูบหัวของพี่ยูเบาๆ พี่ยูหน้าแดงไม่ต่อว่าหรือบ่นอะไรเลยสักคำ เฮ้ย นี่ไม่ใช่พี่ยู! พี่ยูตัวจริงต้องโวยวายหรือไม่ก็พ่นคำดุเดือดร้อยองศาสิ!
“กลับเถอะพี่” พี่ยูที่ปั้นหน้าบึ้งเอ่ยชวนเสียงห้วนๆ คนที่ถูกชวนก็พยักหน้าตามใจไม่ขัด เมื่อหน้าตาของคนชวนบ่งบอกถึงขีดจำกัดของความอดกลั้นอดทนที่เริ่มจะลดน้อยลงไปทุกที พี่ยูรีบดึงผมลุกตามไป ไม่ถงไม่ถามอะไรสักคำ
เดี๋ยวสิครับพี่ ผมยังไม่ได้ล่ำลาเจ้าบ้านเลย แล้วพวกเด็กๆ ล่ะ!? แถมยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับพี่เฮดีสเลยนะ ผมหันหลังไปมองเจ้าของบ้านที่นั่งหน้านิ่งไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ส่วนอีกคนทำหน้าอึดอัดใจเพราะถูกแฟนพี่ยูกอดรัดล่ำลาอย่างแนบแน่น
“อ๊ะ แกจะไปไหนวะดีส?”
“สูบบุหรี่”
“เฮ้ย แล้วใครจะพาฉันไปโรงบาลเยี่ยมไข้ฝาแฝดคนพี่ล่ะ?”
พี่เฮดีสลุกขึ้นเดินเชิดหน้าเดินออกไป พี่โพไซดอนพยายามแกะตัวออกจากปลิงตัวยักษ์ตะโกนถามตามหลัง น้องชายเจ้าของฉายาภูเขาน้ำแข็งเดินได้ก็หันมาตอบสั้นๆ แบบไม่ใยดี เรียกเสียงโวยวายจากพี่ชายร่างหมี คนถูกโวยวายก็ไม่สนใจทำเหมือนไม่ได้ยิน พ่อหมีก็สบถตามหลังอย่างโมโห
“ไอ้เหี้ยดีสสส! ตัวใหญ่กว่าควายดันทำเป็นสะดิ้งงอน ถุย!”
“เอ่อ ขอเวลาแป๊บหนึ่งครับ” ผมหยุดเดิน ดึงแขนของตัวเองออกจากพี่ยู และเดินย้อนกลับมาหาพี่โพไซดอน
“ผมจะพาพวกเด็กๆ กลับด้วยน่ะครับ”
“อ้อ ถ้าเจ้าพวกนั้นตื่นแล้วจะให้ไอ้เฮดีสไปส่งล่ะกัน” พี่โพไซดอนพยักหน้าแล้วตอบกลับมามาเรียบๆ ผมพยักหน้ารับแล้วย้อนคิดทบทวนอะไรบางอย่าง พี่เฮดีสจะไปส่งพวกเด็กๆ? งั้นตอนนั้นค่อยคุยก็ได้ล่ะมั้ง?
“พี่จะไปโรงพยาบาลเหรอ? ไปพร้อมพวกเราไหม? ยูก็จะไปโรงพยาบาลตรวจร่างกายน่ะ” พี่โพมเอ่ยกับพี่โพไซดอนแล้วชักชวนให้ไปโรงพยาบาลพร้อมกัน พี่โพไซดอนขมวดคิ้วครุ่นคิด สีหน้าลังเลใจอยู่บ้าง พี่ยูหันมามองด้วยสายตาจิกเล็กน้อย ท่าทางพี่ยูไม่ค่อยชอบพี่โพไซดอนเท่าไรแฮะ ก็แน่ล่ะ แฟนของตัวเองเล่นไปเกาะแกะหนุ่มหล่อซะขนาดนั้นนี่น่า
“อ่า แกรู้จักห้องพักของแฝดคนพี่ใช่ไหมไอ้หนู?”
“ครับ ผมเคยไปเยี่ยมพี่ไนซ์มาแล้ว ผมพาไปได้ครับ” เมื่อพี่โพไซดอนหันมาถามผม ผมก็ยิ้มรับแล้วเอ่ยตอบอย่างมั่นใจ สุดท้ายแล้วพี่โพไซดอนก็ตัดสินใจจะไปพร้อมกับพวกเรา แต่ไม่วายบ่นทิ้งท้ายกับน้องชายหน้าบูดที่หนีไปสูบบุหรี่อัดเอามะเร็งเข้าปอดอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้
“แกไปทำอะไรมันหรือเปล่า?”
“ไม่นี่ครับ” ผมส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว โธ่ ผมเนี่ยนะจะไปทำอะไรให้เขาได้ พี่โพไซดอนพูดอะไรไม่เข้าท่าเลยนะครับ
พี่ยูกับแฟนเดินไปที่รถ ผมกำลังจะเดินตามพี่ยูไปแต่ถูกพี่โพไซดอนคว้าคอเสื้อเอาไว้ซะก่อน เขาโบกมือให้พี่ยูกับพี่โพมให้ไปก่อน ดังนั้นผมถึงได้มานั่งในรถถูกอีกฝ่ายกล่าวหาว่าไปทำอะไรน้องชายอยู่ในตอนนี้ยังไงล่ะครับ พี่โพไซดอนเอนตัวนอนไปกับเบาะนุ่มนิ่มของรถ ผมกับพี่โพไซดอนนั่งอยู่เบาะหลังของรถ ข้างหน้ามีชายกลางวัยอีกคนทำหน้าที่เป็นคนขับรถซึ่งพี่โพไซดอนแนะนำว่าเป็นคนสนิทของเขาเองชื่อ ‘วิสมอล’ ดูๆ ไปแล้วไม่น่าจะใช่แค่คนขับรถน่ะครับ คล้ายๆ เลขาส่วนตัวมากกว่า
“แล้วทำไมมันถึงอารมณ์บูดแบบนั้นได้ล่ะ?”
“ผมจะไปรู้เหรอครับ?”
ถ้าผมรู้ตอนนี้คงไม่ต้องมานั่งคิดให้ยุ่งยากใจแบบนี้หรอก แล้วนั้นอะไรกันล่ะ สาบานนะว่านั้นเป็นหน้าบูดเป็นตูดลิงแล้ว!? โธ่ ใครจะดูออก!
“ก็มันอยู่กับแกไม่ใช่หรือไง?”
“มันก็ใช่ครับ แต่ผมไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมอยู่ๆ เขาถึงอารมณ์เสีย” ผมตอบอย่างจนปัญญา ถึงจะถามผมไปมันไม่ช่วยให้ได้คำตอบหรอกนะครับ ผมแค่ไม่ชอบที่เขาล้อเล่นกับผมแบบนั้น ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโมโหแต่ไหงเขากลับโมโหผมแทนล่ะเนี่ย?
ผมพยายามคิดหาสาเหตุแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี เลยตัดสินใจจะถามคนใกล้ชิดน่าจะรู้ดีที่สุด ผมก็เลยตัดสินใจเล่าให้พี่โพไซดอนฟัง ระหว่างที่เล่าเขาตั้งใจฟังผมมาก ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกสะดวกใจในการพูดถึงเรื่องต่างๆ กับคนๆ นี้ ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนพึ่งพาได้ บรรยากาศรอบตัวที่ดุดันในตอนแรกนั้นดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรู้ว่าผมเป็นแฟนกับพี่เฮดีส(แค่สมมติล่ะนะ)
“แกปัญญาอ่อนเหรอ?”
“หา? ทำไมพี่ถึงว่าผมแบบนั้นเล่า?”
เมื่อเล่าจบพี่โพไซดอนก็ตอกกลับในทันที มองหน้าผมด้วยท่าทางเหลือเชื่อสุดๆ ผมทำหน้าบูดแล้วถามอย่างขุ่นเคืองใจ อะไรเล่าผมปัญญาอ่อนตรงไหน? ก็ผมไม่เข้าใจนี่น่า พี่โพไซดอนถอนหายใจเฮือกแล้วตั้งคำถาม
“แล้วแกเคยจูบใครเพื่อแกล้งเล่นไหมล่ะ?”
“ก็...ไม่เคยครับ”
“เออ ไอ้การที่เป็นแฟนกันแล้วจูบมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง?”
“อ้อ เหรอครับ?”
แต่พวกเราไม่ใช่แฟนกันจริงๆ น่ะสิ!
ผมเงียบแล้วนั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อ่า ให้ตายเถอะ ตกลงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่นะ พี่เฮดีสทำแบบนั้นเพราะแค่แกล้งให้ผมอับอายจริงๆ งั้นเหรอ? แต่อย่างที่เขาบอกนั้นแหละ คนบ้าที่ไหนจะจูบเพื่อแกล้งเล่นเท่านั้น แล้วเขาทำไปทำไมกันล่ะ? ถ้าเราเป็นแฟนกันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนักหรอก ผมเข้าใจดีแต่นี่... เราไม่ได้คบกันแบบนั้นสักหน่อย
“ถึงแล้วครับคุณชาย”
“เฮ่ย บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกด้วยคำปัญญาอ่อนแบบนั้น!”
“ครับ...คุณหนู”
“คุณหนูพ่องงง!”
พี่โพไซดอนเถียงกับคุณลุงวิสมอลอยู่สักพักก็ยกมือยอมแพ้ ยอมให้อีกฝ่ายเรียกได้ตามความชอบ ผมลงมาจากรถแล้วพา ‘คุณหนู’ ที่ไม่เล็กเหมือนหนูแต่ตัวใหญ่เป็นหมีเดินเข้าไปในตึกของโรงพยาบาล พี่ยูกับพี่โพมมาถึงก่อนพวกเขายืนรอเราสองคนอยู่ด้านหน้า ทั้งสองบอกว่าจะไปตรวจร่างกายก่อนแล้วจะตามไปทีหลัง ผมกับพี่โพไซดอนจึงไปเยี่ยมพี่ไนซ์กันสองคน ระหว่างที่ลิฟต์เลื่อนตัวเพื่อจะขึ้นไปบนห้องพักของพี่ไนซ์ ผมก็รู้สึกหวั่นๆ กลัวว่าจะเจอเข้ากับยัยป้าแม่มดคนนั้นเสียจริงๆ สาธุ รอบนี้ขอให้ปลอดภัยทั้งขามาและขากลับด้วยเถิด! ผมเคาะประตูห้องหลังจากแน่ใจแล้วว่าพี่ไนซ์ไม่ได้กำลังนอนอยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญเข้ามาเลยครับ” เสียงพี่ไนซ์เอ่ยเชิญชวนแขกเข้าไปในห้องอย่างเป็นมิตรและสุภาพ ช่างแตกต่างจากฝาแฝดคนน้องลิบลับ ผมผลักประตูเข้าไปยิ้มกว้างส่งเสียงทักทายพี่ไนซ์เหมือนเคย เมื่อเห็นว่าเป็นผมพี่ไนซ์ก็ยิ้มตอบกลับอย่างสดใส อืม สีหน้าดูดีขึ้นมาก แสดงว่าอาการเริ่มดีขึ้นแล้วสินะ
“สวัสดีครับพี่ไนซ์ เป็นยังไงบ้างครับ?”
“โอ๊ะ สวัสดีครับเนรัญ อ้าว แล้วพวกเด็กๆ ไม่ได้มาด้วยเหรอ?”
“อ้อ พวกเด็กๆ นอนหลับกันน่ะครับ ผมไม่อยากปลุกก็เลยไม่ได้พามาด้วย ต้องขอโทษด้วยนะครับ คราวหน้าจะพามาแน่นอน” ผมรีบอธิบายเมื่อคุณพ่อยังหนุ่มเอ่ยถามถึงลูกชายฝาแฝดสองพะหน่อ ซึ่งตอนนี้คงจะหลับปุ๋ยอย่างมีความสุขที่คฤหาสน์แน่ๆ พี่ไนซ์พยักหน้าเข้าใจและไม่ถามถึงรายละเอียดปลีกย่อย เขาอมยิ้มมองผมแล้วชะงักเมื่อเห็นมีแขกอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ผม พี่ไนซ์เลิกคิ้ว สีฉงนใจ ผมก็รีบแนะนำเพื่อไม่ให้พี่ไนซ์เกิดความระแวด
“นี่ พี่ไนซ์ครับ ส่วนคนๆ นี้คือพี่โพไซดอน”
“อ้อ โพไซดอน” พี่ไนซ์นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพึมพำชื่อและพูดอะไรบางอย่าง เขาพยักหน้ารับแล้วเงยหน้าส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้แก่พี่ชายผู้เพิ่งเคยเจอหน้าค่าตากันวันแรก
“สวัสดีครับ ผม ไนซ์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เออ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันโพไซดอน แกเนี่ยเหมือนเฮดีสมากจริงๆ” พี่โพไซดอนพยักหน้ารับแล้วยื่นมือไปจับมือของพี่ไนซ์ที่ยื่นมาทักทายอยู่ก่อนแล้ว พอได้ยินแบบนั้นพี่ไนซ์ก็หัวเราะร่าตอบอย่างอารมณ์ดี
“ก็เป็นฝาแฝดกันนี่ครับ”
“นั้นสินะ นิสัยยังเหมือนกันเลย” พี่โพไซดอนหัวเราะฮ่าๆ แล้วยิ้มจนตาหยีเอ่ยคล้ายขบขำกับเรื่องนี้เอามากๆ ผมเลิกคิ้วกับสิ่งที่พี่โพไซดอนเอ่ย ส่วนพี่ไนซ์ก็ทำหน้างงๆ จะไม่ให้งงได้ยังไงล่ะครับ ถ้าไม่นับหน้าตาที่เหมือนกันมากก็ไม่มีอะไรที่ฝาแฝดคู่นี้จะเหมือนกันเลยนะ ยิ่งเป็นนิสัยแล้วด้วย แตกต่างกันคนละขั้วเลยล่ะ! พี่โพไซดอนเมากลิ่นยาฆ่าเชื้อหรือเปล่า?
“ยังไงเหรอครับ? เรามีนิสัยที่เหมือนกันด้วยเหรอเนี่ย? ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย” พี่ไนซ์หัวเราะตามเอ่ยถาม แต่น้ำเสียงกลับไม่สดใสเหมือนเคย พี่โพไซดอนยิ้มกว้าง
“เหมือนตรงที่พูดโกหกได้แบบสีหน้าไม่เปลี่ยนเลยน่ะสิ”
“ครับ?” พี่ไนซ์เลิกคิ้วรับอย่างไม่เข้าใจ พี่โพไซดอนก็ยังคงยิ้มแล้วหัวเราะ
“ช่างเถอะ ฉันขอตัวไปสูบบุหรี่ดีกว่า” พี่โพไซดอนไม่ได้เอ่ยอธิบายอะไร เขาหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้องในทันที อ้าว แค่นี้น่ะเหรอ? ผมนึกว่าพี่โพไซดอนจะมาดูพี่ไนซ์หรือพูดคุยอะไรมากกว่านี้ซะอีก ว่าแต่ไอ้ประโยคที่พี่เขาพูดก่อนออกไปนั่นมันอะไรกันน่ะ? พี่ไนซ์มองตามหลังพี่โพไซดอนไปอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรใดๆ อยู่สักพักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ก่อนที่จะหันมายิ้มแบบจนใจให้ผม ชี้ไม้ชี้มือไปที่หน้าประตูซึ่งเพิ่งมีคนเดินออกไป
“คนๆ นั้นอะไรของเขากันน่ะ?”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” ผมส่ายหน้าอย่างจนใจเหมือนกัน ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ค่อยจะเข้าใจคนน้องยังไง คนพี่ก็ไม่ต่างกันมากนัก ผมน่ะงุนงงกับการกระทำของพวกเขาสุดๆ เลยล่ะ โดยเฉพาะคนน้องไม่เข้าใจเลยสักนิด ผมเหม่อคิดอะไรบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้ยินเสียงเรียกของคนป่วยจนกระทั่งเขาเรียกผมเสียงดัง
“รัญ!”
“เอ๊ะ? ครับ? มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก ว่าแต่เธอเถอะ เป็นอะไรหรือเปล่า? เล่าให้ฉันฟังได้นะ” พี่ไนซ์ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไม่มีอะไร เขามองผมเหมือนจะจับผิดแล้วถามเสียงอ่อน ท่าทางเป็นห่วง ผมยิ้มรับแล้วส่ายหน้าปฏิเสธออกไป
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ว่าแต่อาการพี่เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ก็ดีมากแล้วล่ะ คุณพยาบาลบอกว่าฉันแข็งแรงเร็วมากจนน่าแปลกใจเลยล่ะ” เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงสดใสเหมือนเดิม ผมพยักหน้ารับนั่งฟังพี่ไนซ์พูดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้เยอะแยะเหมือนคนไม่ได้พูดมานาน บางทีเขาอาจจะชวนผมพูดเพื่อไม่ให้ผมต้องคิดมากล่ะมั้ง ผมพยักหน้ารับหัวเราะบ้างกับเรื่องเล่าของเขา พร้อมทั้งเหลือบมองใบหน้าที่เหมือนกับใครอีกคนที่ไม่เคยมีท่าทางร่าเริงสดใสแบบนี้ให้เห็น ทั้งๆ ที่หน้าเหมือนกันขนาดนี้แต่ทำไมนิสัยถึงได้ต่างกันสุดขั้วได้นะ
“นี่เธอกับเฮดีสไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ?” พี่ไนซ์นิ่งไปแล้วเอียงตัวมากระซิบกระซาบถามขึ้นด้วยใบหน้ากลั้นยิ้ม ผมหน้าแดงเมื่อรู้คำถามแฝงนัยของพี่ไนซ์
“จะถึงไหนได้ล่ะครับ ก็เหมือนเดิมนั้นแหละน่า”
“หือ? แล้วไปรู้จักพี่เบิ้มนั้นได้ยังไงล่ะ แถมมาพร้อมกันด้วย หรือว่าเธอเป็นพญาเทครัว?”
“เทครัวอะไรกันครับ บังเอิญพี่เขาอยากมาเยี่ยมน้องชายที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนต่างหาก ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย” ผมรีบปฏิเสธแล้วอธิบายโบยเหตุไปหาคนป่วยที่ยังนอนแหมะกับเตียง ท่าทางผมเหมือนลุกลีลุกลน น่าสงสัยสุดๆ เลย โชคดีที่เขาไม่สังเกตเห็น พี่ไนซ์พยักหน้ารับแล้วเอ่ยถึงบรรดาพี่ชาย
“ตอนแรกที่เจอเฮดีสก็ไม่ตกใจเท่าไรเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นฝาแฝดกัน หน้าตาก็ต้องคล้ายๆ กันอยู่แล้วแต่ตอนที่เห็นซูสครั้งแรกน่ะสิแทบตะลึงเลยล่ะ ผู้ชายอะไรดูดีเป็นบ้าเหมือนติดไฟนีออนทั้งตัว สว่างไสวสุดๆ แต่พอมาเห็นโพไซดอนเรียกได้ว่าช็อกมากกว่าตอนเจอซูสเสียอีก คนหรือหมีเอ๊ย ไม่ใช่สิ เขาไม่เหมือนซูสหรือพวกฉัน แถมยังไม่เหมือนพ่อด้วย”
“พี่ก็สนใจเรื่องพี่น้องเหมือนกันนะครับ” ผมยิ้มแล้วเอ่ยแซวคนที่พูดร่ายยาว พี่ไนซ์หันมามองแล้วยิ้มเขินๆ ให้
“แหม ก็ช่วยไม่ได้นี่น่า ฉันรู้ว่าเยอะเลยล่ะ โดยเฉพาะเรื่องของฝาแฝดตัวเองเนี่ย” คนป่วยทำหน้าภาคภูมิใจในข่าวกรองของตัวเอง ผมยิ้มรับเล็กน้อย ไม่ได้ถามอะไรต่อถึงจะอยากรู้เรื่องของฝาแฝดของคนตรงหน้าก็เถอะ เดี๋ยวจะถูกแซวอีก พวกเราสองคนเงียบไปเหมือนไม่มีอะไรจะคุยกัน ต่างอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ผมถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นมาเห็นพี่ไนซ์ที่มองผมนิ่งด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่าคืออะไร เขาหลบสายตาไปมองทางอื่นก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา
“ขอโทษนะ”
“ครับ?”
“ฉันไม่น่าดึงเธอเข้ามายุ่งด้วยเลย รบกวนหลายอย่างจนต้องลำบากไปด้วย ขอโทษนะ”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องเด็กๆ พี่ไม่ต้องกังวลหรอก ไม่ได้ลำบากอะไรมากขนาดนั้น” ผมโบกมือไปมาแล้วเอ่ยไม่ให้พี่ไนซ์ต้องคิดมาก เดี๋ยวจะพาลไปกระทบกับการฟื้นตัวของร่างกายซะเปล่าๆ พี่ไนซ์หันกลับมามองผมแล้วถอนหายใจก่อนจะยิ้มกว้างหัวเราะเสียงใสเหมือนเดิม
“เธอนี่ดีเกินไปแล้ว เสียดายจังที่ต้องยกให้เฮดีส แต่ถ้าหมอนั้นยังเป็นแบบนี้อยู่ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”
“อะไรเหรอครับ?”
เปลี่ยนใจอะไร? ผมมองหน้าพี่ไนซ์ ไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเลยสักนิด พี่ไนซ์หัวเราะเบาๆ
“ก็ตามนั้นแหละ หึๆ”
พี่ไนซ์หัวเราะ ผมก็หัวเราะตามไปแบบงงๆ
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
อารายยย มาต่อเร็วกว่ารอบที่แล้วนะ (แก้ตัวไว้ก่อน 555)
ตอนนี้ก็เปิดตัว 'พี่โพม' เป็นทางการจ้า!!! ต๊ายยย!!! สะใภ้ เอ๊ย เซอร์ไพร้ส์กันไหม?
แล้วใครลุ้นให้อิพระ-นางสวีตอินเลิฟหลังจากอิพระเอกหลุดปากล่ะก็เสียใจ
เพราะรัญก็ยังคือรัญ ค่าาาา! ทึ่มได้อีก ถ้าเป็นคนอื่นแล้วล่ะก็คงจะ...หลายยกแล้ว(อะไร!?)
เรื่องกำลังเจ้มจ้นเลย โอ๊ยยย ค่อยๆ คลี่คลายไปทีละปม
ส่วนใครกังวลว่าจะมีศึกพี่น้องล่ะก็ไม่ต้องกังวลค่ะ มีแน่นอน!
Character in this chapter
(http://i.imgur.com/fD9U7jN.png) (http://i.imgur.com/m0ozFJN.png) (http://i.imgur.com/PceIteP.png)
(http://i.imgur.com/nUs2tIo.png) (http://i.imgur.com/48kAQkL.png) (http://i.imgur.com/lybhB3D.png)
แล้วเจอกันตอนหน้านะฮับ
-
หนูเนเน่เอ๊ยย จะซื่อบื้อไปหนายยย
พี่เฮดีสงอนตุบป่องๆๆแล้วเนี่ย
อ่านแล้วแอบสะกิดใจหลายประโยคเลยแฮะ
ปริศนาเยอะจนแก้ไม่ออกแล้ว :mew3:
-
น้องรัญนะก็ช่างใสซื่อ
-
เพิ่งจิเข้ามาอ่านแบบมาราธอน รวดเดียวถึงตอนล่าสุด เขาก็ฝากเนื้อฝากตัวติดตามคุณพี่เฮดีสกะน้องเนเน่ด้วยอีกคนน้าาา o1
ผ่านมาจะสี่สิบตอน.... ปริศนามากมายก่อตัว ปริศนาบางข้อเฉลยตัวเอง บางอย่างขมวดปมให้มึนงงยิ่งกว่าเดิม ตัวละครที่เพิ่มขึ้น ความสัมพันธ์ที่คลี่คลาย.... แม้กระนั้นแล้ว.... ความคืบหน้าในรีเลชั่นชิพของอิพี่เฮดีสกะนู๋เนเน่นี่มันอัลไล ไม่ได้มีความก้าวหน้าเพิ่มขึ้นจากสามสี่ตอนแรกเลยก็ว่าได้ ลุ้นกันสุดฤทธิ์ จิ้นกันสสุดใจตั้งแต่จูบแรก... ปัจจุบันเท่าเดิม... กรำ... มีแต่ความฝันกึ่งความทรงจำออกแนวหมกมุ่น (กร้ากกกก) ของนู่เน่เท่านั้นที่ดูจิมีพัฒนาการมากสุด o22
ก็รอดูกันต่อไปว่าเหตุการณ์สะเทือนขวัญที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนคืออัลไล อิพี่ซึนกะน้องอึนแท้จริงแล้วได้ไปถึงไหนๆกันแล้ว (แต่ถ้างั้นเขาไม่โอกะพฤติกรรมของอิซึนดีสตอนแรกๆของเรื่องง่ะ เพราะดูท่าว่ามีแต่น้องอึนที่ลืม แต่เฮียยังปกติ แล้วมากิ๊กไปทั่วมั่วชะนีอย่างตอนเริ่มเรื่องได้งายยยยย :serius2:)
รออ่านต่อนะเทอว์ :impress:
-
ทำไมรูปอิมเมจ โพมดูแมนกว่ายูอีกนะ
อย่าบอกนะ พี่โพมเป็นสาวเสียบ :laugh:
-
เนรัญยังงงๆมึนๆทุกตอน
-
สมกับเป็นเนรัญ :katai5:
-
เนรัญคนซื่อ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
โถๆๆๆๆ ทำพี่เฮดีสโกรธตั้งแต่ตอนที่แล้ว
มาตอนนี้ไม่รู้ว่าที่พี่ไนซ์พูดหมายความว่าไงอีก
เฮดีสต้องอธิบายให้เด็กน้อยเข้าใจนะ
-
ชักสงสัย ว่าอาจโดนเสียบบบบ
:katai5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้าว!! พระเอกงอนเหรอ??
-
น่าสงสารเฮดีสที่รัญไม่ได้รู้อะไรเลย แถมยังเข้าใจว่ายังแกล้งเป็นแฟนอีก เฮ้่อ....
ก็เข้าใจนะว่ารัญก็คือรัญแต่มันก็เกินไป
หากเราไม่คิดในแง่ร้ายจนเกินไปนะคาดว่าไนซ์จะเข้ามาแย่งรัญจากเฮดีสินะ
โดยใช้ความเป็นคนดีของรัญนี่แหละ ถ้าถึงเวลานั้นจริงคงต้องเปลี่ยนชื่อเป็นไนท์แมร์แล้วล่ะ
ไม่ชอบจริงๆนะคนแบบนี้ หรือถ้ามองในแง่ดีขึ้นมาอีกนิด คงแกล้งเข้ามาจีบเพื่อหวังกระตุ้นเฮดีสล่ะมั้ง
แต่ยังไงเราก็อยากให้เป็นแบบหลังมากกว่านะ
สงสัยเฮียโพจะอ่านไนซ์ออกแล้ว ไม่งั้นไม่พูดแบบนั้นหรอก
สุดท้ายเปิดตัวพี่โพมได้ให้คิดดี ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรระหว่าง เมะราชินี กับเคะราชินี อิอิ
แต่ที่แน่ๆพี่แกนิยมแต่งหญิงอ่ะ พี่ยูมาทีแต่บทน้อยนะ ฮะๆ
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
ปล.ทำไมตอนนี้มันเม้นท์มันมือยังไงไม่รู้ :hao7:
-
เนเน่
ทำไมซื่ออย่างนี้
จูบเพราะรักน่ะ ใครจะแกล้งจูบคนที่ชอบกัน 555+
-
กรี้ด หรือว่า ไนซ์เคยรู้จักกับรัญ มาก่อนหรือป่าว?
มันแลดูมี เงือนงำ อยู่..
อ้ายย สนุกอยากอ่านต่อเร็วว ><
-
คนมันใสซื่อเกิณไปก็แบบนี้แหล่ะ จับปล้ำไปเลยละกัน
-
เนรัญหายซื่อ(ทึ่ม)ได้แล้วนะ เฮดีสงอนตุ๊บป่องๆแล้ววว
555555555
-
ยิ่งอ่านยิ่งงง ยิ่งซับซ้อน
เนพี่เฮดีสเค้าโกดไรอะ?
-
พี่เฮดีสงอนนนนน โอ้ๆ น่ารักอ่า
-
เนเน่
ทำไมหนูความรู้สึกช้านักล่ะลูก
โธ่ คนอื่นเขามองออกกันทะลุปรุโปร่งไปถึงไหนต่อไหนแล้ววว
-
เนรัญ เธอล้อคนอ่านเล่นใช่มั้ยยยยยยยยยย
โถ พ่อคนซื่อ
แอบสงสารพี่เฮดีสเบาเบา
:กอด1:
-
เนรัญเอ๊ยยยย พี่ดีสแกงอนไปโน่นแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
แต่ก็นะ...หน้านิ่งแล้วแสดงออกไม่เป็นขนาดนี้ ถ้าเนรัญมันจะไม่รู้ว่าพี่ดีสชอบก็คงไม่แปลกหรอก :mew5:
พี่ดีสช่วยชี้แจงแถลงไขบ้างไรบ้างก็ดีนะ :z2:
-
รัญทึ่มไปป่ะเนี่ย :a5:
อืมๆแต่ตอนนี้แอบงงเล็กๆเรื่องพี่โฟมกับพี่ยู
ตอนแรกๆนึกว่าพี่ยูรุกยิ่งชุดพี่โฟมยิ่งชัดแต่พอดูอิมเมทแล้วมันแบบว่า หรือเราเข้าใจผิดหว่า :hao4:
-
ขืนพี่ไนซ์จะดี แต่เค้าไม่ยอมยกเนเน่ให้พี่ไนซ์หรอก เค้าจองไว้ให้พี้ดีส
-
เนรัญรู้ตัวเถอะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
ปริศนา ปริศนาเต็มไปหมดเลย
-
เอาแล้วไงละ เริ่มสงสัยหนักเข้าไปใหญ่
ที่พี่โพไซดอล พูดคืออะไร โกหกหน้าตายสินะ
-
เนเน่จังผู้ใสซื่อ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
ว่าแต่พี่ยูเป็นสามีพี่โพมเรอะ อยากให้พี่ยูเป็นรับอ่ะ
-
เนรัญก้อยังซื่อเหมือนเดิม
:laugh:
-
สุดขีด 20
ผมคุยเป็นเพื่อนพี่ไนซ์อยู่นานพอสมควรพี่โพไซดอนถึงกลับมาพร้อมกับพวกพี่ยู พวกพี่ๆ ทักทายสนทนาพาทีกับคนป่วยสักพักก็ได้ฤกษ์กลับ อีกอย่างคนป่วยจะได้พักผ่อนบ้าง หลังออกมาจากห้องพี่โพมกับพี่ยูพูดเรื่องพี่ไนซ์ไม่หยุด ทั้งประหลาดใจแกมทึ่งที่เห็นคนหน้าตาเหมือนพี่เฮดีสแต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว
“เจอแบบนี้เหมือนสมองพลิกคว่ำยังไงไม่รู้” พี่ยูวิจารณ์เมื่อเจอพี่ไนซ์เป็นครั้งที่สองซึ่งเจ้าตัวยืนยันว่าแตกต่างจากไอ้เพื่อนบางคนเป็นพันๆ ปีแสง พี่โพมพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่ๆ น้องเขาชมว่าพี่สวยด้วยแหละ” พี่โพมเอ่ยด้วยสีหน้ากระดี๊กระด๊าเป็นปลื้ม หน้าแดงขวยเขินเหมือนสาวน้อยขี้อาย พี่ยูเหลือบมองแฟนตัวเองด้วยสายตาขุ่น อีกฝ่ายก็จ้องกลับแล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อยต่อว่า “เฮดีสไม่เห็นพูดแบบนี้เลย อย่าว่าแต่เฮดีสเลยขนาดแฟนตัวเองแท้ๆ ยังไม่เคยจะชมว่าพี่สวย”
พอดูแบบนี้พี่โพมตัวสูงชะมัด พอๆ กับมอตโตที่เป็นน้องชายเลยด้วย ผมชักจะสงสัยซะแล้วสิว่า...ใครคืออะไรยังไง? ตอนแรกก็คิดว่าพี่ยู... แต่เมื่อมาพิจารณาอีกที เอ๊ะ ยังไง? พี่ยูเห็นแฟนบ่นน้อยใจหน้าบึ้งก็ถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วพยายามจะพูดเอาใจบ้าง
“ก็สวยอยู่ทุกวัน ไม่เห็นจะต้องชมอะไรเลยนี่”
“ต๊าย! จริงเหรอยู? สวยจริงๆ นะ?” พี่โพมร้องเสียงหลงยิ้มกว้างอย่างดีใจออกหน้าออกตายิ่งกว่าตอนที่พี่ไนซ์ชมซะอีก รอยยิ้มของคนสวยประกายวิ๊งๆ แทบจะกระแทกเข้ากับเบ้าตา ยิ่งคนอยู่ใกล้ยิ่งโดนหนัก พี่ยูหน้าแดงกระแอมไอแก้เก้อไปแต่ไม่วายจะพยักหน้าให้คุณแฟนมั่นใจ พี่โพมกระโดดกอดพี่ยูแบบรวบหัวรวบหางพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ อีกฝ่ายก็นะ ไม่โวยวายสักนิด
ผมกับพี่โพไซดอนถูกกันออกมาจากอาณาจักรสวีตของทั้งสองกลายเป็นส่วนเกินไร้ตัวตน ทำอะไรไม่ได้เลย
“แม่ง ขนลุก” พี่โพไซดอนสบถเบาๆ มองคู่รักไม่แคร์สื่อแล้วลูบต้นขาของตัวเอง แสดงอาการขนลุกขนพอง ผมก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ รับ คู่รักหวานชื่นก็ยังไม่สังเกตเห็น ขนาดผมถูกพี่โพไซดอนคว้าคอเดินแยกออกมายังไม่รู้เรื่อง เดินกันต่อโดยไม่เอะใจกันสักนิด! ผมถูกพี่โพไซดอนหิ้วตัวมาที่ห้องแห่งหนึ่งที่มีลุงวิสมอลยกน้ำชากับเค้กมาเสิร์ฟรอก่อนแล้ว
“ตามสบายเลย” พี่โพไซดอนเผยมือแล้วไหวไหล่ด้วยท่าทางสบายๆ ประดุจห้องนี้เป็นของตัวเองทั้งๆ ที่ตอนเข้ามา ผมเห็นหน้าห้องแปะป้ายผู้อำนวยการเต็มสองตา! ผมพยักหน้านั่งลงบนโซฟานุ่มตรงกันข้ามกับพี่โพไซดอนที่เอนตัวเอนจอยกับน้ำชากลิ่นหอม เขาพยักหน้าเชิญชวนให้ผมลองมั้ง ผมก็เลยลองยกขึ้นมาจิบ อืม กลิ่นชาอ่อนๆ ช่วยให้ผ่อนคลายได้เหมือนกันแฮะ ระหว่างดูดดื่มกับน้ำชายามเย็นผมก็มองสำรวจไปรอบๆ ลุงวิสมอลนั่งอยู่หน้าแท็บเล็ตอยู่ไม่ไกลนัก ก้มหน้าก้มตาพิมพ์อะไรบางอย่างรวดเร็วจนนิ้วรัวแทบจะมองตามไม่ทัน
“ถามจริงๆ นะ แกเป็นแฟนกับน้องชายของฉันจริงรึเปล่า?”
ห๊ะ!!?
ผมแทบสำลักน้ำชาทางจมูก
“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะครับ?”
พอตั้งสติได้ก็กลั้นใจถามออกไป
ตายล่ะหว่า โดนจับได้แล้วงั้นเหรอ!? ผมไปพลาดตรงไหนกันเนี่ย!? อันที่จริงผมก็อยากจะยืนยันอยู่หรอกว่าผมเป็นแฟนจริงๆ ไม่ได้โกหก แต่มันขัดกับหลักการเป็นบ้า โอ๊ยยย ตั้งแต่แรกที่ทำเรื่องแบบนี้ก็รู้สึกผิดจะตายอยู่แล้ว ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปทุกขณะ อีกอย่างสายตาที่จ้องมองมานั้นมันทำให้ผมลำบากใจพร้อมๆ สะพรึงกลัวที่จะเมโมต่อ ขณะที่ลังเลที่จะให้คำตอบอย่างไรนั้น อีกฝ่ายก็ตอบคำถามที่ผมถามกลับไปด้วยท่าทีไร้ซึ่งการคุมคามใดๆ อย่างที่ผมกลัวและใครบางคนขู่เอาไว้
“เปล่า ฉันคิดว่าเธออาจจะโดนเจ้าน้องบ้านั้นขืนบังคับก็ได้ ยิ่งใบ้ๆ อยู่”
วิเคราะห์น้องตัวเองได้ขาดมากครับ! เขาขืนบังคับผมจริงๆ แถมยังไม่พูดอะไรให้รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด! งงอยู่เหมือนกัน ผมมองพี่โพไซดอนด้วยความแปลกใจล้นหลาม ก้มหน้ามองมือของตัวเอง ผมควรจะบอกความจริงให้เขารู้จะดีกว่าล่ะมั้ง ไอ้การโกหกแบบนี้มันไม่สมกับเป็นผมเลย
ผมขยับปากจะพูดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่พูดสักที อีกฝ่ายที่นั่งรอคำตอบก็คิ้วกระตุกเป็นพักๆ สงสัยจะหงุดหงิดที่ผมเอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ จะพูดก็ไม่พูด สุดท้ายผมก็โบกธงขาวเล่าหมดเปลือก บอกแล้วว่าพออยู่ต่อหน้าคนๆ นี้ทีไรมันให้ความรู้สึกว่าพูดความจริงไปน่าจะดีกว่า พอเล่าเสร็จผมก็สบายใจขึ้นโข
พี่โพไซดอนกลั้นยิ้มจนหน้าแดงแล้วระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อผมเล่าจบ ราวกับมันเป็นเรื่องตลกโปกฮา แถมยังชี้ชวนให้ลุงวิสมอลขำเป็นเพื่อนอีกแน่ะ ผมงุนงง อะไรของคนๆ นี้กันเนี่ย!? มันฮาตรงไหนวะ!?
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ขำเหี้ยๆ! ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ๊ยย ถ้าไปเล่าให้ตาแก่ฟังจะเป็นยังไงเนี่ย!? โอ๊ยยย! กูขำไอ้ห่ะดีส ไม่พูดไม่พูดจาลากเข้าถ้ำอย่างเดียว ก๊ากกกก!” พี่โพไซดอนหัวเราะต่อเนื่องหน้าดำหัวแดง มากไปจนสลักน้ำลายไอแค่กๆ แต่ก็ยังหัวเราะต่ออีกรอบ หัวเราะอะไรครับ? ช่วยบอกผมให้เข้าใจหน่อยได้ไหม?
หลังจากหัวเราะจนหมดแม็ก พี่โพไซดอนยวดกรามของตัวเองพลางหันไปถามหาบุหรี่จากลุงวิสมอล พอได้บุหรี่พี่โพไซดอนก็ลุกขึ้นไปยืนสงบสติอารมณ์ ดีหน่อยที่เขายืนห่างออกไป อย่างที่เคยบอกผมแพ้กลิ่นบุหรี่อย่างแรง เขาหันมามองผมแล้วหลุดหัวเราะอีกครั้ง อะไรเนี่ย!? หน้าผมเหมือนตระกูลเชิญยิ้มหรือไง!? น่าขำตรงไหนวะ!? ผมขมวดคิ้วทำหน้าตึงๆ เขาก็พยายามที่จะไม่ขำอยู่นาน ก้มหน้าก้มตาเขย่าใหญ่ เมื่อคำหาสติกลับมาได้อีกครั้งเขาก็หันมาพูดกับผมอย่างจริงจัง
“แกเข้าใจไอ้ดีสมันหน่อยล่ะกัน ที่มันชอบเป็นใบ้แบบนั้นคงจะเป็นความเคยชิน แกรู้ใช่ไหมว่าเจ้านั้นมีความสามารถพิเศษคือใช้คำพูด?” พี่โพไซดอนหันมาถาม ผมก็พยักหน้ารับ มันเกี่ยวอะไรกับอาการไม่ค่อยพูดของพี่เฮดีสกัน?
“ผู้ใช้คำพูดต้องระมัดระวังมากๆ ถ้าได้เริ่มพูดกับใครล่ะก็คำพูดก็จะเริ่มพันธนาการคนๆ นั้นไว้โดยไม่รู้ตัว ลำบากน่าดู จะพูดล้อเล่นก็ไม่ได้ ไอ้คำว่าไปตายซะหรืออะไรที่ส่งผลร้ายจะพูดไม่ได้เลย ต้องคิดก่อนพูดอย่างหนัก ไม่เคยทำตัวสบายๆ กับใครเพราะกลัวว่าถ้าหากเผลอจะทำให้อีกฝ่ายเป็นอะไรไปเพราะคำพูดของตัวเอง ซึ่งมันเคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งกับเพื่อนสมัยเด็กน่ะ จากนั้นหมอนั้นก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ ไม่พูดไม่คบใจปิดใจตัวเองแยกตัวออกมาอยู่โดดเดี่ยว” พี่โพไซดอนถอนหายใจปากก็เล่าไปเรียบๆ ในขณะที่เดินไปขยี้บุหรี่ในมือกับที่เขี่ยบุหรี่ งั้นเหรอ? เพราะอย่างนี้ก็เลยชอบประหยัดคำพูดหรือไม่พูดเลย พี่โพไซดอนกลับมานั่งตรงกันข้ามกับผมอีกครั้ง
“พอเริ่มเข้าเรียนที่มหาลัยดีขึ้นมาหน่อย ตอนนั้นฉันคิดว่าดีแล้วที่ให้ไปเรียนมหาลัยแทนที่จะเรียนที่บ้านเหมือนเดิม ช่วงนั้นเป็นเฮดีสที่มีชีวิตชีวาจนฉันแปลกใจมาก มันไม่บอกว่ามีเรื่องอะไรดีๆ พวกหวงของไม่ชอบแบ่งปัน แต่ถ้าให้เดาล่ะก็เจ้านั้นคงจะกำลังมีความรักอยู่แน่ๆ เฮอะ ดูถูกพี่ชายเกินไปแล้วไอ้เบื๊อกเอ๊ย จากนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้านั้นกลับมาตายซากเหมือนเดิม ไม่สิ แย่ยิ่งกว่าอีก มันบ้าคลั่งเหมือนคนไม่ได้สติ ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องชายถึงจะเป็นจะตายแบบนั้นได้ ผู้หญิงคนนั้นกล้าอกหักน้องของฉันหรือไงกัน? แต่จริงๆ แล้วมันแย่ยิ่งกว่าซะอีก บ้าบอจริงๆ ทำไมถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้” เขาเล่าไปพร้อมกับแสดงอารมณ์ตามเรื่องที่กำลังเล่า มีความสุขด้วย โกรธด้วย เศร้าตามไปด้วย มองยังไงผมก็คิดว่าคนๆ นี้รักน้องชายมากๆ จนน่าอิจฉาเลยล่ะ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
พี่โพไซดอนเงียบไม่ตอบ ในห้องจึงมีแต่เสียงสัมผัสแป้นพิมพ์ของลุงวิสมอล เขาเงยหน้ามองมาที่ผมแล้วยิ้มนิดๆ ให้ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าสายตานั้นมันเสียใจและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด กับผมเหรอ? ทำไมล่ะ? ไม่น่าจะใช่?
“อย่ารู้เลย มันไม่ใช่เรื่องดีน่าฟังหรอก อีกอย่างมันผ่านไปตั้งสามปีแล้ว ตอนนี้มันกลับไปหาแกก็พอแล้วนี่ ไม่ต้องสนใจอดีตพวกนั้นหรอก”
ยังไงผมก็รู้สึกคาใจ แต่ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องคนอื่นถ้าเขาไม่เล่าผมก็ไม่เซ้าซี้ถึงจะอยากรู้ก็เถอะ พี่โพไซดอนหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วค้นหาอะไรบางอย่าง เขาหยิบรูปใบหนึ่งออกมาแล้วยื่นมาให้กับผม ผมเอื้อมไปรับรูปนั้นมาดู มันเป็นรูปชายวัยกลางคนที่ค่อนข้างหน้าตาดีเลยล่ะครับ เป็นชาวต่างชาติซะด้วย แต่...เอ๊ะ หน้าแบบนี้เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนแฮะ ผมขมวดคิ้วพยายามคิดว่าเคยเจอคนในรูปที่ไหนมาก่อน แน่ๆ หน้าคุ้นมากครับ
“นั่นรูปคุณป๋า” คนยื่นรูปมาให้บอกกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา
คุณป๋า? นี่พี่เขาพกรูปพ่อตัวเองในกระเป๋าตังค์ด้วยเหรอ? ดูจะค่อนข้างเป็นลูกแหง่ติดพ่อพอสมควรเลยนะพี่โพไซดอนเนี่ย ผมพยักหน้ารับ สายตายังเพ่งมองที่รูปในมือ จะว่าไปแล้วผู้ชายมีเค้าหน้าเหมือนพี่ซูสกับพี่เฮดีสจริงๆ ด้วย อ้อ มิน่าล่ะถึงได้หน้าคุ้นๆ? ผมดูรูปอย่างนานจนพอใจก็ส่งคืนให้เจ้าของ พี่โพไซดอนเก็บเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วราวกับกลัวจะหาย คุณป๋าหล่อกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก น่าเสียดายที่ท่านเสียไปแล้ว
“คุ้นบ้างไหม?”
“เอ๊ะ ก็คุ้นบ้างครับ เพราะคุณโอเชียนัสหน้าเหมือนพี่ซูสกับพี่เฮดีสมาก”
แต่กลับไม่เหมือนคนตรงหน้าเลย บางทีเขาอาจจะคล้ายไปทางแม่มากกว่า
“ก็เหมือนจริงๆ นั้นแหละ” คนไม่เหมือนพ่อพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็ล้วงบางอย่างออกมาจากเสื้อ มันเป็นแหวนที่ร้อยไว้กับสร้อยโซ่เงิน พี่โพไซดอนถอดออกจากคอแล้วยื่นมาให้ผม ผมรับมาพิจารณาด้วยความสงสัย ทำไมเขาถึงให้ผมดูของพวกนี้ด้วย?
“เคยเห็นแหวนแบบนี้บ้างไหม?”
“เอ๊ะ” ผมเงยหน้าจากแหวนมองไปที่คนตรงกันข้ามด้วยความแปลกใจ ผมก้มมองแหวนในมืออีกครั้งและมองมันอย่างละเอียดกว่าตอนแรก ตัวเรือนคล้ายคลื่นน้ำสีเงินมันวาวดันตัวขึ้นเป็นปลาโลมาชูปากดันอัญมณีสีน้ำเงินเข้มรูปทรงหกเหลี่ยมอันโดดเด่น ข้างๆ วงแหวนเป็นรูปตรีศูลอาวุธประจำตัวของเทพโพไซดอนนูนขึ้นมาให้เห็น สลักชื่อเจ้าของแหวนไว้ชัดเจน
ผมส่ายหน้าแล้วยื่นคืน
“มีแหวนแบบเดียวกันนี้อยู่อีกสี่วง คุณป๋าทำให้ลูกแต่ละคนเก็บเอาไว้ อย่างที่เธอเห็นแหวนของฉันไป แหวนที่เหลือจะแตกต่างกันไปเล็กน้อย แหวนของฉันเป็นไพลิน ของตาแก่เป็นบุษราคัม ของเฮดีสเป็นโกเมน ของแฝดพี่เป็นทับทิม และของอะโฟรไดท์เป็นมรกต”
“ปัญหามันอยู่ที่แหวนของเจ้าดีสมันหายไป ถ้าจำไม่ผิดมันหายไปเมื่อสามปีก่อน ทั้งๆ เจ้านั้นไม่เคยให้ห่างตัวเลยแท้ๆ แต่กลับไม่เห็นใส่แหวนวงนั้นอีกเลย ถามไปก็เปล่าประโยชน์ มันเสือกใบ้ใส่อย่างเดียว” พี่โพไซดอนเบ้ปากเอ่ยอย่างเอือมเล็กน้อย “ทำเหมือนไม่มีใครรู้ทันมัน ถ้าให้เดาล่ะก็ไอ้บ้านั้นเอาแหวนไปให้คนอื่นแล้วน่ะสิ ฉันจะไม่ว่ามันเลยถ้าแหวนมันไม่สำคัญจริงๆ แต่แหวนวงนี้คุณป๋าตั้งใจให้เป็นแหวนที่พวกเราจะมอบให้คนที่รักจริงๆ แต่มันกลับเอาไปให้ใครก็ไม่รู้ ให้ตายสิ”
“งั้นเหรอครับ?” ผมยิ้มรับนิดๆ ไม่เข้าใจเจตนาที่อีกฝ่ายมาพูดเรื่องนี้ให้ฟัง แต่ถ้าคิดตามเรื่องที่เขาพูดมาก่อนหน้านั้นล่ะก็แหวนวงนั้นต้องอยู่กับคนที่... พี่เฮดีสรักคนนั้นแน่ๆ เขาให้แหวนวงสำคัญไปก็แสดงว่าคงจะรักคนๆ นั้นล่ะมั้ง ความกระตือรือร้นในตอนแรกของผม มันลดฮวบลงจนแทบจะเป็นเฉยชาต่อเรื่องนี้ไปซะอย่างนั้น
“ฉันเคยบอกให้มันไปเอาคืนมาแต่มันก็ไม่ทำ” พี่โพไซดอนเอ่ยอย่างหงุดหงิด ผมก็เริ่มจะหงุดหงิดตามไปด้วย จะมีอะไร ไม่เอาคืนก็แสดงว่ายังมีเยื่อใยอยู่ยังไงล่ะ! อาการเจ็บจี๊ดที่ใจเกิดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ผมเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบเอาซะเลย มันไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย ทำไมผมต้องไปรู้สึกอะไรด้วยล่ะเนี่ย
“ฉันก็พอรู้คำตอบอยู่บ้างแล้วล่ะ”
ผมก็พอจะเดาได้อยู่เหมือนกัน พวกเราต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งพี่โพไซดอนเอ่ยถามขึ้น
“ไอ้หนู แกจะแวะที่ไหนก่อนหรือเปล่า? เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านเอาไหม?”
“เอ่อ ผมต้องกลับไปรับเด็กๆ”
“เรื่องเด็กแฝดคู่นั้นฉันว่าให้มาอยู่กับพวกฉันจะดีกว่า เธอเองก็ต้องไปเรียนคงจะปล่อยให้พวกนั้นอยู่กันเองไม่ได้หรอก ยังไงซะก็ฝากเอาไว้ให้ทางฉันดูแลไปก่อนเถอะ” สิ่งที่เขาพูดมานั้นผมก็กังวลใจอยู่เหมือนกันว่าถ้าฝาแฝดไปอยู่กับผมจริงๆ เวลาไปเรียนผมจะทำยังไง แต่ว่า... มันก็เหมือนปัดความรับผิดชอบยังไงไม่รู้สิ เขาเกลี้ยกล่อมจนผมยอมตกลงรับปากฝากพวกเด็กๆ ให้พวกเขาดูแลไปก่อน ยิ่งอาทิตย์นี้ผมยุ่งกับกิจกรรมทางคณะซะด้วย ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครดูแลพวกเขาหรือเปล่า อยู่ที่นั้นคงจะดีกว่าจริงๆ อีกอย่างรู้สึกว่าไม่อยากจะเจอกับใครบางคนในตอนนี้ด้วย โกรธบ้าอะไรของเขาก็ไม่รู้!
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่นี่ครับ เดี๋ยวผมจะกลับพร้อมกับพวกพี่ยูเลย ไม่ต้องไปส่งก็ได้ครับ” ผมลุกขึ้นแล้วเอ่ยคำลา ล้วงกระเป๋าหามือถือเพื่อโทรหาพี่ชายคนสนิทที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะรู้ตัวหรือยังว่าผมหายไป พี่โพไซดอนพยักหน้าเข้าใจปล่อยผมไปแต่โดยดี ก่อนที่ผมจะเดินออกไปจากห้อง เขาก็เอ่ยพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย
“ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้น้องชายบ้าๆ นั้นเดี๋ยวฉันจะอบรมสั่งสอนให้ทำตัวดีๆ เอง แล้วเจอกันอาทิตย์หน้า”
“ครับ แล้วเจอกัน” ผมยิ้มรับแบบขำๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง
สั่งสอนให้ทำตัวดีๆ? กับพี่เฮดีสเนี่ยนะ!?
ผมหัวเราะออกมานิดๆ แล้วส่ายหน้าไปมากับคำพูดของพี่ชายผู้ตั้งปณิธานจะอบรมสั่งสอน แต่ไม่แน่ ท่าทางคุณน้องชายจะเกรงใจพี่ชายคนนี้อยู่เหมือนกัน เห... หลังเข้าคอร์สอบรมสั่งสอนไปคนเกือบใบ้จะทำตัวดีขึ้นในทางไหนกัน? นึกแล้วผมก็ขำ อยากให้ถึงสุดสัปดาห์หน้าเร็วๆ ขึ้นมาซะแล้วสิ
พี่ยูกับพี่โพมรอผมอยู่ที่รถได้สักพักแล้ว พอผมมาถึงพี่ยูก็บ่นอุบอิบว่าทำให้ตกใจอีกแล้ว จู่ๆ ก็หายตัวไปซะเฉยๆ ผมอยากจะแย้งว่าไม่ได้หายตัวไปเฉยๆ แต่เพราะว่าพี่ไม่รู้สึกตัวมากกว่า ก่อนที่พี่ยูจะได้เทศนายาวพี่โพมก็ออกโรงช่วยผมไม่ให้หูชาได้อย่างสวยงาม พี่โพมยิ้มละมุนแล้วบอก(แกมสั่ง)ให้พี่ยูรีบๆ ขับรถกลับได้แล้วเพราะตอนนี้พี่เขารู้สึกอยากพักเต็มแก่ พอแฟนบ่นพี่ยูก็หยุดแล้วหันไปตั้งอกตั้งใจขับรถกลับทันที ให้ตายสิ! พี่ยูทำไมถึงได้เชื่องกับพี่โพมขนาดนี้กันเนี่ย!? มันช่างอิมโพสซิเบิล!
หลังจากกลับมาถึงบ้านแล้ว ผมก็ต้องอยู่คนเดียว ไม่มีคนใบ้ ไม่มีเด็กแฝด ผมสลัดเรื่องในหัวทั้งหมดออกแล้วเริ่มทำความสะอาดบ้านและจัดการทุกอย่างที่ได้ปล่อยร้างไปหลายวันเนื่องจากไม่อยู่ พอมาอยู่คนเดียวแบบนี้ถึงได้รู้ว่าบ้านมันเงียบเอามากๆ เลย เฮ้อ ที่ผ่านมาก็อยู่คนเดียวมาตลอดแต่ทำไมวันนี้ถึงได้รู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ หรือว่าที่ผ่านมามันมีแต่เรื่องยุ่งๆ เกิดขึ้นอยู่ตลอดทำให้ผมชินกับความวุ่นวายแบบนั้นไปแล้ว? ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมตัวเข้านอนตั้งแต่สี่ทุ่ม เข้านอนเร็วหน่อยเพราะพรุ่งนี้ผมจะไปดูแปลงที่ไม่ได้ไปดูมาสองสามวันแล้ว
พอถึงเวลาเข้านอนจริงๆ กว่าจะข่มตาให้หลับก็ใช้เวลานานอยู่สองสามชั่วโมง ได้แต่พลิกตัวกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น อะไรกันเนี่ย ทำไมผมถึงหลับยากหลับเย็นแบบนี้กันนะ ผมคิดเรื่องสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ตั้งแต่ไปเจอคุณแก้วตา เรื่องราวของตระกูลก็อดไลค์เนสและเรื่องที่พี่โพไซดอนเพิ่งพูดไปเมื่อเย็นนี้ พอมาคิดดีๆ แล้วมีบางอย่างคาใจผมอยู่ ยังไงก็ตามพรุ่งนี้ผมจะลองคุยกับเจ้ามอตโตดู เจ้านั้นต้องรู้อะไรอยู่แน่ๆ!? ผมมั่นใจเพราะท่าทางเจ้านั้นเองก็อยากจะพูดกับผมอยู่เหมือนกัน
.
.
.
-
เมื่อคืนผมฝันอีกแล้ว นี่มันอะไรกันแน่? ผมเริ่มจะหลอนตัวเองที่ดันฝันบ้าฝันบอเพ้อเจ้อในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ พอมาถึงแปลงผมก็เอาแต่เหม่อจนเกือบจะรดน้ำใส่หัวโอเล่ เฮ้อ ก็เพราะไอ้ฝันเมื่อคืนนี้มันเร่าร้อนเล่นเอาผมอารมณ์ค้าง พอตื่นขึ้นมาเจอบางอย่างก็ตกใจสุดชีวิต แหม่ ใครจะว่าผมอารมณ์ทางเพศระดับอนุบาลไม่ได้แล้วนะ เพราะผมพัฒนาจนฝันเปียกได้แล้วด้วย! (ขอขึ้นระดับประถมสักทีเถอะ) แต่จะไปเล่าให้ใครฟังล่ะก็ผมไม่เอาด้วยหรอกนะ ใครจะกล้าไปบอกว่าตัวเองฝันเปียกเพราะผู้ชายกันเล่า!? ผมผิดปกติอะไรหรือเปล่าวะ?
“มีอะไรเปล่าวะ ทำหน้าอย่างกับลืมขี้ตอนเช้า” ซันเซ็ตโผล่มาถามพลางหัวเราะขบขัน ผมเหลือบไปมองเจ้าเพื่อนที่ออกลวดลายกวนโอยแต่เช้า ส่วนไอ้คำพูดท่อนหลังจะทำเป็นไม่สนใจก็แล้วกัน
“มึงเคยฝันเปียกไหม?”
“...ห๊ะ?” ซันเซ็ตดูอึ้งไป มันอ้าปากเหวอ เบิกตากว้าง ปฏิกิริยาอะไรของมึงล่ะนั้น? เห็นยูเอฟโอบินผ่านไปหรือไง!? ซันเซ็ตเอามือปิดหน้าส่งเสียงฮือเหมือนร้องไห้ ก่อนจะเงยหน้าตะโกนไปหาซีเนียร์ที่ยืนเปิดเพลงคลาสสิกให้ผักให้แปลงฟังเหมือนเดิม
“แม่จ๋าาา! ลูกเราถามว่าพ่อจ๋าเคยฝันเปียกไหม!? มาตอบแทนหน่อย กระดากปากเกินที่จะพูดออกไป!”
“นับไม่ถ้วน!” ‘แม่จ๋า’ ทำหน้าเฉยชาแล้วตอบกลับมาอย่างรวดเร็วจน ‘พ่อจ๋า’ ปรบมือรัวๆ ให้อย่างชอบใจ
“แล้วมึงฝันยังไงวะ?” ผมถามต่อทันที ไอ้ซันเซ็ตยิ้มระรื่น หัวเราะลามก
“จะยังไงได้ล่ะ ก็ต้องฝันว่ามีพี่สาวโคตรสวย หมวย เอ๊กซ์ขึ้นขย่มน่ะสิ คิดแล้วมันซี้ด!”
“แล้วมึงเคย...” พอถึงประโยคนี้ผมก็ชะงัก เงียบไม่พูดอะไรต่อ ไอ้ซันเซ็ตเลิกคิ้วแล้วถาม
“เคยอะไร?”
“เปล่า ไม่มีอะไร” ผมส่ายหน้าแล้วหันไปรดน้ำแปลงต่อ พอเห็นผมเลิกถามมันก็ยักไหล่แล้วเดินไปทักทายแปลงอื่นๆ
ถ้าผมถามว่าเคยฝันถึงผู้ชายหรือเปล่า? ไอ้ซันเซ็ตจะเตะก้านคอผมไหมวะ? พอคิดได้ว่าผู้ชายปกติที่ไหนมันจะฝันถึงผู้ชายแบบนั้นกันล่ะ ผมก็หยุดคำถามไว้ทันที แย่แล้ว! ไอ้ที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้ ผมก็ไม่ปกติน่ะสิ! แถมอีกฝ่ายยังเป็นคนที่ผมแทบจะยกขึ้นหิ้งไม่กล้าแตะต้องซะอีก ถ้าเขารู้เรื่องนี้ล่ะก็ชะตาผมขาดสะบั้นแน่ๆ โทษฐานอุตริคิดลามกกับพี่ท่าน แค่พูดผมก็หนาวยะเยือกแล้วเนี่ย!
หลังจากเลิกเรียนพวกเราทำการซ้อมละครเป็นครั้งสุดท้าย เนื่องจากคาบกิจกรรมอาทิตย์นี้เหล่าเฟรชชี่ต้องโชว์การแสดงของสาขาเพื่อให้เหล่าผู้แข่งขันเก็บคะแนน และไปตัดสินในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ว่าใครจะได้เป็นเจ้าป่าและนางไม้คนต่อไป วันนี้พวกเราจึงมาซ้อมจริงบนเวทีจริงกันครับ รุ่นพี่แบ่งเวลาซ้อมให้สาขาละชั่วโมง หลังจากที่พวกเราซ้อมเสร็จผมก็มองหาเป้าหมายที่ล็อกไว้ตั้งแต่เช้า ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับมันเลย ผมหันไปถามโอเล่
“มอตโตล่ะ?”
“เห็นมันบอกว่าจะไปเก็บอะไรสักอย่างที่ห้องสาขาน่ะ”
“อืม ขอบใจ” ผมตบไหล่ของหนุ่มตัวเล็กแล้วเดินผละออกไปตามหาหนุ่มแว่นมอตโตทันที ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องสาขาที่ไม่ค่อยมีคนเพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว แถมเด็กปีหนึ่งที่อยู่ก็ตั้งอกตั้งใจซ้อมการแสดงกันอยู่ มอตโตกำลังเก็บดาบไม้และก้มนับจำนวนอยู่ ผมเดินเข้าไปมันก็เงยหน้าขึ้นมามอง สีหน้าเหมือนไม่แปลกใจที่เห็นผมเลยสักนิด พอได้นั่งลงบนเก้าอี้ไม่ไกลจากเจ้าโย่งแว่นที่สาวๆ บอกว่าเท่ฉิบหาย ผมก็เกริ่นประเด็นขึ้นมาก่อน
“กูอยากจะถามอะไรมึงหน่อย”
“เรื่องเกี่ยวกับเฮดีสใช่ไหม?” มอตโตถามย้อนกลับด้วยสีหน้าเรียบๆ เป็นผมซะอีกที่ตกใจ เอาตรงๆ แบบนี้เลยงั้นเหรอ? โอเค! มึงตรงมากูก็ต้องตรงๆ ด้วยเหมือนกัน ผมพยักหน้ารับ
“มึงรู้จักพี่เขาเหรอ?”
“อืม จะว่าอย่างนั้นก็ได้ พ่อของฉันเป็นพี่ชายของแม่เจ้านั้นแล้วพี่โพมก็สนิทกับพี่ชายเจ้านั้นด้วย สรุปก็รู้จักมาตั้งแต่เด็กล่ะนะ” มอตโตตอบพลางหยิบดาบไม้ขึ้นมาพิจารณา น้ำเสียงไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ มันเรียบๆ ปกติ พ่อของมอตโตเป็นพี่ชายของแม่พี่เฮดีส? อ้อ มิน่ามันถึงได้นามสกุลเหมือนกับคุณแม่ของพี่เฮดีส รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กด้วยเนี่ยคาดไม่ถึงเลยแฮะ
“งั้นก็รู้จักดีเลยน่ะสิ” ผมเอ่ยออกไปพร้อมยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี มอตโตเหลือบมามองด้วยสายตาเยือกเย็นซึ่งทำให้ยิ้มของผมเป็นหมันทันที ผมยืดหลังตรง บรรยากาศจอึดอัดขึ้นมาทันควัน ผมกรอกตาไปมาแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย
“อะไรเหรอ?”
“กูไม่รู้ว่ามึงไปรู้จักมันได้ยังไง แต่อยากเตือนให้อยู่ห่างจากมันไว้จะดีกว่า ไม่ต้องเจอมันได้ยิ่งดี” มอตโตพูดด้วยท่าทางจริงจัง น้ำเสียงมีความเกลียดชังแฝงไว้เต็มเปี่ยมจนผมยังต้องแปลกใจ ผมเงียบไม่ตอบรับใดๆ เพราะยังไม่รู้เลยว่าทำไมมอตโตถึงกล่าวหาพี่เฮดีสแบบนั้น จากที่ผมรู้จักมาถึงจะไม่นานแต่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายขนาดนั้นนี่น่า
“ทำไมมึงพูดแบบนั้นล่ะ?”
“เจ้าหมอนั้นเป็นตัวซวยที่ดูดความโชคดีของคนอื่น เป็นกาฝากที่น่ารังเกียจจริงๆ” มอตโตถอนหายใจแล้วเอ่ยด้วยท่าทางดูแคลน พอเห็นผมทำหน้างงๆ มันก็อธิบายเพิ่ม “ถ้ามันพูดกับมึงตอนนั้นก็เหมือนกดปุ่มระเบิดถอยหลัง ไม่เกินสามวันความซวยจะเกิดขึ้นกับมึง อย่างเช่น หกล้มทั้งที่ไม่น่าล้ม สะดุดตกบันได วันที่สี่ความซวยยิ่งหนักขึ้นอาจจะถึงขั้นมีรถมาเฉียว กระถางตกใส่หัวจนแตก ถ้ายังมีปฏิสัมพันธ์กับมันต่ออีก วันที่ห้ามึงจะเริ่มวิงเวียนหัว ตัวร้อนเหมือนเป็นไข้ วันที่หกมึงจะเริ่มอ้วกกินอะไรไม่ลง วันที่เจ็ดมึงจะหยุดลมหายใจทันที”
“ละ...ล้อเล่นน่า!” ผมอุทานอย่างตกใจ มอตโตเงียบไม่ตอบใด จริงเหรอ!? ไม่อยากจะเชื่อเลย เอ๊ะ? ซวยงั้นเหรอ? เดี๋ยวนะ จะบอกว่าที่ตอนนั้นผมทำอะไรก็ซวยไปซะทุกอย่าง เดินก็หกล้ม ป้ายร้านเกือบตกใส่หัว แถมยังหวิดโดนรถชน นี่จะบอกว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะ...พี่เฮดีสงั้นเหรอ?
ไม่จริงหรอกน่า!
“จริงแท้แน่นอนล่ะไอ้รัญเอ๊ย ตอนเด็กๆ เจ้าพวกนั้นจะทดสอบเรื่องนี้ว่ามันเป็นจริงหรือเปล่า? แต่จะทดลองกับคนก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?” มอตโตหันมาถาม ผมก็พยักหน้า แหงล่ะ ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงมันก็โหดร้ายกับคนๆ นั้นเกินไป “ดังนั้นพวกเขาก็เลยใช้สัตว์ทดลองยังไงล่ะ ไม่ว่าจะเป็นสุนัข แมว นก กระต่าย หนู พอถึงเจ็ดวันก็มีอันเป็นไปทุกตัว มึงรู้อะไรไหม? หมอนั้นไม่ได้ไปเรียนในโรงเรียนแบบปกติ มันต้องจ้างครูมาสอนที่บ้านเปลี่ยนตัวทุกสองวัน...” มอตโตเล่าอย่างเมามันคล้ายจะระบายในใจที่อัดแน่นของเขา
เสียงของมอตโตค่อยๆ เงียบลงเมื่อผมเริ่มคิดกับตัวเอง จะว่าไปแล้วตอนไปตลาดกลางคืน ผมถามว่าเขาสนใจอยากเลี้ยงสุนัขหรือเปล่า? เขาก็ตอบกลับมาด้วยสีหน้าเดาไม่ออกว่าเดี๋ยวจะทำให้มันตายซะเปล่าๆ ทีแท้ไม่ใช่เพราะไม่สนใจมันหรืออะไรทั้งสิ้น แต่หมายถึงแบบนี้เองงั้นเหรอ? ทั้งๆ ที่เขาดูชอบขนาดนั้นแท้ๆ! แล้วยังไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนคนทั่วไปอีก แบบนี้เขาก็ไม่มีเพื่อนเลยน่ะสิ ต้องอยู่แต่ที่บ้าน แถมจะคบกับใครก็ไม่นาน จะพูดกับใครก็ต้องระวังอยู่ตลอด แบบนี้มันลำบากมากไม่ใช่เหรอ!?
“แค่นี้มันก็ไม่ถึงกับต้องให้เลิกคบ...” ผมพยายามจะพูดแทนให้ใครอีกคน แต่มอตโตไม่คิดจะฟังเลยสักนิด มันพูดสวนกลับมาทันควัน
“มึงรู้ไหม มันเคยฆ่าคนมาแล้วนะ”
“ห๊ะ? มึงเอาอะไรมาพูด”
“เอาความจริงมาพูด เพราะฉะนั้นมึงอยู่ห่างมันได้มากเท่าไรยิ่งดี อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับมันเลยจะดีกว่า กูเตือนมึงได้แค่นี้ เห็นมึงเป็นเพื่อนกูนะถึงได้เตือนด้วยความหวังดี”
ผมนิ่งงันไป ให้ตายผมก็ไม่มีทางเชื่อเรื่องพรรค์นี้หรอก พี่เฮดีสน่ะเหรอจะฆ่าคนได้ ถึงเขาจะมีเรื่องบ่อยแต่ก็ไม่ทำขนาดเสียชีวิตหรอกน่า ผมเงยหน้ามองมอตโตที่จ้องมา สายตาจริงจังมากทำให้ผมไม่คิดว่าเขาโกหก มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ ไม่มีทางที่ใครจะฆ่าใครได้ง่ายขนาดนั้นหรอก!
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ทำไมเขาถึงไม่ติดคุกล่ะ?”
“เจ้าบ้า! มึงคิดว่าครอบครัวมันจะให้ติดคุกหรือไง? ครอบครัวมันน่ะมีเงินเป็นภูเขา แค่ยัดเศษเงินให้เรื่องก็จบแล้ว”
“มึงกล่าวหาคนอื่นโดยไม่มีมูลความจริงอยู่นะมอตโต!” ผมเริ่มไม่พอใจที่เพื่อนพูดราวกับอีกฝ่ายนั้นไม่มีอะไรดีเลย มอตโตทำเสียงฮึในลำคอแล้วเหยียดยิ้ม
“ถ้ามึงไม่เชื่อลองไปถามดู เมื่อสามปีก่อนมีคนตายพร้อมกันหกคน มันเกิดขึ้นใกล้ๆ บ้านมึงนั้นแหละ ไปถามว่ามันเป็นจริงหรือเปล่า ตายเพราะอะไร ตายยังไง มึงลองไปถามดูแล้วคิดเอาเองว่ามันจะเชื่อกูหรือเปล่า!?” มอตโตทิ้งท้ายเอาไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผมจมอยู่ในความคิดที่สับสน ไม่จริงน่า เรื่องมันเกิดขึ้นแถวบ้านของผมเองเหรอ? แล้วทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ? เอ๊ะ? สามปีก่อนเหรอ? จะว่าไปความทรงจำในช่วงสามปีก่อนของผมมันก็เลือนรางจำอะไรไม่ค่อยได้ด้วยสิ
“เฮ้ย”
เฮือก! ผมสะดุ้งตกใจกับฝ่ามือที่มาวางบนไหล่ พอเงยหน้ากลับไปมองเห็นโอเล่ขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ
“เป็นอะไรวะ หน้าซีดเชียวมึง”
“ไม่ ไม่มีอะไร? มึงมีอะไรหรือเปล่า?” ผมนิ่งไปอึดใจเดียว ก่อนจะแปลงเป็นรอยยิ้ม ส่ายหน้าปฏิเสธ เพื่อไม่ทำให้อีกฝ่ายสงสัยหรือเป็นห่วง โอเล่พยักหน้าแล้วปล่อยมือจากไหล่ของผม
“มาชวนมึงไปหาอะไรกิน ไปปะ?”
“ไปๆ”
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
หนาว! อยากจะกินอะไรอุ่นๆ จริงๆ นะ
Character in this chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png) (http://i.imgur.com/PceIteP.png) (http://i.imgur.com/0xbe2eE.png)
(http://i.imgur.com/HbGodXK.png) (http://i.imgur.com/JQXC93e.png) (http://i.imgur.com/rl9VxF9.png)
(http://i.imgur.com/Y20sDDs.gif)
แล้วเจอกันตอนหน้าฮับ
-
สงสารเฮดีสขึ้นมาเลย
-
เฮดีสไม่ออกฉากเลยอะ
-
ตอนนี้สงสารเฮดีสอ่ะ แต่สงสัยเรื่องเมื่อสามปีก่อนมากๆ
-
รัญการได้รับรู้ในสิ่งที่เราอยากรู้ก็ไม่ทำให้ใจเราถูกเติมเต็มได้หรอกนะ มันกลับยิ่งเพิ่มปมให้เราไปหาความจริงมากขึ้น ปล.เฮียดิสค่าตัวแพงนะเนี่ยไม่มีบทเลย
-
ซับซ้อนๆ :m29:
-
เรื่องสามปีก่อนเป็นยังไงกันแน่นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากรู้เมื่อครั้งอดีต จุง คงกำลังค่อยๆเปิดเผยสินะคะ
-
พี่เฮดีสไม่มาเพราะยังไม่หายงอนเลย อิอิ
เรื่องเมื่อสามปีก่อนต้องเกี่ยวกับตอนที่รัญฝันแน่ๆเลย
ที่โดนพี่เฮดีสทำร้ายน่ะ เอาเถอะยังไงเราก็เชื่อว่าความลับกับลังจะถูกเปิกเผย
แต่ตอนนี้ทำไมเราไม่ค่อยชอบมอตโตเลยแฮะ
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
สามปีก่อนเกินไรขึ้นนน น
-
เดาว่า 6 คนนั้นพยายามจะทำมิดีมิร้ายกับเนเน่
พี่เฮดีสเลยของขึ้นจัดการเลย
แล้วคงกลัวว่าเนเน่จะซวยเพราะตัวเองรึเปล่า?
เลยยลยความจำแล้วชิ่งมาซะ :hao5:
-
แล้วเนรัญอยู่ใกล้ดีสมากี่วันแล้วเนี้ยะ ไม่เห็นมีอาการอย่างที่ว่าเลย
-
ปริศนา สามปีที่แล้วเริ่มกระจ่าง ไม่รู้ว่าเนเน่ฝัน :jul1: เปียกจริงหรือเพราะเป็นความทรงจำจริงๆกันแน่ ถ้าใช่ล่ะก็พี่เฮดีสโคตรหื่นเลย 55+
-
:hao7: :hao7: :hao7: ย๊ากกกกกกก มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างอ่ะ...เฮดิสไม่โผล่เลยยยยย..ทำไมตอนนี้ดูหน่วงๆๆๆยังไงไม่รู้ อิอิ
.ปมเริ่มคลายทีละนิดละน้อย
สนุกมากค่ะ :-[ :-[ :-[ :-[
รอๆๆๆๆๆมาต่อเร็วๆน๊าาาาา :3123: :3123: :3123:
-
เรื่องมันซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
-
กีสสส
ทำไมมันถึงได้ซับซ้อนขึ้นทุกทีๆล่ะเนี่ยยย
เฮดีสดูมีปมเยอะชะมัดเลยให้ตายสิน่าา
-
ลึกลับซับซ้อนกว่าที่คิด
-
3 ปีก่อน อืมๆ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเนเน่สักอย่างแน่ๆ
6 คนที่ตายนั้นอาจเป็นต้นเหตุพี่เฮีดีสเลยจัดการสินะ อืมๆคิดไปนั้น ฮ่าๆ
-
พี่โพมน่าร้ากกกก อ่านะ มีเรื่องในอดีตด้วยอ่า
แต่อย่างว่าล่ะนะมันก็ยังเป็นปมอยู่ ถ้าฆ่าคนจริงๆ ต้องมีเหตุผลที่ฆ่าดิ :hao4:
(เข้าข้างกันสุดๆ) ชอบๆตระกูลนี้ น่ารักทู๊กกกกคน :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากรู้อ่ะสามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่
-
รู้ผลของคำพูด แล้วรู้เจตนาของคนพูดรึเปล่าล่ะมอตโต
:กอด1:
-
สงสารพี่ดีสจัง คือยังไงล่ะ ไม่ได้อยากเป็นคนเย็นชาแบบนนี้ แต่ก็อยู่ใกล้คนอื่นไม่ได้
เรื่องสามปีก่อนต้องเกี่ยวกับบ้านเนรัญแน่ๆเลย หวังว่าเนรัญจะเข้าใจพี่ดีสนะ ภาวนาๆ :mew2:
-
ปริศนา 3 ปีก่อน
มันคืออะไรอยากรู้ๆๆ
-
หื้มมมมมมมมมมม 7 วันนี่มันเร็วไปป่ะ สามปีที่แล้วที่พี่ดีสกะนู๋เน่กรุบกริบกันจนเป็นแฟนมันก็น่าจะเทคไทม์อยู่นาาาา
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจิงๆ
รอต่อด้วยใจจดจ่อ... :impress:
-
อยากรู้อย่างเดียวคือ เมื่อสามปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นกับเนรัญแค่นั้น จริงๆ
-
น่าสงสารเฮดีส
-
หรือว่า เนเน่เป็นแฟนกะพี่เฮดีสจริงๆแล้ว
เหตุการณ์ฆ่าคนอาจจะเพราะหึงหวงแต่แบบท่านพี่ บ่ ได้ตั้งใจจจจ
เรื่องนี้มันมีปมมมม :z2:
-
:serius2:
-
ปมก็ยังคงเป็นปม ปมเอ๋ยจงซับซ้อนยิ่งขึ้น
-
เกิดรัยขึ้นอะ สงสารพี่เฮดีสอะ
-
เมื่อสามปีก่อนเกิดอะไรขึ้น? อยากรู้ มากกกกกกกกก
คิดถึงพี่เฮดีสแล้วอะ คำถามฝากจากมอตโต เนรัญจะกล้าถามมั้ยเนี่ย?
-
:haun4: พี่เฮดิสทำอะไรไม่เกรงใจสถานที่เลย
กลับไปทำที่บ้านเราสิ
-
สุดขั้ว 21
วันต่อมาผมก็ลองไปถามคนแถวบ้านดู ปรากฏว่ามันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ! แถมพวกเขายังเป็นคนรู้จักกับผมอีกด้วย! คำพูดของแต่ละคนโอเว่อร์จนไม่มีความน่าเชื่อถือ มีคนตายจริงๆ แถมคดีก็ถูกตัดสินไปแล้ว ผู้ตายเสียชีวิตเพราะเสพยาเกินขนาดส่งผลให้เกิดอาการช็อก การทำงานของหัวใจเกิดล้มเหลวฉับพลัน ผมพยายามถามถึงคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้แต่กลับไม่มีใครเลย นอกจากคำบอกเล่าว่าพวกเขาเหล่านั้นตายไปเอง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่สามหรือพี่เฮดีสอย่างที่มอตโตกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย
หลังจากได้คำตอบมา ผมก็มาแก้ต่างให้พี่เฮดีสกับมอตโตอีกครั้ง แต่เจ้าแว่นหัวดื้อกว่าที่คิดเอาไว้ ยังคงยืนยันคำเดิมและพูดว่าผมจะไปรู้เรื่องอะไร ผมก็บอกให้เจ้านั้นหาหลักฐานมาผมถึงจะเชื่อ ผมกับไอ้มอตโตทำหน้าตึงใส่กันแบบไม่มีใครยอมให้แก่กัน หมอนี้บ้าไปแล้ว ทั้งๆ ที่ไม่มีหลักฐานอะไรก็เอาแต่พูดใส่ร้ายคนอื่น มันอคติล้วนๆ! พี่เฮดีสไปทำอะไรให้เจ้าบ้ามอตโตกัน มันถึงได้เกลียดเขาขนาดนี้? เจ้าตัวก็บอกเองว่ารู้จักกันว่าตั้งแต่เด็กแท้ๆ กลับเอาแต่อคติมาตัดสินคนอื่น ผมเชื่อว่าพี่เฮดีสไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก!
“เสร็จยังวะ? เดี๋ยวหนังสือก็ถูกกลุ่มอื่นยืมกันไปหมดพอดี เร็วๆ หน่อย!” ซันเซ็ตเอ่ยเร่งเพื่อนในกลุ่มที่ยังรดน้ำแปลงของตัวเองไม่เสร็จสักที มันหันมามองผมแล้วบ่นให้กับความชักช้า ผมก็ได้แต่มองกลับอย่างแปลกใจ วันนี้มาแปลก ทุกทีที่ชวนไปหอสมุดมันก็บ่นเป็นหมีหิวน้ำผึ้ง แล้วทำไมวันนี้ถึงกระสันอยากไปหอสมุดกันนะ? โอเล่ที่รดน้ำเสร็จไปนานแล้วแต่กำลังติดพันคุยโทรศัพท์อยู่หันมาดักคอซันเซ็ต ผู้สวมวิญญาณนักศึกษาผู้ขยันขันแข็งอยากไปหาความรู้ไวๆ
“เฮอะ บอกไว้ให้นะไอ้ซัน ที่หอสมุดไม่มีสาวให้มึงส่องหรอกนะ”
“บ๊ะ ไอ้นี่ มึงเห็นกูหื่นตลอดเลยนะ กูจะตั้งใจทำงาน มันผิดด้วยหรือไง?”
“ตั้งใจทำงานน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ตั้งใจทำอย่างอื่นน่ะผิดเต็มๆ เลยพวก!” ซีเนียร์เดินมาสมทบแล้วเอ่ยเสียงเรียบๆ มองหน้าคนตั้งใจอย่างรู้เช่นเห็นชาติ ซันเซ็ตยิ้มรับกว้างแล้วยักไหล่ไม่เอ่ยแก้ตัวใดๆ ผมเก็บฝักบัวรดน้ำเข้าที่เรียบร้อยและเดินมายืนอยู่ข้างๆ โอเล่เลิกคิ้วถามคนขยัน
“ตกลงมีอะไรที่หอสมุดกันแน่วะ?”
“โอ๊ย ไอ้รัญ ไม่มีอะไรหรอกน่า มึงก็เป็นไปกับไอ้พวกห่านี้เหรอวะ? มองกูในแง่ดีบ้างอะไรบ้างเฮอะ ขอร้อง!” ซันเซ็ตถอนหายใจพรั่งพรูออกมา สีหน้าจนใจกับคำครหาจับผิดของเพื่อนๆ มันเบ้ปากแล้วเอ่ยน้ำเสียงงอนๆ ใส่อีกต่างหาก ซีเนียร์ขมวดคิ้วรับไม่ได้กับท่าทางอุบาศก์ชาติของเพื่อน
“ตกลงพวกมึงจะไปกันไหมวะ?” มอตโตเตรียมตัวพร้อมออกเดินทางหันกลับมาถามพวกผมที่ยืนอยู่ที่เดิม ซันเซ็ตที่โดนรุมก็ร้องรับเป็นคนแรก รีบกระโดดคว้าคอเพื่อนแว่นแล้วเดินนำหน้าไป พวกผมที่เหลือส่ายหน้าให้เจ้ากะล่อนตัวพ่อแล้วเดินตามไปติดๆ
พวกเรามาที่หอสมุดกันเพื่อค้นหนังสือช่วยกันทำรายงานที่จะส่งให้อาทิตย์หน้าครับ อาทิตย์นี้มีทั้งการเล่นละครในคาบกิจกรรมและวันเสาร์ก็มีงานราตรีน้องใหม่อีกด้วย คาดว่าหลังจากกิจกรรมเหล่านี้คงจะเหนื่อยจนอยากพัก พวกเราก็เลยตกลงแบ่งงานกันทำในอาทิตย์นี้แล้วค่อยรวบรวมก่อนวันที่อาจารย์กำหนดไว้ พอมาถึงหอสมุดไอ้ซันเซ็ตก็หัวซ้ายหันขวาเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
“หาอะไรของมึงวะ? ยังไม่ถึงชั้นหนังสือสักหน่อย” ผมถามอย่างสงสัย ผลักร่างสูงๆ ของมันให้เดินไปข้างหน้า ซีเนียร์ใช้เท้าถีบตูดเจ้าคนทำตัวเหมือนนายพรานมาส่องหาเหยื่อ นายพรานหันมายิ้มพริ้งเพราหล่อเหลาจนน่าหมั่นไส้
“เขาว่าสาวๆ สวยๆ ที่นี้เยอะนี่หว่า กูก็เลยอยากจะนับทำสถิติว่ามันจริงหรือเปล่า?”
“ไม่ทันไร สันดานแม่งก็โผล่” โอเล่ส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตกกับเจ้าเพื่อนตัวดี ผมก็คิดอยู่เชียวว่ามันคงไม่พ้นอีหรอกนี้ไปได้ แล้วมันก็จริงๆ ซะด้วยสิ!
พวกเราขึ้นมาค้นหนังสือที่ชั้นหมวดวิทยาศาสตร์ ใครว่าเรียนเกษตรมันง่ายกันล่ะครับ!? เจอแต่วิทยาศาสตร์ เคมี มึนตึบอยู่เนี่ย เฮ้อ! พวกเราค้นหารายชื่อหนังสือแล้วแยกกันไปหาตามชั้นวางหนังสือ ผมกับโอเล่เดินมาด้วยกัน ให้ตาย ใครเป็นคนแบ่งกลุ่มกันเนี่ย ทำไมให้คนเตี้ยกับคนเตี้ยมาด้วยกัน ไอ้พวกตัวชะลูดทั้งหลายก็แห่ทางนู้นหมดซะงั้น ผมมองดูโน้ตที่จดชื่อและรหัสหนังสือท่องจำอยู่ครู่หนึ่งแล้วเริ่มหา
“มึง! เนรัญ ไอ้รัญ ห่ารัญ!”
“ชู่ว อย่าเสียงดังสิ” ผมหันไปดุเสียงเบากับเพื่อนตัวเล็กที่เอาแต่กระตุกชายเสื้อจนมันหลุดออกจากกางเกงหมดแล้ว ให้ตายเถอะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ จะเรียกทำไมนักหนาวะ? เจอหนังสือแล้วก็วางไว้สิ ทำตื่นเต้นเหมือนเจออะไรประหลาดเข้าอย่างนั้นแหละ ผมถอนหายใจแล้วเหลือบไปมองเพื่อนตัวเล็กที่กำลังแอบชั้นหนังสือ เหมือนแอบมองอะไรอยู่ ท่าทางมันน่าสงสัยฉิบหาย
“ทำอะไรของมึงน่ะ?” ผมถามด้วยความเอือมเล็กน้อย นึกว่ามันกำลังหาหนังสืออยู่ซะอีก นี่อะไรของมัน!? ทำตาประกายวิบวับแล้วยิ้มกว้างแบบนั้นมันอะไร ท่าทางน่าสงสัยยิ่งกว่าเดิม นี่ถ้าใครมาเห็นได้เข้าใจผิดว่ามีโรคจิตหลงเข้ามาในหอสมุดแน่ๆ เลยครับ โอเล่หันกลับหลังมามองผมแล้วกวักมือให้ไปหา ผมถอนหายใจแล้วเดินไปหามันอย่างอ่อนใจ กลัวว่ามันจะกวักจนมือหักน่ะครับ จะกวักแรงไปไหน อยู่ใกล้กันแค่นี้เองแท้ๆ ตื่นเต้นอะไรของมัน?
“อะไรของ...” ผมชะโงกหน้าไปมอง หุบปากสนิทเมื่อสายตาไปปะทะภาพหนุ่มหล่อลาก ที่เดิมก็หล่อจนไม่รู้จะหาที่ติที่ไหนได้แล้ว ตอนนี้ยิ่งได้ไอเท็มเสริมให้น่ามองยิ่งกว่าเดิมอย่างแว่นตาเข้าไป ทำให้ผมเกือบจะอ้าปากค้างอยู่กับที่ บ้าชัดๆ! ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ทำไมผมต้องมาตะลึงตะลานใจเต้นกับผู้ชายคนหนึ่งที่แค่ใส่แว่นเพิ่มเข้ามาด้วย!
“แม่ง นั่นใช่พี่เฮดีสหรือเปล่าวะ? หล่อบัดซบมาก!”
หล่อบัดซบ? แน่ใจว่านั้นเป็นคำชม? ผมถอนสายตาจากภาพตรงหน้าแล้วไม่พูดอะไร ปล่อยให้โอเล่มองหนุ่มหล่อแล้วน้ำลายไหลพราก ผมรู้สึกตกใจทีเดียวที่มาเห็นเขานั่งอยู่กับกองหนังสือที่หอสมุดแบบนี้ แถมอีกฝ่ายยังใส่แว่นตาที่ทำให้ดูแปลกตาเอามากๆ แต่ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากยอมรับนักหรอกว่ามันทำให้เขาดูดียากจะห้ามใจจนไม่อยากจะถอดสายตาจาก ผมเม้มปากแล้วเหลือบสายตาไปมองแค่แวบเดียว แวบเดียวจริงๆ นะครับ เท่านั้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงมากแล้ว
แว๊กกก!
ไอ้ความฝันบ้าๆ บอๆ มันทำพิษผมอีกแล้วสิ ให้ตายเถอะ!
“กูสงสัยว่าแว่นมันทำให้เซ็กซี่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ? แอร๊ยยย กูอยากไปอ่านหนังสือข้างๆ หนุ่มหล่อแบบนั้นบ้าง แต่หนังสือคงไม่เข้าหัวสักประโยคแน่ ฮือ...คนบ้าอะไร แม่งหล่อสัด หล่อเหี้ยๆ”
นั้นมึงชมแน่เหรอวะ?
“แม่ง กูปวดฉี่ ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อืม มาเร็วๆ นะมึง ยังหาหนังสือไม่เจอสักเล่ม เดี๋ยวไอ้พวกนั้นจะโวยพวกเราได้”
“รู้แหละๆ โอ๊ย เจอคนหล่อแล้วเยี่ยวแตกเลยเหรอวะ หึๆ” ไอ้โอเล่พยักหน้าพลางหัวเราะคิกคัก ผมขำเบาๆ มองตามร่างเล็กๆ ของมันวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปเพื่อไปเข้าห้องน้ำปลดเบา
พอโอเล่ลับสายตาผมก็เหลือบไปมองคนที่หล่อจนทำให้เพื่อนของผมฉี่แตก เขาถอนแว่นแล้วทอดสายตามองไปรอบๆ ผมใจเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าตื่นเต้นเพราะกลัวเขาเห็นหรือว่าลุ้นว่าเขาจะเห็นผมหรือเปล่า? ใจผมเต้นตึกตักเมื่ออีกฝ่ายหยุดสายตาตรงที่ผมยืนอยู่ เขาเห็นผมแล้วสินะ ผมลุกลี้ลุกลน กังวลว่าจะต้องทำตัวยังไงแต่ปรากฏว่าพี่เฮดีสกลับมองผ่านไปซะเฉยๆ เหมือนไม่เห็นผมเลยสักนิด หง่า อีกแล้ว โดนเมินไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้อีกแล้ว! ไอ้ความรู้สึกตื่นเต้นในตอนแรกดับวูบไปไม่เหลือ ตอนนี้ออกจะเศร้าๆ ยังไงชอบกล ผมมองเขาแล้วถอนหายใจเมื่อเห็นสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือในอ้อมแขน พี่เฮดีสใส่แว่นแล้วหันไปคุยกับเธอทันที
เฮอะ ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกไม่พอใจสุดๆ ไปเลยกันนะ ฝ่ายชายก็หล่อ ฝ่ายหญิงก็สวย เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก คนอื่นๆ ที่ลอบมองอยู่ก็คงจะรู้สึกเหมือนกันกับผม แต่ละคนถึงได้ถอนหายใจกันยาวนานแบบนั้น ผมก็ถอนหายใจ รู้สึกหดหู่มากๆ อีกฝ่ายจะพูดคุยกับใครหรือทำงานกับใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย ผมเม้มปาก รู้สึกขมๆ ในใจที่เห็นเขาคุยกับสาวสวยแล้วเมินผมไปแบบนี้ เฮ้อ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกช้ำใจอย่างบอกไม่ถูก!
พี่เฮดีสหันมาทางผมแล้วหยุดชะงัก ผมรีบหลบหน้า ตกใจที่จู่ๆ เขาก็หันมามอง แย่ล่ะสิ นี่เขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่าว่าผมกำลังแอบมองเขาอยู่! แต่ไม่หรอกมั้ง ไม่น่าจะเห็นผมนะ ผมรีบก้มหน้าก้มตาหาหนังสือเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และขอให้โอเล่กลับมาไวๆ เพราะจะได้ไปสมทบกับอีกกลุ่มสักที ผมไล่นิ้วสายตาอ่านสันหนังสือไปเรื่อยๆ แต่เอาเข้าจริงแล้วมันกลับไม่ได้เข้าสมงสมองผมเลยสักนิด สมองมันไปโฟกัสสิ่งรอบตัวนู้น ระแวดตัวจัดว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมตัวแข็งเกร็งตัวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ ระ...หรือว่าจะเป็นโอเล่กันนะ? อาจจะเป็นโอเล่ก็ได้! ถึงคิดแบบนั้นแต่ผมก็ไม่กล้าหันหน้าไปมองว่าคนที่เดินมาจนหยุดอยู่ใกล้ๆ ตอนนี้เป็นใครกันแน่ ผมตั้งหน้าตั้งตาหาหนังสือต่อไป ไม่สนใจอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ บ้าจริง หัวใจของผมมันจะเต้นรัวตอนนี้ทำบ้าอะไรเนี่ย!? ไม่รู้ว่าผมกังวลเกินไปหรือเปล่า เพราะเริ่มรู้สึกถึงเหงื่อชุ่มฝ่ามือ บรรยากาศรอบตัวก็กดดันกันจัง ถ้าเป็นโอเล่ล่ะก็ช่วยๆ พูดอะไรออกมาหน่อยได้ไหม อย่าแกล้งเงียบแบบนี้ มันหวาดเสียวนะโว้ย! ความเงียบปกคลุมพื้นที่รอบตัว ผมได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นรัวในอก
“หาอะไรอยู่?”
ผมสะดุ้งตกใจกับสัมผัสตรงแก้ม พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลที่เอ่ยถามทำลายความเงียบงัน ผมหันไปมองเขาที่ยืนล้วงกระเป๋าโคตรเท่ตรงหน้า แย่แล้ว รู้สึกเหมือนหน้าของตัวเองมันร้อนผ่าวลามไปถึงคอ! ผมทำใจสู้สบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทใต้กรอบแว่นแต่ก็ได้ไม่นานก็ต้องหลบ ให้ตาย เมื่อกี้ใจของผมสั่นรุนแรงมาก แววตาเมื่อกี้นี่มันอะไรกัน!? ผมหน้าแดงแปร๊ดยิ่งกว่าเดิม นี่ผมกำลังฝันอยู่เหรอ ทำไมสายตาของเขาถึงได้เหมือนในฝันบ้าบอของผมซะขนาดนั้น!? แถมสัมผัสเมื่อกี้ก็อ่อนโยนจนผมอยากจะสลบ หรือว่านี่จะเป็นภาพหลอน!?
“หาหนังสือทำรายงานครับ”
หลังจากเก็บกู้สติสตางค์กลับมาได้ ผมก็เหลือบไปมองเขาแวบหนึ่งแล้วตอบออกไป เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไรต่อ เอาแต่ยืนมองผมด้วยสายตาชวนวูบวาบอยู่อย่างนั้น บ้าชะมัด สถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกัน!? อึดอัดก็อึดอัดแต่รู้สึกเขินชะมัดยาก อยากจะมุดลงพื้นหนีหายไปเป็นตัวมอดไรในหนังสือ หรือละลายหายเป็นไอไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
“ฮึ หน้าแดงอีกแล้ว” พี่เฮดีสเอ่ยคล้ายกลั้นหัวเราะ เขาจิ้มนิ้วลงบนแก้มของผมเบาๆ ไม่ได้ช่วยทำให้ผมดีขึ้นเลยสักนิด สถานการณ์ของผมยิ่งแย่ เพราะหน้าของผมมันแดงยิ่งกว่าเดิมซะอีก ผมหันไปต่อกรด้วยความขุ่นเคืองใจที่ได้ยินเขาหัวเราะเหมือนชอบอกชอบใจนักหนา
“แล้วพี่มาทำอะไรที่นี้ ทำไมไม่กลับไปโต๊ะนั่นสักทีล่ะ ผู้หญิงของพี่รออยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย...” พี่เฮดีสกลับมาทำหน้านิ่ง สายตาเหมือนมีความเยือกเย็นพัดผ่านเข้ามา เขากำลังเอ่ยปฏิเสธแต่แล้วก็หยุดชะงักไป ก้มมองดูผมเหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่างแล้วค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้น ผมขมวดคิ้วกับท่าทีน่าสงสัยของเขา รีบถามออกไปเหมือนคนกินปูนร้อนท้อง
“มองอะไรครับ?”
“นายหึงเหรอ?” เขาถามสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนุ่ม ผมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็กะพริบตาปริบๆ งุนงงสักพัก
“หา?...ทำไมผมจะต้องหึงด้วยเล่า” ผมปฏิเสธเสียงสูงปรี๊ด ความน่าเชื่อถือหมดในทันทีกับน้ำเสียงรีบร้อนแก้ตัวแบบนั้น เขามองผมด้วยสายตาไม่เชื่อ ผมก็พยายามโบกมือปฏิเสธ ยืนยันในคำตอบของตัวเอง พยายามทำตัวให้หนักแน่นที่สุด เงยหน้าจ้องตอบกลับไปอย่างแน่วแน่สุดๆ แต่ทำไมใจมันสั่นๆ แบบนี้ล่ะเนี่ย!?
เขายืนมองผมสักพักแล้วเหลือบมองซ้ายมองขวา ผมหันมองตามสายตาของเขาแต่พอหันกลับมาก็ถูกคว้าคอไปจูบ ผมเบิกตาตกใจกับการกระทำรวดเร็วไร้คำพูดหรือสัญญาณเตือนใดๆ ริมฝีปากช่ำชองของเขาทำให้ผมเคลิ้ม เขารวบตัวผมไปเข้าไปแนบชิดกอดไว้แน่นแล้วไล้จูบดูดดื่มจนผมหัวหมุนตาลาย มันร้อนผ่าวนุ่นนวลชวนฝัน เสียงหัวใจที่เต้นรัวแรงตื่นเต้นกับรสสัมผัสของเขา กลิ่นกายที่คุ้นเคยโอบล้อมตัวผมจนมึนงง ยอมให้เขาตักตวงทุกอย่างจากโพรงปากแบบไม่ขัดขืนใดๆ เขาผละริมฝีปากออก ผมหายใจหอบถี่ ไม่รับรู้ใดๆ นอกจากเสียงทุ้มต่ำน่าลุ่มหลงที่กระซิบข้างหู
“ถ้าหึง ฉันจะดีใจมาก”
ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ หัวใจเต้นรัวที่ไม่รู้จะรัวยังไงได้แล้ว ระยะประชิดแบบนี้ผมแทบจะกลั้นหายใจ พี่เฮดีสปล่อยตัวผมแล้วเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้มมีเลศนัย ผมแทบจะเซล้ม หมดเรี่ยวหมดแรงกับการโจมตีในครั้งนี้ ยิ่งคิดถึงคำพูดเมื่อกี้นี้ก็รู้สึกจั๊กจี้คันหยุกหยิกที่หัวใจ ผมก้มหน้ามองพื้นอันว่างเปล่า
บ้าเอ๊ย แบบนี้มันไม่ใช่จูบเพื่อแกล้งกันแล้ว!
“ขี้โกงชะมัด” ผมเงยหน้าขึ้นมาแล้วบ่นพึมพำ ใบหน้าบึ้งตึง เล่นมาทำแบบนี้ก็ตั้งรับไม่ทันน่ะสิ ผมยกมือลูบหน้าจนถึงต้นคอที่ร้อนเหมือนเป็นไข้ สงสัยจะต้องแดงมากแน่ๆ หัวใจก็ยังเต้นรัวไม่หยุด โอ๊ย แบบนี้ผมต้องแย่แล้วแน่ๆ! แย่สุดๆ เลย ให้ตายเถอะ อยู่ในหอสมุดที่มีคนอื่นแท้ๆ แต่ผมก็ยังลืมเคลิ้มตามเขาไปจนสุดทาง อย่าบอกนะว่านี่เป็นผลจากการเข้าคอร์สอบรบสั่งสอนของพี่โพไซดอน!? ผมกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นยิ้มเอาไว้ สถานการณ์แบบนี้ผมจะดีใจอะไรเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ!
“ฮึ ขี้โกงจริงๆ ด้วย”
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อคนบางคนเอ่ยทำลายห้วงอากาศหวานปนเปรี้ยว ผมหันหลังกลับไปมองอย่างตกใจ โอเล่จ้องเขม็งมาที่ผม สายตาคาดคั้นเอาคำตอบอย่างแรงกล้า ร่างเล็กๆ เดินเข้ามาใกล้เขย่งเท้า จ้องผมตาแทบจะถลนออกนอกเบ้า ผมกลืนน้ำลาย ยกมือปกป้องตัวเองเต็มที่ สายตาโอเล่คุกคามสุดๆ
“มึงเป็นอะไรกับพี่เฮดีส?”
“ห๊ะ? ไม่ ไม่ได้เป็นอะไรด้วยสักหน่อย” ผมส่ายหน้าหวือก่อนที่จะคิดได้ด้วยซ้ำ
“ตอแหล! กูเห็นเต็มสองตา จูบกันดูดดื่มสะท้านทรวงขนาดนั้น ไม่เป็นอะไรก็บ้าแล้ว”
ผมหัวสั่นหัวคลอนเมื่อถูกคนที่สูงน้อยกว่าจับคอเสื้อแล้วเขย่าอย่างแรง ผมมองหน้าทะมึนตึงของโอเล่อย่างลำบากใจ ไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงดี เดี๋ยวนะ ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเดินออกไปของเขา...หรือว่าจะเกี่ยวกับเจ้าคนตรงหน้านี่กัน? คงไม่ใช่ว่าเขาเห็นโอเล่แล้วจับผมจูบโชว์ต่อหน้าต่อตาเพื่อนหรอกใช่ไหม!? โอ๊ยยย! ทำไมต้องแกล้งผมขนาดนี้ด้วยเนี่ยยย!?
“เล่ามาให้กูฟังเดี๋ยวนี้นะ! มึงไปมีอะไรกับหนุ่มหล่อขนาดนั้นตอนไหน?”
“ไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย มึงเบาเสียงหน่อยได้ไหม? อยากถูกไล่ออกไปเหรอไง?”
“ให้กระซิบกระซาบข้างหูแบบมึงกับพี่เฮดีสเลยไหม?”
“นี่มึงเห็นตั้งแต่ตอนไหน?” ผมย้อนถามกลับไปอย่างสงสัย โอเล่มาตอนไหนทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลยวะ? โอ๊ยยย พออยู่กับเขาทีไรผมก็ไม่ใส่ใจสิ่งรอบตัวเลย จะให้ไปสนใจได้ยังไงล่ะ แค่เขาคนเดียวผมก็ยังรับมือไม่ไหวแล้วจะเอาสมาธิที่ไหนไปใส่ใจสิ่งรอบข้างกันเล่า โอเล่เหลือบมองผมแล้วหัวเราะหึๆ หรี่ตามองผม
“ก็ตอนเข้าด้ายเข้าเข็มเลยน่ะสิ กูงี้ช็อกไปเลย แม่ง เทวดาของทุกคนโดนจ้าวนรกเอาไปแดกแล้ว!”
“แดกอะไรของมึง? เหลวไหล” ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา
“กูก็พูดตามที่เห็นนั้นแหละ เรื่องเป็นไงมาไง เล่าให้กูฟังบัดนาวเลยมึง อย่าเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง!”
“แล้วจะไม่หาหนังสือเหรอ?”
“หาไปเล่าไปสิ”
ผมถอนหายใจเฮือก มองเพื่อนตัวเล็กที่มุ่งมั่นจะฟังว่าผมไปเอี่ยวเอาพี่เฮดีสมาได้ยังไง บอกตามตรงกูไม่ได้ไปเอี่ยว เขามาเอี่ยวกูต่างหาก! ผมจำใจเล่าให้โอเล่ฟังคร่าวๆ มือก็หาหนังสือต่อไป โอเล่มองผมด้วยดวงตาเป็นประกาย ทำท่าเพ้อฝัน กรี๊ดกร๊าดกับเรื่องที่ผมเล่าให้ฟัง ทำท่าตื่นเต้นโอเว่อร์ ผมข้ามเรื่องเหนือธรรมชาติไป เดี๋ยวจะหาว่าผมเสียสติซะก่อน จากนั้นก็พยายามเล่าในส่วนที่พอจะเล่าให้ฟังได้
พวกเราหาหนังสือได้สองสามเล่มแล้วเดินย้อนกลับมานั่งโต๊ะที่ถูกจับจองเข้าเอาในตอนแรก พวกซันเซ็ตยังไม่มากันเลย ผมเล่าเรื่องต่อเพราะทนคำรบเร้าของโอเล่ไม่ได้ และแล้วเรื่องราวประเด็นร้อนก็จบลง พอฟังจบโอเล่แทบจะล้มตัวลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น ชี้หน้าผม ขยับปากทำเหมือนจะพูดแต่ก็หาคำพูดอะไรออกมาพูดไม่ได้
“...สัด! มึง...โอ๊ยยย ถ้าเป็นกูป่านนี้ลูกสองแล้ว!”
“มึงจะไปมีลูกได้ยังไง...” ผมกำลังเอ่ยแย้ง ไอ้โอเล่ไม่ฟังพูดแทรกตัดบทของผมหน้าตาเฉย
“ห่า กูเปรียบเทียบ! กูหมายถึงซั่มกันไปนานแล้วต่างหาก”
“ไอ้บ้า!”
“โอ๊ยยย บื้อจริงๆ! ฟังกูนะไอ้รัญไอ้โง่ เขาชอบมึง!” โอเล่กระฟัดกระเฟี้ยว ทึ้งผมของตัวเองไปมาแล้วเงยหน้ามาเอ่ยกับผม ผมนิ่งไป หัวใจเต้นเล็กน้อยแล้วค่อยๆ พยักหน้า
“เขาก็บอกกูแบบนี้”
“เหรอวะ? เฮ้ย แม่ง น่าอิจฉาว่ะ นั้นน่ะ...”
“กูก็ชอบเขานะ ก็เหมือนกับพวกมึงนั้นแหละ กูก็ชอบเหมือนกัน”
“...สัดรัญ” โอเล่ทำไหล่ตก ทำหน้าเซ็งเหลือคณา
“อะไร? กูพูดอะไรผิด?” ผมหันไปมองโอเล่ที่ทำหน้าบูดบึ้งใส่ มันหายใจฟึดฟัดเหมือนพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ ผมงงว่าตัวเองทำอะไรถึงทำให้เจ้าตัวเล็กนี่โมโหหน้าแดงหน้าดำ โอเล่หันมามองผมแล้วเอ่ยอย่างช้าๆ
“ไอ้โง่รัญ กูถามมึงหน่อย ถ้ากูจะจูบมึง มึงยอมไหม?”
“เรื่องอะไร” ผมเอนตัวออกห่าง มองคนตัวเล็กที่ส่งสายตาเย็นชามาให้ แล้วด่าบอกว่าแค่ถามเฉยๆ ไม่ได้จะจูบจริง อ้าวเหรอ? กูก็ต้องระวังตัวไว้เท่านั้นแหละ โอเล่ถอนหายใจท่าทางเหนื่อยๆ
“เออ นั้นแหละ มึงบอกว่าชอบเขาเหมือนกู ถ้าอย่างนั้นกูก็จูบมึงได้น่ะสิ แต่กูไม่พิศวาสขนาดจูบมึงหรอกนะ มึงคิดดีๆ ที่มึงให้เขาจูบกอดฟัดขนาดนั้นน่ะ มันเพราะอะไร ส่วนที่เขาบอกว่าชอบมึงน่ะไม่ใช่แบบเพื่อนเล่นๆ แต่ชอบแบบที่...” โอเล่ชะงักเว้นวรรคเพื่อสูดลมหายใจเข้า ผมเอียงหน้าตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“เขาชอบมึงแบบที่อยากซั่มด้วย! เข้าใจหรือยัง?”
“ห๊ะ?” ผมผงะส่งเสียงตกใจออกไป จากนั้นก็ส่ายหน้าปฏิเสธ โอเล่กุมหัวแล้วร้องโอดโอยทันที
“โอ๊ยยยยย! กูสงสารคนที่มาชอบมึงจริงๆ ถ้าเป็นกูล่ะก็แม่งลากไปชำเรานานแล้ว ไม่รีรอให้คนโง่ๆ อย่างมึงเข้าใจก่อนหรอก กูนับถือความอดทนของพี่เฮดีสฉิบหาย!”
ผมแก้มแดงแจ๋ เข้าใจสิ่งที่โอเล่ต้องการจะบอก ยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งอาย อ้อเหรอ? แต่ว่า... มันจะเป็นไปได้ยังไง? ผมเป็นผู้ชายนะ พี่เฮดีสจะมาชอบผู้ชายอย่างผมนี่นะ? ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก แล้วอีกอย่างผู้ชายกับผู้ชายเนี่ยมันผิดปกติไม่ใช่เหรอ!?
“แต่...กูเป็นผู้ชายนะมึง มันวิปริต...”
ผมขมวดคิ้วเหมือนนึกได้ โอเล่กอดอกจ้องเขม็งแล้วเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วไง กูก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน มึงเห็นกูวิปริตผิดจากคนอื่นๆ เหรอวะ? มีตามีจมูก เลือดก็แดงเหมือนกัน ผิดปกติตรงไหน? ก็แค่รสนิยมความชอบส่วนตัว บางคนชอบฟังป๊อบ บางคนชอบฟังร็อก มันก็เหมือนกับที่กูชอบกล้วยไม่ชอบหอย ไม่ได้ไปหนักหัวใครสักหน่อย ใช่ว่ากูชอบผู้ชายแล้วโลกมันจะแตก อีกอย่างยังไม่เห็นมีพ่อใครตายเพราะกูไปมีอะไรกับเพศเดียวกัน เฮอะ” โอเล่เชิดหน้าเอ่ยอย่างดุเดือดแล้วยักไหล่ไม่ใส่ใจ ผมมองโอเล่อย่างตกใจ ชอบผู้ชายงั้นเหรอ? ผมเพิ่งรู้น่ะเนี่ย! นึกว่าพวกซันเซ็ตพูดแซวไปเล่นๆ เท่านั้น แต่จริง...สินะ อืม
ผมครุ่นคิดแล้วมองโอเล่สลับมองคนอื่นๆ ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนบอก ไม่ต่างกันจริงๆ นั้นแหละ ไม่มีอะไรต่างกันเลย มันก็แค่รสนิยมความชอบส่วนตัว ถึงโอเล่จะชอบผู้ชายจริงมันก็ไม่ได้ทำให้ผมเดือดร้อนหรือเป็นอะไรเลย ผมยิ้มให้กับเพื่อนที่ฮึดฮัดอารมณ์ขึ้น
“โทษที กูไม่ได้ตั้งใจว่ามึง จริงอย่างที่มึงพูด ไม่มีอะไรแตกต่างกัน มึงกับกูหรือคนอื่นๆ”
“เออ! กูรู้ว่ามึงต้องเข้าใจ” โอเล่ถอนหายใจแล้วค่อยๆ ยิ้มส่งให้กับผม คนตัวเล็กถอนหายใจโล่งอกก่อนจะทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้ มันหันมาพูดกับผมด้วยสายตาบังคับข่มขู่
“เอ้อ ถ้ามึงเข้าใจเรื่องนี้แล้วก็รบกวนทำความเข้าใจเรื่องที่มึงคิดยังไงกับพี่เขาด้วยนะครับไอ้คุณรัญ บอกตรงๆ กูสงสารพี่เขาว่ะ!”
แต่กูสงสารตัวเองมากกว่า
นั้นน่ะ ‘เฮดีส’ จ้าวนรกเลยนะโว้ย!!!
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
อุ๊ยตาย มาต่อเร็วอยู่นะ อากาศหนาวนิ้วเย็นจนแข็งเลยนะ!
Character in this Chapter
(http://i.imgur.com/M6K5KA6.png) (http://i.imgur.com/m0ozFJN.png) (http://i.imgur.com/JQXC93e.png)
(http://i.imgur.com/HbGodXK.png) (http://i.imgur.com/rl9VxF9.png) (http://i.imgur.com/0xbe2eE.png)
-
จิ้ม :z13:
ในที่สุดก็ได้จิ้ม คึๆ
*************************************************************
หึหึ คึคึ ฮ่าๆๆๆๆๆ ในที่สุดหนูรัญผู้ซื่อ(บื้อ) ก็โดนโอเล่ไขความกระจ่างเข้าให้แล้ว
ดีใจ (โว้ย) รอหนูรัญเข้าใจความรู้สึกของตัวเองเท่านั้นก็พอ
แต่พี่เฮดีสมาดใหม่นี่อย่างฟินอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ก็มาแค่จูบ แต่ตอนไหนน๊าจะมาเต็มๆ หุหุ
รอตอนต่อไปจ๊ะ
ปล.บวกเป็ดบวกหนึ่งสำหรับตอนนี้ที่มาเร็ว แล้วมาเร็วๆอีกนะ อิอิ
-
น้องเน นี่ซึนจริงๆ :ruready
-
ซึนตลอดศกจริงๆเนเน่ของเรา
-
เทวดา ผู้ซึนอย่างจะหาใครมาเปรียบได้
น่ารัก น่าฟัดจริง ๆ
หกคนที่ตายไปนั้นจะมาทำร้ายน้องเนรึเปล่า พี่เฮดีสถึงได้จัดการแบบนั้น
เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่
รอเฉลยดีกว่าเนอะ :katai5:
-
แหม่ กว่าจะเริ่มทำความเข้าใจตัวเองได้นะเนเน่
ทำตัวแบบนี้อย่างที่โอเล่บอก
ให้เฮียลากไปขำเราซะให้เข็ด หึหึ
:z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปล่อยให้เนรัญใสซื่อตามคอนเซปก็ดีอยู่แล้ว โอเล่งะไม่น่าไปเฉลยเลย อยากให้พระเอกบอกมากกว่า อิอิ
-
เขาเรียก รักคนซื่อ(บื้อ)ต้องทำใจ..
-
เนเน่น้อยจอมซึนเอ้ยยย
สงสารพี่เฮดีสจิงๆๆๆ :ruready
-
โอเล่...
เธอยอดมาก!!!
เนเน่ก็รีบๆ 'ตอบ' เฮดีสไปซะทีนะ :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: :pighaun: :z1: :o8: :-[ บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เฮดิสออกมาแต่ละฉากทำเอาเลือดหมดตัว คนบ้าไรก็ไม่รู้ ขนาดออกมานิดๆๆหน่อยๆๆๆ ยังเอาทำให้ใจสั่นขนาดเน้
โอ๊ยม่ายหวายแล้ววววววววว...มาต่อเร็วๆนะค่ะ :-[ :-[ เขินอ่ะ จูบขนาดนั้น..โอ๊ยยยย อยากให้หึง แอบน่ารักหนะเนี๊ยะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รัญซื่อบื่อของแท้เลย 55555
-
อ่านฉากดูดวิญญาณกลางห้องสมุดแล้วเขิน
ขึ้นพี่เฮดีสคะ ทำแบบนี้ไม่แทะกระดูกน้องไปเลยล่ะ
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เนเน่~ :a5:
-
นี่ถ้าไม่ได้โอเล่น่ะ คงจะงมอีกนาน
-
อร๊ายน้องรัญเข้าใจสักที เหอะๆ นานเกิ้น
-
o13 o13
-
หุหุ รัญหึงพี่เฮดีสล่ะสิ
-
พี่เฮดีส ฮอตอีกแล้ว
เนรัญ ฟังคำแนะนำของเพื่อนแล้วปฏิบัติตามบ้างนะ :hao6:
-
เนเน่เข้าใจจริงๆรึป่าว? :)
-
ฮิ้วววววว~~~
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โถ เนรัญความรู้สึกช้าเหมือนเดิม ใครเค้าจะจูบเพื่อแกล้งเล่นละ
-
หายงงได้ยังลูก -w-"
-
เนเน่
ต้องขอบคุณโอเล่แล้วล่ะ ที่ชี้ทางสว่างให้ลูกแกะหลงในทางสว่าง ไปหาความมืด 555+
-
ไอ้รัญเอ๊ยยยยย ป่านนี้ยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ สงสารพี่เฮดีสจริงๆแหละนะ อดทนกับคนซื่อแบบรัญได้นานมากอะ :z3:
ตอนหน้าหวังว่ารัญจะเข้าใจตัวเองและเข้าใจความรู้สึกพี่ดีสมากขึ้นนะ :katai2-1:
-
ยอมให้เฮดีสกินซะเถอะ Persephone(ne)ที่รัก อิอิอิ
-
:impress2:
-
เห้ออออออออ ที่ผ่านมานี่ไม่รู้หรอกรึว่าโอเล่ชอบผู้ชาย... เวงกรำ o6
-
สงสารพี่เฮดีสจริงๆ
รัญจะบื้อไปถึงไหนกันเนี๊ย(ไม่ได้ว่านู๋รัญนะ จริงจริ๊ง^^)
แต่อดีตนั่นมันไรหว่า...มอตโตอธิบายมาเดี๋ยวนี้><
เอาใจช่วยให้พี่เฮดีสจับน้องรัญกดสักที หุหุ
-
อ่านแล้วทั้งขำทั้งน่ารัก :impress3:
-
ลูกจะบื่อไปไหนลูก - -'
-
อยากจีบเนรัญก้ต้องทำใจหน่อยนะเฮดีส ว่าน้องรัญไม่เหมือนกับคนอื่นเค้า :mew5:
-
เฮดีสกดสักทีเถอะ 5555
-
อยากมอบถ้วยรางวัลให้โอเล่ ในฐานะผู้มาชี้ทางบรรลุให่เนเน่จัง :L2:
-
:-[
-
ทำไมเพื่อนในกลุ่มของเรนัญแต่ละคน น่ากินแบบนี้นะ :hao6:
-
รู้ใจตัวเองได้แล้วรัญญญ :give2:
-
เนเน่หึงพี่ดิสก็บ้าบอกับตัวเองคนเดียว แล้วถ้าพี่ดิสหึงเนเน่ล่ะ จะเป็นไง :z2:
-
:katai2-1: รอจ้ะ
-
อ่าสวัสดีครับ
คือพอดีไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นานสองปีแล้วเลยลืมๆเนื้อเรื่องบางส่วนนะครับ
เรื่องนี้ใช่ที่มีตอนของนายเอกโดนมอมยา(โดยเพื่อนของพระเอกหรือเพื่อนของนายเอกที่ร่วมมือกัน)
แล้วแสดงฉากทำให้พระเอกเห็นให้เกิดความเข้าใจผิดกันไหมครับ
จากนั้นก็เกิดอุบัติเหตุหรืออะไรสักอย่างนึงอ่ะ พอดีอ่านหลายเรื่องนะครับเลยจำสับสนกัน
ยังไงก็ขอบคุณครับที่มาต่อ
แล้วรีบมาต่อตอนต่อไปเร็ว ๆ นะคับ
-
อ๊ายยย เขินแทนเนรัญเลยอ่ะมีกระซิบกระซาบข้างหูด้วย
รู้ตัวซะทีเถอะเนเน่
-
รอน้องเนเน่ :mew2:
-
รัญหนูซื่อไปนะลูก เดี๋ยวโดนพี่เฮดีสแกหลอกหรอก o3
รอนะฮะ :')
-
ณ จุดนี้ ต้องขอบคุณ โอเล่ มากๆ :laugh:
กว่าจะรู้ :katai1:
-
เฮียเฮดีสยังไม่มาอีกหรอ
คิดถึงหนูรัญจะแย่ :ling1:
-
สุดขีด 21
“เป็นไงมึง ได้คำตอบหรือยัง?”
พอโอเล่เจอหน้าผมเป็นต้องถามคำถามนี้ทุกที ทำให้เพื่อนคนอื่นๆ มองอย่างสงสัยว่าคำตอบอะไรของไอ้โอเล่ แถมไม่ถามเปล่า เจ้าตัวยังชอบกระหยิ่มยิ้มย่องให้อีกต่างหาก ผมเซ็งกับเจ้าเตี้ยนี่เต็มทน มาบังคับให้คิดอะไรบ้าๆ อยู่ได้ ผมหน้าแดงทุกครั้งที่ถูกถาม บ้าเอ๊ย! จะให้ตอบต่อหน้าประชาชีที่สอดส่องสายตาอยากรู้อยากเห็นแบบนี้น่ะเหรอ? ไม่มีทางหรอก! ผมไม่ได้หน้าหนาขนาดนั้นนะ โปรดเข้าใจด้วย
เชอะ ไอ้เรื่องคำตอบอะไรนั้นมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว! โธ่เอ๊ย ผมต้องแย่แน่ๆ ทำไมถึงได้... โว้ยยยย!!! ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องทำใจยอมรับล่ะนะ มองจากมุมไหนผมก็... ทำไมถึงได้ยอมให้เขาทำแบบนั้นกับตัวเอง ทำไมถึงได้สนใจเขาซะขนาดนั้น มันก็มีแค่คำตอบเดียวนั้นแหละ! นี่ผม...จริงๆ งั้นเหรอเนี่ย!? ไม่อย่างจะเชื่อเลยว่าผมจะ... อ๊ากกกก ขนาดจะพูดยังกระดากปากเป็นบ้า
ผม... ผม... ผม... เฮ้อ!
“มาครบกันหรือยัง?” ซันเซ็ตตะโกนถามเพื่อนๆ พยายามใช้สายตากวาดมองจำนวนคร่าวๆ
วันนี้พวกเราจะแสดงละครเวทีกันแล้วล่ะครับ ดังนั้นพวกเราจึงมารวมพลกันก่อน เพื่อจะทำการแต่งหน้าทำผมให้เหมาะสมกับบทบาทที่ได้รับ พูดถึงบทที่ได้แล้วผมยังไม่โอเคกับบทที่ได้รับเลย บอกตรงๆ เป็นตัวร้ายที่ปัญญาอ่อนที่สุดที่ผมเคยพบเจอเลย ให้ตายสิ!
“เอาล่ะ มาครบกันแล้วนะ ระหว่างที่รอช่างแต่งหน้า พวกผู้หญิงเริ่มทำทรงผมก่อนเลย ฝ่ายเสื้อผ้าจัดเตรียมชุดของแต่ละคนเอาไว้หรือยัง?” ผู้กำกับคนเก่งของเราเริ่มทำตัวเป็นงานเป็นการ หลังจากเดินป๋อสาวจนหน่ำใจ ซันเซ็ตเช็กอุปกรณ์ ฉากและเครื่องแต่งกายของแต่ละฝ่าย จากนั้นก็หันไปรับโทรศัพท์
“โอเค ช่างแต่งหน้ามาถึงแล้ว เราจะให้พวกผู้ชายแต่งหน้าก่อน ส่วนผู้หญิงทำทรงผมรอในระหว่างนี้นะ” พอคุยโทรศัพท์เสร็จ ซันเซ็ตก็หันมาพูดกับพวกผมแล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่นานก็เดินเข้ามาพร้อมกับมอตโตและผู้ชายอีกคน พวกสาวๆ ตื่นเต้นมากเพราะคนที่มากับสองหนุ่มหน้าตาดีมากน่ะสิ
“อ้าวๆ ช่างแต่งหน้ามาแล้ว ใครจะแต่งเป็นคนแรกเตรียมตัวแล้วไปห้องนู้นเลยนะ พี่โพมไปเตรียมตัวห้องนู้นเลยครับ เดี๋ยวผมจัดคิวเข้าไป”
“อ่า ได้ๆ”
“เฮ้ย มอตโต พาพี่มึงไปหน่อย”
หือ? ผมเงยหน้ามองผู้ชายตัวสูงหุ่นสมาร์ทตรงหน้าอย่างสงสัย เมื่อกี้นี้ไอ้ซันเซ็ตมันพูดว่าพี่โพมหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ เขาหันมายิ้มให้กับผมแล้วเดินตามมอตโตไป ไม่จริงน่า! ยิ้มเหมือนกันเลย เฮ้ย คนๆ นั้นเป็นพี่โพมตัวจริงงั้นเหรอ!? แล้วทำไมวันนี้ถึงได้แมนแอนด์แฮนซั่มได้ขนาดนั้นล่ะ!? หรือว่าตอนนั้นผมจะมโนไปเอง! ไม่มั้ง เล่นแต่งตัวอย่างกับหลุดออกมาจากยุควิคตอเรียน วันก่อนยังเป็นเลดี้อยู่เลย วันนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นเจนเทิลแมนล่ะ งงวุ้ย!
“มึงอะรัญ ไปแต่งคนแรก” ไอ้ซันเซ็ตชี้นิ้วมาที่ผมเป็นคนแรก
“ทำไมต้องเป็นกูด้วยล่ะ?”
“ก็บทมึงยังไม่ค่อยเพอร์เฟ็กท์นี่หว่า รีบแต่งรีบมาซ้อมไง”
“อืมๆ รู้แล้ว”
แล้วผมก็กลายเป็นหน่วยกล้าตายแนวหน้าเข้าไปเสี่ยงก่อนคนแรก มอตโตยกกระจกบานใหญ่มาตั้งตรงหน้าพี่ชายซึ่งกำลังสาระวนอยู่กับกระเป๋าอุปกรณ์เครื่องสำอางมากมายกายกอง อยากจะตกใจจำนวนของพวกนั้นอยู่หรอกนะครับ แต่เพราะพี่โพมหันมามองผมแล้วเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางอย่างกับคนละคนในวันก่อน ผมตกลงเรื่องนี้มากกว่า ในหัวมึนงง ตกลงพี่จะเอายังไงกันแน่!?
“มานั่งสิครับ พี่เตรียมพร้อมแล้ว”
“ครับ” ผมเดินไปนั่งเก้าอี้ที่อีกฝ่ายเผยมือออกไป เอ่ยเชิญชวนให้นั่งลง ผมนั่งลงพร้อมกับเหลือบมองพี่น้องคุยกัน มอตโตถามถึงเรื่องที่พี่โพมอยากได้อะไรอีก ถ้ามีอะไรเรียกได้ตลอดเวลา จะแสตนด์บายรออยู่ห้องข้างๆ พี่โพมพยักหน้ารับยิ้มๆ มอตโตมองผมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงผมกับพี่โพมตามลำพัง
“พี่โพมครับ?”
“มีอะไรเหรอครับ?”
โคตรจะแมน!? ภาพเลดี้ในวันวานทำเอาผมเอ๋อ ท่าทางการใช้มือหรือการเดิน การยืนก็ไม่เหมือนวันนั้นสักนิดเดียว อย่างกับคนละคนกันแน่ะ หรือว่าจะเป็นฝาแฝด นี่อย่าบอกว่านะว่ามีฝาแฝดแบบพี่เฮดีสน่ะ
“เอ่อ...เราเคยเจอกัน?”
“ก็ต้องเคยเจอสิครับ อะไร แค่ไม่กี่วันเธอก็ลืมไปแล้วเหรอ?” พี่โพมยิ้มๆ แล้วเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมกับเริ่มลงมือลงครีมนั้นนู้นนี้บนหน้าของผม ไม่ได้ลืมแต่ไม่แน่ใจว่าคนเดียวกันหรือเปล่า เท่านั้น! ผมนั่งเงียบปล่อยให้อีกฝ่ายที่เคลื่อนมือคล่องแคล่วอย่างกับช่างแต่งหน้ามืออาชีพ ผมเหม่อมองกระจกบานใหญ่ตรงหน้า
“บทเจ้าชายสินะครับ?”
“อ่า ก็ไม่เชิงหรอกครับ เป็นขุนนางมากกว่า ตัวร้ายด้วย”
“อืมมม แสดงละครตลกใช่ไหมครับ?” พี่โพมอมยิ้มแล้วกรอกตาไปมา ก่อนจะยิ้มกว้างเอียงหน้ามาถามผมด้วยอารมณ์ขบขัน ผมส่งค้อนขวับให้ทันที ผมเป็นตัวร้ายเลยการเป็นละครตลกงั้นเหรอ!? ให้ตายเถอะ
“ดูเชี่ยวชาญมากเลยนะครับ อย่างกับมืออาชีพแน่ะ”
“อืม พี่กำลังเรียนอยู่น่ะ”
“เรียนแต่งหน้านี่น่ะเหรอครับ?”
“ใช่แล้วล่ะ เรียนควบกับเชฟน่ะ”
“ทำอาหารน่ะเหรอครับ?” ผมอุทานออกมาเบาๆ อย่างคาดไม่ถึง
“ใช่ๆ พี่ชอบทั้งสองอย่างก็เลยตัดใจจากอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้ ก็เลยเรียนควบมันทั้งสองอย่างเลย” พี่โพมยิ้มแล้วเอ่ยด้วยสีหน้ามีความสุข ถ้าดูจากตอนนี้ก็พอจะเชื่อได้บ้าง ท่าทางตอนพี่โพมเลือกเครื่องสำอางนั้นดูมีความสุขจริงๆ นั้นแหละ ผมมองแล้วยิ้มตามเล็กน้อย
“ขอโทษนะครับ แต่ว่า...ผมข้องใจจริงๆ ตกลงพี่เป็นแฟนกับพี่ยูจริงๆ งั้นเหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิ คบกันจนจะครบห้าปีแล้วล่ะมั้ง” พี่โพมเหลือบตาขึ้นเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง ก่อนจะก้มหน้าลงมายิ้มให้กับผม ตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังนุ่มนวล เสียงตอนปกติของพี่โพมมันทุ้มต่ำนุ่มละมุนน่าฟัง ตอนนั้นพยายามตั้งใจดัดเสียงให้แหลมเกินไปจนฟังแล้วพิลึก ไม่สู้เสียงตอนปกติอย่างนี้
“พี่โพมเป็นผู้ชายเหรอ?”
เป็นคำถามที่โคตรงี่เง่าแต่ผมก็อยากถามจริงๆ
“ก็ต้องผู้ชายสิครับ จะให้พี่เป็นอะไรไปได้ล่ะ” หนุ่มหล่อผมทองยิ้มกว้างตอบกลับมาด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ผมยังสงสัยว่าเขาเอาความมั่นใจพวกนั้นมากจากไหนกัน
ผมเงียบไม่ถามอะไรอีกปล่อยให้มือเรียวขาวทานั้นระบายนี้บนหน้า ไม่นานผมก็แต่งเสร็จด้วยเวลาอันสั้น เพราะสำหรับผู้ชายแล้วไม่จำเป็นต้องแต่งมากมายเลิศเลอแบบผู้หญิงนี่น่า เสียเวลาแต่งผมนิดหน่อยเท่านั้นเอง ผมเดินออกมาเปลี่ยนชุดที่จะใช้แสดง ซันเซ็ตกวักมือเรียกผมอยู่ยิกๆ ผมถอนหายใจเดินไปหยิบบทละครเดินไปหาซันเซ็ต เจ้าเพื่อนจอมลีลาท่ามากพาผมออกมาจากห้องที่แสนวุ่นวายเพื่อจะได้มีสมาธิ ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพวกเพื่อนทุกคนที่อุตส่าห์ร่วมมือร่วมใจกันมาถึงขั้นนี้ จนผู้กำกับพยักหน้าพึงพอใจในการฝึกครั้งนี้ ผมก็ถอนหายใจโล่งอก
“รัญ”
“พี่ไอวี่?”
ผมกับซันเซ็ตกำลังกลับไปหาเพื่อนๆ ระหว่างทางพี่ไอวี่เดินเข้ามาเรียกผมเอาไว้ ท่าทางมีอะไรอยากจะพูดด้วย รุ่นพี่คนสวยทำหน้าจริงจังปนกังวลเล็กน้อย ใบหน้าสวยเซมองมาที่ซันเซ็ตเล็กน้อยแล้วมองตรงมาที่ผม
“กูเดินไปก่อนล่ะกัน” ซันเซ็ตยกมือเกาหัวแล้วเอ่ยขอตัว ผมมองตามเพื่อนที่เดินออกไปอย่างแปลกใจเล็กน้อย ครั้งนี้ไม่ยักจะแหย่พี่ไอวี่เหมือนครั้งก่อนๆ หรือว่าบรรยากาศรอบตัวพี่ไอวี่ดูแปลกๆ จนไม่กล้าที่จะหยอกเล่นเหมือนที่ผ่านมา พอซันเซ็ตเดินออกไปไกล ผมก็หันมายิ้มให้กับพี่ไอวี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงใย ก็วันนี้พี่สาวที่เคยร่าเริงสดใสกลับดูประหม่าเป็นกังวลชอบกลนี่น่า
“พี่ไอวี่ มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ?”
“เอ่อ เปล่าหรอกรัญ คือ...ว่า...เอ่อ หลังแสดงละครเสร็จรัญพอจะมีเวลาไหม?”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ มองรุ่นพี่สาวตรงหน้าที่เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก สีหน้าที่เคยมีความมั่นใจ ตอนนี้กลับก้มต่ำไม่เงยขึ้นมามองตอบ ผมสงสัยอยู่บ้างแต่ไม่เอ่ยทักท้วงออกไป กลัวว่าจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายอายซะก่อนจะพูดธุระจบ
“งั้น... งั้น... ช่วยมาเจอพี่ที่ตรงม้านั่งชั้นสามนะ! แล้วพี่มีอะไรจะคุยกับรัญสักหน่อย”
“เอ่อ คุยตอนนี้เลย ไม่ได้เหรอครับ?”
“ไม่ได้! ยังไงก็ต้องมานะ พี่จะรอ!” พูดเสร็จพี่ไอวี่ก็หันตัววิ่งออกไปทันที ไม่ฟังคำตอบรับจากผมเลย ผมยืนงงอยู่ที่เดิมพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างกังวลใจ รู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล สถานการณ์แบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเจอ แต่ทว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยนี่น่า ผมถอนหายใจ บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้ก็เป็นไปได้
ผมเดินกลับมาหาเพื่อนๆ ที่เตรียมตัวเกือบจะเรียบร้อยทุกคนแล้ว หว่า พี่โพมทำงานรวดเร็วสุดๆ แถมยังเนรมิตเพื่อนของผมออกมาดูดีจนแทบจะจำไม่ได้เลย คนที่แต่งตัวเรียบร้อยไม่มีอะไรทำก็นั่งถ่ายรูปตัวเองอัพโซเชียลเน็ตเวิร์ก บางคนตื่นเต้นก็ซ้อมบทของตัวเอง ผมเดินมานั่งข้างคุณพระเอกของละครครั้งนี้ซึ่งแต่งตัวหล่อเหลามีสง่าราศีสมเป็นเจ้าชาย ซีเนียร์เงยหน้าจากการ์ตูนญี่ปุ่นมามองผมเล็กน้อยแล้วก้มอ่านต่อเงียบๆ พระเอกไม่มีความตื่นเต้นเลยสักนิด ผมเหลือบมองดูการ์ตูนที่ซีเนียร์อ่านอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมา เมื่อรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมองมา ผมเลิกคิ้วเล็กน้อย
“มีอะไรวะ?”
“เปล่านี่ แค่จะถามว่ามึงหิวหรือเปล่า?”
“ไม่หิวอะ”
“มึงจะลงไปซื้อขนมเหรอวะไอ้ซัน?” ซีเนียร์เงยหน้าขึ้นมาอย่างสนใจ เอ่ยถามคนที่นั่งอย่างฝั่งตรงข้าม ซันเซ็ตอึกอักอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้ารับ เอ๊ะ ไอ้นี่ ทำตัวมีพิรุธน่าสงสัยจริง ดูเหมือนซีเนียร์จะคิดเหมือนกับผม เขาเลิกคิ้วมองเพื่อนสนิทด้วยท่าทางเฉยชา ไม่ถามอะไรแต่เอ่ยต่อจากที่พูดคาเอาไว้แทน
“เออ งั้นกูฝากซื้อขนมหน่อย รองท้องเผื่อหิวตอนขึ้นแสดง”
“ได้ๆ เอาอะไรล่ะ?” ไอ้ซันเซ็ตเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ สายตามันก็เหลือบมามองผมอยู่บ่อยครั้ง ท่าทางโคตรจะมีพิรุธสุดๆ ซีเนียร์ร่ายรายชื่อที่ต้องการยาวเหยียดทำเอาผู้กำกับโวยวาย แต่ก็ออกไปซื้อให้แม้ปากจะบ่นด่าตลอดทางก็ตาม ผมกับซีเนียร์มองเพื่อนซึ่งเดินออกไปจากห้องแล้วหันมามองหน้ากันเงียบๆ ซีเนียร์เป็นฝ่ายเปิดปากก่อน
“มีอะไรงั้นเหรอวะ? มึงซ้อมละครไม่ได้ดั่งใจมันเหรอไง?”
“เปล่านี่ มันโอเคแล้วนะ ตอนกลับมาก็ยังบอกว่าใช้ได้อยู่เลย”
“แล้วทำไมมึงกลับมาหลังมันล่ะ?”
“อ้อ พี่ไอวี่มาหากูน่ะ” ผมเอ่ยตอบแบบไม่ปกปิด ซีเนียร์ชะงักก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
“มาหาเรื่องอะไรวะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ พี่ไอวี่นัดกูไปคุยตอนแสดงละครเสร็จแล้ว”
“...อ้อ มิน่าไอ้ซันเซ็ตมันถึงทำท่าแปลกๆ แบบนั้น” ซีเนียร์เงียบแล้วทำหน้าเหมือนจะเข้าใจเรื่องราวทั้งๆ ที่ตัวผมเองยังไม่รู้เรื่อง ผมขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามกลับอย่างสงสัย แต่เจ้าเพื่อนตัวดีกลับก้มหน้าจดจ่อการ์ตูน เอ่ยลอยๆ ตอบกลับแบบไม่ใส่ใจนัก
“ไม่ต้องสนใจหรอก มึงแค่ทำตามความรู้สึกมึงก็พอแล้ว”
หา? ผมมองซีเนียร์อยู่นานแต่มันก็ไม่อธิบายอะไรต่อเลย ผมถอนหายใจ เริ่มจะรู้สึกมั่นใจในลางสังหรณ์ของตัวเอง และเริ่มรู้สึกลำบากใจขึ้นมานิดหน่อย เสียงซุบซิบจ้อกแจ้กดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ มองคนที่เดินเข้ามาในห้อง พวกเพื่อนๆ ผมทำหน้าตกอกตกใจและวิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่
“ทำไมพวกวิศวะเข้ามาที่นี้ล่ะ?”
“กล้าเกินไปแล้ว!”
“พี่ยู!” ผมลุกขึ้นเรียกแขกที่เดินเข้ามาผิดที่ผิดทางด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น พี่ยูที่ใส่เสื้อช็อปสีดำมาแบบเปิดเผย ไม่สนใจเสียงรอบข้าง เขาหันมามองผมแล้วโบกมือทักทายพร้อมกับเดินเข้ามาหาผม ผมสังเกตดูเพื่อนๆ ที่หันมองผมสลับกับพี่ยูอย่างใคร่รู้ พี่ยูยิ้มแป้นเอ่ยทักทายด้วยเสียงร่าเริง
“รัญ! ว้าว! ไอ้น้องรัก วันนี้แกดูหล่อชะมัด ฮ่าๆ”
“ขอบคุณครับ ว่าแต่พี่มาหาพี่โพมเหรอครับ?”
“จุ๊ๆ ไม่เชิงหรอก จริงๆ ที่มาเนี่ยเพราะถูกขอร้องให้มาเป็นผู้ส่งสารต่างหากล่ะ” พี่ยูส่ายหน้า มองผมแล้วยิ้มกว้างอย่างสดใส เอ่ยตอบอย่างมีนัยยะ ผมเอียงหน้ามองพี่ชายคนสนิทที่อุตส่าห์ผ่าดงชาวคณะเกษตรอย่างใจกล้า แถมไม่ปกปิดความเป็นวิศวะของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ใส่เสื้อช็อปแขวนสร้อยเกียร์มาเต็มยศ
“เอ้านี่! ยูเดลิเวอรี่ ส่งตรงถึงมือแน่นอน” พี่ยูชูช่อดอกไม้ที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังมาตรงหน้าของผมแล้วส่งเสียงโฆษณาอย่างภาคภูมิใจ ผมผงะตกใจนิดหน่อย พอมองดอกไม้สีขาวในมือพี่ยูแล้วใจเจ้ากรรมที่พลันเต้นรัว
นี่มัน...
ผมเงยหน้ามองพี่ยูที่ยังคงส่งยิ้มมาให้ ค่อยๆ ยื่นมือไปรับช่อดอกไม้มาถือเอาไว้ ผมมองดอกไม้สีขาวในมืออย่างเหม่อลอย เรียวปากเผยรอยยิ้มออกมาบางๆ ไม่รู้ว่าอุปทาเอาเองหรือว่ารู้สึกว่ามีไออุ่นบางๆ แผ่จากดอกไม้เข้าสู่ร่างกายของผมจนขนลุกไปหมด ผมยืนยิ้มเขินหน้าแดง ทั้งประหลาดใจทั้งสงสัย
“ดอกอะไรน่ะ สวยจัง ใครส่งมาให้เหรอครับ?” โอเล่เดินเข้ามาถามไถ่อย่างตื่นเต้น มองดอกไม้ในมือของผมด้วยท่าทางตื่นตาตื่นใจ พี่ยูกระแอมเบาๆ มองหน้าผมแล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ
“อะแฮ่ม พี่เปิดเผยไม่ได้ นี่เป็นความลับของสวรรค์!”
“ไอ้รัญ บอกมานะว่าใครเป็นคนส่งมา!” โอเล่หันมามองผม ตาเป็นประกายวิบวับ ฉีกยิ้มกว้างมีแววหยอกล้ออยู่ในที ผมเงยหน้ามองโอเล่นิดหน่อยแล้วไม่ตอบอะไรใดๆ ก้มมองดอกไม้ในมือนิ่งๆ
“มีโน้ตอะไรติดมาหรือเปล่า?” ซีเนียร์ที่เลิกสนใจการ์ตูน หันมาหาข้อความที่คาดว่าน่าจะติดมากับช่อดอกไม้แต่หาเท่าไรก็ไม่มี ผมไม่แปลกใจที่ไม่มีข้อความใดๆ มากับดอกไม้เลย แค่เห็นก็รู้ว่าใครเป็นคนส่งมาให้ แม้เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ว่าผมรู้ ผมมีความสนใจในดอกไม้มากนะ หลังจากได้รู้จักดอกไม้แปลกๆ ก็ไปเสิร์ชหาดอกไม้ชนิดนั้น และได้รู้จักกับดอกไม้ชนิดนี้อย่างบังเอิญ ดอกไม้ในมือของผมคือ... ไวท์แอสโฟเดลอุส
แอสโฟเดล ดอกไม้ของเฮดีส!
“อะไรกัน น่าอิจฉาเกินไปแล้ว! หล่อ รวย ใจสปอร์ต!” โอเล่ร้องโอดคราญ ตาร้อนผ่าว พวกเพื่อนๆ หันขวับมามองด้วยความสงสัย
“เมื่อกี้ว่าอะไรวะโอเล่?”
“ก็...” โอเล่ทำท่าจะบอก ผมส่งสายตาตื่นๆ ไปให้เพื่อนตัวเล็กที่มองกลับมาหาผมแล้วหัวเราะแกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่น
“อยากมีแบบนี้บ้างน่ะสิ”
“กูซื้อให้เอาไหมโอเล่ แต่เป็นดอกไม้จันทน์นะ!”
“ซื้อให้ตัวมึงเองเถอะ ไอ้ห่า!” โอเล่สะบัดหน้าย้อนกลับเสียงแหลมปรี๊ด เสียงหัวเราะขบขำดังขึ้นพร้อมกัน ผมเองก็หัวเราะตามไปอย่างเบาใจ กอดดอกไม้เอาสวมๆ ด้วยท่าทางหวงแหน พอกวาดสายตาไปสบเข้ากับมอตโตก็ต้องชะงัก เจ้านั้นมองมาอย่างไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด ผมหยุดหัวเราะแล้วขมวดคิ้ว
ทำไมมอตโตถึงไม่ชอบพี่เฮดีสขนาดนั้น?
“โห! สุดยอดเลย อย่างกับคนละคนแน่ะ”
“นั้นสิ สวยสุดๆ!”
เกิดเสียงฮือฮาเมื่อนางเอกจำเป็นของสาขาเดินออกมาหลังจากผ่านการผัดหน้าทาแป้งจากพี่โพม นางเอกสาวยิ้มอายด้วยใบหน้าเคอะเขิน คนอื่นๆ เข้ามารุมรอบชื่นชมกันใหญ่ ผมยิ้มแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นนางเอกมีความมั่นใจกว่าทุกครั้ง ปกติจะเห็นเพื่อนคนนี้ไม่ค่อยมั่นใจว่าจะแสดงได้ แถมเจ้าพวกผู้ชายปากเสียทั้งหมดยังพ่นคำบั่นทอนกำลังใจเพื่อนอีก ผู้กำกับคนเก่งเดินเข้ามายังเปิดปากแซวไม่ทิ้งมาดเพลย์บอยทำให้นางเอกสาวหน้าแดงเขินอายยิ่งกว่าเดิม
“เฮ้ย! เตรียมตัวเสร็จหรือยังวะ? ได้เวลาสาขาแรกเริ่มแสดงแล้วนะ พวกมึงจะไปดูกันไหม?”
“เริ่มแล้วเหรอวะ?”
“กำลังแสดงแล้วว่ะ”
“โอเคๆ ใครยังแต่งตัวไม่เสร็จรีบแต่งต่อ ใครเรียบร้อยแล้วอยากไปดูก็ไป ถ้าสาขาที่แสดงก่อนหน้าสาขาของเราขึ้นแสดงให้มารวมตัวกันที่ด้านหลังเวที เข้าใจไหม?” ซันเซ็ตพยักหน้าแล้วหันมาเอ่ยนัดเสียงดังให้เพื่อนทุกคนได้ยินครบ
“โอเค!!!” พวกเพื่อนๆ ตอบรับ เฮโลออกไป ท่าทางตื่นเต้นที่จะได้ดูสาขาอื่นๆ แสดง คนที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จเหลืออยู่น้อยมากแล้ว ส่วนผมไม่คิดจะย้ายก้นไปดูสาขาอื่น เดี๋ยวจะเป็นการกดดันตัวเองไปซะเปล่าๆ ผมนั่งลงที่เดิม ชื่นชมดอกไม้ในมือไม่สนใจใครอื่น
“รัญ พี่ไปดูพี่โพมก่อนนะ” พี่ยูมองซ้ายขวา คนในห้องเหลือน้อยแทบจะนับคนได้ พี่ยูหันมาเอ่ยกับผมด้วยท่าทางสบายๆ สายตาเหลือบมองดอกไม้ในมือของผมแล้วเดินไปหาแฟนด้วยท่าทางอารมณ์ดี พอพี่ยูเดินออกไป ไอ้ซันเซ็ตก็เดินเข้ามาพร้อมกับชุดขนมที่ซีเนียร์ยัดเหยียดฝากซื้อ มันนั่งลงพร้อมวางถุงในมือ ตามองช่อดอกไม้อย่างแปลกใจ ซันเซ็ตเลิกคิ้ว
“อะไรวะ นอกจากจะมีสาวมาให้กำลังใจ ยังมีคนส่งดอกไม้ให้กำลังใจกับมึงอีกเหรอ ไอ้คุณเทวดาโคตรฮอต”
“ก็ว่างั้นแหละ กูเป็นพระเอกแท้ๆ ยังไม่ได้เลย” เจ้าคนคอยรับลูกประท้วง น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจแต่หน้าเฉยได้อีก มือถือขนมปังชิ้นใหญ่ที่ถูกกัดกินไปแล้วครึ่งหนึ่ง ไอ้โอเล่มองสองหนุ่มในแก๊งแล้วเบ้ปากที่เคลือบลิปสติกสีสวย
“อย่าอิจฉาไอ้รัญเลย ถ้ามึงอยากได้เดี๋ยวกูซื้อพวงรีดให้ เอาไหม?”
“เอามาคล้องคอมึงเหรอโอเล่” ไอ้ซันเซ็ตกัดตอบทันทีแทบไม่เว้นวรรค ปากไม่ว่าเปล่ามือโบกหมายจะตบท้ายทอยของคนตัวเล็ก แต่โอเล่รู้ทันเบี่ยงตัวปัดมือที่หมายประทุษร้ายออกพร้อมหัวเราะอย่างเป็นต่อ ซันเซ็ตไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นโบกมือเล็กๆ ของโอเล่จนสำเร็จ แถมลงมือแรงจนคนตัวเล็กน้ำตาคลอเบ้า
“แม่ง ไอ้ห่าซัน มึงหงุดหงิดก็เรื่องของมึงสิวะ มาพาลใส่คนอื่นเขาอีก”
“จะทำไม หรือมึงจะไปฟ้องผัว ห๊ะ?”
“รัญญญ ดูไอ้ซันเซ็ตมันแกล้งกูสิ!” โอเล่หันมาฟ้องผมที่นั่งเฝ้าดูพฤติกรรมเด็กน้อยตีกันของเด็กโข่งทั้งสอง ผมถอนหายใจ เอ่ยตักเตือนคนตัวใหญ่กว่า เจ้าคนตัวเล็กก็ยิ้มแฉ่งแถมยังเชิดหน้าเยาะเย้ยจนเกือบจะถูกโบกหัวรอบสอง โชคดีได้ผมเอ่ยห้ามปรามก่อน ซันเซ็ตพ่นลมหายใจแรงๆ แล้วกลับมานั่งแย่งขนมกับซีเนียร์ที่รีบเร่งยัดขนมเอาเป็นเอาตายจนสำลัก ผมตบหลังให้เพื่อนเบาๆ ไม่รู้จะรีบกินไปไหน ตาก็มองการ์ตูนในมือ อีกมือก็จับขนมใส่ปาก
พวกผมนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยไปสักพัก พี่โพมกับพี่ยูก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน พี่โพมแต่งหน้าเสร็จครบตามจำนวนก็เดินเข้ามาทักทายน้องๆ พี่โพมพูดคุยอย่างถึงเนื้อถึงตัวกับซันเซ็ตซึ่งขอบอกขอบใจพี่เขาที่มาช่วยแบบไม่คิดค่าเหนื่อยสักแดงเดียว ตาพี่โพมที่มองซันเซ็ตมันวิบวับชอบกล แถมยังแอบเหล่มาทางซีเนียร์อีกต่างหาก ผมเสียววูบแทนเพื่อนเมื่อเห็นสายตาน่ากลัวของพี่ยูที่ยืนอยู่ข้างหลังแฟน
“รัญ พี่จะรอดูแกนะ อัดวีดีโอด้วย!” พี่ยูกระแทกพี่โพมที่คุยออกรสออกชาติกับซันเซ็ตจนเซ พูดกับผมด้วยรอยยิ้มกว้าง กว้างมากจนผมยังกลัว ผมมองกล้องถ่ายวีดีโอสีดำขนาดพกพาแล้วส่ายหน้า
“อย่าถ่ายเลยพี่ยู ผมอาย”
“เอ๋ มีคนฝากมานี่น่า หุๆ” พี่ยูยิ้มเจ้าเล่ห์ แสร้งทำตาโตเหมือนลังเลใจ ผมรีบคว้ากล้อง เอ่ยปฏิเสธเสียงสูง จะบ้าตาย! นี่พี่คนนั้นจะฝากมาถ่ายทำไมกัน!?
“ห้ามถ่ายนะ!”
ผมโล่งอกนิดหน่อยที่ริบกล้องมาไว้กับตัวเองได้ โธ่เอ๊ย ขนาดเจ้าตัวไม่อยู่ก็ยังทำให้ผมปั่นป่วนได้แบบนี้อีก เฮ้อ หัวใจผมมันเต้นตึกตักตื่นเต้นขนาดนี้ ให้ตายยังไงผมก็ไม่อยากให้เขาได้เห็นผมแสดงละครครั้งนี้หรอก! ถ้าเขาได้ดูผมจะเอาอะไรไปสู้หน้าเขาตอนเจอครั้งต่อไปล่ะ ยังไงก็ไม่อยากให้เขาดู!
“เอาน่าๆ ไม่ถ่ายก็ได้” ในที่สุดพี่ยูก็ยกมือยอมแพ้ให้ ผมถอนหายใจยาว ยังไม่ยอมคืนกล้องให้กับพี่ยู ผมคิดว่าเก็บไว้กับตัวน่าจะดีกว่า
พวกเพื่อนๆ มาตามพวกผมให้ไปสมทบเพื่อนคนอื่นที่รอเตรียมพร้อมหลังเวที พี่ยูกับพี่โพมโบกมือล่ำลาไปจองที่นั่ง ก่อนจะออกไปพี่ยูจ้องกล้องในมือของผมแล้วหัวเราะขำพรืดจนผมสงสัย พี่โพมรีบเข้ามาโอบไหล่พี่ยูลากตัวออกไปก่อนที่ผมจะได้เอ่ยถามอะไรออกไป ผมมองกล้องในมือแล้วสังหรณ์ใจพิกล พวกเรารีบมาเตรียมตัวด้านหลังเวทีและรอจนถึงเวลาของการแสดง
“ได้เวลาแล้ว”
พวกผมพยักหน้ารับเมื่อรุ่นพี่เดินเข้ามาบอก เสียงซันเซ็ตเอ่ยบรรยายดำเนินเรื่องก่อน พวกผมที่เป็นนักแสดงยืนรวบตัวและรวมมือทับกันเอาไว้ พระเอกของเรื่องยิ้มกวาดตามองเพื่อนแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นผิดจากปกติที่เมินเฉย
“พวกเราลุย!”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดดับความตื่นเต้น สายตาเหลือบมองดอกไม้สีขาวที่ประดับไว้บนเสื้อบริเวณอกด้านซ้าย ผมยิ้มนิดๆ เมื่อคิดถึงคนที่ส่งดอกไม้มาให้ผมก็รู้สึกมั่นใจและสงบนิ่ง ไม่หวาดหวั่นต่อแรงกดดัน เมื่อถึงคิวแสดงผมเดินออกไปด้วยความมั่นใจและพยายามแสดงอย่างที่ฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี ปฏิกิริยาของผู้ชมไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ ผมยิ่งสบายใจมากขึ้น การแสดงดำเนินไปอย่างราบรื่นไม่มีสะดุด
“โฮ! โฮ~! ข้าอยากเป็น ให้ข้าเป็นพระราชาเถอะ ข้าอยากได้มงกุฎ! อยากนั่งบัลลังก์ แง้ๆๆๆ” ผมเบ้ปากชัดดิ้นชักงอบนพื้นเหมือนเด็กน้อยถูกขัดใจ ซึ่งเป็นอะไรที่ปัญญาอ่อนจนตัวผมเองยังอายที่จะแสดงแต่ก็ต้องกัดฟันข่มใจทำต่อไป เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจ แถมยังมีเสียงกรี๊ดดังปะปราย
“ไม่ว่าอย่างไร เจ้าก็ต้องตาย!” ซีเนียร์พระเอกของเรื่องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มตัดภาพลักษณ์ตัวร้ายปัญญาอ่อนกระจุยกระจาย ผมส่ายหน้าไปมา ลุกขึ้นขึ้นมากระทืบเท้าแบบเด็กๆ
“ไม่เอา! ข้าไม่ยอม!”
“ตายซะเถอะ!” ซีเนียร์ชักดาบออกจากฟักแล้วพุ่งเข้ามาตวัดดาบกลางอากาศดังหวือ ผมเซถอยหลังแล้วล้มหงายหลัง เจ็บจริงเลยนะเฟ้ย! เสียงกรี๊ดของคนดูดังพร้อมกับตะโกนด่าพระเอกที่โฉดยิ่งกว่าตัวร้าย ผมยกมือขึ้นแล้วเบ้ปากร้องไห้ลั่น จากตัวร้ายสุดเหี้ยมโหดกลายเป็นตัวร้ายโคตรติงต๊อง
“แง้~!!! ข้าไม่เป็นราชาแล้วก็ได้ แต่อย่าตีข้านะ! ฮือออ!”
คนดูตะโกนด่าพระเอกและเชียร์ตัวร้ายกันสุดฤทธิ์ จนคุณพระเอกถอนหายใจเอ่ยถามอย่างข้องใจ
“ตกลงใครมันพระเอกกันฟะ? เอ้า! ได้อมยิ้มแล้วอย่าร้องนะ โอเคไหม?”
“อื้ม!” ผมรีบคว้าอมยิ้มในมือของซีเนียร์แล้วยิ้มแฉ่งทันที แล้วคุณพระเอกก็หันไปพลอดรักกับนางเอก ตัวประกอบแบบผมก็นั่งกินอมยิ้มอย่างสบายใจ ในที่สุดบทก็ของผมจบแล้ว ดีใจสุดๆ! ผมทำได้! ในขณะที่ผมกำลังผ่อนคลายกับอมยิ้มในมือ ตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตา ผมค้างอยู่กับที่ สมงสมองไปหมดไม่มีเหลือ
เขาคนนั้นมาในชุดไปรเวทสีดำทั้งตัว ไม่ใจถึงบุกมาด้วยเสื้อช็อปแบบพี่ยู เขาใส่แว่นตาเหมือนวันนั้นที่ผมเห็น ใบหน้าหล่อเหลางดงามนิ่ง ทว่าสองคิ้วกลับขมวดเข้าหากันจนย่นเป็นรอยลึก เขายกมือปิดปาก ส่ายหน้าเหมือนรับไม่ได้แล้วสวมหมวกปกปิดหน้า หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ผมกรีดร้องเสียงแหลมในใจ แทบอยากจะสลบมันตอนนี้ซะเลย
ไม่จริงงงงง พี่เฮดีสสสส!!!
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
อ้าว พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์งั้นเหรอ!? ไม่รู้ตัวเลยยยยย
กรี๊ดดดดดด ปั่นไม่ทันแล้วมั้ง ฮืออออ !!!
เอาตอนพิเศษสั้นๆ ไปแทนได้ไหม?
ตอนก่อนได้เสนอดอกแอสโฟเดลไปแล้ว ส่วนตอนนี้เสนอไวท์แอสโฟเดลอุส
(http://i.imgur.com/FFwCSbY.jpg?1)
(http://i.imgur.com/rSicmc6.jpg?1)
Character In This Chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png) (http://i.imgur.com/JQXC93e.png) (http://i.imgur.com/HbGodXK.png)
(http://i.imgur.com/rl9VxF9.png) (http://i.imgur.com/lybhB3D.png) (http://i.imgur.com/48kAQkL.png)
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านอีก
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
มีดอกไม้มาให้ด้วย :impress2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่แกมาตัวเป็นๆแล้ว เนรัญอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ
-
ทำใจเหอะเนเน่
-
ปลงซะเนรัญ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
บ่นถึงเฮียๆก็มา
เฮียทำหวานอ่ะ แถมแอบมาดูด้วย อิอิ
อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจังเลยน๊า
ปล.พี่โพมมาเหนือคาดมาก
-
เราว่าพี่เฮดีสไม่ใช่รับไม่ได้หรอก
สงสัยอดใจไม่ไหวมากกว่า ฮ่าๆ
นี่เรายังงงๆกับพี่โพมแกมากนะ
แกสปีชี่ไหนกันแน่ ฮ่าๆ
อยากอ่านต่ออะ
คนแต่งรีบกลับมาไวๆนะคะ
Happy Valentine's day ล่วงหน้าค่า :L2:
-
ทำไมพี่โพมมองซัน อย่างนั้นอะ อยากแต่งหน้าให้หรือเปล่าา
ฮาเนรัญ เล่นบทนี้เป็นใคร ใครก็ขำ น่ารักกกก
-
มาให้กำลังใจเหรอคะพี่ น่าร้ากกที่สุดอ่าพี่ดิส
-
เดาว่าพี่เฮดีสแกกลั้นขำไม่ไหวเลยรีบเดินออกไป :laugh:
-
ไม่ทันแล้วล่ะหนูเอ้ย
-
คือมันก็น่าขำอ่ะ
พี่เฮดีสแกคงรับ
แฟนไม่ค่อยได้
อ่ะนะ :laugh:
-
ไม่ต้องถ่ยวีดีโอ แต่ตัวเป็นมาเลยหล่ะ ~~ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮียยยเฮดีสสทำท่าแบบนั้นหมายความยังไงกันหาาาา 555555
จริงๆคือเขินแทนน้องรัญใช่มั้ยล่าา
โถ่ น้องออกจะน่ารักนะ
-
พี่เฮดีส ละครมันติงต้อง พี่ต้องทำใจ
-
ไม่เห็นต้องแอบเลยสามีมาดูภริยาแสดงละคร อิอิ
-
เนเน่น่ารักอ่ะ
จริงแล้วพี่เฮดีสอยากให้เนเน่ง๊องแง๊งกับตัวเองอ่ะดิ
อยากอ่านพาร์ทเฮดีสว่ารู้สึกยังไงกับการแสดงของเนเน่
-
:mew1:
-
ถึงกลับทนดูต่อไม่ได้เลยเรอะพี่เฮดีส รัญช็อคแล้วอ่ะ
:กอด1:
-
o13 o13
-
มอตโตนี่ ออกมาตอนไหนกระตุ้นต่อมเสือกทุกครั้ง ว่ามันอัลไล ยังไง :z3: :z3: :z3:
-
พี่เฮดีสแอบน่าสงสารมาชอบน้องรัญ ฮ่าๆ
ตามอ่านรวดเดียวเลยค่า สนุกมากๆเลย
แอบอยากรู้อดีตของรัญกับเฮดีสจัง เกิดอะไรขึ้นหว่า ทำไมรัญถึงจำไม่ได้เน้อ
-
พี่ดีสแกคงรับไม่ได้อย่างจริงจัง กร๊ากกกกกกกกกกกก
กลับไปน้องรัญคงไม่กล้าสู้หน้าพี่แกจริงๆ โดนล้อแน่ๆไอ้น้อง :laugh:
-
ท่าทางพี่เฮดีสอย่างฮา รับว่าที่เมียไม่ได้เหรอคะพี่ :laugh:
เนรัญของป้า อายตอนนี้ก็ไม่ทันละลูก :katai2-1:
แต่ถ้าป้าเป็นคนดู ป้าก็ด่าพระเอก ตัวร้ายบื้อแบบนี้ยังโหดใส่ลง
เป็นเราหน่อยไม่ได้ จับทำ*ติ๊ด*ซะเลย :katai3:
-
เราว่าไม่ใช่รับไม่ได้ แต่พี่เฮดีสกำลังขำรัญมากกว่านะ 555555555
-
ตอนพิเศษ : Before when he met his Persephone
เพอร์ซีโฟเน่
ชื่อนี้เขาจดจำได้ขึ้นใจยิ่งกว่าชื่อตัวเอง แค่แวบแรกที่เห็นเขาก็มั่นใจว่า ใช่คนนี้ๆ แน่ๆ
เพอร์ซีโฟเน่ของเขา!
ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ไม่มีวันไหนที่แม่จะอยู่กับเขาได้นาน นานที่สุด...สองวัน บางคนอาจจะคิดว่าเป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก แต่สำหรับเขาแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและสำคัญที่สุด ไม่เป็นไร ไม่ได้อยู่กับแม่ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาก็ยังมีพ่อและพี่ชาย โดยเฉพาะพี่ชายจะมาเล่นกับเขาบ่อยกว่าใคร
ตอนอายุแปดขวบ เขาเคยถามพี่ว่าทำไมถึงเจอพ่อแม่หรือพี่ทุกๆ วันไม่ได้ ทำไมพี่เลี้ยงของเขาจะต้องเปลี่ยนทุกๆ สามวัน ทำไมเขาไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้
“ทำไมผมเจอกับทุกคนทุกวันไม่ได้?”
พี่ชายของเขาหัวเราะ
“เพื่อความแปลกใหม่ไง ไม่ชอบหรือไง? เจอกันบ่อยๆ น่าเบื่อจะตาย ถามทำไมวะ หรือว่าแกเหงา?”
“เฮอะ ผมไม่มีทางเหงา! แค่ถามไปอย่างนั้นแหละ”
“อ้อเหรอ” โพไซดอนยิ้มๆ ส่งสายตาล้อเลียนอย่างรู้ทัน เด็กน้อยพยายามปั้นหน้าบึ้ง
มันแปลกเกินไป ขนาดโรงเรียนเขายังไปได้แค่ไม่อีกวัน แทบจะไม่ได้ไปด้วยซ้ำ ทำไมล่ะ? เขาไม่เหมือนคนอื่นตรงไหน? เด็กพวกนั้นยังไปเรียนทุกวันได้เลย อะโฟรไดท์หรืออะพอลโล่ พวกนั้นยังไปได้เลย ทำไมเขาจะไปด้วยไม่ได้ เขาอยากจะเล่นกับเพื่อนทุกๆ วันเหมือนกัน ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นไม่ได้?
“ทั้งหมดก็เป็นเพราะแกคือเฮดีสไงล่ะ”
“แล้วทำไมผมต้องเป็นเฮดีส?”
“ไปถามคุณป๋าสิเฟ้ย ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อให้แกนี่หว่า จะไปรู้ได้ยังไงฟะ!? แล้วแกตอบได้หรือเปล่าว่าทำไมฉันถึงเป็นโพไซดอน?”
เมื่อถูกพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์ย้อนถาม เด็กน้อยเอียงหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ด้วยใบหน้าจริงจัง คนถามยิ้มขำกับความจริงจังนั้นเพราะเขาไม่ได้อยากจะรู้คำตอบเสียหน่อย แต่เจ้าน้องชายตัวน้อยกลับคิดซะเคร่งเครียดเชียว
“ตอบไม่ได้” เฮดีสตัวน้อยส่ายหน้าไปมาเหมือนยอมแพ้ โพไซดอนตบศีรษะของน้องชายเบาๆ
“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าอย่างนั้นก็ได้ เอาอย่างนี้ไหม? ฉันจะเล่าเรื่องสนุกๆ ให้ฟัง”
“ผมไม่ได้ทำหน้าเศร้า แล้วก็ไม่เอาเรื่องซูสหนีเมียไปหากิ๊กนะ” น้องชายทำหน้าบึ้งแย้งอย่างรวดเร็ว โพไซดอนหัวเราะในลำคอ
บ๊ะ ไม่เอาเรื่องซูสหนีเมียแล้วงั้นเหรอ? ยังอีกเยอะเลยนะ!
“เอ่อน่า ไม่เอาเรื่องซูสก็ได้ งั้นเล่าเรื่องฮาเดสล่ะกัน!”
เท่านั้นแหละ ปลาตัวน้อยก็ฮุบเหยื่อ เฮดีสจ้องตาแป๋วเฝ้ารอพี่ชายเล่าเรื่องให้ฟังอย่างตั้งใจ ลืมแม้กระทั่งเรื่องข้องใจก่อนหน้านี้ โพไซดอนกระแอมเคลียร์ลำคอให้โล่ง ค่อยๆ เกริ่นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“แกคงจะรู้ว่าซูสมีพระชายาชื่อฮีร่า โพไซดอนมีพระชายาชื่อแอมฟิไทรต์ ส่วนฮาเดสก็มีพระชายาชื่อเพอร์ซีโฟเน่!”
“เพอร์ซีโฟเน่...”
“ใช่แล้ว คนที่จะอยู่กับแกไปชั่วชีวิตยังไงล่ะ”
“อยู่ด้วยทุกวันหรือเปล่า?” เขาเอ่ยถามอย่างรีบร้อน ก่อนจะชะงักพยายามเก็บความตื่นเต้นเอาไว้ ในใจมีความหวังร่ำไร ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะดีมากๆ เขาอยากจะเห็นเพอร์ซีโฟเน่เร็วๆ เพราะคนๆ นั้นจะได้มีอยู่เป็นเพื่อนเขาทุกวันไปชั่วชีวิต เล่นด้วยกันเหมือนเด็กคนอื่นๆ พอพี่ชายส่ายหน้า เขาก็ห่อเหี่ยวทันที โพไซดอนเอ่ยปลอบใจน้องชาย
“ถึงไม่ได้อยู่ด้วยทุกวัน แต่แน่ใจได้เลยว่าเขาจะอยู่กับแกไปชั่วชีวิตแน่ๆ”
“ฮึ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่เอาหรอก”
“เฮ้ย อย่าเอาแต่ใจแบบนั้นสิว่ะไอ้น้อง เพอร์ซีโฟเน่น่ะเป็นเทพีแห่งฤดูใบไม้ผลิน่ะ มีหน้าที่ทำให้พืชผลเจริญงอกงามเพื่อให้ชาวไร่ชาวสวนทำการเกษตรได้ แล้วถ้าแกให้เพอร์ซีโฟเน่อยู่กับแกตลอดแล้วจะเอาเวลาไหนไปช่วยเหลือหรือทำประโยชน์ให้กับคนอื่นเล่า แกเองก็มีหน้าที่ต้องทำเหมือนกับฮาเดสที่ต้องคอยปกครองนรก เขาไม่ใช่แค่เป็นภรรยาแต่ยังเป็นเพื่อนของคนอื่น เป็นพี่เป็นน้องกับคนอื่นๆ อีก การที่แกจะให้เขาอยู่กับแกคนเดียว มันเห็นแก่ตัวมากรู้ไหม?”
“แล้วไง มีผมคนเดียวก็พอแล้ว” เฮดีสไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ชายร่ายมายาวเหยียด เขากอดอก ทำหน้าบึ้งเอ่ยเอาแต่ใจ โพไซดอนทอดสายตามองน้องชายตัวน้อยด้วยสายตาเอ็นดู เขาพยักหน้าพลางหัวเราะในลำคอ
“ก็นะ ฉันเข้าใจ แกเหมือนฉันที่เป็นพวกชอบผูกมัด หึๆ”
“แต่ว่ามันจะทำให้อยู่กันไม่ยืด” พี่ชายตัวโตยิ้มกว้างแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ น้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เงยหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ยังไง?”
“ในที่สุดเขาก็จะหนีแกไปน่ะสิ”
“เฮอะ ไปเลย ใครจะง้อ” เฮดีสน้อยเชิดหน้าหยิ่งยโส แต่ใจกลับหายวาบ ไม่เอานะ! ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยชั่วชีวิตไงล่ะ!? โกหกนี่!
พี่ชายอมยิ้มกับท่าทางลุกลี้ลุกลน กังวลใจ แตกต่างจากคำพูดที่เอ่ยออกมาอย่างสิ้นเชิง ไอ้ซึนน้อยเอ๊ย!
“ถ้าแกอยากให้เขาอยู่ด้วยตลอกไป ก็ต้องเว้นระยะให้เขาพักหายใจ แต่ถ้าแกดึงดันจะให้เขาอยู่ด้วยทุกวัน เขาต้องหนีแกไปแน่ๆ” โพไซดอนยิ้มเอ่ยอธิบายให้กับน้องชายคนเล็กฟัง แม้เรื่องที่เขาพูดจะยากสำหรับเด็กตัวเล็กๆ ไปหน่อย แต่ถ้าเป็นน้องชายของเขาล่ะก็จะต้องเข้าใจแน่ๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ? นั่นก็เพราะว่าเป็นน้องชายของเขาไงเล่า!
พี่มันเก่งน้องมันก็ต้องเก่งด้วยสิฟะ!
“หนีไปก็ตามจับกลับมาได้”
“โอ๊ย ไอ้จำเลยรัก พูดจริงๆ นะถ้าอยู่กับแกทุกวัน เพอร์ซีโฟเน่ของแกคงได้หนีไปถาวรแหละ ฉันหมายถึงตายน่ะ เข้าใจไหม!?”
“ตาย? ทำไมล่ะ?”
“เฮ้อ มันก็เหมือนเจ้าเซอเบอรุสที่หนึ่ง สอง สามไงล่ะ!”
“ผมก็แค่อยากเล่นด้วย ไม่ได้ตั้งใจทำให้มันตาย” เฮดีสก้มหน้าก้มเล็กน้อย เขาเอ่ยแก้ตัวเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ ไม่ว่าสัตว์เลี้ยงตัวไหนพออยู่กับเขาแค่เจ็ดวันก็นิ่งไม่ขยับเคลื่อนไหว พี่ของเขาบอกว่ามันตายแล้ว เขาไม่เข้าใจ ทำไมมันถึงตายทั้งๆ ที่เขาก็ดูแลและเล่นกับมันอย่างระมัดระวังแล้วแท้ๆ
หง่อยแดกเลยน้องกู
โพไซดอนเห็นน้องมีท่าทางเศร้าสลดยิ่งกว่าเดิมก็รู้สึกลำบากใจ เขารีบเปลี่ยนเรื่องพูด พยายามตบหลังกระตุ้นร่างผอมเล็กของน้องชาย
“เดิมทีฮาเดสเป็นเทพเจ้าที่อยู่ในโอลิมปัส แต่เพราะว่ารูปหล่อเกินไป ฉลาดเกินไปก็เลยถูกซูสหมั่นไส้ไล่ลงไปเป็นเทพปกครองนรก ด้วยความที่ฮาเดสมีนิสัยสันโดษ รักสงบก็เลยยอมลงไปนรกโดยไม่ปริปากบ่นใดๆ ที่นรกมันทั้งมืดทั้งชื้น ไม่มีสิ่งสวยงามเจริญตาเหมือนโอลิมปัสหรือโลก แต่เขาก็อยู่อย่างนั้นและทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยมมาโดยตลอด...”
“แล้วจะเจอเพอร์ซีโฟเน่ตอนไหน?”
“อย่าขัดสิฟะ รีบร้อนไปได้ เพอร์ซีโฟเน่ไม่ไปไหนหรอกน่า” คนเป็นพี่เอ่ยตอบด้วยความขัดเคืองใจที่โดนน้องชายสอดเสียงระหว่างเล่าเมามัน เฮดีสพยักหน้าแล้วเงียบ รอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“วันหนึ่งฮาเดสขึ้นมาเป็นโลกเพื่อตรวจดูรอยร้าวระหว่างโลกและนรก เพราะไม่ได้ขึ้นมาโลกนานจึงทำให้ดวงตาของฮาเดสสู้แสงไม่ได้ เขาล้มหน้ามืดอยู่กับที่ ระหว่างที่จ้าวนรกพยายามปรับสายตากับแสงสว่าง เขาก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของดอกไม้และน้ำเสียงไพเราะอันอ่อนโยนของหญิงสาวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
เมื่อฮาเดสเงยหน้าขึ้นเขาก็พบกับหญิงสาวผู้งดงามเหมือนดอกไม้อยู่ตรงหน้า เธอส่งยิ้มให้กับเขาอย่างอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนแสงรุ่งอรุณ จ้าวนรกตกตะลึงแทบจะลืมหายใจไม่ได้สติไปชั่วขณะ หญิงสาวตรงหน้าเขาก็คือเทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ ธิดาของเทพีดิมีเทอร์นั่นเอง เธอเอ่ยถามจ้าวนรกอีกครั้ง คราวนี้ฮาเดสได้สติกลับมาและลุกขึ้นหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แม้เพอร์ซีโฟเน่จะเรียกเขาอยู่หลายครั้งก็ตาม”
“อ้าว ฮาเดสเดินหนีทำไมล่ะครับ?”
“หึๆ ที่จริงแล้วฮาเดสขี้อายมากๆ เลยน่ะสิ!”
“หา?” เฮดีสน้อยทำหน้าไม่เชื่อ แต่พี่ชายกลับทำหน้าจริงจัง
“จริงๆ ฮาเดสเป็นหนุ่มขี้อายสุดๆ แต่แกล้งเก๊กขรึมไปอย่างนั้นแหละ ขี้เก๊ก ขี้อาย ปากไม่ตรงกับใจ เป็นจุดเด่นของเหล่าผู้สืบทอดนามของฮาเดสทุกรุ่น โอ๊ะ เหมือนเด็กแถวนี้หรือเปล่าน่า?”
“เปล่าสักหน่อย ไม่เหมือนเลย!” เด็กแถวนี้ปฏิเสธเสียงแข็ง
“งั้นนนนเหรอ”
“แล้วเรื่องเป็นยังไงต่อครับ?” เฮดีสไม่สนใจใบหน้าล้อเลียนของพี่ชาย ทำเสียงเข้มขึงเอ่ยถาม
“ฮาเดสได้แต่แอบมองเพอร์ซีโฟเน่ในเงามืดอยู่นาน ไม่กล้าแม้จะโผล่ไปให้สาวเจ้าเห็น ไอ้ครั้งจะคิดไปขอซูสก็กลัวว่าสาวจะไม่สนใจ แถมในนรกยังไม่สวยงามหรือเหมาะสมกับคนสดใสปานตะวันอย่างเพอร์ซีโฟเน่ ฮาเดสก็ได้แต่หักห้ามใจและเฝ้าดูด้วยความรักลึกซึ้งเงียบๆ ช่างน่าสงสารจริงๆ! จนกระทั่งอีรอสผ่านมาเห็น ด้วยความซุกซน รักสนุก อีรอสแผลงศรกามเทพใส่ฮาเดส ฤทธิ์ของศรกามเทพทำให้หนุ่มขี้อายกลายเป็นหนุ่มบ้ารักถึงสุดขีด ฮาเดสลักพาตัวสาวน้อยลงไปในนรกทันที!”
“โอ! เยี่ยม” คนฟังปรบมือแปะๆ อย่างชอบใจ
แม่ม น้องกูชอบแบบจำเลยรักจริงๆ
“พอลงมานรกฮาเดสได้สติ เริ่มเสียใจที่ลักพาตัวคนที่รักลงมาในนรกที่ไม่มีอะไรเลย ยิ่งเห็นเพอร์ซีโฟเน่ที่งดงามอยู่ในนรกที่ดำมืดไร้ชีวิตชีวา เขาก็ยิ่งเสียใจ ใจหนึ่งอยากจะอยู่ด้วยกัน อีกใจหนึ่งก็สงสารคนรัก ด้วยเพราะเป็นคนขี้เก๊ก เอ๊ย เป็นคนเย็นชา เขาก็พูดไม่ดีกับเพอร์ซีโฟเน่สารพัดอย่างตามประสาคนซึน เอ๊ย เย็นชา ฮาเดสคิดจะส่งเพอร์ซีโฟเน่กลับขึ้นไปข้างบน แต่ถ้าเขาส่งขึ้นไปเองก็เสียศักดิ์ศรีก็เลยวางแผนให้เฮเคตไปบอกดีมิเตอร์ว่าเขาลักพาตัวเพอร์ซีโฟเน่มาที่นรก จากนั้นก็ไปกระจายข่าวที่โอลิมปัสทำให้ซูสรู้เรื่อง ในที่สุดซูสและดีมิเตอร์ก็มาทวงธิดาคืนที่นรก ฮาเดสก็ยอมส่งเพอร์ซีโฟเน่กลับไปให้แต่โดยดี”
“อ้าว! ฮาเดสไม่รักเพอร์ซีโฟเน่แล้วเหรอ” เฮดีสรุ่นเยาว์ประท้วงเสียงแหลม ในใจด่าทอความงี่เง่าของฮาเดสที่ปล่อยคนรักไปง่ายๆ แบบนั้น ถ้าเป็นเขาล่ะก็ไม่มีวันซะหรอก จะเป็นยังไงเพอร์ซีโฟเน่ก็ต้องอยู่กับเขา ต่อให้ต้องตายก็ต้องอยู่!
“หึๆ”
โพไซดอนยิ้มมองดวงตาแข็งกร้าวของน้องชาย ไม่พูดเขาก็รู้ว่าเจ้าน้องบื้อคิดอะไรอยู่ในหัวตอนนี้ โธ่เอ๊ย เด็กน้อยอย่างแกจะไปเข้าใจหัวอกคนมีความรักลึกซึ้งแบบเทพฮาเดสได้ยังไงล่ะ เพราะรักมากถึงได้ปล่อยให้คนรักไปอยู่ในที่ๆ ควรจะอยู่ ไม่ใช่มากล้ำกลืนฝืนทนอยู่ในดินแดนร้างไร้สีสันอย่างนรกน่ะสิ วันหนึ่งถ้าแกรักใครสักคนก็จะเข้าใจเอง
“จบแล้วเหรอครับพี่ ไม่เห็นได้อยู่ด้วยกันเลยนี่น่า”
“เปล่า ยังไม่จบหรอก”
“แล้วยังไงต่อ?”
“รู้อะไรไหม ความรักน่ะมีแค่สองอย่าง คือได้รักหรือถูกรัก คนๆ เดียวเป็นทั้งคนได้รักและคนถูกรักได้ นี่เป็นสิ่งที่เทพฮาเดสลืมไป เขาคิดว่าตัวเองเป็นแค่คนได้รัก ลืมคิดไปถึงความรู้สึกของอีกคนหนึ่ง แกรู้ไหมว่าใคร?”
โพไซดอนมองน้องชายที่ขมวดคิ้วมุ่นแล้วส่ายหน้าไปมา เขายิ้ม ยกมือวางบนศีรษะน้อยๆ เท่าฝ่ามือของเขา
“เทพฮาเดสลืมคิดถึงใจของเพอร์ซีโฟเน่”
“...”
“อ่า ใช่แล้วล่ะ เทพธิดาผู้สดใสอ่อนโยนคนนั้นก็หลงรักเทพฮาเดสเหมือนกัน เธอรู้ว่ามีคนขี้อายคนหนึ่งหลงรักเธออยู่ คนโง่คนนั้นที่ไม่กล้าแม้จะมาเจอกับเธอ ได้แต่แอบมอง คอยทำสิ่งต่างๆ ให้อยู่ในเงามืด แต่เทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ก็รู้ว่าเขาเป็นใคร และเข้าใจความคิดของคนๆ นั้นดี ในนรกมีกฎว่าหากกินอาหารของโลกนรกจะไม่สามารถกลับไปบนโลกได้อีก ดังนั้นลับหลังเพอร์ซีโฟเน่แอบกินทับทิมของนรก และนั้นทำให้เธอต้องอยู่นรกต่อ
เทพฮาเดสตกใจมาก แม้กระทั่งซูสและดิมีเทอร์ยังคาดไม่ถึง แต่ยังไงเพอร์ซีโฟเน่ก็ไม่สามารถอยู่ในนรกตลอดได้เพราะบนโลกก็ขาดความอบอุ่นสดใสของเทพธิดาฤดูใบไม้ผลิไม่ได้เช่นกัน สุดท้ายแล้วซูสก็จำใจให้เพอร์ซีโฟเน่อยู่บนโลกหกเดือนและในนรกหกเดือน เมื่อเพอร์ซีโฟเน่อยู่บนโลกทำให้เกิดฤดูใบไม้ผลิและร้อน แต่เมื่อลงไปอยู่ในนรกทำให้บนโลกเป็นฤดูใบไม้ร่วงและหนาว เรื่องจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าต้องหาเมียฉลาดๆ แบบเพอร์ซีโฟเน่ยังไงล่ะ!”
“เอ๋?” คนฟังทำหน้างงในทันที สอนให้หาเมียฉลาดเนี่ยนะ!? ไม่ใช่แล้วมั้ง เฮดีสมองพี่ชาย แสดงสีหน้างุนงง โพไซดอนหัวเราะขำ โยกศีรษะน้อยๆ ของน้องชายไปมา
“หึๆ เอาไว้ถ้าโตก็ไปคิดเอาเองล่ะกัน”
“ขี้โกง”
“แล้วไงล่ะ แกจะทำอะไรฉันได้ หา” พี่ชายตัวโตผลักศีรษะเล็กๆ แล้วทำเสียงดูแคลนน่าหมั่นไส้ คนเป็นน้องตัวเล็กกว่าทำอะไรไม่ได้ก็นั่งกอดอก หน้าบึ้ง ปล่อยให้พี่ชายผลักศีรษะเล่น
“แกแกล้งอะไรน้องอีก ไอ้โพซ!” เสียงเข้มดังขึ้นจากพี่ชายคนโตที่เพิ่งกลับมาจากไปรับน้องสาวคนเล็กจากโรงเรียน พอเดินเข้ามาก็เห็นน้องชายตัวโตรังแกน้องชายคนเล็กต่อหน้าต่อตา ซูสที่อุ้มเด็กผู้หญิงตัวน้อยก้าวพรวดๆ มาหาน้องชายทั้งสองด้วยสีหน้าทะมึนตึง
“อ้าวๆ ตาแก่นี่เอง! กลับมาแล้วเหรอ?” โพไซดอนไม่สนใจกับท่าทางขุ่นเคืองของพี่ชายคนโตแม้แต่น้อย เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับพี่ชายซึ่งตอนนี้สูงน้อยกว่าเขาไปซะแล้ว ฮึ! อย่าคิดว่าเขาจะโดนแกล้งฝ่ายเดียวเหมือนสมัยเด็กๆ ล่ะ คิดผิดแล้ว!
“เอาไป! วันนี้ฉันบอกแล้วไงให้แกไปรับอะโฟรไดท์ที่โรงเรียน ทำไมแกไม่ไป!?”
“อ้าว วันนี้เวรเฮียไม่ใช่หรือไง?” โพไซดอนถูกยัดเหยียดร่างน้อยของน้องสาว เขาใช้แขนข้างหนึ่งอุ้มเด็กน้อยเอาไว้แล้วเอ่ยย้อนพี่ชายที่รีบร้อนจะจากไป ท่าทางจะรีบมากซะด้วย ซูสที่คุยกับพ่อบ้าน หันมาตอบอย่างอารมณ์เสีย
“ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันไม่ว่าง! มีนัดดินเนอร์กับเมียโว้ย!”
“ดินเนอร์อะไรวะ?”
“วันวาเลนไทน์ไง!”
“อือฮือ ขอให้โชคดีล่ะกัน อวยพรให้ปั้มลูกได้สักที แต่งมานานแล้วยังไม่มีสักคนเดียว เอ๊ะ หรือว่าเฮียจะ...จะ...ไร้น้ำยา! ถึงจะไร้น้ำยายังไงก็ต้องขยันทำเข้าไว้นะเฮีย เดี๋ยวก็ติดเองล่ะ พยายามเข้า สู้ๆ นะ!!!”
“โว้ยยย ไอ้ห่า หุบปากซะ!” ซูสวิ่งออกไปพร้อมกับยกนิ้วกลางให้กับน้องชาย เพราะมันคนเดียวนั้นแหละที่ทำให้เขาต้องวิ่งตาเหลือกไปดินเนอร์กับภรรยาสุดที่รักแบบนี้ แล้วฟังมันพูดสิ ไอ้น้องมารผจญเอ๊ย!
“พี่โพซ วาเลนไทน์คืออะไร?” อะโฟรไดท์หันมาถามพี่ชายด้วยความสงสัย เอ๋ มันใช่ของกินหรือเปล่านะ อร่อยหรือเปล่า? เด็กน้อยวาดฝันด้วยความอยาก โพไซดอนยิ้มหันมาอุ้มน้องชายด้วยแขนอีกข้างเพื่อจะพาเหล่าเด็กๆ ไปทานมื้อเย็นกัน เฮดีสน้อยก็สนใจเหมือนกัน เขารอคอยให้พี่ชายตอบ
“วาเลนไทน์เป็นวันแห่งความรัก วันนี้เราจะมอบช็อกโกเลตและดอกไม้ให้กับคนที่เรารัก ถ้าอะโฟรโตขึ้นมีคนที่รักก็ให้ช็อกโกเลตกับเขา”
“ให้อย่างอื่นได้ไหม?” เฮดีสเกาะไหล่พี่ชายแล้วเอ่ยถามออกไป
“ได้สิ ไม่จำกัดหรอกดีส แค่เรามอบให้ด้วยความจริงใจก็พอแล้วล่ะ”
“ผมให้แหวนของตัวเองได้สินะ”
“แน่นอน”
“ผมจะให้กับเพอร์ซีโฟเน่ของผม!”
“ฮ่าๆๆๆ ความคิดยอดเยี่ยม สมกับเป็นน้องชายของโพไซดอน!”
:L2:
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เขานั่งเอนตัวอ่านหนังสือในมือด้วยท่าทางสงบ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ตินั้นงดงามหมดจด ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาให้เห็นราวกับรูปปั้นที่สร้างสรรค์โดยจิตรกรเอก ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยหรุบมองต่ำลงทำให้เห็นแพขนตาที่ยาวงอนหนาเป็นแพ ริมฝีปากได้รูปสวยเหยียดตรง เขาเหลือบสายตาไปมองห้องครัวเมื่อได้กลิ่นคล้ายกับช็อกโกเลต ร่างหนาบึกบันประกอบด้วยมัดกล้ามแน่นขยับเคลื่อนร่างกาย วางหนังสือไว้บนโต๊ะเบื้องหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว
“ทำอะไร?” เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลชวนหลงใหลเอ่ยถามชายหนุ่มผมสีทองซึ่งยืนหันหลังให้กับเขา
“อ๊ะ พี่ทำช็อกโกเลตวาเลนไทน์น่ะ เฮดีสจะทำด้วยไหม?”
“เฮอะ” หนุ่มหล่อในชุดสีเข้มทั้งตัวทำเสียงขึ้นจมูก คล้ายดูถูกอยู่ในที เขายืนผิงขอบประตูห้องครัวเอ่ยเสียงเย็นยะเยือกติดลบราวน้ำแข็ง
“จ้างมาสอนทำอาหาร ไม่ได้จ้างมาชวนทำของน่าเอียน”
“หือ ไม่ทำหวานก็ได้นะ ไม่เลี่ยนหรอก” โพมยิ้มกว้างแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขาหันไปวนช็อกโกเลตอย่างตั้งอกตั้งใจ ปีนี้ครบรอบปีที่คบเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการนี่น่า เขาก็เลยอยากจะเซอร์ไพร้ส์ด้วยช็อกโกเลตแบบพิเศษที่ใส่ความรักอันล้นเปี่ยมด้วยสองมือคู่นี้ของเขาเอง
เฮดีสหรี่ตาคู่สวยมองพี่ชายที่รู้จักมาตั้งแต่เด็กอย่างเย็นชา ตอนที่เขาจะเข้าเรียนมหาลัยและได้ย้ายออกมาจากบ้านเพื่ออยู่คนเดียว แต่ทว่าพี่ชายขี้เป็นห่วงโอเว่อร์กลัวว่าเขาอยู่คนเดียวแล้วจะทำอะไรกินเองไม่ได้ ก็เลยส่งคนมาสอนทำอาหารให้ มันก็มีประโยชน์อยู่นั้นแหละ และตัวเขาเองก็ปฏิเสธความต้องการของพี่ชายคนรองไม่ได้ซะด้วย ในหนึ่งอาทิตย์โพมจะมาสอนเขาทำอาหารสามวันเท่านั้น มากกว่านั้นคงไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มายืนหายใจกวนประสาทแบบนี้หรอก
“อ๊ะ จริงสิ พี่เพิ่งรู้มาว่าเฮดีสเรียนที่เดียวกับแฟนพี่เลยล่ะ อยากให้สนิทกันจังเลยนะ”
“ไม่จำเป็น”
“ยูเขาเป็นเด็กดีมากเลยล่ะ! ถ้าเฮดีสได้รู้จักต้องชอบแน่ๆ เลย”
ไม่ได้ฟังคนอื่นพูดเลย! เฮดีสโมโหไม่รู้จะโมโหยังไงกับพี่ชายคนนี้ ชอบพูดอะไรไปคนละเรื่องกับเขา แถมยังชอบทำหูทวนลมไม่ฟังเขาพูดอีก ถ้านี่ไม่ใช่พี่ขอร้องมาล่ะก็ เขาไม่สนใจแล้ว! เฮดีสพ่นลมหายใจเดินมานั่งเก้าอี้ในครัว กอดอกมองคนที่วุ่นวายกับการทำช็อกโกเลตวาเลนไทน์ ว่าแต่ทำไมมาทำที่นี้ล่ะ ไม่ไปทำที่บ้านตัวเองล่ะเฟ้ย!
“นี่ๆ ยูแฟนพี่ เขาอยู่คณะเดียวกันกับเฮดีสเลยนะ รู้จักไหม?” โพมยกหม้อช็อกโกเลตวางไว้แล้วหันมาคุยกับหนุ่มหล่ออย่างร้ายกาจซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล หนุ่มผมทองล้วงมือถือแล้วยืนไปให้อีกคนดู เขายิ้มกว้างจนตาหยี่อย่างมีความสุข
“แฟนพี่เอง น่ารักไหม?”
ผู้ชาย? เฮดีสเหลือบมองอย่างรวดเร็วแล้วยกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรูปบนหน้าจอเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่ง จัดว่าหน้าตาดีทีเดียวแถมยังเป็นประเภทแต่งตัวจัด เจาะหูเหมือนคนเฮ้วๆ หน้าตาก็กวนๆ เฮดีสยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ค่อยจดจำคนอื่นเท่าไรหรอก ถึงให้ดูไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
วันต่อมาเป็นวันวาเลนไทน์ซึ่งทำให้เฮดีสหงุดหงิดงุ่มง่ามเป็นพิเศษ เนื่องจากมีคนพุ่งเข้ามาจะให้ช็อกโกเลตกับเขา ถึงแม้เขาจะโยนมันทิ้งหรือทำอะไรแบบไร้น้ำใจขนาดนั้นก็ยังมีคนใจกล้าเดินมาให้อีก ให้ตาย น่ารำคาญชะมัดเลย แถมยังต้องหงุดหงิดต่อเพราะถูกไหว้วานแกมข่มขู่ให้ขับรถพาหนุ่มผมทองมาบ้านแฟนเพื่อจะมอบช็อกโกเลตวาเลนไทน์ เขาไม่ใช่เบ้นะโว้ย เฮดีสยืนอารมณ์เสียอยู่ข้างรถ เขาใส่หมวกและฮู้ดปกปิดตัวตนอย่างเต็มที่ เพราะหากถูกจำได้ล่ะก็เป็นอันต้องถูกรังควานด้วยกลุ่มแมลงน่าราญน่ะสิ วันนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วย
ร่างสูงเซ รู้สึกมึนหัวคล้ายจะวูบ ข้างหน้ามืดไปชั่วครู่ เฮดีสสะบัดศีรษะ หรือว่าเพราะเมื่อคืนเขานอนไม่พอ แถมยังอารมณ์ขึ้นลงทั้งวันเลย ร่างกายเกินขีดจำกัดแล้วล่ะมั้ง ชายหนุ่มยืนซวนเซไปมา ทำไมเขารู้สึกมึนหัวขนาดนี้กันนะ เขาเซคล้ายจะล้มแต่กลับมาใครบางคนเข้ามาดันร่างของเขาเอาไว้ซะก่อน เฮดีสพยายามพยุงตัวเองให้ยืน เขาขมวดคิ้วจะผลักอีกฝ่ายออก โสตประสาทได้ยินหอมคล้ายกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
เสียงนุ่มอ่อนโยนและอบอุ่นเอ่ยถามเขา น้ำเสียงคล้ายตกใจและกังวลอยู่หน่อยๆ เฮดีสเลิกคิ้วเงยหน้ามองอย่างช้าๆ เขามองลอดหมวกไปเห็นใบหน้าสวยที่คลอเคลียด้วยกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม คนๆ นั้นจ้องมองมาอย่างเป็นห่วง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยดูใสซื่อและไร้เดียงสา
เฮดีสเบิกตากว้าง สมองที่มึนงงคล้ายหยุดชะงักไม่รับรู้ใดๆ เอาแต่จ้องมองใบหน้าสวยที่น่ารักสดใสนั้นอย่างเงียบเชียบ จู่ๆ หัวใจก็พลันเต้นรัวอย่างเบิกบานใจคล้ายมันกำลังยินดีกับการได้พบเจอในครั้งนี้ ไม่รู้เพราะอะไรเรื่องราวเมื่อตอนยังเด็กของพี่ชายกลับสะท้อนไปมาในหัวของเขา
... จ้าวนรกตกตะลึงแทบจะลืมหายใจไม่ได้สติไปชั่วขณะ หญิงสาวตรงหน้าเขาก็คือเทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ ...
เพอร์ซีโฟเน่
เพอร์ซีโฟเน่ของเขา!!!
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
อุ้ย ตายยยย ทันวันวาเลนไทน์ด้วยยยยย!!!
รู้สึกว่าพี่โพไซดอนจะรับบทเป็นคนเล่านิทานตลอด
ตอนนี้อาจจะไม่สมบูรณ์นักเพราะปอยมึนๆ ง่วงนอนมาก
แต่อยากจะแต่งให้ทันวันวาเลนไทน์ ต้องขออภัยที่เรียบร้อย
ปล.ตอนที่เฮดีสอายุ 8 ขวบ โพไซดอนอายุ 17 ปี ส่วนพี่ซูสอายุ 27 นะจ้ะ!
สุดท้ายก็... วันวาเลนไทน์ขอให้ทุกท่านมีความสุขค่ะ!!! :L2:
-
ที่แท้ก็ขี้อาย ปากแข็ง นี่เอง :laugh:
โพไซดอนก็กวนตั้งแต่เด็กเลยนะ :m20:
-
การพบกันครั้งแรกสิน้าาา :-[
-
น่ารักจังงงง สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ^^
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ ตอนเด็กเฮดีสน่ารักมาก โตมาซึนหนักกว่าเก่าเลยนี่หน่า
-
:laugh: :laugh: :laugh: เหมือนรู้จักเฮดีสมากขึ้น
พ่อหนุ่มขี้อาย ปากแข็ง
-
เป็นพรหมลิขิตที่โรแมนติกมากเลย
:กอด1:
-
:z2:
-
:hao7:
-
แอร๊ยยยยย
อยากอ่านต่อจากนั้นเลยทีเดียว 555555
ขอบคุณที่มาต่อตอนพิเศษให้นะคะ
กอดสามที อิอิ
-
น่ารักมาก
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เฮดีสตอนเด็กนี่น่ารักอะ
ซึนน้อย อิอิ
แต่ดันชอบแบบจำเลยรักไปซะได้
Happy Valentine's day นะคะคนแต่ง :L1:
-
ปากแข็งแต่เด็กเลยน้าพี่เฮดีส~
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
ตกลงคือพรหมลิขิตใช่มั้ย
แบบ ฟิน อะ ตอน นี้
โรแมนติกเฟ้อออออ
-
มาเจอครั้งแรกก็หลงหัวปักซะแล้ว
-
เฮดีสตอนเด็กน่ารัก น่าแกล้งดีจังง
แบ๋วซะ
-
อั๊ยยะ เหตุการณ์เหมือนกันแป่ะๆ
ตอนฮาเดสเจอกับเทพธิดาเพอร์ซีโฟเน่ กับ เฮดีสเจอกับเพอร์ซีโฟเน่(เนรัญใช่ป่าว คิคิ)
:ling1: :ling1:
-
รักแรกพบสินะ ฮี่ๆๆ :z1:
-
555 เฮดีสของเราซึนแต่เด็กเลยอะ น่ารักสุดๆ
-
รักแรกพบ <3
-
เย้ยยยยยยยยยยยยย เฮดีสจูเนียร์น่ารักเว่ออออออออ :-[
แฮปปี้วาเลนไทน์ด้วยคนน้าา :กอด1:
-
ตอนพิเศษหวานมากกกกกกก ชอบบบ :-[
อยากให้พี่เฮดีสรุกหนัก ๆ ให้เนรัญหลงซะให้พอเลย แอร๊ย
-
ได้รู้ความคิดของเฮียดิสบ้างก็ดีนะ ตอนหน้าเฮียดิสมาเล่าอีกนะครับ ปล.เนเน่เขามึนเล่าไม่รู้เรื่อง ฮาาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮดีสตอนเด็กๆ น่ารักมากอ่ะ
มิน่าโพไซดอนถึงชอบแกล้ง
เพราะขี้อาย แล้วก็ปากแข็งนี่เอง
-
อย่าปากแข็งให้มากนะเฮดีส :jul1:
-
ไม่รู้ทำไม แต่เฮดีสน้อยน่ารักอ่า :-[
แหมๆที่แท้ก็เป็นหนุ่มขี้อาย ควบซึนนี่เอง
อยากให้เขาเข้าใจกันเร็วจัง
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ฟินเวอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อัยย่ะ อัยย่ะ อัยย่ะ เมื่อคราแรกพบสบตา :hao3:
-
พี่เฮดีสน่ารักอะ ถึงกับตกหลุมรักแรกพบเลย
-
ที่แท้ก็แค่เก็ก ปกปิดความอาย
-
ซึนเดรเะรสุดขีดไปเลยสินะ
-
เฮดีสตอนเด็กนี่น่ารักจัง
รักแรกพบกับเนเน่สินะ :-[
-
หนูรัญช่างกล้า
-
สนุกมากกกก ตามอ่านจนจบ
รอตอนต่อไปจ้า
-
เข้ามาดันเนเน่ :hao3:
-
สนุกมากเลยค่ะ ปมเยอะมาก อยากอ่านเฉลยเร็วๆ 5555
-
รักแรกพบ :-[ :กอด1:
-
เฮดีสขำใช่ป่ะ ขำการแสดงของน้องใช่ป่ะหละ :hao3:
-
แอบคิดว่ามอตโตนี่จะชอบเน่เน่มั้ยน้อ
-
:katai4:
:katai5:
-
น่าสงสารเฮดีสนะ
ใคร ๆ ก็ไม่ค่อยรัก
นอกจากพี่ชายตัว
เอง :mew2:
-
คิดึงเนเน่ :mew1:
-
รอเนเน่ เมื่อไหร่จะมา :mew1:
-
น้องเนเน่ :o12:
-
สุดขั้ว 22
“เฮ้ย รัญ”
“...”
พระเจ้า!!! ไม่จริง ผมต้องตาฝาดไปแน่ๆ คนอย่างเขาจะมาดูละครเวทีกิ๊กก๊อกแบบนี้ได้ยังไง นั่น ‘เฮดีส’ นะ! ‘เฮดีส’ เชียวนะ! อ๊า! ไม่รู้แล้ว ผมไม่รู้อะไรแล้ว!!!
“ไอ้รัญญญ!”
“ห๊ะ” ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกนข้างหู ฉิบ... ดังจนหูแทบดับ ผมหันไปมองผู้ทำร้ายหูด้วยความมึนงง เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์
“อะไรของมึงวะซัน เรียกเฉยๆ ก็ได้ยินน่า ไม่เห็นต้องตะโกนข้างหูแบบนี้เลย”
“เฮอะ กูเรียกมึงจนปากเปียกปากแฉะไม่เห็นจะได้ยิน เหม่ออะไรนัก ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยังไม่หายตื่นเต้นหรือไงวะ หรือว่ากำลังคิดเรื่องต่อจากนี้งั้นเรอะ” ซันเซ็ตนั่งลงข้างผม มันทำเสียงขึ้นจมูกเอ่ยถามเป็นชุด ผมกะพริบตาถี่ๆ เพื่อย่อยข้อมูลเข้าสู่สมอง
หลังจากทำการแสดงเสร็จเรียบร้อยสมบูรณ์ พวกผมทยอยช่วยกันเก็บฉากและอุปกรณ์การแสดงมาเก็บไว้ที่ห้อง เพื่อนบางคนกลับไปดูการแสดงของสาขาอื่น บางกลุ่มขอตัวกลับไปพักผ่อน ส่วนผมหลังจากที่เกิดอาการช็อกคาเวที จำได้ลางๆ ว่าถูกเพื่อนลากมาทิ้งไว้ห้องสาขา ผมนั่งครุ่นคิดหัวเสียอยู่เงียบๆ แต่คุณเพื่อนกลับเห็นว่าผมนั่งเหม่อไปซะอย่างนั้น
“ไอ้รัญ! เวรจริง ขนาดกำลังพูดอยู่กับกู มึงยังเหม่ออีกนะ ตกลงมึงไม่ไปหรือไงวะ จะให้เขารอไปถึงเมื่อไร” ซันเซ็ตเอ่ยขึ้น น้ำเสียงหงุดหงิดชัดเจน ผมเลิกคิ้วอย่างช้าๆ มองท่าทางกร่างหาเรื่องของมันอย่างไม่เข้าใจ
“ไปไหนวะ?”
“อ้าว มึงไม่ได้มีนัดหลังแสดงละครเสร็จเหรอวะ?” ซันเซ็ตเสียงดังแทบเป็นตะคอก ผมเอียงหน้าเล็กน้อยแล้วบางอ้อ ส่วนไอ้ซันเซ็ตก็ทำเสียงฮึหงุดหงิดงุ่มง่าม อะไรของมัน ผมเผลอไปเหยียบเท้ามันตอนไหน ผมเกาท้ายทอยพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปัญหาเก่ายังไม่เคลียร์ปัญหาใหม่เข้ามาอย่างรวดเร็ว รู้สึกไม่อยากไปยังไงไม่รู้ สังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องยุ่งยากตามมาให้วุ่นวายอีกแน่ๆ เฮ้อ
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
“เออ รีบไปเลยมึง” ไอ้ซันเซ็ตพยักหน้าหงึกหงักเหมือนไม่สนใจ หันหลังโบกมือไล่ผมยิกๆ อะไรของมันไล่กันจัง ผมลุกขึ้นมองเพื่อนที่นั่งเงียบ ผมยืนสักพักเพื่อรอว่ามันจะพูดอะไรอีกหรือเปล่า แต่มันก็ไม่พูดอะไร ผมถึงได้ตัดสินใจเดินไปที่ชั้นสามตามที่ได้นัดไว้กับพี่ไอวี่ ท่าทางซันเซ็ตมันแปลกๆ นะ หรือว่า...
“ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ” ผมเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม พี่ไอวี่ที่นั่งก้มหน้ามองพื้นด้วยท่าทางเครียดปนประหม่า พอผมส่งเสียงทักก็เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจ รีบลุกพรวดพราด เบิกตามองผมด้วยสายตาประหม่ายิ่งกว่าเดิม
“รัญ”
“ครับ?” ผมหยุดตรงหน้าห่างจากเธอไม่มากนัก ผมเอียงหน้ามองพี่ไอวี่ด้วยดวงตายิ้มหยี พี่ไอวี่สูดลมหายใจเข้า ขมวดคิ้ว จ้องผมเขม็ง แก้มแดงก่ำ สีหน้าจริงจังจนผมต้องหุบยิ้ม ปรับอารมณ์จริงจังไปด้วย พอเห็นอีกฝ่ายตีท่าทีขึงขัง ผมก็รู้สึกประหม่า เธอสบตาผมแล้วรีบเบือนหน้าหลบ อ่า บรรยากาศแบบนี้มัน...
“คือ... พี่อยากบอกอะไรรัญนิดหน่อย”
“ครับ” ผมขานรับเสียงแผ่วเบา มองพี่ไอวี่ที่กระสับกระส่ายตื่นเต้น เธอเม้มริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ อ้าปากจะพูดออกมาแต่ก็มีแค่เสียง ‘เอ่อ’ ‘อ่า’ ผมรอด้วยความสงบ ปล่อยให้เธอใช้เวลารวบรวมความกล้าหาญอย่างใจกว้าง พี่ไอวี่กลั้นลมหายใจ หลับตาเอ่ยประโยคที่ต้องการบอกผมออกมา
“พี่ชอบรัญ! คบกับพี่ได้ไหม?”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มรับเล็กๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่มีอารมณ์อื่นใดปะปน พี่ไอวี่เงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่แวววับเหมือนมีความหวัง
“รัญ...”
“แต่ว่าต้องขอโทษด้วยนะครับ” ผมก้มศีรษะให้กับพี่ไอวี่พร้อมกับเอ่ยปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องการให้เธอเข้าใจผิด “ผมไม่ได้ชอบพี่แบบนั้น คงจะคบเป็นแฟนพี่ไม่ได้หรอกครับ อีกอย่าง... ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” พูดไปก็รู้สึกเขินอยู่เหมือนกัน ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย เมื่อคิดถึงใครบางคนที่คิดจะโผล่มาตอนไหนก็โผล่ จะไปตอนไหนก็ไป
พี่ไอวี่ยืนเงียบนานจนผมใจเสีย มองเธอด้วยสายตาเป็นกังวล
“...อ่า พี่เข้าใจ” พี่ไอวี่ก้มหน้ามองพื้น ใช้เวลาสักพักก็พยักหน้ารับแล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยดวงตาคลอน้ำตา ผมเริ่มหวั่นไหว ผมเป็นพวกใจอ่อนกับน้ำตาของผู้หญิงด้วยสิ ผมยืนมองเธอเงียบๆ พยายามทำใจแข็งให้ได้มากที่สุด ไม่เอ่ยหรือแสดงท่าทางเข้าไปปลอบใจหรือให้ความหวังเธอ
“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ครับ”
“คนที่รัญชอบ เขาเป็นใครเหรอ?”
“...” ผมทำหน้าลำบากใจ ก็อยากจะบอกอยู่นะ แต่คิดอีกที ไม่เอาดีกว่า! แค่นี้ผมก็รู้สึกวุ่นวายมากพอแล้ว ขืนหลุดปากออกไปต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ อีกอย่างไอ้การที่ผมไปชอบผู้ชายเพศเดียวกันก็เป็นอะไรที่ยอมรับลำบากอยู่แล้ว จะให้ป่าวประกาศออกไปผมทำไม่ได้หรอก พี่ไอวี่ถอนหายใจเฮือก ถอยหลังให้กับผมก้าวหนึ่ง
“คนที่รัญชอบอยู่ในคณะเราหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ไม่ใช่คณะเราหรอกครับ” ผมระบายยิ้ม ตอบออกไปตามความเป็นจริง ตอนแรกเหมือนกังวลอะไรบางอย่างแต่พอได้ยินคำตอบของผม พี่ไอวี่ทำหน้าโล่งอกแวบหนึ่งออกมาให้เห็น นี่คิดว่าผมชอบใครในคณะงั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีน่ะสิ ผมจะไม่ต้องลำบากใจแบบนี้!
“ขอโทษที่ทำให้รัญเสียเวลานะ”
“ไม่เสียเวลาหรอกครับ ต้องขอโทษจริงๆ ที่ตอบรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วรัญเป็นแฟนกับคนๆ นั้นหรือยัง”
“เอ่อ... ยังครับ บางทีเขาอาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำ คล้ายๆ แอบรักข้างเดียวล่ะมั้ง” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ หรี่ตาลงมองพื้นก่อนจะเหลือบเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ เป็นแฟนงั้นเหรอ ผมไม่เคยคิดไปไกลขนาดนั้น เพราะผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วก็เขาน่ะเหรอจะมาเป็นแฟนกับผม ไม่น่าเป็นไปได้
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง งั้นพี่ก็ยังมีโอกาสอยู่น่ะสิ!” พี่ไอวี่ยิ้มที่มุมปากเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นมา ผมมองเธออย่างตกใจ
“เอ่อ... พี่...”
“รัญยังไม่ได้เป็นแฟนกับเขานี่ ก็เท่ากับว่าพี่ยังมีโอกาสที่จะจีบรัญอยู่ ไม่รู้แหละ พี่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก วันนี้รู้แค่ว่าพี่จะทุ่มสุดตัวเพื่อให้รัญเปลี่ยนใจมาเซย์เยสกับพี่ให้ได้ เตรียมใจไว้เลย” พี่ไอวี่เอ่ยอย่างมุ่งมั่น มองตรงมาด้วยสายตาเอาจริง ผมตามไม่ทัน ตอนแรกคิดว่าเคลียร์ปัญหานี้ไปแล้วซะอีก ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย!
พี่ไอวี่ขยับเข้ามาฉวยโอกาสตอนที่ผมยังตั้งตัวไม่ทัน กระโดดกอดคอผมพร้อมกับเขย่งจูบปากของผมเบาๆ ผมอึ้งยืนตัวแข็งทื่อกับการกระทำอุกอาจ เธอยักคิ้วยิ้มกว้างอย่างมาดมั่นแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ขนาดผมจะเรียกยังไม่ทัน
อ่า!!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?
ผมยังยืนตะลึงกับเหตุการณ์ล่อแหลมเมื่อสักครู่ ผ่านไปสักพักก็ได้สติกลับคืนมา ผมยกมือนวดขมับกลุ้มอกกลุ้มใจ พี่ไอวี่ยังไม่ตัดใจแถมมีลูกฮึดจะจีบผมให้ติดอีกต่างหาก กะแล้วเชียว ผมต้องเจอเรื่องยุ่งยาก ผมถอนหายใจหันหลังเดินออกไป ในหัวขบคิดหาทางออกแบบที่ไม่ทำให้ใครเจ็บช้ำจนต้องซดน้ำใบบัวบก แต่ผมสงสัยอยู่นิดหน่อย พี่ไอวี่ชอบผมจริงๆ เหรอ นึกว่าหยอกเล่นแบบหยอกน้องนุ่งซะอีก
“...!!?” ผมผงะเมื่อเดินเลี้ยวมาเกือบจะชนกับใครบางคน พอเงยหน้ามอง ผมก็ต้องเบิกตาอย่างตกใจ
แอ๊กกกก มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง!?
ผมถอยหลังเพื่อจะตั้งหลักแต่ถูกมือขนาดใหญ่คว้าข้อมือเอาไว้ซะก่อน สบตาสีดำสนิทคู่สวยที่หรุบมองมาด้วยความรู้สึกประหม่าจนเหงื่อซึม หัวใจเต้นรัวแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ผมถูกมืออีกข้างปิดปาก ร่างสูงใหญ่หันมองซ้ายขวาจับผมลากเข้าที่ลับตา ตอนแรกแถวนี้ก็ไม่มีคนอยู่แล้ว ยังจะลากเข้ามาในที่มิดชิดอีก แบบนี้ผมหวั่นใจนะ พี่เฮดีสปล่อยมือจากผมแล้วถอดหมวกออก เขาเงยหน้าจ้องผมเขม็งอย่างน่ากลัว อะไรรร ผมยังไม่ทันได้พูดหรือทำอะไรเลยนะ!
“อะไรครับ?”
“ฮึ” คุณพี่ทำเสียงขึ้นจมูกแล้วสะบัดหน้าไม่ตอบ
“ว่าแต่พี่มาทำอะไรที่นี้?” ผมถามเขาที่มีท่าทีไม่พอใจอย่างสงสัย แสดงว่าคนที่ผมเห็นก็คือเขาจริงๆ ด้วย เพราะชุดเดียวกันกับคนที่ผมเห็นตอนนั้นเลย แถมยังใส่แว่นเหมือนที่เจอในหอสมุดอีกด้วย ผมแอบหวั่นไหวเล็กน้อย หรือว่าผมจะเป็นพวกนิยมชมชอบหนุ่มแว่น!?
“ที่นี้ห้ามเข้าหรือไง?” เขาหันมาตอบแบบกวนๆ ด้วยหน้านิ่งฉาบด้วยปูนซีเมนต์
“เปล่า แต่ผมหมายถึงพี่มาทำอะไรที่ชั้นสาม”
ทั้งที่ตอนนี้แทบจะไม่มีใครมาที่ชั้นสามเลย ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ห้องประชุมเพื่อดูการแสดงของเฟรชชี่ ยิ่งคนต่างคณะแบบนี้ยิ่งน่าแปลกใจไปใหญ่ แล้วเขายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว ได้ยินผมกับพี่ไอวี่คุยกันหรือเปล่า ผมมองพี่เฮดีสอย่างสงสัย เขาหันมามองด้วยสายตาเย็นชาปานน้ำแข็ง
“ทำไมฉันจะต้องบอกนาย อีกอย่างฉันจะไปที่ไหนก็ได้”
“หรือว่าพี่มาดูละครเวที?”
“ห๊ะ อย่างฉันนี่นะ จะมาดูละครกระจอกๆ อย่างนี้”
“ครับ แล้วพี่มาทำไมกันล่ะ?”
“ไม่เกี่ยวกับนาย”
“ครับ พี่ไปที่ไหนก็ได้ ไม่เกี่ยวอะไรกับผม ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพยักหน้ารับกับคำย้อนกลับที่ไม่ยอมตอบออกมาดีๆ กะแล้วว่าเขาจะต้องตีรวนมาแบบนี้ ถ้าตอบกลับดีๆ คงจะไม่ใช่เฮดีสแล้วล่ะ ผมถอนหายใจเดินหลบเพื่อจะออกไปจากห้อง ยังไม่ทันได้ก้าวผมก็ถูกกระชากแขนกลับมาอย่างแรง ผมขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บที่ถูกบีบแขน
“จะไปไหน?” เขาถามเสียงห้วนสั้นๆ คล้ายไม่พอใจ สีหน้าทะมึนขึ้นมาทันที ผมมองเขาที่จู่ๆ ก็โมโหอย่างไม่มีเหตุผล
“ผมจะไปล้างหน้า ถ้าพี่ไม่มีธุระก็ปล่อยผมได้แล้ว” ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้มันราบเรียบปกติ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงได้ฟังเหมือนผมกำลังโกรธ เอ่อ อันที่จริงก็ไม่เชิงโกรธหรอก น่าจะเป็นผิดหวังซะมากกว่า ตอนแรกอุตส่าห์แอบดีใจที่คิดว่าเขามาหาผมแต่กลับถูกอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเขาทำเอาเสียความรู้สึก ผมพยายามดึงแขนของตัวเองกลับ
“ฉันยังไม่ให้ไป” เขาดึงกลับแล้วเอ่ยสั่งน้ำเสียงเย็นเยียบ ผมเม้มปากเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า เขามองผมแบบดื้อดึงตอบมา เฮ้อ นิสัยเหมือนเด็กไม่มีผิด ผมจ้องตอบกลับไม่ยอมแพ้เช่นกัน เราสองคนจ้องกันอยู่นาน ก่อนที่ผมจะผงะถอยหลังเมื่อเขาก้มหน้าลงมาใกล้ หัวใจของผมตกใจแทบจะกระโดดออกมาจากอก
“พี่จะทำอะไร!?”
“...” เขาไม่ตอบ เดินไล่ต้อนผมไปจนติดผนังห้อง ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พี่เฮดีสใช้ตัวเข้ามาเบียดผมแบบแนบชิด ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงชิดหน้าของผม ห่างแค่ไม่กี่เซนปากก็จะชนกันอยู่แล้ว ผมพยายามเอนตัวหลบ หัวใจจะกระดอนออกทางปากอยู่แล้ว! มือไม้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมไม่กล้าขยับปากพูดอะไรเพราะกลัวมันจะไปสัมผัสกับอีกคน โธ่เอ๊ย เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ผมแอบเหลือบมอง ตกใจเมื่อสบเข้ากับตาสีเข้มจนต้องหันหน้าหนี แต่มันเป็นการผิดพลาดครั้งใหญ่เพราะแก้มของผมแนบกับริมฝีปากได้รูปสวยของเขาเต็มๆ
แว๊กกก!
“บอกมา คนที่นายชอบ มันเป็นใคร?” เสียงเข้มเย็นชาติดลบกระซิบข้างหูแบบใกล้ชิด พอได้ยินคำถามผมก็ตกใจ
“...!? พี่แอบฟังผมเหรอ!?”
“เปล่า มันเข้าหูเอง” พี่เฮดีสย้อนกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวน ทำเสียงฮึในลำคอ ผมเม้มปากไม่กล้าจะหันหน้าไปเผชิญเพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป เกิดหันไปครั้งนี้ไม่ใช่แค่แก้มที่จะชน แต่มันจะเป็นปากชนปากน่ะสิ
มันจะบังเอิญได้ยินจริงเหรอ คงไม่ใช่ว่าแอบตามมาหรอกนะ ผมโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้วคราวนี้ ทีเรื่องตัวเองบอกว่าไม่เกี่ยวอะไรกับผม แล้วเรื่องของผมทำไมเขาต้องมายุ่งด้วย! ผมพยายามผลักหน้าอกเขาออก
“ทีเรื่องของพี่ผมยังไม่ยุ่ง แล้วเรื่องของผมพี่มายุ่งอะไรด้วย ถอยไป”
“ฉันอยากยุ่ง แล้วก็ไม่ถอยด้วย”
“พี่ทำบ้าอะไร ปล่อยผมนะ” ผมดิ้นขลุกขลักออกจากอ้อมกอดของคนอารมณ์ปรวนแปรง่าย เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวเย็นชา เดี๋ยวหยอกล้อ โอ๊ยยย ผมล่ะตามไม่ทันจริงๆ! ผมรัวกำปั้นใส่ไหล่ของเขา ไม่แรงเพราะกลัวเขาจะเจ็บ โอ๊ยยย ผมนี่มันบ้าชัดๆ คนที่กอดผมไว้ไม่สะเทือนต่อการประทุษร้าย ยิ่งกอดผมแน่นจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว!
“บอกมา นายชอบใคร?”
“ผมไม่บอกหรอก!”
“บอกหรือไม่บอก”
“ไม่!”
ใครจะไปบอกเล่า!
“แน่ใจว่าจะไม่บอก”
“แน่สิ”
“ดี!”
ดียังไง? ผมทำหน้างุนงง ไม่ทันได้สงสัยนาน พี่เฮดีสจับหน้าของผมยึดเอาไว้แล้วก้มลงมาจูบอย่างรวดเร็ว ผมตัวแข็งทื่อ ปล่อยให้อีกฝ่ายจูบ ไม่ขัดขืน ขัดขืนแล้วได้อะไรล่ะครับ แต่เคืองนิดหน่อยที่ชอบทำอะไรไม่เตือนกันก่อน นานเข้าผมก็เริ่มจะเมื่อย โอ๊ย ลิ้นมันจะชำนาญไปไหน ผมตามไม่ทันแล้วนะ
“อื้ม...”
กว่าจะถอนจูบได้ก็เล่นสูบเรี่ยวแรงจากผมจนแข้งขาอ่อนไปหมด แถมยังใช้ลิ้นเลียปากของผมดังแผล็บอีก โอ๊ยยย ผมหน้าแดงแปร๊ด ถ้าไม่นับไอ้หน้านิ่งไร้อารมณ์ ตัวตนจริงๆ ของเขาเป็นคนลามกใช่ไหม!? ผมอยากจะมุดพื้นหนีจริงๆ พี่เฮดีสจ้องหน้าผมอยู่สักพักแล้วกรอกตาไปมา หยุดมองหน้าผมเอ่ยอย่างสงสัย น้ำเสียงติดล้อเลียน
“ไม่ขัดขืนแฮะ”
ผมไม่พูดตอบโต้ ยืนมองเขาอยู่เงียบๆ คนตัวโตแต่นิสัยเด็กก็จ้องผมกลับด้วยหน้านิ่ง แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเขาทำหน้ายียวนกวนอารมณ์ชะมัด
“ตกลงนายชอบใคร?”
ผมกรอกตาขึ้นฟ้า ยังถามอีก ผมมองหน้าเขาแล้วเอ่ยตอบกลับ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งมากที่สุด
“ผมจะชอบใคร มันก็ไม่ใช่เรื่องของพี่ครับ”
“ผิด มันเป็นเรื่องของฉัน”
“เรื่องของพี่ยังไง มันเรื่องของผมต่างหาก” ผมขมวดคิ้ว
“เรื่องของฉันด้วย” คนนิสัยเด็กก็ยังยืนยันคำเดิม ผมล่ะเหลืออด ทำไมพี่คนนี้ถึงได้กวนนักนะ
“พี่จะชอบใคร ผมยังไม่ยุ่งด้วย”
“ทำไมไม่ยุ่งล่ะ อนุญาตให้ยุ่งได้”
“ห๊ะ?” ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อถูกตอบกลับมาอย่างนั้น กะพริบตาปริบๆ เริ่มไม่เข้าใจ พยายามมองว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก คำพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงวะ เมื่อเห็นผมเงียบ เขาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ก้มตัวมากระซิบข้างหู
“ไม่ลองถามดูล่ะ” เสียงทุ้มต่ำหล่อเหลาทำให้ผมขนลุกเกรียว พุทธองค์! ทำไมคนๆ นี้ถึงได้เกิดมาครบเครื่องทั้งรูปร่าง หน้าตาและรูปเสียงแบบนี้ จะเอาเปรียบคนอื่นเกินไปแล้ว! ผมอดทนไม่ให้ตัวเองหวั่นไหวไปมากกว่านี้ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ลำบากมากจริงๆ ที่จะต่อต้านคนที่เหมือนมีเครื่องผลิตพีโรโมนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้
“ผมไม่อยากรู้หรอก”
“หืม ตามใจ แต่นายต้องบอกว่านายชอบใคร บอกมา!” เขาพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจ ยกมือลูบคอเสื้อของผมก่อนจะดึงมันขึ้นสูงแล้วเอ่ยน้ำเสียงเหมือนข่มขู่ ใช้ไม้อ่อนไม่ทันไรก็กลับมาใช้ไม้แข็งอีกจนได้ ผมชินกับการข่มขู่แบบไม่จริงจังของเขาแล้วล่ะ ถึงมันจะดูน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นการล้อเล่นก็เถอะ
ตั้งแต่เคลียร์ความรู้สึกของตัวเองเรียบร้อย ผมรู้สึกว่าตัวเองเผชิญหน้ากับพี่เฮดีสได้อย่างใจเย็นกว่าเมื่อก่อนมาก เยี่ยม! คิดถึงเมื่อก่อนจะถูกแกล้งจนหัวปั่นแล้วก็พาลโมโหขึ้นมาดื้อๆ
“ถ้าผมบอกพี่แล้วจะได้อะไร?”
“ฉันจะไปฆ่ามัน” พี่เฮดีสเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังจนผมอดที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ อ๊ะ อะแฮ่ม อย่ายิ้มนะเฟ้ยเจ้าปากงี่เง่านี่ ผมพยายามกลั้นยิ้มสุดชีวิต แตกต่างจากสีหน้าของอีกฝ่ายที่ทะมึนมืดไปครึ่งหน้า เฮ้ย คงไม่คิดจะไปฆ่าเขาจริงๆ หรอกนะ ถ้าเป็นพี่เฮดีสล่ะก็ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าเขาแค่ล้อเล่น ผมเหลือบมองคนตัวสูงอย่างหมั่นไส้กึ่งขำขัน
ฆ่าตัวเองก่อนเถอะ!
“ยิ้มอะไร!?” เขากรรโชกเสียงถามอย่างหาเรื่องทันที อ๊ะ ผมเผลอยิ้มไปงั้นเหรอเนี่ย ผมหุบยิ้มแต่ก็อดที่จะหลุดยิ้มออกมาอีกไม่ได้ พี่เฮดีสจ้องผมอย่างหงุดหงิด ผมยักไหล่ดันเขาออกห่างจากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง แล้วก็ถูกคว้าแขนไว้เหมือนเดิม ผมหันไปมองเขาพร้อมกับถอนหายใจ
“ผมจะไปล้างหน้า”
“ไปล้างที่บ้าน” พี่เฮดีสสวนกลับดึงผมเดินออกไปเร็วแทบจะกลายเป็นวิ่ง ผมขาสั้นเดินช้าๆ ก็ได้! ผมได้แต่ร้องบอกในใจเพราะไม่กล้าจะพูดออกไป ดูสีหน้าของคนข้างหน้าแล้วถ้าเกิดไปขัดใจเข้าอาจจะเกิดภัยกับตัวเองได้ ผมมองมือที่ถูกจับแล้วยิ้มออกมานิดๆ แต่พอได้ยินคำพูดทิ้งท้ายของเขาแล้วชักอยากจะดึงมือกลับจริงๆ
“ถ้าเป็นที่บ้านสอบสวนได้ถึงเนื้อถึงตัวกว่า”
แค่นี้ยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวอีกเหรอ!?
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
ช่วงนี้วุ่นวายนิดหน่อย แม้จะปิดเทอมแล้วก็เถอะ เฮ้อ
กลับมาอยู่กับครอบครัว(ขนาดใหญ่)ไม่เหมือนอยู่คนเดียว
อะไรก็ไม่เป็นส่วนตัว สมองไม่แล่นเหมือนอยู่เงียบๆ คนเดียว ฮือออออ
Character In This Chapter
(http://i.imgur.com/fD9U7jN.png) (http://i.imgur.com/m0ozFJN.png) (http://i.imgur.com/HbGodXK.png)
แล้วเจอกันตอนหน้านะจ้ะ
(http://i.imgur.com/v6ldsNR.gif?1)
-
จะสอบสวนแบบไหนเนี่ยอยากรู้จริงๆ o18
-
ก็ยังน้อยไป นะ ต้อง :oo1: :ling2:
-
ท่านพี่เฮดีสนี่ลมเพลมพัดจริงๆ 2 ตอนที่แล้วยังหล่อเท่ห์และโปรยเสน่ห์ใส่น้องเนเน่อยู่เลย จู่ๆ ก็เล่นบทจำเลยรักซะแล้ว คงต้องส่งกลับไปให้ท่านพี่โพเซดอนอบรมกันใหม่อีกรอบนะเนี่ย :a5:
ในที่สุด เรื่องนี้ก็กลายเป็นนิยายรักหลายเส้า เราหลายคน และมีชะนีสาวงามปนมาในวงจรด้วย หุหุหุ เนเน่ลำบากแล้วล่ะงานนี้ :hao7:
ที่สำคัญ ตอนนี้ทิ้งท้ายไว้อย่างน่าติดตามที่สุด ท่านพี่เฮดีสจะสอบสวนน้องยังไงอ่า ระวังเนเน่หัวใจวายตายก่อนนะ เนเน่ช่างน่าสงสารจริงๆ ...
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
:z1: จะเคลียร์ถึงไหนหนอ
-
จะสอบสวนกันท่าไหนนะ :z1:
-
พี่เฮดีสแม่งกวนวะ 555555
มีหึงเนเน่ด้วย :hao6: :hao6:
-
อยากได้สุดขีดต่อ โฮกกก TOT
-
อุ้ยตายย :hao7: :hao7:
-
เหอะๆ ท่าทางรัญจะโดนหนัก
-
ตอนนี้เฮดีสน่ารักมากๆ
-
เค้าจะสอบสวนยังไงกันอะ แอร๊ยยยยยยยยยย
-
เนเน่ <3
-
หึง หึง เต็มๆ เลยย :z1: :z1:
-
พี่ดีสหึงโหดโคตรรรรรรรรรรรรรรร
กลับบ้านไปต้องสอบสวนให้ได้ความนะคะ ไม่งั้นเสียชื่อพี่เฮดีสหมด!! :hao7:
-
ค้างง่ะ :katai5:
-
พี่เฮดีสสสส มีการบอกอนุญาตให้ยุ่งได้ ถามได้ พี่อ่อยเนรัญเหรออออออ :z3:
เนรัญ ถึงขั้นนี้แล้ว จงจัดไปอย่าให้เสีย :haun5:
-
แค่นี้ยังไม่ถึงเนื้อถึงตัวหรอกรัญจ๋าาา~ :hao3: :hao3:
-
เย้ๆๆๆมาแล้ววววววววววววววววววววววว! :mc4:
-
เฮียเฮดีสหึงโหด
เนรัญจัดเต็มไปเลย
เฮียอนุญาตละ
-
รอวิธีการสอบสวนแบบถึงตัว
-
อยากอ่านในมุมของพี่ดีสจัง
คงจะน่ารักมุ้งมิ้ง
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao7: ตอนต่อไปมาเร็วเร๊วววววววววววววว
อยากเห็นพี่เฮดีสถึงเนื้อถึงตัวกับเนเน่แล้ว
-
หึงโหดจริงๆ
-
เฮดีส<3<3<3
-
อยากอ่านตอนสอบสวนต่อ 555
-
หมั่นไส้อิตาเฮดีสนะ รัญอย่าไปบอกเลย เจ้าคนปากแข็งเอ้ยยย กร๊าก
-
พี่เฮดีสแกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆนะ. :z1:
-
อิอิ พี่เฮดีสจาสอบสวนงัยน๊า
-
พี่เฮดีส คงไม่ใช่สอบสวนถึงบนเตียงหรอกน่ะ 5555+
-
แหมมมมมมมมม รอการสืบสวนสอบสวนแบบถึงเนื้อถึงตัวในตอนหน้าค่ะ
หนูรัญ สู้ๆนะลูก :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดด พี่เฮดีส-น้องรัญมาแล้ว ดีใจ........
ไม่นึกว่าคุณพี่ไอวี่แกจะเป็นคนดื้อดึงนะเนี่ย ทั้งๆที่เขาบอกมีคนชอบแล้ว
แต่ก็นะเพราะรัญเองก็ตอบออกไปแบบนั้น เป็นใครมันก็ยังมีหวังละนะ
แต่เฮดีสเนี่ยเดี๋ยวนี้เขาเริ่มถึงเนื้อถึงตัวเนมากขึ้นนะ แต่ก็ดีแสดงออกเยอะๆดี เราชอบ อิอิ
ว่าแต่อยากตามทั้งสองคนไปสอบสวนที่บ้านเร็วๆจังเลย :hao7:
ปล.มีคำผิดอยู่นิดหน่อยนะจ๊ะ เช่น แข็งขา ต้องเป็น แข้งขา
-
จะไปฆ่ามัน ฮ่าๆ
จะฆ่าตัวตายหรอคะพี่เฮดีส อิอิ :hao3:
ตอนนี้เนเน่กล้าดีแหะ
รอตอนหน้า สืบสวนแบบถึงเนื้อถึงตัว!!
คนแต่งดูแลตัวเองนะคะ :bye2:
-
กรีดร้องงงงงงง มาแล้วๆๆๆๆ อยากให้คนแต่งมาต่อเร็วๆจังเลยค่ะ :mew2: :ling2:
ฮาตอนที่พี่เฮดีสบอกจะฆ่าคนที่เน่จังชอบ...เอเเว้ยย พี่เฮดีสจะฆ่าตัวเอง 5555
พี่ไอวี่แอบฮานิดๆ เราก็เงิบ เจ๊จะสู้เฮดีสได้เหรออออ
อยากอ่านต่อแล้วง่ะ อยากเห็นเฮดีสสอบสวนเน่จังแบบถึงเนืิ้อถึงตัว :katai1: :katai1:
รักคนแต่งค่ะ รีบมาต่อนะคะ :กอด1:
-
โอย!! ชอบอ่าหึงแบบนี้ :hao6:
-
คิดถึง ‹กอดๆ›
พี่เฮดีสมีปฏิกิริยาโต้ตอบ ดีเกินคาด
หึงน้องรัญล่ะสิ อิอิ
-
ต่างคนต่างไม่รู้สินะ
-
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวเลย ขอบอกว่าหนุกมากกกกกกกกก อยากให้มีรวมเล่มจัง 555555 เห็นวันที่มาอัพแต่ละตอน เง้ออออออออ กลัวจะลืสซะก่อนนนนน ดำเนินเรื่องได้น่ารักดีค่ะ แบบว่าค่อยๆเป็นๆคาอยๆไปดี งุงิ
-
กำลังจะเม้นเนเน่ แต่เจอรูปด้านล่าง :a5:
อะไร ยังไง หนังเรื่องอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ดีสซี่นี่ฝุดๆอะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านทันแล้วๆ :katai4:
ชอบเฮดีส สวดดดดๆ
ยิ่งเวลาเขินเนี่ยนะ
น่ารักม๊วววกกกก :impress2:
รออ่านต่ออยู่นะคับ :z3:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
อยากตามไปดูการ
สอบสวนของพี่เฮดีสจัง :oo1:
-
ได้แต่ รอ ๆๆๆๆๆๆ เมื่อไหร่หนอ น้องจะมาต่อ :hao7:
-
สุดขีด 22
โคตรอายเลยโว้ย
ผมไม่กล้ามองหน้าเพื่อน สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น บ้าจริง ทำไมผมต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย ผมก้มหน้าก้มตาหุบปากเงียบ ไม่กล้าจะสู้สายตาใคร่รู้ใคร่เห็น โดยเฉพาะรอยยิ้มทำเป็นรู้ทันของโอเล่ ดูท่ามันจะสะใจน่าดูทีเดียว ทุกคนพุ่งสายตามาที่ผมกับบุคคลปริศนาแทบจะเป็นสายตาเดียว ผมรีบดึงคนข้างๆ เดินออกไปให้พ้นจากการเป็นเป้าสายตา เรียกได้ว่าแทบจะวิ่งเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากคิดเลยว่าพรุ่งนี้จะลือไปถึงไหน นี่ยังถือว่าโชคดีนะครับที่พี่เฮดีสสวมหมวกปิดหน้าปิดตาไว้ ไม่อย่างนั้นในฐานะคนที่มีชื่อเสีย(ง)ข่าวลือต้องยิ่งทวีคูณหลายเท่าตัวแน่ๆ
“รีบอะไรขนาดนั้น” คนที่เงียบมาสักพัก ปล่อยให้ผมลากมาง่ายๆ เมื่อออกมาห่างจากผู้คนก็เอ่ยถามพร้อมดึงให้หยุด ผมถอนหายใจหันไปตอบ
“นั่นเพราะใครกันล่ะครับ”
“ฉัน?” เขาเอ่ยเสียงสูง สัญญาณเตือนภัยของผมดังขึ้น น้ำเสียงของเขาลดอุณหภูมิลงอย่างรวดเร็วแบบนี้เห็นได้ชัดว่าเริ่มมีน้ำโห ผมจับมือของเขาเขย่าเตือนสติ อารมณ์ขึ้นลงเร็วจริงๆ ผู้ชายคนนี้ คราวนี้ผมจะไม่ตามอารมณ์เขาแล้วเพราะตามไม่ทันหรอก ผมอธิบายด้วยท่าทางจริงจัง
“ที่รีบแบบนี้ก็เพราะพี่จริงๆ อย่าลืมสิว่าที่นี้คณะเกษตรไม่ใช่วิศวะนะครับ พี่ถึงจะมาเดินเล่นชิวๆ ได้น่ะ”
“...นายเป็นห่วง?”
“เราจะไปไหนครับ?” ผมหันไปมองด้านอื่นแล้วเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง ทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามที่ถูกถาม ถามมาได้ เฮอะ เจตนามันก็ชัดๆ อยู่แล้วไม่ใช่หรือไงครับ บางทีเขาอาจจะแกล้งโง่ถามให้ผมต้องตอบ หรือถ้าเขาโง่จริงมันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ พี่เฮดีสสะบัดมือจากผม กอดอกจ้องเขม็งด้วยคาดคั้น ผมมองปฏิกิริยาของเขาแล้วคิดถึงเด็กๆ ที่พอไม่ได้ตั้งใจก็งอนปึงปังใส่ ผมถามอย่างใจเย็น
“อะไรครับ?”
“ฮึ วิวัฒนาการลูกหมูผู้ไม่กลัวหมาป่า”
“???”
วิวัฒนาการอะไรนะ? ผมทำหน้าสงสัย เมื่อกี้เขาพึมพำว่าอะไรนะ ผมไม่ค่อยได้ยิน ที่แน่ๆ มันต้องไม่ใช่คำชมหรือคำในแง่ดีแน่ๆ แอบด่าผมอยู่หรือเปล่าวะ พี่เฮดีสหันมาเปรยตามองผมก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ให้ความกระจ่างกันเลย อะไรเนี่ย!? เมื่อกี้เพิ่งรู้สึกได้เปรียบ ยังไม่ถึงนาทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบอีกแล้ว เขาเดินไปที่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่ผมเคยเห็นครั้งหนึ่ง ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ ไอ้คันนี้ที่เป็นตัวพาหนีไปเมื่อครั้งเกิดเรื่องวุ่นวายที่ร้านโดเรมีนั่นไง
“คือ... พี่ไปก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวผมขับรถตามไป” ผมเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางลังเลใจ จะไม่ให้ลังเลใจได้ยังไงล่ะ ตอนนั้นผมเกือบจะถูกยิงเลยนะ ความทรงจำเกี่ยวกับรถคันนี้ผมไม่อยากจะย้อนนึกถึงมันสักเท่าไร อีกอย่างผมเอารถของตัวเองมาด้วย จะให้ทิ้งไว้ที่นี้ได้ยังไงกันล่ะ เขามองผมเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ
“ได้ รีบมาล่ะ”
“ครับ”
“...” พี่เฮดีสยังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้องผมเขม็ง แม้ว่าผมจะไม่เห็นดวงตาคู่สวยที่ถูกหมวกปกเอาไว้ แต่ทำไมกันนะผมถึงหน้าร้อนผ่าวรับรู้ถึงสายตาของเขาที่จ้อง ผมกระแอมไอแล้วหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ไหวๆ ผมทนต่อสายตาร้อนแรงแบบนั้นไม่ได้หรอก หัวใจของผมมันเต้นแรงจนจะหลุดออกมาจากขั้วซะให้ได้ โอ ตายแล้วววว!
“ไอ้รัญญญ!” เสียงตะโกนดังข้ามตึกมาที่ผมซึ่งกำลังจะวิ่งข้ามไปที่รถของตัวเอง ผมหันกลับไปเห็นไอ้ซันเซ็ตกับไอ้ซีเนียร์วิ่งตีหน้ายักษ์เข้ามารวบตัวผมเอาไว้ อ๊ะ...อะไร!? พวกมันทำอะไรเนี่ย!? ผมงุนงงมองหน้าพวกมันที่เข้ามามะรุมมะตุ้ม
“เมื่อกี้มันใครวะ!?” ซีเนียร์ถามด้วยสีหน้าอย่างรู้อยากเห็นสุดๆ มันแทบจะเบียดซันเซ็ตให้กระเด็นออกนอกโคจร ซันเซ็ตไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มันเบียดซีเนียร์กลับแล้วยื่นหน้ามาถามด้วยสีหน้ากังวล
“เออ แล้วไอวี่ล่ะ!?”
“พวกมึงใจเย็นๆ ก่อนนะ” ผมพยายามทำให้พวกมันสงบสติอารมณ์ ท่าทางพวกมันทำให้ผมกลัวชะมัดยาก ยื้อแย่งแขนผมไปมา โอ๊ยยย พวกบ้านี่! แน่นอนผมไม่มีทางบอกพวกมันหรอกว่าคนๆ นั้นเป็นใคร ถ้าพวกมันรู้เข้าต้องวุ่นวายแน่ๆ ผมปิดปากสนิท ไม่ตอบคำถามที่พรางพรูออกมาจากปากเพื่อน
“ไอ้รัญญญ! พี่เฮดีสล่ะโว้ยยย!!?”
ไอ้โอเล่วิ่งเข้ามาสมทบ ผมคาดว่าพวกมันวิ่งมาพร้อมกันแต่ไอ้คนขาสั้นเพิ่งวิ่งมาถึง พอมาถึงไอ้เตี้ยนั่นก็ตะโกนลั่นทุ่ง ซีเนียร์กับซันเซ็ตอ้าปากหันควับมามองผม ผมมองคุณเพื่อนตัวเล็กอย่างปลงตก มันมาครั้งเดียว จบทุกอย่างลงเพียงเสี้ยววินาที
ไอ้... เพื่อน... บ้า... เอ๊ย!
“หมายความว่าไง!? ไอ้เฮดีสนี่ มันเฮดีสไหน!?”
“มีเฮดีสเดียวนั่นแหละสัด! จะมีเฮดีสไหนอีกจะหล่อขนาดนั้น หล่อดาดๆ อย่างมึงเทียบไม่ติดหรอก” โอเล่เอ่ยเยาะเย้ยสองหนุ่มผู้มีตำแหน่งการันตีหน้าตา เอ่อ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งโอเล่ สองหนุ่มไม่สนใจโอเล่ หันมาเบิกตาใส่ผมจะเอาคำตอบให้ได้ ผมเม้มปากเหลือบมองพื้น ไม่พูดอะไรออกไป
“ไอ้รัญ!”
“โอ๊ยยย หนวกหู!” โอเล่บรรจงเท้าถีบบั้นท้ายทั้งสองหนุ่มยัดออกไปคนละทิศคนละทาง ผมคาดว่ามันต้องพยายามเป็นอย่างมากที่จะยกเท้ายันตูดพวกสูงเป็นเสาไฟได้ โอเล่ทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายเยาะแล้วหันมามองผมด้วยสายตายิ้มๆ มันเหลียวหันมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังมองหาใครบางคน
“เอ๊ะๆ พี่เฮดีสไปไหนแล้วล่ะ?”
“กลับไปแล้ว” ผมตอบสั้นๆ และเรียนรู้ว่าจะไม่พูดออกไปทั้งหมดเด็ดขาด ผมไม่ได้โกหกนะ ก็แค่ไม่บอกทั้งหมดเท่านั้น เขากลับไปแล้วแต่กลับไปบ้านของผมเองแหละ โอเล่ถอนหายใจอย่างเสียดายที่ไม่ได้เจอกับหนุ่มหล่อ
“กูกลับได้หรือยัง?”
“เออ” มันแทบจะโบกมือไล่กันเลยทีเดียว
ผมยกมือขอตัวกับเพื่อนๆ รีบขี่เวสป้าออกมาอย่างรวดเร็ว ซันเซ็ตกับซีเนียร์ตะโกนไล่หลังตามมา ผมขอโทษพวกมันในใจอย่างรู้สึกผิด แต่ว่าผมต้องรีบไปเพราะไม่ใช่ทุกวันที่เขาจะมาหาผมนี่น่า แทบไม่รู้จะโผล่มาตอนไหนอีก ดังนั้นขอเวลาให้ผมซึมซาบความหวานในใจไว้คนเดียวก่อน
ผมมาถึงบ้านอย่างรวดเร็ว อันที่จริงหัวใจมาถึงก่อนตั้งนานแล้ว แอร๊กกกก เน่าจังเลย! พูดเองก็อายเองครับ ผมจอดรถเดินออกมามองหาคนที่มาก่อนแต่ก็ไม่เห็นแม้เงา ไปไหนของเขาหรือว่ากลับไปแล้ว? ผมถอนหายใจทำหน้าบึ้ง จะมาก็มา จะไปก็ไปโดยไม่บอกกล่าวกันก่อนเลย แล้วไอ้ผมที่รีบร้อนกลับมาจะกลายเป็นตัวอะไรไปวะ ผมหันตัวจะเดินเข้าบ้านแล้วก็ชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนเก๊กหน้านิ่งกลมกลืนกับเสาบ้าน เกือบนึกว่าเสาบ้านอยู่แล้วเชียว สีดำบนตัวของเขาทำให้โดดเด่นออกมา
มาตั้งแต่เมื่อไร? ผมมองเขาอย่างงุนงงปนสงสัย
“พี่มาตอนไหนครับ?” ผมเดินไปหาเขาแล้วเอ่ยถามทันที เขาเหลือบมองผมเล็กน้อยก่อนที่จะเมินสายตาไปมองทางอื่น
“นานแล้ว นายไม่เห็นเอง”
“อ้อ แล้วพี่อยู่ตรงไหนล่ะ?”
“อยากรู้?” เขาเอ่ยเสียงสูงขึ้นเล็กน้อย ผมเริ่มระแวงขึ้นมา ทำไมเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยแปลกๆ ผมลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวตอบกลับ พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยหางตาคล้ายจะเสียดายโอกาสที่ใช้รังแกผมแหง
เชอะ ผมรู้ทันหรอกน่า ผมมองหน้าเขาแล้วหลุดยิ้มออกมา อ๊ะ แย่ล่ะ เผลอตัวจนได้ พอมองหน้าเขาไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกมีความสุขขึ้นมาได้ทันทีเลยล่ะ นี่ผมเป็นเอามากอยู่เหมือนกันแฮะ ผมกัดริมฝีปากของตัวเองเดินเลี่ยงจะไปเปิดประตูบ้าน ผมชะงักเมื่อถูกมือใหญ่ดึงไว้ก่อน ผมหันไปมองถูกเชยคางขึ้นเชิดขึ้น เขาใช้หัวแม่มือเขี่ยริมฝีปากของผมเบาๆ พลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“อย่ากัดปาก”
เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ โน้มใบหน้าหล่อเหลามาชิด ผมหลับตาปี๊เมื่อรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นต่อ ในความเงียบงันเสียงหัวใจของผมเต้นตึกๆ มันสั่นไหวกับสัมผัสอ่อนโยนที่ลูบไล้ริมฝีปากของผมบางเบา
เอ๋ ทำไมช้าจัง
“มัม! มัม! เย้!”
ผมสะดุ้งตัวโหยง ลืมตาโพล่งขึ้นพร้อมกับผลักคนที่กำลังโอบกอดผมเอาไว้ ผมมองไมนอสกับแมนทีสที่ถลาวิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าตื่นๆ เหลือบมองคนข้างๆ ที่คิ้วกระตุกยิกๆ ผมถูกเด็กฝาแฝดพุ่งเข้ามากอดนัวเนียโดยมีผู้ใหญ่นิสัยเด็กจ้องเขม็งอย่างไม่พอใจ ผมยิ้มรับก้มตัวอ้าแขนรวบพวกเด็กๆ เข้ามาในอ้อมกอด ไมนอสกับแมนทีสส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่เป็นภาษา กอดผมแน่น ไม่ได้เจอกันเกือบสามสี่วันเลยสินะ แต่เจ้าเด็กพวกนี้กลับทำเหมือนไม่ได้เจอผมมานานแสนนาน
“พวกเราอยากมาหามัมตั้งนานแล้ว แต่ลุงบ้านั่นไม่ยอมให้พวกเรามาสักที”
“ใช่ๆ ตาลุงนั่นบ้าที่สุด!”
“ตาลุงคนไหนไม่ทราบ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแทรกเสียงโวยวายของเหล่าเด็กๆ ผมเงยหน้ามองเห็นพี่โพไซดอนยืนกอดอกหน้าบูดบึ้งจ้องฝาแฝดที่ร้องกรี๊ดกร๊าดรีบวิ่งถอยไปอยู่ด้านหลังผม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นตาลุงคนที่ว่า
ฮ่า! ผมยิ้มกว้างลุกขึ้นไหว้ทักทายพี่โพไซดอนที่ยังคงรักษาสภาพหล่อเหลาหน้าใสกิ๊งเอาไว้อยู่ คนถูกไหว้พยักหน้ารับเบาๆ แล้วโยกตัวไปแยกเขี้ยวขู่ใส่ฝาแฝดที่กรีดร้องพร้อมหัวเราะชอบใจ ผมอมยิ้มกับท่าทางร่าเริงของพวกเด็กๆ คนหลอกเด็กยืดตัวขึ้นมามองผม ผมก็ยิ้มกว้างส่งให้อีกครั้ง
หมับ!
ผมแทบจะหงายหลังเมื่อถูกมือขนาดใหญ่ปิดหน้าพร้อมดึงกลับหลัง ผมเบือนหน้าออกจากมือใหญ่ข้างนั้นแต่เจ้าของมือไม่ยอม ดึงดันจะปิดหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมถอดใจยืนนิ่งไม่ขัดขืน อะไรของเขาวะ จู่ๆ มาปิดหน้าคนอื่นแบบนี้ คิดอะไรอยู่กันแน่ ผมเหลือบหางตามองคนที่อยู่ชิดอยู่ด้านหลังอย่างสงสัย พี่เฮดีสดันผมให้ไปอยู่ข้างหลังตัวเอง เผชิญหน้ากับพี่ชายต่างแม่อย่างไม่สบอารมณ์ เขาชี้เหล่าเด็กน้อยที่มองตาแป๋วด้วยน้ำเสียงห้วน
“พี่พาเจ้าเด็กพวกนี้มาทำไม?”
“มึงนี่นะ ไอ้น้องเวร” พี่โพไซดอนถอนหายใจเบาๆ พร้อมส่ายหน้า เขามองน้องชายด้วยสายตาเอือมระอาปนสงสาร จนคนถูกมองคิ้วกระตุก พี่โพไซดอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสร้งว่าจริงจัง ผมฟังแล้วรู้เลยว่าเขาพูดไปอย่างนั้นแต่จริงๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ท่าทางกวนโอยของพี่เฮดีสมันจะถ่ายทอดทางสายเลือดนะครับ
“แกทิ้งลูกเอาไว้จนมันงอแง ไอ้เราก็คนดีมีคุณธรรมพามาหาพ่อมัน...”
“พากลับไป จะมาเป็นก้างขัดเวลาคนจะทำอะไรกัน” พี่เฮดีสไม่ฟังสิ่งที่โพไซดอนพูดแล้วแทรกเสียงขึ้นอย่างรวดเร็ว โบกมือไล่อย่างไม่สะทกสะท้าน พี่โพไซดอนเลิกคิ้วเอ่ยถามกลับ
“ทำอะไร?”
“ก็...” พี่เฮดีสกำลังจะตอบ ผมรีบเข้าไปแทรก สังหรณ์ใจว่าเขากำลังพูดอะไรชวนเข้าใจผิดอีกแน่ๆ
“พี่โพไซดอนครับ! กินข้าวเย็นมาหรือยังครับ?” ผมส่งเสียงดังตัดกลบคำตอบของพี่เฮดีส คนโดนตัดบทหันขวับมามองผมอย่างไม่พอใจที่มาแทรกบทสนทนา
“เห ยังหรอก” พี่โพไซดอนหันมายิ้มทรงเสน่ห์แล้วยักไหล่ท่าทางดูน่ารักให้ผม ไม่สนใจสายตาที่ลุกโชนด้วยเพลิงของน้องชายเลยสักนิด ผมแอบเหงื่อตกกับสายตาแผดเผาจากใครบางคน กลั้นใจเอ่ยชวนพี่โพไซดอน
“งั้นมากินด้วยกันไหมครับ?”
“กลับไปกินที่บ้าน ไป่!” พี่เฮดีสอดทนรอไม่ไหวแทรกเข้ามาตวาดไล่พี่ชาย พี่โพไซดอนทำหน้าแบ๊วใส่น้องชายที่กำลังแปลงกายเป็นอสูรร้ายพร้อมขย้ำทุกคนที่ขวางหน้า เขาเหลือบสายตามองผมนิดหน่อยก่อนจะหันไปเอ่ยกับเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ
“ไปเด็กๆ เขาไล่แล้วเราก็กลับกันเถอะ”
“ไม่เอานะ ไม่เอา!”
“ผมจะอยู่กับมัม อยู่กับมัม!”
“ปะป๊าบอกให้พวกเราอยู่กับมัมนะ!”
สองเด็กน้อยกระทืบเท้าประท้วง ขัดขืนสุดชีวิต แสดงอาการไม่ยินยอมพร้อมใจ ปัดมือของพี่โพไซดอนพัลวัน พ้นจากท่านเทพแห่งท้องทะเลก็รีบวิ่งแจ้นมาเกาะเกี่ยวกางเกงของคนธรรมดาอย่างผมเอาไว้แน่น ตีสีหน้าจริงจังต่อให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ พี่เฮดีสถลึงตาใส่เด็กๆ คนๆ นี้ก็พาลไปทั่ว ผมถอนหายใจ วันนี้ผมทำไปกี่ครั้งแล้ววะ ผมต้องแก่เร็วแน่ๆ ผมเงยหน้าพูดกับพี่โพไซดอน
“อยู่กินข้าวด้วยกันเถอะครับ กินหลายๆ คนอร่อย...”
“ไม่ดี!”
ผู้ใหญ่นิสัยเด็กคนนี้นี่มัน...
หลังจากกินข้าวมื้อค่ำที่แสนจะวุ่นวายผ่านพ้นไปด้วยดี พี่โพไซดอนอยู่จนดึกพอสมควรถึงบอกลา ตลอดเวลามีอยู่คนเดียวที่ไม่ร่วมสนุกอะไรกับเขา แม้จะพูดสักคำยังไม่ทำเลยด้วยซ้ำ เอาแต่ทำหน้านิ่งปั้นหน้าเข้ม ผมเหลือบมองเขาเป็นระยะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ถูกพี่ชายลากกลับด้วยความไม่เต็มใจ ก่อนไปไมนอสกับแมนทีสล้อมหน้าล้อมหลังผมเพื่อขอจูบราตรีสวัสดิ์
“มัม มัม จุ๊บหน่อย จุ๊บหน่อย”
“ครับๆ” ผมยิ้มรับก้มลงหอมแก้วทั้งสองข้างของคู่แฝดอย่างคละเขิน พวกเด็กๆ กรี๊ดกร๊าดดีอกดีใจกันออกหน้าออกตา ผมกำลังจะหัวเราะขำกับท่าทางโอเว่อร์แต่ก็หุบยิ้มลง เพราะบังเอิญเงยหน้าไปเจอะเข้ากับสายตาน่าสะพรึงของใครบางคนเข้าซะก่อน อ่า! อะไรกันเนี่ย ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ หรือว่าเขาจะหวงพวกหลานๆ ของตัวเอง แค่นี้ก็ต้องหงุดหงิดจ้องเขม็งกันขนาดนี้ด้วยหรือไง ผมหลบสายตาที่เหมือนเข็มทิ่มแทง
“งั้นพวกเรากลับก่อนนะเจ้าหนู ขอบคุณสำหรับมื้อเย็น”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ” ผมรีบก้มตัวขอบคุณเมื่อถูกอีกฝ่ายเอ่ยคำขอบคุณ ผมแค่เป็นเจ้าของบ้าน แถมยังไม่ได้ทำอะไรเลย นั่งรอกินเฉยๆ นอกนั้นก็เป็นคนอื่นเป็นเจ้ามือหมด ไม่ได้ออกค่ากับข้าวแถมยังไม่ได้ลงมือทำอีก ถือว่าไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ย พี่โพไซดอนโบกมือรีบไล่ต้อนพวกเด็กๆ ให้เดินออกไป เกือบจะถึงหน้าบ้านเขาก็ชะงักหันกลับมามองน้องชายที่เอาแต่จ้องมองเขม็งจนตัวผมเองยังอึดอัด
จะจ้องอะไรนักหนาครับ!?
“ไอ้น้องใบ้! แกก็บอกไปสิว่าอยากได้ ‘จูบ’ ราตรีสวัสดิ์ ต่อให้จ้องจนตายถ้าไม่พูดใครมันจะเข้าใจวะ!?” พี่โพไซดอนตะโกนเสียงดัง สีหน้าขัดอกขัดใจสุดๆ เขาชี้หน้าน้องชายเอ่ยอย่างเหลืออดเหลือทน ผมผงะตกใจกับคำพูดนั้น รีบเหลือบมองหน้าคนที่ถูกพูดถึงแล้วหลบสายตาไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าแม้จะสบตาอีกฝ่ายที่ยังจ้องมองมาอย่างแน่แน่ว พี่เฮดีสยกมือโบกไล่พี่ชายโดยไม่หันไปมองแม้แต่น้อย พี่โพไซดอนพยักหน้าเข้าใจ แย้มริมฝีปากอย่างซุกซนพร้อมกับดันหลังของเด็กๆ ออกไป
“ไปๆ เด็กๆ พ่อแม่เขาจะจูบราตรีสวัสดิ์กัน”
หลังจากที่ตัวประกอบออกนอกฉากไป เหลือแต่ตัวหลักสองคนที่เอาแต่ยืนบื้อเงียบกริบ ผมก้มหน้ามองพื้นกรอกตาหลุกหลิกอย่างประหม่า พี่เฮดีสก็ยังคงจ้องมองผมอยู่นิ่งๆ แบบนั้น ไม่แม้จะพูดอะไรสักคำเดียว
“...”
“...”
สถานการณ์แบบนี้มันช่างอึดอัดเป็นบ้า พูดอะไรหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะคร้าบ~!
“ขอจูบหน่อย”
“ครับ! ห๊ะ...! เดี๋ยวนะ!!” ผมรีบพยักหน้ารับแล้วชะงักตัว เงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าอย่างงุนงง เมื่อกี้นี้เขาพูดว่า ‘ขอจูบหน่อย’ หรือเปล่า!? พอผมเงยหน้าขึ้นก็ผงะตกใจจะก้าวถอยหลังแต่สะดุดเท้าตัวเองจนจะล้มหงายหลัง พี่เฮดีสก้าวเข้ามารับไว้ เขาโอบแขนล้อมเอวของผม ดันแผ่นหลังขึ้นอย่างนุ่มนวล ก่อนจะก้มหน้าประทับริมฝีปากได้รูปสวยของเขาบนริมฝีปากของผมอย่างรวดเร็ว
ผมที่ทรงตัวไม่ได้เกาะยึดร่างสูงตรงหน้าเอาไว้เต็มที่ สมองมึนงงหมุนติ้วๆ แค่จูบราตรีสวัสดิ์ไม่ใช่หรือไง นี่เล่นจูบซะดูดดื่ม ไม่ให้พักหายใจหายคอกันแบบนี้ใครมันจะทนได้ ผมหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับรสจุมพิตแสนร้อนแรง ปล่อยตัวปล่อยใจให้เตลิบไปกับรสสัมผัสดุเดือดนี้ไปเรียบร้อยอย่างจำยอมพร้อมใจ
“เร็วหน่อย ยุงมันเยอะ!” เสียงทุ้มเข้มของพี่โพไซดอนตะโกนเตือนตามด้วยเสียงตบยุงแปะๆ เป็นเอฟเฟ็กต์ประกอบ ทำเอาผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์แสนหวาน ลืมตาขึ้นมาแล้วผลักเขาออกทันที โอ๊ยยยย! ผมลืมตัวอีกแล้ว
“วันนี้นายผลักฉันกี่รอบแล้ว!?” พี่เฮดีสถามเสียงเยือกเย็นจนผมตัวสั่นกึกๆ ผมก้มหน้ามองพื้นลนลานทำอะไรไม่ถูก ทั้งเขินทั้งอาย บรรยากาศยิ่งกระอักกระอ่วนกว่าเดิมอีก พอเงียบไปสักพักเขาก็ถามด้วยประโยคที่วันนี้เขาถามมันมาหลายรอบแล้ว
“นายชอบใคร?”
“...” ผมขมวดคิ้วเงยหน้าคนตรงหน้าที่ยืนนิ่งเอ่ยถามหน้าตาย ถ้าเขาไม่ทำสายตาจริงจัง ผมจะคิดว่าเขากำลังแกล้งถึงได้ถามแล้วถามอีก ซ้ำๆ อยู่แบบนี้ แล้วนี่ตกลงเขาคิดว่าผมจะปล่อยให้ใครมาจูบง่ายๆ หรือไงกัน ทำไมไม่คิดบ้างเล่า เอาแต่ถามอยู่นั่นแหละ!
“ผมไม่บอก ยังไงก็ไม่บอก” ผมปฏิเสธเสียงแข็งแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“นายชอบใคร?”
“ทำไมพี่ชอบถามนักนะ!”
“ก็นายไม่บอก แล้วนี่ถ้าไม่เพราะมีก้างล่ะก็...ฮึ่ม”
อ้าว กลายเป็นความผิดของผมอีก แล้วนั่นอะไรล่ะ ถ้าไม่มีพวกพี่โพไซดอนคิดจะทำอะไรกับผมงั้นเหรอ!? ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งท่านเทพมหาสมุทรมาหาผม! ผมส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตกแล้วเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนเหมือนยอมแพ้
“ถ้าพี่บอกว่าพี่ชอบใคร ผมก็จะบอก โอเคไหม?”
“ได้”
อ้าว ไหงถึงได้ยอมรับง่ายขนาดนี้กัน! ผมคิดว่าเขาจะไม่ยอมรับเงื่อนไขนี้ซะอีก ผมมองพี่เฮดีสอย่างงุนงง เขาก็ยังคงรักษาความนิ่งประดุจน้ำแข็งไว้เหมือนเดิม ผมมองดวงตาของเขาที่ไม่มีแววหวั่นไหวหรืออะไรใดๆ แล้วเริ่มกลัวว่าตัวเองกำลังจะตกหลุมพรางอะไรของนายพรานหน้านิ่งคนนี้อยู่หรือเปล่า
“พี่ชอบใคร?” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ทำใจอยู่นานกว่าจะกล้าถามว่าเขาชอบใจ พอถามไปแล้วก็กลั้นหายใจรอคำตอบ จ้องมองริมฝีปากสวยได้รูปที่กำลังเพยอเปล่งคำตอบ มือของผมเผลอกำแน่น เกร็งตัวรอรับคำตอบด้วยหัวใจที่เต้นระทึก พี่เฮดีสเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบหนักแน่น
“เพอร์ซีโฟเน่”
“...” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยคำตอบออกมานั้นสะกดให้ผมนิ่งเงียบ หัวใจของผมกระตุกไหว สายตาที่จ้องมองมามันเต็มไปด้วยความขบขันที่อ่อนโยนเอามากๆ ผมเผลอตัวสบสายตาเข้มคู่นั้นเหมือนคนโง่งม ก่อนจะรู้สึกถึงหันหน้าหนีด้วยความอาย ผมพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะหันไปส่งสายตาเขียวอย่างไม่พอใจกับการตอบที่เหมือนไม่ได้ตอบ
“ขี้โกงนี่น่า พี่เล่นตอบแบบนี้แล้วจะไปรู้ได้ยังไงว่าใคร?”
เขาไหวไหล่ไม่สนใจแล้วเอียงหน้ามาถามผมด้วยท่าทางชวนโมโห
“ตานายแล้ว”
“ฮึ ผมน่ะเหรอ? ผมชอบคนที่น่าโมโหที่สุดในโลกไงล่ะ!!!” ผมทำหน้าบึ้งกระแทกเสียงตอบอย่างโมโห เขาเลิกคิ้วขึ้นย้อนถามด้วยความสงสัย
“ใคร?”
ยังมาทำไม่รู้เรื่องอีก!
“ไม่รู้!!!”
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
น้ำตาจะไหลได้อัพสักที 555 ย่ะฮู้~~~~~~!!!
Character in This Chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png)(http://i.imgur.com/fD9U7jN.png)(http://i.imgur.com/HbGodXK.png)
(http://i.imgur.com/rl9VxF9.png)(http://i.imgur.com/JQXC93e.png)(http://i.imgur.com/PceIteP.png)
แล้วเจอกันตอนต่อไป!
-
ส่งสารพี่เฮดีสจังเลยยยยย o18 o18
-
ตอนนี้น่ารักอีกแล้ววว กรี๊ดดดดด
กั๊กคำตอบทั้งคู่อ่ะ ถ้าตอนนี้ไม่มีก้างพี่เฮดีสจะทำไรเนเน่อ่ะ
-
น่าร๊ากกกกกกก
-
พี่เฮดีสกับน้องเนเน่นี่ปากแข็งดื้อกันทั้งคู่ :m20:
-
โถ พี่เฮดีสล่ะก็นะ
บทจะฉลาดก็ฉลาดซะตามกันไม่ทัน
แต่บทจะซื่อบื้อนี่ก็ไม่มีใครเกินจริงจริ๊งงงงงงง
เนเน่ก็อีกคนนน พอกันเลยสองคนนี้
แอร๊ยยยยยยยยย มันน่านักเชียววววววว
-
ขอตรงๆเลยสินะเนี่ยเฮดีส แอบสะใจเบาๆ เลยไม่รู้เลยว่าเนเน่ชอบตัวเองอยู่ ปากแข็งดีนัก :hao7: :hao7:
-
:serius2: บอกกันตรงๆซี่
พวกแกจู๊บกันไปหลายรอบแล้วยังไม่รู้อีกเหรอ
-
:sad4: น้ำตาจะไหลกับความบื้อของเฮดีส
-
เฮดิส!นายจะน่ารักไปไหนเนี่ย!!! :z3:
-
น้ำตาไหลที่ได้อ่านตอนใหม่
ตอนหน้าขอหวานๆ ต่อนะคะ
ปล จอมขี้หวงเอ้ยย
-
ปากแข็งทั้งคู่ โอ๊ยๆ
-
ขอบคุณ :)
-
ปากแข็งกันจ๊าง :hao7:
-
:katai2-1:
-
:-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮดีสอดทำโทษ เราก็อดดู ฮือๆๆๆๆๆ
ว่าแต่จูบราตรีสวัสดิ์นี่มันร้อนแรงถึงเพียงนี้เลยหรอ ? ฮา
อยากอ่านต่อจังเลย จะมาต่อเร็วหรอเปล่านะ
โอ้ รอๆๆๆๆๆๆ เย้ เย~~~~~~~~ :hao7:
-
:call:
-
มาแล้ววว :sad4: :sad4: :sad4:
ดีใจที่สดที่มา เห็นทีแรกนึกว่าตาฝาดซะอีก
ขอบคุณที่มาอัพนะค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
+1 นะเออ
-
ก็พี่นั่นแหละทำ
เป็นไม่รู้เรื่อง :katai2-1:
-
ปากแข็งทั้งคู่เลยน๊า คนนึงก็อุบอิบ อีกคนก็ตอบแบบระบุคนไม่ได้อีก
-
ลุ้นจนเยี่ยวเหนียว
ีีรอตอนต่อไไปอย่างจดจ่อ
-
[Special Hades’ Made]
“พี่ ใครคือคนที่น่าโมโหที่สุดในโลกงั้นเหรอ?” เฮดีสเอ่ยถามพี่ชายคนโตที่กำลังประคบประงมภรรยาสาวและลูกในท้อง ซูสหันมามองน้องชายอย่างแปลกใจ ตั้งแต่เช้าก็นั่งเหม่อครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียว ตกเย็นมาก็ยังทำหน้าคิดไม่ตกอยู่อีก ท่าทางจนปัญญาจริงๆ ถึงได้หันมาเปิดปากถามเขาแบบนี้ ในฐานะพี่ชายผู้ไม่เคยถูกน้องชายขอให้ช่วย ภารกิจในครั้งนี้มันสำคัญยิ่งนัก เขาต้องช่วยน้องชายให้ได้
“อืม หมายถึงพวกกวนประสาทแถวนี้หรือเปล่า?” ว่าเสร็จก็หันไปมองพวกกวนประสาทแถวนี้ คนถูกกล่าวหาหันมายักไหล่ให้แถมทำสีหน้ายียวนใส่แล้วหันกลับไปสนใจคู่สนทนาตรงหน้าเหมือนเดิม เฮดีสมองพี่ชายคนรองด้วยสายตาเย็นชา สะบัดหน้าหนีพี่ชายคนโตที่ให้คำตอบที่ไม่ถูกใจ
“ถามไปทำไมล่ะจ๊ะเฮดีส?” พี่สะใภ้คนสวยระบายยิ้มเล็กๆ เอ่ยถาม น้องสามีไม่เคยมีท่าทางอย่างนี้ให้เห็น นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าตัวเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แถมยังตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบซะจริงจัง เธอแปลกใจมาก
ซูสเสียความมั่นใจหลังจากถูกน้องชายเมิน หันมารอฟังอย่างสนใจใคร่รู้
“แค่อยากรู้ มีคนๆ หนึ่งพูดไว้”
“เขาว่าไว้ยังไงล่ะ?” ซูสกระตือรือร้นถาม คราวนี้เขาจะต้องแก้ตัวให้ได้ คอยดู
โพไซดอนเหลือบสายตามามองเล็กน้อย หูของเขาเงี่ยฟังอยู่ตลอด แม้ฉากหน้าจะกอดอกตั้งใจฟังคำรายการแต่มันชักง่วงซะแล้วสิ ชายหนุ่มปิดปากหาวและโดนพี่เลี้ยงคนสนิทตักเตือนเสียงเข้ม เขาทำตาโตตั้งอกตั้งใจฟังรายงานต่อ หูก็รอฟังสถานการณ์ของน้องชาย
“เขาบอกว่าคนที่เขาชอบเป็นคนที่น่าโมโหที่สุดในโลก” เฮดีสเอ่ยเสียงห้วน เขาหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อวานยันเดี๋ยวนี้ ถ้ามันน่าโมโหล่ะก็... จะไปชอบทำไม!? โง่จริง! คนอยู่ตรงหน้า ใกล้ๆ แค่นี้ทำไมไม่ยอมชอบ! ยิ่งคิดว่าไม่ใช่ตัวเองก็ยิ่งรู้สึกโมโหอยากจะไปหาซะเดี๋ยวนี้ เขย่าเค้นเอาคำตอบแบบชัดๆ ให้เคลียร์กันไปข้าง จากนั้นก็... หึ!
ดับลมหายใจมันซะ!
“...” ซูสกับเวเนียเงียบ มองอาการผีเข้าผีออกของน้องชายผู้เย็นชาดุจน้ำแข็ง มันเป็นภาพที่ไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ทุกอย่างย่อมมีข้อยกเว้น! ซูสกับเวเนียถอยห่างจากน้องชายแล้วหันมาซุบซิบกันเสียงเบา
“ที่รัก ฉันว่าน้องชายของคุณกินยาผิดขนาดมาแน่ๆ”
“อืม หรือว่าเป็นวันนั้นของเดือน?”
“บ้าสิ!”
“งี่เง่าจริง ไอ้น้องโง่!” พี่ชายคนรองที่แอบฟังมาตั้งแต่ต้นจนจบทนไม่ไหวหันมาตวาดใส่ เขาถอนหายใจในความบื้อเกินคาดของน้องชาย โอ๊ยยยย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น อย่าบอกคนอื่นนะโว้ยว่าแกเป็นน้องชายฉัน! เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ชายมันไม่สั่งไม่สอน
เฮดีสหันไปมองพี่ชายคนรองด้วยสายตาคาดหวังอย่างแรงกล้า
“พี่รู้เหรอ?”
“เออ! คนที่พูดแบบนี้ก็มีอย่างเดียวนั่นแหละ เขารำคาญมึง!”
“รำคาญ!?” เฮดีสคำรามเสียงดัง คิ้วกระตุก ขบเคี้ยวฟันอย่างโมโห คาดโทษคนอยู่ไกลที่ไม่รู้อีโหน่ออีเหน่อะไรด้วย ซูสไม่เชื่อ อย่างน้องของเขานี่นะจะไปสร้างความรำคาญให้ใคร ขนาดให้พูดมันยังไม่พูดสักแอะ มันจะเป็นไปได้ยังไง!?
“แกไปทำอะไรให้เขาล่ะดีส?” ซูสเอ่ยถาม น้ำเสียงไม่เชื่อในคำฟันธงของน้องชายคนรอง เฮดีสกำลังจะปฏิเสธแต่ก็ลองนึกดีๆ เขาก็เอ่ยเสียงไม่แน่ใจ
“ไม่... ก็แค่ถามเฉยๆ”
“ถามว่าอะไรจ๊ะ?” เรเนียเอียงหน้าถามต่ออย่างสนใจ
เฮดีสเงียบไม่ยอมตอบ เขามองพี่ๆ ที่จ้องมองมาอย่างกระหายใคร่รู้แล้วทำใจพูดออกไปไม่ได้ เฮ้อ ถ้าบอกว่าเขาตื้อถามคนๆ หนึ่งว่าชอบใคร จะมีใครเชื่อบ้าง เฮดีสตัดสินใจส่ายหน้า เบือนหน้าเลี่ยงสายตาฉงนสงสัยของพี่ๆ
เฮดีสยังครุ่นคิดคำตอบต่อไปอย่างหงุดหงิด ผ่านไปนานเป็นชั่วโมงโพไซดอนคุยธุระเสร็จ ซูสและเรเนียขึ้นห้องไปพักผ่อน ฝาแฝดวิ่งเข้ามาในห้องด้วยความคึกคัก เด็กน้อยทั้งสองเตรียมตัวจะโผกระโดดเข้าหาร่างสูงที่นั่งเก๊กท่าคิดหนักก็หยุดชะงัก มองพ่อผู้ไม่รับรู้ถึงการมาของพวกตน ไมนอสและแมนทีสเบ้ปากสะบัดหน้าหันไปเล่นกับคุณลุงโพไซดอนแทน
“ฮึ”
ทั้งสามหันไปมองคนที่ยังคิดไม่ตก ทำเสียงฮึดฮัดในคอ โพไซดอนมองอาการวิตกจริตของน้องชายอย่างรำคาญ ไมนอสกระตุกเสื้อของคุณลุงตัวโตเหมือนหมี เด็กน้อยเงยหน้าถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ลุงโพซ ป่อเป็นไรอะ”
“...เป็นบ้า”
“ไม่เอา แมนไม่อยากให้แด๊ดบ้า แง้!”
“ไมก็ไม่อยากให้ป่อบ้าเหมือนจัน แง้!”
“อ้าว เงียบๆ อย่าร้องสิวะ” โพไซดอนถอนหายใจพรู พยายามปลอบให้เด็กๆ ที่อ้าปากแผดเสียงร้องปานจะขาดใจ เขาก็ไม่อยากมีน้องบ้าเหมือนกันนั่นแหละ เทพแห่งมหาสมุทรหันไปมองน้องชายที่ยังอยู่ในภวังค์ส่วนตัว ไม่รับรู้อะไร เอาแต่นั่งเป็นรูปปั้นครุ่นคิดอย่างนั้น เขาส่งเสียงถามน้องชายอย่างราบเรียบ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างอดทนอดกลั้น
ลำบากไอ้โพซตลอด!
“ดีส อยากรู้ใช่ไหมว่าใครมันน่าโมโหที่สุด”
“...” เฮดีสหันมามองพี่ชายอย่างเหม่อลอย โพไซดอนชี้หน้าน้องชาย
“เขาหมายถึงมึงยังไงล่ะ! มึงนั่นแหละที่น่าโมโหที่สุดในโลก!”
“...หะ?” ปฏิกิริยาเล็กน้อยแต่จริงๆ เขาตกใจสุดขีด โพไซดอนพยักหน้า
“เออ! มึงนั่นแหละ มึงเลยยยย!”
“...เหรอ”
“เอออออ!”
“หึ” เฮดีสกระตุกมุมปากรีบหันหน้าไปทางอื่น กลัวพี่ชายจะล้อเมื่อเขาระงับอาการดีใจไม่ได้ เขาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรงพยายามไม่เผลอยิ้มออกมา
อ้อเหรอ หมายถึงเขางั้นเหรอ จริงๆ สินะ อืม เขาสินะ! หึๆ ไม่ได้ๆ เขาจะดีใจเพราะคำสันนิฐานของพี่ชายไม่ได้ แต่ว่าพี่ของเขาไม่เคยพูดผิดเลยสักครั้งเลยนะ เขางั้นเหรอ หึๆ
หนึ่งลุงสองหลานมองคนที่เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้าบึ้งด้วยความสงสัย จู่ๆ เป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย คู่แฝดตัวน้อยคว้าตัวลุงของพวกเขาเข้ามากอดไว้ ดันร่างใหญ่โตของลุงให้เขยิบห่างจากพ่อที่เริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
“ลุงงงง! ป่อ/แด๊ดเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ!”
“...” โพไซดอนกรอกตาขึ้นฟ้า ทำหน้าเหนื่อยใจ
เรื่องนี้โพไซดอนจะไม่ยุ่ง โอเค๊!!!?
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
Character in This Chapter
(http://i.imgur.com/fD9U7jN.png)(http://i.imgur.com/PceIteP.png)(http://i.imgur.com/KuZbX4I.png)
เจอกันตอนหน้าจ้ะ!
-
แว๊กมีแถมด้วยยย น่ารักกกก :กอด1:
-
:-[ :-[
-
เรื่องนี้โพซจะไม่ยุ่ง ทำไมเรารู้สึกว่ามันฮามากนะ
คนอะไรซื่อบื่อชะมัด 555555555 เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวบึ้ง
-
โพซก็ยุ่งไปแล้ว และท่าทางจะได้ผลดีด้วยล่ะสิ
5555
-
ฮึ้ยยย พี่เฮดีสสส ถ้าพี่โพซไม่เฉลยพี่คงไม่เข้าใจใช่มั้ยเนี่ย ดีนะมีพี่ชายฉลาด 55555
อย่างนี้ก็นับได้ว่า เค้าสารภาพรักกันแล้วใช่เปล่าาาาาาาาา :-[
-
กำ ปากแข็งแล้วยังคิดไม่ออกอีกว่าเนหมายถึงตัวเอง 555555
-
ฉลาดซะทีนะเฮดีส
-
โพไซดอนไม่น่าไปช่วยเลย 55555555555 :laugh:
-
เฮดีส นายฮามาก o22 o22
อิจฉาตัวเอง ด่าตัวเอง หึงตัวเอง สุดท้ายก็หลงตัวเอง :hao7: :hao7:
(ขนาดไม่มั่นใจนะว่าเนเน่รักตัวเองป่าวยังปลื้มจนตัวลอย....ถ้ารู้จริงๆจากปากของเนเน่เราว่าเนเน่........ไม่รอด o3 o3 )
-
กว่าเก็ทนะเฮดีส
-
:call:
-
เฮดิสน่ารัก..................จริงๆ
-
5555 พี่เฮดีสน่ารักอ่ะ
-
พี่เฮดีสไม่ได้รู้ด้วยตัวเองอีกตามเคย :laugh:
-
:z3: เรื่องอื่น หัวดันไวนะพี่
-
ของแถมน่ารักอ่า.. :)
-
แอร๊ยยยยยย เฮดีสสส จะยิ้มก็ยิ้มให้มันสุดๆเฮียยยยย ไม่ไหวๆ
พี่โพซฮามาก ฮาสุดๆ โดยเฉพาะไอคำว่า โพซจะไม่ยุ่งเนี่ย ทำไมมันดูเกย์จัง //อย่าตบเค้านะโพซ
แอร๊กกกก ขอบคุณคนเขียนที่ทำให้เราฟิน อิ อิ รักคนเขียน รีบๆมาต่อนะคะ//ไม่ได้กดดันเลย
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
อิทเมจเฮดีสในตอนแรกของเราช่างเป็นผู้ชายที่เฉลียวฉลาดเป็นperfectionist เจ้าชายแห่งนรกผู้เหี้ยมโหดเย็นชา
แต่พออ่านไปอ่านมา
...
ทำไมเอ็งรั่วอย่างงี้วะ 5555555
เอ๋อพอๆกับเนรัน กับเรื่องความรักนี่กลายเป็นเด็กอ่อนหัดไปเลย (ฮา)
-
:hao3: :hao3:
-
เฮดีสน่ารักกก :laugh: :laugh:
-
เฮดีสในมุมน่ารัก 5555
-
โถ่เอ๊ย
พวกนี้ปากแข็งกันจริงๆ ดูดิแล้วจะเข้าใจกันไหมนิ 55+
-
ถึงจะแอบเคืองท่านพี่โพไซดอนที่พาแฝดมารบกวน "การซักฟอกแบบถึงเนื้อถึงตัว" ของท่านพี่เฮดีสอยู่หน่อยๆ แต่จากบทสนทนาอ้อมโลกและวนจักรวาลของท่านพี่เฮดีสกับน้องเนเน่หลังการจูบราตรีสวัสดิ์แล้ว เดาได้ว่าการซักฟอกของท่านพี่คงไม่ได้ผลอะไรเลย ... อึนเหลือเกิ้นนนน :katai1:
ถึงจะมาป่วน แต่ก็เป็นเพราะท่านพี่โพไซดอนอีกนั่นแหละที่เบิกเนตรท่านพี่เฮดีสให้ตาสว่าง :a2: อืม... น้องเนเน่ท่าทางจะอยู่ในอันตรายซะแล้วแหละ ท่านพี่เฮดีสแอบมั่นใจไปซะขนาดนั้นแล้ว (เทียบกับตอนที่ ...เอิ่ม...จีบน้องเนเน่โดยไม่รู้ว่าน้องชอบใคร ก็อันตรายต่อหัวใจของน้องเนเน่มากพอแล้วมั้ย...)
คาดหวังว่า ท่านพี่เฮดีสจะก้าวหน้ากับน้องเนเน่ไปมากกว่านี้ เข้าใจน้องเสียทีว่า ไม่ได้ง่ายนะที่จะให้ใครก็ไม่รู้มาคลุกวงในแบบนี้อ่า :hao4:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
ปล.ติดสินบนคนเขียนด้วยการ +1 หลังจากที่สะสมแต้มมา 3 ปีกว่าจะกดบวกได้ 555 :hao5:
-
โอยยยยยยย ดีสน่ารักกก
อยากอ่านต่อจรางงง มาต่อเร็วน้าาา
-
ยิ่งนับวันเฮดีสจะติงต๊องนะเนี่ย 555
เรื่องนี้เค้าจะยุ่ง 5555 ถ้าอยากรู้จริงๆ ก็ไม่เค้นถามใหม่สิ อิๆ
-
หึหึ........ ฮะฮะ ..........ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (บ้าไปแล้ว)
ในที่สุด ในที่สุด เฮดีสมันก็รู้แล้วว่าเป็นตัวเอง
แล้วก็นะ ช่างเป็นคนที่น่าโมโหจริงๆ บทจะโง่ก็โง่ซะ
ไปและรอตอนหน้าเต็มๆดีกว่า เผื่อเฮดีสรู้แล้วจะรุกน้องมากขึ้น หุหุ :hao7:
-
คงไม่สามารถหนีได้
หรอกพี่ :hao6:
-
สุดขั้ว 23
หลังจาก ‘คนที่น่าโมโหที่สุดในโลก’ กลับไปแล้ว ผมก็เดินเข้าบ้านอย่างหงุดหงิด พี่เฮดีสก็ยังเป็นพี่เฮดีสอยู่วันยันค่ำ ก่อนจะจากไป ‘คนที่น่าโมโหที่สุดในโลก’ ก็ทำให้ผมอับอายจนอยากเอาปีบคุมหัว
“จริงสิ ละครน่ะ...”
“ทำไปได้”
แถมพูดหน้าตายมากอีกต่างหาก โอ๊ยยยย! ไหนบอกว่าไม่ได้มาดูละครไง
ผมฮึดฮัดกับตัวเองสักพักก่อนจะเม้มปากอมยิ้ม ถึงมันจะเป็นละครเวทีที่ปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่ถ้าเขาอุตส่าห์มายืนดูแบบนี้ ผมก็ถือว่ามันเป็นละครเวทีที่น่าจดจำมากทีเดียว! หึๆ ‘เฮดีส’ คนนั้นถึงกับไปดูละครของผมเลยนะ! ผมเดินตัวลอยอารมณ์ดี อาบน้ำฮัมเพลงในลำคอ
สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มหน้าระรื่นแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไรหรอก แค่พูดสั้นๆ ของเขา
‘แล้วเจอกัน’
สั้นๆ แต่หมายความว่าเรายังได้เจอกันอีก ดีกว่าจะพูดว่า ‘โชคดี’ เหมือนครั้งก่อน คำนั้นทำให้ผมใจหาย ผมเตรียมตัวเข้านอนด้วยรอยยิ้มสุขใจ วันนี้เป็นวันดีสำหรับผมจริงๆ พรุ่งนี้หวังว่าจะดีเหมือนวันนี้
เอาล่ะ ผมจะเข้านอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับ ไม่ต้องรอหรอก ผมไม่จูบราตรีสวัสดิ์ใครอีกนะ เข้านอนได้แล้ว!
:L2:
“อืม...”
ผมขยับตัวที่เริ่มปวดเมื่อยเนื่องจากนอนในท่าที่ไม่สบายตัว บางอย่างขยับตัวผมอย่างนุ่มนวลปรับท่านอนให้ผมแผ่วเบาแทบไม่รู้สึกตัว แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ลมพัดโชยบางๆ ชวนให้หลับตาอีกรอบแต่ผมก็ฝืนลืมตาตื่น ผมกะพริบตาปรับภาพให้เข้าที่แล้วมองไปๆ รอบตัวด้วยความงุนงง
หือ? ทำไมผมมานอนอยู่ในครัวหลังบ้านแบบนี้กันเนี่ย ผมขยับตัวจะลุกขึ้นแต่กลับขยับไม่ถนัด เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้จะร่วงหล่นลงไป โชคดีที่มีแขนหนาคู่หนึ่งตวัดรับตัวผมเอาไว้ ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าตัวเองกำลังอยู่บนเปล ผมหันมองไปเห็นดวงตาสีดำเข้มคู่สวยที่จ้องมองมาที่ผมอย่างสงบนิ่ง ผมค่อยๆ คลี่ยิ้มให้แก่เขาแม้จะยังไม่ตื่นดีก็ตาม
“ผมเผลอนอนไปเหรอ?”
“อืม” เขาตอบกลับมาสั้นๆ เหมือนเดิม ผมไม่พูดอะไรต่อ เคลื่อนตัวเล็กน้อยนอนราบกับแผ่นอกหนาอันอบอุ่นและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นกายที่พิเศษของเขาทำให้ผมผ่อนคลาย ผมทำตัวราวกับเป็นแมวขี้เซาคลอเคลียออดอ้อนไม่ยอมห่าง ทำเหมือนอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด ก็มันสบายและสงบขนาดนี้นี่น่า ยิ่งมือใหญ่ที่ลูบบนศีรษะอย่างนุ่มนวลนั่นทำให้ผมอยากจะนอนต่ออีกสักรอบ
“พวกเราเนี่ยทำตัวเหมือนคนไม่มีงานทำเลยเนอะ”
“...”
“ผมอยากจะทำตัวแบบนี้ไปตลอดจัง ไม่ต้องทำงานอะไรเลย หึๆ แต่คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ แค่ไม่กี่วันก็ไม่มีอะไรกินแน่ๆ”
“ทำไมจะไม่ได้” พี่เฮดีสเอ่ยแทรกขึ้นมา ผมลืมตา เอียงหน้ามองเขาอย่างสนใจ
“แต่งงานกับพี่ เดี๋ยวพี่เลี้ยงนายเอง”
“บู! ไม่เอาหรอก” ผมหัวเราะขำ ถึงแม้ว่าเขาจะทำหน้าจริงจังแค่ไหนก็ตาม ถึงผมจะบื้อไปนิด(ขนาดเอาผู้ชายเป็นคนรัก)แต่ว่าผมก็ไม่ได้โง่หรอกนะ การเป็นแฟนมันตกลงกันระหว่างคนสองคน แต่การแต่งงานน่ะมันต่างกว่ามาก ผมมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าด้วยสายตารักใคร่ ผมรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่นแต่มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ทั้งนิสัยของผมและทั้งในโลกแห่งความจริง ผมเอนศีรษะลงแนบหน้าอกฟังเสียงหัวใจเต้นอันมั่นคงของเขาแล้วเอ่ยเบาๆ
“แค่พี่เป็นของผมก็พอแล้ว”
“และนายก็เป็นของพี่คนเดียว”
“แน่นอน! ผมรักพี่คนเดียว” ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มรับเมื่อเขาเอ่ยต่อจากประโยคที่ผมพูดก่อน ผมพยักหน้าเอ่ยยืนยันอย่างหนักแน่น เขาเหยียดริมฝีปากเล็กน้อยคล้ายยิ้ม ผมมองริมฝีปากได้รูปสวยจนน่าอิจฉาอย่างขัดเคือง ยื่นมือไปยกมุมปากของเขาให้ยกสูงขึ้นให้ดูเหมือนยิ้ม แต่ทำแล้วมันดูน่าตลกมากกว่าน่าดู ผมเลยเผลอหัวเราะ
“หัวเราะอะไร?”
“เปล๊า” ผมผละมือออกมาแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาจับผิด ผมดันตัวลุกขึ้นอย่างระวังไม่ทำให้ตัวเองตกพื้น แต่ถูกคนที่นอนอยู่ดึงเข้าไปกอดเอาไว้ ผมเกือบพลิกตกเปล ร้องเสียงหลงคว้าตัวร่างหนามากอดเอาไว้แน่น ก่อนจะเงยหน้าทำหน้าบูดใส่คนที่ใช้กำลังที่ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สาใดๆ ผมทุบเขาไปหนึ่งทีโทษฐานทำให้ตกใจ
“ถ้าผมตกลงไปล่ะ!”
“ไม่ตกหรอกน่า” พี่เฮดีสจับมือของผมที่จะลงมือทุบเขาอีกรอบแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ไปเอาความมั่นใจพรรค์นั้นมาจากไหนกัน เมื่อผมทำหน้าไม่เชื่อเขาก็ลงมือพิสูจน์ให้เห็น เขย่าเปลให้แกว่งไปมา ผมที่อยู่ข้างบนเกาะเขาไว้แน่นกว่าเดิม พี่เฮดีสพึมพำอะไรบางอย่างที่ริมหูของผม ผมไม่สนใจจะฟังมัวแต่กลัวที่จะตกลงไป ถ้าเกิดตกขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ผมจะ... จะ...
“โอ๊ะ” พี่เฮดีสอุทานออกมาเบาๆ ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นตัวเองกำลังลอยอยู่กลางอากาศสูงจากเปลเป็นศอก ทุกอย่างย่อมหนีไม่พ้นแรงโน้มถ่วงเช่นเดียวกับพวกเรา ผมหลับตาปี๊ทันที
แว๊กกกก จะตกแล้ววว!
“หึๆ” เสียงหัวเราะทุ้มๆ ข้างหูทำให้ผมจั๊กจี้ ผ่านไปนานเท่าไรก็ยังไม่รู้สึกถึงแรงกระแทก ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง สิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งสงบอยู่ใกล้แค่ไม่กี่คืบ ผมเงยหน้ามองซ้ายมองขวา อ้าว ทำไมเรายังอยู่บนเปลอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้หล่นลงเปลได้พอดิบพอดีนะ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น! ผมก้มมองพื้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมามองคนที่นอนทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน เขาเหลือบสบตาผมอย่างขบขัน
“บอกแล้วว่าไม่มีทางตกหรอก”
“บังเอิญต่างหากล่ะครับ! ไม่เล่นแบบนี้อีกแล้วนะ ผมหัวใจจะวาย”
“อืม หน้าซีดเชียว กลัวเหรอ?” เขารับปากอย่างว่าง่าย เอื้อมมือมาแตะหน้าของผมเบาๆ ใช้เรียวนิ้วสวยลูบไล้ ผมเอียงหน้าซุกเข้ากับมือขนาดใหญ่แล้วพยักหน้า พี่เฮดีสขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากแดงระเรื่อแตะแก้มของผมแผ่วเบา ให้ความรู้สึกเหมือนขนนกปัดผ่าน มันจั๊กจี้นิดหน่อย มือของเขาลูบศีรษะของผมคล้ายกำลังปลอบประโลม
“จะกลัวทำไม มีพี่อยู่ทั้งคน”
“อืม” ผมอมยิ้มกับคำพูดนั้นของเขา ขำกับคำพูดของคนปลอบไม่เป็นสับปะรด แต่ในใจของผมกลับอบอุ่นอย่างประหลาด ถ้ามีเขาอยู่ล่ะก็เรื่องอะไรผมก็ไม่ต้องกลัว มันทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นะ แค่มีเขาอยู่ด้วยก็พอแล้ว...
“อือ...” ผมขยับตัวเล็กน้อย เขาประคองใบหน้าของผมแล้วประกบริมฝีปากประทับอย่างนุ่มนวล ผมเผยอริมฝีปากเปิดทางให้ลิ้นอ่อนนุ่มเข้ามาซอนไซสัมผัสภายใน มืออีกข้างของเขากอดรัดแผ่นหลังของผมกดแรงลงให้ตัวเราแนบชิด เรียวปากนุ่มค่อยๆ เพิ่มดีกรีร้อนมากขึ้น มือหนาที่ร้อนฉ่าสอดเข้าไปข้างในร่มผ้าลูบไล้ตามผิวเปลือยเปล่า
ริมฝีปากอุ่นนุ่มผละจากไปค่อยๆ ประทับรอยตามใบหน้าและลำคอ ผมกำลังเคลิ้มแต่เสียงดูดเบาๆ ทำให้ผมลืมตาขึ้น เหลือบตามองใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติซึ่งก้มหน้าจูบเม้มลำคอของผม ผมขยับตัวจะหนีแต่เขากลับยึดผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“โอ๊ย ไม่เอานะ อย่าทำรอยตรงที่เห็นได้ชัดสิครับ!” ผมร้องประท้วง ห้ามเขาทำรอยไปมากกว่านี้ เพราะรอยแดงพวกนี้ทำให้ผมเกือบโดนเพื่อนสนิทจับได้แล้วว่าไปทำอะไรมา โชคดีที่มันคิดว่าผมโดนแมลงต่อม ใช่ล่ะ แมลงตัวใหญ่ที่กำลังข่มเหงผมอยู่นี่ไงเล่า! พี่เฮดีสเลิกทำเงยหน้ามาพูดกับผมด้วยสีหน้านิ่ง
“งั้นทำตรงอื่นที่มองไม่เห็นได้สินะ?”
“อ๊ะ...!” ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาดันผมนั่ง เปิดเสื้อของผมขึ้นอย่างว่องไว ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนริมฝีปากร้อนและอ่อนนุ่มโจมตีที่จุดอ่อน ผมสูดหายใจลึก เม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องเอาไว้ มือพยายามดันใบหน้าที่จดจ่อตรงหน้าอกออก ลิ้นสากเลียหยอกล้อยอดอกแล้วดูดแรงๆ อีกข้างใช้มือบดขยี้ไปด้วย ผมอุทานเสียงเบาเจ็บจี๊ดเล็กๆ ก่อนจะเสียวซ่านแถวท้องน้อยบิดเกรียวไปมา ถูกกระตุ้นอยู่นานจนหายใจติดขัด มือที่ผลักกลายเป็นรั้งเขาเอาไว้
ริมฝีปากร้อนผละจากยอดอกที่แข็งตัวชูชัน มันชื้นแฉะไปด้วยน้ำลายใส ผมกัดริมฝีปากของตัวเองมองเขาที่ก้มหน้าจูบขบเม้มตามผิวกาย ทุกจุดที่ริมฝีปากร้ายกาจเคลื่อนผ่านกลายเป็นจุดแดงระเรื่อ เหมือนถูกแมลงกัดต่อมปรากฏบนผิวขาวๆ ของผม พี่เฮดีสเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าหล่อเหลายังคงความนิ่งเฉยเหมือนเดิม แต่ทว่าดวงตาสีเข้มของเขาเจือบางสิ่งที่ทำให้ผมหัวใจเต้นรัว
“พี่...”
“อย่ากัดปาก” เขากระซิบปากในขณะที่ริมฝีปากของเราอยู่ชิดกัน ผมเลิกกัดเอียงหน้าจูบริมฝีปากยั่วยวนตรงหน้าอย่างอดใจไม่ไหว ผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่ชวนให้คลั่งซะจริงๆ เลย! เราจูบแลกความหวานให้กันและกันอยู่เนิ่นนาน เขาผละจากอย่างอ้อยอิ่งคลอเคลียไม่ยอมห่าง ผมรู้สึกถึงมือที่คอยป้วนเปี้ยวแถวกลางตัว ก่อนที่อะไรมันจะเตลิบไปมากกว่านี้ผมตัดสินใจพูดเตือนความจำเขา
“พี่ เราต้องไปซื้อกับข้าวมาทำมื้อเย็นไม่ใช่เหรอ?”
“อืม แป๊บ” เขาครางตอบเสียงกระเส่าข้างหูจนผมขนลุกเกรียว บ้าจริง! ผมหลบจากริมฝีปากที่เพียรจะปลุกเร้าอารมณ์ไม่ยอมหยุด พี่เฮดีสหันมามองหน้าผมทำสายตาประณาม ผมส่ายหน้าเอ่ยเสียงจริงจัง
“เดี๋ยวจะค่ำมืดก่อนนะครับ เรารีบไปกันเถอะ”
“ก็ได้”
ผมยิ้มโล่งเมื่อเขาพยักหน้ายอมแต่โดยดี แล้วยิ้มของผมก็ค้างเติ่งเพราะประโยคถัดมาของเขา
“หลังจากที่พี่อิ่มก่อนนะ”
“อ๊ะ เดี๋ยว!” ผมร้องประท้วงเมื่อถูกคนตัวโตหิ้วเข้าไปในบ้าน โอ๊ยยย แบบนี้กว่ามื้อเย็นจะเสร็จจะไม่ปาไปเที่ยงคืนหรือไง!?
หลังจากที่ผมพยายามต่อรองสุดความสามารถ แม้จะเปลืองเนื้อเปลืองตัวกันอยู่หลายรอบ ผมเข็นรถเข็นไปแผนกผักสดและหันไปมองคนยังไม่อิ่มที่เดินตามมา แม้สีหน้าเขาจะนิ่งเหมือนไม่มีอะไรแต่ทว่าผมจับรังสีความหงุดหงิดจากเขาได้ชัดเลย ผมพยายามส่งยิ้มให้เขาที่สะบัดหน้าหนีเหมือนเด็กงอนพ่อแม่ที่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้ ผมใจแป้วเล็กน้อยที่ถูกเมินแบบนี้ ผมถอนหายใจ หยุดเดินยืนรอผู้ใหญ่ขี้งอนบางคนให้เดินมาถึงเพื่อจะได้เคลียร์กันดีๆ เขาหยุดยืนอยู่ข้างๆ แต่ไม่พูดอะไรสักอย่างแถมยังไม่ยอมมองหน้าอีกต่างหาก
“พี่เฮดีส ผมขอโทษ ผมหิวจริงๆ ไม่มีแรงด้วย”
“อืม” เขาส่งเสียงตอบรับในลำคอเบาๆ แต่ยังไม่หันมามองเหมือนเดิม ผมมองเขาอย่างยอมแพ้เป็นฝ่ายง้อเขาก่อน
“ผมชอบกินข้าวฝีมือพี่มากเลยนะ พี่ทำอร่อยที่สุดเลย เพราะฉะนั้นอย่าโกรธกันแบบนี้สิครับ”
“แถมครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่เราออกมาซื้อของด้วยกัน” ผมก้มหน้ามองพื้นเล็กน้อยด้วยความเขินจัดที่จะพูดออกไป ผมเงยหน้าเห็นเขาที่ยังคอแข็งหันหน้ามองทางอื่นเหมือนเดิม ผมเม้มริมฝีปากรวบรวมความกล้ายื่นมือไปคล้องแขนเขาไว้หลวมๆ สบหน้าบนหัวไหล่ ผมกระซิบบอกเสียงเบาๆ
“พี่ต้องทำให้ผมอิ่มก่อนที่ผมจะทำให้พี่อิ่มสิมันถึงยุติธรรม”
“...” เขาไม่ตอบรับอะไร เงียบอยู่อย่างนั้น ผมตัดสินใจปล่อยมือมองเขาอย่างท้อใจ นี่ผมก็ง้อสุดๆ แล้วนะ!
“ถ้าผมไม่อิ่ม อย่าหวังว่าพี่จะอิ่มด้วยเหมือนกัน!” ผมพูดทิ้งท้ายเข็นรถเดินหนีออกไป น้าบึ้งอยู่ไม่นานก็เปลี่ยนมาอมยิ้มเพราะเหลือบหางตาไปเห็นคนขี้งอนเดินตามมาติดๆ พี่เฮดีสเร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินข้างผม เขาชิงรถเข็นเดินไปอีกทาง
ผมหยุดเดินกรอกตามองคนขี้งอนอย่างโมโห ไอ้เราก็นึกว่าจะมาง้อ ที่ไหนได้! เชอะ! นี่ผมกำลังคบอยู่กับเด็กสามขวบหรือไง!? ผมถอนหายใจก้าวเดินออกไปตามหาเด็กขี้งอนที่ไม่รู้เข็นรถไปหายไปไหนแล้ว ผมเดินมองหาไปเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นคนขี้งอนยืนเลือกของอยู่ไกลๆ เขาเลือกของใส่รถเข็นแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบเดินสาวเท้าถี่พยายามตามเขาให้ทัน พอเลี้ยวซ้ายเท่านั้นแหละเขาก็หายไปอีก ผมหันมองไปรอบๆ อย่างหัวเสีย อะไรเนี่ย!? หายไปไหนของเขากัน? ผมพยายามมองหาเขา เริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆ ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเดินกลับก็เห็นเขาเข็นรถอยู่แถวแผนกของสดซะก่อน
อ้าว ทำไมไปอยู่ตรงนั้นเร็วจัง?
ผมเดินไปหาเขาอย่างงงๆ ก่อนจะหยุดเท้าชะงักกับที่ เมื่อจู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามากอดแขนเขาอย่างสนิทสนม ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เดินเข้าไปหาอย่างร้อนใจ ผู้หญิงคนนั้นใครกันน่ะ? ทำไมถึงมาแสดงความสนิทสนมกับพี่เฮดีสแบบนั้นได้ แถมพี่เฮดีสมนุษย์ผู้ไร้สัมพันธ์อันดีต่อคนอื่นกลับไม่สะบัดหรือพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
“เฮดีส!”
“หือ? อ้าว เธอ...? ...อัญ?”
“อะไรกันคะ เผลอแป๊บเดียวก็ลืมอัญไปแล้วเหรอ คนใจร้าย” ผู้หญิงคนนั้นผมยาวสีน้ำตาลสวย ดวงตาของเธอกลมโตสีน้ำตาลเช่นเดียวกับเส้นผม และที่ทำให้ผมชะงักตกใจไม่ใช่เพราะว่าเธอสวย แต่เป็นเพราะเธอหน้าตาเหมือนผมเลย! ผมยืนสั่นสะท้าน ชาวาบทั้งตัว ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้าใส่จนมึนงง
“เธอกลับมาจากแคนาดาตั้งแต่เมื่อไร?” พี่เฮดีสก้มมองเธอด้วยใบหน้านิ่ง เขาเอ่ยถามเธอโดยไม่สะบัดหรือถอยห่างออกจากหญิงสาวคนนั้น ผมมองปฏิกิริยาของเขาที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นอย่างเจ็บปวด พวกเขาต้องเคยรู้จักกัน แถมผมยังสังหรณ์ใจว่าพวกเขาถึงขั้นสนิทสนมกันเชียวแหละ ไม่อย่างนั้นคนอย่างพี่เฮดีสจะยอมให้ใครก็ไม่รู้ว่าเกาะติดได้ยังไง
“...อ่า เฮดีส เฮดีสจริงๆ ด้วย!” ผู้หญิงชื่อ ‘อัญ’ คนนั้นยิ้มกว้าง ดวงตาใสเป็นประกายระยิบระยับราวกับกำลังพบเจอกับปาฏิหาริย์ ท่าทางตื่นเต้นจนเนื้อเต้นของเธอทำให้พี่เฮดีสงุนงง อัญกอดแขนพี่เฮดีสแนบชิด สีหน้ามีความสุขมากๆ เธอเริ่มพูดเสียงหวานเจื้อยแจ้วถึงเรื่องราวความหลังระหว่างพวกเขาสองคน ซึ่งผมไม่รู้อะไรด้วยเลยสักเรื่อง อาการสนิทสนมเกินคนรู้จักธรรมดาของพวกเขาทำให้ผมอึ้ง พูดอะไรไม่ออกไป ผมก้าวเท้าถอยหลังแล้วหันเดินจากไปเงียบๆ ไม่แม้จะหันไปมองภาพที่ทำให้ลำคอตีบตันนั่นอีก
:L2:
กึก... กึก... กึก...
ฝันเมื่อคืนทำลายผมอย่างมาก ไม่รู้ทำไมผมต้องติดใจกับอีแค่ฝันเพ้อเจ้อของตัวเอง ความฝันมันไม่ใช่แค่ฝันดี มันยังมีฝันร้ายด้วย ผมลืมนึกถึงความจริงข้อนี้ไปสนิทใจ ผมครุ่นคิดกับตัวเองกดปากกาไปมาอย่างไม่รู้ตัว คืนนี้ผมจะหลับได้ไหม ผมไม่อยากฝันร้ายต่อจากเมื่อคืนเลย นี่มันไม่ใช่ฝันธรรมดาๆ ซะแล้ว ความฝันมันไม่น่าปะติดปะต่อเป็นเรื่องราวยาวเหยียดเหมือนฉายภาพยนตร์แบบนี้ ผมกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ
‘อย่ากัดปาก’
ผมคลายริมฝีปากแล้วขมวดคิ้วมุ่น ทำไมความฝันของผมถึงได้บ้าบอคอแตกแบบนี้ ทำไมต้องฝันเพ้อถึงผู้ชายคนนี้ด้วย พอลองคิดเปรียบเทียบพวกเขาแทบจะไม่แตกต่างกันเลย ในฝันเขาแสดงว่ารักผมออกมาตรงๆ แต่ในความเป็นจริงตรงกันข้ามเลย แต่นิสัยหรือท่าทางเหมือนกัน อย่างว่าในฝันเขารักผม ความเป็นจริงเขาไม่ได้รักผมนี่น่า พฤติกรรมมันก็ต้องแตกกันอยู่แล้ว เฮ้อ ความเพ้อฝันความผมถ้าเขียนเป็นนิยายคงได้หลายเล่มแล้ว ผมยังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องของใครบางคนจนไม่สังเกตว่าตอนนี้ตัวเองนั่งอยู่ที่ไหน
“เฮ้ย เฮ้ยย! เฮ้ยยยย!” ซันเซ็ตที่ยื่นหน้ามาจ่อซะใกล้ชิด ผมผงะหงายหลังอย่างตกใจ
“เล่นอะไรของมึง!?” ผมถามกลับเสียงดังล็กน้อย ซันเซ็ตยักไหล่มองผมด้วยสายตาเคลือบแคลง ตั้งแต่เช้าแล้วที่ซันเซ็ตจ้องมองผมด้วยสายตาแบบนี้ ไม่นับซีเนียร์และคนอื่นๆ ด้วยนะ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมไม่อยากเข้าเรียนเลย รู้สึกอึดอัดชะมัด เฮ้อ
“มีคนมาหามึง” ท่าทางชวนหาเรื่องของซันเซ็ตทำให้ผมงุนงง ผมตัดสินใจไม่สนใจเพื่อนที่ทำหน้าหงิกหน้างอใส่แล้วหันไปมองแขกที่ว่า
ตอนนี้เป็นช่วงพักทานอาหารกลางวันพวกเรานั่งทานที่โรงอาหารของคณะ ผมแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าคนมาหาเป็นพี่ไอวี่ ผมมองซันเซ็ตอย่างลำบากใจ ก็มันเล่นจ้องผมเขม็งขนาดนั้นนี่น่า ผมลุกขึ้นไปคุยกับพี่ไอวี่ซึ่งแต่งตัวมาซะสวยเช้ง ในมือถือถุงขนมเยอะแยะหิ้วมาให้กับผม ผมมองอย่างลำบากใจเอ่ยปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“พี่ไอวี่ ผมรับไว้ไม่ได้หรอก มันเยอะเกินไป”
“โธ่ เอาไปเถอะรัญ พี่แวะไปร้านขนมแล้วคิดถึงรัญก็เลยซื้อมาฝากนิดๆ หน่อยๆ”
“พี่ไอวี่~~~ ถ้ารัญไม่รับก็อย่ายัดเหยียด เอ๊ย ก็ไม่ต้องให้รัญหรอก ให้หนูเล็กดีกว่า หนูก็น้องพี่นะ” หนูเล็กที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนคว้าถุงขนมตรงหน้าของผมวิ่งฉิวไปอย่างรวดเร็ว พี่ไอวี่ทำหน้าตกใจมองตามหนูเล็กที่ขโมยถุงขนมหายลับเข้ากลีบเมฆ ผมยิ้มนิดๆ เอ่ยกับพี่ไอวี่
“ขอบคุณสำหรับขนมครับ แต่ว่าพี่ไม่ต้องลำบากซื้อมาก็ได้ ผมเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่เต็มใจซื้อมาให้รัญ แต่ยัย...ฮึ่ม” พี่ไอวี่หันมามองผมเอ่ยเสียงอ่อน ก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูกเมื่อคิดได้ว่าขนมที่ว่าถูกลักพาไปแล้ว
“โอ๊ยยยย! คนเขาปฏิเสธขนาดนั้นแล้วยังจะด้านอยู่อีกนะแม่คุณ!” เสียงประชดของซันเซ็ตลอยขึ้นแทรกบทสนทนาเกรงอกเกรงใจของผม พี่ไอวี่หันขวับไปจ้องตาเขียวปั๊ดให้เจ้าคนปากเสียที่เริ่มปฏิบัติการเทหมาออกจากปาก ซันเซ็ตยิ้มเยาะไม่สนใจสายตาโมโหของพี่ไอวี่ ปากพาซวยของมันก็ยังพล่ามไปเรื่อยจนพี่ไอวี่ไม่ไหวจะทนทาน พุ่งไปประทุษร้ายเพื่อนปากหมาของผมเต็มเหนี่ยว ซันเซ็ตวิ่งหนีลี้ภัยชั่วคราว ผมนั่งลงมอง ส่วนคนอื่นๆ กินข้าวต่อไม่สนใจละครซ้ำซากของซันเซ็ตกับพี่ไอวี่
“เฮ้อ ปากหมาแบบนี้ เมื่อไรสาวเขาจะรู้ฟะ ไอ้ห่าซันเอ๊ย” ซีเนียร์มองตามไปสักพักแล้วส่ายหน้าพึมพำอย่างปลงตก
ผมพยักหน้าตาม ซันเซ็ตมันปากเสียจริงๆ นั่นแหละ แถมไม่รู้บังเอิญหรือตั้งใจ ไอ้บ้านี่ปากเสียกับพี่ไอวี่โดยเฉพาะซะด้วย ผู้หญิงคนอื่นผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลย สงสัยจะเป็นอะไรที่พิเศษน่าดู อ๊ะ นี่ผมกำลังค้นพบอะไรบางอย่างอยู่หรือเปล่า!? ผมตื่นเต้นที่คิดอะไรได้ หันไปมองคนอื่นๆ กำลังจะถามแต่ก็เงียบไว้ ถ้าผมรู้พวกมันก็ไม่พ้นรู้แล้วเป็นชาติๆ แน่ ช่วยไม่ได้ ผมมันชั้นอนุบาลนี่น่า!
“พวกมึงมีชุดจะใส่งานพรุ่งนี้แล้วยังวะ?” โอเล่เปิดประเด็นกลางวง ผมตักข้าวเคี้ยวตุ้ยๆ มองเหล่าเพื่อนๆ ที่ทำหน้าเพิ่งคิดได้ ไม่ต้องห่วงซีเนียร์ที่เป็นผู้เข้าแข่งขันชิงตำแหน่งเจ้าป่า เพราะมีพี่เลี้ยงจัดหาชุดให้เรียบร้อยแล้วแน่นอน แต่พวกผมสิ... ไม่ต้องพูดถึงผมที่ลืมสนิท ตายห่า! พรุ่งนี้เป็นงานราตรีเฟรชชี่ผมยังไม่มีชุดใส่ไปงานเลย ยังไม่หาด้วยซ้ำ!
“กูยังไม่หาเลย ทำยังไงดี?” ผมถามเพื่อนอย่างกังวล จะหาชุดทันงานพรุ่งนี้ไหม โอเล่มองผมแล้วยกนิ้วส่ายไปมา
“จุ๊ๆ มึงไม่ต้องหาหรอก พวกพี่ๆ เขาหาให้มึงแล้ว เมื่อวานกูฝากไปกับพี่ยู พี่ยูไม่ได้บอกเหรอวะ?”
ผมส่ายหน้า เมื่อวานไม่เห็นพี่ยูมาที่บ้านเลย แล้วทำไมพวกพี่ๆ ถึงต้องหาชุดให้ผมด้วยล่ะ ผมไม่ใช่คนชิงตำแหน่งอะไรสักหน่อยนี่ ระหว่างที่กำลังทำหน้าสงสัย ซีเนียร์ตบไหล่ของผมเบาๆ พร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้น
“ชุดสวยเหมาะกับมึงมาก รับรองตำแหน่งนี้ไม่พ้นมึงแน่”
“ห๊ะ ตำแหน่งอะไร?” ผมยิ่งทำหน้างุนงงหนักกว่าเดิม โอเล่ยิ้มอย่างมีเลศนัยมาให้ ส่วนซีเนียร์ก็ไม่ตอบ มันส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเสียงจุ๊ๆ อมยิ้มขำ ส่วนมอตโตทำหน้านิ่งไม่มีส่วนร่วมกับวงสนทนา ผมมองพวกมันอย่างสงสัยปนระแวง หวังว่าผมจะไม่โดนเล่นอะไรแผลงๆ พวกเรานั่งทานข้าวต่อ
ซันเซ็ตกลับมานั่งกินข้าวด้วยรอยยิ้มแป้นอารมณ์ดีต่างจากตอนแรกมากๆ ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ เดี๋ยวหน้าบึ้งเดี๋ยวก็ยิ้ม!
“จริงสิ กูมีเรื่องจะถามมึงวะรัญ” ซีเนียร์หันมามองผมแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นทางการ น้ำเสียงของมันจริงจังเอามากๆ ผมที่กังวลมาตั้งแต่เช้าก็สะดุ้งในใจ รับรู้ว่าเพื่อนจะยิงคำถามอะไรออกมา ผมทำใจอยู่ชั่วครู่พยักหน้าตอบรับอย่างหวั่นใจ เพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มหันมามองผมเป็นจุดเดียว ตั้งหน้าตั้งตาดูซีเนียร์สอบสวน
“มึงกับเฮดีสรู้จักกันตั้งแต่วันที่มึงกับกูทำงานพิเศษที่ร้านเบเกอรี่นั่นแล้วใช่ปะ?”
ผมพยักหน้ารับ ซีเนียร์ทำหน้าแบบนึกแล้วเชียวอะไรทำนองนั้นทันที ผมเหลือบมองเพื่อนอย่างกล้าๆ กลัวๆ โอเล่ทำตาเป็นประกายวิบวับ ท่าทางเหมือนอยากให้ขยายความให้ฟัง ส่วนมอตโตเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ซีเนียร์เงียบไปถอยฉากให้ซันเซ็ตเป็นคนถามคำถามต่อไป
“มึงเอาจริงเหรอวะ? กับไอ้เฮดีสนั่น? มึงรู้จักมันกี่เดือน? แล้วรู้อะไรเกี่ยวกับมันบ้าง?”
“ไม่รู้แต่เขาก็โอเคดีนะ” ผมหันไปมองซันเซ็ตแล้วเอ่ยสั้นๆ แต่จริงจัง ซันเซ็ตขมวดคิ้วส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“มึงรู้ไหม ไอ้คนที่มึงคิดว่าดีน่ะตัวจริงมันเป็นคนยังไง?”
ผมส่ายหน้า ซันเซ็ตก็เอ่ยจริงจัง
“เมื่อวานตอนเย็นมันมาหามึง แต่มึงรู้ไหม พอตกดึกมันไปเที่ยวกับสาวๆ เป็นกลุ่ม! กูยืนยันนอนยันให้มึงเลย สัด ไอ้ห่าเฮดีสน่ะกูเห็นมันไปเที่ยวทุกวันได้สาวไปทุกคืน! เต็มสองตาอันร้อนผ่าวของกูเนี่ย แบบนี้กูจะไว้ใจให้มันมาคบกับมึงได้ยังไง บอกตรงๆ กู ไอ้ซีเนียร์กับไอ้มอตโต ไม่เห็นด้วยเด็ดขาด!”
ซันเซ็ตร่ายยาวจนผมรับไม่ทัน อะไรนะ พี่เฮดีสเนี่ยนะจะทำตัวแบบนั้น เขาน่าจะไปเที่ยวบ้าง แต่ไม่มีทางไปกับผู้หญิง... ผมนิ่งเงียบ ภาพตอนแรกแวบเข้ามาในหัว ชักจะไม่มั่นใจกับสิ่งที่เพื่อนพูด ถ้าย้อนกลับไปตอนที่เจอกันครั้งแรกเขาก็อยู่กับสาวๆ ทั้งฝูงเลยนี่ แถมยืนที่ไหนก็มีแต่สาวเข้ามาจีบที่นั้น ผมมองเพื่อนแล้วไม่เอ่ยอะไรตอบกลับ
“โอ๊ยยย! พวกมึงเป็นพ่อแม่ของไอ้รัญหรือไง!? ไอ้รัญจะคบกับใครมันก็เรื่องของมันสิวะ พวกมึงไปเกี่ยวอะไรด้วย!” โอเล่ตบโต๊ะเอ่ยขึ้นขัดอย่างโมโห มันส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ชี้หน้าพวกซันเซ็ตเรียงตัว
“พวกกูเป็นเพื่อนโว้ย แล้วก็ไม่อยากให้เพื่อนไปยุ่งเกี่ยวกับคนพรรค์นั้น ถ้าไอ้รัญมันเสียใจขึ้นมามึงจะรับผิดชอบหรือไง!?” ซันเซ็ตไม่ยอมแพ้เงยหน้าเถียงโอเล่กลับ ผมเข้าใจว่ามันเป็นห่วงผม ผมเข้าใจดีเลยล่ะ โอเล่เบ้ปากแล้วย้อนกลับ
“ไอ้รัญมันโตแล้ว มันตัดสินใจเองได้ ตัวมันก็ต้องรับผิดชอบเองสิ” โอเล่หันมาพูดกับผม สีหน้าจริงจัง “มันขึ้นอยู่กับตัวมึงเองรัญ อย่าไปตัดสินใจตามความคิดของใคร ถ้ามันจะเสียก็ให้เสียด้วยการตัดสินใจของมึงเอง ไม่ใช่เพราะขี้ปากคนอื่น!”
“พวกมึงใจเย็นๆ ก่อน กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วงกู ขอบใจมาก แต่อย่างที่โอเล่มันพูดนั่นแหละ เรื่องของกู กูต้องตัดสินใจเอง รับผลของมันด้วยตัวเอง” ผมโบกมือให้พวกมันใจเย็นลง ท่าทางพร้อมจะฟัดกันเต็มที มอตโตเอ่ยแทรกเสียงราบเรียบ
“ก่อนที่มึงจะตัดสินใจ กูอยากพามึงไปดูอะไรบางอย่าง จากนั้นมึงจะเอายังไงก็แล้วแต่มึง กูจะไม่สนใจแล้ว”
“ได้ ไปตอนไหนล่ะ” ผมหันไปมองมอตโตแล้วพยักหน้ารับ
“เย็นวันนี้แหละ แล้วมึงจะได้เปิดหูเปิดตาเรื่องไอ้เฮดีสแน่ๆ” สีหน้าของมอตโตดูอยู่เหนือมั่นใจเอามากๆ
“มึงจะพากูไปไหนล่ะ?” ผมถามกลับด้วยท่าทางสบายๆ แต่ในใจเริ่มกลัวอย่างไม่มีเหตุผล ทำไมกัน ทำไมผมถึงรู้สึกเป็นกังวลแบบนี้กันนะ มอตโตขยับแว่นเอ่ยตอบราบเรียบ
“โรงพยาบาลจิตเวช”
“...!!!?”
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
ตกใจใช่ไหม ตกใจล่ะสิ!!!
Character in This Chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png)(http://i.imgur.com/fD9U7jN.png)(http://i.imgur.com/HbGodXK.png)
(http://i.imgur.com/rl9VxF9.png)(http://i.imgur.com/JQXC93e.png)(http://i.imgur.com/0xbe2eE.png)
แล้วเจอกันตอนต่อไปนะจ้ะ!
-
ทำไมมันลึกลับซับซ้อนอย่างนี้ :mew2:
-
เย้ยยย จบเยี่ยงนี้ให้ค้างเล่นๆได้ไงคะคุณนักเขียนนนนนน มาต่อด่วนๆๆๆเลยค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ! :katai1: :katai1:
-
เนเน่ชอบฝันแบบนี้บ่อยๆ
มันเกี่ยวกับความทรงจำช่วงหนึ่งที่หายไปหรือเปล่า
มอตโตขัดขวางความสุขมากอ่ะ
ว่าแต่คนที่ควงสาวเป็นพี่เฮดีสจริงหรอ
-
คนที่พวกซันเซ็ตไปเห็นนั่นใช่พี่ไนซ์เปล่า?
เหมือนพี่โพไซดอนเคยว่าพี่ไนซ์โกหกหน้าตาย
-
:m22: 55555555
รัญจะได้เจอได้เห็นอะไรกันนะ ว่าแต่นั่นจะใช่พี่เฮดีสจริงๆเหรอ
-
พี่แกไปทำอะไรที่โรงพยาบาลจิตเวชล่ะ ซับซ้อนแท้
-
เหมือนมีแต่ปมและปัญหามาเรื่อยๆ แถมพระเอกกับนายเอกยังไม่เข้าใจความรู้สึกอีกฝ่ายด้วย ฮืออออออ :ling1:
แล้วนี่พี่เฮดีสไปทำอะไรอีกเนี่ย อย่าทำน้องรัญหนูเสียใจนะพี่ :z3:
-
ขยันเป็นพักๆนะ :hao7:
ทำไมต้อง จิตเวช เกี่ยวไรกับพี่เฮดีส :katai1:
-
ไม่นะพระเอกของเราทำอะไรลงไปนั่น
-
ตอนแรกก็หวานหรอกนะ
ไหง๋ตอนท้ายเหมือนจะมีปัญหา
มาอีกล่ะ ???
-
o22
เฮดีสไปหลีสาว?????
-
หน่วงมาเชียว :serius2:
ปล.อัญคือครายยยยยยยยย!!!
-
มีปมมาให้สงสัยอีกแล้ว :serius2:
-
ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมารวดเร็วเยี่ยงนี้ >>>><<<< หนูเนฝันอีกแล้ว แถมคราวนี้ดูเหมือนจะฝันดราอีกเฮดีส(ในฝัน)เคลียร์ด่วน ส่วนความจริงนั้นอาจเป็นไนซ์ก็ได้ที่เพื่อนเนเห็น ฮา ยังไงก็รอตอนต่อไปดีกว่า มาเร็วๆนะ ชักเริ่มเห็นปมคลายแล้วสิ
-
ฝันซะเหมือนจริงเลยนะ
ขอบคุณ :)
-
:mew4:
-
ห๊ะ อะไรๆๆๆ มีอะไรที่คนอ่านยังไม่รู้อีก พี่เฮดีส พี่เมื่อไหร่จะเลิกลึกลับ ลุ้นตามจนห่วงเนรัญละ
-
ไปทำไรที่จิตเวธและอัญคือใคร
-
พาเคลียดอีกแล้ว
-
:call:
-
สับสนมึนงง เฮดีสแน่เหรอ :really2:
-
ขอห่อเฮดีสกลับบ้านได้ป่ะ น่ารัก....... อยากได้
รอตอนต่อคับ
-
ตกใจใช่ไหม ตกใจล่ะสิ!!!
ตกใจมากเลยค่ะ อัพถี่แบบนี้ แต่ก็ดีใจมากมายย o13 o13
-
พี่เฮดีส อย่านอกใจหนูรัญนะ แฟนคลับจะโป้งเลยคอยดู
-
ปมเก่ายังไ่ม่คลายปมใหม่มาอีละ
-
อยากรู้เบื้องลึก เกิอะไรขึ้น
ปล เด็กแฝดน่ารักจริง
-
ตกใจมาก! เรื่องพี่ไนซ์ยังไม่เคลียร์นนะเนี่ย รู้สึกมันมีอะไรๆในกอไผ่
เนเน่ทำตัวซึนมากไปนะลูก :เฮ้อ:
ทั้งคู่เลย ทั้งพี่เฮดีสทั้งเนรัญ แล้วมันจะรักกันได้กันตอนไหนว้าาาา
มีเรื่องความฝัน ที่ท่าทางจะเป็นอดีตอันไม่น่าจดจำ? เพิ่มเข้ามาอีก รู้สึกคันยิบๆเหมือนว่าป๋านรกแกไปทำเรื่องไม่ได้ไว้รึเปล่า???
ตอนนี้รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
:call: :call:
-
เอ่ออ พี่เฮดีสไปจีบสาว หรอ พี่ไนท์เปล่าา แต่พ่ไนท์ป่วยนิ
เรื่องนี้ความลับเยอะมาก
-
สุดขีด 23
ผมนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ในโรงพยาบาลจิตเวช ไม่ได้มาคนเดียวครับ ใช่แล้ว มาครบแก๊งเลยล่ะ ตอนแรกก็จะมาแค่สองคนแต่คนที่เหลือมันไม่ยอม ขอตามมาจนได้ ผมมองไปรอบๆ ที่นี้เงียบสงบแทบไม่มีผู้คน นอกจากเหล่าเจ้าหน้าที่ซึ่งเดินดูแลคนไข้ ผมกะพริบตาปริบๆ รอมอตโตที่หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ ปล่อยให้พวกผมนั่งรออยู่ที่นี้โดยไม่รู้อะไรใดๆ ด้วย
“มึง คิดถึงที่นี้ไหมวะ เพิ่งออกไปไม่ใช่เหรอ?”
“โคตรคิดถึงเลยว่ะ ถุย! สัดซีเนียร์ กูไม่ได้บ้านะโว้ย” ซันเซ็ตรับมุกก่อนจะโบกหัวของซีเนียร์ที่พยักหน้าคล้ายเข้าอกเข้าใจ ไอ้พวกนี้ยังเล่นมุกอยู่อีกนะ เฮ้อ ผมส่ายหน้าเอือมพวกมัน ไม่นานมอตโตก็โผล่มากวักมือเรียกพวกผมไปหา โอเล่สะกิดผมแล้วลุกเดินออกไปรวดเร็วกว่าใคร เรื่องคนอื่นนี่มันช่างมีความกระตือรือร้นจริงๆ นะ
“มึงจะทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำห่าอะไรวะ?” ซันเซ็ตถามเพื่อนแว่นที่ยกนิ้วจุ๊ๆ ส่งสัญญาณให้พวกผมเบาเสียง โบกมือให้พวกผมรีบมาซ่อนตัวด้วย อะไรวะ ทำไมต้องแอบซ่อนตัวด้วยล่ะ มอตโตถลึงตามองกลับด้วยสายตาดุร้าย
“เงียบ แล้วตามดูเฉยๆ เถอะ”
“ดูอะไรวะ?” ซีเนียร์ขมวดคิ้วกอดอกถามมอตโตอย่างจริงจัง มอตโตไม่ตอบ มันพยักพเยิดหน้าไปด้านหลัง โอเล่ชะโงกหน้าไปมองเป็นคนแรก มันทำตาโตแล้วร้องโอ๊ะ เป็นปฏิกิริยาที่เร่งความไวของต่อมสอดรู้สอดเห็นได้เป็นอย่างดี ซันเซ็ตกับซีเนียร์ชะโงกหน้าไปมองด้วยความไวแสง พวกมันไม่ได้มีท่าทางเหมือนโอเล่ พวกมันยืนตัวแข็งทื่ออ้าปากเหวอ อะไรวะ? ท่าทางของพวกมันทำให้ผมที่ไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านก็ค่อยๆ ชะโงกหน้าไปมองบ้าง
“...” ผมไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเหมือนเพื่อน พยายามกะพริบตามองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงงปนไม่เชื่อ ผมหันกลับมายืนนิ่ง มอตโตมองผม ท่าทางมันจะพอใจมากที่ผมเงียบแบบนี้
“อะไรวะ นั่นมันพี่เฮดีสไม่ใช่หรือไง!?” โอเล่หันกลับมาโวยวายเป็นคนแรก มันหันไปถามมอตโต น้ำเสียงงุนงงเหมือนกับผม ซันเซ็ตกับซีเนียร์พยักหน้าแล้วเอ่ยถามพร้อมกัน
“มันมาทำอะไรที่นี้!?”
ใช่แล้วครับ พวกเราเห็นใครบางคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี้ได้ ผมเม้มปาก คนที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นใคร แน่ล่ะ เขาเป็นคนที่โดดเด่นมากนี่น่า ในใจเริ่มปวดหนึบ มันขัดแย้งอยู่ในใจ ไม่อยากเชื่อแต่ก็เห็นอยู่เต็มตา พี่เฮดีสมาทำอะไรที่นี้กัน!?
“เดี๋ยวก็รู้” มอตโตอมพะนำไม่ยอมบอก มันมองพวกผมอย่างมีเลศนัย
“อะไรวะ?” พวกมันสามคนร้องถามเป็นเสียงเดียว สีหน้าไม่พอใจที่ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจ ผมถอนหายใจ ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“กูกลับก่อนนะ”
“เฮ้ย! ไม่ได้!”
“มึงต้องอยู่!”
“มึงต้องรู้เรื่องนี้ไอ้รัญ!”
พวกมันสามคนดึงผมเอาไว้ เมื่อผมขอตัวและกำลังเดินออกไป ไม่ยอมปล่อยเลย ผมคนเดียวจะไปสู้อะไรพวกมันสามคนได้ ผมถูกลากออกไปด้วย แม้จะอ้างเหตุผลอะไรพวกมันก็ไม่ยอมฟังเลยสักนิด
“นั่นมันเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนะโว้ย ไม่เอาล่ะ กูจะกลับแล้ว”
“สัดรัญ! ทำไมมึงขี้ขลาดอย่างนี้ล่ะวะ!?” ซันเซ็ตผลักไหล่ผมกระชากเสียงใส่อย่างหงุดหงิด ผมเงยหน้ามองมันอย่างอารมณ์ไม่ดี ขี้ขลาด? ทำไมกูจะขี้ขลาดไม่ได้!? ผมไม่ใช่นักรบอะไรทั้งนั้น ก็แค่คนธรรมดาๆ ที่มีความกลัว ผมสะบัดแขนออกจากเพื่อนแล้วยืนนิ่ง ผมไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้นแหละ
“มันอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรก็ได้ มึงอย่าเพิ่งคิดมาก” โอเล่พยายามปลอบใจ ผมพยักหน้ารับ ยังไงซะ รีบๆ รู้ก็ดีแล้ว เกิดไปรู้หลังจากนี้มันจะยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม ผมเดินตามหลังเพื่อน ครุ่นคิดอยู่กับตัวเองอย่างหนัก มอตโตพาพวกเราเข้าไปในอาคารพักของคนไข้ทางประสาท ผมมองไปรอบๆ อย่างกังวล ไม่เข้าใจว่าพี่เฮดีสจะมาทำอะไรที่นี้
“ชู่ว~” มอตโตหันมาส่งสัญญาณให้พวกเราเงียบอีกครั้ง มันคุยกับเจ้าหน้าที่ที่ยืนทางเข้า สักพักก็กวักมือให้พวกเราเดินเข้าไปได้ เจ้าหน้าที่คนนั้นเหมือนคุ้นเคยกับมอตโต เขาส่งยิ้มให้กับพวกผมอย่างเป็นมิตร พวกเราผงกศีรษะตอบกลับแล้วรีบเดินตามมอตโตไป
“ที่นี้ที่ไหนวะ?” ซีเนียร์เอ่ยถาม รอบตัวเป็นห้องกระจกเป็นห้องๆ เป็นสัดส่วนอย่างเป็นระเบียบ แต่ละห้องมีคนไข้อยู่ข้างใน บางคนกำลังพูดคนเดียว บางคนกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ ท่าทางมีหลากหลายแตกต่างกันไป มอตโตหันมามองพวกเราก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ ระหว่างทางมีเจ้าหน้าที่ยืนเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของคนไข้พร้อมกับก้มหน้าจดบางอย่างลงบนสมุด
กริ๊งงงงงงง!
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น!?”
เสียงกริ๊งดังไปทั่วตึก พร้อมกับเสียงประกาศ
[ห้องสองสามสี่ ห้องสองสี่ คนไข้อาการกำเริบ!]
“ไม่ต้องไปสนใจ มันเป็นเรื่องของเจ้าหน้าที่” มอตโตหันมาบอกพวกผมเสียงเรียบ พวกเรามองรอบตัวอย่างระแวด คนไข้ห้องอื่นๆ เหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย พวกเขาก็ยังเล่นต่อไปไม่สนใจรอบข้าง เจ้าหน้าที่ข้างนอกบางคนวิ่งไปทันทีที่ได้ยินเสียง บางคนทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“นั่นไง” มอตโตหันหน้ามาพูดกับพวกผมพร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่ห้องกระจกข้างหน้า มอตโตเดินต่อแต่ถูกพวกผมดึงเอาไว้ ด้วยสีหน้าตกตื่นใจ จู่ๆ จะเดินไปแบบนี้ไม่กลัวเขาเห็นเลยหรือไงวะ นั่นพี่เฮดีสนะโว้ย! ตอนที่เขาโกรธไม่รู้จะถูกทำอะไรบ้าง!? มอตโตเลิกคิ้วเอ่ยบอกเสียงเรียบ
“เฮ้อ มันเป็นกระจกที่เห็นคนข้างนอกมองเข้าไปได้แต่คนข้างในมองไม่เห็นข้างนอก พวกมึงไม่เห็นเจ้าหน้าที่ยืนสังเกตอาการคนไข้แถวนี้บ้างหรือไงวะ?”
“อ้าวเหรอ” พวกผมพยักหน้าอย่างเอ๋อ รีบปล่อยมือจากมอตโตแล้วสาวเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องกระจกแห่งหนึ่ง ผมขมวดคิ้ว กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก บ้าจริง ผมจะกลัวอะไรนักหนา!? ผมกำมือแน่น โอเล่ตบไหล่ของผมเบาๆ มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ผมส่ายหน้ายิ้มให้กับคนตัวเล็ก ไม่เป็นไร กูโอเคดี
“ตกลงมันอะไรวะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” ซันเซ็ตหันไปถามมอตโตที่ยืนมองเข้าไปในกระจกอย่างเงียบๆ ผมมองมอตโตเล็กน้อยก่อนจะไปสนใจผู้หญิงที่อยู่ข้างในห้องกระจกตรงหน้า เธอมีผมยาวสีน้ำตาลสวยกำลังนั่งหันหลังให้พวกผม เธอกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่มุมห้อง ไม่สนใจมองใครบางคนยืนอยู่ในห้อง ใช่แล้วครับ ในห้องมีอีกคนที่ยืนมองเธออยู่ ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่เฮดีสนั่นเอง!
มันชัดเจนมากว่าไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นพี่เฮดีสจริงๆ! ชัดเจนเต็มตาขนาดนี้ ผมมองพี่เฮดีสเขม็ง เขามาทำอะไรที่นี้ เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้งั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นหันมองมาแล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นพี่เฮดีส ผมยืนตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้างมองผู้หญิงคนนั้นอย่างตื่นตกใจปนเหลือเชื่อ
ไม่จริงน่า!
ผู้หญิงคนนั้น... ผู้หญิงที่มีหน้าเหมือนกับผม และผมเห็นเธอในความฝันเมื่อคืนนี้
‘อัญ’ ไม่ใช่เหรอ!!!?
อัญอุ้มตุ๊กตาเด็กลุกขึ้นพุ่งเข้าไปกอดพี่เฮดีสที่ยังคงยืนนิ่ง สีหน้าของเธอยินดีอย่างมากที่ได้เจอกับพี่เฮดีส เธอกอดเขาพร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอย่างดีอกดีใจ สีหน้าของเธอตอนนี้คล้ายในความฝันของผม มันทำให้ผมมึนงงและสับสน หมายความว่าไง? ทำไมคนในความฝันของผมถึงมีตัวตนอยู่จริง? มันควรจะเป็นความเพ้อไปเองของผมไม่ใช่เหรอ
ผมมองทั้งสองคนในห้องอย่างมึนงง คิดอะไรไม่ออก พี่เฮดีสยืนนิ่งสักพักก่อนจะยกมือขึ้นกอดร่างบอบบาง ไม่นานเขาก็ค่อยๆ ดันตัวเธอออกจากตัวเอง จ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ สายตาของพี่เฮดีสมันเศร้าปนรู้สึกผิดอย่างชัดเจน เขาใช้นิ้วมือลูบไล้ใบหน้าเล็กที่เริ่มเปรอะเปื้อนน้ำตา ภาพตรงหน้าของผมเหมือนซีนชวนซาบซึ้งของพระเอกนางเอก
“คุยอะไรกันวะ!?” ซันเซ็ตมองอย่างหัวเสียที่ไม่ได้ยินเสียงข้างใน ผมเหลือบมองเพื่อนก่อนกลับมามองภาพตรงหน้าเหมือนเดิม พวกเขาสองคนกำลังพูดคุยอะไรกันบ้างอย่าง จู่ๆ อัญก็ผงะหนีจากพี่เฮดีสแล้วกรีดร้องออกมา เธอโยนตุ๊กตาเด็กสองคนตัวใส่พี่เฮดีส โวยวายกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง สถานการณ์ข้างในเริ่มไม่ดี พวกเรามองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้ววิ่งไปตามเจ้าหน้าที่ให้มาดูพร้อมกับหลบซ่อนตัวจากพี่เฮดีสซึ่งถูกเจ้าหน้าที่เชิญออกมาข้างนอก
ผมขมวดคิ้วมุ่นมองตามเขาไปอย่างสงสัย เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? จู่ๆ ทำไมอัญถึงได้กรีดร้องแล้วโยนตุ๊กตาที่เธออุ้มอย่างทะนุถนอมใส่พี่เฮดีสอย่างเกรี้ยวกราด เดี๋ยวนะ ตุ๊กตาเด็กสองตัว? ผมเอะใจอะไรบางอย่าง ผลุดวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว พวกเพื่อนๆ ร้องห้ามแต่ผมไม่สนใจ วิ่งไปเต็มฝีเท้าทันเห็นด้านหลังของใครบางคนที่คุ้นตา พอยืนยันสิ่งที่กำลังสงสัยผมก็หยุดตามพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ไอ้รัญญญ!” พวกเพื่อนๆ วิ่งตามมาทัน พุ่งเข้ามาตบหัวผมแทบคว่ำ บ้าเอ๊ย! มันเจ็บนะโว้ย ผมยืดตัวขึ้นมองไอ้ซีเนียร์ผู้เป็นคนลงมืออย่างเหี้ยมโหด ไม่ออมมือให้เลยด้วยซ้ำ ผมลูบหัวปอยๆ เบ้ปากให้กับซีเนียร์
“ตบมาได้นะมึง”
“มึงวิ่งตามมาทำเชี้ยอะไรวะ!? อย่าตายหรือไง?”
“ตาย? ไม่ตายหรอกน่า” ผมเอ่ยทวนอย่างขบขำแล้วยักไหล่ ซันเซ็ตเดินไปชะโงกมองตามแล้วเดินกลับมาหาพวกเราด้วยสีหน้าโล่งอก
“มันไปแล้วว่ะ”
“อืม แล้วเราจะเอายังไงต่อ?” ผมหันไปมองมอตโตคนที่เป็นหัวโจกนำมาที่นี้ มอตโตมองผมด้วยสายตาแปลกใจวูบหนึ่งแล้วมันก็พาพวกเรากลับ
พวกเรานั่งรถของซันเซ็ตกลับ ระหว่างเดินทางมอตโตโดนซักฟอกด้วยมือวางอันดับหนึ่งในการซักอย่างโอเล่ และมือวางอันดับหนึ่งในการสอบสวนอย่างซีเนียร์ ผมนั่งอยู่ข้างหน้า เงียบไม่สอดเสียงใดๆ รอฟังเพียงอย่างเดียว มอตโตถอนหายใจเฮือก อิดออดที่จะเล่าแต่เพราะสายตาบังคับขู่เข็ญจากเพื่อนๆ มันถึงยอมเอ่ยปาก
“เออ ผู้หญิงคนนั้นชื่อ ‘อัญดา’ เป็นญาติของกูเอง”
อัญดา!!?
ผมตกใจ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นกัน!? เหมือนความฝันของผมเลย เฮ้ย นี่มันแปลกจริงๆ ด้วย! ผมขมวดคิ้วจ้องมองไปข้างหน้าเงียบๆ คอยเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับไอ้เฮดีสวะ?” ซีเนียร์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“เฮ้อ ตอนเด็กๆ กู อัญดา อัษฎา เฮดีสและอพอลโล พวกเราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน”
“หา!” พวกซีเนียร์ทำตาโตอย่างตกใจเมื่อรู้ความจริงเรื่องนี้ ผมรู้มาก่อนอยู่แล้วว่ามอตโตเคยเป็นเพื่อนกับพี่เฮดีสเมื่อตอนสมัยเด็กก็เลยไม่ตกใจอะไรมาก แต่ที่แปลกใจก็คือ มีพี่พอลมาร่วมแจมด้วยอีกแฮะ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่พอลเคยญาติดีกับพี่เฮดีสมาก่อน ตอนนี้น่ะเหรอ? พอพูดชื่อของอีกคนเท่านั้นต่างฝ่ายก็ต่างทำหน้าเหมือนเหม็นเบื่อ มอตโตมองท่าทางโอเว่อร์ของเพื่อนที่มองมาด้วยสายตาไม่เชื่อ มันเอ่ยขึ้นเสียงอย่างโมโห
“เออ! หน้าอย่างกูนี่แหละ โอเคไหม?”
“โอเคๆ อย่าเพิ่งโมโหสิวะ”
“แล้วไงต่อ?” ซีเนียร์ไม่ยอมหลุดประเด็น ยิงคำถามต่อทันที
“พวกเราก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด กระทั่งวันหนึ่งเฮดีสทำร้ายพี่อัษจนได้รับบาดเจ็บขาเป็นอัมพาต จากนั้นพวกเราก็ไม่ถูกกัน แทบจะไม่คุยหรือมองหน้าด้วยซ้ำ จนกระทั่งมีเรื่องเกิดขึ้นกับอัญ...”
เป็นอัมพาตอย่างนั้นเหรอ หรือจะหมายถึงเรื่องที่พี่โพไซดอนเคยเล่าให้ผมฟัง ที่พี่เฮดีสเคยควบคุมอารมณ์ไม่ได้ก็เลยเผลอทำร้ายเพื่อนสมัยเด็ก มอตโตถอนหายใจเฮือก หันมามองผมซึ่งจ้องมันอยู่ก่อนแล้วก็พูดต่อ
“กูก็รู้มาจากพี่อัษอีกที อ้อ พี่อัษเป็นพี่ชายของอัญน่ะ เขาเล่าว่าอัญชอบเฮดีสมาก เธอพยายามทำให้เฮดีสหันมาสนใจแต่ทว่าเจ้าหมอนั่นกลับไม่เคยสนใจเลย ฉันเพิ่งรู้ว่าเฮดีสโมโหทำร้ายพี่อัษเพราะพี่อัษไปโวยวายแทนน้องสาว พี่อัษพยายามให้อัญเลิกคิดเรื่องเฮดีสจนตัดสินใจส่งอัญไปเรียนต่อที่แคนาดา ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มต้นได้ยังไง ตอนที่อัญกลับมาเธอบอกว่ากำลังคบหากับเฮดีสและตั้งท้องลูกของเจ้านั่น!”
“หา! ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียไอ้เฮดีส!?” ซันเซ็ตหันมาร้องอย่างตกใจ พวกเรารีบแผดเสียงให้มันหันกลับไปขับรถเหมือนเดิม ไอ้บ้านี่รู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังขับรถอยู่ โธ่ หวิดดับคารถแล้วไหมล่ะ!? ผมถอนหายใจโล่งอกเมื่อซันเซ็ตกลับไปมองถนนเหมือนเดิม ซีเนียร์กับโอเล่เงียบกริบ สีหน้าจริงจังยิ่งกว่าเดิม
“จริงเหรอวะ?”
“จริงสิ กูก็เคยเห็นอัญอยู่กับไอ้เฮดีสเหมือนกัน ถึงได้เชื่อว่าพวกนั้นคบกันอยู่จริงๆ”
“อ้าว แล้วทำไมอัญอะไรนั่นถึงได้ไปอยู่โรงบาลจิตเวชล่ะวะ?” โอเล่ถามอย่างสงสัยและเป็นประเด็นคำถามที่ตรงใจผมมากๆ ผมแอบพยักหน้าเห็นด้วยกับคำถาม มอตโตทำหน้าเคร่งเครียด
“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน วันที่อัญคลอดลูก พี่อัษเล่าให้ฟังว่า...”
“อะไรวะ รีบๆ บอกมาสิ” ไอ้พวกคนอยากรู้เรื่องเร่งคนรู้เรื่องยิกๆ มอตโตทำสีหน้าลำบากใจ มันถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธ
“เจ้านั่น ไอ้เฮดีสนั่นมัน... ฆ่าลูกของตัวเอง! และทอดทิ้งอัญไปหาคนอื่นอย่างเย็นชา เจ้าหมอนั่นมันชั่วจริงๆ แม้แต่ลูกก็ยังทำได้ลงคอ ขนาดกูแบกหน้าไปถามให้รู้เรื่อง มันกลับทำหน้าตาเฉยไม่ยอมรับอะไรเลย แถมยังบอกอีกว่ามันมีแฟนอยู่แล้วจะไปคบกับอัญได้ยังไง! อัญเสียใจมากจนกระทั่งเธอ... เป็นอย่างที่พวกมึงเห็นวันนี้แหละ” มอตโตค่อยๆ ผ่อนเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่าใส่อารมณ์ตะเบ็งเสียงดังเกินไป ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย พวกที่เหลืออ้าปากอึ้งไปด้วย พวกมันพยักหน้าอย่างเชื่องช้า
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ หน้าตาหล่อขนาดนั้นไม่น่าโหดร้ายแบบนี้เลย” โอเล่ยกมือปิดปาก สีหน้าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพื่อนเล่า มันพึมพำอย่างเสียดายสุดซึ้ง ผมมองไอ้เตี้ยแล้วส่ายหน้าไปมา นี่มันยังห่วงความหล่อของเขาอีกนะ อะไรๆ ก็หล่ออย่างนั้นอย่างนี้ เฮ้อ
“ที่น่าโมโหมากกว่านั้นคือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาสามปี ไอ้เฮดีสนั่นทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันไม่แม้จะมารับผิดชอบหรือช่วยเหลือ ทิ้งเมียตัวเองที่เป็นโรคประสาทไม่มาดูดำดูดี!” มอตโตกัดฟันเอ่ยอย่างช้ำใจแทน ผมสงสารผู้หญิงที่ชื่ออัญดา สภาพของเธอในวันนี้ทำให้ผมสงสารหดหู่ใจ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่มีบางอย่างที่ผมสงสัยและต้องรู้ให้ได้
“อัญ เธอคลอดลูกชายฝาแฝดใช่ไหม?”
“อืม” มอตโตเงยหน้ามองผมแล้วพยักหน้า ซีเนียร์หันมามองผมอย่างแปลกใจ
“มึงรู้ได้ยังไงวะ?”
“ก็กูเห็นเธออุ้มตุ๊กตาเด็กผู้ชายสองตัวน่ะสิ”
“อ้อ นั่นสิ” โอเล่พยักหน้ามองผมด้วยแววตาชื่นชมในความจำอันเลิศเลอของผม แหะๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ผมแค่สงสัยเฉยๆ หลังจากที่ฟังทั้งหมดผมก็ครุ่นคิดอะไรต่อก่อนหันบอกซันเซ็ตให้ไปส่งผมที่ๆ แห่งหนึ่ง พอมาถึงผมก็รีบลงจากรถ
“เฮ้ย! มึงมาทำอะไรที่นี้วะ?” ซีเนียร์ลดกระจกลงแล้วตะโกนถามผม
“กูมาเยี่ยมคนรู้จักนิดหน่อย พวกมึงกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูกลับเอง” ผมโบกมือตอบกลับแล้วหันหน้าวิ่งออกไปก่อนที่พวกมันจะได้เอ่ยถามอะไรต่อ
ผมเงยหน้ามองตึกโรงพยาบาลที่แสนจะคุ้นตา ผมเดินเลาะแถวข้างล่างตึกไปเรื่อยๆ นั่งม้านั่งใต้ต้นไม้ในสวนพักผ่อน มองทอดสายตาไปอย่างเงียบเชียบเพื่อคิดอะไรบางอย่าง ผมขมวดคิ้วฉับพลันเมื่อรู้สึกว่าตัวเองคุ้นกับโรงพยาบาลแห่งนี้อย่างประหลาด ผมมองไปรอบๆ ยิ่งคุ้นกับทิวทัศน์แบบนี้เหมือนเคยมาที่นี้บ่อยๆ แต่มีบางอย่างที่ขาดหายไป อะไรบางอย่างที่ควรมีแต่ตอนนี้ไม่มี ผมมองไปรอบตัวก่อนจะหยุดสายที่ข้างๆ ตัว
อะไรกัน!? ทำไมจู่ๆ ผมถึงได้มีภาพในหัวขึ้นมาแบบนี้ได้ ผมขมวดคิ้ว หายใจถี่ รู้สึกอึดอัดเหมือนอยากจะอ้วก ปวดหัวจี๊ดเมื่อพยายามคิดหาภาพนั้นในสมอง ผมเอนตัวพิงพนักม้านั่ง ทั้งๆ ที่มีลมพัดผ่านผมกลับมีเหงื่อซึมทั่วตัว ผมพยายามคิดเกี่ยวกับความทรงจำเมื่อสามปีก่อน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก แล้วทำไมผมถึงเห็นตัวเองใส่ชุดคนไข้นั่งอยู่ตรงนี้ ข้างๆ ผมมีชายหนุ่มต่างชาติหน้าตาหล่อคมนั่งเป็นเพื่อน ผมคุยกับเขาอย่างสนุกสนานเหมือนเราสนิทสนมกันมาก และที่น่าแปลกมากกว่านั้นผู้ชายคนนั้นเหมือนกับ...
พ่อของพี่เฮดีส!
พรึบ! ผมลุกขึ้นยืน รีบวิ่งไปที่แผนกประวัติคนไข้ เพื่อไปหาหลักฐานมายืนยัน ผมหายใจหอบ นางพยาบาลมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ เธอเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“คือ! ผมอยากทราบประวัติคนไข้ชื่อ ‘ธรรมปพน ธราธรรศเทพ’ ครับ รบกวนด้วย”
“เอ๋ แต่ว่า...”
“แค่อยากทราบว่าเขาเคยมารักษาตัวที่นี้ไหมครับ แล้วเขาเป็นอะไร? นะครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ” ผมขยับเข้าใกล้คุณพยาบาลจ้องตา ส่งเสียงออดอ้อนเต็มที่ นางพยาบาลทำหน้าลำบากใจก่อนจะพยักหน้าเมื่อผมทำหน้าจะร้องไห้ เธอหันไปค้นประวัติให้ผมทันที รอไม่นานเธอก็หันมากระซิบบอกผมเสียงเบา
“มีค่ะ เมื่อสามปีก่อนมีคนชื่อธรรมปพน ธราธรรศเทพ”
หัวใจของผมเต้นตุ้บๆ ถามต่อเสียงแหบ
“เขาเป็นอะไรครับ?”
“...เอ่อ ไม่ได้ระบุไว้ค่ะ แปลกจัง” นางพยาบาลทำหน้างุนงงเพ่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นานอย่างแปลกใจ ผมถอนหายใจผิดหวัง ก่อนจะพยักหน้ากล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไป
เมื่อสามปีก่อนผมจำได้ลางๆ เท่านั้นว่าตัวเองป่วยจนต้องพักที่โรงพยาบาล มันแปลกตรงที่ว่าทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าเป็นโรงพยาบาลแห่งนี้ จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นอะไรเมื่อสามปีก่อน ผมสะดุ้งชาวาบในใจ หวังว่าคงจะไม่เกี่ยวข้องกับที่คนแถวบ้านของผมต้องตายพร้อมๆ กันหรอกนะ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาด เรื่องราวมันชักจะทะแม่งๆ ชอบกล สามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกับผมงั้นเหรอ ผมก้มหน้าก้มตากดลิฟต์เพื่อไปที่ห้องของใครบางคนเพื่อยืนยันข้อสงสัย
ผมเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยความรู้สึกโหวงเหวงจนต้องมองไปรอบๆ ตัว อ่า ทำไมถึงได้รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาได้นะ ผมรีบเดินไปที่หน้าประตูห้อง กำลังยกมือเคาะประตูแต่ก็ชะงัก รีบหลบไปซ่อนตัวเมื่อมีเสียงฝีเท้าเดินมา ผมแอบมองไปยังคนที่กำลังเดินมาแล้วขมวดคิ้ว
นั่นมันพี่ไนซ์กับแม่นี่น่า!
“แม่บอกแล้วไง ไม่ให้ไนซ์ไปหายัยนั่นอีก! บอกไม่เคยจำเลยนะ เมื่อไรไนซ์จะยอมรับสักทีว่ายัยผู้หญิงคนนั้นมันร่วมมือกันกับไอ้เฮดีสมาหลอกไนซ์ หัดจำไว้ซะบ้าง!” แก้วตาเดินเอ่ยเสียงดุดันตามหลังลูกชายที่เดินนำหน้าไม่สนใจจะฟัง เธอสาวเท้าเดินขึ้นมาดึงแขนของพี่ไนซ์แล้วเงยหน้าถลึงตาตวาดด้วยน้ำเสียงเข้ม ไม่ยอมให้อีกฝ่ายบ่ายเบี่ยง
“ฟังนะไนซ์ ถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่อีก แผนการที่แม่อุตส่าห์เตรียมไว้เพื่อทวงทุกอย่างมาให้เราจะเป็นยังไงต่อไป ตัดสินใจได้แล้ว! มัวแต่อาลัยอาวรณ์อะไรอยู่ได้ พวกมันไม่มีวันยอมรับเรา ไนซ์เข้าใจไหม!?”
“คุณแม่พอเถอะครับ! ผมเหนื่อยแล้ว วันนี้ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม?” ไนซ์สูดลมหายใจราวกับจะระงับอาการโมโห เขาลืมตาขึ้นมาเอ่ยแทรกแล้วเผยมือเชิญให้แก้วตากลับไป แก้วตามองลูกชายของตัวเองอย่างอึ้งๆ
“ไนซ์เป็นอะไรไปลูก!? เพราะนางผู้หญิงส่ำส่อนคนนั้นน่ะเหรอ? ไนซ์คนเดิมของแม่หายไปไหนแล้ว?” เธอตัดพ้อด้วยความผิดหวัง มองลูกชายตัวสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างท้อแท้ แก้วตาก้มหน้ามองสักพักก็เงยมองพี่ไนซ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“ที่แม่ทำก็เพราะเพื่อไนซ์นะลูก”
“ผมรู้ ถึงได้ยอมทนให้คุณแม่ทำตามใจมาตลอด แต่เรื่องนี้แม่พอเถอะครับ พวกเราก็มีอะไรไม่ด้อยไปกว่าพวกเขาเลย ถ้าแม่อยากได้อะไร แม่บอกผมสิ ผมจะไปเอามาให้ถ้าแม่ต้องการ แต่ขอให้หยุดแค่นี้เถอะครับ” พี่ไนซ์ถอนหายใจเอ่ยเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นว่าแม่ร้องไห้อย่างทุกข์ใจ เขาเบือนหน้าไปทางอื่นไม่มองหน้าเปื้อนน้ำตาของคนซึ่งเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก
“ฮึ ‘ไนซ์’ อยากหยุดก็จริงแต่ ‘เฮเคต’ เขาไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอกนะ”
“นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากหยุดเหมือนกัน เฮเคตจะไม่มีวันได้ออกมาอีก ตอนนี้แม่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมอยากจะพักผ่อน” พี่ไนซ์เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบติดจะอ่อนล้า เขาเปิดประตูห้องแล้วปิดมันอย่างรวดเร็ว ทิ้งแก้วตายืนกรี๊ดอยู่หน้าห้อง เธอทุบประตูสองสามทีแล้วสะบัดหน้าเดินจากไป
หลังจากทุกอย่างสงบลงผมก็ค่อยๆ เดินออกมาจากที่ซ่อน ผมขมวดคิ้วไม่รู้จะขมวดยังไงได้แล้ว ตอนนี้โล่งใจไปหลายเปลาะแต่ก็ยังคงมีเรื่องกังวลอยู่อีกเยอะ ตกลงสิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันไม่ผิดอะไรเลย คนที่ไปหาอัญดาไม่ใช่พี่เฮดีส แต่เป็นพี่ไนซ์! ทำไมผมถึงรู้ว่าคนที่เจอในวันนี้ไม่ใช่พี่เฮดีสน่ะเหรอ? หึๆ ก็เพราะพี่เฮดีสไม่ใส่เสื้อผ้าสีอื่นนอกจากสีดำน่ะสิ! ผมก็เลยคิดว่าอาจจะเป็นอีกคนที่มีหน้าตาคล้ายกันกับพี่เฮดีสมากจนยากที่จะแยกออก แล้วมันก็ใช่จริงๆ ด้วย พี่ไนซ์ยังใส่ชุดที่ไปโรงบาลจิตเวชอยู่เลย
เอ๋ พี่ไนซ์หายจากอาการป่วยแล้วเหรอ? ทำไมเขาถึงไปที่นั้นได้ล่ะ แถมท่าทางแข็งแรงผิดจากวันที่ผมมาเยี่ยมตอนนั้นลิบลับ ผมยืนครุ่นคิดปัญหามากมายที่ได้เจอ ทั้งเรื่องของตัวเองที่จู่ๆ ก็กลายเป็นเรื่องลึกลับน่าตกใจ และเรื่องที่ได้ยินในวันนี้ ที่แน่ๆ ผมต้องบอกพวกพี่เฮดีสให้รู้ตัวว่าแก้วตากำลังวางแผนร้ายอยู่!
ผมมองหน้าประตูห้องของพี่ไนซ์แล้วตัดสินใจเคาะ กลืนน้ำลายปลุกใจให้กล้าหาญแล้วค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป...
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
สดๆ ร้อนๆ จากมือของปอยส่งตรงให้ท่าน
คืนนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะฮับ บายยยยยย!!! :a12:
Character in This Chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png)(http://i.imgur.com/0xbe2eE.png)(http://i.imgur.com/rl9VxF9.png)
(http://i.imgur.com/HbGodXK.png)(http://i.imgur.com/JQXC93e.png)(http://i.imgur.com/nUs2tIo.png)
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้า ^^
-
พี่ไนซ์อย่าร้ายเลยนะะะะ เสียดายความหล่อ
เอ้ยไม่ใช่ เสียดายที่เราอุตส่าห์เชียร์มา
แต่คนแต่งตัดจบตอนกำลังจะเข้าไปเจอพี่ไนซ์เนี่ยแสดงว่าตอนหน้าต้องมีเรื่องแน่เลยใช่มั้ย?
แอบกลัวเบาๆ
-
จากตอนแถมที่ 22 รู้สึกว่าเฮดีสน่ารักขึ้นนะ ฮ่าๆ
อืม เหมือนเรื่องมันจะซับซ้อนแล้วสิ เกิดอะไรขึ้นกับรัญเมื่อก่อนกันแน่นะ
-
เรื่องของไนซ์ตอน นี้ยังไม่อยากรู้เท่าไหร่ อยากรู้ตอน นี้คือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเนรัญเมื่อ3ปีก่อน ทำไม เกิดอะไรอ่ะ อยากรู้มาก
-
:mew3: :mew3:
:katai1:
-
เรื่องนี้มันซับซ้อนนนนนน
ปมเยอะเหลือเกินนนนน
มันเป็นอะไรยังไงกัน่ะเนี่ยยยยยยยยย
-
ลึกลับซับซ้อน
-
สามปีก่อนคืออะไร คงไม่ดราม่าแตกหรอกนะ
-
พอแก้ปริศนาอันนึงแล้ว
ก็มีปริศนาอันใหม่มาเรื่อยๆ น่าติดตามสุดๆ
อยากให้มาต่อทุกวันเลยอ่ะ
:mew1:
-
ไมตอนนี้เนเน่ดูฉลาดอ่ะ (ปรบมือ)
แผนการของไนซ์กับยัยคุณแม่แก้วตาคืออะไร
แล้วเรื่องเมื่อสามปีก่อนมันเป็นยังง้ายยยย :z3:
-
:call:
-
ง่ะ ค้างงงงง
-
โอเค ในที่สุดปมก็เริ่มคลายแล้ว แต่แค่ขยับนิดเดียวเอง ก็ดีกว่าไม่รู้อะไรเลยอ่ะนะ ดีแล้วที่หนูรันรอบคอบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น เฮดีสพ้นผิดไปอีกข้อหา รอตอนต่อไปค่ะ
-
เริ่มคลี่คลายทีละนิดละ
-
ซับซ้อนเวอร์ o22
-
ซับซ้อนมาก อร๊ายพี่ไนท์อย่าร้ายน้าาา ตามติดสถานการณ์
-
ระทึก ใจเต้นตึกๆเลย
ซับซ้อน ปมเยอะมาก :ling1:
เฮเคตคือใคร? บุคคลปริศนาโผล่มาอีกแล้ว
:katai4: รอตอนต่อไปนะคะ
อยากรู้มากๆแล้ว
-
มีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด มอตโตกำลังทำอะไรกันแน่นะ
ขอบคุณ :)
-
ซับซ้อน ซ่อนเงื่อนอีกขั่้น
น่าติดตามจิริง
คนแต่งสุดยอด
o13
-
:really2: มึนไปหมดแล้วว
-
ซับซ้อนจริงๆ :katai5:
-
พี่ไนซ์ทำอะไรลงไป เดาว่า 3 ปีที่แล้วหนูเนต้องเข้าใจผิดพี่เฮดีสแน่เลย
ขนาดมอตตโตยังเข้าใจผิด แล้วเฮเคตเป็นใครละเนี่ย ปริศนามากมาย
-
ลุ้นระทึกขึ้นเรื่อยๆแล้วววววว
ตั้งตารอตอนต่อไปแล้วครับ
ปล.เฮเคตคือตัวอะไร?
-
ว่าแล้วเชียวว ไม่ใช่พี่เฮดีสหรอกก
แต่เรื่องไปเที่ยวสาวนี่ยังอยู่นะ
แล้วตกลงพี่ไนท์ไม่ป่วยหรอ
แต่ไม่ตั้งชื่อตามนิ เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่ลูก อ้าววว แล้วทำไมหน้าตาเหมือนกันอะ ศัลยกรรมหรอ ไม่นะ พี่เฮดีสหล่อไป หมอไม่เก่งขนาดนั้นหรอก มันเหมือนเป๊ะเลยนิ
แล้วตกลงพี่ไนท์ร้ายหรือเปล่านะ แล้วที่บอก ตอแหล ที่มีโพซ เมื่อตอนก่อนๆหมายความว่าไง
แปลว่า พี่ไนท์เค้าไม่ธรรมดาแล้ว
-
ว่าแล้้วต้องไม่ใช่เฮดีส
เนเน่ของเราหนักแน่นสุดๆ
-
คิดอยู่แล้วว่ามันแปลก ๆ
แต่หวังว่าจะไม่ทำร้าย
น้องตัวเองนะ :เฮ้อ:
-
หรือพี่ไนซ์จะมีสองบุคลิก o22 :serius2: ลุ้นมากเลยละค่ะ
-
เหมือนปนจะมาเรือยๆ จนจำไม่ได้แล้วว่ามีเรื่องอะไรบ้าง :hao7:
อย่างน้อยน้องรัญก็ไม่ได้เข้าใจพี่เฮดีสผิดละนะ :hao5:
-
โอ๊ยยยยย ค้างค่ะค้างงงงง อยากรู้เรื่องเมื่อ3ปีก่อนจังงงง :a6:
-
โอ๊ย สับสน มึนงง
เนเน่ เป็นนักสืบ 555+
-
ปมเรื่องนี้เหมือนเยอะแฮะ
ตอนนี้เฮดีสหายยย
รอตอนต่อฮะ
-
ชอบที่เนเน่มีสติ เนเน่น่ารัก
เนเน่ที่เฮดีสคู่ควร
-
555555 อย่างฮาอะ
-
จิกหมอน ลุ้น กับปมนี้เลือเกิน
มันคืออาร๊ายยยย(ขอวิบัติเพื่อใส่อารมณ์)
-
ปมเยอะจัง :katai1:
มาต่อไวๆนะคะ
-
โอ้วววว เรื่องชักจะซับซ้อน
เนเน่อย่าคิดในใจว่าจะกลับไปบอกเฮดีสว่าตัวร้ายกำลังวางแผนร้ายสิลูก :เฮ้อ:
เจ้เห็นมาหลายเรื่องแล้วคิดในใจอย่างนี้แล้วต้องมีเหตุการณ์ไม่ได้กลับไปบอกพระเอกทุกครั้งไป
หรือจริงๆแล้วไนซ์จะร้าย :katai1: //หรือเราคิดมากไป?
-
พี่ไนท์โตมาในมือของยัยแม่มดตัวร้ายเลย
คงถูกเสี้ยมมาเยอะ กำลังลุ้นเลย
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เนื้อเรื่องกำลังสนุกมากๆ เลย
ซับซ้อนจริงๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมาก
ตอนนี้เริ่มคลายปมออกมาเรื่อยๆแล้ว
อยากรู้ว่าคนที่ทำร้ายพี่อัษ นี่คือไนซ์หรือเฮดีส
รู้สึกเหมือนไนซ์น่าจะมีพลังพิเศษเหมือนกัน
-
พี่เฮดีสคงภูมิใจในตัวน้องรัญมากอ่ะ เป็นคนเดียวที่ยังเชื่อมั่นในตัวเอง ทั้งที่คนอื่นไม่เชื่อ :hao5:
-
เดาว่าเฮเคตก็คือพี่ไนซ์นั่นแหละ เพราะชื่อคล้องจองกับเฮดีส
แต่คงทำอะไรซักอย่างแบบเปลี่ยนให้เป็นพี่ไนซ์ พูดไม่ถูกแฮะ :katai1:
-
น้องรัญเยี่ยมมาก o13
-
ตอนที่ 24 อยู่ไหนคะหาไม่เจอ :ling1:
-
เค้ารออยู่น้าาา เค้ารออยู่!!!
-
สุดขั้ว 24
“อ้าว เนรัญเองงั้นเหรอ? นึกว่าใครซะอีก”
ผมโผล่เข้าไปเห็นพี่ไนซ์นั่งอยู่บนเตียง สวมชุดของโรงพยาบาลเรียบร้อย ผมกะพริบตาปริบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าได้เร็วโคตร! ผมอึ้งในสปีดการแปลงร่างของพี่ไนซ์ อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นเนี่ย ระยะเวลามันก็ไม่ได้นานอะไรเลยนี่น่า พอได้สติผมก็ส่งยิ้มทักทายไปให้แก่ชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนตรงหน้า ผมมองพี่ไนซ์พินิจพิจารณา อ่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะทำเรื่องเลวร้ายกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ ก็เพราะอย่างนี้ไงล่ะผมถึงอยากรู้ว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่ใช่แค่พี่เฮดีสที่ผมจะให้ความยุติธรรมด้วย ผมฟังคำพูดของทุกๆ คนนั่นแหละครับ ไม่เข้าข้างใครเป็นพิเศษแน่นอน
“สวัสดีครับพี่ไนซ์ เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ดีขึ้นมากแล้วครับ”
“หน้าตาสดชื่นมากเลยนี่ครับ” ผมเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง เอ่ยเปิดสนทนาอย่างเป็นธรรมชาติ พี่ไนซ์หัวเราะเบาๆ เอ่ยรับด้วยท่าทางเป็นปกติ
“ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้พาพวกเด็กๆ มาเยี่ยม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่เด็กๆ อยู่ไหนล่ะ อยู่บ้านของเธอเหรอ?”
“เปล่าหรอกครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ว่างต้องไปเรียน พวกพี่ๆ ของพี่เฮดีสก็เลยรับไปดูแลน่ะครับ ไม่ต้องห่วงนะครับพวกเขาชอบฝาแฝดมากเลยล่ะ” ผมอธิบายอย่างใจเย็น มองพี่ไนซ์อย่างสำรวจ เขาไม่มีท่าทีใดๆ แปลกออกไป เพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่ทำร้ายแฟนตัวเองเลยนะ!
“เอ่อ ผมมีเรื่องสงสัยอยากจะถามเกี่ยวกับฝาแฝดน่ะครับ”
“หือ?” พี่ไนซ์ยิ้มรับมองมาที่ผมเล็กน้อย เอาว่ะ! ผมเองก็ไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร ถามแบบตรงไปตรงมานี่แหละ ผมกลืนน้ำลายกลั้นใจถามเขาออกไป แม้น้ำเสียงจะมีความลังเลไม่แน่ใจบ้างแต่ก็ถือว่าปกติ ไม่ผิดธรรมชาติ
“เด็กๆ ชอบเรียกผมว่ามัมน่ะครับ ผมเลยสงสัยว่าแม่ของพวกเขาหน้าตาเหมือนผมหรือเปล่า?” พูดเสร็จผมก็เกาแก้ม หัวเราะแหะๆ เหลือบมองพี่ไนซ์ที่มองมาด้วยสายตานุ่มนวลอ่อนโยน ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
ถ้าพี่เฮดีสหล่อสะท้านฟ้าสะเทือนดิน พี่ไนซ์ก็หล่อลากฟ้ามาดินล่ะกัน!
ผมเหล่มองไปทางอื่น แย่จริง หัวใจดันเต้นเสียงดังตุบๆ รอยยิ้มอบอุ่นนั้นเอาให้ผมแอบหวั่นไหว ถ้าหวังจะเห็นจากพี่เฮดีสคงไม่มีทางแน่ๆ ที่คนประเภทนั้นจะมีฉีกปากยิ้มกว้างละมุนละไมได้ขนาดนี้ ผมยิ่งรู้สึกว่าเรื่องที่มอตโตเล่ามาก่อนหน้านี้มีปัญหาแน่ๆ! จากที่ฟังมาผมสรุปได้ว่า อัญดาหลงรักพี่เฮดีสแต่เมื่อไปแคนาดา เธอได้เจอพี่ไนซ์ที่นั่นแล้วคิดว่าพี่ไนซ์เป็นพี่เฮดีส พี่ไนซ์สวมรอยเป็นพี่เฮดีสและคบกับอัญดาจนกระทั่งมีพยานรักเป็นไมนอสและแมนทีส ประเด็นที่ผมอยากรู้ก็คือ อัญดาไม่เคยระแคะระคายสงสัยเลยงั้นเหรอ? คงจะเป็นไปได้เธอคงไม่นึกว่าพี่เฮดีสจะมีฝาแฝด อีกอย่างที่ผมสงสัยไม่แพ้กันคือ พี่ไนซ์ตั้งใจสวมรอยเป็นพี่เฮดีสโดยไม่คิดที่จะเปิดเผยตัวจริงเลยหรือเปล่า?
“อืม เหมือนมากเลยล่ะ”
“แหม แย่หน่อยนะครับที่ดันมาหน้าตาเหมือนผู้ชายแบบนี้ แหะๆ”
“หึ นายต่างหากล่ะที่เสียหาย ดันหน้าตาเหมือนผู้หญิงคนนั้น”
“เอ๊ะ” ผมหยุดชะงักหันไปมองพี่ไนซ์ เมื่อครู่น้ำเสียงพี่ไนซ์ฟังดูเย็นชาเป็นบ้า เอ่อ ผมก้มหน้าเม้มปาก จู่ๆ บรรยากาศก็เย็นยะเยือกขึ้นอย่างรวดเร็ว เวรล่ะ สงสัยเรื่องนี้จะเป็นกับระเบิดของเขาแน่ๆ ผมฝืนยิ้มแห้งๆ
“แล้วเธออยู่ที่ไหนเหรอครับ ทำไมถึงไม่ได้อยู่กับพวกเด็กๆ” ผมกลั้นหายใจเอ่ยออกไปในบรรยากาศที่น่าอึดอัด โอ้ ไอ้รัญเอ๊ย แกไปเอาความกล้าหาญนี้มาจากไหนกัน ผมค่อนข้างจะพึงพอใจในตัวเองสุดๆ พี่ไนซ์เหลือบสายตามามองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร ผมมองกลับเอ่ยอธิบายช้าๆ
“คือ... ผมสงสัยน่ะครับ ว่าผู้หญิงคนไหนจะกล้าทิ้งพี่ไนซ์กับเด็กๆ ได้ ไม่น่าจะมีนะครับ”
อ้อมไปไหนวะ!? เมื่อไรจะได้คำตอบสักที!
ผมแอบถอนหายใจยาว จู่ๆ จะไปถามว่า ‘แฟนพี่ชื่ออัญดาหรือเปล่าครับ?’ หรือ ‘พี่ทิ้งแฟนตัวเองที่ป่วยอยู่ใช่ไหม?’ เหอะๆ ให้ตายก็พูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าพูดผมชะตาขาดคนแรกแน่นอน!
“...เธอชื่อ อัญดา” พี่ไนซ์จ้องมองหน้าของผมนิ่งด้วยแววตาที่เดาไม่ออก ผมกลืนน้ำลายมองตอบด้วยความหวังอันเลือนราง อ่า ชื่อ ‘อัญดา’! พี่ไนซ์ถอนหายใจยาว สีหน้าเศร้าใจและเจ็บปวด เขาก้มหน้าอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้าหันมองออกไปข้างนอกทางหน้าต่าง เอ่ยเล่าอย่างช้าๆ
“อย่างที่เคยเล่าให้เธอฟัง ฉันกับแม่เคยอยู่ที่แคนาดา เมื่อสี่ปีก่อนฉันได้เจอกับเธอคนนั้น... หึๆ มันเหมือนเป็นโชคชะตาที่พิลึกดี เธอทักฉันด้วยชื่อ ‘เฮดีส’ ชื่อของน้องชายฝาแฝดของฉันเอง ในตอนแรกฉันคิดจะหลอกใช้ยัยคนนี้เพื่อหลอกเอาข้อมูลของเฮดีส แต่ไปๆ มาๆ ฉันกลับ... หลงรักเธอเอง เฮ้อ มันตลกดีจริงๆ” พี่ไนซ์เหยียดมุมปากคล้ายกำลังยิ้มเยาะตัวเอง ผมมองเสี้ยวหน้าที่กำลังอยู่ในภวังค์ของตัวเองแล้วรู้สึกปวดใจตาม หน้าของเขาเหมือนพี่เฮดีสมากจริงๆ โอ๊ยยย เหมือนกำลังมองพี่เฮดีสเศร้าอยู่เลย
“ต่อมาถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักฉัน เขารักอีกคนหนึ่ง และได้ทำเรื่องที่ไม่สามารถยกโทษให้ได้ ฮึ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร ผู้หญิงคนนั้นคิดผิดแล้วว่าฉันจะยอมลงให้” พี่ไนซ์ทำสีหน้าน่ากลัวจนผมผงะตกใจ พี่ไนซ์เงียบไปสักพักแล้วหันมามองผม
“ฉันเคยรักผู้หญิงคนนั้น แต่มันก็แค่เรื่องในอดีต ตอนนี้ฉันไม่คิดจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว” พี่ไนซ์เอ่ยตัดบทอย่างรวดเร็ว ผมที่กำลังจะอ้าปากถามก็หุบปากเงียบทันที ท่าทางไม่อยากให้ถามอะไรอีก ผมก็เลยไม่เซ้าซี้ต่อ เขาหน้าเหมือนพี่เฮดีสเพราะฉะนั้นเวลาทำหน้าชวนสะพรึงมันสยองพอกันกับน้องชายเลยล่ะ
“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อน ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม?”
“อ๊ะ ครับ ขอโทษด้วยที่มารบกวนคพี่ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“อืม เดินทางดีๆ ล่ะ”
ผมเอ่ยล่ำลาพี่ไนซ์เมื่อเขาเอ่ยปากไล่ผมกลับ ผมหันไปมองพี่ไนซ์ที่มีท่าทางหง่อยๆ เอนตัวนอนลงบนเตียง ด้านหลังให้ความรู้สึกเดียวดายอ้างว้างจับใจ ผมถอนหายใจเฮือก เดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกหนักใจ
ผมไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายโกหกแต่สำหรับตัวผมแล้ว ทุกคนล้วนน่าสงสารเหมือนกันหมด อัญดาคบกับพี่ไนซ์เพราะคิดว่าเป็นพี่เฮดีส พี่ไนซ์คบกับอัญดาเพราะต้องการหลอกใช้หาข้อมูลเกี่ยวกับน้องชาย ไอ้มอตโตเข้าใจผิดว่าพี่เฮดีสคบกับอัญดาแต่ที่จริงแล้วเป็นพี่ไนซ์ ที่พี่ไนซ์พูดก็หมายความว่าอัญดาใช้พี่ไนซ์เป็นตัวแทนของพี่เฮดีส งั้นก็แปลว่าอัญดารู้ว่าพี่ไนซ์ไม่ใช่พี่เฮดีสแต่ก็ยังคบกันจนมีลูก? แล้วอะไรคือสิ่งที่ทำให้พี่ไนซ์เจ็บแค้นถึงขนาดไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับอัญดาอีก?
ผมถอนหายใจอีกครั้ง เงยหน้ามองท้องฟ้าตอนเย็นหลังจากออกมาจากตึกแล้ว ทำไมผมต้องมาตามสืบเรื่องส่วนตัวของคนอื่นด้วยเนี่ย ถ้าพี่เฮดีสรู้เรื่องนี้เข้าจะโกรธผมขนาดไหนกันนะ นี่ยังไม่นับเรื่องที่ทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ทำไมถึงได้รู้จักกับพ่อของพี่เฮดีสได้ โอ๊ยยย มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจสักอย่าง!
ปึก!!!
ผมเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจัง อีกฝ่ายตัวใหญ่มากจนผมเซล้มลงพื้น โชคดีที่มีคนดึงแขนพยุงเอาไว้ ผมเงยหน้าจะอ้าปากขอโทษพร้อมจะขอบคุณคนที่ผมเสร่อไปชนและช่วยผมเอาไว้ แต่พอเห็นคนๆ นั้นเต็มตา ผมก็ผงะถอยห่างจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว สมองของผมสับสนวุ่นวายประมวลคำพูดเปล่งออกมาไม่ได้เลย
อ๊ากกกก ชายชุดดำทั้งตัวแบบนี้ ตัวจริงแท้แน่นอน!
“พี่เฮดีส!”
“นอกใจฉันเหรอ?”
“ห๊ะ?” ผมเงยมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ เมื่อกี้นี้พูดอะไรนะ!? พี่เฮดีสพูดอะไรนอกๆ นี่แหละ ฟังไม่ชัดเท่าไร ผมมองพี่เฮดีส เหมือนกำลังคิดไปเองที่เห็นพี่เฮดีสมายืนอยู่ตรงหน้า ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ได้กันนะ พี่เฮดีสมองผมด้วยสีหน้านิ่งเป็นรูปปั้นเหมือนปกติ ผมค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาเพราะอดไม่ได้
“พี่มาที่นี้ได้ยังไงน่ะ?”
“มาจับชู้”
“ห๊ะ?”
“...บังเอิญผ่านมา”
“เอ๋ มาเยี่ยมพี่ไนซ์เหรอครับ?” ผมย้อนถามอย่างพาซื่อ พี่เฮดีสถลึงตาเย็นชามาให้ทันที อ้าว ไม่ใช่งั้นเหรอ แหะๆ ผมยกมือเกาศีรษะมองใบหน้าที่ยังคงนิ่งแต่รังสีความหงุดหงิดออกมาเล็กน้อย
“รีบกลับเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นาน” พี่เฮดีสเดินเข้ามาคว้าแขนของผมดึงให้เดินออกไปด้วยกัน ผมเงยหน้ามองเขามองหาอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เห็นอะไร นอกจากความนิ่งที่แฝงความหงุดหงิดหน่อยๆ
อ๊ะ หรือว่าเขาจะมารับผม!?
เอ๊ะ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี้ จู่ๆ ผมก็ขนลุกซู่อย่างไม่มีเหตุผล ผมหันรีหันขวาง บ้าเอ๊ย! นี่คงไม่ใช่วิญญาณสาวผมขาวตัวนั้นหรอกนะ ไม่เอานะ โผล่มาเป็นแบบตัวๆ ดีกว่านะลินเช่ย์ ขอเลย! ผมเบิกตาผวาเข้ากอดพี่เฮดีสแน่น
“อ๊าก!”
พี่เฮดีสตกใจที่จู่ๆ ผมกระโจนเข้าไปกอดเขาไว้แน่น ผมหลับตาปี๋ ชี้ไปข้างหลัง
ฮืออออ พอบอกให้โผล่มา ก็เล่นโผล่มากลางอากาศเลยทีเดียว ลินเช่ย์นะลินเช่ย์! พี่เฮดีสถอนหายใจเบาๆ มองลินเช่ย์เล็กน้อย เทพธิดาสาวจะสะบัดหน้าหายตัวแวบไป ลินเช่ย์หายไปแล้วผมก็ถอนหายใจโล่ง คือแบบว่าจะโผล่มาก็ต้องให้สัญญาณกันก่อนสิ เล่นโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้ ตกใจแย่น่ะสิ! ผมเงยหน้ามองหาลินเช่ย์ไม่เห็นก็รู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง เอ๊ะ ผมเลื่อนสายตามาสบเข้ากับดวงตาอันนิ่งสงบของใครบางคนก็ตัวแข็งทื่อ
หยา...
เต็มๆ อะ กอดเขาไปเต็มๆ เลยยยย!
แว๊กกกกก
ผมรีบผงะตัวถอยออกมาเมื่อได้สติกลับคืน ผมก้มหน้ากุดไม่ยอมมองหน้าเขาที่ยังคงเงียบไม่พูดอะไร คือแบบว่าแค่นี้คงไม่ทำให้โกรธล่ะมั้ง มันตกใจ เผลอตัวไปแวบหนึ่ง ออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ พี่เฮดีสหันหน้าเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมเงยหน้ามองแผ่นหลังกว้างแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่เอ่ยว่าอะไร ผมไม่รอช้าเดินตามเขาไปติดๆ
พี่เฮดีสมาส่งผมที่หน้าบ้าน
“คราวหน้าอย่าไปที่นั่นอีกจะดีกว่า”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะครับ? ผมอยากจะไปเยี่ยมพี่ไนซ์”
“มันเป็นญาติฝ่ายไหนของนายหรือไง” พี่เฮดีสมองกลับมาด้วยสายตาเย็นเชียบเอ่ยประชดเสียงห้วน ก็ไม่ใช่ญาติของผมหรอก แต่ว่าเรารู้จักกันแค่ไปเยี่ยมคงจะไม่เป็นอะไรหรอก แถมผมก็รับไมนอสกับแมนทีสมาดูแลอีกด้วย
“แต่ว่า...”
“นายไม่ควรมายุ่งกับเรื่องนี้ หมอนั้นไม่ใช่คนที่นายจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย”
“หมายความว่าไงครับ?”
“อย่าไปหาเจ้านั้นอีก แล้วก็ผู้หญิงคนนั้นด้วย”
ผมสะดุ้งตัวโหยง มองพี่เฮดีสอย่างแปลกใจ เขาหมายถึง ‘อัญดา’ อย่างนั้นเหรอ? ผมไม่กล้าสบสายตาของพี่เฮดีส ว่าแต่เขารู้ได้ยังไงว่าผมไปเจอผู้หญิงคนนั้น งั้นแสดงว่าเราเจอกันที่โรงพยาบาลอาจเป็นเพราะเขาดักรอผมอยู่ก่อนแล้วงั้นสิ ผมเหลือบสายตาไปมองพี่เฮดีสซึ่งมีสีหน้านิ่งเดาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ลงได้แล้ว”
“อ๊ะ ครับ” ผมพยักหน้าหันรีหันขวางจะปลดที่คาดนิรภัย แต่ไม่ทันใจเจ้าของรถ เขาปลดสายคาดนิรภัยของตัวเองออก โน้มตัวเข้ามาใกล้ผม แตะริมฝีปากเบาๆ บนริมปีปากของผมพร้อมกับปลดสายคาดออกให้ เขาค่อยๆ ผละจากผม ขยับปากกระซิบเสียงนุ่มนวล
“เป็นเด็กดี เชื่อฟังฉันแล้วจะให้รางวัล”
“...” ผมลงจากรถด้วยสภาพล่องลอย สติไม่อยู่กับเนื้อ ผมมองตามรถคันสีดำที่ค่อยๆ เล็กลงจนหายลับไป ยืนเหม่ออยู่นานกว่าจะได้สติกลับคืนมา อ๊ากกก! เมื่อกี้มันอะไรกันวะ!? พี่เฮดีสเป่ามนต์ใส่ผมหรือยังไงกัน ไม่ไหวจะเคลียร์ ผมหน้าแดงแปร๊ดเมื่อคิดถึงตัวเองตอนที่ทำหน้าตะลึงเอ๋อเหรอ ถ้าเป็นเด็กดีแล้วจะได้รางวัลอะไร? รางวัลคืออะไร? ไม่ๆ! ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้นสักหน่อย โอ๊ยยย! สติไอ้รัญ สติ! ผมสะบัดหัวไล่ความคิดพิเรนทร์ในหัวออกไปแล้วเดินเข้าบ้าน
ที่พี่เฮดีสพูดมาอย่างนั้นก็แสดงว่าพี่เฮดีสรู้เรื่องของพี่ไนซ์กับอัญดาน่ะสิ! แถมยังบอกไม่ให้ผมเข้าไปยุ่งเรื่องนี้อีก ทำไมกัน? หรือว่ามันจะมีอะไรที่ไม่ธรรมดางั้นเหรอ คิดไปคิดมาผมก็วนมาที่เรื่องพี่เฮดีสกับพี่ไนซ์ พี่เฮดีสก็ยังไม่ชอบพี่ไนซ์เหมือนเดิมเลย เฮ้อ เมื่อไรสองพี่น้องจะเข้ากันได้ หรือว่าพวกเขาผิดใจอะไรกันมากกว่าเรื่องพ่อแม่กันนะ? ผมถอนหายใจแล้วเหลือบไปมองมือถือที่ส่งเสียงดังขึ้น ผมยื่นมือไปรับ
พี่ยูโทรมาบอกเรื่องชุดที่โอเล่ฝากมา บอกว่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาให้ ทันเวลางานเลี้ยงแน่นอน ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เอ่อ พูดตรงๆ คือ ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลยล่ะครับ แหะๆ ก็วันนี้ผมเจออะไรมาเยอะแยะเลยนี่น่า ทั้งเรื่องอัญดา พี่ไนซ์ พี่เฮดีส แล้วก็เรื่องของตัวเอง เฮ้อ ทำไมครอบครัวของพี่เฮดีสถึงเหมือนหนังแบบนี้นะ หนังแฟนตาซีผสมดราม่างั้นเหรอ?
ผมล้มตัวนอนลงบนเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แหะๆ ทำยังไงดีล่ะ ผมชักจะเข้าข้างตัวเองนิดๆ นิดหนึ่งจริงๆ นะ ทำไมพี่เฮดีสถึงได้มาเจอผมที่หน้าโรงพยาบาลได้ ถ้าไม่ได้มาเยี่ยมพี่ไนซ์ งั้นเขามาทำไมกันล่ะ? อือ แบบนี้จะไม่ให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง ผมกลิ้งตัวไปมาบนเตียงแล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข ถ้าถามตรงๆ ไป เขาจะตอบผมไหมนะ?
ผมผ่อนลมหายใจแล้วค่อยๆ หลับตาลง คืนนี้หวังว่าผมจะฝันดีนะ
:L2:
ปึง!
เสียงประตูรถปิดดังในความเงียบงัน ผมนั่งมองไปข้างหน้าไม่พูดไม่จาอะไรหลังจากรับมือถือที่เขาโทรหาสองสามรอบ พี่เฮดีสวิ่งออกมาหาผมที่ลานจอดรถ พอเขามาถึงก็จ้องหน้าผมเขม็งเชียว เขาปลดล็อกรถผมก็รีบเข้าไปนั่งอยู่ข้างใน พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาสงสัยกับท่าทีผิดแผกจากปกติของผม แต่เขาก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรเลย ขับรถออกไปเพื่อกลับบ้านแม้การจะไม่ได้อะไรกลับไปเลย ผมพยายามครุ่นคิดอย่างใจเย็นและมีเหตุมีผลแต่ทว่าในใจของผมมันรุ่นร้อนราวกับกองไฟ สะบัดภาพที่ผมเห็นออกจากหัวไม่ได้สักที ความรู้สึกของผมมันอ่อนไหว ยิ่งเจอท่าทีนิ่งเงียบราวกับไม่มีอะไรของเขาแล้วมันทำให้ผมใจหาย กลั้นน้ำตาที่จะรินไหลไว้ไม่อยู่ แม้พยายามกลั้นจนปวดหัวแต่มันก็ไหลลงมาอยู่ดี
เมื่อความรู้สึกมันตกต่ำลง ความคิดแง่ลบก็พรูพราดออกมา แม้แต่ความคิดที่แย่มากๆ ผมยังคิดไปถึงได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะเป็นคนที่มีความคิดบ้าๆ แบบนี้ ผมรู้ว่าควรจะเชื่อใจเขา ไม่คิดมาก มันอาจจะไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ ควรจะรู้ดีกว่าเขามีท่าทางแบบนี้เป็นปกติ ไม่ใช่เพิ่งมาเป็นเดี๋ยวนี้ ผมก้มหน้าก้มตาปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่เงียบๆ จนกระทั่งรู้สึกเหมือนรถหยุดจอด ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นรถจอดอยู่ข้างทางแล้วตกใจ ยิ่งเห็นคนขับเปิดประตูลงไปเดินอ้อมมาทางผมก็ยิ่งตกใจ พี่เฮดีสกระชากประตูเปิด ก้มตัวมาดึงผมให้ออกมาจากรถ ตอนแรกผมก็ขัดขืนไม่ยอมลงแต่เพราะแรงดึงที่มากกว่าทำให้ผมยอมลงไปจากรถ
“พี่จอดตรงนี้ทำไม?” ผมมองไปรอบๆ ด้วยความกังวลใจ นี่เล่นจอดข้างทางที่มีรถแล่นผ่านสัญจรไปมาแบบนี้เลยเหรอ มันผิดกฎเจรจาหรือเปล่าเนี่ย!? ผมพยายามบิดข้อมือออกจากเขาแต่ทำหลายครั้งก็ไม่หลุดสักทีจึงจำใจให้เขาจับต่อ พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นยะเยือก เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ไม่มีใครเห็นเรา”
“ไม่เห็นได้ยังไง” ผมค้านกับคำพูดของเขา หันไปมองที่ถนนซึ่งไม่ห่างจากรถที่จอดอยู่ มีรถวิ่งผ่านไปไม่ขาดสาย แต่กลับไม่มีใครมองมาที่พวกเราเลย พวกเขาทำราวกับมองไม่เห็นเสียอย่างนั้น ผมเม้มปากแน่นมองกลับไปหาเขา คิดว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่างที่ทำให้คนอื่นมองพวกเราไม่เห็นแน่ๆ แน่ล่ะ เขาทำได้แน่ ก็เขาเป็นเฮดีสนี่น่า!
“พี่มีอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถาม นายร้องไห้ทำไม?”
“ผมเปล่า”
พี่เฮดีสกระชากผมดึงเข้าไปหาตัวเขา เชยคางของผมขึ้นแล้วใช้นิ้วเกลี่ยขอบตาผมเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยถามเสียงเข้ม
“แล้วนี่คืออะไร?”
“...นิ้วมือ”
ป๊อก!
“โอ๊ย!” ผมสะบัดหน้า ยกมือปิดหน้าผากที่ถูกดีดอย่างรวดเร็ว ผมเม้มปากเงยหน้ามองคนประทุษร้ายอย่างโมโห มันเจ็บนะ ไม่ใช่ไร้ความรู้สึกสักหน่อย ดีดมาได้!
“ฮึ เจ็บไหม?”
“เจ็บน่ะสิ! ถามได้” ผมย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว พ่นลมหายใจออกแสดงถึงความไม่พอใจที่มี พี่เฮดีสพยักหน้ารับเอ่ยกลับนิ่งๆ
“เหรอ ถ้าไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าเจ็บ”
“...” ผมหยุดชะงักแล้วเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะสะบัดตัวออกมายืนอยู่เงียบๆ ยังจะมาเชื่อมกันได้นะ ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่เหมือนกันสักหน่อย จะให้พูดว่ายังไงล่ะ บอกว่าผมเห็นพี่กับผู้หญิงคนหนึ่งสนิทกันมาก ผมก็เลยเสียใจอย่างนั้นเหรอ ถ้าผมพูดไปแบบนั้นมีหวังโดนดุว่างี่เง่าไร้สาระแน่ๆ
“ถ้านายไม่พูด ฉันก็จะไม่กลับ ยืนให้คนมองเล่นๆ อยู่ตรงนี้นี่แหละ”
“อะไรนะ?” ผมหันไปมองรอบๆ เห็นสายตาของคนที่นั่งรถผ่านมองมาอย่างสนใจใคร่รู้ พอหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาไม่มีท่าทางจะเดือดเนื้อร้อนใจอะไรใดๆ ผมเม้มปากเหลือบมองบนถนนอีกครั้ง โธ่เอ๊ย จะมองอะไรนัก ไม่เคยเห็นคนจอดรถข้างทางหรือไง!? ผมทำหน้าหงิกอย่างโมโหที่ถูกบังคับแบบนี้
“โอเค! ผมแค่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่กับพี่”
“แล้ว?” เขาเอ่ยถามเสียงสูง ดูน่าหมั่นไส้มากๆ
“แค่นี้แหละไม่มีอะไรแล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรจริง จะร้องไห้ทำไม?”
“โอ๊ยยย พี่กับเธอคนนั้นดูสนิทสนมกันดี” ผมเม้มปากเอ่ยตอบเสียงดังอย่างโมโห โมโหท่าทางที่ไม่รู้สึกอะไรของเขา มีแค่ผมที่ควันจะออกหูอยู่แล้ว พี่เฮดีสนิ่งไปแล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ
“...นายหึง?”
“หึง!? ผมเนี่ยนะ?” ผมแค่นหัวเราะ กอดอก จ้องเขม็ง ตั้งท่าสอบสวนจำเลยอย่างจริงจัง
“แล้วพี่เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้น?”
“ไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้จักกันเฉยๆ”
“แน่นะ?”
“แน่”
“ฮึ!”
พอถามจนแน่ใจผมก็ทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายจะยอมรับ โอเค ผมจะเชื่อถ้าพี่เฮดีสยืนยันด้วยตัวเองแบบนี้ ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย แต่พอหันไปเห็นหน้าพี่เฮดีสที่ส่งสายตาขำขันมาให้ ผมก็สะดุ้งรู้สึกตัว หน้าแดงแปร๊ด อายจนไม่รู้จะอายยังไง ไม่นะ เมื่อกี้นี้มัน... โอ๊ยยย ผมเผลอตัวแวบหนึ่งจนได้!
“เปล่านะ ผมแค่...” ผมกำลังเอ่ยปากแก้ตัวอย่างร้อนรน แต่พอเห็นสีหน้าระรื่นพร้อมอมยิ้มนิดๆ ให้แล้วมันทำให้ผมหัวใจเต้นรัวอย่างอดไม่ได้ ไม่นะ! บ้าจริง จะยิ้มอะไรนักหนาเล่า ผมอายเป็นนะ! ผมสูดลมหายใจหันตัวกลับเดินขึ้นรถไป ไม่ยอมมองหน้าเขาอีก แน่ล่ะ จ้องจะหัวเราะกันอยู่แบบนั้นคิดจะให้ผมอายไปถึงไหนกัน!
“เฮ้อ แฟนเราหึงน่ากลัวชะมัด ต่อไปต้องระวังตัวซะแล้ว” พี่เฮดีสขึ้นมาบนรถ บ่นเบาๆ ด้วยใบหน้านิ่ง แกล้งถอนหายใจเหมือนกลัดกลุ้ม ผมขบเขี้ยวเงียบๆ ใครบอกว่าพี่เฮดีสล้อใครไม่เป็น ผมขอค้านว่าไม่จริง!
“หึๆ”
“โอ๊ยยย พี่จะหัวเราะไปถึงไหน!?” ผมนั่งทนเสียงหัวเราะเสียงทุ้มต่ำของเขาไม่ไหว หันไปโวยวายคนขับรถที่ทำให้ผมขนลุกขนพองเพราะเสียงหัวเราะประหลาด พี่เฮดีสยังคงหัวเราะเสียงทุ้มๆ ต่อไปโดยไม่สนใจผม
“พี่เฮดีสสส”
“หึๆ”
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
แบบว่าเฮดีสขอให้ได้นิดได้หน่อย เฮียก็ชื่นใจแล้ว ฮิ้ววววว
ปล. ใครรรรร ใครมาแย่งพื้นที่ของอิฉันนนนนนน เค้าจะเอาหน้า 68 ! :hao5:
Character in This Chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png)(http://i.imgur.com/fD9U7jN.png)(http://i.imgur.com/ILSkpgT.png)
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอยย ไนซ์ดีหรือเลวเนี่ยเดาไม่ถูกจริงๆ
แต่ที่แน่ๆพี่เฮดีสนัองเนเน่น่าร๊ากกกกก
-
ถึงว่าเข้ามารอบนึงแล้วไม่เห็น~
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ช่วงแรกๆช่างมัน แต่ช่วงหลัง โหยยย เขินว่ะ!!
ขอบคุณ :)
-
ไนท์แปลกๆนะเนี่ย
เฮดีสมีอับดุลบอกเหรอ
รู้ทุกเรื่อง
รอตอนต่อไปจ้า
-
:hao6: :hao6: เนเน่น่าร๊ากกกกก :hao7:
-
พี่ไนซ์ยังเป็นปริศนาแต่พี่เฮดีสกับเนเน่ก็ยังมุ้งมิ้งเหมือนเดิม :man1:
-
แอร๊ย....น่ารักที่สุดด
ฮาตอนที่เน่จังตอบว่านิ้วมือ พี่เฮดีสเลยดีดเข้าให้
มุ้งมิ้งเวอร์อ้ะ :o8: :o8:
-
ตามไปจับชู้ของเนเน่เหรอเฮดิส?
ตอนฝัน(หรืออดีต?)มีหึงกันด้วยแหล่ะ! :impress2:
-
หรือจริงๆพี่ไนซ์แค่ตอแหลเก่ง 555
-
ูุ69 ก็ดีนะตัวเองงงงงงง :haun4:
-
อร๊าย ความจริงเริ่มจะเปิดเผยแล้ว(จริงมั้ง)
-
แอบสงสัยว่าพี่ไนซ์มีอำนาจอะไรรึเปล่า
ปริศนาเต็มไปหมดดดดดดด หัวสมองอันน้อยนิดเริ่มงง :mew5:
-
69 เลขสวยดีน่ะ
เฮดีสมันน่ารัก ตามหึงตามหวงนักสืบเน่เน่จน... 555
-
:L2:
-
แหม่ มาตามจับชู้เร็วทันใจมากอ่ะ
ถ้าพี่เฮดีสรู้ว่าเนเน่ชมพี่ไนซ์หล่อต้องโดนทำโทษแน่ๆเลย
คิดถึงไมนอสกับแมนทีส พี่โพซด้วย
พี่ยูตอนนี้นี่มาแค่ชื่อมาก แอบคิดถึง
-
เรื่องค่อยๆคลี่คลาย แค่เพียงแต่ ทุกคนจะพูดเรื่องของตัวเองออกมาอ่ะนะ จับเข่าคุยกันเลยมิ สงสารเนจริงๆซื่อเกิ๊น
-
ช่วงหลังนี่ฝันหรือเรื่องในอนาคต !!
:-[
-
หวานแบบน่ารักอ่า ฟินๆๆ
-
กรี๊สเลยตอนนี้ น่ารักอะ น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกก
-
หนูรัญมาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไนซ์กำลังจะเผยตัวตนออกมาหรือ?
หนูรัญเลิกยุ่งกับเขาเถอะเชื่อฟังพี่เฮดีสหน่อย
ในฝันน้องหึงน่ารักจัง :man1:
รอตอนต่อไปจ้า
-
รู้สึกปลื้มมากค่ะ เนรัญน่ารักมาก สวนเฮดีสก็เงียบเกินบรรยายจริงๆ
-
ช่วงหลังนี่คือความฝันอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ยยย
แล้วตกลงเรื่องพี่ไนซ์มันอะไรกันนน
-
พี่ไนซ์ตรงลงยังงัยเนี่ย
-
เฮดีสสสส น่ารักอ๊าาา
รอตอนต่อนะฮะ
ปล. ชุดของรัญที่อยู่กะยู เหมือนจะไม่ธรรมดาเนอะ
-
เฮเคต หรือ เทพีเฮคาที เป็นเทพีแห่งเวทมนต์ของกรีก นางสถิตย์อยู่ในยมโลก
บทกวีสมัยหลังๆกล่าวว่า อาร์ทีมิสมี 3 ภาค คือเป็นเซเลเน หรือ เซลีน (ดวงจันทร์) บนท้องฟ้า
เป็นอาร์ทีมิส (พรานหญิง) บนพิภพ และเป็นเฮคาที (คืนเดือนมืด) ในยมโลกและโลกส่วนที่มืดมิด
อืม... พอรู้ว่าไนซ์เป็นเฮคาทีแล้ว แอบอึ้งๆแฮะ คิดว่าใช่ใช่มั้ยคะคนเขียน เฮเคต?? เฮคาที?? เนอะๆๆๆๆ
-
พี่ไนซ์เหมือนจะมีอะไรๆอีกเยอะนะ
แต่แอบงงช่วงหลัง นั่นคือความฝันของรัญอีกหรือป่าว หรือเป็นเหตุการณ์จริง
ถ้าเหตุการณ์จริงนี่กรี๊ดเลยนะ พี่ดีสน่ารักมากกกกกกกกกก :katai2-1:
-
เฮียเฮดีสแกน่าร๊ากกกกกก
เนอะ
-
ขี้หึงพอกันทั้งคู่ :o8:
-
หัวเปลี่ยนแล้วว :hao6:
-
สุดขีด 24
ผมตื่นขึ้นมารู้สึกสะลึมสะลือเหมือนนอนไม่เต็มตื่น อะไรน่ะ ผมได้ยินเสียงนกร้องจิ๊บๆ อืม รู้สึกสดชื่น ได้กลิ่นอายของสายลมแสงแดดยามเช้า ผมบิดตัวไปมาก่อนจะชะงักแล้วก้มมอง เฮ้ย! ดอกไม้พวกนี้มาจากไหนกัน!!!? มิน่าถึงได้หอมกลิ่นดอกไม้แรงขนาดนี้ ผมมองดอกไม้บนเตียงอย่างงุนงง เหลียวมองซ้ายมองขวาแล้วตกใจเมื่อเห็นหน้าต่างเปิดกว้างรับลมอ่อนๆ ยามเช้า มิน่าถึงได้กลิ่นสายลมแสงแดด เอ๊ะ ผมลืมปิดหน้าต่างอย่างนั้นเหรอ แล้วดอกไม้พวกนี้ก็ปลิวเข้ามาทางหน้าต่าง แต่เดี๋ยวก่อน หน้าต่างกับเตียงของผมมันอยู่คนละฝั่งเลยนะ
เฮ้ยยย! แล้วผมต้องทำความสะอาดดอกไม้พวกนี้เองใช่ไหม บัดซบบบบ!
ผมค่อยๆ ลงจากเตียงอย่างมึนงง ทำไมตื่นมาผมต้องเจอเรื่องชวนงงแบบนี้ด้วย นี่ผมจะไม่มีโอกาสได้สงบสุขเลยใช่ไหม แม้แต่ตอนนอนก็ยังฝันแปลกๆ โอ๊ยยย เมื่อคืนนี้มันอะไรกัน ผมยืนหน้าแดงเหม่อลอยอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ แหะๆ บ้าเอ๊ยยยย ตั้งสติหน่อยไอ้รัญญญ! ผมสะบัดหน้าไปมา เริ่มทำธุระส่วนตัวในตอนเช้า โดยไม่ให้ตัวเองแวบคิดภาพบ้าๆ นั่นอีก
โอ๊ยยยย ไอ้ห่านเนรัญญญ!!!
ผมตบหน้าตัวเองเบาๆ เมื่อคิดได้ว่าเมื่อวานลืมเตือนพี่เฮดีสเรื่องแก้วตา มัวแต่ทำอะไรอยู่วะ คิดย้อนไปแล้วต้องด่าตัวเองที่มัวแต่เขินบ้าเขินบอจนลืมเตือนไปเสียสนิท วันนี้พี่เฮดีสจะมาหาผมหรือเปล่าวะ เอ๊ะ ไอ้การไปหามาสู่กันแบบนี้มันแปลกๆ หรือเปล่านะ พอมาลองคิดดูแล้วไอ้การที่เขาเทียวมาหาผมแบบนี้เหมือนกำลังตามจีบผมอยู่อย่างนั้นแหละ มะ... ไม่หรอกมั้ง! พี่เฮดีสจีบผมน่ะเหรอ? นี่ผมสักจะหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า โอ๊ยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งเพ้อเจ้อ เลิกคิดดีกว่า
ในวันหยุดตอนเช้าผมออกมารดน้ำในสวนหลังบ้าน จากนั้นก็หาอะไรทานที่ตลาดใกล้บ้าน กว่าจะคุยกับเหล่าพ่อค้าแม่ค้าที่สนิทสนมครบทุกแผงก็เกือบเที่ยง ได้ข้าวของติดไม้ติดมือมาเยอะเลยล่ะครับ ผมปฏิเสธแล้วนะแต่พวกเขาไม่ยอมตื้อจะให้ผมเอากลับมาจนได้ ผมกลับมาถึงบ้านก็ทำความสะอาด สะสางความสกหมกที่รวบรวมมานานเป็นอาทิตย์ หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ผมเหลียวมองอย่างอื่นทำ
ผมมองคอมพิวเตอร์ที่ร้างห่างไกลจากมือมานาน อะไรกัน สายตาแบบนั้น เห็นอย่างนี้ผมก็ทันสมัยกับเขาเหมือนกันนะ ไม่ใช่พวกโลว์เทคโนโลยีแค่ไม่ค่อยมีเวลาเล่นเท่าไร ส่วนมากจะไว้พิมพ์รายงานหรือค้นข้อมูลทางเน็ตเฉยๆ แล้วนี่ผมลืมอะไรไปนะ? อืมมม ผมยืนครุ่นคิดกับตัวเองอยู่นาน ก่อนจะจำได้ว่าต้องไปเก็บกวาดห้องนอนที่โดนดอกไม้รุกราน ผมเดินเข้าไปในห้องนอน หยุดจ้องมองเตียงของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เบ้หน้าจะร้องไห้
แม่จ๋า! ผีหลอกกลางวันแสกๆ!
ไม้กวาดหล่นจากมือของผม
ลินเช่ย์ทอดตัวนอนหลับสีหน้ามีความสุขมากบนเตียงของผม ส่วนดอกไม้ที่กองเกลื่อนในตอนเช้าหายวับไปหมดแล้ว ว่าแล้ว สังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียวว่ามันจะต้องเกี่ยวอะไรกับชายชุดดำแน่ๆ ผมมองเทพธิดาสาวสวยที่นอนหลับปุ๋ยอย่างลังเลใจ ไม่รู้ควรจะปลุกหรือปล่อยไปดี ทำไมลินเช่ย์ถึงมานอนอยู่บ้านผมแบบนี้ล่ะ!? ผมไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายก็มีใครมาเรียกผมดังมาจากหน้าบ้าน ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็นั่นเสียงพี่ยูแน่ๆ ผมรีบจรลีหนีเหตุการณ์ลำบากใจไปเปิดประตูบ้านให้พี่ยู
“พี่ยู!”
“หวัดดี” พี่ยูยิ้มแฉ่งโบกมือทักทายอย่างร่าเริง ผมยิ้มตาหยี เหลือบไปเห็นพี่โพมยืนถือกระเป๋าอยู่ข้างหลังพี่ยู เอ๊ะ พี่โพมมาทำไมหว่า? ผมมองพี่โพมแล้วหันไปมองพี่ยูเป็นการถาม พี่ยูอมยิ้มไม่ตอบอะไร หันไปพยักหน้าให้พี่โพม ส่งสายตาสื่อใจกันสองคน
“จัดเต็มเลย”
“โอเค!”
จัด? จัดอะไร เดี๋ยวๆ! ผมมองพี่ทั้งสองที่พุ่งเข้ามาจับตัวผมอย่างตกใจ
เฮ้ยยย! จะลากผมไปไหนนน!!?
:L2:
“ยิ้มหน่อยมึง!” ซันเซ็ตกระทู้สีข้างของผมเบาๆ เอียงหัวฉีกยิ้มพร้อมกัดฟันเตือนผม
ยิ้ม? ยิ้มมันคืออะไรวะ!? ผมไม่มีอารมณ์จะยิ้มบ้าบออะไรนั่นหรอก เมื่อยจะตาย! แต่ว่า... มาขนาดนี้แล้วก็ต้อง must go on กันต่อไป ผมเงยหน้ายิ้มใส่กล้องแต่ละตัวที่โฟกัสมาที่ผม
ฮือ! บอกแล้วว่าผมรู้สึกทะแม่งๆ ตั้งแต่ตอนที่โอเล่บอกว่าพวกพี่ๆ เตรียมชุดไว้ให้ พวกเขาต้องสุมหัวกันกลั้นแกล้งผมแน่! ดูตัวผมในตอนนี้สิ ผมกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว!? ชุดจัดเต็มจัดหนักยิ่งกว่าพวกที่มาประกวดดาวเดือนซะอีก แล้วอะไรของพี่ยูกับพี่โพมกัน สองคนนั้นก็ร่วมมือด้วยงั้นเหรอ!? จับผมแต่งตัวแบบไม่พูดไม่จา ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มท่าเดียว ตกเย็นซันเซ็ตโผล่รับผมไปงานราตรี มันแทบจะแงะผมจากเสาบ้าน ก็ผมไม่กล้าน่ะสิ!
ใครเป็นคนเลือกชุดนี้ให้ผมวะ ทำร้ายกันสุดๆ!!!
ก็ใช่ว่าชุดมันไม่สวยนะครับ ชุดมันสวยมากเลยแหละ เสียอย่างเดียวมันเหมือนชุดผู้หญิงไปนิด! ถ้าซันเซ็ตบอกว่าเป็นชุดของผู้หญิงผมก็จะเชื่อโดยไม่สงสัยอะไรใดๆ แต่มันกลับบอกหน้าตาเฉยว่าเป็นชุดของผู้ชาย ผมสงสัยจริงๆ ว่าผู้ชายที่ไหนมันใส่ชุดแบบนี้ แฟนตาซีไปไหน!? ชุดสีเขียวอ่อน ประยุกต์มาจากชุดทูนิคแบบกรีกโบราณ ตกแต่งด้วยดอกไม้ พี่โพมใส่วิกผมปลอมยาวเฟื้อย สวมทับด้วยมงกุฎดอกไม้บนหัวให้ด้วย พวกพี่ๆ ยังเอาตะกร้าดอกไม้มาให้ถือเป็นพร็อมอีก ส่วนพี่ยูกับพี่โพมก็ตั้งชื่อชุดนี้ไว้เสร็จสรรพว่า ‘เพอร์ซีโฟเน่’ เทพธิดาฤดูใบไม้ผลิ! เอ่อ ตั้งมาไม่เกรงใจสามีของเพอร์ซีโฟเน่เล๊ย!
ตลอดทั้งงานผมถูกเพื่อนๆ พี่ๆ ขอถ่ายรูปแทบไม่ได้นั่งพัก ยังดีที่มีเพื่อนบางคนใจดีหาน้ำหาขนมมาให้กิน นี่ผมไม่ใช่ฉากถ่ายรูปนะ เข้าใจผิดกันหรือเปล่า!? ก่อนมางานผมก็ถูกพี่ยูถ่ายรูปไปเยอะ ไม่รู้จะถ่ายไปทำไม รู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล!
“ไอ้รัญ ไปนั่งก่อนเถอะ เดี๋ยวจะได้เวลาตัดสินตำแหน่งแล้ว” ซันเซ็ตกระซิบบอกผมแล้วพยักหน้าให้ไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งเตรียมเอาไว้ ผมเดินไปหาที่นั่ง เห็นโอเล่กวักมือไหวๆ ก็เดินเข้าไปหามัน ทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มอตโตนั่งลงถัดไปจากผม
ผมมองดูมอตโตที่แต่งชุดกาวน์สีขาวใส่ถุงมือสีขาว มีตุ๊กตานกแก้วเกาะบนไหล่ มันบอกว่าแต่งเป็นนักวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม ไอ้ห่าน! นี่คงจะยืมชุดกาวน์มาจากพ่อล่ะสิ ไม่ลงทุนอะไรเล๊ย! พอเทียบกับโอเล่แล้ว... คนนี้ก็ลงทุนเกินไป คาบาเร่มาเอง จัดเต็มซะอลังการเลยวุ้ย โอเล่มันตั้งชื่อชุดว่านกยูงทองรำแพนครับ อืม สมกับชื่ออยู่
พวกผมปรบมือ หันไปให้ความสนใจบนเวที พิธีกรให้เหล่าผู้เข้าชิงตำแหน่งเจ้าป่าและเทพีบ้านไพรเดินโชว์ตัวครั้งสุดท้าย เชิญกรรมการผู้ทรงอำนาจในการตัดสินใจมาประกาศมอบรางวัล ไม่ใช่ใครอื่นไกลครับ คนนั้นๆ ก็คือ พี่ซันไรส์ พี่ของซันเซ็ตนั่นเอง พี่ซันไรส์เดินขึ้นเวทีมาประกาศรางวัลเจ้าป่าปีนี้ พวกผมเกร็งตัวรับ ภาวนาส่งกำลังใจให้เพื่อนที่ยืนเก๊กหล่อบนเวที
[เจ้าป่าในปีนี้ได้แก่...]
ซีเนียร์ ซีเนียร์ ซีเนียร์เถิด!
[คุณชยันต์ เลิศรัตนกูล!]
เฮ!!! ซีเนียร์ได้ครับผมมมม!!!
พวกผมรีบส่งเสียงเป่าปากโห่ร้องด้วยความยินดี เจ้าป่าคนล่าสุดยังยืนงงๆ กับชื่อที่ประกาศออกไป จนพี่ซันไรส์ต้องเดินมาสะกิดให้เดินออกไปหน้าแถว ก๊ากกก ซีเนียร์มันแอบยืนหลับในด้วยโว้ย พวกผมหัวเราะขำจนน้ำตาไหล ยิ่งตอนพิธีกรถามความรู้สึกยิ่งฮา มันตอบทั้งๆ ที่ยังตาปรือง่วงนอนอยู่เลย เจ้าป่าขี้เซาพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น หันหน้าฉีกยิ้มให้กล้องนับสิบๆ ตัวถ่ายรูป
เก็บรูปได้พอหอมปากหอมคอ พี่ไอวี่ก็ขึ้นไปประกาศผู้ที่ได้ครองตำแหน่งเทพีบ้านไพร เป็นไปตามคาด สาวงามที่ได้เป็นเทพีบ้านไพรมาจากสาขาอื่น พวกผมก็ไม่แปลกใจนัก พวกเราปรบมือให้เกียรติผู้ชนะ สุดท้ายเจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรก็ยืนคู่ถ่ายรูปเก็บภาพเป็นที่ระลึก ทั้งด้านหน้า หลัง ข้าง เก็บหมด คนข้างล่างเวทีก็ชูมือถือถ่ายกันจ้าละหวั่น ผมน่ะเหรอ? หึ มือถือไม่ใช่สีขาวดำก็ดีถมแล้ว พวกเรานั่งชื่นชมกันอย่างสงบครับ
[เอาล่ะครับ ก็มาถึงรางวัลสุดท้ายในค่ำคืนนี้ ควีนโรซ่า! ในปีนี้จะเป็นใครนั้นอีกสักครู่ก็จะได้รู้กัน ตอนนี้คอยลุ้นและเอาใจช่วยคนที่พวกท่านโหวตไว้นะครับ]
[ค่ะ ตำแหน่งควีนโรซ่าเราจะมอบให้แก่ผู้ที่แต่งกายได้ถูกใจผู้ร่วมงานครั้งนี้มากที่สุด โดยตัดสินที่คะแนนโหวต ผู้เข้าร่วมงานเลี้ยงจะมีสิทธิ์โหวตคะแนนเพียงท่านละหนึ่งโหวตเท่านั้น โหวตให้ใครก็ได้ในงาน หนึ่งโหวตต่อหนึ่งคนค่ะ และตอนนี้ทางกรรมการได้นับคะแนนโหวตเสร็จเรียบร้อยแล้ว]
[และผู้ที่จะมาประกาศตำแหน่งควีนโรซ่าในค่ำคืนนี้ คือ นายกสโมสรนักศึกษา คณะเกษตรศาสตร์ของเรานี่เอง เชิญครับ!]
ผมปรบมือไปสงสัยในใจไป... ทำไมประกาศซะยิ่งใหญ่ มีดนตรีให้ตื่นเต้นอีกแน่ะ ตอนประกาศตำแหน่งเจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรทำไมไม่มีดนตรีให้ลุ้นแบบนี้บ้าง? โอเล่ยืดตัวขึ้นมากุมมือตัวเอง ลุ้นตัวโก่ง นี่มันคงจะลุ้นว่าตัวเองจะได้ตำแหน่งนี้อยู่ล่ะมั้ง มันก็ควรจะได้นะครับ แต่งองค์ทรงเครื่องมาซะขนาดนี้
[ครับ แม้ผมจะเสียดายที่ไม่ใช่คนที่ผมโหวตเสียงให้ไป แต่ในเมื่อทุกท่านได้ตัดสินใจแล้วผมก็ต้องเคารพให้สิทธิ์ของทุกๆ ท่าน ดังนั้น ผู้ที่ได้ตำแหน่งควีนโรซ่าประจำปีนี้ได้แก่... ] นายกสโมฯ ของคณะเราเดินขึ้นมาบนเวที ฉีกยิ้มตาหยี เอ่ยเกริ่นพร้อมแสดงความรู้สึกส่วนตัว พูดประโยคเท่ๆ สมกับนายกสโมฯ
[รัญจ๋า พี่ขอโทษ!] นายกสโมฯ หันมาทำตาปริบๆ ใส่ผม ทำหน้าทำตาขอโทษขอโพย อะไร ผมเกี่ยวอะไรด้วยวะ?
[ควีนโรซ่าได้แก่... คุณรุ้งพลาย ในชุดสกุณาเริงร่า ยินดีด้วยครับ!]
โอเล่ถอนหายใจอย่างเสียดาย เอาน่า ไม่ได้ปีนี้ ปีหน้าก็ยังมีโอกาสอยู่แหละโอเล่ ผมปรบมือมองพี่รุ้งเดินเข้าไปรับรางวัลด้วยสีหน้ายินดีแบบสุดๆ ก็สมควรได้รางวัลแล้วล่ะ ชุดสวยคนใส่ก็สวย! พวกเราส่งเสียงปรบมือชื่นชมผู้ชนะได้ตำแหน่งสำคัญไปครอบครองทั้งสาม
ซันเซ็ตเดินเข้ามาถอนหายใจเฮือก อะไรของมัน ไม่ดีใจเลยหรือไงที่เพื่อนได้ตำแหน่งเจ้าป่าน่ะ
“เสียดายว่ะ”
“เสียดายอะไรวะ?” ผมถามมันอย่างแปลกใจ แทนที่มันจะดีใจที่ซีเนียร์ได้ตำแหน่งกลับมาบ่นพึมพำว่าเสียดายอยู่ได้
“น่าจะได้สองตำแหน่ง”
“หือ มึงจะเอาอะไรไปสู้จอยวะ เขาสวยออกขนาดนั้น”
“กูไม่ได้หมายถึงเทพีบ้านไพร”
“แล้วหมายถึงอะไรอีกล่ะ?”
“ช่างกูเถอะ” มันสะบัดหน้าตอบอย่างหงุดหงิดใส่ อะไรของมัน เข้าสู่วัยทองหรือไง? ถามแค่นี้ก็งอนใส่ ผมถอนหายใจส่ายหน้าหันไปมองเหล่ารุ่นพี่จะเริ่มเชิญชวนให้ออกไปแด๊นซ์ด้วยกัน แต่ผมไม่มีอารมณ์ไปดิ้นด้วยหรอก อุตส่าห์ได้นั่งทั้งที ขอนั่งมองเฉยๆ ล่ะกัน
โอเล่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวออกไปรำแพนหางอยู่หน้าเวทีร่วมด้วย เหลือแค่ผมกับมอตโตที่นั่งมองเพื่อนๆ ออกเสต็ปกันอย่างเมามัน ผมหัวเราะขำกับท่าเต้นแต่ละคน รั่วไปไหนวะ ที่ออกลีลาเกินหน้าเกินตาสงสัยจะเป็นเจ้าป่าคนล่าสุดนะครับ แหม ท่าดิ้นแต่ละท่าของมันจัดเต็มเชียว สงสัยมันจะตื่นเต็มตาแล้ว!
“มึงเป็นยังไงบ้างวะ?”
“หือ กู? ก็สบายดีอย่างที่มึงเห็นนี่แหละ” ผมหันไปมองมอตโตที่จู่ๆ ถามขึ้นมา แม้จะงงอยู่บ้างแต่ผมก็ตอบกลับ มอตโตเลิกคิ้ว ผมก็บางอ้อทันที ที่แท้มอตโตถามถึงเรื่องของพี่เฮดีส เฮ้อ ผมควรจะอธิบายให้มอตโตฟังดีไหมว่าเขากำลังเข้าใจผิดพี่เฮดีสอยู่ แต่ผมไม่ควรพูดเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ผมลังเลก่อนจะตัดสินใจไม่พูดออกไป ถ้าจะพูดผมควรขออนุญาตเจ้าตัวก่อน
“นี่มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ?”
“ก็ไม่เชิง แปลกใจอยู่บ้าง ต้องขอบใจมึงที่ทำให้ได้เปิดหูเปิดตา รู้อะไรขึ้นเยอะ”
“...” มอตโตมองผมอย่างงุนงง แทนที่ผมจะโมโหโกรธพี่เฮดีสกลายเป็นว่าผมเฉยๆ ไป มันก็คงจะงงอยู่นั่นแหละ มอตโตถอนหายใจ มันเอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะลุกเดินออกไป
“ตามใจมึงเถอะ ถ้าคิดว่าไอ้เฮดีสมันคู่ควร แต่มึงก็ระวังตัวไว้บ้างก็ดี”
“ขอบใจที่เป็นห่วง” ผมยิ้มตอบกลับ มองตามเพื่อนไปอย่างโล่งอก แม้มอตโตจะไม่ชอบพี่เฮดีสเพราะเข้าใจผิด แต่ผมก็รู้ว่ามอตโตเป็นคนที่มีเหตุผลคนหนึ่ง และที่สำคัญมันแค่เป็นห่วงผมเฉยๆ
“รัญญญ” พี่ไอวี่วิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าแจ่มใส เธอฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับชูกล้องถ่ายรูปในมือ มองผมอย่างมาดมั่น เอ่อ เทศกาลถ่ายรูปกลับมาอีกครั้ง ผมก็กลายเป็นฉากถ่ายรูปอีกเช่นเคย โดยเฉพาะพี่ไอวี่กับหนูเล็กที่แย่งชิงกันถ่ายรูปผม ไม่ว่าเดี่ยว คู่หรือกลุ่ม นี่กะจะถ่ายทุกมุมทุกองศากันเลยหรือไง
“ทำไมรัญถึงได้สวยยยยยยขนาดนี้ อร๊ายยย หลงรักอีกรอบ!”
“ฮึ่ม! ใช่ ไอ้รัญมันสวย สวยกว่าเจ๊อีก เหอะ” ซันเซ็ตทำหน้าไม่พอใจเข้ามาแซะพี่ไอวี่ พี่ไอวี่เชิดหน้าใส่
“ก็ดีน่ะสิ จะได้สวยแข่งกันให้คนอิจฉาเล่น”
“ใคร๊อิจฉา!”
“โอ๊ย ก็ไม่ได้เจาะจงว่าใครล่ะนะ ร้อนตัวทำไม!”
คู่นี้ต้องวางมวยกันทุกวันเลยใช่ไหม เพลียแทน! ผมปลีกตัวออกมาจากวงมวยคู่เอก จำนวนคนเริ่มลดลงเพราะประกาศรางวัลเสร็จเรียบร้อย มีบางส่วนที่ทยอยกลับไปแล้ว อืม นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมเองก็ควรจะกลับเหมือนกัน
ผมบอกลาเพื่อนๆ พร้อมกับโอเล่ ซันเซ็ตไม่ว่างเพราะต้องไปฉลองต่อ โอเล่ก็เลยอาสาจะพาผมกลับแทน นี่ผมเพิ่งรู้นะว่าพี่ดราฟต์คบอยู่กับโอเล่จริงๆ! สารถีขับรถมารับโอเล่ก็ไม่ใช่ใคร พี่ดราฟต์นั่นแหละครับ! นี่พี่ดราฟต์ก็อนุรักษ์ธรรมชาติป่าไม้เดียวกันงั้นเหรอ? ผมช็อกไปเลย
“โอ้โฮ วันนี้น้องเนรัญสวยมากเลยครับ พี่เห็นแล้วอยากจีบอีกรอบเลย” พี่ดราฟต์มองผมตาค้างจนตัวผมเองก็ยังอดเขินไม่ได้ จ้องอะไรนักหนาครับ เกรงใจนกยูงของพี่บ้าง มันจ้องเขม็งน่ากลัวขนาดนั้นน่ะ ผมยิ้มแห้งๆ รับ แล้วไอ้จีบอีกรอบมันหมายความว่าไงวะ? พี่เคยจีบผมมาก่อนเหรอ? ทำไมผมไม่เคยรู้เลยล่ะ
“พี่อะไรนะ!?”
“พูดเล่นเฉยๆ” พี่ดราฟต์หันไปแก้ตัวกับนกยูงรำแพนที่มองตาเขียวปั้ด พี่ดราฟต์รู้ตัวว่าสถานการณ์เริ่มแย่รีบเผ่นไปเอารถทันที ไอ้โอเล่ทำเสียงฮึตามหลัง ท่าทางจะมีเช็กบิลกันทีหลังแหงๆ
พวกเราออกมายืนรอรถที่หน้าป้ายคณะใกล้ถนน ระหว่างรอพี่ดราฟต์มา เหล่าเพื่อนสาว เพื่อนไม่สาวคุยกันสนุกปาก ไม่รู้ว่าคุยยังไง ทำไมถึงได้เข้าเรื่องของผมได้
“กูว่าไอ้รัญน่าจะได้ตำแหน่งควีนโรซ่า แม่ง ชวดซะงั้นอะ”
“เออ นั่นสิ กูโหวตให้ไอ้รัญเหมือนกัน แม่ง โคตรสวยอะ”
“จริงงงงง กะเทยอย่างกูยังอิจฉาในความงามของนางเลย”
“กูก็ว่างั้น เข้ากันกับคณะเกษตรจะตาย ไอ้เทพีฤดูใบไม้ผลิ เพอร์ซีโฟเน่อะไรเนี่ย”
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!
“ว๊ายยยยยยยยยย!!!”
กลุ่มเม้าธ์มอยกำลังคุยกันออกรสออกชาติแตกรัง เมื่อถูกรถสีดำคันหรูแล่นมาอย่างเร็วเบรกเอี๊ยดใส่กระชั้นชิด คนเกือบถูกรถเฉี่ยวแหกปากร้องลั่น พวกเรากระโดดหลบกันอุตลุด ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ยังดีที่ไม่ได้ร้องเสียงหลงเหมือนพวกโอเล่ ก่อนที่จะถูกด่าด้วยถ้อยคำอันรุนแรง เจ้าของรถก็โผล่หน้าออกมา พวกผมอ้าปากค้าง ลืมไปหมดว่าจะด่าว่าอะไร คนเตรียมฉะหุบปากมองหน้าหล่อๆ ตาเคลิ้มลอย
ร่างสูงในชุดสีดำทั้งตัวก้าวเดินฉับๆ เข้ามาหยุดตรงหน้าผม ผมกะพริบตาปริบๆ ได้สติกลับมาแล้ว เอ๋ พี่เฮดีสมาทำอะไรที่นี้กันน่ะ!? ก่อนที่ผมจะได้เปิดปากพูดอะไร พี่เฮดีสก็ดึงผมเข้าไปหาแรงจนผมถลาล้มไปซบอกของเขา พี่เฮดีสก้มกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“ไปกันเถอะ”
พรึบ!
ผมตกใจอุทานเสียงหลง จู่ๆ เขาก็อุ้มผมขึ้น แว๊กกกก! ไอ้ท่าอุ้มนี่มันเป็นปัญหานะครับ นี่มันอุ้มเจ้าหญิงหรือเจ้าสาวเข้าหอแล้ว! พวกเพื่อนๆ ได้สติก็กรี๊ดกร๊าดเสียงดัง มองกันตาโต โอ๊ยยย หมด หมดแล้วววว! ผมอุตส่าห์ปกปิดเป็นความลับ คราวนี้ข่าวได้กระพือไปทั่วคณะแน่! ผมไม่อยากจะเสนอหน้าไปให้เพื่อนเห็นเลย นี่มันน่าอายไปไหน!?
“นั่นมันเฮดีสนี่น่า!!!”
“อ๊ายยยย พี่เฮดีส!!!”
“ต๊ายยยย หล่อมากค่ะ หล่ออะไรขนาดนี้ ต๊ายยยยย!”
ผมล่ะหน่ายกับพวกเพื่อนบ้าๆ แทนที่จะตกใจอย่างอื่น พวกมันกลับตะลึงกับความหล่อของเขาซะงั้น พี่เฮดีสวางผมบนเบาะรถแล้วเดินกลับไปที่ฝั่งคนขับ ระหว่างนั้นเพื่อนสาวใจกล้าถามพี่เฮดีสด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสั่นไปหมด
“พี่จะพารัญไปไหนเหรอคะ!?”
“ไปนรก” พี่เฮดีสหันไปตอบด้วยใบหน้านิ่งแต่มุมปากยกขึ้นนิดหน่อย ตอบเสร็จก็ขึ้นรถทันที
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”
“นี่มัน... เฮดีสลักพาตัวเพอร์ซีโฟเน่ชัดๆ!”
“โอ๊ยยยย ไม่ไหว! กูจะตายเพราะความหล่อกระแทกเบ้าตา แอร๊ยยยย!”
ข้างนอกนั้นเหมือนถูกน้ำร้อนลวก ร้องกรี๊ดเสียงดังแบบปรอทแตก บางคนถึงกับตัวอ่อนระทวยล้มพับไปกับพื้นจะเป็นจะตายกันให้ได้ โดยเฉพาะโอเล่ที่ตาเคลิบเคลิ้มไปไกล ผมมองคนข้างๆ แล้วส่ายหน้าไม่ชอบใจ ตั้งใจแหย่เพื่อนผมชัดๆ เห็นว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไง เออ แล้วผมจะหัวเราะทำไมวะ!? โอ๊ยยย เพื่อนกำลังโดนแกล้งอยู่นะ ผมกลับกำลังหัวเราะพวกมันซะนี่ ผมพยายามระงับอาการขำ
ไม่ทันได้ตั้งตัว พี่เฮดีสก็โน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ ผมแอบตกใจนิดหน่อย จู่ๆ ก็โน้มตัวเข้ามาหาแบบนี้ ใครจะไปตั้งสติได้ทันล่ะครับ ผมหรุบตามองใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาที่ก้มอยู่ใกล้ระยะประชิด ผิวหน้าเนี๊ยนเนียน จมูกโด่งเป็นเส้นตรง ขนตางอนงามเป็นบ้า...
...ทำไมใจของผมต้องสั่นด้วยวะ นี่มันผู้ชายนะ จะหล่อแค่ไหนก็เป็นผู้ชายอยู่วันยันค่ำ! รู้สึกลำคอมันแห้งผากไปหมด ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกแล้วมันดันเสียงดังไปหน่อย ทำให้เขาเอียงหน้าขึ้นมามอง ซวยล่ะ! ผมรีบเบือนสายตาไปมองทางอื่นพร้อมทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่องรู้ราว เชิดคอแข็ง เปล่านะ เมื่อกี้เพราะผมคอแห้งอยากกินน้ำต่างหาก ไม่ใช่อะไรอื่นเลย อีกฝ่ายไม่พูดอะไรแต่ผมก็รีบเตรียมข้อแก้ตัวไว้ก่อนเพื่อเขาถาม
จุ๊บ!
แอร๊ยยยย!!! ตายอีกศพ...
ผมธาตุไฟเข้าแทรก ขอตายพร้อมกับพวกเพื่อนๆ อีกคนนะครับ จู่ๆ ก็มาหอมแก้มกันแบบนี้ได้ยังไง โอ๊ยยย ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีแล้ว ผมพยายามซุกหน้าหนีตาโตๆ เท่าไข่นกกระจอกเทศของเพื่อนที่จ้องแทบทะลุกระจกรถ อายจะตายอยู่แล้ว รีบออกรถเถอะ ขอร้องล่ะ!!!
และเหมือนเขาจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ตั้งหน้าตั้งตาปรับนั้นเช็กนี้ไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีจะขับรถออกไป ผมอยากจะร้องไห้ ทำไมคนๆ นี้ถึงได้ชอบแกล้งคนอื่นนัก! นิสัยไม่ดีสุดๆ สุดท้ายผมอายจนไม่เหลืออะไรให้อาย พี่เฮดีสถึงขับรถแล่นออกไป ฮืออออ!!! คนบ้า! แกล้งผมแล้วมันสนุกนักหรือไง!? ผมอยากจะหลับซะเดี๋ยวนี้เลย ไม่กล้าแม้จะหันไปมองหน้าพี่เฮดีส อายจนไม่รู้จะอายยังไง ยิ่งมีเสียงหัวเราะหึๆ ของใครบางคนแบบนี้ด้วย
จะว่าไปเสียงหัวเราะนี้เหมือนในความฝันของผมเลยนะ พี่เฮดีสท่าทางจะอารมณ์ดีเอามากๆ ผมแอบอมยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดถึงความฝันในคืนวานที่ผ่านมา ก่อนจะหุบแทบไม่ทันเมื่อเขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงราบเรียบติดเย็นชา
“ยิ้มอะไร?”
“...” รู้ได้ยังไงว่าผมกำลังยิ้มอยู่! นี่ผมอุตส่าห์ซุกหน้าหลบเต็มที่เลยนะ หรือว่า... ลินเช่ย์จะอยู่ในรถคันนี้!? ผมหน้าซีดเผือก
“เห็นในกระจกรถ”
อ้อ! กระจกรถนี่เอง เอ๋? แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่!
“ความลับ”
“เอ๋ นอกจากใช้คำพูดแล้ว พี่ยังอ่านใจได้ด้วยเหรอครับ!?” ผมหันไปถามเขา ทำตาโตอยากรู้อยากเห็น
อ๊ะ แย่แล้ว ผมชะงักรู้ตัว ดันหันมาเจอเข้ากับสายตาแปลกๆ ของพี่เฮดีสเข้า ผมพูดอะไรไม่ออก คอมันตีบตันไปหมด บ้าจริง ไอ้สายตาแบบนี้มันทำให้ผมระทวยเลยนะ ทำไมจู่ๆ ตาคู่นั้นที่น่ากลัวกลับชวนหวั่นไหวชวนใจเต้นตึกตักแบบนี้กัน!? ผมหน้าแดง รีบเบือนหน้าไปมองข้างหน้า ก้มพึมพำเสียงเบา
“มองถนนสิครับ พี่ขับรถอยู่นะ”
“อืม” พี่เฮดีสหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถ
ผมถอนหายโล่งอก เฮ้อ ไม่ไหว หัวใจจะวาย
“เราจะไปไหนกันครับ?”
“นรก”
“อย่าล้อเล่นสิครับ” ผมเอ็ดไปเล็กน้อย พูดไม่มงคล เดี๋ยวได้ไปเยือนจริงๆ หรอก
“ไม่ได้ล้อเล่น ทุกอย่างที่อยู่ในเขตแดนของฉัน มันเป็นกรรมสิทธิ์ของฉันที่จะทำอะไรก็ได้ ถ้าเข้าไปในเขตนั้นนายก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น” พี่เฮดีสเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เขาหันมามองผมอย่างจริงจังและแฝงอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น หมายความว่ายังไง ต้องการบอกอะไรกันแน่? ผมมองเขาอย่างสงสัย รู้สึกไม่สบายใจยังไงชอบกล เหมือนกำลังจะถูกเอาเปรียบยังไงไม่รู้
“เอ่อ... หมายถึงถ้ำ เอ๊ย ห้องที่คอนโดน่ะเหรอครับ?”
“อืม”
“พะ... พวกเด็กๆ ล่ะครับ ทำไมเราไม่กลับบ้านของพี่?” ผมถามเสียงตะกุกตะกัก เริ่มใจไม่ดี แต่ก็คิดในแง่ที่ดีเอาไว้ บางทีพี่เฮดีสอาจจะพาเด็กๆ ไปเปลี่ยนบรรยากาศที่คอนโดก็ได้ ผมภาวนาให้เป็นอย่างนั้น
“ก้าง”
“อะไรนะครับ?”
“ถึงแล้ว”
ทำไมมันถึงเร็วจังวะ!!?
ผมเงยหน้าขึ้นมองตึกคอนโดที่สูงตระหง่านตรงหน้า สวัสดี ไม่ได้มาซะนานเลย ไม่ใช่โว้ยยยย!
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ทำไมรู้สึกว่าตัวเองกำลังก้าวเข้าสู่ขุมนรกจริงๆ วะ เข้าไปแล้วออกมาไม่ได้อะไรแบบนั้น คิดแล้วก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว รถค่อยๆ จอดอย่างช้าๆ และนุ่มนวล แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัว หน้าก็ค่อยๆ มีสีแดงระเรื่อ โอ๊ยยย หยุดจินตนาการได้แล้ว ไอ้เนรัญญญ!
“ลง”
“เอ่อ... ครับ”
ผมหันมาพยักหน้ารับแล้วเปิดประตูรถออกไปอย่างเชื่องช้า ส่วนพี่เฮดีสลงจากรถก็เดินอย่างกระฉับกระเฉ่งนำหน้าไป ผมมองท่าเดินที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นของเขาแล้วรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก สังหรณ์ใจยังไงพิกล ผมค่อยๆ เดินช้าลงๆ กลายเป็นหยุดเดินแบบไม่รู้สึกตัว พี่เฮดีสหันกลับมามอง เขาเดินฉับๆ มาลากผมให้เดินตามไปพร้อมเอ่ยตำหนิ
“ชักช้า”
“...” ผมเม้มปากเป็นเส้นตรง รู้สึกตื่นเต้นปนหวาดหวั่น
ทุกคน... ผมเหมือนโดนฉุดลงนรก ดินแดนของเฮดีส!!!
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
มาเจอกันทันทีหลังจากสงกรานต์ ใครไปเล่นน้ำบ้างเอ่ย?
ส่วนปอยนั่นไม่ได้เล่นมานานแล้ว แถมที่พัทยาฝนก็ตกซะอีก!
รอเล่นวันไหลล่ะนะ ใครที่ยังเล่นไม่เต็มอิ่ม มาเล่นสงกรานต์วันไหลที่พัทยานะ!
และแล้วความสัมพันธ์ของเฮดีสกะเนรัญก็มาถึงจุดอิ่มตัว
กำลังพอดิบพอดีกับการพัฒนาความสัมพันธ์ใกล้ชิดอีกขั้น หึๆ
เค้าตื่นเต้นจังเลย แต่คนที่ตื่น(กลัว)มากกว่าน่าจะเป็นเนรัญนะ 555
Character in This Chapter
(http://i.imgur.com/m0ozFJN.png) (http://i.imgur.com/fD9U7jN.png) (http://i.imgur.com/HbGodXK.png)
(http://i.imgur.com/JQXC93e.png) (http://i.imgur.com/0xbe2eE.png) (http://i.imgur.com/rl9VxF9.png)
(http://i.imgur.com/48kAQkL.png) (http://i.imgur.com/lybhB3D.png)
แล้วเจอกันตอนต่อไปค่า
-
แดดิ้นนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!
เฮดิสหล่อไปล๊ะ!
ปล.แอบเขินแทนเนเน่(เกี่ยวไร?)
-
ตั้งตารอตอนต่อไป
-
ถวายตัวให้เทพเหรอจ๊ะเนเน่ อิอิ #โดนฉุดตังหาก
ฉากบอกพาไปนรก ทำเราเขิน
-
กรี๊ดดังๆให้คู่นี้
ซึึนกันที่สุดในสามโลกเลยทีเดียว
แต่เค้าชอบอ่าาาา เนเน่น่ารัก
เฮดีสจะทอะไรเนเน่
มีการกำจัดก้างรอไว้เลยนะ ฮืออ รอตอนหน้าค่ะ
-
เขินไปหมดแล้ว :o8: อยากอ่านตอนต่อไปแล้วละค่ะ :hao7: :hao7:
-
:กอด1: :ling2:
-
ไปลงนรกซะเถิดที่รัก พี่เฮดีสจะได้ลงโทษเธอ :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดยาวๆให้กับตอนนี้ เขินมาก
ปล.คุณปอยอยู่พัทยาหรือคะเขาก็อยู่นี้เหมือนกัน ในงานวันใหลหวังว่าคงได้เดินกระทบใหล่หรือสาดน้ำใส่น่ะค่ะ
-
อ๊ากกกกกก เฮดีลลักพาตัวเพอร์ซิโฟเน่ กรี๊ดๆๆๆ ไม่มีก้างด้วย
เฮดีลจัดการเลย อย่าให้เสียชื่อนะ :hao6:
-
พี่เฮดีสนี่กำจัดก้างเรียบร้อย 555 อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ
-
เฮดีสลักพาตัวเพอร์ซีโฟเน่แหละ
หนูเนจะรอดมั้ยเนี่ย 555555555
-
:hao7: อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟินนาเล่
:m25: ตายอีกศพ
-
สารภาพไหมคะ...
...เรารู้สึกขัดใจกับคำว่า 'ตอนต่อไป' มากเลยยยย :katai1:
กรี๊ดดดด มันค้างอ้ะ!! มันค้างงงงงงงงงงง
-
กรี๊ดดดดมาก ขอตายด้วยคนเฮดีส จะทำให้เขิลไปถึงไหน
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย พะพี่เฮดีส เขิน
-
น้องรัญจ๋าาาา
โดยพี่เฮดีสลักพาตัวแล้ววววว
เขิล>///////<
-
พี่เฮดีสจะทำอะไรน้อออ :mew1: :mew1:
-
:hao7: โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟินนนน :heaven
-
จะทำอะไรก็รีบทำนะพี่ รอมาหลายตอนแล้ว :laugh:
-
:hao6:
เสร็จ !!
-
เนเน่ยังคงความซื่อ(บื่อ)เอาไว้เหมือนเดิม
แต่งานนี้เสร็จพี่เฮดีสแน่ กรี๊ดดด
รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วค่าาาาา
-
เหมือนกำลังเข้าหอเลย ชิมิ ชิมิ
-
:z1: :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้มันฟิน สุดๆ
เฮดีสลักพาตัวไปแล้วววววววววววววว
สาธุขอให้เนได้ ขอให้เนโดน คิคิ
มาเร็วๆนะเรารออยู่ :hao6:
-
มาอีกได้มั้ยอ่ะแงงงงง :hao5: รอเรื่องนี้ทุกวันเลยอ่ะ คิดถึงเฮดีสมากมายยยย
ปล. ไหนๆก็ถูกฉุดลงนรกแล้ว อย่าลืม "กระชับความสัมพันธ์" นะจ้ะเฮียยยยยย :hao6:
-
เฮียเฮดีสฉุดน้องเนไปล้าาาาา
ฉุดไปแล้วก็ปล้ำด้วยนะ
5555
-
แหมะ ค้างจริงๆๆๆ
:ling1: :ling1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ้ยยย เขิน >///<
ขอบคุณ :)
-
ว้ากกกกกก มาแล้วๆๆๆ :hao7:
รอลุ้นว่า เนรัญจะกิน "ทับทิมนรก" หรือไม่ :hao6:
กร๊ดดดดดดดดด ทำอะไรไม่ได้นอกจากกรี๊ดสถานเดียววววววว :ling1:
ขอบคุณสำหรับความฟินสุดติ่งเช่นนี้ค่ะ รอติดตามตอนต่อไป :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ๊ากกกกกกกก พี่ดีสจะทำอะไรน้องรัญ รีบๆจัดการเลยนะ เอ๊ย!ไม่ใช่ ต้องสารภาพรักน้องรัญก่อนสิ
อยากให้รัญรู้สักทีว่าพี่ดีสเค้าชอบตัวเองงงงงงง :hao5:
-
น่ะ รอตอนต่อไปเลย 5555
-
ไปนรก :m30:
น่ารักไปแล้วเฮดีสสส :m3: :m3: :m3:
แอบเขินเลยเรา (?) :m4:
-
กรี้ดดด อ่านตอนนี้ นิยิ้มลืมตายน่ารักมากกกก
หนูอยากลงนรก :o8:
:ling1: :katai2-1:
-
อ่านไปลุ้นนนนนน ทุกตอน เมื่อไหร่ปริศนาทั้งหมดจะคลี่คลาย
...ขอโคนัน หรือคินดะอิจิหน่อย.... :z3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกเขินน
-
จะกินตับกัน
แล้วใช่ไหม o22
-
อยากไปนรกด้วยจัง กร๊ากกกกกกกกก
ตอนหน้าไม่มีก้างแล้วววว จะทำอะไรก็รีบทำซะนะ เฮดีส จะกิน จะขย้ำก็รีบๆซะนะ 5555
-
ในหัวมีเเต่เพลง
'ไปลงนรกซะเธอที่รัก ชั้นจะลงโทษเธอ'
ฮิ้ววววววววววววววววววว
-
นึกในใจตอนเนเน่ออกจากงาน
ว่าแล้ว เฮดีส ต้องมาฉุดเพอร์ซีโฟเน่ ลงไปที่นรก
แต่เนเน่ เอ๊ย ไม่รอดแน่ 555+
-
อ๊าย :-[ เดี๋ยวนี้เขาชิงตัวกันด้วยรถยนตร์แทนรถม้าเเล้วใช่ไหมคร๊า
แหมๆ ต้องรีบไปค้นหาชุดทูนิคว่าหน้าตาเป็นยังไงแล้วก็บร๊ะเจ้า ถ้าเนเน่ใส่คงสวยพิลึกแน่ๆ
-
:z1: :z1:
-
เขินแทนรัญอะ อร้ายยยย จะทำไรก็ทำเหอะเฮดิส เค้ารอดูอยู่ 5555
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่าาา 55555555
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
อร๊ายยย ไปนรก :hao7:
-
สุดขั้ว 25
เหมือนย้อนกลับมาเมื่อครั้นที่เราเจอกันครั้งแรก หลังอาบน้ำเสร็จผมนั่งเอ๋อที่โซฟาสีดำตัวเดิม มองเจ้าของห้องที่เอาแต่นั่งจ้องผมตาไม่กะพริบ อะไร!? เกิดอะไรขึ้น! ทำไมเขาถึงเอาแต่จ้องผมอยู่แบบนี้ ไม่พูดอะไรเลยสักคำ กอดอกนั่งจ้องลูกเดียว ผมไปทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ ผมนั่งกระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข ลองมีคนมาจ้องคุณในระยะเผาขนแบบนี้ดูสิครับ เป็นใครก็คงไม่ไหวล่ะมั้ง โอ๊ยยย ตาย เมื่อไรเขาจะเลิกมองผมเหมือนจับผิดแบบนี้สักที
“เอ่อ... มีอะไรเหรอครับ?”
“...”
ผมตัดสินใจถามเขา แต่ที่ได้รับมากลับไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นความเงียบ ไร้การเคลื่อนไหว ผมหันไปมองเขาที่เปลี่ยนท่านั่งเป็นเอนตัวสบายๆ แต่ไม่วายจะจ้องผมอยู่อย่างนั้น อะไรของเขา!? มีอะไรก็ไม่พูด เล่นหุบปากเงียบแบบนี้ ผมจะรู้ไหมว่าไปทำอะไรเข้าอีก ผมกับพี่เฮดีสนั่งจ้องกันไปมาอยู่นาน จู่ๆ เขาก็ยกมุมปากคล้ายยิ้มออกมา ผมที่ไม่ทันได้ตั้งรับรอยยิ้มจางๆ จากบุรุษหน้านิ่งก็เก้อไปเลย อารายยยย!? ยิ้มทำไม!? ผมพยายามนิ่งแต่อุณหภูมิของหน้ากลับร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่ามันจะแดงด้วยไหม แต่ที่แน่ๆ เขาทอดสายตานุ่มละมุนลง ผมเนี่ยหัวใจเต้นรัวแทบจะหลุดจากขั้วมานอกอก
ผมไม่ไหวจะต้านทานต้องหันหน้าหนีด้วยความอาย ขืนจ้องต่อไปมีหวังผมต้องตัวไหม้แน่ๆ แววตาแบบนั้นจะทำให้ผมชักดิ้นเสียให้ได้ เฮ้อ ไอ้รัญ เก็บอาการหน่อยได้ไหม เอ็งเป็นสาวน้อยแรกแย้มหรือไง! ผมแอบสูดอากาศพยายามทำใจให้สงบลง พี่เฮดีสเอ่ยถามขึ้นอย่างกะทันหัน
“นายเห็นหรือเปล่า?”
“คะ... ครับ!? เห็นอะไรเหรอครับ?” ผมสะดุ้งตัวโหยง เลิ่กลั่กหันมามอง
“คนที่ฉันชอบ”
เอ๊ะ... ว่าไงนะ? ผมกะพริบตาปริบๆ เอ่ยทวนสิ่งที่ได้ยินด้วยหัวใจที่สั่นไหว
“คนที่พี่ชอบอย่างนั้นเหรอครับ?”
“อืม ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่าฉันชอบใครอยู่” พี่เฮดีสพยักหน้า ผมก็หน้าชาทันที หมายความว่าไง? หรือที่เขาพาผมมาเพราะอยากจะถามถึงคนๆ นั้น? แล้ววันนี้ผมเจอใครบ้าง มันเยอะแยะจนไม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร ผมก้มหน้ามองมือที่อยู่บนตัก
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอารมณ์ของผมมันจะเปลี่ยนแปลงได้ง่ายเช่นนี้ ดูสิก่อนหน้านี้ผมยังอารมณ์ดีอยู่เลย แต่ตอนนี้ผมกลับมานั่งคอตกซึมเศร้า ผมเม้มปากพยายามกระตุ้นตัวเองไม่ให้ตัวเองร้องไห้ด้วยความผิดหวัง พี่เฮดีสลุกขึ้นเดินอ้อมหลังโซฟาที่ผมนั่ง เอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง
“นายเห็นหรือเปล่า?”
“เอ่อ... คือ... ผมไม่รู้ วันนี้ผมเจอคนเยอะมาก...” ผมเอ่ยตอบเสียงเบา ปากสั่น ตัวสั่นไปหมด เขาไม่ถามปากเปล่า มือลูบไล้ตามไหล่ของผมเบาๆ ไม่มีสมาธิจะคิดอะไรได้เลยจริงๆ อยากจะเศร้าแต่มันหวั่นไหวจากสัมผัสจนลืมไปหมดทุกอย่าง
“ชู่ว นายได้ส่องกระจกหรือเปล่า?”
ผมสะดุ้งโหยง รีบยกมือมาปิดหูของตัวเองแล้วหันไปมองคนข้างหลังที่จู่ๆ ก็มากระซิบเสียงแผ่วข้างหูชวนจั๊กจี้ ผมกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อพลาดหันมาเผชิญหน้ากับพี่เฮดีสที่มีท่าทีแปลกๆ จากปกติ จะว่ายังไงดีล่ะ เขาก็นิ่งและเย็นชาเหมือนเดิมแต่ผมกลับรู้สึกว่าเขาดูเร่าร้อนแปลกๆ หัวใจของผมมันเต้นกระหน่ำทำงานหนักกว่าทุกครั้ง
“ส่องสิครับ ทำไมจะไม่ส่องล่ะ?”
“งั้นก็ต้องเห็นน่ะสิ”
“เห็นอะไรครับ?”
“เพอร์ซีโฟเน่”
สมองของผมประมูลข้อมูลอย่างเชื่องช้า
คนที่เขาชอบ --> เพอร์ซีโฟเน่? --> ส่องกระจก? --> ...ห๊ะ!!?
ผมสมองว่าง อ้าปากเหวอ
“เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน” พี่เฮดีสยืดตัวเดินอ้อมไปอีกด้าน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แถมยังทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนไม่พอใจอีก เขาหันขวับมามองด้วยสายตาแหลมคม
“...” ผมสะดุ้งเฮือก ได้สติเหลือบมองเขาอย่างงุนงง เคลียร์? เรื่องอะไร?
“นายกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นคนน่าโมโหที่สุดในโลก!”
“...” ผมหน้าแดงแปร๊ดในทันที
“ว่าไง? จะรับผิดชอบยังไงกับความผิดนี้?”
ผมอ้าปากพะงาบๆ หน้าแดงเป็นมะเขือเทศ เอ๋อจนไม่รู้จะเอ๋อยังไง ตาเบิกมองคนตรงหน้าที่จ้องมาด้วยสายคาดคั้นเอาจริงเอาจัง แถมยังเดินเข้ามาหาผม ย่นระยะห่างให้ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งจมูกของเราจะชนกัน ผมกลืนน้ำลายสบตาสีเข้มคู่สวย ผมจนด้วยคำพูด ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา จับมือของตัวเองไว้แน่น รู้สึกตื่นเต้นจนหายใจแทบไม่ทัน
โอ๊ยยยย นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม!?
“พูดสิ จะรับผิดชอบยังไง?”
“...”
“ถ้าไม่พูด ฉันจะจูบแล้วนะ”
“อะ...อุ๊บ”
โกหกกกกกกกกก!
ผมกำลังอ้าปากจะพูด เขาจะจูบผมทันที ไหนบอกว่าไม่พูดแล้วจะจูบไงล่ะ นี่ผมกำลังจะพูดนะ! ผมต้องหัวหมุนกับความเอาแต่ใจของเขาที่ไม่ยอมผละจากไปสักที ผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วนะ ผมสูดหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเขาถอนริมฝีปากออก แต่ยังไม่ทันเท่าไรเขาก็จูบผมอีกครั้ง ผมต้องประท้วงตบหลังเขาอยู่นานกว่าจะถูกปล่อยจริงๆ
“แฮกๆ เดี๋ยววว พอก่อนครับ!” ผมยกมือห้ามพร้อมเอี้ยวตัวเคลื่อนตัวหลบ พี่เฮดีสเลื่อนตัวนั่งแทนที่ผม เขาหันมามองผมด้วยสายตาขบขัน ผมถลึงตาใส่ นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ!
“ก่อนมานี่ พี่กินของแสลงอะไรมาหรือเปล่า!?” ผมมองเขาอย่างสงสัย ถอยห่าง พยายามอยู่ในระยะปลอดภัย พี่เฮดีสมองกลับมาอย่างเย็นชา อารายยย!? จะพูดอะไรก็พูดครับ อย่าเอาแต่จ้องกันแบบนี้... มันไม่ดีต่อหัวใจของผม!
“...นายชอบฉัน”
“ก็ใช่ แต่ทำแบบนี้มัน... ห๊ะ!? เดี๋ยวๆ! ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ!” ผมพยักหน้าแล้วจะต่อว่าเขา แต่เมื่อคิดย้อนประโยคที่เขาพูดก็รีบส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธพัลวัน พี่เฮดีสจ้องมองมานิ่งๆ ไม่พูดอะไรเลย ยิ่งทำให้ผมร้อนตัวมากกว่าเดิม ฮือออ! ยิ่งปฏิเสธก็เหมือนยิ่งยอมรับ ให้ตายเถอะ
“นายชอบฉัน ยอมรับซะเถอะ”
“ไม่...”
“นายชอบฉัน”
“บอกแล้วว่า...”
“นายชอบฉัน”
“นายชอบฉัน”
“นายชอบฉัน”
“นายชอบฉัน”
เขาพูดรีไปรีมา ซ้ำซากจนผมพูดไม่ทัน ผมเม้มปาก มองคนพูดอย่างโมโห กวนประสาทกันงั้นเหรอ!!?
“พี่ก็ชอบผมเหมือนกันนั่นแหละ!!!” ผมขันติแตก ตะโกนกลับไปบ้าง พี่เฮดีสกลับพยักหน้ารับหน้าตาเฉย
“ใช่ แล้วไง”
“...” ผมเงียบ จนปัญญาจะพูดตอบ ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะช็อกหรือตกใจดี เอ่อ เคยถูกสารภาพรักแบบนี้บ้างไหมล่ะครับ ผมงงไปหมดแล้ว ปวดหัวด้วย ผมถอนหายใจเฮือก ยกมือกอดอก ทำหน้าบูด
“งอน?”
“ไม่ได้งอน”
“เหอะ” พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูก ไม่เชื่อ เขาลุกขึ้นเดินมานั่งลงข้างๆ ผมผวาจะลุกขึ้นกลับถูกดึงให้นั่งลง ผมสะดุ้งเมื่อถูกเขาโอบรอบไหล่ จับผมหันไปเผชิญหน้า ใบหน้าหล่อที่นิ่งประดุจรูปปั้นค่อยๆ ก้มลงมาหา ผมหลับตาปี๋
หยา! จะ... จะทำอะไรน่ะ ผมตัวแข็งทื่อ กลั้นหายใจ
จุ๊บ จุ๊บ
พี่เฮดีสจูบแก้มผมทั้งสองข้างและกระซิบสั่งข้างหูของผม
“หายงอนซะ”
อ๊ากกกกกก! พอแล้ว ยอมมมม!!!
ผมกลั้นยิ้มจนแก้มจะแตก ขอยกธงขาวยอมแพ้แต่โดยดี โอ๊ยยย! พี่เฮดีสสส! ผมเหลือบมองคนง้อที่สั่งให้หายงอนแล้วหลุดยิ้ม จนต้องหลบหน้าเขิน ไม่รู้จะมองหน้ายังไง นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม!? ฝันอยู่สินะ! ไม่อยากจะตื่นขึ้นมาเลย ผมแอบเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาซึ่งอยู่ใกล้ระยะไม่กี่คืบ พี่เฮดีสก็ดันรู้ทันก้มมอง เราสองคนสบสายตากันปิ๊งๆ ผมหลบหน้าวูบแต่ถูกเขาจับหน้าเอาไว้ พี่เฮดีสบังคับให้ผมหันไปมองเขาตรงๆ
แล้วผมก็ตาแทบบอด...
ยิ้มสว่างจ้าของพี่เฮดีสกระแทกเบ้าตาผมอย่างจัง!
“ขอบใจที่ยังไม่เปลี่ยนใจไป”
“ครับ?” ผมขยับตัวมองเขา ไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร พี่เฮดีสมองผมนิ่ง ก่อนจะใช้มือดึงแก้มของผมทั้งสองยืดแล้วยืดอีก โอ๊ย มันเจ็บนะครับ! ผมทำหน้าบูดลูบแก้มที่โดนดึง พี่เฮดีสหัวเราะเบาๆ ในคออย่างอารมณ์ดี
“หึๆ น่ารัก” เขาก้มตัวลงมากอดผมเอาไว้
“...” ผมนิ่งให้เขากอด รู้สึกทำตัวไม่ถูกที่เจอพี่เฮดีสเวอร์ชั่นในฝันแบบนี้ โอ๊ยยย นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไหม!? ผมกับพี่เฮดีสใจตรงกัน เราชอบกัน จริงเหรอเนี่ยยย!? เป็นไปได้ยังไงกัน ผมยินดีและงุนงงไปพร้อมๆ กัน ลองหยิกตัวเองแล้วก็เจ็บ ถ้าเจ็บแสดงว่าไม่ใช่ความฝันน่ะสิ แต่มันจะเป็นไปได้งั้นเหรอ ผมเหม่อครุ่นคิดกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“...เฮ้ย! นี่พี่จะทำอะไรน่ะ!?”
พอหลุดออกมาจากความคิด ผมก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป แทนที่จะนั่งอยู่บนโซฟากลับมานั่งอยู่ที่เตียงนอนแทน! ผมหันไปรอบๆ ด้วยความสับสนก่อนจะเงยหน้าถามเสียงดังลั่นคล้ายตกใจ พี่เฮดีสยกคิ้วขึ้น
“ไม่เห็นจะต้องถาม”
“ไม่ถามคงไม่ได้หรอกครับ!”
“น่าจะรู้แก่ใจดี”
“รู้อะไรล่ะครับ!?” ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว แทบจะร้องไห้เมื่ออีกฝ่ายไม่ฟังอะไร จ้องแต่จะตะครุบกันท่าเดียว ผมหลบเลี่ยงจากมือที่จะคว้าตัวของผม
“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนสิครับ! ผมยังงงอยู่เลย!”
“อีกหน่อยก็ไม่งง” เขาเอ่ยตอบเสียงราบเรียบแล้วดึงขาของผมพรวดเดียว หยา! ทำไมแรงควายอย่างนี้เนี่ยยย ผมใจหายวาบเมื่อค่อยๆ ถูกลากเข้าใกล้บุคคลอันตราย พี่เฮดีสจ้องผมด้วยใบหน้าราบเรียบ ดวงตาสีเข้มจ้องผมอย่างมุ่งมั่น พอผมมองสบตาของเขาแล้วต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ไม่นะ! ผมยังไม่ทันได้เข้าใจอะไรดีเลยก็จะถูกเขมือบแล้วเหรอเนี่ย!?
“เดี๋ยวๆๆๆ!”
“พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง!?”
“...” ผมเบิกตากว้างเมื่อถูกเขาตะคอกเสียงดังใส่ เมื่อกี้เหมือนเขาหลุดเก๊กมาเต็มๆ เลยนะ ผมกะพริบตาปริบๆ แล้วลุกขึ้นถอยห่างเมื่อเขาหยุดมือลงด้วยสีหน้าไม่พอใจ ซึ่งต่างจากตอนปกติเพราะมันแสดงออกมาชัดเจนมาก ผมมองเขาด้วยความสงสัย ท่าทางจะโมโหจริงๆ ผมอึ้งจนไม่รู้จะพูดอะไรเลย คนที่ควบคุมตัวเองได้ดีจนดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรกลับมาหมดความอดทนเอาซะตอนนี้
“ผมขอถามเพื่อความมั่นใจก่อน ไม่ได้เหรอ?” ผมกลั้นใจแล้วถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ แม่ง มือยังสั่นเลยครับ คิดดู! กลัวเขาจะโกรธผมขึ้นมาจริงๆ กลัวว่าจะถูกเกลียดนี่น่า
“...” เขาเงียบ ผมก็ใจเสียทันที พี่เฮดีสถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้า ผมก็ถอนหายใจโล่งอกที่เขาไม่ได้ปฏิเสธ พี่เฮดีสล้มตัวนอนลงบนเตียงเหมือนคนหมดแรง ท่าทางเนือยๆ ไม่กระตือรือร้นแบบตอนแรก ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาหน่อย ท่าทางแบบนั้นคงเลิกคิดจะโจมตีผมแล้วล่ะ ผมก้มหน้ามองใบหน้าหล่อที่หลับตานิ่งแต่หัวคิ้วกลับขมวดเข้าหากันนิดหน่อย
“พี่ชอบผมจริงๆ เหรอ?”
“เออ”
ตอบห้วนจนผมผงะตกใจ
“พี่ชอบผมตอนไหนเหรอ?” ยิ่งถามก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ว๊ากกกก! หัวใจของผมมันเต้นสูบฉีดส่งเลือดขึ้นหน้าจนแดง พี่เฮดีสขมวดคิ้วมากกว่าเดิม อ๊ะ คำถามแรกก็เป็นคำถามที่ทำให้หนักใจ ไม่อยากตอบขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมมองเขาที่ยังหลับตาไม่ยอมตอบอย่างกะวนกะวายใจ งั้นเปลี่ยนคำถามดีไหม? เอาคำถามอะไรดีล่ะ ผมพยายามคิดหาคำถามใหม่ที่น่าจะตอบได้สะดวกใจกว่า
“ตั้งแต่แรก”
“อะไรนะครับ?” ผมหันมามองพี่เฮดีสที่พึมพำอะไรออกมาเบาๆ เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไร ผมไม่ทันได้ตั้งใจฟัง พี่เฮดีสถอนหายใจเสียงดัง เขาลุกขึ้นกะทันหัน ดวงตาสีดำสนิทจ้องแน่วมาที่ผม เอ่ยเสียงดังใส่หน้าเอ๋อๆ ของผม
“ตั้งแต่แรกที่เห็น พอใจหรือยัง!?”
“...” ผมอึ้งกิมกี่ไปเลย ห๊ะ ตั้งแต่แรกเลย!!? ช็อคกับคำตอบที่ได้ยิน งั้นแสดงว่าเขาชอบผมก่อนน่ะสิ! จะว่ายังไงล่ะ พอใจไหมเหรอ? บอกเลยว่า... เกินกว่าพอใจอีก เซอร์ไพร้ส์มากกกก! ผมค่อยๆ หน้าแดง หัวใจเต้นรัวอย่างไม่น่าให้อภัย ความร้อนเพิ่มขึ้นทุกวินาที เหมือนคนเป็นไข้
“หมดหรือยัง?”
“ครับ?”
“หมดคำถามหรือยัง!?”
“ละ... แล้วทำไมพี่ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ?” ผมสะดุ้งตกใจ ทำไมต้องตะคอกกันด้วย ผมเม้มปากแล้วถามข้อสงสัย พี่เฮดีสส่งสายตาหงุดหงิดมาให้แล้วพูดเสียงเรียบ
“การกระทำของฉันมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว”
เหรอออออ!!?
ผมมองเขาอย่างเหลือเชื่อ พูดซะมั่นใจขนาดนั้นได้ยังไงวะ ผมทำหน้าคิดแล้วเอะใจขึ้นมา จะว่าไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกเขาก็คอยมาวนๆ เวียนๆ รอบตัวผมตลอดเลยนี่ ผมชะงักหันไปมอง เขาเหลือบสายตาเหยียดมาให้แล้วเอ่ยย้ำทุกถ้อยคำจนผมต้องยิ้มเจือๆ
“ทำขนาดนี้แม้แต่ ‘เด็กอนุบาล’ ยังรู้!”
ฉึก!!!
อึก... แทงใจดำจนต้องสำลักเลือด
“ขอโทษครับ” ผมรู้สึกผิดจนต้องเอ่ยขอโทษเสียงอ่อย
“ฮึ” พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกรับ
เราสองคนตกอยู่ในความเงียบอยู่หลายนาที ผมขยับตัวขยุบขยิบอดทนไม่ไหวจึงต้องแอบชำเหลืองมองเขา ก่อนจะสะดุ้งเฮือก พี่เฮดีสจ้องผมเขม็งเสียจนผมมือสั่นไปหมด มองกันแบบนั้นได้ยังไงกันครับ!? ขี้โกงเกินไปแล้ว!! แม้แต่ต่ำชั้นกว่าอนุบาลอย่างผมยังรู้เลยว่าหมายความว่ายังไง! ก็มันชัดยิ่งกว่าชัดเลยนี่ครับ สายตาอย่างกับจะจับกันกินทั้งตัวแบบนั้นน่ะ โอ๊ยยย พอทีเถอะ!
ผมเหลือบไปมองเขาอีกครั้งและหลบหน้ากลับมา พี่เฮดีสก็ยังคงจ้องผมเขม็งท่าเดิม สายตาร้อนจนทำให้ผมอยู่ไม่สุข ร้อนผ่าวไปด้วย ทั้งๆ ที่เขายังไม่ทันได้แตะต้องอะไรเลย แง้! แค่สายตาของเขาก็ทำให้ผมตื่นเต้นยังร้อนรุ่มไปหมดแล้ว ผมกลืนน้ำลายหันไปมองเขาเล็กน้อย หัวใจเจ้ากรรมเต้นตุบตับๆ ดังจนหนวกหู
“พี่มองอะไร?”
“นายไง”
“รู้แล้วครับ แต่ผมหมายความว่า... มองทำไมต่างหาก”
“คิดอยู่”
“...คิดอะไรครับ?” ผมชะงัก เริ่มสังหรณ์ใจกับคำตอบแปลกๆ ของเขา พี่เฮดีสมองผมแล้วยกมุมปากเล็กน้อย
“คิดถึงนายอยู่”
“...เอ่อ คงจะไม่ใช่อะไรที่แปลกๆ หรอกนะ”
“ไม่แปลกหรอก ธรรมดาฉันก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน” พี่เฮดีสเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า สายตาเข้ม แผ่รังสีบางอย่างที่เข้มข้นมาที่ผม ผมกลืนน้ำลายเอ่ยปากพะงาบๆ ไม่กล้าจะถามต่อหรือสบตาเขาเลย พี่เฮดีสขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆ ทีละนิด ผมกลั้นหายใจเมื่อถูกมือร้อนผ่าวจับแขนแผ่วเบา
แค่นี้ก็ทำให้ผมขนลุกเกรียว!
“ฉันคิดจนหมดความอดทนแล้ว”
“อย่าคิดสิครับ จะได้ไม่หมดความอดทน” ผมกลืนน้ำลายแล้วเอ่ยตอบอย่างใจดีสู้เสือ แต่เสือดำตัวใหญ่กลับไม่ใส่ใจ มองตาผมพร้อมกับสื่อความหมายมาให้เต็มที่ ผมเม้มปากเมื่อรับรู้ถึงแรงปรารถนาอันแรงกล้าของเขา พี่เฮดีสส่ายหน้าช้าๆ จับแขนผมไว้อีกข้างดึงมาเผชิญหน้ากันตรงๆ
“ไม่ได้หรอก ฉันก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งนี่น่า”
“...”
“คนที่ชอบอยู่ตรงหน้า ใกล้ขนาดนี้ จะไม่ให้คิดก็ยาก”
พี่เฮดีสโน้มตัวเข้ามาใกล้ ปลายจมูกจรดปลายจมูก ผมเกร็งตัว เลื่อนใบหน้ามากระซิบข้างหูของผมเบาๆ
“เข้าใจฉันไหม?”
“...เข้าใจครับ” ผมก้มหน้าลงแล้วค่อยๆ พยักหน้า
ผมเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งย่อมเข้าใจดีว่า... มันเป็นยังไง ผมเม้มปากแน่น ผมเองก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่นนักหรอก โอ๊ยยยย ไม่งั้นจะเก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะแบบนั้นได้ยังไงเล่า ไปๆ มาๆ ผมอาจจะหมกมุ่นกว่าอีก เรื่องนี้ผมต้องเงียบเอาไว้ จะไม่ให้รู้เด็ดขาดว่าผมเอาเขาไปฝันอย่างไรบ้าง!
“ดี ถ้าอย่างนั้นตอบสิว่าฉันควรจะอดทนต่อไปหรือไม่ต้องอดทน”
อดทนต่อไป!!!
อยากตอบจะตายแต่... เห็นสายตาของเขาแล้วอ้าปากตอบแบบนั้นไม่ได้! สายตาของผู้ชายคนนี้กำลังทำให้ผมตาย มันดูน่าสงสารจัง โอเค! ผมยอมแล้ว! อย่ามองแบบออดอ้อนน่าสงสารอย่างนั้นได้ไหมครับ!? ผมยอมหมดแล้ววว! ผมถอนหายใจ รู้สึกพ่ายแพ้อย่างหมดรูปให้กับผู้ชายเสน่ห์เหลือล้นคนนี้ ที่สำคัญสุด... ผมแพ้ใจตัวเอง!
พี่เฮดีสผลักผมนอนลงบนเตียง ผมเบิกตากว้างตกใจที่จู่ๆ ผู้ชายน่าสงสารคนนั้นก็กลายเป็นเสือดำจอมกร่างตัวเดิม ผมถูกกดทับ จะดิ้นก็ไม่ได้ เขาคร่อมผมไว้ทั้งตัว ผมเงยหน้สมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่เต็มไปด้วยมาดมั่นอย่างความงุนงง ยะ... อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้นี้... เขาแค่แกล้งหลอกผมงั้นเหรอ ไม่จริงใช่ไหม!?
“พี่จะทำอะไร!?”
“ยัดเยียดทับทิมให้เพอร์ซีโฟเน่กินไงล่ะ”
ห๊ะ ทับทิมอะไร? ผมไม่กินนนนนน!!!
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
เป็นตอนที่แต่งยากจริงๆ ตอนหน้ายิ่งยากเข้าไปใหญ่
อาาา จะแต่งยังไงดีล่ะ สงสารเนรัญจังวุ้ย ไม่กล้าแต่งให้นางแปดเปื้อน 555
เอ๊ะ หรือข้ามช็อตกินทับทิมไปเลยดีไหมนะ หึๆ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
เฮดีส(ไม้แข็ง) : จะกินหรือไม่กิน ห๊ะ!!!? /พยายามง้างปากและยัดทับทิมใส่
เฮดีส(ไม้อ่อน) : นะ กินหน่อยสิ อร่อยมากนะ ดีต่อสุขภาพด้วย /ชูลูกทับทิม มองตาละห้อย
-
:z13: :z13: :L2:
-
พี่ฮาเดสแกจะป้อนทับทิมสินะ(เหรอ)เนเน่ยอมพี่แกเถอะ :hao6:
-
ตอนนี้รอมานานนนนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกก :heaven
-
อร๊ายยยย รอตอนนี้มานานมาก อ่านไปกรี๊ดไป
หนูรัญ ยอมๆเฮียเค้าไปเถอะแลพี่แกจะรอวันนี้มานานและ :hao5:
-
กรี๊ดดด
รีบๆกินไปเถอะลูกเนเน่
คนอ่านเขารอกันจนเหงือกแห้งแล้วล่ะ 5555
-
เรามาเชียร์ให้เนแปดเปื้อน
นายเอกแบ๊วเราไม่ยอม :laugh:
เราจะยัดเยียดทับทิบ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :heaven
-
:mew1:
-
จะกินทับทิมแล้วอ่ะ อร๊ายยย
-
จะกินทับทิมแล้วอ่ะ อร๊ายยย
-
เน่กินๆทับทิมเข้าไปเซ่!! (นี่คือเสียงเชียร์ของอินังคนโพสค่ะ)
นี่ไม่รู้หรือไงว่าตนเองแต่งเป็นเฟอร์ซีโฟอ่ะ ลองส่องกระจกก็รู้ล่ะเฮ้ย ตายละ เน่จะซื่อไปไหน = ='
บอกเลยว่ามานั่งรอเรื่องนี้อัพทุกวันเลยค่ะ ติดมากๆ > w <
-
:haun4: รอสินะๆๆๆ 555555
-
ไม่รอดๆ อย่ารอดเลยยยยยยย :hao7: :hao7:
-
:z1: ฉันว่าเฮดีสมันจะกินทับทิมเนเน่มากกว่า
ปอลิง: ตอนนี้เฮดีสแลดูเกรียนนะ
-
โอยยย เฮดีสน่ารักกกก
รอฉากทับทิมนะนะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:o8:
-
เนเน่ ยอมๆ กินเถอะ
จะได้ตกเป็นของท่านจ้าวนรก
-
:haun4: รอตอนต่อไปปปปปป :hao6:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ น่ารักมากๆๆๆๆ อยากกินทับทิมแทนอ่า บอกตรง :hao6:
-
พี่เฮดีสตอนนี้ปากหวานมาก :o8:
-
:hao6: รอตอนหน้า
-
พี่เฮดีสเปลี่ยนอารมณ์ไปมาเร็วจนนน้องเนรัญตามไม่ทันแล้วววว 5555
-
อ่านไปขำไป พี่เฮดีสเปลี่ยนอารมณ์บ่อยนะเนี่ย
o18 o18
-
ขุ่นพี่คะ ใครอยู่แถวนั้นช่วยตั้งกล้องถ่ายคลิปมาฝากด้วยนะ
-
ค้างมากก ต่อไปโดนแน่ๆเลย
-
ฮว้ากกกก กำลังอิน คนเขียนมาตัดจบแบบเน้ได้เยี่ยงไรรรรร :m31: :m31: มาต่อด่วนๆค่า รออ่านเสมอ :katai5:
-
รีบๆกินเลยค่ะ มันดีต่อสุขภาพ :hao6:
-
รีบกินไปเถอะหนู
-
เฮดีสน่าร๊ากกกกกกก
รอฉากฟิน 555
-
เฮดีสอ้อน???
ขอบคุณ :)
-
อร๊ายยส์ กินทัมทิบเดี๋ยวนี้เลยลูกเนเน่จ๋าาาาาา :hao7:
-
ต้องกินสิข้ามไม่ได้!!! กว่าจะเข้าใจตรงกันมันมากน่ะรู้ไหม
-
เชื่อว่าคนอ่านมากกว่าครึ่งอยากให้เนเน่กิน'ทับทิม'ของเฮดีสเร็วๆ :haun4:
-
เอาไปเลยเป็ดหนึ่งตัวให้ล้นเล้า.............
เว้ยๆๆเฮดีสเวอร์ชั่นเสือดำจะจับกระต่ายน้อยกินล่ะ อิอิ
ตอนหน้าตอนหน้ามาเร็วนะ อยากเห็นหนูเนเขากินทับทิม คึคึ :hao7:
-
ขอที่คำผิดก่อนนะคะ บรรทัดก่อนสุดท้ายเลยค่ะ "ยัดเหยียดทับทิมให้กิน"
ตัวที่ขยาย คำที่ถูกต้องเขียนแบบนี้นะคะ ยัดเยียด
เป็นตอนที่รอคอย แต่ที่รอคอยจริงๆมันตอนหน้าใช่แม้วววววว รอนะคะคนเขียน รอ ร๊อ รอ แค่จะบอกว่า รอเฉยๆ 55555
กินทับทิมเสียทีสิคะเนรัญ :hao6: ไม่งั้นพี่เฮดีสรอเก้อนะตัวเอง
แต่เค้าอยากรู้อ่ะ ว่าทับทิมในเทวตำนาน กับทับทิมของพี่เฮดีส มันจะเหมือนกานมั้ยยยยย หุหุหุ
ยอมๆเค้าไปเห้อออออ ยังไงตัวก็ไม่รอดหรอกเนรัญ ถ้าตัวไม่กินเค้ากินเองนะจะบอกให้ หึหึหึ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยอมกินทับทิมเภอะเนเน่คนอ่านรอไม่ไหวแล้ว
-
เนยอมๆเฮดีสไปเถอะ
คนอ่านชักจะสงสารเฮดีสแล้ว รอนานเกิน เอ๊ะหรือคนอ่านกันแน่ที่รอนานเกินไป :hao6:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจจังเลย
เห็นทีแรกนึกว่าตาฝาด
กินทับทิมหรอ! อย่างเฮดีสต้องป้อนแบบถึง(ใน)ปากอยู่แล้ว!!
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
รอลุ้นฉากนั้น
-
โอ๊ยยยยยยยย พี่ดีสโหมดนี้ทำหนูตาคาจอเลยจ้าาาาา
อะไรจะหล่อ จะเท่ห์ จะเร้าใจขนาดเน๊ :hao5:
น้องรัญก็กินทับทิบพี่ดีสแกไปเหอะนะ ไหนๆแกก็สารภาพมาซะขนาดนี้แล้ว :hao7:
-
ขอบคุณค่ะ สำหรับตอนใหม่ จะรอตอนที่รอคอย :o8:
-
ทับทิม??
มีศัพท์นี้ด้วยหรอ หมายถึงไรหว่าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดด
อิจฉานางง
รัญ
อยากได้อยากโดนบ้าง
555
-
สงสัยเนรัญจะได้กิน
ทับทิมแน่ ๆ หนนี้ :oo1:
-
กินทับทิม :hao6: :hao6:
-
โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว แบบว่าเขินอ่ะ :ling1: :กอด1:
-
จะป้อนทับทิมยังไงน้า :-[
-
อยากกิน เอ๊ย!!!อยากเห็นรัญกินทับทิมแล้วอะ :impress2:
มาต่อเหอะน้าาาา
-
:pig4: กินยังไงก็ได้ แต่ขอแค่กล้องอย่า แพลนไปจับที่โคมไฟหัวเตียง หรือแจกันดอกไม้ก็พอ แฮะๆ :z1:
-
ยังอ่านไม่ทันเลย
ชอบมากๆ
-
รวดเดียวจบ อิ่มสุดๆ รอตอนต่อปายยย!!
-
:-[
-
:mew2: :mew2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยังอ่านไม่ทัน
มาเม้นท์ให้กำลังใจก่อน
-
มาอ่านได้2วันแล้ว
ยังอ่านไม่ทัน
-
:jul1: ฟินคะ เนเน่กะเฮดีส นั่งอ่านแล้วเขินคนเดียวอย่างกับคนบ้า :o8: ขอบคุณนะคะ จะติดตามต่อไปคะ
-
วันที่3
ก็ยังอ่านไม่ทัน
-
พี่เฮบังคับเนเน่แล้ว เริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะซิ :hao6:
-
เข้ามารอนัองเนเน่กินทับทิม :hao6:
-
ใครอ่านตอนพิเศษ จะรุ้ว่าทำทิมคืออะไร หึหึ พี่ดิสนี่รัญไม่ยอมกินเอง ก็จะยัดให้กิน ร้ายจังเลยน๊ากกก :- :-[ :o8: :-[ :o8:
-
มารอด้วยคน อิอิ :hao7: ยังไงก็ต้องได้กินแน่ๆละ ไม่รอด 555+ :hao7:
-
รอ รอ ด้วย อยากให้พี่ดัสป้อนทับทิมไวๆ
-
เอ่ออออ คือว่า ต้นทับทิมโตยังคะ? :z13: :z13:
-
ทำไมยังไม่มาซะที พายุมาก็แล้ว ฝนตกกระหน่ำก็แล้ว หนูเนก็ยังไม่มา :ling1:
-
เข้ามารอเนเน่กืนทับทิม :katai5: :katai5:
-
เนเน่กินทับทิมเถอะ เราขอร้อง ฮาฮ่าาา
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เฝ้าแต่รอ :katai5:
-
เฝ้ารอเนเน่กะเฮดิสจนรากงอกทะลุแกนโลกไปพันเอเวอเลสต์ได้สองรอบล่ะ(เวอร์นะ...แต่จริงๆก็รออยู่แหล่ะ) :serius2:
-
ค้างมากกกก!!!! มาต่อได้แล้วค่ะ
เฮียดีสคะ จัดเลยค่ะ รอมานานแล้ว หึหึ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
อยากกินทับทิมมมมมมมมมมมมมมมม
-
รอบนี้ไปนานจัง รออยู่นะ
-
นี่เป็นเดือนแล้วนะ
เมื่อไหร่หนูเนจะมากินทับทิมของเฮดีส
ให้ดูสักที :ling1:
-
กรี้ดดด ของตอนหน้าด่วนค่าาา โอ๊ยยย อ่านแล้วแบบว่าน่ารักมากกก เขินที่สุดดดดด
-
เอาทับทิมมาาาาาา เราจะยัดเยียดนะบัดนาววว
รออยู่น้าาาาา :katai2-1:
-
รออยู่น้าาาาาาาา :call: :call:
-
รอ ชั้นรอเธออยู่ที่ท่าน้ำ
-
ครบรอบเดือนแล้วน้าาาาา
-
นั่งอ่านไปกรี๊ดไป พี่เฮดีสน่าร้ากกกกกก //ตายแป๊ป~!!!
ว่าแล้วก็เข้ามาบอกว่าอยากอ่าตอนต่อไปมากค่ะคนเขียนที่รัก :hao5: :hao5:
รออยู่นะคะ :impress2:
-
รอจนทับทิมเหี่ยวหมดแล้ววว มาต่อเถอะค๊าาาา
เรารอคุณอยู่ :z3:
-
คิดถึงจังเลย เดือนกว่าแล้วน้า รออยู่น้า :L2: :call: :call:
-
หายไปนานจุง
-
มารอ มาดันนนนน!!
-
:o10:
-
มารอ :katai5:
-
เดือนกว่าแล้วนะ ไรท์เตอร์รีบมาต่อเถอะะ ค้างมาก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:call: :call: :call:
-
:call: :call:
-
เมื่อไหร่จะมา :ling1: นานแล้วนะ
-
สุดขีด 25
จูบที่ร้อนเร่าทำให้ผมหัวหมุน สติค่อยๆ จางหาย เหตุผลอะไรที่เคยมีก็เริ่มจะเลือนลับไป อ่า ทำยังไงดี ผมจะไปเอาอะไรมาต่อกรเสือตัวใหญ่ที่กำลังตะปรบเหยื่ออย่างหิวกระหายแบบนี้ เขาถอนริมฝีปากจากไป ผมลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าหล่อเหลาซึ่งจ้องมองมาด้วยสายตาจริงจัง คล้ายกับว่าเขากำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ในลำคอที่แห้งเหือด และผมก็รู้ว่าเขารออะไรอยู่ โธ่เว้ย พูดออกมาสิ ไม่ต้องใช้สายตาส่งความต้องการมาแทนเลยนะ!
ผมใจเต้นตึกตัก สบดวงตาสีดำสนิทแสนสวยที่ชวนให้สะพรึงในยามที่เขาโกรธ แต่ตอนนี้มันกลับทอดมองผมด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน และร้อนแรงจนจะแผดเผาร่างกายให้ไหม้ได้ ผมเม้มปากจ้องเขาตอบกลับไม่หลบสายตาอย่างที่ผ่านๆ มา เอื้อมมือไปแตะไหล่ของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ พี่เฮดีสเอียงหน้าไปมองมือของผมบนไหล่ของเขา ก่อนจะหันกลับมาเลิกคิ้ว ผมเกือบจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นใช้มือโบกหัวเขา
โอ๊ยยย! คนเราก็มีขีดกำจัดเหมือนกันนะ ถ้าขืนทำแบบนี้อยู่อีก มันเกินจะทนเขินไว้ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะอายยังไงแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ ก่อนที่ผมจะใจฝ่อตาขาวไปซะก่อน พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาชิดผมก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“ใจกล้าเหมือนเดิมนี่”
หะ? หมายความว่ายังไง!?
มือของเขาที่ค่อยๆ สอดเข้าไปในเสื้อ ผมหุบปากสนิท ไม่กล้าพูดอะไรต่อ หว่า ต่อจากนี้คงจะเริ่มจริงแล้ว ในหัวของผมดันคิดไปถึงตอนความฝันลามกที่ผ่านมาแล้วดันตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม เซ็กส์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย จะว่าคุ้นเคยมันก็ไม่ใช่ เพราะเห็นแค่ในความฝันเท่านั้น ผมยังไม่เคยปฏิบัติจริงเลยนี่น่า แล้วถ้าเกิดมันออกมาแย่ล่ะ ผมเริ่มเหงื่อไหล กังวลใจอย่างยอกไม่ถูก พี่เฮดีสพึมพำเสียงเบา
“นี่ ห้ามคิดถึงคนอื่นต่อหน้าฉัน เข้าใจไหม?”
แบบนี้ใครจะไปคิดถึงคนอื่นไหวเล่า!? ผมอยากจะตะโกนออกไปแบบนั้นจริงๆ นะ ริมฝีปากนุ่มหยุ่นและร้อนผ่าวค่อยๆ จูบไล้ไปตามซอกคอของผม มือของเขาก็ลูบไล้ไปตามตัวของผม ผมรู้สึกว่าหน้ามันค่อยๆ ร้อนขึ้นทุกที ไม่ใช่เพราะความอาย แต่เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนกว่านั้น ผมเริ่มหายใจหอบ นิ้วมือที่หยาบกร้านขยี้ยอดอกของผมผ่านเนื้อผ้า ขนาดไม่ได้สัมผัสโดยตรงแต่มันกลับทำให้เกิดอาการหวิวได้ขนาดนี้ มือที่ลูบไล้ตัวผมเลิกเสื้อขึ้นสูงและถูกถอดไป ผมรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาในทันที สัมผัสความเย็นจากแอร์จนขนลุกซู่ พี่เฮดีสยืดตัวขึ้น ถอนเสื้อออกแล้วก้มลงมาพูดกับผมพลางเลียริมฝีปากได้รูปสวยของเขาอย่างช้าๆ
“ไม่ต้องรีบ คืนนี้ไม่มีใครมาเป็นก้างขวางคอ หึๆ”
“...” ทำไมตอนนี้ผมชักอยากให้มีก้างโผล่มากันนะ ฮืออออ
เขาเริ่มเล้าโลมผมอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบอย่างที่ปากบอกจริงๆ แต่คนถูกกระทำสิจะตายอยู่แล้ว ผมคิดว่าหน้าของผมมันจะระเบิดได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว! ริมฝีปากนุ่มหยุ่นขยับต่ำลงเรื่อยๆ ผมเกร็งตัว รู้สึกไม่สบายใจพร้อมๆ ทั้งตื่นเต้นแปลกๆ สมองคิดข้ามช็อตไปเรียบร้อย ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ผมผงะลุกขึ้นมาตะปบมือของเขาที่จับขอบกางเกงของผมเตรียมจะกระทำการบางอย่าง ผมหน้าซีด ก่อนจะส่ายหน้ารัว
พี่เฮดีสเงยหน้ามองผมพร้อมทั้งส่งสายตาฉงนเป็นคำถาม ผมเม้มปาก
“คือ... แบบว่า... วันหลังได้ไหมครับ? ผม...” ผมพยายามคิดหาข้ออ้างจนตากลอกไปมา เอ่ยติดๆ ขัดๆ พี่เฮดีสพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจ ใบหน้าหล่อของเขาสงบราบเรียบ ผมมองเขาที่ท่าทางจะยอมรับแล้วก็ถอนหายใจโล่งอก ดีจังที่เขาเข้าใจผมสักที ครั้งนี้ผมไม่ไหวจริงๆ ให้ผมได้มีเวลาเตรียม... แว๊กกกก!!!
ตอนที่ผมเผลอ พี่เฮดีสก็ปัดมือของผมจนปลิว กระชากกางเกงของผมพรวดเดียวหลุด เหวอออ ผมอุทานร้องอย่างตกใจ รีบปิดส่วนน่าอายเอาไว้เป็นอันดับแรก พยายามกู้กางเกงของตัวเองกลับสู่สภาพเดิม
“ก็ไหนพี่เข้าใจแล้วไง”
พี่เฮดีสจ้องกลับมาด้วยสายตาจริงจัง เขากระชากผมพลิกหันหลัง เข้ามากอดล็อกตัวผมเอาไว้จากด้านหลังแล้วกระซิบเสียงเยาะเย้ยหน่อยๆ
“ฝันอยู่เหรอ”
“พี่มัน... อ๊ะ!” ผมกำลังอ้าปากต่อว่า ก่อนจะชะงัก เม้มปากแน่น เหลือบตามองต่ำลง หน้าของผมค่อยๆ แดง มือของเขากุมส่วนน่าอายของผมไว้แล้วค่อยๆ ขยับมือเล้าโลมอย่างช้าๆ เสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ข้างหูตอกย้ำสิ่งที่ผมกำลังเผชิญ
“ปากบอกว่าเลิก แต่ดูสิ ‘เจ้าหนูน้อย’ ของนายกลับสู้มือขนาดนี้”
“อะ... อ๊ะ... ผม... ไม่... เข้าใจ... อึก... เลย”
“ก็นายมันลามกนี่น่า”
“ไม่ใช่นะ! อื้อ! อ๊ะ... ฮึก... ไม่...”
“ปากให้ตรงกับใจหน่อย แบบนี้ฉันก็แย่น่ะสิ”
“แฮก...วันนี้... อ๊ะ... อื้อ... พี่พูด... อื้ม... เยอะจัง” ผมที่กำลังทรมานกับความรุ่มร้อนที่ค่อยๆ เพิ่มขยายแผ่เป็นวงกว้าง ค่อยๆ เข้ามาควบคุมสติและร่างกาย มือที่เคยฉุดรั้งผละออกมาจับแขนหนาที่มีกล้ามเนื้อแน่น ผมทำหน้าบึ้งประชดคนคนที่กำลังอารมณ์ดีซะเต็มดา แต่เขากลับเงียบไปเหมือนเดิม
จากที่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ก็ค่อยๆ หมดความอดกลั้น ปล่อยเสียงครางหลุดออกมา จังหวะเร่งถี่ขึ้นจนผมลืมตัวแอ่นกายที่ถูกบิดเร้าอารมณ์ให้พุ่งทะยาน ลิ้นเปียกชื้นแทะเล็มใบหู ขบเม้มเบาๆ ทำเอาหวิวจนต้องหลบ ผมบิดตัวไปมา ร่างค่อยๆ ไถลลงต่ำ ผมหลับตา สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ อารมณ์ทุกอย่างค่อยๆ บีบรัดจนมันฟูขยายตัวเรื่อยๆ และจากนั้นมันก็ระเบิดพร่างพราย หัวของผมว่างเปล่า ลมหายใจติดขัด ร่างกายเกร็งชั่วครู่แล้วค่อยๆ เบาหวิวเมื่อปลดปล่อยออกมา ผมนอนผ่อนลมหายใจช้าๆ สักพักก็กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะนึกขึ้นได้มาว่าเกิดอะไรขึ้น ผมรีบเงยหน้ามองเขา
“...ฮึ” เขากระตุกมุมปากขึ้นพร้อมชูหลักฐานแสนน่าอับอายของผมที่เลอะเต็มมือเขา ผมงี้หน้าแดงลามไปถึงหู พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาจูบผม ก่อนจะหันไปคว้าทิชชู่ทำความสะอาดมืดข้างนั้น ผมยืดตัวขึ้นมองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อ่า ให้ตาย ผมปล่อยใส่มือของพี่เฮดีส! เสร็จด้วยมือของพี่เฮดีส! นี่มันฝันใช่หรือเปล่า!? ลองหยิกตัวเองก็เจ็บ งั้นแสดงว่าเป็นความจริงสินะ! ผมควรดีใจหรือเสียใจที่สมหวังดั่งความฝันเพ้อเจ้อกันเนี่ย!?
พี่เฮดีสหันมาจูบผมอีกครั้ง เขาจูบซ้ำแล้วซ้ำอีก คลอเคลียริมฝีปากและสอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าในโพรงปากของผม ผมพยายามแตะลิ้นสัมผัสตอบกลับไปมั่วๆ พยายามเท่าที่จะทำได้ มือขนาดใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผม นวดเฟ้นคลึงเคล้าไปทั่ว จูบดูดดื่มค่อยๆ ผละจาก ริมฝีปากร้อนจูบไปตามผิวของผมราวกับว่าจะไม่ยอมให้มีส่วนใดหลุดรอดไปได้ ปากได้รูปสวยก้มหยอกเย้ายอดอกสีอ่อนของผม ดูดเลียสลับกันอย่างหิวกระหาย ผมหายใจถี่ขึ้น มือลูบไล้ตามผิวกายที่มีกล้ามหนาแน่น มันลื่นมาก ยิ่งลูบก็ยิ่งรู้สึกติดใจอยากจะสัมผัสอีกครั้ง เขาค่อยๆ ดันผมเอนตัวนอนราบกับเตียง
“ช่วยหน่อยได้ไหม?”
ผมเงยหน้ามองใบหน้าขาวที่หล่อเหลาเริ่มแดงระเรื่อ เขาเอ่ยกับผมด้วยน้ำเสียงแตกพร่า แปลกแต่กลับทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นยังไงชอบกล เขาจับมือของผมค่อยๆ ปลดกางเกง ผมมองมือที่ถูกจับบังคับ เหลือบสายตาไปมองด้านอื่นด้วยความคละเขินแปลกๆ มือของผมสัมผัสจับต้องกับสิ่งที่ร้อนผ่าวภายใต้เนื้อผ้าที่ถูกเปลื้องออกไป เขาขยับมือของผมไปมาเป็นจังหวะอย่างที่เคยทำให้กับผม ผมเม้มปากชั่งใจ รู้สึกลังใจนิดหน่อย ก่อนจะสูดลมหายใจ รวบรวมความกล้า เหลือบมองมือของตัวเองที่กุมส่วนนั้นแล้วขยับมือเอง
ผมหน้าร้อนผ่าว มองแก่นกายที่ค่อยๆ ขยายตัวแข็งทื่อในมือของตัวเอง พี่เฮดีสปล่อยมือของผมแล้วเอ่ยในลำคอ ครางเบาๆ ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เสียงทุ้มต่ำที่ครางเบาๆ ในลำคอเหมือนคำชมที่ผมทำได้ดี ผมตั้งใจขยับมือเลียนแบบเขา ร่างหนาที่มีมัดกล้ามพอเหมาะขยับตัวหยิบบางอย่างติดมือมา เขาดันตัวผมนอนลง มือใหญ่จับหัวเข่าของผมแยกออกกว้างแทรกตัวเข้ามาอยู่ระหว่างกลาง เขาบีบหลอดเจลในมือก่อนจะใช้มันปาดไปที่ด้านหลังของผม
"อึก..." ผมสูดอากาศทางปาก มือสั่นจิกเล็บลงบนเตียง รับรู้ถึงนิ้วที่ค่อยๆ สอดเข้าไปข้างในตัวอย่างนุ่มนวล ผมเม้มปาก รู้สึกแปลกๆ ที่ถูกสอดเข้ามาทางด้านหลัง ผมเกร็งตัวรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น จดจ่อมากไป จนผมรู้สึกทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้น ทั้งความเจ็บ ความคับแน่นไม่คุ้นเคย พี่เฮดีสโน้มตัวลงมาจูบผม เคล้าเคลียริมฝีปากผมไม่ห่าง จูบค่อยๆ รุนแรงมากขึ้น เบี่ยงความสนใจของผมมาที่จูบแทน
เขาบดจูบ ไม่ออมแรงให้เลย ผมหายใจแทบไม่ทัน พี่เฮดีสผละจูบจากปากของผมแล้วจูบตามหน้า ไล่ตามลำคอ จูบเม้มดึงความสนใจจากผมอย่างเนื่องๆ ริมฝีปากอุ่นซ่านค่อยๆ จรดจูบบนยอดอก ใช้ลิ้นเขี่ยหยอกล้อดูดเล่น พี่เฮดีสสอดนิ้วเรียวสวยของเขาเข้าไปในโพรงปากพร้อมใช้นิ้วหยอกล้อลิ้นของผม
"อ๊ะ... อึก... อ๊ะ"
ผมบิดตัวจนตัวแอ่น รู้สึกดีจนอยากจะร้องไห้ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย มันทรมานเหมือนจะขาดใจแต่ก็รู้สึกดีจนอยากจะตาย ถูกเล้าโลมอยู่ทุกทางจนสมองของผมคิดอะไรไม่ออก ดิ้นรนหาทางปลดปล่อยความทรมานนี้ พี่เฮดีสยกตัวขึ้นพร้อมทั้งถอนนิ้วมือออกจากปากของผม เขาเลียนิ้วของตัวเองอย่างช้าๆ ค่อยๆ ถอดนิ้วจากช่องทางคับแคบอย่างอ้อยอิ่ง ผมครางในลำคอ รู้สึกเหมือนถูกแกล้ง พี่เฮดีสเอื้อมไปหยิบห่อเล็กๆ เขาใช้ปากฉีกถุงนั้นแล้วจัดการใช้อย่างคล่องแคล่ว
"เอาล่ะ เริ่มจริงๆ แล้วนะ"
"อ๊ะ...!" ผมหลุดเสียงร้องเมื่อถูกรุกรานเข้าทางด้านหลังด้วยสิ่งที่ร้อนและแข็งทื่อ ความเจ็บมันมีมากกว่าตอนใช้นิ้วซะอีก ผมหลับตา กัดฟันอดทนให้มากที่สุด เพราะอีกฝ่ายก็พยายามจะนุ่มนวลมากที่สุดแล้ว ผมลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาที่ราบเรียบแต่กลับมีเหงื่อผุดขึ้นเยอะผิดปกติ ดูก็รู้ว่าพยายามอดทนอยู่ ไปๆ มาๆ เหมือนเขาจะทรมานมากกว่าผมซะอีก
"อ่า" เสียงครางต่ำของพี่เฮดีสหลุดออกมาเบาๆ เขาหลับตาหยุดนิ่งอยู่สักพัก ผมตัวสั่นกลั้นหายใจ ทำอะไรอยู่น่ะ ผมจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ ผมจ้องเขาที่หยุดนิ่ง ให้ตายเถอะ แช่ไว้แบบนี้ผมก็รับรู้ถึงเจ้านั้นแบบเต็มๆ เลยสิ มันให้ความรู้สึกแปลกชะมัด แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกชอบความรู้สึกตอนนี้กันนะ นี่ผมเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ
"นั่นแหละ ค่อยๆ รู้สึกถึงตัวตนของฉัน"
"อึก... อ๊ะ..."
ก็รู้สึกอยู่นี่ไง! เต็มๆ ทั้งแท่งเลย โธ่เอ๊ย!!!
เขาค่อยๆ ขยับตัวอย่างช้าๆ เนิบนาบ ผมพยายามกลั้นเสียง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากทางด้านหลังเพิ่มทวีขึ้น รู้สึกแปลกจนผมอดไม่ไหว ตอนแรกรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ถูกสอดเข้าออก มือของผมสั่นเทาขยำผ้าปูเตียงแน่น เริ่มหายใจหอบ มันแปลกชะมัด ทำไมผมถึงค่อยรู้สึกดี โอ๊ย นี่มันอะไรกัน ผมเป็นพวกมาโซงั้นเหรอ เจ็บอยู่แท้ๆ แต่กลับรู้สึกดี
"อ๊ะ... อ๊ะ... อ๊ะ..."
"ชินหรือยัง?" พี่เฮดีสโน้มตัวลง รั้งขาของผมขึ้น จูบแก้มของผมแล้วเลื่อนหน้ามากระซิบข้างหู ผมเม้มปาก ขนลุกซู่กับเสียงกระซิบทุ้มต่ำของเขา ขนาดเวลาแบบนี้ยังแกล้งกันอีกนะ ให้ตาย ทำไมเขาถึงชอบแกล้งผมนักเนี่ย!?
"พอเถอะครับ... อ๊ะ... รีบๆ อึก... ทำอะไรสักที!"
"นายขอร้องเองนะ" พี่เฮดีสหัวเราะในลำคอหึๆ คว้ามือของผมกุมไว้แน่นแล้วค่อยๆ เพิ่มความเร็วมากขึ้น ผมเบิกตากว้าง กุมมือของพี่เฮดีสไว้แน่น บ้าเอ๊ย! แบบนี้... ใครมันจะไปทนได้ไหว ผมแหงนหน้าส่งเสียงคราง ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง รู้สึกแปลกๆ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้ผมรู้สึกดีอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"อ๊า! อ๊า! อ๊า!"
เสียงกระแทกทำให้เกิดเสียงดังจากการกระทบระหว่างผมกับพี่เฮดีส เสียงนั้นฟังแล้วลามกจัง ผมส่ายหน้าไปมา อา... ผมจะไม่ไหวแล้ว! แรงกระแทกถี่และแรง เพิ่มความร้อนจากแรงเสียดสี ร่างกายที่ใกล้ชิด ส่วนที่สอดประสานแนบแน่น ผมปรือตามองหน้าของเขาแล้วค่อยๆ ยกตัวกอดร่างหนาที่เริ่มมีเหงื่อเกาะจนมันวาว พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาจูบผม แต่ผมตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว จูบริมฝีปากนุ่มน่าจูบของเขาราวกับต้องการจะดับกระหายความปรารถนาที่พุ่งพล่านไปทั้งร่างกาย พี่เฮดีสยกริมฝีปากขึ้นทะยานควบด้วยแรงมหาศาล ผมควบคุมสติไม่ได้แล้ว ร่างกายเหมือนมีชีวิตของมันเอง มันขยับเขยื้อนกายตอบสนองการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ตอนนี้ผมกลายจะใครที่ตัวเองยังไม่รู้จักเลย อ่า ไม่นะ! นี่เราทำไมใจกล้าจังฟะ!?
"อื้ม อ๊ะ อื้อ ฮ้า อ๊า!"
ผมหายใจแรงและถี่ หน้าอกกระเพื่อมเป็นจังหวะ ลมหายใจค่อยๆ หยุดชะงัก เกร็งตัว ผมเปล่งเสียงร้องสุดเสียงเมื่อความรู้สึกมันพุ่งขึ้นสู่จุดสุดยอด เหมือนมีระเบิดนับไม่ถ้วนกระจายไปทั่วร่างของผม ร่างของผมกระตุกแล้วปลดปล่อยความอัดอั้นที่บรรจุอยู่ภายในออกมาสู่ข้างนอกร่างอีกรอบ ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้วที่เสร็จด้วยมือของเขามาก ผมรู้สึกถึงตัวตนของเขาที่อยู่ข้างในตัวของผม ความร้อนระอุที่แทบจะทำให้ผมละลาย แรงกระทบ เนื้อตัวที่เสียดสีแนบชิดกัน มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ จนอธิบายไม่ถูก
“อ๊ะ! อ๊า อ๊ะ อ๊ะ!”
พี่เฮดีสยังเคลื่อนไหวเข้าไปลึกในตัวของผมหนักหน่วงต่อเนื่องเป็นจังหวะ ผมยังไม่ทันได้พักหายใจกับความรู้สึกสุดยอดที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ค่อยๆ ถูกกระชากกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แล้วมันก็ค่อยๆ ทะยานสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามองศาความร้อน ผมลืมตัวมองใบหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อมีหยดเหงื่อเกาะปะปราย คิ้วเข้มขมวดนิดๆ ริมฝีปากได้รูปสวยเปล่าเสียงครางต่ำคล้ายเสียงสัตว์ป่าขู่คำรามเบาๆ สีหน้าเหมือนทรมานพร้อมๆ กับรู้สึกดี เขากุมมือของผมเอาไว้แน่นมาก ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้ไม่มีอะไรจะมาพรากเขาไปจากผมได้ ผมหลับตาลงอีกครั้ง ปล่อยตัวและปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความต้องการที่ล้นเอ่อ กลิ่นหอมเย็นๆ จากตัวของพี่เฮดีสห่อล้อมตัวของผม ร่างกายของผมรู้สึกดีจนอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!!”
แรงระเบิดจากภายในตัวของผมเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว รู้สึกเสียววาบไปหมดจนตัวแอ่นไม่ติดพื้น ผมปลดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับร้องครางเสียงสูง ผมหายใจเฮือกใหญ่ สมองที่ว่างเปล่าค่อยๆ กลับมาทำงานได้เป็นปกติ ผมเหลือบมองร่างสูงที่หายใจเสียงดัง หลังจากเคลื่อนสะโพกเร็วแรงเขาก็หยุดชะงัก ตัวแข็งเกร็ง หน้าท้องแขม่วเกร็งจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนๆ ชัดเจนขึ้น ร่างอันงดงามของเขากระตุกสั่นก่อนที่เขาจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ เงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อย พี่เฮดีสค่อยๆ ถอนตัวออก เขาจัดการถอดบางอย่างแล้วเหวี่ยงทิ้งลงถัง
ผมขยับตัวลุกขึ้น เม้มปาก มองเนื้อตัวของตัวเองที่มีรอยแดงๆ ตามผิว ผมหน้าแดงอายอย่างช่วยไม่ได้เมื่อมองคราบเปรอะเปื้อนบนตัวที่เป็นหลักฐานการกระทำอันแสนไร้ยางอายเมื่อกี้ พี่เฮดีสดึงทิชชูยื่นให้กับผมอย่างเงียบๆ เขาไม่พูดอะไรสักคำ ผมรับมาเช็ดคราบสีขุ่นและไม่พูดอะไรเหมือนกัน มันอายนี่น่า แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเวลาแบบนี้ควรต้องพูดเรื่องอะไรกัน
ผมเช็ดเสร็จแล้วค่อยๆ ชำเหลืองไปมองร่างสูงเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิด รูปร่างแบบนั้นเห็นแต่ในนิตยสารนายแบบ ไม่เคยเห็นของจริงจะๆ แบบนี้เลย ให้ความรู้สึกว่าคนละชั้นกับหุ่นของผมเลย ให้ตายเถอะ! รู้สึกอิจฉาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ ยังไงผมก็ยังเป็นผู้ชายอยู่ดี อยากมีหุ่นแบบนั้นบ้างจัง พี่เฮดีสก็ยังนั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยแม้จะผ่านไปสักพักแล้ว สีหน้าของเขาเรียบนิ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผมเอะใจสงสัน เดี๋ยวนะ นี่มันแปลกๆ หรือเปล่า? คนที่เพิ่งผ่านความใกล้ชิดสนิทสนมกันแบบเนื้อแนบเนื้อหยกๆ ปกติเขาจะหันหลังเงียบชวนอึดอัดแบบนี้งั้นเหรอ มะ... ไม่น่าจะใช่ เอ๊ะ หรือว่ามันไม่ถูกใจเขางั้นเหรอ!? กะ... ก็ผมทำไม่เป็นนี่น่า ไม่ชอบจริงๆ งั้นเหรอ? ทำไมถึงหันหลังให้กันแบบนี้ล่ะ ผมเริ่มวิตกกังวล มองแผ่นหลังกว้างอย่างไม่เข้าใจ
“พี่เฮดีส เอ่อ... คือว่า... อึก” ผมกลั้นใจเอ่ยทำลายความเงียบ พี่เฮดีสหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น หว่า! ผมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ มันเขิน รู้สึกไม่ชินเลยนี่น่า หลังจากใกล้ชิดกันขนาดนั้นจะให้ผมหน้าด้านมองเขาได้ยังไงกันเล่า ผมทำไม่ได้หรอก ผมหลบสายตาของพี่เฮดีส ทำไมจู่ๆ หัวใจบ้าๆ ของผมก็เต้นรัวขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย หรือว่าเพราะสายตาแปลกๆ ของพี่เฮดีสงั้นเหรอ? แต่ให้ตายเถอะ เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน ทำไมเขามองผมแบบนี้ล่ะเนี่ย มันทำให้ผมเขินกว่าเดิมอีก ถ้าผมไม่ได้เพ้อเจ้อไปเองล่ะก็... สายตาเมื่อกี้ของพี่เฮดีสเหมือนกับว่าเขาอยากจะกินผมทั้งตัวเลย ผมหน้าแดงและร้อนผ่าวแทบจะระเบิด ทำตัวไม่ถูกเลยที่นี้ ไม่น่าเรียกให้เขาหันมาเลย
“อะแฮ่ม ผมไป... อาบน้ำ... ได้ไหม?” ผมเอ่ยถามเขา ตาเซมองด้านข้าง ไม่กล้ามองเขา เสียงหัวใจบ้าๆ มันดังมากจนผมได้ยินแค่เสียงหัวใจของตัวเองเต้น ขณะไม่ได้มองยังรู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังจ้องผมอยู่ สายตาของเขามันทำให้ผิวของผมร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยถูกไฟเผา แย่แล้ว ขนาดเขามองผมยังเป็นขนาดนี้แล้ว
“ยัง...”
“อะไรนะครับ?”
“ยังไปไม่ได้”
“อ้อ เอ๊ะ...” ผมหันไปมองกลับชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาอยู่ใกล้แค่คืบ อีกนิดหน่อยก็จะทำให้เกิดอุบัติเหตุที่มักจะมีระหว่างพระเอกนางเอกไปแล้ว ผมทำหน้าไม่เข้าใจ เหงื่อออกขนาดนี้จะไม่ให้อาบน้ำก่อนนอนเลยงั้นเหรอ พี่เฮดีสจ้องผมด้วยดวงตาสีดำสงบนิ่งไร้แววใดๆ เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ ผมกลืนน้ำลาย มองริมฝีปากแดงระเรื่อได้รูปสวยของเขาเหมือนโดนสะกดจนเคลิ้ม
“คิดว่ามันจับแล้วหรือไง ฉันก็แค่ให้นายพักเท่านั้น”
“พัก?” ผมยังไม่เข้าใจ เอ่ยทวนอย่างคนสมองเชื่องช้า ริมฝีปากสวยของเขาขยับเอ่ยเสียงทุ้มๆ มันเหมือนกำลังยั่วยวนผมอยู่เลย ริมฝีปากน่าจูบของเขาเหมือนมีมนต์สะกดร่ำร้องเรียกให้ผมจัดการมันซะ ผมมองเรียวปากที่เป็นต้นกำเนิดเสียงทุ้มต่ำกระเส่านั้นอย่างเหม่อลอย
“ก็ใช่น่ะสิ แค่นี้จะไปพออะไร ทับทิมน่ะต้องกินให้หมดลูกสิ”
เอ่อ นี่เขาพูดถึงอะไรอยู่นะ ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่ามันลามกชะมัดยากเลย! ทับทิมอะไรครับ ผมไม่เข้าใจสักนิด พี่เฮดีสสอดมือกอดรอบเอวของผม เขาดึงผมเข้าไปใกล้แล้วหัวเราะด้วยเสียงที่ทำให้ผมเย็นวาบ ขนลุกไปทั้งตัว ผมค่อยๆ เงยหน้ามองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วอ้าปาก อยากร้องไห้เมื่อเห็นใบหน้ามุ่งมั่นแปลกๆ นั้น
“อย่าคิดว่าจะจบง่ายๆ”
ผมค่อยๆ ขยับตัวลืมตาขึ้น รู้สึกสะลึมสะลือ ตาพร่ามัว อืม อยากนอนต่อชะมัด ร่างกายของผมมันหนักๆ รู้สึกเหนื่อยและง่วงชอบกล ผมขยี้ตาพยายามจะลุกขึ้น นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ผมขยับตัวเงยหน้าไปเห็นใครอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ หือ? สมองที่เบลอๆ ของผมชะงัก ผมสบตาสีดำสนิทที่มีขนตาหนาล้อมรอบชั่วอึดใจ เขานั่งพิงหัวเตียงมองลงมาที่ผมนิ่ง ภาพเมื่อคืนค่อยๆ ย้อนกลับมาฉายในหัวอย่างรวดเร็ว ผมหน้าร้อนผ่าวเหมือนมันจะไหม้ให้ได้
“ไง?” พี่เฮดีสทักด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาเหมือนปกติ ใบหน้าหล่อ ผมยุ่งๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนใหม่ๆ ผมจ้องมองเขาอยู่นาน รู้สึกแปลกตาที่ตื่นขึ้นมาเห็นอีกฝ่ายในสภาพหัวยุ่งเหยิงแบบนี้ ขนาดเพิ่งตื่นนอนยังดูดีเลย ให้ตาย ผมอมยิ้มนิดๆ กลั้นขำเอาไว้แล้วเอ่ยตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“อะ... อรุณ... สะ... สวัสดิ์ครับ!”
“อืม แล้วนายเป็นยังไง?”
“เอ๊ะ พี่หมายถึง...?” ผมลุกขึ้นนั่งเร็วไปหน่อยทำให้ปวดสะโพกจี๊ดจนนิ่วหน้า อ๊ะ อะไรกัน!? ทำไมผมถึงรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะเนี่ย พี่เฮดีสเงียบ เขาขยับตัวลงไปจากเตียง ผมเงยหน้ามองเขาแล้วรู้สึกวิงเวียนแปลกๆ เหมือนจะหน้ามืด ผมยกมือกุมศีรษะหลับตาลง
“นอนซะ”
“เอ๊ะ... เดี๋ยวครับ! ผม...” ผมลืมตาขึ้นมองพี่เฮดีสที่เดินมาอีกข้างของเตียงเพื่อดึงผมให้นอนลงเหมือนเดิม ผมพยายามจะลุก และบอกเขาว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่รู้สึกเมื่อยและเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น พี่เฮดีสจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัว เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกกว่าเดิม
“ฉันบอกให้นอนไง”
ผมนอนลงแต่โดยดี ไม่เถียงอะไรออกไปสักแอะ แน่ล่ะ อีกฝ่ายเล่นแผ่รังสีชวนสะพรึงออกมาขนาดนั้นนี่น่า พี่เฮดีสห่มผ้าให้กับผมแล้วหันไปเปิดลิ้นชักค้นหาอะไรบางอย่างออกมา เขาวางมันไว้บนโต๊ะข้างเตียง มันเป็นแผงยาแก้ปวด ผมมองตามพี่เฮดีสที่เดินออกไปจากห้องนอนแล้วหลับตาเม้มปากแน่น โธ่เอ๊ย พี่เฮดีส! ให้ตายเถอะ ใส่เสื้อผ้าก่อนออกจากห้องหน่อยได้ไหม!? ถึงมันจะไม่มีใครมาเห็นก็เถอะแต่ช่วยหาอะไรมาปิดตรงนั้นหน่อยสิครับ เล่นเปิดโล่งแบบนั้น สงสารผมที่ต้องคอยหลีกเลี่ยงไม่ให้มองจะได้ไหม!? มันปวดตานะครับคุณพี่! ผมถอนหายใจแล้วลืมตาขึ้น พี่เฮดีสเดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำ เขานั่งลงข้างเตียงพยุงตัวผมลุกขึ้น จากนั้นก็หันไปแกะยาจากแผง หยิบแก้วน้ำถือไว้ ผมยกมือรอรับแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ส่งมาให้สักที เอ่อ... คือ นั้นไม่ใช่ยาที่ผมต้องกินงั้นเหรอ?
“นาย...”
“ครับ?”
“กินยาไหวไหม?” พี่เฮดีสจ้องหน้าผมเขม็งก่อนจะถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมเลิกคิ้วอย่างงุนงง มองหน้าของเขาที่นิ่งออกจะติดเย็นชาอย่างไม่เข้าใจ ผมพยักหน้าช้าๆ เอ่ยตอบเขาแล้วหยิบเม็ดยาและแก้วน้ำจากมือเขามากินเองเสร็จสรรพ
“ไหวครับ... ขอบคุณมาก...”
“ชิ”
เมื่อกี้ผมได้ยินเขาทำเสียงเหมือนไม่พอใจเลยนะครับ ทะ... ทำไมล่ะ? ผมกินยาได้เองมันเป็นเรื่องที่ต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นเลยหรือไง? พี่เฮดีสคว้าแก้วในมือของผมไปวางเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง เขาวางลงเสียงดังตึง ผมมองคนอารมณ์บูดอย่างไม่เข้าใจ อะไรของเขา? ผมกินยาเองไม่ดีตรงไหน? หรือว่าไม่อยากให้ผมกินยาเองงั้นเหรอ? ทำไมล่ะ? เอ๊ะ? ผมมองหน้าไร้ที่ติอย่างเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่เขาคงไม่หวังจะได้ป้อนยาให้ผมเองหรอกใช่ไหม!? คงไม่ใช่หรอก พี่เฮดีสคงไม่มีความคิดแปลกๆ แบบสาวน้อยเพ้อฝันอย่างนั้นล่ะมั้ง เอ๊ะ...? ทำไมเขามองผมแล้วส่งค้อนให้แบบนั้นด้วยล่ะ!?
“...ฉันจะไปอาบน้ำ นายนอนพักไปเถอะ ถ้าข้าวเช้าเสร็จจะมาปลุก” พี่เฮดีสบอกผมโดยไม่มองมาเลย เขาลุกขึ้นเดินออกไปด้วยท่าทางเหมือนเด็กๆ งอน ผมมองตามร่างสูงไปแล้วอ้าปากเหวอ รีบยกมือปิดปากตัวเองเพื่อบังยิ้มของตัวเอง ตัวก็ใหญ่ขนาดนั้นแต่ดันทำตัวเหมือนเด็กๆ เลย ว่าแต่เขาคิดจะป้อนยาให้ผมจริงอะ? ให้ตายเถอะ ทำไมผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยเนี่ย
“คิกๆ”
ผมขยับตัวนอนลง ปากก็อมยิ้มจนแก้มจะแตก
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
เฮ้อ เป็นตอนที่แต่งยากมากถึงมากที่สุด! รู้สึกว่าแต่งเฮดีสอ่อนโยนไม่ได้เลย
ภาพที่ผุดขึ้นมามีแต่ฉากกลั่นแกล้งเนรัญทั้งนั้น เฮดีสมันจะเป็นแบบเอสสิฟะ!
ต้องขออภัยทุกท่านที่รอคอยฉากนี้มานาน ขอแก้ตัวในตอนต่อไปล่ะกัน
เอาแบบที่สมกับอิมเมจของเฮดีสหน่อย อ่อนโยน หวานเลี่ยนแบบนี้ มันไม่ใช่!
ฟามในใจของเฮดีส : นี่เจ้าเด็กนั่นไม่รู้อะไรเอาซะเลย! ฉันก็อุตส่าห์ส่งสายตาให้ซะขนาดนั้น
ยังหยิบยาไปกินเองเฉย! ฮึ่ม!!! ไม่รู้ใจของคนอื่นบ้างเลย (อืม คงมีคนรู้กับเอ็งหรอก!)
สาเหตุที่พระเอกส่วนใหญ่ของปอยเป็นลูกครึ่ง เพราะ ลูกครึ่งทุกคนแม่งหล่อ :hao6:
เฮดีสเองก็หล่อแบบนี้สินะ ฮิๆ
(http://i.imgur.com/RoIIWAP.jpg?1)
-
โฮกกกก หนูเนเน่ของเราเสร็จเจ้านรกไปแล้ว
-
:mc4: :mc4: จุดพลุให้เฮดีสเลย ในที่สุดก็ได้ทานเนรัญสักที
-
โอ้ยปริ่มมากคะ
:jul1: :jul1: :jul1:
-
อร้ายยยย :-[
-
เฮดีสนี่ จัองจะแทะเล็กแทะน้อยตลอดดดดดด
-
กรี๊ดดดดดดดดด ทับทิม :m25: ต้องกินหกเม็ดนะคะ นี่พี่ยัดเยียดให้น้องทั้งผลรึเปล่าเนี่ยยย :jul1:
โถๆ เนจำอะไรได้บ้างเนี่ย แบบจู่ๆก็ระลึกถึงอดีตงี้อะ :ruready
หลังNC ปริศนาจะคลี่คลายหรือไม่ ติดตามต่อไป.... :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่ากู่ร้องให้ก้องโลก........
หนูเนรับทับทิมไปกินแล้ว ดีใจๆๆๆๆๆๆๆ คิคิ
แหมๆพี่เฮดีสได้คืบจะเอาศอกนะ อยากป้อนยาแบบแนบปากก็บอกน้องไปตรงๆดิ
แต่สายตามันจะไปพออะไร
ฮ้า~~~~~~มีความสุข แล้วมาต่อตอนหน้าเร็วๆนะจ๊ะ
:hao7:
ปล.อยากกระหน่ำบวกให้จริงๆ แต่ได้แค่ครั้งเดียว อิอิ
-
:mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
:haun4:
-
รอคอยเธอมาแสนนานนนนนน
ในที่สุดพี่ปอยก็มาเสียที 5555555555
หนูเนเน่เราเสร็จพี่เฮดีสไปแล้ว แอร๊ยย
ต่อไปก็ดูแลหนูเนเน่ดีๆนะ
:hao7:
-
ในที่สุด!! 5555
-
กรี๊ดดด
เนเน่เสร็จเฮดีสแล้วเจ้าค่า~~
ว่าแต่ พี่เฮดีสนี่น่ารักนะคะ จะป้อนยาน้องด้วย 5555
-
เนเน่เสร็จซะแล้ว กรี๊ดคิดถึงเรื่องนี้จัง
-
เนเน่โดนจัดซะแล้ว
พี่ฮาเดสพอใจมาก :hao7:
-
เห็นรูปแล้วรู้เลยว่าหล่อฝุดๆ
-
พี่เฮกินหนูเนแล้ว หื่นมาก นึกหน้สตอนพี่เฮหื่นหน้านิ่งจ้องจับหนูเนกดไม่ออกเลย :hao6:
-
:oo1: เฮดีส สมใจอยาก คริๆๆๆ น่ารักจัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอพี่เฮดีสได้ไหมคะ =..=
#โดนเนรัญตบ
-
น้องรัญของพี่ สุดท้ายก็เสร็นพี่ดิสสินะ :katai2-1:
เด็กน้อยก็ช่างไม่รู้อะไรเลย ตัวพ่อเค้าอ่อยมาขนาดนั้น เค้าอยากจะป้อนยาหนูแบบปากต่อปากอะดิ o18
-
อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขมากกกกกกกกกกกก สมกับที่รอคอยนะคะ
มาต่อไวๆๆนะคะ แต่งจบช่วยรวมเล่มด้วยยยยยย
-
ในที่สุดเนเน่ก็โดนแล้ว เฮ :z1: :z1:
-
:-[ :-[ :-[
เฮดีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
คราวหน้าก็ป้อนเองเลสะค่ะ!
จะถามทำไม อย่างเนน่ะ ต้องมัดมือชกเท่านั้น!!
ขอบคุณที่มาอัพนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ยังไม่จุใจเลย
ในที่สุดเนเน่ของแม่ก็ อะคึอะคึ
มีความสุขมาก ฟินเว่อร์
-
และแล้วก็อะจึ๋ยๆกันแล้ว >////<
-
โอ้ยยยยยยย ร้อนแรงทั้งคู่ :pighaun:
เขินอ่ะ ไม่ไหว เนเน่ของเรา(?)ยังใสซื่อตามไม่ทันพี่เฮเดสอีกตามเคย #ก็ใครใช้ให้พ่อคุณพูดแบบอ้อมโลกล่ะคะ หนูเนเน่จิไปเข้าใจได้อย่างไร
-
ในที่สุด!! :pighaun: อยากอ่านต่อไวๆแล้วละค่ะ :call: :call:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
พี่ดีสมาแล้วววว รอมาแสนนาน มาต่อไวนะคะ ไรท์เตอร์
-
ทำไมอ่านไปแล้วรู้สึกขำไปสงสารเฮดีสไปด้วยหละเนี่ย :hao6:
-
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ในที่ฝุดดดดด :mew3:
ตอนพี่เฮดีสอยากป้อนยานี่มุ้งมิ้งมากอะ เสียดายออกนอกหน้า 5555
-
:jul1: ว๊ายยยยยย
เนเน่โดนกินซะแล้ว
-
:heaven :heaven :heaven
-
น่าร๊ากกกกกกกก อะ
-
ในที่สุด เนเน่ก็โดนกิน :haun4: :haun4:
-
หนูเนเน่เสร็จป๋าแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฮิ้วววววววว
:hao5: :hao5: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
ไรต์อย่าลืมคำขอ2คำขอของพี่เฮดีสนะ ตอนที่พาลูก2คนไปกินพิซซ่ากับไอติมน่ะ
รีบมาต่อนะคะ อิอิ
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
และแล้วก็เสร็จพี่เฮดีส :oo1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
เส็ดซะละ 555++
-
ตายอย่างสงบกับฉากที่รอคอยมานาน ในที่สุดเนเน่ก็โดนกินเรียบ อิอิ
-
ตอนนี้หวานนนน
เฮดีสน่ารักมว๊ากกกก
:impress2:
-
สุดขั้ว 26
“นี่ ตื่นสิ”
“หืม...” ผมขยับตัวซุกหน้าเข้ากับหมอนนุ่มนิ่ม หนีจากบางสิ่งที่คอยเขี่ยแก้มของผม จั๊กจี้น่า พอสักที เสียงทุ้มต่ำที่ฟังเย็นชาแทรกเข้ามาในความมืด หือ ตื่นงั้นเหรอ? ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่หรือไง? ไม่ใช่ว่าผมกำลังเดินเล่นกับพี่เฮดีสอยู่เหรอ เอ๊ะ ยังไง แต่ผมจำได้ว่ากำลังเดินเล่นอยู่นี่น่า ใครบางคนขยับตัวผมเบาๆ และส่งเสียงเรียกอีกครั้ง
“เฮ้ย ตื่นสิ” เสียงทุ้มต่ำน่าฟัง น้ำเสียงที่ฟังแล้วอบอุ่น ผมคิดว่าเสียงของเขาฟังดูหล่อชะมัด เหมือนพวกเสียงพากย์ของพระเอกหนัง แต่มันคล้ายๆ เสียงของพี่เฮดีสอยู่นะ แต่รายนั้นเสียงเย็นยะเยือกกว่านี้
“ถ้าไม่ตื่น ฉันจะให้ผีมานอนเป็นเพื่อนนาย เอาไหม?” เสียงเย็นยะเยือกที่คุ้นเคยกระซิบขู่ข้างหู ผมลืมตาอย่างไม่เต็มใจนัก โธ่ นี่เล่นจะเอาเพื่อนที่มองไม่เห็นมานอนด้วยแบบนี้ ผมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะนอนสบายต่อแล้วล่ะ เมื่อลืมตาขึ้นผมก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเปล่งประกายวิบวับอยู่ตรงหน้า หว่า หล่อซะตาของผมจะบอดให้ได้ ผมหน้าแดงเขินขึ้นมาอย่างกะทันหัน รู้สึกว่าวันนี้พี่เฮดีสจะหน้าตาสดชื่นแจ่มใสกว่าที่ผ่านหรือเปล่านะ ดูเปล่งออร่ามากกว่าเมื่อวานอีก
“กลัวผีขนาดนั้น?” พี่เฮดีสเอ่ยเยาะเย้ยหน่อยแล้วเคลื่อนตัวมาใกล้ผม เขาก้มลงมาจุ๊บหน้าผากของผมเบาๆ จูบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้มันทำให้ขนอ่อนต้นคอของผมลุกซู่แน่ะ แอ๊ก!
“ฝันดีงั้นเหรอ?” พี่เฮดีสผละจากผม ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามหน้านิ่ง ผมยันตัวลุกขึ้น พยักหน้าขัดเขินเล็กน้อย ฝันดีงั้นเหรอ? ดีน่ะสิ ก็ฝันถึงพี่นั่นแหละ!
“เอ่อ... ก็นิดหน่อยครับ”
“ฝันถึงใคร?”
“ไม่บอกหรอกครับ” ผมเงยหน้าตอบอย่างรวดเร็วและชัดเจน ทำให้คนถามชะงักเหลือบสายตาเย็นมาที่ผม เขาตวัดสายตามองผ่านผมไปอย่างเฉยชา ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับบอกให้ผมอาบน้ำเพื่อออกไปกินข้าว หึ บางทีคนเราก็ต้องมีความลับกันบ้างสิ อีกอย่างจะให้ผมบอกว่าฝันถึงพี่นั่นแหละงั้นเหรอ ไม่มีทางแน่ๆ!
ผมค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น เพราะยังรู้สึกว่าเนื้อตัวยังขัดๆ เคลื่อนไหวไม่สะดวกเหมือนปกติอยู่ ผมค่อยๆ หย่อนเท้าลงพื้นแล้วลุกขึ้นเดิน แต่เดินไม่กี่ก้าวขามันอ่อนไร้เรี่ยวแรง ร่วงไปกองกับพื้น รู้สึกเข็ดขัดยอกไปทั้งตัว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมกัดฟันฝืนลุกอีกครั้ง พอยืนได้ก็พักหายใจ ก้มมองตัวเองแล้วเบิกตากว้าง ตกใจกับสภาพร่างกายของตัวเอง นี่มันรอยบ้าอะไร เยอะแยะแบบนี้เนี่ย!? สภาพของผมอย่างกับว่าเพิ่งผ่านศึกสงครามมาแน่ะ!
“ให้ช่วยอุ้มไปส่งห้องน้ำไหม?”
ว๊ากกกกกกก! อย่าโผล่มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้ได้ไหมครับพี่เฮดีส! ผมตกใจนะครับ ผมมองคนที่ยืนกอดอก ส่งสายตาตรงแน่วมา ผมรีบโบกมือปฏิเสธ พยายามจะเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง บ้าเอ๊ย แค่นี้ก็น่าอายพออยู่แล้ว ถ้าขืนให้เขามาช่วยผมจะต้องระเบิดเป็นจุณแน่ๆ พี่เฮดีสก็ไม่เซ้าซี้ยืนมองผมเงียบๆ คุณพี่ครับ มองกันขนาดนั้นผมก็ชักจะเริ่มประหม่าเหมือนกันนะ หยุดมองแล้วออกไปเถอะ ขอร้อง! แค่นี้ก็แข้งขาอ่อนเปลี้ยเดินไม่ไหวอยู่แล้ว ยิ่งถูกจ้องเขม็งแบบนี้ก็ยิ่งไม่มีแรงเดินน่ะสิ โธ่เอ๊ย
“เดินช้ายิ่งกว่าหอยทากคลาน”
“เรื่องของผมน่า! พี่ออกไปก่อนได้ไหม!?”
“ทำไม?”
ยังจะมาถามอีก บ้าชะมัด แถมยังทำหน้าสงสัยแบบจริงจังอีก พี่ซื่อบื้อขนาดนี้เลยหรือไง!? หรือจริงๆ แล้วรู้อยู่แก่ใจแต่ถามเพราะอยากจะแกล้ง ผมไม่สนใจคนข้างหลัง พยายามกระดืบเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสภาพไม่สมประกอบสักเท่าไร พอเข้าห้องน้ำไปได้ผมก็ถอนหายใจโล่งอกเสียงดัง แล้วสะดุ้งตกใจเสียงเคาะประตู
“อาบน้ำให้ไหม?”
“ไม่ต้องครับ!”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“ไม่ครับ!” ผมตะโกนปฏิเสธเสียงดังลั่น หน้าแดงแปร๊ดกับเสียงหัวเราะต่ำๆ ในลำคอของเขา นั่นไงล่ะ! แกล้งผมจริงๆ ด้วย ไอ้เฮดีสงี่เง่าเอ๊ย!
กว่าผมจะออกมากินข้าวเช้าได้ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง นี่มันนานพอๆ กับพวกสาวๆ อาบน้ำแต่งตัวเลยแฮะ ช่วยไม่ได้ ก็ผมเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงไปหมดตัว ใครเป็นคนสูบไปน่ะเหรอ เหอะ ดูก็รู้แล้วว่าเป็นใคร หน้าตาผิวหน้าเด้งดูเปล่งปลั่งยิ่งกว่าใช้ครีมหอยทาก! ผมแอบชำเหลืองมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ท่าทางของพี่เฮดีสเหมือนคนอารมณ์ดีสุดๆ หน้านิ่งของพี่แกมันแสดงออร่าความสดใสออกมาอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งมันดูน่าหมั่นไส้เป็นบ้าเลย ฮึ่ม!
“วันนี้พี่จะทำอะไรหรือเปล่า?”
“นอน” เขาตอบแบบไม่ใส่ใจเลยสักนิด
“จะนอนอย่างเดียวเหรอ?”
“แล้วให้ทำอะไรอีกล่ะ? ปล้ำนาย?”
ลามปามแล้วครับพี่! ตอบดีๆ จะได้ไหม ผมอุตส่าห์ถามดีๆ แล้ว ปัดโธ่! ผมย่นหน้าใส่เขาตอบกลับ ผมไม่มีทางสมยอมแน่ ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างอะไรจากซอมบี้มีชีวิต ขืนให้ทำอีกต้องกลายเป็นศพไปจริงๆ น่ะสิ! พี่เฮดีสมองผมนิ่งเป็นนาทีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ อะไรของเขา มองหน้าผมแล้วถอนหายใจ? มันหมายความว่ายังไงเนี่ย พี่เฮดีสหันไปมองทางอื่นพร้อมกับยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ
ผมพยายามยัดทุกอย่างตรงหน้าลงกระเพาะ เสียพลังงานไปมากผมก็ต้องเอาเข้ามากเป็นธรรมดา หลังจากตั้งหน้าตั้งตายัดข้าวเช้าแสนหรูเลิศอย่างกับสั่งตรงจากภัตตาคาร ไม่นานก็อิ่มแปล้สบายท้อง ผมยกแก้วน้ำล้างปากแล้วต่อด้วยของหวานแสนอร่อย อ๊ากกกก มีความสุขจังเลยครับ อิ่มอร่อยหลังจากผ่านช่วงเหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืน อย่างกับตายแล้วฟื้นคืนชีพ พี่เฮดีสที่อิ่มไปนานกอดอกมองผมด้วยสายตาเหลือเชื่อ เขามองถ้วยจานเปล่าสลับกับผมไปมาแล้วเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
“กินหมดได้ไง?”
“ก็คนมันหิวนี่ อีกอย่างพี่ทำอร่อยด้วยแหละ ขอบคุณครับ!” ผมบุ้ยปากรู้สึกเขินอยู่เหมือนกันที่ฟาดอาหารจนเกลี้ยงโต๊ะแบบนี้ ต่อหน้าต่อตาพี่เฮดีสเลยอะ ผมควรจะรักษาภาพพจน์กว่านี้สิ แต่ก็คงจะไม่ทันแล้วล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า(หัวเราะทั้งน้ำตา) ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ ขอโทษจริงๆ ครับ ผมเผลอตัวไปหน่อย แต่มันอร่อยจนหยุดไม่อยู่จริงๆ นะ! พี่เฮดีสหลบหน้าไปมองทางอื่น เขายกมือลูบคอแล้วพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก
อะไรหว่า ท่าทางแบบนั้นมันเหมือนกับ... อ่าฮะ ผมเดาว่าเขาต้องเขินอยู่แน่ๆ เลย! ฮิๆ ผมเหลือบมองเขาพร้อมกับอมย้ำหัวเราะหึๆ ในลำคอ หูของพี่เฮดีสแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที เขาสะบัดหน้ามาเอ่ยเสียงเข้ม ทำท่าเหมือนโมโห
“กินเสร็จแล้วก็เอาไปล้างให้เรียบร้อย”
“คร้าบผม”
ผมรีบเก็บข้าวของไปล้างในห้องครัว ไม่คิดจะแซวเขาต่อ เพราะเดี๋ยวตัวผมจะเดือดร้อนเปล่าๆ ผมตั้งใจล้างและเช็ดถ้วยชามเรียงเข้าที่เรียบร้อย ปากฮัมเพลงคลอเบาๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนนี้ผมสมหวังอย่างที่ฝันเอาไว้ ขอบคุณที่มันไม่ใช่แค่ฝัน ผมมีความสุขจนล้น หึๆ ผมเช็ดมือเดินออกไปจากห้องครัว เดินมาหาพี่เฮดีสที่ห้องนั่งเล่น เห็นเขากำลังเอนตัวพิงโซฟานอนอ่านหนังสืออยู่ ผมเดินเข้าไปนั่งลง ก้มหน้ามองดูหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่
“...” งะ ก้มนานไปหน่อย มึนหัวเลย
“ทำอะไร?” พี่เฮดีสถามออกมาในขณะที่เขายังคงอ่านหนังสือต่อไปด้วยท่าเดิม ผมเงยหน้า นวดต้นคอของตัวเองแล้วตอบออกไป
“เปล่า แค่ดูว่าพี่อ่านอะไรเฉยๆ ขอโทษที่รบกวนครับ”
ผมนั่งกอดเข่าจ้องมองเขาที่นอนอ่านหนังสือต่ออยู่เงียบๆ พิจารณาใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องหนังสือในมือด้วยอารมณ์สงบนิ่ง มีเพียงดวงตาสีดำเข้มที่เลื่อนตามตำแหน่งตัวหนังสือ ผมมองเขาอย่างครุ่นคิด เฮ้อ ไม่ว่ายังไงผมก็คิดว่าพี่เฮดีสเนี่ยไม่เรียกว่าหล่ออย่างเดียว สวยด้วย! หน้าเรียวรูปไข่ ตาเรียวโตคมสวย ขนตางอนหนา จมูกโด่งสันตรง ปากสีแดงน่าจุ๊บ หว่า ไม่ว่าจะดูยังไงก็ดูงดงามเหมือนไม่ใช่มนุษย์ ถ้าบอกว่าเขาเป็นแวมไพร์หรือมนุษย์ต่างดาว ผมก็เชื่อสนิทล่ะ
“นี่”
“ครับ?” ผมเอียงหน้าตอบรับพี่เฮดีสด้วยรอยยิ้มกว้าง ไม่แค่หน้าตาเท่านั้น ขนาดเสียงของเขายังหล่อเลย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนระดับสูงแบบนี้จะมาชอบผมได้ แหะๆ รู้สึกปลาบปลื้มชะมัดยาก พี่เฮดีสปิดหนังสือหันมาจ้องผมเขม็ง ผมเลิกคิ้วรับ เขาถอนหายใจแล้วกัดฟันถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“จะจ้องอีกนานไหมเจ้าบ้า ชิ เขินนะโว้ย”
“...” ผมเบิกตามองพี่เฮดีสอย่างแปลกใจ ก่อนที่หัวใจมันจะเต้นรัว อดจะที่ยิ้มไม่ได้ พี่เฮดีสหลบสายตา หน้าขาวๆ ของเขาแดงเล็กน้อย ท่าทางเหมือนคนเขินเอามากๆ ผมวิญญาณแทบหลุด กำมือแน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปหาเขา ท่าทางแบบนั้นมันโดนใจเป็นบ้า อยากจะพุ่งเข้าไปกอดจัง พี่เฮดีสสสส น่ารักเกินไปแล้วววว!
พี่เฮดีสถอนหายใจกับท่าทางบ้าบอของผม ผมเม้มปาก พยายามกอดเข่าเอาไว้แน่น ตาจ้องเขม็งมองเขาอย่างห้ามอกห้ามใจ ฮือ! อยากกอดจัง ใบหน้าหล่อเหลากลับมานิ่งและเย็นชาเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว เขาหันกลับไปสนใจหนังสือในมือเปิดอ่านต่อ ไม่สนใจผมแล้ว ผมกระซิบตาปริบๆ รู้สึกแปลกๆ ที่เขาไม่สนใจ หน้าของผมค่อยๆ งอ พี่เฮดีสเหลือบสายตามามองสักพักเขาก็ยกมือปิดปาก ตัวสั่นระริก อะไรอะ หัวเราะผมอย่างนั้นเหรอ? มีอะไรน่าขำกัน! พี่เฮดีสหยุดสั่น เขาหันมาจับมือของผมแล้วชวนเสียงเรียบ
“นอนด้วยกันสิ”
“หือ นอนตรงไหน?” ผมหรี่ตาลง มองพี่เฮดีสที่ไม่มีร่องรอยของคนกลั้นขำเหมือนเมื่อกี้ ทำไมคนๆ ถึงได้ปรับสีหน้าเร็วขนาดนี้กันเนี่ย ผมถามกลับเมื่อเห็นขนาดโซฟา ถึงมันจะใหญ่แต่พี่เฮดีสคนเดียวก็เต็มหมดแล้ว จะให้ผมนอนตรงไหนอีกล่ะ จริงๆ แล้วผมก็ใจดีนะที่เขาชวน พี่เฮดีสลูบตามนิ้วมือของผม เขาตบอกของตัวเองเบาๆ
“ผมหนักนะครับ” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ จะให้ผมไปนอนซบอกพี่นะเหรอ บ้าไปแล้ว ผมตัวหนักนะ ไม่ใช่สาวๆ ร่างเล็กบอบบางสักหน่อย พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาเย็นมากกว่าเดิม เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ
“เมื่อคืนฉันก็ทับนาย ไม่เห็นนายจะบ่น ให้นายทับคืนเลยนะ”
บ้าจริง! มันคนละเรื่องแล้วครับ! ผมส่งค้อนให้กับเขาทันที ยังจะโยงไปเรื่องนั้นอีกนะ พี่เฮดีสไม่สนใจ ดึงผมให้เข้าไปหา ผมยกธงขาวยอมแพ้ ปีนข้ามไปนอนอีกฝั่งของโซฟา เกร็งตัวจนแข็งทื่อ คิดว่าทำแบบนี้จะช่วยทำให้ตัวมันเบาขึ้นได้ พี่เฮดีสตบหลังผมเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูจนผมจั๊กจี้
“อย่าเกร็ง เดี๋ยวก็เป็นเหน็บหรอก”
“ครับ”
จริงๆ แล้วก็ไม่ได้ทับขนาดนั้นหรอก มันมีพื้นที่ให้ผมนอนตะแคงได้อยู่ ผมนอนซบหน้ากับไหล่หนาของเขา ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวของพี่เฮดีสด้วย อืมมม กลิ่นอะไรกันเนี่ย เป็นผู้ชายแท้ๆ กลับตัวหอม ผมใช้จมูกสูดฟุดฟิดก่อนจะรู้ว่ามันเป็นกลิ่นของน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อผ้าของเขานั่นเอง หว่า มันหอมมากเลย
ผมหลับตารู้สึกสงบสุข ตัวก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย ไม่เกร็งแล้ว ผมลืมตาขึ้นเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่อ่านหนังสือต่อ ผมหรุบตาต่ำมองลูกกระเดือกของพี่เฮดีสแล้วยกมือไปแตะมันเบาๆ พี่เฮดีสก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ผมลองลูบมันเบาๆ แล้วสะดุ้งเมื่อเขาส่งเสียงขู่ในลำคอ ทำให้ลูกกระเดือกสั่นไปด้วย ผมรีบผละมือออกมาแล้วนอนนิ่ง ไม่นานเจ้ามืออยู่ไม่สุขก็ขยับอีกครั้ง และเหมือนเดิมเมื่อโดนเสียงขู่ก็หดกลับคืนมา
ผมอมยิ้ม ไม่รู้ทำไมเหมือกัน เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
พอตกเย็นพี่เฮดีสมาส่งผมที่บ้าน ตอนแรกเขาบอกให้ค้างแล้วจะให้ยืมชุดนักศึกษา แต่ผมปฏิเสธ เดาว่าถ้าพรุ่งนี้ผมให้พี่เฮดีสไปส่งที่คณะล่ะก็... หึๆ ผมขอปลอดภัยไว้ก่อนแล้วกัน พี่เฮดีสเองก็ไม่คัดค้านอะไร ยอมมาส่งผมแต่โดยดี ผมหันไปมองพี่เฮดีสที่เดินตามหลังเข้าบ้านมาด้วยอย่างแปลกใจ หือ? ทำไมเขาถึงเดินตามมาส่งถึงในบ้านแบบนี้ล่ะ เขาไม่กลับอย่างนั้นเหรอ ผมมองพี่เฮดีสที่เดินเข้ามานั่งบนโซฟาอย่างงุนงง
“พี่เข้ามาทำอะไรเหรอ?” ผมถามออกไปตรงๆ มันเหมือนเป็นคำถามที่ไร้มารยาทสิ้นดี แต่เพราะนี่เป็นพี่เฮดีส ถ้าไม่ถามตรงๆ คุณจะไม่มีวันได้คำตอบตรงประเด็น (ขนาดถามตรงยังตอบอ้อมโลกเลย) พี่เฮดีสเงยมองผม หยิบรีโมตเปิดแอร์ เปิดทีวี เขาเอียงตัวนอนแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“จะค้างบ้านแฟนมันแปลกหรือไง?”
“... อ๊ะ หา?...”
บ้านแฟน!?
ผมหน้าไหม้จนควันขึ้นเขม่น พี่คนนี้จู่ๆ มาพูดอะไรชวนอายหน้าตาเฉย ผมเม้มปากมองคนที่ทำตัวสบายเยี่ยงบ้านของตัวเองอย่างหมั่นไส้ ผมหัวเราะหึๆ เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ เป็นแฟน? จำไม่ได้เลยว่าผมไปเป็นแฟนเขาตั้งแต่เมื่อไร จำไม่เห็นได้ว่าเขาเคยเอ่ยขอผมคบด้วย คนปากแข็งอย่างผู้ชายคนนี้คิดจะรวบรัดผมโดยไม่เอ่ยปากเป็นทางการอย่างนั้นเหรอ? รู้เอาไว้ซะด้วยว่า คุณเนรัญจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด!
ผมกระแอมเบาๆ ตั้งท่าตีสีหน้าสงบนิ่ง แกล้งอุทานขึ้นอย่างแปลกใจ
“เอ๋ แฟนงั้นเหรอครับ นี่พี่หมายถึงผมงั้นเหรอ?”
พี่เฮดีสเหลือบมามองผมด้วยสายตานิ่งไม่สั่นไหว เขาจ้องผมด้วยสายตาเย็นชา หือ! คุณเนรัญอดทนไว้ อย่าไปกลัว! ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา
“จำไม่ได้ว่าเคยตกลงเป็นแฟนกับพี่ตอนไหนนะครับ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?”
“...” นิ่ง! แถมยังอัพเพิ่มความน่ากลัวมากขึ้นอีก
ผมรีบกอดอก ห้ามไม่ให้ตัวเองสั่นกลัว โอ๊ย หนาวขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุวุ้ย
“เพราะฉะนั้นผมไม่ใช่แฟนพี่ ขอให้เข้าใจด้วยนะครับ”
“...” แม่ง พูดขนาดนี้ยังนิ่งอีก!
พี่เฮดีสลุกยืน จ้องผมเขม็งอย่างน่ากลัว สายตาเหมือนอยากกระโจนมาตีผมทุกเมื่อ หว่า! นี่ผมกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่หรือเปล่าเนี่ย!? เขาก้าวเท้าเข้ามาหาผมก็ผงะตกใจ ตัวสั่นเทาเหมือนลูกนกที่ตากฝนในฤดูหนาว มือหนาวางบนไหล่ของผม มันบีบไหล่ของผมแน่น ดวงตาสวยของเขาเบิกกว้างขึงตามองผมใกล้ๆ หยา! ขอโทษครับ ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ! น่ากลัวววว! แง้!
“ฟังนะเจ้าเด็กบ้า”
ครับ! ฟังอยู่ครับ!
“ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว”
ได้สิครับ จะพูดกี่ครั้งก็ได้ แต่ปล่อยผมก่อน ผมเจ็บบบบ
“ปะ... เป็นแฟนพี่นะเนรัญ”
ฉึก!
ผมติดอยู่ในห้วงอากาศ คำพูดสั้นๆ ของพี่เฮดีสดังสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาในหัวของผม หะ อะไรนะ? เมื่อกี้นี้พี่เฮดีสพูดว่าอะไร ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่ก้มต่ำจนมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายทำสีหน้าอย่างไรอยู่
“พี่พูดอะไรนะ ผมฟังไม่ชัดเลย”
“บอกให้ฟังดีๆ ไง!” พี่เฮดีสโบกหัวผมอย่างรวดเร็ว เขาตะโกนใส่หน้าผมเสียงดัง ผมเงยหน้ามองเขาแทบไม่กะพริบตา ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา ปรูด! หน้าแดงเถือกเลย! พี่เฮดีสปล่อยมือจากผมแล้วถอยหลังออกห่าง เขาเม้มปากแน่นแล้วแผดเสียงใส่ผมจนหูแทบจะดับ
“อะไร! อย่ามาหัวเราะนะโว้ย! เจ้าเด็กบ้า! มันขำมากหรือไงวะ!?”
ผมยังคงหัวเราะไม่หยุด โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้ววว! พรุ่งนี้โลกจะแตกก็ไม่เป็นไร แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว! พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ เขาสะบัดหน้าเดินฉับๆ ออกไป
“ฉันจะกลับแล้ว!”
“เอ๋ พี่ไม่ค้างบ้านแฟนแล้วเหรอครับ?” ผมหยุดหัวเราะแล้วฉีกยิ้มกว้างถามเขาไปอย่างรวดเร็ว พี่เฮดีสหันกลับมาตอบอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงบูดอย่างฟังได้ชัด
“แฟนอะไร ไม่มี!”
“ไม่เอาน่า แค่นี้อย่างอนสิ”
“ใครงอน! งี่เง่าจริง ฉันจะกลับ!” พี่เฮดีสขึ้นเสียงจนคอเป็นเอ็น ท่าทางเขาจะอายมากเลยน่ะเนี่ย ทำโมโหกลบเกลื่อนจนไม่เหลือเค้าของเฮดีส จ้าวนรกแสนสะพรึงคนนั้น ผมหัวเราะในลำคอ พุ่งเข้าไปรั้งเขาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะออกไปจริงๆ ผมกอดเขาไว้ แนบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“ผมไม่ได้หัวเราะพี่นะ แค่รู้สึกมีความสุขจนอยากจะหัวเราะเท่านั้น เพราะฉะนั้นคืนนี้อยู่กับผมนะครับ”
พูดเองยังเขินเลย! เหมือนผมกำลังอ้อนเขาอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ น่าอายชะมัด! พี่เฮดีสยืนนิ่งไม่ตอบอะไรกลับ ผมเงยมองเสี้ยวหน้าของเขาเพื่อดูว่าเขากำลังคิดอะไร ใบหน้าหล่อนิ่งแต่ก็ยังมีร่องรอบแดงระเรื่อจากความขัดเขินอยู่
“พี่เฮดีส”
“...” เขายังนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว
“ผมรักพี่”
เขาแกะมือผมออกจากตัวแล้วหันมาเผชิญหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มออกมา หน้านิ่งแต่ดวงตาของเขาเปล่งประกายระยิบระยับชัดเจน พี่เฮดีสถอนหายใจ ขยับตัวพึมพำกับตัวเองแล้วก้มหน้าลงมาหาผม
“...เด็กบ้า อยากพูดอะไรก็พูดจริงๆ เลยนะ”
“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่ ผมรักพี่...” ผมขยับริมฝีปากเอ่ยเสียงแผ่ว ริมฝีปากของเราใกล้กันมาก แม้ผมจะขยับเบาๆ แต่มันก็ชนกันอยู่ดี พี่เฮดีสส่งเสียงห้ามไม่ให้ผมพูดอะไรอีก จากนั้นริมฝีปากของเราก็แตะกันอย่างสมบูรณ์ ผมหลับตาลง มือเกาะแขนของเขาไว้
เราพยายามเติมเต็มให้กับอีกฝ่ายที่ต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยการจูบ ร่างกายของเราเบียดแนบแน่น ริมฝีปากเริ่มร้อนผ่าวเสียดสีบดเคล้ากันและกันก่อนจะค่อยๆ ผละจากกัน ผมลืมตาขึ้น ลมหายใจอุ่นๆ ของเขารดหน้าผากของผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองและเขาก็ก้มลงมา ผมยิ้มและเขาก็ยกมุมปากบางๆ แค่มองตากันเราก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร มันไม่ใช่อะไรอื่น นอกเสียจากความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายนั่นเอง
:L2:
รู้สึกว่าวันนี้การมาเรียนเป็นอะไรที่ลำบากเหลือเกิน ผมไม่ยอมให้พี่เฮดีสมาส่ง เขาก็เข้าใจดีถึงไม่เซ้าซี้อะไร เมื่อเช้าพวกเราต่างฝ่ายต่างมาเรียนเอง ผมแอบสังเกตปฏิกิริยาของผู้คน แปลกที่พวกเขาเหมือนจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยังทักทายผมเหมือนปกติ หรือว่าเรื่องใจตอนนั้นยังไม่รั่วไหล? อ๊ะ ดีจัง! ผมอุตส่าห์เตรียมตัวรับคลื่นมหาชนที่จะโถมเข้าใส่แล้วน่ะเนี่ย ผมถอนหายใจโล่งอก กินข้าวเช้าอย่างมีความสุข
“ฮิๆ”
ความลับของผมยังไม่แตกสินะ ดีจังเลย
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ”
“ว๊ากกกก!!!”
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปเรียนก็มีคนเข้ามากระซิบข้างหู ผมสะดุ้งร้องเสียงหลง พวกเขาก็หัวเราะขำคิกคัก ผมหันไปขึงตาใส่พวกบ้าที่เล่นพิเรนทร์ๆ ตั้งแต่เช้า ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเป็นเหล่าพยานเหตุการณ์อื้อฉาวในคืนนั้น แถมยังมาครบกันทุกคนอีกด้วย! ผมทำหน้าเจื่อนทันทีเมื่อเห็นสายตาวิบวับจากพวกเขา สาวหมายเลขหนึ่งแห่งแก๊งชะนีน้อยในป่าใหญ่พุ่งเข้ามาหาผมด้วยดวงตาวาววับ กระทู้ศอกใส่ผมอย่างกับเธอสนิทสนมกับผมเป็นสิบชาติ
“รัญจ๋า เป็นไงบ้าง หือๆ”
“ก็สบายดี”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นย่ะ! หมายถึงพี่เฮดีสต่างหากเล่า” เหล่าชะนีน้อยในป่าใหญ่กรีดกรายมือเข้ามาหาผมอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเอ่ยกระซิบกระซาบเสียงเบา แล้วไปกรี๊ดกร๊าดดีดดิ้นจะเป็นจะตาย พวกเขามองผมด้วยสายตาแปลกๆ กึ่งมีความสุขกึ่งภาคภูมิใจ สายตาอย่างกับพ่อแม่ที่ลูกสาวกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา!
“ไปเรียนไง”
“อ๊ายยยย ‘ไปเรียน’ อ๊างงงงง!”
อะไรของพวกนี่วะ!? แค่พี่เฮดีสไปเรียนก็ถึงกับฟินขนาดนี้เลยเหรอ?
“แบบนี้ก็แสดงว่าเพิ่งแยกกันน่ะสิ อ๊ายยย อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน! โอ๊ย ฟินาเล่!”
ผมหน้าแดงแปร๊ด เจ้าพวกนี้! แค่คำพูดไม่กี่คำก็ยังล้วงลึกไปได้นะ
“แล้วพี่เฮดีสเป็นยังไง เก่งปะ?”
กะ... เก่งอะไร!? ยิ่งฟังพวกนี้พูดผมก็ยิ่งหน้าแดง ควันออกหู เหมือนตัวจะระเบิดทุกเมื่อ พวกนั้นก็ปิดปากหัวเราะเสียงแหลมอย่างมีความสุขที่แหย่ให้ผมจนมุมได้
“อ๊ายยยยยย หน้าแดงแปร๊ดเลย!”
“ฮิ้ววววว!”
“หนูอิจฉารัญจริงๆ อยากจะสิงนางซะตอนนี้เลย ให้ตายเถอะ”
ผมสะดุ้งเฮือก สิงเลยเหรอ!? พวกเพื่อนๆ ก็หัวเราะคิกคัก โอเล่ทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วชี้ไปที่สาวน้อย(?)แสนใสซื่อจึงมองผมด้วยแววตาอิจฉาตาร้อน
“มันชอบพี่เฮดีสมาก เข้าขั้นบ้าเลยแหละ”
เขาพยักหน้า เอ่ยเพ้อหาพี่เฮดีส สายตาเคลิ้มฝัน
“ใช่เลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่หนูได้เจอพี่เฮดีส ตอนนั้นพ่อสุดหล่อของหนูกำลังยืนคุมน้องเฟรชชี่อยู่ ให้ตายเถอะ อยากให้พี่เฮดีสมาเป็นพี่ว้ากคณะเกษตรบ้างจัง อ๊ายยย อยากจะถูกคนหล่อๆ แบบนั้นด่าตะคอกออกคำสั่ง...”
“ใช่แล้วแกเอ๊ย พี่เฮดีสสส ฟาดก้นเค้าแรงๆ เลย กรี๊ดดดด”
“ตบจูบๆ พิศาลกว่านี้สิคะพี่เฮดีสสส”
“อร๊างงงง ด่าหนูอีกค่ะพี่เฮดีส เฆี่ยนหนูเลยก็ได้ หนูยอมมมม!”
“...” ผมอ้าปากเหวอ
บางทีผมควรจะแนะนำไม่ให้พี่เฮดีสเข้าใกล้คณะเกษตรจะปลอดภัยกว่า...
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
ไม่มีเวลาให้สวีตแล้วแจ้! ต้องดำเนินเรื่องคลี่คลายปมปริศนา
เรื่องราวของนาย H ผู้สร้างแผลใจให้เฟรชชี่วิศวะ
A : ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ H!
U : เฮ้ น่าสนใจดีออก มึงไม่ลองทำล่ะ? ช่วยเพื่อนหน่อยโว้ย
H : ... (ในใจ : แม่ง ยุ่งยากฉิบ)
A : ยอมช่วยพวกเราแล้วใช่ไหม? ขอบใจนะโว้ย!!!
H : ... (ในใจ : กูไปตกลงตอนไหนวะ?)
หลังจากนั้น...
A : หลังจากไอ้Uบิ้วแล้วจะโยนให้มึงพูดนะ ประโยคนี่เป๊ะๆ นะ
H : ... (มองบทเงียบๆ)
ในที่สุด...
พี่ว้ากประดับเกียร์ 1 : แค่นี้พวกคุณทำกันไม่ได้งั้นเหรอครับ!? ヾ(｡`Д´｡)ﾉ
ปีหนึ่ง : (แล้วไงวะ) #ทำหน้าชิว (#`ε´#)
พี่ว้ากประดับเกียร์ 2 : พวกคุณยังต้องการรุ่นอยู่ไหมมม!? ヽ(ｏ`皿′ｏ)ﾉ
ปีหนึ่ง : (ช่างแม่งสิ) #ชิวต่อ （ ´_ゝ`）
A : อยากได้เกียร์หรือเปล่า!!!!? ヽ(o`皿′o)ﾉ
ปีหนึ่ง : (อยาก แต่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร) ~(•ε • ~)
U : ถ้าไม่มีเกียร์ พวกคุณจะเป็นยังไงรู้ไหม!?
ปีหนึ่ง : (แล้วจะเป็นอะไรล่ะ?) #ทำหน้าหาเรื่อง (`ヘ´)
H : เหอะ ε-(´・｀) ถ้าทำไม่ได้ก็แค่ปรสิตชั้นต่ำ อยู่ไปก็หนักโลก #หน้านิ่งสายตาเย็นยะเยือก
ปีหนึ่ง : Σ (゜д゜;)
คำให้การของเฟรชชี่
X : เหมือนพวกเรากลายเป็นปรสิตไปจริงๆ เลย! น่ากลัว แง้!!! （ つ﹏╰）
คำให้การของผู้อยู่ในเหตุการณ์
D : รู้สึกว่าจากนั้นมาปีหนึ่งก็สงบเสงี่ยมสุดๆ กลายเป็นทาสนาย H ไปเลย (=_=;)))
-
เ...เพิ่งรู้ว่าเนเน่เป็นคนแบบนี้ =[]=!!
พี่เฮดีสน่ารักมากค่ะตอนนี้ อร๊ายยย
ป.ล. เนเน่อย่าให้เฮดีสเข้ามาแถวเกษตรเลยค่ะ สยองแทน
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
ฟินนนนนนนนน
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
เนเน่น่ารักที่ส๊วดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่เฮดีสน่าฟัดมั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ได้ทีล่ะแกล้งพี่เฮดีสใหญ่เลยนะเนรัญ
พี่เฮดีสเขินน่ารักอะ คนมันซึนเวลาเขินก็ยังหน้านิ่ง 5555 ดีนะเนรัญจับทางพี่เฮดีสได้ทุกกระบวนท่าแล้ว
-
ตอนนี้พี่เฮดีสน่ารักเป็นบ้าเลยยย :o8: :-[
-
ฟินเว่อร์อ่ะตอนนี้
น่ารักมากกก :mew1:
-
เฮดีสน่ารักโฮกกกกกกก เนรัญเวอร์ชั่นในฝัน อิอิ
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด อร๊างงงงงงงงงงง :m3:
ฟินเวอร์ พี่เฮดีสช่างน่ารักอะไรอย่างนี้นะ
คุณพี่น่ารักมาก อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เห็นสวรรค์รำไร :heaven
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆทั้งคู่เลย
-
ว๊ากกกกกกกกกกก :katai1:
หลังจากสวีทอ้อยแทบหมดไร่!!!! ก็ถึงเวลาคลายปริศนาแล้ว
รอต่อไปแบบจดจ่ออออ :z13:
-
แว๊กกกกกกก อยากแย่งพี่เฮดีสมาจากเนรัญ
หลงรักเฮดีสเข้าเต็มๆเลย ซึนๆ น่ารักโว้ยยย
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เพื่อนเนเน่น่ากลัวจัง 55555
หวานกันจริงๆเลยน้า พี่เฮดีสเนเน่
ต่างคนต่างเขิน แต่เนเน่เนี่ยก็ขี้แกล้งเหมือนกันน้า :mew1: :mew1: :-[
-
พี่เฮดีสเขินแหละ !!! :-[
-
พี่เฮดีสน่ารักอ้ะ ฟินนนนนนนนน :heaven
-
ขอบคุณ :)
-
หวานจนน้ำตาลมดไม่ขึ้น เอ๊ะ!ยังไงกัน
-
ขอบคุณค่าา สนุกมาก มาต่อไวๆๆนะค่า รออยู่
-
พี่เฮดีสน่ารัก
แต่เพื่อนเนเน่น่ากลัวมาก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o18
-
:hao6: เฮดีสน่ารักจุง..
-
มันต้องอย่างเน่ ซิ
(http://img.ryt9.net/www/420x900s/files/20080307/iq42a806a050bcc88ec7466ee91e38fed9.jpg)
-
น่ารักอะ
-
เฮดีสเหมือนเด็กน้อยเลย น่ารักเกินไปแล้ว
-
ชอบเฮดีสเวลามุ้งมิ้งกับน้องรัญจุงเบย.. น่าร๊ากกกก
-
เฮียเฮกับน้องเนมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งกันฟุดๆ
-
เฮีย เฮดีส มีการเขินด้วยวุ้ย
มุ้งมิ้งเชียวเฮีย
-
พี่เฮดีสเขินได้น่ารักมากกกกกกก :m1:
ตอนนี้เขินบ่อยด้วย ฮรื้ออออ ไม่ใช่แค่เนเน่ที่เขินจนตัวบิดแล้ว
พี่เฮดีสตอนเขินชอบโวยวายกลบเกลื่อยเนอะ ดูดีที่สุดดดด #ทำอะไรก็ดูดีไปหมดแหละ
ไม่มีเวลาสวีทหวานแหววแล้วรึ? อ่า ติดตามตอนต่อไป. . .
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เฮดีสน่ารัก น่ากอดเกินไปแล้วนะค่ะ♡♡
เนเน่....นี่คือตัวตนที่แท้จริงช้ะ!!!!!
-
เนเน่กับพี่เฮดีสนี่น่ารักจริงๆ
-
ฟิน จนอยากจะกรี๊ดรอบบ้านเลย
-
เฮดีสมีมุมแบบนี้ด้วย :m18:
-
หวานแล้ว รอดูมาม่าจะมาตอนไหน :hao3:
-
เหมือนตอนนี้เป็นตอนที่รอคอยมานานแสนนาน อยากเห็นพี่ดีสหลุดแบบนี้อีกจัง
มันน่ารักมว๊ากกกกกก :hao5:
-
นะ...น่าร๊ากกก เกินไปแล้วคร๊า :pighaun: :hao7:
-
ชอบอะชอบพี่เฮดีสที่สุดในสามโลก
-
ต้องการอีกก
-
:mew1: สวัสดีคะ แอบอ่านมานาน วันนี้ได้มาเม้มสักที เป็น FC น้องเนเน้ ในเงามานานมาก แต่วันนี้เกิดอาการไม่สบายใจ คือไปเจอนิยายเรื่องนี้ในธัญวลัย เลยอยากมาถามว่าลงเองหรือปล่าวคะ เพราะเห็นลงที่นี้ที่เดียว :mew2:
-
สุดขีด 26
ฉึก!
“ไม่! พี่เฮดีส!” ผมเบิกตากว้าง กรีดร้องเสียงหลง มองพี่เฮดีสกำลังทำร้ายคนอื่น
จู่ๆ ก็มีกลุ่มคนที่เหมือนนักเลงรี่ตรงเข้ามาเล่นงานพี่เฮดีส ระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินกลับบ้านของผม พี่เฮดีสผลักผมออกจากเหตุการณ์ ตะโกนบอกให้ผมหนีไปก่อน ผมวิ่งหนีจากไปไกลพอสมควร แต่ก็รู้สึกเป็นห่วงเขาจึงย้อนกลับมาอีกรอบ ผมไม่โง่ให้พวกนั้นเห็นตัวหรอก ผมไม่อยากจะเป็นตัวถ่วงของพี่เฮดีส ผมหลบๆ ซ่อนๆ ตามช่องต่างๆ แถวนี้ใกล้บ้านของผม สมัยเด็กๆ ผมวิ่งเล่นแถวนี้บ่อยจะตาย ดังนั้นผมจึงรู้เส้นทางซอกลืบเหล่านี้ดี
พี่เฮดีสสู้กับคนตั้งหลายคนด้วยตัวคนเดียว ผมที่อุตส่าห์เป็นห่วงนั้นเรียกว่าเป็นหมันเลย ห่วงไปก็เปล่าประโยชน์สุดๆ เพราะจากสถานการณ์ที่เห็น พี่เฮดีสคนเดียวก็เอาอยู่ทั้งฝูง ผมอ้าปากเหวอ พอมาเห็นแบบนี้แล้ว บอกตรงๆ ว่าอึ้งมาก ไม่รู้มาก่อนว่าแฟนตัวเองจะเก่งวิวาทขนาดนี้ ผมไม่ต้องเป็นห่วงเลยสินะ จะว่าไปตอนแรกที่เจอกันจำได้ว่าเขาถูกคนทำร้ายจนบาดเจ็บนี่น่า....
ไม่นะ!
งั้นตอนนี้พี่เฮดีสก็อาจจะบาดเจ็บอีกน่ะสิ! ผมต้องหาทางทำอะไรสักอย่างแล้ว ผมกระวนกระวายครุ่นคิดอยู่หลายรอบ แล้วควักมือถือกดเบอร์หนึ่งเก้าหนึ่ง แจ้งคุณตำรวจอย่างรวดเร็ว บอกว่ามีคนถูกทำร้ายให้มาจัดการด่วน พอแจ้งเจ้าหน้าที่เรียบร้อย ผมก็ดูเหตุการณ์ต่อ ถ้าเกิดเจ้าหน้าที่มาเห็นตอนนี้ต้องคิดว่าพี่เฮดีสเป็นคนทำร้ายคนพวกนั้นแน่ๆ เลย โอ๊ยยย นี่มันเหตุการณ์อะไรกันเนี่ย!?
พวกมันที่ต่อกรกับพี่เฮดีสไม่ไหวก็ควักอาวุธมีคมออกมาตวัดแหว่งไปมา ผมหน้าซีด ตำรวจจจจ! รีบมาตอนนี้เลยครับ พวกมันเล่นขี้โกงควักมีดออกมาทำร้ายแล้ว ผมมองพี่เฮดีสที่แสยะยิ้มน่ากลัว นี่ไม่ใช่เวลามายิ้มนะครับพี่เฮดีส! พวกมันรุมพี่เฮดีสพร้อมกับอาวุธในมือ พี่เฮดีสทำได้แค่หลบไปมา เสียงหวือๆ จากตัวมีดที่ตวัดผ่านเฉียดตัวของเขาทำเอาผมใจเสีย พี่เฮดีสถีบหนึ่งในนั้นแล้วเริ่มจัดการพวกมันอย่างรวดเร็ว มีดในมือของพวกมันหล่นจากมือคนแล้วคนเล่า ตามด้วยเสียงโอดคราญ กรีดร้องเมื่อพี่เฮดีสใช้อาวุธของพวกมันเองย้อนทำร้ายกลับ
ผมยกมือปิดปาก ตัวสั่นระริก มองภาพที่แสนเหี้ยมโหดของคนรัก ในระหว่างที่เขาใช้มีดเชือดตามร่างกายของพวกนั้น ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์นิ่งสงบราวกับไม่รู้สึกอะไรกับการใช้มีดเฉือนคนอื่น สีหน้าของเขาเย็นชาจนน่ากลัว ไม่มีความปราณีใดๆ ในแววตาอันว่างเปล่ามืดมิดนั้น ผมใจหาย นี่ไม่ใช่พี่เฮดีสที่ผมเคยรู้จัก...
ผมหลับตาไม่กล้ามองภาพทารุณเลือดอาบนอง เสียงโอดโอยของคนถูกพี่เฮดีสจัดการนอนร้องขอความช่วยเหลือ มันฟังแล้วน่าสังเวชและสยดสยอง ยิ่งเสียงหัวเราะต่ำแบบพึงพอใจของเขาผสมเข้าไปด้วย ยิ่งทำให้เขาขนลุก กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายจนผมคลื่นไส้อยากอาเจียน
พี่เฮดีสจัดการทุกคนจนหมอบราบ ทำได้เพียงร้องขอความเมตตาจากชายผู้ไร้ความรู้สึกรู้สา ใบหน้าหล่อยิ้มเยาะอย่างเย็นชา ผมเห็นพี่เฮดีสย่อตัวลงพูดอะไรบางอย่างกับพวกมัน ทั้งสองตอบโต้กัน พี่เฮดีสเริ่มมีสีหน้าโกรธเกรี้ยว เขากัดฟันกรอด เงื้อมือซึ่งมีมีดขึ้นสูง ผมเบิกตากว้าง กรีดร้องเสียงหลง
“ไม่! พี่เฮดีส!”
ผมวิ่งถลาเข้าไปหยุดเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะลงมือทำร้ายคนจนเสียชีวิต พี่เฮดีสตกใจ หันมามองผมอย่างงุนงง เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นผมวิ่งเข้ามาหา ผมพุ่งเข้าไปกอดเขา ลนลานพูดเพื่อหยุดเขาไว้
“พอเถอะครับพี่! เราไปกันเถอะ เดี๋ยวตำรวจจะมาถึงที่นี้แล้ว ไปกันเถอะครับ!”
พี่เฮดีสจ้องพวกมันเขม็ง เขายึกยักจะเดินออกไป ผมพยายามลากเขาออกไปสุดแรง สุดท้ายแล้วเขาก็โยนมีดลงพื้นแล้วเดินไปกับผมแต่โดยดี ผมถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่เขายังไม่ได้พลั้งมือฆ่าใคร ผมไม่อยากให้เขาต้องได้ขึ้นชื่อว่าเป็นฆาตกร พวกเรารีบเดินออกไป พี่เฮดีสหันไปมองพวกมันเมื่อเราเดินออกมาไกลพอสมควร หนึ่งในนั้นที่ลุกขึ้นยืนมันเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วชี้นิ้วมาที่ผม ผมสะดุ้งขยับตัวหาพี่เฮดีส พี่เฮดีสชูนิ้วกลางให้มันไปและทำท่าจะเดินกลับไปกระทืบมันซ้ำ ผมรีบดึงแขนเขาเดินต่อทันที
ผมมองเสื้อสีดำของเขาที่มีสีเข้มบางจุดที่โดนเลือด เริ่มไม่แน่ใจว่าที่เขาชอบใส่สีดำเพราะเหตุนี้หรือเปล่า สีดำอำพรางเลือดได้เป็นอย่างดี ผมสำรวจดูว่าเขาบาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า ใบหน้าหล่อเหลามีหยดเลือดที่แก้มเล็กน้อย ผมควักผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดให้แต่กลับถูกเขาปัดมือออก ผมมองเขาอย่างตกใจ พี่เฮดีสก้มหน้าลงมาจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัว ผมรับรู้เลยว่าเขากำลังโมโห
“กลับมาทำไม!? พี่บอกให้นายหนีไป! ไม่เข้าใจหรือไง!?”
“ผม...” ผมสะดุ้งตกใจคิดอะไรไม่ออกเมื่อถูกเขาตะคอกเสียงดังใส่เป็นครั้งแรก ผมมองเขาอย่างหวาดกลัวต่อท่าทางคุกคามโมโหร้ายของเขา มือที่ถือผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดสั่นสะท้าน ดวงตาของเขาน่ากลัวมาก น่ากลัวจนผมไม่กล้าจะหายใจ ผมก้มหน้าพึมพำขอโทษเขาซ้ำไปซ้ำมาเสียงแผ่ว
“ขอโทษ... ขอโทษครับ... อึก...ขอโทษ”
ผมก็แค่เป็นห่วง ผมผิดนักหรือไงกัน เขาถึงตะคอกใส่ผมด้วยท่าทางแบบนั้น
“ชู่ว~ ไม่ร้องนะ เนเน่” พี่เฮดีสทำอะไรไม่ถูกเมื่อผมร้องไห้ออกมา เขาเข้ามากอดผมแบบเก้งๆ กังๆ เสียงทุ้มต่ำกระซิบปลอบขวัญ มือใหญ่ลูบแผ่นหลังของเขานุ่มนวล
“ขอโทษนะ พี่แค่กลัวว่านายจะเป็นอันตราย”
พี่เฮดีสถอนหายใจ เขาผลัดผมออกจากตัวที่คาวไปด้วยโลหิตสีชาด เขายกมือของตัวเองขึ้นสูง
“ดูนี่ ตอนนายโผล่มา พี่ตกใจมากรู้ไหม?”
มือเรียวสวยของเขาสั่นเทาไม่หยุด ผมจ้องมองมันนิ่ง ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของเขา พี่เฮดีสกำมือแน่นแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงราวกับหวาดกลัว
“ถ้านายเป็นอะไรไป พี่จะทำยังไง?”
ผมเม้มปาก พุ่งเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
“แล้วถ้าพี่เป็นอะไรไป ผมจะทำยังไงเล่า!? คิดบ้างสิ คนบ้า งี่เง่า งี่เง่าที่สุดเลย!”
“โอเคๆ นี่พอเถอะ เหม็นเลือดจะตาย” พี่เฮดีสดันผมออกจากตัวเขาแล้วโบกมือไปมากับกลิ่นไม่พึงประสงค์ จะว่าไปตามตัวของเขามีเนื้อเปรอะไปหมดเลยนี่นะ แย่ล่ะสิ พอกระโจนเข้าไปกอดแบบนั้นเนื้อตัวผมก็เลยพลอยติดคราบเลือดมาด้วยเลย ผมก้มมองเสื้อสีขาวของตัวเองที่เปลี่ยนสีเป็นแดงฉาดแล้วขมวดคิ้ว มันดูน่ากลัวจัง ผมเงยหน้าเอ่ยกับพี่เฮดีสอย่างจริงจัง
“คนพวกนั้นเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงมาหาเรื่องพี่ด้วยล่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไรได้ยังไง!? ไม่เอาแล้วนะ อย่าไปมีเรื่องกับคนพวกนั้นเลยนะครับ”
ที่พูดไปก็เพราะเป็นห่วงหรอกนะ พี่เฮดีสไปสร้างศัตรูที่ไหนเอาไว้กัน เผลอแป๊บเดียวก็โดนรุมล้อมตีกันชุลมุน ถ้าเกิดวันไหนพลาดท่าเสียทีให้กับพวกนั้นล่ะ ไม่ใช่แค่จะเจ็บตัวนิดๆ หน่อยๆ แต่พวกมันเล่นอาวุธมีคมแบบนั้น ถึงตายได้เลยนะ ผมเป็นห่วงจริงๆ กลัวว่าสักวันหนึ่งพี่เฮดีสจะพลาด ถ้าเกิดพวกมันเปลี่ยนจากมีดเป็นอาวุธอย่างอื่นเช่นปืนล่ะ พี่เฮดีสมองผมเล็กน้อยก่อนเอ่ยรับแบบไม่สนใจแล้วเดินต่อไป
“จะพยายาม”
“พี่เฮดีส!” ผมเรียกเขาด้วยความขัดเคือง ท่าทางแบบนั้นไม่มีทางฟังคำพูดผมแน่ๆ พี่เฮดีสเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เป็นสีแสดยามเย็น เขาบ่นพึมพำไม่สนใจเสียงเรียกของผม
“เฮ้อ เย็นนี้กินอะไรดีนะ?”
“พี่เฮดีส! ฟังผมบ้างสิ!”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้น จะหาว่าผมไม่เตือนนะ!”
“ครับๆ” เขาก็เอ่ยรับอย่างไม่ใส่ใจเหมือนเดิม ผมเม้มปากพุ่งตัวเอาหัวชนเขาดังปึก
“พี่เฮดีสงี่เง่า!”
ระบายอารมณ์ขุ่นเคืองที่อีกฝ่ายไม่เชื่อคำพูดของผม โขกเองก็เจ็บเองครับ ไม่น่าใช้หัวโขกเลยแหะ เหมือนมันจะไม่คุ้มเลย พี่เฮดีสเบี่ยงตัวคว้าผมแล้วเริ่มจี้เอวของผม ผมร้องจ๊าก พยายามดิ้นจากกรงแขนเหล็กที่ล็อกคอทำโทษ เสียงทุ้มต่ำกระซิบเย็นยะเยือกพร้อมเพิ่มความแรงของการหมุน
“อ่อนให้หน่อยนี่ได้ใจใหญ่นะเนเน่ แบบนี้ต้องลงโทษ”
“ฮ่าๆๆๆ ปล่อยผมนะ ฮ่าๆๆๆ!”
:L2:{{{ อ่านต่อรีล่างฮะ }}} :L2:
-
หลังตื่นขึ้นมาจากความฝัน ผมก็เห็นพี่เฮดีสนอนอยู่ข้างๆ เฮ้อ~ แม้แต่ในความฝันของผมก็เต็มไปด้วยเรื่องของเขา ผมเนี่ยคงจะชอบพี่เฮดีสเอามากๆ เลยสินะ แต่ว่าขนาดในฝันของผมเองพี่เฮดีสก็ยังไม่วายมีเรื่องชกต่อยกับชาวบ้านไปทั่ว ในความเป็นจริงผมเห็นเขามีเรื่องล่าสุดตอนเกิดเรื่องที่ร้านของพี่ยู นี่ก็นานเกือบเดือนแล้วที่ไม่เห็นใครเข้ามาหาเรื่องพี่เฮดีส ผมก็รู้สึกโล่งอก หวังว่าจะไม่มีใครใช้มีดมาท้าต่อยกับพี่เฮดีสนะ ผมหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้ยังเช้าอยู่ พอมีเวลานิดหน่อย ผมลุกขึ้นกำลังขยับตัวลงจากเตียงแต่ถูกใครบางคนที่ยังหลับคว้าตัวเข้าไปกอดก่ายต่างหมอนข้าง เสียงทุ้มต่ำครางในลำคอ
“จะไปไหน?”
“เช้าแล้วครับ ผมจะไปอาบน้ำ”
“อืม~ มอร์นิ่งคิสก่อน” พี่เฮดีสลืมตาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง เขาชี้ปากตัวเอง เอ่ยเสียงอู้อี้กึ่งตื่นกึ่งหลับ ผมอมยิ้มแก้มปริกับท่าทางเหมือนเด็กๆ ของเขา ก้มตัวแตะริมฝีปากของเขาเบาๆ พี่เฮดีสทำเสียงในลำคอเหมือนไม่พอใจ แต่ก็ยอมปล่อยตัวผมไป เมื่อผมอาบน้ำเสร็จเดินกลับมาที่เตียงก็ยังเห็นพี่เฮดีสนอนหลับอยู่เหมือนเดิม ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
ตั้งแต่เราคบกันอย่างเป็นทางการก็ราวๆ อาทิตย์ได้ พี่เฮดีสขี้เซาขึ้นทุกวัน นิสัยเด็กน้อยขึ้นกว่าเดิมเยอะ! หรือนี่จะเป็นนิสัยจริงๆ ของเขากันวะ ผมเข้าไปปลุกเขาให้ตื่น คนตัวโตกลับพลิกตัวหนี ดื้อไม่ยอมให้แตะตัว ผมทำหน้าบึ้ง
“พี่เฮดีส! เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอครับ!” ผมไม่ยอมแพ้เข้าไปสู้รบตบมือกับจ้าวนรกขี้เซา อีกฝ่ายก็ไม่ยอมตื่นง่ายๆ
“เพิ่งได้นอนนิดเดียวเอง”
“แล้วมันเพราะใครกันล่ะครับ?” ผมเอ่ยถามเสียงเย็น รู้สึกโมโหนิดหน่อย พี่นอนได้นิดเดียวแล้วผมล่ะ!? ผมก็ได้นอนพร้อมพี่นั่นแหละ
“ความผิดของนาย”
“ละเมออยู่ใช่ไหมครับ?”
ผมไม่ได้ขอร้องให้พี่ทำสักหน่อย! ไม่ต้องมาโยนความผิดให้คนอื่นเลย ผมเหวี่ยงหมอนตีร่างคนขี้เซาที่แทบไม่กระดิกลงจากเตียง ทำไมถึงได้ปลุกยากปลุกเย็นแบบนี้นะ เมื่อก่อนเขาไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้เลย ทำไมช่วงนี้ผมคิดถึงพี่เฮดีสในตอนเจอกันแรกๆ กันนะ ตอนนั้นเขายังนิสัยเนี้ยบกว่านี้เยอะ! ผมถอนหายใจแล้วเอ่ยทิ้งท้าย ยอมยกธงขาวให้
“ตามใจล่ะกัน งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ”
“อือ” ส่งเสียงตอบรับแล้วก็มุดหน้าเข้ากับหมอน นอนต่อหน้าตาเฉย ผมมองเขานิ่ง ไร้คำพูดจะกล่าว คนๆ นี้... ให้ตายเถอะ ผมไม่สนใจแล้ว!
ผมหันหลังเดินออกไปจากห้องนอนใหญ่ ไปที่ห้องนอนของตัวเองเพื่อใส่ชุดนักศึกษา ไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จสะพายกระเป๋าเตรียมพร้อมไปเรียนเช้า ผมยังเป็นห่วงคนที่ยังนอนเพลินไม่มีท่าว่าจะตื่นไปเรียน เดินเข้าไปดูอีกรอบก็เห็นเขานอนขึ้นอืดเหมือนเดิม
“พี่เฮดีส ต้องตื่นไปเรียนนะครับ”
“...” เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก!
ผมถอนหายใจ เอาเถอะ นี่ก็ยังเช้าอยู่ด้วย หวังว่าเขาจะตื่นแล้วอาบน้ำอาบท่าไปเรียนทัน ส่วนผมต้องไปดูแปลงวันนี้ถึงตื่นเช้าเป็นพิเศษ ผมเดินออกมาจากบ้านปิดประตู เข็นรถเวสป้าคันซีดๆ ออกมา เตรียมตัวจะขี่ออกไป แต่ไม่วายเป็นห่วงคนที่บ้าน กุญแจบ้านเขาก็มีแล้ว ข้าวยังเหลือจากเมื่อคืนวาน เอาเข้าเตาเวฟอุ่นสักหน่อยคงกินได้ ก็เขาไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านนี่เนอะ ผมเริ่มออกตัวขี่เวสป้าไปที่แปลงสาธิตในตัวมหาลัย
“ไง”
ผมกับซีเนียร์โบกมือทักทายกันสั้นๆ แล้วแยกย้ายกันไปดูแลแปลงของตัวเอง ซึ่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการดูแลแปลงแล้วครับ และเป็นวันที่รุ่นพี่จะลงมาประเมินคะแนนแปลงของพวกเราด้วย ปีหนึ่งถึงได้มาแปลงกันตั้งแต่เช้า ระหว่างที่รดน้ำให้แปลงของตัวเอง ซันเซ็ตก็เดินเข้ามาตบไหล่ผมแล้วเดินหาวไปที่แปลงของตัวเอง ผมมองตามมันไปแล้วส่ายหน้า ท่าทางเหมือนยังไม่ตื่นดี ซันเซ็ตเดินไปตบไหล่ซีเนียร์อีกคน
“ใจวะที่โทรปลุก”
“เออ”
หลังจากที่ซีเนียร์มาแล้วคนอื่นๆ ก็ทยอยกันมายืนประจำแปลงของตัวเองเพื่อให้รุ่นพี่เช็คชื่อและประเมิน ส่วนใหญ่แล้วก็ผ่านกันทุกคนนั่นแหละครับ ถ้าไม่มีปัญหาอย่างลืมรดน้ำจนมันเฉาตายก็ผ่านล่ะนะ พี่ซันไรส์เป็นคนประเมินแปลงของผม พี่ชายของเพื่อนสนิทส่งยิ้มให้กับผมแล้วเดินไปประเมินแปลงคนอื่นต่อ เฮ้อ แสดงว่าผ่าน ไม่มีปัญหา! ผมถอนหายใจโล่งอกเหลือบไปมองเพื่อนๆ ในกลุ่มที่ผ่านกันถ้วนหน้าก็ยิ้มโบกมือให้กับพวกนั้น
ในช่วงเช้าพวกเราช่วยกันเก็บผักรวบรวมไปขาย หรือถ้ามีเพื่อนคนไหนหรือรุ่นพี่คนใดต้องการผักไปใช้ก็หยิบได้ตามสบาย คณะอื่นๆ ที่ผ่านมาขอพวกเราก็ใจดีให้ไป โดยเฉพาะสาวๆ รุ่นพี่กระตือรือร้นจะให้อย่างเต็มใจสุดๆ เลยล่ะครับ อ้อ ช่วงที่เก็บผักสดๆ จากแปลงมาขายจะเป็นตอนเย็นหลังเลิกเรียนแล้วนะ ตอนเช้าเนี่ยฟรีครับถ้าใครผ่านมาแล้วอยากได้ก็เชิญแวะที่แปลงเกษตรของเราได้เลย เต็มใจแบ่งปันผักอร่อยๆ มีประโยชน์ให้ทุกคนแน่นอน
หลังจากเก็บผักเรียบร้อยแล้วพวกเราก็หมดประโยชน์ ไม่ใช่หมดธุระกับแปลงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเหล่ารุ่นพี่ต่อ พวกปีหนึ่งเตรียมตัวไปทานมื้อกลางวันกัน บางกลุ่มไปกินข้างหน้ามอ บางกลุ่มกลับไปกินที่คณะ ส่วนพวกผมโอเล่ชวนให้ไปกินข้าวที่คณะวิศวะ พวกผมยืนเงียบไม่กล้าตอบรับคำชวนของเพื่อนตัวเล็ก
“เฮ้ย ไปเหอะน่า ไม่มีอะไรหรอก กูรู้จักคนคณะนี้เยอะ” โอเล่พยายามเกลี่ยกล่อมพวกเราให้คล้อยตาม มันมองพวกเราด้วยสายตาเปล่งประกายวิบวับ ซันเซ็ตทำหน้าบึ้งเหมือนจะไม่เห็นใจกับความคิดนี้
“เชื่อกูเถอะ วันนี้น่ะเป็นวันที่ปีสามวิศวะลงเวิร์ดช็อป สาวๆ จากคณะอื่นมีให้ดูเพียบเลยนะมึง” โอเล่หันไปเป่าลมเข้าหูสองหนุ่มที่อะไรๆ ก็ต้องขึ้นกับวิวทิวทัศน์ที่เจริญหูเจริญตา ซันเซ็ตหูกระดิก ซีเนียร์เม้มปากคิดหนัก ว่าแต่ปีสามวิศวะลงเวิร์ดช็อปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับสาวๆ เยอะด้วย? อืม ปีสามงั้นเหรอ? นั่นก็รวมถึงพี่เฮดีสด้วยน่ะสิ รายนั้นลุกไปเรียนทันหรือเปล่า ลงเวิร์ดช็อปด้วยสิ คงจะสำคัญแน่ รู้แบบนี้ผมน่าจะบังคับปลุกให้เขาตื่น
“อีกอย่างวันนี้คนที่คณะวิศวะไม่มีเรียน มีแต่ปีสามเท่านั้น ไปเหอะมึง ป่านนี้พวกนั้นกลับกันหมดแล้วล่ะมั้ง” โอเล่เอ่ยโน้มน้าวไม่หยุด มอตโตมองนาฬิกาข้อมือแล้วเอ่ยขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“จะไปกินที่ไหนก็รีบตัดสินใจ เดี๋ยวจะไม่ทันเรียนตอนบ่าย”
“นั่นสิ! ตอนบ่ายเรียนที่คณะวิศวะด้วย ไปกินวิศวะนั่นแหละ เนอะรัญ?” โอเล่ยิ้มกว้างแล้วหันมาขอความเห็นจากผม ผมไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยพยักหน้าเออออไปกับหนุ่มร่างเล็ก โอเล่ยิ้มร่าหันไปเอ่ยกับสองหนุ่มที่มีสีหน้าคิดไม่ตก
“ประชาธิปไตยว่ะ สามต่อสองเสียง เพราะฉะนั้นไปกินที่โรงอาหารวิศวะ!”
“เฮ้ย! สามตรงไหน!?” ซันเซ็ตแย้งขึ้นมาอย่างงุนงง
“ก็กู ไอ้รัญ ไอ้มอตโตไง” หนุ่มตัวเล็กฉีกยิ้มแล้วชี้นิ้วรับจำนวนเสียง ผมขมวดคิ้ว มอตโตมันลงเสียงตอนไหนวะ ซีเนียร์โวยวายขึ้นบ้าง
“มึงถามมอตโตตอนไหนไม่ทราบ?”
“โอ๊ย ตอนนี้ก็ได้ มอตโตไปกินข้าวที่วิศวะไหมวะ?”
“แล้วแต่” พ่อหนุ่มแว่นจอมชิวเอ่ยประโยคประจำตัวขึ้นมา ทำให้หนุ่มตัวเล็กหันไปเชิดหน้าใส่สองหนุ่มที่ทำหน้าบูดทันที ยกนี้พวกผมก็เลยยกพลไปกินข้าวที่โรงอาหารวิศวะตามความคิดเห็นของโอเล่หนุ่มตัวเล็กสุดของกลุ่มด้วยเสียงเอกฉันท์ สามต่อสองเสียง
โรงอาหารคณะวิศวะเป็นครั้งแรกที่พวกผมเข้ามาเหยียบที่นี้ เป็นโรงอาหารติดแอร์ที่สะอาดและมีระดับมากครับ โต๊ะกินข้าวก็สะอาดเรียบร้อยกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลย แถมจำนวนคนก็น้อยอย่างที่โอเล่บอกไว้ ส่วนใหญ่ที่มากินที่นี้จะเป็นอาจารย์และนักศึกษาหญิงมากกว่า โอเล่นำพวกเราไปนั่งโต๊ะอย่างคุ้นเคยเหมือนเคยมาหลายครั้ง เจ้าตัวแอบกระซิบบอกว่าพี่ดราฟต์พามากินโรงอาหารนี้บ่อยๆ มิน่าถึงได้ดูคุ้นเคยขนาดนั้น ผมหันไปรอบๆ อย่างสนใจ โรงอาหารคณะวิศวะดูแตกต่างจากที่จินตนาการเอาไว้มากจริงๆ ครับ
“สั่งเลยๆ เดี๋ยวกูจะไปส่งบิลให้” โอเล่เดินกลับมาพร้อมกับกระดาษเขียนเมนูอาหารตามสั่ง ซันเซ็ตกับซีเนียร์ขมวดคิ้วมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าเหมือนผมเป๊ะ ไม่อยากจะเชื่อสายตาหรือผิดคาดสุดๆ ซันเซ็ตยื่นเมนูไปให้หนุ่มแว่นมอตโตเลือกก่อน ส่วนเจ้าตัวก็หันมาถามหนุ่มตัวเล็กชื่อยี่ห้อลูกอมสีแดง
“นี่โรงอาหารวิศวะจริงๆ เหรอวะ?”
“ก็จริงน่ะเซ่ มึงคิดว่าโรงอาหารคณะเราหรือไง?”
คณะเราไม่หรูขนาดนี้ ไม่ติดแอร์ด้วย ผมโบกมือปฏิเสธแทนเพื่อนในใจ ซันเซ็ตทำหน้าหงุดหงิด
“กูหมายถึงทำไมมันเรียบร้อยดูสะอาดสะอ้านขนาดนี้ต่างหาก”
“อ้อ! เรื่องนั้นก็...” โอเล่หัวเราะอย่างขบขัน เหล่ตามองผมเล็กน้อย อะไรวะ เกี่ยวอะไรกับกู? “เพราะว่าพี่เฮดีสมากินข้าวที่โรงอาหารนี้น่ะสิ ฮิๆ” โอเล่หัวเราะมีความสุขที่เห็นสีหน้าไม่เข้าใจของพวกเรา พี่เฮดีสมากินข้าวที่นี้? แล้วมันเกี่ยวอะไรกันด้วยเล่า
“ตอนปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่ๆ โรงอาหารคณะวิศวะก็อย่างที่พวกมึงจินตนาการไว้นั่นแหละ แต่พอพี่เฮดีสเข้ามาเรียนที่นี้แต่หาที่กินข้าวดีๆ ที่ใกล้คณะไม่ได้ พี่ชายของเขาก็เลยบริจาคเงินให้คณะสร้างโรงอาหารนี้ขึ้นมาน่ะสิ เรียกได้ว่าใช้พลังอำนาจของเงินฟาดหน้านั่นแหละ ตั้งแต่นั้นโรงอาหารของวิศวะก็ติดอันดับโรงอาหารคนนิยมเลยนะ กรี๊ดดดด อยากได้แฟนรวยๆ แบบนี้จัง อิจฉาไอ้รัญชะมัดยาก!” พูดจบโอเล่ก็กรี๊ดกร๊าดบิดตัวไปมาอย่างมีความสุข
“แม่ง คนรวย” ซันเซ็ตกับซีเนียร์พึมพำด้วยความอิจฉา มอตโตถอนหายใจแบบไม่สนใจ ส่วนผมก็ยิ้มแห้งๆ รับ ถ้ามาคิดดีๆ แล้วไอ้คนที่ทำให้พี่เฮดีสนิสัยเสียแบบนี้คงไม่พ้น... พี่โพไซดอน! อย่างแน่นอน รายนั้นตามใจน้องแบบสุดกู่ เรื่องบริจาคเงินสร้างโรงอาหารให้น้องชายคงจะเป็นฝีมือพี่ชายนิสัยแปลกๆ ผู้รักน้องโอเวอร์คนนั้นสินะ
พวกเราชาวคณะเกษตรนั่งทานมื้อกลางวันที่โรงอาหารคณะวิศวะที่ถือว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันอย่างสบายอารมณ์ อาหารราคาถูก รสชาติอร่อย แอร์เย็นฉ่ำ เยี่ยมมากเลยครับ ซันเซ็ตยังบ่นอุบว่าทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้ว่ายังมีโรงอาหารดีๆ อยู่ในมอของเรา แถมทุกคนที่เข้ามาทานข้าวในโรงอาหารนี้ก็ทำตัวเรียบร้อยผิดวิสัยวิศวะเฮฮาสุดๆ และแน่นอนว่าโอเล่ผู้เชี่ยวชาญสนิทสนมกับคนของคณะวิศวะก็เล่าให้ฟังว่า ที่ทุกคนทำตัวเรียบร้อยแบบนี้เพราะกลัวคำสาปแช่งของพี่เฮดีส ไปกันใหญ่! ผมอยากจะหัวเราะชะมัด นี่ตกลงคนในคณะมองพี่เฮดีสเป็นอะไรกันแน่เนี่ย ผมชักจะสงสัยแล้วสิ เขาจะรู้เรื่องพวกนี้บ้างไหมเนี่ย?
“อ๊ะ พี่ดราฟต์!” โอเล่เงยหน้าไปเห็นกลุ่มหนุ่มๆ วิศวะเดินเข้ามาก็รีบลุกขึ้นแล้วโบกมือเรียกแฟนของตัวเอง พวกผมก้มหน้ากินข้าวต่อแต่ตาก็แอบสบกันแวบหนึ่ง ส่งซิกเนลเป็นอันรู้กันว่าจริงๆ โอเล่นัดแฟนว่ากินข้าวที่นี้แต่พ่วงพวกเขามาด้วยสินะ พวกเพื่อนๆ ของพี่ดราฟต์เดินเข้ามาทักทายพวกเราด้วยท่าทางเป็นมิตรไม่มีความเป็นศัตรูกันเลย
“โอ๊ะโอ๋ น้องโอเล่ มีเพื่อนผู้หญิงด้วยงั้นเหรอครับ? น่าจะบอกพี่ก่อนนะ”
หือ!? พวกผมชะงักตัวกึกพร้อมกันเมื่อมีคนตาถั่วมองเห็นผู้หญิงในกลุ่มชายล้วน เขาคนนั้นหัวเราะร่าแล้วแตะมือที่ไหล่ของซีเนียร์ โอเล่ทำหน้าเหมือนจะกลั้นหัวเราะ ซันเซ็ตพ่นน้ำที่กำลังกินออกเป็นสาย มอตโตนั่งกินข้าวต่อหน้าตาเฉย ส่วนผมก็โล่งอกที่คนถูกเข้าใจผิดไม่ใช่ตัวเอง จะว่าไปแล้ววันนี้ซีเนียร์ปล่อยผมมานี่น่า อย่างที่เคยบอกซีเนียร์ดูจากข้างหลังแล้วเหมือนผู้หญิงจริงๆ ครับ คนถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงนั่งนิ่งก่อนจะเงยหน้าส่งสายตาเย็นชาไปให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ซีเนียร์ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนปะชันหน้ากับคนๆ นั้น พอซีเนียร์ยืนเท่านั้นแหละ ความสูงเป็นเสาไฟฟ้าของมันก็ข่มพี่วิศวะคนนั้นให้เตี้ยทันที
“ผู้ชายทั้งแท่งครับลุง อยากลองไหมล่ะ?”
“...” พี่คนนั้นเงยมองไอ้ซีเนียร์ตาโต พวกผมก็กังวลใจว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกำลังจะลุกขึ้นไปห้ามปรามเพื่อน แต่พี่วิศวะคนนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ตบไหล่ของไอ้ซีเนียร์อย่างไม่ถือสาท่าทางหาเรื่องของมัน
“โทษทีๆ ไอ้น้อง เอ็งตัวผอมแถมยังไว้ผมยาวเลยเข้าใจผิดน่ะ แต่หน้าเอ็งก็หวานเหมือนผู้หญิงดีนะ โทษทีๆ ที่เข้าใจผิด งั้นเป็นการไถ่โทษที่เข้าใจผิดมื้อนี้เฮียเลี้ยงข้าวฟรีเลย”
“...ก็ดีครับ” ซีเนียร์นิ่งครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเฉยชา
ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ ซีเนียร์นั่งลงกินข้าวต่อ ส่วนพวกเพื่อนๆ ของพี่ดราฟต์เดินไปนั่งโต๊ะเพื่อสั่งข้าวกิน ผมถอนหายใจโล่งอกนึกว่าจะมีเรื่องกันซะอีก ดีนะที่พี่คนนั้นนิสัยแมนเป็นผู้ใหญ่ไม่ถือสาหาเรื่องกับซีเนียร์ พวกเราทานกันต่อแล้วจู่ๆ เสียงในโรงอาหารก็เงียบลงอย่างพร้อมเพรียงกัน ผมยิ้มออกมานิดๆ บรรยากาศอันคุ้นเคยก่อนที่ใครบางคนจะปรากฏตัว พอหันไปมองทางเข้าของโรงอาหารผมก็เห็นพี่เฮดีสกับพี่ยูเดินเข้ามาด้วยกัน ท่าทางเหนื่อยๆ เหมือนเพิ่งเลิกเรียน
มาเรียนทันสินะ ค่อยยังชั่ว ผมหันกลับมาทานต่อด้วยความรู้สึกสบายใจหายเครียดเป็นปลิดทิ้ง กังวลตั้งแต่เช้าว่าเขาจะมาเรียนทันหรือเปล่า ทำเอาผมเสียสมาธิอยู่หลายครั้ง แต่พอเห็นเขามาเรียนทันก็โล่งอกทันที อีกเรื่องที่ผมกังวลคิดไม่ตกไม่แพ้เรื่องสอบไฟนอลที่กำลังจะใกล้เข้ามาแล้วก็คือ อีกหนึ่งอาทิตย์ก็จะวันเกิดของพี่เฮดีสแล้วน่ะสิ ผมควรจะให้ของขวัญวันเกิดเป็นอะไรดี อีกอย่างนี้ก็ใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว อย่างที่ทุกคนต้องเป็นกัน เงินมันช็อตตอนสิ้นเดือน! ผมต้องไปทำงานเก็บตังค์ซื้อของขวัญให้พี่เฮดีสสินะ แล้วจะซื้ออะไรดี? อย่างพี่เฮดีสเนี่ยคนอย่างผมจะซื้ออะไรให้ได้อีกล่ะ?
“เฮ้ย ไอ้รัญ!”
“หือ!?” ผมสะดุ้งตกใจมองโอเล่ที่เป็นคนเรียกอย่างงุนงง หนุ่มตัวเล็กยักคิ้วขึ้นพร้อมเหลือบตาขึ้นสูง ผมหันไปมองด้านหลังก็ชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนชิดอยู่ อ๊ะ กลิ่นหอมแบบนี้... ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มกว้าง พี่เฮดีสจริงๆ แถมยังใส่แว่นด้วย! เขาก้มมองผมด้วยสายตานิ่งผ่านกรอบแว่นใส ยกมือวางบนไหล่ของผมแล้วโน้มตัวลงมากระซิบถามข้างหูของผม
“เหม่ออะไรอยู่?”
“อ๊ะ เปล่าครับ ก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
แล้วทำไมพี่ต้องก้มหน้ามากระซิบกันข้างหูแบบนี้ด้วยเนี่ยยยย!? ผมจั๊กจี้นิดๆ อย่ามาลูบหูของผมนะ! โธ่เอ๊ย เล่นอะไรของเขาเนี่ย แถมตอนนี้ก็ไม่ใช่อยู่ด้วยกันสองคนสักหน่อย มีสายตาหลายสิบคู่มองอยู่นะครับ แถมพวกเพื่อนที่ทำเหมือนไม่สนใจแต่กลับผึ่งหูรอฟังสลอน
“คิดถึงฉัน?”
“เปล่า!” ผมปฏิเสธเสียงดังชัดเจน
“งั้นเหรอ เสียใจนิดๆ แฮะ”
จะเสียใจทำไมเล่า ก็กำลังคิดเรื่องพี่อยู่นั่นแหละ พี่เฮดีสพูดกับผมข้างหูเสียงเบาเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยินอยู่สองสามประโยค ก่อนจะยกมือโยกหัวผมไปมาเบาๆ แล้วเอ่ยลา
“แล้วเจอกัน ตั้งใจเรียนล่ะ”
“คนตื่นสายน่ะบอกตัวเองก่อนเถอะครับ”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันตั้งใจเรียนอยู่แล้วเพื่ออนาคตของเรา จุ๊บ!”
ตูม!!!
พี่เฮดีสจูบลงบนขมับของผมอย่างรวดเร็วแล้วจากไปหลังจากวางระเบิดไว้ หน้าของผมค่อยๆ แดงก่ำจนระเบิดตูม บ้าเอ๊ยยยย! ตั้งใจเรียนไปสิ ไม่ต้องมาทำเพื่ออนาคตของใครทั้งนั้นแหละ แล้วจะจูบทำไมกัน คนเยอะแยะขนาดนี้! โอ๊ยยย! ไอ้คนงี่เง่าาาาา!!! ผมไม่กล้าเงยหน้าสบตากับใครเลยสักคน ได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆ เสียงบ่นพึมพำจากซันเซ็ตที่เริ่มสวมบทเป็น ‘พ่อจ๋า’ อีกครั้ง
“แม่จ๋า! ดูมันทำ ไอ้ลูกเขยเฮงซวยนั้น ต่อหน้าต่อตาคนทั้งบางมันยังกล้า!”
“พ่อจ๋าเคยทำมากกว่านี้อีก จะบ่นทำไม” ‘แม่จ๋า’ เอ่ยตอบด้วยเสียงเนิบนาบ
“โอ๊ยยย ไม่ยอมๆ พ่อจ๋าไม่ยอมมมมม!”
“แม่ง แบบนี้ไม่ใช่แค่คณะเกษตรแล้วข่าวลือลามทั่วมอแน่ๆ” โอเล่มองผมด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
ผมถอนหายใจ ไม่ได้จะตั้งใจปิดเป็นความลับแต่ผมรู้สึกกลัว ทุกคนที่คณะเกษตรรู้เรื่องของเราแล้วล่ะครับ แน่ล่ะ! พี่เฮดีสเล่นบุกเข้าไปในคณะเกษตรหน้าตาเฉย แค่จะบอกผมว่าจะพาไปกินข้าวเย็นนอกบ้าน เรื่องแบบนี้โทรมาก็ได้ ไม่เห็นต้องถ่อสังขารไปที่คณะของผมเลย แต่เขากลับเดินลุยเดี่ยวเข้าคณะศัตรูตัวฉกาจ เหมือนจงใจไปประกาศความเป็นเจ้าค่าเจ้าของในตัวผม วันนั้นเล่นเอาผมลำบากแทบแย่ ถูกคลื่นมวลชวนถล่มยิงคำถามไม่หยุดไม่หย่อน น่ากลัวกว่าโดนนักข่าวรุมทึ้ง
ตอนนี้ปัญหามันอยู่ที่ไม่ใช่แค่คณะเกษตรน่ะสิ แทบจะเป็นทั้งมอ เดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง ซุบซิบนินทา พี่เฮดีสไม่สนใจแต่ผมเป็นพวกอ่อนไหวง่าย ต้องสนใจบ้างแหละ และเพราะมีพี่เฮดีสอยู่ผมก็เลยไม่วิ่งหนีไปซะก่อน ผมมองไปที่โต๊ะอีกฝั่งโรงอาหาร พี่เฮดีสกับพี่ยูกำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆ ซึ่งพี่เฮดีสนั่งกินข้าวอย่างเดียวฟังคนอื่นๆ พูดฝ่ายเดียว เขาเปิดเผยแบบนี้แปลว่าเขาจริงจังกับผม ผมควรจะดีใจ ไม่ใช่มานั่งกลัวเหมือนคนขี้ขลาดตาขาว
ยังไงผมก็จะคบกับพี่เฮดีส!
อืม... ก่อนอื่นเลย ผมต้องหางานพิเศษทำเพื่อเก็บตังค์ซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่เฮดีส ผมมองพี่เฮดีสที่มองพี่ยูกำลังพูดบางอย่างอยู่ อ่า ร้านพี่ยูคงจะเปิดแล้วสินะ ผมไปทำงานพิเศษชั่วคราวที่ร้านพี่ยูได้ไหมนะ เดี๋ยวเย็นนี้ต้องถามพี่ยูซะหน่อย ยิ่งทำงานไว้ก็ยิ่งเก็บตังค์ได้เยอะขึ้น เรื่องเงินคงจะหมดปัญหาแล้วแต่อีกปัญหาน่ะสิ
ผมควรจะซื้ออะไรเป็นของขวัญพี่เฮดีสดี?
(http://i.imgur.com/DJttVCq.png?1)
แง่ววววววววววว!!! ปอยไม่ใช่วันนั้นของผู้หญิงนะ
ถึงจะมาเดือนละครั้ง (เปรียบเทียบซะ น้ำตาไหลเบย)
เดือนนี้เค้ามาครั้งที่สามแล้วด้วย! >3<
ปล.นอกจากจะลงเล้าแล้ว เรื่องนี้ปอยยังลงเว็บเด็กดีและเว็บธัญวลัยด้วยค่ะ
ขอบคุณที่เตือนเข้ามานะคะ
-
เนเน่ไม่ต้องคิดนาน
สิ่งที่เฮดีสอยากได้ที่สุดคงไม่พ้นน้องเนเน่ผูกโบว์แน่นอน :katai2-1:
-
ฝันบอกเหตุอะไรรึเปล่า ฝันซะยาวเชียว
-
หนูเนเอาตัวเองผูกโบว์ให้พี่เฮดีสเลยย :hao6:
รับรองพี่แกชอบแน่ ไม่เสียเงินด้วย 5555+
-
เห็นด้วยกับทุกคนค่ะ เนเน่เอาตัวเองผูกโบว์รออยู่บนเตียงก็พอแล้ว 5555
-
ช่วงนี้เนเน่ฝันในลักษณะนี้บ่อยมากจะเป็นอะไรไหมนี้
เนเน่จ้าของขวัญอะไรนั้นนะไม่ต้องหาหรอกเอาโบผูกตัวเองในวันเกิดพี่เขาก็น่าจะพอ
-
ยอมรับว่า ตกใจตาเบิกกว้าตอนเห็นว่าคุณคนเขียนมาต่อเร็วขนาดนี้ ชอบมากกก
พี่เฮดีสน่ารักโคตร //เนเน่เอาตัวเองเป็นของขวัญเลยจ้า แบบว่าชุดวันเกิด กิกิ
//อ่านเท่าไรก็รู้สึกไม่พอ อ่านเพลินมาก มาต่อไวๆนะคะ รอๆ
-
สนับสนุนเนเน่ผูกโบว์อีกหนึ่งเสียง
-
:z1: :z1:
-
ผูกโบว์ตัวเอง ก็พอแล้ว เนเน่ พี่เฮดีสก็จัดหนัก ให้แล้วแบบนั้น เอิ๊กๆ
-
:impress2:
หวานออกสื่อเลยหรอ :m3:
-
เนเน่น่ารักดี แต่มันคิดเยอะไปป่าวเนี่ย พี่เฮดีสเท่ระเบิด
-
โห หวานออกสื่อ อยากอย่างนี้บ้างอ่าาาา
-
:mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
โชว์หวาน แสดงความเป็นเจ้าของไปในตัว
:hao7: :hao7:
-
สนับสนุนเนเน่ผุกโบว์
-
พี่เฮดีสหวานนนนนอะ :o8:
-
เนเน่ผูกโบว์นั่นแหละที่ถูกใจเฮดีสมากที่สุด
-
ไม่ต้องทำงานพิเศษหรอกแนแน่ พี่เฮดีสไม่อยากได้อะไรหรอก 555555555
ถวายตัวเองให้ก็จบแล้ว แอร๊ยยย
-
ฝันถึงเหตุการในอดีตอะเปล่าา แต่เนรัญไม่รู้
^^
พี่เฮดีส เสน่ห์ล้นเหลืออะ ชอบบบ
กรี๊ดดดดดดดดดด อยากได้
อยากตามไปกรี๊ดที่มหาลัยจัง
555555 :hao7:
-
น่ารักกกกกกกก
-
ทำงานหาซื้อของขวัญทำไมให้ยุ่งยาก
จับตัวเองผูกโบว์ซะก็สิ้นเรื่อง อิอิ
-
:give2:
-
พี่H ของเราน่ารักขึ้นมา
หน่อยแล้ว ตั้งแต่มีเมีย
:katai2-1:
-
เนเน่น่ารักมากกกก
พี่เฮดีสล่ะก็ >////< เขินแทนอ่ะ คิกคิก
:ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เฮดีสน่ารักขึ้นเป็นกองเลยวุ้ย
ว่าแต่หนูเนของขวัญอะไรก็ไม่ดีเท่า "ตัวเรา" หรอกนะ คุคุ :hao7:
-
หวานกันเข้าไป อ่าาาาาา อิจฉาเนเน่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เม้นต์บนๆมีแต่คนอยากให้เนเน่เป็นของขวัญวันเกิดทั้งนั้นเลย เราก็เหมือนกัน แนะนำว่าลองเริ่มก่อน รับรองพี่เฮดีสยิ่งกว่าสุข :z1:
-
จับตัวเองผูกโบว์เป็นของขวัญเลยน้องเนเน่ พี่เฮดีสอยากได้ที่สุดแน่นอน :hao6: :hao6: :hao7:
-
:impress2: หวานจริงรัยจริง ค่ะคุณพี่เฮดีส น้องเนเน่ไม่ต้องไปหาของขวัญให้คุณพี่เค้าหรอก แค่ตัวน้องเนผูกโบว์ส่งให้ พี่แกคงแทบรับไว้ไม่ทันเหอะ
-
พี่เฮดีสทำตัวน่าร้ากกกก
-
แก้ผ้าแล้วผูกโบว์ให้ตัวเอง มัดใจสามีเจ้าค่ะ #เอ๊ะ
-
เขินนนนนนนนนนน :confuse: :confuse:
อยากได้เฮดีสอะ น่ารักเกินไปแล้ว
อยากได้ๆ :m3:
อยากได้ๆ :m3: :m3: :m3:
จะเอาๆ o9
-
กรี๊ดดดดด พี่เฮดีสทำแบบนี้เอาในหนูไปทั้งดวงเลยจร้าาาา เปิดเผยต่อหน้าทุกคนขนาดนี้
เดี๋ยวนี้พี่เฮดีสทำตัวน่ารักสุดๆ
แล้วหนูเนเน่จะไปทำงานนี่ขออนุญาตท่านจ้าวนรกหรือยังเนี่ย o18
-
ตามอ่านรวดเดียวจบ
สนับสนุนเนเน่ผูกโบว์เป็นของขวัญอีกหนึ่งเสียง อิอิ :z1: :mew3:
-
:-[ :-[ ตามทันแล้ว บอกเลยชอบเรื่องนี้มาก ได้หลายแนวหลายอารมณ์ดี มีสีสัน o22 o22
-
สุดขั้ว 27
ครืดๆ
เสียงสั่นจากสมาร์ทโฟนเครื่องสีขาวดังขึ้น ไม่ขาดสาย มันดังอยู่อย่างนั้นหลายต่อหลายครั้ง บ่อยจนผมชักจะรำคาญและเริ่มทนไม่ไหว เจ้าของมือถือน่ะเหรอ? นั่งขับรถทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละ ผมเหลือบมองมือถือของแฟนที่สั่นแล้วสั่นอีก รายชื่อเปลี่ยนสลับไม่ซ้ำแม้แต่ชื่อเดียว แถมยังมีแต่ชื่อผู้หญิงอีกด้วย!
“ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด”
อา ใช่แล้วล่ะครับ ผมกับพี่เฮดีสกำลังทะเลาะกัน เรื่องอะไรน่ะเหรอ ก็เรื่องที่ผมอยากจะทำงานพิเศษเพราะอยากซื้อของขวัญวันเกิดให้เจ้าคนหน้าทะมึนอยู่นี่ไง แน่นอนว่าผมไม่ได้บอกหรอกว่าจะทำงานไปเพื่ออะไร บอกไปก็ไม่เซอร์ไพร้ส์น่ะสิ อีกอย่างผมชักอารมณ์เสียไม่อยากพูดมากแล้วด้วย
“นี่ ฟังอยู่หรือเปล่า!?”
“ผมรับปากพี่ยูไปแล้วว่าจะทำงานพิเศษที่ร้านของพี่ยู”
“ยกเลิกได้เหมือนกัน”
“ไม่ ผมจะทำ” ผมยืนยันที่จะทำงานพิเศษ ไม่สนใจเสียงคัดค้านของอีกฝ่าย พี่เฮดีสเหลือบมามองผมด้วยสายตาเย็นชา เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“นายคิดว่าที่นั้นเป็นร้านขนมเค้กเหรอ?”
“ผมรู้ว่ามันเป็นร้านอะไร” ผมชักสีหน้าเอ่ยรับอย่างหัวเสีย นี่เขาคิดว่าผมไปขอทำงานโดยไม่รู้ว่าที่นั้นเป็นร้านอะไรงั้นเหรอ เหมือนโดนดูถูกกลายๆ ยังไม่รู้แฮะ พี่เฮดีสถอนหายใจแล้วเอ่ยแกมสั่ง
“รู้แล้วก็ไปยกเลิกซะ”
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”
หมายความว่ายังไง? ทำไมผมไปทำงานที่นั้นไม่ได้ นี่เขาเห็นผมเป็นเด็กอยู่หรือไงกัน? ผมสามารถทำได้ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมเขาถึงไม่เห็นด้วยกัน มีเหตุผลอะไรกัน
“ไม่ได้ว่านายเป็นเด็ก แต่มันอันตรายเกินไป”
อันตราย?
อันตรายยังไง ผมทำหน้าไม่เข้าใจ แค่ไปทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟเฉยๆ ไม่ได้ไปเล่นผาดโผนเอาชีวิตไปเสี่ยงสักหน่อย ไปทำงานก่อสร้างก็ว่าไปอย่าง นั่นมันอันตรายจริงๆ แต่นี่แค่รับออเดอร์จากลูกค้าแล้วก็เดินไปส่งเครื่องดื่มที่โต๊ะของลูกค้า มันเป็นงานง่ายๆ! ปลอดภัยที่สุดแล้ว! ผมเงียบไม่เถียงกลับ รู้ว่าต่อให้เถียงจนเอ็นหลุดออกมาจากคอ พี่เฮดีสก็ไม่ฟัง ผมหงุดหงิดหาทางระบายไม่ถูก ยิ่งเห็นมือถือของเขาที่มีสายโทรเข้าต่อเนื่องก็ยิ่งรู้สึกโมโห
ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ผมถึงนึกถึงคำพูดของซันเซ็ตขึ้นมา ไปเที่ยวพาสาวกลับด้วยทุกวัน เบอร์ที่โทรเข้านั้นก็คงไม่พ้นเบอร์ของสาวๆ ที่ได้มากจากไปล่าเหยื่อล่ะสิ เสียงครืดๆ ดังต่อเนื่องระหว่างความเงียบน่าอึดอัดของผมกับพี่เฮดีส รถสปอร์ตคันสวยแล่นมาจอดที่ตลาดกลางคืน แม้จะปฏิเสธไม่ยอมให้ผมมาทำงานพิเศษแต่เขาก็มาส่งผมด้วยตัวเอง ทำให้ผมใจอ่อนลงนิดหน่อย แค่นิดหน่อยนะ!
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณโดยไม่มองหน้าเขา ผมสะพายกระเป๋าหันตัวจะเปิดประตูออกไป แต่ถูกรั้งแขนเอาไว้ก่อน ผมหันกลับไปมองพี่เฮดีสที่จ้องผมเขม็ง
“อย่าทำเลย ฉันเป็นห่วง” เขาเอ่ยด้วยท่าทีที่อ่อนลงอย่างมาก แทบจะเป็นขอร้องด้วยซ้ำ ผมมองเขาอย่างแปลกใจ
ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง ในดวงตาคู่นั้นฉายแววเป็นห่วงจริงๆ ผมหน้าแดงเรื่อขึ้น ทำไมจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนจากเผด็จการมาเป็นขอร้องดีๆ ล่ะเนี่ย ผมไม่คุ้นเคยกับการถูกเขาจ้องด้วยสายตาอ้อนแบบนี้ หัวใจของผมเต้นรัว
“ฉันมาดูนายทุกวันไม่ได้ เพราะฉะนั้นอย่าทำเลย”
แว๊กกกกกก
พี่เฮดีสไปเรียนกระบวนท่านี้มาจากสำนักไหนกันนนน!? ผมตัวสั่น เริ่มต้านทานกระบวนท่าออดอ้อนของคนตัวใหญ่ไม่ไหว ทำไมน่ารักแบบนี้!? ไม่ไหวแล้ว ผมกำลังจะใจอ่อน........
ครืดๆ
เสียงมือถือสั่นดังขึ้นอีกครั้ง ผมเหลือบไปมองแล้วสะบัดแขนออกจากมือของพี่เฮดีส เมื่อกี้เกือบจะยอมใจอ่อนหลงคารมเขาซะแล้ว พอเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นเป็นชื่อของผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก เหมือนมีลมพัดกระแทกหน้าจนชาวาบ
ให้ตายสิ จะโทรมาอะไรกันนักกันหนา โทรจนเครื่องร้อนจะไหม้อยู่แล้ว!
ผมตวัดสายตากลับมามองแฟนผู้ทำหน้าบึ้ง เอ่ยเสียงราบเรียบ “ผมจะไปทำงานแล้ว ขอบคุณที่มาส่งครับ”
“เนรัญ!” พี่เฮดีสร้องห้ามแต่ผมไม่สนใจ ผมรีบลงจากรถ ปิดประตูอย่างแรง หันหลังเดินเข้าไปในตลาด
ผมหันหลังไปมอง เห็นเขารีบร้อนลงจากรถวิ่งตามหลังผมมา ท่าทางไม่ยอมถอดใจยอมแพ้ ผมถอนหายใจหันกลับไปจ้องเขาเขม็ง พี่เฮดีสรีบร้อนมากจนลืมที่จะใส่หมวกปิดบังหน้า เขาเดินดุ่มๆ ตรงเข้ามาหาผม เปิดหน้าโล่งแบบนี้เดี๋ยวคู่อริก็มาเห็นจากนั้นก็ได้มีเรื่องกันอีก ผมถอนหายใจเดินกลับไปดึงแขนเขามาที่รถ
“ทำไมไม่ใส่หมวกด้วยล่ะครับ ถ้าเกิดมีใครมาเห็น เดี๋ยวก็เกิดเรื่องขึ้นอีกหรอก” ผมบ่นพึมพำต่อว่าเขา กังวลว่าจะเกิดเรื่องชกต่อยกันอีก ทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องพรรค์นี้เกิดขึ้นนานมากแล้ว ผมเปิดประตูรถหยิบหมวกใบสีดำยื่นให้กับเขาที่ยืนกอดอกนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งติดเย็นชา สายตาที่มองมาสื่อว่าเขาไม่สนใจว่าใครจะมาหาเรื่อง พร้อมเสมอกับการออกแรงบริหารกำปั้น
เฮ้อ....
“ผมจำเป็นจริงๆ ถึงได้มาทำงานพิเศษแบบนี้ ผมเองก็ไม่อยากเหนื่อยนักหรอก”
“เงินเดือนนี้ไม่พอหรือไง?” เขาจ้องมองผมแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง สัมผัสไม่ได้ถึงความโกรธหรืออารมณ์อื่นๆ แสดงว่าตอนนี้เขาคงสงบลงบ้างแล้ว ผมพยักหน้ารับ ถึงจะพอสำหรับค่าใช้จ่ายประจำ แต่มันไม่พอที่จะซื้อของขวัญวันเกิดนี่น่า ถือว่าผมไม่ได้โกหกอะไร เงินไม่พอจริงๆ
“งั้นจากนี้ไปฉันจะส่งข้าวให้นายกินทุกมื้อ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกเดี๋ยวจะซื้อให้ นายไม่จำเป็นต้องเสียเงิน ฉันจะเป็นคนออกให้เอง” พี่เฮดีสเอ่ยเสียงราบเรียบ คำพูดง่ายๆ ที่เปี่ยมไปด้วยการออกคำสั่งเบ็ดเสร็จ ผมอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
นี่ผมไม่ใช่เด็กเสี่ยนะ!
“พรุ่งนี้พี่ก็มาเจอผมไม่ได้แล้ว จะส่งข้าวกับตามจ่ายเงินให้ผมได้ยังไงล่ะ อีกอย่างผมใช้เงินตัวเองซื้อข้าวกินเองได้ ไม่ต้องรบกวนพี่หรอก แล้วก็ไหนๆ เราไม่ได้เจอกันผมน่าจะเอาเวลานี้ไปทำงานพิเศษ...”
“งี่เง่า!” เขาเอ่ยขัดผมขึ้นเสียงดัง ผมหยุดชะงักเงยหน้ามองเขา
ใครกันแน่ที่งี่เง่า?
“ฟังนะเจ้าบื้อ ใกล้จะวันเกิดของฉันแล้ว ช่วงนี้มันอันตราย ถ้ามีเงินพอใช้แล้วจะมาทำงานพิเศษอีกทำไม...” เขาเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง
อันตรายอย่างนั้นเหรอ? เขาพูดว่าอันตรายหลายรอบแล้ว มันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งงงนะ พี่เฮดีสหยุดพูด เขาหันมามองผมด้วยสายตาครุ่นคิด อะไรอีกล่ะ?
“นี่คงไม่ใช่ว่าจะเก็บเงินซื้อของขวัญวันเกิดให้ฉันหรอกใช่ไหม?”
แอ๊กกกกกก! เดาถูกเผงเลยครับ! รู้ได้ยังไง!?
ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็ชะงัก ไม่สิ เมื่อกี้ผมเกือบจะโกหกแล้วเชียว โธ่ แล้วจะแก้ตัวยังไงดีเนี่ย ผมคิดแก้ไขสถานการณ์จนหัวหมุน รีบหันหน้าหนี หน้าร้อนผ่าวเพราะถูกจับไต๋ได้อย่างจัง ผมก้มหน้าโพล่งขึ้นรวดเร็วเกือบฟังไม่เป็นภาษา
“นี่ก็จะถึงเวลาเริ่มงานแล้ว ผมไปนะ!”
ในเมื่อโกหกไม่ได้ ผมก็หนีมันซะดื้อๆ อย่างนี่แหละ
“เดี๋ยว” พี่เฮดีสคว้าแขนของผมไว้ เขากระชากกลับมาเบาๆ จนผมเซถอยหลัง หมุนตัวไปเผชิญหน้ากับแฟนผู้น่ากลัว ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยหรี่มองผมนิ่ง ผมเกร็งตัวรับ หัวใจเต้นตึกตัก กลัวว่าเขาจะต่อว่ากับความคิดเด็กๆ อย่างซื้อของขวัญให้และไม่ให้ผมไปทำงานพิเศษ
“ของขวัญอะไรนั่นไม่จำเป็นหรอก...”
นั่นไงล่ะ จริงๆ ด้วย ในใจของผมห่อเหี่ยวทันที คิดไว้แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้ เพราะเขาไม่อยากให้ผมไปทำงานพิเศษ พี่เฮดีสบีบแขนของผมแน่น ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งไร้ความรู้สึก เขาดึงแขนผมเบาๆ ตัวของผมเซเข้าไปหาเขา ร่างสูงโน้มตัวลงมากอดผม ผมยืนนิ่งปล่อยให้เขากอด เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูของผมเบาๆ
“แค่มีนายอยู่ข้างๆ ก็เป็นของขวัญที่ยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว ฉันไม่อยากได้อะไรอีก ไม่จำเป็น”
“...” ผมตกใจจนพูดอะไรไม่ออกค่อยๆ ยกมือโอบกอดเขา อมยิ้ม ซุกหน้าบนไหล่กว้างของเขา
หว่า! เมื่อกี้นี้เป็นคำพูดที่เลี่ยนมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เฮดีสจะพูดออกมาได้ ทำเอาผมขนลุกเลย ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แน่นอนว่าผมต้องอยู่ข้างๆ เขาอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่ผมอยากจะอยู่กับคนที่รัก แต่เรื่องธรรมดาแบบนี้กลับเป็นของขวัญที่ยอดเยี่ยมสำหรับเขา แสดงว่าพี่เฮดีสชอบผมมากเลยสินะ ตอนนี้ผมหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ พอคิดว่าพี่เฮดีสชอบผมมากขนาดนี้แล้วมันมีความสุขมากๆ ตัวเบาๆ เหมือนจะลอยได้เลย
“ผมจะอยู่ข้างๆ พี่”
“...แบบนี้คงไม่ต้องทำงานพิเศษแล้ว กลับ”
เฮ้ยยยยย!!!
ไหงเปลี่ยนอารมณ์ง่ายขนาดนั้น!? พี่เฮดีสผละจากผมแล้วดึงไปขึ้นรถ ผมอ้าปากเหวอ ดึงแขนตัวเองกลับแทบไม่ทัน เขาหันมามองผมอย่างสงสัย เมื่อกี้นี้มันอะไรกันน่ะ เขาไม่อยากให้ผมทำงานพิเศษจนต้องลงทุนพูดแบบนั้นเลยเหรอ นี่มันเป็นแผนการล่อลวงให้ผมหลงกล ไม่ใช่พูดออกมาจากใจจริง!? ผมเม้มปากแน่น รู้สึกโมโหที่โดนปั่นหัวครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อกี้ผมก็ซาบซึ้งเสียเปล่าน่ะสิ โธ่เอ๊ย!
“ผมจะไปทำงาน” ผมกลับมาแข็งข้ออีกครั้ง เอ่ยตอบกลับ มองเขาด้วยสายตาไม่ยอมแพ้
“นี่บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ใบหน้าไร้ความรู้สึกของเขาทำให้ผมเริ่มสับสนขึ้นมา เมื่อกี้นี้เป็นการแสดงเฉยๆ สินะ เขานี่ช่างพูดอะไรออกมาหน้าตายแบบนี้ตลอด ผมไม่รู้เลยว่าครั้งไหนเขาพูดเล่นและครั้งไหนเขาพูดจริง ชักจะไม่มั่นใจว่าจริงๆ แล้วตอนนี้เขากำลังแกล้งแสดงว่าชอบผมอยู่หรือเปล่า....
ป๊อก!
“โอ๊ยยย!” ผมสะบัดหน้า เจ็บรวดร้าวไปทั้งหัว น้ำตาเล็ดจากตา
บ้าอะไรเนี่ย!?
ผมเงยหน้าเบิกตาโพล่งใส่อีกฝ่ายที่ใช้นิ้วดีดหน้าผากผมอย่างจัง ทำไมจู่ๆ ผมต้องโดนประทุษร้ายด้วยเนี่ย!? แค่นิ้วดีดหน้าผากผมก็จะเป็นจะตาย นี่เขาใช้แรงขนาดไหนกันเนี่ย ผมยังเป็นแฟนเขาอยู่หรือเปล่า!? ทำร้ายร่างกายแฟนตัวเองมันมีซะที่ไหนกันเล่า! พี่เฮดีสยืนมองผมด้วยใบหน้านิ่งไร้อารมณ์แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนหน้า
“เวลาที่คิดเรื่องงี่เง่า หน้านายจะแสดงออกมาด้วย”
ไม่ใช่เรื่องงี่เง่าสักหน่อย!
“กลับกันได้แล้ว”
“แต่ผม...”
“เฮ่ย ต้องให้ฉันใช้ไม้แข็งสินะ” พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นยะเยือก เสียงทุ้มต่ำของเขาลดโทนลงมาต่ำกว่าเดิม ผมยืนตัวแข็งทื่อ แย่ล่ะสิ! ท่าทางพี่เฮดีสจะโมโหขึ้นมาจริงๆ แล้ว เขาหันกลับมาจ้องผมเขม็ง ก้าวเท้าเข้ามาหา ผมเผลอตัวถอยหลังอย่างหวาดๆ พี่เฮดีสหยุดเดิน เขาเอ่ยถามเสียงเย็น
“ถอยทำไม?”
เปล่าๆ! นี่มันเป็นไปตามสัญชาตญาณครับ!
ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เขาคงไม่โมโหใช่ไหมเนี่ย
“คิดว่าฉันจะทำอะไรนายงั้นเหรอ? เตะ? ต่อย?”
ไอ้เสียงหาเรื่องแบบนี้มันใช่แน่ๆ! เขากำลังโกรธจริงๆ ด้วย ให้ตายเถอะ ผมก็เผลอลืมตัวไป ไม่ได้กลัวเขาจะตีหรอกนะ กลัวทำอย่างอื่นในที่สาธารณะมากกว่า สงสัยผมจะดูละครหลังข่าวมากเกินไป ในชีวิตจริงคงไม่มีใครจะกล้าทำประเจิดประเจ้อแบบนั้นหรอกเนอะ ผมพยายามยิ้มเปลี่ยนประเด็นเพื่อไม่ทำให้เขาโกรธไปมากกว่านี้
“เมื่อกี้พี่จะพูดอะไรหรือเปล่า?”
พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตารู้ทัน เขาถอนหายใจแล้วพูดต่อ
“จำได้ไหมนายเคยบอกว่าจะให้ฉันขออะไรก็ได้สองอย่าง คงไม่ลืมสินะ เนรัญทีใครๆ ก็บอกว่าเป็นคนดีคงไม่ลืมคำพูดของตัวเองง่ายๆ หรอกเนอะ” พี่เฮดีสเอ่ยพร้อมจับจ้องผมด้วยสายตาเพิ่มแรงกดดัน ผมเหงื่อไหลพราก พยายามย้อนความทรงจำว่าเคยไปพูดอะไรแบบนั้นตอนไหน นี่ผมเคยพูดอะไรที่เสี่ยงตายขนาดนั้นเลยเหรอ!? อะไรก็ได้งั้นเหรอ? บ้าน่ะสิ! ไอ้คำขอแบบนั้นใครมันจะบ้าไปทำกัน! ผมที่โดนกดดันด้วยสายตาเข้มก็พยักหน้ารับทั้งๆ ที่จำไม่ได้ว่าเคยพูดอะไรแบบนั้นตอนไหน
“ท่าทางจะจำคำพูดของตัวเองไม่ได้นะครับคุณเนรัญ”
“เปล๊า! ผมจำได้ๆ! ตอนที่พาไมนอสกับแมนทีสไปกินพิซซ่า ผมจำได้!”
แอ๊กกกกก!
คิดออกในเสี้ยววินาที! รอดตัวไปนะเรา ผมยิ้มรับทั้งๆ ที่เหงื่อแตกพรั่กเต็มหลัง ฮือออออ เกือบไปแล้ว ขอบคุณสมองน้อยๆ ที่คิดออกได้ทันการณ์ พี่เฮดีสกระตุกมุมปากเหมือนขำ ผมมองเขาแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ โธ่ มาหัวเราะกันแบบนี้ผมก็อายกันพอดีน่ะสิ พี่เฮดีสเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ตกลงว่าคำขอครั้งที่หนึ่งคือ ห้ามนายทำงานพิเศษเด็ดขาด!”
ว่าแล้วเชียวววว! ถ้ามันเป็นหวยผมคงจะถูกเต็มๆ! ผมล่ะยอมแพ้พี่เฮดีสจริงๆ เลย ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ผมทำงานพิเศษขนาดนั้น ผมมองเขาอย่างเหนื่อยใจ มามุกนี้ผมก็ไม่รู้จะเถียงไปยังไง........... ก็ได้! ผมไม่ทำงานพิเศษก็ได้ แล้วอย่ามาโวยวายทีหลังว่าผมไม่ให้ของขวัญอะไรเลยในวันเกิดของพี่ล่ะกัน
ผมพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับยกมือยอมแพ้ พี่เฮดีสจ้องผมนิ่งเหมือนอยากแน่ใจว่าผมยอมแพ้แล้วจริงๆ เมื่อแน่ใจแล้วเขาก็ยิ้มออกมาแวบเดียว ยกมือขยี้หัวผมจนยุ่ง
“ดีมาก งั้นก็กลับกันเถอะ”
โธ่ แบบนี้ขี้โกงกันนี่น่า! เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง เชอะ ผมทำแก้มป่อง ไม่ได้เคลิ้มกับสัมผัสของเขาหรอกนะ! แต่ในเมื่อพูดไว้แล้วผมก็ต้องรักษาคำพูดของตัวเอง ดีกว่าขออะไรพิเรนทร์ๆ กว่านี้ ปัญหาคือมันยังเหลืออยู่อีกข้อน่ะสิ คิดไม่ออกเลยว่าเขาจะขออะไรจากผม แค่คิดถึงผมรู้สึกปวดท้องซะแล้ว
“อ้าว! อยู่ที่นี้เองเหรอทั้งสองคน”
ผมหันไปมองพี่ยูที่เดินยิ้มแฉ่งอย่างแปลกใจ ทำไมพี่ยูถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะ ไม่เฝ้าร้านงั้นเหรอ? พี่เฮดีสมองพี่ยูด้วยสายตาน่ากลัว พี่ยูไม่ได้เพื่อนตัวเองเลยสักนิด เดินเข้ามาจับแขนของผมไว้แน่น
“นี่ก็ได้เวลาเริ่มงานแล้ว พี่เป็นห่วงแกก็เลยเดินมาหา เผื่อจะมี ‘พวกโรคจิต’ มาทำมิดีมิร้ายแกระหว่างทาง” พี่ยูเห็นหน้างงๆ ของผมก็เอ่ยไขข้อสงสัย แต่ทำไมผมรู้สึกถึงอุณหภูมิที่พุ่งขึ้นสูงจากคนแถวนี้ๆ แถมพี่ยูดูจะจงใจเอ่ยคำบางคำใส่คนที่ยืนมองด้วยสายตาน้ำแข็งพันปีอีกแน่ะ
“ไปๆ เริ่มทำงานได้แล้ว มาสายแบบนี้เดี๋ยวหักเงินค่าแรงหรอก”
“เอ่อ...”
“เนรัญจะไม่ทำ เพราะฉะนั้นมึงปล่อยแขนแฟนกูได้แล้วไอ้ยู เราจะกลับ” คนที่ถูกละเลยยืนเป็นภูเขาไฟน้ำแข็งที่เริ่มจะปะทุส่งสัญญาณอันตรายขยับตัวมาแย่งผมจากพี่ยู ปฏิเสธด้วยทุ้มเสียงเย็นยะเยือก พี่ยูเลิกคิ้วมองมาที่ผม ผมผงกหน้าแสดงความเสียใจสุดซึ้งให้กับพี่ยู พี่ข้างบ้านคนสนิทหันไปจ้องเพื่อนของตัวเองพร้อมยิ้มกว้าง
“อ้อ งั้นเหรอ? งั้นก็ไม่เป็นไร มาที่นี้ทั้งทีจะรีบกลับทำไมวะไอ้เฮดีส แหม นั่งดริ๊งก์ด้วยกันหน่อยซี ตั้งแต่มีแฟนไม่เห็นมึงจะมาสังสรรค์กับพวกกูเลย ไปเถอะน่าไอ้เฮดีส มีคนบ่นหามึงเยอะแยะเลย...” พี่ยูเอ่ยชักชวนพี่เฮดีสให้ไปที่ร้านก่อน ท่าทางสายตามีเลศนัยหรี่จับจ้องไปที่คนตัวสูงซึ่งยืนจับตัวผมไว้แน่น รอยยิ้มที่มุมปากของพี่ยูเจ้าเล่ห์สุดๆ
“เหมือนเมื่อก่อนไง สาวๆ...”
“เออ! จะไปก็รีบย้ายตูด อย่ามัวแต่พร่ำ” พี่เฮดีสเอ่ยตัดบทด้วยเสียงกัดฟันกรอด ดวงตาสีดำสนิทคู่สวยถลึงตาใส่เพื่อนที่ยืนยิ้มแฉ่งอย่างพออกพอใจ พี่ยูหันมาหัวเราะร่ากับผมแล้วดึงแขนผมเดินออกไปพร้อมเขา
“ไปกันเถอะไอ้น้อง ที่ร้านกำลังคึกคักเลย”
ผมเหลียวหลังไปมองคุณแฟนที่ยืนกำหมัดแน่นด้วยใบหน้านิ่ง ท่าทางจะโมโหน่าดู พี่เฮดีสสวมหมวกเดินตามพวกเรามา ปากบ่นพึมพำบริกรรมสรรเสริญคนใกล้ๆ แถวนี้ คงจะระงับอารมณ์ไม่ให้เผลอหลุดปากแช่งอยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นพี่ยูได้ตายห่าจริงๆ แน่ถ้าเกิดพี่เฮดีสหลุดปากด่าออกมา ทำไมผมถึงรู้สึกเห็นใจเขานิดๆ นะ การที่พูดระบายใส่อารมณ์แบบคนอื่นๆ เขายังทำมันไม่ได้เลย! คงต้องรู้สึกอึดอัดแน่ๆ
ผมกับพี่เฮดีสมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย ร้อนๆ หนาวๆ หวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งก่อนที่มานั่งอยู่ตรงนี้ ขอให้วันนี้แคล้วคลาดด้วยเถิด สาธุ!
พวกเรานั่งฟังเพลงเพลินๆ พร้อมกับจิบเครื่องดื่ม ท่าทางวันนี้จะผ่านไปด้วยดีแฮะ มองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นมีพวกขาใหญ่หรือขาเฮ้วเหมือนครั้งก่อน ผมรู้สึกสบายใจไปเปลาะหนึ่ง พี่เฮดีสหันมามอง ผมส่งยิ้มให้กับเขาทันที พี่เฮดีสไม่ยิ้มตอบหันหน้าไปมองด้านล่างอย่างไร้อารมณ์ ผมก็ยังยิ้มแล้วมองเขาต่อไป แค่ได้มองพี่เฮดีสแบบนี้ผมก็รู้สึกมีความสุขเป็นบ้า แถมเพลงที่นักร้องกำลังร้องก็เป็นเพลงรัก บ้าจัง มันทำให้ผมเคลิ้มไปไกล
“เลิกสักทีเถอะ”
“ครับ?” ผมสะดุ้งโหยง เงยหน้ามองพี่เฮดีสที่จ้องเขม็งด้วยสายตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ผมเลิกคิ้วงุนงง พี่เฮดีสทำหน้าจริงจังเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“เลิกทำหน้าปัญญาอ่อนสักที”
“เอ๊ะ คะ...ครับๆ”
หน้าปัญญาอ่อนอย่างนั้นเหรอ!?
ผมเองก็ตกใจเหมือนกันนะที่เขาพูดแบบนั้น แสดงว่าเมื่อกี้ผมทำหน้าปัญญาอ่อนสุดๆ เลยสินะ ผมหน้าร้อนผ่าว ไม่รู้ว่ามันจะแดงมากแค่ไหน รู้สึกอายมากๆ เมื่อกี้ผมทำหน้ายังไงถึงกลับทำให้พี่เฮดีสมองด้วยสายตารังเกียจแบบนั้นได้ มันต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ! ตอนนี้ผมอยากจะหายตัวไปจากที่นี้ชะมัด ผมก้มหน้ามองแก้วน้ำส้มคั้น จับหลอดคนไปมา
“รัญ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหม”
“ได้สิครับ!” ผมหันไปตอบรับพี่ยูอย่างกระตือรือร้น
ดีจัง! พี่ยูอย่างกับพระมาโปรด ผมอยากจะหายตัวไปตรงนี้เต็มทีแล้ว พี่ยูนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเอ่ยให้ผมไปเอาขนมที่เตรียมไว้มา พี่เฮดีสเหลือบมองพี่ยูอย่างไม่ไว้ใจแล้วหันไปมองทางอื่น ผมรีบลุกขึ้นเดินไปห้องครัวตามที่พี่ยูเป็นคนบอก
“ผมมาเอาขนมที่พี่ยูเตรียมไว้น่ะครับ” ผมเอ่ยบอกกับพนักงานในครัวที่ว่างงาน
ในครัววุ่นวายมาก ทุกคนกำลังจัดเตรียมอาหารที่เป็นกับแกล้ม ส่วนคนเตรียมเครื่องดื่มก็มือไม่ว่างเลย ผมจ้องแผ่นหลังของคนตรงหน้า เขากำลังเปิดตูเย็นอยู่พอดี เสียงนุ่มนวลเอ่ยรับคำของผมแล้วหยิบถุงขนมออกมาจากตู้เย็น
“นี่หรือเปล่าครับ?”
“อ๊ะ พี่พอลนี่เอง สวัสดีครับ” ผมตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอคนรู้จักในห้องครัว พี่พอลก็ทำงานที่ร้านนี้ก็จริงแต่เขาเล่นดนตรีไม่ใช่ ทำไมมาอยู่ในครัวแทนซะล่ะ ผมเอ่ยทักเขาแล้วยกมือไหว้
“อ้าว เนรัญเองเหรอ?” พี่อะพอลโลหรือพี่พอลกะพริบตาปริบๆ มองผมอย่างแปลกใจ
“ทำไมพี่มาอยู่ในครัวล่ะครับ?”
“วันนี้พี่รู้สึกไม่ค่อยดี ก็เลยมาช่วยงานที่ครัวน่ะ ถึงจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนักก็เถอะ” พี่พอลตอบพร้อมกับยิ้มนิดๆ ผมมองเขาอย่างเป็นห่วง ไม่สบายน่าจะนอนพักมากกว่ามาทำงานแบบนี้นะ พี่พอลทำหน้าเหมือนนึกได้ เขาหันมาเอ่ยทักท้วง
“ทำไมเพิ่งมาล่ะ งานเริ่มตั้งนานแล้วนะ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ จุ๊ปากบ่นให้คนตรงหน้าฟัง
“ไม่ได้ทำแล้วครับ”
พี่พอลพยักหน้ารับ มือก็เริ่มจัดขนมในถุงใส่จานอย่างคล่องแคล่ว ปากเอ่ยถามตามเรื่อง
“ทำไมล่ะครับ?”
“พี่เฮดีสไม่ยอมให้ผมทำ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
“อ้อ...” พี่พอลพยักหน้ารับเนือยๆ เขาเงียบไปเล็กน้อย ผมหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ จู่ๆ ก็เงียบไปเลย เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ารู้สึกไม่ดี ผมคิดว่าเขาควรจะไปพักผ่อนดีกว่า ผมมองพี่พอลอย่างเป็นห่วง พี่พอลเงยหน้ามองผมแล้วยิ้มให้ อ๊ะ สีหน้าก็ไม่ได้ซีด ปกติดี คงจะไม่ได้เป็นอะไรมากล่ะมั้ง
“เนรัญคบอยู่กับเฮดีสจริงๆ งั้นเหรอครับ?”
“เอ่อ... ครับ” ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มรับแล้วพยักหน้าตอบคำถามของเขา พี่พอลเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วยิ้มออกมาหน่อยๆ ทำไมผมถึงรู้สึกว่ายิ้มของเขามันเศร้าๆ กันนะ
“พี่ได้ยินข่าวลือก็เลยถามเพื่อความแน่ใจน่ะ”
เฮ้อ ข่าวลือที่กำลังระบาดอย่างหนักในตอนนี้ ไม่พ้นเรื่องของผมกับพี่เฮดีส ไม่รู้ลือไปอีกท่าไหนดันกลายเป็นประเด็นสุดฮอต เปรียบเทียบอย่างกับโรมิโอจูเลียต คู่รักระหว่างคณะศัตรูคู่แค้น แถมเพื่อนๆ ในคณะยังไม่ค่อยเห็นด้วย ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกผู้ชาย ส่วนเพื่อนผู้หญิงน่ะเหรอ ไม่ต้องพูดถึงเลย ดีอกดีใจอย่างกับได้เป็นแฟนของพี่เฮดีสซะเอง!
“เนรัญคงคิดดีแล้วสินะที่คบกับเฮดีส” พี่พอลเอ่ยถามผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมบอกไม่ได้ว่าหมายความว่ายังไง มันก่ำกึ่งระหว่างเป็นห่วงและไม่เห็นด้วย ผมพยักหน้าอีกครั้งแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ผมชอบพี่เฮดีส ผมคิดดีแล้วล่ะครับ”
“ทั้งๆ ที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหมอนั้นเลย?”
“จากนี้ไปผมจะค่อยๆ รู้เกี่ยวกับเขา นั่นเป็นเรื่องของคนรักที่ต้องเรียนรู้กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?” ผมยิ้มแล้วเอ่ยตอบกลับ แน่อยู่แล้ว เราสองคนเพิ่งรู้จักกันจะให้ไปรู้เรื่องส่วนตัวของกันลึกซึ้งก็คงจะไม่ได้ เพราะฉะนั้นการคบกันซึ่งต้องค่อยๆ รับรู้ตัวตนของอีกฝ่าย ไม่งั้นจะคบกันทำไม
“อืม ถ้าเนรัญมีความสุขพี่ก็ดีใจด้วย” พี่พอลถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มกว้าง มองผมด้วยสายตายอมรับ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “คงจะดีถ้าหากเจ้านั้นลืมแฟนเก่าไปได้แล้วจริงๆ”
‘แฟนเก่า’ ของพี่เฮดีส?
ผมยืนนิ่ง สมองค่อยๆ ประมวลประโยคเมื่อสักครู่เข้าหูอย่างเชื่องช้า อย่าบอกนะว่าแฟนเก่าคนนั้นเป็นคนเดียวกันกับที่พี่โพไซดอนเล่าให้ผมฟัง แฟนคนที่พี่เฮดีสมอบแหวนที่คุณป๋าทำให้ไปแล้วไม่เอาคืน คนที่ทำให้พี่เฮดีสจมปลักกับความโศกเศร้า ผมกำลังอ้าปากจะเอ่ยถาม พี่ยูก็เดินเข้ามาขัดซะก่อน
“ได้ขนมหรือยังวะรัญ แฟนแกบ่นหาจนฉันปวดเฮดแล้วนะ!”
“อ๊ะ ครับ! ได้แล้ว” ผมหันไปเอ่ยตอบพี่ยูที่ยืนเท้าสะเอว หน้าตาบูดเบี้ยว ผมยกจานขนมกำลังจะหันตัวเดินไปหาพี่ยู แต่ผมก็หันมามองพี่พอล อยากจะถามบางอย่างที่ค้างคาใจ พี่พอลเลิกคิ้วแล้วยิ้ม พี่ยูเอ่ยเร่งอีกครั้ง ผมจึงตัดใจเดินออกไปจากห้องครัวเอ่ยขอบคุณ
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีรับใช้ครับ” คนครัวชั่วคราวที่ยิ้มส่งสว่างไสวสมกับชื่อเทพแห่งดวงอาทิตย์
TBC.
ตอนนี้ขอพื้นที่ให้พระรองของเรื่องบ้าง เอ๊ะ มีพระรอง!?
แหม มีสิ! หนุ่มเทพอีกคนที่ห่างหายไปนาน อะพอลโล!
โผล่มาตอนแรกก็ชีช้ำกะปล้ำปลีไป เพราะเนรัญบื้อ
แต่ในตอนนี้ก็ขอพื้นที่ปรากฎตัวสักหน่อย
พระรองมีหน้าที่ปลอบโยนและช่วยเหลือแต่ไม่ได้มีไว้รัก!
-
แฟนเก่าของเฮดีส....ก็คือนายนั่นแหละ เนรัญ!!!!!! :hao3:
-
แฟนเก่าของเฮดีส??? :katai1:
-
คิดถึงน้องเน ดีใจที่ได้อ่านแย้ววว
เดี๋ยวพอรู้ความจริงว่ารักเดียวของเฮดีสคือน้องเน ก็เขินม้วนกับอกพี่เฮอีกแหละ
-
เดี๋ยวนะ แฟนเก่าพี่เฮนี่ไม่ใช่รัญเหรอ 555555
(แต่ไม่ได้มีไว้รัก แสดงว่าต้องมีอะไรปิดบังไว้อีกแน่ๆ 5555)
-
วุ๊ยยยยยย ขัดใจเจ๊จริงๆ พ่อพระรองผู้แสนดีที่ไม่มีวันได้นายเอกไปครอบครอง... :katai1:
อดีตของพี่เฮดีส ต้องเกี่ยวกับอดีตของเนสักหน่อยล่ะนะ
รอตอนต่อไปปปปป :กอด1:
-
ใครแฟนเก่า ใคร ...... :katai5: :katai5:
-
พี่เฮดีสหวานให้เนเน่เราชื่นใจสักนิดเถอะพี่ ทุกวันนี้พูดด้วยทีไม่บังคับก็แทบแดกหัวน้องอยู่แล้ว :katai5:
-
:-[ :-[
-
รัญกำลังจะอิจฉาตัวเองเหรอคะ? 555
ช่วงวันเกิดพี่เฮดีสนี่มันมีอะไรเป็นพิเศษหรือคะ น่าลุ้น
-
:-[ :-[
เนรัญ จุ๊บๆ
-
แฟนเก่ามันคือ เนเน่ นั้นแหละ อย่าหึงตัวเองนะจ๊ะ
-
ต้องให้เดาให้งงกันอีกแล้ว
-
สงสารพี่พอลเหมือนกันนะ แต่แค่นิดเดียว เป็นพระรองก็ต้องทำใจนะพี่ :z10:
พี่ดีสนี่ก็เผด็กการตลอดๆ หึหึ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อีพี่เฮดีสจอมเจ้าชู้
-
เดี๋ยวนี้พี่เฮดีสอ้อนเก่งนะ :-[
แฟนเก่าพี่เฮดีส เนรัญนึกออกเร็ว ๆ นะ
-
อ่านแล้วต่อไม่ติด ไม่ได้อ่านนาน ต้องกลับไปอ่านใหม่
รีบมาต่อนะคะไรต์
o13 o13 o13
-
แฟนเก่า = แฟนปัจจุบัน = แฟนใหม่ ไม่ใช่รึไงกัน :katai2-1:
-
แฟนเก่าหรือแฟนใหม่มันก้คนเดียวกันแหละเนเน่ 55555
-
คืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น :hao3:
-
มาสั้นจังเลย TT
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
แฟนเก่าของเฮียเฮดีส ก็หนูเนรัญ แน่นอน :hao7: :hao6:
-
:hao5: พี่พอลต้องทำหน้าที่พระรองอดทนสินะ รักได้แต่ไม่มีสิทธิ์
-
:impress3: เฮดีสฟรุ้งฟริ้ง
-
เนรัญไม่มีพลังมั้งเหรอครับ
-
แล้วแฟนเก่าที่ว่าไม่ใช่เนเน่หรอกเรอะ??
-
ขอบคุณ :)
-
แฟนเก่า? :a5:
-
หนูเน อย่าหึงตัวเอง
พี่เฮเขารักเดียวใจเดียวจ๊ะ เปิดตัวเต็มที่
-
มารอเนรัญจ้า เฮดีสสุดๆๆๆ
-
สุดขีด 27
“ตอนที่ฉันไม่อยู่นายต้องดูแลตัวเองดีๆ ก่อนนอนปิดประตูหน้าต่างดีๆ ใครมาหาดึกๆ ก็ไม่ต้องเสร่อไปเปิดประตูรับ อย่าตามคนแปลกหน้าไป และถ้ามีคนเรียกไปหาก็อย่าไปเด็ดขาด โดยเฉพาะโรงพยาบาลนั่นห้ามไปเด็ดขาด! อ้อ ถ้าฉันจะมาหาจะโทรมาบอกก่อน ถ้าฉันไม่โทรมาก็อย่าเปิดประตูออกไปออกจากบ้าน เข้าใจไหม?”
ทำไมพี่ไม่เตือนเรื่องแปรงฟันก่อนนอนด้วยล่ะ!?
เออ ผมประชดนะ!
ผมฟังคำบัญชาอันศักดิ์สิทธิ์จากแฟนผู้สูงส่งที่ช่วงนี้ชักจะผันตัวเป็นพ่อแทน ไม่รู้ทำไมถึงได้สั่งแบบนี้ทุกครั้งที่เขาไม่อยู่ด้วย พูดบ่อยจนผมจำได้ทุกคำที่พูด แค่อ้าปากผมก็รู้ว่าจะพูดอะไร พูดซ้ำไปซ้ำมาจนผมเริ่มเบื่อฟังขึ้นมานิดๆ แหมจะเป็นเสียงอันหล่อเหลาแม้แต่คนพากย์อนิเมชั่นญี่ปุ่นยังชิดซ้ายก็ตาม ผมแอบถอนหายใจเบาๆ
“คงจะดีถ้าหากเจ้านั้นลืมแฟนเก่าไปได้แล้วจริงๆ”
....ไม่ ผมไม่ได้ติดใจสงสัย ผมไม่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับอดีตของเขาเลย ไม่เลยสักนิด.... อ่า! โอเค บอกอย่างไม่อายว่าผมโคตรจะสนใจใคร่รู้มากถึงมากที่สุด แล้วไงล่ะ!? ผมก็แค่อยากรู้ว่าคนที่พี่เฮดีสเคยรักมากขนาดนั้นเป็นคนยังไง? เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ผมมองพี่เฮดีสนิ่งจนอีกฝ่ายเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“มีอะไร?” เขากอดอกแล้วเอียงหน้าถามผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
ผมควรจะถามเขาเรื่องนี้หรือเปล่า? ถ้าผมถามเขาตรงๆ เขาจะตอบผมไหม? ไม่สิ เขาอาจจะโกรธผมก็ได้ ใช่แล้ว ผมไม่ควรจะรื้อฟื้นเรื่องราวที่ทำให้เขาเจ็บปวดจะดีกว่า ผมยิ้มแล้วส่ายหน้า
“แล้วเจอกันครับ”
ผมหันหลังจะลงจากรถแต่ถูกเขาดึงหันกลับมา พี่เฮดีสโน้มตัวเข้ามาใกล้ ผมรู้สึกวาบไปทั้งตัว ทำไมไม่รู้ผมต้องตื่นเต้นทุกครั้งที่ถูกเขาแตะต้องแบบนี้ ผมปรือตาลง เผยอปากรอรับริมฝีปากได้รูปสวยของเขา ลิ้นสากสอดเข้าไปโลมไล้ลิ้นของผม หยอกเอิ้นไปทั่วโพรงปาก ลิ้นตลบคลุกคลักถูกดูดกลืนจนจะสำลัก น้ำเสียงใสเริ่มไหลเยิ้มจากมุมปาก ผมยกมือบีบหัวไหล่ของเขา เหมือนผมกำลังจะละลายอย่างช้าๆ หน้าผมร้อนผ่าว หัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนกลอง เนิ่นนานเขาถึงถอนจุมพิตอันร้อนแรงจนทำให้สมองผมเลื่อนลอยเคลิบเคลิ้มไม่ได้สติ
“ดูแลตัวเองดีๆ” เขากระซิบข้างหูของผมเบาๆ มือขนาดใหญ่ของเขาก็ลูบศีรษะของผม พี่เฮดีสจูบหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบาแล้วผละตัวออกไป ผมมองหน้าเขา รู้สึกถึงความห่วงใยที่เขามีให้กับผม ผมรู้สึกอบอุ่น หัวใจหวานละมุนคล้ายจะลอยล่องอยู่บนท้องฟ้าได้ ผมยิ้มให้กับเขาแล้วเดินออกมาจากรถ ผมโบกมือให้เขา
“โชคดี”
ผมยิ้มรับแล้วเอ่ยตอบกลับ
“พี่ก็โชคดีนะครับ ดูแลตัวเองด้วย”
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ‘โชคดี’ ของพี่เฮดีสนั้นหมายความว่าอย่างไร ทุกครั้งที่เขาจะจากไปเขามักจะพูดแบบนี้เสมอ ผมเพิ่งสังเกตเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง พี่เฮดีสเป็นผู้ใช้คำพูด การที่เขาเอ่ยแบบนั้นตอนจากกันมันเป็นเหมือนคำอวยพรพร้อมบอกลาให้กับคนๆ นั้นไปในตัว มันไม่ใช่คำบอกลาที่เศร้าสร้อยแต่เป็นคำอวยพรเปี่ยมล้นด้วยความห่วงใยต่างหาก
พอรถของเขาหายไปจากสายตาผมก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ผมอยากจะอยู่กับพี่เฮดีสมากกว่านี่แต่มันเป็นไปไม่ได้ ผมเข้าใจดี ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากอยู่กับผมแต่พี่เฮดีสทำไม่ได้ เขาอยู่กับผมเกินห้าวันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมจะมีอันเป็นไปหากครบเจ็ดวัน แค่เข้าวันที่สี่ผมก็เจ็บตัวนับไม่ถ้วน ขืนอยู่ครบเจ็ดวันผมต้องม่องเท่งไปจริงๆ แน่ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมอดทนได้ แค่ไม่กี่วัน ผมก็จะต้องเจอกับพี่เฮดีสแล้ว ถึงจะเจอกันทุกวันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ดีซะอีก เราจะได้ไม่เบื่อกันเร็วมีเวลาให้คิดถึงกันบ้าง เว้นวรรคหายใจใช้เวลาร่วมกับคนอื่นๆ หลังจากนั้นก็กลับมาเจอกันด้วยความคิดถึง.... ก็ไม่เลวเลยนะ!
ผมหมุนตัวเดินเข้าบ้านก็หยุดชะงัก เย็นเฉียบไปทั้งตัว...
“แกไปไหนมาเหรอรัญ?”
“พะ...พี่ฟีฟ่านี่เอง!” ผมอุทานเสียงหลงด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนกอดอกอยู่หน้าบ้าน โธ่เอ๊ย! นึกว่าใครซะอีก!? ผมตกใจหมดเลย ผมก้มหน้าถอนหายใจโล่งอก ลูบหน้าอกเรียกขวัญที่หนีกระเจิงกลับมา
“ไปไหนมา?”
หือ? ผมเงยหน้ามองพี่ฟีฟ่าที่ยังคงถามประโยคเดิมแต่น้ำเสียงแปลกๆ ผมสัมผัสถึงความตึงเครียดในห้วงเสียงของเธอ ผมประหม่ากับสีหน้าจริงจังไม่ยอมง่ายๆ ถ้าไม่ได้คำตอบจากผม สีหน้าของพี่ฟีฟ่าเหมือนกำลังสอบสวนนักโทษอุกฉกรรจ์ ผมตอบตะกุกตะกักเพราะตกใจที่จู่ๆ ก็โดนจับผิดแบบนี้
“ปะ...ไปตลาดมาครับ”
“นี่มันกี่โมงแล้ว?”
“ก็...เอ่อ หะ...ห้าทุ่มครับ”
“แล้วเมื่อกี้ใครขับรถมาส่งแกล่ะ?”
“เอ่อ...” ผมเริ่มน้ำท่วมปาก มองพี่ฟีฟ่าที่กอดอกสอบสวนด้วยหน้านิ่ง
“เขาไม่ใช่เพื่อนด้วยนี่ ถ้าเป็นเพื่อนคงไม่ทำแบบนั้นหรอกมั้ง หือ? ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? เป็นอะไรกับแก?”
ผมยืนเป็นใบ้เมื่อถูกยิงคำถามรัวเป็นชุด นะ... นี่พี่ฟีฟ่าเห็นตั้งแต่ตอนไหน!? แอ๊กกกก! แย่แล้วใช่ไหม ผมกำลังเกิดวิกฤตสินะ หัวใจของผมเต้นตูมตาม เหงื่อแตกพรั่ก มือไม้เย็นเฉียบไปหมด แย่แล้ว พี่ฟีฟ่าเห็นผมกับพี่เฮดีสจูบกันแน่ๆ! สีหน้าของพี่ฟีฟ่าดูซีเรียสมาก ในอกของผมหายวาบ ไม่รู้จะพูดยังไงออกไปดี
ผมกลัว...กลัวจะเกิดปัญหาขึ้น...แล้ว...ผมจะไม่ได้เจอกับพี่เฮดีสอีก... ทำยังไงดี!? โกหกอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง! ผมไม่ทำแบบนั้นแน่ รั้งจะทำให้เรื่องยุ่งยากกว่าเดิมซะเปล่าๆ ผมควรจะบอกความจริงกับพี่ฟีฟ่า แต่ผมก็กลัว! ผมกลัว...
“เอ่อ...เขา...เอ่อ...”
ถ้าบอกไปแล้วพี่ฟีฟ่ารับไม่ได้ล่ะ ผมชอบผู้ชาย ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย... ทำยังไงดี!?
“รัญ...”
“ขอโทษครับ!” ผมตะโกนขอโทษเสียงดังแล้วก้มศีรษะลงต่ำ หลับตาปี๋ด้วยความกลัว ผมเอ่ยตะกุกตะกักอย่างขลาดเขลา
“เขาเป็นแฟนผมเองครับ ขอโทษจริงๆ ครับ!”
ลมหายใจของผมสะดุดขาดหาย เมื่ออีกฝ่ายเงียบไม่ตอบโต้ใดๆ กลับมา ตัวผมสั่น ขอบตาร้อนผ่าว พี่ฟีฟ่าช็อกขนาดพูดอะไรไม่ออกเลย ผมจะทำยังไงดี!? แน่อยู่แล้วล่ะที่พี่ฟีฟ่าจะรับเรื่องดีไม่ได้ อีกอย่างถ้าพวกอาน้ารู้เรื่องล่ะก็คงจะช็อกและผิดหวังไปตามๆ กันแน่ ผมไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นไปมองพี่สาวที่เงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“...ไอ้บ้า นี่แกมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ!?”
“คะ...ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองพี่ฟีฟ่าอย่างงุนงง พี่สาวคนสวยเบิกตากว้างทำหน้าอึ้งทึ่งจนอ้าปากกว้างจนนกไปทำรังในปากของเธอได้เลย พี่ฟีฟ่ากรี๊ดเสียงดังแล้วเข้ามาตบไหล่ของผมพร้อมทั้งทำท่ายินดีปรีดา เอ๊ะ...
“โอ้ ตายแล้ว! ในที่สุดลูกชายของตระกูลเราก็ขายออกสักที! ฮือ! ดีใจจริงๆ! นึกว่าจะเข็ดกับความรักจนคิดจะบวชไปชั่วชีวิตซะอีก ดีแล้วล่ะไอ้น้อง อย่าบวชเลย อย่างน้อยแกก็ยังขายออกได้ พวกที่เหลือก็จะได้สบายใจกันสักที ตระกูลเราจะต้องไม่มีพวกขึ้นคานเด็ดขาดดดด!”
เอ๊ะ...เอ๊ะ...เอ๊ะ!!?
ผมมองพี่ฟีฟ่าด้วยสายตาอึ้งยิ่งกว่า นี่มันอะไรก้านนนน!? ปฏิกิริยาแบบนี้ไม่ใช่มีแค่ในละครซิตคอมหรือไง ชีวิตจริงมันง่ายแบบนี้เลยเหรอ!? ผมอ้าปากพะงาบๆ นี่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายนะครับ พี่ไม่สงสัยติดใจอะไรบ้างหรือไงกัน! นี่ยอมรับง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง!? ถ่ายซิตคอมอยู่หรือไง!? เล่นละครซิตคอมอยู่เหรออออ!?
“คะ...คือ...เอ่อ...พี่...ไม่สงสัยอะไรเลยเหรอครับ?”
“อ้อ ก็ต้องสงสัยอยู่แล้ว!” พี่ฟีฟ่าตอบกลับอย่างรวดเร็วทำหน้าจริงจังด้วย
เฮ้อ นี่สิถึงจะค่อยเหมือนชีวิตจริงๆ หน่อย ก่อนหน้านั้นซิตคอมเกินไปแล้ว
“แฟนแกชื่ออะไร? หล่อมากไหม? รวยหรือเปล่า!? ว่าไงๆ!?” พี่ฟีฟ่าทำตาโตกระแซะผมถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมยืนนิ่ง
ไม่ซิตคอมแล้ว นี่มันคอมเมดี้ชัดๆ!!!
:L2:
อีกหกวันเป็นวันเกิดของพี่เฮดีส....
แล้วทำไมผมต้องมานั่งเคาท์ดาวน์วันเกิดคนอื่นด้วยนะ รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าวันเกิดของตัวเองซะอีก พี่เฮดีสคาดหวังอะไรจากผมบ้างหรือเปล่านะ ผมถูกห้ามไม่ให้ของขวัญกับเขา ถึงอยากจะให้แต่ก็ไม่มีเงินไปซื้อของดีๆ สักอย่าง ถ้าอยากนั้นผมจะให้อะไรเขาดีล่ะ ยังไงซะวันเกิดก็มีแค่ปีละครั้งด้วย
เฮ้อ ง่วงชะมัด
ผมปรือตา นวดเบาๆ ง่วงนอนเกินจะต้านทานไหว อยากนอนจัง เมื่อคืนถูกพี่ฟีฟ่าซักฟอกจนขาวสะอาดก็เกือบเช้า ไม่รู้จะอยากรู้อะไรนักหนา ท่าทางมีความสุขประหลาดตอนผมเล่าให้ฟัง ชักเริ่มกลัวพี่สาวตัวเองขึ้นมาอย่างไรไม่รู้แฮะ พูดแล้วขนลุก ทำท่าปริ่มเปรมแปลกๆ! ไม่ขัดขวางอย่างที่ผมกลัวไว้เลย หนำซ้ำยังสนับสนุน ขนาดอยากให้ผมพาไปเปิดตัวให้พวกอาน้าทั้งหลายรู้จักด้วย เรื่องจริงมันง่ายขนาดเลยงั้นเหรอ จะบ้าไปแล้ว!
คอมเมดี้เกินไปแล้ว!
หลังจากเลิกเรียนผมแยกตัวจากเพื่อนๆ เพื่อหาที่แอบงีบสักแห่ง ที่เดียวที่ทั้งเย็นและเงียบเหมาะสำหรับการงีบหลับก็คือ.... หอสมุด!!!
ผมไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ เพราะที่บ้านมีพี่ฟีฟ่าอยู่น่ะสิ! พี่เขาต้องเซ้าซี้ให้ผมพาพี่เฮดีสมาให้รู้จักอีกแน่ๆ เมื่อคืนกว่าจะขอตัวไปนอนได้ก็แทบแย่ ดังนั้นผมจะหาที่งีบก่อนกลับบ้านไปเจอศึกที่รับมือยากอย่างพี่สาวผู้กระตือรือร้นสนับสนุนน้องชายให้เดินบนทางสีรุ้ง
ผมเหลือบมองเหล่าผู้คนที่จับคู่ซุบซิบ เหลียวมองมาที่ผม รู้สึกประหม่าทำตัวไม่ถูกยังไงไม่รู้ ตอนผมเดินอยู่คนเดียวแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเมื่อเจอกับสายตาและเสียงซุบซิบ ไม่เหมือนตอนที่เดินกับพี่เฮดีส ไม่มีใครกล้า! (แหงล่ะ ไม่กลัวตายก็ลองท้าทายอำนาจมืดดูสิ) เดินกับพวกเพื่อนๆ ก็ไม่เป็นไรมากเพราะอย่างน้อยผมก็เบนความสนใจไปที่เพื่อนได้ แต่ตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียว เริ่มไม่มั่นใจขึ้นมาทันที สายตาของพวกเขาถาโถมเข้ามาหาผมอย่างรุนแรง ผมกำมือไว้แน่น สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วก้าวเดินต่อไป
“เห นั่นเนรัญหรือเปล่าน่ะ ที่เป็นของเล่นชิ้นล่าสุดของเฮดีส”
“เอ๋ อ้อ! ใช่แล้วล่ะ ตายจริง ทำไมมาเดินคนเดียวได้ล่ะ เฮดีสไปไหน?”
“หรือว่าโดนทิ้งแล้วกันนะ ก็เฮดีสน่ะไม่ควงใครนานนักหรอก ฮิๆ น่าสงสารจัง”
“หน้าตาก็ดีแต่เป็นเกย์ แหวะ น่าขยะแขยงชะมัด!”
“นั่นสินะ โลกมันวิบัติไปหมดแล้วว่ะ ตัวผู้กับตัวผู้ แหยะ ขนลุกวะ!”
“อย่าเดินมาทางนี้นะโว้ย อยากอ้วกวะ”
ผมกำหมัดแน่น เม้มปาก อดทนกับคำพูดเยาะเย้ย ถากถาง รังเกียจเดียดฉันท์ต่างๆ นานา บางคนเดินเข้ามามองหน้าผมแล้วหัวเราะคิกคัก บางคนก็ทำหน้ารังเกียจใส่ หยาบคายกว่านั้นคือถุยน้ำลายใส่ ผมหยุดยืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
แม่ง แน่จริง! พูดต่อหน้าพี่เฮดีสสิโว้ย!!!
ผมอยากจะถวายนิ้วกลางให้พวกมันจริงๆ เป็นเกย์แล้วหนักหัวใครที่ไหนกันเล่า ไม่ได้ไปทำต่อหน้าพวกแกสักหน่อย! อารมณ์ของผมคุกรุ่นเต็มที่เหมือนภูเขาไฟกำลังจะระเบิดตูม ทั้งเสียงหัวเราะเสียงดูถูกเหยียดหยามทั้งหลายดังเข้าหูเป็นระยะ มันน่ารำคาญมากๆ เหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้อย่างหนึ่งคือ... พี่เฮดีสนี่ป๊อบชะมัด คนพวกนี้ก็แค่อิจฉาผม โดยเฉพาะผู้หญิงที่มองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“น้ำหน้าอย่างแกนี่นะเป็นแฟนเฮดีส แหวะ! ฝันกลางวันอยู่หรือไงยะ!?” ไม่ทันคาดคำ กลุ่มผู้หญิงที่เดินเข้ามากระแทกไหล่ใส่จนผมเซล้ม พวกเธอเอ่ยจิกกัดเสียงแหลมเบาๆ ระหว่างที่เดินผ่านไป ใบหน้าแต่งแต้มสวยงามแสยะยิ้มเยาะเย้ย
ผมก้มมองพื้นนิ่ง....
นานแล้วที่ผมไม่ถูกผู้หญิงเกลียด รู้สึกเหมือนย้อนเวลาไปสมัยตอนเรียนมัธยมที่ยังไว้ผมยาวอยู่ ให้ตายเถอะ ตอนนั้นผมก็ถูกผู้หญิงเกลียดเข้าไส้แบบนี้เลย ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมพวกเธอถึงได้ไม่ชอบผม เฮ้อ~
“นี่”
“อ๊ะ...!!!?”
“เป็นผู้หญิงพูดแบบนี้แล้วน่ารักเลยนะครับคุณ”
“แล้วไงยะ!? นายเป็นใครมาเสือกได้ยังไง!?”
ผมเงยมองแล้วเลิกคิ้ว
พี่พอล!?
ชายหนุ่มผู้มียิ้มสว่างไสวดั่งดวงตะวันยามอรุณรุ่งเดินเข้ามาจับไหล่ของผู้หญิงที่เพิ่งกระแทกไหล่ผม เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้ม ผู้หญิงกลุ่มนั้นทำหน้าโมโหแต่พอหันไปมองกลับชะงักกับรอยยิ้มดังตะวันของหนุ่มหล่อ เมื่อพวกเธอได้สติกลับมาก็ตวาดแว้ดอย่างไม่ยอมแพ้ สายตาของเหล่าสาวๆ ตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องถึงที่สุด พี่พอลเอียงหน้ายิ้มอย่างลำบากใจเมื่อเห็นท่าทางไม่เป็นมิตรของพวกเธอ
“ผมแค่เตือนด้วยความหวังดีนะครับ คุณหน้าตาสวยขนาดนี้แท้ๆ...แต่การกระทำกลับไม่น่ารักเลย ผมรู้สึกผิดหวังจริงๆ”
“...เอ่อ...ฉัน...”
ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นผู้หญิงดุร้ายพวกนั้นเริ่มประหม่า ต่อกรกับชายหนุ่มรอยยิ้มตะวันไม่ไหว พวกเธอบิดตัวเงยมองหน้าชายหนุ่มลูกครึ่งผมทองที่ต้องแดดก็ยังระยิบระยับบวกกับรอยยิ้มอบอุ่นยิ่งทำให้ดูหล่อเหลาชวนมอง หนุ่มหล่อผู้มีรอยยิ้มอบอุ่นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ดวงตาสีน้ำตาลทองชวนให้คล้อยตามอย่างประหลาด
“ขอโทษน้องเขาสิครับ นะครับ ทำผิดแล้วก็ขอโทษน่ะน่ารักมากเลยนะครับ”
“...กะ...ก็ได้ ขอโทษนะ!”
กลุ่มผู้หญิงที่ตอนแรกยังเป็นนางเสือ ตอนนี้กลายเป็นแมวน้อยน่ารัก หันมาเอ่ยกับผมด้วยน้ำเสียงเบาหวิด พี่พอลยิ้มยกมือลูบศีรษะพวกเธอเบาๆ แล้วเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม พวกเธอสะบัดมือของพี่พอลแล้วรีบวิ่งหนีไปด้วยใบหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศสุก คนอื่นที่ยืนอยู่รอบๆ สะดุ้งได้สติ พวกเขามองหนุ่มรอยยิ้มอบอุ่นเขม็ง โดยเฉพาะผู้ชายที่ทำหน้าเหมือนอยากฆ่าหนุ่มหล่อทางสายตา พี่พอลเอียงหน้าไปสบหน้าสายตาประสงค์ร้ายพวกนั้นเงียบเชียบ
“มองอะไรเหรอครับ?”
สีหน้าและน้ำเสียงเหมือนธรรมดา แต่พวกเหม็นขี้หน้าหนุ่มหล่อผู้เข้ามาแย่งซีนผงะหน้าซีดรีบวิ่งหนีแทบจะติดเทอร์โบ เมื่อกี้นี้มันรังสีอำมหิต รังสีอำมหิตแน่ๆ! ผมคิดผิดแล้วล่ะ ตระกูลนี้มีแต่คนน่ากลัวทั้งนั้น! ผมมองคนที่เข้ามาช่วยอย่างตะลึง พี่พอลหันมามองผมแล้วคลี่ยิ้มอบอุ่นดังแสงอาทิตย์ เอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับเนรัญ?”
“เอ่อ! ไม่ครับ ขอบคุณมาก อ๊ะ!” ผมโบกมือปฏิเสธ สะดุดตากับสีแดงบนฝ่ามือ ผมมองเลือดที่แดงฉาดบนมือของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมมือของผมมีเลือดติดได้ล่ะเนี่ย พอรู้สึกตัว มือของผมก็เจ็บแปลบทันที
ว๊ากกกกก! เลือดดด!
พี่พอลรีบเดินเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว เขาย่อตัวนั่งลงและจับมือผมไปดู เอ่ยกับผมอย่างใจเย็น
“ไม่ต้องตกใจ สงสัยเธอจะเผลอเอามือยันตัวตอนล้มลง แผลไม่ได้ลึกอะไรมากแต่ต้องรีบทำแผลแหละนะ”
“ครับ”
“ทนแป๊บหนึ่งนะ มันแค่ร้อนวูบเดียวเท่านั้น” พี่พอลเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ผมเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจที่เขาพูด
พี่พอลกุมมือของผมที่ได้แผลไว้หลวมๆ ไม่นานแสงสว่างนวลๆ ก็สว่างขึ้นวูบหนึ่ง ผมรู้สึกร้อนที่ตรงแผลแค่ไม่กี่วินาทีมันก็หายไป พี่พอลปล่อยมือของผมแล้วยิ้มกว้าง
“เป็นไง?”
ผมเบิกตากว้าง ยกมือของตัวเองที่กลับมาสะอาดสะอ้านไร้แผลและเลือดดู พลิกมองไปมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เงยหน้ามองชายตรงหน้าอย่างอึ้งปนทึ่ง เมื่อกี้นี่มันอะไรกันน่ะ สุดยอดไปเลย! อย่างกับมีเวทมนต์แน่ะ จะว่าไป...พี่พอลเองก็เป็นคนตระกูลก็อดไลค์เนสนี่น่า! อะพอลโล เทพแห่งดวงอาทิตย์ มิน่า...
“ความสามารถเล็กๆ น้อยๆ น่ะครับ” พี่พอลยิ้มเขินๆ กระแอมแก้เก้อเสียงเบา
“นี่มันสุดยอดไปเลยต่างหากล่ะครับ สมกับเป็นอะพอลโล!”
“แฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
ผมส่ายหน้าชื่นชมเขาอย่างตื่นเต้น เมื่อกี้นี้มันวิเศษมากๆ! เพราะอย่างนี้สินะเขาถึงเลือกเรียนสายการแพทย์ มันเหมาะสมมากๆ เลยล่ะ อาชีพที่ช่วยเหลือผู้คน ยอดเลย ผมมองพี่พอลด้วยสายตาปลาบปลื้มจนอีกฝ่ายเก้อทำตัวไม่ถูก ท่าทางเขินอายของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ผมยิ้มออกมา
“ขอโทษนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยผมไว้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นคนอื่นก็ต้องช่วยอยู่แล้ว” พี่พอลส่ายหน้า ผมมองเขาแล้วยิ้มตอบกลับ
เขาเป็นคนดีจัง รู้สึกว่าผมกับเขามีอะไรคล้ายๆ กันแฮะ มันคล้ายกันจนผมเผลอขำออกมาเลยล่ะ ผมลุกขึ้นยืนด้วยการช่วยเหลือจากแรงดึงของพี่พอล ผมปัดฝุ่นจากเสื้อผ้าเล็กน้อยแล้วหันไปมองอีกคนที่ยืนยิ้มข้างๆ
“พี่พอจะมีเวลาหรือเปล่าครับ?”
“ทำไมเหรอครับ?” เขาทำหน้าแปลกใจถามกลับน้ำเสียงตื่นเต้นหน่อยๆ ผมยิ้มกว้าง
“ผมอยากเลี้ยงกาแฟหรืออะไรสักแก้วเป็นการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ที่ช่วยผมไว้น่ะ”
“...ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง”
“ให้ผมเลี้ยงเถอะครับ” ผมยืนยันหนักแน่น จ้องเขาอย่างมุ่งมั่น พี่พอลนิ่งไปก่อนจะพยักหน้ายอมแพ้ ผมยิ้มอย่างดีใจ
“พี่จะคิดซะว่าเนรัญชวนเดตล่ะกันนะครับ”
“เอ๋!” ผมหันไปมองพี่พอลอย่างตกใจ ไหงกลายเป็นอย่างนั้นล่ะครับ!? พี่พอลหัวเราะขำออกมาทันที
“ล้อเล่นครับ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้”
อย่าล้ออะไรแบบนี้สิครับ ถ้าเกิดคุณแฟนของผมมาได้ยิน เดี๋ยวจะเข้าใจผิดกันเปล่าๆ โอ๊ย ไม่อยากจะคิดว่าพี่เฮดีสจะทำหน้าตายังไง (ก็คงหน้านิ่งแต่แผ่รังสีอำมหิตออกมาแหง) แค่ชวนพี่ไปร้านคอฟฟี่ด้วยกันมันก็เสี่ยงพอแล้วนะ จะว่าไปคงจะไม่เกิดข่าวลือแปลกๆ อย่าง...ผมทิ้งพี่เฮดีสแล้วคว้าหนุ่มหล่อว่าที่แพทย์แทนหรอกนะ แบบนั้นผมคงจะดูเลวมาก สาวๆ ต้องเกลียดผมมากกว่าเดิมแหง
ผมกับพี่พอลมานั่งที่คอฟฟี่ช็อปใกล้ๆ แถวหอสมุด ระหว่างรอเครื่องดื่มและขนมเล็กๆ น้อยๆ พวกเราไม่มีใครพูดอะไรเลย นอกจากยิ้มให้กันไปมา ที่ผมชวนเขามาเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง ผมอยากจะรู้เรื่องพี่เฮดีสมากกว่านี้... แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงไม่ให้มันดูน่าสงสัยหรือน่าเกลียด รายการที่เราสั่งไปถูกวางตรงหน้าเรียบร้อย พี่พอลยกโกโก้เย็นขึ้นมาจิบ ส่วนผมสั่งนมสดปั่น
“ทำไมถึงมาเดินคนเดียวล่ะครับ เฮดีสล่ะ?”
“อ้อ วันนี้เขามาเจอผมไม่ได้ครับ” พี่พอลเริ่มเปิดบทสนทนาด้วยท่าทีสบายๆ ผมรีบตอบแล้วถอนหายใจเบาๆ ตาม พี่พอลทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดได้ เขาพยักหน้ารับ
“จริงสิ พี่ลืมเรื่องต้องสาปของหมอนั้นไปเลย”
“ต้องสาปเหรอครับ?” ผมถามทวนอย่างตกใจกับคำที่เขาเอ่ย
ต้องสาป!?
หมายความว่ายังไง พี่เฮดีสต้องสาปอะไรงั้นเหรอ? เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย มันเป็นเรื่องร้ายแรงหรือเปล่า!? จะเหมือนคำสาปของพวกพ่อมดแม่มดที่สาปแช่งให้เป็นกบหรือปีศาจอะไรแบบนี้ไหม!? มันอาจจะเป็นไปได้นะ อย่าลืมว่าตระกูลของเขามันแฟนตาซี!
พี่พอลโบกมือเล็กๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ เอ่ยอธิบายเพื่อไม่ทำให้ผมเป็นห่วงมากเกินไป “ตระกูลของเราจะเรียกแบบนั้นน่ะ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นผลข้างเคียงจากพรของเทพีเฮร่ามากกว่า ประมาณว่ามีพลังของเทพแต่ก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนกับพลังนั้นอะไรอย่างนี้แหละ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“มันยุ่งยากจังเลยนะครับ นี่มันไม่ใช่พรแล้วมั้ง เป็นภาระซะมากกว่า”
ลองคิดๆ ดูแล้วมันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปสินะ การที่มีพลังเหนือธรรมชาติ เกินขอบเขตของมนุษย์ธรรมดา ผมรู้สึกว่าพวกเขาน่าสงสาร เลือกไม่ได้เลย หากทำตามพันธะนั้นก็จะไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ ถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ก็ยังต้องมีภาระแบกรับชื่อเหล่านั้นอยู่ดี อย่างไหนก็ลำบากพอกัน พี่พอลมองผมอย่างตกใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ สีหน้าแปลกใจเหมือนไม่นึกว่าผมจะพูดแบบนั้นออกมาตรงๆ
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ เดี๋ยวพวกสาวกมาได้ยิน เธอจะลำบากนะ” ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มสว่างไสวอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์เอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมเสียงหัวเราะ “แต่ว่าเธอไม่ได้ชวนพี่มาแค่พูดคุยกันแค่นี้ล่ะมั้ง อยากถามอะไรเกี่ยวกับเฮดีสใช่ไหมล่ะ ถามมาสิ ถ้าพี่รู้ก็บอก” เขาเอ่ยต่อหลังจากหยุดหัวเราะ ท่าทางสบายๆ ทำให้ผมผ่อนคลาย แอบกลัวว่าเขาจะไม่พอใจที่ผมรบกวนเวลาเพื่อมาถามเกี่ยวกับพี่เฮดีส ซึ่งทั้งสองคนไม่ค่อยจะถูกกันซะด้วยสิ
“เอ่อ...เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนน่ะครับ เรื่องที่พี่พูดถึงแฟนเก่าของพี่เฮดีส”
“หือ อ้อ แฟนเก่าของหมอนั้น...ทำไมเหรอ?”
“ผมอยากรู้จักเขาน่ะครับ อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง แล้วทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน”
“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกับเธอเหรอเนรัญ พี่ว่าเธอไม่ต้องรู้น่าจะดีกว่านะ เพราะยังไงซะ ตอนนี้เธอเป็นคนที่หมอนั้นคบด้วย ส่วนคนๆ นั้นเป็นแค่อดีต” พี่พอลยกโกโก้ขึ้นมาจิบแล้วส่ายหน้าเอ่ยปฏิเสธเสียงราบเรียบ ผมมองเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้ามองจานเค้กตรงหน้า ผมรู้ว่าอีกฝ่ายหวังดีและมันก็เป็นเรื่องจริงอย่างที่เขาพูดมา ผมไม่ควรจะใส่ใจกับอดีตแต่ยังไงผมก็อยากจะรู้อยู่ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน
“แต่ว่าผมก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน”
“บอกตามตรง ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมพวกเขาถึงเลิกกัน ไม่มีใครได้เจอกับแฟนเจ้าเฮดีสสักคน เว้นแต่พ่อของหมอนั้น” พี่พอลถอนหายใจแล้วตอบอย่างช่วยไม่ได้
ผมเงยหน้าพร้อมกับเลิกคิ้วฉงนใจ ไม่มีใครเคยเห็นแฟนเก่าพี่เฮดีสเลย? จะว่าไปแล้วพี่โพไซดอนก็เคยบอกว่าพี่เฮดีสหวงแฟนตัวเองมาก ขนาดไม่ยอมให้คนในครอบครัวเจอหรือรู้จัก แต่ว่า...คุณพ่อของพี่เฮดีสรู้จักแฟนคนนั้นของเขาสินะ?
“หลังจากเลิกกับแฟนเก่า เฮดีสถูกควบคุมพฤติกรรมระยะหนึ่ง แถมยังเกี่ยวข้องกับคดีแปลกๆ อีกด้วย ได้ยินมาว่าเป็นคดีที่มีคนตายพร้อมกันด้วยอาการหัวใจวายตั้งหกคน มันเป็นเรื่องผิดปกติ เป็นไปไม่ได้ที่จะตายพร้อมกันด้วยสาเหตุนั้น เฮดีสก็เลยถูกสงสัยว่าเป็นคนทำ...”
ผมมือชาวาบ
คดีคนตายพร้อมกันหกคนด้วยอาการหัวใจวาย!!?
....บังเอิญ! บังเอิญเกินไปแล้ว!!
“พี่พอรู้ไหมครับว่าคดีนั้นเกิดแถวไหน?”
“จำได้ว่าเกิดแถวหมู่บ้านใกล้มอเรานี่แหละ” พี่พอลขมวดคิ้วครุ่นคิดก่อนที่ตอบด้วยท่าทางนึกได้
มือของผมสั่น ตื่นเต้นเมื่อคิดว่าแฟนเก่าของพี่เฮดีสอยู่ใกล้บ้านของผมมาก!? คดีที่มอตโตพูดถึงเกิดแถวบ้านของผม เขากล่าวหาว่าพี่เฮดีสเป็นคำทำ สอดคล้องกับที่พี่พอลบอกผมในตอนนี้ นี่แฟนเก่าของพี่เฮดีสอยู่ใกล้ผมมากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!? แล้วเป็นใครกันล่ะ ผมคิดไม่ออกเลย ใครกันที่พอจะเข้าข่ายคนรักเก่าของพี่เฮดีส
พี่พอลเอ่ยต่อ “ช่วงนั้นพี่ก็เห็นคุณลุงโอเชียนัสไปเยี่ยมเด็กคนหนึ่งที่โรงพยาบาลบ่อยๆ เป็นไปได้มากว่าเด็กคนนั้นอาจจะเป็นแฟนเก่าของเฮดีสก็เป็นไปได้”
“โรงพยาบาลเหรอครับ?”
“ก็โรงพยาบาลที่พวกเราเจอกันไงล่ะ จริงๆ แล้วมันเป็นกิจการหนึ่งในครอบครัวของเรา...”
“...” ผมนิ่ง ช้อนตักเค้กในมือร่วงพื้น พี่พอลเงยหน้ามองผมแล้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าเธอซีดไปนะเนรัญ”
“ปะ...เปล่าครับ ไม่มีอะไร” ผมรีบปฏิเสธแล้วก้มหยิบช้อนที่ร่วงลงบนตัก ดีที่มันไม่ร่วงลงพื้น ผมเงยหน้ามองพี่พอลกำช้อนในมือแน่นแล้วเอ่ยถาม “แล้วช่วงที่พี่เห็นคุณพ่อของพี่เฮดีสเป็นตอนไหนเหรอครับ?”
“ประมาณสามปีก่อนน่ะ”
“...” ผมนั่งนิ่ง สักพักก็รีบก้มหน้าตักเค้กเข้าปาก มือสั่นเล็กน้อย
อะไรกันเนี่ย! ผมเริ่มรู้สึกกลัวอย่างไม่รู้สาเหตุ ตัวเย็นเยียบไปหมด ผมครุ่นคิดกับตัวเองเงียบๆ นึกถึงเรื่องราวแปลกประหลาดต่างๆ ไม่รู้ทำไมพอเอาพวกมันมาค่อยๆ วางเรียงต่อกัน มันกลับลงตัวพอดี ใจผมหายวาบ เหงื่อแตกพลั่ก ผมเอ่ยถามสั่นเครือ
“พี่เฮดีสเป็นผู้ใช้คำพูดสินะครับ?”
หัวใจเต้นตุบตับ ไม่อยากได้คำตอบแต่ผมก็อยากจะรู้
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นเขา...เขา...ก็ลบความทรงจำของคนได้ใช่ไหมครับ!?”
TBC.
ตั้งใจจะอัพให้ทันวันเกิดตัวเองเพื่อเป็นการขอบคุณทุกๆ คนที่อวยพรให้
แง้! แต่มันไม่ทันอะ ขอโทษนะ ผ่านวันเกิดมาแล้วตั้งสี่วัน อ่า ช้าไปไหน
-
แวะมากบวกเป็ด
ในที่สุดก็มาอัพแล้ว :mew1: :mew1:
-
อีกนิด อีกนิด เรื่องมันเดินไปได้อีกนิดนึงแล้ว
-
ตัวเองหรือเปล่า?
-
แฟนเก่าน่าจะเป็นรัญน่ะนะ เดาๆ
-
แฟนเก่าคนนั้นก็คือเนเน่นั่นแหละ
-
ลึกลับซับซ้อน จังงงง :katai1: :katai1: :katai1:
-
เนเน่กำลังจะรู้ความจริงแล้ว.....
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาแล้วไงงงงงงงงงงงง :katai1:
เริ่มเข้าช่วงเปิดเผยความจริงแล้วสินะ!!!!!
ลุ้นนน ลุ้นนนนนนน :z3: รอตอนต่อไปปป :กอด1:
-
อยากรู้แล้วนะ
ขอบคุณ :)
-
เราเดาไม่ได้เลย คิดไม่ออกอ่ะ มาต่อเลย :hao6:
-
เหมือนจะเข้าใกล้ความจริงมาอีกนิด แต่เอาจริงๆ..เราจำตอนเก่าๆไม่ค่อยได้เท่าไหร่อ่า
เอาไว้รอคนแต่งมาเฉลยดีกว่าเนอะ :katai2-1:
-
สั้นจังเลยน๊าาาาาา.. อยากอ่านต่ออ่ะจ้า :katai1:
-
ลุ้นๆๆ รอติดตามอยู่นะคะ
-
แฟนเก่าเฮดีสก็คงเป็นเนเน่แหง่มๆ
โดนลบความทรงจำสินะ T^T
-
อ้อ มันเปนอย่างนี้นี่เอง
-
น้องรันเริ่มจะรู้อะไรมากขึ้นแล้วสินะ
-
เข้มข้นๆ
-
HBD ย้อนหลัง ค่าาา เพิ่งรู้ว่าวันเกิดคนแต่ง
อ่าาาาา เรื่องราว ชักซับซ้อนนนนน
-
แฟนเก่าที่ว่านั้นคือเนเน่นั่นแหละ
-
กรี๊ดดด ค้างมากก :z3:
ปริศนาใกล้กระจ่างแล้วสินะ
-
เนเน่เราใกล้จะปะติดปะต่อเรื่องได้แล้วนะเฮดีส
รอตอนต่อไป :z2:
-
เหมือนเข้าใกล้ความจริงไปอีกขั้น :katai5:
:L2: :L2: :call: :call:
-
ปล่อยให้อยากรู้ละจากไป แล้วยังไม่ค่อยมาอัพอีก แบบนี้เรียกค้างระยะยาว เพลียแพบบบบ :ling1:
-
เนเน่น่าจะรู้ตัวแล้วสินะ :hao3:
-
้นเน่ จะรู้ความจริงแล้วววว
-
กรี๊ด ตื่นเต้น
หรือที่ลืมไปทั้งหมดนี่เป็นเพราะพี่เฮดีสกัน
-
ชุ้นเกลียดTBCก็วันนี้ล่ะค่ะ
#เน่คือแฟนเก่าไม่ต้องเดาเลย
-
ความลับกำลังจะถูกเปิดเผยแล้ว
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะพี่ปอยย อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
หนูเนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว
แต่พวกแมลงรอบตัวนี่น่ารังเกียจจริงๆ
เมื่อไหร่เฮดีสจะมาหาน้องนะ
รอตอนหน้าเพราะเราสัมผัสได้ว่าปมกำลังคลาย
-
เนเน่ใช่ไหมมม :katai1:
-
ใกล้ละ เนเน่ใกล้รู้ความจริงละ
หรือจะคิดมากไปไกลเกินแทน? 5555
-
เนเน่จะรู้ความจริงแล้วววววว
-
:hao7: :hao7:
-
ลุ้นๆ ใกล้จะรู้ความจริงแล้ว
-
:z3:เห็นแววมาม่าชามโต
-
ในที่สุดก็มาต่อสักที แบบแอบค้างอ่าา
ตกลงแฟนเก่าคือเนเน่ คนที่ตายใช่ครอบครัวเนเน่อ่ะป่าว
ไม่นะ!!!!ไม่เอาดราม่า!!!
-
สุดขั้ว 28
“ขอบคุณมากนะครับที่มาคุยกับผม”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก พี่เองก็อยากจะคุยกับเธอเหมือนกัน”
“เอ่อ...ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาจริงๆ ครับ”
“บอกแล้วว่าไม่เป็นไร อย่าคิดมาก” พี่พอลโบกมือไปมาแล้วเอ่ยไม่ให้ผมรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ พี่พอลมองผมแล้วหัวเราะเบาๆ ผมมองเขาแล้วยิ้มออกมาเหมือนกัน พวกเราคุยกันต่อเรื่อยเปื่อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพี่เฮดีส เรื่องในตระกูลก็อดไลค์เนส เรื่องร้านของพี่ยู รู้สึกสบายใจที่ได้พูดกับคนตรงหน้า มันเหมือนกับเจอกับแสงอาทิตย์อบอุ่นในตอนเช้าที่เย็นสบาย รู้สึกเบาตัวขึ้นเยอะหลังจากฟังอะไรหลายๆ อย่างจากเขา
“เอ่อ...แล้วที่บอกว่าต้องสาปนี่...ทุกคนเลยเหรอครับ?”
“ใช่ แล้วแต่จะหนักหรือเบาตามชื่อที่ตั้ง ไม่ใช่ว่าเราจะรู้ตั้งแต่แรกว่าเราต้องสาปอะไร แต่ต้องใช้เวลาสังเกตและพิจารณาจนแน่ใจล่ะนะ การต้องสาปของเฮดีสถือว่าหนักทีเดียว ถ้ามีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งมีชีวิตใดครบเจ็ดวัน สิ่งนั้นก็จะตาย ช่วงเด็กๆ สัตว์เลี้ยงที่หมอนั้นเลี้ยงน่ะตายเรียบเลย” พี่พอลพยักหน้ารับแล้วเอ่ยต่อด้วยท่าทางเห็นใจ เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะถอดหายใจ “หมอนั้นถึงต้องหลีกเลี่ยงที่จะพูดกับใครมากๆ แค่เป็นคนใช้คำพูดก็ต้องควบคุมตัวเองจะแย่อยู่แล้ว ยังต้องคอยระวังไม่ให้พบใครเกินสี่ห้าวันอีก เป็นพี่ล่ะก็คงปวดหัวจนตายแน่ๆ”
นั่นสินะ ผมก็รู้สึกว่าเขาต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ต้องคอยควบคุมตัวเองอยู่ตลอดแบบนี้ ถ้าเผลอตัวอาจจะทำให้ใครคนหนึ่งมีอันเป็นไปเลยก็ได้ คิดๆ ดูแล้วชีวิตคนธรรมดานี่มันดีที่สุดแล้วจริงๆ จะว่าไปแล้วพี่พอลดูท่าทางจะไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่เขาบอกว่าทุกคนในตระกูลก็อดไลค์เนสต้องสาปทุกคนนี่น่า
ผมจ้องเขาแล้วถามไปตรงๆ
“แล้วพี่ล่ะครับ?”
“เอ๊ะ พี่เหรอ?” พี่พอลทำหน้าแปลกใจที่จู่ๆ ผมก็ถามเกี่ยวกับเขา พี่พอลยิ้มที่มุมปาก แต่ผมรู้สึกว่ามันเศร้าพิกล
“ถึงจะไม่ชัดเจนมาก แต่คิดว่าการต้องสาปของพี่มันอาจจะเป็น...หลงรักเขาข้างเดียวน่ะ”
“เอ๋ ไม่อยากจะเชื่อ พี่ออกจะหน้าตาดี แถมยังสุภาพ มองยังไงก็ไม่น่าจะเป็นพวกแอบรักข้างเดียวนะครับ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เลย! ตั้งแต่สมัยเด็กแล้วพี่น่ะหลงรักอยู่ข้างเดียวตลอดเลย”
“มันก็น่าเศร้าไม่ใช่เหรอครับ?” ผมมองเขาที่หัวเราะไปพูดไปเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย แล้วรู้สึกขัดแย้งกันยังไงไม่รู้ พี่พอลชะงักแล้วหยุดหัวเราะ เขาเงียบๆ แล้วยิ้มอย่างขมขื่นออกมาแทน ผมอยากจะตบปากของตัวเองนัก จริงๆ แล้วตัวเขาเองก็เจ็บปวดแต่แค่ไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง ทำไมคนตระกูลนี่ถึงได้มีแต่คนน่าสงสารแบบนี้นะ!?
การต้องสาปของพี่เฮดีสเทียบอะไรไม่ได้เลยกับการต้องสาปของพี่พอล! หลงรักข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งมาตลอด มันเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก นี่พี่พอลยังยิ้มอยู่ได้ยังไงกัน!? การหลีกเลี่ยงคำสาปของพี่เฮดีสคือเว้นการติดต่อเมื่อครบสี่วัน ส่วนพี่พอลก็ต้อง...ไปรักคนที่รักเขาก่อนน่ะสิ ผมหวังว่าจะมีคนดีๆ มาหลงรักพี่ชายแสนดีคนนี้เร็วๆ ไม่น่าจะนานเพราะพี่พอลดีขนาดนี้ใครจะไม่ชอบกัน!
พี่พอลถอนหายใจ เขายกมือตบไหล่ของผมเบาๆ
“พี่ต้องไปแล้วนะ เธอเองก็อย่าคิดมากเกี่ยวกับแฟนเก่าของไอ้เฮดีสมันเลย พี่เชื่อว่าตอนนี้เจ้านั้นต้องชอบเธอมากแน่ๆ ถึงขนาดให้แม่เทพธิดาประจำตระกูลของเรามาคุ้มกันเธอเชียวนะ” พี่พอลหัวเราะขำ สายตาของเขาเหลือบมองไปข้างๆ ตัวผม ผมมองตามสายตาของเขาแล้วสะดุ้งโหยง
อะไรนะ!!? เทพธิดา? คุ้มกัน? ผมยิ่งเบิกตากว้างอุทานอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ โต๊ะของเราก็มีแขกไม่รับเชิญปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน ผมหน้าซีด ปากสั่น ไม่จริงงงงงง!!!? ลินเช่ย์งั้นเหรออออออ!!?
“อ๊ะ แย่ล่ะ เธอไม่รู้เหรอ?” พี่พอลถามผมอย่างแปลกใจ
ผมยังอ้าปากหวอ ตกใจสุดขีดที่เห็นเทพธิดาสีจาง ลินเช่ย์โผล่มานั่งอยู่ข้างๆ อย่างทันทีทันใดแบบนี้ นี่มันอะไรกันนนน!? มาได้ยังไง มาตั้งแต่เมื่อไร!!? คนที่โผล่ปรากฏตัวกะทันหันนั่งตักเค้กกินหน้าตาเฉย ท่าทางไม่สนใจคนที่ตกใจเกือบเป็นลมข้างๆ อย่างผมสักนิด
“เจ้านั้นท่าจะหวงของมันล่ะนะ งั้นฉันกลับก่อนนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ”
“คะ...ครับ! ขอบคุณมากครับ”
“เต็มใจรับใช้ครับ” พี่พอลยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเดินออกไปจากร้าน
ผมมองส่งเขาจนลับตาแล้วหันขวับมามองเทพธิดาสาวที่นั่งกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย พอกินหมดก็หายตัวแวบไปทันที ยังไม่ทันได้ถามอะไรเลยสักคำ! ผมอ้าปากพะงาบๆ แล้วทำเสียงในลำคอ พี่เฮดีสสั่งให้เธอตามติดผมอย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ? นี่เขาคิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมขนาดต้องส่งบอดี้การ์ดมาคุ้มครองเลยงั้นเหรอ.... อ๊ะ โธ่เอ๊ย! แบบนี้ยิ่งทำให้ผมสงสัยไปกันใหญ่ ยิ่งเขาระแวงมากผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาเลย.... ต้องมีอะไรแน่ๆ!
“ถ้าอย่างนั้นเขา...เขา...ก็ลบความทรงจำของคนได้ใช่ไหมครับ!?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผู้ใช้คำพูดทำทุกอย่างได้หมดหากต้องการ นั้นทำให้คนที่มีพลังนี้แข็งแกร่งสุดๆ”
“อ่า ถ้าเขาอยากทำก็ทำได้...”
“ใช่ ทุกๆ สิ่งที่ถูกสั่งจะทำตามคำพูดของเขายกเว้นแค่กรณีพิเศษล่ะนะ”
“ถ้าเกิดเขาสั่งให้ไม่ต้องจำบางอย่างก็คงได้สินะ”
“อ่า ก็คงได้ ว่าแต่รัญถามไปทำไมเหรอ?”
“ปะ...เปล่า เปล่าครับ ไม่มีอะไร แค่สงสัยเฉยๆ!”
เฮ้อออออ!
จู่ๆ ทำไมผมถึงคิดอย่างนั้นนะ เมื่อสามปีก่อนผมจำอะไรไม่ได้เลย เหมือนความทรงจำมันกระโดดข้ามไป จำได้ชัดเจนตอนขึ้นชั้นมอห้า ตอนอยู่ชั้นมอสี่เหมือนมันหายไปซะดื้อๆ ผมเข้าโรงพยาบาลเมื่อสามปีก่อน โรงพยาบาลที่เข้าก็เป็นโรงพยาบาลที่ครอบครัวของพี่เฮดีสเป็นเจ้าของ ว่าคิดดูแล้วผมไม่มีปัญหาไปรักษาที่โรงพยาบาลแบบนั้นได้หรอก! แล้วทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ ผมเป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาลกัน ผมนั่งขมวดคิ้วมุ่นครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ที่รวบรวมทีละเล็กทีละน้อยมาได้
ระหว่างทางกลับบ้าน ส้มหวานก็โทรมาหาผม ไม่ได้ติดต่อกันนานเชียว ตั้งแต่มีแฟนสาวเจ้าเพื่อนบ้านี่ก็ไม่โผล่หัวมาให้เห็นหน้าเลย ผมจอดรถที่หน้าบ้านแล้วรับสายเพื่อนสาวหัวใจแมนเต็มร้อย
“ว่าไงวะ?”
[ไอ้รัญญญ! อาทิตย์ฉันจะกลับบ้านนะ!]
“เออ กลับก็กลับสิวะ โทรมาบอกทำไม ว่างโทรด้วยเหรอวะ?”
[อุ๊ยตาย ไม่ได้คุยกันแป๊บเดียว เดี๋ยวนี้มีประชดนะโว้ย อะไรกัน น้อยใจเหรอวะ?]
“น้อยใจบ้าอะไร นึกว่าตายไปแล้วซะอีก หายเงียบไปนาน”
[ขอโทษล่ะกันน้า แกคงจะเหงาล่ะซี่ โฮะๆ หาแฟนมาสักคนสิจะได้ไม่เหงา]
มีแฟนแล้วโว้ย ไม่ต้องหา!
ผมถอนหายใจเดินเข้ามานั่งบนโซฟา พอดีพี่ฟีฟ่าเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยจานผลไม้และของหวาน ผมคุยกับส้มหวานต่อ สักพักใหญ่พี่ฟีฟ่าก็เดินออกไปรับโทรศัพท์ ผมหยิบมะม่วงกินแล้วหัวเราะกับส้มหวานที่เล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง ก่อนที่จะวางสาย ผมก็คิดได้ว่าต้องถามอะไรบางอย่าง
“เอ้อ แกจำได้ไหมเมื่อสามปีก่อนที่ฉันเข้าโรงพยาบาล ตอนนั้นฉันเป็นอะไรวะ?”
ส้มหวานเงียบไปจนผมต้องเรียก
[อ้อ! จำได้ๆ ถามทำไมวะ?]
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ช่วงนั้นจำอะไรไม่ได้ก็เลยสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไรน่ะ”
[จะเป็นอะไรไปล่ะ! แกเดินซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือก็เลยถูกรถชนไง โชคดีแค่ไหนที่ไม่ตายน่ะ]
“เหรอ? แต่ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ?”
[จำไม่ได้ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ตอนนั้นแกถูกรถชนหัวกระแทกพื้นเลยทำให้จำอะไรไม่ค่อยได้ เออ แค่นี้นะ ถึงเวลาไปรับแฟนแล้ว แล้วเจอกันโว้ย!]
“เดี๋ยวสิเฮ้ย!”
ไม่ทันจะได้ถามอะไรมากส้มหวานก็ตัดสายไปทันที ผมออกจะแปลกใจว่าจะไปรับแฟนสาวของมันได้ยังไง ก็ไหนบอกว่าแฟนกลับบ้านไง จะไปรับแฟนที่ไหนอีก? ไอ้ท่าทางลุกลี้ลุกลนของเพื่อนสมัยเด็กมันยิ่งทำให้ผมสงสัยมากกว่าเดิมซะอีก ผมถูกรถชนจริงๆ งั้นเหรอ? คิดยังไงก็คิดไม่ออกเลยว่าตัวเองเคยประสบอุบัติเหตุรุนแรงขนาดนั้นมาก่อน ผมมองมือถือแล้วถอนหายใจเฮือก
“อะไรกัน มองมือถือแล้วถอนหายใจแบบนั้น รอแฟนโทรมาแต่เขาไม่โทรมาล่ะสิ” พี่ฟีฟ่าเอ่ยแซวพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ ผมเงยหน้ามองพี่สาวแล้วส่ายหน้าไปมา
“เปล่าสักหน่อย วันนี้พี่เฮดีสไม่โทรมาหรอก”
“อ้อ แกก็เลยหงุดหงิดงั้นเหรอ ตายแล้ว! เณรน้อยของพี่มีพัฒนาซะแล้ว” พี่ฟีฟ่านั่งลงตรงข้ามกับผมแล้วหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ผมทำหน้าบึ้งที่ถูกอีกฝ่ายเอาเรื่องนี้มาหยอกล้อ ครั้งแรกก็พอจะฟังผ่านๆ ไปได้แต่พอโดนหลายๆ ครั้งก็ชักจะรำคาญขึ้นมาจริงๆ แล้ว พี่สาวคนสวยหยิบผลไม้ทานพลางมองผมด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
“พี่จำได้หรือเปล่าเมื่อสามปีก่อนผมเคยเข้าโรงพยาบาล”
“...อ้อ อืม จำได้สิ มีอะไรเหรอ?” พี่ฟีฟ่าที่กำลังผ่อนคลายสบายอกสบายใจก็เปลี่ยนท่าทีทันทีที่ผมเอ่ยปากเรื่องนี้ไป ผมมองพี่ฟีฟ่าอย่างแปลกใจ เธอรีบปรับเปลี่ยนท่าทาง หัวเราะออกมาเบาๆ แล้วถามกลับ ผมยิ้มตอบเธอแม้ในใจจะสงสัยมากแค่ไหนก็ตาม ท่าทางมีพิรุธชอบกล
“ผมเป็นอะไรถึงเข้าโรงพยาบาลอะ ช่วงนั้นจำไม่ค่อยได้เลยสงสัยนะครับ”
“โอ๊ย แกน่ะเป็นหวัดใหญ่ไงเล่า เป็นหนักเลยล่ะ! ยังจำได้ว่าพวกเราตกใจแค่ไหน!”
“หวัดใหญ่งั้นเหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิ! แล้วแกคิดว่าเป็นอะไรล่ะ”
“เปล่าครับ มื้อเย็นพี่จะกินอะไร เดี๋ยวผมจะไปตลาด”
“อะไรก็ได้แล้วแต่แกเถอะ”
“ครับ งั้นพี่เฝ้าบ้านนะ เดี๋ยวผมมา” ผมลุกขึ้นเอ่ยด้วยท่าทางเป็นปกติ เดินออกไปจากบ้าน พอหันกลับไปพี่ฟีฟ่าก็รีบฉีกยิ้มกลับมา ผมยิ้มตอบเล็กๆ แล้วเดินไปที่รถ
มือของผมชาไปหมด
...ตกลงมันยังไงกันแน่!?
เมื่อสามปีก่อนผมเป็นอะไรกันแน่ ทำไมสองคนนี้ถึงได้ให้คำตอบที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว ทำไมส้มหวานถึงบอกว่าผมถูกรถชนแต่พี่ฟีฟ่ากลับบอกว่าผมเป็นไข้หวัดใหญ่!? หรือว่าระหว่างสองคนนี้คนใดคนหนึ่งจำไม่ได้แล้วโกหก? แต่ว่ามันไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องโกหก ก็แค่บอกว่าจำไม่ได้ก็พอนี่น่า แต่กลับโกหกผมแบบนั้น หรือจริงๆ แล้วคนที่โกหกอาจจะเป็นทั้งสองคนเลยก็ได้!?
ผมพยายามครุ่นคิดความทรงจำที่ขาดหายไปในช่วงนั้นแต่มันกลับไม่ได้ผล ยิ่งไปกว่านั้นผมกลับจำได้แค่ความฝันเพ้อเจ้อแปลกๆ พวกนั้นจนสับสนไปหมด ความทรงจำที่หายไปกับความฝันที่แปลกประหลาด แถมความฝันเหล่านั้นกลับเป็นช่วงที่ผมจำอะไรไม่ได้เลย เป็นช่วงที่ผมเรียนอยู่ชั้นมอสี่พอดี บ้าจริง ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกมากขึ้นทุกที
ผมพลิกตัวไปมา คิดเรื่องนี้จนนอนไม่หลับเลย
จะว่าไปแล้วผมเริ่มฝันแปลกๆ แบบนั้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ ถ้าคิดไม่ผิดคงจะเป็นตอนที่ลินเช่ย์ปรากฏตัวต่อหน้าผมครั้งแรกแน่ๆ เหมือนลินเช่ย์จะเคยพูดอะไรแปลกๆ กับผมด้วยนี่น่า เกี่ยวกับความทรงจำ...
“ลินเช่ย์ อยู่หรือเปล่า?” ผมเปิดปากถามหาเสียงแผ่วเบา กรอกตาไปมาอย่างระแวง ลองเรียกอีกครั้งแต่ก็ไม่มีแม้แต่เสียงจะขานรับ ผมถอนหายใจ ทั้งโล่งอกและเสียดาย
ตอนเย็นยังอยู่เลยหรือว่าจะกลับไปแล้ว?
ผมไม่คิดเรื่องยุ่งๆ ในสมองแล้วพยายามที่จะข่มตาหลับให้ได้
“ว้ากกกกก!!! ทำไมหน้ามึงเป็นอย่างนั้นไอ้รัญ!?”
“เฮ้ยยยย! แพนด้าหลงมาจากไหนกันฟะ!?”
ผมหันไปมองซันเซ็ตกับซีเนียร์ที่แหกปากร้องตกใจเมื่อเห็นหน้าของผม
เว่อร์! เว่อร์กันจริงๆ! แค่นอนไม่หลับ สภาพคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก...มั้ง
“แค่ไม่ได้นอน อย่าพูดเว่อร์สิวะ” ผมหัวเราะแฮะๆ เอ่ยปรามทั้งสองหนุ่มที่ทำหน้าแตกตื่นตกใจโวยวายเสียงดัง พาลทำให้คนอื่นๆ มองมาที่ผมอย่างสงสัย ยิ่งนานไปผมเริ่มปวดหัว ตาก็แสบไปหมด อยากนอนจังแต่วันนี้มีเรียน ผมไม่อยากจะขาด โอเล่มองผมอย่างเป็นห่วง สีหน้าเหมือนกลัวว่าผมจะฟุบไปต่อหน้า
“กูว่ามึงกลับไปนอนเหอะวะ หน้าซีดอย่างกับจะเป็นลม”
“เดี๋ยวจะเริ่มชั่วโมงแล้ว กูไม่อยากขาดเรียนวะ”
“โธ่เอ๊ย ขาดแค่ครั้งสองครั้งก็ไม่เป็นอะไรหรอก มึงดูไอ้ซันเซ็ตสิ ขาดไปตั้งหลายครั้งแล้วมันยังไม่แคร์เลย!” ซีเนียร์สนับสนุน เห็นด้วยกับความคิดของโอเล่ ไม่วายจะแว้งกัดเพื่อนฉายาเพลย์บอยผู้มีประวัติโดดเรียนโชกโชน คนโดนกัดไม่รู้ตัวพยักหน้าหงึกหงักเห็นตามกัน
“ไม่เป็นไรหรอก กูไหว” ผมยิ้มนิดๆ เจ้าพวกนั้นมองมาอย่างกังวล มอตโตทำสายตาเหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่เปิดปากพูดอะไร
เริ่มชั่วโมงเรียนในตอนเช้า ผ่านไปสามสิบนาทีเหมือนมันนานเป็นปี โอ๊ยยยย ผมไม่ไหวแล้ว ร่างกายมันชา ไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆ โน้มตัวลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก อ่า ผมต้านแรงโน้มถ่วงไม่ไหวแล้ว ของีบหน่อยล่ะกัน แป๊บเดียว! ผมหลับตาพักสายตา
“...เฮ้ย ไอ้รัญ เฮ้ย! ไอ้รัญ!”
“หา! ...มีอะไรวะโอเล่ เสียงดังทำไม? เรากำลังเรียนอยู่นะ” ผมสะดุ้งตัวตื่น เงยหน้าเห็นโอเล่ก็เอ่ยเตือนอีกฝ่ายพร้อมกับกุมศีรษะที่มึนๆ จากการเพิ่งตื่นนอน
“ละเมอเหรอไง เลิกเรียนแล้วโว้ย!” ซันเซ็ตตบโต๊ะตรงหน้าผมเสียงดังเหมือนจะปลุกให้ผมตื่นเต็มตา มองหันไปมองเขาอย่างงงๆ หา เลิกเรียนแล้วงั้นเหรอ? เอ๊ะ ผมเพิ่งนอนได้แป๊บเดียว จะพักสายตาหน่อยเดียวเอง ทำไมถึงกลายเป็นนอนเพลินจนหมดชั่วโมงแบบนี้เนี่ย!?
“อ้าว ลุกๆ ไปกินข้าวเที่ยงแล้วค่อยกลับไปนอนต่อ” โอเล่เก็บหนังสือและสมุดให้กับผมที่ยังนั่งงง ผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างเบลอๆ มอตโตที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้น
“มือถือมึงหรือเปล่ารัญ?”
“หา อะ เออ ใช่จริงๆ ด้วย” ผมสะดุ้งล้วงมือไปหามือถือในกระเป๋า มันกำลังสั่นครืดๆ ผมมองหน้าจอที่ขึ้นชื่อใครบางคนแล้วเงยหน้ามองพวกเพื่อนๆ พวกนั้นเหมือนรู้ว่าใครเป็นคนโทรมา พวกมันขอตัวเดินออกไปก่อนผม หลังจากที่เพื่อนๆ เดินออกไปจากห้องผมก็รับสาย
“ครับ”
[ฉันรออยู่หน้าคณะนาย]
“เอ๊ะ พี่มาที่คณะผมเหรอ? ทำไมล่ะ?”
[อย่าถามอะไรงี่เง่า รีบๆ มา]
พี่เฮดีสเอ่ยเสียงเข้มตัดบทพร้อมตัดสายไปอย่างรวดเร็ว
ผมยืนอึ้งอยู่ อะไรของเขา ถามแค่ไหนก็ไม่ได้เลยหรือไง ผมถอนหายใจเฮือก แม้จะดีใจว่าจะได้เจอกันแล้วแต่ทำไมไม่รู้ ผมกลับรู้สึกกลัวที่จะเจอกับเขาตอนนี้ โธ่เอ๊ย ผมคิดอะไรไม่ออกเลย หัวมันเหมือนหมุนติ้วๆ อยู่ตลอด การโต้รุ่งไม่หลับไม่นอนนี่มันไม่ดีเอาซะเลย
ผมเดินมาสมทบเพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง สีหน้างัวเงียเหมือนยังไม่ตื่น เฮ้อ เพราะนั่งหลับหรือเปล่านะ ถึงได้ปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้
“แล้วนี่แกจะกลับยังไงวะรัญ?”
“อ้อ พี่เฮดีสมารอที่หน้าคณะแล้วน่ะ”
“ห๊า!” ซันเซ็ตกับซีเนียร์ร้องอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะโวยวายใครบางคนที่ถ่อมาที่นี้โดยไม่เกรงอะไรใดๆ
“เจ้านั้นมันไม่กลัวอะไรเลยหรือไงกันนะ!? ที่นี้คณะเกษตรนะโว้ย ไม่ใช่คณะวิศวะ!”
“บางทีเจ้านั้นอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าที่นี้คือคณะเกษตร” มอตโตเอ่ยเสริมด้วยสีหน้าปลงตกสุดๆ ผมยิ้มแห้งๆ ให้พวกมัน นั่นสินะ เล่นอยากมาตอนนั้นก็มาเลย ไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าที่นี้เป็นคณะเกษตร ศัตรูตลอดกาลของคณะวิศวะ
“อ๊ายยย พี่เฮดีสเท่สุดๆ ไปเลย!” โอเล่กรี๊ดกร๊าดปลื้มอย่างแรง
โชคดีแค่ไหนที่ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงคงจะเข้าทางเขาอีกแหละ รู้สึกช่วงนี้บ่นว่าอยากได้เหงื่ออยู่ ผมเอ่ยขอตัวกับพวกเพื่อนๆ แล้วรีบตรงดิ่งไปหาเขา ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเบื่อหน่ายหาอะไรกระแทกเท้ากระแทกมือซะก่อน
“เดี๋ยวนี้แม่งไปแต่กับแฟน ทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงตลอดเลยวะไอ้รัญ”
“แล้วทีมึงล่ะซัน หายหัวไปกับผู้หญิงบ่อยๆ กูไม่เห็นจะบ่นสักครั้ง” ผมตอกกลับซันเซ็ตอย่างรวดเร็ว เจ้าเพื่อนบ้านั่นก็อ้าปากเหวอ หันไปฟ้องซีเนียร์ที่เดินทำหน้าเนือยๆ อยู่ด้านข้าง
“ดูสิแม่! เดี๋ยวนี้ลูกเรามีย้อนศร ต้องเป็นไอ้ลูกเขยเฮงซวยนั่นแน่ที่ทำให้ให้ลูกเราก้าวร้าวแบบนี้ พ่อรับไม่ได้!”
“ก็มันพูดเรื่องจริงนี่หว่า” ซีเนียร์เอ่ยรับเสียงราบเรียบ ทำเอาผู้เป็นพ่อดิ้นพล่าน
“แมมมมมม่!”
“ไปล่ะ แล้วเจอกัน”
“โชคดี ฝากความคิดถึงให้พี่เฮดีสด้วยนะ!” โอเล่ยิ้มแป้นโบกมือให้กับผม ส่วนคนอื่นๆ ก็พยักหน้ารับ เหลือแค่คุณพ่อที่ทำหน้าหงิกสะบัดหน้าพรืด ผมหัวเราะขำไอ้ซันเซ็ตที่ทำเป็นงอน ผมเร่งรีบวิ่งไปหน้าคณะ
พี่เฮดีสยืนกอดอกทำหน้านิ่งไร้อารมณ์อยู่ท่ามกลางสายตาเด็กเกษตรนับหลายสิบคู่ ผมเห็นเขายืนไม่ใส่ใจกับสายตาพวกนั้นเลยสักนิด ผมหยุดวิ่ง พักหายใจแป๊บหนึ่ง เหล่าสายตาหลายสิบคู่ก็เลื่อนมามองที่ผมแทน หยา รู้สึกถึงแรงกดดันจากสายตารุ่นพี่ในคณะ ผมเดินตัวลีบๆ ไปหาคนที่เก๊กหน้าหล่อไม่สุงสิงกับใคร แม้จะมีสาวๆ ใจกล้าเดินเข้าไปทักทายก็ตาม
“น้องรัญครับ”
“คะ...ครับ” ผมหันไปมองรุ่นพี่คนหนึ่งในคณะเอ่ยเรียกผมขึ้นมา
ตายละหวา ต้องโดนตักเตือนเรื่องที่เป็นต้นเหตุพาศัตรูของคณะมาเสนอหน้าสลอนแบบนี้แน่ๆ ผมเอ่ยรับเสียงเบาอย่างกังวลใจ มองหน้ารุ่นพี่ผู้ชายที่เดินย่ามเข้ามาหาด้วยสีหน้าซีเรียสมากๆ เหวอ! ทำหน้าเหมือนคอขาดบาดใจแบบนั้นต้องโดนด่าเป็นชุดแน่เลย ผมเกร็งตัวรับบทลงโทษจากรุ่นพี่ชั้นปีสูงของคณะ
“น้องคิดดีแล้วเหรอที่ไปคบกับไอ้คณะเกียร์ชำรุดนั่น!”
เอ๊ะ
“ใช่! น้องเป็นเสมือนนางฟ้าในหมู่มารของคณะเกษตรแท้ๆ ทำไมถึงโดนไอ้พวกเกียร์ง่อยๆ คาบไปแดกได้!”
หา นางฟ้าในหมู่มาร?
“เลิกกับมันเถอะๆ! เลิกตอนนี้ก็ยังไม่สาย!”
ผมมองรุ่นพี่ในคณะร้องไห้คร่ำครวญด้วยความงุนงง ไม่ได้โดนด่าก็ดีอยู่หรอกแต่แบบนี้ก็ทำให้ผมปวดหัวเหมือนกัน ผมถูกพวกเขาเขย่าตัวไปมาจนหัวสั่นด๊อกแด๊ก น้ำตาของลูกผู้ชายหัวใจเกษตรหลั่งจนจะเต็มแกลลอนอยู่แล้ว ท่าทางจะเจ็บปวดเสียใจมากๆ กับการที่ผมคบหากับพี่เฮดีส
“เฮ้ย อย่าเอามือโสโครกนั่นมาจับแฟนคนอื่นตามใจชอบสิวะ” เสียงอันหล่อเข้มแต่กลับเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเอ่ยขึ้นขัดเสียงคร่ำครวญ มือใหญ่โอบรอบเอวของผมพร้อมดึงกระชากถอยออกมา หลังของผมกระแทกเข้ากับอกกว้างแข็งปึงของใครบางคน ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนด้านหลังซึ่งทำหน้านิ่ง เขายกมือชี้หน้าพวกรุ่นพี่ชั้นปีสูงของคณะผม ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเอ่ยวาจาน่าตบ
“นี่แฟนของฉัน เข้าใจไหมไอ้พวกทำไร่ทำนา”
TBC.
แหม ฉลองเยอรมันได้แชมป์บอลโลกค่ะ /ไม่เกี่ยวโว้ยยยยย!
โอเค ทำสถิติต่อไปหนึ่งตอนต่อหนึ่งอาทิตย์ จะพยายามมาต่อเรื่อยๆ
พลันได้กลิ่นดราม่าโชยมา แต่ไม่รู้จะดราม่าได้แค่ไหน สงสารเฮดีส(?)
สุดขั้วสุดขีดแบบเฮดีส
เฮดีสยืนกอดอกที่หน้าคณะเกษตร ศัตรูอันดับหนึ่งของคณะวิศวะ แต่นั้นไม่ได้ทำให้เขาเกร็งเลยแม้แต่น้อย
เกษตรแล้วยังไง ต่างจากคณะอื่นตรงไหนกัน ต่อยมาก็ต่อยตอบ แค่นั้น... ฮึ
มือเรียวยาวคว้าสมาร์ทโฟนราคาแพงขึ้นมา ปาดนิ้วไปบนหน้าจอแล้วยกมือถือแนบหู
ใบหน้าเรียบเฉย แต่ข้างในกลับเต้นตุบตับ...
บ้าเอ๊ย จะตื่นเต้นทำซากอะไรนักวะ!? .....กะอีแค่โทรหาแฟนตัวเองเท่านั้น!
ตู๊ดดดด...ตู๊ดดดด...ตู๊ดดดดด...
ชิ ช้าจังโว้ยยยยย!
มัวทำอะไรอยู่ ตอนนี้น่าจะเลิกเรียนแล้วนี่เนี่ย
กึก...
[ครับ] เสียงนุ่มนวลอบอุ่นเป็นเอกลักษณ์ของคนอีกฝั่งดังขึ้น ทำให้คนรอขยับตัวยิกยุก
ในที่สุดก็รับสักที เจ้าเด็กบ้านี่! มัวทำอะไรอยู่กันแน่ บังอาจรับสายช้า!
"ฉันรออยู่หน้าคณะนาย"
...ฉะนั้น รีบมาซะ ไม่งั้นโดนดีแน่ อย่าให้คนอย่างฉันต้องรอนาน เข้าใจไหม!?
[เอ๊ะ พี่มาที่คณะผมเหรอ? ทำไมล่ะ?]
แทนที่จะเข้าใจ เจ้าเด็กนั่นกลับถามกลับอย่างสงสัย น้ำเสียงก็เหมือนมึนงงสุดๆ
ยังจะมาสงสัยอะไรอีก! นี่มันเสียเวลาไปกี่วินาทีแล้ว ยังไม่รีบมาอีก
[อย่าถามอะไรงี่เง่า รีบๆ มา]
พอถูกถามกลับตอนนั้น เขาก็เอ่ยตอบกลับอย่างรวดเร็วไม่ทันได้จะคิด ปากมันก็หลุดคำพูดสั้นห้วนๆ ไร้หัวจิตหัวใจออกไป จากนั้นก็ตัดสายไปตามอย่างว่อง...
บ้าเอ๊ย! ไม่ได้ตั้งใจจะตอบกลับแบบนั้นสักนิด แต่ดันปากไวอีกแล้ว...
ช่างเถอะ ยังไงก็บอกความจริงไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ใครจะกล้าพูดออกไปว่าจริงๆ ที่มารอที่หน้าคณะแบบนี้
.....เพราะคิดถึง อยากจะเจอเร็วๆ
อ๊ากกกกกกกกกกก! ไม่ใช่! ไม่ใช่!
ก็แค่...ว่าง ไม่มีอะไรทำเท่านั้นแหละ ฮึ!
[End or TBC?]
-
อาร์เจนฯของฉานนนนนนนนนนนนน...กระซิกกระซิก(ไม่ใช่ล๊ะ)
ถ้าจะดราม่าอย่านานเลยนะครับสงสารเฮียดิส :call:
ปล.เฮียดิสแกขี้เหวี่ยงนิดๆเนอะ แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งดูก็ยิ่งน่าร๊ากกกกก
อยากได้ๆๆๆๆๆ :hao6:
ปล.กร๊ากกกกกกกกกกก..ไอ้พวกทำไร่ทำนา 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าดราม่า น่าาาาาาาาาาาา
-
แหม๋ๆๆ อยากเจอเนรัญเร็วๆก้พูดไปเถ๊อะ ~ :hao3: :hao3:
-
เฮียแกขี้เหวี่ยงขี้งอน แถมยังซึนอีกตะหาก เนรัญก็ทนๆเฮียแกหน่อยนะ :laugh:
-
น้องอาจจะอยากฟังสิ่งที่พี่เฮดีสคิดอยู่ก็ได้นะ
555555
-
พี่เฮดีสส ถึงจะดูโหดแต่จริงๆข้างในพี่ช่างมุ้งมิ้ง 555
ทำไมทุกคนต้องช่วยกันปกปิดเนรัญเรื่องคามจำเสื่อมด้วยนะ
-
เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่นะ สงสัยตาเนเน่แล้วววววววว
พี่เฮดีสแสนซึน :ling1:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ช่างไม่กลัวอะไรเลย :laugh:
-
:hao6: แหม่แหม่แหม่
-
พี่เฮดีสคะ 5555 มุมในใจพี่นี่มันน่ารักจริงๆ!!
เนรัญเริ่มเข้าใกล้ความจริงเข้าไปทุกทีละ
ป.ล. อาร์เจนจ๋า ฮือออออ
-
โอย.....โอ๊ย..........อยากตาย แต่ตายไม่ได้เดี๋ยวไม่ได้ฟิน อิอิ
เฮีย เฮียมาตอนท้ายแต่ทำร้ายจิตใจเรามาก รู้ไหมมันจะวายแทนหนูเนนะ
ยิ่งตอนแถมบทเฮียนี่แบบ มันใช่เลยเฮดีสแอบมุ้งมิ้งอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยย ชอบ :m3:
จอรอตอนหน้านะจ้า :mew1:
-
อย่าดราม่ามากนักเลยยยยยพี่ปอยขาา
เอาแบบหวานๆบ้าอะไรบ้าง
เพราะชีวิตขาดหวานไม่ด้ายยย ฮิฮิ
-
:mew1:
-
แหมมมมม อย่ามาซึนนะเฮดีส คิดถึงก็บอกไปเถ้อออออ เนเน่เข้าใกล้ความจริงแล้ววววว
ปล...เย้~เยอรมันชนะจ้า
-
พี่เฮดีสคิดถึงแต่บอกไม่ได้
น่าสงสาร
-
ต้อง tbc สิถึงจะถูกต้อง ทิ้งทวนให้ได้ฮาอย่างน่ารักมากจากเฮดีส
-
:mew1:
-
:call:
-
:laugh: กร๊ากกกก ไอ้พวกทำไร่ทำนา! ด่าได้โดนใจมาก
-
รู้สึกว่าพี่เฮดีสดูน่ารักกกก
-
พี่เฮดีส น่ารักจริงๆเลยอ่ะ
ตื่นเต้นทุกครั้งที่จะได้เจอกัน
-
อ่านๆไปรู้สึกเน่มึนๆ ส่วนเฮียก็แบ๊วๆ อร๊างงงงงง
-
เกิดเรื่องไรอ่ะ เมื่อ 3 ปีก่อนอ่ะ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มีเมียเป็นสิ่งบูชาของคณะก็แบบนี้ล่ะน้าาา
พี่เฮดีสนี่เป็นพวกปากไม่ตรงกับใจจริงๆ
ว่าแต่มาม่านี่อะไรกันเจ้าคะ ขอให้ผ่านไปอย่างเร็วไวด้วยเถิดด
-
ฮะ เฮดีสสสสส
นายซึนมากกกกกกกกกก แอบสงสารรัญนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อย่าบอกนะว่าเนรัญ
เป็นแฟนเก่าพี่เฮดิส
เริ่มจะงง ๆ แล้วนะ
ความลับเยอะมากแต่
ก็จะติดตามแล้วกัน :mew2:
-
เหมือนเฮดีสจะง่องแง่งนะตอนนี้นะ ฮ่าๆ น่ารักที่ซู๊ด :กอด1:
-
เราว่าพี่เฮดีสดูเหมือนเด็กในบางทีนะ ขี้หวง ปากไม่ตรงกับใจ ชอบแกล้งแฟนตัวเอง ขี้เก็กด้วย :laugh:
-
อ๊ากกก น่ารักอ่ะ ชอบเฮดีลจัง ผู้ชายอะไรน่ารักโฮกกกกกกกกกกกกกก
-
:hao7: น่าสงสารพี่ๆคณะเกษตรจัง ฮ่าฮ่าฮ่า
-
ซะ...ซึน เจ้าพ่อแห่งความซึนชัดๆ ฮิฮิฮิ :hao6: :hao7:
-
เย้ๆ เยอรมันชนะ #นอกเรื่อง
คือพี่เฮดีสคะ จะซึนไปไหนฟร่ะคะ = = หนูเน เค้าว่าตัวถามพี่เฮตรงๆเลยเหอะ คือถ้าเค้าไม่บอก ก็เรื่องของเค้า บังคับซะ 555555
#โดนพี่เฮดีสด่าว่าพวกทำไร่ทำนา มันเจ็บจุกจุงเบย
-
พี่เฮดิส น่ารักง่าาาาาา :m3:
มาต่อเร็วๆนะคะ รอรอ :katai5:
-
สามปีก่อนเกิดอะไรขึ้น เกี่ยวกับคนที่ตายไปห้าคนหรือเปล่านะ กลัวนะนี่
-
ดราม่า จะบังเกิด กะรี๊ด กะรี๊ด อย่า มาบ่อยน๊า ป้าหัวใจ อ่อนแออออ :mew2:
อยากให้ เนเน่ ได้ยินเสียงหัวใจ พี่เฮ มั่ง
-
สุดขีด 28
“นี่แฟนกู เข้าใจไหมไอ้พวกทำไร่ทำนา”
เปรี้ยง!
สายตาหาเรื่องของพวกทำไร่ทำนาปะทะสายตารอคอยการหาเรื่องของเกียร์ง่อยกันดังประสานเปรี้ยงปร้าง สถานการณ์รอบตัวของผมร้อนทะลุร้อยองศา ม่ายยยย! นี่พี่เฮดีสเบื่อมากหรือไงถึงไปหาเรื่องต่อยปากคนอื่นแบบนี้ พวกรุ่นพี่ทำหน้าไม่พอใจเข้ามากๆ ส่วนพี่เฮดีสก็ส่งสายตาท้าทายยิกๆ ผมที่เป็นคนกลางเหมือนโดนคำว่าซวยหล่นทับหัวเต็มๆ ไม่ดีแน่ ถ้าขืนยังอยู่ที่นี้มีหวังต้องมีการเปิดศึกระหว่างวิศวะกับเกษตรแหง ผมรีบหมุนตัวคว้าพี่เฮดีสดันให้เดินออกไป
“โธ่เอ๊ย! แน่จริง มึงอย่าหนีสิโว้ย!”
ยังจะปากมากอีกนะครับพี่ ช่วยหุบปากทีเถอะ! อยากเยี่ยมชมนรกหรือไง!? ผมหันขวับไปทำตาดุใส่พวกรุ่นพี่กระโดดร้องเย้วๆ ท้าพี่เฮดีส พวกเขาหยุดชะงักก่อนจะอมยิ้มแก้มปริส่งมาให้กับผม แถมยังโบกมือตอบกลับมา ผมวางใจเล็กน้อยที่พวกเขาหยุดท้าหาเรื่องพี่เฮดีสซะที ผมหันมาจะดึงคนตัวสูงเดินออกไปแต่พี่เฮดีสกลับหยุด ดันผมออก ทำท่าเดินหรี่เข้าไปหาพวกรุ่นพี่ของผม ผมผงะตกใจรีบกระพือปีกกระโจนตะครุบเขาไว้แน่น อะไรกัน จู่ๆ ทำไมถึงกลายเป็นหมาบ้าแบบนี้ล่ะเนี่ย!? ท่าทางของเขาเหมือนโมโห
“พี่ครับ เราไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลยนะ!” ผมเอ่ยเร่งให้เขาเดินออกไป เขาตอบปฏิเสธแทบจะทันที
“ไม่”
ฝ่ายนั้นถือว่ามีพวกเยอะทำหน้าทำตา ‘อยากเอาก็เข้ามาสิวะ’ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลงให้แก่กัน คนในคณะเริ่มเข้ามาสวมบทบาทเป็นไทมุงที่ดี ยืนชะเง้อชะแง้คอสนใจดูละครลิงบ้าๆ อย่างสนุกสนาน โอ๊ยยย พรุ่งนี้ได้มีข่าวลือแปลกๆ เกี่ยวกับผมอีกแน่ พวกเขาตีกันมันไม่เดือดร้อนหรอก แต่ผมสิเดือดร้อนเต็มๆ คิดแล้วอยากจะร้องไห้ ผมรั้งแขนจ้าวนรกที่องค์ลงประทับไว้สุดความสามารถ
“พี่ครับ ขอร้องล่ะ กลับบ้านกันเถอะ”
“ไม่ ไม่ยอมเด็ดขาด...” เขากัดฟันพรวดๆ นิ่วหน้าอย่างไม่ชอบใจ “คนที่จะเห็นท่าน่ารักๆ ของนายมันต้องเป็นฉันคนเดียว ที่เหลือไปตายซะ”
เอาจริงดิ... จะให้ผมขำหรือกลุ้มใจดีวะ? ไอ้ความคิดพิลึกๆ ที่มีกลิ่นไอหวงสุดกู่นั่นน่ะถ้าเป็นคนอื่นคงจะเป็นเรื่องล้อเล่น แต่มาคิดๆ ดูแล้วเขาเป็นใคร เขาคือ ‘เฮดีส’! สงสัยมันจะเป็นเรื่องจริงแน่ๆ ผมรีบห้ามปรามก่อนที่จะมีใครตายเพราะความหึงอันไร้สาระที่สุดในโลก!
“ฆ่าไม่ได้นะ!”
“งั้นควักลูกตาออก...”
คิดอะไรน่ากลัวเกินไปแล้ว!
ผมอยากจะเป็นลมใส่กับความดื้อด้านของเขา พยายามจะดึงเขากลับแต่ก็เซวูบหน้ามืดไปชั่ววูบ ยังดีที่พี่เฮดีสคว้าตัวผมไว้ก่อนจะล้มไปนอนจูบพื้น ไม่ไหวล่ะ ยิ่งมาเจอเรื่องวุ่นวายทำให้ผมจะหมดแรง
“เป็นอะไรไป ทำไมหน้าซีด” พี่เฮดีสถามผมพร้อมกับประคองร่างอ่อนปวกเปียกของผม น้ำเสียงเหมือนเขากำลังตกใจ ผมพยายามลืมตามองเขาแต่ก็ทำไม่ได้ บ้าจัง ทำไมภาพตรงหน้าของผมถึงได้หมุนวนไปมาแบบนี้นะ แผ่นดินไหวหรือไงกัน? อึก...รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วกเลย
“เฮ้ย ไม่สบายหรือเปล่า?” พี่เฮดีสเอ่ยถามอีกครั้ง ผมหันไปมองใบหน้าที่มีร่องรอยตกใจปนกังวล เขามองผมด้วยดวงตาที่สับสนว้าวุ่น ผมหายใจลึกๆ เข้าปอดแล้วพยักหน้าอย่างอ่อนแรง พี่เฮดีสขมวดคิ้วดุผมทันที
“ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้!”
อ้าว นี่ผมผิดงั้นเหรอ?
พี่เฮดีสอุ้มผมขึ้นอย่างง่ายดายแล้วตรงดิ่งไปที่รถ ไม่สนใจคนรอบข้างที่เมียงมองมาด้วยความสงสัยปนแปลกใจ พี่เฮดีสรีบพาผมกลับมาที่บ้านเร็วอย่างกับหายตัว ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้หลับระหว่างทางกลับ พี่เฮดีสเปิดประตูรถแล้วจะอุ้มผมเข้าบ้าน แต่ผมห้ามไว้ก่อน พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาไม่พอใจ ดุผมแล้วจะอุ้มให้ได้
“ผมเดินเองได้น่า” ผมยืนยันเป็นสิบรอบ ปัดป่ายมือของเขาออก ขืนยอมให้อุ้มเข้าบ้านแล้วเกิดมีใครมาเห็นเข้าล่ะ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าเพื่อนบ้านจะคิดยังไงกัน ผมรีบลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน ยังรู้สึกมึนหัวไม่หายเลย
ระหว่างที่ไขกุญแจเข้าบ้านผมก็หันไปมองคนที่เดินตามมา ร่างสูงในชุดนักศึกษาทำหน้านิ่ง แววตากังวล ทอดสายตามองมาอย่างห่วงใย ผมระบายยิ้มให้กับเขาบางๆ แล้วเอ่ยคลายกังวลอีกฝ่าย
“ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่รู้สึกง่วงนอน เมื่อคืนนี้นอนน้อยไปหน่อย หลับสักหน่อยก็หายแล้ว”
พี่เฮดีสยืนนิ่ง มองผมโดยไม่พูดอะไรใดๆ ผมหันมาเปิดประตูบ้านเดินเข้าไป วางกระเป๋า หันไปพูดกับคนข้างหลังด้วยสีหน้าอ่อนล้า ตาจะปิดอยู่รอมร่อ อา...ง่วงจริงๆ เลย
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมขอตัวงีบหน่อย ไม่ไหวแล้วจริงๆ”
พี่เฮดีสพยักหน้า เดินเข้ามาจูงผมไปที่เตียงใหญ่ในห้องของพ่อแม่ของผม เขารีบดันให้ผมขึ้นไปนอนบนเตียง ผมมองเขาที่ปีนขึ้นมานอนข้างๆ อย่างแปลกใจ พี่เฮดีสตะแคงข้างก้มมองผมพร้อมเอ่ยเสียงเข้มคล้ายออกคำสั่ง
“นอนซะ”
“ครับ”
เป็นเพราะง่วงมาก แค่หัวถึงหมอนผมก็ผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย ตื่นอีกทีก็ตอนเย็นๆ มองไปรอบๆ ไม่เห็นใครบางคนที่ก่อนนอนยังนอนอยู่ข้างๆ ผมลุกขึ้นเดินออกไปหาพี่เฮดีส
ผมเห็นเขายืนจ้องพื้นห้องนั่งเล่นที่ไม่มีอะไรเลย ผมเลิกคิ้วมองตาม สงสัยว่าเขากำลังมองอะไร ผมขนลุกเมื่อคิดได้ว่าพี่เฮดีสอาจจะมองอะไรที่คนธรรมดาอย่างผมมองไม่เห็นอยู่ก็ได้ เขายืนนิ่งทำหน้าเคร่งเครียดจนบรรยากาศรอบตัวดูขุ่นมัวไปด้วย เขากัดฟันกรอด กำหมัดแน่นเหมือนพยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ สีหน้าเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ทำเหมือนจะไปฆ่าคน
ผมเอียงหน้าแปลกใจ ทั้งที่ใกล้วันเกิดแท้ๆ แต่เขากลับทำหน้าทำตาซะน่ากลัว หาความสุขในใบหน้าไม่ได้เลย
“หิวหรือยัง?” พี่เฮดีสเงยหน้ามามองผมแล้วถามแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ผมตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกตัว อุตส่าห์เดินมาเงียบๆ แล้วเชียวแต่ก็โดนเห็นจนได้ ผมเกาหัวแกรกๆ เดินเข้าไปหาคนตัวสูงที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนเดิม
“ก็นิดหน่อยครับ ว่าแต่พี่มองอะไรอยู่เหรอ?”
“นายไม่อยากรู้หรอก”
“อ่า งั้นไม่พูดก็ได้ครับ” ผมมองหน้าเขาที่ดูลึกลับชอบกลแล้วโบกมือไม่อยากรู้อยากเห็นกับเรื่องเหนือธรรมชาติแนวที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า พวกเราเริ่มคุยกันเกี่ยวกับมื้อเย็น สรุปว่าพี่เฮดีสจะพาไปกินที่ร้านข้างนอก ผมกลับไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะออกไปกินข้าว
หลังจากกินข้าวเสร็จพี่เฮดีสก็พาผมเดินเล่นย่อยอาหารในกระเพาะ พวกเราเดินเลียบบึงขนาดใหญ่ไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็คุยกันด้วยเรื่องทั่วๆ ไป ส่วนมากจะเป็นผมที่พูดซะมากกว่า ส่วนพี่เฮดีสมีหน้าที่พยักหน้าและส่งเสียงอืออารับ ลมเย็นๆ ตอนหัวค่ำพัดหอบความชื่นนิดๆ จากบึงขึ้นมาทำให้อากาศเย็นสบาย แสงไฟนวลๆ จากดวงไฟที่ติดตามระเบียงกั้นสว่างสลัว ที่นี้จึงเป็นสถานที่อีกแห่งที่คู่รักชอบมาเดินด้วยกัน ผมลอบมองหน้าของคนข้างๆ แล้วยิ้ม ไม่คิดเลยว่าผมจะได้มาเดินที่นี้เหมือนในฝัน
แหะๆ มันต้องเรียกว่าฝันที่เป็นจริงสินะ
“พี่จะจัดวันเกิดที่บ้านใช่ไหมครับ?”
“อืม” พี่เฮดีสพยักหน้า
“มีใครไปงานวันเกิดบ้างครับ ผมจะได้ทำตัวถูก”
“ไม่มีมากหรอก มีแค่คนในครอบครัวกับคนรู้จักที่สนิทกัน ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น”
มันจะเล็กจริงเหรอ? ผมเคลือบแคลงในใจ แค่บอกว่าจัดที่บ้านผมก็จินตนาการไม่ออกว่าจะจัดออกมาแบบไหน ก็เพราะบ้านของพี่เฮดีสมันกว้างใหญ่มากน่ะสิ มันไม่ใช่บ้านแล้ว มันเรียกว่าคฤหาสน์ ไม่สิ พระราชวังต่างหากล่ะ! แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ที่ทำให้ผมตื่นเต้นมันเป็นเพราะครั้งแรกที่จะได้ไปทำความรู้จักกับครอบครัวของพี่เฮดีสน่ะสิ ถ้าไม่นับพี่ชายทั้งสองแล้วล่ะก็ ครอบครัวของพี่เฮดีสก็ต้องหมายถึง... แม่ของพี่เฮดีสด้วย!? แค่นั้นก็ทำให้ผมตื่นเต้นมากแล้ว ถ้าเกิดจัดงานใหญ่โตกลายเป็นงานกาล่าดินเนอร์ผมก็คงจะตื่นเต้นจนเป็นลมแหง
“แล้วพี่ไนซ์จะไปงานไหมครับ วันนั้นก็วันเกิดของพี่ไนซ์ด้วยนี่น่า”
พี่เฮดีสหันไปมองหมาตัวใหญ่ที่วิ่งผ่านมา เนียนทำเหมือนไม่ได้ยิน อะไรกัน พอผมพูดถึงพี่ไนซ์ทีไร เขาก็จะมีท่าทีแบบนี้ทุกครั้งเลย ผมถอนหายใจ อยากจะถามเรื่องพี่ไนซ์เรื่องเปลี่ยนชื่อเป็นยังไงบ้าง แต่ท่าทางแบบนี้ผมคงถามไม่ได้แน่ ผมชักจะสงสัยแล้วสิว่าทำไมพี่เฮดีสถึงได้ไม่ชอบพี่ชายฝาแฝดขนาดนั้น ผมคว้ามือของเขาลากไปนั่งม้านั่งข้างบึง รับลมเย็นๆ ที่โบกพัดบางเบา
“พี่ดูจะชอบหมามากเลยนะ ผมเห็นพี่มองพวกมันตลอด”
ทุกครั้งที่เห็นสุนัขผ่านมาเขาก็จะมองตามด้วยความสนใจ แม้แต่ตอนที่เดินเที่ยวผ่านร้านขายสัตว์เลี้ยงเขาก็ยังหยุดมองดูด้วยท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่อยากได้ของเล่นแต่ไม่กล้าขอพ่อแม่ ยืนกระมิดกระเมียนอยู่หน้าร้านประจำ
“เคยเลี้ยงแต่มันตาย”
“อ้อ พี่ชอบน่ะสิ”
พี่เฮดีสไม่ตอบ เขาเงียบ ผมก็ถือว่านั่นเป็นการยอมรับล่ะกัน
“แล้วพี่ไม่อยากเลี้ยงอีกเหรอ?”
“เคยบอกแล้วว่ามันตาย” พี่เฮดีสหันมาตอบสั้นๆ แล้วเงียบไปอีก
จริงๆ แล้วเขาเองก็อยากจะเลี้ยงสินะ แต่เพราะการต้องสาปอะไรนั่นทำให้เขาเลี้ยงมันไม่ได้ แต่ว่า...แค่ไม่เจอมันติดต่อกันเจ็ดวันก็พอแล้วนี่ เหมือนกับผมไง เขาก็มาหาผมวันเว้นวัน ยังไงก็ได้ไม่เกินสี่วันติดต่อกัน ผมก็ยังไม่เป็นอะไรเลย พวกเรามองพื้นน้ำในบึงเงียบๆ ไม่มีใครเอ่ยอะไร พี่เฮดีสเอื้อมมือมาจับมือของผมที่วางไว้ข้างตัว
อืมมมม... ผมพยายามไม่หลุดยิ้มออกมา
ผมเอียงหน้าแอบมองพี่เฮดีส ในใจมีความอึดอัด อยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องแฟนเก่าของเขา มันคันปากยิกๆ ผมหลีกเลี่ยงสายตามองไปทางอื่น ก่อนจะหันมามองเขาแล้วหันหน้าหนีไปอีกครั้ง นี่มันลำบากใจที่จะถามชะมัดเลย ถ้าขืนเขาโกรธขึ้นมาล่ะ ตอนนี้บรรยากาศกำลังดี ผมไม่ควรจะทำลายมัน แต่ผมก็อยากจะรู้จริงๆ บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับตัวผม ซึ่งคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่เพื่อความมั่นใจ คลายความกังวล ผมน่าจะถามให้มันสิ้นเรื่องไป
“มีอะไร?” พี่เฮดีสเอ่ยถามผมเมื่อเห็นผมทำตัวหลุกหลิกไม่น่าไว้ใจ ผมมองพี่เฮดีสแล้วถอนหายใจเฮือก
“พี่จะไม่โกรธผมใช่ไหม?”
“...ก็แล้วแต่ว่าจะพูดอะไร”
“โธ่! แบบนี้ผมจะกล้าถามเหรอ!?” ผมทำหน้าบึ้ง โวยวายคนนั่งอยู่ข้างๆ พี่เฮดีสหันตัวเข้ามาหาผมเอ่ยด้วยท่าทางสบายๆ
“จะถามอะไรก็ถามมา”
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่โกรธ”
“ไม่โกรธหรอก”
“จริงนะ?” ผมเหล่มองเขาอย่างไม่เชื่อถือ อีกฝ่ายก็พยักหน้าอย่างจริงจัง ผมลังเลที่จะถามออกไปแต่สุดท้ายก็ถามจนได้
“แฟนเก่าของพี่เป็นคนยังไงเหรอ ทำไมถึงเลิกกันล่ะ?”
“...” พี่เฮดีสนิ่ง สีหน้าเปลี่ยนแทบจะทันที ถึงมันจะเล็กน้อยแต่ผมที่จ้องสังเกตเขม็งมีหรือจะพลาด
เขาขยับตัว ทำหน้านิ่ง ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ตายแน่ๆ เขาโกรธแล้วสินะ พี่เฮดีสเงียบไปนานมาก แต่ผมไม่เห็นวี่แววว่าเขาจะโมโห ผมมองพี่เฮดีสอย่างแปลกใจ เขาเงียบไปก็จริงแต่ท่าทางก็ไม่โกรธอะไรด้วย พี่เฮดีสนั่งนิ่งจนผมคิดว่าอีกฝ่ายเผลอหลับไปหรือเปล่า พี่เฮดีสถอนหายใจแหงนมองท้องฟ้าสีครามเข้มที่มีประกายระยิบระยับของดาว ท่าทางของเขาทำให้ผมรู้สึกว่าแฟนเก่าคนนั้นจะต้องมีความสำคัญมากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพี่เฮดีสคงไม่มีท่าทางหนักอกหนักใจแบบนี้หรอก ผมชักจะหวั่นใจ นี่ตูหาเรื่องให้ตัวเองอยู่หรือเปล่าฟะ นี่ผมจะกลายเป็นไม้แห้งๆ ที่ไปเขี่ยถ่านไฟเก่าให้มันคุกรุ่นขึ้นมาหรือเปล่า รู้แบบนี้ไม่น่าจะถามให้เขาสะกิดใจถึงความหลังเลย
ผ่านไปนานพี่เฮดีสก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แฟนเก่าอะไรนั่นไม่มีหรอก เลิกคิดมากได้แล้ว”
โกหก!
ผมมองพี่เฮดีสอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถ้าเขาไม่ตอบผมยังพอจะรับได้แต่นี่ทำไมเขาถึงกับโกหกผมด้วย หน้าของผมเริ่มงอเข้าหากัน ทำไมเขาถึงไม่อยากให้ผมรู้ล่ะ เขากลัวผมจะไปทำอะไรแฟนเก่าเขาหรือไง น้ำหน้าอย่างผมจะไปทำอะไรได้ ผมไม่พอใจเบือนหน้าหลบไปทางอื่น ความเงียบอันน่าอึดอัดเข้ามาปกคลุมระหว่างเรา ก็แค่เรื่องแฟนเก่าถ้าไม่คิดอะไรมากก็น่าจะเล่าให้ฟังได้ แต่ทำไมพี่เฮดีสถึงได้มีท่าทางอย่างนั้น เหมือนไม่อยากให้ผมรู้จักคนๆ นั้น หรือว่าเขาจะยัง...
นั่นสิ แหวนที่สำคัญวงนั้น... เขาก็ไม่ได้เอาคืนเลยนี่
“ฉันไม่มีแฟนเก่า แต่ไหนแต่ไรก็มีแค่นายคนเดียว”
ผมนิ่งฟังสิ่งที่เขาเอ่ยต่อ
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็มีแค่นายเท่านั้นที่เป็นคนรักของฉัน”
หัวใจที่เต้นสม่ำเสมอเริ่มเร่งจังหวะมากขึ้น แม้จะเป็นคำโกหกแต่ผมก็รู้สึกดีใจ
“ใครพูดอะไรอย่าไปสนใจ ขอให้เชื่อฉันก็พอ”
“เฮ้อ ถึงพี่มีแฟนเก่าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ยังไงมันก็เป็นอดีตผมไม่สนใจมันหรอก เพราะยังไงซะตอนนี้พี่ก็รักผมคนเดียวใช่ไหมล่ะ?” ผมถอนหายใจหันไปมองเขาที่จ้องผมด้วยดวงตาคู่สวยสีดำเข้ม ผมยิ้มอ่อนใจเอ่ยบอกเขาอย่างเข้าใจ ใช่ ถึงเขาจะมีแฟนเก่าหลายร้อยคนผมก็ไม่สนใจหรอก ขอแค่ตอนนี้เขามีผมคนเดียวก็พอแล้วนี่น่า
“ใช่ พี่รักนายนะ” พี่เฮดีสตอบกลับมาหนักแน่น น้ำเสียงราบเรียนแต่ทว่าดวงตากลับหวานฉ่ำ ผมหน้าร้อนผ่าว ตกใจและแปลกใจกับการยอมรับง่ายๆ ของเขา แถมสรรพนามแทนตัวเองยัง...
พี่เฮดีสโน้มตัวเข้ามาใกล้ผม
“...ดะ...เดี๋ยวนะ! พี่งั้นเหรอ? แทนตัวเองว่าพี่เหรอ!?” ผมดันเขาออกถามแตกตื่น ไม่รู้ทำไมในหัวมันก็เอาแต่คิดถึงความฝันบ้าบอของตัวเองทุกที ในความฝันนั้นพี่เฮดีสก็แทนตัวเองว่า ‘พี่’ เหมือนกัน โอ๊ยยย แย่แน่ๆ ผมชักจะประหม่า ร่างกายร้อนไปหมด สรรพนามแทนตัวแบบนั้นมัน... อะไรกันเนี่ยยย!?
“หึ ไม่เห็นจะต้องตกใจเลย อายุมากกว่าก็ต้องเป็นพี่สิ เนรัญไม่ชอบให้ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ เหรอ? งั้น ‘พี่’ ควรจะทำยังไงถึงทำให้เนรัญยอมให้ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ ได้ หือ? บอก ‘พี่’ หน่อยสิ”
อ๊ากกกกกกกก!!!
แกล้งกันใช่ไหม!!?
ประโยคเมื่อกี้มี ‘พี่’ ตั้งหกคำแน่ะ จงใจกระซิบข้างหูกันอีก ผมเกือบจะหยุดหายใจกับคำว่า ‘พี่’ หัวใจมันเต้นตูมตามเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกอก ยิ่งเขาตั้งใจทำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ กระซิบกระซาบแนบชิดข้างหูเบาๆ ผมขนลุกทั้งตัว อ่อนระทวย หมดแรงจะต่อกร พี่เฮดีสดึงผมเข้าไปกอดไว้อย่างง่ายดาย เขาก้มกระซิบข้างหูของผมด้วยเสียงหวานนุ่มนวลเหมือนปีศาจที่พยายามหลอกล่อให้กับดักอันหอมหวาน
“ให้ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ นะครับเนรัญ”
ผมอยากจะม้วนตัวกลิ้งลงบึงตรงหน้าให้มันรู้แล้วรู้รอด!
คิดไปเองหรือเปล่าตอนเสียงที่แทนตัวว่า ‘พี่’ มันหวานมาก หวานจนผมจะละลาย!
“เนรัญ ทำไมไม่ตอบ ‘พี่’ ล่ะ ‘พี่’ แทนตัวว่า ‘พี่’ ได้ใช่ไหม?”
ผมพยักหน้าหงึกๆ อย่างรวดเร็ว ทั้งโดนกอดทั้งโดนเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลหยอกเย้าข้างหู โอ๊ย จะตายอยู่แล้ว! ผมหน้าแดง หลับตาปี๋ รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของคนที่กอดผมไว้ เขาก้มลงมาแตะริมฝีปากของผมเบาๆ แต่แค่นั้นไม่พอ เขาพยายามจะรุกผมมากขึ้น ผมทนไม่ไหวผลักเขาออกแล้วลุกพรวด
“ที่นี้มันที่สาธารณะนะครับ!” ผมต่อว่าเขาเสียงดัง หน้าแดงแข่งกับดวงไฟริมบึง รีบสาวเท้าเดินออกไป หน้าของผมร้อนเหมือนจะไหม้ เกือบเตลิบไปกับอีกฝ่ายแล้ว ถ้าขืนไม่ตั้งสติดีๆ ผมอาจจะโดนล้วงในที่โล่งแจ้งแน่ๆ นี่เขาไม่รู้จักอายบ้างหรือไง ถ้าขืนมีคนเดินผ่านมาเห็นล่ะ ดีนะที่เมื่อกี้ไม่มีคนสนใจ ไม่งั้นผมได้มีข่าวลือเพิ่มอีกแน่
“เนเน่ รอพี่ด้วย”
ไม่ต้องมาเนเน่เลยนะ ไม่ต้องมาพี่ด้วย!
พี่เฮดีสเดินมาทัน เขาฉวยมือของผมไปกุมไว้แล้วเอียงหน้ามองพร้อมกับถาม
“โกรธเหรอ พี่แค่ล้อเล่น”
ผมหันขวับไปมองเขา
“แต่เอาจริงใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่” เขาตอบกลับมาหน้าตาย น่าถวายหลังแหวนเสียจริง
ผมทำหน้าบึ้ง สลัดมือของเขาออกแล้วเดินเร็วนำหน้าไป ด้านหลังของผมมีเสียงหัวเราะหึๆ ตามมา ผมหันไปมอง สายตาขุ่นเคือง เห็นเพียงใบหน้านิ่งสนิทของเขา อะไรกัน! จะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเลยสิ จะเก็บไว้ดูคนเดียวหรือไง แบบนี้ผมยิ่งงอนหนัก
“รีบเดินสิครับ ผมรีบกลับบ้าน”
“พี่ก็รีบเหมือนกัน” เขาพยักหน้า เดินเร่งความเร็วมาเท่ากับผม ผมมองเขาด้วยความสงสัย งอนก็งอนอยู่หรอกนะแต่ว่า...
“วันนี้พี่จะไม่ค้างเหรอ?”
วันนี้พี่ฟีฟ่าไม่ได้มาค้างด้วย พี่เขากลับไปทำงานต่อแล้ว เพราะฉะนั้นบ้านก็เลยเหลือแค่ผม พี่เฮดีสหันมามองแปลกใจที่ผมถามออกไปแบบนั้น ไอหยา! ผมถามแบบนี้เหมือนอยากให้เขาค้างเลย อันที่จริงผมก็...
คนตัวสูงหรี่ตาลงมามอง ทำตาเจ้าเล่ห์ใส่
“อยากให้ค้างเหรอ?”
“ห๊ะ ก็...แล้วแต่พี่สิ” เรื่องอะไรผมจะยอมรับง่ายๆ ว่าอยากจะให้ค้างด้วย ดูเอาเถอะ ท่าทางแบบนั้นดูน่าหมั่นไส้สุดๆ ตาสีเข้มระยิบระยับอย่างถูกใจ เขาเอาแต่จ้องมองมา ผมทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อนความกระดากอาย
“ตกลงอยากให้ค้างหรือเปล่า?”
“อือ”
“อะไรนะ?”
“โธ่ แกล้งกันอยู่ใช่ไหมครับ? ได้ยินแล้วก็ทำเป็นไก๋” ผมสูดอากาศเข้าลึก เหล่มองเขาอย่างจับผิด เมื่อกี้เขาต้องได้ยินแล้วแน่ๆ แต่อยากจะแกล้งผมให้พูดอีกน่ะสิ เมื่อกี้ตอบแค่นั้นผมก็เขินจนจะระเบิดตัวเองอยู่แล้ว ขืนให้ตอบอีกรอบผมต้องระเบิดจริงๆ แน่ พี่เฮดีสทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่รู้เรื่องอย่างหน้าตายสุดๆ ผมส่ายหน้า ไม่มีทางที่ผมจะตกหลุมพรางนี้ง่ายๆ หรอก
“อยากค้างก็ค้าง ผมจะไปบอกให้พี่ทำอะไรได้ยังไง” พูดไปก็เหมือนงอน หันตัวเริ่มเดินอีกครั้ง พี่เฮดีสดึงผมเอาไว้
“พี่หมายถึงกลับบ้านนาย พอใจหรือยัง”
“อ้อ” ผมทำหน้าโล่งอก แล้วนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังงอนอยู่ ก็สะบัดหน้าไปทางอื่นทันที จะเดินไปก่อนแต่ไม่วายถูกอีกฝ่ายดึงเอาไว้ เขาก้มลงมากระซิบบอกเสียงพร่า มือลูบหัวไหล่ของผมอย่างเนียน
“รีบไปกินมื้อดึกที่บ้านไง”
มื้อดึก? ผมไม่เข้าใจความหมายนั้นแต่พอสบสายตาของอีกฝ่ายก็พลันเข้าใจทันที หน้าผมร้อนแทบจะมีไอน้ำพุ่งขึ้น
“...บ้า!”
พวกเรากลับมาที่บ้านของผม อาบน้ำและเข้านอนตามปกติ เป็นเพราะเพิ่งตื่นตอนเย็นหรือเปล่านะที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมลืมตาโพล่งท่ามกลางแสงสว่างสลัวๆ จากโคมไฟบนหัวเตียง ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอจากคนที่นอนข้างๆ แขนแข็งแกร่งกอดรัดผมเอาไว้หลวมๆ ไม่ทำให้อึดอัด ผมขยับตัวแหงนมองพี่เฮดีสแล้วอมยิ้มจนแก้มตุ่ย วันนี้กินข้าว เดินเล่น ทำนั้นนู้นนี้ด้วยกันสมกับเป็นแฟนกันจริงๆ เหมือนผมกำลังอยู่ในความฝันเปี๊ยบ แม้จะยังติดใจเรื่องแฟนเก่าของเขาอยู่ก็เถอะ
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปสักพัก ผมก็หลับไปในอ้อมกอดของพี่เฮดีส...
กริ๊ง...
“นี่อะไรเหรอครับ” ผมเอ่ยถามคนที่โอบกอดผมไว้ทางด้านหลังด้วยความสงสัย ก้มมองแหวนวงใหญ่บนฝ่ามือของคนตรงหน้าพร้อมเลิกคิ้วพิจารณาแหวนที่มีหัวแหวนเป็นหินสีแดงเข้ม ตัวแหวนสลักเสลาเป็นลวดลายอย่างประณีตวิจิตรสวยงาม
“แหวนประจำตัวที่พ่อของพี่ทำให้” พี่เฮดีสตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นพิเศษ
คุณพ่อของพี่เฮดีส? จะว่าไปแล้วตั้งแต่คบกับพี่เฮดีสมา เขาไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของเขาให้ผมฟังเลย ตรงกันข้ามเขารู้เรื่องทุกอย่างของผมเป็นอย่างดี เพราะผมน่ะทั้งเล่าและถูกถามจนไม่มีเรื่องไหนที่เขาจะไม่รู้เกี่ยวกับผม พี่เฮดีสยื่นมือแบตรงหน้า นิ้วกระดิกเหมือนขออะไรบางอย่าง ผมสบตาเขาแล้วยิ้มอย่างเข้าใจ ยื่นมือไปให้แก่เขา
พี่เฮดีสจับมือของผมอย่างนุ่มนวล เขาหยิบแหวนมาค่อยๆ สวมใส่นิ้วนาง ผมมองอย่างงุนงง เงยหน้าสบดวงตาสีดำเข้มที่เปล่งประกายระยิบระยับอย่างมีความสุข หัวใจของผมเต้นรัว เม้มปากแน่น ให้ตาย นี่ถ้ามีบาทหลวงมาถามว่า ‘คุณจะยอมรับเขาเป็นสามีหรือไม่’ นี่มันใช่เลยนะ แต่งงานชัดๆ! ผมขำตัวเองที่เริ่มเพ้อเจ้อฝันหวานเหมือนสาวน้อย
“จองเอาไว้ เป็นเครื่องหมายว่าเนเน่เป็นของพี่...คนเดียว” พี่เฮดีสเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ เขามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผม ค่อยๆ ยกมือซ้ายที่เขากุมไว้นิ่มนวล กิริยาทะนุถนอมดั่งของที่หวงแหน ริมฝีปากได้รูปสวยจรดจุมพิตลงบนนิ้วที่สวมแหวนแผ่วเบา บริเวณนั้นร้อนวูบแล้วอุ่นวาบจากปลายนิ้วเข้าถึงหัวใจของผม ผมหลบสายตาลึกซึ้งคู่นั้นอย่างเขินอาย ก้มมองแหวนในนิ้วแล้วยิ้ม
“ท่าทางจะแพง แน่ใจเหรอว่าจะให้ผม ห้ามทวงคืนนะ” ผมเอ่ยหยอกเขาพร้อมกับยิ้มขบขันเพื่อกลบเกลื่อนอาการยินดีออกหน้าออกตา พี่เฮดีสพยักหน้ารับ
“ไม่มีวันทวงคืน”
“วงใหญ่อะ ใส่แล้วดูไม่เข้ากับผมเลย” ผมยกมือขึ้นเพ่งมองแล้วบ่นแต่ปากยิ้มแฉ่ง พี่เฮดีสกอดผมไว้แล้วเอ่ยเสียงเรียบ
“มันแพงมากนะ หัวแหวนเป็นโกเมน ตัวแหวนเป็นทองคำขาว”
แว๊กกกกกก ถ้าผมทำหายจะเอาที่ไหนมาชดใช้!? ผมทำหน้าบิดเบี้ยว พอใส่ของมีราคาแล้วเกิดอาการปวดท้องขึ้นมาทันที เงยหน้ามองคนที่เอาของมีค่าขนาดนี้มาให้อย่างเป็นกังวล พี่เฮดีสยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก
“เพราะฉะนั้นเก็บไว้ดีๆ ล่ะ”
“ไม่ใส่ได้ไหม ถ้าเกิดหายไปจะทำยังไง!?”
“ตามใจนาย ขอให้เก็บเอาไว้ก็พอ แหวนวงนี้เป็นเหมือนตัวแทนของพี่นะ เป็นของสำคัญจากพ่อ”
“สำคัญขนาดนั้นทำไมเอามาให้ผมล่ะ!?”
“เพราะสำคัญถึงได้อยากให้นายเก็บไว้ไง รักษามันไว้ดีๆ ล่ะ”
“อืม!” ผมพยักหน้ารับปากอย่างหนักแน่น
:L2:
“เหวอออออออ!!!”
“แว๊กกกกกกก!!!”
“ตกใจอะไรกันวะ?” ผมหันไปต่อว่าพวกเพื่อนๆ ที่ส่งเสียงร้องตกใจกันโอเว่อร์กันสุดๆ โอเล่อ้าปากมองผมอย่างเป็นกังวล ขนาดมอตโตยังทำหน้าตกใจเลย ผมลูบหน้าตัวแล้วถอนหายใจ แสดงว่าหน้าของผมมันคงจะแย่มากจริงๆ เมื่อเช้าพี่เฮดีสยังมองด้วยความเป็นห่วงสุดๆ แต่เพราะผมยืนยันว่าไม่เป็นอะไรถึงได้มาเข้าเรียน
“หน้ามึงซีดกว่าเมื่อวานอีกนะไอ้รัญ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่านอนไม่หลับอีก?”
“เปล่า นอนหลับดี” ผมตอบ ผมพูดจริง เมื่อคืนนี้ผมหลับสนิทมากจนถึงเช้าเลยล่ะ ตื่นเต็มอิ่มแต่ตอนตื่นขึ้นมานั้นเหมือนโดนใครเอาค้อนฟาดหัว รู้สึกมึนงงมากกว่าเมื่อวานซะอีก เครียดจนปวดหัวจี๊ดๆ นอนก็เหมือนไม่ได้นอน หัวใจเต้นรัวตลอด สภาวะแบบนี้เหมือนตอนที่เข้าสอบเลย มันตึงเครียดจนร่างกายเหนื่อยล้ากว่าปกติ
“อ้าว แล้วทำไมมึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” ซันเซ็ตเอ่ยถามอย่างสงสัย ผมเงยหน้ามองมันแล้วส่ายหน้า
“เพราะไอ้เฮดีสหรือเปล่า?” มอตโตเปิดปากถามอย่างข้องใจ ผมเงียบแล้วถอนหายใจ
ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากว่า มันไม่เกี่ยวกับเขาก็ไม่ได้...
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็มีแค่นายเท่านั้นที่เป็นคนรักของฉัน”
TBC.
ขออภัยที่มาอัพช้าค่ะ ตอนนี้เป็นของอาทิตย์ที่แล้วนะ
ส่วนอาทิตย์นี้จะรีบปั่นแล้วมาต่อให้ แฮ่กๆ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
ตอนหน้าเปิดเผยความจริงนะเออ อ๊ายยยย ตื่นเต้นจังเลย!
-
หนูเนเน่เป็นอารายยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด แหวนนนนนนน :m31: เราจะรู้เรื่องแหวนแล้วววววว
รอ รอตอนต่อไปปปปปป :katai1: :z3:
-
ใกล้จะรูความจริงแล้ว
คนเขียนรีบๆมาต่อเร็วนะค่ะ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เรื่องเครียดกำลังจะมาแล้วสินะ
โอ้วววว
-
น่ารักจริงๆ
เฮดีสมุ้งมิ้งสุด
แล้วตอนนี้แหวนเก็บไว้ไหนอ่ะ
-
กรีดร้องงงงงงงง
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็มีแค่นายเท่านั้นที่เป็นคนรักของฉัน”
หว่ายย หว่ายยยย หว่ายยยย
-
เนเน่เป็นอะรายยยย
ทำไมมมมมมม :serius2:
พี่เฮดีสหวานน้ำตาลเรียกพี่ :impress2:
-
เนเน่เป็นไรอ่าาา
-
เมื่อเช้าเกิดไรขึ้นนนนนนน :katai1:
-
พี่เฮดีสหวานซ้าาาา ไม่ไหวแล้ว ใจละลายยยย :hao5:
เนเน่ อย่าเป็นอะไรนะ
-
เผยออกมาทีละนิด
-
เนเน่ก็เอาหมามาเลี้ยงให้พี่เฮดีสิ
พอพี่เขามาหาเนเน่ก็เท่ากับมาหาหมานั้น อิอิ
-
ลุ้น ลุ้น ลุ้น
ความจริงจะปรากฏแล้ว ตื่นเต้นๆ
-
:a5: จะเปิดเผยความจริงแล้ววววว
-
เนเน่เป็นไรอ่ะ :mew1: :mew1:
-
แหมๆป๋าเดสแอบหวานเนียนแกล้งเนเน่จังตลอดเลย ชอบจังเลยเวอร์ชั่นนี้ :hao7:
ปล.อาการของเนเน่คล้ายคนกำลังท้องเลยง่า หรือว่าเราจะคิดมากไปเองหว่า? แต่อาการมันก็ใกล้เคียงนะ...แหะๆ
-
เนเน่เป็นอะไรอ่ะงื้ออออออออ :ling1:
-
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เรารอความจริงเปิดเผย เฮ :laugh:
-
รออ่านตอนหน้า ลุ้นๆ
-
โอ๊ะโอ!!
ขอบคุณ :)
-
ใจคนอ่านจะละลาย :hao6: :-[
รอตอนต่อนะค่า ลุ้นๆ :call: :call: :katai4:
-
อยากรู้ความจริงมากมาย ลุ้นจนไม่ไหวจะลุ้นแล้ว :ling1:
-
รอตอนต่อไปนะค่า .... ลุ้นๆๆๆ
-
เนเน่จะเป็นอะไรมากไหม
-
ถ้าเนเน่รู้ความจริงแล้วอะไรจะเกิดขึ้นล่ะ
จะโกรธเฮดิสไหมนะ?
อยากรู้อ่ะจะใจจดจ่อรอตอนหน้าครับ :z3:
-เฮดิสเป็นคนที่หึงในเรื่องติ๊งต๊องได้น่ารักที่สุดในสามโลกกกกกกก :impress2:
-
ในที่สุดก็มาถึงวันที่จะเปิดเผยความจริงแล้วเหรอ
ดีใจ ตามอ่านมานานมากกกก
-
เราจะเก็ดเรื่องแหวนล่ะ รู้สึกเนเน่แปลกๆนะ ช่วงนี้นอนไม่หลับ บ่อยมาก
-
รอลุ้นความจริง :hao3:
-
โอ้ะ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยย
-
:m31: :m31: :m31:
-
หวังว่าความจริงคงไม่นำมาซึ่งดราม่านะ :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เฮดีสน่ารักมากมาย
หนูเนใกล้จะได้รู้ความจริงแล้วสินะ
แล้วแหวนนั่นหนูเนเอาไปเก็บไว้ไหนนะ
หรอว่าฝาก(หลวง)พ่อไว้ :hao4:
-
พี่เฮดีสสสสส น่ารักมากๆเลย :hao5:
-
ความจริงกำลังจะเปิดเผยสินะ รออออ
-
อิอิ น่ารักอะเนเน่ ว่าแต่เนเน่เป็นอะไรอะนั่น
-
มารออ่านความจริงที่จะเปิดเผยตอนหน้าครัฟฟฟฟฟ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใกล้จำได้หมดแล้วใช่ไหมเนรัญ
-
เรื่องราวกำลังเปิดเผย ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว :a5:
รักเฮดีสสสที่ซู้ดดด น่ารักกับเนเน่มากๆล่ะ555
เรื่องของแก้วตากับไนซ์ คงจะยังไม่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูก น่าจะโดนยัยแก้วเป่าหูอยู่คาดว่าคงอยากจะให้ไนซ์มาแทนเฮดีสรึเปล่า
ตัวเองจะได้กลับเข้ามาบ้านของ3เทพ หวังสมบัติหรอ หรือหวังอะไร
แล้วก็เรื่องที่มีคนคอยหาเรื่องนี่พวกของยัยป้ารึเปล่า เห็นชอบโผล่ที่โรงบาล
ไนซ์ก็คงจะชอบเนเน่เหมือนกันสินะ...เฮ้อพี่น้อง
เรื่องนี้ปมไม่เยอะนะ แต่แก้ไม่ออก :z10:
..อยากตบกะโหลกพี่เทพ2(โพไซดอน)เหลือเกิน กวนสุดๆ :laugh:
-
พี่พอลดูสว่างไสวน่าอยู่ใกล้มาก โดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเทพอะพอลโลซักเท่าไหร่ แต่มาแนวพี่พอลนี่ ดูอบอุ๊นอบอุ่นอะ
พี่เฮดีสโคตรมั่นคงเลยอะ ถึงแกจะเอิ่มค่อนข้างเจ้าชู้เรื่องผู้หญิง
(จะเรียกเจ้าชู้ได้ไหมอะหรือธรรมชาติของผู้ชายดี) นั่นแหนะๆ แต่แกก็รักมั่นคงแค่เนเน่คนเดียว
เนเน่ไม่ได้ป่วยอยู่ใช่ไหม? ไม่เป็นไรมากใช่ปะ? หรือเพราะใกล้วันเกิดเฮดีส แล้วที่เฮดีสบอกว่าใกล้วันเกิดแล้วอันตรายคือไรอะ
และพี่ไนซ์อีกอายุคบ21จะไม่ตายเหรอ หรือว่าชีเป็นเฮเคต (เค้าจำถูกใช่ป่ะ?)
แล้วรอตอนต่อนะ
-
พี่พอลดูสว่างไสวน่าอยู่ใกล้มาก โดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเทพอะพอลโลซักเท่าไหร่ แต่มาแนวพี่พอลนี่ ดูอบอุ๊นอบอุ่นอะ
พี่เฮดีสโคตรมั่นคงเลยอะ ถึงแกจะเอิ่มค่อนข้างเจ้าชู้เรื่องผู้หญิง
(จะเรียกเจ้าชู้ได้ไหมอะหรือธรรมชาติของผู้ชายดี) นั่นแหนะๆ แต่แกก็รักมั่นคงแค่เนเน่คนเดียว
เนเน่ไม่ได้ป่วยอยู่ใช่ไหม? ไม่เป็นไรมากใช่ปะ? หรือเพราะใกล้วันเกิดเฮดีส แล้วที่เฮดีสบอกว่าใกล้วันเกิดแล้วอันตรายคือไรอะ
และพี่ไนซ์อีกอายุคบ21จะไม่ตายเหรอ หรือว่าชีเป็นเฮเคต (เค้าจำถูกใช่ป่ะ?)
แล้วรอตอนต่อนะ
-
เนรัญเป็นอาร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
-
สุดขั้วสุดขีด 29
“เหวอออออออ!!!”
“แว๊กกกกกกก!!!”
“ตกใจอะไรกันวะ?” ผมหันไปต่อว่าพวกเพื่อนๆ ที่ส่งเสียงร้องตกใจกันโอเว่อร์กันสุดๆ โอเล่อ้าปากมองผมอย่างเป็นกังวล ขนาดมอตโตยังทำหน้าตกใจเลย ผมลูบหน้าตัวแล้วถอนหายใจ แสดงว่าหน้าของผมมันคงจะแย่มากจริงๆ เมื่อเช้าพี่เฮดีสยังมองด้วยความเป็นห่วงสุดๆ แต่เพราะผมยืนยันว่าไม่เป็นอะไรถึงได้มาเข้าเรียน
“หน้ามึงซีดกว่าเมื่อวานอีกนะไอ้รัญ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่านอนไม่หลับอีก?”
“เปล่า นอนหลับดี” ผมตอบ ผมพูดจริง เมื่อคืนนี้ผมหลับสนิทมากจนถึงเช้าเลยล่ะ ตื่นเต็มอิ่มแต่ตอนตื่นขึ้นมานั้นเหมือนโดนใครเอาค้อนฟาดหัว รู้สึกมึนงงมากกว่าเมื่อวานซะอีก เครียดจนปวดหัวจี๊ดๆ นอนก็เหมือนไม่ได้นอน หัวใจเต้นรัวตลอด สภาวะแบบนี้เหมือนตอนที่เข้าสอบเลย มันตึงเครียดจนร่างกายเหนื่อยล้ากว่าปกติ
“อ้าว แล้วทำไมมึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” ซันเซ็ตเอ่ยถามอย่างสงสัย ผมเงยหน้ามองมันแล้วส่ายหน้า
“เพราะไอ้เฮดีสหรือเปล่า?” มอตโตเปิดปากถามอย่างข้องใจ ผมเงียบแล้วถอนหายใจ
ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากว่า มันไม่เกี่ยวกับเขาก็ไม่ได้...
“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็มีแค่นายเท่านั้นที่เป็นคนรักของฉัน”
ไอ้ประโยคนี้ดันวนเวียนไปมาในหัวของผม อีกทั้งความฝันเมื่อคืนของผม แหวนที่คล้ายกับแหวนของพี่โพไซดอน แต่แหวนของพี่โพไซดอนเป็นสีน้ำเงินไพลิน แหวนในความฝันของผมเป็นสีแดงเข้มโกเมน จะว่าไปแล้วพี่โพไซดอนก็เคยบอกไว้ว่าแหวนแต่ละวงจะมีหัวแหวนที่แตกต่างกัน ผมกัดริมฝีปาก ผมจำไม่ได้ว่าแหวนของพี่เฮดีสนั่นเป็นโกเมนหรือเปล่า แล้วทำไมผมถึงฝันว่าพี่เฮดีสให้แหวนวงนั้นกับผมกันล่ะ หรือว่าเพราะผมอิจฉาแฟนเก่าที่ได้แหวนของพี่เฮดีสไปก็เลยฝันไปแบบนั้น
ทำไมความฝันเพ้อเจ้อมันถึงได้ตามหลอกหลอนผมหนักกว่าเดิม ทุกอย่างมันแปลกประหลาดไปหมด ตั้งแต่ตอนที่ได้เจอกับพี่เฮดีสที่ร้านครั้งนั้น มันเหมือนกับว่าผมเคยรู้จักเขามาก่อนแต่มันเป็นไปไม่ได้ พี่เฮดีสเคยปฏิเสธไปแล้ว ตอนแรกผมก็ไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร แต่ตอนนี้กลับมาสงสัยว่าทำไมเขาถึงเหมือนรู้จักผมมากซะจนน่ากลัว ตั้งแต่เรื่องที่ผมชอบอะไร กลัวอะไร แม้แต่เรื่องรอบตัวผมที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เขายังรู้เลย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลก
อีกอย่างที่ทำให้ผมคาดคะเนไปแนวทางนี้ เพราะช่วงเวลาพี่เฮดีสคบกับแฟนเก่าคนนั้นจนกระทั่งเลิกนั้นตรงกับช่วงที่ผมจำอะไรไม่ได้เลย ถ้ามันเป็นความบังเอิญก็คงเป็นความบังเอิญที่ร้ายกาจทีเดียว ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะความฝันเมื่อคืนทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเท่าไร หัวใจมันหวิวๆ ตัวเหมือนชาไปหมด แม้กระทั่งวิชาเรียนที่อุตส่าห์เข้ามาก็ยังไม่ผ่านเข้าหูเลย
เมื่อเช้าเพราะยังคงช็อกมากเกินไปผมถึงยังไม่ได้เช็คดูว่าความฝันที่ผ่านมานั้นเป็นเรื่องจริงหรือแค่เพ้อเจ้อไปเอง ใช่แล้ว เมื่อคืนนี้ความฝันอันยาวนานติดต่อกันราวกับนิยายของผมนั้นจบลงที่ผมเอาแหวนที่ได้จากพี่เฮดีสไปซ่อนเอาไว้ ผมขมวดคิ้ว มันเป็นที่ใกล้แค่เอื้อมมือแต่ทว่าช่วงสามปีที่ผ่านมานี้ผมกลับไม่เคยใส่ใจเลย แม้นานๆ ครั้งจะเคยทำความสะอาดแต่ก็ไม่เคยสังเกตเลย ผมถึงจำไม่ได้ว่ามันมีแหวนวงนั้นอยู่หรือเปล่า แต่มันจะเป็นไปได้งั้นเหรอ นี่มันก็แค่ความฝันบ้าบอของผมเท่านั้นนี่น่า แล้วทำไมผมต้องกังวลขนาดนี้ด้วยนะ หรือเพราะคำพูดของพี่เฮดีสเมื่อวานนี้
ผมอยากให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันบ้าบอเท่านั้น ถ้าไม่ใช่แบบนั้น ผมคง...
“โธ่เอ๊ย วันนี้กูอุตส่าห์เตรียมพรีเซ้นต์มาอย่างดี อาจารย์ดันไม่อยู่ บัดซบบบบ!” ซันเซ็ตกำมือแน่นกัดฟันเอ่ยด้วยความขุ่นเคือง โฮ หายากนะเนี่ยที่คุณชายซันเซ็ตจะเตรียมตัวมาพรีเซ้นต์งาน ก่อนหน้านั้นมาเตรียมในชั่วโมงตลอดเลยนี่หว่า ก็นะ อาจารย์วิชานี้ท่านเข้มจริงๆ นั่นแหละ ขนาดกลุ่มของผมที่นำเสนองานไปเมื่ออาทิตย์ก่อนยังโดนตำหนิซะพรุนเลย
“แต่ก็ดีแล้วนี่หว่า วันนี้ตอนบ่ายพวกเราไม่ต้องเรียน ว่างนะโว้ย!” ซีเนียร์เอ่ย น้ำเสียงเปี่ยมสุขเล็กๆ ใบหน้าที่ชอบทำเบื่อหน่ายก็สว่างไสวขึ้นมา โอเล่พยักหน้าตามแล้วยิ้มกว้าง
“ว่างทั้งที พวกเราไปดูหนังด้วยกันไหมวะ?”
คำชวนของเพื่อนตัวเล็กเป็นหมัน เพราะไอ้หนุ่มสังคมสองตัวตีปีกติดเทอร์โบไปเผือกกับไทมุงตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ชนิดที่อายชิลด์ยี่สิบเอ็ดต้องชิดซ้าย(?) โอเล่เลิกคิ้วมองไทมุงกลุ่มใหญ่ที่ค่อยข้างจะมีผู้หญิงอยู่เยอะเป็นพิเศษ ผมกับโอเล่มองหน้ากัน ส่วนหนุ่มแว่นมาดขรึมก็ยืนกอดอกไม่แสดงอาการอยากรู้อยากเห็นแม้แต่น้อย โอเล่ตัดสินใจเข้าไปถามเพื่อนร่วมคณะที่กำลังยื้อแย่งเข้าไปมุงดู
“เขามุงดูอะไรกันเหรอ?”
“อ้อ ไม่รู้สิ แต่ได้ยินมาว่ามีกลุ่มหนุ่มหล่อสุดๆ มายืนรอใครสักคนที่หน้าคณะแน่ะ”
“หนุ่มหล่อ!?” โอเล่อุทานเสียงแหลม ก่อนจะสวมวิญญาณนักรักบี้สุดแกร่งกระแทกดันตัวเข้าไปร่วมเผือกด้วยอีกคน มอตโตถอนหายใจเอือมระอากับเพื่อนหนุ่มตัวเล็กที่ได้ยินคำว่าหนุ่มหล่อก็พุ่งใส่สุดตัว ผมเองก็หัวเราะแห้งๆ กับความกล้าหาญของเพื่อนที่ตะลุยฝูงไทมุงเข้าไปดูหนุ่มหล่อโดยเฉพาะ
“แกรู้สึกยังไงบ้าง?” มอตโตหันมาถามผม สีหน้ามีความกังวลนิดๆ มองสำรวจตัวผมอยู่ครู่ใหญ่แล้วถอนหายใจ ผมยิ้มรับแล้วส่ายหน้าไปมา
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“อืม สีออร่าก็ดูเป็นปกติดี หม่นไปนิดเดียว มีเรื่องกลุ้มใจอยู่งั้นเหรอ?”
หือ? ออร่า?
“อ้อ ก็นิดหน่อย”
“ถ้าเกิดอยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้นะ”
“ขอบใจ” ผมพยักหน้ารับ รู้สึกถึงความห่วงใยจากเพื่อนตัวสูงสุดในกลุ่ม แม้มอตโตจะไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกมากนัก แต่หมอนี่ก็นับว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลย ผมกับมอตโตหันไปมองโอเล่กับสองหนุ่มคู่ซี้ตัวเอสที่วิ่งทำหน้าตื่นเข้ามาหา
“ไอ้รัญ ไอ้รัญโว้ย!”
“รัญญญ แย่แล้ววว!”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ สิวะ ค่อยๆ พูด พวกมึงพูดพร้อมกันหมดสามคนแล้วกูจะรู้เรื่องได้ยังไง?” ผมยกมือห้ามปราบเพื่อนทั้งสามที่พยายามจะสื่อสารกับผมพร้อมกัน ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใครมั่วกันไปหมดจนฟังไม่รู้เรื่อง
“แฟนมึง..”
“หนุ่มหล่อพวกนั้น...”
“...มึงต้องไปดู”
“เอ่อ... พวกมึงพูดคนเดียวเถอะ พูดสามคนแบบนี้กูไม่เข้าใจ”
ทั้งสามหายใจหอบพร้อมกับพยายามจะอธิบายให้ผมรู้เรื่อง แต่ดันพูดสวนกันไปมาไม่รู้เรื่องอยู่ดี ซันเซ็ตทำเสียงในลำคอด้วยความรำคาญ มันถอนหายใจแล้วเป็นตัวแทนพูดกับผม
“พวกกูจะบอกว่า...”
“รัญญญญ! ทางนี้!!”
“มัมมมมม!!!”
ผมหันไปมองเสียงตะโกนที่ผ่ากลางวงเข้ามาแทรกตัดบทของซันเซ็ตดื้อๆ เห็นร่างสูงผู้ทำหน้าทะมึนมืดพร้อมจะประหัตประหารใครสักคนได้ทุกเมื่อ โดยด้านหน้ามีเด็กน้อยฝาแฝดหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูวิ่งนำพุ่งชนผมเต็มแรง ไม่แค่นั้นด้านหลังยังมีหนุ่มชุดกาวน์สีขาวที่มีรอยยิ้มอบอุ่นดังดวงตะวัน หนุ่มหล่อผมทองที่มีรอยยิ้มชวนหลง หนุ่มเฮ้วผู้มีรอยยิ้มกว้างโบกมือทักทายด้วยความร่าเริงสุดๆ ปิดท้ายด้วยชายหนุ่มตัวใหญ่หล่อเหลาสไตล์ดิบเถื่อน
“ไมนอส แมนทีส พี่โพไซดอน พี่พอล พี่โพม พี่ยู มาได้ยังไงครับเนี่ย?” ผมมองทุกๆ คนด้วยความแปลกใจเป็นอย่างมาก เหลือบมองหน้ามองแฟนที่ทำหน้าเหมือนจะตาย พี่เฮดีสหยุดยืนด้านหลังของผมแล้วจ้องคนอื่นๆ เขม็ง แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“มาหามัม! / มาส่งเด็ก / บังเอิญติดรถมาครับ / มากับพี่โพซครับ / มากับแฟนน่ะ”
ทั้งหกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงไปคนละแนว ผมมองพวกเขาแล้วพยักหน้า สรุปว่าความวุ่นวายจรชนเล็กๆ เกิดจากคนพวกนี้สินะ ทำไมคณะของผมถึงได้มีเรื่องวุ่นวายไม่เว้นแม้แต่สักวันกันนะ นี่เป็นเพราะ... ผมเหล่มองคนข้างหลังเล็กน้อย
“ไม่มีธุระอะไรก็กลับไปได้แล้ว” พี่เฮดีสเอ่ยไล่เสียงราบเรียบ แต่คนกลุ่มนี้ต่างก็แยแสความกดดันต่ำที่เกิดขึ้น ชวนผมคุยข้ามหน้าข้ามตาของพี่เฮดีส ไม่มีท่าทางจะเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย พี่ยูร่าเริงเหมือนเดิมชวนผมไปกินข้าวด้วยกันรวมกับเพื่อนๆ ของผมที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างหลัง
“นานๆ ทีจะได้สังสรรค์เป็นหมู่คณะขนาดนี้ สนุกดีออก” พี่ยูให้เหตุผลแบบนั้น คะยั้นคะยอคนอื่นๆ ให้ร่วมด้วย พี่โพมทำตามบทคนรักที่ดีพยักหน้าไม่ขัดความต้องการของพี่ยู แถมยังหันไปบังคับน้องชายที่เข้าสู่สภาวะไร้ตัวตน โอเล่ยิ้มกว้างพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นออกหน้าออกตา แถมดวงตากลมโตระยิบระยับกวาดมองหนุ่มหล่อลากแต่ละคนด้วยความพอใจสูงสุด
“เย้! กินข้าวๆ!” คู่แฝดตัวน้อยที่ยึดมือของผมคนละข้างก็กระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น เปล่งเสียงร้องเร่งรบ คนอื่นๆ ก็มีท่าทางโอนเอนตามๆ กันอย่างง่ายดาย พี่เฮดีสมองด้วยสายตาเยือกเย็นพัดผ่าน สีหน้านิ่งแต่ผมสัมผัสถึงความเดือดดาลได้เป็นอย่างดี ก็เขาไม่ชอบคนเยอะและความวุ่นวายนี่น่า ไม่ต้องพูดถึงว่ากลุ่มคนพวกนี้ที่ดูท่าวุ่นวายกว่าคนทั่วไปซะอีก
หลังจากตกลงกันเสร็จเรียบร้อย พี่โพไซดอนก็เอ่ยขอตัวด้วยท่าทางเยือกเย็นและห่างเหิน ผมมองด้วยความแปลกใจ นี่มันดูเย็นชาพอๆ กับพี่เฮดีสเลยหรือไม่ก็มากกว่าซะอีก เขาเอ่ยกับน้องชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“พี่จะไปยังไง?”
“วิลมอสมารับ”
“งั้นก็ระวังตัวด้วยนะครับ”
“แกเองก็เหมือนกัน ถ้ามีปัญหาอะไรให้รีบบอกทันที ถึงจะเตรียมป้องกันไว้เรียบร้อยแล้วแต่อาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันก็ได้ ดูแลตัวเองกับคนรักดีๆ” พี่โพไซดอนเอ่ยล่ำลาคล้ายจะเดินทางไกล ก่อนจะก้มมองไมนอสกับแมนทีสที่ยืนเกาะผมไม่ปล่อย ใบหน้ากระด้างแย้มยิ้มอ่อนโยน ยกมือกดศีรษะเล็กๆ ทั้งสองอย่างเอ็นดู “เจ้าหนูฝาแฝดพวกนี้ด้วย”
“โชคดีครับ”
“โชคดีครับ” ผมรีบเอ่ยตามพี่เฮดีสพลางจ้องใบหน้าคมเข้มที่เหลือบมามองผมเล็กน้อย เขายิ้มให้กับผมแวบหนึ่ง ก่อนจะกลายเป็นใบหน้าราบเรียบเหมือนเมื่อครู่เป็นคนอื่นที่ยิ้ม รถคันหรูอีกคันแล่นผ่าฝูงชนเข้ามาจอดรอท่า พี่โพไซดอนโบกมือลาหันตัวขึ้นรถคันนั้นไป
“พี่โพไซดอนไปไหนเหรอครับ?” ผมเงยหน้าเอ่ยถามพี่เฮดีส เขาเหลือบสายตามามองผมด้วยแววตาขรึม
“ไปทำงานน่ะ”
ทำงานเหรอ? แล้วทำไมต้องทำหน้าซีเรียสกันซะขนาดนั้นด้วย ไม่ใช่แค่พี่เฮดีส แม้กระทั่งพี่พอล พี่โพม แม้กระทั่งมอตโตก็ยังทำหน้าขรึมตามกันไปหมด งานอะไรที่ต้องทำหน้ากังวลใจแบบนี้ด้วย ระหว่างที่บรรยากาศหนักอึ้งพี่ยูก็เปล่งเสียงแหลมปรี๊ดใช้ความสดใสล้นเหลือของตัวเองเรียกบรรยากาศสนุกสนานกลับมา
“เราจะไปกินอะไร ที่ไหนกันดี!!?”
หลังจากเหล่าคนเรื่องมากเถียงกันไปเถียงกันมา พวกเราก็ยกโขยงมาที่ร้านอาหารริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง คนเยอะเรื่องมันก็แยะครับ กว่าจะได้นั่งก็ผ่านไปนานและกว่าจะสั่งอาหารก็กินเวลาไปอีก พี่เฮดีสที่นั่งหัวโต๊ะ(คนจ่ายนั่งหัวโต๊ะตามธรรมเนียม)ก้มหน้ามองเมนูแล้วพูดให้ผมสั่งให้ มีบางคนเหลือบมามองอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้สนใจ หันไปจดจ่อเมนูในมือของตัวเอง
“ไมอยากจินปูอะ”
“อืมๆ แมนอยากจินจุ้ง”
ผมยิ้มรับ เอ่ยสั่งให้เด็กน้อยทั้งสองที่นั่งอยู่ขนาบข้างซ้ายขวาของผม พี่เฮดีสเหลือบมองมาด้วยสายตาไม่พอใจแวบหนึ่ง ผมเหลือบสายตาไปมอง เขาก็สะบัดหน้าไปมองด้านอื่น ผมเลิกคิ้ว เมื่อกี้มันอะไรกันนะ ท่าทางแบบนั้นเหมือนกำลังงอนอยู่เลยแฮะ ผมอมยิ้มในใจหันกลับมาสนใจเด็กๆ ที่เริ่มซุกซน
ระหว่างนั่งรออาหารพี่ยูรับหน้าที่เป็นฝ่ายกระตุ้นให้ทุกคนผ่อนคลาย เริ่มพูดปราศรัยกันอย่างปกติ ไม่เกร็ง โดยเฉพาะพวกเพื่อนๆ ของผมที่นั่งตัวแข็งทื่อ มีแค่มอตโตที่นั่งทำท่าชิวไม่สนใจใคร ส่วนโอเล่ก็ทำตาวิ๊งๆ ใส่พี่พอลที่นั่งตรงกันข้าม พี่พอลได้แต่ยิ้มรับแห้งๆ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงจนผมเริ่มสงสาร แต่ที่น่าสงสารสุดน่าจะเป็นซันเซ็ตที่นั่งติดกับหัวโต๊ะฝั่งพี่เฮดีส ตั้งแต่มาจนถึงตอนนี้มันนั่งเกร็งหลังตรง เบิกตามองจานตรงหน้าเอาเป็นเอาตายแน่ะ ผ่อนคลายบ้างก็ได้นะเพื่อน พี่เฮดีสไม่กัดมึงหรอก...ล่ะมั้ง
ตอนกินผมก็ต้องคอยดูแลเด็กและผู้ใหญ่ไปพร้อมๆ กัน เพราะถ้าหากดูแลแต่เด็กผู้ใหญ่บางคนจะส่งสายตาเย็นยะเยือกมาให้ แต่ถ้าดูแลแค่ผู้ใหญ่เด็กทั้งสองก็พร้อมใจกันโวยวายว่าสองมาตรฐาน ไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กพวกนี้ไปเรียนรู้คำยากๆ แบบนี้มาจากไหน ไปๆ มาๆ มัวแต่ใส่ใจคนอื่นทำให้ผมไม่มีอะไรลงท้องนอกจากน้ำ ผมถอนหายใจยกผ้าเช็ดปากให้กับไมนอสที่ทำซอสมะเขือเทศเปรอะมุมปาก จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเกาะกุ้งและปูให้กับเหล่าลูกนกลูกกาที่คอยแหงนหน้าอ้าปากรอเหยื่อ ผมยื่นจานไปให้กับพี่เฮดีสแต่เขากลับดันจานกลับ ทิ้งสายตามองผมวูบหนึ่งแล้วหันสนใจพี่โพมซึ่งกำลังเล่าเรื่องตลกของตัวเอง
ผมมองพี่เฮดีสแล้วยิ้มกับตัวเองแวบเดียว มีโอกาสได้อาหารผ่านปากบ้างแล้ว สองเด็กน้อยทานกันจนอิ่มและเรียกร้องหาของหวานดับคาว พี่เฮดีสมองผมก่อนจะยื่นมือเข้ามาจัดการแทน ปล่อยให้ผมได้มีเวลาพักหายใจ กินข้าวต่ออย่างสบายอกสบายใจ อย่าคิดว่าพี่เฮดีสจะสั่งเองกับพนักงาน เขาให้พวกเด็กๆ เป็นคนสั่งแต่คอยดูแลอย่างเงียบๆ เท่านั้น ผมมองเด็กฝาแฝดกับพี่เฮดีสแล้วอมยิ้ม จะว่าไปแล้วพวกเด็กๆ หน้าเหมือนพี่เฮดีส(อันที่จริงควรบอกว่าหน้าเหมือนพี่ไนซ์)ทำให้ช่างดูเหมือนพ่อลูกกันจริงๆ
พี่เฮดีสเหลือบมามองผม ผมยิ้มนิดๆ ให้ เขาทำหน้าราบเรียบไม่เปลี่ยน แต่แววตาละมุนขึ้น ทอดมองมาด้วยความร้อนแรงประดุจจะแผดเผา จนผมต้องเบือนหน้าหลบด้วยความเคอะเขิน ผมหุบยิ้มแทบจะทันทีที่เห็นสายตายิ้มหยอกล้อของพี่ยู พี่ยูยิ้มหน้าบานพลางแกล้งเบ้ปากเอ่ยเสียงดัง
“อ่า! ทำไมต้มยำกุ้งมันหวานได้ขนาดนี้กัน!”
“ไม่ครับพี่ยู ผมว่าต้มยำกุ้งมันเผ็ดจนตาของผมร้อนไปหมดแล้วเนี่ย” โอเล่ไม่ยอมน้อยหน้าเอ่ยสมทบแถมยังหลิ่วตามาที่ผม ยิ้มหยอกเย้าอย่างสนุกสนาน
ผมทำหน้าบึ้งรับคำแซวหยอกล้อ พูดเกินไป แค่นี้ไม่น่าทำให้หวานหรือชวนตาร้อนสักหน่อย แล้วตกลงต้มยำกุ้งหม้อนั้นมันหวานหรือเผ็ดกันแน่!? คนอื่นๆ ที่เข้าใจก็หัวเราะรับเสียงเบาอย่างรักษามารยาทหรือเกรงใจคนโดนแซวที่นั่งหัวโต๊ะ มีแค่พี่โพมกับสองฝาแฝดที่หัวเราะเสียงดัง พออกพอใจถึงสุดขีด
โครม!!!
เสียงโครมครามดังสะเทือนทั่วร้าน พวกเราที่กำลังหัวร่อยิ้มแย้มหันไปมองต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียง เสียงกรีดร้องตื่นตระหนกตกใจทำให้ผมเลิกคิ้วสงสัย มองกลุ่มคนที่เดินเข้ามาด้วยท่วงท่าระรานไม่เป็นมิตรอย่างกังวล พวกมันเข้ามาก็เตะโต๊ะเตะเก้าอี้ในร้านอย่างอุกอาจ ผมเขม็งตามอง รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาสุดๆ
“ไอ้เฮดีส!”
ผมแทบจะยกมือกุมขมับ มุมปากกระดกขึ้นอย่างอ่อนแรง
คราวนี้มาหาเรื่องถึงที่!
“อ่า... ดีจังที่ไม่ใช่ร้านตู” พี่ยูมองโขยงอันธพาลตรงหน้าอย่างใจเย็น เขาระบายยิ้มนิดๆ เอ่ยถ้อยคำสงบใจเยือกเย็นได้อีก พี่ยูกับพี่โพมค่อยๆ ลุกขึ้นเดินหลบไปอย่างสงบ ปล่อยให้คนอื่นๆ หันซ้ายหันขวาไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี พี่เฮดีสมองผมปราดเดียวอย่างรวดเร็ว ผมก็พยักหน้าเข้าใจคำสั่งทางสายตาของเขา รีบดึงไมนอสกับแมนทีสหลบไปอยู่ในที่ปลอดภัย
โครม!
โต๊ะที่พวกเรานั่งโดนพวกมันพลิกคว่ำในครั้งเดียว โชคดีที่ทุกคนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็ว ผละจากโต๊ะไปคนละทิศคนละทาง มอตโตหิ้วคอเสื้อโอเล่กระโดดหนีอย่างว่องไว พี่พอลถลาหาที่กำบังรวดเร็วติดจรวด ซันเซ็ตกับซีเนียร์ไปตั้งแต่โครมแรก เหลือแค่พี่เฮดีสที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนกิริยาบท ไม่เหลือบมองพวกที่เข้ามาหาเรื่องเลยด้วยซ้ำ
คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินกร่างเข้ามา อ้าปากเอ่ยกับพี่เฮดีส
“วันนี้...!!?”
พี่เฮดีสไม่พูดไม่จาลุกขึ้นคว้าหัวมัน ยกเข่ากระแทกเข้าหน้ามันอย่างแรง ก่อนจะสะบัดมือโยนอีกฝ่ายลอยตัวปลิวไปชนกำแพง ไอหยา เลือดกำเดาไหลแดงเถือกเต็มหน้า สองฝาแฝดทำหน้าทำตาสะใจส่งเสียงเชียร์อย่างฮึกเหิม พี่เฮดีสจัดการตัวหัวหน้าดับอนาถในเวลาเสี้ยววิ เร็วขนาดที่อีกฝ่ายยังไม่ได้เอ่ยวาจาปราศรัยครบประโยค จ้าวนรกองค์ลงประทับหันขวับไปมองเหล่าลูกกระจ๊อกหลายสิบตัวมองหัวหน้าพร้อมอ้าปากเหวอ และเริ่มหน้าซีดเมื่อเห็นเจ้าของทัวร์นรกกวักนิ้วเรียกให้เข้าไปหา
“ไอ้สัด!!!” หัวหน้ากลุ่มหัวโล้นเจ้าเก่าลุกขึ้นมา เช็ดเลือดพร้อมกับสบถเสียงดังอย่างอารมณ์เสีย กลบเกลื่อนเหตุการณ์หน้าอายหน้าแหกเมื่อครู่ มันทำหน้าทะมึนตึงขึงตาใส่ชายผู้มีสีหน้าราบนิ่ง
พี่เฮดีสยืนรับหน้านิ่งได้อีก แววตาเย็นยะเยือกเหลือบมองเจ้าหัวโล้นนั่นปราดหนึ่งราวกับไม่อยากจะมองให้ระคายสายตา การกระทำนั้นทำให้พี่ยูหัวเราะขำเสียงดัง เจ้าวายร้ายหัวโป๊งเหน่งกริ้วจนหน้าดำหน้าแดงหันมามองพี่ยูที่ส่งยิ้มกว้างท้าทายไม่กลัว พี่โพมที่ยืนข้างๆ โบกมือไปมาด้วยสีหน้าหวาดหวั่น พยายามทำให้พี่ยูเงียบ ไอ้หัวโจกชักสีหน้าเอียงหัวไร้ผมมองลูกน้อง สะบัดหน้าส่งสัญญาณให้ทีหนึ่ง พวกลูกกระจอกแยกกลุ่มเข้าไปสั่งสอนพี่ยูที่ยังยืนนิ่งไม่ขยับหนี ผมมองพี่ชายละล้าละลัง อยากจะไปช่วยแต่ติดว่าตัวผมก็มีภาระชิ้นโตให้ดูแลเหมือนกัน
“อย่าเข้ามา!!” พี่โพมกรีดร้องเสียงแหลม ท่าทางตื่นตระหนกกลัวจนทำอะไรไม่ถูกของพี่โพมยิ่งทำให้พวกมันหัวเราะอย่างชอบใจ ผมรีบหันไปมอตโตที่ยืนมองนิ่ง ผมร้อนใจกำลังจะบอกให้มอตโตที่อยู่ใกล้เข้าไปช่วยพี่ชายกำลังถูกเล่นงาน เสียงโครมเหมือนมีของหนักล้มลงพร้อมเสียงร้องเจ็บปวดก็ดังขัดขึ้น ผมรีบย้ายสายตามองกลับ
“ว้ายยย! บอกแล้วว่าอย่าเข้ามา!” พี่โพมร้องตะโกนเสียงดังอย่างตื่นกลัว ขาและหมัดทำหน้าที่จัดการพวกลูกกระจอกอย่างหนักหน่วง ปกป้องคนรัก โคตรจะมาดแมนถ้าไม่นับเสียงหวีดร้องราวที่บ้านไฟไหม้นั้น พี่ยูลากเก้าอี้มานั่งจิบน้ำอัดลมอย่างสบายอกสบายใจ ชวนมอตโตกับโอเล่ร่วมวงสนทนาโดยไม่ยี่หระกับกลุ่มนักเลงตรงหน้า ยิ่งเหมือนโดนหยามหน้าหัวหน้าหัวโล้นกัดฟันกรอด สั่งให้ลูกน้องจัดการพวกผมให้หมอบ
“พวกมึงล่ะมั้งที่จะหมอบ สัด!” ซันเซ็ตกับซีเนียร์หักไม้หักมือ สะบัดคอ ยิ้มแสยะอย่างตื่นเต้น ช่วยกันจัดการศัตรูที่พุ่งเข้าไปหาเรื่อง ผมมองดูเพื่อนที่ท่าทางจะได้เปรียบกว่ามากแล้วสบายใจ ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อถูกเด็กๆ กระตุกแขนยิกๆ ผมกลับมามองตรงหน้ากลุ่มลูกน้องพร้อมอาวุธในมือเดินเอื่อยเข้ามาพร้อมผิวปาก ดูเหมือนพวกมึงจะจำผมได้ด้วย
“ว้าว! นี่ใช่ ‘เนรัญ’ ที่กำลังเป็นข่าวอยู่หรือเปล่าน่า?”
“ฮ่าๆๆๆ ตอนนั้นพลาดไปจริงๆ”
แย่ล่ะสิ!
ผมกับเด็กสองคนจะเอาอะไรไม่สู้พวกมัน มองซ้ายมองขวา ทุกคนกำลังชุลมุนวุ่นวายป้องกันตัวเอง ไม่มีเวลาปลีกมาช่วยเหลือพวกเราแน่ พี่เฮดีสเองก็ถูกพวกหัวโจกพร้อมลูกน้องหลายคนที่มีอาวุธครบมือรุม ท่าทางจะตึงมือคงสลัดไม่หลุดง่ายๆ ฉิบแล้ว คราวนี้ตายแหง ผมรีบดันเด็กๆ ไปอยู่ด้านหลังของตัวเอง พยายามจะปกป้องทั้งสองสุดความสามารถ
“เดี๋ยวก่อนครับ ใจเย็นๆ นะครับ” ผมยิ้มพยายามเจรจาพาทีกับกลุ่มคนที่มองมาอย่างกระหือรือ ไม่สนใจว่าผมจะพูดอะไรออกมา อะไรกัน ท่าทางชวนขนลุกขนพองแบบนนี้ ท่าทางพวกมันคงจะไม่มีเจตนาแค่ทำให้เจ็บตัวซะแล้วล่ะมั้ง สงสัยว่าพวกมันต้องมีลูกไม้ซ่อนไว้แน่ ผมเม้มปาก ใช้ตัวบังพวกเด็กๆ เอาไว้
“ไอ้รัญ!” โอเล่ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ มันอยู่รอดปลอดภัยด้านหลังพี่โพม หันมามองผมแววตาหวาดหวั่น พวกพี่ยูหันมามองแล้วร้องตะโกนอย่างพร้อมเพรียง
“ไอ้เฮดีส!!”
ตึง!
ไม่ทันที่เสียงเรียกจะจางหาย พี่เฮดีสกระโดดเข้ามาขวาง ซัดพวกมันคราวเดียวกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร
“อย่าคิดว่าจะได้แตะแฟนกูเป็นครั้งที่สอง” พี่เฮดีสเอ่ยเสียงลอดไรฟัน เขาเล่นโหดกว่าปกติฟาดเก้าอี้เหวี่ยงใส่พวกมันอย่างไม่ปราณี พวกที่ก่อนหน้ารุมพี่เฮดีสก็เฮโลเข้ามาพร้อมกัน ระหว่างนั้นพี่พอลก็ดอดเข้ามาลากผมออกมาจากเขตอันตราย หลบอยู่ด้านหลังของพี่โพม
“แม่งเอ๊ย!” ไอ้หัวหน้าหงุดหงิดที่ทำอะไรพี่เฮดีสไม่ได้ เขาแยกตัวไปกระซิบกระซาบบางอย่างกับลูกน้องแล้วพวกมันทั้งหมดก็เข้าไปรุมพี่เฮดีสคนเดียว ไม่สนใจคนอื่นๆ เลย ซันเซ็ตกับซีเนียร์เดินเข้ามาสมทบกับพวกผม
.
.
.
-
.
.
.
“อ่า นี่พวกเรากำลังดูเดชมังกรแปดอสูรเย้ยยุทธจักรอยู่หรือเปล่าวะ?” ซันเซ็ตพึมพำสงสัยหลังจากที่มองพี่เฮดีสต้านฝูงหมาป่ากระหายเลือดแค่คนเดียว ทั้งถีบ เตะ ชก คล่องแคล่วว่องไว ผมยิ้มรับ พวกฝาแฝดปลาบปลื้มออกหน้าออกตา ภาคภูมิใจกับคุณพ่อที่กำลังโชว์ฝีมือต่อกรนักเลงด้วยตัวคนเดียว
“เหอะ คนพวกนี้จะมีปัญญาทำอะไรมันได้” พี่ยูเอ่ยพร้อมยิ้มกระหยิ่ม พี่โพมพยักหน้ารับ พี่ยูหันมาเอ่ยสายตาหวานว่า “แต่พี่เก่งกว่ามันอยู่ดี เท่ที่สุดเลย” พี่โพมฉีกยิ้มจนตาหยี่ บิดตัวเขินอายเล็กน้อย มอตโตมองพี่ชายและคนรักของพี่ชายด้วยสายตาว่างเปล่าแลเอือมระอาหน่อยๆ โอเล่มองพี่เฮดีสด้วยสายตาเคลิ้มฝันยิ้มตาเยิ้ม
“เฮ้ยยยยยย!”
โต๊ะทั้งตัวพุ่งมาทางพวกเรา ทุกคนตกใจกรีดร้องเสียงหลง รีบกระโจนคนละทิศคนละทาง ผมจับตัวเด็กๆ กลิ้งหลุนๆ กับพื้น ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่วิ่งเข้ามาขวาง หยุดโต๊ะนั้นเสี้ยววินาทีแล้วขว้างมันใส่พวกมันจนล้มกองพื้นระเนระนาด พี่เฮดีสหันมาพูดอะไรบางอย่างแล้วพุ่งเข้าไปจัดการกับพวกมัน ระหว่างการต่อสู้อันดุเดือดรอบข้างก็อลหม่านไม่แพ้กัน ของทุกอย่างปลิวข้ามไปมา ทุกคนต้องหาทางหลบเลี่ยงกันอุตลุด ยกเว้นผมกับเด็กๆ ที่ทุกอย่างเหมือนถูกสะท้อนกลับคล้ายมีกำแพงปกป้องพวกเราไว้
เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายยังดำเนินต่อไม่หยุด ผมมองพี่เฮดีสระบายความเครียดกับกระสอบทรายมีชีวิตแล้วอดจะสงสารพวกเขาไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะเข้ามาหาเรื่องก่อนก็ตาม สภาพร้านไม่ต้องพูดถึง ยับเยินจนไม่เหลือเค้าเดิม เก้าอี้ โต๊ะ หักพังระเนระนาด ผ่านไปนานเกือบชั่วโมงผู้ที่ยืนอยู่เหนือซากศพทั้งหลายก็คือ พี่เฮดีส เหมือนเคย
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไรมาก
เสร็จภารกิจกำจัดศัตรูพี่เฮดีสก็หันมามองผมเล็กน้อย เขากำลังจะเดินเข้ามาหาแต่ก็ชะงักตัว ก้มมองตัวเองก่อนจะมองหาอะไรบางอย่าง พี่เฮดีสเปลี่ยนเส้นทางไปล้างไม้ล้างมือทำความสะอาดตัวเองก่อนจะเข้ามาหาผม
“กลับเถอะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ไม่มีแย้ง
คนอื่นๆ ปาดเหงื่อแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหลือบมองซากกระสอบทรายที่นอนหมอบหมดสภาพบนพื้นด้วยความเวทนา ผมเองก็เหลือบมองไป นี่พวกเราจะปล่อยให้พวกเขานอนอยู่แบบนี้น่ะเหรอ? พี่เฮดีสดึงเอวเร่งให้ผมเดินตามไป สายตาเย็นเยียบติดลบมองสภาพร้านและกลุ่มคนที่นอนเกลื่อนกลาดร้องโอดโอยน่าสมเพช
“เดี๋ยวก็มีคนมาจัดการ”
เดินไปหน่อย พี่เฮดีสก็ถูกเรียกตัวกลับบ้าน ท่าทางจะเป็นเรื่องด่วนมาก เพราะพี่เฮดีสอยากจะไปถึงผมก่อนแต่ทว่าคนในสายกลับไม่อนุญาต พี่เฮดีสวางสายด้วยความจำใจหันมามองผมด้วยสายตานิ่งที่แฝงด้วยความยุ่งยากใจ ผมยิ้มเข้าใจเอ่ยปลอบเขา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่รีบไปทำธุระเถอะ เดี๋ยวผมกลับกับพวกพี่ยูก็ได้”
“อืม ล็อกประตูหน้าต่างดีๆ มีอะไรให้รีบโทรหาฉัน ระวังตัวด้วย”
“ครับ”
พี่เฮดีสก้มมองเด็กๆ ที่ทำหน้าหง่อยเหงา เงยหน้ามองตาละห้อย ผมยิ้มให้กับพวกเด็กๆ ที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะไปแต่เพราะกลัวสายตาจริงจังของผู้เป็นพ่อก็ยอมเดินไปอย่างว่าง่าย
“เนรัญ”
“ครับ?”
ผมเงยหน้าขึ้นไปขานรับเสียงเรียกแล้วชะงัก เงาดำวูบก้มต่ำลงมาหา ฉวยจังหวะจุมพิตอย่างรวดเร็ว เขาผละเดินจากไปแต่ผมก็ยังยืนทื่ออยู่ที่เดิมจนพี่ยูเข้ามาสะกิดถึงได้สติกลับคืนมา ผมหน้าแดงขณะที่เหลือบมองเพื่อนของตัวเอง แม้พวกมันก็ไม่ได้เอ่ยล้อแต่ทว่ากลับหลิ่วตาฉีกยิ้มเลี่ยนให้ โอ๊ยยยย สายตาพวกมันทำให้ผมรู้สึกอายจนอยากจะหายตัวไปจากที่นี้
ซันเซ็ตกับซีเนียร์กลับด้วยกัน ส่วนที่เหลือกลับรถของพี่ยู ในรถผมเงียบพยายามทำตัวล่องหนเพื่อไม่ให้ถูกพูดถึง พวกเขาก็เหมือนรู้ว่าผมหน้าบางก็ชวนคุยกันเรื่องอื่น และไม่เรียกผมร่วมสนทนาด้วย ผมเริ่มวางใจหันไปร่วมคุยด้วย พอคุยกันไปคุยกันมาก็วนเข้ามาหาเรื่องของผมแบบไหลลื่นไม่มีสะดุดเสียจนผมยังงุนงง
“พี่เฮดีสเนี่ยดีกับไอ้รัญจริงๆ นะฮะ อย่างกับนิยายโรแมนซ์อะ” โอเล่เปิดประเด็นด้วยสีหน้าเบิกบานใจ พี่ยูหันมาหัวเราะหึๆ เหลือบมามองผมพลางยิ้มกว้าง
“แน่นอน เห็นแบบนี้ก็เถอะแต่มันเป็นคนดีมากนะ”
ผมมองพี่ยูที่พูดประโยคนั้นออกมาแบบไม่ติดขัด พี่เฮดีสติดสินบนมาเท่าไรครับพี่ กล้าพูดแบบตาใสๆ เชียว แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าพี่เฮดีสเป็นคนดีคนหนึ่งทีเดียว ถ้าไม่นับนิสัยเอาแต่ใจ ปากร้าย ชอบใช้ความรุนแรง...
“นั่นสิครับ ผมอิจฉาโคตรๆ” โอเล่พยักหน้าหงึกหงัก บ่นอุบอิบและยื่นปากหน่อยๆ
“เป็นครอบครัวสุขสันต์ พ่อแม่ลูกด้วยนะ!” พี่โพมที่เป็นคนขับรถเอ่ยสมทบ สีหน้าอิจฉาสุดๆ ผมปั้นยิ้มแห้งๆ นั่นไม่ใช่ลูกของผมสักหน่อย ก็แค่หน้าคล้ายแม่พวกเขาเท่านั้นเอง ผมกลับมานั่งเงียบอีกครั้ง คนพวกนั้นก็พูดถึงเฮดีสอย่างนั้นเฮดีสอย่างนี้เต็มไปหมด โดยเฉพาะโอเล่ที่ท่าทางจะชอบมาก ตาเป็นประกายวิบวับ แถมยังซักถามถึงพี่โพไซดอน
“กรี๊ด! เลิศอะ! ไอ้รัญอย่างกับซินเดอเรลล่า เจ้าชายรูปงาม ครอบครัวที่ร่ำรวยมหาศาล”
“...” ผมหรุบตามองพื้น ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งเข้ามา เจ้าชายรูปงามที่สมบูรณ์พร้อมกับซินเดอเรลล่าแสนยากจนในห้องครัวที่สกปรก อ่า ท้ายสุดแล้วทั้งสองก็ครองรักชั่วนิรันดร์ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นอย่างนั้นได้ด้วยเหรอ? เจ้าชายกับหญิงยาจกจะรักกันไปตลอดได้เหรอ...
แม้โอเล่จะลงจากรถไปแล้วแต่พี่ยูก็เล่าเรื่องพี่เฮดีสอย่างสนุกปาก พี่โพมเอ่ยเสริมอยู่ตลอด นี่ถ้าพี่เฮดีสรู้ว่ามีคนปากบอนเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาล่ะก็... พวกพี่ยูไม่รอดแน่ แต่ก็นะ ผมไม่ฟ้องพี่เฮดีสหรอกเพราะผมเองก็ชอบที่พี่ยูเล่าเรื่องเกี่ยวกับพี่เฮดีสให้ฟังแบบนี้เหมือนกัน ช่วยไม่ได้เจ้าตัวไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมฟังเองนี่น่า
กลุ่มอันธพาลทั้งหลายที่ชอบมาเล่นงานพี่เฮดีสบ่อยๆ นั้นเป็นคนของพี่ชายอัญดาชื่ออัษฎา พวกมันรับเงินจากนายอัษฎานั้นเพื่อแวะเวียนหมุนเปลี่ยนกันมาหาเรื่องพี่เฮดีสอย่างน้อยเดือนละครั้ง ถูกพี่เฮดีสซ้อมปางตายแต่พวกเขาจะได้รับเงินปลอบขวัญ และเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลของครอบครัวพี่เฮดีสฟรี สาเหตุที่นายอัษฎาอะไรนั่นเคียดแค้นพี่เฮดีส เหตุมาจากเรื่องบาดหมางตอนเด็กๆ ที่พี่เฮดีสพลั้งมือทำให้เขาขาพิการ และเรื่องของอัญดาน้องสาวของเขาที่เขาเชื่อปักใจว่าเป็นพี่เฮดีส พี่โพมยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง ตอนแรกพี่โพไซดอนโมโหมากแทบจะเอาดินกลบหน้าตระกูลภฤตย์ปรเมษฐ์ทุกคน แต่พี่เฮดีสปรามเอาไว้แล้วปล่อยเลยตามเลยมาหลายปี ผมเหลือบมองมอตโตที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้า ท่าทางเหมือนเพิ่งรู้
“ทั้งๆ ที่เฮดีสเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นหมอนั้นยังเด็กมากล่ะนะ ครอบครัวของพวกคุณอาก็ได้เงินชดเชยแบบมหาศาล เรื่องของอัญดา...เป็นแพะเต็มๆ ทั้งที่ไม่รู้เรื่อง” พี่โพมเอ่ยพร้อมกับทอดถอนหายใจ พี่ยูพยักหน้าเข้าใจ ผมขมวดคิ้ว ที่เขาไม่เอาเรื่องนายอัษฎานั่นเพราะรู้สึกผิดอยู่หรือเปล่านะ ส่วนเรื่องของอัญดาที่พี่เฮดีสไม่ปฏิเสธให้มันชัดเจนว่าไม่ใช่ตัวเอง นั่นหรือว่า... เพราะปกป้องไม่ให้นายอัษฎาอะไรนั้นไปยุ่งย่ามพี่ชายฝาแฝด ก็เลยรับเอาไว้เองทั้งหมด ผมถอนหายใจตามพวกพี่ยูและพี่โพม
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง... พี่เฮดีสนี่ก็เป็นคนดีผิดคาดเลยน่ะสิ!
“ใช่น่ะสิ เฮดีสน่ะน่าสงสารจะตาย ไอ้อัษก็ไม่ยอมหายแค้นสักที อาฆาตไม่เลิก ถ้าไอ้อัษมันมีขอบเขตเล่นงานแค่เฮดีสคนเดียวฉันจะไม่โมโหเลย แต่นี่มันแทบจะลากทุกคนที่เกี่ยวกับเฮดีสให้เดือดร้อนไปด้วย ลำพังแค่การต้องสาปของเฮดีสก็ไม่มีคนจะคบด้วยแล้ว เฮ้อ ที่อภัยให้ไม่ได้ที่สุดก็เรื่องที่ไอ้อัษมันส่งคนไปเล่นงานแฟนของเฮดีสเมื่อสามปีก่อนนี่ล่ะ!” พี่โพมพูดอย่างโมโห เขาใส่อารมณ์เต็มที่ ทันทีที่ผมได้ยินก็หูผึ่ง
“เห? มีเรื่องแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ!?” พี่ยูเบิกตากว้างเอ่ยถามอย่างสงสัย ท่าทางไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เฮดีสเคยมีแฟนมาก่อน ผมส่งค้อนให้กับพี่ยู หน้าตาของพี่เฮดีสถ้ามีแฟนเป็นโหลผมก็ไม่แปลกใจอะไรเลย พี่โพมถอนหายใจเล่นด้วยสีหน้าคิดไม่ตก
“ตอนนั้นเฮดีสเกือบจะฆ่าไอ้อัษตาย”
“เกิดอะไรขึ้นกับแฟนของพี่เฮดีสงั้นเหรอครับ?” ผมเปิดปากถามเป็นครั้งแรก พี่โพมหันมามองผมแล้วยิ้มปลอบใจ
“ไม่รู้สิ แต่น้องไม่ต้องกลัวหรอก เฮดีสต้องปกป้องน้องสุดความสามารถอย่างแน่นอน”
ผมคลี่ยิ้มรับแล้วไม่เอ่ยอะไรต่อ คนชื่ออัษฎาเป็นต้นเหตุให้พี่เฮดีสกับแฟนเก่าคนนั้นต้องเลิกกันสินะ ผมนั่งเงียบ พอครุ่นคิดเรื่องนี้ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่าบางทีที่พี่เฮดีสเลิกกับแฟนเก่าคนนั้น ก็เพราะเขาต้องการปกป้องแฟนจากนายอัษฎาหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าหมดรักแต่เพราะรักมากถึงต้องเลิก? คงไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาก็ยัง... ไม่ๆ! นี่ผมจะจิตตกอะไรกับความคิดข้างเดียวเนี่ย เลิกคิดๆ!
พวกเราส่งสองพี่น้องโพมมอตโตที่บ้าน สุดท้ายเป็นผมที่อยู่บ้านติดกับพี่ยู
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไร ล็อกประตูบ้านดีๆ ล่ะ ใครมาหาตอนดึกๆ ก็ห้ามเปิดประตูให้เด็ดขาด!”
“ครับ” ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับเป็นปกติ หมุนตัวเดินเข้าบ้านอย่างเป็นปกติ ผมไขประตูบ้านหันไปมองพี่ยูที่ขับรถเข้าบ้านของตัวเอง ผมสะกิดใจอะไรบางอย่างขึ้นมา ฟังผ่านๆ เหมือนเป็นคำพูดปกติธรรมดาทั่วไป แต่ทำไมทุกคนถึงได้ย้ำเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ ถ้าแค่คนสองคนผมก็ไม่สงสัยเลย แต่นี่แทบทุกคนที่รู้จักผมจะเตือนเรื่องนี้อยู่เสมอ
ทำไมต้องเตือนเรื่องนี้เสียทุกครั้งด้วย?
ล็อกประตูดีๆ... ใครมาหาก็ห้ามเปิดประตูบ้านให้...?
ปึง!
ผมที่จมอยู่กับความคิดสะดุ้งตกใจ จู่ๆ ลมก็พัดมาอย่างรุนแรงจนประตูหน้าบ้านที่เปิดอ้าไว้ปิดลงเอง ผมใจหายแวบ ลูบอกปลอบใจตัวเอง เงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำทะมึนที่มีแสงปราดแปรบไปทั่วท้องฟ้า ลมที่พัดกระโชกครั้งแล้วครั้งเล่า อ่า สงสัยคืนนี้ฝนจะตก ท่าทางจะแรงซะด้วย เสียงครืดๆ ดังทั่วฟ้าพร้อมเสียงสว่างวาบ ผมยืนตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้าง ความหวาดกลัวแล่นเข้าครอบงำทั่วร่างจนผมกลั้นหายใจ ลมพัดแรงหอบเอาความเย็นชื่นๆ ปะทะกับหน้า ผมรู้สึกตัวรีบกระโจนเข้าบ้านหลบห่าฝนตกลงมาอย่างหนักหน่วง
ผมล็อกประตูหน้าต่างเรียบร้อย ก้มหน้าส่องมองนอกบ้าน พายุฝนโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งจนต้นไม้เอนลู่ตามลม แสงสว่างวาบทั่วฟ้าตามมาด้วยเสียงคำรามก้องของนภา อากาศคืนนี้เลวร้ายเหมือนเป็นลางไม่ดี คล้ายวันนั้น... หือ? วันนั้น? วันไหนกัน? ผมกอดอกนึกทบทวนว่ามีวันไหนที่มีพายุรุนแรงแบบนี้บ้าง คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ผมส่ายหัวไปมาแล้วเลิกคิ้ว เพราะยังไงทุกปีก็ต้องมีพายุฝนแบบนี้อยู่แล้ว ผมเดินเกาหัวแกรกๆ จะเข้าห้องนอนตัวเองแต่ก็ชะงักเท้ามองไปที่ห้องนอนใหญ่ที่เดิมเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่
จริงสิ แหวน...
ผมเปลี่ยนเส้นทางเดินไปห้องนอนใหญ่ ผลักประตูเข้าไป มือเริ่มสั่น โว้ยยย! จะมาสั่นอะไรตอนนี้กันเล่า! ผมเดินมายืนที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งของแม่ มองในกระจกที่สะท้อนเงาของตัวผมตามลำพัง ผมก้มมองโต๊ะเครื่องแป้งที่สะอาดสะอ้าน หยิบกุญแจลิ้นชักของโต๊ะเครื่องแป้งมาไข นานมากแล้วที่ผมไม่ได้สนใจลิ้นชักนี้ ทุกครั้งผมจะทำความสะอาดหน้าโต๊ะข้างนอกแล้วปล่อยผ่านไป ไม่คิดที่จะไขลิ้นชักออกมาดูข้างในนั้นเลย ผมค่อยๆ เลื่อนลิ้นชักออกมา
ภายในอก หัวใจเต้นตึกตักๆ
ถ้าไม่มีแสดงว่าผมแค่เพ้อเจ้อ...
ผมยืนมือไปประคองกล่องเครื่องประดับของแม่ที่วางซุกไว้มุมสุดของลิ้นชัก วางลงบนโต๊ะ ผมกลืนน้ำลาย ยื่นมือไปเปิดกล่องนั้นอย่างช้าๆ ความรู้สึกปะทะกัน ใจหนึ่งไม่อยากจะเปิด อีกใจก็อยากจะรู้
แล้วถ้าเกิดว่ามีแหวนล่ะ?
ผมจะทำยังไง?
ฝากล่องค่อยๆ เปิดออก สายตาของผมจับจ้องเขม็ง หัวใจผมเต้นรัวเร็ว มือสั่นเล็กน้อย กลั้นหายใจ เปิดกล่องนั้นออก เริ่มเข้าใจว่าแพนโดร่าที่ได้กล่องมาจากเทพเจ้าซุสรู้สึกยังไงตอนเปิดมันออก ผมวางฝากล่องเอาไว้ด้านข้าง จ้องมองลงไปในกล่อง หัวใจกระตุกวูบ มือที่สั่นเทาหยิบบางอย่างออกมาจากกล่อง พิจารณามันอยู่ครู่หนึ่งแล้วสมองของผมก็ว่างเปล่า
“มันแพงมากนะ หัวแหวนเป็นโกเมน ตัวแหวนเป็นทองคำขาว”
แหวนในมือของผม... หัวแหวนเป็นโกเมนสีแดงเข้ม ตัวแหวนนั้นสีขาววาววับ ลวดลายถูกสลักเสลาละเอียดอ่อนประณีตงดงาม เป็นแหวนที่ช่างฝีมือต้องเก่งมากแน่ๆ ถึงได้ทำออกมาได้สวยงามขนาดนี้ มันต้องแพงมหาศาลอย่างแน่นอน และแหวนราคาแพงแบบนี้ผมจะไปมีปัญญาซื้อมาใช้ได้ยังไง หนำซ้ำแหวนในมือของผมยังเหมือนกับแหวนในความฝันราวกับเป็นวงเดียวกัน!
ผมชาวาบไปทั้งตัว
อย่างที่คิดเอาไว้
ที่แท้ แฟนเก่าคนนั้น ก็คือ... ผมเอง
ผมคลี่ยิ้ม...
TBC.
ยังมีอะไรที่ยังไม่ได้เฉลยอีกนะ? (จำไม่ได้ว่ามีปมอะไรบ้าง 555)
รวมสองตอนไว้รวดเดียวเลย จะตัดครึ่งเหมือนที่ผ่านมาก็กลัวจะค้างกัน ฮิๆ
ช้าไปบ้างแต่ชดเชยให้เต็มๆ ตอนแบบนี้ ไม่ว่ากันนะจ้ะ
ใครสงสัยเกิดอะไรเมื่อสามปีก่อนกันแน่ ตอนหน้ารู้แน่นอนค่ะ!!!
-
ตอนหน้าจะได้รู้เรื่องในอดีตแล้ว
-
ตื่นเต้นๆ ว่าแต่ลางร้ายเหมือนตอนนั้นนี่อะไรหว่า
-
เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด อังกอร์ 555
เกิดอะไรขึ้นกันนะ แล้วทำไมไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเนรัญหรือให้ไปค้างกันคนที่ไว้ใจได้
ทำไมต้องย้ำว่าห้ามเปิดประตู ทำไมอะทำมายยยย
อังกอร์จะมาหรอ
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นน
-
บรรยากาศมันเหมือนการอ่านการ์ตูนเรื่องยาวๆเรื่องหนึ่งเลย
**กว่าจะได้รู้ความลับในแต่ละอย่างเนี่ยต้องรอนานมากลุ้นแล้วลุ้นอีกอยู่นั้นแหละ
-
อุ้ยหน้ารักใสใส
-
นั่นไง :hao7:
-
กรี๊ดดดดด ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียววววว :z3:
แน่ล่ะ เนเน่ต้องเป็นของพี่เฮดีสคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน :-[
รอตอนต่อไปปปปป :katai1: :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ลุ้นๆๆ :hao7:
-
อยากรู้แล้ว อยากอ่านต่อแล้ว มาแบบนี้ก็ค้างนะ :ling1:
-
โอ๊ะโออ~ :mew3:
เป็นไงต่อไปล่ะเนี่ย...
-
ขอบคุณ :)
-
อยากอ่านต่อแล้วมาต่อไวนะค่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อร๊ายยยยยย เนเน่รู้แล้ววววว รอตอนต่อไปนะค่าาาาาา
-
อยากรู้แล้วค่า ค้างมากกกก
-
เย้จะได้รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เนรัญคงจะไม่หึงตัวเองอีกแล้วนะ อิอิ
-
เมื่อสามปีก่อนเกิดอะไรขึ้นหนออ :katai4:
-
:hao6:
-
ยิ้มได้ซะทีนะเนรัญ เลิกคิดมากแล้วใช่มั้ย :กอด1:
-
ลุ้นแล้วลุ้นอีก ลุ้นอีกลุ้นแล้ว โอ้ยยยยย :z3: :z3:
น้องรันนนนนนน พี่เฮดีสสสสสสส
-
ทำอย่างกับ "ของ" จะเข้าบ้านอย่างนั้นแหละ
-
รู้แล้ว! เนเน่รู้แล้ว!!! จะเป็นไงต่อล่ะนี่
แล้วทำไมทุกคนถึงบอกเนเน่อย่างนั้น มีอันตรายอะไรจะเกิดขึ้นหรอ o_O
-
รออ่านเฉลย อยากรู้แบบเคลีรยร์ๆเลยน้า 5555
-
แล้วตาจอมอาฆาตมันเคยทำอะไรเนเน่
ตอนนี้เนเน่เจอแหวนแล้วจะเกิดอะไรไหมเนี่ย
-
น้องรัญยิ้ม :ruready
อ๊าย ยิ้มเพราะดีใจหรือเพราะยังไม่รู้เรื่องทั้งหมดกันแน่ ถ้ารู้เรื่องทั้งหมดจะเป็นยังไงหละเนี่ย
-
^_____^ มาต่อแล้วอ่ะ ดีใจ
Thank You
-
สุดท้ายก็รู้แล้วว่าใครเป็นแฟนเก่า :hao7:
ปล ให้ปิดบ้านงี้ จะมีอะไรเกิดขึ้นหรอ :serius2:
-
รอคลายปม 3 ปี ที่แล้วตอนหน้าครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รีเควสตอนต่อไปอย่างด่วนเลยค่ะ!!!!
รู้แล้วสินะเน่ ว่าพี่เฮดีสรักมากแค่ไหน
-
ในที่สุดก็เจอแหวนแล้ว.. เย่ๆ
ความจริงทุกอย่างกำลังจะเปิดเผย
:impress3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
พอจะรู้เรื่องบ้างแล้ว
แต่อยากรู้เรื่องเก่า
เร็ว ๆ อ่ะ
:mew1:
-
อยากรู้แล้วๆๆๆๆๆ
ว่าแล้วว่าแฟนเก่าพี่เฮดีสก็คือเนรัญนี่แหละ ว่าแต่ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมพี่เฮดีสต้องลบความทรงจำเนรัญด้วย
-
ขอติดตามอ่านด้วยคนงับ :impress2:
-
ค้างงงงงงอ้า :serius2: ค้างงสุดๆเลยละค่ะ :z3:
แต่ฟ้าฝนน่ากลัวแบบนั้น จะเกิดอะไรขึ้นเหมื่อนเมื่อสามปีก่อนหรือเปล่าน้า
รอลุ้นๆ :call: :call: :call: :call:
-
น้องรัญยิ้ม...
ง่ะ! มันดูจิตๆไงชอบกลแฮะ..
-
ลุ้นนนน จะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้ :hao7:
-
สบายใจแล้วสินะเนเน่
บรรยากาศแบบนี้ ยั้ยป้าคุมผี นี่จะมารึเปล่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ความจริงเปิดเผย
แลหนูรัญก็รู้ตัวแล้ว ห่วงก็แต่เฮดีสไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอีก
ก็ได้แต่หวังว่าคงไม่เกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอยให้ต้องเลิก
กับหนูเนอีก
ให้เป็ดบวกหนึ่งกันไป
-
อะบรูดาบรี๊-----!!!!!กรี๊ดดดดดดดดดด :z3: :oo1: :o8:
-
นี่ค้างใช่ไหม?
ค้าง
ค้าง
ค้างงงงงง
รอลุ้นอ่า สนุกจังงงง อิอิ
-
ค้างๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :ling2: :ling3:
-
คิดถึงอ่ะ
คนแต่งหายไปไหนเนี่ยยยย
-
สุดขั้ว 30
เนรัญคลี่ยิ้ม...
ทว่ายิ้มนั้นของเขากลับส่งไปไม่ถึงดวงตา มือที่ถือแหวนค่อยๆ กำมันไว้แน่นจนมือสั่น ด้านหลังของเขาดูหนักอึ้งคล้ายมีบางอย่างปกคลุมจนพร่ามัว หัวใจที่เต้นรัวค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ ในห้องที่ไร้ผู้คนมีเพียงเขายืนอยู่ตามลำพัง แม้เสียงพายุฟ้าฝนคะนองดังลั่นเขากลับรู้สึก... รอบกายเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองดังอยู่
เนรัญแบมือออก ดวงตาสีน้ำตาลชุ่มน้ำก้มมองแหวนวงใหญ่ซึ่งสลักเสลารูปร่างงดงามอลังการ โกเมนเม็ดใหญ่ประกายสะท้อนสีแดงวาววับจับตา คิ้วเรียวบางโก่งโค้งขมวดเข้าหากัน จับจ้องแหวนในมือ ภาวนาให้มันเป็นเพียงภาพลวงตา ภาพความฝัน! ทว่าความจริงนั้นโหดร้ายนัก แหวนโกเมนลวดลายอ่อนช้อยยังแสดงตนอย่างองอาจกลางฝ่ามือของเขา
เนรัญกลืนน้ำลาย เม้มปากที่แห้งผากเช่นทะเลทรายที่ไร้หยาดฝน มันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะทำใจให้เชื่อได้ แต่ทว่าทุกอย่างกลับระบุอย่างชัดเจนเหลือเกิน หลักฐานที่แน่นอนเสียจริงกว่าความฝันยามราตรีปรากฏตัวอย่างผ่าเผย แม้เขาจะทำใจบ้างแล้ว แต่เมื่อค้นพบความจริงอันน่าตกใจก็อดจะหวาดกลัวไม่ได้
หากว่าแหวนอยู่กับเขา แสดงว่า... ความฝันที่ผ่านมานั้น... มันไม่ใช่ฝันธรรมดา!
เนรัญหน้าซีด
มันเป็นความฝันที่ฉายความทรงจำครั้งอดีตที่ผ่านมา อดีตที่ตัวเขาเองหลงลืม...ไม่สิ ถูกบังคับให้ลืมเลือนต่างหาก ด้วยฝีมือของ... ร่างโปร่งกำมือแน่นไว้ อกด้านซ้ายสะท้อนขึ้นลงข่มใจเอาไว้สุดความสามารถ ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่น
...ด้วยฝีมือของคนรักของเขาเอง!
ในความทรงจำช่างสวยงามและสดใส เขาไว้ใจคนๆ นั้นอย่างเต็มที่ ไม่มีระแวงใดๆ เชื่ออย่างบริสุทธิ์ แล้วเพราะอะไร!? ทำไมถึงได้ทอดทิ้งเขาไป!
ร่างโปร่งบางทรุดตัวลงนั่ง จมปลักอยู่กับคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว
จิตใจสองฝ่าย ฝ่ายดีจะพยายามหาคำตอบมาลวงหลอกปลอบใจ ฝ่ายร้ายมักจะมีคำตอบที่รู้อยู่แล้วแต่ไม่อยากจะยอมรับนัก เนรัญเองก็เป็นเช่นเดียวกัน ในใจของเขาเริ่มโจมตีซึ่งกันและกัน วุ่นวายสับสนเสียจนปวดหัวตุบๆ เหมือนกะโหลกหดตัวเล็กลงบีบสมองจนปวดร้าว
แสงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงแล้วเปรี้ยงเล่า สภาพพายุข้างนอกไม่ต่างจากสภาพจิตใจของเด็กหนุ่มผมน้ำตาลอ่อนนุ่ม เหมือนมีพายุร้ายโหมพัดอาละวาดอยู่ข้างใน เสียงจากบนฟ้าสว่างวูบดับครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ทำให้สมองอันว้าวุ่นสว่างโร่ขึ้นมาได้ เสียงฝนฟ้ากระหน่ำหนักไม่ต่างจากจิตใจของหนุ่มน้อยผู้ถูกขนานนามว่า เทวดา
เพราะอะไร... ทำไม...
คำถามที่ต้องการคำตอบเหล่านี้วนเวียนในหัวของเขา
คำถามผุดขึ้นมาเรื่อย แต่ทว่ากลับไร้ซึ่งคำตอบ
ร่างไร้เรี่ยวแรงเซซัดไปที่ห้องของตัวเอง
ความคิดวนเวียนไปมาในสมอง ดวงตาเขาเปิดโพลงค้างแข็ง สมองครุ่นคิดสั่นสะท้านกับสิ่งที่ได้รู้ แม้กระทั่งพายุฝนจะหยุดไปนานแล้วเขาก็ไม่รู้สึกตัว จนเกือบรุ่งสางแม้เขาไม่ต้องการจะหลับแต่ร่างกายกลับค่อยๆ หมดแรงต่อต้าน ดวงตาร้อนผ่าวปรือต่ำ ที่สุดเขาก็หลับไปท่ามกลางวังวนแห่งความกังวล หวาดกลัว และสับสน ในมือกำแหวนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ร่างที่ตึงเครียดผ่อนคลายเข้าสู่การหลับใหล
ติ๊ด!
เด็กหนุ่มหันไปมองคนรักด้วยดวงตาสดใส สีตาน้ำตาลอ่อนหวานดังน้ำตาลเชื่อมทอดมองแผ่นหลังกว้างสง่าองอาจเบื้องหน้า เขาก้มตัวคว้ามือเปะปะหาเสื้อและกางเกงมาสวมใส่ ใบหน้าขาวผ่องแดงระเรื่อเอิบอิ่ม ริมฝีปากแดงเห่อบวม ใบหน้าหวานแฝงไปด้วยความเขินอายเมื่อเบือนสายตาไปจับจ้องแผ่นหลังเปลือยเปล่าแน่นหนั่นของร่างสูง ปากน้อยๆ ยื่นตำหนิอีกฝ่ายในใจ
ไม่รู้จักใส่เสื้อผ้าบ้างหรือไงนะ?
เด็กหนุ่มบ่นในใจพร้อมกับอายไปด้วย
เนรัญสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เขานั่งเหม่อมองร่างสูงที่เปลือยเปล่าไม่สะท้านสะเทือนต่อสิ่งใด ใบหน้าหล่อเหลางดงามราบเรียบไร้ร่องรอยอารมณ์ใดๆ ติดจะเย็นเยียบเป็นผลึกน้ำแข็งพันปี เขายืนคุยกับใครบางคนในสาย น้ำเสียงเย็นเยือกไม่แพ้ใบหน้า
เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดจากคนรัก หว่างคิ้วเข้มเริ่มขยับเข้ามาใกล้กัน ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยนั้นมีความคับข้องใจแฝงความยุ่งยากเอาไว้บางๆ มันเลือนรางมาก ดวงตาสีน้ำตาลน้ำผึ้งลอบมองคนรักอย่างเป็นห่วง จนกระทั่งอีกฝ่ายจบการสนทนาแล้วหันมาเห็นเขานั่งมองอยู่
ร่างสูงเลิกคิ้วแทบจะมองไม่เห็น เขาเบี่ยงสายตาไปด้านข้างแล้วเดินเข้าไปหาคนรักด้วยใบหน้านิ่งสงบเยือกเย็นเช่นปกติ ดวงตาสีเข้มหรุบมองใบหน้าน่ารักดวงนั้นมองเขาด้วยดวงตาที่น่ารักไม่แพ้กับใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลที่ใสซื่อบริสุทธิ์ดังลำธารน้ำใสที่หล่อเลี้ยงจิตใจหยาบกระด้างของเขาให้อ่อนนุ่ม มือเรียวสวยยกทาบศีรษะที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาล เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเป็นปกติ
“เดี๋ยวพี่จะกลับไปทำธุระนิดหน่อย วันนี้ไม่ได้ค้างนะ”
“อืม” เนรัญพยักหน้ารับ มองคนรักที่มองหาเสื้อกับกางเกงที่ทิ้งเกลื่อนทั่วพื้น ถามว่ามันถูกวางทิ้งไว้ตรงนั้นได้ยังไง เขาเองก็ลืมไปแล้ว เพราะช่วงนั้นแทบเขาไม่มีสติสตางค์มากพอที่จะจดจ่อกับเสื้อผ้าเหล่านั้นสักเท่าไร
เฮดีสใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็หันไปมองร่างเพรียวบางจนเรียกได้ว่าผอมแห้ง เขาแอบถอนหายใจ มีแค่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่อยากไปแค่ไหน การจากไปครั้งนี้มันทำให้เขากระวนกระวาย ว้าวุ้นใจอย่างไร้เหตุผล กังวลบางอย่างซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร ร่างสูงแน่นหนั่นด้วยมัดกล้ามเนื้อแกร่งเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ จ้องมองดวงตาสีน้ำตาลใสกระจ่าง เขายกมือลูบใบหน้าใสซื่อเบาๆ ก้มหน้าประทับริมฝีปากร้อนผ่าวอย่างอาลัยอาวรณ์
ถ้าไม่จำเป็นเขาก็จะไม่ไปหรอก ใจจริงอยากอยู่กับคนรักมากกว่าจะไปทำธุระให้กับทางตระกูล แต่ในเมื่อมันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบ เขาก็ต้องทำแม้จะอิดออดบ้างแต่ก็ไม่ปฏิเสธไม่ได้ เฮดีสรวบตัวร่างบางเอาไว้อยู่ในอ้อมกอดของเขา กดคางลงบนกลางศีรษะ เอียงหน้าแตะริมฝีปากเบาๆ ด้วยความรักใคร่มากเสียจนอยากจะมัดลามไว้กับตัวเองนัก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูจากกลุ่มผมสีน้ำตาลทำให้เขาคลายอาลัยลงบ้าง
เนรัญกอดร่างสูงที่สวมใส่อาภรณ์ดำทั้งตัว ในใจรู้สึกไม่มั่นคง คงจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบการอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยเพราะไม่อยากจะรบกวนคนอื่น เขาถึงไม่เผยความในใจนี้ให้ใครรู้ แต่กับคนๆ นี้เขาสามารถเอาแต่ใจตัวเองยังไงก็ได้ นั่นทำให้ชอบที่จะอยู่กับอีกฝ่าย เป็นตัวของตัวเองที่สุด พอไม่ได้อยู่ด้วยกันก็รู้สึกเหงาๆ แต่ยังไงเขาก็ยังกลัวโดนเกลียดอยู่ดี จึงไม่สามารถทำตามแต่ใจได้ทุกอย่าง
“มีธุระไม่ใช่เหรอครับ ยังไม่รีบไปอีก” เนรัญเอ่ยกับเฮดีสด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ เอ่ยเตือนร่างสูงที่ไม่มีท่าทางจะขยับตัวผละไป
“ไม่ด่วนนักหรอก อยู่ได้อีกนิดหนึ่ง” คนตัวสูงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแสดงความเอาแต่ใจตัวเองออกมาชัดเจน เนรัญหัวเราะ แม้เฮดีสจะอายุมากกว่าแต่กลับชอบเรียกร้องกับเขาเหมือนเป็นเด็กๆ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจกลับรู้สึกชอบด้วยซ้ำ
“โกหก ถ้าไม่ด่วนคงไม่โทรตามหรอกครับ” เนรัญเป็นฝ่ายผละจาก เขาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลางดงามที่ทุกครั้งต้องถูกดวงหน้านั่นสะกดให้เคลิบเคลิ้ม เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเข้าใจ
“รีบไปจะได้รีบกลับมายังไงล่ะครับ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ จะรีบไปรีบกลับ กลัวนายจะคิดถึงพี่จนทนไม่ได้น่ะสิ” เฮดีสพยักหน้ารับเอ่ยหยอกล้อด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เนรัญชะงัก ก่อนจะปั้นหน้าหมั่นไส้คนมีความมั่นใจในตัวเองสูงลิบ ดวงตาสีนิลเข้มหรี่ตาลง ขนตาแพหนาห้อมล้อมดวงมณีวาววับยิ่งทำให้ดูสวยงาม เสียงทุ้มต่ำกระเซ้าถามต่อ
“หรือไม่จริง?”
“ไม่มาสักเดือน พิสูจน์กันดูไหมล่ะครับ?”
“ทนไม่ได้แน่” อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เสียเวลาคิดเลยแม้แต่เสี้ยววินาที เนรัญเลิกคิ้ว อะไรจะมั่นใจขนาดนั้น เฮดีสก้มมองเด็กน้อยที่เริ่มหน้าบึ้ง นึกเอ็นดูปนขบขัน อยากจะดึงแก้มนุ่มๆ นั่นสักที
“ทนไม่ได้จริงๆ นะ ไม่เห็นหน้านายแค่วันสองวันก็ทนไม่ได้แล้ว เดือนหนึ่งไม่ตายกันพอดีหรือไง” ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่ได้ พร้อมเอ่ยออดอ้อนเสียงหวาน ค่อมตัวขบติ่งหูนุ่ม ซุกไซ้ปลายจมูกตามซอกคอขาวผ่อง มือสอดสัมผัสเนื้อผิวเรียบนวลภายใน สัมผัสร้อนหวามทำให้ร่างผอมบางสั่นระริก เม้มริมฝีปากเอ่ยประท้วงยากเย็น
“อืม พี่ต้องรีบไปไม่ใช่หรือไง?”
“รีบสิ เพราะฉะนั้นให้ความร่วมมือซะดีๆ” เสียงแหบพร่าสั่นไหวด้วยแรงความต้องการกระซิบข้างหู
ริมฝีปากนุ่มหยุ่นจูบแนบตามลำคอ มือลูบไล้นวดเฟ้นตามผิวนวลนุ่มของเด็กหนุ่ม ร่างสูงแกร่งโอบกอดร่างหอมหวานเย้ายั่วไว้ในอ้อมแขน เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีปฏิเสธแถมยังโอนอ่อนผ่อนตาม เขาก็ยิ้มรีบลงมือเล้าโลมเจ้าของร่างขาวผ่องจนเสียงลมหายใจของร่างบางหอบสั่นเครือ สักพักเสียงครางผะผ่าวหลุดลอดจากริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงบวม ร่างร้อนผ่าวเสียดสีแนบชิดก่อเกิดเสียงที่ใครมาได้ยินก็ต้องหน้าร้อนแดงเคอะเขิน
“อ๊ะ อื้อ อุตส่าห์ อ๊ะ ใส่เสื้อผ้าแล้วแท้ๆ อ๊า!”
“เดี๋ยวใส่ให้ใหม่” ร่างสูงตอบปัดอย่างไม่ถือสำคัญนัก
ไม่นานเฮดีสก็เร่งจังหวะจนร่างที่อยู่ภายใต้ร่างของเขาอ่อนยวบทอดกายอ่อนล้า หยาดหยดขาวขุ่นปลดปล่อยตามเสียงร้องคำรามในลำคอ อีกอึดใจใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกไซ้จูบประโลมใบหน้าอ่อนเยาว์ที่แดงระเรื่อชวนมอง เขาบดจูบริมฝีปากแดงก่ำสีสด มือขยับเช็ดทำความสะอาดอย่างว่องไว ร่างสูงผละห่างจัดเสื้อผ้ายับย่นบนร่างคนรัก ทอดมองใบหน้าน่ารักใสบริสุทธิ์ด้วยสายตาลึกซึ้งคราหนึ่ง ขยับตัวประทับจุมพิตบนหน้าผากชื้นเหงื่อ
“พี่จะรีบไปรีบกลับนะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ”
ไม่รอให้ตอบกลับ ร่างสูงก็ผละลุก เร่งจัดเสื้อผ้าเผ้าผมเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เนรัญพยุงตัวลุกขึ้น เขาขยับตัวหมายจะตามไปส่งหน้าบ้าน แต่ขาที่อ่อนแรงจนสั่นไม่อำนวยให้ทำแบบนั้นได้ เด็กหนุ่มผู้ขาวสะอาดดุจกระดาษถอนหายใจ บ่นขัดเคืองคนที่รีบร้อนจากไป ทำทีไรไม่เคยจะเพียงพอกับความต้องการของอีกฝ่ายเลย ทุกครั้งต้องทำจนเขาหมดแรง
เสียงประตูหน้าบ้านปิดลง บ้านหลังเล็กกลับมาสู่ความเงียบงันอีกครั้ง เจ้าของบ้านร่างผอมบางทอดถอดใจที่แผ่วเบาแต่กลับดังสะท้อนในบ้านที่เงียบสงัด
ผ่านไปหนึ่งวันแต่ทว่าในจิตใจของคนเฝ้ารอกลับเหมือนผ่านไปเนิ่นนาน เนรัญกลับมาจากโรงเรียนตามปกติ เขานั่งรอร่างสูงโปร่งคนที่สวมใส่ชุดสีดำสนิทอยู่หน้าบ้าน ทอดมองถนนด้วยสายตารอคอยอย่างมุ่งมั่น ก่อนหน้านั้นส้มหวานเพื่อนสนิทสมัยเด็กแวะมาล่ำลาไปต่างจังหวัดกับครอบครัว ส่วนยูพี่ชายคนสนิทที่อาศัยอยู่บ้านข้างๆ ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนเช่นเคย ทำให้แถวบ้านของเด็กหนุ่มเงียบเป็นพิเศษ
วันนี้ทั้งวันเนรัญเฝ้ามองมือถือของตัวเองเงียบๆ ในใจหวังให้ใครบางคนโทรมาบอกข่าวบ้าง แต่จนถึงตอนนี้มือถือเครื่องเล็กๆ ก็ไม่มีวี่แววจะส่งเสียงใดเลย เนรัญเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มก่อเค้ามืดครึม ก้อนเมฆสีดำทะมึนค่อยๆ ก่อตัวแผ่กระจายปกคลุมท้องฟ้าจนมืดมิด ประกอบกับพระอาทิตย์ตกดินทำให้มืดเร็วกว่าทุกวัน ลมเย็นๆ พัดฝุ่นละอองเม็ดดินทรายจนต้องหรี่ตามอง แรงลมเริ่มพัดหนักขึ้น เด็กหนุ่มตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในบ้าน
ดวงตาสีน้ำตาลสดใสมองอากาศวิปริตนอกบ้านอย่างเป็นกังวล เสียงแรงลมที่พัดโหมต้นไม้จนลู่ไหว ใบไม้แห้งปลิวว่อนไปทั่ว กรวดหินและทรายถูกหอบโรยกรูกระทบหน้าต่างประตูเกิดเสียงดังกรอบแกรบ ทัศนียภาพค่อยๆ ถูกความมืดโอบล้อม มองเห็นเพียงเหล่าต้นไม้ยืนต้านแรงพายุลางๆ
เด็กหนุ่มลุกไปอาบน้ำ เป็นเวลาเดียวกับที่เม็ดน้ำจากฟ้าเริ่มตกลงมา สายฝนห่าใหญ่เทแรงกระทบหลังคาเกิดเสียงดังประกอบกับเสียงลมพายุที่โหมพัดกระหน่ำ ยิ่งทำให้พายุฝนในค่ำคืนนี้รุนแรงหนักหน่วง แสงจากท้องฟ้าสว่างแวบตามด้วยเสียงคำรามกึกก้องราวกับท้องฟ้าจะถล่มทลายลงมา
เนรัญกลับมานั่งเหม่อลอยมองทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง
ฝนโปรยปรายสาดพัดปะทะหน้าต่างเป็นระยะๆ เด็กหนุ่มมองพายุฝนอย่างหวาดหวั่น อากาศเริ่มหนาวเยือก เขายกขาขึ้นมากอดไว้แน่น ตัวของเขาสั่นเล็กน้อย แม้ภายนอกจะแสดงออกมาว่าเข้มแข็งเพียงใด แต่เขาก็ยังเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุเพิ่งพ้นวัยเด็กมา ยิ่งต้องอยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่เด็กก็ยิ่งกักเก็บความหวาดกลัวในใจมากเป็นเงาตามตัว ทุกครั้งที่มีเสียงฟ้าร้องตัวเขาก็จะสะดุ้ง สั่นกึกๆ อยู่บนเก้าอี้
ปึง!
เสียงดังจากทางหน้าประตูทำให้เจ้าของบ้านร่างผอมสะดุ้งโหยงเกือบตกเก้าอี้ เขาหันไปมองประตูอย่างประหลาดใจ ตอนแรกคิดว่าเป็นลมกระแทกประตูจนเกิดเสียงดัง แต่ทว่าเสียงกระแทกประตูติดอีกครั้งและดังต่อเนื่องทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่เสียงลม แต่เป็นฝีมือของ ‘คน’
ปึง ปึง ปึง!
เด็กหนุ่มรีบผลีผลามพุ่งไปหน้าประตูบ้านอย่างดีใจ เขากำลังจะปิดประตูแต่ก็ชะงัก ระงับความตื่นเต้นเอาไว้อย่างมีสติ ค่อยๆ แอบส่องมองดูแขกที่มาเยือนยามวิกาลท่ามกลางพายุฝนฟ้ากระหน่ำอย่างนี้ มือเรียวเล็กแหวกม่านเขม็งดวงตามองเงาอันคุ้นเคยของคนที่ปักหลักยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ร่างสูงโปร่งเคาะประตูอย่างไม่รีบเร่ง สักพักใบหน้าหล่อเหลาที่เปียกปอนหยาดฝนจนผมตกลู่ก็เอียงมามองราวกับรู้ว่าถูกแอบมองอยู่
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง กระโดดโลดแล่นไปเปิดประตู มือกระชากบานประตู ใบหน้าหวานละมุนแย้มยิ้มกว้าง
“พี่เฮดีส...!!?”
เนรัญชะงัก รอยยิ้มหุบลง เหลือบไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอีกหกแล้วหันกลับมามองคนตรงหน้าด้วยสายตางุนงง เนรัญกำลังจะเอ่ยถามแต่พอเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยก็ขนลุกเกรียว เขาผงะก้าวถอยหลัง เหงื่อเย็นเฉียบหลั่งตกกลางหลัง ดวงตาฉายแววสับสน จ้องร่างสูงตรงหน้าซึ่งค่อยๆ ก้าวเข้ามาในบ้านอย่างไม่รีบเร่ง กลุ่มคนข้างหลังก็ก้าวตามมา สายตาของพวกนั้นทำให้เด็กหนุ่มตัวสั่นสะท้าน ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“พะ...พี่เฮดีส นี่หมายความว่ายังไง?” เสียงของเขาสั่น มองคนตรงหน้าที่แย้มยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาดูงดงามชวนฝัน แต่สำหรับเขาแล้วรอยยิ้มนั้นช่างน่าสะพรึง มือใหญ่เย็นเฉียบตะครุบจับข้อมือของเขาแน่นจนเจ็บแปลบ ร่างสูงหัวเราะแผ่วเบาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนปลอบประโลม
“อย่ากลัวไปเลยเนรัญ”
“...” แม้น้ำเสียงเหมือนจะอบอุ่นอ่อนโยนแต่ร่างผอมบางกลับสั่นกลัว อ้อมกอดที่เคยอบอุ่นอ่อนโยน ตอนนี้กลับหนาวเย็นจนตัวแข็งทื่อ มือไม้เกร็งชา เหงื่อแตกพรั่ก
เนรัญสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูบ้านถูกปิดลงและล็อกจากข้างใน เขาดันตัวออกจากคนตรงหน้า ถอยหลังหนี มองกลุ่มคนที่จับจ้องมองเขาด้วยแววตากระหื่นกระหาย พอพิจารณาดูดีๆ ภายใต้แสงสว่างในห้อง ผู้ชายพวกนี้เป็นคนรู้จักของเขาทั้งสิ้น!
มันหมายความว่ายังไง!?
พวกมันยิ้มขณะที่จ้องมองร่างบอบบางสั่นระริก ดวงตากลมโตน้ำตาลอ่อนคลอไปด้วยน้ำตา สีหน้าแสดงความหวาดกลัวเคลือบแคลงสับสัน ใบหน้าน่ารักชวนน่าสงสารยิ่งทำให้พวกมันบ้าคลั่งจนตาแดงก่ำ พวกมันรีบพุ่งเข้าไปจับกระชากเด็กหนุ่มเข้าหาตัวเอง ส่วนร่างสูงยิ้มมุมปากเดินปลีกตัวไปนั่งอย่างสบายอารมณ์ มองมาด้วยสายตายากคาดเดา
“พี่เฮดีส!” เนรัญเรียกชื่อคนรัก ดวงตาเอ่อนองน้ำตามองไปทางร่างสูงที่นั่งผ่อนคลาย ร่างสูงเงยหน้ายิ้มนิดๆ ลุกขึ้นเดินเข้ามาหา ในใจของเนรัญคล้ายมีความหวังเรืองรอง
บางทีนี่อาจจะเป็นแค่แกล้งหยอกเล่นเท่านั้น!
ชายหนุ่มหยุดตรงหน้าร่างบางที่ทอดมองเขาด้วยท่าทางคาดหวังไร้เดียงสา มุมปากเขากระตุกยิ้มหยัน มือแกร่งคว้าปลายคางเล็ก ออกแรงบีบจนอีกฝ่ายร้องครางด้วยความเจ็บปวด ดวงตาฉ่ำไปด้วยน้ำตาใส ริมฝีปากแดงระเรื่อครางชื่อของคนรักอย่างไม่เข้าใจ
“รู้ไหมคนอย่างเธอน่ะฉันเกลียดที่สุดเลยล่ะ น่าขยะแขยง” เขาเอ่ยน้ำเสียงรังเกียจไม่ใช่แกล้งทำ เนรัญเบิกตาโพลง มองใบหน้าคมสันราวไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าหล่อเหลางดงามราวกับรูปปั้นเนื้อหยกชั้นดีก็ยังไม่เปลี่ยน น้ำเสียงทุ้มต่ำไพเราะน่าหลงใหลนั้นก็ยังเหมือนเดิม แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงนี้เป็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน!
“คุณเป็นใคร!?”
ร่างสูงจ้องมองใบหน้าอ่อนใส ก่อนจะแสยะยิ้มชั่วร้าย
“ก็ไม่ใช่เฮดีสหรือไงหือ?”
“ไม่! ไม่ใช่!”
“นอกจากเฮดีสแล้วเธอคิดว่าฉันเป็นใครได้กันล่ะ?”
เนรัญสะอึก นิ่งเงียบไป
นั่นสิ ไม่ใช่เฮดีสแล้วจะเป็นใครได้ หน้าตาแบบนี้ เสียงแบบนี้ มีแค่คนเดียวไม่ใช่หรือไง? เนรัญนิ่งอึ้ง ริมฝีปากสั่นระริก แต่ว่าถ้าเป็นพี่เฮดีสจริงๆ เขาไม่มีทางทำแบบนี้ คนๆ นี้ไม่ใช่! เขาไม่ใช่เฮดีส!
ร่างสูงเหลือบสายตามองพวกที่จับตัวเนรัญไว้ พวกนั้นพยักหน้ารับ ฉีกทึ้งเสื้อผ้าสีขาวสะอาดจากตัวร่างบางที่แทบจะหยันตัวยืนไม่ไหว เนรัญกรีดร้องลั่น ดิ้นขัดขืนพวกมัน ทว่าแรงของเด็กหนุ่มร่างผอมไหนเลยจะต่อกรกับชายหนุ่มหกคนได้ พวกมันเชื่อฟังร่างสูงราวกับเป็นทาส สั่งอะไรก็ทำตามรวดเร็ว
ร่างบางดิ้นสู้แต่ก็ถูกจับกดลงกับพื้นเย็นเฉียบ เขากรีดร้องเสียงดังลั่น เสียงนั้นก็ถูกกลืนไปในห่าฝนที่กระหน่ำตกไม่หยุด ร่างสูงมองร่างผอมบางขัดขืนแล้วหัวเราะเสียงเย็น มีความสุขที่เห็นความหวาดกลัวฉายชัดในแววตาสีน้ำตาลอ่อน เนรัญร้องไห้น้ำตานองหน้า เจ็บตามตัวที่ถูกยึดขึงไว้หนาแน่น ร่างกายเปลือยเปล่า มองร่างสูงที่ค่อยๆ ลดตัวลงมาทาบทับด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เรียวขาทั้งสองถูกแยกกว้าง
“ไม่! ไม่! ไม่!”
ร่างบางดิ้นถอยรนราน ผิวขาวใสกลายเป็นรอยแดงช้ำรอยมือ เนรัญชะงักตัว ดวงตาเบิกกว้าง กรีดร้องลั่น จู่ๆ ก็ถูกบางอย่างสอดแทรกเข้ามาอย่างกะทันหัน เจ็บจนจุก ริมฝีปากอ้าพะงาบๆ ไร้เสียง ก่อนจะกรีดร้องครวญไห้กับความเจ็บที่ถูกกระแทกกระทั้นใส่ไม่หยุด ไร้ซึ่งความอ่อนโยน ไร้การปลอบเล้าโลมใดๆ
น้ำตาอุ่นจัดหลั่งไหลพรั่งพรูนองหน้า
“ม่ายยยย!!! พี่เฮดีส!!!”
เสียงกรีดร้องเจ็บปวด เสียงหัวเราะพึงใจกลืนหายไปในพายุฝนที่พัดกระหน่ำ
...ไร้ผู้ได้ยิน
TBC.
หายไปนานเลยเนอะ กรี๊ดดด ขอโทษค่า!
แต่งตอนนี้แล้วรู้สึกมันไม่จิตเลย (ทำใจไม่ด้ายยย)
เอาเถอะ ไปจิตกันต่อตอนหน้าล่ะกัน หึๆ
-
ไอ้เลว แฝดเฮดีสชื่อรัยนะ 555 เนรัญของพี่ ฮือออ
ปล.ค้างสุดๆๆอะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดด ลบไปเถอะค่ะความทรงจำแบบนั้นอะ!!
เนเน่ตื่นมาจะช็อกแย่ไหมคะนั่น
พี่เฮดีสมาปลอบเร็ววว
-
เนเน่ จ้า ตั้งสติให้ดี นะ :monkeysad:
ตอนนั้นยังเด็ก แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือว่า มีอีกคนหน้าเหมือนเฮดีส
ที่ลบความทรงจำเฮดีสคงทำไปเพราะมีเหตุผลนะจ้า
สู้ๆนะ :กอด1:
-
ง่ะ แฝดแน่ๆ ไม่งั้นก็แบบหลอกเรียนแบบหน้ามา
-
ขอบคุณค่า
-
อูยยยยยย โหดร้าย
-
งี้เอง พี่เฮดีสถึงได้คลั่ง นายนั่นใครกันเนี่ยยย
-
ไม่จริงใช่ไหมมม :ling1: :hao5:
-
ค้างอะ
คนแต่งรีบมาต่อเร็วๆนะ
ทำให้อยากแล้วจากไป
กรี้ดดดดดด
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ไม่จริงใช่มั้ย?
:a5:
-
ตอนแรกสงสัยนะว่าความทรงจำอันโหดร้ายของเน่ที่ลินเซย์ว่าคืออะไรเพราะถ้าถึงขนาดที่เฮดิสต้องลบความจำเน่เรื่องของตัวเองไปต้องร้ายแรงมากแน่ๆ
แอบสงสัยเหมือนกันว่าเน่เคยโดนข่มขืนเหรอ?
แต่คิดอีกทีคงไม่ม๊างงงงงง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆโคตรใจร้ายเลยนะ(คนเขียนอ่ะ)
แต่พออ่านตอนนี้โอ๊ย!อธิบายไม่ถูกอ่ะ อยากกระทืบไอ้สารเลวพวกนั้น ควักหัวใจ หรือทำอะไรก็ได้ที่ให้พวกมันทรมานไปจนกว่าพวกมันจะตาย
เลวที่สุด!!!!!!!!!!!!!!!!
(อย่าสนผมอิน)
ปล.นายคือเฮเคตหรือไนซ์?! ตอบ! จะได้เกลียดถูกคน!
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าพี่เป็นเฮดีส พี่ทำลายล้างโลกไปแล้ว!!!! :m31:
ทำไมทำกับเนรัญแบบนี้ อุตส่าห์เป็นเพื่อนกัน แฝดพี่เฮดีสชื่ออะไรนะ ไม่อยากจำแล้วอะ :angry2:
รอตอนต่อไป มาต่อไวๆน้า ชีช้ำ :hao5:
-
แฝดพี่เฮดีสชัวเลย
ไม่ใช่พี่เฮดีสแน่ๆ เพราะเฮียรักเนเน่มากๆ
เฮ้ยรอเฉลยดีกว่าขี้เกียจเดา เดาละปวดจิต
-
ทำอ่านแล้วยิ่งสงสารเนเน่ของเค้าแบบนี้
กอดปลอบ ฮึก
-
อ่านแล้วจะร้องไห้ สงสารเนเน่ ฮืออออออออออ
รอฟังเฮดีสตัวจริงก่อนนะ อย่าเพิ่งถอดใจนะ T^T
-
คุณคนแต่งคะ เราชอบเรื่องนีมากกกกกเลย
ทั้งภาษาที่ใช้ที่อ่านง่าย ตัวละครต่างๆที่มีการผูกเรื่องกันไวัอย่างดี
เข้าใจได้เลยว่าคุณตั้งใจแต่งทุกอย่างอย่างดี
และเราก็เคารพการตัดสินใจในการวางพล็อตและการแต่งของนักเขียนทุกท่าน
ในฐานะที่เป็นผู้สรัางสรรค์ผลงาน
ที่เนรัญถูกข่มขืนก็เป็นปมของเรื่องเพื่อความเข้มข้นน่าติดตาม เราเข้าใจค่ะ
แต่เราเป็นนักอ่านที่ไม่ค่อยชอบใหัเกิดเหตุร้ายประเภทนี้กับนายเอก
ก็เลยคงไม่ได้อ่านต่อแล้ว
เลยอยากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้คุณคนแต่งว่าเรื่องนี้เราชอบจริงๆ
และจะคอยติดตามผลงานอื่นๆต่อไปนะคะ ^^
อย่างอนกันน้า แต่งตามที่ตั้งใจไวันี่แหละค่ะดีที่สุด
:กอด1:
-
ฝีมือพี่ไนซ์ชัวร์ป๊าบบ ฮือออ~ :o12:
-
แฝดเฮดิสชื่ออะไรแล้วนะ :angry2: :z6:
เลวมากกกกกกกก :m31:
สงสารเนเน่ :mew6:
-
ขอบคุณ :)
-
เนเน่ น่าสงสารร :sad4:
ใครมันบังอาจทำร้ายเนเน่แบบนี้ :angry2:
-
ไม่คิด ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าไนซ์มันจะเลวได้ขนาดนี้
ถ้าอย่างนั้นการตายที่เกิดขึ้นในอดีตนั่นมันคือ
เฮดีสตามไปแก้แค้นสินะ แล้วก็รับเอาความเจ็บปวดทั้งหมด
ไว้ที่ตัวเองโดยการลบความทรงจำของเนรัญออกไปซะ
มันช่างเป็นอดีตที่โหดร้ายสำหรับเด็กคนนึงเลยนะ
ถ้าย้อนกลับไปได้เราเองก็ยังอยากให้เฮดีสมันฆ่าทิ้งอีกเป็นล้านๆๆๆรอบ :m16:
-
นี่มันอะไรก๊านนนนน
โฮวววววว หนูเนเน่มีอดีตที่เลวร้ายมากอะ
-
เริ่มเข้าใจเนื้อเรื่องแล้ว
สงสารเนเน่อ่ะ ไนซ์เนี่ย
โคตรเลวเลย :z6:
-
ทรุดเลยจริงๆ
-
ทำกับเนรัญแบบนี้ได้ไง??
แค้นนนนนนน :z6: :fire:
-
:o12: เนเน่ :o12:
-
ใครมันปลอมตัวมา
ยังแอบหวังว่านั้นไม่ใช่คุณพี่ชาย งือ :mew2: มาเฉลยเร็วๆนะ
-
ขอบคุณค้าบบบบ :pig4:
-
-*- เครียดไปทันที
-
มาแบบนี้ สงสารเนเน่ :z3:
ฆ่ามันนน บักไนช์แน่เลยยยย :z6: :angry2: :m31: :fire:
กรี้ด รีบมาต่อเถอะค่ะ โปรดอย่าให้รอนานเลยนะคะ ค้างระดับ 10 :katai4: :katai1:
-
ไนซ์! ไนซ์!! ไนซ์สินะ!!! ทำไมแกเลวขนาดนี้!
ชักเกลียดแล้ว อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดี
เนรัญน่าสงสารมากๆ เลยโดนทำอย่างนั้น มันกระทบกระเทือนจิตใจมากเลย ยังเด็กอยู่ด้วย
หวังว่าเนรัญในตอนนี้จะรู้นะว่าคนที่มาน่ะเป็นใคร ไม่ใช่เฮดีสแน่นอน
TT อยากอ่านต่อแล้ววว ค้างค่าาาา
-
สรุปอิพี่ไนท์เ_ี้ยสินะ ใช่มั้ย
ความทรงจำแบบนั้น สมควรลบ
แต่เนเน่จะไม่เข้าใจผิดใช่มั้ย นั้นไม่ใช่พี่เฮดีสนะ
หรือมันเป็นใคร?
-
เอิ่ม คือไร บ้าไปแร้วว
-
ฮือ สงสารเนเน่อะ ต้องไม่ใช่พี่เฮดีสอยู่แล้วอะ
-
ดีแล้วล่ะที่ลืม ความทรงจำแบบนี้มันแย่มากๆเลย
เนเน่ลืมเคยลืมไปแล้ว แต่คนที่จดจำได้มาตลอดนี่สิจะเป็นยังไง
สงสารพี่เฮดีส พี่ต้องรู้สึกผิดมากๆแน่ๆ TT
-
คุณคนแต่งคะ เราชอบเรื่องนีมากกกกกเลย
ทั้งภาษาที่ใช้ที่อ่านง่าย ตัวละครต่างๆที่มีการผูกเรื่องกันไวัอย่างดี
เข้าใจได้เลยว่าคุณตั้งใจแต่งทุกอย่างอย่างดี
และเราก็เคารพการตัดสินใจในการวางพล็อตและการแต่งของนักเขียนทุกท่าน
ในฐานะที่เป็นผู้สรัางสรรค์ผลงาน
ที่เนรัญถูกข่มขืนก็เป็นปมของเรื่องเพื่อความเข้มข้นน่าติดตาม เราเข้าใจค่ะ
แต่เราเป็นนักอ่านที่ไม่ค่อยชอบใหัเกิดเหตุร้ายประเภทนี้กับนายเอก
ก็เลยคงไม่ได้อ่านต่อแล้ว
เลยอยากคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้คุณคนแต่งว่าเรื่องนี้เราชอบจริงๆ
และจะคอยติดตามผลงานอื่นๆต่อไปนะคะ ^^
อย่างอนกันน้า แต่งตามที่ตั้งใจไวันี่แหละค่ะดีที่สุด
:กอด1:
............,............................
....... คิดเหมือนกันเลย..........
-
ไม่เคยคิดว่าอิไนซ์จะชั่วได้ขนาดนี้
พี่เฮดีสลบมันน่ะดีแล้ว
พวกมัน มันเลวมาก ทำกับเน่ได้
เดี๋ยวถ้าทำกับเน่ อัญเธอคือใคร ทำไมหน้าเหมือนเน่
เดี๋ยวนะ เดี๋ยว ....
-
ฝันรึเปล่า ผู้ชายหกคนที่เนเน่รู้จัก ใครบ้างเนี่ย
ถ้าไม่ใช่ฝัน หมายความว่าพี่ไนซ์ก็มีพลังเดียวกับเฮดีสเหรอ
-
ก้าวต่อไปให้ได้นะเนรัญ แม้มันจะเจ็บปวดทรมาณขนาดไหนก็ต้องก้าวต่อไปให้ได้นะ
ไม่ว่ายังไงก็ตาม สิ่งนั้นกลายเป็นอดีตไปแล้ว
มีคนที่รักและเป็นห่วงเนรัญอีกมาก รักตัวเองและก้าวข้ามเหตุการณ์ร้ายๆนี้ไปให้ได้ เข้มแข็งนะ
-
พี่ไนซ์ใช่มั้ย :z6: :z6:
-
โหหหหหหหห ไอ้ไนซ์ เลวทรามต่ำช้ามาก :pigangry2: :5779:
-
พี่เฮดีสคิดถูกแล้วที่ลบความทรงจำเนรัญ น่าสงสารนายเอกของเราจัง
พี่เฮดีสตัวจริงอยู่ไหนเนี่ย
-
:pig4: เง้ออออออออ :a5: อ่านตอนนี้แล้วแบบ :เฮ้อ: เกิดเป็น เนเน่ ไม่เคยสบาย :z10:
-
:hao5: อ่านแล้วร้องเลยตอนนี้ จุกกกกกกกกกก
-
สุดขีด 30
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เคยสวยงาม บวมช้ำแดงฉานคั่งเลือด แววตาเลื่อนลอยไร้สติ น้ำตาไหลหลั่งไม่ขาดสาย ปากถูกยัดด้วยก้อนผ้า ทั่วทั้งตัวแดงช้ำเป็นรอยมือนับไม่ถ้วน แม้แต่ดวงหน้าผ่องใสก็แดงเป็นปื้นรอยนิ้วทั้งห้า เรือนร่างผอมบางนอนอ่อนล้าไร้แรง ผิวขาวนวลเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือดและคราบขาวขุ่น
ดวงหน้าหล่อเหลาคมคายโน้มตัวเข้ามาในระยะการมองเห็นของดวงตาพร่ามัว เขายิ้มใส่ดวงตาคู่นั้นที่ถูกกั้นด้วยม่านหยาดน้ำใส รอยยิ้มที่ดูแล้วช่างอบอุ่น อ่อนโยนแต่ทว่ากลับซ่อนมีดอันแหลมกริบ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเชื่องช้าราวต้องการให้คนฟังค่อยๆ รับรู้ มือเย็นเฉียบคู่นั้นค่อยๆ กำรอบลำคอเล็ก ออกแรงบีบอย่างช้าๆ ราวกับต้องการให้มันค่อยๆ แหลกละเอียดคามือ
ร่างบางสะดุ้งเฮือก พยายามหายใจ ปากสั่นระริก จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาคลั่งแค้น ร่างสูงเห็นเช่นนั้นก็แย้มยิ้มอย่างถูกใจ เขาเอ่ยอย่างไม่ยี่หระต่อสายตานั้น
“โอ อย่างนั้นสิ แววตาแบบนั้นแหละ”
หลังจากพูดจบเขาออกแรงบีบมากขึ้น ดวงตาสีดำสนิทแสนงดงามเจือสีแดงวูบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเคียดแค้น ชายหนุ่มเอ่ย
“เบิกตาให้ดีๆ จำใบหน้านี้ จงเกลียดใบหน้านี้! จงแค้นใบหน้านี้!”
“ไม่...พี่เฮดีส...” เสียงขัดขืนที่อ่อนแรงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากแห้งเขรอะ คล้ายกับละเมอไม่ได้สติ
คนที่นั่งคร่อมออกแรงบีบสุดกำลัง กัดฟันกรอด ตวาดเสียงดังเกรียวกราว
“ทำไม! ไม่ว่าใครก็เรียกหาแต่มัน! มันมีดีอะไรนัก!”
ลมหายใจของเนรัญสะดุด ร่างชักกระตุก มือคู่นั้นถึงผละจากไป ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืน ทอดมองเรือนร่างที่ถูกเขากระทำย่ำยีตามใจแล้วยิ้มเยาะ
“แกตายไปจะมีประโยชน์อะไร” ร่างสูงแสยะยิ้มชั่วร้าย “สู้ให้มีชีวิตอยู่เป็นตราบาปทิ่มแทงมันชั่วชีวิต ยังจะสะใจกว่า! ฮ่าฮ่าฮ่า!” ร่างสูงโปร่งก้าวข้ามตัวร่างบางที่สูดอากาศหายใจจนแสบสะท้านทรวงอก สมองมึนงงคำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้เข้าหูเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มหมุนตัวพลางหัวเราะมีความสุขกับความคิดของตัวเอง
แค่คิดถึงสีหน้าจะเป็นจะตายของมัน เขาก็ยินดีแทบบ้าแล้ว!
ร่างสูงปลดกลอนประตูบ้าน หันกลับไปยิ้มมีเลศนัยให้อีกหกคนที่ยืนรายล้อมแผ่ไอชั่วร้ายออกมา รอยยิ้มของพวกมันบิดเบี้ยวน่าสะพรึง แสงวูบวาบจากท้องฟ้าทอดต้องลงบนใบหน้าหล่อเหลาครึ่งซีก แลงดงามชวนหวาดผวาในคราวเดียว ริมฝีปากได้รูปสวยขยับคล้ายท่องมนต์ไร้เสียง เขาหัวเราะในลำคอ เดินออกไปจากบ้าน
“ม่ายยยย!!!”
ประตูปิดลงท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำรุนแรงกลืนกินเสียงหวีดร้องจากภายในบ้านไปอย่างหมดจด รอบตัวของชายหนุ่มผู้ลึกลับค่อยๆ ปรากฏเงาดำมืดมากมายลอยรายล้อมรอบตัว เสียงกรีดร้องแหลมปรี๊ดชวนพรึงเพริด ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากเดินหายไปพร้อมเงาดำมืดสยดสยองเหล่านั้นเงียบไร้ร่องรอย
รุ่งอรุณมาเยือน แสงอาทิตย์ของวันใหม่ลอยสาดส่องแสงอบอุ่น อากาศในยามเช้าเย็นเนื่องจากความชื่นของหยาดฝนที่เพิ่งหยุด เสียงนกร้องจิ๊บๆ ตามต้นไม้ทำให้เช้าวันหยุดหลังพายุฝนชวนเบิกบานไม่น้อย ทว่าในบ้านหลังไม่กว้างใหญ่กลับปิดประตูเงียบเชียบ ผิดนิสัยเจ้าของบ้านที่มักจะตื่นเช้าดูแลพืชผักในสวนอย่างร่าเริงสดใส
ผู้คนเคลื่อนไหวทำกิจกรรมของตนในแต่ละวันไปเรื่อยๆ ดวงตะวันเคลื่อนย้ายตั้งตรงศีรษะ และค่อยๆ เคลื่อนคล้อยตกลงจากขอบฟ้า เหล่าผู้คนทยอยเข้าบ้านเมื่อแสงอาทิตย์หายลับไปจากท้องฟ้า บ้านของเด็กหนุ่มผู้สดใสก็ยังเงียบสงัด จู่ๆ ภายในบ้านหลังนั้นก็เกิดเสียงโครมครามคล้ายวัตถุขนาดใหญ่ตกลงพื้น แม้มีคนบังเอิญได้ยินแต่ก็ไม่มีใครใส่ใจ คิดกันไปว่าเจ้าของบ้านคงจะซุ่มซ่ามตามเคย
เจ้าของบ้านร่างผอมบางผู้เคยมีดวงตาสดใสร่าเริง ตอนนี้กลับกลายเป็นร่างอ่อนปวกเปียกไร้วิญญาณ ดวงตาเหม่อลอยไร้แวว ลำคอคล้ายหายไป กรีดร้องจนแหบแห้งไร้เสียง สติสัมปชัญญะเลือนรางห่างไกล ถูกกระทำข่มเหงย่ำยีจนไร้ความรู้สึกนึกคิด ชายทั้งหกผลักเวียนกันไปมากลายเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตระบายความใคร่ความกลัดมัน เจ็บจนสงบตื่นมาก็พบกับความเจ็บปวดจนสงบ เป็นเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับไม่มีสิ้นสุด
“ฮัลโหล ครับพ่อ?” ร่างสูงผลักประตูรถเดินลงมา เขาล้วงมือถือที่แผดเสียงร้องดังในกระเป๋า เมื่อเห็นใครเป็นคนโทรเข้ามาก็กดรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เท้าก้าวเดินไปที่บ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก ความเสียหายจากพายุฝนยังคงร่องรอยเอาไว้ ไม่มีการปัดกวาดทำความสะอาด ใบหน้าหล่อเหลางดงามราวรูปปั้นแกะสลักเอียงหน้ารอบข้างอย่างแปลกใจ
“อ้อ ครับๆ ไม่มีปัญหา” ระหว่างที่เขากำลังคุยกับพ่อ มือก็เคาะประตูตรงหน้าอย่างไม่รีบร้อน เคาะอยู่นานก็ไร้วี่แววว่าเจ้าของบ้านจะมาเปิดต้อนรับเหมือนทุกครั้ง
เฮดีสเคาะประตูอีกครั้ง ในใจเริ่มกังวล เสียงถามของผู้เป็นพ่อไม่ได้เข้าหูอีกแล้ว ชายหนุ่มลดมือถือลงแล้วทุบประตูรัวๆ ตะโกนเรียกเจ้าของบ้านอย่างร้อนใจ
“รัญ! รัญ! เนรัญ!”
เสียงกรีดร้องหวาดผวาดังจากข้างในบ้าน มือที่ทุบประตูหยุดชะงัก หัวใจหล่นลงสู่ปลายเท้า เขารีบตั้งสติ ขมุบขมิบปาก ไม่นานประตูก็ถูกกระชากเปิด ร่างสูงพุ่งเข้าไปข้างในแล้วสะดุ้งเฮือก มองข้าวของระเกะระกะกลาดเกลื่อนทั่วพื้น ยิ่งไปกว่านั้นบนพื้นมีร่างชายหกคนนอนแน่นิ่งกับพื้น ด้วยอารามตกใจเขานิ่งอึ้งทำตัวไม่ถูกจนถูกเสียงเรียกของบิดาดังลอดจากลำโพงมือถือเตือนสติ
“ระ...รัญ! รัญ! อยู่ไหน!?”
พอได้สติ เขาก็รีบตะโกนเรียกหาเจ้าของบ้านร่างผอมบาง มือของเขาสั่นไม่หยุด กังวลใจว่าจะเกิดเรื่องร้ายมากกว่าดี ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดไร้สี หัวใจเต้นรัวแน่นคับอก หายใจแรงหนักหน่วงเหมือนคนเป็นหอบ
เสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาเรียกความสนใจจากเขาที่ตื่นตระหนก เฮดีสรีบร้อนเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ที่มืดสนิท หน้าต่างและผ้าม่านปิด ไร้แสงใดๆ มือแกร่งแตะสวิตช์เปิด ในห้องสว่างวาบ ร่างสูงโปร่งแทบจะล้มทั้งยืน ลมหายใจติดขัด ดวงตาสีดำสนิทเบิกกว้างมองร่างผอมบางสั่นงันงกที่มุมห้อง ร่างเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยร่องรอยถูกย่ำยี ดวงตาเลือนลอย ริมฝีปากแห้งเป็นขุยพึมพำราวกับคนเสียสติ
เดี๋ยวก็หวาดกลัว เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หัวเราะ
เฮดีสเหมือนถูกใครบางคนตีศีรษะอย่างแรง หัวใจของเขาถูกบีบจนเจ็บ ภาพตรงหน้าเหมือนแท่งเหล็กแหลมนับร้อยนับพันแทงทะลุร่างของเขา เสียงของเขาติดอยู่ในลำคอ อึกอักไร้คำที่มีความหมาย มือเย็นเฉียบ ทั้งร่างสั่นสะท้าน เท้าที่ยืนไม่มั่นคงค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาร่างผอมบางที่ไร้สติ ปากพึมพำไม่เชื่อสิ่งที่ดวงตาตนเห็น
“ไม่...”
แต่ละก้าวของเขาหนักอึ้งเป็นพันๆ กิโล
“ไม่...”
ระยะห่างที่ใกล้กลับไกลเป็นพันๆ กิโล
“ไม่!”
ร่างสูงกระโจมพรวดพราดเข้าไปหาคนรัก ตาแดงก่ำ กริยาใกล้เคียงคนคลุ้มคลั่ง เขาทิ้งตัวลงพื้นอย่างแรง ไม่มีเวลาแม้จะนึกถึงความเจ็บของตน มือคว้าร่างบอบบางคล้ายกับแตกหักไปแล้วมาไว้ในอ้อมกอด ปากพึมพำไม่หยุด
“อยู่นี้แล้ว พี่อยู่นี้แล้ว รัญ...”
ร่างผอมบางหยุดชะงัก ดวงตาเลือนลอยค่อยๆ เงยมาจับจ้องใบหน้าที่ก้มมองด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เฮดีสลูบไล้ใบหน้าขาวซีดราวคนไร้ชีวิตเบามือ ดวงตาของเขาร้อนผ่าว รอยมือทุกแห่งมันช่างโหดร้ายจนใจของเขาปวดหนึบ มือไร้เหนี่ยวแรงเต็มไปด้วยบาดแผลถูกทำร้ายค่อยๆ ยกแตะใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเหม่อลอยจ้องมองไร้แววตา
“พะ...พี่เฮดีส...” ร่างบางพึมพำเสียงขาดห้วง
ร่างสูงพยักหน้า จับมือน่าสงสารข้างนั้นไว้แน่น เขากัดริมฝีปากแน่นจนเลือดไหล น้ำตาค่อยๆ รินไหล ใครก็ได้...ช่วยบอกเขาที ว่านี่มันคือความฝัน! ก็แค่ความฝันบัดซบของเขาเท่านั้น เขาก้มมองคนในอ้อมเขาด้วยความเจ็บปวดใจ
ร่างบางไร้เรี่ยวแรง หายใจแผ่วเบา ดวงตาที่แห้งผากเอ่อน้ำตาล้นไหลเป็นสาย ริมฝีปากยกยิ้มอย่างอ่อนแรง เสียงแผ่วเบาเอ่ยในลำคอ ฟังไม่รู้เรื่อง
“ไม่ใช่...ไม่...ใช่...จริงๆ...ด้วย...”
ดวงตาของร่างบอบช้ำค่อยๆ อ่อนแสง ก่อนจะปิดลง ร่างอ่อนยวบตกลงบนอ้อมแขนของร่างสูง
หัวใจของชายหนุ่มแทบจะหยุดเต้น
“มะ...ไม่! เนรัญ! ตื่นสิ!”
นิ้วมือสั่นเทาอังปลายจมูก ลมหายใจแผ่วที่แทบจะไม่รู้สึกรดบนปลายนิ้ว ร่างสูงหายใจโล่งอก เขากอดร่างผอมบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตาเอ่อน้ำตาแดงก่ำเบิกตา ความโศกเศร้าค่อยๆ แปรผันเป็นความคลุ้มแค้นคับอก ดวงตาที่เริ่มบ้าคลั่งสั่นระริกเลื่อนไปจับจ้องร่างที่นอนแน่นิ่งข้างนอก
เขาขบกรามแน่น สูดลมหายใจ คว้ามือถือโทรออก
“พ่อ...”
หลังจากนั้นทุกอย่างที่ถูกจัดการรวดเร็วเป็นไปอย่างลับๆ เจ้าหน้าที่สรุปคดีว่องไวติดปีกด้วยอำนาจเม็ดเงิน คดีปิดลงเพราะคนร้ายทั้งหกเสียชีวิตด้วยสาเหตุหัวใจล้มเหลวฉับพลัน แม้จะสงสัยแต่ไม่มีใครหาสาเหตุมาแย้ง ทว่ามีเพียงคนในครอบครัวเฮดีสเท่านั้นที่รู้ว่าการสืบสวนที่แท้จริงยังไม่จบ
การตายปริศนาครั้งนี้เฮดีสถูกคนในแวดล้อมสังคมเดียวกันตั้งข้อสงสัย การตายลึกลับนี้ไม่ใช่ฝีมือของคนธรรมดาอย่างแน่นอน มีเพียงผู้ที่มีพลังวิเศษเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเหล่าผู้มีพลังพิเศษไม่ประสงค์ให้เกิดวุ่นวายกับพวกตนอยู่แล้ว การฆาตกรรมในครั้งนี้เสี่ยงต่อการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกตน ดังนั้นเจ้าหน้าที่สอบสวนเฉพาะเหล่ากลุ่มคนผู้มีพลังพิเศษจึงเดินทางมาสืบสวนคดีนี้เอง
ทางด้านเนรัญถูกนำตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลของตระกูลก็อดไลค์เนส ผ่านไปสามวันเต็มเขาจึงฟื้น หลังจากรู้สึกตัวเด็กหนุ่มตกอยู่ในอาการซึมเศร้า ไม่รับรู้สิ่งรอบตัว ใครพูดอะไรก็ไม่ตอบสนอง ดวงตาไร้แวว ให้นั่งก็นั่งได้ตลอดทั้งวันไม่ขยับ ให้นอนก็นอนลืมตาโพลง ไม่ส่งเสียงสักแอด มีเพียงแค่เวลาที่เฮดีสมาเยี่ยมเขาถึงมีปฏิกิริยาตอบรับ แต่ทว่าอาการตอบกลับนั้นรุนแรง...
เด็กหนุ่มคลุ้มคลั่ง ร้องไห้ คร่ำครวญ ทำร้ายตัวเองอย่างหนัก กรีดร้องจนแทบจะขาดอากาศหายใจ ส่งผลโดยตรงกับคนที่ไม่ป่วยที่จิตใจค่อยๆ อ่อนแอลง จนคนในครอบครัวของเฮดีสเริ่มกังวลใจ หากปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปท้ายที่สุดแล้วเฮดีสจะต้องควบคุมพลังของตัวเองไม่ได้ และคลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างแน่นอน พวกเขาจึงตัดสินใจทำบางอย่าง
เฮดีสถูกไล่ออกมาจากห้องผู้ป่วยเหมือนทุกครั้งที่เนรัญเกิดอาการคลุ้มคลั่งต่อต้าน
เขายืนทึ่มทื่อ ในหัวมีแต่ภาพคนรักร้องไห้จะเป็นจะตาย สภาพอเนจอนาถของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาปวดหนึบ ความรู้สึกผิดทวีพูนเพิ่มจนท่วมล้น เสียงสะอื้นไห้น่าเวทนายังดังลอดมาจากข้างในห้อง เสียงกรีดร้องของอีกฝ่ายกรีดลึกลงไปในใจของเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเลือดไหลท่วมเป็นแผลเหวอะหวะ กระทั่งคนเยือกเย็นเช่นเขาเริ่มต้านทนไม่ไหว
เวลาผ่านไปจนบาดแผลตามร่างกายของเนรัญเริ่มดีขึ้น ทว่าเขายังคงมีอาการเช่นเดิม ไม่ว่าใครจะคุยด้วยเขาก็ไม่ตอบสนอง คนในครอบครัวของเด็กหนุ่มร้อนรน โวยวายจะเอาเรื่องกับครอบครัวของคนร้ายทั้งหกให้ได้ ส่วนทางด้านเฮดีสตั้งแต่เนรัญมีเหล่าญาติที่ห่วงใยมาเฝ้าก็ไม่เคยไปเยี่ยมเด็กหนุ่มอีกเลย เนรัญจึงไม่มีอาการต่อต้านเหลือแค่นั่งเหม่อลอย ไร้ชีวิตจิตใจ
ในคืนวันหนึ่งซึ่งคนที่นอนเฝ้าเนรัญคือ ฟีฟ่า ด้วยเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานทำให้เธอนอนหลับสนิท
มีแค่เนรัญที่จะไม่นอน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาก็นอนน้อย ทุกครั้งที่นอนหลับก็จะหวาดผวาตื่นขึ้นมา ช่วงนี้เด็กหนุ่มจึงพยายามทำตาแข็งตื่นตลอดเวลา ไม่แค่เพราะหวาดกลัวเท่านั้น เขายังเกรงว่าหากตัวเองหลับไปจะพลาดเมื่อใครบางคนมาเยี่ยม แม้ตอนแรกเขาจะไม่ค่อยมีสติและปฏิเสธจะพบหน้าเฮดีส แต่ระยะหลังเขาตั้งหน้าตั้งตารอคอยอีกฝ่ายมาเยี่ยมอยู่ตลอด
อยากบอกเหลือเกินว่าเขาขอโทษ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น เขาแค่กลัวเฮดีสขยะแขยงตัวเอง กลัวว่าเฮดีสจะไม่รักเขาแล้ว เฮดีสจะรังเกียจเขา เพราะเขาไม่ใช่เนรัญเด็กน้อยผู้ใสซื่อคนนั้นอีกแล้ว เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว...
เขาไม่คู่ควรกับเฮดีสอีกแล้ว...
ในใจทั้งหวาดกลัวและขลาดเขลา
เมื่อคิดอย่างนั้นน้ำตาก็รินไหลออกมาอีกครั้ง
ระหว่างตกอยู่ในภวังค์ความคิด ประตูห้องก็เคลื่อนอย่างไร้เสียง เนรัญสะดุ้งเฮือก จ้องเขม็งไปที่หน้าประตู คิ้วขมวด ตัวแข็งเกร็ง ความเคร่งเครียดเข้ามาปกคลุมร่าง แต่แล้วเขาก็พบว่าร่างสูงโปร่งนั้นช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคย เนรัญนั่งนิ่งจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ใครจะไปรู้ว่าอาจจะเป็น ‘เจ้าคนนั้น’ ย้อนกลับมาก็เป็นไปได้
ร่างสูงโปร่งเดินมายืนปลายเตียงอย่างไม่รีบเร่ง เนรัญจ้องมองร่างในเงามืดรู้สึกว่าอีกฝ่ายจ้องมองตรงมาที่เขาเหมือนกัน หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นรัวแรง กลิ่นอายรอบตัวของอีกฝ่ายให้ความรู้สึกคุ้นเคยมาก เขาค่อยๆ ผ่อนคลายลงแต่ก็ยังจ้องมองร่างสูงตรงหน้าที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร เนรัญเองก็ไม่รู้เช่นเดียวกันว่าในเวลานี้เขาควรเอ่ยอะไรออกไปดี
ทั้งสองยืนจ้องกันเงียบๆ ทุกเสียงเงียบงันในความมืด มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วและเสียงละเมอเบาๆ จากหญิงสาวอีกคนในห้องที่หลับสนิท เนรัญแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอึดอัด เขาเม้มปากแน่น ใจพยายามรวบรวมความกล้าเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายช่วงชิงโอกาสไปเสียก่อน
“ถ้าหากว่าฉันไม่ได้เจอนายก็คงจะดี” เสียงทุ้มต่ำไพเราะหูที่ติดจะเย็นชาเล็กน้อยตามปกติเอ่ยอย่างราบเรียบ เนรัญชะงัก นั่งนิ่ง ไม่ตอบใดๆ ในหัวงุนงงที่อีกฝ่ายเอ่ยประโยคนี้ออกมา มันหมายความว่ายังไง ถ้าเราไม่ได้เจอกันมันจะดีได้ยังไง
เฮดีสหยุดไปชั่วคราว มองคนบนเตียงที่นิ่งไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ ในใจของเขาขมขื่น เจ็บแปลบราวกับสะกิดถูกแผลเก่าที่ยังไม่หายดี แม้เขาจะไม่ได้เยี่ยมแต่ก็ติดตามอาการของอีกฝ่ายเสมอ แม้ร่างกายเกือบจะหายใจแต่ทว่าจิตใจที่แตกสลายกลับไม่มีท่าจะดีตามบาดแผลภายนอกเลย ชายหนุ่มพยายามควบคุมอารมณ์แล้วเอ่ยต่อไป
“ถ้าเกิดทุกอย่างย้อนกลับไปได้ ฉันก็ยังเลือกที่จะเจอนายเหมือนเดิม การได้รู้จักนายเป็นเรื่องที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ใช่ เป็นเรื่องที่ดีที่สุด แต่มันก็คงจะดีสำหรับฉันคนเดียว มันไม่ดีกับนายเลย ฉัน...” เฮดีสหยุดเหมือนมีอะไรอุดลำคอ เสียงขาดหายไปแทนที่ด้วยเสียงถอนหายใจที่เศร้าสร้อย เนรัญเงยหน้ากำลังจะอ้าปากเอ่ยออกไป
“หยุด”
เนรัญชะงัก จู่ๆ ร่างกายก็หยุดกึก เหมือนถูกตรึงไว้กลางอากาศ แม้จะขัดขืนยังไงก็ขัดขืนไม่ได้ เฮดีสคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะเริ่มอาละวาด เขาก็ชิงออกคำสั่งด้วยวาจาศักดิ์สิทธิ์ เป็นครั้งแรกที่เขาต้องใช้พลังนี้กับคนรัก มันนำพาความเจ็บร้าวมาให้แก่เขามากทีเดียว ร่างสูงโปร่งเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้ ดึงร่างผอมบางที่ตอนนี้ยิ่งผอมยิ่งกว่าเดิมเข้ามาสู่อ้อมกอดของตนอย่างนุ่มนวล
ไอร้อนจากร่างสูงแผ่แล่นเข้ามาตามตัวจนข้างในใจเริ่มอบอุ่นไปด้วย เนรัญเม้มปากกลั้นน้ำตาที่กำลังล้นทะลักจนร้อนผ่าวตรงกระบอกตา มือขนาดใหญ่ลูบไล้ใบหน้าของเขา เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอ่อนโยน ริมฝีปากนิ่มหยุ่นสัมผัสลงบนริมฝีปากของเด็กหนุ่มเบาๆ เนรัญรับรู้ถึงอาการสั่นของคนตรงหน้า สัมผัสนุ่มนวลเต็มไปด้วยความรักของร่างสูงทำให้ดวงตาของเขาพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาอีกครั้ง
“นาย...ต้องอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขให้ได้นะ”
เนรัญพยายามจะเปล่งเสียงออกไป แต่ไม่ว่าเขาทำยังไงก็เปล่งเสียงออกไปไม่ได้เลย ในใจของเขาร้อนร้น พยายามจะขัดขืนสุดกำลัง ลมหายใจอุ่นรดข้างหูพร้อมด้วยเสียงกระซิบแหบพร่า
“ขอให้นายลืมฉันไปซะ ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉัน จนกระทั่ง...”
ในหัวของเนรัญมึนงง คำพูดบางอย่างก็ก้องอยู่หัว ระหว่างที่กำลังค่อยๆ หมดสติไป ร่างสูงก็เอ่ยล่ำลาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่ฟังดูเศร้าสุดหัวใจ
“ลาก่อน”
ไม่นะ! ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย!?
เนรัญโวยวาย แม้จะส่ายหน้าเขายังทำไม่ได้ น้ำตาแตกทะลักนองหน้าเงียบงัน ทุกอย่างก็มืดมิดไปพร้อมกับร่างที่สลบพับไปบนเตียง
ร่างสูงยืนนิ่ง ดวงตาทอดมองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่มีคราบน้ำตาตามแก้มนวล เขายิ้มอย่างโง่งมจ้องมองคนรักด้วยแววตาอ่อนโยนเปี่ยมไปด้วยรักลึกซึ้ง ยืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่รับรู้เวลาว่าผ่านเนิ่นนานแค่ไหนแล้ว เขาอยากจะเอ่ยหยุดเวลาตอนนี้นัก แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ท้ายที่สุดคนที่เขารักก็ถูกเขาเองทำร้าย ไม่มีอะไรที่เขาจะเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว จนเกือบเช้าเฮดีสจึงค่อยๆ หมุนตัวเดินจากไปด้วยใจที่หนักอึ้ง
หลังจากตื่นนอนเนรัญกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ซ้ำยังลืมเลือนเรื่องทั้งหมดตลอดจนความทรงจำก่อนหน้านั้นก็ไม่มีเหลือ ทุกคนรอบข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้จะแปลกใจแต่ก็ไม่มีใครรื้อฟื้นเรื่องเลวร้ายพรรค์นั้นขึ้นมาพูดอีก ทุกคนคิดว่าเนรัญกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ดีที่สุดแล้ว หลังจากบาดแผลตามตัวหายสนิท แพทย์ตรวจไม่พบอาการผิดปกติใดๆ ก็ปล่อยให้เนรัญกลับบ้านได้
“เป็นอะไรวะ?” ส้มหวานเอ่ยถามเพื่อนที่จู่ๆ ก็หันมองซ้ายมองขวา
เนรัญขมวดคิ้วมองไปรอบๆ อย่างติดใจสงสัย ตั้งแต่ที่เขากลับมาจากโรงพยาบาลก็รู้สึกแปลกๆ ไป มีเรื่องหนึ่งที่ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่ทุกครั้งเหมือนเขาถูกมองมาจากที่ไหนสักแห่งอยู่ตลอดเวลา เนรัญขมวดคิ้วหน่อยๆ แต่พอหันมามองสีหน้าเพื่อนที่จ้องมองอย่างเป็นกังวล เด็กหนุ่มก็ยิ้มออกมา
“ไม่มีอะไรหรอก รีบเดินกันเถอะ”
“อะไร บอกมาดีๆ เมื่อกี้ต้องมีอะไรแน่ๆ!”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่กังวลว่าแฟนแกมาเห็นฉันเดินด้วยกันกับแกสองต่อสองแบบนี้ ฉันจะถูกแหกอกหรือเปล่านั่นแหละ”
“ไอ้บ้า! หยุดแซวกันสักที ถ้าวันไหนแกมีแฟนบ้าง ฉันจะแซวแม่งทั้งวันเลย คอยดูเถอะ!” ส้มหวานส่งค้อนขวับเอ่ยบ่นอย่างขุ่นเคืองใจ เธออุตส่าห์กังวลแทบตายว่าเพื่อนจะเป็นอะไรมาก แต่ไปๆ มาๆ ก็ไม่พ้นเรื่องแฟนสาวของเธอจนได้ แน่นอนว่าเรื่องนี้พอเนรัญรู้เข้าก็เอาแต่แซวตั้งแต่เช้ายันเย็น ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจทั้งวัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็ถ้ามีล่ะนะ!”
ระหว่างทั้งสองหัวเราะขบขัน เนรัญก็เหลือบมองไปที่ร่างสูงโปร่งที่ใส่เสื้อผ้าดำไปทั้งตัว เขาเลิกคิ้ว เงยหน้ามองใบหน้าของอีกฝ่าย แต่ทว่ามันถูกหมวกปิดมิด เห็นเพียงแค่ริมฝีปากได้รูปสวยแดงระเรื่อ พวกเขาเดินสวนทางกัน เนรัญขมวดคิ้วเหลือบมองตามด้านหลังของอีกฝ่าย ก่อนที่จะถูกส้มหวานดึงความสนใจกลับมา เขาละสายตาหันกลับมาคุยกับเพื่อนสาวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ระหว่างที่เด็กทั้งสองเดินห่างไปพอสมควร ชายหนุ่มชุดสีดำคนนั้นก็หันกลับมามอง ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มเพียงเสี้ยววินาทีแล้วก็จางหายไปราวกับไม่เคยมี เขาหันตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
TBC.
ชดเชยสามอาทิตย์ที่หายไปค่ะ อร๊ายยยย
มาเร็วมากใช่ไหมล่ะ สปีดอย่างไวอะ อึ้งกับตัวเอง 555
-
หลังจากตามอ่านมานานขอ commemnt ทีเดียวนะค่ะ ตอนแรกมาแบบเฮฮา ขำๆ แต่แอบมีปม
ก็ไม่คิดว่าจะดราม่าไดัขนาดนี้ถึงหลังๆจะตะหงิดก็เถอะ ถึงจะสงสารตัวละครแต่ก็ยอมรับบทที่คนเขียนต้องการจะสื่อ
แต่ตอนล่าสุดที่เล่าคือคนบงการหายไปไหน? ได้รับผลยังไง อันนี้ขอออกตัวเลยว่าอยากรู้มาก ไม่อยากให้แบบอภัย จบไปแล้ว ทำนองเนี้ย เพราะเราคิดว่าใครทำไรควรได้รับกลับไป หวังว่าจะเห็นบทนี้ในตอนต่อๆไป เพราะเหมือนคนเขียนก็ทิ้งเฉลยไว้ตอนก่อนๆหน้า แต่อยากให้ได้รับผลบ้างเหมือนกัน เพราะเท่าที่อ่านเหมือนกฎของพวกพิเศษอยู่ หวังว่าจะได้ตอนต่อไปค่ะ
-
ว่าแล้วอดีตของเน่เน่ต้องเป็นแบบนี้ ทำร้ายจิตใจมากกก ก ไม่กล้าจะอ่านต่อเลย
-
ร้องไห้เลย พี่เฮดีส เจ็บมากไหม แต่รัญคงเจ็บพอกัน ขอให้ไอ้แฝดสารเลวได้รับบทลงโทษแรง ๆ เลยนะ เกลียดมัน
-
สงสารเนรัญมากอ่า :o12: :o12: :o12:
เป็นเราก็คงสติแตกเหมือนกัน ฮือออออ~
แต่อย่างน้อยเนรัญก็รู้นะว่าไม่ใช่พี่เฮดีส
ขอให้อีตาไนซ์จอมสารเลวรับผลกรรมโดยไว :angry2:
-
อ่านแล้วบีบใจ อยากจะร้องไห้สงสารเนเน่จริง :sad4: :o12:
-
เนเน่น่าสงสารไปนะ สงสารพี่เฮดีสด้วย
ขอให้คนทำได้รับผลกรรมแบบสาสม!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปวดใจสุดๆ สงสารทั้งพี่เฮดีสและเนเน่ :o12:
-
พี่ไนซ์ทำไมทำยังงี้ สรุปว่าพี่ก็ใช้ผีได้เหรอ เหมือนนังแม่มดนั่นอ่ะนะ
นึกว่าพี่อาจจะกลับตัวเป็นแล้วหลังจากมีลูกแล้ว
ยังงี้เนเน่จะช่วยพี่ทำไม
ถ้าความทรงจำกลับมาก็รู้ทันทีสิว่าพี่ไนซ์เป็นตัวการ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :o12: :o12: :o12: คือเข้าในนะว่ามันเป็นนิยายแต่ แบบเปลี่ยนบทนิดหนึ่งไม่ได้เหรอ จากถูกข่มขืนและเวียนเทียน เปลี่ยนเป็นถูกแฝดข่มขืนแค่หนึ่งคนมันจะพอทำใจได้อยู่นะขอร้องเถอะนะคะแต่นี้ถึงเจ็ดคนเลยเราว่ามันจะแรงไปหน่อยหนึ่งมันทำให้เรารู้สึกอ่านต่อไม่ไหว :katai1: :katai1: :ling3: :ling3:
-
............,............................
....... คิดเหมือนกันเลย..........
คิดเหมือนกันเลยคะเราคงอ่านต่อไปไม่ไหวแล้วเพราะเราคิดว่าเนเนเป็นคนดีในสายตาเรามันทำให้เรารับไม่ได้จริง
แต่เราชอบเรื่องนี้นะจะขอเก็บไว้ในความทรงจำนะคะ เราจะถือว่าเราลืมที่จะอ่านเรื่องนี้ไปแล้วกันเนอะ
-
เป็นอะไรที่ o22 o22 o22
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
สงสารเฮดีส กับเนเน่ อย่างน้อยเนเน่ก็รู้ว่าเฮดีสไม่ได้เป็นคนทำ
ไม่รู้ว่าเนเน่ยังจำได้อยู่มัยแต่เราจำได้นะว่าเฮดีไม่ชอบข่มขื่นใครชอบแบบสมยอม :hao5:
ไอ้ไนซ์กับแม่มันนี้เลวพอๆกัน :angry2:
-
เรารออ่านอยู่นะคะ
สู้ๆค่ะ นิยายจะเป็นยังไงต่อไป
เราก็พร้อมรับ พร้อมอ่านเสมอค่ะ
รีบมาอัพต่อนะคะ :)
-
งึมงำ แอบชอบนิยายเรื่องนี้อย่างมากจริงๆ ตอนแรกๆเหมือนจะเป็นนิยายธรรมดาๆสำหรับสาวๆทั่วไป แต่พอมาถึงปมอดีตของเนเน่ มันทำให้ผมรู้สึกว่านิยายเรื่องนี้มันมีความเป็นจริงปะปนอยู่ เหมือนการเอาสังคมในปัจจุบันมาอ้างอิงและปรับใช้เพื่อสะท้อนให้ผู้อ่านหลายๆคนเข้าใจถึงความเป็นจริงในปัจจุบันที่การถูกรุมข่มขืนนั้นเกิดได้ง่ายมาก ถึงแม้จะมีหลายต่อหลายคนที่พูดว่า ไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ต่อแล้ว มันรับไม่ได้ มันหนักเกินไป แต่ส่วนตัวผมเองกลับมองว่าการที่ผู้แต่งหยิบยกเอาการถูกรุมข่มขืนนี้มาใส่ในปมเรื่องราวของนิยายเรื่องนี้ ทำให้ผู้อ่านสามารถเข้าใจความรู้สึกของผู้ที่ถูกกระทำในลักษณะนี้ในชีวิตจริงได้ และจะนำไปสู่การช่วยเหลือเหยื่อที่เคยประสบเหตุการณ์นี้ รวมถึงช่วยกันป้องกันการเกิดเหตุการณ์เหล่านี้ในชีวิตจริง ผมขอเป็นกำลังใจให้กับผู้เขียนด้วยนะครับ ขอให้พยายามต่อไป ผมจะคอยติดตามนิยายเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆและหวังว่าผู้เขียนจะมีการนำสถานการณ์ในปัจจุบันมาปรับใช้กับนิยายเรื่องนี้อีก เพราะผมเห็นว่ามันเป็นประโยชน์มากแก่วัยรุ่นในปัจจุบัน
-
:mew2: เศร้าอ่ะ
-
มันมีหลายเหตุผลที่ทำให้ต้องลบความทรงจำ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้
จะให้เฮดีสเป็นคน 'ดีสุดขั้ว' ก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเพราะเหตุผลแบบนี้
จะให้ไนซ์เป็นคน 'ชั่วสุดขีด' ก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเพราะเหตุผลแบบนี้
//ช็อคจริงจัง
:เฮ้อ:
-
+เป็ด ฉ งฉานเนเนจัง :hao5: :hao5:
-
ต้องตอบแทนคนทำให้สาสม!!!! :m31:
จะว่าไปแล้ว เงื่อนไขที่เนเน่จำพี่เฮดีสได้คืออะไรล่ะ :katai1:
โอ๊ยยยยยยย สงสารพี่เฮดีสสสส รอตอนต่อไปน้าาาา :กอด1:
-
โอ๊ย เจ็บปวดแทนเฮดีส
พี่ไนซ์ทำงี้จริงเหรอ ช็อกแปร๊บ :เฮ้อ:
-
ไอจิครายยยยย ฮืออออออออ :กอด1:
-
ขอบคุณ :)
-
:z3: :ling1:
:hao5:เนเน่สู้สู้ เรื่องร้ายผ่านไปจะมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาแล้วนะ o13
-
:hao5: :hao5:
-
พี่เฮดีสนี่น่าสงสารที่สุดของเรื่องแล้วล่ะมั้งเนี่ย
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:katai1:
อย่าให้รู้นะว่าใคร สาบานจะเอาบาซูก้ายิงกะบาลแม่ม
-
ไอ้พี่ไนซ์นี่มันเลวมากนะนั่น
-
เหตุผลเดียวที่เราจะหยุดอ่านนิยายเรื่องนั้นก็คือมันน่าเบื่อ
ซึ่งเราว่ามันไม่ใช่กับเรื่องนี้
รออ่านอยู่นะครับคนเขียน
o13
-
อดีตที่น่ากลัว ปัจจุบันขอให้มันเป้นสิ่งดีแระกาน T^T
-
ที่สุดแล้วปมก็คลายออกสักที
เฮดีสของเราช่างแบกรับอะไรไว้หลายอย่างจริงๆ
หวังว่าหนูเนคงจะยังเข้มแข็งต่อไปได้นะ
ใครจะรับไม่ได้ก็ช่าง เพราะเนรัญคือคนที่ถูกกระทำ
หาใช่คนที่วิ่งไปสำส่อนเสียเมื่อไหร่ มันก็แล้วแต่คนล่ะนะ
หากตื่นขึ้นมาเราคิดว่าเฮดีสคงมาอยู่ข้างๆแล้วล่ะนะ
ดีใจที่มาต่อเร็ว(มาก) ตกใจเหมือนกันแต่ดีใจมากกว่า :กอด1:
-
สุดท้านหนูเนก็นึกออกจนได้ :เฮ้อ:
พี่เฮนี่ตั้งใจมากเลยนะ เพื่อหนูเนยอมจริงๆ แต่ก็อย่างว่าล่ะ
เนื้อคู่กันยังไงก็ไม่แคล้ว พี่ก็ตัดใจไม่ได้ หนูเนเขาก็กลับมารักตัวอยู่ดี
ที่หนูเนนึกได้นี่น่าจะเป็นเพราะใกล้วันเกิดพี่แกหรือเปล่าที่ว่าพลังอ่อนน่ะ
อยากรู้จักพี่เฮจะจัดการยังไง หนูเนพอตื่นจากฝันจะรู้สึกยังไง :sad4:
-
โถ เนเน่เอ้ยยยย
หลังจากนี้ก้ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆละกันนะ
อะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ช่างมันเถอะเนาะ
รักกันๆ
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
สงสารพี่เฮดีสกับเนเน่อ่ะ :o12: :o12:
-
:z3: :z3: :z3:
-
ปมเก่ายังไม่คลายว่าเฮดีสคนนั้นเป็นใคร ปมใหม่ก็มา
สรุปคนฆ่าคือใคร เห็นว่าเดินไปเจอ 6 คนนอนนิ่งนี้ตายรึเปล่าหว่า เอ๊ะ หรือเราอ่านไม่ดีเอง ย๊าก อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
มาคอมเม้นค่ะหลังจากที่แอบอ่านมานาน(?) ตามทันแล้วว ตามทำแบบเจ็บๆ(;-; เราจะเก็บเรื่องนี้ไว้อ่านตอนเก่าๆเวลาคิดถึงนะคะ สงสารพี่เฮดิสกับเนเน่มาก ตามส่วนตัวแล้วเราเคยมองข้ามตัวละครอย่างพี่ไนท์ไปนะฮะ แต่ตอนนี้ยอมรับเลยว่า มันเกินไปป! แค้นอะไรนักหนา! ถ้าเราไม่ได้ติดตามต่อก็ขออภัยนะคะ จะเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจเสมอค่ะ //แวะมาเม้นยาวๆแล้วบ่น(?)
//วิ่งงง o22 o22
-
สงสารทั้งเนเน่ทั้งเฮดีสเลย คนที่ลืมยังไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่คนที่จำได้แล้วก็ยังรักอยู่จะอยู่ต่อไปอย่างไร ฮือออ พี่เฮดีสสสส
ตอนนี้เนเน่จำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว จะโกรธพี่เฮดีสมั้ยนะ ไม่อยากให้พี่เฮดีสเสียใจมากไปกว่านี้เลย
อยากให้พระนายเรื่องนี้มีความสุขเร็วๆจัง เจอเรื่องแย่ๆมาเยอะแล้ว :o12:
-
:sad4: :sad4:
สงสารหนูเนเน่กับเฮียเฮดีสมากเลย อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยละค่ะ
ว่า 6 คนที่ตายไม่ใช่ฝีมือเฮียเฮดีสแน่นอนค่ะ ตอนนี้หนูเนเน่จำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว
จะทำยังไงต่อไปนะ รอตอนต่อไปน้า เป็นไปได้ อยากอ่านพรุ่งนี้เลยละค่ะ :katai4:
-
ฮือ สงสารเนเน่อะ พี่ไนซ์ใจร้ายมากอะ
-
สุดขั้ว 31
รอบตัวผมมีแต่ความมืด มืดไปหมด หันไปทางไหนก็มืดสนิท มองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง ผมชะงักเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสตัว เอ๊ะ ทำไมตัวของผมถึงเปลือยเปล่าล่อนจ้อนแบบนี้ล่ะ ผมปัดสิ่งนั้นออกไปจากตัวแต่ทว่ามันกลับมีมากจนปัดยังไงก็ไม่หมดสักที ผมเริ่มขยะแขยงเมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่ลูบไล้ตามตัวของผมนั้นเป็นมือจำนวนมากมาย ผมร้องอุทานเมื่อจู่ๆ พื้นที่ตัวเองยืนอยู่ทรุดลงเป็นหลุมขนาดใหญ่
ผมตกลงมากระแทกพื้นจนจุก พอเงยหน้าก็เห็นด้านหลังของร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้า ผมยิ้มกว้างอย่างดีใจ รีบลุกขึ้นแล้วเอ่ยเรียกเขาคนนั้น
“พี่เฮดีส!”
ร่างสูงหันมาตามเสียงที่ผมเรียก ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ผมก็รู้สึกยินดี ก่อนจะชะงักมองเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ เอ๊ะ นี่มันไม่ใช่สีดำนี่ ผมกะพริบอย่างแปลกใจ เงยหน้ามองเขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวน่าเกลียด ดวงตาสีดำที่มีแววแดงวูบผ่านขึงตาใส่ผมแล้วตวาดเสียงดังลั่น
“ทำไม! ไม่ว่าใครก็เรียกหาแต่มัน! มันมีดีอะไรนัก!”
ผมผวาถอยหลังอย่างตกใจ ครางชื่อที่กลายเป็นบาดแผลฝังลึกอย่างหวาดกลัว
‘ไนซ์’!
จู่ๆ รอบกายของไนซ์ก็มีชายทั้งหกคนปรากฏตัวพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย ผมหน้าซีด หมุนตัววิ่งหนีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ผมวิ่งเต็มเรี่ยวแรงไปเรื่อยๆ วิ่งจนเหนื่อยหอบก็ไม่ยอมหยุด กลัวว่าถ้าหยุดเมื่อไรจะถูกจับตัวได้ทันที ด้านหลังของผมมีเสียงหัวเราะมีความสุขของไนซ์ดังตามมาติดๆ ผมกัดฟันวิ่งเอาเป็นเอาตายก่อนที่ขาจะอ่อนแรงพันกันจนสะดุดหกล้ม ผมตกใจหวีดร้องเมื่อถูกคว้าหมับที่ข้อเท้าและถูกกระชากดึงกลับไป
“ม่ายยยยย!” ผมกรีดร้องโหยหวน
ความหวาดกลัวแสดงออกมาทั้งทางหน้าและเสียง ร่างกายชาวาบ แข็งทื่อ ความสิ้นหวังโอบล้อมร่างกายของตัวเอาไว้ เสื้อผ้าของผมถูกกระชากทึ้งอย่างหยาบกระด้าง พวกมันจ้องผมด้วยแววตากระเหี้ยนกระหือรือจนผมขนลุกซู่ หัวใจเต้นแรง เหงื่อไหลพราก
ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นจนจบแล้วก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมทำได้แต่เพียงนอนหลั่งน้ำตา กัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด อัปยศในครั้งนี้ผมอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปซะ แต่ความตายนั้นก็น่ากลัวไม่แพ้กัน ไม่รู้เพราะมนุษย์มีสัญชาตญาณเอาตัวรอดหรือไม่ ผมถึงไม่สามารถฆ่าตัวตาย ได้แต่ร้องไห้กรีดร้องโทษตัวเองซ้ำๆ อยู่เป็นหมื่นๆ ครั้ง ผมหลับตาทอดทิ้งความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะตายๆ ไปย่อมดีกว่าอย่างแน่นอน
“เธอคิดว่าอย่างนั้นดีจริงๆ งั้นเหรอ?”
ผมลืมตาพรึบ ขยับศีรษะเบิกตามองไปตรงหน้า ในความมืดมิดวังเวงไร้สิ้นความหวังกลับมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งยืนทอดมองผมด้วยแววตาสงบนิ่ง ใบหน้าของเธอช่างดูคุ้นเคยและให้ความรู้สึกอ่อนโยนจนผมคิดถึงแม่ที่จากไป หรือว่าคนตรงหน้าจะเป็นแม่ของผม นี่แม่กำลังจะมารับผมไปอยู่ด้วยแล้วใช่ไหม ผมจ้องมองเธออย่างเลื่อนลอย ในดวงตาฉายความยินดีที่ปิดไม่มิด
“การตายมันเป็นเรื่องที่ง่ายดาย แต่การอยู่ต่อไปสิเป็นเรื่องที่ยากเย็น เอาเถอะ ฉันก็แค่ผ่านมาไม่ได้ต้องการขัดขวางการตายของใคร แต่ก่อนที่เธอจะตายฉันขอเล่านิทานให้เธอฟังสักเรื่องสองเรื่องได้หรือเปล่า?”
ผมขมวดคิ้ว จ้องมองหญิงสาวคนนั้นอย่างขุ่นเคือง นี่เธอคิดจะมาเล่าเรื่องอะไรตอนนี้กัน! ผมกำลังจะตายคงมีอารมณ์ฟังนิทานหรอก หญิงสาวคนนั้นไม่สนใจสายตาต่อว่าของผมเลย เธอเริ่มเล่าอย่างรวดเร็ว
“มีหนุ่มเลี้ยงวัวอยู่คนหนึ่ง เขามีวัวด้วยกันทั้งสิ้นสิบตัว หนุ่มเลี้ยงวัวเฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูวัวของเขาอย่างยากลำบาก คอยป้อนหญ้าให้น้ำอย่างระมัดระวัง ป้องกันสัตว์ป่าที่จ้องจะขโมยวัวของเขาไปเป็นอาหาร เพื่อวันหนึ่งเขาจะได้นำพวกวัวไปขายเอาเงินหรือเอาไว้ไถนาทำข้าวกิน ให้ผ่านพ้นฤดูแห่งความยากแค้นไปให้ได้”
ผมเริ่มหงุดหงิด ทำไมต้องมาฟังนิทานอะไรนี่ด้วยกัน! ผมอยากจะตายๆ ไปอย่างสงบ ไม่ต้องทนทรมานต่อความอัปยศนี้อีกต่อไป แล้วทำไมต้องมาฟังผู้หญิงคนนี้พร่ำด้วย ผมหายใจแรงอย่างโมโห แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่สนใจผมยังคงเล่าต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบนุ่มนวล
“กระทั่งวันหนึ่งหนุ่มเลี้ยงวัวดูแลวัวของตัวเองอย่างดีแล้วเข้าบ้านเพื่อพักผ่อน ตกดึกหนุ่มเลี้ยงวัวก็นอนหลับสนิท ทันใดนั้นก็มีหัวขโมยเข้ามาต้อนวัวของหนุ่มเลี้ยงวัวไปจนหมดคอก เช้าวันรุ่งขึ้นหนุ่มเลี้ยงวัวตื่นนอนรีบออกจากบ้านเพื่อมาให้อาหารแก่วัวของเขา ทว่าวัวของเขากลับไม่มีเหลือสักตัว”
“หนุ่มเลี้ยงวัวตกใจช็อก เขาร้องไห้ฟูมฟาย สิ้นหวัง เฝ้าโทษว่าเป็นความผิดของตัวเขาเอง ปีนี้เขาและครอบครัวไม่มีเงินหรือข้าวประทังชีวิตให้รอดพ้นจากฤดูอันโหดร้ายไปอย่างแน่นอน ด้วยความสิ้นหวังต่อทุกอย่างไม่นานหนุ่มเลี้ยงวัวก็กัดลิ้นฆ่าตัวตายไปอย่างน่าสังเวช พอครอบครัวของชายเลี้ยงวัวมาพบศพ พวกเขาต่างเศร้าโศกเสียใจและฆ่าตัวตายตามชายเลี้ยงวัว ถามเธอว่าหากเธอเป็นหนุ่มเลี้ยงวัวจะทำอย่างไรเมื่อวัวของเธอถูกขโมยไปเช่นนั้น จะฆ่าตัวตายเหมือนชายเลี้ยงวัวหรือไม่ คนในครอบครัวของชายเลี้ยงวัวตายเพราะใครเป็นสาเหตุ ในเรื่องนี้ใครกันแน่ที่เป็นคนผิด”
ผมนอนนิ่งไป น้ำเสียงที่ถามนั้นราบนิ่งเหมือนว่าเธอถามเรื่องดินฟ้าอากาศ ไม่สลักสำคัญอะไรเลย แต่คำถามพวกนั้นทำให้ผมสะอึกอึ้ง เมื่อลองคิดดีๆ แล้วผมถึงกลับร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้ง
ถ้าผมเป็นชายเลี้ยงวัวแค่วัวหาย ก็ต้องไปแจ้งจับหัวขโมยที่ขโมยวัวไป จากนั้นก็หาวัวมาเลี้ยงใหม่ ไม่มีคนสติดีที่ไหนจะฆ่าตัวตายเพราะอีแค่วัวหายอยู่แล้ว! แถมไอ้โง่เลี้ยงวัวนั้นก็เป็นต้นเหตุทำให้คนในครอบครัวเสียใจจนต้องฆ่าตัวตายอีก ทั้งๆ ที่คนทำผิดเป็นหัวขโมยลักวัวคนนั้นต่างหาก!
“นิทานเรื่องที่สอง คือ หนุ่มเลี้ยงม้า...” หญิงสาวคนนั้นเอ่ยเล่าต่อ ไม่มีท่าทางจะใส่ใจกับเสียงสะอื้นฮักของผม
เนื้อเรื่องดำเนินไปเหมือนกับเรื่องหนุ่มเลี้ยงวัว แต่ว่าในตอนจบนั้นหนุ่มเลี้ยงม้าร้องไห้เสียใจไปสักพัก เขาก็ตั้งสติ และหาวิธีทางแก้ไขไปพร้อมๆ กับคนในครอบครัว จนพวกเขาสามารถจับเจ้าหัวขโมยที่ลักม้าไปได้ แม้จะไม่ได้ม้าคืนแต่พวกเขาก็ยังมีชีวิตอยู่ ช่วยกันหาหนทางมีชีวิตรอดจากฤดูอันโหดร้าย จับมือกันฝ่าฟันอุปสรรคไปได้ และเมื่อปีใหม่มาเยือนพวกเขาก็หาม้าตัวใหม่มาเลี้ยงและคิดหาวิธีป้องกันขโมย หลังจากนั้นครอบครัวของหนุ่มเลี้ยงม้าก็ใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข
“...เด็กน้อย เธออยากเป็นแบบหนุ่มเลี้ยงวัวหรือหนุ่มเลี้ยงม้ากันล่ะ?” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ผมเม้มปากแน่นพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจเรื่องที่เธอเล่ามาให้ฟัง หญิงสาวแย้มยิ้มทำให้ใบหน้าสะสวยของเธออ่อนโยนเหมือนมารดา เธอเอ่ยประโยคทิ้งท้ายแล้วหมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ
“ถ้าไม่อยากให้คนที่เธอรักเป็นเหมือนครอบครัวคนเลี้ยงวัวก็ควรตื่นได้แล้ว”
หลังจากที่หญิงสาวปริศนาคนนั้นเดินจากไป ผมก็หลับตาตั้งสติ คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ และนิทานทั้งสองเรื่องที่เพิ่งฟังจบไป นิทานที่มีเนื้อเรื่องเรียบๆ แต่มีความหมายลึกล้ำให้ชวนครุ่นคิดตาม ใบหน้าของผมสงบลงจนนิ่ง ลมหายใจของผมค่อยๆ ผ่อนลงสม่ำเสมอเช่นคนปกติ...
---
“รัญ! รัญ! ตื่นสิ! ตื่น!”
ผมรู้สึกว่าตัวถูกเขย่าอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่หล่อเข้มกระชากใจของใครบางคนตะโกนเรียกอย่างร้อนใจ ผมครางในลำคอ ถูกเขย่าจนมึนหัวไปหมด ลืมตาตื่นอย่างไม่เต็มใจนัก สงสัยเพราะอดหลับอดนอนมาหลายวัน พอได้นอนหลับกลับไม่ยอมตื่นง่ายๆ ว่าแต่ใครกลับมาปลุกผมตอนนี้นะ ผมปรือตามอง ใบหน้าพร่ามัวค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ ปรากฏเป็นใบหน้าหล่อเหลางดงามดวงหนึ่ง ผมคลี่ยิ้มพร้อมกับกะพริบตามองคนตรงหน้า
มือใหญ่ที่อุ่นจัดลูบไล้ตามใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน หือ? นี่ผมกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?
“พี่มาได้ยังไงนะ?” ผมเอ่ยถามงุนงง เอ๊ะ ทำไมเสียงของผมมันถึงได้แหบแห้งอย่างนี้กันนะ ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่ร่างกายกลับอ่อนแรงจนน่าแปลกใจ ทำไมรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้กันล่ะ
“พระเจ้าช่วย ในที่สุดก็ตื่นสักที!” เสียงของใครอีกคนดังลั่นอย่างดีใจ
ผมเลิกคิ้วงุนงง ทำไมเสียงนั้นคล้ายกับเป็นเสียงของซันเซ็ตเพื่อนของผมเลยนะ พี่เฮดีสยังคงสีหน้าเรียบนิ่งแต่ดูก็รู้ว่าเขาโล่งอกแค่ไหนที่เห็นผมตื่นขึ้นมา ผมอยากจะลุกแต่ไม่มีปัญญาจะลุกด้วยกำลังของตัวเอง พี่เฮดีสรู้ใจขยับตัวพยุงผมลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง พอนั่งได้ที่ผมก็เงยหน้าไปมองคนอื่นๆ ที่ยืนห้อมล้อมรอบเตียง
หือ นี่มันอะไรกันน่ะ ทำไมถึงได้มีคนอยู่ในห้องนอนของผมเต็มไปหมดแบบนี้ ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจสถานการณ์สักนิด ซีเนียร์ก็รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
ผมหลับไปนานมาก หลับไปนานถึงห้าวันเต็มๆ! ได้ยินผมยังตกใจ อะไรจะขี้เซาขนาดนั้น!? ตอนแรกผมก็ไม่อยากเชื่อ ผมแค่ฝันแป๊บเดียวไม่น่าจะนานถึงห้าวันเลยนี่น่า แต่เพราะทุกคนช่วยกันพยักหน้ายืนยันจนเอ็นคอแทบจะพลิก นั่นแหละผมถึงยอมเชื่อ
โอเล่เล่าต่อว่าวันแรกที่ผมหลับไป พวกเขาสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่ไปเรียน คาดเดาว่าว่าผมไม่สบายก็เลยมาเยี่ยมที่บ้าน แต่เคาะประตูบ้านเท่าไรก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ ระหว่างที่เป็นห่วงกลัวจะเกิดเหตุร้ายขึ้น มอตโตก็บอกว่าผมไม่ได้อยู่บ้าน และพาพวกเขาไปที่ๆ แห่งหนึ่ง
ผมชะงัก
เอ๊ะ ไม่ได้อยู่บ้านงั้นเหรอ? แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหนกันล่ะ? อาจจะเพราะเพิ่งตื่นผมถึงยังไม่ได้สังเกตรอบตัว พอคราวนี้มองไปรอบๆ ก็เอะใจทันที นั่นน่ะสิ ผมไม่ได้อยู่บ้านของตัวเองจริงๆ ด้วย! ห้องนี้กว้างขวางและหรูหราว่าห้องนอนบ้านผมตั้งเยอะ ผมไม่เข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน มองหน้าเพื่อนๆ ที่เหล่ตามองไปจุดเดียว ซึ่งนั่นก็คือ พี่เฮดีส ผมหันไปมองคนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ส่งสายตาเป็นคำถาม
“บ้านฉันเอง” คนที่เงียบที่สุดก็ยอมเอ่ยปาก
ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมผมถึงมาอยู่ที่บ้านของพี่เฮดีสได้ล่ะ พอเงยหน้ามองคนอื่นๆ ปรากฏว่าใบหน้าพวกเขาก็มีคำถามตัวเบ้อเร่อติดอยู่เช่นเดียวกัน แสดงว่าไม่รู้เหมือนกับผมสินะ พี่เฮดีสพยักหน้าเล็กน้อยมองไปที่มอตโตซึ่งยืนนิ่งเงียบมานานแล้วเช่นกัน หนุ่มแว่นเปรยสายตามามองคนส่งสายตาให้อย่างไม่สบอารมณ์นิดหน่อย เขาขยับตัวเป็นคนเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจนัก
“ฉันรู้มาจากลินเช่ย์ หลังจากที่นายนอนหลับไปตามปกติ แต่ทว่าตอนเช้ากลับไม่ตื่นจนไปถึงเที่ยงนายก็ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมา ลินเช่ย์ที่เฝ้านายก็รีบไปบอก...” มอตโตทำหน้าบึ้ง หยุดชะงักเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ “ไปบอกเฮดีส เขารีบมาหานายแต่ปลุกยังไงนายก็ไม่ตื่นสักที เขาก็เลยพานายมาที่บ้านตัวเอง พอถึงตอนเย็นพวกเราไปหานายที่บ้าน ปรากฏว่านายไม่อยู่บ้าน โทรเข้ามือถือก็ไม่รับ เจ้าพวกนี้ร้อนใจจะแจ้งตำรวจ และตอนนั้นเองลินเช่ย์ก็มาบอกกับฉันว่านายอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลก็อดไลค์เนส ไม่มีอะไรต้องกังวล ฉันก็เลยบอกคนที่เหลือแล้วก็พากันมาที่นี้” มอตโตเล่าจบก็ยักไหล่ ทำนองว่าส่วนของตัวเองเล่าจบแล้ว เชิญคนต่อไปเล่าต่อได้
อ้อ ตอนนี้ผมอยู่ที่คฤหาสน์ของครอบครัวพี่เฮดีส ว่าแต่ผมจับจุดแปลกได้สองจุดจากคำบอกเล่าของมอตโตล่ะ หนึ่ง มอตโตเห็นลินเช่ย์ด้วยงั้นเหรอ!? สอง ลินเช่ย์เฝ้าผมงั้นเหรอ!? นี่ตลอดมาลินเช่ย์เฝ้าดูผมมาตลอดอย่างที่พี่พอลเคยพูดไว้จริงๆ สินะ! ผมขนลุกซู่ทันทีเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองตกอยู่ในสายตาของผีสาวขาวซีดตนนั้นมาตลอด
“ลินเช่ย์? ลินเช่ย์ไหนอะ?” ซันเซ็ตหันขวับไปมองหนุ่มแว่นตัวสูงที่ตั้งแต่เล่าส่วนตัวเองจบก็ปลีกตัวเป็นคนนอกทันที มอตโตเหลือบสายตาไปมองพื้นที่ข้างๆ ซีเนียร์แวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ผมมองตามไปแล้วตกใจอุทานเสียงหลง ซีเนียร์ตกใจตาม หันเลิ่กลั่ก ลูบแขนส่งเสียงต่อว่าผม
“ตกใจอะไรกันเล่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย!”
ผมอ้าปากจะตอบแต่ก็รีบหุบ ใช่สิ ถึงผมจะบอกไปแต่พวกซีเนียร์ไม่เห็นนี่ แล้วถ้าผมบอกไปพวกมันคงจะไม่เชื่ออยู่ดี ข้างๆ ซีเนียร์มีเทพธิดาสาวขาวซีดยืนส่งยิ้มกว้างส่งมาให้กับผม ผมพยักหน้าก้มหน้ายิ้ม กลัวว่าถ้ายิ้มตอบกลับอย่างโจ่งแจ้ง คนอื่นๆ จะสงสัยว่าผมตื่นขึ้นมาแล้วเป็นบ้า
ผมรู้ว่าเธอดีใจที่ผมตื่นขึ้นมา นอกเหนือจากนั้นแววตาของเธอเหมือนจะกังวลอะไรบางอย่าง ซึ่งผมรู้ว่าเธอกำลังกังวลเกี่ยวกับอะไรอยู่ ผมอ้าปากพูดบางอย่างออกไป มั่นใจว่าลินเช่ย์ต้องรู้แน่นอน พอผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรอยยิ้มสดใสที่ทำให้ตัวขาวซีดของเธอคล้ายจะมีสีสันขึ้นมา ลินเช่ย์พยักหน้าหงึกหงักแล้วหายตัวไปทันที คนที่มองเห็นลินเช่ย์อย่างพี่เฮดีสกับมอตโตพากันขมวดคิ้วสงสัยกับอาการดีอกดีใจของเทพธิดาเรียกเงินเรียกทองตนนั้น
“แล้วทำไมฉันถึงนอนหลับไม่ตื่นล่ะ?” ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งเหมือนเคย อ่า เสียงแห้งเกินไปแล้วชักอยากกินน้ำสักแก้วจังแฮะ พอคิดแบบนั้นคนข้างตัวก็ขยับรินน้ำมาให้ผมทันที เขาประคองผมแล้วยกแก้วน้ำจ่อริมฝีปากด้วยท่าทางเอาใจใส่ ผมจิบน้ำพลางหน้าร้อนวูบเมื่อพวกเพื่อนๆ มองมาเป็นตาเดียว โอเล่ทำปากขมุบขมิบด้วยความอิจฉา
ผมดื่มน้ำเสร็จก็เอ่ยขอบคุณเสียงเบา นั่งเงียบรอคอยคำตอบจากคำถามที่เอ่ยปากถามไปตั้งนาน แต่ก็ยังไม่มีใครตอบ ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีส เขาก็หันไปส่งสายตาให้กับหนุ่มแว่นที่ตัดสินใจเป็นคนนอก มอตโตถลึงตาใส่ตอบกลับด้วยอาการฉุนเฉียว ทั้งสองจ้องตากันสุดท้ายคนที่เงียบไม่ไหวก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ หนุ่มแว่นตัวสูงตอบคำถามผมด้วยท่าทางไม่พอใจ ผมเกือบจะหลุดขำสองหนุ่มผู้เงียบงัน ขนาดหนุ่มแว่นก็เงียบไม่สู้ชายชุดดำ!
“จะอธิบายยังไงดีล่ะ อืม...เอาเป็นว่าที่นายนอนไม่ตื่นก็เพราะถูกจิตใจกักขังไว้ คล้ายๆ พวกหนีความจริงอะไรแบบนั้น ในกรณีของนายคือนอนหลับเพื่อหนีความจริง อย่างเช่นถ้าหากจิตใจคิดไว้ว่าอยากจะตายๆ วนเวียนอยู่แบบนั้น จิตใจเป็นนายของร่างกายสั่งให้ร่างกายไม่อาจตื่นได้เหมือนปกติ นานไปท้ายที่สุดก็จะตายไปจริงๆ”
มอตโตอธิบายแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจเลยสักคน ยกเว้น... ผม
ผมหายใจวาบ จากนั้นก็รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติเร็วที่สุด ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมตัวเองถึงได้นอนหลับเป็นตายไปห้าวันเต็มๆ อ่า ถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องเลวร้ายเสียจนคนๆ หนึ่งตัดสินใจหลับไปตลอดกาลนั่นแหละ แล้วเพราะอะไรผมถึงตื่นถึงมาล่ะ ถ้าหากเป็นจิตใจกักขังจริงๆ ล่ะก็... ผมไม่น่าจะตื่นเลยนี่นะ
“ที่นายตื่นมาได้ก็เพราะความช่วยเหลือจากคนๆ หนึ่ง” มอตโตเอ่ยพลางเหลือบมองไปที่ชายชุดดำแวบหนึ่ง ผมแอบชำเหลืองมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยอาการของคนมีความผิดติดตัว พี่เฮดีสจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว เขาเอื้อมมือมาจับรวบมือของผมไปจับไว้พร้อมกับบีบราวกับให้กำลังใจผม
“แม่ของฉัน”
เปรี้ยง!
ดั่งสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงมาที่ผมกลางวันแสกๆ
แม่ของพี่เฮดีสงั้นเหรอออออ!?
ผมตกใจ นึกไม่ถึงว่าคนที่ช่วยผมมาจากความฝันอันโหดร้ายนั้นจะเป็นแม่ของพี่เฮดีส ระ...หรือว่าหญิงสาวที่ผมเห็นในความฝันคนนั้นจะเป็น...แม่ของพี่เฮดีส!!? ผมอ้าปากเหวอด้วยความตกใจสุดขีด ผู้หญิงที่มาเล่านิทานหนุ่มเลี้ยงวัวกับหนุ่มเลี้ยงม้าคนนั้น!? ไม่จริงมั้ง แม่ของพี่เฮดีสทำไมถึงได้สาวเป็นวัยสะรุ่นขนาดนั้นได้ล่ะ ต้องมีอะไรผิดพลาด! จากที่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่น่าจะอายุเกินยี่สิบกว่าปีแน่ๆ แม่ของพี่เฮดีสอย่างน้อยก็สี่สิบปีขึ้น
“คุณชาย แขกมาถึงแล้วครับ”
ระหว่างที่ทุกคนในห้องเงียบไม่มีใครพูดอะไร ที่หน้าห้องคุณพ่อบ้านคนเดิมในชุดสูทพ่อบ้านสุภาพเรียบร้อยเดินเข้ามาเอ่ยกับเจ้านาย พี่เฮดีสพยักหน้ารับแล้วหันมามองผม ส่วนคนอื่นๆ ก็ถูกคุณพ่อบ้านเชิญไปทานของว่างยามบ่าย ผมมองพี่เฮดีสแล้วรู้สึกกังวลใจ หรือว่าที่เขาไล่ทุกคนออกเพราะต้องการจะคุยกับผมตามลำพัง
จู่ๆ ผมก็นั่งตัวเกร็ง เหงื่อเริ่มไหลพราก ท่าทางเหมือนผู้ร้ายกำลังยืนกระสับกระส่ายอยู่ในศาลไคฟง พี่เฮดีสนั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมาสักคำยิ่งทำให้ผมร้อนตัวไปก่อน โอ๊ยยย ท่านเปารีบลงโทษข้าน้อยเร็วๆ เถอะ เอากระบี่จั่นเจาจิ้มพุงข้าน้อยเลยก็ได้!
“ไว้เราค่อยคุยกัน”
ระหว่างที่ผมยืดคอรอแท่นประหารหัวสุนัข พี่เฮดีสก็ขยับตัวเอ่ยบอกผมด้วยท่าทางปกติแล้วลุกเดินออกไป ผมมองตามไปด้วยความผิดคาด พี่เฮดีสไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อสามปีก่อนเลย เขาเดินจากไปซะเฉยๆ จนผมทำตัวไม่ถูก ไม่นานผมก็ลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้วจ้องตาแทบถลนเมื่อเห็นร่างของใครบางคนพุ่งตรงเข้ามากอดผมซะเต็มรักแทบจะทำให้ผมหายใจไม่ออก
“รัญญญญ! ไอ้เด็กบ้า! จะทำให้คนเฒ่าคนแก่หัวใจวายหรือไงกันยะ!!?” พี่ฟีฟ่ากอดผมแล้วโวยวายพร้อมกับร่ำไห้เสียงดังลั่น ผมที่ยังงุนงงไม่เข้าใจ มองพี่ฟีฟ่าที่เป่าปี่ไม่อายสายตาคนอื่นแล้วหันไปมองเหล่าคนที่ทยอยกันเข้ามาในห้อง ผมอ้าปากเหวออย่างคาดไม่ถึง
นี่มันอะไรกันเนี่ย!? คนในครอบครัวของผมยกพลมาพร้อมหน้าเลย! ผมมองหน้าเหล่าลุงป้าน้าอา พี่น้องทุกคนที่มองผมด้วยสายตาเป็นห่วง คุณอากับคุณน้าที่เป็นพ่อของพี่ฟีฟ่ามองผมแล้วตาแดงก่ำคล้ายจะร้องไห้ไปกับลูกสาวที่แหกปากข้างๆ หูของผม คนเหลือๆ ก็ชักจะถูกคนอ้าปากร้องไห้ดึงอารมณ์ให้คล้อยตามกันไปหมด
“พี่ยังอายุไม่ถึงสามสิบเลยจะแก่ได้ยังไง?” ผมหันกลับมาเอ่ยกับพี่ฟีฟ่าพร้อมถอนหายใจดันตัวพี่สาวที่ร้องไห้ร้องห่มผิดวิสัยของสาวแกร่งไร้เลือดไร้น้ำตา พี่ฟีฟ่าเบ้ปากแล้วชี้ไปที่พ่อของตัวเอง
“ฉันหมายถึงตาแก่ต่างหากเล่า!”
คุณอาหันขวับมาถลึงตาดุใส่ลูกสาวแล้วเอ่ยร้องถามอย่างคับข้องใจ
“หน้าฉันมันแก่ตรงไหน!?”
“แก่ทุกตรงนั่นแหละ ลองถามแม่ดูสิ”
คุณอาหันขวับไปจ้องคุณน้าผู้เป็นภรรยาด้วยสายตามีความหวัง คุณน้าเหลือบมองสามีด้วยใบหน้าราบเรียบ ก่อนจะเอ่ยสั้นๆ แต่ทำร้ายคุณอาจนต้องหลบไปเลียแผลใจเงียบๆ คนเดียว
“ก็แก่แล้วจริงๆ นั่นแหละ”
คนอื่นๆ หัวเราะคิกคักกับศึกสองรุมหนึ่ง พ่อปะทะแม่ลูกซึ่งแน่นอนว่าฝ่ายพ่อพ่ายราบคาบ ดูท่าทางทุกคนก็รู้เรื่องกันหมดแล้วโดยไม่ต้องรบกวนคนป่วยอย่างผมให้ต้องเหนื่อยอธิบายเรื่องราว ผมนั่งหน้าร้อนวูบแล้ววูบเล่าเมื่อพี่ฟีฟ่าพาดพิงถึงแฟนหนุ่มรูปหล่อแสนดีของผม พอผมหน้าแดงพวกผู้ใหญ่ก็หัวเราะขำ พวกเขาก็ยังไม่เปลี่ยนเลย ชอบแกล้งผมแล้วหัวเราะขำตลอด เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไงกัน หึ นี่ถ้าไม่มีคนว่ารักดอกจึงหยอกเล่น ผมโมโหแล้วจริงๆ นะ!
พวกเราคุยผ่อนคลายไปเรื่อยๆ มีเรื่องเยอะแยะมากมายให้คุยกันเพราะนานๆ ทีพวกคุณน้าคุณอาจะมารวมตัวกันครบแบบนี้ ในใจของผมเครียดเกร็งกลัวว่าพวกเขาจะพูดถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน แต่ทว่าไม่มีใครพูดถึงเลยแถมยังชวนคุยเรื่องไร้สาระแล้วหัวเราะขำเหมือนวันเก่าๆ ที่ผ่านมา ผมผ่อนคลายแล้วหัวเราะตามไป ในใจรู้สึกตื้นตันจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ทุกเสียงแม้จะไม่ได้ไถ่ถามตรงๆ แต่ก็รับรู้ได้ว่าพวกเขาเป็นห่วงผมมากแค่ไหน ดีแล้ว...ดีแล้วที่ผมมีชีวิตอยู่! เพราะอยู่ถึงได้รู้ว่ายังมีคนที่รักผมอยู่ ผมไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกที่โหดร้ายนี้
พวกเราคุยกันนานมากจนกระทั่งคุณพ่อบ้านเข้ามาในห้องแล้วเชิญทุกคนไปทานข้าวเย็นด้วยกัน และให้ผมได้พักผ่อน ทุกคนเดินออกไปจากห้องเหลือแค่พี่ฟีฟ่าที่ยังไม่ไป เธอล้วงเอากระดาษในกระเป๋าเสื้อยื่นมาให้พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
“ถึงแม้จะมาไม่ได้แต่ท่านก็ฝากนี่มาให้แก”
ผมรับไว้ พี่ฟีฟ่าก็เดินออกไปจากห้อง ผมมองกระดาษในมือนิ่งก่อนจะค่อยๆ คลี่อ่าน ผมนั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องประโยคสั้นๆ ที่ถูกตวัดเขียนบนกระดาษค่อยๆ พร่ามัวด้วยม่านน้ำตาที่เริ่มก่อตัวอีกครั้ง
‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนรัญก็คือลูกของพ่อ’
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทุกคนก็รักนาย นายมีค่าสำหรับพวกเขาเสมอ รวมถึงฉันด้วย”
ผมร้องไห้หนักจนมองอะไรก็เป็นภาพเลือนรางไปหมด ถึงจะมองไม่เห็นแต่ผมรู้ว่าคนที่พูดเป็นเขา เสียงที่เย็นชาที่แอบซ่อนความอบอุ่นเอาไว้อย่างนี้จะต้องเป็นเขาแน่นอน! ผมปลดปล่อยอารมณ์ออกมาจนหมด แผดเสียงร้องไห้ดังลั่นกว่าพี่ฟีฟ่าซะอีก ใครจะล้ออะไรก็ล้อไปเถอะ ผมไม่สนใจแล้ว!
TBC.
...ความรักของพ่อแม่แม้ท่านจะไม่แสดงออก แต่ในใจของท่านแล้ว ลูกก็คือลูก...
แต่งตอนนี้เสียน้ำตาไปสองยก เฮ้อ พอเป็นเรื่องความรักพ่อแม่แล้วอ่อนไหวต่อประเด็นนี้มากจริงๆ
ไม่ว่าจะดูหนัง โฆษณา เอ็มวี ถ้าเป็นประเด็น น้ำตาแม่งทะลักนองหน้าตลอดเลย
แม้ระหว่างทางจะต้องสูญเสียอะไรไปบ้าง แต่คนเราก็ต้องยืนหยัดสู้ต่อไปอย่างสง่างาม
เช่นนิยายเรื่องนี้ค่ะ! ปอยยืนยันเลยว่าไม่คิดจะเปลี่ยนพล็อตเรื่องใดๆ ที่วางเอาไว้
แม้จะเป็นเรื่องโหดร้ายมากแต่เนรัญก็มีคนคอยรักคอยเป็นห่วง ผิดกับในความเป็นจริงที่มีเรื่องโหดร้ายกว่ามาก
คนที่เกิดเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ต้องอยู่อย่างน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเอง หนำซ้ำคนรอบข้างยังไม่เข้าใจมีอยู่มาก
หวังว่าจะมีคนเข้าใจในสิ่งที่ผู้แต่งคนนี้สื่อ และเคารพสิทธิของผู้อ่านทุกท่าน
แม้จะเสียใจไม่่น้อย แต่จะบังคับกันก็ไม่ใช่เรื่อง ไม่อ่านก็ไม่ว่าค่ะ
แต่ปอยก็จะแต่งต่อในแบบที่วางไว้เพื่อผู้ที่รอคอยอ่านเรื่องนี้ ให้ดำเนินไปจนจบอย่างงดงาม
เป็นกำลังให้ทุกคนยืนหยัดต่อสู้ต่อไป เพื่อตัวเองและคนที่คุณรักและรักคุณค่ะ!
ปล.1 ตามคำขอ มาต่อรวดเร็วเลย!
ปล.2 นิทานหนุ่มเลี้ยงวัวกับหนุ่มเลี้ยงม้านั้นเปรียบกับเรื่องที่รัญเจอ ที่ยังไม่ได้เอ่ยถึงคือเรื่องคุณค่าของตนเอง อะไรที่เสียไปแล้วย่อมไม่ได้กลับคืนมาก็ไม่เป็นไร แต่ยังเหลือตัวเองอยู่ จงใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข อย่าให้การกระทำของคนเลวๆ มาบั่นทอนคุณค่าของตัวเอง
ปล.3 ยาวมาก เพราะรู้สึกเสียใจไม่น้อย แต่ไม่เป็นไรค่ะ ปอยต้องแข็งแกร่งเช่นตัวละครเนรัญและเฮดีส!
-
มาต่อบ่อยๆแบบนี้ถูกใจมาก o13
-
หลับไปยาวเลยนะเนเน่ :m15: แล้วแม่เฮดีสไปช่วยได้ไงเนี่ย
สรุปแล้วอิไนซ์คือตัวชั่วใช่มั้ย :z6: :beat: :angry2:
-
ฮือออ เนเน่ สู้ๆๆ นะ จับไอ้สารเลวไนซ์ให้ได้นะ
-
เรื่องราวในอดีตอาจจะเลวร้าย
แต่เชื่อว่าหนูเนรัญต้องผ่านไปได่
เพราะมีคนรอบข้างคอยให้กำลังใจนี่เนอะ
-
อ่านแล้วซึ้งค่ะ
พูดถึงเรื่องนี้แล้วไม่เข้าใจ ทำไมคนโดนข่มขืนต้อง้เป็นฝ่ายอับอาย คนทำควรอับอายไม่ใช่เหรอ การโดนข่มขืนมันเป็นความผิดของคนโดนกระทำตรงไหนกันนนนนน
-
ได้เวลาจัดการตัวการแล้วววววว :hao3:
-
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ปอยน่ารักที่สุดดดดดด มาต่อไม่ให้เราเสียใจนาน ใครไม่อ่านต่อก็ช่างค่ะ แต่เราและคิดว่าอีกหลายๆคนยังเฝ้ารอนิยายเรื่องนี้เสมอ เพราะเราคิดว่าเป็นนิยายที่ดีและคุ้มค่าที่จะอ่านแน่นอน
ถามว่าเรารับได้ไหมที่เนเน่ถูกข่มขืน โอ้!! เรารับไม่ได้หรอกค่ะ! แต่จากที่เราอ่านเรื่องนี้มานาน เรารู้ว่าเนเน่เป็นคนเข้มแข็งและก็มีคนรักเยอะมาก ดังนั้น เนเน่จะลุกขึ้นมาตื๊บพี่ไนซ์แน่นอน :laugh:
แหมมมมม แล้วใครจะไม่ยอมตื่นมาคะ พี่เฮดีสรู้เรื่องเมื่อสามปีที่แล้ว ยังรักเนเน่ไม่เปลี่ยนเลย ผช.ดีๆแบบนี้ตลาดไม่ได้มีขายนะคะ!! :katai1:
ฮี่ๆ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ปอยน้า ไม่ต้องเปลี่ยนพล็อตอะไรหรอกค่ะ นี่เป็นพล็อตที่ดีแล้ว ตัวละครของเราต้องมีการเติบโต o13
ใครจะยอมเลิกอ่านง่ายๆ ชริ ถูก(พี่เฮดีส)ล่อลวงมาตั้งนาน :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ลินเซ่เป็นคน(?)ดีจัง นางน่ารักเนอะ นี่แหละคนดีผีคุ้ม
ถึงเนรัญจะเคยเจอเรื่องแบบนี้มา แต่เราชอบแนวคิดที่ว่า การเป็นผู้ถูกกระทำน่ะคือผู้เสียหาย เหยื่อไม่ใช่คนที่ควรได้รับความอับอายจากสังคมเลย ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องตอกย้ำซ้ำๆว่าตัวเองผิดตัวเองไม่ดี และกำลังใจของคนรอบข้างก็สำคัญมากๆๆๆ ก่อนหน้าจะรู้ความจริงเนเน่เป็นที่รักของทุกคนตั้งขนาดไหน ทั้งที่ครอบครัวกับเพื่อนก็รู้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ดังนั้นคุณค่าของตัวเองอยู่ที่การกระทำตัวเอง ไม่เกี่ยวกับว่าเคยถูกใครกระทำอะไรมา สนับสนุนให้เนเน่เข้มแข็ง เดินหน้ากับพี่เฮดีสอย่างมั่นคง ฮริ้วว ดังนั้นเราไม่มีปัญหากับเรื่องนี้ค่ะ
-
พี่เฮดีสอ่อนโยนมากอ่ะ กรี๊ดค่าา
ถ้าไม่ได้แม่พี่เฮดีสเนเน่ของเราก็ไม่ได้ตื่นมาเจอสุดหล่อน่ะสิ
-
โห หลับไป5วัน แอบเน่านะ ฮิฮิ
-
:sad4: :sad4: กรีดร้องงงงงงงง คนแต่งสุดยอด
-
เนรัญผ่านไปให้ได้นะ สู้ๆนะ ทุกคนเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
โอ๊ยยยย คนแต่งขาาาาาา
คนอ่านปวดจิตค่ะ สงสารเนเน่
-
อ่านข้อนหลัง สามตอนรวด เห็นวันทค่อัพก้อตกใจ 5555อัพไวจุง
แอบซึ้งตอนสุดท้าย
ปล ไปจัดการ ไนซ์เลยๆๆ เลวๆๆๆ นึกว่าคนดีลลล
ปล 2 ชีวิตจริงหายากนะ ผช แบบเฮดีส แบบรักมั่นคงไรแบบนี้
-
มาเร็วจัง? 55555555
ไม่ได้ร้องไห้กับตอนนี้เลยนะครับแค่น้ำตาไหล :o12:
พ่อแม่คือคนที่รักเรามากที่สุดเสมอ
เป็นกำลังใจให้นะครับคนเขียน สู้ๆ(ชูสองนิ้ว)
:L2: :L2:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
มาต่อกันอย่างรวดเร็ว . o13
หลับไปหลายวันเลยแฮะเนเน่ ~ :mew1:
-
เอดีสจะจัดการกะไนซ์ยังไงนะ อยากรู้จริงๆ :katai4: มาต่อไวไวน๊า :mew1:
-
ขอบคุณ :)
-
o13 ตอนนี้ เสริมสร้างกำลังใจให้ คนอ่าน มากมาย อะไรผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปนะ เนเน่ ยังไงเฮดีส ก็ เลิฟยู นะแจ๊ะ :heaven
-
รัญสู้ๆๆๆ
-
เป็นเรื่องที่ดีมากค่ะ มีครบทุกรสชาติ ไม่ว่าใครจะว่ายังไง
เราเป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าท้อไปซะก่อน สู้ๆ
-
เจอประโยคสุดท้ายเข้าไป น้ำตาร่วงเผลาะทันที
เข้มแข็งไว้นะเนรัญทุกคนรักหนูเสมอ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :กอด1:
-
พี่ปอยสู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งเนเน่แล้วก็พี่ปอยน้า
โลกแห่งความจริงมันไม่ได้สวยอย่างที่คิดเนาะ
ยังไงก็สู้ๆนะคะ จะติดตามเรื่องนี้ต่อไป อิอิ
:กอด1:
-
แม้ที่ผ่านมาจะเลวร้ายแต่หนูเนก็ยังมีคนที่รักอยู่เคียงข้าง
ยืนยันด้วยคน คนตายเขาไม่รู้อะไรแล้ว คนอยู่ที่เขารักเราคือผู้ที่น่าสงสารที่สุดค่ะ
จะติดตามอ่านจนจบค่ะ ยอมรับทุกสิ่งที่ผู้แต่งเขียนค่ะ
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
สนุกมากลุ้นตลอด
-
เนรัญยังสู้ คุณปอยก็ต้องสู้นะ
ไม่มีหรอก คนที่ไม่เคยมีเรื่องลำบากน่ะ
o13
-
ความรักเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่ช่วยให้ก้าวผ่านความทุกข์ไป
ช่วงที่เนเน่หลับไป 5 วันที่ต้องเผชิญกับความโหดร้ายและความทรมาณ ทำให้คนที่รักต้องทรมาณกลับการรอ
ในที่สุดเนเน่ก็ตื่น สงสารเนเน่จับจิต (แอบร้องไห้) :hao5: :hao5:
-
ขอบคุณคับ :pig4:
-
เนเน่รีบๆแข็งแรงเร็วๆนะ สงสารทั้งสองคนเลย
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
ความรักเป็นพลังอันยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ
แม้จะต้องเผชิญกับความโหดร้ายก็ตาม :hao5: :hao5:
ดีใจมากๆที่หนูเนเน่ยอมรับได้ รอตอนต่อไปน้าค่ะ ไม่ว่าเรื่องราวจะดำเนินไปอย่างไร
นักอ่านหน้าใหม่คนนี้ ก็จะขอตามจนจบค่ะ นักอ่านคิดว่าสิ่งดีๆที่นักเขียนสื่อออกมาผ่านตัวอักษร
ถือเป็นเสน่ห์ อย่างหนึ่งของนิยายเลยนี้เลยละค่ะ :L2: :L2:
-
ใครทำไรไว้ขอให้ได้ผลกรรม
เนเน่เข้มแข็งแล้ววว ว ทุกอย่างผ่านไปแล้วค่าของตัวเองยังมีเสมอ
-
:sad4: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ไนซ์งั้นรึ เฮ้อ ทำไมๆเป็นแบบนี้นะ
ส่วนคุณแม่ของพี่เฮดีสก็แบบว่า ทำไมน่ารักแบบนี้อ่ะ คนละเรื่องกับนางมารที่อยู่กับพี่ไนซ์เลยเน้อ
แต่พอเจอเเบบนี้ก็เกลียดไนซ์ไม่ลงหละนะ เจอคนเลี้ยงนิสัยแบบนั้น สภาพแวดล้อมแบบนั้นมันก็ ไม่เกลียดแต่โกรธนะ
-
งืมมม หนูเนสู้เขานะ
อ่านแล้วจะร้องไห้ ฮืออออออ สงสารหนูเน
ไนซ์เป็นคนทำหรอ แล้วเฮเคตนิคือใคร
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกก .คือเห็นชื่อเรื่องนี้มาตั้งหลายปีแล้วแต่ไม่คิดจะอ่าน จนเมื่อไม่กี่วันนิยายที่ตามอยู่ไม่มาต่อสักทีไม่รู้จะอ่านอะไรเลยเข้าอ่านตอนแรกๆก็เฉยๆนะ ไม่ได้กะตาม พออ่านไปเรื่อยแบบติดมากอ่านตี1-2ทุกคืนมา3คืนจนทันแล้ว
คืออยากจะบอกว่า เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกๆเหมือนพล๊อตเรื่องจะซ้ำๆนะแต่อ่านถึงกลางเรื่องนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
สนุก ลุ้น ต้องคิดตามหาเหตุหาผลที่จะเกิดขึ้น .ต้องคอยเปิดกูเกิ้ลไว้หาดูประวัติเทพต่างๆดอกไม้ต่างๆอีกตะหาก5555
จริงๆเราอ่าน เราเดาเนื้อเรื่องได้นะว่าจะเป็นอย่าง เดาถูกซะด้วยหลายๆอย่าง แต่ก็ยังมีบางมุมที่เรายังงงไม่เข้าพออ่านไปเรื่อยๆก็ถึงเข้าใจ คือแต่งดีมากอ่ะ มันสมเหตุสมผล ไม่โลกสวยเกินไป แต่เป็นนิยายที่โลกกว้าง มองได้หลายมุมมากๆ เราโคตรชอบ ขอให้คนแต่ง แต่งตามพล็อตที่ตั้งไว้ต่อไปนะ อยากอ่านต่อ
//ถึงจะมาอ่านช้าไป2ปี แต่ก็ดีใจที่ได้อ่านนะ ดีใจมากขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าคนแต่งมาต่อช้าจะได้ไม่ต้องรอนาน5555
#ไม่เคยเม้นนิยายได้ยาวขนาดนี้เลย
-
เรื่องของเรื่องคือ . . .
สุดขีด 30 น้ำตาไหลตั้งแต่ต้นยันจบ T^T ต้องคอยเช็ดตลอดดด
ฮืออออ เนรัญน่าสงสารมากกกก
เฮดีสก็น่าสงสาร เพราะยังจำได้หมดตลอดมาTT
-
รัญสู้ๆ คนแต่งสู้ๆ นิยายสนุกมาก รอนะ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุกมาก o13 o13
-
เรายังติดตามผลงาน
คุณปอยเหมือนเดิมค่ะ
และเราไม่อยากให้เปลี่ยน
อะไรทั้งนั้น สำหรับเรา
เนเน่มีคุณค่ามากกว่านั้น
-
ติดตามค่ะ :mew1:
ส่วนเรื่องอดีตของเนรัญนั้นไม่ใช่ปัญหา ทุกๆคนก็จะต้องมีบางเรื่องที่น่าเสียใจกันทั้งนั้นค่ะ
รีบๆมาต่อนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากอ่านอนรัญกับเฮดีสต่อแล้วค่ะ :hao7:
-
อ่านรวดเดียวแบบไม่หยุด
ลุ้นตัวโก่งเลย :hao5:
-
เข้ามาดันกระทู้ครับผม
มารอคนแต่งน๊าาาาาาาาาาาาา
รีบมานะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
:m15: มาม่าจะอืดกว่านี้ไหม ร้องจนเหนื่อยแล้วววว
-
สุดขีด 31
ผมร้องอยู่นานจนแสบตาไปหมด หัวจะปวดตึบๆ สุดท้ายน้ำตาก็ยอมหยุดไหลสักที ผมรีบใช้มือปาดน้ำตาที่เปื้อนเต็มหน้า ผ้าห่มบนตักเปียกชุ่มถึงขา ผมเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนร้องไห้มันไม่อายแต่ตอนนี้ผมชักจะเริ่มอายแล้วสิ ร้องอย่างกับคนบ้าแน่ะ ที่พิลึกมากกว่านั้นคือ คนๆ นี้ไม่ได้เดินหนีแต่กลับมานั่งมองผมร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่เงียบๆ ไม่เอ่ยคำปลอบใจอะไรทั้งสิ้น นั่งจ้องเงียบจนผมทำใจร้องไห้ต่อไม่ได้เลย
พี่เฮดีสยื่นผ้าเช็ดหน้าสีดำ... (ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นผ้าของเขาเอง) มาให้ผมแต่ก็ยังไม่พูดอะไร ผมรับผ้ามาซับน้ำตาอย่างรวดเร็ว พรุ่งนี้ผมต้องตาบวมแน่ๆ เช็ดหน้าเช็ดตาเรียบร้อยผมก็นั่งนิ่ง พอได้ปลดปล่อยความอัดอั้นในใจไปแล้วโล่งโปร่งขึ้นอย่างเหลือเชื่อ เหมือนเรื่องหนักอกได้ถูกยกไปแล้วครึ่งหนึ่ง บางครั้งการร้องไห้มันก็ดีอยู่เหมือนกัน ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พยายามดึงเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคิดเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องสนใจความอึดอัดที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ
“หิวหรือเปล่า?” พี่เฮดีสเอ่ยเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมร้องไห้อย่างหนัก ผมรีบพยักหน้ารับทันที พอโล่งอกก็เริ่มหิวขึ้นมาจริงๆ และคิดได้ว่าตัวเองนอนบนเตียงตั้งห้าวัน ควรจะรู้สึกหิวตั้งแต่ตื่นแต่เพราะบรรยากาศรอบตัวตึงเครียดถึงไม่รู้สึกตัว
“เอาเป็นข้าวต้มล่ะกัน เพิ่งตื่นกินอะไรอ่อนๆ ไปก่อน เดี๋ยวกระเพาะรับไม่ไหว”
ผมพยักหน้ารับ ไม่โต้เถียง พี่เฮดีสก็ลุกเดินออกไปจากห้องเงียบๆ
ผมมองตามแผ่นหลังของร่างสูงออกไปแล้วยิ้มกับตัวเอง เฮ้อ ถึงจะกดดันนิดหน่อยแต่พอมีพี่เฮดีสอยู่ด้วยผมก็รู้สึกสงบและปลอดภัย แม้พี่เฮดีสจะไม่ค่อยแสดงออกแต่ผมก็รับรู้ว่าเขาเป็นห่วงผมมากแค่ไหน พี่ฟีฟ่าเล่าให้ฟังว่าหลังจากที่ทำยังไงผมก็ไม่ตื่น พี่เฮดีสก็รีบติดต่อไปหาพี่ฟีฟ่าแล้วเล่าเรื่องอาการของผมให้ฟัง เพื่อไม่ให้ทางครอบครัวของผมตกใจ จากนั้นพี่เฮดีสก็ไปเจอกับพวกคุณอาด้วยตัวเอง เขาไปคุกเข่าขอโทษพร้อมกับเล่าทุกอย่างทำเอาพวกพี่ฟีฟ่าตกใจแทบช็อก เล่ามาถึงตรงนี้ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าพี่เฮดีสจะไปคุกเข่าขอโทษใคร เขาคือเฮดีสนะ! เฮดีสเลยนะ!
ผมเดาว่าเรื่องที่เขาเล่าอาจจะเกี่ยวกับเรื่องในอดีตด้วย เพราะอย่างนั้นท่าทางของพวกคุณอาในวันนี้ถึงได้พยายามทำให้ผมผ่อนคลาย ผมไม่รู้ว่าพี่เฮดีสรู้มากแค่ไหน ที่แน่ๆ เขาต้องไม่รู้ว่าคนร้ายไม่ได้มีแค่หกคนที่ตายไป ยังเหลืออีกคนหนึ่งซึ่งแม้กระทั่งตัวผมเองยังไม่อยากจะเชื่อ แต่ความทรงจำที่พอหวนกลับไปนึกถึงก็ทำให้ตัวสั่นงันงกทุกครั้งนั้นมันชัดเจนยิ่งกว่าอะไร พอคิดถึงตอนที่เจอกับฝ่ายนั้นอีกครั้งที่โรงพยาบาลมันทำให้ผมขนลุก
ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นเขาจริงๆ
พอมาคิดทบทวนแล้วผมก็รู้สึกถึงจุดน่าสงสัย เมื่อสามปีก่อนเป็นเวลาเดียวกันกับที่เขากับอัญดาคบกันอยู่ เขามาที่นี้พร้อมกับอัญดา แต่ตอนอยู่โรงพยาบาลเขาเล่าว่าเพิ่งมาที่นี้ได้หนึ่งปีเท่านั้น ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เขาเล่าให้ผมฟังก็โกหกทั้งหมดเลยน่ะสิ ทำไมเขาถึงทำเรื่องโหดร้ายขนาดนี้กับผม ผมไม่เคยทำอะไรให้เขามาก่อน หรือเป็นเพราะผมเป็นแฟนกับพี่เฮดีสก็เลยใช้ผมเพื่อทำร้ายพี่เฮดีส? แล้วทำไมเขาอยากทำร้ายพี่เฮดีสล่ะ? พวกเขาเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ไม่น่าจะมีเรื่องให้บาดหมาง...เอ๊ะ?
ผมย่นหัวคิ้วแน่น
สาเหตุของเรื่องทั้งหมดคงไม่ใช่...อัญดาคนนั้นหรอกใช่ไหม!
จะว่าไปเมื่อสามปีก่อนผมก็เคยเห็นอัญดาอยู่กับพี่เฮดีสด้วยนี่น่า ถึงจะเป็นการเจอกันเพราะบังเอิญเท่านั้นก็เถอะ เอ๊ะ หรือว่าตอนนั้น...ที่ห้างนั้น...ไนซ์ก็อยู่ด้วย! เป็นไปได้สิ! ตอนนั้นเขาต้องคบกับอัญดาอยู่นี่น่า ถ้าอย่างนั้นที่ผมเห็น เขาเองก็ต้องเห็นด้วยน่ะสิ แถม...ตอนนั้นเขาสวมรอยเป็นพี่เฮดีสด้วย อ่า...คงจะรู้ตอนนี้ล่ะมั้งว่าจริงๆ แล้วอัญดารู้ว่าเขาไม่ใช่พี่เฮดีสมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังใช้เขาเป็นตัวแทนพี่เฮดีสมาตลอด เขาก็เลยแก้แค้นพี่เฮดีสผ่านผมงั้นเหรอ!?
เขาทำเกินไปนะ!? พี่เฮดีสไม่ได้ผิดสักหน่อย!!! ผมขยุ้มผ้าห่มแน่นอย่างโมโห
“ข้าวต้มหมู” พี่เฮดีสเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถาดสีขาวนวล บนถาดมีชามข้าวต้มส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ผมปล่อยมือจากผ้าห่มแล้วรับถาดที่พี่เฮดีสประคองมาวางให้
จากนั้นเขาก็หันไปรินน้ำวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหันมามองผมที่เริ่มตักข้าวต้มกินอย่างหิวโหย อืมมมม เป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดในชีวิตเลย ข้าวต้มอุ่นๆ ตกลงท้องจนอุ่นวาบ ผมก็อยากจะน้ำตาไหล ในที่สุดกระเพาะผมก็ไม่ว่างจนส่งเสียงประท้วงอีกแล้ว ผมทานอย่างเพลิดเพลินจนหมดชามชั่วพริบตา พี่เฮดีสส่งแก้วน้ำให้กับผมและรับถาดชามข้าวต้มไปวางไว้ ผมดื่มน้ำจนหมดแก้วแล้วยื่นให้พี่เฮดีส
“เพิ่งกินข้าวคงนอนไม่ได้ งั้นเรามาคุยกันดีกว่า”
ผมเริ่มเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“...ขอโทษ”
“เอ๋? ขอโทษทำไมครับ? มะ...ไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย” ผมสะดุ้งแล้วรีบเอ่ยท้วงอย่างไม่เข้าใจ โบกมือไปมา
“เรื่องที่ลบความจำของนาย”
เอ๊ะ อ้อ! ผมตกใจตั้งรับแทบไม่ทัน จู่ๆ ก็เข้าเรื่องเลยเหรอเนี่ย!? ไม่มีอารัมภบทเลยสักนิด ผมรีบเก็บมือไว้บนตักของตัวเองแล้วเงียบไป ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจการที่เขาทำแบบนั้น ผมรู้ดีว่าเขาหวังดีกับผม ทนเห็นผมเจ็บปวดกับเหตุการณ์นั้นไม่ได้ แต่ว่า...ผมโมโหอยู่นิดหน่อย ผมเม้มปากทำเสียงขึ้นจมูกเอ่ยอย่างไม่พอใจ
“เรื่องนี้ผมโมโหจริงๆ นั่นแหละ!” พอเหลือบไปมองเขาใจก็อ่อนยวบ ท่าทางของพี่เฮดีสเหมือนรู้สึกผิดจริงๆ มันดูน่าสงสารชวนเห็นใจพิลึก
ผมกลืนน้ำลาย ตั้งใจจะอบรมสั่งสอนพฤติกรรมไม่ถูกไม่ควรของเขาต่อไป ผมต้องใจแข็งเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นในอนาคตถ้าเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นมาอีกก็ล่ะมีหวังเขาต้องลงมือลบความทรงจำของผมอีกแน่ นี่มันไม่ยุติธรรม! ถ้าเกิดเขานอกใจไปมีคนอื่นแล้วผมจับได้ เขาก็ลงมือลบความทรงจำผมให้ลืมไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะว่ายังไงล่ะ!? เอ่อ ถึงผมจะค่อนข้างแน่ใจว่าเขาไม่มีนิสัยโลเลมักง่ายแบบนั้นก็ตาม
“ก่อนที่ผมจะลบความทรงจำพี่ถามผมสักคำหรือยังว่าผมต้องการแบบนั้นไหม? เปล่าเลย พี่ไม่ได้ถามผมสักคำ พอมาถึงก็พูดพล่ามอยู่คนเดียว ไม่ปล่อยให้ผมได้ตอบเลยสักคำ ตอนนั้นพี่รู้หรือเปล่าว่าผมดีใจแค่ไหนที่พี่กลับมาเยี่ยมผมอีก แต่พี่กลับทำบ้าๆ อย่างลบความจำของผม แถมพี่ยังกล้าใช้คำพูดให้ผมขยับตัวไม่ได้อีก!”
ยิ่งพูดยิ่งขึ้น ผมโมโหขึ้นมาจริงๆ เมื่อย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น ถ้าผมสามารถพูดออกไปได้ ป่านนี้อาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ ผมได้อยู่กับเขา และบางทีอาจจะได้เข้าเรียนคณะเดียวกัน พอคิดถึงตรงนี้ก็ส่ายหน้าหวือ ชักจะออกนอกเรื่องไปไกลแล้ว ผมหันไปมองพี่เฮดีสอีกครั้ง คราวนี้เขาหน้าซีดทำหน้าอึ้ง มองผมที่ระเบิดคำพูดออกมามากมาย
อ้อ นี่ยังไม่หมดหรอกนะ!
“ฮึ ตอนนั้นผมโมโหขนาดไหน พยายามจะห้ามไม่ให้พี่ทำแต่พี่ก็ไม่สนใจความคิดของผมเลย ผมไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย พี่ช่วยเชื่อมั่นในผมหน่อยได้ไหม ถ้าเกิดมีครั้งต่อไปอีกล่ะก็...ต้องไม่มาให้ผมเห็นหน้าจะดีกว่า!”
“...” พี่เฮดีสนั่งเงียบ ท่าทางเหมือนยอมให้ผมย่ำยี เอ๊ย ระบายอารมณ์ใส่แต่โดยดี เห็นแบบนั้นผมก็ยิ่งได้ใจ รีบเอ่ยทับอย่างจริงจัง
“ถ้าพี่ไม่ลบความทรงจำของผมไป ผมก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เลวร้ายเป็นครั้งที่สองหรอก!”
ผมสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเหตุการณ์สั่นประสาทเหล่านั้น แม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียงอดีตที่ผ่านไปนานแล้ว แต่เมื่อหวนคิดถึงทีไรก็ทำให้ผมหวาดกลัวจนตัวสั่น เหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน ทุกภาพที่เกิดขึ้นผมยังจดจำฝังลึกอย่างหวาดผวาในห้วงความทรงจำ
พี่เฮดีสยื่นมือมาแตะแขนผมเบาๆ ผมสะดุ้งเฮือก เหงื่อแตกพรั่กเต็มหน้า พี่เฮดีสมองมาด้วยสายตาปลอบโยน ผมกัดฟัน ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พยายามไล่ความกลัวจนปวดหนึบไปทั่วสรรพางค์ ผมบ่นต่อ ใส่อารมณ์ไม่หยุด สักพักก็รู้สึกคอแห้ง พี่เฮดีสหันไปเทน้ำใส่แก้วบริการให้เหมือนอย่างดี ผมยังทำหน้าขัดเคือง ไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ แต่ก็ยอมรับแก้วน้ำมาจิบ พอจิบน้ำจนลำคอชุ่มชื่นขึ้นมาบ้างก็เปิดปากพร่ำต่อ ไม่ให้อีกฝ่ายฉวยโอกาสตั้งรับได้ทัน
“พี่ยังจำคำพูดของตัวเองในวันนั้นได้ไหม?”
“อือ เรื่องเกี่ยวกับนาย ไม่เคยลืมแม้แต่เรื่องเดียว”
ผมเงียบ เชิดหน้าเล่นใหญ่ ไม่สนใจคำพูดหวานหูที่เขาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้านิ่ง น้ำเสียงหนักแน่น
“พี่ยังยืนยันคำพูดของตัวเองอยู่หรือเปล่า?”
เขาเงียบ ผมก็พูดต่อ “ที่บอกว่าถ้าเราไม่เจอกันก็คงดีนั่นไงล่ะ”
พูดไปเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับมาสักอย่าง ผมจึงถอนหายใจ ไม่รอให้เขาส่งสัญญาณสนองกลับก็เอ่ยถามอีกครั้ง “พี่ยังคิดว่าถ้าเราไม่ได้เจอกันก็คงจะดีอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า?”
เงียบไปอยู่นาน เขาก็จะอ้าปากตอบ แต่ผมส่งเสียงห้ามเข้าไว้อย่างลนลาน
“ไม่ต้อง ไม่ต้องตอบแล้ว!”
เขาหยุดแล้วมองผมที่ทำหน้าหงิกนิ่งๆ ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดว่าตัวเองเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังจะพ่นคำพูดชวนโมโหออกมา เพราะไม่อยากจะอารมณ์เสียมากไปกว่านี้ผมจึงหยุดเขาเอาไว้ก่อน ให้ตายเถอะ พอเห็นสีหน้าเขาแล้วผมพลันรู้สึกว่าตัวเองเป็นท่านเจ้าคุณกำลังข่มเหงนางทาสอยู่เลยเนี่ย ท่าเจียมเนื้อเจียมตัวน้อยอกน้อยใจในโชคชะตาอันต่ำต้อยของเขาแล้วผมอยากจะหัวเราะขำ แต่มันไม่ใช่เวลาหัวเราะน่ะสิ ยังไงก็ต้องทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกของผมให้กระจ่างก่อน
“พี่บอกว่าการได้รู้จักผมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด ผมไม่ใช่ แค่รู้จักกันจะไปดีอะไรมากมาย” ผมหยุดเล็กน้อย รู้สึกกระดากนิดหน่อย ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยต่อไปด้วยสีหน้าจริงจังเป็นที่สุด พร้อมกับจ้องดวงตาสีดำสนิทคู่สวยของเขา เป็นการบอกใบ้ว่าผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“การได้อยู่กับพี่ต่างหากที่เป็นเรื่องที่ดีที่สุด ผมจะอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไงถ้าไม่ได้อยู่กับพี่ แค่นี้พี่ไม่รู้เลยหรือไง พี่มันโง่กว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก!”
พูดไปก็หน้าแดงไป เฮ้อ ไอ้การมาพูดความในใจหวานซึ้งนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ต้องมีความด้านในระดับหนึ่งทีเดียว อาจเพราะผ่านเหตุการณ์เสี่ยงตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมจึงมีความกล้าที่จะพูดถ้อยคำเหล่านี้ออกไป ผมแอบชำเหลืองมองพี่เฮดีสแต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเขาลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วพุ่งเข้ามากอดผมไว้หมับ
“ได้ ต่อไปเราจะอยู่ด้วยกัน” เขาพึมพำบอกผมข้างหูซ้ำไปซ้ำมา เหมือนกำลังจะบอกทั้งผมและตัวเอง คล้ายให้คำสัญญากับผม
ผมพยักหน้า ยกแขนโอบกอดเขาไว้แน่น ซึมซับอุณหภูมิความอบอุ่นจากร่างกายแข็งแกร่งของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ บนเสื้อผ้าของเขาทำให้ผมรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้เป็นที่ปลอดภัยที่สุดในโลก ผมขยับริมฝีปากแย้มยิ้ม ก่อนจะชะงักเมื่อคิดอะไรออกมาได้
“พี่ ผมถามอะไรพี่ตอบมาตรงๆ นะ” ผมเกริ่นเสียงเคร่งเครียด เขาเงียบ ผมจะคิดซะว่ามันคือการตกลงล่ะกัน ผมเม้มปาก เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังเอามากๆ
“สามปีที่ผ่านมาพี่นอกใจผมไปกี่ครั้งแล้ว?”
“...” พี่เฮดีสชะงักกึกเหมือนตุ๊กตาที่ไขลานหมด
ผมผละออกจากอ้อมกอดอันแข็งทื่อของเขา จับตัวอีกฝ่ายผลักถอยออกไปเบาๆ เลิกคิ้วขึ้นสูงคล้ายเป็นการขอคำตอบ สายตาของผมจ้องเขม็งแทบจะเป็นการถลึงตาใส่ ผู้ต้องหาเงียบไม่พูดอะไรสักอย่าง ทำหน้านิ่งประดุจจะปฏิเสธทุกข้อหากลายๆ ผมกัดฟันกรอด
“ตอบไม่ได้ เพราะนอกใจไปนับไม่ถ้วนเลยล่ะสิ!”
โอ๊ยยย แน่ล่ะ! ถึงเขาจะดูน่ากลัวไปสักหน่อย แต่ก็เป็นผู้ชายที่เลิศเลอไปเสียทุกอย่าง ต่อให้น่ากลัวแค่ไหนมันก็กลายเป็นเสน่ห์ยั่วยวนให้ผู้คนหลั่งไหลเต็มใจเสนอตัว เรียกได้ว่าเรียงคิวกันนับสิบกิโลเมตรก็ยังไม่ถือว่าพูดเกินไป มีหรือผู้ชายสุขภาพแข็งแรงคนหนึ่งที่ไม่ได้ถือข้อห้ามเฉกเช่นพระจะปฏิเสธเนื้อกายพวกนั้น
พี่เฮดีสนิ่งอยู่นาน ก่อนจะก็พยักหน้ารับตรงๆ ผมที่คาดเอาไว้ก่อนแล้วยังอดฉุนไม่ได้
“นายเองก็มีแฟนนี่”
“มันไม่เหมือนกัน! ผมน่ะบริสุทธิ์ผุดผ่อง แม้แต่ริมฝีปากยังไม่เคยแตะเลย”
ใช่ อย่างมากที่สุดผมก็จับมือเท่านั้น เพราะแบบนี้ยังไงล่ะถึงถูกเหล่าแฟนสาวทอดทิ้งเป็นประจำ จนแทบไม่มีกะจิตกะใจจะคบกับใครพักใหญ่ จนเข้ามหาวิทยาลัยก็ยุ่งหัวหมุนทุกวันไม่มีเวลาไปคิดเรื่องทำนองนี้ พอคิดย้อนไปแล้วชีวิตผมมันช่างคล้ายพระสงฆ์ผู้ถือศีลเคร่งครัดจริงๆ นี่ถ้าเกิดหาผ้าเหลืองมาห่มล่ะก็มันใช่เลย มิน่าพวกเพื่อนๆ ถึงได้เรียกผมว่า หลวงพี่! ยิ่งคิดก็รู้สึกว่าวิถีชีวิตแบบนี้สมควรแล้วที่จะถูกตั้งฉายาแบบนั้น
อีกอย่างผมจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้นี่ แต่เขาจำได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้นผมเป็นฝ่ายถูกนอกใจอย่างแน่นอน ผมสะบัดหน้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาไร้ยางอายของเขา รู้เลยว่าเขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องสลักสำคัญอะไร ผมเริ่มโมโหเมื่อคิดว่าสามปีที่ผ่านมามีคนมากมายได้แตะต้องคนรักของผมบ้าง ผมตกใจไม่น้อยที่ตัวเองหึงหน้ามืดแบบนี้ ค่อยๆ ระงับอาการหึงหวงตาร้อนผ่าว และตัดปัญหาด้วยการทิ้งตัวลงนอน โบกมือไล่อีกฝ่ายออกไป
ผ่านไปสักพักใหญ่ ผมยังรู้สึกว่าเขายังนั่งอยู่ข้างๆ เหมือนเดิม
“เนเน่ วันนี้วันเกิดพี่ นายจำได้หรือเปล่า?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างใจเย็น แม้จะเย็นเยือกเช่นปกติแต่มันก็อ่อนโยนมาก
จริงสิ จะว่าไปแล้ววันนี้เป็นวันเกิดของพี่เฮดีสนี่น่า ผมนับวันเวลาในใจ ถ้าเขาไม่พูดขึ้นผมเองก็จำไม่ได้เลยน่ะเนี่ย อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันเกิดของเขาอย่างตื่นเต้นแท้ๆ
“นายจะไม่เป่าเทียนวันเกิดร่วมกับพี่หน่อยเหรอ?”
ทำเป็นเสียงอ่อนเสียงหวาน เชอะ!
ผมลุกขึ้นนั่ง หันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ใกล้ พี่เฮดีสหันไปหยิบเค้กเล็กๆ ที่ไม่รู้เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไร เขาขยับตัวเข้ามาหา ใช้มือโอบไหล่ของผม ผมเหล่มองตาเขียว ทำเนียนโอบ ผมยังไม่ได้หายโกรธหรอกนะ ระหว่างที่เขาจุดเทียนเล่มน้อยบนเค้กชิ้นเล็กผมก็ถามอย่างสงสัย
“ไม่ได้จัดงานวันเกิดแล้วเหรอครับ?”
“ยกเลิกไปแล้ว แต่ปีนี้เป็นครั้งแรกที่ในวันเกิดมีนายอยู่ด้วยก็เลยจัดวันเกิดเล็กๆ ขึ้นเอง”
ยกเลิก!? ทำไมถึงยกเลิกไปซะล่ะ วันเกิดของพี่เฮดีสทั้งที ที่แน่ๆ พี่ชายที่รักน้องโอเว่อร์ที่สุดในสามโลกอย่างพี่โพไซดอนจะต้องไม่พลาดจัดงานฉลองวันเกิดให้น้องชายอย่างแน่นอน
“ทำไมถึงยกเลิกล่ะครับ?”
“มา นายร้องเพลงสิแล้วพี่จะได้เป่าเทียน” พี่เฮดีสเอ่ยเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน นี่ถ้าผมยังเอ๋อๆ เหมือนแต่ก่อนก็คงไม่รู้สึกตัวว่าเขาพยายามเลี่ยงที่จะตอบ ผมขมวดคิ้วนิดๆ แล้วยอมตามใจเจ้าของวันเกิด หันมาสนใจเค้กตรงหน้า แม้จะสงสัยแค่ไหนก็ตาม
ผมกระแอมเล็กน้อยก่อนจะเปล่งร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดพร้อมกับปรบมือให้จังหวะตัวเอง พี่เฮดีสมองผมด้วยดวงตาสีเข้มที่คล้ายกับกำลังยิ้ม แม้จะอายกับการร้องเพลงด้วยเสียงห่วยแตก แต่เมื่อเห็นเขามีความสุข ผมยิ่งรู้สึกมีความสุขมากกว่า ร้องจบก็ปรบมือรัวๆ เชิญเจ้าของวันเกิดอธิษฐานก่อนเป่าเทียน
พี่เฮดีสหลับตาอธิษฐานแล้วเป่าเทียนบนเค้กก้อนเล็ก ครั้งเดียวแสงน้อยๆ ก็พลันดับลงเหลือไว้แค่ควัน
พี่เฮดีสหันไปวางเค้กเอาไว้ ไม่แตะต้องเค้กชิ้นนั้น
“พี่ไม่กินเหรอ?”
“ไม่ จะเก็บไว้เป็นที่ระลึก”
“หา เอาจริงดิ?” ผมผงะตกใจ เห็นสีหน้าราบเฉยของเขาก็ยิ่งคิดว่าอีกฝ่ายพูดจริง พี่เฮดีสมองผมอยู่นานแล้วเอ่ยเสียงราบ
“ล้อเล่น”
เล่นมุขแบบหน้าจริงจังเกิน!
“นายอยากกิน?” เขาถาม ผมไม่ทันได้ตอบ เขาก็หันยื่นนิ้วไปตักครีมบนเค้กเข้าปาก อะไรกัน ถามผมว่าอยากกินไหมแต่ดันตักกินเองซะนี่ ผมมองสีหน้าของเขา กะอีแค่เค้กก้อนเล็กๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนถูกขื่นใจให้กินเลย ขนาดทาร์ตไข่ยังชอบกินไม่ใช่หรือไง
“อร่อยไหม?” ผมเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ คล้ายจะพอใจที่ได้เห็นสีหน้ากล้ำกลืนของเขา แม้จะรู้คำตอบอยู่แก่ใจ แต่ผมก็ยังแกล้งถามไปอย่างนั้น
พี่เฮดีสไม่ตอบอะไร คว้าคอของผมแล้วขยับมาใกล้ ประกบริมฝีปากแนบชิด ดุนดันลิ้นนุ่มลื่นสอดเข้ามาเกี่ยวคลุกเคล้าภายในโพรงปาก สัมผัสนุ่มนิ่มพร้อมกับรสครีมหวานเลี่ยนของเค้กทำให้ผมครางเสียงแผ่ว ร้อนวาบหวามในอก ผ่านไปสักพักใหญ่จูบอันนุ่มนวลหอมหวามละเมียดละไมดุจครีมเค้กก็จบลงอย่างอ้อยอิ่ง
“หวานจัง”
“เค้กก็ต้องหวานอยู่แล้วล่ะ”
“เปล่า พี่หมายถึงปากนายต่างหาก”
“น้อยๆ หน่อย เมื่อกี้ผมเพิ่งกินข้าวต้มที่โคตรเค็มไปนะ!” ผมร้องขัดแทบจะลิ้นพันกัน ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย ปากพ่นคำหวานไม่พอ แม้แต่สายตายังหวานเสียจนผมอยากจะพลีกายถวายแก่หนุ่มรูปงามคนนี้
พี่เฮดีสยิ้มเล็กๆ แวบเดียวแต่มันก็ทำให้ผมตาพร่ามัว ถูกรัศมีความหล่อพุ่งชนจนเคลิบเคลิ้ม นี่ถ้าไม่ติดว่าร่างกายไม่แข็งแรงล่ะก็...ฮึ! พูดเล่นนะครับ ผมก็แค่เล่นมุขไปอย่างนั้น ไม่คิดจะทำจริงหรอก!
“พี่อายุยี่สิบเอ็ดถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้วสินะ”
“ใช่ แต่งงานได้แล้ว”
ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง เขาก็วนกลับมาเรื่องที่ผมพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง ผมกำลังคิดว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี แต่เขาก็เอ่ยขึ้นซะก่อน
“ฉันเฝ้ารอวันนี้มาตลอดสามปี วันที่อายุครบยี่สิบเอ็ดปี” เขาเอ่ยเสียงนิ่งๆ ที่ติดเย็นชามีความยินดีจนล้น สีหน้าของเขานิ่งราบเรียบติดเย็นชาเช่นปกติ แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับคิดว่ามันชวนเสียวสันหลังวาบชอบกล
“ทำไมเหรอครับ?” ผมกลั้นใจถามออกไป เขาไม่ตอบแต่เอ่ยถามกลับมาแทน
“นายอยากรู้ไหมว่าทำไมวันนี้ถึงยกเลิกงานวันเกิด?”
ผมชะงัก ก่อนจะพยักหน้ารับ แม้จะแปลกใจที่จู่ๆ เขาเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ทั้งที่ในตอนแรกเขาบ่ายเบี่ยงที่จะพูดถึง พี่เฮดีสเหลือบสายตามามองผมด้วยสายตาเย็นเยียบ เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ชวนขนลุก
“วันนี้ฉันไว้อาลัยให้กับพี่ชายที่กำลังจะตาย”
เปรี้ยง!
เหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางหัว ผมเบิกตากว้าง เอ่ยปากค้าง
มะ...หมายความว่ายังไง!?
พี่ชาย!? พี่ชายคนไหน!? พี่ซูส? พี่โพไซดอน? ระ...หรือว่าไนซ์!?
ทะ...ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่!?
สมองของผมแข็งทื่อ คิดอะไรไม่ออก ผมกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น มองอีกฝ่ายไม่วางตา เอ่ยถามอะไรไม่ได้ ลิ้นเหมือนแข็งด้านไปพร้อมสมอง ริมฝีปากได้รูปสวยค่อยๆ ยกสูงขึ้นช้าๆ ปรากฏรอยยิ้มแสนสะพรึง ดวงตาฉายแววเหี้ยมจนทำให้ผู้คนขนลุกชัน เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ
“โทษฐานที่มาทำให้ฉันเจ็บแค้น จากนี้ไป ‘มัน’ จะได้ซาบซึ้งถึงความโหดเหี้ยมที่แท้จริงของ ‘เฮดีส’ ผู้นี้”
TBC.
มาต่อแล้วจ้ะ เสียเวลาไปกับบทง้องอนของสองคนนี้ไปหน่อย
เปิดฉากการแก้แค้นและการต่อสู้ของคู่ฝาแฝด และ
จากนี้ไปเนรัญจะเปลี่ยนไป น้องจะไม่ใสซื่ออีกแล้ว(?)!
ในใจก็อยากจะมีฉากเป่าเทียนของคู่แฝดคู่นี้จริงๆ แต่เฮดีสคงไม่เอาด้วย
(http://i.imgur.com/WrNuP8A.png)
-
เอาเลยๆๆๆ จัดการเลยเฮดีส
-
:sad4: จะทำอะไร ลุ้นจังเลย :hao6: (?)
เนเน่ดูสาวขึ้น(?) เมื่อรู้ความจริง น่าร๊ากกก :hao3:
-
ฆ่ามันนนนนนนนนนน!!
-
กรี๊ดดดดดดดดด มันต้องอย่างนี้สิเนเน่ :laugh: นึกหน้าพี่เฮดีสโดนยำละแอบฮาเบาๆ
ตอนหน้ารอดู พี่เฮดีสรู้ไหมเนี่ยว่าคนที่เป็นตัวการคือพี่ไนซ์อะ? ตื๊บมันโลด!!!!! :m31:
-
อ๊ากกกก สนุกมาก มาต่ออีกนะคะ
-
พี่เฮดีสพี่เลวมากนอกกายนอกใจเนเน่น้อยได้ไง 3ปีคงมั่วชะนีไปหลายร้อยซินะทำไปแล้วยังไม่สำนึกอีกนะ เนเน่จัดการพี่เฮให้หนักๆเอาให้ไปมั่วกับชะนีที่ไหนไม่ได้อีกเลยนะ :beat: :z6: :z6: :beat: :z6:ให้หนัก
-
พี่เฮดีสต้องช่วยแฟนๆชำระความแค้นเคืองนะคะ!
ว่าแต่ เนเน่ไม่ใสจะเป็นจุดเปลี่ยนตอนจบของไนซ์ปะคะ?
-
อยากได้กำลังเสริมล่ะขอให้บอก!!!!! :fire:
-
เอามันให้ตาย
-
:pig4:
-
กรี้ดดดด มันส์ค่ะ
รอตอน fight ขอฝาแฝดเเทบไม่ไหว
พี่เฮดีลจะโหดเเล้วววว
-
ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน :z6:
พี่เฮดีสสู้ๆ เอาให้ตาย
ฉากนี้หวานแปร่งๆ มันหวานไม่สุด
-
รออออออออ
-
:katai1: ฮึ่มมมมมมมม เอาเลย เนเน่ ร้ายซะมั่ง เป็นเมียพี่เฮ อย่าให้เสียชื่อ
-
ก็สมควรตายนะทำกับเนเน่ขนาดนี้
-
พี่เฮดีสสสสสส><
ขออย่างพี่เฮดีสสักคน^^
-
ฆ่ามันน :m31: :fire:
-
:z6: ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ไนซ์ได้ตายจริงๆก็คราวนี้แหละ
เฮดีสจัดการเลยย อย่างน้อยก็มีฉากหวานละเนอะ
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ดีสจัดการมันเลย มันทำร้ายเนเน่ขนาดนี้ เอาให้ตายทั้งเป็นดีกว่า ตายเฉยๆไม่สะใจ :z2:
-
ขอบคุณคับ :L2:
-
ฆ่ามันเลยเฮีย ฆ่ามานนนนนน
-
หูยยยย
อ่านอยู่นี่เหมือนได้เห็นแสงฟ้าแลบแปร๊บๆเลยอะ 55555
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อให้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โหดมากค่ะ ชอบๆพี่เฮดีส
-
ประโยคสุดท้าย ถึงกับขนลุกเลยคะ พูดได้เต็มปากเลยว่า น่ากลัว นู๋กลัวอ่ะ
-
เอาคืนให้สุดๆไปเล้ยค่าพี่เฮดีส บังอาจมาทำร้ายหนูเนเน่!! :m31: :angry2:
-
พี่เฮดีสจัดเลยค่าาาา เอาให้สาสมกับที่ทำกับเนเน่ :z6:
-
จะว่าไปยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อนี่เนอะ คงโดนคำสาปอาแน่ๆ ไม่ทำอะไรก็ตาย
แต่เนเน่อาจจะช่วย
-
เนเน่สาวอ่ะ
:a11:
-
พี่เฮดีสจะแก้แค้น พี่ไนซ์รึป่าวนะ
-
พี่เฮดีสอย่าโหด5555
-
จบด้วยพระเอกเสียงโหด :กอด1:
-
เอาจิงแระสินะ
-
เอาเลยพี่เฮดีส จัดการให้เรียบ บังอาจมาทำเนเน่ได้ :katai1:
-
ดีมากเนเน่หนูต้องเข้มแข็งเข้าไว้
เฮดีสดูหงอไปเลยเมื่อโดนหนูเนสวด...อิอิ
สุดท้าย.......ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....ไอ้พี่ชั่วววววววววว
ถึงจะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นแต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวไม่ใช่รึว่าจะดีจะเลว :m16:
-
ฆ่าเลยๆ เฮดีส บังอาจมาทำให้หลวงพี่มีมณฑิน ฮึ๊ย!
-
ลุ้น ๆๆ :katai2-1:
-
เฮดีสไปจัดการไนซ์เลยเอาไม่ต้องถึงตายเอาแค่พิการขยับตัวไม่ได้ กลอกตาไปมาได้อย่างเดียว จะได้สะใจที่ทำกับเนเน่
-
เฮีญเฮเอาจริงแล้ว
ไม่สงสารไนท์นะ แต่สงสารเด็กน้อยตาดำ
-
เล่นถึงตายเลย แต่ก็สมเป็นเฮดีสจริง
-
เยี่ยมมมมมมมมมมมม
อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากๆ
-
ฆ่ามานนนนนนนนน :katai4:
-
ฝังมันให้จมดินเลยนะพี่เฮดีส
เน่ เปลี่ยนไปก็จริง แต่ความจน่ารักของอย่าให้หายไปจากตัวเน่
อิไนซ์!!!!! #ข่วนหน้า :ling1:
-
อ่านทันแล้วววววววววว ><
ชอบ ปริศนาทุกอย่างคลี่คลาย
-
รอพี่เฮดีสแก้แค้นอยู่นะ หึๆๆๆๆๆ o18
-
สุดขั้ว 32
หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ผมก็เงียบ ในใจทั้งกลัวและงวยงง มันหมายความว่ายังไง ใครทำให้เขาแค้นกัน? นี่เขารู้แล้วอย่างนั้นเหรอ!? รู้ได้ยังไง ผมยังไม่ได้เอ่ยปากเกี่ยวกับเรื่องนี้ออกไปเลยสักคำ คิดแทบจะหัวแตกด้วยซ้ำว่าควรจะบอกออกไปหรือเปล่า เพราะยังไงทั้งสองก็เป็นพี่น้องกัน ผมไม่อยากเห็นเขาเสียใจ
ผมตัวชาวูบ เมื่อคิดถึงท่าทางของพี่เฮดีสที่ผ่านมา พอคิดถึงตรงนี้ผมก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“พะ...พี่...รู้?”
เรื่องนี้ไม่น่าจะมีใครรู้นี่!
ผมหน้าซีด หัวใจเต้นตึกตัก เผลอกัดริมฝีปากของตัวเอง พี่เฮดีสยื่นมือมาลูบใบหน้าของผมอย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนมาเกลี่ยไปมาบนริมฝีปาก บรรยากาศเย็นเยียบน่ากลัวรอบกายหายไปชั่วพริบตา กลับกลายเป็นเฮดีสที่ผมรู้จักและคุ้นเคย ผมเงยหน้าจ้องดวงตาของเขาซึ่งมันสงบนิ่งไร้อารมณ์ใดๆ เจือปน ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเอื้อนเอ่ย
“รู้เมื่อไม่นานก่อนที่จะได้เจอนายที่ร้านนั้น”
“พี่...รู้...ได้...ยังไง?”
ผมสับสนและอึ้งมาก คิดมาตลอดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ แต่กลับเป็นว่าเขารู้อยู่ก่อนแล้ว! เป็นไปได้ยังไง แม้จะคิดอะไรไม่ชัดเจนนักแต่ตอนนั้นเจ้านั้นหายตัวไปก่อนที่เขาจะมานี่น่า!
“ฮึ” เขาทำเสียงคล้ายกับเยาะเย้ยตัวเอง
ร่างสูงโปร่งผละจากผมแล้วยืนขึ้นเดินอ้อมเตียงไปอีกด้าน ผมมองตามด้วยความกังวลใจ รับรู้ถึงความเจ็บปวดปนโศกเศร้าที่สะท้อนออกมาจากท่าทางไร้ความรู้สึกของเขา พี่เฮดีสหยุดยืนตรงบานหน้าต่าง ทอดมองออกไปมองข้างนอกนิ่งเงียบ
“ฉันควรจะรู้ตั้งนานแล้วต่างหาก ไม่ใช่เพิ่งหายโง่แบบนี้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ไว้ใจเขาล่ะก็...ไอ้สารเลวนั่นก็คงถูกจับได้ตั้งนานแล้ว ฉันไม่น่าไว้ใจให้ ‘พ่อ’ จัดการเรื่องทั้งหมดในวันนั้น!” พี่เฮดีสเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด ดวงตาสีเข้มมีแววความเจ็บปวดพาดผ่าน ผมกะพริบตา ก่อนจะผงะเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงใครอีกคน
พ่อ...?
พ่อของพี่เฮดีส!? ท่านมาเกี่ยวอะไรด้วย ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“นอกจากนายที่รู้ว่าคนร้ายมีมากกว่าหกคนแล้วก็ยังมีเขาอีกคนที่รู้ หนำซ้ำยังรู้มากกว่านายอีกว่าไอ้สารเลวนั่นเป็นใคร หลังจากเจ้าหน้าที่ตรวจสอบหลักฐานจากตัวนายก็รู้ทันทีว่าคนร้ายมีด้วยกันเจ็ดคน หลักฐานยืนยันชัดว่าหกคนที่ตายไปดีเอ็นเอตรงกับหลักฐานที่มี และอีกคนที่บังเอิญมีดีเอ็นเอตรงกับฉัน” เขาเล่าแบบราบเรียบ เหมือนมันไม่ใช่เรื่องของตัวเขา
ผมร้องอุทานในใจ ฝาแฝดแท้มีโอกาสที่จะมีดีเอ็นเอเหมือนกันได้ ยิ่งพวกเขาสองคนหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะแบบนั้นแล้วด้วย และผมรู้ว่าหลักฐานที่ได้จากตัวผมที่ว่านั้นคืออะไร อดที่จะคลื่นไส้อาเจียนไม่ได้ บ้าจริง! ความรู้สึกแย่ๆ ที่ขยะแขยงแม้กระทั่งตัวเองกลับมาอีกครั้ง ผมทำใจอยู่นานในการต่อสู้กับความรู้สึกย่ำแย่ในใจแล้วรวบรวมสติฟังเขาต่อ
“น่าขำก็ตรงที่ไม่มีใครรู้ว่าก่อนว่าฉันจะมีฝาแฝดที่มีดีเอ็นเอเหมือนกันทุกประการอยู่บนโลกนี้ เพราะอย่างนั้นหลักฐานชี้ชัดว่าฉันเป็นคนร้ายคนที่เจ็ด โยงไปขนาดว่าเป็นคนฆ่าปิดปากอีกหกคนด้วย ที่ขำยิ่งกว่านั้นคือ...พ่อ คนที่รู้แก่ใจดีว่าฉันบริสุทธิ์กลับปิดปากเงียบ ไม่พูดเรื่องฝาแฝดอะไรนั่นออกมา โชคดีที่ถึงจะเป็นแฝดแต่ลายมือและกลิ่นเฉพาะตัวไม่เหมือนกัน ฉันถึงรอดจากการถูกลงทัณฑ์”
แต่เขาก็ได้ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรไปแล้ว... ใครเลยจะไปรู้ความจริงแล้วสักแต่พูดพ่นน้ำลายใส่คนอื่นจนเน่าเหม็น แม้แต่มอตโตยังเข้าใจผิดคิดว่าพี่เฮดีสเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายพวกนี้ พอมาลองคิดดูแล้วเขาถูกใส่ไคล้ทั้งนั้น ตั้งแต่เรื่องอัญดาจนกระทั่งเรื่องของผม ทั้งที่คนร้ายตัวจริงเป็นอีกคนแท้ๆ ถึงจะอธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ ยิ่งอธิบายก็เหมือนแก้ตัว เขาถึงเลือกจะปิดปากเงียบ
แถมสิ่งที่เจ็บมากกว่านั้นคือ...พ่อแท้ๆ เลือกจะปิดปากเงียบ เพื่อจะปกป้องฝาแฝดอีกคนที่ตนรู้แน่ว่าเป็นคนร้าย เขาคนนั้นเป็นพ่อภาษาอะไร!? ตั้งแต่ครั้งตอนที่ลูกถูกลักพาตัวไปก็ปิดปากเงียบแทนที่จะพูดความจริงออกมา ผมรู้สึกว่าคนๆ นี้ตัดสินใจทำอะไรได้อย่างเห็นแก่ตัวที่สุด ไม่คิดถึงใจของคนอื่นเลยว่าตอนที่พวกเขารู้ความจริงจะรู้สึกยังไง
“การสืบสวนคดีในครั้งนั้นฉันไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ ทำให้ไม่รู้มาก่อนเลยว่าคนร้ายมีอยู่เจ็ดคน ไม่รู้มาก่อนว่าตัวเองตกเป็นจำเลยไปอีกคน ทุกๆ อย่างพ่อเป็นคนจัดการทั้งหมดจนจบเรื่อง ตอนนั้นฉันเองก็มัวแต่คิดเรื่องของนายไม่มีกะจิตกะใจไปสนเรื่องอื่น”
แม้เขาจะเล่าด้วยเสียงที่ราบเรียบแต่ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร ตอนรู้เรื่องที่พ่อแท้ๆ ปิดเอาไว้ก็คงช็อก รู้สึกเจ็บใจเหมือนถูกอีกฝ่ายแทงข้างหลังอย่างจัง ขนาดผมไม่ใช่ลูก ยังอดโมโหไม่ได้ เขาปิดบังตัวจริงของคนร้ายเท่ากับร่วมมือทำผิดด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห พี่เฮดีสต้องถูกปักป้ำ ส่วนคนร้ายตัวจริงดันลอยนวล!
“เมื่อสองปีก่อนพี่โพไซดอนทะเลาะกับพ่อรุนแรงมาก ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาทะเลาะอะไรกัน ฉันเริ่มสะกิดใจ มันแปลกเพราะพี่โพไซดอนแทบจะไม่เคยขัดใจอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ฉันพยายามถามแต่เขาก็บอกปัดเสมอ หนึ่งปีต่อมาฉันก็ได้เจอกับฝาแฝดของตัวเอง แม้จะตกใจ รำคาญใจบ้างแต่ก็ยอมรับได้ เพราะเขาน่าเห็นใจที่พลัดพรากจากครอบครัวไปใช้ชีวิตต่างแดน แล้ววันหนึ่งพ่อก็ล้มป่วยกะทันหัน...” เขาหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆ เอ่ยเล่าต่อไป
“ท่านค่อยๆ อ่อนแอลงจน...เสียชีวิตไป พวกเราต่างตกใจ งุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พ่อที่แข็งแรงขนาดนั้นกลับล้มป่วยจนจากไปเร็วเสียจนไม่มีใครตั้งตัวติด ยิ่งไปกว่านั้นเป็นการตายที่หาสาเหตุไม่ได้อีกด้วย หลังจากผ่านพ้นงานศพของพ่อ พี่โพไซดอนก็มาหาฉันแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เขารู้ให้ฉันฟัง”
ยิ่งฟังผมก็ยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจพ่อคนนั้นของพี่เฮดีสเลยสักนิด ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย เขาปิดบังเรื่องฝาแฝดกับคนในครอบครัวไปทำไมกัน ก็เพราะแบบนี้ถึงทำให้เรื่องราวมันลึกลับซับซ้อนยุ่งเหยิงไปหมด
พี่เฮดีสหันมามองผมพร้อมกับเม้มปากคล้ายยิ้มนิดๆ เสี้ยวหน้าอ่อนละมุนขึ้นเมื่อเอ่ยถึงพี่ชายของเขา นั่นทำให้ผมรู้ว่าเขารักพี่ชายคนนี้มาก
“เริ่มจากเมื่อสองปีก่อน พี่กับพ่อทะเลาะกันด้วยเรื่องคดีนั้นและฝาแฝดอีกคนที่พ่อพยายามปิดบังไว้ เขาสงสัยว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อทำอะไรบางอย่างแบบลับๆ ล่อๆ เหมือนค้นหาใครหรืออะไรบางอย่างอยู่ จนกระทั่งเมื่อสามปีก่อนเขาตามพ่อที่เดินทางไปแคนาดาอย่างน่าสงสัย จนกระทั่งไปเจอกับฝาแฝดอีกคนของฉัน พี่โพไซดอนบอกว่าตอนแรกเขาตกใจมาก และรีบไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่องว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง พ่อเล่าทุกอย่างให้พี่ฟังเริ่มตั้งแต่เจอแม่และพี่สาวของแม่ยังไง ไปถึงปัญหาวุ่นวายที่เกิดขึ้น สุดท้ายพ่อก็ขอร้องให้พี่ปิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพราะอีกฝ่ายยังไม่พร้อมที่จะแสดงตัว แม้จะสงสัยแต่พี่โพไซดอนก็ยอมทำตามที่พ่อขอ ต่อมาเกิดเรื่องกับนาย”
“เพราะพี่โพไซดอนคลุกคลีกับคนในตระกูล เขาถึงรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง จากนั้นก็เริ่มแอบสืบค้นหาความจริง จนกระทั่งเดาเรื่องราวทุกอย่างออก เขารีบไปพูดกับพ่อและบอกว่าจะพูดความจริงทุกอย่างที่รู้ให้ฉันฟัง พ่อโกรธมากเอ่ยลำเลิกบุญคุณที่เลี้ยงดูพี่มาขู่ให้เขาปิดเงียบไว้ ทั้งสองจึงทะเลาะกันใหญ่โต สุดท้ายแม้โมโหแต่ก็ทำตามคำขอของพ่อ แต่ลั่นวาจาไว้ว่าเมื่อพ่อตายเขาก็จะบอกความจริงทันที แล้วเขาก็ทำแบบนั้นจริงๆ” พี่เฮดีสถอนหายใจเฮือก ไม่รู้ควรจะดีใจหรือเสียใจกับพี่ชายผู้พูดจริงทำจริงคนนี้ดี คงจะไม่คิดว่าคำขู่ไปงั้นๆ ของเขาจะเป็นจริงขึ้นมาซะอย่างนั้นสินะ
พี่เฮดีสหันเดินกลับมาหาผมด้วยท่าทางเหนื่อยล้ากับการเล่าอันยืดยาว ผมคิดว่าวันนี้เขาพูดเยอะมากจริงๆ พี่เฮดีสนั่งลงบนเตียงที่เดิมแล้วเขาก็จ้องผมนิ่งเอ่ยต่อด้วยสีหน้าราบเรียบ
“หลังจากที่รู้ฉันก็คิดอะไรไม่ออก รู้อย่างเดียวต้องไปเจอนายให้ได้ เรื่องต่อจากนั้นก็เป็นตอนที่ได้เจอนายที่ร้านนั่นแหละ ฉันกลัวแทบตายตอนที่นายไปยืนขวางทางปืน คิดว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงโตขึ้นมาแล้วยังหน้าโง่เหมือนเดิมอยู่อีกนะ ไม่ทันได้คิดอะไรก็คว้านายลากไปด้วย”
ผมทำตาขวางใส่ทันที ผมไม่ได้หน้าโง่สักหน่อย!
“ตอนแรกก็คิดว่าปล่อยไป แต่ไม่รู้เพราะอะไรจนแล้วจนรอดฉันก็ปล่อยนายไปไม่ได้ ระหว่างที่นายว้าวุ่นใจทำแผลให้ฉัน ตอนนั้นก็เริ่มสงสัยขึ้นมาว่าทำไมนายถึงได้โง่ บ้าๆ บอๆ...”
ผมเริ่มมองเขาด้วยสายตาเย็นชา คำก็โง่ สองคำก็โง่ ไอ้คำว่าโง่มันก็เกินพอแล้วนะ ยังจะมีคำว่าบ้าๆ บอๆ ตามมาอีก! เริ่มไม่สบอารมณ์นิดๆ พี่เฮดีสเหลือบมอง ก่อนจะยื่นมือมาหงิกแก้มของผม
“และน่ารักมากขนาดนี้นะ ตอนนั้นฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าขืนปล่อยนายไว้คนเดียวมีหวังโดนไอ้ชั่วที่ไหนก็ไม่รู้หลอกลวงอีกแน่ๆ ประกอบกับที่ตัวฉันเองก็หมดความอดทนที่จะคอยมองอยู่ห่างๆ แล้วด้วย”
“เมื่อก่อนพี่เป็นสตอล์กเกอร์ผมงั้นเหรอ?” ผมเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างขบขัน ส่งสายตาล้อเลียนไปให้เขา ผลที่ได้คือแก้มช้ำบวมจากการหยิกอย่างแรง แค่ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ ไม่เห็นต้องลงมือกันขนาดนี้เลย ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่เห็นต้องโกรธเลยนี่ ผมทำหน้าบึ้งกุมแก้มตัวเองพร้อมกับถามอีกเรื่องที่สงสัย
“แล้วที่พี่บอกว่าไว้อาลัยให้พี่ชายเนี่ย หมายถึงพี่โพไซดอนเหรอ?”
พี่เฮดีสกระตุกปากเหมือนอยากยิ้ม เขายกมือปิดปากตัวเอง ผมรีบฉีกยิ้มกว้างเป็นตัวอย่างให้เขาอย่างใจกว้าง ก่อนจะหลิ่วตาให้ อยากยิ้มก็ยิ้มซี ไม่เห็นต้องอดกลั้นเอาไว้เลย คนชุดดำส่ายหน้าไปมาแล้วเอ่ยขู่
“ถ้าเขารู้ว่านายแช่งล่ะก็ตายแน่”
“พี่ก็อย่าบอกสิ เก็บไว้เป็นความลับของเราสองคน” ผมเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์เล็กๆ
“ก็แล้วแต่ว่าจะได้อะไรตอบแทน” พี่เฮดีสเลิกคิ้ว เปรยสายตามามองเล็กน้อย สีหน้าราบเรียบ ท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวซะหมดยาก เฮ้อ คนหล่อนี่มัน...ทำอะไรก็ดูดีไปหมด!
“แค่นี้ก็ยังจะเอาอีก ไม่คิดจะขาดทุนบ้างหรือไงนะ”
“นักธุรกิจที่ดีต้องไม่มีคำว่าขาดทุน”
“นักธุรกิจอะไรกัน” ผมยื่นปากตีรวนใส่ เพราะเคืองที่โต้กลับไม่ได้ พี่เฮดีสยื่นปากตอบกลับลอกแบบอย่างหน้านิ่ง ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างคาดไม่ถึง บรรยากาศอันหนักอึ้งตั้งแต่เริ่มแรกหายแวบไปชั่วพริบตา โอ๊ยยย อยากถ่ายเก็บไว้เป็นสมบัติประจำตระกูลจริงๆ หาได้อยากนะที่พี่เฮดีสจะยอมหยอกกลับแบบปัญญาอ่อนแบบผม
ผมหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ถ้าไปเล่าให้คนอื่นฟังไม่มีวันที่พวกนั้นจะนึกท่าทางของพี่เฮดีส ถ้าพี่โพไซดอนอยู่ตรงนี้เขาคงจะรีบถ่ายเก็บภาพนาทีน่าอายของน้องชายไปประจานเป็นสิบยี่สิบชาติแน่ๆ พี่เฮดีสทำสีหน้านิ่งประหนึ่งว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่น ผมหัวเราะได้อีกหน่อย อีกฝ่ายยื่นหน้ามาจูบ ปิดกั้นเสียงหัวเราะของผมจนเหลือแค่เสียงอู้อี้ในลำคอ เขาจูบผมจนเคลิบเคลิ้มตัวอ่อนยวบถึงค่อยผละออกไป
“ถ้ายังหัวเราะต่ออีกฉันจะจูบ”
ก็จูบไปแล้วไม่ใช่หรือไง!? ผมค้อนขวับใส่แล้วกระแอมไอ
“อะแฮ่ม เข้าเรื่องได้แล้วครับ ตกลงที่พี่บอกว่าวันนี้คนๆ นั้นจะตาย เพราะชื่ออย่างนั้นเหรอครับ นี่พวกพี่ตั้งใจไม่เปลี่ยนชื่อให้เขาเหรอ?”
เกรงว่านักธุรกิจจะเรียกร้องเอากำไรเกินตัว จึงรีบเปลี่ยนเรื่องวกเข้าเนื้อหาเดิม พี่เฮดีสรู้ทันแต่ยอมถอยแล้วตอบเพื่อไขข้อสงสัยของผม
“พ่อเจอหมอนั้นตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน คิดเหรอว่าพ่อฉันจะไม่รู้ปัญหานี้”
แน่นอนว่าพ่อของพี่เฮดีสจะต้องรู้เกี่ยวกับปัญหานี้ ขนาดพี่พอลยังรู้เลยนี่น่า มันต้องเป็นเรื่องที่ใครๆ ก็น่าจะรู้ได้ ก็คงจะมีแค่พี่เฮดีสนั่นแหละที่ไม่รู้อะไรกับเขา ถ้าอย่างนั้นพ่อของพี่เฮดีสจะต้องให้ลูกชายเปลี่ยนชื่อทันทีแน่ๆ คงไม่รอให้ลูกตัวเองเป็นอะไรไปง่ายๆ ตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็โกหกผมแม้กระทั่งชื่ออย่างนั้นสินะ!? แต่อย่างว่าแหละ ขนาดคนในครอบครัวเขายังโกหกหน้าตาย แล้วผมเป็นอะไรล่ะเขาถึงจะไม่โกหกผม คิดได้ผมก็ปลงตก โมโหไปก็เปล่าประโยชน์
“ถ้าอย่างนั้น...คนๆ นั้นก็ไม่ได้ชื่อไนซ์ แล้วเขาชื่ออะไรล่ะครับ?”
“ก็ชื่อไนซ์... ไม่สิ ต้องบอกว่าคนที่นายเจอเมื่อสามปีก่อนกับที่โรงพยาบาลเป็นคนละคนกัน”
“หา?”
ผมหันไปอุทานเสียงหลง นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ใช่ไนซ์แล้วจะมีใครอีก อย่าบอกนะว่าจริงๆ แล้วไม่ใช่ฝาแฝด แต่เป็นแฝดสาม!? อาจจะเป็นไปได้ ก็คิดดูสิครับ คนที่ผมเจอที่โรงพยาบาลกับคนที่ผมเจอเหมือนสามปีก่อนบรรยากาศรอบตัวมันต่างกันราวฟ้ากับดิน ถ้าเป็นคนเดียวกัน ไนซ์คนนั้นแสดงละครตบตาได้เนียนเกินไปแล้ว!
“จากที่พี่โพไซดอนสันนิฐาน น่าจะเป็นเพราะเมื่อสี่ปีก่อนเขาได้เปลี่ยนเป็นชื่อเทพ มันเปรียบเสมือนเป็นจุดหักเหทั้งหมด อย่างที่เคยเล่าให้เล่าให้ฟังไปแล้วว่าการได้รับชื่อเทพนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จิตใจต้องเข้มแข็งเพื่อสามารับกับแรงกดดันจากพลังของเทพได้ และในกรณีของคนๆ นี้ได้เปลี่ยนชื่อกะทันหัน สมมติว่าตลอดหลายสิบปีนายชื่อเนรัญ ถ้าหากเกิดมีคนโผล่มาบอกให้เปลี่ยนเป็นชื่ออื่น นายจะรู้สึกยังไง?”
รู้สึกยังไงน่ะเหรอ? ก็คงจะงง สับสนกับชื่อของตัวเอง ไม่คุ้นล่ะมั้ง? ผมพยายามจะคิดว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองจะเป็นยังไง แต่จนแล้วจนรอดก็ทำไม่ได้ เฮ้อ นี่สินะที่บอกว่าถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง
“แน่นอนว่าต้องมีสับสนเป็นธรรมดา เพราะอย่างนั้นมันจึงทำให้เกิดเหตุการณ์ที่คล้ายกับโรค MPD ที่จะมีหลายบุคลิกในตัวคนเดียวกัน”
ผมยิ่งรู้สึกเอ๋อหนักกว่าเดิม
โรค...โรคอะไรนะ? หลายบุคลิกในตัวคนเดียว?
“หมอนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีอีกบุคลิกหนึ่งแฝงอยู่ข้างในราวกับเนื้อร้ายที่คอยกัดกินภายในอยู่เงียบๆ ฉันถึงเตือนไม่ให้นายไปหาเจ้านั้นที่โรงพยาบาลยังไงล่ะ แต่นายไม่เคยเชื่อ! พวกเราไม่รู้ว่าบุคลิกไหนเป็นตัวหลัก ตอนไหนโกหกหรือพูดจริง ไม่มีใครรู้ได้ เพราะพวกเราไม่มีใครรู้จักหมอนั้นมาตั้งแต่ต้น ถ้าจะมีใครรู้ก็คงมีอยู่คนเดียว...”
ก็คนที่เลี้ยงเขามา แก้วตาคนนั้น!
“และวันนี้จะต้องมีบุคลิกใดบุคลิกหนึ่งจากไปตลอดกาล แน่นอนว่าเราคิดว่าบุคลิกที่พวกเราเห็นอยู่ตอนนี้เป็นบุคลิกที่มันสร้างขึ้นมา ส่วนบุคลิกหลักก็เป็นบุคลิกที่นายเคยได้เจอเมื่อสามปีก่อน ดังนั้น วันนี้น่าจะเป็นวันที่หมอนั้นกลับมาเป็นตัวเองเมื่อสามปีก่อน และเพราะอย่างนั้นแหละพวกเราถึงเอาคืนมันได้อย่างไม่กระอักกระอ่วนใจ”
“.......”
“ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร นายนอนพักเถอะ ตั้งแต่ตื่นมานายก็เจออะไรเยอะคงจะเหนื่อยแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกัน...”
“วันนี้พี่พูดมากจัง”
“......นอนได้แล้ว”
“นอนก็นอน แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ! พี่อาบน้ำให้หน่อยสิ!”
“.......”
“เป็นอะไรไป เช็ดตัวก็ได้นะ!”
“.......”
“พี่รังเกียจเหรอ?”
“.......เช็ดตัวได้ เดี๋ยวมา”
เขาลุกออกไปจากห้อง ผมยิ้มใส่หลังของเขาอย่างขบขัน ทำเป็นอิดออด เชอะ! เมื่อตอนผมยังตัวเล็กกว่านี้ทำไมถึงชวนอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ ไหมทราบ!? ทีตอนนี้ช่วยอาบน้ำด้วยทำเป็นเงียบจำศีลใส่ ใช่ซี ตอนนั้นผมมันเด็กไร้เดียงสาน่ารักน่าชังอยู่ หึๆ พูดตามจริงผมรู้หรอกว่าทำไมเขาถึงได้เงียบ ถ้าเป็นตอนปกติก็คงจะตอบรับหน้าบานไปแล้ว นี่คงไม่อยากเอาเปรียบผมตอนที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงอยู่สินะ และนั่นแหละเป็นตอนที่ผมเอาคืนเขาได้ยังไงล่ะ
หนอยยย!!! สามปีที่ผ่านมานี่คงจะอิ่มเอมเต็มอิ่มมากสินะ!!!
อย่าคิดว่าผมจะปล่อยไปง่ายๆ
ไม่มีทาง!!!
พี่เฮดีสเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำอุ่นที่มีควันพวยพุ่งจากผิวน้ำและผ้าขนหนูอีกสองผืน เขาค่อยๆ ประคองอ่างสีทองมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง จัดเตรียมผ้าชุบน้ำ บิดจนหมาดก็หันมา เขาชะงักมองผมอย่างตกใจ ผมที่ถอดเสื้อผ้าทิ้งเกลื่อนบนเตียงมีสภาพเปลือยเปล่า มีผ้าห่มปกปิดส่วนไม่สามาออกอากาศได้เท่านั้น ผมทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ยื่นแขนไปให้เขาพร้อมกับเอ่ยเร่ง
“เอ้า เร็วๆ สิครับ ยืนนิ่งอยู่ได้”
“.......” พี่เฮดีสจับแขนของผมแล้วเริ่มเช็ดปรนนิบัติผมโดยไม่พูดไม่จา ผมแอบยิ้มในใจ แม้จะรู้สึกสั่นๆ และอายเล็กน้อยแต่ในเมื่อรู้เช่นเห็นชาติกันมาเนิ่นนานตาปีจะไปอายอะไรนัก ตอนนี้เอาคืนสามปีที่สูญเสียไปเปล่าๆ นั้นดีกว่า! หนอยยย ในขณะที่ผมไม่เคยมีอะไรกับใคร ตัวเขากลับเริงร่าอยู่กับชู้นับพันนับร้อยตัวโดยที่ผมไม่รู้อะไรเลยสักนิด!
“โอ๊ย! พี่เช็ดแรงเกินไปแล้ว ดูสิ แขนของผมแดงหมดแล้ว กลัวผมไม่เจ็บหรือไง!?”
“ขอโทษ”
“อืม อย่าทำแรงนักสิ อ่อนโยนกับผมหน่อย”
“........” พี่เฮดีสก้มหน้าก้มตาเช็ด ไม่พูดอะไรอีก
“แขนน่ะพอแล้ว พี่ไม่คิดจะเช็ดส่วนอื่นบ้างหรือไงครับ?”
“.....ตรงอื่นนายจะเช็ดเองดีไหม?”
“พี่เช็ดให้ก็ดีแล้ว เอ้า เช็ดหลังก่อนก็ได้”
ผมจงใจเอ่ยตัดคำถามของเขาแล้วหันหลังให้ทันที ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของพี่เฮดีส เขาหันไปชุบผ้าในอ่างแล้วบิดน้ำจนหมาดหันมาเช็ดถูหลังให้กับผมอีกครั้ง ผมขยับตัวยุกยิกแล้วแกล้งทำเสียงครางด้วยความสบายตัวสบายใจ ใครบางคนชะงักมือกึก ผมก็รีบเอ่ยเชิงบังคับให้เขาเช็ดต่อ
“เอาล่ะ ด้านหลังพอแล้วล่ะครับ คราวนี้เช็ดด้านหน้า” ผมหันกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่รับรู้ถึงอาการกระสับกระส่ายของใครบางคน ผมเหลือบมองใบหน้าราบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ลมหายใจกลับแรงขึ้นเรื่อยๆ
หวา~ เห็นปฏิกิริยาของเขาแล้วผมก็อดภูมิใจนิดๆ ไม่ได้
“ทำเร็วๆ หน่อยซี ผมหนาวนะ”
“.....อือ”
ระหว่างที่เขาก้มหน้าเช็ดตัวให้ ผมก็กระซิบข้างหูเขาเบาๆ เหมือนตั้งใจแกล้ง ก็จงใจนั่นแหละถูกแล้ว! เขาครางรับเสียงต่ำในลำคอ ท่าทางเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ของตัวเอง คงไม่ใช่กำลังคิดอะไรลามกอยู่ในหัวใช่ไหม? ผมขมวดคิ้วรู้สึกว่าคนเช็ดตัวเริ่มจะออกนอกลู่นอกทาง เช็ดวนไปมาตรงหน้าอกผ่านยอดอกของผมเหมือนจะจงใจใช้นิ้วเขี่ยอีก ผมกระแอมเล็กน้อยเตือนให้เขารู้ว่าผมรู้ทันว่าเขาคิดไม่ซื่อ
“พอแล้วครับ เช็ดขาดีกว่า”
“พอแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงคล้ายเสียดายจนน่าเตะ!
“เช็ดขาครับ”
“ได้ๆ”
แหม่ คราวนี้กระตือรือร้นใหญ่! ผมยิ้มตอบกลับแต่ข้างใจอย่างจะเหวี่ยงเต็มแก่ ตกลงผมแกล้งใครกันแน่ ตัวเองหรือเขาวะ ผมขยับตัวยื่นขาออกจากผ้าห่ม เขาก็รับขาผมไว้แล้วเริ่มเช็ดทำความสะอาดให้อย่างจริงจัง เอ่อ มันก็จริงจังเกินไปปะ เขาเช็ดๆ ถูๆ พอกับลูบคลำไปทั่ว สีหน้าราบเรียบมากกกกก! ถ้าบอกว่ากับมือที่กำลังลูบคลำขาผมไม่ใช่มือของเขา ผมอาจจะเชื่อสนิทใจ สักพักเริ่มอดทนไม่ไหว เพราะมือหนวดปลาหมึกชักจะลูบสูงขึ้นทุกที
“พี่...” ผมรีบกลืนคำพูดที่จะแกล้งลงท้องแล้วยื่นมือไปแย่งผ้าเช็ดตัวมาอย่างรวดเร็ว
“พอแล้ว! ผมจะเช็ดต่อเอง”
“พี่เช็ดให้ดีกว่าน่า”
“ไม่ต้อง ถอยไปเลย หันหลังด้วย”
“ทำไมต้อง...”
“หันหลังไป!”
“........” สายตาต่อว่าของเขาแทบทำให้ผมอยากปาผ้าในมือใส่หน้าของเขา ขืนให้เขาทำต่อไป มีหวังเรื่องแกล้งเล่นๆ กลายเป็นโศกนาฏกรรมของผมไปน่ะสิ ตาสีดำคู่นั้นคล้ายจะฉายแววเรืองรองประดุจเสือดำเตรียมตะครุบขนาดนั้น! ผมรีบเช็ดส่วนที่เหลืออย่างว่องไวแล้วรีบใส่ชุดให้เรียบร้อย ลนลานใส่อย่างทุลักทุเล ตอนถอดทำไมง่ายนักนะ!?
“ใส่ให้ไหม?” เสียงถามที่แอบแฝงไปด้วยความหวังเรืองรองนั้นทำผมตกใจเกือบล้มคะมำกับเตียง ผมหันไปตอบเขาอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้อง พี่จะหันมาทำไม!? หันกลับไป!”
“อยากช่วย”
อยากช่วยอะไรมิทราบ!!?
การเช็ดตัวที่ตอนแรกกะจะแกล้งเขาดันกลายเป็นแกล้งตัวเองสิ้นสุดลงโดยสวัสดิภาพ พี่เฮดีสยกอ่างสีทองไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัว ก่อนจากไปเขาก็จุ๊บหน้าผากบอกฝันดีแล้วค่อยเดินจากไป ผมเอนตัวนอนท่ามกลางแสงสว่างนวลๆ ของโคมไฟ เพราะพี่เฮดีสดับไฟในห้องให้ก่อนออกไป เขายังบอกอีกว่าตัวเองอยู่ห้องตรงข้าม มีอะไรให้ไปหาได้ เชอะ มีอะไรให้ไปหาอย่างนั้นเหรอ หมายความว่ายังไง ไปให้ถูกกินน่ะสิ!
ผมหลับตาพยายามจะข่มตานอนแต่ผ่านไปนานแค่ไหนมันก็ยังลืมตาโพลงเต็มตาทุกที สงสัยเพราะนอนมานานถึงไม่อยากนอนหลับ ผมพยายามข่มตานอนแต่ก็ลืมตาขึ้นทุกครั้ง เหลือบมองไปรอบๆ ห้องอย่างหวาดระแวง เริ่มรู้สาเหตุที่ตัวเองไม่ยอมนอน ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับแต่ผมไม่กล้าหลับต่างหาก!
ทุกครั้งที่หลับตาก็กลัวว่าจะมีใครเข้าหาทำร้ายจนไม่กล้าจะหลับตานาน ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกแปลกใจกับอาการกลัวจนไม่กล้านอนของตัวเอง ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเหมือนตอนแรกๆ เทียบกับเมื่อสามปีก่อนแล้วตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าแม้จะหวาดกลัวแต่ไม่ขนาดทำให้จิตใจอ่อนแอขนาดนั้น ผมพยายามนอนอยู่หลายท่าใช้ทุกวิธีที่จะทำให้นอนหลับเร็วๆ แต่ก็เหมือนเดิม พอหลับไปได้สักพักก็ลืมตาโพลงขึ้นในนาทีต่อมา
นอนคนเดียวแบบนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย... ผมกรอกตาไปมาก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะย่องขึ้นเตียงผู้ชาย เอาน่า ใช่ว่าผมไม่เคยทำ แถมดีกว่านอนคนเดียวแล้วลืมตาทุกทีแบบนี้ อย่างน้อยก็รู้สึกอุ่นใจกว่า แถมพวกเราก็เป็นแฟนกัน ใช่ว่าจะไม่เคยนอนด้วยกันสักหน่อย นี่ก็ดึกแล้วคงไม่ถูกจับกินหรอก....มั้ง
เมื่อตัดสินใจแล้วผมก็ย่องเบาไปที่ห้องของพี่เฮดีส
TBC.
เป็นตอนที่คุ้มค่ากับค่าตัวของเฮดีสมากกกกกก
ไม่มีพี่โพไซดอนให้เป็นคนเล่าแล้ว จำเป็นต้องเล่าเอง
คำพูดของเฮดีสทั้ง 31 ตอนที่ผ่านมาเทียบเท่าตอนนี้ตอนเดียวได้เลย 555
เป็นตอนที่แต่งยากตอนหนึ่ง พยายามสุดๆ กลัวทุกท่านสับสนกับไทม์ไลน์ หรืออ่านแล้วงง
ในตอนต่อไปเนเน่ชักจะติดใจกับการกลั่นแกล้งแฟนตัวเอง ตอนหน้าก็ขออีกสักหน่อย
และเปิดตัวแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วยของตัวร้ายของเรื่อง!
-
อ๊าย เนเน่ย่องเบาไปแล้วขอคนอ่านย่องตามไปด้วยคน
ในที่สุดปริศนาก็คลี่คลาย สองบุคลิก อ่านะ งานนี้สนุกแน่
-
มาต่อแล้วววว ดีใจ ติดตามอยู่นะ สนุกมากๆๆๆๆเลย o18
-
เนเน่เวอร์ชั่นนี้นี่น่าหมั่นเขี้ยวมากเลยค่ะ
"พี่อาบน้ำให้หน่อยสิ!”นี่คืออะไร ไม่มีจากเวอร์ชั่นเก่าแน่ ๆ ค่ะ 5555
เนเน่ไปหาพี่เฮดีสนี่โดนจับกิน(ไม่ก็จับตอดเล็กตอดน้อย)แน่ๆเลยค่ะ
-
อากกก :katai1:
กำลังมันส์เลย :hao6:
มีย่องไปหาด้วย :heaven
-
อร๊ายยยยยยยยยยย มุ้งมิ้งXD :-[
-
ไม่ขออะไรมากขอแค่คนร้ายได้รับโทษอย่างสาสมกับการกระทำที่ได้ก่อไว้
ตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกแย่กับพ่อเฮดีสนะ รักลูกได้ผิดมากๆ ผิดหวังกับพ่อพระเอกจริงๆ
หลักๆอยากเห็นบทลงโทษของตัวร้ายมากกว่าไม่อยากได้แบบอภัยให้
-
เนเน่ใจแตก แอบย่องเข้าห้องพี่เฮดีส :z1:
-
ย่องเบาแค่ไหนพี่เฮดีสก็ได้ยินนะเนเน่ เผลอๆอาจจะกำลังรออยู่ก็ได้ :hao3:
-
โปรดจงให้พี่เฮดีสกดเน่ที เน่มันยั่ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ย่องเบา ย่องเบา ย่องเบา :a5:
ว่าแต่ทำไมคุณป๋าถึงปกป้องไนซ์ซะไม่สนเฮดีสกันนะ
-
แล้วไมนอสกะเมนทีส(พิมพ์ชื่อเปล่าว๊าา)
จะเป็นไงอ่ะ?เมื่อแด๊ดจะฆ่าแด๊ด
กรุบกริบๆอ่ะตอนนี้
เค้าหยอกกันน่ารักเนอะ
แจมด้วยคนได้ป่ะ?(เฮดิสถีบ!)
รอเปิดตัวดาวร้ายดวงใหม่ฮะ
-
ขอย่องตามไปด้วยคน
-
ถูกใจกับตอนนี้สุดๆทั้งเนเน่และเฮดีสเลย น่ารักมากๆ
-
เนเน่ น่ารัก หวานกันซะ
-
:-[ :-[ :-[ ย่อง ย่อง ย่อง
-
เฮดีสพูดเยอะมากอ่ะวู้วววว
รัญ โดนกินแน้่ๆ 5555
-
ย่องเข้าห้องปู้ชายยยย :hao7:
-
โอ้ววววววววววววว เนเน่เผยธาตุแท้สินะ!!!!!!
ย่องขึ้นเตียงพี่เฮเลยลูกกกกก
รอเปิดตัวร้ายอย่างเป็นทางการ
-
จัดการมันเลยพี่เฮดีส o18
-
เนเน่ถูกกินแน่ๆ :hao6: :hao7:
-
อัยยะ เนเน่น่าร้ากกกอะ
เตรียมรอน้องแกล้งเฮียกันต่อ
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ
-
แอบย่องขึ้นเตียงระวังโดนกินนะ =..=
ตอนหน้าตัวร้ายปรากฎ!
-
เนเน่น้อยดัดนิสัยอิพี่เฮดีสให้สำนึกให้ได้นะเอาให้ไม่กล้าไปเอาใครที่ไหนอีกเลยมีอย่างที่ไหนตัวเองจำได้หมดแต่ไปยุ่งกับชะนีเป็นร้อยเป็นพันส่วนเนเน่น้อยไม่ได้ไปยุ่งกับใครเลย(หรืออิพี่เฮมันใช้อำนาจแห่งคำพูดทำให้น้องเนไม่กล้าไปเอาใคร)อ่อก่อนจะยุ่งกับอิพี่เฮให้มันไปตรวจเลือดด้วยก็ดีนะท่าทางอิพี่เฮจะโรคเยอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
พ่อเห็นแก่ตัวที่สุด :m16:
เฮดีสน่ารักนะตอนนี้ หนูเนแอบย่องเข้าห้องซะแล้ว
หวายๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าโดนจับกินก็คงจะดีแฮะ :hao6:
-
ขอบคุณ :)
-
จะไปแกล้งเค้าเป็นไงละ งานเกือบเข้าแล้วไมละ ฮึ
-
แฝดอีกคนทำไมถึงร้ายขนาดนี้
-
แฝดเฮียเฮดีสชั่วมากกก
:z6:
-
ตอนนี้พี่เฮดีสพูดเยอะคุ้มค่าตัวจริงๆ
เนเน่แกล้งพี่เฮดีสแบบนี้ไม่น่ารอดนะจ๊ะ :hao7:
-
เนเน่ชักจะยั่วแล้วนะ 555
พี่ไนซ์น่ากลัวเกินไปแล้ว บรื้อออ
-
ย่องไปให้ เฮดีสกินถึงที่เลยนะนู่เนรัญ ครึครึ
:katai5: :katai5: :hao6: :hao7:
-
เนเน่ยั่วพี่เฮดีสด้วยอะ :impress2:
อึ้งพี่ไนซ์แล้ว แต่อึ้งพ่อมากกว่าอีก เฮ้อ พี่เฮดีสก็ลูกนะ :เฮ้อ:
-
อรั๊ยยยย เนเน่น่ารักอะ ช่วงเอาคืนใช่ไหม 5555555
พี่เฮติส ไม่ต้องอดทนมันแล้ว จับฟัดเลย!>__<
-
รักลูก จนเห็นแก่ตัวกับคนอื่นเกินไปไหม
-
อร๋ายยย หนูเนช่างกล้า อิอิ
-
เนเน่โดนกินๆๆๆๆ :call: :oo1:
-
จะร้ายแรงขนาพไหนนะสงคราม
-
กริ๊ด :z3: ชอบมากกก อ่านรวดเดียวเลย ตอนแรกพี่เฮดีสดูซึนไปๆมาๆนี่ชัก.... :katai1:
-
สุดขีด 32
แอ๊ด...
ผ่านฉลุย ประตูไม่ได้ล็อก!
ผมจรดเท้าเบาสุดชีวิต เข้าใกล้เตียงนอนขนาดใหญ่ หัวใจก็เต้นตุบตับ ไม่รู้ว่ามันจะเต้นอะไรนักหนา หรือเพราะแอบย่องขึ้นเตียงผู้ชาย? ฮ่าฮ่าฮ่า! ผมปฏิบัติการอย่างเงียบเชียบแม้แต่ตัวเองยังต้องแปลกใจ เงียบกริบขนาดคนนอนบนเตียงไม่รู้สึกตัวเลย ในห้องมีแสงโคมไฟสว่างสลัวๆ ผมยืนชะเง้อคอมองก้อนเงามืดที่นิ่งไม่ขยับ ลมหายใจดังสม่ำเสมอ บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังหลับสนิท
ปกติพี่เฮดีสเป็นคนมีความรู้สึกเร็วมาก ขนาดหนูวิ่งสะดุดขา(?)ใต้เตียงเขายังสะดุ้งตื่น แล้ววันนี้เป็นอะไรไป ผมเข้ามาใกล้ขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวอีก หรืออาจจะเหนื่อยจนหลับเป็นตายแบบนี้ นั่นสินะ ตอนผมไม่ตื่นตั้งห้าวันเขาคงเป็นห่วงมากจนนอนยังไม่ยอมหลับล่ะมั้ง พอเห็นผมตื่นก็เลยโล่งนอนหลับสนิท
คิดแล้วก็อมยิ้ม...
ทำไมเล่า จะยิ้มเพราะมีแฟนน่ารักขนาดนี้ไม่ได้หรือไง?
ผมค่อยๆ หย่อนก้นนั่งลงบนเตียง ค่อยๆ กระดืบเข้าใกล้พร้อมสังเกตคนนอนหลับ เงียบ... อืม หลับได้สนิทยิ่งกว่าที่คิดซะอีก ผมคลานนุ่มนวลเข้าใกล้พี่เฮดีสที่นอนตะแคงข้าง หลับปุ๋ยไม่มีท่าทีจะตื่น ผมชะโงกมองใบหน้ายามนิทราของชายรูปงามชวนฝัน ผมหัวเราะเบาๆ
จ้าวนรกขี้เซาเอ๊ย!
เอ... ถ้าแอบจูบจะเป็นอะไรไหมน่า?
จู่ๆ ผมก็มีความคิดซุกซนชนิดที่เมื่อก่อนแค่คิดก็อายม้วนไปหลายวัน แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ? โธ่เอ๊ย! จะมัวเหนียงอายกับคนรักไปไย โบราณท่านว่า อายครูไม่รู้วิชา อายภรรยาไม่มีบุตร! อายแฟนชีวิตรักก็ไร้สีสันน่ะสิ บางครั้งบางคราวเราก็ต้องใจกล้าหน้าด้านเพื่อความชุ่มชื่นหัวใจบ้าง
“เมื่อไรจะลักหลับสักทีล่ะ รอนานแล้ว”
“เฮ่ย ใครจะลักหลับกัน ก็แค่จะแอบจูบ...”
“จะทำอะไรก็ทำเถอะ อย่าเอาแต่คิดเลย”
เอ่อ นั่นสิ ผมควรลงมือทำได้แล้ว อย่าเอาแต่คิด....
“.......”
เอ๊ะ นี่ผมกำลังคุยอยู่กับใครกันวะ?
ขมวดคิ้วเหลือบมองคนที่นอนอยู่ อีกฝ่ายยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว หือ เมื่อกี้ผมคิดไปเองแล้วก็โต้ตอบกับตัวเองหรอกหรือเนี่ย นั่นสิ เขาหลับอยู่จะคุยได้ยังไงล่ะ นอกจากจะละเมอ ผมจ้องคนนอนอย่างเคลือบแคลง สักพักก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แกล้งบ่นพึมพำ
“เฮ้อ ไม่ทำแหละ จูบคนหลับจะไปรู้สึกอะไร จูบตอนตื่นก็ว่าไปอย่างล่ะนะ”
“....ตื่นแล้ว” คนแกล้งหลับนิ่งไปนาน ก่อนจะตัดสินใจลืมตาพร้อมกับเอ่ยบอกด้วยหน้าราบเรียบ
ผมทั้งขันทั้งฉิวคนแกล้งหลับ มิน่าเล่าทำไมผมถึงได้เข้ามาในห้องได้ง่ายๆ ขนาดนี้ น่าจะเอะใจตั้งแต่ประตูไม่ล็อกแล้วนะ! พี่เฮดีสลืมตาใส ไม่มีแววง่วง ลุกขึ้นเอ่ยทวง
“จูบสิ ไหนบอกว่าถ้าตื่นจะจูบ”
“ผมบอกตอนไหนว่าตื่นแล้วจะจูบหือ?” ผมยิ้มรับหวานหยดตอบกลับ ไม่ยอมเพลี่ยงพล้ำให้แก่จ้าวนรกที่ต้องการเอารัดเอาเปรียบทางกาย พี่เฮดีสจ้องผมนิ่ง ผมก็ฉีกยิ้มให้อย่างใสซื่อ
“คิดดีๆ เมื่อกี้ผมไม่ได้พูดว่าจะจูบสักหน่อย”
“....เดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์” คนอดจูบถอนหายใจ ตัดพ้อต่อว่าทางสายตา ผมยักไหล่รับ แน่นอนล่ะ ถ้าหากไม่มีเล่ห์บ้างจะจัดการกับจ้าวนรกที่ชอบโกหกหน้าตายได้ยังไงเล่า!?
“อืม แล้วไม่รักเหรอ?”
“หึ นายรู้สึกยังไง ฉันก็รู้สึกอย่างนั้น”
“โอ้โฮแหะ พี่นี่ ไม่คิดจะเสียเปรียบพูดก่อนเลยนะครับ ยอมให้เลยจริงๆ”
“ยอม?”
“....ผมหมายถึงยอมแพ้ ไม่ขอเถียงกับพี่ ไม่ใช่ยอมอย่างว่านั้น”
“....”
“ทำไมพี่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ?” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นเขาจ้องผมเสียเขม็ง ไม่ยอมกะพริบ ชักจะใจคอไม่ดี ถึงจะใจกล้าบุกเข้าถ้ำเสือ แต่ผมก็ไม่อยากได้พ่อเสือหรอกนะ ดีไม่ดีไม่ได้ลูกเสือแล้วอาจโดนพ่อเสือขย้ำกินเสียอีก
พี่เฮดีสมองผม สายตาเหมือนจะอมยิ้ม เขาขยับตัวเล็กน้อยดึงผมเข้าไปใกล้
“รอนายอยู่”
“...ถ้าผมไม่มาล่ะ?”
“นายมาแน่”
ทำไมพูดซะมั่นใจแบบนั้นว่าผมจะมาหา หมั่นไส้ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายตอบกลับด้วยความมั่นใจอันล้นเปี่ยมยิ่งหมั่นไส้เข้าไปใหญ่ ผมก้มมองชุดนอนสีดำของเขา ยังดีนะที่ใส่ชุดนอนเรียบร้อยอยู่ ผมหันมองไปรอบๆ ปล่อยให้เขากอดตามสะดวก จะว่าไปแล้วเป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามาในห้องพี่เฮดีสของคฤหาสน์หลังนี้
อ่าฮะ ไม่หยักจะมีสีดำเหมือนที่คอนโดฯ เลย เป็นห้องที่ปกติธรรมดาคล้ายกับห้องที่ผมพักอยู่
“นี่ห้องพี่จริงๆ เหรอ?”
“ใช่ ทำไม?”
“ดูปกติธรรมดากว่าที่ผมคิดเอาไว้อีก”
ใช่ ไม่หลุดโลกเหมือนถ้ำดำส่วนตัวของพี่เลยสักนิด ไม่มีรสนิยมคลั่งไคล้สีดำเข้าเส้นให้เห็นอย่างโจ่งแจ้งเช่นเดียวกับที่คอนโด ที่นั้นแม้จะกลางวันก็กลายเป็นกลางคืน ดำไปซะทุกอย่าง ถ้าให้วิจารณ์อย่างตรงไปตรงมาล่ะก็...สรุปได้ว่าไร้รสนิยมสุดๆ แต่ห้องนี้กลับตกแต่งสวยงามเลิศหรู เข้ากับตัวคฤหาสน์อันกว้างขวางสง่างาม
“พ่อบ้านเป็นคนดูแลน่ะ”
มิน่าล่ะ! ห้องนี้ถึงไม่เป็นถ้ำดำเหมือนห้องที่คอนโดส่วนตัวของเขา
“ครั้งหน้าเรามาค้างที่นี้แทนคอนโดดีกว่าไหมครับ?” ผมหันกลับมามองเขาแล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้มนิดๆ พี่เฮดีสหรุบตามองผมไม่ตอบ ท่าทางจะไม่ค่อยปลื้มกับข้อเสนอนี้ ผมแอบปลงตกในใจ เหมือนว่าผมจะหนีไม่พ้นไอ้ถ้ำสีดำนั่นจนได้สิน่า เอาเถอะ อยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่ได้อยู่กับเขาก็พอ
พี่เฮดีสขยับตัวนอนลง ผมก็เอนตัวนอนตาม แอบเนียนปีนป่ายอิงร่างแข็งแกร่งของเขา อุณหภูมิจากร่างของเขาถ่ายเทมาที่ผมทำให้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยกว่าตอนที่นอนอยู่คนเดียว ผมถอนหายใจแผ่ว
“อ๊ะ จริงสิ” ผมผงกหัวขึ้นพร้อมร้องอุทานเบาๆ เมื่อคิดอะไรได้
อาจจะเพราะมีหลายๆ เรื่องเข้ามาทำให้ผมลืมถามเกี่ยวกับพวกเด็กๆ ไปเสียสนิท ไม่รู้ว่าตอนนี้ฝาแฝดสองคนนั้นจะเป็นยังไง ยิ่งท่าทางที่แสดงชัดถึงความเป็นปรปักษ์ของพี่เฮดีสที่มีต่อพ่อของพวกเด็กๆ ผมก็แอบหวาดหวั่นว่าพี่เฮดีสจะทำอะไรพวกเขาหรือเปล่า ถึงจะคิดว่าพี่เฮดีสไม่น่าจะเอาความแค้นต่อพ่อลงที่พวกเด็กๆ ก็เถอะ แต่ก็อดเป็นห่วงพวกเขาไม่ได้ กลัวว่าพี่เฮดีสจะส่งกลับไปอยู่กับพ่อแท้ๆ แล้ว ผมไม่อยากให้พวกเด็กๆ กลับไปอยู่กับทางนั้นเลย ขืนไปอยู่กับไนซ์คนนั้นรวมทั้งยายป้าแก้วตา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไมนอสกับแมนทีสจะโตมาเป็นคนยังไง
“พวกเด็กๆ ล่ะครับ? พวกเขาจะเป็นยังไงกันบ้าง? หรือว่ากลับไปอยู่กับพ่อพวกเขาแล้ว?”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เด็กพวกนั้นอยู่ที่นี้ดีแล้ว” พี่เฮดีสตอบก่อนจะหันมามองผมด้วยสายตาไม่พอใจ เขาทำเสียงขึ้นจมูกเอ่ยเสียงห้วน “ฮึ ฉันแยกแยะได้หรอกน่า” คนแยกแยะได้หลับตาหันหน้าหนีไปทางอื่นบ่นพึมพำคล้ายจะตัดพ้อน้อยใจ “ในหัวกลวงๆ ของนายคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันแน่”
ผมรีบยิ้มเอาใจอีกฝ่าย
“แน่อยู่แล้วว่าในหัวกลวงๆ ของผมคิดว่าพี่เป็นผู้ชายที่ดีที่สุด”
“ฮึ!”
ผู้ชายที่ดีที่สุดทำเสียงขึ้นจมูกคล้ายจะบอกว่าตนยังไม่หายเคืองง่ายๆ ผมแอบยิ้มขำ ซบศีรษะกระแซะตัวเข้าหาเขาจนแนบชิดแทบจะเกยทับกัน
ผมเงยหน้าพร้อมยิ้มหวานให้กับเขา พี่เฮดีสเหลือบมามองอยู่นานจนผมเริ่มเขินซะเอง อะไรเล่า ถ้าจะจ้องกันด้วยสายตาเหมือนอดยากปากแห้งแบบนั้นแล้วล่ะก็... อย่ามัวเอาแต่มองอยู่เลย จะทำอะไรผมก็ไม่ว่าหรอกน่า อุตส่าห์ป้อนให้ถึงปากขนาดนี้ จะทำอะไรก็ทำเถอะ!
เราสบตากันเงียบๆ ร่างกายของเราคล้ายถูกดึงดูดเข้าหากัน ใบหน้าใกล้ทีละนิด ผมใจเต้น หรี่ตาพร้อมรับสัมผัสด้วยความตื่นเต้น
“นอนเถอะ” พี่เฮดีสชะงักตัวแล้วเอ่ยตัดบท หันหน้าหนีหลับตาไปซะดื้อๆ เบรกอารมณ์ของผมที่กำลังเคลิ้มเสียหัวทิ่ม
ผมลืมตา อ้าปากเหวอ อีกนิดเดียวแท้ๆ! โธ่เอ๊ย แค่จูบเอง จูบราตรีสวัสดิ์ไง! ผมพยายามข่มอารมณ์ขุ่นมัวจากอาการค้างเติ่ง ขมวดคิ้ว จ้องใบหน้าหล่อเหลาที่หลับตาพริ้มคล้ายจะหลับไปแล้วจริงๆ เฮ่ย นี่หลับจริงๆ งั้นเหรอ!? ผมยื่นปากไม่พอใจ เผลอตัวกลืนดีหมี ยกตัวประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากสวยได้รูป
ครั้งแรก...
นิ่งสนิท
จูบซ้ำอีกครั้ง
ยังนิ่ง...
ดี! นิ่งต่อไปนั่นแหละ
ผมก้มแตะริมฝีปากของเขาซ้ำไปมา ยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับตัวขยุกขยิกไปมา หึๆ นึกว่าจะนอนแน่นิ่งเป็นท่อนไม้ไปแล้วเสียอีก ผมก้มหน้าเลียริมฝีปากของเขาแผล็บเหมือนหยอกเล่น พี่เฮดีสทำเสียงในลำคอเหมือนขู่คำราม แต่ผมไม่สนใจ ก่อกวนต่ออย่างมีเจตนา(ไม่บริสุทธิ์)
เขาขบกรามแน่น คำรามในลำคอ ไม่ทันตั้งตัว ผมก็ถูกกดท้ายทอยบดริมฝีปากอย่างรุนแรง ปลายลิ้นนุ่มรื่นสอดเกี่ยวกระหวัดเข้าไปในโพรงปาก กวาดดุนดันมีชั้นเชิงต่างจากการแตะปากแบบเด็กอนุบาลของผม มือของเขานวดเคล้นไปทั่วตัว จุมพิตร้อนแรงจุดประกายความต้องการในตัวให้ลุกพรึบ ผมครางเสียงแผ่วคล้ายอาลัยที่อีกฝ่ายถอดริมฝีปากจากไป เสียงหอบหายใจของพี่เฮดีสดังมาก
“ไม่อยากนอนแล้วใช่ไหม?” เขากัดฟันถามเหมือนข่มความต้องการเอาไว้สุดขีด
“อยากนอนสิ... แต่หลังจากนี้ก็ได้”
“อยากนอนก็นอนเดี๋ยวนี้!”
“แต่ผมคิดถึงพี่นะ”
“แม่ง! ไม่ต้องนอนมันแล้ว”
:L2:
ระหว่างลาพักผมอยู่บ้านของพี่เฮดีส ผ่านไปหลายวันพักผ่อนจนร่างกายแข็งแรงเข้าที่เข้าทาง คุณหมอก็มาตรวจเช็คสภาพร่างกายของผม เนื่องจากผมเพิ่งฟื้นร่างกายจึงอ่อนแรง งดออกแรงที่ต้องหักโหมร่างกายจะได้พักฟื้นเต็มที่ แต่ทว่าเราทำกันทุกวันเลย เป็นสาเหตุอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมฟื้นตัวได้ช้า พี่ซูสก็ลากน้องชายไปอบรมอย่างเข้มข้น
พี่เฮดีสยืนรับฟังด้วยสีหน้าราบนิ่ง ส่วนผมก็แอบขำ หึๆ ยิ่งได้ยินที่พี่ซูสบ่นพี่เฮดีสเรื่องการควบคุมอารมณ์แล้วยิ่งขำ พี่เฮดีสก็คือพี่เฮดีส ควบคุมตัวเองได้อย่างยอดเยี่ยมเสมออยู่แล้ว แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าผมให้ความร่วมมือด้วยหรือเปล่า ซึ่งบอกตามตรงผมเป็นคนทำลายปราการการควบคุมของเขาเองแหละ
“มัม หัวเราะอะไรอะ?” ไมนอสถามผม ใบหน้ากลมปุ๊กแก้มยุ้ยเอียงมองผม ทำปากจู๋อย่างสงสัย ผมก้มมองเด็กน้อยฝาแฝดทั้งสองที่กำลังเล่นรถแข่งกระป๋องที่คุณลุงซูสเป็นคนมอบอภินันทนาการชิ้นนี้อย่างใจป้ำ ผมยิ้มกว้าง เด็กทั้งสองก็ยิ้มตามผมอย่างใสซื่อ
“หัวเราะคนที่ถูกคุณลุงซูสว่าน่ะสิ”
“คนที่ถูกคุณลุงว่าต้องเป็นเด็กไม่ดีแน่เลย” แมนทีสทำหน้าจริงจังจนผมหัวเราะออกมาอีกครั้ง อ่า ใช่เลย เด็กไม่ดีที่ตลอดสามปีนัวเนียกับคนอื่นหน้าตาเฉยยังไงล่ะ ผมไม่ได้โกรธ ก็แค่เคืองนิดหน่อยเท่านั้นเอ๊ง
“พวกเราเป็นเด็กดีใช่ไหมฮะมัม?” ไมนอสช้อนตาโตๆ มองอย่างออดอ้อนน่ารักน่าเอ็นดู ผมพยักหน้า ยื่นมือไปหยิกแก้มยุ้ยของเด็กน้อยทั้งสองที่รีบนั่งทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยได้อย่างน่าหมั่นเขี้ยว
“ครับ ทั้งสองเป็นเด็กดี”
“ป่อเป็นเด็กไม่ดี / เด็กไม่ดีมานู้นแล้ว” สองหน่อส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเมื่อเห็นคุณลุงซูสเดินมาพร้อมกับคุณพ่อผู้กลายเป็นตัวอย่างไม่ดีของเด็ก คุณลุงซูสอมยิ้มละไมพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนเด็กไม่ดีจิกตาใส่ผมที่ทำหน้าเหลอหลาไม่รู้ไม่ชี้
ไมนอสกับแมนทีสลุกขึ้นพุ่งหาพี่เฮดีส ไปคลอเคลียเกาะแข้งเกาะขาเหมือนลูกแมวลูกหมา
“ป่อรู้ปะ เด็กไม่ดีต้องถูกทำโทษนะ”
“ใช่ๆ วันนี้ให้พวกเราไปนอนด้วยเลย”
“ใช่! นี่คือการลงโทษ”
เจ้าพวกลูกแมวพวกนี้นี่ ผมอ้าปากเหวอ ไม่คิดว่าเด็กพวกนี้จะฉลาดฉวยโอกาสได้อย่างเหมาะเจาะ หลายวันที่ผ่านมานี้ทั้งสองอยากจะไปนอนกับพวกผม ทั้งอ้อนทั้งตื้อจะนอนด้วยให้ได้ แน่นอนว่าทุกครั้งไม่สำเร็จแต่ครั้งนี้จะรุกได้ถูกจุด พี่ซูสพยักหน้าคล้อยตาม สงสัยจะคิดว่าถ้าเอาเด็กๆ มานอนด้วย พวกผมก็จะไม่สามารถทำอะไรได้สะดวกแน่ๆ ส่วนพี่เฮดีสน่ะเหรอ เชอะ มองมาทางผมด้วยสายตาลังเล รู้หรอกว่าเสแสร้ง!
เห็นพ่อเงียบ เด็กทั้งสองก็รุกคืบต่อไม่ยอมเสียจังหวะ ผมถอนหายใจเบาๆ เงยหน้าจ้องคุณพ่อขายาวเพื่อให้อีกฝ่ายหาทางออก พี่เฮดีสพยักหน้ารับแล้วก้มมองเด็กๆ
“ไม่ต้องให้ไมนอสกับแมนทีสลงโทษหรอก มัมจะลงโทษพ่อเอง ใช่ไหมล่ะ หือ?” เขาพูดเสียงนุ่มนวลแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผม หางเสียงหยอกเย้าจนผมต้องย่นหน้าใส่ พวกเด็กๆ ทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ ทั้งสองมองมาที่ผมแล้วทำเสียงขึ้นจมูกอย่างน่ารักน่าชัง
ช่วยไม่ได้นะเด็กๆ ตอนกลางคืนเป็นเวลาส่วนตัวของป่อกะมัม!
“เอาล่ะๆ รัญพาเด็กๆ ไปเล่นข้างนอกก่อนได้ไหม พอดีพวกผมจะต้องคุยธุระสำคัญกับแขกคนสำคัญน่ะ” พี่ซูสหันมาบอกกับผมแล้วพยักหน้าไปทางเด็กๆ แม้จะแปลกใจแต่ผมก็พยักหน้ารับ ลุกขึ้นไปจูงมือพวกเด็กๆ เดินออกไปจากห้อง
มันแปลกที่พี่ซูสจะเชิญพวกผมออกจากห้องนั้นกลายๆ แบบนี้ แขกคนสำคัญคนนั้นเป็นใครกันนะ เดินไปได้ไม่เท่าไรคุณพ่อบ้านที่คล้ายยืนรอพวกผมอยู่ก่อนแล้วก็เรียกผมกับเด็กๆ ให้เดินตามไป แบบนี้ยิ่งน่าสงสัยไปกันใหญ่น่ะสิ แขกที่ไม่อยากให้ผมกับเด็กๆ ได้เจอขนาดต้องล่อด้วยขนมกับของเล่นแบบนี้คงจะมีไม่กี่คนหรอก สังหรณ์ใจว่าจะเป็นคนๆ นั้น ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะไล่ออกมาห่างขนาดนี้เหรอ
ไนซ์...ไม่สิ ผมต้องเรียกชื่อจริงๆ ของเขา...
‘เฮเคต’ มาที่นี้สินะ!
เขามาทำไมกัน? ผมครุ่นคิดกับตัวเอง ขมวดคิ้วด้วยความว้าวุ่นใจ นี่เขากล้ามาที่นี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ น่าแปลกก็ตรงที่พี่เฮดีสไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจหรือต่อต้าน แสดงว่าเขายอมให้อีกฝ่ายเข้ามาแต่โดยดี เอ๊ะ หรือว่ามันจะเป็นแผนที่ล่อให้ศัตรูเข้ามาแล้วปิดประตูลงมือตีหัว?
นั่งอยู่นี้ก็ได้แต่เดาไปเรื่อย ไม่เข้าใกล้ความเป็นจริงเลยสักนิด ผมเริ่มหงุดหงิด ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำจิตใจ แม้แต่ขนมที่คุณพ่อบ้านเอามาล่อจะอร่อยแค่ไหน ก็ไม่ทำให้ผมละความสนใจจากเรื่องนี้ไปได้เลย ได้แต่นั่งทำหน้าหงิกมองเด็กๆ วิ่งเล่น
“คุณพ่อบ้านครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง ฝากดูเด็กๆ ด้วยนะครับ”
“ได้ครับ”
ผมรีบเดินกลับคฤหาสน์ จะไปเข้าห้องน้ำจริงๆ นะ ปวดจริงๆ ไม่ได้โกหกตอแหลอะไรทั้งนั้น! ระหว่างทางไปห้องน้ำผมจะเห็นหรือได้ยินอะไรนั้น มันก็อีกเรื่อง ผมเดินเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด หลังจากปลดเปลื้องภาระออกจากร่างกายเสร็จก็วิ่งเหยาะๆ ไปเกาะตามผนังกำแพง เนียนไปตามเสา เลาะไปที่ห้องโถงรับแขก
“ไม่อยากจะเชื่อ...ฮึก...ลูก...ยังมีชีวิตอยู่!”
ผมชะงักหลบหลังตู้พร้อมกับชะโงกหน้าไปดูสถานการณ์ในห้อง
เสียงเมื่อกี้นี้มันใครกันอะ คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก จำได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้มาจากไหนสักแห่ง ผมเขม็งสายตามองภาพรวมด้วยการกวาดสายตารวดเร็ว ในห้องมีพี่ซูส พี่เฮดีส ชายใส่สูทสีเทาสว่างซึ่งผมไม่รู้จัก ส่วนอีกสองคนยืนกอดกันกลม ฝ่ายผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้น ส่วนฝ่ายชายกอดพลางลูบหลังปลอบโยน
ผมผงะ แล้วเขม็งมองให้ชัดเจน
...เฮเคต!? แล้วนั่นเขากอดอยู่กับใครน่ะ? ฟังจากที่ฝ่ายหญิงสะอึกสะอื้นออกมาเป็นวรรคเป็นเว้น ผมพอจะคาดเดาได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นคุณดวงตา แม่ของพี่เฮดีส! ไม่ต้องถามนะว่าทำไมนึกไม่ออกตั้งแต่แรก คือผมยังไม่เคยเจอกับแม่ของพี่เฮดีสเลย ช่วงที่ผ่านมาผมไม่มีโอกาสได้เจอท่าน อยากเลียบๆ เคียงๆ ถามอยู่เหมือนกัน มาอยู่บ้านของท่านแล้วไม่ไปทักทายแนะนำตัว มันเสียมารยาทใช่ไหมล่ะครับ ไอ้ผมถึงจะเป็นลูกชาวบ้านแต่ครอบครัวก็สั่งสอนมาดีเหมือนกันนะ แต่จนแล้วจนรอดพี่เฮดีสก็ไม่พาไปเปิดตัว อะแฮ่ม แนะนำตัวกับแม่ของเขาเลย
พี่ซูสกับพี่เฮดีสทำหน้านิ่งกันมากกกก โดยเฉพาะพี่เฮดีส มองจากที่ไกลๆ แบบนี้เหมือนเขากลายร่างเป็นรูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งเหมือนจริง แม่ของพี่เฮดีสสะอึกสะอื้นไปไม่เท่าไรก็ถูกชายสูทสีเทาเอ่ยแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นทางการ ผมผึ่งหูออกกว้างเพื่อจะได้ฟังได้ชัด
“ที่ผมมารบกวนทุกคนในวันนี้ ก็เพราะต้องการนำพินัยกรรมของคุณโอเชียนัสมาเปิดต่อหน้าทายาทของเขา ตามพินัยกรรมที่ได้ระบุไว้ ต้องขออภัยที่ทางเราดำเนินการล่าช้า เนื่องจากทางเราเพิ่งตามหาคุณเฮเคตพบ ตามเงื่อนไขที่คุณโอเชียนัสได้ระบุไว้ว่าต้องเปิดพินัยกรรมนี่ต่อหน้าบุตรทุกคน...”
“ผมเข้าใจครับ แต่ทว่าตอนนี้โพไซดอนน้องชายของผมไม่ได้อยู่ เกรงว่าการเปิดพินัยกรรมจะไม่เป็นไปตามเงื่อนไข อย่างไรก็ให้ทางเราตามตัวเขากลับมาก่อนแล้วค่อยเปิดพินัยกรรมดีไหมครับ?” พี่ซูสยิ้มประดับใบหน้าอย่างสง่างาม รอยยิ้มนั่นส่งให้เขาดูสูงส่งราวราชาเผยความน่าเกรงขามออกมาได้อย่างไร้ที่ติ ชายสูทเทาที่น่าจะเป็นทนายประจำตระกูลเงียบไป เขามองเจ้าบ้านที่ยังยิ้มรักษามารยาทแล้วหันไปมองคนอื่นๆ ในห้อง ทิ้งสายตาที่เฮเคตแล้วหันกลับมามองพี่ซูสอีกครั้ง
“เกรงว่าจะไม่ได้ครับ เพราะหากปล่อยช้าไปมากกว่านี้ ทางเราจะลำบากเพราะพันธะผูกมัด อีกอย่างคุณโพไซดอนที่เป็นบุตรบุญธรรม ไม่นับว่าเป็นบุตรแท้จริงของคุณโอเชียนัสอยู่แล้ว จึงไม่ถือว่าผิดเงื่อนไขแต่อย่างใด ขออภัยด้วยจริงๆ” ทนายคนนั้นปฏิเสธข้อเสนออย่างหนักแน่น ท่าทางไม่สนใจ มุ่งแต่จะทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้นอย่างเดียว
ผมเบิกตากว้าง คนๆ นั้นบอกว่าพี่โพไซดอนเป็นลูกบุญธรรม!? ไม่จริงน่า พี่โพไซดอนรักพ่อขนาดนั้นแท้ๆ อีกอย่างเขาเองก็รักเอ็นดูพี่น้องทุกคนดี... มันก็เป็นไปได้ ผมเองก็เคยสงสัยที่พี่โพไซดอนหน้าตาไม่เหมือนพี่ซูสหรือพี่เฮดีสเลย นึกว่าเหมือนทางแม่มากซะอีก แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ นี่เอง
“นั่นสินะ เขาเป็นลูกบุญธรรมนี่น่า” เฮเคตเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าติดยิ้ม ท่าทางเหมือนไม่มีอะไรนอกเสียจากเพิ่งนึกได้อย่างใสซื่อ ผมจ้องเขาที่มีท่าทางไม่ต่างจากที่เจอที่โรงพยาบาล ยังคงเหมือนแสงตะวันอ่อนๆ ที่ยิ้มฉายแสงสว่างไสว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นคนเดียวกันที่ทำเรื่องเลวร้ายกับผมคนนั้น
“แม้เขาจะเป็นลูกบุญธรรมแต่ก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัวของเรา จำไว้เฮเคต” พี่ซูสหันไปมองน้องชายฝาแฝดอีกคนแล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงกลับเย็นชาเป็นพายุหิมะ ไม่ต้องเป็นคนเจนจัดมากก็รับรู้ถึงโทสะของพี่ซูสที่พยายามข่มไว้ใต้รอยยิ้ม ขนาดผมอยู่ไกลขนาดนี้ยังอดขนลุกเกรียวไม่ได้
เฮเคตหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ เอ่ยรับอย่างจริงใจ
“ครับพี่ซูส”
ครืนนนน!
คิดไปเองหรือเปล่า ผมคล้ายเห็นกระแสไฟแล่นครืนครานระหว่างพี่ซูสกับเฮเคต พี่ซูสเจนจัดกับการเข้าสังคม เขาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มไม่ติดใจอะไร หรุบตาลงพร้อมกับยกน้ำชาขึ้นมาจิบด้วยท่วงท่าสง่างามเป็นปกติ แม่ของสองหนุ่มฝาแฝดที่นั่งข้างลูกชายที่เพิ่งพบมองคนนั้นคนนู้นที สีหน้าเลิ่กลั่กไม่เข้าใจ ส่วนพี่เฮดีสก็ยังคงไม่พูดอะไร จ้องฝาแฝดของตัวเองด้วยใบหน้าคาดเดายาก
คุณทนายกระแอมทำหน้าขรึมทำลายบรรยากาศอันหนักอึ้งลง ผมที่อึดอัดตามไปก็โล่ง นึกว่าจะมีสงครามลงซะแล้ว โชคดีที่คุณทนายลงมือได้ถูกจังหวะ ดึงกลับเข้าเรื่อง คุณทนายเริ่มเปิดพินัยกรรม ร่ายบทกฎหมายอะไรก็ไม่รู้ ที่แน่ๆ ไม่ใช่กฎหมายของไทยแน่นอน กฎหมายของตระกูลแล้วอะไรอีกเยอะแยะก่ายกอง ผมฟังแล้วมึนไม่รู้เรื่องจึงถอนตัวออกจากแนวรบไป
ก็รู้แล้วนี่ว่าเฮเคตมาที่นี้ทำไม ผมไม่จำเป็นต้องอยู่ฟังพินัยกรรมเรื่องในครอบครัวของคนอื่น ตอนแรกนึกว่าพี่เฮดีสวางแผนล่อลวงศัตรูเข้ามาฆ่าซะอีก ไม่ใช่ผมก็โล่งใจ ถึงผมไม่คิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระหว่างพี่น้อง แต่ผมก็อดเป็นห่วงพี่เฮดีสไม่ได้อยู่ดี ผมตั้งใจเดินย้อนกลับไปหาเด็กๆ ออกมานานขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคุณพ่อบ้านคิดว่าขนมทำให้ผมท้องเสียไปแล้วหรือยัง
ผมสะดุ้งโหยง มีใครบางคนกระชากผมจนเสียหลัก จะส่งเสียงก็มีแค่เสียงอู้อี้ในลำคอ มือขนาดใหญ่ปิดปากผมเอาไว้แน่น ผมพยายามจะดิ้น คนๆ นั้นกอดรัดผมไว้จากด้านหลัง ไม่ยอมให้ผมดิ้นหนีได้ หัวเราะเสียงแหบต่ำทำให้ผมตัวสั่น สมองหลงลืมทุกอย่างแม้กระทั่งสั่งให้ร่างกายหนีรอดจากการจับกุม
เสียงหัวเราะที่ทำให้ผมนึกถึงความทรงจำเลวร้ายเมื่อสามปีก่อน ตัวผมชาวาบ มือเย็นเฉียบ
ไม่จริงน่ะ เขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ก็เมื่อกี้นี้เขายังอยู่ที่ห้องโถงกับพวกพี่เฮดีสอยู่เลยนี่!
“หึๆ พวกเรามาจบเรื่องนี้กันดีกว่า เนรัญ”
TBC.
เนเน่จะโดนลักพาตัว? หรือว่าเฮดีสจะมาช่วยไว้ได้ทัน?
ติดตามตอนต่อไป!
-
อ๊ากกกกก :katai1: จะทำไรเนรัญนะ
-
กรี๊ด เนเน่! จะเกิดอะไรกับเนเน่อีกเนี่ยยย
-
:katai4: :katai4: :katai1:
-
:a5:
...หรือจะเป็นร่างโคลนนิ่ง!?
-
กรี๊ดดดด นี่มันเรื่องอะไรก๊านนน
อย่าบอกว่าดันมีแฝดสาม!? กร๊ากกก
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ
-
:katai1: เฮเคตอะไรนี่ทำไมดื้อด้านจังห้ะ :o211:
-
พี่เฮดีสมีแฝดกี่คนเนี่ย
-
:mew2:
-
เนเน่ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:hao5: โอยยยยยย ลุ้นอ่ะ สงสสารเนเน่อ่ะ
-
ทำไมมีสองตัว เย้ย สองคน ไม่ใช่อารมณ์สองขั้วหละมั้งแต่เป็นสองคนสองอารมณ์มากกว่า กลัวแทนเนเน่อ่ะ :katai1:
-
อ้ากกกก ไม่นะ เนเน่อย่าเป็นอะไรนะ;^;
ร้ายมาก หายมาจากห้องที่คุยกันได้ยังไง แปลกๆแหะ
:katai1:
-
ว๊อทททททททททท :katai1: ความสงบสุขไม่เคยเกิดขึ้นเลยนะหลังๆมานี้
ขอให้เนเนปลอดภัย :hao5: รอตอนต่อไปปปปป
-
เฮ้ย! มาได้ไงน่ะ แล้วที่นั่งคุยอยู่คือใคร?!
เฮดีสมีแฝดสามเรอะ! //บ้าแล้วววว
เฮดีสรีบรู้ตัวแล้วมาช่วยเนรัญซ้าาาาา :katai1:
-
เกิดอะไรขึ้นกับเนเน่อีกอ่ะ ไม่เอาเหมือนในอดีตนะ
ยัยป้าแก้วตานั้นใช่ไหม
-
เกิดอะไรขึ้น!!!!
-
มาสะค้างเลย เฮดีส ต้องมาช่วยเนเน่นะ อย่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
-
เนเน่น้อยช่างยั่วน่าจะสั่งสอนพี่เฮดีสให้หนักๆหน่อยนะจะได้ไม่กล้าไปนัวเนียใครที่ไหนอีก เฮเคตอยู่ในห้องกับเฮดีสและซูสแล้วใครที่มาจับตัวเนเน่หรือตกลงพี่เฮดีสเป็นแฝด3 :katai1: :serius2:แล้วใครจะมาช่วยเนเน่น้อยได้ทันจะเป็นพี่เฮดีสหรือพี่โพไซดอนกันแน่
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ค้างงงงงงงง
-
ค้างงง :z3: :z3:
-
แก,.........ไอ้ไนซ์........แกอยู่รอดด้วยคาถาของเฮเคตงั้นหรอ......รึด้วยเวทของแก้วตา
เนต้องโดนอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ......เฮดีสมาช่วยเร็วๆ
มาทำให้เราค้างอีกแล้วนะ :ling2:
-
ค้างงงงงงงงง
-
เนเน่จอมยั่วโดนจับซะแล้ว
ขอบคุณ :)
-
เชื่อเลยว่างานนี้ไอ้พี่ไนซ์ตายแน่ :z6:
หรือว่าคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่
หรือมันขอตัวมาเข้าห้องน้ำ
:katai1:
-
ค้างสุดๆเลยละค่า :hao5: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ใครจะมาจับเนรัญไปอีกกกกกกก พี่เฮดีสให้เร็วเลยยยยยย :ling1:
-
เฮเคตใช้คาถาเงาแยกร่างของนารูโตะได้เหรอ?!
(ซึ่งความจริงเฮเคตอาจจะแค่ขอตัวมาเข้าห้องน้ำ555)
โอ้...ก็อด :hao7:
พี่เฮดิสครับมาช่วยเน่ให้ไวเลย
-
หวังว่าเฮดีส คงไม่หลงเชื่อแผนไอ้นั้นหรอกนะ
บ้านตัวเองด้วย o18
-
อยากรู้จังว่าเฮเคตมีพลังอะไร
จะว่าไปเฮเคตคือ เทพีแห่งความอุดมสมบูรณ์ป่ะ
-
เอาอีกแร้วหลอออ
-
เฮดีสมาช่วยเนเน่ด่วน!!!!! :katai1: :katai1:
-
พี่ดีสสส ช่วยเนเน่ด้วย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
มาต่อไวๆนะไรท์เตอร์
-
ค้างงงง :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ้ยๆๆ เนรัญจะโดนพาไปไหนเนี่ย
-
ทำไม คืออะไร ยังไง :katai4: :katai4:
สับสนนน :sad4:
-
จะเกอดอะไรอีกกกกก :hao7: รีบมาต่อนะค้าาา
-
ซวยแล้วเนเน่จัง
-
ใครอีกล่ะ
-
โอ้ยยยย
งวยงงกันไปปปป
อะไรยังไงงงงงงง
เนเน่จิเจออะไรอีกอ่าาาา
-
ใครทำเน่ มันผู้นั้นจะต้องโดนฆ่าตายยยยยยย ย้ากกกกก #ถือมีด
-
รอครับ :katai5: :katai5:
-
สุดขั้ว 33
“อื้อ! อื้อ!!?”
ผมที่ถูกจับพยายามจะส่งเสียงถามว่า ทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี้ได้ แต่มีแค่เสียงอือๆ อาๆ ออกมา ฟังไม่รู้เรื่อง เป็นครั้งแรกที่ผมสบถลั่นในใจอย่างโมโห ผมพยายามเหวี่ยงตัวไปมา ไม่ยอมถูกจับตัวไปง่ายๆ แต่เหมือนว่ากำลังอันน้อยนิดพลังมดตะนอยอย่างผมจะไม่อยู่ในสายตาของเจ้านั้น หนำซ้ำยังมันยังหัวเราะขำกับการดิ้นรนโง่ๆ ของผมเสียอีก
ชั่ววินาทีเฮเคตหยุดชะงัก ฉับพลันบรรยากาศก็ตึงเครียด สัมผัสได้ถึงแรงกดดันสายหนึ่งที่พุ่งมาปะทะตัวอย่างจัง ผมได้ยินเสียงแค่นหัวเราะ จากนั้นก็ถูกผลักออกไป เฮเคตหันตัวกลับไป เป็นเวลาเดียวกับที่ผมเห็นใครอีกคนยืนจ้องเขม็งไร้สุ้มเสียง พี่เฮดีส! พี่เฮดีสมาแล้ว! หัวใจของผมเต้นรัวอย่างยินดีปรีดา แต่วินาทีต่อมาก็ดิ่งวูบสลดลง รู้สึกผิดที่ไม่ยอมเชื่อฟัง ถ้าผมไม่อยากรู้อยากเห็นมากแบบนี้ตอนนี้คงจะปลอดภัยกินขนมจุใจไปแล้ว ไม่ถูกจับเป็นตัวประกันแบบนี้หรอก
พอคิดจะแอบเนียนหนีไป ก็ถูกตัวอะไรไม่รู้พันรัดรอบตัว มันเป็นตัวสีดำหนืดๆ ที่ชวนขนลุกขนพอง ถูกมันมัดแน่นแม้แต่จะกระดิกนิ้วยังทำไม่ได้เลย อยากหวังว่าจะวิ่งหนีไปไหนได้ ผมอ้าปากจะร้องตะโกน แต่ไอ้ตัวเหนียวหนึบนี่จัดการปิดปากผมไว้ซะก่อน คราวนี้แม้แต่พูดก็ยังพูดไม่ได้ ใช้ได้แค่ส่งสายตาไปให้พี่เฮดีสที่ยืนตีหน้านิ่งยิ่งกว่าหุ่น นี่ถ้าเขาไม่ขยับตัวผมคงจะคิดไปว่าเขาเป็นหุ่นขี้ผึ้งที่ตั้งโชว์เท่ๆ ไปแล้ว
“ว้า แย่จัง โดนจับได้ซะแล้ว” เฮเคตหัวเราะได้น่าหมั่นไส้เป็นบ้า สีหน้าเจ้าหมอนี่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความกังวลของหัวขโมยที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา แม้จะเผชิญหน้ากับชายผู้มีใบหน้านิ่งเย็นชายังไม่สะทกสะท้าน ประสาทของเจ้าวายร้ายนี่หนาเกินไปแล้ว อย่างกับมันรู้ว่าพี่เฮดีสจะต้องมา ไม่มีแม้กระทั่งความประหลาดใจบนสีหน้า
สองฝาแฝดจ้องมองกันคล้ายกับกำลังแข่งขันความอดทน จ้องกันนานเสียจนถ้าเป็นหนุ่มสาวปิ๊งกันไปนานแล้ว สุดท้ายเฮเคตก็ยอมแพ้ในเกมจ้องตา แน่ล่ะ พี่เฮดีสเล่นยืนไม่กระดิกแม้แต่ขนตา เป็นผมยอมแพ้ตั้งแต่ห้านาทีแรกแล้ว ไม่ยืนอดกลั้นจ้องตาไม่กะพริบแบบนี้หรอก ลองไม่กะพริบตาดูสิ แค่หนึ่งนาทีก็แทบขาดใจตาย
เฮเคตหันไปสนใจพี่ซูส พี่ชายต่างมารดาของเขาที่ยืนเยื้องไปด้านหลัง พี่ซูสมองกลับด้วยสายตาสงบนิ่ง นี่ทุกคนไม่สงสัยบ้างหรือไงว่าทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้โผล่หัวมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้มันนั่งอยู่ห้องโถงรับแขกชัดๆ เอ๊ะ หรือว่าเจ้าเฮเคตมันจะใช้กลยุทธ์แบบผม หรือมันจะใช้กลยุทธ์ดอดห้องน้ำ!? เฮ้ยๆ มีแค่คนโง่กับคนปัญญาอ่อนเท่านั้นแหละที่จะใช้ ส่วนผมน่ะเหรอ? จัดอยู่ในทั้งสองกลุ่มนั่นแหละ เฮ้อ ถ้าไม่โง่จะมาซุ่มดูทำไมทั้งๆ ที่รู้ว่ามันอันตราย แถมปัญญาอ่อนโคตรๆ ด้วย พูดแล้วโมโหตัวเองเป็นบ้า ดันทำตัวงี่เง่า เดือดร้อนเจ้าบ้านต้องออกมาช่วยแบบนี้
เฮเคตจ้องมองหยั่งเชิงพี่ซูสอยู่นาน เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวใดๆ เขาก็ละความสนใจกลับมาที่น้องชายฝาแฝด ใบหน้าที่เหมือนกับพี่เฮดีสคลี่ยิ้มแล้วเปิดบทสนทนา
“จัดการไปแล้วสินะ จุ๊ๆ คนๆ นั้นถือเป็นลูกน้องฝีมือดีของพี่เลยน่าเฮดีส”
น้ำเสียงเหมือนเล่นหัวมากให้ดิ้นตาย ขนาดคนซื่อบื้ออย่างผมยังหมั่นไส้ฉิบ ไม่ต้องพูดถึงคนฉลาดๆ อย่างพี่เฮดีสว่าจะดูไม่ออกถึงเจตนากวนโอย
“คงเรียกว่าคนไม่ได้” เฮดีสไม่ปฏิเสธ เอ่ยรับเสียงราบเรียบเหมือนกำลังพูดว่า ‘เย็นนี้มีถ่ายทอดสดบอลนะจ้ะ’
ว่าแต่พวกเขาพูดถึงอะไรกันน่ะ คนไม่ใช่คนอะไรกัน? ผมเริ่มจะเอะใจ พยายามเหล่สายตามองเจ้าสิ่งมีชีวิต(?)สีดำทมิฬเหนียวหนับเป็นยางมะตอย กลิ่นเหม็นตุๆ เหมือนซากสัตว์เน่า เหม็นจนผมเวียนหัวอยากอาเจียน
ลูกน้อง? เรียกว่าคนไม่ได้?
จะเฮ้ย! อย่าบอกนะว่า... ม่ายยยยยยยยยยยย!!!
ผมตาเหลือกด้วยความตกใจ มันโผล่มาเป็นตัวเป็นตนจนผมไม่ทันได้นึกถึง จะว่าไปแล้วไอ้สัมผัสแบบนี้มันคุ้นๆ เหมือนคุ้นเคยมาก่อน ก็ตอนนั้นไงครับ ตอนมีเรื่องกับยัยแม่มดแก้วตาอะไรนั่นที่โรงพยาบาลไงครับ ผมถูกลูกน้องของยัยป้านั่นจับไว้ซึ่งมันเป็นผี แต่ครั้งนั้นผมมองไม่เห็นตัวมัน ครั้งนี้ผมรู้สึกว่าสัมผัสมันคล้ายกับครั้งนั้นมาก และมันก็เห็นตัวชัดเจน กลิ่นมาเต็ม ผมขาอ่อนแทบจะเป็นลมน้ำลายฟูมปาก แต่ถูกมัดไว้จึงเหมือนยืนตรงแน่วแบบนี้
พี่เฮดีสหันมองมาหา ผมที่กำลังตกใจจนหน้าซีดก็ตั้งสติ ส่งสายตาตอบกลับ แข็งใจทำเหมือนยังโอเคอยู่ ไม่ต้องรีบร้อน ใจเย็นๆ คิดรอบคอบ ห้ามทำอะไรเสี่ยงตายเด็ดขาด แต่ว่ารีบหน่อยก็ได้ จมูกของผมมันดับอยู่แล้ว! ตัวผมอุ่นวาบเมื่อได้มองลึกลงไปในดวงตาคู่สวยที่เย็นเยียบของพี่เฮดีส มันนุ่มนวลขึ้นแวบหนึ่งเหมือนจะบอกให้อดทนเขาจะต้องช่วยผมแน่นอน ผมแทบจะร้องไห้พรากด้วยความซาบซึ้ง ช่วยเร็วๆ ก็ได้นะ ผมจะทนกลิ่นเน่านี่ไม่ไหวแล้ววววว!
พี่เฮดีสกลับมาไร้ความรู้สึกน่าสะพรึงเหมือนเดิม เฮดีสหันกลับมากล่าวกับคนตรงหน้า
“อยากมีชีวิตต่ออีกหน่อยก็ปล่อยเขาซะ”
“เอ๋ อันนี้ก็ไม่รู้สินะว่าอยากอยู่ต่อหรือเปล่า อ๊ะ อันนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ปัญหามันอยู่ที่นายจะมีปัญญาเอาชีวิตฉันได้หรือเปล่าน่ะสิ อยากจะบอกว่า...ยากหน่อยล่ะนะน้องชาย” เฮเคตยิ้มรับเอ่ยตอบกลับ
“ปล่อย...ปล่อย...ปล่อย!”
“หือ? พูดว่าอะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” เฮเคตยกมือป้องหูแล้วเลิกคิ้วทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร มันเอ่ยเยาะพร้อมหัวเราะ เมื่อกี้พี่เฮดีสใช้คำพูดไปแล้วแน่ๆ แล้วทำไมถึงไม่ได้ผลล่ะ เจ้าเฮเคตอะไรนั่นยืนหัวเราะกวนโทสะชาวบ้านอยู่เหมือนเดิม แรงกดดันจากพี่เฮดีสไม่ทำให้มันหวาดกลัวเลยสักนิด
“พลังของนายมีจุดอ่อนเยอะเกินไป แค่ไม่ได้ยินเสียงของนายก็เป็นพอแล้ว” เฮเคตหัวเราะหึๆ ในลำคอ เอ่ยด้วยท่าที่เป็นต่อ ผมถึงเข้าใจว่าทำไมถึงไม่ได้ผล ที่แท้เจ้าเฮเคตมันร้ายกว่าที่คิด ศึกษาจุดอ่อนของพลังใช้คำพูดมาก่อนแล้ว นั่นสิ แค่ไม่ได้ยินพลังคำพูดก็ไม่เป็นผลแล้ว ผมมองพี่เฮดีสไม่มีท่าทางกังวลใจ ยังคงนิ่งเรียบเหมือนปกติ ผมไม่รู้ว่าเขาไม่รู้สึกจริงหรือแค่กลบเกลื่อนไม่ให้ศัตรูรับรู้ถึงความรู้สึก
“เอ้า ที่นี้จะจบชีวิตของฉันยังไงกันล่ะ? หรือจะให้ ‘พี่ซูส’ ช่วยล่ะ ถึงจะถูกรุมฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก”
คำพูดของเฮเคตบอกเป็นนัยๆ ว่า ต่อให้พวกเอ็งหมาหมู่ข้าก็ชิลชิลเหมือนเดิม เป็นการดูถูกที่ทำให้หน้าชายิ่งกว่าถูกตบหน้าในถิ่น พี่เฮดีสไม่ตอบโต้ ควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งได้อย่างสุดยอด ผมรู้ดีกว่าใครว่าเขาน่ะควบคุมตัวเองได้สุดยอดแค่ไหน ยกเว้นเรื่องผมล่ะนะ
“พี่คนโตอย่างฉันไม่ยุ่งเรื่องน้องทะเลาะกันหรอก แต่ฉันมีข้อสงสัยอย่างจะถามนาย” คนที่ถูกพาดพิงเดินเข้ามามีส่วนร่วม ดวงตาสีน้ำตาลทองของพี่ซูสจ้องเขม็งไปที่น้องชายอีกคน เขาตีสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง ก่อนจะเปิดปากถาม
“เชิญเลยครับ พี่ซูสมีอะไรข้องใจก็ถามมาได้ทุกเรื่อง ถ้าผมตอบได้ก็จะตอบ”
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ... ฉันไม่อยากตอบก็ไม่ตอบ!
“เฮเคต ชื่อของเทพไททัน เทพีแห่งมนต์ดำ ภูตผี และทางเชื่อมของโลก สวรรค์ นรก ไม่คิดเลยว่านายจะใช้ชื่อเทพีเป็นชื่อของตัวเอง ตั้งใจให้คล้องกับฝาแฝดอย่างนั้นรึ?”
อ่า บอกตรงๆ ผมไม่เคยได้ยินชื่อเทพีองค์นี้มาก่อนเลย ไม่รู้จักว่ามีเรื่องราวเป็นยังไงด้วย ส่วนใหญ่ผมรู้แต่ชื่อที่เด่นๆ ที่ถูกกล่าวถึงบ่อยครั้ง เช่น ซูส โพไซดอน เฮเดส เฮรา อะไรเหล่านี้ ตอนแรกก็นึกๆ อยู่เหมือนกันว่าเฮเคตนี่เป็นเทพแบบไหน ท่าทางจะเป็นเทพอันตรายน่าดู มนต์ดำเลยนะ! เข้าทางมันเลยไม่ใช่หรือไง!?
“อะไรที่คาดไม่ถึงมักจะทำให้ได้เปรียบนี่ครับพี่ซูส อีกอย่างที่ตั้งใจให้คล้องกับชื่อเฮดีสก็เพื่อทำให้พ่อมองข้ามปัจจัยอื่นๆ ไป อ๊ะ อีกอย่างเฮเคตเนี่ยถือว่าเป็นเพื่อนสนิทของเพอร์ซีโฟเน่ด้วยนี่นะ” น้ำเสียงที่เล่าเหมือนไม่ใส่ใจ ราวกับมันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ เฮเคตหันมาขยิบตาให้กับผม ผมก็ขึงตาดุร้ายใส่ไม่รับมุกที่ถูกโยนมา ไม่ต้องการเพื่อนแบบนี้เฟ้ย แล้วตูไม่ใช่เพอร์ซีโฟเน่ด้วย!
พี่ซูสเองก็พยายามใจเย็นกับท่าทางตงใจกวนโมโหของเจ้าเฮเคตมากๆ เห็นได้ชัดจากการยิ้มแล้วเอ่ยชมเชยจากใจ
“เป็นการเลือกชื่อที่เหมาะเจาะมาก”
ตอนแรกผมคิดว่าพี่ซูสประชดไปอย่างนั้น แต่ในตอนหลังพี่เฮดีสเล่าให้ฟังว่า เพราะชื่อนี้ถึงทำให้พวกเขาไม่เคยเอะใจสงสัยรายชื่อที่ถูกบันทึกเพิ่มในประวัติของตระกูล ไม่มีใครคาดคิดว่าเจ้านั่นจะหยิบชื่อเทพีมาใช้ทั้งที่เป็นผู้ชาย แต่นั่นแหละ ก็ไม่ได้ระบุให้ต้องใช้ชื่อตามเพศ พรของเทพีเฮราบอกเพียงใช้ชื่อเทพ จะเป็นชื่อของเทพหรือเทพีมันก็เป็นชื่อด้วยกันทั้งนั้น พวกเขาถูกสามัญสำนึกของคนทั่วไปทำให้คาดไม่ถึง ถูกแนวคิดที่ว่าชายก็ต้องใช้ชื่อเทพ หญิงก็ต้องใช้ชื่อเทพีบังตาซะมิด
ไม่เพียงแค่นั้น ก็อย่างที่ว่าไป เฮเคตเป็นเทพีแห่งมนต์ดำ ภูตผี และทางเชื่อมระหว่างภพ แถมเจ้าเฮเคตนี่ก็ดันถูกเลี้ยงมาโดยอัจฉริยะของตระกูลภฤตย์ปรเมษฐ์ ตระกูลผู้ใช้มนตรา ซ้ำยังเชี่ยวชาญบ่งการภูตผีอย่างยัยป้าแก้วตาเล็บแดงคนนั้นอีก เรียกได้ว่าเป็นชื่อที่เพิ่มศักยภาพจนน่ากลัว ถือว่าเป็นลูกในฝันของคุณป๋าของพวกพี่เฮดีส จึงเริ่มแรกเดิมทีที่คุณป๋าแต่งงานกับผู้ใช้มนตรา ก็เพราะต้องการลูกที่แข็งแกร่งมากๆ ต่อกรกับคนในตระกูล น่าเศร้าที่พ่อดันตายไปก่อน แถมเรื่องยังไม่ดำเนินไปตามที่คาดเอาไว้อีก
“ถ้าอย่างนั้นพลังของนายก็เกี่ยวกับพวกวิญญาณใช่ไหม” ซูสเอ่ยถามต่อ
“อ้อ คิดว่าผมจะบอกง่ายๆ หรือครับ?”
“ก็ไม่หรอก แต่คิดว่าเธอคงจะรู้เกี่ยวกับพลังของพวกเราดี แต่บอกตามตรงเราไม่รู้เกี่ยวกับพลังของเธอเลย...”
ผมมองพี่เฮดีสที่ยืนฟังพี่ชายทั้งสองปราศรัยกันไปมา ท่าทางของเฉยสนิท เดาความคิดได้ยากว่ากำลังวางแผนอะไรในใจ หรือกำลังซุกซ่อนความรู้สึกใดไว้ใต้ใบหน้าราบเรียบนั้นหรือเปล่า เหมือนเขายืนหลับในไปแล้วอย่างนั้นแหละ เฮ้ยๆ พี่เฮดีส ฮัลโหลลลล! ช่วยผมเร็วๆ เถอะ ผมจะตายอยู่แล้ว โพรงจมูกเหม็นไปแล้วเนี่ย ช่วยปรามพี่ซูสที่จ่อเป็นต่อยหอยทีเถอะ
พี่ซูสคร้าบบบบ ช่วยผมก่อนได้หรือเปล่า มัวแต่คุยกับมันอยู่นั่นแหละ คุยกันจนพี่เฮดีสจะหลับอยู่แล้วนะ เฮ้ย หลับจริงเปล่าเนี่ย เมื่อกี้เห็นแอบหันหน้าไปปิดปากหาวหวอดๆ เลย!
“จะคิดอย่างนั้นก็ไม่ผิดนักหรอกครับ เกี่ยวกับวิญญาณจริงๆ”
โอ๊ย ถ้าอยากรู้เรื่องราวขนาดนั้นก็แค่ฆ่ามันซะ แบบนี้ยังจะรู้เรื่องเร็วกว่าซะอีก ตามธรรมเนียมตัวร้ายมันจะพูดมากตอนใกล้จะตายไม่ใช่หรือไง!?
...หา ผมต้องเทวดางั้นเหรอ?
ไม่เทวดามันแล้วโว้ย เหม็นจะตายห่าอยู่แล้ว!
รีบๆ มาช่วยสักทีเถอะ!
“คำถามสุดท้ายนะ” พี่ซูสยิ้ม เขาถอนหายใจหลับตาเหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง ทำไมคนๆ นี้ถึงได้เก๊กท่ายืกยักขนาดนี้เนี่ย โอ๊ย ผมอารมณ์จะขาดผึงเสียให้ได้ ใครว่าบอกว่ามีแค่หิวกับง่วงที่ทำให้หงุดหงิดได้ เหม็นจนหงุดหงิดก็มีเหมือนกัน พี่ซูสลืมตามองเฮเคตด้วยท่าทางนิ่งๆ เหมือนทะเลก่อนพายุเข้า
“ตระกูลภฤตย์ปรเมษฐ์มีวิชาใช้วิญญาณกัดกินวิญญาณคนเป็นใช่ไหม?”
ผมชะงัก พี่เฮดีสหันขวับไปมองพี่ชาย ดวงตาที่สงบนิ่งมีแววตื่นตระหนกพาดผ่าน ผมแทบจะอุทานเมื่อเข้าใจถึงความหมายแฝงจากคำถามเมื่อกี้นี้ของพี่ซูส ทุกสายตาจับจ้องไปที่ชายชุดสีขาวสะอาดสะอ้านตรงกลางกลุ่ม เฮเคตเงียบ เขาขยับคอไปมา ตามองพี่ชายคนโตเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาดวงนั้นจะค่อยๆ ขยับแสยะยิ้มชั่วร้าย เสียงหัวเราะราวมารร้ายเล็ดลอดออกมาจากลำคอ แม้เฮเคตจะไม่ได้ตอบอะไร ทว่ารอยยิ้มชวนขนลุกนั่นก็เป็นคำตอบอย่างดี
ผมกลั้นหายใจ พี่ซูสกำหมัดแน่น สีหน้าของเขาแทบจะพังทลาย แม้แต่ผมที่ยืนอยู่ห่างยังสัมผัสถึงความเจ็บร้าวของเขาชัดเจน คงจะทำใจยอมรับไม่ได้ว่าพ่อของเขาถูกลูกชายหรือน้องแท้ๆ ของเขาทำให้จบชีวิต เมื่อเทียบกับเรื่องเลวร้ายอื่นๆ แล้วเรื่องนี้ร้ายแรงมันเลวร้ายจนผมไม่อยากจะเชื่อ
พี่ซูสควบคุมลมหายใจที่เริ่มแรงขึ้น เขาขบกรามแน่น ตาแดงก่ำ ก่อนจะแผดเสียง สีหน้าเหี้ยมเกรียมพร้อมจะลงมือฆ่าดับลมหายใจคนได้ทันที
“แก ไอ้คนทรพี!!!!”
“โมโหกันทำไมครับ เขาเลือกที่จะตายเอง ผมไม่ได้บังคับอะไรเลยนะ” เฮเคตมองท่าทางโมโหกัดฟันกรอดของพี่ซูสอย่างไม่เข้าใจ แถมซื่อจนถามกลับด้วยน้ำเสียงแสนจะประหลาดใจเหลือหลาย ใบหน้ายิ้มนั้นไม่มีความรู้สึกละอายใจหรือความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย ยังคงยิ้มอย่างสว่างสดใสเหมือนดวงตะวัน
ผมเหลือบมองแผ่นหลังของเฮเคต ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะตอนที่อีกฝ่ายถามออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่น่าตกใจ มันยิ่งทำให้ผมหวาดกลัวคนๆ นี้มากขึ้น ไม่แปลกใจเลยว่าคนๆ นี้จะทำเรื่องเลวร้ายกับคนแปลกหน้าอย่างผมได้ แม้แต่พ่อแท้ๆ เขาก็ยังกล้าลงมือเลย คนๆ นี้ไม่รู้สึกอะไรบางเลยเหรอ แม้อีกฝ่ายจะพูดไม่เต็มปากว่าเป็นพ่อที่ดีนัก แต่คนๆ นั้นเป็นพ่อของเขานะ เฮเคตคนนี้จิตใจบิดเบี้ยวเกินกว่าที่จินตนาการแล้ว
พี่เฮดีสเอื้อมมือจับไหล่พี่ชายที่ทำท่าจะพุ่งไปจัดการคนตรงหน้าที่แสดงท่าทางสงสัยไม่เสแสร้ง ราวกับไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนได้กล่าวมาเป็นเรื่องผิดบาปใหญ่หลวง ผ่านไปอึดใจหนึ่งพี่ซูสก็ดึงสติกลับมาได้ เขายืนขบกรามแน่นระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านในอกไว้ จ้องเฮเคตด้วยสายตาหนาวเยือก
“ครั้งนี้ฉันจะทำเป็นไม่เห็นแก แต่เจอกันครั้งหน้า ฉันจะลงมือเชือดแกเอง” ซูสกล่าวน้ำเสียงข่มขู่เอาจริง ลั่นวาจาเหมือนจะบอกว่าครั้งหน้าจะไม่มีความปราณีเวทนาใดๆ ให้อีกแล้ว เขากับมันต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแตกดับหายไป! พูดจบก็หันหลังเดินจากไป เฮ้ย พี่ซูสจะปล่อยให้พี่เฮดีสเผชิญหน้ากับหมอนี่คนเดียวงั้นเหรอ? คิดว่าแค่พี่เฮดีสก็สามารถจัดการได้? พี่จะเชื่อมั่นในตัวน้องชายเกินไปแล้วนะครับ!
“หมดเรื่องจะถามแล้ว งั้นผมก็ต้องขอตัวก่อน...” เฮเคตมองตามแผ่นหลังของพี่ซูสแล้วยิ้มกว้าง เอ่ยพลางยกมือหันตัวเตรียมตัวจะเดินจากไป
“ก็จริงที่พี่ซูสปล่อยแกไป แต่ฉันไม่วะ” พี่เฮดีสที่ยืนไร้บทกลับมามีบทบาทสมเป็นพระเอกอีกครั้ง เขาเหยียดริมฝีปาก กระดิกนิ้วด้วยท่าทางกวนโอยไม่แพ้กัน
“ส่งเนรัญมา!”
“เชอะ นึกว่าเนียนแล้วน่ะเนี่ย” เฮเคตถอนหายใจบ่นพึมพำกับตัวเอง เนียนอะไรไม่ทราบฟะ!? นี่มันกะจะลักพาตัวผมไปทั้งที่แฟนผมยืนตรงหน้าด้วยวิธีโง่บัดสบแม้แต่คนโง่อย่างผมยังคิดไม่ถึง ดีนะที่พี่เฮดีสฉลาด ไม่แอบงีบจนสมองเบลอ
“อยากได้ก็เข้ามาแย่งเอาไป ไอ้น้องชาย”
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสองจ้องหน้ากันเขม็ง คิ้วขมวดนิดๆ สีหน้าเอาจริง เฮเคตสะบัดมือพรึบหนึ่ง ตรงหน้าของเขามีบางอย่างสีดำขมุกขมัวปรากฏ ลักษณะคล้ายกลุ่มควันสีดำทมิฬที่จับกลุ่มก้อนเป็นตัวคนรูปร่างพิกลพิการ บางตัวก็มีหลายหัว บางตัวก็มีหกแขน ดูยังไงก็ไม่เหมือนรูปร่างของมนุษย์ พวกมันส่งไอมรณะออกมาฟุ้งจนอากาศหนักอึ้ง จนผมแทบจะหายใจไม่ออก ไอแค่กๆ อย่างทรมาน น้ำหูน้ำตาไหลพราก
นี่มันอะไรกันเนี่ย อยากบอกนะว่าพวกนี้ก็คือ...
“ละเลงได้ตามใจชอบเลยพวก ไป!” เฮเคตเหลือบมองเหล่าวิญญาณใต้อาณัติ เขาแสยะยิ้ม สีหน้าเหมือนคนกระหายเลือดแทบคลุ้มคลั่ง เขาเอ่ยกับพวกมัน ชี้นิ้วไปยังเป้าหมาย
พี่เฮดีสยืนนิ่ง มองการเคลื่อนไหวของพวกมันที่พุ่งเข้ามาหาเขา ความเร็วแบบผมเห็นเป็นมันหายตัวพริบตาเดียวก็ไปอยู่ตรงหน้าพี่เฮดีสแล้ว พี่เฮดีสขยับปากพึมพำ ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรแต่ผมเห็นพวกมันขยับเขยื้อนต่อไม่ได้อีก เหมือนถูกขังไว้ในอากาศ พยายามทุบหรืออาละวาดก็ไม่อาจหลุดออกมาขยับได้เช่นเดิม
อึดใจต่อมาพี่เฮดีสไม่ปล่อยให้เสียเวลา เขาชี้นิ้วตะโกนสั่งแผ่นดินและต้นหญ้าใต้ฝ่าเท้าของเฮเคต พื้นดินที่เคยแข็งตัวพลันยุบลงเป็นหลุม ต้นหญ้าแตกกอเติบโตพุ่งรัดร่างของคนที่เสียหลัก พี่เฮดีสวิ่งพุ่งตัวตรงไปหาคู่ต่อสู้ที่กำลังเสียเปรียบ เหยียดมือรับดาบเหล็กที่ลอยหวือมาตอนไหนไม่รู้
พลังคำพูดสำแดงฤทธิ์! ถึงจะดูไม่เท่อลังการอย่างพระเอกควรจะเป็น แต่เป็นพลังที่มีประโยชน์มากจริงๆ แฮะ สารพัดประโยชน์เลยก็ว่าได้
นัยน์ตาคู่สวยประกายเย็นเยือก บรรยากาศรอบตัวของพี่เฮดีสเต็มไปด้วยไอจิตสังหาร พริบตาเดียวดาบในมือของเขาก็ตวัดฟันเหยื่อที่ถูกพันธนาการไว้ตรงหน้าขาดกระจุย แต่คนฟันกลับเป็นฝ่ายล้มหัวทิ่มพื้น จากนั้นก็ชุลมุนมองตามไม่ทัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ได้ยินแค่เสียงตูมตามโฉงเฉง ความเร็วของทั้งสองคนเรียกได้ว่าไม่ใช่ระดับคนธรรมดา!
เสียงหัวเราะที่ราวกับกำลังสนุกสนาน เป็นเสียงหัวเราะเดียวกับเมื่อสามปีก่อนที่ผมเคยได้ยิน สีหน้ายิ้มแย้มนั้นแปรเปลี่ยนไปหมดสิ้น เหลือแค่ความตื่นเต้นยินดีกับการห้ำหั่นต่อสู้
“สั่งฉันไม่ได้ ก็ไปสั่งสิ่งรอบตัวแทนงั้นรึ? ดี! ดีมาก!” เฮเคตโผล่มายืนอยู่ด้านหลังของเฮดีส เอ่ยชมด้วยความยินดีปรีดา เขายกขาเตะแต่ถูกกันไว้ได้ พี่เฮดีสถีบดังตูมแบบไม่ออมแรงให้ เฮเคตกระโดดม้วนตัวกลับหลังลงพื้นอย่างสวยงาม กายกรรมจีนยังต้องปรบมือให้
พี่เฮดีสก้มตัวกำกรวดหินในมือแล้วซัดมันออกไปใส่เฮเคต เฮ้ยๆ โยนหินเป็นเด็กๆ เนี่ยนะ?
“ระเบิด!”
ตูม!!!
ผมอ้าปาก ยกธงขาวยอมแพ้ให้พี่เฮดีสเลย เอาทุกอย่างรอบตัวมาเป็นอาวุธได้หมดจริงๆ ขออภัยที่ดูถูกกรวดหินของพี่นะ เฮเคตหลบทัน ไร้ร่องรอยควันระเบิดเขากระโดดหนีได้อย่างทันควัน แต่จู่ๆ ร่างที่กำลังลอยกลางอากาศของเขาก็หักเหพุ่งกระแทกลงพื้นเสียงดังโครมใหญ่ ควันฟุ้งกระจายเป็นม่านบังตา ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันเห็นแค่เงาพี่เฮดีสแวบๆ คาดว่าคนที่ทำให้เฮเคตหัวมุดดินแบบนั้นก็คงจะเป็นเขานั่นแหละ ในม่านฝุ่นเสียงตุบตับเหมือนคนแลกหมัดกันดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ
ฝุ่นที่กระจายมาถึงทำให้ผมไอแค่กๆ แสบตาเกินจะทน โอ๊ย ไปสู้ไกลๆ หน่อยเถอะ กลัวว่าคราวหน้ามันจะไม่มีแค่ฝุ่นน่ะสิ ถ้าขืนระเบิดถูกผมจะว่าไง ผมพยายามลองดิ้นดูอีกครั้งแต่ก็ทำไปเปลืองแรงเปล่า เพราะไอ้ตังเมดำเมี่ยงสุดยี้นี่มัดตัวแน่นเหมือนเดิม ผมลองพยายามอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมไม่ผิดโพล เฮ้อ จะยังไงผมก็คนธรรมดาแหละนะ
ส่วนการต่อสู้ของคู่แฝดดำเนินไปอย่างดุเดือด บริเวณรอบข้างโดนททำลายแบบย่อยยับ พื้นดินมีแต่หลุมแต่บ่อ ทุกอย่างพังไม่เป็นชิ้นดี และผมก็มองไม่เห็นด้วยว่าพวกเขาทำอะไรกัน แต่พอรู้ว่าทั้งสองอยู่ที่ไหน แน่ล่ะ เล่นพังทุกอย่างที่ไปถึงแบบนั้น ที่ไหนเสียหายที่นั้นแหละที่พวกเขากำลังตบตีกัน เสียงตูมดังพร้อมกับมีคนกลิ้งหลุนๆ มานอนตรงหน้าผม
ผมใจหายวาบ เมื่อเห็นคนๆ นั้นใส่ชุดดำ แย่แล้ว! ชุดดำพี่เฮดีสนี่! พี่เฮดีสลุกขึ้นพร้อมกับถมเลือดในปากลงพื้น หน้าของเขาบวมอยู่หลายจุด ส่วนเฮเคตกระโดดลงมายืนไม่ไกลกันนัก เขาเลียเลือดที่หยดมุมปากแผล็ว สภาพสะบักสะบอมไม่แพ้พี่เฮดีสเลย ทั้งสองพุ่งเข้าหากันไม่ต้องส่งสัญญาณใด สู้กันแบบหมัดต่อหมัด มึงชกกูก็ชก มึงต่อยกูก็ต่อย แต่ละดอกที่ชกถูกผมแทบจะเบ้หน้าเจ็บแทนพวกเขา
พี่เฮดีสฟาดแข้งลงกลางลำตัวของอีกฝ่ายอย่างจังดังกร๊อบ ร่างของเฮเคตลอยละลิ่วไปกระแทกเสา ไม่ปล่อยให้เสียโอกาสพี่เฮดีสพุ่งตามไปจัดการต่อทันที แต่เฮเคตคนนั้นก็ไม่ใช่ขี้ๆ ลุกขึ้นมาป้องกันตัวแล้วโต้กลับได้ทันที เตะเมื่อกี้ไม่ใช่แรงธรรมดาๆ เลย เห็นได้ชัดว่าที่พี่เฮดีสต่อยตีกับพวกนักเลงปลายแถวพวกนั้นไม่ได้เอาจริงอะไรเลย ถ้าเขาเอาจริงพวกนั้นมีกี่ชีวิตก็ไม่พอ ลองมาดูต้นไม้หรือเสาในสวนพวกนี้สิ!
ผมพยายามมองตามการต่อสู้ของพวกเขาอย่างจดจ่อจนกระทั่งถูกอะไรบางอย่างมาสะกิดไหล่ ผมเอี้ยวตัวปักมันทิ้งแล้วหันไปมองตามพี่เฮดีส ขยับเท้าไปมาอย่างลุ้นตัวโก่ง โอ๊ยยยย สู้เขาพี่เฮดีส ผมรู้ว่าพี่เก๋ากว่าไอ้เฮเคตอะไรนั่นเยอะ! เอ๊ะ มีอะไรแปลกๆ แฮะ แต่ช่างมันเถอะ ผมกำลังเชียร์แฟนตัวเองอยู่ ไม่มีเวลาใส่ใจอย่างอื่นหรอก
“พี่เฮดีส...โอ๊ย!”
กะจะส่งเสียงเชียร์สักหน่อยกลับถูกใครไม่รู้ตบหัวทิ่ม อะไรเนี่ย!? ใครฟะ!? อย่าบอกนะว่ายัยป้าแก้วตาฉวยร่วมมือกับลูกชายสุดที่รักโอกาสตอนที่พี่เฮดีสกำลังมีสมาธิกับการต่อสู้ลักพาตัวผมไป ผมหันขวับไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวร่างขาวโพลนที่ขึงตาดุใส่ด้วยความโมโห ผมยืนเอ๋อไปในทันที
เอ๋ ละ...ลินเช่ย์นี่!?
“มีอะไรเหรอลินเช่ย์?”
“...” ลินเช่ย์ขึงตาใส่เหมือนเดิม ผมใจเริ่มแป้ว อย่าบอกนะว่าลินเช่ย์หันไปร่วมมือกับเฮเคตเพื่อพาตัวผมไป? ผมยกมือเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจในสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ในตอนนี้เลย
หือ? ยกมืองั้นเหรอ? เดี๋ยวๆ!
ผมถูกไอ้ผีนั้นรัดไว้เป็นข้าวต้มมัดเลยนี่หว่า จะเอามือที่ไหนมายกเล่า!? หรือว่าจะ... ผมล้มมองตัวเองแล้วเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เฮ้ยยยย มันหายไปแล้ว! ไอ้ผีกลิ่นเหม็นตุนั่นหายไปแล้ว! ผมขยับตัวได้ตามปกติไม่มีตัวบ้าบอมัดไว้ เงยหน้ามองลินเช่ย์แล้วสมองที่มีแรมต่ำของผมก็ค่อยๆ ประมวลดาต้า
อ๋อ! ลินเช่ย์มาช่วยผมไว้นี่เอง
งั้นที่สะกิดไหล่เมื่อกี้ก็สาวงามขาวซีดตนนี้น่ะสิ ไอ้เราก็ดันจดจ่อกับการต่อสู้มากไป... พอเข้าใจสถานการณ์ผมก็ยิ้มแหะๆ ออกมา
โอ๊ย รู้สึกอายมากเลยอะ เมื่อกี้ผมดูไม่ซื่อบื้อใช่ไหม ดูไม่โง่ใช่ไหม โอเค ผมก็แค่ถามไปทั้งๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ลินเช่ย์ไม่สนใจหน้าบางๆ ของผม เธอกวักมือส่งสัญญาณให้ผมตามไป ผมมองพี่เฮดีสที่ฟัดกับพี่ชายฝาแฝดแล้วลังเลใจ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามลินเช่ย์ คิดว่าอยู่ไปก็เป็นตัวถ่วงเปล่าๆ ถ้าผมปลอดภัยดีพี่เฮดีสจะได้ไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง ต่อสู้ได้สบายใจ
ผมเข้าไปอยู่ที่ปลอดภัยโดยมีลินเช่ย์คุ้มกันอยู่
เอาสิเฟ้ย มีเทพธิดาอยู่ผีเผอที่ไหนมันจะกล้าย่างกรายเข้าใกล้ หึ!
TBC.
บทบู๊แต่งยากเกินไปแล้ว ดีนะที่แต่งในมุมมองของเนเน่ โฮะๆ
เจ้าหญิงมีนางฟ้าประจำตัวฉันใด เนเน่ก็มีลินเช่ย์ฉันนั้น!
การต่อสู้ระหว่างพี่น้องจะจบลงอย่างไร เฮดีสจะหน้าแหกมากแค่ไหน
เนรัญปลอดภัยแล้วจริงหรือไม่? ติดตามได้ตอนหน้าจ้าาาา!!!
อิมเมจลินเช่ย์ต้องแบบนี้แหละ
(http://i.imgur.com/LG9bFLc.jpg)
***อัยยะ เบลอจัดลงวันที่ผิด ประทานโทษเจ้าค่ะ นอนไม่หลับจนต้องลุกเปิดคอมพ์เช็ควันที่ใหม่เลย 555
-
ลิเช่ย์ช่างงาม :o8: เนเน่ฮามากอ้ะ55555555555
-
:katai1: ตื่นเต้นนนนนนนน หมันไส้เฮเคตมากกกกกกก
-
:z6:
โอ้ว สู้กันดูเดือดมากตอนนี้
พี่เฮดีสสู้ๆ อย่ายอมแพ้ล่ะ
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ
-
บู๊ตลบอบอวนกันเลยทีเดียสววว :m11:
คิดถึงเนเน่จังง ขอบคุณลินเซย์มาก ช่วยเนเน่ของพวกเราด้วย :katai1:
-
เฮเคต..ท่าทางของนายดึงดูดเท้ามากนะ รู้ตัวเปล่า?
เนเน่จ๊ะหนูลืมหรือเปล่าว่าถูกจับอยู่?แม่งฮาตลอดศกอ่ะ
หวังว่าพี่เฮดิสจะรู้จักยันฮี
-
งามแท้เหลาลินเช่ย์ เน่เป็นนางเอก อิตัวร้ายทำไรไม่ได้หรอก
-
น้องหนูซื่อๆใสไปไหน ทำไมตอนนี้เนเน่พูดมากจัง
-
เฮเคต....
ยิ่งอ่านยิ่งอยากฆ่าทิ้งค่ะ. ฮึ่ย
-
รักลินเชย์ จริงๆเลยยยย เธอน่ารักกกก
เฮเคตน่ากลัวเกินไป
-
เวทีมวยK1ไหมเคอะ? :z3:
ซัดกันมันส์เลยทีเดียว ใครจะอยู่ใครจะไป!!
ติดตามได้ตอนต่อหน้า!!! อย่านานนะพี่~ :hao5:
-
ใจจดใจจ่อมากเนรัญ 5555
:mew1: :mew1:
:katai1:
-
จัดการเฮเคตเลยยยย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮึ....ก็แค่พวกใช้วิญญาณ ไฉนเลยจะสู้เจ้าแห่งนรกได้....
เนเน่ปลอดภัยแล้ว...รึเปล่า? เฮดีสฆ่ามัน.......... :fire: :fire:
มาต่อเร็วๆนะ
-
เนเน่รอดมาได้แล้ว
-
ในสถานการณ์แบบนั้นเนเน่ก็ยังไม่วายปัญญาอ่อนอีก
พี่เฮดีสสู้ๆ
-
ขอบคุณ :)
-
:mew1: :mew1:
-
ฆ่าได้แม้กระทั่งพ่อตัวเองแบบนี้ให้อภัยไม่ได้หรอก
-
เนเน่บ๊องมาก 55555555555
-
โอ๊ยยย พี่เฮดีสสู้ๆๆ เนเน่รู้สึกตัวแล้วก็ช่วยพี่เฮดีสฆ่ามานนนนนนน
-
เน่ฮาไปป่ะ เล่นเอาฉากบู๊ของแฝดมันดูไม่เท่เลยอ่ะ ฮาเนเน่เเทนซะอย่างนั้น :hao7:
-
เนเน่เอ๋ย โดน ลินเช่ตบกะบาน นับดาวได้กี่ดวง 55555
เฮดีสสู้ต่อไปนะ
-
ไม่ใช่ว่านังแก้วตาบุกมาอีกคนนะ :katai1:
-
อยากจะฆ่าเฮเคต :z6: :z6:
ลินเซช่างสวยงามมากกก
-
รวดไปอีกนิด
-
สุดขีด 33
พอผมออกมาจากบริเวณนั้น การต่อสู้ก็เพิ่มความรุนแรงขึ้นทันที เฮเคตเรียกวิญญาณมาปรากฏตัวอีกครั้ง คราวนี้เขาเรียกให้พวกมันห่อหุ้มร่างกายตัวเอง กลายเป็นเสื้อคลุมสีกระดำกระด่างที่มีกะไอควันฟุ้งสีดำรอบตัว มือของเขาคล้ายใส่ถุงมือสีดำที่ส่งไอสีดำรอบๆ พอดาบของพี่เฮดีสถูกมันจับ ตัวดาบก็ละลายกลายเป็นไอระเหยหายไปในอากาศ ผมอ้าปากตกใจกับอนุภาพของมัน นี่ถ้าเปลี่ยนจากดาบเป็นพี่เฮดีสล่ะก็... ไม่อยากคิด
เฮดีสทิ้งดาบในมือ กระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีดำจ้องเขม็งที่ถุงมือประหลาดคู่นั้น ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่ามันอันตราย นั่นคงจะเป็นการห่มวิญญาณอะไรประมาณล่ะมั้ง พี่เฮดีสกระโดดหลบเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายแตะต้องได้จนกลายเป็นฝ่ายที่ถูกไล่ต้อน พอโจมตีระยะประชิดไม่ได้ เขาก็ถอยมาตั้งหลักเพื่อโจมตีระยะไกลแทน
เสียงระเบิดดังติดต่อกันจนหูของผมอื้ออึงไปหมด ควันโขยงปกคลุมพื้นที่ทั้งหมด ผมมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อกี้ใครโดนระเบิดกันน่ะ ผมโบกมือปัดฝุ่นควันออก ใครมีน้ำบ้วนปากบ้าง ถุย ผมบ้วนเอาเศษก้อนหินดินทรายออกมา พวกมันเข้าปากตอนไหนเนี่ย ลินเช่ย์ขยับตัวเข้ามาใกล้จนผมรู้สึกเย็นๆ
อ๊ะ ทำไมงั้นเหรอ?
เธอไม่อธิบายอะไร ตวัดแขนเสื้อรุ่มร่ามคลุมตัวผมเอาไว้ทั้งตัว ผมมองไปรอบๆ ที่มืดมิด ไม่นานมันก็ค่อยๆ สว่างเป็นสีขาวนวลและโปร่งใสมองเห็นข้างนอกได้ ผมหันมองซ้ายขวา ลองเอามือแตะดู สัมผัสกับเนื้อผ้าเย็นๆ ก็รีบชักมือกลับคืน อย่าบอกนะว่าตอนนี้ผมถูกลินเช่ย์บังไว้อยู่ อ่า การมีเทพธิดาอยู่นี่มันสะดวกสบายอย่างนี้นี่เอง!
ในกลุ่มควันที่บดบังทัศนียภาพเกิดเสียงระเบิดตูมตามเสียงดังลั่น มีเสียงปึงปังคล้ายเสียงปืนแทรกอยู่เป็นระยะๆ ผมอ้าปากค้าง สองคนนี้ตั้งใจจะเอาชีวิตกันสุดๆ เล่นอาวุธหนักไม่เกรงใจกันเลย แล้วที่ผมสงสัยอย่างหนักคือพวกเขาสู้กันขนาดนี้ เสียงดังปานฟ้าถล่มไม่มีคนสงสัยหรือแปลกใจเลยเหรอ คนแถบนี้น่าจะได้ยินอะไรบ้าง แต่คิดดูอีกทีอาจจะไม่ได้ยินก็ได้ ก็อย่างที่เคยบอกไป บริเวณตระกูลก็อดไลค์เนสมันกว้างใหญ่มากกกกก
เมื่อควันจางหายผมก็กลับมาเห็นสภาพสนามต่อสู้อีกครั้ง พี่เฮดีสถือปืนไว้สองมือสาดกระสุนไล่ยิงเฮเคตแบบเอาเป็นเอาตาย นี่ถ้าเป็นคนทั่วไปตายดับอนาถตั้งแต่กระสุนห่าแรกแล้ว แต่คนที่เป็นคู่มือของพี่เฮดีสไม่ใช่คนธรรมดา เฮเคตหลบหลีกรวดเร็วยิ่งกว่าแมงกาจั๋ว ใช้เหล่าวิญญาณรับกระสุนแทนให้หมดทุกเม็ด เขาขมวดคิ้วมองเหล่าวิญญาณบนตัวที่ค่อยๆ หายไปทีละตัวสองตัว เมื่อสังเกตดูดีๆ ตัวที่ถูกลูกกระสุนที่พี่เฮดีสยิงมาจะสลายหายไปแทบจะทันที
“แกใช้กระสุนลงอาคมงั้นเหรอ!?” เฮเคตแทบจะหน้าบิดเบี้ยวด้วยความสงสัย เขาคำรามถามเสียงดัง สีหน้าตกใจ ผมเลิกคิ้วสงสัยตาม หมายความว่ายังไง?
พี่เฮดีสใช้กระสุนยิงกลับมาเป็นคำตอบ ท่าทางไม่สนใจจะตอบ ตั้งหน้าตั้งตาลงมือแบบไม่ไว้หน้ากันเลย เฮเคตเห็นวิญญาณที่ตัวเองเรียกมาหายไปตัวแล้วตัวเล่าก็กัดฟันกรอดด้วยความโมโห เขาทะยานตัวลอยคว้างกลางอากาศ โบกมือเรียกเหล่าวิญญาณออกมานับไม่ถ้วน โจมตีบนฟ้าด้วยลูกไฟสีดำมืดที่อัดแน่นไปด้วยก้อนวิญญาณร้ายที่สยดสยอง
พี่เฮดีสวิ่งหลบไปมาบนพื้นดิน ล้มลุกคุกคลานอย่างลำบากลำบน เฮเคตที่อยู่บนได้เปรียบด้วยจุดยุทธศาสตร์ที่ดีกว่า โจมตีบนฟ้าสามารถมองเห็นพื้นดินได้ถนัดชัด เสียงหัวเราะชวนขนลุกขนพองของเฮเคตดังพร้อมๆ กับเสียงระเบิดตูมของลูกวิญญาณ พี่เฮดีสถูกแรงดันจากระเบิดลอยกระเด็นกระแทกซากเสา กระอักน้ำหวานเฮลบลูบอยสีแดงออกมาครึ่งแก้วแต่ก็ยังลุกขึ้นสู้ไหว
พี่เฮดีสขยับปากพึมพำอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าเดินบนอากาศราวกับมีขั้นบันไดที่มองไม่เห็น ผมประทับใจพลังนี้ของพี่เฮดีสมาก มันสารพัดอย่างจริงๆ แทบจะเรียกได้ว่าทำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง พี่เฮดีสกัดฟันกรอด หลบลูกไฟวิญญาณพร้อมกับสาดกระสุนอาคมใส่เฮเคตคล่องแคล่วกลางอากาศ ผมแหงนหน้ามอง ยิ่งเห็นก็ยิ่งไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าบนโลกนี้มันจะแฟนตาซีได้ขนาดนี้!
ผมเห็นสีหน้าของพี่เฮดีสแล้วใจหาย เขาเหมือนทรมานมาก คิ้วขมวดแน่นชัดเจน กัดฟันกรอดราวกับต่อสู้อะไรบางอย่างอย่างหนัก เขาเป็นคนที่ควบคุมสีหน้าได้ดีมาก แม้ภูเขาจะถล่มก็ยังสามารถหน้านิ่งดั่งปูนฉาบไว้ แต่ตอนนี้กลับแสดงอาการทรมานออกมาทางสีหน้าแบบนั้น ผมรู้สึกกังวลทวีคูณ
ระหว่างต่อสู้จู่ๆ พี่เฮดีสหยุดเคลื่อนไหวเสี้ยววินาที แต่ชั่วเวลานั้นเองเฮเคตก็ซัดวิญญาณที่อัดตัวแน่นเป็นลูกกลมใส่พี่เฮดีสเข้าอย่างจังตรงอก พี่เฮดีสพุ่งตกลงพื้นดังอักม้วนตัวหลายตลบกระแทกเข้ากับเสา เลือดบนหัวไหลอาบใบหน้าแดงฉาด เขานั่งคอตกแน่นิ่ง ผมกรีดร้องแทบจะพุ่งออกไปหา แต่ลินเช่ย์กอดผมไว้แน่นไม่ให้ไป
ใบหน้าของพี่เฮดีสคลุกไปด้วยฝุ่นและเลือดจนสกปรกอย่างกับทหารผ่านศึกในหนังสงคราม เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ยับเยิบไม่มีชิ้นดี เทียบกับเจ้าเฮเคต แม้จะมีรอยฟกช้ำบนหน้าแต่ก็ยังดูเป็นผู้เป็นคนกว่าพี่เฮดีสเยอะ ผมน้ำตาคลอมองพี่เฮดีส อยากจะตะโกนบอกให้เขาหยุดแต่ก็ไม่ทำ เพราะรู้อยู่แล้วว่าถึงจะพูดไปเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี หัวดื้อซะขนาดนั้นนี่น่า
“เหอะ เสือกใช้พลังแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ จนเลยขีดกำจัดตัวเองซะได้ น่าสมเพชจริง” เฮเคตหัวเราะเสียงขึ้นจมูก เหยียดสายตามองน้องชายที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง เขาเอ่ยเยาะเย้ย ค่อยๆ ขยับตัวรวบรวมวิญญาณไว้ในมือ ไอเย็นเยือกชวนขนลุกแผ่จากมือของเฮเคต
“ลินเช่ย์ ไปช่วยพี่เฮดีสที!” ผมหันมาขอร้องเทพธิดาสีซีดที่มองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าราบเรียบ ดวงตาสีเทาของเธอเหลือบมามองผมแล้วส่ายหน้า ไม่พูดอะไรเลย ผมร้อนใจแทบตาย ดิ้นสุดแรง ในใจร้องด่าลินเช่ย์ที่แล้งน้ำใจไม่ยอมไปช่วยพี่เฮดีสที่กำลังแย่ โธ่โว้ย ทำไมถึงได้มีแรงเยอะขนาดนี้กัน!? ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดสักมิลเดียว ผมเงยหน้าจ้องเขม็งไปที่เฮเคต เขาทอดสายตามองลงมาจากเบื้องบน ยืนนิ่งอยู่เนิ่นนานราวกับจะมองบางอย่างให้แน่ใจ แต่แล้วเขาก็กระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วพุ่งตัวรวดเร็วเป็นผีพุ่งไต้
“พี่เฮดีส!” ผมร้องเรียกเขาเสียงดังลั่น ตัวเย็นวาบ เห็นเฮเคตพุ่งตรงไปจัดการพี่เฮดีสซึ่งนั่งแช่แน่นิ่งหลังพิงเสา ทันทีที่เสียงตะโกนของผมขาดหาย พี่เฮดีสก็ขยับยกปืนในมือกระหน่ำยิงใส่เฮเคต ระยะประชิดมากทำให้โดนเข้าไปจังๆ เฮเคตกรีดร้องกลางอากาศจากนั้นเขาก็ร่วงหล่นลงพื้น วิญญาณร้ายรอบตัวแตกฮือไปคนละทิศคนละทาง เหลือเพียงตัวเขานอนนิ่งไม่ไหวติง
ผมตกใจมาก ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์มันจะพลิกกลับแบบนี้ เฮเคตโดนยิงขนาดนั้นคงจะไม่รอดแน่ ผมเหม่อมองร่างที่นอนจมกองเลือดด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก พี่เฮดีสค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขาปาดเลือดตกมุมปากสาวเท้าเข้าไปหาร่างของพี่ชายฝาแฝด ผมกลั้นหายใจมองพี่เฮดีส กลัวว่าอีกฝ่ายจะแกล้งทำเป็นขยับตัวไม่ได้แล้วฉวยโอกาสตอนที่เผลอเล่นงานกลับ แต่เหมือนจะไม่ใช่ เฮเคตนอนนิ่งมากแม้จะถูกพี่เฮดีสใช้เท้าถีบๆ พี่เฮดีสก้มตัวตรวจสอบคร่าวๆ จากนั้นก็ยืนขึ้น สีหน้าหลากหลายอารมณ์ปนเปวุ่นวาย ดูเหมือนว่ามันจะจบแล้ว
เมื่อลินเช่ย์ปล่อยผมก็รีบวิ่งเข้าไปหาพี่เฮดีสที่ยืนโซเซ ผมพยุงเขาไว้ก่อนที่จะล้มลง หนักฉิบหาย! ผมเม้มปากหน้าแดงหน้าดำ พยายามดันร่างของพี่เฮดีสไม่ให้ล้ม แต่ไปๆ มาๆ ชักจะหมดแรงจนแม้แต่ตัวเองก็ยังจะถูกล้มทับ แย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยผมที! ถึงตอนนี้ผมจะปลอดภัยแต่ถ้าโดนพี่เฮดีสทับก็มีสิทธิ์ตายได้เหมือนกันนะ
จู่ๆ ผมก็รู้สึกโล่ง ตัวเบาโหวง ตัวพี่เฮดีสค่อยๆ ทรุดลงนั่งอย่างนิ่มนวล โดยที่ผมยืนมองตาปริบๆ หันไปมองด้านข้างก็เห็นลินเช่ย์มองหน้าผมแล้วถอนหายใจ เมื่อกี้ฝีมือของลินเช่ย์สินะ ผมส่งยิ้มให้กับเธอแล้วเอ่ยขอบใจ โชคดีจังที่มีเทพธิดาอย่างลินเช่ย์อยู่ด้วย คิดๆ ไปแล้วผมนี่โคตรไร้ประโยชน์แถมยังเป็นตัวถ่วงอีกต่างหาก เฮ้อ โคตรอนาถเลยในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง
“พี่เป็นยังไงบ้างครับ?” ผมย่องตัวนั่ง มองหน้าที่เปื้อนฝุ่นดินดำเมี่ยงไปหมดเหลือแต่ตาขาวๆ ที่ยังลืมอยู่ พี่เฮดีสหน้านิ่งมาก เหมือนเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก ต่อสู้ขนาดนั้นจะไม่เจ็บเลยเป็นไปไม่ได้แน่ แถมสภาพภายนอกของเขานี่เรียกว่าเป็นคนเจ็บหนักคนหนึ่งเลย พี่เฮดีสไม่ตอบนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่ผมถาม ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่ของเขาแล้วถามซ้ำอีกรอบ
“พี่...” ยังไม่ทันถามจบประโยคดี เลือดสีแดงก็พุ่งพรวดเต็มๆ หน้าของผม ผมช็อกไปเลย!
เป็นคำตอบที่ชัดมากครับ ขอบคุณ!
“แค่กๆ ไม่เท่าไร” พี่เฮดีสไอแค่กๆ เช็ดปากลวกๆ แล้วเค้นเสียงตอบออกมา เสียงฟังแล้วรู้สึกโหยอ่อนมาก ไม่เท่าไรบ้านพี่สิ! พ่นเลือดใส่คนอื่นเต็มหน้าแบบนี้เนี่ยไม่เท่าไรงั้นเหรอ ผมไม่ฟังคำพูดของคนไม่ประเมินตัว หันไปพูดกับลินเช่ย์
“ลินเช่ย์ พาพี่เฮดีสไปรักษาแผลก่อนเถอะ เธอพาเขาไปหน่อยได้ไหม?”
ลินเช่ย์ส่ายหน้ากลับมาแทบจะทันทีแล้วชี้ตัวเธอและชี้มาที่ตัวผม ผมขมวดคิ้ว มันหมายความว่ายังไงวะ? ผมทำหน้างงๆ ใส่ ลินเช่ย์ก็อับจนปัญญา เอาแต่ส่ายหน้าไปมาแล้วจ้องหน้าผมเขม็ง ผมเม้มปาก มองสภาพพี่เฮดีสแล้วจะมัวมาตีความท่าทางของเทพธิดาใบ้ก็ไม่ได้ จึงเอ่ยเปลี่ยนอาสาไปหาหมอมาให้ลินเช่ย์อยู่เฝ้าพี่เฮดีสแทน ลินเช่ย์ก็ส่ายหน้าแล้วชี้ตัวเธอกับตัวผมอีกครั้ง อะไรของเธอกันฟะ!? คนกำลังจะเป็นจะตายนะเฮ้ย ผมขมวดคิ้วเริ่มไม่พอใจ พี่เฮดีสไอออกมาอีกครั้ง ผมหันมามองเขาแล้วก็ยิ่งร้อนใจ กลัวว่าเขาจะสาหัสไปมากกว่านี้
“ลินเช่ย์มีหน้าที่คุ้มครองนาย ไม่มีทางปล่อยให้นายอยู่คนเดียว” พี่เฮดีสพูดขึ้น หน้านิ่งมาก ลมหายใจกลับถี่แรง ผมมองเขาแล้วรู้สึกขัดในใจ เจ็บจะตายแล้วยังจะหน้านิ่งเป็นก้อนหินอยู่อีก ผมพยักหน้าเข้าใจ ขอบคุณในความห่วงใยของลินเช่ย์มากแต่ตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว ไปแป๊บเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“งั้นเราก็ไปด้วยกันสามคนนี่แหละ”
“ไม่ได้ ถ้าเกิดคนของมันแอบเข้ามาพามันไปจะทำยังไง?” พี่เฮดีสปฏิเสธแล้วทิ้งสายตาไปที่เฮเคตซึ่งนอนจมกองเลือดของตัวเอง ผมเหลือบไปมองเล็กน้อย ไม่กล้ามองตรงๆ ไม่รู้ว่าเขาเป็นหรือตาย ไม่มีเวลามาสนใจ ตอนนี้ผมคิดจนหัวหมุน ถ้าผมกับลินเช่ย์ไปตามหมอแล้วตอนนั้นคนของเฮเคตมาเจอพี่เฮดีสอยู่ตามลำพัง พวกมันจะไม่ฉวยโอกาสฆ่าเขาหรือไงกัน พาหมอมาแต่คนเจ็บตายก่อนนี่ไม่เอานะ ไม่ได้ๆ ผมจะไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด
“งั้นเอาแบบนี้ ไปทั้งหมดนี่แหละ ลินเช่ย์ เธอน่าจะทำอะไรสักอย่างที่พาพวกเราทั้งหมดไปพร้อมกันได้นะ” ผมแก้ปัญหาแบบง่ายที่สุดเลยล่ะกัน หันไปส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังให้ลินเช่ย์ มันก็ต้องได้อยู่แล้วล่ะ ลินเช่ย์เป็นถึงเทพธิดาเชียวนะ และเป็นไปตามคาดลินเช่ย์พยักหน้า กระดิกนิ้วครั้งเดียวก็ทำให้เหล่าคนเดินเองไม่ได้ค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้นอย่างนุ่มนวล
พวกเรารีบพาคนเจ็บไปรักษาแผลกันเป็นการด่วน ผมสำรวจรอบตัวคนเจ็บ เสื้อด้านหลังเข้มกว่าจุดอื่นแสดงว่ามันชุ่มไปด้วยเลือด มองผิวเผินอาจจะดูไม่ออกเพราะเสื้อผ้าของเขาเป็นสีดำ ชักจะสงสัยว่าการที่เขาชอบใส่สีดำนัก มันมีสาเหตุจากเรื่องนี้หรือเปล่า สีดำช่วยในการปิดบังได้ดีนักล่ะ ผมทำเสียงขึ้นจมูกใส่ พี่เฮดีสก็หันมามอง ผมย่นหน้าใส่ เขาเลิกคิ้วรับหน้าตานิ่ง ไม่เข้าใจว่าผมทำอะไร
“สู้ซะหมดสภาพเลยนะครับ”
“ฉันก็แค่เหนื่อย” คนที่ก็แค่เหนื่อยขนาดยืนเองไม่ได้แย้งทันควัน ผมส่ายหน้าเอือมระอา กลัวจะเสียหน้าหรือไงกัน รีบแก้ตัวซะเร็วเชียว
พวกเราเดินต่อไปจนกระทั่งลินเช่ย์ที่ลอยนำหน้ากลุ่มหยุดกึก ผมเงยหน้ามองเธอ กำลังจะถามว่าหยุดทำไม กลับถูกแรงไม่มองไม่เห็นฟาดเข้ากลางตัวกระเด็นไปกระแทกฝาผนัง ผมเผลอกัดลิ้นตัวเองจนน้ำตาเล็ด ร่วงลงพื้นก้นกระแทก บัดสบ ซวยกว่านี้มาอีกไหม!? ผมกัดฟันขยับตัวจะลุกขึ้นแต่ถูกลินเช่ย์กดไหล่ลงให้นั่งเหมือนเดิม เธอใช้ตัวเองเป็นโล่คุ้มกันอยู่เบื้องหน้าของผม ผมทุบพื้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อกี้ที่ลินเช่ย์กดผมลงมันทำให้ผมล้มหงายหลังก้นกระแทกพื้นซ้ำรอยเก่า เจ็บระบมจนแทบจะหลั่งน้ำตา ขอบคุณมากลินเช่ย์ ขอบคุณจริงๆ! ผมกัดฟันร่ำร้องอยู่ในใจอย่างโศกเศร้า
เสียงกรีดร้องเสียงแหลมปรี๊ดขนาดที่ทำให้แก้วหูแตกละเอียดดังก้องสะท้อนกลับไปกลับมา พร้อมๆ กับมีลมพัดกระโชกรุนแรง ผมหมอบกับพื้น นิ่วหน้า ยกมือปิดหูแต่ก็ไม่วายปวดจี๊ดจนถึงก้านสมอง บ้าเอ๊ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!? ลมรุนแรงเหมือนพายุพัดสิ่งต่างๆ ที่ต้านทานแรงลมไม่ไหวติดมาด้วย เสียงแกรกๆ ของก้อนกรวดปะทะผนังของระเบียบทางเดินดังหนวกหู ทั้งเศษไม้เศษดินปลิวกันว่อน ผมดีที่ได้ลินเช่ย์ช่วยกันทุกอย่างเอาไว้หมด มีปัญหาแค่เสียงโหยหวนอันแหลมปรี๊ดนี่เท่านั้น
“พี่เฮดีสล่ะ พี่เฮดีสอยู่ไหน!?” ผมตะโกนเสียงดัง ขนาดเป็นคนตะโกนยังไม่ได้ยินเสียงของตัวเองเลย เสียงกรีดร้องสยดสยองและเสียงลมกลบเสียงของผมไปหมด ผมพยายามปรือตามองท่ามกลางแรงลมที่พัดอย่างรุนแรง บ้าเอ๊ย มองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง
อากาศวิปริตนี่มันเกิดจากฝีมือพวกเฮเคตแน่!? พวกมันคงจะมาช่วยเฮเคต ไปๆ มาๆ อาจจะเป็นยัยป้าแม่มดแก้วตาอะไรนั่นก็ได้ แย่ล่ะสิ ตอนนี้พี่เฮดีสขยับตัวไม่ได้ ถ้าเกิดพวกมันเจอตัวเขาล่ะก็... ผมพยายามลืมตาสู้ลมมองหาพี่เฮดีส เมื่อกี้พวกเราถูกบางอย่างฟาดไปทิศทางเดียวกันน่าจะอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ โธ่เอ๊ย มองอะไรไม่เห็นเลย พี่เฮดีสสสส!?
ลินเช่ย์หันตัวอุ้มผมกระโดดหลบ เสี้ยววินาทีนั้นเสียงระเบิดก็ดังตูมขึ้น ผมหันกลับไปมอง ระเบียบทางเดินถล่มครืนลงเป็นช่องขนาดใหญ่ ผมใจหายแวบ ตรงนั้นมันที่ๆ พวกเราอยู่นี่น่า แล้วพี่เฮดีสล่ะ!? เขาขยับตัวไม่ได้นะ! ผมดิ้นขลักขลุกพยายามให้ลินเช่ย์หยุด ลินเช่ย์ก็หยุดแล้วหมุนตัวกลับไปมอง กลุ่มควันลอยโขยงบังบริเวณนั้น เสียงระเบิดจากบริเวณอื่นดังตูมตามติดกันเป็นหย่อมๆ ผมขมวดคิ้วมุ่น อย่าบอกนะว่าพวกมันจะระเบิดคฤหาสน์หลังนี้น่ะ
กลุ่มควันลอยขึ้นจากหลายจุดทำให้ผมไม่ต้องรอใครตอบข้อสงสัย พวกมันระเบิดคฤหาสน์หลังนี้จริงๆ ด้วย! ผมหันไปรอบๆ เพื่อหาพี่เฮดีส ในใจเป็นกังวลล้านแปด คนอื่นๆ ที่อยู่ข้างในหวังว่าจะไม่มีใครบาดเจ็บหรือเป็นอะไรมาก ยังไงซะก็ยังมีพี่ซูสอยู่นี่นะ ผมตะโกนเรียกพี่เฮดีสอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ เสียงระเบิดยังดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย ทั้งควันทั้งไฟลุกโชนท่วมคฤหาสน์ เสียงร้องวุ่นวายของผู้คนในคฤหาสน์ดังแว่ว คนในคฤหาสน์เยอะมากพวกเขาจะไม่เป็นอะไรจริงๆ งั้นเหรอ ผมรู้สึกเป็นห่วงพวกเขา หันไปขอร้องลินเช่ย์ช่วยพาพวกเขาไปอยู่ที่ปลอดภัย ลินเช่ย์มองผมแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
“ลินเช่ย์! ไปช่วยพวกเขาเถอะ ผมไม่เป็นไรหรอก อยู่ตรงนี้ปลอดภัยดี หรือไม่เธอก็ทำม่านบังตาหรืออะไรสักอย่างคลุมตัวผมไว้ก็ได้ ช่วยพวกเขาเถอะนะครับ ผมขอร้อง พวกเขาไม่ได้รู้เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมไม่อยากเห็นใครเป็นอะไรเพราะตัวผม ขอร้องล่ะลินเช่ย์!” ผมพนมมือขอร้องลินเช่ย์ที่ยังลังเลใจ ลงทุนคุกเข่าขอร้อง ลินเช่ย์ถอนหายใจเฮือก เธอโบกมือปัดๆ ตัวผมแล้วหายตัวไปทันที ผมถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยผมก็รู้สึกผิดน้อยลงที่เป็นต้นเหตุเรื่องวุ่นวายพวกนี้
หลังจากลินเช่ย์จากไปผมก็ใช้โอกาสนี้เดินกลับไปที่เดิมเพื่อตามหาตัวพี่เฮดีส ปัดโธ่ ควันจากระเบิดมันหนาบังคลุมไปทั่วบริเวณจนแทบจะมองไกลๆ ไม่เห็น แค่เห็นรอบๆ ตัวก็เต็มกลืนแล้ว ผมเดินระวังระมัด บนพื้นมีเศษอิฐเศษปูนกระจายเกลื่อน ระเบียบทางเดินสีขาวถูกระเบิดจนดำไปหมด
ระหว่างนั้นผมก็เห็นมีเงาสีดำจางๆ ล่องลอยไปมาคล้ายวิญญาณ พวกมันเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง ผมใจเต้นแรง เหงื่อแตกพลั่ก ยืนตัวแข็งทื่อ แต่แล้วพวกมันก็ลอยผ่านผมไปเฉยๆ ทำราวมองไม่เห็น พอมันเลยไปไกลผมก็ถอนหายใจโล่ง สงสัยจะเป็นฝีมือของลินเช่ย์แน่ เมื่อกี้เธอปัดๆ ตรงไหล่ผมก่อนไปนี่น่า คงจะเป็นการสร้างโล่หรือพลังบางอย่างคลุมตัวผมไม่ให้คนอื่นเห็นล่ะมั้ง
ผมเดินลากเท้าตามหาพี่เฮดีสท่ามกลางเสียงระเบิดม่านควันหนาฟุ้ง ผมรู้สึกปวดระบมไปทั้งตัวแต่ก็หยุดพักไม่ได้ พี่เฮดีสขยับตัวไม่ได้ ถ้าเกิดถูกพวกมันเจอล่ะก็เขาต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ ขออย่าให้พวกมันเจอเขาเลย ผมหาจนทั่วก็ไม่เห็นแม้เงา ก่อนจะแลมองซากปรักหักพังของระเบียบทางเดินที่เคยโออ่าสวยงาม ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก ไม่เอาน่า พี่เฮดีสคงไม่ได้ติดอยู่กับซากเสาพวกนั้นหรอกมั้ง หนังหัวผมชายิบ เขาขยับตัวไม่ได้นี่น่า ตอนระเบิดคงจะไม่...
ผมรีบวิ่งไปคุ้ยเขี่ยซากเสาพวกนั้น พยายามยกเศษที่หักออกทีละชิ้น บางชิ้นหนักมากจนผมแทบยกไม่ไหว ผมค่อยๆ หยิบก้อนหินปูนหนักอึ้งออกทีละก้อนๆ มือของผมปวดชาหนึบ มันยากเมื่อทำทุกอย่างท่ามกลางลมพายุที่พัดรุนแรง ถ้าไม่ยืดตัวไว้ดีๆ ผมอาจจะปลิวไปตามสายลมแล้วก็ได้ ผ่านไปสักพักผมก็เห็นปลายนิ้วมือของคนที่จมอยู่บนกองเลือดเจิ่งนอง ผมหายใจแรง เหงื่อไหลพรากทั้งทีมีลมพัดปะทะตัว
“พี่เฮดีส?” ผมลองเรียกเขาพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือข้างนั้นแล้วเขย่าเบาๆ แต่ว่ามือข้างนั้นก็นิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ผมร้อนใจรีบขนย้ายซากระเบียบเพื่อเอาคนที่ถูกทับออกมา บ้าเอ๊ย! ถูกทับขนาดนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง ผมกัดฟันทำมันต่อไปแม้ว่าร่างกายจะไร้เรี่ยวแรงเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม สมองของผมว่างเปล่า เค้นทุกอย่างออกมาเพื่อนำคนที่ติดอยู่กับซากนั้นออกมาให้ได้
มือของผมสั่นไปหมดแต่ก็หยุดไม่ได้ ภาพที่มองเห็นพร่ามัว ทำไมจู่ๆ ผมถึงมองไม่เห็นอะไรเลยล่ะ หรือว่าควันไฟไหม้จะแรงมากจนทำให้มองอะไรเลือนรางแบบนี้ เอ๋ ไม่สิ เป็นเพราะผมกำลังร้องไห้อยู่นี่เอง มิน่าถึงรู้สึกว่าหน้าเปียกๆ มีน้ำไหลตามแก้มของตัวเอง ผมกัดฟันลากตัวคนที่ติดอยู่ออก โชคดีที่มีเสาหล่นมาเป็นคาน ซากอิฐซากปูนพวกนี้ถึงไม่หล่นทับตัวเขา ตอนที่พยายามดึงเขาออกมาผมก็ภาวนาสวดมนต์ที่จำได้ในหัวแทบทุกบท ขอให้เขายังมีชีวิตอยู่ ถึงจะบาดเจ็บหนักก็ไม่เป็นไร รู้ดีอยู่แล้วว่าโดนขนาดนี้จะไม่เป็นอะไรเลยมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว
“พี่เฮดีส! ทำบ้าอะไรอยู่ นี่ไม่ใช่ที่นอนนะ!”
“...ก็ไม่ใช่น่ะสิ เจ้าโง่ แค่กๆ”
เสียงแหบแห้งดังขึ้นจากเจ้าของแขนที่ผมกำลังดึง ผมช่วยเอาออกมาได้ครึ่งตัว เงยอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองผม ใบหน้าหน้าเปื้อนดินและเขม่าควันขมวดมุ่น ผมยืนตัวแข็งทื่อ เอ๋? นี่มัน... พอรู้ว่าเป็นใคร ผมก็รีบทิ้งมือที่ดึงไว้ถอยหลังเว้นระยะห่าง
บ้าเอ๊ย! ดันช่วยคนผิดซะได้!!!
คนตรงหน้าผมไม่ใช่พี่เฮดีส แน่นอน ในเมื่อไม่ใช่พี่เฮดีสก็ย่อมต้องเป็นเฮเคต! นี่เขายังไม่ตายอย่างนั้นเหรอ!? ทำไมหมอนี่ถึงได้ถึกนัก โดนกระสุนปืนห่าใหญ่ยิงกระหน่ำขนาดนั้น ซ้ำยังถูกซากเสาพวกนี้ทับไว้ยังรอดมาได้อีก ถ้าคนๆ นี้คือเฮเคต แล้วพี่เฮดีสอยู่ไหนล่ะ บ้าเอ๊ย! นี่ผมต้องเริ่มต้นหาใหม่อีกรอบงั้นเหรอ ผมอยากจะร้องไห้ คิดถึงความลำบากลำบนที่ใช้ไปกับการช่วยผิดตัว เฮเคตพยายามดันตัวออกมาจากซากเหล่านั้นอย่างยากลำบาก เขาบาดเจ็บหนักมาก ลมหายใจโรยแผ่ว ผมยืนมองเขาตะเกียกตะกายตัวออกมาจากซากปรักหักพัง
ไม่รู้เพราะโง่หรือบ้าหรือทั้งสองอย่าง ผมเดินเข้าไปจับแขนเขาแล้วกัดฟันออกแรงดึงร่างเขาอีกแรง โธ่เอ๊ย ทำไมถึงได้หนักแบบนี้! เฮเคตเงยหน้ามองผม เขาทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ อะไรของเจ้านี้วะ คนเขาอุตส่าห์ช่วยยังจะมาทำหน้าตางี่เง่าใส่อีก แล้วอย่าถามล่ะว่าทำไมถึงได้ช่วย เพราะตัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน! ผมออกแรงดึงสุดเกิดจนกระทั่งลากตัวคนที่ติดแหง็กออกมาพ้นทั้งตัว เฮเคตลองขยับตัวไปมา ผมมองเขาแล้วขนลุก หน้าอกพรุนเป็นรูขนาดนั้นไม่เจ็บบ้างหรือไงกัน เขาเงยหน้ามองผมด้วยสายตาอ่านไม่ออก ผมรีบตั้งท่าปกป้องตัวเองทันที เจ้านั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุกขึ้นยืน ท่าทางไม่ใช่คนเจ็บหนักเลย
“ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอจริงๆ เห็นทีไรก็ไม่สบอารมณ์ทุกที”
แล้วไงเล่า ไม่อยากให้ชอบหรอกนะ เฮ้ย! อย่าเข้ามานะโว้ย! ผมถอยหลังทีละก้าวขณะที่เจ้านั้นสาวเท้าเดินเข้ามา เขาจ้องผมเขม็ง เดินถอยอีกไม่กี่ก้าวก็ถูกเจ้านั้นรวบตัวกอดไว้แน่น ผมบิดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนที่แข็งแรง กระแทกอกที่บาดเจ็บของเขา ถึงจะรู้ว่าเป็นการกระทำที่ดูขี้ขลาดไปหน่อย แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่น่า
“ไม่เห็นจะต้องกลัวขนาดนั้น พวกเราออกจะเคยคุ้นเคยกันดีนี่น่า” เฮเคตยิ้มเอ่ยและเล็มเบาๆ ข้างหูของผม
ใครคุ้นเคยกับแกไม่ทราบ!? ผมขึงตาใส่มัน ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ อุตส่าห์ช่วยแต่กลับถูกรังแกซะได้ ผมหน้าบึ้ง เริ่มเสียใจที่บ้าไปช่วยเจ้านี่ออกมา น่าจะปล่อยให้มันถูกทับตายในนั้นไปซะก็ดี กลิ่นคาวเลือดแทบจะทำให้ผมอยากอ้วก ผมพยายามต่อสู้ดิ้นรนทุกทางให้ตัวเองหนีรอดออกไปจากเงื้อมมือของมัน แต่ทว่ากลับไม่เป็นผล เฮเคตกอดผมไว้แน่นมาก แต่จู่ๆ เขาทิ้งตัวแทบจะเป็นทรุดฮวบ ผมเผลอตัวรับเขาไว้ เจ้านั้นก็หัวเราะหึๆ ผมโมโหตัวเอง โธ่โว้ย! ไปช่วยมันอีกทำไมวะ!?
“เนรัญ ฉันน่ะเกลียดเธอจริงๆ ให้ตายเถอะ”
ไอ้บ้าเอ๊ย คนเขาอุตส่าห์ช่วยจนถึงขนาดนี้แล้วยัง ถ้าผมมีแรงมากกว่านี้หน่อยจะจับโยนมันทุ่มลงพื้นให้ดู แต่โชคร้ายผมไม่มีแรงทำถึงขนาดนั้น เฮเคตกอดผมพลางเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงแผ่วเบา ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าหมอนี่ถึงได้เรียกชื่อผมอยู่ได้ เขาเอ่ยชื่อของผมซ้ำๆ จนเหมือนคนละเมอ
“...เนรัญ”
“อะ อะไรเล่า เรียกอยู่นั่นแหละ”
“ห้ามไว้ใจใครง่ายๆ นะ ไม่ว่าใครก็ตาม”
“ห๊ะ!?” ผมไม่ยินไม่ชัดนัก แต่พอจับใจความได้ ไอ้คนที่ไม่น่าไว้ใจคนแรกก็คือแกนั่นแหละโว้ย! เฮเคตยืดตัวขึ้นจับผมดึงจากตัวเอง ก้มลงมาจ้องหน้าผมประชิดแล้วพูดเสียงเบาแหบพร่า
“มันยังไม่จบ เนรัญ เรื่องนี้ยังไม่จบ เธอห้ามไว้ใจใครเด็ดขาด ลูซิเฟอร์ไม่ได้มีแค่ปีกคู่เดียว”
“หมายความว่ายังไง?” ผมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
เผลอจ้องเขาตอบกลับ ก่อนจะชะงัก งุนงงเมื่อเห็นแววตาของคนตรงหน้า มันคล้ายมาก ให้ความรู้สึกคุ้นเคยจนผมลืมระวังตัวไปชั่ววูบ แค่เสี้ยววินาทีนั้นหายนะก็มาเยือน เฮเคตก้มจูบปากผมอย่างรวดเร็ว พลันรู้สึกตัวจะขัดขืนก็ถูกจับขึงไว้แน่นหนา จูบอยู่นานจนจะหมดลมหายใจ ผมก็ถูกผลักอย่างแรงจนเกือบจะล้มหงายหลัง ผมมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น หันไปมองเฮเคต เจ้านั้นไอตัวงอสำลักออกมาเป็นกองเลือดขนาดหย่อมๆ ท่าทางทรมานเจียดขาดใจ
“...ทางนั้น ไปทางนั้น อย่าให้ใครเห็นเธอ” เฮเคตเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วชี้นิ้วไปยังพุ่มไม้หนาไกลออกไป เขาไอไม่หยุดเอ่ยกระท่อนกระแท่น ผมยืนมองเขาทำตัวไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหัน มันหมายความว่ายังไงกัน ผมไม่เข้าใจเลย เห็นผมยังไม่ไป เขาก็ถอนหายใจยิ้มออกมาด้วยท่าทางอ่อนอกอ่อนใจ
“เนรัญ ฉันล่ะเกลียดเธอจริงๆ รีบไปได้แล้ว ไปทางนั้น! ไปสิ!” เฮเคตตะคอกผมเสียงดัง ดวงตาเริ่มคุกรุ่นไปด้วยไอสังหารที่พร้อมจะลงมือฆ่าผมได้ทันเมื่อ ผมผงะตกใจ รีบหันตัววิ่งออกไปทางที่เจ้านั้นบอก บ้าเอ๊ย! แล้วทำไมผมถึงต้องวิ่งหนีมาตามที่ศัตรูบอกด้วยเนี่ย คงไม่ใช่หลุมพรางหรอกใช่ไหม!? ผมแหวกโพรงหญ้าพุ่มไม้หนาเข้าไปแล้วเห็นใครบางคนนอนนิ่งอยู่ข้างในนั่น ผมเบิกตาตกใจเมื่อเห็นหน้าของคนๆ นั้น
พี่เฮดีส!!!?
TBC.
ตอนนี้แต่งมันมากค่ะ อารมณ์แบบแม่อังตามหาโกโบริแต่ดันไปเจอวนัสแทน 555
พี่เฮดีสจะเป็นหรือตาย ก็ต้องติดตามตอนต่อไปนะเจ้าคะ กำลังมันๆ ฮึ่มมมมม!!!
-
กรี๊ด นี่มันอะไรคะเนี่ย บู๊กันอลังการมากกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
น้องเนเน่ผู้กุมหัวใจชายขึ้นต้นด้วยฮ. :katai1:
ทางช้างเผือกอยู่ข้างหน้าค่ะลูกกกกกก วิ่งงงงงง
รอตอนต่อไปปปปปป
-
สนุกมากกกกกกก มาต่ออีกๆๆๆๆ
-
อลังการงานสร้างมากค่ะตอนนี้
-
อารายยยยยย :serius2:
มีใครอยู่เบื้องลึกเบื้องหลังอีก :ling1:
-
รู้สึกอยากเชียร์เฮเคตขึ้นมาเบาๆ //-// วั้ยยยย
-
พี่เฮดีสจะเป็นไรป่าวเนี่ยยยยยยย
:katai4: :katai4:
-
มันแฟนตาซีและฮามากอ่ะ
-
มันเป็นอะไรที่...
-
ระเบิดภูเขาเผากระท่อมเลยนะตอนนี้
มันส์มากกกกกกกกกก!
เฮเคตเกลียดเน่จริงดิ่?
เกลียดแต่จูบเนี่ยนะ หึหึ
เฮดิสห้ามตายนะ
เดี๋ยวเฮเคตแย่งบทพระเอก 5555
"...ลูซิเฟอร์ไม่ได้มีปีกแค่คู่เดียว"
หมายความว่าไง?
แต่ใช่...เรื่องนี้ยังไม่จบ 5555
ปล.หวังว่าคงไม่หักมุมให้สามมหาเทพคนใดคนนึงโกงอีกหรอกนะ
รอครับ
-
ยังจะมีตัวชั่วโผล่มาอีกเหรอออออออ :hao5:
-
นี่เรากำลังอ่านนิยายแอคชั่นบู๊กระจายกันอยู่หรือเปล่า ฮ่าๆ
ตอนแรกๆก็ดูเป็นรักหวานแหวว หลังๆนี่สู้กันเลือดสาด
ีรออ่านตอนต่อไปนะคะ
:hao7:
-
อิชั้นสับสนไปหมดละคะ ฮือออ หลากหลายเรื่องมาก โอ๊ยมึน
-
สุดยอด.,อลังการมาก
-
ถ้าจะกระอักเลือดสาดขนาดนี้
โอย จะสงสารรึจะฮาเนรัญดีถูกพี่เฮตีสกระอักเลือดใส่
แต่แบบ ว๊ากกกกกก เจ้าเฮเคต แกตีเนียนเกินไปแล้วนะย๊ะ มาจูบเนเน่ของพี่เฮตีสได้จะใด
หนูเนเน่เรายิ่งมึนๆอยู่ แต่งงกับคำพูดบวกกับการกระทำของเฮเคต
มันมีอะไรแอบแฝงนะ? ลุ้น
-
เป็นตอนที่อลังการงานสร้างฟนตาซีสุดๆ
เนื้อเรื่องก็ซับซ้อนขึ้นอีกแล้ว นี่มันจะกลายเป็น 3p รึเปล่าเนี่ย//โดนตบ
ลูซิเฟอร์ไม่ได้มีปีกคู่เดียว ลูซิเฟอร์มีปีก 6คู่ หรือว่าพี่เฮดีสมีแฝด 6คน :a5: //ไปกันใหญ่แล้วฉัน
หรือคราวนี้อาจได้มีบู๊กับเพื่อนด้วยรึเปล่านะ ศึกเทพเจ้ากับเวทย์มนต์อะไรงี้
-
วุ่นวายฝุดฝุด
ขอบคุณ :)
-
โอ๊ยยยย เฮียเฮดีสสู้ๆนะคะ
-
ใครเป็นคนบงการกันแน่เนี่ย
-
เกี่ยวไรกับลูซิเฟอร์ บอกข้าทีเฮเคต อ่อพวกแกสองคนเนี้ยตกหลุมรักเนเน่งคู่เลยสินะ ไม่ใช่ว่าสองคนนี้คือคนเดียวกันแต่แยกร่างมาหรอกนะ #มโน
-
รู้สึกว่าเฮเคตต้องชอบเนเน่มากแน่ๆ แต่ปากไม่ตรงกับใจกันทั้งคู่พี่น้อง ซึนกันสุดๆ หรือคนอ่านจะคิดไปเอง :katai1:
-
อ่าาาาื อารมณ์แบบ :katai1: :katai1:
-
เฮเคตหลงรักเนเน่จังแน่ๆ ปากบอกว่าเกลียดนะ แต่การกระทำนี้หลงรักชัดๆ 555
น่าสงสารอ่ะ แสดงว่าตัวร้ายที่แท้จริงยังมี รอลุ้นกันต่อว่าจะเป็นใคร
ขออย่าให้เป็นคนใกล้ตัวก็เป็นพอเนอะ ไม่งัน T^T เศร้าแน่ๆ
-
สรุปดีหรือไม่ดีละเนี่ย คงไม่หักมุม 3P นะ
-
พี่เฮดีสต้องไม่ตาย เกลียดอีป้าแก้วตาจริงจัง
เฮเคตไม่ได้เกลียดเนเร่หรอกเริ่มรักเนเน่แล้วใช่ไหมล่ะ
-
บอกตามตรงว่าตอนนี้เราโมโหเนรัญมาก
ด้วยอะไรก็แล้วแต่เราทั้งอ่านทั้งกัดฟันไป
เพราะขัดใจในตัวเนรัญ ก็พอเข้าใจไนซ์นะ
ว่าไอ้ที่เกลียดน่ะมันคืออะไร เราเองก็เกลียด
ที่เนรัญเป็นแบบนี้เหมือนกัน
เฮดีสรีบๆฟื้นนะ
-
แลดูมีปมมม สรุปเฮเคตมันคนดีหรือร้ายกันแน่เนี่ยยย
น้องอยากจิอ่านต่อแล้วววว สนุกกกกก :z3: :ling1: :hao7:
-
หาคำตอบกันต่อไป :mew2:
-
ขอบคุณคับ :pig4:
-
3 p เหอะ เฮดีส :z6:
-
:hao7:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกก
ค้างๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะ
แล้วตกลง ลูซิเฟอร์มีปีกกี่คู่ล่ะ??
-
เฮเคตแย่งซีนเฮดีสอย่างรุนแรง
//แต่ทำไมเราชอบ :o8:
-
พี่เฮดีสอย่าเป็นอะไรนะ
ทำไมเฮเคตถึงพูดอะไรแบบนั้น
อะไรคือยังไม่จบ งงไปอีก
-
ไม่รู้เรื่องมันลึกลับซับซ้อนหรือเราคิดอะไรตามไม่ทันนะ
สมกับงานแฟนตาซีสุดๆเลยค่ะ
-
สุดขั้ว 34
ผมพุ่งเข้าไปพลิกตัวพี่เฮดีสนอนหงายขึ้น ก้มแนบหูกับอก ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นก็ถอนหายใจโล่งอก คงจะแค่สลบไป ผมขมวดคิ้ว หันกลับไปมองตรงจุดที่เฮเคตเคยยืนอยู่แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว ความสงสัยแล่นเข้ามาในใจ จริงๆ แล้วหมอนั้นตั้งใจบอกให้ผมมาทางนี้หรือเปล่า แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ผมคงจะคิดมากไปเองนั่นแหละ มันก็แค่เรื่องบังเอิญ
ผมหันกลับมาสนใจพี่เฮดีสที่นอนนิ่งไม่มีท่าทางจะตื่นขึ้นมา รอบตัวก็วุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นใครบ้าง ผมตัดสินใจหลบซ่อนตัวอยู่ตรงนี้ต่อไป ระหว่างนั้นก็คอยดูอาการของพี่เฮดีส แม้จะโล่งใจที่เห็นเขายังหายใจอยู่แต่ก็วางใจเลยยังไม่ได้ เพราะเขาบาดเจ็บหนักมาก ถ้าขืนไม่รีบรักษาอาการจะต้องหนักกว่าเดิมแน่ ผมเอื้อมมือไปจับเอื้อมที่เปื้อนเลือดและฝุ่นดินของเขาไว้ ร่างกายที่ยังอุ่นจนร้อนของเขาทำให้ผมมั่นใจว่าเขายังมีชีวิตอยู่
ใบหน้าของพี่เฮดีสเปรอะเปื้อนไม่หลงเหลือส่วนสะอาดสักจุด ผมใช้เสื้อตัวเองที่ยังสะอาดเอี่ยมเช็ดทำความสะอาดให้ (เรื่องนี้ต้องขอบคุณลินเช่ย์ เพราะเธอ ผมถึงสะอาดสะอ้าน ปลอดภัย) จู่ๆ ทั่วทั้งบริเวณก็สว่างวูบจนมองอะไรไม่เห็น ตามด้วยเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ผมสะดุ้งตกใจก้มตัวแอบมองลอดพุ่มไม้ หรือว่าเมื่อกี้จะเป็นพลังของพี่ซูส? ทางด้านนู้นคงกำลังต่อสู้กันดุเดือดมากแน่ๆ ยังไงก็ตามขอให้การต่อสู้นี่จบลงเร็วๆ เถอะ พี่เฮดีสจะได้ถึงมือหมอสักที
ระหว่างที่หลบซ่อนตัวในพุ่มไม้หนาผมก็สอดแนมสถานการณ์ข้างนอกไปด้วย เมื่อเห็นมีคนวิ่งผ่านไปมาผมก็ขยับตัวหมอบข้างตัวพี่เฮดีส คนพวกนั้นเดินขวักไขว่คล้ายกำลังมองอะไรบางอย่าง ยิ่งค้นมาใกล้พุ่มไม้ผมก็ตัวเกร็ง หวาดกลัวว่าจะเป็นพวกศัตรูที่กำลังตามหาเฮเคต เสียงแหวกพุ่มไม้ดังกรอบแกรบ ผมก็หลับตาปี๋กอดพี่เฮดีสไว้แน่น
“เฮ้ย! เจอตัวแล้ว!!!” เสียงตะโกนของใครบางคนดังอยู่บนหัวของผม เสียงของเขาคล้ายกับใครบางคนที่ผมรู้จัก คนๆ นั้นตะโกนบอกอีกครั้งอย่างดีใจปนรีบร้อน เสียงฝีเท้าอีกหลายคู่ดังตามมา เสียงของคนๆ นั้นคุ้นมากทำให้ผมเงยหน้าหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเขาชัดๆ ผมอ้าปากเหวออุทานเรียกเขาอย่างงุนงงปนยินดี
“มอตโต!?”
มอตโตหันมามองผมอย่างแปลกใจ
“อ้าว ไหนบอกว่าสงบอยู่ไง เนรัญเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” พี่โพมเพิ่งเดินมาถึง เอ่ยทักผมเสียงสดใส ยิ้มคล้ายกำลังปกปลอบจิตใจแตกตื่นของผม เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ผมเกือบจะร้องไห้เมื่อเห็นเป็นคนรู้จัก ตอบเสียงตะกุกตะกักไม่เป็นประโยค
“ไม่ครับ ผะ...ผม...ไม่...เป็นไร...แต่ว่า...พี่เฮดีสเขา... ช่วยพี่เฮดีสด้วยครับ!”
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ” เสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วอบอุ่นดั่งแสงตะวันเอ่ยแทรกขึ้นระหว่างผมกับพี่โพม แล้วชายหนุ่มรูปหล่อที่มาพร้อมรอยยิ้มสว่างไสวของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น ผมหันไปมองแล้วกะพริบตาปริบๆ น้ำตาแตกพลั่กๆ ในใจยินดีปรีดาสุดจะเปรียบได้
พี่อะพอลโลลลลล!!!
แม้นึกถึงพลังพิเศษที่คนๆ นี้มีไว้ครอบครอง ผมก็หลั่งน้ำตาด้วยความยินดีและโล่งอก แทบจะลุกขึ้นเต้นจังหวะแซมบ้า เท่านี้พี่เฮดีสก็ถือว่าปลอดภัยหมดห่วงแล้ว! ทั้งสามคนเดินเข้ามาหาผม พี่พอลย่อตัวนั่งลงแล้วลูบหัวผมเบาๆ เอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะครับ คงจะตกใจมากสินะครับ”
“ฮือ...ฮือ...” ผมพูดอะไรไม่ได้ นอกจากร้องไห้ตอบกลับ พี่พอลจ้องผมด้วยสายตาเห็นใจ เขากำลังขยับตัวเข้ามาใกล้ผม อ้าแขนกว้างแต่ก็ชะงักกึก มือที่เปื้อนเลือดดึงแขนเขาไว้แน่นจนขยับไม่ได้ เสียงไอแค่กๆ ดังขึ้นพร้อมกับร่างของคนที่นอนสลบขยับตัวลุกขึ้น พี่พอลหันไปมองเจ้าของมือข้างนั้นแล้วยิ้มแห้งๆ ออกมา พี่โพมยกมือปิดปากหัวเราะคึๆ ส่วนเจ้ามอตโตถอนหายใจเฮือก
“พี่เฮดีส!” ผมดีใจมากเมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้นมา รีบพุ่งใส่คนบาดเจ็บหนักอย่างลืมตัว กอดคอเขาแล้วจูบลงริมฝีปากได้รูปที่เปื้อนเลือดจนแห้งเกรอะ ก้มหน้าร้องไห้กระซิกๆ แนบอกเปื้อนเลือด พี่เฮดีสที่มึนงงจากการเพิ่งฟื้น เจอการกระทำชวนตกใจของผมยิ่งทำให้มึนงงกว่าเดิม เขาค่อยๆ โอบตัวผมลูบหลังปลอบอย่างงุ่มง่าม เหลือบสายตาพิฆาตมองพี่โพมที่ทำหน้าตลกใส่
“...พี่มันบ้า” ผมเงยหน้าขึ้นมาจ้องใบหน้าของพี่เฮดีสที่นิ่งเรียบ เขามองตอบกลับมานิ่งๆ ไม่พูดอะไร ผมถอนหายใจแล้วเอ่ยตำหนิเขาเบาๆ พี่เฮดีสกะพริบตาคล้ายกำลังหาคำพูดมาพูดกับผมแต่ก็คิดไม่ออก เขายกมือจะจับตัวผมแต่ก็เอาลงเพราะมือของเขาเปื้อนไปด้วยเลือด เขามองผมนิ่งแล้วเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งว่า
“ขอโทษ อย่าร้องไห้”
“พี่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?”
“อืม ไม่เป็นอะไรมากหรอก อย่าร้อง”
“อะแฮ่ม! ฉันว่ารักษาบาดแผลก่อนดีไหม? รักษาเสร็จแล้วค่อยสวี้ตกันต่อ” พี่โพมกระแอมขัดผมกับพี่เฮดีส ผมเงยหน้าพี่โพมแล้วเริ่มอายกับพฤติกรรมหน้าหนาของตัวเอง ค่อยๆ ถอยห่างจากพี่เฮดีส เปิดทางให้พี่พอลได้ลงมือรักษาคนเจ็บ ผมเอ่ยขอโทษ พี่พอลยิ้มรับอย่างไม่ถือสา
ปล่อยพี่เฮดีสให้เป็นหน้าที่ของพี่พอล ผมก็ไปมองมอตโตด้วยความแปลกใจ อีกฝ่ายเหลือบมามองผมด้วยสายตาเฉยชาตามปกติ ท่าทางปากหนัก ถามไปก็คงไม่ได้คำตอบ ผมจึงเลือกถามคนที่น่าจะให้คำตอบได้ดีที่สุด
“แล้วพี่โพมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงครับ?”
“อ้อ เรื่องมันยาวน่ะ เอาเป็นว่าพวกเรารู้เรื่องก็รีบมาช่วยเลยนะ”
“พวกเราหรือครับ?”
“อืม ก็มากันหลายคนน่ะ ไม่อย่างนั้นจะไล่พวกคนร้ายกาจพวกนั้นไปได้ยังไงกันเล่า เรียกว่าสามัคคีคือพลังยังไงล่ะ!” พี่โพมยิ้มกว้างกำหมัดชูขึ้นมา ผมไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็พยักหน้าเออออไป คุยกับพี่โพมไปก็ไม่ได้คำตอบ ผมจึงตัดใจหันกลับไปมองพี่เฮดีส
แสงสว่างนวลๆ รอบตัวพี่เฮดีสจางหายไป จากเมื่อกี้ที่เป็นไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้แต่พอผ่านมือหมอขั้นเทพก็กลับมาหล่อปิ๊งเหมือนเดิมทุกประการ พี่พอลถอนหายใจพรูพร้อมกับปาดเหงื่อ พี่เฮดีสมองสำรวจตัวเองอย่างไม่ใส่ใจมากนัก เขาหันหน้ามามองผม สายตาเหมือนสอดส่องทั้งตัว ผมยิ้มรู้ว่าเขามองทำไมจึงบอกออกไปเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง
“ผมไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนหรอก ลินเช่ย์ปกป้องดีมาก”
“คนที่เหลือล่ะ?” พี่เฮดีสหันไปถามพี่โพม เสียงของเขายังแหบแห้งแม้แผลจะหายไปหมดแล้วก็ตาม พี่โพมยักไหล่แล้วตอบยิ้มๆ
“สบายดี อาจจะมีไหม้เกรียมกันนิดหน่อย เมื่อกี้พี่นายโมโหจัดซัดสายฟ้าชุดใหญ่แน่ะ”
“แล้วพี่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ? ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น?” ผมถามพี่เฮดีสต่อทันที ผมงี้อุตส่าห์ตามหาเขาไปทั่ว กลัวจะเป็นอะไรไป แต่ปรากฏว่าเขากลับมานอนสลบเหมือบอยู่ในพุ่มไม้ซึ่งเป็นที่ซ่อนตัวชั้นเยี่ยมแบบนี้ซะอย่างนั้น พี่เฮดีสหันมามองผมครุ่นคิดสิ่งที่ผมถาม เขานิ่งไปสักพักก่อนจะสะดุ้งเฮือกเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ร้องถามหันมองซ้ายขวา
“แล้วไอ้เวรนั้นล่ะ!?”
“หมายถึงเฮเคตน่ะเหรอครับ? เขาคงหนีไปแล้วล่ะมั้ง ท่าทางบาดเจ็บสาหัสด้วย” พวกพี่โพมไม่เข้าใจว่าพี่เฮดีสถามถึงใครถึงได้ทำหน้างุนงงกันแบบนั้น แต่ผมไม่ใช่ รู้ดีเลยล่ะว่าเขาหมายถึงพี่ชายฝาแฝดซึ่งผมแอบมีความผิดติดตัว ยังไงก็ตามขอให้มันเป็นความลับแบบนี้ต่อไปล่ะกัน พอความปลอดภัยของชีวิต พี่เฮดีสกัดฟันกรอด ท่าทางขุ่นเคืองใจ หรือว่าตอนระเบิดครั้งนั้นจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา? พี่เฮดีสกลับมาหน้านิ่งรวดเร็ว
“ช่างแม่ม จะช้าหรือเร็วยังไงมันก็ต้องตายอยู่แล้ว อึดหน่อยก็ทนได้ถึงแค่วันพรุ่งนี้” พี่เฮดีสพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาเย็นและเหี้ยมมาก ผมยังแอบผวา อีกสามคนลอบมองตากันด้วยสีหน้าอึดอัด ผมเหลือบมองพี่เฮดีส เขานิ่งเหมือนกำลังขบคิดเรื่องบางอย่าง ผมขมวดคิ้วจ้องพี่เฮดีสเขม็ง ทำไมตาของพี่เฮดีสเป็นสีแดงแบบนั้นล่ะ!?
“อย่าเพิ่งพูดอะไรมากจะดีกว่า ถึงบาดแผลจะหายไปแล้วแต่มันก็แค่ภายนอก อาการบาดเจ็บภายในกับความอ่อนล้าก็ยังสะสมอยู่ในตัว รีบไปพักก่อนเถอะ” พี่พอลเอ่ยเบรกทุกคน ตัดบทของผมที่กำลังเอ่ยทักท้วง แต่มองอีกทีตาของพี่เฮดีสก็กลับมาเป็นสีดำเหมือนปกติ เอ๊ะ หรือว่าผมมองผิดไปเอง เห็นสีเลือดจนสายตาเพี้ยนแล้วล่ะมั้งเนี่ย มองตาของพี่เฮดีสอีกครั้งก็ยังคงเป็นสีดำ ก็คงจะตาฝาดจริงๆ นั่นแหละ
พี่พอลมองหน้าทุกคนก่อนจะพยักพเยิดไปทางคนบาดเจ็บ ส่งสัญญาณให้พี่โพมและมอตโตแบบรับรู้กันเอง สองพี่น้องหรี่เข้าไปจับคนเจ็บหิ้วปีกคนละด้าน คนเจ็บไม่ทันได้ตั้งตัวตกใจกับการช่วยอันไร้ความนุ่มนวลร้องประท้วงเสียงแหบแห้ง
“ปล่อยนะโว้ย กูเดินเองได้ ขาไม่ได้หัก!”
“พี่เงียบๆ เถอะ เหนื่อยจนไม่มีแรงเหลือแล้วยังจะทำปากเก่งอีก” ผมอดไม่ได้ เดินเข้าไปตีไหล่ของคนเจ็บแล้วบ่นพลางทำหน้าจะร้องไห้ไปด้วย คนโวยวายถึงได้สงบลง ยอมเสียหน้าให้คนพยุงเดินเข้าบ้าน พี่โพมหัวเราะขำแต่แล้วเขาก็ร้องเสียงหลงอย่างเจ็บปวด ผมเห็นพี่เฮดีสใช้มือกระชากผมของพี่โพมจนหน้าแหงน ปล่อยเขาไปเถอะครับ ตอนนี้คงจะหงุดหงิดที่ถูกคนอื่นช่วยหรือไม่ก็ทำแก้เขิน เอิ่ก อย่างหลังนี้คิดซะว่าผมมโนล่ะกัน
พวกเราเดินเข้ามารวมตัวกันที่ห้องโถงกว้างของคฤหาสน์ เห็นคนอื่นๆ เยอะแยะเต็มห้องไปหมด ผมเห็นลินเช่ย์แวบๆ สงสัยพวกเขาจะถูกต้อนเข้ามาในห้องนี้เพื่อที่จะถูกคุ้มครองง่ายๆ ล่ะมั้ง ผมมองไปรอบๆ เยอะจนลายตา จำได้แค่คนสองคนที่เคยพูดกันเท่านั้น อ๊ะ เหมือนผมจะเห็นใครบางคนที่คุ้นๆ ว่าเคยเจอกันที่ไหนสักแห่ง พ่อบ้านกำลังปรนนิบัติให้ยาดมยาหม่องกับคนๆ นั้นอยู่ ใกล้ๆ กันนั้นก็มีเด็กแฝดยืนมองรอบตัว สีหน้างุนงงไม่เข้าใจ
“แม่...” พี่เฮดีสดีดตัวออกจากสองพี่น้องโพมมอตโตแล้วเดินโซเซเข้าไปหาใครบางคนที่ถูกห้อมรอบโดยเหล่าคนใช้ ผมกะพริบตาปริบๆ ในหัวเหมือนมีอะไรระเบิดตูม มองคนที่พี่เฮดีสเดินเข้าไปหาด้วยความตกใจ ผมแทบจะถลึงตาออกจากเบ้า ตบหน้าผากตัวเองดังเพี้ยะ บ้าเอ๊ย
ดวงใจ...!?
ผมยืนเม้มปากแน่น มิน่าล่ะถึงได้หน้าคุ้นๆ ผมเคยเจอคนๆ นี้มาก่อนหลายครั้งด้วยล่ะ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าคุณป้าคนนั้นจะเป็นแม่ของพี่เฮดีส!? ทำไมโลกนี่มันถึงได้คับแคบอย่างนี้กันนะ ผมอึ้งมาก ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี คุณป้าดวงใจลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่เฮดีส เธอพุ่งเข้ามากอดลูกชายทันที จากนั้นก็สำรวจเนื้อตัวแต่ก็ไม่เจอบาดแผลอะไรถึงได้ถอนหายใจโล่งอก ผมเห็นสองแม่ลูกเป็นห่วงเป็นใยกันก็สบายใจ หันไปมองรอบๆ ห้องก่อนจะชะงัก
รู้ว่าคุณป้าดวงใจเป็นแม่ของพี่เฮดีสยังไม่ตกใจเท่าเห็นอัญดานั่งที่โซฟาข้างๆ แม่ของพี่เฮดีส!?
นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้ ใกล้กันนั้นเป็นชายหนุ่มสวมแว่นทรงกลมที่นั่งรถเข็น เดาว่าเขาอาจจะเป็นพี่ชายของอัญดาที่ชื่อว่าอัษฎาคนนั้น แล้วทำไมสองคนนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี้ล่ะ แถมคนอื่นๆ ยังไม่มีใครทักท้วงหรือแปลกใจ มีแค่ผมที่ข้องใจคนเดียว ผู้ชายใส่แว่นนั่งรถเข็นคนนั้นหันมามองผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าตกใจแวบหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นสงสัยงุนงง เขาเข็นรถเข้ามาหาใกล้ผมแล้วเอ่ยถามว่า
“เธอชื่ออะไร?”
ผมมองเขาอย่างตกใจที่จู่ๆ เขาก็พุ่งเข้ามาถามชื่อแบบนี้ ผมเหลือบไปมองพี่เฮดีสที่หันมามองแต่ก็ถูกคุณแม่เรียกให้หันกลับไปคุย ผมใจไม่ดี รู้สึกไม่ชอบคนๆ นี้ เพราะเขาเป็นคนบ่งการให้พวกนักเลงมาทำร้ายพี่เฮดีส เขาถามผมอีกครั้ง สีหน้าใจเย็นมาก ไม่สนใจท่าทางไม่เต็มใจของผมเลย ผมเม้มปากแล้วเอ่ยบอกสั้นๆ
“เนรัญครับ”
“...พ่อแม่เธอชื่ออะไร?”
หา ทำไมจู่ๆ ถึงได้ถามชื่อพ่อแม่ตั้งแต่เจอหน้ากันแบบนี้ล่ะเนี่ย!? ขนาดแฟนของผมยังไม่เคยถาม(หรืออันที่จริงคือไม่ใส่ใจที่จะถาม)เลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมจู่ๆ เขาถึงได้ถามคำถามแบบนี้กับผมล่ะ เห็นผมไม่ยอมตอบ เขาจึงเอ่ยชื่อสองชื่อออกมา สองชื่อนั้นทำให้ผมสะดุ้งเฮือก เบิกตามองเขาด้วยความตกใจปนหวาดระแวง ทำไมเขาถึงได้รู้ชื่อของพ่อแม่ผมได้ล่ะ!? พอเห็นปฏิกิริยาของผมเขาก็ถอนหายใจเบาๆ จ้องหน้าผมนิ่ง ผมรู้สึกหนาวเยือกเมื่อถูกสายตาของเขาจับจ้อง คนๆ นั้นหันไปมองทางพี่เฮดีสแล้วหันกลับมามองผมอีกครั้งก่อนจะทำหน้าไม่พอใจแวบหนึ่ง
พี่ซูสเดินเข้าในห้องโถง ทุกคนพร้อมใจกันแหวกเปิดทางให้แก่หัวหน้าครอบครัวที่รีบเดินด้วยสีหน้าตึงเครียด พี่ชายอัญดากลับไปอยู่ข้างๆ น้องสาวที่นั่งเหม่อลอยเหมือนเดิม ผมละความสนใจจากพี่ชายของอัญดาไปที่พี่ซูส พี่ซูสทรุดตัวลงกวาดสายตามองไปโดยรอบทีหนึ่งแล้วเอ่ยถามกับพ่อบ้านว่าอยู่กันครบไหมและมีใครบาดเจ็บบ้าง โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร อยู่กันครบและทุกคนก็ไม่เป็นอะไร พี่ซูสถอนหายใจแล้วพยักหน้าก่อนจะโบกมือให้พวกเขาไปพักผ่อนได้ พ่อบ้านบอกทุกคนให้ไปพักผ่อนตามสบาย สถานการณ์ปลอดภัยหายห่วงแน่นอนแล้ว
ทุกคนถอนหายใจโล่งทยอยแยกย้ายกันออกไป ไม่มีใครตื่นตระหนกหวาดกลัวกันเลย มันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจมาก เหมือนพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะมีเหตุการณ์วุ่นวายแบบนี้เกิดขึ้น คุณพ่อบ้านพาคุณแม่ของพี่เฮดีสไปพักพร้อมกับพวกเด็กๆ ไมนอสกับแมนทีสเหลือบมามองผม ทำหน้าไม่อยากไป ผมยิ้มแล้วส่งสัญญาณมือให้ทั้งสองตามพ่อบ้านไป สองฝาแฝดทำท่าลังเลแต่สุดท้ายก็เดินตามพ่อบ้านไป
.....อ่านต่อรีต่อไป :L2:
-
ในห้องกว้างจึงเหลือเพียงไม่กี่คนที่เหลืออยู่ ผมกวาดสายตามองทุกคนในห้องอย่างรวดเร็ว มีพี่ซูส พี่เฮดีส พี่อะพอลโล พี่โพม มอตโต อัญดา อัษฎา ผม สาวผมบ๊อบเทสีแดง และชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เป็นหมี พวกเรามองหน้ากันไปมาเหมือนจะสำรวจว่าใครเป็นใครบ้าง ผมยืนเหลอหลาทำตัวไม่ถูก จะว่าไปคงมีแต่ผมล่ะมั้งที่เป็นคนนอก เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นไส้ติ่งที่ไม่ได้รับเชิญ สาวผมแดงมองผมด้วยสายตาแปลกใจวูบหนึ่งก่อนจะหันไปพูดกับพี่ซูส
“เรื่องนี้คงไม่ใช่แค่เรื่องในครอบครัวของคุณแล้วล่ะซูส ถ้าเกี่ยวกับ ‘ลูซิฟ’ แบบนี้มันต้องเป็นปัญหาใหญ่มาก ก่อนอื่นฉันคิดว่าเราควรบอกเรื่องนี้ให้กับทางตระกูลใหญ่ซะก่อน”
“ถึงฉันจะไม่อยากให้ทางตระกูลใหญ่มาเกี่ยวข้อง แต่ถ้ามันเกี่ยวกับลูซิฟจริงก็ต้องแจ้งทางตระกูลใหญ่อย่างที่เธอพูดนั่นแหละ นี่มันซวยจริงๆ พับผ่า” พี่ซูสพยักหน้ายอมรับ ถอนหายใจพรู สีหน้าจนใจเด่นชัด
ระหว่างนั้นคนที่ไม่ใส่ใจบรรยากาศรอบตัวก็กวักมือเรียกให้ผมเดินไปหา ผมส่งใบ้ทางสายตาให้กับเขาว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลา แต่เขาก็กวักมือแรงๆ ทำสายตาแข็งใส่ เรียกร้องให้ผมไปหาอย่างเอาแต่ใจเป็นที่สุด ผมส่ายหน้าแล้วขยับปากอย่างไร้เสียงว่าไปไม่ได้ พี่เฮดีสขมวดคิ้วทำหน้าบึ้ง ลุกขึ้นพรวด ทำเอากลุ่มคนที่กำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดตกใจหันมามองเขาเป็นตาเดียว
“มีอะไรเหรอ?” พี่ชายคนโตของครอบครัวเอ่ยถาม พี่เฮดีสเหลือบมองพี่ชายตัวเอง
“ถ้าเกี่ยวกับลูซิฟจริง ก็แค่เรียกพี่โพซกลับมาก็เท่านั้น นอกจากเขาแล้วไม่มีใครรับมือกับลูซิฟได้” เขาเอ่ยห้วนๆ ไม่สนใจเรื่องที่คนอื่นเขาปรึกษาหารือกันหน้าดำคร่ำเครียดเลยสักนิด พูดจบก็เดินฉับๆ มาหาผมแล้วดึงแขนเดินออกไปจากห้องโถงนั้น ไม่สนใจปฏิกิริยาของคนอื่นๆ บ้างว่าจะรู้สึกยังไงกับท่าทางของเขา
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนเธอช่วยแจ้งไปทางตระกูลใหญ่ให้ทีนะอธีน่า”
“โอเค แล้วใครจะเป็นคนเรียกเจ้าจอมอู้กลับมาล่ะ?”
“เฮราคลีส นายพอจะรู้ไหมว่าเจ้างี่เง่านั่นมันหนีไปเที่ยวที่ไหน?”
หลังจากเดินมาผมได้ยินเสียงของพี่ซูสปรึกษากับสาวผมแดงและพ่อหมีเบอร์สองคนนั้น ผู้หญิงผมบ๊อบเทสีแดงชื่อ ‘อธีน่า’ ส่วนพ่อหมีเบอร์สองที่ยืนกอดอกทำหน้าเคร่งขรึมหันหลังให้กับพวกเราอยู่ตลอดคนนั้นคือ ‘เฮราคลีส’ ถ้าจำไม่ผิดทั้งสองชื่อเป็นชื่อเทพกรีกนี่น่า หรือว่าพวกเขาจะเป็นญาติฝ่ายพ่อของพี่เฮดีส จะว่าไปแล้วพวกพี่โพมก็เป็นญาติฝ่ายแม่นี่นะ งั้นมีแต่ผมหรือไงวะที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
ผมหันกลับไปมองแล้วแปลกใจเมื่อเห็นพี่ชายของอัญดาคนนั้นมองตามมาด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ พอเห็นผมมองตอบกลับเขาก็ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองน้องสาวตัวเองที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ ยังไม่ทันได้มองว่าเขาจะพูดอะไร ผมก็ถูกใครบางคนลากถูขึ้นบันไดไปซะก่อน อะไรเนี่ย!? พี่เฮดีสแกไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ กระชากเอาๆ นี่พี่ยังเป็นคนเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไงครับ!? พอมาถึงก็รีบยัดผมเข้าห้อง ทำท่าว่าเหมือนจะเก็บไม่ให้ใครมาเห็น ผมมองพี่เฮดีสอย่างงุนงง
“เป็นอะไรของพี่เนี่ย?”
“ง่วง” เขาตอบสั้นๆ ทำเดียว เอ่อ แล้วง่วงเนี่ยจำเป็นต้องล็อคประตูห้องด้วยเหรอ ง่วงก็นอนสิครับ พี่เฮดีสล็อคประตูห้องแล้วก็ตามด้วยหน้าต่าง ทุกซอกทุกตอกที่มีให้ล็อคพี่แกจัดการปิดมันให้หมด ห้องธรรมดาๆ ก็กลายเป็นห้องขังที่มืดสลัว พี่เฮดีสเดินโซเซๆ ไปเตียงนอนแล้วชะงัก หันขวับมาจ้องผมเขม็ง ผมที่โดนจ้องขนลุกซู่
อะ...อะไร...ครับ? จะนอนก็นอนไปสิ จะหันมาทางนี้ทำไมกัน ตกใจหมด พี่เฮดีสตาปรือง่วงเต็มที่แต่ก็ไม่ยอมนอน เขากวักมือเรียกผมไปหา สีหน้าทะมึนตึงเอามากๆ ผมเนี่ยกลัวจนไม่กล้าเดินเข้าใกล้ ตอนง่วงนอนพี่เฮดีสดูเหี้ยมเกรียมกว่าตอนปกติหลายเท่าตัว พอถูกขัดใจคนง่วงก็เกิดโมโหขึ้นมาทันที พึมพำอะไรกับตัวเองเล็กน้อยแล้วเดินมาลากผมขึ้นเตียงไปด้วยกัน
“พี่จะนอนก็นอนไปสิ ผมยังไม่ง่วงสักหน่อย”
“ไม่เอา นอนด้วยกัน” เขาเอ่ยแล้วกอดรัดผมไว้แน่น เอาขาก่ายตัวไว้ อย่างกับว่ากลัวผมจะหนีไป ผมเหลือบมองใบหน้าเปื้อนฝุ่นดินและเขม่นระเบิดแล้วถอนหายใจ ให้นอนสภาพแบบนี้เนี่ยนะ จะหลับลงได้ยังไง ทั้งเหงื่อทั้งเลือด กลิ่นสุดจะทนจริงๆ ผมเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
“นอนก็ได้ แต่อย่ากอดแน่นแบบนี้สิครับ มันเจ็บ”
“ไม่ได้ เดี๋ยวมีคนขโมยไป”
“พูดอะไรอย่างนั้น ใครจะมาขโมยผมกันเล่า”
“แล้วก่อนหน้านั้นใครเกือบโดนเขาลักพาตัวไปกันล่ะ?”
พี่เฮดีสหาวหวอดๆ ตาปรือต่ำลงแทบจะปิดแต่ก็ยังโต้ตอบกลับมาเสียจนผมสะอึก ก่อนที่ผมจะพูดอะไรก็มีเสียงประตูเคาะก๊อกๆ ดังขึ้น ผมสะกิดให้พี่เฮดีสตื่น เขาทำหน้าหงุดหงิดหนักกว่าเดิม จับผ้าห่มกระชากเดินปึงปังไปเปิดประตู ท่าทางจะล็อคเยอะไปหน่อยตอนเปิดจึงลำบาก คนง่วงนอนเริ่มทำหน้าหงิกเป็นม้า ผมเห็นแล้วอยากจะหัวเราะ สมน้ำหน้า ตัวเองทำตัวเองเอง อยากล็อคเยอะดีนัก เป็นไงล่ะ พี่เฮดีสกระชากเปิดประตู เห็นเป็นพ่อบ้านก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ คุณพ่อบ้านเอ่ยรับด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่มีท่าจะเกรงกลัวจ้าวนรกที่กำลังหิวนอน
“คุณผู้หญิงบอกให้ผมนำยามาให้ครับ”
“ไม่จำเป็น”
“แต่ท่านไม่สบายใจนะครับ ตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงคุณอยู่เลย ไม่ยอมพักผ่อนสักที”
“ตอนนี้แม่ทำอะไรอยู่ล่ะ?” พี่เฮดีสหน้าคลายตัวลงนิดหน่อยเมื่อได้ยินเป็นเรื่องของแม่ของเขา แต่เสียงก็ยังห้วนเหมือนเดิม
“ท่านกำลังทำอาหารให้พวกคุณซูสอยู่ในครัวครับ เห็นว่าไม่อยากรบกวนคนอื่นๆ ที่กำลังพักผ่อน”
พี่เฮดีสได้ยินก็ทำหน้าไม่พอใจ คุณพ่อบ้านก็เอ่ยต่อเสียงเรียบ
“คุณผู้หญิงกังวลมากไปจนนอนไม่หลับก็เลยหาอะไรทำเพื่อคลายกังวล แล้วถ้าคุณช่วยกรุณาทานยาเหล่านี้ก็จะดีต่อท่านมาก คุณผู้หญิงจะได้สบายใจพักผ่อนได้ตามปกติ อีกอย่างตัวคุณเองก็ได้รับบาดเจ็บภายในมาไม่น้อยเลยนี่ครับ”
พี่เฮดีสทำเสียงจิ๊เบาๆ ก่อนจะกำยาบนถาดขึ้นมาโยนใส่ปากตามด้วยดื่มน้ำอึกใหญ่ล้วนเดียวหมด เขาโบกมือไล่คุณพ่อบ้านทันที คุณพ่อบ้านยิ้มแล้วโค้งตัวเดินจากไป พี่เฮดีสปิดประตูดังต้าม! เดินวนกลับที่เตียง ไม่ลืมจับผมไปนอนกอดฟัดเป็นหมอนข้างเหมือนเดิม ผมที่กำลังจะอ้าปากพูดก็ถูกเขาชิงตัดหน้า
“เงียบ ฉันจะนอน” เขาเอ่ยเสียงเฉียบขาดเสียจนผมไม่กล้าจะพูดอะไรต่อ จึงปล่อยให้เขานอนหลับไป ไม่นานลมหายใจเข้าออกของพี่เฮดีสก็สม่ำเสมอ เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว สงสัยจะเหนื่อยมากจริงๆ ครับ แขนของเขาคลายลงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยตัวผม ผมลองขยับตัวก็ถูกอีกฝ่ายตีแขนดังเพี้ยะ ผมตกใจหันไปมองนึกว่าเขาตื่นแต่กลับเห็นนอนหลับตานิ่ง
อะไรเนี่ย เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ? ละเมอเหรอ? ผมทำอะไรไม่ได้ก็ปล่อยให้เขากอดนอนหลับไปทั้งอย่างนั้น ผ่านไปสักพักก็รู้สึกง่วงๆ ตาเคลิ้มจะหลับ สุดท้ายก็ฝืนเปลือกตาที่ย่นปิดลงทุกทีไม่ไหว ก็ผล็อยหลับไปในที่สุด รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกอะไรก็ไม่รู้เย็นๆ หยดลงบนหน้า ผมขมวดคิ้วยกมือเช็ดสิ่งนั้นออกจากหน้า สุดท้ายผมก็ลืมตา ภาพตรงหน้ามัวๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ ชัดเจน ผมกะพริบตามองคนตรงหน้าด้วยความงุนงงสับสน
“พี่ทำอะไรน่ะ มันเย็นนะ” ผมขยับตัวลุกขึ้น ปัดกระป๋องน้ำอัดลมเย็นเจี๊ยบที่พิงหน้าผมออกไปแล้วเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงโมโห ตอนไม่อยากนอนก็ชวนนอน พอตอนนอนหลับสนิทแล้วก็มากวนคนอื่นให้ตื่น เขามองหน้าผมนิ่งๆ คล้ายกับไม่เคยเห็นผมทำหน้าบึ้งโมโหแบบนี้ เขาเอียงหน้าพิจารณาอยู่นานจนผมตามองตาขวางกลับ เขาก็หัวเราะขำออกมา
“กล้าทำหน้าแบบนี้กับเฮดีสด้วยสินะ”
“!!!?” ร่างกายของผมพลันชาวาบ ดีดตัวถอยห่างจากคนตรงหน้าทันที ผมตกใจจนแทบจะหัวใจวาย สำรวจคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ชุดของเขาเป็นสีขาวสะอาด นั่นทำให้ผมงุนงงสับสนมาก ยิ่งมองไปรอบตัวก็ยิ่งงงหนักกว่าเดิม ที่นี้มันไม่ใช่ห้องนอนที่ผมนอนหลับไปกับพี่เฮดีสนี่น่า แล้วมันที่ไหนกันล่ะเนี่ยยยย ผมมาที่นี้ได้ยังไงงงง!? สมองของผมแตกจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ มองดูสถานที่แห่งนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่าคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ยังไงก็คิดอะไรไม่ออกในสถานการณ์ที่กะทันหันแบบนี้
“ที่นี้คือโรงพยาบาล เป็นช่วงเวลาที่ๆ ฉันชอบมากช่วงหนึ่ง” เฮเคตลุกขึ้นยืนเอ่ยเสียงเนิบนาบแล้วโยนกระป๋องน้ำอัดลมมาที่ผม ผมไม่ยอมรับของจากเขาแน่นอน กระป๋องนั้นจึงตกลงพื้นอย่างไม่ถูกแยแส เฮเคตยิ้มที่มุมปากเขาผิวปากเบาๆ ไอ้กระป๋องนั้นก็ดีดถูกหน้าผากของผมเข้าอย่างจัง ไอ้บ้าเอ๊ย! เขาหัวเราะชอบใจที่เห็นผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“นาย! พาฉันมาที่นี้ทำไม!? พาฉันกลับไปเดี๋ยวนี้เลย!”
“จะกลับเลยเหรอ เอาน่า อยู่กับฉันอีกหน่อยจะเป็นไรไป”
“ใครจะอยากอยู่กับนายล่ะโว้ย!? จริงสิ นาย...คงไม่ได้ทำอะไรพี่เฮดีสหรอกใช่ไหม!?” ผมตะโกนถามด้วยสีหน้าโมโหมาก เล่นลิ้นอยู่นั่นแหละ กวนโมโหคนอื่นได้ดีจริงๆ ถ้าผมมาที่กับหมอนี้ได้ งั้นก็แสดงว่าเขาเข้าไปในห้องนอนของพี่เฮดีสแล้วอาสาช่วงที่พวกเรากำลังหลับพาผมมางั้นเหรอ ทุเรศเอ๊ย! ฉวยโอกาสตอนที่ชะล่าใจลงมือจริงๆ ด้วย พวกเจ้าเล่ห์!
“จะบอกอะไรให้นะ ฉันทำอะไรแบบนั้นไม่ได้แล้ว เพราะฉันกำลังจะตาย” เฮเคตเอ่ยเสียงราบเรียบ ผมชะงักหันไปมองเขานิ่ง แล้วเขาก็ยิ้มออกมากว้างเหมือนล้อเลียนผม ผมแทบอยากจะเข้าไปตบเขาสักที อะไรของเจ้านี้วะ เอาความเป็นความตายมาล้อเล่นคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน แต่พอคิดอีกทีก็เป็นไปได้เพราะพี่เฮดีสก็พูดไว้แบบนั้นว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงพรุ่งนี้
“ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย ฉันกำลังจะตายจากร่างนี้แล้วจริงๆ สภาพร่างกายนี้มันเสียหายหนัก แฟนของเธอยิงมาแบบไม่ให้ฉันอยู่หายใจต่อได้แม้ครึ่งวันเลยนี่น่า แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ฉันอุตส่าห์ถ่อสังขารมาหาเธอหรอกนะ จริงๆ แล้วฉันมีเรื่องจะขอร้องน่ะ” เขาทำหน้าจริงจัง น้ำเสียงก็ฟังแล้วเหมือนไม่ได้โกหก แต่ผมก็ยังระวังตัวอยู่ดี ผมเอ่ยถามเรื่องที่เขาอุตส่าห์หอบสังขารไม่เที่ยงของตัวเองมาขอร้องผม เฮเคตยิ้มกว้างแล้วตอบกลับเสียงใสว่า
“ขอนอนตักหน่อย”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!” ผมจับกระป๋องน้ำอัดลมได้ก็ขวางใส่เจ้านั้นเต็มแรง เสียดายที่เขาหลบมันได้ หึ ไอ้เรารึก็จริงจังด้วย เห็นว่าเป็นคำขอร้องก่อนตายจะยอมเสียเวลาฟังสักหน่อย กลับพูดนอกเรื่องออกมาอีก เฮเคตหัวเราะขำ มันมีอะไรน่าขำฟะ!? ผมทำหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม เฮเคตเอ่ยเสียงราบเรียบ
“กำลังจะบอกว่าถ้าให้นอนตักจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเลย ไม่ยอมก็ไม่เล่า”
ทำไมผมรู้สึกว่าฝาแฝดคู่นี้มันนิสัยเหมือนกันเลยวะ!? ผมกัดฟันกรอดแล้วเปลี่ยนท่านั่ง เฮเคตหัวเราะรีบล้มตัวนอนลงวางหัวลงบนตักที่แข็งทื่อของผม ผมกัดฟันอดทนแล้วเอ่ยเร่งให้เขาเข้าเรื่องสักที เฮเคตพยักหน้าแล้วค่อยๆ พูด
“ฉันจะพูดจนกว่าจะหมดลมหายใจเลยล่ะ ไม่ต้องห่วงกว่าจะกั๊ก อืม งั้นเริ่มจากเรื่องที่ฉันเจอพ่อ...” เฮเคตหลับตาลงแล้วเขาก็ค่อยๆ เล่าเรื่องราวของตัวเอง ตั้งแต่ได้เจอพ่อของเขาเมื่อสี่ปีก่อน เขาเปลี่ยนชื่อ เรื่องราวเหมือนกับที่พี่เฮดีสเล่าให้ผมฟัง แต่ต่างนิดหน่อยตรงที่จริงๆ แล้วนิสัยของเขาก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เรื่องที่เขากับอัญดาที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ตลอดจนถึงเรื่องที่เขาทำชั่วช้าอะไรมาบ้าง ความลับที่น่าตกใจทั้งหลายพรูพรายจากปากของเฮเคต ผมฟังไปตัวสั่นไป ทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว หมอนี้มันเล่าเรื่องเลวร้ายพวกนั้นได้หน้าตาเฉยมาก มันทำให้ผมกลัว
“...ตระกูลภฤตย์ปรเมษฐ์มีวิชาย้ายวิญญาณคนเป็น แต่มันเป็นวิชาที่ยุ่งยากมาก คนที่จะย้ายวิญญาณกันได้จะต้องเป็นคนที่มีความใกล้เคียงทางกายภาพ และจะต้องมีความใกล้ชิดกันทางสายเลือดด้วย...”
“นาย! หรือว่า...” เจ้าหมอนี้มันกำลังจะ... ผมตกใจลุกขึ้นพรวด เฮเคตกลิ้งตัวลุกขึ้นยืน เขาถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
“ไม่ใช่ ครั้งนี้ฉันกำลังพูดถึงเธอกับ...แค่กๆ” เฮเคตไออย่างรุนแรงออกมา เขาโก่งคอสำลักเลือดออกมาเป็นกอง โซเซล้มคุกเข่าลง เขาเงยหน้ามองผมแล้วยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่อ่อนล้ามาก สายตาที่มองผมนั้นมันช่างเป็นสายตาที่ผมคุ้นเคย ผมขมวดคิ้วพยายามจะครุ่นคิดแล้วก็ตกใจเมื่อรู้ว่าสายตานั้นเหมือนใคร มันเหมือนของพี่เฮดีสนี่เอง!
สายตาที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย...
“เธอจะต้อง...มีชีวิตรอดให้ได้ ฉัน...อยากอยู่กับเธอ...และ...เด็กๆ มากกว่า...ถึง...พวกเขา...ไม่ใช่...ของฉัน...” เฮเคตเอ่ยเบาๆ อย่างไร้เรี่ยวแรง เสียงของเขาขาดๆ หายๆ จนฟังไม่รู้เรื่อง เฮเคตไอแค่กๆ อีกครั้งแล้วเขาก็หลับตาอย่างอ่อนแรง กวักมือเรียกผมเข้าไปหา ผมลังเลใจอยู่สักพัก เห็นเขาแล้วเจ็บปวดใจเหมือนกำลังยืนมองพี่เฮดีสกำลังจะตายต่อหน้า โธ่เอ๊ย หน้าเหมือนพี่เฮดีสจริงๆ!
ผมเดินเข้าไปหาเขาถูกบอกให้นั่งลง ผมก็ยอมนั่งลงตามที่เขาขอ เฮเคตยิ้ม พลิกตัวนอนลงบนตักของผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหลับตานิ่ง ผมแทบจะร้องไห้ วินาทีจะมองหน้าซีดไร้สีเลือดฝาดเหมือนผมกำลังเห็นพี่เฮดีสหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา ผมไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เอาซะเลย ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะบอกกับพี่เฮดีสว่าขอให้ผมตายก่อนเขา อย่าให้ผมเห็นเขาตายเด็ดขาด ผมกลัวว่าผมจะรับความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ไม่ไหว ลมหายใจของเฮเคตค่อยๆ แผ่วเบาลงจนกระทั่งหน้าอกของเขาหยุดนิ่ง
....และแล้วเฮเคตก็จากไป
TBC.
ไหน! ใครที่ไหนบอกว่าจะให้คิวพระเอกยะ!?
....กราบขอโทษหลายๆ เด้อค่า///ผัวะ โดนเฮดีสเตะเสยตูด
เอาน่า ไม่มีใครแย่งซีนอีกต่อไปแล้ว มันตายห่าไปแล้ว
ตอนต่อไปเป็นด่านลาสต์บอส เฮดีสโชว์เมพไปแล้ว เนรัญก็ขอโชว์บ้าง(?)
เนรัญจะผ่านด่านลาสต์บอสไปได้หรือไม่ ติดตามตอนต่อไปแจ้~
-
หมดทุกข์หมดโศกต่อไปให้มีแต่ความสุขนะคะ
-
:mew6:
-
น่าสงสารอ่ะ ตอนแรกเกลียดนะแต่ตอนนี้สงสารพี่เฮเคตอ่ะ
ฮือออออ พี่คงจะรักเนรัญมากสินะ
-
ใครจะตายก็สงสารรรรรรรรร :sad4:
ยิ่งมาขอนอนตักเนเน่แบบนี้
ทำไมอารมณ์มันหยั่งกะผู้ร้ายที่หลงรักนาง(ย)เอกจนยอมตายคาตักเลยเนี่ยยยย :hao5:
รอน้องเนรัญโชว์เมพ จัดมาซักตอนสิลูก!!!
ว่าแต่ไมนอส เมทีสมี่ไม่ใช่ของเฮเคตคืออะไร?
รอตอนหน้าาาาาาา
-
แต่ยังไงก็น่าสงสารเฮเคตนะ
:mew1:
-
:sad4:
-
:hao5: :hao5:
-
ฮืออออออ
ตกลงเนรัญเป็นอะไรกันแน่?
-
เฮเคตตายปซะแล้วแต่ต้องจัดการกับตัวการใหญ่ต่อ
-
ต้องเกี่ยวกับอัญดาแน่ๆ
-
เฮเคตน่าสงสารเหมือนกันเนอะ TT
-
เอ่อ......ความนัยของตอนนี้ทั้งหมดทั้งมวลมันน่าจะอยู่ตอนที่เฮเคตเล่าสินะ
มีความเป็นไปได้ว่า พี่ชายของอัญดาอาจจะไปขอให้ยัยป้าแก้วตาย้ายวิญญาณ
ไปแทนร่างของเนรัญก็ได้เพื่อที่จะได้อยู่กับเฮดีส และหนูน้อยสองแฝดนั่น
อาจจะเป็นลูกของคนอื่นที่ไม่ใช่เฮเคตก็ได้ แต่คงไม่ใช่เฮดีส
เอาเถอะเฮเคตก็ตายไปแล้ว แถมเรื่องนี้มันก็คาดเดาอะไรไม่ค่อยได้อยู่แล้ว
ยังไงก็คงมีแต่ต้องรอดูเท่านั้น
เฮดีสรีบๆหายนะ......
-
เนรัญน่าเป็นห่วง
ขอบคุณ :)
-
เฮเคตนี่มันคิดไรกะเนเน่ป่ะเนี่ย
แต่เอาเถอะไหนๆก็ไปสบายและ
-
โฮกกก ทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่ามันสุดๆ ฮ่ะๆๆๆ
ก็คิวมันลวงตานี่น่า อิอิ
-
ตอนนี้ทิ้งปริศนาเอาไว้อีกแล้ว :ruready
เอาละ เรามารอลุ้นความจริงกัน
ถึงจะเกลียดเฮเคตมากก็เถอะ แต่ไปสบายนะ
-
มันจะจบเรื่องจบราวแน่หรือ
-
ยังมี Last Boss อีกหรอ :a5:
-
โอ้ววว
ต่อไปเนเน่จะโชว์เมพเองเลยเรอะ 555555
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทำไมรู้สึกขำนักเขียนจัง ตรงคุยกันด้านล่าง "เพราะมันตายห่าไปแล้ว"
ไอ้เราก็นึกว่าจะสงสารเฮเคตบ้างแต่เขียนงี้โหมดดราม่าหายหมด 55555
-
เง้อ สงสารเฮเคตนิดหน่อยแฮะ ไปดีมาดีนะลูกนะ :sad4:
-
อยากรู้เรื่องลูกง่าาาาา :z3:
-
ใคร ๆ
จะย้ายวิญญาณมาใส่ เนรัญ
นางอัญ อะไรนั้น รึป่าว
ม่ายยยยยยยยยยยยนะ
-
ซับซ้อนมาก ลูซิฟคืออะไร
ใครเป็นลาสต์บอส เนเน่จะโดนเปลี่ยนร่างกับใคร
ทำไมนังแก้วตา ถึงปล่อยให้เฮเคตตายง่ายๆ เหมือนนางจะมีซัมติงกับเฮเคตไม่ใช่เหรอ
เฮเคตตายแล้วอดสามพีแล้วล่ะ
แล้วไมนอสแมนทีสเป็นลูกของใครรรรรรรร ???
ในหัวเต็มไปด้วยคำถามอยากได้ตอนต่อไปไวๆเลย :serius2:
-
เนเน่โชว์
-
สรุปตาย แร้วมันจะมีสงครามอีกชิมิเห้อ!!
-
เนรัญขะโชว์เทพ เย้ย อะไรยังไง
แต่ติดใจตรงประโยคขาดๆหายๆนั้น ถึงพวกเขาจะไม่ใช่.....ของฉัน อะไรของฉันหรือว่า ไม่ใช่ลูก o22 คงไม่หรอกมั้ง
-
ลาสบอส ลูซิฟใช่ป่ะ คือไอ่ที่อ่านๆมาเนี้ย น้ำจิ้ม จริงๆคือนี่เริ่มจะบู๊หนัแแล้วใช่ไหม 5555555
-
ลูซิฟคือใครละเนี่ย
งื้อ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
โอ๊ยยยย ซับซ้อนมาก สงสารก็สงสาร
สะใจก็สะใจ รอตอนหน้าค่ะ :mew1:
-
:impress2: ชอบอ่านมากคับ
-
ทำไมต้องมาทำตัวเป็นคนดีก่อนตายด้วย :hao5: เค้าเสียใจ :sad4:
ทำไมมันลึกลับซับซ้อนจังงงงง โอ๊ยยย ปวดจรายยยย :serius2:
-
ตั้งหน้าตั้งตาคอยตอนใหม่นะครับ ขอบคุณคนเขียนมากๆ อ่านแรกๆ ไม่นึกว่าจะเป็นแนวแฟนตาซี่ 555 สนุกสุดๆไปเลย
-
สุดขีด 34
ผมสะดุดลืมตาตื่นแล้วดีดตัวลุกขึ้น กะพริบปรับสายตาแล้วหันไปมองรอบๆ แล้วถอนหายใจโล่งอก ยกมือตบอกแปะๆ คล้ายปลอบใจตัวเอง โชคดีที่ตื่นมาแล้วไม่ได้หายตัวไปไหน ยังอยู่ในห้องของพี่เฮดีส บนเตียงตัวเดิม และข้างๆ คือพี่เฮดีสที่นอนหลับสนิท แม้ผมจะสะดุดตัวตื่นแรงขนาดนี้เขาก็ยังไม่ตื่น นั่นอาจเป็นเพราะเขาเหนื่อยมากแน่ๆ ผมมองใบหน้าตอนหลับของเขาอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตัวเองหลุดจากการกอดรัดอันหนาแน่นของคนเอาแต่ใจแล้ว ผมกระโดดลงจากเตียง สำรวจเสื้อผ้าเนื้อตัวของตัวเองแล้วรู้สึกไม่ไหวจะเคลียร์ จึงตัดสินใจจะอาบน้ำทำความสะอาดสักหน่อย หันไปมองคนบนเตียงที่นอนหลับทั้งๆ ที่สภาพเนื้อตัวไม่ต่างจากคนผ่านสงครามอย่างดุเดือดก็ถอนหายใจ สภาพแบบนั้นคงจะนอนไม่สบายตัวเท่าไร คิดแล้วผมก็รีบลงมือปฏิบัติอย่างรวดเร็ว หาผ้าหาอ่างน้ำทำการเช็ดตัวที่แสนสกปรกมอมแมมอย่างกับคนที่เพิ่งตกบ่อน้ำเสียของพี่เฮดีส เช็ดเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเป็นชุดนอน แล้วคนที่คิดว่าหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้น
ผมเกือบผงะปล่อยอ่างในมือ ผมชะงักค้างกลั้นหายใจด้วยใบหน้าแดงๆ บ้าเอ๊ยยยย! แกล้งนอนงั้นเหรออออ!? นี่ผมอุตส่าห์ใจกล้าเปลี่ยนทุกชิ้นให้เพราะแน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับสนิท เพราะถ้าถูกถามก็คิดไว้แล้วว่าจะโมเมโบยว่าคุณพ่อบ้านเป็นคนเปลี่ยนให้ แต่นี่เขากลับตื่นอยู่หรอกเหรอ!? พี่เฮดีสกรอกตามาจ้องผมนิ่ง ผมกะพริบตาปริบๆ เมื่อกี้เหมือนเห็นตาของเขามีสีแดงพาดผ่านแวบหนึ่งเลย พี่เฮดีสจ้องผมอยู่นานถึงค่อยยิ้มพร้อมพึมพำเสียงแหบแห้งในลำคอ จากนั้นเขาก็หลับตานอนหลับไปเหมือนเดิม
ผมยืนมองเขาอยู่นานด้วยความมึนงง เมื่อกี้พี่เฮดีสพึมพำว่า ‘ขอบคุณ’ หรือเปล่า ผมไม่มั่นใจเพราะไม่ได้ยิน แค่ดูจากการขยับปากของเขาเท่านั้น ผมเฝ้าดูเขาต่ออีกนิดหน่อย เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับสนิทก็ขนย้ายอ่างน้ำสกปรกไปจัดการเททิ้งแล้วเริ่มอาบน้ำบ้าง ผมเตรียมน้ำอุ่นๆ ไว้เต็มอ่างแล้วค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าลงไปแช่น้ำผ่อนคลายกล้ามเนื้อและอารมณ์ที่สับสันยุ่งเหยิง
เฮ้อ! ทำไมเจ้าเฮเคตอะไรนั่นถึงได้มาเข้าฝันผมกันนะ หรืออาจจะเป็นแผนการที่เจ้านั้นตั้งใจให้ผมคิดว่าเขาตายไปแล้วทั้งๆ ที่ยังไม่ตาย จากนั้นก็รอจังหวะที่พวกเราเผลอเข้ามาจัดการ อีกอย่างทำไมถึงอยากจะลักพาตัวผมไปกันนะ ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ตัวดีอยู่แล้วว่าพี่เฮดีสจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ แต่เขาก็ยังแฝงตัวเข้ามาเสี่ยงที่จะต้องปะทะกับพี่เฮดีสเพื่อพาผมไป มันไม่คุ้มค่าเอาซะเลย เขาจะทำมันไปเพื่ออะไรกัน ระหว่างแช่น้ำในอ่างผมก็ครุ่นคิดเรื่องของเฮเคตไปด้วย เจ้านั้นเล่าก็เหมือนไม่ได้เล่าอะไรเลย ไม่มีรายละเอียดปลีกย่อย เนื้อแน่นๆ เต็มไปหมด แน่นจนผมย่อยไม่ได้สักเรื่อง แย่จริง ถึงจะเห็นใจว่าเป็นแรงเฮือกสุดท้ายแล้วก็เถอะ แต่ช่วยเล่าให้มันละเอียดมากกว่านี้จะได้ไหม โธ่เอ๊ย! เหมือนผมไม่รู้อะไรเพิ่มเลย อย่างกับมาขู่ให้กลัวซะมากกว่า ถ้าอยากให้มีชีวิตอยู่จริงๆ ทำไมไม่อธิบายอะไรให้มันเข้าใจง่ายกว่านี่เล่า ผมถอนหายใจเฮือก ทบทวนประโยคสุดท้ายที่เฮเคตทิ้งไว้
ผมกับ...ใครอีกสักคนหนึ่งที่มีกายภาพคล้ายกัน ใกล้ชิดกันทางสายเลือด หมายถึงใครกันฟะ กายภาพ? จะหมายถึงหน้าตาหรือเปล่า? คนที่หน้าตาคล้ายกับผม... ไม่จริงน่ะ หรือว่าเขาจะหมายถึงอัญดางั้นเหรอ!? แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรได้ เธอป่วยทางจิตนี่น่า... ผมนึกถึงตอนที่พี่ชายของอัญดามาถามชื่อของพ่อแม่ของผมแล้วหนาวเยือกทั้งที่แช่น้ำอุ่นอยู่ ไม่เอาน่า! ไม่มีทางเถอะ ถึงผมจะหน้าตาคล้ายกับอัญดาก็จริงอยู่ แต่ว่าพวกเราก็คนละเพศกันนะ นี่มันไม่ใกล้เคียงทางกายสภาพแล้ว อีกอย่างผมไม่มีทางที่จะใกล้ชิดกันทางสายเลือดกับอัญดาคนนั้นแน่ พ่อแม่ของผมไม่ได้นามสกุลภฤตย์ปรเมษฐ์สักหน่อย... เอ๊ะ ไม่มั้ง มันต้องไม่ใช่สิ แม่งั้นเหรอ? นามสกุลเดิมของแม่คืออะไรกันล่ะเนี่ยยยย!? ผมไม่เคยรู้เพราะตั้งแต่จำความได้แม่ก็ใช้นามสกุลเหมือนพ่อ จะว่าไปแล้วผมก็ไม่เคยรู้จักกับญาติฝั่งแม่เลยนี่นะ ผมแทบจะนวดขมับแล้วเอาหัวจุ่มน้ำให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ยังไงก็เถอะ ผมคงต้องระวังพี่น้องคู่นี้ให้มากๆ แล้วปัญหาไม่ได้มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นนะ ยังมีเรื่องอีกหลายเรื่องเข้ามารุมล้อมผมแทบจะกระดิกตัวไม่ได้ หนึ่งในนั้นคือเรื่อง... เด็กแฝดคู่นั้นไม่ใช่ลูกของเฮเคต!? บ้าเอ๊ย! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ถ้าไม่ใช่ลูกของเฮเคตแล้วจะเป็นลูกของใครกันล่ะ พี่เฮดีสงั้นเหรอ!? เฮ้ย! เป็นไปไม่ได้ ไม่เอาน่า! ถ้าจำไม่ผิดมอตโตเคยเล่าให้ฟังว่า...เฮเคตฆ่าลูกของตัวเอง หรือเพราะเขามารู้ทีหลังว่าเด็กทั้งสองไม่ใช่ลูกตัวเอง? ถ้าเป็นลูกของพี่เฮดีสจริงทำไมเขาไม่ฆ่าล่ะ ถ้าเขาแค้นพี่เฮดีสจริงก็ต้องฆ่าลูกของพี่เฮดีสแน่ แต่นี่เขากลับเลี้ยงจนโตกระทั่งส่งต่อมาให้กับผม ผมเองก็ยังแปลกใจว่าทำไมเขาถึงทิ้งลูกไว้ให้น้องชายเลี้ยง ตอนแรกก็คิดว่าไว้ใจพี่เฮดีสแต่คงจะไม่ใช่เพราะเขาแค้นพี่เฮดีส โธ่ถัง ทำไมหมอนี้ถึงได้เข้าใจยากเย็นขนาดนี้กันนะ
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว!
ปัง!
ผมสะดุ้งตกใจเสียงประตูห้องน้ำที่ถูกกระชากเปิดกะทันหัน หันขวับไปมองก็ใครบางคนยืนปั้นหน้านิ่งมองเข้ามา พอเห็นว่าเป็นใครผมก็โล่ง เมื่อกี้ตกใจหมดนึกว่าจะมีใครเข้ามาลักพาตัวอีก ผมแช่น้ำในอ่างเหมือนเดิมแต่ก็เอ่ยถามคนที่ยืนนิ่งอยู่ หรือว่าเขาปวดฉี่จนกลั้นไม่ไหวแล้ว ไอ้ผมก็แช่นานแล้วสิ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า ตื่นมาแล้วไม่เห็น” พี่เฮดีสตอบเสียงราบเรียบ
อ้อ เขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นผมก็เลยตามหาสินะ ตอนนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาแวบหนึ่งไม่ใช่หรือไง หรือว่าจำไม่ได้ แต่ช่างเถอะ เขาคงจะละเมอหรือคิดว่าฝันนั่นแหละ ผมพยักหน้ารับแล้วบอกเขาว่ารู้สึกเหนื่อยก็เลยแช่น้ำผ่อนคลาย พี่เฮดีสพยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังเกาะประตูนิ่งเป็นหมีโคอาลา พยักหน้าเข้าใจแต่ไม่ขยับไปไหน มันหมายความว่ายังไงวะ พี่ต้องการอะไรไม่ทราบครับ บอกผมตรงๆ เถอะ เอาแต่จ้องนิ่งแบบนี้ผมไม่รู้หรอกนะ
“พี่มีอะไรอีกหรือเปล่า?”
“เปล่า” ปฏิเสธแต่ยังคงยืนเกาะประตูเหนียวแน่นไม่ยอมกระดิกตัว ทำเอาผมคิดถึงเด็กที่เพิ่งไปเรียนวันแรกที่โรงเรียนอนุบาลเด็กน้อย เอาแต่ยืนกอดประตูไม่ยอมเข้าไปโรงเรียน นี่ถ้าร้องไห้ฟูมฟายหน่อยจะเหมือนมากเลยล่ะ ลูกแหง่พ่อแม่เนี่ย คิดแล้วผมก็แอบหัวเราะแล้วเอ่ยถามลูกแหง่อีกครั้ง
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมพี่ไม่ออกไปอีกล่ะครับ?”
“ตรงนี้วิวดีกว่า”
“ก็เลยเกาะประตูเป็นตุ๊กแกแบบนั้นงั้นเหรอครับ?” ผมพ่นลมหายใจออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำตอบลวนลามทางเพศ ผมเอ่ยล้อกลับ เขาก็พยักหน้ารับหน้านิ่ง
“อืม แต่ให้ดีอยากเป็นเป็ดลอยในอ่างมากกว่า”
ผมนิ่งคิดไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะก๊ากออกมาเสียงดัง เมื่อกี้เล่นมุกใช่ไหม โธ่ เล่นซะหน้านิ่งแบบนั้นผมก็คิดไม่ทันนะ พ่อหมีโคอาลาผู้อยากกลายเป็นเป็ดในอ่างของผม! ผมกวักมือหยอยๆ เรียกให้พ่อหมีโคอาลาที่เกาะประตูเข้ามา เห็นสีหน้าเบิกบานใจของเขาแล้วก็อดทำหน้าเจ้าเล่ห์ไม่ได้ ผมแอบคิดแผนร้ายอยู่ในใจ มองพี่เฮดีสที่กระโดดถอดชุดมานอนในอ่างภายในเสี้ยววินาที พอเขาลงมาแช่เท่านั้นแหละ ผมก็ลุกขึ้นก้าวเท้าออกจากอ่างทันที พี่เฮดีสชะงักเงยหน้ามองผมทำหน้าเหลอหลาเสียจนผมอยากจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้
“พี่เป็นเป็ดลอยในอ่างต่อไปนะ ผมแช่พอแล้วล่ะ” ผมยิ้มนิดๆ พร้อมกับเอ่ยบอกเขาด้วยสีหน้าไร้เดียงสา พี่เฮดีสอึ้งนั่งนิ่งไปเพราะไม่คาดคิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ ผมคว้าผ้าเช็ดตัวห่มร่าง หันมาโบกมือให้กับเขาแล้วรีบเดินฉับๆ จะออกไปจากห้องน้ำโดยด่วน พี่เฮดีสมองตามด้วยสายตาเจ็บใจมาก เขาทำเสียงขึ้นจมูก ส่งสายตามาเหมือนจะบอกผมว่า จะเอางั้นเหรอ ไม่ครับ ไม่เอาอะไรทั้งหมด
“ปิด”
ปัง! ประตูห้องน้ำปิดลงก่อนที่ผมจะได้จรลีออกไป ผมเกือบจะกรีดร้องออกมา พยายามดึงให้มันเปิด ยิ่งได้ยินเสียงอีกฝ่ายลุกขึ้นจากอ่างแล้วก้าวเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ ผมก็กรีดร้องในใจทันที แว๊กกกกกก! จู่ๆ ก็เข้าธีมหนังสยองขวัญไปได้ยังไงกันล่ะเนี่ยยยย!? เปิดน่าาาาา เปิดให้ผมเถอะ ขอร้องงงง! เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาประชิดแผ่นหลังของผมเรื่อยๆ จนกระทั่งลำคอที่เปียกชื้นของผมสัมผัสลมหายใจอุ่นจนร้อน ทั้งตัวของผมขนลุกซู่ด้วยความหวาดหวั่น
“บ๊ายบายงั้นเหรอ หึๆ” เสียงกระซิบของจ้าวนรกดังข้างหูของผม มันหลอนได้ใจ นี่มันหนังสยองขวัญหรือไงงงง!?
อ๊ากกกกกกก ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วววววว!
พี่เฮดีสสอดแขนโอบรอบเอวของผมแล้วดึงเข้าไปกอดรัดแน่นแบบจงใจ รู้โชคชะตาในอนาคตของตัวเองก็แทบอยากจะร้องไห้ ตัวอ่อนปวกเปียกยอมแต่โดยดีตั้งแต่เริ่มแรก เพราะถ้ายังขัดขืนเชื่อสิว่าจ้าวนรกจะต้ององค์ลงมากกว่านี้แน่ และบทลงโทษของผมยืดเวลาออกไปอีกนานแสนนาน ถ้าเป็นอย่างนั้นผมขอโยนศักดิ์ศรีบ้าบอเหล่านั้นไปไกลๆ แล้วยอมทำตัวเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายจะดีกว่า เผื่อพี่แกจะได้สงสารเวทนากันบ้าง พี่เฮดีสจับปลายคางของผมหันไปรับการบดจูบอันหนักหน่วง
“อืม...อือ...อา...”
มือของเขาลูบไล้ไปตามร่างเปลือยเปล่าที่ฉ่ำน้ำของผม ผ้าเช็ดตัวที่ห่มบนตัวของผมหล่นลงพื้น แผ่นหลังแนบชิดหน้าอกแน่นเสียดสีแผ่วเบา ริมฝีปากผมผละจากมา เริ่มเปล่งเสียงครางเบากับสัมผัสเล้าโลมสำรวจตรวจตราทุกส่วนของร่างกายของผม ลิ้นเปียกชื้นตวัดหยอกใบหูของผมพร้อมกับขบเบาๆ ลงติ่งนุ่มนิ่ม ความวาบหวามค่อยๆ ถูกจุดอย่างช้าๆ ผมแทบจะทนไม่ไหวเมื่อถูกสัมผัสเร้าจากเบื้องหน้าอันอ่อนไหว คลื่นอารมณ์พัดกระเพื่อมรุนแรง เสียงลมหายใจแรงขึ้น อุณหภูมิในตัวสูงขึ้น
ร่างกายของเราเคลื่อนไหวตามแรงขับเคลื่อนจากส่วนลึก รู้สึกตัวอีกทีก็เป็นตอนที่ผมกำลังจูบนัวเนียเบียดร่างกายเข้าหาเขา รับแรงกระแทกหนักเน้นครั้งแล้วครั้งเล่าแทบคลั่งบนเตียงกว้าง เสียงร้องครางขาดห้วง ผิวแดงระเรื่อและร้อนผ่าว หยาดเหงื่อไหลตามผิวกายที่เสียดสีแนบชิด อารมณ์ไฟรักแสนร้อนแรงคุโชนอยู่เนิ่นนานกว่าจะมอดไหม้ก็เกือบเช้า ผมเหนื่อยล้าแทบขาดใจแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันเป็นการขาดใจที่สุขสุดๆ นี่เขาเป็นคนบาดเจ็บหนักประเภทไหนกันวะ? คึกจัดเกินไปแล้ว
พี่เฮดีสจูบผมรุนแรง ลิ้นอ่อนนุ่มตวัดเกี่ยวรัดดูดดึงช่ำชองเสียจนผมแทบสำลัก เนิ่นนานจึงถอยออกไป ผมถอนหายใจหอบทันที จูบที่ลึกซึ้งรุนแรงแต่ทว่าก็ไม่บ้าเถื่อน เฮ้อ ผมเนี่ยหลงหัวปักหัวป้ำ พี่เฮดีสนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆ ผม นิ่งเงียบเหมือนหลับไปแล้ว ผมพลิกตัวตะแคงมองด้านข้างหน้าของเขา ก่อนจะถอนหายใจ บ้าชะมัด ผมชอบผู้ชายคนนี้จังเลย นี่มันบ้าชัดๆ! เอาล่ะ แม้ว่าเด็กแฝดพวกนั้นจะเป็นลูกของพี่เฮดีสจริงหรือเป็นลูกของใครก็ช่าง มันก็ไม่ผลต่อความรู้สึกของผม ยังไงผมก็ชอบเขามากๆ อยู่ดี ดีซะอีก! ไม่ต้องคลอดก็มีลูกเป็นตัวเป็นตนตั้งสองแล้ว อีกอย่างนี่อาจจะเป็นเรื่องโกหกที่เฮเคตหลอกให้มันคิดมากระแวงพี่เฮดีสก็ได้
“ผมรักพี่นะ”
“อืม” พี่เฮดีสลืมตาขึ้นแล้วทำเสียงรับในลำคอ เขากระตุกปากนิดๆ เหมือนแอบยิ้มไม่ให้ผมเห็น แต่นั่นแหละมันไม่มีทางรอดพ้นสายตาอันแหลมคมของผมไปได้หรอก เลเวลการจับตามองสีหน้าของพี่เฮดีสนั้นผมถือว่าสูงมากนะ พวกเราไม่พูดอะไรกันอีก นอนข้างๆ กันไปอย่างนั้นจนกระทั่งหลับไปด้วยกัน
ตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์วุ่นวายครั้งนั้น คฤหาสน์ของครอบครัวก็อดไลค์เนสก็กลับเข้าสู่ความปกติสุขอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดเรื่องแย่ๆ ขึ้น ส่วนเรื่องของเฮเคตนั้นเงียบมาก พี่เฮดีสเองก็ไม่พูดถึงเลย อีกอย่างที่คฤหาสน์มีแขกมากหน้าหลายตา ผมไม่รู้จักพวกเขาแต่เดาว่าอาจจะเป็นคนในตระกูลก็อดไลค์เนสเพราะได้ยินพูดเกี่ยวกับลูซิฟ เอ้อ ผมถามพี่เฮดีสเรื่องนี้แล้ว เขาเล่าให้ฟังว่า...ลูซิฟหรือลูซิเฟอร์ที่ว่านั้นเป็นอาชญากรที่มีค่าหัวมากที่สุดในโลกของผู้มีพลังพิเศษ ลูซิฟที่ว่านั้นเก่งมหาเก่งเป็นบุคคลอันตรายสุดๆ และเขายังเป็นหัวหน้ากลุ่มเดวิลที่รวบรวมเหล่าผู้มีพลังพิเศษที่เกลียดชังมนุษย์ มีอุดมการณ์หนึ่งเดียวคือการครองโลก อยู่เหนือเหล่ามนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีพลัง เอ่อ...ฟังคล้ายหนังแอ็กชั่นทั่วไปมากใช่ไหมล่ะครับ ก็ประมาณตัวร้ายในหนังนั่นแหละ
เรื่องมันยาวมากผมใช้เวลาฟังตั้งวันหนึ่ง และอีกหลายวันในการทำความเข้าใจ ซึ่งผมเองก็มีขีดจำกัดในการรับฟังเรื่องเหลือเชื่อพรรค์นี้ โอ๊ยยยย! นี่มันยังใช่โลกของเราอยู่หรือเปล่า พวกเขาอยู่ในโลกเดียวกันกับผมหรือเปล่าเนี่ย!? สรุปง่ายๆ ล่ะกัน เฮเคตและแก้วตาเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มเดวิลทำให้คนในตระกูลก็อดไลค์เนสตื่นตัวกับปัญหานี้ ไม่ใช่เพราะว่าคนในตระกูลเข้าร่วมกับอาชญากรหรอกนะครับ พี่เฮดีสบอกว่าคนตระกูลก็อดไลค์เนสที่เข้ากลุ่มเดวิลก็มีเยอะเหมือนกัน แต่ที่พวกเขากังวลก็คือลูซิฟจะวางแผนทำชั่วโดยใช้เรื่องนี้เป็นตัวจุดเพลิง ฝ่ายก็อดจึงหาทางดับไฟตั้งแต่ต้นลมก่อนที่มันจะลุกลามไปมากกว่านี้
และคนที่ต่อกรกับลูซิฟคนนั้นได้มีแค่... พี่โพไซดอนที่หนีเที่ยวคนนั้นนั่นแหละ! ที่วุ่นวายกันขนาดนี้ก็เพราะตามหาตัวพ่อหมีที่ชิ่งหนีเที่ยว ซึ่งไม่มีใครรู้เลยว่าเขาหายไปไหน แต่หลายวันต่อมาก็มีจดหมายน้อยของพี่โพไซดอนจ่าหน้าซองถึงพี่ซูส เขียนไว้สั้นๆ ว่า... ไม่ต้องตามหา ทุกอย่างเรียบร้อยดี ทุกคนถึงหยุดวิ่งเต้นและกลับเข้าสู่สภาพปกติ ปัญหานี้จบลงไปแล้วแต่ยังเหลือปัญหาของผม ตอนแรกก็กะจะเล่าให้พี่เฮดีสฟังแต่... ผมก็ไม่กล้า เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะบรรยากาศครอบครัวของพี่เฮดีสกับครอบครัวพี่น้องของอัญดามันดีมากๆ เลยน่ะสิ! ถ้าผมพูดออกไปมีหวังถูกมองว่าเป็นคนขี้อิจฉาแหงแซะ
ตั้งแต่วันนั้น อัษฎากับพี่เฮดีสเหมือนจะเคลียร์ปัญหาในอดีตกันเรียบร้อยแล้ว ทุกคนเข้ากันเป็นอย่างดี บรรยากาศมันดีมากเสียจนผมคิดว่าเจ้าเฮเคตมันบลั๊ฟผมก่อนตายหรือเปล่า!? แถมอัญดาคนนั้นก็ถูกคุณแม่ของพี่เฮดีสดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ดีกว่าผมอีก ไม่รู้คิดไปคนเดียวหรือเปล่าว่าตัวเองถูกแม่ของพี่เฮดีสเย็นชาใส่ บางทีผมอาจจะคิดไปเองนั่นแหละ อัญดาคนนั้นก็น่าสงสารจริงๆ เธอไม่ค่อยปกติทั้งที่อายุยังน้อยแท้ๆ แม่ของพี่เฮดีสจะสงสารก็ไม่แปลก แถมหลานชายคนโปรดก็ยังเป็นลูกของเธอด้วยนี่น่า
ผมกลับมาอยู่ที่บ้านและไปเรียนได้เป็นปกติแล้ว แม้จะระแวดอยู่บ้างแต่ผมก็พยายามจะก้าวเดินต่อไป พวกเพื่อนๆ ก็ดีกับผมมาก พวกนั้นรู้แค่ว่าผมป่วยหนัก ไม่รู้อะไรมากไปกว่านี้ แม้จะอยู่ที่บ้านคนเดียวแต่ผมก็ยังมีเพื่อนบ้านอย่างพี่ยูที่คอยเฝ้าดูอย่างเป็นห่วง และที่สำคัญผมมีเทพธิดาสีซีดลอยตามไปมาอยู่ตลอด ผมเริ่มชินกับการเห็นลินเช่ย์อยู่ด้วยทุกที่ทุกเวลาแล้วล่ะ อย่างน้อยก็รู้สึกอุ่นใจไม่น้อยตอนที่ไม่มีพี่เฮดีสอยู่ อ้อ อีกเรื่องที่กระจ่างแล้วคือนามสกุลเก่าของแม่ ผมแทบจะไม่เชื่อเมื่อพ่อบอกว่านามสกุลเก่าของแม่คือ... ภฤตย์ปรเมษฐ์! แต่ยืนยันได้ว่าแม่ของผมเป็นคนธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้นจริงๆ พอไปถามมอตโตเจ้านั้นก็บอกว่ารู้นานแล้ว อะไรกันเนี่ยยยย ตกลงผมเป็นญาติกับเจ้ามอตโตงั้นเหรอ? งั้นก็เป็นญาติกับพี่เฮดีสด้วยน่ะสิ บ้าไปแล้ว!
หลังจากที่ไม่ได้เจอพี่เฮดีสมาช่วงหนึ่ง เขาก็มาหาผมและพาไปที่คฤหาสน์ด้วย เหมือนว่าคู่แฝดจะร่ำร้องอยากเจอผมจนอดข้าวประท้วง ไม่รู้ทำไมเจ้าแฝดคู่นี้ถึงได้ยึดติดกับผมนักนะ ทั้งที่แม่ของตัวเองก็อยู่ใกล้ๆ แท้ๆ วันนี้ที่คฤหาสน์ก็อดไลค์เนสมีปาร์ตี้เนื้อย่างกันครับ โดยมีแม่งานเป็นคุณแม่ของพี่เฮดีสที่นึกอยากจะให้ทุกๆ คนฉลองด้วยกันหลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์เลวร้ายมา ดังนั้นครอบครัวก็อดไลค์เนสจึงอยู่กันเกือบครบ ยกเว้นแค่พี่โพไซดอนที่หายตัวเข้ากลีบเมฆ พี่เฮดีสเคยพูดไว้ว่าพี่โพไซดอนอาจจะหาที่สงบๆ เพื่อคุยกับพ่อของเขาก็ได้ พ่อที่ว่านี่เป็นพ่อแท้ๆ ของพี่โพไซดอน ไม่ใช่คุณป๋านะครับ
“ดูเหมือนว่าเฮเคตจะตายไปแล้วจริงๆ ส่วนแก้วตาคนนั้นเรายังตามหาไม่เจอ” พี่เฮดีสเอ่ยบอกผมเบาๆ ขณะที่นั่งจิบเบียร์
“ตราบใดที่ยังหาที่อยู่ของแก้วตาคนนั้นไม่เจอ นายก็ต้องระวังตัว เข้าใจไหม?”
“รู้แล้วล่ะครับ เอ่อ...พี่เฮดีส” ผมลังเลใจที่จะเอ่ยเรื่องนี้กับพี่เฮดีสดีไหม พี่เฮดีสเลิกคิ้วรอรับฟัง ผมก็กลืนน้ำลายแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงลำบากใจ “ช่วยพูดกับลินเช่ย์หน่อยได้ไหมครับ ว่าตอนผมเข้าห้องน้ำเนี่ยไม่ต้องตามเข้ามา เฝ้าอยู่ข้างนอกก็ได้”
“ว่าไงนะ!?” พี่เฮดีสอุทานเสียงดังลั่น สีหน้าคาดไม่ถึง ผมเองก็อายนะครับที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ลินเช่ย์เล่นตามติดผมแบบไม่ยอมให้คลาดจากสายตาแม้แต่วินาทีเดียวเลย ที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลยงั้นเหรอ นี่ผมมีคนถ้ำมองมาตั้งเนิ่นนานแล้วใช่ไหม!?
“ลินเช่ย์!” พี่เฮดีสผุดลุกขึ้นแล้วกระดิกนิ้วเรียกลินเช่ย์ออกไปเคลียร์ตัวต่อตัว ลินเช่ย์ทำหน้านิ่งลอยตามไปด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความฮึกเหิม พี่เฮดีสก็ตีหน้าจริงจังอย่างเป็นที่สุด เอ่อ...ค่อยๆ พูดกันนะครับ อย่าให้มีเลือดตกยางออกกันล่ะ
ผมก้มหน้าหยิบขนมตรงหน้ากินพร้อมกับมองสำรวจไปรอบตัว ครอบครัวของพี่ซูสอยู่ไม่ห่างครบองค์ประกอบ มองไปอีกกลุ่มที่อยู่ใกล้เตาย่างเนื้อซึ่งประกอบไปด้วยแม่ของพี่เฮดีส อัญดา อัษฎาและคู่แฝด คู่แฝดกำลังเล่นกับอัษฎา มองเผินๆ อัญดาเหมือนคนปกติที่ทำตัวเป็นเด็กเล็ก ทุกคนกำลังสนุกเหลือแค่ผมที่รู้สึกว้าเหว่มาก ให้ตายเถอะ
หลังจากเนื้อย่างสุกจนส่งกลิ่นหอมกรุ่นไปทั่ว เนื้อที่ย่างสุกแล้วก็ถูกแจกจ่ายให้ทุกๆ คนทานอย่างเอร็ดอร่อย พี่เฮดีสกับลินเช่ย์ไม่พลาดกลับมาจากการเจรจาตกลงที่ยังไม่ลงตัว แต่เรื่องกินเข้ามาคั่นซะก่อน คุณแม่ของพี่เฮดีสเดินมาส่งจานให้ด้วยตัวเอง ก่อนเดินจากไปก็มองผมด้วยสายตาเย็นเยียบ ผมนี่สะอึกเลย ให้ตายเถอะ รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก ผมนั่งหงอยคอตกจนพี่เฮดีสทัก
“เป็นอะไร?”
“เปล่าครับ” ผมยิ้มให้กับเขาแล้วหยิบเนื้อย่างที่ส่งกลิ่นยั่วเย้าชวนน้ำลายไหลเข้าปาก พอเคี้ยวแล้วรู้สึกมีความสุขสุดๆ แอร๊ยยยยยย มันอร่อยมากเลยล่ะ พวกเรานั่งกินไปหลายชิ้นอย่างเพลิดเพลิน ลินเช่ย์กับพี่เฮดีสแย่งชิงเนื้อจากโต๊ะอื่นๆ อย่างดุเดือด ส่วนผมที่อยู่นอกวงได้ส่วนแบ่งจากทั้งสอง ไม่ต้องแย่งเนื้อกับใครอย่างเหนื่อย เผลอๆ ผมได้ส่วนแบ่งเยอะสุด
ตุบ!
ผมหันไปมองอัญดาที่จู่ๆ ก็ล้มลงไป ตามด้วยอัษฎาแล้วคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ร่วงไปล้มทีละคนๆ เหมือนเป็นโรคติดต่อ พี่เฮดีสผุดลุกขึ้นอย่างตกใจ ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน โอ๊ะ อะไรเนี่ย ทำไมจู่ๆ ภาพตรงหน้ามันถึงหมุนติ้วแบบนี้ ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ทรงตัวไม่ได้ ภายในหัวหมุนเหวี่ยงไปมา ผมพยายามสะบัดหน้า ลินเช่ย์ล้มฟุบหน้าลงกับโต๊ะ พี่เฮดีสเข้ามารับตัวผมที่ล้มอ่อนปวกเปียกแล้วหันไปมองรอบๆ ตัวแล้วขมวดคิ้ว ทำหน้าน่ากลัวมาก
“แก้วตาาาาาาา!!!”
ก่อนที่ผมจะหมดสติไปก็ได้ยินเสียงคำรามเดือดดาลของพี่เฮดีสดังก้องหู
.........รีต่อไป :L2:
-
ไม่รู้ว่าผมสลบไปนานเท่าไร แต่พอรู้สึกตัวทุกอย่างก็เงียบไปหมด ผมกะพริบตาแล้วปรือตามองไปรอบๆ ตัว ที่นี้ก็ยังเป็นข้างนอกคฤหาสน์ก็อดไลค์เนส บริเวณที่พวกเรากำลังกินเนื้อย่างกันที่เดิม รอบๆ บริเวณคนอื่นๆ นอนสลบเกลื่อนกลาดที่ตำแหน่งเดิม ผมไม่เห็นพี่เฮดีสเลย อ๊ะ...ผมถูกมัดอย่างนั้นเหรอ ขยับตัวไม่ได้เลย ให้ตายเถอะ
“เมื่อไรจะได้เวลาสักที?”
ผมชะงักเอียงหูฟังใครบางคนที่กำลังโต้ตอบกันไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมนัก
“วิชาย้ายวิญญาณมันยุ่งยากซับซ้อนมาก รูปร่างหน้าตาคล้ายกัน มีสายเลือดเดียวกัน และต้องถึงเวลาฤกษ์ยามที่ดีอีกด้วย”
“ฉันไม่มีเวลามาก ไม่อย่างนั้นคนอื่นๆ จะจับสังเกตได้”
“จะช้าหรือเร็วก็เหมือนเดิม ต้องรอให้ถึงเวลา แล้วหล่อนแน่ใจหรือว่าเด็กนั้นมีสายเลือดเดียวกันกับหล่อนจริงๆ?”
“แน่ใจสิ แม่ของมันเป็นญาติของฉัน ฉันเคยเห็นแม่ของมันครั้งหนึ่ง และได้สืบประวัติของมันมาแล้วด้วย ไม่มีพลาด”
ผมสงสัยว่าผู้หญิงสองคนนี้เป็นใคร ครุ่นคิดอยู่นานก็ตัดสินใจเสี่ยงตาย หมุนหน้าไปมอง ผมกะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ นั่นมันยัยป้าแก้วตาเล็บแดงนี่น่า! หรือว่าทั้งหมดนี่จะเป็นฝีมือของยัยแม่มดแก้วตากลับมาแก้แค้นให้ลูกชายสุดที่รัก? ผมเหลือบไปมองผู้หญิงอีกคนแล้วหัวใจเต้นรัว บ้าเอ๊ยยยย! นั่นมันยัยอัญดานี่น่า! แถมยังดูเหมือนคนสติปัญญาปกติ แล้วผมก็เห็นพี่เฮดีส เขาถูกยัยผู้หญิงคนนั้นกอดลูบๆ คลำๆ พร้อมกับยิ้ม ดูแล้วโรคจิตพิกล ส่วนยัยแก้วตาคนนั้นก็นั่งเอนจอยกับเนื้อย่างและไวน์
หรือว่าสองคนนี้ร่วมมือกัน!?
ผมรีบหลับตาลงทันทีที่แก้วตาหันมามองทางผม อย่านะ อย่าให้รู้ตัวเลย มองไปทางอื่นเดี๋ยวนี้เลยยัยป้าบ้า! หัวใจของผมเต้นรัวมาก กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าผมฟื้นแล้ว แก้วตาหันกลับไปพูดอะไรบางอย่างกับอัญดา ผมนี่ใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ โอ๊ยยยยย! จู่ๆ หนังหัวของผมก็เจ็บจี๊ดเพราะถูกกระชาก ผมลืมตาขึ้นเห็นอัญดาแสยะยิ้มน่ากลัวอยู่ตรงหน้า เผลอกลั้นหายใจแล้วเหลือบตาไปมองแก้วตาฉีกริมฝีปากที่แต้มด้วยลิปสติกสีแดงยิ้มเยาะเย้ยมาให้
บ้าเอ๊ยยยยย! ยัยแม่มดบ้า!!!
“เธอจะทำอะไร?” ผมเก๊กเสียงเข้มเต็มที่ ทั้งที่ในใจกลัวแทบตาย จ้องมองอัญดาอย่างดุดัน ยัยนั้นยิ้มตอบกลับไม่เกรงกลัวผมเลยสักนิด เออ มันก็ถูกล่ะนะ ใครมันจะกลัวผมวะ ให้ตายเถอะ อยากจะร้องไห้ ผมนิ่วหน้าเริ่มหงุดหงิดกับยัยบ้านี่ กระชากผมอยู่นั่นแหละ มันเจ็บนะโว้ย
“ก็ทำให้ฉันอยู่กับครอบครัวที่รักโดยไม่มีมารความสุขอย่างแกไงล่ะ”
จะบ้าาาาา นี่ผมไปเป็นมารความสุขของผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? อัญดาเบ้ปากแล้วตบหน้าผมแรงจนกลิ้งคลุกฝุ่น แม่งเอ๊ย ทำไมต้องมาถูกผู้หญิงรังแกด้วยวะ แถมยังขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ด้วย ยังไม่สะใจมากพอ อัญดาเดินตามมาบีบคอผมสุดแรง ผมเจ็บคอเหมือนมันจะแตกเป็นผุยผง เล็บแหลมๆ ของอัญดาแทบจะจิกลงไปในเนื้อ หน้าของผมเริ่มเปลี่ยนสี ตาพร่ามัว ตอนนั้นแก้วตาก็เอ่ยขัดขึ้นมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“วิชาย้ายวิญญาณเจ้าของร่างจะต้องมีชีวิตอยู่ ไม่อย่างนั้นจะไม่สำเร็จ”
อัญดาได้ยินก็ชะงักมือแล้วปล่อยคอของผมให้เป็นอิสระ ผมพยายามตะกีดตะกายตัวออกห่างจากยัยโรคจิตนี้แต่ก็ไม่ได้ผล ผมไอแค่กๆ สูดอากาศเข้าปอด หายใจหอบถี่ เหงื่อไหลพรากเต็มหน้า ผมหันไปมองแก้วตาแล้วพูดกับอีกฝ่าย
“เธอเป็นแม่ของเฮเคตไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำให้ลูกชายของเธอเป็นแบบนี้นะ!?”
“หึๆ พูดอะไรกับแม่ที่เพิ่งเสียลูกชายที่รักไปก็เปล่าประโยชน์ทั้งนั้นแหละ อีกอย่างที่เฮเคตตายก็เพราะแกต่างหาก! เพราะอยากจะช่วยแกจากฉันถึงได้ยอมเสี่ยงบุกมาพาตัวแกไป แต่ก็เพราะฉันอีกนั่นแหละเฮดีสได้รู้ตัวก่อน ไม่อย่างนั้นวันนั้นแกก็ถูกพาตัวไปได้แล้ว มันคิดจะขัดขวางแผนการของฉัน สมควรตายแล้ว เจ้าโง่นั้น!” อัญดาหัวเราะเสียงแหลม กรีดสายตามองแก้วตาที่นั่งจิบไวน์ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจมองมาทางนี้ อัญดากระซิบเอ่ยเสียงเบาที่ได้ยินแค่สองคน ผมทำหน้าไม่เข้าใจ เฮเคตน่ะเหรอจะช่วยผม? ทำไมเขาต้องช่วยผมด้วยล่ะ?
“ทำไมเขาต้องเสี่ยงเพื่อช่วยฉันด้วย?”
“เหอะ ก็เพราะมันรักแกไงล่ะ เจ้าหมอนั่นก็เป็นแบบนั้นแหละ รักจนเสียสติ ทำให้ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนตอนที่มันยังรักฉันอยู่ ฉันให้ทำอะไรก็ทำ เอาลูกขู่นิดขู่หน่อยก็ยอมเชื่อไปหมด ช่างเป็นผู้ชายที่โง่ดีจริงๆ!” อัญดาพูดไปทำหน้าบิดเบี้ยวไปจนน่าเกลียดน่ากลัว เฮเคตคนนั้นน่ะเหรอ? ทำไมกันล่ะ!? ผมอึ้งอยู่นาน คิดย้อนไปครั้งสุดท้ายที่เจอเขาแล้วหายใจวาบ หรือเพราะแบบนี้เขาถึงได้มาหาผมเพื่อล่ำลาอย่างนั้นเหรอ ผมอ้าปากไม่อยากจะเชื่อ หันไปจ้องอัญดาแล้วถาม
“เธอให้เขาทำอะไร?”
“หึ! ทำอะไรน่ะเหรอ เยอะแยะเชียวล่ะ อ๊ะ จริงสิ อย่างเช่น... ข่มขืนใครสักคน วันนั้นฉันสะใจที่สุดในชีวิตเลยล่ะ” ผมตัวแข็งทื่อ เบิกตามองหล่อนกว้าง อะ...อะไรนะ!? ข่มขืนงั้นเหรอ!? อัญดาเห็นผมตกใจก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับเสียสติไปแล้ว “หน้าเหมือนเฮดีสก็จริงแต่ก็ไม่ใช่เฮดีสที่ฉันรัก เหอะ ลูกของเจ้านั้นก็เกะกะสายตา โกหกมันไปว่าไม่ใช่ลูกของมัน เจ้านั้นก็คลั่งแทบจะฆ่าลูกแท้ๆ ของตัวเอง เสียดายที่มันฆ่าไม่ลง ไม่อย่างนั้นมารหัวขนพวกนี้ก็ไม่มีให้เกะกะสายตา”
“เธอมันบ้าไปแล้ว!” ผมตะโกนด่าผู้หญิงตรงหน้าอย่างโกรธแค้น ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ชั่วร้ายแบบนี้!? โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว โชคดีที่พี่เฮดีสไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าพี่เฮดีสอาจจะกลายเป็นแบบเฮเคตไปก็ได้ อัญดาไม่สนใจ กระชากผมให้ลุกขึ้น มันเจ็บหนังหัวจนน้ำตาไหลพราก
“ตอนแรกฉันก็ว่าจะให้แกอยู่ในร่างของฉัน แต่ว่าฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ อย่าห่วงเลยฉันน่ะศึกษาพฤติกรรมของแกมานานเพื่อการนี้โดยเฉพาะรับรองเนียน เฮดีสไม่มีวันจับได้แน่ ฉันจะดูแลเฮดีสกับเด็กๆ แทนเอง ส่วนแกก็หายไปซะเถอะ”
อัญดาหันไปมองแก้วตาที่ลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาด้วยสายตากระหยิ่มยิ้มย่อง
“เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย”
“หยุดนะ! ยังไงพี่เฮดีสก็ไม่รักคนเสียสติอย่างเธอหรอก ปล่อยฉัน!” ผมพยายามดิ้นรนจากอัญดา โอ๊ย เรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมดกัน แค่แรงของผู้หญิงคนหนึ่งทำไมผมถึงสู้ไม่ได้ ผมมองแก้วตาที่มาหยุดยืนตรงหน้าแล้วใจหาย ไม่! ไม่! ไม่นะ! จะย้ายวิญญาณผมกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้นะ ผมขอร้องแก้วตาทางสายตา วิงวอนอีกฝ่ายไม่ให้ทำแต่คนๆ นั้นก็ไม่สนใจเลย วางมือบนหัวผมกับอัญดาแล้วขยับปากท่องอะไรบางอย่าง ผมพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่ได้ผลเหมือนเดิม
ในหัวของผมมีเสียงแก้วตาที่ท่องคาถาดังวนไปมา ภาพตรงหน้าของผมค่อยๆ เลือนหายจนมืดมิด แสงสว่างวูบเข้าดวงตาอีกครั้งก็เมื่อตอนที่มือที่วางไว้บนหัวของผมหายไป ผมเวียนหัวจนอยากจะอาเจียน กระพือเปลือกตา มองไปตรงหน้าแล้วชะงักค้าง เบิกตามองใบหน้าของตัวเองฉีกยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า ผมตัวชาวูบ กรีดร้องลั่นด้วยความตกใจกลัว
ไม่นะ ไม่จริง ม่ายยยยยยยยยยย!!!
TBC.
ตอนนี้ตัวหนังสือโคตรเยอะเลย มีแต่อธิบาย บลาๆๆๆๆ เต็มไปหมด
นี่พยายามตัดออกไปตั้งหลายส่วนแล้วนะ พยายามไม่ให้มันเยอะเกิน
เอิ่กแล้วตอนนี้เนรัญก็ต้องต่อสู้อยู่กับสองหญิงแกร่ง นางจะเหลืออะไร
ไม่มีใครช่วยเหลือ ทุกคนแม่งโดนยาสลบหมด ลินเช่ย์ก็ไม่มี เนรัญจะทำยังไง?
เนรัญจะเป็นอย่างไรเมื่อถูกสลับวิญญาณไปเรียบร้อยแล้ว!? ติดตามตอนต่อไปจ้า
-
ม่ายน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
สรุปว่านี่คืือนิยายดราม่า รันทด นายเอกต้องถึกและทนมากแน่ๆ นึกว่าจะรอดไปซักพักหวังว่าคนแต่งจะไม่ีมีดร่าม่ามากไปกว่านี้นะค่ะ
-
เฮดีสตื่นขึ้นมาจัดการนังสองคนนี้ แล้วก็ได้เนเน่ร่างผู้หญิงไปครอง //โดนตบ
พี่โพซเหมือนจะรู้จักลูซิฟ หรือว่าลูซิฟเป็นพ่อที่แท้จริงของพี่โพซ
ยังดีที่เป็นฝีมือแก้วตา ถ้าตื่นมาเป็นดวงใจนี่จะอึ้งมากกกกก
-
ว็อททททททททท :m31: :m31:
ใครก็ได้ช่วยที ไม่นะๆๆๆ :ling3:
-
นี่มันอะไรเนี่ยยยยยย
-
:z3: เฮ้ยยยยยยยยย นังอัญดาแกร้ายมาก :serius2: สงสารเฮเคตจัง พี่เฮดีสสสสสสส :m31:ตื่นบัดเด๋วนี้ :m31:
น้องเนเน่อย่าเป้นไรนะ :z3: มันค้างงงงงงง
-
เนรัญญญญญญญญญญญญญญญ
:katai1: :katai1: :katai1:
เฮดีสหายไปไหนนนนนนนนน
-
ว่าแล้วว่ามันต้องมีเรื่องงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อยากจะจับยัยสองคนนั้นมาสับๆๆๆๆ บังอาจมารังแกเนเน่ของเค้าอ้ะ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดเนเน่!!!!
อย่าน้าาาา ใครก็ได้ช่วยเนเน่ที๊ :katai1:
ไม่ก็แสดงอธิฤทธิ์(?)ของนายเอกหน่อยยย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เนรัญญญญ :katai1: :katai1: :katai1:
-
What!!!!!!
-
ไม่นะ ใครก็ได้ช่วยเนรัญที T^T
เอาอัญดาไปไกลๆ
-
อะไรกันนนนนนน เนี่ยยยยยยย
-
เฮ้ยยยย ไม่เอาแบบนี้ ค้างอ่ะๆๆๆๆ ฮืออออ เฮเคตนายเป็นคนดี ฮือออออ เกลียดอิป้าสองคนนั้นอ่ะ ฮือออออ เนเน่
-
อะไรกันนเี่ยย :ling1:
-
ขอบคุณ :)
-
รัญอาจจะมีพลังแอบ
แฝงก็ได้ ยัยปีศาจ
2 คนนั้น รัญสู้ ๆ :a2:
-
:katai1: ลุ้นนนนนนนนน อดีตนี่กระเทือนตับไตมากกกกกกกกก.รุ้สึกสงสารเฮเคตเลยทีเดียว ชะนีนี่เป็นเพศที่น่ากลัว :hao5:
-
:เฮ้อ:
-
:hao5: เนเน่ จะรอดมั้ย ไม่เอาร่างหญิงนะ ไม่ชอบ อร๊ายยยยยยยยยย :ling1:
-
ค้างงงง :katai1:
-
เอาและ
งานเข้าเนเน่อย่างจริงจัง
แล้วทีนี้จะทำยังไงกันต่อล่ะเนี่ยยยยย
อยากอ่านต่อแล้ว
รีบๆมาต่อนะคะพี่ปอยยยย
-
เอิ่มมมม - -
-
อัญดานี่เป็นลูกยัยแก้วตารึเปล่า ท่าทางเลวเหมือนกัน
-
เกลียดผู้หญิงงงงงง เอาร่างผู้หญิงออกไปไม่เอา!!!!!!!!!!!!!
-
หือออออ สลับร่างกันก้มานะคะ เนเน่สู้ๆน้ะ
-
อ่า... ขออึ้งแปร๊บ :mew5:
-
น้องเน่ของปร้าาาาาาาาาา
-
เน่หนูต้องถึก ต้องทน ต้องสู้เขานะ
~ขออย่ายอมแพ้..อย่าอ่อนแอแม้ยามแพ้พ่าย~
เฮดิสอย่าโง่ให้แรดหลอกได้ล่ะ
แม้ว่าแรดตัวนั้นจะมีหนังหน้าของเน่ก็ตาม
-
จงอย่าท้อเว้ยเน่ ยังไงพี่เฮดีสแก ก้ต้องรู้ แม้ตัวจะเป็นเนรัญ แต่ใจจริงๆนั้นไม่ใช่ ไม่มีใค่โง่มองคนที่รักสุดหัวใจผิดหรอก เค้าคงไม่โง่มองแค่เปลือกนอกหรอก ถ้าโง่ แม่จิฆ่าพี่เฮดีส -*-
-
o22 o22
ม่ายน้าาา
-
ส่วนตัวชอบนะคะ
นิยายแนวบรรยายแฟนตาซีแบบนี้
อาจจะมีเนื้อที่ต้องอธิบาย แต่ถ้าทำให้เนื้อหาเข้าใจมากขึ้นก็ดีนะคะ
-
สุดขั้ว 35
“ถึงเวลาตายของแกแล้ว”
เห็นหน้าตัวเองพูดแบบนี้แล้วมันสยองชวนขนหัวลุก มันสะเทือนใจมาก ในหัวขาวโพลนว่างเปล่าไปหมด บ้าเอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เฮงซวยบัดสบบบบ! ผมฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายขยับตัวไม่ได้ชิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว วิ่งได้ไม่เท่าไรก็หกล้มสะดุดชายกระโปรง เวรเอ๊ยยย! นี่คุณเธอตั้งใจใส่กระโปรงยาวลากพื้นแบบนี้มาใช่ไหม!? ผมจับชายกระโปรงแล้ววิ่งต่ออย่างยากลำบาก โธ่เอ๊ยยยย ผู้หญิงนี่สุดยอดจริงๆ นะ ใส่ส้นสูงเข้าไปได้ยังไงทั้งวัน ผมเนี่ยแค่ใส่วิ่งแป๊บๆ ก็เจ็บเท้าหมดแล้ว ปัดโธ่เว้ย! ก่อนที่จะล้มปากแตกเพราะส้นสูง ผมก็จัดการถอนมันออกแล้วเหวี่ยงทิ้งไป ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีร่างของตัวเอง ผมหันกลับไปมองเห็นอีกฝ่ายเริ่มลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสาย แสยะยิ้มตามมา ผมรีบวิ่งไม่คิดชีวิตกันเลยทีเดียว
“จะหนีไปไหน!?”
ได้ยินเสียงของตัวเองตะโกนไล่หลังมาอย่างเหี้ยมเกรียมแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมกลัวจนแข้งขาสั่น สยดสยองเกินไปแล้ว! ผมรับไม่ได้! ไม่เคยคิดฝันเลยว่าวันหนึ่งผมจะถูกตัวเองไล่ล่าแบบนี้ ผมกัดฟันวิ่งๆ พอคิดว่าหนีมาไกลมากแล้วก็หันกลับไปมองด้านหลัง แทบจะหัวใจวายตาย ณ ตรงนี้ ทำไมกันล่ะ ยัยอัญดาถึงได้มาอยู่ตรงนี้ ทั้งๆ ที่ผมวิ่งหนีแทบตายแล้วเนี่ยนะ โธ่โว้ย! ผมล้มตัวกลิ้งหนีเงื้อมมือของยัยผู้หญิงโรคจิตที่อยู่ในร่างของตัวเอง จะให้ผมสู้งั้นเหรอ? โธ่เอ๊ย! ผมจะเอาอะไรไปสู้วะ นี่ยังไม่นับว่านั่นเป็นร่างกายของผมอีกนะ ไม่ไหวหรอก ผมควรจะทำยังไงดีเนี่ย!?
“ทำไมต้องหนีด้วยล่ะครับ ตายเร็วๆ จะสบายกว่านะ” อัญดาในร่างของผมยิ้มนิดๆ ที่ดูยังไงก็โรคจิตเป็นบ้า เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เห็นใบหน้าตัวเองยิ้มแล้วพูดจิตๆ แบบนี้แล้วผมอยากจะร้องไห้ บ้าเอ๊ย นี่มันอะไรกัน!? ผมไม่เคยเป็นแบบนี้นะโว้ย ช่วยหยุดพฤติกรรมเสื่อมๆ นี้ได้ไหม!? อัญดากวักมือเรียกผมหยอยๆ บ้าน่ะสิ! ใครมันจะเข้าไปให้คุณหล่อนฆ่ากันล่ะ
“นี่ ถ้าไม่มาล่ะก็...ฉันจะฆ่าทุกคนที่อยู่ที่นี้ซะ”
“ธะ...เธอไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก!” ผมตอบกลับไปด้วยความตกใจ หวาดกลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะทำจริงๆ เพราะดูจากที่เธอหาญกล้าร่วมมือกับแก้วตาวางยาครอบครัวก็อดไลค์เนสเพื่อที่จะสลับร่างกับผมแล้วมันโคตรจะเป็นไปได้ที่เธอจะกล้าลงมือฆ่าใครสักคนขึ้นมาจริงๆ แต่ผมก็แข็งใจไม่ยอมเดินตามแผนการของอีกฝ่าย เค้นสมองคิดหาวิธียับยั้ง
“ถ้าเธอทำแบบนั้นล่ะก็จะต้องมีคนสงสัยแน่ๆ พี่เฮดีสจะต้องเอะใจ!”
“หือ งั้นเหรอ?” อัญดาเอ่ยรับด้วยใบหน้าไม่ไหวหวั่น เธอหัวเราะออกมาบ้าๆ แม่ง เห็นหน้าตัวเองหัวหน้าอยู่ตรงหน้าแบบนี้มันสยองจริงๆ! เข้าใจความรู้สึกของพี่เฮดีสเลยว่าตอนที่เจอกับฝาแฝดของตัวเองครั้งแรกมันเป็นยังไง ดีใจไม่ลงอย่างแน่นอน!
“เด็กเอ๋ยเด็กน้อย แกนี่มันใสซื่อจนน่าขำ ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันอยู่ในร่างของแก! เนรัญผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่มีทางจะฆ่าใครหรอก ต่างจากแกในตอนนี้ที่อยู่ในร่างของฉัน หึๆ ฉันจะฆ่าแล้วโยนความผิดให้แกทั้งหมดก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรนี่” อัญดาเอ่ยด้วยท่าทางเป็นต่อ ผมเนี่ยหัวใจเต้นรัว เหงื่อแตกพลั่กๆ ล้อเล่นหรือเปล่า!? นี่เธอคิดจะโยนความผิดให้กับผมที่อยู่ในร่างของเธองั้นเหรอ บ้าเอ๊ย! แบบนี้มันแย่ยิ่งกว่าถูกฆ่าซะอีก ไม่เอานะ ถ้าขืนทุกคนตื่นขึ้นมาแล้วมองผมด้วยสายตาที่แปลกไป ผมคงจะรับมันไม่ได้
ขณะที่ผมกำลังว้าวุ่นสับสน อัญดาก็หันมองหาใครบางคน เมื่อเห็นแล้วเธอก็เดินดุ่มเข้าไปหาแล้วกระชากร่างของใครคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่เบามือเลย ผมมองเธออย่างตกใจ อัญดาลากร่างของดวงใจแม่ของพี่เฮดีสขึ้นมาจากโต๊ะแล้วเหวี่ยงร่างบอบบางที่ดูอ่อนแอปวกเปียกลงพื้นใต้เท้าของหล่อน เธอก้มมองดวงใจพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น อัญดาเงยหน้าสบตากับผมแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย เธอเอ่ยถามผมอย่างมีเลศนัย
“เฮดีสรักแม่ของเขามากไหม?”
ผมยืนนิ่ง คำถามนี้ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบดีอยู่แก่ใจ เห็นภายนอกดูเย็นชาไม่สนใจอย่างพี่เฮดีสแต่จริงๆ แล้วเขารักแม่ของเขามากเลยนะ ผมยังกลัวว่าถ้าคุณดวงใจเธอเอ่ยปากให้พี่เฮดีสเลิกกับผมขึ้นมาเมื่อไร วันนั้นต่อให้ผมร้องไห้จะเป็นจะตายเขาจะยอมคบกับผมต่อหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย ผมถึงได้กลุ้มใจเมื่อเห็นท่าทางห่างเหินเย็นชาของเธอยังไงล่ะ ถ้าเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ พี่เฮดีสจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ ผมเองก็คงทำอะไรไม่ได้ ขอแค่แม่ของพี่เฮดีสไม่ถึงกับใจร้ายขนาดนั้นก็พอ ถึงเธอจะไม่ชอบผม ผมก็ไม่ว่าอะไร
“รู้อะไรไหม? ผู้หญิงคนนี้หล่อนเกลียดแก! ไม่เห็นเลยเหรอว่าหล่อนเย็นชากับแกขนาดนั้น ขนาดเฮดีสเองก็ยังรู้เลย อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ แกคงจะไม่ซื่อบื้อขนาดนี้มองไม่ออกหรอกมั้ง” อัญดามองผมอย่างเยาะเย้ย เธอเอ่ยเสียดแทงใจผมเต็มๆ ผมเงยหน้ามองเธอด้วยความไม่พอใจ ฉันรู้อยู่หรอก ไม่ได้ซื่อบื้อขนาดนั้น! อีกฝ่ายเล่นแสดงออกมาโต้งๆ ต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหนก็ต้องรับรู้อยู่นั่นล่ะ โธ่เอ๊ย ยิ่งมาได้ยินที่คนอื่นพูดตอกย้ำแบบนี้มันก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น
“ไม่สงสัยหน่อยเหรอว่าทำไมยัยแม่หน้าโง่นี่ถึงได้เกลียดแก?” อัญดายิ้มมุมปากพูดกระตุ้นให้ผมสงสัย เดิมทีผมเองก็อยากจะรู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่ผมเองก็คิดว่าไม่เคยทำอะไรให้ท่านขัดใจสักหน่อย แน่ล่ะ ผมไม่เคยจะได้คุยกับแม่ของพี่เฮดีสอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเลยนี่น่า อัญดาเห็นผมทำหน้าสงสัยเธอก็บอกเอาบุญ
“ก็แกทำให้ลูกชายของหล่อนต้องมาฆ่ากันเองแล้วอีกคนก็ตายนี่น่า ไม่แค่นั้นหรอกหล่อนน่ะหัวโบราณคร่ำครึจะตาย ลูกชายกลายเป็นพวกรักร่วมเพศก็คงรับไม่ได้นั่นแหละ น่าหัวร่อนะว่าไหม ไม่รู้ว่าพ่อของเฮดีสตาบอดเลือกยัยผู้หญิงคนนี้มาได้ยังไง ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลือกแก้วตายังดีกว่าซะอีก”
“หึ” คนที่ถูกพาดพิงทำเสียงขึ้นจมูกรับ ผมหันไปมองแก้วตาที่นั่งมองดูราวกับกำลังชมละครหลังข่าว ท่าทางไม่คิดจะยุ่งเกี่ยว ยกแก้วไวน์จิบเอ็นจอยอย่างที่สุด เธอเห็นผมมองอยู่ก็ยิ้มรับนิดๆ แต่มันดูน่ากลัวเป็นบ้า ผมส่ายหน้าในใจทันที คิดว่าคุณป๋าคิดถูกแล้วล่ะที่เลือกคุณดวงใจแทนที่จะเลือกแก้วตาคนนี้ ไม่อยากจะคิดภาพที่พี่เฮดีสถูกผู้หญิงคนนี้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิดจะมีนิสัยบ้าคลั่งขนาดไหน
“แล้วดูนี่สิเนรัญ ที่ทุกคนสลบไปได้แบบนี้คิดว่าเป็นเพราะฝีมือของใครกันล่ะ ฉันเหรอ? ไม่มีทางหรอก แก้วตางั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้! คนพวกนี้ระแวดคนนอกจะตายแต่กับคนในด้วยกันกับไม่เฉลียวใจซะนี่”
ผมกวาดสายตามองทุกคนที่นอนสลบไสลไม่มีทีท่าจะฟื้นแล้วเงยหน้ามองอัญดาที่หัวเราะชอบใจ คำถามของเธอชี้บอกชัดเจนว่าคนที่เป็นต้นเหตุทำให้ทุกคนมีสภาพแบบนี้ก็คือ...ดวงใจ แม่ของพี่เฮดีส!
“ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้ คุณดวงใจเธอจะวางยาสลบทุกคนทำไม?”
“ก็ยัยนี่มันโง่น่ะสิ!” แก้วตาเป็นคนตอบ น้ำเสียงแอบซ่อนความเกลียดชังไว้ไม่มิด เธอถลึงตาใส่น้องสาวที่นอนอยู่ใต้เท้าของอัญดา ผมส่ายหน้าไม่ยอมเชื่ออยู่ดี ผมไม่เชื่อว่าคุณดวงใจจะร่วมมือกับสองคนนี้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่แม่ของพี่เฮดีสจะวางยาทุกคนแบบนี้ นอกเสียจากเธอถูกหลอกให้ทำ และผมมั่นใจว่าต้องแบบเพราะยัยอัญดาไปเป่าหูอะไรไว้แน่ๆ ผมจ้องอัญดาด้วยสายตาแข็งกร้าว
“เธอใช่ไหมที่หลอกแม่ของพี่เฮดีสให้ทำแบบนี้”
“อ๊ะ ไม่น่าเชื่อว่าแกจะฉลาดเหมือนกัน”
หมายความว่ายังไงวะ นี่หลอกด่ากันใช่ไหม!? ฉันน่ะฉลาดกว่าหนังหน้าซื่อบื้อของตัวเองนะจะบอกให้ ผมแทบคิ้วกระตุกที่ถูกประเมินว่าเป็นตัวละครเลเวลต่ำเตี้ย อัญดาเบ้ปากแล้วใช้เท้าเตะร่างของแม่พี่เฮดีสเบาๆ ก่อนจะกล่าวว่า “ยัยโง่นี่ไม่ได้ใจดีมุ้งมิ้งอย่างที่แสดงออกนักหรอก ออกจะใจเหี้ยมพอๆ กับพี่สาวตัวเองด้วยซ้ำ” อัญดาเหลือบสายตาไปมองแก้วตาเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อันที่จริงเธอวางแผนฆ่าแกคนเดียวต่างหากล่ะเนรัญ”
“!!!!?” ผมตกใจ อ้าปากเหวอค้างอยู่เป็นนาที ไม่จริงน่า! เป็นไปไม่ได้หรอก ทำไมกัน!? ผมขมวดคิ้วจ้องอัญดาเขม็ง ผู้หญิงคนนี้นิสัยร้ายกาจจะตาย ตอนนี้คงจะกำลังวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ ผมจะต้องไม่หูเบาเชื่อคำพูดของอัญดาง่ายๆ อัญดาทำหน้าดูถูกผมแล้วเอ่ยต่ออย่างใจเย็น
“ยัยดวงใจนี่วางแผนมาตั้งแต่รู้ว่าแกเป็นคนรักของลูกชายแล้ว แต่หล่อนก็ยังลังเลใจจนกระทั่งเกิดเรื่องวันนั้นขึ้น ได้ยินข่าวว่าเฮเคตตายหล่อนเสียใจแทบจะเป็นลม ดังนั้นผู้หญิงคนนี้จึงตัดสินใจเริ่มลงมือเมื่ออาทิตย์ก่อน แผนการเริ่มจากทำอาหารที่ใส่ยาป้องกันพิษกับคนในครอบครัวยกเว้นแก จากนั้นเธอก็ใส่ยาให้ทุกคนกินเรื่อยๆ จนแน่ใจแล้วว่าเมื่อพวกนั้นกินยาพิษเข้าไปจะไม่เป็นอะไร จากนั้นเธอก็แสร้งทำเป็นว่าจะจัดงานเลี้ยงในครอบครัว แน่นอนอยู่แล้วว่าเฮดีสจะต้องเอาแกมาด้วย และนั่นแหละแกก็มาจริงๆ อันที่จริงแกต้องขอบคุณฉันที่ทำให้แกยังไม่ตายตามแผนชั่วของผู้หญิงคนนี้”
ผมตัวสั่น หน้าชาวาบ นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วไม่อยากจะเชื่อ แม่ของพี่เฮดีสต้องการฆ่าผม!? ถ้าจำไม่ผิดหลังจากวันเกิดเรื่องในวันนั้นแม่ของพี่เฮดีสจะให้พ่อบ้านเอายาอะไรบางอย่างมาให้พี่เฮดีสนี่น่า แถมยังลงมือทำอาหารให้ทุกคนกินด้วย ไม่จริงน่ะ ผมมองแม่ของพี่เฮดีสแล้วหนาวเยือก นี่ผมเพิ่งรอดตายจากน้ำมือของแม่พี่เฮดีสมาอย่างนั้นเหรอ!? ผมกัดฟันกรอด บ้าเอ๊ย ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้! อัญดาหัวเราะสะใจที่เห็นผมหน้าซีดตัวสั่น
“โชคดี ฉันบังเอิญรู้แผนการของเจ้าหล่อนเข้าก็เลยวางแผนซ้อนแผนของหล่อนซะ วันนี้ตอนที่ดวงใจกำลังจะใส่ยาพิษลงไปในเนื้อที่หมักไว้ฉันก็ได้สับเปลี่ยนเป็นยาสลบแทน ตามแผนของยัยนี้ทุกคนกินเนื้อย่างเข้าไปแต่พิษก็ไม่กำเริบเพราะมียาต้านอยู่ในตัวเว้นแต่แกคนเดียวที่ไม่มี ลองคิดดูสิว่าถ้าฉันไม่ได้สับเปลี่ยนยาพิษเป็นยาสลบ ตอนนี้แกก็คงจะตายไปนานแล้ว แกต้องขอบคุณฉันถึงจะถูก!”
“อีกอย่างแกต้องขอบคุณลูกชายของฉันมากๆ ล่ะ เขาอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเพื่อมาช่วยแกให้รอดพ้นจากน้ำมือผู้ชั่วร้ายกับหญิงสารเลวนี่แท้ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาตายซะเอง เฮ้อ เจ้าลูกชายโง่เอ๊ย” แก้วตาเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เธอส่ายหน้าไปมา สีหน้าเศร้าหมอง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วคาบไว้ก่อนจะหันออกไปมองทางอื่น ทอดมองไปไกลแสนไกล ผมหัวใจกระตุก คิดถึงคำพูดของเฮเคตที่บอกไว้ว่า... อย่าไว้ใจใคร... เขาไม่ได้หมายถึงอัญดาแต่หมายถึงดวงใจแม่ของเขาเองงั้นเหรอ!?
ไม่มีอะไรจะทำให้ผมสะท้อนใจไปมากกว่านี้แล้ว ผมขอบตาแดงแล้วน้ำตามันก็ไหลลงมาด้วยความอัดอั้นตันใจ จากที่ยืนอยู่ก็ขาสั่นล้มลงคุกเข่ากับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง อัญดาทิ้งร่างของดวงใจลงพื้นแล้วก้าวย่างเข้ามาหาผม เสียงหัวเราะที่เคยคุ้นหูแต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเสียงหัวเราะของใครก็ไม่รู้ ฟังแล้วน่าขนลุก อัญดากระชากผมด้านหลังที่ยาวสยาย ผมร้องด้วยความเจ็บ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ร่างกายของผมแท้ๆ แต่ผมกลับเจ็บจนน้ำตาไหล เดิมทีผมก็ร้องไห้อยู่แล้วตอนนี้ยิ่งน้ำหูน้ำไหลพรากอย่างน่าเกลียดเลยล่ะ อัญดามองผมด้วยแววตาสาแก่ใจมากแล้วเอ่ยว่า
“ที่นี้ก็ไม่มีอะไรค้างคาใจแล้วใช่ไหม งั้นก็ตายซะเถ...”
“ไม่!!!” ผมยกมือเหวี่ยงแขนฟาดอีกฝ่ายออกไปจากตัวเองแล้วรีบลุกขึ้นยืน เม้มปากมองอีกฝ่ายตอบกลับแบบไม่ยอมแพ้ อัญดาเซตัวถอยหลัง สีหน้าแปลกใจที่ผมกล้าลงมือ แต่พอตั้งตัวได้ก็หันกลับมาจ้องผมด้วยสายตาน่ากลัว โอ๊ย นี่ผมเพิ่งฟาดหน้าตัวเองไปอย่างนั้นเหรอ บ้าที่สุด! อัญดาคว้ามีดบนโต๊ะตรงเข้ามาหาผม
ไม่ๆ! ไม่เอานะ! เล่นของมีคมกันเลยงั้นเหรอ!? โอ๊ยยยยยย! ขอตายแบบสบายหน่อยได้ไหมมมมม พลีสเลย! ผมกระโดดหลบมีดที่ตวัดแกว่งไปมา หัวใจแทบวายตายเมื่อมันเฉือดเสื้อผ้าที่รุ่มร่ามไปทีละนิดๆ ผมปวดเท้าแปลบๆ ทุกครั้งที่เหยียบลงพื้น กรวดหินปาเท้าเปล่าจนเป็นแผล แต่ผมไม่มีเวลาใส่ใจ ผมสะดุดชายกระโปรงกระแทกอัญดาจนล้มไปด้วยกัน ผมเงยหน้าขึ้นฉวยโอกาสตอนที่อัญดากำลังมึนเพราะหัวฟาดพื้นหยิบมีดที่หล่นจากมืออีกฝ่ายโยนออกไปไกลลิบตา จากนั้นผมก็ตกใจที่ถูกเหวี่ยงกระแทกลงพื้นแล้วตามด้วยบีบคออย่างแรง
แม่มเอ๊ยยยยยย! ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะแรงเยอะขนาดนี้ แล้วทำไมตอนที่ผมอยู่ในร่างมันถึงไม่มีแรงมากขนาดนี้วะ หรือเป็นเพราะผมมันสกิลต้อยต่ำเองไม่เกี่ยวกับแรงที่อยู่ในตัว สวรรค์มันจะลำเอียงเกินไปแล้ว นี่ผมเป็นผู้ชายนะยังแพ้แรงเพียวๆ ของผู้หญิงอีกเหรอ!? ผมพยายามดิ้นต่อสู้ อนิจจา ตอนอยู่ร่างผู้ชายก็แรงน้อยอยู่แล้วยิ่งมาอยู่ร่างผู้หญิงแรงของผมยังน้อยกว่าแรงมดอีก! ผมฟาดแขนใส่อีกต่างหากเต็มแรงแต่มันก็ไม่สะทกสะท้าย จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจทำบางอย่างที่ร้ายแรงมากๆ
ผมยื่นไปเข้าไปตรงกลางตัวแล้วขย้ำมันเต็มแรง จิกเล็บยาวแหลมใส่ไม่ยั้ง อัญดาชะงัก หน้าเขียวปี๋ อ้าปากพะงาบๆ หน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ผมนี่สิเจ็บปวดมากกว่า โธ่ ร่างกายของฉันนนนนน! ขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ มันจำเป็นจริงๆ! อัญดาเริ่มมีน้ำโห เธอฟื้นฟูรวดเร็ว จะเข้ามาทำร้ายผมอีกครั้งแต่คราวนี้ผมไม่ยอมง่ายๆ ฉวยโอกาสที่เป็นต่อ จับเธอลงพื้นและจะชกหน้าท้องสักตุบสองตุบ แต่ดันมีเสียงเย็นๆ เสียงหนึ่งทักเรียบๆ ทำเอาผมชะงักค้างแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตต้นเสียง
“ฉันถามว่ากำลังทำอะไร?” พี่เฮดีสนั่งกอดอก สีหน้าราบเรียบ สายตาที่มองมามันช่างเย็นชาจนน่ากลัว เขาลุกขึ้นแล้วเอ่ยถามย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง ผมมองสภาพของตัวเองที่นั่งคร่อมร่างของตัวเองและกำลังเงื้อมือชก หัวใจมันก็เต้นรัวด้วยความหวาดกลัวสุดขีด เงยหน้ามองพี่เฮดีสอีกครั้ง ตัวสั่นสะท้านเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“พี่เฮดีส!” อัญดาที่อยู่ในร่างของผมฉวยโอกาสที่ผมเผลอผลักตัวผมกระเด็นออกแล้ววิ่งเข้าไปหาพี่เฮดีส เธอทำท่าทางหวาดกลัว น้ำตาคลอเบ้าด้วยท่าทางน่าสงสาร วิ่งไปหลบอยู่ด้านหลัง ตัวสั่นงกๆ ดูสมจริงสมจังมากๆ ผมนี่อึ้งไปเลย
“พี่เฮดีส ผู้หญิงคนนั้น...เธอ...” อัญดาพยายามจะพูดแต่ก็ติดก้อนสะอื้นในคอ เธอร้องไห้พร้อมทั้งตัวสั่น กอดพี่เฮดีสไว้แน่น ผมลุกขึ้นจากพื้นยืนมองยัยผู้หญิงตอแหลระดับตุ๊กตาทอง โฮ ให้ตายเถอะ! เธอแสดงโอเว่อร์แอ๊กติ้งเกินไปแล้ว ผมไม่เคยร้องไห้ฟูมฟายน่าสมเพชแบบนี้เลยนะ! หยุดใช้ร่างของตูทำเสื่อมๆ สักที โธ่เอ๊ยยยยย!
“เกิดอะไรขึ้น?” พี่เฮดีสก็ยังงงกับเหตุการณ์ เขามองอัญดาในร่างของผมแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อน พี่เฮดีส นั่นไม่ใช่ผมสักหน่อย อย่าไปพูดอ่อนหวานกับคนอื่นเซ่ ผมอยู่ตรงนี้ต่างหาก! ยัยอัญดานั่นดีใจจนเนื้อเต้นที่พี่เฮดีสสนใจตัวเอง เปล่าโว้ยยยย เขาสนใจร่างของฉันต่างหาก! อัญดาได้โอกาสก็ใส่ไฟเต็มที่
“ผู้หญิงคนนั้นเธอแกล้งบ้า ที่จริงเธอไม่ได้บ้า แล้วยัยนั่นกำลังจะฆ่าผม!” อัญดาชี้มาที่ผมแล้วบอกอย่างเสียงดังฟังชัด พี่เฮดีสหันหน้าเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ผมทันที ผมเนี่ยสะดุ้งเฮือกรีบโบกมือปฏิเสธแล้วบอกความจริงออกไป
“ไม่ใช่นะครับ! ผมต่างหากเนรัญ พี่อย่าเชื่อยัยผู้หญิงนี่นะ! นั่นมันอัญดาไม่ใช่ ผมอยู่ตรงนี้ต่างหาก!”
พี่เฮดีสมองด้วยสายตาว่างเปล่า ผมก็แทบจะตบหน้าตัวเอง ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในร่างของอัญดา ผมรีบร้องอธิบายให้เขาฟังต่อ “จริงๆ ครับ อัญดาวางยาสลบทุกคนแล้วเธอก็ให้แก้วตาคนนั้นสลับวิญญาณผมกับเธอ ตอนนี้ผมอยู่ในร่างของอัญดา ส่วนอัญดาอยู่ในร่างของผม พี่ต้องเชื่อผมนะ อัญดาต่างหากที่จะฆ่าผม พี่ต้องเชื่อผมนะ!” ผมพยายามอธิบายพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องให้เขาเชื่อฟัง ดูตาอันใสปิ๊งๆ ของผมสิ ดูปุ๊บก็รู้แล้วว่าผมพูดความจริงทุกอย่าง สังเกตดีๆ สิพี่เฮดีส!
“พี่เฮดีส! ยัยนั่นกำลังทำให้พี่ไขว้เขว้นะครับ อย่าไปเชื่อมัน”
พี่เฮดีสมองผมแล้วเหลือบไปมองอัญดา สีหน้าของเขานิ่งมาก ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมพี่เฮดีสถึงยังสงบนิ่งได้ขนาดนี้เนี่ย!? เจอเหตุการณ์ระทึกขวัญเขาก็ยังทำหน้าเป็นรูปปั้นไม่สะทกสะท้านใดๆ อยู่อีก ผมกลืนน้ำลาย ไม่รู้ว่าพี่เฮดีสจะเชื่อผมหรือเชื่ออัญดา ส่วนอัญดาก็จ้องพี่เฮดีสลุ้นสุดตัวว่าเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อ ทั้งผมทั้งอัญดากลั้นลมหายใจเพื่อรอเสี้ยววินาทีที่พี่เฮดีสตัดสินใจ และแล้วเขาก็ขยับตัว
....ผมใจหายวาบ
พี่เฮดีสยกมือวางบนไหล่ของอัญดาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “หลบไปก่อน” อัญดาแทบจะกระโดดดีใจ สีหน้าปกปิดความยินใจไว้แทบไม่ได้ เธอพยักหน้ารัวๆ แล้วถอยออกไป พี่เฮดีสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นเยียบ วินาทีนั้นผมกลัวมาก เหลือบไปมองอัญดาที่ยิ้มเยาะเย้ยสะใจ เธอขยับปากไร้เสียงว่า
“ตายด้วยน้ำมือคนที่แกรักที่สุดซะเถอะ”
ม่ายยยยยยยยยยยยย!!!
“พี่เฮดีส! ผมเนรัญไง พี่อย่าเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนั้นนะ! เธอวางแผนสวมรอยเป็นผม! พี่เฮดีส!” ผมลนลานพุดอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็พยายามพูดกับเขา พี่เฮดีสไม่ฟังอะไรเลย เขาเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเยือกเย็นน่ากลัว รังสีรอบตัวเขากดดันผมจนแทบจะหายใจไม่ออก ขยับถอยหลังยังไม่กล้า ผมยืนตัวสั่น ตัวแข็งทื่อไปด้วยความสะพรึงกลัว ตอนนี้แม้แต่เสียงที่จะพูดยังไม่มี ผมได้แต่ยืนสะอึดสะอื้น น้ำตาไหลพราก พี่เฮดีสเปรยสายตามองร่างของแม่ของเขาด้วยตาวาวขึ้น อัญดาเห็นท่าทางโกรธแค้นของพี่เฮดีสก็เอ่ยใส่ไคล้ผมอีก
“ยัยผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำ มันใช้แม่ของพี่ข่มขู่ผมให้ยอมตายแต่โดยดี ไม่งั้นมันจะฆ่าแม่ของพี่”
ยัยบ้าเอ๊ยยยยยยย! หุบปากซะ!!!
ผมมองพี่เฮดีสแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ใช่ผมนะ! ผมต่างหากเนรัญ! ทำไมพี่ถึงมองไม่ออก!? โธ่เอ๊ย!!! ผมถอยหลังขยับตัวออกห่างแต่แล้วก็สะดุดชายกระโปรงอีกครั้ง บ้าเอ๊ย! ผมเกลียดกระโปรงตัวนี้! ถ้าผมรอดไปได้ผมจะเผามันให้สิ้นซาก แต่ว่าตอนนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ พี่เฮดีสหยุดยืนแล้วก้มมองหน้าผม เขายื่นมือออกไป ขยับปากเอ่ยบางอย่างออกมา มีดอันที่ผมขว้างทิ้งไปลอยวืดมาอยู่ในมือของพี่เฮดีส ผมเบิกตากว้าง เงยหน้ามองพี่เฮดีสอย่างตื่นตระหนก
“พะ...พี่...เฮดีส...”
ปากของผมสั่นระริก หน้าซีดเผือด มือเท้าเย็นเยียบไร้ความรู้สึก พี่เฮดีสมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าและเย็นชา ผมสะอึก บ่อน้ำตาแตกไหลพรากๆ ออกมา บ้าเอ๊ย! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! พี่เฮดีสก้าวเท้าเข้ามาแล้วย่องตัวลงอย่างเชื่องช้า ผมมองมีดในมือของเขาแล้วชาวาบไปทั้งตัว เงยหน้ามองดวงตาของพี่เฮดีสที่ตอนนี้เป็นสีแดงก่ำชัดเจน ผมกลั้นหายใจ ไม่ได้ตาฟาด ตาของเขาสีแดงจริงๆ ด้วย ก่อนที่จะทันได้รู้สึกตัว มีดเล่มนั้นก็แทงฉึกเข้าบริเวณท้องจนมิดด้าม
ผมอ้าปากสั่นๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าหล่อเหลางดงามของเขา ชั่ววูบผมไม่รู้สึกอะไรเลยแต่ต่อมาสมองก็ค่อยๆ รับรู้ถึงความเจ็บปวดทีละนิดๆ มันเจ็บมากแต่ที่เจ็บมากกว่าคือหัวใจ... หัวใจของผมแทบแตกสลาย ผมพูดอะไรไม่ออก ลำคอมันจุกตัน ได้แต่จ้องมองเขาเงียบๆ ดวงตาสีแดงเข้มประกายแววเจ็บปวดไม่แพ้ผมเลย ผมกะพริบตาไม่เข้าใจ ตอนนั้นเองผมก็ได้ยินเสียงร้องของอัญดาดังขึ้น
“แกจะทำอะไรนะ!? พี่เฮดีส!!!”
พี่เฮดีสไม่ได้หันไปมองอัญดา เขายกมือลูบใบหน้าของผมแล้วขยับตัวจูบเปลือกตาที่กำลังจะปิดของผม ผมฝืนไม่ไหว เจ็บปวดมากจึงหลับตาลง ภาพตรงหน้ามืดมิดและได้ยินเสียงของพี่เฮดีสเอ่ยในความมืดว่า
“คนที่ฉันรักไม่ได้หยาบคายอย่างนั้น เขาสุภาพขนาดที่เรียกคนจะฆ่าตัวเองอย่างให้เกียรติทุกคำ”
.....................................................................
.................................................
...............................
.................
.........
...
.
เฮือก!
“ผมไม่ได้สุภาพขนาดนั้นสักหน่อย!!!...เอ๋?” ผมสะดุ้งเฮือกตะโกนออกไปสุดเสียง ก่อนที่จะเกาหัวแกรกๆ มองไปรอบๆ อย่างงุนงง ก่อนที่จะเห็นใครบางคนที่นั่งข้างผมหันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นสูง ผมกะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยไม่อยากจะเชื่อสายตา เร็วกว่าความคิดผมรีบโผเข้าไปกอดเขาไว้แน่น
พี่เฮดีสสสสสสสสสส!!!
อะไรกันเนี่ยยยย!!? กอดได้ด้วย! สัมผัสตัวอุ่นๆ ไม่ใช่ความฝัน!? นี่มันความจริงงั้นเหรอ!? เดี๋ยวนะ! ทำไมล่ะ!? ก็ผมถูกแทงมิดด้ามขนาดนั้น รอดมาได้ยังไงกัน!!? ผมมึนงง สติยังสะลึมสะลือ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
“แม่จะกลับแคนาดาแล้วนะ ว่างๆ ก็ไปเยี่ยมกันบ้างล่ะ” เสียงของใครบางคนเอ่ยบอก พี่เฮดีสที่กอดผมตอบหันไปพยักหน้ารับแล้วถามกลับ น้ำเสียงกังวลเล็กๆ เสียงผู้หญิงคนนั้นก็ตอบกลับมา
“ไม่เป็นไรมากหรอก เพราะสลับวิญญาณไปมาหลายครั้ง ก็เลยทำให้ร่างกายอ่อนล้า พักสักหน่อยก็หาย”
“ขอบคุณครับ”
“ขอให้มีความสุข เจ้าลูกชายโง่”
ผมปรือตามองตามผู้หญิงคนนั้น ทันเห็นเล็บสีแดงของเธอแวบหนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะหายตัวไปเสี้ยววินาที ผมค่อยๆ ผงะจากพี่เฮดีส มองมือตัวเอง พลิกไปมา มองขา มองทุกส่วนแล้วอุทานอย่างตกใจ นี่มันร่างของผมนี่น่า ไชโยยยยย!!! ว่าแต่กลับเข้าร่างของตัวเองได้ไงนะ ทำไมล่ะ? ผมงุนงงสับสนกับตัวเองสุดๆ แต่ก็ยิ้มดีใจ รู้สึกซาบซึ้งรักร่างของตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม ร่างของเรานี่แหละดีที่สุดแล้ว ผมเงยหน้ามองพี่เฮดีสที่คลี่ยิ้มมองผมอย่างขบขำ ผมชะงัก... รู้สึกมีบางอย่างที่แปลกๆ
“พี่เฮดีส?”
TBC.
รู้สึกว่ามันส์พะย่ะค่ะมากเลยอะ ต้องขออภัยเลทจากที่สัญญาไว้ไปนิดหน่อย
แต่มาช้าดีกว่าไม่มาใช่ไหมล่ะคะ (ฮิ้วววววว แถสีข้างถลอกแสบไปเหมิดดด)
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้ว ฮืออออออออออ ปลื้มปลิ่ม นิยายเรื่องนี้ใช้เวลาไปทั้งสิ้น
2 ปี 10 เดือน ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมเดินทางอันแสนยาวนานนี้ด้วยกัน ///ปาดน้ำตา
ตอนหน้าช่วยมาร่วมเป็นสักขีพยานตอนอวสานด้วยนะคะ เจอกันวันที่ 8 ค่ะ!
-
ไอแปลกๆที่ว่ามันคืออาร๊ายย :z3:
ตอนหน้าจะจบแล้วอ่อไม่อยากให้จบเบย
-
:hao5: ค้างงงงง อยากรู้ว่าเนรันเป็นอารายยยยยย
ไม่อยากให้จบเลยเน้อ เฮ๊อออออ อยากอ่านต่อไปเรี่อยๆ
-
ค้างค่ะ ค้างคาใจมากกกกก
-
อะไรคือแปลกๆ
ตอนหน้าจะจบแล้วอ่า รอๆๆ :mew1:
-
เฮดีส อิสสะ เฮเคตอ๊ะป่าวนี่ !!!
-
อ่านแล้วงงแฮะ ไม่ได้มีแค่หนูเนรัญที่โดนสลับวิญญาณใช่มั้ยยย
-
ค้างมากอ่ะ
งื้ออออออ
เกิดอะไรขึ้น
-
งงหนักอีกแล้ว
-
หักมุมแล้ว หักมุมอีก อารายเนี่ยย แต่ลุ้นเว่อ!!
-
นั่งรอตอนต่อไปแบบใจจดจ่อมาก เกิดอะไรขึ้นๆๆ
-
หืมมมมมมมมม
รู้สึกไปเองรึเปล่าว่าพี่เฮดีสมีบางอย่างแปลกๆไป :ruready
ตาแดงๆ รวมร่างกะเฮเคตปะเนี่ยยยย
ยังไงก็เหอะ!!
รอตอนอวสานนนนนนน ขอตอนพิเศษล่วงหน้าเลยได้ปะ
-
รู้สึกไปเองเป่าว่า เฮดีสแปลกๆๆ
-
ลุ้นตั้งแต่ต้นยันจบตอน
จะจบแล้วจริงดิ่แอบใจหายนะเนี่ย
เน่ที่ว่าแปลกๆคืออะไร ค้างนิดๆแฮะ
ดวงใจทาเล็บแดงด้วยเหรอ?
แล้วลูกชายโง่ป้าแก้วตาใช้เรียกเฮเคตไม่ใช่เหรอ?
อยากอ่านต่อ
รอครับ
-
o18
-
รู้สึกงง ๆ ยังไงไม่รู้
สิ แต่ก็ดีใจที่พี่เฮดีส
ไม่โง่ :mew1:
-
อะไร
-
สองตอนรวด ยาวมากและได้รู้อะไรมากขึ้นด้วย
อัญดาช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจจริงๆ
ที่สำคัญบรรทัดสุดท้ายนั่นมันอะไร
เฮเคตโดนดึงวิญญาณกลับมาหรอ แล้วให้มาอาศัยอยู่ในร่างของเฮดีส
หรือเพราะเหตุผลอื่น.......แต่เราแน่ใจว่าที่อยู่กับเนรัญตอนนี้
เป็นเฮเคตไม่ผิดแน่ ก็แม่ของเฮดีสไม่เคยเรียกลูกโง่นินะ
แล้วเขาก็ไม่ได้อยู่ที่แคนนาดาสักหน่อย
คงได้แต่รอเฉลยในบทสุดท้ายละนะ.....ว่าไปแล้วก็ใจหายนะเนี่ย
-
ที่ว่าแปลกมันแปลกยังไงกันเนี่ย
-
เนเน่เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ
ขอบคุณ :)
-
ลุ้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ :ling3:
อร้ากกกกตื่นเต้นทุกตอนเลย พี่เฮดีสฉลาดมากอ่ะรู้สึกได้เลยว่าเขารักเนรัญมากจนแยกแยะได้
ตอนเราอ่านเรายังแยกไม่ได้เลยไม่ได้เอะใจ แต่เฮดีสฉลาดมากๆๆๆๆ ใส่ใจเนเน่จริงๆ
ชอบๆๆๆๆมาต่ออีก
-
:impress2: รอเฉลยตอนหน้า ยังไงก็ขอแบบ Happy Ending ละกัน
-
เหมือนจะหายอึดอัด แต่ ก็ กลับมาอึดอัดต่อ โอ้ยยยยยย งงงงงงงง
-
ตอนหน้าก็จะจบแล้วหรือ การเดินทางที่ยาวนานนี้จะมาถึงบทสุดท้ายแล้ว แต่เฮดีสกับเนรัญก็จะเดินหน้าต่อไป ย่ะโฮ้ว~
-
เดือดจริงอะไรจริง
นี่เราตามเรื่องนี้กันมาสองปีกว่าแล้วเหรอเนี่ย5555
รู้สึกผ่านไปไวมากอะ
ขอบคุณพี่ปอยที่มาต่อนะคะ ไม่พลาดตอนหน้าแน่ๆ ปูเสื่อรอเลย
-
แปลงอะไรเหรอน้องเน่?มีมดลูกแถมมาด้วย??
-
แง่งงงงงง
จะจบแล้วอ่ะ
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยย
อยากอ่านอีกหลายๆตอน
ฮือๆ
-
อย่าบอกนะว่าสองคนอยู่ในร่างเดียวกัน ฮ่า ก็ว่าไป เอาจริงๆ ก็ปันใจให้ฮาเคตล่ะ ฮ่าๆ หลายใจเฉยเลย
ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่อ่านรวดเดียวจบ ถ้าอ่านช้ากว่านี้อีกหน่อยคงไม่ต้องค้างแบบนี้ แต่การรอคอยก็เป็นความสุขแบบหนึ่งเน๊าะ
เรื่องนี้อ่านตอนแรกก็ว่าเรื่องวัยเรียนพระเอกเท่แต่แบดๆ แบบทั่วๆ ไป อ่านๆ ไปเอ๊ะชักจะแปลก เอ๊ะ เฮ้ย แฟนตาซีอ่ะแฟนตาซี
จริงๆ แฟนตาซีวายที่อ่านแล้วถูกใจค่อนข้างหายากเลยค่ะ แต่เรื่องนี้ยกให้เป็นเรื่องหนึ่งที่ชอบมากเลย
ตอนอ่านบางปมที่รอเฉลย อ่านๆ ไปเหมื่อนเนื้อหากำลังบิ้วอารมณ์ให้สูงขึ้นๆ ให้รู้สึกเหมือนจะเดาปมนั้นได้ พอคิดว่าใช่แน่ๆ ใจกลับภาวนาขอให้ไม่ใช่ แต่พอผ่านจุดนั้นปมนั้นมาได้ อารมณ์เศร้าๆ กลับสามารถสลายลงตามเนเน่เฉย แต่ในใจก็อดคิดถึงเรื่องอดีตของเนเน่ไม่ได้ เฮ้อ ไม่เศร้าแต่ก็ลืมไม่ลงอ่ะเนอะ
ทั้งนี้ ขอบคุณผู้เขียนที่ทำให้เราได้อ่านนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ค่ะ
-
:z1: จะจบออกมาแบบไหนนะ
ยังไงก็อยากให้เคลียร์หลายๆปมที่ค้างๆอยู่เช่น
-ลูชิฟที่ถูกเอ่ยถึง / โพไซดอนไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ทำไมมีพลังเทพ / เด็ก 2 คนลูกใครแน่ /แม่หนูเนรัญ
-
เพิ่งจะอ่านถึงตอนล่าสุดค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้ววางไม่ลงจริง ๆ
ชอบทุกตัวอักษรในเรื่องนี้เลยย เพราะถ้าอ่านข้ามอะไรไป คือมันจะงง และต่อไม่ติดสุด ๆ
ยังไม่อยากให้จบเลยย T ^ T ขออีกสักสิบตอนได้ไหมคะะ
ขอบคุณค่ะ
-
หักมุมสุดๆ o22
-
โฮกกกก พ่อแก้วแม่แก้ว ลุ้นแทบตายกลัวพี่เฮตีสจำเนรัญไม่ได้
คือ คิดภาพเนเน่เงอะๆงะๆในชุดผู้หญิงแลล้วฮา :hao7:
ว่าแต่อีกตอนเดียวจะจบแล้วหรอ :mew6: จะรออ่านนะคะ
-
หะ เกิดไรขึ้น? งงมาก พรุ่งนี้วันที่8ค่ะ 8เดือนนี้สินะคะ จะรอค่ะ รู้สึกเตืบโตไปกับนิยายเรื่องนี้มาก ติดตามมาตั้งแต่2ปี10เดือน เป็น1ในเรื่องโปรดที่เข้าเล้าเป็ดทีไรต้องส่องว่าอัพยังๆตลอด 555555555
-
:hao5: แวะมารอ
-
งุนงง รอเฉลยตอนหน้า
-
สุดขีด 35
พี่เฮดีสหันมาเลิกคิ้วรับ ผมจ้องเขาอยู่นานแล้วก็ส่ายหน้า สงสัยผมจะคิดไปเองแฮะ ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่รู้สึกว่าพี่เฮดีสแปลกๆ ไปนิดหน่อย แปลกยังไงผมเองก็อธิบายไม่ถูก ผมถอนหายใจแล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?”
ผมมองไปรอบๆ ตัว สภาพไม่ต่างจากเดิม ทุกคนยังนอนสลบในตำแหน่งเดิม เรื่องทั้งหมดผมไม่ได้ฝันไป มันเป็นความจริง! ผมมองเห็นอัญดานอนนิ่งอยู่ที่เดิมที่ๆ ผมในร่างของอัญดาถูกพี่เฮดีสแทง บนร่างของเธอมีมีดเล่มหนึ่งปักกลางตัวด้วย เดรสสีอ่อนเปื้อนด้วยเลือดสีแดงฉาด ผมยิ่งไม่เข้าใจไปกันใหญ่ ถ้ามันเป็นเรื่องจริงผมถูกสลับวิญญาณกับอัญดาแล้วทำไมตอนนี้ผมถึงกลับมาอยู่ร่างของตัวเองได้ล่ะ ผมหันมามองพี่เฮดีสด้วยสายตาเป็นคำถาม เขาลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ ตัวด้วยสีหน้านิ่งแล้วหันมาตอบพร้อมกับยกมุมปาก
“ฉันรู้อยู่ก่อนแล้ว มันก็แค่นั้น”
“พี่รู้!? หมายถึงพี่รู้แผนการของอัญดามาก่อนแล้ว?” ผมขมวดคิ้ว มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ หมายความว่ายังไงกัน ถ้ารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงไม่ขัดขวางเอาไว้แล้วยังปล่อยให้เรื่องมันดำเนินมาถึงขนาดนี้อีก บอกตามตรง ครั้งนี้มันผลาญพลังชีวิตของผมหมดแทบไม่เหลือเลยนะ บ้าจริง คนเขากลัวแทบตาย!
“ใช่ รวมทั้งแผนการของใครอีกคน” พี่เฮดีสพยักหน้าแล้วเหลือบไปมองแม่ของตัวเองที่ถูกทิ้งให้นอนคลุกพื้นอยู่แบบนั้น ผมหันไปมองตามแล้วยิ่งรู้สึกประหลาดใจ
“พี่รู้ตั้งแต่เมื่อไร?”
“...ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องครั้งนั้นแหละ” พี่เฮดีสตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแล้วเดินไปหาแม่ของตัวเอง เขาอุ้มร่างของแม่วางบนโต๊ะนุ่มนวลแล้วเดินไปหาฝาแฝดที่สลบทั้งที่ปากกินคาบเนื้อย่างชิ้นใหญ่อยู่ พี่เฮดีสอุ้มทั้งสองเดินมาหาผมที่นั่งมึนหัว เขามองผมแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ปวดหัวเหรอ?”
“นิดหน่อยครับ พอทนไหว”
“อืม มันเป็นผลเคียงข้างของการย้ายวิญญาณไปมาน่ะ มานี่สิ” พี่เฮดีสพยักหน้าเอ่ยปลอบ เขาวางไมนอสกับแมนทีสนอนลงบนม้านั่งก่อนจะยื่นมือมาเรียกผมให้เข้าไปใกล้ ผมขยับตัวเข้าไปหาอย่างว่าง่าย เขาก็กอดผมไว้โดยไม่พูดอะไร
“ผมกลับมาร่างเดิมได้ยังไง แล้วอัญดาเธอจะเป็นอะไรมากไหม?”
“ผู้หญิงคนนั้นไม่ถึงกับตายหรอก” พี่เฮดีสตอบเสียงเย็นชามากเมื่อพูดถึงอัญดา ฟังจากเสียงรู้ว่าเขาไม่ชอบพูดถึงผู้หญิงคนนี้ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย พยักพเยิดไปที่ผู้คนซึ่งสลบไสลไม่ได้สติ
“แล้วพวกเขาล่ะครับ?”
“เดี๋ยวก็ฟื้น อย่าสนใจคนอื่นนักเลย สนใจฉันนี่”
ผมหัวเราะเมื่อเขาเริ่มขี้เกียจจะตอบก็เฉไฉยกตัวเองขึ้นมาเรียกร้องความสนใจ ผมกลิ้งหัวไปมาบนอกกว้างของเขา คิดเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นด้วยความสับสนวุ่นวาย ตอนที่เผชิญหน้ากับอัญดาผมทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว สติสตางค์ไม่ค่อยจะมี แถมยังมีเรื่องให้ตกใจครั้งแล้วครั้งเล่าอีก และตอนที่กลัวที่สุดก็คือตอนที่พี่เฮดีสแทงมีดลงมาบนตัวอัญดา ถึงจะไม่ใช่ร่างของผมแต่ความเจ็บมันเป็นของจริงแน่นอน พอคิดถึงแล้วเสียวท้องแปลบๆ เลย แต่พอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นตึกๆ เป็นจังหวะ ความวุ่นวายต่างๆ นั้นก็ค่อยๆ สงบลง
จริงสิ!
“พี่ยังไม่ได้บอกผมเลยว่าผมกลับมาร่างเดิมได้ยังไง!?” ผมคิดได้ก็ดีดตัวออกจากอ้อมอกอันอบอุ่นสบายใจของเขาแล้วจ้องตาเอ่ยถามเสียงเข้ม พี่เฮดีสจ้องผมตอบกลับแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น เนียนเชียว นี่ถ้าผมไม่บังเอิญคิดขึ้นมาได้เขาก็คงจะปล่อยเลยตามเลยสินะ ไม่คิดจะอธิบายให้ผมได้รู้แน่ ผมทำหน้าบึ้งแล้วทวงให้เขารีบๆ อธิบายมา
“พี่ต้องตอบ ผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย”
เสียงผู้หญิงที่คุยกับพี่เฮดีสเมื่อกี้นี้ผมมั่นใจเลยว่าต้องเป็นแก้วตาแน่ๆ! อีกทั้งผมยังจำได้ว่าแก้วตาคนนั้นทาเล็บสีแดง และจำได้อีกว่าเธอกับเฮเคตเคยอยู่ที่แคนาดา... แล้วทำไมแก้วตาคนนั้นถึงได้เรียกพี่เฮดีสว่าลูกชาย ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็คนที่ทำให้ผมกลับมาอยู่ร่างเดิมได้ก็คือแก้วตาคนนั้นนั่นแหละ ทำไมเธอถึงช่วยพวกเราทั้งที่เมื่อก่อนเธอเกลียดมากไม่ใช่หรือไง ผมเคยคิดแวบหนึ่งว่าจริงๆ แล้วคนตรงหน้าผมไม่ใช่พี่เฮดีสหรือเปล่า แต่ผมก็รู้ดีว่าเขาคือเฮดีสแน่ๆ เพียงแต่...ไม่ใช่เฮดีสที่ผมรู้จัก
“จำเป็นต้องรู้ให้ได้?”
“จำเป็นครับ”
ผมจ้องเขานิ่งๆ ไม่รู้สิ ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆ เหมือนพี่เฮดีสเปลี่ยนไปหน่อยๆ มันอธิบายไม่ถูก แบบว่าบรรยากาศรอบตัวเขามันก็เหมือนเดิมแต่มีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้น ถึงจะเล็กน้อยมากแต่ผมก็มันเปลี่ยนไป ปกติพี่เฮดีสจะแอบยิ้มแอบหัวเราะไม่ให้ใครได้เห็น แต่ช่วงนี้พี่เฮดีสจะยิ้มหรือหัวเราะ แสดงอารมณ์ออกมาตรงๆ ถึงไม่บ่อยแต่ผมก็สัมผัสได้ ผมรู้สึกอย่างนั้น อาจจะเป็นการคิดมากไป แต่ยังไงผมก็อยากจะแน่ใจว่าเฮเคตคงจะไม่ได้เล่นตุกติกอะไรไว้
พี่เฮดีสถอนหายใจ
“คนที่ทำให้นายกลับร่างเดิมก็คือแก้วตา”
ผมว่าแล้ว!
“ทำไมเธอต้องช่วยพวกเราด้วยล่ะครับ อีกอย่างทำไมเธอถึงเรียกพี่ว่าลูกชาย?”
“คำตอบมันก็อยู่ในคำถามของนายนั่นแหละ เธอช่วยเราเพราะคิดว่าฉันคือลูกชายเธอยังไงล่ะ” พี่เฮดีสเอ่ยตอบเสียงราบเรียบเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เขาคว้าเอวของผมไปกอดไว้ ผมเหลือบมองหน้าเขาแต่ก็ไม่พบร่องรอยโกหกใดๆ หรืออีกอย่างคือผมมองไม่ออกว่าเขาโกหกหรือเปล่า
“พี่คงไม่ถูกเขาทำอะไรใช่ไหม?” ผมถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าตอนพี่เฮดีสสลบ ยัยแก้วตาอะไรนั่นเล่นตุกติกกับร่างกายของพี่เฮดีสหรอกนะ พี่เฮดีสจ้องผมแล้วตบลงบนตัวผมเบาๆ แย้มริมฝีปากยิ้มเล็กๆ เข้าใจว่าผมกำลังกังวลเรื่องอะไร เขาพูดว่า
“ฉันไม่เป็นไร ถ้าถูก 'สลับ' วิญญาณแล้วฉันจะยืนที่นี้ได้ยังไงเล่า”
เออ มันก็ใช่แฮะ ขนาดผมยังต้องไสหัวไปอยู่ในร่างของอัญดา ย้อนคิดไปแล้วรู้สึกสะพรึงขนหัวลุกไปหมด ผมถอนหายใจ เอาเป็นว่าพี่เฮดีสไม่ได้ถูกพวกเขาทำอะไรก็ดีแล้ว
“ผมง่วงมากเลย”
“งั้นฉันจะพาไปนอน”
“อืม” ผมพยักหน้า หลับตาลง เอนตัวซบไหล่ของพี่เฮดีส
พี่เฮดีสก็คือพี่เฮดีส ผมจะไม่คิดอะไรให้มันปวดหัวต่อไปแล้ว ถ้าพี่เฮดีสยืนยันว่าไม่มีอะไร ผมจะยอมเชื่อและปล่อยไป เพราะความเมื่อยล้าจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่นานผมก็ผล็อยหลับไปขณะที่พี่เฮดีสอุ้มเดินเข้าบ้าน
วันต่อมาทุกคนฟื้นขึ้นมา ไม่มีใครเป็นอะไร ส่วนอัญดานั้นถูกพี่ชายคุมประพฤติอย่างเข้มงวด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณดวงใจทำให้พี่เฮดีสไม่จับอัญดาโยนเข้ากรงคุก ถ้าเอาเรื่องเกรงว่าจะสาวตัวมาถึงตัวดวงใจได้ ส่วนแม่ของพี่เฮดีสก็ขอโทษผมแล้วเก็บตัวเงียบ ถ้าบอกว่าผมไม่โกรธเลยก็คงจะเป็นการโกหก ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่าผมเข้าใจเธอนะ แต่ถึงขั้นฆ่ากันเลยนี่มันออกจะโหดร้ายเกินไป
หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ชีวิตของผมก็กลับมาสุขสงบอีกครั้งหนึ่ง เกือบลืมไปเลยว่าชีวิตสุขสงบมันเป็นยังไง วันไหนที่ผมมีเวลาว่างก็จะตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อไปทำวัตรเช้าเหมือนที่เคยทำมา นานๆ ครั้งก็จะพ่วงพี่เฮดีสหรือไม่ก็ไมนอสกับแมนทีสไปด้วย พี่เฮดีสเดิมทีเขาเป็นคนนิ่งอยู่แล้วก็เลยไม่ลำบากลำบนอะไร เด็กๆ ทั้งสองกลายเป็นขวัญใจคนเฒ่าคนแก่ ส่วนพ่อของผมท่านก็แค่ยิ้มแล้วบอกว่าผมมีความสุขท่านก็สบายใจแล้ว
พูดถึงพี่น้องฝาแฝดไมนอสแมนทีสทั้งสองเติบโตขึ้นกว่าเดิมมาก และที่ผมดีใจมากกว่านั้นคือพวกเขาไม่เรียกผมว่ามัมแล้ว ไชโย! ความพยายามของผมประสบความสำเร็จ กว่าจะเปลี่ยนให้สองหนุ่มตัวน้อยเรียกผมว่าพ่อได้ก็แทบลากเลือดกันเลยทีเดียว ยิ่งโตมาสองฝาแฝดก็นิสัยต่างกันลิบ คนหนึ่งร่าเริงพูดเป็นต่อยหอย อีกหนึ่งทำหน้าเบื่อโลกชังกะตาย แยกออกง่ายมาก
พูดถึงพี่เฮดีสแล้วต้องพูดยาวเพราะเขาเริ่มเปลี่ยนไป เป็นการเปลี่ยนไปทางที่ดี เดี๋ยวนี้พี่เฮดีสไม่ใช่แค่ชุดสีดำอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่ผมท้วงเรื่องนี้และซื้อเสื้อผ้าสีอื่นๆ ให้เขาใส่บ้าง ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมเปลี่ยน แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาก็เริ่มใส่ชุดที่ผมเป็นคนเลือกให้ ตอนนี้เสื้อผ้าของพี่เฮดีสก็เลยมีหลากสี ไม่เหมือนแต่ก่อนที่มีแต่สีดำ
คอนโดสีดำนั้นก็เริ่มมีสีอื่นมาปะปนเพราะผมค่อยๆ เปลี่ยนข้าวของทีละชิ้นๆ หรือไม่ก็หาของมาวางไว้เพิ่ม ตอนที่พี่เฮดีสเห็นก็ขมวดคิ้วไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เลยถือว่ามันเป็นการอนุญาตก็เปลี่ยนนู้นเปลี่ยนนี้ตามใจชอบ ทำให้ตอนนี้ห้องนั้นน่าอยู่กว่าเมื่อก่อนเยอะ ไม่ใช่ห้องสีดำที่ดูน่ากลัวไร้ชีวิตชีวาแบบเดิม
ส่วนใหญ่ผมก็อยู่ที่คอนโดไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะคอนโดอยู่ใกล้ที่ทำงานมากกว่า หลังจากเรียนจบผมก็ลองไปทำงานที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง เป็นคนสวนครับ รับผิดชอบดูแลต้นไม้ดอกไม้ในสวนของโรงแรม ส่วนพี่เฮดีสนั้นตั้งแต่เรียนจบก็เริ่มทำงานที่โรงแรมซึ่งเป็นกิจการของครอบครัว และต้องทำงานของทางตระกูลด้วย อ้อ ผมลืมบอกไปว่าไอ้การต้องสาปของพี่เฮดีสดีขึ้นล่ะ! เมื่อก่อนขีดจำกัดอยู่ที่เจ็ดวันแต่ตอนนี้มันเพิ่มเป็นสิบห้าวัน เคยถามเขาเหมือนกันว่าทำไมแต่พี่เฮดีสก็ไม่บอกเหมือนกับเรื่องของเฮเคตเขาไม่เคยพูดอะไรเลย
“รัญจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปดูกล้วยไม้ก่อนนะ ส่วนรัญก็ทำเสร็จแล้วก็กลับได้เลย ไม่ต้องรอเวลาเลิกก็ได้”
“ครับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ” ผมพยักหน้าส่งยิ้มให้กับหัวหน้าคนสวนแล้วกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเล็มตัดกิ่งพุ่มไม้ขนาดเล็ก ปรับแต่งตัดหน่อยก็ได้แล้วล่ะครับ เพราะมันตัดเป็นรูปร่างชัดเจนอยู่แล้ว อีกเดี๋ยวก็เสร็จผมก็ได้กลับบ้านซะที แต่วันนี้ไม่ค่อยอยากกลับเลย เพราะยังไงที่ห้องก็ไม่มีใครอยู่ สี่วันก่อนพี่เฮดีสไปทำงานที่ต่างจังหวัด เห็นบอกว่าไปตามหาพี่โพไซดอนด้วย รายนั้นกำลังเฮิร์ทหนีไปซ่อนตัวเลียแผลใจที่ไหนไม่รู้ พี่ซูสกลัวว่าน้องชายจะคิดสั้นก็เลยให้น้องชายคนเล็กไปลากตัวกลับบ้าน คงอีกนานล่ะที่พี่เฮดีสจะกลับมา เฮ้อ วันนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวอีกตามเคย
“แว๊กกกกกกกก!” ผมร้องอุทานดังลั่นเมื่อมีใครเข้ามากอดจากด้านหลัง หมุนตัวเหวี่ยงกรรไกรในมือใส่คนที่เข้ามาลวนลาม ให้ตายเถอะ ขนาดใส่หมวกฟางปิดหน้าปิดหน้าไว้แล้วนะ ยังไม่วายมีคนเข้ามาแตะอั๋งอีก! พวกแขกมาปาร์ตี้กันหรือเปล่าเนี่ย!? กรรไกรในมือของผมชะงักกึกเมื่อหันไปเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่มีหนวดเขียวครึ้มครึ่งหน้า ดวงตาสีดำเข้มคู่สวยที่มีแววตานิ่งเย็นเยือกจ้องผมเขม็ง เขาเหลือบมองกรรไกรในมือของเขาแวบหนึ่งแล้วหันมามองผมที่อ้าปากเหวอด้วยความตกใจ
“พี่...”
“คิดจะฆ่าแฟนตัวเองหรือไง?” พี่เฮดีสเลิกคิ้วถามกลับนิ่งๆ ผมรีบลดกรรไกรในมือลดแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ทำสีหน้าไม่ถูกว่าจะตกใจหรือดีใจดี โอ๊ย! เมื่อกี้เพิ่งนินทา ไม่สิ เพิ่งพูดถึงแท้ๆ
“เปล่า ผมนึกว่า...เอ่อ ช่างเถอะ ทำไมพี่กลับมาเร็วจัง ผมคิดว่าจะไปเป็นอาทิตย์ซะอีก”
“นึกว่าใคร?”
“หา? เปล่านี่”
“เมื่อกี้นายพูด ใคร?”
“ผมหมายถึง...ผมไม่คิดว่าเป็นพี่ นึกว่าคนอื่น ไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ”
ถ้าขืนบอกไปมีหวังโรงแรมที่ผมทำงานอยู่เกิดฆาตกรรมแหงแซะ ผมยิ้มกลบเกลื่อนเพื่อช่วยหลายชีวิตเอาไว้ พี่เฮดีสหรี่ตาลง จับหมวกฟางถอดจากหัวผม เขาก้มหน้าลงมาจ้องตาผมเขม็ง ผมกะพริบตาปริบๆ แล้วยิ้มขำเมื่อเห็นหน้าของเขาชัดๆ ให้ตายเถอะ เมื่อก่อนเห็นแต่พี่เฮดีสเนี้ยบตั้งแต่ปลายผมยันปลายเล็บเท้าแต่ดูสิ กลายร่างเป็นหนุ่มสุดเซอร์เคราเขียวเต็มหน้าผมยุ่งกระเซิงเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไปหมด หาความเนี้ยบแบบแต่ก่อนไม่เจอ ว่าแต่พี่โพไซดอนพอตัวเองไปทำงานคนเดียวก็กลับมาสภาพไม่ต่างจากพี่ชายสักเท่าไรเลย พี่เฮดีสเห็นผมหัวเราะก็ชะงักเก้อไปทันที
“แบบนี้แหละถึงไม่อยากให้มาทำงาน”
“จะให้ผมนอนรอที่ห้องอย่างเดียวหรือไง?”
“ได้อย่างนั้นก็ดี”
“ดีพี่สิ! เรื่องนี้เราพูดกันแล้ว พี่อย่ารื้อขึ้นมาเถียงกันอีกดีกว่า” ผมพูดเสียงเข้มเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีก พี่เฮดีสทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ เขาดึงผมเข้าไปจูบแรงๆ แล้วใช้ตอหนวดเคราของตัวเองถูตามหน้าและซอกคอของผม ผมจั๊กจี้จนอดไม่ไหวต้องหัวเราะออกมา อะไรเนี่ยยยย แกล้งกันชัดๆ!
“พอแล้วๆ! ผมต้องทำงานต่อนะ มือน่ะหยุดเลย!” ผมร้องห้ามเสียงหลงรีบหยิกมือที่ล้วงเข้าไปเข้าในไวยิ่งกว่าลิง พี่เฮดีสทำเสียงหึแล้วปล่อยผมอย่างไม่พอใจนัก ผมหันมองรอบตัวแล้วถอนหายใจโล่ง ดีนะที่ไม่มีใครมาแถวนี้ ผมสั่งให้พี่เฮดีสยืนรอดีๆ แล้วหันมาตัดเล็มพุ่มไม้ที่ทำค้างเอาไว้ ตัดไปไม่เท่าไรผมก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ผมหยุดมือ หันไปมองด้านข้างที่มีกรรไกรอยู่หลายเล่มตัดกิ่งพุ่มไม้ดังแกรบๆ แถมมันยังขยับเองได้อย่างกับเป็นกรรไกรผี
ผมเบิกตากว้าง ขนลุกซู่ ปากพะงาบๆ ไร้เสียง บรรยากาศรอบข้างเงียบวังเวงและเย็นเยียบ ผมเม้มปาก ตาค่อยๆ เห็นเจ้าสิ่งที่ถือกรรไกรตัดกิ่งไม้อยู่ข้างๆ ผมขมวดคิ้วเริ่มเบ้ปากอยากจะร้องไห้ ผมเคยเห็นลุงคนนี้มาก่อนเขาเป็นคุณพ่อของหัวหน้าซึ่ง...ตายไปเมื่อเดือนที่แล้ว! ว๊ากกกกกกกก!!!? ลุงคร้าบบบบบบ ตายไปแล้วก็ไปอยู่ที่ชอบๆ สิครับ! อย่ามาขยันตอนนี้ได้ไหม!? ผมหลับตาลงตัวสั่นกึกๆ จะเห็นอีกสักกี่ครั้งผมก็ไม่มีทางชินเด็ดขาด
“คุณลุงใจดีมาทำแทนแล้ว นายก็กลับเถอะ หรือว่านายอยากจะอยู่ทำงานกับคุณลุงคนนี้กันล่ะ?” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูพร้อมกับร่างอุ่นจนร้อนที่ขนาบด้านหลัง สอดแขนโอบกอดเอวของผมไว้หลวมๆ
ผมอยากจะด่าเจ้าคนด้านหลังนี้จริงๆ บ้าเอ๊ย! เล่นแบบนี้มันผิดกติกานี่หว่า ก็รู้อยู่ว่าคนอื่นเขากลัวก็ยังจะเล่นอีก รู้อยู่เต็มอกว่าคนขี้โกงใช้แผนชั่วนี่มันน่าโมโหแค่ไหนแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ แข้งขาของผมมันอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงไปหมดแล้ว ฮือออออ แม่จ๋า! มีผียืนอยู่ข้างๆ หนู ผมไม่มีแรงจะขยับขึ้นมาซะดื้อๆ กรรไกรตัดกิ่งไม้ในมือร่วงลงจากมือผมพร้อมกับเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างเป็นต่อของใครบางคน
“เฮ้ย ลุง ทำงานให้เสร็จล่ะ” พี่เฮดีสสั่งวิญญาณของลุงคนนั้นแล้วก้มตัวอุ้มผมขึ้นรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โอ๊ยยย ผมนี่จะเป็นลมให้ได้ สั่งผีให้ทำงานแทนเนี่ยนะ พระเจ้า! ก็มีแต่พี่เฮดีสนี่แหละจะทำ ตั้งแต่สั่งพวกวิญญาณได้ พี่แกก็ขยันใช้มาแกล้งผมทุกทีที่จะบังคับให้ผมยินยอมและได้ผลทุกครั้ง ก็บอกแล้วว่าผมกลัวผีๆ! กลัวจริงๆ! แต่ไอ้คนใจดำนี่ก็ใช้คนขู่ผมเพื่อความสนุกของตัวเองตลอด บ้าเอ๊ย คืนนี้นอนนอกห้องเลย!
“กินอะไรดี?” พี่เฮดีสถามหลังจากขับรถออกมาจากโรงแรมที่ทำงานของผมแล้ว ผมนั่งทำหน้าหงิก ไม่สนใจคำถามของใครบางคน พี่เฮดีสถามขึ้นอีกครั้ง และเหมือนเดิมผมทำเป็นหูทวนลม ไม่ได้ยินและไม่หันไปมอง พี่เฮดีสก็เงียบไปไม่ถามอะไรอีก บรรยากาศในรถมาคุเย็นเยือก ต่างคนก็ต่างเงียบใส่กัน คราวนี้ผมไม่ยอมให้อีกแล้ว ทำไมถึงได้เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้นะ แล้วนี่เอาพวกผีมาแกล้งผมเล่นแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน!
พี่เฮดีสพาผมมาที่ร้านอาหารร้านหนึ่งอยู่ใกล้คอนโดที่พวกเราอยู่ ระหว่างรอข้าวพวกเราก็หันไปคนละทาง ไม่มีใครพูดอะไรกัน บรรยากาศอึดอัดเสียจนผมชักจะหงุดหงิด นี่ตกลงเขาจะไม่ขอโทษหรือง้อเลยหรือไงวะ!? ทุกครั้งเลยมีแต่ผมที่ต้องขอโทษแล้วก็เป็นฝ่ายง้อเอง หึ แต่ครั้งนี้ผมไม่ยอมง่ายๆ แน่
พวกเราทานข้าวไปอย่างเงียบเชียบจนกระทั่งอิ่มก็ไม่มีใครพูดอะไรกันสักคำ ผมหันไปมองโต๊ะด้านข้างที่มาทานกันแบบครอบครัว สองสามีภรรยาหนุ่มสาวกับลูกสาวแก้มยุ้ยหนึ่งคนมันดูน่ารักดี เด็กผู้หญิงนี่มันน่ารักจริงๆ คงจะเป็นเพราะผมสัมผัสแต่เด็กผู้ชายแถมยังเกรียนสุดๆ ก็เลยรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงนี่น่ารักจริงๆ ผมหัวเราะเมื่อเด็กคนนั้นทำซอสเปื้อนแก้มพยายามจะเช็ดเองก็ยิ่งเปื้อนมากกว่าเดิม ผมอมยิ้มสะกิดให้พี่เฮดีสหันมามอง เขาเลิกคิ้วขึ้นมองผมแล้วเหลือบไปมองเด็กคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“น่ารักดีนะครับ” ผมพูดแล้วก็มองเด็กคนนั้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พี่เฮดีสไม่ได้ตอบรับอะไร เขามองด้วยใบหน้านิ่งๆ ดูไปดูมาผมก็เอ่ยลอยๆ ขึ้นมาเล่นๆ
“เห็นแล้วอยากจะมีลูกสาวบ้างแฮะ”
“....” พี่เฮดีสขมวดคิ้วมองผมด้วยสายตายากจะเดาว่าเขากำลังคิดอะไร ผมหันมายิ้มๆ ให้กับเขาแล้วไม่พูดอะไรอีก ไอ้ความรู้สึกไม่พอใจทั้งหมดมันก็หายไปหมดแล้ว พี่เฮดีสก็นั่งทำหน้าขรึม เขารีบจ่ายค่าอาหารแล้วดึงผมออกไปจากร้านอย่างรีบเร่ง ผมขมวดคิ้วงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รีบร้อนขนาดนี้
“พี่จะรีบไปไหนครับ!?”
“ไปทำลูก” เขาหันมาตอบเสียงจริงจังจนผมหัวเราะพรืดออกมา ผมส่ายหน้าไปมาแล้วพูดกับเขาเสียงอ่อน
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ ยังไงมันก็มีไม่ได้หรอก”
“ได้สิ เพราะฉันคือเฮดีส” พี่เฮดีสเถียงกลับมาเสียงแข็งอย่างมั่นใจ ผมมองเขาแล้วเงียบไปเลย พี่เฮดีสทำหน้ามั่นใจสุดๆ จนผมชักจะหวั่นใจ
เอ่อ...นี่พี่คงไม่ได้ลืมใช่ไหมว่าพวกเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน อีกอย่างผมไม่มีมดลูกนะครับ ท้องไม่ได้! ถึงผมจะปฏิเสธยังไงพี่เฮดีสก็ดึงผมตามไปด้วยอยู่ดี หลังจากที่กลับมาห้องพี่เฮดีสก็เริ่มทำลูกตั้งแต่หัวค่ำยันเที่ยงคืน กว่าผมจะได้นอนแข้งขาสั่นไปหมด สะโพกแทบเคล็ด คราวหน้าผมจะไม่หลุดปากอีกแล้วว่าอยากได้ลูก เพราะผลที่ตามมามันหนักหนาเสียจนสะโพกผมรับไม่ไหว!
หลายอาทิตย์ต่อมา...
เช้าวันนี้ผมอาการไม่ค่อยดีจึงขอหยุดงานหนึ่งวัน ผมนั่งหน้าซีด เวียนหัวอยู่โต๊ะทานข้าวในตอนเช้า ส่วนพี่เฮดีสกำลังทำมื้อเช้าอยู่ มันรู้สึกผะอืดผะอมคลื่นไส้อยากจะอ้วก ไม่ค่อยอยากอาหาร แถมกินอะไรเข้าไปก็จะอาเจียนออกมาทุกครั้ง รู้สึกทรมานเอามากๆ ตอนเช้าผมมีอาการอย่างนี้มาหลายวัน ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นอะไร ผมหลับตากุมศีรษะอ่อนเพลียเหมือนจะเป็นไข้ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ สงสัยต้องไปให้หมอตรวจดูอาการแล้วล่ะ
“เอานี่น้ำขิงอุ่นๆ ลดอาการคลื่นไส้ได้ดี แล้วก็ข้าวต้มรับรองว่าไม่อ้วก” พี่เฮดีสเดินมาวางถ้วยน้ำขิงอุ่นๆ ที่มีควันลอยขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับชามข้าวต้ม ผมเอ่ยขอบคุณเขาเสียงอ่อนระโหย ผมรู้สึกไม่อยากกินเท่าไรแต่ก็จำใจกินเพราะพี่เฮดีสเล่นจ่อช้อนใส่ปาก บังคับให้กินเข้าไป โชคดีหน่อยที่ผมพอกินข้าวต้มได้อยู่ ได้ยินก็ไม่รู้สึกอยากอ้วกเหมือนอาหารอื่นๆ โดยเฉพาะอาหารคาวและมันนี่ได้กลิ่นมาแต่ไกลก็คลื่นไส้จนหมดพุง ผมกินข้าวต้มหมดไปครึ่งหนึ่ง พี่เฮดีสก็ยิ้มแล้วลูบหัวผมชมเชย
“เก่งมาก กินส้มหน่อย”
ผมอ้าปากงับกลีบส้มที่เขาแกะให้เคี้ยวไปพลางจ้องคนป้อนไปพลาง ทำไมผมรู้สึกว่าช่วงนี้พี่เฮดีสอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แถมยังดูแลผมดีมากแทบจะเดินตามหลังผมทุกฝีก้าว กินข้าวเช้าเสร็จผมก็เริ่มสับผงกเปลือกตาปรือต่ำ พี่เฮดีสร้องห้ามปลุกผมให้ตื่น ผมสะดุ้งลืมตาขึ้นแล้วถอนหายใจพูดกับพี่เฮดีส กังวลหน่อยๆ
“ผมว่าวันนี้พี่พาผมไปหาหมอเถอะ ผมไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ต้องไปหรอก มันไม่เป็นอะไรมาก อีกสองสามเดือนก็คงจะหาย”
“พี่รู้ได้ยังไงว่ามันจะไม่เป็นอะไร ถ้าเกิดเป็นโรคขึ้นมาล่ะ?” ผมขึ้นเสียงดังแล้วรีบลดเสียงลงเมื่อรู้ตัวว่ากำลังขึ้นเสียงกับเขา ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้โมโหแต่ทำไมมันรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้นะ พี่เฮดีสไม่ได้ว่าอะไร เขาส่ายหน้า
“นายไม่ได้เป็นโรค”
“ไม่ใช่โรค แล้วมันอะไรล่ะครับ?”
“นายแค่ท้อง”
พี่เฮดีสพูดอีกครั้งด้วยสีหน้าเฉยสนิท ผมมองเขาเหมือนเห็นคนเสียสติ จะบ้าเหรอออออ!? ผมจะไปท้องได้ยังไงกันล่ะ!? โอ๊ยยยย พี่เฮดีสนี่ยังไม่เลิกคิดอะไรพิลึกๆ อยู่อีกงั้นเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าลืมไปแล้วเสียอีก ผู้ชายไม่มีมดลูกสักหน่อย จะไปท้องได้ยังไงเล่า เอาอะไรมาท้องกัน!? อาการของผมมันใช่คนลูกซะที่ไหน คนท้องก็ต้องเวียนหัว คลื่นไส้ อาเจียน.....แพ้ท้อง? ไม่...ไม่...ใครก็ได้ บอกผมทีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้!
“นายท้อง”
“.........”
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงง!!!
END.
ตอนจบเรียบๆ ง่ายๆ อยากจะสื่อให้เห็นชีวิตคู่สามีภรรยาหลังแต่งงานอยู่กินกันมาหลายปี(?)
ยังไงก็อยากให้เคลียร์หลายๆ ปมที่ค้างๆ อยู่เช่น
-ลูชิฟที่ถูกเอ่ยถึง :อธิบายไปแล้วนิดหน่อย บอกมากไม่ได้เพราะมันเกี่ยวพันถึงเรื่องของป๋าโพซ
-โพไซดอนไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ทำไมมีพลังเทพ :คำตอบเดียวกันกับข้อข้างบน
-เด็ก 2 คนลูกใครแน่ :เฉลยไปแล้วจ้าในสุดขีด34
-แม่หนูเนรัญ :เฉลยไปแล้ว อยู่ในสุดขีด34
ใครมีคำถามเชิญซัดมาเต็มที่จ้ะ! เผื่อปอยลืมเฉลยตกหล่นอะไรไป
-
ได้จิ้ม.... :z13:
น่ารักมากเลย...อบอุ่น...น่ารักที่สุด...ดีใจที่หนูเนรัญมีความสุขสักที
และดีใจที่เฮดีสมีความสุขเหมือนกัน.....และมีคำถามแค่ข้อเดียว
ทำไมแก้วตาถึงเรียกเฮดีสว่าลูก...รึตอนดวงใจท้องมันมีอะไรเกิดขึ้น
และวิญญาณของเฮเคตส่วนหนึ่งได้กลายมาเป็นของเฮดีสเพราะความเป็นฝาแฝดรึเปล่า
ขอตอนพิเศษนี่จะได้ไหมนะ...อยากเจอลูกสาว..... :mew3:
ขอบคุณปอยที่เขียนเรื่องราวดีๆให้ได้อ่านกันนะจ๊ะ :pig4: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :sad4:
ค้างอะพี่ป๊อยยยยยยยยยยยย :katai1:
ลูกเชียวนะลูกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดด
อยากเห็นพี่เฮดีสประคบประหงมเมียอ่ะ!!!!
ตอนจบแล้วเหรอออ ม่ายน้าาาาา
ขอตอนพิเศษหน้าด้านๆเลยเอ๊าาาาา
พลีสสสสส :hao5:
-
คือบอกตรง ๆนะ
จบแบบเรารู้สึก
งง ๆ น่ะ คือเหมือน
ไม่กระจ่างยังไงไม่
รู้ แต่ก็ขอบคุณนะ
นิยายสนุกมาก ๆ :mew2:
-
พี่เฮดีสมันแปลกไปจริงๆน่ะ รามตัวกับเฮเคตหรือเปล่า ยังงงอยู่
-
จบอย่างนี้เลยเหรอคะพี่ปอย 55555
เนเน่ท้องได้ด้วยอะ เหยยย
คืออยากรู้เรื่องต่อทันที
เขียนตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงหน่อยน้าค้าาา อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
จบแบบรู้สึกค้างๆ มีตอนพิเศษใช่มะค่ะ
-
:hao5: รู้สึกค้างคากับตัวเฮดีสแปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนไม่ใช่เฮดีส หรือเราจะอินมากไป :ruready
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้มาก
ตอนจบดูสั้นๆ เหมือนรีบเร่งให้จบเกินไป แต่ก็ขอบคุณคับ
-
เชื่อแล้วจริง ว่าพี่เฮดีสทำได้ทุกอย่าง :katai2-1:
แต่ว่าพี่เฮดีสก็แปลกๆ จริงๆ นั่นแหละ อธิบายไม่ถูกกกก :katai1: :katai1:
:mew1: :mew1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มีไหม ค้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
แปลกๆแหะ รู้สึกยังไม่ใช่ =w=
เฮดีส?! รัญท้อง?! ว๊อททท สับสนในตัวเองแปลกๆ 555 :mew2:
-
เฮดีสทำได้ทุกอย่างกระทั่งทำลูก :oo1:
-
ทำไมพี่เฮดีสแปลกไป เรื่องแก้วตานี่คืออะไร รู้สึกงงๆอะค่ะ จะมีเฉลยไหมคะ
ป.ล. หา!? เนเน่...ท้อง...!?!?
-
มีอีกหลายคู่ให้หน้าติดตามเรยนะเนี่ย อิอิ
รุ่นลูกๆ 5555
-
:- :-[ :-[ ถ้าเป็นไปได้ขอตอนพิเศษตอนรันท้องจนถึงคลอดได้มะ Please!!!
-
เค้ารอตอนพิเศษนะ
อยากรู้เรื่องความซับซ้อนของครอบครัวนี้ มันน่าจะเกี่ยวกับปมฝาแฝด
เนเน่ท้อง.... คลอดออกมาต้องใช้นามเป็นเทพเหมือนกัน จะเป็นเทพสายไหนหนอ
อีกอย่างคำทำนายมีว่า เฮดีสมีลูก 2 คน แล้วคนที่สามนี่นับไง?
-
ตอนพิเศษด่วนเลยค่าาาา
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
คืองงอ่าค่ะ ไม่เคลียร์ทั้งเรื่องตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงในช่วงหลังๆ ทั้งที่พี่เฮดีสคุมวิญญาณได้(สังเกตจากเนรัญบ่นในความคิดว่า"...ตั้งแต่สั่งพวกวิญญาณได้ พี่แกก็ขยันใช้มาแกล้งผมทุกที....") รวมถึงนิสัยพี่เฮดีสที่เปลี่ยนไป คืองงค่า พยายามอ่านย้อนตอนก่อนซ้ำๆก็ยังงง แต่ยังไงก็ :pig4: นะคะ สนุกมาก
รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
จบแล้ว รอตอนพิเศษคร้าบ
-
ไม่มีอะไรที่เฮดีสทำไม่ได้สินะ
ขอตอนพิเศษเนเน่คลอดน้องได้ไหมอ่ะ
-
คืองงอ่าค่ะ ไม่เคลียร์ทั้งเรื่องตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงในช่วงหลังๆ ทั้งที่พี่เฮดีสคุมวิญญาณได้(สังเกตจากเนรัญบ่นในความคิดว่า"...ตั้งแต่สั่งพวกวิญญาณได้ พี่แกก็ขยันใช้มาแกล้งผมทุกที....") รวมถึงนิสัยพี่เฮดีสที่เปลี่ยนไป คืองงค่า พยายามอ่านย้อนตอนก่อนซ้ำๆก็ยังงง แต่ยังไงก็ :pig4: นะคะ สนุกมาก
รอตอนพิเศษนะคะ :mew1:
เราก็สงสัยเรื่องนี้อยู่ค่ะ เฮดีสเปลี่ยนไปแบบง่ายดายมาก สีตาของเฮดีสที่แดงๆอีก อ่านหลายรอบแล้วแต่ไม่ค่อยเคลียร์ค่ะ
-
ค้างจริงๆนะ
5555555
ถ่อววว หนูเนรัญ ท้องซะแล้ว
-
สนุกมากเลยค่ะ น่าจะมีตอนพิเศษเพิ่มอีกสักนิดนะคะ
อยากดูลูกของเนเน่ :-[
-
อยากให้มีตอนพิเศษค่ะ
อยากดูเนเน่คลอดน้องงงงง
เราอยากเห็น :mew1:
-
ขอตอนพิเศษษษษษษษษษษษษษ :mc4:
-
ขอถามค่ะ
ทำไมแก้วตาถึงช่วยพี่เฮดีส ที่พี่เฮดีสบอกว่าแก้วตาคงเห็นเค้าเป็นลูกชาย สงสัยค่ะ อะไรทำให้แก้วตามองว่าพั่เฮดีสเป็นลูกชายคะ
มีเรื่องต่อของพี่โพซใช่ไหมคะ? จะได้ติดตามต่อ คือชอบมากค่ะ
ขอรีเควสตอนพิเศษหลังจากตอนสุดท้ายที่บอกว่าเน่ท้องได้ไหมคะ อยากจะเห็นลูกสาวค่ะ (คิดว่าน่าจะลูกสาว) ขอตอนพิเศษของฝาแฝดตอนโตด้วยค่ะ
สนุกมากค่ะ หลายปมยังไม่ค่อยเคลียรเท่าไหร่ค่ะ แต่อยากอ่านตอนต่อมากค่ะ รู้สึกนักเขียนบอกจบแล้วแต่คนอ่านคนนี้คิดว่ามันจะยังไม่จบอ่าค่ะ ก็อยากได้ตอนต่อมากเลยค่ะ
-
คือเรื่องนี้แบบโคตรจะครบรสเลยอ่ะ
ธรรมะ ตลก น่ารัก แฟนตาซี รักหวานแหว๋ว(?) ศึกสายเลือด บู๊สนั่น
นายเอกท้องได้!
แถมยังจบแบบคลุมเครือในตัวตนของเฮดิสอีกด้วย
สุดยอดดดด! o13
สงสัย...เฮดิสคือเฮดิสจริงๆไม่เจือปนใช่ไหมครับ?
-
:a5: แก้วตาซิ
-
สงสัยเรื่องเนรัญท้องอยากรู้ว่าพี่เฮดีสเล่นกลอะไร เฉลยในตอนพิเศษาก็ดีนะ หุหุ
เรื่องตาสีแดงของพี่เฮดีสก็สงสัย เรื่องแก้วตาด้วย แต่ขอเดาได้ไหมว่าที่เฮดีสเปลี่ยนไปเพราะมีวิญญาณของเฮเคตมารวมด้วยประมาณว่าจากแฝดกลายเป็นคนๆเดียวกัน อั้ยยะ นอกเรื่องไปไหมเราเฉลยหน่อยนะ
ปล.talkสุดท้ายของคนเขียนเหมือนจะมีภาคต่อของพี่โพซใช่ไหมถ้าเดาไม่ผิด พี่โพซกับลูซิฟ น่าสนใจแหะ
-
จบแบบงงงง :hao4:
แต่สนุกดีครับ ชอบๆๆ
รอตอนพิเศษ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ใช้คำพูดทำให้ท้องเหรอเนี่ย :hao3:
-
เน่ท้องงงง กรี๊ดดดด
เฮดีสแกจะทำยังไงงงง
กรร๊ากกกกกก
โอ้ยยยย คือเอาตรงๆนะ จบน่ารัก ฮ่ะๆๆๆ
-
แฝดอีกๆๆๆๆ555 :hao7:
-
ตอนจบแต่ปมไม่จบค่ะTT ไม่อยากให้นิยายเรื่องนี้จบเลย ..... มีตอนพิเศษหนูรัญคลอดกับตอนมีลูกมั้ยคะ ฟฟฟฟ มีอย่างหนึ่งเลค่ะที่ไม่เข้าใจมากๆเลย ทำไมพี่เฮดีสถึงเปลี่ยนไป :katai4:
-
ขอตอนพิเศษ ได้มั้ยยยยยย กำลังฟินเลย ขอหน่อยนะ ๆ ๆ please. :katai4: :ling1:
-
กรี๊ดดดดด จบแล้ว น้องเน่ท้อง!!!!
อยากได้ตอนพิเศษอ่าาา อยาเห็นเฮียเดสเห่อลูก อิอิ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:laugh: นู๋เนเน่จ๋า ป๋าเฮดีสก็บอกอยู่นิว่าพี่แกคือเฮดีส
ทำให้นู๋เนเน่ท้องนี่เป็นเรื่องจิ๊บๆของป๋าแก (หรือเปล่า :m4: )
รอตอนพิเศษอยู่นะคร๊าคนแต่งจ๋าาาา :กอด1:
-
เนเน่ท้อง !! 0_0
-
:z1:นายแค่ท้องนู๋รันอิอิ
ที่เฮดีสแปลกไปเพราะเฮเคตรวมอยู่ด้วยใช่ป่ะ แบบมโนไป 555
เค้าเอาเจอลูกสาวรัน :mew4:
-
:z3: :z3: เค้าอยากอ่านตอนพี่เฮดีสเห่อลูกสาวอ่าาา :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปคือ พี่เฮดีสรวมร่างกับเฮเคต เลยใช้วิญญาณได้งี้หรอคะ
นิสัยก็เปลี่ยนไปนิดนึงด้วย
ส่วนสีตาก็เกิดจากการฟิวชั่น ตอนแรกมีสีแดงข้างเดียวงี้ พอฟิวชั่นก็เลยแดงได้ 2 ข้างเหมือนชิ้นส่วนวิญญาณครบ
เรื่องแก้วตาก็ .. พี่เฮดีสไม่ใช่ลูกแก้วตาหรอก แต่พอมีเฮเคตมารวมด้วยก็เป็นลูกชายของแก้วตาด้วย
ประเด็นคือนางฟิวชั่นวิญญาณกันตั้งแต่ตอนไหน?
ใช่ฉากเช็ดตัวพี่เฮดีส หลังเฮเคตตายคาตักน้องเนเน่มั้ยคะ
ที่มีตาสีแดงๆ แล้วก็พูดขอบคุณ?
ปลล. ยกมือขอตอนพิเศษค่ะ
-
คือค้างคา ขอตอนพิเศษด่วนนนนนนน งงๆอยู่
แก้วตากะเฮดีส เรียกว่าลูก? ตาสีแดง? นิสัยเปลี่ยน?
ปล.อยากอ่านเฮดีสแบบมุ้งมิ้งประคบประงมลูกเมีย
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ขอตอนพิเศษค่ะ. อยากดูเนเน่คลอดน้อง
และยังค้างคาเรื่องสีตา. สั่งวิญญาณได้. ของพี่เฮดีสอีก
รีเควสตอนพิเศษนะค้าาาาา
-
ขอตอนพิเศษได๋ป่าว
ตอนท้ายๆๆ นี้มันส์หยด
สรุปแล้วเฮเคตก้อไม่ร้าย คนที่ร้ายกลับไม่ตายสักคน
-
o13
-
แหม่ พี่ดีสเรานี้ไม่ใช่เล่นนะ ไหนๆเนเน่ก็อยากมีลูกเองนะ :jul3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :bye2: :L2: :L2:
-
เหมือนจะยังไม่เคลียร์ รึเราอ่านไม่เข้าใจเอง :hao4:
แล้วนั่นใช่เฮดีสจริงๆใช่มั้ยอ่า
-
:z6: :z6: สำหรับพี่เฮดีสที่ทำแปลงผักน้องรัญ
:L1: สำหรับน้องรัญคะ
-
จะมีภาคต่อไหมนะ
กำลังได้ทีเลย
แบบว่ามันส์อ่ะ
ลุ้นมาก เดาไม่ออก
ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เหมือนหลายๆรีเลยคะ
มันเหมือนจะงงนะ แต่ไม่งง แต่ไม่เคลียร์อะคะ
ยังสงสัยเรื่องตาเปลี่ยนสี
และยังสงสัยว่าทำไมแก้วตาถึงคิดว่าพี่เฮดีสเป็นลูกอะคะ...
-
อยากจะชมนะ ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรพลาดอย่างแรง!!!
แต่ติดว่าคิดเหมือนทุกคน คือจบไม่เคลียร์ หรือว่าเรื่องนี้ตั้งใจให้จบเหมือนหนังฝรั่ง
จบแบบให้คิดเอาเอง
>>> ทั้งเรื่องสีตากับนิสัยที่เปลี่ยนของฮาดีส ทั้งเรื่องแก้วตา ความซับซ้อนนี่มันเกี่ยวกับการสลับร่างไหม
เป็นไปได้ไหมว่าแก้วตากับดวงใจสลับร่างกันมาก่อน ลูกเลยเป็นของทั้งสองคน
ไม่อยากให้จบแบบคลุมเครือเลย เพราะปมพวกนี้คือสิ่งที่ทำให้ติดตามอ่านมาตลอด
-
ตอนพิเศษ plsssssssssssssssssssssssssssss :mew2 :sad4:
-
:เฮ้อ:
-
:katai2-1: :katai2-1:
ตามอ่านจนจบ
สนุกมากเลย
ชอบๆ
:mew1: :mew1:
เนเน่น่ารัก
พี่เฮดีสหล่อเกิ๊นนนนนนนนน
ชอบคาเรคเตอร์แต่ละคนมากเลย
แต่ยังคาใจเรื่องที่เนเน่เห็นตาพี่เฮดิสเป็นสีแดงอ่ะ
แล้วก็ทำไมแก้วตาเรียกพี่เฮดิสว่าลูก
แถมยังยอมช่วยย้ายเนเน่กลับร่างตัวเองด้วยอ่ะ
สุดท้ายยยยยยยยยยยยย
อยากเห็นลูกสาวววววววว
-
:mew1:
ขอแปะไว้ก่อนนะค่ะ
-
รอตอนพิเศษครับ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้วค่ะ ใช้เวลาอ่านหลายวันอยู่เหมือนกัน
ในตอนแรกธีมเรื่องเหมือนนิยายแจ่มใสมากเลย แบบตั้งชื่อแปลกๆโดนๆไว้ก่อน(เนื้อเรื่องเบาหวิว)ทำให้ปิดๆเปิดๆอยู่หลายครั้ง
อ่านไปอ่านมา สังเกตว่าคนเขียนใส่ตัวละครมาเยอะ(จนเกินไป) ทั้งๆที่ไม่จำเป็นก็ได้ เช่นเพื่อนของนายเอกที่คณะเกษตร ที่ไม่ค่อยมีส่วนกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่ แล้วชื่อบางตัวละครก็ออกจะดูน่าสนใจว่าเหมือนจะมีส่วนกับเนื้อเรื่อง แต่ก็ไม่มีเสียแบบนั้น
แต่พอช่วงกลางๆเป็นต้นไป จู่ๆนิยายแจ่มใสก็พลิกกลับเป็นอีกเรื่องเลย แล้วก็เริ่มมีญาติพระเอกโผล่ออกมา ตัวละครมากมายในตอนแรกก็ถูกตัดทิ้งไป ส่วนคู่รองที่เหมือนจะมีบททีละเล็กละน้อยมาตั้งแต่แรกก็ยังอยู่ในระดับที่เราคิดว่าไม่ต้องมีก็ได้ (ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะคะ เพียงแต่ถือว่าไม่มีผลต่อเนื้อเรื่องเท่าไหร่นัก) ส่วนพระรอง(ที่คนเขียนบอก)อพอลโล นั้น ไม่ต้องมีก็ได้เช่นกันค่ะ พระเอกกับนายเอกเอาเนื้อเรื่องอยู่แล้ว การที่มีตัวละครเยอะๆมันทำให้คุมเนื้อเรื่องลำบากนะคะ ดีที่คนเขียนตั้งมั่นกับพระเอกกับนายเอกพอสมควร
เรื่องลูกแฝด น่าจะซักสาม-สี่ขวบหรือเปล่าคะ? จริงอยู่ว่าเด็กวัยนี้จะพูดไม่ชัดบ้าง แต่เขาจะเชิงใช้คำเลียนแบบผู้ใหญ่แต่ไม่ถูกกับรูปประโยค จะไม่พูดชัดลักษณะแบบนี้นะคะ (เข้าใจว่าหลายๆคนไม่ได้สัมผัสกับเด็ก จะมีปัญหาในการเขียนบทของเด็ก บางคนแก่กว่าวัยที่พูดในเรื่อง บางคนก็ให้เด็กพูดจนส่อเป็นทางเด็กพิเศษไปเลย เข้าใจว่ายากค่ะ คนเขียนหลายคนจะมีปัญหาการเขียนบทเด็กนี่แหละ) แล้วก็เขาจะแยกแยะเพศได้แล้ว เป็นไปได้ยากที่จะเรียกนายเอกว่า มัม หรือแม่ โดยเฉพาะเด็กผู้ชายจะเหมาเอาว่า ใส่กระโปรง/ผมยาว = ผู้หญิง = แม่ ตรงนี้เลยดูอ่อนไป จะว่าลูกจำหน้าแม่(อันญา)ว่าคล้ายกับเนรัญก็ไม่ใช่อีกแหละ -- --'
เรื่องแฝดของพระเอก กับปมเรื่องแม่กับเมียใช้ให้เป็นคนเลว ยังเหมือนรีบสรุปไปหน่อยนะคะ ไนซ์นี่แบบหลายใจง่ะ ถ้ารักอันญาแบบยอมทำให้ทุกอย่างขนาดที่มาทำแบบนั้นกับเนรัญได้ ก็ไม่น่าจะมาชอบเนรัญได้ ตอนท้ายๆเหมือนจะรีบสรุปมากไปซักหน่อย รู้สึกว่ายังไม่เคลียร์เรื่องย้ายวิญญาณไปๆมาๆ แต่ขอชมว่าเขียนฉากแอคชั่นได้ดีเลยทีเดียวค่ะ กึ่งๆแอคชั่นแฟนตาซีประมาณนี้
เรื่องที่เนรัญโดนเมื่อสามปีก่อน คนเขียนก็กล้าเสี่ยงนะคะ ในเล้าเนี่ยคนอ่านรับไม่ค่อยไหวกับเรื่องแบบนี้หรอก (แม้ว่าชีวิตจริงของความเป็นเกย์มันจะบัดซบกว่านี้ก็ตาม) เราแค่ไม่โอเคที่ไนซ์มาชอบเนรัญหลังจากทำเรื่องนั้นไปก็เท่านั้นเอง หลายใจเกิน กับอันญาก็รักทำให้ได้หมด กับเนรัญนี่(รักเหรอ?) ถ้าเป็นคนสองบุคลิคแล้วด้านเลวก็โคตเลวไปเลย จะมีเสน่ห์มากกว่านี้ค่ะ
บทเนรัญกับเฮดีสโอเคแล้วค่ะ เอาอยู่ ไม่แกว่ง ดูโอเคมากขนาดที่ไม่ต้องใส่คู่รอง หรือพระรองมา ด้วยซ้ำไป NC ดูเกร็งๆในตอนแรก แล้วก็ลื่นขึ้นในตอนหลังๆค่ะ ^^
สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆนะคะ เม้นทีเดียว ยาวหยียดเลย กด+ ให้นะคะ
-
เราอ่านแล้วไม่รู้สึกว่ามันค้างคาอะไรนะค่ะ เพราะคนเขียรได้มีกาาเคลียร์ปมต่างๆไปแล้วในตอนอื่นๆ เพียงแต่จะต้องคิดให้ลึกๆมากๆจะเข้าเรื่องต่างๆเอง
ชอบมากค่ะ
แต่ติดอย่างนึงอยากอ่านของลูกสาวเนรัญเฮดิสอ่ะ
-
o13 o13 :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกก ขอบคุณจร้าที่นำมาใหอ่าน
-
รู้สึกยังมีเรื่องของลูหที่ยังไม่เคลียร์
-
หา? เนเน่ท้อง, ชักอยากจะเห็นตอนเฮดีสเห่อลูกจริงๆ 555
-
สนุกมากตามอ่านจนจบ
อยากให้มีตอนพิเศษอ่าา
:pig4: o13
-
อ่านรวดเดียวเลย หลงรักเนเน่แบบสุดจายย #รอตอนพิเศษหวานๆน้าาา :hao7:
-
จบแบบนี้ ฆ่ากันทางอ้อมชัดๆ :ling1:
-
สงสัยค่ะ เราว่ามันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆเกี่ยวกับตาของเฮดีสและอุปนิสัยที่เปลี่ยนไป
เป็นเพราะแก้วตายื่นข้อเสนออะไรบางอย่างให้เฮดีสหรือเปล่าค่ะ เราอ่านๆแล้วรู้สึกว่ามันมีบางมุมที่นิสัยที่เปลี่ยนไปคล้ายๆกับไนซ์ เราอยากรู้ปมนี้ค่ะ
แต่โดยรวมเราโคดชอบเรื่องนี้เลย คือแบบการใช้ภาษาก็โดนใจ พล็อตเรื่องและการดำเนินเรื่องบอกได้คำเดียวว่าเริ่ด!!! o13
ส่วนตัวเราชอบแนวแฟนตาซีด้วยเลยชอบมั๊กๆ ชอบเป็นพิเศษเลย :hao7:
ปล.อยากได้ตอนพิเศษจะเป็นไปได้ไหมนะ (กอดขาอ้อนวอน :mew3:)
รักคนแต่ง :กอด1:
-
:mew1: :mew3: ขอบคุณนะครับเป็นนิยายที่สนุก ชอบมาดขึมๆนิ่งๆของเฮียดี ตลกมากอิอิ ใช้เวลาอ่าน2วันจบ ขอบคุณทีทำนิยายดีๆให้อ่านนะครับ^^ o13 :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ
อ่านรวดเดียวเลย อยากได้ตอนพิเศษ พลีส
-
น่ารักกกกกก. อ่านเรื่องนี้เเล้วฟิน o13 o13 o13 :mc4: :mc4:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลย
งงปมเดียวกับทุกคนแหละค่า
มาเคลียร์ด้วยน้า
-
มาตามอ่านจนจบ ชอบมากเลยยยยยยย !!
อยากเก็บหนูเนรัญไว้เป็นของตัวเอง (โดนคุณพี่เฮดีสฆ่าตาย)
เป็นเรื่องที่สนุกมาก ถึงแม้ว่าตอนแรกไม่คิดว่าเน้อหามันจะมาแนวนี้แต่ก็ชอบค่ะ !
ตอนอ่านนี่แบบ
:-[
-
สนุกมากค่า แต่ขอตอนพิเศษหน่อยนะค่า พรีส ~ :call:
อยากรู้ว่าเฮดีสจะดูแลศรีพรรญายังไง แล้วก็ดวงตาที่พาดสีแดง นั้นคืออะไรค่ะ
-
ช่วงนั้นก็คิดซะว่าเป็นช่วง3Pละกัน
-
พึ่งตามอ่านจนจบ แต่ละตอนนี้แบบ หลากหลายอารมณ์มาก :m25:
แอบงง ในหลายๆเรื่อง อ่านละมึนเลย พอฉากบู๊ก็บู๊ จริงๆ 555+
ทำไมจบค้างอย่างงี้ละค่ะ :hao5: รอตอนพิเศษอยู่น้าา
เด็กแฝด จะเป็นไงถ้ารู้ว่ามัม เอ้ย พ่อมีน้อง 555+ :ruready
สนุกมากค๊า :mew1:
-
เพิ่งอ่านจบ
สนุกมากกกกกกกกก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากๆค่ะ o13
-
ชอบบบ เรื่องนี้มาก
โดยส่วนตัวชอบเกี่ยวกับเทพนิยายกรีกอยู่แล้ว
พอมาอ่านแล้วอินมากอ่านแล้วอ่านอีก
ชอบเฮดีสมากคะ ชอบบพระเอกแบบนี้ :-[
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ปกติชอบอะพอลโล แบบปลื้มมาก ไม่ค่อยสนใจฮาเดสเท่าไหร่ 5555 พอมาอ่านเรื่องนี้เริ่มหลงรักฮาเดส ไปคุ้ยตำนานเกี่ยวกับฮาเดสมานั่งอ่านใหม่แล้วเขินมาก รักเลยคะ :mew1: :L2: :pig4:
ปล.ชอบการบรรยายและไม่ค่อยมีคำผิด ปริ่มมากคะ
ปล2.ตัวละครมีเสน่ห์คะ ชอบทุกคนเลย
ปล3.ขอบคุณอีกครั้งคะ :L1: :L2: :pig4: :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ลุ้นมากกกกกก
-
o13 เยี่ยมมากกก สนุกมากอ่าาา
-
สนุกมาก o13
-
สุดขีดสุดขั้วแบบเฮดีส
ตอนที่ 1
พ่อของเขาตายแล้ว
นั่นเป็นความจริงที่เฮดีสไม่อาจไม่เชื่อไม่ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หินศิลาหน้าหลุมศพของพ่อ มันยากที่จะเชื่อได้ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเขาได้จากไปแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นก็ยังแข็งแรงดี ร่างสูงหลุบนัยน์ตามองดอกไม้สีขาวเกสรสีเหลืองซึ่งวางอยู่หน้าหินจารึกนามของเจ้าของหลุมศพ
‘ดอกแอสโฟเดล’ ดอกไม้แห่งความตาย (Flower of Hades)
ฮึ ช่างเหมาะกับการเป็นดอกไม้ให้คนตายซะจริง
ชายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอแดกดันตัวเอง มองป้ายหลุมศพด้วยสายตาว่างเปล่า การตายของพ่อเป็นเรื่องที่เหนือการคาดเดาของเฮดีสไว้มากจนทำให้เขาค่อนข้างช็อก ไม่ว่ายังไงชายหนุ่มก็ยังรู้สึกข้องใจอยู่ดี จู่ๆ พ่อผู้แข็งแรงไม่มีร่างเงามรณะก็ล้มป่วยลง ค่อยๆ อ่อนแอแล้วในที่สุดก็เสียชีวิตลงอย่างฉับพลัน
ชีวิตของคนเราไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ
ร่างสูงถอนหายใจ เงยหน้าพร้อมกับหรี่ดวงตาสู้แสงแดดตอนบ่าย ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีฟ้าสด ปลอดโปร่งไม่มีเมฆสักก้อนเดียว เป็นท้องฟ้าที่สดใสมาก เฮดีสหลับตา พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ โสตประสาทได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ มันแปลกมาก ราวกับฝีเท้านั้นตั้งใจส่งเสียงให้เขาได้ยิน ตามปกติแล้วเขาควรได้ยินตั้งแต่ก้าวย่างเข้ามาแล้ว แต่กลับไม่ได้ยินอะไรเลยจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้แทบประชิด
วันนี้อากาศดีเหมาะกับการเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ใช่ไหมครับคุณพ่อ
เฮดีสลืมตามองป้ายหลุมศพเอ่ยถามพ่อผู้ลาลับไปในใจ เมื่อรู้ตัวตนของคนที่กำลังเดินมา ชายหนุ่มหันตัวไปมองบุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มเกลี้ยเกลาไร้หนวดเครา ซึ่งนานๆ ทีเจ้าตัวจะขยันโกนให้สะอาดสะอ้าน อาจจะเป็นเพราะมาเยี่ยมเยียนพ่อที่เคารพ ก็เลยตั้งใจทำหน้าตาให้สะอาดก็เป็นไปได้
เฮดีสขยับตัวหลีกทางให้แก่พี่ชายคนรองที่หอบดอกไลแลคสีม่วงมาเต็มแขน ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านอยู่หน้าหลุมศพ แล้วทรุดตัวลงนั่งย่องๆ เอ่ยทักทายผู้ล่วงลับอย่างเป็นกันเอง
“ไฮคุณป๋า หลับสบายไหม เดือนนี้อากาศเริ่มเย็นสบายแล้ว อย่าเอาแต่นอนแล้วไม่ได้ขยับตัวออกกำลังกายซะล่ะ เอ้า นี่ ดอกไลแลค ฉันไปบุกน้ำลุยป่าเอาดอกที่สวยที่สุดมาให้เลยนะ” ว่าด้วยร่างสูงใหญ่ก็วางดอกไม้ช่อใหญ่ไว้หน้าหลุมศพ จากนั้นก็พูดคุยอีกสองสามประโยคแล้วค่อยลุกขึ้น
‘โพไซดอน’ มองดอกไม้หน้าหลุมศพแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เขาหันมาพูดกับเฮดีส
“ดูสิ แม้แต่ตาแก่ก็มาเยี่ยมหลุมศพคุณป๋าวันนี้ พวกเรานี่สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ เลยนะ”
“พี่ซูสมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ก็สมกับเป็นตาแก่นั่นล่ะ คนเฒ่าคนแก่มักจะตื่นเช้าอยู่แล้ว” โพไซดอนพูดพร้อมกับหลิ่วตาอย่างหมั่นไส้
เฮดีสมองด้วยใบหน้านิ่ง เขาเคยชินแล้วล่ะ พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองนั้นไม่ถูกกันสักเท่าไร เรียกได้ถ้ามีโอกาสกัดก็กัด มีโอกาสถีบก็ถีบ ทะเลาะกันวุ่นวายยิ่งกว่าเด็กๆ
“ตอนนี้แกว่างอยู่ใช่ไหม?”
“.....” เฮดีสเปรยสายตาไปมองแทนคำตอบ
ถ้าไม่ว่างจะมายืนเก๊กอะไรแถวนี้กันล่ะ!?
โพไซดอนถลึงตาตอบกลับราวกับรู้ว่าน้องชายกำลังค่อนแคะอะไรอยู่ในใจ เขาทำเสียงในลำคอก่อนจะปรับสีหน้าจริงจังซึ่งนานๆ ทีจะมีให้ได้เห็น ส่วนใหญ่มักเป็นตอนที่ทำภารกิจอันตราย น่าแปลกที่เขาปั้นสีหน้านี้เมื่ออยู่ที่บ้านซึ่งปลอดภัยจากอันตราย เฮดีสจึงเริ่มตื่นตัวรับรู้ถึงความเคร่งเครียดของพี่ชาย
เกิดปัญหาอะไรขึ้น?
“ตามฉันมา มีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกแก” โพไซดอนเอ่ยบอกเสียงจริงจังแล้วก้าวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีการล้อเล่นใดๆ เจือปนอยู่ เฮดีสเม้มปากหนึ่งทีแล้วเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของพี่ชาย จริงจังไม่แพ้กัน
พวกเขาทั้งสองเดินผ่านบันไดสามแยกรูปภาพ ‘เทพีเฮร่าประทานพร’ ไปยังซีกซ้ายของคฤหาสน์หลังใหญ่ ส่วนนี้นั้นเป็นอาณาบริเวณส่วนตัวของโพไซดอนทั้งหมด เป็นสถานที่ครอบคลุมไปด้วยพลังอันแข็งแกร่งราวเหล็กกล้า ที่ทำหน้าที่คัดกรองผู้ที่ผ่านเข้าออกบริเวณคฤหาสน์ซีกซ้าย ไม่ใช่บริเวณที่ใครจะเข้ามาได้ง่ายๆ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ
ส่วนทางซีกขวาของคฤหาสน์นั้นเป็นของครอบครัวพี่ชายคนโตหรือก็คือซูส และตรงกลางเป็นบริเวณอาณาเขตของเฮดีส ซึ่งเดิมทีเป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตัวของพ่อผู้ล่วงลับ เมื่อพ่อของเขาสิ้นลงบริเวณคฤหาสน์ตรงส่วนกลางจึงตกทอดมายังเฮดีส ร่างสูงเดินตามพี่ชายมาที่ห้องนั่งเล่นส่วนซีกซ้ายของคฤหาสน์ก็อดไลค์เนส
ระหว่างที่กำลังหย่อนก้นนั่งเฮดีสรู้สึกถึงความผิดแผกออกไปของพี่ชาย ปกติแล้วอีกฝ่ายไม่ค่อยชอบให้ใครเข้ามาในอาณาเขตของตนเอง หากต้องการพูดคุยหรือปรึกษาหารือก็มักจะใช้ห้องโถงกลางเสียมากกว่า แต่ครั้งนี้กลับพาเฮดีสเข้ามาถึงถิ่นตัวเอง แสดงว่าเรื่องที่จะพูดต่อไปนี้นั้นเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆ คนเป็นน้องชายมองพี่ชายที่นั่งหลับตานิ่งคล้ายกำลังทำสมาธิ เฮดีสเฝ้ารออย่างเป็นกังวลปนตื่นเต้น
เดาไม่ออกเลยว่าโพไซดอนจะพูดเรื่องอะไรกันแน่
“ฉันก็ไม่อยากจะปิดปังแกเรื่องนี้หรอก แต่เพราะคุณป๋าขอร้องไว้ ฉันจึงไม่เคยบอกแกมาก่อน” โพไซดอนเริ่มเปิดปากกล่าว สีหน้าและแววตาของเขาจริงจังเสียจนหัวใจของเฮดีสบีบแน่น ความตึงเครียดเริ่มก่อตัวระหว่างทั้งสองหนุ่ม
เรื่องอะไรที่พ่อไม่อยากให้เขารู้?
เฮดีสครุ่นคิดด้วยความงุนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก แม้จะตกใจที่พี่ชายกำลังจะเปิดเผยความลับ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงรักษาความราบเรียบประดุจหน้ากระดาษได้เป็นอย่างดี
โพไซดอนกัดริมฝีปาก ระหว่างหัวคิ้วหนาของเขามีร่องรอยของความกังวลใจ สีหน้าของเขาเป็นสนามรบของสองอารมณ์ที่กำลังต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างหนักหน่วง ผ่านไปเนิ่นนานไหล่กว้างที่เกร็งของคนเป็นพี่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง เขาถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองน้องชายด้วยสายตาจริงจัง
ริมฝีปากหยักค่อยๆ เผยอเอ่ยคำ เสียงหนักแน่น
“ฉันคือพ่อที่แท้จริงของแก!”
กึก....
ร่างสูงหยุดชะงักงัน สมองระเบิดโพละเหลวละเอียดเป็นเยลลี่ถูกปืนอัดลมยิงกระหน่ำ ใบหน้าที่นิ่งของเฮดีสเริ่มเปลี่ยนแปลง ดวงตาค่อยๆ ขยับเบิกกว้าง ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นตรงก็อ้าเหวอค้าง จ้องมองคนตรงหน้าราวกับเห็นพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศเหนือ ช็อกยิ่งกว่าได้ยินว่ามีหิมะตกกลางฤดูร้อน!
ไม่จริงงงงงง!
เป็นไปไม่ได้!
เฮดีสจ้องมองใบหน้าจริงจังที่มองสบตาอย่างหนักแน่นแล้วใจเริ่มแหว่ง
บ้าไปแล้วว!
ใบหน้านิ่งที่ไม่เคยหลุดมาดมานานนับปีของเฮดีสแตกยับกับประโยคชวนตะลึงค้างของพี่ชาย ในใจขนลุกหวาดกลัวอย่างยิ่ง เฮดีสพยายามจ้องจนแทบจะกลายเป็นถลึงตาใส่คนพูดที่ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม
“ฉันรู้ว่าแกจะต้องไม่เชื่อ”
โพไซดอนเงียบไป สีหน้าเจ็บปวดและขมขื่น เขาก้มหน้านิ่ง คนเป็นน้องใจไหวสะท้านเล็กๆ เฮดีสขยับเปิดปากจะพูดแต่พยายามครั้งแล้วครั้งเล่าก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี
จู่ๆ พี่ชายก็กลายเป็นพ่อ!?
ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้นแหละ!
“ฉันรู้ ฉันรู้ ว่ามันบ้ามาก” โพไซดอนพูดเสียงสั่นเครือ
“.....”
“เรื่องบ้าๆ นี่มันเกิดขึ้นเพราะ...”
“.....” เฮดีสกลั้นหายใจรอฟังคำอธิบาย หัวใจของเขาบีบคั้นจนปวดหน้าอก โพไซดอนยกมือปิดปากแล้วตัวสั่นเทา สมองเฮดีสว่างเปล่า
พี่ชายผู้แข็งแกร่งคนนั้นกำลังร้องไห้?
“ฉันล้อเล่นน่ะ! ฮ่าฮ่าฮ่า ก๊ากกกกกกกกกก!”
“แกเชื่อด้วยเหรอวะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“หน้าแม่งโคตรจี้เลยว่ะ ก๊ากๆๆๆ”
เฮดีสจ้องมองพี่ชายที่เงยหน้าขึ้นระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น สายตาว่างเปล่า ร่างกายใหญ่โตนั้นแทบจะล้มกลิ้งไปกับพื้น สีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวที่เห็นกลับกลายเป็นเพราะอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง!
เฮดีสกัดฟันกรอด ขบกรามกรวดๆ สีหน้าจากแดงเป็นดำจากดำเป็นเขียว สายตาเพิ่มระดับความเย็นเยือกมากขึ้นเรื่อยๆ ความเย็นยะเยือกเป็นขั้วโลกพัดกระหน่ำใส่ไอ้คนทุเรศที่ตั้งหน้าตั้งตาขำจนหอบหายใจไม่ทัน
“ไปตายซะไอ้บ้าเอ๊ย!”
คนเป็นน้องชายโมโหจนหน้ามืดลุกขึ้นสบถหัวเสีย คนถูกไล่ไปตายยิ้มแป้นอยู่ที่เดิม ซ้ำยังกอดอกนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างเกียจคร้าน เฮดีสโมโหจนไม่สนจงสนใจฟังความลับเรื่องสำคัญอะไรนั่นอีก ตอนนี้เขาแค่อยากจะตะบันหน้ายิ้มเยาะของไอ้พี่ชายเฮงซวยสักที
ร่างสูงตะโกนกู่ร้องเสียงดัง แววตาเอาจริงเอาจัง แล้วกระโจนเข้าไปเล่นงานไอ้พี่ทุเรศที่ล้อเล่นไม่เป็นเวล่ำเวลา โพไซดอนนอนลอยชายหยิบขนมจิบน้ำชาไม่ใส่ใจน้องผู้ขาดสติเลยสักนิด เขาโบกมือเบาๆ ก็ทำให้ร่างของน้องชายลอยไปกระแทกกำแพงห้อง
“จุ๊ๆ ใจเย็นน้องชาย ฉันแค่หวังดีบริหารกล้ามเนื้อใบหน้าของแกก็เท่านั้น อารมณ์ร้ายซะจริง” คุณพี่เฮงซวยจุ๊ปากแล้วปั้นหน้าเจ็บปวด เหมือนคนถูกใส่ร้ายทำดีแล้วไม่ได้ดี เสียงพูดแย้งกลับนั้นฟังดูน่าถีบเป็นที่สุด
เฮดีสแค่นเสียงออกไปพร้อมกับประคองตัวลุกขึ้น เถียงไปก็เปล่าประโยชน์ เช่นเดียวกับสู้ไปก็ไม่ได้อะไร เขายอมรับว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งกว่ามาก ร่างสูงเดินมานั่งที่เดิม ใบหน้าที่เดือดดาลเกรี้ยวกราดพลันสงบนิ่งไร้ความรู้สึกแฝงไปด้วยไอเย็นเหมือนปกติ เฮดีสเปรยสายตารังเกียจไปให้พี่ชายและกล่าวแช่งไปเต็มปากเต็มคำ
“ขอให้นกเขาไม่ขัน!”
“พูดไปเถอะ ยังไงคำพูดของแกก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี” โพไซดอนหัวเราะรับแบบไม่สะดุ้งสะเทือน
“หึ!”
เป็นอีกครั้งที่เฮดีสรู้สึกเกลียดพี่ชายคนนี้มากถึงมากที่สุด แต่ก็ชอบอยู่กับอีกฝ่ายมากเช่นเดียวกัน เพราะตอนอยู่กับโพไซดอนเขาไม่จำเป็นต้องระวังคำพูด เพราะพลังคำพูดของเขาใช้กับโพไซดอนไม่ได้ผล มันเป็นสิ่งที่ทำให้เฮดีสสบายใจและหงุดหงิดไปพร้อมๆ กัน มันดีตรงที่ระบายอารมณ์ด่าอีกฝ่ายเต็มที่ได้อย่างสะดวกใจ แต่บางครั้งก็แค้นใจนักที่พลังคำพูดของเขาใช้กับโพไซดอนไม่ได้ อย่างเช่นตอนนี้ยังไงล่ะ ฮึ!
“เอาล่ะๆ เข้าเรื่องสักที มัวแต่เล่นอยู่ได้”
ใครกันแน่ที่เล่น!?
เฮดีสอดจะใช้สายตาประณามอีกฝ่ายไม่ได้
โพไซดอนถอนหายใจ จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เขาเก็บงำไว้ เฮดีสนั่งฟังด้วยใบหน้านิ่ง ไม่ตกใจหรือหวั่นไหวอะไรแม้แต่น้อย แน่ล่ะ มันเทียบกับความตกใจครั้งแรกไม่ได้หรอก!
“ฝาแฝดของแกน่ะ...”
เฮดีสแปลกใจไม่น้อยที่พี่โพไซดอนรู้ว่าเขามีฝาแฝด ใช่แล้วล่ะ เขาเองก็เพิ่งรู้เช่นกัน ตอนที่เห็นฝาแฝดของตัวเองเขาตกใจมาก พอตั้งสติได้เจ้านั่นก็เล่าเป็นฉากๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เฮดีสฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะรู้สึกว่าเจ้าหมอนี่มันบ้า พูดอะไรที่ไม่เป็นความจริงหรือไม่เฉียดความจริงเลยสักนิด
แรกๆ เฮดีสเคยถามเหล่าพี่ชายแต่อีกฝ่ายไม่ทราบเรื่องนี้ แม้แต่แม่ของเขาเองก็ไม่รู้เรื่องนี่เลยแม้แต่น้อย ส่วนพ่อของเขานั้นไม่เคยเปิดโอกาสให้ได้ชักถาม ทำให้เฮดีสปล่อยเรื่องนี้ไปจนไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ
เฮดีสฟังเรื่องราวความวุ่นวายตั้งแต่สมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่ จนกระทั่งเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างดี แล้วก็เข้าใจว่าทำไมเจ้าฝาแฝดนั่นถึงได้พูดจาเพ้อเจ้อเลื่อนลอยแบบนั้น ที่แท้เจ้านั่นก็ไม่รู้ตัวว่าเรื่องที่ตัวเองเชื่อเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ความจริง เป็นเพียงลมปากของหญิงน่ารังเกียจคนหนึ่ง
“คดีเมื่อสามปีก่อนแกรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วคนร้ายมีทั้งหมดเจ็ดคน ตายไปหกเหลือรอดอีกคนหนึ่ง”
เฮดีสหันไปมองหน้าพี่ชายที่เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด โพไซดอนชำเหลืองมองสีหน้างุนงงของน้องชาย คดีเมื่อสามปีก่อนนั้นเฮดีสไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วยเพราะมัวแต่สนใจเรื่องอื่นอยู่ จึงไม่รู้รายละเอียดของคดี คดีนี้พ่อของเขาเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด และคนร้ายที่เดิมทีคิดว่ามีหกคนก็ตายไปแล้วจึงทำให้เขาไม่ติดใจสงสัยอะไร
แล้วนี่มันยังไงกันแน่ คนร้ายมีเจ็ดคนเหลือรอดไปหนึง!?
โพไซดอนมองหน้าน้องชายคล้ายจะสังเกตอารมณ์แล้วค่อยๆ พูด
“คนร้ายคนนั้นมีดีเอ็นเอเหมือนกันกับแก”
“...!?”
เฮดีสชะงัก ทวนคำพูดที่ได้ยินอย่างเชื่องช้า
ดีเอ็นเอเหมือนกัน?
ฝาแฝด!?
“ไอ้สารเลว!” เฮดีสผุดลุกขึ้น เลือดในตัวพุ่งพล่านด้วยโทสะ โพไซดอนจับผมนั่งลงแล้วเอ่ยปราม
“ใจเย็นก่อนโว้ยไอ้ดีส”
“พี่รู้มานานแล้วแต่ทำไมถึงไม่บอกผม!?”
“ฉันขอโทษจริงๆ” โพไซดอนถอนหายใจลำบากใจ ไม่แก้ตัวใดๆ เอ่ยรับอย่างเปิดเผย
เฮดีสกัดฟันกรอด ตะโกนถามเสียงเจ็บปวด ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแปลบ เรื่องราวทั้งหมดนี่พ่อรู้ดีทุกอย่างแต่ทำไมพ่อของเขาถึงทำแบบนี้ พ่อเลือกที่จะปกป้องลูกชายของตัวเองอีกคนแล้วผลักไสเขาและคนที่เขารัก!
“ทำไมพ่อทำแบบนี้กับผม!? ทำไม!?”
โพไซดอนยืนนิ่ง เฮดีสจ้องหน้าพี่ชายเขม็ง เขากัดริมฝีปากอย่างแรงจนได้รสเลือด ชายหนุ่มรู้สึกสับสน ความรู้สึกต่างๆ วิ่งตีกันมั่วไปหมด เฮดีสส่ายหน้าไปมาแล้วพึมพำในลำคอ นี่มันเรื่องอะไร ทำไมฝาแฝดของเขาถึงต้องทำร้ายคนรักของเขาด้วย? ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยไปทำให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำแท้ๆ แล้วเจ้านั่นรู้เรื่องของเขาก่อนหรือยังไง ที่ผ่านมามันแสดงละครบทไหนให้เขาดูกัน เข้ามาพูดคุยกับเขาราวกับว่าไม่รับรู้เรื่องเลวร้ายนั่น!
“จำได้ไหมก่อนตายคุณป๋าขออะไรไว้” โพไซดอนมองหน้าของน้องชายที่เคลือบไปด้วยความโกรธแค้นอย่างบ้าคลั่ง เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยเตือนเสียงราบเรียบ เฮดีสหันขวับไปมองพี่ชายแล้วยิ้มเยาะ
“ฮึ สมควรให้อภัยมันด้วยงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!”
“แกสัญญาไว้กับคุณป๋าแล้ว”
ตระกูลก็อดไลค์เนสนั้นยึดถือคำมั่นสัญญามากที่สุด!
“จะให้ผมทำยังไง ผมสาบานไว้แล้วเหมือนกัน ว่าจะต้องกำจัดคนที่มันทำร้ายคนที่ผมรัก!”
“ก็ไม่ได้ห้ามให้แกแก้แค้นนี่”
“พี่หมายความว่ายังไง?” เฮดีสที่ตอบกลับอย่างเผ็ดร้อนกลับชะงัก มองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ ก็ไหนบอกให้ทำตามสัญญาของพ่อแล้วประโยคต่อมากลับบอกว่าไม่ได้ห้ามให้แก้แค้น มันขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง โพไซดอนไม่สนใจอาการดื้อรั้นที่ปฏิเสธเสียงมั่นใจของเฮดีส เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
“คุณป๋าขอแค่ให้แกอภัยให้ ‘ไนซ์’ แต่สำหรับคนที่ทำร้ายคนรักของแก ‘เฮเคต’ แกจะฆ่าจะแกงยังไงก็แล้วแต่สิว่ะ”
เฮดีสมองหน้าพี่ชายอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง ฝาแฝดของเขาชื่อ ‘ไนซ์’ เขารู้ เพราะเจ้าตัวบอกเอง แต่ ‘เฮเคต’ มันคือใครกัน? โพไซดอนแสยะยิ้มพร้อมกับหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์
“ฉันจะเล่าให้แกฟังเอง แต่ก่อนหน้านั้นแกต้องไปพบกับใครบางคนซะก่อน”
“ใคร?”
“คนที่แกรักไง”
“!?” เฮดีสผงะถอยหลัง มองพี่ชายด้วยแววตาสับสน ในใจของเขาร้อนปานไฟแผดเผา หรือว่า...
“ไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นหรอก” โพไซดอนเอ่ยตัดหน้าน้องชายที่กำลังโพลงขึ้นมาด้วยสีหน้าลนลาน หึ นานๆ ทีจะได้เห็นสีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของน้องชายผู้เย็นชาปานก้อนน้ำแข็ง พอเป็นเรื่องของคนรักทีไรเจ้าตัวต้องออกอาการทุกที โพไซดอนเอ่ยต่อ “ก่อนที่แกจะแก้แค้น ฉันอยากให้แกไปสะสางปมในอดีตซะก่อน”
“แกจะไปมัดต่อให้มันยาวขึ้น หรือจะตัดให้มันขาดสะบั้น ก็ทำมันซะตอนนี้แหละ” โพไซดอนไม่ยอมให้น้องชายเถียง เขาหันไปถามเทพธิดาสีซีดซึ่งเป็นเทพธิดาโชคลาภประจำตระกูลก็อดไลค์เนส เฮดีสยืนนิ่ง เขาสองจิตสองใจ ไม่มีใครรู้หรอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยากจะเจอหน้าคนรักมากแค่ไหน แต่เขาทำไม่ได้! ไม่อาจทำได้...
“เอาล่ะ ลินเช่ย์บอกที่อยู่ตอนนี้ของคนรักของแกแล้ว จะไปหรือไม่ไปก็แล้วแต่แก แกรู้ใช่ไหมว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้คนเราก็ตายได้ทั้งนั้นแหละ อย่างคุณป๋าใครจะคิดว่าจู่ๆ ก็ไม่หายใจซะแล้ว อย่าปล่อยเวลาให้เสียเปล่า แกรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรที่ทำให้แกมีความสุข ทำไมไม่คว้ามาวะ” โพไซดอนเอ่ยบอกสถานที่ที่สอบถามจากเทพธิดา ผู้ชื่นชอบคนรักของเฮดีสมากขนาดต้องไปแอบมองเป็นประจำ เฮดีสรู้สึกหนักใจ เขาขมวดคิ้วจนเป็นปมแน่นราวกับจะแก้มันไม่ออก เขามองพี่ชายที่โบกมือนั่งกินขนมด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์แล้วถอนหายใจ
มันคือความสุขของเขาก็จริง แต่ความสุขของอีกฝ่ายล่ะ จะยังเป็นเขาอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า?
TBC
เริ่มต้นเรื่องราวในอีกมุมของเฮดีส
-
อุ๊ยย มีตอนพิเศษด้วยอ่าาา
ดีใจจังงงง อิอิ
รอพี่ปอยมาต่ออีกนะคะ
-
ดีใจ แต่อยากได้อีก
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง :-[
-
ฉากของพี่เฮดีสๆๆๆๆๆ รออ่านต่อไปจ้าาา
-
นี่คือเรื่องก่อนที่พี่เฮจะไปหาเนรัญสินะ
รอตอนต่อไปเนาะะะะ
-
:mew1:
-
ต้องขอบคุณป๋าโพซสินะเนี่ย :hao3:
-
ขอบคุณ :)
-
พี่เฮดีสสสส กรี๊ดกร๊าด
-
ป๋าโพไซดอน กวนตรีน พีเอดีส สนุกใหม
คงสนุกมากซินะ เพราะปกติต้องเก๊กขรึม เก๊กนิ่ง
มีโอกาศปลดปล่อยได้เฉพาะกับเจ้าชายน้ำแข็งนี่แหละ ฮ่าๆ
-
มีตอนพิเศษกรี๊ดดดดด
มายังไง
คิดถึงเฮดีสจัง
-
อุกรี๊ดดดดดดด ด ด ด ด ด ด ด ด!!! ตอนพิเศษ!!!!! เริ่ดมากเลยจ้าคนแต่ง
อ่านแล้วคิดถึงเฮดิสเลย นายน่ารักเราจำได้นะ :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:impress3: เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดด ตอนพิเศษ
รอมาเนิ่นนานเหลือเกิน
ต้องยกความดีความชอบให้ป๋าโพซสินะที่บอกให้พี่เฮดีสไปเจอเนเน่อีกครั้ง
-
คิดถึงพี่เฮดีสมากกกกก ฮือออ
พี่กลับมาแล้ว :mew4: :mew4:
-
ท้องๆๆๆๆๆๆๆ
-
เย้ๆๆๆๆ คิดไม่ผิดจริงๆ ที่อุตส่าห์เข้ามาดูเรื่อยๆ ในที่สุดก็มีตอนพิเศษให้แล้ว
ขอบคุณมากๆ ช่วยเขียนตอนพิเศษออกไปสัก 10 ตอนก็ได้นะ :hao3: :hao3:
อยากให้ช่วยเคลียร์บางปมออกมาให้กระจ่าง ไร้ข้อกังขาอ่ะ :hao4:
-
อ๊ายยยยยยยยยยย นั่งอ่านมาสามวันสามคืน ในที่สุดดดดดดดด
จบซะแล้วว คิดถึงเฮเคตง่าาา ยิ่งรู้ว่าฮีรักเนเน่ยิ่งสงสารรร y.y
เฮียโพซนี่หายไปเลย ป้าแก้วตาที่อยู่ๆก็ดีขึ้นมาเฉยย
เค้าสงสัยยยยย จะมีตอนพิเศษไหมน้าา
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ อยากได้รูปเล่มเก็บไว้จางง อิอิ
-
ฮืออ คิดถึงมาก
ขอตอนพิเศษหลายๆตอนนะคะ
-
อ่านจบในเนื้อเรื่อง ยอมรับว่างงๆในหลายๆเรื่อง
เรื่องแก้วตาที่คิดว่าเฮเดนเป็นลูกนี่จุดประเด็นมาก แต่คิดว่าอาจมีในสเปเชียลก็เป็นได้
ไม่คิดว่าป้าดวงใจจะใจร้ายขนาดนั้นทั้งๆที่ต้นเรื่องแลจะผูกมิตรกันดีกับเนเน่ ตะเตือนไต :hao5:
รออ่านสเปเชียลต่อไปเน้ออ เฮดีสเกริ่นเองเยี่ยงนี้น่าลุ้น อยากอ่านความคิดฮีออกบ้าง :hao7:
:L2: :L2:
-
ตอนพิเศษ รออออออออออออออต่อออออออออออ
-
นี่คือการคลายปมทั้งหมดใช่มั้ยคะ!!!! กรี๊ดแป๊ปปปปป
คาใจกับตอนจบของเรื่องมานาน รอติดตามค่ะ
-
ว๊ายยยย อีกมุมมองของพี่เฮดีสสินะะะะ ลินเช่ย์เธอคงจะชอบมาก 55555
-
คิดถึงเฮดีสกับเนเน่มากๆเลยค่า
จะได้อ่านพาร์ทของเฮดีสบ้างดีใจจัง
-
มาที่มุมมองของเฮดีสบ้าง งั้นที่ไปเจอรัญที่ผับก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ รอๆตอนต่อไป :ling1:
-
เกาะติดสถานการณ์ รอตอนต่อไป
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ บอกเลยว่าสนุกมากกกกกกกกกกก ชอบรัญกับเฮดีสมากง้ะ เป็นนายเอกและพระเอกในฝันเค้าเลยยยย. ขอบคุณผู้แต่งที่แต่งเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน แต๊งกิ้วววววว
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ o13
แต่ตอนจบยังงงอยู่นิดหน่อย
จะรออ่านตอนพิเศษต่อไปนะคะ
.
..
...
“ฉันคือพ่อที่แท้จริงของแก >>>> ฉากตอนพี่โพซพูดประโยคนี้เราช็อคจริงๆ นะ :a5:
-
กรี้ดสามร้อยล้านตลบ รอตอนพิเศษต่อไปคะ คิดถึงเฮดีสสส :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้วววววววววว
ชอบพระเอกแบบพี่เฮดีสจังเลยค่ะ รักมั่นคงมากกกกกกก
อยากให้เนเน่งอแงบ้างงงงงงง อยากเห็นพี่เฮดีสง้อหนักๆ คึคึ
รอตอนพิเศษต่อไปนะคร้าาาาา :mew3:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1:
-
ชอบเฮดีสเนเน่มากเลยยยยยย
-
:mew1:สนุกมากเลย ชอบแนวนี้ๆ
-
รอมาต่ออยู่นะคะ :call:
รอลูกสาวเนเน่ด้วย55555
อยากเห็นตอนที่เฮดีสประคบประหงมลูกเมีย คึคึ :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนพิเศษน้าาาาาา
-
สนุกมากเลยค่ะะะะะะะะะะะะะ :z3:
แต่จบได้งงมาก เราว่าเรืองมันยังเขียนได้อีกนะ ขอตอนพิเศษก็ได้ พลีสสสส :sad4:
อยากรู้เรื่องคู่อื่นๆด้วย โพมยู ซันเซตซีเนียร์(?) พอลมอตโต(??) โพซลูซิฟ(??????) :hao6:
ตอนโตของแฝดไมนอสแมนทีส ก็อยากอ่านนนนน :hao7:
อย่าว่าเรากดดันคนเขียนนะคะ เพราะว่าเรื่องนี้สนุกมากจริงๆ :mew1:
ขอบคุณและรักคนเขียนค่ะ :กอด1:
----------------------------------------------------
เพิ่งเห็นตอนะพิเศษมุมมองของเฮดีส ติดตามค่ะ
-
เหมือนจะมีปริศนาระหว่างเฮเคตกับเฮดีสนะ แบบมันต้องมีอะไรสักอย่างของเฮเคตมาอยู่ในตัวเฮดีสงี่อะ ค้างประเด็นนี้ไปนิด นิยายสนุกมาก ขอบคุณนักเขียนค่ะ ตอนหลังตั้งแต่เนเน่จำความได้นี่ไม่ค่อยชอบเนเน่เลย555 ชอบตอนก่อนจำอะไรไม่ได้มากว่า หลังฟื้นแล้วรู้สึกเนเน่น่ารำคาญ อีกนิด ตอนจบอัดประเด็นมากไปหน่อยลายละเอียดของเรื่องยังเก็บไม่หมด ถ้าเก็บยิบย่อบอีกนิด จะสนุกมากกว่านี้แน่ๆค้ะ แต่แค่นี้ก็สนุกแล้วนะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :)
-
อ่านจบแล้วเย้~(กึ่งดีใจ กึ่งใจหายคะ :hao5: )
อ่านตอนแรกนี่ ใสใส๊พอช่วงกลางๆนี่โอโห that fantasy มาก ช่วงหลังนี่ศึกชิงนาย :impress2:
สนุกดีนะคะ ได้หลายอารมณ์ดีนะ แต่อยากให้มาต่อเรวๆหน่อยอ่า (เค้าคาใจ) :z6:
อ่อ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้าค้า อ่านเพลินจริงๆ
:bye2: :bye2:
-
มีมุมของเฮดิสด้วยเหรอ?เพิ่งเห็น
รอมาต่อนะ
-
รวดเดียวจบ แอบสงสัย เฮดีส กับเฮเคต อร้ากกกกกก :katai1:
-
เรื่องสนุกดี จนกระทั่งตอนสุดท้าย เห้ออออ เฟลสุดๆ
-
จะมีมาต่ออีกมั้ยคะ สนุกมากๆเลย
-
อยากอ่านต่ออ่าาาาาาาาาาาา
-
สนุกมากเลย อ่านแบบวางไม่ลง ร้ายกาจมากได้ลูกสาวสมใจแน่ๆ
-
ตอนใกล้จบนี่ลุ้นแทบตาย
ปล.เรื่องนี้ทำให้เรารู้ชื่อเทพกับงงเทพเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่า
-
เวลาอ่านขัดใจอยู่นิดเดียว
สมองไปทางอื่น ทำไมไม่ใช่คำว่า มองไปทางอื่น ล่ะ :a5:
แต่พอมาเจอสมองตื้อ สมองเบลอ อ่านแล้วไม่ขัดใจ
-
เรื่องนี้แบบอ่านไม่หลับไม่นอนจนจบ555 แบบว่าแรกๆก็งงหลังๆก็งง โดยรวมแล้วโครตสนุกถึงจะงงก็เถอะ555 เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่ทำให้ผิดหวัง ครบทุกรสชาติแน่นอน :impress2: :o8: :o12: :m25: :m31: :hao3: :hao4:
-
อ่านตั้งนานเพิ่งจะครึ่งเรื่อง ยาวจัง อ่านแล้วเหนื่อยเลย เหนื่อยกับความซื่อบื้อของเนรัญ เหนื่อยกับความปากแข็งของเฮดีส :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เป็นเรื่องนึงที่ใช้เวลาในการอ่านหลายวันมาก โคตรยาวเลย 555 ชอบนะ มีเรื่องของเทพกรีกมาด้วยแบบนี้ยิ่งชอบใหญ่ เห็นบอกพอลเป็นพระรอง ดันไม่มีคู่ซะงั้น :katai2-1:
-
เป็นเรื่องที่มีหลายปมน่าติดตามอยู่ตลอดเลย สนุกด้วย ชอบๆ ขอบคุณมากครับ
-
น่ารักกกกกก-////-
-
เยี่ยม!
-
งื้อออออ ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลยอ่าาาาาา
ชอบแนวนี้สุดๆ so fantastic! ><
ถึงขนาดอ่านจนถึงตีหนึ่งตีสอง ทั้งที่ปกตินอนไม่เกินเที่ยงคืน =0=
สนุกมากกกก ชอบบบบ *0*/~~~
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค๊าาา ^^
-
สนุกนะ ไม่เคยคิดถึงนิยายที่เอาชื่อเทพและเรื่องราวของเทพมาเกี่ยวพันกันเยอะขนาดนี้
55555 มันโอเคมากอ่ะ
ถึงตอนเปิดมาจะมีปมเยอะไปหน่อย แต่ค่อยๆคลายปมทีหลัง
ชอบมากค่ะ
-
ชอบริยายเรื่องนี้มากกกกกกกกก ฟินนนนนนนนนนนนนนน!! เขินนนนนนนนนนนนนนน!!! จิกหมอนขาด ชอบพี่เฮดิสและชอบเนรัญ เนเน่ของพี่เฮดิส วรั้ยยยยยยยยยยยย :o8: :-[ ตอนจึ้กๆกันฟินกัดจิกหมอนขาด :impress2: พอดราม่า ก็ร้องห่มร้องไห้ :sad4: :hao5: เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่อ่านแนวนี้ ไม่เคยอ่านมาก่อน ไม่ค่อยชอบแนวนี้ด้วยแต่...!! พออ่านเรื่องนี้มันทำให้รู้ว่า เฮ้ย :laugh: เราไม่ได้แค่ชอบอ่า เรารัก!!! รักนิยายเรื่องนี้ สนุกมากๆ เทพกรีกต่างๆมากมาย มันหลายๆความรู้สึกอธิบายไม่หมดหรอกเนอะ 55555555 อยากจะใช้พลังทำให้ไรท์รู้ยิ่งนักว่า เรารักเรื่องนี้และจะอยู่ในความทรงจำ.....ดีสุดขั้ว ชั่วสุดขีด
เนรัญของพี่เฮดิส... :กอด1:
-
พออ่านจนจบแล้วเรารู้สึกขัดใจมากเลย.. รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับเฮดีสเลย รู้สึกมันมึนงงไปหมด ป๋าขอให้ให้อภัย แต่เฮดีสแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยไม่ผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ เป็นแค่ลูกคนนึงที่ไม่ได้ผิดอะไรเลย รัญยิ่งไม่เกี่ยวไปกันใหญ่ แต่กลับเจออะไรต่ออะไรเยอะแยะ แถมยังไม่ได้อะไรเลย ป๋าปิดเรื่องนี้ ปล่อยให้อีกฝ่ายรอดไปได้ง่ายๆ แล้วกลับมาบอกแค่ว่าให้อภัย แล้วมาเอาคืนตอนหลัง มันไม่โอเลย มันเหมือนเรื่องมันนานมาแล้วแต่เพิ่งได้มาแก้แค้น แล้วความรู้สึกของเฮดีสล่ะ? เฮดีสไม่ได้ฟังคำอธิบายอะไรจากคนเป็นพ่อเลยด้วยซ้ำ แถมแม่ก็จะฆ่าคนรักของลูกอีก กลายเป็นพ่อก็ดูเหมือนจะรักเฮเคตมากกว่า แม่ก็อีก งี้เหรอ โอ้ยย อิน อ่านแล้วรู้สึกแบบนี้จริงๆ ค่ะ ขัดใจไปหมด ด้วยความที่เวลาอ่านแล้วจะอยู่ทีมพระเอกเสมอ มันเลยขัดใจไปหมด แบบไม่ได้ดังใจสักอย่าง คือเฮดีสไม่ผิดเลย อัญก็มาชอบเอง ดีสไม่ได้รักด้วยซ้ำ แต่ทำไมดีสรับหมดทุกอย่าง ทุกความเกลียดของทุกคนดีสรับหมด แต่ทำไมเรารู้สึกว่าดีสไม่ได้อะไรเลยล่ะนอกจากคนรักที่ก็ต้องเป็นของดีสอยู่แล้ว จะบอกว่าแค่คนรอบข้างเข้าใจก็พอ นี่ไม่โอเคมากเลยอะ แบบดีสแม่มไม่ได้ทำไรเลยนะเว้ยย แล้วแบบต้องมาเจอทุกอย่างเพราะปัญหาที่พวกผู้ใหญ่เป็นคนก่อ โคตรแย่เลยอะ แย่แทนมาก แย่สุดคือพ่อตายโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้อธิบาย ไม่ได้รับผิดชอบอะไร แต่กลับตายไปง่ายๆ อินค่ะอินมาก อินจนพิมพ์อะไรได้ยาวขนาดนี้ ไม่เคยพิมพ์ยาวขนาดนี้เลย แต่พออ่านไปแล้วมันรู้สึกแบบนี้จริงๆ ค่ะ ฮึกกก ทำไมอิฉันหน่วงตอนอ่านก็ไม่รู้ ขนาดตอนจบอิฉันยังรู้สึกหน่วงมากกว่าจะแฮปปี้เลยค่ะ :sad4: :m16: :m31: :angry2:
-
รวดเดียวจบ เย่ๆ นิยายเรื่ิองนี้ครบรสเลยจ้า ทั่งแฟนตาซี ดราม่าเยอะ ชอบเนรัญมากอ่ะ คือดีสุดขั่วจริง รักพี่เฮดีสมากมาย
ขอบคุณคนเขียน จากใจ
-
รวดเดียวจบ เย่ๆ นิยายเรื่ิองนี้ครบรสเลยจ้า ทั่งแฟนตาซี ดราม่าเยอะ ชอบเนรัญมากอ่ะ คือดีสุดขั่วจริง รักพี่เฮดีสมากมาย
ขอบคุณคนเขียน จากใจ
-
อ่า. ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอตอนพิเศษ.. ยังไงก็รอนะคะ
-
2ตอนแรกก็โดนแล้วอ่าา โอ๋ๆพ่อมหาพ่อหลวงพ่อพ่อเทวดา คิดบวกไว้ลูก เฮดีสมันมึนอึนซึนลูก :jul3: :laugh:
-
สงสารเมียของโพไซดอนจริ๊ง คงจะไม่ต้องทำไรแค่รอผลิตลูกกับกินยาแก้ปวดหัวกับนิสัยและปากผัวแน่ๆ :jul3: :z2:
-
รอคอยมาตั้งน๊าน นาน ในที่สุดข้างสารก็เป็นข้าวสุกแล้วสินะ ฮอลลล :z1: :haun4:
-
เป็นตอนจบที่ดูรวบรัดไปหน่อยทั้งๆที่เนื้อเรื่องเราว่าบางตอนก็เวิ่นไปไม่ค่อยกระชับออกทะเลไปมหาสมุทรเยอะไปนิด :rureadyอย่างเช่นฉากบู๊คือในความคิดเห็นของเรา เราว่ามันละเอียดยิบไปไม่จบซักทียอมรับเลยตอนนั้นเราอ่านข้ามๆไปหลายบรรทัด แต่พอบทจะจบก็เหมือนรวบตึงให้รีบๆจบอ่ะ อย่างเรื่องแม่เฮดิส ดวงใจค่ะสรุปนางไม่ได้รับผลกรรมอะไรเลยหรอแค่ขอโทษก็จบซะงั้นงงมากมาย :a5: อัญดาอีกนาง รู้ๆว่าเฮดิสกลัวจะสาวถึงแม่เลยยอมไม่เอาเรื่องแต่เฮ้ยนี่มันเรื่องใหญ่เลยนะจะไม่มีบทลงโทษอะไรกันเลยแค่พี่ชายควบคุมความประพฤติแค่นั้นหรอ :katai1: แถมคาใจกับการเปลี่ยนแปลงของเฮดิสด้วยว่ามันเพราะอะไร แบบค้างคาปานหนังฝรั่งไงงั้น :เฮ้อ: ขออภัยที่คอมเม้นแบบนี้นะคะ ถึงยังไงก็ตามต้องขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้ให้จบไม่ทิ้งคนอ่านให้รอแบบนิยายหลายๆเรื่องของหลายๆคนที่อ่านมา เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ เลิฟๆ :กอด1: :mew1:
-
ตอนแรกที่กดเข้ามาอ่านไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะมีความแฟนตาซีขนาดนี้ สนุกดีค่ะ อ่านสองวันจบเลย ติดมาก
ปล.อ่านตอนพิเศษจบแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ มันมี TBC. แต่นักเขียนอัพลงปี 2015 นี่ปี 2016 :z3: :ling2: :m15:
-
อ่านเรื่องนี้ค้างไว้นานมากก คิดว่าไม่มีวันจบเสียแล้วววว พอมาต่อก็ค้างคา /ร้องไห้หนักมาก ปมอื่นๆยัง งงๆเยอะแยะเลยฮือ :ling1:
-
สนุกมากเลยครับ
-
เรื่องสนุกมาก แต่ดูขาดๆเกินๆไปนิด แถมตัดจบเหมือนรีบๆให้จบไป
ยังไงก็ขอตอนพิเศษเคลียร์ปม
ให้หมดด้วยนะคะ
-
o22 งานนี้บอกเลย ละครจบ คนไม่จบ 555+ :laugh:
-
ตอนจบเป็นอะไรที่งงมาก
เข้าใจว่าทำให้ดูว่าสุดท้ายยังไงรัญก็คู่กับเฮดีสคนนี้
แต่ก็งงว่าก่อนหน้านี้จะปูเรื่องที่เฮดีสตาแดงเป็นพักๆมาทำไม ถ้ามันไม่มีประเด็นอะไรให้เล่น ... :katai1:
-
ตามอ่านจนจบแล้ว ยังสงสัยเรื่องเด็กแฝดว่าทำไมถึงไม่ตืดแม่เลยสักนิด. แล้วแก้วตาที่เห็นลูกชายถูกอันดาหลอกใช้ทำไมถึงยังช่วยนางเปลี่ยนร่างกับเนรัญอีก แต่โดยเนื้อเรื่องแล้วชอบค่ะ สนุกดี แฟนตาซีและสร้างสรรค์มาก ไม่เหมือนใคร บางทีก็รู้สึกว่าคิดไปได้ อะไรแบบนี้ :jul3: ช่างเป็นคนที่มีจินตนาการล้นเหลือจริง ๆ
รอตอนพิเศษต่อ ๆ ไปนะคะ ทั้งเรื่องของเฮดีสกับเนรัญและเด็กสามคน ? และเรื่องพี่โพซกับฟ็อก รู้สึกจะหายไปนาน
:katai3:
-
:z1:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
เง้อ งงตอนจบ ยังไม่เข้าใจเลย
-
จบไม่ค่อยเคลียร์เลยค่ะ o22
อย่าเฮเคตรักเนเน่ตอนไหน
ทำไมเฮดีสเปลี่ยนไป
แล้วแม่เฮดีสยังชังเนเน่ต่อไหม :hao4:
แต่นิยายสนุกดีค่ะ ชอบบบบ :hao3:
-
จบจริงหรอ
-
กรี๊ดดด เพิ่งได้ตามอ่านหลังจากไปอ่านป๋าโพซมา 555
เคยเห็นเรื่องนี้ผ่านตาบ่อยมาก แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแนวแฟนตาซีเลย 5555
สนุกมากๆ ปมเยอะจริงๆ ตอนเฉลยเรื่องสามปีก่อนที่เกิดขึ้น เรานี่แอบเงิบ แม้จะพอเดาช่วงหลังๆ ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกะเนรัญ แต่ก็อดอึ้งไม่ได้อยู่ดี :katai1:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ นี้ขึ้นมานะคะ ^^
-
เป็นเรื่องที่สนุกมั่กๆ เหมือนเราเคยเห็นเรื่องนี้ แต่แบบเห็นชื่อเรื่องอ่ะ เราไม่ชอบพระเอกชั่วมากๆไงก็เลยไม่อ่าน แต่ไปเจอเรื่องนี้ในทู้ถามหานิยาย บอกว่าแฟนซี ไอ้เราก็เลยมาลองอ่าน เฮ้ยสนุกว่ะ แบบอ่านจบนี่เหมือน ตอนแรกตลกมากๆ แล้วมันจะมีอยู่นิดนึงที่ดราม่าเข้าครอบครองแล้วก็กลับไปตลกอีก แต่เรื่องนี้ปมเยอะเหมือนกันนะ ไม่คิดเลยว่ารัญจะเคยถูกข่มขืนมาก่อน ตอนอ่านตอนนี้นีร้องไห้เลย เด่วตอนนี้ไปตามอ่านพี่โพล่ะ อยากลองอ่านซีรี่ย์นี้อยู่ :pig4:
-
สนุกมาก เลยคะ เห็นเรื่องนี้ตั้งนาน ผ่านไปผ่านมาคิดว่าอ่านแล้ว ดันจิ้มแล้วมาโดนอันนี้ อ่าวยังไม่อ่านนิ แล้วทำไมถึงคิดว่าอ่านแล้ว งงตัวเอง :katai1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นเรื่อง ที่อ่าน รวดเดียว จบจริงๆ :katai1: :katai1:
มีความรู้สึกค้างอยู่หน่อยๆ แต่ ที่อยากจะบอก คือ ชอบ ภาษา บรรยากาศ การผูกเรื่อง ของผู้เขียนมากค่ะ ได้ทุกอารมณ์จริงๆ และอยากให้มาต่อมากๆ ค่ะ หวังว่าเราจะได้เจอ ตอนพิเศษนะคะ
-
ขำฉากกางเกงย่นแรงมาก 5555555555555555555555555555555555555555555555555++++++ :laugh: :laugh:
-
อ่านไปอ่านมาแฟนตาซีซะงั้น :z3:
-
อะไรนะ..? อะไรวะ..!!! เดี๋ยวนี่จบแล้วหรอ ช็อค 55555 คือไม่ได้ว่านะ ตกใจเฉยๆ เห็นมันมีถึง 104 หน้า เลยนึกว่ายังไม่จบ ตกใจมากๆ 55555555 สนุกดีค่ะชอบมาก แฟนตาซีดี ขยับทำลูกกันเยอะๆนะ เอาให้เป็นโขยงๆเหมือนพวกพี่ๆเลยนะ :hao6:
-
ตอนอ่านต้น ๆ เรื่องหงุดหงิดมาก แบบปมเยอะไปหมด
อ่านจบก็ยังคิดอยู่เลยว่าปมในที่ผูกไว้ตลอดเรื่องคลายหมดหรือยัง?
เรื่องของตัวประกอบ...ช่างมัน เพราะเล่าโดยมุมมองของคน ๆ เดียว แล้วคนเล่าดันโง่ ไม่เข้าใจ คนอ่านเลยโง่ตาม :laugh:
แต่....ตอนที่บอกว่าแก้วตาคิดว่าเฮดีส เป็นลูก ปมนี้ไม่เคลียร์ หรือผมไม่เข้าใจ?
แล้วไอ้บ้าเฮเคต มันรักบ้าไรของมันข่มขืนเสร็จส่งไม้ต่อให้อีกหกคนจัดการ หรือมันรักทีหลัง?
ช่างเป็นเรื่องที่สนุกแบบหลากอารมณ์มาก
:pig4:
-
น้องรัญน่ารักอย่างแรง :o8:
เฮดีสก็นิ่งได้ใจ
แต่เหมือนมันไม่จบ เหมือนมีบางปมที่ยังไม่เคลียร์เลยอะ :really2:
-
ไม่เคลียร์เลยอะ แต่สนุกมากกกก รู้สึกเหมือนเคยอ่านในเด็กดีแต่อ่านไม่จบ :katai2-1:
-
จบไม่เคลียร์!!!!! ยังมีเรื่องให้สงสัยเต็มไปหมด ไรอ่ะ บางอย่างก็ไม่สมเหตุสมผล แล้วนายเอกจะซื่อบื้อไปไหนนนนน คืออ่านแล้วรำคาญมาก ค้างคา
แต่
ก็นะเนื้อเรื่องดูตื่นเต้นดี สนุก
สรุปก็มีทั้งส่วนที่ดีละไม่ดี
-
สนุกมากค่ะ
แต่จบแล้วปมบางปมยังไม่ค่อยเคลีย :serius2: :serius2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
งงอะ..งงที่ว่าตาเฮดีสเปลี่ยนเป็นสีแดง บรรยายไว้หลายครั้งว่าแปลก แต่ไม่บอกว่าแปลกเพราะอะรัยเมื่อจบเรื่อง รวมถึงรัญที่บอกว่าเฮดิสแปลก มันไม่เคลียร์อะ...อีกแก้วตาจะแยกไม่ออกเชียวเหรอคนที่เลี้ยงดูมา 20 ปี ถึงขนาดจำลูกชายผิด และไม่ทำรัยต่อ แค่กลับไปต่างประเทศ พอใจแค่นั้น งง...แล้วไนซ์มารักเเพราะข่มขืนอะเหรอแปลกไปใหญ่
1. การบรรยายไม่กระจ่าง บทสรุปไม่ชัดเจน
2. การผูกโครงเรื่องยังไม่โอเค อธิบายผ่านแค่ตัวหลัก แล้วไอ้ตัวร้ายมาดี อยา่งไร มาเปลี่ยนวิญญาณอย่างไรกับเฮดีส ไม่ชี้แจง
3. นายเอกบื้อไปนิด บนโลกนี้ไม่มีหรอกคนที่ยอมทุกอย่าง ให้คนอื่นมารังแกเป็นดาวพระศุกร์ มันต้องเติบโตขึ้น แม้ว่าจะเคยสดใส ร่าเริงไร้เดียงสา หากต้องเผชิญความเจ็บปวด ความผิดหวัง ความเจ็บช้ำจากคนมากมาย ย่อมต้องมีการสร้างเกาะป้องกันตนเอง
-
อยากมีผัวแบบเฮดีส !!!
สนุกอ่ะะ อยากให้มีต่อ อ่านไปซึมไปจนเพื่อนถามว่าเป็นไรเห็นเงียบๆ อ่านตลอดเวลา จากคนร่าเริงจนกลายเป็นคนเงียบ เพื่อนเกือบพาไปหาหมอผีเพราะนิยายเรื่องนี้เลยอ่ะ 555555555
-
อ่านจบแล้วค่ะ อ่านวันเดียวเลยยย พระเอกน่ารักมากก ฮือออ อยากได้
ชอบเรื่องแนวนี้อยู่ด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะ :mew3:
-
หลายปมยังคาอยู่เลย
-
นี่ปี 2019 แต่ก็ตามมาส่องดูว่า writer "lieboy" มาลงต่อรึยัง
มาลงไว้เผื่อว่า writer จะได้ทราบนะจ๊ะว่ายังมีคนรอ แม้จะอ่าน มาหลายรอบแล้ว
-
กลับมาอ่านอีกรอบงับ
-
:hao3: :z2:
สุดขั้ว 1
คุณคิดว่าเด็กคณะเกษตรเป็นอย่างไร...
ดิบ? เถื่อน?
หัวรุนแรง?
ซกมก? สกปรก?
ขี้เหล้า? บ้านๆ?
04.00 น.
กริ๊งงง!!!
เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงดังขึ้น ผมยกมือไปปิดทันที ผมค่อยๆ งัวเงียลุกขึ้นมานั่ง พยายามเบิกตาตื่น ผมหย่อนเท้าก้าวลงเตียงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว อาการสะลึมสะลือถูกน้ำเย็นๆ พัดหายไปกว่าครึ่ง เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยทำให้เช้านี้มีอาการมึนๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำผมหยุดส่องกระจกเช็คความเรียบร้อย พ้นจากห้องน้ำมาผมบิดตัวขี้เกียจซ้ายขวาจนเป็นที่พอใจ เดินมาเปลี่ยนชุด หวีผมเข้าทรงแล้วยิ้มให้ตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่
“อรุณสวัสดิ์เนรัญ!”
ผมเอ่ยทักตัวเองในกระจก แจกยิ้มต้อนรับวันใหม่ ผมถือคติว่าตื่นเช้ามาต้องเจออะไรดีๆ ถึงจะโชคดีไปทั้งวัน ผมเดินมาหยิบกระเป๋า สะพายขึ้นไหล่ก้าวออกไปจากห้องนอน แวะหยิบกุญแจรถเวสป้า ล็อกประตูบ้าน
“อรุณสวัสดิ์ไอ้เพื่อนยาก”
ผมเดินมาหาเจ้าเพื่อนยากที่จอดอยู่ข้างๆ บ้าน ยกมือตบเบาะเบาๆ ทักทายเจ้ารถเวสป้าคันเก๋า จากนั้นก็เหวี่ยงตัวนั่งคร่อม ใส่กุญแจและสตาร์ทขับออกไป ผมขับรถมาเรื่อยๆ เลี้ยวซอยนั่นซอยนี่อย่างชำนาญทาง ไม่นานข้างหน้าของผมก็ปรากฏประตูขนาดใหญ่ ผมเร่งความเร็ววิ่งฉิวเข้าไปใน ‘วัดอรุณแจ้ง’ ผมจอดรถไว้ข้างศาลาแล้วเดินขึ้นไปข้างบนศาลา ผมสูดอากาศเข้าเต็มปอด เช้าๆ แบบนี้อากาศสดชื่นเพราะยังไม่มีมลพิษทางอากาศจากรถ
“สวัสดีครับคุณยาย”
ผมยิ้มทักทายพร้อมกับยกมือไหว้เหล่าผู้สูงอายุที่มานั่งรวมตัวกันบนศาลา นั่งเป็นทิวแถวเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ผมเลือกนั่งข้างหลังสุด หยิบหนังสือสวดมนต์มาด้วย
เมื่อถึงเวลาตีห้าพอดิบพอดีไม่มีขาดหรือเกิน หลวงพ่อเดินขึ้นศาลามานั่งข้างหน้าสุด จากนั้นพระท่านนำญาติยมทั้งหลายสวดมนต์ทำวัตรเช้า ผมก้มกราบเชื่องช้าไม่รีบเร่ง ตั้งใจทำวัตรเช้าด้วยจิตใจที่ผ่องใส ตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มผมนั่งสวดมนต์อย่างไม่มีตกบกพร่อง
หลังจากทำวัตรเช้าเสร็จหลวงพ่อให้โอวาทเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินลงจากศาลาไป ผมมองหลังตามหลวงพ่อ ก้มลงกราบแล้วรีบเดินลงบันไดไป หลวงพ่อหยุดและหันมามองผมที่เดินตามหลังมาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขุม ผมนั่งย่องตัวลงเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น
“หลวงพ่อจะไปบิณฑบาตเช้าไหมครับ?”
“ไปสิโยม”
“ผมขอไปด้วยครับ จะได้ถือข้าวของช่วยหลวงพ่อ”
“โยมไม่มีเรียนรึ?”
“มีครับ ตอนสายๆ”
“โยมไม่ต้องตามอาตมาไปบิณฑบาตหรอก จะวุ่นวายเสียเปล่าๆ หากมีเวลาก็ไปทำวิปัสสนากรรมฐานเถิด”
หลวงพ่อตอบพร้อมแย้มยิ้มนิ่งๆ แล้วหันตัวออกเดินไป ผมมองตามหลวงพ่อแล้วถอนหายใจเบาๆ บางทีผมไม่ตามไปด้วยจะเป็นการดีแล้วล่ะมั้ง ก็ทุกครั้งที่ผมตามไปมักจะเกิดเรื่องวุ่นๆ เป็นกระบุงทุกที อย่าถามผมเลยว่าทำไมเพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมตัดสินใจเดินขึ้นมาบนศาลาอีกครั้ง ตอนนี้ศาลาเงียบชะงัด เพราะแม่ออกแม่ชีบางส่วนก็แยกย้ายกันไปแล้ว เหลือบางคนที่นั่งทำวิปัสสนากรรมฐานต่อ ผมหาจุดนั่งลงกราบพระรัตนตรัย เริ่มทำวิปัสสนากรรมฐานบ้าง
กิจวัตรเริ่มต้นในแต่ละเช้าของผมนั้นต้องเริ่มจากมาทำวัตรเช้านั่งทำสมาธิ จากนั้นกลับไปที่บ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ทานข้าว ออกไปเรียน แต่ถ้าเป็นวันหยุดไม่มีเรียน ผมก็จะอยู่บ้านทำงานบ้าน หรือทำอะไรเรื่อยเปื่อย
ผมนั่งทำสมาธิอยู่นาน จนกระทั่งได้ยินเสียงนาฬิกาเตือนครบรอบชั่วโมง ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยกมือสวดแผ่เมตตาแล้วก้มลงกราบสามครั้ง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใจสงบนิ่ง ผมแย้มยิ้มนิดๆ หันไปสบตาเข้ากับหญิงวัยกลางคนที่ดูสง่างาม ท่าทางเหมือนผู้ดีมีตระกูล เธอนั่งไม่ไกลจากผมนัก เธอมองผมด้วยความแปลกใจ จึงเป็นสิ่งที่ผมชินซะแล้ว คนมาฝึกปฏิบัติใหม่ๆ จะมองผมด้วยสายตาแบบนี้อยู่เรื่อย และผมก็ไม่ได้แปลกใจหรือสงสัยอะไร เข้าใจด้วยซ้ำว่าพวกเขาคงจะสงสัยว่าเด็กๆ อย่างผมมาทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย
“อ๊ะ ขอโทษนะจ้ะ คือป้าเห็นพ่อหนุ่มมาบ่อยๆ ก็เลยแปลกใจนิดหน่อย ปกติแล้วไม่ค่อยเห็นเด็กอายุน้อยๆ มาทำอะไรแบบนี้นะจ้ะ” คุณป้าคนนั้นเอ่ยขอโทษมาเมื่อเห็นผมมองเธออยู่ ผมโบกมือ ยิ้มกว้างอย่างเข้าใจ
“ไม่เป็นไรครับ”
“หนูยังดูเด็กอยู่เลย ขอโทษนะจ้ะ อายุเท่าไรแล้ว?” คุณป้าเอ่ยถามอย่างสนใจ ผมยิ้มรับ
“ปีนี้ 19 ครับ”
“โอ๊ะ อายุน้อยกว่าลูกชายคนสุดท้องของป้าอีก”
ผมนั่งคุยต่อเล็กน้อย ได้รู้ชื่อคุณป้าด้วย ท่านชื่อดวงใจ เพิ่งมาทำวัตรเช้าได้อาทิตย์กว่าๆ มิน่าถึงได้มองผมแปลกๆ ถ้าเป็นแถวนี้จะรู้จักและคุ้นชินกับผมเป็นอย่างดี จะว่าไปแล้วคุณป้าค่อนข้างแต่งตัวดี แถมยังรู้สึกถึงความเป็นผู้ดีไฮโซ นับครั้งได้ผมจะเจอพวกผู้ดีมาทำวัตรเช้าบ้าง คุยได้สักพักผมขอตัวกลับก่อนเพื่อจะอาบน้ำไปเรียน ผมเดินมาที่เจ้ารถเวสป้าคู่ใจแล้วขับกลับบ้าน
กลับมาถึงบ้านแล้วแต่ยังไม่อาบน้ำหรอกนะครับ ผมเดินมาหลังบ้านหยิบฝักบัวรดน้ำต้นไม้ไปเติมน้ำ รดให้กับผักสวนครัวที่ผมเป็นคนปลูกเอง รดเสร็จค่อยเดินเข้าบ้านอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเพื่อทำมื้อเช้า บ้านหลังนี้เป็นบ้านเล็กๆ ของผมเอง คุณแม่ของผมท่านเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมอายุได้สิบขวบ ไม่นานหลังจากนั้นคุณพ่อของผมท่านก็ตัดสินใจออกบวช ซึ่งก็คือหลวงพ่อนั่นเอง ท่านเป็นพ่อแท้ๆ ของผม เพราะเหตุนี้ผมถึงเทียวไปวัดอยู่บ่อยๆ ใกล้ชิดกับคำสอนของศาสนามากกว่าเด็กทั่วไป
ผมไม่คิดว่าตัวเองดีอะไรมากมาย แต่คนอื่นๆ ชอบเรียกผมว่า ‘เทวดา’ ซึ่งในความคิดของผมนั้น มันมากเกินไปหน่อย ผมเองก็เป็นเหมือนคนทั่วๆ ไป ไม่มีอะไรแตกต่างเลย จริงๆ นะ! ทานข้าว ทำความสะอาดบ้าน ผมก็ขับเจ้าเวสป้าเพื่อนยากไปเรียน เจ้าเวสป้าของผมอายุค่อนข้างมากแล้วล่ะ แฮะๆ แล้วผมยังมีเจ้าจักรยานอีกคันที่จอดไว้ข้างๆ บ้าน ถ้าไปใกล้ๆ ไม่เร่งด่วนผมจะใช้บริการมัน ผมขับเข้าตัวมอแวะไปที่แปลงสาธิตของคณะเกษตรฯ มาดูแปลงสักหน่อยน่ะครับ พวกเราชาวเด็กเกษตรจะมารดน้ำแปลงของตัวเองในตอนเช้าแบบนี้ทุกวัน บางทีก็จะถูกรุ่นพี่นัดตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมาลงแปลงกัน
ผมเป็นน้องใหม่เฟรชชี่คณะเกษตรศาสตร์ เดือนแรกก็ลำบากอยู่เหมือนกัน ทั้งรับน้อง ทั้งเรียน ผมต้องปรับตัวอย่างสุดชีวิต แต่โชคดีที่มีรุ่นพี่ใจดี ช่วยอะไรหลายๆ อย่างก็เลยปรับตัวเข้ากับการเรียนของที่นี้ได้ ผมเดินมาดูแปลงของตัวเอง รดน้ำ ถอนเจ้าศัตรูร้ายบนแปลงที่จะเข้ามาแผ้วพานผักของผม
“งายยย มาตรงเวลาเลยนะโว้ยรัญ!”
“อย่าเสียงดังสิวะไอ้ซัน ถ้าลูกๆ ของกูตกใจเสียงมึงจนเหี่ยวเฉาตายไปจะทำยังไง?”
ผมหันไปปรามเจ้าเพื่อนที่เดินเข้ามาในแปลงสาธิตด้วยใบหน้าบาน จะตะโกนเสียงดังทำไมวะเนี่ย? อ๊ะ ตกใจอะไรกันครับ ก็บอกแล้วว่าผมไม่ใช่เทวดา คาดหวังการพูดสุภาพราวผ้าพับไว้ของผมอยู่งั้นเหรอ? การพูดคุยกับเพื่อนๆ ของผมก็เป็นแบบธรรมดาๆ นี่แหละ ไม่ได้แปลกแยกเลยนะ แต่ผมไม่ค่อยออกสิงสาราสัตว์เท่านั้นเอง ก็แหมมันหยาบคายนี่น่า ยกเว้นตอนผมโกรธมากๆ อาจจะมีหลุดไปบ้าง แต่ผมก็ยังไม่เคยโกรธถึงขั้นนั้น
ซันเซ็ตเดินไปดูแปลงของตัวเองด้วยใบหน้าบึ้งแกมหงุดหงิดเพราะคำปรามของผม ผมกับเขาเพิ่งจะมารู้จักกันเมื่อไม่นานมานี่เอง ก็ตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละ กลุ่มของผมก็มีอยู่ด้วยกันห้าคน คนในคณะเรียกพวกเราว่า ‘ตัวประหลาด’ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเรียกกันแบบนั้น ไม่เข้าใจเท่าไร เพราะผมกับเพื่อนในกลุ่มไม่เห็นจะมีใครแปลกสักคนนี่น่า
“เอ้อ แล้วนี่มึงทำงานของอาจารย์สมหมายเสร็จยังวะ?”
ซันเซ็ตรดน้ำแปลงของตัวเองเสร็จก็เดินมานั่งใกล้ๆ ผม กระซิบถามเสียงเบา ผมหันไปมองแล้วถอนหายใจ ไอ้บ้านี่ก็ช่างประชดจริงๆ เลยนะ บอกไม่ให้พูดเสียงดัง มันก็มานั่งกระซิบกระซาบข้างหูแทน กวนแต่เช้าเลยนะ! พูดถึงงานของอาจารย์สมหมายซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมนอนไม่ครบแปดชั่วโมง กว่าจะนั่งทำเสร็จก็ปาไปตีหนึ่ง ผมได้นอนแค่สามชั่วโมงเอง ให้ตาย!
“เสร็จแล้ว แต่ไม่ให้มึงลอกหรอก”
ผมตอบมันกลับไปอย่างรู้ทัน ไอ้นี้หวังจะลอกงานของผมแหงๆ ขอใครไม่ขอมาขอผมเนี่ยนะ? รู้ไหมว่าลอกน่ะมันเป็นวิสัยที่ผิดๆ นะ!
“โธ่เอ๊ย! แค่นิดหน่อยไม่ได้หรือไงวะรัญ นะมึง?”
ยังจะมากระซิบข้างหูอ้อนวอน ผมถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ก็คือไม่สิวะ”
“แค่นี้ก็ช่วยเพื่อนไม่ได้?”
ซันเซ็ตลุกขึ้นพรวดแล้วเอ่ยเสียงดัง เวรรร! คุณมึงกำลังทำเสียงดังอีกแล้วนะโว้ย ผักในแปลงตกใจช็อกตายขึ้นมา จะทำยังไง? จะรับผิดชอบไหม ห๊า!? ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้ลอกๆ ถ้าผมให้มันลอกก็เป็นการส่งเสริมนิสัยไม่ดีของไอ้เพื่อนน่ะสิ! เพื่อนแท้เขาไม่ส่งเสริมเพื่อนไปในทางไม่ดีนะ
“ซัน กูสอนมึงได้นะแต่ถ้าให้ลอกกูขอปฏิเสธว่ะ”
ผมเงยหน้ามองมันแล้วพูดอย่างจริงจัง ผมจริงใจกับเพื่อนทุกคน อะไรที่ผิดผมไม่สนับสนุนแน่นอน! ซันเซ็ตมองผมอย่างจนใจ มันพยักหน้ายอมรับอย่างไร้ทางเลือก
“เอ่อๆ สอนก็ได้ เดี๋ยวกูทำเอง”
ผมยิ้มรับแบบมีชัย ต้องอย่างนี้สิวะไอ้ซัน ลอกมันไม่ดีต้องทำเองสิ! ซันเซ็ตเดินออกไปดูแปลงของคนอื่นๆ ระหว่างที่ผมดูแลเอาใจใส่ผักบนแปลง มีคนเดินเข้ามาในแปลงสาธิตอีกคน หนุ่มร่างสูงโปร่งไว้ผมยาว หน้าก็หวานๆ ถ้ามองด้านหลังอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าเป็นผู้หญิง เอ่อ ผู้หญิงที่ค่อนไปทางบึกบันนิดๆ น่ะนะ เขายกมือทักทายผม
“หวัดดีวะรัญ”
“หวัดดี”
ผมพยักหน้ารับ ไอ้บ้านี่มันชื่อ ‘ซีเนียร์’ หน้าตาดีเลยมีผู้หญิงมาติดเยอะ ซันเซ็ตบ่นอิจฉาอยู่ตลอด ทั้งๆ ที่มันเองก็พอกัน จากที่ผมสังเกตซีเนียร์นี่คบกับใครไม่ค่อยยืด แป๊บๆ ก็ควงคนใหม่ให้เห็นอยู่ตลอด ถึงหน้าจะหวานแต่นิสัยไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลย เห็นนิ่งๆ เงียบๆ แต่ขอโทษเถอะครับ ไอ้นี้มันโคตรจะบ้าเลยเถอะ ตอนรับน้องที่ผ่านมาทำเอาผมรู้ซึ้งความบ้าของมัน
ซีเนียร์รดน้ำแปลงของมันเสร็จ ก็เริ่มเปิดเพลงคลาสสิกในมือถือให้บรรดาน้องผักฟังอย่างทุกที มันบอกว่าเด็กๆ ที่กำลังโตต้องฟังเพลงคลาสสิกจะได้เจริญเติบโตมาอย่างแข็งแรงและฉลาด ถึงผมจะสงสัยว่าผักมันจะฉลาดไปเพื่ออะไรก็เถอะ ฟังเพลงก็เพราะดีผมถึงไม่บ่นอะไรมาก จากนั้นพวกเราก็ยกโขยงไปเรียนพร้อมกัน
:L2:ต่อรีล่าง :L2: