สุดขั้ว 11“ผมเป็นพี่ชายของเฮดีสน่ะครับ”
พี่ชาย!!?จากที่จำได้พี่ยูเคยเล่าให้ฟังพี่เฮดีสมีพี่ชายอยู่สองคน นั้นก็คือพี่ซูสซึ่งผมเคยเห็นมาแล้ว และแน่นอนว่าไม่ใช่คนๆ นี้ งั้นก็เหลือแค่คนเดียวแล้วล่ะ พี่โพไซดอนงั้นเหรอ!?
“พี่โพไซดอนงั้นเหรอครับ?”
“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ไม่ใช่หรอกนะ ผมไม่ได้เป็นเทพแบบพวกนั้น ก็แค่คนธรรมดาๆ นี่แหละ อ๊ะ จริงสิ ลืมแนะนำตัวไปเลยเนอะ ผมชื่อไนซ์ เป็นพี่ชายฝาแฝดของเฮดีสครับ” เขาหัวเราะคิกคัก มันทำให้เขาหล่อเปล่งประกายสุดๆ ผมกะพริบตาปริบๆ เคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนุ่มนวลนั้น
ฝาแฝด?
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
พี่ไนซ์ยื่นมือมาหาผมก็ยื่นมากลับไปจับ อ๊ะ ลืมตัวอีกแล้วเผลอตามน้ำอีกจนได้ มองมือตัวเองที่ถูกเขย่าเบาๆ อย่างไม่เข้าใจ คนๆ นี้ทำให้รู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้แฮะ ดูเป็นคนไม่มีพิษไม่มีภัย ต่างจากพี่เฮดีสคนละเรื่องเลย! ฝาแฝดงั้นเหรอ? พี่ยูไม่เห็นจะเคยพูดถึงเรื่องนี้เลยนี่น่า ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไนซ์งั้นเหรอครับ?”
“อ่า ไนซ์ที่แปลว่าดีงามไงล่ะ เอ็น-ไอ-ซี-อี ไนซ์”
ไนซ์? แปลกจัง ทำไมเขาถึงไม่มีชื่อพวกเทพๆ เหมือนพี่น้องที่เหลือล่ะ? ผมจำได้จากที่พี่ยูเล่าให้ฟังมันไม่มีชื่อนี้ในแผนผังครอบครัวพี่เฮดีสนี่ และยังไม่เคยพูดถึงเรื่องพี่ชายฝาแฝดของพี่เฮดีสเลยสักครั้ง! ผมเก็บงำความสงสัยเอาไว้ในใจแล้วเอ่ยบอกชื่อตัวเองบ้าง
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อเนรัญครับ”
“ยินดี เธอเป็นเพื่อนเฮดีสงั้นเหรอ?” ใบหน้าที่เหมือนพี่เฮดีสฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเบิกตากว้างมีแววอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ อ๊ะ ให้ตายเถอะ ผมรู้สึกแปลกชะมัดยากที่เห็นใบหน้าของพี่เฮดีสแสดงสีหน้าอารมณ์แบบนี้ ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ผมจ้องหน้าเขาอย่างลืมตัวไปชั่วครู่ ทำให้พี่ไนซ์เลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มๆ บนใบหน้า
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เปล่าครับ” ผมรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ให้ตายเถอะ ทำไมจู่ๆ ผมก็นึกสงสัยขึ้นมาได้ว่าพี่เฮดีสเคยยิ้มหรือหัวเราะแบบคนธรรมดาทั่วไปหรือเปล่านะ? ทำไมผมถึงได้คิดว่าอยากให้พี่เฮดีสยิ้มและหัวเราะแบบคนๆ นี้บ้างกัน? สงสัยจะเพี้ยนไปแล้วจริงๆ นั้นแหละ
“แล้ว...?” เขาเอียงหน้านิดๆ แล้วเอ่ยถามใคร่รู้ ให้ตายเถอะ เขาเป็นหนุ่มหล่อมากๆ คนหนึ่งเลยนะ!
“เอ่อ เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ แค่รู้จักผ่านๆ ไม่ได้สนิทอะไรมาก”
“งั้นเหรอ? แย่จัง” พี่ไนซ์พยักหน้าเข้าใจพร้อมกับทำหน้าหดหู่ เหมือนต้นไม้ที่จู่ๆ เฉาลงทันตาจนผมรู้สึกผิด
“ขอโทษด้วยนะครับ”
“ช่างเถอะ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาขอโทษผมหรอก” พี่ไนซ์ยิ้มเล็กน้อยแล้วโบกมือไปมา คนๆ นี้ยิ้มง่ายเป็นบ้าเลยแฮะ ก่อนที่ทำหน้าคิดได้ เขาหันมาถามผมพร้อมกับทำหน้าสงสัย
“แล้วทำไมถึงเรียกหมอนั้นว่าพี่ได้ล่ะ?”
เขาไม่ปิดบังความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย ผมคิดว่าเขาเป็นคนซื่อตรงดีนะ
“อ้อ ก็พี่เขาให้เรียกแบบนี้น่ะครับ”
ผมเคยเผลอเติม ‘คุณ’ นำหน้าชื่อแล้วก็โดนว่ากลับมาทุกครั้ง ดีนะที่ไม่เรียกว่า ‘ท่าน’ ไปน่ะ มันแปลกๆ ผมก็เลยเรียกว่า ‘พี่’ แล้วเขาก็โอเคกับมัน จากนั้นมาผมก็เรียกเขาว่าพี่มาตลอด
“เอ๋? หมอนั้นเนี่ยนะให้เรียก?” พี่ไนซ์ทำหน้าไม่เชื่อถือกันสุดๆ หน้าบิดเบี้ยวเหมือนได้กินของผิดสำแดงเข้าไป
ยิ่งคุยกับคนๆ นี้นานเท่าไร ผมยิ่งรู้สึกถึงความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของเขาและพี่เฮดีส ถึงจะหน้าตาเหมือนกันยังไงก็รู้สึกได้ว่าคนๆ นี้ไม่ใช่พี่เฮดีส เขามีบรรยากาศนุ่มนวลคล้ายกับลมที่พัดมาอ่อนๆ คลายความร้อนอบอ้าวซึ่งต่างจากพี่เฮดีสที่มีบรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกเหมือนเป็นพายุที่พร้อมจะทำลายล้างทุกๆ อย่างในพริบตา
และผมก็ได้รู้ว่าเด็กน้อยที่ชื่อไมนอสก็เป็นลูกชายของเขาคนนี้นี่เอง แถมอีตานี้ยังเป็นคุณพ่อลูกสองทั้งๆ ที่อายุห่างจากผมแค่สองปีเอง! ไวไฟเกินไปแล้ว! นิสัยจัดได้ว่าเป็นประเภทเดียวกันกับพี่ยู? ร่าเริงไร้สติสุดๆ เลยล่ะ! อดแปลกใจไม่ได้ นี่มันใช่คนไข้โรคหัวใจที่กำลังจะมีการผ่าตัดหรือเปล่าวะ? ผมแอบถอนหายใจเบาๆ หันไปเจอสายตาจ้องเขม็งของพี่ไนซ์เข้าพอดี อ๊ะ จ้องหน้าผมทำไมน่ะ?
“มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก ผมรู้สึกคุ้นๆ หน้าเธอ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่ง”
“อ่า~ ผมหน้าโหลซ้ำกับคนอื่นล่ะมั้ง”
“โฮ ไม่หรอก! หน้าอย่างเธอจะโหลได้ยังไงกันเล่า อืม เคยเห็นที่ไหนกันนะ?” พี่ไนซ์ขมวดคิ้วจ้องหน้าผมพยายามคิด ผมเริ่มจะกังวลขึ้นมาทันที นี่คงไม่ใช่ว่าเห็นผมตอนที่แอบฟังครั้งนั้นหรอกใช่ไหม!?
“ถ้าคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดหรอกครับ” ผมยิ้มแห้งๆ พยายามกลบเกลื่อนเปลี่ยนไปเรื่องอื่น พี่ไนซ์ยกมือตัดใจยอมแพ้ เลิกคิดเรื่องเคยเจอผมที่ไหนแล้วยิ้มออกมานิดๆ
“เนรัญนี่เป็นเด็กดีจังเลยนะ น่าเสียดาย อยากจะให้ไอ้น้องชายโง่นั้นสนิทกับเธอจัง”
“เอ๋? ผมกับพี่เฮดีสน่ะเหรอ?” ผมชักสีหน้าทันที อ่า ก็ไม่ได้อคติอะไรมากมายหรอกนะ แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอกครับ! พี่ไนซ์พยักหน้าอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ใช่ ถ้าหมอนั้นรู้จักกับเธอล่ะก็ต้องชอบเธอแน่ๆ”
ความจริงมันตรงกันข้ามต่างหากล่ะครับ! ถูกเขากลั่นแกล้งล่ะสิไม่ว่า เมื่อวานก็โดนต่อว่าเสียๆ หายๆ แถมยังโดนเมินอีก ผมแย้งคำพูดของพี่ไนซ์ในใจเงียบๆ ฮึ่ม คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็อดจะรู้สึกโมโหไม่ได้ทุกทีสิน่า พี่ไนซ์ยกแขนบิดตัวคลายเมื่อย ก่อนจะชะงักแล้วร้องอุทานออกมา
“อ้อออ! คิดออกแล้ว มิน่าล่ะถึงได้จำไม่ได้ทันที ที่เห็นฉันน่ะเป็นรูปเธอตอนผมยาวแถมยังเห็นแค่แวบเดียวเอง!” พี่ไนซ์เอาแขนลงแล้วหันมาเอ่ยกับผมอย่างตื่นเต้น หือ? รูปของผมตอนผมยาว? พี่ไนซ์กระพริบตาปริบๆ มองผมอย่างแปลกใจแถมยังมองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทันที
“ไอหย่า~ เห็นแค่แวบเดียวนึกว่าผู้หญิงซะอีก เป็นผู้ชายหรอกเหรอ?” เขาบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่มันเสียงดังเกินไปนะครับ ผมที่นั่งใกล้ๆ ก็เลยได้ยินไปด้วยเลย รูปของผมงั้นเหรอ? แล้วเขาไปเห็นที่ไหนล่ะนั้น? ผมสงสัยอยู่ในใจจะถามก็ไม่มีโอกาส เพราะดูเหมือนพี่ไนซ์จะเข้าสู่โหมดเพ้อกับตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว
“มิน่าล่ะ ถึงให้เรียกว่าพี่! อ่า~! ทำได้แค่เป็นสโตกเกอร์? ไม่กล้าเข้ามาทำความรู้จัก ให้ตายสิ ทำไมแกถึงได้น่าสงสารแบบนี้ไอ้น้องโง่เอ๊ย พี่จะช่วยแกยังไงดี?” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้นยินดีเหมือนค้นพบอะไรบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ เดี๋ยวทำหน้าสงสารเวทนาเหมือนจะร้องไห้ เดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นหน้าครุ่นคิดจริงจังแล้วก็ส่ายหัวสติแตก ช่างเป็นคนหลากหลายอารมณ์เสียจนชวนหัวเราะสุดๆ เพราะผมกำลังคิดว่า ถ้านี่คือพี่เฮดีส...
อุ๊บ! พี่เฮดีสเวอร์ชั่นรั่ว!!!
“ดีล่ะ ตัดสินใจแล้ว!”
ผมสะดุ้งตัวโหยงมัวแต่มองสีหน้าต่างๆ ของเขาเพลินไปหน่อย พี่ไนซ์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับชูมือที่กำหมัดไว้แน่นแล้วเอ่ยเสียงดังฟังชัดหนักแน่นเต็มร้อย ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ตัดสินใจอะไรงั้นเหรอ? มัวแต่มองจนลืมฟังว่าเขาพูดอะไรบ้าง พี่ไนซ์ทำสีหน้ามุ่งมั่นทรุดตัวนั่งลงแล้วกุมหน้าอกซ้ายพร้อมกับหายใจหอบ ใบหน้าซีดเผือกลงอย่างรวดเร็ว ผมมองดูอาการของเขาแล้วชักจะไม่สบายใจ เพราะอีกฝ่ายร่าเริงเกินไปจนผมลืมไปว่าเขากำลังป่วยอยู่!
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า!?”
“...แฮ่ก...แฮ่ก...”
“ผมจะไปเรียกพยาบาลมาช่วยนะ!”
“อย่า! ...แฮ่ก มะ ไม่ต้อง...เดี๋ยวก็หาย...” พี่ไนซ์รีบจับผมไว้ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นไปตามนางพยาบาล เขาเอ่ยห้ามเสียงเบาเหมือนไม่มีแรงผมก็เลยเป็นห่วงเขายิ่งกว่าเดิม
“ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอครับ? ผมว่าให้หมอดูอาการหน่อยดีกว่า” ผมพยายามเกลี่ยกล่อม แต่เขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธอยู่ดีแถมยังจับผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผมถอนหายใจกับอาการดื้อรั้นของเขา บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เขามีเหมือนพี่เฮดีส!
พี่ไนซ์นั่งพักอยู่ชั่วครู่แล้วสีหน้าก็ค่อยๆ ดีขึ้นแต่สีหน้าก็ยังซีดเซียว
“เนรัญ ผมมีเรื่องจะขอร้อง”
“ให้ไปตามหมอมาใช่ไหมครับ?”
“ไม่ ไม่ใช่ครับ เป็นเรื่องอื่น”
“อะไรงั้นเหรอครับ? ถ้าผมทำให้ได้ผมก็จะทำให้”
“เธอเป็นเด็กดีเนรัญ ผมอยากให้เธอช่วยพาเฮดีสมาที่นี้ที ขอร้องล่ะ ช่วยผมหน่อยได้ไหม”
“ผมคงจะช่วยไม่ได้หรอก...” ผมฟังคำขอจากเขาแล้วเงียบไปทันที ไม่คิดเลยว่ามันจะเกี่ยวข้องกับคนๆ นั้น! สีหน้าหม่นหมองของพี่ไนซ์ทำให้ผมรู้สึกผิดเต็มอก อ๊า! อย่ามองผมด้วยสายตาผิดหวังแบบนั้นนะ! เรื่องคนๆ นั้นลำพังแค่ตัวผมมันจะไปสำเร็จได้ยังไงเล่า! เขาไม่เคยพูดดีๆ กับผมสักครั้งเลยนะ!!!
“ขอร้องล่ะ ช่วยหน่อยเถอะนะ ผมอยากให้คุณแม่เจอกับเขาสักครั้งก็ยังดี คุณแม่อยากเจอเขามาตลอดแต่เขากลับไม่เปิดโอกาสให้คุณแม่ได้เจอเลย เฮดีสน่ะยังไม่เคยเจอแม่ของตัวเองตั้งแต่เกิด ผมอยากให้เขาได้คุยกับแม่แท้ๆ ของตัวเอง”
ผมขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงยิ่งเห็นสีหน้าซีดๆ ไร้เรี่ยวแรงก็ยิ่งปฏิเสธยากเข้าไปอีก โธ่เอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!? พี่เฮดีสไม่เคยเจอคุณแม่เลยงั้นเหรอ!? มันจะเป็นไปได้ยังไง!? ผมเงียบยังสับสนไม่รู้จะตอบอะไรไปดี อยากจะช่วยนะแต่ก็กลัวมันไม่สำเร็จ อยากจะรู้เรื่องแต่ก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย โอ๊ยยย ทำยังไงดี!?
“ขอร้องล่ะ ก่อนที่ผมจะเข้ารับการผ่าตัด จะลากหรือฉุดมันมาก็ได้ นะครับ ขอร้องจริงๆ ครับ ช่วยผมด้วย!” พี่ไนซ์ทำหน้าจริงจังมากจนผมเริ่มใจอ่อน ไอ้จะลากหรือฉุดนั้นน่ะผมทำไม่ได้ทั้งสองอย่างนั้นแหละ! ถอนหายใจเฮือกยาวแล้วพยักหน้ารับ คนขอร้องก็เบิกตากว้างแทบจะร้องไห้ซาบซึ้งจะโถมตัวเข้ามากอดขอบคุณ แต่ผมยกมือห้ามไว้ก่อน เขาเลยจับมือของผมเขย่าแทน
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ! รบกวนเธอแล้วล่ะ ขอบคุณ!”
“ผมไม่รับรองว่ามันจะสำเร็จนะครับ”
“ไม่เป็นไร! ขอแค่เธอรับปากก็ดีแล้วล่ะ”
“งั้นก็รบกวนช่วยเล่ารายละเอียดให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ?”
หลังจากที่เราตกลงกันอย่างเป็นทางการว่าผมจะช่วย โดยอีกฝ่ายต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังว่ามันมาความเป็นมายังไง เฮ้อ นี่มันปัญหาครอบครัวชัดๆ ทำไมต้องอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเขาด้วยเนี่ย!? นี่มันเป็นการสอดรู้สอดเห็นชัดๆ ถ้าพี่เฮดีสรู้เข้าล่ะก็ผมต้องโดนอัดแน่ๆ เลย แง้~!!! อยากรู้แต่ก็กลัว!
“จริงแล้วๆ เฮดีสถูกพ่อเลี้ยงดูมา ส่วนผมน่ะอยู่กับแม่ เรื่องมันเริ่มมาจาก...”
ตั้งแต่รับปากคำขอร้องมา ผมก็คิดแผนการหลอกล่อสารพักวิธี แต่ก็ไม่กล้าทำสักกะอย่าง! แถมช่วงนี้ผมไม่ได้เจอกับเขาเลยนี่น่า อุตส่าห์พยายามไปเดินคณะวิศวะบ่อยๆ แล้วนะ มันคงจะไม่เจอง่ายๆ สินะ ถ้าไม่นับตอนนั้นที่บังเอิญเจอนอกจากนั้นก็ไม่เคยเจอกันที่คณะนั้นอีกเลย อีกอย่างผมก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่เฮดีสไปที่ไหนบ้าง? สุดท้ายแล้วผมก็จนปัญหาโดยแท้ ช่วงนี้ผมไปที่โรงพยาบาลแทบจะทุกวันเพื่อมาคิดแผนการร่วมกันกับพี่ไนซ์ โธ่เอ๊ย! ขนาดพี่ชายแท้ๆ ยังไม่รู้ว่าน้องตัวเองไปไหนบ้าง แล้วผมจะไปรู้อย่างนั้นเหรอ!?
กำหนดการรับการผ่าตัดของพี่ไนซ์ก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้ผมอดเครียดไม่ได้ ทำไมเวลาอยากเจอถึงไม่เห็นหัวเลยนะ!? ในเมื่อพี่ไนซ์ไร้ประโยชน์ ผมก็ต้องหาตัวช่วยใหม่ซึ่งน่าจะได้ข้อมูลอะไรดีๆ นั้นทำให้ผมมายืนอยู่หน้าบ้านของผู้ป่วยที่กลับมาพักฟื้นที่บ้านเมื่อหลายวันก่อน ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ คนข้างบ้านนี่แหละ ใช่แล้วครับ พี่ยูนั้นเอง!
ผมเปิดรั้วบ้านแล้วเดินเข้ามาในบริเวณบ้าน สะดุ้งตากับรถสปอร์ตคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้านของพี่ยู อืม รถคันนี้มันคุ้นๆ ตาอย่างบอกไม่ถูกแฮะ อ่า~! ใช่แล้ว หัวใจของผมฟองโตขึ้นมาทันที เห็นแสงแห่งความหวังแล้ว! รถคนนี้คล้ายกับรถของพี่เฮดีสเลยน่ะสิ หรือว่าพี่เฮดีสจะอยู่ในบ้านของพี่ยู ใจของผมเต้นตึกตักดังคับอก ไม่รู้ว่ามันดีใจเรื่องที่ใกล้จะทำคำขอร้องสำเร็จ หรือว่าดีใจเพราะได้เจอเขากันแน่? ผมรีบสาวเท้าก้าวมาเคาะประตูบ้าน
“พี่ยู! พี่ยูอยู่หรือเปล่าครับ!?”
เอี๊ยด~
ประตูที่ผมกำลังเคาะอีกครั้งค่อยๆ เปิดแง้มออกพร้อมกับพี่ยูที่ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาเล็กน้อย ทำไมพี่ยูต้องทำลับๆ ล่อๆ ไม่ยอมเปิดประตูบ้านกลับแง้มแล้วโผล่มาแต่หัวแบบนี้เนี่ย? พี่ยูยิ้มแล้วเอ่ยถาม
“มีอะไรเหรอวะไอ้น้อง?”
“พี่ทำอะไรน่ะ?”
“เอ่อ...ตอนนี้พี่โป๊อยู่ว่ะ รีบๆ พูดธุระมาก่อนเถอะ!”
มันน่าสงสัย! น่าสงสัยสุดๆ!
“มีเรื่องอยากจะถามน่ะครับ ว่าแต่รถใครอยู่หน้าบ้านอะ?”
“หา...เอ่อ...อ้อ รถเพื่อนพี่มาฝากไว้น่ะ รอแป๊บ พี่แต่งตัวก่อน!”
เมื่อผมถามออกไปพร้อมกับชี้นิ้วไปที่รถคันนั้น พี่ยูอ้าปากเอ่ยติดอ่างอยู่นานสองนานก่อนจะตอบแบบขอไปทีแล้วรีบเปิดประตูบ้านกลับไป ไอ้ท่าทางอย่างนี้ต้องมีอะไรอยู่ข้างในบ้านแน่ๆ!? ผมมั่นใจ! สักพักพี่ยูก็ออกมาเปิดประตูให้ด้วยท่าทางเหนื่อยๆ
“เข้ามาสิไอ้รัญ”
ผมเดินเข้าไปข้างในแล้วเหลียวซ้ายแลขวาสำรวจความผิดปกติทันที อืม ไม่เห็นวี่แววสิ่งมีชีวิตอื่นใดในบ้านแล้วไอ้ท่าทางแปลกๆ ของพี่ยูมันคืออะไรกันล่ะ? พี่ยูรีบผวามาลากผมไปที่โซฟานั่งเล่นก่อนที่ผมจะได้เดินสำรวจบ้านอย่างละเอียด พอได้นั่งพี่ยูก็ถอนหายใจเฮือก ผมมองแก้วน้ำและขนมที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าแล้วเริ่มแน่ใจมากขึ้น ก่อนหน้านี้ไม่นานมีคนมาที่นี้จริงๆ ด้วย!
ตอนนี้วิญญาณโคนันเริ่มเข้าสิงผมแล้ว หึๆ มีแก้วน้ำสองใบและมันวางอยู่ตรงข้ามกัน พี่ยูคงจะไม่ใช้แก้วสองใบหรอกมั้ง ถ้าจะใช้มันก็ต้องวางใกล้ๆ กันสิ! อีกอย่างรองเท้าที่วางอยู่หน้าบ้านตอนเข้ามา ผมเห็นมันวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยต่างจากรองเท้าของพี่ยูที่วางระเกะระกะ ดูจากลักษณะและขนาดของมันแล้วต้องเป็นผู้ชายตัวใหญ่แน่ๆ
และตอนนี้เขาก็อยู่ในบ้านหลังนี้อย่างแน่ๆ!
ฮึ! ถ้าหากว่าคนๆ นี้เป็นเพื่อนพี่ยู แล้วทำไมพอผมมาก็ต้องรีบซ่อนตัวหนีหน้าแบบนี้ด้วย? ไม่มีเหตุผลซะเลย นอกเสียจากเป็นคนๆ นั้นน่ะ! พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วมันรู้สึกเจ็บปวดอย่างห้ามไม่ได้ นี่รังเกียจกันถึงขั้นไม่อยากเจอหน้าขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!? หนอย! มันมากไปแล้วนะ!!!
“แกจะถามอะไรวะ?” พี่ยูถามขึ้นเมื่อผมไม่เริ่มเปิดฉากถามสักที
“อ้อ วันนี้ผมขอนอนด้วยนะไม่ได้นอนกับพี่ยูมานานแล้ว อีกอย่างตอนนี้พี่ก็น่าจะเคลื่อนไหวไม่สะดวกใช่ไหมครับ มีผมอยู่จะได้สะดวกขึ้นไง” ผมลองถามออกไปเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของพี่ยู
“หะ! วันนี้ไม่ได้หรอก ช่วงนี้แกทำตัวเหมือนยุ่งไม่ค่อยอยู่บ้านแล้วทำไมวันนี้ถึงอยากมานอนด้วยล่ะวะ?” พี่ยูชะงักตัวแล้วรีบปฏิเสธอย่างมีพิรุธ จัดการเปลี่ยนเรื่องโยนมาถามผมแทน ฮึ ผมรู้ทันหรอกน่าแต่เอาเถอะ ตอนนี้ปัญหามันคือจะทำยังไงถึงทำให้คนที่ซ่อนตัวอยู่ออกมาได้ต่างหากล่ะ
“คงไม่ใช่ว่าพี่ซ่อนแฟนตัวเองไว้อยู่หรอกนะ?”
“ห๊ะ!?” พี่ยูอุทานเสียงหลงดังลั่นอย่างตกใจ
โครม!
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนซึ่งมีเสียงดังโครมเกิดขึ้น พี่ยูเงยหน้ามองตามไป แวบหนึ่งสีหน้ามีแววโมโหก่อนจะปรับสีหน้าเมื่อผมหันมามองอย่างสงสัย พี่ยูเผยสีหน้าจนใจก่อนจะพยายามแก้ตัวไปอย่างน้ำขุ่นๆ เสียงหัวเราะก็ฝืดเต็มกลืน
“แมวจรจัดแถวนี้ล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แมวมันคงจะตัวใหญ่น่าดูเลยนะครับ” ผมหัวเราะตามไปจนทำให้พี่ยูหัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิมแต่สีหน้าเหมือนอยากร้องไห้มากกว่า ผมถอนหายใจไม่เซ้าซี้เรื่องนี้เพราะไม่อยากจะให้พี่ยูลำบากใจ ตัดสินใจล้มเลิกแผนการที่จะดึงใครบางคนออกมาแล้วเอ่ยถามพี่ยูเหมือนจะเป็นการบอกนัยๆ ให้แมวตัวใหญ่นั้นรู้ด้วย
“ผมไม่ค้างก็ได้ แต่ช่วยบอกพี่เฮดีสให้หน่อยได้ไหมครับว่าผมอยากจะเจอมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะครับ”
“โอ๊ะ!? อยากเจอเฮดีส!?” พี่ยูเบิกตากว้างแล้วฉีกยิ้มกว้าง น้ำเสียงประหลาดใจแต่ก็มีแววยินดีเต็มเปี่ยม แล้วทำไมพี่จะต้องตื่นเต้นด้วยล่ะเนี่ย? ผมพยักหน้ายืนยันเจตนาอีกครั้ง
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
“มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน่ะครับ ยังไงพี่ยูก็ช่วยบอกพี่เฮดีสให้ด้วยนะครับ เรื่องนี้สำคัญจริงๆ!”
เรื่องมันคอขาดบาดตายมากเลยนะครับพี่ยู! เพราะฉะนั้นทำยังไงก็ได้ให้เขายอมเจอผมสักครั้งก็ยังดี ไม่ใช่เอาแต่หลบอยู่แบบนี้! ถึงเขาจะไม่เต็มใจเจอผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก ผมทำใจแล้วล่ะ ดูจากท่าทีของเขาแล้วเหมือนจะไม่อยากเจอผมสักเท่าไร แต่ขอแค่ได้พูดก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสได้พูดขอร้องเลย
พี่ยูหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้ารับปากอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ได้สิ วางใจได้เลย!”
คือ รู้สึกไปเองรึปล่าว ว่ามันสั้น เเละเนื้อเรื่องไม่เดิน ตัวละครเหมือนจะมีคาแรคเตอร์เด่นน่าสนใจ แต่บางทีก็ฉาบฉวย ตัวละครใหม่โผล่มาเรื่อยๆ ทั้งๆที่ตัวละครเดิม ยังไม่มีการ เอ่อ ก้าวเดิน? พัฒนา? วุ๊ย ใช้คำไม่ถืก เอ้ย ถูก อันนี้ติเพื่อก่อนะจ๊ะ หรือเพราะเรารออย่างใจจดใจจ่อว่าจะออก พอออกมานิดเดียวเลยอกหักมั๊ง ^^
อืมมมม ช่วงนี้เนื้อเรื่องอืดๆ อย่างที่ท่าน yearrayoeng รู้สึก ต้องขออภัยจริงๆ เพราะอยากจะเน้นถึงอารมณ์สับสนของเนรัญ ต่อไปเนื้อเรื่องจะเริ่มพัฒนาขึ้นค่ะ ขอบคุณมากที่ช่วยท้วงติง เพราะแค่คนเขียนคนเดียวก็คงจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร 555 คนเขียนจะได้พยายามแก้ไขเพื่อให้นิยายออกมาดีที่สุดค่ะ ส่วนตัวละครฉาบฉวย? พัฒนา? เพราะตัวละครที่ทยอยออกมานั้นจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับปมต่างๆ ของเรื่อง อ่า จะพยายามนะจ้ะตัวเอง T T
งอนเลยเนเน่ เจอกันคราวหน้าไม่ต้องมอง ไม่ต้องพูดด้วย คิดว่า"โพม" คงไม่ใช่ชื่อผู้หญิงละมั้ง ชอบเฮียยู ขอบทเพิ่มหน่อยค่ะ
แหม ยูเองก็บทเยอะอยู่นะที่รัก ถ้าเพิ่มขึ้นมาอีกเดี๋ยวจะบทเยอะกว่าพระเอกของเรื่อง(ซึ่งโผล่มาแป๊บก็จากไปอย่างรวดเร็ว 555)
เปลี่ยนมาเชียร์คุณพี่แทนได้มั้ยย เฮียเฮดีสแกเข้าใจยากมาก ไม่อยากเชียร์แล้วววววว
คุณพี่ไนซ์พ่อลูกสองแล้วนะจ้ะที่รัก!
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆเถอะ = =" คนเขียนมาต่อเรื่องนี้ทีไรเราต้องย้อนไปอ่านตอนที่แล้วก่อนทุกที...ลืม 5555555555555555
อ๊ะ ขออภัยอย่างยิ่งที่ให้รอนานนะจ้ะ ช่วงปิดเทอมนี่แหละ จะค่อนข้างมาบ่อยขึ้นแล้วแน่นอน!
คนเขียน ถ้าจะผูกปมไว้แน่นหนาขนาดนี้นะ 
ที่รักล่ะก็! ทางนี้ก็ทยอยแก้ปมเรื่อยๆ และพยายามแซมคำใบ้แทรกเนื้อหาตลอดเลยนะจ้ะ T T ปริศนาเฮดีสช่างเยอะมากมายจริงๆ อ๊ากกก!
ป.ล. อย่าถือสาที่แทนคุณผู้อ่านว่าที่รัก เพราะคนเขียนชอบเรียกคนอื่นที่คุยด้วยว่าที่รักน่ะ 555
หัวข้อ: ♕♕♕ ดีสุดขั้ว & ชั่วสุดขีด ♛♛♛ [Up. Special 1 P.102 13/5/58] (อ่าน 1090198 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก