สุดขีด 9กริ๊งๆๆ
“เชิญครับ”
ผมยิ้มและเอ่ยทักทายลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ผมกลับมาทำงานที่ร้านเบเกอรี่ร้านเดิมได้สองสามวันแล้ว ทำให้ช่วงนี้มีเงินใช้บ้าง เงินในบัญชียังไม่ขยับเหมือนเดิม แต่ผมยังไม่ติดต่อไปหาพวกคุณน้าคุณอา เพราะผมไม่อยากรบกวนบางทีพวกท่านกำลังยุ่งกับการเปิดตัวสิ้นค้าชิ้นใหม่ของบริษัท
ไม่รู้ทำไมเวลาได้ยินกระดิ่งหน้าประตูร้านทีไร ผมรู้สึกผวาแทบทุกครั้ง เมื่อไม่ใช่คนที่ผมกังวลไว้ก็โล่งใจมหาศาล หลายวันแล้วที่ผมไม่เห็นเขา เหมือนกับว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นมันเป็นความเพ้อฝันไปเองข้างเดียวของผม จู่ๆ ก็เข้ามายุ่งวุ่นวายแล้วก็ตีจากไปอย่างไร้ร่องรอย ทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกแบบนี้กันนะ?
กริ๊งๆๆ
“ยินดีต้อนรับครับ”
หือ?
ผมแปลกใจนิดหน่อยที่เจอคนที่รู้จัก กลุ่มที่เข้ามาใหม่น่าจะเป็นแก๊งเพื่อนที่มีกันห้าหกคน พูดกันเสียงดัง พวกเขาใส่เสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา ป้ายชื่อติดอกบ่งบอกว่าพวกเขาเรียนอยู่คณะแพทย์ ผมนึกว่า ‘เขา’ เรียนคณะวิศวะแบบพี่ยูซะอีก ไอ้ซีเนียร์เดินเข้าไปรับออเดอร์ เมื่อพวกเขาเลือกที่นั่งได้แล้ว ผมเลิกสนใจกลุ่มนั้นจนกระทั่งรู้สึกว่ามีใครจ้องมา ผมหันไปก็พบกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม ผมยิ้มตอบ ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการทักทาย เขาคนนั้นหันไปพูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนแล้วลุกเดินมาหาผมที่หน้าเคาน์เตอร์เก็บเงิน
“สวัสดีครับ ทำงานพิเศษอยู่ร้านนี้นานแล้วเหรอครับ?”
“ก็ไม่นานหรอกครับ เพิ่งจะมาทำได้สองวัน” ผมตอบออกไปแล้วเราก็เงียบเมื่อไม่มีใครคุยกัน พี่เขายิ้มและมองจนผมเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาแปลกๆ ที่เขาใช้มองผม
“เอ่อ พี่พอลมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ?”
“อ้อ รัญได้ไปเยี่ยมเจ้ายูหรือเปล่า?”
“เอ่อ ผมกับเพื่อนๆ วางแผนจะไปเยี่ยมวันศุกร์นี่น่ะครับ”
เพราะหลายวันมานี้ พวกเราถูกเกณฑ์แรงงานตามประเพณีรับน้อง เหล่ารุ่นพี่คณะของผมชอบนัดรวมพลกันเหลือเกิ๊น พวกเรายุ่งอยู่กับการทำการคัดเลือกตัวแทนไปแข่งขันเจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรในงานราตรีต้นกล้า มันเป็นงานเลี้ยงประจำปีของเหล่าเฟรชชี่ปีหนึ่งคณะเกษตรโดยเฉพาะ เจ้าป่ากับเทพีบ้านไพรที่ว่านั้น อธิบายง่ายๆ มันก็คือตำแหน่งดาวกับเดือนธรรมดาๆ แต่คณะของเราคือคณะเกษตร ดังนั้นผมคาดเดาว่าพวกรุ่นพี่รุ่นก่อตั้งคณะคงอยากได้ชื่ออลังการก็เลยตั้งแบบนั้น แถมยังมีตำแหน่งพิเศษคือควีนโรซ่าอีกหนึ่งตำแหน่ง ทำไมต้องเป็นควีนโรซ่าน่ะเหรอ? ก็ง่ายๆ ครับ ดอกกุหลาบคือราชินีแห่งดอกไม้ทั้งมวล และโลกตะวันตกยกย่องให้ควีนเป็นตำแหน่งสูงสุด ดังนั้นมันจึงเป็นควีนโรซ่า
ผมหวิดเกือบได้เป็นผู้เข้าชิงตำแหน่งเจ้าป่า โชคดีที่รุ่นพี่ถามถึงความสามารถพิเศษ ผมตอบไปด้วยความมั่นใจทันทีว่าสวดพระคาถาชินบัญชรได้หลายเวอร์ชั่น เท่านั้นแหละสีหน้าพวกพี่ๆ ก็เปลี่ยนไปแล้วหันไปคว้าซีเนียร์กันแทบไม่ทัน โชคดีจริงๆ ที่ตอบไปแบบนั้น ซีเนียร์ที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่เงียบๆ พลอยงานงอกแทนผมทันที งานนี้เดือดร้อนไปถึงซันเซ็ต ผู้เป็นเดือนเฟรชชี่ของมหาวิทยาลัยประจำปีนี้มาเป็นโค้ชให้ ซึ่งเจ้าตัวรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าตำแหน่งเจ้าป่าต้องเป็นเพื่อนรักเท่านั้น มันทำหน้ามั่นใจเสียจนผมสงสัยว่ามันไปเอาความมั่นใจพวกนั้นมาจากไหน?
“เจ้ายูมันบ่นถึงเธอใหญ่เลยแหละ อย่างกับพวกตาแก่บ่นหาลูกหลาน”
“พี่ไปเยี่ยมพี่ยูมาเหรอครับ?” ผมหัวเราะหน่อยๆ กับคำเปรียบเปรยชวนขำ
“ใช่ เมื่อวานนี้พี่ไปเยี่ยมกับพวกเพื่อนๆ ที่ร้านน่ะ จะให้ทำยังไงล่ะ? ร้านปิดต่อเติมชั้นสามอยู่พวกพี่ก็เลยว่างงานกันถ้วนหน้าเลย” พี่พอลหัวเราะแล้วเอ่ยตอบแบบไม่จริงจังมากนัก ร้านปิดต่อเติมชั้นสาม? นี่พี่ยูไปรีดไถเงินจากพี่เฮดีสได้จริงๆ เหรอเนี่ย? ให้ตายเถอะ มันคุ้มค่ากับการที่ตัวเองต้องเจ็บแบบนั้นไหมเนี่ย? ผมพยักหน้ารับจากนั้นพวกเราก็เงียบ พี่พอลพยายามหาเรื่องมาพูดกับผมอยู่นาน
“เอ่อ เมื่อวานนี้ดาวถามถึงรัญด้วย เธอสบายดีใช่ไหม?”
“ผมสบายดีครับ ฝากขอบคุณพี่ดาวที่เป็นห่วง”
“ได้ แน่นอน ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นพวกเราก็เป็นห่วงเธอมากเลย ว่างๆ ก็แวะไปที่ร้านบ้างนะ”
“ครับ ถ้าเปิดเมื่อไหร่ผมจะแวะไปทักทาย”
“แล้วพี่จะรอนะ!” พี่พอลยิ้มกว้างอย่างสดใส โบกมือ ขอตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะร่วมกับพวกเพื่อนๆ ของตัวเองเหมือนเดิม ผมก็กลับมาทำงานต่อ
“มึงนี่เสน่ห์แรงจริงๆ”
“อะไรนะ?” ผมหันไปมองซีเนียร์ที่เดินมานั่งอยู่ด้านหลัง มันบ่นงึมงำตีสีหน้าไม่เข้าใจใส่ผม ไอ้เพื่อนตัวดีไม่อธิบายอะไรแต่กลับยักไหล่ ก้มหน้าสนใจการ์ตูนในมือของตัวเอง ผมเลิกสนใจหันมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อจนกระทั่งเลิกทำงาน พวกเราช่วยกันปิดร้านเก็บข้าวของเรียบร้อย โบกมือลากลับไปพักบ้านใครห้องมัน
ผมขี่เวสป้ากลับมาที่บ้าน ตั้งแต่เริ่มทำงานพิเศษตอนช่วงเย็นๆ ผมมักจะกลับบ้านดึกกว่าปกติ แต่โชคดีที่บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากตัวมอมากนัก สี่ห้าทุ่มยังเป็นเวลาที่เหล่านักศึกษายังพุ่งพล่านอยู่ พอผมมาถึงหน้าบ้านอดแปลกใจไม่ได้เมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้านของตัวเอง ผมร้องทักออกไป
“พี่ฟีฟ่า!”
“รัญ ทำไมไม่รับโทรศัพท์? ป่านนี้แล้วทำไมเพิ่งกลับบ้าน!”
“ผมเพิ่งเลิกงานพิเศษน่ะ เอ่อ...พี่โทรหาผมเหรอ? ขอโทษครับไม่รู้สึกตัวเลย” ผมเข็นรถเข้าบ้านแล้วหันไปพูดกับพี่ฟีฟ่าที่เปิดประตูรั้วให้ เธอเป็นลูกสาวของคุณอาน่ะครับ นานๆ ทีจะมาเยี่ยมผม พี่ฟีฟ่าถอนหายใจแล้วเดินตามผมเข้ามา หลังจากที่เข้ามาในบ้านผมก็รีบยกน้ำยกท่ามาเสิร์ฟแขก
“พี่มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”
“อืม แกทำงานพิเศษงั้นเหรอ?”
“เอ่อ ครับ คือว่า...เงินมันไม่พอก็เลยต้อง...”
“เอ้า นี่! แล้วก็ไม่ต้องไปทำงานพิเศษอีกนะ กลับดึกๆ แบบนี้มันไม่ดีเดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาจะว่ายังไงยิ่งอยู่คนเดียวด้วย” พี่ฟีฟ่าเปิดกระเป๋าสะพายใบเก๋ของตัวเอง ล้วงเอาอะไรบางอย่างโยนลงตรงหน้าของผม อ่า เงินเป็นปึกนั่นเอง ผมกะพริบตามองธนบัตรกองโตตรงหน้าแล้วเงยมองพี่ฟีฟ่าอย่างแปลกใจ ปกติแล้วคุณอาจะโอนเงินเข้าบัญชีนี่น่า แล้วทำไมคราวนี้พี่ฟีฟ่าถึงได้ถือเงินสดมาให้เองแบบนี้ล่ะ?
“โทษทีที่เอามาให้ช้า ช่วงนี้ที่บริษัทมี...เอ่อ...งานยุ่งนิดหน่อย พวกเรากำลังจะเปิดตัวสินค้าใหม่น่ะก็เลยวุ่นวายกับการเตรียมตัว”
“อ้อ ครับ ไม่เป็นไร แค่สงสัยว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับพวกคุณอาหรือเปล่า? แต่พี่มาด้วยตัวเองแบบนี้ทั้งๆ ที่กำลังยุ่งอยู่แท้ๆ ผมต้องขอบคุณพี่ซะอีก” ผมพยักหน้ารับแล้วยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ยุ่งงานนี่เอง ผมนึกว่าที่บริษัทจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเสียอีก พี่ฟีฟ่าเอนตัวพิงโซฟายกขาไขว้ห้างด้วยท่าทีราวกับนางพญาก็ไม่ปาน บวกกับการแต่งตัวแฟชั่นวาบหวิวที่สมกับเป็นดีไซเนอร์ชวนให้คลั่งไคล้หลงใหลเป็นพิเศษ นี่ถ้าซันเซ็ตมาเห็นล่ะก็มันคงจะตาโตละเมอเพ้อฝันอย่างแน่นอน
“ปัญหาเหรอ? มันเกิดขึ้นอยู่ทุกวันอยู่แล้วละ บริษัทไหนไม่มีปัญหาบ้าง? มันขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นปัญหาเล็กหรือปัญหาใหญ่” พี่ฟีฟ่าเอ่ย ใบหน้าเรียบๆ แล้วเหลือบดวงตามามองผมพร้อมกับหัวเราะขำ
“อีกอย่างฉันเองก็ไม่ได้เจอแกนานแล้ว แวะมาดูหน้าน้องนุ่งบ้างจะเป็นอะไร? แถมตาแก่ก็ฝากให้มาสอดแนมว่าแกแอบเอาสาวมากกในบ้านหรือเปล่า? แต่พนันได้เลยว่าไม่มีทางร้อยเปอร์เซ็นต์ที่แกจะเอาสาวมากกที่บ้าน ถ้าเป็นไอ้ส้มหวานก็ว่าไปอย่างละ”
คุณอากลัวผมจะเอาสาวมากกที่บ้าน?
โธ่ ผมมีเวลาไปจีบสาวซะที่ไหนกันล่ะคุณอา วันๆ เอาแต่เรียนและทำกิจกรรม ทั้งของคณะทั้งของมหาวิทยาลัย มันก็แทบจะไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นแล้ว อีกอย่างยายส้มหวานมามีส่วนอะไรกับการที่ผมจะเอาสาวกกมากอดล่ะนี่ ยายนั่นเป็นผู้หญิงนะครับ!
“ว่าแต่ไอ้ส้มหวานมันไปเรียนต่อที่ไหนเหรอ?”
“ก็ไม่ไกลจากที่นี้หรอกครับ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ส้มหวานก็กลับมาตลอด ถ้าไม่ติดงานอะไร”
“ฉันแปลกใจจริงๆ ที่มันยอมไปเรียนที่อื่นได้ นึกว่าจะตัวติดกับแกเป็นฝาแฝดอินจันเสียอีก” พี่ฟีฟ่าเลิกคิ้วเรียวที่ถูกบรรจงเขียนอย่างโค้งสวย แล้วหัวเราะเอ่ยแดกดันคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี้ พี่ฟีฟ่าล่ะก็ ผมกับส้มหวานจะเป็นฝาแฝดอินจันได้ยังไงกันเล่า คนละเพศกันนะครับ ส้มหวานที่พวกเรากำลังนินทา เอ๊ย กำลังพูดถึงอยู่นี่คือเพื่อนสนิทมากๆ ของผมตั้งแต่เด็กนู่นแหละครับ
“พี่ว่าจะมาพักที่นี้สักสองสามวัน รบกวนแกหรือเปล่า?”
“ไม่เลยครับ!” ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่รบกวนเลยแถมยังดีมากๆ เลยล่ะครับ! ดีจังที่ไม่ได้อยู่คนเดียวแถมยังเป็นครั้งแรกที่พี่ฟีฟ่ามาค้างด้วย ผมเต็มใจให้รบกวนเลยล่ะ! ผมกระโดดเข้าไปกอดพี่ฟีฟ่าอย่างดีใจ พี่ฟีฟ่ามองผมที่แสดงความตื่นเต้นดีใจออกหน้าออกตาแล้วส่ายหน้าบ่นอย่างไม่จริงจังนัก
“นี่แกอายุเท่าไรกันแน่ หา”
-----
“รัญ มาเร็วๆ สิว่ะ มัวยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ!” ซันเซ็ตหันมาตะโกนอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเห็นผมยืนอยู่รั้งท้ายของกลุ่ม ก็จู่ๆ โอเล่หายไปนี่ผมเลยต้องหยุดมองหาเพื่อนตัวเล็กที่อาจจะพลัดหลงหายไปจากกลุ่ม ซันเซ็ตเดินฉับๆ เข้ามาพร้อมกับซีเนียร์ ปิดท้ายด้วยหนุ่มแว่นประจำกลุ่มมอตโต
“มีอะไรวะ?”
“กูไม่เห็นโอเล่ว่ะ”
“หา ไอ้เวรนั่นมันหายไปเหรอ?” ซันเซ็ตหางตากระตุก เหมือนจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ จะว่าไปแล้วอาทิตย์หนึ่งจะมีหนึ่งวันที่มันจะมีอารมณ์ปรวนแปรแบบนี้ นั่นเป็นเพราะวิชาทั่วไปพวกเราดันได้มาเรียนไกลถึงอาคารที่ตั้งอยู่กลางคณะวิศวะแบบนี้ยังไงล่ะ
อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ว่าคณะของผมค่อนข้างจะมีความสัมพันธ์ที่เลวร้ายมากๆ กับคณะวิศวะ มันย่ำแย่ถึงขั้นไหนน่ะเหรอ? เอาเป็นว่าถ้าคุณเรียนคณะเดียวกันกับผม อย่าริอาจกล้าหาญชาญชัยเดินเฉิดฉายมาเดี่ยวๆ ผมขอเตือนด้วยความหวังดี และเพราะด้วยสาเหตุนี้เวลาพวกเรามาเรียนที่คณะวิศวะจึงต้องมาเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่เข้าไว้ ถึงจะดูเด่นสะดุดตาไปบ้าง แต่คนเยอะปลอดภัยกว่าแน่นอน
สำหรับพวกเราซันเซ็ตบอกว่าไม่ต้องไปพร้อมกับพวกเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ เพราะแค่มีผมก็เอาอยู่แล้ว มันหมายความว่ายังไงกันนะ? ผมคนเดียวจะไปสู้พวกวิศวะได้ยังไง? ซันเซ็ตนี่มันมั่วจริงๆ
“หรือว่ามันไปหาพี่ดราฟต์?” ซีเนียร์ออกความเห็น
“ใช่ เดินมานู่นแล้ว”
ไม่ทันที่ซันเซ็ตจะโวยวาย มอตโตก็ยืนยันข้อสันนิฐานของซีเนียร์ได้แทบจะทันที พวกเราหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ยิ้มแย้มมีความสุข เดินเข้ามาพร้อมกับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผิวเข้ม ผู้ใส่เสื้อช็อปสีน้ำตาลแดงเป็นเอกลักษณ์ของเด็กวิศวะเครื่องกล ผมเลิกคิ้วอดแปลกใจไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องที่โอเล่เดินมากับรุ่นพี่วิศวะ เพราะผมก็รู้จักพี่คนนั้นเหมือนกัน แต่แปลกใจตรงที่ว่าพวกเขาทั้งสองคนสนิทสนมขนาดควงแขนกันได้ตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมผมถึงไม่เคยรู้?
“โทษทีๆ พอดีเห็นพี่ดราฟต์ก็เลยเข้าไปคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ” โอเล่เอ่ยขอโทษพร้อมกับยิ้มๆ ท่าทางไม่ได้รู้สึกผิดอย่างที่กล่าวมาเลยสักนิด ผมไม่ได้ติดใจว่าอะไร หันไปสนใจทักทายคนที่เดินมาพร้อมกับโอเล่แทน
“สวัสดีครับพี่ดราฟต์ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ”
“อ่า~ ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ นั่นแหละ แต่น้องรัญก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ” พี่ดราฟต์พยักหน้ารัวๆ เอ่ยรวดเร็วแทบไม่ติดเบรก พร้อมกับถลาเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของผมเหมือนกับยินดีมากที่ได้เจอกัน
ผมยิ้มรับก้มมองมือที่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้ พี่ดราฟต์นี่ก็ยังเป็นคนถึงเนื้อถึงตัวเหมือนเดิม ผมค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกมาจากอีกฝ่ายด้วยความนุ่มนวล เป็นเวลาเดียวกันกับที่โอเล่แทงศอกเข้าสีข้างของพี่ดราฟต์อย่างจัง จนคนโดนกระทำร้องเสียงหลง
“แอ๊ก! โอเล่ทำอะไรน่ะ?”
“ไล่จิตหื่นกามน่ะครับพี่ดราฟต์!” โอเล่ยิ้มจนตาหยี ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวานสดใส แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันช่างน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก? ซันเซ็ตกับซีเนียร์แอบหัวเราะหึๆ ในคอ ส่วนมอตโตส่ายหน้าแล้วหันไปสนใจทางอื่นแทน
“ทักทายเสร็จก็รีบไปได้แล้วครับ พวกเพื่อนๆ ของพี่คงจะรอกันแก่หงักแล้ว”
“อะไรกัน เพิ่งได้พูดกับน้องรัญแค่ประโยคเดียวเองนะ”
“แค่นั้นก็เกินพอแล้วครับ!” โอเล่กัดฟันแทบจะแยกเขี้ยวตอบ พี่ดราฟต์หันมามองผมแบบอาลัยอาวรณ์ ทำไมสถานการณ์มันแปลกๆ? ผมมองโอเล่กับพี่ดราฟต์ที่เหมือนพวกเขากำลังมีปากเสียงกัน แต่กลับให้ความรู้สึกว่าพวกเขากำลังหยอกล้อกันมากกว่า พี่ดราฟต์ที่โดนว่า ไม่มีท่าทีจะโมโหแม้แต่น้อยยังคงยิ้มหน้าระรื่น
“น้องรัญที่น่ารักของพี่ พี่ไปก่อนนะครับแล้วเจอกันน่า~!”
“ยังไม่ไปอีก!”
อีกฝ่ายหันมาล่ำลาผมด้วยสายตาละห้อย ก่อนจะเดินออกไปไม่วายจะหันมามองทุกๆ ก้าว ทำให้โอเล่ปรี๊ดแตกตวาดเสียงแข็งแล้ววิ่งตามไปดันอีกฝ่าย ให้เดินจากไปจากบริเวณที่พวกผมยืนอยู่เร็วๆ พอสองคนนั้นไปไกล ซันเซ็ตกับซีเนียร์ก็หัวเราะออกมาอย่างเปิดเผย
“ไม่รู้พี่ดราฟต์ทำกรรมอะไรไว้ ตั้งใจจะมาจีบเทวดาแต่ดันได้แรดไปแทน!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อกี้โคตรจี้เลยว่ะ พี่ดราฟต์แม่งน่าสงสารจริงๆ”
ผมยิ้มๆ ไปกับพวกเขาสองคน ถึงจะรู้สึกทะแม่งๆ กับประโยคที่พวกนั้นพูด แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจอะไรมากมาย โอเล่ทำหน้ามุ่ยวิ่งกลับมาหาพวกผม บ่นไม่พอใจพี่ดราฟต์ยกใหญ่ พวกผมค่อยๆ เดินไปอาคารข้างหน้าอีกครั้ง พักกลางวันแบบนี้บริเวณโดยรอบก็เลยมีเด็กวิศวะอยู่ตามจุดต่างๆ ใส่ชุดช็อปบ้าง ใส่ชุดนักศึกษาบ้าง บ้างก็นั่งคุยกันอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใต้อาคารเรียน และเหมือนพวกผมจะเป็นจุดสนใจของพวกเขาเสียด้วยสิ นี่ขนาดใส่ชุดนักศึกษาเนกไททั่วไปแล้วนะ ถ้าใส่เนกไทของคณะมาล่ะก็ไม่รู้ว่าจะได้เดินไปถึงอาคารเรียนหรือเปล่า?
“จิ๊ มองอยู่ได้ น่ารำคาญโว้ย” ซันเซ็ตบ่นพึมพำเบาๆ กับพวกผมด้วยใบหน้าบูดบึ้งหน้ายับย่น แต่พอกลุ่มสาวๆ วิศวะเดินผ่านมันก็รีบคลี่หน้ายับๆ มาเก๊กหน้าหล่อหลอกลวงสายตาสาวๆ อย่างรวดเร็ว พอไม่มีผู้หญิงเฉียดใกล้ มันก็กลับมาทำหน้าบูดบึ้งตึงเหมือนเดิม
แหม นี่มัน...จะเชี่ยวชาญเกินไปแล้ว!
เสียงซุบซิบจากเหล่าผู้สวมชุดช็อปดังตามหลังพวกเรามา ผมได้ยินไม่ชัดเจนว่าพวกเขาคุยอะไรกัน ได้ยินบางคำเท่านั้นมันไม่ได้ไขความคับข้องใจเลยแม้แต่น้อย ซันเซ็ตยกมือขึ้นแล้วหยุดเดินทำให้พวกผมหยุดเดินไปตามๆ กัน เจ้าคนที่เดินนำหันกลับมาแล้วชี้นิ้วสั่ง
“เฮ้ย ไอ้รัญ ส่งยิ้มหวานๆ ไปให้กลุ่มหมาเห่าเครื่องบินกลุ่มนั้นหน่อยสิ”
“เอ๋? ทำไมล่ะ?”
“เอาเถอะน่า!”
ผมย้อนถามไปอย่างไม่เข้าใจ แต่ซันเซ็ตก็ไม่ได้อธิบายอะไร แถมยังพูดเร่งด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง ผมถอนหายใจเล็กน้อย หวังว่าเจ้าบ้านี่คงจะไม่แกล้งคนอื่นอยู่หรอกนะ ถึงผมจะไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่ก็ยอมทำตามคำขอของเพื่อน ผมหันไปมองกลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะม้านั่งยาวใต้ต้นไม้ใกล้ระเบียงทางเดิน พวกเขากำลังมองมาทางนี้พอดี ผมก็เลยส่งยิ้มตามปกติไปให้ พวกเขานิ่งเงียบไปจนผมหน้าแดงรู้สึกอายนิดๆ
หว่า! พวกเขาคงจะงงว่าทำไมผมถึงยิ้มให้สินะ น่าขายหน้าสุดๆ เลย! ผมกำลังจะลากเพื่อนเดินชิ่งหนีไป แต่พวกเขาโบกมือส่งเสียงตอบกลับอย่างกระตือรือร้นซะก่อน แปลกใจนิดหน่อยแฮะ ความจริงแล้วเด็กคณะวิศวะก็อัธยาศัยดีเหมือนกันนี่น่า หลงนึกกลัวอยู่ตั้งนาน ผมรู้สึกครึ้มใจเผลอโบกมือตอบกลับไปพร้อมกับอ้าปากเหวอประหลาดใจที่พวกเขาตอบกลับมา พวกนั้นหัวเราะคิกคักกับท่าทางเสร่อๆ ของผมหรือเปล่าน่ะ?
“มาเรียนเหรอครับ!? ตั้งใจเรียนน่า~!”
“โอ ขอบคุณครับ!” ผมรีบพยักหน้าแล้วตอบกลับไปอย่างลืมตัวอีกครั้ง อ๊ะ พวกเขาหัวเราะกันอีกแล้วหรือว่าผมทำอะไรเปิ่นๆ ไปหรือไงกันนะ? ยิ่งพวกเขาหัวเราะผมยิ่งหน้าแดงทำตัวไม่ถูก เดือดร้อนพวกเพื่อนๆ ต้องลากผมเดินต่อไป
“ก็คงจะมีแต่ไอ้รัญนี่แหละ ที่ต่อให้มาเดินในคณะวิศวะคนเดียวก็ไม่มีใครทำอะไรมัน” โอเล่เอ่ยขึ้นลอยๆ น้ำเสียงเหมือนอิจฉาผมเอามากๆ ซันเซ็ตยกนิ้วส่ายไปมาอย่างไม่เห็นด้วย
“ใครว่าล่ะ ลองให้ไอ้รัญเดินคนเดียวดูสิ ไม่ถึงวินาทีหรอก โดนฉุดไปทำมิดีมิร้ายแน่!”
“ไม่โดนรุมตื้บแต่โดนรุมโทรมแทน หึๆ” ซีเนียร์พยักหน้าสนับสนุนพร้อมกับหัวเราะหึๆ โอเล่ยื่นปากอย่างไม่พอใจ
“แบบนั้นกูก็อยากโดนอะ”
“โอ๊ยยย ไอ้แรด!”
ระหว่างที่พวกเราโต้เถียงกันเสียงรอบข้างก็พลันเงียบหายไป เหลือแต่เสียงของพวกเราทำให้ผมแปลกใจ ข้างในอกมันหายวูบรู้สึกคุ้นกับเหตุการณ์แบบนี้เอามากๆ ผมกำสายกระเป๋าของตัวเองแน่นเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกตื่นเต้นปนหวาดกลัวนิดๆ แล้วผมก็ได้เจอเขาจนได้
พี่เฮดีส!
ระเบียงทางเดินที่ทอดยาว ไม่นานก็ร้างผู้คนเพราะพวกเขารีบหลีกทางให้กับชายหนุ่มที่กำลังเดินทอดน่องปล่อยแรงกดดันที่ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ผมยืนนิ่งมองเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายที่จู่ๆ ก็ถาโถมเข้ามาใส่แบบไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์ดวงตาน่ากลัวที่เย็นยะเยือก ไม่เปลี่ยนไปจากตอนเจอครั้งแรก
ระยะห่างเริ่มลดลงเรื่อยๆ ผมขมวดคิ้วแน่น กำสายกระเป๋าไว้ในมือแน่นยิ่งกว่าเดิม หลุบสายตาต่ำลงมองพื้นจนกระทั่งเขาเดินมาถึงจุดที่ผมยืน เสียงหัวใจเต้นระรัวอยู่ในอกดังก้อง จนแม้กระทั่งตัวเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ขนาดตาที่ตั้งใจว่าจะไม่สน กลับอดเหลือบมองอีกฝ่ายที่เดินผ่านหน้าไปไม่ได้ ผมมองตามแผ่นหลังของเขาจนลับตาจึงก้มหน้าลงมองพื้น เดินตามพวกเพื่อนๆ ที่เริ่มเดินไปเรียนอย่างไร้วิญญาณ
ทั้งๆ ที่ผมควรจะรู้สึกสบายใจ แต่ทำไมผมกลับเจ็บแปลบอยู่ข้างใน ลำคอเหือดแห้งจุกจนไม่สามารถพูดอะไรใดๆ ออกไปได้แม้แต่คำเดียว นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำอย่างกับว่าพวกเราไม่เคยพูดคุยกันหรือว่ารู้จักกันอย่างนั้นแหละ ทั้งๆ ที่ไม่กี่วันก่อนยังคุยกันดีๆ อยู่เลย แต่ทำไมวันนี้แม้กระทั่งหน้าก็ยังไม่ยอมมอง! เหมือนกับว่าผมไร้ตัวตนไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่มีความหมายอะไรให้สนใจ มันน่าเจ็บใจ ขนาดหางตาของเขาก็ยังไม่เหลือบแลมาเลยแม้แต่น้อย!
นี่มันเกินไปแล้วนะ!!!
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1090096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก